Αυτό το κείμενο προέρχεται από την (περίπου) μηνιαία στήλη μου Unstable Show στο anthem.gr!
 

 
Χέλλοου σε όλους. Επιστροφή στα πάτρια, επιστροφή στη δουλειά, στις εκπομπές και φυσικά και στο Unstable Show. Για ένα λόγο που θα σας αναλύσω πιο κάτω, δεν είχα ιδέα τι άρθρο φιτάρει στον Γενάρη μιας και μεγάλα μουσικά γεγονότα πέραν της επιστροφής Tremonti δεν πολυπαίζουν. Μου είχε λείψει λοιπόν ένα άρθρο με σχολιασμό σε διάφορες ειδήσεις συν κάτι πιο προσωπικό όπως αυτό.
 
R.I.P David Lynch
 

 
Όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του David Lynch, ήμασταν εν μέσω ραδιοφωνικής εκπομπής με τον Αγαμέμνονα Μητροβγένη. Μας έπιασε εξ απήνης γιατί και οι δύο είμαστε φαν του Lynch και έχουμε περάσει αρκετές ώρες με το να μιλάμε για τις ταινίες του. Μάλιστα είχαμε πει κάποια στιγμή να κάνουμε μαραθώνιο τις ταινίες του ή έστω να μελετήσουμε ξανά το Mulholland Drive και να κάνουμε ένα άρθρο στο anthem.gr.
 
Ο Lynch ήταν πάντα ένας σκηνοθέτης που με εξίταρε. Είχε μια ξεχωριστή ματιά με τις ταινίες και τις σειρές του. Είχε έναν τύπο, ένα ύφος, ένα προσωπικό στυλ. Παρ’ ότι Αμερικάνος, οι ταινίες του δε θύμιζαν κλασικό Χόλυγουντ. Ακόμα και όταν διείσδυσε στο χώρο των σειρών, μας πρόσφερε το Twin Peaks. Δεν είναι το σωστό μέρος να αναλύσουμε την ιδιοφυία του Twin Peaks. Αλλά διάολε, ήρθε σε μια περίοδο που ήταν τόσο καινοτόμο και πρωτότυπο που ακόμα και σήμερα φαντάζει μοναδικό.
 

 
Μέχρι και όταν επέστρεψε το 2017 στην τηλεόραση για τη συνέχεια του Twin Peaks, πάλι οι ιδέες του ήταν ρηξικέλευθες και κάποια επεισόδια έμειναν στην τηλεοπτική ιστορία. Ο Lynch για μένα ήταν ένας σκηνοθέτης που πραγματικά είχε ένα απίστευτο ταλέντο. Δεν ήταν καλός μόνο στο να προσδώσει συγκεκριμένο ύφος στις ταινίες του, μόνο στο να αναπτύξει τους χαρακτήρες του ή μόνο για να δώσει μια τρομακτική αισθητική που έκανε κάθε πλάνο του να μοιάζει τέχνη.
 
Ήταν καλός στο να συνδυάζει όλα τα παραπάνω. Ήταν αντισυμβατικός, δούλευε πάντα με τους δικούς του όρους και έχτισε ένα κοινό που έμαθε να βλέπει καλές ταινίες και να περιμένει το επόμενό του βήμα υπομονετικά. Πίσω του αφήνει μια εξαιρετική φιλμογραφία, αλλά κυρίως άπειρα μυστήρια και ερωτήματα πάνω στις ερμηνείες των ταινιών και των σειρών του. Μια μέρα θα τα αποκωδικοποιήσουμε David. Σίγουράκι.
 
Το κινητό μου με εγκατέλειψε
 

 
Όχι δεν εννοώ ότι εγώ και το κινητό μου διατηρούσαμε μια μακρά σχέση από την οποία ένα πρωί αποφάσισε να αποχωρήσει. Αν και πάνω κάτω αυτό έγινε. Μην τα πολυλογώ, ενώ βρισκόμουν στη Βουδαπέστη τις πρώτες μέρες του χρόνου, υπήρχαν κάποιες νύξεις ότι το κινητό μου καταρρέει. Γυρίζοντας, το πήγα μήπως θέμα με την υγρασία, αλλά δεν βρήκαν κάτι. Κάπως έτσι και επειδή με το back up του κινητού είχα πάντα πρόβλημα (για πολλούς λόγους) είπα να το αφήσω για την Κυριακή 12 του μηνός.
 
Μαντέψτε ποιο κινητό έσβησε και δεν ξανάνοιξε ποτέ το πρωινό εκείνης της ημέρας! Θα φτάσω στο γιατί άργησα μερικές μέρες να κάνω το back up. Η ουσία είναι ότι έκτοτε δεν έχω αγοράσει καινούριο και είμαι με ένα παλιότερο οικογενειακού μου προσώπου που μάλιστα είναι IPhone οπότε δε με βολεύει καθόλου. Το μεγάλο πρόβλημα είναι βέβαια τι πράγματα έχασα σε όλο αυτό.
 

 
Σίγουρα έχασα περίπου δύο μήνες φωτογραφιών (και φυσικά του ταξιδιού μου) που δεν πρόλαβα να τις τραβήξω στον υπολογιστή και δυστυχώς έχασα πάρα πολλά memes μαζί. Αν με ακολουθείς στο just.unstable.memes, η όλη αυτή μεταβατική κατάσταση είναι ένας από τους λόγους που δεν έχω ανεβάσει νέα memes τελευταία! Είμαι με κινητό που δεν είναι δικό μου και κυρίως τρέχω να δω τι θα γίνει με το παλιό και αν μπορώ να σώσω κάτι. Έχω βέβαια αρκετά memes στον υπολογιστή και φτιάχνω καθημερινά καινούρια, αλλά είναι μια περίεργη ψυχολογικά φάση που τρέχω και για άλλα θέματα πέραν αυτού.
 
Έχασα επίσης άπειρες σημειώσεις που κρατούσα για βιβλία, ταινίες, σειρές, κόμικς και φυσικά όλες μου τις ιδέες για άρθρα στο anthem.gr. Κυρίως κατηγορίες τραγουδιών για το Sound Vault. Είμαι σε μια μεταβατική φάση που προσπαθώ να δω σιγά σιγά πως θα ξαναμαζέψω τις λίστες μου (με back up και παρακολούθηση και σε άλλα σάιτ πλέον), ώστε να μπορώ να ξαναγίνω λειτουργικός στο κομμάτι της αρθρογραφίας.
 

 
Θα μου πεις “Ρε Νικόλα, δε σώζεται τίποτα;”. Κοίταξε, το έχω πάει ήδη σε κάποιους τεχνικούς και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ψάχνω να δω εναλλακτικές ή απλά ελπίζω να του έρθει κάποτε επιφοίτηση που δεν το βλέπω. Οπότε όλο αυτό που ζω τώρα, είναι μια κατάσταση να αποφασίσω για νέο κινητό, να αγοράσω, να καλύψω όσα έχασα, έστω μερικώς και να είμαι ενεργός ταυτόχρονα και με κοινωνική ζωή. Και που οδηγούμαστε φίλοι;
 
 
Λίγο πριν την κατάρρευση
 

 
Όταν κάθε εβδομάδα κάνεις ραδιόφωνο, κάθε μήνα γράφεις αφιερώματα, βγάζεις σταθερά podcasts, επιλέγεις να κάνεις περισσότερες εκπομπές και ανταποκρίσεις, το να τα προλάβεις όλα χωρίς να έχεις σταθερή ρουτίνα είναι πολύ δύσκολο. Είμαι σε μια φάση που παρά την έλλειψη δυσκολιών, προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα σε πολλά πράγματα και τα πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δύσκολα κρατιούνται. Είναι λες και κάθε μέρα έχω κάποια δουλειά προγραμματισμένη. Κάπως έτσι ανέβαλα το back up του κινητού μου για τη μια Κυριακή που θα είχα ελεύθερη και είδαμε πόσο καλά πήγε αυτό.
 
Πρόσφατα έγραψα σε άλλο entry στο blog μου στο greekcomics.gr ότι σταμάτησα να διαβάζω κόμικς, γιατί πολύ απλά κουράστηκα και ένιωθα ότι είχα κάνει το χόμπι μου επάγγελμα. Θέλω να γράφω για κόμικς, να μιλάω για μουσική, να κάνω εκπομπές και όλα αυτά να έρθουν σε ισορροπία με την κοινωνική μου ζωή. Υπάρχουν άτομα που λατρεύω και λόγω των υποχρεώσεων μου, έχω να τα δω πάρα πολύ καιρό. Μερικές μέρες οριακά δεν ανοίγω μηνύματα. Νιώθω μια πίεση για την κοινωνική μου ζωή που δεν την επέβαλε κανένας επάνω μου.
 
Εγώ είμαι ο αποκλειστικός υπεύθυνος. Αυτές είναι οι σκέψεις που μου ήρθαν τις πρώτες μέρες του 2025 σκεπτόμενος ότι θέλω να πάω σε φεστιβάλ, σε συναυλίες, σε παραστάσεις, να δω σειρές και ταυτόχρονα να τα επικοινωνήσω με τους φίλους μου και τους αναγνώστες. Αλλά αυτήν την περίοδο δεν προλαβαίνω να φτιάξω memes για το just.unstable.memes και κυρίως πρέπει να αφιερώσω έξτρα χρόνο για να σετάρω το νέο κινητό αφού δεν έχω τα παλιότερα αρχεία και τις σημειώσεις. Είμαι σίγουρος ότι στα τέλη Φεβρουαρίου θα έχω χαλαρώσει, αλλά μέχρι τότε μόνο σε 1-2 κοντινούς φίλους και στο Unstable Show μπορώ να τα εκμυστηρευτώ. Οπότε περιμένω να μου πείτε εσείς τη γνώμη σας. Θα το ανοίξω το μήνυμα. Μάλλον.
 
Όπως και να ‘χει, σας ευχαριστώ για τη στήριξη στο πρώτο άρθρο της νέας χρονιάς και τα καλύτερα έρχονται!

Ααααααχ φεστιβάλ. Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για τον μέσο κομιξόφιλο από το να πάει σε ένα καλό φεστιβάλ κόμικς, να βολτάρει, να πάρει υπογραφές, να γνωρίσει αγαπημένους δημιουργούς και να νιώσει πιο κοντά στο αγαπημένο του αντικείμενο. Ως ένας άνθρωπος που πηγαίνει πάρα πολλά χρόνια σε φεστιβάλ, έχω μπει σε μια διαδικασία να ψάχνω πάρα πολύ τα ανάλογα events στο Facebook και να κανονίζω να πηγαίνω σε αυτά. Όμως μήπως αυτή είναι μία ακόμα λούπα στην οποία μπαίνουμε και η οποία οδηγεί σε κορεσμό;
 
To Comicdom
 
Θυμάμαι το Comicdom στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, ένα μικρό κτίριο όπου ίσα ίσα χωρούσαμε να δούμε πάγκους, οι δρόμοι ήταν γεμάτοι cosplayers, τα events ήταν όλα γεμάτα. Με τα χρόνια το Comicdom άλλαξε χώρο, άλλοτε επεκτάθηκε και με εκτός κόμικ περίπτερα και άλλοτε συνέχισε με καλύτερη επικέντρωση στον στόχο του. Το Comicdom ήταν ανέκαθεν ένα διασκεδαστικό τριήμερο και με εντυπωσίαζε πάντα ο κόσμος που αυξανόταν ανά τα χρόνια.
 
Το AthensCon
 
Μακράν το εντυπωσιακότερο Con της πόλης. Μεγάλα ονόματα ως guests, τρομερά events, απίστευτη ποικιλία από κόμικ μέχρι RPG. Θεωρώ ότι στο AthensCon η παρουσία χορηγών και η δημοσιογραφική του κάλυψη έχει οδηγήσει σε ένα πραγματικά high budget event που είναι το μοναδικό που θυμίζει τα Cons του εξωτερικού με τα μεγάλα ονόματα και τα πλούσια προγράμματα. Το AthensCon έχει γίνει πραγματικός θεσμός πλέον.
 
Η επέκταση
 
Πάντα είναι ωραίο να βλέπεις την επαρχία να έχει τα δικά της φεστιβάλ. Με πιο γνωστό το The Comic Con της Θεσσαλονίκης, η φάση των φεστιβάλ επεκτείνεται σε περιοχές της επικράτειας όπως τα Χανιά και η Λάρισα. Διάθεση για καλά events υπάρχει παντού. Χαίρομαι σοβαρά όταν βάζουμε στο καλεντάρι του GreekComics εκθέσεις και φεστιβάλ εκτός της πόλης. Πάμε όμως να δούμε κάτι άλλο...
 
Είναι ιδέα μου ή....
 
Είναι 2024 και αισίως πηγαίνω σε εκθέσεις σχεδόν δέκα χρόνια. Θυμάμαι παλιότερα με το anthem.gr να καλύπτουμε ακόμα και μικρά events των δημιουργών όπως το Φεστιβάλ "Με Πενάκι και Σκαπάνη" που κάποια στιγμή σταμάτησε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το Comicdom κάνει και δεύτερο event κάθε χρόνο για τους τευχάκηδες των κόμικς αλλά είναι περισσότερο bazaar.
 
Κάποτε είχαμε το FantastiCon που πλέον έγινε Fantasy Festival, που αν και απευθύνεται σε κοινό πιο κοντά στα RPG, αγαπάει το κόμικ και η μια από τις μεγαλύτερες αίθουσές του έχει εκδότες. Έχουμε το Vintage Toys Festival, όπου επίσης συμμετέχουν πιο ρετρό εκδοτικοί. Επίσης η red n' noir μέχρι το 2022 οργάνωνε το Comics n' Beer, ενώ συνεχίζει πιο ενεργά με το Books n' Beer. Φέτος θα έχουμε το QueerCon ενώ ετοιμάζονται και φεστιβάλ πιο ειδικά πάνω στα καρτούν. Και όλα αυτά όσο μένουν σταθερά τα παζάρια βιβλίου και οι εκθέσεις των εκδοτικών. 
 
Χαίρομαι για τις νέες προσπάθειες, αλλά ειλικρινά νιώθω πως μετά από 10 χρόνια έχω αρχίσει και κουράζομαι. Και αν κουράζομαι εγώ, ο νέρντουλας των κόμικ και της ποπ κουλτούρας, πως να μην βαρεθεί το μέσο κοινό, όταν πλέον ούτε οι ταινίες της Marvel κάνουν τον ίδιο χαμό, ούτε μια μεγάλη και καλή συλλογή κυκλοφορεί, ούτε νιώθεις ότι παρά τις εκτεταμένες εκδοτικές προσπάθειες, υπάρχει ουσιαστική εξέλιξη του χώρου αυτού. Όλοι αυτοί πάνε για τη βόλτα εκεί, αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι δύσκολα θα μείνουν.
 
Δεν ξέρω αν φταίει ότι γίνονται αποσυμφορήσεις των χώρων όπως στο Comicdom, αλλά φέτος μου φάνηκε ότι ενώ πήγα ίδια ώρα δεν είδα εξίσου πολύ κόσμο. Στο AthensCon πήγα νωρίτερα από τον χαμό, αλλά παρά τον κόσμο κάτι μου έλειπε συνολικά. Και οι υπόλοιπες εκδηλώσεις πάνε ανάλογα. Το Books n' Beer ήταν σε κακό χώρο φέτος και δεν πήρε καλό βαθμό. Γενικά βλέπεις καλές προσπάθειες, αλλά τι ανταπόκριση έχουν πραγματικά; Δεν έχω νούμερα στα χέρια μου, αλλά το εξετάζω σε ένα βάθος τριετίας. Στα φεστιβάλ του 2019 είδα πολύ παραπάνω κόσμο από του 2016. Στου 2023 δεν είδα αντίστοιχη αύξηση από του 2019 παρά την πανδημία και τους μεγαλύτερους χώρους.
 
Πόσο κοινό υπάρχει τελικά; Έχουμε μήπως βαρεθεί;
 
Κάποτε οι εκδότες, ειδικά η Jemma προγραμμάτιζαν κυκλοφορίες με τα φεστιβάλ δίνοντας έμφαση στα δύο της Αθήνας και στη Θεσσαλονίκη. Ο εκδότης καλώς ή κακώς θα πάει παντού αν δει ότι θα έχει κόσμο και θα πουλήσει. Το κοινό όμως πάει; Αφήνω την επαρχία στην άκρη. Η Αθήνα μπορεί πλέον να υποστηρίξει τόσα πολλά φεστιβάλ που έχουν λίγη έως πολλή σχέση με το κόμικ; Το Πενάκι και Σκαπάνη σταμάτησε, το Comics n' Beer έχει δύο χρόνια να κάνει event. Ακόμα και για τέρμα ανεξάρτητους δημιουργούς όπως το Tourlou Fest έχω καιρό να ακούσω αν θα επανεμφανιστεί. 
 
Κινούμαστε σε μια μεταστροφή ή μάλλον σε ένα μοίρασμα του κοινού ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του. Κατευθυνόμαστε σε μια εποχή που τα φεστιβάλ θα πρέπει να βρουν το core κοινό τους προκειμένου να επιζούν. Το Fantasy Festival φέτος θα κινηθεί σε πιο RPG ρυθμούς, το Vintage Toys επίσης ακολουθεί άλλη κατεύθυνση. Το ψωμί δεν είναι στις εκδόσεις όσο αυτές προσφέρονται σε 10 μεριές. Και δη όταν οι καινούριες εκδόσεις και ο τζίρος βγαίνει στα μεγάλα τριήμερα φεστιβάλ. Η Anubis, η Οξύ, ο Μικρός Ήρως όλοι έχουν βάλει νέες εκδόσεις αποκλειστικά στα μεγάλα φεστιβάλ. Για αυτό και τα πιο μικρά θα αλλάξουν κατεύθυνση.
 
Το ίδιο πιστεύω θα συμβεί και σε ανεξάρτητα φεστιβάλ που θα μανατζάρουν το περιεχόμενό τους για να βρουν κάποιο κοινό. Το AthensCon θα παραμείνει το μεγάλο, λαϊκής κατανάλωσης φεστιβάλ με τα λαμπερά ονόματα, τους μεγάλους χορηγούς, την έμφαση στην ποπ κουλτούρα, τα Funko Pop και τις επικείμενες ταινίες των μεγάλων franchises. Το ComicDom θα είναι εκεί, τίμιο και ολόιδιο. Και από εκεί και πέρα τα trends θα δείχνουν που θα μοιραστεί ο κόσμος; Όσο για μένα (γιατί προσωπικό blog είναι αυτό), νομίζω ότι σύντομα θα αποφασίσω και εγώ να περιοριστώ σε λίγα και καλά φεστιβάλ που θα βρω κάτι ενδιαφέρον και να μη χάνω χρόνο σε άσκοπες βόλτες.
 
Ελπίζω τα events που είναι εκεί για χρόνια, να παραμείνουν και να προσφέρουν και ένα καινούριο twist για να τα ερωτευτούμε ξανά όπως τις πρώτες φορές που πήγαμε...

Από τη στήλη Unstable Show στο anthem.gr, εξερευνήστε την καθώς θα βρείτε πολύ ενδιαφέρον υλικό για μουσική, χιούμορ και πολλά άλλα!
 

 
Καιρό είχαμε να τα πούμε φίλοι, αλλά το τρέξιμο σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο πρέπει να συνοδεύεται από ηρεμία και μια έλλειψη έμπνευσης είναι λογικό να υπάρχει. Όπως και να ‘χει, το Unstable Show επέστρεψε με αφορμή την πρώτη συναυλία των Avenged Sevenfold στη χώρα μας.
 
Νομίζω ότι είναι περιττό να αναφέρω το τι σημαίνουν οι Avenged Sevenfold για τη γενιά μας, αλλά θα πω μερικά πράγματα. Είναι το συγκρότημα που πολλούς μας έβαλε στη φάση του metal και για αρκετούς τα πρώτα άλμπουμ τους αποτελούσαν και μια πρώτη επαφή με τον πιο core ήχο. Σίγουρα πάντως από το City of Evil και μετά που αρχίζουν και ενδίδουν στο κλασικό heavy metal που λατρεύουν από παιδιά, μεγαλουργούν.
 
Με τους Avenged ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο λίγο πριν βγει το Nightmare. Μου έκαναν εντύπωση τα άλμπουμ τους, οι γαμάτες δισολίες τους, το γρέζι του Shadows, το πόσο κουλ ήταν ο Synyster Gates, η αισθητική στα βίντεο τους που χαρακτήρισε μια ολόκληρη γενιά μουσικά και όχι μόνο. Εκείνη την περίοδο αν ήσουν φαν του σκληρού ήχου, σίγουρα άκουγες Avenged. Ήταν μαζί με τους Linkin Park οι μπάντες που άκουγαν και όσοι δεν ήταν ιδιαίτερα του metal.
 

 
Κάπου εκεί με βρήκε το Nightmare που πραγματικά άλλαξε το τοπίο στο είδος και εμένα σαν ακροατή. Δεν είναι μόνο το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, αλλά και το ομώνυμο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους. Είναι το κύκνειο άσμα για τον αδικοχαμένο The Rev, έχει μέσα από ύμνους μέχρι συγκινητικές μπαλάντες, ένα άλμπουμ γεμάτο ιδέες, ένας δίσκος που έπαιζε παντού εκείνη την εποχή.
 
Είμαι από αυτούς που τους έκριναν σκληρά για το Hail to the King, καθώς θεώρησα ότι ήταν μια πολύ safe επιλογή να διαδεχθείς το magnum opus σου με ένα άλμπουμ που οριακά ξεπατίκωνε τραγούδια από σπουδαία συγκροτήματα. Γι’ αυτό και σεβάστηκα την πλήρη αλλαγή τους και την progressive στροφή τους στο The Stage και το Life Is But a Dream.
 

 
Οι Avenged είναι κάτι σαν αυτόν τον παλιόφιλο από το Λύκειο που δεν τον βλέπεις πολύ συχνά, αλλά περνάτε υπέροχα όποτε βρίσκεστε και θυμάστε τα παλιά. Ενίοτε δημιουργείτε και νέες αναμνήσεις. Γι’ αυτό και πείστηκα να τους δω από κοντά. Για να θυμηθούμε τα παλιά. Για να δω επιτέλους ζωντανά το A Little Piece of Heaven, το Afterlife, το Bat Country και να ουρλιάξω με το Nightmare.
 
Κάπως έτσι ήταν η φάση στην Πλατεία Νερού για όλους μας. Μετά τους πολύ καλούς Palaye Royale, λίγο μετά τις 9, μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων περίμενε να εμφανιστούν στη σκηνή μερικοί από τους παιδικούς τους ήρωες. Όλα τα παιδιά που στο Γυμνάσιο φορούσαν μαύρα και αυτά τα περίεργα γάντια του Zacky, είχαν φράντζα, γράφανε παντού A7X και βλέπανε μέταλ εκπομπές μήπως βάλουν την βιντεάρα του Bat Country συναντήθηκαν για ένα βράδυ με αυτούς τους απίθανους τύπους που τους ενέπνευσαν.
 

 
Όταν βγήκαν οι Avenged καταλαβαίνεις πως ο χρόνος πέρασε. Εκτός του Shadows που παραμένει αγέραστος, όλοι οι άλλοι φαίνεται ότι πάτησαν τα 40 και δεν είναι οι τύποι που βλέπαμε κάποτε στο Youtube. Είναι αυτό κακό; Όχι βέβαια. Βγήκαν και ήταν ισοπεδωτικοί. Ήταν καυλωμένοι να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και μάλιστα για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
 
Ο Shadows στα φωνητικά σε απίστευτη κατάσταση, ο Zacky και ο Synyster να έχουν αυτήν την καταπληκτική χημεία μεταξύ τους παίζοντας τις δισολίες τους, ο Johnny να τρέχει πάνω κάτω με τη μπασάρα του, ο Max να δίνει πάντα τον ρυθμό. Δεν ήταν ότι έπαιζαν απλώς καλά. Ξέρουν ο ένας τον άλλον, πώς θα πατήσουν, πού θα σταματήσουν και ειδικά στα δεύτερα φωνητικά οι εναλλαγές ήταν τέλειες. Το A Little Peace of Heaven ήταν highlght με το πόσο αψεγάδιαστα εναλλάσσονταν Synyster, Zacky και Shadows.
 

 
Το βασικό όμως είναι ότι σε αυτή τη συναυλία πήγαινες να περάσεις καλά και εσύ και εκείνοι. Παίξανε τις progressivίλες τους στην αρχή και ενδιάμεσα και μετά μας δώσανε τις στιγμές που ζητούσαμε για να τραγουδήσουμε μαζί τους. Μας συνεπήραν όταν έδωσαν το Unholy Confessions και το Afterlife. Μας συγκίνησαν στο So Far Away με την ερμηνεία και τη φιγούρα του The Rev στο background. Ήταν ένας θάνατος που μας συγκλόνισε εκείνη την εποχή έχοντας συνθέσει και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους. Ένα απόλυτο icon που για πρώτη φορά είχαμε την ευκαιρία να τιμήσουμε από κοντά βλέποντάς τους. Πολλοί έκλαψαν σε εκείνη τη στιγμή.
 
Αν ήθελα κάτι παραπάνω; Ναι, θα ήθελα να τους δω ένα μισαωράκι ακόμα, να ακούσω Beast And The Harlot, Critical Acclaim, Welcome to the Family ή και το Almost Easy. Το σίγουρο όμως είναι ότι έφυγα χορτασμένος βλέποντας επιτέλους μπροστά μου το συγκρότημα που θαύμαζα στο Γυμνάσιο. Για πολλούς οι A7X ήταν μια εμπειρία που έλειπε από τη συναυλιακή “συλλογή” τους. Ένα κουτάκι που ήθελαν να τικάρουν επιτέλους.
 

 
Ε το βράδυ της 7ης Ιουνίου επιτέλους το τικάραμε αυτό το κουτάκι. Είδαμε ένα από τα σπουδαιότερα σχήματα των 00s να δίνει μια πολύ ωραία παράσταση στην πλατεία Νερού. Μακάρι να τηρήσουν την υπόσχεσή τους και να έρθουν ξανά στα μέρη μας. Αν έχω την ευκαιρία να ακούσω μερικούς ακόμα ύμνους των εφηβικών μου χρόνων, πιστέψτε με δε θα τη χάσω. Γιατί αυτά τα βράδια που σε γυρίζουν πίσω στο χρόνο είναι ανεκτίμητα.
Θα τα πούμε ξανά σύντομα μιας και ετοιμάζω μάλλον το αγαπημένο μου Unstable Show μέχρι σήμερα!