lovcom

Ήμουν σίγουρος ότι ακόμα και αυτό το θέμα θα το είχατε καλύψει απο αυτό το φορουμ! Θυμάμαι μικρός που τα αγόραζα απο το χωριό μου. Μου είχε κάνει αίσθηση το ότι ήταν σε μορφή εφημερίδας. Φυσικά μου άρεσε πάρα πολύ (και ακόμα μου αρέσει) το σχέδιό τους. Επίσης τα προτιμούσα και απο το καρτούν. Στην Αθήνα δεν κατάφερα ποτέ να τα βρω αυτά, έτσι με έκανε να πιστεύω πως είχα βρει κάτι..σπάνιο. Δεν θυμάμαι πόσα τεύχη αγόρασα αλλά δεν συνάντησα ποτέ κάποιον που να είχε αυτά τα τεύχη, ούτε τα βρήκα πουθενά αλλού. Πάντως νομίζω και ποιοτικά ήταν καλό αφού το χρώμα όταν εκείνη την εποχή δινόταν με το στανιό, ήταν ικανοποιητικό. Μακάρι να βρίσκαμε κάτι σε pdf. edit: τώρα είδα ότι ημερομηνία κυκλοφορίας ήταν το 1985. Φυσικά ήταν...αδύνατον τέτοια εποχή να το αγόρασα! Αλλά μου κάνει εντύπωση· βρέθηκε σε μια επαρχιακή πόλη αρκετά χρόνια αργότερα; Μήπως κυκλοφόρησε και κάτι άλλο;

Πρόσφατα βρήκα δύο βιβλία στο amazon και θέλω πολύ να τα αγοράσω. Δεν έχω παραγγείλει ποτέ όμως -και ούτε ξέρω πως γίνεται- οπότε μπήκα στην εξής σκέψη: γιατί να μη τα παραγγείλω απο πολιτεία όπου δεν θα πληρώσω τα μεταφορικά, καθώς και θα έχω μια -έστω μικρή-έκπτωση. Και αυτή είναι η απορία μου παιδιά. Γιατί τουλάχιστον όσο αφορά έντυπα/κόμικς/βιβλία που αφορούν τα μέλη του φορουμ να τα παραγγείλουμε απο το amazon και όχι απο ένα βιβλιοπωλείο; Προσέξτε αν πείτε κάτι που δεν μου αρέσει, τότε θα σας ζαλίσω να μου μάθετε πως να κάνω παραγγελίες!

Πολύ ωραία νουβέλα φίλε Άβερελ. Όλοι θα προτιμούσαν να ήταν μεγαλύτερο σε μέγεθος :Ρ Όπως το πες φίλε spiderman· εξαιρετικό. Απο τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Εκτός απο μεγάλος άγιος ήταν και τεράστιος επιστήμονας. Συγκλονιστικό βιβλίο, το είχα νομίζω τελειώσει σε 2 μέρες. Πρόσφατα σε μια εξόρμηση με φίλους στο μουσείο στα Λευκάκια (Ναύπλιο) που έχει ιδρύσει ο συγγραφέας του βιβλίου (ο νυν επίσκοπος Νεκτάριος), αγόρασα το βιβλίο μεταφρασμένο στα αγγλικά ώστε και να το ξαναδιαβάσω αλλά και να κάνω μια εξάσκηση στα αγγλικά μου.

Μέρες που είναι ας επαναφέρω το θέμα στην επιφάνεια. Το διάβασα και μπορώ να πω πως ήταν πολύ καλό και χορταστικό. Το σχέδιο όμορφο βάζοντάς σε στο πειρατικό mood, ενώ η διασκευή πολύ καλή ακολουθώντας το πρωτότυπο. Για όποιον βαριέται να διαβάσει το βιβλίο, τούτο το κόμικ πιστεύω πως είναι μια καλή επιλογή. Ποιοτικά η έκδοση είναι στα υψηλά στάνταρ που μας έχει συνηθίσει ο Πατάκης. Μεγάλο βιβλίo με φύλλο πολυτελείας και πολύ ωραίους χρωματισμούς. Είναι το δεύτερο που διαβάζω μετά τον Όλιβερ Τουίστ και μπορώ να πω πως είμαι πολύ ικανοποιημένος (το τρίτο της σειράς τους τρεις σωματοφύλακες δεν το τίμησα γιατί δεν μου άρεσε το σχέδιο). Γνώμη μου είναι ότι το άλμπουμ αξίζει.

Μα το επάγγελμά του είναι μεταφραστής. Δεν αντιλέγω μαζί σου για τα περι κατάρτισης. Και εγώ τον παρακολουθώ "φανατικά". Πόσα άρθρα του στο μπλογκ του και δύο βιβλία του τα έχω διαβάσει πολλές φορές. Απλώς εκφράζοντας μια ιδιότητα, πάει το μυαλό κάποιου σε αντίστοιχες σπουδές δηλαδή ότι έχει σπουδάσει στο κλασικό φιλολογικό και απο κει επέλεξε την ιδιότητα του γλωσσολόγου. Αντί για "γλωσσολόγος" μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον όρο "φιλόγλωσσος" ή "ερευνητής γλώσσας" (δικιά μου επινόηση :Ρ ).

Eξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα. Μόνο μια μικρή διόρθωση φίλε germanicus. Ο Ν. Σαραντάκος δεν είναι γλωσσολόγος. Ασχολείται με τα της γλώσσας αλλά οι σπουδές του είναι αυτές του χημικού μηχανικού και της αγγλικής φιλολογίας.

@Laz33MS Συμφωνώ σε ό,τι έγραψες! Βασικά έτσι νιώθω κι εγώ και στο λέει κάποιος που έχει διαβάσει αμέτρητες ιστορίες με τα παπιά. Πλέον ό,τι διαβάζω απο ντίσνευ μου φαίνεται αρκετά ελαφρύ ανάγνωσμα. Δεν με καλύπτει. Να φανταστείς πχ Λούκυ Λουκ που άρχισα να ξαναδιαβάζω εξαιτίας του φορουμ, όχι μόνο μου άρεσαν, αλλά πλέον τα ευχαριστιέμαι γιατί τα βλέπω απο άλλο μάτι.Υπάρχει δηλαδή μια πολυεπίπεδη ψυχαγωγία. Ή ακόμα και κόναν που διαβάζω με έχει ξετρελάνει. Τα παπιά όμως φαίνεται δεν έχουν πλέον να μου προσφέρουν κάτι. Μιλάω πάντα επι προσωπικού έτσι; Δεν μειώνω κανέναν που έχει διαφορετική άποψη! Βασικά ψάχνω να βρω 4-5 κόμιξ έτσι για να τα έχω σαν ενθύμιο αλλά μέχρι εκεί. Σίγουρα πάντως ένα απο αυτά δεν θα είναι ο "βίος". Σχετικά με τον βίο βλέπω κι εσύ έχεις την ίδια άποψη με μένα· χωρίς πολύ ενδιαφέρον οι ιστορίες με αρκετές δόσεις υπερβολής. Βασικά 2-3 ιστορίες έπρεπε να διαβάσεις. Σίγουρα μια απο αυτές είναι η 12η. Πάντως σε περίπτωση που θελήσεις να διαβάσεις ένα κόμικ του Ρόσα, οπωσδήποτε κοιτάς την ιστορία "η Μεγαλειότης Μακ Ντακ". Εκεί να δεις ευφάνταστο και απολαυστικό σενάριο. Ξαναλέμε βέβαια πως αυτή είναι η γνώμη μας και τίποτα παραπάνω!

χωρίς να θέλω να χαλάσω το θέμα της συζήτησης, θα θελα να πω πως το "γυαλιστερό" χαρτί δεν είναι απαραίτητα και ποιοτικό (βλ και τα διαφημιστικά φυλλάδια). Το γυαλιστερό χαρτί που βλέπουμε σε κάτι φτηνά (απο θέμα κόστους) κόμικς, σίγουρα δεν είναι κανένα.. illustration velvet. Φυσικά συμφωνώ απόλυτα μαζί σας πως το παλαιό χαρτί μου θυμίζει και μένα τα παιδικά μου χρόνια!

Ας πως και εγώ σε αυτό το φόρουμ την φτωχή και ταπεινή μου άποψη για αυτό το σημαντικό έργο στο χώρο των ντίσνευ κόμιξ. Πριν προχωρήσω στην κριτική μου θα ήθελα απο τώρα να σας πω πως ό,τι αρνητικό σχόλιο κάνω δεν το κάνω με σκοπό για να "ξεχωρίσω" μόνο και μόνο επειδή τα άλμπουμ αυτά "λατρεύονται" απο τον πολύ κόσμο. Είναι πραγματικά η γνώμη που έχω η οποία μάλιστα είναι η ίδια και απο την πρώτη φορά που διάβασα τον "βίο" απο τη σειρά του ΚΟΜΙΞ δηλαδή απο όταν ήμουν γυμνάσιο. Χάρη στον Ντον Ρόσα το σύμπαν του Μπαρκς αντιμετωπίστηκε τόσο "σοβαρά". Η δομή της ιστορίας αλλά και η μελέτη του Ντον πάνω στο έργο του Μπαρκς δημιούργησαν ένα έργο που αγαπήθηκε απο όλους τους φανς. Έχουμε και λέμε λοιπόν: ο πιο αγαπημένος (ή έστω απο τους πιο) ντίσνευ ήρωας σε ιστορίες που δείχνουν τα παιδικά-νεανικά του χρόνια. Πολύ ωραίο σα σκέψη και νομίζω αρκετά "σιγουράκι" για την επιτυχία ειδικά όταν για σχεδιαστή-σεναριογράφο έχουμε τον καλύτερο κατα ομολογία ντίσνευ δημιουργό. Πριν προχωρήσουμε στο σενάριο να πούμε δύο λόγια για το σκίτσο. Αναμφισβήτητα όμορφο αλλά νομίζω όλοι θα συμφωνήσετε ότι καλό θα ήταν μια σχεδιαστική βελτίωση. Άλλωστε το ανέφερε και ο ίδιος: "Δεν σκόπευα να καταπιαστώ με αυτό το εγχείρημα τόσο νωρίς. Ίσως ύστερα απο δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, όταν θα είχα πια πετύχει μια απολύτως απαράιτητη βελτίωση στο εκνευριστικά λεπτομερές στυλ του σκίτσου μου." (επίτομο-σελ.8). Και για να είμαστε ειλικρινείς· ναι το σχέδιο του Ρότσα ήταν αρκετά λεπτομερές και.."εκνευριστικό". Αλλά γιατί καταπιάστηκε τόσο νωρίς; Το αναφέρει φυσικά ο ίδιος λίγο αργότερα: "..τα σχέδια κάποιων εκδοτικών οίκων...ανάγκασαν..και εμένα.." (σελ 8) Παρ' όλα αυτά το σχέδιο όπως είπα και πριν ήταν σε μεγάλο βαθμό ικανοποιητικό. Γενικά δεν νομίζω να υπήρχαν -πολλές-γκρίνιες. Καλά ως εδώ. Πάμε τώρα στην καθ'εαυτό ιστορία. Το σενάριο μας ξεκινά απο τα παιδικά ήδη χρόνια του Σκρουτζ στην ειδυλλιακή Σκοτία του 19ου αιώνα ενώ ύστερα δείχνει τον ήρωά μας να ταξιδεύει στην Αμερική. Ο Ντον νομίζω αποτύπωσε πολύ ωραία το κλίμα της εποχής απο τα ατμόπλοια, μέχρι τους καουμπόυδες και τους χρυσοθήρες.Σκηνές τις οποίες επίσης απολαύσαμε και απο την πένα του Μόρις στον "Λούκυ Λουκ". Νιώθεις δηλαδή κάτα κάποιο τρόπο σα να βλέπεις ταινία εποχής. Ήδη απο το γ' επεισόδιο έχουμε ένα σεναριακό λάθος απο τον Ρόσα όπου ο ίδιος το αναφέρει στην εισαγωγή του (σελ 56). Νομίζω γενικά ότι ήταν φανερό πως ο Ρόσα προσπαθούσε να χώσει όσες αναφορές μπορούσε περισσότερες απο τις ιστορίες του Ρόσα. Bέβαια τις περισσότερες φορές η υλοποίηση αυτή ήταν πολύ ωραία όπως πχ η αναφορά απο το πρώτο επεισόδιο στην ιστορία του Μπαρκς "Μπελάδες απο το παρελθόν" (σελ.11, κόμιξ 76). Γενικά άρχισες απο την αρχή να νιώθεις το "δέσιμο" με τις ιστορίες που μεγάλωσες αλλά και να νιώθεις παράλληλα ότι έφτασε πλέον η ώρα να εμβαθύνεις σε αυτές. Ενώ το α'και το β'επεισόδιο μου άρεσαν πολύ, δεν συνέβει το ίδιο και με το γ'. Βασικά θα πω το εξής παράδοξο: δεν μου άρεσε στο όλο έργο τα επεισόδια με τον καουμπόυ Σκρουτζ. Για κάποιο λόγο τα έβρισκα ανυπόφορα βαρετά. Ξέρω όμως ότι οι καουμπόικες ιστορίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας των ΗΠΑ. Επίσης με αφορμή το γ' επεισόδιο να κάνω μια νύξη για το σχέδιο και να αναφέρω ότι σε σημεία δεν μου άρεσε. Αφενός κάποιες σκ@τόφατσες που φαίνονταν αρκετά τρομακτικές ή βλοσυρές, οι οποίες βέβαια υπάρχουν σε πολλές ιστορίες του Ρόσα (btw έχει κατηγορηθεί γι'αυτό ο Ρόσα), αλλά και για τα αισθητικά άσχημα (κατ'εμέ) τοπία (δεδομένων πάντα των ιστοριών που διαβάζω· πχ αν διάβαζα Κόναν τα τοπία αυτά θα φαίνονταν ωραία). Oρίστε λοιπόν: Επίσης απο το επεισόδιο αυτό έχουμε και μια ας πούμε "ιδιαιτερότητα" να παρουσιάζονται αλλά και να παίζουν ενεργό ρόλο στην ζωή του Σκρούτζ, σημαίνοντα ιστορικά πρόσωπα όπως ο Θεόδωρος Ρούσβλετ. Κατα την ταπεινότατή μου άποψη αυτό ήταν περιττό και ο αγαπητός Ντον θα μπορούσε να είχε αποφύγει ιστορικές διασταυρώσεις τουλάχιστον με αληθινά πρόσωπα. Ως χαρακτήρας μου ήταν περιττός (μιλάω για το κόμικ και όχι για τον αληθινό άνθρωπο. Δεν προβαίνω σε κανένα πολιτικό σχολιασμό) και σε αυτό το επεισόδιο αλλά και σε όσα γενικά παρουσιάστηκε στον "βιο". Το δ' επεισόδιο εξίσου αδιάφορο με το γ' με αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία θα τα αναφέρω αργότερα. Φτάνουμε αισίως στο πέμπτο επεισόδιο της σειράς (Ο νέος αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ) και ένα απο τα πιο "σκρουτζικά" επεισόδια της σειράς. Επιτέλους ο Ντον μας ξαναγυρίζει στη Σκοτία φιλοξενώντας μας σε ένα παγωμένο και τρομακτικό κάστρο. Εδώ όχι απλώς θα δούμε πρόσωπα άμεσα οικογενειακά αλλά και προγόνους του πεθαμένους εδώ και αιώνες! Υποβλητικό και μυστηριώδες. Σίγουρα ένα απο τα καλύτερα επεισόδια. Περνώντας τα επόμενα δύο αδιάφορα για μένα επεισόδια και έχοντας κατα νου τα αρνητικά του τρίτου επεισοδίου που είπα ότι θα αναφέρω αργότερα, φτάνουμε στο πολύ καλό επεισόδιο "ο βασιλιάς του Κλοντάικ" όπου θα αναφέρω ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του "βίου" του Ντον Ρόσα, και αυτό δεν είναι άλλο απο τις υπερβολικές σκηνές. Εξηγούμαι καλύτερα. Ένα απο τα στοιχεία που με έκαναν να ξεχωρίσω το έργο του Ντον έναντι στα τόσα έργα ντίσνευ ήταν ο ρεαλισμός του που προσέδωσε στον χαρακτήρα των παπιών. Δηλαδή ενώ έχουμε να κάνουμε προφανέστατα με ένα φανταστικό περιβάλλον (μαγείες, ταξίδια στο χρόνο, φαντάσματα κτλ), εν τούτοις οι ήρωες του Ρόσα ήταν σαφώς πιο "ανθρώπινοι" απο τους -πολλές φορές και στα όρια του καρτούν- ήρωες άλλων σχεδιαστών ντίσνευ. Έτσι λοιπόν δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με "αμερικανιές" όπου δεν αποφεύχθησαν οι πραγματικά παράλλογες (για τα δεδομένα Ρόσα) σκηνές οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με το εξανθρωπισμένο πνεύμα και στυλ. Δεν ξέρω αν θυμάστε και μια συνεντευξη του ροσα οπου αναφέρει πως προτιμά να αντιμετωπίζει την μάγισσα Ντε Σπελ περισσότερο σαν ατζαμού παρά σαν μάγισσα με υψηλές μαγικές δυνάμεις και τον κυρο σαν ερασιτέχνη εφευρέτη παρα σαν φουτουριστή επιστημονα γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο· επειδή ήθελε να προσδώσει μια εκλογίκευση στους καρτουνίστικους ήρωες. Eδώ λοιπόν οι εν λόγω σκηνές: Με τις παραπάνω σκηνές ο Ντον αυτοαναιρούταν ως προς την διάθεση και την προοπτική του. Επίσης αυτές οι σκηνές δεν έδιναν κάποιο χιουμοριστικό τόνο (ο Ντον ήδη έχει πολλές αληθινά χιουμοριστικές σκηνές) στις ιστορίες αλλά παιδιάστικο, και θα έπρεπε να λείπουν. Ξέρω όμως ότι πολλοί διαφωνούν μαζί μου και πολύ πιθανόν να διαφωνούσε και ο ίδιος ο Ντον. Γούστα όμως και απόψεις. Θα αφήσω εν τάχυ τον τόμο αυτό (o οποίος κλείνει με ένα πολύ όμορφο επεισόδιο-crossover της υπέροχης ιστορίας "χριστούγεννα στο βουνό της αρκούδας) και θα προχωρήσω στον δεύτερο τόμο στα "χαμένα επεισόδια". Σε γενικές γραμμές ο τόμος αυτός μου άρεσε κατα το ήμισυ αφού αφενός ο μισός ήταν με τον καουμπόι Σκρούτζ (την ιστορία του "Κάτυ Σαρκ" ποτέ δεν μπόρεσα να τη διαβάσω ολόκληρη, ούτε και τώρα ξαναδιαβάζοντας τους τόμους για τις ανάγκες αυτού του review) , αφετέρου περιείχε και "ντεμί" ιστορίες όσο αφορά τον βίο και την πολιτεία του Σκρούτζ και αναφέρομαι φυσικά στις ιστορίες οι οποίες διαδραματίζονται στην σημερινή εποχή και οι οποίες έχουν απλά και μόνο αναφορές στην ζωή του Σκρούτζ όπως το "μυστικό του Ολλανδού" (το οποίο εδώ που τα λέμε απορείς γιατί το ενέταξαν στη σειρά του "βίου) αλλά και σε άλλες όπου τα επεισόδια "επανέρχονται" στην καθημερινή ζωή δηλαδή τα " μιας δεκάρας νιάτα" , η "αιχμάλωτη" και ο "ατσίδας". Παρόλο που το "μυστικό", το "μιας δεκάρας νιάτα", και η "αιχμάλωτη" μου άρεσαν πολύ, ωστόσο θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστές ιστορίες και όχι να αποτελούν μέρος μιας "ειδικής" βιογραφίας όπως είναι ο "βίος". Με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να εντάξουμε στη σειρά και άλλες παρόμοιου στυλ ιστορίες όπως το "Τελευταίο Έλκηθρο Για Το Ντώσον", το "Στέμμα των Σταυροφόρων", και "Γράμμα από το Σπίτι" (μια ιστορία που δεν μου άρεσε καθόλου), το "Το Όνειρο μιας Ζωής" (το οποίο θα μπορούσε χαλαρά να αποτελεί επεισόδιο στα "χαμένα"), το "Η Αυτού Μεγαλειότης Σκρουτζ Μακ Ντακ" (ίσως η καλύτερη ιστορία του Ρόσα! ) καθώς και το "νόμισμα". Συμπληρώστε παρακαλώ αν ξέχασα κάποια παρόμοια ιστορία. Απο τις ιστορίες πάντως των "χαμένων", νομίζω ότι σεναριακά ξεχωρίζει η πρώτη (μιας δεκάρας ). Απολαυστικότατη ιστορία η οποία σε κρατάει με κομμένη την ανάσα μέχρι το τέλος. Ένα τέλος όπου ακόμα και ο Σ. Σπίλμπεργκ θα το ζήλευε! Όσο αφορά το πλήρες έργο του "βίου" έχουμε και δύο αξιοσημείωτες αναφορές πρωτοφανείς για τα δεδομένα της Ντίσνευ. Έχουμε σκηνή θανάτου (Ένας Κροίσος στα Ζοφερά Βάθη, σελ 183) αλλά και υπόνοια σεξουαλικής σκηνής! Στην ιστορία με την Γκόλντυ ο Ρόσα αν θυμάμαι καλά είχε πει ότι: "..δεν επρόκειτο ποτέ να αποκαλύψω τι έγινε μεταξύ τους. Στο κάτω κάτω μιλάμε για κόμικς του Ντίσνευ!". Όποιος ξέρει σε ποιό τεύχος του Κόμιξ έχει δημοσιευτεί η συνέντευξη ας μας πει παρακαλώ γιατί δεν έχω όρεξη να ψάξω άλλο :Ρ Όσο αφορά τη σκηνή με το νεκροκρέββατο, αναμφισβήτητα πρόκειται για μια απο τις πιο δυνατές σκηνές του έργου. Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε σαφώς με ένα έργο που άφησε εποχή και δίκαια ο Ντον βραβεύτηκε γι'αυτό. Έχοντάς το διαβάσει αρκετές φορές μπορώ πλέον να πω ότι δεν το θεωρώ τόσο "σπουδαίο" όσο παρουσιάζεται. Ο "βίος" σεναριακά πιστεύω κυμαινόταν σε μέτρια επίπεδα αλλά προκάλεσε τόσο μεγάλο "θόρυβο" κυρίως της συναισθηματικότητας που προσέδιδε· παρουσιάζοντας τα νεανικά χρόνια ενός αγαπημένου χαρακτήρα τόσο λεπτομερώς με ένα σεναριακό υπόβαθρο κάτι το οποίο δεν είχε ξαναγίνει. Εξάλλου ποιός δεν αρέσκεται να παρακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ ή να διαβάζει ένα βιβλίο για τη ζωή κάποιου αγαπημένου του προσώπου; Ήδη ακόμα και απο τον τίτλο δημιουργείται μια "φόρτιση". Σαφώς ο Ντον έχει γράψει πολύ συναρπαστικότερες ιστορίες απο τον "Βίο" ο οποίος δεν διακατέχεται απο το μπρίο και την ευφάνταστη πρωτοτυπία (τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό) όσο άλλες ιστορίες του. Εκτός απο κάποιες πολύ όμορφες ιστορίες, θεωρώ πλέον το έργο σε ένα βαθμό βαρετό με ακραία υπερβολικές, αφελείς αλλά και φλύαρες σκηνές. Επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα τι το αστείο είχαν οι κρυμμένοι μίκυ. Ο ίδιος ο Ρόσα σε μια συνέντευξή του για το γενεαλογικό δέντρο που σχεδίασε, έκανε λόγο για τον Φέθρυ και για το πόσο αντιπαθητικός του είναι. Σαφώς τον συμπεριέλαβε παρά την θέλησή του. Ο ίδιος λοιπόν προέτρεπε τους αναγνώστες που δεν τον θέλουν ούτε αυτοί, να τον διαγράψουν με ένα μολύβι. Το ίδιο λοιπόν έχω κάνει και εγώ (νοητά) σε διάφορα καρέ αλλά και σε ιστορίες. Προσωπικά αγαπημένα επεισόδια: -Ο Τελευταίος της Γενιάς των Μακ Ντακ -Ο Νέος Αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ -Ο Βασιλιάς του Κλοντάικ -Ένας Κροίσος στα Ζοφερά Βάθη -Το Πιο Πλούσιο Παπί του Κόσμου -Μιας δεκάρας νιάτα -Το μυστικό του Ολλανδού -Η αιχμάλωτη του χειμάρρου της αγωνίας -Καρδιές στο Γιούκον Στον "δικό μου" προσωπικό "βίο και πολιτεία του Σκρούτ Μακ Ντακ" υπάρχουν πλέον μόνο αυτές οι ιστορίες. Εκφράζοντας και μια τελείως υποθετική άποψη, θεωρώ πως αν ο Ντον σχεδίαζε τον "Βίο" χωρίς την προοπτική μιας έκδοσης (και χωρίς την αντίστοιχη πίεση απο τους εκδότες προφανώς), θα ήταν κάπως διαφορετικός απ' ό,τι εμείς τον μάθαμε. Δεν νομίζω να το είχε "τραβήξει" τόσο πολύ με τα 12 επεισόδια, θα ήταν πιό περιεκτικός (δηλαδή ωραία στοιχεία-ιδέες μέσα στα επεισόδιά του, τα οποία όμως δεν θα "χάνονταν" απο αφελείς σκηνές ή ένα ανούσιο στόρυ) καθώς και -φυσικά- με ένα πιο ώριμο σχέδιο. Πάντως σχετικά και με την ελληνική έκδοση των τόμων, δεν μου άρεσαν τα εξώφυλλά τους αφού θα ήθελα να είναι "γεμάτα" απο σχέδιο και όχι γύρω απο ένα μαύρο και κόκκινο αντίστοιχα πλαίσιο. Κάτι τέτοιο όπως πόσταρε εδώ και ένας φίλος θα ήταν πολύ όμορφο.

Μόλις την είδα και για να είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσε και πολύ. Χωρίς να θέλω να μακρηγορώ και να κουράζω, αναφέρομαι εν τάχει σε κάποιες κατηγορίες. Σχετικά με το σενάριο απ ότι μάλλον θα γνωρίζετε ήδη, δεν είναι αυτούσια μεταφορά του κόμικ. Απο το τρέιλερ νόμιζα ότι ήταν μεταφορά της ιστορίας "ο μάντης" αλλά δεν ισχύει. Έχουν γίνει κάποιες μίξεις αλλά αν δεν απατώμαι το σενάριο είναι πρωτότυπο. Δεν είδα σε καμιά περίπτωση το μπρίο του Γκοσινί αλλά πέρα απο αυτό μου φάνηκε αρκετά απλό και "αμερικανιά" (μη πέσετε να με φάτε επειδή χρησιμοποίησα αυτό τον όρο έτσι; ). Δεν μου άρεσε επίσης που ακόμα και σε ένα εξ'ορισμού κωμικού φιλμ, όλες οι σκηνές ήταν μια διαρκή "παιδική χαρά". Ακόμα και στην συνάντηση των δρυϊδών (ή των "δρουιδών αν προτιμάτε την μαμουθκομιξ μετάφραση), δεν υπήρχε ένας έστω στοιχειώδης "μυστικισμός" και "ατμόσφαιρα". Οι δρυΐδες μόνο στην εμφάνιση είναι γέροντες. Στην συμπεριφορά είναι κανονικά και ανώριμα παιδάκια. Βασικά η ταινία μου άφησε την αίσθηση παλιών καρτούν ντίσνευ (που όλο το φιλμ ήταν μια διαρκής τρέλα και "φασαρία") και συγχρόνων ταινιών χόλυγουντ. Όσο για τους χαρακτήρες μπορώ να πω επίσης ότι με άφησαν αδιάφορο. Το χιούμορ που βγάζουν οι "χάρτινοι εαυτοί" τους νομίζω δεν περνά στη μεγάλη οθόνη. Μόνη εξαίρεση το κοριτσάκι των γαλατών όπου όχι μόνο ξεχώριζε για την ευστροφία του έναντι των υπόλοιπων μπουνταλάδων γαλατών αλλά και παρουσίαζε μια όμορφη και "συγκινητική" φιγούρα (όσο μπορεί να φανεί κάτι τέτοιο σε ταινία αστερίξ) όπου προσφέρει ένα πρόσφορο (και ίσως ..φεμινιστικό) έδαφος για μελλοντικές ταινίες. Πάντως δεν την θυμάμαι σε κάποια ιστορία κόμικ. Ο μόνος τομέας που πραγματικά με μάγεψε ήταν φυσικά ο...εικαστικός. Πιστεύω ειδικά σε FHD εικόνα, απλά θα χαζέψετε. Ξέρω βέβαια ότι μπορεί να διαφωνούν αρκετοί επειδή πρόκειται για έναν πολυαγαπημένο ήρωα και ουσιαστικά για ένα πολυαγαπημένο κόμικ. Απλά εκφράζω τη γνώμη μου. Και φυσικά όσες τέτοιες ταινίες και να δω, δεν νομίζω να μου χαρίσουν το γέλιο που μου προσφέρουν τα κόμικ!

Θα ακολουθήσω λοιπόν (σε πρώτη φάση :Ρ ) τη συμβουλή σου και για ευκολία αναγνωστών που επίσης θέλουν να βρουν τα Γκοσινί άλμπουμ, τα παραθέτω εδώ με την χρονολογική σειρά. Άφησα έξω επίσης τα τεύχη με τις μικρές ιστορίες κτλ. Ο αριθμός στην παρένθεση υποδηλώνει τον αριθμό τεύχους όπου δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα (εννοείται πως ό,τι πατάτα έχω γράψει ή ό,τι παρέλειψα, να με διορθώσετε): 1. Το Σιδερένιο Άλογο (40) 2. Εναντίον Τζος Τζέημον (46) 3. Τα Ξαδέλφια των Ντάλτον (54) 4. O Δικαστής (12) 5. Προς την Οκλαχόμα (42) 6. Η Απόδραση των Ντάλτον (25) 7. Η Κούρσα του Μισισιπή (30) 8. Στα Ίχνη των Ντάλτον (43) 9. Στη Σκιά των Ντέρικ (24) 10. Oι Αντίπαλοι (48) 11. Mπίλυ ο Τρομερός (21) 12. Mαύροι Λόφοι (14) 13. Οι Ντάλτον στα χιόνια (11) 14. Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους (31) 15. To Kαραβάνι (8) 16. Η Πόλη Φάντασμα (47) 17. H Eξαγορά των Ντάλτον (33) 18. To 20o Σύνταγμα Ιππικού (34) 19. Επικίνδυνη Αποστολή (9) 20. Σύρματα στα Λιβάδια (19) 21. Καλάμιτυ Τζέην (6) 22. Tηγανίτες για τους Ντάλτον (16) 23. Η Άμαξα (10) 24. Το Τρυφερό Πόδι (18) 25. Nτάλτον Σίτυ (3) 26. Τζέσσε Τζαίημς (20) 27. Το Τσίρκο (51) 28. Kάνυον Απάτσι (23) 29. Mαμά Ντάλτον (7) 30. Το Κοράκι (39) 31. Ο Μεγάλος Δούκας (37) 32. H Kληρονομιά του Ραντανπλάν (36) 33. Ο Λευκός Ιππότης (27) 34. H Θεραπεία των Ντάλτον (4) 35. O Aυτοκράτορας Σμιθ (35) 36. Το Σύρμα που Τραγουδάει (28)

Την καινούργια εννοώ φυσικά Το σκέφτηκα κάπως πριν γράψω σε αυτό το τόπικ αλλά αφενός επειδή τα τελευταία ποστ ήταν για την καινούργια ταινία, αφετέρου δεν είχα σκοπό να ανοίξω καινούργιο θέμα, σκέφτηκα να το γράψω εδώ. Εξάλλου πως θα μπορουσα να μην αναφέρομαι στην καινούργια ταινία, αφού έκανα λόγο για πιστότητα στο ομώνυμο καρτούν.

Την είδα και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Πολύ ωραία φωτογραφία και -φυσικά-καταπληκτική μουσική. Ένα μικρό παράπονό μου είναι ότι σε σημεία θύμιζε λίγο μπόλυγουντ. Πάντως έμεινε πάρα πολύ πιστή στο πρωτότυπο καρτούν. Να πάτε να την δείτε.

Πως και έτσι σε ένα φόρουμ τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουν σχολιαστεί ακόμα τα "καινούργια" τεντεν; Δεν είχα πάρει πρέφα ότι άρχισαν να επανακυκλοφορούν μέχρι πρότινος όταν πέτυχα μερικά στην "πολιτεία". Πολύ όμορφο φύλλο, προσεγμένη έκδοση και -όπως αναφέρθηκε-χωρίς αρίθμηση. Σιγά σιγά θα αρχίσω να τα αγοράζω. Στον Τεντεν πάντα μου άρεσε το απλό σχέδιο (νομίζω έχω διαβάσει εδώ ότι είναι σχέδιο γαλλοβελγικής σχολής). Ενώ σαν σενάριο κάποιες φορές ήταν υπερβολικό, η απλότητα του σχεδίου του με χαλάρωνε και με "γαλήνευε". Αν μπορεί κάποιος να μας σχολιάσει και την καινούργια μετάφραση, καλό θα ήταν :Ρ