lovcom

Να επαναφέρω το thread ύστερα απο τόσο καιρό; Πολύ ωραία παρουσίαση! Σχετικά με την ταινία πάει κάποιος καιρός που την έχω δει και την ξαναείδα σήμερα. Πολύ συναισθηματική αλλά αρκετά ψυχοπλακωτική (με υπερβολικό κιόλας τρόπο σε κάποια σημεία)..Η σειρά των μάνγκα συνεχίζει εκεί που το αφήνει η ταινία; Αξίζει τον κόπο να την διαβάσει κάποιος που χει δει την ταινία;

Ρε φίλε πόσο πίσω με πήγες...Είχα ξεχάσει τελείως το επιτραπέζιο αυτο αλλά μόλις είδα τις φωτογραφίες σου με πλημμύρισαν ένα σωρό αναμνήσεις! Πραγματικά χαίρομαι και θαυμάζω όλους εσάς που καταφέρατε και κρατήσατε αυτά τα πράγματα κατα το πέρασμα των ετών. Όσο σκέφτομαι το τι παιχνίδια, επιτραπέζια, κόμικς, ενθύμια κτλ είχα..Δεν κατάφερε δυστυχώς να επιζήσει τίποτα απο την λαίλαπα των χρόνων.

@BATNICK Ρε φίλε πιάσε κόκκινο. Κι εγώ πριν λίγες μέρες διάβασα κάπου για το Peter Pan (1924) και έβαλα στο yt να τη δω. Όχι τόσο για να την απολαύσω σαν ταινία καθεαυτό αλλά περισσότερο για μια στιγμή timetraveling. Μια αισθητική με τις γυναίκες να φορούν αυτό το έντονο κραγιόν αλλά και μια ας πούμε θεατρικότητας άλλης εποχής, εμένα μου φαντάζει μαγευτική. Δεν την είδα όλη αλλά αυτό που είδα μου φάνηκε αρκετά καλό (για τα δεδομένα της εποχής μιλάμε πάντα). Όσο αφορά το Hook, κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Θεωρώ πως είναι το πραγματικό "sequel" σε live acton μορφή του official Peter Pan :Ρ. Θα μπορούσαν βέβαια κάποια πράγματα να τα είχαν προσέξει αλλά εντάξει· παραμένει και μένα αγαπημένη μου ταινία και ας γράφτηκαν γι'αυτήν τόσα αρνητικά σχόλια. Ο λόγος που θα δω το πρώτο κινούμενο σχέδιο Peter Pan απο την Disney είναι καθαρά νοσταλγικός λόγος. Πριν χρόνια την είχα ξαναδει σε DVD και θυμάμαι πόσο με είχε ξενερώσει. Ίσως τώρα αν την ξανάβλεπα να μου άρεσε. Δεν έχω όμως στο πρόγραμμα να την δω σύντομα. Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει το ορίτζιναλ βιβλίο του Τζέιμς Μ. Μπάρι. Μιλώντας σαν άνθρωπος που λατρεύει τα παραμύθια, βρήκα τη νουβέλα εξαιρετικά παράξενη. Πέρα απο το φανταστικό setting (ιπταμενα παιδιά, μαγικές χώρες κτλ), η πλειοψηφία των χαρακτήρων του βιβλίου ήταν..άγρια! Όσο για την νεράιδα Τίνκερμπελ μιλάμε για ένα χαρακτήρα πραγματικά evil. Γενικά το βιβλίο ήταν αρκετά cringe (για να εκφραστώ με μια σύγχρονη ορολογία) και απορώ πως κατάφερε και έγινε τόσο αγαπημένο και κλασικό στο πέρασμα του χρόνου. Πάντως η πλειοψηφία που ακούει στο όνομα "Πήτερ Παν", φαντάζεται ένα βικτωριανό Λονδίνο ντυμένο με αστερόσκονη καθώς και ένα μαγικό νησί όπου μένεις για πάντα παιδί. Εικόνες όμως ουσιαστικά επιδερμικές αφού η κύρια ουσία του βιβλίου είναι αρκετά..βάρβαρη. Όσοι τολμάτε, διαβάστε! :Ρ Τώρα πίσω στο θέμα μας, θα ήθελα να αναφέρω κι εγώ μια σειρά που είδα, το στυλ όμως καθώς και η εθνικότητά της απ' ό,τι έχω λίγο παρατηρήσει, δεν προτιμάται απο την παρέα του φόρουμ. Οπότε ελπίζω να μη δεχτώ χλεύη για την πρότασή μου H σειρά που είδα πρόσφατα είναι Κορεάτικης προέλευσης και λέγεται The Flower of Evil. Εντάσσεται στο είδος K-Drama και είναι μια σειρά αστυνομική-συναισθηματική. Ίσως κάποιοι απο σας να αποθαρρυνθούν ή να το θεωρήσουν σαπουνόπερα, αλλά θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη αναφορά πάνω σε αυτό. Ως άνθρωπος που έχει δει αρκετές κομεντί (κυρίως αμερικάνικες) ταινίες, τολμώ να πω πως κάτι τέτοιο δεν έχω ξαναδει. Και εξηγούμαι. Η σειρά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση για την συναισθηματικότητα και την αγάπη του ζευγαριού. Μπορεί βέβαια σε πολλούς απο σας να ακούγεται "φλώρικο" αυτό αλλά αυτή η τόσο ωραία εικόνα που έβγαλαν οι -καταπληκτικοί- ηθοποιοί, δεν είχε σχέση με τις αμερικάνικες ταινίες όπου εκεί παρατηρείς μια αγάπη περισσότερο "σαρκολατρική" δηλαδή η αγάπη υπάρχει μόνο σε πολύ εμφανίσιμους ανθρώπους όπου εκδηλώνεται κυρίως μέσα απο μια ερωτική ένταση. Δεν είπα βέβαια ότι είναι έτσι όλες οι αμερικάνικες ταινίες, απλώς θέλω να δώσω μια γενική εικόνα. Εδώ θα δείτε ζευγάρι αγαπημένο και μέσα στα "μέλια" το οποίο όμως δεν είναι νιόπαντρο, ούτε φρεσκοερωτευμένο, αλλά παντρεμένοι που ζουν μαζί χρόνια. Δεν σαλιαρίζει, δεν έχει φτήνιες, σίγουρα όμως σε πολλούς θα φανεί αρκετά "συναισθηματικούλικο". Και βέβαια σε κάποιες φάσεις ίσως αρκετά "κλαψιάρικο". Εμένα πάντως μου άφησε πολύ θετική εντύπωση. Στο αστυνομικό κομμάτι τώρα μπορώ να πω πως δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο μεγάλες παραγωγές άλλων χωρών. Η σειρά φροντίζει να σε κρατά (σχετικά) μόνιμα στην τσίτα (εντάξει είναι και σκηνές ανούσιες) και σε αυτό βοηθάει και σίγουρα η ολοκλήρωση της σειράς σε μία μόνο σεζόν. Ακόμα και οι μικρότερες υποθέσεις της σειράς, θα δείτε να "τακτοποιούνται" μέσα σε 1-2 επεισόδια χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις 3 σεζόν για να μάθεις τι συμβαίνει σε μιά υπόθεση. Μοναδικό μου παράπονο είναι πως ενώ είναι ολοφάνερο πως το σενάριο της σειράς ήταν αρκετά δουλεμένο, θα έπρεπε να αποφευχθούν κάποιες τρανταχτές "αμερικανιές", κάποια σημεία πραγματικά χαζά και αφελή τα οποία μπορούσαν κατ' εμέ εύκολα να μη τα είχαν συμπεριλάβει. Αν είχαν προσέξει αυτά τα σημεία (τα οποία αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκαναν), θα μιλάγαμε για μια άριστη σειρά. Η παραγωγή βέβαια είναι σε υψηλά επίπεδα όπως και η ηθοποιία. Ξαναλέω όμως ότι όσοι τη δείτε, να περιμένετε αρκετές "κλαψιάρικες" ερμηνείες, αλλά όχι ψυχοπλακωτικές. 2-3 kDramas που έχω δει δεν έγιναν ποτέ ψυχοπλακωτικά, χειρίζοντας τα και αποφεύγοντας τέτοιες καταστάσεις με μαεστρία ακόμα και όταν η κατάσταση προμήνυε εξ' ορισμού ψυχοπλάκωμα. Η μουσική επίσης πολύ όμορφη όπου αν της δώσετε σημασία πιστέυω θα εκτιμήσετε αρκετές μουσικές συνθέσεις. Α! Και το τέλος της σειράς δίχασε κόσμο! :Ρ Προτείνω σίγουρα να της δώσετε μια ευκαιρία τουλάχιστον για ένα επεισόδιο. Κι εγώ αυτό έκανα και ύστερα δεν μπορούσα να ξεκολλήσω

Απο το bookdepository έγινε. Στο ballance δεν είχα καθόλου χρήματα. Η κάρτα είναι φετινή αλλά να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι αν έγινε verified. Πάντως δεν είχα περάσει τίποτα (συνειδητά τουλάχιστον). Γενικά όταν δημιούργησα το paypal με βοήθησε ένας φίλος και η αλήθεια είναι πως δεν έχω μάθει πως λειτουργεί όλο αυτό. Δύο χρόνια χρησιμοποιώ το paypal μηχανικά.

Έχω μια (μάλλον χαζή) απορία για το paypal και για ένα θέμα που μου προέκυψε χθες, και θα ήθελα να σας ρωτήσω. Χθες σε μια διαδικτυακή και τυπική αγορά, χρησιμοποίησα -κλασικά- τη μέθοδο paypal. Όμως αφού ενώ έκανα τα καθορισμένα βήματα, η πληρωμή δεν ολοκληρωνόταν αλλά μου έβγαζε να συμπληρώσω φόρμες τους αριθμούς της κάρτας μου. Υπόψην η μέθοδος πληρωμής που αναγραφόταν στο paypal ήταν μέσω τράπεζας. Επειδή η κάρτα ήταν καινούργια υπέθεσα μήπως ήθελε να τα ξαναγράψω ( ; ) έτσι έγραψα τα νούμερα αλλά μου βγαζε σφάλμα. Έκανα μια επανεκκίνηση και το μόνο που έκανα ήταν να επιλέξω δύο κουτάκια-επιλογές (το ένα ήταν για την διεύθυνση και το άλλο για πληρωμή με την κάρτα αν θυμάμαι καλά). Υπόψην η διεύθυνση που έχω δηλώσει είναι μια οπότε δεν ξέρω γιατί μου ζήταγε να το επιλέξω. Όπως και να χει η πληρωμή έγινε αλλά το paypal μου στειλε 3 διαδοχικά mails όπου με ενημέρωσε ότι η αλλαγή του τρόπου πληρωμής άλλαξε. Μπήκα στη σελίδα και σε σχέση με τις άλλες πληρωμές (όπου γίνονταν μέσω τράπεζας), είδα ότι η συγκεκριμένη αγορά μου έγινε μέσω mastercard. Τονίζω ότι η ενέργειά μου αυτή δεν έγινε συνειδητά (δεν είχα κατα νου ότι η πληρωμή γίνεται μέσω τράπεζας ή κάρτας), απλά υπέθεσα ότι ήταν κάτι "απαραίτητο" για να προχωρήσει η πληρωμή. Μετά ήταν που αντιλήφθηκα τη διαφορά. Μετά εγώ ξανα εβαλα μέσω τράπεζας. Μπορεί κανείς να με ενημερώσει ποιά είναι πρακτικά η διαφορά;

Η κινηματογραφική μεταφορά δεν ήταν "κάπως" διαφορετική, αλλά δεν είχε (σχεδόν) καμία σχέση με το βιβλίο! Ουσιαστικά στο μόνο που πάταγε η τριλογία ήταν στην κεντρική ιδέα του παραμυθιού ρημάζοντας μετά το βιβλίο με πλήθος αλλαγών. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι μας. Μια εφηβική αμερικάνικη ταινία δράσης. Οι ταινίες δεν μου άρεσαν καθόλου. Βασικά ακόμα και ανεξαρτήτως κατηγορίας ταινίας, είναι απο τις χειρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ μου. Προφανώς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το βιβλίο. Αν κάποιος αρέσκεται σε τόσο βαριές αμερικανιές (δεν μπορώ να ξεχάσω τις παιδιάστικες σκηνές μάχης όπου φαινοταν σαν να παίζεις κάποιο video game όπου τα χομπιτ σαν σε πάτημα κουμπιού, "σκότωναν" τα κακά γκόμπλινς ή τη φάση που πέφτουν απο τόσο μεγάλο ύψος μέσα στο βουνό και κανείς δεν παθαίνει τίποτα..), με γειά του με χαρά του. Γούστα είναι αυτά. Ταινία όμως "Τόλκιν" δεν ήταν. Δεν κρατούσε καθόλου το πνεύμα απο το βιβλίο. Είχα διαβάσει ένα πολύ εύστοχο σχόλιο απο τη σελίδα φίλων Τόλκιν όπου κάποιος απο τα μέλη αναφέρει το εξής: "Στις ταινίες με τον άρχοντα έψαχνες να βρεις τις διαφορές με τα βιβλία. Στις ταινίες χόμπιτ έψαχνες να βρεις την ομοιότητα με το βιβλίο". Νομίζω αντικατοπρίζει πλήρως την πραγματικότητα και δείχνει αντικειμενικά (όσο βέβαια μπορούμε να το πούμε αυτό), πως οι ταινίες δεν είχαν σχέση με το πνεύμα και το ύφος του βιβλίου. Απο τη μεριά μου δεν προτείνω σε κάποιον να δει τις ταινίες αλλά προτείνω να διαβάσει το βιβλίο ή ακόμα και το καταπληκτικό κόμικ το οποίο κρατά σε μεγάλο βαθμό το feeling του αυθεντικού βιβλίου.

@Μπιατριξ Κιντο Απο που το παρήγγειλες; Απο Ελλάδα ή απο κάποια άλλη χώρα του εξωτερικού;

Παιδιά πολύ ωραίο θέμα μεν αλλά αν το καλοσκεφτείτε λίγο είναι σα να σε ρωτάνε βάζοντάς σου το πιστόλι στον κρόταφο. Τα κινούμενα σχέδια είναι αδιαμφισβήτητα μια τεράστια μορφή τέχνης και μέσω αυτής γεννήθηκαν πολλά αριστουργήματα, ποικίλες κορυφές. Βέβαια δεν έχω σκοπό να ακαδημοποιήσω το θέμα του φίλου θεματοθέτη αλλά να -προσπαθήσω να- τονίσω το αδύνατο αυτού του θέματος. Ως εκ τούτου και εγώ είμαι τις άποψης να έβαζε ο καθείς απο ένα top (όχι μεγάλο· 5 είναι αρκετά) προσωπικό του και έτσι να φτιάχναμε μια εικόνα τρόπον τινά των κορυφών. Επειδή λοιπόν όπως είπα πριν οι παραμέτροι είναι αρκετοί, ένα τόσο δύσκολο ερώτημα θα πρέπει να το προσεγγίσουμε όχι μόνο με το τι άρεσε σε εμάς αλλά και με κριτήρια όσο είναι δυνατόν αντικειμενικά και πάντα αναλογικά με την εποχή. Πχ η Ντίσνευ όταν δημιούργησε την Χιονάτη και τους 7 νάνους, ακόμα και ένας ανίδεος απο κινηματογράφο είχε ακούσει το τι άθλος ήταν στο να δημιουργηθεί και να γυριστεί αυτή η ταινία. Γενικά η Ντίσνευ ως πάμπλουτη εταιρία, λογικό είναι να δημιουργούσε ταινίες με υψηλότατο μπάτζετ και με αποτέλεσμα απλά μοναδικό. Οπότε άντε εκεί λοιπόν να ξεχωρίσεις αριστουργήματα. Κάνοντας ένα μεγάλο άλμα στο 1995, έχουμε την αγαπημένη μας Pixar να δημιουργεί το μοναδικό Toy Story. Όσοι ήμασταν παιδιά τότε απλά δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Μοναδική δημιουργία, πολύ ωραίο στόρυ, συγκίνηση, μηνύματα. Απλά είχαμε περάσει σε άλλη εποχή όσο αφορά το κεφάλαιο "κινούμενο σχέδιο". Μιλώντας τώρα σε πιο προσωπικό γούστο, το Lion King (το αναφέρω γιατί το αναφέρετε αρκετοί απο σας), δεν με τρέλανε ποτέ. Οκ ωραίο κανείς δεν το αμφισβητεί (ήταν και της μόδας να σου αρέσει εκείνη την εποχή) αλλά δεν θυμαμαι μικρός που ήμουν τότε να του είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Aντίθετα με την ταινία Αλαντίν μου είχε φύγει το τσερβέλο. Επαναφήγηση μιας κλασικής ιστορίας (στην οποία η ιστορία διαδραματίζεται στην Κίνα) όπου τολμώ να πω πως το προτιμώ και απο το πρωτότυπο, εκπληκτική μουσική, δυνατή παραγωγή. Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε ότι έθεσε και πρότυπα δεδομένου ότι έκανε γνωστή στο mainstream κοινό την φάση "χίλιες και μια νύχτες". Αν κάνω λάθος διορθώστε με παρακαλώ αλλά νομίζω πως οι παραμυθένιες χίλιες και μια νύχτες πέρασαν στο παιδικό και εφηβικό κοινό μέσω αυτής της ταινίας. Προχωρόντας 8 μόλις χρόνια μετά έχουμε το πανέμορφο Finding Nemo. Πέρα απο την άρτια και άκρως επαγγελματική παραγωγή του, είχαμε ένα κινούμενο σχέδιο στο οποίο ο άλλος εξερευνούσε έναν άγνωστο αλλά πραγματικό κόσμο. Τον απρόσιτο κόσμου του βυθού. Ας σημειωθεί και το γεγονός ότι η προσέγγιση έγινε και με αρκετά επιστημονικά στοιχεία. Ήμουν φοιτητής όταν το πρωτοδα σε DVD και απο τότε δεν έχει ξεφτίσει η μαγεία του. Τέλος μια άλλη παράμετρος την οποία θα έθετα για να αναδείξω το "καλύτερο" κινούμενο σχέδιο, είναι αυτό της υπέρβασης απο το πρωτότυπο (σε περίπτωση διασκευής: και έχουμε πάμπολες διασκευές). Δεν ξέρω βέβαια αν θα προτιμούσα το (ωραίο) Πινόκιο απο την αυθεντική νουβέλα του Κάρλο Κολόντι ή το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου απο το βιβλίο του Τ.Χ Γουάιτ (εδώ μάλλον προτιμώ και τα δύο), αλλά σίγουρα θα προτιμήσω το αρκετά μαγικό Πήτερ Παν απο το ωμό, παράξενο και σε ένα βαθμό ανεκδιήγητο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπάρρυ όπως και τον Πλανήτη των Θησαυρών όπου πιστεύω "τελειοποίησε" το αντίστοιχο κλασικό μυθιστόρημα του Ρ.Λ. Στήβενσον, Το νησί των θησαυρών. Λίγο καλύτερο σε πλοκή, περισσότερο συναίσθημα και ωραιότερο τέλος. Ιδιαίτερη μνεία στα της Πίξαρ: Γουολ-Υ, Οι Απίθανοι (το πρώτο), Ρατατούης. Ψηφίζω επίσης τα κάφρικα Σρεκ για τη δυνατή παραγωγή αλλά και το μήνυμα που περνάνε. Ότι: "τα πραγματικά τέρατα τελικά είναι οι άνθρωποι" (ελπίζω να μη σποιλέριασα ^_^ ) αλλά και στα διαχρονικά της Warner Bros και Metro-Goldwyn-Mayer.

Είχα παραγγείλει (απο Αγγλία) ένα βιβλίο αρχές Δεκέμβρη και ήρθε μόλις πριν λίγες μέρες. Θα περιμένεις. Είναι λογική η καθυστέρηση. Παιδιά το χουμε ξαναπει γίνεται ένας κακος χαμός όχι μόνο λόγω καραντίνας και κοβιντ αλλά και μικρού αριθμού προσωπικού. Ό,τι παραγγέλνετε απο εξωτερικο, να υπολογίζετε κατα τη γνώμη μου γύρω στο δίμηνο για να είστε μέσα. Επίσης συμβουλή μου είναι αν κάποια παραγγελία δεν επείγει (πχ για λόγους περιορισμένης διαθεσιμότητας), μην προβαίνετε σε παραγγελίες. Κάντε λίγο υπομονή. Δεν χάθηκε ο κόσμος να αγοράσουμε κάτι που θέλουμε μετά απο 1-2 μήνες.

Θα αναφέρω κάποια βιβλία που διάβασα αυτό τον καιρό και που ταίριαξαν περισσότερο στο κλίμα της εποχής (δηλαδή κυρίως παραμυθοχριστουγεννιάτικα) τα οποία μου άρεσαν πάρα πολύ. -Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Charles Dickens (εκδ: Κουκούτσι). Είναι η δεύτερη φορά που διαβάζω το συγκεκριμένο έργο και αυτό δείχνει την αγάπη που του έχω. Αν και γνωστότατη η ιστορία απο όλους, τολμώ να πω πως αξίζει να διαβαστεί σε βιβλίο αφού η γλώσσα του Ντίκενς είναι μοναδική. Τη δεύτερη φορά που το διάβασα, ίσως να το ευχαριστήθηκα περισσότερο απο την πρώτη. Σαν έκδοση ήταν αρκετά όμορφη, μεγάλο μέγεθος με χαρτί σαμουά και υποσημειώσεις. Μοναδικό αρνητικό κάποια λάθη στη σύνταξη αλλά και ορθογραφικά. Μικρό ομως το κακό. Η μετάφρασή της ήταν πολύ καλή και κύλαγε ευχάριστα με μοναδική "κακοτεχνία" την προτίμηση της μεταφράστριας να χρησιμοποιεί τον αθηναϊκό παρατατικό (btw κι εγώ Αθηναίος είμαι :Ρ ). Αν και τον χρησιμοποιώ κι εγώ στον προφορικό μου λόγο, δεν μου αρέσει να τον βλέπω στα γραπτά. Όμορφη έκδοση, αξίζει κάποιος να την έχει. Διαβάστε το. -Ο Καρυοθραύστης του E.T.A Hoffmann (εκδ: Ποταμός). Μια πανέμορφη έκδοση η οποία φιλοξενεί και τα υπέροχα σχέδια του Gennady Spirin. To παραμύθι αυτό δεν είναι τόσο παιδικό όσο νομίζουν κάποιοι. Η υπέροχη πένα του Χόφμαν σκιαγραφεί κάπως πιο σκοτεινούς χαρακτήρες και πλάθει μια πιο γκόθικ αισθητική. Σίγουρα περιέχει πολλά νοήματα τα οποία όμως μπορούν να προσεγγιστούν κυρίως όταν μάθεις για την ζωή του συγγραφέα (η οποία όπως φαίνεται μόνο ρόδινη δεν ήταν). Σαν έκδοση είναι πραγματικά υπέροχη. Μεγάλο μέγεθος με χαρτί πολυτελείας το οποίο αποτυπώνει τα χρώματα των πινάκων του σχεδιαστή. Το κείμενο δεν έχει αποδοθεί απευθείας απο το πρωτότυπο (γερμανικά) αλλά απο μια ήδη άλλη μετάφραση (αγγλικά). Υποθέτω γι'αυτό και στο εσωτερικό του βιβλίου η ελληνική απόδοση αναφέρεται ως διασκευή και όχι ως μετάφραση. Πάντως σε όσα "τεστ" υπέβαλλα το ελληνικό κείμενο σε σύγκριση με δειγματοληπτικά κείμενα της μετάφρασης της αγγλικής, πιστεύω πως η έκδοση του "Ποταμού" είναι η πλήρης και όχι κάποια διασκευή. Διαβάστε το και ας έχουν περάσει οι γιορτές. Πρόκειται σίγουρα για μια απο τις ομορφότερες ιστορίες που διάβασα ποτέ και που σίγουρα θα ξαναδιαβάσω. Κυκλοφόρησε πέρυσι και σε μια άλλη πλήρη έκδοση απευθείας απο τη γερμανική γλώσσα των εκδόσεων Μωραΐτη. Και οι δύο εκδόσεις κυκλοφορούν. Αγοράστε κάποια απο αυτές και διαβάστε το. -Γράμματα απο τον Άϊ - Βασίλη του J.R.R Tolkien (εκδ: Αίολος). Η αλήθεια είναι πως το ξεκίνησα κάπως προκατειλημμένος αφού όπως έχω αναφέρει εδώ και παλαιότερα η "Συντροφιά" δεν μου άρεσε. Τελικά ήταν ένα όμορφο, απλό και ευχάριστο ανάγνωσμα. Με έκανε να νιώσω λίγο παιδί. Φυσικά εξαιρετικές οι ζωγραφιές του καθηγητή Τόλκιν. Έκδοση επίσης πολύ όμορφη με χαρτί πολυτελείας. -Ο άνεμος στις Ιτιές του Kenneth Grahame (εκδ. Παπαδόπουλος). Κλασικό έργο το οποίο "βρομάει" επαρχία Αγγλίας. Είχα ακούσει τόσο καιρό γι'αυτό το έργο αλλά δεν είχα ασχοληθεί. Τελικά το έβγαλα μέσα στις γιορτές και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Υπέροχο έργο με φανταστικές εικόνες. Σε ταξιδεύει σε μέρη που σίγουρα θες να επισκεφτείς. Μυθιστόρημα άλλου στυλ και ρυθμού αρκετά διαφορετικό απο τα σημερινά. Οπότε να ξέρετε πως όσοι θελήσετε να το ξεκινήσετε, μην περιμένετε ένα μοντέρνο τρόπο γραφής. Η ιστορία αν και απλή, σε σημεία βαθαίνει κάπως η ανάγνωση και το νόημά του. Ειδικότερα δύο κεφάλαια σαφώς είναι δύσκολα στην ανάγνωση και την κατανόηση και σίγουρα δεν απευθύνονται σε παιδιά. Τυχαίνει και έχω στην κατοχή μου και μια ξενόγλωσση διασκευή του έργου στην οποία όπως σωστά είχα υποθέσει τα μοναδικά κεφάλαια που έχουν αφαιρεθεί ήταν αυτά τα δύο που ανέφερα. Εντελώς εγκυκλοπαιδικά αναφέρω και την υπέροχη εικονογράφηση της Inga Moore. Η έκδοση του Παπαδόπουλου περιλαμβάνει το πλήρες κείμενο αλλά με μόνο αρνητικό την απουσία εικονογράφησης. Είναι εξαντλημένο, προτείνω όμως σφόδρα σε βιβλιόφιλους να την αναζητήσουν. Μη ξεχνάμε πως ήταν ένα βιβλίο όπου συν τοις άλλοις ενέπνευσε τους αγαπημένους παραμυθάδες J.R.R Tolkien και C.S. Lewis. Κυκλοφόρησε και απο τις εκδόσεις Πατάκη η οποία περιέχει μέσα ωραία εικονογράφηση. Δεν ξέρω όμως αν έχει υποστεί περικοπές αλλά και πάλι απ' ό,τι φαίνεται κρατά σχεδόν το πλήρες κείμενο. Αναζητήστε το σε μια απο τις δύο αυτές εκδόσεις και διαβάστε το. Τώρα άρχισα να διαβάζω το "Όνομα του Ανέμου" του Patrick Rothfuss. Πέρα απο τις διθυραμβικές κριτικές που βλέπω στο goodreads, σε ελληνικές κριτικές παρατηρώ κάποιο μετριασμό στον ενθουσιασμό. Με τρομάζει λίγο το μέγεθος (άσε που δεν ξέρω αν θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τελευταίο μέρος) αλλά επειδή διάβασα ότι περιέχει εξαιρετική λογοτεχνική γλώσσα, είπα να το ξεκινήσω.

Πραγματικά ένας αγαπημένος δημιουργός που κατέχει ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μου όπως σίγουρα και σε πολλούς απο εδω άλλωστε. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο που αγάπησα στις ιστορίες του Σκάρπα πέρα απο το υπέροχο (κατα τη γνώμη μου) σχέδιο και τα σενάρια τα οποία ξεχώριζαν για την απλότητα και ομορφιά τους, ήταν η συναισθηματική διάσταση που είχε δώσει στους χαρακτήρες του. Διάβασα χθες ένα τεύχος (αυτό ήταν η αφορμή να αναζητήσω το νήμα αυτό στο greekcomics) και συγκεκριμένα την ιστορία: "Το πνεύμα των Χριστουγέννων" (# 115). Τι όμορφη ιστορία πραγματικά. Δεν θυμάμαι άλλη ιστορία στην οποία οι (κακοποιοί) μουργόλυκοι να φέρονται όχι απλώς "συναισθηματικά" αλλά και να δείχνουν αγάπη προς κάποιον πονεμένο. Θυμηθείτε επίσης την ταπεινοφροσύνη του Σκρουτζ που δείχνει στο "Ίδρυμα ΜακΝτακ" ή στον "Θρύλο του ιπτάμενου Σκωτσέζου". Θα μου πείτε βέβαια πως σε αυτό πρώτος είναι ο Ντον Ρόσα. Όμως θα τολμήσω να πω πως ο Ντον γενικά είχε τους χαρακτήρες της Ντίσνευ σαν καρικατούρες με μόνη εξαίρεση τον Σκρούτζ όπου και σε αυτόν προσέδιδε συναίσθημα μόνο όταν η πλοκή αποκτούσε δραματική χροιά και το οποίο συναίσθημα αναλωνόταν κυρίως σε μια νοσταλγική κατάσταση. Στα έργα του Σκάρπα έβλεπες γενικά μια πιο "ανθρώπινη" διάσταση διατηρώντας πάντα την ντισνεϋκή απλότητα. Φυσικά όπως ανέφερα και στην αρχή, το σχέδιό του τελείως ξεχωριστό και αγαπημένο με πολύ αγαπημένες ιστορίες οι οποίες μας προσέφεραν τόσα ωραία ταξίδια. Δεν παραβλέπω βέβαια και τις μετριότατες ιστορίες αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να με κάνει να ξεχάσω την προσφορά αυτού του μεγάλου δημιουργού.

Έχω ακούσει πως το Μάκβεθ του Γιού Νέσμπε είναι μια τροπον τινα σύγχρονη επαναφήγηση του Μακβερ του Σαίξπηρ. Μήπως δεν έχεις διαβάσει το έργο του Σαίξπηρ και γι'αυτό ίσως δεν κατάλαβες τι ήθελε να πει; Μήπως (εικάζω, δεν είμαι σίγουρος) αν το χες διαβάσει, θα το έβλεπες με άλλο μάτι; Μια άλλη περίπτωση είναι η "Τρικυμία" της Μ. Άντγουντ η οποία επαναφηγείται την Τρικυμία του Σαίξπηρ. Πάντως της Ατγουντ το παράτησα σχεδόν αμέσως Aν πάντως έχεις σκοπό να ξαναπιάσεις το βιβλίο, πρότασή μου είναι να διαβάσεις πρώτα το έργο του Σαίξπηρ. Αν πάλι δεν έχεις σκοπό να ξαναπιάσεις το βιβλίο του Νέσμπε, προτείνω όμως να διαβάσεις τουλάχιστον το έργο του Σαίξπηρ

Η χρήση -των συγκεκριμένων-ναρκωτικών εκείνη την εποχή δεν ήταν (νομίζω) παράνομη. Αν δεν κάνω λάθος χρησιμοποιούνταν και για ιατρικούς σκοπούς. Τα επόμενα χρόνια κηρύχθηκε παράνομη αφού είδαν τις καταστροφικές συνέπειες.

Το τελείωσα κι εγώ και σε γενικές γραμμές μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Πράγματι το κόμικ αυτό μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως εικονογραφημένο μυθιστόρημα αφού τα κείμενα που περιλαμβάνονται είναι μεγάλης έκτασης. Αυτό είναι και μια απόδειξη ότι ο συγγραφέας ήθελε να παραμείνει όσο το δυνατόν πιστός στο βιβλίο. Αν και πάνε πάνω απο δέκα χρόνια που διάβασα το "Χόμπιτ", παρόλα αυτά καθώς διάβαζα το κόμικ, ανέτρεχα που και που στο βιβλίο που είχα δίπλα μου και διαπίστωνα ότι οι φράσεις ήταν σχεδόν αυτούσιες. Το σχέδιο χωρίς να με ξετρελάνει νομίζω ότι ήταν καλό. Μου έδινε μια παλαιάς κοπής αισθητική που θαρρώ πως ταίριαζε με την ιστορία. Στα αρνητικά θα μπορούσα να πω πως αρκετές εικόνες δεν φαίνονταν απο τα βαρυφορτωμένα κείμενα. Ίσως ο συγγραφέας θα μπορούσε να κάνει μια περικοπή. Αναφέρθηκε πιο πάνω ότι σαν ποιότητα κατασκευής ήταν εύθραστο. Το δικό μου αντίτυπο το προμηθεύτηκα σχετικά πρόσφατα και μπορώ να πω ότι καθώς το διάβαζα, το άνοιγα αρκετά χωρίς να υπάρξει κανένα πρόβλημα. Αν κάποιος δεν σκοπεύει να διαβάσει το κείμενο του καθηγητή Τόλκιν, νομίζω πως τούτο εδώ το εικονογραφημένο μυθιστόρημα είναι μιας πρώτης τάξεως εναλλακτική λύση.

-Η βασίλισσα της ακτής & άλλα διηγήματα Παιδιά το πόσο απογοητεύτηκα δεν λέγεται. Δεν μου άρεσε σχεδόν τίποτα απο το βιβλίο. Ενώ είχα διαβάσει και ένα άλλο βιβλίο και ήξερα πάνω κάτω τι να περιμένω, οι ιστορίες μου φάνηκαν αφελείς και τόσο..."φτηνές". Βοήθησε αρνητικά σε όλο αυτό το χαρτί με ποιότητα εφημερίδας αλλά και τα "γελοία" γυμνά σκίτσα (κάποια πιο ώριμα σχέδια που είδα σε επόμενα βιβλία μου άρεσαν). Σχέδια απλοϊκά με γυμνές γυναίκες, με έκαναν να αισθάνομαι σαν παιδί γυμνασίου. Ειδικά αυτό το άθλιο εξώφυλλο· ντρεπόμουν πραγματικά να το δώσω στο ταμείο! Ενώ όλα αυτά μου είχαν μειώσει τη διάθεση για να αρχίσω το διάβασμα, η εισαγωγή απο τον Θ. Μαστακούρη (είμαι μεγάλος "φαν" του), μου αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον ξανά. Δυστυχώς όμως ο ενθουσιασμός του για τις ιστορίες, δεν ταυτιζόταν με τον δικό μου. Συνήθως ο Μαστακούρης έχω παρατηρήσει μιλάει με ενθουσιώδη τρόπο ακόμα και για μετριότατες ιστορίες και αυτό δεν αποτελούσε εξαίρεση και σε αυτόν τον τόμο όπου υπερέβαλλε (κατα τη γνώμη μου) για διηγήματα επιεικώς μετριότατα. Αλλά μου αρέσει όπου ο ίδιος κρατά μια "παιδικότητα" γύρω απο το fantasy, γι'αυτό και δεν του καταλογίζω κάτι αρνητικό! Ενώ έχω διαβάσει 2 βιβλία απο τα 7 (ελληνική έκδοση) που έχουν κυκλοφορήσει, παρατηρώ πως ο Χάουαρντ λίγο πολύ σε όλες τις ιστορίες είναι ίδιος. Δεν υπάρχει κάποιο "σφιχτό" σενάριο ενώ η απουσία εσωτερικής ενότητας είναι φανερή. Συνεχίζω να πιστεύω αυτό που είχα πει και για το πρώτο βιβλίο· ο Χάουαρτν είχε λογοτεχνικό ταλέντο. Πρέπει όμως να βλέπουμε και σε τι περιβάλλον ζούσε ο συγγραφέας. Σε αυτό το βιβλίο υπήρχαν κάποιες δυνατές λογοτεχνικές στιγμές, αλλά όπως και να το κάνουμε οι ιστορίες ήταν χαμηλού επιπέδου. Γνώμη μου πάντα.