lovcom

Όντως εμείς ξέρουμε το όλο σύμπαν σαν "Σνούπυ" αλλά οι άνθρωποι είναι μάλλον οι πρωταγωνιστές. Μου άρεσε επίσης το γεγονός ότι δεν ήταν πολιτικοποιημένο αυτό που διάβασα (έτσι δηλαδή κατάλαβα) σε αντίθεση με την Μαφάλντα, και είναι ο μοναδικός λόγος που δεν έχω σκοπό να την διαβάσω. Δεν ξέρω γιατί πάντως αλλά με ελκύει πολύ το ρετρο κομικς και τα σχέδια μιας περασμένης εποχής. Με "ηρεμεί" πολυ αυτή η απλότητα του σχεδίου και πραγματικά δεν χορταίνω να την βλέπω. Ο Τσάρλι Μπράουν πάντως εμένα μου φάνηκε πολύ ευαίσθητος. Μια καρδιά που δύσκολα την διαβάζει ο εγωπαθής κόσμος :Ρ . Θα προσπαθήσω πάντως να βρω και άλλα τευχάκια και θα πω την γνώμη μου.

Το βρήκα στην πρωτοπορία μεταχειρισμένο και το τσίμπησα. Για κάποιο άγνωστο λόγο ποτέ μου δεν είχα ασχοληθεί με Σνούπυ αλλά (πάλι για άγνωστο λόγο) μπορώ να πω ότι πάντα μου άρεσε. Ποτέ μου δεν είχα διαβάσει κόμικ (δεν ήξερα ότι υπήρχε), παρα θυμάμαι στην τηλεόραση που και που να πετυχαίνω και να βλέπω. Μου χει μείνει ακόμα και τώρα η αίσθηση εκείνης της "γλυκιάς μελαγχολίας" όταν το παρακολουθούσα. Δεν θυμάμαι όμως καν τι ήταν αυτό που έβλεπα. Επίσης είδα και την ταινία και μου άρεσε αρκετά. Έτσι λοιπόν για πρώτη φορά ασχολήθηκα με κόμικ και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Όμορφο απλό σχέδιο με ωραίο χιούμορ. Πραγματικά το ευχαριστήθηκα. Σίγουρα θα προχωρήσω και σε άλλα αλλά σκέφτομαι να πάω απευθείας σε αγορά ενός ξενόγλωσσου τόμου όπως κάποιο απο τις εκδόσεις Fantagraphics. Aπ' ό,τι είδα όμως οι τόμοι είναι πάρα πολλοί με αρκετά υψηλή τιμή. Οπότε θα ήθελα να διαλέξω ένα τόμο με ώριμο πλέον σχέδιο.

Επιτρέψτε μου να κάνω εδω μια ερώτηση που αφορά μεν την εργογραφία του Τόλκιν αλλά συγκεκριμένα τα σχέδια που είχε ο ίδιος για τη δημιουργία και διάταξη των βιβλίων του. Συγκεκριμένα αν και έχω ψιλοψάξει, δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται με το Σιλμαρίλλιον. Ο ίδιος ο Τζον Τόλκιν τι ετοίμαζε ακριβώς τόσο καιρό για να ονομάσει τελικά "Σιλμαρίλλιον"; Τι ιστορίες είχε σκοπό να ονομάσει ως "Σιλμαρίλιον"; Το βιβλίο που έχουμε στα χέρια μας είναι ως γνωστόν επεξεργασμένο απο τον γιό του Κρίστοφερ και περιέχει μέσα 5 ιστορίες. Διάβασα κάπου ότι οι 5 ιστορίες ήταν να γίνουν 5 βιβλία! Οπότε ο Κρίστοφερ αυθαίρετα τα ένωσε και τα ονόμασε "Σιλμαρίλλιον"; Μετά έχουμε και την "ιστορία του Μπέρεν και της Λούθιεν", "Τα παιδιά του Χούριν" αλλά και την "Πτώση της Γκόντολιν". Όλες ιστορίες απο το "Σιλμαρίλλιον". Όλα αυτά ο Τόλκιν είχε σκοπό να τα εκδώσει ξεχωριστά όπως έγινε τώρα; Γιατί μου φαίνεται δύσκολο να θέλεις να γράψεις μια ιστορία σε 2-3 διαφορετικές μορφές..(και κατ'επέκταση σε διαφορετικά βιβλία). Συν τοις άλλοις έχουμε και την 12τομη "ιστορία της μέσης γης". Αυτό δεν θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στο Σιλμαρίλλιον αφού το τελευταίο έχει κεφάλαια απο όλες τις εποχές; Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα γιατί εγώ είμαι ήδη μπερδεμένος :Ρ

Της Ελλάδος τα παιδιά σαφώς καταπληκτικό. Ο Μπέζος νομίζω έδωσε ρέστα. Να πω όμως κάτι που με χάλαγε; Νομίζω ότι αν το σκηνικό διαδραματιζόταν σε στρατό ξηράς, θα ήταν πιο ταιριαστό απο τους "κυριλάτους" αεροπόρους. Τώρα να διαμαρτύρεται ο άλλος που υπηρετεί στην αεροπορία ότι δεν έχει..άδειες..ε είναι κάπως. Λεπτομέρεια ίσως θα πείτε, αλλά σε μια τόσο καλοφτιαγμένη σειρά, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. @deadneighbours Aυτό λες;

Να σας πάω σε κάτι πιο καλτ; Αυτό τον καιρό είδα αρκετά επεισόδια απο τη σειρά "τμήμα ηθών". Νομίζω οι λίγοι μεγαλύτεροι απο δω έχουμε δει σίγουρα κάποια επεισόδια. Έχουν ανέβει όλα τα επεισόδια στο yt. Ένα πράγμα που μου αρέσει στο να χαζεύω παλιές ταινίες/σειρές, είναι η εικόνα που σου δείχνει τα παιδικά σου χρόνια. Η σειρά λοιπόν είναι καθαρή 90ιλα η οποία αν μη τι άλλο φέρνει νοσταλγία για περασμένες εποχές. Τώρα σχετικά με την καθεαυτό σειρά, νομίζω είναι λίγο πολύ γνωστό με τι ασχολείται. Υπήρχαν αρκετά καλογραμμένα επεισόδια αλλά και πολλά μέτρια κάτι απόλυτα λογικό σε μια τόσο μεγάλη (και για ελληνικά δεδομένα) σειρά. Πάντως θα τολμήσω να πω ότι το αστυνομικό στόρυ ήταν στην ουσία μια "πρόφαση" για να παρουσιάσει ο Μανουσάκης αυτό που πραγματικά ήθελε. Και αυτό δεν ήταν άλλο απο το να δείξει στον κόσμο την εσωτερική μοναξιά του ανθρώπου. Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες κάθε επεισοδίου, ακόμα και οι κακοί (πλην εξαιρέσεων κακών-κακών χαρακτήρων), είχαν τις "καλές" και "καταθλιπτικές" στιγμές τους όπου αναλώνονταν σε χαμένες αγνές αναμνήσεις και ανεκπλήρωτα όνειρα. Ο Μανουσάκης όμως δεν άφηνε έξω απο αυτό το τρυπάκι ούτε τους πρωταγωνιστές-αστυνομικούς αφού και σε αυτούς ανα επεισόδια παρουσίαζε την ανθρώπινη αδυναμία τους. Κοινός άξονας φυσικά στις αδυναμίες αυτές ήταν συνήθως ο έρωτας όπου οι αστυνομικοί κάποιες φορές ερωτεύονταν και τους "κακούς". Τα επεισόδια δεν είχαν πάντα happy end. Και με αυτό εννοώ ότι ο σκηνοθέτης κάποιες φορές άφηνε να "γλυτώνουν" οι κακοί όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε θεσμικό. Υπήρχαν δηλαδή επεισόδια στα οποία άνθρωποι οι οποίοι είχαν τις πλάτες "'άνωθεν" απο ισχυρούς ανθρώπους, την έβγαζαν καθαρή. Μάλλον ήθελε να προσδόσει κι εδώ μια αληθοφάνεια. Οι πρωταγωνιστές σε γενικές γραμμές έπαιζαν καλά το ρόλο τους (Βερόνικα Αργεντζή ). Δεν κατάλαβα όμως γιατί ο σκηνοθέτης επέλεξε να φορτώσει το καστ με τόσους ηθοποιούς. Φάση είχε και ο γκροτέσκο Πάνος Μιχαλόπουλος που υποδυόταν έναν αλκοολικό σκληρό αστυνομικό. Είχε πολλή πλάκα όταν πάνω στο μεθύσι του ξέβραζε σοφίες όπως (το γράφω σε ελεύθερη μετάφραση γιατί δεν το θυμάμαι ακριβώς πως ειπώθηκε): "οι ένοχοι είναι διαφορετικοί απο τους αθώους. Σκέφτονται πιο έξυπνα, δημιουργούν άλλοθι, γίνονται πολιτικοί..". Γενικά ο Μιχαλόπουλος και ο Βανδώρος πέταγαν συνέχεια ειρωνικές ατάκες. Αξιοσημείωτο και το γεγονός ότι παρ' όλο που η σειρά είχε αρκετούτσικη βία, οι αστυνομικοί δεν χειροδικούσαν ποτέ ακόμα και κατα την ώρα της ανάκρισης, ακόμα και όταν κρατούσαν κακοποιό ο οποίος γνώριζε "χοντρά" πράγματα όπως απαγωγές, ναρκωτικά, πορνείες κτλ. Μάλλον εδώ είναι φανερή η διάθεση να φανούν οι αστυνομικοί ως οι "καλοί" στο κοινό οι οποίοι ξεχωρίζουν απο τους κακούς ανθρώπους. Οι μοναδικές στιγμές που αστυνομικός χειροδικεί είναι αυτές του Μιχαλόπουλου αλλά και αυτό πάντα υπο την αποδοκιμασία του διοικητή. Πάντως παρατήρησα ότι όταν έπαιζαν γκεστς αρκετά γνωστοί ηθοποιοί, πάντα το επεισόδιο θα έκλεινε με ένα αλα θεατροδραματικό ή σοκαριστικό τρόπο. Συνήθως είχαμε σπαρακτικά κλάματα όπου ξεπροβάλλονταν εξομολογητικές διαθέσεις ή απόκρυφες ιδιοτροπίες του πρωταγωνιστή. Πλάκα είχε και το επεισόδιο όπου ανέκρινε ο Μιχαλόπουλος τον Γαρδέλη. Περίμενες ενδόμυχα απο στιγμή σε στιγμή να απαντήσει ο Γαρδέλης με καμιά 80ς ατάκα Φυσικά δεν μπορούσαν να λείπουν και τα αστεία κλισέ όπως ότι η όμορφη γυναίκα, ήταν πάντα και η "μοιραία" του επεισοδίου, κάθε σπρώξιμο με τα χέρια κατέληγε σε χτύπημα στο κεφάλι στη γωνιά ενός γραφείου, αλλά και κάθε (μα κάθε! ) απόπειρα αόπλου να αφοπλίσει οπλισμένο, κατα τη διαμάχη τους χέρι με χέρι, πάντα (μα πάντα) το όπλο εκπυρσοκρoτούσε ! Σε δράση πάντως δεν έλεγε και πολλά (συνήθως μόνο ουρλιαχτά άκουγες τύπου: "αστυνομία τα χέρια ψηλά", "μην κουνηθείς" κτλ) και κάτι τέτοια, όπως και το ότι πλάνα ήταν αρκετά σκοτεινά. Εκεί νομίζω που στόχευε ο σκηνοθέτης όπως είπα και πριν, ήταν να είναι η σειρά περισσότερο ψυχολογική. Γι'αυτο και νομίζω ότι η σειρά ήταν και αρκετά καταθλιπτική. Πάντως σε φωτογραφία ήταν αρκετά κατώτερη σε σχέση με αντίστοιχες σειρές όπως αυτή του "αστυνόμου μπέκα" όπου η δεύτερη υπερείχε σαφώς σε φωτογραφία αλλά και σε δράση (βέβαια λίγο άδικη η σύγκριση αφού υπάρχει χρονική διαφορά 13 ετών μεταξύ τους αλλά οκ). Επίσης η σειρά περιείχε και αρκετά τολμηρές ερωτικές σκηνές για τα δεδομένα της εποχής. Στα συν πάντως και η πολύ καλή μουσική η οποία με τα διάφορα μουσικά θέματά της, κατάφερνε να εναλλάσει την διάθεση του θεατή και να τον προϊδεάζει για το ύφος της σκηνής που επρόκειτo να ακολουθήσει. Πάντως εμένα με πιάνει νοσταλγία και ρεμβασμός βλέποντας πως άλλαξε η αισθητική μας απο το κάπως μακρινό 92 με το σήμερα. Χωρίς να θέλω να πέσω στο τρυπάκι "το παλιό=καλύτερο", κάποια πράγματα μου φαίνονταν πιο απλά απ ό,τι σήμερα όπως πχ η ενδυμασία και γενικά το όλο λουκ των γυναικών τότε. Περισσότερη απλότητα σε σχέση με την (για τα γούστα μου μιλάω πάντα) "κακογουστιά" που επικρατεί σήμερα. Και φυσικά το γεγονός πως όλοι σχεδόν οι άντρςε τότε ξυρίζονταν! Η μόδα με τα μούσια ήταν άγνωστη. Αρκετά λοιπόν καλή σειρούλα για τα δεδομένα της εποχής η οποία ήταν άφθονη και απο διδακτισμούς. Σήμερα υπάρχουν σίγουρα καλύτερα αστυνομικά. Αλλά η σειρά είναι και μια ευκαιρία για ένα ταξιδάκι εποχής.

Τη (καινούργια) λέσχη την είχα επισκεφτεί 2 φορές και αυτό τον πρώτο καιρό που είχε ανοίξει. Παρακολουθώ το βίντεο και βλέπω πόσο όμορφα το χετε διακοσμήσει! Πραγματικά ο χώρος είναι υπέροχος! Μπράβο σας! Θέλω να βρω μια ευκαιρία να ξαναπεράσω και να το δω και απο κοντά!

Συγγνώμη δεν το κατάλαβα! Αρκετά τα λεφτά φίλε μου για κάτι το οποίο δεν το έχω και πολλή ανάγκη. Περιμένουμε πάντως να μας πεις κι εσύ τη γνώμη σου για το κόμικ. ; -)

Α ρε τυχερέ. Ήθελα κι εγώ να ακούσω το cd. Δυστυχώς στο youtube έχουν ανέβει ελάχιστα κομμάτια. Καλή ανάγνωση και ακρόαση!

Είμαι σε αυτό το τοπικ αλλά και στο άλλο που δείχνει διάφορα τεύχη των χελώνων και απλά για λίγο αποσβολώθηκα..Είχα στην κατοχή μου κάποτε κάποια απο αυτά αλλά αν δεν υπήρχε αυτό το φορουμ, σε καμία των περιπτώσεων δεν θα τα θυμόμουν. Δεν θυμάμαι απο που τα αγόρασα και πως βρέθηκαν στα χέρια μου... Παιδιά εσείς δεν είστε φορουμ· είστε χρυσωρυχείο αναμνήσεων...

Αν και δεν έχω διαβάσει ποτέ υπερηρωικό κόμικ, πρόσφατα στην πολιτεία ξεφύλλιζα ένα ξενόγλωσσο κόμικ του σούπερμαν (με τέτοια ποιότητα χρωμάτων που σου φεύγει το τσερβέλο που λέμε) και έπεσα σε ένα καρέ και ένιωσα λίγο πολύ όπως εσύ είπες. Ήταν ο Σούπερμαν και κοίταζε απο μια βάση έξω στο διάστημα (νομίζω ήταν στη σελήνη). Δεν θυμάμαι όμως καν το τεύχος. Παρ' όλα αυτά έχω δει αρκετές εικόνες κόμικ που απεικονίζουν το διάστημα και ήταν πολλές απο αυτές εντυπωσιακές

Mόλις γύρισα απο (θερινό) σινεμά αφου είδα το Blade Runner 2049. Δεν είχε το σοκ της πρωτοτυπίας του πρώτου αλλά εμένα μου άρεσε. Δεν με τρέλανε τόσο σαν σενάριο αλλά η φωτογραφία και η Ana de Armas ήταν χάρμα οφθαλμών. Τίμιο σίκουελ.

Ήμουν σίγουρος ότι ακόμα και αυτό το θέμα θα το είχατε καλύψει απο αυτό το φορουμ! Θυμάμαι μικρός που τα αγόραζα απο το χωριό μου. Μου είχε κάνει αίσθηση το ότι ήταν σε μορφή εφημερίδας. Φυσικά μου άρεσε πάρα πολύ (και ακόμα μου αρέσει) το σχέδιό τους. Επίσης τα προτιμούσα και απο το καρτούν. Στην Αθήνα δεν κατάφερα ποτέ να τα βρω αυτά, έτσι με έκανε να πιστεύω πως είχα βρει κάτι..σπάνιο. Δεν θυμάμαι πόσα τεύχη αγόρασα αλλά δεν συνάντησα ποτέ κάποιον που να είχε αυτά τα τεύχη, ούτε τα βρήκα πουθενά αλλού. Πάντως νομίζω και ποιοτικά ήταν καλό αφού το χρώμα όταν εκείνη την εποχή δινόταν με το στανιό, ήταν ικανοποιητικό. Μακάρι να βρίσκαμε κάτι σε pdf. edit: τώρα είδα ότι ημερομηνία κυκλοφορίας ήταν το 1985. Φυσικά ήταν...αδύνατον τέτοια εποχή να το αγόρασα! Αλλά μου κάνει εντύπωση· βρέθηκε σε μια επαρχιακή πόλη αρκετά χρόνια αργότερα; Μήπως κυκλοφόρησε και κάτι άλλο;

Πρόσφατα βρήκα δύο βιβλία στο amazon και θέλω πολύ να τα αγοράσω. Δεν έχω παραγγείλει ποτέ όμως -και ούτε ξέρω πως γίνεται- οπότε μπήκα στην εξής σκέψη: γιατί να μη τα παραγγείλω απο πολιτεία όπου δεν θα πληρώσω τα μεταφορικά, καθώς και θα έχω μια -έστω μικρή-έκπτωση. Και αυτή είναι η απορία μου παιδιά. Γιατί τουλάχιστον όσο αφορά έντυπα/κόμικς/βιβλία που αφορούν τα μέλη του φορουμ να τα παραγγείλουμε απο το amazon και όχι απο ένα βιβλιοπωλείο; Προσέξτε αν πείτε κάτι που δεν μου αρέσει, τότε θα σας ζαλίσω να μου μάθετε πως να κάνω παραγγελίες!

Πολύ ωραία νουβέλα φίλε Άβερελ. Όλοι θα προτιμούσαν να ήταν μεγαλύτερο σε μέγεθος :Ρ Όπως το πες φίλε spiderman· εξαιρετικό. Απο τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Εκτός απο μεγάλος άγιος ήταν και τεράστιος επιστήμονας. Συγκλονιστικό βιβλίο, το είχα νομίζω τελειώσει σε 2 μέρες. Πρόσφατα σε μια εξόρμηση με φίλους στο μουσείο στα Λευκάκια (Ναύπλιο) που έχει ιδρύσει ο συγγραφέας του βιβλίου (ο νυν επίσκοπος Νεκτάριος), αγόρασα το βιβλίο μεταφρασμένο στα αγγλικά ώστε και να το ξαναδιαβάσω αλλά και να κάνω μια εξάσκηση στα αγγλικά μου.

Μέρες που είναι ας επαναφέρω το θέμα στην επιφάνεια. Το διάβασα και μπορώ να πω πως ήταν πολύ καλό και χορταστικό. Το σχέδιο όμορφο βάζοντάς σε στο πειρατικό mood, ενώ η διασκευή πολύ καλή ακολουθώντας το πρωτότυπο. Για όποιον βαριέται να διαβάσει το βιβλίο, τούτο το κόμικ πιστεύω πως είναι μια καλή επιλογή. Ποιοτικά η έκδοση είναι στα υψηλά στάνταρ που μας έχει συνηθίσει ο Πατάκης. Μεγάλο βιβλίo με φύλλο πολυτελείας και πολύ ωραίους χρωματισμούς. Είναι το δεύτερο που διαβάζω μετά τον Όλιβερ Τουίστ και μπορώ να πω πως είμαι πολύ ικανοποιημένος (το τρίτο της σειράς τους τρεις σωματοφύλακες δεν το τίμησα γιατί δεν μου άρεσε το σχέδιο). Γνώμη μου είναι ότι το άλμπουμ αξίζει.