lovcom

Η κινηματογραφική μεταφορά δεν ήταν "κάπως" διαφορετική, αλλά δεν είχε (σχεδόν) καμία σχέση με το βιβλίο! Ουσιαστικά στο μόνο που πάταγε η τριλογία ήταν στην κεντρική ιδέα του παραμυθιού ρημάζοντας μετά το βιβλίο με πλήθος αλλαγών. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι μας. Μια εφηβική αμερικάνικη ταινία δράσης. Οι ταινίες δεν μου άρεσαν καθόλου. Βασικά ακόμα και ανεξαρτήτως κατηγορίας ταινίας, είναι απο τις χειρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ μου. Προφανώς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το βιβλίο. Αν κάποιος αρέσκεται σε τόσο βαριές αμερικανιές (δεν μπορώ να ξεχάσω τις παιδιάστικες σκηνές μάχης όπου φαινοταν σαν να παίζεις κάποιο video game όπου τα χομπιτ σαν σε πάτημα κουμπιού, "σκότωναν" τα κακά γκόμπλινς ή τη φάση που πέφτουν απο τόσο μεγάλο ύψος μέσα στο βουνό και κανείς δεν παθαίνει τίποτα..), με γειά του με χαρά του. Γούστα είναι αυτά. Ταινία όμως "Τόλκιν" δεν ήταν. Δεν κρατούσε καθόλου το πνεύμα απο το βιβλίο. Είχα διαβάσει ένα πολύ εύστοχο σχόλιο απο τη σελίδα φίλων Τόλκιν όπου κάποιος απο τα μέλη αναφέρει το εξής: "Στις ταινίες με τον άρχοντα έψαχνες να βρεις τις διαφορές με τα βιβλία. Στις ταινίες χόμπιτ έψαχνες να βρεις την ομοιότητα με το βιβλίο". Νομίζω αντικατοπρίζει πλήρως την πραγματικότητα και δείχνει αντικειμενικά (όσο βέβαια μπορούμε να το πούμε αυτό), πως οι ταινίες δεν είχαν σχέση με το πνεύμα και το ύφος του βιβλίου. Απο τη μεριά μου δεν προτείνω σε κάποιον να δει τις ταινίες αλλά προτείνω να διαβάσει το βιβλίο ή ακόμα και το καταπληκτικό κόμικ το οποίο κρατά σε μεγάλο βαθμό το feeling του αυθεντικού βιβλίου.

@Μπιατριξ Κιντο Απο που το παρήγγειλες; Απο Ελλάδα ή απο κάποια άλλη χώρα του εξωτερικού;

Παιδιά πολύ ωραίο θέμα μεν αλλά αν το καλοσκεφτείτε λίγο είναι σα να σε ρωτάνε βάζοντάς σου το πιστόλι στον κρόταφο. Τα κινούμενα σχέδια είναι αδιαμφισβήτητα μια τεράστια μορφή τέχνης και μέσω αυτής γεννήθηκαν πολλά αριστουργήματα, ποικίλες κορυφές. Βέβαια δεν έχω σκοπό να ακαδημοποιήσω το θέμα του φίλου θεματοθέτη αλλά να -προσπαθήσω να- τονίσω το αδύνατο αυτού του θέματος. Ως εκ τούτου και εγώ είμαι τις άποψης να έβαζε ο καθείς απο ένα top (όχι μεγάλο· 5 είναι αρκετά) προσωπικό του και έτσι να φτιάχναμε μια εικόνα τρόπον τινά των κορυφών. Επειδή λοιπόν όπως είπα πριν οι παραμέτροι είναι αρκετοί, ένα τόσο δύσκολο ερώτημα θα πρέπει να το προσεγγίσουμε όχι μόνο με το τι άρεσε σε εμάς αλλά και με κριτήρια όσο είναι δυνατόν αντικειμενικά και πάντα αναλογικά με την εποχή. Πχ η Ντίσνευ όταν δημιούργησε την Χιονάτη και τους 7 νάνους, ακόμα και ένας ανίδεος απο κινηματογράφο είχε ακούσει το τι άθλος ήταν στο να δημιουργηθεί και να γυριστεί αυτή η ταινία. Γενικά η Ντίσνευ ως πάμπλουτη εταιρία, λογικό είναι να δημιουργούσε ταινίες με υψηλότατο μπάτζετ και με αποτέλεσμα απλά μοναδικό. Οπότε άντε εκεί λοιπόν να ξεχωρίσεις αριστουργήματα. Κάνοντας ένα μεγάλο άλμα στο 1995, έχουμε την αγαπημένη μας Pixar να δημιουργεί το μοναδικό Toy Story. Όσοι ήμασταν παιδιά τότε απλά δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Μοναδική δημιουργία, πολύ ωραίο στόρυ, συγκίνηση, μηνύματα. Απλά είχαμε περάσει σε άλλη εποχή όσο αφορά το κεφάλαιο "κινούμενο σχέδιο". Μιλώντας τώρα σε πιο προσωπικό γούστο, το Lion King (το αναφέρω γιατί το αναφέρετε αρκετοί απο σας), δεν με τρέλανε ποτέ. Οκ ωραίο κανείς δεν το αμφισβητεί (ήταν και της μόδας να σου αρέσει εκείνη την εποχή) αλλά δεν θυμαμαι μικρός που ήμουν τότε να του είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Aντίθετα με την ταινία Αλαντίν μου είχε φύγει το τσερβέλο. Επαναφήγηση μιας κλασικής ιστορίας (στην οποία η ιστορία διαδραματίζεται στην Κίνα) όπου τολμώ να πω πως το προτιμώ και απο το πρωτότυπο, εκπληκτική μουσική, δυνατή παραγωγή. Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε ότι έθεσε και πρότυπα δεδομένου ότι έκανε γνωστή στο mainstream κοινό την φάση "χίλιες και μια νύχτες". Αν κάνω λάθος διορθώστε με παρακαλώ αλλά νομίζω πως οι παραμυθένιες χίλιες και μια νύχτες πέρασαν στο παιδικό και εφηβικό κοινό μέσω αυτής της ταινίας. Προχωρόντας 8 μόλις χρόνια μετά έχουμε το πανέμορφο Finding Nemo. Πέρα απο την άρτια και άκρως επαγγελματική παραγωγή του, είχαμε ένα κινούμενο σχέδιο στο οποίο ο άλλος εξερευνούσε έναν άγνωστο αλλά πραγματικό κόσμο. Τον απρόσιτο κόσμου του βυθού. Ας σημειωθεί και το γεγονός ότι η προσέγγιση έγινε και με αρκετά επιστημονικά στοιχεία. Ήμουν φοιτητής όταν το πρωτοδα σε DVD και απο τότε δεν έχει ξεφτίσει η μαγεία του. Τέλος μια άλλη παράμετρος την οποία θα έθετα για να αναδείξω το "καλύτερο" κινούμενο σχέδιο, είναι αυτό της υπέρβασης απο το πρωτότυπο (σε περίπτωση διασκευής: και έχουμε πάμπολες διασκευές). Δεν ξέρω βέβαια αν θα προτιμούσα το (ωραίο) Πινόκιο απο την αυθεντική νουβέλα του Κάρλο Κολόντι ή το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου απο το βιβλίο του Τ.Χ Γουάιτ (εδώ μάλλον προτιμώ και τα δύο), αλλά σίγουρα θα προτιμήσω το αρκετά μαγικό Πήτερ Παν απο το ωμό, παράξενο και σε ένα βαθμό ανεκδιήγητο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπάρρυ όπως και τον Πλανήτη των Θησαυρών όπου πιστεύω "τελειοποίησε" το αντίστοιχο κλασικό μυθιστόρημα του Ρ.Λ. Στήβενσον, Το νησί των θησαυρών. Λίγο καλύτερο σε πλοκή, περισσότερο συναίσθημα και ωραιότερο τέλος. Ιδιαίτερη μνεία στα της Πίξαρ: Γουολ-Υ, Οι Απίθανοι (το πρώτο), Ρατατούης. Ψηφίζω επίσης τα κάφρικα Σρεκ για τη δυνατή παραγωγή αλλά και το μήνυμα που περνάνε. Ότι: "τα πραγματικά τέρατα τελικά είναι οι άνθρωποι" (ελπίζω να μη σποιλέριασα ^_^ ) αλλά και στα διαχρονικά της Warner Bros και Metro-Goldwyn-Mayer.

Είχα παραγγείλει (απο Αγγλία) ένα βιβλίο αρχές Δεκέμβρη και ήρθε μόλις πριν λίγες μέρες. Θα περιμένεις. Είναι λογική η καθυστέρηση. Παιδιά το χουμε ξαναπει γίνεται ένας κακος χαμός όχι μόνο λόγω καραντίνας και κοβιντ αλλά και μικρού αριθμού προσωπικού. Ό,τι παραγγέλνετε απο εξωτερικο, να υπολογίζετε κατα τη γνώμη μου γύρω στο δίμηνο για να είστε μέσα. Επίσης συμβουλή μου είναι αν κάποια παραγγελία δεν επείγει (πχ για λόγους περιορισμένης διαθεσιμότητας), μην προβαίνετε σε παραγγελίες. Κάντε λίγο υπομονή. Δεν χάθηκε ο κόσμος να αγοράσουμε κάτι που θέλουμε μετά απο 1-2 μήνες.

Θα αναφέρω κάποια βιβλία που διάβασα αυτό τον καιρό και που ταίριαξαν περισσότερο στο κλίμα της εποχής (δηλαδή κυρίως παραμυθοχριστουγεννιάτικα) τα οποία μου άρεσαν πάρα πολύ. -Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Charles Dickens (εκδ: Κουκούτσι). Είναι η δεύτερη φορά που διαβάζω το συγκεκριμένο έργο και αυτό δείχνει την αγάπη που του έχω. Αν και γνωστότατη η ιστορία απο όλους, τολμώ να πω πως αξίζει να διαβαστεί σε βιβλίο αφού η γλώσσα του Ντίκενς είναι μοναδική. Τη δεύτερη φορά που το διάβασα, ίσως να το ευχαριστήθηκα περισσότερο απο την πρώτη. Σαν έκδοση ήταν αρκετά όμορφη, μεγάλο μέγεθος με χαρτί σαμουά και υποσημειώσεις. Μοναδικό αρνητικό κάποια λάθη στη σύνταξη αλλά και ορθογραφικά. Μικρό ομως το κακό. Η μετάφρασή της ήταν πολύ καλή και κύλαγε ευχάριστα με μοναδική "κακοτεχνία" την προτίμηση της μεταφράστριας να χρησιμοποιεί τον αθηναϊκό παρατατικό (btw κι εγώ Αθηναίος είμαι :Ρ ). Αν και τον χρησιμοποιώ κι εγώ στον προφορικό μου λόγο, δεν μου αρέσει να τον βλέπω στα γραπτά. Όμορφη έκδοση, αξίζει κάποιος να την έχει. Διαβάστε το. -Ο Καρυοθραύστης του E.T.A Hoffmann (εκδ: Ποταμός). Μια πανέμορφη έκδοση η οποία φιλοξενεί και τα υπέροχα σχέδια του Gennady Spirin. To παραμύθι αυτό δεν είναι τόσο παιδικό όσο νομίζουν κάποιοι. Η υπέροχη πένα του Χόφμαν σκιαγραφεί κάπως πιο σκοτεινούς χαρακτήρες και πλάθει μια πιο γκόθικ αισθητική. Σίγουρα περιέχει πολλά νοήματα τα οποία όμως μπορούν να προσεγγιστούν κυρίως όταν μάθεις για την ζωή του συγγραφέα (η οποία όπως φαίνεται μόνο ρόδινη δεν ήταν). Σαν έκδοση είναι πραγματικά υπέροχη. Μεγάλο μέγεθος με χαρτί πολυτελείας το οποίο αποτυπώνει τα χρώματα των πινάκων του σχεδιαστή. Το κείμενο δεν έχει αποδοθεί απευθείας απο το πρωτότυπο (γερμανικά) αλλά απο μια ήδη άλλη μετάφραση (αγγλικά). Υποθέτω γι'αυτό και στο εσωτερικό του βιβλίου η ελληνική απόδοση αναφέρεται ως διασκευή και όχι ως μετάφραση. Πάντως σε όσα "τεστ" υπέβαλλα το ελληνικό κείμενο σε σύγκριση με δειγματοληπτικά κείμενα της μετάφρασης της αγγλικής, πιστεύω πως η έκδοση του "Ποταμού" είναι η πλήρης και όχι κάποια διασκευή. Διαβάστε το και ας έχουν περάσει οι γιορτές. Πρόκειται σίγουρα για μια απο τις ομορφότερες ιστορίες που διάβασα ποτέ και που σίγουρα θα ξαναδιαβάσω. Κυκλοφόρησε πέρυσι και σε μια άλλη πλήρη έκδοση απευθείας απο τη γερμανική γλώσσα των εκδόσεων Μωραΐτη. Και οι δύο εκδόσεις κυκλοφορούν. Αγοράστε κάποια απο αυτές και διαβάστε το. -Γράμματα απο τον Άϊ - Βασίλη του J.R.R Tolkien (εκδ: Αίολος). Η αλήθεια είναι πως το ξεκίνησα κάπως προκατειλημμένος αφού όπως έχω αναφέρει εδώ και παλαιότερα η "Συντροφιά" δεν μου άρεσε. Τελικά ήταν ένα όμορφο, απλό και ευχάριστο ανάγνωσμα. Με έκανε να νιώσω λίγο παιδί. Φυσικά εξαιρετικές οι ζωγραφιές του καθηγητή Τόλκιν. Έκδοση επίσης πολύ όμορφη με χαρτί πολυτελείας. -Ο άνεμος στις Ιτιές του Kenneth Grahame (εκδ. Παπαδόπουλος). Κλασικό έργο το οποίο "βρομάει" επαρχία Αγγλίας. Είχα ακούσει τόσο καιρό γι'αυτό το έργο αλλά δεν είχα ασχοληθεί. Τελικά το έβγαλα μέσα στις γιορτές και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Υπέροχο έργο με φανταστικές εικόνες. Σε ταξιδεύει σε μέρη που σίγουρα θες να επισκεφτείς. Μυθιστόρημα άλλου στυλ και ρυθμού αρκετά διαφορετικό απο τα σημερινά. Οπότε να ξέρετε πως όσοι θελήσετε να το ξεκινήσετε, μην περιμένετε ένα μοντέρνο τρόπο γραφής. Η ιστορία αν και απλή, σε σημεία βαθαίνει κάπως η ανάγνωση και το νόημά του. Ειδικότερα δύο κεφάλαια σαφώς είναι δύσκολα στην ανάγνωση και την κατανόηση και σίγουρα δεν απευθύνονται σε παιδιά. Τυχαίνει και έχω στην κατοχή μου και μια ξενόγλωσση διασκευή του έργου στην οποία όπως σωστά είχα υποθέσει τα μοναδικά κεφάλαια που έχουν αφαιρεθεί ήταν αυτά τα δύο που ανέφερα. Εντελώς εγκυκλοπαιδικά αναφέρω και την υπέροχη εικονογράφηση της Inga Moore. Η έκδοση του Παπαδόπουλου περιλαμβάνει το πλήρες κείμενο αλλά με μόνο αρνητικό την απουσία εικονογράφησης. Είναι εξαντλημένο, προτείνω όμως σφόδρα σε βιβλιόφιλους να την αναζητήσουν. Μη ξεχνάμε πως ήταν ένα βιβλίο όπου συν τοις άλλοις ενέπνευσε τους αγαπημένους παραμυθάδες J.R.R Tolkien και C.S. Lewis. Κυκλοφόρησε και απο τις εκδόσεις Πατάκη η οποία περιέχει μέσα ωραία εικονογράφηση. Δεν ξέρω όμως αν έχει υποστεί περικοπές αλλά και πάλι απ' ό,τι φαίνεται κρατά σχεδόν το πλήρες κείμενο. Αναζητήστε το σε μια απο τις δύο αυτές εκδόσεις και διαβάστε το. Τώρα άρχισα να διαβάζω το "Όνομα του Ανέμου" του Patrick Rothfuss. Πέρα απο τις διθυραμβικές κριτικές που βλέπω στο goodreads, σε ελληνικές κριτικές παρατηρώ κάποιο μετριασμό στον ενθουσιασμό. Με τρομάζει λίγο το μέγεθος (άσε που δεν ξέρω αν θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τελευταίο μέρος) αλλά επειδή διάβασα ότι περιέχει εξαιρετική λογοτεχνική γλώσσα, είπα να το ξεκινήσω.

Πραγματικά ένας αγαπημένος δημιουργός που κατέχει ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μου όπως σίγουρα και σε πολλούς απο εδω άλλωστε. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο που αγάπησα στις ιστορίες του Σκάρπα πέρα απο το υπέροχο (κατα τη γνώμη μου) σχέδιο και τα σενάρια τα οποία ξεχώριζαν για την απλότητα και ομορφιά τους, ήταν η συναισθηματική διάσταση που είχε δώσει στους χαρακτήρες του. Διάβασα χθες ένα τεύχος (αυτό ήταν η αφορμή να αναζητήσω το νήμα αυτό στο greekcomics) και συγκεκριμένα την ιστορία: "Το πνεύμα των Χριστουγέννων" (# 115). Τι όμορφη ιστορία πραγματικά. Δεν θυμάμαι άλλη ιστορία στην οποία οι (κακοποιοί) μουργόλυκοι να φέρονται όχι απλώς "συναισθηματικά" αλλά και να δείχνουν αγάπη προς κάποιον πονεμένο. Θυμηθείτε επίσης την ταπεινοφροσύνη του Σκρουτζ που δείχνει στο "Ίδρυμα ΜακΝτακ" ή στον "Θρύλο του ιπτάμενου Σκωτσέζου". Θα μου πείτε βέβαια πως σε αυτό πρώτος είναι ο Ντον Ρόσα. Όμως θα τολμήσω να πω πως ο Ντον γενικά είχε τους χαρακτήρες της Ντίσνευ σαν καρικατούρες με μόνη εξαίρεση τον Σκρούτζ όπου και σε αυτόν προσέδιδε συναίσθημα μόνο όταν η πλοκή αποκτούσε δραματική χροιά και το οποίο συναίσθημα αναλωνόταν κυρίως σε μια νοσταλγική κατάσταση. Στα έργα του Σκάρπα έβλεπες γενικά μια πιο "ανθρώπινη" διάσταση διατηρώντας πάντα την ντισνεϋκή απλότητα. Φυσικά όπως ανέφερα και στην αρχή, το σχέδιό του τελείως ξεχωριστό και αγαπημένο με πολύ αγαπημένες ιστορίες οι οποίες μας προσέφεραν τόσα ωραία ταξίδια. Δεν παραβλέπω βέβαια και τις μετριότατες ιστορίες αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να με κάνει να ξεχάσω την προσφορά αυτού του μεγάλου δημιουργού.

Έχω ακούσει πως το Μάκβεθ του Γιού Νέσμπε είναι μια τροπον τινα σύγχρονη επαναφήγηση του Μακβερ του Σαίξπηρ. Μήπως δεν έχεις διαβάσει το έργο του Σαίξπηρ και γι'αυτό ίσως δεν κατάλαβες τι ήθελε να πει; Μήπως (εικάζω, δεν είμαι σίγουρος) αν το χες διαβάσει, θα το έβλεπες με άλλο μάτι; Μια άλλη περίπτωση είναι η "Τρικυμία" της Μ. Άντγουντ η οποία επαναφηγείται την Τρικυμία του Σαίξπηρ. Πάντως της Ατγουντ το παράτησα σχεδόν αμέσως Aν πάντως έχεις σκοπό να ξαναπιάσεις το βιβλίο, πρότασή μου είναι να διαβάσεις πρώτα το έργο του Σαίξπηρ. Αν πάλι δεν έχεις σκοπό να ξαναπιάσεις το βιβλίο του Νέσμπε, προτείνω όμως να διαβάσεις τουλάχιστον το έργο του Σαίξπηρ

Η χρήση -των συγκεκριμένων-ναρκωτικών εκείνη την εποχή δεν ήταν (νομίζω) παράνομη. Αν δεν κάνω λάθος χρησιμοποιούνταν και για ιατρικούς σκοπούς. Τα επόμενα χρόνια κηρύχθηκε παράνομη αφού είδαν τις καταστροφικές συνέπειες.

Το τελείωσα κι εγώ και σε γενικές γραμμές μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Πράγματι το κόμικ αυτό μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως εικονογραφημένο μυθιστόρημα αφού τα κείμενα που περιλαμβάνονται είναι μεγάλης έκτασης. Αυτό είναι και μια απόδειξη ότι ο συγγραφέας ήθελε να παραμείνει όσο το δυνατόν πιστός στο βιβλίο. Αν και πάνε πάνω απο δέκα χρόνια που διάβασα το "Χόμπιτ", παρόλα αυτά καθώς διάβαζα το κόμικ, ανέτρεχα που και που στο βιβλίο που είχα δίπλα μου και διαπίστωνα ότι οι φράσεις ήταν σχεδόν αυτούσιες. Το σχέδιο χωρίς να με ξετρελάνει νομίζω ότι ήταν καλό. Μου έδινε μια παλαιάς κοπής αισθητική που θαρρώ πως ταίριαζε με την ιστορία. Στα αρνητικά θα μπορούσα να πω πως αρκετές εικόνες δεν φαίνονταν απο τα βαρυφορτωμένα κείμενα. Ίσως ο συγγραφέας θα μπορούσε να κάνει μια περικοπή. Αναφέρθηκε πιο πάνω ότι σαν ποιότητα κατασκευής ήταν εύθραστο. Το δικό μου αντίτυπο το προμηθεύτηκα σχετικά πρόσφατα και μπορώ να πω ότι καθώς το διάβαζα, το άνοιγα αρκετά χωρίς να υπάρξει κανένα πρόβλημα. Αν κάποιος δεν σκοπεύει να διαβάσει το κείμενο του καθηγητή Τόλκιν, νομίζω πως τούτο εδώ το εικονογραφημένο μυθιστόρημα είναι μιας πρώτης τάξεως εναλλακτική λύση.

-Η βασίλισσα της ακτής & άλλα διηγήματα Παιδιά το πόσο απογοητεύτηκα δεν λέγεται. Δεν μου άρεσε σχεδόν τίποτα απο το βιβλίο. Ενώ είχα διαβάσει και ένα άλλο βιβλίο και ήξερα πάνω κάτω τι να περιμένω, οι ιστορίες μου φάνηκαν αφελείς και τόσο..."φτηνές". Βοήθησε αρνητικά σε όλο αυτό το χαρτί με ποιότητα εφημερίδας αλλά και τα "γελοία" γυμνά σκίτσα (κάποια πιο ώριμα σχέδια που είδα σε επόμενα βιβλία μου άρεσαν). Σχέδια απλοϊκά με γυμνές γυναίκες, με έκαναν να αισθάνομαι σαν παιδί γυμνασίου. Ειδικά αυτό το άθλιο εξώφυλλο· ντρεπόμουν πραγματικά να το δώσω στο ταμείο! Ενώ όλα αυτά μου είχαν μειώσει τη διάθεση για να αρχίσω το διάβασμα, η εισαγωγή απο τον Θ. Μαστακούρη (είμαι μεγάλος "φαν" του), μου αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον ξανά. Δυστυχώς όμως ο ενθουσιασμός του για τις ιστορίες, δεν ταυτιζόταν με τον δικό μου. Συνήθως ο Μαστακούρης έχω παρατηρήσει μιλάει με ενθουσιώδη τρόπο ακόμα και για μετριότατες ιστορίες και αυτό δεν αποτελούσε εξαίρεση και σε αυτόν τον τόμο όπου υπερέβαλλε (κατα τη γνώμη μου) για διηγήματα επιεικώς μετριότατα. Αλλά μου αρέσει όπου ο ίδιος κρατά μια "παιδικότητα" γύρω απο το fantasy, γι'αυτό και δεν του καταλογίζω κάτι αρνητικό! Ενώ έχω διαβάσει 2 βιβλία απο τα 7 (ελληνική έκδοση) που έχουν κυκλοφορήσει, παρατηρώ πως ο Χάουαρντ λίγο πολύ σε όλες τις ιστορίες είναι ίδιος. Δεν υπάρχει κάποιο "σφιχτό" σενάριο ενώ η απουσία εσωτερικής ενότητας είναι φανερή. Συνεχίζω να πιστεύω αυτό που είχα πει και για το πρώτο βιβλίο· ο Χάουαρτν είχε λογοτεχνικό ταλέντο. Πρέπει όμως να βλέπουμε και σε τι περιβάλλον ζούσε ο συγγραφέας. Σε αυτό το βιβλίο υπήρχαν κάποιες δυνατές λογοτεχνικές στιγμές, αλλά όπως και να το κάνουμε οι ιστορίες ήταν χαμηλού επιπέδου. Γνώμη μου πάντα.

-Το Σήμα των Τεσσάρων. Ωραία ιστορία με τον Σέρλοκ Χολμς. Αλλά αν έχεις διαβάσει το "Σκυλί των Μπάσκερβιλ", νομίζω μετά τα υπόλοιπα σου φαίνονται λίγα. Έλεγα να ξεκινήσω και το "δεν έμεινε κανένας" όπου το προτείνει και ο φίλος Pilgrim πιο πάνω. Νομίζω όμως ότι θα βαρεθώ. Γενικά μέσες άκρες πιστεύω ότι τα αστυνομικά κινούνται γύρω απο τον ίδιο άξονα. -Ανεμοδαρμένα Ύψη. Ανεμοδάρθηκα για να το τελειώσω αφού το είχα παρατήσει για αρκετό καιρό διότι τελικά δεν ξεχώριζε (στα μάτια μου) απο ένα οποιοδήποτε γυναικείο αισθηματικό μυθιστόρημα. Προχτές το ξανάπιασα με σκοπό να το τελειώσω επι τέλους σε μια καθισιά. Όσο προχωρούσε τόσο κατάθλιψη και αποτροπιασμό ένιωθα. Ναι ξέρω· ίσως να είμαι αγροίκος και να μην πιάνω τους λεπτούς συμβολισμούς της συγγραφέως, αλλά παιδιά το βιβλίο ήταν άρρωστο. Η έκδοση της αγρας φαίνεται ελκυστική (ωραίο εξώφυλλο, ποιοτικό χαρτί, φωτογραφίες, εισαγωγές κτλ), αλλά όλα αυτά μάλλον δίνουν μια πλασματική εικόνα. Ακόμα και στην μετάφραση (που μάλλον ήταν πολύ φροντισμένη), υπήρχαν υπερβολικά λόγιες και καθαρευουσιάνικες λέξεις, οι οποίες αμφιβάλλω αν αντιστοιχούσαν σε λόγιο επίπεδο στο πρωτότυπο κείμενο. Mάλλον χρησιμοποιήθηκαν όμως για να δώσουν την εντύπωση ενός "αριστουργήματος" και να αποτινάξουν την ρετσινιά του "φτηνού ρομάντζου" όπως πληροφορούμαστε και απο το ίδιο το οπισθόφυλλο ότι θεωρούταν το βιβλίο. Φτηνό πάντως βιβλίο δεν θα το χαρακτήριζα. Η γλώσσα της ήταν ωραία. Όμως πιστεύω πως σε πολλούς θα δημιουργήσει πνευματική ταραχή και προσωπικά δεν το προτείνω. Πάντως δεν αποκλείω την ύπαρξη μιας βαθιάς ανάλυσης του έργου. -Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού. Εδώ νομίζω θα πέσετε να με φάτε οι περισσότεροι, αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεήθηκα λοιπόν ύστερα απο πολύ καιρό να ξαναπιάσω τον άρχοντα στα χέρια μου καθότι πλέον έχοντας άλλα μυαλά , θα τον κρίνω καλύτερα. Λοιπόν στο δια ταύτα: το βιβλίο στην εισαγωγή και στα πρώτα κεφάλαια ήταν κατ εμε απάλευτο. Πραγματικά δυσκολευόμουν πολύ να παρακολουθήσω τις τόσες λεπτομέρειες για τα χόμπιτ (εισαγωγή) αλλά και τις απίστευτα πολυάριθμες περιγραφές τοπίων. Επίσης τα πολλά τραγουδάκια και ποιήματα μου φαίνονταν σε σημεία άκυρα και ξεκάρφωτα δίνοντας τελικά μια κωμική χροιά έναντι δραματική την οποία ως φαίνεται ήθελε να δώσει ο συγγραφέας. Το βιβλίο σε πολλά σημεία έκανε απαράδεκτες "κοιλιές" σε σημείο να αναρωτιέμαι "πως πραγματικά τόσοι και τόσοι είναι ξετρελαμένοι". Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί φανατικοί οι οποίοι ακόμα αν έχουν (ψευτο) διαβάσει τον άρχοντα, υπερβάλλουν πολύ με τα λεγόμενά τους. Είναι απο τις λίγες περιπτώσεις που πιστεύω πως η ταινία πραγματικά υπερέχει απο το βιβλίο. Η ένταση, η αγωνία, η σωστά δοσμένη δραματικότητα στις ταινίες, αλλά και η υπέροχη μουσική της, νομίζω αφήνουν πίσω το (αρκετά) βαρετό βιβλίο. Πάντως θέλω να τονίσω πως δεν είπα οτι είναι "κακό" βιβλίο. Γνωρίζω τι σύμπαν έχει φτιάξει ο καθηγητής. Έχω διαβάσει και το (εν πολλοίς απάλευτο για να είμαστε ειλικρινείς) Σιλμαρίλλιον και εκτιμώ πολυ αυτό που σκόπευε να κάνει. Όμως προσωπικά συγκρίνοντας την αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο έναντι του μεγάλου ονόματός του, μου φάνηκε κάπως λίγο. -Μύθοι και Πλάνες για τη γλώσσα. Μικρό, περιεκτικό και έγκυρο βιβλιαράκι για τη γλώσσα και για τους γλωσσικούς μύθους (κυρίως τους ελληνικούς). Πολύ ευχάριστο. Προτείνεται.

Χ-ΜΕΝ: Liberators (1998) (Limited Series της Marvel, με χαρακτήρες από τους X-Men) Τεύχη: 1-4: 4 ευρώ το ένα X-cutioner's Song: 15€ X-tinction Agenda: 15€ Και τα δύο μαζί στα 25€. Με αγορά απο 15€ και άνω, δώρο το ελληνικό τεύχος Spiderman που φαίνεται στη φωτογραφία (εκδ: Καμπάνα). Όλα τα τεύχη είναι σε άριστη κατάσταση. Συνάντηση μόνο σε μετρό κόκκινης γραμμής.

Ευχαριστώ Νικόλα! Πολύ ωραία και τα καινούργια εξώφυλλα! (εννοείται πως περιμένουμε να μας πεις και τη δική σου άποψη για τη σειρά! ) ; - )

Λίγα λόγια για τη σειρά Η δημοφιλέστατη σειρά του καθηγητή Clive Staples Lewis "The Chronicles of Narnia" είναι μια σειρά βιβλίων φαντασίας που γράφτηκε μεταξύ 1950-56. Η Νάρνια είναι ένας φανταστικός κόσμος ομιλούμενων ζώων (δηλαδή ζώα που διαθέτουν λογικό) και μυθικών πλασμάτων όπου την επισκέπτονται παιδιά απο τον κόσμο μας. Τα "Χρονικά" έχουν δανειστεί στοιχεία απο την ελληνική (να σημειωθεί πως ο συγγραφέας λάτρευε την αρχαία ελληνική λογοτεχνία) και την ρωμαϊκή μυθολογία, αλλά και απο αγγλικές και ιρλανδικές ιστορίες. Μια περιληπτική περιγραφή για το κάθε βιβλίο: Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Κάποιο μικρό κορίτσι ονόματι Λούσυ, κατα τη διάρκεια ενός παιχνιδιού και στην προσπάθεια να κρυφτεί απο τα αδέλφια της, ανακαλύπτει ότι μια ντουλάπα την οδηγεί σε έναν άλλο αφιλόξενο, μυστηριώδη και....παγωμένο κόσμο. Την απόκοσμη αυτή ομορφιά με ένα φανοστάτη να λάμπει στο παγωμένο αυτό τοπίο, η Λούσυ θα θελήσει να εξερευνήσει... Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ένας αδικημένος πρίγκιπας όπου του έχουν στερήσει το θρόνο του. Κάποτε θα μάθει την αλήθεια αλλά η απόφαση για το αν τελικά θελήσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του θα είναι αποκλειστικά δική του. Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Μια θαλασσινή περιπέτεια πέρα απο τα γνωστά εδάφη της Νάρνια. Καλούνται να αντιμετωπίσουν κινδύνους, να αψηφήσουν πειρασμούς, να πλεύσουν σε μέρη που δεν υπάρχουν στους χάρτες.Να φτάσουν ως..το τέλος του κόσμου! Ο Ασημένιος Θρόνος Ένα μυστηριώδες τέρας, ένας εξαφανισμένος πρίγκιπας και μια αποστολή στα έγκατα της γης! Το Άλογο και το Αγόρι του Ένα μικρό αγόρι μαθαίνει την αληθινή καταγωγή του και τολμά να δραπετεύσει απο τον ψεύτικο κόσμο στον οποίο μεγάλωσε. Κατα τη διάρκεια της περιπλάνησής του θα συναντήσει ένα κορίτσι με φλογερή καρδιά και με τα ίδια όνειρα. Μαζί θα ταξιδέψουν σε μεγάλους πολιτισμούς και στις αχανείς ερήμους. Ετοιμαστείτε για ένα παραμύθι με άρωμα μέσης Ανατολής. Ο Ανηψιός του Μάγου Το βιβλίο αυτό πρόκειται να δώσει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που έχει ο αναγνώστης για τον κόσμο της Νάρνια. Ίσως το πιο "τρομακτικό"-ατμοσφαιρικό βιβλίο της σειράς. Η Τελευταία Μάχη Η Νάρνια απειλείται και όλα δείχνουν να είναι χαμένα. Μα κάποιοι πιστοί και γενναίοι -λίγοι στον αριθμό- θα τολμήσουν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να παλέψουν μέχρις εσχάτων! Ίσως το πιο δύσκολο βιβλίο (σε ουσιαστική και βαθιά κατανόηση) του Λιούις. Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Ο Clive Staples Lewis γνωστός και στους φίλους του ως "Τζακ", γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας στις 29 Νοεμβρίου 1898. Απο μικρός γνώρισε τον πόνο και την οδύνη αυτής της ζωής αφού στην τρυφερή ηλικία των 9 ετών, είδε την αγαπημένη του μητέρα να πεθαίνει απο καρκίνο. Λίγα χρόνια αργότερα όταν ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, ο ίδιος πολέμησε στην πρώτη γραμμή στα χαρακώματα, βιώνοντας τη φρίκη και τον ανθρώπινο πόνο. Όντας φοβερός βιβλιόφιλος απο μικρό παιδί κατέληξε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όπου και έγινε αδελφικός φίλος με τον επίσης καθηγητή και συγγραφέα του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών", Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Ο ίδιος μεγάλωσε σε ένα συντηρητικά χριστιανικό περιβάλλον με αποτέλεσμα η θλίψη και η απώλεια που άρχισε να βιώνει ήδη απο μικρό παιδί να τον καταστήσουν έναν φανατικό άθεο. Με τα χρόνια όμως και εν τέλει με την συμβουλή και προτροπή του Τόλκιν ύστερα απο μια μεγάλη μεταμεσονύκτια συζήτηση στο Addison’s Walk (μονοπάτι στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης), στα 33 του χρόνια στρέφεται πλέον συνειδητά στον χριστιανισμό. Έκτοτε με μελέτη άνευ προηγουμένου (μπορούσε να μελετά κείμενα στα αρχαία ελληνικά) έμεινε πλέον στην ιστορία με τα συγγράματά του υπερασπιζόμενος τον χριστιανισμό. Στα τόσα επιτυχημένα βιβλία που λατρεύτηκαν απο τον κόσμο, συμπεριλαμβάνονται φυσικά και τα "Χρονικά της Νάρνια" όπου μέχρι σήμερα απαριθμούν περίπου 120 εκατομμύρια πωλήσεις. Nα αναφέρουμε επίσης και την γνωστή σε πολλούς ίσως ομάδα που συμμετείχε ο Λιούις τους "Inklings" (μέλος της οποίας φυσικά ήταν και ο Τόλκιν), μιας ομάδας όπου συζητούσαν για λογοτεχνικά θέματα. Ο Λιούις έκτοτε (κυρίως απ' όταν έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό "Times") δεχόταν καθημερινά αναρίθμητα γράμματα απο ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο και ζητούσαν απάντηση σε διάφορα θέματα που τους απασχολούσαν! Αφιέρωνε κάθε μέρα αρκετή ώρα για να απαντά σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Ο ίδιος επίσης στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου έκανε θρησκευτικές ομιλίες απο το ραδιόφωνο του BBC δίνοντας θάρρος σε χιλιάδες Άγγλους τα δύσκολα εκείνα χρόνια όταν η Αγγλία δοκιμαζόταν απο τους βομβαρδισμούς. Είχε ειπωθεί πως η φωνή του ήταν το ίδιο αναγνωρίσιμη και αγαπητή με αυτή του Τσώρτσιλ! Το Δεκέμβριο του 1956 νυμφεύτηκε την ήδη πάσχουσα απο καρκίνο Αμερικανίδα και αναγνώστρια των βιβλίων του Joy Davidman. Toν Ιούλιο του 1960, ο "Jack" καλείται να αντέξει ένα ακόμα χτύπημα αφού τελικά η λατρεμένη του σύζυγος κατέληξε (έχοντας προσφάτως επιστρέψει οι δυό τους απο ταξίδι στην Ελλάδα) αφήνοντάς τον σε κατάσταση βαθιάς οδύνης. Τρία χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το απόγευμα στις 22 Νοεμβρίου του 1963, ο αδελφός του Γουώρνυ άκουσε ένα δυνατό χτύπημα προερχόμενο απο το δωμάτιο του Λιούις. Αφού έτρεξε να δει τι συνέβει, βρήκε τον αδελφό του σωριασμένο στο πάτωμα. Ο καθηγητής Κ.Σ. Λιούις είχε πλέον αποχωρήσει απο τη "χώρα των σκιών" (έτσι αποκαλούσε την παρούσα ζωή) σε ηλικία 65 ετών. Επίσημη αιτία θανάτου (στην ήδη επιβαρυμένη υγεία του): νεφρική ανεπάρκεια. Η είδηση του θανάτου του όμως επισκιάστηκε διότι εκείνη την ημέρα δολοφονήθηκε ο πρόεδρος των Η.Π.Α Τζον Κένεντυ. Τα βιβλία του έκτοτε σημειώνουν μεγάλες πωλήσεις και διαβάζονται συνεχώς. Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει γίνει πρότυπο για χιλιάδες ανθρώπους, με εκφράσεις όπως "ο γίγαντας της διανόησης", "ο απόστολος των σκεπτικιστών", "ο θρυλικός σοφός της Οξφόρδης" να έχουν γίνει πλέον συνώνυμό του. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως τα περισσότερα βιβλία του είναι μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα. Μερικά απο τα πιο διάσημα έργα του: -Το Μεγάλο Διαζύγιο (Kαταπληκτική νουβέλα με βάθος νοημάτων επηρεασμένη απο την "θεία κωμωδία" του Δάντη). -31 Γράμματα απο την Κόλαση (Αφιερώθηκε απο ευγνωμοσύνη στον Τόλκιν) -Το Πρόβλημα του Πόνου (Αφιερώθηκε στους "Inklinks"). -Έρως και Ψυχή. (Πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα και σύμφωνα με τον ίδιο το πιό ώριμό του. Επαναφηγείται έναν μύθο που βρίσκουμε στα βιβλία του αρχαίου συγγραφέα Απουλήιου "Οι μεταμορφώσεις". Είναι εξαντλημένο χρόνια αλλά αξίζει να το αναζητήσετε). -Ανατομία μιας Οδύνης (Σκέψεις ύστερα απο το θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας) -Χριστιανισμός απλώς (Απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του απο το BBC, και μετέπειτα επεξεργασμένες στη μορφή ενός βιβλίου. Ίσως το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο βιβλίο του μετά απο τα "Χρονικά"). -Suprised by Joy. (Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του. Αναμένεται σύντομα να κυκλοφορήσει και στα ελληνικά). Την 50η επέτειο του θανάτου του το 2013 μνημονεύεται πλέον στην Γωνιά των Ποιητών, στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Η επιγραφή που αναγράφεται στην πέτρινη πλάκα του είναι ένα απο τα πιο διάσημα και γνωστά ρητά του: I believe in Christianity, as I believe that the sun has risen. Not only because I see it, but because by it I see everything else [=πιστεύω στον Χριστιανισμό όπως πιστεύω ότι ο ήλιος έχει ανατείλει. Όχι μόνο επειδή τον βλέπω, αλλά επειδή μέσω αυτού βλέπω τα υπόλοιπα] Λίγες σκέψεις για τη σειρά Τα "Χρονικά" δεν τα διάβασα μικρός αλλά πρόσφατα στις αρχές του έτους, και ενώ θεωρείται "παιδική" σειρά, προσωπικά ενθουσιάστηκα. Η μαγεία του κόσμου και ο πλούτος των εικόνων και των συμβολισμών που πέρασε ο καθηγητής εμένα με μάγεψαν. Μπορεί να προβάλλεται ως παιδική σειρά, παρ'όλα αυτά θα τολμήσω να πω πως είναι σειρά περισσότερο για ενηλίκους παρά για παιδιά. Και τα 7 βιβλία ήταν διαφορετικά για μένα και ειλικρινά μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο αγαπημένο. Το καθένα το διαβασα και το απόλαυσα με την ίδια ένταση. Ξεκαθαρίζω φυσικά πως ο πυρήνας της εφταλογίας είναι χριστιανικός. Διαβάζοντας και το σύντομο βιογραφικό που παρέθεσα πριν, δεν αφήνει κάποια αμφιβολία για αυτό. Τώρα για αυτούς που διστάζουν να διαβάσουν τα Χρονικά λόγω του χριστιανικού μηνύματος ή της αλληγορίας του, θα τους δώσω την απάντηση που είχε δώσει ο ίδιος ο καθηγητής: Αν κάποιος δεν πιστεύει, μπορεί να διαβάσει και να δει τα βιβλία ως αυτό που γράφτηκαν: δηλαδή σαν βιβλία φαντασίας. Οι υπέροχες εικόνες που σε κατακλύζουν αλλά και η φανερή επιρροή του καθηγητή απο άλλα βιβλία και στοιχεία αυτών, τα οποία μεταστοιχειώνει για χάρη της μυθολογίας του, δίνει για μένα μια μοναδική νότα στα βιβλία. Ένας κατεξοχήν βιβλιόφιλος και χαρισματικός συγγραφέας, φτιάχνει έναν δικό του κόσμο με στοιχεία κόσμων στους οποίους ονειρεύτηκε και αγάπησε. Αν δεν ελπίζουμε απο έναν κατεξοχήν βιβλιόφιλο και φίλο της Φαντασίας να δημιουργήσει κάτι εξίσου μαγικό, τότε απο ποιόν θα ελπίσουμε; Κάτι ακόμα που θα ήθελα να προσθέσω και να επισημάνω, είναι το εξής: αν έχετε δει τις ταινίες και δεν σας άρεσαν (εμένα πάντως δεν μου άρεσαν), μην σας πτοήσει αυτό. Στην πρώτη ταινία έχουν πετύχει μια αρκετή πιστότητα του βιβλίου, στη δεύτερη όμως το άλλαξαν πολύ. Η τρίτη επίσης αρκετά παιδιάστικη για μένα. Γενικά οι ταινίες δεν πιάνουν ουτε καν το πνεύμα και τη μαγεία του καθηγητή. Οπότε προχωρήστε άφοβα στα βιβλία ακόμα και αν έχετε δει τις ταινίες. Δείγμα του πόσο "βάθος" έχουν τα Χρονικά, είναι και τα πάρα πολλά σε αριθμό δοκίμια που κυκλοφορούν τα οποία σχολιάζουν, αναλύουν και εμβαθύνουν στα Χρονικά της Νάρνια. Ενδεικτικές προτάσεις βιβλίων: -C.S. Lewis Τhe Man Who Created Narnia (Michael Coren). Βιογραφία του Λιούις χωρίς πολλές λεπτομέρειες με σχετικά σύντομη και συναρπαστική αφήγηση. Ο ίδιος συγγραφέας έχει γράψει και την -συναρπαστική- βιογραφία του Τόλκιν η οποία κυκλοφορεί στη χώρα μας με τον τίτλο: Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν Ο Άνθρωπος που δημιούργησε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών -Companion to Narnia (Paul F. Ford) -Narnia Beckons ( Theodore Baehr, James Bahr) -The Land of Narnia (Brian Sibley) -The Way into Narnia (Peter J. Schakel) -Ο Κόσμος του Λιονταριού (Rowan Williams). Δοκίμιο για τα Χρονικά της Νάρνια. Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην ελληνική γλώσσα. -Το Χρονικό της Νάρνια. Πίσω απο την Ντουλάπα. Ο επίσημος οδηγός (κυκλοφορεί στην ελληνική γλώσσα απο τις εκδόσεις Κέδρος) Art by Taylor Rose Σχέδιο Φυσικά μη ξεχάσουμε να κάνουμε λόγο και για την σχεδιάστρια του έργου την Pauline Baynes (1922-2008) η οποία αποτύπωσε με πολύ όμορφα σχέδια τον κόσμο της Νάρνια. Θα αναφέρω δύο χαρακτηριστικά απο την συνεργασία της με τον Lewis: -Η ίδια κάποτε σχετικά με το πως αντιμετώπιζε ο Λιούις την ίδια και την δουλειά της, είπε το εξής: " Ο Λιούις ήταν για μένα ο πιο ευγενικός και ανεκτικός συγγραφέας. Μια φορά ζήτησε να γίνει κάποια αλλαγή και αυτό με πολλές συγγνώμες όταν εγώ με τη μικρή μου γνώση, είχα σχεδιάσει έναν απο τους χαρακτήρες να κωπηλατεί κοιτάζοντας προς τη λάθος κατεύθυνση.." (πηγή: Το Χρονικό της Νάρνια, πίσω απο την Ντουλάπα. Ο επίσημος οδηγός) -Το βιβλίο "H Τελευταία Μάχη" κέρδισε το Carnegie Medal, το υψηλότερο βραβείο για την παιδική λογοτεχνία. Η Pauline Baynes έγραψε στον Lewis για να τον συγχαρεί. Εκείνος όμως της είπε: "Δεν νομίζεις ότι μάλλον πρόκειται για το "δικό μας" μετάλλιο; " Περι μετάφρασης Ενώ σε γενικές γραμμές δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο παράπονο, εν τούτοιςσας αναφέρω πως σε αρκετά σημεία περιέχει παρωχημένο λεξιλόγιο και εκφράσεις αλλά κατα τα άλλα είναι αρκετά καλή. Άλλωστε τα 5 απο τα 7 τα έχει μεταφράσει η γνωστή μεταφράστρια ιστοριών επιστημονικής φαντασίας, Τζένη Μαστοράκη. Νομίζω είναι γνωστή στους περισσότερους απο σας και θεωρείται αρκετά αξιόπιστη. Με ποιά σειρά να διαβάσω τα βιβλία Άφησα το πιο φλέγον ζήτημα για το τέλος! Την σειρά ανάγνωσης των βιβλίων. Είναι ένα θέμα που στο εξωτερικό έχει απασχολήσει αρκετούς κριτικούς του έργου και έχει πυροδοτήσει αρκετές "αντιπαραθέσεις" και debate μεταξύ των αναγνωστών. Η σειρά κυκλοφόρησε (γνωστή και ως publication order) αρχικά ως εξής: Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Ο Ασημένιος Θρόνος To Άλογο και το Αγόρι του Ο Ανηψιός του Μάγου Η Τελευταία Μάχη Με την σειρά αυτή έχω παρουσιάσει και τα βιβλία. Μετά το 1994 η Harper-Collins αλλάζει τη σειρά σύμφωνα με την εσωτερική χρονολόγηση (γνωστή και ως chronological order) η οποία είναι η εξής: Ο Ανηψιός του Μάγου Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Το Άλογο και το Αγόρι του Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Ο Ασημένιος Θρόνος Η Τελευταία Μάχη. Με κόκκινο είναι τα βιβλία τα οποία ως ανεξάρτητα της ιστορίας (prequels και τα δύο) άλλαξαν θέση και μπήκαν "εμβόλιμα" στο υπόλοιπο σταθερό σώμα των βιβλίων αλλάζοντας ουσιαστικά τη σειρά συγκροτώντας έναν εσωτερικό χρονικό κανόνα. Πλέον η χρονολογική σειρά (chronological order) είναι η σειρά με την οποία εκδίδονται τα βιβλία σε όλο τον κόσμο (απ όσο έχω δει δηλαδή). Στην αγγλική γλώσσα πάντως τα νούμερα στις ράχες είναι σύμφωνα με την χρονολογική σειρά. Με την χρονολογική σειρά αριθμούνται και τα βιβλία στην ελληνική γλώσσα όπως μπορείτε να δείτε απο τα εξώφυλλα. Επειδή δεν θα ήθελα να σας κουράσω με λεπτομέρειες για το πως προέκυψε η χρονολογική σειράς (αν χρειαστεί, κάνουμε λόγο και για αυτό) έναντι της σειράς έκδοσης (publication order), θα σας ξεκαθαρίσω εξαρχής αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι: ότι η αλλαγή της αρίθμησης απο την σειρά έκδοσης σε χρονολογική σειρά, ήταν ένα λάθος. Διαβάζοντας τα βιβλία με χρονολογική σειρά, ο αναγνώστης εύκολα θα παρατηρήσει σε αρκετά σημεία των βιβλίων πολλές ασυνέπειες σε σχέση με τα προηγούμενα ή τα επόμενα βιβλία. Κομμάτια που τα διαβάζεις αλλά βλέπεις ότι δεν ταιριάζουν, ενώ σημεία τα οποία αν διαβάζονταν με την σειρά που εκδόθηκαν, θα προσέδιδαν ένα μυστήριο, μία έκπληξη. Αυτό είναι αναμενόμενο να συμβαίνει αφού ο Λιούις δεν τα έγραψε με αυτή τη σειρά. Με προσοχή χωρίς να πέσω σε spoilers, αναφέρω επιγραμματικά πως ο "Ανηψιός του Μάγου" αν και είναι πρώτος σε εσωτερική χρονολόγηση, εν τούτοις γράφτηκε σαν prequel και ως τέτοιο πρέπει να διαβαστεί. Δεν υφίσταται δίλημμα του στυλ "με ποιά σειρά να δω τα Star Wars" διότι σε περίπτωση που διαβάσεις χρονολογικά τα βιβλία, θα βρεις αντιφάσεις στα ίδια τα κείμενα. Θα βρεθείς δηλαδή σε μία κατάσταση του να διαβάζεις πρώτα τις απαντήσεις και μετά τις ερωτήσεις.. Στο "Λιοντάρι" ο συγγραφέας χτίζει ένα μυστήριο στο μισό περίπου βιβλίο. Αν διαβάσεις πρώτα τον "Ανηψιό", καταστρέφεις όλο το μυστήριο που έχτιζε ο συγγραφέας. Το πρόβλημα της επανατοποθέτησης της σειράς έγκειται κυρίως σε αυτά τα δύο βιβλία. Το "Άλογο και το Αγόρι του" είναι γενικά ένα ανεξάρτητο βιβλίο η σειρά του οποίου απλώς καθορίζεται απο μία πρόταση του Ασημένιο Θρόνου. Όμως δεν επηρεάζει την σειρά ούτε χαλά κάποια έκπληξη. Είναι όμως δεδομένο ότι δεν πρέπει να διαβαστεί πριν το "Λιοντάρι". (Βασικά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το "Άλογο" ως prequel γιατί το βιβλίο αυτό ουσιαστικά διαδραματίζεται κατα τη διάρκεια του Λιονταριού και όχι απόλυτα μετά απο αυτό. Οπότε ουσιαστικά δεν υφίσταται κάποια αυστηρή "χρονολογική σειρά" των βιβλίων ούτως η άλλως). Art by John Howe Για άλλη μία φορά ξεκαθαρίζω πως το "Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα" είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς και όχι το δεύτερο όπως δείχνει η νέα χρονολόγηση. Είναι πραγματικά η καλύτερη εισαγωγή για να μπει κανείς στο μαγικό κόσμο της Νάρνια. Η εικόνα της απρόσμενης εισόδου απο την ντουλάπα και του απόκοσμου χιονισμένου τοπίου με τον φανοστάτη, είναι για μένα (όπως και για τους περισσότερους) αξεπέραστη. Ο "Ανηψιός του Μάγου" ενώ είναι ένα πολύ ωραιό βιβλίο, χάνει όμως την μυθική του δύναμη αν διαβαστεί πρώτο και χαλάει μεγάλο μέρος της ατμόσφαιρας του "Λιονταριού". Οπότε στο ερώτημα "ποιά απο τις δύο σειρές να προτιμήσω" απαντώ ξεκάθαρα και χωρίς καμία αμφιβολία, την σειρά δημοσίευσης των βιβλίων. Εδώ και ένα βιντεάκι (spoiler-free) υπέρ της σειράς δημοσίευσης. Για αυτούς που τελικά έπεσαν στην "παγίδα" και διάβασαν τα βιβλία σύμφωνα με την σύγχρονη αρίθμηση (c.o) μην πιστέψει ότι κατέστρεψε όλη την εμπειρία. Παραμένουν πολύ όμορφα βιβλία ακόμα και έτσι. Εξάλλου δεν διαβάζουν όλοι οι άνθρωποι με την ίδια προσήλωση και ένταση. Άνθρωποι που διαβάζουν "επιφανειακά" με σκοπό να αντλήσουν μόνο πληροφορία, τότε διαβάζοντάς τα και με τη χρονολογική σειρά, δεν θα νιώσουν ότι έχασαν κάτι. Μπορεί ακόμα και να ευχαριστηθούν τη σειρά. Αυτοί όμως που διαβάζουν με μεγαλύτερη προσήλωση, πιθανόν να καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει όμως να αναφέρουμε την καλύτερη δυνατή σειρά ανάγνωσης ώστε να λάβουμε την μεγαλύτερη δυνατόν εμπειρία που μπορεί να μας χαρίσει η σειρά. Εύχομαι να απολαύσετε και εσείς όσο απόλαυσα και εγώ τα βιβλία αυτά τα οποία πλέον σκοπεύω να ξανα ξεκινήσω απο το πρωτότυπο πλέον.

Προς τιμήν της πρόσφατα εκλιπούσας Olivia de Havilland, αποφάσισα να δω μια ταινία της για την οποία έχω ακούσει και πολύ καλά σχόλια, την Τhe Heiress (1949). Ενώ αν ψάξετε στο διαδίκτυο, θα πληροφορηθείτε πως η ταινία απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές, θα διαβάσετε κουλτουριάρικες αναλύσεις, ουσιαστικά είναι μια ταινία άρλεκιν. Απο την ταινία κρατάω την καταπληκτική ηθοποιΐα της Olivia με την καταπληκτική και πειστικότατη αλλαγή των εκφράσεών της στις εκάστοτε περιστάσεις (όσοι την δείτε θα καταλάβετε), αλλά φυσικά και τον πολύ καλό επίσης Ralph Richardson. Οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους νομίζω θα την λατρέψουν ενώ όσο αφορά τους άντρες, θα την προτείνω μόνο σε όσους επιθυμούν να δουν κάτι ρετρό με ωραία ηθοποιΐα. Η εξέλιξη της ταινίας ξεδιπλώνεται συντηρητικά με αργό ρυθμό προσπαθώντας να περάσει κάποια μηνύματα. Αν και την χαρακτηρίζω ως μια άρλεκιν ταινία, εν τούτοις δεν την θεωρώ ως ταινία χωρίς κανένα νόημα. Απλώς δεν νομίζω ότι περνάει τα φοβερά μηνύματα που γράφονται. Ίσως όμως τα απλά μηνύματα να είναι και πιο άμεσα και κατανοητά για αρκετούς. Ότι η σκληρή αλήθεια μπορεί να ακουστεί ακόμα και απο άτομα που μας αγαπούν, απο άτομα που ποτέ δεν περιμέναμε να ακουστούν τέτοιες κουβέντες. Και είναι κάτι που ίσως θα πρέπει να το αποδεχτούμε για το δικό μας καλό.