lovcom

Πως και έτσι σε ένα φόρουμ τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουν σχολιαστεί ακόμα τα "καινούργια" τεντεν; Δεν είχα πάρει πρέφα ότι άρχισαν να επανακυκλοφορούν μέχρι πρότινος όταν πέτυχα μερικά στην "πολιτεία". Πολύ όμορφο φύλλο, προσεγμένη έκδοση και -όπως αναφέρθηκε-χωρίς αρίθμηση. Σιγά σιγά θα αρχίσω να τα αγοράζω. Στον Τεντεν πάντα μου άρεσε το απλό σχέδιο (νομίζω έχω διαβάσει εδώ ότι είναι σχέδιο γαλλοβελγικής σχολής). Ενώ σαν σενάριο κάποιες φορές ήταν υπερβολικό, η απλότητα του σχεδίου του με χαλάρωνε και με "γαλήνευε". Αν μπορεί κάποιος να μας σχολιάσει και την καινούργια μετάφραση, καλό θα ήταν :Ρ

Δεν θα τολμήσω να σε αμφισβητήσω ξανά!

ααα δεν παίζεσαι εσύ! Σ'ευχαριστώ για την πληροφορία! Μπαίνουν λοιπόν και αυτά τα τεύχη στην wishlist.

Ευχαριστώ Laz για τις απαντήσεις. Είσαι σίγουρος γι'αυτό; Γιατί το τεύχος αναφέρει στο σενάριο το όνομα του Γκοσινί. Μη μου πεις πως κι εδώ έκανε λάθος η μαμούθ.... Πάντως ρίχνω στο ίντερνετ κάτι ματιές στα παλιά τεύχη όπως "εναντίον πατ πόκερ", "αριζόνα" και το σχέδιο δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εξελίχθηκε αργότερα! Μεγάλη σχεδιαστική εξέλιξη.

Όπως έγραψα και στο τόπικ για τη σειρά του ΛΛ, ψάχνω εκτός απο τα άλμπουμ Γκοσινί, και τα καλά εκτός Γκοσινί. Αυτό λοιπόν το θέμα είναι ό,τι έψαχνα. Επίσης να πω παιδιά πως τα ποστς σας είναι ένα κι ένα! Απο πολύ καλά έως καταπληκτικά! Ίσως έπρεπε να βάλω καρδούλα σε όλα! :Ρ Πριν σχολιάσω τη γνώμη του θεματοθέτη, να πω πως τα άλμπουμ "Στα ίχνη των Ντάλτον" και "Προς την Οκλαχόμα", δεν είναι σε σενάριο Γκοσινί αλλά Μόρις. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ κι εγώ συμφωνώ με τις επιλογές (όσο θυμάμαι δηλαδή πριν χρόνια που τις διάβασα). Σίγουρα ο "Ελαφροχέρης" ένα απο τα καλύτερα άλμπουμ το οποίο κάλλιστα θα μπορούσες να πιστέψεις ότι είναι άλμπουμ Γκοσινί. Θεωρώ λίγο υπερβολή η "Ωραία Προβένς" να θεωρείται απο τα πιο κακογραμμένα άλμπουμ. Βέβαια δεν το διάβασα και χθες, αλλά θυμάμαι όταν το πρωτοδιάβασα μου άρεσε. Ίσως και να παίζει ρόλο και το πολύ όμορφο σχέδιο που αναφέρθηκε. Πάντως μπορεί το "Άλλοθι" όντως είναι μέτριο άλμπουμ, αλλά θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι έχει ένα απο τα πιο όμορφα εξώφυλλα Τέλος θα κλείσω με το εξής: μπορεί το "ο θρύλος της άγριας δύσης" να μην ήταν ωραίο άλμπουμ, αλλά περιέχει ένα απο τα πλέον αγαπημένα μου καρέ σε ό,τι ιστορία ΛΛ έχω διαβάσει:

Κατ'αρχήν να ευχαριστήσω τον θεματοθέτη για την κατηγοριοποίηση των σεναριογράφων κάτι που νομίζω ενδιαφέρει πολλούς. (Μια μικρή διόρθωση όμως: το εξώφυλλο "αντιμέτωπος με τον Πατ Πόκερ φαίνεται να είναι στα άλμπουμ προ Γκοσινί αλλά γράφτηκε απο τον Γκοσινί). Δεν θέλω φυσικά κι εγώ να κουράσω με τις φλυαρίες μου· καταπληκτικό και λατρεμένο κόμικ όπου ο μεγάλος Γκοσινί άφησε κι εδώ το στίγμα του. Πάντως αν και κυκλοφορούν αρκετές μέτριες έως κακές ιστορίες, θα βρεις όμως και καλούτσικες (μιλάμε πάντα εκτός Γκοσινί). Επίσης να πω πως διάβασα τα τεύχη 76-78 (Achde) και μπορώ να πω πως μου άρεσαν αρκετά. Κατ'αρχήν το σχέδιο νομίζω ότι συμφωνείτε κι εσείς έφερνε αρκετά σε αυτό του Μόρις. Επίσης είναι φανερό πως η όλη προσπάθεια γίνεται με σεβασμό όσο αφορά το όνομα του ΛΛ. Δεν είναι οι πνευματώδεις ιστορίες του Γκοσινί (είχε πολλά ακόμα να δώσει), αλλά νομίζω γίνονται με μεράκι και "πατάνε" σε μια στάνταρ πεπατημένη παρουσιάζοντας διακωμωδημένη και διασκευασμένη την αληθινή ιστορία της άγριας δύσης με αληθινά ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα. Είμαι σε φάση που θέλω να επανακτήσω αρκετά τεύχη στη συλλογή μου. Απλώς πλέον έχω συγκεκριμένα στάνταρ: 1) να μαζέψω πρωτίστως όλα τα τεύχη με σενάριο Γκοσινί και 2) τα υπόλοιπα να ξέρω ότι δεν είναι και τίποτα "σαβούρες". Δεν θέλω δηλαδή να μπω στο κλιπάκι της ολοκληρωμένης "συλλογής" και να τα μαζέψω όλα ξανά. Θα ήθελα εδώ παρακαλώ να κάνω τρεις (μάλλον χαζές) ερωτήσεις: 1)Έχω δει σε κάποια sites/φορουμ ότι ο Γκοσινί είναι ο "πατέρας" του ΛΛ. Αυτό νομίζω ότι δεν ισχύει αφού ο πραγματικός "πατέρας" του ΛΛ είναι ο Μόρις. Και απόδειξη ότι τα άλμπουμ προ Γκοσινί γράφονταν απο τον Μόρις όπου ο ΛΛ είναι ακόμα σχεδιαστικά σε πρώιμη μορφή. Πατέρας είναι του Αστερίξ και του Ιζνογκούντα αλλά νομίζω όχι και του ΛΛ. Μήπως είμαι λάθος; 2)Απο τα τεύχη μετά Μόρις, στο τεύχος 81 παρουσιάζεται αυτό το κίτρινο πλαίσιο γύρω απο το εξώφυλλο; Δηλαδή έτσι θα βγαίνουν απο δω και στο εξής; 3)Τα ετερογενή άλμπουμ τι είναι και γιατί τα κατηγοριοποιήσατε εκτός σειράς ΛΛ; Τέλος έχω και το παράπονο (όπως φαντάζομαι και αρκετοί απο σας), γιατί η Μαμούθ στην επανακυκλοφορία των τευχών, κυκλοφόρησε τα τεύχη με τον ίδιο φτηνό χρωματισμό όπως παλιά. Κοίταξα κάποια σκληρόδετα και πραγματικά δεν μου φάνηκε ότι άξιζε για αγορά.

Επειδή σκέφτομαι κι εγώ να αρχίσω τη σειρά, ήθελα να ρωτήσω πάνω σε αυτό το εξής: αν δεν κάνω λάθος, κάπου είχα διαβάσει ότι το τέταρτο βιβλίο είναι όντως το "τελευταίο" όχι όμως όλης της σειράς αλλά ενός πρώτου "κύκλου". Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό· αν θέλει κάποιος που ξέρει, μας διαφωτίζει.

apetoussis που το είδες; Σε πολιτεία/πρωτοπορία δείχνει εξαντλημένο.

"Ποπάυ" όπως και όλοι σας άλλωστε, διάβαζα φανατικά μικρός. Πιθανόν να ήταν το πρώτο κόμικ που διάβασα ποτέ, ενώ τολμώ να πω πως στις αρχές με χαλάρωνε περισσότερο και απο το "μίκυ μάους". Πλέον όμως θεωρώ πως οι ιστορίες του είναι κάτι κατώτερο απο "απλές". Στην δική μου αντίληψη (το τονίζω αυτό), ανήκουν πλέον στον πάτο. Έτυχε και πέτυχα μερικά σκαναρισμένα τεύχη στο διαδίκτυο, τα διάβασα και "έφριξα". Παιδαριωδέστατες ιστορίες με ένα πραγματικά αλλοπρόσαλλο καστ χαρακτήρων. Σχεδόν τα πάντα "λύνονταν" με το ξύλο. Απο τον νταή Μπρούτο που ουσιαστικά σαν κλασικός στόκος προσπαθούσε με τις γροθιές του να επιβληθεί, μέχρι την αντιπαθέστατη και κακομαθημένη στρίντζω Όλιβ η οποία δεν δίσταζε ακόμα και να παρατήσει τον Ποπάυ όταν της έταζαν τα χρυσαφικά που ήθελε και που ο ίδιος αδυνατούσε να της προσφέρει...Θυμάμαι μέχρι και τον Ρεβυθούλη να χειροδικεί! Επίσης αντιπαθής και ο μεθύστακας παππούς, πατέρας του Ποπάυ. Πάντως ο Πόλντο μου φαινόταν συμπαθής όπως και ο καλοκάγαθος γίγαντας Γκρισίνο. Φυσικά ο Ποπάυ ήταν αγαπημένη μορφή ο οποίος αρκετές φορές φάνταζε στα μάτια μου και ως "κακομοίρης" και "κορόιδο". Παρεμπιπτόντως μπορεί κανείς να μου πει τι σχέση είχε ο Ρεβυθούλης με τον Ποπάυ ή την Όλιβ; (αν είχε δηλαδή). Επειδή ξέρω ίσως να με χαρακτηρίσετε συντηρητικό και υπερβολικό για την στηλίτευσή μου όσο αφορά τη βία, να σας πω ότι όντως πιστεύω πως πέρναγε άσχημες εικόνες σε ένα παιδί όσο αφορά τον συγκεκριμένο τρόπο που "στηνόταν" όλο αυτό το σκηνικό. Δηλαδή λίγο πολύ όταν δεν γινόταν το χατήρι κάποιου, απλά έπεφτε μπουνιά. Σε καμιά περίπτωση φυσικά δεν με ενοχλεί γενικά η βία στα κόμικς όπως πχ στον Αστερίξ. Πάντως και για "κωμικό" που πλασαρόταν όλο αυτό, εμένα δεν μου φαινόταν τόσο αστείο. Αυτή είναι η γνώμη μου, μπορεί να κάνω λάθος. Το θετικό που έχω κρατήσει απο τον Ποπάυ είναι το απλό και πολύ όμορφο σχέδιο. (τουλάχιστον κάποιων σχεδιαστών· δεν έχω ψάξει τα ονόματά τους). Έχει χαραχτεί φυσικά μέσα μου, όπως και σε πολλών άλλωστε. Λυπάμαι που τα έχω πετάξει όλα. Θα ήθελα να έχω μερικά και αν βρω κανένα φτηνό, σίγουρα θα το πάρω έτσι για το καλτ της υπόθεσης. Πάντως στην αναπόφευκτη και κλασική κοντρίτσα Ποπάυ vs Μίκυ Μάους, νομίζω ότι το 2 νικά ασυζητητί και το οποίο δεν θα χορταίνουμε να το διαβάζουμε όσα χρόνια κι αν περάσουν. edit: αναφερόμενος στο καστ, ξέχασα την καλτ γιαγιά του Ποπάυ! Φυσικά και η ίδια έχει την ίδια φάτσα με τον Ποπάυ (όπως και ο γερο μέθυσος πατέρας του). Αλλά το καλύτερο το έχω εδω· ο Ποπάυ τον παππού τον αποκαλεί πατέρα, αλλά την γιαγιά την αποκαλεί...γιαγιά...! Δηλαδή πρόκειται για την μητέρα του πατέρα του Ποπάυ;;; edit2: Βρήκα τελικά τι "συγγένεια" έχει ο Ρεβυθούλης με κάποιον απο τους πρωταγωνιστές: "In the comics, Swee'Pea is a baby left on Popeye's doorstep, in the July 24, 1933 strip. Popeye adopts and raises him as his son, or, as he puts it, "boy-kid". Πηγή

Είναι αδύνατον να δώσω συγκεκριμένες απαντήσεις στις ερωτήσεις του θεματοθέτη διότι κόμικς άρχισα να "διαβάζω" πριν πάω σχολείο. Οπότε ας μου επιτραπεί να δώσω "φλου" απαντήσεις. 1) Ποιο ήταν το πρώτο κομιξ που διαβάσατε; Αδύνατον να απαντηθεί. Σίγουρα πάντως δεν ήταν υπερηρωϊκό. Ποτέ δεν μου άρεσαν διότι το "ακραίο" σχέδιό τους πάντα με απωθούσε. Και μικρός αλλά και μεγαλύτερος. Μπορώ όμως να ρίξω δίχτυα σε συγκεκριμένους τίτλους έχοντας την πεποίθηση ότι πέφτω σίγουρα μέσα. Θα ήταν ή Ντίσνευ, ή Ποπάυ. Αν πάντως αναγκαζόμουν να πω ένα τίτλο οπωσδήποτε, αυτό θα ήταν ο Ποπάυ. 2) Τι σας τράβηξε σε αυτό; Δεν θυμάμαι αλλά μπορώ εκ του ασφαλούς να υποθέσω το σχέδιο. Γενικά να πω πως απο παιδί με έλκυε το "απλό" σχέδιο (κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα). 3) Ποιός σας το αγόρασε; Σίγουρα οι γονείς μου. 4) Πού το διαβάσατε; Δεν θυμάμαι αλλά θα υποθέσω στο εξοχικό μου (κόμικς + καλοκαίρια στο εξοχικό = ωραίες αναμνήσεις). 5) Πότε είναι η χρονολογία που το διαβάσατε; Στα μέσα των 80ς. 5) Και οτιδήποτε άλλο θυμάστε από την πρώτη επαφή σας με την ένατη τέχνη Όπως είπα και στο 2) το σχέδιο ήταν αυτό που με μάγευε και με εισήγαγε σε άλλους κόσμους. Ήταν και ο λόγος που άρχισα να ασχολούμαι με τα κόμικς διότι στην ηλικία που τα έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου δεν ήξερα να διαβάζω. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά τι είναι αυτό που θυμάμαι και αυτό που με έχει σημαδέψει ως τώρα. Επειδή απο μικρός μεγάλωσα σε ταραχώδες περιβάλλον (δεν επιθυμώ να δώσω δραματικό τόνο) θυμάμαι το "καταφύγιο" που έβρισκα στους κόσμους των αγαπημένων μου περιοδικών. Η θύμηση αυτή είναι αρκετή για να έχουν τα κόμικς πάντα μια θέση στην καρδιά μου.

Ένα απο τα πιο ωραία, έξυπνα, ψυχαγωγικά και πνευματώδη κόμικς που κυκλοφόρησαν ποτέ. Νομίζω βρήκε μια χρυσή τομή αφού μπορείς να πεις -με κάποια σχετικότητα- ότι δεν υπήρξε κάποιος (κομιξόφιλος και μη) που να μην του άρεσε να διαβάζει "Αστερίξ". Κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά, η λογοτεχνική ευφυία που ακούει στο όνομα "Γκοσινί". Κρίμα που ο ίδιος έφυγε σχετικά νέος και δεν μας χάρισε ακόμα περισσότερα έργα. Είναι φανερή νομίζω σε όλους η σεναριακή μετριότητα και η έλλειψη "φρεσκάδας" των τευχών που ακολούθησαν μετά τον θάνατό του. Και αυτό γιατί πολυ απλά Γκοσινί βγαίνει μια φορά στο τόσο. Δεν είναι εύκολο πράμα να τον μιμηθείς. Ο "Αστερίξ" άφησε στίγμα και έγραψε ιστορία. Δεν νομίζω να ξεχαστεί ποτέ.

Αν όχι η μοναδική πάντως σίγουρα απο τις λίγες μεταφορές/διασκευές έργων που ξεπέρασαν το πρωτότυπο (ο αυθεντικός Αλαντίν που συναντάται στη συλλογή "Χίλιες και μία νύχτες" είναι Κινέζος και το όλο σκηνικό εξελίσσεται στην Κίνα ). Ίσως η μεταφορά της Ντίσνευ να είναι και υπεύθυνη που πέρασε στο κοινό την ατμόσφαιρα μιας "μαγευτικής" μέσης ανατολής. Μη λέμε όμως τετριμμένα πράγματα· η ταινία απλά έσπερνε. Υπέροχη ατμόσφαιρα με ειδική μνεία στην καταπληκτική μουσική. Νομίζω η Ντίσνευ χρησιμοποιεί και πάλι την -πολυβραβευμένη-μουσική αφού έχει και τα δικαιώματα. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη μουσική απο το κεντρικό θέμα. Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Εξάλλου η ταινία είναι μεταφορά του ομώνυμου καρτούν που η ίδια δημιούργησε, και όχι της ιστορίας απο τις "Χίλιες και μια Νύχτες". Πάντως ο λόγος που κρατώ μικρό καλάθι είναι μόνο και μόνο ότι είναι "Ντίσνευ". Θέλω να πω πως απο πλευράς σεναρίου δεν περιμένω να δω κάτι πιο ενήλικο ( η Γιασμίν απ ό,τι είδα είναι χάρμα οφθαλμών· να τα λέμε και αυτά), ή αιματηρές μάχες, σασπένς, ερμηνείες κτλ. Αυτό που νομίζω ότι μπορεί να εγγυηθεί μια Ντίσνευ παραγωγή, είναι τουλάχιστον μια υπέροχη φωτογραφία κάτι που και απο το trailer ακόμα είναι πασιφανές. Είμαι στη φάση που σκέφτομαι να το δω αλλά θα περιμένω πρώτα κριτικές. Κριτικές φυσικά απο καθημερινούς ανθρώπους. Αν δεν δω πολύ κακές κριτικές, τότε θα πάω να το δω. /εκτός θέματος: Όσο αφορά το πνεύμα Μέσης Ανατολής, για όσους επιθυμούν μια ταινία διαφόρων ιστοριών (συμπεριλαμβανομένης και του "Αλαντίν") απο το βιβλίο "Χίλιες και μιά Νύχτες", θα πρότεινα να δει το Arabian Nights αλλά και τη διασκευή του γνωστού video game το Prince of Persia: The Sands of Time. Την τελευταία την είχα δει και στον κινηματογράφο και μου άρεσε πολύ. Δεν κατάλαβα γιατί έλαβε απο αρκετούς κακές κριτικές. Δυστυχώς, επειδή έκοψε λίγα εισιτήρια, δεν γυρίστηκε ποτέ το sequel όπως είχε προγραμματιστεί. Αν παίζετε videogames, μπορώ να προτείνω τα αγαπημένα μου (αλλά παλιά όμως) Prince of Persia και μια αρκετά νεότερη εκδοχή του, το The Sands of Time. Αμφότερα προσφέρουν μια μαγευτική ατμόσφαιρα της παραμυθένιας μέσης Ανατολής.

Ενώ τις συλλογές αρκετών σε σύγκριση με τη δική μου που είχα παλαιότερα, δεν τις έφτανα, νομίζω όμως στη σύγκριση "όγκου απωλείας κόμικς" θα είχα σοβαρές πιθανότητες να κερδίσω την πρώτη θέση... Αν ξέρατε τι έχω χάσει/πετάξει, θα με διαγράφατε οριστικά απο το φορουμ.. Αν όμως πρέπει να διαλέξω ένα για να είμαι εντός θέματος, θα ήταν το Carl Barks 10x10. Tι όμορφο τεύχος..

Έλα που δεν το ξερες...μέχρι και τα ειδησιογραφικά sites το χαν γράψει! :Ρ