lovcom

@ ManaLeak13 δεν σε είπε κανείς στριφνό άνθρωπο. Μην ανησυχείς. Επίσης φαντάζομαι ότι έχεις δώσει λεφτά απο τον κόπο σου και όχι μεταχειρισμένους πασατέμπους :P. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό και κανείς δεν σε κατακρίνει (εγώ τουλάχιστον όχι). Σε ένα πανάκριβο αμάξι δεν βάζεις μέσα ζωάκι γιατί το ζωάκι δεν μπορεί να καταλάβει την αξία ενός αντικειμένου (εκτός βέβαια αν θεωρείς ότι οι άνθρωποι που δυνητικά πλησιάζουν την συλλογή σου έχουν αντίληψη ενός σκυλιού που γραντζουνάει). Δεν μπορώ να φανταστώ να έρθει κάποιος φίλος στο σπίτι κάποιου (υποθέτω ότι φίλους βάζεις σπίτι σου και όχι κάποιον βάρβαρο έτσι; ) και να πιστεύει ότι με το που πιάσει κάτι θα το καταστρέψει. Και βέβαια δεν αναφέρθηκα πουθενά σε δανεισμό. Άλλο ήταν το point μου. Και εγώ αποφεύγω να δανείζω και αυτό όχι γιατί έχω σκάσει χρήματα (αν ένας φίλος μου έχει ανάγκη να δανειστεί και συμβεί κάποιο ατύχημα, χαλάλι) αλλά γιατί ξέρω τον κανόνα "δανεικά και αγύριστα". Μου χει συμβεί και σε μένα φυσικά. Προφανώς το να έρθει αγαπημένο μου πρόσωπο σπίτι και να μη τον αφήνω να αγγίξει τα βιβλία μου (έστω και αυτά που είναι ακριβά) μήπως τα ..καταστρέψει· ε εγώ το θεωρώ παράλογο. Προφανώς δεν καταστρέφεται έτσι ένα έντυπο. Δεν χαρακτήρισα κανέναν προσωπικά στριφνό (γιατί σε βλέπω με το τουφέκι στη γωνία να με περιμένεις ). Κι εσύ σίγουρα επι προσωπικού θα έχεις χαρακτηρίσει συμπεριφορές που θεωρείς εσύ παράξενες όπως και όλοι μας. Για την συλλογή σου φτιάξε και φρούριο σαν αυτό του Σκρούτζ Μακ Ντακ όπου με το που πλησιάζει κάποιος να βγαίνουν κανόνια. Είναι δικαίωμά σου και εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Το θέμα μας όμως είναι αν προτιμούμε να είμαστε συλλέκτες ή όχι και εγώ εξέφρασα την δική μου γνώμη. Το θεωρώ παράλογο και ψυχοφθόρο να δίνει λεφτά (ή ακόμα χειρότερα: ΛΕΦΤΑ) για να αγοράσει κάτι το οποίο ήδη έχει μόνο και μόνο επειδή είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση απο αυτό που είχε. Αυτή η νοοτροπία εμένα προσωπικά με βρίσκει αντίθετο. Τα κόμικ υπάρχουν (ή πρέπει να υπάρχουν) για την ψυχαγωγία μας και όχι να μάς δένουν τη ζωή μας. Αυτή είναι η άποψή μου.

Ανέφερε κάποιος φίλος πιο πάνω ότι όλοι εξαρχής είμαστε αναγνώστες. Με προβλημάτισε λίγο αυτό και πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω κάθε συλλέκτη ως αναγνώστη. Εγώ νομίζω πως δεν είναι όλοι οι συλλέκτες αναγνώστες ή για να το πω καλύτερα το βάρος του συναισθήματος σε πολλούς "συλλέκτες" πέφτει κυρίως στην "συλλογή" παρά στην διάθεση για ανάγνωση. Πιστεύω πολλοί αγοράζουν απλά για να ικανοποιούν τον πόθο τους να αγοράζουν/συλλέγουν (δυστυχώς είναι να μη σε καταβάλει αυτή η μανία) και λιγότερο - ή καθόλου - για να εντρυφύσουν στο πραγματικό περιεχόμενο. Νεότερος - και κυρίως στα φοιτητικά μου χρόνια - είχα δυστυχώς πέσει σε αυτή τη λούπα και με κόμιξ αλλά κυρίως με video games. Με τον καιρό (νωρίς ή αργά· δεν ξέρω) κατάλαβα πόση ανούσια σπατάλη είχα διαπράξει. Ουσιαστικά περισσότερο ήθελα να "φαίνονται" στη βιβλιοθήκη μου επειδή απο κάποιους θεωρούνται "συλλεκτικά" παρά γιατί εγώ τα ήθελα πραγματικά. Σχετικά με τα κόμιξ, μέχρι τα φοιτητικά μου χρόνια είχα μαζέψει ένα 80% του συνόλου του ΚΟΜΙΞ (χοντρικά μιλάμε μέχρι περίπου το #200). Και ενώ είχα στη συλλογή μου αρκετά... σπάνια κομμάτια, εν τούτοις δεν με ικανοποίησε ποτέ ιδιαίτερα αυτή η συλλογή μου. Σήμερα που πλέον δεν έχω τίποτα απο τον συνολικά μεγάλο όγκο κόμικ που διέθετα στο παρελθόν, δεν νομίζω να τηρούσα διαφορετική στάση. Πχ το #1 κομιξ θα το πούλαγα με μεγάλη ευχαρίστηση (ή και θα το χάριζα σε κάποιον φίλο μου αν το ήθελε πολύ) αφού για μένα δεν έχει καμία μα καμία πραγματική αξία. Αν μετάνιωσα για κάτι που δεν έχω στη "συλλογή" μου είναι τα τεύχη που είχαν κάποια συναισθηματική αξία ή πιο απλά αυτά που μου άρεσαν. Απο την άλλη δεν φέρομαι απαξιωτικά σε κάθε προσπάθεια συλλογής· κι εγώ πχ θα ήθελα να είχα το πρώτο τεύχος του Μίκυ Μάους #1. Οκ είναι ένα ιστορικό τεύχος, είναι ωραίο να το έχεις στη βιβλιοθήκη σου. Αυτή όμως η ανάγκη κατα τη γνώμη μου πρέπει να μείνει περιορισμένη και να μην επεκταθεί γιατί μετά σου δένει τα χέρια, τη διάθεση αλλά και σου μαδάει το πορτοφόλι. Επίσης άτομα-"συλλέκτες" που έχω γνωρίσει, έχει τύχει να είναι στριφνοί άνθρωποι σε φάση να μην σε αφήνουν καλά καλά να κοιτάξεις την συλλογή τους με φόβο μη πάθει κάτι!. Η συλλεκτικότητα όταν γίνει μανία νομίζω αλλοιώνει και το χαρακτήρα σου. Προσωπικά σήμερα πλέον ό,τι κόμικ έχω το αγοράζω απλά για να περάσω καλά μαζί του. Το διαβάζω όσες φορές μού κάνει κέφι χωρίς να χωλοσκάω επειδή η ράχη του δεν "ταιριάζει" με την υπόλοιπη "σειρά" την οποία δεν αγόρασα επειδή απλά δεν γουστάρω να διαβάσω τα υπόλοιπα της σειράς. Και βέβαια αυτό προσπαθώ να το τηρώ γενικά. Οπότε δηλώνω αναγνώστης με αποκλειστικό σκοπό να αντλώ όσο μπορώ το περιεχόμενό του χωρίς να με νοιάζει το φαίνεσθαι.

Πραγματικά έχω μια μικρή απορία για το αν ταιριάζει αυτό το βιβλίο στο παρόν τόπικ. Όπως και να χει, μάλλον θα αντιληφθήκατε ότι έχουμε ένα καινούργιο βιβλίο Τόλκιν (ή μάλλον βιβλίο που φέρει το όνομα του Τόλκιν· οι ψαγμένοι να μας πείτε). Πρόκειται για το Μπέογουλφ ένα αρχαίο αγγλικό έπος. Ο Τόλκιν ως γνωστόν (καλά ίσως να μην είναι τόσο γνωστό) μετέφρασε απο τα αρχαία αγγλικά στα σύγχρονα αγγλικά της εποχής του το έπος του Μπέογουλφ. Στην έκδοση αυτή, αν κατάλαβα καλά, δημοσιεύεται η μετάφραση του Τόλκιν μεταφρασμένη στα ελληνικά (μετάφραση της μετάφρασης δηλαδή). Το έπιασα στα χέρια μου σήμερα καθώς πήγα σε βιβλιοπωλείο και μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Κατ αρχάς πρόκειται για ένα βιβλίο-τουβλάκι όπου φαίνεται έχει κάποια ποιότητα. Το βιβλίο μέσα δεν περιλαμβάνει μόνο την μετάφραση του έπους αλλά έχει και πολύ σχολιασμό του έργου. Μάλλον έχει πέσει αρκετή δουλειά. Την όλη αισιόδοξη αίσθηση έρχεται να δέσει και ο Μαστακούρης όπου ανέλαβε τη μετάφραση. Αν κάποιος το αγοράσει και μάθει περισσότερα για το βιβλίο, ας μας πει.

Aν και βέβαια είναι γούστα αυτά, δεν θα έλεγα μάπα ή αντιεμπορικά τα μεταγενέσταρα εξώφυλλα. Ίσα ίσα που κατα τη γνώμη μου ούτε καν συγκρίνονται (είτε σε εξώφυλλο είτε σε ράχη) με τα πρώτα. Είναι πολύ καλύτερα δηλαδή. Έχουν βγει βιβλία (ελληνικά και ξένα) Χ.Π διασκευασμένα και τονίζεις ότι οι συγκεκριμένες εκδόσεις είναι με τα πλήρη κείμενα; Νομίζω ό,τι έκδοση υπάρχει είναι με το πλήρες κείμενο.

Σωστό. Φαντάζομαι έτσι προέκυψε και ο - γνωστός σε όλους μας - χαρακτηρισμός: "ο καλός σχεδιαστής".

Εννοώ ότι ένα απλό σενάριο (το οποίο συναντάμε σε πολλές ιστορίες ντίσνευ) συμβαίνει μοιραίως το βάρος να πέφτει στο σχέδιο. Γι´ αυτό και κυρίως αυτό κρατάνε οι περισσότεροι ύστερα απο την ανάγνωσή του. Δεν είπα ότι είναι κανόνας αυτό αλλά νομίζω ότι αυτό γενικά συμβαίνει. Και σε ένα σύνθετο σενάριο βέβαια μπορεί να συμβεί αυτό. Ο Γκοσινί έχει πίσω αρκετό background δημιουργίας· παρόλα αυτά όλο αυτό το έργο του πλασάρεται μέσω της εικόνας γι'αυτό και το θεωρούμε κόμικ και όχι νουβέλα/διήγημα/δοκίμιο. Aπλά χωρίς τον Ουντέρζο, δεν θα χαμε το κόμικ (τουλάχιστον στη μορφή που το χουμε). Πιθανόν θα χαμε κάτι αντίστοιχο σε «μικρό Νικόλα». Το αν κάτι θεωρείται κόμικ ή όχι δεν έχει να κάνει απο το βάθος του σεναρίου (λάθος μου άν άφησα να εννοηθεί κάτι τέτοιο) αλλά απο τι μέσο παρουσιάζεται (τι υπερτερεί δηλαδή η εικόνα ή το κείμενο). Απλώς τα περι δημιουργικών background τα ανέφερα ως μια πιο υποκειμενική χροιά που αφορά το δικό μου γούστο αλλά και το γούστο πολλών. Όσο αφορά τα υπόλοιπα που αναφέρεις, δεν διαφωνώ σε κάτι· νομίζω ισχύουν όλα. Προφανώς θεωρείται φάουλ η δημιουργία ενός κόμικ μόνο στο σχεδιαστή γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει. Αυτό που προσπάθησα να προσεγγίσω είναι η σκέψη που κάνουν πολλοί , η εντύπωση που ασυνείδητα τους μένει.

Ειδικά στις αρχικές ιστορίες του θύμιζε παιδικό σχέδιο. Αργότερα το βελτίωσε πολύ αλλά δυστυχώς επέλεγε ο ίδιος να το παραφορτώνει (γούστα βέβαια αυτά). Και βέβαια συμφωνώ ότι η διαφορά είναι εμφανής: στο σενάριο (σε κάποιες ιστορίες του) ήταν πολύ μπροστά.

Το είχες αναφέρει ξανά αυτό σε άλλο θέμα αλλά μιάς και κάνεις λόγο ξανά γι'αυτό θα ήθελα να καταθέσω την δική μου άποψη. Το ποιός θεωρείται δημιουργός ενός κόμικ είναι λίγο-πολύ ρευστό με τα όρια πολλές φορές να είναι δυσδιάκριτα. Στα έντυπα (και κυρίως στις εικονογραφημένες ιστορίες) έχουμε δύο παραμέτρους: το σχέδιο και το κείμενο. Σε γενικές γραμμές χαρακτηρίζουμε ένα έντυπο απο την παράμετρο που υπερισχύει. Πχ ένα διήγημα (το οποίο ως ορισμός θεωρείται ότι έχει λίγες σελίδες) που έχει αρκετή εικονογράφηση θεωρείται κόμικ; Όχι γιατί το βάρος πέφτει στο κείμενο. Η εικονογράφηση είναι για να συνοδεύει το κείμενο. Το αντίθετο γίνεται στα κόμικς. Στα κόμικς το κείμενο συνοδεύει την εικονογράφηση και όχι το αντίθετο. Πόσες φορές έχουμε απορρίψει ένα κόμικ όχι λόγω της ιστορίας αλλά λόγω της εικονογράφησης. Τονίζω όμως ότι η ιεράρχηση των παραμέτρων αυτών σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιείται για να υποτιμήσει κάτι. Φυσικά το κείμενο είναι ανώτερο απο την εικόνα (διότι ο εγκέφαλος πλάθει μόνος του τις εικόνες και έχει το μυαλό ασκείται περισσότερο απο μια έτοιμη εικόνα ) αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υποτιμώ την εικόνα. Επειδή όμως φαντάζομαι τι σκέφτεσαι, έρχομαι στον συλλογισμό σου. Ο Αστερίξ είναι δημιουργία του Ουντέρζο; Αν μου έκανες προσωπικά αυτή την ερώτηση θα είχα αποκριθεί καταφανώς αρνητικά. Μα δεν είναι κόμικ ο Αστερίξ; Μα πριν δεν λέγαμε ότι η εικόνα υπερισχύει του κειμένου; Εδώ είναι και τα θολά όρια τα οποία ανέφερα πριν. Ο Γκοσινύ κατα τη γνώμη μου - και κατα τη γνώμη πολλών φυσικά - έγραφε ευφυή σενάρια ώστε να παρατηρείται το φαινόμενο τα κόμικς να διαβάζονται περισσότερο για τα σενάρια παρά για το σχέδιο. Ο Λούκυ Λουκ (με τη γενικότερη ένννοια σαν έργο και όχι σαν χαρακτήρας) είναι δημιούργημα του Μόρις; Σε καμιά περίπτωση. Αν δεν είχε γράψει ο Γκοσινύ αυτές τις υπέροχες ιστορίες δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Λ.Λ θα χε μείνει στην ιστορία. Είναι κόμικ όμως ο Λ.Λ γιατί ο κόσμος τα προσεγγίζει μέσω της εικόνας. Γι'αυτό και δεν θα θελα να διαβάσω και τον Λ.Λ με ένα σχέδιο ενός παιδιού. Ο Μόρις έστω και χιουμοριστικά μάς έδωσε μια εικόνα της πραγματικής άγριας δύσης. Παρομοίως και ο Ουντέρζο μια εικόνα των αρχαίων λαών. Τον Αστερίξ στην δική μου τη συνείδηση τον έχω δημιούργημα του Γκοσινύ κατα ένα 80% και του Ουντέρζο κατα ένα 20%. Τις δημιουργίες του Αρκά στη δική μου τη συνείδηση δεν τις θεωρώ "κόμικ". Δεν τον διαβάζω για το σχέδιό του (το οποίο απλά είναι ένα νόστιμο κερασάκι στην τούρτα) αλλά για τα ευφυέστατα μικρά κείμενά του. Προφανώς βέβαια κατατάσσεται στην κατηγορία «κόμικς» επειδή έχει εικονογράφηση αλλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι χαρακτηρίζουμε κάτι κυρίως σε αυτό που του δίνουμε βάρος. Παρομοίως για τα κόμικ της ντίσνευ τα οποία δημιουργούνται πρωτίστως για παιδιά. Σαφώς και κάποια απο αυτά έχουν νοήματα αλλά όπως και να το κάνουμε είναι ένα απλό ανάγνωσμα. Επειδή λοιπόν δεν υπάρχει κάποιο «βαθύτερο» νόημα πίσω απο αυτά τα κόμικς, το βάρος πέφτει στο σχέδιο. Το σχέδιο είναι και το όχημα το οποίο μας έφερε σε αυτούς τους κόσμους. Δεν απολαμβάνω σήμερα τον Πωλ Μάρρυ ή τον Μάσσιμο Ντε Βίτα όπως απολαμβάνω ένα λογοτεχνικό έργο σήμερα (και δεν θα πρεπε βέβαια! ) αλλά το σχέδιό του είναι αυτό που τροπον τινά με βοήθησε σε μικρότερη ηλικία να ταξιδέψω. Γι'αυτό και θα χαρακτηρίσω αυτή την ιστορία περισσότερο σαν «δημιούργημα» του Μάρρυ ή του Ντε Βίτα ως σχεδιαστές παρά ως σεναριογράφους (σε περίπτωση βέβαια που άλλος είναι ο σεναριογράφος). Τονίζω ξανά πως δεν εκφράζω απόλυτη απάντηση (κρατάω αυτό, πετάω το άλλο) ούτε πηγαίνω στο άλλο άκρο (όλα είναι υποκειμενικά κτλ κτλ )· απλα τοποθετούμαι προσπαθώντας λίγο να «μπαλαντζάρω» τις παραμέτρους

Επισκέφτηκα ένα φίλο σπίτι του ο οποίος είχε και μερικούς τόμους απο την Κ. Είχα την περιέργεια να το συγκρίνω με τον τόμο της ακτίνας μιάς και πρόσφατα είχα αγοράσει κι εγώ τόμο της. Σε γενικές γραμμές είναι όπως τα χουν πει οι περισσότεροι: εμένα μου άφησε πολύ καλή εντύπωση. Το χαρτί ναι μεν ήταν χαμηλής ποιότητας αλλά η απόδοση των χρωμάτων πολύ καλή. Χαζεύω καμιά φορά στο διαδίκτυο παλιά σκαναρισμένα κόμικς και βλέπω με τι χρωματισμό διαβάζαμε τότε και τι χρωματισμό έχει αυτό το χαμηλής ποιότητας χαρτί της Κ. Ακόμα και με χαμηλής ποιότητας χαρτιού, η διαφορά είναι μέρα με τη νύχτα. Βέβαια μπορεί να μην έχει τις λεπτομέρειες που βλέπαμε στο κόμιξ αλλά σιγά τα ωα. Η όλη εκδοτική εικόνα της Κ. είναι πραγματικά αξιοπρεπέστατη. Νομίζω αυτό που χαλάει τους περισσότερους είναι ότι η έκδοση αυτή έχει σκληρόδετο εξώφυλλο ενώ το χαρτί είναι χαμηλής ποιότητας. Και μένα είναι κάτι που μου χτυπά άσχημα. Σα να φορά κάποιος κουστούμι με φόρμα ένα πράμα. Πιστεύω θα ήταν καλύτερο με μαλακό εξώφυλλο. Πάντως μού άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις και συμβουλή μου είναι όποιος θέλει να διαβάσει τις ιστορίες του Μπαρκς αυτή είναι η ευκαιρία του χωρίς να χρειάζεται να κυνηγά παλαιά τεύχη τα οποία κοστίζουν κιόλας. Έχω πετύχει σε μεταχειρισμένα αρκετά καλές τιμές. Επειδή έχω δει τα περιεχόμενα των τόμων, αν πετύχω μερικά σε χαμηλή τιμή θα τα τσιμπήσω. Σχετικά με αυτό που διάβασα ήταν ο 5ος τόμος. Τώρα αν μου άρεσαν οι ιστορίες· έχω ξαναπεί ότι προτιμώ τις Σκρούτζιες περιπέτειες!

Προφανώς δεν πάει έτσι. Χιουμοριστικά το ανέφερα (γι'αυτό και το βαλα ανάμεσα σε δύο φάτσες με γλώσσα :Ρ ). Προφανώς ο εκνευριστικός τύπος δεν συνεπάγεται και εκνευριστική ιστορία Απλώς ο Γκαστόνε βγάζει γέλιο σε ιστορίες που είναι πιο «ανθρώπινος» αλλά σε γενικές γραμμές το στυλάκι του μου την έδινε (άσε που προσπαθεί να κλέψει και τη γυναίκα του ξαδέλφου του. ) Ο Χρυσοκούκης ως κακός έχει το χαρακτήρα που πρέπει να έχει. Δεν έχει «υπερδυνάμεις» και σε αρκετές ιστορίες έχει μια ισοδύναμη πάλη με το alter ego του και αυτό δημιουργεί ιστορίες με σασπένς. Και βέβαια περιττό να πω ότι συμφωνώ σε όλα με τον Λ.Λ (αν και ποτέ δεν τον είδα σα τυχερό).

Το πες μόνο σου: γιατί είναι εκνευριστικός με την (εκνευριστική) τύχη του Δυστυχώς αρκετές φορές ο Γκαστόνε εμφανίζεται περισσότερο ως ένα υπεράνθρωπο ον παρα ως "απλά τυχερός" ή έστω εκνευριστικά τυχερός. Ίσως φαίνεται λεπτή γραμμή αυτό που λέω αλλά προσωπικά κάπως έτσι κάνω τους διαχωρισμούς. Υπάρχουν ιστορίες του Μπαρκς (δεν θυμάμαι τώρα τίτλους) όπου ο Γκαστόνε είναι όντως τυχερός στις οποίες κιόλας πολλές φορές στο τέλος βγαίνει χαμένος. Ιστορίες χωρίς την εξωφρενική τύχη όπου όταν επιθυμεί χρήματα κοιτά τον ουρανό και απλά του πέφτουν στο καπέλο του.. Δηλαδή η τύχη του περισσότερο χρησιμοποιείται ως δόσεις χιούμορ στην ιστορία και όχι τόσο να ασχολείται η ίδια η ιστορία απο τις «υπερδυνάμεις» του Γκαστόνε. Δες κάτι αντίστοιχο στο αγαπημένο σου (και δικό μου αγαπημένο) κόμικ τον Λούκυ Λουκ. Ο Λ.Λ επιφανειακά φαντάζει ως ένας υπεράνθρωπος πιστολέρο με ταχύτητα πέρα απο τα ανθρώπινα δεδομένα. Αλλά αυτή του η δυνατότητα δεν επηρεάζει τις ιστορίες (οι οποίες σεναριακά εκτυλίσσονται απλά απολαυστικά με διάφορες ανατροπές) αλλά περισσότερο ως ένα κωμικό "γέμισμα" στο στόρυ. Γι'αυτό και ο Λ.Λ εξαρχής δεν φαίνεται να χρησιμοποιεί συστηματικά την "υπερδύναμή" του· ειδάλλως θα χαμε κάποιο υπερηρωϊκό κόμικ. Είναι και το σημείο που πάντα με χάλαγε (λίγο όμως) στον Αστερίξ και τον Οβελίξ. Στα σκούρα, έπινε το φίλτρο, φώναζε και τον - θεωρητικά ανίκητο - φίλο του, και τα πράγματα έρχονταν όπως τα θελαν αυτοί. Υπερβάλλω βέβαια για τον Αστερίξ (αγαπημένο κόμιξ και αυτό) απλώς θέλω να τονίσω λίγο τι θέλω να πω. Ξέφυγα όμως απο το θέμα.

Μιας και υπάρχει θέμα για τους τόμους της Ν. Ακτίνας έναντι της Καθημερινής, ας γράψω δύο λόγια για τον 4ο τόμο της σειράς: Μου άρεσε: -Η ποιότητα του τόμου. Το σκληρόδετο εξώφυλλο και το δέσιμό του -Η ποιότητα του χαρτιού -Ο πολύ καλός χρωματισμός του (αν και προτιμώ τον χρωματισμό που διάβαζα στο κομιξ) -Και οι τρεις πολυσέλιδες ιστορίες του τόμου είναι απο τις καλύτερες του Μπαρκς. Επίσης αγαπημένη η δεκασέλιδη Διακοπές στη Λίμνη -Η ύπαρξη άρθρων (χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και αρνητικά. Τα αναφέρω παρακάτω) Δεν μου άρεσε: -Το εξώφυλλο του τόμου. -Θα ήθελα να είναι μεγαλύτερος ο τόμος. 192 σελίδες είναι λίγες. -Το άρθρο που συνόδευε την ιστορία Χριστούγεννα στην Παραγκούπολη. Προσπάθησαν να δώσουν μια αίγλη ακαδημαϊσμού στον τόμο αλλά το αποτέλεσμα νομίζω ήταν αρνητικό. Μια πιο απλή και to the point προσέγγιση νομίζω θα ήταν αρκετή. Επίσης θα ήθελα τα άρθρα να έχουν περισσότερο ιστορικό υλικό -Κάποιες επιεικώς μέτριες ιστορίες που περιείχε. Βέβαια σε αυτό συνέβαλε και ο άκρως αντιπαθητικός χαρακτήρας Γκαστόνε Γκάντερ. -Και μιας και αναφέραμε τον Γκαστόνε να κάνουμε και λόγο για την ταυτότητα του ήρωα που υπάρχει στο τέλος. Πέρα ότι δεν μου φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο σαν στήλη (το άρθρο που αφιερώνεται για τον εκάστοτε ήρωα νομίζω είναι αρκετό), περιέχει και το γελοίο χαρακτηριστικό του...ζωδίου του ήρωα...Μου θύμισε εποχές μίκυ μάους όπου μετά απο κάποιες ιστορίες βλέπαμε και τα...ζώδια. Μια άκρως ντροπιαστική στιγμή για έναν τόσο καλαίσθητο τόμο. -Στις σελίδες που αναγράφονται οι τίτλοι των ιστοριών, θα προτιμούσα αντί για τον μεγενθυμένο χαρακτήρα, να υπάρχει κάποιο εξώφυλλο κάποιας ιστορίας. Γενικά μου αρέσει να βλέπω εξώφυλλα άλλων εποχών. Εν κατακλείδι ο τόμος με άφησε με ανάμεικτες εντυπώσεις. Δεν μετάνιωσα βέβαια που τον αγόρασα (εξάλλου το βρήκα σε πολύ χαμηλή τιμή) αλλά δεν νιώθω ότι θα έχανα και κάτι αν δεν το διάβαζα. Δεν με ενδιαφέρει το σύνολο του Μπάρκς (ειδάλλως θα είχα στραφεί στην έκδοση της Κ. ) και με αυτόν τον τόμο ξαναθυμήθηκα ότι εκτός απο πολύ ωραίες ιστορίες υπάρχουν και όχι καλές. . Θα ήθελα πάντως να κυκλοφορούσαν κάποιοι τόμοι με τα "the best" του Μπαρκς ή τουλάχιστον η συλλογή των απάντων να περιείχε κατηγοριοποίηση όσο αφορά τους πρωταγωνιστές των ιστοριών κάτι που αν κατάλαβα καλά υφίσταται στους τόμους της Fantagraphics. Αν και έχω πλέον σταματήσει να διαβάζω ντίσνευ ιστορίες, δεν θα έλεγα όχι και σε κάποιους άλλους τόμους. Έχω δει τα περιεχόμενα και επειδή μερικές ιστορίες θα ήθελα να τις έχω, αν καταφέρω και πετύχω τους τόμους σε χαμηλή τιμή, μάλλον θα τους τιμήσω.

Λάθος μου.

Αφενός με πείσατε με αυτά και αφετέρου αφού έτυχε και πέτυχα τον συγκεκριμένο τόμο σε χαμηλή τιμή, τελικά το αγόρασα κι εγώ. Δεν θα πω τα τετριμμένα ότι γύρισα το χρόνο πίσω (που γύρισα), αλλά λίγες εντυπώσεις για τον τόμο. Τον συγκεκριμένο τόμο τον είχα αγοράσει ξανά όταν είχε πρωτοβγεί και όπως είχα αναφέρει και πριν λίγες μέρες μου χε κάνει αρνητική εντύπωση ο διαφορετικός χρωματισμός της Χρυσής Περικεφαλαίας με το τεύχος κόμιξ #100 που συμπεριλαμβανόταν. Πάντως εδώ θυμόμουν καλά: κατάφερα και βρήκα στο διαδίκτυο το τεύχος 100 και όντως είδα την σκηνή όπου ο καθηγητής άρχισε να περπατάει στα βράχια. Στο περιοδικό ήταν πιο σκούρα, στον τόμο πιο κοκκινωπά. Επίσης έκανα σύγκριση και στο φτωχό γεροντάκι. Αν και στα δύο μου άρεσε ο χρωματισμός, στον τόμο τα χρώματα ήταν πιο «φωτεινά». Αν και δεν γνωρίζω την τέχνη του χρωματισμού για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ο χρωματισμός του ΚΟΜΙΞ (μιλάω για την πιο «σύγχρονη» εποχή του ΚΟΜΙΞ, μετά το #100) μού ήταν πολύ οικείος και ευχάριστος. Για να μην κουράζω άλλο με το χρωματισμό, θα αναφέρω ένα πολυ χτυπητό παράδειγμα: αυτό της ιστορίας «Βασιλιάς Σκρουτζ ο Πρώτος" (# 138) και της ίδιας ιστορίας ξαναχρωματισμένης στο τεύχος #282. Η συγκεκριμένη ιστορία αν και είχε σχεδιαστεί αρχικά απο τον Γίπες (το σχέδιο του οποίου ποτέ δεν το συμπάθησα), εν τούτοις ήταν μια αγαπημενη μου ιστορία. Όταν την ξαναπέτυχα πρόσφατα online στο τεύχος #282 την ευχαριστήθηκα επίσης αλλά δεν είχε τον χρωματισμό της πρώτης ιστορίας. Γενικά μού φαίνεται πως στο ΚΟΜΙΞ τα χρώματα ήταν πιο γήινα ενώ στους τόμους πιο "ανοιχτά" και πολύχρωμα. Εξαιρετική ποιότητα εκτύπωσης το ΚΟΜΙΞ· άργησα να το εκτιμήσω. Σχετικά με την ποιότητα βέβαια τα έχετε πει και εσείς: μιλάμε για άκρως επαγγελματική δουλειά που δύσκολα πλέον μπορεί να δει κάποιος στη χώρα μας αφού το κόστος τέτοιας δουλειάς μοιραίως θα είναι υψηλό. Μόνη μου ένσταση τα εξώφυλλα τα οποία έδιναν περισσότερο αέρα απο μίκυ μάους (δηλαδή άσχετα με την ιστορία κωμικά εξώφυλλα). Αυτό ήταν κάτι που με πείραζει και στο ΚΟΜΙΞ όπου πολλές φορές τα εξώφυλλα ήταν άσχετα με την κύρια ιστορία του τεύχους.

Το χω αγοράσει κι εγώ αλλά δεν το χω διαβάσει ακόμα. Χαίρομαι που βλέπω και απο άλλον ότι του άρεσε πολύ.