lovcom

Και όπως ειπώθηκε, μιάς και είναι (ακόμα! ) καλοκαιράκι (δεν παλεύεται αυτή η ζέστη.. ) θα κάνω κι εγώ μερικά reviews βιβλίων που διάβασα πρόσφατα αλλά και παλαιότερα. -Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος. Δεν θα αρνηθώ ότι στις πρώτες σελίδες μετάνιωσα που το αγόρασα διότι μου χε φανεί αρκετά απλοϊκό. Έχοντας εξάλλου διαβάσει αρκετά βιβλία του Βερν. έπρεπε να ξέρω τι πρόκειται να διαβάσω. Πάντως επειδή δεν ήθελα να το παρατήσω (τα βιβλία δυστυχώς δεν μου τα χαρίζουν αλλά δίνω χρήματα για να τα αγοράσω :Ρ ) του έδωσα μια ευκαιρία και συνέχισα. Πρόκειται όντως για ένα απλό διήγημα που ταιριάζει περισσότερο στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού-εφήβου. Δεν το αναφέρω σαν αρνητικό. Σε μια βιογραφία του Βερν που είχα διαβάσει, ο συγγραφέας ανέφερε πως για να ευχαριστηθείς τα βιβλία του Βερν πρέπει να ξαναγίνεις νέος. Προσπάθησα κι εγώ λοιπόν να τα διαβάσω απο την ματιά ενός εφήβου. Οι χαρακτήρες είναι λίγο πολύ στο ίδιο στυλ του Βερν, δηλαδή κάπως "άσπρο-μαύρο" με τους "καλούς" να έχουν μια παροιμιώδη αγαθότητα (μην περιμένετε απο τον καπετάνιο να ακούσετε τις @*^*#@!! ), και με τις κλασικές βερν-καρικατούρες να κάνουν κι εδώ την εμφάνισή τους. Το στόρυ σε κρατά σε αγωνία και νομίζω για αρκετούς θα αποτελέσει ένα ευχάριστο ανάγνωσμα. Λογοτεχνικά δεν το βρίσκω κάτι το ιδιαίτερο. Δεν θεωρώ βέβαια κακό να διαβάζεις απλά βιβλία απλώς όπως αναφέρει και ο Ζουμπουλάκης (στο βιβλίο που θα γράψω λίγο πιο κάτω), να διαβάζουμε και τέτοια βιβλία αλλά μην μένουμε μόνο σε αυτά. Μου κράτησε μια καλή παρέα και αυτό κρατάω. Το διάβασα απο τις εκδόσεις της Εστίας. Πρόκειται για την πλήρη έκδοση του κειμένου χωρίς διασκευές. Μιας και μιλάμε για Βερν, πετυχαίνοντας το συγκεκριμένο θέμα, έλεγα να κάνω λόγο για το βιβλίο που είχα διαβάσει πριν κάποιο καιρό. Ανήκει στην άτυπη τριλογία "20.000 λεύγες - Παιδιά π. Γκραντ- Μυστηριώδες νησί" και αφού έχοντας ήδη διαβάσει το 20.000 λεύγες, έλεγα να διαβάσω και αυτό μιάς και συσχετίζεται. Το διάβασα απο τις εκδόσεις 4π σε πλήρη μορφή χωρίς διασκευές και θυμάμαι ότι με είχε "γονατίσει". Οι πολλές γεωγραφικές και φυσιοδιφικού τύπου λεπτομέρειες ήταν εξαντλητικές. Επίσης οι τελείως ψεύτικοι χαρακτήρες αλλά και η πολύ "αμερικανιά" στο στόρυ, με απογοήτευσαν. Είναι και ο λόγος που προτείνω να διαβαστεί σε μετάφραση διασκευή. Μένει μόνο το μυστηριώδες νησί για το οποίο εχω ακούσει ότι πρόκειται για ένα απο τα καλύτερά του. Εγκυκλοπαιδικά, σχετικά με την άτυπη αυτή τριλογία, αναφέρω πως πρώτα πρέπει να διαβάσετε το 20.000 και τον πλοίαρχο Γκραντ, και ύστερα την μυστηριώδη νήσο. Λέγεται "άτυπη" τριλογία διότι δεν έχει καθορισμένη σειρά. Τα δύο πρώτα (20.000 και Γκραντ) δεν συσχετίζονται μεταξύ τους οπότε μπορείτε να διαβάσετε πρώτο όποιο απο τα δύο θέλετε. Το μυστηριώδες νησί όμως περιέχει χαρακτήρες και απο τα δύο προαναφερθέντα βιβλία οπότε πρέπει να διαβαστεί τελευταίο. -Δύο χρόνια διακοπές. Παραμένω Βερν αλλά όχι για πολύ. Το έργο είναι σχετικά μικρό αλλά έχει χωριστεί σε δύο τομίδια (έκδοση 4π). Διάβασα μόνο τον πρώτο τόμο αλλά βαριόμουν να προχωρήσω στον δεύτερο. Θα το συνεχίσω μόνο αν κάποιος με παροτρύνει. Fun fact για τις εκδόσεις αυτές οι οποίες υποθέτω θα ενδιαφέρουν κυρίως αυτό το φορουμ: το δίτομο αυτό είναι το μοναδικό έργο της σειράς βιβλίων του Βερν που οι γκραβούρες εκτυπώθηκαν ψηφιακά. Σε όλα τα άλλα βιβλία της σειράς θα δείτε ότι οι γκραβούρες πάνω έχουν κάτι πίξελς. Δεύτερο φαν φακτ: η δεύτερη πρωτοτυπία αφορά το έργο "20.000 λεύγες". Στη σειρά είναι το μοναδικό βιβλίο που εκτυπώθηκε σε καλύτερης ποιότητας χαρτί. Προτείνω το συγκεκριμένο βιβλίο διότι έχει πολλές (αλλά και αρκετά κουραστικές είναι η αλήθεια), υποσημειώσεις που εξηγούν σε μεγάλο βαθμό το έργο. Το βιβλίο είναι μιας άλλης εποχής οπότε αν βαριέστε να διαβάζετε για επιστημονικά στοιχεία του 19ου αιώνα, καλύτερα να προτιμήσετε μια διασκευή. -Το νησί των Θησαυρών του Ρ. Λ. Στήβενσον. Είχα κάνει μια μικρή κριτική στο κόμικ και το προτείνω διότι το βρήκα εξαιρετικό. Αποδίδει αρκετά πιστά το αυθεντικό πνεύμα και κείμενο του βιβλίου. Το βιβλίο προτείνω να το διαβάσετε διότι εκτός ότι μας μεταφέρει με ένα πιο παραμυθένιο τρόπο στην εποχή των πειρατών, αλλά και γιατί είναι ένα βιβλίο που έχει αφήσει το στίγμα του όσο αφορά την εποχή εκείνη. Λογοτεχνικά επίσης δεν το θεωρώ κάτι το ιδιαίτερο, πιστεύω όμως ότι απο έναν βιβλιόφιλο αξίζει να διαβαστεί. Το διάβασα απο τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και έχει την πλήρη μορφή του κειμένου. Φαν φακτ: Πριν απο τον Στήβενσον, κάποιος παλαιότερος έγραψε ένα μυθιστόρημα για πειρατές. Το βιβλίο αυτό ονομάζεται: "οι φημισμένοι κουρσάροι". Μάλιστα το βιβλίο αυτό έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα με μετάφραση δια χειρός Φώτη Κόντογλου παρακαλώ! Εδώ το βιβλίο και εδώ ένα blog που κάνει λόγο για το βιβλίο. Δεν το χω διαβάσει ακόμα. Αναμένω όμως κάτι καλό. -Έντεκα συναντήσεις. Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης συζητά με τον Στρατή Μπουρνάζο. Πρόκειται για 11 θέματα τα οποία απασχολούν τον πολύ αγαπημένο συγγραφέα Σταύρο Ζουμπουλάκη. Αν και οι απόψεις του με βρίσκουν συνήθως σύμφωνο, κάποια σημεία του βιβλίου με βρήκαν ουδέτερο ή ακόμα και αντίθετο. Το βιβλίο ρέει εύκολα και αν το θέμα σας ενδιαφέρει, θα διαβαστεί αρκετά ευχάριστα. Εμένα προσωπικά με κούρασε πολύ η συζήτηση για την πολιτική. Γνωρίζω πολύ λίγα γύρω απο αυτό το θέμα και δυσκολευόμουν να το παρακολουθήσω. Πάντως όλο το βιβλίο προσπάθησα να το διαβάσω με προσοχή διότι πίστευα ότι ακόμα και σε θέματα που δεν με ενδιέφεραν, ο Ζουμπουλάκης θα είχε κάτι να μου δώσει. Μην σας τρομάξει το μέγεθος του βιβλίου. Η γραμματοσειρά είναι αρκετά μεγάλη και ουσιαστικά οι σελίδες είναι κατα πολύ λιγότερες. -1984 του Όργουελ. Πριν κανα μήνα τελείωσα κι εγώ επιτέλους το θρυλικό αυτό βιβλίο. Ήθελα να δω τι είναι αυτό για το οποίο έχει αρέσει σε τόσο πολύ κόσμο. Το βρήκα οκ, αλλά δεν ξετρελάθηκα. Μου άρεσαν σαφώς τα μηνύματα που πέρασε ο συγγραφέας αλλά κατα τη γνώμη μου θα μπορούσε να είναι αρκετά μικρότερο. Μεγάλο μέρος του βιβλίου ήταν αρκετά βαρετό για μένα. Επίσης λογοτεχνικά δεν μου φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο. Κρατώ μόνο αυτό που ήθελε να περάσει ο Όργουελ. Φίλε deadneighbours, μιας και τα τελευταία χρόνια διαβάζω γλωσσολογικά βιβλία, είναι ένα θέμα που με σκάλωσε. Ενώ φαινομενικά αυτή η πρακτική (να περικόπτεις λέξεις απο το λεξιλόγιο των ανθρώπων με αποτέλεσμα να περιορίζεις τη νόησή τους), φαντάζει εντυπωσιακή, η επιστήμη της γλωσσολογίας έχει αποφανθεί πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Προτείνω όσοι ενδιαφέρεστε, να διαβάσετε το βιβλίο του γλωσσολόγου Φοίβου Παναγιωτίδη "Μίλα μου για γλώσσα" Σε ένα κεφάλαιο σχολιάζει κατα πόσο υφίσταται γλωσσολογικά η πρακτική του κόμματος να ποδηγετήσει τον λαό στο "1984". Άντε ρε παιδιά να υποχωρήσει αυτή η απάλευτη ζέστη για να μπορούμε να διαβάσουμε κανα βιβλίο παραπάνω και με μεγαλύτερη συγκέντρωση!

@nikolas12 Το σκέφτομαι κι εγώ να το αγοράσω (το μίζερι ) αλλά μου φαίνεται πως είναι ένα ακόμα βιβλίο-σενάριο που περισσότερο λες "καλύτερα να το βλεπα, παρά να το διάβαζα". Είχα ξεκινήσει κάποιο στο παρελθόν αλλά κάποιες αποτρόπαιες σκηνές με έκαναν να το αφήσω. Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο περιέχει άρρωστες σκηνές/περιγραφές. Επίσης μιας και απ' ό,τι φαίνεται είσαι και φαν του αστυνομικού, θα σου πρότεινα κάποια μέρα να διαβάσεις και τα αστυνομικά του Τσέστερτον. Ήταν άνθρωπος εξαιρετικά πνευματώδης και ευφυής και πιστεύω θα σου άρεσαν. Στη χώρα μας έχουν κυκλοφορήσει καινούργια βιβλία σε όμορφες εκδόσεις και αρκετά φροντισμένα. Σαν φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας, αν διαβάσεις κάποιο, κάνε μας ένα ριπόρτο.

@Pilgrim Σχετικά με τα ποιήματα του "Αρχοντα", όχι μόνο κουράζουν αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό και άκαιρα. Ο Τόλκιν ήθελε να δώσει μια δραματικότητα στο έργο αλλά το αποτέλεσμα ήταν -στην καλύτερη- άκρως κουραστικό. Σχετικά με το "Μπέρεν και Λούθιεν" να ξεκαθαρίσουμε πάντως ότι δεν είναι του (πατέρα) Τόλκιν :Ρ . Άγνωστο το πόσο υλικό απο όλο το βιβλίο ανήκει στον γιό του. Πάντως ούτε το "πρωτότυπο" στόρυ που απαντάται στο Σιλμαρίλλιον μου άρεσε. Τέλος σχετικά με το Όνομα του Ανέμου δεν είσαι ο μοναδικός που προβληματίζεται. Αν και πολλοί πιστεύουν πλέον ότι δεν θα το γράψει ποτέ. Μιλάμε για πάνω απο μιά δεκαετία που έγραψε το Όνομα. Κάνε πάντως μιά βόλτα απο goodreads και δες την "παρουσίαση" που έχουν κάνει στο τρίτο βιβλίο (Door of Stones). Τον κράζουν κανονικότατα. Και μένα με αποθαρρύνει το γεγονός ότι δεν πρόκειται να βγει τρίτο και αυτό με δυσκολεύει να το συνεχίσω. Πάντως απο το λίγο που διάβασα, η γραφή του ήταν καταπληκτική.

Θέλω επιγραμματικά να κάνω λόγο για 2 ταινίες και 2 σειρές που είδα πρόσφατα. Ταινίες: 1) Goodbye Christopher Robin 2) Christopher Robin Και οι δύο ταινίες έχουν να κάνουν όπως καταλαβαίνετε με το γνωστό σε όλους μας "Γουίνυ το αρκουδάκι". Η πρώτη ταινία ουσιαστικά είναι μια βιογραφική ταινία του δημουργού του Winnie του A. A. Milne. Η ταινία ήταν σχετικά καλή, σε κάποια σημεία ενδιαφέρουσα αλλά και αρκετά αργή. Μην πάρετε κατα γράμμα τα όσα δείχνει η ταινία γιατί κάποια σημεία τα "τραβάει" για να φανεί ίσως πιο -ας πούμε- συναρπαστική. Δεν είναι παιδική ταινία και την προτείνω σε αυτούς που είτε έχουν ασχοληθεί με το έργο του Milne είτε διαβάζοντας κάποιο απο τα βιβλία του, είτε βλέποντας τις πολλές διασκευές της Ντίσνεϊ σε κινούμενα σχέδια και σε κόμικς. Όσοι λοιπόν έχουν μια μικρή εμπειρία και δεν αρέσκονται μόνο σε ταινίες δράσης κτλ, πιστεύω έστω και λίγο θα τους αρέσει. Η δεύτερη ταινία είναι μια live action ταινία. Προσοχή: δεν είναι η αυτοβιογραφία του γιού του A.A. Milne του Christopher Robin Milne, αλλά το όνομα της ταινίας κάνει λόγο για τον ήρωα των βιβλίων Christopher Robin ( τον οποίο προφανώς ο δημιουργός εμπνεύστηκε απο το ίδιο του τον γιό). Η ταινία ουσιαστικά είναι ένα άτυπο sequel των βιβλίων. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά σε αρκετά σημεία θα την ευχαριστηθείτε. Προτείνεται σαφώς ο θεατής να έχει κάποια εμπειρία απο τα βιβλία ή απο τα κινούμενα σχέδια και κόμικς. Δεν είναι τόσο αργή όσο η πρώτη και πιθανόν να την απολαύσουν και μικρά παιδιά. Προτείνεται μόνο υπο τις προυποθέσεις που ανέφερα. Σειρές: 1) Clannad 2) Clannad: After Story Πολύ πιθανό αρκετοί απο σας να έχετε ακούσει αυτές τις πολύ διάσημες anime σειρές. Ύστερα απο το πολύ καλό A Silent Voice, έψαξα να βρω κάτι αντίστοιχο σε anime. Τελικά είδα σε ένα blog τις παραπάνω προτάσεις. Να ξεκαθαρίσω απο την αρχή πως και τις δύο σειρές (όπου η δεύτερη: clannad: after story είναι η δεύτερη σεζον, η συνέχεια της πρώτης) δεν τις είδα ολοκληρωμένες. Πολλά σημεία τα έκανα skip γιατί δεν μου κινούσαν το ενδιαφέρον να τα δω. Δεν είχα τη διάθεση να δω τόσα επεισόδια. Έτσι είναι βέβαιο ότι θα έχασα πολλά σημαντικά πράγματα. Πάντως όσο αφορά την πρώτη σειρά, απ' όσο μπόρεσα να διακρίνω, δεν μου φάνηκε κάτι το ιδιαίτερο. Ένα κλασικό anime manga με κάποιες ίσως ενδιαφέρουσες στιγμές. Δεν μου άρεσαν επίσης καθόλου οι κλασικές anime κωμικές σκηνές οι οποίες υποθέτω χρησίμευαν ως comic relief. Φαντάζομαι θα ξέρετε τι εννοώ. Δεν γέλαγα ποτέ με τέτοιες σκηνές καθώς πάντα μου φαίνονταν σαχλές. Στη δεύτερη σεζόν (after story), τα πράγματα γίνονται αρκετά πιο "σοβαρά". Eιδικά απο το επεισόδιο 15 μέχρι το 22 (όπου ουσιαστικά είναι το τελευταίο) τα είδα σχεδόν ολόκληρα και έγινα "κομμάτια". Είχε μέσα σκηνές που απλά θα σε κάνουν να δακρύσεις. Μη ξεχάσουμε να αναφέρουμε και την καταπληκτική μουσική. Οι σειρές είναι βέβαιο πως έκρυβαν νοήματα εξού και τα τόσα σχόλια και αναλύσεις στο internet. Επειδή όπως είπα και πριν , δεν τις είδα ολοκληρωμένες, πολλά πράγματα δεν τα κατάλαβα. Τώρα κοιτάω στο ίντερνετ απλά να βρω κάποιους σχολιασμούς. Αν πάντως έχετε τη διάθεση και το χρόνο, δεν αποτρέπω να δείτε τις σειρές. Ειδικά η δεύτερη έβγαζε απίστευτα συναισθήματα. Μακάρι τα καίρια κομμάτια να είχαν συγκεντρωθεί σε μιά ταινία χωρίς τις παιδαριώδεις σκηνές. Πιστεύω θα ήταν απλά κάτι καταπληκτικό.

Ωπ δεν είχα ιδέα ότι ξεκίνησε να κυκλοφορεί ξανά το GEO. Θυμάμαι παλαιότερα ως φοιτητής το αγόραζα και το διάβαζα που και που. μου φαινόταν σαν ένα πιο light National Geographic, λιγότερο πομπώδες, περισσότερο to the point και με λιγότερη διαφημισοπλημμύρα. Το NG γενικά είχε θέματα που μου φαίνονταν κάποιες φορές υπερβολικά για το είδος που παρουσίαζε (πχ άρθρα που μίλαγαν για το ανθρώπινο σώμα) ενώ το GEO μου φαινόταν πιο απλό και προσιτό. Βέβαια περιοδικά έχω σταματήσει εδώ και χρόνια να αγοράζω αλλά δεν νομίζω να έλεγα όχι στο να διαβάσω κάποιο καινούργιο GEO. Albertus έχεις διαβάσει κανένα; Τι λες αξίζει;

Αυτό έκανα φίλε comic guide. Περισσότερο τσαντίστηκα όχι τόσο για το σκισμένο εξώφυλλο (ανθρώπινα είναι αυτά και μπορεί να συμβούν) όσο για την αδιαφορία τους. Εδώ και μια φωτογραφία (προσπάθησα λίγο να το μπαλώσω με κόλλα και σελοτέιπ):

Χθες μου ρθε ένα βιβλίο που είχα παραγγείλει πριν απο ένα μήνα. Το πρόβλημα ήταν το εξής: ήταν βιβλίο με hardcover εξώφυλλο επενδυμένο με κουβερτούρα (dust jacket). Η κουβερτούρα ήταν στο μισό της σκισμένη και τσαλακωμένη. Το πακέτο αν και ήταν της πλάκας (δεν είχαν ντύσει το βιβλίο με φυσσαλίδες αλλά μόνο ένα απλό χαρτόνι) ήταν ατσαλάκωτο. Που υποθέτω σημαίνει ότι η κουβερτούρα σκίστηκε απο κάποιον υπάλληλο ή ήταν πρότερα σκισμένο. Όπως και να χει δεν πρέπει να σκίστηκε κατα τη μεταφορά. Οκ δεν είμαι και τόσο "ψυχάκιας" σε κάτι τέτοια αλλά ψιλοσπάστικα με την αδιαφορία τους. Σκέφτομαι να τους στείλω φωτογραφία αλλά θα με πιστέψουν; Εσείς τι λέτε έχει νόημα;

Να επαναφέρω το thread ύστερα απο τόσο καιρό; Πολύ ωραία παρουσίαση! Σχετικά με την ταινία πάει κάποιος καιρός που την έχω δει και την ξαναείδα σήμερα. Πολύ συναισθηματική αλλά αρκετά ψυχοπλακωτική (με υπερβολικό κιόλας τρόπο σε κάποια σημεία)..Η σειρά των μάνγκα συνεχίζει εκεί που το αφήνει η ταινία; Αξίζει τον κόπο να την διαβάσει κάποιος που χει δει την ταινία;

Ρε φίλε πόσο πίσω με πήγες...Είχα ξεχάσει τελείως το επιτραπέζιο αυτο αλλά μόλις είδα τις φωτογραφίες σου με πλημμύρισαν ένα σωρό αναμνήσεις! Πραγματικά χαίρομαι και θαυμάζω όλους εσάς που καταφέρατε και κρατήσατε αυτά τα πράγματα κατα το πέρασμα των ετών. Όσο σκέφτομαι το τι παιχνίδια, επιτραπέζια, κόμικς, ενθύμια κτλ είχα..Δεν κατάφερε δυστυχώς να επιζήσει τίποτα απο την λαίλαπα των χρόνων.

@BATNICK Ρε φίλε πιάσε κόκκινο. Κι εγώ πριν λίγες μέρες διάβασα κάπου για το Peter Pan (1924) και έβαλα στο yt να τη δω. Όχι τόσο για να την απολαύσω σαν ταινία καθεαυτό αλλά περισσότερο για μια στιγμή timetraveling. Μια αισθητική με τις γυναίκες να φορούν αυτό το έντονο κραγιόν αλλά και μια ας πούμε θεατρικότητας άλλης εποχής, εμένα μου φαντάζει μαγευτική. Δεν την είδα όλη αλλά αυτό που είδα μου φάνηκε αρκετά καλό (για τα δεδομένα της εποχής μιλάμε πάντα). Όσο αφορά το Hook, κι εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Θεωρώ πως είναι το πραγματικό "sequel" σε live acton μορφή του official Peter Pan :Ρ. Θα μπορούσαν βέβαια κάποια πράγματα να τα είχαν προσέξει αλλά εντάξει· παραμένει και μένα αγαπημένη μου ταινία και ας γράφτηκαν γι'αυτήν τόσα αρνητικά σχόλια. Ο λόγος που θα δω το πρώτο κινούμενο σχέδιο Peter Pan απο την Disney είναι καθαρά νοσταλγικός λόγος. Πριν χρόνια την είχα ξαναδει σε DVD και θυμάμαι πόσο με είχε ξενερώσει. Ίσως τώρα αν την ξανάβλεπα να μου άρεσε. Δεν έχω όμως στο πρόγραμμα να την δω σύντομα. Δεν ξέρω αν έχετε διαβάσει το ορίτζιναλ βιβλίο του Τζέιμς Μ. Μπάρι. Μιλώντας σαν άνθρωπος που λατρεύει τα παραμύθια, βρήκα τη νουβέλα εξαιρετικά παράξενη. Πέρα απο το φανταστικό setting (ιπταμενα παιδιά, μαγικές χώρες κτλ), η πλειοψηφία των χαρακτήρων του βιβλίου ήταν..άγρια! Όσο για την νεράιδα Τίνκερμπελ μιλάμε για ένα χαρακτήρα πραγματικά evil. Γενικά το βιβλίο ήταν αρκετά cringe (για να εκφραστώ με μια σύγχρονη ορολογία) και απορώ πως κατάφερε και έγινε τόσο αγαπημένο και κλασικό στο πέρασμα του χρόνου. Πάντως η πλειοψηφία που ακούει στο όνομα "Πήτερ Παν", φαντάζεται ένα βικτωριανό Λονδίνο ντυμένο με αστερόσκονη καθώς και ένα μαγικό νησί όπου μένεις για πάντα παιδί. Εικόνες όμως ουσιαστικά επιδερμικές αφού η κύρια ουσία του βιβλίου είναι αρκετά..βάρβαρη. Όσοι τολμάτε, διαβάστε! :Ρ Τώρα πίσω στο θέμα μας, θα ήθελα να αναφέρω κι εγώ μια σειρά που είδα, το στυλ όμως καθώς και η εθνικότητά της απ' ό,τι έχω λίγο παρατηρήσει, δεν προτιμάται απο την παρέα του φόρουμ. Οπότε ελπίζω να μη δεχτώ χλεύη για την πρότασή μου H σειρά που είδα πρόσφατα είναι Κορεάτικης προέλευσης και λέγεται The Flower of Evil. Εντάσσεται στο είδος K-Drama και είναι μια σειρά αστυνομική-συναισθηματική. Ίσως κάποιοι απο σας να αποθαρρυνθούν ή να το θεωρήσουν σαπουνόπερα, αλλά θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη αναφορά πάνω σε αυτό. Ως άνθρωπος που έχει δει αρκετές κομεντί (κυρίως αμερικάνικες) ταινίες, τολμώ να πω πως κάτι τέτοιο δεν έχω ξαναδει. Και εξηγούμαι. Η σειρά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση για την συναισθηματικότητα και την αγάπη του ζευγαριού. Μπορεί βέβαια σε πολλούς απο σας να ακούγεται "φλώρικο" αυτό αλλά αυτή η τόσο ωραία εικόνα που έβγαλαν οι -καταπληκτικοί- ηθοποιοί, δεν είχε σχέση με τις αμερικάνικες ταινίες όπου εκεί παρατηρείς μια αγάπη περισσότερο "σαρκολατρική" δηλαδή η αγάπη υπάρχει μόνο σε πολύ εμφανίσιμους ανθρώπους όπου εκδηλώνεται κυρίως μέσα απο μια ερωτική ένταση. Δεν είπα βέβαια ότι είναι έτσι όλες οι αμερικάνικες ταινίες, απλώς θέλω να δώσω μια γενική εικόνα. Εδώ θα δείτε ζευγάρι αγαπημένο και μέσα στα "μέλια" το οποίο όμως δεν είναι νιόπαντρο, ούτε φρεσκοερωτευμένο, αλλά παντρεμένοι που ζουν μαζί χρόνια. Δεν σαλιαρίζει, δεν έχει φτήνιες, σίγουρα όμως σε πολλούς θα φανεί αρκετά "συναισθηματικούλικο". Και βέβαια σε κάποιες φάσεις ίσως αρκετά "κλαψιάρικο". Εμένα πάντως μου άφησε πολύ θετική εντύπωση. Στο αστυνομικό κομμάτι τώρα μπορώ να πω πως δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο μεγάλες παραγωγές άλλων χωρών. Η σειρά φροντίζει να σε κρατά (σχετικά) μόνιμα στην τσίτα (εντάξει είναι και σκηνές ανούσιες) και σε αυτό βοηθάει και σίγουρα η ολοκλήρωση της σειράς σε μία μόνο σεζόν. Ακόμα και οι μικρότερες υποθέσεις της σειράς, θα δείτε να "τακτοποιούνται" μέσα σε 1-2 επεισόδια χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις 3 σεζόν για να μάθεις τι συμβαίνει σε μιά υπόθεση. Μοναδικό μου παράπονο είναι πως ενώ είναι ολοφάνερο πως το σενάριο της σειράς ήταν αρκετά δουλεμένο, θα έπρεπε να αποφευχθούν κάποιες τρανταχτές "αμερικανιές", κάποια σημεία πραγματικά χαζά και αφελή τα οποία μπορούσαν κατ' εμέ εύκολα να μη τα είχαν συμπεριλάβει. Αν είχαν προσέξει αυτά τα σημεία (τα οποία αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκαναν), θα μιλάγαμε για μια άριστη σειρά. Η παραγωγή βέβαια είναι σε υψηλά επίπεδα όπως και η ηθοποιία. Ξαναλέω όμως ότι όσοι τη δείτε, να περιμένετε αρκετές "κλαψιάρικες" ερμηνείες, αλλά όχι ψυχοπλακωτικές. 2-3 kDramas που έχω δει δεν έγιναν ποτέ ψυχοπλακωτικά, χειρίζοντας τα και αποφεύγοντας τέτοιες καταστάσεις με μαεστρία ακόμα και όταν η κατάσταση προμήνυε εξ' ορισμού ψυχοπλάκωμα. Η μουσική επίσης πολύ όμορφη όπου αν της δώσετε σημασία πιστέυω θα εκτιμήσετε αρκετές μουσικές συνθέσεις. Α! Και το τέλος της σειράς δίχασε κόσμο! :Ρ Προτείνω σίγουρα να της δώσετε μια ευκαιρία τουλάχιστον για ένα επεισόδιο. Κι εγώ αυτό έκανα και ύστερα δεν μπορούσα να ξεκολλήσω

Απο το bookdepository έγινε. Στο ballance δεν είχα καθόλου χρήματα. Η κάρτα είναι φετινή αλλά να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι αν έγινε verified. Πάντως δεν είχα περάσει τίποτα (συνειδητά τουλάχιστον). Γενικά όταν δημιούργησα το paypal με βοήθησε ένας φίλος και η αλήθεια είναι πως δεν έχω μάθει πως λειτουργεί όλο αυτό. Δύο χρόνια χρησιμοποιώ το paypal μηχανικά.

Έχω μια (μάλλον χαζή) απορία για το paypal και για ένα θέμα που μου προέκυψε χθες, και θα ήθελα να σας ρωτήσω. Χθες σε μια διαδικτυακή και τυπική αγορά, χρησιμοποίησα -κλασικά- τη μέθοδο paypal. Όμως αφού ενώ έκανα τα καθορισμένα βήματα, η πληρωμή δεν ολοκληρωνόταν αλλά μου έβγαζε να συμπληρώσω φόρμες τους αριθμούς της κάρτας μου. Υπόψην η μέθοδος πληρωμής που αναγραφόταν στο paypal ήταν μέσω τράπεζας. Επειδή η κάρτα ήταν καινούργια υπέθεσα μήπως ήθελε να τα ξαναγράψω ( ; ) έτσι έγραψα τα νούμερα αλλά μου βγαζε σφάλμα. Έκανα μια επανεκκίνηση και το μόνο που έκανα ήταν να επιλέξω δύο κουτάκια-επιλογές (το ένα ήταν για την διεύθυνση και το άλλο για πληρωμή με την κάρτα αν θυμάμαι καλά). Υπόψην η διεύθυνση που έχω δηλώσει είναι μια οπότε δεν ξέρω γιατί μου ζήταγε να το επιλέξω. Όπως και να χει η πληρωμή έγινε αλλά το paypal μου στειλε 3 διαδοχικά mails όπου με ενημέρωσε ότι η αλλαγή του τρόπου πληρωμής άλλαξε. Μπήκα στη σελίδα και σε σχέση με τις άλλες πληρωμές (όπου γίνονταν μέσω τράπεζας), είδα ότι η συγκεκριμένη αγορά μου έγινε μέσω mastercard. Τονίζω ότι η ενέργειά μου αυτή δεν έγινε συνειδητά (δεν είχα κατα νου ότι η πληρωμή γίνεται μέσω τράπεζας ή κάρτας), απλά υπέθεσα ότι ήταν κάτι "απαραίτητο" για να προχωρήσει η πληρωμή. Μετά ήταν που αντιλήφθηκα τη διαφορά. Μετά εγώ ξανα εβαλα μέσω τράπεζας. Μπορεί κανείς να με ενημερώσει ποιά είναι πρακτικά η διαφορά;

Η κινηματογραφική μεταφορά δεν ήταν "κάπως" διαφορετική, αλλά δεν είχε (σχεδόν) καμία σχέση με το βιβλίο! Ουσιαστικά στο μόνο που πάταγε η τριλογία ήταν στην κεντρική ιδέα του παραμυθιού ρημάζοντας μετά το βιβλίο με πλήθος αλλαγών. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι μας. Μια εφηβική αμερικάνικη ταινία δράσης. Οι ταινίες δεν μου άρεσαν καθόλου. Βασικά ακόμα και ανεξαρτήτως κατηγορίας ταινίας, είναι απο τις χειρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ μου. Προφανώς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με το βιβλίο. Αν κάποιος αρέσκεται σε τόσο βαριές αμερικανιές (δεν μπορώ να ξεχάσω τις παιδιάστικες σκηνές μάχης όπου φαινοταν σαν να παίζεις κάποιο video game όπου τα χομπιτ σαν σε πάτημα κουμπιού, "σκότωναν" τα κακά γκόμπλινς ή τη φάση που πέφτουν απο τόσο μεγάλο ύψος μέσα στο βουνό και κανείς δεν παθαίνει τίποτα..), με γειά του με χαρά του. Γούστα είναι αυτά. Ταινία όμως "Τόλκιν" δεν ήταν. Δεν κρατούσε καθόλου το πνεύμα απο το βιβλίο. Είχα διαβάσει ένα πολύ εύστοχο σχόλιο απο τη σελίδα φίλων Τόλκιν όπου κάποιος απο τα μέλη αναφέρει το εξής: "Στις ταινίες με τον άρχοντα έψαχνες να βρεις τις διαφορές με τα βιβλία. Στις ταινίες χόμπιτ έψαχνες να βρεις την ομοιότητα με το βιβλίο". Νομίζω αντικατοπρίζει πλήρως την πραγματικότητα και δείχνει αντικειμενικά (όσο βέβαια μπορούμε να το πούμε αυτό), πως οι ταινίες δεν είχαν σχέση με το πνεύμα και το ύφος του βιβλίου. Απο τη μεριά μου δεν προτείνω σε κάποιον να δει τις ταινίες αλλά προτείνω να διαβάσει το βιβλίο ή ακόμα και το καταπληκτικό κόμικ το οποίο κρατά σε μεγάλο βαθμό το feeling του αυθεντικού βιβλίου.

@Μπιατριξ Κιντο Απο που το παρήγγειλες; Απο Ελλάδα ή απο κάποια άλλη χώρα του εξωτερικού;

Παιδιά πολύ ωραίο θέμα μεν αλλά αν το καλοσκεφτείτε λίγο είναι σα να σε ρωτάνε βάζοντάς σου το πιστόλι στον κρόταφο. Τα κινούμενα σχέδια είναι αδιαμφισβήτητα μια τεράστια μορφή τέχνης και μέσω αυτής γεννήθηκαν πολλά αριστουργήματα, ποικίλες κορυφές. Βέβαια δεν έχω σκοπό να ακαδημοποιήσω το θέμα του φίλου θεματοθέτη αλλά να -προσπαθήσω να- τονίσω το αδύνατο αυτού του θέματος. Ως εκ τούτου και εγώ είμαι τις άποψης να έβαζε ο καθείς απο ένα top (όχι μεγάλο· 5 είναι αρκετά) προσωπικό του και έτσι να φτιάχναμε μια εικόνα τρόπον τινά των κορυφών. Επειδή λοιπόν όπως είπα πριν οι παραμέτροι είναι αρκετοί, ένα τόσο δύσκολο ερώτημα θα πρέπει να το προσεγγίσουμε όχι μόνο με το τι άρεσε σε εμάς αλλά και με κριτήρια όσο είναι δυνατόν αντικειμενικά και πάντα αναλογικά με την εποχή. Πχ η Ντίσνευ όταν δημιούργησε την Χιονάτη και τους 7 νάνους, ακόμα και ένας ανίδεος απο κινηματογράφο είχε ακούσει το τι άθλος ήταν στο να δημιουργηθεί και να γυριστεί αυτή η ταινία. Γενικά η Ντίσνευ ως πάμπλουτη εταιρία, λογικό είναι να δημιουργούσε ταινίες με υψηλότατο μπάτζετ και με αποτέλεσμα απλά μοναδικό. Οπότε άντε εκεί λοιπόν να ξεχωρίσεις αριστουργήματα. Κάνοντας ένα μεγάλο άλμα στο 1995, έχουμε την αγαπημένη μας Pixar να δημιουργεί το μοναδικό Toy Story. Όσοι ήμασταν παιδιά τότε απλά δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Μοναδική δημιουργία, πολύ ωραίο στόρυ, συγκίνηση, μηνύματα. Απλά είχαμε περάσει σε άλλη εποχή όσο αφορά το κεφάλαιο "κινούμενο σχέδιο". Μιλώντας τώρα σε πιο προσωπικό γούστο, το Lion King (το αναφέρω γιατί το αναφέρετε αρκετοί απο σας), δεν με τρέλανε ποτέ. Οκ ωραίο κανείς δεν το αμφισβητεί (ήταν και της μόδας να σου αρέσει εκείνη την εποχή) αλλά δεν θυμαμαι μικρός που ήμουν τότε να του είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Aντίθετα με την ταινία Αλαντίν μου είχε φύγει το τσερβέλο. Επαναφήγηση μιας κλασικής ιστορίας (στην οποία η ιστορία διαδραματίζεται στην Κίνα) όπου τολμώ να πω πως το προτιμώ και απο το πρωτότυπο, εκπληκτική μουσική, δυνατή παραγωγή. Δεν ξέρω αν μπορούμε να πούμε ότι έθεσε και πρότυπα δεδομένου ότι έκανε γνωστή στο mainstream κοινό την φάση "χίλιες και μια νύχτες". Αν κάνω λάθος διορθώστε με παρακαλώ αλλά νομίζω πως οι παραμυθένιες χίλιες και μια νύχτες πέρασαν στο παιδικό και εφηβικό κοινό μέσω αυτής της ταινίας. Προχωρόντας 8 μόλις χρόνια μετά έχουμε το πανέμορφο Finding Nemo. Πέρα απο την άρτια και άκρως επαγγελματική παραγωγή του, είχαμε ένα κινούμενο σχέδιο στο οποίο ο άλλος εξερευνούσε έναν άγνωστο αλλά πραγματικό κόσμο. Τον απρόσιτο κόσμου του βυθού. Ας σημειωθεί και το γεγονός ότι η προσέγγιση έγινε και με αρκετά επιστημονικά στοιχεία. Ήμουν φοιτητής όταν το πρωτοδα σε DVD και απο τότε δεν έχει ξεφτίσει η μαγεία του. Τέλος μια άλλη παράμετρος την οποία θα έθετα για να αναδείξω το "καλύτερο" κινούμενο σχέδιο, είναι αυτό της υπέρβασης απο το πρωτότυπο (σε περίπτωση διασκευής: και έχουμε πάμπολες διασκευές). Δεν ξέρω βέβαια αν θα προτιμούσα το (ωραίο) Πινόκιο απο την αυθεντική νουβέλα του Κάρλο Κολόντι ή το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου απο το βιβλίο του Τ.Χ Γουάιτ (εδώ μάλλον προτιμώ και τα δύο), αλλά σίγουρα θα προτιμήσω το αρκετά μαγικό Πήτερ Παν απο το ωμό, παράξενο και σε ένα βαθμό ανεκδιήγητο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπάρρυ όπως και τον Πλανήτη των Θησαυρών όπου πιστεύω "τελειοποίησε" το αντίστοιχο κλασικό μυθιστόρημα του Ρ.Λ. Στήβενσον, Το νησί των θησαυρών. Λίγο καλύτερο σε πλοκή, περισσότερο συναίσθημα και ωραιότερο τέλος. Ιδιαίτερη μνεία στα της Πίξαρ: Γουολ-Υ, Οι Απίθανοι (το πρώτο), Ρατατούης. Ψηφίζω επίσης τα κάφρικα Σρεκ για τη δυνατή παραγωγή αλλά και το μήνυμα που περνάνε. Ότι: "τα πραγματικά τέρατα τελικά είναι οι άνθρωποι" (ελπίζω να μη σποιλέριασα ^_^ ) αλλά και στα διαχρονικά της Warner Bros και Metro-Goldwyn-Mayer.