lovcom

Το τελείωσα κι εγώ και σε γενικές γραμμές μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Πράγματι το κόμικ αυτό μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως εικονογραφημένο μυθιστόρημα αφού τα κείμενα που περιλαμβάνονται είναι μεγάλης έκτασης. Αυτό είναι και μια απόδειξη ότι ο συγγραφέας ήθελε να παραμείνει όσο το δυνατόν πιστός στο βιβλίο. Αν και πάνε πάνω απο δέκα χρόνια που διάβασα το "Χόμπιτ", παρόλα αυτά καθώς διάβαζα το κόμικ, ανέτρεχα που και που στο βιβλίο που είχα δίπλα μου και διαπίστωνα ότι οι φράσεις ήταν σχεδόν αυτούσιες. Το σχέδιο χωρίς να με ξετρελάνει νομίζω ότι ήταν καλό. Μου έδινε μια παλαιάς κοπής αισθητική που θαρρώ πως ταίριαζε με την ιστορία. Στα αρνητικά θα μπορούσα να πω πως αρκετές εικόνες δεν φαίνονταν απο τα βαρυφορτωμένα κείμενα. Ίσως ο συγγραφέας θα μπορούσε να κάνει μια περικοπή. Αναφέρθηκε πιο πάνω ότι σαν ποιότητα κατασκευής ήταν εύθραστο. Το δικό μου αντίτυπο το προμηθεύτηκα σχετικά πρόσφατα και μπορώ να πω ότι καθώς το διάβαζα, το άνοιγα αρκετά χωρίς να υπάρξει κανένα πρόβλημα. Αν κάποιος δεν σκοπεύει να διαβάσει το κείμενο του καθηγητή Τόλκιν, νομίζω πως τούτο εδώ το εικονογραφημένο μυθιστόρημα είναι μιας πρώτης τάξεως εναλλακτική λύση.

-Η βασίλισσα της ακτής & άλλα διηγήματα Παιδιά το πόσο απογοητεύτηκα δεν λέγεται. Δεν μου άρεσε σχεδόν τίποτα απο το βιβλίο. Ενώ είχα διαβάσει και ένα άλλο βιβλίο και ήξερα πάνω κάτω τι να περιμένω, οι ιστορίες μου φάνηκαν αφελείς και τόσο..."φτηνές". Βοήθησε αρνητικά σε όλο αυτό το χαρτί με ποιότητα εφημερίδας αλλά και τα "γελοία" γυμνά σκίτσα (κάποια πιο ώριμα σχέδια που είδα σε επόμενα βιβλία μου άρεσαν). Σχέδια απλοϊκά με γυμνές γυναίκες, με έκαναν να αισθάνομαι σαν παιδί γυμνασίου. Ειδικά αυτό το άθλιο εξώφυλλο· ντρεπόμουν πραγματικά να το δώσω στο ταμείο! Ενώ όλα αυτά μου είχαν μειώσει τη διάθεση για να αρχίσω το διάβασμα, η εισαγωγή απο τον Θ. Μαστακούρη (είμαι μεγάλος "φαν" του), μου αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον ξανά. Δυστυχώς όμως ο ενθουσιασμός του για τις ιστορίες, δεν ταυτιζόταν με τον δικό μου. Συνήθως ο Μαστακούρης έχω παρατηρήσει μιλάει με ενθουσιώδη τρόπο ακόμα και για μετριότατες ιστορίες και αυτό δεν αποτελούσε εξαίρεση και σε αυτόν τον τόμο όπου υπερέβαλλε (κατα τη γνώμη μου) για διηγήματα επιεικώς μετριότατα. Αλλά μου αρέσει όπου ο ίδιος κρατά μια "παιδικότητα" γύρω απο το fantasy, γι'αυτό και δεν του καταλογίζω κάτι αρνητικό! Ενώ έχω διαβάσει 2 βιβλία απο τα 7 (ελληνική έκδοση) που έχουν κυκλοφορήσει, παρατηρώ πως ο Χάουαρντ λίγο πολύ σε όλες τις ιστορίες είναι ίδιος. Δεν υπάρχει κάποιο "σφιχτό" σενάριο ενώ η απουσία εσωτερικής ενότητας είναι φανερή. Συνεχίζω να πιστεύω αυτό που είχα πει και για το πρώτο βιβλίο· ο Χάουαρτν είχε λογοτεχνικό ταλέντο. Πρέπει όμως να βλέπουμε και σε τι περιβάλλον ζούσε ο συγγραφέας. Σε αυτό το βιβλίο υπήρχαν κάποιες δυνατές λογοτεχνικές στιγμές, αλλά όπως και να το κάνουμε οι ιστορίες ήταν χαμηλού επιπέδου. Γνώμη μου πάντα.

-Το Σήμα των Τεσσάρων. Ωραία ιστορία με τον Σέρλοκ Χολμς. Αλλά αν έχεις διαβάσει το "Σκυλί των Μπάσκερβιλ", νομίζω μετά τα υπόλοιπα σου φαίνονται λίγα. Έλεγα να ξεκινήσω και το "δεν έμεινε κανένας" όπου το προτείνει και ο φίλος Pilgrim πιο πάνω. Νομίζω όμως ότι θα βαρεθώ. Γενικά μέσες άκρες πιστεύω ότι τα αστυνομικά κινούνται γύρω απο τον ίδιο άξονα. -Ανεμοδαρμένα Ύψη. Ανεμοδάρθηκα για να το τελειώσω αφού το είχα παρατήσει για αρκετό καιρό διότι τελικά δεν ξεχώριζε (στα μάτια μου) απο ένα οποιοδήποτε γυναικείο αισθηματικό μυθιστόρημα. Προχτές το ξανάπιασα με σκοπό να το τελειώσω επι τέλους σε μια καθισιά. Όσο προχωρούσε τόσο κατάθλιψη και αποτροπιασμό ένιωθα. Ναι ξέρω· ίσως να είμαι αγροίκος και να μην πιάνω τους λεπτούς συμβολισμούς της συγγραφέως, αλλά παιδιά το βιβλίο ήταν άρρωστο. Η έκδοση της αγρας φαίνεται ελκυστική (ωραίο εξώφυλλο, ποιοτικό χαρτί, φωτογραφίες, εισαγωγές κτλ), αλλά όλα αυτά μάλλον δίνουν μια πλασματική εικόνα. Ακόμα και στην μετάφραση (που μάλλον ήταν πολύ φροντισμένη), υπήρχαν υπερβολικά λόγιες και καθαρευουσιάνικες λέξεις, οι οποίες αμφιβάλλω αν αντιστοιχούσαν σε λόγιο επίπεδο στο πρωτότυπο κείμενο. Mάλλον χρησιμοποιήθηκαν όμως για να δώσουν την εντύπωση ενός "αριστουργήματος" και να αποτινάξουν την ρετσινιά του "φτηνού ρομάντζου" όπως πληροφορούμαστε και απο το ίδιο το οπισθόφυλλο ότι θεωρούταν το βιβλίο. Φτηνό πάντως βιβλίο δεν θα το χαρακτήριζα. Η γλώσσα της ήταν ωραία. Όμως πιστεύω πως σε πολλούς θα δημιουργήσει πνευματική ταραχή και προσωπικά δεν το προτείνω. Πάντως δεν αποκλείω την ύπαρξη μιας βαθιάς ανάλυσης του έργου. -Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού. Εδώ νομίζω θα πέσετε να με φάτε οι περισσότεροι, αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεήθηκα λοιπόν ύστερα απο πολύ καιρό να ξαναπιάσω τον άρχοντα στα χέρια μου καθότι πλέον έχοντας άλλα μυαλά , θα τον κρίνω καλύτερα. Λοιπόν στο δια ταύτα: το βιβλίο στην εισαγωγή και στα πρώτα κεφάλαια ήταν κατ εμε απάλευτο. Πραγματικά δυσκολευόμουν πολύ να παρακολουθήσω τις τόσες λεπτομέρειες για τα χόμπιτ (εισαγωγή) αλλά και τις απίστευτα πολυάριθμες περιγραφές τοπίων. Επίσης τα πολλά τραγουδάκια και ποιήματα μου φαίνονταν σε σημεία άκυρα και ξεκάρφωτα δίνοντας τελικά μια κωμική χροιά έναντι δραματική την οποία ως φαίνεται ήθελε να δώσει ο συγγραφέας. Το βιβλίο σε πολλά σημεία έκανε απαράδεκτες "κοιλιές" σε σημείο να αναρωτιέμαι "πως πραγματικά τόσοι και τόσοι είναι ξετρελαμένοι". Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί φανατικοί οι οποίοι ακόμα αν έχουν (ψευτο) διαβάσει τον άρχοντα, υπερβάλλουν πολύ με τα λεγόμενά τους. Είναι απο τις λίγες περιπτώσεις που πιστεύω πως η ταινία πραγματικά υπερέχει απο το βιβλίο. Η ένταση, η αγωνία, η σωστά δοσμένη δραματικότητα στις ταινίες, αλλά και η υπέροχη μουσική της, νομίζω αφήνουν πίσω το (αρκετά) βαρετό βιβλίο. Πάντως θέλω να τονίσω πως δεν είπα οτι είναι "κακό" βιβλίο. Γνωρίζω τι σύμπαν έχει φτιάξει ο καθηγητής. Έχω διαβάσει και το (εν πολλοίς απάλευτο για να είμαστε ειλικρινείς) Σιλμαρίλλιον και εκτιμώ πολυ αυτό που σκόπευε να κάνει. Όμως προσωπικά συγκρίνοντας την αίσθηση που μου άφησε το βιβλίο έναντι του μεγάλου ονόματός του, μου φάνηκε κάπως λίγο. -Μύθοι και Πλάνες για τη γλώσσα. Μικρό, περιεκτικό και έγκυρο βιβλιαράκι για τη γλώσσα και για τους γλωσσικούς μύθους (κυρίως τους ελληνικούς). Πολύ ευχάριστο. Προτείνεται.

Χ-ΜΕΝ: Liberators (1998) (Limited Series της Marvel, με χαρακτήρες από τους X-Men) Τεύχη: 1-4: 4 ευρώ το ένα X-cutioner's Song: 15€ X-tinction Agenda: 15€ Και τα δύο μαζί στα 25€. Με αγορά απο 15€ και άνω, δώρο το ελληνικό τεύχος Spiderman που φαίνεται στη φωτογραφία (εκδ: Καμπάνα). Όλα τα τεύχη είναι σε άριστη κατάσταση. Συνάντηση μόνο σε μετρό κόκκινης γραμμής.

Ευχαριστώ Νικόλα! Πολύ ωραία και τα καινούργια εξώφυλλα! (εννοείται πως περιμένουμε να μας πεις και τη δική σου άποψη για τη σειρά! ) ; - )

Λίγα λόγια για τη σειρά: Η δημοφιλέστατη σειρά του καθηγητή Clive Staples Lewis "The Chronicles of Narnia" είναι μια σειρά βιβλίων φαντασίας που γράφτηκε μεταξύ 1950-56. Η Νάρνια είναι ένας φανταστικός κόσμος ομιλούμενων ζώων (δηλαδή ζώα που διαθέτουν λογικό) και μυθικών πλασμάτων όπου την επισκέπτονται παιδιά απο τον κόσμο μας. Τα "Χρονικά" έχουν δανειστεί στοιχεία απο την ελληνική (να σημειωθεί πως ο συγγραφέας λάτρευε την αρχαία ελληνική λογοτεχνία) και την ρωμαϊκή μυθολογία, αλλά και απο αγγλικές και ιρλανδικές ιστορίες. Μια περιληπτική περιγραφή για το κάθε βιβλίο: Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Κάποιο μικρό κορίτσι ονόματι Λούσυ, κατα τη διάρκεια ενός παιχνιδιού και στην προσπάθεια να κρυφτεί απο τα αδέλφια της, ανακαλύπτει ότι μια ντουλάπα την οδηγεί σε έναν άλλο αφιλόξενο, μυστηριώδη και....παγωμένο κόσμο. Την απόκοσμη αυτή ομορφιά με ένα φανοστάτη να λάμπει στο παγωμένο αυτό τοπίο, η Λούσυ θα θελήσει να εξερευνήσει... Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ένας αδικημένος πρίγκιπας όπου του έχουν στερήσει το θρόνο του. Κάποτε θα μάθει την αλήθεια αλλά η απόφαση για το αν τελικά θελήσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του θα είναι αποκλειστικά δική του. Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Μια θαλασσινή περιπέτεια πέρα απο τα γνωστά εδάφη της Νάρνια. Καλούνται να αντιμετωπίσουν κινδύνους, να αψηφήσουν πειρασμούς, να πλεύσουν σε μέρη που δεν υπάρχουν στους χάρτες.Να φτάσουν ως..το τέλος του κόσμου! Ο Ασημένιος Θρόνος Ένα μυστηριώδες τέρας, ένας εξαφανισμένος πρίγκιπας και μια αποστολή στα έγκατα της γης! Το Άλογο και το Αγόρι του Ένα μικρό αγόρι μαθαίνει την αληθινή καταγωγή του και τολμά να δραπετεύσει απο τον ψεύτικο κόσμο στον οποίο μεγάλωσε. Κατα τη διάρκεια της περιπλάνησής του θα συναντήσει ένα κορίτσι με φλογερή καρδιά και με τα ίδια όνειρα. Μαζί θα ταξιδέψουν σε μεγάλους πολιτισμούς και στις αχανείς ερήμους. Ετοιμαστείτε για ένα παραμύθι με άρωμα μέσης Ανατολής. Ο Ανηψιός του Μάγου Το βιβλίο αυτό πρόκειται να δώσει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα που έχει ο αναγνώστης για τον κόσμο της Νάρνια. Ίσως το πιο "τρομακτικό"-ατμοσφαιρικό βιβλίο της σειράς. Η Τελευταία Μάχη Η Νάρνια απειλείται και όλα δείχνουν να είναι χαμένα. Μα κάποιοι πιστοί και γενναίοι -λίγοι στον αριθμό- θα τολμήσουν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να παλέψουν μέχρις εσχάτων! Ίσως το πιο δύσκολο βιβλίο (σε ουσιαστική και βαθιά κατανόηση) του Λιούις. Λίγα λόγια για τον συγγραφέα Ο Clive Staples Lewis γνωστός και στους φίλους του ως "Τζακ", γεννήθηκε στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας στις 29 Νοεμβρίου 1898. Απο μικρός γνώρισε τον πόνο και την οδύνη αυτής της ζωής αφού στην τρυφερή ηλικία των 9 ετών, είδε την αγαπημένη του μητέρα να πεθαίνει απο καρκίνο. Λίγα χρόνια αργότερα όταν ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, ο ίδιος πολέμησε στην πρώτη γραμμή στα χαρακώματα, βλέποντας και βιώνοντας τη φρίκη, την τραγωδία και τον ανθρώπινο πόνο. Μεγάλος βιβλιόφιλος απο μικρό παιδί κατέληξε να γίνει καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όπου και έγινε αδελφικός φίλος με τον επίσης καθηγητή και συγγραφέα του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών", Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Ο ίδιος ενώ μεγάλωσε σε ένα συντηρητικά χριστιανικό περιβάλλον, η θλίψη όμως και η απώλεια που άρχισε να βιώνει ήδη απο μικρό παιδί, τον κατέστησαν έναν φανατικό άθεο. Με τα χρόνια όμως και εν τέλει με την συμβουλή και προτροπή του Τόλκιν σε μια μεγάλη μεταμεσονύκτια συζήτηση στο Addison’s Walk (μονοπάτι στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης), στα 33 του χρόνια γίνεται συνειδητά χριστιανός. Έκτοτε με μελέτη άνευ προηγουμένου (μπορούσε να μελετά κείμενα στα αρχαία ελληνικά) έμεινε πλέον στην ιστορία με τα συγγράματά του υπερασπιζόμενος τον χριστιανισμό. Στα τόσα επιτυχημένα βιβλία που λατρεύτηκαν απο τον κόσμο, συμπεριλαμβάνονται φυσικά και τα "Χρονικά της Νάρνια" όπου μέχρι σήμερα απαριθμούν περίπου 120 εκατομμύρια πωλήσεις. Nα αναφέρουμε επίσης και την γνωστή σε πολλούς ίσως ομάδα που συμμετείχε ο Λιούις τους "Inklings" (μέλος της οποίας φυσικά ήταν και ο Τόλκιν), μιας ομάδας όπου συζητούσαν για λογοτεχνικά θέματα. Ο Λιούις έκτοτε (κυρίως όταν έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό "Times") δεχόταν καθημερινά αναρίθμητα γράμματα απο ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο και ζητούσαν απάντηση σε διάφορα θέματα που τους απασχολούσαν! Αφιέρωνε κάθε μέρα αρκετή ώρα για να απαντά σε όσο το δυνατόν περισσότερους. Ο ίδιος επίσης στα χρόνια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου έκανε θρησκευτικές ομιλίες απο το ραδιόφωνο του BBC δίνοντας θάρρος σε χιλιάδες Άγγλους τα δύσκολα εκείνα χρόνια όταν η Αγγλία δοκιμαζόταν απο τους βομβαρδισμούς. Είχε ειπωθεί πως η φωνή του ήταν το ίδιο αναγνωρίσιμη και αγαπητή με αυτή του Τσώρτσιλ! Το Δεκέμβριο του 1956 νυμφεύτηκε την ήδη πάσχουσα απο καρκίνο Αμερικανίδα και αναγνώστρια των βιβλίων του Joy Davidman. Toν Ιούλιο του 1960, ο "Jack" καλείται να αντέξει ένα ακόμα χτύπημα αφού τελικά η λατρεμένη του σύζυγος κατέληξε (έχοντας προσφάτως επιστρέψει οι δυό τους απο ταξίδι στην Ελλάδα) αφήνοντάς τον σε κατάσταση βαθιάς οδύνης. Τρία χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το απόγευμα στις 22 Νοεμβρίου του 1963, ο αδελφός του Γουώρνυ άκουσε ένα δυνατό χτύπημα προερχόμενο απο το δωμάτιο του Λιούις. Αφού έτρεξε να δει τι συνέβει, βρήκε τον αδελφό του σωριασμένο στο πάτωμα. Ο καθηγητής Κ.Σ. Λιούις είχε πλέον αποχωρήσει απο τη "χώρα των σκιών" (έτσι αποκαλούσε την παρούσα ζωή) σε ηλικία 65 ετών. Επίσημη αιτία θανάτου (στην ήδη επιβαρυμένη υγεία του): νεφρική ανεπάρκεια. Η είδηση του θανάτου του όμως επισκιάστηκε διότι εκείνη την ημέρα, λίγες ώρες νωρίτερα, είχε δολοφονηθεί ο πρόεδρος των Η.Π.Α Τζον Κένεντυ. Τα βιβλία του έκτοτε σημειώνουν μεγάλες πωλήσεις και διαβάζονται συνεχώς. Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει γίνει πρότυπο για χιλιάδες ανθρώπους, με εκφράσεις όπως "ο γίγαντας της διανόησης", "ο απόστολος των σκεπτικιστών", "ο θρυλικός σοφός της Οξφόρδης" να έχουν γίνει πλέον συνώνυμό του. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως τα περισσότερα βιβλία του είναι μεταφρασμένα στην ελληνική γλώσσα. Μερικά απο τα πιο διάσημα έργα του: -Το Μεγάλο Διαζύγιο -31 Γράμματα απο την Κόλαση (Αφιερώθηκε απο ευγνωμοσύνη στον Τόλκιν) -Το Πρόβλημα του Πόνου -Έρως και Ψυχή. (Πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα και σύμφωνα με τον ίδιο το πιό ώριμό του. Επαναφηγείται έναν μύθο που βρίσκουμε στα βιβλία του αρχαίου συγγραφέα Απουλήιου "Οι μεταμορφώσεις". Είναι εξαντλημένο χρόνια αλλά αξίζει να το αναζητήσετε). -Ανατομία μιας Οδύνης -Χριστιανισμός απλώς -The Space Trilogy. -Suprised by Joy. (Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του. Αναμένεται σύντομα να κυκλοφορήσει και στα ελληνικά). Την 50η επέτειο του θανάτου του το 2013 μνημονεύεται πλέον στην Γωνιά των Ποιητών, στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Η επιγραφή που αναγράφεται στην πέτρινη πλάκα του είναι ένα απο τα πιο διάσημα και γνωστά ρητά του: I believe in Christianity, as I believe that the sun has risen. Not only because I see it, but because by it I see everything else [=πιστεύω στον Χριστιανισμό όπως πιστεύω ότι ο ήλιος έχει ανατείλει. Όχι μόνο επειδή τον βλέπω, αλλά επειδή μέσω αυτού βλέπω τα υπόλοιπα] Λίγες σκέψεις για τη σειρά Τα "Χρονικά" δεν τα διάβασα μικρός αλλά πρόσφατα στις αρχές του έτους, και ενώ θεωρείται "παιδική" σειρά, προσωπικά ενθουσιάστηκα. Η μαγεία του κόσμου και ο πλούτος των εικόνων και των συμβολισμών που πέρασε ο καθηγητής εμένα προσωπικά με μάγεψαν. Μπορεί να προβάλλεται ως παιδική σειρά, παρ'όλα αυτά θα τολμήσω να πω πως είναι σειρά περισσότερο για ενηλίκους παρά για παιδιά. Ξεκαθαρίζω φυσικά πως ο πυρήνας της εφταλογίας είναι χριστιανικός. Διαβάζοντας και το σύντομο βιογραφικό που παρέθεσα πριν, δεν αφήνει κάποια αμφιβολία για αυτό. Τώρα για αυτούς που διστάζουν να διαβάσουν τα Χρονικά λόγω του χριστιανικού μηνύματος ή της αλληγορίας του, θα τους δώσω την απάντηση που είχε δώσει ο ίδιος ο καθηγητής: Αν κάποιος δεν πιστεύει, μπορεί να διαβάσει και να δει τα βιβλία ως αυτό που γράφτηκαν: δηλαδή σαν βιβλία φαντασίας. Οι υπέροχες εικόνες που σε κατακλύζουν αλλά και η φανερή επιρροή του καθηγητή απο άλλα βιβλία και στοιχεία αυτών, τα οποία μεταστοιχειώνει για χάρη της μυθολογίας του, δίνει για μένα μια μοναδική νότα στα βιβλία. Ένας κατεξοχήν βιβλιόφιλος και χαρισματικός συγγραφέας, φτιάχνει έναν δικό του κόσμο με στοιχεία κόσμων στους οποίους ονειρεύτηκε και αγάπησε. Αν δεν ελπίζουμε απο έναν κατεξοχήν βιβλιόφιλο και φίλο της Φαντασίας να δημιουργήσει κάτι εξίσου μαγικό, τότε απο ποιόν θα ελπίσουμε; Κάτι ακόμα που θα ήθελα να προσθέσω και να επισημάνω, είναι το εξής: αν έχετε δει τις ταινίες και δεν σας άρεσαν (εμένα πάντως δεν μου άρεσαν), μην σας πτοήσει αυτό. Στην πρώτη ταινία έχουν πετύχει μια αρκετή πιστότητα του βιβλίου, στη δεύτερη όμως το άλλαξαν πολύ. Η τρίτη επίσης αρκετά παιδιάστικη για μένα. Γενικά οι ταινίες δεν πιάνουν ουτε καν το πνεύμα και τη μαγεία του καθηγητή. Οπότε προχωρήστε άφοβα στα βιβλία ακόμα και αν έχετε δει τις ταινίες. Δείγμα του πόσο "βάθος" έχουν τα Χρονικά, είναι και τα πάρα πολλά σε αριθμό δοκίμια που κυκλοφορούν τα οποία σχολιάζουν, αναλύουν και εμβαθύνουν στα Χρονικά της Νάρνια. Ενδεικτικές προτάσεις βιβλίων: -C.S. Lewis Τhe Man Who Created Narnia (Michael Coren). Βιογραφία του Λιούις χωρίς πολλές λεπτομέρειες με σχετικά σύντομη και συναρπαστική αφήγηση. Ο ίδιος συγγραφέας έχει γράψει και την -συναρπαστική- βιογραφία του Τόλκιν η οποία κυκλοφορεί στη χώρα μας με τον τίτλο: Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν Ο Άνθρωπος που δημιούργησε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) -Companion to Narnia (Paul F. Ford) -Narnia Beckons ( Theodore Baehr, James Bahr) -The Land of Narnia (Brian Sibley) -The Way into Narnia (Peter J. Schakel) -Ο Κόσμος του Λιονταριού (Rowan Williams). Δοκίμιο για τα Χρονικά της Νάρνια. Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην ελληνική γλώσσα. -Το Χρονικό της Νάρνια. Πίσω απο την Ντουλάπα. Ο επίσημος οδηγός (κυκλοφορεί στην ελληνική γλώσσα απο τις εκδόσεις Κέδρος) Art by Taylor Rose Σχέδιο Φυσικά μη ξεχάσουμε να κάνουμε λόγο και για την σχεδιάστρια του έργου την Pauline Baynes (1922-2008) η οποία αποτύπωσε με πολύ όμορφα σχέδια τον κόσμο της Νάρνια. Θα αναφέρω δύο χαρακτηριστικά απο την ζωή της όσο αφορά την εργασία της πάνω στην εφταλογία: -Η ίδια κάποτε σχετικά με το πως αντιμετώπιζε ο Λιούις την ίδια και την δουλειά της, είπε το εξής: " Ο Λιούις ήταν για μένα ο πιο ευγενικός και ανεκτικός συγγραφέας. Μια φορά ζήτησε να γίνει κάποια αλλαγή και αυτό με πολλές συγγνώμες όταν εγώ με τη μικρή μου γνώση, είχα σχεδιάσει έναν απο τους χαρακτήρες να κωπηλατεί κοιτάζοντας προς τη λάθος κατεύθυνση.." (πηγή: Το Χρονικό της Νάρνια, πίσω απο την Ντουλάπα. Ο επίσημος οδηγός) -Το βιβλίο "H Τελευταία Μάχη" κέρδισε το Carnegie Medal, το υψηλότερο βραβείο για την παιδική λογοτεχνία. Η Pauline Baynes έγραψε στον Lewis για να τον συγχαρεί. Εκείνος όμως της είπε: "Δεν νομίζεις ότι μάλλον πρόκειται για το "δικό" μας μετάλλιο; " Περι μετάφρασης Τώρα σχετικά με τη μετάφραση των βιβλίων, ενώ σε γενικές γραμμές δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο παράπονο, εν τούτοις είμαι υποχρεωμένος να σας αναφέρω πως περιέχει σε αρκετά σημεία αρκετά παρωχημένο λεξιλόγιο και εκφράσεις. Λεξιλόγιο όπως του τύπου "τόμπολα!" (=την πατήσαμε, όχι ρε φίλε, να πάρει! ), ή εκφράσεις του στυλ "καμια φορά" (=επιτέλους). Βέβαια ισχύει και εδώ το ότι όποιος ξέρει καλά την αγγλική γλώσσα, μπορεί να το διαβάσει απευθείας απο το πρωτότυπο. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο όσο ίσως θα νομίζουν κάποιοι. Κατ' αρχάς περιέχεται βρετανική αργκώ, κάποιο μάλλον παρωχημένο λεξιλόγιο, αλλά και οι λογοτεχνικές περιγραφές δεν νομίζω να είναι και ό,τι το ευκολότερο. Ξαναλέω, να προτιμήσει κάποιος το πρωτότυπο που ξέρει καλά αγγλικά. Οι υπόλοιποι μη διστάσετε να στραφείτε προς την μετάφραση. Είναι αρκετά καλή. Άλλωστε τα 5 απο τα 7 τα έχει μεταφράσει η γνωστή μεταφράστρια ιστοριών επιστημονικής φαντασίας, Τζένη Μαστοράκη. Νομίζω είναι γνωστή στους περισσότερους απο σας και θεωρείται αρκετά αξιόπιστη. Με ποιά σειρά να διαβάσω τα βιβλία Άφησα το πιο φλέγον ζήτημα για το τέλος! Την σειρά ανάγνωσης των βιβλίων. Είναι ένα θέμα που στο εξωτερικό έχει απασχολήσει αρκετούς κριτικούς του έργου και έχει πυροδοτήσει αρκετές "αντιπαραθέσεις" και debate μεταξύ των αναγνωστών. Η σειρά κυκλοφόρησε (γνωστή και ως publication order) αρχικά ως εξής: Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Ο Ασημένιος Θρόνος To Άλογο και το Αγόρι του Ο Ανηψιός του Μάγου Η Τελευταία Μάχη Με την σειρά αυτή έχω παρουσιάσει και τα βιβλία. Μετά το 1994 η Harper-Collins αλλάζει τη σειρά σύμφωνα με την εσωτερική χρονολόγηση (γνωστή και ως chronological order) η οποία είναι η εξής: Ο Ανηψιός του Μάγου Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Το Άλογο και το Αγόρι του Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Ο Ασημένιος Θρόνος Η Τελευταία Μάχη. Με κόκκινο είναι τα βιβλία τα οποία ως ανεξάρτητα της ιστορίας (prequels και τα δύο) άλλαξαν θέση και μπήκαν "εμβόλιμα" στο υπόλοιπο σταθερό σώμα των βιβλίων αλλάζοντας ουσιαστικά τη σειρά συγκροτώντας έναν εσωτερικό χρονικό κανόνα. Πλέον η χρονολογική σειρά (chronological order) είναι η σειρά με την οποία εκδίδονται τα βιβλία σε όλο τον κόσμο (απ όσο έχω δει δηλαδή). Στην αγγλική γλώσσα πάντως τα νούμερα στις ράχες είναι σύμφωνα με την χρονολογική σειρά. Με την χρονολογική σειρά αριθμούνται και τα βιβλία στην ελληνική γλώσσα όπως μπορείτε να δείτε απο τα εξώφυλλα. Επειδή δεν θα ήθελα να σας κουράσω με λεπτομέρειες για το πως προέκυψε η χρονολογική σειράς (αν χρειαστεί, κάνουμε λόγο και για αυτό) έναντι της σειράς έκδοσης (publication order), θα σας ξεκαθαρίσω εξαρχής αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι: ότι η αλλαγή της αρίθμησης απο την σειρά έκδοσης σε χρονολογική σειρά, ήταν ένα λάθος. Διαβάζοντας τα βιβλία με χρονολογική σειρά, ο αναγνώστης εύκολα θα παρατηρήσει σε αρκετά σημεία των βιβλίων πολλές ασυνέπειες σε σχέση με τα προηγούμενα ή τα επόμενα βιβλία. Κομμάτια που τα διαβάζεις αλλά βλέπεις ότι δεν ταιριάζουν, ενώ σημεία τα οποία αν διαβάζονταν με την σειρά που εκδόθηκαν, θα προσέδιδαν ένα μυστήριο, μία έκπληξη. Αυτό είναι αναμενόμενο να συμβαίνει αφού ο Λιούις δεν τα έγραψε με αυτή τη σειρά. Με προσοχή χωρίς να πέσω σε spoilers, αναφέρω επιγραμματικά πως ο "Ανηψιός του Μάγου" αν και είναι πρώτος σε εσωτερική χρονολόγηση, εν τούτοις γράφτηκε σαν prequel και ως τέτοιο πρέπει να διαβαστεί. Δεν υφίσταται δίλημμα του στυλ "με ποιά σειρά να δω τα Star Wars" διότι σε περίπτωση που διαβάσεις χρονολογικά τα βιβλία, θα βρεις αντιφάσεις στα ίδια τα κείμενα. Θα βρεθείς δηλαδή σε μία κατάσταση του να διαβάζεις πρώτα τις απαντήσεις και μετά τις ερωτήσεις.. Στο "Λιοντάρι" ο συγγραφέας χτίζει ένα μυστήριο στο μισό περίπου βιβλίο. Αν διαβάσεις πρώτα τον "Ανηψιό", καταστρέφεις όλο το μυστήριο που έχτιζε ο συγγραφέας. Το πρόβλημα της επανατοποθέτησης της σειράς έγκειται κυρίως σε αυτά τα δύο βιβλία. Το "Άλογο και το Αγόρι του" είναι γενικά ένα ανεξάρτητο βιβλίο η σειρά του οποίου απλώς καθορίζεται απο μία πρόταση του Ασημένιο Θρόνου. Όμως δεν επηρεάζει την σειρά ούτε χαλά κάποια έκπληξη. Είναι όμως δεδομένο ότι δεν πρέπει να διαβαστεί πριν το "Λιοντάρι". (Βασικά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το "Άλογο" ως prequel γιατί το βιβλίο αυτό ουσιαστικά διαδραματίζεται κατα τη διάρκεια του Λιονταριού και όχι απόλυτα μετά απο αυτό. Οπότε ουσιαστικά δεν υφίσταται κάποια αυστηρή "χρονολογική σειρά" των βιβλίων ούτως η άλλως). Art by John Howe Για άλλη μία φορά ξεκαθαρίζω πως το "Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα" είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς και όχι το δεύτερο όπως δείχνει η νέα χρονολόγηση. Είναι πραγματικά η καλύτερη εισαγωγή για να μπει κανείς στο μαγικό κόσμο της Νάρνια. Η εικόνα της απρόσμενης εισόδου απο την ντουλάπα και του απόκοσμου χιονισμένου τοπίου με τον φανοστάτη, είναι για μένα (όπως και για τους περισσότερους) αξεπέραστη. Ο "Ανηψιός του Μάγου" ενώ είναι ένα πολύ ωραιό βιβλίο, χάνει όμως την μυθική του δύναμη αν διαβαστεί πρώτο και χαλάει μεγάλο μέρος της ατμόσφαιρας του "Λιονταριού". Οπότε στο ερώτημα "ποιά απο τις δύο σειρές να προτιμήσω" απαντώ ξεκάθαρα και χωρίς καμία αμφιβολία, την σειρά δημοσίευσης των βιβλίων. Εδώ και ένα βιντεάκι (spoiler-free) υπέρ της σειράς δημοσίευσης. Εναλλακτική σειρά ανάγνωσης Πέρα απο τις δύο αυτές σειρές ανάγνωσης, προέκυψαν απο αρκετούς και άλλες, εναλλακτικές σειρές. Αρχικά η όλη σκέψη ξεκίνησε (μάλλον) απο το γεγονός πως ο Λιούις με άλλη σειρά ξεκίνησε να γράφει τα βιβλία και με άλλη την τελείωσε. Δεν θα αναφέρω τις σειρές ούτε και στις περιστάσεις συγγραφής, και ξεφεύγουμε αρκετά. Θα αρκεστώ όμως να σας πω πως δεν χρειάζεται να ασχοληθείτε με αυτές τις σειρές (πχ ο Λιούις τον "ανηψιό του Μάγου" τον έγραψε στο τέλος. Φυσικά θα ήταν χαζό να διαβάσει κανείς τελευταίο τον "ανηψιό" και θα καταστρέψει την αναγνωστική εμπειρία) διότι δεν έχουν εσωτερική συνέπεια. Πέραν αυτών, οι φίλοι της Νάρνια ανα τα χρόνια συνέθεταν δική τους σειρά η οποία τους φαινόταν βολικότερη και πιο εύχρηστη. Οι περισσότερες όμως απο αυτές τεχνικά είναι λάθος διότι υπάρχουν σημεία τα οποία αντιφάσκουν και ένας (λιγότερο ή περισσότερο) προσεκτικός αναγνώστης θα "κοντοσταθεί" σε αρκετές ασυνέπειες. Παρόλα αυτά θα τολμήσω να προτείνω και εγω μια εναλλακτική σειρά για το μόνο λόγο ότι τα 4 πρώτα βιβλία (p.o) με τη σειρά αυτή των γεγονότων εικάζω ότι μπορεί να φανούν μονότονα σε κάποιους. Η σειρά που προτείνω δεν περιέχει (νομίζω δηλαδή) ασυνέπειες ως προς την σειρά της και θαρρώ πως υπηρετεί το πνεύμα της σειράς και αφήνει να κυλήσει ομαλά. Η σειρά που προτείνω εγώ είναι η εξής: Το Λιοντάρι η Μάγισσα και η Ντουλάπα Ο Πρίγκιπας Κασπιανός Ο Ανηψιός του Μάγου Ο Ταξιδιώτης της Αυγής Ο Ασημένιος Θρόνος To Άλογο και το Αγόρι του Η Τελευταία Μάχη Ουσιαστικά είναι η publicaton order με μόνη αλλαγή τον Ανηψιό του Μάγου όπου τον μετέθεσα τρίτο στη σειρά. Έτσι με αυτή τη σειρά υπάρχει ένα prequel ανα δύο βιβλία της βασικής ιστορίας η οποία βοηθά κατα τη γνώμη μου να σπάσει την όποια μονότονη παράθεση των βασικών γεγονότων. Όποιος όμως δεν εμπιστεύεται αυτή τη σειρά, τότε οπωσδήποτε θα ακοληθήσει την p.o. Tέλος για αυτούς που τελικά έπεσαν στην "παγίδα" και διάβασαν τα βιβλία σύμφωνα με την σύγχρονη αρίθμηση (c.o) μην πιστέψει ότι κατέστρεψε όλη την εμπειρία. Παραμένουν πολύ όμορφα βιβλία ακόμα και έτσι. Εξάλλου δεν διαβάζουν όλοι οι άνθρωποι με την ίδια προσήλωση και ένταση. Άνθρωποι που διαβάζουν "επιφανειακά" με σκοπό να αντλήσουν μόνο πληροφορία, τότε διαβάζοντάς τα και με τη χρονολογική σειρά, δεν θα νιώσουν ότι έχασαν κάτι. Μπορεί ακόμα και να ευχαριστηθούν τη σειρά. Αυτοί όμως που διαβάζουν με μεγαλύτερη προσήλωση, πιθανόν να καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει όμως να αναφέρουμε την καλύτερη δυνατή σειρά ανάγνωσης ώστε να λάβουμε την μεγαλύτερη δυνατόν εμπειρία που μπορεί να μας χαρίσει η σειρά. Εύχομαι να απολαύσετε και εσείς όσο απόλαυσα και εγώ τα βιβλία αυτά τα οποία πλέον σκοπεύω να ξανα ξεκινήσω απο το πρωτότυπο πλέον.

Προς τιμήν της πρόσφατα εκλιπούσας Olivia de Havilland, αποφάσισα να δω μια ταινία της για την οποία έχω ακούσει και πολύ καλά σχόλια, την Τhe Heiress (1949). Ενώ αν ψάξετε στο διαδίκτυο, θα πληροφορηθείτε πως η ταινία απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές, θα διαβάσετε κουλτουριάρικες αναλύσεις, ουσιαστικά είναι μια ταινία άρλεκιν. Απο την ταινία κρατάω την καταπληκτική ηθοποιΐα της Olivia με την καταπληκτική και πειστικότατη αλλαγή των εκφράσεών της στις εκάστοτε περιστάσεις (όσοι την δείτε θα καταλάβετε), αλλά φυσικά και τον πολύ καλό επίσης Ralph Richardson. Οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους νομίζω θα την λατρέψουν ενώ όσο αφορά τους άντρες, θα την προτείνω μόνο σε όσους επιθυμούν να δουν κάτι ρετρό με ωραία ηθοποιΐα. Η εξέλιξη της ταινίας ξεδιπλώνεται συντηρητικά με αργό ρυθμό προσπαθώντας να περάσει κάποια μηνύματα. Αν και την χαρακτηρίζω ως μια άρλεκιν ταινία, εν τούτοις δεν την θεωρώ ως ταινία χωρίς κανένα νόημα. Απλώς δεν νομίζω ότι περνάει τα φοβερά μηνύματα που γράφονται. Ίσως όμως τα απλά μηνύματα να είναι και πιο άμεσα και κατανοητά για αρκετούς. Ότι η σκληρή αλήθεια μπορεί να ακουστεί ακόμα και απο άτομα που μας αγαπούν, απο άτομα που ποτέ δεν περιμέναμε να ακουστούν τέτοιες κουβέντες. Και είναι κάτι που ίσως θα πρέπει να το αποδεχτούμε για το δικό μας καλό.

Είχα διαβάσει μια συνέντευξη της νέας μεταφράστριας και είδα ότι καταβάλλεται προσπάθει για μια καλύτερη απόδοση του πρωτοτύπου. Αυτός είναι και ο λόγος που αν προτιμήσω κάποια έκδοση, αυτή θα είναι η καινούργια. Την ταινία την είχα δει πριν χρόνια και δεν μου άρεσε καθόλου. Την σειρά την είδα (μερικά επεισόδια δηλαδή), πριν λίγο καιρό και μου άρεσε αρκετά. Η φωτογραφία της δε, ήταν πολύ όμορφη. Όμως δεν την συνέχισα με το σκεπτικό μπας και αρχίσω τα βιβλία. Πάντως όσο περνάει ο καιρός, σχετικά με τις απεικονίσεις των βιβλίων στην οθόνη, γίνομαι όλο και πιο εκλεκτικός (βλ. "παράξενος"). Στην συγκεκριμένη σειρά όμως νομίζω είναι φανερό ότι έγινε με πολλή δουλειά και μεράκι. Πιθανό πάντως να τσιμπήσω το πρώτο τομάκι και αν τελικά μου αρέσει, συνεχίζω και στα άλλα.

Πολύ καλό ποστ Νικόλα! Για την σειρά ψήνομαι καιρό (να μην πω χρόνια) αλλά τελικά δεν προβαίνω ποτέ σε αγορά. Κατ' αρχάς τη σειρά μου την σύστησε μια φίλη μου απο τον Καναδά (στα αγγλικά φυσικά). Απ'' ό,τι κατάλαβα πρόκειται για μια ιδιαίτερη σειρά, ένα πιό σκοτεινό παραμύθι, που μπορούν να εκτιμήσουν καλύτερα οι μεγάλοι αντί για τα παιδιά. Κάτι τέτοια με τρελαίνουν. Είδα ότι άρχισε να (ξανα) κυκλοφορεί στα ελληνικά, και σκέφτηκα να την τιμήσω. Μάντεψε όμως τι με χάλασε...Πιάνεις στα χέρια σου ένα lovely hardback βιβλίο και εκεί που πας να το ξεφυλλίσεις, νιώθεις χαρτί εφημερίδας...ε ξενερώνεις ή όχι; Να δώσω τώρα λεφτά για 13 βιβλία (που για την τσέπη μου μόνο λίγα δεν είναι), για να γεμίσω ράφι ολόκληρο με χαρτί εφημερίδας, ε δεν θέλω. Έψαξα να το βρω στο πρωτότυπο αλλά απ όσο μπόρεσα να καταλάβω απο βίντεο και απο φωτογραφίες, μάλλον και οι ξένες εκδόσεις περιλαμβάνουν φύλλο κάκιστης ποιότητας. Πάντως εξαιτίας του ποστ σου με ξαναβάζεις σε σκέψεις (πάνω που είχα παρατήσει την αποφάση να ασχοληθώ με τη σειρά! )

Τι προτιμάς; Την ταινία ή το βιβλίο; Την ταινία την έχω δει πάρα πολλές φορές. Το βιβλίο βγάζει τα ίδια συναισθήματα;

Μπορεί να έχω διαβάσει αρκετά απο αυτά που αναφέρεις αλλά να μη τα θυμάμαι. Πάντως απο ένα γρήγορο πέρασμα έχω να πω για τις εξής ιστορίες: -Το ωκεάνιο θησαυροφυλάκιο -Το διπλό μυστήριο του Μ. Φαντ. -Το νύχι της Κάλι -Το Σπαθί των πάγων. Καταπληκτικές ιστορίες όλες τους. Θυμάμαι πόσο με είχε μαγέψει αλλά και "τρομάξει" στο ωκεάνιο θησαυροφυλάκιο όταν ο Σκρούτζ τηλεφώνησε έντρομος στα ανήψια του και αυτά αντίκρυσαν τον φουρτουνιασμένο χρηματοκεανό!

Kρίστι μου χε δανείσει ο κολλητός να διαβάσω (Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές) αλλά επειδή έχω την -κακή -συνήθεια να ασχολούμαι με πολλά βιβλία παράλληλα, δεν το άρχισα καν. Σε αστυνομικό πάντως προτείνω το κλασικότατο "Το σκυλί των Μπάσκερβιλ". Μυστήριο με φόντο την βικτοριανή Αγγλία. Πολύ ωραίο!

Μιας και είμαι λάτρης της κλασικής (και δη της αγγλικής) λογοτεχνίας, είπα να ξεκινήσω κάτι πιο ανάλαφρο (και γυναικείο). Συγκεκριμένα ξεκίνησα το "Περηφάνια και Προκατάληψη" της Τζέην Ώστεν και το "Ανεμοδαρμένα Ύψη" της Έμιλυ Μπροντέ. Με παρακίνησε κυρίως η περιέργεια να δω προς τι ο τόσος ντόρος γύρω απο αυτά τα βιβλία. Το Περηφάνεια το ξεκίνησα, έφτασα περίπου ως το 1/4 αλλά δεν άντεξα απο τη βαρεμάρα και το άφησα. Μετά είπα στον εαυτό μου: "είναι αγγλική κλασική λογοτεχνία· δώσε κι εσύ μια ευκαιρία επιπλέον". Έτσι το ξαναξεκίνησα αλλά ένα κεφάλαιο παραπέρα απο κει που το χα σταματήσει δεν άντεξα και "λύγισα". Πρόκειται για ένα καθαρά "κοριτσίστικο" μυθιστόρημα (και δεν το λέω υποτιμητικά) το οποίο εμένα δεν μου είπε τίποτα. Ήταν όλο συζητήσεις του στυλ "τσάι και συμπάθεια". Στα συν κρατάω την ωραία της γραφή αλλά το στόρυ δεν μπόρεσε να με κερδίσει. : ( Πάντως δεν πήγε τσάμπα το βιβλίο αφού το έκανα δώρο σε μια φίλη μου αμερικανίδα. Αν και τα ελληνικά της είναι σε βρεφικό στάδιο, ξετρελάθηκε όταν της το δωσα! (το έχει ήδη διαβάσει στη γλώσσα της 7 φορές..). Το Ανεμοδαρμένα Ύψη το χω προχωρήσει σχετικά αρκετά και προς το παρόν η βαρεμάρα δεν μου χει χτυπήσει την πόρτα. Στα συν η επίσης ωραία γραφή αλλά και η ζοφερή ατμόσφαιρα που έχει χτίσει η συγγραφέας. Δεν το κρύβω όμως ότι περιμένω απο στιγμή σε στιγμή να ξενερώσω με κάποια "αρλεκινιά" που θα βρεθεί στον δρόμο μου. Διαβάζω επίσης το βιβλίο απο μια πολύ όμορφη έκδοση της Άγρας. Όσοι το αρχίσετε απο αυτή την έκδοση, μην διαβάσετε τα εισαγωγικά γιατί είναι φουλ spoilers. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτά δεν τα βάζουν σαν επίμετρο στο τέλος του βιβλίου. Επίσης χθες τελείωσα και το δεύτερο βιβλίο της σειράς Χάρι Πότερ το "η κάμαρα με τα μυστικά". Το βιβλίο ουσιαστικά ήταν ένα "αστυνομικό θριλεράκι". Ως την μέση ήταν σχετικά αργό, η γραφή της ήταν σε απλούστατα επίπεδα με κάποια τάχα λογοτεχνική περιγραφή να ξεπροβάλλει που και που, με σημεία αφελέστατα (όπως και στο πρώτο μέρος) αλλά κράτησε μια ατμόσφαιρα όπως και μια αγωνία όπου απο τη μέση και μετά κορυφώνεται. Το δεύτερο μισό το τελείωσα σε μια καθισιά. Υποθέτω ότι η συγγραφέας έκανε και κάποιες νύξεις για το μπούλινγκ που δέχονται παιδιά στα σχολεία. Πάντως κύλισε ευχάριστα η ώρα. Μετά στο καπάκι είδα και την ταινία η οποία δεν παλευόταν. Ενώ δεν έγινε κακή μεταφορά (όπως πχ στο άθλιο το Χόμπιτ), παρόλα αυτά η υλοποίησή της μου φάνηκε άνευρη με τους διαλόγους να πετάγονται γρήγορα και χωρίς προετοιμασία. Πραγματικά η εμπειρία να διαβάζεις ένα βιβλίο είναι πολύ καλύτερη απο την ταινία. Η ταινία τολμώ να πω ότι μου χάλασε και αισθητικά τις εικόνες που είχα δημιουργήσει διαβάζοντας το βιβλίο. Θα συνεχίσω σύντομα με το τρίτο βιβλίο (όταν τελειώσω τα Ανεμ Ύψη) αναμένοντας πλέον κάτι πιο ενήλικο (διότι έχω διαβάσει ότι απο το 3ο και μετά η σειρά γίνεται ενήλικη). Για τις ταινίες θα το σκεφτώ αν θα τις δω γιατί μου χαλάνε τις εικόνες που πλάθω με τη φαντασία μου.

Διάβασα σε μια κριτική στο amazon ότι το κόμικ αυτό συμπληρώνει κάποια κενά που είχε αφήσει ο ίδιος ο Howard στην ιστορία του. Αυτό με έψησε ακόμα περισσότερο να το αγοράσω.

Μου τη δίνει συν τοις άλλοις το "σπάσιμο" της ιστορίας σε επιμέρους τεύχη. Θέλω όλη την ιστορία να την έχω μαζεμένη σε ένα τεύχος. Σκέφτηκα να κάνω καμιά αγορά απο το amazon αλλά δυστυχώς και το αγγλικό είναι πάνω κάτω στην ίδια τιμή