Indian

Όταν ανακοινώθηκε ότι θα κυκλοφορήσει το ημερολόγιο του Αρκά, δεν ξέραμε κάτι για το κόμικ αυτό. Φαντάζομαι ότι πολλοί την πατήσαμε (εμού συμπεριλαμβανομένου) και πήραμε το ημερολόγιο δύο φορές. Την πρώτη μόνο του και την δεύτερη με αυτό το κόμικ. Μάλλον είναι πολιτική των μανατζαραίων για να τσιμπήσουν τα κορόιδα φύγουν περισσότερα ημερολόγια.

Η αλήθεια είναι ότι αγόρασα το συγκεκριμένο κόμικ, χωρίς να έχω την περιέργεια για το τι θα διαβάσω κι αυτό έγινε για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τα περισσότερα στριπάκια τα είχα απολαύσει στο Socomic κι ο δεύτερος είναι ότι ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει δουλειά του @ Stef... Σε αυτό το άλμπουμ, λοιπόν, ο αναγνώστης θα διαβάσει πολλά ευτράπελα που φαντάζομαι ότι δεν τα γέννησε όλα το μυαλό του αγαπητού μας κομίστα, αλλά η...κόρη του, η οποία και θα πρέπει να πάρει τα εύσημα και σίγουρα ποσοστά επί των κερδών! Στην συντριπτική τους πλειοψηφία (για να μην πω το 100%) τα όμορφα καρέ βγάζουν στον αναγνώστη από ένα πλατύ χαμόγελο, μέχρι και γέλιο. Δεν λείπουν, όμως, και τα καρέ που μου έφεραν μία γλυκιά συγκίνηση κι ας μην έχω αξιωθεί ακόμα να απολαύσω το θαύμα της πατρότητας. Φαντάζομαι οι μπαμπάδες θα συμφωνήσουν ότι τα περισσότερα από αυτά είναι μέρος και της δικής τους καθημερινότητας. Εκτίμησα επίσης το γεγονός ότι υπάρχουν και κάποια στριπ που περνούν και μία φιλοσοφία απέναντι στην στάση ζωής που έχει ο εργένης, σε σχέση με τον οικογενειάρχη. Κι αυτή η φιλοσοφία δεν είναι δοσμένη με εξυπνακίστικο ύφος, αλλά με έναν συμβουλευτικό-φιλικό-εμπειρικό τόνο. Κι απ' ότι βλέπω, ο Νικόλας, σαν γνήσιος λάτρης των υπερηρωικών κόμικς, φροντίζει να μπολιάζει με κάθε ευκαιρία αυτή του την αγάπη και στην κόρη του. Χαίρομαι επίσης που σε αυτή την κωμική αποτύπωση του μαγικού κόσμου της πατρότητας, τον Νικόλα τον "συντροφεύουν" και μερικοί ακόμα καλλιτέχνες του χώρου, με το να συνδράμουν κι εκείνοι με την σειρά τους τα δικά τους, σχετικά, στριπ. Εξίσου καλές δουλειές κι αυτές. Όσον αφορά το σχέδιο, φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Είναι ζωντανό, αρκετά καρτουνίστικο (ώστε να συμβάλει στο αστείο ύφος που θέλει να περάσει το "σενάριο") και φυσικά είναι "τυλιγμένο" με έναν χρωματισμό που περιέχει πολλά και φανταχτερά χρώματα, θυμίζοντάς μας ότι απευθύνεται και σε παιδάκια 0-3 ετών. Πάρα πολύ ωραία! Η έκδοση, να πω την αλήθεια, με παραξένεψε κάπως λόγω του μεγέθους της, αλλά γρήγορα την συνήθισα. Η κόλληση και η ποιότητα του χαρτιού είναι στα εξαιρετικά επίπεδα που έχει υιοθετήσει η εκδοτική, ενώ, με εξαίρεση τα στριπ των 6 συναδέλφων του Νικόλα, δεν υπάρχει κάτι άλλο από έξτρα υλικό. Για να κάνω και το παράπονό μου, θα πρέπει να πω ότι την τιμή την βρήκα κάπως αλμυρή και φοβάμαι ότι ίσως λειτουργήσει αποτρεπτικά για κάποιους που δεν έχουν σχέση με το "άθλημα" κι απλά θα θελήσουν να του ρίξουν μία ματιά. Δεν θα μπω στην διαδικασία να βγάλω το κομπιουτεράκι και να κάνω λογιστικές πράξεις για το αν είναι εντάξει η τιμή ή όχι. Το βλέπω το θέμα σε σχέση με το πορτοφόλι μου, το μέγεθος του εντύπου, το ότι δεν χρειάστηκε μετάφραση και το γεγονός ότι μπορεί ο ενδιαφερόμενος να το διαβάσει και στο ίντερνετ. Να φανταστείτε ότι ακόμα κι ο περιπτεράς μου γούρλωσε τα μάτια του, βλέποντας την τιμή, όταν μου το έδινε! Εννοείται ότι η “γκρίνια” μου γίνεται σε φιλικά πλαίσια και ΠΑΝΤΑ καλοπροαίρετα. Προσωπικά είναι μία σειρά που αξίζει 100% να περάσει από την οθόνη του υπολογιστή στο χαρτί, αλλά θα ήθελα να έβγαινε πιο μετά, με περισσότερο υλικό και ίσως λίγο μεγαλύτερο μέγεθος. Δεν χρειαζόταν βιασύνη. Όπως και να έχει πάντως ευχαριστούμε την εκδοτική που το έφερε στα χέρια μας!

Πρόκειται για ένα κόμικ, το οποίο διάβασα βιαστικά, χωρίς να γνωρίζω την "ιδιαιτερότητά" του και τιμωρήθηκα γι' αυτή μου την απροσεξία. Στην πρώτη ενασχόλησή μου με το κόμικ, λοιπόν, το διάβασα με την σειρά που υπήρχε στην έκδοση. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσω τα αυγά και τα πασχάλια, να μην βγάλω επαρκές νόημα και να απογοητευτώ πλήρως. Διαβάζοντας το σημείωμα του Τάσου Ζαφειριάδη, μπήκα στο νόημα κι έτσι έπιασα πάλι την ιστορία από την αρχή, βάζοντας τα κεφάλαια στην σωστή σειρά. Και τότε πήρε τις σωστές της διαστάσεις κι όλα, πλέον, αποκαλύφθηκαν! Η ιστορία, σαν σενάριο, μου άρεσε αρκετά. Μέσα από την πλοκή, ο αναγνώστης θα περιπλανηθεί, μαζί με τον πρωταγωνιστή, σε διάφορες εποχές και θα ζήσει πολλές σκληρές καταστάσεις. Η πορεία αυτή θα εστιαστεί στα χρόνια του Βυζαντίου κι ο συγγραφέας θα φροντίσει (όσο γίνεται πιο διακριτικά) να μας εντάξει στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Όπως όμως σωστά ειπώθηκε, το σενάριο αυτό δεν είναι καθαρά ιστορικό, αλλά έχει στοιχεία περιπέτειας, θρίλερ και δράματος. Όλη η αφήγηση στηρίζεται, επίσης, και σε πολλές λαϊκές παραδόσεις, τις οποίες ο Ζαφειριάδης ένταξε με τον πρέποντα σεβασμό. Ο ήρωας εμφανίζεται σαν μία τραγική φιγούρα, έχει χάσει τα πάντα και το μόνο που του μένει είναι η απελπισία και η προσμονή του θανάτου. Η δομή του κόμικ μαρτυρά ότι πριν πάρει την άγουσα για το τυπογραφείο είχε περάσει από το Socomic με την μορφή στριπ. Κι αυτό γιατί βλέπουμε μερικές αλλαγές σκηνών που είναι αρκετά απότομες. Αυτό, επίσης, που μου έκανε εντύπωση, κάπως αρνητική, είναι η απουσία επεξηγηματικών λεζάντων. Πιστεύω ότι θα βοηθούσαν αρκετά στην σκηνοθεσία. Το φινάλε ολοκληρώνει την ιστορία το ίδιο δραματικά με την αρχή και μας αφήνει να ανακουφιζόμαστε με την τελική λύτρωση του πρωταγωνιστή. Το σχέδιο του Πέτρου Χριστούλια στέκεται αξιοπρεπώς στην ιστορία. Έχει καρτουνίστικη υφή, όσον αφορά την απόδοση των χαρακτήρων, αλλά αυτό δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Ευφυή βρήκα τον χρωματισμό, ο οποίος υιοθετεί διαφορετικά χρώματα σε κάθε κεφάλαιο και μάλιστα μοιάζει με των αντίστοιχων ψηφίδων. Πολύ πρωτότυπο! Και μιας και μιλάμε για πρωτοτυπία, τι να πούμε για την δομή της ιστορίας?! Εκεί, τόσο ο συγγραφέας, όσο κι ο σχεδιαστής, δεν μας παραθέτουν απλά μία ιστορία, αλλά μας καλούν να συμμετάσχουμε σε ένα άτυπο παιχνίδι, καθώς εμείς θα είμαστε αυτοί που θα βάλουμε τις "ψηφίδες" στην σωστή τους σειρά και θα φτιάξουμε το "ψηφιδωτό". Αυτό που θα ήθελα, όμως, είναι να υπήρξε πιο συγκεκριμένη παροχή οδηγιών στην αρχή για να μην την πατήσει κι άλλη ιδιοφυΐα σαν κι εμένα! Η έκδοση ξεχωρίζει από το εξώφυλλο, το οποίο έχει, σε ένα μέρος του, ένα ανάγλυφο και χρυσοποίκιλτο σημείο. Αυτό μπορεί να είναι όμορφο στο μάτι, αλλά είναι επιρρεπές στα γδαρσίματα. Από εκεί και πέρα το τεύχος έχει τα ίδια ποιοτικά στάνταρ που έχει υιοθετήσει η JEMMA. Η κόλληση ενδείκνυται για συχνές αναγνώσεις, ενώ και το χαρτί δεν μας απογοητεύει καθόλου. Στα έξτρα θα βρούμε μόνο μερικές σελίδες, όπου οι δύο συντελεστές θα μας πουν δύο λόγια για το πόνημά τους.

Μετά την ανάγνωση της ιστορίας, τα συναισθήματα που μου έμειναν είναι αυτά της χαράς και της ικανοποίησης. Είμαι πολύ χαρούμενος που ένα τέτοιο πόνημα φέρει τις υπογραφές Ελλήνων δημιουργών και την εγγύηση μίας αξιόπιστης εκδοτικής εταιρείας και δεν προέρχεται από τα “βαριά χαρτιά” τής ξένης βιομηχανίας των κόμικς. Από μόνο του αυτό το γεγονός μάς γεμίζει με αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας μας στον χώρο της Ένατης Τέχνης. Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, μιλάμε για ένα παραφυσικό, urban, neo-noir κόμικ και αυτοί οι χαρακτηρισμοί επιβεβαιώνονται στο ακέραιο. Η αλήθεια είναι ότι με τρόμαξε η εισαγωγή τόσων διαφορετικών μοτίβων σε μία ιστορία, αλλά η σωστή διαχείριση και η αποφυγή υπερβολικών εναλλαγών, δεν επιβεβαίωσαν αυτή μου την ανησυχία. Ο Κυριάκος Αθανασιάδης στήνει μία πόλη με δική της προσωπικότητα και η οποία σαν άλλη Sin City, δίνει την δική της αίγλη στα τεκταινόμενα. Μία πόλη, η οποία άνετα συγκαταλέγεται ανάμεσα στο cast των πρωταγωνιστών. Η υπόθεση είναι σκοτεινή και δανείζεται στοιχεία horror (όπως είναι τα βαμπίρ και τα ζόμπι), είναι εμφανώς επηρεασμένη από το έργο του Lovecraft και παράλληλα διατηρεί το στυλ ενός κλασικού διηγήματος νουάρ, με την αφιλόξενη πόλη, την βροχερή νύχτα, την καμπαρντίνα, τις μοιραίες κι επικίνδυνες γυναίκες και την αφήγηση του πρωταγωνιστή. Ο Ράντολφ Κάρτερ, μπορεί να έχει τα στοιχεία του Josh Brolin στο "Gangster Squad" (κατά τα λεγόμενα του συγγραφέα), εμένα πάντως μου έφερε στον νου κάτι ανάμεσα σε Dick Tracy και Constantine. Και μιας και μιλήσαμε για εκείνον, δεν έχει τα χαρακτηριστικά ενός αψεγάδιαστου κι ατσαλάκωτου τύπου. Είναι ένας χαρακτήρας με αδυναμίες, κακή τύχη κι ελαττώματα, γίνοντας με αυτόν τον τρόπο περισσότερο ανθρώπινος και ρεαλιστικός. Δυναμική παρουσία έχει και το γυναικείο φύλο, χαρίζοντας στην υπόθεση μία άγρια ομορφιά. Η σκηνοθεσία είναι άρτια, με μοναδική ίσως εξαίρεση το σημείο του κυνηγητού, στο οποίο η παρέλαση διαφόρων περίεργων φύλων, έμοιαζε με αλλαγή πίστας σε βιντεοπαιχνίδι. Μπαίνουμε κατευθείαν στο νόημα και στο ζητούμενο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει βιασύνη. Η ανατροπή στο φινάλε είναι εύστοχη, ομολογώ πως δεν την περίμενα, ενώ δίνει στην ιστορία ένα κλείσιμο κάπως γλυκόπικρο, όπως είναι άλλωστε και η ίδια η ζωή. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Berlin δεν μένει μόνο στον τίτλο, αλλά η ουσιαστική προσφορά της μνημονεύεται αρκετά στις σελίδες της ιστορίας. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα σενάριο που με ικανοποίησε και είχε το ενδιαφέρον ενός λογοτεχνικού έργου. Δεν λέω ότι δεν έχει ψεγάδια, αλλά πιστεύω ότι έχει θέσει τις βάσεις για κάτι καλό. Ενδείκνυται στους λάτρεις των νουάρ που θέλουν να διαβάσουν κάτι διαφορετικό, στους εραστές του horror που θέλουν να διαβάσουν κάτι "γήινο" και στους οπαδούς του παραφυσικού που θέλουν να δοκιμάσουν έναν αστικό μύθο. Όποια κι αν είναι η κατηγορία σας, η Berlin θα σας κρατήσει κοντά της με την πρωτοτυπία της. Κι αν αναλογιστούμε ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ φέρει τον αριθμό #01, κάνει την προσμονή για ένα δεύτερο μέρος, να μας γεμίζει χαρά. Κι αν έμεινα μία φορά ικανοποιημένος από το σενάριο, τι θα μπορούσα να πω για τον εικαστικό τομέα? Έχουμε ένα σχέδιο, φιλοτεχνημένο από τον Νικόλα Κούρτη, που αφήνει τον αναγνώστη με ανοιχτό το στόμα και γουρλωμένα μάτια. Ούτε κι εγώ θυμάμαι πότε είχα απολαύσει τόσο τα καρέ ενός Έλληνα δημιουργού. Υπάρχει επιμονή στην λεπτομέρεια, πίστη στο mood που θέλει να περάσει το σενάριο, αψεγάδιαστο μελάνωμα, με την Berlin να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ένας βασικός λόγος που θα πρέπει να κοσμεί την βιβλιοθήκη σας (αν και προσωπικά δίνω σημασία και στο σενάριο) κι ένας ακόμα λόγος να λατρεύω το ασπρόμαυρο χρώμα. Η έκδοση είναι στιβαρή και στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η Jemma. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι παχύ, ενώ κι από την κόλληση δεν έχω παράπονο. Το μεγάλο μέγεθος, αυτό του BD, είναι το καταλληλότερο και κάνει αυτό το απίστευτο σχέδιο να αναδεικνύει αβίαστα την ομορφιά του. Στο έξτρα υλικό έχουμε ένα εισαγωγικό prequel της ιστορίας, που είχε δημοσιευτεί στο βραχύβιο περιοδικό "Μπλε Κομήτης" κι έχει λίγα λόγια κι έναν άκρως αισθησιακό χαρακτήρα. Το άλμπουμ θα κλείσει με μία σειρά από σχέδια του cast, πλαισιωμένα από σχόλια του δημιουργού.

Θα σε γελάσω Γιώργο. Η συγκεκριμένη έκδοση, πάντως, έχει τα στοιχεία της εφημερίδας επάνω της. Εικάζω, οπότε, ότι δεν έχει κυκλοφορήσει αυτόνομη.

Είχα την τύχη να εντοπίσω το συγκεκριμένο κόμικ διαδικτυακά και από την πρώτη κιόλας στιγμή μου τράβηξε την προσοχή, μιας κι αρέσκομαι σε τέτοιου είδους αναγνώσματα. Περίμενα, λοιπόν, να κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή και ποιος άλλος θα μπορούσε να το πραγματοποιήσει αυτό, εκτός από την αγαπημένη μας JEMMA! Χωρίς να έχω διαβάσει το διήγημα, βρήκα την ιστορία άκρως ενδιαφέρουσα. Έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του αστυνομικού νουάρ, που μου έφερε στο μυαλό κάτι από το εξαιρετικό "Seven", χωρίς φυσικά να έχει την ίδια μεθοδολογία. Το κρύο, η βροχή και η άρτια αφήγηση, συνθέτουν μία αξιόλογη σκηνοθεσία κι ενισχύουν τον προαναφερθέντα χαρακτήρα. Τα εγκλήματα που περιγράφονται είναι ειδεχθή, γεμίζοντας τον αναγνώστη (τουλάχιστον στην αρχή) με πολλές απορίες. Εύστοχη, επίσης, βρήκα την εισαγωγή του γεγονότος της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, σαν μέσο προσωρινής συγκράτησης της δολοφόνου. Δυστυχώς όμως όπως το νόμισμα έχει δύο όψεις έτσι κι εδώ υπάρχουν και μερικά αρνητικά στοιχεία. Πρωτίστως θα πρέπει να τονίσουμε την επιτακτική ανάγκη για περισσότερες σελίδες, που θα έδιναν πιο πολλές λεπτομέρειες και κατά συνέπεια καλύτερη ανάπτυξη. Δεν ξέρω το διήγημα, αλλά τουλάχιστον το κόμικ (μιας και δεν είναι ακριβής μεταφορά) θα το ήθελα περισσότερο λεπτομερές και λογοτεχνικό. Έμοιαζε με μία ελάχιστη συνεισφορά σε μία ανθολογία κι όχι με ένα στιβαρό graphic novel. Και φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι με τους κατάλληλους χειρισμούς, άνετα θα μπορούσε να απογειωθεί σε κάτι καλύτερο. Άλλη μια ένσταση που έχω είναι στην δολοφόνο. Μπορεί στην αρχή να πιανόμαστε ευχάριστα στον ύπνο, μετά τα μισά όμως εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα για το ποια είναι. Κι αυτό γιατί... Το φινάλε, αν και βιαζόταν να ολοκληρώσει την ιστορία, ήταν εύστοχο και ιδανικό. Επανέρχομαι όμως στην έλλειψη "σάλτσας"! Γενικά η ιστορία ενδείκνυται στους λάτρεις των σκοτεινών νουάρ που πραγματεύονται φρικιαστικούς φόνους και μυστήριο, οι οποίοι θέλουν να διαβάσουν κάτι στα μέτρα τους, αλλά γρήγορο. Το εικαστικό στοιχείο φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της καταξιωμένης και πανέμορφης δημιουργού. Σίγουρα είναι ένα στυλ που δεν περνάει απαρατήρητο και εισάγει κάτι φρέσκο. Προσωπικά όμως δεν μπορώ να δηλώσω ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Αυτό το "βρώμικο" κι επιμελώς ατημέλητο μοτίβο, δεν είναι του γούστου μου. Θα προτιμούσα καλύτερες γραμμές. Γούστα είναι αυτά. Βέβαια, η αντιπαράθεση ανάμεσα στις ευτυχισμένες στιγμές και στο παρόν (στις σελίδες 39 και 40) δηλώνει μία εικαστική ευφυΐα. Το χρώμα είναι άμεσα συνυφασμένο με τον νουάρ χαρακτήρα που έχει το σενάριο. Τα χρώματα είναι μουντά και συνάμα γλυκά στο μάτι. Κι εδώ όμως νομίζω ότι θα πήγαινε καλύτερα το ασπρόμαυρο στυλ με ένα τίμιο μελάνωμα. Η έκδοση της JEMMA, ποιοτικά είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Το άλμπουμ έχει διαστάσεις BD και καλό, παχύ χαρτί στο εσωτερικό του, το οποίο κρατάει μία εξαιρετική εκτύπωση. Το χρώμα αποδίδεται τέλεια, ενώ και η κόλληση είναι ανθεκτική. Ένα μικρό παράπονο που έχω είναι στο έξτρα υλικό, το οποίο το βρήκα κάπως φτωχό. Στην έκδοση συμπεριλαμβάνονται μόλις τρία σκίτσα τριών δημιουργών (DANI, Έφη Θεοδωροπούλου και Λουίζα Καραγεωργίου). Νομίζω ότι θα ταίριαζε ένας πρόλογος ή έστω ένα σύντομο βιογραφικό της Αλέξιας ή του συγγραφέα του αρχικού διηγήματος ή κάποιες πληροφορίες γι' αυτό.

Στην εναρκτήρια ιστορία του τεύχους, ο Μίκυ ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον κόσμο των ονείρων, καθώς βλέπει “Εφιάλτες με τα μάτια ανοιχτά”. Ο φίλος μας απολαμβάνει την βόλτα του με την Μίννι, όταν βλέπει την Αστυνομία σε ένα νέο επιστημονικό εργαστήριο, που ειδικεύεται στην μελέτη των ονείρων. Θέλοντας να βοηθήσει, παρακάμπτοντας την εγωιστική μεγαλομανία του Χειροπαίδαρου, θα γνωριστεί με την βοηθό καθηγητή, η οποία θα ζητήσει την βοήθειά του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, ο καθηγητής, ο οποίος πρόσφατα έχει εφεύρει μία συσκευή που μπορεί να καταγράψει τα όνειρα κάποιου, έχει καταληφθεί από παράνοια και φέρεται εντελώς αλλοπρόσαλλα. Τόσο πολύ, μάλιστα, που κινδυνεύει να καταστρέψει τους κόπους πολλών ετών! Ο Μίκυ, λοιπόν, αναλαμβάνει να παρακολουθήσει τον καθηγητή και να προσπαθήσει να ερευνήσει τους λόγους που φέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Θα τα καταφέρει? Πρόκειται για μία αξιόλογη ιστορία με νουάρ αστυνομικές καταβολές, ό,τι πρέπει για την ιδιοσυγκρασία του πρωταγωνιστή, αλλά και με μεταφυσικό στυλ. Η πλοκή γεννά πολλές απορίες για την συνέχεια κι απλώνει όμορφα το μυστήριο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία αριστοτεχνική σκηνοθεσία. Στον πρωταγωνιστή έχουν δοθεί ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, καθώς τον βλέπουμε να επηρεάζεται από τις εξελίξεις και να δείχνει πολύ ευάλωτος. Άξιος σύμμαχος σε αυτό το ταξίδι μυστηρίου στέκεται η αρραβωνιαστικιά του, η οποία διαδραματίζει καίριο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Μεγάλη απουσία αποτελεί ο Επιθεωρητής Ο’ Χάρα, τον οποίο θα ήθελα να τον έβλεπα. Το φινάλε είναι ανατρεπτικό και κρίνεται σε μία λεπτομέρεια, η οποία μπορεί σε πρώτη φάση να φαίνεται υπερβολική, σε μία δεύτερη ανάγνωση όμως βγάζει νόημα. Γενικά την βρήκα μία πολύ καλή δουλειά. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. Υπόθεση για δύο ξαδέλφια είναι η επόμενη ιστορία του τεύχους, που ακούει στον τίτλο “Φώτο σοκ”. Ο Ντόναλντ μόλις έχει αγοράσει ένα ακριβό δώρο για τα γενέθλια της αρραβωνιαστικιάς του κι όλο χαρά ετοιμάζεται να πάει στο σπίτι του. Στον δρόμο θα συναντήσει τον τυφώνα που ακούει το όνομα Φέθρυ, οποίος έχει αποκτήσει μία πρόσφατη μανία, αυτή της φωτογραφίας. Με τα χίλια, πείθει τον Ντόναλντ να του εμπιστευτεί το κουτί που αγόρασε, προκειμένου να το φωτογραφήσει κι αυτή η κίνηση θα πυροδοτήσει μία σειρά από καταστροφικά φαινόμενα. Το πολυπόθητο δώρο θα φύγει από τα χέρια του κι ένας τεράστιος αγώνας δρόμου θα ξεκινήσει στην Λιμνούπολη, για να επιστρέψει στον άτυχο φίλο μας. Έχουμε να κάνουμε με ένα γελοιογραφικό σενάριο μεγάλου μήκους, το οποίο διαχειρίζεται την σχέση εξάρτησης και μίσους που διακατέχει τα δύο διάσημα ξαδέλφια. Η πλοκή έχει γρήγορο ρυθμό κι εντείνει την αγωνία μας, ενώ αυτό που ξεχωρίζει είναι οι εύστοχοι κι άκρως χιουμοριστικοί διάλογοι ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό δίδυμο. Εκτός από το κωμικό στοιχείο που εμπεριέχουν, γίνεται κι ένας σωστός χειρισμός της γλώσσας, που με εντυπωσίασε. Σίγουρα, πάντως, βρίσκουμε κι αρκετά γκαγκ, τα οποία και βρήκα υπερβολικά, αλλά δεν με κούρασαν ιδιαίτερα. Η κατάληξη της ιστορίας με διασκέδασε κι ολοκλήρωσε την ιστορία με έναν ιδανικό τρόπο. Μία καλή ιστορία, λοιπόν, η οποία, επιτελεί τον σκοπό της, χωρίς να διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, ομολογώ ότι με έχει αφήσει άναυδο. Ειλικρινά τι θα μπορούσαμε να πούμε γι’ αυτόν? Βλέπουμε ένα σχέδιο, το οποίο προσωπικά το χαρακτηρίζω ανεκδιήγητο κι ό,τι χειρότερο έχουν δει τα όμορφα και τσακίρικα μάτια μου σε κόμικ της Disney. Θα λέγαμε ότι είναι ο ορισμός του εκκεντρικού κι αφηρημένου και θα συμπλήρωνα και του υπερβολικού. Ειλικρινά απορώ πώς δόθηκε η έγκριση να δημοσιευτεί η ιστορία με ένα τέτοιο σχέδιο. Χωρίς ίχνος υπερβολής ομολογώ ότι σε πολλά (για να μην πω σε άπειρα) σημεία με κούρασε και με μπέρδεψε. Δεν χωρά αμφισβήτηση, λοιπόν, ότι το σχέδιο αποτελεί το πιο αδύναμο σημείο της ιστορίας. Κρίμα! Στην τρίτη ιστορία του τεύχους, “Η συμμορία των ασβών” θ’ απασχολήσει μία διάσημη συμμορία κακοποιών από την Λιμνούπολη. Είναι νύχτα και οι Μουργόλυκοι βρίσκονται μέσα σε μία βάρκα και κατευθύνονται στις όχθες μίας πολυτελούς βίλας, της οποίας ιδιοκτήτης είναι ένας γνωστός κομίστας. Ναι, πολύ σωστά καταλάβατε. Για διάρρηξη πηγαίνουν, μόνο που αυτή την φορά η “επίσκεψή” τους δεν είναι καθαρά επαγγελματική. Σκοπός τους είναι να εντοπίσουν το θρυλικό και υπέρ σπάνιο πρώτο τεύχους του κόμικ “Η συμμορία των ασβών”, το οποίο δεν είχαν την ευκαιρία ν’ απολαύσουν όταν ήταν μικροί. Αυτή την φορά λέτε να τα καταφέρουν? Όπως έχω πει και παλαιότερα, ιστορία κόμικ που αφορά τα κόμικς, είναι από τις αγαπημένες μου. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, το οποίο ξεκάθαρα σατιρίζει την Ένατη Τέχνη. Στους αγαπημένους μας κακούς του σύμπαντος των Ντακ έχουν δοθεί νέα ενδιαφέροντα και η πρωτοτυπία στην ιδέα του σεναρίου στηρίζεται στο γεγονός ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μία συνήθη κλοπή που θα τους αποφέρει αστρονομικά λάφυρα, αλλά περισσότερο είναι η ικανοποίηση ενός παλιού απωθημένου τους. Η πλοκή είναι ήπια και το μεγαλύτερο μέρος της αναλώνεται στην προσέγγιση της βίλας και στην αναπόληση των παιδικών χρόνων των πρωταγωνιστών. Η εμφάνιση του θείου Σκρουτζ νομίζω ότι δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα εδώ, αλλά πιο πολύ λειτουργεί σαν κράχτης. Το φινάλε μού άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά ομολογώ ότι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Γενικά την βρήκα μία ευχάριστη δουλειά, που όμως δεν θα μείνει για καιρό στην μνήμη μου. Το σχέδιο, αν κι έχει τους χαρακτήρες στενόμακρους, σε γενικές γραμμές μου άρεσε. Μία περίεργη λέσχη έχει στηθεί στην Λιμνούπολη που φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο “Η λέσχη της δίκαιης γκρίνιας”. Αποτελείται από τρία μέλη, τα οποία είναι ο θείος Σκρουτζ, ο Λύσανδρος κι ο Τζιμ ο Τρομερός. Οι τρεις τους, συναντιούνται σχεδόν μία φορά τον μήνα σε έναν χώρο συνεδριάσεων του πλούσιου της παρέας κι αυτό που κάνουν είναι να λένε τα παράπονά τους για τους συγγενείς και τους γνωστούς τους, με αποτέλεσμα να πετυχαίνουν την απαραίτητη εκτόνωση και να καλμάρουν τα νεύρα τους. Τουλάχιστον αυτός είναι ο πρωταρχικός τους σκοπός. Το συγκεκριμένο σενάριο το βρήκα κάπως ανούσιο και χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον. Το τρίο των πρωταγωνιστών νομίζω ότι είναι παράταιρο και δεν έχει χημεία μεταξύ τους. Πρόκειται για τρεις χαρακτήρες που δεν τους βλέπουμε να είναι συχνά μαζί στα κόμικς και μου φαίνονται εκ διαμέτρου αντίθετοι. Η πλοκή ήταν επίπεδη, στηρίζεται σε άνευρες περιγραφές και καταλήγει σε ένα φινάλε αναμενόμενο και καθόλου διασκεδαστικό. Γενικά θα προσπεράσω με γοργά βήματα. Το σχέδιο το βρήκα καθαρό και με όμορφα backgrounds, αλλά η απόδοση των χαρακτήρων δεν με ενθουσίασε. Σε αυτό το σημείο θα κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα από τις πολυσέλιδες ιστορίες, με τρεις μονοσέλιδες γελοιογραφίες, προερχόμενες από την σειρά "Βαρβαρότητες". Αυτές φέρουν τους τίτλους: ● “Άκρως πρωτότυπο” ● “Το βιβλίο” ● “Εργασία & χαρά” Γενικά το κωμικό στοιχείο που διαθέτει η συγκεκριμένη σειρά δεν αποτελεί κάτι από στα γούστα μου κι έτσι δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν. Σίγουρα δεν ήταν του πεταματού, αλλά έχω διαβάσει απείρως καλύτερες μονοσέλιδες ιστορίες, οι οποίες κυριαρχούν στον τομέα του χιούμορ. Ούτε το σχέδιο με ξετρέλανε, με εξαίρεση στην τελευταία δουλειά που μπορώ να πω ότι ήταν συμπαθητικό. Ο Ινδιάνα Γκούφυ θα πάρει, σε αυτό το σημείο, την σκυτάλη του πρωταγωνιστή και θα συμμετάσχει στην ιστορία “Ο ξεκαρδιστικός θησαυρός των Χαχακούνα”. Ο ατρόμητος Αρχαιολόγος έχει εγκατασταθεί σε ένα δεντρόσπιτο και την ώρα που χουζουρεύει, λαμβάνει ένα περίεργο δέμα, που μόλις το ανοίγει ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ο καιρός περνάει και βλέπουμε τον Μίκυ με τα δύο ανιψάκια του να επιστρέφουν από τον κινηματογράφο και βρίσκουν το σπίτι τους ανακατεμένο! Ένα γράμμα από τον Ινδιάνα, καθώς και η είδηση ότι εκείνος έχει εξαφανιστεί τις τελευταίες ημέρες, βάζουν σε υποψίες κι ανησυχία τους φίλους μας κι έτσι αποφασίζουν να ερευνήσουν την υπόθεση. Πρώτη τους στάση το σπίτι του Ινδιάνα για συλλογή στοιχείων και στην συνέχεια ταξίδι στην Βραζιλία και στην ζούγκλα που εξερευνούσε εκείνος για να βρει την φυλή των Χαχακούνα. Τι θα αποφέρει, άραγε, αυτή η έρευνα? Μιλάμε για μία κεφάτη ιστορία, που βασίζεται σε μία χαλαρή αλλά ενδιαφέρουσα ιδέα. Δεν έχει την σοβαρότητα που απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη. Στο σενάριο υπάρχει αρκετό μυστήριο, ενώ είναι έντονη και η δύναμη της φιλίας. Η σκηνοθεσία, όμως, μας τα χάλασε κάπως. Ενώ στην αρχή υπήρχε μία κινηματογραφική παράθεση των γεγονότων, στην συνέχεια νομίζω ότι οι εναλλαγή των σκηνών γινόταν κάπως βιαστικά κι άτσαλα. Η αποκάλυψη του villain ήταν αναμενόμενη, ενώ και η εισαγωγή των στοιχείων από τις νέες τεχνολογίες και τα social media μπορεί να κερδίσει τους νέους αναγνώστες, αλλά σε εμένα δεν δούλεψε και τόσο καλά. Όσον αφορά το φινάλε, αυτό είναι μεν αίσιο, αλλά μας αφήνει με την απορία για το ποιος ήταν τελικά ο περίφημος θησαυρός των Χαχακούνα! Γενικά θα κρατήσω την ιδέα, αλλά όλα τα υπόλοιπα ήθελαν δουλίτσα. Το σχέδιο ήταν υπερβολικά παραστατικό και οι χαρακτήρες έβγαιναν σουρεαλιστικοί. Θα το χαρακτήριζα μέτριο. Και τελειώνουμε το ταξίδι μας στο τεύχος #376, με την ιστορία “Τα πρωτοποριακά γυαλιά”. Θα μεταφερθούμε στην Βενετία του 18ου αιώνα, όπου ο θείος Σκρουτζ διαθέτει ένα υαλουργείο, το οποίο πάει καλά. Θα πήγαινε, όμως, ακόμα καλύτερα αν δεν είχε να αντιμετωπίζει κάθε φορά τον μισητό του επιχειρηματικό αντίπαλο, που ακούει στο όνομα Ρόμπαξ. Μάταια ο Ντόναλντ (ο οποίος εργάζεται στο μαγαζί του θείου του) προσπαθεί να τους συνετίσει και να ηρεμήσει κάπως τα πνεύματα. Εκείνοι, όποτε βρίσκουν ευκαιρία κονταροχτυπιούνται ανελέητα στον στίβο της αγοράς των γυαλιών. Αυτοί τους οι ομηρικοί καυγάδες δεν μπορούσαν να μην τραβήξουν την προσοχή του Δόγη, ο οποίος γεμάτος αγανάκτηση προτείνει έναν διαγωνισμό, προκειμένου να λήξει δια παντός όλος αυτός ο χαμός. Τους δίνει διορία μίας εβδομάδας, για να του φέρουν καινοτόμες ιδέες στον τομέα της οπτικής. Όποιος από τους δύο φέρει την καλύτερη, τότε το υαλουργείο του θα έχει αυτόματα αποκτήσει το μονοπώλιο! Ο αγώνας, λοιπόν, προβλέπεται αμφίρροπος. Μπορεί το συγκεκριμένο σενάριο να ξεκινάει κάπως παραπλανητικά (με την συνάντηση του Ντόναλντ με την Νταίζυ) και να είναι ενταγμένο σε διαφορετικό χρονολογικό πλαίσιο, εντούτοις δεν παύει να είναι ακόμα μία διαμάχη ανάμεσα στους δύο αιώνιους εχθρούς. Ο Ρόμπαξ αποδεικνύεται (γι΄ ακόμα μία φορά) ένας αδίστακτος και υπολογίσιμος villain, που δεν διστάζει να προβεί και στις πιο ακραίες ενέργειες, προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του. Ο Σκρουτζ, από την άλλη, μπορεί να έχει επιχειρηματικό μυαλό, αλλά εδώ τον βλέπουμε (πολλάκις) να εμπνέεται από τυχαία γεγονότα άλλων. Με λίγα λόγια αν δεν ήταν σύμμαχοί του ο Ντόναλντ κι ο Κύρος, θα τα είχε βρει μπαστούνια! Η πλοκή ήταν ικανοποιητική και μάλιστα περιέχει μερικές σκηνές αρκετά σκληρές για τον κόσμο της Disney (βλέπε τον εμπρησμό). Το φινάλε μού άρεσε, αν και δεν ήταν και τόσο δίκαιο για τον φουκαρά τον Ντόναλντ. Γενικά την βρήκα μία αξιόλογη δουλειά, αλλά σίγουρα έχουμε διαβάσει καλύτερες στο είδος της. Δεν χάνουμε, πάντως, τον χρόνο μας διαβάζοντάς την. Το σχέδιο κι εδώ χωλαίνει στους χαρακτήρες, την ώρα που στα τοπία έχει γίνει μία τίμια δουλειά. Θα το χαρακτήριζα, λοιπόν, μέτριο προς καλό.

Για όσους ενδιαφέρονται σήμερα επανακυκλοφορεί, με το Βήμα της Κυριακής, το εν λόγω κόμικ.

1., 2., 3. και 7. Διορθώθηκαν (αν και στο 1. δεν μου κάθονται καλά στο μάτι τα εξώφυλλα έτσι ) 4., 5. Θα πρέπει να ρωτήσω τους από πάνω, γιατί δεν έχω στοιχεία για να φτιάξω το νέο πινακάκι (αν υπάρχουν διαφορές στις πληροφορίες). Το δεύτερο σκέλος της 5. διορθώθηκε. 6. Όταν βρω χρόνο θα τα διορθώσω.

Αξιοπρεπέστατο! Απλά στο φόρουμ περνάμε "κανονικά" σκαναρίσματα κι όχι μέσω κινητού. Λόγω του μεγάλου μεγέθους (και μιας και δεν διαθέτουμε πολλοί Α3 σκάνερ), θα τα ανεβάσω στην βάση για να την έχουμε ενημερωμένη, αλλά θα αντικατασταθούν με την πρώτη ευκαιρία, όταν σκαναριστούν κανονικά. Και πάλι σ' ευχαριστώ για τον κόπο σου.

@ kujo79 Να ρωτήσω κάτι? Τα εξώφυλλα είναι σκαναρισμένα με σκάνερ ή από κινητό?

Μιας και το σκάνερ μου είναι μικρό και δεν χωράει αυτό το κτήνος, το μόνο που μπορώ να συνεισφέρω είναι την διαφήμιση του τρίτου τόμου, που θα κυκλοφορήσει την επόμενη Κυριακή.

Σου κάνω μούτρα επειδή δεν σου αρέσει ο Vicar!

Το πανέμορφο ημερολόγιο, λοιπόν, βρίσκεται κοντά μας.

"Είναι μία, μόνο μία, ονειρεμένη Φρουτοπία" μας τραγουδούσαν οι τίτλοι της ομότιτλης παιδικής σειράς με μαριονέτες, πίσω στο μακρινό 1985 και φαντάζομαι ότι τα περισσότερα παιδάκια της ηλικίας μου χάζευαν με τις ώρες τις περιπέτειες του δαιμόνιου δημοσιογράφου Πίκου Απίκου, αλλά και των ζαρζαβατικών και φρούτων στην πανέμορφη μυθική πόλη. Με το πέρασμα των χρόνων η Φρουτοπία απέκτησε δικαιολογημένα μεγάλη φήμη κι εκτός από την τηλεόραση, φρόντισε πρώτα να κατακτήσει και τον χώρο της Ένατης Τέχνης, καθώς κυκλοφόρησε σε πολλές εκδόσεις σε σενάριο του Ευγένιου Τριβιζά, (ο οποίος αποτελεί τον γεννήτορα) και του αείμνηστου Νίκου Μαρουλάκη, που είχε αναλάβει το καθήκον ν΄ αποτυπώσει εικαστικά το σενάριο στο χαρτί. Επίσης, η Φρουτοπία, ανέβηκε και σε μιούζικαλ, γνωρίζοντας παρόμοια επιτυχία. Με την αυγή του 2022, λοιπόν, ωρίμασε ο καιρός για να μεταφερθεί και σε ένα άλλο φορμάτ, αυτό του ημερολογίου. Στις 16/01, η εφημερίδα "Πρώτο Θέμα", στο Κυριακάτικο φύλλο της, φιλοξενεί ένα καλαίσθητο επιτραπέζιο, μηνιαίο ημερολόγιο, επιμελημένο από τον κορυφαίο «παραμυθά» της Ελλάδος κι όχι μόνο, τον Ευγένιο Τριβιζά. Η έκδοση είναι σκληρόδετη κι εξαιρετικά προσεγμένη, που θυμίζει έντονα (εξωτερικά) τα ημερολόγια του Αρκά, που βγαίνουν κάθε χρόνο. Το χαρτί είναι ματ, αλλά με μία καλή εκτύπωση, τολμώ να πω. Κάθε μήνας είναι αφιερωμένος σε ένα φρούτο ή λαχανικό, το οποίο κάνει την εμφάνισή του στην πρώτη σελίδα. Κάθε σελίδα περιέχει δύο ημέρες του μήνα, πλαισιωμένες από δύο με τρία καρέ Στο κάτω μέρος της κάθε σελίδας υπάρχει διαγραμμισμένος χώρος, ο οποίος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για σημειώσεις. Η δομή είναι τέτοια, που ουσιαστικά αφηγείται μία ιστορία με την μορφή στριπ κάθε μήνα, ενώ στην τελευταία σελίδα του μήνα, ο κάτοχος του ημερολογίου θα βρει διάφορες χρήσιμες πληροφορίες για την ιστορία της Φρουτοπίας. Τα φρούτα και τα λαχανικά που έχουν την τιμητική τους κάθε μήνα είναι τα εξής: Ιανουάριος -> Πορτοκάλι Φεβρουάριος -> Καρότο Μάρτιος -> Λεμόνι Απρίλιος -> Παντζάρι Μάιος -> Κουνουπίδι Ιούνιος -> Κρεμύδι Ιούλιος -> Μήλο Αύγουστος -> Καρπούζι Σεπτέμβριος -> Αχλάδι Οκτώβριος -> Σύκο Νοέμβριος -> Πατάτα Δεκέμβριος -> Ρόδι Όσον αφορά το εσωτερικό, ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί πιο πλήρες και πιο λεπτομερές! Όταν θα ανοίξουμε το τομάκι, λοιπόν, θα βρούμε την καθιερωμένη σελίδα που μας καλεί να εισάγουμε τα προσωπικά μας στοιχεία (όπως γίνεται σε όλες τις ατζέντες). Στην συνέχεια υπάρχει ένα αλφαβητικό εορτολόγιο, ένα μηνιαίο εορτολόγιο, ένα πλάνο για το 2022, για να μπούμε στο "ψητό" της υπόθεσης που αφορά την Φρουτοπία. Ξεκινάμε με μία σελίδα που έχει τίτλο "Το χρονικό της Θρυλικής Φρουτοπίας", η οποία πραγματοποιεί μία εισαγωγή για το που βρίσκεται η εν λόγω πόλη και τι έχει συμβεί εκεί. Έπειτα υπάρχει μία σελίδα που έχει τίτλο "Ποιος είναι ποιος στην Φρυτοπία", όπου πραγματοποιείται μία σύντομη εισαγωγή των βασικών χαρακτήρων, για να πάμε στους "Πρώτους διδάξαντες", οι οποίοι είναι μερικοί από τους διάσημους ηθοποιούς που δάνεισαν τις φωνές τους στην τηλεοπτική μεταφορά του κόμικ, παρέα με μία φωτογραφία τους και με μία μικρή αφιέρωση-εξομολόγηση για την σειρά. Στην συνέχεια θα ακολουθήσει το κυρίως μέρος του ημερολογίου (οι σελίδες με τους μήνες), το οποίο όταν ολοκληρώνεται, θα μας οδηγήσει σε μερικές καλαίσθητες διαφημίσεις των νεότερων έργων του Ευγένιου Τριβιζά ("Τα μαγικά μαξιλάρια", "Ο ταξιδιώτης και η μαργαρίτα", "Τα τρία μικρά χαμαιλεοντάκια", "Το αγόρι που ό,τι άγγιζε γινότανε γλυκό!", "Η τελευταία μαύρη γάτα", "Το κουδούνι του τρόμου", "Η εκδίκηση που ήρθε από το κρύο"), αλλά και του κόμικ "Φρουτοπία" από τις εκδόσεις "Χάρτινη Πόλη". Το ημερολόγιο θα ολοκληρωθεί με μία σελίδα για σημειώσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι το φωτογραφικό υλικό είναι παρμένο από το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης, τον κ.Κωνσταντίνο Ρήγο και το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών. Επίσης, την γραφιστική επιμέλεια την έχει ο κ.Σταύρος Αλεξανδράτος. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, όσοι είστε λάτρεις του Τριβιζά και της θρυλικής Φρουτοπίας του, σπεύστε να προμηθευτείτε το αντίτυπό σας ΤΩΡΑ. Για τους υπόλοιπους θα πρότεινα...να κάνουν το ίδιο! Το Ημερολόγιο «Φρουτοπία 2022» του Ευγένιου Τριβιζά έρχεται αυτή την Κυριακή στο Πρώτο Θέμα