Indian

Όμορφων εξώφυλλων συνέχεια για το αγαπητό μας περιοδικό, το οποίο στο 12ο τεύχος του τιμά τον Ελ Ζαμπάτο, έναν ήρωα που μας έρχεται από πολύ παλιά για να δώσει σύνταξη στον βασιλιά της ζούγκλας, τον Ταρζάν, και να αναλάβει δράση. Επίσης κι άλλοι χαρακτήρες μας αποχαιρετούν (δεν ξέρω βέβαια αν είναι μόνιμα) όπως ο Μάντυ Ρίλεϋ κι ο Κοκομπίλ. Από εκεί και πέρα, σε αυτά που θα πρέπει να εστιάσουμε είναι στην αυτοτελή ιστορία του Ξανθού Γίγαντα, καθώς επίσης και στην ολοκλήρωση της ιστορίας του Τζόνι Ρεντ. Γι’ ακόμα μία φορά, το περιοδικό, δικαιολογεί στο έπακρο τον πολυθεματικό του χαρακτήρα, χαρίζοντας στους αναγνώστες μία μεγάλη ποικιλία ιστοριών, αλλά κι ενημερώσεις για τον χώρο της 9ης (αλλά κι 7ης) Τέχνης. Στο editorial, ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, θα μας μιλήσει για διάφορα θέματα και δράσεις της εκδοτικής, με πιο σημαντικό, ίσως, την νέα έκδοση που αναμένουμε την 1η Οκτωβρίου και είναι οι “Μπαμπαδοϊστορίες” τού ταλαντούχου Νικόλα Στεφαδούρου (aka @Stef...). Και τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και για τα περιεχόμενα. “Μα τα χίλια…”: Κλασική μονοσέλιδη ιστορία του Βαγγέλη Σαΐτη, που περιγράφει με κωμικό τρόπο και με προσαρμογή στο σύμπαν του Μπλεκ, την κατάκτηση του πρωταθλήματος Αγγλίας από την Λίβερπουλ! Έξυπνο, εμπνευσμένο, επίκαιρο και κωμικό. “Κόμικς Νέα”: Στην στήλη των διεθνών νέων, ο Γαβριήλ Τομπαλίδης θα μας μιλήσει για πέντε νέα κόμικς που κυκλοφόρησαν στο εξωτερικό. Ο λόγος για το “Basketful of heads”, το “The low, low woods”, το manga “Keep your hands off Eizouken!”, το reboot του “Iron Man” και σε μία πρωτότυπη μίνι σειρά που αφορά τα Χελωνονιντζάκια κι έχει τίτλο “TMNT The last Ronin”. Από ελληνικά κόμικς, θα ενημερωθούμε για το εξαιρετικό “Οι όμηροι του Γκαίρλιτς” και για την μεγάλη επιστροφή της θρυλικής τετράδας στον “Μικρό Αρχηγό”. Και φυσικά μπορεί σε όλα τα κόμικς να γίνονται σύντομες αναφορές (λόγω μικρού χώρου), ο εύστοχος λόγος του Τομπαλίδης, όμως, δίνει τις απαραίτητες λεπτομέρειες στους αναγνώστες. Η στήλη θα κλείσει με μία μικρή εξομολόγηση από τα παιδικά χρόνια του Robert Kirkman και την πρώτη του επαφή με τα...ζόμπι! “Μπλεκ - Το βέλος των Ντελαγουέρ”: Ακόμα μία αυτοτελής ιστορία του Μπλεκ φιλοξενείται στο περιοδικό που φέρει το όνομά του. Στο σενάριο, ένα βέλος της, κατά τα άλλα φιλήσυχης φυλής των Ντελαγουέρ, καρφώνεται στην πόρτα της καλύβας του Καθηγητή Μυστήριου κι αυτό στέκεται αφορμή για τον Ξανθό Γίγαντα να αρχίσει τις έρευνες για τους λόγους αυτής της προειδοποίησης. Η ιστορία έχει μία ωραία υπόθεση, στην οποία αυτό που επικρατεί είναι το μυστήριο, το οποίο εξάπτει την περιέργεια των αναγνωστών. Η πλοκή ξεκινάει δυναμικά και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Το φινάλε με ικανοποίησε, αν και το βρήκα κάπως εύκολο συγγραφικά. Το σχέδιο προδίδει μεν την ηλικία του, αλλά πιστεύω ότι είναι αρκετά ταιριαστό. Γενικά, την βρήκα μία πολύ καλή ιστορία. “Λάργκο Γουίντς - Η παγίδα (Α’ μέρος)”: Νέο κεφάλαιο για τον νεόπλουτο μεγιστάνα, ο οποίος (μαζί με τους υπόλοιπους αξιωματούχους του group του) ετοιμάζεται για ένα μεγαλειώδες (τόσο σε σύλληψη, όσο και σε ποσό χρημάτων) επιχειρηματικό κόλπο, που θα του αποφέρει πολλά-πολλά εκατομμύρια! Με εξαίρεση τις μεγάλες και περίπλοκες οικονομο-λογιστικές αναλύσεις, η υπόλοιπη ιστορία είναι εξαιρετική. Η πλοκή ξεκινάει με ένα μοτίβο, όπου όλα φαίνεται να πηγαίνουν κατ’ ευχήν, για να στραβώσουν τα πάντα μόλις λίγες σελίδες μετά. Η παγίδα στήνεται δεξιοτεχνικά και η αγωνία εντείνεται δραματικά σε τέτοιο βαθμό, που αγχώθηκα τόσο, λες και ήμουν εγώ εκείνος που έχασε τα λεφτά. Το φινάλε του πρώτου μέρους μάς αφήνει σε καλό σημείο κι ανυπομονώ (όπως και οι περισσότεροι αναγνώστες) για την συνέχεια. Το σχέδιο, γι’ ακόμα μία φορά, είναι χάρμα οφθαλμών. “Συνέντευξη - Νίκος Κούρτης”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης θα κουβεντιάσει με έναν εικονογράφο, που δεν είχα την τιμή να γνωρίζω, ενώ θα έπρεπε. Ο λόγος για τον Νίκο Κούρτη, έναν δημιουργό με πλούσιο βιογραφικό, ο οποίος απάντησε σε ερωτήσεις για την καριέρα του, για την πρώτη ενασχόλησή του με τα κόμικς, αλλά και για την νέα του δουλειά (το "Berlin DC"). Μετά το πέρας της συνέντευξης, θα μας παραθέσει ένα ολοσέλιδο σκίτσο του Μπλεκ, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί άλλη φορά και θα συνεχίσει την προσφορά του με μία δισέλιδη ιστορία που κινείται ανάμεσα στον κόσμο των post apocalyptic σκηνικών με zombies και στην εικονική πραγματικότητα. Με μόνο δύο σελίδες στην διάθεσή του, προλαβαίνει να μετατρέψει την αρχική δράση σε ανατροπή. Πολύ καλό. Το ίδιο και το σχέδιο. “Τζόνι Ρεντ - Για την πατρίδα”: Πρόκειται για το κεφάλαιο που ολοκληρώνει την ιστορία. Ξεκινάει κατευθείαν από μία αγωνιώδη σκηνή, για να συνεχίσει με έναν μεγάλο συμβιβασμό που αναγκάζεται να κάνει ο πρωταγωνιστής, για να διατηρηθεί ακμαίο το ηθικό των Ρώσων στρατιωτών, απέναντι στον χειρότερο εχθρό τους, τον Χίτλερ. Ο αναγνώστης παρακολουθεί το ηθικό δίλημμα του Τζόνι Ρεντ, καθώς και τον θυμό του. Η πλοκή θα μας επαναφέρει στο σήμερα, όπου η αφήγηση τελειώνει, γίνεται μία εξιστόρηση στην πορεία των ζωών των υπολοίπων στρατιωτών και μία συγκινητική αναβίωση του θρυλικού Hurricane. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε η συγκεκριμένη ιστορία, καθώς και το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο κινείται. Το “σπάσιμο” σε πολλά μέρη, όμως, αφαίρεσε πολλούς πόντους από την απόλαυση, με έκανε και ξέχασα διάφορα σημαντικά στοιχεία του σεναρίου, καθώς επίσης και την συνοχή της πλοκής. Σίγουρα θα την διαβάσω πάλι στο μέλλον, ολόκληρη αυτή την φορά. Για το σχέδιο, δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο από αυτά που είπα στα προηγούμενα επεισόδια. “Στορμ - Η φόρμουλα της γενέσεως (Β’ μέρος)”: Το δεύτερο μέρος της ιστορίας μάς μεταφέρει σε ένα μέρος που έχει τεράστιες ομοιότητες με το Λονδίνο του 18 αιώνα, με τους φίλους μας να είναι διωκόμενοι πλέον. Η καταδίωξή τους έχει ενδιαφέρον, αλλά μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, ο συγγραφέας προσπαθεί, στα πλαίσια της σουρεαλιστικής οπτικής, να χωρέσει κυριολεκτικά ό,τι κατεβάσει το κεφάλι του. Πολλά (για να μην πω όλα) σημεία της πλοκής δεν βγάζουν νόημα κι απλά με έκαναν να ψάχνομαι για το πώς θα εξελιχθεί το φινάλε. Η αφήγηση στο τέλος, ήταν της ίδιας υφής και δεν με ικανοποίησε. Μεγάλο κρίμα, μιας και η ιστορίες του Στορμ ξεκίνησαν με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά στην πορεία εξελίχθηκαν σε...φιάσκο, τουλάχιστον για εμένα. Ελπίζω στην συνέχεια να αλλάξουν τα πράγματα. Το σχέδιο, είναι το μόνο που στέκεται εξαιρετικά και μου δίνει κουράγιο για να συνεχίζω να διαβάζω τις ιστορίες. “Ρετρό Νούμερο 1 - Γέλιο και χαρά”: Ο αγαπητός μας @Nikos Nikolaidis, σαν επαΐων στον χώρο των ρετρό περιοδικών κόμικς, θα μας παρουσιάσει, αυτή την φορά, ένα περιοδικό που μεσουράνησε στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ‘50, ‘60 και ‘70 κι έγραψε την δική του ιστορία στην πορεία των κόμικς στην χώρα μας. Ο λόγος για το θρυλικό “Γέλιο και χαρά”, ένα περιοδικό που εξασφάλισε τα δικαιώματα από μεγάλα κόμικς που ήταν δημοφιλέστατα στην Αμερική (όπως τα Disney, αλλά κι από άλλες εταιρείες) και τα παρουσίασε στην ελληνική εκδοχή τους, στο κοινό της εποχής. Θα παρατεθούν πολλές λεπτομέρειες για την πορεία του περιοδικού, αλλά και για τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους, το οποίο φιλοξένησε την εξαιρετική ιστορία “Ο Μίκυ εναντίον γιγαντιαίων μυρμηγκιών”. Για πολλοστή φορά οφείλουμε να δώσουμε θερμές ευχαριστίες στον κ. Νικολαϊδη για την εμπεριστατωμένη του έρευνα. “Αφιέρωμα - Ελ Ζαμπάτο”: Νέος χαρακτήρας στο περιοδικό κι όπως είναι φυσικό δεν θα μπορούσε πρώτα να μην γίνει ένα εκτενές αφιέρωμα σε αυτόν, από τον καθ’ ύλην αρμόδιο, Γαβριήλ Τομπαλίδη. Ο παλιός αναγνώστης θα θυμηθεί κι ο νέος θα μάθει για τον Ελ Ζαμπάτο, αλλά και τις ομοιότητες-διαφορές με τον άλλο θρυλικό ήρωα, τον Τρουένο. Ο Τομπαλίδης δεν θα επαναπαυτεί σε μία απλή αναφορά, αλλά θα υπεισέλθει σε λεπτομέρειες, ίσως άγνωστες στους περισσότερους. Σίγουρα θα πρέπει να διαβαστεί από όλους. “Ελ Ζαμπάτο - Σκλάβοι της Ρώμης (Α’ μέρος)”: Πρώτη επαφή μου με τον χαρακτήρα και μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Η ιστορία βασίζεται σε ένα χρονολογικό πλαίσιο που πάντα με συνάρπαζε, καθώς επίσης έχει πολλές ομοιότητες με τον θρυλικό “Σπάρτακο” ή ακόμα και στον “Μπεν Χουρ”. Η αλήθεια είναι ότι η πλοκή φανερώνει την ηλικία της. Μας βάζει απότομα στο κλίμα, χωρίς πρώτα να φροντίσει να κάνει μία σωστή αφήγηση. Επίσης, οι λάτρεις των σκηνών δράσης δεν θα έχουν κανένα παράπονο από αυτό το πρώτο μέρος. Η δράση είναι εντονότατη, και δεν αφήνει τον μύθο να αναπτυχθεί ομαλά. Άλλο ένα αρνητικό είναι ότι το, καθ’ ομολογία, πολύ όμορφο σχέδιο στριμώχνεται σε πολλά καρέ ανά σελίδα, ένα αποτέλεσμα που μοιάζει ζαλιστικό. Πέρα από αυτά τα αρνητικά, πάντως, την πρώτη μου γνωριμία με τον Ελ Ζαμπάτο, θα την χαρακτήριζα θετική και περιμένω και την συνέχεια για να σχηματίσω μία πιο ολοκληρωμένη άποψη. “The pop Corner”: Ο Μάνος Νομικός, πιστός κι εκείνος στο ραντεβού του, θα μας μιλήσει για το κόμικ της DC, με τίτλο “Mister Miracle”, για την σειρά “Dark”, η οποία έχει δημιουργήσει πολλούς πιστούς φίλους, αλλά κι “εχθρούς” και θα κάνει ένα εκτενές αφιέρωμα στην Αγκάθα Κρίστι και στην νέα ταινία του Κένεθ Μπράνα, που ενσαρκώνει γι’ ακόμα μία φορά, τον Ηρακλή Πουαρό, αυτή την φορά στο “Θάνατος στον Νείλο”. Όπως πάντα, ο κ.Νομικός, είναι εξαιρετικός. “Δικαστής Ντρεντ - Η ηχώ (Β’ μέρος)”: Η μάχη με τους ζωντανούς νεκρούς συνεχίζεται για τον Δικαστή Ντρεντ και την παρέα του. Στο δεύτερο αυτό μέρος, έχουμε ουσιαστικά μία μεγάλη σκηνή μάχης ανάμεσα στους ζώντες και στους νεκρούς, που φαίνεται ότι είναι πολύ σκληρά καρύδια για...να μείνουν πεθαμένοι! Στο φινάλε, μία θυσία πραγματοποιείται, η οποία φέρνει την τελική λύση, ενώ οι περιπέτειες του βλοσυρού Δικαστή συνεχίζονται και φαίνεται να μην έχουν τελειωμό. Προσωπικά, πέρα από την δράση, δεν μπορώ να πω ότι αποκόμισα και τις καλύτερες εντυπώσεις από την ιστορία αυτή. Γενικά δεν μου κάθεται καλά να βλέπω τον Ντρεντ σε τέτοιου είδους σενάρια. Προσωπικά, νομίζω ότι το σχέδιο (με τα όποια θέματά του) στέκεται καλύτερα από το σενάριο. “Δικαστής Ντρεντ - Το σάβανο (Α’ μέρος)”: Θα αλλάξουμε σκηνικό και θα δούμε τον Ντρεντ να είναι αιχμάλωτος και να ετοιμάζεται να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα για λογαριασμό κάποιων περίεργων πλασμάτων. Το σενάριο ξεκινάει απότομα και χωρίς πολλές λεπτομέρειες, χάνοντας, με αυτόν τον τρόπο, την συνοχή και την συνέχεια από την προηγούμενη ιστορία. Στην πορεία, όμως, μας δίνει μία πλοκή που είναι μεν τετριμμένη, αλλά είναι από αυτές που μου αρέσουν. Το φινάλε του πρώτου μέρους παύει την ιστορία με μία δυνατή σκηνή. Κι όπως όλα δείχνουν, για την συνέχεια μού μυρίζεται εξέγερση. Το σχέδιο το βρήκα ρεαλιστικό και σίγουρα πιο φωτεινό από την προηγούμενη ιστορία. “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Σίγουρα αυτό το συναίσθημα που επικρατεί στο συγκεκριμένο και σύντομο επεισόδιο, είναι η αγωνία, αλλά και η περιέργεια για το πώς τα μαγικά παπούτσια θα επιστρέψουν στα χέρια (ή μάλλον στα πόδια) του νέου τους ιδιοκτήτη. Από εκεί και πέρα, δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί περαιτέρω, καθώς μέσα σε δύο σελίδες τι μπορούμε να περιμένουμε? Από τον εικαστικό τομέα δεν έχω μεγάλο παράπονο, πάντα με κάποια έκπτωση, λόγω της ηλικίας του κόμικ. “Το παιδί-πάνθηρας”: Το δισέλιδο αυτού του μήνα ξεκινάει με μία δυνατή σκηνή δράσης και συνεχίζει το ίδιο έντονα, με τον πρωταγωνιστή να προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του. Στο πλευρό του θα έχει και δύο πάνθηρες, που αναλαμβάνουν να τον βοηθήσουν, λόγω...αίματος! Πολύ καλή εξέλιξη, που ουσιαστικά ολοκληρώνει την συγκεκριμένη ιστορία. Μοναδική ένστασή μου, το φινάλε, το οποίο δεν θα το ήθελα τόσο βιαστικό. Για το σχέδιο δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Σε γενικές γραμμές, μου αρέσει.

Κι εγώ δεν το έχω ξεκινήσει ακόμα! Μακάρι, κάποια στιγμή, να βγει σε επίτομο να το διαβάσω μαζεμένο.

Μία ιστορία που έχει κερδίσει τον θαυμασμό πολλών από το φόρουμ κι ανυπομονούσαμε να την διαβάσουμε, κάνει επιτέλους την εμφάνισή της στο αγαπημένο μας περιοδικό, αποδεικνύοντας ότι οι υπεύθυνοι έχουν ρίξει το βάρος της φροντίδας τους στο Μίκυ Μάους. Ο λόγος για την ιστορία “Το τραγούδι της αλμυρής θάλασσας”. Η ιστορία μάς πηγαίνει στον Ειρηνικό ωκεανό, όπου βλέπουμε ένα ασυνήθιστο γεγονός. Ο Μίκυ Μαλτέζε, ένας καπετάνιος που έχει χάσει το σκάφος του, είναι συνάδελφος με τον Μαύρο Πητ, ο οποίος τον φιλοξενεί στο δικό του σκάφος. Και οι δύο δουλεύουν για τον Μαύρο Χιτώνα, έναν μυστηριώδη τύπο, που φαίνεται να είναι ο φόβος κι ο τρόμος σ’ εκείνα τα νερά. Οι δύο καπετάνιοι, λοιπόν, δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις. Συν τοις άλλοις, ο Πητ έχει κρατήσει σαν όμηρο την Μίννι Κράους, μία δεσποινίδα που φέρεται να είναι κόρη ενός πλούσιου εφοπλιστή. Σε αυτή την ιδιότυπη συντροφιά, βρίσκεται κι ο Γκούφυ, ένας Μαορί, που δουλεύει σαν θερμαστής στο σκάφος του Πητ. Μετά από πολλά περιστατικά που θα τους συμβούν, ο Μίκυ, ο Γκούφυ και η Μίννι, θα δημιουργήσουν μία περίεργη φιλία και θα κληθούν να αντιμετωπίσουν πολλούς κινδύνους. Πρόκειται για μία ιστορία που από την αρχή φάνηκε ότι δικαιολογεί τις καλές κριτικές που της έχουν γίνει. Η σκηνοθεσία και η εναλλαγή των σκηνών γίνονται αριστοτεχνικά και πολλές ήταν οι στιγμές που νόμιζα ότι διάβαζα μυθιστόρημα. Έξυπνη προσθήκη η αφήγηση των γεγονότων από τον ομιλούντα ωκεανό, όπως και στην πρωτότυπη ιστορία. Αν και είναι πάντα ρηξικέλευθο το στοίχημα να μεταφερθεί ένα κλασικό έργο στα λημέρια της Disney, φαίνεται να έχει γίνει με σεβασμό προς την φήμη του μεγάλου Hugo Pratt. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Έτσι, ο αναγνώστης που έχει διαβάσει την διάσημη "Μπαλάντα" θα βρει πολλές ομοιότητες κι αναφορές στην ιστορία αυτή, εννοείται βέβαια προσαρμοσμένες στο ανήλικο αναγνωστικό κοινό. Η πλοκή μεταφέρει το σκηνικό από την θάλασσα, στην στεριά και πάλι στην θάλασσα. Ο ρυθμός της χαρακτηρίζεται από δράση, ανατροπές και γρήγορο τέμπο, χωρίς όμως να κουράζει, ούτε στο ελάχιστο, τον αναγνώστη. Το φινάλε τού πρώτου μέρους, υπόσχεται μία καινούργια “πίστα”, μεταφέροντάς μας σε άλλη τοποθεσία, κι εύχομαι να είναι το ίδιο καλό. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε το σχεδιαστικό στυλ του βετεράνου Giorgio Cavazzano. Εδώ, όμως, έχω την εντύπωση ότι είναι ένα κλικ (ίσως και δύο) καλύτερο από τον μέσο όρο. Συμβάλλει στην απόδοση της εποχής, ενώ τα καρέ είναι γεμάτα, αλλά δεν κουράζουν το μάτι. Πολύ καλό βρήκα και τον χρωματισμό. Στην επόμενη ιστορία του τεύχους, ο κλήρος έπεσε στον Τζιμ τον τρομερό να γίνει “Ένας ορεσίβιος στην θάλασσα”. Όλα ξεκίνησαν από μία κονσερβοποιία ζαρζαβατικών, η οποία έχει διεξάγει έναν διαγωνισμό. Οι υπεύθυνοι έχουν τοποθετήσει έναν πομπό GPS σε μία κονσέρβα κι ο τυχερός κάτοχός της θα κερδίσει μερικές ημέρες ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης σε ένα πολυτελές καλοκαιρινό θέρετρο, κάνοντας παράλληλα και διαφήμιση στην εταιρία. Ο Τζιμ, λοιπόν, έχει την τυχερή κονσέρβα κι έτσι θα είναι αυτός που θα απολαύσει την θάλασσα, φεύγοντας για πρώτη φορά μακριά από τον λόφο του ορεσίβιου. Μαζί του θα πάρει και την οικογένειά του, οι οποία αποτελείται από τα οικόσιτα ζώα της φάρμας του. Όπως είναι, λοιπόν, φυσικό, ο άξεστος φίλος μας και η κουστωδία του θα προκαλέσουν την απόλυτη καταστροφή και θα διαταράξουν την ηρεμία των υπόλοιπων παραθεριστών. Η συνέχεια στα τεύχη σας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο σενάριο, που μεταφέρει τον βασικό πρωταγωνιστή έξω από τα γνωστά του λημέρια, ένα γεγονός σχετικά σπάνιο. Ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία κάπως μουδιασμένα κι ο λόγος είναι ότι δεν είμαι τόσο φίλος με τον ήρωα. Μετά από μερικές σελίδες, όμως, μου κίνησε το ενδιαφέρον κι άρχισε να μου αρέσει. Στην πορεία, όμως, έκανε κοιλιά, για να φτάσουμε προς το τέλος, όπου η απογοήτευσή μου ήταν εμφανής. Η πλοκή χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο βλέπουμε τον Τζιμ να κερδίζει το έπαθλο και να πηγαίνει στο θέρετρο, ενώ στο δεύτερο κάνει την εμφάνισή του ο Ζιζάνης (μαζί με τον Φέθρυ) και ουσιαστικά φαίνεται να έχουμε μία διαφορετική υπόθεση. Παραδέχομαι ότι μερικά γκαγκ βγάζουν γέλιο (ο Τσιμπούρης “πέταγε” μερικές εύστοχες ατάκες), αλλά γενικά η ιστορία είχε πολλές “άνοστες” σκηνές. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο. Γενικά θα ήθελα η ιστορία να ασχοληθεί μόνο με τον Τζιμ και να μην επεκταθεί σε τόσες σελίδες. Διαβάστηκε σχετικά ευχάριστα, αλλά δεν μ’ εντυπωσίασε. Σχεδιαστικά, με εξαίρεση την απόδοση των χαρακτήρων, έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα, με ένα εξίσου καλό χρώμα. “Ο μυστηριώδης ξένος” θα μας μεταφέρει στο Παπιοχώρι (του σήμερα) κι ένα μυστήριο θα κάνει την εμφάνισή του. Ο Ντόναλντ, με την ευκαιρία των διακοπών των ανιψιών του με τους Μικρούς Εξερευνητές, έχει επισκεφτεί την Γιαγιά Ντακ και την βοηθάει να μεταφέρει τα προϊόντα της στους πελάτες. Επίσης, πρέπει να πάει το τρακτέρ της για επισκευή. Εκείνες τις ημέρες, ένας μυστηριώδης ξένος έχει κάνει την εμφάνισή του στο Παπιοχώρι και δείχνει πολύ αντικοινωνικός κι αγενής. Αυτή του η επίσκεψη, συμπίπτει με μερικά περίεργα περιστατικά που συμβαίνουν στην περιοχή. Ένας αχυρώνας παραδίδεται στις φλόγες, μία διάσημη κολοκύθα καταστρέφεται και μία ανεξήγητη κλοπή γίνεται στο αστυνομικό τμήμα του χωριού. Όπως είναι φυσικό, όλες οι υποψίες στρέφονται εναντίον του ξένου και οι έρευνες θα ξεκινήσουν. Κι ενώ όλοι θα δούνε το ζήτημα με ψυχραιμία, η οξυδέρκεια της Ελβίρας θα δώσει την λύση. Από τις πολύ ωραίες ιστορίες από το Παπιοχώρι, που έχω διαβάσει. Το σενάριο πατάει στα βήματα ενός μυστηρίου καλής ποιότητας, είναι προσεγμένο και στήνει έξυπνα τις σκηνές, ώστε να κρυφτεί ο ένοχος και τα σχέδιά του, τουλάχιστον μέχρι το φινάλε. Σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, η περιέργειά μου μεγάλωνε, ενώ ακόμα και το φινάλε με γοήτευσε. Η Γιαγιά Ντακ, μπορεί κάλλιστα να ανταγωνιστεί τον Μίκυ στο αστυνομικό δαιμόνιο! Γενικά, μου άρεσε πολύ η συγκεκριμένη ιστορία. Για το σχέδιο ισχύει ό,τι έγραψα και για την προηγούμενη ιστορία. Ειδικά μερικά καρέ που περιέγραφαν το αγρόκτημα ήταν πανέμορφα. Για την συνέχεια ο Λούλης κι ο Φέθρυ θα χρειαστούν “Μαθήματα διαχείρισης επιχειρήσεων”. Οι δύο φίλοι συνεργάζονται για να στήσουν μία επικερδή επιχείρηση που θα παράγει συσκευές που θα καθαρίζουν αυτόματα παπάγιες ( ), αλλά δυστυχώς οι τράπεζες, στις οποίες απευθύνθηκαν για να τους χορηγήσουν δάνειο, ήταν εντελώς αρνητικές. Κατέληξαν, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τους λείπει ένα business plan κι ότι δεν είναι καλοί στις επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις. Έτσι, ο Φέθρυ ρίχνει την ιδέα να επισκεφτούν τον καθ ύλην αρμόδιο σε τέτοια ζητήματα, που δεν είναι άλλος από τον θείο Σκρουτζ. Κι ενώ περίμεναν να τους πετάξει έξω με τις κλωτσιές, εκείνος τους δέχεται με έναν ανεξήγητα εγκάρδιο στυλ και δέχεται να τους βοηθήσει με τον τρόπο του. Πιο συγκεκριμένα, διαθέτει μία αλυσίδα εστιατορίων κι ένα από αυτά βρίσκεται σε μία απομακρυσμένη περιοχή και είναι εγκαταλελειμμένο. Τους προτείνει, λοιπόν, να το αναλάβουν εκείνοι, πιο πολύ για να τους κρατήσει μακριά από το θησαυροφυλάκιο. Έτσι οι δύο τους θα γίνουν φερέλπιδες επιχειρηματίες και θα καταλάβουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα που κρύβουν αυτές οι δουλειές. Θα καταφέρουν, άραγε, να τα φέρουν εις πέρας? Διαβάζω “Λούλης” και “Φέθρυ” στον τίτλο της ιστορίας κι ένα αίσθημα απογοήτευσης άρχισε να με κατακλύζει. Σύντομα, όμως, άλλαξα γνώμη. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που στηρίζεται σε μία ευφυή ιδέα και προσφέρει αρκετές καλές σκηνές. Η πλοκή, αν και είχε να διαχειριστεί δύο υπερβολικούς, σε συμπεριφορά, χαρακτήρες, παρόλα αυτά τους κοσμεί με λογικές αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να μην κυλάει μόνο με χιούμορ κι ακραίες συμπεριφορές. Εντύπωση μού έκανε ο Λούλης, τον οποίο και βλέπουμε χωρίς το έτερον επιχειρηματικό του ήμισυ, την Τζένυ δηλαδή. Η κατάληξη στο φινάλε δίνει, δικαιολογημένα, όλα τα credits στους δύο πρωταγωνιστές, ενώ μας κάνει να δυσανασχετούμε για την τελική απόφαση του Λιμνουπολίτη μεγιστάνα. Εν κατακλείδι, αν υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες ιστορίες, θα ήθελα να τις διαβάσω. Το σχέδιο ήταν πολύ πιο καρτουνίστικο για τα γούστα μου. Τα “Σπορ” αυτή την εβδομάδα θα κάνουν ορθοπεταλιά και θα μας πουν δύο λόγια για την “Ποδηλασία”. Πρόκειται για ένα χόμπυ που έχει δημιουργήσει πολλούς και πιστούς οπαδούς σε όλη την υφήλιο. Ένας τέτοιος οπαδός ήμουν κι εγώ στα νιάτα μου, αν και τώρα έχω ασχοληθεί πιο πολύ με την καριέρα μου και το έχω παρατήσει! Οι αγαπημένοι μας φίλοι από το σύμπαν των Ντακ, λοιπόν, θα συμβάλλουν ώστε να ενημερωθούν οι αναγνώστες για την πορεία αυτού του οικολογικού δίτροχου, καθώς και τα οφέλη που αποκομίζουμε με την χρήση του. Και φυσικά, αυτή η συμβολή θα πραγματοποιηθεί με το αντίστοιχο χιούμορ. Ακόμα μία ιστορία της συμπαθητικής σειράς ήρθε στο περιοδικό κι ασχολήθηκε με ένα δημοφιλές μέσο. Τα δεδομένα που παρουσιάζει ανήκουν περισσότερο στην σφαίρα του ρομαντισμού και ουσιαστικά δεν μας παραθέτει κάποια πληροφορία που να μας είναι άγνωστη. Η πλοκή δεν είχε μεγάλες στιγμές, αλλά υπήρχαν μερικά εύστοχα γκαγκ που με διασκέδασαν. Γενικά είναι μία ευχάριστη ιστορία, έχει επιλέξει ένα αγαπημένο άθλημα, αλλά δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο και παραφορτωμένο. Το τεύχος θα τελειώσει, όπως μας συνηθίζει τις τελευταίες εβδομάδες, δηλαδή με μία σύντομη ιστορία της σειράς “Μυστικός Πράκτωρ Ντόναλντ Ντακ”. Ο τίτλος της? “Παγίδα στον διευθυντή”. Κεντρικός πρωταγωνιστής, αυτή την φορά, είναι ο Τζέησον Εξφάιλ, ο Διευθυντής της μυστικής οργάνωσης, ο οποίος μία βραδιά που βρισκόταν στο σπίτι του και χαλάρωνε, δέχεται επίθεση από μερικούς μασκοφόρους κατασκόπους. Η υπηρεσία, για λόγους ασφαλείας, έχει διαγράψει την μνήμη του, υπό τον φόβο διαρροών. Το κακό, όμως, είναι ότι μέσα σε όλα τα “δεδομένα” που έχουν διαγραφεί από το μυαλό του, είναι και η στρατιωτική του εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να στέκεται δύσκολο να αντιμετωπίσει τους εισβολείς. Πώς θα καταφέρει να ανταπεξέλθει μέχρι να έρθουν οι δικοί του για να τον σώσουν? Συμπαθητικό σενάριο, από εκείνα που έχουμε συνηθίσει πλέον να βλέπουμε τώρα τελευταία. Θα επιμείνω, φυσικά, ότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ούτε κατά διάνοια τις “μεγάλες” ιστορίες της σειράς, αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Ο βασικός πρωταγωνιστής στην συγκεκριμένη ιστορία, φαίνεται αρκετά δυναμικός. Η πλοκή συνεχίζει να χρησιμοποιεί γρήγορο τέμπο και σκηνές δράσης, από το πρώτο κιόλας καρέ. Το φινάλε, όμως, το βρήκα επίπεδο κι εύκολο, σε σχέση με την υπόλοιπη πλοκή. Θα το ήθελα περισσότερο ευρηματικό. Όπως και να έχει, πάντως, μου άρεσε στο σύνολό της. Το σχέδιο το βρήκα σύγχρονο (με την καλή έννοια του όρου). Μου άρεσε, αλλά πιο πολύ με γοήτευσε ο ζωντανός και “κομπιουτερίστικος” χρωματισμός.

Όπως όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, έτσι και η συγκεκριμένη σειρά του "Μαύρου Κεραυνού", φτάνει στο τελευταίο της επεισόδιο, με μία ιστορία που φέρει τον (περίεργο) τίτλο "Η κυριαρχία του Ουμιμπόζου". Το προηγούμενο μέρος μάς είχε αφήσει επάνω σε μία μεγάλη επίθεση, που πραγματοποιεί ο Μαύρος Κεραυνός και τα ρομπότ του κι ο οποίος προτίθεται να ολοκληρώσει το σατανικό του σχέδιο για παγκόσμια κυριαρχία. Η πόλη έχει δημιουργήσει ένα ενεργειακό τείχος γύρω της, αλλά τελικά οι μηχανές καταφέρνουν να εισβάλουν στο εσωτερικό της. Ο Μίκυ, παρέα με τον πιστό του φίλο, τον Ζίππο, και την υπόλοιπη ομάδα που έχει σχηματιστεί, θα προσπαθήσουν να αναχαιτίσουν την δυνάμεις του εχθρού, να καταστρέψουν τον τεράστιο Ουμιμπόζου και να σώσουν τον Καθηγητή Νόμπουο από τα δίχτυα των κακών. Πολλή και δύσκολη δουλειά, αν αναλογιστούμε τις δυνατότητες που έχουν οι φίλοι μας, την ίδια ώρα που όλο το Πολεμικό Ναυτικό της πόλης, είναι εξουδετερωμένο. Εκτός, όμως, από τους τρομερούς κινδύνους που ενέχει η συγκεκριμένη αποστολή, ο Μίκυ και οι υπόλοιποι θα βρεθούν σε μία μεγάλη εξομολόγηση, που φαίνεται ότι αλλάζει για λίγο τις ισορροπίες όσον αφορά το ποιος είναι ο κακός και ποιος ο...λιγότερο! Κανένα παράπονο, λοιπόν, κι από το τελευταίο μέρος. Η ιστορία θα κλείσει με μία σφοδρή μονομαχία, την οποία απόλαυσα, ενώ δεν θα σταματήσει να εξελίσσει και να εμπλουτίζει τον μύθο, ακόμα και σε αυτό το τελευταίο μέρος. Όμορφο το plot twist, όσον αφορά την παγίδα του "κακού", γεγονός που εκμυστηρεύεται στον αναγνώστη τον λόγο που η σειρά είχε τον τίτλο "Νέμεση"! Ο χαρακτήρας του Μίκυ ήταν στο στοιχείο του, αλλά περισσότερο εδώ δούλεψε το ομαδικό πνεύμα που πήρε καίριες κι ευφυείς αποφάσεις. Το ίδιο ικανοποιητικό ήταν και το φινάλε, το οποίο δεν θα μπορούσε να αφήσει μεγαλύτερη υπόσχεση για μία επόμενη ιστορία. Εν κατακλείδι, μακάρι να βλέπουμε συχνά τέτοιες δουλειές στο αγαπημένο μας περιοδικό (γιατί από τα υπόλοιπα δεν το βλέπω ). Το σχέδιο περιγράφει αξιόλογα το σενάριο κι ενισχύει το Sci-Fi στοιχείο. Ο Σκρουτζ κι ο Ρόμπαξ θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών, στην ιστορία "Τα ηφαίστεια που ήρθαν από το κρύο". Η Λιμνούπολη έχει μετατραπεί σε ένα σωστό καμίνι κι όλοι οι πολίτες ψάχνουν ν' απολαύσουν μερικές στιγμές δροσιάς. Την ίδια ώρα, ο Ρόμπαξ χρηματοδοτεί μία ερευνητική αποστολή στο διάστημα και πιο συγκεκριμένα την έρευνα του πλανήτη Παγετρόνιο-Χ, ένα μέρος που φαίνεται ότι είναι δημιουργημένο από αιώνιους πάγους. Φτάνοντας εκεί το διαστημόπλοιο, τους περιμένει μία έκπληξη. Στον παγωμένο πλανήτη βρίσκονται ήδη οι Ντακ κι ο Κύρος, με επικεφαλής φυσικά τον θείο Σκρουτζ! Οι φίλοι μας έφτασαν πρώτοι εκεί και μάλιστα με άδεια εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου. Αφού ο Ρόμπαξ φεύγει με την ουρά στα σκέλια και το καπέλο ανάμεσα στα δόντια, ο Ντόναλντ γλιστράει και γκρεμοτσακίζεται, αποκαλύπτοντας μερικά περίεργα μίνι ηφαίστεια, τα οποία έχουν την ιδιότητα να βγάζουν παγωμένο αέρα, όταν κάποιος ρίξει λίγο νερό επάνω στον κρατήρα τους. Το επιχειρηματικό μυαλό του Σκρουτζ παίρνει αμέσως στροφές και σκέφτεται να μεταφέρει τα ηφαίστεια στην Λιμνούπολη για να τα πουλήσει στους καψομένους κατοίκους. Έτσι και γίνεται, λοιπόν, κι όλα φαίνεται να πηγαίνουν κατ' ευχήν, μέχρι την στιγμή που ο Ρόμπαξ θα εντοπίσει ένα σημαντικό πρόβλημα. Θα καταφέρει να πείσει τους υπόλοιπους για την επερχόμενη απειλή? Η αλήθεια είναι ότι με το που άρχισα να διαβάζω ένα σενάριο που περιέχει ηφαίστεια μπονσάι, μου ήρθε η πικρή γεύση της απογοήτευσης στο στόμα. Η πλοκή, όμως, φρόντισε να με κάνει να αλλάξω γνώμη και ειδικότερα από τις ενέργειες του Ρόμπαξ και μετά. Γενικότερα η ιστορία έβγαζε μία παιδικότητα, αλλά αυτό που εκτίμησα ήταν η πρωτοτυπία στον χαρακτήρα και στις κινήσεις του μισητού αντιπάλου του Σκρουτζ! Οι συνεργασίες που αναπτύσσονται στο φινάλε εκτός από το ότι είναι ικανές να μας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα, δίνουν κι ένα έξυπνο αποτέλεσμα. Δεν την θεωρώ άριστη ιστορία, αλλά στον τομέα της πρωτοτυπίας τής βγάζω το καπέλο! Το σχέδιο ήταν αρκετά αφηρημένο και με πολλά στοιχεία της Ιταλικής σχολής. Δεν με ικανοποίησε όσο θα ήθελα. Κι ερχόμαστε σε πιο επίγεια θέματα, με τον Ντόναλντ να προσπαθεί να μας μεταλαμπαδεύσει την "Τέχνη της στάθμευσης". Το κυκλοφοριακό χάος φαίνεται να έχει καταλάβει και την Λιμνούπολη. Ο κάθε πολίτης έχει και το δικό του αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα η ζωή στους δρόμους να γίνεται αφόρητη. Τεράστιο μποτιλιάρισμα, μεγάλη ηχορύπανση και φυσικά το μεγαλύτερο πρόβλημα που μαστίζει τις νεότερες γενιές των οδηγών, που δεν είναι άλλο από το παρκάρισμα. Με τόσα πολλά τροχοφόρα, λοιπόν, είναι πολύ δύσκολο (έως αδύνατο) να βρεθεί θέση για στάθμευση. Την ίδια ώρα ο Ντόναλντ έχει προσληφθεί σαν οδηγός φορτηγού στην μεταφορική εταιρία του θείου Σκρουτζ και σημειώνει σημαντικές επιτυχίες, όσον αφορά τους χρόνους παράδοσης των εμπορευμάτων. Εκεί που είναι πραγματικό ταλέντο, όμως, είναι στο παρκάρισμα. Ο θείος του είναι πολύ ευχαριστημένος με τις επιδόσεις του, αλλά όπως είναι αναμενόμενο, ούτε να ακούσει για αύξηση. Τα τρία ανιψάκια, τότε, κατεβάζουν μία πανέξυπνη ιδέα. Μιας κι ο Ντόναλντ είναι επαΐων στο παρκάρισμα, θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο που να περιέχει όλα τα μυστικά της σωστής στάθμευσης και να το εκδώσει ο Σκρουτζ. Έτσι κι ο ένας θα αβγατίσει την περιουσία του, κι ο άλλος θα καταφέρει να πάρει ένα είδος αύξησης. Το πολυπόθητο βιβλίο βγαίνει, λοιπόν, (αλλά όχι από τον εκδοτικό οίκο Μαν Ντακ) κι όπως ήταν φυσικό, πωλείται σαν ζεστό ψωμάκι. Όλοι οι οδηγοί, έμπειροι κι άπειροι, το προμηθεύονται και μετατρέπονται σε μετρ της στάθμευσης. Όλα καλά λοιπόν. Ή μήπως όχι? Μιλάμε για ένα σενάριο που είναι παρμένο από το δεύτερο ράφι, αλλά διαβάστηκε ευχάριστα και με ενδιαφέρον. Η πλοκή χωρίζεται σε αρκετά μέρη, με το πρώτο να είναι μία σειρά από χιουμοριστικά γκαγκ που σατιρίζουν το ζήτημα της έλλειψης χώρων στάθμευσης και περνούν βασικά μηνύματα οικολογίας. Θα συνεχίσει η "γνωριμία" μας με τον Ντόναλντ και την νέα του δουλειά, για να περάσουμε, από εκεί και πέρα, στην έκδοση του βιβλίου και των προβλημάτων που δημιουργούνται. Ο Ντόναλντ, γι' ακόμα μία φορά, χαρακτηρίζεται από "εύθραυστη δεξιοτεχνία" η οποία του επιστρέφει σαν μπούμερανγκ κατακέφαλα, χωρίς όμως να φταίει εκείνος. Την τελευταία σελίδα του φινάλε την βρήκα κάπως υπερβολική. Καταλαβαίνω ότι είναι μόδα να την πληρώνει πάντα ο Ντόναλντ, αλλά να βγαίνει και κάποια λογική από αυτό. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο κι αυτό με πάσα επιείκεια. Ο Γκούφυ θα είναι ο πρωταγωνιστής στην επόμενη ιστορία του τεύχους, ο οποίος φαίνεται να έχει ανοίξει δουλειές στον κήπο του σπιτιού του. Ο φίλος του, ο Μίκυ, τον επισκέπτεται και διαπιστώνει ότι έχει σκάψει έναν τεράστιο λάκκο στον κήπο του. Όταν τον ρώτησε για ποιον λόγο το έκανε, του εκμυστηρεύτηκε ότι θέλει να φτιάξει μία "Πισίνα", μιας κι αυτό ήταν το όνειρό του από μικρός. Φαίνεται, όμως, ότι δεν διαθέτει ούτε την τεχνική, αλλά ούτε και την...λογική για να πραγματοποιήσει αυτό του το όνειρο και το σημαντικότερο είναι ότι νιώθει πως δεν χρειάζεται την βοήθεια του Μίκυ για να τα καταφέρει. Άραγε ποια θα είναι η κατάληξη? Θα φτιάξει ο φίλος μας την πισίνα των ονείρων του ή τα γεγονότα θα πάρουν μία πιο απρόβλεπτη τροπή? Μιλάμε για ένα σενάριο που προσωπικά δεν ξεπερνάει την μετριότητα. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής βρίσκεται στο στοιχείο του (αυτό της αφέλειας), την ίδια ώρα που η υπόθεση είναι απλή και σύντομη. Η πλοκή αποτελείται από μικρά γκαγκ, που αναδεικνύουν την λογική του πρωταγωνιστή, δεν προκαλούν γέλιο, παρά ίσως μόνο ένα ελαφρύ μειδίαμα. Το φινάλε κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την υπόλοιπη πλοκή και δεν μ' εντυπωσίασε. Γενικά είναι μία ιστορία που θα προσπεράσω. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν το βρήκα κακό. Στην ιστορία "Ο άθραυστος κουμπαράς" βρισκόμαστε στο σπίτι του Ντόναλντ, όπου ο φίλος μας ελέγχει τους λογαριασμούς του μήνα και φαίνεται ότι θα έχει μεγάλες δυσκολίες για την πληρωμή τους κι αυτό γιατί απλά τα κουκιά δεν φτάνουν! Μιας και λείπουν τα τρία του ανιψάκια, αποφασίζει να προβεί στο απονενοημένο διάβημα, που δεν είναι άλλο από το να σπάσει τον κουμπαρά-γουρουνάκι τους για να δανειστεί προσωρινά τις οικονομίες τους. Παίρνει, λοιπόν, το σφυρί και ρίχνει μία δυνατή στον κουμπαρά. Με μεγάλη του έκπληξη, όμως, διαπιστώνει ότι ο κουμπαράς δεν έχει πάθει την παραμικρή γρατζουνιά! Τότε είναι που το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο παίρνει φωτιά και τα νεύρα του φουντώνουν, στην προσπάθειά του να καταστρέψει το γλυκύτατο "γουρουνάκι". Τελικά θα καταφέρει να καταστρέψει τον κουμπαρά και ποιος είναι ο λόγος που είναι τόσο άθραυστος? Ακόμα μία μέτρια ιστορία κοσμεί το τεύχος, με ένα σύντομο σενάριο. Η πλοκή περιέχει γκαγκ που θυμίζουν παλιά cartoons και βλέπουμε έναν Ντόναλντ να την πατάει συνέχεια. Μέσα σε όλα, πάντως, καταφέρνει να κινήσει την περιέργεια του αναγνώστη για την συνέχεια και την κατάληξη της ιστορίας, στην οποία βρίσκεται και η λύση του μυστηρίου. Μία λύση που βγάζει γέλιο και ικανοποιεί. Σχεδιαστικά η ιστορία βγάζει έναν ρεαλισμό και δυναμισμό, αλλά η απόδοση των χαρακτήρων δεν ξεπερνούσε τα μέτρια επίπεδα. Και τώρα ήρθε η ώρα για το εβδομαδιαίο ραντεβού μας με τον κόσμο των "Σπορ", με τον θεμέλιο λίθο και τον πρόγονο όλων των αθλημάτων που είναι η "Άσκηση & Γυμναστική". Η περιγραφή του εν λόγω αθλήματος (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) ξεκινάει από την αρχαιότητα και τις δυσκολίες που είχαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης για να διεκπεραιώσουν τις ημερήσιες δουλειές, καθώς και η αναγκαιότητα που υπήρχε για χειρωνακτική εργασία. Στην συνέχεια θα ακολουθήσει η περιγραφή της σημασίας της άσκησης στην καθημερινότητά μας, μιας και η εποχή που διανύουμε προσφέρεται για καθιστική ζωή, ενώ θα μας μιλήσει και για τους τρόπους που μπορεί να ασκηθεί κάποιος. Και φυσικά δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές "εικονοποιούνται" με την συνδρομή των διαφόρων χαρακτήρων από την Λιμνούπολη. Ακόμα ένα σενάριο της συγκεκριμένης σειράς, που αυτή την φορά περιγράφει ένα σχετικά δύσκολο άθλημα, μιας και ουσιαστικά δεν πρόκειται για κάτι επίσημο που έχει κανόνες, αλλά είναι περισσότερο χρήσιμο για την προσωπική μας ευεξία και υγεία. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω ότι καταφέρνει με τίμιο τρόπο να πετύχει τον σκοπό του. Τα γκαγκ περιορίζονται συνήθως στο ένα καρέ, ενώ το χιούμορ είναι διακριτικό. Δεν απουσιάζει, αλλά δεν μας κάνει να κρατάμε τις κοιλιές μας από τα γέλια. Γενικά, είναι μία ιστορία που κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με τις υπόλοιπες της σειράς, χωρίς να ξεχωρίζει. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Μία νέα σειρά με μονοσέλιδες ιστορίες, κάνει εγκαίνια στο παρόν τεύχος. Πρόκειται για την σειρά "Καλοκαίρι στην πόλη" κι εδώ φιλοξενούνται δύο ιστορίες, με τους τίτλους: "Όλοι στην φυλακή" "Σύστημα κλιματισμού" Και οι δύο ιστορίες σατιρίζουν την ανάγκη που έχει ο κόσμος για μία ανάσα δροσιάς στις καυτές ημέρες του καλοκαιριού. Η γελοιογραφική τους διάθεση είναι σχετικά εύστοχη και είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα στις υπόλοιπες ιστορίες. Όχι, βέβαια, ότι είναι κι αριστουργήματα, αλλά κάνουν την δουλειά τους. Το σχέδιο ήταν απλά καλό. Η αυλαία θα κατέβει με μία μίνι ιστορία από την σειρά "Μυστικός Πράκτωρ Ντόναλντ Ντακ", η οποία έχει τον τίτλο "Κλήση για τον Φοίβο". Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο Φοίβος Φοβέρας, ένα μέλος της Οργάνωσης που υπηρετεί κι ο Ντόναλντ, ο οποίος βρίσκεται στο Παρίσι για μία αποστολή, αλλά έχει γίνει αντιληπτός από τους αντιπάλους, με αποτέλεσμα να γίνεται ένα τρομερό κυνηγητό με αυτοκίνητα στους δρόμους της πιο ρομαντικής πόλης του κόσμου. Την ίδια ώρα ο φίλος μας δέχεται ένα τηλεφώνημα από την γυναίκα του, η οποία δεν γνωρίζει την αληθινή του ταυτότητα. Έτσι θα πρέπει να καλύψει την ιδιότητά του, ενώ παράλληλα να προσπαθήσει να εξουδετερώσει τους επίδοξους διώκτες του. Θα καταφέρει να φέρει εις πέρας και τις δύο "αποστολές" του? Πρόκειται για ένα σύντομο σενάριο, της αγαπημένης μας σειράς, στο οποίο πρωταγωνιστεί ακόμα ένα μέλος, το οποίο δεν θα το λέγαμε πρωτοκλασάτο. Και φυσικά, ούτε λόγος για την εμφάνιση του Ντόναλντ. Η πλοκή (όπως και στη ιστορία του προηγούμενου τεύχους) εκδηλώνεται σε φρενήρεις ρυθμούς, από το πρώτο κιόλας καρέ και προσφέρει εκτός από το τρίδυμο δράση-ένταση-αγωνία, και χιούμορ, με αποκορύφωμα το φινάλε. Γενικά την βρήκα μία πανέμορφη ιστορία, από τις μικρές, αλλά σίγουρα δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο τις μεγάλες, σε έκταση, ιστορίες της σειράς. Για το σχέδιο έχω την ίδια άποψη με αυτό της προηγούμενης ιστορίας. Γενικά πάρα πολύ καλό, αλλά δεν λείπουν και μερικά θεματάκια.

Τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν στο τρίτο επεισόδιο της σειράς “Μαύρος Κεραυνός”. Οι βασικοί πρωταγωνιστές, στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τα ίχνη του μυστηριώδους συμμάχου τους, φτάνουν σε ένα ομιχλώδες τοπίο, το οποίο αποκαλύπτεται και δεν είναι άλλο από το καταποντισμένο και ξεχασμένο “Ρομποτόραμα”! Την ώρα που θα ξεκινήσουν τις έρευνές τους, το μοχθηρό Μαύρο Φάντασμα, με μία σούπερ ενισχυμένη ρομποτική στολή, θα βρεθεί στον δρόμο τους και θα τους αιχμαλωτίσει. Κι όπως γίνεται συνήθως στα κόμικς, γεμάτος έπαρση ο villain θα αποκαλύψει όχι μόνο τους σκοτεινούς του συμμάχους, αλλά και το σατανικό του σχέδιο για την κυριαρχία του στον κόσμο. Οι φίλοι μας βρίσκονται κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο και πρέπει να σκεφτούν κάτι γρήγορα για να αποτρέψουν αυτά τα σχέδια. Προς στιγμήν φαίνεται να έχουν την τύχη με το μέρος τους. Το Μαύρο Φάντασμα, όμως, φημίζεται για την ευφυΐα και την πονηριά του. Ευχαριστημένος ένιωσα κι από το τρίτο μέρος της επικής αυτής σειράς. Όσον αφορά τον μύθο, έχει γίνει σημαντική δουλειά κι έχει πάει αρκετά παρακάτω, με αποτέλεσμα να λύνονται πολλές απορίες, που είχαν δημιουργηθεί στα προηγούμενα επεισόδια. Φαντάζομαι ότι στο επόμενο (και τελευταίο) επεισόδιο, θα έχουμε περισσότερη δράση στην πλοκή. Υποκλίνομαι στην έξυπνη παγίδα που έστησε ο κακός της υπόθεσης. Πανέξυπνος! Κι όπως είναι φυσικό, το τρίτο μέρος τελειώνει με μία αγωνιώδη σκηνή, που κάνει τους αναγνώστες να ανυπομονούν να έρθει η επόμενη Παρασκευή! Όσον αφορά το σχέδιο, δεν έχει αλλάξει κάτι από την γνώμη μου. Η δεύτερη ιστορία του τεύχους θα μας παρουσιάσει τον Φάντομ Ντακ, ο οποίος θα λύσει το “Μυστήριο κάτω από το φως των προβολέων”. Ο Ντόναλντ, έχοντας ετοιμάσει ένα λουκούλλειο σάντουιτς, αράζει στην τηλεόραση για να δει τις ειδήσεις. Ανάμεσα στα θέματα που παρουσιάζονται υπάρχει κι ένα που αναφέρει ότι πρόκειται να αρχίσουν τα γυρίσματα στην Λιμνούπολη μίας ταινίας που θα αφηγείται την ζωή του σούπερ ήρωα της πόλης, του θρυλικού Φάντομ Ντακ. Μάλιστα έχει αρχίσει ήδη το casting για τον ρόλο. Ο φίλος μας, λοιπόν, έχοντας μεγάλη αυτοπεποίθηση, θα πάει μέχρι τα γραφεία της παραγωγής για να περάσει από audition. Δυστυχώς, όμως, δεν θα πάρει τον ρόλο, αλλά θα χρησιμοποιηθεί σαν υπάλληλος εξωτερικών καθηκόντων. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκινάνε, αλλά κάθε τόσο διακόπτονται κι ο λόγος είναι διάφορες μικρές ατυχίες που συμβαίνουν συνεχώς. Φαίνεται ότι ανάμεσα στους εμπλεκόμενους υπάρχει ένας δολιοφθορέας, ο οποίος δεν θέλει να γυριστεί η ταινία. Ποιος είναι αυτός? Μία ερώτηση που καλείται να απαντήσει ο αυθεντικός Φάντομ. Αρκετά ευχάριστο σενάριο, με τον Ντόναλντ να διαδραματίζει διπλό ρόλο και να παίζει παρέα με το alter ego του. Όλοι οι δεύτεροι χαρακτήρες που παρελαύνουν στην ιστορία, είναι εν δυνάμει ύποπτοι κι έχουν κίνητρο. Στον τομέα του χιούμορ, έχουν τον ειδικό, που δεν είναι άλλος από τον Φέθρυ! Η πλοκή, τουλάχιστον στην αρχή, στηρίζεται στην παρατήρηση των αναγνωστών, ενώ όσο περνάνε οι σελίδες, δυναμώνει, βγάζει αρκετό νουάρ στυλ, ενώ φτάνουμε σε ένα φινάλε πανέξυπνο και πολύ ταιριαστό. Γενικά μού άρεσε αρκετά η συγκεκριμένη δουλειά. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Καλούτσικο θα το χαρακτήριζα. Τρίτη ιστορία του τεύχους κι ο θείος Σκρουτζ θα γίνει “Κροίσος από την αρχή”. Βρισκόμαστε στην Λέσχη των εκατομμυριούχων, όπου απονέμεται το βραβείο του πιο επιτυχημένου επιχειρηματία της χρονιάς, που δεν είναι άλλος από τον γνωστό μας τσιγκούνη. Αυτή την χρονιά, όμως, φαίνεται να έχει ξεχειλίσει το ποτήρι κι έτσι ένα νέο μέλος της Λέσχης εξανίσταται, λόγω των συνεχόμενων βραβεύσεων του Σκρουτζ, καθώς νομίζει ότι φέτος θα έπρεπε να κερδίσει εκείνο το βραβείο. Ο μεγιστάνας από την Λιμνούπολη δεν φαίνεται να δίνει μεγάλη σημασία στις διαμαρτυρίες κι αποχωρεί από την Λέσχη. Το επόμενο πρωί, ο φίλος μας ετοιμάζεται να αναχωρήσει ινκόγκνιτο από το θησαυροφυλάκιό του με προορισμό την έδρα ενός ανταγωνιστή του που φτιάχνει ψυγεία. Σκέφτεται, λοιπόν, να μεταμφιεστεί και να πιάσει δουλειά εκεί για να κατασκοπεύσει εκ των έσω, τις μεθόδους της εταιρείας. Ένα σοβαρό ατύχημα, όμως, θα προκαλέσει μεγάλους μπελάδες και η τεράστια περιουσία του θα σκορπιστεί εν ριπή οφθαλμού! Τι να συνέβη άραγε? Και ποια θα είναι η κατάληξη? Πρόκειται για ένα σενάριο το οποίο το βρήκα πρωτότυπο και πανέξυπνο. Ο πρωταγωνιστής ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον...εαυτό και αποδεικνύει περίτρανα ότι ήταν, είναι και θα είναι ο μέγιστος επιχειρηματίας του κόσμου. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον, είναι καλογραμμένη κι εκτίμησα αυτή την “εκ’ παραλλήλου” αποτύπωση των σκηνών (στην Λιμνούπολη και την Παπιολάνδη). Το κακό είναι ότι ο Ντόναλντ έχει έναν εντελώς αρνητικό ρόλο και “θυσιάστηκε” για να αναδειχθεί περισσότερο ο θείος του. Το φινάλε επαναφέρει την κανονικότητα και μου άφησε ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, αλλά όχι κι αριστούργημα. Στον Χειροπαίδαρο είναι αφιερωμένη η επόμενη ιστορία του τεύχους, καθώς ο αφελής αστυνομικός ετοιμάζεται να βγει “Ραντεβού στα τυφλά”. Η νύχτα έχει πέσει επάνω από το Μίκυ Σίτυ κι ο φίλος μας βρίσκεται στο λιμάνι, καθώς έχει κληθεί να παρακολουθεί, βαριεστημένος, για ύποπτες κινήσεις. Την ίδια ώρα, ο συνάδελφος και φίλος του, Ροκ Νταμάρης, έχει πάει εκεί με μία κοπέλα, προκειμένου να την γνωρίσει στον Χειροπαίδαρο. Ναι, σωστά καταλάβατε. Όλο το σκηνικό της παρακολούθησης ήταν σκηνοθετημένο από τον Ροκ για να αποκαταστήσει τον κολλητό του. Κι επέλεξε μία τέτοια στιγμή για να μην προλάβει εκείνος να προετοιμαστεί και καταστρέψει με το άγχος και την αμηχανία του ακόμα ένα επίσημο ραντεβού. Άραγε, θα φέρει αποτέλεσμα αυτή η προσέγγιση? Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε το συγκεκριμένο σενάριο. Παραδέχομαι ότι στηρίζεται σε μία έξυπνη ιδέα, αλλά η πλοκή ήταν για κλάματα. Έχουμε πολλές αναδρομές στο παρελθόν, που πάνε να βγάλουν γέλιο, αλλά δεν το πετυχαίνουν, ενώ και τα γκαγκ του παρόντος είναι το ίδιο σαχλά κι άνοστα. Και φτάνουμε σε ένα φινάλε, που με χαροποίησε...επειδή τελείωσε η ιστορία! Προσπερνάμε, λοιπόν. Το σχέδιο περιέχει έντονες γραμμές περιγραμμάτων, είναι αρκετά αφηρημένο, αλλά λεπτομερές. Εδώ δεν με πείραξε τόσο. Θα με πείραζε περισσότερο αν το έβλεπα σε μία πολυσέλιδη ιστορία. Και ήρθε η ώρα για το ραντεβού μας με τον κόσμο των “Σπορ”. Καλοκαίρι ήρθε. Ζέστη κάνει (τουλάχιστον όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές ). Τι λέτε? Πάμε για “Κολύμπι”? Οι αναγνώστες θα ξεναγηθούν στον μαγικό κόσμο της κολύμβησης, αρχής γενομένης με μία αναδρομή στην αρχαιότητα, για να συνεχίσουμε στην σημερινή εποχή, όπου θα μας δοθούν διάφορα παραδείγματα, στα οποία πρωταγωνιστούν οι κλασικοί ήρωες του σύμπαντος της Λιμνούπολης. Ακόμα ένα συμπαθητικό, λοιπόν, σενάριο της σειράς, το οποίο περιέχει διάφορα ενημερωτικά γκαγκ, που παράλληλα προκαλούν ένα ελαφρύ μειδίαμα. Και είναι τόσο σύντομη η ιστορία, που νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο. Το σχέδιο δεν μ’ ενθουσίασε τόσο. Άλλες πέντε μονοσέλιδες ιστορίες, από την σειρά “Εκδρομή με κάμπερ”, φιλοξενούνται αυτή την εβδομάδα στο αγαπημένο μας περιοδικό. Οι τίτλοι τους είναι οι εξής: “Η σταγόνα” “Κόντρες” “Κόψε δρόμο!” “Ο απαιτητικός” “Λεπτομέρειες” Σε καμία περίπτωση δεν δηλώνω λάτρης των ιστοριών της συγκεκριμένης σειράς και ειλικρινά χάρηκα που τελείωσαν. Δεν τις βρίσκω καθόλου διασκεδαστικές. Το αντίθετο μάλιστα. Με κάνουν να βαριέμαι. Δεν βγάζουν χιούμορ και είναι εξαιρετικά επίπεδες. Όσο κι αν έψαξα, δεν κατάφερα να βρω κάποια που να την εκτιμήσω. Το σχέδιο, τουλάχιστον, κάτι πάει να πει. Το τεύχος θα κλείσει, κάνοντάς μας μία έκπληξη. Πρόκειται για μία ιστορία από το σύμπαν του “Μυστικού πράκτορα Ντόναλντ Ντακ”, που φέρει τον τίτλο “Η Κατρίνα το ρίχνει έξω”. Βρισκόμαστε σε ένα νυχτερινό κέντρο του Βερολίνου, όπου η Κατρίνα φαίνεται ότι έχει πάει για να διασκεδάσει, στην πραγματικότητα όμως βρίσκεται εκεί για μία αποστολή. Θα συναντηθεί με έναν σύνδεσμο της, ο οποίος θα την ενημερώσει για μία κεραία που θα στηθεί σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης και θα εκπέμψει ραδιοκύματα που οι συνέπειές τους θα επηρεάσουν όσους βρίσκονται στην ακτίνα δράσης της. Έτσι, λοιπόν, η Κατρίνα θα πρέπει να ξηλώσει την κεραία όσο είναι καιρός, την ίδια ώρα που ένας γεροδεμένος νεαρός την παρακολουθεί στενά. Θα καταφέρει η φίλη μας να ξεφύγει από τον μυστηριώδη διώκτη της και να φέρει εις πέρας την αποστολή της? Σίγουρα η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να ακολουθεί τις μανιέρες που υπάρχουν στην σειρά, αλλά απέχει παρασάγγας από τα σενάρια που έχουμε κατά καιρούς διαβάσει. Τρανταχτή διαφορά είναι οι μειωμένες σελίδες και φυσικά η παντελής απουσία του βασικού πρωταγωνιστή, του Ντόναλντ. Θα την χαρακτήριζα, λοιπόν, σαν ένα δείγμα δωρεάν! Από αυτό το λίγο, όμως, δεν έχω παράπονο. Η πλοκή ξεκινάει κατευθείαν με δράση, η οποία είναι ακατάπαυστη, μέχρι και το τελευταίο καρέ. Το φινάλε είναι ευτυχές και ταυτόχρονα βγάζει έναν όμορφο ρομαντισμό! Η Κατρίνα, λοιπόν, απέδειξε ότι στέκεται επάξια στο τιμόνι του πρωταγωνιστή! Το σχέδιο είναι φρέσκο, σύγχρονο και “κομπιουτερίστικο”. Η απόδοση των χαρακτήρων, όμως, είχε τα θεματάκια της.

(Κάλλιο αργά, παρά ποτέ δεν λένε? ) Ο “Μαύρος Κεραυνός” συνεχίζει ακάθεκτος να μας συναρπάζει, μέσα από τις σελίδες του αγαπημένου μας περιοδικού. Αυτή την εβδομάδα διαβάζουμε το δεύτερο μέρος της νέας σειράς, που φέρει τον τίτλο “Ραντεβού στον ωκεανό”. Η σκηνή ανοίγει ακριβώς εκεί που μας άφησε το πρώτο μέρος. Ο Μίκυ και η παρέα του βρίσκονται στην έπαυλη του καθηγητή Νόμπουο, όταν η Μακάντρα, μαζί με μερικά αστυνομικά drones, κάνει την εμφάνισή της και το κυνηγητό αρχίζει. Οι φίλοι μας, αλλάζουν θέση κι από ερευνητές, γίνονται κατηγορούμενοι και στην συνέχεια...δραπέτες! Το κουβάρι του μυστηρίου αρχίζει να ξετυλίγεται σιγά-σιγά και η περιπέτεια θα μεταφερθεί σε ένα μέρος, σβησμένο από τον χάρτη! Κι αυτό το μέρος απέδωσε αριστοτεχνικά την αγωνία και την δράση, η οποία ξεκινάει από το πρώτο καρέ και δεν ολοκληρώνεται αν δεν τελειώσει το επεισόδιο. Η πλοκή ξετυλίγεται με μεγάλο ενδιαφέρον και τα σκηνικά διαδέχονται το ένα το άλλο, αποδίδοντας υφή επιστημονικής φαντασίας. Εξακολουθούμε να παρακολουθούμε με περιέργεια τα γεγονότα, τα οποία μας κρατούν σε εγρήγορση. Το φινάλε του δεύτερου μέρους, προμηνύει και υπόσχεται πολλά για το επόμενο. Για τον εικαστικό τομέα, δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο, από αυτά που είπα για το προηγούμενο επεισόδιο. Στην συνέχεια, μία πολύκροτη κι εντελώς παράξενη δίκη θα γίνει στην Λιμνούπολη, “Η δίκη της δεκάρας”. Ο Σκρουτζ, βρίσκεται στο θησαυροφυλάκιό του, όταν λαμβάνει μία ειδοποίηση, σύμφωνα με την οποία, ένας δικηγόρος από την Σκωτία τού αναφέρει ότι μία πελάτισσά του διεκδικεί την πρώτη του δεκάρα, ισχυριζόμενη ότι ανήκει στην οικογένειά της, πάππου προς πάππου. Όπως είναι φυσικό, κάτι τέτοιο ταράζει τον μεγιστάνα από την Λιμνούπολη, ο οποίος επιστρατεύει τους πιο διακεκριμένους επιστήμονες (συμπεριλαμβανομένου και του Λούντβιχ) για να ελέγξουν αν ευσταθεί ένας τέτοιος ισχυρισμός. Όλες οι ενδείξεις αποδεικνύουν ατράνταχτα ότι η πρώτη δεκάρα του Σκρουτζ δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στην κατοχή του κι έτσι, αφού μία απόπειρα συμβιβασμού καταλήγει στο κενό, την τελική λύση θα την δώσει η τυφλή κυρία με την ζυγαριά! Λέτε τελικά να ήρθε η ώρα που ο Σκρουτζ θα αποχωριστεί το θεμελιώδες σύμβολο της αμύθητης περιουσίας του ή κάτι κρύβεται πίσω από όλα αυτά? Θεωρώ ότι μιλάμε για μία εξαιρετικής ευφυίας ιδέα σεναρίου, που την βρήκα πολύ εύστοχη για να μετατραπεί σε ιστορία. Από εκεί και πέρα, μετά τα πρώτα καρέ που με εξέπληξαν, έχουμε μία πλοκή που περιγράφει το περιεχόμενο της επιστολής και το οποίο το βρήκα λίγο υπερβολικό κι αδύναμο, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη. Η συνέχεια, όμως, ανακάμπτει και μας εξάπτει την περιέργεια για την κατάληξη. Το φινάλε, πιστεύω ότι είναι το πιο δυνατό σημείο της ιστορίας. Είναι ανατρεπτικό, φιλοσοφημένο, ενώ παράλληλα μας κάνει να αναθεωρούμε πολλά για το ποιόν του villain. Εννοείται ότι θα πρέπει να σταθούμε και στην πλειάδα των χαρακτήρων που εμφανίζονται στην ιστορία, καθώς και την συμπαράσταση κι αγάπη που δείχνουν προς το πρόσωπο του Σκρουτζ. Επίσης, αξίζει να τονίσουμε ότι το σκηνικό της απόκτησης της πρώτης δεκάρας δεν ταιριάζει με το έργο των “κλασικών”. Ο πρώτος πελάτης είναι ένας ευγενής κι όχι ο Τζο ο σκαφτιάς, ενώ κι ο σχεδιασμός του πατέρα του Σκρουτζ είναι εντελώς διαφορετικός. Γενικά, μου άρεσε πολύ η ιστορία, αλλά είχε και τα ελαττωματάκια της. Το σχέδιο το βρήκα εκφραστικότατο και γελοιογραφικό, αλλά το συγκεκριμένο στυλ δεν είναι του γούστου μου. Η "Οδύσσεια ενός φυσιοδίφη" μάς μεταφέρει στην κατασκήνωση των Μικρών Εξερευνητών, όπου εκτυλίσσεται ένα γεγονός που μας είναι οικείο. Τα τρία γνωστά μας ανιψάκια παίρνουν ακόμα ένα μετάλλιο για τις επιδόσεις τους στο Σώμα. Στην τελετή βράβευσης βρίσκονται για να τα καμαρώσουν ο Ντόναλντ με τον θείο Σκρουτζ. Μετά την βράβευση, οι Ντακ συναντιούνται τυχαία με έναν άλλο παρευρισκόμενο, ο οποίος με την κουβέντα ανακαλύπτει ότι έχει κάποια κοινά με τον Ντόναλντ. Για την ακρίβεια, ένας πρόγονος του Ντόναλντ από την Ιταλία είχε συνεργαστεί με έναν πρόγονο του άλλου, σε μία αναζήτηση σπάνιων ειδών φυτών στην Μαλαισία. Οι ατυχίες, όμως, τους χτυπούσαν αλύπητα και οι κίνδυνοι ήταν πάμπολλοι. Αυτή την περιπετειώδη οδύσσεια θα την απολαύσουν οι αναγνώστες. Πρόκειται για ένα αξιόλογο σενάριο, το οποίο διευρύνει (κατά κάποιον τρόπο) το γενεαλογικό δέντρο των Ντακ. Η πλοκή ξεκινάει σαν πρόσχημα από την κατασκήνωση των Μικρών Εξερευνητών, για να κάνει την σύνδεση με το παρελθόν, που αποτελεί το κύριο μέρος της. Από εκεί και πέρα βγαίνει έντονο το περιπετειώδες στοιχείο, το οποίο έχει καλή γραφή, που προσωπικά με κράτησε προσηλωμένο στις σελίδες. Το ίδιο εύστοχη ήταν και η κατάληξη της ιστορίας. Πολλά μπράβο, λοιπόν! Το σχέδιο δεν μ' ενθουσίασε. Τα καρέ τα βρήκα, πέραν του δέοντος, παραγεμισμένα. Στην ιστορία "Ψηλά τα χέρια", ο Μαύρος Πητ βρίσκεται στο ταχυδρομείο, με σκοπό να πληρώσει μία κλήση, γεγονός που από μόνο του κάνει την ιστορία πρωτότυπη. Κάποια στιγμή μπαίνει ένας κακοποιός για να διαπράξει ληστεία. Κανείς, όμως, δεν τον παίρνει στα σοβαρά κι αυτό λόγω του εντελώς ερασιτεχνικού του στυλ. Ο τύπος φαίνεται μαλακός, ήπιος, φοράει γελοία μάσκα και δεν ξέρει καθόλου να επιβάλλεται. Όπως είναι φυσικό, μία τέτοια "αντιεπαγγελματική" συμπεριφορά δεν είναι δυνατόν να μην εκνευρίσει τον μετρ των ληστειών. Τι θα αποφασίσει να κάνει, άραγε, ο Πητ? Χαριτωμένη ιστορία, που δεν στηρίζεται σε κάποιο σοβαρό σενάριο, αλλά δημιουργεί μία απλή πλοκή, που βγάζει τα αρώματα του χιούμορ σχεδόν μόνο στο φινάλε. Γενικά δεν είναι μία δουλειά που θα μου μείνει στην μνήμη, αλλά πέρασα ευχάριστα όσο κράτησε. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια. Σε αυτό το τεύχος θα ασχοληθούμε με ένα ευγενές "Σπορ", όπως είναι το "Γκολφ". Η ιστορία θα μας παραθέσει αρκετές πληροφορίες για το άθλημα των πλουσίων, τόσο γενικές (που λειτουργούν σαν εισαγωγή), όσο και λίγο πιο ειδικές. Τον ρόλο του "δασκάλου" έχουν οι επεξηγηματικές λεζάντες, αλλά και οι καθιερωμένοι χαρακτήρες του σύμπαντος των Ντακ. Το κωμικό στοιχείο είναι πανταχού παρόν, δεν είναι όμως εντελώς εύστοχο. Εντύπωση κάνει η απουσία των αναδρομών του αθλήματος στο παρελθόν και της "γέννησής" του. Anyway! Το σχέδιο το βρήκα σχετικά καλό. Λίγο πριν την γραμμή του τερματισμού, το αγαπημένο μας περιοδικό, θα μας χαρίσει τρεις μονοσέλιδες ιστορίες από την σειρά "Εκδρομή με κάμπερ". Αυτές είναι οι εξής: "Σχεδόν τέλειος" "Θέμα γούστου" "Νοσταλγία" Δεν μπορώ να πω ότι μ' ενθουσίασε η εν λόγω σειρά. Τα αστεία, τα οποία παρατίθενται δεν είναι και τόσο καλής ποιότητας και μου έβγαλαν κάτι άνευρο κι άνοστο. Γενικά τις βρήκα πολύ επίπεδες ιστορίες. Το μόνο θετικό είναι ότι έμαθα ότι το αυτοκινούμενο τροχόσπιτο καλείται και κάμπερ. Ό,τι μαθαίνει κανείς όφελος είναι! Το σχέδιο είναι λεπτομερές, αλλά η απόδοση των χαρακτήρων δεν με κάλυψε. Η τελευταία ιστορία του τεύχους έχει για πρωταγωνίστρια την Νταίζυ, η οποία θα κάνει μία "Ασυνήθιστη δουλειά". Η αρραβωνιαστικιά του Ντόναλντ βρίσκεται στον κήπο του σπιτιού της και κάνει φασίνα, την ώρα που περνάει απ' έξω ο θείος Σκρουτζ και την καμαρώνει για την προκοπή της. Έτσι της ζητάει να συναντηθούν, το επόμενο πρωί στο θησαυροφυλάκιο, προκειμένου να συζητήσουν για την μελλοντική τους συνεργασία. Η εργασία για την οποία την προορίζει ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας είναι το στίλβωμα των νομισμάτων του. Η φίλη μας δέχεται κι αποδεικνύεται ικανότατη στα νέα της καθήκοντα. Κάποια στιγμή, όμως, θα της περάσει μία σκέψη από το μυαλό. Τι θα κάνει ο Ντόναλντ, ο οποίος φαίνεται να έχει στεριώσει μόνο σ' αυτή την δουλειά? Κάτι θα πρέπει να σκεφτεί και μάλιστα γρήγορα. Πρόκειται για μία ιστορία που σίγουρα μας κάνει να αναθεωρήσουμε τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς που έχουμε κάνει κατά καιρούς για την πρωταγωνίστρια. Η Νταίζυ στέκεται στο ύψος της, χαρακτηρίζεται από καλοκαρδοσύνη κι απίστευτο αλτρουισμό (μιας και δεν χαλάει χατήρι ούτε στον Ντόναλντ, αλλά ούτε και στον Σκρουτζ). Η πλοκή δεν έχει δράση ή χιούμορ, κυλάει όμως ανάλαφρα κι ολοκληρώνεται με ένα φινάλε άκρως ρομαντικό κι ευαίσθητο. Πολύ καλό! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

Επειδή χρωστάω την κριτική και του προηγούμενου τεύχους, του 11ου, ας ξεκινήσω από εκεί. Το σήμα κατατεθέν του περιοδικού κάνει για μία ακόμα φορά έντονη την παρουσία του, χαρίζοντάς μας ένα πανέμορφο εξώφυλλο, τόσο σε σχέδιο, όσο και στον χρωματισμό! Από εκεί και πέρα, με εξαίρεση την ιστορία του Μπλεκ, οι υπόλοιπες “μεγάλες” μου φάνηκαν λίγο περίεργες κατά την ανάγνωση. Σαν όλες να έκαναν κοιλιά. Ίσως να είναι η ιδέα μου κι αυτή μου η αίσθηση να οφείλεται στο γεγονός ότι έχω αρχίσει να ξεχνάω τα προηγούμενα μέρη. Επίσης, αξίζει να επισημάνουμε ότι ο Ταρζάν κάνει αισθητή την απουσία του από τις σελίδες του περιοδικού, το οποίο παράλληλα αφιερώνει αρκετό χώρο στην πανδημία που μαστίζει την χώρα μας κι ολόκληρο τον κόσμο, αυτήν του κορονοϊού. Το editorial μάς δίνει πολλές πληροφορίες για τις κινήσεις της εκδοτικής, οι οποίες είναι άκρως θετικές κατά την ταπεινή μου άποψη. Βέβαια μας μπέρδεψε κάπως με την ανακοίνωση ότι θα κυκλοφορήσει με την Εφημερίδα των Συντακτών ο “Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες” σε τρία μέρη, ενώ την θέση του πήρε ο “Πινόκιο”, ο οποίος κυκλοφόρησε σε δύο μέρη. Φαντάζομαι ότι το αριστούργημα του Ιούλιου Βερν θα επακολουθήσει. Αρκετά, όμως, με την βαρετή εισαγωγή μου. Ας πούμε και δύο (εξίσου βαρετά) λόγια για τα περιεχόμενα. “Μα τα χίλια…”: Η μονοσέλιδη, γελοιογραφική ιστορία του Βαγγέλη Σαΐτη είναι αφιερωμένη στον COVID-19 και προσπαθεί με κωμικό τρόπο να αποδώσει ένα τέτοιο γεγονός. Νομίζω ότι το πέτυχε. Με έκανε και γέλασα! “Κόμικς Νέα”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης επιμελείται για ακόμα μία φορά την στήλη και μας ενημερώνει για τα διεθνή νέα (μιλώντας για το κόμικ-οδηγό “Masters of British Comic Art”), αλλά και για τα φεστιβάλ, των οποίων η διοργάνωση είναι ακόμα επίφοβη (όπως το Atlanta Comic-Con και το Dutch Comic-Con 2020). Επίσης θα αναφερθεί στο ελληνικό κόμικ “60 seconds to the end”, το οποίο αναμενόταν να κυκλοφορήσει στο ComicDom Con, αλλά τώρα που μάθαμε ότι εκείνο δεν θα διοργανωθεί φέτος, είναι άγνωστο το πότε θα γίνει η επίσημη πρεμιέρα του. Η στήλη ολοκληρώνεται με μία παράθεση από τον Sergio Aragones, για την σχέση των νέων δημιουργών με τα χρήματα και την δόξα, καθώς και συμβουλές του για τους νέους καλλιτέχνες. Πάντα ευπρόσδεκτες οι συμβουλές ενός βετεράνου! “Μπλεκ - Η γυναίκα με τα μαύρα”: Πρόκειται για μία ιστορία, η οποία είναι αυτοτελής, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο διαφοροποιείται από τα κλασικά και βγάζει μεγάλη πρωτοτυπία. Έτσι ο Ξανθός Γίγας, δεν ασχολείται με τους “Κόκκινους Αστακούς”, αλλά με μία εσωτερική απειλή. Η πλοκή έχει μυστήριο, δράση και συνεχείς ανατροπές, που νομίζω ότι θα ικανοποιήσουν την πλειοψηφία των αναγνωστών. Ο Μπλεκ στέκεται εύστοχα σε ρόλο...ντετέκτιβ, δίνοντας την κατάλληλη ένταση στο νουάρ σενάριο. Το φινάλε φανερώνει την μεγάλη ανατροπή και το οποίο βρήκα ευφυές. Σχεδιαστικά φανέρωνε το ρετρό στοιχείο, αλλά το βρήκα κάτι περισσότερο από ικανοποιητικό. Πάντα τέτοια! “Μάντυ Ρίλεϋ - Η εκδίκηση”: Δεν μπορώ να πω ότι την βρήκα τέλεια την συγκεκριμένη ιστορία, αλλά σίγουρα δεν ήταν και του πεταματού. Προσωπικά μού έβγαλε αυτή την παιδιάστικη ελαφρότητα, η οποία όμως μετριάστηκε από μία πλοκή που είχε δράση και μας προσέφερε μία υποτυπώδη αγωνία. Εκτίμησα, επίσης, το αίσθημα του αλτρουισμού και της ανδρείας του πρωταγωνιστή, αλλά και την ανατροπή στο φινάλε. Γενικά την διάβασα ευχάριστα, αλλά σίγουρα έχουμε διαβάσει καλύτερες ιστορίες του τίτλου (και χειρότερες). Κανένα παράπονο δεν έχω από το σχέδιο. “Τζόνι Ρεντ - Ήρεμα και ωραία”: Ένα επεισόδιο που με μπέρδεψε και με...παίδεψε. Ένιωσα σαν να διάβαζα για πρώτη φορά την ιστορία και δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω άκρη με την υπόθεση. Ακόμα και οι πρωταγωνιστές (με εξαίρεση τον κεντρικό χαρακτήρα) μου φάνηκαν άγνωστοι. Τι να έπαθα? Από εκεί και πέρα μας χαρίζει σπουδαίες αερομαχίες κι έχει όλο το υλικό που αναδεικνύει μία πολεμική ιστορία. Το φινάλε εντείνει την αγωνία για την συνέχεια κι ελπίζω να το θυμηθώ στο επόμενο επεισόδιο! Το σχέδιο εξακολουθεί να είναι όμορφο αλλά μουντό, αν κι οφείλω να ομολογήσω ότι σε αυτό το μέρος βλέπουμε περισσότερο φως. Κάτι είναι κι αυτό. “Ρετρό Νούμερο 1 - Τιραμόλα”: Θυμάστε τον χαριτωμένο χαρακτήρα κόμικ, που ήταν τρομερά εύκαμπτος και μπορούσε να τεντωθεί σαν λάστιχο? Όχι? Μην στεναχωριέστε καθόλου, γιατί ο καθ’ ύλην αρμόδιος στα ρετρό κόμικς @Nikos Nikolaidis, αναλαμβάνει δράση και μας μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του επάνω στην πορεία του περιοδικού στην Ελλάδα, αλλά και την γέννησή του στην Ιταλία, γενικά. Κι όπως πάντα, δεν σταματάει μόνο σε μία επιφανειακή πληροφόρηση, αλλά μας αναλύει τα περιεχόμενα και τους χαρακτήρες που υπάρχουν στο πρώτο τεύχος του “ελληνικού” “Τιραμόλα”. Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Γι’ ακόμα μία φορά, ευχαριστούμε! “Λάργκο Γουίντς - Το “Προσφορά εξαγοράς” (Β’ μέρος)”: Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο μέρος του επεισοδίου, δεν με κάλυψε όσο θα ήθελα. Παραδέχομαι ότι πλανάται μία υποψία κομπίνας προς τον Λάργκο, αλλά ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί πολλά. Ο Green Archer κάνει την εμφάνισή του, αλλά δεν καταφέρνει να εξελιχθεί, την ώρα που ο Λάργκο πέφτει σε μία γελοία παγίδα, που δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Κι όλα αυτά, την ώρα που γίνονται αναφορές επί αναφορών, όσον αφορά τα οικονομικά και τις μετοχές. Εν κατακλείδι, νιώθω ότι η ιστορία κάτι πάει να δείξει, αλλά σε αυτό το μέρος δεν ένιωσα το σενάριο να προχωράει ικανοποιητικά. Προσδοκώ η συνέχεια να είναι καλύτερη. Το σχέδιο εξακολουθεί να είναι εξαιρετικό! “Συνέντευξη - Γιώργος Μελισσαρόπουλος (Meliss)”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, φαίνεται ότι ζήλεψε με την επιτυχία που είχε το αφιέρωμα της ΛΕΦΙΚ στον Γιώργο Μελισσαρόπουλο, τον περασμένο Φεβρουάριο κι αποφάσισε να τον “ανακρίνει” κι εκείνος! Όπως πάντα, έγιναν εύστοχες ερωτήσεις και δόθηκαν ειλικρινείς απαντήσεις. Ο Meliss φαίνεται να είναι ένας προσγειωμένος καλλιτέχνης, ο οποίος έχει μεγάλο εύρος δράσης και φαίνεται ότι τα καταφέρνει αρκετά καλά, γεγονός που τον κατατάσσει στα ανήσυχα και πολυτάλαντα πνεύματα. Μετά την συνέντευξη, ο αναγνώστης θα διαβάσει μία ιστορία του (με χρωματισμό από τον Μιχάλη Τόρη), που σατιρίζει εύστοχα τα sites που ειδικεύονται στα click baits και τις υπερβολές που παραθέτουν. Γέλασα! “Κοκομπίλ - Τσιτσικοκομάκ”: Έχει καθιερωθεί, πλέον, ότι οι ιστορίες του Κοκομπίλ είναι ένα διάλειμμα από τις σοβαρές ιστορίες του τεύχους. Κάτι τέτοιο ισχύει και σε αυτή την ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για την συνέχεια της κεντρικής ιδέας που ξεκίνησε πριν από μερικά τεύχη. Εδώ, όμως, ο Jacovitti δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο κι αυτό γιατί προσπαθεί να ξεχειλώσει όσο περισσότερο μπορεί την πλοκή για να γεμίσει ακόμα ένα επεισόδιο. Και δεν είναι μόνο δική μου εκτίμηση, αλλά και...του ίδιου, ο οποίος βάζει τα ίδια λόγια στο στόμα του πρωταγωνιστή του. Όντως σαν υπόθεση δεν έχει ικανοποιητική ανάπτυξη του μύθου, αλλά περιέχει σκηνές με το καθιερωμένο πιστολίδι και την ακόμα πιο καθιερωμένη αλλοπρόσαλλη χροιά. Προσωπικά την διάβασα ευχάριστα σαν μία ιστορία μικρής έκτασης που φιλοξενείται σε ένα πολυθεματικό περιοδικό, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να την αντέξω σε μία αυτόνομη έκδοση! Σχεδιαστικά έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. “Στορμ - Η φόρμουλα της γενέσεως (Α’ μέρος)”: Το συγκεκριμένο επεισόδιο (που μπορεί να έχει δικό του τίτλο, αλλά ουσιαστικά συνεχίζει την ιστορία) νομίζω ότι έμοιαζε με βιντεοπαιχνίδι, στο οποίο οι βασικοί χαρακτήρες περνάνε από διάφορες πίστες και διακινδυνεύουν την σωματική τους ακεραιότητα. Σε αυτόν τον τομέα δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, καθώς η πλοκή μάς χάρισε αξιόλογες σκηνές, γεμάτες δράση, ένταση και πολλά φουτουριστικά στοιχεία. Δυστυχώς, όμως, χάνεται το γενικό σύνολο της ιδέας του σεναρίου, καθώς επικεντρωνόμαστε περισσότερο στην πλοκή. Το φινάλε (και ειδικότερα η τελευταία σελίδα) με άφησε με ανοιχτό το στόμα, αλλά όχι από θαυμασμό. Εξακολουθώ να εμμένω στην αρχική μου θέση για την ιστορία. Δεν είναι από τα καλύτερα επεισόδιο που έχω διαβάσει στον τίτλο. Ελπίζω στην συνέχεια να φτιάξει. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν μπορεί να φτιάξει περισσότερο. Είναι άριστο! “Red Crossover”: Πρόκειται για ένα τρισέλιδο κόμικ, δημιουργημένο από τον Juan Bobillo κι εμπνευσμένο από την πανδημία του κορονοϊού. Ο γνωστός καλλιτέχνης αποδίδει έναν άτυπο φόρο τιμής στους ήρωες με τις λευκές μπλούζες, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Αρκετά καλό κόμικ, που φέρει ένα συμπαθητικό σχέδιο, το οποίο ίσως να με κούραζε αν υπήρχαν περισσότερες σελίδες. “Δικαστής Ντρεντ - Η ηχώ (Α’ μέρος)”: Έχω την εντύπωση ότι η κεντρική ιστορία, αρχίζει να κάνει κοιλιά. Με εξαίρεση μίας μικρής σκηνής που βγάζει δράση κι ένταση, δεν έχει να επιδείξει κάτι το ενδιαφέρον. Η πλοκή με μπέρδεψε, την ώρα που κι άλλοι χαρακτήρες κάνουν την εμφάνισή τους και η υπόθεση δείχνει να αλλάζει ρότα. Αρκετοί διάλογοι δεν έβγαζαν νόημα σε εμένα (προφανώς θα χρειαστώ μία καλή επανάληψη όταν τελειώσει η σειρά), ενώ το φινάλε είχε κάτι από “The Walking Dead”. Είμαι περίεργος να δω την κατάληξη. Για το σχέδιο ισχύει ό,τι είπα και στα προηγούμενα μέρη. Αρκετά καλό, αλλά νομίζω ότι ο καλλιτέχνης το παράκανε με τον χρωματισμό. “The pop Corner”: Από το μικροσκόπιο του Μάνου Νομικού θα περάσουν, σε αυτό το τεύχος, οι αγαπημένες μας “Ducktales” ή “Παπιοπεριπέτειες” για εμάς τους παλιούς, οι οποίες κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε κόμικ από την IDW. Το αφιέρωμα στην μικρή οθόνη έχει σαν θέμα το πολυσυζητημένο “Snowpiercer”, ενώ για τον κινηματογράφο έχουμε το “Tenet” και την “μάχη” που δίνει με το φάντασμα της πανδημίας. Όπως πάντα, μέσα σε λίγες γραμμές, προλαβαίνει να πει πολλά. “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Το δεύτερο επεισόδιο του Μπίλυ, το οποίο έρχεται με το σταγονόμετρο και δεν προλαβαίνουμε να μπούμε στο πετσί του. Ο Μπίλυ αρχίζει σιγά-σιγά να αποκαθιστά την φήμη του σαν μπαλαδόρος και ξεκινάει ν’ απολαμβάνει την εκτίμηση του προπονητή του σχολείου του, που τον καλεί σε προπόνηση. Το φινάλε αυτού του (δισέλιδου) επεισοδίου εντείνει την αγωνία και την περιέργειά μας για την συνέχεια. Αν θέλαμε να ορίσουμε το ρετρό σχέδιο, νομίζω ότι εδώ βρίσκει τον ιδανικό ορισμό του. Όχι, όμως, ότι το βρήκα κακό. Δεν ήταν άσχημο. “Το παιδί-πάνθηρας”: Το επεισόδιο ξεκινάει με ένταση, για να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση, με αρκετά εύστοχο τρόπο θα έλεγα. Όλη η υπόθεση εδώ κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση, ενώ το φινάλε θέτει (για πολλοστή φορά) τον πρωταγωνιστή σε κίνδυνο. Εν κατακλείδι, αν θέλαμε να πούμε δύο λόγια γι’ αυτό το επεισόδιο, θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζεται από δράση και δεν προχωράει ικανοποιητικά παρά κάτω την υπόθεση. Ρετρό σχεδίων συνέχεια κι εδώ, το οποίο όμως κρύβει κι αυτό την ομορφιά του. “Σκίτσο νικήτριας διαγωνισμού”: Η εκδοτική διεξήγαγε τον περασμένο Μάιο έναν σχεδιαστικό διαγωνισμό, με θέμα τον COVID-19 και το περιοδικό φιλοξενεί στην εσωτερική σελίδα του οπισθόφυλλού του το σκίτσο της νικήτριας. Σκούρο και καταθλιπτικό, όπως είναι άλλωστε και η πανδημία που ζούμε. Θα προτιμούσα, όμως, κάτι περισσότερο αισιόδοξο. Για το 12ο τεύχος, επιφυλάσσομαι να πω δύο λόγια αύριο ή κάποια από τις επόμενες ημέρες.

@Retroplaymo φύγε γρήγορα από τον λογαριασμό του @Gong! Ε, δεν είναι τίποτα. Τώρα που μπήκες ζεστά με σκαναρίσματα τευχών, δεν θα αργήσει η ώρα να ενημερώσεις και τα στοιχεία τους στην βάση δεδομένων (τουλάχιστον αυτά που επιτρέπεται να "πειράξουν" τα απλά μέλη).

Ακόμα μία σειρά από καρέ, που προέρχεται αυτή την φορά από την ιστορία "Η μάχη με τα χέλια" κι αποδεικνύει ατράνταχτα ότι οι μικροί αναγνώστες έχουν πιο αγνά μυαλά από τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Προσοχή, ακολουθούν σόκιν σκηνές, τις οποίες να τις δείτε με δική σας ευθύνη.

Πάντως τώρα, με εξαίρεση τα εξώφυλλα, φαίνεται να έχουν περαστεί. Μήπως διορθώθηκε?

Από τις αγαπημένες μου ιστορίες, η οποία θυμάμαι να με συναρπάζει από την μικρή μου ηλικία. Το σχέδιο, δυστυχώς κι εδώ δεν μου γεμίζει το μάτι. Για μία τέτοια ιστορία θα έπρεπε να υπήρχε μία καλύτερη διαχείριση στον εικαστικό τομέα. EDIT --> Προσπάθησα να περάσω τα στοιχεία του τεύχους στην βάση κι ενώ μου λέει ότι ο φάκελος ενημερώθηκε, εντούτοις δεν εμφανίζονται στον πίνακα.

Το μόνο που ακούγεται από στίχους είναι ο τίτλος του cartoon: "Dennis the menace".

Για να μην πούμε ότι ο δικός μας μπήκε και στο πεντοχίλιαρο. Οι άλλοι τι έκαναν στην ζωή τους?

@Mandrake Εγώ πάλι διάβασα "Η εκδίκηση του Σπάϊντερμαν" και ψάρωσα με τον συνδυασμό!

Μπορεί από ιστορίες να υστερεί κάπως, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα εξώφυλλά του είναι κάθε μήνα όμορφα! Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #61, βρίσκεται κοντά μας! Μεταφέρθηκαν στη βάση Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 20 Οκτωβρίου.