Indian

Δεν θα ψηφίσω γιατί η αλήθεια είναι ότι πάει αρκετός καιρός από τότε που την είδα και δεν την θυμάμαι καλά. Από τα λίγα που θυμάμαι πάντως,δεν θα την χαρακτήριζα ταινιάρα.

Σίγουρα ο De Niro έχει ένα πλούσιο παρελθόν,αλλά προτιμώ σαν στυλ εκείνο του Clint Eastwood. Νομίζω ότι είναι πιο bad ass τύπος,που αν σε αγριοκοιτάξει,παγώνεις. Κι όπως λέει κι ο φίλος @Μενίγ Πουαγώ ,έχει κάνει μερικές άρτιες σκηνοθετικές δουλειές.

Είμαι από εκείνους που δεν την έχουν ακολουθήσει την σειρά. Δεν έχω δει κανένα επεισόδιο και δεν ξέρω εάν θα την παρακολουθήσω. Συνήθως αποθαρρύνομαι όταν πρέπει να καλύψω έναν τόσο μεγάλο όγκο από επεισόδια και δεν ξεκινάω.

Πάμε να δούμε τι μας έχει το τεύχος # 33 του Super Μίκυ. "Το πρώτο ποντίκι στην Σελήνη" Ο Μίκυ επισκέπτεται το εργαστήριο του δόκτορα Στάτικ,όπου τον βλέπει να έχει κατασκευάσει ένα μεγάλο μηχανικό μπαλόνι,με το οποίο σκοπεύει να κάνει ένα διαστημικό ταξίδι με προορισμό την Σελήνη. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του για την κατασκευή του ακολούθησε κατά γράμμα τις περιγραφές που βρήκε στο ημερολόγιο του προπάππου του,ο οποίος είχε κάνει με ένα αντίστοιχο όχημα το ίδιο ταξίδι. Ύστερα από μία απροσεξία,ο Μίκυ κι ο Πλούτο βρίσκονται μέσα στο όχημα και φτάνουν στον δορυφόρο της Γης. Εκεί θα συναντήσουν έναν λαό,που φαίνεται φιλήσυχος αλλά τρομερά εξουθενωμένος και χωρίς ενέργεια. Τότε ο πρωταγωνιστής θα προσπαθήσει να βρει την αιτία που συμβαίνει αυτό για να βρει μία λύση. Δεν λέω,ωραία υπόθεση,αλλά μου φάνηκε περισσότερο σαν ένα παιδικό παραμυθάκι,παρά μία σοβαρή ιστορία. Έχει πολλές υπερβολές που την κάνουν να απευθύνεται σε μικρότερο ηλικιακά,αναγνωστικό κοινό. Πάντως,αξίζει να διαβαστεί...με χαμηλές όμως προσδοκίες. Το σχέδιο το βρήκα αξιόλογο,αλλά νομίζω ότι βρισκόταν σε λάθος μέγεθος περιοδικού. Έδειχνε τεράστιο. "Ποιος είναι ποιος" Ο Χιούη,ο Λιούη κι ο Ντιούη κάνουν παρέα με έναν φίλο τους (που μας δίνεται να καταλάβουμε ότι είναι φτωχός κι άστεγος) και πηγαίνουν να παίξουν στο καινούργιο πάρκο που έχει φτιάξει ένας πλούσιος συμπολίτης τους. Δυστυχώς όμως το πάρκο δεν έχει τις ευκολίες που χρειάζεται ένα παιδάκι για να παίξει. Παράλληλα ο γιος του πλούσιου αυτού χορηγού,βρίσκεται στην έπαυλη του πατέρα του και νιώθει σαν να είναι μέσα σ'ένα χρυσό κλουβί. Η ιδιαιτερότητα είναι στο γεγονός ότι ο απομονωμένος νέος και το χαμίνι μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό. Κάποια στιγμή λοιπόν οι δρόμοι των δύο παιδιών θα συναντηθούν και τότε θα τους γεννηθεί μία ιδέα. Να αλλάξουν θέσεις. Αυτή τους η κίνηση,θα φέρει ευτράπελες καταστάσεις,αλλά κι αποκαλύψεις. Χαριτωμένη ιστορία,που τολμάει να βάλει στην θέση του πρωταγωνιστή έναν χαρακτήρα που η ζωή του έχει στερήσει πολλά. Από εκεί και πέρα,ενώ στην αρχή φαίνεται να είναι ένα απλοϊκό σενάριο,έρχεται το φινάλε να εισάγει τον κλασικό κακό και να δώσει ένα ύφος περιπέτειας. Πολύ όμορφο είναι και το σχέδιο. "Ο μεγάλος χωρισμός" Οι Μουργόλυκοι σταμάτησαν να κυνηγάνε τα εκατομμύρια του θείου Σκρουτζ κι έτσι φαίνεται ότι κατάφεραν να πετύχουν το ακατόρθωτο. Να γίνουν,δηλαδή,μεγάλοι κι αναγνωρισμένοι παράνομοι,φτιάχνοντας μία διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία. Κάποια στιγμή μία ξανθιά αιθέρια ύπαρξη γίνεται η αιτία ένας από την συμμορία να πέσει ξερός από έρωτα και να μεταμορφωθεί σε πειθήνιο όργανό της. Έτσι,ύστερα από δική της παραίνεση,αποφασίζει να αποχωρίσει από την ομάδα και να κάνει σόλο καριέρα,δίπλα στην αγαπημένη του. Άραγε είναι σωστή αυτή του η επιλογή ή θα τους οδηγήσει όλους στην καταστροφή? Ενδιαφέρον σενάριο που έχει πρωτοτυπία. Υπάρχει καλογραμμένη και σφιχτή πλοκή,που κρύβει πολλές ανατροπές όσο πλησιάζουμε στο φινάλε. Προσωπικά,στο τέλος λυπήθηκα τους φουκαράδες τους Μουργόλυκους. Το σχέδιο ήταν πολύ καλό και με μεγάλη ελαστικότητα. Ειδικά τα καρέ που έχουν νυχτερινά-σκοτεινά "πλάνα" μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Έντονη κι ευχάριστη στο μάτι ήταν και η παλέτα των χρωμάτων που χρησιμοποιήθηκαν. "Ο ήρωας της διπλανής πόρτας" Ο Ντόναλντ παρακολουθεί στην τηλεόραση ένα τηλεπαιχνίδι το οποίο καλεί τους τηλεθεατές να λάβουν μέρος και να υποδυθούν τον αγαπημένο τους ήρωα. Αποφασίζει λοιπόν να συμμετάσχει σε αυτόν τον διαγωνισμό. Κάνοντας μία βόλτα στους δρόμους της Λιμνούπολης για να ξελαμπικάρει και να του έρθει η έμπνευση για το νούμερο που θα παρουσιάσει,έρχεται αντιμέτωπος με διάφορες ευτράπελες καταστάσεις που αποκαλύπτουν την ατυχία και ταυτόχρονα την καλοψυχία του. Παράλληλα,ένας μυστήριος νεαρός βιντεοσκοπεί κάθε κίνησή του. Γιατί άραγε? Πρόκειται για ένα απλό και σύντομο σενάριο που σκοπό έχει να εξάρει την τιμή και τα χαρίσματα του μεγάλου αστέρα της Disney. Έχει επαναλαμβανόμενα γκαγκ,την προβλεπόμενη κατάληξη για τον ήρωα,αλλά κι ένα φινάλε που δεν το περίμενα και με ικανοποίησε. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο,αλλά ο χρωματισμός ήταν πολύ καλύτερος. "Η κρυμμένη κυρά του βουνού" Ο Χιούη,ο Λιούη κι ο Ντιούη πάνε εκδρομή στην λίμνη Αζούρ με σκοπό,εκτός από το να χαλαρώσουν,να ερευνήσουν κι ένα περίεργο φαινόμενο. Σε ένα βουνό εκεί κοντά,οι θρύλοι λένε ότι κρύβεται μία κυρά,που είναι ορατή μόνο μία φορά τον χρόνο. Μαζί μ'αυτούς έρχεται κι ο Φρέντυ Φανφάρας,μία υπερφίαλη τηλεπερσόνα που σκοπό έχει να εντοπίσει την κυρά και να κάνει τηλεθέαση στην εκπομπή του. Ο αναγνώστης λοιπόν θα παρακολουθήσει έναν άτυπο αγώνα δρόμου (μάλλον θάλασσας) ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα για το ποιος θα είναι ο πρώτος που θα καταφέρει αποκαλύψει το μυστήριο. Ποιος θα κερδίσει? Κι αυτό το σενάριο είναι αξιόλογο. Βλέπουμε τον αλτρουισμό των τριών Μικρών Εξερευνητών,καθώς και την ευγενή τους άμιλλα σε αντίθεση με τα διάφορα εμπόδια που τους βάζει ο ανταγωνιστής τους. Το φινάλε προσφέρει δικαίωση και επιφυλάσσει μεγάλες αποκαλύψεις. Αξιόλογο ήταν και το σχέδιο. "Ευτυχισμένες μέρες" Ο Ντόναλντ διακατέχεται από ένα αίσθημα κατωτερότητας κι αισθάνεται θλίψη διότι θεωρεί ότι δεν έχει πετύχει τίποτα στην ζωή του. Δεν έχει και πολύ άδικο. Όλως τυχαίως θα γνωριστεί με έναν συγγραφέα ο οποίος προσπαθεί να λανσάρει το νέο του βιβλίο που περιγράφει τον τρόπο για να έρθει η ευτυχία στις ζωές των ανθρώπων. Ο εν λόγω συγγραφέας θα προσλάβει τον πρωταγωνιστή μας,αφενός για να τον βοηθήσει να πλασάρει καλύτερα το βιβλίο του κι αφετέρου για να του αποδείξει τις θεωρίες του. Δυστυχώς όμως δεν ξέρει με ποιο παπί έχει μπλέξει. Το συγκεκριμένο σενάριο έχει γελοιογραφική υφή,αλλά από πλοκή δεν έλεγε πολλά. Είχε πολλές επαναλήψεις και μερικές σκηνές άνετα μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε σαχλές. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. "Η μικροσκοπική νεράιδα" Ο Μίκυ παίζει αμέριμνος φρίσμπυ με τον Πλούτο,στον κήπο του σπιτιού του,όταν κατά λάθος χτυπάει μία μικρούλα...νεράιδα! Αμέσως της δίνουν τις πρώτες βοήθειες,ενώ έρχεται κι ο Γκούφυ,που αποδεικνύεται πολύ χρήσιμος γιατί γνωρίζει πολλά για τις νεράιδες και τα ξωτικά. Όταν εκείνη συνέρχεται,υπόσχεται στον Μίκυ να του δώσει οποιαδήποτε σούπερ δύναμη θέλει με διάρκεια μίας ώρας. Έτσι ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να βρει ποια δύναμη του ταιριάζει. Τελικά τι θα επιλέξει? Αν οι περισσότερες ιστορίες του Super Μίκυ είναι λίγο παιδικές,εδώ σίγουρα το κοινό του Δημοτικού σχολείου θα την εκτιμήσει δεόντως. Μιλάμε για ένα χαριτωμένο παραμυθάκι,που καταλήγει σε ένα κωμικό φινάλε. Κατά τ'άλλα μέτρια πράγματα. Σχεδιαστικά είναι αξιόλογη. "Ο γητευτής των μελισσών" Ο θείος Σκρουτζ επεκτείνει τις επιχειρήσεις του και στον τομέα τις μελισσοκομίας και προσπαθεί να εξαλείψει τον ανταγωνισμό. Αγοράζει λοιπόν ένα μελίσσι το οποίο είναι τρομερά ατίθασο και κανένας μελισσοκόμος δεν μπορεί να το κάνει καλά. Κι εκεί που όλοι αποτυγχάνουν,προσλαμβάνει τον Ντόναλντ,ο οποίος φαίνεται να τα πάει καλά με τις μέλισσες. Τόσο καλά που τις έχει ημερέψει και τις έχει κάνει σαν κατοικίδια. Η παραγωγή λοιπόν πάει από το καλό στο καλύτερο κι όπως είναι φυσικό,κάτι τέτοιο εκνευρίζει τους ανταγωνιστές που ψάχνουν να βρουν τρόπους να ανατρέψουν τις καταστάσεις,όχι πάντα με τίμιο τρόπο. Επιτέλους βλέπουμε μία ιστορία στην οποία η "εύθραυστη δεξιοτεχνία" του Ντόναλντ κρατάει μέχρι το τέλος και δεν καταλήγει σε φιάσκο. Η πλοκή είναι καλογραμμένη,αν και η θεματολογία είναι ανάλαφρη. Το φινάλε και ιδιαίτερα η μέλισσες κλέβουν την παράσταση. Όσον αφορά το σχέδιο,το background το βρήκα πολύ καλό,σε αντίθεση με την απόδοση των χαρακτήρων,που είχε τα θέματά της.