Indian

Απίστευτος! Έκανε θαύματα με τον 3D εκτυπωτή χειρός.

Τελικά ο Σκοτεινός Ιππότης είναι φανατικός του ποδοσφαίρου. Τόσο πολύ,που δεν θέλει να τον ενοχλεί κανένας όταν βλέπει μπάλα.

Αν σου άρεσε το βιβλίο,τσέκαρε και την σειρά. Και τα άλλα δύο βιβλία της συγγραφέως (το "Κορίτσι που εξαφανίστηκε" κι ο "Σκοτεινός Τόπος") είναι πολύ καλά κατά την γνώμη μου. Κι αυτά έχουν μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη. Το ένα το 2014 και το άλλο το 2015.

Τελείωσα κι εγώ τον Bodyguard. Σε γενικές γραμμές την βρήκα αξιόλογη σειρά για το είδος της,με καλογυρισμένες σκηνές δράσης κι έξυπνη πλοκή. Τα δύο φάουλ για εμένα ήταν η προφορά του πρωταγωνιστή (ξέρετε...του Robb) που τον έκανε εντελώς ορεσίβιο ( ) και το δεύτερο ήταν το βεβιασμένο φινάλε. Το τελευταίο επεισόδιο,ενώ στην αρχή κινήθηκε ομαλά,όσο πλησίαζε στο τέλος έβγαζε μεγάλη βιασύνη. Όλοι οι ένοχοι ομολόγησαν σχεδόν με την θέλησή τους,ενώ θα μπορούσαν να "παιδέψουν" πολύ περισσότερο τις Αρχές. Anyway! Κάποια στιγμή θα βάλω μπροστά την σειρά State of play,εμπιστευόμενος το γούστο του @germanicus .

Αυτές σου οι φιλοσοφικές αναλύσεις με πεθαίνουν.

Ο Launchpad κι ο Gizmoduck μου άνοιξαν την όρεξη. Λατρεύω την σειρά του Darwing Duck.

Πρέπει να είμαι ο μόνος που έκανε πονηρή σκέψη με το μυαλό του...

Χρόνια πολλά κι από εμένα στα παιδάκια που γιορτάζουν σήμερα και ιδιαίτερες ευχές στον @Λύκος του Οντάριο για τα γενέθλιά του. Εύχομαι υγεία και επιτυχίες σε όλους τους τομείς της ζωής σου. Δεν θυμάμαι να έχω ευχηθεί και στον @BATNICK ... Αν όχι,ζητώ ταπεινά συγγνώμη κι εύχομαι να είναι υγιής και να έχει ό,τι επιθυμεί.

Ε,φαντάζομαι στο Athenscon.

@φλοκ Μετά από 12 ώρες στο τιμόνι,δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με ανεβάζει να ακούω τόσο καλά λόγια από άτομα που εκτιμώ βαθύτατα. Χωρίς να θέλω να ανταποδώσω απλά την φιλοφρόνηση (μιλάω με κάθε ειλικρίνεια) κι εγώ με την σειρά μου απολαμβάνω να διαβάζω τις δικές σου "μελέτες" κι αναφορές σε παλιά τεύχη και ιστορίες του Μπλεκ (κι όχι μόνο). Σ'ευχαριστώ που μοιράζεσαι με εμάς τους νέους (όσον αφορά την ανάγνωση τέτοιων σειρών) την εμπειρία και τις αστείρευτες γνώσεις σου.

Το εξώφυλλο του τεύχους #38 βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 20 Νοεμβρίου.

Έτοιμο και το εξώφυλλο του τεύχους #227. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Την επόμενη Παρασκευή (26/10) θα έχουμε την ιστορία "Δορυφορικός πανικός".

Το τεύχος ανοίγει την αυλαία με μία μεγάλη περιπέτεια του Μπλεκ,που έχει τίτλο "Οι γιοι του Μαύρου Δράκου",η οποία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Ο Άγγλος Στρατηγός,φανερά απογοητευμένος από τις άκαρπες προσπάθειες που γίνονται για να πιαστεί ο Ξανθός Γίγας,καλεί από την μακρινή Ασία μία ομάδα από επίλεκτους μισθοφόρους εκτελεστές,με αρχηγό τον Καραβάσι,με σκοπό να του φέρουν το κεφάλι του επαναστάτη κυνηγού επί πίνακι. Θα πρέπει όμως να βιαστούν γιατί σε μερικές ημέρες θα αφιχθεί στην περιοχή ένας από τους Υπουργούς του Στέμματος και θα πρέπει οι Άγγλοι να εμφανιστούν αποτελεσματικοί στην πάταξη των επαναστατών. Η Ασιατική κουστωδία αποδεικνύεται ιδιαιτέρως έξυπνη κι ανακαλύπτει το μυστικό κρησφύγετο των κυνηγών. Ο Μπλεκ και η παρέα του φαίνεται να βρίσκονται σε δεινή θέση. Η αξιοπρέπεια όμως,καθώς κι ο κώδικας τιμής,είναι το παν για έναν στρατιώτη. Η αλήθεια είναι ότι με το που διάβασα για τους Ασιάτες μισθοφόρους παραξενεύτηκα κι απογοητεύτηκα. Δεν πρέπει όμως να κρίνουμε αν δεν δοκιμάσουμε. Το σενάριο τελικά (τουλάχιστον στο πρώτο μέρος) έχει αποδειχτεί ικανοποιητικό κι άκρως ανατρεπτικό. Φαίνεται να κυλάει ομαλά,χωρίς να κάνει μεγάλη κοιλιά. Το μόνο φάουλ είναι η εμφάνιση του Καθηγητή Μυστήριου,τον οποίο θέλοντας ο συγγραφέας να τον εντάξει στο κλίμα της Ασίας,τον βάζει και φέρεται εντελώς γελοία. Δεν λέω,βοηθάει στην εξέλιξη του μύθου,αλλά και πάλι δεν μ'έπεισε. Εν κατακλείδι,μου άρεσε η δουλειά αυτή μέχρι στιγμής και περιμένω να δω πώς θα εξελιχθεί στο δεύτερο και τελευταίο μέρος της. Σχεδιαστικά στέκεται αξιοπρεπώς. Κι αφήνουμε τον βασιλιά των κυνηγών για να πάμε στον βασιλιά της ζούγκλας,τον Ταρζάν,ο οποίος θα πιαστεί "Αιχμάλωτος". Ένα πρωινό,ενώ ήταν καθισμένος επάνω σε ένα δέντρο,παρακολουθεί γεμάτος περιέργεια μερικούς άντρες να σκάβουν έναν τεράστιο λάκκο στο έδαφος,να βάζουν μέσα όρθιους μυτερούς πάσσαλους και να καλύπτουν την τρύπα με κλαδιά και φύλλα. Το μυαλό του αγνού άντρα δεν πήγε στο κακό. Κατάλαβε όμως περί τίνος πρόκειται όταν είδε τον αγαπημένο του ελέφαντα,τον Ταντόρ,έντρομο να κυνηγιέται από αυτούς τους ανθρώπους,οι οποίοι προσπαθούν να τον ρίξουν σε μία αποτρόπαιη παγίδα για να πάρουν τους χαυλιόδοντές του. Ο πρωταγωνιστής μας εννοείται ότι δεν θα μείνει αμέτοχος σε αυτή την κίνηση,γεγονός που θα τον φέρει εξαιρετικά κοντά στον θάνατο. Το ρετρό στοιχείο που βγάζουν η ιστορίες του Ταρζάν είναι κι εδώ πολύ έντονο. Το σενάριο στηρίζεται σε μία απλή ιδέα,την οποία ο Kubert,με τον συγγραφικό του οίστρο,την κάνει σύνθετη. Βέβαια δεν έλειπαν και οι συγγραφικές ευκολίες,αλλά σεβόμενος την ηλικία του έργου,θα τις προσπεράσω. Γενικά δεν μετάνιωσα που την διάβασα,αλλά δεν μου έκανε ούτε κρύο,ούτε ζέστη. Το σχέδιο ήταν πολύ όμορφο. Στο "Ζωντανό γεύμα" ο Ντύλαν Ντογκ πηγαίνει σε ένα εστιατόριο της εθνικής,προκειμένου να βάλει κάτι στο στόμα του,πριν επιστρέψει στο Λονδίνο. Μέσα στο εστιατόριο υπάρχει μία ψυχρότητα,αλλά κατά τ'άλλα όλα κυλούσαν ομαλά. Αυτό,μέχρι που έκανε την εμφάνισή της μία συμμορία θηλυκών μοτοσυκλετιστών,που επιχειρούν να ληστέψουν το μαγαζί. Οι φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο και τότε θα αποκαλυφθεί ένα μυστικό που φαίνεται ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε κι ο διάσημος ντετέκτιβ του υπερφυσικού. Το σενάριο το βρήκα ευφυέστατο σαν σύλληψη. Οι παράνομες μηχανόβιες,όσο κυλούν οι σελίδες,μετατρέπονται από θύτες σε ανυπεράσπιστα θύματα,που παλεύουν μαζί με τον πρωταγωνιστή για την ζωή τους. Τόσο η ιδέα,όσο και οι σκληρές σκηνές,δίνουν στην πλοκή κινηματογραφική χροιά,όμοια με τα θρίλερ,αλλά και τις Sci-Fi ταινίες. Ο χαρακτήρας του Ντύλαν Ντογκ από την άλλη δεν έβγαλε αυτόν τον δυναμισμό που θα έπρεπε να έχει ένας πρωταγωνιστής. Δεν είχε αυτό το κάτι που θα τον έκανε αναντικατάστατο. Άνετα θα μπορούσε κάποιος άλλος ήρωας να είναι στην θέση του. Το φινάλε είχε ανατροπές και μάλιστα όχι μόνο μία. Σχεδιαστικά δεν με ξετρέλανε. Οι βαριές σκιές και το σκούρο χρώμα,με κούρασαν. Τις γυναίκες όμως,ο κύριος Santucci,τις έκανε θεές! Η τελευταία ιστορία του τεύχους είναι η κόμικς-βιογραφία του Christopher Reeve. Σε σχέση με προηγούμενες βιογραφίες,εδώ ο αφηγητής είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Μία άλλη καινοτομία που συναντάται εδώ είναι το γεγονός ότι η βιογραφία δεν ξεκινάει με μία ροή από τα παιδικά χρόνια του ήρωα (κάνει βέβαια κάποιες σκόρπιες και σύντομες αναφορές),αλλά από την αρχή της καλλιτεχνικής του καριέρας. Όπως είναι φυσικό δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην σταδιοδρομία του στον ρόλο που τον καθιέρωσε,αυτόν του Superman,και φυσικά στο τραγικό γεγονός της πτώσης του από άλογο,που τον καθήλωσε στην αναπηρική καρέκλα μέχρι το πρόωρο τέλος της ζωής του. Επίσης δεν παραλείπονται και μερικά λόγια παρηγοριάς,αλλά κι ελπίδας σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα αναπηρίας. Η όλη προσέγγιση της βιογραφίας αυτής δεν με ικανοποίησε πολύ. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για την ζωή του ηθοποιού,πριν τον κερδίσει το σανίδι. Τον άνθρωπο Reeve. Επίσης νομίζω ότι υπήρχε περισσότερη φιλοσοφική ανάλυση από αυτή που θα μπορούσα να αντέξω. Όσον αφορά το σχέδιο,με προβλημάτισε πολύ. Ενώ δεν είναι κακό (απεναντίας είναι προσεγμένο και σε πολλά σημεία φωτογραφικό),υπάρχει μία τεχνοτροπία στο χρώμα που το αχρηστεύει. Αυτές τις πολλές στρώσεις χρωμάτων,έτσι όπως χρησιμοποιήθηκαν,αποσπούν την απόλυτη διαφωνία μου. Στο συνοδευτικό άρθρο του μήνα,ο ικανότατος Λευτέρης Ταρλαντέζος θα μας πει δύο λόγια για το manga κόμικ Battle Angel Alita,ορμώμενος από την μεταφορά του στους κινηματογράφους τον ερχόμενο Δεκέμβριο (αν και το IMDB λέει για Φεβρουάριο του 2019). Επίσης,θα γίνει και μία σύντομη αναφορά και στο νέο κόμικ Hit-Girl,το οποίο θα κυκλοφορήσει μέσα στον μήνα στην Αμερική.