Indian

Η ιστορία “Ισχύς & εξουσία” συνεχίζει δυναμικά και το δεύτερο μέρος της, χαρίζοντάς μας πολλές συγκινήσεις. Το πρώτο μέρος μάς άφησε σε ένα από τα μυστικά δωμάτια του μεγάρου Δάρβιν, όπου ο Φάντομ βρίσκεται περικυκλωμένος από τέσσερις Εβρονιανούς και η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Τότε είναι που θα έχει ακόμα μία συνάντηση με έναν φίλο από τα παλιά, ο οποίος όμως δεν φαίνεται πλέον και τόσο φιλικός. Ο λόγος για τον Νούμερο Ένα, την τεχνολογική οντότητα που συντρόφευε και βοηθούσε τον φίλο μας στις πάμπολλες αναμετρήσεις του με τους εξωγήινους. Φαίνεται ότι τώρα έχει υποστεί κάποιες τροποποιήσεις και δεν δείχνει στον Φάντομ τον πρέποντα σεβασμό κι εκτίμηση. Αφού περνάνε αυτή την σκόπελο, ο Νούμερο Ένα τού αναθέτει μία νέα αποστολή, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να πάει μέχρι την Νέα Ζηλανδία, προκειμένου να παρεισφρήσει στο άντρο των Εβρονιανών και να υποκλέψει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορεί. Παρέα σε αυτή την μάχη θα έχει ένα καινούργιο όχημα, καθώς και μία νέα νέα, σούπερ εξελιγμένη μαύρη στολή, που διαθέτει ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει. Με αυτά τα εφόδια, λοιπόν, ο Φάντομ θα συνεχίσει την μάχη του ενάντια στο κακό, η οποία προβλέπεται σφοδρή! Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου, όταν τελείωσα την ανάγνωση και του δεύτερου επεισοδίου, είναι ότι πάμε καλά! Το σενάριο αλλάζει σκηνικό και μας μεταφέρει μέσα στο λημέρι του κακού, όπου ο πρωταγωνιστής δρα έντονα. Χάρηκα ιδιαίτερα που είδα ξανά τον Νούμερο Ένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δυσανασχέτησα κάπως με τον νέο χαρακτήρα που έχει αναπτύξει. Παραδέχομαι, όμως, ότι γέλασα με τις βιτριολικές του ατάκες. Η πλοκή, με εξαίρεση το σημείο των εξηγήσεων (που κι αυτό παρουσίαζε ενδιαφέρον), δεν άφηνε τον αναγνώστη να βαρεθεί και να παρατήσει το τεύχος από τα χέρια του. Το φινάλε αυτού του επεισοδίου κλείνει την ιστορία με μία μεγάλη αερομαχία και μας υπόσχεται κι άλλες περιπέτειες, αυτή την φορά στην παγωμένη Ισλανδία. Εννοείται ότι θα πρέπει να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στο αγαπημένο μας περιοδικό, το οποίο φρόντισε να συμπεριλάβει μία ολοσέλιδη περίληψη του προηγούμενου μέρους της ιστορίας (που φέρει τον τίτλο “Εξωγήινη εισβολή”), μία κίνηση που σπάνια κάνει. Άντε τώρα να περιμένεις μέχρι την επόμενη Παρασκευή (όσο γραφόντουσαν αυτές οι γραμμές )! Για το σχέδιο δεν έχει αλλάξει η άποψή μου! Η επόμενη ιστορία του τεύχους μάς έρχεται από την σειρά “Η ιστορία της Τέχνης” κι έχει στο τιμόνι του πρωταγωνιστή τον Μαύρο Πητ, ο οποίος θα μπλεχτεί σε μία “Σουρεαλιστική πλαστογραφία”. Ο άσπονδος εχθρός του Μίκυ βρίσκεται σε ένα μέρος γνώριμο γι’ αυτόν, το κελί της φυλακής δηλαδή, κι αρχίζει να φιλοσοφεί το κατά πόσο είναι καλό να βρίσκεται εκεί, μακριά από σκοτούρες και μπλεξίματα. Κάποια στιγμή θα τον επισκεφτεί στο κελί του μία καλοκάγαθη κυρία, που δηλώνει καθηγήτρια ζωγραφικής και η οποία έχει αναλάβει (μαζί με μερικές φίλες της) την εκπαίδευση των κρατουμένων και την εισαγωγή τους στον κόσμο των καλών τεχνών, προκειμένου να επιτευχθεί η αναμόρφωσή τους. Έτσι, ο φίλος μας βρίσκεται σε έναν διαμορφωμένο χώρο του σωφρονιστικού καταστήματος και κάθεται μπροστά από ένα καβαλέτο, έτοιμος (αλλά γεμάτος νεύρα και βαρεμάρα) να ξεδιπλώσει το εικαστικό του ταλέντο. Φαίνεται, όμως, ότι ένα ατσούμπαλο πέσιμο που θα έχει, θα του ανοίξει άλλους ορίζοντες στην ζωγραφική, αλλά παράλληλα θα τον κάνει και το τέλειο θύμα για ένα σατανικό σχέδιο! Πρόκειται για ένα σενάριο το οποίο χαρακτηρίζεται από μεγάλο σουρεαλισμό, όπως ακριβώς είναι κι εκείνος που υπάρχει στα έργα του Ρενέ Μαγκρίτ, στον οποίο γίνονται πολλές αναφορές. Ο Πητ, εδώ, έχει τον ρόλο του καλού και του παρεξηγημένου κι άθελά του μπλέκεται σε μία μεγάλη περιπέτεια. Η πλοκή χαρακτηρίζεται από μεγάλη φαντασία και περιέχει μερικά γκαγκ που δεν με ενθουσίασαν τόσο. Ο άκρατος σουρεαλισμός δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Με εξαίρεση, λοιπόν, αυτών των σκηνών (που τολμώ να πω ότι έβγαζαν νόημα αν τις εντάξουμε στο όλο σύνολο), ήταν μία έξυπνη υπόθεση, με αρχή, μέση και τέλος. Το φινάλε, όμως, δεν ήταν καθόλου σουρεαλιστικό. Κρατούσε μία από τις πιο κλασικές και “χιλιοπαιγμένες” μανιέρες που βλέπουμε συχνά σε ιστορίες, σειρές και ταινίες. Γενικά θα την χαρακτήριζα μία, άνω του μετρίου, ιστορία. Το σχέδιο συνολικά δεν με ενθουσίασε τόσο, αλλά παραδέχομαι ότι είχε τις στιγμές του (η αποτύπωση των πινάκων ή κάποια μεγάλα καρέ). Πιο πολύ, όμως, μου άρεσε ο πανέμορφος χρωματισμός! Τρίτη, κατά σειρά, ιστορία στο τεύχος κι ο Ντόναλντ γίνεται “Ο μάγος της ομπρέλας”. Η Λιμνούπολη φαίνεται να έχει πλημμυρίσει στις ομπρέλες τον τελευταίο καιρό. Όλοι οι κάτοικοι, ανεξαρτήτως καιρού, κυκλοφορούν στους δρόμους, κρατώντας μία πρωτότυπη ομπρέλα και υπερηφανεύονται για τις “ιδιοκτησίες” τους. Οι ομπρέλες, λοιπόν, έχουν γίνει το απαραίτητο αξεσουάρ όλων των ηλικιών. Μοναδικός υπεύθυνος σε αυτό το φαινόμενο είναι ο Ντόναλντ, ο οποίος, μέσα στον δημιουργικό του οίστρο, κατασκευάζει ευφάνταστες και πρωτότυπες ομπρέλες. Μάλιστα η φήμη του έχει φτάσει μέχρι και το Δημαρχιακό μέγαρο. Ο φίλος μας λαμβάνει μία επιστολή από τον Δήμαρχο, ο οποίος του ζητά να τον συναντήσει στο Δημαρχείο. Εκεί, θα του ζητήσει να βρει μία λύση για να μην μουσκέψει το ετήσιο πικνίκ του Δήμου από την επερχόμενη κακοκαιρία. Ο φίλος μας θα επιστρατεύσει όλο του το ταλέντο και το αποτέλεσμα είναι άκρως εντυπωσιακό κι επιτυχημένο. Η Θεά Τύχη, όμως, φαίνεται να είναι στα κέφια της και δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Ιστορία “εύθραυστης δεξιοτεχνίας” η συγκεκριμένη, που αναδεικνύει όλα τα κλασικά μοτίβα που διαβάζουμε στα αντίστοιχα σενάρια. Ο πρωταγωνιστής, λοιπόν, βρίσκει την κλίση του σε ένα επάγγελμα, γίνεται διάσημος σε βαθμό να είναι περιζήτητος ακόμα και σε υψηλά κλιμάκια, πραγματοποιεί ένα μεγαλεπήβολο έργο, αλλά στο τέλος όλα καταλήγουν σε μία τεράστια καταστροφή. Η πλοκή δεν με ενθουσίασε, αλλά ούτε και με απογοήτευσε. Την βρήκα απλή και στερείται φαντασίας. Στην αρχή της έχουμε μερικές σκηνές που επαναλαμβάνονται, αλλά μετά την είσοδο του Δημάρχου στην εξίσωση, αρχίζει να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον. Το φινάλε αναμενόμενο και κάπως χιουμοριστικό. Ομολογώ ότι έχουν περάσει από τα χέρια μας καλύτερες ιστορίες, παρόμοιου ύφους. Το σχέδιο με άφησε ανικανοποίητο. Οι “Βικτωριανοί μύθοι” θα μας κάνουν την τιμή να μας παρουσιάσουν μία ιστορία τους που φέρει τον τίτλο “Η τεχνολογία της ταχύτητας”. Η Μίννι περιμένει τον Μίκυ για να βγουν έξω κι, ενώ εκείνος έχει κολλήσει στην κίνηση, εκείνη κάθεται μαζί με τον Μόρτυ και τον Φέρντυ. Επάνω στην κουβέντα, θα ανέβουν στην σοφίτα, όπου θα βρει ένα παλιό ρολόι, που ανήκε σε μία πρόγονό της που έζησε στην Βικτωριανή Εποχή. Αυτό θα σταθεί αφορμή για να ξεκινήσει μία ιστορία, βγαλμένη από εκείνα τα χρόνια. Είναι η ιστορία δύο νέων, του Μίκυ Μάουσβιλ, ο οποίος είναι βοηθός στο Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς και της Μίννι Ο’Μάους, μίας ιδιαιτέρας γραμματέα της βασίλισσας Βικτώριας. Η Μίννι, λοιπόν, είναι επιφορτισμένη με την οργάνωση της μεγάλης έκθεσης νέων τεχνολογιών που πρόκειται να γίνει στο Κρύσταλ Πάλας κι έχει μεγάλο άγχος. Σε αυτή την έκθεση, πρόκειται να εκτεθεί ένα τεράστιο διαμάντι, το οποίο θα είναι η κεντρική ατραξιόν της. Αυτό το διαμάντι θέλει να το βάλει στο χέρι ο Πητ Μπλάκγουντ, ο οποίος καταστρώνει ένα πανούργο σχέδιο για να παρεισφρήσει στην έκθεση και να βρεθεί πιο κοντά στο αντικείμενο του πόθου του. Θα καταφέρουν οι δύο φίλοι μας να τον ανακαλύψουν και να τον σταματήσουν πριν διαπράξει το έγκλημά του? Πρόκειται για μία αρκετά συμπαθητική ιστορία, που διαθέτει πλουραλισμό διαφορετικών στυλ και μοτίβων. Έχουμε τους γνωστούς μας πρωταγωνιστές, οι οποίοι προσπαθούν να λύσουν ένα αστυνομικό μυστήριο, χαρίζοντάς μας σκηνές με δράση, αλλά κι έξυπνες κινήσεις. Κι όλο αυτό είναι τοποθετημένο σε ένα ιδιαίτερο χρονολογικό πλαίσιο, το οποίο, ο συγγραφέας, φροντίζει να μας το περιγράψει με αρκετή λεπτομέρεια, διάφορα ιστορικά γεγονότα, καθώς και τον τεχνολογικό οργασμό που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Η πλοκή θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε λιγότερες σελίδες, αλλά κι έτσι δεν έκανε μεγάλη κοιλιά. Το φινάλε το βρήκα έξυπνο κι ολοκληρώνει εύστοχα την ιστορία. Ο εικαστικός τομέας ήταν απλά καλός, με εξαίρεση μερικά μεγάλα καρέ και πλάνα, τα οποία ξεχώρισαν. “Ο κόσμος των σπορ” φαίνεται να μην κρύβει μυστικά από έναν γνωστό μας φίλο. Ο Ντόναλντ βρίσκεται βιδωμένος στην πολυθρόνα του σπιτιού του και κρατώντας μία μπανάνα, κάνει την μετάδοση ενός σημαντικού ποδοσφαιρικού αγώνα, μιμούμενος τους κορυφαίους sportcasters. Γι΄αυτόν του τον ενθουσιασμό μαθαίνει ο θείος Σκρουτζ, ο οποίος έτυχε να περνάει από έξω και του δίνει μία ευκαιρία να ξετυλίξει το ταλέντο του, μεταδίδοντας αγώνες στο δικό του τηλεοπτικό κανάλι, εννοείται αμισθί για έναν χρόνο. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται η μετάδοση ενός αγώνα από το σπίτι κι από το γήπεδο είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Θα μπορέσει, λοιπόν, ο Ντόναλντ να ανταπεξέλθει στα νέα του καθήκοντα? Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που δεν κρύβει εκπλήξεις και πρωτοτυπία για τον μέσο Ντισνεϋκό αναγνώστη. Η πλοκή στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στο κωμικό στοιχείο, με κύριο πρωταγωνιστή (ποιον άλλο?) τον Ντόναλντ, ο οποίος επιστρατεύει το χιούμορ, αλλά και την ατυχία του. Ο θείος Σκρουτζ διαδραματίζει έναν κύριο ρόλο στην υπόθεση και συμβάλλει στην εξέλιξη του μύθου. Το φινάλε, δυστυχώς, δεν είναι και τόσο αίσιο για τον φίλο μας, αλλά δεν θα μπορούσαμε να περιμέναμε κάτι το διαφορετικό. Το σχέδιο, αν και λίγο ατσούμπαλο, το βρήκα καλό. Και θα τελειώσουμε με μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον Φέθρυ, η οποία φέρει τον τίτλο “Αποτυχημένο αριστούργημα”. Ο όχι και τόσο αγαπημένος ξάδελφος του Ντόναλντ, περιμένει υπομονετικά έξω από το γραφείο κάποιου εκδότη για να τον δεχτεί. Ο λόγος που βρίσκεται εκεί είναι για να καταφέρει να πουλήσει το μυθιστόρημά του. Όταν, λοιπόν, γίνεται δεκτός, θα προσπαθήσει να πείσει τον εκδότη ότι το έργο του είναι αριστούργημα κι αξίζει να κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή. Και πιστεύω ότι φαντάζεστε με ποιους ευφάνταστους τρόπους θα προσπαθήσει να τον πείσει! Μιλάμε για ένα σύντομο σενάριο, το οποίο είναι γελοιογραφικού χαρακτήρα κι έχει στην θέση του πρωταγωνιστή ένα παπί, το οποίο είναι γεννημένο για τέτοιες στιγμές και καταστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δυσανασχέτησα με το story, αλλά όσο κυλούσαν οι σελίδες το χαμόγελό μου μετατρεπόταν σε ένα τρανταχτό γέλιο και σε αυτό συνέβαλαν, καταλυτικότατα, οι διάλογοι της πλοκής και η αφηρημένη αφέλεια του πρωταγωνιστή. Το φινάλε διακωμωδεί, καλοπροαίρετα, το σύμπαν των Ντακ στα κόμικς της Disney και κλείνει με όμορφο, αλλά κι έξυπνο τρόπο την ιστορία. Εν κατακλείδι, αν και δεν δηλώνω λάτρης τέτοιου είδους σεναρίων, μπορώ να πω ότι απόλαυσα την συγκεκριμένη ιστορία. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν μου έλεγε τίποτα. Είχε τόσες γωνίες, που έμοιαζε με αρχαία ιερογλυφικά. Προσωπικά δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους σχεδιασμοί και ιδιαίτερα σε κόμικς Disney.

Μία μεγάλη επιστροφή σηματοδοτεί το 330ο τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού, που θα κάνει τους λάτρεις του Φάντομ Ντακ, και συγκεκριμένα του σύμπαντος του PKNA, να πετάξουν από την χαρά τους. Προσωπικά ανήκω κι εγώ στην μερίδα των ενθουσιασμένων. Η νέα σειρά, η οποία εγκαινιάζει μία νέα εποχή, φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο “Ισχύς & εξουσία” κι εδώ θα δούμε το πρώτο της επεισόδιο. Ο Ντόναλντ κοιμάται μακαρίως στο σπίτι του, όταν κάποια φωνή τον προστάζει να ξυπνήσει. Είναι ο Κόκορον, ο οποίος φαίνεται να τον έχει απομακρύνει από την Λιμνούπολη διότι ο φίλος μας βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο! Οι φοβεροί και τρομεροί Εβρονιανοί φαίνεται ότι δεν έχουν εξαλειφθεί πλήρως. Αντίθετα, βρίσκονται στην Γη, αναζητώντας τον Φάντομ Ντακ, προκειμένου να τον βγάλουν από την μέση. Έτσι, θα μπορέσουν ανενόχλητοι κι απερίσπαστοι να πραγματοποιήσουν το υπέρτατο σχέδιό τους να κατακτήσουν τον πλανήτη μας. Ο Κόκορον, λοιπόν, θέλοντας να σώσει την Γη και τον προστάτη της, αποφάσισε να γλιτώσει τον Φάντομ για να μπορέσει να ανασυνταχθεί και να πολεμήσει τους Εβρονιανούς. Σε αυτή την μάχη, θα λάβει πληροφορίες από έναν παλιό του γνωστό. Ο εχθρός, όμως, καραδοκεί και δεν είναι τόσο αφελής. Διαθέτει τον κατάλληλο εξοπλισμό, προκειμένου να εντοπίσει τον φίλο μας. Ο Ντόναλντ, αυτή την φορά, φαίνεται να βρίσκεται σε δεινή θέση. Θα καταφέρει να ανασυνταχθεί, να βρει όπλα και να καταφέρει ένα καίριο χτύπημα στους σατανικούς αυτούς εξωγήινους? Πάει καιρός από τότε που η εκδοτική αποφάσισε ότι οι “Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ” θα πρέπει να σταματήσουν, γεγονός που προκάλεσε σε πολλούς απογοήτευση. Έτσι, δέχτηκα με χαρά την έναρξη της συγκεκριμένης σειράς. Το σενάριο σε αυτό το πρώτο επεισόδιο έχει ενδιαφέρον και βάζει τον αναγνώστη αμέσως στο κλίμα του εν λόγω σύμπαντος. Η πλοκή είναι περισσότερο διερευνητικού και πληροφοριακού χαρακτήρα, μιας και φροντίζει να μας εντάξει στο γενικό πλαίσιο της ιδέας, ώστε να είμαστε έτοιμοι για τις επικείμενες μάχες που θα υπάρξουν (φαντάζομαι) στα επόμενα επεισόδια. Πολλοί θα είναι οι χαρακτήρες από το PKNA που θα κάνουν την εμφάνισή τους, για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμηθούν οι παλιοί. Σίγουρα θα την ευχαριστηθούν όλοι οι αναγνώστες (γνώστες ή μη), αλλά νομίζω ότι περισσότερο θα την εκτιμήσουν εκείνοι που γνωρίζουν κάτι από το σύμπαν του PKNA. Εννοείται φυσικά πως δεν παραλείπεται η δράση και η ένταση, η οποία βρίσκεται σε καίρια σημεία. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι η υπόθεση (αν κι έχει πολλές σκηνές με διαλόγους) δεν κάνει κοιλιά, την ίδια ώρα που και το χιούμορ είναι καλής ποιότητας. Το φινάλε “κόβει” (εύστοχα) την πλοκή στο καλύτερο σημείο και μας κάνει να ανυπομονούμε για την συνέχεια, που θα έρθει την επόμενη Παρασκευή (την ώρα που γραφόντουσαν αυτές οι γραμμές)! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Είναι σύγχρονο, φρέσκο κι αρκετά φουτουριστικό. Ό,τι πρέπει δηλαδή για μία τέτοια ιστορία. Προσπαθώντας να ηρεμήσουμε από την έξαψη που μας προκάλεσε η προηγούμενη ιστορία, θα πέσουμε σε μία “Μεγάλη αμμοθύελλα”! Ο Μίκυ βρίσκεται στο σπίτι του, βλέποντας μία παράξενη αμμοθύελλα να σφυροκοπά την πόλη του, όταν θα δεχτεί ένα μήνυμα στο κινητό του από τον Καθηγητή Ζάποτεκ, ο οποίος του ζητάει να πάρει τον Γκούφυ και να τον επισκεφτούν στο μουσείο. Εκεί, μαζί με τον Δόκτορα Μάρλιν, θα τους ενημερώσουν για μία οικολογική καταστροφή που είχε συμβεί την δεκαετία του 1930 και η οποία πρόκειται να επαναληφθεί στο παρόν, αν δεν δράσουν. Τον παλιό εκείνο τον καιρό, ένας πρακτικός επιστήμονας φαίνεται ότι είχε ανακαλύψει ένα πρωτοποριακό λίπασμα, το οποίο είχε την ικανότητα να κάνει το σπαρτό να μεγαλώνει και να ευδοκιμεί, ακόμα και σε ένα άνυδρο περιβάλλον. Για άγνωστους, μέχρι σήμερα, λόγους, το συγκεκριμένο λίπασμα δεν έγινε γνωστό. Χάθηκαν τα ίχνη του. Έτσι, οι δύο φίλοι θα πρέπει να μπουν στην θρυλική χρονομηχανή, να πάνε στο παρελθόν, να ερευνήσουν τους λόγους που το εν λόγω λίπασμα δεν βγήκε στην αγορά, αλλά και να μάθουν την σύστασή του μήπως και μπορέσουν οι επιστήμονες στο μέλλον να δημιουργήσουν κάτι αντίστοιχο. Η περιπέτεια, λοιπόν, ξεκινάει. Πρόκειται για μία κλασική ιστορία από εκείνες της “Χρονομηχανής”, η οποία ήταν αρκετά καλή, αλλά δεν θα την κατέτασσα σε υψηλές θέσεις στην λίστα με τις ιστορίες της εν λόγω σειράς. Παραδέχομαι, πάντως, ότι η υπόθεση παραθέτει οικολογικές ανησυχίες, που δεν θα πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους. Η πλοκή δεν έχει τις έντονες σκηνές κινδύνου, που συνήθως βλέπουμε σε αντίστοιχες ιστορίες, αλλά δεν αφήνει τον αναγνώστη να βαρεθεί, εκτός κι αν αυτό που ζητάει είναι μόνο δράση. Παρουσία villain υπάρχει, αλλά δεν είναι κάποιος που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στους φίλους μας. Θα πρέπει ακόμα να επισημάνουμε ότι ο Γκούφυ είναι αρκετά ψύχραιμος και λογικός και δεν κάνει τις κλασικές του παλαβομάρες! Η λύση του μυστηρίου δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Την βρήκα κάπως ανέμπνευστη. Το φινάλε, όμως, παράδωσε ένα μάθημα οικολογίας, οπότε αντιστάθμισε, κάπως, την κατάσταση. Το σχέδιο το βρήκα καλό, αν και “πλημμύριζε” τα καρέ, γεγονός που κούραζε το μάτι. Φτάσαμε αισίως στην τρίτη ιστορία της σειράς, στην οποία ο Ντόναλντ θα προσπαθήσει να κάνει “Το ρεκόρ των ρεκόρ”. Ο φίλος μας βλέπει τηλεόραση παρέα με τον ξάδελφό του τον Φέθρυ, την ώρα που ένας τύπος με ένα παράξενο χαμόγελο διαφημίζει μία οδοντόκρεμα. Ο συγκεκριμένος τύπος έχει μπει στο βιβλίο των ρεκόρ επειδή χαμογελούσε επί τρεις συνεχείς μέρες! Ο Ντόναλντ διατείνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πολύ δύσκολο κι έτσι ο ξάδελφός του του προτείνει να κάνει κι εκείνος κάποιο σπάνιο κατόρθωμα που θα του εξασφαλίσει μία θέση στο βιβλίο των ρεκόρ. Έτσι, εκείνος “τσιμπάει” και δέχεται την πρόκληση.Θα ξεκινήσει, λοιπόν, να δοκιμάζει διάφορες τρελές ιδέες, που θα του δώσουν την πρωτιά. Εννοείται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει από την μία ημέρα στην άλλη. Έχει, όμως, πιθανότητες κάποια στιγμή να πετύχει τον πολυπόθητο στόχο του? Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, το οποίο έχει καρτουνίστικο ρυθμό, καθώς ο πρωταγωνιστής μπλέκει σε διάφορες εξωφρενικές καταστάσεις. Η πλοκή δείχνει να επαναλαμβάνεται, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ, που με έκανε να γελάσω (χωρίς ιδιαίτερο λόγο) αρκετές φορές. Κυρίως με τις ατάκες του Ντόναλντ. Από την άλλη, ο δεύτερος πρωταγωνιστής, ο Φέθρυ, λειτουργεί μόνο στην αρχή για να πυροδοτήσει το φιτίλι της υπόθεσης και μετά δεν έχουμε νέα του. Το φινάλε είναι δίκαιο κι ανατρεπτικό. Μου άρεσε, αν και μου φάνηκε κάπως απότομο. Θα ήθελα η ιστορία να κλείσει με πιο δυναμικό τρόπο. Το σχέδιο, δυστυχώς, το βρήκα (πολύ) κάτω του μετρίου. Θα μεταφερθούμε και πάλι στο Μίκυ Σίτυ, όπου έχει διαπραχθεί μία μεγάλη ληστεία στο μουσείο. Ένα σπάνιο γλυπτό, “Η ξύλινη τρίαινα”, έκανε φτερά από την προθήκη της και στην θέση της μπήκε μία φωτογραφία! . Οι διαρρήκτες προσφέρονται να επιστρέψουν το άγαλμα, αν πρώτα τους καταβληθεί ένα εκατομμύριο δολλάρια. Ο Μίκυ, με τον Επιθεωρητή Ο’ Χάρα, βρίσκονται εκεί, προκειμένου να ερευνήσουν τον χώρο και να αποφασίσουν πώς θα πρέπει να κινηθούν από εδώ και πέρα. Ο Μίκυ προτείνει να βάλουν έναν πομπό στην τσάντα που θα τοποθετηθούν τα χρήματα, ο οποίος θα τους “μαρτυρήσει” το λημέρι των κακοποιών. Ο Επιθεωρητής, όμως, θεωρεί αυτή την πρακτική πολύ κοινότοπη και φοβάται ότι οι ληστές δεν θα την πατήσουν τόσο εύκολα. Τελικά που θα καταλήξουν οι δύο φίλοι μας και με ποιον τρόπο θα καταφέρουν να προσεγγίσουν τους κακοποιούς? Η συνέχεια στα τεύχη σας. Με μία πρώτη, φευγαλέα ματιά, βλέπουμε ότι έχουμε μία αστυνομική ιστορία με μυστήριο και τον Μίκυ, που διαθέτει την κλασική του οξυδέρκεια. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά? Κι όμως πήγε. Το σενάριο είναι αρκετά παιδικό, εξαιρετικά σύντομο για να αναπτύξει κάτι ενδιαφέρον, ενώ η πλοκή μπορεί να εξάπτει κάπως την περιέργεια του αναγνώστη για την κατάληξη, αλλά όταν εκείνη έρχεται, φαντάζομαι θα έχει την ίδια έκφραση απογοήτευσης που είχα κι εγώ. Ο Μίκυ μάς έχει δώσει εξαιρετικά αστυνομικά μυστήρια και θα έπρεπε ο κύριος Salvagnini να του φερθεί με τον δέοντα σεβασμό. Κρίμα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Αμέσως μετά θα ακολουθήσουν δύο μονοσέλιδες ιστορίες από την σειρά “Η ζωή του Πητ”, οι οποίες φέρουν τους τίτλους: “Η αυθεντία” “Νταής στο εδώλιο” Και οι δύο είναι γελοιογραφικές και νομίζω ότι πέτυχαν κάπως τον σκοπό τους. Είναι ευχάριστες και μου προκάλεσαν ένα καλό χαμόγελο. Από τις δύο ξεχώρισα την πρώτη, λόγω της πρωτοτυπίας και της φαντασίας της. Η δεύτερη, όπως και να το κάνουμε, ήταν προβλέψιμη. Άλλωστε είναι κάτι που μας το έχει πει η αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη στο “Αχ αυτή η γυναίκα μου”! Από τον εικαστικό τομέα δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Έχουμε ένα ικανοποιητικό σχέδιο. Και θα τελειώσουμε με μία σχετικά παλιά ιστορία (μιας και είναι του 2005), που έχει τίτλο “Το χρυσάφι του Άρη”. Είναι γενικά παραδεκτό ότι ο “κόκκινος πλανήτης” αποτελεί πόλο έλξης σχεδόν στο σύνολο της διαστημικής επιστημονικής κοινότητας και προσφέρεται για πάμπολλες έρευνες. Μία τέτοια έρευνα φαίνεται ότι επιθυμεί να πραγματοποιήσει ο θείος Σκρουτζ, μόνο που εκείνος δεν ενδιαφέρεται για τον αν ο Άρης διαθέτει ζωή, αλλά για το αν έχει χρυσάφι. Έτσι, λοιπόν, θα στραφεί στον Κύρο για να τον βοηθήσει. Μιλάμε για τον ορισμό της πρωτοτυπίας. Εκείνος θα κατασκευάσει μία μικροσκοπική συσκευή, την οποία θα την εκτοξεύσουν στο διάστημα κι όταν φτάσει στην επιφάνεια του Άρη, θα ξεκινήσει να μεταδίδει βιντεοσκοπημένες εικόνες από το έδαφος. Έρχεται, λοιπόν, η μεγάλη στιγμή. Η συσκευή μπαίνει στον πύραυλο κι εκτοξεύεται στον ουρανό. Παρά τις προβλέψεις του Κύρου ότι θα αργήσει να φτάσει, εκείνη μεταδίδει πολύ σύντομα το υλικό από τον πλανήτη. Αποσβολωμένοι, οι δύο φίλοι μας, θα δουν στις οθόνες τους τόνους από χρυσό και βουνά από διαμάντια. Φαίνεται ότι οι θεωρίες του Σκρουτζ επιβεβαιώθηκαν κι έτσι αρχίζει να φοράει την διαστημική του στολή για να πάει να συλλέξει την λεία του. Μήπως, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι? Ένα σενάριο που πατάει επάνω σε κλασικά μοτίβα που θα τα αναγνώριζε ακόμα κι ο μέτρια “διαβασμένος” αναγνώστης. Μιλάμε για μία υπόθεση διαστημικού ενδιαφέροντος, πάντα σε συνδυασμό με το κλασικό κυνήγι θησαυρού από τον συνήθη ύποπτο, Σκρουτζ. Σε αυτό το ταξίδι, θα τον συντροφεύσει ο Κύρος, παρέχοντάς του μία ακόμα εφεύρεση. Αισθητή είναι η απουσία του Ντόναλντ και των τριών ανιψιών του, αλλά ομολογώ ότι δεν “χωρούσαν” στο cast. Κι ενώ μέχρι εδώ η ιστορία δεν έχει να μας δώσει κάτι το ιδιαίτερο, μετά την εκτόξευση της συσκευής, ο δείκτης της περιέργειας, αλλά πρωτίστως του χιούμορ ανεβαίνει σε μεγάλα επίπεδα και μας χαρίζει την ζητούμενη ευχαρίστηση. Μόνο γι’ αυτές τις λίγες κωμικές - ανατρεπτικές σκηνές προς το τέλος, νομίζω ότι αξίζει να δοθεί μία ευκαιρία στην συγκεκριμένη ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό.

@Mandrake Πω, ρε φίλε, πόσες ταινίες με τον Punisher υπάρχουν? Τρέχω να "επιμορφωθώ"!

@JohnnyMZ Ε, τώρα γιατί μας το κάνεις αυτό? Είμαστε και κάποιας ηλικίας! Πέρα από την πλάκα, εξαιρετικό σχέδιο!

Και μετά την εξαιρετική κριτική-παρουσίαση του συγκεκριμένου τόμου από τον καλό φίλο @nikolas12, θα προσπαθήσω να μαζέψω τα κομμάτια μου από ντροπή και θα πω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη για τον τόμο #28 (διόρθωσέ το Νικόλα). Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πολλά για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Ό,τι γνωρίζω προέρχεται από την ταινία του 2004 (η οποία φαίνεται να έχει υιοθετήσει σημαντικό κομμάτι από το κόμικ αυτό), την εξαιρετική σειρά και στα κόμικς από την έκδοση της ΟΞΥ. Αυτά τα λίγα που γνωρίζω πάντως, με έχουν κάνει να αγαπήσω τον ήρωα αυτόν, για τον λόγο ότι έχει ένα από τα πιο τραγικά origins που έχουν δοθεί σε χαρακτήρα, καθώς επίσης και το γεγονός ότι δεν είναι τόσο πολυδιάστατος και σύνθετος όπως η πλειοψηφία των "συναδέλφων" του. Του σκότωσαν την οικογένεια, τα πήρε στο κρανίο, πήρε εκδίκηση, φορτώθηκε φυσεκλίκια κι αποδίδει δικαιοσύνη με τον τρόπο που νομίζει. Τέλος. Απλά πράγματα! Μία τέτοια απλότητα διάβασα και στο παρόν κόμικ και ήταν μία πραγματική απόλαυση για την ρηχή ψυχή μου, που δεν αρέσκεται σε πολύπλοκα γεγονότα, γεμάτα φιλοσοφικά ζητήματα. Το σενάριο έχει ξεκάθαρο σκοπό να προσφέρει αδιάκοπη δράση και πολύ (κι εννοώ ΠΟΛΥ) πιστολίδι. Σίγουρα οι σκηνές που παρατίθενται, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι ο ορισμός του σκληρού και του απάνθρωπου και σίγουρα δεν ενδείκνυνται για τις νεαρές ηλικίες των αναγνωστών. Πολλά καρέ (όπως πχ η εν ψυχρώ εκτέλεση του σκύλου, η κατασπάραξη από τα πιράνχας, οι πάμπολλοι πυροβολισμοί στο κεφάλι, οι άπειροι σπασμένοι σβέρκοι ή η πλήρως ακρωτηριασμένη Νιούτσι) ομολογώ ότι με σοκάρισαν στην πρώτη μου επαφή. Θεωρώ, όμως, ότι κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι το σύμπαν του Τιμωρού και σωστά μπήκαν. Η υπόθεση είναι απλή και την έχουμε δει πολλές φορές στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τον Clint Eastwood και τον Charles Bronson. Το ερώτημα που τίθεται είναι ξεκάθαρο. Είναι, άραγε, η αυτοδικία η λύση κατά της εγκληματικότητας? Είναι ο θάνατος πανάκεια για την καταπολέμηση του κακού? Προσωπικά με βρίσκουν αντίθετο οι πρακτικές του Τιμωρού. Σαν αγοράκι, όμως, ομολογώ ότι μου αρέσει ο τρόπος που λειτουργεί στα κόμικς! Όπως και να το κάνουμε, ο τύπος ανήκει στην κατηγορία...boys with toys! Εδώ, λοιπόν, έχουμε την επιστροφή του Frank στην Νέα Υόρκη και η απόφασή του να πατάξει το οργανωμένο έγκλημα της πόλης. Εννοείται ότι και το οργανωμένο έγκλημα (αν κι αιφνιδιάζεται αρχικά) δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Σε αυτό το πρώτο μέρος, τον κύριο λόγο τον έχει ο πρωταγωνιστής, που φαίνεται να παίζει μόνος του ή αλλιώς να κλέβει εκκλησία. Μόνο όταν φτάνουμε στο φινάλε, τα βρίσκει σκούρα κι αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς για την συνέχεια. Και για να μην είναι μονότονο να βλέπουμε τον Frank να σκοτώνει, ο Ennis προσέθεσε στο σενάριό του κι άλλους επίδοξους εκδικητές να...σκοτώνουν, με πρώτο και καλύτερο έναν ιερέα. Βρε, μανία που έχει ο άνθρωπος αυτός με τους ιερείς! Εντύπωση, πάντως, μου έκανε η είσοδος του Daredevil στην υπόθεση, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για μία και μοναδική σκηνή και επείχε θέση ανθυποκομπάρσου. Δεν βρήκα τον λόγο, που "θυσιάστηκε" ένας πρωτοκλασάτος χαρακτήρας της Marvel κι έγινε ρεζίλι στα χέρια του "συναδέλφου" του. Δεν ξέρω, βέβαια, αν θα παίξει ρόλο στην συνέχεια, αλλά αν όχι, κάλλιστα θα μπορούσε την θέση του να την πάρει κάποιος άλλος, π.χ. ένας ντετέκτιβ. Anyway! Η σκηνοθεσία έχει κινηματογραφική χροιά και η αφήγηση γίνεται από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο έναν χαρακτήρα νουάρ στην ιστορία. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία ιστορία που ξεχωρίζω από την, μέχρι τώρα, συλλογή κι ανυπομονώ να απολαύσω το δεύτερο μέρος, το οποίο ελπίζω να είναι εξίσου καλό. Προτείνεται με κλειστά μάτια στους φίλους του βλοσυρού Punisher, αλλά και στους λάτρεις των αντίστοιχων B-movies (όπως η ταπεινότητά μου). Οι υπόλοιποι που αναζητούν κάτι πιο ψαγμένο, ας μην μπουν στον κόπο να πιάσουν τον τόμο αυτό στα χέρια τους. Ευχαριστημένος έμεινα και από τον εικαστικό τομέα. Το σχέδιο, δεν θα το λέγαμε "αρχαίο", αλλά είναι αρκετά παλιό. Έχω την εντύπωση ότι έβγαζε μία ηλικία, μεγαλύτερη από την πραγματική του. Μου θύμισε κάτι από '80s. Είναι καθαρό, ζωντανό κι έχει αρκετό ρεαλισμό, όχι όμως σε όλα τα σημεία του. Η απόδοση των "θανατηφόρων" σκηνών είναι αξιόλογη, αλλά νομίζω ότι κάπου εκεί ο Dillon έκανε μία μικρή έκπτωση, όσον αφορά τις τροχιές των σφαιρών, που έμοιαζαν με λέιζερ από τον Πόλεμο των Άστρων. Κατά τα άλλα, δεν έχω παράπονο. Πολύ όμορφο βρήκα και το χρώμα. Αν και η ιστορία πραγματεύεται μερικές ζόρικες και μακάβριες καταστάσεις, εντούτοις δεν υιοθετήθηκε η μαυρίλα, που την έχουμε δει σε πολύ πιο αισιόδοξες δουλειές. Αυτό το βρήκα πολύ θετικό, αφήνοντας το σχέδιο και το σενάριο να μιλήσουν από μόνα τους. Τα χρώματα, λοιπόν, είναι πολύ γλυκά, αρκετά φωτεινά και φέρνουν ένα αξιόλογο αποτέλεσμα, ιδίως στην απόδοση των σκηνών των εκρήξεων! Τα εξτραδάκια, γι' ακόμα μία φορά, κάνουν την δουλειά τους περίφημα. Ο αναγνώστης θα βρει τις κλασικές στήλες με το τι έχει συμβεί μέχρι τώρα (ο Τιμωρός στον Παράδεισο, στρατολογημένος από Αγγέλους να κυνηγάει δαίμονες? Αλήθεια τώρα??? ), το προσεγμένο editorial του ειδήμονα Lupoi, καθώς και την προέλευση του ήρωα, μαζί με μερικές μορφές του κι εξώφυλλα. Very nice!

@germanicus Μπράβο φίλε! Με 'γεια το νέο σου πληκτρολόγιο!

Αυτό ακριβώς. Εδώ έχουν καθυστερήσει να κυκλοφορήσουν Ζαγκόρ, ΚΟΜΙΞ και Super Μίκυ, που είναι ήδη τυπωμένα και δεν θα είχε θέμα ο Λανφέστ? Περιμένουμε με ανυπομονησία Πρόεδρε!

@φλοκ Ειλικρινά Δήμο, δεν ξέρω για ποιον λόγο να χαρώ περισσότερο. Για την εξαιρετική σου παρουσίαση, ή για το ότι διαβάζω κάτι νέο από εσένα! Όσον αφορά τον συγκεκριμένο Μπλεκ, εννοείται ότι είναι μία σίγουρη αγορά από εμένα.

Η γνωστή και μη εξαιρετέα Marvel φαίνεται ότι δραστηριοποιείται και στον τομέα των καλλυντικών. Έτσι, σε συνεργασία με την εταιρία Maybelline, κυκλοφόρησε μία σειρά κραγιόν (κι όχι μόνο), βασισμένη στους Avengers. Κι όπως ήταν φυσικό κι αναπόφευκτο, η συμβία μου, μόλις το έμαθε, έτρεξε (προ lockdown) να επενδύσει! Δοκίμασε, λοιπόν, όλα τα χρώματα κι αποφάσισε ότι της ταιριάζει καλύτερα ο...Spider-Man! Επίσης, διαβάζουμε και για άλλες συνεργασίες που έχει κάνει η Marvel με διάφορες εταιρίες. Ενδεικτικά, μπορείτε να δείτε μερικές ΕΔΩ.

Τελικά βρέθηκε ο εθελοντής που θα βοηθήσει τον Άγιο Βασίλη, φέτος, στο δύσκολο έργο του.

Μιας κι ο κορονοϊός καθυστερεί την κυκλοφορία των κόμικς, έχω αρκεστεί στην ανάγνωση εκείνων που υπάρχουν στην στοίβα με τα αδιάβαστα. Αυτή την εβδομάδα, είπα να χαλαρώσω με τον αγαπημένο σκύλο του @Μενίγ Πουαγώ, τον Ραντανπλάν και τον πιο αγαπημένο κακό των κόμικς, τον Ιζνογκούντ.

Μόνο αν μυρίζει αίμα: Στις 7 Δεκεμβρίου στην Ελλάδα το νέο βιβλίο του Stephen King Μια συλλογή με τέσσερις ανέκδοτες νουβέλες του Stephen King, που θα συνεπάρουν τους φανατικούς αναγνώστες του ενώ παράλληλα θα αποτελέσουν ιδανικό ξεκίνημα για όσους τώρα μυούνται στη γραφή του Βασιλιά. Οι άνθρωποι της δημοσιογραφίας έχουν ένα ρητό: «Μια είδηση θα γίνει θέμα μόνο αν μυρίζει αίμα» –και μια βόμβα στο Γυμνάσιο Άλμπερτ Μακρέντι είναι εγγυημένο ότι θα γίνει πρώτο θέμα σε κάθε έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Έτσι αρχίζει το Μόνο αν μυρίζει αίμα, η αυτοτελής συνέχεια του best seller The Outsider (Ο ξένος), με κεντρική ηρωίδα την ασύγκριτη Χόλι Γκίμπνι στην πρώτη πρωταγωνιστική της υπόθεση. Δίπλα στο «Μόνο αν μυρίζει αίμα» φιγουράρουν επάξια άλλα τρία υπέροχα, μακροσκελή διηγήματα αυτού του «απίστευτα πολυτάλαντου και ευέλικτου συγγραφέα» (κατά τους Sunday Times). Στο «Τηλέφωνο του κυρίου Χάριγκαν», η φιλία ενός εφήβου και ενός ηλικιω-μένου αποκτά μια απροσδόκητη μετά θάνατον τροπή, «Η ζωή του Τσακ» είναι η συγκινητική ανασκόπηση μιας ζωής που προβάλλεται από το τέλος προς την αρχή και, στον «Αρουραίο», ένας συγγραφέας σε αδιέξοδο αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος με τη σκοτεινή πλευρά της φιλοδοξίας. Αυτές οι τέσσερις εκπληκτικές νουβέλες αποκαλύπτουν για μία ακόμα φορά το ασύλληπτο συγγραφικό εύρος του Κινγκ, καθώς και την ικανότητά του να ελίσσεται σε όλες τις λογοτεχνικές φόρμες, δημιουργώντας έργα γεμάτα χιούμορ, φρίκη και ασύγκριτη αγωνία. Επίσης, το σημείωμα του συγγραφέα μάς δίνει πολύτιμες πληροφορίες για την πηγή έμπνευσης κάθε ιστορίας. To βιβλίο κυκλοφορεί στην Ελλάδα στις 7 Δεκεμβρίου από τους τις εκδόσεις Κλειδάριθμος και μπορείτε να το βρείτε εδώ. Τα δικαιώματα των τεσσάρων ιστοριών έχουν ήδη πάρει το δρόμο για τις οθόνες μας: Το Netflix, ο Ryan Murphy και η Blumhouse θα γυρίσουν μια μεταφορά της πρώτης ιστορίας του βιβλίου Μόνο αν μυρίζει αίμα, «Το τηλέφωνο του κυρίου Χάριγκαν». Η εταιρεία παραγωγής του Darren Aronofsky, έχει αποκτήσει τα δικαιώματα για τη δεύτερη ιστορία με τίτλο «Η ζωή του Τσακ». Ο Ben Stiller έχει αποκτήσει τα δικαιώματα για την τρίτη ιστορία με τίτλο «Aρουραίος». Παρακολουθούμε τη ζωή ενός προβληματισμένου συγγραφέα που κάνει μια φαουστική συμφωνία με ένα τρωκτικό. Η τέταρτη ιστορία της συλλογής, το «Μόνο αν μυρίζει αίμα», αποτελεί τη συνέχεια του The Outsider-Ο ξένος και ενδέχεται να αποτελέσει το δεύτερο μέρος της ομώνυμης, τηλεοπτικής σειράς του HBO. Είπαν για το βιβλίο: «Από τον θρυλικό παραμυθά και δεξιοτέχνη της μικρής φόρμας Στίβεν Κινγκ, μια μοναδική συλλογή από τέσσερις νέες ανατριχιαστικά συναρπαστικές νουβέλες που επιβεβαιώνουν τη μαεστρία του σε αυτό το είδος.» –The Washington Post «Έντονο και ανατριχιαστικό… Αυτές οι νουβέλες που προκαλούν τη σκέψη, τρομάζουν ή ακόμα και γοητεύουν, επιδεικνύουν τη μαεστρία του Κινγκ… μια δυνατή προσθήκη στα γιγάντια αριστουργήματά του.» –Booklist, starred review «Vintage King: μια απόλαυση για τους πολλούς θαυμαστές του και μαι καλή αρχή αν τώρα αρχίζεις να γνωρίζεις τα βιβλία του» –Kirkus Reviews ΠΗΓΗ

Ας βάλουμε και κάτι εύθυμο... Μέλος του συνεργείου ξεχάστηκε σε σκηνή του Mandalorian Μετά το τζέρτζελο που είχε γίνει στο Game of Thrones με το ποτήρι καφέ της Ντενέρις και το μπουκαλάκι νερό που είχε ξεχαστεί στο φινάλε της σεζόν, έχουμε άλλο ένα λαθάκι σε τεράστια τηλεοπτική παραγωγή, που είναι σίγουρο όμως ότι δεν θα συζητηθεί τόσο, αφού εκείνη την εποχή στο GOT η κριτική αφορούσε ακόμα και… τον αέρα που φυσούσε. Πάμε λοιπόν στο Mandalorian και στο τέταρτο επεισόδιο της 2ης σεζόν, που προβλήθηκε την Παρασκευή στο Disney Plus. Στο 18:54 την ώρα που οι Greef Karga (Carl Weathers), Cara Dune (Gina Carano) και ο Mandalorian (Pedro Pascal) τα έχουν βάλει με μερικούς Stormtroopers, ένα μέλος του συνεργείου έχει ξεχαστεί στη δεξιά γωνία και παρακολουθεί τη σκηνή. Μπορείτε να δείτε το λαθάκι στη φωτογραφία που ακολουθεί. Η δεύτερη σεζόν του Mandalorian θα ολοκληρωθεί σε οκτώ επεισόδια που προβάλλονται κάθε εβδομάδα. ΠΗΓΗ

Σε συνέχεια του επάνω ποστ... Walking Dead: Ανακοινώθηκε η επιστροφή – Αυτές είναι οι περιγραφές των επεισοδίων Η πανδημία έφερε μεγάλες αλλαγές στον προγραμματισμό του Walking Dead, με το φινάλε της 10ης σεζόν να προβάλλεται τελικά έξι μήνες μετά, στις αρχές του Οκτώβρη. Στο μεταξύ βέβαια, είχαμε τη μεγάλη ανακοίνωση ότι η σειρά, θα φτάσει στο τέλος της με την 11η σεζόν που θα περιλαμβάνει 24 επεισόδια και θα δούμε άλλα έξι επεισόδια, που θα αποτελέσουν τη γέφυρα ανάμεσα στη 10η σεζόν και το φινάλε. Όπως ανακοίνωσε το AMC η πρεμιέρα αυτού του σετ επεισοδίων θα γίνει στις 28 Φεβρουαρίου και όπως είναι ήδη γνωστό αυτά θα εστιάσουν σε προσωπικές ιστορίες χωρίς μεγάλες αναμετρήσεις και μάχες. Αυτές που ακολουθούν είναι οι περιγραφές των έξι επεισοδίων που θα περιλαμβάνουν την κανονική επιστροφή της Μάγκι (που είδαμε για λίγο στο φινάλε της 10ης σεζόν), το backstory του Νίγκαν, αλλά και τις περιπέτειες του Ντάριλ και της Κάρολ, που θυμίζουμε ότι θα είναι πρωταγωνιστές ενός spin off μετά το 2021. “Home Sweet Home” (Episode 17): Η Μάγκι έχει επιστρέψει με μία ιστορία που δεν είναι έτοιμη να μοιραστεί, ακόμα και όταν βρίσκει μπροστά το παρελθόν της. Ο Ντάριλ και η Μάγκι μάχονται ενάντια σε μία αόρατη και άγνωστη απειλή. “Find Me” (Episode 18): Μια περιπέτεια του Ντάριλ και της Κάρολ στραβώνει όταν βρίσκουν μία παλιά καλύβα. Ο Ντάριλ επιστρέφει στον καιρό που είχε εγκαταλείψει την ομάδα λίγο μετά την εξαφάνιση του Ρικ και ξαναζεί μια εποχή που μόνο η Αποκάλυψη θα μπορούσε να δημιουργήσει. “One More” (Episode 19): Ο Γκάμπριελ και ο Άαρον ψάχνουν φαγητό και προμήθειες για να τα φέρουν πίσω στην Αλεξάνδρεια. Μικρές τραγωδίες οδηγούν σε μεγαλύτερες, με την πίστη να καταρρέει και την αισιοδοξία να δοκιμάζεται. “Splinter” (Episode 20): Ο Γιουτζίν, ο Ιεζεκιήλ, η Γιούμικο και η Πριγκίπισσα, αιχμαλωτίζονται και χωρίζονται. Η Πριγκίπισσα παλεύει με τις μνήμες του τραυματικού παρελθόντος της, προσπαθώντας να δραπετεύει με τη βοήθεια του Ιεζεκιήλ “Diverged” (Episode 21): Ο Ντάριλ και η Κάρολ φτάνουν σε ένα σταυροδρόμι και χωρίζονται. Ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει μόνος του και οι δυσκολίες όλο και μεγαλώνουν. Θα είναι αυτή η διαδρομή ο λόγος που θα δυναμώσει ξανά τη φιλία τους ή θα μεγαλώσει η απόσταση μεταξύ τους; “Here’s Negan” (Episode 22): H Κάρολ φεύγει με τον Νίγκαν ελπίζοντας να μειώσει την ένταση που συνεχώς αυξάνεται. Ο Νίγκαν θυμάται τα γεγονότα που τον οδήγησαν ως εδώ και παίρνει μία σοβαρή απόφαση για το μέλλον του. ΠΗΓΗ

Utopia: Η σειρά ακυρώθηκε απο το Amazon