Indian

Δεν θα μπορούσες να κάνεις πιο εμπεριστατωμένη κι εποικοδομητική κριτική.

@GreekComicFan Ναι,σωστά.

Καλώς όρισες στην όμορφη παρέα μας. Εύχομαι με την σειρά μου καλές περιηγήσεις και να σε βλέπουμε όσο συχνότερα γίνεται. Εδώ θα βρεις πάρα πολλές πληροφορίες για τα κόμικς που προτιμάς. Και φυσικά μην περιμένεις εδώ που ήρθες να σου φύγει το μικρόβιο των κόμικς. Απεναντίας,θα γίνει ανίατη η περίπτωση. Αν ακόμα σ'ενδιαφέρουν τα Disney,μπορείς να εγγραφείς στην Λέσχη που έχει δημιουργηθεί στο φόρουμ μας.

Διαβάστηκε και μάλιστα χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για τον χαρακτήρα,παρά μόνο ό,τι έμαθα από την πρώτη ταινία (την δεύτερη δεν την έχω δει ακόμα). Το σενάριο πιστεύω ότι προσπαθεί να επικεντρωθεί περισσότερο στον χιουμοριστικό χαρακτήρα του Deadpool και το καταφέρνει αριστοτεχνικά. Οι φαρμακερές ατάκες και γενικά το στυλ του χειμαρρώδους πρωταγωνιστή με έκαναν πολλές φορές κατά την ανάγνωση να αναφωνήσω "Τι είπες τώρα?" ή "Τι έκανες τώρα?". Ειδικά οι αναφορές του στα κόμικς (που είναι ουκ ολίγες) είναι απολαυστικότατες,το ίδιο και οι διάλογοι που έχει με τους υπόλοιπους ήρωες. Από εκεί και πέρα η πλοκή μου άρεσε,αλλά σίγουρα δεν θα την κατέτασσα στα καλύτερα σενάρια της Marvel,με την μέχρι τώρα εμπειρία μου. Η παγίδα που στήθηκε στον ήρωα ήταν έξυπνη,αλλά ο τρόπος που εκείνος και οι σύμμαχοί του προσπάθησαν να βρουν τον ένοχο ήταν απλοϊκός. Από την άλλη υπήρχαν πολλές σκηνές μάχης που ήταν σκέτες σπλατεριές και μάλιστα επαναλαμβανόμενες. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό το είδος. Κανένα. Απλά το graphic novel αυτό ήταν φτωχό σε αριθμό σελίδων,με αποτέλεσμα αυτές οι σκηνές να υπερισχύουν της κεντρικής ιδέας. Κάτι ακόμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το στυλ του Τιμωρού. Τον είχα στο μυαλό μου (αλλά κι από τις ταινίες) πιο βλοσυρό και σοβαρό. Εδώ τον είδα αρκετά ανάλαφρο και με πρωτότυπο οπλοστάσιο. Η παρουσία του,καθώς και των Spider-Man,Deardevil ήταν καταλυτική και πρόσδιδε κύρος. Το σχέδιο δεν το βρήκα άσχημο,αλλά μου φάνηκε περισσότερο τετραγωνισμένο απ'ότι χρειάζεται. Επίσης,δεν μου άρεσαν και τα μακρόστενα φορμάτ που είχαν υιοθετηθεί για τα σώματα των χαρακτήρων. Αντίθετα,το χρώμα με ικανοποίησε,καθώς και τα καρέ που έβγαιναν από το αρρωστημένο μυαλό του Deadpool,που ήταν μία ευχάριστη έκπληξη την οποία δεν την βλέπουμε συχνά σε τέτοιας θεματολογίας κόμικς (δεν θυμάμαι αν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο). Η έκδοση της ΟΞΥ γι'ακόμα μία φορά στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Πολύ καλό χαρτί και καλή εκτύπωση. Βέβαια στο δικό μου αντίτυπο εντόπισα μία χαλαρότητα στην κόλληση,αλλά χωρίς μεγάλες συνέπειες. Αυτό που με πείραξε είναι η λογοκρισία στις βωμολοχίες (δεν γνωρίζω αν υπάρχει και στο πρωτότυπο). Είναι ένα κόμικ που περιέχει σκηνές που δεν είναι για τις μικρότερες ηλικίες,οπότε δεν νομίζω να πειράζει να "ακουστεί" και καμία βρισιά. Το βιογραφικό σημείωμα του πρωταγωνιστή ήταν το ίδιο γλαφυρό μ'εκείνον. Δυστυχώς άλλο έξτρα υλικό δεν υπήρχε.

Τρεις ακόμα εφευρέσεις του Κύρου. Ελικοφόρος αντιβαρυτικός σκούφος (από την ιστορία "Ο ρομποτικός πελεκάνος") Το Πελεκανολαγωνικό αναζήτησης χαμένων αντικειμένων (από την ίδια ιστορία) Μηχάνημα που ψάχνει στο υποσυνείδητο (από την ιστορία "Το δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν")

Αυτό είναι που λέμε διαστημικό σεξ.

Χρόνια πολλά κι από εμένα στα παιδάκια που γιορτάζουν σήμερα και ιδιαίτερες ευχές στον @kwtsos για τα γενέθλιά του. Εύχομαι υγεία κι ό,τι άλλο επιθυμείτε.

Η κεντρική ιστορία με ήρωα τον ξανθό γίγαντα έχει τίτλο "Η χαμένη άμαξα" και χωρίζεται σε δύο μέρη. Η Γαλλία στέκεται στο πλευρό των επαναστατημένων Αμερικάνων κι αποφασίζει να κάνει απόβαση. Το σχέδιο της απόβασης θα αναλάβει τα το φέρει στην Αμερική ένας αγγελιαφόρος,ο οποίος δρα με κάθε μυστικότητα και σκοπεύει να το παραδώσει στα χέρια του Μπλεκ και των συντρόφων του. Δυστυχώς όμως,αυτή την πρόθεση του αγγελιαφόρου την γνωρίζουν οι Αγγλικές δυνάμεις κατοχής που ξεκινούν με την σειρά τους τις έρευνες για να αποσπάσουν πρώτοι τις πληροφορίες και παράλληλα να συλλάβουν τον πρωταγωνιστή μας. Το σενάριο δεν θα το χαρακτήριζα κακό,αλλά αρκετά μέτριο. Η ιδέα μου άρεσε,νομίζω όμως ότι θα την διαχειρίζονταν καλύτερα ο Λοχαγός Μαρκ με το δικό του επιτελείο. Πολλές σκηνές τις βρήκα σαχλές,στην προσπάθειά τους να βγάλουν γέλιο,πράγμα που δεν το έκαναν. Σεναριακά,μέχρι στιγμής,την βρήκα προβλέψιμη. Το σχέδιο φανερώνει την ηλικία του,αλλά στέκεται με αξιοπρέπεια. Το περιοδικό εγκαινιάζει την νέα εποχή του Ρόυ Ρέυς,με ένα κόμικ που μόλις έχει κυκλοφορήσει στο εξωτερικό κι έχει τίτλο "Το φιλανθρωπικό τουρνουά". Ο πρωταγωνιστής είναι περισσότερο ένα ταλέντο που βρίσκεται στην εφηβεία του,παρά ένας "ψημένος" επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Μαζί με την ομάδα του,την Μέλτσεστερ,θα λάβουν μέρος σε ένα τουρνουά που γίνεται στην Ισπανία για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Εκεί,εκτός από τις φάσεις των αγώνων,ο αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει και τις άτυπες κόντρες ανάμεσα στους παίχτες των αντίπαλων ομάδων και εκτός αγώνων. Εννοείται πως κεντρικό πρόσωπο και σε αυτές τις μάχες είναι ο Ρόυ,ο οποίος βρίσκεται στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων,λόγω της ζήλιας που έχουν οι υπόλοιποι για το ταλέντο του. Δεν μου άρεσε ο παλιός Ρόυ,το ίδιο (για να μην πω και σε μεγαλύτερο βαθμό) δεν μου αρέσει και η νέα του έκδοση. Το σενάριο είναι ο ορισμός της απλότητας και ήταν τρομερά άνευρο και χωρίς φαντασία. Υπήρχαν πολλά σημεία που η σκηνοθεσία δεν με ικανοποίησε στο ελάχιστο. Πολλά καρέ τα βρήκα ασύνδετα και κάποιοι διάλογοι ήταν ξεκάρφωτοι,κάνοντας κάποιες φορές το νόημα να χαθεί. Από το καλλιτεχνικό κομμάτι θα κρατήσω μόνο τον χρωματισμό. Για όλα τα υπόλοιπα ισχύουν ό,τι είπα και για το σενάριο. Στην "Χώρα των γιγάντων" ο Ταρζάν απολαμβάνει την καλοκαιρινή ραστώνη επάνω στο κλαρί ενός δέντρου. Κάποια στιγμή αποφασίζει να βουτήξει στα νερά του ποταμού για να δροσιστεί,όταν ένα χτύπημα στο κεφάλι θα τον αφήσει προσωρινά αναίσθητο. Όταν θα ανακτήσει πάλι τις αισθήσεις του θα αντιληφθεί ότι μία φυλή ιθαγενών,που το γνώρισμά της είναι τα τεραστίων διαστάσεων κορμιά των μελών της,του έχει παράσχει τις πρώτες βοήθειες. Αυτή η φυλή όμως (λόγω των ασυνήθιστων χαρακτηριστικών της) φαίνεται ότι γίνεται αντικείμενο μελέτης,αλλά κι εκμετάλλευσης από αδίστακτους κυνηγούς. Ο Ταρζάν θα βρει έναν λόγο για να βγάλει την υποχρέωση. Τι να προλάβουμε να δούμε με τόσες λίγες σελίδες που είχαμε στην διάθεσή μας στο πρώτο μέρος. Η υπόθεση ακολουθεί τα κλασικά μοτίβα του βασιλιά της ζούγκλας,ο οποίος θα αποδώσει δικαιοσύνη και θα υπερασπιστεί τους αβοήθητους. Μένει να δούμε εάν θα επιβεβαιωθούμε,σε έναν μήνα,στο δεύτερο μέρος της ιστορίας. Το σχέδιο ήταν αρκετά καλό. Ο Nathan Never πρωταγωνιστεί στην ιστορία με τίτλο "Χαμένες αναμνήσεις",στην οποία κάνει μία σύντομη,αλλά καταλυτική παρουσία κι ο Ντύλαν Ντογκ (για την ακρίβεια το ολόγραμμά του). Ο πρωταγωνιστής καλείται σε μία έκθεση που διοργανώνεται στο μουσείο του Λουγκάνο κι έχει σαν θέμα τα παλιά αντικείμενα. Εκεί θα γνωρίσει την χυμώδη καθηγήτρια Ντουμπιάνο,η οποία ζήτησε την συμβολή του. Μαζί θα πάνε στα έγκατα του παλιού Δημαρχείου,με σκοπό να βρουν και να πάρουν ένα κιβώτιο που περιέχει τα υπολείμματα ενός γλυπτού. Εκεί θα συναντήσουν τον φύλακα της ιδιότυπης αυτής αποθήκης,ο οποίος θα προσφερθεί να τους βοηθήσει. Που να το ήξεραν όμως ότι,χωρίς την παραμικρή υποψία,θα μπλεχτούν σε μία μακάβρια και θανάσιμη παγίδα. Η υπόθεση,στην αρχή ήταν πολύ απλή. Βρήκα λίγο περιττή την παρουσία του Never στο μουσείο για ένα τέτοιο ζήτημα. Σε λίγο θα τον βάζουν να κατεβάζει γατάκια από τα δέντρα. Μετά τα μισά όμως,η ιστορία παίρνει τα επάνω της και αποκτά ενδιαφέρον. Το φινάλε ίσως να είναι και προφητικό για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Το σχέδιο μου άρεσε αρκετά. Στην σελίδα 84 επιχειρείται να αποδοθεί ένας φόρος τιμής στον Ντύλαν Ντογκ και στα κόμικς του. Η βιογραφία σε κόμικ αυτού του μήνα είναι αφιερωμένη σε μία προσωπικότητα που με τις ιδέες του,άλλαξε την πορεία της Πληροφορικής κι άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του. Μιλάμε για τον Steve Jobs. Η βιογραφία θα ξεκινήσει από τα ανέμελα παιδικά χρόνια της ζωής του πρωταγωνιστή,για να συνεχίσει στα χρόνια του σχολείου και στα πρώτα του βήματα στον χώρο των επιχειρήσεων. Θα δούμε τις συνεργασίες του με διάφορα άτομα,τους οικονομικούς ελιγμούς του,αλλά και τα πισώπλατα μαχαιρώματα που δέχτηκε. Εννοείται ότι δεν λείπουν και οι μεγάλες επιτυχίες του στην Apple και στην Pixar,αλλά κι ο άστατος κι εκρηκτικός του χαρακτήρας,καθώς και το αίσθημα τελειομανίας που τον διακατείχε. Τέλος,ο βιογράφος δεν παραλείπει να μας ενημερώσει και για την τραγική τροπή που πήρε η υγεία του,μέχρι το σημείο να μας αφήσει νωρίς. Αρκετά εμπεριστατωμένη βιογραφία θα έλεγα,πάντα για τον αριθμό των σελίδων που είχε στην διάθεσή της. Νομίζω ότι καλύπτει μεγάλο εύρος της ζωής του. Το σχέδιο ήταν καθαρό,αλλά πολύ κομπιουτερίστικο και μου έβγαλε μία άρνηση. Στο άρθρο του,ο Λευτέρης Ταρλαντέζος,κάνει μία εκτενή αναφορά στο περιοδικό Spirou,που εφέτος κλείνει τα 80 του χρόνια,καθώς επίσης και σε δύο περιοδικά που σκοπό έχουν την πληροφόρηση των αναγνωστών για τα νέα της Ένατης Τέχνης,το dBD και το Casemate.

Το εξώφυλλο του τεύχους #50,βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Το επόμενο τεύχος θα έχει τίτλο "Το τυχερό παπί" και θα κυκλοφορήσει στις 14 Σεπτεμβρίου.

Το εξώφυλλο του τεύχους #218,βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Το επόμενο τεύχος θα έχει για κεντρική την ιστορία "Τα μυστικά των Ετρούσκων".

Ο Κωνσταντίνος Παντούλας παρουσιάζει μέρος της τελευταίας θεματικής του #chaoticscifi. Η σειρά έχει ως στόχο την έκφραση του χαοτικού, μέσα από το οπτικό πρίσμα της επιστημονικής φαντασίας. Τα έργα είναι δουλεμένα με μελάνι και ακουαρέλα σε χαρτί, σχεδιασμένα από μνήμης και φαντασίας με έντονο σκιτσογραφικό και «ρετρό» χαρακτήρα. ΤΡΟΧΑΛΙΑ Θησέως 42, Μαρούσι Τηλ. 2130272617 Ώρες έκθεσης : 10:00-23:30 ΠΗΓΗ

Στην Αμερική δυστυχώς δεν τους έχουν και σε μεγάλη εκτίμηση.

Να προσγειώσω αυτή την όμορφη κι εποικοδομητική συζήτηση και ας τολμήσω να πω δύο λόγια για το τρέχον τεύχος του Ζαγκόρ. Στο προτελευταίο τεύχος του Ζαγκόρ εγκαινιάζεται μία νέα ιστορία του ήρωα,που φέρει τον τίτλο "Ο καταραμένος θησαυρός". Γυρίζοντας ο πρωταγωνιστής μας από το δάσος διαπιστώνει ότι ο αγαθός κι αφελής φίλος του,ο Τσίκο,λείπει από την καλύβα. Εκείνος έχει πάει μαζί με τον Ντίκινγκ Μπιλ σε μία λίμνη που είναι ξεχασμένη από τον Θεό,όπου εκεί του διηγείται μία παλιά ιστορία. Σύμφωνα με τις έρευνες που έχει κάνει διαπίστωσε ότι σ'εκείνο το σημείο ένα Αγγλικό καράβι,το οποίο έφερε μεγάλες ποσότητες χρυσού (και μία τραγική μοίρα),χάθηκε μυστηριωδώς μετά από την πτώση ενός μετεωρίτη. Ένας τέτοιος μετεωρίτης θα ξαναπεράσει τώρα κοντά στην Γη και,σύμφωνα με τα λεγόμενά του,θα το επανεμφανίσει. Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι δεν είναι μόνοι τους σε αυτή την αναζήτηση. Πολλά ζευγάρια μάτια είναι στραμμένα επάνω τους. Η μάχη για έναν θησαυρό που ακόμα δεν έχει βρεθεί,έχει αρχίσει. Αρκετά τίμιο σενάριο που δεν έκανε κατάχρηση της παρουσίας του Ζαγκόρ,καθώς δεν τον βλέπουμε σε αρκετές σελίδες κατά την εξέλιξη του μύθου. Από εκεί και πέρα η υπόθεση του θησαυρού εξιτάρει την περιέργεια του αναγνώστη και η αλλαγή στους χαρακτήρες των δευτεραγωνιστών είναι ενδιαφέρουσα. Ελπίζω να συνεχίσει με τον ίδιο βαθμό και το δεύτερο μέρος. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Στο δεύτερο μέρος του "Φαντάσματος της όπερας" το μυστήριο ολοένα και πυκνώνει,ενώ παράλληλα κάνει την εμφάνισή της περισσότερη δράση κι ένταση. Την ώρα που οι πρόβες για την επερχόμενη παράσταση έχουν ξεκινήσει (με διάφορα παρατράγουδα),ο Μίστερ Νο ενημερώνεται ότι θα είναι βοηθός του αστυνομικού που έχει αναλάβει την ομαλή διεξαγωγή της. Όταν φτάνει η μεγάλη ώρα της πρεμιέρας,η μυστηριώδης φιγούρα εμφανίζεται μέσα από τις σκιές και τα πράγματα θα πάρουν τραγική τροπή. Την ίδια ώρα οι αρχές προσπαθούν να εντοπίσουν τον δράστη. Παράλληλα η ντίβα της όπερας δείχνει να έχει μεγάλη ψυχολογική διαταραχή. Μένει να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα. Ουσιαστικά ολόκληρο το δεύτερο μέρος περιγράφει το συμβάν την ώρα της παράστασης. Συνεχίζει πολύ καλά,αν και η σκηνοθεσία και το "παίξιμο" της ντίβας με χάλασαν λίγο. Γα το σχέδιο δεν έχω να πω κάτι περισσότερο από το πρώτο μέρος. Θα ακολουθήσουν δύο ιστορίες με τον ρέιντζερ Τεξ,με την πρώτη να έχει τον τίτλο "Αμπιλίν,Κάνσας". Ο πρωταγωνιστής μας,νέος στο σώμα των ρέιντζερ,ζητάει δουλειά και προσλαμβάνεται σε ένα καραβάνι καουμπόηδων που σκοπό έχουν να μεταφέρουν ένα μεγάλο κοπάδι από βοοειδή από το Τέξας στο Κάνσας. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού,ο ήρωας θα αποδείξει ότι έχει πάστα γενναίου χαρακτήρα και θα δηλώσει παρών όταν οι δύσκολες περιστάσεις το απαιτήσουν. Και θα είναι πολλές αυτές οι περιστάσεις. Υπάρχει όμως ένας λόγος που θα τον αναγκάσει να πιάσει αυτή την δουλειά,καθώς βρίσκεται στα ίχνη ενός καταζητούμενου που πρέπει να τον παραδώσει στην δικαιοσύνη. Πολύ καλό σενάριο το οποίο έχει την πρωτοτυπία να μας παρουσιάζει την πρώτη υπόθεση του Τεξ σαν ρέιντζερ. Δεν χρειάζεται μεγάλη οξυδέρκεια για να καταλάβουμε ποιο είναι το πρόσωπο που καταζητείται (τουλάχιστον μετά τα μισά της πλοκής),ενώ οι αποφάσεις που παίρνει ο Τεξ στο φινάλε αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο ηθικό και στο νόμιμο. Το σχέδιο το βρήκα εξαιρετικό,αλλά ασφυκτιούσε μέσα στα μικρά καρέ. Η δεύτερη ιστορία του Τεξ έχει τίτλο "Από το σούρουπο έως την αυγή" και θα ολοκληρωθεί στο επόμενο τεύχος. Ο ήρωάς μας έρχεται κουρασμένος σε μία πόλη της Άγριας Δύσης κι αυτό είναι ένα γεγονός που κάνει αρκετούς από τους κατοίκους να τον δουν με θαυμασμό κι ακόμα περισσότερους να ανησυχήσουν. Ένας νεαρός δημοσιογράφος θα βρεθεί στο κατόπι του για να αποτυπώσει με την πένα του μία πιθανή είδηση,ενώ παράλληλα μία συμμορία που έχει σκοπό να κλέψει μερικές ράβδους χρυσού ανησυχεί μήπως έχει έρθει για να οδηγήσει τα μέλη της στην φυλακή κι έτσι εκείνοι αποφασίζουν να βρουν μία ελάχιστη δικαιολογία για να τον βγάλουν από την μέση. Η τελευταία (για το πρώτο μέρος) πράξη του δράματος θα δοθεί στο σαλούν,όπου θα βρέξει καυτό μολύβι. Πρόκειται για πλοκή που αποδεικνύει περίτρανα τον επιβλητικό χαρακτήρα του Τεξ,καθώς χωρίς να δώσει την παραμικρή αφορμή,μπαίνει στο επίκεντρο των συζητήσεων. Σκηνοθετικά η ιστορία ήταν προσεγμένη. Βλέπουμε,πίσω από την πλάτη του ήρωα (που ακόμα δεν ξέρουμε ποια δουλειά έχει στην πόλη),να ξετυλίγεται ένα σχέδιο ληστείας,με πολλούς πρωταγωνιστές. Το φινάλε του πρώτου μέρους μας αφήνει με μπόλικη δράση κι ένταση. Εξίσου ικανοποιημένος έμεινα κι από το σχεδιαστικό μέρος. Στο άρθρο του ο Λευτέρη Ταρλαντέζος,φροντίζει να μας παρουσιάσει τον βίο και πολιτεία ενός κομίστα,που με το σουρεαλιστικό και ψυχεδελικό του στυλ,σημάδεψε την γενιά του. Μιλάμε για τον Andrea Pazienza,που έκανε ένα σύντομο πέρασμα από αυτόν τον κόσμο,καθώς σε ηλικία μόλις 32 χρόνων έχασε την μάχη με τα ναρκωτικά. Εφέτος η Ιταλία τον τίμησε με μία έκθεση που διοργανώθηκε στην μνήμη του,στην Ρώμη.