Indian

Όλοι ξέρουμε ότι ο θείος Σκρουτζ δεν τσιλιμπουρδίζει κι ότι πάντα έχει τον νου του στις επιχειρήσεις του και μόνο σε αυτές. Στην ιστορία "Η μέρα της Ευταξίας" βλέπουμε να κάνει μία παράξενη κίνηση, που ο μικρός αναγνώστης με την αθώα του ψυχή θα προσπεράσει. Εμείς οι μεγαλύτεροι, όμως, με τα πονηρά μυαλά μας, σίγουρα θα την παρεξηγήσουμε.

@Μενίγ Πουαγώ @Manitou Αααχ, μακάρι, όταν φτάσω στην ηλικία σας, να έχω αποκτήσει την σοφία σας!

Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να το αγοράζει κάθε μήνα, με την ελπίδα ότι εκείνον τον μήνα θα βελτιωθεί το υλικό του. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Για την ακρίβεια, αυτή η άτιμη θα μας θάψει όλους!

@spiderman Αν σου αρέσουν τα βιντεοπαιχνίδια, μπορείς αν θέλεις να γίνεις μέλος της αντίστοιχης Λέσχης που έχει το φόρουμ. Εκεί μπορεί να βρεις πληροφορίες, αλλά και να δώσεις κι εσύ τις δικές σου.

Σε αυτό που λες δεν έχεις άδικο. Αρκετές είναι οι σειρές που δεν τις έχω ξεκινήσει στην ώρα τους, έπειτα ακούω καλά σχόλια και τρώω το καλοκαίρι μου για να καλύψω τα κενά.

Το τεύχος ανοίγει την αυλαία με μία ιστορία από τον “Άρχοντα των μάγων”, που έχει τίτλο “Αυγή”. Βρισκόμαστε σε ένα βασίλειο, που είναι στα σύνορα με την εξώτερη ήπειρο. Ένα πρωί που ο βασιλιάς θα βγει στο μπαλκόνι του για να κάνει την καθιερωμένη ηλιοθεραπεία του, θα παρατηρήσει ότι ένα ζοφερό σύννεφο έχει σκεπάσει τον ουρανό. Θα συγκαλέσει λοιπόν το συμβούλιο των μάγων για να τους εκθέσει τις ανησυχίες του. Στο συμβούλιο, θα ακουστεί και μία προφητεία που λέει ότι θα εμφανιστεί ένας δρακοκαβαλάρης που θα ηγηθεί των χαμένων βασιλείων και τότε η απόφαση παίρνεται. Θα πρέπει μία ομάδα να περάσει στην μεθόριο, στην γη των χαμένων βασιλείων, για να συναντήσει τον νέο βασιλιά. Η ομάδα αυτή αποτελείται από τους γνωστούς μας μάγους και οι οποίοι έχουν ένα δύσκολο έργο να επιτελέσουν. Στον δρόμο τους θα συναντήσουν πολλούς κινδύνους κι έναν βασιλιά που δεν περίμεναν. Η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούσα να διαβάσω την ιστορία αυτή. Μετά την ανάγνωσή της, όμως, ένιωσα λίγο αμήχανα, σαν να μην ενθουσιάστηκα όσο θα ήθελα. Το σενάριο μού φάνηκε επίπεδο και ταυτόχρονα παραγεμισμένο. Στο πρώτο μέρος η ιστορία μοιάζει με βιντεοπαιχνίδι, με τους πρωταγωνιστές να πηγαίνουν από την μία πίστα στην άλλη. Το δεύτερο μέρος έχει περισσότερο ενδιαφέρον και μία ικανοποιητική τελική σκηνή μάχης. Γενικά πρόκειται για μία καλή ιστορία, αλλά όχι το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα της σειράς. Το σχέδιο είναι πανέμορφο, ειδικά στην απεικόνιση του background. Εξαιρετική επιλογή ήταν και το εξώφυλλο. Η random διάταξη των καρέ, έδινε στην ιστορία περισσότερη φρεσκάδα κι έναν μοντέρνο τόνο. Μετά από το ταξίδι μας στον μαγικό κόσμο των μάγων, θα επιστρέψουμε στο παρόν και συγκεκριμένα στην Λιμνούπολη και σε ένα γνωστό μας θησαυροφυλάκιο. Στην “Μέρα της Ευταξίας”, ο Σκρουτζ δέχεται έναν ανηλεή πόλεμο από τα media κι έχει έρθει στα όριά του. Γεμάτος νεύρα, ζητάει από την πιστή του γραμματέα να μην τον ενοχλήσει κανείς και να απαντά αρνητικά σε οποιοδήποτε τηλεφώνημα. Η δεσποινίς Ευταξία ακολουθεί κατά γράμμα και με μεγάλη προσήλωση την βούληση του εργοδότη της κι αυτό στέκεται αφορμή για μία σειρά από περίεργες κι ευνοϊκές συμπτώσεις, που θα κάνουν τον Σκρουτζ να την τιμήσει (μαζί με μία ακόμα γραμματέα του) και να θεσπίσει, άθελά του, την ημέρα της γραμματέως. Συμπαθητικό σενάριο, που έχει κωμικό χαρακτήρα και παραθέτει στον αναγνώστη μία σειρά από εύθυμες καταστάσεις παρεξηγήσεων. Ο Σκρουτζ, ενώ στην αρχή της υπόθεσης παρουσιάζεται με το κλασικό φλογερό του ταμπεραμέντο, στην πορεία μαλακώνει, γίνεται ευγνώμων κι αποδεικνύει (στο μέτρο του δυνατού) την ευχαριστία του στο πρόσωπο των δύο υπαλλήλων του. Η πλοκή είναι κλιμακωτή κι εξάπτει την περιέργεια για την συνέχεια. Αρκετοί χαρακτήρες κάνουν την εμφάνισή τους και συμμετέχουν ενεργά. Προς το τέλος (μετά το γεύμα στο εστιατόριο), έχω την εντύπωση ότι η ιστορία υπερβάλλει λίγο, αλλά μικρό το κακό. Το σχέδιο της αγαπημένης Lara Molinari είναι πανέμορφο, καθαρό, χιουμοριστικό και παραστατικότατο. Η μόνη ένσταση που έχω είναι στην...καραφλίτσα του Παντάξιου. Η επόμενη ιστορία του τεύχους κρύβει μία σαφή κι επιτακτική διαταγή: “Μην ανοίξετε το πορτμπαγκάζ”. Τα δύο σαΐνια της Αστυνομίας του Μίκυ Σίτυ (Χειροπέδαρος και Νταμάρης) βρίσκονται σε ένα φαστφουντάδικο, όταν κάνει την εμφάνισή του ένας περίεργος τύπος, ο οποίος λίγες στιγμές αργότερα, πέφτει θύμα ληστείας. Για την ακρίβεια του κλέβουν το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ. Το ότι δεν δείχνει τόσο αγχωμένος και στενοχωρημένος, κινεί τις υποψίες των δύο ανδρών, που αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν. Παράλληλα, ο κλέφτης του αυτοκινήτου, πηγαίνει το όχημα σε έναν φίλο του μηχανικό για...σκότωμα. Εκείνος, μόλις ανοίγει το πορτμπαγκάζ, σαστίζει και πληρώνει όσο-όσο τον τύπο για να το αγοράσει. Έτσι λοιπόν, στους σκοτεινούς και κακόφημους δρόμους, ο ένας παρακολουθεί τον άλλο και οι παρεξηγήσεις πέφτουν βροχή. Πρόκειται για ένα σενάριο που με εξέπληξε. Ενώ, το περίμενα μέτριο, παρόλα αυτά με έκανε και γέλασα. Η πλοκή είναι έξυπνα μπλεγμένη, δεν κουράζει και είναι άκρως ευχάριστη. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση είναι οι διάλογοι, οι οποίοι περιέχουν πολλές ατάκες που είναι ξεκαρδιστικές. Το φινάλε είναι ανατρεπτικό και διατηρεί το “κουφό” ύφος της ιστορίας. Γενικά είναι μία δουλειά που την απόλαυσα και με έκανε να γελάσω. Το σχέδιο είναι κι αυτό γελοιογραφικό. Αρκετά καλό, θα έλεγα. Δύο μονοσέλιδες ιστορίες θα μας παραθέσει, στην συνέχεια, το περιοδικό και οι οποίες έρχονται από την σειρά “Ένας αστυνομικός πολύ...Ροκ”. Οι τίτλοι τους είναι: “Αντανάκλαση” και “Μεγάλη φόρα”. Και οι δύο επιδιώκουν να μας καταστήσουν σαφή την αστείρευτη εξυπνάδα του Τεξανού Αστυνομικού, που...σπάει καρύδια. Καλές γελοιογραφίες και οι δύο, αλλά προτιμώ την πρώτη, μιας και η δεύτερη πατάει επάνω σε ένα πολυφορεμένο σκετς που το βλέπουμε παντού. Κι εδώ έχουμε το όμορφο σχέδιο της Lara Molinari. Και θα τελειώσουμε με τον Τζούνιορ και την παρέα του, οι οποίοι κάνουν “Σχέδια για το μέλλον”. Η δεσποινίς Καλλιγραφία, η δασκάλα του Παπιοχωρίου, βάζει μία εργασία στους μαθητές της. Τους ζητάει, λοιπόν, να φτιάξουν ένα πλάνο με το πώς σκέφτονται τον εαυτό τους στο μέλλον και ποια δουλειά θα ήθελαν να κάνουν. Όλα τα παιδιά φαίνεται να έχουν κατασταλάξει στο τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, πάντα με μεγάλες δόσεις φαντασίας. Ο μόνος που δεν ξέρει ακόμα είναι ο Τζούνιορ, ο οποίος σπάει το κεφάλι του να σκεφτεί ποια είναι η καταλληλότερη εργασία για εκείνον. Από το μυαλό του θα περάσουν πολλά επαγγέλματα, τα περισσότερα περίεργα, αλλά όλα τους πρωτότυπα. Που θα καταλήξει τελικά ο φίλος μας? Ένα σενάριο που εκμεταλλεύεται στο έπακρο την φαντασία των παιδιών του Παπιοχωρίου και καταφέρνει να μας γυρίσει στα δικά μας παιδικά χρόνια, τότε που κι εμείς σκεφτόμασταν κάθε μέρα να κάνουμε κι ένα διαφορετικό επάγγελμα (τουλάχιστον έτσι έκανα εγώ. ). Η πλοκή, στην αρχή είναι ενδιαφέρουσα, αλλά όσο φτάνουμε στην μέση, νομίζω ότι κάνει κοιλιά κι επαναλαμβάνεται. Το φινάλε πιστεύω ότι εκφράζει πλήρως τον Τζούνιορ, ενώ μου άρεσε που γίνονται αναφορές στην μετέπειτα ζωή του πρωταγωνιστή. Γενικά, θα χαρακτήριζα την ιστορία αυτή, σαν μέτρια και σίγουρα όχι από τις καλύτερες ιστορίες του Τζούνιορ. Το ίδιο μέτριο βρήκα και το σχέδιο, για να μην πω κακό.

Ωπ, αυτό δεν το έχω, οπότε... ΔΗΛΩΝΩ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ!