Indian

Δυστυχώς κι εμένα το συγκεκριμένο τεύχος δεν με εντυπωσίασε καθόλου. Εκτός από την ιστορία του Don Rosa που αντιστέκεται σθεναρά στην πτώση του επιπέδου, οι υπόλοιπες ιστορίες είναι μέτριες και γενικά δεν αρμόζουν στο Κόμιξ. Το περιεχόμενο του τεύχους συμβαδίζει με το καλοκαίρι και πολλές από τις ιστορίες του διαδραματίζονται σε περιόδους καύσωνα. Αξίζει νομίζω να αναφέρουμε ότι περιέχονται ιστορίες με πρωταγωνιστές ονόματα όχι από το πρώτο ράφι, όπως είναι ο κύριος Τζόουνς, η Μάτζικα (που δεν την βλέπουμε συχνά στον ρόλο του καλού) κι ο Πασχάλης. Ας δούμε όμως τις ιστορίες πιο αναλυτικά. “Το όνειρο μιας ζωής” Η κορωνίδα των ιστοριών του Κόμιξ σε αυτό το τεύχος είναι ένα σενάριο του Don Rosa, που εξελίσσεται κυριολεκτικά επάνω σε ένα κρεβάτι. Οι Μουργόλυκοι μόλις έκλεψαν μία συσκευή του Κύρου, που βοηθάει τους Ψυχολόγους να μπουν στα όνειρα των ασθενών τους για να βρουν την θεραπεία, και μπήκαν στο θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ για μία μικρή επίσκεψη. Τα κίνητρά τους, κλασικά. Θα προσπαθήσουν να μπουν στα όνειρα του βαθύπλουτου μεγιστάνα για να καταφέρουν να μάθουν τον συνδυασμό που ανοίγει την πόρτα που οδηγεί στην δεξαμενή του ρευστού. Ο Κύρος, από την άλλη, κατάφερε να λυθεί από τα δεσμά του και με την βοήθεια του Ντόναλντ και των τριών ανιψιών του θα προσπαθήσει να γλιτώσει τον Σκρουτζ από την πρωτότυπη αυτή κλοπή. Μιλάμε για ένα, απίστευτης ευφυίας, σενάριο, του οποίου όμως την ιδέα δεν την γέννησε το μυαλό του κορυφαίου δημιουργού από το Κεντάκυ. Ενώ όλη η πλοκή (θεωρητικά) εκτυλίσσεται στην κρεβατοκάμαρα του Σκρουτζ, ο αναγνώστης θα απολαύσει πολλές από τις κλασικές στιγμές που είχε περάσει εκείνος στην πορεία της ζωής του και μάλιστα με έξυπνες παραλλαγές. Η ιστορία έχει δυνατές δόσεις από σουρεαλισμό και πολλά είναι τα σημεία που προκαλεί το γέλιο. Το φινάλε εκτός από ευτυχές, προσδίδει και συγκίνηση. Γενικά πρόκειται για μία αξιόλογη και προσεγμένη δουλειά. Το σχέδιο, γι’ακόμα μία φορά, ήταν χάρμα οφθαλμών. “Η μητρόπολη του μέλλοντος” Τα τρία ανιψάκια έχουν την όμορφη συνήθεια να παίζουν το καλοκαίρι στο Πράσινο Λιβάδι, μία περιοχή κοντά στην πόλη που είναι ένας πνεύμονας δροσιάς. Κάποια στιγμή, έντρομα, καταλαβαίνουν ότι το Πράσινο Λιβάδι πρόκειται να καταστραφεί και την θέση του να πάρει ένα τεράστιο συγκρότημα κατοικιών. Όπως είναι κατανοητό η οικολογική καταστροφή θα είναι ανυπολόγιστη. Και το επίσης άσχημο είναι και το γεγονός ότι στην υπηρεσία του Δήμου που ψήφισε την δημιουργία του αστικού κέντρου, έχουν τεθεί ο Ντόναλντ κι ο Κύρος. Ο πρώτος σαν χειριστής μηχανημάτων έργων κι ο δεύτερος έχει εφεύρει ένα μηχάνημα που ανοίγει ευκολότερα δρόμους. Θα καταφέρει τελικά το όνειρο του Δημάρχου να γίνει πραγματικότητα ή η φύση θα αναλάβει να τους χαλάσει τα σχέδια? Πρόκειται για ένα καλό σενάριο, οικολογικής φύσης, που χαρακτηρίζεται από μία γλυκιά παιδικότητα. Ο αναγνώστης παρατηρεί πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας, αν τον κυβερνούσαν παιδιά. Η πλοκή είχε καρτουνίστικη χροιά κι έβγαζε τα αντίστοιχα αστεία. Στο φινάλε περίμενα μεγαλύτερη κινητοποίηση από πλευράς ανιψιών, αλλά με ικανοποίησε πλήρως κι αυτή η εκδοχή. Το σχέδιο του Vicar εννοείται πως το βρήκα εξαιρετικό. “Δελτίο θυέλλης” Ο Ντόναλντ έχει προσληφθεί σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό κι ο σκοπός του είναι να συλλέγει μετεωρολογικές προβλέψεις και να τις ανακοινώνει. Δυστυχώς όμως τον τελευταίο καιρό δεν τα πάει πολύ καλά και πέφτει έξω σχεδόν συνέχεια, κάνοντας τον προϊστάμενό του έξαλλο. Την ίδια στιγμή, ψηλά στο διάστημα βρίσκεται ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο με δύο πλάσματα που γνωρίζουν τον πρωταγωνιστή μας και θα θελήσουν να του κάνουν πλάκα. Έτσι αλλάζουν τον καιρό σύμφωνα με την σκέψη του Ντόναλντ και το πανδαιμόνιο ξεκινάει. Ένα σενάριο που φέρνει πάλι στο προσκήνιο τους χαρακτήρες από την ιστορία “Ένα με την Φύση” και τους δίνει πειρακτικό ύφος. Από εκεί και πέρα η πλοκή αποτελείται από επαναλαμβανόμενα γκαγκ με θέμα τον αλλοπρόσαλλο καιρό μέσα στο καλοκαίρι, τα οποία τα βρήκα μέτρια. Το ίδιο μέτριο ήταν και το φινάλε. Τουλάχιστον το σχέδιο ήταν αξιοπρεπές. “Μια καυτή μέρα του καλοκαιριού” Ο ήλιος καίει επάνω από το Μίκυ Σίτυ κι ο Μίκυ με την Μίννι έχουν πεταχτεί μέχρι το Λούνα Παρκ για να δροσιστούν και να διασκεδάσουν. Κάποια στιγμή η Μίννι βλέπει ένα φουλάρι το οποίο το ερωτεύεται κι ο αρραβωνιαστικός της καταφέρνει να της το κερδίσει. Δυστυχώς όμως μόλις το πιάνει περιχαρής στα χέρια της, το παίρνει ο αέρας κι εξαφανίζεται. Τότε ο Μίκυ θα προσπαθήσει να το πιάσει, αλλά η οδύσσεια που θα επακολουθήσει, θα του αποδείξει ότι δεν θα είναι τόσο εύκολο. Μιλάμε για ένα σενάριο που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του Ντόναλντ κι απορώ πώς και δεν “πήρε” τον ρόλο το αγαπημένο μας ναυτάκι με την δική του αρραβωνιαστικιά. Η πλοκή βγάζει ένταση, αλλά δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Εμφάνιζε σημάδια επανάληψης και υπερβολής. Το φινάλε αφήνει μία ελαφριά αίσθηση χιούμορ. Το σχέδιο νομίζω ότι είναι βγαλμένο από παλιό cartoon. Κι ενώ παραπονιέμαι κι εκνευρίζομαι που βλέπω τον Μίκυ να φοράει μόνο το κόκκινο σωβρακάκι του, φανταστείτε την απογοήτευσή μου τώρα που τον βλέπω και με τις μεγάλες μαύρες του πατούσες έξω. Αηδία!!! “Εξωγήινη εισβολή” Η Μάτζικα αφήνει για λίγο το εργαστήριό της και πηγαίνει μέχρι την πόλη για να αγοράσει προμήθειες. Στην διαδρομή, μονολογώντας, ο αναγνώστης θα καταλάβει ότι έχει προβλήματα με τους συμπατριώτες της, που δεν την έχουν σε εκτίμηση λόγω του “επαγγέλματός” της. Όταν φτάνει στην πόλη, θα παρατηρήσει ότι επικρατεί μία ασυνήθιστη ησυχία. Όλοι οι κάτοικοι φαίνονται αποσβολωμένοι, σαν κάποιος να τους έχει μαγέψει. Η Μάτζικα δεν θα αργήσει να ξεσκεπάσει τους υπαίτιους και να καταλάβει το σατανικό τους σχέδιο. Τι μπορεί να κάνει για να διορθώσει την κατάσταση? Σεναριακά την ιστορία την βρήκα πολύ πρωτότυπη, καθώς βλέπουμε την διάσημη Ιταλίδα μάγισσα να βρίσκεται αυτή την φορά με το μέρος των καλών και να έχει αφήσει (σίγουρα προσωρινά) την Dark Side of the Force. Αξίζουν στον συγγραφέα γι αυτό. Από εκεί και πέρα η πλοκή κυλάει βιαστικά για να προλάβει τις λίγες σελίδες που έχει στην διάθεσή της και δεν προλαβαίνει να “αναπνεύσει” καθόλου. Έτσι η ιστορία, στο σύνολό της, στερείται απόλαυσης. Κρίμα… Τουλάχιστον η τελική μάχη στο φινάλε είχε δυναμισμό. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. “Ο ήρωας της διπλανής πόρτας” Ένα πρωινό τα τρία ανιψάκια παίζουν στον κήπο τους σπιτιού τους. Κάποια στιγμή ο Χιούη έχει ανέβει στο δέντρο κι από ένα λάθος του γλιστράει κι ετοιμάζεται να πέσει. Ο κύριος Τζόουνς, που καθαρίζει τον δικό του κήπο, βλέπει το περιστατικό και σπεύδει να πιάσει το παπάκι στον αέρα. Γεμάτα θαυμασμό τα τρία αδέλφια βρίσκουν τον πρωταγωνιστή στην ταινία μικρού μήκους που ετοιμάζουν για το σχολείο τους κι έχει θέμα συνηθισμένους ανθρώπους που κάνουν ηρωικά κατορθώματα. Έτσι θα περάσουν μία ολόκληρη ημέρα μαζί του για να δουν τις συνήθειες ενός ήρωα. Αυτό που θα δουν όμως θα τους απογοητεύσει. Μέτριο σενάριο που έχει στο τιμόνι του πρωταγωνιστή έναν χαρακτήρα που δεν τον βλέπουμε συχνά εκεί. Η πλοκή είναι αδύναμη και στατική και διακρίνεται από την έλλειψη του άσπονδου γείτονά του, του Ντόναλντ, τουλάχιστον λίγο πριν το φινάλε. Το δε φινάλε καταλήγει σε έναν κλασικό διαξιφισμό, που δεν εκπλήσσει τον υποψιασμένο αναγνώστη. Σχεδιαστικά την βρήκα υπερβολική. Ειδικά η απόδοση του Τζόουνς ήταν σαν κακή γελοιογραφία. “Μονομαχία στο Μαύρο Δάσος” Ο Φυσιολατρικός Σύλλογος Λιμνούπολης διοργανώνει το ετήσιο φωτογραφικό κυνήγι πεταλούδας στο Μαύρο Δάσος και η Νταίζυ έχει πάρει τον Ντόναλντ και τον Γκαστόνε κι έχουν πάει εκεί κοντά για πικ νικ. Εκεί, τα δύο ξαδέλφια θα θαμπωθούν από τα κάλλη μίας νεαρής και ναζιάρας πάπιας και θα προσπαθήσουν να περάσουν μερικές στιγμές μαζί της. Εκείνη φαίνεται ότι αρέσκεται σε σκληροτράχηλους και δυναμικούς άντρες, που υπακούν στο ρητό: “ζην επικινδύνως”. Έτσι θα υποβάλλει τους δύο αντίζηλους σε διάφορες δοκιμασίες για να αποφασίσει με αυτόν τον τρόπο ποιος θα κάνει πικ νικ μαζί της. Όλως περιέργως, σε όλες τις δοκιμασίες του άτυπου διαγωνισμού, οι δύο αντίπαλοι έρχονται ισόπαλοι. Λέτε τελικά να έχουν αλλάξει οι ισορροπίες της τύχης που τους χαρακτηρίζουν? Και τελικά ποια θα είναι η κατάληξη του διαγωνισμού? Πρόκειται για ένα καλό σενάριο, που αυτόματα μετατρέπεται σε μετριότητα λόγω του ότι φιλοξενήθηκε σε ένα περιοδικό όπως το Κόμιξ. Σε ένα υποδεέστερο έντυπο δεν θα με πείραζε καθόλου. Η πλοκή ξεκινάει υποτονικά, αλλά όσο περνάνε οι σελίδες απογειώνεται και βγάζει πολλές σκηνές έντασης. Η αιώνια μάχη μεταξύ του Ντόναλντ και του Γκαστόνε δεν είναι τόσο άνιση, ως συνήθως, αλλά έχει την αίσθηση του δικαίου, την ώρα που δεν αποκλίνει πολύ από τα κλασικά. Έτσι ερχόμαστε σε ένα φινάλε ικανοποιητικό. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. “Ανεπιθύμητη κληρονομιά” Ο Πασχάλης απολαμβάνει αμέριμνος την αιώρα του στο αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ και χαίρεται που δεν έχει περιουσία για να του δημιουργεί προβλήματα. Κάποια στιγμή θα τον επισκεφτεί ένας συμβολαιογράφος, ο οποίος του αποκαλύπτει ότι κληρονόμησε μία άγονη έκταση στην καρδιά της ερήμου. Θα τον πάει λοιπόν μέχρι εκεί για να του την δείξει και φεύγοντας θα του δώσει ένα διχαλωτό ξυλάκι, σαν αυτά που έχουν οι ραβδοσκόποι που ψάχνουν για νερό. Ο φίλος μας θα ξεκινήσει να ψάχνει για νερό, προκειμένου να πουλήσει αυτή την έκταση και να απαλλαγεί οριστικά από αυτή. Λέτε να τα καταφέρει? Η τρίτη ιστορία με πρωταγωνιστή έναν δευτεροκλασάτο χαρακτήρα της Disney. Ο Πασχάλης έχει μία ωραία αφέλεια από μόνος του, αλλά στο συγκεκριμένο σενάριο φαίνεται να έχει αποκτήσει και την απίστευτη τύχη του Γκαστόνε. Αυτή η τύχη τον μπλέκει σε έξυπνα γκαγκ που φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλη. Στο φινάλε ο καθένας που θα βρισκόταν στην θέση του Πασχάλη, θα ένιωθε ότι πιάστηκε κορόιδο. Όχι όμως ο συμπαθής κι ανέμελος φίλος μας. Το σχέδιο το βρήκα αξιοπρεπές.

Δεύτερη σερί κεντρική ιστορία με πρωταγωνιστή τον Μίκυ φιλοξενείται στο περιοδικό και κοντεύουμε να πάθουμε overdose! Στην ιστορία “Το μυστικό του Ήτα Βήτα”, η κάμερα θα βρεθεί στο Μουσείο του Μίκυ Σίτυ, όπου οι Καθηγητές Ζάμποτεκ και Μάρλιν έχουν θέματα με την χρονομηχανή τους, η οποία φαίνεται να δίνει λανθασμένα δεδομένα. Έτσι θα ζητήσουν την βοήθεια του Μίκυ και του Γκούφυ, που θα κάνουν το γνωστό ταξίδι τους μέχρι την Μεσοζωική περίοδο (εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα) για να προσπαθήσουν να κάνουν τις απαραίτητες “επιδιορθώσεις”. Από ένα λάθος, οι δύο φίλοι χωρίζονται κι ενώ ο Γκούφυ επιστρέφει στο Μουσείο, ο αγαπημένος μας ποντικός φτάνει στον προορισμό του, όπου εκτός από τους δεινόσαυρους που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή, θα έχει και μία απρόσμενη συνάντηση…! Καλογραμμένο σενάριο “χρονομηχανής”, που προσεγγίζει με ενδιαφέροντα τρόπο την πρώτη γνωριμία και την φιλία ανάμεσα στον Μίκυ και τον Ήτα Βήτα. Η πλοκή περιέχει πολλά στοιχεία Sci-Fi που με ικανοποίησαν. Το χιούμορ είναι διακριτικό, αλλά πολύ εύστοχο. Το σχέδιο μού άρεσε. Στην επόμενη ιστορία ο θείος Σκρουτζ θα προσπαθήσει να αποδείξει στον Ντόναλντ ότι μπορεί να κάνει “Διακοπές μηδενικού κόστους”. Όλα ξεκινάνε στο θησαυροφυλάκιο, όταν ο μονίμως άφραγκος ανιψιός θα επισκεφθεί τον μεγιστάνα και φιλάργυρο θείο προκειμένου να του ζητήσει δανεικά για να κάνει ολιγοήμερες διακοπές. Εκείνος διατείνεται όλο υπερηφάνεια ότι δεν χρειάζεται κάποιος χρήματα για να κάνει διακοπές και τότε έρχεται η κατάλληλη στιγμή που βάζουν στοίχημα. Θα πάνε και οι δύο σε ένα γραφικό χωριουδάκι και θα προσπαθήσουν να περάσουν μερικές ημέρες χωρίς να ξοδέψουν δεκάρα. Θα καταφέρει ο Ντόναλντ να σπάσει την ατυχία του και να κερδίσει το στοίχημα ή ο δαιμόνιος θείος του θα αποδείξει ακόμα μία φορά ότι έχει ατσάλινη θέληση και δεν τον παραβγαίνει κανείς στην τσιγκουνιά? Κι εδώ έχουμε ένα όμορφο σενάριο, που εκτυλίσσεται καθ’οδών κι εξελίσσεται σε μία άτυπη μάχη ανάμεσα στους δύο συγγενείς. Η πλοκή είχε πλάκα και ταυτόχρονα υποκλίνεται στο μεγαλείο του Σκρουτζ, ενώ το φινάλε, κάποιος μυημένος σε παρόμοιες ιστορίες, θα το βρει αναμενόμενο και ίσως άδικο. Κουράστηκα πια με αυτά τα φινάλε. Το σχέδιο δεν ήταν και στα καλύτερά του. Μέσα στο κατακαλόκαιρο, ο Χάρυ Βδέλλας κι ο βοηθός του ο Φέθρυ, θα λύσουν το μυστήριο με τις “Κλοπές χωρίς λεία”. Εργασιακή ανομβρία έχει πέσει στο γραφείο του διάσημου (???) ντετέκτιβ, όταν ξαφνικά το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι ο μάνατζερ ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, ο οποίος χρειάζεται βοήθεια (και δεν έβρισκε κανέναν καλύτερο ερευνητή μέσα στον Αύγουστο ). Όταν οι φίλοι μας θα τον συναντήσουν θα τους περιγράψει ένα περίεργο θέμα. Την ώρα που οι ένοικοι βρίσκονται στην παραλία, κάποιος μπαίνει σε συγκεκριμένα δωμάτια, τα κάνει άνω κάτω και φεύγει χωρίς να πάρει τίποτα απολύτως. Είναι ένα αληθινό μυστήριο, στο οποίο οι πρωταγωνιστές μας θα ξεκινήσουν να το ερευνούν, με τον δικό του, πάντα, περίεργο τρόπο. Θα καταφέρουν να αποκαλύψουν τον ένοχο και τις πραγματικές του προθέσεις? Το δίδυμο “Βδέλλας - Φέθρυ” θα κάνει την εμφάνισή του, με ένα σενάριο που, εκτός ότι έχει καλοκαιρινή χροιά, έχει μία πλοκή που δημιουργεί αρκετό μυστήριο και κρύβει επιμελώς την ταυτότητα και τα κίνητρα του ενόχου. Οι χαρακτήρες ακολουθούν την πεπατημένη, όσον αφορά τις μεθόδους που εφαρμόζουν, αλλά ευτυχώς η καλή τους τύχη φροντίζει για την επιτυχία τους. Γενικά δεν είμαι τόσο φίλος του Βδέλλα και του Φέθρυ, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν πέρασα ευχάριστα με την ιστορία αυτή. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. Η επόμενη ιστορία του τεύχους είναι από τις “μουγκές” και φέρει τον τίτλο “Η πιτσαρία του Φέθρυ”. Ο Ντόναλντ πεινάει κι έχει πάρει σβάρνα τα εστιατόρια για να απολαύσει ένα όμορφο γεύμα, αλλά δυστυχώς σε όποιο κι αν πήγε το βρήκε κλειστό. Το μόνο μέρος που δέχεται καλοφαγάδες είναι μία νέα πιτσαρία, της οποίας ιδιοκτήτης είναι ο ατζαμής κι ανεύθυνος ξάδελφός του, ο Φέθρυ. Η εμπειρία του Ντόναλντ από τις περίεργες συνεργασίες μαζί του, αλλά και η γνώση του χαρακτήρα του ξαδέλφου του, θα τον κάνουν να σκεφτεί πολύ καλά αν θα κάτσει στο τραπέζι. Σενάριο που εμφανίζει μία ευχάριστη πλοκή που μου προκάλεσε ένα ελαφρύ μειδίαμα, αλλά όχι κάτι περισσότερο. Σίγουρα θα την ξεχάσω αμέσως. Στον εικαστικό τομέα δεν με εντυπωσίασε. Την βρήκα μέτρια. Στην συνέχεια ο θείος Σκρουτζ έχει να αντιμετωπίσει την “Οργή των αγανακτισμένων”. Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν περίεργες καταστάσεις έξω από το θησαυροφυλάκιου του πιο πλούσιου παπιού του κόσμου. Χιλιάδες αγανακτισμένοι χρήστες των προϊόντων που παράγουν τα εργοστάσιά του, κάνουν κυριολεκτικά κατάληψη στον προαύλιο χώρο του μεγάρου του, απαιτώντας να αποζημιωθούν για τα ελαττώματα που έχουν οι συσκευές τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, φεύγοντας, να αφήνουν έναν λόφο Αμαξοφονιά σε κακά χάλια. Ο Σκρουτζ είναι άυπνος κι εκνευρισμένος λόγω του ότι αποζημιώνει κάθε φορά τους αγανακτισμένους και προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να απαλλαγεί από αυτόν τον βραχνά. Τι θα σκεφτεί για να τα καταφέρει? Το εν λόγω σενάριο το βρήκα πρωτότυπο, αλλά ταυτόχρονα και λιτό σαν ιδέα. Η πλοκή φάνηκε να τραβάει σε μάκρος για να καλύψει τις σελίδες, ενώ το φινάλε το βρήκα λογικό κι αναμενόμενο. Γενικά είναι μία ιστορία που δεν μου έκανε ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Το σχέδιο της Silvia Ziche όμως το βρήκα απολαυστικό. Και θα καταλήξουμε με την Κλάραμπελ, η οποία θέλει να κάνει “Διακοπές ΒΙΠ”. Μαζί με τον Οράτιο έχουν επισκεφτεί ένα τουριστικό και παραθαλάσσιο θέρετρο, το οποίο είναι πόλος έλξης για το διεθνές τζετ σετ. Ο σκοπός που βρέθηκαν εκεί είναι επειδή εκείνη ήθελε να γνωρίσει διάσημους και να κάνει τις φίλες της να σκάσουν από την ζήλια τους. Έχουν φτάσει αισίως στην τελευταία ημέρα των διακοπών τους και τα σχέδιά της φαίνεται να έχουν ναυαγήσει, όταν θα έχουν μία τυχαία και περίεργη συνάντηση. Για την ακρίβεια, θα έρθουν σε επαφή με μία σαύρα τεραστίων διαστάσεων, η οποία ανήκει σε μία διάσημη περσόνα. Εικάζουν λοιπόν ότι έχει χαθεί και δράττονται της ευκαιρίας να το επιστρέψουν στην ιδιοκτήτριά του για να κάνει και η φίλη μας την πολυπόθητη γνωριμία. Τελικά όμως ο “δράκος” όντως έχει χαθεί ή κάτι άλλο έχει συμβεί? Ενώ το σενάριο ξεκινάει κάπως υποτονικά και γλυκανάλατα, στην συνέχεια ωριμάζει και μας δίνει ένα όμορφο αποτέλεσμα. Η πλοκή εμφανίζει δράση κι ανατροπές και την βρήκα ικανοποιητική σε μεγάλο βαθμό. Το φινάλε το βρήκα λίγο βιαστικό, ενώ η τελευταία σελίδα είχε πλάκα. Γενικά, για τα δεδομένα και τις δυνατότητες των πρωταγωνιστών της, πρόκειται για μία τίμια δουλειά. Το σχέδιο το βρήκα καλό.

Σωστά. Δεν ήξερα ότι εσείς επιμεληθήκατε το λήμμα τις καλλιτέχνιδας στην Βικιπαίδεια. Μόνο, αν θέλετε μία διόρθωση. Το όνομά της δημιουργού γράφεται "Silvia Ziche".

Έχουμε και ιστορία σε σχέδιο της Ziche!