Indian

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση της συγκεκριμένης σειράς σίγουρα αναπολώ τα "Άπαντα Σπάρπα", αλλά προσωπικά πίστευα ότι θα διάβαζα κάτι πολύ κατώτερο από αυτό που διάβασα στο τέλος. Όλα τα σενάρια έχουν ταιριαστή διανομή στους χαρακτήρες (πχ η Τζένυ ερωτευμένη, ο Σκρουτζ φιλοχρήματος, ο Γκαστόνε τυχερός κ.ά.), αλλά και η πλοκή δανείζεται πολλές λεπτομέρειες από τον Ελληνικό Μύθο που αφηγείται, ενώ παράλληλα παραλείπεται η μακάβρια και σκληρή περιγραφή κάποιων από τα μυθολογικά γεγονότα, αντικαθιστώντας τα με πετυχημένα χιουμοριστικά γκαγκ, βγαλμένα από τα σπλάχνα της Disney. Κι από τον εικαστικό τομέα μπορώ να δηλώσω ικανοποιημένος, μιας κι έχουμε μία εξαιρετική απόδοση των ενδυμασιών, αλλά και των backgrounds (με περίσσεια φροντίδα στα οικήματα του αρχαίου κόσμου). Ο χρωματισμός έχει ποικιλία και παράλληλα βγάζει φρεσκάδα. Όσον αφορά τις μονοσέλιδες ιστορίες, αποτελούν μία ευχάριστη προσθήκη ανάμεσα στις δύο πολυσέλιδες κεντρικές που καλύπτει το κάθε τεύχος. Η συντριπτική τους πλειοψηφία μού έφερε χαμόγελα στα χείλη (και μία-δύο και γέλιο), ενώ απειροελάχιστες ήταν εκείνες που με άφησαν αδιάφορο. Συμπερασματικά, όπως έγραψα και πιο πάνω, δεν έχουμε να κάνουμε με την μαεστρία του βετεράνου Ρομάνο Σκάρπα, τις ιστορίες του οποίου θα ήθελα να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε, αλλά κι αυτή η σειρά πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί κι αποτελεί ένα ευχάριστο ανάγνωσμα στην παραλία. Η ποιότητα της έκδοσης εννοείται ότι είναι πρόχειρη σε πολλούς τομείς και είναι φανερό ότι προορίζεται για ένα καλοκαιρινό ανάγνωσμα που, στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν θα έχει καμία τύχη να βγάλει και... τον χειμώνα! Η κόλληση (αν κι εγώ στάθηκα τυχερός και δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα) δεν είναι κι ό,τι καλύτερο από πλευράς ανθεκτικότητας και το χαρτί είναι φθηνό, λεπτό και φριζάρει αμέσως με την παραμικρή έκθεση σε υγρασία του περιβάλλοντος. Ομολογώ, όμως, ότι τα χρώματα αποτυπώνονται αξιόλογα σε αυτό.

Ο Γιεγιεδίξ ναι, είναι ο ίδιος. Τον αρχιτέκτονα δεν τον πήρε το μάτι μου...!

Δηλαδή ο Γιώργος ( @ PhantomDuck )?

Πολιορκία Η αλήθεια είναι ότι για αρκετό καιρό η προηγούμενη έκδοση του συγκεκριμένου graphic novel αναπαύεται μακαρίως στην στοίβα με τα αδιάβατα και δεν είχα βρει χρόνο να την πιάσω στα χέρια μου. Με την ευκαιρία, λοιπόν, της σκληρόδετης κυκλοφορίας ήρθε η ώρα να διαβαστεί. Ο λόγος για την "Πολιορκία", μια δημιουργία των Brian Michael Bendis και Olivier Coipel, που προσωπικά την βρήκα μια καλή δουλειά, όχι όμως και κάτι το τρομερό. Σίγουρα έχει τα καλά της, αλλά και μερικά ψεγάδια. Όσον αφορά την βασική ιδέα δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα. Η πρωτοτυπία της έγκειται στο γεγονός ότι στο κάδρο μπαίνει η ίδια η χώρα των Θεών της Σκανδιναβίας, η Άσγκαρντ, και παράλληλα ο αναγνώστης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα μια επική μάχη ανάμεσα σε Θεούς και υπερήρωες! Έξυπνη συγγραφική κίνηση, αν θέλετε την γνώμη μου. Από εκεί και πέρα η ιστορία ακολουθεί ένα "ιστορικό" υπόβαθρο της Marvel το οποίο αποτελείται από αρκετές προηγούμενες ιστορίες που είχαν σαν αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ (βλέπε Civil War, Avengers: Disassembled κ.ά.) κι έτσι από την γέννηση της έχει χάσει τους "αδιάβαστους" αναγνώστες, απευθυνόμενη μόνο στους πιστούς οπαδούς του Οίκου των Ιδεών. Σεναριακά έχουμε έναν Norman Osborn να κλέβει την παράσταση και τις εντυπώσεις και να αποδεικνύει γι' ακόμα μια φορά ότι διαθέτει την ωμή τρέλα, την απύθμενη κακία, αλλά και την ικανότητα να πραγματοποιήσει τα σκοτεινά του σχέδια. Σκηνοθετικά η πλοκή στήνεται ήπια κι ανεβαίνει εκθετικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι σκηνές μάχης (που περιέχουν αρκετό αίμα και βία) είναι πέραν του δέοντος πολλές, σε βαθμό να μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Οι μεν τσακώνονται με τους δε κι έρχονται στην συνέχεια άλλοι να τους υπερασπιστούν. Κάπως έτσι πηγαίνει όλη η ιστορία. Προσωπικά αυτή η προσέγγιση δεν με πείραξε ιδιαίτερα, αλλά νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο η ιστορία ενισχύεται σε δυναμισμό, χωλαίνει όμως σε ουσία. Το φινάλε είναι ευτυχές σε γενικές γραμμές κι αυτό το λέω γιατί δεν λείπουν και οι τρανές απώλειες, γράφοντας με αυτό τον τρόπο τον επίλογο σε μια σκοτεινή εποχή που είχε έρθει στις ιστορίες της Marvel. Συμπερασματικά μιλάμε για μία ιστορία που με διασκέδασε και με ικανοποίησε, αλλά σίγουρα δεν ανήκει στο Top-5 των ιστοριών που μας έχει χαρίσει ο Οίκος των Ιδεών. Προτείνεται στους σκληροπυρηνικούς αναγνώστες της Marvel και μόνο, καθώς οι υπόλοιποι θα γεμίσουν με πολλές απορίες. Ακόμα κι εγώ μετάνιωσα που δεν σκέφτηκα να κάνω μια επανάληψη πριν πιάσω στα χέρια μου την "Πολιορκία"! Πηγαίνοντας στον εικαστικό τομέα, αυτό που χαρακτηρίζει το σχέδιο είναι ο ρεαλισμός και οι πλαστικότητα των κινήσεων. Ο αναγνώστης απολαμβάνει ολοσέλιδες (και καμιά φορά δισέλιδες) σκηνές δράσης που πραγματικά κόβουν την ανάσα και κρατούν τα μάτια για αρκετή ώρα στα καρέ. Ενισχύεται, με αυτόν τον τρόπο, η ένταση που δημιουργείται από το σενάριο. Το μοναδικό μου παράπονο είναι ίσως στην απόδοση μερικών χαρακτήρων μεμονωμένα, οι οποίοι εμφανίζονται χοντροκομμένοι και με πρόσωπα που δεν θα τα λέγαμε φυσιολογικά. Πολύ όμορφο βρήκα και τον χρωματισμό. Η παλέτα που έχει χρησιμοποιηθεί διαθέτει έναν πλουραλισμό γήινων χρωμάτων τα οποία διαπρέπουν περισσότερο στις στιγμές έντασης και μάχης. Την ιστορία συνοδεύουν το κλασικό editorial του κυρίου Lupoi, ο οποίος μας εξηγεί πολλά για την πορεία της υπόθεσης, καθώς και η σελίδα με τα γεγονότα που οδήγησαν στην παρούσα ιστορία. Άκρως ενδιαφέρουσα και χρήσιμη στην παρούσα περίπτωση. Μετά το τέλος του graphic novel βρίσκουμε μια παράθεση από εναλλακτικά εξώφυλλα κι ο τόμος τελειώνει με τρεις σελίδες οι οποίες περιγράφουν την προέλευση του κεντρικού villain της υπόθεσης, του Norman Osborn.

Είναι ελάχιστα πιο μικρό σε ύψος κι από το Μίκυ Μάους. Το άσχημο, όμως, όπως έγραψα, είναι ότι και τα καρέ δεν εκτείνονται σε ολόκληρο το ύψος της σελίδας. Δες τις σκαναρισμένες εσωτερικές σελίδες που ανέβασα. Προσωπικά δεν με πείραξε το "μικρό" σχέδιο (από την στιγμή που δεν μιλάμε για ένα BD που μας καθηλώνει). Αυτό που με πείραξε κάπως είναι η μικρή γραμματοσειρά.

Είδα και τον δεύτερο κύκλο και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τους υπόλοιπους συμφορουμίτες. Πολύ καλή σειρά, αλλά ειδικά η δεύτερη σεζόν κυλάει πολύ αργά και με ελάχιστες σκηνές που μας έκαναν να γουρλώσουμε τα μάτια και να περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο επεισόδιο. Το δυνατότερο σημείο είναι τα σκηνικά και φυσικά οι εξαιρετικές ερμηνείες των περισσότερων από τους ηθοποιούς. Συμφωνώ, επίσης, και για το χρονικό διάστημα που θα μεσολαβήσει για την κυκλοφορία της τρίτης σεζόν. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι!

Βρισκόμαστε στο 52 π.Χ. Όλη η Λουτετία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή κατοχή… Όλη; Όχι! Μια μικρή ομάδα ανυπότακτων λουτετιανών ζώων με αρχηγό τον Ιντεφίξ αντιστέκεται ακόμα και για πάντα στον κατακτητή. Και η ζωή δεν είναι εύκολη για τον στρατηγό Λαμπιένους και την αγέλη των σκύλων που προσπαθούν να εκρωμαϊσουν τη Λουτέτια… Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, λοιπόν και η Μαμούθ έφερε και στην χώρα μας την σειρά "Ο Ιντεφίξ και οι ανυπότακτοι". Μία σειρά που πυροδότησε πολλή κουβέντα εδώ στο GC! Η συγκεκριμένη σειρά ουσιαστικά αποτελεί την αποτύπωση στο χαρτί του γνωστού Γαλλικού animation κι έχει σαν πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μας Ιντεφίξ, ο οποίος πλαισιώνεται από μερικά άλλα χαριτωμένα ζωάκια. Μαζί μπλέκουν σε πολλές περιπέτειες που έχουν σαν θέμα την αντίστασή τους από τους Ρωμαίους. Αντίπαλοί τους είναι τα άγρια σκυλιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με μπροστάρη τον Ντουφέκιους, έναν τεράστιο σκύλο που προσπαθεί να κάνει τα πάντα προκειμένου να τους κατατροπώσει και με αυτόν τον τρόπο να ανέβει στα μάτια του αφεντικού του, Στρατηγού Λαμπιένους, αλλά και της Μοναλίζα, της ψηλομύτας γάτας του. Το πρώτο άλμπουμ περιέχει τρεις ιστορίες, οι οποίες φέρουν τους εξής τίτλους: "Το μπαλάκι της Γαζέλας": Το θρυλικό μπαλάκι της Γαζέλας, της σκυλίτσας του Καμυλογένη, του μεγάλου αρχηγού των Γαλατών, εξαφανίζεται κατά λάθος και οι φίλοι μας εξαπολύουν ένα μεγάλο κυνηγητό στους δρόμους της Λουτέτιας για να το βρουν και να το επιστρέψουν. "Οι φελλοί - ΧΙΚ! πάντα επιπλέουν!": Κάτι στο νερό προκαλεί ασταμάτητο λόξυγγα στους πολίτες της Λουτέτιας. Ο Λαμπιένους φέρνει στο παλάτι έναν Δρυίδη προκειμένου να γιατρέψει τους στρατιώτες του, αλλά αδιαφορεί για τους φτωχούς κατοίκους. Αυτή την αδικία προτίθεται να διορθώσει ο γενναίος Ιντεφίξ και η συμμορία του! "Λαμπιένους, δεν θα με πιάσεις": Ο επαναστάτης τροβαδούρος Γιεγιεδίξ έρχεται στην Λουτέτια και με τα τραγούδια του ξεσηκώνει τα πλήθη. Εύλογα οι Ρωμαίοι αντιδρούν και τον συλλαμβάνουν. Ο Ιντεφίξ και οι φίλοι του προσπαθούν να προλάβουν να τον ελευθερώσουν πριν αυτός μεταφερθεί στο παλάτι! Αναμφίβολα πρόκειται για ιστορίες που απευθύνονται σε μικρότερο, ηλικιακά, κοινό σε σχέση με τον μέσο αναγνώστη του Αστερίξ. Παρόλα αυτά είναι χαριτωμένες, βγάζουν ένταση καθώς περιέχουν αρκετές σκηνές με δράση, αλλά προσωπικά δεν εντόπισα κάποια σκηνή που το χιούμορ της να με συνεπάρει. Οι χαρακτήρες βγάζουν δυναμισμό κι ο καθένας έχει την δική του προσωπικότητα, διαδραματίζοντας με αυτόν τον τρόπο τον δικό του προσωπικό ρόλο στην εξέλιξη κάθε σεναρίου. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι ιστορίες διαδραματίζονται στην Λουτέτια (Παρίσι) κι όχι στο γνωστό Γαλατικό χωριό. Δεν μαθαίνουμε ποτέ πώς ο Ιντεφίξ βρέθηκε στα χέρια του Οβελίξ. Επίσης, να πούμε ότι (τουλάχιστον στο πρώτο άλμπουμ) έχουμε σαν γκεστ τον Μαζεστίξ και την Μιμίνα. Εν κατακλείδι μου άρεσε η συγκεκριμένη σειρά, βλέποντάς την υπό ένα πιο παιδικό πρίσμα. Προτείνεται σε αυτούς που έχουν μικρά παιδιά, καθώς πιστεύω ότι θα περάσουν όμορφα μαζί, διαβάζοντάς την. Οι σκληροπυρηνικοί φίλοι του Αστερίξ, καλό θα είναι να προσπεράσουν, καθώς δεν θα βρουν πολλά κοινά σημεία με τον αγαπημένο τους ήρωα. Ο εικαστικός τομέας μου άρεσε αρκετά. Έχουμε ένα σχέδιο με πολλές ομοιότητες με τα άλμπουμ του Αστερίξ, είναι λεπτομερές και δίνει πολλή σημασία στην κίνηση και την ένταση των σκηνών. Πραγματικά ήταν κάτι που απόλαυσα. Ικανοποιημένος δηλώνω κι από τον χρωματισμό. Η παλέτα που έχει χρησιμοποιηθεί έχει μεγάλη ποικιλία "γήινων" χρωμάτων, τα οποία είναι συνδυασμένα αριστοτεχνικά και το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο. Πάμε στα της έκδοσης τώρα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που χτυπάει πρώτη φορά στο μάτι κι... άσχημα είναι το μικρό φορμά του εντύπου, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τα κλασικά BDs που όλοι γνωρίζουμε. Εκτός αυτού, τα καρέ δεν εκτείνονται σε όλο το μήκος της σελίδας με αποτέλεσμα, εκτός του μικρού μεγέθους, να βγαίνουν ακόμα πιο μικρά. Επίσης η τιμή των 5,80€ νομίζω ότι είναι λίγο "αλμυρή". Ξεπερνώντας αυτές τις παραφωνίες έχουμε ένα αξιόλογο έντυπο, με καλής ποιότητας χαρτί, που παρουσιάζει μία εξαιρετική εκτύπωση. Η κόλληση είναι πολύ στιβαρή και υπόσχεται πολλές αναγνώσεις. Καλού πάχους είναι και το εξώφυλλο. Συνοδευτικό υλικό δεν βρίσκουμε. Η σειρά στην Bedetheque Το animation της σειράς

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #535 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Την επόμενη Παρασκευή θα διαβάσουμε την ιστορία "Η ακτινοβολία της χαράς".

Επομένως το θέμα που άνοιξες εσύ διαγράφεται.

Εννοείται πως είμαι μέσα!

Τέλεια νέα Πρόεδρε. Πολλά μπράβο για την πρωτοβουλία! Count me in, αν και θα ήταν σκάνδαλο να το κερδίσει κάποιος από την ΔΟ!

Οπότε εγώ που το έχω με υπογραφή, αφιέρωση και σκίτσο του Ρουμπούλια το πουλάω κι αγοράζω ένα δυάρι στο Αιγάλεω!

Το περιοδικό "Αστεράκι της Υγείας" συμπληρώνει 200 τεύχη και διοργανώνει έναν διαγωνισμό, στον οποίο κληρώνει ένα αντίτυπο του κόμικ.

Το περιοδικό "Αστεράκι της Υγείας" συμπληρώνει 200 τεύχη και διοργανώνει έναν διαγωνισμό, στον οποίο κληρώνει ένα αντίτυπο του κόμικ.

Το Αστεράκι κλείνει τα 200 τεύχη και το εξώφυλλο κι οπισθόφυλλο σκαναρίστηκαν κι ανέβηκαν στην βάση μας. Επίσης και το κόμικ του τεύχους καταχωρήθηκε στην βάση. Ακόμα αντικαταστάθηκαν με καλύτερης ανάλυσης και χωρίς σφραγίδες τα εξώφυλλα των τευχών: #58, 59, 61, 63, 64, 66, 69, 70, 71, 75 και περάστηκαν στην βάση και τα κόμικς που περιέχουν.