Ion

Ε, τον θέλουν τον χρόνο τους. 3 βδομάδες στην καλύτερη, καμία φορά 1,5 μήνα, και έχει τύχει σε παλιότερες περιπτώσεις (αρχές του χρόνου) ακόμα κ δίμηνο.

Kαμία απολύτως! Ό,τι έχω παραγγείλει από bookdepository μου έχει έρθει κανονικά, και δεν έχω πληρώσει σε καμία περίπτωση κάτι παραπάνω.

Aπό τα 22 κόμικς που παραθέτω στις παραπάνω φωτογραφίες, τα 2 τα αγόρασα από το Public, το 1 από το Amazon και τα υπόλοιπα 19 από το bookdepository.com που είναι ο αγαπημένος μου προμηθευτής. Τα συγκεκριμένα τομάκια λοιπόν θα τα βρεις εδώ. Η αλήθεια είναι ότι αντί της σειράς "3 in 1" που είναι μικρό σχετικά μέγεθος,, θα προτιμούσα να αγόραζα το Smurfs Anthology που είναι σαφώς πιο προσεγμένη έκδοση, όμως δυστυχώς ο 1ος τόμος έχει εξαντληθεί και δεν μου αρέσει να έχω ελλείψεις στις σειρές μου.

Ενδιαφέρουσα υπόθεση, καλογραμμένοι διάλογοι, σίγουρα η ιστορία με κέρδισε και θα ήθελα να διαβάσω παραπάνω και να δω πού θα καταλήξει όλο αυτό. Παρόλα αυτά, το σχέδιο χωρίς χρώματα, χωρίς σκιάσεις, μου φάνηκε πάρα πολύ φτωχό, σαν κάτι που θα συναντούσα περισσότερο σε fanzine, και ομολογώ ότι με ξένισε αρκετά. Οπότε, μιας και ούτε στην Ελλάδα υπήρξε άλλος τόμος, νομίζω ότι και εγώ δε θα αναζητήσω την αγγλική συνέχεια της ιστορίας.

Προηγούμενο post μου στις 22/6, οπότε έναν μήνα μετά έχω να καμαρώσω για τις εξής αγορές:

Ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του νέου κόμικ άλμπουμ «Ένα σύμπαν πιο κάτω» του Κυριάκου Μακρή θα εγκαινιαστεί και η ομότιτλη έκθεση κόμικ στην ισόγεια αίθουσα του Βουλευτικού στο Ναύπλιο, στις 30 Ιουλίου. Η μαύρη λωρίδα με επιλεγμένα καρέ από το κόμικ θα τρέχει περιμετρικά της αίθουσας, δίνοντας την αίσθηση στους επισκέπτες ότι βρίσκονται μέσα σε μια μαύρη τρύπα σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, όπου το ιστορικό μνημείο (Μπούρτζι) ίπταται ως διαστημόπλοιο. Μικρές εγκαταστάσεις θα συμπληρώνουν αυτή την παράξενη αφήγηση ενώ από μία ακόμα ηχητική εγκατάσταση, ο συντηρητής μνημείων δορυφόρων θα στέλνει οδηγίες στους επισκέπτες για μια πιο ευχάριστη και ολοκληρωμένη εμπειρία. Διάρκεια έκθεσης: 30/7-8/8/21 Ώρες λειτουργίας: 11:00-14:00 & 19:00-22:00 Βουλευτικό (ισόγεια αίθουσα) Σταϊκοπούλου 12, Ναύπλιο. Είσοδος ελεύθερη Συνδιοργάνωση Δημοτικός Οργανισμός Πολιτισμού, Περιβάλλοντος, Αθλητισμού και Τουρισμού (Δ.Ο.Π.Π.Α.Τ.) Από τον αντί-πρόλογο του κόμικ άλμπουμ: ...αυτό το περίεργο ιπτάμενο αντικείμενο, αγνώστου ταυτότητος μέχρι εκείνη τη στιγμή, γεννήθηκε ένα σύμπαν πιο κάτω. Ένα σύμπαν γεμάτο χιούμορ, ευτράπελα περιστατικά, ανίκανο και άχρηστο πλήρωμα, γεμάτο εμμονές, παράλληλους μονολόγους, διαξιφισμούς, αποστολές, σχέδια, όνειρα και αστέρια. Πολλά αστέρια. Το μαγικό διαστημόπλοιο, στο παρακάτω σύμπαν του, ήταν πάντοτε ένα βήμα πριν την αποτυχία. Και ενώ κάθε καρέ βρισκόταν όλο και πιο κοντά στην καταστροφή, αυτό κατάφερνε και συνέχιζε ανέμελο τη βόλτα του. Λες και αυτό το παρακάτω σύμπαν συνωμοτούσε στη ζωή γιατί αγαπούσε την αποτυχία της και διασκέδαζε με τους κωμικά δραματικούς της ήρωες. Ή μήπως, τελικά, τα πράγματα είναι διαφορετικά; Μήπως αυτό το σύμπαν βλέπει τα πράγματα από μια άλλη γωνία, μια γωνία παρακάτω; Μήπως, δηλαδή, αυτή η κωμική στιγμή μίας αποτυχίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εισιτήριο διαρκείας, μια πτήση απλά και μόνο χωρίς επιστροφή; Το κόμικ άλμπουμ «Ένα σύμπαν πιο κάτω» θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείο Αποσπερίτης Εκδόσεις. Πηγές: Αργολικά Αργολικές Ειδήσεις

WHISPERS IN THE WALLS Πρόκειται για μια σειρά τριών άλμπουμ (Sarah - 2007, Demian - 2008, Simon - 2011) με τον πρωτότυπο τίτλο "Le Manoir des Murmures", που κυκλοφόρησε και στα αγγλικά τόσο σε paperback το 2012, όσο και σε hardcover το 2017 από την Humanoids. Στο σενάριο συναντάμε τον David Munoz (The Last Ones), στο σχέδιο τον Tirso (The Chronicles of Legion) και στα χρώματα τον Javi Montes (Crisis Aftermath), όλοι τους Ισπανοί. Στην σκληρόδετη έκδοση του 2017 που έχω στην κατοχή μου, το μοναδικό έξτρα είναι μια gallery με εναλλακτικά εξώφυλλα από διάφορους καλλιτέχνες. H ιστορία μας μεταφέρει στην Τσεχοσλοβακία του 1949, όπου η νεαρή Sarah, έχοντας επιβιώσει από μια επίθεση από βαμπίρ που κόστισε τη ζωή στους γονείς της, καταλήγει εσώκλειστη σε ένα ίδρυμα για παιδιά. Αν και οι γιατροί που την παρακολουθούν της υπόσχονται ότι βρίσκεται εκεί για το δικό της καλό, σύντομα θα καταλάβει ότι είναι περισσότερο αιχμάλωτη παρά ασθενής. Παράλληλα, θα γνωριστεί με τρία παιδιά που βρίσκονται στο Ίδρυμα για παρόμοιους λόγους, τον Milos, τη Marketa και τον Jan, και θα προσπαθήσουν μαζί να βγάλουν άκρη αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους βρίσκονται εκεί. Επίσης, η Sarah θα αρχίσει να ακούει φωνές πίσως από τους τοίχους, που της δίνουν οδηγίες και συμβουλές για το τι πρέπει να κάνει προκειμένου να επιβιώσει. Προσωπική εκτίμηση: τελείως αδιάφορο! Θεωρώ ότι η περίληψη είναι παραπλανητική, και ενώ περιμένεις ότι θα διαβάσεις μια σκοτεινή ιστορία τρόμου σαν το Pandemonium, καταλήγεις να ξεφυλλίζεις τις σελίδες ενός υπερφυσικού τσίρκου με βρυκόλακες και λυκανθρώπους στο δρόμο που χάραξε η σειρά ταινιών Underworld, αλλά σε χειρότερη εκδοχή. Το ξέρω ότι είναι θέμα marketing, αλλά κάτι blog/ιντερνετικές φυλλάδες σαν αυτές στο οπισθόφυλλο που έχουν κάνει τόσο εξαιρετικά σχόλια για το συγκεκριμένο έργο θα έπρεπε να αναγκάζονται να σε αποζημιώσουν όχι μόνο για την αγορά του κόμικ αλλά και για τον χρόνο που σπατάλησες για να το διαβάσεις. Το μόνο που πάει σχετικά καλά είναι το σχέδιο, το οποίο όμως ενώ τα καταφέρνει ωραία στο φόντο και στα σκηνικά, οι χαρακτήρες είναι πολύ φωτεινοί/καρτουνίστικοι για την ατμόσφαιρα που θέλει να πουλήσει και μάλιστα σε αρκετές σκηνές η τεχνοτροπία θυμίζει manga.

Το Carthago ήθελα να το διαβάσω λόγω του Christophe Bec, του οποίου μου άρεσαν πάρα πολύ τα Pandemonium και Sanctum. Δεν ήταν κακή δουλειά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνει το επίπεδο των προαναφερθέντων. Αν και θεματολογικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον καθώς αφορά την αναζήτηση κρυπτοζωολογικών πλασμάτων, ένιωσα αρκετές φορές να με κουράζει η ιστορία. ΄Έτσι, παρόλο που κριτήριό μου ήταν το πολλά υποσχέμενο σενάριο, τελικά αυτό που με γοήτευσε και έδωσε πολλούς βαθμούς στο κόμικ ήταν το όμορφο σχέδιο, που σε ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου. Χτες τελείωσα και το Carthago Adventures, το οποίο να είμαι ειλικρινής βρήκα πιο στρωτό σεναριακά. Οι 5 ιστορίες ανήκουν μεν στο ίδιο σύμπαν, αλλά είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, ενώ πρωταγωνιστούν δύο από τους κεντρικούς χαρακτήρες του αρχικού κόμικ. Πάλι το σχέδιο είναι εντυπωσιακό, είτε πρόκειται για τον βυθό της θάλασσας είτε για τις κορυφές των βουνών, οπότε συνολικά μου άφησε θετικές εντυπώσεις. Ούτε όμως και αυτό φτάνει τις άλλες δουλειές του Bec. Tώρα, τον δεύτερο τόμο του Carthago δεν είμαι ακόμα σίγουρος ότι θέλω να τον αποκτήσω. Αν έβγαινε Carthago Adventures 2 ίσως να ήμουν πιο θετικός. Θα δούμε...

Δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα, ήταν μεν στρωτή η υπόθεση και δε σε ζόριζε ιδιαίτερα με πολλά ονόματα όπως συμβαίνει σε παρόμοιες ιστορίες, αλλά δεν βρήκα και καμιά τρομερή καινοτομία στην πλοκή. Το σχέδιο αντικειμενικά δεν είναι κακό, όμως για τα δικά μου γούστα ήταν ούτε κρύο ούτε ζέστη, αφού πιο πολύ παρέπεμπε σε manga (που δεν τα συμπαθώ) παρά σε BD, χωρίς όμως να είναι μόνο το ένα ή το άλλο. Έτσι κι αλλιώς, μια ιστορία που μένει στη μέση σίγουρα θα σε αφήσει ανικανοποίητο.

Τη σειρά αυτή μάλλον την είχα παρεξηγήσει, καθώς η μόνη ιστορία που είχα διαβάσει ήταν μέσα από τις σελίδες του Σπιρού, η οποία όμως μάλλον βασίζεται σε επεισόδιο της σειράς, και δεν ανήκει στις κανονικές ιστορίες. Τώρα που έτυχε να διαβάσω 5 τεύχη μαζεμένα, δεν τη βρήκα καθόλου κακή. Και το σχέδιο μου αρέσει, και το γεγονός ότι καταπιάνεται με την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και μυθολογία της αρχαίας Αιγύπτου. Το μόνο ίσως που μου φάνηκε κάπως, είναι οι υπερολικές "θείες παρεμβάσεις" που γλυτώνουν θα έλεγα τον κεντρικό χαρακτήρα από δύσκολες καταστάσεις πιο εύκολα απ' ό,τι θα ήθελα.

Πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες τρόμου, που συνδέονται η μία με την άλλη (ειδικά για την τρίτη συνέχεια καλό είναι να έχεις διαβάσει τουλάχιστον το 2ο τεύχος ώστε να καταλαβαίνεις καλύτερα τι συμβαίνει). Το 3ο τεύχος (από το οποίο λείπει πλέον το "από την Παλιά Αθήνα" από τον τίτλο) είναι πιο χορταστικό από τα άλλα δύο, νομίζω όμως ότι σαν ιστορίες προτιμώ τα δύο πρώτα. Πολύ ωραία τα μελάνια του Κοσκινά, ταιριάζουν πολύ στο είδος αυτό. Το μόνο αρνητικό για μένα είναι η τιμή, αφού αυτοέκδοση 40 σελίδων (το 3ο τεύχος) στα 12,5 € δεν τα λες λίγα. Αξίζει να το ψάξει κανείς. Kαι εξώφυλλο - οπισθόφυλλο του 3ου τεύχους: Μεταφέρθηκαν στη βάση

Εδώ και κάποιο διάστημα, η σελίδα του Public έχει μετατραπεί σε κάτι ανάλογο του Skroutz, απ' όπου μπορείς πλέον να ψωνίσεις και από άλλα καταστήματα. Κι εγώ κάπως έτσι το έμαθα, πήγα να κάνω παραγγελία 3 πραγματάκια, τα οποία όπως αποδείχτηκε στο check out ήταν από 3 διαφορετικά καταστήματα, άρα έπρεπε να πληρώσω και 3 φορές μεταφορικά.

Είναι αστείο ότι έχω αναζητήσει ένα σωρό Αμερικάνικες εκδόσεις του Richard Corben, και δεν έκανα ποτέ τον κόπο να δω τι έχει κυκλοφορήσει εντός Ελλάδας. Γνώριζα ότι ο καλλιτέχνης έχει περάσει από τον Conan, αλλά δεν ήξερα ότι έχει μεταφραστεί δουλειά του στα ελληνικά, οπότε μιας και πρόσφατα έφτασε η πληροφορία στα αφτιά μου το απέκτησα (ευτυχώς το βρήκα παρόλο που έχει εξαντληθεί). Δεν έχω μεγάλη εμπειρία με τα κόμικς του Conan, παρά μόνο κάτι λίγα από τα παλιά των Thomas, Alcala, Buscema που έχουν κάνει σίγουρα υπέροχη δουλειά, όμως και η συγκεκριμένη ιστορία, παρότι διαφορετική σε πλοκή, σχέδιο, φιλοσοφία, ήταν πολύ καλή! Μου αρεσε η εναλλαγή στις ιστορίες του Κόναν και του Κόναχτ, που ξεχώριζε από το διαφορετικό σχέδιο των δύο δημιουργών. Προσωπικά μου άρεσαν και τα δύο σχέδια, αλλά δεν γίνεται να μην ξεχωρίσω αυτό του Corben.

Ο Νίκος Παπαμιχαήλ μας έχει δώσει πολύ αξιόλογα fanzines τα τελευταία χρόνια, και έτσι είναι ένας από τους καλλιτέχνες που σε κάθε Con αναζητώ τη δουλειά του. Ό,τι καλύτερο λοιπόν που αυτή τη φορά μας δίνει ένα γεμάτο έργο, πολύ μεγαλύτερο από τις προηγούμενες δουλειές του, σε μια πολύ όμορφη έκδοση όπως μας έχει συνηθίσει η Webcomics. Για ακόμα μια φορά τα μελάνια του είναι εξαιρετικά, οπότε σχεδιαστικά δικαιολογεί το γιατί αναζητώ τις δουλειές του και σίγουρα θα αναζητήσω και τις επόμενες. Αυτή τη φορά έχουμε μια ιστορία φαντασίας, και τα πηγαίνει και σε αυτό το είδος περίφημα. Το μόνο ίσως στοιχείο που δεν με κέρδισε είναι οι αναφορές στα τραγούδια. Ελπίζω η επόμενη δουλειά του να είναι εξίσου χορταστική και να επανέλθει στον τρόμο, όπου νομίζω ότι το σχεδιαστικό του στυλ ταιριάζει γάντι.

Μπορεί να μην είναι η καλύτερη σειρά του Αρκά, είναι όμως σίγουρα πολύ σαρκαστκή στο γνωστό στυλ του δημιουργού, ενώ περιέχει και ορισμένες ατάκες ξεκαρδιστικότατες. Μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια καλή ευκαιρία για να διαβάσω κάτι άλλο εκτός από την Ρόζα και τον Θανασάκη που έχουν μονοπωλήσει το διαδίκτυο εδώ και αρκετό καιρό, που όμως εγώ δεν έχω γελάσει ούτε με ένα στριπάκι τους.