Ion

Κι εγώ σήμερα πέτυχα ΚΟΜΙΞ # 53 και χτες Μίκυ Μάους # 225. Απορώ πού βρίσκετε κάποιοι διαφορετικά τεύχη, εγώ στην περιοχή που βρίσκομαι, και έχοντας επισκεφθεί κατά καιρούς 5 διαφορετικά περίπτερα, όλο τα ίδια τεύχη φέρνουν αναμεταξύ τους.

Η ιστορία μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, όπως και τα περισσότερα Κόρτο Μαλτέζε που έχω διαβάσει. Δεν είμαι λάτρης του συγκεκριμένου ήρωα, αλλά το Βενετσιάνικο Παραμύθι είναι από τις πιο γνωστές περιπέτειες του ήρωα, και ήθελα κάποια στιγμή να το διαβάσω. Τουλάχιστον με κέρδισαν η ατμόσφαιρα και το ωραίο (έγχρωμο αυτή τη φορά) σχέδιο. Μπορώ πάντως να πω ότι συγκριτικά με άλλες περιπέτειες του Κόρτο, ήταν από τις καλές ιστορίες.

Εγώ σήμερα πέτυχα Μίκυ Μάους # 232 και χτες Ντόναλντ # 66. Και έτσι έκλεισε ωραία αυτή η εβδομάδα! Καταλαβαίνω ότι οικονομικά συμφέρει να δωρίζει η Καθημερινή Super Μίκυ ή ΚΟΜΙΞ που είναι ακριβότερα, όμως οι περισσότερες ιστορίες των τευχών αυτών είναι αδιάφορες. Τα ΜΜ και Ντόναλντ είναι σαφώς πιο διασκεδαστικά!

Αρκετά καλό τεύχος, δεν βρήκα καμία ιστορία αδιάφορη ή κακή, ούτε όμως υπήρξε και κάποια ιστορία που να παίρνει άριστα - ακόμα και η βασική ιστορία, αν και η καλύτερη, ένιωθα ότι με κάποιο τρόπο θα μπορούσε να εξελιχθεί κάπως καλύτερα. Η "Πράσινη Κυρία" δεν ήταν κακή, όμως μάλλον η λιγότερο ενδιαφέρουσα από τις 4 Χ-Mickey ιστορίες που έχω διαβάσει από το τεύχος 299 και μετά. Και οι υπόλοιπες 4 ήταν όλες διασκεδαστικές.

Σήμερα στην Καθημερινή βρήκα Super Μίκυ # 35

Kι εμένα κιτρίνισε η βιβλιοθήκη μου αυτές τις δύο μέρες, μιας και μου έτυχαν τα ίδια τεύχη.

Κι εγώ αυτό πέτυχα. Το καλό είναι ότι είχα πολύ καιρό να πάρω οποιαδήποτε από τις εκδόσεις της Καθημερινής, οπότε τώρα ό,τι και να πετύχω δε θα το έχω.

Μια από τα ίδια. Και χτες ΚΟΜΙΞ # 51

Mε το τεύχος αυτό ξανάπιασα μετά από πολλά χρόνια τα Μίκυ Μάους, μιας και λόγω των ημερών αναζητάω έξτρα αναγνώσματα για να περνάω τον χρόνο μου. Πολύ συμπαθητικό το τεύχος αυτής της εβδομάδας, και ωραία εισαγωγή για μένα στον κόσμο του X-Mickey που δεν είχα ξαναπετύχει. Αν και αντιπαθώ τον Τζιμ τον Τρομερό, βρήκα την ιστορία του αρκετά συμπαθητική, ενώ και ο Μονάρχης των Τριών Ήλιων ήταν ωραία sci-fi ιστορία.

Πολύ καλό και αυτό το τεύχος, κυρίως λόγω των 2 πρώτων ιστοριών και της τελευταίας. Eίναι μόλις η δεύτερη ιστορία της ιστορίας X-Mickey που διαβάζω μετά το τεύχος 299 πριν 2 βδομάδες, και παρότι έχω κάποια κενά, μου αρέσει ως concept.

Την πέτυχα στο Netflix και είπα να δω ένα animation μετά από πολύ καιρό. Αρχικά με τράβηξε το σχέδιο, αλλά με κέρδισε και το σενάριο. Μια πολύ καλή επιλογή για όλη την οικογένεια.

«Destino»: Όταν ο Σαλβαντόρ Νταλί συνάντησε τον Γουόλτ Ντίσνεϊ 24/3/2020 - Cinemagazine.gr Περισσότερα από 70 χρόνια πριν, τα μεγάλα πνεύματα των Γουόλτ Ντίσνεϊ και Σαλβαντόρ Νταλί βρήκαν «προορισμό» σε μία μυθική συνεργασία. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Chronos, προσωποποίηση της έννοιας του χρόνου, και της ανικανότητάς του να αντιληφθεί την αγάπη του για την θνητή Ντάλια. Οι σκηνές συνδυάζουν μια σειρά από σουρεαλιστικούς πίνακες του Σαλβαντόρ Νταλί με χορευτικές εικόνες και «κάδρα» μεταμορφώσεων. Οι συζητήσεις για την παραγωγή του «Destino» ξεκίνησαν το 1945, ενώ η ταινία ολοκληρώθηκε 58(!) χρόνια αργότερα. Οι Νταλί και Ντίσνεϊ συνεργάστηκαν για 8 μήνες από το 1945 μέχρι το 1946, με τον Νταλί να περιγράφεται από τους συνεργάτες ως «μια φιγούρα όμοια με φάντασμα που φαινόταν να ήξερε καλύτερα τα μυστικά του Ντίσνει». Η δουλειά του Νταλί ήταν να ετοιμάσει μια 6λεπτη σκηνή που θα συνδύαζε animation με ζωντανή παρουσία χορευτών κι ένα μείγμα από ειδικά εφέ στα πρότυπα της «Φαντασίας» που είχε επιμεληθεί ο Γουόλτ Ντίσνει το 1940. Η πίεση που δέχθηκε ο Νταλί για να παραδώσει το σχέδιο φάνηκε στο οτι δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον χρόνο της προετοιμασίας και τον σχεδιασμό του προσώπου του Δια, ενός κομβικού σημείου για την ταινία. Μέσω όμως των δυσκολιών, ο Νταλί ανακάλυψε μια καινούργια τεχνική κινουμένων σχεδίων, την λεγόμενη «παρανοϊκή κριτική», που στηρίχθηκε στη δουλειά του Φρόιντ σχετικά με το υποσυνείδητο και την ένταξη των κρυμμένων και των διπλών εικόνων. Ο Νταλί μιλώντας για την ταινία μετά την ολοκλήρωσή της έκανε λόγο «για τη διασκέδαση που μπορεί να υπερτονίσει την Τέχνη, η οποία με τη σειρά της σου δίνει απεριόριστες δυνατότητες», ενώ για την πλοκή διαφώνησε με τον Ντίσνεϊ. Ενώ ο ίδιος χαρακτήρισε το «Destino» ως «μια μαγική έκθεση του προβλήματος της ζωής μέσα στον λαβύρινθο του χρόνου», ο «μπαμπάς του Μίκι Μάους» την περιέγραψε ως μια «απλή ιστορία, όπου ένα νεαρό κορίτσι αναζητά την πραγματική αγάπη». Τα συμπεράσματα δικά σας... από το Cinemagazine Σχετικά άρθρα στο GC: Ο Νταλί στον κόσμο του Μίκυ Μάους (2/11/2003) Όταν ο Γουόλτ Ντίσνεϋ συνάντησε τον Σαλβαντόρ Νταλί (21/8/2013) Ήταν ο Ντίσνεϊ σουρεαλιστής; (2/2/2014)

Πάρα πολύ καλό τεύχος, ειδικά χάρη στην ιστορία του Κάστυ αλλά και το ιδιαίτερο σχέδιο της τελευταίας ιστορίας!

Η μόνη επαφή που είχα ποτέ με comic gamebook ήταν από κάποια ιστορία του Αλμανάκο (νομίζω το # 29), που με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ η πρωτοτυπία της που αμέσως έγινε ένα από τα αγαπημένα μου τεύχη. Άργησα λίγο να μάθω για αυτήν την κυκλοφορία της Κάισσα, όμως ψήθηκα αμέσως όταν τελικά το πήρα χαμπάρι (σαφώς ένας από τους λόγους είναι το horror στοιχείο). Μου άρεσε πολύ το ότι σου δίνει πάρα πολλά εναλλακτικά σενάρια (κάποια στιγμή πας μπρος και πίσω σαν σε λαβύρινθο), ενώ αν είναι κανείς παρατηρητικός, μπορεί να εντοπίσει παραπάνω νούμερα που προσθέτουν ακόμα περισσότερες πληροφορίες στην ιστορία. Αν ακολουθήσει κάποιος αυστηρά τους κανόνες θεωρώ ότι δύσκολα θα φτάσει μέχρι το τέλος, καθώς οι πόντοι ζωής που σου προσφέρονται στην αρχή της ιστορίας είναι μηδαμινοί σε σχέση με τα εμπόδια που θα συναντήσεις. Συνολικά το βρήκα ένα πολύ διασκεδαστικό κόμικ - παιχνίδι και σίγουρα θα ασχοληθώ ξανά μαζί του κάποια στιγμή στο μέλλον.

Προσωπικά το περίμενα πώς και πώς αυτό το κόμικ, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά του Malk. Αν και η ιστορία του Δράκουλα είναι χιλιοειπωμένη, και γενικά προτιμώ πιο φρέσκες ιδέες στη λογοτεχνία ή τα κόμικς τρόμου, απόλαυσα κάθε σελίδα του κόμικ αυτού. Επίσης επιτέλους χόρτασα μια ιστορία του Malk, γιατί κάθε φορά που διάβαζα ιστορία του στην ανθολογία "Ρίγη", πάντα ήθελα λίγο παραπάνω. Ανυπομονώ για την επόμενη δουλειά του!