All Activity

Λογικό μου φαίνεται, αφού μόνο 4 έχουν καταχωρήσει στην Εθν, Βιβλιοθήκη. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα παραπάνω. Πάλι καλά που θα τους δούμε και αυτούς φέτος. Μακάρι να βγάζανε και άλλους. Άντε και του χρόνου τους τριπλάσιους.

Συνέχεια της παραπάνω ανάρτησης.... Θα έχουμε 2 τόμους τον Οκτώβριο και 2 τόμους τον Νοέμβριο! Απάντηση από την καθημερινή... Μας κοροϊδεύουν αυτοί....

Σε άλλα νέα, πιστεύω ότι ο @ Indian , θα βάλει κάτι Disney. Μακάρι, γιατί αλλιώς, δε με βλέπω να βαζω

Χμμ, 2,87 βλέπω. Μέτριο μου φαίνεται. Δεν ξέρω αν θα το αγοράσω... Σίγουρα θα το ξεφυλλίσω, σίγουρα θα κοιτάξω την έκδοση, όμως δεν είμαι σίγουρος αν θα το αγοράσω... Θα τα πούμε όταν κυκλοφορήσει.

Έχω ξαναπεί οτι μου αρέσει να έχω διάφορες εκδόσεις.Δεν με νοιάζει η ομοιομορφία. Μέχρι τώρα έχω 11 Εθνος 6 σκληρόδετα 2 σαγρέ και τους Μπελάδες. Άσε γιατί με το ζόρι κρατιέμαι να μην αγοράσω ότι σκληρόδετο υπάρχει.χαχα Μακράν η καλύτερη έκδοση, αλλά είχαν βγεί σχετικά λίγα τεύχη.

To να μην υπάρχουν καλό είναι, γιατί σημαίνει ότι ο κόσμος τα αγοράζει. Το να μην κάνουν επανεκδόσεις όμως; Δεν νομίζω να έχουν κυκλοφορήσει όλα τα παλιά ΛΛ σε κιτρινιλες (aka εκδόσεις Έθνους). Μάλλον θα αναγκαστεις να μην τα έχεις ομοιόμορφα.

@ Laz33 ευχαριστώ για όλες τις προτάσεις πάνω στα ΛΛ τους τελευταίους μήνες! (και για τα Μπλεικ και Μορτιμερ) Γενικά μου αρέσει να ξεκινάω μια σειρά διαβάζοντας τις καλύτερες ιστορίες και αν μου αρέσει πολύ συνεχίζω στις επόμενες. Τα 8 που έχω πρώτα στη λίστα τα βάζω στο ίδιο επίπεδο με τα καλά Αστερίξ. Εξαιρετικά κόμικς και πολύ αγαπημένα! Το κακό είναι οτι μου αρέσει να αγοράζω καινούρια κόμικς (όπως και εσύ) και τώρα πρέπει να μπώ στο τριπάκι των μεταχειρισμένων αλλά η έκδοση Έθνος είναι αρκετά στιβαρή οπότε δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Κρίμα πάντως που το 2022 δεν υπάρχουν διαθέσιμα όλα τα αλμπουμ στα καταστήματα.

Έφυγε πλήρης ημερών ο Ζάχος Χατζηφωτίου...

Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ Δικό μου, τώρα μόλις το σκέφτηκα

Η σελίδα 8 του νέου άλμπουμ "Huit heures a Berlin" Δεν ξέρω σεναριακά τι θα δούμε, αλλά στο σχέδιο ο Aubin "κέντησε" για άλλη μια φορά

Σύμφωνα με το κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2007.

Οπωσδήποτε το DAREDEVIL. Πολύ σπανια τον έχουμε solo στα ελληνικά. Από τη υπόθεση θα πρέπει να είναι του '90s ή '00s.

Πολύ καλές επιλογές Τολμώ να πω το top8 σου δύσκολα θ'αλλάξει. Στις θέσεις όμως 9 και κάτω πολύ πιθανό να υπάρξουν αλλαγές. Οι 3 ιστορίες που θες να διαβάσεις είναι πολύ δυνατές. Ψάξε και τα Ντέρικς που σου είπα, όπως και το Σύρμα που Τραγουδάει, που είναι escort mission φάση Άμαξα και Καραβάνι. Υπάρχουν κι άλλες τέτοιου στυλ ιστορίες (πχ Σιδερένιο Άλογο, Μεγάλος Δούκας και άλλες εκτός Γκοσινί) αλλά το Σύρμα είναι η καλύτερη απ'αυτές που δεν διάβασες. Πιστεύω θα σ'αρέσει πολύ

@ Indian Σου μιλάνε! Σταμάτα να πίνεις μπύρες.

Θα περιμένω Indian να βάλει.

Ναι! Ούμπα-Πα #1. Σχέδιο Uderzo Βαζις

Ναι αλλά μόνο 22 σελίδες;

Πολύ καλά τα νέα για Daredevil! Άντε, γιατί είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι ο Μικρός Ήρως θα μας φλόμωνε στον Κόρτο Μαλτέζε και άλλες βαρετές γαλλικές σαχλαμάρες(ένα αστείο κάναμε, μη βαράτε...) ΥΓ. Κανένα Ντύλαν Ντογκ θα δούμε ή θα μείνουμε με Ζαγκόρ και Μίστερ Νο;

Λοιπόν, εδώ και καιρό ήθελα να γράψω για τούτη την έκδοση και όλο το ξεχνούσα. Νομίζω πως καιρό έχω να ευχαριστηθώ τόσο πολύ μια περιπέτεια του Αραχνάκια! Μακριά από τα δράματα που τον έχουν υποβάλλει οι Αμερικάνοι δημιουργοί τα τελευταία χρόνια. Και το σκίτσο! Μεγαλοφυές. Με ξεκούρασε πραγματικά η ανάγνωσή του. Όαση!

Το τελευταίο τεύχος για το 2021 ξεκινάει με μία ιστορία από το σύμπαν του Μίκυ, που φέρει τον τίτλο “Ανεπιθύμητη δημοτικότητα”. Το πρώτο καρέ ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή να βρίσκεται κρεμασμένος στο ελικόπτερο, στο οποίο επιβαίνει το Μαύρο Φάντασμα μαζί με μια επιστήμονα που την χρησιμοποιεί σαν όμηρο. Ταυτόχρονα, ο Χειροπαίδαρος κι ο Νταμάρης, βρίσκονται καθ΄ οδόν και κυνηγούν κι αυτοί το ελικόπτερο. Έπειτα από μεγάλη πίεση, το Μαύρο Φάντασμα αναγκάζεται να προσγειωθεί σε ένα μουσείο, στο οποίο διοργανώνεται μία συγκέντρωση, με τον Δήμαρχο να προΐσταται. Ο εχθρός κατατροπώνεται, λοιπόν, κι ενώ ο Μίκυ δρέπει τις δάφνες και τον θαυμασμό του κοινού, η Αστυνομία πέφτει σε μεγάλη ανυποληψία κι απαξίωση. Αυτό στέκεται αφορμή να αρχίσουν οι ρωγμές ανάμεσα σε δύο καλούς φίλους και συνεργάτες. Τον Μίκυ και τον Επιθεωρητή Ο’ Χάρα… Οι δύο πλευρές ψυχραίνονται και οι δρόμοι τους χωρίζουν, τουλάχιστον προσωρινά. Γιατί το Μαύρο Φάντασμα δεν έχει πει ακόμα τον τελευταίο του λόγο και θα είναι αυτός που θα τους ενώσει και πάλι στο κατόπι του. Όμορφη ιστορία, με ανατροπές και πρωτοτυπία. Δεν θυμάμαι να είχαμε ξαναδεί τον Μίκυ και τον Ο’ Χάρα να τσακώνονται. Η πλοκή μπαίνει αμέσως στην δράση κι εντείνει το μυστήριο και την αγωνία, από την πρώτη σελίδα. Η σκηνοθεσία κάνει καλά την δουλειά της, καθώς η ιστορία δεν κάνει πουθενά κοιλιά και κάθε σελίδα έχει να προσφέρει κάτι νέο στον αναγνώστη. Το plot twist στο φινάλε το βρήκα αρκετά πετυχημένο και περιέχει ρεαλιστικά στοιχεία βιομηχανικής κατασκοπείας. Γενικά ήταν μία ιστορία που αξίζει να διαβαστεί από όλους. Το σχέδιο το βρήκα κάπως ατσούμπαλο και χοντροκομμένο. Δεν με πείραξε ιδιαίτερα, αλλά ένα τέτοιο σενάριο νομίζω ότι θα άξιζε να “ντυθεί” με κάτι καλύτερο. Σε αυτό το σημείο, ένας γνωστός μας “Αριστοκράτης λωποδύτης” θα επιστρέψει στις σελίδες του αγαπημένου μας περιοδικού και θα μας αφηγηθεί την περιπέτειά του στην “Νοτρ Ντακ”. Τον τελευταίο καιρό ένα μυστηριώδες φάντασμα φαίνεται να έχει στοιχειώσει την επιβλητική εκκλησία Νοτρ Ντακ και προκαλεί τον φόβο στους περίοικους. Παράλληλα μία σειρά από ληστείες λαμβάνουν χώρα στην περιοχή κι όλες οι υποψίες της Αστυνομίας και του Τύπου πέφτουν επάνω στον Φαντομία. Εκείνος, όμως, δεν έχει την παραμικρή ανάμειξη σε αυτό. Αποφασίζει, λοιπόν, να ερευνήσει την υπόθεση και να εντοπίσει ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Αυτό που θα διαπιστώσει είναι ότι έχει να κάνει με μία έμπειρη φιγούρα, που βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από αυτόν και ξέρει πολλά για τον χαρακτήρα του. Έχουμε να κάνουμε με μία όμορφη ιστορία του Φαντομία, που κάνει σαφείς αναφορές στο μεγάλο έργο του Carl Barks. Η πλοκή αναδίδει μυστήριο και σε αυτό βοηθάει όχι μόνο το κύριο σώμα του σεναρίου, αλλά και το γενικό κλίμα που επικρατεί, όπως η βροχή, η εκκλησία και το σκοτάδι. Όλα δοσμένα στις σωστές αναλογίες. Ο villain (αν μπορούμε να τον πούμε έτσι) φαίνεται πολύ δυνατός κι όταν εκείνος αποκαλύπτεται, μας εκπλήσσει τόσο με το ποιος είναι, όσο και με τα κίνητρά του. Ο Φαντομίας, αφήνει για λίγο τον ρόλο του κλέφτη και μπαίνει στα παπούτσια ενός οξυδερκούς ντετέκτιβ, με την αμέριστη και ουσιαστική βοήθεια της Ντόλυ, βεβαίως-βεβαίως. Το φινάλε είναι ευτυχές για όλους (εκτός ίσως από την Αστυνομία ) και κλείνουμε με ένα όμορφο καρέ, που “μυρίζει” παππού Carl. Από εμένα, λοιπόν, παίρνει το “ναι” στην ερώτηση αν θα πρέπει να διαβαστεί. Το σχέδιο του Gervasio είναι άμεσα συνυφασμένο με τις περιπέτειες του Φαντομία. Διατηρεί το κλίμα εποχής του σεναρίου και δένει απόλυτα μαζί του. Με ικανοποίησε. Στην συνέχεια “Ο ανυπόφορος αντικαταστάτης” θα προκαλέσει την ζήλια του Ντόναλντ. Ο φίλος μας έχει βαρεθεί να κάνει, αφιλοκερδώς, τα θελήματα που του επιβάλλει ο θείος Σκρουτζ κι έτσι αποφασίζει να του κρυφτεί. Λέει, λοιπόν, στα ανίψια του ότι αν τον ζητήσει στο τηλέφωνο ο Σκρουτζ, να του πουν ότι λείπει. Ο Σκρουτζ τελικά θα πάρει, αλλά θα ανακοινώσει στα παιδιά ότι δεν επιθυμεί να συνεχίσει την συνεργασία μαζί του, γιατί έχει βρει έναν αντικαταστάτη που έχει όρεξη για την συγκεκριμένη εργασία. Η χαρά του Ντόναλντ μετατρέπεται σε καχυποψία και φυσικά σε ζήλεια. Χρησιμοποιώντας μερικές παλιές εφευρέσεις του Κύρου, θα παρεισφρήσει στο θησαυροφυλάκιο και θα γνωρίσει τον… αντίπαλο, ο οποίος φαίνεται άψογος σε όλα. Τόσο στην δουλειά, όσο και στους τρόπους του. Η ζήλεια του Ντόναλντ, λοιπόν, μετατρέπεται σε σωστή λύσσα κι έτσι χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό κι αθέμιτο μέσο, προκειμένου να κάνει τον νέο υπάλληλο να πέσει στα μάτια του εργοδότη του. Θα τα καταφέρει? Και ποιο μυστήριο κρύβεται πίσω από τον αντικαταστάτη του? Κι από αυτή την ιστορία δεν έχω παράπονο. Έχουμε να κάνουμε με ένα καλοδουλεμένο σενάριο, στο οποίο αυτό που επικρατεί είναι η εναλλαγή των συναισθημάτων του πρωταγωνιστή, όσον αφορά την σχέση με τον θείο του. Εδώ νομίζω ότι η “ηθοποιία” του Ντόναλντ ήταν υποδειγματική. Όσον αφορά τον αντικαταστάτη του, πείτε το διαίσθηση, αλλά παραδέχομαι ότι πήγε το μυαλό μου στο ποιόν του. Από εκεί και πέρα, εντόπισα μία μικρή κοιλιά στην πλοκή, η οποία επαναλαμβάνεται στην προσπάθεια του πρωταγωνιστή να μπει στο θησαυροφυλάκιο και να κάνει τα δικά του. Δεν ήταν, όμως, τόση ώστε να με κουράσει. Γενικά την βρήκα μία καλή προσπάθεια που αξίζει να διαβάσετε, αλλά σίγουρα δεν μιλάμε για το αριστούργημα. Το σχέδιο ήταν αρκετά καλό και με επιμονή στην πλαστικότητα των κινήσεων των χαρακτήρων, αλλά πιστεύω ότι το παράκανε λίγο με την καρικατούρα. Το ήθελα περισσότερο “σοβαρό”. Όλοι γνωρίζουμε το μέρος όπου μένουν οι Μουργόλυκοι, εννοείται όταν βρίσκονται εκτός φυλακής. Το άθλιο τροχόσπιτό τους, λοιπόν, βρίσκεται σε μία γειτονιά, όπου οι “Κακοί γείτονες” είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Έπειτα από μία επιτυχημένη ληστεία που διαπράχθηκε, θα τους πλησιάσουν οι Αστυφύλακες, οι οποίοι όμως φαίνεται ότι αναζητούσαν άλλον. Αυτό το γεγονός στέκεται η αφορμή για τους φίλους μας να φύγουν από την περιοχή και να αναζητήσουν μία πιο ήρεμη γειτονιά, που δεν προσφέρεται για πολλές συγκινήσεις κι επισκέψεις από την Αστυνομία. Έτσι, θα ξεκινήσουν την αναζήτηση της καλύτερης (για εκείνους) γειτονιάς. Θα καταφέρουν να βρουν αυτό που τους ταιριάζει? Συμπαθητική ιστορία, στην οποία επικρατεί το χιούμορ, αλλά δεν ήταν και κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Το σενάριο δείχνει αμέσως την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει, αλλά έρχεται η πλοκή που (μετά την αρχή) πέφτει σε επαναλήψεις. Το φινάλε με άφησε με ένα χαμόγελο στα χείλη και κλείνει την ιστορία με θετικό πρόσημο, πάντα για την θέση που πλασαρίστηκε στο τεύχος. Το σχέδιο μού άρεσε. Μία ωραία πρωία, ο Γκούφυ παίρνει μία μεγάλη απόφαση. Ψάχνει στην σοφίτα του σπιτιού του και βρίσκει ένα ξύλινο έλκηθρο, με το οποίο αποφασίζει να βγει στα χιόνια και να χαρεί την διαδρομή. Η ατζαμοσύνη του, όμως, θα τον βγάλει “Εκτός πίστας” κι ο φουκαράς ο φίλος μας θα βρεθεί να σουλατσάρει μέσα στην πόλη και τα αξιοθέατά της! Προσπαθεί, βέβαια, να σταματήσει, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα γίνει πριν ολοκληρωθεί η ξέφρενη πορεία του, προς τέρψιν των αναγνωστών. Το συγκεκριμένο σενάριο πατάει επάνω στο ρητό “Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν”, μιας και είναι φειδωλό στα λόγια, τα οποία εμφανίζονται μόλις στο τελευταίο καρέ. Όπως είναι φυσικό, κύριος πρωταγωνιστής είναι ο Γκούφυ, ένας χαρακτήρας, που μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει τον συγκεκριμένο ρόλο. Ίσως, βέβαια και να μπορούσε να το κάνει κι ο Φέθρυ. Η πλοκή, απλά εναλλάσσει τα σκηνικά και μας ξεναγεί στο Μίκυ Σίτυ, ενώ το κωμικό στοιχείο εξάγεται από τις εκφράσεις αγωνίας του Γκούφυ. Το φινάλε απλά ολοκληρώνει την ιστορία και προσθέτει μία μικρή νότα χιούμορ στο σύνολο. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν έχουμε κάτι το εξαιρετικό, αλλά η έλλειψη διαλόγων και οι λίγες σελίδες, κάνουν τον αναγνώστη να μην χάσει πολύ από τον πολύτιμο χρόνο του. Το σχέδιο είναι πέραν του δέοντος καρικατουρίστικο, αλλά και παραστατικό. Οι κινήσεις του πρωταγωνιστή εκφράζονται στην εντέλεια κι αυτό συγκαταλέγεται στα υπέρ του. Στα κατά μπορούμε να εντάξουμε τις πολλές γραμμές των περιγραμμάτων, καθώς και μερικά παραφορτωμένα καρέ. Για το τέλος, το επεισόδιο που ολοκληρώνει την σειρά “Time Machine (Mis)Adventures”, θα μας ταξιδέψει αυτή την φορά “Στην αρχαία Αίγυπτο”, μέσω του Ντόναλντ και του θείου Σκρουτζ. Ο επίγονος του Κύρου προσπαθεί να συναρμολογήσει μία συσκευή, αλλά δεν τα καταφέρνει κι αποφασίζει να ξεχαστεί λίγο με το να δει άλλη μία κάψουλα μνήμης, από την χρονομηχανή. Μεταφερόμαστε, λοιπόν, στο σήμερα, όπου στο θησαυροφυλάκιο το κλίμα είναι φορτισμένο. Ο θείος Σκρουτζ είναι στα μαύρα πανιά κι ο Παντάξιος με τον Ντόναλντ προσπαθούν να τον συνεφέρουν. Ο λόγος που ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας είναι σε άθλια κατάσταση είναι ότι το σώου που έχει διοργανώσει κοντεύει να τιναχτεί στον αέρα κι αυτό γιατί η σοπράνο που θα τραγουδήσει και θα υποδυθεί την βασίλισσα της Αιγύπτου θέλει να μυρίσει το άρωμα που φορούσε η αυθεντική βασίλισσα εκείνη την εποχή. Ο Σκρουτζ επιστράτευσε τους καλύτερους χημικούς για να φτιάξουν το συγκεκριμένο άρωμα, αλλά δυστυχώς η ντίβα δεν έμεινε ικανοποιημένη με κανένα από τα δείγματα. Έτσι, ο Ντόναλντ (άθελά του) ρίχνει την ιδέα να χρησιμοποιήσουν την χρονομηχανή του Κύρου και να πάνε στην Αρχαία Αίγυπτο, προκειμένου ν’ ανακαλύψουν με ποιον τρόπο έφτιαχναν το άρωμα. Το ταξίδι και η αποστολή ολοκληρώνονται με απόλυτη επιτυχία, αλλά κατά την επιστροφή τους προκύπτει ένα σημαντικό πρόβλημα. Κατά ένα σατανικό λάθος, είχε μπει στην χρονοκάψουλα κι ο Λούντβιχ, ο οποίος αποκοιμήθηκε κι όταν έφτασαν στην Αίγυπτο… έμεινε εκεί! Κι όχι μόνο έμεινε εκεί, αλλά (ύστερα από ένα χτύπημα που είχε στο κεφάλι, που τον έκανε να χάσει την μνήμη του) διέπρεψε στην αρχιτεκτονική και έγινε το δεξί χέρι του Φαραώ. Έτσι, λοιπόν, θείος κι ανιψιός θα πρέπει να τον φέρουν πίσω και να διορθώσουν τα προβλήματα τα οποία, άθελά του, δημιούργησε. Πρόκειται για ένα επεισόδιο, το οποίο μου άρεσε. Σε σχέση με τα υπόλοιπα, εδώ έχουμε μερικές διαφοροποιήσεις από την γενική μανιέρα που ακολουθεί η σειρά. Έτσι, έχουμε την προσθήκη κι άλλου γνωστού πρωταγωνιστή (του Λούντβιχ), ο οποίος κλέβει την παράσταση και τις εντυπώσεις, καθώς επίσης παρατηρούμε και μία διαφορετική οπτική στην πλοκή. Με αυτόν τον τρόπο ξεφεύγουμε λίγο από τα ίδια και τα ίδια και αναζωπυρώνεται το ενδιαφέρον μας. Κρίμα που δεν θα συνεχιστεί αυτή η αλλαγή. Μικρό παράπονο έχω από το φινάλε, το οποίο είναι αρκετά απότομο. Το σχέδιο είναι φρέσκο και νεανίζον. Αρκετά συμπαθές, με δυνατότερο σημείο του, τον “κομπιουτερίστικο” χρωματισμό.

Ουπς.! Ουμπα Πα 1ο τευχος εννοουσα.!

Μόλις το πάρεις στείλτο για υπογραφή

Πιστολε 1ο τευχος;

Ένα στα γρήγορα - είμαι έξω - που πιστεύω θα βρεθεί εύκολα! Εισαγωγικό καρέ: Ποιός ο σκιτσογράφος και ποια η σειρά;

και είναι! οκ. ας βάλει όποιος γουστάρει