nikolas12

Οι χαρακτήρες του Altan αλλά κι ο Pimpa σε μια ομαδική φωτογραφία. O Francesco Tulio Altan, αποτελεί έναν από του σημαντικότερους σκιτσογράφους της Ιταλίας. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε μέσα από τα τεύχη αλλά και τις εκδόσεις του περιοδικού “Βαβέλ”. Αυτές τις μέρες, στο μουσείο της Pistoia, μιας σχετικά μικρής πόλης κοντά στην Φλωρεντία, φιλοξενείται μια έκθεση αφιερωμένη στην ιταλό σκιτσογράφο με τίτλο “Altan, Cipputi και Pimpa – Ο κόσμος όπως είναι και όπως θα έπρεπε να είναι”. Ποιος είναι όμως ο Cipputi, ποιος ο Pimpa και πως στ’ αλήθεια είναι ο κόσμος; To Chaniartoon επισκέφθηκε την σημαντική αυτή έκθεση, η οποία θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι και τις 30 Ιουλίου. Υπογραφή του ίδιου από το βιβλίο επισκεπτών του μουσείου. Ο Altan γεννήθηκε στο Τρεβίζο της Ιταλίας το 1942. Άρχισε τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική, τις οποίες όμως σταμάτησε για να εργαστεί στο σινεμά, ως σκηνογράφος αλλά και σαν σεναριογράφος. Το 1974 θα αρχίσει να δημοσιεύει τακτικά τα σκίτσα του στην ιταλική εφημερίδα “Linus”. Τα σκίτσα αυτά αποτελούν μια σειρά στην οποία εμφανίζεται ο Trino, ένας θεός που θέλει να φτιάξει τον κόσμο, αλλά παρενοχλείται από τον ανώτερό του. Στο κόμικ αυτό κυριαρχεί το απλό σχέδιο και το επαναλβανόμενο μοτίβο των δύο χαρακτήρων που μιλάνε, ενώ μεγάλη βαρύτητα έχουν οι διάλογοι και οι ατάκες. To 1975 θα σχεδιάσει έναν μικρό σκύλο με κόκκινες βούλες, τον Pimpa. Πρόκειται για έναν σκύλο που ανακαλύπτει τον κόσμο και αφηγείται τις ιστορίες του στον αφεντικό του. Τον ίδιο χρόνο, σχεδιάζει τον χαρακτήρα του Cipputi, έναν αριστερό συνδικαλιστή εργάτη. Εδώ ο Altan, με το απλό πάλι σχέδιο, σατιρίζει με καυστικές ατάκες, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της εποχής. Όπως μας πληροφορεί το βιογραφικό του στην είσοδο της έκθεσης, ο Altan έχει εργαστεί πολύ στο θέατρο, ενώ πέρα από τη ζωγραφική αγαπάει το ποδήλατο. Μάλιστα το 2001 πραγματοποίησε με δύο ακόμα φίλους του την διαδρομή Τεργέστη-Κωνσταντινούπολη με ποδήλατο. Έχει πάρει πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο καλύτερου Ιταλού σκιτσογράφου, το 1976, στο φεστιβάλ Lucca της Ιταλίας (το πιο σημαντικό φεστιβάλ της Ιταλίας και το μεγαλύτερο της Ευρώπης). Το 2019 κυκλοφόρησε ένα ντοκιμαντέρ για τον ίδιο με τίτλο “Με λένε Altan και ζωγραφίζω cartoon”. Η έκθεση χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αφορά τον Cipputi, αλλά και όλους τους χαρακτήρες του σύμπαντος του Altan, όπως τον Deporcellis (ένας πλούσιος άντρας, παθιασμένος για το χρήμα, χωρίς ψυχή που περιφρονεί τους φτωχούς), τον Nando (ένας “πρωταθλητής” των βασικών ενστίκτων, με τα οποία θα επιτεθεί σε οποιονδήποτε αδύναμο), τον Baschetto (ένας αριστερός αγωνιστής από τη βάση, πολύ ενθουσιώδης και πάντα λίγο απογοητευμένος) και πολλούς ακόμα. Οι χαρακτήρες μερικές φορές είναι και πολιτικοί πρωταγωνιστές, αλλά τις περισσότερες φορές είναι άνθρωποι ανώνυμοι, που έχουν βαρεθεί τα ψέματα και τις κακές ειδήσεις και λένε αυτό που αυθόρμητα σκέφτονται. Πρόκειται για μια σειρά που θίγει ζητήματα κοινωνικά και πολιτικά, με αρκετή δόση ειρωνείας και απολαυστικές ατάκες. Τα σχέδια είναι τοποθετημένα χρονολογικά, από το 1974 μέχρι το 2022, κάτι που επιτρέπει να τα δούμε και εξελικτικά στο πέρασμα των χρόνων. Τα πρώτα σχέδια έχουν φτιαχτεί με σινική μελάνη, ενώ από το 1981 και μετά (όπου άρχισαν να δημοσιεύονται σε εβδομαδιαία περιοδικά) κάνει την εμφάνισή του το χρώμα με ειδικούς μαρκαδόρους και εκολίνες, ενώ από το 2003 και μετά χρωματίζει πια τα σκίτσα του ψηφιακά. Στο δεύτερο μέρος της έκθεσης βρίσκουμε τις παιδικές εικονογραφήσεις του Altan. Πρόκειται για έναν κόσμο ηρεμίας, αποδοχής, όπου επικρατεί το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο Altan χωρίς να γίνεται επιτηδευμένα παιδαγωγικός, παρουσιάζει έναν κόσμο όπου το ύψος των διαφορών είναι απλά μια ανταλλαγή ιδεών και κάθε τι πηγή νέων σκέψεων. Πιστεύει σε αυτόν τον κόσμο και εκφράζει μέσα από αυτόν όλα του τα συναισθήματα και τα όνειρα, τα οποία στον κόσμο των ενηλίκων διαστρεβλώνονται. Το πιο σημαντικό του έργο είναι ο Pimpa, ένα μικρό σκυλί με κόκκινες βούλες, το οποίο το ζωγράφισε σε ένα σύντομο ταξίδι του στο Μιλάνο, ενώ κρατούσε στα χέρια του την μόλις δύο χρονών κόρη του. Ο Pimpa είναι περίεργος για τον κόσμο, κάτι που τον οδηγεί σε περιπέτειες για να τον γνωρίσει, να μαζέψει γνώση, να την μοιραστεί αλλά και να βοηθήσει τους άλλους. Πέρα από τις εικονογραφήσεις του Pimpa, ο θεατής μπορεί να μπει σε ένα εικονογραφημένο δωμάτιο βγαλμένο από τα βιβλία, αλλά και να παρακολουθήσει την animation σειρά. Στο μέρος αυτό της έκθεσης συναντάμε και μια σειρά από άλλες παιδικές εικονογραφήσεις του Altan. Ciputti κι άλλοι χαρακτήρες από γελοιογραφίες, χρονολογικά τοποθετημένες απ΄πο το 1998-2005. Η έκθεση μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις, για έναν πολύπλευρο καλλιτέχνη, που από την δεκαετία του 1980 που τον διαβάζαμε στη “Bαβέλ” μέχρι σήμερα, παραμένει επίκαιρος, κυνικός και συγχρόνως ονειροπόλος. Σειρά εικονογραφήσεων για το παιδικό βιβλίο "La torta in cielo". Ο θεός αλλά κι ο προϊστάμενός του σε μια σειρά από γελοιογραφίες. Πηγή

Ο Δήμος Καραμάνος είναι ένας οικογενειάρχης, ο οποίος ζει ήσυχα σε ένα χωριουδάκι της Ελασσόνας, μαζί με τη γυναίκα και τα πέντε τους παιδιά. Όταν ένας αγγελιαφόρος του φέρνει μήνυμα από έναν καπετάνιο (τον αρματολό του Ολύμπου, Νίκο Τσάρα), που τον καλεί ξανά σε δράση, ο Καραμάνος αποφασίζει να φύγει για το βουνό. Εκεί τον ακολουθούν και οι δύο του γιοι, οι οποίοι αγνοούν την προηγούμενη δράση του πατέρα τους. Κάπως έτσι αρχίζει η ιστορία που μας διηγείται μέσα από την τέχνη του κόμικ ο Θανάσης Καραμπάλιος. Πρόκειται για μια σειρά έξι συνολικά βιβλίων, με γενικό τίτλο “1800”. Οι υπότιτλοι είναι με τη σειρά: Πατέρας, Ελένη, Αγιά Μαύρα, Χάκι, Μαύρα Καράβια, Ζιχνά. 1800 και όχι 1821, γιατί ακολουθούμε την ιστορία από την αρχή του αιώνα, μέχρι το 1808, τα γεγονότα δηλαδή που προηγήθηκαν της επανάστασης. Το πρώτο βιβλίο μάλιστα που κυκλοφόρησε, βραβεύτηκε στο Comicdom του 2019 σαν το καλύτερο κόμικ πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού. Στο κόμικ συναντάμε φυσικά και κάποια στοιχεία μυθοπλασίας, όπως την οικογένεια του Καραμάνου, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι αποτέλεσμα σημαντικής ιστορικής έρευνας του δημιουργού. ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ Τα πρώτα βήματα για την έρευνα αυτή, έγιναν μάλιστα στα Χανιά, όπου έμενε για κάποιο διάστημα ο Καραμπάλιος. Αναζήτησε σχετικό υλικό στην Δημοτική Βιβλιοθήκη, όπου έτυχε η βιβλιοθηκάριος να είχε κάνει την διατριβή της πάνω στην επανάσταση κι έτσι τον φόρτωσε με ένα καρότσι βιβλία. Η ιστορική αυτή έρευνα οδήγησε σε μια αποτύπωση της ιστορίας, που διαφέρει από την μονόπλευρη εκδοχή της, με τους εμβληματικούς και αψεγάδιαστους ήρωες που μαθαίνουμε στο σχολείο (ή ακόμα και από τις εικονογραφημένες ιστορίες που είχαν κυκλοφορήσει την δεκαετία του 1960, που κινούνταν σε ένα προπαγανδιστικό επίπεδο). Το ρεαλιστικό σχέδιο που αποτυπώνει με ακρίβεια τόσο τον χώρο, όσο και την εποχή, φορεσιές, αντικείμενα, βοηθάει προς αυτήν την κατεύθυνση. Αποτυπώνει θέματα ταμπού, όπως το κρυφό σχολείο (με επιρροές από τον γνωστό πίνακα του Γύζη), που όμως είναι με ανοιχτά παράθυρα και φως, γιατί δεν ήταν πραγματικά κρυφό. Και αν για το κρυφό σχολείο ίσως και κάτι να έχουμε ακούσει για την πραγματική του ύπαρξη, διαβάζουμε και για πτυχές της ιστορίας πιο σκληρές που αγνοούμε εντελώς. Όπως στο τέταρτο βιβλίο της σειράς μαθαίνουμε για τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος πουλούσε σκλάβους σε σκλαβοπάζαρα της Λευκάδας (τους οποίους μάλιστα πήρε από ένα χωριό που έκαψε στην Πάτρα). Αυτήν την σύγχρονη προσέγγιση της ιστορίας, την συναντάμε άλλωστε και σε άλλα ιστορικά κόμικ, όπως το πολύ σημαντικό “21 η μάχη της πλατείας” του Soloup. ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥΣ Ο Καραμπάλιος προσπάθησε επίσης να μπει πιο βαθιά στην ψυχολογία των ανθρώπων της εποχής, να τους δει μέσα από το δικό τους ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο. Ψάχνει να βρει τον τρόπο με τον οποίο ζούσαν, τις συνήθειές τους, αλλά και τα στοιχεία που σήμερα θεωρούνται παραδοσιακά. Πολλά από αυτά έχουν σήμερα είτε ξεχαστεί, είτε διαστρεβλωθεί. Η σύνδεσή μας με την ιστορία μας και με τον πολιτισμό αυτό ήταν άλλωστε ένας από τους στόχους του δημιουργού. Όταν κάνεις όμως κόμικ με τέτοια θεματολογία υπάρχει και ένας επιπλέον φόβος και αυτός είναι να συνδεθείς με ακραίους χώρους σαν της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο διαβάζοντας το κόμικ, με την πλούσια έρευνα και την σφαιρική προσέγγιση, αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ίσα-ίσα γίνεται μια προσπάθεια σύνδεσης της ιστορίας με το σήμερα, να δείξει δηλαδή από που ερχόμαστε, ποιο είναι το πραγματικό μας παρελθόν, το οποίο δεν ανήκει σε κανέναν ακραίο χώρο. Όπως αναφέρει και ο Γιάννης Κουκουλάς στον πρόλογο του τελευταίου βιβλίου: «“Έχουμε μια απίστευτα πλούσια ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο. Γιατί να την χαρίσουμε στους φασίστες;” μου είχε πει κάποτε ο Θανάσης Καραμπάλιος σε μια από τις συζητήσεις μας, και είχε δίκιο…». Ο ίδιος άλλωστε ήταν ένας από τους 54 καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο συλλογικό έργο “Βάλτους Χ: Ο Μαύρος Χάρτης της Ρατσιστικής Βίας”, ένα λεύκωμα που αποτυπώνει 50 (από τις περισσότερες από 1000) ρατσιστικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής. Στα έργα του δημιουργού συγκαταλέγεται και το κόμικ “Το Αιγαίο στις φλόγες”, που αποτελεί μια διασκευή του γνωστού βιβλίου του Ιουλίου Βερν σε κόμικ από τον Γιώργο Βλάχο. Ο Καραμπάλιος υπογράφει την εικονογράφηση του βιβλίου, η οποία εκτυλίσσεται το 1827, την εποχή της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, με τις περιπέτειες του Νικόλα Στάρκου ο οποίος αποφασίζει να πάρει το μέρος των τουρκόφιλων πειρατών της Μεσογείου και τη σύγκρουσή του με τον φιλέλληνα Ανρί Ντ’ Αλμπαρέ, που έχει αναλάβει για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης να πολεμήσει τους πειρατές. Τα κόμικ του “1800” κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Jemma Press, ενώ “Το Αιγαίο στις φλόγες” από τις εκδόσεις “Μικρός Ήρως”. Πηγή

Λογικά θα έχουν ετοιμάσει κάτι πολύ δυνατό για Δεκέμβρη. Είναι το κλείσιμο της χρονιάς, θα έχουμε και το AthensCon οπότε ίσως έχουμε ένα ωραίο finish σε ένα μήνα που παραδοσιακά παίρνουμε πολλά κόμικς!

Αυτό δεν το ζήτησε, αλλά έρχεται και Φάντομ! (ISBN:978-618-206-189-3). Φάντομ #1 / Γαβριήλ Τομπαλίδης Τίτλος : Φάντομ #1 Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Γαβριήλ Τομπαλίδης, Μεταφραστής ; Τίνα Χελιώτη, Σχεδιαστής βιβλίου ; Tony De Paul, Συγγραφέας ; Lee Falk, Συγγραφέας Εκδότης: Παλλήνη [GR] : Εκδόσεις Μικρός Ήρως Ε.Ε. Έτος Έκδοσης: 2024 Σελιδοποίηση: 156 Μέγεθος: 17 Χ 24 ISBN: 978-618-206-189-3 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Αγγλική (eng) Ημ/νία Παραχώρησης : 11/10/2024 WWW: http://www.mikrosiros.gr

Ήρθε λοιπόν η ώρα. Ήρθε η ώρα να αναβιώσει αυτό το θρεντ, αφού αποφάσισα ότι καθώς οδεύω προς το τέλος των μεγάλων πρότζεκτ διαβάσματος (Batman του Tom King και Earth One) να ξεκινήσω ένα καινούριο και αυτό είναι το να διαβάσω το The Boys. Σε αυτό λοιπόν το θρεντ θα ξεκινήσω παρουσιάσεις για κάθε volume του κόμικ, ενώ θα κάνω ξεχωριστές παρουσιάσεις για όλα τα spinoffs του! Λόγω μεγέθους και επειδή κάθε volume είναι αρκετά μεγάλο, θα πάρει κάμποσο καιρό (συν ότι θα κάνω διαλείμματα να διαβάζω και άλλα κόμικς), αλλά ελπίζω να σας αρέσει όσο και μένα. Vol. 1: The Name of the Game Το πρώτο αυτό volume του The Boys είναι καθαρά εισαγωγικό και σπάει σε δύο ιστορίες. Στα πρώτα δύο τεύχη έχουμε την ομώνυμη όπου ουσιαστικά έχουμε τη γνωστή πλέον σκηνή του Hughie να χάνει την κοπέλα του με φρικτό τρόπο λόγω ενός λάθους του A-Train. Παράλληλα ο Billy Butcher αποφασίζει να ξαναδημιουργήσει τους The Boys, μια ομάδα υπό την CIA που ελέγχει τους υπερήρωες της εταιρίας Vaught. Μέλη των The Boys είναι ο σκύλος του Butcher, o Mother's Milk που λειτουργεί σαν το δεύτερο μυαλό, καθώς και οι Female και Frenchie που είναι οι πιο δυνατοί της ομάδας. Ο Billy στρατολογεί και τον Hughie πείθοντας τον βάσει των όσων έπαθε η κοπέλα του και μεταναστεύει μόνιμα στην Αμερική (ο Hughie στο κόμικ είναι Σκωτσέζος) και βλέπουμε πως οι The Boys παίρνουν μικρές δόσεις Compound V για να μπορούν να παλέψουν με Supes. Στη δεύτερη ιστορία, το Cherry, έχουμε την πρώτη αποστολή των The Boys και σε αυτή γνωρίζουμε τους Teenage Kix, μια παρωδία των Teen Titans. Παράλληλα όμως γνωρίζουμε και τους The Seven στους οποίους μπαίνει η Starlight και αμέσως κακοποιείται σεξουαλικά από τους Homelander, A-Train και Black Noir. Η ιστορία αυτή μας σετάρει σιγά σιγά το ποιοι από τους Seven είναι πιο ηθικοί, ποιοι δεν νοιάζονται και φυσικά πόσο διπρόσωπος είναι ο Homelander. Παράλληλα η ιστορία με τους Teenage Kix μας βοηθάει πολύ στο να καταλάβουμε πως λειτουργούν σαν ομάδα οι The Boys, ενώ αποτελεί και ένα βάπτισμα πυρός για τον Hughie που δεν έχει εμπειρία από μάχες. Vol. 2: Get Some Το δεύτερο volume είναι μεγαλύτερο από το πρώτο και περιέχει και αυτό δύο ιστορίες. Στην πρώτη, το Get Some έχουμε (αρκετά νωρίς σε σχέση με τη σειρά) την ιστορία του Tek Knight, μιας παρωδίας του Batman αφού δε διαθέτει υπερδυνάμεις, αλλά βασίζεται στην τεχνολογία και φυσικά είναι ένας ιδιαίτερα πλούσιος άνθρωπος. Οι The Boys προσπαθούν να λύσουν την υπόθεση δολοφονίας του Stephen Rubenstein ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος. Ο Tek Knight, παλιό μέλος των Payback, θα αποτελέσει έναν υποψήφιο δολοφόνο, αφού πάσχει από ακατάσχετη επιθυμία για σεξ με ανθρώπους, αλλά και αντικείμενα με αποτέλεσμα ακόμα και ο μπάτλερ του να παραιτηθεί, όταν αποπειράθηκε να κάνει σεξ με το αυτί του. Η συμπεριφορά του Tek Knight είναι αρκετά περίεργη και η υπόθεση εξελίσσεται πολύ περίεργα με τους The Boys να βρίσκουν ακόμα περισσότερο τους ρυθμούς τους ως ομάδα. Σε αυτό το volume αρχίζει και παίζει με τα όρια ο Garth Ennis προσφέροντας μια πολύ ωραία ματιά στον κόσμο των ομοφυλόφιλων και ιδιαίτερα αυτών που δημόσια αποδεικνύονται ομοφοβικοί. Στο δεύτερο μέρος έχουμε μια περιπέτεια των The Boys μακριά από την Αμερική, συγκεκριμένα στη Ρωσία όπου ο Billy και οι υπόλοιποι συναντούν τον Love Sausage, πρώην μέλος της σοβιετικής ομάδας Glorious Five Year Plan. Το πλάνο τους είναι να αντιμετωπίσουν και στη Ρωσία κάποιους Supes που έχει στον έλεγχο της η Little Nina, ένα από τα μεγάλα κεφάλια της μαφίας που θέλει να ρίξει την κυβέρνηση της Ρωσίας. Αυτή ήταν η λιγότερο αγαπημένη ιστορία μου έως τώρα, καθώς αν και είχε χιούμορ, δεν είχε σχεδόν καθόλου Supes, ενώ οι πολύ ωραίες σκηνές με τους The Seven μπορώ να πω ότι έλειψαν πολύ. Το παγωμένο κλίμα της Ρωσίας ωστόσο αποτυπώθηκε εξαιρετικά. Γενική άποψη έως τώρα Σαν μια γενική πρώτη γνώμη και διαβάζοντας πλέον με τη σειρά, ο Garth Ennis πραγματικά δοκιμάζει τα όρια του μέσου με αυτό το κόμικ. Τεστάρει τα νερά με πραγματικά ακραίες θεματικές όπως η ομοφυλοφιλία, απεικονίζει τα φετίχ του καθενός με ιδιαίτερο τρόπο και γενικά μοιάζει να μην έχει όριο στο τι άλλο ακραίο θα σκεφτεί. Όλοι οι ήρωες είναι παρωδίες, αλλά σε αυτές τις πρώτες ιστορίες έχουμε δει ακραίες παρωδίες ακόμα και του Stan Lee (o Old Legend) ή συνδυαστικές όπως ο Love Sausage που έχει λίγο από τον Red Guardian της Marvel στη στολή ενώ στο πρόσωπο μοιάζει λίγο στον Karl Marx. Είναι πολύ εισαγωγικά πάντως αυτά τα δύο πρώτα volumes. Οι εμφανίσεις Homelander, The Seven είναι πολύ μικρές και ο Ennis εστιάζει στους The Boys, στο πως θα ρολάρουν ως ομάδα, πόσο δυνατοί είναι οι Butcher, MM, Frenchie, Female και ταυτόχρονα πως ο Hughie σιγά σιγά γίνεται σαν αυτούς παρά τον αρχικό του τρόμο. Ο Butcher είναι πολύ ενδιαφέρων χαρακτήρας, μια αγγλική μίξη του Punisher με τον Nick Fury και αρχηγική φιγούρα. Πέραν από δυνατός, σου δείχνουν ότι είναι και έξυπνος και προνοητικός και αυτό λογικά θα παίξει μεγάλο ρόλο στη συνέχεια. Αυτά λοιπόν ήταν τα δύο πρώτα volumes του The Boys, εισαγωγικά για το κόμικ αλλά πολλά υποσχόμενα για τη συνέχεια!

Για να δούμε...

Δύσκολο. Καλλιτεχνικά μου θυμίζει πολύ τον Clayton Crain. Θα πω Ghost Rider: Road to Damnation που το έχουμε δει ως τον τόμο 53 της συλλογής της Hachette!

To Comic Soap αποτελεί μια από τις αγαπημένες μου δουλειές του Σπύρου Δερβενιώτη, οπότε δε γινόταν να λείπει από το στριπ της εβδομάδας!

Από το πολύ αγαπημένο στιπ Σπάρτακος του Κώστα Σκλαβενίτη και του Δημήτρη Σαββαΐδη, το οποίο αξίζει να διαβάσετε στο somic και στο κόμικ των εκδόσεων Add Art.

Ένα αρκετά σκεπτόμενο στριπ από το Άδειο Μπουκάλι του πολύ ταλαντούχου Νεκτάριου Σταματόπουλου.

Στο podcast των Κουραφέλκυθρων, ο Αντώνης Βαβαγιάννης είπε ότι ετοιμάζει το νέο άλμπουμ των Κουραφέλκυθρων με τη Jemma. Θα λέγεται "Γιατί μισείς τα Κουραφέλκυθρα;" και είναι εμπνευσμένο από μια σελίδα που είχε ανοίξει το 2017 και του έγραφε hate comment σε κάθε σκίτσο Θα βγει λογικά στο AthensCon όπως το υπολογίζω.

Πάντως εγώ πρέπει να πω ότι ακόμα δεν έχω πάρει τον καινούριο τόμο. Σκέφτομαι πολύ έντονα να αγοράσω μόνο ό,τι πραγματικά με ενδιαφέρει από εδώ και πέρα και να κλείσω τη συλλογή με καμία προσφορά. Τα διπλά τα δίνω στη ΛΕΦΙΚ για πούλημα και πάλι κερδισμένος είμαι Καταλαβαίνω αν θα πει κάποιος ότι δε σέβομαι τη συλλογή έτσι, αλλά νιώθω ότι η ίδια η συλλογή δεν έχει σεβαστεί καθόλου εμένα. Ειδικά με τις πληροφορίες που είχαμε ότι και καλά θα τη δουλέψουν διαφορετικά, μικρότερο τιράζ, δε θα έχει προσφορές κτλ.

Λίγο δύσκολο να βρεις παρουσίαση για κόμικ του Green Arrow (έχουμε το Longbow Hunters που συνδέεται και με την ιστορία μας), αλλά το Quiver είναι η περίπτωση ενός κόμικ που αξίζει. Γράφτηκε από τον Kevin Smith, γνωστό κυρίως ως σκηνοθέτη και ηθοποιό, ο οποίος όμως έχει γράψει και ιστορίες κόμικ το Daredevil: Guardian Devil και Spider-Man/Black Cat: The Evil that Men Do που έχουν μεταφραστεί και τα δύο στα ελληνικά. Το πρώτο είναι ο τόμος 47 της συλλογής της Hachette και το δεύτερο αυτόνομα από την Οξύ. O Smith λοιπόν σαν μεγάλος φαν των κόμικ ανέλαβε το 2001 την επιστροφή του Green Arrow στο σύμπαν της DC. O Oliver Queen είχε πεθάνει στο τεύχος 101 της δικής του σειράς το 1995 και έκτοτε δεν είχε αναγεννηθεί. Στο Quiver λοιπόν έχουμε και επίσημα την επιστροφή του ήρωα με μια στολή αρκετά διαφορετική και λίγο πιο vintage σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει. Ο Oliver αντιμετωπίζει θέματα στην προσαρμογή του στα νέα δεδομένα και τον βοηθάει ο Stanley Dover. Την ίδια ώρα οι περισσότεροι ήρωες αντιδρούν αρκετά περίεργα όσον αφορά την επιστροφή του αφού δεν ξέρουν πως συνέβη. Στο πρώτο μισό που κατά τη γνώμη μου είναι αρκετά καλύτερο από το δεύτερο, έχουμε την επανένωση του Ollie με τους ανθρώπους που σημάδεψαν τη ζωή του. Συναντιέται ξανά με τη Justice League, περνάει περιπέτειες με τον Batman, ξαναμιλάει με την Black Canary και φυσικά τον Roy Harper ή Arsenal που συνδέονται και πιο άμεσα με εκείνον. Επίσης ο Oliver αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει ως νέα του βοηθό τη Mia Dearden που δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για εκείνον και έτσι σιγά σιγά εξελίσσεται στην καινούρια Speedy. Στο δεύτερο μισό απαντώνται σιγά σιγά τα ερωτήματα της ανάστασης του Green Arrow. Υπεύθυνος είναι ο Hal Jordan, ο πολύ καλός φίλος του Oliver Queen, ο οποίος όμως πλέον δεν είναι ο Green Lantern αλλά έχει τον μανδύα του Spectre. Επίσης έχει επαναφέρει μια παρελθοντική εκδοχή του Green Arrow, συγκεκριμένα μια εκδοχή που έχει αναμνήσεις μέχρι τα γεγονότα του Longbow Hunters που προαναφέραμε, για αυτό και σημάδια από μάχες που συνέβησαν μετά δεν βρίσκονται στο σώμα του. Επίσης η ψυχή του είναι διαφορετική, αφού ο Oliver που βρίσκεται στον παράδεισο άφησε μόνο το σώμα του να επιστρέψει. Το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται πιο πολύ στο κομμάτι της ψυχής του Oliver που δεν βρίσκεται μαζί του και τον φέρνει σε κόντρα με τον δαίμονα Etrigan που μπορεί να έρθει στη Γη μέσω σωμάτων που δε διαθέτουν ψυχή. Ουσιαστικά σε αυτό το μισό έχουμε έναν καινούριο κακό, ο οποίος μαζί με τους δαίμονες του, μάχεται με τον Green Arrow και τον Connor Hawke, το γιο του Oliver Queen που είναι ο δεύτερος Green Arrow. Οι μάχες είναι αρκετά εντυπωσιακές, αν και ο ρυθμός του κόμικ είναι λίγο άστατος όσο προχωράνε τα τεύχη. Το σχέδιο του Phil Hester εκπέμπει μία όμορφη 90ίλα κι ας είναι κόμικ των 00s. Οι μάχες είναι εντυπωσιακές, πολλοί μεγάλοι ήρωες παρελαύνουν και γενικά ο Smith ήθελε να φτιάξει ένα δυνατό event για την επιστροφή του Ollie και όπως φαίνεται τα κατάφερε. Δεν έχω πολλά κόμικ Green Arrow και σίγουρα θέλω να ανακαλύψω περισσότερα, αυτό σίγουρα πάντως ήταν μια αρκετά καλή αρχή.

Εκτός του ότι οι ιστορίες του διδύμου Canalles-Pellejero είναι πάρα πολύ καλές, θεωρώ τεράστιο βήμα μπροστά ότι θα έχουμε ταυτόχρονη έκδοση με το εξωτερικό. Βλέπεις διάφορες εκδοτικές να μας τα φέρνουν μήνες μετά ή και να καθυστερούν 1-2 χρόνια για να συνεχίσουν μια σειρά, αλλά αυτή η κίνηση είναι και επιστέγασμα της σοβαρής δουλειάς που έχει κάνει ο Μικρός Ήρως με τον Κόρτο. Τον ανέλαβε, έβγαλε όλες τις ιστορίες του Pratt (ακόμα και με εφημερίδα και σπαστές, δε θα τα χαλάσουμε εκεί), έβγαλε τη συνέχεια των Canales-Pellejero και μας έδωσε ακόμα και ανεξάρτητα άλμπουμ όπως ο Μαύρος Ωκεανός. Μια πραγματικά ολιστική δουλειά και άψογα προγραμματισμένη.

To είδα την Παρασκευή το βράδυ και πραγματικά έχω μόνο μία λέξη: Απογοήτευση... Βλέποντας παλιότερα ποστ σε αυτό το θρεντ, βλέποντας ξανά το trailer περίμενα πολλά από αυτήν την ταινία. Είχε τον Joaquin που έδωσε τεράστια ερμηνεία στο πρώτο, είχε Lady Gaga που είναι καλή ηθοποιός, το υπόλοιπο καστ ήταν καλό. Μπορώ να καταλάβω ως ένα βαθμό το concept και όλη τη συζήτηση του αν τα εγκλήματα τα διέπραξε ο Arthur ή μια άλλη προσωπικότητα του που λέγεται Joker. Βρίσκω την ιδέα καλή, κάποια πλάνα ήταν όμορφα, κάποιες σκηνές προσπαθούσαν να πουν κάτι. Αλλά το υπόλοιπο δε βλεπόταν. Προσπαθούν να το κάνουν μιούζικαλ, αλλά δεν είναι καν καλό μιούζικαλ. Δεν έχει ένα τραγούδι που θα θυμάσαι μετά την προβολή του. Κάθε κομμάτι είναι κακά τοποθετημένο και σπάει τον ρυθμό σε σκηνές που λες ότι εδώ κάτι πάει να γίνει. Είναι μια πραγματικά φλύαρη ταινία και ο Phoenix κάπως προσπαθεί να τη σώσει, αλλά ακόμα κι αυτός δε μπορεί να κάνει κάτι για το κακό γράψιμο και τη σκηνοθεσία που είναι αυτό που λέμε all over the place. Δυστυχώς θα μπορούσε να είναι πολύ περισσότερα αυτή η ταινία. Απέτυχε οικτρά σε καλλιτεχνικό επίπεδο και αναμενόμενα θα καταρρεύσει και οικονομικά.