nikolas12

Κλασικές Ιστορίες Popeye Τόμος 2 Έπιασα και τον δεύτερο τόμο των κλασικών ιστοριών Popeye, όντας αρκετά ενθουσιασμένος και από τον πρώτο και περιμένοντας να δω την εξέλιξη των του Sagendorf στο δεύτερο αυτό σετ ιστοριών. Μπορώ με ασφάλεια να πω ότι αυτός ο δεύτερος τόμος με ιστορίες που γράφτηκαν μεταξύ 1972 και 1974 μου άρεσε περισσότερο από τον πρώτο. Σε μεγάλο βαθμό αυτό που με έχει ενθουσιάσει ενώ δεν το περίμενα είναι η στριπ μορφή. Όπως είχα πει και στο προηγούμενο review μου κάνει τρομερή εντύπωση ο τρόπος που αναπτύσσει o Sagendorf το σενάριο. Δηλαδή έχει μια μεγάλη ενιαία ιστορία, γράφει ένα στριπ ένα κάθε μέρα και αυτό το στριπ λειτουργεί με δύο τρόπους: Πρώτον σαν ένα κομμάτι της ενιαίας ιστορίας δίνοντας της συνέχεια. Και δεύτερον τις περισσότερες φορές ο συγγραφέας καταφέρνει και ενσωματώνει ένα αστείο ή ένα μικρό punchline μέσα από λίγα καρέ, συνήθως τρία. Αυτό το στυλ τύπου ένα μεγάλο καρέ, ένα μικρό που επικεντρώνεται σε χαρακτήρα και ένα μεγάλο πάλι όπου μπαίνει το αστείο λειτουργεί πάρα πολύ καλά σε σταθερή βάση και σε εντυπωσιάζει. Αν κάτι παρατήρησα στον προηγούμενο τόμο είναι ότι αυτή η μορφή των πολλών καρέ, κάνει πολλές ιστορίες να τραβάνε πολύ σε μάκρος και η θεματική τους κάπου να χάνεται. Εδώ αυτό το ένιωσα πολύ λιγότερο για να πω την αλήθεια. Ας πούμε οι πιο μεγάλες όπως η τελευταία με τον Ποπάυ, την Όλιβ, τον Πόλντο και τη Μάγισσα που σαλπάρουν στην όγδοη θάλασσα είναι πολύ διακριτά χωρισμένη σε μεγάλα set pieces όπως αυτό πριν το σαλπάρισμα, η περιήγηση στη θάλασσα και η κατάληξη στο νησί της Μάγισσας. Οι αλλαγές από το ένα στο άλλο γίνονται πολύ καλύτερα χωρίς να δημιουργούνται αφηγηματικά κενά. Πάντως γενικότερα το επίπεδο των ιστοριών είναι καλό, έχει χαρακτήρες και πλάσματα όπως το Τζιπ και τα Γκουν που τα εξαιρετικά αφιερώματα βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα, έχουμε αρκετή Μάγισσα που είναι πάντα καλό και κυρίως έχει ίσως την αγαπημένη μου ιστορία έως τώρα στη σειρά, το Φλερτ της Καουμπόισσας, πιθανότατα ό,τι πιο αστείο θυμάμαι σε αυτούς τους δύο τόμους. Όπως και να 'χει οι κλασικές ιστορίες Popeye συνεχίζουν και εγώ θα συνεχίσω να αγοράζω τη συγκεκριμένη σειρά γιατί μου αρέσει πολύ

Το Masterpiece είναι το νέο κόμικ του Brian Michael Bendis Από το superheronews.gr: Σύμφωνα με πληροφορίες του The Hollywood Reporter το Masterpiece είναι η ολοκαίνουργια μίνι σειρά κόμικς που πρόκειται να γίνει διαθέσιμη από την Dark Horse Comics και θα αποτελείται από έξι τεύχη. Ο Brian Michael Bendis θα γράψει το σενάριο, η εικονογράφηση θα ανήκει στον Alex Maleev και ο Ian Herring θα κάνει το χρωματισμό. Το πρώτο τεύχος είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στις 13 Δεκεμβρίου.

Η Marvel ανακοίνωσε το Ultimate Spider-Man Και επίσημα πια επιστρέφει το Ultimate Spider-Man δια χειρός Hickman/Checchetto. Αντιγράφω από το superheronews.gr: Η Marvel Comics με ανάρτηση που έκανε στο λογαριασμό της στο Twitter επιβεβαίωσε ότι ετοιμάζει νέα σειρά κόμικς "Ultimate Spider-Man", η οποία θα λαμβάνει χώρα στο καινούργιο Ultimate Universe, και περισσότερες λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν στην Comic-Con της Νέα Υόρκης. Ο Jonathan Hickman θα γράψει το σενάριο και ο Marco Checchetto έχει αναλάβει να κάνει την εικονογράφηση. Το πρώτο τεύχος αναμένεται να κυκλοφορήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τον Ιανουάριο του 2024.

Όντας τεράστιος φαν του One Piece, όταν έμαθα ότι θα βγει live action πραγματικά γέλασα. Όσες φορές έχει επιχειρηθεί η μεταφορά ενός anime, ειδικά σε αμερικάνικη παραγωγή, έχουμε κατά 99% τραγωδία, κλαυθμό και οδυρμό. Βλέποντας τους ψιλοάγνωστους ηθοποιούς δεν πείστηκα, αλλά το τρέιλερ κάπου με κέρδισε. Είχα μια ελπίδα ότι ίσως δούμε και κάτι καλό. Εν τέλει αυτό που είδα δεν είναι απλά καλό, αλλά από τις καλύτερες μεταφορές άνιμε που μπορώ να θυμηθώ εγώ τουλάχιστον. Οι παραγωγοί έκαναν εξαιρετική δουλειά όσον αφορά το μοίρασμα των επεισοδίων. Εκμεταλλεύτηκαν όλη τη σεζόν για τα arcs που έχουμε στο East Blue όπου γνωρίζονται και τα βασικά μέλη του καστ. Επίσης αφιερώνουν πολύ σοφά από δύο επεισόδια σε κάθε arc φέρνοντας έτσι στην οθόνη σαν κακούς τον Buggy, τον Kuro και τον Arlong που λειτουργεί σαν ο μεγάλος κακός της σεζόν. Επίσης χρησιμοποιούν τέλεια στη ροή τα flashbacks όλων των χαρακτήρων ως παιδιά και αργά και σταθερά αυτή η εξέλιξη χαρακτήρα και το δέσιμο μεταξύ τους βγαίνει στην οθόνη χάρη σε αυτές τις σκηνές. Επιπλέον είναι τρομερό πως κάποιες συναισθηματικές στιγμές του anime κυρίως όσον αφορά την πίστη και το δέσιμο των Zoro και Nami προς τον Luffy αποδόθηκαν εξαιρετικά. Αυτή η πρώτη σεζόν κατάφερε κάτι πολύ δύσκολο. Να πάρει 45 επεισόδια του anime, να τα χωρέσει σε 8 μονόωρα αφηγηματικά και ταυτόχρονα να πιει μια πολύ καλή ιστορία για τη φιλία και τη συντροφικότητα. Ακόμα και οι δεύτεροι χαρακτήρες έχουν αποδοθεί τέλεια με πολύ καλές επιλογές ηθοποιών και αναφέρω κυρίως τους Garp, Buggy και Shanks που ξεχώρισαν πραγματικά. Και όλα αυτά καταφέρνοντας με έναν πολύ οργανικό τρόπο να επιλέξουν ηθοποιούς διαφορετικών φυλών χωρίς να φαίνεται κάτι επιτηδευμένο ή να αλλάζει κάτι ριζικό. Δεν ξέρω τι θα δούμε στη δεύτερη σεζόν, έγινε ένα teaser για τον Smoker, αλλά μετά πιστεύω είναι δύσκολο να χωρέσουν όλο το Arabasta Saga. Τους έχω όμως εμπιστοσύνη πλέον.

Το είδα πριν λίγες μέρες και γενικά δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Το πρώτο Shazam με είχε κερδίσει περισσότερο, ίσως και λόγω της έμπνευσης τους από την ιστορία των Johns-Frank που αποτέλεσε έμπνευση, αλλά στο δεύτερο πήγε λίγο να σερβιριστεί η ίδια συνταγή, αλλά χωρίς τόσο φρέσκα υλικά. Η ταινία γενικά δεν τσουλάει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσπαθεί με κάποιες ανατροπές να σε κερδίσει ωστόσο δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα. Τα λίγα horror στοιχεία δουλεύουν, το χιούμορ είναι μια χαρά, αλλά ούτε οι κακοί, ούτε οι σκηνές δράσης μου είπαν πολλά προσωπικά. Είναι κρίμα γιατί η πρώτη ταινία μου είχε δείξει ένα potential, αλλά πλέον δεν έχω ιδιαίτερες βλέψεις.

To πήρα και σαν ιστορία Ντιαμπολίκ το διάβασα γρήγορα με συνοπτικές διαδικασίες. Η ιστορία επικεντρώνεται στα κάπως πιο πρώιμα χρόνια του Ντιαμπολίκ και τον ήρωα μας να μιμείται έναν άνθρωπο στον οποίο μοιάζει απόλυτα, ώσπου η πρώην συνεργάτιδα αυτού του ατόμου αποφασίζει να τον μπλέξει στις βρώμικες δουλειές της. Η ιστορία διαβάζεται αρκετά σύντομακαι ευχάριστα, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν φτάνει κοντά στα ποιοτικά λέβελ των πολύ δυνατών ιστοριών Ντιαμπολίκ και πέραν της συμβολής της στο χτίσιμο της μυθολογίας του ήρωα. Το σχέδιο είναι φανταστικό, τα πρόσωπα είναι σαν να έχουν βγει από πίνακα και η δράση όπου υπάρχει, έχει γίνει με αρκετά καρέ προσδίδοντας μια παραπάνω ζωντάνια στο τελικό αποτέλεσμα. Φυσικά όλο το σχέδιο είναι ασπρόμαυρο που προσδίδει αυτή τη μυστήρια αύρα που χρειάζεται ο ήρωας. Το παράπονό μου είναι με την κάκιστη ποιότητα χαρτιού της Jemma στην οποία δεν μας έχει συνηθίσει. Ούτε σε Ντιαμπολίκ ούτε σε άλλες εκδόσεις θυμάμαι τόσο κακό, κιτρινισμένο χαρτί που δεν ταίριαζε τόσο με το σχέδιο ούτε με μια ιστορία εκείνης της εποχής. Ελπίζω η Jemma να πήρε το μάθημα της και να προσέχει από εδώ και πέρα την ποιότητα του χαρτιού στις εκδόσεις της, γιατί αν και καλή ιστορία, το μεγάλο της θέμα αφορά τεχνικά ζητήματα όπως αυτό με το χαρτί. Μακάρι να δούμε κι άλλο Ντιαμπολίκ από την εκδοτική στη χώρα μας.

Από το εξώφυλλο και τη θεματολογία είναι ξεκάθαρα η πιο μη Anubis έκδοση. Πραγματικά ανυπομονώ να το διαβάσω ολοκληρωμένο και μακάρι σύντομα περισσότερος Moebius από τις ελληνικές εκδοτικές.

Μη βάζετε τους θεούς έτσι από το πουθενά, σταματάμε ό,τι κάνουμε και βάζουμε δίσκο τους

Το διαχρονικό αριστούργημα του Aldous Huxley, ένα από τα πιο προφητικά δυστοπικά έργα του 20ού αιώνα για πρώτη φορά σε μορφή graphic novel! O Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος (1932) είναι ένα από τα πιο σημαντικά και βαθυστόχαστα λογοτεχνικά έργα του εικοστού αιώνα. Θίγοντας θέματα όπως ο ηδονισμός, ο έλεγχος των μαζών, η ανθρώπινη ταυτότητα και η τεχνολογία, το κλασικό μυθιστόρημα του Aldous Huxley αντανακλά την εποχή που γράφτηκε, αλλά είναι και μια τρομακτικά επίκαιρη προειδοποίηση για όσα συμβαίνουν στην εποχή μας. Κυκλοφορεί 25 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Οξύ Από τη σελίδα της εκδοτικής

Τόμος 105: The Invincible Iron Man - Η Αρχή του Τέλους Τελευταίος ρετρό τόμος για την 120άδα της Hachette (με κίνδυνο πάντα να κάνω λάθος όπως συνήθως όταν γράφω τόσο αργά reviews) και η αλήθεια είναι ότι ήλπιζα και περίμενα κάτι περισσότερο από αυτό που διάβασα με τον Iron Man. Μερικές ιστορίες Iron Man που φτάνουν τον Tony Stark στα όριά του Κατά την προσφιλή τακτική της, η Hachette βρήκε μια περίοδο ενός καλού διδύμου δημιουργών στο Iron Man και ένωσε σε ένα τόμο δέκα τεύχη με ιστορίες του ήρωα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ελάχιστοι τόμοι αυτού του είδους έως τώρα με κέρδισαν και αυτός δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Δεν υπάρχει μια ιστορία ή κοινή θεματική, αλλά η λογική είναι ότι η Αρχή του Τέλους είναι σαν έναν διευρυμένο τόμο της Radnet με διάφορες ιστορίες του ήρωα να πολεμάει κακούς για ένα ή το πολύ δύο τεύχη. Ο Goodwin βρίσκει κακούς που μπορούν να βλάψουν έστω και προσωρινά τον Tony Stark αλλά σε αρκετά μεγάλο βαθμό όπως όταν ένα ανδροειδές που είναι κατ' εικόνα του τον αντικαθιστά παντού και του κόβει κάθε πρόσβαση στις επιχειρήσεις, το σπίτι και τα χρήματα του. Φέρνει πίσω κακούς όπως τον Κρίμσον Ντάιναμο και δημιουργεί κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες όπως με τον Λούσιφερ. Από εκεί και μετά δεν υπάρχει κάποιο δεμένο σύνολο ιστοριών ούτε κάποια που να με ενθουσίασε τόσο ώστε να την αναλύσω, περισσότερο θεώρησα ότι είναι ένας τόμος με μέτριες ιστορίες και που δεν ισορροπεί τόσο καλά ανάμεσα στον Tony Stark και στον Iron Man όσο στις ιστορίες σε τόμους της Radnet. Ο Tuska πιστοποιεί ότι είναι σπουδαίος σχεδιαστής Iron Man Αναφέρεται και στην αρχή, ο George Tuska κάνει πράγματι θαυμάσια δουλειά στο σχέδιο και είναι ο βασικότερος λόγος να κάτσεις και να απολαύσεις αυτόν τον τόμο. Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να δίνει κύρος στον Tony Stark και ταυτόχρονα μια επιβλητικότητα στον Iron Man, απεικονίζει τέλεια τις μονομαχίες του και κυρίως τον δείχνει δυνατό όποτε πρέπει και αδύναμο όποτε χρειάζεται. Αν και οι ιστορίες δεν είναι τόσο δυνατές, ο Tuska έχει φέρει φρέσκια πνοή στη σειρά και καταλαβαίνω γιατί ήταν go to σχεδιαστής για τον ήρωα. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Πρέπει να είσαι αρκετά φαν του ρετρό κόμικ για να σε κερδίσει η Αρχή του Τέλους και πιστεύω ότι η Hachette θα μπορούσε να διαλέξει καλύτερη σειρά ιστοριών από Iron Man. Όπως και να 'χει μπορείτε να δείτε το φοβερό σχέδιο του Tuska και να απολαύσετε μια τελευταία ιστορία της Hachette από παλιότερες εποχές μιας και πλέον η συλλογή μπαίνει και επίσημα σε πιο σύγχρονα μονοπάτια. Καλό διάβασμα σε όλους

E και εσύ. Έναν κύριο με χαρακτηριστικό μπλε πουκάμισο και παρδαλή γραβατούλα δεν τον θυμόσουνα; Πάντως μεγάλη πίκρα ειδικά αυτό με τις συναυλίες.

Τι θα δούμε στον τόμο 106. Uncanny Avengers Η Κόκκινη Σκιά Και κάπου εδώ τελειώνουν οι ρετρό τόμοι και ξεκινάει ένα σερί αρκετά πρόσφατων ιστοριών με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μια νέα ομάδα Avengers με μίξη κανονικών Εκδικητών και μεταλλαγμένων Μα δεν υπήρχαν και πιο πριν μέλη των X-Men στους Avengers; Φυσικά και υπήρχαν, αλλά καταπώς φαίνεται η Marvel ήθελε άλλη μια σειρά (για την οποία επέλεξε ταλαντούχο δίδυμο) και φυσικά έπρεπε κάπως να δικαιολογηθεί η επιρροή του μέτριου Avengers vs X-Men. Κάπως έτσι λοιπόν ο Captain America καταλαβαίνει πως ο Cyclops στη Utopia είχε δίκιο και οι Avengers είχαν πράγματι απομακρυνθεί από τον κόσμο των μεταλλαγμένων. Προς τιμήν και του Xavier, o Cap οραματίζεται μια νέα ομάδα Avengers με μέλη των ιδίων και των X-Men που απευθύνεται σε ανάλογα ζητήματα. Η πρώτη ομάδα που σχηματίζεται αποτελείται από τον ίδιο, τον Thor, τον Havok, τη Scarlet Witch, τη Rogue και τον Wolverine. Βέβαια σε αυτήν την πρώτη ιστορία δεν έχουμε κάποια ομάδα με επισημότητα. Ουσιαστικά οι ήρωες ενώνονται αφού οι Cap και Thor επισκέπτονται τον Havok για να του πουν για την ομάδα και δέχονται επίθεση από τον Avalanche, την ίδια ώρα που οι Rogue και Scarlet Witch δέχονται από τους S-Men του Red Skull ο οποίος κλέβει το νεκρό σώμα του Professor X. Γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι η επιστροφή του Red Skull είναι τρομακτική αφού κλέβει μέρος του εγκεφάλου του Xavier για να ελέγχει μεταλλαγμένους, βάζοντας ανθρώπους να σκοτώσουν μεταλλαγμένους και κάνοντας τη Wanda να θέλει να επαναλάβει όσα έγιναν στο House of M. Σύντομα όλοι οι ήρωες έχοντας καταλάβει ότι και ο Avalanche είχε σταλεί από τον Red Skull θα οδηγηθούν στο να αντιμετωπίσουν την κόκκινη σκιά και νέμεση του Cap και αυτή τη φορά δυνατότερο από άλλες φορές. Το σενάριο υπογράφει ο Rick Remender φρέσκος από την εξαιρετική δουλειά στο Venom ένα χρόνο νωρίτερα, ενώ στο σχέδιο βρίσκεται ένας πολύ αγαπημένος μου σχεδιαστής, ο John Cassaday που έχουμε δει μεταξύ άλλων και στη συλλογή σε τίτλους των X-Men και του Captain America. Είναι μια διασκεδαστική σύγχρονη ιστορία με μέλη των Avengers και των X-Men και αν κάποιος αρέσκεται σε ιστορίες ομάδων, τότε πιθανό να του αρέσει και σε αυτή. Κυκλοφορεί την ερχόμενη εβδομάδα.

Ερίκ Καστέλ 14: Συναγερμός στο Μουσείο Επιστροφή στον Ερίκ Καστέλ μετά από λίγο καιρό προκειμένου να τελειώσω την ιστορία με μερικά από τα τελευταία άλμπουμ και παρ' ότι περίμενα μια πτώση της σειράς, δεν την περίμενα τόσο απότομη και ειδικά στο επόμενο άλμπουμ. Εδώ έχουμε τη μονομαχία της Μπαρτσελόνα με τη Λιλ, η οποία διαθέτει τον Μπομπ Μαρτέν, έναν πολύ μεγάλο και ταλαντούχο παίκτη και για ακόμα μία φορά έχουμε τον Καστέλ έτοιμο να φύγει από τη Μπάρτσα για να πάει στη Λιλ. Εστιάζει αρκετά στο ποδόσφαιρο στην αρχή, αλλά μετά ξεκινάει μια χαζή ιστορία με τον Καστέλ να χάνει ένα ημίχρονο της ρεβάνς λόγω του ότι κλειδώθηκε σε ένα μουσείο που είχε πάει για μια δουλειά του πατέρα του σε ένα συνολικά μέτριο σενάριο και φυσικά ο Reding τιμωρεί για ακόμα μία φορά τη Μπάρτσα με αποκλεισμό. Ερίκ Καστέλ 15: Το Μήνυμα του Μαλτέζου Αυτό το άλμπουμ πραγματικά το βαρέθηκα. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ο Reding επιμένει να παρουσιάζει συνεχώς έναν συμπαθή ήρωα με λάθος τρόπο. Γιατί δηλαδή να δείξει τον Καστέλ για ακόμα μία φορά να φεύγει από την ομάδα του και όχι για να πάει σε μια άλλη να την ανεβάσει, αλλά πάει σε έναν άμεσο ανταγωνιστή που διαθέτει ήδη αστέρι. Και ακόμα χειρότερα το μισό άλμπουμ εστιάζει στην ιστορία ενός περιστεριού που εκτρέφει ο πατέρας του Μαρτέν και έτσι μαθαίνεται νωρίτερα η μεταγραφή του Καστέλ λες και μας νοιάζει σαν σενάριο. Γενικώς είναι ένα άλμπουμ που βρήκα αδύναμο και δυστυχώς με λίγο ποδόσφαιρο.

Από το superheronews.gr: Η ταινία είναι προγραμματισμένο να κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα στις 21 Δεκεμβρίου από την Tanweer. Ο James Wan σκηνοθετεί από σενάριο του David Leslie Johnson-McGoldrick. Ο Peter Safran έχει καθήκοντα παραγωγού μαζί με τους Rob Cowan και Wan, ενώ οι Walter Hamada και Michael Clear έχουν χρέη ειδικού παραγωγού. Οι Jason Momoa, Patrick Wilson, Amber Heard, Dolph Lundgren, Yahya Abdul-Mateen II, Randall Park, Pilou Asbaek, Jani Zhao, Indya Moore, Vincent Regan, Nicole Kidman και Temuera Morrison βρίσκονται στο καστ του φιλμ. Κυκλοφόρησε επίσης το τρέιλερ της ταινίας: Σαν δικό μου σχόλιο θα πω ότι δε με πείθει τόσο, αλλά ο Black Manta φαίνεται οπτικά φανταστικός και σαν χαρακτήρας πιστεύω ότι θα είναι τρομερός κακός. Από εκεί και μετά θα δούμε.

Ο Ιταλός κομίστας είδε τα κόμικς ως μια ευκαιρία να μιλήσει για κοινωνικά θέματα μιας και η φύση των εκδόσεων αυτών ήταν πιο τίμια και πιο κοντά στην οικονομική πραγματικότητα που τον περιέβαλλε. Ένας «πολιτικοποιημένος ερωτισμός» μόλις ξεπρόβαλλε. Ο Μίλο Μανάρα (Milo Manara, 12 Σεπτεμβρίου 1945, πραγμ. όνομ. Maurilio Manara) είναι Ιταλός δημιουργός κόμικς και ζωγράφος, παγκόσμια φημισμένος ιδιαίτερα για τον ερωτισμό των έργων του. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους σκιτσογράφους των κόμικς Ο Μίλο Μανάρα σπούδασε αρχιτεκτονική και ζωγραφική. Άρχισε να δουλεύει πάνω στα ερωτικά κόμικς το 1969. Γρήγορα ξεχώρισε για το ρεαλιστικό του σχέδιο και για τις αισθησιακές γυναίκες των ιστοριών του. Στα περισσότερα έργα του κάνει ο ίδιος και το σενάριο και το σχέδιο, έχει συνεργαστεί όμως και με άλλους συγγραφείς όπως ο Ούγκο Πρατ. Είναι ένας από τους πιο γνωστούς και αγαπητούς εικονογράφους και κομίστες όλου του κόσμου. Ξεχωριστή θέση μεταξύ των πολυάριθμων και πολύτιμων συνεργασιών του κατέχει ο Φεντερίκο Φελίνι με τον οποίο συνυπογράφει το Ταξίδι στην Τουλούμ και Το ταξίδι του Τζ. Μαστόρνα επονομαζόμενου Φερνέτ, εκτός από τον σχεδιασμό της αφίσας για τη Συνέντευξη και τη Φωνή του φεγγαριού, αλλά και ο Ούγκο Πρατ, με τον οποίο τον έδενε βαθιά φιλία. Στους πιο αξιοσημείωτους χαρακτήρες που δημιούργησε, συγκαταλέγεται ο Τζουζέπε Μπέργκμαν, το φαντασιακό alter ego τού Μανάρα, και η Μέλι, ιδεατή απεικόνιση του ερωτισμού και της ελευθερίας. «Αν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο μού έλεγε «θα σου προσφέρω όλα τα αγαθά μου με αντάλλαγμα τη δυνατότητά σου να σχεδιάζεις», θα του απαντούσα αρνητικά. Θα του έλεγα: «Κράτα εσύ τα πλούτη σου, γιατί η ζωή μου είναι το σχέδιο. Δίχως αυτό δεν έχω ζωή». Με αυτή τη φράση ο ξακουστός Ιταλός κομίστας Μίλο Μανάρα παρουσιάζει το βιβλίο του «Αυτοπροσωπογραφία», το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2022 από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Ο Μίλο Μανάρα γεννήθηκε στη Λέσεν, κοντά στο Μπολτσάνο, στις 12 Σεπτεμβρίου του 1945. Και οι δύο γονείς του είναι εργάτες, οπότε ο Μίλο και τα αδέλφια του αρχίζουν να κάνουν μικρές δουλειές από τα εφηβικά τους χρόνια για να είναι αυτάρκεις (όταν ο Μίλο ήταν 12 ετών έφτιαχνε διακοσμητικά πανό κατά παραγγελία). Ακολουθώντας τις φυσικές του κλίσεις, αποφοιτά από μια ιδιωτική σχολή τέχνης. milo-manara_composite.jpg Μετακομίζει στη Βερόνα, όπου αρχίζει να εργάζεται ως βοηθός του διάσημου Ισπανού γλύπτη Miguel Ortiz Berrocal και ταυτόχρονα κάνει αίτηση για τη Σχολή Αρχιτεκτονικής στη Βενετία. Το κίνημα του 1968 στην Ιταλία φέρνει τον Μανάρα και άλλους καλλιτέχνες, όπως ο ζωγράφος Εμίλιο Βεντόνα, να αμφισβητήσουν έντονα τη Μπιενάλε της Βενετίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Μανάρα προβληματίζεται για τον κοινωνικό ρόλο της παραστατικής τέχνης- με τον ερχομό της Pop Art το 1963 η καλλιτεχνική του ιδέα αλλάζει ξαφνικά, μετατοπίζεται προς «αποϋλοποιημένες» κατευθύνσεις. Μεταξύ της δεκαετίας του ’60 και της δεκαετίας του ’70 τα πρωτοποριακά καλλιτεχνικά κινήματα (Body Art, Minimal Art, Arte Povera, Conceptual Art, Kinetic Art, Land Art και Happenings) υπονομεύουν τις βασικές δομές της παραστατικής τέχνης. Ο Μίλο Μανάρα, όπως και οι συνάδελφοί του καλλιτέχνες, δεν αδιαφορεί για τις αλλαγές που αφορούν τον κόσμο του, αλλά τις εκμεταλλεύεται για να ανοίξει το μυαλό του σε νέους προβληματισμούς. Μια μέρα, χάρη στη Γαλλίδα σύζυγο του Berrocal, η οποία φέρνει από το Παρίσι τα τελευταία «bandes dessinées» που κυκλοφόρησαν, όπως η Barbarella του Forest ή τις περιπέτειες της Jodelle και της Pravda του Guy Peellaert, ο Μανάρα ανακαλύπτει τα κόμικς, που ποτέ δεν τον ενδιέφεραν κατά την παιδική και εφηβική του ηλικία, εν μέρει λόγω των απαγορεύσεων της μητέρας του. Αυτό που τον γοητεύει είναι η σειρά παραγωγής του μέσου, που μοιάζει περισσότερο με τη λογοτεχνία παρά με τη μοναδικότητα ενός πίνακα ζωγραφικής, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις προσιτές τιμές των κόμικς που επιτρέπουν σε περισσότερους ανθρώπους να τα αγοράζουν. Ο Μανάρα βλέπει τα κόμικς ως μια ευκαιρία να οικοδομήσει τον δικό του ρόλο στην κοινωνία, χάρη στη φύση των εκδόσεων αυτών, που είναι πιο τίμια και πιο κοντά στην οικονομική πραγματικότητα που τον περιβάλλει απ’ ό,τι στις τέχνες- έτσι αποφασίζει να πειραματιστεί με αυτή τη νέα γλώσσα απομακρυνόμενος από τη ζωγραφική για να αγκαλιάσει την ποπ κουλτούρα, πιο κοντά στους ανθρώπους. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο των εκδόσεων κόμικς, συναντά τον Mάριο Γκομπόλι, ήδη ενεργό στον καλλιτεχνικό χώρο με τον Αλφρέντο Καστέλι, ο οποίος τον συστήνει στον εκδότη Φούριο Βιάνο, ο οποίος θα λανσάρει τον Μανάρα ως συγγραφέα ερωτικών-αστυνομικών ιστοριών. Μετακομίζει στη Βερόνα, όπου αρχίζει να εργάζεται ως βοηθός του διάσημου Ισπανού γλύπτη Miguel Ortiz Berrocal και ταυτόχρονα κάνει αίτηση για τη Σχολή Αρχιτεκτονικής στη Βενετία. Το κίνημα του 1968 στην Ιταλία φέρνει τον Μανάρα και άλλους καλλιτέχνες, όπως ο ζωγράφος Εμίλιο Βεντόνα, να αμφισβητήσουν έντονα τη Μπιενάλε της Βενετίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Μανάρα προβληματίζεται για τον κοινωνικό ρόλο της παραστατικής τέχνης- με τον ερχομό της Pop Art το 1963 η καλλιτεχνική του ιδέα αλλάζει ξαφνικά, μετατοπίζεται προς «αποϋλοποιημένες» κατευθύνσεις. Μεταξύ της δεκαετίας του ’60 και της δεκαετίας του ’70 τα πρωτοποριακά καλλιτεχνικά κινήματα (Body Art, Minimal Art, Arte Povera, Conceptual Art, Kinetic Art, Land Art και Happenings) υπονομεύουν τις βασικές δομές της παραστατικής τέχνης. Ο Μίλο Μανάρα, όπως και οι συνάδελφοί του καλλιτέχνες, δεν αδιαφορεί για τις αλλαγές που αφορούν τον κόσμο του, αλλά τις εκμεταλλεύεται για να ανοίξει το μυαλό του σε νέους προβληματισμούς. Μια μέρα, χάρη στη Γαλλίδα σύζυγο του Berrocal, η οποία φέρνει από το Παρίσι τα τελευταία «bandes dessinées» που κυκλοφόρησαν, όπως η Barbarella του Forest ή τις περιπέτειες της Jodelle και της Pravda του Guy Peellaert, ο Μανάρα ανακαλύπτει τα κόμικς, που ποτέ δεν τον ενδιέφεραν κατά την παιδική και εφηβική του ηλικία, εν μέρει λόγω των απαγορεύσεων της μητέρας του. Αυτό που τον γοητεύει είναι η σειρά παραγωγής του μέσου, που μοιάζει περισσότερο με τη λογοτεχνία παρά με τη μοναδικότητα ενός πίνακα ζωγραφικής, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις προσιτές τιμές των κόμικς που επιτρέπουν σε περισσότερους ανθρώπους να τα αγοράζουν. Ο Μανάρα βλέπει τα κόμικς ως μια ευκαιρία να οικοδομήσει τον δικό του ρόλο στην κοινωνία, χάρη στη φύση των εκδόσεων αυτών, που είναι πιο τίμια και πιο κοντά στην οικονομική πραγματικότητα που τον περιβάλλει απ’ ό,τι στις τέχνες- έτσι αποφασίζει να πειραματιστεί με αυτή τη νέα γλώσσα απομακρυνόμενος από τη ζωγραφική για να αγκαλιάσει την ποπ κουλτούρα, πιο κοντά στους ανθρώπους. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 κάνει τα πρώτα του βήματα στον χώρο των εκδόσεων κόμικς, συναντά τον Mάριο Γκομπόλι, ήδη ενεργό στον καλλιτεχνικό χώρο με τον Αλφρέντο Καστέλι, ο οποίος τον συστήνει στον εκδότη Φούριο Βιάνο, ο οποίος θα λανσάρει τον Μανάρα ως συγγραφέα ερωτικών-αστυνομικών ιστοριών. Αργότερα θα σχεδιάσει την Jolanda de Almaviva, μια διάσημη, σέξι σειρά. Η πειρατική σειρά της Jolanda βρίσκεται στα περίπτερα από το 1970 έως το 1974, ο Manara θα κάνει το ντεμπούτο του στο τεύχος 14 που θα κυκλοφορήσει τον Μάιο του 1971. Εν τω μεταξύ, ο Mανάρα εγκαταλείπει το κολέγιο- και χάρη στη βοήθεια του Καστέλι, ξεκινά τη συνεργασία του με το il Corriere dei Ragazzi, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό της εφημερίδας Corriere della Sera, όπου σχεδιάζει κόμικς που αφορούν ιστορικά πρόσωπα που διώκονται ποινικά. Τα ίδια χρόνια παραδίδει το Un fascio di bombe, μια ιστορία βασισμένη στη στρατηγική της έντασης στην Ιταλία που περιλαμβάνει μια σειρά από μυστικές επιθέσεις στον πληθυσμό. Αμέσως μετά, ο Μανάρα με τον Σιλβέριο Πισού, συνιδρυτή του σατιρικού περιοδικού Telerompo, εγκαινιάζει δύο σημαντικά έργα για την καριέρα του: Τον πίθηκο και τον Αλέσιο, που σηματοδοτούν το ντεμπούτο του ως συγγραφέας κόμικς. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Μανάρα άρχισε να δημοσιεύει δουλειές σε διάφορα γαλλοβελγικά περιοδικά κόμικς δημιουργώντας τις πρώτες ιστορίες με πρωταγωνιστές τον HP και τον Giuseppe Bergman, οι οποίες εξελίχθηκαν σε ένα μεγάλο έργο. Ο χαρακτήρας «HP» βασίζεται στον φίλο του Μανάρα, τον Ιταλό δημιουργό κόμικς Ούγκο Πρατ, και συνεργάτη σε μερικά από τα πιο αναγνωρισμένα έργα του, αρχικά το Indian Summer του 1983 και αργότερα το El Gaucho του 1991. Ο Μανάρα ολοκλήρωσε επίσης δύο ιστορίες συνεργαζόμενος με έναν άλλο ήρωά του, τον σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι. Από μόνος του ο Μανάρα έχει ξεχωρίσει για τις ικανότητές του ως συγγραφέας, όπως με το γουέστερν The Paper Man του 1982. Η φήμη του Μανάρα για την παραγωγή κόμικς που περιστρέφονται γύρω από κομψές, όμορφες γυναίκες που μπλέκονται σε απίθανα και φανταστικά ερωτικά σενάρια εδραιώθηκε με έργα όπως το Il Gioco (1983, επίσης γνωστό ως Click ή Le Déclic). Τα επόμενα χρόνια συνέχισε προς αυτή την κατεύθυνση για να εξερευνήσει θέματα ερωτικών κόμικς με καλλιτεχνική και αφηγηματική έκφραση με τρόπο που θεωρείται μοναδικός, ορίζοντας ένα είδος τόσο στα κόμικ όσο και στη γυναικεία φιγούρα. Στην Ελλάδα είναι αρκετά δημοφιλής και πολλά έργα του έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά από εταιρίες όπως η Βαβέλ, οι Εκδόσεις Λιβάνη, αλλά και το περιοδικό 9 της Ελευθεροτυπίας. Ενδεικτικά άλμπουμ: Η σειρά Το κουμπί της Το άρωμα του αόρατου Μοιραίο ραντεβού Γκιουλιβεριάνα Candid Camera Ινδιάνικο καλοκαίρι Όνειρο, ίσως Και η πηγή