nikolas12

Τόμος 92: Iron Fist - Αναζητώντας την Κολιν Γουίνγκ Πάντα μου αρέσει όταν η Hachette εκδίδει γνωστές ιστορίες από δευτερεύοντες ήρωες (γι' αυτό και είπα σε άλλο θρεντ ότι θα ήθελα να δω τους τόμους των Iceman και Karnak), οπότε αυτή την ιστορία του Iron Fist την τίμησα με την πρώτη ευκαιρία. Ο Iron Fist σώζει την καλύτερη του φίλη και έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του Αυτό που φροντίζει η Hachette να μας δείξει νωρίς νωρίς είναι ότι ο Iron Fist μετά και την εκπαίδευση του, είναι πολύ κοντά με την Κολιν και τον πατέρα της και έχουν μια στενή σχέση. Έτσι όταν η τελευταία απάγεται και ο πατέρας της στρέφεται εναντίον του, ο χαρακτήρας μας βλέπουμε ότι παθαίνει πολλαπλά σοκ. Έτσι ο Danny θα έρθει σε σύγκρουση ακόμα και με τον Iron Man νομίζοντας ότι είναι υπεύθυνος για την απαγωγή της φίλης του και θα προσπαθήσει να ξετυλίξει το κουβάρι του μυστηρίου. Η αναζήτηση αυτή θα τον φέρει ακόμα και εκτός Αμερικής, συγκεκριμένα στο Λονδίνο και ως ένα βαθμό θα διακόψει και ως ένα βαθμό την ιστορία για την απαγωγή αφού εκεί ο Iron Fist θα έρθει σε κόντρα με τον Ράντιον για δύο τεύχη καθώς και τον Σιμιταρ και οι μάχες είναι πολύ εντυπωσιακές. Πάντα αρωγός σε κάθε προσπάθεια του είναι η Misty Knight που έχει ένα ενδιαφέρον subplot και συνέβαλε πολύ στην εξέλιξη της ιστορίας στο πλευρό του πρωταγωνιστή μας. Στο τέλος ο Danny φυσικά θα βρει την Κολιν, η οποία τον πολεμά έχοντας υποστεί πλύση εγκεφάλου αλλά ο Danny καταφέρνει να τις θυμίσει όσα ζήσανε και περάσανε από κοινού. Αυτή είναι και η δυσκολότερη δοκιμασία του Iron Fist απέναντι στον Καν, τον κακό που απήγαγε τη φίλη του και τις προτάσεις του. Να αποδεχθεί το παρελθόν του και την εκπαίδευση του, αλλά να κατανοήσει και το παρόν του, τη ζωή του και τους ανθρώπους που αγαπάει και έχει σε αυτήν. Και αυτό εν τέλει θα το επιτύχει με όμορφο τρόπο. Εμπνευσμένο και διαφορετικό σχέδιο από Byrne με έμφαση στη δράση Ο John Byrne είναι από τους κλασικούς και όμορφους σχεδιαστές και εδώ μας δείχνει μια διαφορετική πτυχή του αφού λόγω Iron Fist πρέπει να βγάλει μια άλλη πλευρά του, πιο martial arts, επικεντρωμένη στη δράση και το πως να φαίνεται accurate η απεικόνιση των πολεμικών τεχνών στο χαρτί. Εκτός του ότι το πετυχαίνει, ο σχεδιασμός των προσώπων και οι εκφράσεις είναι φανταστικές και για μένα μπαίνει στα undercover διαμαντάκια του ως δημιουργός. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Αν θέλετε να διαβάσετε ένα διαφορετικό Marvel κόμικ με προσέγγιση στις ασιατικές πολεμικές τέχνες και παραδόσεις, αλλά με πιο δυναμικούς και εξελιγμένους κακούς, το συγκεκριμένο δεν πιστεύω ότι θα σας απογοητεύσει. Χωρίς να είναι τρομερή, η ιστορία σε κερδίζει 100% και έχει μερικά όμορφα μηνύματα και βαθύτερα νοήματα εκτός της δράσης. Σίγουρα ανά σημεία γίνεται βαρετή, αλλά συνολικά το πρόσημο είναι θετικό. Καλό διάβασμα σε όλους

Με χτυπάει το OCD μου με το πόσα διαφορετικά φορμάτ έχουμε δει στο Λάργκο, αλλά ανυπομονώ να δω μια από τις καλύτερες σειρές που έχω διαβάσει σε σωστό, μεγάλο φορμάτ και να βλέπουμε συνεχώς καινούρια άλμπουμ με τις ιστορίες του ήρωα ολοκληρωμένες.

Πρόκειται για μεταφορά σε κόμικ της ταινίας του 1976 με πρωταγωνιστή τον David Bowie. Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που έρχεται στη Γη προς αναζήτηση νερού για να σώσει τον πλανήτη του.

Ωραίο είναι αυτό. Δείχνει πως θέλει και ο ίδιος να πάει πολύ καλά το project και έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του. Πιστεύω ότι και ο ίδιος θέλει να το πετύχει και έχει καλές ιδέες για να κάνει τον Superman να έρθει πιο κοντά στα κόμικ. Ελπίζω βέβαια κάποια στιγμή να δούμε επιτέλους Matthew Vaughn σε ταινία Superman!

Το πήρα από το φετινό παζάρι βιβλίου με σκοπό να εισαχθώ σιγά σιγά (και) στα ερωτικά κόμικς με τα οποία δεν έχω επαφή (έχει υποσχεθεί ο @ Valtasar βέβαια να το αλλάξει αυτό). Παρά το θάψιμο που τρώει από τις κριτικές πιο πάνω, ίσως το γούστο μου, ίσως και η απειρία μου με οδήγησαν στο να μου αρέσει αρκετά αυτό το άλμπουμ. Όντως σεναριακά ξεκινάει μπερδεμένα, αλλά εξελίσσεται όμορφα και με άκρως ερωτικό τρόπο. Το σχέδιο είναι αρκετά καλό και πετυχαίνει το στόχο του στο να δείξει το σεξ ή γενικότερα τη σεξουαλικότητα ως βασικό μέρος της ιστορίας. Όσον αφορά το τέλος και εγώ μπερδεύτηκα κάπως, αλλά η δική μου γνώμη είναι πως Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ξεκάθαρο. Σε γενικές γραμμές όμως μου άρεσε αυτό το διάβασμα και επειδή κυκλοφορεί σε προσφορούλα, δε θα έλεγα όχι για κάποιον που θέλει μια πρώτη επαφή με αυτό το είδος κόμικ.

Διάβασα τον πρώτο τόμο. Μου αρέσει το concept που αναπτύσει ο Mignola, ο οποίος επιλέγει νέους συνεργάτες και βγάζει ιστορίες γύρω από χαρακτήρες του Γ.Π.Ε.Α. εκτός Hellboy φυσικά. Ο τόμος έχει μια μεγάλη ιστορία σχετικά με την Κούφια Γη που δε με ενθουσίασε και μερικές μικρότερου μεγέθους που ήταν πάρα πολύ καλές και ενδιαφέρουσες με πολύ ωραίο μυστήριο να εκτυλίσσεται στις σελίδες τους. Το σχέδιο είναι όμορφο και έγχρωμο και παρά την έλλειψη του πιο γνωστού σταρ του συγκεκριμένου σύμπαντος ιστοριών, ο Mignola και οι άλλοι συντελεστές κάνουν πολύ καλή δουλειά βγάζοντας προσωπικότητα σε κάθε χαρακτήρα που χειρίζονται. Λέω να αγοράσω και το δεύτερο κάποια στιγμή να δω και τις άλλες ιστορίες.

Μου πήρε καιρό να κάτσω να δω την ψηφοφορία και να διαλέξω, οπότε διάλεξα πάρα πολλά τεύχη (τα θέλω όλα που λένε) που θα ήθελα οπωσδήποτε να βγουν. Αν σας εκπλήξουν κάποιες απουσίες, μπορεί να μην τα πρόσεξα, να μην τα έψαξα ή να τα είχα ήδη διαβάσει. Πάμε! -Marvel What If?: Μου αρέσουν οι ιστορίες αυτού του είδους -The Avengers: Kree-Skrull War: Δε γίνεται να λείπει, θεωρείται καλή ιστορία -Warlock: Θα ήθελα να τη δω κάποια στιγμή αυτήν την ιστορία και γενικά περισσότερο Warlock στα ελληνικά. -Old Man Logan: Berserker, Old Man Logan: The Last Ronin: Αγαπώ Lemire, Sorrentino και αυτό το run είναι καιρό στη λίστα. -Avengers: The Kang Dynasty: Λίγος Kang κάνει καλό ειδικά τώρα με το MCU. -Old Man Hawkeye: An Eye For An Eye και Old Man Hawkeye: The Whole World Blind: Πεθαίνω για Old Man Logan, δε βρίσκω λόγο να μη διαβάσω και τον Hawkeye που είναι φοβερός χαρακτήρας! -Maximum Carnage: Δε γίνεται να μην τη δούμε αυτήν την ιστορία στα ελληνικά, απλά αρνούμαι. -Black Panther: A Nation Under Our Feet: Θεωρείται δυνατή επανεκκίνηση του χαρακτήρα και θα ήθελα να τη δω στη χώρα μας. -Fantastic Four: Fourever: Όπου Dan Slott, count me in, τον λατρεύω. -Karnak: The Flaw in all Things: Δεν ξέρω γιατί, αλλά θέλω περισσότερες καλές ιστορίες από χαρακτήρες δεύτερου ή και τρίτου επιπέδου. Μου αρέσει η ποικιλία. -Iceman: Thawing Out: Ακριβώς για τον ίδιο λόγο. -Marvel Masters: Chris Claremont: Δύσκολα τα Marvel Masters, αλλά έχω γκώσει σε όλες τις συλλογές με Stan Lee, Kirby και Miller. Λίγος Claremont παραπάνω δε θα μου έκανε κακό. -Marvel Masters: Jim Lee: Αγαπώ Jim Lee και θέλω να δω τα πρώιμα στάδια του ως καλλιτέχνη. -Moon Knight: Lunatic: Moon Knight θεωρώ ότι πρέπει να δούμε οπωσδήποτε και αυτή θεωρείται δυνατή ιστορία. -Peter Parker: The Spectacular Spider-Man: Amazing Fantasy: Εγώ και ο Spider-Man είμαστε ντουέτο αγαπημένο. Θα ήθελα να δω πιο πολλές ιστορίες από τον Spectacular τίτλο. -Peter Parker: The Spectacular Spider-Man: Into The Twilight: Τα ίδια ακριβώς. -Punisher: On The Road: Για Punisher με Dillon θα έδινα όλα μου τα λεφτά και ας ήταν η ιστορία του βαψίματος ενός τοίχου. -Silver Surfer: A Power Greater Than Cosmic: Slott με Silver Surfer; Που υπογράφω; -Ultimate Comics Spider-Man: Who is Miles Morales?: Τεράστιο ναι για αυτήν την ιστορία. -Venom: Lethal Protector: Η μόνη που έχω διαβάσει στα αγγλικά και είναι τόσο ιστοριάρα που την ήθελα ξανά στα ελληνικά. -X-Men Red: The Hate Machine και X-Men Red: Waging Peace: Έχω καλά λόγια για X-Men: Red, θέλω να το πιάσω γενικά κάποια στιγμή. -Punisher: Circle of Blood: Πρώιμος Punisher; Εννοείται θέλω να τον διαβάσω.

Δεν είμαι πολύ έτοιμος να αποχωριστώ αυτήν την παρέα. Από παντελώς άγνωστοι σε αγαπημένους ήρωες και φοβερούς χαρακτήρες μέσα από τις εμφανίσεις τους στο MCU. Το κύκνειο άσμα του James Gunn για τη Marvel είναι εδώ και φαίνεται πιο σοβαρό και καταθλιπτικό από τις άλλες φορές. Μου αρέσει πολύ αυτό.

Τόμος 69: X-Men - Όταν οι Τιτάνες Συγκρούονται Επιστροφή μετά από καιρό σε νέο τόμο Κλασικών Υπερηρώων, το μικρό διάλειμμα της σειράς με τις κυκλοφορίες κάθε δύο εβδομάδες με έπιασε και μένα σε φάση ελάττωσης του διαβάσματος, άρα μου ήρθε κουτί, αλλά είπα να ξαναπιάσω τόμο και τελικά προτίμησα το X-Men για να φύγει νωρίτερα μιας και η σειρά δε με ενθουσιάζει. Νέες στολές, εξέλιξη, αλλά γενικά λίγα πράγματα Αν κάτι μπορώ να αναγνωρίσω στους X-Men με Roy Thomas είναι η προσπάθεια του του τελευταίου για συνεχή ανανέωση και φρεσκάρισμα της σειράς. Έτσι μετά την ολοκλήρωση της μέτριας διλογίας με τον Ελ Τίγκρε που πραγματικά δε μου είπε τίποτα, ο Thomas φέρνει αυτή τη φορά τον Μιμητή και τον κάνει κύριο μέρος των επόμενων τευχών, χτίζοντας μια ωραία σχέση με τους άλλους μεταλλαγμένους με τους οποίους συνεκπαιδεύεται. Έτσι θα τον δούμε τόσο να τους επιτίθεται επηρεασμένος από τον Πάπετ Μάστερ αλλά και να τους υπερασπίζεται μαχόμενος τον Σούπερ Ανταπτόιντ. Επιπλέον παρέχει και νέες στολές στην ομάδα. Επίσης στο τρίτο τεύχος έχουμε μια πρώτη επαφή με τον Banshee ο οποίος πριν μπει στους X-Men, ήταν ένας κακός που τους αντιμετώπισε και όπως βλέπουμε τους δυσκόλεψε αρκετά. Κλείνουμε τον Warlock (καμία σχέση με Adam Warlock) όπου συνδυάζεται η νοητική μάχη μεταξύ του ιδίου και του Xavier και η σωματική με τους X-Men. Γενικά το σχέδιο είναι πάρα πολύ καλό, το σενάριο πολύ πυκνογραμμένο και γενικά οι ιστορίες ήταν ανά σημεία αρκετά διασκεδαστικές, αλλά χωρίς να μου λένε πολλά ή να με κερδίζουν ιδιαίτερα. Τελικός απολογισμός και πως τα πάει η σειρά Νομίζω αυτός ο τόμος μου άρεσε ένα κλικ παραπάνω από τους προηγούμενους, αλλά και πάλι δε μπορώ να πω ότι είμαι υπερβολικά ενθουσιασμένος με την πορεία των X-Men ως τώρα. Ανυπομονούσα να μπουν στη συλλογή και να δω περισσότερα, αλλά πέραν των στολών και του σχεδίου, οι ιστορίες δεν είναι για μένα και από ομάδες προτιμώ τους Fantastic Four και τους Avengers. Θεωρώ πως όσο προχωράει, ίσως υπάρξουν ψήγματα βελτίωσης, αλλά μάλλον η ανάσταση των X-Men ήρθε με τον τόμο με τις πρώτες ιστορίες της επανεκκίνησης τους που είχαμε δει στη Hachette. Καλό διάβασμα σε όλους

Ελληνες εκδότες και ταλαντούχοι δημιουργοί μιλούν στην «Κ» για το πώς οι εικονογραφημένες σελίδες συνυπάρχουν με τα κλασικά έργα Από υποκουλτούρα έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη τάση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τα γκράφικ νόβελ, τα «νέα» κόμικς, δεν περιορίζονται μόνο σε ιστορίες του φανταστικού, αλλά επεκτείνονται στα πεδία της λογοτεχνίας, της Ιστορίας, όπως το «1800» (φωτ.), και της εκπαίδευσης. Ηταν υποκουλτούρα, αλλά πλέον διανύει μια εντυπωσιακή πορεία στον συρμό. Προσφέρει δεύτερη νιότη σε παλιές ιστορίες και τις αφηγείται καθηλωτικά με σκίτσα. Το γκράφικ νόβελ ήρθε για να μείνει; O Λευτέρης Σταυριανός, εκδότης της Jemma Press, είναι από αυτούς που δεν ξεχνούν τις περιθωριακές καταβολές του νέου μέσου. «Στην ουσία, πρόκειται γι’ αυτό που πάντα ονομάζαμε κόμικς», μας λέει. Το ίδιο υποστηρίζει και ο Θανάσης Καραμπάλιος, εικονογράφος και δημιουργός της σειράς «1800», που έχει εκδώσει με επιτυχία η Jemma και βασίζεται σε ιστορίες αρματολών και πειρατών κατά την περίοδο της προεπαναστατικής Ελλάδας. «Οτιδήποτε έχει να κάνει με Ιστορία και ελληνικά θέματα είναι δημοφιλές στο κοινό – και στην περίπτωση του “1800” έχει πραγματοποιηθεί, μάλιστα, και βαθιά ιστορική έρευνα», τονίζει ο εκδότης, ενώ συμπληρώνει ότι και η πρόσφατη «Μοναξιά της αβύσσου» των Δημήτρη Βανέλλη και Νίκου Κούρτη, με θέμα τον μύθο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της Γοργόνας, έχει πάει επίσης εξαιρετικά καλά. Στο είδος της λαογραφίας, έρχονται στον νου μας μια σειρά άλλοι τίτλοι που άφησαν το στίγμα τους στον χώρο όπως ο «Ερωτόκριτος» (εκδ. Ικαρος, 2016), σχεδιασμένος από την επιδέξια πένα του Γιώργου Γούση. Μιλώντας με τον εκδότη του Ικαρου, Νίκο Αργύρη, μας υπενθυμίζεται πως «τα πρώτα γκράφικ νόβελ εμφανίστηκαν στην ελληνική αγορά περί το 2006, με μεταφράσεις επιτυχημένων ξένων έργων όπως το “Persepolis” της Marjane Satrapi ή το “Maus” του Art Spiegelman». Το 2008 ήρθε από τον Ικαρο και το παγκόσμιο εκδοτικό γεγονός του «Logicomix». Το εμβληματικό έργο του Απόστολου Δοξιάδη έκανε μια βαθιά τομή, δείχνοντας πώς το μέσο λειτουργεί εξαιρετικά και ως εκπαιδευτικό εργαλείο. Αυτό το επιτυχημένο πάντρεμα κόμικς και γνώσης συνεχίστηκε και στην περίπτωση του «Αριστοτέλη» (2002), επίσης του Ικαρου, σχεδιασμένο και αυτό εκπληκτικά (όπως και το «Logicomix») από τον Αλέκο Παπαδάτο. Το γκράφικ νόβελ λειτουργεί εξαιρετικά και ως εισαγωγή στον κόσμο της λογοτεχνίας. Οι εκδόσεις Μίνωας εξέδωσαν πρόσφατα τον «Μεγάλο Γκάτσμπυ» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ ενώ ο Πατάκης τον κλασικό «Θησαυρό της Βαγίας» της Ζωρζ Σαρή. «Είναι το καλύτερο δώρο των νέων δημιουργών προς τους παλιούς», σημειώνει ο Γιώργος Πάτμιος, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Πατάκη, ενώ ο Θοδωρής Τσώλης, εκ μέρους του Μεταίχμιου, μας ενημερώνει πως η επανέκδοση σε γκράφικ νόβελ των κλασικών έργων της Αλκης Ζέη είχε θερμή υποδοχή από το κοινό, χωρίς ταυτόχρονα να υπονομευθεί η ζήτηση για τα πρωτότυπα βιβλία. «Αυτά τα εμβληματικά έργα της παιδικής λογοτεχνίας αφορούν εξίσου το κοινό που γνωρίζει τα πρωτότυπα και αναζητά την πολυτελή έκδοση των γκράφικ νόβελ και τους νεότερους, που τα πρωτογνωρίζουν με αυτόν τον τρόπο». Συμπληρώνει, μάλιστα, ότι το Μεταίχμιο σκοπεύει να εκδίδει δύο ή τρεις τίτλους γκράφικ νόβελ ετησίως. Χωρίς περιορισμούς «Είναι το καλύτερο δώρο των νέων δημιουργών προς τους παλιούς», σημειώνει ο Γιώργος Πάτμιος για τη σχέση του κόμικς με την κλασική λογοτεχνία. Επιπλέον, είναι ένα μέσο πολύ ευέλικτο. Ο Soloup (Αντώνης Νικολόπουλος), ένας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του χώρου, σημειώνει πως η φόρμα του γκράφικ νόβελ «δεν έχει περιορισμούς ως προς το κοινό και το περιεχόμενό της» και τονίζει ότι «η μεταφορά κλασικών έργων της λογοτεχνίας ή του αρχαίου δράματος ή τίτλοι με ιστορικά θέματα αποτελούν αφορμή για τους νέους να έρθουν σε επαφή με αφηγήσεις και ιδέες που αλλιώς θα ήταν δύσκολο να γνωρίσουν, ειδικά στη σημερινή εποχή της ταχύτητας και της διαδικτυακής επικοινωνίας. Επιπλέον, είναι μια φόρμα που μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε σε ιδανικό μέσο για να επικοινωνήσουν οι γονείς με τα παιδιά τους». Μιλώντας με τον Φιλήμονα Πατσάκη, υπεύθυνο εκδοτικού σχεδιασμού της Διόπτρας, μαθαίνουμε για τον φιλόδοξο στόχο τους να μεταφέρουν το έργο του Νίκου Καζαντζάκη σε μια σειρά κόμικς. «Ο κόσμος του Καζαντζάκη δεν αγαπά τις σταθερές, γι’ αυτό και επανεφευρίσκεται διαρκώς», λέει εμφατικά. «Θα ξεκινήσουμε με το “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά” από τον Soloup και τον “Καπετάν Μιχάλη” από τον Pan-Pan με τη βοήθεια του Γιώργου Γούση. Αμφότερα, θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2023», μας ενημερώνει. Νοσταλγία και διασκευές Συγγενικούς συλλογισμούς κάνει και ο Θοδωρής Πρασίδης, συγγραφέας-σεναριογράφος που κάνει καριέρα και στο εξωτερικό: «Μια συζήτηση που έχει προκύψει είναι κατά πόσον η ζήτηση των ελληνικών γκράφικ νόβελ καθορίζεται από τη νοσταλγία για τα μεγάλα έργα, μιας και μεγάλο μέρος της παραγωγής είναι διασκευές γνωστών λογοτεχνικών βιβλίων. Αυτό από τη μία μπορεί να δείχνει μια εμμονή στο “ένδοξο παρελθόν” (που ούτως ή άλλως την έχουμε οι Ελληνες), από την άλλη, είναι ενδιαφέρουσα η συμπλοκή των νέων δημιουργών με αυτά τα κείμενα και η μετάφρασή τους στην οπτική γλώσσα των κόμικς». Ανήκοντας ο ίδιος σε αυτήν τη νέα «στρατιά» Ελλήνων δημιουργών του χώρου που εντυπωσιάζει με τα ταλέντα της, υπογραμμίζει πως «η αύξηση της εγχώριας παραγωγής των γκράφικ νόβελ δεν θα συνέβαινε χωρίς την παρουσία μιας δυναμικής ομάδας καλλιτεχνών που ασχολούνται με τη φόρμα με άρτια αφηγηματικά και εικαστικά αποτελέσματα». Συζητώντας με τον Λεωκράτη Ανεμοδούρα, εκδότη του ιστορικού οίκου «Μικρός Ηρως», ακούμε έναν ακόμη νέο άνθρωπο που συνεισφέρει στην άνθηση του χώρου. Μας μιλάει για τη νεοσυσταθείσα «Ακαδημία Ελληνικών Κόμικς», ένα φορέα που «προσπαθεί να βοηθήσει τον χώρο να αποκτήσει εξωστρέφεια». Στον κατάλογο των πρόσφατων εκδόσεών του βλέπουμε ένα ακόμη έργο του σκιτσογράφου Θανάση Καραμπάλιου, σε σενάριο Γιώργου Βλάχου. Πρόκειται για μια διασκευή του κλασικού έργου του Ιουλίου Βερν «Το Αιγαίο στις φλόγες», που διαδραματίζεται την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης. Ο Βερν μέσα από τα πενάκια του Καραμπάλιου, ο Καζαντζάκης μέσα από τα μελάνια του Soloup και του Pan Pan, ο «Θησαυρός της Βαγίας» μέσα στα καρέ του Kanellos Cob: o θαυμαστός νέος κόσμος του ελληνικού γκράφικ νόβελ είναι εδώ. Η συνέχεια έπεται συναρπαστική, όπως συναρπαστικός ήταν πάντα και ο ο κόσμος των κόμικς. Ενας κόσμος που, όπως φαίνεται, έχει περισσή γοητεία για να παραμείνει για πάντα στη σκιά.

Είχα κάπως χαθεί με τα Κουραφέλκυθρα στη μετά Luben εποχή και διάβαζα πιο αποσπασματικά οπότε αυτή η έκδοση ήταν αρκετά καλή ευκαιρία για συνολικό catch up. Η αλήθεια είναι ότι κάπου τα Κουραφέλκυθρα είχαν τα ups and downs τους, αλλά γενικότερα η προσπάθεια του Βαβαγιάννη ήταν να επεκτείνει τη σειρά και να μην την κάνει να τριγυρίζεται γύρω από χαρακτήρες, αλλά να στήνει αστεία πάνω σε καταστάσεις, ατάκες, λογοπαίγνια ή την καθημερινότητα. Αυτό το καταφέρνει κατά τη γνώμη μου με σοφό και πολύ αστείο τρόπο. Οι περισσότερες αναφορές σε σειρές ή ο εξελληνισμός τους (βλέπε Friends) με έκανε να χτυπηθώ από τα γέλια ας πούμε. Κάθε καρέ κρύβει κάτι ενδιαφέρον. Κάθε αστείο χτίζεται σοφά. Και μου αρέσει που τα Κουραφέλκυθρα τιμούν τα classics τους, αλλά ταυτόχρονα γίνεται ένα strip καταστάσεων. Επίσης μου αρέσουν οι πολιτικές και κοινωνικές μπηχτές του Βαβαγιάννη ανεξαρτήτως αν αργότερα μπορούσε να το κάνει με άλλες σειρές με σκίτσα που ξεκίνησε σε ειδησεογραφικό σάιτ. Είναι ωραίο που αυτή του την ανάγκη την ενσωμάτωσε σε αυτό το δημιούργημα. Μόνο αρνητικό είναι το σκίτσο και όχι δε θα αναφερθώ στην τεχνοτροπία του Βαβαγιάννη που είναι γνωστή, αλλά σε σχέση με πιο πρόσφατα Κουραφέλκυθρα που έχω διαβάσει, η επιμέλεια και το σκίτσο σε αυτά μου φάνηκε λίγο πιο πρόχειρη από αυτό που είχαμε συνηθίσει. Είναι όμως μικρολεπτομέρεια γιατί τα Κουραφέλκυθρα παραμένουν σταθερά ένα εξαιρετικά αστείο και ευχάριστο ανάγνωσμα!

Το είχα πάρει πέρυσι την άνοιξη και είπα να το πιάσω σήμερα. Πραγματικά το βρήκα υπέροχο από πολλές απόψεις. Είναι μια πολύ βαθιά μελέτη στην ιστορία του σινεμά, η οποία σπάει σε πολλά επιμέρους στοιχεία και αναλύει το κάθε ένα από αυτά. Το οπτικό κομμάτι, οι τοποθεσίες, τα μηνύματα, ο ήχος, η γλώσσα, τα θέματα που καταπιάνονται σε κάθε ταινία, ο Ross δεν τα αναλύει, αλλά μας τα δείχνει και με παραδείγματα. Δεν ασχολείται σε καμία περίπτωση με γνωστές ταινίες ή κουλτουριάρικες. Ο Ross μιλάει πραγματικά για όλα τα είδη και όλες τις χρονολογίες. Από άγνωστες ταινίες του 1915 μέχρι καλοκαιρινά blockbusters. Από κουλτουρέ μέχρι εμπορικές και από κοινωνικές μέχρι περιπέτειες και horror. Μιλάμε για μια εξαιρετική και κυρίως συνολική προσέγγιση όσον αφορά το τι είναι σινεμά και πως κάθε στοιχείο του επηρέασε το κοινό και το θεατή σε κάθε πιθανή χρονική διάρκεια από την αρχή της ύπαρξης του! Για μένα δεν νοείται να είσαι σινεφίλ και να μην το έχεις δει, ίσα ίσα σημείωσα κάμποσα διαμαντάκια για να τα έχω υπ' όψιν μου μελλοντικά. Τώρα όσον αφορά το σχέδιο είναι αρκετά όμορφο και πιστό, αλλά όσο προχωρούσε είδα σε αρκετά σημεία ερασιτεχνισμό. Μου θύμισε φίλους μου που ασχολούνται με το σχέδιο σαν χόμπι και ουσιαστικά αναπαριστούν φωτογραφίες προσώπων. Έτσι και ο Ross φαίνεται σαν πολλές φορές απλώς να χρησιμοποιεί κοινό template στα πρόσωπα και τις εκφράσεις και να αλλάζει μικρές λεπτομέρειες. Σίγουρα όμως το αποτέλεσμα είναι θετικό και αυτή είναι μια δική μου ιδιαίτερη παρατήρηση. Γενικά το Filmish έχει αρκετή πρωτοτυπία στις σελίδες του, ειδικά από μικρά στοιχεία όπως η μεταμόρφωση του αφηγητή σε κάποιον χαρακτήρα από τις ταινίες που μας περιγράφει ή διηγείται στο εκάστοτε σημείο και κυρίως δεν αφήνει οποιοδήποτε στοιχείο του σινεμά ασχολίαστο ή χωρίς να δώσει πολλά παραδείγματα ταινιών που έχουν να κάνουν με αυτό. Δεν έχω να πω περισσότερα, αν σας αρέσουν οι καλές ταινίες, το θεωρώ must.

Χμ το έχασα τελείως αυτό και γενικά έχω κάπως μπερδευτεί με τις νέες ημερομηνίες λόγω και του γεμάτου προγράμματος που με έχει οδηγήσει να μπαίνω λιγότερο στο φόρουμ. My bad.

Σύνοψη από την εκδοτική: Ο γήινος Χαλ Τζόρνταν φέρνει τη δικαιοσύνη στα αστέρια! Ο διάσημος συγγραφέας Grant Morrison (Batman, All-Star Superman) επιστρέφει στην DC μαζί με τον τρομερό σχεδιαστή Liam Sharp (The Brave and the Bold, Wonder Woman) με το The Green Lantern, μια σύγχρονη sci-fi εκδοχή για τις περιπέτειες του Χαλ Τζόρνταν, πιστή στις ρίζες της, αλλά που όμοιά της δεν έχετε ξαναδεί ποτέ στα κόμικς! Όταν ο Γκριν Λάντερν Χαλ Τζόρνταν συναντά έναν εξωγήινο που κρύβεται σε κοινή θέα, ξεκινά μια αλληλουχία συμβάντων που ταρακουνά συθέμελα το Τάγμα των Γκριν Λάντερν. Υπάρχει μια διαγαλαξιακή συνομωσία σε εξέλιξη και ένας προδότης μέσα στο Τάγμα που κινεί τα νήματα… Τότε, η Γη εξαφανίζεται και δίνεται προς δημοπράτηση σε έναν αγοραστή, η διεκδίκηση του οποίου μάλλον είναι αδύνατο να αποτραπεί χωρίς ο Χαλ να παραβεί τον πιο ιερό κανόνα των Λάντερν. Με ζωηρές, νέες εκδοχές για τους Διαχειριστές, τους Ντάρκσταρς, τους Φύλακες του Σύμπαντος και πολλούς ακόμα εχθρούς και συμμάχους των Γκριν Λάντερν, μέσα από δεκαετίες των DC Comics, ο Morrison και ο Sharp υφαίνουν μια επική ιστορία που φτάνει από τη Γη μέχρι τα απώτερα όρια του διαστήματος, ξεκινώντας από το THE GREEN LANTERN: ΔΙΑΓΑΛΑΞΙΑΚΟΣ ΝΟΜΟΦΥΛΑΚΑΣ, στη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών #1-6 της νέας επιτυχημένης σειράς. Η ιστορία: Μας την είχε υποσχεθεί δύο χρόνια πριν η Οξύ αυτήν την ιστορία και τελικά ήρθε στα ελληνικά το πρώτο μέρος από το run των Grant Morrison και Liam Sharp στον Green Lantern. Δε χρειάζονται πολλά για τον Morrison, έναν από τους καλύτερους και πιο αναγνωρισμένους συγγραφείς όλων των εποχών, ο οποίο είχε ως στόχο να προσφέρει μια φρέσκια πνοή στον Green Lantern και μάλιστα πιάνοντας τον Hal Jordan, όχι κάποιον πιο άγνωστο Lantern που θα προσπαθούσε να μετατρέψει σε πρωταγωνιστή. Γρήγορα τον έχει φέρει ξανά πίσω στο σώμα και με αρκετά ταχύ ρυθμό τον εξελίσσει. Ναι μεν επιστροφή στη βάση, αλλά το κόμικ έχει αρκετά νέα στοιχεία στη μυθολογία των Lanterns, εισάγει τον Jordan σε ενδιαφέρουσες σχέσεις με άλλους Lanterns, φέρνει απειλές κοσμικού επιπέδου και τη Γη σε σημείο να μη μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της παρά μόνο αν τη βοηθήσει ο Jordan, έχει μια ιστορία προδοσίας και γενικά πέραν της κεντρικής ιστορίας, ασχολείται με διάφορα subplots που ενδέχεται να μην απασχολούν πάντα τον Hal Jordan. Έχει αρκετά γρήγορο pacing σαν κόμικ και ανά σημεία γύρισα πίσω να φρεσκάρω κάπως τι διάβασα. Έχει ενδιαφέρον όμως σαν ιστορία. Άκρως ενδιαφέροντας εικαστικός τομέας Ο Βρετανός Liam Sharp δεν είναι κανένα νεούδι στις εικονογραφήσεις, αλλά σχετικά πρόσφατα ξαναέπιασε δουλειές σε αμερικάνικες εταιρίες και οφείλω να ομολογήσω ότι το σχέδιο του είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Αποπνέει μια βρετανίλα μεν με αρκετά σαφείς γραμμές και από την άλλη μου βγάζει ένα vibe από πιο ανεξάρτητα κόμικς αλλά πάντα κοντά στην αμερικάνικη σχολή. Παρέα με τον εξαιρετικό χρωματισμό και την πλούσια παλέτα αυτών των χρωμάτων, το αποτέλεσμα είναι φανταστικό και ό,τι πιο ταιριαστό για ένα κόμικ που διαδραματίζεται στο διάστημα και βλέπεις τους Lanterns. Αξίζει πάρα πολύ μόνο και μόνο γι' αυτό. Η έκδοση: Στα συνήθη ποιοτικά στάνταρ της Οξύ θα πω προσωπικά με μαλακό εξώφυλλο και το κλασικό της μέγεθος και χαρτί που σημαίνει ότι η ιστορία διαβάζεται ευχάριστα. Αν είστε φαν του Green Lantern αυτό το κόμικ θα σας προσφέρει κάτι καινούριο, έχει όμορφο σχέδιο και την ξεχωριστή πένα του Morrison που είναι άχαστος συνδυασμός. Καλό διάβασμα σε όλους

Αυτήν την εβδομάδα κυκλοφορεί το νέο τεύχος της σειράς με την επιστροφή του Thor οπότε σκαναρίστηκαν εξώφυλλο-οπισθόφυλλο και προστέθηκαν στη βάση.