nikolas12

Δε σταματάνε να ανακοινώνουν guests. Στο AthensCon και ο Giullem March.

Η αλήθεια είναι ότι είχα όρεξη για ένα καλό Batman κόμικ, αλλά είπα να κάνω ένα ολιγοήμερο διάλειμμα από το run του Tom King που καλύπτω με τις κριτικές μου, οπότε τσέκαρα το DC Black Label και με κέρδισε το The Imposter. Πρόκειται για μια ιστορία μόλις τριών τευχών και στο σχέδιο έχει τον Andrea Sorrentino που αν και φέτος ακούστηκε αρκετά το όνομα του λόγω του ότι κατηγορήθηκε για χρήση ΑΙ σε κάποια καρέ του, πρόκειται για έναν φανταστικό σχεδιαστή που θυμίζει το σχέδιο του Sean Phillips και έχει στην πλάτη του εξαιρετικές δουλειές, κυρίως με τον Jeff Lemire στα Gideon Falls, Joker: Killer Smile, Batman: Smile Killer και Old Man Logan. Η ιστορία Το The Imposter είναι μια ιστορία του Mattson Tomlin που προέρχεται από το χώρο των ταινιών, έχοντας συμβάλλει στο The Batman του Matt Reeves, με τον οποίο θα γράψουν μαζί το σενάριο του sequel. Όπως καταλαβαίνετε, προφανώς η ιστορία είναι αρκετά επηρεασμένη από το noir στυλ το οποίο αρέσει στον Tomlin και ο Sorrentino είναι ιδανικός να το πλαισιώσει. Η ιστορία αφορά ένα εναλλακτικό σύμπαν προφανώς, όπου μετά το θάνατο των γονιών του ο Bruce Wayne γίνεται ένα δύσκολο παιδί, ο Alfred παραιτείται και τελικά ο Bruce πηγαίνει σε ένα στρατιωτικό σχολείο στη Ρωσία και φεύγει για χρόνια από τη Gotham. Πλέον ο Bruce είναι εδώ και λίγο καιρό ο Batman και μετά από ένα δύσκολο ανθρωποκυνηγητό που τον τραυμάτισε άσχημα, καταφεύγει στην Leslie Thompkins η οποία τον γιατρεύει μεν, αλλά κάνει μαζί του μια συμφωνία. Θα αναλάβει ξανά την ψυχοθεραπεία του σε καθημερινή βάση σε αντάλλαγμα με το να μην αποκαλύψει την ταυτότητα του. Ο Batman αποτελεί πρόβλημα για τους πλούσιους της πόλης και ιδιαίτερα τον Mr. Wesker, έναν ευκατάστατο πολίτη και χορηγό της αστυνομίας που αναθέτει στη Detective Blair Wong, τον συνεργάτη της Hatcher και άλλους αστυνομικούς να συλλάβουν τον Batman. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν εμφανίζεται ένας νέος Batman, προφανώς ψεύτικος, ο οποίος σκοτώνει εγκληματίες. Η αστυνομία νομίζοντας ότι είναι ο κανονικός, εξαπολύει κανονικότατο κυνήγι εναντίον του. Γρήγορα βρίσκουν ότι οι εγκληματίες που σκοτώνονται έχουν κοινά στοιχεία και ξετυλίγουν το κουβάρι του μυστηρίου. Την ίδια ώρα ο Bruce συνεχίζει τις ψυχοθεραπείες με τη Leslie, η οποία προσπαθεί να τον πείσει ότι δεν είναι αρκετό το να είναι ο Batman για να βοηθήσει την πόλη. Ωστόσο ο Bruce θα συνεργαστεί με την Detective Wong προκειμένου να έχει περισσότερα στοιχεία να βρει τον μιμητή του. Οι εντυπώσεις μου για το σενάριο και το σχέδιο Είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη, noir ιστορία που έχει μόλις τρία τεύχη, αλλά προλαβαίνει πολύ να αναπτύξει τις ιστορίες που χρειάζονται. Εντάσσεται στην κατηγορία των Bat μυστηρίων υπό την έννοια ότι προσπαθούμε να μάθουμε ποιος είναι ο Imposter Batman και τι σχέση έχει με τον κανονικό. Παράλληλα στους χαρακτήρες γίνεται εξαιρετική δουλειά και η σύνδεση του Batman με τη Detective και τους υπόλοιπους χαρακτήρες χτίζεται πολύ οργανικά και πολύ σταθερά. Η αποκάλυψη είναι δυνατή και ο Tomlin έχει φροντίσει να αφήσει τα απαραίτητα στοιχεία στα προηγούμενα τεύχη. Από εκεί και πέρα αν σου αρέσει ο Andrea Sorrentino στο Joker: Killer Smile δε γίνεται να μη σου αρέσει και εδώ. Προσθέτει περισσότερες noir πινελιές, κάνει τις σκιές του πολύ πιο έντονες και απεικονίζει λιγότερο φωτεινά τα χαρακτηριστικά των ηρώων του. Μπορείτε να δείτε και από τις φωτογραφίες ότι το στυλ είναι πολύ σκοτεινό, αλλά αυτό αρμόζει σε μια τέτοια ιστορία μυστηρίου όπου αντιμετωπίζει τις θεματικές του αν σκοτώνει ο Batman και αν κάνει καλό ο Bruce Wayne στην πόλη του με το να είναι ο Batman. Εμένα με κέρδισε αυτή η ιστορία και τη θεώρησα ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ιδιαίτερα στη φάση που είμαι και θέλω ένα καλό μυστήριο να διαβάσω. Επίσης θα ήταν καλή επιλογή για έκδοση στα ελληνικά

To Slaine το είδα στο Fantasy Festival, αλλά το έβαλα στη λίστα για αγορά τον επόμενο καιρό. Φαίνεται ωραία έκδοση πάντως.

Διάβαζα παντού τα αρνητικά σχόλια, διάβασα και τα δικά σας που σας εμπιστεύομαι και τώρα ανησυχώ πολύ για το αν έπρεπε να πάω για ποτά την Παρασκευή αντί να έχω κλείσει εισιτήρια ένα μήνα πριν

Προσπαθώ να μη βάζω συνέχεια στριπς του Αντώνη Βαβαγιάννη γιατί τον λατρεύω, οπότε είιπα να μην επιλέξω νέο Κουραφέλκυθρο, αλλά Κολυμπηθρόξυλο, το αγαπημένο spin off μου

Αγαπημένος Κώστας Σκλαβενίτης, αγαπημένο στριπ και το Ανώνυμος ο Αθηναίος

Ένα στριπ του εξαιρετικά αστείου COMedICS του Διονύση Ατζαράκη σε σχέδιο του Δημήτρη Καμένου.

Τόμος 2: Η Συμμορία της Νυχτερίδας Διαβάστηκε και ο δεύτερος τόμος της σειράς που είναι αρκετά διαφορετικός από τον πρώτο. Δεν έχουμε τη λογική των τριών ιστοριών με περίπου 70 σελίδες η κάθε μία, αλλά όπως στο Mister No έχουμε μια μεγάλη και χορταστική ιστορία που καταλαμβάνει όλο τον τόμο. Γενικότερα είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό σε σχέση με αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Μπλεκ. Δεν έχουμε ιστορίες με Ινδιάνους ή Άγγλους, αλλά αντίθετα έχουμε έναν μυστήριο κακό, τη Νυχτερίδα, ο οποίος διαπράττει διάφορα αδικήματα και τον οποίον οι τρεις ήρωες μας προσπαθούν να πιάσουν. Η Νυχτερίδα είναι πραγματικά από τους πιο έξυπνους κακούς που θυμάμαι στον Μπλεκ. Δεν αποκαλύπτει το πρόσωπο του κάτω από την κουκούλα, είναι πολύ δυνατός, πανούργος, έχει σε κάθε μέρος που πάει και από κάποιον δικό του και έτσι τη φέρνει αρκετές φορές στην παρέα. Δε θυμάμαι άλλη φορά που ο Μπλεκ να έπεσε τόσες φορές στην παγίδα κάποιου κακού. Το σενάριο των τόσων πολλών σελίδων θεωρώ ότι κάπου έκανε κακό, γιατί τα αφηγηματικά μοτίβα άρχισαν να επαναλαμβάνονται και οι ήρωες απλά να κυνηγούν από πόλη σε πόλη τη Νυχτερίδα, να συναντούν εχθρό, παγιδεύονται, νικάνε και πάμε στην επόμενη. Καταλαβαίνω τη λογική του σχεδίου και το σχέδιο συνολικά, απλά κάπου έχασε το νόημα μέσα στις 200 σελίδες του δεύτερου τόμου. Συνολικά πάντως είναι μια προσεγμένη δουλειά με πολύ μυστήριο όσον αφορά την ταυτότητα της Νυχτερίδας αρκετές ανατροπές και παίρνει ένα συνολικά θετικό πρόσημο παρά τις όποιες επαναλήψεις συμβαίνουν στην αφήγηση.

Εγώ σκεφτόμενος ότι δε θα δούμε τελικά το Maximum Carnage στη συλλογή.

Πανάξια επιλογή ο @ hudson για ΜοΜ, ένα μέλος με εξαιρετικά ποστ, βρίσκεται παντού από ειδήσεις μέχρι κριτικές και πραγματικά προσφέρει πάρα πολλά στο φόρουμ. Σε περιμένουμε στα ενδότερα αγαπητέ

Στις αρχές Ιουλίου που ξεκίνησα αυτό το πρότζεκτ με το διάβασμα και την παρουσίαση όλου του run του Tom King στο Batman με τη σωστή σειρά, δεν περίμενα να μπαίνει ο Οκτώβρης και να πλησιάζουμε προς το τέλος. Κι όμως λοιπόν, πάμε να δούμε τι συνέβη στο Knightmares... Ένα ακόμα ταξίδι του Tom King στην ψυχοσύνθεση του Batman Το Tyrant Wing τελειώνει με ένα πολύ ενδιαφέρον cliffhanger όπου ο Batman συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με τον Thomas Wayne, δηλαδή τον Batman του Flashpoint. Το Knighmares λοιπόν είναι μια σειρά ημιαυτόνομων ιστοριών που ανατρέχει στο run του Tom King μέχρι τώρα. Η βασική υπόθεση είναι πως ο Batman έχει παγιδευτεί από τον Bane που συνεργάζεται με τον Thomas Wayne και έχουν βάλει τον Scarecrow να του προκαλεί εφιάλτες. Κάθε τεύχος είναι και ένας διαφορετικός εφιάλτης με αναφορά σε μια προηγούμενη ιστορία όπου ένα παιδί νομίζει πως είναι ο Bruce Wayne, ενώ στο δεύτερο ο Batman βλέπει τον Damian να κρύβεται πίσω από τη μάσκα του Professor Pyg. Το Knightmares εξελίσσεται σε ένα ακόμα ψυχογράφημα του Tom King στον Batman και για αυτό οι περισσότεροι εφιάλτες καταλήγουν τελικά στην Catwoman που μονοπώλησε το δεύτερο μέρος της σειράς (πρώτο μέρος θεωρώ τα πρώτα τρία volumes με τον Bane). Ο Bruce βλέπει όνειρα για το πως θα ήταν να παντρευτεί, πως θα ήταν να κάνει bachelor με τον Superman, τι θα συζητούσε με τον Clark σχετικά με την μυστική του ταυτότητα και γενικότερα του πετάει πολλές φορές μια ευτυχισμένη εικόνα που γρήγορα του την παίρνει πίσω. Ωστόσο η ένταση κορυφώνεται όταν ο Batman έχει μια συζήτηση με την Catwoman (εν μέσω ενός χορού που σκηνοθετείται εξαιρετικά), η οποία του εξηγεί το λόγο που τελικά δεν παντρευτήκανε και το λόγο που δε μπορούν να είναι μαζί. Κι αυτός είναι ότι ο Bruce έχει αφιερωθεί στο να είναι ο Batman, έχει επενδύσει σε αυτό. Όπως του λέει ο Clark νωρίτερα σε ένα φανταστικό quote: Λατρεύω να είμαι ο Superman, σιχαίνομαι ότι πρέπει να είμαι ο Superman. Εσύ σιχαίνεσαι να είναι ο Batman, αλλά λατρεύεις ότι πρέπει να είσαι ο Batman. Ο King εξερευνά τέλεια τη σπασμένη ψυχοσύνθεση του Bruce μέσα από αυτούς τους εφιάλτες, μα δείχνει την τρομακτική συνεργασία Bane-Thomas Wayne και τελικά γράφει μία ακόμα ενδιαφέρουσα ιστορία οδηγώντας μας σιγά σιγά στο τελικό κεφάλαιο αυτού του run. Εικαστικά προσεγγίζουν το Knightmares με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Για κάθε τεύχος διαλέγουν και διαφορετικό σχεδιαστή που να ταιριάζει τέλεια με το θέμα της ιστορίας. Το καθαρό σχέδιο του Travis Moore έρχεται σε κόντρα με τις σκοτεινές τεχνοτροπίες του Mitch Gerads και από τις υπέροχες εικόνες του Mikel Janin και του Lee Weeks που είναι και οι δύο μεγάλες σταθερές δίπλα στον King περνάμε στον τρομερά ταλαντούχο Jorge Fornés. για να κλείσουμε με τα καταπληκτικά πάνελ του Yanick Paquette. Πραγματικά όλοι οι σχεδιαστές κάνουν το παν και το σενάριο δένει τις διαφορετικές εικόνες που προσφέρει ο καθένας. Το Knightmares από εκεί που δεν το περιμέναμε εξελίχθηκε σε διαμαντάκι της σειράς με το ώριμο σενάριο του και τις συνεχείς αλλαγές στο σχέδιο του. Πριν το City of Bane, ανυπομονώ να δούμε τι θα γίνει στο The Fall and the Fallen. Οι υπόλοιπες παρουσιάσεις μου στα Batman του Tom King: Vol. 1: I Am Gotham Vol. 2: I Am Sucide Vol. 3: I Am Bane Vol. 4: The War of Jokes and Riddles Vol. 5: The Rules of Engagement Vol. 6: Bride or Burglar Vol.7: The Wedding Vol. 8: Cold Days Vol. 9: Tyrant Wing

Κοίταξε το είχα συζητήσει στο Comicdom και μου το είχε πει η ίδια ότι βοηθάει όσον αφορά την προετοιμασία των εκδόσεων. Τώρα το αν παίρνει credit ή όχι και τι μορφή συνεργασίας υπάρχει δεν το γνωρίζω, αλλά κάποιες πληροφορίες που είχα δώσει σχετικά με το ποιες εκδόσεις είναι έτοιμες και ποιες δουλεύονται, μου τα είχε πει η ίδια. Δε μου δημιουργεί απορία γιατί και το comicstrip στο Facebook βγάζει πρώτο τις νέες εκδόσεις κτλ.

To comicstrip και το comicon στη Σόλωνος απ' όσο ξέρω μέχρι κάποια στιγμή ήταν άμεσοι συνεργάτες και κάποιος μου είχε πει ότι είχαν και μερίδιο στη λήψη αποφάσεων αν και δεν το ξέρω. Πάντως το έχω ξαναγράψει σε κάποιο σημείο ότι η επιμέλεια των κόμικ και η προετοιμασία των εκδόσεων γίνεται από την ιδιοκτήτρια του comicstrip. Άρα λογικό να είχε σακούλα του μαγαζιού.

Τόμος 13: Νουάρ Η αλήθεια είναι ότι είχα μείνει λίγο πίσω στο διάβασμα και αυτόν τον τόμο δεν τον ξεκίνησα μέχρι σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι μου έκαναν εντύπωση τα πολύ θετικά σχόλια γιατί δεν περίμενα να είναι τόσο καλές οι ιστορίες, αλλά τελικά έπαθα σοκ με την ποιότητα αυτού του τεύχους. Ένα εναλλακτικό σύμπαν άψογα στημένο και με τις κατάλληλες αλλαγές Ξεκινώντας την πρώτη ιστορία καταλαβαίνουμε αμέσως ότι προφανώς θα μεταφερθούμε στην δεκαετία του 30, σήμα-κατατεθέν του noir και θα δούμε ότι η Νέα Υόρκη έχει καταληφθεί από μια συμμορία εγκληματιών, οι οποίοι ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής του τόπου. Τον Δήμαρχο, τον Τυπο, τις Αρχές, όλα είναι στα χέρια της συμμορίας του Green Goblin. Μάλιστα βλέπουμε ότι έχει μαζί του και τον Γύπα, με τη διαφορά ότι είναι σαρκοφάγος και τον Kraven μεταξύ άλλων. Σε αυτό το περιβάλλον ο Peter Parker αποτελεί έναν νεαρό που ξέρει ότι η συμμορία έχει σκοτώσει τον θείο Ben και αγωνίζεται μαζί με τη θεία May να φέρει την αλλαγή στη Νέα Υόρκη. Μια ραδιενεργή αράχνη θα τσιμπήσει τον Peter που θα εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις προκειμένου να γίνει ο Spider-Man και να φέρει την Κάθαρση στην πόλη. Είναι μια πραγματικά εξαιρετική ιστορία που αν και περιορίζεται σε μόλις τέσσερα τεύχη, αναπτύσσει πάρα πολύ όμορφα όλους τους χαρακτήρες, προσφέρει ανατροπές και συγκινήσεις και παρουσιάζει υπέροχες εκδοχές κακών του Spider-Man σε ένα τελείως άλλο πλαίσιο. Το ίδιο συμβαίνει και στη δεύτερη ιστορία, που επίσης κρατάει τέσσερα τεύχη και πατάει αρκετά στο μοτίβο της προηγούμενης, φέρνοντας ολοκαίνουριους κακούς όπως τον Sandman, τον Crime Master και τον Doc Ock ενώ περνάει και τα δικά της αντιρατσιστικά μηνύματα, καθώς ο Doc Ock κάνει πειράματα σε μαύρους ανθρώπους. Η βία είναι διάχυτη και οι δύο ιστορίες είναι πολύ ώριμες, πολύ ενήλικες, αρκετά πολύπλοκες σε θέμα χαρακτήρων και υπάρχουν και στοιχεία από μυστήρια. Γενικότερα το noir ύφος ταιριάζει τέλεια στον Spider-Man και αυτό είναι κάτι που δεν περίμενα. Αυτό όμως που πραγματικά με εντυπωσίασε είναι τα διαφορετικά designs στους κακούς. Ο Spider-Man με αυτή τη μαύρη στολή εμπνευσμένη από τον θείο Ben, ο Green Goblin που έχει συγκεκριμένο λόγο να λέγεται έτσι, ο Vulture ως ανθρωποφάγος και πολύ πιο άγριος και σκοτεινός, ο Doc Ock σε καροτσάκι, ο διαφορετικός Sandman. Είναι απίστευτη η έμπνευση και μου θυμίζει πολύ το σύμπαν της DC Earth One που με διάφορους χαρακτήρες, δοκίμαζαν τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις στην απεικόνιση τους. Πραγματικά πολύ ποιοτικές και πρωτότυπες ιστορίες. O Carmine Di Giandomenico αποδεικνύεται τέλεια επιλογή Δεν ήξερα τον Carmine Di Giandomenico, αλλά και στις δύο ιστορίες δείχνει ότι είναι η κατάλληλη επιλογή για σχεδιαστής. Στα πρόσωπα μου θύμισε αρκετά John Romita Jr., αλλά συνολικά η φαντασία του και τα redesigns που έκανε, δείχνουν έναν άνθρωπο με όρεξη και ιδέες για το συγκεκριμένο σύμπαν. Τα μολύβια του Ιταλού έχουν μια μίξη Ευρώπης και Αμερικής, αλλά κυρίως κλίνουν προς τη δεύτερη σχολή. Τα πρόσωπα είναι εκφραστικά, οι εκφράσεις τρομακτικές, απλά λίγο στις μάχες θεωρώ πως κάπου μπουκώνει. Συνολικά πάντως είναι εξαιρετικά ταιριαστό το σχέδιο. Τελική σύνοψη και σε ποιους προτείνεται Είναι κάτι φρέσκο, είναι κάτι διαφορετικό, είναι κάτι που δε θα διαβάσετε κάθε μέρα. Το Spider-Man Noir το ξεκίνησα με μέτριες προσδοκίες και τελικά με καθήλωσε, γιατί απευθύνεται τόσο σε αυτούς που λατρεύουν τον Spider-Man όσο και σε αυτούς που γουστάρουν πιο noir και αστυνομικές ιστορίες. Το σενάριο είναι πολύ καλό, το σχέδιο δένει τέλεια, οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, για μένα αυτός ο τόμος είναι ένα instant classic της συλλογής έως τώρα και ευτυχώς δεν ήταν στο δεύτερο μισό. Καλό διάβασμα σε όλους

Πήγα και εγώ χθες και να πω τις εντυπώσεις μου. Δεν είμαι του fantasy ή των RPG, αλλά τυγχάνει να γνωρίζω τους διοργανωτές και να έχει πάγκο ο κολλητός μου για το μαγαζί του, το Anthem Effect, οπότε είπα να περάσω να δω τι παίζει. Νομίζω ότι φέτος είχε λιγότερους εκδοτικούς (μπορεί να κάνω και λάθος), αλλά μου έκανε εντύπωση πόσοι ανεξάρτητοι artists υπήρχαν που δημιουργούν κοσμήματα, fan arts κτλ. Δε θυμάμαι άλλο φεστιβάλ τόσο πλήρες όσο αυτό. Από εκεί και πέρα, έχει τέσσερις αίθουσες, η κάθε μία με τη δική της θεματική, έχει παρουσιάσεις και εκδηλώσεις καλά οργανωμένες και αυτό που πιστεύω ότι γούσταραν οι περισσότεροι ήταν οι πάγκοι με διοργανώσεις παιχνιδιών και επιτραπέζιων. Θεωρώ πως για το κοινό αυτής της φάσης, ήταν μια πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία και τη διοργάνωση τη βρήκα καλύτερη και πιο οργανωμένη σε σχέση με πέρυσι.