nikolas12

Από την εκδοτική: ΜIΑ ΧΩΡΑ, ΜIΑ ΣΥΝΟIΚIΑ, ΕΝΑ ΑΡΚΟΥΔI Το χρονικό μιας Ελληνικής συνοικίας όπου ζει μια γριά χελώνα, μια αλεπού ινφλουένσερ, ένα νευρικό τσακάλι, ένας συνωμοσιολόγος κροκόδειλος, ένας ελληνορθόδοξος νίντζα, ένας σιωπηλός ματάκιας, ένας Μεξικανός μετανάστης, ένα υστερόβουλο Α.Ι. και ένας -εχμ- πολύ παρατηρητικός αρκούδος. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει τα καλύτερα στριπ της σειράς «Ένα Αρκούδι Μετράει τ’ άστρα» που πρωτοδημοσιεύτηκαν στο «Καρέ Καρέ» της Εφημερίδας των Συντακτών. Η έκδοση: Ένα ακόμα ωραίο άλμπουμ με στριπς, αυτή τη φορά συγκεντρωμένα από την ομώνυμη σειρά που δημοσιεύεται στο Καρέ Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών. Πρωταγωνιστές είναι οι κάτοικοι μιας συνοικίας σε μια ελληνική πόλη, οι οποίοι όμως σε μεγάλο βαθμό αντιπροσωπεύουν την τωρινή ελληνική κοινωνία. Όπως αναφέρει και η περιγραφή έχουμε νίντζα που είναι Έλλην πατριώτης, έχουμε ινφλουένσερ έχουμε μια γριούλα με παλαιολιθικές απόψεις, έχουμε συνωμοσιολόγο, έχουμε μετανάστη, υπάρχει το Α.Ι και φυσικά έχουμε και τον πρωταγωνιστή μας, έναν αρκούδο που έχει άποψη για όλα. Μέσα από τα ζώα, ο Δημήτρης Καμένος αναλύει την τωρινή κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα και σατιρίζει τις παθογένειες της χώρας, αλλά και την προβληματική νοοτροπία που έχουν οι περισσότεροι Έλληνες. Με τη ματιά του σε μια απλή γειτονιά και με όλους αυτούς τους χαρακτήρες που συνοψίζουν διαφορετικές φιγούρες στη Ελλάδα του σήμερα καταφέρνει και παράγει γέλιο είτε όταν σπάει πλάκα με το influencing είτε με τις απόψεις των μεγαλύτερων που έχουν μείνει στην εποχή του Βενιζέλου είτε με απλά καθημερινά πράγματα από την ελληνική πραγματικότητα. Παρά το ότι έχει αρκετούς χαρακτήρες, όλοι έχουν το spotlight τους, όλοι έχουν χώρο και όλοι έχουν κάτι να δώσουν. Το σχέδιο είναι όμορφο, με πιο χιουμοριστικό στυλ και ταιριάζει με το σενάριο του δημιουργού του. Η έκδοση είναι σχετικά μικρή σε μέγεθος, κάτι που βρήκα λογικό επειδή έχει μέσα στριπς, αλλά γενικά δεν είναι καθόλου άσχημη. Από τη στιγμή που η Jemma έχει ήδη συνεργασία με τον Ζάχαρη, θα ήθελα να δω και το Εννέα-Πέντε από το Καρέ Καρέ σε έντυπη μορφή. Καλό διάβασμα σε όλους

Από το αγαπημένο Λεξικό της Κρίσης του Περικλή Κουλιφέτη στο Καρέ Καρέ, πιστεύω ότι όλοι ξέρουμε έναν τέτοιον τύπο!

Φανταστείτε και να σας άρεσε η έκδοση-επιστροφή της Βαβούρας πόσο θα την αναλύατε

Οι “Περιπέτειες του Obadiah Oldbuck” από τον Töpffer θεωρούνται το πρώτο κόμικ, θέτοντας τις βάσεις για τη σύγχρονη εικονογραφημένη αφήγηση. Οι “Περιπέτειες του Obadiah Oldbuck”, γνωστό στα γαλλικά ως “Histoire de Mr. Vieux Bois”, κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία της εικονογραφημένης αφήγησης. Ο Ελβετός καλλιτέχνης και γελοιογράφος Rodolphe Töpffer το δημιούργησε το 1827 και το δημοσίευσε στη Γενεύη το 1837. Το έργο αυτό θεωρείται το πρώτο κόμικς. Ο Töpffer δημιούργησε το “Histoire de Mr. Vieux Bois” αρχικά για τον φιλικό του κύκλο. Η αποδοχή του τον οδήγησε να σκεφτεί να το «βγάλει» στη δημόσια σφαίρα. Το κόμικ εμφανίστηκε επίσημα στη Γενεύη το 1837 και ακολούθως στο Λονδίνο το 1841 ως “The Adventures of Mr. Obadiah Oldbuck”, που εκδόθηκε από τους Tilt and Bogue. Στις Ηνωμένες Πολιτείες κυκλοφόρησε ως ένθετο εφημερίδας στο Brother Jonathan Extra No. IX στις 14 Σεπτεμβρίου 1842. Οι αγγλικές εκδόσεις ήταν μη εξουσιοδοτημένες, δείχνοντας τις πρώτες δυσκολίες στην προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων. Παρά τα προβλήματα αυτά, η δημιουργία του Töpffer αποτέλεσε ορόσημο στην αμερικανική εκδοτική κουλτούρα. Ήταν το πρώτο κόμικ που τυπώθηκε στις ΗΠΑ και έγινε γνωστό ως το πρώτο αμερικανικό κόμικ σε εφημερίδα. Το έργο κυκλοφόρησε σε διάφορες εκδόσεις μέσα στον 19ο αιώνα. Η αφήγηση των περιπετειών του Obadiah Oldbuck είναι παράλογη και γοητευτική Αυτό που έκανε τις περιπέτειες του Obadiah Oldbuck ξεχωριστές ήταν η μορφή τους. Σε αντίθεση με τις πολιτικές γελοιογραφίες με μπαλόνια λόγου που υπήρχαν από τη δεκαετία του 1770, ο Töpffer χρησιμοποίησε διαδοχικά πάνελ με λεζάντες. Αυτή η μορφή επέτρεπε μια μοναδική αλληλουχία εικόνων και κειμένου, όπου ούτε τα σκίτσα ούτε οι λεζάντες στέκονταν αυτόνομα. Το 1837, ο Töpffer ανέφερε: «Τα σκίτσα, χωρίς το κείμενο, θα είχαν μόνο ένα ασαφές νόημα. Το κείμενο, χωρίς τα σκίτσα, δεν θα σήμαινε τίποτα. Το σύνολο είναι ένα είδος μυθιστορήματος». Αυτή η σχέση έθεσε τις βάσεις για τα σύγχρονα κόμικς. Ο θεωρητικός των κόμικς Scott McCloud στο Understanding Comics χαρακτήρισε τον Rodolphe Töpffer ως «πατέρα του σύγχρονου κόμικς». Εξήρε τη χρήση των πάνελ και τη γελοιογραφία που συνδύαζε κείμενο και εικόνα. Η αφήγηση των περιπετειών του Obadiah Oldbuck είναι παράλογη και γοητευτική, δείχνοντας τις δυνατότητες των κόμικς για σύνθετες ιστορίες. Ο κύριος Vieux Bois (ή Obadiah Oldbuck) ξεκινά την αναζήτηση για να κερδίσει την αγάπη μιας γυναίκας. Η ιστορία του περιλαμβάνει μονομαχίες, συναντήσεις με ληστές, φυλάκιση και αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας. Όλα παρουσιασμένα με σκοτεινό χιούμορ, χαρακτηριστικό του Töpffer. Το ταξίδι του κ. Όλντμπακ, γεμάτο ανατροπές, αναδεικνύει οπτικά γκαγκ και χιούμορ. Όταν προσπαθεί να αυτοκτονήσει (και συχνά αποτυγχάνει με κωμικό τρόπο), η αφήγηση ισορροπεί ανάμεσα στον παραλογισμό και την οδυνηρότητα. Αυτά τα θέματα έγιναν κοινά σε επόμενα κόμικς και graphic novels. Η αμερικανική έκδοση κράτησε το πνεύμα αυτό, αλλά μερικές φορές είχε ασταθή ρυθμό που δυσκόλευε την παρακολούθηση της ιστορίας. Αν και το έργο του Rodolphe Töpffer δεν έτυχε ευρείας αναγνώρισης, η σημασία του παραμένει σημαντική Παρά την αναγνώριση του έργου του Töpffer, υπάρχει συζήτηση για το τι ορίζει ένα κόμικ. Κάποιοι μελετητές, όπως ο Bart Beaty, υποστηρίζουν ότι έργα του 20ού αιώνα, όπως το “Yellow Kid” του Richard Felton Outcault, ήταν η αρχή των σύγχρονων κόμικς. Ωστόσο, η συνεισφορά του Töpffer προηγείται αυτών των έργων, καθιστώντας τον θεμελιώδη για την ιστορία των κόμικς. Ο ιστορικός Jean-Paul Gabilliet σημείωσε ότι οι πρώτοι μελετητές αγνόησαν την επίδραση του Töpffer, εστιάζοντας σε έργα που πληρούσαν συγκεκριμένα κριτήρια. Αυτή η παράβλεψη διορθώθηκε από ερευνητές όπως ο David Kunzle. Η μελέτη του Kunzle στα The Early Comic Strip και Father of the Comic Strip: Rodolphe Töpffer ανέδειξε τις καινοτομίες που έφτασαν στην Αμερική πριν από τον Outcault. Οι περιπέτειες του Obadiah Oldbuck άνοιξαν το δρόμο για εξελίξεις στη γραφική αφήγηση, επηρεάζοντας ευρωπαϊκές και αμερικανικές εκδόσεις. Στην Αμερική, ο Obadiah Oldbuck εμφανίστηκε σε διάφορες εκδόσεις και επηρέασε την έντυπη κουλτούρα. Εκδόσεις όπως ο Brother Jonathan εισήγαγαν τους αναγνώστες σε αυτή τη μορφή, προετοιμάζοντας το έδαφος για τα κόμικς στις εφημερίδες στα τέλη του 19ου αιώνα. Αν και το έργο του Töpffer δεν έτυχε ευρείας αναγνώρισης, η παρουσία του μέχρι το 1938 δείχνει τη σημασία του. Πηγή

Ωραίο βιντεάκι με backstage πλάνα από τα γυρίσματα και το σετ.

Το κείμενο που έβαλαν μαζί με την ανάρτηση: ☄️ Βαβούρα. Μια λέξη που τιτλοφορούσε ένα από τα πιο ιστορικά περιοδικά της δεκαετίας του ’80 και του ’90 και αγαπήθηκε όσο λίγα, όντας ό,τι πιο σουρεαλιστικό και πρωτοποριακό μπορούσε να διαβάσει κάποιος εκείνη την εποχή. 👉 Η Βαβούρα αναβιώνει. Μαζί της και 13 κλασικές σειρές που μεγάλωσαν μια ολόκληρη γενιά αναγνωστών. 👀 Σύντομα περισσότερα... Εμένα αρχίζει και μου αρέσει αυτό. Ο Μικρός Ήρως έχει δικτυωθεί εξαιρετικά και στα mainstream μέσα επικοινωνίας όπως φαίνεται και από το κόμικ με τον Βέγγο, οπότε θα κάνει έναν μικρό χαμό με αρθράκια για την επιστροφή της Βαβούρας και θα βρει κοινό που αγαπάει τη ρετρίλα. Θα πετύχει; Θα το δούμε στην πράξη.

Μου κάνει ιδιαίτερη έκπληξη που δεν είδα thread για αυτήν την ταινία δεδομένου ότι αυτές τις μέρες αποφάσισα να κάνω ένα rewatch των δύο πρώτων ταινιών Superman με τον Christopher Reeve στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σχετικά με την ταινία: Η ιδέα για μια ταινία Superman γεννήθηκε το 1973 από τον Ilya Salkind. Το 1974, οι Ilya, ο πατέρας του Alexander Salkind και ο συνεργάτης τους Pierre Spengler εξασφάλισαν τα δικαιώματα από την DC Comics, μετά από δύσκολες διαπραγματεύσεις. Η DC απαίτησε έγκριση για τους ηθοποιούς που θα υποδύονταν τον Superman. Η παραγωγή αποφάσισε να γυρίσει ταυτόχρονα τις ταινίες Superman και Superman II, με τη χρηματοδότηση της Warner Bros. Αρχικά προσλήφθηκε ο Alfred Bester για το σενάριο, αλλά αντικαταστάθηκε από τον διάσημο Mario Puzo που είναι ο συγγραφέας του βιβλίου The Godfather που αργότερα εξελίχθηκε σε αριστούργημα του Francis Ford Coppola. Ο Coppola ήταν μεταξύ των σκηνοθετών που συζητήθηκαν μαζί με τον George Lucas που τότε είχε το Star Wars στα σκαριά και αρνήθηκε. Ο Steven Spielberg επίσης προσεγγίστηκε, αλλά τελικά είχε δεσμευτεί με το Close Encounters of the Third Kind. Ο Guy Hamilton προσλήφθηκε ως σκηνοθέτης, ενώ ο Marlon Brando υπέγραψε για τον ρόλο του Jor-El με τεράστια αμοιβή και ποσοστά από τα έσοδα. Είχε μάλιστα παράξενες ιδέες για την απεικόνιση του χαρακτήρα του (π.χ. ως πράσινη βαλίτσα ή ένα bagel), αλλά ο σκηνοθέτης Richard Donner τον έπεισε να παίξει κανονικά. Ο Gene Hackman επιλέχθηκε ως Lex Luthor, ρόλο που απέρριψε ο Dustin Hoffman. Καθώς προχωρούσε η παραγωγή, οι παραγωγοί έκριναν το αρχικό σενάριο του Puzo υπερβολικά "βαρύ", κι έτσι ανέθεσαν τις αναθεωρήσεις στους Robert Benton, David και Leslie Newman, και Tom Mankiewicz. Ο Donner που προσλήφθηκε ως σκηνοθέτης μετά τον Hamilton, απέρριψε όλο το προηγούμενο υλικό και ξεκίνησε από την αρχή με νέο όραμα, εστιάζοντας σε πιο σοβαρό ύφος και δραματουργική δομή. Ο Mankiewicz, που συνέλαβε την ιδέα για τα εμβλήματα στις στολές των Κρυπτονιανών, δεν έλαβε πίστωση σεναρίου λόγω της Writers Guild, αλλά τιμήθηκε ως "δημιουργικός σύμβουλος". Το casting: Αρχικά, οι παραγωγοί ήθελαν να επιλέξουν έναν διάσημο ηθοποιό για τον ρόλο του Superman. Προτάθηκαν μεγάλα ονόματα, όπως οι Robert Redford, Burt Reynolds, Paul Newman και Sylvester Stallone, αλλά όλοι αρνήθηκαν για διάφορους λόγους. Ο Newman, μάλιστα, απορρίφθηκε παρά την προσφορά $4 εκατομμυρίων για οποιονδήποτε από τους τρεις βασικούς ρόλους. Όταν αποφασίστηκε ότι ο ρόλος θα δοθεί σε άγνωστο ηθοποιό, ο casting director Lynn Stalmaster πρότεινε τον Christopher Reeve, αλλά αρχικά θεωρήθηκε πολύ νέος και αδύνατος. Περισσότεροι από 200 άγνωστοι ηθοποιοί πέρασαν από οντισιόν. Προσωρινά επελέγη ο Patrick Wayne, αλλά αποχώρησε λόγω της ασθένειας του πατέρα του, John Wayne. O Ολυμπιονίκης Bruce Jenner, ο Arnold Schwarzenegger, και ο Neil Diamond προσπάθησαν επίσης να πάρουν τον ρόλο, χωρίς επιτυχία. Ο James Caan αρνήθηκε επειδή "δεν μπορούσε να φορέσει τη στολή", ενώ ο Nick Nolte ήθελε να παίξει τον Superman ως σχιζοφρενή. Άλλοι υποψήφιοι ήταν οι Christopher Walken, Jon Voight, Warren Beatty, Kris Kristofferson και Charles Bronson. Η αναζήτηση έφτασε σε τέτοιο σημείο απελπισίας, που δοκιμάστηκε μέχρι και ο οδοντίατρος της συζύγου του παραγωγού Ilya Salkind. Τελικά, ο Stalmaster έπεισε τον σκηνοθέτη Richard Donner να δώσει στον Reeve οντισιόν τον Φεβρουάριο του 1977. Ο Reeve εντυπωσίασε και, αντί για ειδική μυώδη στολή, ακολούθησε αυστηρό πρόγραμμα γυμναστικής υπό τον David Prowse (ο οποίος επίσης είχε ζητήσει τον ρόλο, αλλά απορρίφθηκε επειδή δεν ήταν Αμερικανός). O Prowse ήταν γνωστός και ως ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Darth Vader μέσα από την στολή του και μπορείτε να δείτε αποσπάσματα που ακούγεται η φωνή του που είναι ξεκαρδιστικά. Ο Reeve από 85 κιλά έφτασε τα 96 πριν και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Αμειβόταν με μόλις $250.000 για τις δύο ταινίες, τη στιγμή που ο Marlon Brando και ο Gene Hackman πήραν εκατομμύρια. Παρ’ όλα αυτά, ο Reeve δήλωσε ότι ο ρόλος τού άνοιξε πολλές πόρτες. Ο ηθοποιός Jeff East ενσάρκωσε τον νεαρό Clark Kent, αλλά οι ατάκες του ντουμπλαρίστηκαν από τον Reeve, κάτι που προκάλεσε ένταση μεταξύ τους. Χρειάστηκε επίσης καθημερινή εφαρμογή προσθετικών για να μοιάζει περισσότερο στον Reeve, ενώ τραυματίστηκε σε γυρίσματα κατά τη διάρκεια ενός κασκαντερικού τρεξίματος δίπλα σε τρένο. Η υπόθεση (με spoilers): Στον πλανήτη Κρύπτον, ο επιστήμονας Τζορ-Ελ καταδικάζει τους εγκληματίες Ζοντ, Ούρσα και Νον στη Φαντασματική Ζώνη. Παρά τις προειδοποιήσεις του για τον επικείμενο αφανισμό του πλανήτη από την έκρηξη του κόκκινου ήλιου, το συμβούλιο τον αγνοεί. Πριν καταστραφεί ο Κρύπτον, ο Τζορ-Ελ και η σύζυγός του Λάρα στέλνουν τον νεογέννητο γιο τους Καλ-Ελ στη Γη, όπου αποκτά υπεράνθρωπες δυνάμεις λόγω της διαφορετικής φυσιολογίας του. Το σκάφος του προσγειώνεται στο Σμόλβιλ του Κάνσας, όπου τον βρίσκουν οι Τζόναθαν και Μάρθα Κεντ. Τον υιοθετούν και τον ονομάζουν Κλαρκ, εντυπωσιασμένοι από τις δυνάμεις του. Ο Τζόναθαν πιστεύει πως ο Κλαρκ έχει έναν ανώτερο σκοπό στη Γη. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Τζόναθαν, μια πράσινη κρυστάλλινη δομή από το σκάφος καλεί τον Κλαρκ στην Αρκτική, όπου δημιουργείται το Φρούριο της Μοναξιάς. Εκεί, το ολόγραμμα του Τζορ-Ελ του αποκαλύπτει την καταγωγή του και τον εκπαιδεύει για 12 χρόνια. Ο Κλαρκ αναδύεται με τη στολή του Οίκου των Ελ και προειδοποιείται να μην αλλάξει την ανθρώπινη ιστορία. Στη Μητρόπολη, προσλαμβάνεται ως ρεπόρτερ στην Daily Planet και ερωτεύεται τη Λόις Λέιν. Τη σώζει από ένα ατύχημα με ελικόπτερο και ξεκινά να δρα δημόσια ως ήρωας, κερδίζοντας τη φήμη του "καμαρωτού θαύματος". Ως Superman, επισκέπτεται τη Λόις και την παίρνει μαζί του σε πτήση, κατά την οποία εκείνη του δίνει το όνομα "Σούπερμαν". Ο εγκληματικός μεγαλοφυής Λεξ Λούθορ ανακαλύπτει δοκιμές πυραύλων του στρατού και σχεδιάζει να ανατινάξει το Ρήγμα του Σαν Αντρέας, ώστε να βυθιστεί η Δυτική Ακτή και η δική του έρημος να γίνει παραθαλάσσια γη. Χρησιμοποιεί Κρυπτονίτη, έναν μετεωρίτη από τον Κρύπτον που αποδυναμώνει τον Σούπερμαν, και τον παγιδεύει στο κρησφύγετό του. Η σύντροφός του, Ιβ Τεσμάχερ, τον ελευθερώνει με την προϋπόθεση να σταματήσει πρώτα τον πύραυλο που απειλεί τη μητέρα της στο Χάκενσακ του Νιου Τζέρσεϊ. Ο Σούπερμαν καταφέρνει να εκτρέψει τον ανατολικό πύραυλο αλλά αδυνατεί να αποτρέψει τον δυτικό, που προκαλεί καταστροφικούς σεισμούς στην Καλιφόρνια. Παρότι σώζει πολλές ζωές, η Λόις πεθαίνει παγιδευμένη στο αυτοκίνητό της. Συντετριμμένος, αγνοεί την προειδοποίηση του Τζορ-Ελ και περιστρέφεται γύρω από τη Γη, αντιστρέφοντας τον χρόνο για να σώσει τη Λόις και να αποτρέψει την καταστροφή. Αφού εξασφαλίζει τη σωτηρία της Δυτικής Ακτής, φυλακίζει τον Λούθορ και τον Ότις και απογειώνεται προς την ανατολή του ήλιου. Η δική μου γνώμη: Το Superman αποτελεί σίγουρα μια από τις πρώτες πραγματικά σπουδαίες υπερηρωικές ταινίες. Πέραν πασίγνωστων σκηνών και κορυφαίων ατακών, είναι μια ταινία πολύ μπροστά για την εποχή της από άποψη εφέ. Είναι πραγματικά καλογυρισμένη. Είναι το σενάριο τέλειο; Σε καμία περίπτωση. Έχει θέματα ρυθμού, έχει ατέλειες, κάνει μικρή κοιλιά, αλλά αυτά δεν αναιρούν τίποτα από τη σπουδαιότητά της και το μεγάλο όραμα που είχε για εκείνη ο Donner. Υιοθετεί πολύ σοφά στοιχεία από τα κόμικς και τα συνδυάζει με πολύ σπουδαίες ερμηνείες από ηθοποιούς όπως ο Brando και o Hackman ενώ και ο Reeve είναι εξαιρετική επιλογή ως πρωταγωνιστής. Αν θέλετε να μπείτε στο κλίμα του Superman, θα σας έλεγα να τη δείτε ξανά Ή να την δείτε για πρώτη φορά, πάλι μια χαρά θα είναι

Καλή είδηση ότι θα γίνει το Amanda Waller δεδομένου και του ποια ηθοποιός την ενσαρκώνει και πόσο πολύ την έχουν μπλέξει στο DCU. Απλά πρέπει να αναπτύσσουν κάτι ταυτόχρονα, πιθανότατα κάποιο project με τους απόκληρους αυτού του σύμπαντος.

H Radnet είναι οπαδοί του ΛΕΞ σίγουρα, τους αρέσει ο στίχος "Είμαι Βαλκάνιος, πιστόλιασα τα χρέη μου"

Καταλαβαίνω αυτό που λες, έχω την εντύπωση ότι μάλλον αυτό είναι έτος δοκιμών για τον Μικρό Ήρωα. Δηλαδή κρατάει σταθερά τα μπονελικά και τον Popeye, δε βγάζει υπερηρωικό της DC, τεστάρει BD βασισμένη στην επιτυχία της Ταναναρίβης και manga/manhwa, δοκιμάζει περισσότερα κόμικ με Έλληνες δημιουργούς και αναβιώνει έναν ελληνικό τίτλο. Μοιάζει όντως να ψάχνεται με καινούρια πράγματα και πιστεύω ότι στο επόμενο εκδοτικό έτος θα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για το πως θα κινηθεί.

Τι συμβαίνει όταν βγάζουμε βόλτα τα κατοικίδιά μας; Το υπέροχο δίδυμο του Brian Anderson μας δίνει την απάντηση!

To 1957, στο περιοδικό κόµικς που κυκλοφορεί στην Αργεντινή µε τίτλο “Hero Cero”, δηµοσιεύεται η πιο γνωστή ιστορία που θα εµπεριέχεται στο περιοδικό. Πρόκειται για το κόµικς επιστηµονικής φαντασίας του Hector German Oesterheld και του σχεδιαστή Francisco Solano Lopez µε τίτλο “El Eternauta” (ή στα αγγλικά “The Eternaut”). Η συγκεκριµένη ιστορία, ήρθε πρόσφατα πάλι στο προσκήνιο, µε την κυκλοφορία της αντίστοιχης live-action σειράς στo Netflix. Η ΠΡΩΤΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ Η αρχική ιδέα ήταν ότι θέλανε να κάνουν µια ιστορία επιστηµονικής φαντασίας, η οποία όµως να είναι πιο κοντά στον αναγνώστη. Η αρχική της έκδοση ήταν µια µικρή ιστορία σε µόλις 70 καρέ. Στην συνέχεια µεγάλωσε, ακολουθώντας το µοτίβο του Ροβινσώνα Κρούσου, µια οικογένεια που είναι µόνη της στον κόσµο, περικυκλωµένη από έναν αόρατο εχθρό. Αν και υπήρχε µια σχετική δοµή σε όλη την ιστορία, υπήρχε και αρκετός αυτοσχεδιασµός σε κάθε τεύχος. Έτσι προέκυπταν και χαρακτήρες ή καταστάσεις που δεν είχαν σχεδιαστεί εξαρχής. Η σειρά σηµείωσε µεγάλη επιτυχία και συνέχισε να δηµοσιεύεται για δύο χρόνια, έχοντας συνολικά 106 επεισόδια. Το 1969 ο Oesterheld θα κυκλοφορήσει µια επανέκδοση της σειράς µε τίτλο El Eternauta 1969, το οποίο βασίζεται στην αρχική ιστορία, έχει όµως πολιτικές προεκτάσεις. Πρόκειται για ένα έργο που ασκεί ανοιχτή κριτική στα δικτατορικά καθεστώτα, ενώ προωθεί αντι-ιµπεριαλιστικές ιδέες. Την εικονογράφηση αυτή τη φορά αναλαµβάνει ο Alberto Breccia. Η δηµοσίευσή του κόµικς θα διακοπεί και η ιστορία θα τρέξει για να µην µείνει χωρίς τέλος. Παρόλα αυτά τα επόµενα χρόνια δηµοσιεύεται και στην Ευρώπη, όπου σηµειώνει κι εκεί µεγάλη επιτυχία κάνοντας γνωστούς τους δηµιουργούς. Ο OESTERHELD ΚΑΙ Η ∆ΙΚΤΑΤΟΡΙΑ Η πολιτική του Oesterheld όµως έχει και άλλες προεκτάσεις. Εκδίδει την βιογραφία του Τσε Γκεβάρα, η οποία το 1968 βγαίνει εκτός κυκλοφορίας από την κυβέρνηση η οποία καταστρέφει όλα τα αντίτυπα. Το 1970 γράφει την βιογραφία της Evita Peron, ενώ το 1973 κυκλοφορεί το βιβλίο “450 χρόνια πόλεµος εναντίον του ιµπεριαλισµού”. Εκείνη την περίοδο εκτιµάται ότι µπήκε στην αριστερή αντάρτικη οργάνωση “Montoneros”. Το 1975 κυκλοφορεί το δεύτερο µέρος του El Eternauta. Μάλιστα, το σενάριο το δίνει κρυφά στον εικονογράφο Solano Lopez, ο οποίος κατάφερε να δει από κοντά τον Oesterheld ελάχιστες φορές. Με το τέλος της ιστορίας το 1977 ο Oesterheld εξαφανίζεται. Τελευταία του εµφάνιση είναι προς τα τέλη του 1977, αρχές 1978, όπου δολοφονείται από την δικτατορία. Μαζί µε αυτόν οι τέσσερις κόρες του, 19, 20, 23, και 25 ετών απαγάγονται και δολοφονούνται επίσης, µαζί µε τους συζύγους τους. Μάλιστα οι τρεις από αυτές ήταν σε περίοδο εγκυµοσύνης, ενώ τα σώµατά τους δεν βρέθηκαν ποτέ. Οι µόνοι επιζώντες από την οικογένεια είναι η γυναίκα του Elsa και τα δύο του εγγόνια Martin και Fernando. ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΣΤΟ NETFLIX Η σειρά προτάθηκε πρώτη φορά το 1968 να γίνει animation, αλλά µετά την προβολή του δοκιµαστικού επεισοδίου, δεν προχώρησε στην παραγωγή. Για πολλά χρόνια προβλήµατα µε τα δικαιώµατα εµπόδισαν οποιαδήποτε άλλη προσαρµογή του κόµικς σε άλλο µέσο. Το 2020 ανακοινώθηκε η συνεργασία µε την πλατφόρµα του Netflix. Ο κόβιντ καθυστέρησε την παραγωγή, καθώς κυκλοφόρησε µόλις πριν λίγο καιρό η πρώτη σεζόν, µε 6 επεισόδια. Η επιτυχία που σηµείωσε, οδήγησε στην υπογραφή για να κυκλοφορήσει και 2η σεζόν, ωστόσο αυτή αναµένεται να αργήσει και να µην κυκλοφορήσει νωρίτερα από το καλοκαίρι του 2027. Πηγή

Εμένα μου αρέσει πολύ η είδηση για την Βαβούρα, αλλά θέλω περισσότερο να δω τι μορφή θα έχει και αν θα έχει κι άλλους δημιουργούς για να σχηματίσω γνώμη. Πολύ καλτ επιλογή πάντως.

Κόμικς όπως τα «All-Star Superman» (αριστερά) και «Kingdom Come» (δεξιά) θα σας βάλουν πιο εύκολα στο κλίμα της νέας ταινίας με τον Ντέιβιντ Κόρενσγουετ Λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα της νέας ταινίας «Superman» στις 10 Ιουλίου, αυτά τα κόμικς θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε από πού εμπνεύστηκε την τελευταία εκδοχή του υπερήρωα ο δημιουργός της, Τζέιμς Γκαν. Οι προηγούμενες ταινίες με τον Σούπερμαν, που έφεραν την υπογραφή του Ζακ Σνάιντερ, ήταν επηρεασμένες από κόμικς όπως το «Watchmen» του Άλαν Μουρ, το «The Dark Knight Returns» του Φρανκ Μίλερ και το «The Death of Superman» – κάτι που φάνηκε έντονα στην οθόνη. Τι μπορούμε να περιμένουμε λοιπόν από τον Τζέιμς Γκαν, που θέλει να στρίψει τον υπερήρωα σε μια άλλη κατεύθυνση; Ιδού πέντε κόμικς τα οποία, σύμφωνα με το /Film, βρίσκονται πίσω από τη νέα ταινία. Μάλιστα, τα τέσσερα πρώτα έχουν ήδη αναφερθεί από τον ίδιο τον Γκαν ως πηγή έμπνευσης και θα κυκλοφορήσουν σύντομα σε box set από την DC Comics. All-Star Superman Καρέ από το κόμικ «All-Star Superman» Από τη στιγμή που ο James Gunn δημοσίευσε για πρώτη φορά στο Twitter (τον Ιανουάριο του 2023, τρεις μήνες πριν η πλατφόρμα μετονομαστεί σε Χ) μια φωτογραφία του κόμικ «All-Star Superman» επάνω στο τραπέζι του, έγινε σαφές ότι η συγκεκριμένη σειρά που κυκλοφόρησε από το 2005 έως το 2008 θα ήταν μία από τις επιρροές για τη δική του ιστορία με τον Σούπερμαν. Γραμμένο από τον Γκραντ Μόρισον και εικονογραφημένο από τον Φρανκ Κουάιετλι, το κόμικ θεωρείται ευρέως ως μία από τις καλύτερες ιστορίες του Σούπερμαν που έχουν γραφτεί ποτέ. Ξεκινά με τον Άνθρωπο από Ατσάλι να σώζει τον κόσμο από μια ακόμη άθλια συνωμοσία του Λεξ Λούθορ, αλλά στην πορεία απορροφά περισσότερη ενέργεια από τον Ήλιο από ό,τι ποτέ άλλοτε. Ως αποτέλεσμα, για τους επόμενους 12 μήνες, ο Σούπερμαν θα διαθέτει απίστευτη, ασύγκριτη δύναμη – και μετά θα πεθάνει. Αν και το σενάριο της ταινίας δεν είναι μεταφορά του κόμικ, ο ίδιος ο Γκαν έχει δηλώσει ότι το «All-Star Superman«αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής του. Whatever Happened to the Man of Tomorrow? Διαφήμιση για το κόμικ «Whatever Happened to the Man of Tomorrow?» Αυτό το κόμικ του 1986 που κυκλοφόρησε σε δύο μέρη, γράφτηκε από τον θρυλικό Άλαν Μουρ και σχεδιάστηκε από τον Κερτ Σουάν. Είναι μια ακόμη ιστορία για τον θάνατο του Σούπερμαν από την οποία η ταινία δανείζεται την ιδέα της ενσυναίσθησης, της ανθρώπινης πλευράς του ήρωα και της αναμέτρησης με τις συνέπειες που έχει η δύναμή του. Χωρίς να έχει μεταφέρει στην οθόνη συγκεκριμένες στιγμές του κόμικ, η ταινία μοιάζει να το χρησιμοποιεί ως θεματικό οδηγό, εστιάζοντας στην υπαρξιακή πάλη του ήρωα και τη θέση του σε έναν κόσμο που μπορεί να στραφεί εναντίον του. Kingdom Come Καρέ από το κόμικ «Kingdom Come» Σε αυτό το κόμικ, σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα, ο Σούπερμαν δεν οδεύει προς τον θάνατο, αλλά ζει σε έναν φουτουριστικό κόσμο όπου τα ιδανικά του έχουν σχεδόν εγκαταλειφθεί. Σε αυτή την επική ιστορία των Μαρκ Γουείντ και Άλεξ Ρος από το 1996, ένας πιο γερασμένος Κλαρκ Κεντ παρακολουθεί μια νέα γενιά υπερηρώων να υιοθετεί μια απαισιόδοξη κοσμοθεωρία και βίαιες, συχνά θανατηφόρες μεθόδους αντιμετώπισης των «κακών». Η πιο εμφανής ομοιότητα με την ταινία του Γκαν είναι το κάπως διαφορετικό έμβλημα στη στολή του Σούπερμαν, αλλά σίγουρα οι επιρροές δεν τελειώνουν εκεί. Η σύγκρουση μεταξύ του παλιομοδίτικου υπερηρωισμού και της νέας γενιάς ηρώων – αυτόκλητων τιμωρών που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας του κόμικ, μοιάζει να έχει επηρεάσει τη δυναμική ανάμεσα στον Σούπερμαν και στη νέα Justice League που βλέπουμε στα τρέιλερ της ταινίας. Superman for All Seasons Καρέ από το κόμικ «Superman for All Seasons» Μαζί με τα τρία προαναφερθέντα κόμικς, το «Superman for All Seasons» των Τζεφ Λόεμπ και Τιμ Σέιλ ολοκληρώνει το box set της DC Comics. Και είναι η ιστορία που φαίνεται να αποτυπώνει καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο η ταινία του Γκαν θα εξερευνήσει τον αντίκτυπο που έχει ο Σούπερμαν στους ανθρώπους γύρω του. Κάθε ένα από τα τέσσερα τεύχη αφορά μια εποχή του χρόνου και βλέπει τον ήρωα μέσα από τα μάτια ενός διαφορετικού αφηγητή: του Τζόναθαν Κεντ για την άνοιξη, της Λόις Λέιν για το καλοκαίρι, του Λεξ Λούθορ για το φθινόπωρο και της Λάνα Λανγκ για τον χειμώνα. Μάλιστα, στα τρέιλερ της ταινίας κάποιοι εντόπισαν πλάνα ξεσηκωμένα από τις σελίδες του συγκεκριμένου κόμικ. Justice League International Η Justice League του κόμικ «Justice League International». Πίσω από τον Σούπερμαν, ο Γκάι Γκάρντνερ Από ό,τι φαίνεται, η εκδοχή της Justice League που θα δούμε στο «Superman» του Γκαν είναι εμπνευσμένη από τη σειρά κόμικς «Justice League International» του 1987. Το /Film κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ο Green Lantern Γκάι Γκάρντνερ (που υποδύεται ο Νέιθαν Φίλιον), ο οποίος έχει εξέχουσα θέση στην ομάδα της Justice League τόσο στην ταινία όσο και στα κόμικς «Justice League International». Μάλιστα τα κόμικς αυτά ανέδειξαν τα χιουμοριστικά στοιχεία του ήρωα, τα οποία φαίνεται πως έχουν διατηρήσει οι Γκαν και Φίλιον. Ο δεύτερος είναι ο χαρακτήρας του επιχειρηματία Μάξουελ Λορντ, που για ένα διάστημα ήταν ο ευεργέτης και επιχειρηματικός σύμβουλος της Justice League International. Στην ταινία τον υποδύεται ο αδερφός του σκηνοθέτη, Σον Γκαν. Πηγή

«ΘΒ – Η γαλέρα της ζωής μου»: Οι δημιουργοί του κόμικ, Σπύρος Δερβενιώτης και Θανάσης Πέτρου μιλούν για τον καλό μας άνθρωπο – Θανάση Βέγγο Η οπτική και αφηγηματική δύναμη των κόμικς μέσα από το «ΘΒ – Η γαλέρα της ζωής μου» που μας αποκαλύπτει το φαινόμενο Βέγγος Όταν δυο βραβευμένοι δημιουργοί κόμικς ο Σπύρος Δερβενιώτης (Shark Nation, Μάνα Ρέιβερ) και ο Θανάσης Πέτρου (Γρα-Γρου, Γιαννούλης Χαλεπάς), ενώνουν τις δυνάμεις τους αποκτάμε εμείς οι αναγνώστες στα χέρια μας το graphic novel «ΘΒ – Η γαλέρα της ζωής μου» από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, που σελίδα με τη σελίδα, σκίτσο με το σκίτσο ξεδιπλώνεται η ζωή ενός αγαπημένου μας ήρωα του Θανάση Βέγγου. Ποιος Θανάσης; Εκείνος που ήταν φαλακρός, έτρεχε συνέχεια, έτρωγε καρπαζιές και μετέτρεπε το δράμα του σε γέλιο. Θυμάμαι πρώτη φορά τον είδα μικρός μια Κυριακή στην ΕΡΤ στο Θου-Βου Φαλακρός πράκτωρ 000 μου άρεσε αυτή η ταινία πολύ, μου είχε κάνει εντύπωση. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι κινηματογραφικά ίσως να ήταν ο Μελ Μπρουκς μας. Μάλιστα γύριζε ο ίδιος τις επικίνδυνες σκηνές που οι περισσότεροι ηθοποιοί του Χόλιγουντ θα έβαζαν κασκαντέρ, όμως διαβάζοντας αυτό το κόμικ συνειδητοποίησα ότι οι «ΘΒ ταινίες γέλιου» ήτανε η οικονομική καταστροφή του. Γνώριζα για τον Θανάση Βέγγο ότι είχε ένα θέμα με τη σκόνη, είχε πολύ σκόνη η Μακρόνησος, όπου είχε κρατηθεί εκείνα τα δύσκολα χρόνια των εξοριών, μα έμαθα τόσα πολλά διαβάζοντας αυτό το κόμικ κι ακόμη περισσότερα. Αντίκρισα την αληθινή εικόνα του ανθρώπου που μ’ έκανε να γελώ χάρη στο σενάριο του Σπύρου Δερβενιώτη και τα σκίτσα του Θανάση Πέτρου. Όπως μου είπε ο Σπύρος Δερβενιώτης: «Ίσως είναι καιρός να δομηθεί και στα ελληνικά κόμικς η έννοια του ντοκιμαντέρ, δηλαδή non fiction κι όχι απαραίτητα βιογραφίες. Δηλαδή μπορεί να αγγίζονται, ας πούμε, και γεγονότα κομβικά με τη μορφή του κόμικ, ώστε να τους δίνεται και η ζωντάνια της εικονογράφησης και ο πλούτος της ιστορικής έρευνας με έναν τρόπο ενδιαφέροντα, όπως έχουν γίνει τελευταία όλα τα ντοκιμαντέρ διεθνώς. Δεν είναι ανάγκη να περιοριστούμε στις βιογραφίες, υπάρχουν και εμβληματικά γεγονότα. Ας πούμε, θα μπορούσε να γίνει ένα κόμικ και για το σκάνδαλο Κοσκωτά, λέω εγώ τώρα. Που ενσωματώνει άρωμα μίας ολόκληρης εποχής, νοοτροπιών και είναι ένα κομβικό σημείο. Είναι ενδιαφέρουσα ιστορία, είναι κάτι που ίσως έλειπε στα ελληνικά κόμικς και είναι καιρός να γίνει genre». Γιατί το ντοκιμαντέρ ως είδος εκφράζεται σε κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό είδος, αλλά και στο θέατρο εμφανίζεται με το docu-theatre, τώρα ελπίζω ν’ αποκτήσουμε και το docu-comic (αδόκιμος όρος δικός μου). Οι δημιουργοί του «ΘΒ – Η γαλέρα της ζωής μου», ο Σπύρος Δερβενιώτης και ο Θανάσης Πέτρου μου μίλησαν για τον ήρωα των παιδικών μας χρόνων, Θανάση Βέγγο και το κόμικ που μας αποκαλύπτει τη ζωή του: Πόσο χρόνο πήρε αυτό το κόμικ; ΣΔ: Λιγότερο από χρόνο. Αν βάλεις και τη σύλληψη, τις συνεντεύξεις, το μάζεμα του υλικού, θα έλεγα γύρω στους έξι μήνες. 6, 7 συναντήσεις ήταν οι συνεντεύξεις, γιατί δεν ζουν και πολλοί από τους συνεργάτες του. Έκανα τις συνεντεύξεις και τις ερωτήσεις. Ο Θανάσης έκανε το σχέδιο, εγώ έκανα το σενάριο. Τον ήξερες τον Θανάση Βέγγο; ΣΔ: Προσωπικά όχι. Ξεκινήσαμε από το μηδέν, αλλά δεν ήξερα τίποτα για τον Θανάση Βέγγο. Έμαθα πάρα πολλά από αυτό το κόμικ για τον Θανάση Βέγγο. ΣΔ: Και εγώ. Κάνατε δηλαδή πολλή έρευνα. Μου άρεσε πολύ που στο τέλος υπάρχει όλη η φιλμογραφία και το έργο το θεατρικό του Θανάση Βέγγου καταγεγραμμένο. ΣΔ: Ναι, εντάξει, η φιλμογραφία ήταν σχετικά εύκολο και την έκανε ο Γιάννης Σολδάτος, που έγραψε και το επίμετρο. Πες μου λίγο αυτή τη διαδικασία δημιουργίας, πώς ξεκίνησε; Πώς σας ήρθε; ΣΔ: Η ιδέα ήταν του Λεωκράτη Ανεμοδουρά, του εκδότη δηλαδή, ο οποίος είχε την ιδέα και την περιέργεια. Μας είπε ότι του κινεί το ενδιαφέρον η προσωπικότητα του Βέγγου και θα ήθελε να κάνει κάτι γι’ αυτόν και αν θα με ενδιέφερε να το αναλάβω. Εγώ του είπα ότι ναι, ευχαρίστως θα αναλάμβανα το σενάριο, αλλά μου φαινόταν βουνό να αναλάβω και το ιστορικό ψάξιμο της εικόνας. Τότε του πρότεινα να γίνει σε συνεργασία με σκιτσογράφο και πολύ γρήγορα καταλήξαμε στον Θανάση Πέτρου. Εσύ πώς και δεν ήθελες να εμπλακείς με το σχέδιο; ΣΔ: Γιατί μου φαινόταν βουνό να βρω και να καταγράψω πώς ήταν, ας πούμε, οι χώροι τους οποίους δεν θα μπορούσα να βρω. Πώς ήταν το σπίτι του, πώς ήταν ξέρω κάποια γυρίσματα… Ένα βουνό το σήκωνα, δυο βουνά δεν τα σήκωνα. Και πολύ έξυπνος ο τρόπος που μου τον παρουσιάζει, δηλαδή σαν να συνομιλεί ουσιαστικά με τον σχεδιαστή του. ΣΔ: Κοίταξε, ψάχνοντας έναν τρόπο να μην βαριέμαι κι εγώ ως αναγνώστης, ας πούμε, μία από τις πρώτες ιδέες ήταν αυτές και μην σου πω ότι το ξεκλείδωσε η παρουσία του Θανάση, γιατί ήταν Θανάσης κι αυτός οπότε το πρώτο καρέ που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η σκηνή. Γεια σου Θανάση! Γεια σου Θανάση! Ποιες πληροφορίες που δεν ήξερες για τον Θανάση, όταν ξεδιπλώθηκαν μπροστά σου κατά τη διάρκεια της έρευνάς σου κάπως σε μάγεψαν; ΣΔ: Είναι τόσες πολλές… Πολλοί το ξέρανε για τη χρεοκοπία του αλλά κάποιος ο οποίος έχει πολύ επιδερμικά ασχοληθεί ας πούμε όπως εγώ, δεν το ήξερα. Ο Λεωκράτης μου το είπε σαν αυτονόητο. Επίσης, αυτό που μας διηγήθηκε ο γιος του για τον σκαντζόχοιρο που τον περίμενε κάθε βράδυ να γυρίσει από το θέατρο. Αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν θα το μάθαινε κανείς, δεν ήταν κοινή γνώση, αλλά ήταν και εξωπραγματικά ωραία σκηνή. Επίσης ότι ήταν πραγματική ιστορία αυτή η σκηνή από το Βλέμμα του Οδυσσέα που λέει «Μωρή φύση. Μόνη σου είσαι, μόνος είμαι και ’γώ. Πάρε ένα μπισκότο». Εκείνη τη σκηνή μου την διηγήθηκε ο Γιώργος Αρβανίτης που ήταν εικονολήπτης στην ταινία. Και μου είπε αυτή ήταν μια ιστορία που μου συνέβη εμένα στα γυρίσματα άλλης ταινίας του Αγγελόπουλου, τη μοιράστηκα στον Αγγελόπουλο και εκείνος την ενσωμάτωσε στην ταινία στα λόγια του Βέγγου. Μου άρεσε εν τω μεταξύ ότι η αφήγηση ακολουθεί μια χρονογραμμική ροή και δεν είναι βιαστική ή γρήγορη είναι απολαυστική. ΣΔ: Κατέληξα εκεί μετά από πολύ «βάσανο», γιατί σκεφτόμουν ποιος θα ήταν ο πιο ενδιαφέρων τρόπος να διηγηθείς. Και όταν ξεκίνησα ήταν μέσα στο μυαλό μου ένα χάος η πορεία του Βέγγου. Πίστευα ότι ίσως ήταν πιο ενδιαφέρον να ξεκινήσω από ένα εμβληματικό γεγονός, ας πούμε τη Μακρόνησο, και να πηγαίνω μπρος πίσω ή να ξεκινήσω από τη χρεοκοπία και να πηγαίνω μπρος πίσω και να τα δένω γύρω από αυτό. Αλλά τελικά μόλις βρήκα μια άκρη και είπα ότι έχω στο μυαλό μου πλέον καθαρά περιόδους που περίπου συμπίπτουν και με δεκαετίες, τότε έγινε και πιο απλή, καθαρή η εξιστόρηση. Κλείνοντας ρώτησα τον Σπύρο Δερβενιώτη από τα δικά του κόμικς ποιο ξεχωρίζει και μου άρεσε η απάντησή του: «Δεν ξεχωρίζω κανένα γιατί το καθένα που έκανα, όταν το έκανα, ήταν για μένα το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω ποτέ. Μέχρι το επόμενο ή το μεθεπόμενο». Είναι ο ορισμός για τους δημιουργούς, ότι ο εαυτός μας είναι ο καλύτερος ανταγωνιστής και συναγωνιστής μας. Και μετά συνομίλησα με τον Θανάση Πέτρου, τον συμπρωταγωνιστή του Βέγγου σ’ αυτό το κόμικ, τον άνθρωπο που τον σχεδίασε: Εσύ Θανάση τον ήξερες τον Θανάση Βέγγο; ΘΠ: Όχι τη ζωή του, δεν ήξερα λεπτομέρειες γι’ αυτήν. Ήξερα τη δουλειά του, τις ταινίες του, αλλά λεπτομέρειες δεν ήξερα καθόλου. Ελάχιστες δηλαδή, μόνο ότι είχε φαλιρίσει κάποια στιγμή η Θου Βου η εταιρία του. Και πώς ένιωσες που για σεναριακούς λόγους συμπρωταγωνιστείς μαζί του σ’ αυτό το κομικ; ΘΠ: Καθόλου δεν μου άρεσε. Έχω κάνει κόμικς που έχω βάλει τον εαυτό μου, αλλά είχαν αυτοβιογραφικά στοιχεία, οπότε δικαιολογούνταν κάπως έτσι. Τώρα αυτό που πρότεινε ο Σπύρος δεν μου άρεσε στην αρχή, αλλά τελικά λειτούργησε νομίζω αρκετά καλά, αφηγηματικά, δηλαδή ότι δεν είναι ένας Βέγγος αφηγητής έξω από το κόμικ που μας λέει για τη ζωή του. Λειτουργεί καλύτερα το ότι είμαστε σε έναν εικονικό διάλογο, εγώ ο ΘήταΠι με τον Θου Βου, οι δύο χάρτινοι πρωταγωνιστές και όχι να μας τα αφηγείται, ως ένας θεός αφηγητής εκτός βιβλίου που μας τα λέει. Αντιμετώπισες δυσκολίες; ΘΠ: Δυσκολευόμουν γενικώς να τον σχεδιάσω τον Βέγγο, γιατί είναι πολύ διαφορετικό όταν βλέπεις μια φωτογραφία και όταν πας να την απεικονίσεις. Και τον έχουμε δει πάρα πολλές φορές σε πάρα πολλές ταινίες, σχεδόν όλοι. Περιμένεις με δύο γραμμές να δεις να μοιάζει με τον Βέγγο. Νομίζω δεν το κατάφερα ποτέ στο βιβλίο. Δηλαδή το ότι δυσκολεύομαι από την αρχή μέχρι το τέλος να “πιάσω” τον Βέγγο είναι η πραγματικότητα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να τον σχεδιάσω, τώρα αν το πέτυχα δεν ξέρω. Θα δείξει. Εικαστικά ας πούμε, αν κάτι μου άρεσε σε αυτό το κόμικ ήταν ότι δεν είχαμε την αναπαράσταση τη ρεαλιστική παρά μόνο στις τελευταίες σελίδες και νόμιζα ότι το έκανες και επίτηδες αυτό. ΘΠ: Ήταν σκοπός να γίνει αυτό, είναι εν μέρει αφηγηματικό, εν μέρει είναι πραγματικό. Δηλαδή, ότι όταν μιλάει κάποιος, αυτό έχει το εξής ζήτημα: Ότι συνομιλώ εγώ με τον Βέγγο. Τον Βέγγο τον ξέρουμε γιατί τον βλέπαμε στις ταινίες να παίρνει τρελές εκφράσεις, να γουρλώνει τα μάτια, να στραβώνει το πρόσωπό του, να κάνει ακραίες εκφράσεις. Όταν, όμως, μιλάει απλώς κάποιος δεν μπορεί να κάνει εκφράσεις τελείως παλαβές. Οπότε πρέπει να πιάσεις να βρεις πέντε γραμμές οι οποίες θα δείχνουν έναν ήρεμο άνθρωπο να συζητάει. Δεν αφηγείται με μία ένταση ή θέλοντας να βγάλει κάτι στην αφήγησή του. Οπότε έπρεπε να τον σχεδιάζω διαρκώς χωρίς να κάνει εκφράσεις ουσιαστικά και αυτό ήταν το δύσκολο. Και αυτό είναι, σου λέω και λίγο αφηγηματικό και λίγο πραγματικό. Το ότι ήταν δύσκολο στο σχέδιο και το εκμεταλλευόμαστε αυτό αφηγηματικά, ότι ψάχνω να βρω πώς να κάνω το πορτρέτο που τελικά στο τέλος το καταφέρνω. Νομίζω. Γενικά πώς έγινε η διαδικασία; ΘΠ: Γενικώς δεν σβήνω και δεν σχεδιάζω κάτι από την αρχή. Δηλαδή ξεκινάω να κάνω ένα προσχέδιο και αυτό που κάνω με μελάνι και χρώμα. Η ταχύτητά μου μάλλον με έριξε στα δύσκολα, γιατί υπολογίζαμε να βγάλουμε τα βιβλία του Σεπτέμβρη και κάποια στιγμή, όταν πήρα μπρος και άρχισα να δουλεύω, μου πρότεινε και ο Ανεμοδουράς και ο Δερβενιώτης «Ε, δεν το πάμε λίγο πιο γρήγορα;» Το πιο γρήγορα σήμαινε ότι εγώ έπρεπε να το κάνω σε απίστευτη ταχύτητα, έτρεχα σαν το Βέγγο κυριολεκτικά. Δούλευα 10ωρα, 12ωρα κάθε μέρα για να βγει. Υπήρχε κάποια πληροφορία που όταν το σχεδίαζες σε συγκίνησε ή ταυτίστηκες ή κάτι που σου έμεινε από όλο αυτό το έργο κάτι που δεν θα ξεχάσεις; ΘΠ: Οι ατυχίες που πέρασε είναι παροιμιώδεις. Δηλαδή ότι αυτή η τελειομανία ήταν και η καταστροφή του τελικά. Κάποιες φορές ήταν συγκινητικό το ότι ήταν ακραίος ο Βέγγος σε κάποια πράγματα. Δηλαδή θα πέταγε 20 τούρτες και πήγαινε και έπαιρνε τις καλύτερες από τον Ασημακόπουλο που ήταν ένα πολύ καλό ζαχαροπλαστείο. Έπαιρνε από αυτόν τούρτες, οπότε η τελειομανία του τελικά ήταν και αυτό που τον έβαλε μέσα. Συγκινητικός νομίζω γίνεται μετά ο Βέγγος, όταν πλέον, τη δεκαετία μετά το ’80, παίζει πλέον στην τρίτη φάση του. Αν οι ταινίες του Κούνδουρου είναι η πρώτη του, η δεύτερη είναι όταν πλέον καταξιώνεται, η τρίτη είναι οι ΘΒ. Η τέταρτη ας πούμε να είναι με τον Κατσουρίδη στο Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; Η πέμπτη να πω είναι που πλέον παίζει στον Βούλγαρη, στις Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου που βλέπουμε έναν πολύ διαφορετικό Βέγγο, πιο σοβαρό, πολύ μετρημένο. Παίζει χωρίς να κουνάει το φρύδι του. Όταν πλέον είναι σε ώριμη ηλικία δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα από αυτά που έκανε και πάλι έχει ένα ειδικό βάρος πολύ μεγάλο, χωρίς να μιλήσει, δηλαδή. Είναι στο τρένο και απλώς κοιτάζει. Κι όμως έχει πολύ μεγάλη ένταση αυτή η σκηνή, όπως τη θυμάμαι τώρα. Τα κόμικ είναι κι ένας ξεχωριστός κώδικας επικοινωνίας και για τα παιδιά, αφού δεν είναι βιβλίο με γράμματα να το βαρεθούν εύκολα, χαίρομαι που εξαιτίας σας θα γνωρίσουν πολλά νέα παιδιά τον Θανάση Βέγγο. ΘΠ: Μακάρι να συμβεί αυτό. Να ψάξει κάποιος να δει μία ταινία του, κάποιος που δεν τον ξέρει, ένας νεαρός σε ηλικία και να ψάξει να δει τι στο καλό είναι αυτό το φαινόμενο Βέγγος. Ο ίδιος ο Θου Βου τι ήτανε. Τα κόμικς έχουν μεγάλη δύναμη, παρόλο που είναι στατικές εικόνες τυπωμένες σε χαρτί ή σε μία οθόνη. Κυρίως στο χαρτί έχουν πολλή δύναμη και οπτικά και αφηγηματικά. Δηλαδή το ότι θα το διαβάσεις με έναν ρυθμό που θέλεις εσύ, με μία ταχύτητα που θέλεις εσύ και όχι με την ταχύτητα που θα σου υπαγορεύσει ο σκηνοθέτης. Την ταινία την βλέπουμε με βάση το μοντάζ που διάλεξε ο σκηνοθέτης, είτε την βλέπουμε στον κινηματογράφο είτε την βλέπουμε στο σπίτι μας. Στο κόμικς, αν κολλήσουμε κάπου θα σταματήσουμε σε μια εικόνα και θα τη χαζέψουμε για να δούμε τι γίνεται εκεί πέρα και θα κάτσουμε όση ώρα θέλουμε. Δεν πρόκειται να πει στον αναγνώστη ο δημιουργός: άντε προχώρα γρήγορα γιατί μετά έχει πιο πολύ ενδιαφέρον. Θα διαβάσει ο κάθε αναγνώστης με τον δικό του ρυθμό και με τον δικό του τρόπο. Αυτό νομίζω δεν το έχει ούτε η λογοτεχνία, γιατί γραμμική είναι η ανάγνωση, διαβάζεις και σπάνια θα γυρίσεις μια σελίδα πίσω να κοιτάξεις τι έγινε πάλι. Στο κόμικ είναι λίγο πιο σύνθετη η ανάγνωση, μπορεί να σταματάς όπου θέλεις. Μπορείς να δεις ένα κόμικς, απλώς να το ξεφυλλίσεις και να μην το διαβάσεις. Να βλέπεις τις εικόνες μια φορά… μετά να κάτσεις να το διαβάσεις, να διαβάζεις τα κείμενα και μετά να κάθεσαι και να σταματάς όπου θέλεις για όση ώρα θέλεις. Αυτό δεν νομίζω ότι το έχει άλλο μέσο. Είναι μοναδικός στα κόμικς ο τρόπος ανάγνωσης, δηλαδή αυτός καθαυτός ο τρόπος ανάγνωσης, έχει μία δύναμη που είναι μία ιδιαιτερότητα που δεν υπάρχει σε κάποιο άλλο μέσο. Αν ήθελες να ευχαριστήσεις κάποιους γι’ αυτό σου το ταξίδι με τον Θανάση Βέγγο και την ευκαιρία να συμπρωταγωνιστήσεις μαζί του ποιοι θα ήτανε αυτοί; ΘΠ: Να ευχαριστήσουμε καταρχάς και νομίζω και ο Σπύρος θα συμφωνήσει τον Λεωκράτη τον Ανεμοδουρά που έκανε μια τέτοια κίνηση, τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, δηλαδή που στήριξαν όλο αυτό. Γιατί ο Λεωκράτης έψαξε ανθρώπους να έρθει σε επαφή, γνωρίσαμε τους γιους του Βέγγου, συνομιλήσαμε μαζί τους, μας βοήθησαν και συνεργάτες του που τον γνώριζαν. Αυτό ήταν κομμάτι που έκανε ο εκδότης, οπότε ήταν πολύ σημαντικό. Πώς θα έρθουμε σε επικοινωνία με ανθρώπους που ξέρανε τον Βέγγο, που μας έκαναν διορθώσεις, μας έκαναν παρατηρήσεις, μας έκαναν προτάσεις τις οποίες τις ενσωματώσαμε, όποτε και όταν χρειάστηκε και όταν νομίσαμε ότι πρέπει να τις βάλουμε, τις βάλαμε, που μόνο καλό μας έκανε αυτό. Έγινε μια δουλειά, η οποία δεν ήταν δύο ανθρώπων μόνο, αλλά και άλλων γύρω, τριγύρω που βοήθησαν να βγάλουμε το βιβλίο. Κλείνοντας ως δεινός αναγνώστης graphic novels έχω να σημειώσω ότι οι δημιουργοί αυτού του υπέροχου κόμικ κατάφεραν να εικονοποιήσουν και να αφηγηθούν τη ζωή του καλού μας ανθρώπου. Καλοκαίρι είναι, τα σχολεία κλείσανε, πάρτε το δώρο σε ένα μικρότερο σε ηλικία παιδί ή και στα μεγαλύτερα παιδιά, τα ενήλικα. Ο Θανάσης Βέγγος πιστεύω ήταν υπόδειγμα ανθρώπου, συλλεκτικός καλλιτέχνης στην ερμηνεία του και μερακλής στη δουλειά του. Αν δεν τον γνωρίζετε το κόμικ «ΘΒ – Η γαλέρα της ζωής μου» είναι μια πολύ καλή ευκαιρία. Μας λείπουν τέτοιοι Θανάσηδες. Πολεμικές περιόδους ζούμε και το Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση γίνεται τελικά πιο επίκαιρο από ποτέ. Πηγή

Πολύ σπουδαίος και σαν δημιουργός, αλλά κυρίως ως editor. Έφερε θρυλικά ονόματα σε τίτλους που συνέδεσαν την καριέρα τους, έβαλε στο τραπέζι φρέσκιες ιδέες, ήταν αυστηρός και δημιούργησε πολλές κόντρες, αλλά τελικά η προσφορά του είναι ανεκτίμητη. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη.

Τόμος 19: Ένας Ίντιο στη Νέα Υόρκη Είχα μείνει λίγο πίσω σε αυτή τη σειρά και έτσι τώρα κατάφερα να διαβάσω το 19ο τόμο. Είναι μια αρκετά περίεργη ιστορία, από αυτές που έχουν μια δόση μυστηρίου. Ο Mister No αφηγείται σε κάποιους φίλους του σε ένα μπαρ ότι κάποτε ήταν στη Νέα Υόρκη και είδε έναν Ίντιο να εμφανίζεται από το πουθενά και να επιτίθεται σε κόσμο. Οι υπόλοιποι δεν τον πιστεύουν, ωστόσο την ίδια μέρα μαθαίνει για το θάνατο ενός άλλου πιλότου που είχαν ανταγωνιστική σχέση και του έχει αφήσει ένα πακέτο στη διαθήκη του. Γρήγορα του επιτίθενται και το κλέβουν. Ο Mister No αποφασίζει σιγά σιγά να ψάξει την ιστορία περισσότερο και να δει ποιοι του επιτέθηκαν, που οδηγούν τα στοιχεία και προφανώς για ακόμα μία φορά θα οδηγηθεί στις περίφημες ζούγκλες που εξελίσσονται όλες οι περιπέτειές του μαζί με έναν μυστηριώδη τύπο, τον Σάνφορντ και σιγά σιγά να ξετυλίξουν το κουβάρι του μυστηρίου για το πακέτο, αλλά και το πως ο Ίντιο βρέθηκε στη Νέα Υόρκη. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία, συνδυάζει Mister No στη Μαναους, αλλά και στις ζούγκλες του Αμαζονίου, έχει λίγη δράση που είναι καταιγιστική, το σχέδιο κλασικά πολύ όμορφο και μου άρεσε το διαφορετικό σενάριο με το μυστήριο ουσιαστικά να λύνεται σταδιακά. Ένας ακόμα ωραίος τόμος για την αγαπημένη σειρά.

Το αγαπημένο στριπ με τον Βίκινγκ Hagar από τον Chris Browne!

Σύνοψη από την εκδοτική: Η ζωή του δημιουργού κόμικς μοιάζει πολύ με αυτή του φαροφύλακα. Μοναξιά, μελαγχολία, απομόνωση, και επίσης κακό φαγητό είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητα και των δυο. Θυσιάζουν την κοινωνική τους ζωή, ο ένας για την τέχνη του και ο άλλος για να μην τρακάρουν τα καράβια... Ο Καπτάν Ίγγλος, ο κομιξάς-φαροφύλακας του Σταύρου Κιουτσιούκη ζει παρέα με το αγαπημένο του πρόβατο σε έναν φάρο που ταξιδεύει και σας καλεί να επιβιβαστείτε για ένα σύντομο, ιδιαιτέρα αστείο, τρυφερό καθώς και σουρεαλιστικό ταξίδι! Η έκδοση: Μια μικρή έκδοση και σε μέγεθος και σε αριθμό σελίδων, ο Καπτάν Ίγγλος είναι μια φιγούρα που δημιούργησε ο πολύ ταλαντούχος Σταύρος Κιουτσιούκης προκειμένου να παραλληλίσει τη ζωή ενός φαροφύλακα με έναν δημιουργό κόμικς. Τι έκανε λοιπόν; Έφτιαξε έναν χαρακτήρα που είναι δύο σε έναν! Ο Καπτάν Ίγγλος λοιπόν είναι ένας δημιουργός κόμικς που ζει σε έναν απομακρυσμένο φάρο μαζί με το πρόβατό του και μέσα από μια σειρά με στριπάκια βλέπουμε τις περιπέτειες του. Το πως ψαρεύει, πως προσπαθεί να δημιουργήσει, πόσο μόνος νιώθει, πως προσπαθεί να προλάβει ένα deadline και πολλά άλλα. Το χιούμορ του Κιουτσιούκη είναι πραγματικά φοβερό και νιώθω ότι σε αυτό το κόμικ έβγαλε κάτι το διαφορετικό, κάνοντας μας να αισθανθούμε την μοναξιά ενός δημιουργού κόμικ και την περίεργη καθημερινότητα που ζει μέσα από τα μάτια ενός φαροφύλακα. Είναι μια όμορφη σειρά από στριπς με πολύ σουρεαλισμό, αρκετά αστεία και πολλές αλληγορίες για τις δύο δουλειές που απεικονίζονται. Η έκδοση έχει μικρό μέγεθος 15 Χ 17 και διαβάζεται πολύ γρήγορα. Καλό διάβασμα σε όλους

Και βλέπω Λάζαρο Αλεξάκη και Κλήμη Κεραμιτσόπουλο, το δίδυμο απο τα Μπαντιλίκια. Για να δούμε τι άλλο θα μάθουμε.

Σύνοψη από την εκδοτική: Όταν ο Αναγνώστης συνειδητοποιεί την ματαιότητα της ύπαρξης, αποφασίζει να φτιάξει ένα κόμικ που θα είναι η πολιτιστική παρακαταθήκη του, όταν εγκαταλείψει την επίγεια ζωή. Όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα: Δεν έχει έμπνευση. Αντιμέτωπος με την έλλειψη ιδεών και με την βοήθεια του φίλου του, Κορνήλη, θα ξεκινήσει μια περιπέτεια με απώτερο σκοπό τη μεταθανάτια δόξα. Ένα κόμικ ό,τι να 'ναι, με ταξίδια, ναρκωτικά, rock'n'roll, ηλίθια λογοπαίγνια και ένα τηγάνι. Η ιστορία: Νέο κόμικ από τον αγαπημένο δημιουργό Κλήμη Κεραμιτσόπουλο των Στρίκτλι Κομμέρσιαλ και των Μπαντιλικίων και αυτή τη φορά επιλέγει να καταπιαστεί με το writer's block. Writer's block αποκαλείται η κατάσταση όπου ένας δημιουργός, συνήθως συγγραφέας έχει κολλήσει και δεν μπορεί να γράψει τίποτα. Καμία ιστορία δεν του βγαίνει και τίποτα δε λειτουργεί στο μυαλό του. Ως συγγραφέας κειμένων στο anthem.gr, τον καταλαβαίνω απόλυτα περνώντας καιρό χωρίς έμπνευση. Σε αυτή τη φάση είναι και ο Αναγνώστης, ο πρωταγωνιστής μας που φτιάχνει κόμικ αλλά θεωρεί πως ακόμα δεν έχει δημιουργήσει το δικό του αριστούργημα. Μέσα σε αυτή τη φάση, δεν έχει και καθόλου έμπνευση και έτσι προσπαθεί να κάνει brainstorming με τον φίλο του, τον Κορνήλη. Τελικά οι δύο φίλοι αποφασίζουν να κάνουν το καλοκαίρι ένα road trip στην Αμερική και να ζήσουν αυτή τη φάση, όπως κάνουν στις ταινίες (pun intended). Σκοπός είναι να ζήσουν περιπέτειες που δε φαντάζονται και μέσα από όλο αυτό ο Αναγνώστης να βρει τη χαμένη του έμπνευση και να σκεφτεί καινούριες ιδέες για μια καλή ιστορία. Ωστόσο τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς κατ' ευχήν και το αλλόκοτο δίδυμο θα ζήσει μερικές αστείες περιπέτειες. Είναι ένα κόμικ για άτομα άνω των 18, ένα κόμικ που συνδυάζει αυτοκίνητα, ωραία ροκ τραγούδια και πολλές σκέψεις ψυχολογικής φύσεως πάνω στη δημιουργία και την έμπνευση. Έχει διαφορετικά είδη αστείων και πετυχαίνει 100% τον σκοπό του, δηλαδή να σε διασκεδάσει και να σε κάνει να νιώσεις όμορφα. Οι επιρροές του από ταινίες των αδερφών Coen, του Tarantino, του David Lynch με το The Straight Story αναφέρονται και στο τέλος και είναι αρκετά εμφανείς στο πως στήνει το όλο περιβάλλον στην Αμερική ο Κλήμης. Για το σχέδιο του, δεν χρειάζονται συστάσεις, είναι όμορφο, λεπτομερές και με έμφαση στο να ταιριάζει με τα αστεία του σεναρίου. Η έκδοση: Είναι σχετικά μικρό τευχάκι, οπότε έχουμε βιβλιοδεσία με καρφίτσα, μέγεθος 17 x 24 όπως πολλά κόμικ στις μέρες μας και κλασικό ματ χαρτί που δεν είναι γυαλιστερό. Το Όπως Κάνουν στις Ταινίες είναι μια όμορφη ιστορία που εστιάζει στο writer's block, για το οποίο ο Μπουκόφσκι είχε πει καλύτερα να γράφεις για αυτό παρά να μη γράφεις καθόλου, ένα quote που υπάρχει και στην αρχή του κόμικ. Αναζητήστε το, αν σας αρέσει ο Κλήμης και θέλετε κάτι διαφορετικό από τα Μπαντιλίκια. Καλό διάβασμα σε όλους

Και εμένα το μυαλό μου στη Βαβούρα πήγε όταν είδα την εικόνα. Δεν ξέρω μήπως πατήσουν πάνω σε κάποιο κόμικ της Βαβούρας οπως το βρετανικό κόμικ που πόσταρε ο @ rolandofshire ή αν θα έχει σχέση με το περιοδικό.

Θα κάνω μια αποκάλυψη κάπου εδώ, φίλε @ constantinople δε γινόταν να το κρατήσω μυστικό πλέον!

Το πιθανότερο είναι ότι έπεσες στον Μανώλη ή κάποιον υπάλληλο για τις εκθέσεις, ο οποίος δεν ξέρει για τις νέες εκδόσεις γιατί δεν δουλεύει σε αυτό το κομμάτι, οπότε προφανώς δεν ήταν της αρμοδιότητάς του. Εγώ σε όλες τις εκθέσεις, με όποιον έχω μιλήσει από Μικρό Ήρωα, είτε τον Λεωκράτη είτε κάποιον από την ομάδα που ασχολείται με τις νέες εκδόσεις π.χ τον Phantom, γίνεται μια πολύ εποικοδομητική συζήτηση και μου αναλύουν το σκεπτικό με το οποίο βγαίνει η τάδε έκδοση ή γιατί δεν βγήκε κάτι άλλο

Αγαπημένο στριπ από Μπον & Βιβέρ του Γιάννη Καλαϊτζή!