nikolas12

Λοιπόν πάλι καλά που έβαλε και ο @ christs τις φωτογραφίες και μου εξήγησε με τον @ Laz33 ποιες εκδόσεις εννοούσαν, βεβιασμένα νόμιζα τις πιο καινούριες. Επειδή έχω κι από αυτές κάποια άλμπουμ Λούκυ Λουκ, αλλάζω ψήφο και λέω σαγρέ all the way, πιο όμορφες εκδόσεις, καλύτερες στο μάτι, αλλά πιστεύω και στο διάβασμα.

Όντως η κίτρινη ράχη είναι πιο όμορφη, αλλά επειδή έχω και από τις δύο ποιότητες στη συλλογή μου, θα πάω με γυαλιστερό, είναι πιο ωραία η αίσθηση, νιώθεις ότι το εξώφυλλο δε θα έχει "σπασίματα" ή ότι θα μαζέψει αν λυγίσουν οι σελίδες στο διάβασμα (αν και εγώ διαβάζω προσεκτικά) και κυρίως η καινούρια ποιότητα της Μαμούθ συνδυάζεται με πολυτελέστερο χαρτί και πιο όμορφα χρώματα. Για μένα ο καλύτερος συνδυασμός εξώφυλλο-ράχη-εσωτερικό σαν ποιότητα και αισθητική επετεύχθη με το Μπελάδες στις Φυτείες και χαίρομαι που έτσι θα βγαίνουν πλέον οι εκδόσεις τους.

Η ιστορία των Avengers σχετικά με τη δημιουργία του Ultron κυκλοφόρησε και προστέθηκαν στη βάση το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο! Επόμενος τόμος θα είναι (επιτέλους) το Marvel Zombies, μια ιστορία από τον δημιουργό του The Walking Dead και σχεδιασμένη από τον εξαιρετικό Sean Phillips:

To τεύχος 2 κυκλοφόρησε και για εμάς που δεν έχουμε τη συνδρομή και το εξώφυλλο με το οπισθόφυλλο προστέθηκαν στη βάση. Επόμενος τόμος θα είναι ο πρώτος του Thor όπως φαίνεται και στο οπισθόφυλλο.

Αντικαταστάθηκε το εξώφυλλο του τεύχους 4 και προστέθηκε το οπισθόφυλλο.

Αντικαταστάθηκαν τα εξώφυλλα των τευχών 2 έως 5.

Αντικαταστάθηκε το εξώφυλλο του τεύχους 27 και προστέθηκε το οπισθόφυλλο.

Αντικαταστάθηκαν τα εξώφυλλα των τευχών 1 και 5, το οπισθόφυλλο του 1 και προστέθηκε του 5

Το Batmanοσύμπαν του Frank Miller έχει αρκετές ιστορίες που θεωρούνται canon ή μη canon, η ουσία όμως ωστόσο είναι ότι ακολουθείται μια βασική τριλογία. Η πρώτη ιστορία είναι το The Dark Night Returns, ομολογουμένως ένα αριστούργημα που ανήκει στα καλύτερα κόμικ Batman, αν δεν είναι το καλύτερο, τη μεγάλη (κατ' εμέ) απογοήτευση The Dark Knight Strikes Again και το 2015 ήρθε η συνέχεια του The Dark Knight III: The Master Race. Αυτή τη φορά δεν έγινε το ίδιο λάθος με τη δεύτερη ιστορία. Κοινώς δεν τα ανέλαβε όλα ο Miller. Το σχέδιο δόθηκε στον Andy Kubert και τον Klaus Janson, ενώ ο Miller θα μοιραζόταν το σενάριο με τον Brian Azzarello. Η ιστορία Η σειρά έχει συνολικά εννιά τεύχη και κάθε τεύχος συνοδεύεται από ένα μικρό tie-in. Αυτό σημαίνει ότι περιμένεις πολλά, αλλά σε γενικές γραμμές η πλοκή είναι πάρα πολύ απλή. Οι Superman και Wonder Woman έχουν μία κόρη τη Lara που έχει τις δυνάμεις του πατέρα της, αλλά είναι μεγαλωμένη σαν Αμαζόνα. Η Lara λοιπόν αναγκάζει τον Atom να επαναφέρει την Kandor, μια πόλη του πλανήτη Krypton που έχει συρρικνωθεί από τον Brainiac, στο κανονικό της μέγεθος. Το αποτέλεσμα είναι 1000 Κρυπτονιανοί σε συνεργασία με τη Lara που θεωρεί τον πατέρα της προδότη λόγω του δεσίματος που έχει με την ανθρωπότητα να προσπαθούν ως η Master Race ή η άρχουσα φυλή όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά, να γίνουν θεοί της ανθρωπότητας, διαφορετικά θα την καταστρέψουν. Την ίδια ώρα ο γερασμένος Bruce Wayne που κανείς δεν ξέρει την κατάσταση του και το αν ζει ή αν πέθανε, ετοιμάζεται να προβάλλει αντίσταση στους κατακτητές. Και βασικά αυτό είναι όλο. Στα tie-ins μπαίνουν άπειροι χαρακτήρες, αλλά χωρίς λόγο ύπαρξης, ελάχιστα δένουν με την κύρια ιστορία και μετά έχουμε μάχες, Batman με την κλασική, υπέροχη στολή που είχε και στο The Dark Knight Returns, αλλά σε γενικές γραμμές μεγάλα πάνελ καταστροφών, αρκετές δυναμικές μάχες και τίποτα παραπάνω, δεν είναι μια ιστορία που χτίζει κάποιον ιδιαίτερα, άντε να πεις την Carrie Kelley ως sidekick του Batman, αλλά δεν έχει παραπάνω. Δεν είναι κακός Miller τύπου Strikes Again, αλλά δεν είναι και θαυμάσιος Miller τύπου Returns ή τύπου Daredevil. Είναι μια πολύ basic ιστορία, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ή κάτι το εξαιρετικό, η οποία πουθενά δε θα σε ενθουσιάσει, ούτε θα σε κάνει να θες να τελειώνεις το κόμικ. Μέχρι εκεί όμως. Το σχέδιο Για μένα το σχέδιο ήταν ανέκαθεν η μεγάλη αδυναμία του Miller, ειδικά στο Strikes Again είναι πολύ αφαιρετικό και βαρετό. Ευτυχώς έχουμε τον Andy Kubert που γενικά είναι καλός σχεδιαστής και τον συχνό συνεργάτη του Miller, Klaus Janson στα μελάνια με το χρωματισμό να είναι σκοτεινός όπως αρμόζει στην ιστορία. Στην κύρια ιστορία δεν έχω παράπονο, στα tie-ins που αναλαμβάνει ο Miller αλλάζει η φάση. Κάποια είναι πιο προσεγμένα, αλλά είναι κάπως τσαπατσούλικα, σε γενικές γραμμές δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον με τη σειρά ούτε σεναριακά, αλλά και από άποψη σχεδίου είναι κατώτερα. Τελικός απολογισμός Θεωρώ πως και εδώ έχουμε μέτρια πράγματα. Το διάβασα απλά για να ολοκληρώσω τις Batman ιστορίες του Frank Miller, αλλά γενικότερα δεν τη βρήκα ενδιαφέρουσα, σίγουρα ανώτερη του Strikes Again, αλλά εννιά τεύχη με μόλις 1-2 κορυφώσεις, φαίνεται ότι δεν έχουμε κάποιο καταπληκτικό ανάγνωσμα, δεν έχουμε το νέο αριστούργημα του Miller, ούτε την ενθουσιώδη επιστροφή του. Έχουμε ένα όμορφο τέλος, μερικές καλές στιγμές και μάχες και από εκεί και μετά τίποτα παραπάνω. Προτείνεται σε όσους θέλουν να έχουν διαβάσει άπαντα Miller, για καλές αυτόνομες Batman ιστορίες, μπορώ να σας αραδιάσω εύκολα μια δεκαριά στο πόδι

@ christs @ Tsaklas Εγώ αυτό που γράφετε, δεν το εκλαμβάνω σαν γκρίνια, 100% δίκιο έχετε σε όλα, καθώς όντως για να πάρεις την έκδοση που αξίζει πρέπει να δώσεις (σε τιμές καταλόγου) 25 ευρώ για την πρώτη και 29 για τη δεύτερη, συνολικά 54 ευρώ, διόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Καλώς ή κακώς ήταν λάθος του Μικρού Ήρωα το μικρό μέγεθος στην Α έκδοση και κερδίζει με την επανέκδοση σε μεγάλο μέγεθος, καθώς εκτός των αγοραστών που το ήθελαν ήδη, θα το ξαναγοράσουμε και εμείς οι πορωμένοι που θέλουμε να το ξαναδιαβάσουμε σε μεγάλο μέγεθος. Γι' αυτό και η φωτό με το πορτοφόλι. Το ευτυχές είναι πως ίσως σε επόμενες κυκλοφορίες να μη γίνει το ίδιο λάθος και να έχουμε εξ αρχής την έκδοση που πρέπει στο ποιοτικό κομμάτι

Μικρός Ήρως: Blacksad σε μεγάλο μέγεθος 21 Χ 28 όπως θα βγουν και τα επόμενα άλμπουμ. Εγώ: Πέρα από την πλάκα, εξαιρετική κίνηση για την εκδοτική η έκδοση του Blacksad σε μεγαλύτερο μέγεθος, εννοείται θα το διαβάσω, γιατί θα είναι ακόμα απολαυστικότερο το σχέδιο. Μου κάνει εντύπωση που εξαντλήθηκε η πρώτη έκδοση, φαίνεται ότι ο κόσμος αντιλήφθηκε πόσο καλό κόμικ είναι και το αγόρασε παρά την υψηλή τιμή. Πολλά μπράβο λοιπόν που η επανέκδοση είναι με ακόμα καλύτερες προδιαγραφές. Άντε από το bucket list μας και τις επιθυμίες μας εδώ μέσα, μόνο ο Λάργκο σε μεγάλο μέγεθος μένει.

Τόμος 1: Spider-Man - Δύναμη και Ευθύνη Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν πολύ τι μορφή θα έχει η πρώτη κριτική σε τόμο αυτής της νέας σειράς και όσο γράφω θα συνεχίζω να το σκέφτομαι. (cut στο Νικόλα που τελείωσε το αφιέρωμα) Λοιπόν επειδή είναι ο πρώτος, αποφάσισα να γίνει με δομή κριτικής της επίσημης συλλογής, από εκεί και πέρα θα δούμε πως θα γίνεται κάθε επόμενη, γιατί και οι φωτό είναι πιο δύσκολοι και ο χρόνος σχετικά περιορισμένος Το σχέδιο που υποβοηθά η έκδοση της Radnet Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα από το σύνηθες. Spider-Man διαλέξανε ολόσωστα στον πρώτο τόμο της συλλογής και ο Αραχνάκιας μέσα μου πανηγύρισε, αφού θα είχαμε όχι μόνο τις πρώτες ιστορίες του ή το φανταστικό σχέδιο του Ditko, αλλά κυρίως την ευκαιρία να διαβάσουμε ένα ρετρό κόμικ, αλλά με πιο καινούριο, πιο ζωντανό χρωματισμό και κυρίως σε μία ολοκαίνουρια έκδοση. Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο Ditko λειτουργεί συνήθως με 6 καρέ ανά σελίδα, συνεπώς το ότι οι τόμοι της συλλογής των Κλασικών Υπερηρώων έχουν λίγο μεγαλύτερο μέγεθος, βοηθάει πάρα πολύ στο να διαβάζονται τα πάνελ καθαρά. Το χαρτί είναι απλό ματ, αλλά αποτυπώνει όμορφα τα χρώματα και γενικά το σχέδιο του Ditko το απολαμβάνει παντού. Οι πρώτες περιπέτειες-Ταξίδι τη δεκαετία του 60 Στα της ιστορίας. Σε αντίθεση με το σύγχρονο storytelling και τις ιστορίες που διαρκούν 5-6 τεύχη, εδώ κάθε τεύχος του τόμου είναι και μια ξεχωριστή ιστορία με αρχή, μέση, τέλος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σου μερικοί από τους σπουδαιότερους κακούς του Spider-Man όπως ο Doctor Octopus, o Vulture και ο Sandman. Στα πρώτα τεύχη ειδικά η ιστορία σπάει και σε 2-3 μέρη, ενώ στη συνέχεια αν και κάθε τεύχος έχει 20-22 σελίδες, ως κόμικ της δεκαετίας του 60 έχει πολλή αφήγηση και κείμενο, κάτι που επιβραδύνει το χρόνο ανάγνωσης, αλλά βοηθά την ιστορία να μοιάζει πιο ολοκληρωμένη. Υπάρχει βέβαια ένα κεντρικό στόρυ και αυτό είναι η ανάπτυξη του Peter Parker. O Peter γίνεται ο Spider-Man, προσπαθεί να κρύψει την ταυτότητα του, χλευάζεται από τους συμμαθητές που αγαπούν όμως τον ήρωα Spider-Man, επιχειρεί να ζήσει πουλώντας φωτογραφίες στον J. Jonah Jameson που κάνει το παν να τον ενοχοποιήσει και γενικότερα τον βλέπουμε συνεχώς να ακροβατεί μεταξύ ξεσπασμάτων και ήρεμης ζωής. Ταυτόχρονα όμως εξελίσσεται και σαν ήρωας, οι μάχες είναι φοβερά πρωτότυπες για την εποχή και ευφάνταστες, ο Πήτερ νικιέται, σκέφτεται να τα παρατήσει, δεν το βάζει κάτω και περνάει και το μήνυμα ότι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος, παρά τα οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα που μπορεί να έχει, δεν πρέπει ποτέ να το βάζει κάτω. Γενικά δεν είμαι ο μεγαλύτερον φαν του ρετρό (τα έλεγα και χθες για το Second Genesis), αλλά έχοντας διαβάσει πάρα πολύ Spider-Man στη ζωή μου, είχα χρόνια να διασκεδάσω έτσι. Καλώς ή κακώς εκτός ίσως Dan Slott, πολλές ιστορίες Spider-Man είναι απλώς δράση και μέτριοι κακοί να περάσει η ώρα, να πάμε στο επόμενο storyline, αλλά αυτά τα τεύχη με έκαναν να τα ξεχάσω όλα. Ήταν 100% αγνή διασκέδαση, ουσιαστικά οι απαρχές ενός αγαπημένου ήρωα, το σταθερό χτίσιμο του και παράλληλα η πλαισίωση του από εξαιρετικούς κακούς που σε κάνουν να περνάς πολύ καλά διαβάζοντας το. Λένε ότι οι συγγραφείς χρησιμοποιούν ενδιαφέροντες κακούς για να καλύψουν το βαρετό χαρακτήρα των ηρώων τους (ιδιαίτερα στον Batman), εδώ όμως δε φαίνεται τίποτα τέτοιο. Ο Peter Parker έχει πολύ ενδιαφέρον, είναι διαφορετικός, είναι καθημερινός άνθρωπος που έχει προβλήματα όπως όλοι και ταυτόχρονα μάχεται μερικούς πάρα πολύ δυνατούς και ταυτόχρονα γεμάτους κίνητρα αντιπάλους. Η γραφή είναι λίγο παλαιάς κοπής, παραπάνω αφήγηση και κείμενο ίσως, αλλά μου ταιριάζει στα θέλω μου για τα πρώτα τεύχη ενός ήρωα, άρα στην τελική αυτό που μένει είναι ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Έκδοση και εκδοτική επιμέλεια Τα έχει πει εξαιρετικά ο @ PhantomDuck στο βίντεο του, η εκδοτική επιμέλεια παρουσιάζει θεματάκια, υπάρχουν λάθη και ειδικά κάποια όπως το Αβέντσερς παλεύω να τα ξεχάσω. Μου λείπει κάπως η εκδοτική λογική της μετάφρασης. Π.χ στην Οξύ εξελληνίζουν τα περισσότερα ονόματα πχ Black Adam-Μαύρος Αδάμ, εδώ είχαμε μεν τον Γύπα, είχαμε και τον Tinkerer, νομίζω χρειάζεται πιο σαφής οδηγία στους μεταφραστές. Στους διαλόγους όμως και την αφήγηση δε βρήκα κάποιο ιδιαίτερο λάθος, μια χαρά ήταν. Και το lettering είναι ωραίο με ρετρό γραμματοσειρά. Πριν από σχεδόν κάθε τεύχος υπήρχε ένα κείμενο (μεταφρασμένο από ξένη έκδοση), το οποίο αφηγούνταν ιστορίες από Stan Lee και 60s Marvel που ως επί το πλείστον δεν αφορούσε και τον Spidey, οπότε μου φάνηκε λίγο άκυρο. Σε γενικές γραμμές δεν έχω να πω περισσότερα, το μεγάλο μέγεθος του κόμικ μου αρέσει, η μετάφραση γενικά είναι οκ, νομίζω λίγη επιμέλεια για καλύτερη συνάφεια και είμαστε μια χαρά. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Εμ αν θες να αγοράσεις έναν τόμο Marvel από τη συλλογή αυτή, πρέπει να είναι αυτός. Όχι για την τιμή, αλλά γιατί είναι οι πρώτες περιπέτειες του ίσως πιο δημοφιλούς ήρωα της εταιρείας με πιο ζωντανά χρώματα από το παρελθόν, με καλύτερη μετάφραση, σε καλό μέγεθος και θα δεις και μερικούς από τους σπουδαιότερους κακούς του ήρωα. Γενικά όσοι θέλετε επιλεκτικές ιστορίες, νομίζω του Spidey σας ταιριάζουν 100%. Αυτά από μένα και την πολυλογία μου και σήμερα, πάρτε το οπωσδήποτε και καλά διαβάσματα

Τόμος 52: Uncanny X-Men - Δεύτερη Γέννηση Δε θα πω ψέματα, οι ρετρό τόμοι δεν είναι μέχρι στιγμής οι αγαπημένοι μου της επιλογής, σίγουρα υπάρχουν αυτοί που μου αρέσουν πολύ, αλλά έχουν υπάρξει και αυτοί που μπαίνουν στους λιγότερο αγαπημένους μου. Κυριότεροι παράγοντες το πυκνογραμμένο κείμενο και τα μικρά καρέ που κατ' εμέ δε βοηθούν πολύ στη ροή και το μάτι, ωστόσο αν όλο αυτό γίνει σωστά, τότε δημιουργεί θαυμάσιες ιστορίες. Ε όλο αυτό ισχύει για τον τόμο 52. Μια ολοκαίνουρια αρχή για τους X-Men Όπως είπαμε και στο preview, αλλά μαθαίνουμε και στο αφιέρωμα, ο τίτλος των X-Men είχε σταματήσει να βγάζει νέες ιστορίες όπου οι Len Wein και Dave Cockrum το άλλαξαν όλο αυτό με το Giant Size X-Men. Το συγκεκριμένο τεύχος είναι μία μεγάλη ιστορία με σελίδες σχεδόν όσο τριών τευχών και ουσιαστικά μας συστήνει ολοκαίνουριους μεταλλαγμένους που μπαίνουν στους X-Men για να σώσουν τα μέλη της original ομάδας. Μετά από μία τεράστια μάχη όπου διασώζονται όλοι, τα παλιά μέλη αποφασίζουν να προχωρήσουν αλλιώς τις ζωές τους και με τον Κύκλωμα αρχηγό, μπαίνουν στην ομάδα πολλά μέλη που είναι γνωστά ως διαχρονικά της ονόματα όπως ο Wolverine, η Storm και ο Nightcrawler. Από το X-Men #94 έως και το #103 που περιλαμβάνονται στον τόμο, παίρνει τη θέση του συγγραφέα, ο ίσως σημαντικότερος συγγραφέας της ομάδας Chris Claremont και αναλαμβάνει τις περιπέτειες της νέας σύνθεσης. Στην αρχή κάθε περιπέτεια διαρκεί ένα τεύχος, αλλά αργότερα έχουμε αυτές που θα κρατήσουν έως και τρία τεύχη και περνάνε την ομάδα από 1000 κύματα. Και τι δεν έχουμε βασικά. Από την έλευση της Moira, μέχρι την ομάδα να δένει μεταξύ της, να τσακώνεται, να χάνει ένα μέλος, να αντιμετωπίζει την απώλεια, να βρίσκει μπροστά της παλιούς συντρόφους ως αντίπαλους, αλλά και σχεδόν ανίκητους κακούς όπως τα Sentinels και πανούργα σχέδια να τους περιμένουν. Bonus ότι έχουμε και την μετατροπή της Jean Grey σε Phoenix, δηλαδή τι άλλο να ζητήσουμε; Το σενάριο είναι αρκετά στρωτό, ο Wein δεν το παρατραβάει στο Giant Size, ο Claremont ίσως γράφει λίγο παραπάνω, αλλά δε με ενόχλησε καθόλου. Η αφήγηση είναι πάρα πολύ καλή, η ανάπτυξη χαρακτήρων εξαιρετική και όλες οι ιστορίες είναι πάρα πολύ ωραίες, χτίζουν τον χαρακτήρα της ομάδας και τη δομούν όσο καλύτερα γίνεται. Αυτός ο τόμος με βοήθησε ακόμα περισσότερο να καταλάβω γιατί οι Χ-Men του Claremont ήταν ένας τόσο ευπώλητος τίτλος, αλλά με έκανε να θέλω να υπάρξει μία εκδοτική προσπάθεια που θα φέρει τις περισσότερες ιστορίες του στα ελληνικά. Ρετρό και μαγικό σχέδιο Δεν έχω διαβάσει ξανά κόμικ του Dave Cockrum, αλλά ο άνθρωπος εμπνεύστηκε μερικά από τα σημαντικότερα μέλη των X-Men οπότε τι να λέμε. Εκτός Magneto (που περιέργως δεν εμφανίστηκε) ο Cockrum φέρνει στη ζωή ολοκαίνουριους χαρακτήρες, σχεδιάζει πολύ ωραίες μάχες, όμορφα τοπία και κάστρα, ακόμα και το διάστημα. Οι περιπέτειες είναι πλούσιες σε τοποθεσίες και μάχες και ο Cockrum δεν αστοχεί πουθενά, είναι λίγο σύνηθες σχέδιο που δεν τον ξεχωρίζει τόσο από άλλους καλλιτέχνες πλην όμως ότι είναι πάρα πολύ καλό, οι χρωματισμοί είναι εξαιρετικοί και γενικότερα χαίρεσαι να το βλέπεις. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Η Δεύτερη Γέννηση είναι για μένα ο κορυφαίος ρετρό τόμος της συλλογής, αλλά δεν έχω διαβάσει ακόμα το Demon in a Bottle. Αν σας αρέσουν οι περιπέτειες των X-Men, μη διστάσετε να τον αγοράσετε, αλλά γενικότερα πιστεύω ότι είναι τόμος για όλους, δε χρειάζεται πρότερη γνώση, καθώς ο Professor X μαζεύει τους πάντες από το Giant Size X-Men και μετά βλέπουμε την παρέα σε μια σειρά από πολύ όμορφες περιπέτειες. Περιέχοντας δέκα τεύχη της σειράς συν το Giant Size που έχει σελίδες σχεδόν δυόμισι ακόμα τευχών καταλαβαίνουμε πως μιλάμε για έναν από τους πιο ογκώδεις και σχετικά πυκνογραμμένους τόμους της συλλογής, κάτι που τον κάνει ακόμα απολαυστικότερο για τον αναγνώστη. Οπότε ναι, θεωρώ ότι αξίζει η αγορά του και μακάρι να διαβάζαμε περισσότερες ιστορίες του Claremont στα ελληνικά.

Τελείωσε και το Lucifer με την έκτη σεζόν του που στριμάρει στο Netflix εδώ και μερικές μέρες. Η σεζόν ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο ταξίδι που παίρνει όλους τους χαρακτήρες και τους προετοιμάζει αργά και σταθερά να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους και το πεπρωμένο τους, κάτι που το πετυχαίνει απόλυτα. Ξεκινάει λίγο μέτρια η αλήθεια είναι, αλλά συνεχίζει πάρα πολύ καλά. Δεν έχουμε κάποιον μεγάλο εχθρό ή κάποιον κακό, αυτό ουσιαστικά έχει ολοκληρωθεί από το τέλος της πέμπτης, το μόνο που πρέπει να κάνουν οι πρωταγωνιστές μας είναι να αντιμετωπίσουν τις εσωτερικές τους, αλλά και τις μεταξύ τους συγκρούσεις για να καταλάβουν σε ποια θέση πρέπει να βρίσκεται ο καθένας τους για μια καλύτερη ανθρωπότητα. Τα τελευταία δύο επεισόδια, αν και λίγο ψυχοπλακωτικά, είναι φανταστικά στο πως εκμεταλλεύονται όλους τους χαρακτήρες, την πορεία τους μετά από τόσες σεζόν και εν τέλει τους οδηγούν στην Κάθαρση και την ευτυχία. Τo Lucifer ξεκίνησε ως ένα ακόμα procedural, αυτή τη φορά με τον διάβολο να λύνει υποθέσεις, αλλά με τον καιρό οι υποθέσεις έμπαιναν στο background και το σημαντικό κομμάτι ήταν η ανάπτυξη των χαρακτήρων και οι διαπροσωπικές τους σχέσεις. Έτσι λοιπόν ολοκληρώνεται αυτή η σειρά με εξαιρετικό character work, ένα συγκινητικό τέλος και με αρκετές πολύ καλές σεζόν στο παλμαρέ της. Πραγματικά αξίζει όλοι όσοι τους αρέσουν τέτοιου είδους σειρές, να τη δουν.

Το νέο Ιζνογκούντ το έχω δει σε κάμποσα πρακτορεία τύπου, δεν ήξερα ότι δε βγαίνει σε περίπτερα. Αν βγει λογικά θα είναι με 5,30 που ήταν η τιμή καταλόγου της νέας επανέκδοσης. 80 λίγο δύσκολο Δεν έχουν όλα κίτρινο πλαίσιο, ούτε θα επανεκδοθούν όλα, η αλήθεια είναι ότι για επανεκδόσεις Λούκυ Λουκ δε συζητήσαμε, αλλά έκανα νύξη για κανά δύο που βρίσκονται δύσκολα και ελπίζω να τα έχουν στα υπ' όψιν. Δυστυχώς αυτό δεν το ρώτησα, μου ανέφερε κάποια στιγμή για τα νούμερα 28, 29 κάτι, αλλά απ' όσο κατάλαβα δεν είναι τόσο στα πλάνα αυτό, όσο το να επανεκδοθεί η υπάρχουσα σειρά.

Λοιπόν πήγαμε χθες μαζί με τον @ albert από το Φεστιβάλ Βιβλίου στο Σύνταγμα, κάτσαμε κυρίως στα περίπτερα του Μικρού Ήρωα και της Μαμούθ για ψιλή κουβέντα, στο πρώτο δε μιλήσαμε για κάτι καινούριο γιατί τα είχαμε πει και στο Comicdom, στη Μαμούθ ωστόσο μας επιβεβαίωσαν 2-3 πραγματάκια. Το πρώτο είναι ότι όντως τα Λούκυ Λουκ πλέον δε θα έχουν κίτρινο πλαίσιο, αλλά θα κυκλοφορούν όπως το Μπελάδες στις Φυτείες που τους άρεσε το εξώφυλλο όπως βγήκε. Το πλάνο είναι να επανεκδοθούν όλα τα Τεν Τεν και τα Ιζνογκούντ από την αρχή με στόχο να βγαίνει κάθε 2 μήνες και από μία νέα έκδοση. Ένας λόγος που θέλουν τις επανεκδόσεις είναι ότι τους αρέσει η νέα ποιότητα στο εξώφυλλο και το χαρτί και στόχος είναι να προσφέρουν αναβαθμισμένες εκδόσεις στο εσωτερικό κρατώντας καλή τιμή. Από εκεί και μετά όντως το νέο Μπλέικ και Μόρτιμερ θα αργήσει λίγο, ωστόσο όπως πέρυσι έβγαλαν την Τρελή της Σάκρε Κερ, έτσι και φέτος θα βγει μία έκδοση διαφορετική από τα συνηθισμένα, αλλά δε θα είναι BD ή Moebius. Απ' όσο μας είπαν θα είναι ιστορικό κόμικ και λογικά πάει για την περίοδο Νοέμβριος-Δεκέμβριος και θέλουν μία στο τόσο να δοκιμάζουν κάτι καινούριο. Για καινούριο BD τύπου Moebius δε μας είπαν κάτι. Αυτά τα ολίγα, κάτι άλλο σημαντικό δε θυμάμαι τώρα.

Οι σύνδεσμοι του @ olyssesmoore για την ιταλική συλλογή προστέθηκαν στην παρουσίαση της σειράς για να υπάρχουν πάντα εύκαιροι. Βλέποντας τη χθεσινή συζήτηση πάντως και ότι η ελληνική συλλογή ακολουθεί την ιταλική, σκέφτομαι ότι η ρετρό συλλογή αυτή έρχεται από Ιταλία, ο Lupoi που γράφει την εισαγωγή σε κάθε τόμο της Hachette είναι Ιταλός, τα Disney περιοδικά είναι γεμάτα ιταλικές ιστορίες, τα Mister No και τα λοιπά Μπονελικά του Μικρού Ήρωα έρχονται κι αυτά από Ιταλία, αφού τους παίρνουμε τόσα πολλά, κανά δεξί μπακ ή κανά χαφάκι για την Εθνική δε μπορούν να μας δανείσουν;

Λίγα λόγια από την εκδοτική: «Μόνες στο σπίτι» Δυο αγαπημένες φίλες, μια κοπέλα και μια γάτα, προσπαθούν να βγουν έξω από το σπίτι, όπου ζουν μόνες, για να επιβιώσουν. Αρκεί όμως η αγάπη για να τις προστατέψει από τους κινδύνους που παραμονεύουν γύρω τους παντού; Μαύρο χιούμορ, σουρεαλιστική διάθεση, γκροτέσκα ατμόσφαιρα και αφαιρετική εικαστική γραφή αναδεικνύουν κυρίαρχες πτυχές της σύγχρονης πραγματικότητας. Σχολιασμός έκδοσης: Πρόκειται για ένα κόμικ του 2013 από τις εκδόσεις Ρενιέρη/Comic Con Shop σε μεγάλο μέγεθος. Τα σενάρια αφορούν τους σουρεαλιστικούς διαλόγους μεταξύ μίας γυναίκας και της γάτας της συζητώντας για οποιοδήποτε προσωπικό, σημαντικό ή ασήμαντο ζήτημα. Το σχέδιο της ζωγράφου Σταυρούλας Παπαδάκη θυμίζει αρκετά αφαιρετικούς καλλιτεχνικούς πίνακες, τα σκίτσα είναι σχετικά λιτά και κάθε σελίδα έχει περίπου 2-3 καρέ, οπότε διαβάζεται αρκετά γρήγορα. Ευχαριστώ τη ΛΕΦΙΚ για την παροχή του τεύχους.

Λίγα λόγια από την εκδοτική: Φαντασιώσεις, όνειρα, εξομολογήσεις και ερωτικές εκρήξεις γυναικών που ψάχνουν την αγάπη σ΄ ένα άγριο κόσμο, όπου η εικονική πραγματικότητα υποκαθιστά τις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Μικρές ιστορίες που εκτυλίσσονται με μαύρο χιούμορ, εικαστική δύναμη και ψυχαναλυτική διάθεση. Σχολιασμός έκδοσης: Άλλη μία έκδοση των εκδόσεων Ρενιέρη/Comic Con Shop με μεγάλο μέγεθος σε σχέδιο της ζωγράφου Σταυρούλας Παπαδάκη και σχέδιο Θοδωρή Πανάγου. Πρόκειται για μια σειρά πολύ περίεργων και σουρεαλιστικών ιστοριών, ομολογώ ότι εντάσσεται εύκολα στα πιο σουρεάλ κόμικ που έχω διαβάσει με το σχέδιο της Σταυρούλας Παπαδάκη να θυμίζει και εδώ μοντέρνο πίνακα αφαιρετικής τέχνης με 1-2 μεγάλα καρέ να καλύπτουν σχεδόν κάθε σελίδα. Περίεργο ανάγνωσμα, αλλά ενδιαφέρον αν εμβαθύνεις σε όσα θέλησαν να πουν οι δημιουργοί. Ευχαριστώ τη ΛΕΦΙΚ για την παροχή του τεύχους.

Εκτός αυτού που λέει ο @ Bilis , να προσθέσω κι εγώ ότι όλες αυτές οι σειρές δεν είναι ακριβώς εξτραδάκια (τώρα μόλις με πρόλαβε και ο @ ΚΟΜΙΞ ). Στο υπερηρωικό κόμικ ως εξτραδάκι μπορεί να θεωρηθεί το tie-in που δένει στη βασική ιστορία π.χ στο Dark Nights: Metal υπάρχει μια κύρια σειρά και μικρές υποιστορίες όπως το Gotham Resistance. To Ultimate Universe της Marvel ήταν ένα πολύ μεγάλο project όπου υπήρχαν συνέχειες, μεγάλες σειρές και ουσιαστικά νέοι χαρακτήρες, άρα δεν είναι κάτι έξτρα σε σχέση με το βασικό canon, αλλά ένα ολοκαίνουριο σύμπαν με δικά του χαρακτηριστικά. Στη DC την περίοδο του New 52, η Earth 2 είχε κανονικότατα δική της σειρά. Αν θα μπορούσα να δω κάποιες ιστορίες σαν εξτραδάκια θα ήταν ιστορίες που δεν ξέρουμε αν διαδραματίζονται στο βασικό canon του main σύμπαντος ή όχι όπως το Three Jokers που υπάρχει διχογνωμία ή κάποιες ανεξάρτητες ιστορίες του Marvel Knights που έχουμε δει και στη συλλογή. Βέβαια και για αρκετούς ήρωες η Marvel ουσιαστικά μετέφερε τη σειρά στο Marvel Knights ή το MAX imprint, άρα πάλι δεν είναι έξτρα ακριβώς, συνεπώς εγώ θα χαρακτήριζα έτσι ιστορίες είτε συμπληρωματικές (π.χ. τα All Star Batman του Scott Snyder όπου ήταν μία ακόμα μικρή σειρά Batman που κυκλοφορούσε ταυτόχρονα με τη main και διαδραματίζοντας στην ίδια Earth), είτε μικρά tie-ins, είτε ανεξάρτητες limited series ιστορίες δημιουργών με αρχή, μέση, τέλος και διαφορετικό ύφος από την κύρια σειρά.

Κάποιοι θα ενθουσιαστούν πολύ με αυτήν την είδηση όπως κι εγώ. Βάσει λοιπόν ενός αποκλειστικού ρεπορτάζ του giantfreakinrobot, η DC ετοιμάζει σόλο ταινία για τον Batman του Michael Keaton! Ο Keaton θα επιστρέψει στο ρόλο για το The Flash που βγαίνει το χρόνο (όπου έχει ήδη γυρίσει τις σκηνές του) και σύμφωνα με την πηγή του ρεπορτάζ μέσα στη Warner Bros θα αναπτυχθεί και ταινία για τον γερασμένο Bruce Wayne του Keaton. Διαβάζοντας το ρεπορτάζ, καταλαβαίνω ότι θα διαδραματίζεται εντός DCEU. Μπορείτε να το διαβάσετε κι εσείς ολόκληρο εδώ.

Σύμφωνα με ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ του giantfreakinrobot, ο Kevin Feige θέλει εκτός του Deadpool 3, να έχει και ο Wolverine τη δική του R rated, άνω των 18 ταινία! Αν ισχύει όντως το νέο, τότε η Marvel δείχνει ότι έχει πιάσει στο 100% τι θέλει ο κάθε χαρακτήρας που έχει φέρει από τη Fox και μένει να δούμε το casting και ποιοι θα επιλεχθούν για συντελεστές. Όλο το ρεπορτάζ εδώ.

Τέλειος φαίνεται και ο δεύτερος τόμος, σίγουρη αγορά κατ' εμέ, γιατί είναι Fantastic Four στα πρώτα τους βήματα με κλασικό σχέδιο και υπάρχουν ενδιαφέροντες κακοί. Επίσης επειδή το συζητάγαμε με τον @ Mixalis112 στην παρουσίαση του πρώτου τόμου, δε γίνεται να μη σχολιάσω αυτό:

Τι θα δούμε στον τόμο 54: The Avengers Η Γέννηση του Ούλτρον Το ημερολόγιο γράφει ότι είναι Ιούλιος του 1968 και ο τίτλος των Avengers είναι πλέον καθιερωμένος στα μάτια του κοινού ευρισκόμενος στο 54ο τεύχος του. Η δημιουργική ομάδα είναι ο Roy Thomas στο σενάριο και John Buscema στο σχέδιο, ένα δίδυμο που τη δεκαετία του 70 θα εκτόξευε τη δημοτικότητα του λόγω του Conan the Barbarian και των ιστοριών που έφτιαξαν. Πριν όμως πάνε στο sword and sorcery είδος κόμικ, οι δυο τους έμελλε να αφήσουν ανεξίτηλο το σημάδι τους στους Εκδικητές με τη δημιουργία του υπερκακού Ultron. Στο επόμενο τόμο λοιπόν μαθαίνουμε το πως φτιάχτηκε ο Ultron και τα πρώτα του τεύχη ως αντίπαλος των Εκδικητών. Στο κόμικ υπεύθυνος για τη δημιουργία του είναι ο Hank Pym θέλοντας να φτιάξει ένα ρομπότ που θα είχε σαν βάση το δικό του εγκέφαλο ως τρόπο σκέψης. Το πείραμα ωστόσο αποτυγχάνει καθώς ο Ultron γρήγορα αναπτύσσει μίσος για τον Pym, αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρον για τη γυναίκα του, τη Janet van Dyne, γνωστή και ως Wasp, ενώ έχει απίστευτες δυνάμεις και λόγω του AI μπορεί και να αναβαθμίζει συνεχώς τον εαυτό του. Προκειμένου να πολεμήσει τους Εκδικητές, ο Ultron θα δημιουργήσει τον Vision, κίνηση που του γυρίζει μπούμερανγκ, αφού τόσο ο Vision όσο και ο Yellowjacket θα μπουν στους Avengers να πολεμήσουν τον Pym. To σχέδιο είναι John Buscema, κάτι που σημαίνει ότι αν και ρετρό, έχει μια όμορφη αληθοφάνεια, εκφραστικά πρόσωπα και πολλή φαντασία, πιστεύω θα αρέσει αρκετά ακόμα και σε φαν πιο καινούριων τεχνοτροπιών. Περιέχει 7 τεύχη από το Avengers #54 έως το #60, καθώς και το Avengers Annual #2, άρα μιλάμε για ένα χορταστικό τόμο σχεδόν 200 σελίδων! Μία κλασική Avengers ιστορία από ένα δίδυμο που βρίσκεται λίγα χρόνια πριν τις κορυφαίες ιστορίες του σε ένα τελείως διαφορετικό είδος από το υπερηρωικό και την οποία προσωπικά περίμενα πολύ καιρό να δω, συνεπώς ναι (και γι' αυτό) περιμένω να δω τι θα διαβάσουμε!

Λόγω του ότι θα έφευγα για διακοπές το μεσημέρι της Παρασκευής, για πρώτη φορά πήγα στο Comicdom Παρασκευή πρωί. Το 2019 είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα πήγαινα, καθώς είχα βαρεθεί για τόσες σερί χρονιές να βλέπω τα ίδια και τα ίδια, να ξέρω ποιο μαγαζί βρίσκεται που και πάνω κάτω να έχουμε ένα φεστιβάλ που μένει ίδιο χωρίς πολλές εναλλακτικές και κυρίως σε ένα θεόστενο χώρο που δε μπορείς να αναπνεύσεις από την πολυκοσμία, ούτε να βλέπεις τον κάθε πάγκο με άνεση, χωρίς να σε σπρώξουν ή να χωθεί κάποιος. Όταν λοιπόν έσκασε ο ιός, είπα πως αν ξαναγίνει στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, ακόμα και μόνο για εμβολιασμένους, μάσκες, αποστάσεις κτλ δεν πρόκειται να πήγαινα. Τελικά ο ιός δε λειτούργησε αρνητικά για το Comicdom, αντιθέτως έφερε έναν καινούριο και φρέσκο αέρα στη διοργάνωση. Αρχικά η Πλατεία Κλαυθμώνος ήταν πολύ καλύτερη επιλογή. Οι εκθέτες ήταν αρκετά περισσότεροι και έτσι είχαμε περισσότερες επιλογές για το που θα πάμε και κυρίως από πόσους εκδοτικούς θα τσιμπήσουμε νέες κυκλοφορίες. Επίσης και τα signings ήταν αρκετά πιο άνετα με μεγάλο και ευρύχωρο χώρο προκειμένου να μπορείς να πας στον καλλιτέχνη που θέλεις. Αντί για τις ίδιες και τις ίδιες επιλογές (έμπαινες Ελληνοαμερικάνικη και ήξερες ότι θα δεις δεξιά Anubis, αριστερά signing, ευθεία Selini, μέσα αριστερά Jemma κτλ), μπορούσες να περιφερθείς στο χώρο, να κοιτάς άνετος ό,τι σε ενδιαφέρει και να μιλήσει με εκδοτικούς που σε προηγούμενες διοργανώσεις δεν είχαν πάγκους όπως στο Μικρό Ήρωα, τη Phase Productions και την Οξύ. Με κάποιους δημιουργούς από τη Phase πιάσαμε ψιλή κουβέντα, δυστυχώς δε μίλησα με το Βαβαγιάννη αφού την ώρα που τον πέτυχα μετέφερε τις κούτες με το δεύτερο Omnibus των Κουραφέλκυθρων. Πήρα όμως μπόλικες νέες εκδόσεις και κράτησα το μπάτζετ μου σε φυσιολογικά επίπεδα. Ελλείψει χρόνου δεν πήγα από Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, αλλά όλη η παράγραφος του @ germanicus πιο πάνω με καλύπτει πλήρως. Πιστεύω ότι το φετινό Comicdom είναι μακράν το καλύτερο που έχω πάει, γιατί μπορούσα να κινηθώ πιο άνετα και παρά το ότι είχα μόνιμα μάσκα στο πρόσωπο, η ατμόσφαιρα ήταν λιγότερο αποπνικτική από την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση (ειδικά αυτό το πέρασμα από την πόρτα δίπλα στη Jemma ο εφιάλτης του αγοραφικού ήταν ). Όπως και να 'χει μια ωραία διοργάνωση, θεωρώ ότι λόγω ιού θα γίνει και του χρόνου στην Κλαυθμώνος, αλλά νομίζω ότι πρέπει να μονιμοποιηθεί το Comicdom σε εξωτερικό περιβάλλον, αφού μια επιστροφή στον προηγούμενο χώρο θα περιορίσει ξανά τους εκθέτες, τις επιλογές μας και την άνεση των κινήσεων μας, οπότε ελπίζω να συνεχιστεί έτσι και γιατί όχι να μεγαλώσει και περισσότερο.