Indian

ΔΕΝ θα δηλώσω συμμετοχή γιατί το έχω. Εύχομαι καλή επιτυχία στους συμμετέχοντες και πολλές ευχαριστίες στην Λέσχη μας και στην Jemma, γι'αυτή την προσφορά. Δηλώστε συμμετοχή όσοι δεν το έχετε. Είναι ένα αξιόλογο κόμικ.

Μία μεγάλη σε διαστάσεις ιστορία φιλοξενείται στο συγκεκριμένο τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού. Ο τίτλος της είναι “Καταδίωξη χωρίς τέλος” και σε αυτήν πρωταγωνιστούν πολλά γνωστά ονόματα που προέρχονται από το Μίκυ Σίτυ. Ο Μαύρος Πητ με την Τρούντυ μόλις πραγματοποίησαν μία επικερδή ληστεία και σαλπάρουν μέχρι το Πόρτο Λόκο για να αποφύγουν τους αστυνομικούς. Εκεί θα πάνε σαν πελάτες σε μία άλλη τράπεζα και θα βάλουν την λεία τους σε μία θυρίδα. Παράλληλα, ο Μίκυ, η Μίννι, η Κλάραμπελ κι ο Οράτιος φτάνουν με την σειρά τους στην ίδια περιοχή για να απολαύσουν τις διακοπές τους. Όταν όμως κάποιοι ντόπιοι ληστές θα κλέψουν τις θυρίδες και θα πάρουν ομήρους τον Μίκυ και την Μίννι, τότε τα πράγματα θα πάρουν μία απροσδόκητη τροπή, πολλά πρόσωπα (γνωστά κι άγνωστα) θα εμπλακούν και οι αλυσιδωτές αντιδράσεις δεν θα αργήσουν να ξεκινήσουν. Δηλώνω γοητευμένος από την ιστορία αυτή. Το σενάριο έχει πλουραλισμό και θυμίζει καλή κινηματογραφική ταινία. Είναι απίστευτο το πώς δένουν τα πρόσωπα και τα γεγονότα μεταξύ τους. Η πλοκή έχει κλιμακούμενη ένταση και καλογυρισμένες σκηνές. Ελπίζω και η συνέχεια να είναι το ίδιο καλή, αν και κάτι μου λέει ότι θα είναι. Το σχέδιο του Sciarrone είναι πολύ καλό και προσαρμοσμένο στον 21ο αιώνα. Συμβάλει κι αυτό με την σειρά του στην εξαιρετική σκηνοθεσία. Στην “Δανεική τύχη”, ο Ντόναλντ βρίσκεται σε ένα τοπικό πανηγύρι κι απολαμβάνει στιγμές ξεγνοιασιάς. Κάποια στιγμή μαθαίνει για έναν διαγωνισμό ιπποδρομιών, ο οποίος γίνεται κάθε ημέρα και δίνει όμορφα και χρηστικά δώρα στον νικητή. Ο φίλος μας ξεσηκώνεται και νοικιάζει αμέσως ένα άλογο για να συμμετάσχει. Το άλογό του όμως, σε συνδυασμό με την αστείρευτη ατυχία του, δεν θα του δώσουν την πολυπόθητη πρωτιά. Έτσι θα συλλάβει μία ιδέα στο μυαλό του. Αυτή, είναι να προσπαθήσει να πάρει λίγη από την τύχη του ξαδέλφου του, του Γκαστόνε. Τι θα σκεφτεί για να το πραγματοποιήσει? Κι εν τέλει, θα τα καταφέρει? Η ιστορία νομίζω ότι ξεκινάει ανάλαφρα και λίγο μετά την αρχή συνεχίζει βαρετά. Στην πορεία όμως παρουσιάζει χιουμοριστικά και καρτουνίστικα γκαγκ, για να έρθει ένα φινάλε που με έκανε και γέλασα. Ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη η προσέγγιση της τύχης του Γκαστόνε από τον Ντόναλντ. Δεν την βλέπουμε συχνά. Στον εικαστικό τομέα, ενώ δεν έχω πρόβλημα με το background, δεν με ικανοποίησε η απόδοση των χαρακτήρων. Ακολουθεί μία αρκετά σύντομη, αλλά τρομερά εύστοχη ιστορία της σειράς “Αν ήμουν σούπερ ήρωας” και η οποία φέρει τον τίτλο “Ο νταής του σχολείου”. Ο λόγος στα δύο ανίψια του Μίκυ, τον Μόρτυ και τον Φέρντυ, τα οποία αντιμετωπίζουν προβλήματα με έναν συμμαθητή τους. Το εν λόγω παιδί φαίνεται ότι έχει γίνει ο φόβος κι ο τρόμος του σχολείου και το οποίο αρέσκεται να τρομάζει τα υπόλοιπα παιδιά και να τους παίρνει το κολατσιό τους. Οι δύο πρωταγωνιστές λοιπόν σκέφτονται, ονειροπολώντας, πόσο ωραίο θα ήταν αν είχαν υπερηρωικές δυνάμεις για να δώσουν ένα καλό μάθημα στον τραμπούκο. Τελικά όμως, η λύση θα έρθει από αλλού. Όπως είπα και πιο πριν, πρόκειται για ένα μικρό σενάριο, που βασίζεται επάνω σε μία μάστιγα της εποχής μας, όπως είναι το bullying. Η πλοκή προσπαθεί να κρατήσει το χιουμοριστικό της στυλ και φτάνει σε ένα φινάλε πολύ σωστό και διδακτικό. Νομίζω ότι θα πρέπει να διαβαστεί από όλα τα μικρά παιδιά, αλλά κι από τους γονείς τους. Το σχέδιο το βρήκα χοντροκομμένο. Το τεύχος θα τελειώσει με μία ιστορία, στην οποία ο θείος Σκρουτζ θα μάθει από πρώτο χέρι ποιος είναι “Ο κυριολεκτικός πυρετός του χρυσού”. Βρισκόμαστε στην Λιμνούπολη και συγκεκριμένα στο θησαυροφυλάκιο, όπου ο φιλάργυρος ιδιοκτήτης του αντικρίζει με τρόμο ένα παράξενο θέαμα. Τα νομίσματα που βρίσκονται στην δεξαμενή του ρευστού έχουν χάσει την χρυσή τους λάμψη κι έχουν θαμπώσει υπερβολικά. Αμέσως θα κληθεί μία ομάδα ειδικών επιστημόνων για να ερευνήσει το θέμα και να προσπαθήσει να δώσει λύση στο πρόβλημα. Η διάγνωση δεν αργεί να βγει. Τα χρήματα του Σκρουτζ υποφέρουν από...πυρετό! Η λύση είναι να σταλούν σε ιαματικά λουτρά για να κάνουν το ευεργετικό τους μπανάκι. Έτσι λοιπόν, ο χώρος βρίσκεται και διαμορφώνεται κατάλληλα, τα χρήματα φτάνουν στην πηγή κι ο Ντόναλντ με τα τρία του ανιψάκια αναλαμβάνουν την επίβλεψη της διαδικασίας. Όμως, στο δάσος, που βρίσκεται δίπλα στα λουτρά, μερικά ύπουλα ζευγάρια μάτια παρακολουθούν και είναι έτοιμα να επέμβουν για να αρπάξουν το “άρρωστο” χρήμα. Εντάξει, ας είμαστε ρεαλιστές, η ιδέα του σεναρίου είναι κάτι περισσότερο από σαχλή και παιδιάστικη. Ξέρω ότι δεν θα πρέπει να βάζουμε φραγμούς στην φαντασία, αλλά αν κάτι προσβάλει την νοημοσύνη μας θα πρέπει να λέγεται. Αν λοιπόν παραβλέψουμε την περίεργη “αρρώστια” των χρημάτων του Σκρουτζ, θα μας μείνει μία μέτρια περιπέτεια, που πατάει επάνω σε κλασικά μοτίβα. Σε αυτόν τον τομέα δεν την απορρίπτω. Γενικά όμως δεν την βρήκα κάτι το ιδιαίτερο. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό.

Αυτό τουλάχιστον μπορεί και να το διαβάσουμε στο Μίκυ Μάους του χρόνου (ή του παραχρόνου).

Διαβάστηκε και το 46ο τεύχος. Αυτό που εντόπισα εδώ είναι ότι υπάρχουν αρκετές ιστορίες που βγάζουν ένα “καρτουνίστικο” ύφος κι όχι ένα σενάριο πιο σοβαρό και με συνοχή. Γενικά είναι ανάλαφρα αναγνώσματα, κι αρκετά εξ αυτών με ικανοποίησαν, πάντα στο πλαίσιο στο οποίο κινούνταν. Δυστυχώς όμως έχω την αίσθηση ότι υπάρχει μία ελαφρά πτώση στην ποιότητα. Ας περιγράψουμε σύντομα τις ιστορίες που περιέχονται στο τεύχος. “Ο δίσκος των Νανούμ” Η νύχτα πέφτει πάνω από τις φυλακές του Μίκυ Σίτυ, όταν μία γνωστή φιγούρα φτάνει μέχρι το κελί του Μαύρου Πητ και τον βοηθάει να δραπετεύσει. Αυτή η φιγούρα όπως αποκαλύπτεται είναι ο...Μίκυ!!! Ο λόγος που πραγματοποιείται αυτή η απόδραση είναι επειδή ο Πητ έκλεψε έναν χρυσό δίσκο που ανήκει στην χώρα των Νανούμ κι ο οποίος είναι ζωτικής σημασίας γι’αυτούς. Ο δίσκος αυτός βρίσκεται στην πρεσβεία ενός αντίπαλου γειτονικού κράτους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ο Πρόεδρος των Νανούμ να κινδυνεύει να εκτελεστεί για εσχάτη προδοσία, αν δεν επανακτηθεί ο δίσκος σύντομα. Έτσι ο Μίκυ, μαζί με τον επαΐοντα στις κλοπές Μαύρο Πητ, θα επιχειρήσει να κλέψει τον δίσκο και να τον φέρει πίσω στους νόμιμους κατόχους του. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη “μεγάλη” ιστορία που έχουμε διαβάσει στις σελίδες του Super Μίκυ, αλλά το εν λόγω σενάριο κρύβει αρκετά δυνατά και πρωτότυπα σημεία. Ο Μίκυ παραβιάζει τον νόμο και λειτουργεί κάτω από την μύτη του Επιθεωρητή Ο’Χάρα, συνεργαζόμενος με τον χειρότερο εχθρό του, προκειμένου να κάνει το καλό. Από την άλλη ο Μαύρος Πητ έχει μεγάλο εκδικητικό μένος κι όσο κυλούν οι σελίδες γίνεται ολοένα και πιο μισητός στον αναγνώστη. Η πλοκή έχει την απαραίτητη δράση, διάφορες ανατροπές κι ένα ικανοποιητικό φινάλε. Έχω όμως την αίσθηση ότι χρειαζόταν περισσότερη δουλειά. Το σχέδιο με κέρδισε. “Το τρομερό μωρό” Οι δουλειές του θείου Σκρουτζ πηγαίνουν πρίμα κι ακόμα περισσότερο χρήμα εισρέει στο θησαυροφυλάκιό του. Όπως είναι φυσικό είναι πολύ ευχαριστημένος, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού του γεννιέται μία μικρή ανησυχία. Τι θα απογίνει η περιουσία του όταν εκείνος φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο? Την ίδια ώρα ένα χαριτωμένο μωράκι καταφέρνει με έναν περίεργο τρόπο να φτάσει μέχρι την πόρτα του μεγάρου του. Σιγά-σιγά αρχίζουν να τα βρίσκουν μεταξύ τους κι έτσι ξεκινά να σχηματίζεται μία αγάπη ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Οι ελπίδες του πρωταγωνιστή αναπτερώνονται και η πεποίθησή του ότι έχει βρει τον τέλειο διάδοχο ενισχύεται. Τι θα γίνει όμως όταν η μητέρα του μικρού θα κινήσει γη και ουρανό για να το βρει? Αυτό που χαρακτηρίζει το σενάριο είναι η γλυκύτητα. Βλέπουμε έναν πρωταγωνιστή με σπάνια γι’αυτόν συναισθήματα, αλλά και με έντονες ανησυχίες για το μέλλον των “παιδιών” του, των χρημάτων του. Εντύπωση όμως μου κάνει το γεγονός ότι δεν γίνεται καμία νύξη για τα υπάρχοντα ανίψια του, όπως έκανε ο μεγάλος Don Rosa στις “Οικογενειακές επιχειρήσεις” του. Από εκεί και πέρα η πλοκή είναι σύντομη, επίπεδη και με πολλές συγγραφικές ευκολίες, ενώ το φινάλε κατάφερε να με συγκινήσει. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. “Επαγγελματίας εξολοθρευτής” Το ξέρατε ότι υπάρχει σχολή εξολοθρευτών? Κι όμως υπάρχει. Μία τέτοια σχολή τελείωσε ο Ντόναλντ και μόλις πήρε (κακήν κακώς) το δίπλωμά του, ξεκίνησε γεμάτος κέφι την αναζήτηση πελατών. Προκαλεί όμως ένα τροχαίο κι αφήνει σε αφασία έναν άλλον εξολοθρευτή, ο οποίος όμως δεν εξολοθρεύει έντομα. Ο φίλος μας λοιπόν (γεμάτος άγνοια) θα θεωρήσει δίκαιο να συναντήσει τους πελάτες του πληγωμένου “συναδέλφου” του και να κάνει εκείνος την δουλειά. Όπως είναι λογικό, οι παρεξηγήσεις θα δώσουν και θα πάρουν. Έξυπνη ιδέα σεναρίου, που μου θύμισε Αγγλική φαρσοκωμωδία. Η πλοκή έχει έντονη την χιουμοριστική υφή, αλλά τα επαναλαμβανόμενα γκαγκ και η συντομία της, αφαίρεσαν πολλά θετικά στοιχεία. Πιστεύω ότι ήθελε καλύτερη αντιμετώπιση. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. “Ο δήμαρχος του Πόρτο Πίκο” Ο Μίκυ με την Μίννι παραθερίζουν στο ειδυλλιακό Πόρτο Πίκο και απολαμβάνουν την βαρκάδα τους με το σκάφος του φίλου τους. Εκεί θα μάθουν μετά λύπης τους ότι ο νυν Δήμαρχος θέλει να κάνει το λιμάνι του χωριού πόλο έλξης των μεγάλων κρουαζιερόπλοιων, με βαρύ τίμημα, την καταστροφή του υδροβιότοπου που φιλοξενείται εκεί. Ύστερα από πιέσεις ο φίλος μας θα θέσει υποψηφιότητα για τον Δημαρχιακό θώκο στις προσεχείς εκλογές και θα προσπαθήσει να ανατρέψει τα σχέδια του νυν Δημάρχου, ο οποίος όμως φαίνεται να έχει μεγάλη εξουσία και τεράστια επιβολή. Μία ιστορία που έχει άρωμα εκλογών (όπως τους μήνες που διανύσαμε) και ταυτόχρονα αναδεικνύει την σαπίλα που υπάρχει σε αυτό το περιβάλλον. Επίσης οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι περνάει όμορφα μηνύματα οικολογικής φύσης. Η πλοκή όμως νομίζω ότι χωλαίνει αρκετά και δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα, ενώ η παρουσία του Μόρτιμερ δημιουργούσε μεν στιγμές έντασης, αλλά δεν συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην συνέχιση του μύθου. Γενικά είναι μία συμπαθητική, καλοκαιρινή ιστορία, αλλά (κι αυτή) ήθελε δουλίτσα. Το σχέδιο μού άρεσε. “Το τέρας της Αετοράχης” Ο Ντόναλντ και τα τρία του ανίψια θα πάνε μέχρι την Αετοράχη για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι να κάνουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές και ταυτόχρονα για να αναστηλώσουν και να λειτουργήσουν το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο του θείου Σκρουτζ. Η περιοχή έχει βγάλει κακή φήμη κι ο λόγος είναι ένα τέρας το οποίο ζει μέσα στις σκιές του δάσους, με αποτέλεσμα οι τουρίστες να τρομοκρατούνται. Αφού λοιπόν τα μερεμέτια στο ξενοδοχείο τελειώνουν, θα κάνουν την εμφάνισή τους σαν ένοικοι, ένας καλοσυνάτος αλλά περίεργος τύπος και μία οικογένεια η οποία θα ακολουθήσει τον Ντόναλντ στο βουνό. Εκεί οι μπελάδες δεν θα αργήσουν να φανούν. Από πεινασμένες αρκούδες και σφοδρή κακοκαιρία, μέχρι το τρομερό...τέρας της Αετοράχης. Ακόμα μία ιστορία της υπαίθρου, με σενάριο κλασικό. Η πλοκή έχει δράση κι ένα υποτυπώδες μυστήριο, αλλά αποκαλύπτεται εύκολα και δεν κρύβει κάτι πρωτότυπο. Το φινάλε ήταν συμπαθητικό, όπως κι όλη η ιστορία. Τίποτα περισσότερο όμως. Το σχέδιο ήταν καθαρό, αλλά θα μπορούσε να είναι καλύτερο. “Τα ρομπότ ληστές” Ύστερα από μία απόπειρα ληστείας που καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία, οι Μουργόλυκοι επιστρέφουν στο λημέρι τους, όπου βρίσκουν παρηγοριά στην αγαπημένη τους τηλεοπτική εκπομπή. Σε αυτή την εκπομπή, τρία ειδικά διαμορφωμένα ρομπότ, παλεύουν μεταξύ τους. Αυτή η μάχη γεννά στους πρωταγωνιστές μία σατανική ιδέα. Να κλέψουν τα τρία αυτά ρομπότ, να τα τροποποιήσουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους και να τα θέσουν στην υπηρεσία τους, διαπράττοντας ληστείες. Θα καταφέρουν εν τέλει να ικανοποιήσουν τους παράνομους σκοπούς τους? Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που διατηρεί μία απλότητα, αλλά έχει αποθέματα φαντασίας ενώ ταυτόχρονα προσφέρει κωμικές στιγμές. Το φινάλε το βρήκα ευφυές και ήταν το αποκορύφωμα της πλάκας. Γενικά είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του πώς μία απλή ιστορία, γίνεται κάτι ευχάριστο. Το σχέδιο έβγαζε κι εκείνο χιούμορ (με αποκορύφωμα το 6ο καρέ της σελ. 92 ). Μου άρεσε. “Η πιο μεγάλη νύχτα” Ο Μίκυ απολαμβάνει τις χειμερινές διακοπές του μαζί με την παρέα του. Την ώρα που κάνει την βόλτα του σε μία παγωμένη λίμνη, ο πιστός του σκύλος πέφτει μέσα σε μία τρύπα στον πάγο. Αμέσως ο πρωταγωνιστής θα προσπαθήσει να τον τραβήξει στην επιφάνεια, αλλά στέκεται αδύνατο. Έτσι, έντρομος, θα ζητήσει την συμβολή των ειδικών και θα ξεκινήσει μία μάχη με τον χρόνο για να σωθεί ο αγαπημένος του φιλαράκος. Μία ωραία ιστορία που εξυψώνει το μεγαλείο της φιλίας. Και ποιοι θα ήταν καταλληλότεροι να πρωταγωνιστήσουν εκτός από τον Μίκυ και τον Πλούτο? Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, έχουν μία λογοτεχνική χροιά και παράλληλα η πλοκή κρύβει αγωνία κι όμορφες αλτρουιστικές αναδρομές στο παρελθόν. Κι ερχόμαστε σε ένα φινάλε, που είναι ο ορισμός της φιλικής αγάπης. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. “Κυνηγώντας το ελαχιστόνιο” Ο θείος Σκρουτζ έχει στην κατοχή του έναν κόκκο από ένα υπέρ σπάνιο μέταλλο, που λέγεται ελαχιστόνιο και το προσέχει σαν κόρη οφθαλμού. Κάποια στιγμή μπαίνει φουριόζος ο Ντόναλντ κι αυτό στέκεται αφορμή να χαθεί αυτός ο πολύτιμος κόκκος. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας έγινε έξω φρενών κι έτσι ο γκαντέμης ανιψιός του θα ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου (με την βοήθεια ενός ανιχνευτή ελαχιστόνιου) για να το βρει. Η απύθμενη ατυχία του θα τον φέρει από την Λιμνούπολη σε ένα νησάκι στην μέση του ωκεανού, όπου δύο επιστήμονες διεξάγουν πειράματα. Θα καταφέρει ο φίλος μας να βρει το ελαχιστόνιο, ή θα ακούσει τα σχολιανά του από τον Σκρουτζ? Ένα σενάριο με καρτουνίστικη πλοκή, που δεν πατάει στην πραγματικότητα, ενώ παράλληλα έχει γρήγορη, κλιμακούμενη ροή που δεν κολλάει πουθενά. Στο φινάλε νομίζω ότι όλοι θα αφήσουμε μία ανάσα ανακούφισης και θα ευχαριστηθούμε το σπάνιο μεν, αλλά δίκαιο φινάλε. Σχεδιαστικά ήταν αρκετά καλή. “Μπανταρισμένος εγκληματίας” Ο Μαύρος Πητ μόλις έχει αποφυλακιστεί, αλλά δεν μπορεί να απολαύσει τις χαρές τις ελεύθερης ζωής, επειδή μία ομάδα αστυνομικών τον παρακολουθεί για να μην παρεκτραπεί. Αυτό φαίνεται να είναι αβάσταχτο για τον φίλο μας κι όταν περνάει έξω από ένα νοσοκομείο, σκέφτεται μία φαεινή ιδέα. Κλέβει λοιπόν μερικούς επιδέσμους και μία αναπηρική καρέκλα και παριστάνει τον τραυματισμένο, με απώτερο σκοπό να έχει ελευθερία κινήσεων. Έλα όμως που μία φορτική νοσοκόμα προσφέρεται επίμονα να τον γιατροπορεύσει. Από τις σύντομες ιστορίες του τεύχους, η συγκεκριμένη είναι η πιο σύντομη. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που μου θύμισε έντονα, παλιά cartoons της δεκαετίας του ‘60. Ουσιαστικά πρόκειται για μία σειρά από χιουμοριστικά γκαγκ κι ελάχιστη επέκταση του σεναρίου. Ο αναγνώστης θα γελάσει με τα παθήματα του Μαύρου Πητ, αλλά δεν νομίζω ότι θα του μείνει η ιστορία για πολύ καιρό στην μνήμη του. Τουλάχιστον αυτό θα συμβεί μ’εμένα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. “Η μάγισσα και ο σούπερ ήρωας” Η τελευταία ιστορία του τεύχους είναι αφιερωμένη στην διάσημη Ιταλίδα μάγισσα. Η Μάτζικα, στην προσπάθειά της να πραγματοποιήσει ένα μαγικό ξόρκι, τινάζεται στον αέρα. Λίγο πριν σκάσει σαν καρπούζι στο έδαφος, θα την σώσει ένας ιπτάμενος υπερήρωας, που έχει πολλές ομοιότητες με τον Superman. Βλέποντας λοιπόν εκείνη τις σούπερ δυνάμεις του, σκέφτεται να επωφεληθεί από αυτές και να τις θέσει στην υπηρεσία της προκειμένου να βάλει στο χέρι την πρώτη δεκάρα του Σκρουτζ. Με το πρόσχημα ότι θέλει να γίνει βοηθός του, τον πείθει να πάνε μέχρι την Λιμνούπολη για να τον βάλει μέσα στο θησαυροφυλάκιο. Ποια θα είναι η κατάληξη? Μία ιστορία που συνδυάζει το “αθώο” σενάριο των ιστοριών Disney, με τα υπερηρωικά κόμικς της Marvel και της DC, προσπαθώντας ταυτόχρονα να κάνει και μία ελάχιστη (και καλοπροαίρετη κατά την άποψή μου) σάτιρα. Η πλοκή είχε βάση, το σχέδιο της πρωταγωνίστριας ήταν έξυπνο, το ίδιο και η κατάληξή του, για να έρθει ένα χιουμοριστικό φινάλε. Το σχέδιο με ικανοποίησε.

Μετά από μία σύντομη απουσία στις κεντρικές ιστορίες, το αγαπημένο μας περιοδικό επιστρέφει με ιστορία του Μίκυ. Τελικά δεν εξηγείται αλλιώς. Μάλλον οι υπεύθυνοι διάβασαν τα ειρωνικά μας σχόλια κι αποφάσισαν να αλλάξουν συνήθειες. Στην “Κινηματογραφική πλεκτάνη” ο δημοφιλής ποντικός κι ο φίλος τους ο Γκούφυ, απασχολούνται σαν εποχικοί δασοφύλακες σε έναν μεγάλο δρυμό. Μία αποστολή τους είναι να πάνε σε ένα σημείο του δάσους, όπου γυρίζεται μία κινηματογραφική ταινία και να ελέγξουν διακριτικά αν υπάρχουν προβλήματα. Εκεί θα διαπιστώσουν ότι το συνεργείο αντιμετωπίζει περίεργες ατυχείς καταστάσεις, οι οποίες δυσκολεύουν την ολοκλήρωση του φιλμ. Κι όταν ένα μέλος του εξαφανιστεί, τότε οι φίλοι μας δεν μπορούν παρά να ξεκινήσουν τις έρευνες για τον εντοπισμό του, αλλά και τον εντοπισμό του ενόχου. Το συγκεκριμένο σενάριο μού άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις και με έκανε να το χαρακτηρίσω σαν μία light εκδοχή των ιστοριών του “Μίκυ Μυστήριο”. Η πλοκή έχει έντονο μυστήριο και γρήγορο ρυθμό και κρατάει καλά κρυμμένα τα χαρτιά της, μέχρι το φινάλε, στο οποίο υπήρχε λογική και καθόλου υπερβολή. Ευχάριστη έκπληξη ο Γκούφυ, ο οποίος δεν έχει τον κλασικό ατσούμπαλο χαρακτήρα του, αλλά είναι αρκετά σοβαρός. Γενικά μιλάμε για μία αξιόλογη αστυνομική ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό. Στην συνέχεια ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ γίνονται “Τουρίστες στην Λιμνούπολη”. Όλα ξεκινάνε μία ωραία πρωία, όταν το ναυτάκι μας αποφασίζει να πάει διακοπές και ζητάει από τον ξάδελφό του να του προσέχει το σπίτι. Εκείνος όμως αποφασίζει να το εκμεταλλευτεί οικονομικά κι έτσι μετατρέπει το σπίτι σε ένα κατάλυμα για τουρίστες. Έτσι θα βγάλει χρήματα, αλλά και θα κερδίσει και τον διαγωνισμό του Δήμου για το καλύτερο κατάλυμα της πόλης. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά. Ο Ντόναλντ όμως, από ένα λάθος, χάνει τις διακοπές του κι επιστρέφει στο σπίτι του, και τότε ο κακός χαμός δεν θα αργήσει να γεννηθεί. Πρόκειται για ένα ανάλαφρο σενάριο, που όμως έχει τις στιγμές του. Ο Φέθρυ κι ο Ντόναλντ έχουν τους κλασικούς χαρακτήρες τους (ο πρώτος είναι αφελής κι ο δεύτερος ευκολόπιστος), αλλά τουλάχιστον εδώ υπάρχει μία αξιοπρεπής μπίζνα. Η πλοκή έχει χιουμοριστικά γκαγκ, ενώ μετά την μέση χαρακτηρίζεται από ένα ελαφρύ μυστήριο. Το φινάλε είναι ανατρεπτικό και βγάζει γέλιο. Η σχεδιαστική γραμμή μοιάζει λίγο με καρικατούρα, αλλά μου άρεσε. Επόμενος σταθμός του ταξιδιού μας είναι το γνωστό και μη εξαιρετέο θησαυροφυλάκιο, όπου ο θείος Σκρουτζ θα πρωταγωνιστήσει στον “Αμυντικό αντιπερισπασμό”. Μετά από την καθημερινή πρωινή βουτιά του στην δεξαμενή ρευστού, ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας θα διαπιστώσει ότι το κεντρικό αντικλεπτικό του σύστημα εξέπνευσε. Αμέσως θα τηλεφωνήσει στον Κύρο, αλλά εκείνος δεν είναι διαθέσιμος προσωρινά. Και τα φίδια θα αρχίσουν να τον ζώνουν και λόγω της ημέρες. Βλέπετε κάθε Τετάρτη οι Μουργόλυκοι καταστρώνουν κι ένα διαφορετικό ληστρικό σχέδιο για να εισβάλλουν στο θησαυροφυλάκιο. Ο Σκρουτζ κάτι πρέπει να κάνει και να το κάνει απόψε. Έξυπνο και πρωτότυπο σενάριο, στο οποίο έχουμε μία άτυπη εναλλαγή των ρόλων που έχουμε γνωρίσει. Το θύμα (ο Σκρουτζ) περνά στην επίθεση και οι θύτες (οι Μουργόλυκοι) δεν καταλαβαίνουν από που τους ήρθε. Στην πλοκή οι Μουργόλυκοι δίνουν, με τα παθήματά τους, τροφή για χαμόγελα στους αναγνώστες, αλλά η αλληλουχία των σκηνών δεν στερείται επανάληψης, ενώ παραδίδει την σκυτάλη σε ένα φινάλε ξεκαρδιστικό. Γενικά μία χαριτωμένη ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Στην προτελευταία ιστορία του τεύχους ο Σκρουτζ κι ο Ρόμπαξ βρίσκονται “Χαμένοι στον λαβύρινθο”. Η ιστορία ξεκινάει με τους δύο μεγιστάνες να βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε έναν περίεργο λαβύρινθο που κάνει τον Σουρεαλισμό να μοιάζει με ένα τελείως σοβαρό και προσγειωμένο ρεύμα. Οι σκάλες είναι άπειρες κι οδηγούν σε πολλές πόρτες που κρύβουν πίσω τους μεγάλες κι αλλόκοτες περιπέτειες. Θα οδηγηθούν σε αφιλόξενες ζούγκλες, στον Βόρειο Πόλο, σε πίστα βιντεοπαιχνιδιού, ακόμα και στο...διάστημα! Οι περιστάσεις θα τα φέρουν έτσι ώστε να αναγκαστούν να συνεργαστούν προκειμένου να μείνουν ζωντανοί και να καταφέρουν να γλιτώσουν από τους διώκτες τους. Πώς όμως κατάφεραν να μπουν σε αυτόν τον λαβύρινθο? Η πλοκή εντάσσει τον αναγνώστη κατευθείαν στο “ψητό” και η έκπληξη που του δημιουργεί είναι αναπόφευκτη. Η αλήθεια είναι ότι με την σουρεαλιστική τακτική της αρχής, σύντομα άρχισα να βαριέμαι, αλλά τουλάχιστον το (σχετικά αναμενόμενο) φινάλε επαναφέρει την “κανονικότητα”. Βέβαια, δεν ξέρω αν μερικές σελίδες είναι αρκετές για να με κάνουν να αναθεωρήσω τις απόψεις μου. Γενικά την βρήκα μία σχετικά άνοστη κι αδιάφορη ιστορία. Στο μόνο που μπορώ να σταθώ είναι στην συνεργασία ανάμεσα στον Σκρουτζ και τον Ρόμπαξ, ένα γεγονός που δεν το βλέπουμε συχνά. Ούτε και το σχέδιο μ’εντυπωσίασε. Και θα κλείσουμε το τεύχος με την ιστορία “Το χαρτάκι του Τζο Ντι Πάπιο”. Στο Παπιοχώρι όλα τα μέλη της γνωστής μας παρέας κάνουν ό,τι μπορούν για να εξοικονομήσουν χρήματα που θα τους επιτρέψουν να αποκτήσουν από ένα φακελάκι με αυτοκόλλητα του μπέιζμπολ. Σε μία μεγάλη κρίση ατυχίας, όλοι τους βρίσκουν μέσα στα φακελάκια τους πέντε ίδιες φιγούρες του παίκτη Τζο Ντι Πάπιο (προφανώς μία παράφραση του ονόματος του Joe DiMaggio). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα κάθε ελπίδα για ανταλλαγές να σβήσει. Μέσα στην όλη απόγνωση, η Μπουμπού, που είναι το επιχειρηματικό πνεύμα του Παπιοχωρίου κι έχει για ίνδαλμά της τον Σκρουτζ, θα συλλάβει μία έξυπνη ιδέα προκειμένου να ξεφορτωθεί τα διπλά αυτοκόλλητα και ταυτόχρονα να αποκτήσει αυτό που θέλει. Ένα λουκέτο. Το συγκεκριμένο σενάριο μπορώ να πω ότι το βρήκα λίγο υποδεέστερο σε σχέση με τις αντίστοιχες περιπέτειες του Τζούνιορ. Εδώ ο μικρός Ντόναλντ δεν μονοπωλεί το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Απεναντίας, είναι η Μπουμπού που ηγείται (κοινώς κάνει παιχνίδι) και οι υπόλοιποι ακολουθούν. Η πλοκή έχει μία ευχάριστη και χιουμοριστική υπερβολή και σίγουρα θα φέρει στον νου των μεγαλυτέρων την λατρεία που είχαμε πιτσιρικάδες (κι όχι μόνο τότε) με τα αυτοκόλλητα και την συμπλήρωση των άλμπουμ. Επίσης εκθειάζεται το επιχειρηματικό δαιμόνιο της Μπουμπούς, η οποία σκέφτεται έξυπνα, αλλά όχι πονηρά. Το φινάλε αν και χιουμοριστικό, ήταν αρκετά λιτό. Σχεδιαστικά ακολουθεί την χοντροκομμένη γραμμή των ιστοριών του Τζούνιορ (που παρεμπιπτόντως την λογική της οποίας δεν μπορώ να την καταλάβω). Δεν με ενθουσίασε τόσο.

Η κεντρική ιστορία του τεύχους θα μας θυμίσει μία κλασική ιστορία του μεγάλου Romano Scarpa. Στην “Φυλή της πεταλούδας”, θα μεταφερθούμε στην Κόστα Ρίκα, όπου ο Ντόναλντ με τα τρία του ανιψάκια έχουν πάει εκεί, για λογαριασμό της Τζένυ, με σκοπό να φωτογραφίσουν σπάνιες πεταλούδες. Επάνω στα φτερά μίας πεταλούδας βρέθηκε τυχαία ένας χάρτης θησαυρού, που επέτρεψε στον θείο Σκρουτζ να πλουτίσει περισσότερο κι αυτό στάθηκε αφορμή εκείνος να τους δώσει έναν μεγάλο σβώλο χρυσού για αντάλλαγμα. Την ίδια ώρα οι Μουργόλυκοι, που παρακολουθούν τους Ντακ, κλέβουν τον σβώλο κι έτσι ένα μεγάλο κυνηγητό αρχίζει. Δυστυχώς όμως όλοι τους θα πιαστούν αιχμάλωτοι από μία άγρια φυλή της ζούγκλας, η οποία φαίνεται να κρατά καλά κρυμμένο ένα μεγάλο μυστικό. Η συγγραφέας πατάει στο σενάριο της “Πεταλούδας του Κολόμβου” και θέλει να βάλει το δικό της λιθαράκι στο οικοδόμημα του μεγάλου Βένετου δημιουργού. Η πλοκή εδώ ξεκινάει κάπως απότομα κι έχει πολλές επεξηγηματικές λεζάντες για να βάλει τον αναγνώστη στο νόημα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία ήδη εξελισσόμενη κατάσταση, η οποία όμως είναι αρκετά χαριτωμένη. Νομίζω ότι θα πρέπει να σταθούμε στις αρχές του Ντόναλντ και το σθένος που έδειξε την κρίσιμη στιγμή. Το φινάλε είναι δίκαιο κι αναμενόμενο. Γενικά είναι μία καλή προσπάθεια “επέκτασης” μίας κλασικής ιστορίας, αλλά δεν νομίζω ότι κατάφερε να την υπερβεί. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Στο “Γαλάζιο βουνό” θα μεταφερθούμε στο θησαυροφυλάκιο, όπου ο θείος Σκρουτζ ακούει άσχημα νέα από τους ειδικούς του τμήματος υπολογιστών. Οι πωλήσεις έχουν πέσει κατακόρυφα, καθώς οι άλλες βιομηχανίες έχουν δημιουργήσει πολύ γρηγορότερα μηχανήματα. Ο Σκρουτζ απαιτεί να του φτιάξουν τον πιο ισχυρό υπολογιστή και η επιθυμία του είναι διαταγή. Ένας επιστήμονάς του χρησιμοποιεί μερικούς περίεργους κρυστάλλους από το μενταγιόν του και κατασκευάζει τον υπερυπολογιστή. Ενθουσιασμένος ο εργοδότης του του ζητάει να του βρει κι άλλους τέτοιους κρυστάλλους, αλλά εκείνος δεν γνωρίζει πολλά κι αυτό διότι το μενταγιόν τού το είχε δώσει η γιαγιά του. Την λύση θα την δώσει το μεγάλο βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών, που αναφέρει ότι τέτοιοι κρύσταλλοι υπάρχουν στο γαλάζιο βουνό. Έτσι, όλοι μαζί θα ξεκινήσουν για εκεί, με σκοπό να φέρουν τους πολυπόθητους κρυστάλλους στην Λιμνούπολη. Το βουνό όμως φαίνεται ότι έχει περίεργες μεταφυσικές ιδιότητες. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο σενάριο, που πατάει επάνω σε κλασικά μοτίβα, καθώς διοργανώνεται ακόμα ένα ταξίδι, με σκοπό να πλουτίσει ο βασικός πρωταγωνιστής. Παράλληλα όμως το cast φαίνεται διευρυμένο, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οι οποίοι δεν είναι απλά κομπάρσοι, αλλά έχουν να μας διηγηθούν την δική τους ιστορία. Η πλοκή είναι σφιχτή, έχει μυστήριο, μεταφυσικές καταστάσεις, αλλά και την πρέπουσα δράση. Το φινάλε ήταν ευφυές και ταυτόχρονα ρομαντικό. Γενικά μιλάμε για μία αξιόλογη δουλειά. Το σχέδιο ήταν καλό. Κι αντί να φιλοξενήσει ακόμα δύο σελίδες με παιχνίδια, το περιοδικό αποφάσισε (σωστά κατά την γνώμη μου) να μας δώσει μία δισέλιδη ιστορία, με τίτλο “Κουλ τύποι”. Ο Ντόναλντ, λόγω του ότι εργάζεται στην μυστική οργάνωση ΤΝΤ, αποφάσισε να αλλάξει την γκαρνταρόμπα του και να εξελιχθεί στιλιστικά. Σε αυτή την “μεταμόρφωση” θα έχει στο πλευρό του τον έτερο πράκτορα και ξάδελφό του, τον Φέθρυ. Τελικά όμως, ακόμα και μία απλή αλλαγή σαν κι αυτή, αποδεικνύεται άκρως επικίνδυνη, όταν είσαι ο Ντόναλντ. Ένα σενάριο, που προσφέρεται για χαλάρωση κι αποφόρτιση από τις “σοβαρές” ιστορίες του τεύχους. Η πλοκή είναι αστραπιαία και το φινάλε κωμικό. Τίποτα περισσότερο. Το ίδιο γελοιογραφικό βρήκα και το σχέδιο. Και θα τελειώσουμε με ακόμα μία ιστορία από την σειρά “ΤΝΤ”. Αυτή την φορά οι πράκτορες της υπηρεσίας θα πρέπει να αντιμετωπίσουν “Τα όρνια του ολέθρου”. Ο πλανήτης του πράκτορα Σνορτ χτυπήθηκε κάποια στιγμή από έναν μετεωρίτη, ο οποίος απελευθέρωσε δηλητηριώδη αέρια, τα οποία με την σειρά τους δημιούργησαν πελώρια όρνια που τον λυμαίνονταν. Οι αρμόδιοι τότε κατασκεύασαν τεράστιους απορροφητήρες που καθαρίζουν την μολυσμένη ατμόσφαιρα. Δυστυχώς όμως ένας από τους απορροφητήρες χάλασε κι έτσι η αποστολή της οργάνωσης είναι να πάνε οι πράκτορες μέχρι εκεί και να τον επισκευάσουν. Μία τέτοια δουλειά απαιτεί συντονισμό, λεπτούς χειρισμούς και κρύβει πολλούς σημαντικούς κινδύνους. Έχω την εντύπωση ότι είναι μία από τις καλές ιστορίες της σειράς. Στον φιλοσοφικό στοχασμό που τίθεται, επιχειρείται μία σύγκριση, αλλά κι ο διαχωρισμός ανάμεσα στα άτομα που γεννιούνται με ηγετικές ικανότητες και σε εκείνα που έχουν έρθει στον κόσμο για να εκτελούν βοηθητικές εργασίες. Την ίδια ώρα, ο αναγνώστης θα βρει μία πλοκή γρήγορη, αλλά καθόλου βιαστική, γεμάτη ένταση και ηρωισμούς. Το φινάλε αίσιο, αλλά κι άδικο για τον ήρωά μας. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι ο Φέθρυ ήταν αρκετά διακριτικός σε αυτή την ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα καλό, αν και σε μερικά καρέ ήταν παραφορτωμένο.

Το αγαπημένο μας περιοδικό, σε αυτό το τεύχος, θα μας δείξει “Το πιο όμορφο θέαμα του κόσμου”. Ο θείος Σκρουτζ είναι ιδιοκτήτης ενός πρώην περιπλανώμενου τσίρκου, το οποίο έχει βρει τελικά ένα μέρος σε μία πόλη για να εγκατασταθεί πλήρως. Στην δύναμη του τσίρκου συγκαταλέγονται γνωστοί μας χαρακτήρες, όπως ο Ντόναλντ, η Νταίζυ, ο Κύρος, ο Φέθρυ κι ο Γκαστόνε, οι οποίοι πραγματοποιούν τα νούμερα της ατραξιόν. Δυστυχώς όμως τα νούμερα αυτά είναι χιλιοπαιγμένα και κατά συνέπεια, παρωχημένα, με αποτέλεσμα ο θίασος να περνά περίοδο οικονομικής ύφεσης. Τα προβλήματα φαίνεται να μην έχουν τελειωμό, καθώς θα συμβούν μυστήριες κλοπές, αλλά θα υπάρξουν και “καλοθελητές”, οι οποίοι θα προσπαθήσουν να τους διώξουν από την πόλη. Τι θα κάνουν οι φίλοι μας προκειμένου να ανατρέψουν αυτή την δύσκολη κατάσταση? Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν μου άρεσε ή όχι η ιστορία αυτή. Το σενάριο είναι από αυτά στα οποία οι κλασικές προσωπικότητες της Disney, “παίζουν” ρόλους διαφορετικούς από αυτούς που τους γνωρίζουμε. Η ιδέα του σεναρίου είναι συμπαθητική, αλλά η πλοκή εκτυλίσσεται επίπεδα και χωρίς νεύρο, με αποτέλεσμα να με κάνει να βαρεθώ σε αρκετά σημεία. Το χιούμορ έκανε διακριτική, αλλά εύστοχη την παρουσία του. Το φινάλε είχε πλάκα, αλλά δεν με εντυπωσίασε. Το σχέδιο της Ziche, γι’ακόμα μία φορά ήταν χαρακτηριστικό κι αστείο. Ο Επιθεωρητής Ο’Χάρα είναι ο πρωταγωνιστής στην επόμενη ιστορία που φέρει τον τίτλο “Το αστέρι του σινεμά”. Ο Αρχηγός της Αστυνομίας του Μίκυ Σίτυ, έχει δώσει την σχετική άδεια σε έναν διάσημο ηθοποιό, να είναι παρών και να παρακολουθεί την ζωή ενός αστυνομικού, για να μπορέσει να εντρυφήσει και να αποδώσει τα μέγιστα σε έναν αντίστοιχο ρόλο που θα παίξει στον κινηματογράφο. Έτσι το αστέρι μας θα φορτωθεί στον Επιθεωρητή και θα γίνει η σκιά του, τόσο κατά τις ώρες εργασίας, όσο και στις στιγμές ιδιωτικότητας. Ο μεγάλος ηθοποιός όμως φαίνεται να έχει παρερμηνεύσει τον όρο “διακριτικότητα”, με αποτέλεσμα να προκληθούν πάμπολλες γκάφες, προς τέρψιν των αναγνωστών. Πρόκειται για ένα μέτριο σενάριο, που όμως παραδέχομαι ότι βγάζει χιούμορ και περιέχει ευχάριστες στιγμές. Η πλοκή έχει συνοχή και παράγει, εκτός από χιούμορ, και αστυνομική δράση. Μία παρόμοια ιδέα, έχω την εντύπωση ότι την είχα ξαναδιαβάσει, αλλά τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ. Επίσης μου έφερε στο μυαλό ένα επεισόδιο από την σειρά “Με τα παντελόνια κάτω” (που νομίζω ότι κι αυτό το έχω ξανά αναφέρει ). Γενικά την συγκεκριμένη ιστορία την βρήκα χαριτωμένη, αστεία, αλλά δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας και μετάλλιο πρωτιάς και πρωτοτυπίας. Το σχέδιο μου άρεσε αρκετά, αλλά νομίζω ότι ο κύριος Piras το παράκανε λίγο στο μελάνωμα. Θα μείνουμε στο αστυνομικό τμήμα του Μίκυ Σίτυ, καθώς το περιοδικό φιλοξενεί τρεις μονοσέλιδες ιστορίες από την σειρά “Η ζωή στο αρχηγείο”. Και οι τρεις πολύ πλακατζίδικες. Μου άρεσαν όλες. Τα “Παράλληλα σύμπαντα” θα λάβουν την σκυτάλη των ιστοριών. Στην Λιμνούπολη, τέσσερις από τις γνωστές μας μορφές βρίσκονται διασκορπισμένες σε τέσσερα διαφορετικά σημεία. Για την ακρίβεια, ο θείος Σκρουτζ βρίσκεται σε μία από τις τράπεζές του, ο Ντόναλντ βρίσκεται στην εφορία, ο Φέθρυ έχει πάει σε μία συνέντευξη για δουλειά και η Νταίζυ έχει επισκεφτεί ένα πολυκατάστημα. Την ώρα που και οι τέσσερις μπαίνουν σε ασανσέρ και πατάνε το κουμπί, θα μεταφερθούν σε έναν υπερκύβο, ο οποίος είναι μία είσοδος για άλλα σύμπαντα. Τότε είναι που η παρέα μας θα μπλεχτεί σε αλλοπρόσαλλες καταστάσεις κι ο σουρεαλισμός καλά κρατεί. Πολύ περίεργο σενάριο. Έχει Sci-Fi υφή, αλλά την πλοκή του την βρήκα άνοστη και χωρίς ενδιαφέρον. Σε πολλά σημεία με έκανε να βαρεθώ. Τουλάχιστον το χιούμορ έσωσε κάπως την παρτίδα. Στο φινάλε ο Φέθρυ κλέβει την παράσταση και τις εντυπώσεις. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Νομίζω ότι θα της πήγαινε της Ziche αυτή τη ιστορία. Και θα ολοκληρώσουμε το τεύχος, με την ιστορία “Ο σούπερ τονωτικός φρουτοχυμός”. Ο Φέθρυ αποφάσισε να γίνει ειδικός στην παραγωγή ευφάνταστων φρουτοχυμών κι έχει καλέσει στο σπίτι του το γνωστό πειραματόζωο, τον ξάδελφό του τον Ντόναλντ, προκειμένου να τους γευτεί και να πει την γνώμη του. Εννοείται ότι το αποτέλεσμα απέχει τρομερά από την καλή γεύση κι έτσι ο Φέθρυ θα πετάξει το χυμό σε μία γλάστρα που έχει. Τότε ο Ντόναλντ θα συλλάβει μία ιδέα, για να σπάσει πλάκα με τον ξάδελφό του. Θα πάει έξω από το παράθυρο που είναι η γλάστρα και θα αρχίσει να μιλάει. Έτσι ο Φέθρυ νομίζει ότι η γλάστρα (μετά το πότισμα με τον χυμό) έγινε ομιλούσα. Η πλάκα όμως δεν θα τελειώσει εκεί, καθώς κι άλλα πρόσωπα θα εμπλακούν. Κι εδώ νομίζω ότι έχουμε μία μέτρια ιστορία, η οποία στηρίζεται σε μία πρωτότυπη, και χιουμοριστικής σύλληψης, ιδέα. Η πλοκή έχει πλάκα, αλλά χάνεται γρήγορα ο “αιφνιδιασμός” της αρχής, καθώς ο αναγνώστης στην πορεία θα βρει κωμικές επαναλήψεις της. Γενικά ήταν μία ευχάριστη ιστορία, αλλά πιστεύω ότι σύντομα θα την ξεχάσω. Το σχέδιο δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε κλικ.