Indian

Το Σάββατο που μας πέρασε βρέθηκα στην ΛΕΦΙΚ κι έκανα τις αγορές μου. Συγκεκριμένα αγόρασα τα graphic novels, "Οι όμηροι του Γκαίρλιτς", "Blacksad" και φυσικά το πολυαναμενόμενο "Ο Λανφέστ του Τρόυ". Και για του λόγου το αληθές.

Ανεκτίμητες αναμνήσεις, μίας εποχής που έχει φύγει...

Είχα να πάω στην Λέσχη από την τελευταία αφιέρωση καλλιτέχνη, μιας και μετά πλάκωσε ο κορωνοϊός. Τελικά κατάφερα να πεταχτώ για δύο ωρίτσες το μεσημέρι του Σαββάτου. Εκεί βρήκα τον καλό μου φίλο τον Βασίλη, ο οποίος ήταν ο βαρδιούχος εκείνη την ημέρα, και τον Γιάννη τον @Μενίγ Πουαγώ, ενώ σε λίγο ήρθε κι ο Γιώργος, ο @PhantomDuck. Οι τέσσερίς μας πιάσαμε την κουβέντα κι ο χαβαλές δεν άργησε να γίνει. Ένας χαβαλές, από μία καλή παρέα, με την σφραγίδα της ΛΕΦΙΚ! Με την ευκαιρία, πήρα και μερικά κόμικς που ήθελα.

Άντε, με τουμπάρατε. Θα σας πω την γνώμη μου για το τεύχος! Ο αγαπημένος μας λωποδύτης, Φαντομίας, επανέρχεται δριμύτερος στις σελίδες του περιοδικού. Αυτή την φορά, ο ταλαντούχος Marco Gervasio, θα μας μιλήσει για την αιθέρια ύπαρξη που συντροφεύει τον πρωταγωνιστή στις περιπέτειές του και δεν είναι άλλη από την “Ντόλυ Πάπρικα”. Η φίλη μας ζει μία άνετη ζωή, όσον αφορά τον οικονομικό τομέα, καθώς κατάγεται από αριστοκρατική οικογένεια της εποχής. Δυστυχώς, όμως, η ζωή της είναι κι αρκετά βαρετή, γεμάτη πλήξη. Σαν να βρίσκεται φυλακισμένη σε ένα χρυσό κλουβί. Ένα βράδυ σε μία δεξίωση, στην προσπάθειά της να αποφύγει το αποπνικτικό πλήθος των αριστοκρατών που θα τις κάνουν κοινότοπες φιλοφρονήσεις, ένας χαρακτήρας θα προσελκύσει το ενδιαφέρον της. Δεν είναι άλλος από τον Λόρδο Κουάκετ. Η Ντόλυ θα γοητευτεί πολύ, αλλά οι δρόμοι τους θα χωρίσουν για επτά χρόνια, όταν και θα ξανασυναντηθούν κι αυτή την φορά θα αποκαλυφθούν πολλά, ενώ παράλληλα η περιπέτεια θα αρχίσει. Προσωπικά, δηλώνω φαν του συγκεκριμένου ήρωα και των ιστοριών του, αλλά εδώ μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα! Το σενάριο χωρίζεται σε δύο άτυπα μέρη. Στο πρώτο μαθαίνουμε το origin της ηρωίδας και της πρώτης γνωριμίας της με τον Φαντομία, ενώ στο δεύτερο έχουμε την εδραίωση της σχέσης τους, μέσα από μία όμορφη περιπέτεια. Η πλοκή είναι εξαιρετική. Εκτός από την όμορφη σκηνοθεσία, η οποία είναι κινηματογραφικού ρυθμού, ο αναγνώστης θα απολαύσει κι έναν πλουραλισμό από στοιχεία, όπως είναι ο ρομαντισμός, η δράση, το μυστήριο και οι εύστοχοι διάλογοι. Το φινάλε, αποκαθιστά μία αδικία, ενώ παράλληλα ξεκινάει μία ισχυρή σχέση. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που θα πρέπει να διαβαστεί από όλους και σίγουρα θα την αγαπήσετε. Και στον εικαστικό τομέα έχει γίνει μία εξαιρετική δουλειά. Ο δημιουργός έχει στήσει πανέμορφα πλάνα, πάντα με σεβασμό στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, την ίδια ώρα που κι ο χρωματισμός ενισχύει το θετικό αποτέλεσμα. Στην συνέχεια θα ακολουθήσει η παρωδία μιας σειράς που έχει πολλούς φανατικούς αναγνώστες. Ο λόγος για το “Το Σπαθί των πάγων”. Εδώ, λοιπόν, θα μιλήσουμε για το “Σπαθί στο παγάκι”. Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ βρίσκουν στην σοφίτα του σπιτιού του δεύτερου έναν τεράστιο δίσκο (σαν την ασπίδα της Αρβέρνης ), ο οποίος είναι ο αγαπημένος της Μίννι. Την ώρα που τον επεξεργάζονται κι αναπολούν τις περιπέτειές τους, ανεβαίνουν επάνω του κι αρχίζουν να μεταφέρονται σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη, όπου όλα είναι φτιαγμένα από παγωτά! Μετά την πρώτη έκπληξη, θα υπάρξει η γνωριμία με τους κατοίκους του μυστηριώδους πλανήτη, οι οποίοι θα ζητήσουν βοήθεια από τους δύο φίλους μας, να αντιμετωπίσουν έναν αδίστακτο τύραννο που τους βασανίζει. Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ, πιστοί στην δίψα τους για την απόδοση της δικαιοσύνης, θα δεχτούν την πρόκληση και θα ξεκινήσουν το ταξίδι τους για να βρουν τον villain και να τον εξουδετερώσουν. Θα τα καταφέρουν? Κάποια στιγμή, στο φόρουμ, είχε γίνει κουβέντα για την εν λόγω ιστορία και θυμάμαι ότι είχα εκφράσει τις αντιρρήσεις μου για την διακωμώδηση μίας θρυλικής σειράς. Μετά την ανάγνωσή της, όμως, ανακαλώ τα λεγόμενά μου. Πρόκειται για μία εξαιρετική παρωδία, με όλη την σημασία της λέξης. Υπάρχουν πολλές αναφορές, μέσω παραλληλισμών, με την κύρια ιστορία, ενώ αυτό που επικρατεί κατά κράτος είναι το χιούμορ. Χιουμοριστικό σενάριο, χιουμοριστική σκηνοθεσία, χιουμοριστικοί διάλογοι, χιουμοριστικά γκαγκ και φυσικά χιουμοριστικό σχέδιο. Πολλές ιστορίες κατάφεραν να μου προκαλέσουν χαμόγελο, άντε κι ένα ελαφρύ γέλιο. Εδώ, μπορώ να πω ότι γέλασα δυνατά και για αρκετή ώρα. Τόσο το σενάριο, όσο και το σχέδιο, μου έφεραν στο μυαλό κάτι από το στυλ του Κοκομπίλ και μάλιστα σε καλύτερη ποιότητα. Και φυσικά, το κωμικό στοιχείο δεν σταματάει αν δεν έρθει μέχρι και το τελευταίο καρέ. Για το σχέδιο τα είπαμε. Η Ziche ήταν η καλύτερη επιλογή για τον σχεδιασμό της συγκεκριμένης ιστορίας. Τα καρέ της απογείωσαν το χιουμοριστικό σενάριο. Ειδικά η μάσκα του villain με έκανε και λύθηκα στα γέλια! Αν θέλετε, λοιπόν, την γνώμη μου, μην τυχόν και χάσετε την ιστορία αυτή. Οικολογικού περιεχομένου, η επόμενη ιστορία του τεύχους, η οποία προέρχεται από την σειρά “Πράσινα οικολογικά παπιά” κι έχει τίτλο “Οικιακή οικολογική οικονομία”. Ο Ντόναλντ σταματάει, γεμάτος τσαντίλα, έξω από το σπίτι της Νταίζυ, καθώς εκείνη ήθελε να τον αγγαρέψει. Έχει καλέσει, λοιπόν, μία σνομπ κυρία που είναι πρόεδρος μίας λέσχης, στην οποία θέλει να γίνει μέλος και για να την εντυπωσιάσει, θέλει να μετατρέψει το σπίτι της σε μέρος ενεργειακής οικονομίας. Κι επειδή έχει άλλες δουλειές, διέταξε τον φίλο μας να κάνει τις απαραίτητες μετατροπές. Εκείνος, όμως, θέλει διακαώς να δει τον τελικό κυπέλλου, όπου παίζει ο Λιμνοπολιακός, κι έτσι αρχίζει να ψάχνει τρόπους να την σκαπουλάρει. Τον τρόπο τον βρίσκει στο πρόσωπο του Φέθρυ, που είναι λάτρης της οικολογίας και τον οποίο και πείθει εύκολα να κάνει εκείνος τις απαραίτητες εργασίες στο σπίτι της Νταίζυ. Είναι, όμως, αυτή μία καλή κίνηση? Πρόκειται για ένα σενάριο, που σίγουρα δεν έχει την θέρμη των δύο προηγούμενων του τεύχους, αλλά σίγουρα στέκεται αξιοπρεπώς. Υπάρχουν μηνύματα οικολογικής φύσης, που δίνονται στον αναγνώστη, αλλά σίγουρα αυτό που επικρατεί είναι ο χαβαλές και τα πλακατζίδικα γκαγκ. Αυτό που εντοπίζουμε πρώτο στην πλοκή είναι η επιθετικότητα κι ο εγωισμός της πρωταγωνίστριας. Αυτό, όμως, που χαρακτηρίζει την συνέχεια είναι (εκτός από την πονηριά του Ντόναλντ) και ο ρόλος του Φέθρυ, ο οποίος είναι ο αναμενόμενος, αν και παραλίγο να μας κάνει να τον αμφισβητήσουμε! Το φινάλε κλείνει όμορφα την ιστορία, αν και κάπως μουδιασμένα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Στην ιστορία που ακολουθεί, ο Αστυνόμος Χειροπαίδαρος, θα κάνει μία “Σωστή έρευνα με λάθος ύποπτο”. Ο Γκούφυ βρίσκεται στον κήπο του σπιτιού του και παιδεύεται με την κηπουρική, όταν κάνει την εμφάνισή του ο Χειροπαίδαρος για να δηλώσει την ανησυχία του. Ο Επιθεωρητής Ο’ Χάρα έχει πάει σε μία αποστολή με τον Μίκυ και δεν τον πήραν μαζί του. Την τελευταία φορά που τους αναζήτησε εκείνοι δεν έδωσαν σημεία ζωής. Έτσι, αποφασίζουν, οι δύο τους, να ακολουθήσουν τα βήματά των φίλων τους, προκειμένου να τους βρουν, φοβούμενοι μήπως βρίσκονται σε κίνδυνο. Τελικά άδικα ανησυχούν ή μήπως οι φίλοι μας, όντως, κινδυνεύουν? Από μόνος του ο χαρακτήρας του Γκούφυ βγάζει μία αφέλεια και μία ήπια ηλιθιότητα. Το ίδιο κι ο Χειροπαίδαρος. Φανταστείτε, λοιπόν, έναν συνδυασμό αυτών των δύο σε μία ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι σπάνια τους βλέπουμε να πρωταγωνιστούν μαζί κι αυτή την κίνηση την βρήκα πανέξυπνη σαν ιδέα. Φάνηκε ότι υπάρχει χημεία μεταξύ τους κι εννοείται ότι προσφέρουν γέλιο με τις θρυλικές γκάφες τους. Η πλοκή δεν εστιάζεται μόνο στο κωμικό μέρος, αλλά βγάζει έντονα αρώματα αστυνομικού μυστηρίου. Τα γκαγκ, οι παρεξηγήσεις και οι συμπτώσεις που αποτυπώνονται στο χαρτί είναι προσεγμένα, ενώ η υπόθεση εκτυλίσσεται με ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το φινάλε, που εξάρει τον ηρωισμό των φίλων μας, αλλά και την τύχη που θα ζήλευε κι ένα γνωστό μας παπί από την Λιμνούπολη. Το σχέδιο ήταν πολύ ρεαλιστικό και ταυτόχρονα καρτουνίστικο. Μου άρεσε πολύ. Και ήρθε η ώρα να πάρουμε ένα από “Τα Χάπια της Γνώσης”. Αυτή την εβδομάδα θα μάθουμε πολλά για έναν πλανήτη, που απασχόλησε πολύ την ανθρωπότητα στην πορεία των αιώνων και δεν είναι άλλος από την “Σελήνη”. Οικοδεσπότης και δάσκαλος, όπως είναι αναμενόμενος, είναι ο καλοκάγαθος παντογνώστης Λούντβιχ Φον Ντρέηκ, ο οποίος θα αναφερθεί λεπτομερώς στον φυσικό δορυφόρο της Γης. Εκτός από την επιστημονική ορολογία, θα δούμε πολλές επιδράσεις της Σελήνης στην ψυχολογία των ανθρώπων παπιών. Από την απίστευτη οργή, μέχρι την έκφραση του έρωτα. Ακόμα μία ιστορία που στέκεται επάξια και δικαιολογεί την φήμη της σειράς. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι η πλοκή δεν ξεκινάει κατευθείαν με την αναγωγή στα παλιά χρόνια, αλλά μπλέκει όμορφα το παρόν με το παρελθόν, ενώ δίνει πολλές πληροφορίες για την “χρήση” της Σελήνης σε πολλούς τομείς. Εννοείται, βέβαια, ότι όλες αυτές οι αναφορές γίνονται με βάση το χιούμορ. Το σχέδιο, αυτή την φορά, ανήκει στην επιστασία της Silvia Ziche, οπότε νομίζω ότι τα λόγια περιττεύουν. Η τελευταία ιστορία του τεύχους, που φέρει τον τίτλο “Η κιβωτός του Νώε”, θα μας μεταφέρει σε μακρινούς πλανήτες, όπου θα συναντήσουμε τον “Διαστημικό Σερίφη Πασχάλη”, ο οποίος απολαμβάνει το ραχάτι του, την ώρα που φυλάει μερικά σπάνια ζώα της περιοχής. Βοηθός του σε αυτή την δύσκολη δουλειά είναι ο (ανιψιός του Φέθρυ) Ζιζάνης, Την ηρεμία θα χαλάσει ο πιλότος ενός διαστημοπλοίου, ο οποίος θα πει στον Πασχάλη ότι ένας τεράστιος μετεωρίτης πλησιάζει απειλητικά τον πλανήτη τους και θα πρέπει να τον εγκαταλείψουν. Αποφασίζουν, λοιπόν, να βάλουν όλα τα ζώα σε μία σύγχρονη κιβωτό για να τα σώσουν από την καταστροφή. Θα τα καταφέρουν ή τα πράγματα θα πάρουν απρόβλεπτη πλοκή? Με μία πρώτη ματιά και με την έξαψη που είχα μετά την ανάγνωση των δύο πρώτων ιστοριών, φοβήθηκα ότι δεν θα μου αρέσει η συγκεκριμένη ιστορία. Παρόλα αυτά, είναι ένα ικανοποιητικό και χαριτωμένο σενάριο. Η πλοκή ξεκινά με ένα απλό ενδιαφέρον, το οποίο στην συνέχεια ενισχύεται, για να φτάσουμε στο φινάλε, το οποίο με εξέπληξε με την ανατροπή του. Ειλικρινά δεν περίμενα μία τέτοια κατάληξη. Την βρήκα ευφυέστατη. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε και στον Ζιζάνη, τον οποίο έχουμε καιρό να δούμε στα μέρη μας κι ο οποίος κλέβει την παράσταση με την οξυδέρκειά του. Το ίδιο ικανοποιητικό ήταν και το σχέδιο. Σαν ένα γενικό σχόλιο να πω ότι το εν λόγω τεύχος το βρήκα σαν ένα από τα καλύτερα του τίτλου. Αν κάποιος έχει δισταγμούς όσον αφορά την αγορά του, η συμβουλή μου είναι να επενδύσει άφοβα.

Η εναρκτήρια και κεντρική ιστορία του τεύχους, θα μας αποδείξει γιατί ο θείος Σκρουτζ είναι “Ο βασιλιάς του φεστιβάλ”. Ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας χαζεύει στον υπολογιστή που του έχει κάνει δώρο ο Παντάξιος και γεμάτος έκπληξη, αντιλαμβάνεται ότι έχει πέσει θύμα εκμετάλλευσης, καθώς όλο και περισσότεροι θαυμαστές του τον έχουν κάνει πρωταγωνιστή σε κόμικς! Αυτή η αρχική έκπληξη μετατρέπεται σε θυμό κι έτσι αποφασίζει να λάβει δραστικά μέτρα. Παίρνει, λοιπόν, τον πιστό του μπάτλερ και θα πεταχτεί μέχρι την Ευρώπη, σε ένα από τα γνωστά cons που γίνονται με θέμα την Ένατη Τέχνη, για να ελέγξει την κατάσταση και να δηλώσει την αγανάκτησή του. Η θέρμη, όμως, του φεστιβάλ, θα του αλλάξει γνώμη και διάθεση. Τι χρειαζόμαστε από μία ιστορία? Δράση, αγωνία, δυνατούς χαρακτήρες να πλαισιώνουν τον πρωταγωνιστή, μεγάλες ανατροπές. Ε, λοιπόν, το συγκεκριμένο σενάριο δεν έχει τίποτα από αυτά! Κατάφερε, όμως, να μου κινήσει το ενδιαφέρον και να με ενθουσιάσει, μιας και χτύπησε σε ένα από τα ευαίσθητα σημεία μου. Όπως έχω δηλώσει πολλές φορές, μου αρέσουν οι ιστορίες που πραγματεύονται την κουλτούρα του αγαπημένου μας χόμπυ. Το σενάριο στηρίζεται σε μία πρωτότυπη ιδέα, στην οποία το ίδιο το είδωλο των Disney κόμικς, ανακαλύπτει τους θαυμαστές του. Η πλοκή δεν είχε δυνατές στιγμές, αλλά δεν με πείραξε ιδιαίτερα εδώ. Από την άλλη, καταλήγουμε σε ένα φινάλε προβλέψιμο, αλλά τόσο όμορφο! Το σχέδιο του μεγάλου Giorgio Cavazzano στέκεται αξιοπρεπέστατα. Ο Πασχάλης θα πάρει την σκυτάλη στις ιστορίες και θα γίνει ο “Ειδικός πράκτορας Σλουρπ”. Βρισκόμαστε σε μία μελλοντική Λιμνούπολη, όπου ο φίλος μας ανήκει σε μία οργάνωση που αντιμετωπίζει γαστριμαργικές παρανομίες και μόλις έφερε σε πέρας μία αποστολή κατά την οποία εντοπίστηκε μία παρτίδα πατατάκια που είχαν λήξει. Κατά την δοκιμή τους, ξύπνησαν κάποιες μνήμες, όχι και τόσο ευχάριστες, από μία άλλη αποστολή που δεν πήγε και τόσο καλά. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μία συμφωνία με έναν άλλο πλανήτη (που φημίζεται για την υπέροχη σοκολάτα του) η οποία δεν έκλεισε και η αιτία ήταν ο Πασχάλης. Αυτή η αποτυχία φαίνεται να στοίχισε πολύ στον ήρωα και τώρα τα νέα στοιχεία που ήρθαν στο φως θα ξανανοίξουν την υπόθεση. Προσωπικά, βρήκα λίγο τραβηγμένη την νέα ομάδα του Πασχάλη, μιας και τον έχουμε δει σε παρόμοια. Σε σχέση με αυτή του την ιδιότητα, εδώ έχουμε μία πρωτοτυπία, καθώς τα γεγονότα δεν διαδραματίζονται στο παρόν, αλλά στο εγγύς μέλλον. Η πλοκή φέρνει στο προσκήνιο την Γιαγιά Ντακ και την Παπερέτα, ενώ η αφήγηση και η σκηνοθεσία, γίνονται με στυλ νουάρ, γεγονός που με ικανοποίησε. Το φινάλε είχε μία μεγάλη ανατροπή που, ομολογώ, δεν την περίμενα! Γενικά, οι ιστορίες αυτού του στυλ δεν μου είναι τόσο προσφιλείς, αλλά εδώ βρήκα αυτό το κάτι που με κράτησε. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια προς καλή, αλλά τα παραφορτωμένα καρέ αφαιρούσαν πόντους από την απόλαυση. Καθώς προχωράμε, ο Γκαστόνε θα μας μιλήσει για “Τα χαμένα μανικετόκουμπα”. Όπως είναι γνωστό τις πάσι, ο Γκαστόνε είναι τρομερά τυχερός και κάθε ημέρα έρχονται στο κατώφλι τού σπιτιού του όλων των ειδών τα δώρα και οι προσφορές και μάλιστα κατά ποσότητες, κάνοντας τον φίλο μας να βαριέται οικτρά. Είναι, όμως, κι ένα δώρο το οποίο το περιμένει με ανυπομονησία. Πρόκειται για ένα ζευγάρι μανικετόκουμπα σε σχήμα τετράφυλλου τριφυλλιού, το οποίο του το χάρισε ένας κοσμηματοπώλης, και θέλει να το φορέσει σε ένα γκαλά. Αυτό το δώρο, λοιπόν, φαίνεται να καθυστερεί χαρακτηριστικά κι ο Γκαστόνε ανησυχεί, την ίδια ώρα που ένας κούριερ φτάνει έξω από το θησαυροφυλάκιο, με ένα πακέτο. Αρκετά ευχάριστο σενάριο, χωρίς όμως να είναι αριστούργημα. Η πλοκή μοιάζει με Αγγλική φάρσα και περιέχει μία σειρά από παρεξηγήσεις, που προκαλούν το χαμόγελο των αναγνωστών. Κι ενώ βλέπουμε να πρωταγωνιστούν ο Γκαστόνε κι ο Σκρουτζ, τις εντυπώσεις κλέβει ο Ντόναλντ, ο οποίος είναι μεν γρουσούζης, αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί με αλτρουισμό. Το φινάλε λήγει όλες τις εκκρεμότητες, αλλά αυτό που θα μας μείνει είναι η συμπεριφορά του ενός ξαδέλφου στον άλλο. Πολύ ωραία σκηνή! Το σχέδιο το βρήκα παραστατικό, αλλά μέτριο. Και τώρα ήρθε η ώρα να πάρουμε ένα από “Τα χάπια της γνώσης” και να μάθουμε για τις “Εξερευνήσεις & Ανακαλύψεις”. Γι’ ακόμα μία φορά, ο Λούντβιχ Φον Ντρέηκ, θα αναλάβει την θέση του καθηγητή και θα μας περιγράψει τους σταθμούς της ιστορίας, στους οποίους οι άνθρωποι στάθηκαν περίεργοι και βρέθηκαν μπροστά σε εκπληκτικές ανακαλύψεις, που προσέφερε η φύση. Το ταξίδι μας θα ξεκινήσει από τα προϊστορικά χρόνια, θα περάσει στην πρώιμη αρχαιότητα, θα συνεχίσει τον 15ο και τον 18ο αιώνα, για να καταλήξει στις ημέρες μας. Αυτό που μου άρεσε στην πλοκή είναι ότι γίνεται μία εκτενής (όσο μπορούσε να γίνει) αναφορά στην χώρα μας. Από εκεί και πέρα, το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι αξιόλογο, κάνοντάς μας να εκτιμήσουμε κι αυτό το επεισόδιο της σειράς. Οι γνωστοί μας πρωταγωνιστές κάνουν καλά την δουλειά τους και δημιουργούν πλακατζίδικα γκαγκ. Το φινάλε κλείνει την ιστορία με ένα καρέ που προκαλεί χαμόγελα. Το σχέδιο το βρήκα απλά καλό. Στην σειρά “Το γέλιο κάνει καλό”, ο Χειροπαίδαρος κι ο Νταμάρης αφήνουν το αυτοκίνητο κι αρχίζουν να κάνουν “Πεζή περιπολία”. Από την δυσανασχέτηση που έχουν και οι δύο, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι αυτή η απόφαση φαίνεται να μην είναι δική τους και μάλλον προέρχεται από τους ανωτέρους τους. Κάποια στιγμή, ενώ οι φίλοι μας κάνουν την περιπολία τους στους δρόμους της Λιμνούπολης, γίνονται αυτόπτες μάρτυρες μίας κλοπής τσάντας μίας κυρίας, από δύο μηχανόβιους κλέφτες. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφασίζουν να τους καταδιώξουν, αλλά ενώ οι κακοποιοί διαθέτουν μοτοσυκλέτα, εκείνοι πρέπει να στηριχθούν στην ευστροφία του μυαλού τους. Ποια θα είναι η κατάληξη? Πρόκειται για ένα καλό σενάριο, που προσπαθεί να αποκαταστήσει την αρνητική φήμη των δύο πρωταγωνιστών, όσον αφορά την εξυπνάδα τους. Έτσι, στην πλοκή, δεν έχουμε σκηνές “ηλιθιότητας”. Απεναντίας, βλέπουμε δύο χαρακτήρες με πείσμα και επιμονή, οι οποίοι (με την απλόχερη βοήθεια της τύχης), πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει κάτι άλλο αξιομνημόνευτο. Το σχέδιο μού άρεσε. Θα ακολουθήσει μία “μουγκή” ιστορία, με πρωταγωνιστή τον Φέθρυ, η οποία φέρει τον τίτλο “Συνοδός σκύλων”. Ο φίλος μας έχει βρει μία νέα δουλειά, η οποία είναι να βγάζει σκυλιά για την βόλτα τους. Μάλιστα δείχνει τόσο μεγάλο ζήλο, που δεν σταματάει μόνο στο ένα σκυλί την φορά, αλλά συνοδεύει μισή ντουζίνα από διάφορες ράτσες. Από μόνη της μία τέτοια δουλειά είναι δύσκολη ακόμα και για τον πιο προσεκτικό κι επιμελή υπεύθυνο. Τι πιθανότητες έχει ο ατζαμής φίλος μας να επιτύχει? Μιλάμε για ένα απλό σενάριο, το οποίο ακόμα και χωρίς λόγια καταφέρνει να εκμαιεύσει το ταλέντο και το χιούμορ του πρωταγωνιστή. Η πλοκή, αν και γελοιογραφική, δεν έχει να μας παρουσιάσει κάτι ιδιαίτερο, ενώ το φινάλε αφήνει ένα απλό χαμόγελο στα χείλη. Γενικά είναι μία διασκεδαστική ιστορία, χωρίς όμως να μένει καιρό στην μνήμη. Το σχέδιο δεν ήταν κι άσχημο. Η τελευταία ιστορία του τεύχους θα μας μιλήσει για “Τα όσπρια των Μακ Ντακ”. Στο θησαυροφυλάκιο επικρατεί μεγάλη οδύνη, η οποία όμως δεν προέρχεται από το αναμενόμενο άτομο. Αυτή την φορά, αυτός που κλαίει γοερά είναι ο Παντάξιος, ο οποίος έχει κάνει λάθος στον υπολογισμό των ετήσιων προμηθειών σε γαλέτες, με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη. Επάνω στην αναζήτηση για τροφή, βρίσκει ένα σακουλάκι με παμπάλαια, αποξηραμένα όσπρια, τα οποία μόλις τα βάζει να μουλιάσουν, εκείνα διογκώνονται σε μεγάλο βαθμό! Όταν το μαθαίνει ο Σκρουτζ, αποφαίνεται ότι οι σπόροι αυτοί προέρχονται από ένα κλαδί του γενεαλογικού του δέντρου κι αμέσως αρχίζει να σκέφτεται τρόπους να τους εκμεταλλευτεί. Πρώτη στάση, λοιπόν, είναι το εργοστάσιο του Κύρου για έλεγχο των συγκεκριμένων σπόρων. Λέτε, τελικά, ο γερο-Σκρουτζ να χτύπησε οικονομική φλέβα? Μιλώντας από την δική μου ματιά, θεωρώ την συγκεκριμένη ιστορία πολλή κακή για τα γούστα μου. Το σενάριο καταθέτει τεράστια ποσά φαντασίας, δυστυχώς όμως, κάκιστης ποιότητας, με αποτέλεσμα όσο κυλούν οι σελίδες η υπόθεση να σαχλεύει όλο και περισσότερο, τόσο που κάπου μετά από την μέση πέρασε από το μυαλό μου να σταματήσω την ανάγνωση. Η εισαγωγή νέων μελών της οικογένειας Μακ Ντακ με ξένισε κάπως, ενώ οι χρήσεις των οσπρίων δεν προκάλεσε γέλιο, αλλά απογοήτευση. Κι ενώ δεν πίστευα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε χειρότερα, έρχεται το φινάλε να μου δώσει το τελειωτικό χτύπημα και να κλείσει το τεύχος με μία πικρή επίγευση. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν το βρήκα τόσο κακό. Σίγουρα, όμως, δεν ξέφευγε από την μετριότητα.

Οι λάτρεις της ιστορίας, που το πρώτο μέρος της ξεκίνησε πριν από δύο Παρασκευές στο αγαπημένο μας περιοδικό (όπως η ταπεινότητά μου), θα στεναχωρηθούν, μιας και “Οι περιπέτειες του Δον Γκούφυ & του πιστού συντρόφου του Μίκυ Πάντσα” έμελλε να ολοκληρωθούν στο παρόν τεύχος. Το τρίτο μέρος βρίσκει τους δύο φίλους και συνεταίρους να επιστρέφουν από ένα ταξίδι που είχαν κάνει στην ύπαιθρο, λόγω της πνευματικής κατάστασης του Γκούφυ. Τώρα ο Γκούφυ μοιάζει να έχει ξαναβρεί τα λογικά του. Στον δρόμο τους, όμως, θα έχουν μία συνάντηση που όχι μόνο θα ανατρέψει τα δεδομένα σχετικά με την πνευματική του διαύγεια, αλλά θα αμφισβητήσει, αυτή την φορά, και την λογική του Μίκυ! Την ίδια στιγμή στην πόλη, έχουμε τρομερές και φοβερές αποκαλύψεις, όσον αφορά τον Μαύρο Πητ και (περισσότερο) το Μαύρο Φάντασμα! Η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και οι φίλοι μας καλούνται να την επαναφέρουν στην κανονικότητα. Τι έχει συμβεί, άραγε? Θα καταφέρει, τελικά, το καλό να νικήσει? Παραδέχομαι ότι η ιστορία θα κατεβάσει αυλαία με έναν τρόπο τόσο δυναμικό που, προσωπικά, δεν το περίμενα. Το σενάριο σε αυτό το μέρος κάνει το peak και περιγράφει καταστάσεις απρόβλεπτες και σαφώς επηρεασμένες από τον κόσμο της Ένατης Τέχνης. Η πραγματικότητα και η φαντασία δεν θα έλεγα το κλισέ ότι χωρίζονται από μία λεπτή γραμμή, αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους και στις περισσότερες σκηνές, θα έλεγα ότι είναι συγχωνευμένες. Υπήρχαν, όμως, και τεράστιες υπερβολές στην πλοκή, ιδίως μετά την αποκάλυψη του Μαύρου Φαντάσματος, που με ενόχλησαν κάπως κι αφαίρεσαν πόντους από την απόλαυσή μου. Το δε φινάλε είχε μεγάλη βιασύνη και πολλές συγγραφικές ευκολίες, που δεν άξιζαν σε μία ιστορία τέτοιου είδους. Από εκεί και πέρα, η ιστορία, στο σύνολό της, στάθηκε πολύ όμορφα και πιστεύω ότι κέρδισε επάξια το ενδιαφέρον μας. Το σχέδιο ολοκληρώνει την ιστορία χωρίς εκπλήξεις ή κάτι το διαφορετικό. Θα αφήσουμε, τώρα, τον Θερβάντες για να πάμε σε ένα άλλο σημαντικό πρόσωπο των γραμμάτων. “Οι ιστορίες του Ντόναλντ Άλαν Πόε”, εκτυλίσσονται το 1830, όπου ο Σκρουτζ εγκαινιάζει ένα νέο μαγαζί του, που δανείζει τον κόσμο. Δυστυχώς, όμως, γνωρίζεται με τον Ρόμπαξ, ο οποίος διατηρεί ένα παρόμοιο μαγαζί στην απέναντι πλευρά του δρόμου και, λόγω της οικονομικής του επιφάνειας, έχει αποκτήσει μεγάλη κοινωνική επιρροή. Η διαμάχη, ανάμεσα στους δύο επιχειρηματίες αποδεικνύεται σφοδρή κι επαναλαμβανόμενη. Μέσα στην λύσσα του για εκδίκηση, ο Σκρουτζ, θα γνωριστεί με έναν ενθουσιώδη, αλλά ατάλαντο συγγραφέα, ο οποίος δουλεύει σε ένα “παλαιολιθικό” τυπογραφείο, τον οποίο και προσλαμβάνει. Το όνομά του είναι Ντόναλντ Άλαν Πόε. Οι δύο τους (μαζί με την συνδρομή του Ρόμπαξ και του ακολούθου του), θα δώσουν νέο νόημα στην λέξη περιπέτεια. Ακόμα μία μεγάλη, σε έκταση, ιστορία, που περιέχει αληθινά ιστορικά στοιχεία, κάνει την εμφάνισή της στο Μίκυ Μάους και μας γεμίζει ικανοποίηση. Το σενάριο πραγματεύεται μία κλασική κόντρα ανάμεσα στον Σκρουτζ και τον Ρόμπαξ, μόνο που αυτή την φορά το χρονολογικό πλαίσιο μάς μεταφέρει πολλά χρόνια στο παρελθόν. Παράλληλα, φροντίζει να μας εισάγει στον κόσμο του μεγάλου Έντγκαρ Άλλαν Πόε, με τον Ντόναλντ να τον ερμηνεύει. Η πλοκή είναι καλογραμμένη και δεν αφήνει τον αναγνώστη να βαρεθεί σε κανένα σημείο, ιδίως μετά την θαλασσοταραχή. Η είσοδος του Πασχάλη στην πλοκή, είναι ενδιαφέρουσα, μιας κι ο κατά τα άλλα μαλθακός χήνος, μετατρέπεται σε έναν αρκετά δραστήριο οικοδεσπότη. Το φινάλε, ουσιαστικά, προμηνύει την έναρξη της συγγραφικής δράσης, του θρυλικού ποιητή και πεζογράφου. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. Ο Libero Ermetti, αρέσκεται να αφήνει στα καρέ, πολλά “ίχνη” του έργου του Πόε, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο περισσότερη αίγλη στο σενάριο. Εν κατακλείδι, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι τέτοιες ιστορίες θα θέλαμε να βλέπουμε συχνά στο αγαπημένο μας περιοδικό. Ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ παίρνουν τα ηνία των ιστοριών, θέλοντας να παρακολουθήσουν “Το μεγάλο ντέρμπυ”. Ο Λιμνουπολιακός αντιμετωπίζει στο ποδόσφαιρο τον Χηνουπολιακό κι όπως συνηθίζεται, όλη η Λιμνούπολη κινείται στους ρυθμούς του μεγάλου αγώνα. Ο Ντόναλντ έχει οργανωθεί, αγοράζοντας έγκαιρα τα εισιτήρια και μαζί με τον ξάδελφό του οδεύουν προς το γήπεδο. Ο Φέθρυ, έχει πρόσφατα αγοράσει μία φορητή συσκευή υψηλής τεχνολογίας, που κάνει τα πάντα και νιώθει πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Όταν οι φίλοι μας θα βρουν εμπόδια στον δρόμο για το γήπεδο, τότε η συσκευή θα τους βοηθήσει να βρουν μία εναλλακτική διαδρομή. Ή μήπως όχι… Μετά τις δύο τεράστιες, σε ενδιαφέρον, ιστορίες, έρχεται αυτή να μας προσγειώσει απότομα στην πεδιάδα των μέτριων σεναρίων. Η πλοκή εδώ είναι γελοιογραφική. Πολλά από τα γκαγκ έχουν ομοιότητες μεταξύ τους (όσον αφορά αυτά που μπορούν να συμβούν στον δρόμο), ενώ παραδέχομαι ότι το φινάλε είχε πλάκα. Γενικά είναι μία ιστορία που διαβάζεται ευχάριστα και ξεχνιέται εύκολα. Κι επιτέλους έχουμε σχέδιο της Lara Molinari ξανά στο Μίκυ Μάους! Πολύ όμορφο, καρτουνίστικο και ζωηρό! Ο Πλούτο κλέβει την παράσταση, στην επόμενη ιστορία, και γίνεται “Ήρωας για μια μέρα”. Ημέρα μπουγάδας στο σπίτι του Μίκυ κι ο αγαπημένος μας ποντικός έχει βγει στην αυλή του για να απλώσει τα πλυμένα. Την ίδια ώρα ο πιστός του φίλος απολαμβάνει τον ήλιο στον κήπο κι ονειρεύεται ότι είναι ξάδελφος του Krypto! Κάποια στιγμή, μία κόκκινη πετσέτα θα φύγει από τον Μίκυ και θα μαγκωθεί στο κολάρο του Πλούτο, μεταμορφώνοντάς τον, με αυτόν τον τρόπο, σε έναν σούπερ σκύλο, ο οποίος δεν θα διστάσει να τα βάλει με τον οποιονδήποτε για να επιβάλλει την τάξη και την δικαιοσύνη. Πρόκειται για μία σύντομη ιστορία, ό,τι πρέπει για τους φιλόζωους! Ο Πλούτο στέκεται επάξια στο τιμόνι του πρωταγωνιστή, ενώ στην μικρή πλοκή υπάρχει διάχυτη δράση και σασπένς. Το φινάλε είναι ευτυχές, ολοκληρώνει την ιστορία χωρίς βιασύνες, και μας αφήνει με ένα χαμόγελο στα χείλη. Κι αφού εξέφρασα τον θαυμασμό μου για την αγαπητή Lara Molinari στην προηγούμενη ιστορία, ο ενθουσιασμός μου ενισχύθηκε, όταν είδα ότι υπάρχει και δεύτερη ιστορία στο τεύχος, που έχει επιμεληθεί εκείνη το σχέδιο. Κανένα παράπονο, λοιπόν, κι εδώ. Όμορφο σχέδιο, με έμφαση στις κινήσεις των χαρακτήρων. Δεν θα μπορούσε να περάσει εβδομάδα, χωρίς να πάρουμε “Τα Χάπια της Γνώσης”. Καθόμαστε, λοιπόν, αναπαυτικά στους καναπέδες μας, καθώς “Ο έρωτας” θα είναι το μάθημα που θα μας διδάξει ο Λούντβιχ Φον Ντρέηκ. Ο πανεπιστήμονας φωστήρας, θα επιχειρήσει να μας εισάγει στα κύρια χαρακτηριστικά του φτερωτού υιού της Αφροδίτης, που με τα βέλη του τρυπάει τις καρδιές των ανθρώπων. Μαθαίνουμε, λοιπόν, τα βασικά γνωρίσματα των ερωτευμένων, καθώς και τις μεταβολές που συμβαίνουν στους ανθρώπους (ψυχή τε και σώματι), όταν εκείνοι ερωτεύονται. Γι’ ακόμα μία φορά ο Λούντβιχ είναι χείμαρρος γνώσης και δεν αφήνει κανέναν αναγνώστη με απορία. Η συγκεκριμένη σειρά, λοιπόν, μας δίνει ακόμα μία ιστορία με σπιρτάδα και με διασκεδαστικές σκηνές, γεμάτες χιούμορ, σχεδόν σε κάθε καρέ. Αυτή την φορά το θέμα ήταν κάπως πιο αφηρημένο σαν έννοια και ίσως λίγο δυσκολονόητο για τους μικρούς αναγνώστες, αλλά παρόλα αυτά θεωρώ ότι στάθηκε αξιοπρεπώς, χωρίς κάποιο ψεγάδι. Το φινάλε ήθελε ένα ακόμα καρέ για να δούμε και τον αφηγητή να την πατάει από τα βέλη του μικρού Θεού! Τον σχεδιασμό τον βρήκα κάπως υπερβολικό. Προσωπικά θα ήθελα να υπήρχε περισσότερη φροντίδα στον τομέα αυτό. Το ταξίδι μας στο τεύχος #309 τελειώνει με τον Κύρο να εφευρίσκει μία “Συσκευή έγκαιρης προειδοποίησης”. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Κύρος βρίσκεται έξω από το εργαστήριό του κι επισκευάζει την κεραία του, όταν ο Γλόμπος του επισημαίνει τα τρία ανιψάκια, τα οποία περνούν απ’ έξω και είναι κατσούφικα. Όταν τα ρωτάει για ποιον λόγο έχουν τις μαύρες τους, εκείνα του εξομολογούνται ότι τον τελευταίο καιρό κάνουν πολλά και συνεχόμενα λάθη, με αποτέλεσμα να βρίσκουν μπελάδες. Τότε ο αγαπημένος μας εφευρέτης, προτίθεται να τα βοηθήσει κι αυτή η βοήθεια έρχεται μέσα από μία συσκευή, που μοιάζει με τάμπλετ και η οποία είναι προγραμματισμένη να τους αποτρέπει την τελευταία στιγμή από απροσεξίες που πιθανόν θα κάνουν κατά την διάρκεια της ημέρας. Το μόνο ελάττωμα της συσκευής είναι ότι εκφορτίζεται μετά την επισήμανση πέντε λαθών, με αδυναμία επαναφόρτισης. Τα τρία ανιψάκια, χαρούμενα, θα δεχτούν το δώρο του φίλου τους. Δεν μένει τώρα, να δοκιμάσουν την συσκευή στην καθημερινότητά τους. Πρόκειται για ένα σενάριο που κέρδισε, από τις πρώτες κιόλας σελίδες, την συμπάθειά μου. Η πλοκή ξεκινάει, βγάζοντας μία όμορφη παιδικότητα, ενώ όσο προχωράει, δείχνει να αλλάζει μοτίβο και να βγάζει δράση και ηρωισμό, γίνοντας πιο “ενήλικο”. Έξυπνη αλλαγή, που έγινε δεξιοτεχνικά, χωρίς να κουράζει. Το αντίθετο θα έλεγα. Το χιούμορ έχει διακριτική παρουσία, ενώ δεν λείπουν και τα ηθικά διδάγματα που περνάνε στο μικρούς αναγνώστες, όσον αφορά τα λάθη της ζωής και την διαχείρισή τους. Γενικά, πιστεύω ότι είναι μία ιστορία, που μπορεί να ικανοποιήσει τα γούστα όλων των ηλικιών, γι’ αυτό και θα πρέπει να διαβαστεί από όλους. Το σχέδιο δεν ήταν άσχημο, αλλά ούτε κι αριστούργημα. Μέτριο, προς καλό θα το χαρακτήριζα. .

Από τον τίτλο και από τα διάφορα σχόλια που άκουσα για το τέταρτο τεύχος, με έκαναν να ξεκινήσω να το διαβάζω, εντελώς απρόθυμα, νομίζοντας ότι θα κάνω αγγαρεία. Με μεγάλη μου έκπληξη, λοιπόν, διαπίστωσα ότι το κόμικ δεν ήταν τόσο άσχημο όσο περίμενα. Σίγουρα ένα τέτοιο σενάριο, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν αρμόζει καθόλου με την ιδιοσυγκρασία του “ερευνητή του ανεξήγητου”, αλλά η υπόθεση του σεναρίου δικαιολογεί κάπως την πλοκή. Ο Luigi Mignacco (ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει συνεργαστεί και στα Disney κόμικς) πατάει σε γνώριμα μονοπάτια για τους γνώστες του Ντύλαν Ντογκ και διαχειρίζεται τον Ροζ Κούνελο και το σύμπαν του. Οι αναφορές που γίνονται στα cartoons είναι πάμπολλες και για την ακρίβεια, ορίζουν ολόκληρη την ιστορία. Αυτές οι αναφορές δεν με πείραξαν. Απεναντίας, τις βρήκα διασκεδαστικές και μου κίνησαν το ενδιαφέρον για την συνέχεια. Η έλευση του Ντύλαν Ντογκ, στην αρχή με ξένισε, αλλά με την ελπίδα μίας καλής νουάρ συνέχειας, έκανα τα στραβά μάτια. Όσον αφορά την πλοκή, έχω την εντύπωση ότι οι δημιουργοί προσπαθούν να την τραβήξουν όσο γίνεται για να χωρέσει στις σελίδες, με αποτέλεσμα να μακρηγορεί. Μπορούσε κάλλιστα να ολοκληρωθεί σε πολύ λιγότερες σελίδες. Σε πολλά σημεία ένιωσα ότι “φλυαρούσε”, γεγονός οξύμωρο, μιας και οι σύντομοι διάλογοι, την έκαναν να κυλάει νεράκι. Το φινάλε το βρήκα βιαστικό, αλλά, για τέτοιου είδους θεματολογία, με κάλυψε. Σίγουρα δεν ανήκει στις καλύτερες ιστορίες του ήρωα (μάλλον το αντίθετο), αλλά δεν την αποτάσσω μετά βδελυγμίας, όπως πίστευα ότι θα το έκανα. Στα μάτια μού φάνηκε σαν ένα προσεγμένο φανζίν, αφιερωμένο στον Ντύλαν Ντογκ, παρά σαν μία ολοκληρωμένη δουλειά επαγγελματιών. Το σχέδιο ενισχύει με την σειρά του την καρτουνίστικη διάθεση που θέλει να περάσει το σενάριο. Έτσι, βλέπουμε “ατημέλητους” χαρακτήρες με υπερφυσικές κινήσεις. Ο χρωματισμός χαρακτηρίζεται από μεγάλη ποικιλία, ίσως την μεγαλύτερη που έχω δει σε κόμικς. Όλη αυτή την πανδαισία, την βρήκα πολύ όμορφη, αν και ίσως να μην την ήθελα σε πιο “σοβαρά” σενάρια. Η έκδοση δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τις προηγούμενες του ήρωα. Είναι καλαίσθητη και πολύ στιβαρή. Η κόλληση είναι ανθεκτική και το χαρτί πολυτελές, που φαίνεται και στην εκτύπωση των χρωμάτων. Στα έξτρα θα βρούμε τις σύντομες βιογραφίες των συντελεστών, καθώς κι ένα εισαγωγικό σημείωμα, επιμελημένο από τον Roberto Recchioni. Από τους τέσσερις τόμους της εν λόγω σειράς, η μοναδική ιστορία που μου άρεσε ήταν “Το μοναστήρι του κενού”. Οι υπόλοιπες δεν με εντυπωσίασαν. Με αυτές τις ιστορίες, λοιπόν, δεν με ενοχλεί τόσο πολύ ο τερματισμός της σειράς. Εύχομαι ειλικρινά να επανακυκλοφορήσει κάποια στιγμή ο Ντύλαν Ντογκ, με ιστορίες, με τις οποίες τον αγαπήσαμε στην Ελλάδα.

Ας πω κι εγώ δύο λόγια για το 6ο τεύχος της σειράς. Χαρακτηριστικός ο τίτλος της ιστορίας, καθώς επιστρέφουμε στο κλασικό χρονολογικό πλαίσιο, στο οποίο ένταξαν εξ' αρχής τον ήρωα οι "πατέρες" του. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε η σειρά Revolution, το αντίθετο μάλιστα. Απλά προτιμώ να βλέπω τον ήρωα σε περιπέτειες της (πιο) παλιάς εποχής. Το σενάριο με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό και συνδυάζει με μαεστρία το πρωτόγονο (η φυλή της ζούγκλας) με το σύγχρονο (την ραδιενεργή μόλυνση). Δεν λείπει, βέβαια, και το love story, που το επιβάλλει η περίσταση! Το πρώτο που παρατηρεί ο αναγνώστης είναι μία έξυπνη σκηνοθεσία. Όλη η περιπέτεια στην οποία υποβάλλεται ο πρωταγωνιστής, ουσιαστικά περιγράφεται από τον ίδιο κι εμείς βλέπουμε τα αποτελέσματά της. Επίσης, ερχόμαστε σε επαφή με τον πατέρα του, έναν χαρακτήρα δυναμικό και κοσμογυρισμένο. Δεν απορούμε, λοιπόν, από που πήρε τα γονίδια! Η πλοκή, λόγω των πολλών σελίδων που έχει στην διάθεσή της, δίνει σημασία στην λεπτομέρεια και δεν βιάζεται στο ελάχιστο. Μας χαρίζει, με αυτόν τον τρόπο, την απόλαυση μίας κινηματογραφικής ταινίας. Σχεδόν όλες οι σκηνές είναι καλογυρισμένες, υπάρχει δυναμισμός, αλλά αυτό που επικρατεί περισσότερο είναι η εσωτερική ένταση κι αγωνία, όσο η πλοκή οδεύει στην αφιλόξενη ζούγκλα. Υπάρχουν, όμως, και μερικές σκηνές που είναι ο ορισμός της "σκληρότητας", και οι οποίες πλέκουν δεξιοτεχνικά το προφίλ των villains (οι οποίοι μάλλον θα μας απασχολήσουν στο δεύτερο μέρος). Στο σενάριο παρελαύνουν πολλοί χαρακτήρες, ο καθένας με την δική του προσωπικότητα και θέση. Ο Mister No έχει τον κλασικό του χαρακτήρα. Είναι χαλαρός, λίγο ανεύθυνος και καχύποπτος, αλλά παράλληλα με ανεπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου. Και φυσικά, έλκει τους μπελάδες σαν τον μαγνήτη! Το κλείσιμο του πρώτου μέρους πηγαίνει αρκετά μακριά την υπόθεση, αλλά αφήνει κι ανοιχτούς λογαριασμούς για την συνέχεια (με μεγαλύτερη την εξαφάνιση του Ες-Ες), την οποία ανυπομονώ να διαβάσω. Κρίμα που θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον Αύγουστο… Κι από τον εικαστικό τομέα δηλώνω γοητευμένος. Το σχέδιο έχει τις απαιτούμενες λεπτομέρειες και μία, αρκετά καλλιτεχνική διαχείριση των γραμμών και των σκιάσεων. Το ασπρόμαυρο χρώμα ταιριάζει καλά, το ίδιο και το επιτυχημένο μελάνωμα. Βέβαια, αν και είμαι φαν του ασπρόμαυρου, θα ήθελα να έβλεπα αυτή την ιστορία έγχρωμη. Ο λόγος είναι τα όμορφα τοπία της ζούγκλας, τα οποία θα ήθελα να τα απολαύσω σε πιο ρεαλιστικές διαστάσεις! Η έκδοση, γι' ακόμα μία φορά, είναι παράδειγμα προς μίμηση. Το δέσιμο είναι εξαιρετικό, το ίδιο και η υφή του χαρτιού. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το παχύ εξώφυλλο, δίνουν μία όμορφη εμπειρία ανάγνωσης. Στα έξτρα θα βρούμε έναν πρόλογο για τον τερματισμό της παλιάς σειράς του Mister No στην Ιταλία και την εκκίνηση αυτής εδώ, υπογεγραμμένη από τον Michele Masiero. Επίσης, ο Graziano Frediani, επιμελείται μία εισαγωγή στην ιστορία, αλλά επιχειρεί και μία περιγραφή του χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Έκπληξη προκαλεί η απουσία των βιογραφιών των συντελεστών, η οποία ήταν καθιερωμένη στα προηγούμενα άλμπουμ.

Μιας και πιάσαμε πάλι τον Captain Britain, νομίζω ότι είναι ευκαιρία να πω κι εγώ την άποψή μου. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να κατέβει η She-Hulk από το βάθρο των υπερηρώων που δεν γνώριζα πολλά γι' αυτούς και την θέση να πάρει ο Captain Britain, για τον οποίο, ομολογώ ότι αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξή του! Να, λοιπόν, που η Συλλογή της Marvel αποκτά Βρετανικό χαρακτήρα. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους φίλους που το διάβασαν, αλλά προσωπικά το βρήκα ένα δύσκολο ανάγνωσμα. Η υπόθεση μπορεί να είναι έξυπνη σαν ιδέα, αλλά η πλοκή πολλές φορές ένιωσα να με κουράζει με τον ασταμάτητο σουρεαλισμό της. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε, απλά ήταν τόσο πολύπλοκη που απαιτούσε μεγάλη συγκέντρωση για να την καταλάβεις στο μέγιστο, αφαιρώντας με αυτόν τον τρόπο την ανεμελιά που σου προσφέρει ένα κόμικ. Σίγουρα επιδέχεται δεύτερης ανάγνωσης, γι' αυτό κι ο συγκεκριμένος τόμος δεν θα μπει στην βιβλιοθήκη μου μαζί με τους υπόλοιπους, αλλά θα μείνει στην στοίβα με τα αδιάβαστα για να του δοθεί άλλη μία ευκαιρία. Ο πρωταγωνιστής ήταν αξιόλογος και προσπαθούσε να κρατηθεί στο προσκήνιο, με τις περισσότερες φορές να τα καταφέρνει, όχι όμως πάντα. Ο Moore του δίνει "γήινα" χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να μιλάμε για έναν τρωτό και μπερδεμένο υπερήρωα, που στηρίζει την ζωή και την ύπαρξή του στους συντρόφους του και στους ανωτέρους του (σε δύναμη). Οι villains, από την άλλη, έχουν μεγάλη δύναμη κι ακόμα μεγαλύτερη διαστροφή. Είναι ικανοί για το χειρότερο! Οι άπειροι ήρωες που παρελαύνουν από τις σελίδες του κόμικ, έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τους αντίστοιχους της "μαμάς" Marvel, αλλά κι άλλων εταιρειών του χώρου. Έτσι, λοιπόν, έχουμε τους Executives να φέρνουν πολύ στην ιδιοσυγκρασία των X--MEN, έχουμε μία δυστοπική Αγγλία να μοιάζει με την αντίστοιχη στο V for Vendetta, έχουμε έναν Jasper να μοιάζει σε μία ενισχυμένη εκδοχή του Joker. Και φυσικά έναν Captain Britain με έπαυλη και με αδικοχαμένους γονείς, που θα λέγαμε ότι έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον Batman. Για να μην αναφέρω το "Μένος", που είναι σαν βλέπω τον "Μπόμπυ το ζόμπι" να κυνηγάει τον θείο Σκρουτζ. Η αλήθεια είναι ότι με κούρασε κάπως όλος αυτός ο συρφετός και μάλλον αυτό οφείλεται στην παντελή άγνοιά μου στο συγκεκριμένο σύμπαν. Χαίρομαι πάντως να γνωρίζω νέους ήρωες και κομιξικά περιβάλλοντα! Κι εκεί που πάω να συνηθίσω την όλη κατάσταση, έρχεται το φινάλε, να με απογοητεύσει κάπως κι ο λόγος είναι ότι περίμενα να απολαύσω έναν Captain Britain επί τω έργω, να αναλαμβάνει τα ηνία και να δικαιολογεί για ποιον λόγο φιγουράρει το όνομά του στον τίτλο του κόμικ. Αντί γι' αυτό... Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω ότι ο φίλος μας δεν άξιζε μία τέτοια αντιμετώπιση. Η ώριμη συγγραφική ηλικία του Moore, σίγουρα δεν θα το επέτρεπε αυτό. Όσον αφορά το σχέδιο έμεινα ικανοποιημένος, μιας και μου αρέσει που δείχνει την ηλικία του. Ο Davis είχε να διαχειριστεί δύσκολες, στην περιγραφή, σκηνές και φαίνεται να τα καταφέρνει με μαεστρία. Ο χρωματισμός είχε μεγάλη ποικιλία και ήταν έντονος εκεί που πρέπει, χωρίς όμως να κουράζει το μάτι. Έτσι έδενε αξιόλογα με το όμορφο σχέδιο! Εν κατακλείδι, ο χαρακτήρας του Captain Britain μού άρεσε σε γενικές γραμμές και ίσως να ψάξω να βρω κι άλλες ιστορίες του. Ευελπιστώ να τον δω σε περισσότερη δράση, αλλά και να μου φύγει αυτό το “μούδιασμα” και η επιφυλακτικότητα που έχω όταν δεν γνωρίζω καλά ένα κομιξικό σύμπαν.

Το πήρα κι εγώ το Σάββατο από την Λέσχη και το βρήκα εξαιρετικό σαν έκδοση, με μία ελάχιστη ένσταση στην ποιότητα του χαρτιού (με έμφαση στην απόδοση των χρωμάτων), που προσωπικά δεν με πείραξε ιδιαίτερα. Όπως και να έχει, πολλά στην Λέσχη που κατάφερε να κάνει αυτή την έκδοση, πραγματικότητα. Μόλις το διαβάσω, εννοείται ότι θα πω την γνώμη μου!

Αυτό κάναμε κύριε! Πήγαμε πρωί-πρωί (στις 12:00 ) το Σάββατο στην Λέσχη και το πήραμε! Τώρα πότε θα το διαβάσουμε είναι ένα άλλο θέμα! Προηγούνται τα Disney! Ποιότητα βλέπεις!

Τεράστια βοήθεια για εμάς τους "αδιάβαστους"!

@albertus magnus Απλά πανέμορφα!

@Retroplaymo Ρε άτιμε, μπροστά ήσουν και τραβούσες βίντεο?

Έλα ντε! Έχεις δίκιο, διορθώθηκε!

@Retroplaymo Τι κάνετε κύριε? Μας κλέβετε την δουλειά, κύριε? Μας παίρνετε την μπουκιά από το στόμα, κύριε?

@germanicus Αν δεν έκανες εσύ την παρουσίαση για το συγκεκριμένο graphic novel, ποιος θα την έκανε? Κι όσον αφορά τις φόλες με τα ανθρωπόμορφα ζώα, θα συμφωνήσω με τον κύριο @Retroplaymo!

Είσαι σατανικός!

Όσον αφορά το σύμπαν του Τζούνιορ, δεν μπορώ να βρω κάποιον σχεδιαστή να με ικανοποιήσει. Όλοι ακολουθούν κάτι περίεργα μοτίβα, φτιάχνοντας τα κεφάλια των χαρακτήρων δυσανάλογα με τα σώματά τους, καθώς κι αρκετά καρτουνίστικα. Τουλάχιστον βλέπουμε ωραία τοπία, κάποιες φορές.

@Retroplaymo Φαντάζομαι έχεις καταλάβει ότι αν δεν ήσουν εσύ θα είχε καταρρεύσει το τμήμα των κόμικς Disney στο φόρουμ, ε?

Θα ήθελα να το "χτυπήσω", αλλά η τιμή είναι απαγορευτική για εμένα. Σε κάποια γενναία έκπτωση θα γίνει δικό μου!

Το τεύχος ξεκινάει με μία “Μαγική αποστολή”. Η νύχτα έχει πέσει στην Λιμνούπολη κι ο Σκρουτζ έχει καλέσει στο θησαυροφυλάκιό του τον Κύρο και τον Ντόναλντ. Ο λόγος είναι ότι έμαθε κάποια νέα, τα οποία τον ενόχλησαν και τον ανησύχησαν. Οι πράκτορές του που βρίσκονται στους πρόποδες του Βεζούβιου, τον ενημέρωσαν ότι η Μάτζικα έχει προμηθευτεί έναν αρχαίο μαγικό πάπυρο, ο οποίος περιέχει ένα ξόρκι που θα της επιτρέψει να πάρει την πολυπόθητη πρώτη δεκάρα στα χέρια της. Για να γίνει αυτό, όμως, θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν κάποιοι συγκεκριμένοι πλανήτες (κάτι το οποίο θα γίνει σύντομα) και μέχρι να γίνει αυτό, η Μάτζικα θα φυλάξει τον πάπυρο σε ένα είδος τράπεζας για μάγους. Οι φίλοι μας θα πρέπει να μπουν στην τράπεζα αυτή και να αρπάξουν τον πάπυρο, πριν προλάβει να τον χρησιμοποιήσει η σατανική μάγισσα. Πώς θα το κάνουν αυτό? Θα τα καταφέρουν? Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο μου κίνησε το ενδιαφέρον από την πρώτη κιόλας σελίδα. Το ζεύγος McGreal, φανερά επηρεασμένοι από την θρυλική σειρά “Επικίνδυνες Αποστολές”, δημιουργούν, ένα αντίστοιχης θεματολογίας, σενάριο, το οποίο πατάει επάνω σε μία σοβαρή υπόθεση. Η πλοκή έχει την απαιτούμενη δράση, ενώ ενδιαφέρον προκαλεί η αλλαγή της πορείας της, καθώς βλέπουμε την Μάτζικα να μην μονοπωλεί τον χαρακτηρισμό του villain, μιας κι εμφανίζεται κι άλλος. Οι πρωταγωνιστές λειτουργούν έξυπνα και δραστήρια, ενώ δεν λείπουν και τα όμορφα γκατζετάκια του Κύρου. Το φινάλε, κλείνει αξιόλογα την ιστορία και μας αφήνει με μία όμορφη επίγευση. Το ίδιο όμορφο ήταν και το σχέδιο του μεγάλου Giorgio Cavazzano. Μία ακόμα επική μονομαχία ανάμεσα στους δύο άσπονδους γείτονες, κρύβει η ιστορία “Το τραινάκι του τρόμου”. Ένα βράδυ, ο Ντόναλντ διαβάζει ένα βιβλίο στο σπίτι του, όταν ακούει από έξω έναν παράξενο θόρυβο. Βγαίνοντας να ελέγξει, θα παρατηρήσει τον γείτονά του, τον κύριο Τζόουνς, να φέρεται κάπως περίεργα και με άκρα μυστικότητα. Τσεκάροντας περισσότερο και καλύτερα, ο Ντόναλντ θα συνειδητοποιήσει ότι το μεγάλο μυστικό του γείτονά του είναι η κατασκευή μίας ρέπλικας σιδηροδρόμου, το οποίο θα του επιτρέψει να συμμετέχει σε έναν διαγωνισμό. Η ζήλια και η εκδικητικότητα φουντώνουν και πάλι στον φίλο μας, ο οποίος αποφασίζει να κατασκευάσει τον δικό του σιδηρόδρομο για να τον κοντράρει στα ίσα στον διαγωνισμό. Η μάχη ανάμεσα στους δύο “μηχανοδηγούς” μόλις έχει αρχίσει και μας υπόσχεται την τέλεια καταστροφή. Όπως είπα και στην αρχή, μιλάμε για ένα σενάριο που στηρίζεται επάνω σε ένα γνώριμο μοτίβο, αυτό την εκρηκτικής διαμάχης ανάμεσα στον Ντόναλντ και τον τροφαντό γείτονά του. Προσωπικά δεν περίμενα να διαβάσω κάτι πρωτότυπο και το μόνο που έμενε ήταν να δω καλές σκηνές δράσης και χιούμορ. Εν μέρει, δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα. Μετά το αρχικό πλασάρισμα την πλοκής, το οποίο το βρήκα έξυπνο, ο σεναριογράφος παρουσιάζει στους αναγνώστες μία σειρά από γκαγκ γεμάτα δράση, αστεία, αλλά κι αρκετές υπερβολές (δικαιολογημένες σε τέτοιου είδους ιστορίες). Επίσης να πούμε ότι, σε αντίθεση με τα συνηθισμένα, αυτός που ξεκινάει τον πόλεμο και τσιγκλάει τον γείτονά του, είναι ο Ντόναλντ, ο οποίος φέρεται εντελώς ύπουλα και κακομαθημένα. Το σενάριο είναι ανατρεπτικό, αλλά όχι τόσο που να μας προκαλέσει έκπληξη. Σε γενικές γραμμές, ήταν μία καλή ιστορία, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Σχεδιαστικά την βρήκα πολύ καλή. Ωδή στις νέες τεχνολογίες, είναι η επόμενη ιστορία του τεύχους, καθώς ασχολείται με ένα “Παιχνίδι προσομοίωσης”. Τα τρία ανιψάκια φαίνεται να έχουν παραμελήσει εντελώς τα μαθήματα του σχολείου τους κι ασχολούνται με ένα βιντεοπαιχνίδι, στο οποίο δημιουργούν μία προσομοίωση του θείου τους και την βάζουν να περνάει τα πάνδεινα (όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα), μέχρι το οριστικό τέλος της. Μόλις το ανακαλύπτει αυτό ο θείος τους, κατάσχει το laptop τους και...ξεκινάει να παίζει εκείνος με το παιχνίδι, το οποίο φαίνεται να είναι άκρως εθιστικό ακόμα και γι’ αυτόν. Τα ανιψάκια θα περάσουν στην αντεπίθεση και τότε θα ξεκινήσει ένα ξέφρενο κυνηγητό στην Λιμνούπολη, που κρύβει πολλούς κινδύνους, και θα καταλήξει με αρνητικό πρόσημο. Δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε η συγκεκριμένη ιστορία. Το σενάριο παρουσιάζει τρία ανιψάκια, πραγματικούς δαίμονες, εντελώς κακομαθημένα και με καθόλου σεβασμό προς τον θείο τους, γεγονός που αντιτίθεται με την συνηθισμένη, πλέον, συμπεριφορά τους ως Μικροί Εξερευνητές. Κι ο Ντόναλντ, όμως, δεν πάει πίσω. Θέλοντας να τιθασεύσει τα ανίψια του, φέρεται αυταρχικά και σκληρά. Η πλοκή, από την άλλη, είναι λίγο αλλοπρόσαλλη και με την περίεργη συνοχή της, αλλά και τις απανωτές ανατροπές, δεν με άφησε να την απολαύσω. Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ότι περιέχονται και μερικές σκηνές, που ίσως να μην είναι τόσο εύπεπτες στις μικρότερες ηλικίες αναγνωστών (όπως πχ η σκηνή με τον καρχαρία). Το φινάλε κάνει την απόλυτη ανατροπή, αλλά μετά από την πορεία της πλοκής, δεν με εξέπληξε τόσο. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Το τεύχος θα ολοκληρωθεί με μία ιστορία από την σειρά “ΤΝΤ” (μεγάλη πρωτοτυπία ), που ακούει στο όνομα “Εισβολή από τα έγκατα της Γης”. Ο Ντόναλντ απολαμβάνει την ηρεμία που του χαρίζει ο κήπος του σπιτιού του (και τσακώνεται λίγο με τον κύριο Τζόουνς για να διατηρείται σε φόρμα ), όταν δέχεται μία κλήση από την Υπηρεσία του. Αυτή την φορά τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα, με αποτέλεσμα όλα τα πρωτοκλασάτα μέλη της οργάνωσης να ταξιδεύουν αεροπορικώς με κατεύθυνση την αφιλόξενη Βρουτοπία, η οποία μαστίζεται από μία τεράστια ατμοσφαιρική μόλυνση. Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι η χώρα! Αν όχι, κάντε μία επανάληψη ΕΔΩ. Το πρόβλημα που έχει γεννηθεί είναι, ο γνωστός ποια, Μόλοκ, ο οποίος βρήκε μία διέξοδο από τα έγκατα της Γης και προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια, στην περιοχή της Βρουτοπίας. Και δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα αυτό, καθώς η κυβέρνηση της χώρας δεν εμπιστεύεται τους απεσταλμένους που έρχονται για βοήθεια και προτιμά να στηρίζεται μόνο στα (ανίκανα) στελέχη της. Θα μπορέσουν οι φίλοι μας να ξεπεράσουν την καχυποψία και την εχθρότητα των Βρουτοπιανών και να αντιμετωπίσουν απερίσπαστοι τον σατανικό Μόλοκ και τον στρατό του? Η απάντηση βρίσκεται στα τεύχη σας. Δεν με έχει απογοητεύσει σενάριο της συγκεκριμένης σειράς και δεν θα γίνει η αρχή τώρα. Ο δημιουργός αποτίει έναν άτυπο φόρο τιμής στον μεγάλο Carl Barks και στέλνει τους πρωταγωνιστές σε ένα από τα μέρη που δημιούργησε η φαντασία του μεγάλου παραμυθά. Και μάλιστα, για να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο γεγονός, χρησιμοποίησε και τον αρχηγό της οργάνωσης στην αποστολή, γεγονός που δεν συνηθίζεται. Ο villain είναι γνωστός από άλλες ιστορίες της σειράς. Είναι σατανικός, επίμονος, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλο προσπαθεί και δεν του κάθεται. Θα ήθελα να τον δω, λοιπόν, και σε πιο ουσιαστικό ρόλο. Από εκεί και πέρα έχουμε μία έξυπνη πλοκή, γεμάτη δράση και κινηματογραφική σκηνοθεσία, η οποία διαχειρίζεται εύστοχα πολλά “παρακλάδια” του σεναρίου κι όχι μόνο έναν βασικό κορμό. Η ένσταση που έχω είναι στην διαχείριση του Φέθρυ, ο οποίος δεν πήρε ουσιαστικά λεπτά συμμετοχής. Αξίζει, επίσης, να γίνει λόγος και για το καθεστώς της Βρουτοπίας, το οποίο είναι απολυταρχικό και καταπιέζει τους αντιφρονούντες. Το φινάλε ήταν έξυπνο και καθόλου βιαστικό, ενώ η τελευταία σελίδα αφήνει μία όμορφη αίσθηση. Το σχέδιο το βρήκα καλό, αλλά θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο.

Ακόμα ένα τεύχος του θρυλικού τίτλου που φέρει την ένδειξη “μετριότητα” στις σελίδες του. Οι περισσότερες ιστορίες ήταν κατάλληλες για το μικρό, ηλικιακά, αναγνωστικό κοινό, που δεν το ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες. Ο έμπειρος αναγνώστης, όμως, θα συναντήσει πολλά προβλήματα, διαβάζοντας τις ιστορίες αυτές, τις οποίες θα τις δούμε ευθύς αμέσως. “Τύχη γιαλαντζί” Η εταιρία που βγάζει τα περίφημα σαχλαμαράκια γιαλαντζί, διοργανώνει κλήρωση με έπαθλο μία κρουαζιέρα στις θάλασσες του νότου. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να αποφύγει τον δριμύ χειμώνα της Λιμνούπολης και να ζεστάνει το κοκαλάκι του ο φίλος μας ο Ντόναλντ. Αποφασίζει, λοιπόν, να λάβει μέρος στον διαγωνισμό, την ίδια ακριβώς ώρα που παίρνει την ίδια απόφαση κι ο μισητός ξάδελφός του, ο Γκαστόνε. Αυτή την φορά ο Ντόναλντ φαίνεται αποφασισμένος να νικήσει και θα κάνει τα πάντα για να το πετύχει. Θα τα καταφέρει? Πρόκειται για ένα σενάριο που αποδεικνύει περίτρανα ότι ο μεγάλος Don μπορεί να πάρει μία απειροελάχιστη πληροφορία (όπως τα περίφημα σαχλαμαράκια) και να την εντάξει σε μία ιστορία που κρατάει τον αναγνώστη με τα γκαγκ και το χιούμορ της. Εννοείται ότι δεν εντάσσεται στις καλύτερες του δημιουργού (άλλωστε είναι από τις πρώτες του επαγγελματικές προσπάθειες), αλλά αφήνει το στίγμα της. Η πλοκή έχει καρτουνίστικο ρυθμό, με έναν πρωταγωνιστή να τραβάει τα πάνδεινα, ενώ την παράσταση κλέβουν τα τρία ανιψάκια, τα οποία σκέφτονται ώριμα, ψύχραιμα και είναι πάντα ταγμένα στο πλευρό του κηδεμόνα τους. Το φινάλε έχει το plot twist που χρειάζεται, αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες της κανονικότητας. Το σχέδιο ήταν, όπως πάντα, πανέμορφο! “Το παγοθραυστικό” Ο βαρύς χειμώνας που έχει πέσει στην Λιμνούπολη έχει παγώσει τα νερά του λιμανιού, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προσεγγίσουν τα εμπορικά πλοία. Ο Δήμαρχος ενημερώνει τους δύο πλοιοκτήτες της πόλης (ένας από τους δύο είναι ο θείος Σκρουτζ) και τους ανακοινώνει ότι το μοναδικό παγοθραυστικό που έχει ο Δήμος έχει χαλάσει. Τους ζητάει, λοιπόν, να συνδράμουν στην αγορά ενός νέου. Ο έτερος πλοιοκτήτης κινδυνεύει να χρεοκοπήσει από αυτή την κατάσταση, μιας και περιμένει ένα μεγάλο φορτίο με εμπόρευμα που πρέπει να πουληθεί. Ο Σκρουτζ, όμως, διαφωνεί και δηλώνει ότι θα νοικιάσει ένα παγοθραυστικό για δική του χρήση. Έτσι, στέλνει τον Ντόναλντ να βρει έναν καπετάνιο που βρίσκεται πλησίον σύνταξης και να ναυλώσει το σαράβαλο παλιό σκαρί του. Τα πράγματα φαίνονται πολύ απλά. Οι μπελάδες, όμως, δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Και θα είναι μεγάλοι! Ένα σενάριο που από την αρχή κάνει τον αναγνώστη να δυσανασχετήσει με τον Σκρουτζ και την νοοτροπία του. Η πλοκή ξεκινάει μέτρια, αλλά στην πορεία απογειώνεται, καθώς εισάγονται στοιχεία περιπέτειας, δράσης, αλλά κι ένα love story. Ο Ντόναλντ εδώ μπορεί κάλλιστα να ανταγωνιστεί με τον Φέθρυ, όσον αφορά την ατζαμοσύνη. Το φινάλε κλείνει ευχάριστα την υπόθεση, ενώ ταυτόχρονα ο βαθύπλουτος μεγιστάνας από την Λιμνούπολη, δεν καταφέρνει να ανέβει στα μάτια μας. Το σχέδιο του μεγάλου Vicar είναι εξαιρετικό. “Έξω στην παγωνιά” Ο Ντόναλντ έχει περάσει μία δύσκολη εβδομάδα και καταφέρνει να μην έχει υποχρεώσεις το Σαββατοκύριακο για να επισκεφτεί την Γιαγιά Ντακ στο αγρόκτημά της. Παίρνει, λοιπόν, το 313 του κι εγκαταλείπει την χιονισμένη Λιμνούπολη. Στο δρόμο θα διαπιστώσει ότι στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του υπάρχει κρυμμένο ένα άτομο. Είναι η Ούνα, η προϊστορική του φίλη που, που θέλει να περάσει το ΣΚ μαζί του. Από εκείνη την ώρα ο βίος του φίλου μας γίνεται αβίωτος. Μπλέκει σε χίλιες δυο περιπέτειες, εξαιτίας της Ούνας και ούτε λόγος για ένα ξέγνοιαστο διήμερο. Ελάτε, παραδεχτείτε το. Σας έλειψε η Ούνα! Το σενάριο δεν έχει να μας χαρίσει τίποτα αξιόλογο, εκτός ίσως από μερικά όμορφα χιονισμένα τοπία. Η Ούνα εδώ δεν είναι τίποτε άλλο από την αντικαταστάτρια του Φέθρυ, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να πάρει την θέση της. Η πλοκή είναι μία σειρά από καρτουνίστικα γκαγκ, που “τρώγονται”, ενώ το φινάλε έχει νότες οικολογικού περιεχομένου. Γενικά την βρήκα μία μέτρια δουλειά. Δεν μετάνιωσα που την διάβασα, αλλά δεν θα μείνει για πολύ καιρό στην μνήμη μου. Το σχέδιο, από την άλλη, μου άρεσε αρκετά. “Η γρίπη του Ντα Βίντσι” Ο θείος Σκρουτζ κάλεσε τους δημοσιογράφους για να τους κάνει μία βαρυσήμαντη δήλωση. Πρόσφατα εντόπισε κι αγόρασε ένα σπανιότατο χειρόγραφο του μεγάλου Λεονάρντο Ντα Βίντσι, το οποίο κρύβει πολλά μυστικά, που σκοπεύει να εκμεταλλευτεί. Σύμφωνα με αυτό, λοιπόν, ο σπουδαίος εφευρέτης είχε ανακαλύψει έναν ιό γρίπης, που όποιος τον κολλάει, μετατρέπεται σε ιδιοφυΐα. Θα βάλει τότε τον Κύρο να απομονώσει τον ιό για να αποκτήσει την εξυπνάδα για νέες επιχειρηματικές ιδέες. Την ίδια ώρα, ο αντίζηλός του (όχι, δεν είναι ο Ρόμπαξ) ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης, δεν χάνει την ευκαιρία κι ξεκινήσει αμέσως την κατασκοπευτική του δράση. Πώς θα εκτυλιχτούν τα γεγονότα? Αυτό που χαρακτηρίζει το εν λόγω σενάριο είναι η φαντασία, αλλά κατά την την γνώμη μου η κακή φαντασία. Η ιδέα του ιού της γρίπης που φέρνει εξυπνάδα, δεν με κάλυψε. Από εκεί και πέρα, έχουμε μία πλοκή που με κράτησε κάπως, με τον Ντόναλντ να κλέβει την παράσταση και να σώζει την παρτίδα. Η ανατροπή στο φινάλε είναι έξυπνη, αν και δεν τιμά τόσο τον Σκρουτζ. Η παρουσία του Χρυσοκούκη σαν μόνιμος κάτοικος Λιμνούπολης πάντα δεν μου καθόταν καλά. Το σχέδιο δεν με ενθουσίασε. “Η έκτη αίσθηση” Ο θείος Σκρουτζ συγκαλεί στο γραφείο του έκτακτη σύσκεψη των μυστικών του πρακτόρων. Αυτών, δηλαδή, που είναι επιφορτισμένοι να παρακολουθούν τις κινήσεις των αντιπάλων του και να δίνουν αναφορά για τις κάθε τους κινήσεις. Εκείνοι, λοιπόν, του αναφέρουν ότι τον τελευταίο καιρό δεν υπάρχει κάτι ύποπτο από πλευράς τους. Όλοι του οι εχθροί φαίνεται να έχουν μία φυσιολογική ζωή, μακριά από την κατάστρωση ληστρικών σχεδίων εις βάρος του. Ο Σκρουτζ, όμως, φαίνεται ότι δεν πείθεται και είναι σίγουρος ότι κάτι ετοιμάζουν. Πιέζει, λοιπόν, τους πράκτορές του να βρουν κάποιο στοιχείο. Τελικά ποιος έχει δίκιο? Οι πράκτορες ή η γέρικη αλεπού από την Σκωτία? Αρκετά πρωτότυπο θα χαρακτήριζα το σενάριο αυτό. Από τις λίγες φορές που δίνεται βήμα για περισσότερα λεπτά συμμετοχής στους χαρακτήρες που μπορεί να εμφανίζονται σε πολλές ιστορίες, λειτουργούν, όμως, ως ανθυποκομπάρσοι! Η πλοκή έχει αρκετές επαναλαμβανόμενες σκηνές, οι οποίες δεν με απογοήτευσαν, καθώς είχα περιέργεια για την συνέχεια. Το φινάλε ήταν άκρως ανατρεπτικό και δεν το περίμενα. Γενικά, με περισσότερες σελίδες και καλύτερη διαχείριση του σεναρίου, θα μιλούσαμε για μία πολύ καλή ιστορία. Κι έτσι, όμως, δεν με απογοήτευσε τόσο. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Το περίεργο είναι ότι υπήρχε απουσία αξιόλογων τοπίων. Όλα τα καρέ “ζούμαραν” στους χαρακτήρες. “Οι μάστορες της συμφοράς” Η Μάτζικα περιμένει δύο φίλες της για φαγητό και το σπίτι της είναι σωστό αχούρι. Δεν προλαβαίνει να το επισκευάσει κι έτσι θα επικαλεστεί ένα φίλτρο, το οποίο θα φέρει ένα συνεργείο από χοιρόμορφους μάστορες, ικανοί να τις φτιάξουν το σπίτι της μέσα σε 24 ώρες. Όταν, όμως, αυτοί αποδεικνύονται λίγο τεμπέληδες, θα καλέσει ένα άλλο αντίστοιχο συνεργείο. Τελικά θα καταφέρει να φτιάξει το σπίτι της εντός της προθεσμίας ή θα κινδυνεύσει να γίνει ρεζίλι μπροστά στις φιλενάδες της? Πρόκειται για ένα σύντομο σενάριο με πρωταγωνίστρια την αγαπητή μας Ιταλίδα μάγισσα. Η πλοκή θυμίζει αρκετά την πραγματικότητα, με τους διάφορους δυσεύρετους μάστορες που κάνουν μισές δουλειές. Από εκεί και πέρα, εκτός από ένα ελαφρύ μειδίαμα, δεν είχε κάτι αξιόλογο να προσφέρει. Ακόμα και το φινάλε το βρήκα υποτονικό. Ευχάριστη έκπληξη ήταν ο Πόε, ο οποίος εδώ παρουσιάζεται ομιλούντας και με μαύρο ράμφος. Σχεδιαστικά μού άρεσε. “Η βασίλισσα της εποχής των παγετώνων” Ο βαρύς χειμώνας έχει κάνει την εμφάνισή του στην Λιμνούπολη και η Νταίζυ επισκέπτεται το εργαστήριο του Κύρου για να της επισκευάσει την φορητή σόμπα της. Εκεί τον βρίσκει επάνω στην δημιουργία μίας νέας του εφεύρεσης. Πρόκειται για μία συσκευή που φέρνει την ζέστη του ήλιου μέσα στο δωμάτιο. Επάνω στην κουβέντα, θα της παρουσιάσει μία ακόμα συσκευή η οποία ανοίγει μία δίοδο στο παρελθόν. Όταν αυτή η πόρτα ανοίξει, βγει από μέσα ένα προϊστορικός ρινόκερος, αρπάξει κατά λάθος την εφεύρεση αυτή κι επιστρέψει στην εποχή του, η φίλη μας θα περάσει με την σειρά της την πύλη και θα πάει να την αναζητήσει, γιατί μόνο με αυτή την συσκευή θα μπορέσει ο Κύρος να κλείσει την επαφή με το παρελθόν. Η Νταίζυ θα ταξιδέψει ως την παλαιολιθική εποχή και θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολλούς κινδύνους. Θα καταφέρει να φανεί αντάξια των περιστάσεων? Πρόκειται για ένα σενάριο, που, στο πρόσωπο της Νταίζυ, εξυμνεί το γυναικείο μυαλό και θάρρος! Η πρωταγωνίστρια, στα καλά καθούμενα, μπλέκει σε μία περιπέτεια της εποχής των σπηλαίων και μας προσφέρει όμορφες σκηνές δράσης κι αγωνίας. Η κατάληξη στο φινάλε ήταν αρκετά έξυπνη. Γενικά την βρήκα μία ευχάριστη ιστορία, πάντα από το μεσαίο ράφι. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά. “Ο μεγιστάνας της μόδας” Ο Σκρουτζ είναι στα μαύρα πανιά και η αιτία είναι ο μισητός του αντίπαλος, ο Ρόμπαξ, ο οποίος χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ που διαθέτει για να εκθειάσει τον στυλιστικό του χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να ανέβουν οι πωλήσεις των επιχειρήσεών του. Ενοχλημένος από αυτή την κατάσταση, ο φίλος μας θα προσπαθήσει να μιμηθεί την ιδέα του εχθρού του και τότε θα καταλάβει, ότι το να γίνεις ίνδαλμα για το στυλ σου, δεν είναι πάντα τόσο ευχάριστο. Ο λόγος είναι ότι γίνεται ανύπαρκτη η ιδιωτικότητά σου. Άραγε, τι θα σκαρφιστεί ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας, προκειμένου να κρατήσει τις παλιές του συνήθειες, αλλά παράλληλα να κερδίσει τον Ρόμπαξ? Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από το σενάριο. Η βασική του ιδέα καταπιάνεται με τις νέες τάσεις της μόδας και τους influencers, γι΄αυτό ίσως να μην απευθύνεται σε εμένα τον παλιόγερο. Η πλοκή ήταν σύντομη κι επαναλαμβανόμενη, με αποτέλεσμα να τελειώσει η ιστορία, πριν καν το καταλάβουμε. Το φινάλε, τολμώ να πω ότι ήταν έξυπνο κι έκλεψε τις εντυπώσεις. Εξαιρετική σκέψη από τον πρωταγωνιστή! Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. “Στο πνεύμα του καρναβαλιού” Η μεγάλη καρναβαλική παρέλαση πλησιάζει στην Λιμνούπολη και το γιορτινό κλίμα αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του. Με αφορμή την παρέλαση αυτή, η Νταίζυ εκδηλώνει την επιθυμία της να παρελάσει με ένα πρωτότυπο άρμα και να κάνει έρανο για κάποιο (περίεργο) σωματείο. Ο Ντόναλντ, για να της δείξει την αγάπη του αποφασίζει να φτιάξει εκείνος το άρμα που της αρμόζει. Δυστυχώς, όμως, εδώ θα έχει αντίπαλο, καθώς κι ο Γκαστόνε θέλει να φτιάξει ένα άρμα για εκείνη, με σκοπό να πάρει την θέση του Ντόναλντ στην καρδιά της. Η μάχη ανάμεσα στα δύο ξαδέλφια προβλέπεται σφοδρή. Θα αναμετρηθεί το πείσμα με την τύχη. Ποιο από τα δύο θα υπερισχύσει? Χαριτωμένη ιστορία, τοποθετημένη στο χρονικό πλαίσιο του καρναβαλιού και τον Αποκριών, που έβγαζε αρώματα παλιών κλασικών ιστοριών του Barks και των ομότεχνών του της παλιάς σχολής. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη και θυμίζει αντίστοιχες ιστορίες, που ο Ντόναλντ βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κύριο Τζόουνς. Υπάρχουν όμορφα δοσμένες σκηνές, οι οποίες χαρακτηρίζονται από εντάσεις, παραπέμποντας σε ένα φινάλε εκρηκτικό κι όπως ήρθαν τα πράγματα, και δίκαιο. Γενικά, αν και σύντομη, η συγκεκριμένη ιστορία με κράτησε. Το σχέδιο μού άρεσε αρκετά.

Η παράδοση των μέτριων ιστοριών που κουβαλούν παιδικά σενάρια, συνεχίζεται στο Super Μίκυ. Όλες οι ιστορίες διαβάζονται, αλλά δεν έχουν να προσφέρουν πολλές συγκινήσεις, τουλάχιστον στις ηλικίες των αναγνωστών που έχουν τελειώσει το Δημοτικό σχολείο. Ευχάριστα διαλείμματα από την μονοτονία, είναι η κεντρική ιστορία του τεύχους, καθώς και η δεύτερη ιστορία της σειράς “Φόρμουλα Ένα”. Ας πούμε, όμως, δύο λόγια για την κάθε μία ιστορία ξεχωριστά. “Οι πειρατές του διαστήματος” Βρισκόμαστε στο διάστημα, όπου ο Μίκυ εργάζεται σαν συλλέκτης μετάλλων που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Δία. Κατά την διάρκεια ενός δρομολογίου του, θα παρατηρήσει ένα διαστημικό όχημα που ο σκοπός του είναι να μεταφέρει καύσιμα, εντελώς εγκαταλελειμμένο και χωρίς μηχανές και φορτίο. Επιστρέφοντας στην βάση, αυτό θα γίνει αντικείμενο συζήτησης, κι όταν θα χαθεί ακόμα ένα φορτηγό μεταφοράς καυσίμων, τα πράγματα θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο, μιας κι ο μόνος πάροχος καυσίμων είναι ένας μυστήριος κι αχώνευτος τύπος. Ο Μίκυ, παρέα με την Μίννι, η οποία είναι βοηθός σερίφη, θα διενεργήσουν άτυπες έρευνες, προκειμένου να ρίξουν φως στο μυστήριο της εξαφάνισης των καυσίμων, αλλά και της αποκάλυψης των ενόχων. Ευχάριστο και καλογραμμένο σενάριο, “διαστημικής” φαντασίας, που μου έφερε στο μυαλό σκηνές από το εξαιρετικό “Χρονικό των άστρων”. Η πλοκή έχει λεπτομέρειες και μας παρουσιάζει από την αρχή τους βασικούς υπαίτιους. Από εκεί και πέρα, ο αναγνώστης απολαμβάνει όμορφες σκηνές δράσης, έντασης κι αγωνίας, μέχρι να φτάσει στο φινάλε, το οποίο προσωπικά μου φάνηκε ότι αλλοιώνει την συγγραφική κατεύθυνση της ιστορίας και την κάνει πιο παιδική και περισσότερο πολύπλοκη απ’ ότι θα έπρεπε. Εννοώ ότι σαν φινάλε μου άρεσε, αλλά δεν μου κάθισε καλά στο μάτι. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό. “Ο κλέφτης του φυλαχτού” Ένα βροχερό βράδυ στην Λιμνούπολη, μέσα στο μουσείο ετοιμάζεται να γίνει μία ληστεία. Ο επίδοξος κλέφτης θα εισβάλλει, αλλά δεν υπολογίζει δύο ζευγάρια μάτια που τον παρακολουθούν διακριτικά. Πρόκειται για την Μάρβελ Ντακ και τον Φάντομ Ντακ, οι οποίοι επεμβαίνουν, αλλά λόγω ασυνεννοησίας, ο ληστής αρπάζει ένα φυλαχτό που δίνει υπεράνθρωπες δυνάμεις σε αυτόν που το έχει στον λαιμό του, κι εξαφανίζεται. Έτσι, οι δύο σούπερ ήρωες, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους και θα προσπαθήσουν να τον πιάσουν, πριν αυτός διαλύσει ολόκληρη την πόλη. Πολύ όμορφη η ιδέα του σεναρίου, με μία συμμαχία που δεν την απολαμβάνουμε συχνά. Η πλοκή βγάζει ένταση, αλλά θα την ήθελα να εκτείνεται σε περισσότερες σελίδες, ώστε να υπάρχουν συγγραφικές λεπτομέρειες, ενώ και την Μάρβελ Ντακ θα την ήθελα περισσότερο υπεύθυνη κι έξυπνη. Το αξίζει, άλλωστε. Με αυτή της την στάση ο συγγραφέας, ουσιαστικά, της υποβαθμίζει τον ρόλο, ο οποίος θα μπορούσε και να μην υπήρχε, δίνοντας χώρο για ακόμα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στον Φάντομ. Ένιωσα, λοιπόν, ότι δεν χάρηκα την ηρωίδα όσο θα έπρεπε. Το φινάλε με κάλυψε, αλλά δεν θα έλεγα όχι για περισσότερη γλαφυρότητα. Σχέδιο και χρώμα ήταν του γούστου μου. “Ο πασχαλινός λαγός της χρονιάς” Οι ημέρες του Πάσχα έρχονται στην Λιμνούπολη κι ο δήμος προετοιμάζεται για την καθιερωμένη παρέλαση. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, διοργανώνεται ένας διαγωνισμός με έπαθλο τον χειρισμό του τεράστιου λαγού-ρομπότ στην παρέλαση. Αυτός που θα κερδίσει είναι αυτός που θα έχει στολίσει καλύτερα το σπίτι του. Ο Ντόναλντ, λοιπόν, ο οποίος θέλει διακαώς να γίνει ο φετινός οδηγός του άρματος, έχει κάνει τις απαραίτητες ενέργειες. Το επόμενο βήμα είναι να επισκεφτεί τους γείτονές του και να τους μοιράσει σοκολατένια αυγά, με σκοπό να εξασφαλίσει την ψήφο τους. Την ίδια ώρα, ένα βανάκι με ανταγωνιστές “λαγούς”, κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, γεγονός που εκνευρίζει τον φίλο μας. Ένας άτυπος αγώνας ξεκινάει. Μιλάμε για ένα σενάριο, αφιερωμένο στην πιο ωραία γιορτή της Άνοιξης. Η πλοκή, ενώ στην αρχή φαίνεται απλοϊκή κι αναμενόμενη (μία ακόμα διένεξη του Ντόναλντ με κάποιους από τους συνδημότες του), στην πορεία κάνει στροφή 180° και μας δίνει μία εντελώς διαφορετική οπτική. Γι’ ακόμα μία φορά ο Ντόναλντ στέκεται αξιοπρεπώς και δίνει ρεσιτάλ “ηθοποιίας” με την δράση του. Το φινάλε, μπορεί να έβγαλε μία παιδικότητα, αλλά ήταν αξιόλογο. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. “Οι φυγάδες” Ο Μίκυ και η Μίννι βρίσκονται στο προαύλιο του σχολείου και προσπαθούν να χωρίσουν δύο κακομαθημένα παιδιά που τσακώνονται. Αφού ηρέμησαν τα πράγματα, οι δύο πρωταγωνιστές κατάλαβαν ότι έχουν διαφορετικούς τρόπους διαπαιδαγώγησης των παιδιών. Στην συνέχεια ο Μίκυ κάνει την βόλτα του στο πάρκο, όταν βλέπει τέσσερα παιδιά να κλαίνε γιατί έφυγαν από τους γονείς τους που είναι κακοποιοί. Αμέσως θα τα πάρει στο σπίτι του για να τα ταΐσει και να τα περιποιηθεί. Την ίδια ώρα θα έρθει και η Μίννι κι έτσι οι δύο τους θα βάλουν σε εφαρμογή τις “φιλοσοφίες” τους για να τα νουθετήσουν. Όμως τα πράγματα είναι έτσι όπως εμφανίζονται ή υπάρχουν κάποια καλά κρυμμένα μυστικά? Σαν σενάριο το βρήκα περίεργο και υπερβολικό. Εκτίμησα, όμως, τα μηνύματα που περνάει, όσον αφορά την σωστή διαπαιδαγώγηση. Η πλοκή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ενώ το φινάλε κρύβει, μεν, εκπλήξεις, αλλά δεν απέφυγε την μετριότητα. Ακόμα και το χιούμορ ήταν πολύ διακριτικό. Το σχέδιο μού άρεσε. “Ο πιο μεγάλος φαρσέρ” Όλοι γνωρίζουν ότι ο Ντόναλντ είναι μεγάλος πλακατζής και σκαρώνει φάρσες την Πρωταπριλιά στους γνωστούς και τους φίλους του. Αυτή η αποφράδα ημέρα έρχεται στην Λιμνούπολη και την παραμονή της, ο Σκρουτζ, η Νταίζυ και τα τρία ανιψάκια κάνουν συμβούλιο με σκοπό να βρουν τρόπους να “αποκρούσουν” το χιουμοριστικό κρεσέντο του. Ξημερώνει, λοιπόν, η Πρωταπριλιά και ξεκινάνε με βάρδιες την παρακολούθησή του, προκειμένου να πάρουν πληροφορίες για το τι πρόκειται να τους σκαρώσει αυτή την χρονιά. Έκπληκτοι, όμως, θα παρατηρήσουν ότι ο Ντόναλντ δεν προβαίνει σε κανένα είδος πλάκας. Σαν να ξέχασε εντελώς την ημέρα αυτή. Όντως, όμως, την ξέχασε? Ευχάριστη ιστορία, στην οποία πρωταγωνιστούν πολλοί από τους αγαπημένους μας χαρακτήρες της Λιμνούπολης, οι οποίοι προσφέρουν γέλιο με τα κωμικά γκαγκ τους. Η πλοκή είναι μία αλληλουχία καρτουνίστικων σκηνών, που τις απόλαυσα. Το φινάλε δίνει τις απαραίτητες εξηγήσεις και κλείνει όμορφα την ιστορία. Στο σχέδιο πήρε το ΟΚ από εμένα. “Το συνέδριο των παρανόμων” Ένας ελεύθερος Μουργόλυκος επισκέπτεται τα αδέλφια τους στην φυλακή και τους μιλάει για το ετήσιο συνέδριο, το οποίο συγκεντρώνει διεθνούς φήμης κακοποιούς. Ένα convention για εγκληματικές φυσιογνωμίες. Ο φίλος μας, λοιπόν, θα παραβρεθεί στο συνέδριο και θα γνωρίσει πολλά από τα ινδάλματά του, αλλά και πολλά έξυπνα gadgets του χώρου. Εκτός από αυτά, όμως, θα γνωριστεί με μία συμπαθητική κοπελίτσα, που θα κάνει την καρδιά του να φτερουγίσει. Άραγε ο έρωτας θα του θολώσει το μυαλό ή επιτέλους βρήκε την “Bonnie” του? Πρόκειται για μία υφή σεναρίου που αρχίζει να γίνεται πλέον θεσμός. Εννοώ τις διάφορες μαζώξεις παρανόμων που βλέπουμε να γίνονται κατά καιρούς σε αρκετές ιστορίες με πρωταγωνιστές του Μουργόλυκους. Εδώ η πλοκή κυλάει σχετικά επίπεδα, όλοι καταλαβαίνουμε την κατάληξη, η οποία όταν έρχεται, δεν μας εκπλήσσει. Δεν ξέρω αν με ικανοποιεί το φινάλε, ή αν με στεναχωρεί με την αχαριστία που βλέπω. Γενικά είναι μία συμπαθητική ιστορία και τίποτε άλλο. Το σχέδιο είναι καρτουνίστικο. Καλό, αλλά μέχρι εκεί. “Το πιο απίστευτο απ' όλα” Ο θείος Σκρουτζ έχει προσλάβει μία καθαρίστρια για να κάνει μπουγάδα στα λατρευτά του νομίσματα και φαίνεται να είναι πολύ ευχαριστημένος από εκείνη. Κι ενώ όλα δείχνουν να πηγαίνουν μία χαρά, η οροφή του θησαυροφυλακίου κόβεται κι ένας τεράστιος Μουργόλυκος απλώνει την χερούκλα του κι αρπάζει την πρώτη του δεκάρα! Ο πρωταγωνιστής, αποδεικνύεται πολύ σκληρός για να πεθάνει, φοράει ένα jet pack που τον έκανε διάσημο στα χρόνια του Κλοντάικ (ό,τι να’ ναι! ) και τον κυνηγάει στους αιθέρες. Θα καταφέρει να τον πιάσει? Και πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα? Προσωπικά το βρήκα εντελώς σαχλό κι άνευρο σενάριο, με εντελώς προβλέψιμο φινάλε. Ευτυχώς που δεν υπήρχαν πολλές σελίδες και η πλοκή κύλησε γρήγορα, κάνοντας μας την χάρη. Γενικά ήταν μία κακή προσπάθεια για τα γούστα μου. Το σχέδιο ήταν κλάσεις ανώτερο από το σενάριο. “Τα άγρια άλογα” Η Μαντάμ Μιμ βρίσκεται στον αέρα, όταν η σκούπα της δεν την υπακούει πλέον και την πετάει μέσα σε ένα ιπποφορβείο, το οποίο εκτρέφει άγρια άλογα που προορίζονται για το τοπικό ροντέο. Μέσα στην τσαντίλα της τα μαγεύει και τους δίνει τον χαρακτήρα άκακων αρνιών. Αυτό, όμως, στέκεται αφορμή να ζημιωθεί ο ιδιοκτήτης τους, ο οποίος τα βάζει στο ροντέο για να τα καβαλικεύουν οι επίδοξοι καουμπόηδες, έναντι αμοιβής. Η κακάσχημη μάγισσα θα πρέπει να επανορθώσει την ζημιά και μάλιστα γρήγορα. Τι θα σκαρφιστεί? Πρόκειται για ένα ευχάριστο διάλειμμα από τους ίδιους και τους ίδιους χαρακτήρες. Ο συγγραφέας δίνει στην Μαντάμ Μιμ κέφι κι ενέργεια, αλλά και την εξυπνάδα να μπορεί να αντεπεξέρχεται σε δύσκολες καταστάσεις. Και μετά τον ενθουσιασμό που μου άφησε ο εν λόγω χαρακτήρας, μπορώ να πω ότι την πλοκή την βρήκα γεμάτη κίνηση και νεύρο, αλλά σίγουρα αρκετά παιδική. Προσωπικά ένιωσα ότι διάβαζα παλιό Αμερικάνικο στριπ. Το φινάλε μας αποζημιώνει, κλείνοντας καλά την ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα καλό. “Δύσοσμο κυνήγι” Περασμένα μεσάνυχτα στο Μίκυ Σίτυ κι ο Πλούτο ονειρεύεται ότι κυνηγάει γάτες και κάνει φασαρία, κάνοντας το αφεντικό του να μην μπορεί να κλείσει μάτι. Απηυδισμένος ο Μίκυ, αναγκάζεται να τον βγάλει στον κήπο, προκειμένου να ησυχάσει. Εκεί, όμως, ο Πλούτο συναντιέται με ένα κουνάβι και κολλάει την βρωμερή οσμή του. Στην προσπάθειά του να τον καθαρίσει ο ιδιοκτήτης του, εκείνος την κοπανάει και στο διάβα του σπέρνει τον απόλυτο δύσοσμο τρόμο! Η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρόκειται για μία ιστορία της σειράς, που μπορεί να έχει μία χαριτωμένη ιδέα, αλλά η πλοκή είναι επίπεδη, ανέμπνευστη κι επαναλαμβανόμενη. Τουλάχιστον το κωμικό φινάλε σώζει, κάπως, την παρτίδα. Το σχέδιο ήταν αξιοπρεπές. “Τα κλεμμένα αυγά” Έρχονται οι ημέρες του Πάσχα και στο αγρόκτημα η Γιαγιά Ντακ πείθει τις κότες της να κάνουν περισσότερα αυγά, προκειμένου να τα πουλήσει και με τα χρήματα που κερδίζει, να αγοράσει σοκολατένια αυγά, για να τα χαρίσει στα παιδιά. Πηγαίνοντας, λοιπόν, στο κοτέτσι για να τα μαζέψει μαζί με τον Πασχάλη, μένει έκπληκτη όταν αντικρίζει τις κότες της να μην έχουν κάνει αυγά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η έκπληξη συνεχίζεται όταν θα βρει ένα σοκολατένιο αυγό και μερικές πατημασιές λαγού στο έδαφος. Σαν να ήρθε ένας λαγός, να πήρε όλα τα κανονικά αυγά και να άφησε ένα σοκολατένιο. Τι έχει συμβεί, άραγε? Ακόμα ένα σύντομο και γιορτινό σενάριο, που προσφέρει στους αναγνώστες του ένα παιδικό μυστήριο. Η πλοκή, μπορεί να είναι βιαστική, αλλά προλαβαίνει να μας περιγράψει αυτά που θέλει. Το φινάλε δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό και διακρίνεται από μεγάλη αφέλεια. Γενικά είναι μία ιστορία που διαβάζεται και ξεχνιέται. Το σχέδιο το βρήκα καλό. Εντύπωση προκαλεί το στυλ του Πασχάλη, ο οποίος έχει ένα τσουλούφι σαν του Λούκυ Λουκ. “Το πολύτιμο εξάρτημα” Στην δεύτερη ιστορία της σειράς “Φόρμουλα Ένα”, ο Ντόναλντ αρχίζει και παίρνει τον αέρα στο μονοθέσιό του και μοιάζει έτοιμος για να καταγράψει νίκες στο παλμαρέ του. Έκπληκτος, όμως, θα δει ότι στην παρέα έχει έρθει κι ο Γκαστόνε, ο οποίος φλερτάρει ασύστολα με την αρραβωνιαστικιά του. Τότε, από απροσεξία του, χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου (στην προπόνηση που κάνει) και τρακάρει. Η ζημιά δεν είναι μεγάλη, αλλά θα χρειαστεί ένα ανταλλακτικό, το οποίο δυστυχώς βρίσκεται στο εργαστήριο του Κύρου, στην Λιμνούπολη. Ο Ντόναλντ και τα τρία του ανιψάκια, θα αναγκαστούν να πετάξουν μέχρι εκεί για να το φέρουν στην Βραζιλία (που διοργανώνει το δεύτερο Grand Prix). Το ταξίδι της αναχώρησης κυλάει ομαλά. Η επιστροφή, όμως, κρύβει πολλούς κινδύνους! Δεύτερη ιστορία της σειράς, που με άφησε πολύ ικανοποιημένο. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστική συμμετοχή του αντιπάλου (βλέπε Σκληρόκαρδο Χρυσοκούκη), την θέση του οποίου θα μπορούσαμε να πούμε ότι την έχει καταλάβει ο Γκαστόνε. Η πλοκή ξεκινάει χαλαρά (όχι όμως υποτονικά) και στην συνέχεια απογειώνεται, χαρίζοντάς μας όμορφες σκηνές δράσης και περιπέτειας. Το φινάλε, μπορεί να είναι ευτυχές, την ίδια ώρα, όμως, βγάζει αρώματα ρεαλισμού, κάτι που εκτίμησα. Ελπίζω και οι υπόλοιπες ιστορίες της σειράς να πάνε το ίδιο καλά. Σχεδιαστικά υπήρχαν περιθώρια βελτίωσης.

“Οι περιπέτειες του Δον Γκούφυ & του πιστού συντρόφου του Μίκυ Πάντσα” συνεχίζονται, λοιπόν. Το δεύτερο μέρος, βρίσκει τους δύο συνεταίρους να είναι επάνω στην μοτοσυκλέτα και να οδεύουν για την αναζήτηση αδυνάτων προς διάσωση κι επιδίωξη ανδραγαθημάτων! Ο Γκούφυ, μετά την κούτα με τα κόμικς που έφαγε στο κεφάλι του, συνεχίζει να περνάει τον εαυτό του για μεγάλο ιππότη και υπερασπιστή του δικαίου, την ίδια ώρα που ο φίλος του ο Μίκυ δεν θέλει να τον επαναφέρει στην τάξη, αν δεν συντρέξει κάποιος σοβαρός κίνδυνος. Στο δεύτερο μέρος, λοιπόν, θα αφήσουν την πόλη και στον δρόμο τους θα συναντήσουν διάφορες περιπέτειες, άλλες με θετική έκβαση κι άλλες όχι και τόσο. Στην πόλη, όμως, υπάρχουν και δύο ύποπτοι τύποι, που θέλουν να κλείσουν το στόμα των πρωταγωνιστών, για να μην μαθευτεί το ύπουλο σχέδιο που έχουν ετοιμάσει. Ποιο είναι αυτό το σχέδιο και τι γνωρίζουν γι’ αυτό ο Μίκυ κι ο Γκούφυ, θα το μάθουμε μάλλον στο επόμενο μέρος. Και σε αυτό το μέρος, έχουμε ένα σενάριο καλογραμμένο, που όμως δεν προχωράει πολύ τον μύθο. Η πλοκή εμφανίζει δράση, ενώ παράλληλα δεν λείπει και το χιούμορ. Είχε μεγάλη πλάκα η διεκπεραίωση της πρώτης “αποστολής”, και οι παραλληλισμοί ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό. Μου θύμισε κάτι από την απίστευτη τύχη του Γκαστόνε! Το φινάλε (με το καμπανάκι) μου φάνηκε λίγο βιαστικό. Θα προτιμούσα κάτι πιο ευφυές, για να ταιριάζει με την υπόλοιπη πλοκή. Γενικά έχουμε μία καλή δουλειά, που αφήνει υποσχέσεις για την συνέχεια! Για το σχέδιο, δεν έχει αλλάξει η γνώμη μου σε σχέση με το πρώτο μέρος. Για την συνέχεια ο αναγνώστης θα διαβάσει μία ιστορία με σταυροδρόμια, που φέρει τον τίτλο “Χωρίς δεκάρα τσακιστή”. Φυσικά ένας τέτοιος τίτλος δεν θα μπορούσε να έχει άλλον πρωταγωνιστή από τον αγαπημένο μας μπατίρη, τον Ντόναλντ! Ο φίλος μας επιστρέφει, μαζί με την αρραβωνιαστικιά του, από ένα πικ νικ, το οποίο δεν πήγε καλά. Για την ακρίβεια επήλθε η πλήρης καταστροφή, μιας και τους έπιασε βροχή, αέρας και υπήρχαν εκατοντάδες μυρμήγκια. Η Νταίζυ, λοιπόν, ήταν έξω φρενών με τον Ντόναλντ κι απαιτεί να της παραθέσει, την επόμενη εβδομάδα, ένα δείπνο σε ένα ακριβό εστιατόριο για να μπορέσει να τον συγχωρέσει. Δυστυχώς, όμως, ο φίλος μας έχει μόνο 100 δολάρια, τα οποία χρειάζεται για να πληρώσει τον λογαριασμό του ρεύματος, με την προϋπόθεση να μην έρθει πολύ “φουσκωμένος”. Τις κινήσεις που θα πρέπει να κάνει για να έχει θετική έκβαση η περιπέτειά του, θα το αποφασίσει ο αναγνώστης, με τις επιλογές του στα διάφορα σταυροδρόμια που θα συναντήσει. Προσοχή, όμως, γιατί πολλές από τις εκδοχές κρύβουν μεγαλύτερους μπελάδες! Πρόκειται για ένα σενάριο, που εντάσσει στο κλίμα του τον ίδιο τον αναγνώστη. Η πλοκή είναι ευχάριστη, αλλά σίγουρα δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να μας πει. Οι διάφορες εκδοχές εμφανίζονται σε πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα και πιο συγκεκριμένα σχεδόν σε κάθε σελίδα, γεγονός που ίσως να κουράσει κάποιον που δεν θα διαβάσει την ιστορία με την σειρά, αλλά θα επιχειρήσει να επιλέξει εκδοχές. Ατού της πλοκής θα χαρακτήριζα την εμφάνιση του Φάντομ Ντακ. Τα διάφορα φινάλε που υπάρχουν δεν είναι το ίδιο ευτυχή, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το γεγονός ότι κανένα από αυτά δεν είναι 100%, αυτό που λέμε happy end. Το σχέδιο δεν με ενθουσίασε τόσο. Ο Ντόναλντ, θα συνεχίσει να έχει το τιμόνι του πρωταγωνιστή, ή καλύτερα το πηδάλιο, μιας κι ο φίλος μας βρίσκεται επάνω “Στην σχεδία”. Ο Ντόναλντ, λοιπόν, έχει φτιάξει μία αυτοσχέδια σχεδία, στην οποία έχει επάνω τα πράγματά του κι όλος χαρά, ξεκινάει να ψαρεύει για να κερδίσει το γεύμα του. Οι ατυχίες, όμως, δεν αργούν να βρουν τον φίλο μας ακόμα και καταμεσής του ωκεανού, την ίδια ώρα που μία φωνή από το υπερπέραν του τείνει χείρα βοηθείας. Εκείνος, όμως, ούτε να ακούσει για βοήθεια! Τι να έχει συμβεί άραγε? Πώς βρέθηκε στην θάλασσα και ποια είναι η μυστηριώδης φωνή, με την οποία φαίνεται να έχει τσακωθεί? Εδώ μιλάμε για ένα σενάριο με σύντομη διάρκεια, που μου έδωσε την εντύπωση ότι δημιουργήθηκε για καθαρό χαβαλέ και σε πολύ χαλαρές συνθήκες. Φαντάζομαι τους δύο δημιουργούς να είναι μαζί και να γελάνε όταν την διάβασαν ολοκληρωμένη! Αυτός ο χαβαλές παρέσυρε κι εμένα και με έκανε και γέλασα. Η πλοκή μάς βάζει κατευθείαν στα…”βαθιά” και προκαλεί πολλές απορίες στον αναγνώστη, οι οποίες λύνονται κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό! Και μάλιστα με ένα εντελώς “κουφό” φινάλε. Γενικά είναι μία ιστορία που διασκεδάζει και ψυχαγωγεί, αλλά δεν επιδέχεται περαιτέρω ανάλυσης. Ένα τέτοιο σενάριο, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να μην φέρει την υπογραφή στο σχέδιο της μεγάλης Silvia Ziche! Ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση. Κι ερχόμαστε στον “Κρυφό άσσο”. Όλοι γνωρίζουμε και θαυμάζουμε το σύμβολο κύρους τους μεγαλύτερου Κροίσου της Λιμνούπολης, που στεγάζει τα τρία κυβικά μέτρα χρήμα του, και βρίσκεται επάνω στον λόφο Αμαξοφονιά. Φυσικά, ο λόγος για το θησαυροφυλάκιο. Σε αυτό το μεγαθήριο, λοιπόν, αρχίζει να κάνει εμφανή τα σημάδια του ο χρόνος. Όλοι οι όροφοι έχουν πλημμυρίσει, λόγω των απαρχαιωμένων υδραυλικών. Μάταια ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ προσπαθούν με ημίμετρα να διορθώσουν την βλάβη, η οποία δυστυχώς απαιτεί την παρουσία υδραυλικού. Έτσι και γίνεται. Ο μάστορας, για να επισκευάσει την βλάβη, χρειάζεται τον χάρτη που απεικονίζει την γενική υδραυλική εγκατάσταση του κτιρίου. Δυστυχώς, όμως, αυτός ο χάρτης στέκεται αδύνατο να βρεθεί, κάνοντας τον Σκρουτζ απαρηγόρητο. Όταν στερέψουν τα δάκρυα, ο ιδιοκτήτης του μεγάρου και τα δύο του ανίψια θα ξεκινήσουν έναν αγώνα δρόμου, προκειμένου να βρουν το σχεδιάγραμμα. Θα τα καταφέρουν? Ένα σενάριο που βγάζει μία πρωτοτυπία (Μουργόλυκοι), την ίδια ώρα που πατάει δυνατά στην Γη κι εμφανίζει ρεαλισμό (το παλιό θησαυροφυλάκιο). Η πλοκή στην αρχή αποτελείται από αστεϊσμούς που δεν είναι του γούστου μου. Τους βρήκα εντελώς σαχλούς κι άκρως υπερβολικούς. Στην συνέχεια, όμως, παραδέχομαι ότι υπάρχει βελτίωση, η οποία με έκανε να συνεχίσω την ανάγνωση πιο ευχάριστα. Από εκεί και πέρα, το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής δεν είχε να επιδείξει κάτι ενδιαφέρον, με εξαίρεση το φινάλε, που ήταν ανατρεπτικό και ταυτόχρονα κωμικό. Γενικά, νομίζω ότι το εν λόγω σενάριο ήθελε μεγαλύτερη φροντίδα για να γίνει πιο αξιόλογο. Σχεδιαστικά, την ιστορία την βρήκα μέτρια, προς καλή. “Τα Χάπια της Γνώσης”, έχουν στην ύλη τους, αυτή την εβδομάδα, να μας μάθουν για την “Διαφήμιση”. Όπως μας διδάσκει ο αγαπημένος μας καθηγητής Λούντβιχ Φον Ντρέηκ, η τέχνη της διαφήμισης δεν είναι δημιούργημα του 20ου και του 21ου αιώνα, αλλά η γέννησή της ανάγεται στα αρχαία χρόνια και την εποχή των Φοινίκων. Την σκυτάλη, έπειτα, πήραν οι (συνήθεις ύποπτοι) Έλληνες και οι Ρωμαίοι, για να φτάσουμε στον 15ο αιώνα και την γέννηση της τυπογραφίας. Ο Λούντβιχ, όμως, δεν μένει εκεί. Μας δείχνει και τις σύγχρονες μορφές της διαφήμισης, καθώς και τον ανταγωνισμό που πηγάζει (κι) από αυτές. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το σενάριο αυτό, μιας και δεν διαφέρει σε τεχνικές και ουσία, από τις υπόλοιπες ιστορίες της σειράς. Χωρίς να είμαι ιδιαίτερα γνώστης, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μία ελαφριά δόση υπερβολής στις περιγραφές, τουλάχιστον στην αρχή της ιστορίας. Γενικά, όμως, δεν έχω κανένα παράπονο και πάντα χαίρομαι όταν διαβάζω ιστορίες της σειράς. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο και παραφορτωμένο. Ο Πασχάλης ξύπνησε το πρωί και διερωτήθηκε “Τι κάνουμε σήμερα;” και η μοίρα αποφασίζει να του δώσει μία “Μαγική εμπειρία”. Ο φίλος μας βρίσκεται στο παζάρι της πόλης και δοκιμάζει διάφορες λιχουδιές, όταν ξεμένει από λεφτά και δεν προλαβαίνει να δοκιμάσει τους λουκουμάδες με κρέμα. Εκείνη την στιγμή θα τον προσεγγίσει ένας τύπος με περίεργη ενδυμασία και θα του προτείνει μία μικρή εργασία. Πρόκειται για έναν τσαρλατάνο ταχυδακτυλουργό, ο οποίος αναζητά έναν βοηθό για να κάνει τα κόλπα του. Ο φίλος μας, στο άκουσμα της αμοιβής, δέχεται και οι πρόβες αρχίζουν. Πώς θα εξελιχθεί, όμως, η παράσταση? Μιλάμε για μία ευχάριστη ιστορία, το σενάριο της οποίας έχει έναν καθαρά γελοιογραφικό χαρακτήρα και δίνεται λιγότερη προσοχή στην δράση και την ένταση. Ο Πασχάλης στέκεται επάξια στην θέση του πρωταγωνιστή κι έχει καλή χημεία με τον ρόλο του. Προσωπικά πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος ρόλος θα ταίριαζε και στον Φέθρυ, αλλά κι ο Πασχάλης μάς κάνει. Μεγάλη πλάκα είχε και η έκφραση του ταχυδακτυλουργού, ο οποίος είχε τις στιγμές του. Γενικά, δεν την θεωρώ την σούπερ ουάου ιστορία και σίγουρα θα την ξεχάσω, αλλά γέλασα με την πλοκή της. Δεν ξέρω εάν οι δημιουργοί είχαν επηρεαστεί από κάτι άλλο, για την συγγραφή της ιστορίας αυτής, εμένα πάντως μου θύμισε αυτό! Οι τεχνικές του Francesco D'Ippolito, δεν ανήκουν στις αγαπημένες μου. Το αντίθετο θα έλεγα. Μία σύντομη ιστορία, θα είναι η επόμενη και μας έρχεται από την σειρά “Η μέρα που…”. Ο τίτλος της είναι “Θυμήθηκες εκείνη”. Ο θείος Σκρουτζ με τον Ντόναλντ βρίσκονται στο θησαυροφυλάκιο κι ενώ ο ένας υπολογίζει τα κέρδη του, ο άλλος γυαλίζει νομίσματα. Φαντάζομαι δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε ποιος κάνει τι? Ο Ντόναλντ δείχνει πολύ χαρούμενος κι ο λόγος είναι ότι θα περάσει μία όμορφη βραδιά με την αγαπημένη του Νταίζυ. Από την άλλη ο Σκρουτζ, τον κατακρίνει για την σπατάλη του, καθώς και για την έλλειψη ενδιαφέροντος για την δουλειά. Επάνω στην κουβέντα, ο Ντόναλντ βρίσκει ανάμεσα στο βουνό των νομισμάτων, ένα μενταγιόν, το οποίο περιέχει μία παλιά φωτογραφία. Τι μυστικά εξακολουθεί να μας κρύβει ο Λιμνουπολίτης Κροίσος? Αν ο συγγραφέας δεν ανέφερε τα ονόματα των πρωταγωνιστών κι ο καλλιτέχνης τούς είχε σχεδιάσει διαφορετικά, θα νόμιζα ότι η συγκεκριμένη δουλειά είχε απορριφθεί από την Disney και την έβγαλαν σε φανζίν! Οι δημιουργοί φροντίζουν να καταρρίψουν ό,τι γνωρίζουμε για τον Βίο και την Πολιτεία του Σκρουτζ, ή μάλλον για να είμαστε πιο ακριβείς, πρόσθεσαν δικά τους στοιχεία στο παρελθόν του. Αν με ρωτήσετε αν έχουν το ηθικό δικαίωμα να κάνουν κάτι τέτοιο θα σας πω ναι (αν και βαθιά μέσα μου δεν θέλω να αλλοιώνονται οι “κλασικοί”! ). Εδώ, όμως, νομίζω ότι απλά παρέθεσαν τις πληροφορίες και δεν τους έφτασαν οι σελίδες για να τις καλλιεργήσουν στην συνείδηση του αναγνώστη. Έτσι, βγαίνει ένα αποτέλεσμα που απλά κάνει θόρυβο και δεν λέει κάτι ουσιαστικό. Παραδέχομαι ότι υπάρχει ρομαντισμός στην ατμόσφαιρα και ίσως, αν είχε περισσότερες σελίδες, να βλέπαμε κάτι πιο αξιόλογο. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια. Και θα τελειώσουμε με την “Ημέρα εναλλακτικής μετακίνησης”. Ο Ντόναλντ σαπίζει στην αιώρα του, όταν έρχονται τα τρία ανιψάκια του για να του υπενθυμίσουν ότι είχε υποσχεθεί να τα συνοδεύσει μέχρι το πάρκο για να γιορτάσουν την συγκεκριμένη ημέρα. Πριν καλά-καλά προλάβει να τα μπαλώσει, κάνει την εμφάνισή της η Νταίζυ για να του υπενθυμίσει, με την σειρά της, ότι της είχε υποσχεθεί να περνούσαν μαζί αυτή την ημέρα, στην Λέσχη της. Το άγχος και η απόγνωση χτυπάει κόκκινο για τον φίλο μας και θα φουντώσουν ακόμα περισσότερο όταν θα εμφανιστεί ο θείος Σκρουτζ, με την απαίτηση να είναι εκείνος που θα οδηγήσει το πρωτότυπο οικολογικό αυτοκίνητο, στον διαγωνισμό που διεξάγει ο Δήμος για την συγκεκριμένη ημέρα. Ο φίλος μας θα πρέπει να σκεφτεί έξυπνα και μεθοδικά, προκειμένου να βρίσκεται σε τρία διαφορετικά σημεία ταυτόχρονα, για να μην στεναχωρήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η απύθμενη ατυχία του, όμως, δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη. Πρόκειται για ένα σενάριο που προσπαθεί να περάσει οικολογικά μηνύματα, αλλά νομίζω ότι αυτό το κάνει αρκετά διακριτικά. Η πλοκή κρύβει μεγάλη ένταση και γρήγορες εναλλαγές των σκηνών, που εξάπτουν την αγωνία. Η αλήθεια είναι ότι έχει καρτουνίστικα χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να βγάζει πολλές φορές, υπερβολή. Αποκορύφωμα, το γεγονός ότι βλέπουμε τον Ντόναλντ να πετάει επάνω από τα σπίτια της Λιμνούπολης, μέσα σε μία...σαπουνόφουσκα! Αυτά τα στοιχεία, λοιπόν, με ξένισαν κάπως. Κατά τα άλλα, έχουμε ένα σενάριο γραμμένο επάνω στον Ντόναλντ, που καταλήγει σε ένα ανατρεπτικό, αλλά άνευρο φινάλε. Γενικά, όχι πολλά πράγματα. Σχεδιαστικά έβγαζε πάθος, αλλά την βρήκα μέτρια, προς καλή.