Indian

Μία διαστημική ιστορία μάς επιφύλασσε το τεύχος #266 για την θέση της κύριας. Ο τίτλος της είναι “Δέκα μικροί εκατομμυριούχοι” και βασίζεται σε μία μεγαλειώδη ιδέα του θείου Σκρουτζ, ο οποίος αποφασίζει να επεκτείνει τις τουριστικές του επιχειρήσεις στην...Σελήνη. Ο Λιμνουπολίτης τσιγκούνης δημιουργεί (με την βοήθεια του Κύρου) ένα μεγαλειώδες θέρετρο στον δορυφόρο της Γης. Οι πρώτοι πελάτες του είναι δέκα πάμπλουτα άτομα, τα οποία (όπως συμβαίνει συνήθως με τους πλούσιους) έχουν διάφορες απαιτήσεις και γενικά βγάζουν έναν σχετικά δύστροπο χαρακτήρα. Το διαστημόπλοιο φτάνει στην Σελήνη και οι ένοικοι του θέρετρου αρχίζουν να επεξεργάζονται τον χώρο. Βοηθητικό προσωπικό είναι (ποιος άλλος?) ο δύσμοιρος ο Ντόναλντ ο οποίος έχει επιφορτιστεί με τις χειρωνακτικές εργασίες, όπως την μεταφορά των αποσκευών. Όλα δείχνουν να κυλούν ομαλά, όταν την πρώτη βραδιά αρχίζουν να χάνονται τα πολύτιμα τιμαλφή των πελατών και οι υποψίες για τον ένοχο δίνουν και παίρνουν. Όλο το επιχειρηματικό οικοδόμημα του Σκρουτζ κινδυνεύει να καταστραφεί, αν δεν βρεθεί ο μυστηριώδης κλέφτης. Έτσι, σαν άλλος Ηρακλής Πουαρώ, θα βάλει τα γκρίζα κύτταρα του εγκεφάλου του να δουλέψουν, θα συλλέξει τις απαραίτητες πληροφορίες, θα αξιολογήσει την κατάσταση και θα βγάλει το πόρισμα. Ποιος κρύβεται πίσω από τις κλοπές και μπορεί κάποιος να τον σταματήσει? Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο σενάριο, που συνδυάζει διάστημα, επιχειρηματικές ιδέες και φυσικά αστυνομικό μυστήριο. Έτσι έχουμε να κάνουμε με μία ποικιλία μοτίβων, που πιστεύω θα ικανοποιήσουν ακόμα και τον πιο δύσκολο αναγνώστη. Η πλοκή στα πρώτα μισά ένιωθα ότι δεν κυλάει γρήγορα κι έμοιαζε υποτονική. Από το δεύτερο μισό και ύστερα έχουμε σημαντική άνοδο και το ενδιαφέρον απογειώνεται. Το φινάλε είναι άκρως ανατρεπτικό και ταυτόχρονα η δράση δηλώνει το παρών. Το όνομα του Giorgio Cavazzano εγγυάται ένα πολύ καλό εικαστικό αποτέλεσμα. Κι έρχεται “Το κάρο του νικητή” για να κάνει τον Ντόναλντ να συνειδητοποιήσει αυτό που είναι γενικά παραδεκτό. Ότι είναι μεν καλό παιδί, αλλά είναι κι ο ορισμός του loser. Μία ημέρα έχει πάει με τα τρία ανιψάκια του μέχρι το λιμάνι για να δει αν κουνιούνται οι βάρκες και παράλληλα να μελαγχολήσει για τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας, όταν θα συναντήσει έναν παλιό του συμμαθητή, που έχει δικό του πλεούμενο. Εκείνος θα τους διηγηθεί μία ιστορία που εκτυλίχθηκε τα πολύ παλιά χρόνια σε ένα μακρινό νησί, που έχει για κεντρικό θέμα ένα κάρο, για το οποίο οι θρύλοι λένε τα καλύτερα. Επίσης αναφέρουν ότι όποιος ανέβει επάνω του θα αποκτήσει όλα τα χαρίσματα που διέπουν έναν νικητή. Οι φίλοι μας λοιπόν, αποφασίζουν να πάνε μέχρι το νησί για να βρουν το κάρο κι έτσι να σπάσει η κατάρα του Ντόναλντ. Τελικά θα καταφέρουν να αποδείξουν ότι η ιστορία αυτή ισχύει κι αν ναι ποιοι μπελάδες τους περιμένουν στο νησί? Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα προσεγμένο σενάριο. Η δομή του έχει στοιχεία παραμυθιού, διέπεται από καλής ποιότητας φαντασία κι έχει και την απαιτούμενη δράση. Η πλοκή έχει εξαιρετική σκηνοθεσία και το φινάλε είναι ικανοποιητικό. Γενικά την βρήκα μία ιστορία πολύ άνω του μετρίου. Το σχέδιο του Guerrini αρχίζει να μου αρέσει πολύ. Κι αν επιμελούνταν καλύτερα τους χαρακτήρες του, θα του έδινα περισσότερους πόντους. Στην επόμενη ιστορία του τεύχους, ο Μαύρος Πητ θα μας αποδείξει πώς “Η περιέργεια έφαγε την γάτα”. Είναι ένα καυτό καλοκαίρι στο Μίκυ Σίτυ κι όλοι έχουν βγάλει την μπέμπελη. Ο Πητ όμως εργάζεται πυρετωδώς. Έχει νοικιάσει ένα διαμέρισμα απέναντι από την Κεντρική Τράπεζα και το έχει ρίξει στην παρακολούθηση. Έτσι έχει αποκτήσει πολλές και σημαντικές πληροφορίες για την τράπεζα, όπως ποιοι είναι οι υπάλληλοί της, τα ωράρια που δουλεύουν, ποιοι είναι οι κυριότεροι πελάτες κ.ά.. Έτσι θα ετοιμάσει καλύτερα το ληστρικό του σχέδιο. Κάποια στιγμή βλέπει στο διαμέρισμα που βρίσκεται επάνω από την τράπεζα μία φιγούρα που φαίνεται να είναι ο Μίκυ. Δεν περνάει πολλή ώρα και θα τον επισκεφτούν η Μίννι, η Κλάραμπελ και η...Τρούντυ. Και τότε είναι που η μυστηριώδης φιγούρα βγάζει έναν μπαλτά κι αρχίζει να χτυπάει αλύπητα. Τελικά τι συμβαίνει στην πραγματικότητα? Ένα σενάριο μονόπρακτο, στο οποίο παρελαύνουν πολλοί χαρακτήρες από το Μίκυ Σίτυ, αλλά ουσιαστικά είναι παιχνίδι για έναν ρόλο κι ο Μαύρος Πητ ανταπεξέρχεται άψογα. Στις λίγες σελίδες της πλοκής η περιέργεια του αναγνώστη εξάπτεται και πολλά ερωτήματα εγείρονται, για να έρθει το φινάλε να μας φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη. Γενικά είναι μία πολύ χαριτωμένη ιστορία. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό. Στον “Κλέφτη του φαγητού” ο δρόμος μας θα μας βγάλει μέχρι το αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ, όπου εκείνη ετοιμάζεται να πεταχτεί σε μία δουλειά κι έτσι έχει αφήσει στο πόδι της τον Πασχάλη. Η Γιαγιά περιμένει σε λίγο έναν παιδικό της φίλο κι έτσι έχει ετοιμάσει αρκετά καλούδια για φαγητό. Ο Πασχάλης είναι επιφορτισμένος να τα βάλει στο φούρνο, σε περίπτωση που εκείνη καθυστερήσει να επιστρέψει. Ο φίλος μας παρουσιάζεται αρκετά υπεύθυνος και δεν υποκύπτει (πολύ) στον πειρασμό να φάει από τα εδέσματα. Όταν όμως εμφανιστεί ένας μυστηριώδης κλέφτης κι αρχίζει να τρώει τα φαγητά, ο πρωταγωνιστής θα προσπαθήσει να τον ανακαλύψει, αφενός για να σώσει την αξιοπρέπεια της Γιαγιάς, κι αφετέρου για να διώξει από πάνω του όλες τις υποψίες που θα τον βαρύνουν. Θα μπορέσει να ξεσκεπάσει εγκαίρως τον ένοχο? Και ποιος είναι αυτός? Κι εδώ έχουμε ένα συμπαθητικό σενάριο που παρουσιάζει μία ιδιόμορφη “συνεργασία” που δεν την βλέπουμε συχνά. Ο Πασχάλης έχει τον κλασικό του χαρακτήρα που μας κάνει να τον συμπαθούμε, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζει ισχυρό αίσθημα ευθύνης. Η πλοκή έχει αρκετά χιουμοριστικά στοιχεία και δεν κρύβει εκπλήξεις, εκτός ίσως από το φινάλε. Γενικά μου φάνηκε αξιοπρεπής ιστορία. Το σχέδιο της Migheli ήταν αρκετά καλό, με μοναδική μου ένσταση στην μορφή του Πασχάλη. Μου φάνηκε πολύ χοντροκομμένος κι ασύμμετρος. Και τελειώνουμε με τον “Μαθητευόμενο επιχειρηματία”. Όλοι ξέρουμε ότι ο Κύρος είναι ένας άριστος εφευρέτης, ο οποίος με τις δημιουργίες του έχει δώσει λύσεις σε πολλά προβλήματα που ταλανίζουν τους Λιμνουπολίτες και ιδιαίτερα τον θείο Σκρουτζ, ο οποίος είναι κι ο καλύτερος πελάτης του. Δυστυχώς όμως η μεγάλη του αφέλεια κι ο αλτρουισμός του δεν τον αφήνουν να πάρει χρήματα για τις υπηρεσίες του κι έτσι τα χρέη αρχίζουν να τον πνίγουν. Αποκορύφωμα της τραγικής του κατάστασης είναι η επικείμενη έξωση από το εργαστήριό του. Ο Ντόναλντ και τα ανιψάκια του θα προσπαθήσουν να πείσουν τον θείο τους να τον βοηθήσει κι έτσι εκείνος προτίθεται να τον μάθει πολλά μυστικά που διέπουν έναν επιτυχημένο επιχειρηματία. Ο Κύρος όμως δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο από την δημιουργία εφευρέσεων κι εν τω μεταξύ τα χρέη τρέχουν κι αυξάνονται. Ποια θα είναι η κατάληξη? Ένα σενάριο που δίνει έμφαση σε μία πρακτική που μ’εκνεύριζε κάθε φορά που διάβαζα αντίστοιχες ιστορίες. Δηλαδή να εκμεταλλεύονται ασύστολα το ταλέντο του Κύρου. Η πλοκή θα μπορούσε κάλλιστα να ενταχθεί στην “Οικονομία του θείου Σκρουτζ”, μιας και περιέχει αρκετές συμβουλές οικονομικής φύσης. Είναι χαριτωμένη, αλλά δεν έχει πολύ χιούμορ. Το δε φινάλε έχει ένα καλογραμμένο plot twist που με ικανοποίησε. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό.

Εγώ πάντως θα τα έδινα άνετα. Συμφωνώ όμως για το κόστος. Πιστεύω ότι θα υπήρχαν πολλές αντιδράσεις. Μία ιδέα είναι να κυκλοφορούσαν δύο εκδόσεις. Η μία με το δώρο (που να κοστίζει ακριβότερα) και η κανονική έκδοση της Παρασκευής. Είναι ωραίο τελικά να ονειρεύεσαι.

Καλή η οικονομία του Σκρουτζ, αλλά η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι περισσότερο με την κυκλοφορία των απάντων του Σκάρπα. Μακάρι να δούμε εφέτος περισσότερους από τρεις τόμους.

@tsekouri Καλοδιάβαστο. Αν θέλεις, όταν το διαβάσεις, πέρασε από την αντίστοιχη παρουσίαση να πεις την γνώμη σου.

Ωπ, τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή? Και είναι κι ένα κόμικ που δεν το έχω. Ευχαριστώ πολύ τον Πρόεδρο και την Λέσχη μας γι'αυτό το υπέροχο δώρο.

Κι εγώ αυτής της άποψης είμαι. Τουλάχιστον αυτό θα έκανα αν ήμουν παιδί κι έπεφτε στα χέρια μου η "Οικονομία του Σκρουτζ"!

Σε αυτό το τεύχος η ιστορία “Οι επαναστάτριες” που είχε ξεκινήσει στο προηγούμενο, ολοκληρώνεται. Η Γιαγιά Ντακ είναι πλέον ένα έγκριτο μέλος της Γερουσίας των Αντιπροσώπων, αλλά φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να λυθούν τα ζητήματα, τα οποία την έστειλαν εκεί. Φαίνεται ότι η Άνατραξ έχει απλώσει τα δίχτυα της και μέσα στην Γερουσία, με αποτέλεσμα να μπαίνουν συνεχώς εμπόδια στο έργο των κοριτσιών, που δεν θέλουν να τσιμεντοποιηθεί η ύπαιθρος. Ο αγώνας που ξεκινούν ενάντια σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα είναι δύσκολος, καθώς μέσα σε λίγες μόνο ημέρες θα πρέπει να βρουν αποδείξεις ότι η Άνατραξ δρα χωρίς να υπολογίζει το περιβάλλον. Κι ενώ όλες έχουν επιδοθεί σε έναν μαραθώνιο εξασφάλισης ενοχοποιητικών στοιχείων, η δεσποινίς Ευταξία έχει χτυπηθεί από τα βέλη του φτερωτού υιού της Αφροδίτης. Θα τα καταφέρουν? Αν τα πρώτα δύο μέρη που διάβασα την περασμένη εβδομάδα με εντυπωσίασαν, ήρθαν τα τρία τελευταία για να ολοκληρώσουν αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Μιλάμε για ένα σενάριο που θυμίζει κινηματογραφική ταινία. Παρακολουθούμε μία πλοκή που εκτός από οικολογικά μηνύματα, περιέχει αστυνομικά στοιχεία, ανεκπλήρωτους έρωτες, αγωνία κι ανατροπές μέχρι την τελευταία στιγμή. Μία ιστορία που δεν προσφέρει συγγραφικές ευκολίες, αλλά έχει ένα σενάριο αρκετά ψαγμένο. Πολλά μπράβο λοιπόν για την συνολική δουλειά. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι η εν λόγω προσπάθεια είναι αρκετά σοβαρή. Το κωμικό στοιχείο είναι σχεδόν ανύπαρκτο, κι ενισχύεται μόνο από το όμορφο σχέδιο της Silvia Ziche. Μακάρι να βλέπουμε πιο συχνά τέτοιες ιστορίες στο αγαπημένο μας περιοδικό. Και μετά από την έξαψη που μας προκάλεσε η κεντρική ιστορία, συνεχίζουμε με “Το νησί των κροίσων”. Στην Λέσχη των εκατομμυριούχων βρισκόμαστε μπροστά σε μία γνώριμη κατάσταση. Σύμφωνα με τους κανόνες του καταστατικού, ο θείος Σκρουτζ αναγορεύεται Πρόεδρος μέσα σε ένα κλίμα δυσφορίας, σχεδόν της πλειοψηφίας των μελών. Ο Ρόμπαξ ρίχνει την ιδέα στο τραπέζι, σύμφωνα με την οποία ο καταλληλότερος Πρόεδρος της Λέσχης θα πρέπει να είναι ένας επιχειρηματίας ο οποίος δεν θα πρέπει μόνο να απολαμβάνει τα περισσότερα κέρδη από τις επιχειρήσεις του, αλλά να είναι ικανός και σε πιο...extreme καταστάσεις. Έτσι αποφασίζεται όλοι οι υποψήφιοι Πρόεδροι να πάνε σε ένα ερημικό νησί και να ζήσουν σαν άλλοι Ροβινσώνες. Νικητής θα ανακηρυχθεί εκείνος που θα καταφέρει να μείνει περισσότερο στο νησί. Μία τέτοια διαβίωση φαίνεται να κουράζει τα περισσότερα μέλη κι έτσι στο τέλος θα μείνουν οι δύο αιώνιοι αντίπαλοι. Ποιος θα είναι ο τελικός νικητής? Να πω την μαύρη αλήθεια, αρχίζω να βαριέμαι με τέτοιου είδους ιστορίες. Δεν λέω ότι πάσχουν στην πλοκή, αλλά σίγουρα πάσχουν σε πρωτοτυπία. Έτσι κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο χωρίς μεγάλη φαντασία, το οποίο δίνει μία πλοκή ήπια, αλλά χαριτωμένη. Το φινάλε όμως το βρήκα πολύ ρηχό κι εύκολο. Γενικά δεν ήταν από τις καλύτερες ιστορίες της θεματολογίας της. Από την άλλη το σχέδιο της Lara Molinari το βρήκα πανέμορφο. Όπως σοφά μαρτυρά ο τίτλος της επόμενης ιστορίας, ο Ντόναλντ φαίνεται να έζησε έναν “Εφιάλτη θερινής νυκτός”. Όλα ξεκίνησαν μία νύχτα του καλοκαιριού στην Λιμνούπολη, όπου ο υδράργυρος έχει χτυπήσει κόκκινο. Ο φίλος μας βρίσκεται στο σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του η οποία του έχει χαρίσει ένα παλτό από γούνα αρκούδας. Φεύγοντας από το σπίτι της συνειδητοποίησε με έκπληξη ότι τον ακολουθεί ένας Γιέτι των Ιμαλαΐων! Φτάνοντας στο σπίτι του θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο της άφιξης αυτού του πλάσματος στην πόλη του και για να το κάνει αυτό, θα πάει μαζί με τρία του ανιψάκια μέχρι το εργαστήριο του Κύρου προκειμένου να δουν πώς θα αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση. Και η έκπληξή τους φαίνεται να μεγαλώνει, όταν θα δουν κι άλλα ζώα (που δεν έχουν θέση εκεί) να σουλατσάρουν ανέμελα στους δρόμους, αλλά και σπάνια δέντρα και φυτά να έχουν ριζώσει εκεί... Πώς μετανάστευσε όλη αυτή η χλωρίδα και η πανίδα? Ένα σενάριο που χρησιμοποιεί την τέχνη του αιφνιδιασμού για να εντυπωσιάσει. Εν μέρει μπορώ να πω ότι το πέτυχε. Από εκεί και πέρα όμως δεν είχε να μας δείξει κάτι αξιόλογο. Το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής αναλώνεται στην πορεία των πρωταγωνιστών μέχρι το εργαστήριο του Κύρου και στην εμφάνιση των σπάνιων ζώων. Έτσι η έκπληξη και η περιέργεια δίνει την θέση της στην βαρεμάρα, για να φτάσουμε σε ένα φινάλε βιαστικό και πρόχειρο. Γενικά νομίζω ότι θα έβγαινε ένα καλύτερο αποτέλεσμα αν υπήρχε σωστότερη διαχείριση. Anyway! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Και τελειώνουμε με την “Πανεπιστημιακή παγίδα”, που από τον τίτλο μαρτυρά ότι εδώ θα παίξει κάποιο ρόλο ο παντογνώστης καθηγητής Λούντβιχ Φον Ντρέηκ. Οι Μουργόλυκοι διέρρηξαν το εργαστήριο του Κύρου και φωτογράφισαν το σχέδιο του θησαυροφυλακίου το οποίο φανερώνει όλα τα αντικλεπτικά συστήματα ασφαλείας που έχουν εγκατασταθεί εκεί. Έτσι θα πάνε στον Ιδιοφυΐα-176, προκειμένου να τους βοηθήσει να ληστέψουν την περιουσία του Σκρουτζ. Εκείνος στρώνεται στην δουλειά, ξεκινώντας να αποκωδικοποιεί το σύστημα, αλλά δυστυχώς γι’αυτούς, κολλάει στο τελευταίο πέρασμα. Έτσι, υποδυόμενος τον φοιτητή, θα προσεγγίσει τον Λούντβιχ προκειμένου εκείνος να τον βοηθήσει (χωρίς να το γνωρίζει) να “ξεκλειδώσει” και το τελευταίο εμπόδιο προς την αμύθητη περιουσία του Λιμνουπολίτη μεγιστάνα. Αρκετά καλή η ιδέα του σεναρίου το οποίο φαίνεται να είναι καλογραμμένο στις λίγες σελίδες που έχει στην διάθεσή του. Η πλοκή έχει κλιμακούμενη ροή και προκαλεί την περιέργεια για την συνέχεια. Το φινάλε το βρήκα αρκετά έξυπνο και κλείνει μία αξιόλογη ιστορία για την κατηγορία της. Σχεδιαστικά με ικανοποίησε.

Τι ποιο ωραίο από το βγαίνει φρέσκια ιστορία του αγαπημένου σου δημιουργού, να την διαβάζεις άμεσα και να παίρνεις και το θεματικό δωράκι σου... Κρίμα που δεν μένω στην Ιταλία...

Ιταλική ιστορία με Αγγλικό τίτλο και το ζεύγος McGreal να υπογράφει το σενάριο. Ενδιαφέρον...