Μετάβαση στο περιεχόμενο

ramirez

Members
  • Περιεχόμενο

    5012
  • Εγγραφή

  • Τελευταία επίσκεψη

  • Κερδισμένες ημέρες

    14

ramirez τελευταία νίκη Οκτωβρίου 12 2023

ramirez είχε το πιο δημοφιλές περιεχόμενο!

4 Ακόλουθοι

Σχετικά με το μέλος ramirez

  • Γενέθλια Νοεμβρίου 28

Retained

  • Member Title
    WHAT ? ME WORRY ?

ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

  • Website URL
    http://

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΡΟΦΙΛ

  • ΓΕΝΟΣ
    Male
  • Χώρα
    Greece

Πρόσφατοι Επισκέπτες Προφίλ

10198 προβολές προφίλ

ramirez's Achievements

GC Fan

GC Fan (7/9)

34.4k

Συνολική φήμη στο GC

  1. «Μια μέρα στη ζωή ενός κλόουν. Σκασμένα μπαλόνια και ονειροπολήσεις. Ένας λυπημένος κλόουν ταξιδεύει στις αναμνήσεις του αναζητώντας νόημα. Ένα ταξίδι στο μυαλό μιας βασανισμένης ψυχής που επιθυμεί μια απόδραση. Παρελθόν, παρόν και μέλλον συνδυάζονται σε ένα μωσαϊκό της ανθρώπινης κατάστασης». Έτσι περιγράφει το «Nobody Laughs Here Anymore», το νέο graphic novel της η καλλιτεχνική κολεκτίβα Avrablessed (Δημήτρης Αβραμόπουλος και Μάρκος «Blessed» Ευλογημένος), δύο underground νέοι και ενεργοί στο χωνευτήρι των ελληνικών κόμικς δημιουργοί που συνεργάζονται για πρώτη φορά. Φτιαγμένο διαλεκτικά, ξεκινώντας δηλαδή από το δημιουργικό παιχνίδι «Exquisite Corpse» όπου ο ένας σχεδιαστής συνεχίζει την ιστορία του άλλου γνωρίζοντας μόνο το τελευταίο της μέρος, κατέληξε σταδιακά σε συγκεκριμένη πλοκή και σε 160 σελίδες ασπρόμαυρης βουβής ιστορίας σε εικόνες. Αυτή τη στιγμή το κόμικς βρίσκεται σε καμπάνια crowdfunding στo site Kickstarter, όπου ο καθένας μπορεί να μπει και να στηρίξει οικονομικά την προσπάθεια του διδύμου για να εκδώσουν το έργο τους. Το Καρέ Καρέ εύχεται καλή επιτυχία και έκδοση στους Avrablessed! ● Για οικονομική υποστήριξη του κόμικς «Nobody Laughs Here Anymore»: https://www.kickstarter.com/projects/avrablessed/nobody-laughs-here-anymore Και το σχετικό link...
  2. Ο Ακίρα Τοριγιάμα, δημιουργός του παγκόσμιου φαινομένου «Dragon Ball», απεβίωσε στα 68 του έτη. Είτε ανήκει κανείς στη γενιά όσων ξυπνούσαν κάθε Σαββατοκύριακο με ανυπομονησία για τη συνέχεια της περιπέτειας του Γκόκου και της παρέας του στον ΑΝΤ1, σιγοτραγουδώντας τους τίτλους αρχής που διασκεύασε ο Πάνος Τσαπλαρής με την Αννα Μερκούρη τη δεκαετία του ’90, είτε όχι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «Dragon Ball» υπήρξε μία από τις πιο καθοριστικές σειρές μάνγκα και άνιμε όλων των εποχών. Η είδηση του θανάτου του Ακίρα Τοριγιάμα στις αρχές του Μαρτίου έχει προκαλέσει ανείπωτη θλίψη στους λάτρεις του είδους σε όλο τον κόσμο. Ο Ακίρα Τοριγιάμα γεννήθηκε στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας το 1955. Από πολύ μικρή ηλικία σχεδίαζε επηρεασμένος από τις αγαπημένες του ταινίες κινουμένων σχεδίων της Disney και το μάνγκα «Astro Boy» του Οσάμου Τεζούκα. Μεγαλώνοντας έχασε το ενδιαφέρον του για τις παραγωγές κινουμένων σχεδίων και τα κόμικς, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να σχεδιάζει. Μετά την αποφοίτηση από το Τεχνικό Λύκειο, έχοντας ήδη εμπιστοσύνη στις ικανότητές του, αποφάσισε να παρακάμψει την τριτοβάθμια εκπαίδευση για να εργαστεί σε μια διαφημιστική εταιρεία ως εικονογράφος. Ο Τοριγιάμα δεν άντεχε την καθημερινότητα σε ένα τέτοιο επαγγελματικό περιβάλλον. Ήθελε να δουλεύει με τους δικούς του ρυθμούς και κυρίως να απολαμβάνει αυτό που κάνει. Φήμες λένε ότι ήταν τεμπέλης, γεγονός που καθιστά την επιτυχία του ακόμη πιο εντυπωσιακή. Ο άνθρωπος που τον ενέπνευσε ήταν ο Καζούχικο Τορισίμα, επιμελητής εκδόσεων στο δημοφιλές περιοδικό μάνγκα «Weekly Shōnen Jump». Ο Τοριγιάμα συμμετείχε δύο χρονιές (1977-1978) στον διαγωνισμό νέων ταλέντων του περιοδικού, δεν κατάφερε όμως να κερδίσει κάποιο βραβείο – ίσως γιατί μία από τις συμμετοχές του ήταν παρωδία της σειράς ταινιών επιστημονικής φαντασίας «Star Wars». Ο Τορισίμα εκτίμησε το ταλέντο του νεαρού καλλιτέχνη και επικοινώνησε μαζί του ζητώντας του να συνεχίσει την προσπάθεια. Ακίρα Τοριγιάμα Οι πρώτες προσπάθειες του Ακίρα Τοριγιάμα είχαν όλες έναν κοινό παρονομαστή: την αποτυχία. Το ντεμπούτο του στο περιοδικό έγινε με το μάνγκα «Wonder Island» το 1978, η οποία όμως δεν είχε ανταπόκριση από το κοινό και έτσι δεν συνεχίστηκε. Μετά από μια σειρά αποτυχημένων προτάσεων, ο εκδότης του πρότεινε να τοποθετήσει έναν γυναικείο χαρακτήρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Έτσι, του δόθηκε ακόμα μία ευκαιρία με την αυτοτελή ιστορία «Tomato, Girl Detective» και για πρώτη φορά ο Τοριγιάμα εισέπραξε καλά λόγια από τους αναγνώστες του περιοδικού. Αποδίδοντας την επιτυχία του στις συμβουλές του Τορισίμα, ο Ακίρα Τοριγιάμα κράτησε το ίδιο μοτίβο της αφελούς πρωταγωνίστριας που προκαλεί καταστροφές κάθε φορά που κάνει κάτι και στην επόμενη σειρά του. Το χιουμοριστικό μάνγκα «Dr. Slump» ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Ιάπωνα καλλιτέχνη. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες για σχεδόν πέντε χρόνια (1980-1984), βραβεύτηκε με το Βραβείο Shogakukan, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε δις στη μικρή οθόνη από την Toei Animation. Αν και οι εξωφρενικές περιπέτειες του ανθρωπόμορφου κοριτσιού-ρομπότ Αράλε και των υπόλοιπων κατοίκων του Χωριού των Πιγκουίνων ήταν δημοφιλείς, έχοντας πουλήσει μέχρι και σήμερα περί τα 40 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην Ιαπωνία, κανείς δεν περίμενε πως το επόμενο έργο του θα τον οδηγούσε στο πάνθεον των δημιουργών κόμικς παγκοσμίως. Με βασική έμπνευση το κινεζικό μυθιστόρημα του 16ου αιώνα «Ταξίδι προς τη Δύση», αλλά και τις αγαπημένες του ταινίες πολεμικών τεχνών με τον Τζάκι Τσαν, ο Τοριγιάμα ξεκίνησε να δημοσιεύει τη νέα του σειρά «Dragon Ball» (1984-1995). Είχαν προηγηθεί τα κόμικς «Dragon Boy» και «The Adventures of Tongpoo», τα οποία άνοιξαν τον δρόμο για τη δημιουργία ενός ολόκληρου σύμπαντος που συνδυάζει τις πολεμικές τέχνες, την επιστημονική φαντασία και τη μαγεία με έναν τρόπο που δεν ήταν συνηθισμένος μέχρι τότε. Ο πιθηκόμορφος πρωταγωνιστής Σον Γκόκου, οι αντίπαλοί του Πίκολο και Βετζέτα, η φίλη του Μπούλμα και ο δάσκαλός του Μάστερ Ρόσι, είναι μερικές από τις φιγούρες του magnum opus του Τοριγιάμα που έχουν καθορίσει την ευρύτερη παγκόσμια ποπ κουλτούρα. Αν και αρχικά κυριαρχούσε το στοιχείο της κωμωδίας, γρήγορα το «Dragon Ball» εξελίχθηκε στην επιδραστικότερη ιστορία εφηβικών μάνγκα με θεαματικές μάχες και εντυπωσιακές υπερδυνάμεις. Η χαρακτηριστική κίνηση «κάμε χάμε χα», η αλλόφρων κόμη που αλλάζει χρώματα και οι εκκεντρικές εμφανίσεις των ηρώων του αποτελούν αναμφίβολα μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία ενός έργου που έμελλε να επηρεάσει ποικιλοτρόπως το μέλλον της σχετικής βιομηχανίας. Οι πωλήσεις του «Dragon Ball» έχουν ξεπεράσει τα 260 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ενώ μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πολυάριθμες τηλεοπτικές σειρές και ταινίες στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη που αντλούν την έμπνευσή τους από τον κόσμο του Τοριγιάμα. Οι περισσότεροι σύγχρονοι Ιάπωνες δημιουργοί κόμικς για εφήβους, όπως για παράδειγμα ο δημιουργός του «One Piece» Εϊτσίρο Οντα, και ο δημιουργός του «Naruto» Μασάσι Κισιμότο, αναφέρουν το «Dragon Ball» του Ακίρα Τοριγιάμα ως βασική πηγή έμπνευσης. Φυσικά το έργο του δεν περιορίζεται εκεί – ο Τοριγιάμα υπήρξε ένας καλλιτέχνης με έντονη δραστηριότητα, συμμετέχοντας στη δημιουργία πολυάριθμων σειρών μάνγκα και άνιμε καθώς και βιντεοπαιχνιδιών, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον σχεδιασμό των χαρακτήρων για τίτλους όπως «Dragon Quest», «Chrono Trigger» και «Blue Dragon». Η είδηση του θανάτου ενός εκ των σημαντικότερων καλλιτεχνών της εποχής μας πλημμύρισε τα μέσα ενημέρωσης και τις ιστοσελίδες απ’ άκρη σ’ άκρη της Γης, ενώ δεν έλειψαν συλλυπητήρια μηνύματα από τον καλλιτεχνικό, τον αθλητικό και τον πολιτικό χώρο. Και το σχετικό link...
  3. «Ήμουν μόνο ένας νεαρός κι απερίσκεπτος έφηβος τότε που έγινα ο… Spider-Man. Αλλά ο χρόνος έχει τον δικό του τρόπο να γλιστράει και να αλλάζει τον κόσμο μας. Και κάποτε, αργά ή γρήγορα, έρχεται η στιγμή που κάθε αγόρι πρέπει να βάζει στην άκρη τα παιχνίδια του και να γίνεται… άνδρας!» Απελπισμένος και βιώνοντας ένα πρωτόγνωρο υπαρξιακό αδιέξοδο, ο Πίτερ Πάρκερ, το 1967, στο εμβληματικό πεντηκοστό τεύχος του περιοδικού The Amazing Spider-Man, βγάζει τη στολή του, την πετά σε έναν κάδο σκουπιδιών σε ένα σκοτεινό σοκάκι της Νέας Υόρκης, γυρίζει την πλάτη στην προηγούμενη ζωή του και στους αναγνώστες και αποφασίζει να ξαναγίνει άνθρωπος. Ο Stan Lee στο σενάριο και ο John Romita στα σχέδια τολμούν το απονενοημένο: τιτλοφορούν την ιστορία τους «Spider-Man No More» και σκορπούν τρόμο στα εκατομμύρια φίλων του Ανθρώπου-Αράχνης. Χρόνια ολόκληρα ο Πίτερ δέχεται ομοβροντία επιθέσεων, λεκτικών και σωματικών, από παράφρονες εγκληματίες, από αδίστακτους γκάνγκστερ, από εμμονικούς δημοσιογράφους, από όλους. Πασχίζει να σώσει τους Αμερικανούς από κάθε κίνδυνο και αυτοί, αχάριστοι και αγνώμονες, τον βρίζουν. «Πνευματικά διαταραγμένος», «δημόσιος κίνδυνος», «απατεώνας», «εγωμανής», «απειλή» είναι λίγες μόνο από τις λέξεις που ακούει για τον εαυτό του καθημερινά και τον στοιχειώνουν. Γιατί πάνω απ’ όλα είναι ένα μικρό, συνεσταλμένο ορφανό παιδί γεμάτο ενοχές, που ήθελε να γίνει επιστήμονας αλλά αναγκάστηκε να πετάει ιστούς αράχνης, να καταδιώκει δολοφόνους και να κρεμιέται από ουρανοξύστες. «Μόνο ένας παρανοϊκός θα έκανε αυτά που κάνω» συλλογίζεται. «Τόσα ρίσκα, τόσοι κίνδυνοι. Για ποιο λόγο; Μετά από όλα αυτά τα χρόνια ξαφνικά είναι ξεκάθαρο. Είμαι ένας ηλίθιος, πεινασμένος για δόξα. Ή κάτι ακόμα χειρότερο… Το να είμαι ο Spider-Man δεν μου πρόσφερε τίποτα περισσότερο από δυστυχία», σκέφτεται. Και παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει για πάντα τη ζωή του υπερήρωα και να επιστρέψει στη φυσιολογική καθημερινότητα ενός εφήβου. Και για λίγες σελίδες τα καταφέρνει. Αλλά οι δαίμονες του αλτρουισμού δεν τον εγκαταλείπουν ποτέ. Παλεύει να πείσει τον εαυτό του. Μέχρι να ακούσει το επόμενο «Help!» και να λυγίσει, επιστρέφοντας στο καθήκον. Και το σχετικό link...
  4. Ένας επιστήμονας, στρατευμένος στον αγώνα για τη σωτηρία του πλανήτη, και ένας πολυβραβευμένος δημιουργός κόμικς συζητούν για το τέλος του κόσμου και την (μικρή) πιθανότητα να το αποφύγουμε. «Περιβαλλοντική κρίση», «κλιματική αλλαγή», «πράσινη ανάπτυξη» κ.ά. είναι εκφράσεις που βρίσκονται πλέον στο καθημερινό λεξιλόγιο αλλά το περιεχόμενό τους δεν γίνεται πλήρως κατανοητό από το ευρύ κοινό. Στο «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» (μετάφραση: Φωτεινή Βλαχοπούλου, εκδόσεις Κριτική, 196 σελίδες) οι Jean-Marc Jancovici και Christophe Blain προσπαθούν να εξηγήσουν αυτές τις έννοιες με χιουμοριστικό και εκλαϊκευτικό τρόπο. Με πολλά ιστορικά στοιχεία, με πληθώρα αριθμητικών δεδομένων, με έξυπνα διαμορφωμένα διαγράμματα και πίνακες επιχειρούν να περιγράψουν το παρόν του πλανήτη και να προβλέψουν το μέλλον του πριν να είναι αργά. Το «Χωρίς τέλος» του τίτλου τους διαβάζεται περισσότερο ως ευχή παρά ως αισιόδοξος εφησυχασμός, καθώς οι περιγραφές τους αποδεικνύουν ότι το τέλος θα έρθει σύντομα και οδυνηρά αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με το περιβάλλον, την παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας, τη χρήση των καυσίμων κ.λ.π. Ο Jancovici άλλωστε, είναι ένας διάσημος μηχανικός στη Γαλλία που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε ζητήματα περιβάλλοντος, κλίματος και ενέργειας, κυρίως μέσω του οργανισμού «The Shift Project», ενός δραστήριου think tank με βασικούς στόχους, μεταξύ άλλων, την μείωση των ορυκτών καυσίμων, την κριτική στον καταναλωτισμό και τον επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων των σύγχρονων κοινωνιών. Αρωγός του στο «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» είναι ο Christophe Blain («Isaac the Pirate», «Gus and His Gang», «Les Ogres», «Weapons of Mass Diplomacy» κ.ά.), βραβευμένος με Harvey (2009) και νικητής δύο βραβείων στο Φεστιβάλ της Αγκουλέμ (2002, 2013), ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Γάλλους δημιουργούς κόμικς που έχει συνεργαστεί κατά το παρελθόν με μεγάλα ονόματα όπως ο Lewis Trondheim και ο David B. Και για να είμαστε ακριβείς, ο Blain κλέβει την παράσταση καθώς κατορθώνει με το πανέξυπνο χιούμορ του, σαρκαστικό όσο χρειάζεται και αυτοσαρκαστικό επίσης, να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον της ανάγνωσης παρά την εξαντλητική παράθεση πληροφοριών που θα καταντούσαν κουραστικές, ενδεχομένως και ακατάληπτες, χωρίς την ευφυή οπτικοποίησή τους. Επιπλέον, με το χιούμορ διασώζονται και ορισμένα, τουλάχιστον αμφισβητούμενα, συμπεράσματα του Jancovici, ο οποίος συχνά παρασύρεται από τον ενθουσιασμό του και οδηγείται σε αμφιλεγόμενες προτροπές όπως αυτή για την επέκταση χρήσης της πυρηνικής ενέργειας. Παρόμοιες άστοχες γενικεύσεις υπάρχουν αρκετές· «Η ύπαρξη περισσότερων κατοικιών ευνόησε το διαζύγιο», γράφει ο Jancovici παραβλέποντας την κοινωνική διάσταση του φαινομένου, η «αραβική άνοιξη» περιγράφεται απολίτικα και υπερβολικά απλοϊκά, οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες υποβαθμίζονται και οι όποιες κοινωνικές αλλαγές ερμηνεύονται με βάση τις ενεργειακές μεταβολές κ.ά. Αυτό που αποδυναμώνει περισσότερο τα επιχειρήματά του ωστόσο, είναι μια προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου ως ενιαίας ολότητας ανεξαρτήτως τάξεων, κοινωνικών ανισοτήτων, διαφορετικών ταχυτήτων ανάπτυξης και βιοτικών επιπέδων λες και όλοι είναι εξίσου υπεύθυνοι για τα προβλήματα του πλανήτη ή έχουν τις ίδιες δυνατότητες παρέμβασης και δράσης για τη λύση τους. Επιπλέον, ως προς τα αμιγώς επιστημονικά ζητήματα όπως η λεγόμενη κλιματική αλλαγή, θα εξυπηρετούσε η παράθεση και ορισμένων αντίθετων απόψεων ώστε ο αναγνώστης να διαμορφώσει τα δικά του συμπεράσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, το «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» πρόκειται για ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο-εργαλείο σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση την οποία απογειώνουν τα μοναδικά σχέδια του Christophe Blain. Και το σχετικό link...
  5. Για τον Ρέι Μπράντμπερι, τους ανθρώπους-βιβλία και τα μυθιστορήματα που γίνονται κόμικς. Ξεφυλλίζω την κομίστικη εκδοχή, διά χειρός Τιμ Χάμιλτον, του κλασικού δυστοπικού έπους Φαρενάιτ 451 του Ρέι Μπράντμπερι (1920-2012). Την ιστορία του Γκάι Μόνταγκ, που η δουλειά του είναι να καίει βιβλία. Σας ακούω να το λέτε και ακούω και τον εαυτό μου να λέει το ίδιο: άλλη μία μεταφορά ενός διάσημου μυθιστορήματος σε κόμικ. Ναι, ίσως έχει παραγίνει, αλλά πρώτον, η συγκεκριμένη δεν είναι καινούργια (ο Μπράντμπερι ζούσε ακόμα όταν κυκλοφόρησε) και δεύτερον, είναι μία από τις καλύτερες που έχουν πέσει στα χέρια μου. Και μόνο αυτός ο απαλός χρωματισμός (που διακόπτεται κάθε τόσο από τις φλόγες) είναι σαν να μεταφέρει την ψυχή του βιβλίου, όλους τους φόβους του συγγραφέα, όλη την πίκρα. Ωστόσο ναι, είναι άλλη μία μεταφορά ενός λογοτεχνικού έργου σε κόμικ – τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα δεκάδες, προσφέροντας μια νέα εκδοχή σε κλασικά κείμενα, ελληνικά και μεταφρασμένα. Δεν είναι όλα καλά. Αλλά κυρίως δεν ισχύει, νομίζω, αυτό που ακούω συχνά και από κομίστες και από εκδότες, ότι δηλαδή αυτός είναι ένας τρόπος η νέα γενιά να έρθει κοντά στη λογοτεχνία. Αυτός είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να έρθει οποιαδήποτε γενιά κοντά στα κόμικς. Η όμορφη έκδοση που κρατάω στα χέρια μου δεν υποκαθιστά το μυθιστόρημα του Μπράντμπερι (το ίδιο προφανώς ισχύει και με τις αμέτρητες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές των λογοτεχνικών έργων) και θέλω να πιστεύω πως απευθύνεται σε όλους όσοι αγαπήσαμε κάποτε το βιβλίο. Επειδή θέλουμε να δούμε με τα μάτια μας τον Μόνταγκ να γνωρίζει την Κλάρις, πώς ξυπνάει μέσα του η ζωή και η αντίσταση, πώς ζωντανεύουν οι άνθρωποι-βιβλία. Οι οποίοι ζωντανεύουν εξαιρετικά, παρεμπιπτόντως, όταν εμφανίζονται στις τελευταίες σελίδες. Αυτοί οι νομάδες επαναστάτες που ζουν στα δάση έχοντας αποστηθίσει τόμους ολόκληρους («στο παρουσιαστικό είμαστε αλήτες, αλλά στο μυαλό βιβλιοθήκες»), για να κρατήσουν τον πολιτισμό ζωντανό από τη μανία του καθεστώτος. Είναι μία από τις πιο βαθιά βιβλιοφιλικές εμπνεύσεις στην ιστορία της λογοτεχνίας. «Και όταν μας ρωτήσουν τι ακριβώς κάνουμε», λέει ένας από τους ανθρώπους-βιβλία, «θα τους πούμε: “Θυμόμαστε”». Το ερώτημα, όπως το θέτει και ο ίδιος ο Μπράντμπερι στην εισαγωγή, είναι ποιο βιβλίο θα μαθαίνατε απ’ έξω για να το κρατήσετε για πάντα ζωντανό. Το κόμικ Φαρενάιτ 451 του Τιμ Χάμιλτον κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά. / Διαβάστε τα μυθιστορήματα του Ρέι Μπράντμπερι από τις εκδόσεις Άγρα. Και το σχετικό link...
  6. Ο Κ. Λιόντης αποτυπώνει την πληθωρική παρουσία του Ν. Καστανάκη στον κόσμο της γελοιογραφίας για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Ο Κωστής Α. Λιόντης, έχοντας ασκηθεί επί χρόνια στη μελέτη του παραγνωρισμένου στην Ελλάδα εικαστικού είδους της γελοιογραφίας, με το τελευταίο του βιβλίο «Ολίγα τινά περί Νίκου Καστανάκη» (εκδόσεις Οδός Πανός) ανασύρει στο προσκήνιο το πολυδιάστατο πορτρέτο μιας άδικα λησμονημένης φυσιογνωμίας της νεοελληνικής τέχνης. Ο συγγραφέας στοιχειοθετεί το πορτρέτο του Ν. Καστανάκη χωρίς φιλολογισμούς και με ρέουσα αφήγηση, αφού σκιαγραφήσει το θολό βιβλιογραφικά τοπίο της νεοελληνικής σκιτσογραφίας, στεκόμενος αφετηριακά στο έργο τόσο του Αθανάσιου Ιατρίδη όσο και του επίσης κεφαλονίτικης καταγωγής Θέμου Άννινου. Ο Κωστής Λιόντης αποτυπώνει την πληθωρική παρουσία του Ν. Καστανάκη στον κόσμο της γελοιογραφίας για περισσότερα από σαράντα χρόνια, ήδη από την Κωνσταντινούπολη. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή μετακομίζει στην Αθήνα, όπου αρχίζει αμέσως συνεργασία με τον ημερήσιο και περιοδικό αθηναϊκό Τύπο της εποχής. Παράλληλα, εικονογραφεί λογοτεχνικά βιβλία συγγραφέων όπως ο Παύλος Νιρβάνας, ο Γρηγόριος Ξενόπουλος κ.ά. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου του ο συγγραφέας δίνει έμφαση στο πρωτοπόρο και καινοτόμο πενάκι του Ν. Καστανάκη στον χώρο του κόμικ στριπ και της διαφήμισης, ενώ διαπρέπει και στο σκιτσογραφικό πορτρέτο. Στο δεύτερο μισό ο Κ. Λιόντης παρουσιάζει το αντιστασιακό πορτρέτο του Ν. Καστανάκη. Όπως αναφέρει ο Κ. Λιόντης: «Εξάρει τα ιδιαίτερα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά καθιστώντας άμεσα αναγνωρίσιμο το εικονιζόμενο πρόσωπο». Με την αεικίνητη και σεμνή του παρουσία είναι από τους πρώτους που επιδίδονται στο σκίτσο-ρεπορτάζ καλύπτοντας τη Δίκη των Εξ, αλλά και τη Δίκη των Κουίζλινγκ μεταπολεμικά. Το 1927 ανοίγει διαφημιστικό γραφείο με τον επίσης αριστερό αυτοδίδακτο ζωγράφο Άγγελο Σπαχή. Στον πόλεμο του ’40 ο Ν. Καστανάκης έχει εξαρχής πρωταγωνιστικό ρόλο με γελοιογραφίες, πρωτοσέλιδες εικονογραφήσεις και αφίσες. Είναι χαρακτηριστική η απεικόνιση του Κολοκοτρώνη να παρακολουθεί τους επιτιθέμενους ευζώνους στον «Πολεμικό Φανό» των Συντακτών, σε μια σύνθεση που συνομιλεί με το έργο του Πέτερ Φον Ες για την Ελληνική Επανάσταση. Ο Ν. Καστανάκης εντάσσεται στην Εθνική Αντίσταση με συνθέσεις σε τοίχους και αφίσες. Το πιο τραγικό: ο γιος του, ονόματι Απελλής, επονίτης, μαρτύρησε στα χέρια των ταγμάτων ασφαλείας το 1944. Μεταπολεμικά επιδίδεται σε νέες συνεργασίες στον αριστερό Τύπο της εποχής, από τη Μάχη και την Ελευθερία μέχρι τον Ρίζο της Δευτέρας. Συνθέτοντας αυτό το κομμάτι της δράσης του, ο Κ. Λιόντης μιλάει διεξοδικά για τη συμμετοχή του σε δημοκρατικές εφημερίδες της εποχής. Ταυτόχρονα, αφήνει το αποτύπωμά του σε ποικίλου ενδιαφέροντος περιοδικά όπως το Ρομάντσο, τα Κλασσικά Εικονογραφημένα και άλλα. Αριστερός ων, συνεργάζεται με την ΑΥΓΗ από το πρώτο κιόλας φύλλο της το 1952 και η συνεργασία του διαρκεί μέχρι τον θάνατό του, το 1961. Πιθανότερα, όπως μας πληροφορεί ο Κ. Λιόντης, είναι υπεύθυνος για το λογότυπό της, που δεν απέχει ιδιαίτερα από το σημερινό, και ίσως και για τη σχηματοποίησή της σελιδοποιητικά. Όταν πέθανε, την επικήδεια ομιλία έκανε ο τότε διευθυντής της ΑΥΓΗΣ Θ. Τσουπαρόπουλος. * Ο Ανέστης Μελιδώνης είναι ιστορικός Τέχνης. Και το σχετικό link...
  7. Μιλήσαμε με τον επιμελητή του βιβλίου των Christophe Blain και Jean-Marc Jancovici για την ενέργεια και την κλιματική αλλαγή. Επιμεληθήκατε το graphic «novel» (που δεν είναι μυθοπλασία, είναι «non fiction») «Ένας κόσμος χωρίς τέλος»: τα κόμικς είναι έργο του Christophe Blain και η αφήγηση είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τον Jean-Marc Jancovici. Ο Jancovici είναι Γάλλος μηχανικός, ειδικός στην ενέργεια και στο κλίμα. Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με αυτούς τους δύο δημιουργούς; Τον Jancovici τον πρωτοείδα σε μια εκπομπή στην γαλλική τηλεόραση πριν από δύο περίπου χρόνια, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο στη Γαλλία. Παρουσίαζε το βιβλίο με πολύ πάθος και με πειστικότητα, μιλούσε ακατάπαυστα λέγοντας εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα για το θέμα και για το πώς προσπάθησαν με τον Blain να εκλαϊκεύσουν αυτό το δύσκολο δίπολο της ενέργειας και του κλίματος. Εξηγούσε πως χρειάστηκαν δυο χρόνια για να το ετοιμάσουν και επιχειρηματολογούσε με αριθμούς και στατιστικές που μου φαίνονταν απόλυτα πειστικά. Την επόμενη μέρα αναζήτησα το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία: είχε ήδη γίνει ανάρπαστο – στη Γαλλία έχει πουλήσει 800.000 αντίτυπα – και το βρήκα με δυσκολία. Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω με συνεπήρε αμέσως και όταν τελείωσα την πρώτη ανάγνωση το ξεκίνησα πάλι από την αρχή για να το εμπεδώσω: κάθε σελίδα του περιέχει πολλές πληροφορίες που συνδέονται μεταξύ τους. Η όλη παρουσίαση των επιχειρημάτων γίνεται με έναν κάπως παιχνιδιάρικο τρόπο που λειτουργεί πολύ πειστικά χωρίς να χάνεται η ακρίβεια της πληροφόρησης. Έτσι, το πρότεινα στις Εκδόσεις Κριτική που το υιοθέτησαν αμέσως και ξεκίνησε η συνεργασία με την μεταφράστρια Φ. Βλαχοπούλου – η οποία υπερέβαλε εαυτόν στην απόδοση των εννοιών και του ανάλαφρου ύφους του βιβλίου. Μαζί με την ομάδα των εκδόσεων Κριτική είμαστε πολύ υπερήφανοι για το αποτέλεσμα της ελληνικής έκδοσης που έχει τίτλο «Ένας κόσμος χωρίς τέλος». Το βιβλίο έχει ήδη μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες ενώ τους επόμενους μήνες θα κυκλοφορήσει και στις ΗΠΑ. Οι συγγραφείς έχουν ανακοινώσει ότι θα ακολουθήσει και δεύτερος τόμος. Το βιβλίο εκλαϊκεύει τα προβλήματα της ενέργειας και του περιβάλλοντος και εστιάζει στις προειδοποιήσεις των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ πως αν συνεχίσουμε έτσι, θα βρεθούμε σε πολύ δύσκολη θέση. Τι πρέπει να κάνει το κάθε άτομο χωριστά: έχω καταργήσει το ΙΧ από το 2004, δεν τρώω κρέας, παίρνω όλο και σπανιότερα το αεροπλάνο… Έχουν αποτέλεσμα αυτές οι επιλογές ή ματαιοπονώ; Το «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» εξηγεί πώς φτάσαμε στην κλιματική κρίση μετά από χρήση των ορυκτών καυσίμων επί δυο αιώνες… Και το πόσο εξαρτημένη είναι πλέον η ζωή μας από την ενέργεια. Αυτή η εξάρτηση χρειάζεται αλλαγή συμπεριφοράς από τον καθένα μας στην κατανάλωση της ενέργειας και ταυτοχρόνως αλλαγή των πηγών παραγωγής της ενέργειας – είναι ένα θέμα που αφορά κυρίως τις κυβερνήσεις και την αυτοδιοίκηση. Οι αλλαγές αυτές στην παραγωγή και στην κατανάλωση ενέργειας θα πρέπει να συμβαίνουν ταυτόχρονα ώστε να καταφέρουμε σταδιακά να μειώσουμε τις ανάγκες μας σε ενέργεια. Στις πλούσιες χώρες της Δύσης η τάση των καταναλωτών σήμερα είναι να αγοράζουν μεγάλα ηλεκτρικά αυτοκίνητα τύπου SUV, που οι αυτοκινητοβιομηχανίες με μεγάλη προθυμία προσφέρουν καθότι αυτά είναι ακριβότερα.… Πράγμα παράλογο… Ναι, εφόσον έτσι αυξάνεται συνεχώς η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια. Αντίθετα, η χρήση του ηλεκτρικού ποδηλάτου για τις αστικές μετακινήσεις παρουσιάζει σημαντικά πλεονεκτήματα. O Jancovici και το Shift Project, η δεξαμενή σκέψης την οποία έχει συνιδρύσει, προσπαθούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις σχετικά με τον δραστικό περιορισμό των ορυκτών καυσίμων και την αντικατάστασή τους από άλλες μορφές ενέργειας – συμπεριλαμβανομένης και της πυρηνικής. Πόσο εφικτό είναι να πραγματοποιηθεί ομαλά αυτή η μετάβαση; Η χρήση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που έχουν πολύ χαμηλές εκπομπές CO2 αποτελεί πλέον πραγματικότητα στις περισσότερες χώρες της υφηλίου. Στην Ε.Ε. το 2022 έγινε μεγάλη συζήτηση κατά πόσον η πυρηνική ενέργεια μπορεί να θεωρηθεί ΑΠΕ. Μετά από σκληρή διαπραγμάτευση η πυρηνική ενέργεια, ως πηγή πολύ χαμηλών εκπομπών CO2, απολαμβάνει των ιδίων ευεργετημάτων με τις ΑΠΕ. Ο Jancovici είναι ριζωμένος στη Γαλλία… Η Γαλλία με την παραγωγή και χρήση πυρηνικής ενέργειας ίσως μπορεί να ηγηθεί των ευρωπαϊκών χωρών ώστε να επιτευχθεί η επιθυμητή αποδέσμευση από τον άνθρακα. Πράγματι, η Γαλλία με τους 56 πυρηνικούς σταθμούς της αποτελεί την ηγέτιδα δύναμη στον τομέα. Ο Jancovici είναι μεταξύ των ακτιβιστών οικολόγων που έχει πάρει θέση υπέρ της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας που αποτελούν μονάδες σταθερής παραγωγής, ως απαραίτητο συμπλήρωμα στις ΑΠΕ οι οποίες παρουσιάζουν μεγάλες διακυμάνσεις στην παραγωγή τους. Θεωρεί ότι η πυρηνική ενέργεια θα μας είναι απαραίτητη για μερικές δεκαετίες ακόμα ως μεταβατική λύση μέχρι να βρεθούν άλλες τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας χωρίς εκπομπές CO2, που θα επιτρέψουν την παύση της λειτουργίας των πυρηνικών σταθμών. Ήδη το 2022, στην αρχή του πολέμου, ο πρόεδρος Μακρόν ανακοίνωσε τη δημιουργία 6 νέων σταθμών και η Βρετανία επίσης σχεδιάζει νέους σταθμούς. Ο Jancovici έχει επικριθεί – όλοι όσοι μιλούν δημοσίως επικρίνονται, εξυπακούεται – για την υπερβολική εμπιστοσύνη του στην πυρηνική ενέργεια, καθώς και για ένα είδος μεσσιανισμού που τον διακρίνει. Ναι, αλλά σιγά-σιγά και οι πλέον δύσπιστοι αρχίζουν να αλλάζουν άποψη. To ότι κατάφερε να πείσει τον Nicolas Hulot, που είναι οικολόγος της παλιάς σχολής, ότι η πυρηνική ενέργεια δεν ισοδυναμεί με όλεθρο ίσως σημαίνει ότι μπορεί να πείσει κι άλλους λήπτες αποφάσεων. Ακριβώς. Αυτό συμβαίνει διότι στο πρόβλημα της ενεργειακής επάρκειας δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις, αποδεκτές από όλους. Ισχύει κι εδώ η ρήση «το καλύτερο είναι εχθρός του καλού» κι εμείς οι πολίτες πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτήν την πραγματικότητα. Το αντιπυρηνικό κίνημα δαιμονοποίησε την πυρηνική ενέργεια ακόμα και για ειρηνικούς σκοπούς, και έχει θέσει σοβαρά εμπόδια στη συναίνεση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Άραγε η κοινή γνώμη μετατοπίζεται ή παραμένουμε στην άγνοια και στις φοβίες που συνδέονται με τα πυρηνικά ατυχήματα; Η κοινή γνώμη στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης μετακινείται ως προς την αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας: η αποδοχή της σε πολλές χώρες έχει αυξηθεί κατά 15% μετά την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Επίσης, οι πολίτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι όλες οι μορφές παραγωγής ενέργειας έχουν συνέπειες: οι ανεμογεννήτριες και τα ηλιακά χρειάζονται και αυτές πρώτες ύλες για την κατασκευή τους – τσιμέντο, χάλυβας, πολυμερή – ενώ για κάποιους αποτελούν οπτική ρύπανση, τα πυρηνικά δημιουργούν απόβλητα κλπ. Το βιβλίο εξηγεί με παραστατικό τρόπο τα θέματα αυτά· μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως όποια πηγή ενέργειας και να χρησιμοποιηθεί θα επιφέρει στο περιβάλλον κάποιας μορφής αλλοίωση. Πάντως, η πυρηνική ενέργεια δεν μπορεί να καλύψει όλη την ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη. Ναι, θα αποτελεί μια συμπληρωματική πηγή στις άλλες πηγές που ήδη υπάρχουν – άνεμος, ήλιος, υδατοπτώσεις, βιοαέριο – και σε άλλες που θα προκύψουν από την τεχνολογική εξέλιξη. Όπως λέει το βιβλίο «η πυρηνική ενέργεια είναι μόνο μέρος της λύσης». Ποια είναι τα άλλα μέρη; Η ενέργεια έχει δυο όψεις: την παραγωγή και την κατανάλωσή της. Μεγάλη συζήτηση γίνεται για την παραγωγή της: ναι ή όχι στα πυρηνικά, ανεμογεννήτριες στη στεριά ή στη θάλασσα, ηλιακοί συλλέκτες στους αγρούς ή στις στέγες, αποθήκευση της περισσευούμενης ενέργειας κλπ. Νομίζω όμως ότι υπάρχουν επίσης μεγάλα περιθώρια συζήτησης για την ορθολογικότερη κατανάλωση της ενέργειας που αφορά τον καθένα μας. Ποια είναι η ευθύνη της Γερμανίας; Η Γερμανία ήδη από την δεκαετία του ’70 επέλεξε την εξάρτηση της από το φθηνό ρωσικό αέριο, που της έδωσε μεγάλο πλεονέκτημα στην βιομηχανική της παραγωγή, ιδιαίτερα στην χημική της βιομηχανία. Παραλλήλως, εδώ και δεκαετίες, έχει αναπτυχθεί έντονο κύμα άρνησης στην πυρηνική ενέργεια – περιγράφεται πολύ γλαφυρά στο βιβλίο – και θα χρειαστεί χρόνος για να αλλάξει η γερμανική κοινή γνώμη στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας. Πάντως και η Γερμανία μετά το 2022 αποφάσισε να μεταθέσει για αργότερα το κλείσιμο των πυρηνικών μονάδων της. Πού κάναμε το λάθος στην Ευρώπη; Για τις ΗΠΑ δεν σας ρωτώ, είναι διαφορετική περίπτωση και μακρά συζήτηση. Κάναμε λάθος στην άκριτη επιλογή του μοντέλου της συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης που συνεπάγεται και ανάλογη αύξηση της κατανάλωσης ενεργειακών πόρων, επιλογή που ακολούθησαν όλες οι χώρες στην υφήλιο. Σήμερα, οι εξελίξεις στην κλιματική αλλαγή μάς καλούν να αναθεωρήσουμε αυτό το μοντέλο, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο να αποδεχτούν οι πολίτες της κάθε χώρας. Στο βιβλίο υπάρχουν κάποιες προτάσεις για τις αλλαγές που θα χρειαστούν στο μοντέλο, όμως το θέμα είναι τεράστιο: οι λύσεις απαιτούν σχεδιασμό σε βάθος χρόνου, κατανόηση από τους πολίτες των διαθέσιμων επιλογών και τη συναίνεσή τους σε αλλαγή συμπεριφοράς είτε ως παραγωγών (λ.χ. στον αγροτικό τομέα) είτε κυρίως ως καταναλωτών. Ποιους τομείς δραστηριότητας μπορούμε να εξορθολογίσουμε; Η κατανάλωση αφορά τρεις τομείς: παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών κάθε είδους (αγροτικά, βιομηχανικά, υπηρεσίες όπως ο τουρισμός), μετακινήσεις/μεταφορές και κατοικία. Και στους τρεις αυτούς τομείς τα περιθώρια βελτιστοποίησης της χρήσης της ενέργειας είναι σημαντικά, ιδιαίτερα στην χώρα μας. Πώς μπορούμε να διαδώσουμε την επιστημονική γνώση σχετικά με την ενέργεια και την κλιματική αλλαγή; Ήδη μπορούμε με διαφωτιστικά βιβλία όπως το «Ένας κόσμος χωρίς τέλος»… Αλλά εννοώ γενικότερα… Η τεχνολογική και οικονομική εξέλιξη στους δύο τελευταίους αιώνες προσέφερε στον άνθρωπο σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής. Το βιβλίο περιγράφει με εύληπτο και διασκεδαστικό τρόπο το πώς σήμερα καταφέραμε να εξασφαλίζουμε διατροφή για σχεδόν 8 δις κατοίκους στον πλανήτη και πώς σε πολλές χώρες παρέχεται σε σημαντικό μερίδιο του πληθυσμού απασχόληση, αξιοπρεπής διαβίωση καθώς και μακροχρόνια εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη και συντάξεις. Τα επιτεύγματα αυτά οφείλονται τόσο στην τεχνολογική εξέλιξη, όσο και στην αξιοποίηση των ορυκτών καυσίμων που καταναλώσαμε αμέριμνα επί διακόσια χρόνια. Η κλιματική αλλαγή όμως μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο ζωής μας και μάλιστα γρηγορότερα από ότι αρχικά πρόβλεπαν οι επιστήμονες. Για να αποδεχτούν οι πολίτες τις αλλαγές που συνεπάγεται η ενεργειακή εγκράτεια – αυτόν τον όρο χρησιμοποιεί ο Jancovici – πρέπει, όπως είπα, να κατανοήσουν το πώς φτάσαμε εδώ, ποιες επιλογές υπάρχουν και τι σημαίνει αυτό για τον καθένα χωριστά στην καθημερινή του συμπεριφορά. Το βιβλίο αποτελεί ένα πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, γιατί συμβάλλει στη δημιουργική και ψύχραιμη συζήτηση γύρω από τα θέματα της ενέργειας, που είναι κρίσιμα για την επιβίωση και την ευημερία των κοινωνιών μας. Και το σχετικό link...
  8. Το graphic novel του Jean-Marc Jancovici για το περιβάλλον και την ενέργεια που έγινε εκδοτικό φαινόμενο στη Γαλλία κυκλοφορεί στα ελληνικά. Ένα εικονογραφημένο βιβλίο με τίτλο «Ένας κόσμος χωρίς τέλος», που έγινε μεγάλο μπεστ-σέλερ στη Γαλλία, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κριτική. Ο Jean-Marc Jancovici, ειδικός στα ζητήματα της ενέργειας και της κλιματικής αλλαγής, συζητά με τον πολυβραβευμένο κομίστα Christophe Blain που είναι γνωστός, μεταξύ άλλων, για το κόμικ «Quai d’ Orsay» που μετέφερε στον κινηματογράφο ο Bertrand Tavernier. Οι δύο δημιουργοί συνομιλούν για την εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου από τα ορυκτά καύσιμα, για τις βαθιές αλλαγές που επιφέρει η ανθρώπινη δραστηριότητα στο φυσικό περιβάλλον και ειδικότερα στο κλίμα, καθώς και για το τι συνεπάγεται αυτό για την κοινωνία στο σύνολό της. Υποδυόμενοι άλλοτε τον εαυτό τους και άλλοτε φανταστικούς ρόλους, οι δύο ήρωες ανασυνθέτουν με ευφάνταστο τρόπο τη μεγάλη περιπέτεια της ανθρωπότητας μέσα από το πρίσμα της ενέργειας και του κλίματος. Στην πορεία της συναρπαστικής τους κουβέντας ο Jancovici καταρρίπτει μύθους, στηλιτεύει την οικειοποίηση της οικολογίας από τις επιχειρήσεις, προτείνει λύσεις που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν το ενεργειακό αύριο των κοινωνιών και το κλιματικό μέλλον του πλανήτη. Με γνώση και ειλικρίνεια, κέφι και χιούμορ, το απολαυστικό, ευφυές graphic novel των Jancovici και Blain μάς καλεί να αναστοχαστούμε για τα ενεργειακά και τα κλιματικά διακυβεύματα της εποχής μας, να «σηκώσουμε τα μανίκια» και να στρωθούμε στη δουλειά. Σκεφτείτε το λίγο: η ενέργεια δεν είναι μόνο ο λογαριασμός του ρεύματος που μας φαίνεται πάντοτε «φουσκωμένος»· είναι οι μηχανές που κινούν την παραγωγή και την οικονομία, οι πόλεις, οι μεταφορές, η εργασία, ο ελεύθερος χρόνος. Με άλλα λόγια, είναι ολόκληρος ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Το σύστημα που φτιάξαμε τα τελευταία περίπου διακόσια χρόνια βασίζεται στην ενεργειακή αφθονία και στην απεριόριστη οικονομική μεγέθυνση. Ωστόσο, οι ορυκτοί ενεργειακοί πόροι όχι μόνο συνεχώς λιγοστεύουν αλλά και ρυπαίνουν. Η κλιματική αλλαγή είναι απόρροια του οράματός μας για αέναο μετασχηματισμό του περιβάλλοντος με τη χρήση της ενέργειας, δηλαδή των μηχανών. Η συνεχής αύξηση του πλούτου φαντάζει αδιαπραγμάτευτη‧ όμως η ίδια η φύση μάς ζητά τώρα να βάλουμε φρένο στην κούρσα της μεγέθυνσης. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν είναι πανάκεια, πάνε χέρι χέρι με τα ορυκτά καύσιμα. Και σίγουρα τα μεγάλα προβλήματα δεν λύνονται με μικρές κινήσεις όπως τα ανακυκλώσιμα καλαμάκια. Μόνο αν υιοθετήσουμε βιώσιμες πρακτικές στην παραγωγή και στη χρήση της ενέργειας, στις μεταφορές, στη στέγαση, στη διατροφή και στην κατανάλωση, και αν παράλληλα χτίσουμε ισχυρά κοινωνικά δίκτυα θα καταφέρουμε να φανούμε ανθεκτικοί απέναντι στις οικονομικές, οικολογικές και κοινωνικές προκλήσεις του μέλλοντος. Το «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» πούλησε πάνω από 800.000 αντίτυπα στη Γαλλία και απέσπασε άριστες κριτικές: η εφημερίδα Le Monde το χαρακτήρισε «βιβλίο χωρίς διοξείδιο του άνθρακα» που αφήνει μόνο θετικό αποτύπωμα στον κόσμο. Τη μετάφραση στα ελληνικά έκανε η Φωτεινή Βλαχοπούλου και την έκδοση επιμελήθηκε ο Γιάννης Ζηρίνης. Και το σχετικό link...
  9. Περίοδος πένθους για τον Goku και τον Vegeta... Ποιος ήταν ο Ιάπωνας δημιουργός μάνγκα που έγινε γνωστός για πολύ δημοφιλή κόμικς, με προμετωπίδα το Dragon Ball. Ο Ιάπωνας δημιουργός μάνγκα Ακίρα Τοριγιάμα, γνωστός για πολύ δημοφιλή κόμικς όπως τα «Dragon Ball» και «Dr. Slump», πέθανε την 1η Μαρτίου σε ηλικία 68 ετών από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα, ανακοίνωσε χτες ο εκδοτικός οίκος του, ο Shueisha, σκορπώντας παγκόσμια θλίψη στους λάτρεις των anime. Tο «Dragon Ball», το οποίο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1984 στο περιοδικό κόμικς Weekly Shonen Jump, μεταφέρθηκε αργότερα σε ταινίες, βιντεοπαιχνίδια και τηλεοπτικές σειρές, που έκαναν πολλές πωλήσεις σε περισσότερες από 80 χώρες, καθώς για πολλούς θαυμαστές, η πορεία του Goku από ένα παιδί που δεν καταφέρνει να μάθει τις πολεμικές τέχνες, σε έναν ήρωα που πετάει, τηλεμεταφέρεται, μπορεί να εκτοξεύει ακτίνες ενέργειας από τα χέρια του, αντικατοπτρίζει τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην αυτοαμφισβήτηση καθώς ενηλικιώνονταν, ενώ όλοι είχαμε δοκιμάσει μικροί να κάνουμε ένα Kamehameha! Η σειρά – μια άποψη του κουνγκ φου στο είδος manga shōnen (ή νεαρών ενηλίκων) – αντλήθηκε από ταινίες δράσης από Κίνα και Χονγκ Κονγκ, καθώς και από την ιαπωνική λαογραφία. Επίσης, ο αξιαγάπητος χαρακτήρας του Goku, που μέσα από το DNA που έχει ως καθαρόαιμος Saiyan τον βοηθά συνεχώς να γίνει δυνατότερος, σε συνδυασμό με την αγάπη του για την Γη, την οικογένειά του και τους φίλους του. Μάλιστα, έφτασε σε σημείο να είναι τόσο δυνατός, ώστε να μπορεί να τα βάλει με τους Θεούς της Καταστροφής από τα 7 σύμπαντα, αλλά και τους Αγγέλους, που ήταν ότι πιο κοντά στον πανίσχυρο... Zeno! Σύμφωνα με πληροφορίες του Japan times, η κηδεία του δημιουργού του «Dragon Ball» πραγματοποιήθηκε σε κλειστό κύκλο. Η επίσημη ιστοσελίδα του Dragon Ball εξέφρασε τη θλίψη και τη λύπη για τον ξαφνικό χαμό του, λέγοντας ότι «δούλευε με πάθος πάνω σε πολλά έργα» και ότι «υπήρχαν τόσα πολλά ακόμα που ήθελε να ολοκληρώσει». Παράλληλα εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της προς τους θαυμαστές του Τοριγιάμα. «Τον υποστήριξαν τόσοι πολλοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο που του επέτρεψαν να μπορέσει να συνεχίσει τις δημιουργικές του προσπάθειες για πάνω από 45 χρόνια. Ελπίζουμε ειλικρινά ότι ο κόσμος των μοναδικών έργων του Ακίρα Τοριγιάμα θα συνεχίσει να αγαπιέται από όλους και για πολύ καιρό ακόμα», αναφέρεται στην ανακοίνωση. Ποιος ήταν ο Ακίρα Τοριγιάμα Ο δημιουργός γεννήθηκε στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας το 1955. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει στην παιδική του ηλικία. Τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και, μετά το λύκειο, άρχισε να εργάζεται σε μια διαφημιστική εταιρεία όπου σχεδίαζε αφίσες και διακρίθηκε για το πάθος και το ταλέντο του. Ξεκίνησε την επαφή του με τη βιομηχανία manga σε ηλικία 23 ετών, όταν συμμετείχε με ένα έργο του σε διαγωνισμό που διεξήγαγε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό Μάνγκα. Τότε δεν τα κατάφερε μεν, ωστόσο στη συνέχεια άρχισε να στέλνει σχέδια σε μια άλλη έκδοση: Weekly Shōnen Jump. Το 1984 ο Toriyama δημιούργησε το Dragon Ball, μια ιδιοκτησία που θα του έφερνε διεθνή αναγνώριση και θα τον έκανε έναν από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς manga στην Ιαπωνία, με την περιουσία του να ανέρχεται σε περίπου 55 εκατ. δολάρια ενώ οι περιπέτειες του Goku και της παρέας του έχουν εκτιμώμενη αξία άνω των 24 δισ. δολαρίων σύμφωνα με το Τitle Max, καθώς σαρώνουν σε πωλήσεις παγκοσμίως αποφέροντας σημαντικά έσοδα. «Θαύμα» Βασισμένο σε ένα παλαιότερο έργο με τίτλο Dragon Boy, το Dragon Ball κυκλοφόρησε σε 519 κεφάλαια στο Weekly Shōnen Jump από το 1984 έως το 1995 και γέννησε ένα franchise-υπερπαραγωγή, στα οποία συμπεριλαμβάνονται μια αγγλόφωνη σειρά κόμικ, πέντε ξεχωριστές τηλεοπτικές διασκευές – με το Dragon Ball Z το πιο οικείο στο δυτικό κοινό – και spin-offs, πάνω από 20 διαφορετικές ταινίες και μια τεράστια γκάμα βιντεοπαιχνιδιών. Σε συνέντευξή του το 2013 στην ιαπωνική εφημερίδα Asahi, ο Τοριγιάμα δήλωσε ότι δεν είχε ιδέα πώς το Dragon Ball έγινε τόσο δημοφιλές σε όλο τον κόσμο. Ο δημιουργός του Dragon Ball χαρακτήρισε τη σειρά ως θαύμα, «δεδομένου ότι βοήθησε κάποιον σαν εμένα που έχει δύσκολη προσωπικότητα να κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά και να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία». «Όταν σχεδίαζα τη σειρά, το μόνο που ήθελα πάντα να πετύχω ήταν να ευχαριστήσω τα αγόρια στην Ιαπωνία», είπε, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων AFP. Και το σχετικό link...
  10. Η Σουσπίρια επανέρχεται στο τρίτο άλμπουμ της σειράς αισθησιακού τρόμου («Καρδιά που φλέγεται», εκδ. Jemma Press), επικεντρωμένο στο πρόβλημα του τοξικού έρωτα. «Κάποιες φορές στη διάσταση του έρωτα διεισδύει εκείνη του θανάτου, παίρνοντας τη μορφή μιας καρκινώδους αφοσίωσης καλυμμένη με φιλεύσπλαχνες προθέσεις, που όμως στην πραγματικότητα κρύβουν κάτι το σάπιο, που αμετάκλητα προσελκύεται από την άβυσσο, μέσα από την απατηλή πιθανότητα να μετατρέψει το σκοτάδι σε φως, τα σκατά σε χρυσάφι». Δεν θα μπορούσε να υπάρξει εναργέστερος ορισμός της «τοξικής αγάπης» από αυτόν του ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή Μάρκο Λατζαρότο Μουρατόρι. Το απόσπασμα προέρχεται από την κριτική παρέμβαση που συνοδεύει την έκδοση της «Suspiria» – του τρίτου άλμπουμ της ιταλικής σειράς κόμικς, που φέρει τον τίτλο «Καρδιά που φλέγεται» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη. Σε αυτή τη ζοφερή ιστορία μεταφυσικού τρόμου, αυστηρά για ηλικίες 18+, το ερωτικό εναλλάσσεται με το γκροτέσκο, όταν δεν ταυτίζεται μαζί του. Πρωταγωνίστρια είναι η Μαντλίν Ντιμπουά, πρώην μπαλαρίνα. Η Μαντλίν ζει στο Παρίσι στις αρχές του περασμένου αιώνα, με τον σύζυγο – και δυνάστη της – Μαρσέλ, επίσης πρώην χορευτή, ο οποίος εξαιτίας ενός ατυχήματος έμεινε παράλυτος και καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Προκειμένου να κρατήσει το σπιτικό τους και να μαζέψει τα χρήματα για την εγχείρηση του Μαρσέλ, η Μαντλίν πουλάει στους δρόμους κεριά τα οποία εκείνος υποκλέπτει από την τοπική εκκλησία. Η καθημερινότητά της είναι γεμάτη από ταπεινώσεις, προσβολές και κακοποιήσεις, τόσο από τον δύστροπο αλκοολικό άντρα της, όσο και από μεσήλικες «ευυπόληπτους πολίτες» της καλής κοινωνίας, οι οποίοι συστηματικά την παρενοχλούν και την εκμεταλλεύονται. Μοναδικός άγγελος-προστάτης αυτού του δύστυχου πλάσματος είναι η Σουσπίρια, αισθησιακή δαιμονική θεότητα και βασίλισσα του Νεκρόκοσμου, η οποία με τη βοηθό της Νένια εμφανίζεται στη Μαντλίν για να δώσει ένα τέλος στην οδύνη της. Μια οδύνη που πηγάζει από την εκ μέρους της μοιρολατρική αποδοχή ενός τοξικού έρωτα, τον οποίο «προτιμά να υποφέρει αδιαμαρτύρητα ανάμεσα σε ανθρώπους που αδιαφορούν». Και είναι αυτός ο τοξικός έρωτας με «τη μορφή μιας καρκινώδους αφοσίωσης», που δεν της επιτρέπει να συνειδητοποιήσει ότι καμία κακοποιητική σχέση δεν δύναται να φέρει εντός της οποιονδήποτε σπόρο αγάπης, και πως η ψευδαίσθηση ότι «τα πράγματα στο μέλλον μπορούν να πάνε καλύτερα» στο υπάρχον πλαίσιο δεν είναι παρά αποκύημα της φαντασίας της χωρίς ερείσματα στην πραγματικότητα. Μια ιερή εξαγνιστική φωτιά και η αναπάντεχη τροπή που παίρνει η υπόθεση μετά τη συνάντηση με έναν σαδιστή καθολικό παπά ξετυλίγουν τη μεταφυσική – με θρησκευτικό υπόβαθρο – διάσταση αυτής της καλογραμμένης ιστορίας του Luca Laca Montagliani, αποδοσμένης άψογα από τη σινική μελάνη και την ακουαρέλα του Andrea Bulgarelli. Και το σχετικό link...
  11. Οι εικονογράφοι Γκαετάν και Πολ Μπριζί, με την καθοδήγηση του ποιητή Βιργιλίου, μας ταξιδεύουν στην Κόλαση του μεσαιωνικού έπους του Δάντη «Θεία Κωμωδία». Κόλαση. Ποιος άνθρωπος δεν ριγεί στο άκουσμα αυτής της λέξης; Είτε τη χρησιμοποιούμε με τη θρησκευτική της έννοια, για να περιγράψουμε τον μεταθανάτιο «κολασμό» των ψυχών, είτε με την αλληγορική, για να χαρακτηρίσουμε κάποια αφόρητη επίγεια κατάσταση, οι συνδηλώσεις της είναι οι ίδιες: φόβος, πόνος, αιώνια τιμωρία. Συνδεδεμένη, επί το εγκοσμιώτερον, με τη χρήση της ως φόβητρου εκ μέρους της δυτικής μεσαιωνικής Εκκλησίας προς όσους αρνούνταν την (απόλυτα κοσμική) εξουσία της, η ιδέα της Κόλασης δεν έπαψε ποτέ να γεννάει πλούσιες καλλιτεχνικές δημιουργίες. Ειδικά η ρωμαιοκαθολική εικονογραφία έχει δώσει τα «ρέστα» της στις απεικονίσεις της Κόλασης, του Καθαρτηρίου και της Μέλλουσας Κρίσης: καζάνια στη φωτιά και λίμνες από καυτό θειάφι να τσουρουφλίζουν τα κορμιά όσων υπέπεσαν αμετανόητοι στα θανάσιμα αμαρτήματα, ενώ σατανάδες τούς προκαλούν κι από πάνω πλήγματα με τις τρίαινες. Στο διηνεκές. Οι μορφωμένοι θεολόγοι θα καγχάσουν με τέτοιες απλοϊκές και φαντασιόπληκτες απεικονίσεις και θα σου εξηγήσουν ότι τόσο η Κόλαση, όσο και ο Παράδεισος, κατά τη βιβλική θεώρηση δεν είναι κυριολεκτικοί τόποι, αλλά μάλλον τρόποι με τους οποίους εκλαμβάνεται η αγάπη του Θεού: ως το ίδιο άκτιστο πυρ που άλλους τους δροσίζει και άλλους τους καίει, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση η οποία απορρέει από την οικειοθελή αποδοχή ή απόρριψη αυτής της αγάπης. Αυτά τα «ξενέρωτα» θεολογικά όμως δεν εμπνέουν την Τέχνη, είτε μιλάμε για τοιχογραφίες σε ναούς είτε για βιντεοκλίπ black metal συγκροτημάτων. Και βέβαια δεν θα μπορούσαν να εμπνεύσουν το λογοτεχνικό αριστούργημα του ύστερου Μεσαίωνα, γνωστό ως η «Κόλαση» – το πρώτο από τα τρία μέρη του ποιητικού έργου «Θεία Κωμωδία» («La Divina Commedia»), γραμμένου από τον Δάντη Αλιγκιέρι μεταξύ 1303 και 1321. Ο σπουδαίος αυτός Ιταλός ποιητής κατάφερε στα τελευταία χρόνια της ζωής του να δημιουργήσει ένα έμμετρο έπος που μέχρι σήμερα κατατάσσεται στα μνημεία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δεν ήταν ο πρώτος φυσικά που στοχάστηκε την ιδέα ενός ταξιδιού στον Κάτω Κόσμο, καθώς είχαν προηγηθεί στην αρχαιότητα ο Όμηρος (με τον Οδυσσέα) και ο Βιργίλιος (με τον Αινεία). Η δική του περιπλάνηση όμως αντανακλά το χριστιανικό κοσμοείδωλο. Στη «Θεία Κωμωδία», ο Δάντης αφηγείται το φανταστικό ταξίδι του στα τρία μεταθανάτια βασίλεια: της Κόλασης (Inferno), του Καθαρτηρίου (Purgatorio) και του Παραδείσου (Paradiso). Το πρώτο μέρος αυτής της αλληγορίας ενέπνευσε τους αδελφούς Γκαετάν και Πολ Μπριζί (σκηνοθέτες ταινιών κινουμένων σχεδίων, ζωγράφους και εικονογράφους) να το μεταφέρουν σε μορφή κόμικς. Τα δίδυμα αδέλφια ανήκουν στους ελάχιστους Γάλλους που στο παρελθόν δούλεψαν για την Disney και διηύθυναν στούντιό της. Είναι γνωστοί, μεταξύ άλλων, για το «Ο Αστερίξ λεγεωνάριος μονομάχος», για τη διεύθυνση σεκάνς της «Παναγίας των Παρισίων» και το «Πουλί της Φωτιάς» από τη «Φαντασία 2000». Η Κατά Μπριζί «Κόλαση του Δάντη» είναι γνήσιο «τέκνο» της πανδημίας του 2020. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, οι δύο καταξιωμένοι καλλιτέχνες έκαναν το απίστευτο: αναμετρήθηκαν με το ογκώδες έργο 33 ωδών, δημιουργώντας μια επιβλητική ασπρόμαυρη εικονογράφηση, εφάμιλλη της δραματικής έντασης του πρωτοτύπου και σεβαστική απέναντι στην ποιητική μεγαλοφυΐα του συγγραφέα. Στα τέλη του 2023 υποδεχτήκαμε με χαρά την ελληνική έκδοση της «Κόλασης» (Οξύ / Brainfood Εκδοτική, μτφρ. Χαράς Σκιαδέλλη). Στις 156 χοντρές σελίδες του ευμεγέθους χαρτόδετου βιβλίου διαστάσεων 24 x 34 εκ., παρακολουθούμε με δέος την προσπάθεια του 33χρονου Δάντη να ξαναβρεί την αγαπημένη του Βεατρίκη στον Παράδεισο. Με την καθοδήγηση του Βιργιλίου, τον βλέπουμε να περνάει μέσα από τους εννέα κύκλους της Κόλασης: των ενάρετων ειδωλολατρών, των φιλήδονων, των λαίμαργων, των άπληστων, των μνησίκακων, των αιρετικών, των βίαιων, των πάσης φύσεως απατεώνων και των προδοτών, αντιμετωπίζοντας αυτοπροσώπως τον ίδιο τον Διάβολο. Δεν μπορείς παρά να θαυμάζεις την υπομονή των αδερφών Μπριζί, οι οποίοι φιλοτέχνησαν αυτό το έπος «κεντώντας» με τα μολύβια τους καρέ το καρέ, σελίδα τη σελίδα, σαλόνι το σαλόνι. Και η τελευταία τους σχεδιαστική «σταυροβελονιά» αποδίδει άψογα και την τελευταία λεπτομέρεια, ενώ η τεχνοτροπία τους συνδυάζει εικονογράφηση 19ου αιώνα με σκηνοθετική ματιά 21ου. Κάθε σελίδα είναι και γκραβούρα, κάθε γύρισμα σελίδας αποκαλύπτει και ένα νέο έργο τέχνης. Η «Κόλαση» του Δάντη αναδεικνύει την πίστη και την ελπίδα ως τις πραγματικές δυνάμεις του χριστιανού απέναντι στις αλλεπάλληλες δοκιμασίες του πόνου, του ζόφου και της ασχήμιας. Όμως το ομώνυμο εικονογραφημένο κομψοτέχνημα των Γκαετάν και Πολ Μπριζί πάει ένα βήμα παραπέρα, αποκαλύπτοντας πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει ακόμη και το γκροτέσκο, όταν η Τέχνη αποσκοπεί στην αναζήτηση της Αλήθειας – αν υφίσταται πλέον κάτι τέτοιο στους μεταμοντέρνους, σχετικοποιημένους καιρούς μας. Και το σχετικό link...
  12. Για τον Περικλή Κουλιφέτη έχουμε ξαναγράψει και θα ξαναγράψουμε. Και δεν χορταίνουμε να γράφουμε γιατί όσα και να πούμε θα είναι λίγα. Από το 2015, πριν καν κλείσει τα 19 του, ο Περικλής αποτελεί μέλος της ομάδας του Καρέ Καρέ, στο οποίο μοιράζεται το εβδομαδιαίο «Λεξικό της Κρίσης» μαζί με τον Γιάννη Αντωνόπουλο, τον Γαβριήλ Παγώνη και τον Θανάση Πέτρου, προσφέροντάς μας απολαυστικά, σαρκαστικά και βαθιά πολιτικά λήμματα για την Ελλάδα του 21ου αιώνα, του πρωθυπουργού-Μωυσή, του «σαρανταεναταεκατό», των Τεμπών, των πλημμυρών, των πυρκαγιών. Εκτός από τα κόμικς και τις γελοιογραφίες του όμως ο Περικλής αρθρογραφεί περιστασιακά στο Καρέ Καρέ για σημαντικά έργα και δημιουργούς του παρελθόντος, για νέες εκδόσεις κ.λ.π. Έχοντας πλούσια εικαστική παιδεία (πτυχιούχος Εικαστικών Τεχνών κι Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων) και μια έμφυτη τάση να ψαχουλεύει την Ιστορία της Τέχνης και να ανακαλύπτει τις λιγότερο φωτισμένες πτυχές της, παραμένει πάνω απ’ όλα ένας ταλαντούχος δημιουργός κόμικς. Έργα του είναι «Η Μικρή Ιστορία του Κόσμου», «Οι Συγκάτοικοι Ι και ΙΙ», «Οι Έγκλειστοι Ι και ΙΙ», το «Οιδίπους Μαδαφάκα», το «Ρεμπέτικο Νοτούρνο» κ.ά., πάντα με χιούμορ και πολιτική οπτική. Παρά τη μικρή του ηλικία, ήρθε η ώρα και για την πρώτη μεγάλη ατομική του έκθεση απόψε 9 Μαρτίου στις 19.30, στο Wine Window στην πλατεία Ηρώων της Νεμέας. Σύμφωνα με το δελτίο Τύπου: «Καταμεσής της Αποκριάς φιλοξενούμε τον Περικλή με έργα του αλλά και μια παρουσίαση της δουλειάς του. Λίγο πριν δούμε να διακωμωδούνται πολιτικοί, γεγονότα της καθημερινότητάς μας και συνήθειές μας στις παρελάσεις του καρναβαλιού, θα έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε “από πρώτο χέρι” τι είναι αυτό που ξεχωρίζουν οι σκιτσογράφοι στους ανθρώπους και τους κάνουν να φαίνονται αστείοι. Ο Περικλής θα μοιραστεί τις εμπειρίες και τα μυστικά του μαζί μας καθώς και τα έργα του που κυκλοφορούν σε κόμικς με ένα ποτήρι κρασί και… ποιος ξέρει; Ίσως το καλό κρασί τού δώσει έμπνευση για μια νέα δημιουργία». Η Νεμέα δεν είναι μακριά. Και ο Περικλής σίγουρα θα αποζημιώσει όσους και όσες τον επισκεφθούν. Και το σχετικό link...
  13. Ο δημιουργός του Dragon Ball πέθανε, ωστόσο κατάφερε στα 68 χρόνια ζωής του να επηρεάσει περισσότερες από μία γενιές, αλλάζοντας προς το καλύτερο τα ΣΚ μας. Το Bird Studio, η εταιρεία που ίδρυσε ο Akira Toriyama το 1983, ανακοίνωσε την Πέμπτη (στην Ελλάδα η είδηση έγινε γνωστή το πρωί της Παρασκευής) ότι ο δημιουργός του Dragon Ball πέθανε την 1η Μαρτίου από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Ήταν 68 ετών. «Είχε πολλά ακόμη να πετύχει. Ωστόσο έχει ήδη αφήσει μεγάλο έργο σ’αυτόν τον κόσμο», διαβάζουμε στο αντίο του στούντιο. Ο Toriyama είναι πιθανότατα ο πιο επιδραστικός Ιάπωνας καλλιτέχνης της σύγχρονης εποχής μετά τον Hayao Miyazaki. Το δημοφιλέστερο manga του που φυσικά διαδόθηκε με τη βοήθεια του anime, ήταν επόμενο να φτάσει και στη χώρα μας, τότε που το να ξυπνάς νωρίς το πρωί και να μπαστακώνεσαι τελετουργικά μπροστά από την τηλεόραση ήταν ψηλά στην to do list κάθε νέου. Χωρίς καμία αμφιβολία, το Dragon Ball άλλαξε τη ζωή του Toriyama. Το 1984, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το manga, είχε ήδη γευτεί την επιτυχία με το Dr. Slump, όμως το πρώτο του hit θα συρρικνωθεί μπροστά στον Goku και την παρέα του. Βασισμένο στο κλασικό κινεζικό έπος Ταξίδι στη Δύση, αλλά προσαρμοσμένο με χιούμορ και έμφαση στις πολεμικές τέχνες, το Dragon Ball, ειδικά μόλις προστέθηκε το Z και έγινε σειρά, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε παγκόσμια επιτυχία. Η γνωριμία του υπόλοιπου πλανήτη με το shonen Από το 1996, το Cartoon Network έβαλε το Dragon Ball Ζ σε εκατομμύρια αμερικανικά σπίτια. Αυτόματα, αν σκεφτούμε τη δύναμη επιρροής των ΗΠΑ και την τάση μας να ακολουθούμε – πολλές φορές ετεροχρονισμένα – τα βήματά της, ήταν θέμα χρόνου να εξαπλωθεί και στον υπόλοιπο κόσμο. Το 1998 έφτασε και στην Ελλάδα και την τηλεόραση του ANT1, αυτή ήταν και η πρώτη μας επαφή με το έργο του, αλλά και το shonen. Για πολλούς εκτός Ιαπωνίας, το αφηγηματικό στιλ shonen ήταν άγνωστο. Ένα νεαρό αγόρι και οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν (πάντα με έμφαση στην επιμονή και τη συντροφικότητα) καλούνται να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που προκύπτουν στην ιστορία τους. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο με την εκτεταμένη, αργά αναπτυσσόμενη πλοκή που δημιούργησε ο Toriyama. Η απήχηση του anime στην Ελλάδα, αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις για τον θάνατο του δημιουργού του, ήταν μεγάλη. Η χώρα μας ωστόσο μοιάζει με πινέζα μπροστά στις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική. Φανταστείτε πως στη δεύτερη, ο Goku θεωρούνταν λαϊκός ήρωας. Πριν από περίπου ένα χρόνο μάλιστα, οι Los Angeles Times δημοσίευσαν ένα χιουμοριστικό κείμενο με τίτλο In celebration of Goku, a Latino icon. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής πρόβαλαν πολλές ιαπωνικές σειρές επειδή το κόστος τους ήταν μικρό και ο Goku έγινε κάτι σαν άγιος. Στα μέρη μας μπορεί να μην έγινε άγιος, όμως έγινε ο λόγος που πολλά παιδιά ξυπνούσαν χαρούμενα τα Σαββατοκύριακα. Το Dragon Ball είναι παντού Ως δημιουργός manga, ο Toriyama φλέρταρε έντονα με την υπερβολή, άρα και τη διακωμώδηση των πρωταγωνιστών του. Από τις εκφράσεις των χαρακτήρων του ξεπηδούν συναισθήματα, πολλές φορές γελοία, που αλλάζουν στην αμέσως σκηνή δίνοντας τη θέση τους σε πιο άγρια ένστικτα που συνδέονται με την επιβίωση και την εκδίκηση. Για να ξυπνήσει αυτά τα ένστικτα ο Goku χρησιμοποιεί τις πολεμικές τέχνες, κάτι που θα ενέπνεε αργότερα ολόκληρο το είδος των fighting video games. Οι πύρινες μπάλες στο Street Fighter σας λένε κάτι; Τα μυτερά/αγκαθωτά μαλλιά τα βλέπουμε επίσης παντού, όμως η εξωτερική απεικόνιση του τσι, της πνευματικής ενέργειας που διατρέχει το ανθρώπινο σώμα, είναι ίσως η πιο διαδεδομένη (τη βλέπουμε και στο Star Wars). Όλοι γίναμε Super Saiyan για μια φορά στη ζωή μας όταν νιώσαμε ότι αδικούμαστε, απλώς δεν το καταλάβαμε. Στις ταινίες τις Marvel βλέπουμε διάφορες εξωπλανητικές σκηνές δράσης που μας φέρνουν στο μυαλό το Dragon Ball. Ακόμα και στη μουσική γίνονται αναφορές, ειδικά από τη hip-hop σκηνή. Πέρα από την τηλεόραση, ο Toriyama δάνεισε την τέχνη και το στιλ του και αλλού. Με την Enix, ο Toriyama βοήθησε στη δημιουργία του Dragon Quest, ενός από τα σημαντικότερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών. Ήταν επίσης ο επικεφαλής σχεδιασμού στο Chrono Trigger για το Super Nintendo, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που πέρασαν από την κονσόλα. Το βράδυ της Πέμπτης, μόλις έγινε γνωστό ότι ο Toriyama έφυγε από τη ζωή, καλλιτέχνες και animators από όλες τις βιομηχανίες που άγγιξε με τη δουλειά του είπαν το δικό τους αντίο. Το ίδιο έκανε και ο Eiichiro Oda, ο δημιουργός του franchise One Piece, του οποίου η τέχνη ακολουθεί τα βήματα του Toriyama. Το ίδιο μάλλον έκαναν και όσοι ξυπνούσαν από νωρίς και πατούσαν το κουμπί της τηλεόρασής τους κάθε Σαββατοκύριακο εδώ στην Ελλάδα. Τα παιδιά των 90s που κοντεύουν ή πέρασαν τα 30, από τις ΗΠΑ μέχρι τη Λατινική Αμερική και τη χώρα μας, κουβαλάνε μέσα τους τον Akira Toriyama. Και είναι απόλυτα λογικό. Σκεφτείτε την απάντηση που δίνετε μόλις σας κάνουν την κλασική ερώτηση «ποιο είναι το πρώτο anime που είδες ή κόλλησες μαζί του». Όλοι ξέρουμε ότι είναι το Dragon Ball Z, όλοι ξέρουμε ότι κάποτε ήθελες να γίνεις και εσύ Super Saiyan. Και το σχετικό link...
  14. Μίλτος Τεντόγλου: Η ανάρτησή του για τον θάνατο του Akira Toriyama, δημιουργού της σειράς μάνγκα «Dragon Ball» Ο Μίλτος Τεντόγλου έχει μια αδυναμία στα anime και μάλιστα ο αγαπημένος του χαρακτήρας είναι ο Luffy. Μάλιστα στο παρελθόν μετά από νίκες του, έχει μιμηθεί πόζες του Luffy. Στη 1 Μαρτίου, πέθανε σε ηλικία 68 ετών ο Akira Toriyama, ο επιδραστικός Ιάπωνας καλλιτέχνης manga που δημιούργησε τη σειρά Dragon Ball. Ο αθλητής τον αποχαιρέτησε με ένα instastory του και συγκεκριμένα τον Son Goku με φωτοστέφανο ενός αγγέλου. Ποιος ήταν ο Akira Toriyama Ο εκδοτικός του οίκος ανακοίνωσε ότι πέθανε την 1η Μαρτίου, σε ηλικία 68 ετών, από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Το «Dragon Ball», το οποίο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1984 στο περιοδικό κόμικς Weekly Shonen Jump, μεταφέρθηκε αργότερα σε ταινίες, βιντεοπαιγνίδια και τηλεοπτικές σειρές, που έκαναν πολλές πωλήσεις σε περισσότερες από 80 χώρες. Ο Τοριγιάμα ήταν επίσης γνωστός ως σχεδιαστής χαρακτήρων και τεράτων στην πολύ επιτυχημένη σειρά του παιγνιδιού ρόλων «Dragon Quest». Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.