ramirez

Τα στοιχεία που δημιούργησαν τον διάσημο σκιτσογράφο Μίλο Μανάρα. Εικόνα που σχεδίασε ο Μίλο Μανάρα προς τιμήν του νοσηλευτικού προσωπικού την περίοδο της πανδημίας. Γαλλία, 1968. Tα «ενήλικα» κόμικς είναι παντού. Οι λαοφιλείς ήρωες της γαλλοβελγικής σχολής, ο Αστερίξ και ο Τεντέν, βλέπουν μια γερή δόση Αμερικής να έρχεται σαν καταιγίδα από τη Δύση και να κερδίζει μεγάλο κομμάτι του κοινού τους. Το Φεστιβάλ του Μόντερεϊ, την περασμένη χρονιά, έχει δει τον Τζίμι Χέντριξ να βάζει φωτιά στην κιθάρα του επί σκηνής, το Βιετνάμ έχει δεχθεί περισσότερες αμερικανικές βόμβες ακόμη και από όσες είχε δεχθεί η Ευρώπη στον Β΄ Παγκόσμιο, και το νέο όραμα των νέων της Αμερικής για ειρήνη ποτισμένη με άφθονη ψυχεδέλεια έχει φτάσει στους δρόμους του Παρισιού. Μέσα σε αυτό το γόνιμο, εκρηκτικό κλίμα, τα γαλλικά κόμικς βιώνουν μια αναγέννηση και εμφανίζονται περιοδικά ανθολογίας όπως το Metal Hurlant, το L’ echo des Savanes ή το A Suivre, που έμελλε να γίνουν θρυλικά. Είναι η απαρχή της μεγάλης ακμής του ευρωπαϊκού κόμικς (που θα κορυφωθεί τη δεκαετία του ’80) και αντιπροσωπεύεται από Γάλλους δημιουργούς όπως ο Μέμπιους (κατά κόσμο Ζαν Ζιρό) και ο Φιλίπ Ντρουιγιέ, ο δεξιοτέχνης Άγγλος Ντον Λόρενς και ο Ενκι Μπιλάλ, Γιουγκοσλάβος που ζούσε στο Παρίσι. Όλοι τους σκιτσάρουν υποβλητικούς κόσμους επιστημονικής φαντασίας με γενναίες δόσεις σεξ, βίας, και ένα σχέδιο τόσο εικαστικό, τόσο πρωτοποριακό, που δεν είχαν ξαναδεί ποτέ οι αναγνώστες, και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Σύντομα θα εμφανιστούν και άλλα υποείδη, όπως το δράμα εποχής, με τη μεγάλη του έρευνα πάνω στα ιστορικά δεδομένα (μέγας εκπρόσωπός του ο Ούγκο Πρατ και ο παγκοσμίως διάσημος ήρωάς του, ο ναυτικός Κόρτο Μαλτέζε), και το γουέστερν, με δημοφιλείς ήρωες όπως ο καουμπόι «Μπλούμπερι», σχεδιασμένος από τον Ζαν Ζιρό. Και μετά θα έρθουν τα ερωτικά κόμικς, που ονομάστηκαν «Eurotica» και έγιναν γνωστά κυρίως από δύο Ιταλούς, τον Γκουίντο Κρέπαξ και τον Μίλο Μανάρα. Σήμερα θα μιλήσουμε εδώ για τον τελευταίο, και αφορμή στέκεται μια πληθωρική, απολαυστική αυτοβιογραφία του, η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα. Παίρνοντας στα χέρια μας την «Αυτοπροσωπογραφία» του μεγάλου Ιταλού σκιτσογράφου (εκδόσεις ΚΨΜ, 2022), ξέρουμε αμέσως πως μας περιμένει μια αναγνωστική εμπειρία τόσο πλούσια όσο και η ίδια η ζωή που περιγράφει. Η έκδοση είναι γενναιόδωρη, σαν το περιεχόμενό της. Διαθέτει χοντρό ιλουστρασιόν χαρτί στο εξώφυλλο και βαριές σελίδες με χαρτί «γραφής» στο σώμα της, ενώ η εικονογράφηση (που, σε μεγάλο βαθμό, αντλείται από το ιδιωτικό αρχείο του ίδιου του συγγραφέα) είναι παραπάνω από απλόχερα σκορπισμένη σε όλες τις (κάτι παραπάνω από διακόσιες) σελίδες του περιεχομένου. Είναι και η ροή του κειμένου έτσι δομημένη – σε μικρά, ευανάγνωστα, αυτοτελή κεφάλαια – που, σε συνδυασμό με τον πλούτο των εικόνων, κάνουν την έκδοση να διαβάζεται αδιάκοπα και ξεκούραστα. Όσο για τη μετάφραση του Χρήστου Σιάφκα, είναι αόρατη, άρα επιτυχημένη: ξεχνάμε πως διαβάζουμε ένα κείμενο που έχει γραφτεί στα ιταλικά. Ο «τέταρτος τοίχος» ποτέ δεν πέφτει, και μπαίνουμε για τα καλά μέσα στη ζωή του Μίλο Μανάρα. Τη ζούμε δίπλα του, σε μικρά επεισόδια, ιστορίες απίστευτες και συναρπαστικές, ανέκδοτα περιστατικά μιας ζωής που μοιάζει η ίδια να αποτελεί υλικό για μια μεγάλη ιστορία κόμικς. Ο κόσμος ερωτισμού και φαντασίας του Μίλο Μανάρα και του «δασκάλου» Ούγκο Πρατ, σε ένα διόραμα του 2017. Εικονογράφηση για το εξώφυλλο του "Giuseppe Bergman Integrale" (Ολόκληρος ο Τζουζέπε Μπέργκμαν). Καθεδρικοί από βράχους Κάτι που μας γίνεται φανερό από την αρχή της ανάγνωσης είναι η συγγραφική ευκολία του Μανάρα. Στα πρώτα κεφάλαια των απομνημονευμάτων του, μιλώντας για τον τόπο καταγωγής του, τους Δολομίτες, εξαπολύει, περιγράφοντάς τους, ένα φραστικό πυροτέχνημα, σαν επίδειξη δύναμης: «Καθεδρικοί ναοί λαξευμένοι σε φωτεινούς βράχους, που πάνω τους άνθησαν αρχαίοι μύθοι και εποποιίες φανταστικών λαών και πλασμάτων» θα γράψει εντυπωσιακά. Μιλάει, με έντονες μνήμες γεμάτες αγάπη, για δύο πυλώνες της παιδικής του ηλικίας: τα βιβλία και τις γυναίκες. Τα βιβλία που βρίσκονταν σε αφθονία στο σπίτι του (και που μέσα τους θαύμαζε εικονογραφήσεις από μεγάλους τεχνίτες του Μεσοπολέμου όπως ο Ουκρανό-Ιταλός Βσέβολοντ Νικουλίνι) και η γυναικεία παρουσία. «Ήμασταν ισότιμοι και αριθμητικά: τρεις γιοι και τρεις κόρες, ο μπαμπάς και η μαμά. Τέσσερις με τέσσερις», θα πει, προσθέτοντας: «Αλλά πέραν τούτου, η ανδροκρατία ήταν κάτι εντελώς ξένο για εμάς. Εργάζονταν και οι δύο γονείς μου και νομίζω πως η μητέρα μου έβγαζε κάτι παραπάνω από τον πατέρα. Τα δικαιώματα και τα καθήκοντα ήταν μοιρασμένα». Εικόνες και λόγια μέσα σε βιβλία και γυναίκες, ισχυρές γυναίκες: η μαγιά για το δημιουργικό μέλλον του Μίλο Μανάρα – εκεί όπου πρωταγωνιστούν πανίσχυρες ηρωίδες από μελάνι – βρισκόταν όλη εκεί, κάτω από τους Δολομίτες. Εκτός όμως από δεινό λυρισμό η γραφή του χρωματίζεται συχνά και με ένα χιουμοριστικό αυτοσαρκασμό: στο κεφάλαιο με τον τίτλο «Πώς να μη γίνεις αρχιτέκτονας» (όπου μας διηγείται την απόπειρά του να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη διάσημη Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βενετίας), αναφέρει απολαυστικά τα εξής: «Στην αρχή νόμιζα πως όλοι οι αρχιτέκτονες είναι σαν τον Λε Κορμπιζιέ. Ότι εργάζονται για να δημιουργήσουν τις πόλεις του μέλλοντος ή σχεδιάζουν μοναδικά κτίρια. Γρήγορα κατάλαβα πως περνούσαν τις μέρες τους σε συμβούλια με διάφορες οικοδομικές επιτροπές και πως ήταν χωμένοι ως τον λαιμό στη γραφειοκρατία. Σίγουρα, αυτή δεν ήταν δουλειά για μένα». Πράγματι, η ανάγκη του για ελευθερία είναι ένα ακόμη στοιχείο που χαρακτηρίζει τις μνήμες του. H ίδια ελευθερία που αναζήτησε μέσα στις ευρωπαϊκές περιηγήσεις του στο αυτοκινούμενο όχημά του (το πρώτο πράγμα που απέκτησε με τις πρώτες του ικανοποιητικές αμοιβές ως σκιτσογράφος) και που τον είχε μάλιστα φτάσει μέχρι και την Ελλάδα, στις ακτές της Χαλκιδικής. Η ελευθερία του να δουλεύει ως αφεντικό του εαυτού του, διαλέγοντας τα ωράριά του, τον χώρο εργασίας του, τις συνεργασίες του, αλλά και η ελευθερία με την οποία μπόλιασε τους δύο κύριους χαρακτήρες του μετέπειτα έργου του – τη Μέλι και τον Τζουζέπε Μπέργκμαν, δύο χαρακτήρες που μέσα τους είδε τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Μίλο Μανάρα στο στούντιό του το 2021. Γύρω του βιβλία για την τέχνη, μπροστά του ακουαρέλες και ένα από τα χαρακτηριστικά σκίτσα του εν εξελίξει. Η ελεύθερη Μέλι Γράφοντας για τη Μέλι (την ηρωίδα της ιστορίας του «Άρωμα του Αόρατου» που εξέδωσε στην Ελλάδα η «Βαβέλ» το 1987), αναφέρει χαρακτηριστικά: «H ελευθερία είναι η μεγαλύτερη αρετή της. Είναι ελεύθερη από προκαταλήψεις, δεν έχει αναστολές. Ζει ελεύθερη τη σεξουαλικότητά της. Είναι υποκείμενο, και όχι αντικείμενο» θα μας πει, συνεχίζοντας με δύο φράσεις που ερμηνεύουν οικουμενικά το στοιχείο του ερωτισμού στο έργο του: «Για μένα, ο ερωτισμός πρέπει να αποτελεί ουσιαστικά μια επεξεργασία του σεξ από πολιτισμική σκοπιά, για να αποκτήσει έτσι θετική αξία. Να γίνει συνείδηση». Και όμως, συχνά νιώθουμε πως δεν είναι ο ίδιος, αλλά δύο άλλοι άντρες που διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστή σε αυτήν την αυτοβιογραφία. Δύο κολοσσοί της μεταπολεμικής καλλιτεχνικής Ιταλίας, που έγιναν γι’ αυτόν μέντορες και φίλοι ζωής: ο Ούγκο Πρατ και ο Φεντερίκο Φελίνι. Οι ιστορίες που διαβάζουμε σε σχέση με τον θρυλικό Βενετσιάνο συγγραφέα και σκιτσογράφο (που τον αποκαλούσε πάντοτε «δάσκαλο») είναι συγκλονιστικές, ενώ η περιγραφή του Φελίνι γίνεται με όρους σχεδόν θρησκευτικούς. Ήταν άλλωστε γι’ αυτόν «μια αφηρημένη οντότητα, σχεδόν σαν μια θεότητα που, πότε πότε από εκεί ψηλά, χάριζε σε εμάς τους κοινούς θνητούς αριστουργήματα», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει. Αλλά οι Ούγκο Πρατ και Φεντερίκο Φελίνι δεν ήταν οι μόνοι σπουδαίοι που βρέθηκαν στο διάβα του. Δούλεψε (μεταξύ άλλων) και με τον Αλεχάντρο Χοδορόφσκι, τον Αντριάνο Τσελεντάνο, τον Λικ Μπεσόν, τον Νιλ Γκέιμαν, τον Νικόλα Πιοβάνι. Ο Μίλο Μανάρα υπήρξε κάποιος που γνώρισε τους πιο σημαντικούς ανθρώπους, που κέρδισε διακρίσεις. Κάποιος που, όπως λέμε, «έκανε τα πάντα». Και όμως δεν έδωσε ποτέ δεκάρα για τίποτε από όλα αυτά, γιατί αυτό που τον ένοιαζε στ’ αλήθεια ήταν να ζωγραφίζει και να λέει ιστορίες. Λάβαρο που σχεδίασε ο Μίλο Μανάρα για τους περίφημους ιππικούς αγώνες στη Σιένα, 2019. «Ναι, είδα και γνώρισα τον πλούτο των πραγματικά πλουσίων», θα γράψει στο τελευταίο κεφάλαιο της έκδοσης, συνεχίζοντας: «Δεν μου κάνει πια ούτε κρύο ούτε ζέστη. Δεν με εντυπωσιάζει, ιδιαίτερα αυτός των νεόπλουτων». Και θα κλείσει ηχηρά, με μία φράση που δεν φιγουράρει τυχαία στο οπισθόφυλλο της έκδοσης: «Αν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο μού έλεγε “θα σου προσφέρω όλα τα αγαθά μου με αντάλλαγμα τη δυνατότητά σου να σχεδιάζεις” θα του απαντούσα αρνητικά. Θα του έλεγα “κράτα εσύ τα πλούτη σου, γιατί η ζωή μου είναι το σχέδιο”». Στη φωτογραφία που συνοδεύει το τελευταίο αυτό κεφάλαιο, ο μεγάλος σκιτσογράφος βρίσκεται στο εργαστήριό του λίγο έξω από τη Βερόνα, στο Βένετο της βόρειας Ιταλίας. Γύρω του βρίσκονται βιβλία για την τέχνη, μπροστά του ακουαρέλες και ένα από τα χαρακτηριστικά σκίτσα του εν εξελίξει. Είναι σήμερα 77 ετών και μοιάζει να θέλει να συνεχίσει να σχεδιάζει. «Το μέλλον μου παραμένει ακόμη μια άσπρη σελίδα», θα πει ο ίδιος. Και το σχετικό link...

Μέσα από τα δημοφιλή κόμικς της η Μαργιάν Σατραπί έδωσε ένα από τα πιο αιχμηρά σχόλια για το ιρανικό θεοκρατικό καθεστώς και τη θέση της γυναίκας σε αυτό. Αυτές τις μέρες που τα βλέμματά μας αιχμαλωτίζονται από τις εξεγερμένες γυναίκες του Ιράν, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θυμήθηκαν την Μαργιάν Σατραπί, τη δημιουργό του πρώτου κόμικ με ιρανική υπογραφή, του «Περσέπολις». Ενός έργου με λιτά, ασπρόμαυρα σκίτσα που εκδόθηκε σταδιακά στη Γαλλία μεταξύ 2000 και 2003 και στην Ελλάδα κυκλοφόρησε σε δύο τόμους σε μετάφραση Γ. Τσάκωνα από τις εκδόσεις Ηλίβατον. Γόνος προοδευτικής αριστοκρατικής οικογένειας, γεννημένη το 1969 και μεγαλωμένη στην Τεχεράνη, η Σατραπί, στο περίφημο αυτό έργο που μετέφερε το 2007 και στον κινηματογράφο, έδωσε ένα από τα πιο αιχμηρά σχόλια για το ιρανικό θεοκρατικό καθεστώς. Στο «Περσέπολις 1» παρακολουθούμε πώς, μικρό κοριτσάκι, βίωσε με ανακούφιση την πτώση του Σάχη, πόσο απότομα προσγειώθηκε έπειτα στον θρησκευτικό αυταρχισμό των οπαδών του Χομεϊνί, πώς φόρεσε τη μαντίλα με το ζόρι, τι αφουγκράστηκε από τον πόλεμο με το Ιράκ, τι τραγελαφικές καταστάσεις έζησε συντροφιά με την ανασφάλεια, τον φόβο, τον παραλογισμό, μέχρι που, στα δεκατέσσερά της, οι γονείς της την έστειλαν στην Αυστρία. Διατηρώντας αμείωτα το χιούμορ και τη δηκτικότητά της, η Σατραπί συνέχισε την εξιστόρησή της στο «Περσέπολις 2», αναφερόμενη στην πρώτη ευρωπαϊκή της εμπειρία και στον προσωρινό, όπως αποδείχτηκε, επαναπατρισμό της, καθώς το 1994 αναχώρησε οριστικά από το Ιράν για τη Γαλλία. Πώς ζει μόνη μια δεκαπεντάχρονη Ιρανή στην Ευρώπη, σε μια εποχή όπου η χώρα της θεωρείται η επιτομή του Κακού; Πώς αναμετριέται όχι μόνο με τα προβλήματα της εφηβείας αλλά και με τον ανοιχτό ή υφέρποντα ρατσισμό εκείνων που την περιστοιχίζουν; Πώς βιώνει τις ερωτικές της απογοητεύσεις, πώς παλεύει με τον πειρασμό των ναρκωτικών ουσιών, πώς αντέχει τη μοναξιά και τη νοσταλγία για τους γονείς και την πατρίδα της; Κι όταν επιστρέφει, γυναίκα πλέον, στο Ιράν, πώς τα βγάζει πέρα με το όλο και πιο τυραννικό καθεστώς, όταν μάλιστα κουβαλά μέσα της κι ένα αίσθημα προσωπικής αποτυχίας; «Ήμουν Ιρανή στη Δύση, Δυτική στο Ιράν» γράφει σ’ ένα σημείο, συνοψίζοντας την κρίση ταυτότητας που τόσο την ταλάνισε. Η Μαργιάν Σατραπί ζωντάνεψε στο «Περσέπολις» μια διαδρομή γεμάτη τραύματα και παλινωδίες η οποία την οδήγησε σ’ έναν αποτυχημένο γάμο, αλλά ταυτόχρονα την προίκισε μ’ ένα υλικό που κατάφερε να διαπραγματευτεί με αυτοσαρκασμό και ειλικρίνεια. Τις ίδιες αρετές συναντάμε σ’ ένα ακόμη βιβλίο της, στα «Κεντήματα» (επίσης σε μετ. Γ. Τσάκωνα, εκδ. Ηλίβατον, 2008) με το οποίο ολοκλήρωσε τον κύκλο των αυτοβιογραφικών της αφηγήσεων. Βρισκόμαστε στο Ιράν, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Στο καλοβαλμένο σπιτικό της οικογένειας Σατραπί, το μεσημεριανό γεύμα έχει τελειώσει, οι άντρες έχουν αποχωρήσει για την καθιερωμένη τους σιέστα κι εννιά γυναίκες – της συγγραφέως συμπεριλαμβανομένης – από τρεις διαφορετικές γενιές ετοιμάζονται να πάρουν το τσάι τους. Η ιεροτελεστία, που τις θέλει μαζεμένες γύρω από το σαμοβάρι, δεν είναι παρά η αφορμή για να πουν με ησυχία τα «δικά» τους μυστικά, κουτσομπολιά και αγωνίες που μόνο μεταξύ τους μπορούν να μοιραστούν. Όπως λέει η μεγαλύτερη ανάμεσά τους, «η συζήτηση είναι ο ανεμιστήρας της ψυχής». Κι όλες τους έχουν πολλά να διηγηθούν για να... δροσιστούν και να ξαλαφρώσουν. Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά απλώνονται τα «Κεντήματα», προσφέροντας μια γλυκόπικρη, αποκαλυπτική εικόνα για τα βιώματα των γυναικών στο Ιράν. Εδώ, η Σατραπί ζωντανεύει την αθυρόστομη, οπιομανή γιαγιά της, με τους τρεις γάμους πίσω της, δίνει τον λόγο στις θείες, τις ξαδέλφες και τη μητέρα της και μας κάνει μάρτυρες μιας συζήτησης που ανατρέπει όλα τα στερεότυπα για τις μαντιλοφόρες φιγούρες που διακρίνονται κατά καιρούς στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Οι ηρωίδες των «Κεντημάτων» είναι σαφές πως προέρχονται από μια εύρωστη κοινωνική τάξη η οποία συνδιαλεγόταν με τη Δύση στην προ-Χομεϊνί εποχή, χωρίς όμως αυτό να τις έχει απαλλάξει από προκαταλήψεις βαθιά ριζωμένες στον ιρανικό τρόπο ζωής. Περνώντας δεξιοτεχνικά από τη μια ιστορία στην άλλη, η Μαργιάν Σατραπί μιλάει για προξενιά ανάμεσα σε άγουρα κορίτσια και ραμολί εκατομμυριούχους, για κοπέλες που έχασαν την παρθενιά τους και μηχανεύονται τρόπους να την... ξαναβρούν, για γυναίκες που τις πρόδωσαν και τις εκμεταλλεύτηκαν αλλά εκείνες πάσχισαν να χειραφετηθούν. Κι όσο οι ηρωίδες της ανοίγουν την ψυχή τους ανακαλώντας και πιπεράτα περιστατικά από τη διαδρομή άλλων φιλενάδων τους, έχει κανείς την αίσθηση πως ακόμα και μια πλαστική επέμβαση στη μύτη ή τους γοφούς μπορεί να πάρει διαστάσεις επαναστατικές! Στα «Κεντήματα» δεν υπάρχει χώρος για χαμηλοβλεπούσες υπάρξεις, αφοσιωμένες στη λατρεία του Αλλάχ. Οι κουβέντες εδώ αφορούν επιτυχημένους ή δυσλειτουργικούς γάμους, το έλλειμμα της αγάπης και τη λαχτάρα για σεξ, τους μηχανισμούς επιβίωσης σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, το όνειρο της φυγής από τη χώρα, τα κυρίαρχα μοντέλα ομορφιάς. Η Σατραπί φέρνει στην επιφάνεια ιστορίες πικρές, σκληρές ή κι απλώς γελοίες, σχολιάζοντας την ασφυξία, το ιδιότυπο αντάρτικο ή και την κενότητα ορισμένων ηρωίδων της. Κι όπως στο «Περσέπολις» έτσι κι εδώ, οι σελίδες της ξεχειλίζουν από χιούμορ και τρυφερότητα. Και το σχετικό link...

Νέα φεστιβάλ, εκθέσεις, συζητήσεις και κάθε είδους αφορμές με επίκεντρο την Ένατη Τέχνη θα μας κρατήσουν συντροφιά τους υπόλοιπους μήνες του φθινοπώρου. Αντιπολεμική Έκθεση «Look Around You» To φετινό φθινόπωρο ξεκίνησε με δυο άκρως επιτυχημένες διοργανώσεις σε Χανιά (6ο Chaniartoon 2022) και Θεσσαλονίκη (The Comic Con 6). Το πρόγραμμα συνεχίζεται με νέα φεστιβάλ, εκθέσεις, συζητήσεις και κάθε είδους αφορμές με επίκεντρο την Ένατη Τέχνη. 6ο Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκης Επιστρέφει για έκτη χρονιά το Φεστιβάλ Εφαρμοσμένων Τεχνών του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών Ορνεράκης. Θα πραγματοποιηθεί και φέτος στο νεοκλασικό κτίριο της Σχολής και θα περιλαμβάνει, όπως κάθε χρόνο, την ετήσια έκθεση των σπουδαστών καθώς και masterclasses, παρουσιάσεις, προβολές, workshops, αυτοεκδόσεις, animation. Στόχος του Φεστιβάλ είναι να αναδείξει και να παρουσιάσει τα πολυδιάστατα επαγγέλματα του χώρου. Μην παραλείψετε να περάσετε από όλους τους πάγκους των FANZINάδων, ανακαλύπτοντας φρέσκες δουλειές και ανερχόμενα ταλέντα! 📌 Σαββατοκύριακο 1-2/10 Κέντρο Εφαρμοσμένων Τεχνών Ορνεράκης, Θήρας 19, πλατεία Αμερικής, Αθήνα Τηλ. επικοινωνίας: 210-8665611 Αντιπολεμική Έκθεση «Look Around You» Ως μέρος του Φεστιβάλ, εγκαινιάστηκε στις 27 Σεπτεμβρίου στο πολιτιστικό κέντρο «Μελίνα» η Αντιπολεμική Έκθεση «Look Around You» με έργα των σπουδαστών της Σχολής Ορνεράκης. Η έκθεση σκοπό έχει να στείλει ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα σε μια εποχή που οι πολεμόχαρες ιαχές πυκνώνουν και οι ειρηνοποιοί σε θέσεις εξουσίας ολοένα και λιγοστεύουν. Οι σπουδαστές με μόνα όπλα τους τα πενάκια, τα πινέλα, τα χρώματα και τη φαντασία τους, ανασυνθέτουν το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, βλέπουν τι είναι αυτό που μας ενώνει και όχι τι μας χωρίζει. 📌 Μέχρι τις 6/10 Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» Ηρακλειδών 66, Αθήνα Χάρτινοι Ήρωες: η δική σου εκδοχή Οι «Χάρτινοι Ήρωες» είναι ένα διαδραστικό εικαστικό φεστιβάλ το οποίο αποσκοπεί στο να αναδείξει τη διαδικασία της εικονογράφησης των παραμυθιών και των κόμικς μέσα από ένα πλούσιο διήμερο στην πόλη του Πύργου. Απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, σε απόφοιτους ή σπουδαστές εικαστικών σχολών, εκπαιδευτικούς, αλλά και σε λάτρεις της εικονογράφησης που θέλουν να μάθουν να εικονογραφούν με τον δικό τους τρόπο. Βασικός άξονας, το διήμερο εργαστήριο σχεδιασμού χαρακτήρα παραμυθιού με τον Νίκο Τουμαζάτο, όπου οι συμμετέχοντες δημιουργούν τη δική τους εκδοχή του ήρωα. Το φεστιβάλ εμπλουτίζεται με παράλληλες δράσεις, όπως ομιλία της ψυχολόγου Ειρήνης Μεσσήνη, έκθεση εικονογράφησης από διάφορους καλλιτέχνες, έκθεση βιβλίων παραμυθιού και κόμικς, έκθεση χειροποίητων δημιουργιών, προβολή ταινιών animation και live μουσικών σχημάτων (Kolibri Sessions, κ.ά.) και dj sets. 📌 2η μέρα: Σάββατο 1/10, από τις 18.00, Πάρκο ΣΠΚ, Πύργος Η Μικρασιατική Καταστροφή μέσα από τα graphic novels Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, το Γαλλικό Ινστιτούτο διοργανώνει ανοιχτή συζήτηση με τους Allain Glykos και Soloup, δημιουργούς των γκράφικ νόβελ «Μανώλης» και «Αϊβαλί» αντίστοιχα. Ο μεν πρώτος, Γάλλος καθηγητής, ερευνητής και συγγραφέας ελληνικής καταγωγής, αφηγείται την ιστορία του πρόσφυγα πατέρα του Μανώλη, ο οποίος διώχτηκε από το χωριό του στη Σμύρνη σε ηλικία οκτώ ετών. Ο δεύτερος, Έλληνας σκιτσογράφος, κάνει το αντίστροφο ταξίδι σε ενεστώτα χρόνο από τη Λέσβο στο Αϊβαλί, όπου τα σπίτια που εγκατέλειψαν οι Έλληνες κατοικούνται πια από Τούρκους, που και οι ίδιοι εκδιώχθηκαν από την Κρήτη. Την παρουσίαση και τη συζήτηση με το κοινό θα συντονίσει ο Γιάννης Κουκουλάς. 📌 Τετάρτη 5/10, ώρα 20.00 Γαλλικό Ινστιτούτο, Σίνα 31, Αθήνα Ennio Morricone παντού Ο σπουδαίος Ιταλός μουσικοσυνθέτης Ennio Morricone (1927-2020) φέτος έχει την τιμητική του… στην Ελλάδα! Και αυτό χάρη στην ακούραστη προσπάθεια του Πολιτιστικού Συλλόγου με έδρα τη Λάρισα που φέρει το όνομά του (για περισσότερα βλ. Καρέ Καρέ 10/6/2022: «26 δημιουργοί κόμικς για έναν σινεφίλ Maestro»). Έτσι, στο πλαίσιο του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» πρόκειται να παρουσιαστεί ένα μεγάλο, πολύπλευρο αφιέρωμα στο έργο και στην προσωπικότητα του μεγάλου Ιταλού μαέστρου. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει συναυλία, βιβλιοπαρουσίαση και την πανελλήνια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ «Ennio» (σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ Τζουζέπε Τορνατόρε) στο Μέγαρο Μουσικής. Παράλληλα θα είναι δωρεάν επισκέψιμες οι παρακάτω εκθέσεις: Αθήνα Η εικαστική έκθεση «Ennio Formes», εμπνευσμένη από τον μαέστρο με έργα 16 εικαστικών, γραφιστών, street και tattoo artists. 📌 Μέχρι τις 9/10, στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» (Ακαδημίας 59). Τρίτη – Παρασκευή (11.00-19.00), Σάββατο & Κυριακή (11.00-15.00). Δευτέρα κλειστά. Λάρισα ■ Η βιογραφική έκθεση «Io, Ennio Morricone» σε σκίτσα του John Antono. ● Μέχρι τις 7/10, στον κήπο του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας. ■ Η ομαδική έκθεση «Ennio the Cinephile» από 26 δημιουργούς κόμικς. ● Μέχρι τις 10/10, στη στοά «Speakeasy», πλησίον του Kubrick Pure Social Club. ■ Η έκθεση 56 κινηματογραφικών αφισών με τίτλο «Ennio Posterized», στην πλατεία Ταχυδρομείου. Όλα τα παραπάνω θα επισκεφτούν ως επίτιμοι προσκαλεσμένοι ο γιος του μουσικοσυνθέτη, Μάρκο Μορικόνε, και ο παραγωγός της ταινίας «Ennio», Τζιάνι Ρούσο. Και το σχετικό link...

Μια εικόνα, 350 λέξεις Βιβλίο ή γλυπτό; Ο Ιλάν Μανουάχ έθεσε για ακόμη μία φορά ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα με τη νέα του δημιουργία. Πριν από λίγες ημέρες παρουσίασε το έργο του «One Piece» προκαλώντας συζητήσεις, διαφωνίες, αλλά κυρίως επιφωνήματα θαυμασμού και έκπληξης. Το «One Piece» αποτελεί το πιο γνωστό ίσως manga της ιστορίας. Δημιουργία του Eiichiro Oda, κυκλοφορεί αδιαλείπτως από το 1997 και μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο αντίτυπά του. Το σύνολο του υλικού συγκέντρωσε ο Μανουάχ και μέσω του γαλλικού οίκου JBE το κυκλοφόρησε σε μια θηριώδη έκδοση 21.450 σελίδων, βάρους 17 κιλών. Κυκλοφόρησαν μόλις 50 αριθμημένα αντίτυπα στην τιμή των 1.900 ευρώ, τα οποία εξαντλήθηκαν αμέσως. Το βιβλίο (ή γλυπτό;) είναι αδύνατο φυσικά να διαβαστεί, καθώς η παραδοσιακή μέθοδος βιβλιοδεσίας που εσκεμμένα ακολουθήθηκε είναι αυτονόητο πως θα καταστρέψει το έργο όταν αυτό ανοιχτεί εκτεταμένα. Κι αυτό αποτελεί ακόμα ένα από τα οντολογικά ερωτήματα που θέτει ο Μανουάχ γύρω από τη φύση του έργου τέχνης, τη διάσταση των κόμικς ως αναγνωσμάτων ή ως συλλεκτικών αντικειμένων κ.λ.π. Άλλο ενδιαφέρον ζήτημα που ανακύπτει αποτελεί το «ποιος είναι ο δημιουργός;». Στην έκδοση του Μανουάχ ως δημιουργός αναφέρεται ο ίδιος και όχι ο Oda, καθώς στη δική του εκδοχή τού «One Piece» μεγαλύτερη σημασία έχει η ιδιοποιητική πρακτική, η ιδέα και η υλοποίησή της και λιγότερη το περιεχόμενο. Η εταιρεία που εκμεταλλεύεται τα δικαιώματα του «One Piece» στη Γαλλία αλλά και η ιαπωνική μητρική εταιρεία δεν αντέδρασαν αρνητικά καθώς αναγνώρισαν το ευφυές του εγχειρήματος και τον μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα του καθώς το έργο του Μανουάχ δεν διαβάζεται. Αποκτιέται, τοποθετείται σε κάποια προθήκη και γίνεται αντικείμενο θαυμασμού. Μετά την AI μηχανή παραγωγής γελοιογραφιών «Neural Yorker», το πρότζεκτ «Shapereader» για την ανάπτυξη απτικών ισοδυνάμων των κόμικς αφηγήσεων για άτομα με μειωμένη όραση, τη μετάφραση του «Τεν Τεν στο Κονγκό» στη γλώσσα Λινγκάλα που μιλιέται στην αφρικανική χώρα, την ιδιοποίηση του «Maus» του Spiegelman και την κυκλοφορία του ως «Katz» με τον ανασχεδιασμό όλων των χαρακτήρων με τη μορφή γατών, με το «One Piece» ο Ιλάν Μανουάχ αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους και πιο ριζοσπαστικά έξυπνους σύγχρονους εικαστικούς καλλιτέχνες. Και το σχετικό link...

Η Disney μέσω της Marvel επαναφέρει στο προσκήνιο τη Σάμπρα, μια Ισραηλινή υπερηρωίδα η οποία τυχαίνει να είναι και πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών ● Το γεγονός ότι ανακοίνωσε τη νέα ταινία στην επέτειο 40 χρόνων από τη σφαγή στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα δεν βοήθησε πολύ. «Θυμάμαι», έλεγε πριν από χρόνια ο πολεμικός ανταποκριτής Ρόμπερτ Φισκ, «ότι βρέθηκα μπροστά σε ένα ανάχωμα. Προσπάθησα να ανέβω στην κορυφή, αλλά όταν τα κατάφερα αυτό έγινε μαλακό και άρχισε να κουνιέται. Και τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ανάχωμα αλλά κάτι που είχε καλυφθεί με χώμα. Είδα ένα πρόσωπο, ένα χέρι, το στομάχι ενός ανθρώπου. Ήταν ένας σωρός από πτώματα». Οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1982 στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα δεν ξεπέρασαν ποτέ εκείνη την εμπειρία. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες μιλούν για ένα γεγονός το οποίο δεν άλλαξε μόνο την ιστορία του Λιβάνου και ολόκληρης της Μέσης Ανατολής, αλλά και την πορεία της δημοσιογραφίας και συγκεκριμένα του πολεμικού ρεπορτάζ. Ο ισραηλινός στρατός, υπό τις εντολές του Αριέλ Σαρόν, είχε επιτρέψει σε συνεργαζόμενες ομάδες χριστιανών φαλαγγιτών του Λιβάνου να εισέλθουν στους καταυλισμούς και τους παρείχε προστασία για όσο διάστημα βρίσκονταν εκεί. Επί τρεις συνεχόμενες ημέρες έσφαζαν, βίαζαν και έκαιγαν ό,τι έβλεπαν ζωντανό. Ήταν μια σφαγή δι’ αντιπροσώπων, την οποία το βρετανικό συγκρότημα The Specials είχε συγκρίνει, τότε, με τα εγκλήματα στο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν. Εύκολα λοιπόν μπορεί να φανταστεί κανείς τα αισθήματα που κατέκλυσαν εκατομμύρια Παλαιστίνιους και Άραβες σε όλο τον κόσμο όταν, τις ημέρες που συμπληρώνονταν 40 χρόνια από τη σφαγή, η εταιρεία Marvel παρουσίασε μια νέα υπερηρωίδα με το όνομα Σάμπρα. Η περσόνα θα πρωταγωνιστεί στην ταινία Captain America: New World Order (Νέα Τάξη Πραγμάτων) που αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2024 και η ηρωίδα θα είναι μια πράκτορας της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών Μοσάντ. Τη Σάμπρα θα υποδύεται η Ισραηλινή ηθοποιός Σίρα Χάας, η οποία έγινε ευρέως γνωστή από την τηλεσειρά Unorthodox του Netflix για τη ζωή μιας κοπέλας που δραπετεύει από το περιβάλλον υπερ-ορθόδοξων Εβραίων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Προφανώς η Marvel δεν είχε καμία απολύτως πρόθεση να συνδέσει την ηρωίδα της με τη σφαγή στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς του Λιβάνου – κυρίως γιατί κάθε τέτοια αναταραχή μπορεί να περιορίσει τα έσοδα της ταινίας στους κινηματογράφους. Ούτως ή άλλως η υπερηρωίδα Σάμπρα δημιουργήθηκε το 1981, δηλαδή έναν χρόνο πριν από τη σφαγή, ενώ η λέξη Sabra αν και είναι αραβική χρησιμοποιείται και από τους Iσραηλινούς για να περιγράψει τους Εβραίους που γεννήθηκαν στο Ισραήλ. Όταν όμως αναφερόμαστε σε μια υπερπαραγωγή εκατομμυρίων δολαρίων, καταλαβαίνουμε ότι ένα τέτοιο λάθος αποκαλύπτει την ολοκληρωτική αδιαφορία της βιομηχανίας του θεάματος για το πώς μπορεί να μεταφράζονται τα πολιτιστικά προϊόντα της σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Αρκεί να φανταστούμε πώς θα αισθανθεί ένας Έλληνας εάν, τις ημέρες που θα συμπληρωθούν 80 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου, μια εταιρεία παρουσιάσει έναν υπερήρωα ο οποίος θα είναι Γερμανός στρατιώτης και θα ονομάζεται Δίστομος. Η σύμπτωση πάντως του ονόματος της Σάμπρα με τον παλαιστινιακό καταυλισμό είναι ίσως το μικρότερο από τα πρόβλημα στην πολιτική τής Marvel. Όπως εξηγούσε προ ημερών ο συγγραφέας Έϊζα Γουινστάνλεϊ στο Electronic Intifada, όταν έκανε την εμφάνισή της η Σάμπρα, η Marvel παρουσίαζε τους Άραβες είτε σαν παρανοϊκούς τρομοκράτες που δολοφονούσαν ανθρώπους χωρίς καμία απολύτως αιτία είτε (στην καλύτερη περίπτωση) σαν άξεστους μικροαπατεώνες που πλήρωναν τις συνέπειες των δικών τους πράξεων. Στα χρόνια του αμερικανικού ριγκανισμού οι στερεοτυπικές απεικονίσεις της Marvel μάς έδωσαν επίσης τους «Σοβιετικούς υπερστρατιώτες» αλλά και τον Κινέζο «Κολεκτιβοποιημένο Άνθρωπο» – έναν γιγαντιαίο μοβ «σφίχτη» με το αστέρι της κινεζικής σημαίας, ο οποίος έκλεβε την ενέργεια όλων των κατοίκων της Κίνας προκειμένου να διατηρεί τις υπεράνθρωπες ιδιότητές του. Στις τέσσερις δεκαετίες που ακολούθησαν η Marvel αναπαρήγαγε τους σημαντικότερους ισραηλινούς μύθους για το «μεσανατολικό»: η μικρή χώρα που αντιστέκεται περικυκλωμένη από βάρβαρους εισβολείς αλλά παραμένει προπύργιο «ανεκτικότητας». Ακόμη κι όταν η εταιρεία υποτίθεται ότι επιχειρούσε να κρατήσει ίσες αποστάσεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, απέδιδε την αντιπαράθεση στον θρησκευτικό φανατισμό των δύο πλευρών αποκρύπτοντας πλήρως το καθεστώς κατοχής και απαρτχάιντ που έχει επιβάλει στην περιοχή το Ισραήλ. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, η πολιτική της Μάρβελ πραγματοποίησε στροφή 180 μοιρών δίνοντας τον λόγο σε εθνικές και φυλετικές μειονότητες, γεγονός που συχνά προκαλούσε έντονες αντιδράσεις ακροδεξιών κύκλων στις ΗΠΑ. Όπως εξηγεί όμως ο Έϊζα Γουινστάνλεϊ, πρόκειται συνήθως γι’ αυτό που ορισμένοι αποκαλούν intersectional imperialism (διαθεματικό ιμπεριαλισμό), δηλαδή τη «χρήση πολιτικών ταυτότητας και “ποικιλομορφίας” κάτω από την οποία αποκρύπτεται η βάναυση ιμπεριαλιστική καταπίεση και οι ταξικές συγκρούσεις». Είναι ίσως άδικο να προδικάσει κανείς ποιος θα είναι πραγματικά ο ρόλος της Sabra όταν θα κυκλοφορήσει η ταινία το 2024. Η μέχρι στιγμής στάση όμως της Marvel απέναντι στους Παλαιστίνιους και το γεγονός ότι μια ταλαντούχα και πολύ αγαπητή Ισραηλινή ηθοποιός θα υποδύεται μια υπεράνθρωπη πράκτορα της Μοσάντ, δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Και το σχετικό link...

Σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή στις 1/10/22.

Δυναμικό comeback κάνει στη Θεσσαλονίκη το πολυαναμενόμενο The Comic Con 6 στη Θεσσαλονίκη, μετά από απουσία δύο χρόνων λόγω της πανδημίας και οι λάτρεις των κόμικ και της λογοτεχνίας του φανταστικού το αγκάλιασαν κατακλύζοντας το Βελλίδειο. Κόμικς, φιγούρες, βιβλία και αξεσουάρ από αγαπημένες ταινίες και σειρές πλημμύρισαν το Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη, ενώ πλήθος καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό βρίσκονται στο The Comic Con για να γνωρίσουν τους φανς τους, να υπογράψουν τις αγαπημένες τους εκδόσεις και να συζητήσουν, όπως συνήθιζαν σε εποχές προ πανδημίας. Απόγευμα Σαββάτου και εντός του Βελλίδειου δεν πέφτει καρφίτσα. Τα βλέμματα μαγνητίζουν οι πολύχρωμες εκδόσεις με διάσημους και μη χαρακτήρες, που κεντρίζουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών κάθε ηλικίας. «Είχε λείψει στον κόσμο και έρχεται με ενθουσιασμό στην έκθεση», αναφέρει στο ThessToday.gr ο δημιουργός κόμικ και σκιτσογράφος Σταύρος Κιουτσιούκης. «Είναι χαρούμενοι γιατί είχαν δύο χρόνια να έρθουν στο The Comic Con. Τους αρέσει να βρισκόμαστε όλοι μαζί στις εκδηλώσεις κόμικ και είναι χαρούμενοι που μπορούν να δουν δια ζώσης δημιουργούς που θαυμάζουν τη δουλειά τους και τους διαβάζουν. Μπορούν να μιλήσουν μαζί τους και να ανταλλάξουν απόψεις». Ο κ. Κιουτσιούκης επισημαίνει πως οι λάτρεις και συλλέκτες των κόμικς είναι όλων των ηλικιών, γεγονός που δείχνει πως η προτίμηση για το συγκεκριμένο είδος κερδίζει συνέχεια έδαφος. «Υπάρχουν σταθερά οι πιστοί των κόμικς που πάντα θέλουν να έχουν το νέο κόμικ στη συλλογή τους. Είναι φιλαναγνώστες που επιμένουν στο χαρτί και στην κλασική αφήγηση. Είναι συλλέκτες και μάλιστα δεν πρόκειται μόνο για μεγάλες ηλικίες. Είναι και πολύ νέα παιδιά οπότε αυτό μας δείχνει ότι υπάρχει μέλλον». Μάλιστα η έκθεση δίνει γόνιμο έδαφος για συνάντηση των καλλιτεχνών μεταξύ τους, πράγμα που τους «δίνει ενέργεια» και εκτός των άλλων έτσι «βλέπουμε πόσο έχει γεράσει ο καθένας», όπως αναφέρει γελώντας. Αγάπη κυρίως για τα γιαπωνέζικα κόμικς manga και τις σειρές anime δείχνουν οι νεότεροι λάτρεις των κόμικ στη Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με τον σκιτσογράφο Κλήμη Κεραμιτσόπουλο. Ο ίδιος όμως επισημαίνει στο ThessToday.gr πως ο επισκέπτης του The Comic Con 6 μπορεί να βρει στην έκθεση «της Παναγιάς τα μάτια». Από τα γιαπωνέζικα manga, κόμικς για παιδιά αλλά και κόμικς για ενήλικες. «Το κοινό της Θεσσαλονίκης προτιμάει αυτό που αναγνωρίζει. Στη Θεσσαλονίκη φαίνεται να έχει περισσότερη πέραση το manga, το anime και οι αφίσες. Φυσικά υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και περιέργεια να γνωρίσουν και πράγματα που δεν ξέρουν και τα βλέπουν στο The Comic Con», αναφέρει χαρακτηριστικά. Ενώ δηλώνει πως περιμένει εντονότερη κίνηση την Κυριακή. «Είμαστε εδώ ξανά μετά από πολύ καιρό. Το περιμέναμε με ανυπομονησία και η ατμόσφαιρα είναι πολύ ωραία όπως πάντα. Η κίνηση στη Θεσσαλονίκη είναι κλιμακωτή. Την Παρασκευή ήταν πιο ήσυχα, το Σάββατο είχε πολύ κόσμο και την Κυριακή περιμένουμε να γίνει χαμός». Εκτός από το να γνωρίσουν από κοντά καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι επισκέπτες της διοργάνωσης έχουν την ευκαιρία να συμμετάσχουν σε masterclasses και σεμινάρια. Όπως είχε δηλώσει στο ThessToday.gr ο διοργανωτής του The Comic Con Λεόντιος Παπαδόπουλος: «Ένας επισκέπτης του The Comic Con θα μπορέσει να συναντήσει από κοντά προσκεκλημένους από την Ελλάδα και το εξωτερικό, μεγάλα ονόματα από τον χώρο του κόμικ, σχεδιαστές και σεναριογράφους. Θα συναντήσει cosplayers, Έλληνες δημιουργούς που θα βρίσκονται στο artists alley, θα μπορέσει να παρακολουθήσει masterclasses και σεμινάρια. Θα μπορέσει να περιηγηθεί στον χώρο των επιτραπέζιων παιχνιδιών, θα συναντήσει θεματικά καταστήματα γύρω από τον χώρο του κόμικ, του animation και των video games και σίγουρα θα περάσει πολλές και ευχάριστες ώρες». Φέτος οι καλλιτέχνες ξεπερνούν τους 200, με 20 καλεσμένους από το εξωτερικό και περίπου 170 καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα. Μεταξύ των ξένων ονομάτων που φιγουράρουν στη λίστα των προσκεκλημένων βρίσκεται ο Jason Aaron, το «βαρύ πυροβολικό» της Marvel, όπως σημειώνει ο κ. Παπαδόπουλος και ο Brian Azzarello, συγγραφέας κόμικς ο οποίος έχει γράψει το σενάριο για αρκετές από τις περιπέτειες των Batman, Superman και Wonder Woman. Και τα σχετικά link...

Το «Παράπονο του Ποσειδώνα» είναι ένα παραμύθι κόμικς για παιδιά όλων των ηλικιών με πρωταγωνιστή τον αρχαίο Έλληνα θεό Ποσειδώνα και θέμα του την προστασία των θαλάσσιων φυκιών από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Όσο αναπτύσσεται και διαδίδεται μια τέχνη και ένα μέσο επικοινωνίας τόσο περισσότερα θέματα μπορεί να καλύψει χωρίς να ξενίζει τους αποδέκτες. Ακριβώς έτσι συμβαίνει και με τα κόμικς. Η ανάπτυξή τους τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα είχε ως αποτέλεσμα να ανοίξει εντυπωσιακά η θεματική τους βεντάλια και να φανούν καθαρότερα οι αφηγηματικές δυνατότητές τους. Μυθοπλασίες, δημοσιογραφικές έρευνες, βιογραφίες και αυτοβιογραφίες, ντοκουμέντα και μαρτυρίες, εκλαϊκευμένες επιστημονικές εργασίες, οδηγίες χρήσης, εκπαιδευτικά εγχειρίδια, τα πάντα μπορούν να αποδοθούν μέσω της συνύπαρξης του λόγου με την εικόνα. Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι παράξενο στις μέρες μας ότι ένα παραμύθι κόμικς για παιδιά όλων των ηλικιών μπορεί να κυκλοφορεί με πρωταγωνιστή τον αρχαίο Έλληνα θεό Ποσειδώνα και θέμα του την προστασία των θαλάσσιων φυκιών από την ανθρώπινη δραστηριότητα. «Το Παράπονο του Ποσειδώνα» συγγράφει ο Βαγγέλης Γέττος που πριν από δύο χρόνια είχε δώσει το σενάριο από τα «Πουλιά», τις εικόνες φιλοτεχνεί η Μιράντα Βερκάντε ενώ η Μαρίνα Κάτσαρη είναι υπεύθυνη για την παιδαγωγική επιμέλεια και οι Λούης Χατζηιωάνου και Παντελής Σαββίδης για την επιστημονική επιμέλεια. Το παραμύθι εκδόθηκε στη Λευκωσία, από τη ΜΚΟ Enalia Physis Environmental Research Centre, στο πλαίσιο του προγράμματος POSBEMED2 – «Διακυβέρνηση και διαχείριση συστημάτων Ποσειδωνίας και αμμοθινών στη Μεσόγειο» και αποσκοπεί στην προστασία και διαχείριση προστατευόμενων παραλιακών συστημάτων όπου συναντιούνται θημώνες Ποσειδωνίας. Και τι είναι η Ποσειδωνία; Είναι τα γνωστά μας φύκια που ξεβράζονται συχνά στις ακτές και τα θεωρούμε, εσφαλμένα, ως βρομιά. Μπουλντόζες και φτυάρια επιστρατεύονται άγαρμπα για τον «καθαρισμό» των παραλιών με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα θαλάσσια και παράκτια οικοσυστήματα. Αυτά βλέπει μια μέρα ο Ποσειδώνας κάνοντας το μπάνιο του και οργίζεται. Αρπάζει την τρίαινα, φορά το στέμμα του και αναλαμβάνει δράση για να εξηγήσει στους ανθρώπους πώς ακριβώς πρέπει να συμπεριφερθούν στα φυτά που φέρουν το όνομά του. «Το Παράπονο του Ποσειδώνα» είναι όμορφα εικονογραφημένο και αφηγημένο. Και ακριβώς γι’ αυτό μπορεί να είναι και αποτελεσματικό στον στόχο της προστασίας των θαλασσών και των ακτών τους. Και το σχετικό link...

Εκατό χρόνια μετά το τραγικό 1922, η μικρασιατική εκστρατεία, ο ξεριζωμός και ο Γολγοθάς της προσφυγιάς ξαναζωντανεύουν μέσα από πέντε αξιόλογα ιστορικά κόμικς. Απόσπασμα από το «Αϊβαλί» του Soloup Ένας αιώνας συμπληρώθηκε από τη Μικρασιατική Καταστροφή – όπως ονομάστηκε η κορύφωση των κεμαλικών διωγμών και το ξερίζωμα του χριστιανικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου. Ένα τραύμα χαραγμένο στο συλλογικό ασυνείδητο, με την εικόνα της φλεγόμενης Σμύρνης να συμβολίζει όσο καμία άλλη τον ενταφιασμό του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού. Μακριά από εθνικιστικές μονομέρειες, η αφορμή 100 χρόνων από την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού προσφέρεται για μελέτη και αναστοχασμό: στοιχεία απαραίτητα για την καλλιέργεια ιστορικής συνείδησης, που παραμένει το ζητούμενο σε μια εποχή όπου ο φανατισμός συνυπάρχει με (και τροφοδοτείται από) την αφασία ενός άχρωμου, λοβοτομημένου παρόντος. Ως ελάχιστη συμβολή προς αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε πέντε αξιόλογες ελληνικές εκδόσεις οι οποίες αφηγούνται με τη γλώσσα των κόμικς τα γεγονότα της εποχής εκείνης. «Αϊβαλί» (εκδ. Κέδρος) Το «Αϊβαλί» του Soloup έχει γράψει τη δική του εκδοτική ιστορία. Πολυβραβευμένο και πολυμεταφρασμένο, το μνημειώδες γκράφικ νόβελ 440 σελίδων μάς μιλάει για το δράμα και την αξιοπρέπεια των απλών ανθρώπων στη δίνη του 1922, για την ανθρώπινη περιπέτεια στα άγρια κύματα της ιστορίας. Ο Soloup ταξιδεύει από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί. Συναντάει ανθρώπους της «άλλης πλευράς». Ξεψαχνίζει ιστορικά αρχεία. Και αφήνει τέσσερις Αϊβαλιώτες, τρεις Έλληνες κι έναν Τούρκο, να αφηγηθούν την ιστορία τους: τον Φώτη Κόντογλου, τον Ηλία Βενέζη, την Αγάπη Βενέζη-Μολυβιάτη και τον Αχμέτ Γιορουλμάζ. Μέσω αυτών μας ξανασυστήνει την Ανατολή: την «καθ’ ημάς», αλλά και των «άλλων». Τη Μικρασία των αρχαίων, βυζαντινών και νεότερων λογίων Ελλήνων που περήφανα έφεραν στην κουλτούρα τους οι πρόσφυγες του ’22, αλλά και την πατρίδα των τόσο άγνωστων και τόσο οικείων μας γειτόνων, με τους οποίους τόσες οδυνηρές μνήμες μας χωρίζουν, αλλά και τόσοι αιώνες συνύπαρξης μας ενώνουν. «1922 – Το τέλος ενός ονείρου» (εκδ. Ίκαρος) Ως συνέχεια του βιβλίου «Οι όμηροι του Γκαίρλιτς», το κόμικς του Θανάση Πέτρου ακολουθεί κάποιους από τους ήρωες στην πορεία προς τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πρόκειται για την πιο αριστοτεχνικά αποδοσμένη σύνοψη των δύο χρόνων στρατιωτικών επιχειρήσεων που προηγήθηκαν της εισόδου των κεμαλικών στρατευμάτων στη Σμύρνη. Καρέ από το «1922» του Θανάση Πέτρου Κεντρικός πρωταγωνιστής ο Σμυρνιός Γιώργης Αμπατζής που, μετά την επάνοδό του από το Γκέρλιτς της Γερμανίας, κατατάχτηκε στον ελληνικό στρατό. Τον συναντάμε τον Αύγουστο του 1920, δεύτερο χρόνο μετά την έναρξη της ελληνικής κατοχής της ζώνης της Σμύρνης, να προελαύνει προς Ανατολάς με τον λόχο του, διασχίζοντας την Αλμυρά Έρημο. Μέσα από τη βασανιστική αυτή πορεία, που ξεκίνησε για την αντιμετώπιση των ανταρτών του Κεμάλ, παρακολουθούμε την καθημερινότητα των Ελλήνων στρατιωτών. Μια καθημερινότητα γεμάτη κακουχίες, στερήσεις, αιφνιδιαστικές επιθέσεις, πολύνεκρες μάχες και ελάχιστες στιγμές ψυχαγωγίας. Ο διχασμός ανάμεσα στους στρατιώτες είναι κυρίαρχος, ενώ οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα (π.χ. ήττα Βενιζέλου στις εκλογές της 1ης/14ης Νοεμβρίου 1920, δημοψήφισμα για την επιστροφή του βασιλιά) εντείνουν την αποσάθρωση του στρατεύματος. Τα αλλοπρόσαλλα και χιμαιρικά σχέδια που εκπόνησε η αντιβενιζελική κυβέρνηση οδηγούν σε στασιμότητα. Ειδικά μετά την αποτυχία της εκστρατείας προς την Άγκυρα, το καλοκαίρι του 1921, το ηθικό των φαντάρων κάμπτεται. Ο Πέτρου δεν... χαρίζει κάστανα στην ελληνική πλευρά: τα έκτροπα Ελλήνων στρατιωτών σε βάρος του άμαχου τουρκικού πληθυσμού (σφαγές, τρομοκρατία, βιασμοί) είναι διάχυτα στην αφήγηση, ενώ από την άλλη δεν λείπουν στιγμές πονοψυχίας προς τον πληγωμένο αντίπαλο. Το «Τέλος ενός ονείρου» ολοκληρώνεται με τη μεγάλη τουρκική αντεπίθεση της 13ης/26ης Αυγούστου 1922, τη διάλυση του μετώπου Εσκί Σεχίρ-Αφιόν Καραχισάρ, την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού και την πανικόβλητη μαζική φυγή των αγροτικών ελληνικών πληθυσμών από την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας προς τη Σμύρνη. «1923 – Εχθρική πατρίδα» (εκδ. Ίκαρος) …και από τη γενική υποχώρηση πριν από την καταστροφή, μεταφερόμαστε στον Πειραιά και στα περίχωρά του τον Σεπτέμβρη του ’22, αμέσως μετά την καταστροφή. Η ίδια η καταστροφή είναι αποτυπωμένη στις συνέπειές της: στο χάος που έχει φτάσει στην Ελλάδα σαν ωστικό κύμα. Στα αντίσκηνα που έχουν καταλάβει κάθε πεζοδρόμιο, κάθε πλατεία, κάθε δημόσιο χώρο. Στα μάτια των εξαθλιωμένων προσφύγων που κατακλύζουν τη νέα, αφιλόξενη πατρίδα. Απόσπασμα από το «1923» του Θανάση Πέτρου Από τα «εξωτικά» τοπία της Ανατολίας με τα τζαμιά, τις παλαιοχριστιανικές εκκλησίες και τα σπαράγματα αρχαίων ναών, ο Θ. Πέτρου μάς πάει στα πρόχειρα παραπήγματα και τους μαχαλάδες που στήνονται όπως-όπως για να στεγάσουν χιλιάδες ανθρώπους. Η αντιμετώπιση από τους ντόπιους, τους «παλαιοελλαδίτες», είναι στις περισσότερες περιπτώσεις υποτιμητική έως εχθρική. Κάποιοι πρόσφυγες για να επιβιώσουν κάνουν μεροκάματα μεταφέροντας κάρβουνο. Μια νεαρή προσφύγισσα εξαναγκάζεται σε πορνεία. Εν τω μεταξύ ο εξανθηματικός τύφος θερίζει. Στο φόντο όλων αυτών, ο αναβρασμός της επαναστατικής κυβέρνησης Πλαστήρα, η ανακήρυξη της Αβασίλευτης, τα γεμάτα ένταση συλλαλητήρια. «Μανώλης» (εκδ. Μικρός Ήρως) Το παιδικό βίωμα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς πραγματεύεται το γκράφικ νόβελ σε σχέδια του Antonin Dubuisson, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Alain Glykos με τίτλο «Ο Μανώλης απ’ τα Βουρλά». Πρόκειται για την ιστορία του μικρού Μανώλη από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας που έχασε βίαια την παιδική του ηλικία όταν οι Τσέτες εισέβαλαν στην περιοχή. Άφησε το πολυπολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε μέσα σε συνθήκες ολέθρου και αιματοχυσίας, για να ταξιδέψει υπό δυσχερείς συνθήκες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τελικό προορισμό τη Γαλλία. Ο Alain Glykos επί της ουσίας παραθέτει τις αφηγήσεις του πρόσφυγα πατέρα του, οι οποίες μοιάζουν με τις αφηγήσεις εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς: «Όταν μπάρκαρα με τη γιαγιά μου από τη Μικρά Ασία, ο πατέρας μου μάλλον είχε ήδη πεθάνει. Κανείς δεν ήξερε τι είχε απογίνει το πτώμα του. Η θάλασσα ήταν κόκκινη απ’ το αίμα. H μάνα και τ’ αδέρφια μου πήραν άλλο καράβι…». «1922-2022: Ανακαλύπτοντας τα ίχνη ενός ξεριζωμού» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή) Απόσπασμα από το «1922-2022: Ανακαλύπτοντας τα ίχνη ενός ξεριζωμού» του Θανάση Καραμπάλιου Αν και δεν πρόκειται αμιγώς για κόμικς, το βιβλίο που επιμελήθηκε η «Διατμηματική Επιτροπή της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τις μικρότερες ηλικίες της νεολαίας» χρησιμοποιεί το μέσο και την αισθητική των κόμικς, διά χειρός Θανάση Καραμπάλιου. Έχοντάς τη δομή εκπαιδευτικού εγχειριδίου (στα χνάρια της προηγούμενης έκδοσης του 2020, με τίτλο «Κι όμως, κινείται»), απευθύνεται σε παιδιά 10+, διαβάζεται όμως εξίσου ευχάριστα και από ενηλίκους που αναζητούν μια άλλη προσέγγιση της Μικρασιατικής Καταστροφής πέρα από το αμήχανο αστικό αφήγημα. Ο Καραμπάλιος, γνωστός για την προσήλωσή του στην ιστορική ακρίβεια, όπως μας έχει συνηθίσει στη βραβευμένη σειρά «1800», εικονογραφεί την τραγωδία του πολέμου και της προσφυγιάς ως κομμάτι της γενικότερης διεθνούς κατάστασης με το τότε ελληνικό κράτος ως θύτη και ως θύμα στη σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Με λύπη πληροφορηθήκαμε την αναβολή άφιξης του José Muñoz στη Θεσσαλονίκη λόγω προβλήματος υγείας. Η ομάδα του The Comic Con εκφράζει ευχές για ταχεία ανάρρωση στον σπουδαίο Αργεντινό δημιουργό, ώστε σύντομα να επανέλθει υγιής στην καθημερινή του ζωή και μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν το κοινό της Θεσσαλονίκης να μπορέσει να του μεταφέρει και από κοντά την αγάπη του. Και το σχετικό link...

Το βιβλίο της Μαρζάν Σατραπί και η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, σε ένα φιλμ με πολιτικές και ιστορικές προεκτάσεις. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα το Ιράν βρίσκεται εν μέσω κοινωνικών ταραχών με αφορμή τον θάνατο της 22χρονης Μαχσά Αμινί στην Τεχεράνη. Λίγο νωρίτερα, η γυναίκα είχε συλληφθεί από την Αστυνομία Ηθών καθώς δεν υπάκουσε στην εντολή να κρύψει καλά τα μαλλιά της στη μαντίλα (χιτζάμπ). Αυτή η εξέλιξη πυροδότησε κύματα διαδηλώσεων σε ιρανικές πόλεις που οδήγησαν σε βίαια επεισόδια και θανάτους. Η πλειοψηφία των διαδηλωτών είναι γυναίκες οι οποίες, καταπιεσμένες από το θεοκρατικό καθεστώς, διεκδικούν περισσότερα δικαιώματα στην ελευθερία και την ισότητα. Η δύσκολη ζωή των γυναικών στο Ιράν έχει αποτυπωθεί αρκετές φορές στην ποπ κουλτούρα. Μια από τις πιο δημοφιλείς ιστορίες είναι αυτή του βιβλίου της Μαρζάν Σατραπί «Περσέπολις» (Persepolis), που κυκλοφόρησε το 2000 και επτά χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη. Η – βραβευμένη με Σεζάρ – εμβληματική ταινία κινουμένων σχεδίων (σκηνοθεσία Βίνσεντ Παρονό, Μαρζάν Σατραπί) έκανε το έργο της Σατραπί ευρέως γνωστό. Πρόκειται για ένα κατά βάση ασπρόμαυρο φιλμ με ισχυρές πολιτικές και ιστορικές προεκτάσεις, το οποίο βρίσκεται για ακόμα μια φορά στην επικαιρότητα. Αυτό δεν συμβαίνει πολύ συχνά. Ιστορικό-πολιτικό δράμα Το «Περσέπολις» βασίζεται στη ζωή της ιρανικής καταγωγής Γαλλίδας συγγραφέως και εκτός από ένα ιστορικό-πολιτικό δράμα, περιλαμβάνει και στοιχεία μαύρης κωμωδίας. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα αφήγημα με φόντο την ιρανική επανάσταση που έλαβε χώρα το 1979. Στο επίκεντρο της πολυεπίπεδης ιστορίας βρίσκονται θεματικές όπως η καταπίεση των γυναικών, η αντίθεση ιδιωτικού και δημόσιου βίου αλλά πάνω από όλα η έντονη επιθυμία για ελευθερία, δημοκρατία και ειρήνη. Η Σατραπί παρουσιάζει τα παιδικά της χρόνια, την καθημερινότητα της οικογένειάς της και παράλληλα την ταραγμένη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της χώρας της. Η εννιάχρονη Μάρτζι μεγαλώνει στην Τεχεράνη, υπό μιας αυστηρά ορθόδοξης κυβέρνησης. Ωστόσο οι γονείς της συμμετέχουν τακτικά σε συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες κατά της κυβέρνησης, γεγονός που θα διαμορφώσει περαιτέρω την ιδεολογία της ηρωίδας. Αργότερα, ακούγοντας τη γιαγιά της, συνεχίζει να αψηφά το αυστηρό καθεστώς του Ιράν και πολλές φορές αντιμετωπίζει προβλήματα. Μέχρι που τελικά οι γονείς της τη στέλνουν σε σχολείο στη Βιέννη. Αλλά και εκεί η Μάρτζι δεν επιθυμεί την καταπίεση των κρατικών αρχών και συνεχίζει να επαναστατεί. Φοράει τζιν, ακούει μουσική χέβι μέταλ και έχει πολλές ερωτικές απογοητεύσεις μέσα σε όλη αυτή την πολιτική αναταραχή. Η ταινία κάνει όμορφους παραλληλισμούς με τα στάδια ωριμότητας της ίδιας της πρωταγωνίστριας, καθώς η χώρα της,το Ιράν, αγωνίζεται να βρει την ταυτότητα της μετά από τόσες μάχες και αιματοχυσίες. Η Μάρτζι σκέφτεται να δώσει τέλος στη ζωή της, αφού πάλεψε και απέτυχε να αντιμετωπίσει τα εμπόδια. Σε εκείνο το σημείο το φιλμ αποκτά πιο προσωπικό και ως εκ τούτου πιο διαδραστικό χαρακτήρα. Σε μια μοναδική σεκάνς που απεικονίζει τη Μάρτζι να υποφέρει από κατάθλιψη, οι σκηνοθέτες δίνουν στην επόμενη σκηνή μια αίσθηση αισιοδοξίας καθώς βλέπουμε την ηρωίδα να σηκώνεται και να πολεμά την ψυχική διαταραχή χορεύοντας το τραγούδι «Eye of the Tiger» του συγκροτήματος Survivor. Η χρήση αυτού του τραγουδιού από συγκρότημα με τόσο αποκαλυπτικό όνομα σε αυτή τη συγκυρία της ταινίας, δεν περνά απαρατήρητη. Στο φιλμ συμμετέχουν σημαντικές προσωπικότητες του κινηματογράφου όπως οι Κατρίν Ντενέβ, Κιάρα Μαστρογιάννι και Σον Πεν. Επιτυχία και λογοκρισία Η κινηματογραφική μεταφορά δεν είχε μόνο εισπρακτική επιτυχία αλλά διακρίθηκε διεθνώς, συμπεριλαμβανομένων του βραβείου Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών, της υποψηφιότητας για Όσκαρ στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων και υποψηφιότητας για Χρυσή Σφαίρα. Όμως παρά την αναγνώριση το φιλμ αποδείχθηκε αμφιλεγόμενο στο Ιράν. Η κυβέρνηση κατήγγειλε την ταινία ως μια ασεβή απεικόνιση της ισλαμικής επανάστασης. Όπως ανέφερε ο ιστότοπος France24, το «Persepolis» απαγορεύθηκε και στον Λίβανο, αλλά στη συνέχεια υπήρξε άρση της απαγόρευσης λόγω καταγγελιών από πολιτικά κόμματα. Και το σχετικό link...

Tα vo 2377, 2378. Μεταφέρθηκαν στην βάση.

Αποτελείται από 21.450 χιλιάδες σελίδες, ενώ ο εκδοτικός οίκος που το κυκλοφόρησε στην αγορά είναι σίγουρος πως δεν μπορεί κανείς να το αναγνώσει από την αρχή ως το τέλος. Πριν από μερικές ημέρες κυκλοφόρησε σε περιορισμένα αντίτυπα μια ειδική έκδοση του One Piece η οποία, σύμφωνα με τον δημιουργό της, είναι αδύνατο να διαβαστεί. Αυτό συμβαίνει καθώς το πολυδιαφημισμένο βιβλίο αποτελείται από 21.450 σελίδες. Η είδηση τράβηξε το ενδιαφέρον των εκατοντάδων χιλιάδων fans της σειράς που προσπάθησαν με κάθε τρόπο να το κάνουν δικό τους. Η τιμή όμως που αγγίζει τα 1.900 δολάρια αλλά και το εξαιρετικά περιορισμένο πλήθος αντιτύπων (μόλις 50) έβαλε φρένο στις ορέξεις αρκετών. Ποιος είναι όμως ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το «μεγαλύτερο βιβλίο στον κόσμο», και γιατί ο εκδοτικός οίκος που το εξέδωσε θεωρεί πως είναι αδύνατο να αναγνωστεί από την αρχή ως το τέλος; Η ιστορία πίσω από το μεγαλύτερο βιβλίο στον κόσμο Δημιουργός του βιβλίου είναι ο γεννημένος στην Ελλάδα Βέλγος καλλιτέχνης Ilan Manouach, ο οποίος έχει υπογράψει μια σειρά από έργα τα οποία έχουν δημοσιευτεί μεταξύ άλλων στους New York Times και την Le Monde. Εκείνος λοιπόν αποφάσισε να εκτυπώσει ολόκληρη τη γιαπωνέζικη ψηφιακή έκδοση του manga, μεγάλος fan του οποίου είναι ο Μίλτος Τεντόγλου, και να την ενώσει σε ένα κόμικ που μοιάζει περισσότερο με γλυπτό και όχι βιβλίο. Όπως σημείωσε ο γαλλικός εκδοτικός οίκος JBE που προέβη σε αυτό το ιδιαίτερα απαιτητικό εγχείρημα στον Guardian, το ONE PIECE είναι ένα «δυσανάγνωστο γλυπτό που παίρνει τη μορφή βιβλίου, το μεγαλύτερο έως σήμερα στον κόσμο σε ότι αφορά τον αριθμό των σελίδων και το πλάτος της ράχης». Η περιορισμένη έκδοση των μόλις 50 αντίτυπων κυκλοφόρησε στις 7 Σεπτεμβρίου και ξεπούλησε μέσα σε μόλις λίγες μέρες. Αν κάποιος έχει ελπίδες ότι μπορεί να επανακυκλοφορήσει μπορεί να τσεκάρει τι γίνεται εδώ. Μια έκδοση που δεν μπορεί να διαβαστεί Όπως σημείωσε ο εκδοτικός οίκος στη βρετανική εφημερίδα, τα πνευματικά δικαιώματα του βιβλίου – τα οποία ανήκουν στον Ιάπωνα Eiichiro Oda – δεν παραβιάζονται καθώς είναι πρακτικά αδύνατο να διαβαστούν και οι 21.450 σελίδες του. Ο δημιουργός του μπορεί τελικά να μην εισπράξει δικαιώματα από την ειδική έκδοση του ONE PIECE, ωστόσο το συγκεκριμένο κόμικ το οποίο κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία για πρώτη φορά το 1997, έχει κερδίσει το Ρεκόρ Γκίνες με περισσότερα από 416 εκατομμύρια κόμικ να πωλούνται έως σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και το σχετικό link...

Αριστοτέλης: Η Athens Voice προδημοσιεύει αποκλειστικά ένα απόσπασμα του κόμικς των Αλέκου Παπαδάτου & Τάσου Αποστολίδη που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδ. Ίκαρος. Είναι ο φιλόσοφος οι ιδέες του οποίου επέδρασαν όσο κανενός άλλου στην παγκόσμια διανόηση διαρκώς επί είκοσι τέσσερις αιώνες. Ο Αριστοτέλης και η ζωή και φιλοσοφική του σκέψη έγιναν ένα εκτενές graphic novel που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις Εκδόσεις Ίκαρος. Το σενάριο υπογράφει ο Τάσος Αποστολίδης (Οι Κωμωδίες του Αριστοφάνη κ.ά.) και το σχέδιο ο Αλέκος Παπαδάτος (Logicomix, Δημοκρατία κ.ά.). Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Οι δύο συγγραφείς κατορθώνουν σε 216 σελίδες να ξετυλίξουν το νήμα της συναρπαστικής ζωής, της προσωπικότητας και της στοχαστικής ιδιοφυΐας του μεγαλύτερου φιλοσόφου όλων των εποχών. Με μια αφήγηση κατά βάση δραματοποιημένη, ενίοτε τριτοπρόσωπη, μ’ ένα σενάριο έντονο και ρυθμικό και με τον Αλέκο Παπαδάτο να ξεδιπλώνει – ίσως περισσότερο από ποτέ – τη δεινότητά του στα τεχνικά σημεία, στον χειρισμό των καρέ, στην – όχι απλά ικανοποιητική – εικονογράφηση ενός εκτενούς και απαιτητικού σεναρίου με πολύ κείμενο, ο αναγνώστης βρίσκεται σε συνεχή διάλογο μ’ ένα κόμικ του οποίου ο ειδολογικός χαρακτηρισμός ξεπερνά την ιστορία και τη βιογραφία. Η ιστορία βρίσκει στην αρχή της αφήγησης τον Αριστοτέλη στην Αθήνα αντιμέτωπο με το αντιμακεδονικό μένος που έχει ξεσπάσει μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αναγκασμένο να εγκαταλείψει για άλλη μια φορά την πόλη που αγάπησε. Διά στόματος Θεόφραστου (υπηρετεί την πλοκή ως αφηγητής), φίλου του Αριστοτέλη και διαδόχου του στο «Λύκειο», βλέπουμε τη ζωή του στοχαστή: από την Αθήνα, την Άσσο, τη Λέσβο, την Πέλλα και τη Μίεζα, στα Στάγειρα, τους Δελφούς, πάλι την Αθήνα και τέλος τη Χαλκίδα. Με εντυπωσιακά πάνελ, συνδυασμό πεζού κειμένου και εικόνων, στακάτες προτάσεις (όπου η αφήγηση είναι δραματοποιημένη), με καρέ που υπηρετούν άριστα το μέσο και τις σελίδες γεμάτες με κάθε λογής τεχνικές εικονογραφικής απεικόνισης, ο Αριστοτέλης των Τάσου Αποστολίδη και Αλέκου Παπαδάτου είναι μία από τις πιο εκλεκτικές και σίγουρα καλύτερες ελληνικές κυκλοφορίες κόμικς των τελευταίων ετών. Η Annie Di Donna, που χρωμάτισε το κόμικς, κατορθώνει να ξεφύγει από το να το κάνει απλά ομορφότερο συνεισφέροντας ουσιαστικά, καθώς με τα χρώματα που επιλέγει κάνει ευδιάκριτη τη χρονική εναλλαγή της αφήγησης από τριτοπρόσωπη σε δραματοποιημένη. Ο Αποστολίδης επιλέγει να αφηγηθεί τη ζωή του μεγαλύτερου στοχαστή όλων των εποχών αδιαφορώντας για σύγχρονες ματιές πάνω στο έργο και κυρίως την προσωπικότητά του. Η αποστασιοποίησή του από τη σύγχρονη κριτική, η οποία έχει μεταξύ άλλων κατηγορήσει τον Αριστοτέλη για σεξισμό και υπεράσπιση της δουλείας, δίνει μεγάλη ανάσα στην αφήγησή του, καθώς προσδίδει διαχρονικότητα στη δουλειά του – μακριά από επίκαιρες και ίσως επιπόλαιες απόψεις. Δείχνει η αντιμετώπισή του αυτή, τέλος, ότι έχει κατανοήσει σε βάθος ότι η προσέγγιση του Αριστοτέλη στην ηθική ήταν εμπειρική – δηλαδή βασιζόταν στην παρατήρηση. Και στην παρατήρησή του αυτή εντασσόταν φυσικά και ο ήδη παγιωμένος και διαμορφωμένος κόσμος που τον περιέβαλλε. Και το σχετικό link...

Πιλοτικό πρόγραμμα αντιμετωπίζει θέματα ψυχικής υγείας με τη βοήθεια της μυθοπλασίας. Η ιστορία του Σούπερμαν, ως του διαφορετικού ατόμου που βρίσκεται σε έναν ξένο τόπο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα για να δημιουργηθεί ένα ασφαλές περιβάλλον συζήτησης με ευάλωτες ομάδες. Χρειάστηκε να φύγει από την πατρίδα του γιατί την κατέστρεφε ο πόλεμος. Ταξίδεψε με ανορθόδοξο τρόπο – μέσα σε μια κάψουλα – και η παρουσία του δεν αντιμετωπίστηκε από τον περίγυρο σαν χαρμόσυνο γεγονός. Ναι, τον αγκάλιασε μια οικογένεια, εκείνος όμως αισθανόταν διαρκώς ξένος και διαφορετικός, κάποιος με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έπρεπε να προσαρμοστεί στη νέα του πραγματικότητα. Όχι, δεν ήταν ένας σύγχρονος πρόσφυγας πολέμου, αλλά ένας υπερήρωας των κόμικς: ο Σούπερμαν. Και όπως φαίνεται, εκτός από τις διαπιστωμένες δυνάμεις του, έχει και μία ακόμη: μπορεί, στο πλαίσιο ενός εγχειρήματος που συνδυάζει τη δύναμη των ιστοριών με τον ασφαλή, ιαματικό χαρακτήρα των βιβλιοθηκών, να βοηθήσει ευάλωτα άτομα – και όχι μόνο – να αντιμετωπίσουν ζητήματα ψυχικής υγείας. Ο λόγος για το πιλοτικό πρόγραμμα «Συνταγογράφηση βιβλιοθηκών», που η Athens Comics Library, η αθηναϊκή βιβλιοθήκη των κόμικς με τον έντονο εκπαιδευτικό προσανατολισμό, έχει ήδη αρχίσει να σχεδιάζει και να αναπτύσσει σε συνεργασία με την πρωτοβουλία Refugee Week Greece, έχοντας προηγουμένως ανταποκριθεί επιτυχώς σε σχετική πρόσκληση του πολιτιστικού οργανισμού European Culture Foundation που ενισχύει και οικονομικά το πρόγραμμα. Η σχετική εμπειρία της Athens Comics Library, η οποία θα εκπαιδεύσει και άλλες ενδιαφερόμενες βιβλιοθήκες πάνω στις αρχές και στην εφαρμογή της ιδιαίτερης «συνταγογράφησης», δεν είναι μικρή: η ιδρύτριά της, Λήδα Τσενέ, θυμάται παρόμοια εγχειρήματα της ομάδας, όπως ένα που απευθυνόταν σε κοινωνικούς λειτουργούς και εκπαιδευτικούς και αξιοποιούσε τα κόμικς ως εργαλείο εκπαίδευσης, θεραπείας και ανάπτυξης των κοινοτήτων. «Ειδικά η εμπειρία μας με κοινότητες προσφύγων», λέει η Λήδα Τσενέ, «μας έχει δείξει και ότι η αφήγηση, με την ευρύτερη έννοια, είναι μια πολύ καλή πλατφόρμα που μας επιτρέπει να σπάσουμε τον πάγο και να δημιουργήσουμε ένα ασφαλές περιβάλλον γι’ αυτούς τους ανθρώπους, στο οποίο θα μπορούν να μας εμπιστευθούν, να μας μιλήσουν και να ανοιχτούν». «Η μυθοπλασία σε βοηθάει να ταυτιστείς με κάποιον, να μιλήσεις με το στόμα του και με την περσόνα του, εκ μέρους όμως, τελικά, του ίδιου σου του εαυτού», λέει η Λήδα Τσενέ της Athens Comics Library. Κάπως έτσι θα μπορέσει ο Σούπερμαν να θεραπεύσει, όσο γίνεται, το τραύμα του βίαιου εκτοπισμού: μέσα από δράσεις που θα περιλαμβάνουν εργαστήρια δημιουργίας κόμικς ώστε οι συμμετέχοντες να μοιραστούν την προσωπική τους εμπειρία με τη βοήθεια των εργαλείων και της ιστορίας της ένατης τέχνης, αλλά και μέσα από λέσχες ανάγνωσης, των οποίων το πρόγραμμα θα διαμορφώνεται από όλη την ομάδα, δίνοντας πρωτίστως έμφαση στη μυθοπλασία. «Όπως και η φαντασία», υπογραμμίζει η Λήδα Τσενέ, «η μυθοπλασία σε βοηθά να ταυτιστείς με κάποιον, να μιλήσεις με το στόμα του και με την περσόνα του, εκ μέρους όμως, τελικά, του ίδιου σου του εαυτού». Για τις κοινότητες Και εκείνες οι άλλες, ενδιαφερόμενες βιβλιοθήκες; Αφού σχεδιάσει και υλοποιήσει το πιλοτικό πρόγραμμα για λογαριασμό της, η Athens Comics Library θα μεταφέρει την αποκτημένη πια γνώση της σε όσες ανταποκριθούν επιτυχώς στο σχετικό κάλεσμα, στο οποίο έχει δεχτεί αρκετές αιτήσεις. Ένα από τα βασικά κριτήρια επιλογής των βιβλιοθηκών (δημόσιων, ιδιωτικών, «θεματικών» ή άλλων) που θα εκπαιδευτούν κι εκείνες στο πρόγραμμα «Συνταγογράφηση βιβλιοθηκών», είναι να έχουν εντοπίσει επακριβώς τις κοινότητες με τις οποίες θέλουν να συνεργαστούν και τα προβλήματά τους. Μπορεί να πρόκειται – τα παραδείγματα προέρχονται από πραγματικές αιτήσεις – για ηλικιωμένους που νιώθουν μοναξιά ή για παιδιά με αναπηρία· για κατοίκους ακριτικών περιοχών με μικρή πρόσβαση στον πολιτισμό ή για νέους με αυξημένες αυτοκτονικές τάσεις· για κοινότητες Ρομά, για πρόσφυγες κ.ά. «Το θέμα της ψυχικής υγείας, βέβαια», καταλήγει η Λήδα Τσενέ, «μας αφορά όλους. Τα δύο χρόνια της πανδημίας άφησαν σε όλους μας κάποιο τραύμα. Γίνεται μια σχετική συζήτηση, αλλά δεν βγαίνει πάντοτε προς τα έξω. Και οι βιβλιοθήκες είναι ένας χώρος που θα μπορούσε να γίνεται ένα group therapy, χωρίς να ονομάζεται έτσι. Σε μια λέσχη ανάγνωσης συζητάς για ένα βιβλίο και, με αφορμή αυτό, σου δίνεται η δυνατότητα να μιλήσεις, να εκφραστείς». Και το σχετικό link...

Έπειτα από δύο χρόνια απουσίας, λόγω πανδημίας, το The Comic Con επιστρέφει για την έκτη διοργάνωσή του. Στη μεγάλη εκδήλωση των κόμικς στη Θεσσαλονίκη, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να συναντήσει διεθνείς και Έλληνες δημιουργούς κόμικς – και όχι μόνο – σε ένα τριήμερο γεμάτο ενδιαφέρουσες δραστηριότητες και συσσωρευμένο ενθουσιασμό. Καθώς τα μέτρα περιορισμού και αποστασιοποίησης που επιβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για την καταπολέμηση του κορονοϊού έχουν υποχωρήσει, δύο χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας, εκδηλώσεις κάθε λογής, ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους, πραγματοποιούν την πολυαναμενόμενη επιστροφή τους. Το αυτό ισχύει και για το Comic Con της Θεσσαλονίκης, τη μεγαλύτερη σχετική διοργάνωση της συμπρωτεύουσας και μία από τις σημαντικότερες στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, η οποία διοργανώνεται για έκτη φορά μετά την παρθενική της εμφάνιση το 2015 και δύο διαδοχικές αναβολές το 2020 και το 2021. Διεθνείς καλεσμένοι Κακά τα ψέματα, η μεγαλύτερη… ατραξιόν εκδηλώσεων όπως το Comic Con, είναι οι δημιουργοί κόμικς που προσέρχονται από κάθε μέρος του κόσμου στην πατρίδα μας, δίνοντας τη δυνατότητα στο ελληνικό κοινό να τους συναντήσει, να συνομιλήσει μαζί τους και να αποσπάσει τις υπογραφές τους στα αγαπημένα του κόμικς, αυξάνοντας τη συλλεκτική και συναισθηματική τους αξία. Για ακόμα μία χρονιά, οι διοργανωτές του Comic Con έχουν επιλέξει προσεκτικά τα ονόματα που θα βρεθούν για τρεις ημέρες στο «Βελλίδειο» για να γνωρίσουν τους Έλληνες θαυμαστές τους. Από τον αστερισμό της δημοφιλίας των υπερηρωικών ταινιών της Marvel και των πρωτότυπων κόμικς με σούπερ ήρωες, δεν θα μπορούσε να λείπει ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους εκπροσώπους του είδους. Ο Αμερικανός συγγραφέας Jason Aaron με καταγωγή από την Αλαμπάμα, βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τιμόνι δύο εκ των δημοφιλέστερων τίτλων της Marvel Comics, ήτοι τους «Avengers» και «Punisher». Έχοντας εργαστεί σε δεκάδες γνωστούς τίτλους, από τον «Wolverine» στον «Κόναν τον Βάρβαρο» και από τον «Ghost Rider» στο «Star Wars», ο βραβευμένος δημιουργός είναι γνωστός για την επταετή διαδρομή του στις σελίδες του «Thor», δίνοντας έμπνευση στην πιο πρόσφατη κινηματογραφική ταινία του ήρωα «Love and Thunder». Μεταξύ των προσωπικών του έργων ξεχωρίζουν το βραβευμένο με Eisner και Harvey «Southern Bastards» (Image Comics) και το «Scalped» (Vertigo). Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκαλεί η συμμετοχή του José Muñoz, του 80χρονου εμβληματικού Αργεντίνου καλλιτέχνη ο οποίος αποτελεί έναν από τους επιδραστικότερους δημιουργούς στον χώρο της 9ης Τέχνης. Η χαρακτηριστική νουάρ τεχνική του, το ασπρόμαυρο παιχνίδισμα με το μελάνι, έχει επηρεάσει μεταξύ άλλων δημιουργούς όπως ο κορυφαίος του είδους – και προηγούμενος καλεσμένος της εκδήλωσης – εμπνευστής του «Sin City» Frank Miller, τον επίσης Αργεντίνο δημιουργό του «100 Bullets» Eduardo Risso, καθώς και τον μέντορά του Alberto Breccia. Εκτός από τον τελευταίο, δάσκαλός του στην Escuela Panamericana de Arte όπου και σπούδασε υπήρξε ο Hugo Pratt, ενώ μαθήτευσε πλάι στον συνδημιουργό του διάσημου «El Eternauta» Francisco Solano López. Με τον συγγραφέα Carlos Sampayo δημιούργησαν τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Alack Sinner, με τη σειρά να θεωρείται η σημαντικότερη δημιουργία του στον χώρο των κόμικς. Μεταξύ πολλών ακόμα αξιοσημείωτων προσωπικών δημιουργιών και συνεργασιών έχει εικονογραφήσει βιβλία διάσημων συγγραφέων, όπως οι A. Conan Doyle και Arthur C. Clarke. Ο José Muñoz συστήθηκε πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό μέσα από τις σελίδες της «Βαβέλ» και στη συνέχεια μέσα από μεταφρασμένες εκδόσεις έργων του όπως η συλλογή «Η ζωή δεν είναι κόμικς μωρό μου» και το βιογραφικό αριστούργημα «Billie Holiday». Η λίστα είναι μεγάλη και εξόχως ενδιαφέρουσα, καθώς περιλαμβάνει 15 συνολικά επίσημους καλεσμένους οι οποίοι θα υπογράφουν τις δημιουργίες τους καθ’ όλη τη διάρκεια του τριημέρου, καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος διαφορετικών σχολών. Ο βετεράνος John Royle υπήρξε σχεδιαστής του «Spectacular Spider-Man» για τις βρετανικές εκδόσεις της Marvel (Marvel UK, Panini), καταπιάστηκε ωστόσο με πολλούς διαφορετικούς ήρωες στη σχεδόν τριακονταετή καριέρα του συνεργαζόμενος με εταιρείες όπως η DC, η Valiant, η IDW, η Dynamite και η Zenescope. Ο Francesco D’ Ippolito έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό μέσα από τις σελίδες των περιοδικών «Μίκυ Μάους», «Ντόναλντ», «Αλμανάκο» κ.λ.π., ενώ υπογράφει το σχέδιο στο μεγαλύτερο μέρος των ιστοριών του «Μυστικού Πράκτορα Ντόναλντ Ντακ», με πρωταγωνιστή μία κατασκοπική εκδοχή του διάσημου χαρακτήρα του Ντίσνεϊ. Η Stephanie Philips είναι μία από τις πιο δημοφιλείς Αμερικανίδες συγγραφείς κόμικς αυτή τη στιγμή για τίτλους όπως «Grim», «Harley Quinn», «Wonder Woman: Evolution», «Batman: Legends of the Dark Knight» κ.ά., ενώ ο Viktor Bogdanovic, γνωστός για τη δουλειά του σε πολλούς τίτλους της Marvel και της DC, δημιούργησε την απρόσμενα επιτυχημένη σειρά «New Super-Man» σε συνεργασία με τον συγγραφέα Gene Luen Yang και πρόσφατα υπέγραψε το σχέδιο στο πρώτο τεύχος του «Shadow War» της DC Comics. Στο The Comic Con θα βρίσκονται επίσης ο Dave Lung, αυστριακής καταγωγής καλλιτέχνης, μελανωτής και εικονογράφος με πολυάριθμες συνεργασίες σε τίτλους της Marvel και της DC Comics, ο Ιταλός σχεδιαστής Paolo Pantalena, γνωστός κυρίως για εξώφυλλα σε εταιρείες όπως Zenescope, Aspen, Top Cow, Image, αλλά και σχέδια σε τίτλους της DC και Marvel Comics, η κουβανικής καταγωγής Vanesa Del Rey, η οποία μεταξύ άλλων έχει προταθεί για τα βραβεία Harvey με το έργο της «Hit» (Boom Studios, 2014) και Eisner με τη σειρά «Redland» (Image Comics, 2018), oι Boo Cook και Simon Davis, αμφότεροι συνεργάτες του περιοδικού 2000AD, οι οποίοι, εκτός των υπολοίπων καλλιτεχνικών ανησυχιών που εκδηλώνουν στην τέχνη της ζωγραφικής, συνεργάζονται μουσικά στο συγκρότημα Forktail και ο Martin Topolski, environment concept artist με εμπειρία σε παραγωγές ταινιών από στούντιο όπως Disney, 20th Century Fox, Millennium κ.ά. Παλιοί γνώριμοι Εκτός από τους προαναφερθέντες, για ακόμα μία χρονιά θα επιστρέψουν στη Θεσσαλονίκη, αφενός ο… σεσημασμένος πλέον William Simpson, storyboard artist του Game of Thrones, ο οποίος δίνει σταθερά το παρόν στην εκδήλωση από το 2015, καθώς και ο Brian Azzarello («100 Bullets», «Batman: Damned»), ο οποίος θα κάνει την τρίτη συνεχόμενη εμφάνισή του στο The Comic Con και στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Φυσικά στο Artist και Cosplay Alley το κοινό θα μπορέσει να συναντήσει περίπου 170 Έλληνες καλλιτέχνες, δημιουργούς κόμικς, cosplayers και όχι μόνο, οι οποίοι όπως κάθε χρόνο κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ακόμη, στους επίσημους καλεσμένους της εκδήλωσης ανήκει φέτος ο ηθοποιός Σπύρος Μπιμπίλας, με έμφαση στην ιδιότητά του ως ηθοποιού φωνής σε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. Τι άλλο θα δείτε ● Δεκάδες εκδοτικές εταιρείες κόμικς και βιβλίων, καθώς και καταστήματα που εξειδικεύονται στα κόμικς και συγγενή είδη, όπως παιχνίδια, φιγούρες κ.λ.π. ● Masterclasses με επαγγελματίες του χώρου σε συνεργασία με φορείς όπως o Δήμος Θεσσαλονίκης, το Film Office Κεντρικής Μακεδονίας και το Nu Boyana Hellenic Film Studios. ● Ομιλίες, Q&A panels, σεμινάρια και εργαστήρια για παιδιά. ● Διοράματα με Playmobil (Playmofriends) και LEGO (Σύλλογος LEGO Βορείου Ελλάδος). Κοινωνικό πρόσημο Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος μέρος των κερδών θα κατευθυνθεί σε φορείς με κοινωνικό έργο: αυτή τη χρονιά έχει επιλεγεί η ομάδα «Therapy Dogs», που προσφέρει έργο σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού μέσω της επαφής παιδιών και ενηλίκων με ζώα, για τη βελτίωση της ανθρώπινης υγείας, της ψυχολογίας, της διάθεσης και της ικανότητας. 📌 The Comic Con 6 Πού: Συνεδριακό Κέντρο «Ιωάννης Βελλίδης», ΔΕΘ-Helexpo, Θεσσαλονίκη Πότε: Παρασκευή 23, Σάββατο 24 και Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου Ωρες λειτουργίας: 10.00-20.00 Είσοδος: 8 € (εισιτήριο ημέρας), 16 € (εισιτήριο τριημέρου) www.thecomicon.gr Και το σχετικό link...

Αν θέλει ας βάλει κάποιος/α άλλος/η...

Το Candy Candy ήταν ότι η Πέππα το Γουρουνάκι, τη δεκαετία από το 1975 έως το 1985. Δηλαδή, το δημοφιλέστερο προϊόν στην κατηγορία 'κινούμενα σχέδια για παιδιά'. Εκεί τελειώνουν και οι ομοιότητες. Ότι είναι η Πέππα το γουρουνάκι για τα σημερινά παιδιά ήταν η Candy Candy για όσους γεννηθήκαμε από το 1975 και στη δεκαετία που ακολούθησε. Μια ματιά στο περιεχόμενο θα σε πείσει πως κάποιος έχει αδικηθεί τα μάλα, παρακολουθώντας μια άκρως σπαραξικάρδια ιστορία που προκαλούσε άγνωστα και αδιαχείριστα – ακόμα και για ενήλικες – συναισθήματα. Πριν προχωρήσουμε στη σύγκριση, θα χρειαστεί να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα, αφού δώσουμε το στιγμιότυπο που η Πέππα μιλάει με την Ελισάβετ – η οποία είχε κάνει το voice over. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ANIME, MANGA, CARTOON ΚΑΙ COMICS Για τους Ιάπωνες τα anime είναι τα κινούμενα σχέδια που σχεδιάζονται με το χέρι και δημιουργούνται από υπολογιστή, ανεξάρτητα από το στιλ ή την προέλευση – υπάρχουν από το 1917, στην πρώτη μορφή. Εκτός αυτής της χώρας, είναι τα κινούμενα σχέδια που δημιουργούνται στην Ιαπωνία. Όσα δημιουργούνται όπου αλλού λέγονται cartoon. Για την ιστορία, προέρχεται από την ιταλική λέξη “cartone” που σημαίνει μεγάλο φύλλο χαρτιού ή κάρτα. Τα κινούμενα σχέδια κυκλοφορούν στην Ιαπωνία από το 1917. Απέκτησαν χαρακτηριστικό στιλ τη δεκαετία του '60. Μετά βρήκαν το δρόμο τους για τις θεατρικές σκηνές, την τηλεόραση και τα media, πριν προστεθούν στα πρωτότυπα έργα οι προσαρμογές των ιαπωνικών μυθιστορημάτων, βιντεοπαιχνιδιών και comics. Comics είναι το μέσο που χρησιμοποιείται για να εκφράζει ιδέες με εικόνες που συχνά συνδυάζονται με κείμενο ή άλλες οπτικές πληροφορίες. Συνήθως έχουν τη μορφή ακολουθίας πάνελ εικόνων. Όλα αυτά στα λέω για να καταλάβεις πως έως ότου εμφανιστεί η Candy Candy στις οθόνες μας, δεν υπήρχαν οι υποκατηγορίες των manga που έχουμε σήμερα – ανάλογα με το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Με τα νυν δεδομένα, το προϊόν αυτό ανήκει στην κατηγορία Shōjo που απευθύνεται σε έφηβες. Τη δεκαετία του '70 ήταν κινούμενα σχέδια. Και τότε τα κινούμενα σχέδια ήταν προϊόν για παιδιά – χωρίς να έχουν εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Αρκούσε που είχαν σχέδια που κινούνταν. Μόλις διαβάσεις την ιστορία της Candy Candy θα καταλάβεις πως ανάλογες ιστορίες βλέπεις παντού σήμερα, αλλά ως drama. Που απευθύνεται σε ενήλικες. Ας δούμε λοιπόν πώς μεγαλώσαμε όσοι έχουν 'πατήσει' τουλάχιστον τα 35. Η CANDY CANDY ΕΖΗΣΕ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Το Candy Candy ξεκίνησε ως μυθιστόρημα εννέα – λεπτών – βιβλίων που υπέγραφε η Kyouko Mizuki (το 2010 στην τελευταία επιμέλεια του Candy Candy The Final Story αποκάλυψε πως το πραγματικό της όνομα ήταν Nagita Keiko). Όταν το εικονογράφησε ο Yumiko Igarashi και ανέλαβε την παραγωγή η Toei Animation, κέρδισε τη θέση του στο ιαπωνικό περιοδικό Nakayoshi (απευθύνεται σε έφηβες) από το 1975 έως το 1979. Συνεχίζουμε. Όταν έγινε σειρά 115 επεισοδίων, η Candice (Candy) White κέρδισε την καρδιά όλων των παιδιών στην Ιαπωνία, τη Λατινική Αμερική, τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Η πολυπαθής ιστορία του πάμπτωχου ξανθού κοριτσιού, με τις φακίδες και τα τεράστια – εκφραστικά – μάτια που ό,τι και αν της συνέβαινε δεν έχασε ποτέ την πληθωρική της προσωπικότητα, ξεκινούσε με την εγκατάλειψη της στο ορφανοτροφείο Pony 's Home. Όπως έτρεχε πίσω από το αυτοκίνητο της οικογένειας που υιοθέτησε την καλύτερη φίλη της, Annie, η 6χρονη Candy (Candy) έπεσε πάνω σε ένα όμορφο έφηβο αγόρι που της είπε να μην κλαίει. Τον ονόμασε Πρίγκιπα του Λόφου, αφού δεν είχε μάθει το όνομα του. Στα 12 την πήρε η οικογένεια Leagan για να κάνει παρέα στην κόρη τους, Εliza, και στο γιο τους, Neil. Της φέρονταν πολύ άσχημα και ουσιαστικά έγινε υπηρέτρια όλων. Μια μέρα την κατηγόρησαν πως είχε κλέψει κάτι που ανήκε στη φαμίλια και την έστειλαν να δουλέψει στην φάρμα που είχαν στο Μεξικό. Την έσωσε ο William Ardlay, μοναδικός κληρονόμος πολύ πλούσιας οικογενείας (που υιοθέτησε κάποια στιγμή το κορίτσι μας) και ιδιοκτήτης του ομώνυμου κτήματος. Ήταν και ο θείος του πρώτου έρωτα της Candy (Candy), Αnthony Brown. Ήταν το πρώτο αγόρι που τη φρόντιζε κάθε μέρα και την προστάτευε, με τη σχέση να έχει πολλή αγάπη και ρομαντισμό έως ότου ο Anthony σκοτώθηκε σε δυστύχημα – τον πέταξε το άλογο στο οποίο επέβαινε, ενώ ήταν για κυνήγι αλεπούς. Μετά το θάνατο του αγαπημένου της, η Candy (Candy) επέστρεψε στο ορφανοτροφείο – όπου γύριζε πάντα όταν ήθελε να ηρεμήσει και να αποφασίσει το επόμενο βήμα της ζωής της. Εκεί την επισκέφτηκε ο γηραιότερος Ardlay για να την ενημερώσει πως θα φοιτούσε σε οικοτροφείο του Λονδίνου. Μέχρι το ταξίδι (έως την ενηλικίωση της) ο William Ardlay έγινε ο δάσκαλος της Candy (Candy). Πήγε στο Λονδίνο μαζί με τα ξαδέλφια του Anthony, Archie και Alistair, και φοίτησαν όλοι μαζί σε διάσημο σχολείο. Εκεί η Candy (Candy) γνώρισε τον Terrence Granchester. Ήταν το νόθο παιδί ενός Βρετανού Δούκα και Αμερικανίδας ηθοποιού του Broadway. Η πρώτη επαφή ήταν στο πλοίο για το ταξίδι στο Λονδίνο, όταν τον είδε να κλαίει. Τα δάκρυα του Terry εξαφανίστηκαν μόλις είδε το πρόσωπο του κοριτσιού. Ξανασυναντήθηκαν στο σχολείο. Έγινε ο δεύτερος έρωτας της. Διάφορες συνθήκες χώρισαν το ζευγάρι. Βασικά, η Eliza Leagan τους χώρισε, με ύπουλες ενέργειες – μπλέκοντας την Candy (Candy) σε ένα σκάνδαλο με το οποίο δεν είχε την παραμικρή σχέση. Για να προστατεύσει τη φήμη της Candy (Candy) και για να μην αποβληθεί, ο Terry εγκατέλειψε το κολέγιο και κυνήγησε το όνειρο του να γίνει ηθοποιός. Την έξοδο πέρασε λίγο αργότερα και η Candy (Candy). Και οι δύο ταξίδεψαν για τις ΗΠΑ. Όχι όμως, παρέα. Η Candy (Candy) εκπαιδεύτηκε για να γίνει νοσηλεύτρια στο Σικάγο, την εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Terry ασχολήθηκε με την υποκριτική στη Νέα Υόρκη. Σε θεατρικό θίασο γνώρισε τη Susana. Ο έρωτας της για τον Terry έφτασε στο σημείο να τον σώσει – κατά τη διάρκεια ατυχήματος που της προκάλεσε αναπηρία και κατέστρεψε την καριέρα της. Έπαθε κατάθλιψη και έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, αφού δεν ήθελε να είναι βάρος για κανέναν. Ο Terry, που εξακολουθούσε να αγαπά την Candy (Candy) αισθανόταν υπεύθυνος και για να εξαφανίσει τις τύψεις του, έμεινε με τη Susana. Απόφαση που πήρε χωρίς να μιλήσει με την Candy (Candy), η οποία ήταν βέβαιη για αυτήν την εξέλιξη. Η πρωταγωνίστρια επέστρεψε στο Σικάγο για να συνεχίσει τη ζωή της. Από τύχη, έγινε η νοσοκόμα και φροντίστρια του William Ardlay, ο οποίος είχε πάθει αμνησία μετά την έκρηξη βόμβας σε τρένο για την Ιταλία. Οι δυο τους αποφάσισαν να συγκατοικήσουν. Όταν ο Ardlay ξαναβρήκε τη μνήμη μου, αποκάλυψε την πραγματική του ταυτότητα στην Candy (Candy): ήταν ο Πρίγκιπας του Λόφου. Η σχέση τους πέρασε στο επόμενο επίπεδο. Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ Στην ιταλική εκδοχή (που δεν έλαβε την έγκριση των δημιουργών), η Candy (Candy) συναντήθηκε με τον Terry σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και αποφάσισαν να περάσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρεμπιπτόντως, το happily ever after το ήθελε και η Nagita Keiko, αλλά όχι και ο εικονογράφος, με την εταιρία παραγωγής του anime (Toei Animation). Παρεμπιπτόντως, από το 1998 έως το 2001 οι τρεις αυτές πλευρές αντάλλασσαν μηνύσεις για να διευκρινιστεί το πού ανήκει το anime. Οι δικαστές κατέληξαν ότι κατά 50-50 ανήκε στη Mizuki και την εταιρία παραγωγής. Στο Final Story του 2010, η Candy (Candy) διάβασε στην εφημερίδα πως η Susane είχε πεθάνει από χρόνια ασθένεια, και σε έναν απροσδιόριστο χρόνο έλαβε ένα σημείωμα που είχε για υπογραφή τα αρχικά TG. Δεν επιβεβαιώνεται ποτέ αν ανήκουν στον ηθοποιό θεάτρου Terry Graham, που είναι ο έρωτας της Candy (Candy) μετά την αποκήρυξη του πατέρα του και τη διαγραφή του οικογενειακού επιθέτου. Το μυθιστόρημα τελειώνει με την Candy (Candy) να είναι 30 χρόνων και να ζει με τον άνδρα που αγαπά – χωρίς να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του ή το όποιο στοιχείο μπορεί να βοηθήσει στο να καταλάβουμε ποιος είναι. Υπάρχει αφήγηση μέσω των πολλών γραμμάτων που είχε γράψει προς τον Anthony, αλλά δεν τα έστειλε ποτέ και στα οποία αναφέρεται σε όλη τη ζωή της. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το αν η Candy (Candy) είναι παντρεμένη ή όχι, αν εργάζεται ή αν έχει οικογένεια. Το μόνο που αναφέρεται είναι πως ζει πολύ χαρούμενη, με τον άνδρα που αγαπά. Η ΠΕΠΠΑ ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙ ΖΕΙ ΖΩΗ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΗ Το σημερινό go to προϊόν για παιδιά αναφέρει τα εξής στην προώθηση του: “Η Πέππα είναι ένα αξιαγάπητο, αναιδές γουρουνάκι που ζει με τον μικρό της αδερφό Τζορτζ, τη Μαμά Γουρουνάκι και τον Μπαμπά Γουρουνάκι. Τα αγαπημένα πράγματα της Πέππα περιλαμβάνουν τα παιχνίδια, το ντύσιμο, τις μέρες έξω και τα άλματα σε λασπώδεις λακκούβες. Οι περιπέτειες της τελειώνουν πάντα αισιόδοξα με δυνατά γέλια”. Κατατάσσεται στην κατηγορία “κινουμένων σχεδίων προσχολικής ηλικίας” και είναι βρετανικής προελεύσεως. Η πρώτη προβολή έγινε το Μάιο του 2014. Πλέον μεταδίδεται σε περισσότερες από 180 χώρες, έχει μεταγλωττιστεί σε 40 γλώσσες και κάνει θραύση στο YouTube. Τα κέρδη των animators Neville Astley και Mark Baker και του παραγωγού Phil Davies που το 2000 ήταν άνεργοι και αποφάσισαν να εστιάσουν σε συνεργασία που θα λάτρευαν τα παιδιά, ξεπερνούν το 1.000.000.000 ευρώ. Τα κέρδη για τους γονείς είναι ανυπολόγιστα, καθώς μέσω της θεματολογίας η Πέππα μαθαίνει στα παιδιά βασικά πράγματα για τη ζωή, την κοινωνία και την καθημερινότητα, με τρόπο που είναι απλός και κατανοητός. Δηλαδή, βοηθάει τα παιδιά να διαμορφώσουν προσωπικότητα, κατανοώντας τα βασικά. Κάθε επεισόδιο διαρκεί περίπου πέντε λεπτά και έχει για πρωταγωνίστρια το ανθρωπόμορφο θηλυκό γουρουνάκι και την οικογένεια της. Guests είναι συνομήλικοι που απεικονίζονται ως άλλα είδη ανθρωπόμορφων ζώων. Οι χαρακτήρες κοκκινίζουν όταν ντρέπονται και εκφράζουν συναισθήματα όπως λύπη, ευτυχία, εκνευρισμό, αμηχανία και σύγχυση. Πράγματα που τον καιρό της Candy Candy έμεναν στη σφαίρα του ανεξήγητου. Φορούν ρούχα, ζουν σε σπίτια (εξαιρουμένων των οικογενειών κουνελιών και τυφλοποντικων που ζουν σε λαγούμια – τα οποία είναι επιπλωμένα σαν σπίτια) και οδηγούν αυτοκίνητα, αλλά εξακολουθούν να εμφανίζουν ορισμένα χαρακτηριστικά των ζώων που απεικονίζουν. Για παράδειγμα, η οικογένεια της Πέππα ρουθουνίζει, όπως κάθε γουρούνι. Τα επεισόδια τείνουν να περιλαμβάνουν τις καθημερινές δραστηριότητες ενός παιδιού (από την επίσκεψη στους παππούδες, το παιχνίδι στην παιδική χαρά έως το ποδήλατο και το σχολείο). Yπάρχει αναφορά και σε ό,τι άλλο αφορά την κοινωνία, με τις συστάσεις να γίνονται με τον τρόπο που είναι κατάλληλος για παιδιά. Εξ ου και η προσθήκη ομοφυλόφιλου ζευγαριού στο storyline. Υπάρχει αφηγητής που κάνει πιο ευχάριστο κάθε επεισόδιο, ενισχύοντας τη δράση (φωνάζει 'πρόσεχε' όταν η Πέππα οδηγεί ποδήλατο, χωρίς να κοιτάζει πού πηγαίνει), τη συμπόνοια (όταν κλαίει ένα παιδί, ακούς ένα “ω, αγάπη μου”) και το χιούμορ. Η πέραση που είχε η Πέππα την πρώτη διετία της πανδημίας οδήγησε σε φαινόμενο που έχει δικό του hashtag (#PeppaEffect) και έχει χαρακτηριστεί ως σύνδρομο (Peppa-pig syndrome): αφορά τους Αμερικανούς γονείς που μια μέρα διαπιστώνουν πως τα παιδιά τους μιλούν με βρετανική προφορά. Της Πέππα. Προ lockdown ένα μικρό παιδί παρακολουθούσε τηλεόραση μια ώρα την ημέρα. Κατά τα lockdown έγιναν έξι οι ώρες της κάθε ημέρας, με τις περισσότερες να αφορούν το γουρουνάκι. Γιατροί ενημέρωσαν πως η επίδραση δεν αναμένεται να είναι μακροπρόθεσμη ή να αφήσει μόνιμο χούι στην ανάπτυξη της ομιλίας των παιδιών. Και το σχετικό link...

"Χαμένο φάσμα" σε σκίτσο Ζογλοπίτου λογικά...

Σε comic shop βρέθηκε αυτό;

Με την πρώτη της ταινία animation, η Δάφνη Ξουράφη επιλέγει να μιλήσει με συμβολικό και τρυφερό τρόπο για την κατάθλιψη, δίνοντας ορατότητα στα θέματα ψυχικής υγείας. Η Αμίνα ζει σε μεγαλούπολη και εργάζεται από το σπίτι, καθισμένη για ώρες μπροστά από τον υπολογιστή της – μια εικόνα αρκετά οικεία για την πλειονότητα των ανθρώπων του «ανεπτυγμένου κόσμου»... Παγιδευμένη στους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματός της και υπό την πίεση του άγχους της, αρχίζει να βυθίζεται στις σκέψεις της και να βιώνει πρωτόγνωρες και απροσδόκητες καταστάσεις όταν ο χώρος γύρω της σταδιακά μεταμορφώνεται. Αυτή είναι η γενική ιδέα από τη νέα ταινία animation της 28χρονης Δάφνης Ξουράφη, με τον τίτλο «Mine». Η οκτάλεπτη ταινία της νεαρής και ταλαντούχας δημιουργού συνδυάζει συμπυκνωμένη αφήγηση, καλαίσθητα visuals και τρυφερή μουσική. Αυτά τα στοιχεία συνέβαλαν στη διάκρισή της στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών τον Δεκέμβριο του 2021, όπου απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων. Με το «Mine» η Δάφνη επιλέγει να μιλήσει για το θέμα της ψυχικής υγείας. Ένα θέμα που επί δεκαετίες ήταν ταμπού, αλλά ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχει πάψει να αντιμετωπίζεται έτσι. Ένα θέμα επίσης, που καλούμαστε να διαχειριστούμε οι περισσότεροι άνθρωποι στο πλαίσιο του σύγχρονου τρόπου ζωής, όπου κυριαρχούν η μοναξιά, το στρες και οι φρενήρεις ρυθμοί. Παρότι αρχικός σκοπός του φιλμ δεν ήταν να ασχοληθεί με τις συνέπειες της καραντίνας στον καιρό της πανδημίας, ωστόσο η εμπειρία του εγκλεισμού δεν το άφησε ανεπηρέαστο. Η Δάφνη Ξουράφη σπούδασε στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, ωστόσο η αγάπη της για την τέχνη την έφερε στον όμορφο καρτουνίστικο κόσμο μας. Η πρώτη μικρού μήκους ταινία της δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη χρηματοδότηση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του ΥΠΠΟΑ. Ανεκτίμητη επίσης ήταν η συμβολή του Χάρη Κατσίλη στη μουσική, του Στέφανου Πλέτση σε τεχνικά ζητήματα και του Paul Drauz-Brown στον ήχο. Φυσικά, το άρτιο αποτέλεσμα οφείλεται πρωτίστως στο μεράκι και την εξαντλητική εργασία της animator, η οποία εργαζόταν έως και 15 ώρες την ημέρα, ταυτιζόμενη ως προς αυτό με την πρωταγωνίστρια της ταινίας! Το «Μine» θα έχουμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε στο φετινό ANIMASYROS International Animation Festival (20-25/9/2022). 📌 Το site της δημιουργού: www.daphnexourafi.com Η FB σελίδα της ταινίας: www.facebook.com/MineAnimatedFilm Και το σχετικό link...

Η νέα ταινία κινουμένων σχεδίων «Ίκαρος και Δαίδαλος» είναι μια φρέσκια και εντυπωσιακή ματιά στην ελληνική μυθολογία που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες «παιδικές» της μεταφορές. Η ελληνική μυθολογία ήταν πάντα μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τους συγγραφείς και τους παραμυθάδες όλου του κόσμου. Όμως οι μέχρι στιγμής μεταφορές της σε animation είναι κυρίως στοχευμένες σε παιδιά και αποστειρωμένες από τις πιο βίαιες και ερωτικές πτυχές της. Στο δε διασημότερο παράδειγμα, τον «Ηρακλή» της Ντίσνεϊ, η γνωστή εταιρεία βαφτίζει με το μαγικό της ραβδί (μεταξύ πολλών προσώπων) τον Δία και την Ήρα ως αγαπημένους συζύγους και τον Άδη ως γαλάζια καρικατούρα του διαβόλου, καταλήγοντας σε έναν πολύχρωμο μα αναμφίβολα διασκεδαστικό αχταρμά ελληνικής μυθολογίας για όλη την οικογένεια. Άλλωστε τα κινούμενα σχέδια είναι για παιδιά, σωστά; Προφανώς και όχι, όπως μεγάλοι δημιουργοί του είδους έχουν αποδείξει, από τις ΗΠΑ ως τη Γαλλία και από τη Ρωσία ως την Ιαπωνία. Μια τέτοια, φρέσκια και διαφορετική ματιά δίνει και ο Βέλγος σκηνοθέτης Carlo Vogele με τη φετινή του ταινία «Ίκαρος και Δαίδαλος» («Icare»). Έχοντας δουλέψει για μερικά χρόνια στην Pixar και έχοντας κερδίσει βραβεία με τα μικρού μήκους animation του, ο Vogele δημιουργεί την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με θέμα τον μύθο του Ίκαρου. Στην ταινία, ο μικρός Ίκαρος ζει στην Κρήτη με τον πατέρα του Δαίδαλο, τον μεγάλο εφευρέτη στην υπηρεσία του βασιλιά Μίνωα. Μια μέρα όμως που επισκέπτονται το ανάκτορο της Κνωσού, ο Ίκαρος θα ανακαλύψει κλεισμένο έναν νέο φίλο: τον Αστερίωνα, ένα παιδί μισό άνθρωπο και μισό ταύρο. Σύντομα οι δυο τους θα γίνουν αχώριστοι φίλοι. Μα η μοίρα θα οδηγήσει τον Ίκαρο πίσω στο εργαστήριο του πατέρα του και τον φυλακισμένο Αστερίωνα στον ρόλο που του ετοίμασε ο σκληρός Μίνωας, εκείνον του θηριώδους Μινώταυρου. Μπορεί ο Ίκαρος να αλλάξει τη μοίρα και να σώσει τον φίλο του; Ο Vogele, έχοντας μελετήσει όλες τις λεπτομέρειες των μεγάλων μύθων για τη μινωική Κρήτη, μπλέκει τους μύθους του Δαίδαλου και του Ίκαρου με του Θησέα και του Μινώταυρου κοιτώντας τους από μια νέα σκοπιά: αν ο Μινώταυρος είναι το θύμα κι όχι το τέρας; Ο Μίνωας είναι ένας απολυταρχικός τύραννος, η γυναίκα του Πασιφάη ένα τραγικό παρεξηγημένο θύμα της θεϊκής εκδίκησης, ο Δαίδαλος ένας απόμακρος μα προστατευτικός πατέρας στην υπηρεσία του αληθινού κακού, ο Θησέας ένας εγωιστής πρίγκιπας που δεν διστάζει να σκοτώσει και η Αριάδνη μια αυτάρεσκη και ονειροπαρμένη έφηβη. Όλοι οι χαρακτήρες κουβαλούν κάποιο τραύμα, κάποια απώλεια, κάποιον πόθο, όπως σε κάθε αρχαίο μύθο ή τραγωδία. Και σε αυτόν τον κόσμο των γκρίζων ηρώων και της βάναυσης μοίρας, ο Ίκαρος και ο Αστερίων/Μινώταυρος προσπαθούν να σώσουν τη φιλία και την παιδική τους αθωότητα. Κι όλα αυτά σε μια πανέμορφη και χρωματιστή απόδοση της ιστορίας, συνδυάζοντας αριστοτεχνικά το δισδιάστατο σχέδιο με το 3D. Η Κνωσός ζωντανεύει με απρόσμενη πιστότητα ως προς τα αρχαιολογικά ευρήματα, δείχνοντας πως οι δημιουργοί έχουν κάνει καλά την έρευνά τους πάνω στη μινωική Κρήτη. Το ανάκτορο της Κνωσού παρουσιάζεται όπως στις κατόψεις των αρχαιολόγων, η βασίλισσα Πασιφάη ως μια (περισσότερο ντυμένη) Θεά των Όφεων ενώ η Αριάδνη φορά το διάσημο χρυσό κόσμημα των Μαλίων. Άξιο αναφοράς είναι επίσης πως οι ήρωες της ταινίας έχουν σχεδιαστεί από τον Edouard Cour, εικονογράφο και δημιουργό κόμικς που έχει δημιουργήσει μια τρίτομη σειρά κόμικς για τον Ηρακλή. Όσο για τις βίαιες ή ερωτικές σκηνές των μύθων, η ταινία μένει στο να τις υπονοεί με απότομα transitions σε μαύρο και δεν τις παρουσιάζει, κάνοντάς την πιο προσιτή στο πιο μικρό ηλικιακά κοινό. Εν συντομία, το «Ίκαρος και Δαίδαλος» είναι μια φρέσκια ταινία που κοιτάζει με ειλικρίνεια την ελληνική μυθολογία και μας την αφηγείται καινούργια, ξετυλίγοντας όλη τη μαγεία του σύγχρονου animation. Αναμφίβολα απευθύνεται και σε παιδιά, αν και δύσκολα θα την καταλάβουν όπως ένας ενήλικας. Προβλήθηκε φέτος στα θερινά σινεμά μεταγλωττισμένη και στα ελληνικά (μια ανεξάρτητη γαλλοβελγική παραγωγή δεν θα έφτανε εύκολα στην Ελλάδα αν δεν είχε για θεματική της την αρχαία μυθολογία) σε σκηνοθεσία Ντίνου Σούτη και με τις φωνές γνωστών ηθοποιών της μεταγλώττισης, όπως του Ακίνδυνου Γκίκα και του Γιώργου Ματαράγκα. 📌 Η ταινία «Ίκαρος και Δαίδαλος» προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά σε σκηνοθεσία Ντίνου Σούτη. Και το σχετικό link...

Οι Ζο, Ζετ και Ζοκό, τρεις από τους λιγότερο γνωστούς ήρωες του δημιουργού τού Τεντέν, Hergé, κυκλοφορούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο «Στρατόπλοιο Η.22». Ο Βέλγος κομίστας Hergé, κατά κόσμον Georges Remi, είναι παγκοσμίως γνωστός ως ο δημιουργός του Τεντέν. Ο νεαρός δημοσιογράφος με το μικρό τσουλούφι και το λευκό σκυλάκι του Μιλού, έχει κάνει τον γύρο του κόσμου λύνοντας μυστήρια και εξαρθρώνοντας εγκλήματα, κάνοντάς τον έναν από τους πιο δημοφιλείς, αγαπημένους μα και αμφιλεγόμενους ήρωες κόμικς του κόσμου. Λιγότερο γνωστό όμως είναι πως ο Hergé είχε δημιουργήσει κι άλλους ήρωες εκτός από τον Τεντέν και την παρέα του. Ήρωες όπως οι σκανδαλιάρηδες Quick & Flupke δημιουργήθηκαν παράλληλα με τον νεαρό ρεπόρτερ αλλά δεν απέκτησαν την ίδια δημοφιλία, χωρίς όμως να στερούνται γοητείας. Μια από αυτές τις σειρές έχουμε τη χαρά να δούμε πρώτη φορά στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη, το 1ο άλμπουμ των Ζο, Ζετ και Ζοκό με τίτλο «Το Στρατόπλοιο Η.22». Ο Ζο κι η Ζετ Λεγκράντ είναι τα δύο παιδιά του μηχανικού και αεροναυπηγού κυρίου Λεγκράντ και της κυρίας Λεγκράντ που, μαζί με τον κατοικίδιο χιμπαντζή τους Ζοκό, μπλέκουν σε μεγάλες περιπέτειες. Δημιουργήθηκαν το 1936, όταν οι εκδότες του Hergé από τη συντηρητική καθολική γαλλική εφημερίδα Coeurs Vaillants ζήτησαν να φτιάξει μια σειρά πιο «προσγειωμένη» και «οικογενειακή» από τις συχνά βίαιες περιπέτειες του Τεντέν. Ο Βέλγος σχεδιαστής, έχοντας μόνο εκείνους ως βήμα στη γαλλική αγορά, τους έκανε τη χάρη και δημιούργησε την οικογένεια Λεγκράντ με τόπο δράσης το Παρίσι. Η σειρά όμως δεν ευδοκίμησε να έχει παραπάνω από 5 άλμπουμ λόγω φόρτου εργασίας του δημιουργού. Το άλμπουμ «Το Στρατόπλοιο Η.22» που μας παρουσιάζεται στα ελληνικά απαρτίζεται από τα δύο συνεχόμενα τεύχη «Η Διαθήκη του κυρίου Παμπ» και «Προορισμός: Νέα Υόρκη» που πρωτοδημοσιεύτηκαν το 1938 και 1939. Ο εκκεντρικός εκατομμυριούχος κ. Παμπ πεθαίνει και αφήνει 10 εκατομμύρια δολάρια κληρονομιά σε όποιον κατασκευάσει το πρώτο αεροπλάνο που θα καλύψει την απόσταση Παρίσι-Νέα Υόρκη με ταχύτητα 1.000 χιλιομέτρων την ώρα. Ο κύριος Λεγκράντ κατασκευάζει το αεροσκάφος «Στρατόπλοιο Η.22» αλλά διάφοροι σκοτεινοί ανταγωνιστές προσπαθούν να το σαμποτάρουν. Οι Ζο και Ζετ, μαζί με τον Ζοκό, βοηθούν τον πατέρα τους ενάντια στους σαμποτέρ και καταλήγουν μάλιστα να πιλοτάρουν το σκάφος και να χαθούν στις τέσσερις γωνιές της Γης! Το «Στρατόπλοιο Η.22» είναι μια κλασική γαλλοβελγική ιστορία περιπέτειας. Διατηρεί κάθε στοιχείο που κάνει τα κόμικς του Hergé ξεχωριστά (όπως τη χρήση της «καθαρής γραμμής») και αποτελεί σίγουρα ένα ξεχωριστό απόκτημα για κάθε λάτρη του Βέλγου δημιουργού και του Τεντέν. 📌 «Το Στρατόπλοιο Η.22» με τους Ζο, Ζετ και Ζοκό κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη. Και το σχετικό link...