lovcom

Προς τους κατοίκους συγκεκριμένης κουλτουρας. Ότι συνεχώς τους νοιάζει ο ύπνος και ότι δεν τους καίγεται καρφάκι.

@ rolandofshire και καλά ότι είναι ρ ατσιστικό.

@ Manitou Iσχύει για την ιστορία που αναφέρεις. Εξαρχής έβγαζε κάτι σκοτεινό και τρομακτικό. Πόσο μάλλον αν αναλογιστείς ότι είναι και η μοναδική ιστορία του Μπαρκς που δείχνει και σκηνή θανάτου! Αν και η τρομακτικότητα της ιστορίας κάπως μετριάζεται με την -κυριολεκτικά - γελοία σκηνή όπου ο Ντόναλντ "τυχαίνει" να είναι σωσίας ενός Πρίγκηπα άλλων χιλιετιών, σίγουρα παραμένει μία σκοτεινή ιστορία του Μπαρκς. Ο Μπαρκς στην αρχή της καριέρας του, φαίνεται ότι ήθελε οι κακοί της ιστορίας του να είναι τρομακτικοί και όχι καρικατούρες. Φτιάχνω μια λίστα με αυτές και ελπίζω να μη με κυνηγήσει ο @ rolandofshire που βγήκα λίγο off topic Αν κάποιος θυμηθεί κάποια άλλη, ας πει. 1) Το δαχτυλίδι της μούμιας, 2) το παγωμένο χρυσάφι,3) το φάντασμα του σπηλαίου,4) ο Ντόναλντ μαχαραγιάς, 5) στην αρχαία Περσία, 6) κρυσφήγετο στη Χαβάη. Η τελευταία ιστορία δεν ανήκει στην δεκαετία του '40 και ίσως παραξενεύει κάποιους. Όμως αν θυμηθείτε, ήταν αρκετά "σοβαρή" ιστορία χωρίς χιούμορ, με τους Μουργόλυκους να είναι όντως κακοί και "τρομακτικοί" δίχως να θυμίζουν τις καρικατούρες που έπλασε στα μετέπειτα χρόνια ο Μπαρκς.

Ουσιαστικά δηλαδή επιλέγουμε ιστορίες απο την τρίτη 16αδα (15αδα για την ελληνόφωνη έκδοση) ο οποίες γράφτηκαν την περίοδο 1942-1949. Να πω κατ αρχάς πως ακόμα και αν αυτές οι ιστορίες είναι οι πρώιμες του Μπαρκς, εν τούτοις τις θεωρώ (αρκετές δηλαδή απο αυτές) ως ώριμες ιστορίες του ακόμα και αν δεν μοιάζουν με αυτές της δεκαετίες του '50. Η περίοδος αυτή έχει ωραία σενάρια, ιδιαίτερες -όσο αφορά το μετέπειτα διαμορφωμένο στυλ του Μπαρκς - ιστορίες αλλά και πολύ αστείες δεκασέλιδες. Όποιος αρέσκεται έστω και λίγο στο να διαβάζει ιστορίες-Ντίσνευ, νομίζω θα τις ευχαριστηθεί σε μεγάλο βαθμό. Ιστορίες όπως είπαμε διαφορετικές οι οποίες φέρνουν σε καρτουν με το υπέροχο σχέδιο του Μπαρκς αλλά και με άλλη "νοοτροπία" που θυμίζουν εποχές της δεκαετίας του '40. Έβγαλα ξανά τους τόμους μου και τους φυλλομέτρησα έναν - έναν οπότε θα κάνω μία πολύ επιλογή ιστοριών που τις θεωρώ καλύτερες. Δύσκολο να πω ότι είναι οι αγαπημένες μου πάντως είναι ιστορίες που εμένα τουλάχιστον μου αρέσουν. Θα φτιάξω όμως δύο λίστες: η πρώτη θα είναι με πολυσέλιδες, αλλά επειδή έχουν γραφτεί και ωραίες δεκασέλιδες, θα έχω και στο τέλος έναν κατάλογο με 5 αγαπημένες μου 10σελιδες ιστορίες. Αρχίζοντας με το Χρυσάφι του πειρατή, ενώ μεν είναι πολύ αγαπημένη μου ιστορία απο μικρός, δεν θα μπορούσε νομίζω να μπει στη λίστα αφού πρακτικά δεν πρόκειται για ιστορία του Μπαρκς. Προχωρώντας στον δεύτερο τόμο, θα βρούμε την πρώτη πολυσέλιδη περιπέτεια του Μπαρκς το Δαχτυλίδι της μούμιας μία ιστορία που εμένα προσωπικα μού θυμίζει κάπως περιπέτεια με τον Τεντεν..Ωραία ιστορία αλλά σίγουρα αρκετά ιδιαίτερη. Πιο κάτω αναφέρω μία ιστορία που αρέσει στον @ rolandofshire και είναι το Παγωμένο χρυσάφι. Είναι ιστορία που δεν μου άρεσε και παίρνω αφορμή απο σένα φίλε rolandofshire για να εκφράσω τη γνώμη μου. Είναι ιστορία αρκετά "βαριά" για παιδιά με κακούς να είναι πραγματικά κακοί καθώς και δυσάρεστες καταστάσεις. Παρόλα αυτά ενώ δεν είμαι τελείως αντίθετος στις τρομακτικές ιστορίες (αργότερα θα αναφέρω μία απο αυτές η οποία είναι καί μια απο τις αγαπημένες μου απο Μπαρκς), εν τούτοις η συγκεκριμένη θεωρώ πως ήταν και "τρομακτική" αλλά και όχι κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με τις ιστορίες του Μπαρκς όσο αφορά το σενάριο. Ειδικότερα ο λόγος που αγοράζουν το αεροπλάνο (χάρη σε αυτό δομείται η ιστορία), μού φάνηκε αρκετά αφελής. Δεν κάνω λόγο όμως για άλλους τόμους αλλά προχωράω σε πέντε αγαπημένες μου ιστορίες: Η Χώρα των ηφαιστείων Εξωτική και συνάμα αστεία περιπέτεια η οποία όμως σήμερα καταδικάζεται απο τους θασιώτες της πολ.ορθοτ. Ο Μαχαραγιάς Η ιστορία αυτή συν τοις άλλοις για μένα έχει μία ιδιαιτερότητα: πρόκειται κατα τη γνώμη μου για την πιο τρομακτική ιστορία που έχει γράψει ο Μπαρκς. Για αρκετούς άλλους τον τίτλο αυτό τον έχουν οι ιστορίες Το φάντασμα του σπηλαίου και Στην αρχαία Περσία αλλά εκεί νομίζω πως ο κακός ήταν εξαρχής φανερός. Εδώ τα πράγματα έρχονται ύπουλα και απρόσμενα. Η ιστορία βέβαια έχει ένα πολύ καλό χτίσιμο κρατώντας τον αναγνώση σε συνεχή αγωνία, ενω τα ανηψάκια απλά απολαυστικα. Τετραπέρατα χωρίς όμως να είναι οι φωτεινοί παντογνώστες της εκδοχής του Ρόσα, διατηρώντας συνάμα την παιδική τους αθωότητα, δείχνουν με ένα συγκινητικό τρόπο το πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν για να βοηθήσουν τον θείο του (πρβλ και το ότι σε κάποια στιγμή τον αποκαλούν και ως "φιλαράκι" τους). Χριστούγεννα στο βουνό της αρκούδας Η πρώτη εμφάνιση του σημαντικότερου ήρωα του Μπαρκς. Επίσης πρόκειται για ιστορία με πολύ πλάκα. Ο σερίφης της μαύρης κοιλάδας Αν και παρωδία γουέστερν, την απολαμβάνεις. Δεν ήταν προχειροδουλειά, είχε καλή ροή και δεμένο σενάριο. Η τύχη του Βορρά Μια πολύ ωραία Ντονάλντεια περιπέτεια στην Αρκτική. Εδώ αναφέρω εμβόλιμα τρεις επιπλέον ωραίες ιστορίες: Στην μαύρη ήπειρο (ωραία περιπέτεια), το μυστικό του παλιού κάστρου (αν και με χάλασε η φάση το ότι γινόταν με ένα σπρέι αόρατος.) καθώς και η κλασική ιστορία Χαμένοι στις Άνδεις. Την τελευταία ιστορία αν και δεν θεωρώ ότι αξίζει τόσο όσο λένε, μπορώ να πω πως είναι μία επίσης ωραία και εξωτική περιπέτεια. Πέντε επίσης αγαπημένες δεκασέλιδες ιστορίες: 1) Το Σιδηρόφρακτο παπί , 2) Για δέκα δολλάρια, 3) Μαγικά κόλπα, 4) Τρία καλά παπάκια, 5) Χειμερινά στοιχήματα.

Eγώ πάντως είμαι θετικά προκατειλημμένος και περιμένω ένα άλμπουμ που ακόμα και αν δεν είναι κάτι τοπ, θα είναι αρκετά ευχάριστο στην ανάγνωση. Για να δούμε.

Δεν σε καταλαβαίνω. Μετά το μπινγκ ψάχνουν να καταλάβουν πώς βγήκε η Μάτζικα έξω ("πέρασε μέσα απο τον τοίχο;" "πώς θα βγούμε απο το δωμάτιο;") Το ίδιο λοιπόν λέμε. Εγώ δεν το είδα έτσι. Μιας και είναι στο ίδιο καρέ, υπέθεσα λογικά ότι πρώτα ακούστηκε το μπινγκ (και ας το έχει δεξιά) και μετά το ηχητικό του κλεισίματος της πόρτας. Ο Ρόσα όντως δεν εστίαζε τόσο στις αστείες ιστορίες όσο στο στοιχείο της περιπέτειας. Ο Μπαρκς είχε πρωτίστως στο μυαλό του το χιούμορ. Ακόμα όμως κι έτσι, το χιούμορ του Ρόσα είναι πιο διάχυτο και πιο "κάφρικο" (βλέπε και τις έντονες εκφράσεις των χαρακτήρων του) με καλυτερο παράδειγμα απ' όλα, τον ίδιο τον Ντόναλντ. Ο Ντόναλντ του Ρόσα διέφερε αρκετά απο αυτόν του Μπαρκς. Στο σύμπαν του Ρόσα είναι ουσιαστικά ένας παλιάτσος - γελωτοποιός. Με άλλα λόγια είναι ένας άλλος Daffy Duck στα κόμικς. Και να είμαστε ειλικρινείς, βγάζει γέλιο. Του Μπαρκς είναι πιο αθώο το όλο χιούμορ. Όπως έχω ξαναπεί, κατα τη γνώμη μου, ο μοναδικός χαρακτήρας που κράτησε τα δομικά στοιχεία απο τον Μπαρκς, είναι αυτός του Σκρουτζ που απλά τον έκανε πιο σύνθετο απο τον Σκρούτζ του Μπαρκς. Πάντως όντως ήταν ωραία ιστορία αλλά δεν ξετρελάθηκα ποτέ να πω την αλήθεια σε αντίθεση με το "αδελφάκι" της το ζήτημα βαρύτητας.

Δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβα καλά τι θες να πεις. Εννοείς εδώ (στο δεύτερο καρέ) ότι πρώτα κλείνει η πόρτα και μετά ακούγεται το "μπινγκ"; Και όντως είναι να αναρωτιέσαι γιατί στην μετάφραση πρόσθεσαν το "και τον μαγικό ήχο μπινγκ". Αχρείαστο.

@ Kurdy Malloy και @ Laz33 ενδιαφέροντα αυτά που αναγράφετε σχετικά με τις πολιτείες και το πού ανήκουν. Μπήκα λίγο στο τρυπάκι να ψάξω. Κurdy σύμφωνα με τα λεγόμενά σου το old west με το wild west είναι κάτι διαφορετικό και να σου πω και εγώ έτσι το χα στο μυαλό μου με την έννοια ότι το wild west αναφέρεται μόνο στην μυθική εικόνα της ιστορικής άγριας δύσης, μέχρι που βρήκα αυτό το site και που συν τοις άλλοις αναγράφει και το εξής: The terms “Wild West,” “Old West,” and “Western frontier” will be used interchangeably throughout this story. Μήπως λοιπόν όλοι αυτοί οι όροι περιγράφουν το ίδιο πράγμα;

Aπο θέμα εμφάνισης αλλά και retro αισθητικής, νομίζω τα σαγρέ είναι τα καλύτερα. Επίσης πριν αρχίσω και εγώ να αγοράζω τεύχη, νόμιζα ότι το παλιό το χαρτί ταιριάζει καλύτερα αλλά τώρα έχοντας διαβάσει αρκετά τεύχη μέσω των εκδόσεων του Έθνους, πιστεύω ότι όντως το γυαλιστερό χαρτί δίνει μία καλύτερη εκτύπωση και μία καλύτερη αίσθηση. Όπως έχει ειπωθεί βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλα υπάρχουν και πολύ καλές εκδόσες. Αλλά και πάλι δεν δίνω τόσο βάση σε αυτά γι'αυτό και προσωπικά ακόμα και με την ανομοιογένια εκδόσεων, νιώθω κι εγώ την δική μου αίσθηση πληρότητας. Οι μόνες μου ενστάσεις είναι στο σκληρόδετο καθώς και στα μικρά που είχαν κυκλοφορήσει με το Βήμα. Σχετικά με την'εκδοση του Βήματος η διαφορά πραγματικά ήταν αρκετά διαφορετική αφού όντως απολαμβάνεις να διαβάζεις περισσότερο σε μεγάλου μεγέθους χαρτί. Όσο αφορά τα σκληρόδετα, θα επιμείνω στο ότι πρόκειται για ψιλοαχρείαστη πολυτέλεια μιας και κάθε τεύχος είναι μόλις λίγες σελίδες. Το σκληρόδετο χρειάζεται κυρίως σε μεγάλους τόμους για να κρατήσει την ράχη απο το να σκιστεί με τα πολλά διαβάσματα. Είμαι υπερ σε σκληρόδετα ΛΛ αλλά υπο την προυπόθεση να βγαίνουν μαζί αρκετά άλμπουμ πχ ανα 5. Τόμοι καλαίσθητοι που θα έχουν και πληροφορίες εποχής αλλά και πληροφορίες για την εκάστοτε ιστορία (σαν τα ξενόγλωσσα που είχε ανεβάσει ο Laz).

@ Manitou πολύ σωστός. Πριν λίγο τελείωσα και το "Ο άνθρωπος απο την Ουάσινγκτον". Δεν το θεωρω κανα φοβερό άλμπουμ αλλά εγώ πέρασα πραγματικά ωραία. Ωραίο σχέδιο, ωραίοι χρωματισμοί και ένα συμπαθητικό escort-mission σενάριο. Προφανώς έχουν γραφτεί καλύτερα αλλά και η συγκεκριμένη ιστορία - αν δεν έχετε απαιτήσεις- θα σας ψυχαγωγήσει. Επίσης είμαι σχεδόν σίγουρος ότι περιείχε πολλά inside jokes καθώς και πολλά πρόσωπα-καρικατούρες. Κάποια πρόσωπα μπόρεσα να τα διακρίνω αλλά σίγουρα έχασα πολλά "υπονοούμενα". Να πω εδώ λίγο το μικρό μου παράπονο πως δεν βρήκα ποτέ κάτι το αστείο στο να παρουσιάζονται ιστορικά πρόσωπα διάφορων εποχών τοποθετημένα στην λεγόμενη άγρια δύση. Αλλά αυτό είναι η άποψή μου. Πάντως για όλα αυτά τα "υπόγεια" μηνύματα, θα ήθελα να υπάρχει ένα επίμετρο που να τα εξηγεί όλα αυτά (οκ το ξέρω πως πολλά ζήτησα και το σταματάω εδώ). Πάντως να πω και κάτι αλλο: έχω την εντύπωση πως στις ιστορίες του Aσντέ, που οι ιστορίες είναι πιο "σοβαρές", πιο πεζές και γενικά πιο ρεαλιστικές, θα έπρεπε να είναι και περισσότερο πολυσέλιδες για να ξεδιπλωθούν καλύτερα. Με ιστορίες-παρωδίες που έγραφε ο Γκοσινί συνδυαζόμενες με το χιούμορ του, νομίζω αυτός ο αριθμός σελίδων είναι αρκετός για να καλύψουν αυτά που ήθελε να πει. Όμως την "σοβαρή" στροφή που έχει πάρει ο Λουκ (η οποία στροφή μού αρέσει), θεωρω πως θα χρειάζονταν λίγο παραπάνω σελίδες. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι μία απο αυτές που προτείνω απο Ασντε αλλά μην περιμένετε και κανένα αριστούργημα χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν πρόκειται για ένα ευχάριστο άλμπουμ.

Ισχύει πως όταν σημειώνεις πάνω στα βιβλία σου τίθεται το θέμα της μεταπώλησης οπότε πρέπει να το συνειδητοποιήσεις ότι αυτά θα τα έχεις για την προσωπική σου συλλογή και μόνο.

Eίναι μία τακτική που την κάνω και στα βιβλία μου. Ανέκαθεν μού άρεσε να σημειώνω εκεί πάνω ό,τι έχει να κάνει με την ιστορία γιατί όταν πάω να ξαναδιαβάσω κάτι, η πληροφορία είναι εκεί. Δεν το βλέπω ως "καταστροφή" του τεύχους· ίσα ίσα είναι κάτι που προτιμώ.

πχ για το ΟΚ. Kοραλ τι είναι αυτό, πώς προέκυψε ο τίτλος. Το ότι ήταν πρόκειται για μία μάντρα, για το ότι υπήρξε μία αληθινή μονομαχία, το ότι έγινε μετά ταινία και απο κει έγινε γνωστή αυτή η ιστορική στιγμή και για το ότι ο τίτλος στο κόμικ μας δίνει με επαναφήγηση μία δική της εκδοχή. Ή ας πούμε το οι Ντάλτον σε γάμο το ότι πρόκειται όσο αφορά την κεντρική ιδέα για μία επίσης επαναφήγηση. Για την Νταίζη τάουν ότι πρόκεται για διασκευή απο ταινία κτλ. Ουσιαστικά τέτοιες ιστορικού τύπου πληροφορίες.

Είναι και μερικοί που τις θέλουν Το μεγαλύτερο μέρος των τευχών που έχω μαζέψει απο ΛΛ, είναι σαφώς απο τις εκδόσεις Έθνους. Μπορούσα να ψάξω εξαρχής μόνο αυτές της Μαμούθ; Μπορούσα. Αλλά του Έθνους ήταν φτηνότερες και ευκολότερο στο να βρεθούν. Και δεδομένου ότι αρκετές ιστορίες, όπως έχει πει και ο Laz, είναι σε καλή ποιότητα εκτύπωσης, εμένα μου αρκεί. Απο τα 80 ΛΛ άλμπουμ (θα πω μετά γιατί λέω ότι είναι 80), μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να μαζέψω τα 60. Ο μπαξές περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις εκδόσεις. Έχω απο Έθνος (το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος), απο Μαμούθ με σαγρέ εξώφυλλο, απο Μαμούθ με γυαλιστερό εξώφυλλο, απο Μαμούθ με ματ εξώφυλλο (μόνο ένα έχω και δεν ήξερα ότι έβγαιναν με ματ εξώφυλλο), αλλά ακόμα και απο Ψαρόπουλου. Όλα βέβαια απο μία φορά. Δεν με ενδιαφέρει να έχω αρκετές εκδόσεις ενός τίτλου, δεν είμαι συλλέκτης, μου είναι αδιάφορο. Ενδιαφέρομαι μόνο για τις ιστορίες και πραγματικά διαβάζοντάς τες δεν μετανιώνω καθόλου που διάλεξα ό,τι πιο "φτήνια" υπάρχει για να αποκτήσω τη σειρά. Σκληρόδετα, συνειδητά δεν διάλεξα να πάρω γιατί μου αρέσουν (όσο αφορά τα ΛΛ) να τα έχω μόνο σε μαλακό εξώφυλλο. Επίσης κάποια τεύχη είναι αρκετά μεταχειρισμένα του στυλ να έχει στο εξώφυλλο αρχικά ονόματος ή ακόμα και απο μένα να έχω γράψει στην αρχική σελίδα πληροφορίες που βρίσκω εδώ ή αλλού για την ιστορία, και πραγματικά δεν το αλλάζω αυτό ακόμα και αν ξαναβγούν σκληρόδετα τα τεύχη Τα λάθη βέβαια όπως ειπώθηκε και πριν είναι πολλά (μεταφραστικά, επιμέλειας κτλ) οπότε είναι και κάτι επιπλέον να μη σε απασχολεί τόσο η έλλειψη αρίθμησης ή το κίτρινο πλαίσιο (που δεν με ενοχλεί). Δυστυχώς σε πολλά τεύχη μιλάμε ουσιαστικά για ανύπαρκτη επιμέλεια. Αν τώρα κάτι με χαλάει αισθητικά στις ράχες, δεν είναι τόσο η έλλειψη αρίθμησης (γιατί όπως έιπα και πριν, δεν με ενδιαφέρει η αρίθμηση της Μαμουθ αφού τα νούμερα είναι τυχαία ανακαταμένα), όσο στο ότι κάποιοι τίτλοι διαβάζονται απο τα αριστερά (Έθνος) ενώ άλλοι απο τα δεξιά (Μαμουθ) και σε εκνευρίζει λίγο όταν αρχίζεις να διαβάζεις τους τίτλους στις ράχες με τη σειρά ψάχνοντας για έναν τίτλο. Επειδή δεν μου αρέσει η αρίθμηση της Μαμούθ, ακολουθώ την συγκεκριμένη αρίθμηση η οποία πέρα απο το ότι ακολουθεί την σειρά της πρωτότυπης Γαλλικής έκδοσης, έχει αφαιρέσει κιόλας όχι μόνο τα εκτός σειράς, αλλά και τα Λούκι Κιντ τα οποία επίσης δεν τα μαζεύω. Η σειρά αυτή έχει βέβαια τα λαθάκια της (το Τσίρκο πχ έχει λάθος αριθμηση καθώς και το Πόνυ Εξπρές δεν υπάρχει) αλλα είναι η αρίθμηση που ακολουθώ. Γι'αυτό και σε κάθε άλμπουμ στο εξώφυλλό έχω κολλήσει ένα αυτοκολλητάκι με το αντίστοιχο νούμερο. Αλλά και εδώ "πρωτοτυπώ" κάπως αφού την "Αριζόνα" (όταν την βρω:Ρ ) την αριθμώ ως εξαίρεση ως το νο1 γιατί περιέχει την πρώτη ιστορία έβερ με τον Λουκ. ΥΓ: Διαβάζω τώρα το ο "Άνθρωπος απ΄την Ουάσινγκτον" και μπορώ να πω ότι απλά το απολαμβάνω ΥΓ2: Θέλω να βρω και να διαβάσω το ένας Καουμπόυ στο Παρίσι

@ Laz33 βάλε και μένα στην ομάδα σου. Πάντως στις δικές σου επιλογές, θα προσθέσω και το Ο Νέος αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ καθώς και το Μιας Δεκάρας Νιάτα. Επίσης δεν παλεύεται όλο αυτό με την Γκόλντυ. O ρομαντισμός που δημιούργησε ο Μπαρκς, διαλύθηκε απο τον άφθονο συναισθηματισμό των ιστοριών του Ρόσα (και να ταν μόνο οι ιστορίες με την Γκόλντυ..). Και ναι· συμφωνώ πως το 12ο επεισόδιο ήταν καταπληκτικό αλλά αυτό με τον "πολύ γηρασμένο" Σκρούτζ, κλεισμένο στον σκοτεινό και ζοφερό του πύργο, σε ένα απόμακρο λόφο κτλ είναι κάπως παράταιρο.. (ά ρε Ρόσα με τις υπερβολές σου ). Τα χουμε ξαναπει το ξέρω αλλά πάντα κάθε φορά που απλά διαβάζω γνώμες, απόψεις καθώς και προσδοκία για μία επερχόμενη έκδοση, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τέτοια τρέλα. Συγκρινόμενες ειδικά με κάποιες αρχικές ιστορίες του Ρόσα , οι οποίες ήταν συναρπαστικότατες, οι ιστορίες του Βίου είναι βαρετές, βουτηγμένες - μη το ξεχνάμε αυτό - στην υπερβολή. Ο ντόρος σε ένα βαθμό είναι δικαιολογημένος αφού είναι το πρώτο έργο με ιστορίες Ντίσνευ που παρουσίασε τους Ντακ ενα δομημένο σύμπαν με έντονες δόσεις δράματος. Κάτι τέτοιο δεν υπήρχε παλαιότερα ούτε κατα διάνοια. Οπότε συμφωνώ κι εγώ μην τρελαίνεστε να ψάχνετε τόμους σε τέτοιες παράλογες τιμές! Μην πετάτε τα λεφτά σας. Ψάξτε να βρείτε τον Βίο στα τεύχη Κομιξ β' περιόδου. Τα έχει όλα και συμφέρει @ rolandofshire ενώ προφανώς προτιμώ τις ιστορίες του Μπαρκς, παρόλα αυτά έχω τολμήσει να πω πως το πήγε λίγο στο άλλο άκρο απο αυτό του Ρόσα δηλαδή στην τελείως αδιαφορία. Όταν έχεις δημιουργήσει έναν δικό σου χαρακτήρα, και έχει γίνει πλέον iconic στα κόμικς, ε φτιάξε και λίγο πιο δομημένες ιστορίες γύρω απο το πρόσωπό του.

ΚΟΜΙΞ (και γενικά κόμικς) δεν θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκος να διάβαζαν τα κορίτσια. Αλλά πχ τον Ουόλτ Ντίσνευ τον γνωρίζουν ακόμα και αν δεν έχουν διαβάσει ποτέ ντίσνευ κομικς. Ο Μπαρκς δημιούργησε έναν χαρακτήρα που αν μη τι άλλο έμεινε στην ιστορία. Τον ξέρουν όλοι (Σκρουτζ). Πίστευα τουλάχιστον πως κάθε σχεδόν Αμερικανός χωρίς να έχει διαβάσει ιστορίες, θα τον έχει τουλάχιστον ακουστά. @ rolandofshire Οι καλύτερες απο άποψη τεχνικής, κατα τη γνώμη μου είναι οι 1) Περιπέτεια στην Τραλλα λα και 2) το Μυστικό της Ατλαντίδας. Όχι όμως ότι αυτή που ανέφερες δεν είναι ιστοριάρα. Και επειδή δεν θέλουμε να περιμένουμε μέχρι τα γεράματα για να διαβάσουμε την αποψάρα σου, φρόντισε να δούμε κριτικές και σχολιασμούς σου πιο νωρίς (πχ όταν διαβάσεις την πρώτη 16αδα). Τέλος να ξαναπώ - για να ξεκαθαρίσω - κάποια πράγματα γιατί ίσως κι εγώ να μην το κατάλαβα καλά: @ Laz33 το poll έχει να κάνει με ποιόν θεωρούμε εμείς καλύτερο ή ποιός μας αρέσει περισσότερο;. Εγώ θεωρώ ότι ο Γκοσινί ήταν ευφυία και αυτό φαινόταν εύκολα και απο την ποικιλία των ιστοριών αλλά και των τίτλων του. Είχε άνεση και ό,τι σχεδόν έγραφε ήταν επιτυχία. Τα κείμενά του προσέφεραν πραγματικό γέλιο και όχι απλά χαμογελάκια. Ήταν άνθρωπος χαρισματικός και αυτό είναι ολοφάνερο σε όλους. Υπο αυτό το πρίσμα ναι· θεωρώ τον Γκοσινί καλύτερο απο τον Μπαρκς όπου έχω ξαναπεί ότι τον δεύτερο δεν τον θεωρώ "κορυφή" αλλά τον έχω στην καρδιά μου για τις περιπέτειες που μας έδωσε. Δεν αλλάζει όμως ότι "τεχνικά" τον θεωρώ υποδεέστερο και απο τον Ρόσα όπου επίσης σαν κομιξική ευφυία τον θεωρώ πολύ ανώτερο (άσχετα αν η υλοποίηση των σεναρίων του με χάλαγε σε πολλά σημεία). Έτσι αν το poll επικεντρώνεται στο δεύτερο σκέλος (ποιός μας αρέσει περισσότερο), προτιμώ τον Μπαρκς. Αν στο πρώτο, τότε Γκοσινί. Αυτό είπα και στον ManaLeak (δεν νομίζω ότι φάνηκε πως πίεσα τον άνθρωπο) ότι αν η επιλογή ήταν σύμφωνα με το ποιός μας αρέσει, τότε έπρεπε να ψηφίσει Μπαρκς.

Όντως είχα ρωτήσει δύο Αμερικανίδες για τον Καρλ Μπαρκς και μου είπαν ότι δεν τον έχουν ακουστά! Εντάξει να πω για σημερινούς δημιουργούς δεν τους γνωρίζουν αφού στην Αμερική δεν παίζουν πλέον Ντίσνευ κόμικς. Αλλά ο Μπαρκς έχει γράψει ιστορία. Πώς είναι δυνατόν να μην τον γνωρίζουν; Εξίσου απορίας άξιο είναι να μην ξέρουν και τον Γκοσινί. Αν ρωτήσει κάποιος "ποιό είναι το πιο διάσημο κόμικ του κόσμου", νομίζω ο "Αστερίξ" θα ήταν η σωστή απάντηση. Πώς γίνεται να μην έχουν ακουστά τον Γκοσινί; Οι καλές ιστορίες του Μπαρκς που δεν σχεδιάστηκαν απο αυτόν είναι λίγες. 2-3 απο τον Γίππες και άλλες τόσες απο άλλους σχεδιαστές. Όταν με το καλό φτάσεις (ελπίζουμε φέτος :Ρ ) να μας πεις την γνώμη σου.

Παιδιά τα κριτήρια που νομίζετε ότι ξεχωρίζει κάποιος είναι καλό που τα επισημαίνετε και εκφράζετε όσο το δυνατόν μία "αντικειμενική" άποψη. Οκ αντικειμενικό μέτρο που να δείχνει ότι ο Γκοσινί είχε πιο ευφυές χιούμορ απο τον Μπαρκς δεν υπάρχει αλλά νομίζω οι περισσότεροι - αν όχι όλοι - αυτό πιστεύουν. Όμως κατα τη γνώμη μου μη το βλέπετε "ορθολογικά" όλο αυτό αλλά στην τελική εκφραστείτε ελεύθερα διαλέγοντας αυτόν που σας άρεσε πιο πολύ. Είναι αυτό που έλεγα πριν: μην ψηφίζετε με το σκεπτικό ότι βάζετε "βαθμολογία" (μια λανθασμένη νοοτροπία που υπάρχει και στο goodreads) αλλά σύμφωνα με την προσωπική σας αρέσκεια ανεξαρτήτως των "αντικειμενικών" παραμέτρων. Μπορεί πχ κάποιος να γουστάρει περιπέτειες αλλά παρόλα αυτά να ευχαριστιέται περισσότερο το περιορισμένο western setting του Λούκυ Λουκ απο αυτό του Μπαρκς. Για μένα είναι οκ. Αν αυτό πραγματικά τον ευχαριστεί, αυτό να κάνει ακόμα και αν "αντικειμενικά" οι ιστορίες του Μπαρκς προσφέρουν πολυ μεγαλύτερη ποικιλία. Εμένα πλέον με ταξιδεύει εξίσου ο Γκοσινί ακόμα και όταν οι ιστορίες του διαδροματίζονται μόνο στη Δύση· επιλέγω τον Μπαρκς όμως γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω την συντροφιά που μου κράτησε στα παιδικά μου χρόνια. Γι'αυτό και για μένα είναι ο "καλύτερος". ΜanaLeak πρέπει να ψηφίσεις Μπαρκς. Ο Laz νομίζω αυτό στην τελική ρωτάει με το ποιόν θεωρούμε καλύτερο: αυτόν με τον οποίο περάσαμε καλύτερες στιγμές (αυτό φαντάζομαι εννοείς όταν λες ότι αγαπάς περισσότερο). Μακάρι να ήταν έτσι. Δυστυχώς υπάρχουν και τα σενάρια που γράφτηκαν απο τον Μπαρκς ενώ είχε βγει στην σύνταξη με το άθλιο σχέδιο του Γίππες απο τη μία και τα κακά έως κάκιστα σενάρια του Μπαρκς απο την άλλη, τα οποία βρίσκονται στους 3 προτελευταίους τόμους της Βιβλιοθήκης του Μπαρκς (ο τελευταίος τόμος πέρα απο 2 σενάρια του Μπαρκς, περιέχει ιστορίες που δεν είναι δικές του) είναι εκεί για να αμαυρώνουν το έργο του θείου Καρλ. Σε ευχαριστούμε rolandofshire για την αγαθή σου πρόθεση να μας κάνεις να ξεχάσουμε αυτά τα εκτρώματα

Απο τη στιγμή που δεν διαβάζω super-hero κομικς, άρα δεν γνωρίζω το έργο του Σταν Λι, δεν ψηφίζω στο poll γιατί θα ήταν άδικο και μη αντιπροσωπευτικό το αποτέλεσμα. Όμως θα γράψω την προτίμησή μου εδώ: Τον Γκοσινί τον εκτιμώ πολύ, θεωρώ ότι ήταν ένα γνήσιο ταλέντο. Όμως μικρός δεν ασχολήθηκα "σοβαρά" με τα έργα του. Τα διάβαζα μεν αλλά δεν με είχαν συνεπάρει. Αυτό συμβαίνει πλέον σήμερα μόνο με τα Λούκυ Λουκ. Ο Μπαρκς απο την άλλη δεν είχε την ποιότητα του χιούμορ του Γκοσινί (γνώμη μου πάντα) αλλά αφενός το έργο του ποσοτικά ήταν μεγαλύτερο (μάς χάρισε 473 πλήρη σενάρια δικά του όσο αφορά το σύμπαν των Ντακ), αφετέρου με τις συναρπαστικές περιπέτειές του μας ταξίδεψε σε άλλους κόσμους και σε άλλους πολιτισμούς. Για μένα θα μείνει αξέχαστος. Σαφέστατα η προτίμησή μου πάει στον θείο Καρλ.

Ρε συ @ Laz33 δεν βλέπεις δηλαδή καμία επανέκδοση του Ένας Καουμπόυ στο Παρίσι για εμάς που το ψάχνουμε και δεν υπάρχει πουθενά;

@ andreas23 απλώς δεν ήθελαν να σου πουν και σε απέφυγαν ευγενικά. Πολλοί εκδοτικοί οίκοι δεν επιθυμούν (μέχρι την στιγμή που θα κρίνουν αυτοί) να κοινοποιήσουν ούτε καν τις προθέσεις τους για επερχόμενες εκδόσεις (και στην τελική δεν είναι και υποχρεωμένοι να το κάνουν). Όνειρο πάντως κάθε ντισνεικού να υπάρξει μια συλλογή με ιστορίες του G. Battista Carpi.

@ Laz33 και μένα η Μάτζικα είναι απο τους αγαπημένους μου κακούς. Ο χαρακτήρας αυτός αλλοιώθηκε απο τις ιταλικές ιστορίες με τον Ντον Ρόσα όμως να κρατά την Ματζίκα όπως την έπλασε ο Μπαρκς κάνοντάς την πιο ολοκληρωμένη (σε αντίθεση με άλλους χαρακτήρες πχ Ντόναλντ, ανηψάκια, που τους ψιλοάλλαξε τα φώτα). Όλες οι ιστορίες του Μπαρκς με την Μάτζικα είναι αν δεν απατώμαι 10 (βαριέμαι τώρα να το ψάξω) ενώ τις 9 απο αυτές τις σχεδίασε κιόλας. Αν θυμάμαι καλά και οι 9 ήταν απο πολύ καλές έως καλές και πραματικά οι ιστορίες αυτές ξεχώριζαν απο την μετριότητα στην οποία είχαν περιέλθει οι ιστορίες του Μπαρκς. Ίσως αν είχε πλάσει τον χαρακτήρα κατα την δεκαετία του 50' όπου έγραψε τις καλύτερες ιστορίες του, να μας είχε αφήσει εξίσου καλές. Παρεμπιπτόντως θυμάμαι οι περισσότερες ιστορίες τελειώνουν με την Μάτζικα να είναι σε φάση υστερίας και να κυνηγάει τους Ντακ :Ρ Νομίζω η χειρότερη είναι αυτή που δεν σχεδίασε, αλλά έχουμε ξαναπεί για το πόσο χαμηλά έριξε τις ιστορίες του ο Μπαρκς την εποχή που αποσύρθηκε και έγραφε μόνο σενάρια. Είναι η Bottled Battlers με τον ομολογουμένως ευφάνταστο τίτλο Ανοιξιάτικο Μποτιλιάρισμα. (Είχε δημοσιευτεί και παλαιότερα με τίτλο Η γυάλινη φυλακή στο πρωτότυπο σχέδιο του Τ. Στρομπλ). Η ιστορία με τον Ρόμπαξ προφανώς τίποτα το ιδιαίτερο. Για μας που μεγαλώσαμε με ντίσνευ-κόμικς, ο Ρόμπαξ είναι Ιταλός, και "δημιουργός" του είναι ο Τζόρτζιο Καβατσάνο (το πόσο έχω ταυτίσει τον Ρόμπαξ με τις ιστορίες του Καβατσάνο δεν λέγεται). Όπως το πες συμπαθητικό τομάκι. Ιστοριούλες για να βγει όμορφα και χαλαρά ένα απογευματάκι.

Που το πέτυχες αυτό το βιβλίο; Δεν θυμάμαι να το χω δει σε βιβλιοπωλεία και δεν το βρίσκω ούτε απο αναζήτηση στα sites βιβλιοπωλείων. Τόσο πολύ σου άρεσε; Το ψήνω (βασικά το έψηνα) για καιρό αλλά έχω δει τόσες αντικρουόμενες απόψεις που λέω ότι δνε θα ναι (τελικά) κάτι το ιδιαίτερο.

@ Laz33 Δεν θα σου πω (ξανά) ότι θα ήθελα και το επόμενο τεύχος του ΛΛ να το γράψει ο Ζουλ, γιατι θα τα πάρεις άγρια :Ρ @ Otis Και τι έχει να κάνει στο ότι δεν συμβαδίζει με την προφορική γλώσσα; (Με την φράση: "φυσική πραγματικότητα της γλώσσας" φαντάζομαι εννοείς απλά την προφορική γλώσσα). Υπάρχουν και άλλες λέξεις τις οποίες τις γράφουμε διαφορετικά απ' ό,τι τις προφέρουμε. Η νέα ελληνκή χρησιμοποιεί πολλά διπλά σύμφωνα τα οποία δεν αποτυπώνονται στην προφορική γλώσσα. Χρησιμοποιεί πολλούς διφθόγγους μόνο και μόνο για να αποδώσει τον ήχο [i] (ι, η, ει, οι, υι). Τι θα πει; Να τα σβήσουμε; Περισσότερο δε σε άλλες γλώσσες (πχ αγγλικά) και αν παρατηρείται διαφορά στην γραπτή μορφή απο τον προφορικό λόγο. Και αν ακολουθούν μια ιστορική ορθογραφία (που αυτό φαντάζομαι θα πεις), όσο και να χει δεν ακολουθούν την φυσική πραγματικότητα της γλώσσας. Υπόψην· είμαι υπερ ενός γενναίου ορθογραφικού εξορθολογισμού. Αυτό που μάλλον δεν έχεις καταλάβει είναι πως η γραπτή αποτύπωση κάθε φυσικής (γραπτής) γλώσσας είναι απλά μία σύμβαση. Η σύμβαση αυτή αποτυπώνει ιστορικά , κοινωνικά αλλά και πολιτικά κριτήρια. Αλλά εμείς για να μιλήσουμε πιο "καθημερινα": την γλώσσα την γράφουμε "όπως μας βολεύει". Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να καταργήσουμε τα τελικά -ν όπου δηλώνουν το αρσενικό μόνο και μόνο επειδή δεν αποτυπώνονται προφορικά. Μην μπερδεύεις την προφορική με την γραπτή γλώσσα γιατί δεν ταυτίζονται (και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό). Και σχετικά με τα σενάρια που λες ναι συμφωνώ ότι είναι δύσκολο. Αλλά είμαι βέβαιος πως υπάρχουν δυνατά μυαλά που θα πέρναγαν τα τεστ που λες. Μένει να βρεθούν και να αξιοποιηθούν. @ albertus magnus εμπόριο είναι ναι και προφανώς το κέρδος έρχεται πρώτο. Αυτό όμως που μου ρχεται στο μυαλό είναι ότι το να γραφτεί ένα πολύ ωραίο σενάριο λίγων σελίδων δεν θα τους κοστίσει παραπάνω απο ένα μέτριο. Δεν είναι δηλαδή όπως οι συγκρίσεις σχετικά με τις παραγωγές ταινιών όπου το "λίγο καλύτερο" σημαίνει και κάτι μύρια επιπλέον . Και βέβαια θα μου πεις όντως αν πουλάνε σκασίλα τους μεγάλη για την ποιότητα αλλά εγώ ρωτώ: αν το καλό σενάριο μπορέι να βγει (μάλλον) εύκολα, και δεν είναι πολυέξοδο, τι έχουν να χάσουν; Ίσα ίσα μόνο κέρδος μπορεί αυτό να τους φέρει.

Απλώς αυτό που με προβληματίζει είναι οι τόσες κακές - ή στην καλύτερη μέτριες - κριτικές για τα νεότερα Αστερίξ. Δεν έχω διαβάσει κανένα απο αυτά και δεν έχω λόγο αμφιβάλλω ότι η κρίση σας είναι αρκετά σωστή. Δεν μπορεί ρε παιδί μου· δεν βλέπουν τι βγάζουν; ¨Οταν όμως πρόκειται για ένα κόμικ που ίσως είναι το πιο δημοφιλές κόμικ ανεξάρτητα απο φύλα, μόρφωση, ηλικία και βασικά ακόμα και απο μη -κομιξόφιλους (πείτε μου αν υπήρξε ποτέ άλλο κόμικ που να αγαπήθηκε απο τόσες πολλές διαφορετικές κατηγορίες), αν μη τι άλλο ο εκδοτικός οίκος θα πρεπει να χε βρει σεναριογράφους που θα παρήγαγαν ένα καλό αποτέλεσμα. Δεν πιστεύω σε ιερά τέρατα ούτε σε αναντικατάστατες προσωπικότητες. Ο Γκοσινί ήταν βέβαια κορυφή αλλά κορυφές υπήρχαν πολλές και θα υπάρχουν πάντοτε. Ακατανόητο γιατί δεν έχει υπάρξει καινούργιο Αστερίξ που να αρέσει σε πολύ κόσμο. Προσοχή: αφήνω έξω τους κολλημένους (με την κακή έννοια) με τον Γκοσινί. Σε αυτούς ακόμα και αριστούργημα να τους δώσεις, θα πουν "ναι σιγά· αφού δεν είναι Γκοσινί δεν αξίζει" (αλλά θα πάνε να το αγοράσουν).