Ενότητες

To άρθρο γράφτηκε πρώτα για την στήλη The Unstable Show του anthem.gr.
 

 
Το 2017 θυμάμαι όπως τώρα να σηκώνομαι το πρωί, να ανοίγω το κινητό και να βλέπω για τον θάνατο του Chris Cornell. Ήταν σοκαριστικό για μένα γιατί ήταν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Λίγους μήνες μετά ακριβώς τo ίδιo ένιωσα για τον Chester Bennington. Ο θάνατος είναι ένα περίεργο concept και στη μουσική πολλές φορές βιώνουμε ένα πένθος για ανθρώπους που δεν τους ξέραμε από κοντά, αλλά τους νιώθουμε δικούς μας. Είναι το δέσιμο που προκύπτει μέσα από αυτή τη σχέση ακροατή-μουσικού.
 
Κάπως έτσι ένιωσα ξανά πριν λίγες ώρες διαβάζοντας για τον θάνατο του Ozzy Osbourne. Όταν ανακάλυψα το μέταλ, κάπου εκεί στο Λύκειο μπήκα σε μια φάση να ακούσω περισσότερο Black Sabbath, το συγκρότημα από το οποίο γνώριζα μόνο το Iron Man και το Paranoid. Το πιο τρελό με τους Sabbath είναι ότι είναι μία από τις μπάντες που θεωρείς ευλογία το πως ένωσαν αυτοί οι άνθρωποι τις δυνάμεις τους, γιατί ο καθένας επηρέασε με το παίξιμό του όχι μόνο το συγκρότημα, αλλά όλη την σκληρή μουσική γενικότερα.
 
Οι Black Sabbath ήταν πάντα η απαρχή του μέταλ, οι άνθρωποι που έβαλαν τις βάσεις για το heavy, το doom και ένα κάρο είδη ακόμα. Είναι ο Iommi και τα σπουδαία riffs του, ο Ward με τους ρυθμούς του, ο Geezer που οι μπασογραμμές του διαμορφώνουν ακόμα και σήμερα τον ήχο και είναι ο Ozzy με τις σπουδαίες ερμηνείες του που έκανε το συγκρότημα να ορίσει ολόκληρες γενιές μουσικών.
 
 
Αυτό που μου άρεσε πάντα στον Ozzy ήταν το πόσο free spirit τύπος φαινόταν, το πως ζούσε τη ζωή του χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Δεν είναι μόνο το κομμάτι των καταχρήσεων. Δάγκωσε μια νυχτερίδα επειδή νόμιζε ότι είναι ψεύτικη, σνίφαρε μυρμήγκια για να την πει στους Motley Crue, συνελήφθη επειδή κατουρούσε στο δρόμο ενώ φορούσε ένα φόρεμα της Sharon, έκανε ακόμα και reality show όπου εμφανιζόταν εντελώς στ’ αρχίδια του και φυσικά ακόμα και εκεί επηρέασε πολλούς άλλους να κάνουν παρόμοιο reality με προφανώς ψεύτικα σκηνικά.
 
Γιατί αυτός ήταν ο Ozzy. Σίγουρα επηρεάστηκε πολύ από τα ναρκωτικά σε όλα τα παραπάνω και τα τελευταία χρόνια έκανε ό,τι του έλεγε η Sharon. Όμως ήταν ένας αληθινός άνθρωπος, ένας ωραίος τύπος. Έφυγε από τους Black Sabbath και έζησε μια δεύτερη καριέρα με το προσωπικό του σχήμα. Συνεργάστηκε και ανέδειξε τεράστια ονόματα όπως τους Randy Rhoads, Zakk Wylde, Mike Inez, Robert Trujillo, Jason Newsted, Mike Bordin, Tommy Clufetos και φυσικά τον δικό μας Gus G.
 

 
Η παρακαταθήκη του Ozzy δεν είναι μόνο τα επικά άλμπουμ με τους Sabbath ή τα Diary of a Madman και Blizzard of Ozz που αποτέλεσαν σπουδαίες σελίδες για την δισκογραφία του. Παρακαταθήκη είναι αυτή η φωνή που σε ανατριχιάζει στο πρώτο άλμπουμ των Black Sabbath, μια φωνή που μοιάζει να έρχεται από άλλο κόσμο σαν φάντασμα να τραγουδάει.
 
Παρακαταθήκη του Ozzy είναι η larger than life προσωπικότητά του, το στυλ του σε συνεντεύξεις που έμοιαζε να μην τον νοιάζει τίποτα (Who The Fuck Is Justin Bieber?) και οι τρέλες του επί σκηνής όπου έπιανε το μικρόφωνο φουλ ιδρωμένος και χοροπήδαγε στον ρυθμό των riffs σαν μικρό παιδί. Ο Ozzy είναι ο ορισμός του ανθρώπου που λάτρευε αυτό που έκανε και αυτό ήταν εμφανές.
 
 
Το αντίο του από τις ζωντανές εμφανίσεις ήρθε μόλις πριν από λίγες ημέρες. Μια συναυλία στη γενέτειρα των Black Sabbath, το Μπέρμιγχαμ όπου έπαιξε ένα σετ δικό του για να πει μια τελευταία φορά κομματάρες όπως το Mr. Crowley, το Crazy Train και το Mama, I’m Coming Home και μια τελευταία επανένωση με την αρχική σύνθεση των Black Sabbath για να συγκινηθούμε βλέποντας τους να ροκάρουν με τα War Pigs, N.I.B., Iron Man και Paranoid.
 
Ο Ozzy καθισμένος σε έναν θρόνο σαν σωστός Πρίγκηπας του Σκότους έπαιζε με το κοινό, τραγουδούσε με την ψυχή του ενώ και στα βίντεο από τα backstage φαινόταν ευδιάθετος. Είδε την πρόταση γάμου του Sid Wilson στην κόρη του και συνομίλησε με μουσικούς από άπειρα συγκροτήματα που έπαιξαν σε εκείνη τη βραδιά. Μουσικούς που επηρέασε όσο κανείς.
 
Κάπου εδώ είναι και το νόημα με τον Ozzy. Είναι τέτοια η μουσική του κληρονομιά, αλλά και η αχαλίνωτη προσωπικότητά του που όπως και ο Lemmy πεθαίνει μόνο βιολογικά. Ο Ozzy τρεις εβδομάδες πριν τον θάνατό του ήταν στην σκηνή και τραγουδούσε για τον κόσμο. Ο Ozzy είναι ένας μύθος για το μέταλ. Και οι μύθοι δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Οι άνθρωποι και οι ιδέες πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχνάμε.
 

 
Ο Prince of Darkness έφυγε από κοντά μας, αλλά μας αφήνει μια σπουδαία παρακαταθήκη και για αυτήν δε θα ξεχαστεί ποτέ. Είναι το σύμβολο μιας γενιάς μουσικών, ένα τρελό τρένο που δε χώρεσε στις ράγες αυτού του κόσμου, ένας άνθρωπος που έσπασε πολλά πρότυπα, που γλύτωσε πολλές φορές από τον θάνατο, που μας έμαθε μέσα από τα τραγούδια του να αγκαλιάζουμε το χάος, να γελάμε και να ζούμε κάθε τρελή στιγμή.
 
Δε θα υπάρξει άλλος σαν τον Ozzy, ούτε χρειάζεται. Το αποτύπωμα του θα μείνει και στους δίσκους τους, αλλά και στις ψυχές μας που χάρη σε εκείνον έμαθαν να μην φοβούνται που είναι διαφορετικές από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Καλό ταξίδι Madman.
 

Από τη στήλη Unstable Show στο anthem.gr, εξερευνήστε την καθώς θα βρείτε πολύ ενδιαφέρον υλικό για μουσική, χιούμορ και πολλά άλλα! 
 

 
Καιρό είχαμε να τα πούμε φίλοι, αλλά το τρέξιμο σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο πρέπει να συνοδεύεται από ηρεμία και μια έλλειψη έμπνευσης είναι λογικό να υπάρχει. Όπως και να ‘χει, το Unstable Show επέστρεψε με αφορμή την πρώτη συναυλία των Avenged Sevenfold στη χώρα μας.
 
Νομίζω ότι είναι περιττό να αναφέρω το τι σημαίνουν οι Avenged Sevenfold για τη γενιά μας, αλλά θα πω μερικά πράγματα. Είναι το συγκρότημα που πολλούς μας έβαλε στη φάση του metal και για αρκετούς τα πρώτα άλμπουμ τους αποτελούσαν και μια πρώτη επαφή με τον πιο core ήχο. Σίγουρα πάντως από το City of Evil και μετά που αρχίζουν και ενδίδουν στο κλασικό heavy metal που λατρεύουν από παιδιά, μεγαλουργούν.
 
Με τους Avenged ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο λίγο πριν βγει το Nightmare. Μου έκαναν εντύπωση τα άλμπουμ τους, οι γαμάτες δισολίες τους, το γρέζι του Shadows, το πόσο κουλ ήταν ο Synyster Gates, η αισθητική στα βίντεο τους που χαρακτήρισε μια ολόκληρη γενιά μουσικά και όχι μόνο. Εκείνη την περίοδο αν ήσουν φαν του σκληρού ήχου, σίγουρα άκουγες Avenged. Ήταν μαζί με τους Linkin Park οι μπάντες που άκουγαν και όσοι δεν ήταν ιδιαίτερα του metal.
 

 
Κάπου εκεί με βρήκε το Nightmare που πραγματικά άλλαξε το τοπίο στο είδος και εμένα σαν ακροατή. Δεν είναι μόνο το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, αλλά και το ομώνυμο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους. Είναι το κύκνειο άσμα για τον αδικοχαμένο The Rev, έχει μέσα από ύμνους μέχρι συγκινητικές μπαλάντες, ένα άλμπουμ γεμάτο ιδέες, ένας δίσκος που έπαιζε παντού εκείνη την εποχή.
 
Είμαι από αυτούς που τους έκριναν σκληρά για το Hail to the King, καθώς θεώρησα ότι ήταν μια πολύ safe επιλογή να διαδεχθείς το magnum opus σου με ένα άλμπουμ που οριακά ξεπατίκωνε τραγούδια από σπουδαία συγκροτήματα. Γι’ αυτό και σεβάστηκα την πλήρη αλλαγή τους και την progressive στροφή τους στο The Stage και το Life Is But a Dream.
 

 
Οι Avenged είναι κάτι σαν αυτόν τον παλιόφιλο από το Λύκειο που δεν τον βλέπεις πολύ συχνά, αλλά περνάτε υπέροχα όποτε βρίσκεστε και θυμάστε τα παλιά. Ενίοτε δημιουργείτε και νέες αναμνήσεις. Γι’ αυτό και πείστηκα να τους δω από κοντά. Για να θυμηθούμε τα παλιά. Για να δω επιτέλους ζωντανά το A Little Piece of Heaven, το Afterlife, το Bat Country και να ουρλιάξω με το Nightmare.
 
Κάπως έτσι ήταν η φάση στην Πλατεία Νερού για όλους μας. Μετά τους πολύ καλούς Palaye Royale, λίγο μετά τις 9, μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων περίμενε να εμφανιστούν στη σκηνή μερικοί από τους παιδικούς τους ήρωες. Όλα τα παιδιά που στο Γυμνάσιο φορούσαν μαύρα και αυτά τα περίεργα γάντια του Zacky, είχαν φράντζα, γράφανε παντού A7X και βλέπανε μέταλ εκπομπές μήπως βάλουν την βιντεάρα του Bat Country συναντήθηκαν για ένα βράδυ με αυτούς τους απίθανους τύπους που τους ενέπνευσαν.
 

 
Όταν βγήκαν οι Avenged καταλαβαίνεις πως ο χρόνος πέρασε. Εκτός του Shadows που παραμένει αγέραστος, όλοι οι άλλοι φαίνεται ότι πάτησαν τα 40 και δεν είναι οι τύποι που βλέπαμε κάποτε στο Youtube. Είναι αυτό κακό; Όχι βέβαια. Βγήκαν και ήταν ισοπεδωτικοί. Ήταν καυλωμένοι να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και μάλιστα για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
 
Ο Shadows στα φωνητικά σε απίστευτη κατάσταση, ο Zacky και ο Synyster να έχουν αυτήν την καταπληκτική χημεία μεταξύ τους παίζοντας τις δισολίες τους, ο Johnny να τρέχει πάνω κάτω με τη μπασάρα του, ο Max να δίνει πάντα τον ρυθμό. Δεν ήταν ότι έπαιζαν απλώς καλά. Ξέρουν ο ένας τον άλλον, πώς θα πατήσουν, πού θα σταματήσουν και ειδικά στα δεύτερα φωνητικά οι εναλλαγές ήταν τέλειες. Το A Little Peace of Heaven ήταν highlght με το πόσο αψεγάδιαστα εναλλάσσονταν Synyster, Zacky και Shadows.
 

 
Το βασικό όμως είναι ότι σε αυτή τη συναυλία πήγαινες να περάσεις καλά και εσύ και εκείνοι. Παίξανε τις progressivίλες τους στην αρχή και ενδιάμεσα και μετά μας δώσανε τις στιγμές που ζητούσαμε για να τραγουδήσουμε μαζί τους. Μας συνεπήραν όταν έδωσαν το Unholy Confessions και το Afterlife. Μας συγκίνησαν στο So Far Away με την ερμηνεία και τη φιγούρα του The Rev στο background. Ήταν ένας θάνατος που μας συγκλόνισε εκείνη την εποχή έχοντας συνθέσει και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους. Ένα απόλυτο icon που για πρώτη φορά είχαμε την ευκαιρία να τιμήσουμε από κοντά βλέποντάς τους. Πολλοί έκλαψαν σε εκείνη τη στιγμή.
 
Αν ήθελα κάτι παραπάνω; Ναι, θα ήθελα να τους δω ένα μισαωράκι ακόμα, να ακούσω Beast And The Harlot, Critical Acclaim, Welcome to the Family ή και το Almost Easy. Το σίγουρο όμως είναι ότι έφυγα χορτασμένος βλέποντας επιτέλους μπροστά μου το συγκρότημα που θαύμαζα στο Γυμνάσιο. Για πολλούς οι A7X ήταν μια εμπειρία που έλειπε από τη συναυλιακή “συλλογή” τους. Ένα κουτάκι που ήθελαν να τικάρουν επιτέλους.
 

 
Ε το βράδυ της 7ης Ιουνίου επιτέλους το τικάραμε αυτό το κουτάκι. Είδαμε ένα από τα σπουδαιότερα σχήματα των 00s να δίνει μια πολύ ωραία παράσταση στην πλατεία Νερού. Μακάρι να τηρήσουν την υπόσχεσή τους και να έρθουν ξανά στα μέρη μας. Αν έχω την ευκαιρία να ακούσω μερικούς ακόμα ύμνους των εφηβικών μου χρόνων, πιστέψτε με δε θα τη χάσω. Γιατί αυτά τα βράδια που σε γυρίζουν πίσω στο χρόνο είναι ανεκτίμητα.
Θα τα πούμε ξανά σύντομα μιας και ετοιμάζω μάλλον το αγαπημένο μου Unstable Show μέχρι σήμερα!

Το συγκεκριμένο blog entry αποτελεί μια καινούρια εκδοχή του, προ πενταετίας, άρθρου μου και πρεμιέρας της στήλης Six Songs στο anthem.gr! Fun fact πριν ξεκινήσουμε. Το Six Songs είναι ένα reference στο μαγαζί Six Dogs. Γιατί όμως έγινε reference; Γιατί όταν ήμουν φοιτητής το 2013 ήταν στη μόδα το να κάνεις check in με τη φοιτητοπαρέα σου σε κάποιο μαγαζί της Αθήνας. Όλοι πηγαίνανε τότε στο Six Dogs λόγω του κήπου, οπότε έβλεπα χαλαρά 6-7 check in τη μέρα. Και επειδή οι λίστες μου δεν ήθελα να έχουν καμία δεκαριά κομμάτια, αλλά μία χούφτα λόγω του πολύ συγκεκριμένου concept που επέλεγα κάθε φορά, είπα να βάζω έξι, οπότε προέκυψε το Six Songs σαν ομόηχο.
 
Το τραγούδι στη διαφήμιση αποτελεί τη ραχοκοκαλιά μίας καλής διαφήμισης, αφού μπορεί να την αναδείξει σε μεγάλο βαθμό και να διορθώσει τυχόν ατέλειες σε αυτή, αποσπώντας το θεατή. Επίσης σε βοηθάει να το συνδέσεις με την εταιρία χάρη στις αλλεπάλληλες επαναλήψεις της διαφήμισης. Στο σημερινό Six Songs θα δούμε 6 τραγούδια που μας έμαθαν οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας ή τραγούδια που έγιναν ευρέως γνωστά μέσω αυτών. Ετοιμαστείτε για πολλές στιγμές που θα πείτε "Ω ρε φίλε, που το θυμήθηκε αυτό;"
 
1. Kasabian-Fire
 
 
 
Η σχετικά ήρεμη αρχή του Fire δε σε προετοιμάζει για το δυναμικό ρεφρέν του που το ανέδειξε σε indie χιτάκι και φυσικά ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια που έχουν παιχτεί σε διαφημίσεις. Καταπληκτικό τραγούδι και ωραίο μουσικό ντύσιμο για να ακούς προσφορές πακέτων  Μπορεί και όχι. Ειδικά για εμάς που προτιμάμε τους πιο πρώιμους Kasabian του Club Foot.
 
2.Dandy Warhols-Bohemian Like You
 
 
 
Πάμε σε κάτι πιο παλιό. Από τα λίγα τραγούδια σε τέτοιου είδους διαφημίσεις, που έγιναν γνωστά όχι λόγω του ρεφρέν, αλλά λόγω της εκπληκτικής εισαγωγής, το χιτ των Dandy Warhols αποδείχθηκε ένα από τα τραγούδια που έψαχνα πολύ καιρό, γιατί μου είχε κολλήσει σε λούπα στο κεφάλι μου. Η εισαγωγή εννοείται πως έχει μείνει χαραγμένη σε όλους, ενώ και το ρεφρέν είναι εξαιρετικό. Νομίζω ότι αποτελεί γενικά μια από τις κορυφαίες στιγμές του συγκροτήματος.
 
3. Kaiser Chiefs-Never Miss A Beat
 
 
 
Θα πήξουμε στο indie των 00s σε αυτή τη λίστα. Προσωπικά δε με χαλάει καθόλου, τη λατρεύω αυτή τη μουσική και την έχω ψάξει πολύ. Φοβερή κομματάρα από τις εποχές που οι Kaiser Chiefs ανήκαν στην αφρόκρεμα της indie σκηνής. Παίζει σκηνές από το video clip να ήταν και στο background της διαφήμισης με το ίδιο το τραγούδι όμως να κλέβει την παράσταση. Όποιος θυμάται καλύτερα, ας μας πει.
 
4. Cyanna-Shine
 
 
 
Η ελληνική συμμετοχή στο σημερινό Six Songs. Ναι, οι Cyanna αποτελούν ελληνικό συγκρότημα και σε αυτό το τραγούδι ακολουθούν τη συνταγή της επιτυχίας με ένα πολύ ενδιαφέρον ρεφρέν, ενώ και το υπόλοιπο τραγούδι ξεχωρίζει χάρη και στα ηλεκτρονικά στοιχεία που διαθέτει. Κολλητικότατο, οπότε λογική η ένταξή του σε διαφήμιση.
 
5. Imagine Dragons- On Top Of The World
 
 
 
Πάμε στο πιο πρόσφατο τραγούδι της λίστας. Η αλήθεια είναι πως ίσως αυτό το κομμάτι το αγάπησα περισσότερο λόγω του Pro Evolution Soccer που είχα λιώσει παρά εξαιτίας της διαφήμισης. Άρτιο τραγούδι, με το ρεφρέν να κορυφώνεται και να τραγουδιέται από όλο το συγκρότημα. Οι Imagine Dragons όμως έχουν βγάλει και πολύ καλύτερα τραγούδια, αλλά και πολύ χειρότερα. Ναι, εσένα κοιτάω Thunder που σε βάλανε και εσένα σε διαφήμιση και ψάχναμε βουλοκέρι να κλείσουμε τα αυτιά μας.
 
6. Ten Years After – I’d Love To Change The World
 
 
 
Το καλύτερο για το τέλος δε λένε; Τι να πει κανείς για το απίστευτο I’d Love To Change The World; Το κομμάτι του Alvin Lee και των Ten Years After αποτελεί ένα από τα καλύτερα blues κομμάτια που έχουν γραφτεί. Κυκλοφόρησε το 1971 και ακούγεται τόσο φρέσκο σαν να βγήκε την προηγούμενη δεκαετία. Τα φοβερά φωνητικά, το εξαιρετικό σόλο και αυτή η χαρακτηριστική εισαγωγή το κάνουν απλά το καλύτερο κομμάτι που έχει παιχτεί σε διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας. Ναι, δεν το διαπραγματεύομαι.
 
Bonus: Expert Medicine-If I Could Build My Whole World Around You
 
 
 
Είναι και σε διαφήμιση, αλλά το ακούς και στην αναμονή, όταν παίρνεις στο τηλεφωνικό κέντρο της Cosmote και αποτελεί αρκετά ευχάριστο άκουσμα.
 
Bonus 2: Weezer-Perfect Situation
 
 
Καταπληκτικό τραγούδι, οριακά εκτός λίστας.
 
Προσθέστε κι εσείς στα σχόλια κι άλλα τραγούδια από τέτοιες διαφημίσεις που μπορεί να παρέλειψα ή να μη μπορούσα να συμπεριλάβω (ήδη έχω σκεφτεί 2-3).