Kurdy Malloy

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο μικρός άρχισε να ρωτάει όλο και περισσότερα για τη Μάρβελ, οπότε αναγκάστηκα να του κάνω μία πλήρη αναδρομή σε ότι έχει βγει σε ταινία από το 2000 και μετά (αντε 1997 αν βάλουμε και τα MiB). Επειδή δεν το πολυέχουμε με το horror κλπ άφησα έξω Blade & Ghost Rider, ειδικά τα δεύτερα δεν έχω την παραμικρή διάθεση να βλέπω Νίκολας Κέιτζ. - Αγόρι μου από δω και πέρα οδηγός είσαι εσύ, λέγε που θες να πάμε - Να τα δούμε όλα με τη σειρά που βγήκανε - ΟΚ αν και δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα, μιλάμε για ανεξάρτητες γραμμές μεταξύ τους. Να προτείνω να δούμε πρώτα τα Spider-Man και μετά τα Χ-ΜΕΝ που είναι και ελαφρώς πιο βίαια; - Άντε καλά 1. SPIDER-MAN 1 (2002) Όταν βάλαμε να δούμε αυτή την κλασσική πλέον ταινία, να πω την αλήθεια είχα μία περιέργεια πως θα μου φανεί. Αν και είναι 2 χρόνια νεότερη από τους Χ-ΜΕΝ, για μένα έχει αντίστοιχη θέση στην ιστορία των κόμικς σε ταινία, με τον πρώτο Superman. Μιλάμε για έναν κορυφαίο ήρωα για την εταιρία, ίσως τον κορυφαίο, με έναν πρωταγωνιστή που μπορεί να είχε τραβήξει πάνω του τα βλέμματα με το Pleasantville (ελπίζω να το γράφω σωστά), αλλά δεν τον λες και πρωτοκλασσάτο και μάλιστα ο ηθοποιός αυτός στιγματίστηκε τόσο πολύ από τον ρόλο του αυτό που πλέον οι λέξεις Μαγκουάιρ και Σπάιντερμαν είναι περίπου ταυτόσημες. Γενικά δεν είμαι φαν του Σπάιντι γιατί δεν μπορώ το τόσο αίσθημα που υπάρχει σε κόμικς και ταινίες του. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει και πάρα πολλά. Αλλά αυτό που παρατήρησα από όσα και να διάβασα είναι ότι έχει με διαφορά τους καλύτερους villains της Μάρβελ (άντε βγάζω έξω τον Μαγκνέτο). Άρα η γνώμη μου για τον ήρωα επηρεάστηκε κατά πολύ από τις πρώτες ταινίες και τούμπαλιν. Τόσα χρόνια μετά να πω την αλήθεια η πρώτη ταινία μου έκανε μετριότερη εντύπωση από ότι την πρώτη φορά, αλλά και πάλι τη θεωρώ πάρα πολύ αξιόλογη ταινία για το είδος. Χωρίς να έχει σχεδόν πουθενά κάποιο "πρώτο" όνομα όπως οι Χ-ΜΕΝ που έτρεχαν παράλληλα, είχε ηθοποιούς που τα έδωσαν όλα στους ρόλους τους στον απόλυτο βαθμό. Με αποτέλεσμα από τότε κιόλας τον Ντεφόε που έχει αξιολογότατη καριέρα (OK με μερικές αστοχίες) τον βλέπω και τον αποκαλώ Γκριν Γκόμπλιν. Βέβαια η ταινία έχει μερικές εμφανείς αδυναμίες. Ο Μαγκουάιρ σε πολλά σημεία κάνει overacting (συγνώμη δεν ξέρω τον ελληνικό όρο), Κίρστεν Ντανστ και γενικότερα ο ρόλος της MJ μου φαίνεται αδιάφορος σε εκτέλεση και προβληματικός. Δηλαδή ρόλος και εκτέλεση δεν δικαιολογούν τις αντιδράσεις. Καμία σχέση με την Έμα Στόουν για παράδειγμα. Και τέλος (αυτό είναι συνολικό συμπέρασμα) δε μου άρεσε η απαλλαγή του villain δια του θανάτου, σημάδι ότι το στούντιο τότε δεν έβλεπε καθόλου μακριά. Για τον μικρό τι να πω; Ανακάλυψε με την ταινία αυτή το μπιντζ γουότσινγκ. Ήταν Μεγάλη βδομάδα και είδαμε τις 3 ταινίες νεράκι. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα 2. SPIDER-MAN 2 (2004) Και πιάνουμε τα κλασσικά θέματα της Μάρβελ... Τα υπαρξιακά. Τι σημαίνει να είσαι υπερήρωας; Είναι ευλογία ή κατάρα; Τον ζηλεύουμε ή τον λυπόμαστε; Εντάξει ακόμα και εγώ που σίγουρα δεν είμαι μαρβελάκιας βλέπω διαρκώς αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Προτιμώ την DC γιατί μου αρέσει οι ήρωες να είναι αυτό που είναι. Αυτές τις παλινδρομήσεις ποτέ δεν τις βρίσκω του γούστου μου. Αυτή η ταινία είναι γεμάτη από αυτές, έχουμε άλλωστε ένα μεγάλο μέρος όπου ο Πάρκερ παύει να είναι ο Σπάιντερμαν, γεγονός που το βρίσκω λίγο αστείο. Αν έγινε γενετική αλλαγή έγινε γενετική αλλαγή. Δεν ξέρω πως, αλλά έγινε. Ήταν κάτι αντικειμενικό. Η ψυχολογική κατάσταση του Πίτερ Πάρκερ θεωρητικά δε θα έπρεπε να το επηρεάζει, δεν είναι κανένας Ντόκτορ Στρέιντζ να πρέπει να κάνει διαλογισμό για να πιάσει το ξόρκι. Ή γενετικά πετάς ιστό ή όχι. Τέλος πάντων το αφήνουμε στην άκρη, η ταινία είναι εξαιρετική κυρίως λόγω του εξαιρετικού Άλφρεντ Μολίνα (για το δίδυμο των πρωταγωνιστών ισχύουν ότι είπα παραπάνω) και του δόκτωρα Οκταπούς (αφρόλουτρο παπάκι για όταν θα κάνεις ντους ). Για τον μικρό δεν λέμε τίποτα, συνέχεια στο καπάκι με την 3η ταινία 3. SPIDER-MAN 3 (2007) Η ταινία για την οποία γράφτηκε το παγκοσμίου φήμης best seller: "Πως να πετάξετε ένα πετυχημένο franchise στον κουβά" Εδώ το στούντιο προσπάθησε να τα κάνει όλα. Να βάλει στο παιχνίδι το Venom, τον Sandman, να επανεισάγει τον Green Goblin, να βάλει ολίγη από Gwen Stacy, να αλλάξει το παιχνίδι για τον Πίτερ Πάρκερ. Και τι κατάφερε; Να φτάσει και να ξεπεράσει κατά καιρούς τα όρια της γελοιότητας. Δεν ξέρω κατά πόσο κάτι τέτοιο ήταν σκόπιμο, πόσο ήθελαν πραγματικά να δείξουν τόσο έντονα τις μεταστροφές του Πίτερ Πάρκερ, αλλά αν βάλουμε το συχνό overacting του Μαγκουάιρ νομίζω ότι ξεπεράσαμε τα όρια του αποδεκτού. Ο cool Spider-Man νομίζω πως είναι ότι χειρότερο έχω δει σε υπερηρωικό. Δηλαδή πείτε μου: και άντε αυτός κάνει τα καραγκιοζλίκια του. Οι νεοϋορκέζες τόσο χάπατα είναι και δεν πάει η φάπα σύννεφο; Ή έχουμε την κλασσική αμερικανιά, "πίστεψέ το μέσα σου και θα το πετύχεις"; Τέλος πάντων μαζί με τη γελοιότητα αυτή, μιλάμε για τόσο πολύ φόρτωμα σε sub-plots σε σκηνές σε villains σε οτιδήποτε που λογικό είναι ότι μαζί με την ταινία κατέρρευσε και το concept Sam Raimi's Spider-Man μαζί της. Μέχρι και ο μικρός έπαθε overdose. Τις είδαμε στα καπάκια, αλλά ήταν τόσο βαρύ το τελευταίο πιάτο που το επόμενο βήμα ήταν οι Χ-ΜΕΝ. Με τα σημερινά κριτήρια βλέπουμε το πόσο λάθος ήταν ο χειρισμός της Sony στο όλο θέμα. Η προσέγγιση που είχε προηγηθεί στον Superman και τον Batman, "γυρίζουμε μία ταινία και αν πάει καλά γυρίζουμε και επόμενη" ήταν η μόνη λογική προσέγγιση πριν το MCU, αλλά είναι τόσο εύθραυστη που τελικά βλέπουμε ότι οδηγεί πάντα σε κατάρρευση. Γενικά όμως θεωρώ αδιανόητο κάποιος να αγνοήσει αυτή την τριλογία επειδή είναι πριν ή εκτός MCU.

Που θα πάει; Κάποια στιγμη θα μας κάτσει. Δηλώνω συμμετοχή.

Η πλάκα είναι ότι διάβασα τώρα για το βίντεο και στο screenshot που έχει το βίντεο όποιος ήρωας φαίνεται δεν είναι στο MCU