Kurdy Malloy

Στο τελευταίο Spirou et Fantasio (#56)

Ο Sente είναι ο σεναριογράφος και αυτός είναι που έχει το ίδιο μοτίβο στις ιστορίες του. Το ΧΙΙΙ μετά την αποχώρηση του van Hamme το πήρε ο Sente και αποφάσισε ότι όλο το παρόν και το μέλλον των ΗΠΑ θα εξαρτάται από το ποιοι είναι και αν υπάρχουν και τρέχα γύρευε, από το Mayflower. Υπάρχει στα αγγλικά στο πιο διάσημο online αναγνωστήριο.

Στο τελευταίο ΧΙΙΙ

Ανισόπεδη ντίσκο

Ξεθάψιμο γιατί το efantasy (που μπορεί κάποιοι να ξέρετε από τα κόμικς του) έφερε 2 ενδιαφέρουσες κομικσίστικες συλλογές https://www.efantasy.gr/el/προϊόντα/collectible-cards-stickers/261760-panini-asterix-the-travel-stickers-booster-display-36-φακελάκια-σύνολο-180-αυτοκόλλητα https://www.efantasy.gr/el/προϊόντα/collectible-cards-stickers/295765-panini-mickey-donald-a-fantastic-world-stickers-booster-display-36-φακελάκια-σύνολο-144-αυτοκόλλητα Έχει κι άλλες που είναι στα όρια του κόμικ ενδιαφέροντος

To είχε φέρει πέρσι ο Fenech και έκανε εξαιρετικό δωρεάν έγχρωμο σχέδιο με την αγορά. Μικρό μέγεθος, εικαστικά άρτιο. Αλλά να πω την αλήθεια δεν το έχω διαβάσει. Κρίμα που η όλη ασυνέπεια της Μαμούθ δε το είχε έτοιμο για την επίσκεψη του δημιουργού, ας ελπίσουμε ότι θα ξαναέρθει ο Φενές τώρα που θα το έχουμε στα ελληνικά.

11 (9) Ο πρίγκηπας του Νείλου (Le prince du Nil) Η 11η ιστορία του Αλίξ ξεκίνησε να δημοσιεύεται στις 29/5/1973 στο βελγικό Tintin (που είχε διαχωριστεί ξανά από το γαλλικό) και στις 31/7/1973 στο γαλλικό. Τελείωσε η προδημοσίευση ταυτόχρονα και στα 2 στις 30/10/1973. Η προδημοσίευση είχε και το αντίστοιχο εξώφυλλο ενώ όταν ξεκίνησε να δημοσιεύεται και στη Γαλλία είχε κι εκεί εξώφυλλο και ταυτόχρονα και στο Βέλγιο (τρία εξώφυλλα συνολικά). Για πρώτη φορά όμως υπήρχε και προπροδημοσίευση στο περιοδικό Les Cahiers de la bande dessinée 20 (1/3/1973) στο οποίο δημοσιεύτηκε μία πρώτη σελίδα στα μολύβια και μία ακόμα. Δημοσιεύτηκε σε άμπουμ το 1974 (σύμφωνα με τον εκδότη στις 1/1/1974 δεν επεκτείνομαι ξανά) και γνώρισε μαζί με την αρχική 20 εκδόσεις. H υπόθεση είναι δύσκολο να περιγραφεί. Καλούν τον Ενάκ στην Άνω Αίγυπτο (που είναι κάτω όπως την κοιτάμε) επειδή και καλά είναι κάποιος χαμένος απόγονος πρίγκηπας, βασιλιάς ή κάπως έτσι. Φυσικά έχει καμία δεκαριά διαφορετικές συνωμοσίες. Εναντίον του νυν βασιλιά, του συνομώτη και ΦΥΣΙΚΑ του Καίσαρα (υπερατού) μεταξύ άλλων. Κάπου υπάρχει ένας τρελός συγγενής (σε κάθε σπίτι ένας τρελός που λέει και η έκφραση) και μία ολική καταστροφή πόλης (πρέπει να έχει ισοπεδώσει το μισό γνωστό κόσμο ως τώρα ο Αλίξ). Μόλις ένα άλμπουμ μετά το καλύτερο άλμπουμ της σειράς, ακολουθεί το απόλυτο χαμηλό. Ένας αχταρμάς από την υπόθεση, την διεκπαιρέωσή της, τους χαρακτήρες και την εξέλιξη τους, ότι να'ναι. Ενδεικτικά μόνο στην πρώτη κιόλας σελίδα ο Αιγύπτιος Ενάκ βρίσκει τη συμπεριφορά των Αιγυπτίων περίεργη και έρχεται ο περαστικός (μόνο στο 2ο τεύχος επισκέφτηκε στην Αίγυπτο) Γαλατορωμαίος (ή μήπως ρωμαιογαλάτης; ) να του πει: ΟΚ μπρο, έτσι είναι οι Αιγύπτιοι μην τους παρεξηγάς. Στα υπόλοιπα έχουμε υπερβολικά πολλές συνωμοσίες που κανείς δεν ξέρει που αποσκοπούν από τη στιγμή που αφορούν ένα βασίλειο που κανείς δεν ασχολήθηκε να το κατακτήσει. Στους χαρακτήρες ο Αλίξ έχει παγιωθεί σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ηθικής και συμπεριφοράς, πάντα γενναίος και τολμηρός. Και εδώ έχουμε την γοητευτική ντόπια που ερωτεύεται τον Αλίξ, τους διεφθαρμένους παλατιανούς συνωμότες και έναν λίγο στερεοτυπικό τρελό (αδιανόητα κοκκινομάλλη για Αιγύπτιο πάντως) προφήτη με μία δόση μεταφυσικού. Επίσης έχουμε άλλο ένα μοτίβο αρκετά επαναλαμβανόμενο, τα προφητικά όνειρα του Αλίξ. Αφήνω εκτός και τελευταίο τον Ενάκ. Όπου ο Αλίξ προσπαθεί να τον προστατέψει, να τον προειδοποιήσει, έγινε για χατήρι του μέχρι και σκλάβος στις πυραμίδες και αυτός ήταν σε στυλ πρίγκηπας "εσένα τον ξανθούλη; Αλίξ σε είπαμε;" Όχι πως δεν μπήκε σε μπελάδες αλλά όχι με τον τρόπο των προηγουμένων ιστοριών, Πιο πολύ εν αγνοία του και έτσι οι βασανισμένες εικόνες εδώ ανήκαν στον Αλίξ που μετά τον Κόναν, γνώρισε κι αυτός μία σταύρωση στην έρημο. Στο τέλος τον σώσαμε κι όλα καλά. Το μόνο που διασώζεται είναι το πάντα αρτιότατο σχέδιο, αλλά γενικά το αποτέλεσμα είναι χάλι μαύρο, να και μία ιστορία που θα συμφωνήσω με τον @ ProfPhillipMortimer Α suivre

Αυτό ακριβώς. Μία συρραφή της Διχόνοιας, την Κατοικίας των Θεών και του Οβελίξ και σία με 2-3 πινελιές ενδιάμεσα.

Ακόμα και εκεί υπάρχει το ίδιο μοτίβο. Ένα συμβάν γεγονός από το παρελθόν που στοιχειώνει το παρόν με έναν περίεργο τρόπο και δημιουργεί απίστευτες ίντριγκες, συνωμοσίες, μυστικές σέκτες και τρεχαγυρευόπουλος. Η διαθήκη του Σέξπιρ, το Mayflower, o μυστηριώδης κόμης Σκάρμπεκ που ξεφύτρωσε σαν το μανιτάρι, ο πιτσιρίκος που έριξε φάπα στον Μόρτιμερ στη δευτέρα γυμνασίου. Χέσε μας ρε θείο.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA O άνθρωπος είναι ψυχοπαθής, πρέπει να τον δει γιατρός. ΦΤΑ-ΝΕΙ. Έχει πηδήξει το ΧΙΙΙ, έχει πηδήξει το B&M έχει μαγαρίσει ότι έχει πιάσει με την ίδια πάντα υπόθεση. Το καλτσοπέδιλο του Αχιλλέα από την Αργοναυτική Εκστρατεία, οι τελευταίοι απόγονοι των Ίνκας που βρήκαν το βρακί του Βούδα, η μυστική συνταγή της Κοκακόλας που την διεκδικεί ο δισέγγονος του Κλιάφα. ΕΛΕΟΣ!

10 (8) Ο μέγας Ιορίξ (Iorix le grand) Η 10η ιστορία του Αλίξ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Tintin από τις 4/2/1971 και η δημοσίευσή της είχε αρκετές περιπέτειες. Ξεκίνησε με αφιερωμένο εξώφυλλο, αλλά τον Ιούνιο απουσίαζε από 4 τεύχη. Ολοκληρώθηκε το 1ο μέρος την 19η/8/1971 για να επανέλθει ξανά με εξώφυλλο στις 17/2/1972 και τελικά ολοκληρώθηκε στις 30/3/1972. Εκδόθηκε σε άλμπουμ το 1972, κατά πάγια τακτική του ο εκδότης δίνει ημερομηνία την 1/1/1972 αλλά έχω εξηγήσει τον λόγο που δεν πιστεύω αυτή την ημερομηνία. Μαζί με την αρχική, γνώρισε 16 επανεκδόσεις. Η υπόθεση είναι ένα escort mission. Κάποιοι Γαλάτες με την αμοιβή τους αποδεσμεύονται από τη λεγεώνα μετά το θάνατο του εργοδότη τους Κράσσου στην πόλη Ίστρο του Ευξείνου Πόντου (σημερινή Ρουμανία) και πρέπει να επιστρέψουν στη Γαλατία με τις οικογένειές τους. Κάποιοι διεφθαρμένοι ρωμαίοι ξέρουν ότι κουβαλάνε χρυσάφι και τους την πέφτουν για να τους κλέψουν. Οι περιπέτειες δημιούργησαν μία αφύπνιση στον αρχηγό τους ρωμαιογαλάτη εκατόνταρχο Ιόρους. Πως και τι, είναι αυτό που φαντάζεται οποιοσδήποτε ξεκινάει την ιστορία με όνομα Ιορίξ και βλέπει να πρωταγωνιστεί ένας αξιωματικός ονόματι Ιόρους. Στην ιστορία αυτή δε βλέπουμε πολλά στοιχεία από προηγούμενες περιπέτειες. Διαδραματίζεται κάπου στην Κεντρική Ευρώπη ή Βόρεια Βαλκάνια, εκτός από μία αναφορά στον στρατηγό των Πάρθων που είχε εμφανιστεί στα 2 πρώτα τεύχη, δεν έχουμε άλλους recurring χαρακτήρες και δεν έχουμε το συνωμοτικό χαρακτήρα των περισσοτέρων άλλων άλμπουμ H ιστορία ενώ μοιάζει για ένα απλό escort mission αρχικά, στη συνέχεια μετατρέπεται σε μία σπουδή στην ανθρώπινη ματαιοδοξία και φιλαργυρία. Οι γαλάτες πρώην λεγεωνάριοι διασχίζουν την Ευρώπη σε δύσβατα σημεία αλλά ταυτόχρονα δοκιμάζονται οι ψυχικές και ηθικές τους αντοχές. Πρωταγωνιστής δεν είναι καθαρά ο Αλίξ ο οποίος παραμένει ο ίδιος προχριστιανικός ηθικολόγος που έχουμε πλέον μάθει, αλλά το δίπολο Ιόρους/Ιορίξ - Αλίξ και οι μεταξύ τους σχέσεις. Ο Αλίξ στην αρχή σαν ένα εκνευριστικό τσογλανάκι που μονίμως αμφισβητεί τον ηγέτη της ομάδας και μετά το θάνατο του συνεκτικού κρίκου (Ορτάλους) ένα απόλυτο δίδυμο κοκκορομαχίας. Στη μέση το ξανθό γκομενάκι που προφανέστατα γουστάρει Αλίξ (όπως όλες όσες τον έχουν δει), αλλά τη γουστάρει ο Ιόρους. Ο οποίος όμως Ιόρους-ιξ δεν είναι ο κακίων κάκιστος κακός. Είναι ένας σκληρός αξιωματικός της λεγεώνας που στην πορεία αναπτύσσει φιλοδοξίες πάνω από το μπόι του και έρχεται σε αντίθεση με τον νέο και γενναίο Αλίξ. Η όλη όμως διαχείρηση του χαρακτήρα είναι αριστουργηματική και στο τέλος δε βλέπουμε την τιμωρία ενός κακού, αλλά μία τραγική φυσιογνωμία. Με τη δικιά του ηθική, σώζει και σώζεται από τον Αλίξ όσες φορές μαλώνουν σχεδόν μέχρι θανάτου. Ο τελειότερος ανταγωνιστικός χαρακτήρας μέχρι στιγμής στη σειρά. Τελειώνοντας με τους χαρακτήρες κάποιος μπορεί να νομίζει ότι ξέχασα τον Ενάκ. Όχι δεν τον ξέχασα εγώ, τον ξέχασε ο ίδιος ο δημιουργός. Πιο ανύπαρκτος από ποτέ. Το σχέδιο στα ίδια υψηλότατα επίπεδα, οι παρουσιάσεις βασανιζόμενων χαρακτήρων πάντα οι σπεσιαλιτέ του δημιουργού όπως επίσης και τα φανταστικά τοπία Συνολικά μιλάμε για ένα κλασσικότατο έπος. Με διαφορά το καλύτερο για μένα τεύχος της σειράς, ένα διαμάντι της εποχής εκείνης στα BD. Ένα must για κάθε κομιξόφιλο. A suivre

είναι αυτό που έχει κάνει βίντεο που γυρίστηκε ο Ζήκος ή το Θα σε κάνω βασίλισσα; (αυτά τα 2 έχω δει) Πολύ καλή δουλειά

Το φινάλε ήταν στα πλαίσια του κόμικ. Τι περίμενες; Να γίνουν εκρήξεις; Ή τι; επίσης απορία και σπόιλερ 2

Ολοκληρώθηκε η ανάγνωση και των 6 τόμων αυτού του έπους και ευκαιρία για μία πιο αναλυτική κριτική Ο Ριάντ Σατούφ όπως καταλαβαίνουμε με την ολοκλήρωση του έργου είναι ένας άνθρωπος που πέρασε πολλά. Που σίγουρα δεν του ήρθαν τα πράγματα όπως θα τα ήθελε ή όπως θα έπρεπε να είναι σε κάθε παιδί αυτής της ηλικίας. Αλλά όλο το έργο, πάνω από 1000 σελίδες είναι μία ωδή στα daddy issues αυτού του κόσμου. Η αγγλική έκδοση αναφέρει ότι ο Ριαντ περιγράφει το πως μεγάλωσε ανάμεσα σε τρεις δικτάτορες, τον Καντάφι, τον Άσαντ και τον πατέρα του. Δεν ξέρω αν η λέξη δικτάτορας είναι η κατάλληλη για να περιγράψει κανείς τον Δρ Σατούφ και επειδή είμαστε Έλληνες και εγώ συγκεκριμένα κάποιας ηλικίας, αυτό που ένας Γάλλος βρίσκει αυταρχική και δικτατορική συμπεριφορά εγώ το βρίσκω νορμάλ ανατολίτικη πατριαρχία. Μία ατελείωτη πορεία από τον καταδικασμένο έρωτα που έγινε γάμος με τρία παιδιά, την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού όπως αυτή περιγράφεται στην πορεία του πατέρα και το πολιτισμικό χάσμα μεταξύ αράβων και γάλλων. Στη μέση ένα παιδί με αράβικο όνομα που όμως έχει ξεχάσει ακόμα και να μιλάει αράβικα, γαλλοεβραίος για τους Σύριους, παρίας για κάποιους γάλλους. Η ευγενική συμπεριφορά και η κλίση στις τέχνες σίγουρα δεν έκανε καλύτερα τα πράγματα και σε όλα αυτά προστέθηκε η σίγουρα προβληματική οικογενειακή κατάσταση ειδικά μετά τα δραματικά γεγονότα στο φινάλε του 4ου τόμου. Ο 5ος τόμος είναι απλά ο τόμος απόηχος στο σοκ των γεγονότων και ο 6ος περιγράφει τα πρώτα επαγγελματικά βήματα του νεαρού Ριάντ. Δεν είναι τυχαία τα βραβεία, δεν είναι τυχαία η απήχηση, πραγματικά πρέπει να το διαβάσει κανείς ολόκληρο για να νιώσει όλο το μεγαλείο της σειράς. Κρίμα που η Polaris έκανε πίσω, μακάρι να μπορούσαν να το αναλάβουν άλλοι και επίσης κρίμα που από το 2019 η σειρά έχει κολλήσει στον 4ο τόμο στα αγγλικά ενώ 12 γλώσσες την έχουν τερματίσει. Διαβάστε έστω τους 4 πρώτους τόμους που τους βρίσκετε αρκετά εύκολα με κίνδυνο να μείνετε σε cliffhanger βέβαια.

Διάβασα κι εγώ την Ταναναρίβη. Καταρχάς μόνο συγχαρητήρια στην εκδοτική και σε όσους συνέβαλαν σε αυτή την έκδοση. Μπράβο για την επιλογή του τίτλου, μπράβο για την ποιότητα, μπράβο και για την επιμέλεια. Από δω και πέρα μπορεί η κριτική μου να περιέχει κάποια spoilers ή έστω κάποια που πολλοί τσιρίζουν spoiler spoiler ακόμα και σε βασικές γνώσεις (σε λίγο θα πούμε ότι σήμερα ο ήλιος δύει στις 8.30 και θα φωνάξει κάποιος spoiler alert). Συνεχίζετε με δικιά σας ευθύνη, δεν κάθομαι να κάνω διαρκή edit σας το λέω από τώρα. Η μαγεία αυτού του κόμικ είναι ότι δείχνει να είναι κάτι, αλλά τελικά είναι κάτι άλλο. Δείχνει να είναι ένα road movie/comic/story στην πράξη είναι μία σπουδή στα γηρατειά και σε όσα αυτά φέρνουν μαζί τους. Το τραγούδι που τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε στίχους Άλκη Αλκαίου ξεκινάει Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη και όπως και στο τραγούδι έτσι κι εδώ, η υπόθεση είναι η ίδια. Όλοι βρίσκουμε στη ζωή μας, μια διαφυγή, κάτι που να την κάνει πιο υποφερτή. Μπορεί να είμαστε στο ελάχιστο ποσοστό που η ζωή μας, μας γεμίζει ως έχει. Για όλους τους άλλους όμως η ζωή είναι ένας ατελείωτος συμβιβασμός. Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά, όπως λέει το ίδιο τραγούδι παρακάτω. Οπότε αυτή η ιστορία είναι μία αναζήτηση πάνω στο τι μπορεί να κάνει ο καθένας για να συνεχίζει να κρατάει το όνειρο και την ελπίδα μέσα του. Κάποιοι παρά την πεζή ζωή τους φτιάχνουν ένα ψεύτικο προσωπείο που θα τους δώσει την αναγνώριση των άλλων. Τυχοδιώκτης, ήρωας, βετεράνος. Κάποιοι άλλοι θα συνεχίζουν να κρύβονται από τη ζωή και θα προσπαθήσουν να ζήσουν μέσω των άλλων. Μέσω διηγήσεων, μέσω βιβλίων κλπ. Και άλλοι θα προσπαθήσουν να δώσουν ζωή στη ζωή τους με μία απλή εξωσυζυγική σχέση. Κοινός παρονομαστής είναι ότι κάνεις από αυτούς δεν έχει το πιο συνηθισμένο ναρκωτικό εναντίον της καθημερινότητας, δηλαδή ένα παιδί στο οποίο θα βγάλουμε πάνω μας όλο μας το άχτι και θα ποντάρουμε όλα μας τα λεφτά. Ο Τζο δεν ξέρει αν έχει, οι βετεράνοι έφτιαξαν ψεύτικη οικογένεια και το ηλικιωμένο ζευγάρι είναι άτεκνο. Και δηλαδή το παιδί λύνει τα προβλήματα; Έχει νόημα να κάνουμε του κόσμου τα καραγκιοζλίκια και να μη ζούμε πραγματικά "για να αφήσουμε κάτι στα παιδιά"; Εδώ έρχεται η ιστορία να μας πει ένα τεράστιο όχι. Αυτά που νομίζουμε πως αφήνουμε στα παιδιά είναι βιβλία σε έναν τυφλό. Είναι κάτι άχρηστο. Αυτό πιστεύω ότι είναι το βαθύτερο νόημα. Ψάχνουμε να κλείσουμε κενά δίνοντας άχρηστες κληρονομιές, ενώ το παιδί είχε άλλες ανάγκες και πιθανότατα απλά ήθελε έναν πατέρα. Το κόμικ βρίθει συμβολισμών, ακόμα και η κατάρρευση της σακαράκας την τελική στιγμή είναι ίσως ο κορυφαίος συμβολισμός πάνω στην κατάρρευση της ψευδαίσθησης. Για το σχέδιο και το εικαστικό κομμάτι δεν έχω να πω πολλά, είναι αρτιότατο. Ξέρω τον Valee από το εξαιρετικό Katanga και μιλάμε για πραγματικά κορυφαίο δημιουργό. Γενικά θεωρώ υψηλή έκφραση κομικίστικης τεχνικής και τέχνης τα βουβά καρέ που σου λένε περισσότερα από τα φλύαρα captions και εδώ έχουμε αρκετά τέτοια. Η διήγηση εναλάσσεται από τα λόγια στο σχέδιο κάνοντας τους δύο αυτούς τομείς ένα ενιαίο. Μπράβο, πάντα τέτοια