whatever

Άργησα να απαντήσω, αλλά σας ευχαριστούμε για χθες! Εγώ εύχομαι σε όλους τους Άλκιδες που γιορτάζουμε σήμερα!

Ξέχασα να αναφέρω πως ένα άλλο πράγμα που μου αρέσει σε αυτή την σειρά είναι ότι ξεφεύγει από ορισμένα κλισέ των shonem. Καταρχήν, η πλειοψηφία των χαρακτήρων δεν είναι έφηβοι αλλά παιδιά (που μερικά από αυτά κοντεύουν να γίνουν έφηβοι). Επίσης, δεν παίρνει μέρος σε κάποια ειδική σχολή/σχολείο/ακαδημία/πανεπιστημιακό χώρο ή οποιοδήποτε άλλο χώρο που σχετίζεται με την εκπαίδευση. Οι θηλυκοί χαρακτήρες δεν σεξουαλικοποιουνται όπως συμβαίνει συχνά στα άνιμε (στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα ήταν αλλόκοτο, επειδή επρόκειτο για παιδιά) και γενικά έχουν όλοι τους ενδιαφέροντες προσωπικότητες. Η Έμμα είναι λίγο μια τυπική shonem πρωταγωνίστρια, με την έννοια ότι είναι ευεξαμπτη, πάντοτε βοηθάει τους άλλους και έχει ισχυρή γνώμη για το τι πιστεύει είναι δίκαιο, αλλά παραμένει συμπαθητική. Δεν λέω πως όσες ιστορίες έχουν τα παραπάνω κλισέ είναι κακές, απλώς εμφανίζονται παντού και μετά από λίγο καταντά κουραστικό και θέλεις να διαβάσεις κάτι φρέσκο.

Είχα δει την πρώτη σεζόν και μου άρεσε απίστευτα, όμως δεν είχα χρόνο να δω την δεύτερη σεζόν. Τώρα που διάβασα την παραπάνω αφιέρωση (καταπληκτική, παρεμπιπτόντως ) θα αποφύγω το άνιμε και θα συνεχίσω το μάνγκα.

Το είχα παρατηρήσει όταν το είχα πρωτοδιαβασει! Νόμιζα πως τις φορές στο πρώτο καρέ (που αποκαλείται "παλιοφιλος") ήταν τυπογραφικό λάθος (δεν έδινα σημασία αν το όνομα τελείωνε σε "ύ" ή σε "η"). Βέβαια, αυτό συνέβη πριν διαβάσω την "Ωραία Πρόβενς"…

Ευχαριστώ!

O Jolly Jumper, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι το πιστό άλογο του Λούκι Λουκ, που τον συντροφεύει σε όλες τις περιπέτειες του. Είναι απίστευτα έξυπνος και έχει κερδίσει τον τίτλο του "πιο γρήγορου αλόγου σε όλη την Άγρια Δύση". Στην ελληνική έκδοση, το φύλο και το όνομα του άλλαξαν σε θηλυκό και σε Ντόλυ αντίστοιχα για λόγους τους οποίους δεν γνωρίζω (αν κάποιος ξέρει, παρακαλώ πολύ να με διαφωτίσει). Αργότερα, και συγκεκριμένα μετά την κυκλοφορία του "Η Ωραία Πρόβενς", όπου ο Jolly Jumper ερωτεύεται μια όμορφη φοράδα με το όνομα Πρόβενς (εξού και ο τίτλος), οι ελληνικοί εκδότες άλλαξαν ξανά το φύλο του σε αρσενικό για να μην φανεί "λεσβία". Εσείς, λοιπόν, τι προτιμάτε να είναι το άλογο; Αρσενικό ή θηλυκό; Ή δεν σας νοιάζει; Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, το προτιμώ θηλυκό, γιατί έτσι έχω μεγαλώσει με τις σειρές και με τις ταινίες, και θεωρώ πως του ταιριάζει αυτό το φύλο, λόγω της τσαχπινικης συμπεριφοράς της και της ξανθιάς της χαίτη.

Θα συμφωνήσω. Ούτε και εμένα μου άρεσε αυτό το plot hole. Αφού ο Ρωμαίος το άξιζε αυτήν την φορά!

Αλήθεια; Γιατί έχω δει αρκετά reviews από Έλληνες που λένε πως τους αρέσει. Προσωπικά, η ιστορία αυτή δεν ήταν ποτέ από τις αγαπημένες μου. Δεν την μισώ, απλά θεωρώ πως έχει ορισμένα προβλήματα (το κυριότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο ξεκινά η πλοκή: οι Γαλάτες θέλουν να πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες επειδή μαθαίνουν πως και οι Ρωμαίοι θα το κάνουν και τους φαίνεται διασκεδαστικό και ναι, είναι πολύ αδύναμη αιτία). Επίσης, δεν νιώθω προσβεβλημένη με τον τρόπο που παρουσιαστηκαμε εκεί πέρα. Ίσα ίσα γέλασα λίγο. Ο Ρενέ ξέρει πως να αναδεικνύει και τα καλά χαρακτηριστικά ενός λαού (παραδοσιακοί χοροί, αρχιτεκτονική, ωραίες γυναίκες) εκτός από τα στερεότυπα (σωβινιστες, έχουν έναν ξάδελφο για κάθε δουλειά, πατημένες μύτες).

Όπως λέμε δεν υπάρχουν σύγχρονοι Αθηναίοι; Γιατί νιώθω πως είναι ένα Gladiator reference που δεν μπορώ να καταλάβω επειδή δεν έχω δει ποτέ την ταινία;

Παιδιά, να μια ερώτηση που με απασχολούσε από μικρή: πάντοτε ανατωτιομουν πως βλέπουν οι σύγχρονοι Ρωμαίοι τα κόμιξ Αστερίξ; Μήπως νιώθουν προσβεβλημένοι/ντροπιασμένοι επειδή παρουσιάζονται ως χαζοί και να ηττονται συνέχεια από ένα μικρό χωριό; Ή δεν τους πειράζει/δεν είναι τόσο κομπλεξικοι επειδή αναγνωρίζουν πως ένα κόμιξ δεν μπορεί να αλλοιώσει τα επιτεύγματα τους;

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

Αυτή εδώ η ζωγραφιά είναι αφιερωμένη σε μια φίλη μου. Η φίλη μου, όπως και εγώ, τρελαίνεται να ζωγραφίζει και να δημιουργεί κόμιξ, και έχει δημιουργήσει τον παραπάνω χαρακτήρα, ονόματι Κάλβιν, του οποίοι του αρέσουν πάρα πολύ τα cowboy vibes (το ίδιο και στην φίλη μου) Σκέφτηκα, λοιπόν, να της κάνω μια έκπληξη, με το να ζωγραφίσω τον χαρακτήρα της, τον Κάλβιν, μαζί με τον Λούκι Λουκ, μιας και είναι και οι δύο καουμποηδες κατά κάποιον τρόπο, και να φοράει ο καθένας την στολή του άλλου. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, ο ΛΛ δεν θα φορούσε ποτέ κάτι τόσο φανταχτερό. Θα είναι και τέλεια ευκαιρία να της γνωρίσω και τον ΛΛ! Ελπίζω να της αρέσει! Και ναι, το ξέρω πως η ανάλυση είναι χάλια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο!

Άσχετο, αλλά είδα ένα ποστ όπου η Pixar σχεδιάζει να κάνει μια ταινία αφιερωμένη στον Woody, και μου το που είδα την εικόνα, μου θύμισε πολύ Λούκι Λουκ. Και δεν είμαι η μόνη! Κοιτάξτε τι αλλά σχόλια είδα! Η αλήθεια είναι, πως θα ήθελα και εγώ να κάνει η Pixar μια ταινία αφιερωμένη στον ΛΛ. Δεν θα ήταν τέλειο!

Θα προσπαθήσω να πάρω και εγώ μέρος στην συζήτηση, κυρίως επειδή έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι που λένε τις απόψεις τους εδώ είναι "μεσηλικοι άντρες" που έχουν γαλουχηθεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, ενώ εμείς "η νέα γενιά" έχουμε διαφορετική άποψη για αυτά τα θέματα. Πρώτον, πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας πως διαφορετική άποψη θα έχει ο Αμερικάνος, ο Ευρωπαίος και ο Έλληνας (το ξέρω πως γεωγραφικά είμαστε στην Ευρώπη και είμαστε και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν αισθανόμαστε "Ευρωπαίοι", ο,τι και να σημαίνει αυτό). Ο Αμερικάνος και ο Ευρωπαίος θεωρώ πως λογικό να είναι πιο ευαίσθητοι σε αυτά τα ζητήματα, ιδίως αν εξετάσεις την ιστορία τους και τον τρόπο που συμπεριφέρονταν στις μειονότητες (μαύρους, μετανάστες, γυναίκες κτλ), όμως το χειρίζονται διαφορετικά. Ενώ ο Αμερικάνος προσπαθεί να "ακυρώσει" την ιστορία του επειδή δεν του άρεσε η συμπεριφορά του στην τότε εποχή και την κρίνει με βάση τις σύγχρονες αντιλήψεις, ο Ευρωπαίος προσπαθεί από την άλλη να εξελιχθεί. Γνωρίζει πως έπραξε απαίσια τότε, αλλά αναγνωρίζει παράλληλα πως έτσι είχαν τα πράγματα και πως πίστευε σε αξίες που ακόμη και σήμερα θεωρούνται διαχρονικές (πχ, το Τεντέν κατηγορείται συχνά για τον ρατσισμό του, ιδίως στα πρώτα τρία βιβλία, αλλά παραμένει μια από τις πιο δημοφιλείς και αγαπητές σειρές κόμιξ, και αυτό επειδή, πέρα απ'τον ρατσισμό, είχε παράλληλα και συμπαθητικός χαρακτηρες και περιπετειώδης σενάρια). Εμείς οι Έλληνες είμαστε πιο πίσω, αν και αυτό οφείλεται στο ότι συγγενευουμε και με επίσης οπισθοδρομικούς λαούς. Οι Έλληνες της ηλικίας μου είμαστε πιο ανοιχτοί περί φεμινιστικών, ΛΟΑΤΚΙ θεμάτων (δεν θα μας πειράξει αν κάποιος είναι γκέι ας πούμε), γιατί θεωρούμε πως πρέπει να εξελιχθουμε και δεν μας πειράζει πως συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι παλιότερα (και γιατί να ασχοληθούμε άλλωστε;! Με το να κρίνουμε ένα ιστορικό πρόσωπο επειδή ήταν ρατσιστής ή μισογύνης δεν θα πάψει να είναι ρατσιστής ή μισογύνης) Τώρα, θα εξετάσουμε το πως χειρίζεται η πολιτική ορθότητα ο Αμερικάνος και ο Ευρωπαίος. Για την ακρίβεια, ο Ευρωπαίος, επειδή δεν διαβάζω αμερικάνικα κόμιξ. Και συγκεκριμένα, το πώς διαχειρίστηκε η πολιτική ορθότητα στο "Μπελάδες στις Φυτείες". "Το Μπελάδες στις Φυτείες" βγήκε σε μια εποχή που το "black lives matter" κυριαρχούσε στα μέσα και στον υπόλοιπο κόσμο, λόγω όσων συνέβαιναν στην Αμερική. Λογικό λοιπόν που αποφάσισε να μιλήσει περί ρατσισμού. Αυτό, όμως, δεν χάλασε κανέναν (παρόλο που υπήρξαν μερικοί που το κατηγόρησαν ότι ήταν υπερβολικά στρατευμένο), επειδή ο Λούκι Λουκ ήταν ένας χαρακτήρας που φημίζεται για το ότι υπερασπιζεται πάντοτε τους αδύναμους έναντι των ισχυρών και ήταν λοιπόν μέσα στον χαρακτήρα του να τους βοηθήσει. Οι αντίπαλοι του σε αυτήν την ιστορία ήταν οι KKK, οι οποίοι αναπαριστονται ως αγενείς λευκοί ξιπασμενοι πλούσιοι χωρις καμία ηθική αξία, και μάλιστα μετά το τέλος του Εμφυλίου, όπου η δουλεία είχε καταργηθεί. Η στερεοτυπική αναπαράσταση τέτοιων ανθρώπων ως μονοδιαστατων κακών είναι συνηθισμένη όταν το έργο πρόκειται να μιλήσει περί ρατσισμού, ομοφοβίας ή μισογυνισμου, έτσι ώστε ο αναγνώστης να τον αντιπαθησει και να περιμένει με προσμονή την πτώση του. Ιδίως όταν επρόκειτο για ιστορίες για παιδιά, όπου οι χαρακτήρες χωρίζονται απλώς σε "καλό" και "κακό" και δεν υπάρχει μια γκρι περιοχή. Και ο ΛΛ είναι μια σειρά κόμιξ για παιδιά, επομένως φυσικό να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι. Τώρα, ίσως επειδή μεγάλωσα και θέλω κάτι πιο πολυδιάστατο, θα μου άρεσε να βλέπω μια ιστορία όπου ένας χαρακτήρας ξεκινάει ως μισογύνης, ρατσιστής, ομοφοβικός κτλ, αλλά με τον καιρό καταλαβαίνει το λαθος του και προσπαθεί να μετανοήσει, όπως συνέβη στις "Σαββατογεννημένες", με τον Σάββα να μαθαίνει σιγά σιγά τα λάθη του και να προσπαθεί να μετανοήσει που συμπεριφέρθηκε απαίσια στις τρεις πρώην συζύγους του. Αρκετά όμως μίλησα και νομίζω πως ξέφυγα σε αρκετά σημεία απ'το κυρίως θέμα. Και ότι χρησιμοποίησα τις λέξεις "θέμα" και "ζήτημα" πολλές φορές.