whatever

Παρότι συμφωνώ με το σκεπτικό σου, θα ήθελα να μου διευκρινήσεις τι εννοείς με το "παλιομοδιτικο τρόπο γραφής".

Εγώ που ασχολούμαι λίγο, θα έβαζα τον Ozamu Tezuka. Αποκαλείται συχνά "Ο πατέρας των manga" και ο Astro Boy (ένας χαρακτήρας που δημιούργησε) παραμένει δημοφιλής.

Θα συμφωνήσω με τους παραπάνω: ο καθένας ήταν εξαιρετικός στο είδος του και αξίζει αναγνώριση, για αυτό ψήφισα "και οι τρεις". Ο Ρενέ Γκοσινι ήταν χαρισματικός, ήξερε πως να σε κάνει να γελάς και οι χαρακτήρες και οι ατάκες που δημιούργησε ("Θέλω βα γίνω χαλίφης στην θέση του χαλίφη", "έπεσες στην χύτρα όσο ήσουν μικρός", "πυροβολεί πιο γρήγορα από την σκιά του") συναντώνται και στις μέρες μας. Ο Μπαρκς έγραψε αξιόλογες ιστορίες με τους Ντακ και επέκτεινε τον κόσμο τους, αποδεικνύοντας πως οι ιστορίες του μπορούν να διαβαστούν τόσο από παιδιά όσο και από ενήλικες. Ο Λι δεν είμαι σίγουρη τι έκανε (προσωπικά δεν είμαι τόσο φαν των υπερηρωικών κόμιξ), αλλά έκανε τον Spider-Man γνωστό. Η αλήθεια είναι πως σύγκριση με τους άλλους δύο, τον βάζω κάτω. Εμένα προσωπικά ο αγαπημένος μου είναι ο Γκοσινι, για τους λόγους που ανέφερα.

Από τα καλύτερα κόμικ που υπάρχουν! Το σχέδιο εκπληκτικό, το χιούμορ επιτυχημένο, οι χαρακτήρες όμως είναι αρκετά αντιπαθής (με εξαίρεση την Karine).

Χθες άρχισα και εγώ την Λευκή Ίριδα. Είχα χαμηλές προσδοκίες για το συγκεκριμένο άλμπουμ από τα σχόλια που διάβασα από εσάς, αλλά τελικά το βρήκα πιο απολαυστικό από όσο περίμενα. Θα αρχίσω με τα καλά: το σχέδιο εκπληκτικό όπως πάντα και μοιάζει απίστευτα στα αρχικά κόμικ. Το χιούμορ ήταν μια μίξη: μερικά αστεία με έκαναν να ξεκαρδιστώ στα γέλια, άλλα τα βρήκα μέτρια και άλλα εντελώς σαχλά. Δυσκολεύτηκα να καταλάβω ορισμένα λογοπαίγνια, αν και νομίζω πως αυτό οφείλεται στο ότι το διάβασα στα αγγλικά. Πιστεύω πως αν το διάβαζα στα ελληνικά, θα τα έβρισκα πιο αστεία. Μου άρεσε που ο συγκεκριμένος κακός ήταν μια παρωδία των con-artists που συναντάς στο ίντερνετ: ξέρετε, τους τύπους που υπόσχονται πως θα σας φτιάξουν την ζωή, αλλά το μόνο που κάνουν καλά είναι να παραδίδουν αβάσιμες συμβουλές και σαχλά αποφθέγματα σε εικόνες που απεικονίζουν λιοντάρια και που υποτίθεται πως τα έχουν πει διάσημες φιγούρες, όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ή ο Ιούλιος Καίσαρας. Ευτυχώς, ο Fabcarro έθιξε το συγκεκριμένο ζήτημα με λεπτότητα και όχι με την υπερβολή πιυ διακρίνει τον Jul στο Λούκι Λουκ. Το θεωρώ πιο ταιριαστό ο κακός να ήταν στωικιστής φιλόσοφος όχι μόνο επειδή θα ταίριαζε με την εποχή (ο στωικισμός άρχισε ναι μεν στην Ελλάδα, αλλά αναπτύχθηκε στην Ρώμη με τον Σένεκα και τον αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο), αλλά θα έκανε τα ξεσπάσματα του πιο αστεία και επίσης επειδή δεν μου αρέσει καθόλου το πως έχει εξελιχθεί ο στωικισμός στην σημερινή ποπ κουλτούρα. Αυτή είναι όμως μια δική μου άποψη. Στα κάπως πιο αρνητικά, αισθάνθηκα πως η σειρά έχει γίνει κάπως παιδική και πως ο Οβελίξ αρκετά χαζός. Εντάξει, πάντοτε ήταν χαζούλης και λαίμαργος, αλλά αισθάνθηκα πως υπερέβαλαν στο συγκεκριμένο άλμπουμ. Δεν ξέρω αν ο Fabcarro είναι καλύτερος από τον Ferri, γιατί μόνο ένα άλμπουμ έχω διαβάσει από τον καθένα και δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Πέρασα καλύτερα πάντως διαβάζοντας την Λευκή Ίριδα από την Κόρη του Αρχηγού. Δεν ξέρω αν έχει τα φώτα να γίνει "κλασσικό" και σίγουρα υπάρχουν και καλύτερα Αστεριξ, αλλά για αυτό που ήταν ήταν αξιέπαινο. Αυτή είναι η γνώμη μου.

Ακόμα νωρίς είναι. Άσε να περάσει κανάς μήνας (μην πω εξάμηνο) και βλέπουμε

Είναι οι πρώτες μέρες. Όσο περνάει ο καιρός, η βαθμολογία θα καθοριστεί στην πραγματική αξία του άλμπουμ

Επειδή είναι υπερβολικά πολύ μεγάλο, δεν μπορεί να ανέβει, οπότε ξεχάστε το. Ζητώ συγγνώμη εκ των υστέρων!

Ευχαριστώ

Μου έστειλαν την Λευκή Ίριδα με pdf και σας την αποστέλλω. Είναι στα γαλλικά και δεν το έχω διαβάσει, οπότε δεν μπορώ να σας πω την γνώμη μου, αλλά σας αφήνω να το κοιτάξετε. Άντε, να μάθουμε και μια ξένη γλώσσα... Τώρα που το σκέφτομαι, πως ανεβάζουμε μεγάλο αρχείο από το Google drive;

Θα συμφωνήσω, ούτε και εμένα μου αρέσει η συγκεκριμένη απόχρωση. Ίσως αν ήταν πιο σκοτεινό...

Βρήκα αυτό το μικρό στριπ που έφτιαξαν οι νέοι δημιουργοί του Αστερίξ για το καινούριο άλμπουμ. Από ότι κατάλαβα δεν είναι απόσπασμα από την ιστορία, αλλά "μας δείχνει κάποια πράγματα". Την μετάφραση την βρήκα από το ίντερνετ. Καλό. Μερικά αστεία είμαι επιτυχημένα και άλλα όχι. Πχ, μου άρεσε που ο Μαζεστίξ μουρμούριζε το κοπλιμέντο που θα έλεγε στην γυναίκα του και ο Μαθουσαλίξ τον άκουσε (αν και η αντίδραση του δεν ήταν τόσο επιτυχημένη, εγώ θα τον έβαζα να παραξενεύεται) και μετά ο Μαζεστίξ μπέρδεψε τα λόγια του, επειδή πιο πριν συζητούσε με τον Οβελίξ για το τσιμπούσι. Αλλά αυτά. Εσείς τι γνώμη έχετε;

Γιατί καλέ;! Εγώ από την άλλη είμαι πολύ φαν, όχι μόνο για την διακωμώδηση της Βρετανίας, αλλά και για άλλων Δυτικών χωρών (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία κτλ). Ίσως για αυτό να την απόλαυσα, παρότι θεωρώ πως υπάρχουν καλύτερα άλμπουμ στην σειρά.

Η Mélusine είναι η κοκκινομάλα πρωταγωνιστρια μας. Είναι μια 119χρονη μάγισσα η οποία δουλεύει ως οικιακή βοηθός στο Κάστρο του Count Gonzaga Hernyvanz, ενός βρικόλακα και της γυναίκας του, της Duchess Aymee Döperzonn, ενός φαντάσματος. Είναι γλυκιά, έξυπνη, περιπετειώδης και καλή μαθήτρια, αν και οι καθηγητές δεν την συμπαθούν ιδιαίτερα. Αυτό οφείλεται στο ότι τα ξόρκια της συχνά είναι τόσο πετυχημένα, που οι καθηγητές αναγκάζονται να αναβάλουν τα μαθήματα. Όταν δεν καθαρίζει το Κάστρο, ή δεν είναι στο σχολείο ή δεν μελετά, βοηθά τους κατοίκους του χωριού με τα ξόρκια της ή αναζητάει υλικά για τα φίλτρα της, τα οποία είναι εγγυημένα επιτυχία. Παρότι βρίσκεται σε σχέση με τον Werewolf, το γεγονός ότι τον βλέπει μια φορά τον μήνα (μιας και η ανθρώπινη μορφή του είναι αυτή ενός αδυναμου και αξιολυπητου ανθρωπάκου με γυαλούμπες, την οποία δεν θέλει να δει) την κάνει να ονειροπολει για έναν γοητευτικό Πρίγκιπα ή για έναν γενναίο ιππότη με αστραφτερή πανοπλία που θα έρθει και θα την ερωτευτεί. Έχει μια συνομίλικη ξαδέλφη, την Mélisande, που αν και την αγαπά, την βρίσκει ανυπόφορη λόγω της ηλιθιότητας της και το γεγονός ότι είναι η μόνη νεράιδα σε μια οικογένεια μαγισσών. Στο 26ο τεύχος μαθαινουμε πως είναι δίδυμες που της χώρισαν στην γέννα, επειδή ο δεσμός ενός μάγου (του πατέρα τους) και μιας νεράιδας (της μητέρας τους) απαγορευόταν στον κόσμο τους. Το όνομά της παραπέμπει στην θρυλική φιγούρα Mélusine, μια γυναίκα η οποία είχε καταραστεί κάθε Σάββατο να μεταμορφωνεται σε ένα πλάσμα όπου το πάνω μέρος της ήταν ανθρώπινο και το κάτω αποτελούνταν από δύο φιδίσιες ουρές. Στον αντίποδα έχουμε την Cancrelune, την καλύτερη της φίλη (και η καλύτερη χαρακτήρας της σειράς, κατ'εμε), η οποία είναι το εντελώς αντίθετο της: εκεί όπου η Mélusine είναι όμορφη, έξυπνη, ταλαντούχα, ικανη στο να φτιάχνει φίλτρα και να καβαλικευει το σκουπόξυλο της, η Cancrelune είναι άσχημη, χαζή, κακή μαθήτρια, αποτυχία, άτυχη, αδέξια, τα φίλτρα της πάντοτε ανατινάζονται και δεν μπορεί να μείνει στο σκουπόξυλο της για παραπάνω από μερικά λεπτά. Τα μόνα μαγικά κολπα που μπορει να κανει ειναι ταχυδακτυλουργικα με τράπουλες. Στο 13ο τεύχος μαθαινουμε πως είναι απίστευτα δυσειδαίμονας. Παρότι οι επιτυχίες της μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν τα παρατάει ποτέ και είναι αποφασισμένη να βελτιωθεί. Στο 22ο τεύχος της σειράς, νομίζοντας πως έστειλε την καλύτερη της φίλη στην πυρά, αυτοκτονεί και επιστρέφει στο 27ο τεύχος ως φάντασμα. Η Gothika (Krapella στο αρχικό γαλλικό κείμενο, αλλά άλλαξε όταν μεταφράστηκε στα αγγλικά για... προφανής λόγους) είναι η άλλη κολλητή της Mélusine, εύκολα αναγνωρίσιμη από το γοτθικό και... πρόστυχο στυλ της. Είναι περισσότερο παρτάκιας και παρότι είναι και αυτή καλή μαθήτρια, επισκιαζεται από την Mélusine. Φυσικά, η παρέα δεν αποτελείται μονάχα από μάγισσες. Την πλαισιώνει και μια νεράιδα, η οποια εμφανιστηκε στο 8ο τευχος και απο τότε, εχει αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Η Mélisande είναι η συνομίλικη ξαδέλφη της Mélusine και επειδή είναι η μόνη νεράιδα σε μια οικογένεια με μάγισσες, θεωρείται το μαύρο πρόβατο. Όπως η Mélusine εκπαιδεύεται για να γίνει μάγισσα, ετσι και αυτη εκπαιδεύεται για να γίνει νεράιδα-νονά. Της αρέσουν τα γλυκά, τα οποία συχνά δημιουργεί με το μαγικό της ραβδί, και γενικώς οτιδήποτε κοριτσιστικο και ροζουλι, προς μεγάλη αηδία της ξάδελφης της. Παρότι εξίσου όμορφη με την Mélusine, είναι τόσο έξυπνη όσο ένας βράχος και δυσκολεύεται να λειτουργήσει. Στο 26ο τεύχος αποκαλυπτεται πως αυτή και η Mélusine είναι δίδυμες που της χώρισαν στην γέννα: η μητέρα τους ήταν νεράιδα που ειχε παντρευτεί μάγο, αλλά επειδή αυτός ο δεσμός απαγορευόταν στον κόσμο τους, την έκρυψαν. Η μόνη που το ήξερε ήταν η θεία τους, η Adrazelle. Η επονομαζόμενη Adrazelle είναι η εκκεντρική θεία της Mélusine και της Mélisande. Γεμάτη ζωή και ας έχει πατήσει τα 542, είναι πάντοτε έτοιμη να συντροφευσει και να βοηθήσει την ανιψιά σε ο,τι σχεδιάζει. Της αρέσουν τα εδέσματα που περιέχουν αράχνες και βατράχους (φαγητά που ακόμα και η Mélusine τα θεωρεί αηδιαστικά) και να πίνει καφέ με έντονη γεύση. Ας γνωρίσουμε τώρα και τους κατοίκους του Κάστρου. Πρώτος και καλύτερος, ο Count Gonzaga Hernyvanz, επίσης γνωστός ως "Master" ή "Monsieur", ένας βρικόλακας που είναι παντρεμένος με την Duchess Aymee Döperzonn, ένα φάντασμα. Φιλικός τις περισσότερες φορές, αλλά παρασύρεται εύκολα από την λαγνεία του για αίμα, προς μεγάλη αγανάκτηση της γυναίκας του. Είναι απρόσεκτος και δεν είναι λίγες οι φορές όπου έχει γίνει σκόνη από τις ακτίνες του ήλιου και η Mélusine χρειάζεται να τον ξαναφτιαξει. Σε μερικούς τόμους, ο γάμος του με την Duchess Aymee Döperzonn παρουσιάζεται ως αβάσταχτος για αυτόν (μιας και η γυναίκα του μπορεί να γίνει αρκετά αυταρχική), ενώ σε άλλους, παρά τις διαφορές και τους καβγάδες τους, αποδεικνύεται πως αγαπιούνται. Η σύζυγος του Count Gonzaga Hernyvanz, η Duchess Aymee Döperzonn, επίσης γνωστή ως "Madame", είναι ένα αριστοκρατικο φάντασμα με το οποίο είναι πολλά χρόνια παντρεμένος. Σε αντίθεση με τον άντρα της, η Madame ξέρει να συγκρατεί τον εαυτό της, εκτός όταν πρόκειται για το θέμα της καθαριότητας. Βάζει την Mélusine να κάνει εξουθενωτικες δουλειές και για τον λόγο αυτό, η νεαρή μάγισσα την βρίσκει αυταρχικη. Σε μερικούς τόμους, ο γάμος της με την Monsieur παρουσιάζεται ως αβάσταχτος, ενώ σε άλλους, παρά τις διαφορές και τους καβγάδες τους, αποδεικνύεται πως αγαπιούνται. Ο υπηρέτης του Κάστρου, ο Winston. Η εμφάνιση του παραπέμπει στο τέρας του Φρανκεστάιν και στον Lynch από την "Οικογένεια Άνταμς". Δεν μιλάει, αλλά βγάζει γρυλισματα και του αρέσει να κυνηγάει γάτες για να τις φάει. Ο Doctor Kartoffeln είναι ενας τρελός επιστήμονας και ο εγγονός του αρχικού ιδιοκτήτη του Κάστρου. Εμφανίστηκε στο 11ο τεύχος για να διώξει τους κατοίκους του και να πάρει αυτό που δικαιωματικά του ανήκει, αλλά αποδείχτηκε πως ο παππούς του έχασε το Κάστρο σε ένα τυχερο παιχνίδι. Παρόλα αυτά, ο Monsieur τον άφησε να μείνει, επειδή μπορούσε να παρασκευάσει γλυκύτατο αίμα. Έχει αδυναμία στον Winston, επειδή ο παππούς του τον είχε φτιάξει. Με τον καιρό, γίνεται καθηγητής στο σχολείο όπου φοιτει η Mélusine, προς μεγάλη απογοήτευση της, διότι εκείνη έβρισκε τις εφευρέσεις του εκνευριστικες και θεωρούσε το σχολείο καταφύγιο. Ένας από τους πολλούς καθηγητές της Mélusine είναι ο Mister Haaselblatt, ένας κοντός παχουλός άντρας που του αρέσει να προσβάλει τους μαθητές του και πέφτει συχνά θύμα στα μαγικά κολπα της Mélusine. Ο τρελό-πάστορας του χωριού έχει ένα πράγμα στο νου του: πως να πιάσει την μαγισσούλα Mélusine και να την κάψει στην πυρά. Οι προσπάθειες του καταλήγουν πάντοτε σε αποτυχία, όσα τεχνάσματα και να σκαρφίζεται και συχνά πέφτει ο ίδιος θύμα στις παγίδες του (σκεφτείτε τον Γουιλι το Κογιότ, αλλά ως γέρος με κοιλίτσα, ράσο και γυαλούμπες). Παρότι δεν εγκρίνει τις μαγικές δεξιότητες της Mélusine, έχει δοκιμάσει αμφιλεγομενα κόλπα για να την πιάσει. Και τελευταίος, μα όχι καταϊδρωμένος, ο Werewolf, ο,τι πιο κοντινό διαθέτει η πρωταγωνίστρια μας σε σχέση, αλλά επειδή τον βλέπει μια φορά τον μήνα, δεν την ενδιαφέρει να το πάνε στο επόμενο στάδιο. Είναι τρυφερός με την Mélusine και πρόθυμος να την βοηθήσει οπότε αντιμετωπίζει πρόβλημα ή είναι θλιμμένη και χρειάζεται παρηγοριά. Η κανονική ανθρώπινη μορφή του είναι αυτή ενός σπασίκλα με αδύναμο ανάστημα, γυαλούμπες και πεταχτά αφτιά και ντρέπεται να τον δει έτσι η κοπέλα του (εξου και ο λόγος που βλέπονται μια φορά τον μήνα).

"Mélusine" είναι ο τίτλος της γαλλικής χιουμοριστικής σειράς κόμικ, με κείμενα γραμμένα από τον François Gilson και από το πενάκι του Clarke, παρουσιασμένο στην γνωστή ποιότητα και διαστάσεις (21 εκατ. Χ 28 εκατ.) σε 48 σελίδες. Η σειρά άρχισε το 1995 και ολοκληρώθηκε το 2019 με 27 συνολικά τεύχη. Τα πρώτα 20 τεύχη αποτελούνταν από μονοσέλιδες (ή ολιγοσέλιδες) ιστοριούλες με γκαγκ και η τελευταία ιστοριούλα είναι η μεγαλύτερη και σχετίζεται με τον τίτλο του τεύχους. Στην σειρά ακολουθούμε την 119χρονη πρωταγωνιστρια μας, την κοκκινομάλα μαγισσούλα Mélusine στις διάφορες περιπέτειες της, είτε ψάχνοντας υλικά για τα φίλτρα, είτε να σκαρφίζεται νέα κόλπα, είτε την βλέπουμε στο σχολείο να μελετά ή στο Κάστρο όπου διαμένει να το καθαρίζει. Παρότι απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, η σειρά χαρακτηρίζεται από την έντονη χρήση γυμνού και μαύρης κωμωδίας. Από το 21ο τεύχος και μετά, όταν ο Gilson έφυγε από την σειρά, τα ηνία τα πήρε ο Clarke, ο οποίος πέρα από σκιτσογράφος έγινε και συγγραφέας. Η δομή της σειράς ανατράπηκε οριστικά: οι ιστορίες έγιναν πιο μακροσκελές και κατέληξαν να καλύπτουν ολόκληρα τεύχη, ενώ το χιούμορ έπαιζε δευτερεύοντα παράγοντα και αντικατασταθηκε από έναν πιο δραματικό τόνο. Οι αναγνώστες δεν εκτίμησαν ιδιαίτερα αυτές τις αλλαγές. Από όσο ξέρω, δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Αφιέρωμα στους χαρακτήρες θα βρείτε εδώ.

Κρίμα που δεν έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Έχω διαβάσει κάποια τεύχη στα αγγλικά και έχω γίνει φαν. Εντάξει, δεν είναι μια σούπερ ουαου καινοτόμα σειρά με πρωτότυπες ιστορίες, αλλά είναι αξιόλογο και μου αρέσει που μεγάλο μέρος του χιούμορ του βασίζεται στην μαύρη κωμωδία. Θα μπορούσε να γίνει ευχάριστη σειρά κινουμένων σχεδίων.

Το έψαξα και ανακάλυψα πως "γιουρτη" όντως λέγονταν οι σκηνές όπου έμεναν οι Μογγόλοι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αποτελεί ντοπολιαλα και για το "γιαούρτι".

Θέλω να μάθω

Έχω άσχημα νέα παιδιά Μετάφραση: Δεν είναι φανερό, αλλά το "Asterix and Obelix's Birthday: The Golden Book" (δεν έχω ιδέα πως λέγεται στα ελληνικά) υπονοεί ότι οι Ρωμαίοι θα νικήσουν και μάλιστα, όσο ο Αστεριξ και ο Οβελιξ είναι ακόμα ζωντανοί. Δεν μας δείχνει πως, αλλά το 1 π.Χ. το χωριο έχει ενσωματωθεί πλήρως στην τοπική Ρωμαϊκή οικονομία, ο φρακτης έχει καταστραφεί και το Πετιμπονουμ έχει μετατραπεί σε χωριό και σε τοπικό εμπορικό κέντρο.

Αγόρασα τον πρώτο τόσο χθες και έλιωσα στα γέλια! Άξιζε με τα όλα του. Είχα, όμως, ενημερωθεί πως μερικά από τα λογοπαίγνια δεν είχαν μεταφραστεί καλά, αλλά βρήκα πολλά που μου άρεσαν, ενδεικτικά: Υπήρχε ένα όμως που δεν ήταν τόσο πετυχημένο και είναι όταν ο χαλίφης βρίσκει το τζίνι του Ιζνογκουντ και του ανακοινώνει πως θα είναι το κεντρικό νούμερο στο σόου του. Θα πρέπει να διαβάσω και το πρωτότυπο. Θα ήθελα πολύ να δω πως ήταν τα αστεία αρχικά.

Παιδιά, το ξέρετε πως υπάρχει μια εφαρμογή που λέγεται character.ai και σου επιτρέπει να μιλάς με λογοτεχνικους ήρωες και με υπαρκτα πρόσωπα με τεχνητους διαλόγους; Εγώ χρησιμοποίησα τον περιορισμένο αριθμό των μηνυμάτων μου για να μιλήσω με τον Αστεριξ και τον Οβελιξ. Δεν ξέρω αν φαίνονται τα γράμματα... Εν ολίγοις, τους συστηνομαι, και ο Αστεριξ με ρωτάει αν θέλω να βαρέσω μερικούς Ρωμαίους (ο Οβελιξ δεν ήταν μαζί μας, κοπανάνε τους Ρωμαίους). Είχε πλάκα, αν και ο Αστεριξ μου φάνηκε λίγο out-of-character, γιατί από τους δύο, αυτός είναι πιο προσεκτικός και ο Οβελιξ είναι πάντοτε πρόθυμος για καβγά.

Για μένα εξαρτάται. Αν μιλάμε για ένα χαλαρό κόμικ, όπως Αστεριξ ή Λούκι Λουκ, δεν με πειράζει να το διαβάζω στα αγγλικά. Αν, όμως, το κόμικ είναι πιο πυκνό, σε στυλ Τεντεν ή Μπλέικ και Μορτιμερ, προτιμώ να το διαβάζω στα ελληνικά για να το καταλαβαίνω.

Εγώ πήρα τον "Μπλε Λωτό" για την γιορτή του μπαμπά μου που πλησιάζει. Είναι το sequel του "Τα πούρα του φαραώ" που του είχα πάρει πέρυσι.

Μας έλεγες να ψηφίσουμε μέχρι 5 και εγώ έβαλα όλους τους τόμους που είχα . Παντως, εγώ ξεχωρίζω: 1) Ο χρυσός γίγας 2) Ο χρυσός ποταμός 3) Το μυστικό της Ατλαντίδας 4) Μήνυμα από την μυστηριώδη νήσο 5) Επιστροφή στο Κλοντάικ

Τι τυχερά που θα είναι τα παιδιά σας! Θα ήθελα και εγώ τέτοιους γονείς!