Kurdy Malloy

Έχει καταντήσει και κουραστικό και ελιτίστικο να γκρινιάζουμε διαρκώς για επανεκδόσεις. Δηλαδή το δυναμικότερο κοινό στο οποίο προσβλέπει μία εκδοτική και στο οποίο στο φινάλε απευθύνονται κυρίως αυτά τα κόμικ τί θα κάνει; Θα ψαχνει Καμπανάδες και Ανούμπηδες στα παλιατζήδικα; Να σοβαρευτούμε λίγο θα πρότεινα. Κανένας νέος δεν τρέχει στα παλιατζήδικα. Από τους 31 τόμους που ξέρουμε διαθέσιμοι σε συγκεντρωτική έκδοση είναι οι 3.

Έχουν δημοσιευτεί στη Βαβέλ πολλά από τα έργα του.

Χουρέι, χουρέι. Η τοπ σειρά των τελευταίων ετών και αφήστε τους άνοιωθους να βλέπουν ανθρωπάκια της καρπαζιάς να γίνονται βαρώνοι σε κάποια αμερικάνικη τυροβλαχαδερούπολη και να εκστασιάζονται.

Φυσικά και θα χάνεται. Αν και αυτό είναι ένα πλεονέκτημα της ligne claire. Είναι σαφές το σχέδιο σε οποιοδήποτε μέγεθος.

Και άλλη εκδοτική, με έμφαση στο ρετρό, να το βάλει σε κανένα πολυσυλλεκτικό περιοδικό δε θα με χαλούσε

Κι όμως. Coton στα γαλλικά είναι και ο μπελάς. Βέβαια στις άλλες γλώσσες χάνεται το λογοπαίγνιο.

Διάβασέ τα όλα με τη σειρά. Δε θα το μετανοιώσεις

Υπάρχει μία σειρά και υπάρχει και ένας arch enemy ονόματι Αρβάκιος ή Αρβάσης στο Σαμούχο, αλλά είναι πάρα πολύ χαλαρή η σύνδεση, απλά ας ξέρεις ότι αυτός είναι ο εχθρός και ότι ο Ενάκ είναι ο ... ας πούμε σύντροφος, έχει χυθεί πολύ μελάνι πάνω σε αυτό και γενικότερα με τα sidekicks των ηρώων του Martin. Κατά τα άλλα καλύτερα είναι να τα διαβάσεις με τη σειρά, δε χάνεις και πολλά αν δεν το κάνεις. Σαν τα Μπλέικ & Μόρτιμερ

Εμένα πάλι χωρίς να θεωρώ το συγκεκριμένο κόμικ ως κανένα αριστούργημα για αυτό που κάνει μου αρέσει η επανάληψη του κλισέ και επίσης μου αρέσει ότι παρά την τάση που θέλει μία στις τόσες να αλλάζει το κλισέ αυτό επιμένει να επαναλαμβάνεται. Δηλαδή δε θα ήθελα στην καμία να υπήρχε και μία ιστορία που να την πατάει ο Λεονάρντο ή να τη γλιτώνει ο βοηθός.

1. Είναι ταλόν και σημαίνει φτέρνα. Αχιλλέας Φτέρνας δηλαδή. 2. Είναι κομικ της εποχής του σε μεγάλο βαθμό. Έχει αρκετές αναφορές ή inside jokes της κοινότητας του γαλλικού BD, ενώ και το χιούμορ του είναι αφενός της εποχής, αφετέρου hommage σε χιούμορ λίγο ξεπερασμένο για την εποχή.

Ή έχει διαβάσει αρκετά καλό κομμάτι της παγκόσμιας λογοτεχνίας και έχει καταλάβει ότι η πολυπλοκότητα δεν πάει πάντα μαζί με την ποιότητα. Ειδικά στα κόμικς που ένας πραγματικά μεγάλος δημιουργός θα δώσει χώρο και αέρα και στο σχέδιο να μιλήσει, η απλότητα συχνά κρύβει το μεγαλείο.

Η σειρά Κρις ντε Βαλνόρ είναι αξιοπρεπέστατη και ακολουθεί κυρίως τον Γιόλαν (όντως είναι μπάχαλο). Η σειρά Λουβ (λύκαινα) είναι αίσχος.

Εγώ Γιάννη κατάλαβα ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας εξυπηρετεί δύο βασικούς άξονες. Πρώτον κάνει επίδειξη γνώσεων και μαρβελοφροσύνης σε επίπεδο geek και δεύτερον προσπαθεί μονίμως να μας δείξει ότι η Timely/Marvel έχει εξίσου βαθιά και βαριά ιστορία με την DC (θεωρώ ότι είναι κλασσικό κόμπλεξ της Μάρβελ αυτό). Αυτά λογικά ενθουσιάζουν τους φανατικούς Μαρβελάκηδες, εμένα με αφήνουν αρκετά αδιάφορο μιας και είμαι casual αναγνώστης των ιστοριών της Μάρβελ. Και στο εξής το συγκεκριμένο όνομα στους συντελεστές θα με κάνει εξαιρετικά επιφυλακτικό και δύσπιστο για το αποτέλεσμα. Και νομίζω ότι το επίκεντρο κάθε τέτοιας συλλογής θα έπρεπε να είναι ο casual αναγνώστης και ο μη γνώστης και πολύ λιγότερο ο βαθύς γνώστης του σύμπαντος αυτού. Για να πω βέβαια και του στραβού το δίκιο εκτός από τα προ+πολεμικά τα άλλα τα γεγονότα τα ήξερα με τις φτωχές μου γνώσεις αν και είναι λίγο χαζό να βγάζεις το Μάρβελς πριν τον Ερχομό του Γκαλάκτους πχ.

Με μία λέξη: ΩΧ! Αν πρόκειται να έχω άλλη μία ιστορία με απίστευτα tributes σε τυπάκια που έκαναν μισό κάμεο κάπου κάποτε σε ένα κόμικ της Μάρβελ ή της Τάιμλι να λείπει το βύσινο. Φτάνει πια, βαρέθηκα και δεν είναι ωραίο να το λέει κάποιος αυτό σε μία συλλογή. Ο Ασντέ μας είχε πει εδώ ότι μία ιστορία πρέπει να έχει το πολύ 6 άντε 7 χαρακτήρες (γι'αυτό και είναι δύσκολες οι ιστορίες με Ντάλτονς που έχουμε μαζί με τον Ραν ταν πλάν 7 με το καλημέρα), παραπάνω ο κόσμος βαριέται και μπερδεύεται. Εδώ βαράμε για την πλάκα μας 10-12 σε τευχάκι των 22 σελίδων. Νικόλα δεν μπορώ να φανταστώ τι θα μπορούσε να με προδιαθέσει πιο αρνητικά από κριτική .

Γενικά όλοι οι φασαίοι Τρέκις έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Υπερτιμούν την πρώτη σειρά (της οποίας η πραγματική αξία είναι ακριβώς ότι είναι η πρώτη) και υποτιμούν τον Πικάρ και το TNG. Πρακτικά όμως αυτό το franchise υπάρχει λόγω του Πικάρ.

Διάβασα και τον Κάπτεν Αμέρικα. Η προηγούμενη εμπειρία με τους 2 τόμους Avengers ήταν τόσο τραυματική που αισθάνθηκα ότι διάβασα το καλύτερο κόμικ του κόσμου. Για την ακρίβεια οτιδήποτε θα μου φαινόταν ως το καλύτερο κόμικ του κόσμου. Παρόλα αυτά το σχέδιο του Κάσαντεϊ αρτιότατο όπως πάντα και το σενάριο; χμμμ. Μέχρι ένα σημείο το πήγε καλά, αλλά από ένα σημείο και μετά άνοιξε το ντουζ στο δυνατό και τράβηξε ένα απίστευτο ξέπλυμα στην όλη φάση που λέγεται Γιου Ες οβ Έι σε βαθμό αστείου. Αλλά ένας Νεοϋορκέζος φαντάζομαι ότι θα ήταν σε κατάσταση σοκ από όλα αυτά τα γεγονότα οπότε του δίνω ένα μικρό κλικ δικαιολογίας. Ως εκεί.

Αυτό ακριβώς εννοούσα και δεν το λέω και για κακό. Κι εγώ αριστερών αποχρώσεων είμαι. Απλά μερικά πράγματα είναι όπως είναι

Τα Blacksad και Ερίκ Καστέλ είχαν νέο υλικό που ακόμα και οι παλιοί που είχαν τα υπόλοιπα το περίμεναν πως και πως. Όσο για τα υπόλοιπα φοβάμαι ότι η απάντηση είναι πολύ πιο απλή. Ότι θέλει η εφημερίδα. Υποθέτω ότι είναι χωρίς ρίσκο από τον εκδότη που υποθέτω ότι δεν πληρώνει την έκδοση η οποία γίνεται στα τυπογραφεία της εφημερίδας ή συνεργατών με ελάχιστο κόστος και παίρνουν τις επιστροφές από τις οποίες περιμένουν να βγάλουν και κάποιο εξτρά κέρδος. Αν βγάλει 30-40 τέτοια τεύχη καλύπτει μεγάλο όγκο από τους στόχους. Από την άλλη το Έθνος ήθελε μπάλα, η ΕΦΣΥΝ κουλτούρα και πολιτική, το ΠΘ αντιπολίτευση στον Τσίπρα κλπ κλπ κλπ. Δεν ξέρω πόση επιρροή έχει ο Μικρός Ήρως στην ΕΦΣΥΝ αλλά δύσκολα θα δημοσιεύσει τις περιπέτειες ενός καπιτάλα πλέι μπόι όσο κοινωνικά μηνύματα κι αν έχουν μέσα.

Δεν ξέρω ακριβώς λεπτομέρειες ούτε τη διαφορά στο κόστος και ως εκ τούτου και στη λιανική μεταξύ ΡΒ και HC, αλλά αν έβγαινε ο Λάργκο θα είχε νόημα σε ολοκληρωμένες ιστορίες διπλό τεύχος. Αν κρίνω από τον τελευταίο (α/μ βέβαια) Θόργκαλ βγαίνει στο 10 ευρώ, έγχρωμο ας πούμε 12-13. Για 110 σελίδες κορυφαία ιστορία με ήδη διαμορφωμένο κοινό από το Μπλεκ είναι αρκετά μειωμένο ρίσκο. My 2c

Εγώ ξέρω ότι όλα μαύρα τα βλέπετε εδώ, αλλά για το Μάρβελς έφαγα τη μισή Θεσσαλονίκη να το βρω.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΟΠΙΚ ΓΙΑ ΑΥΤΑ. Θένκιου Ον τόπικ τώρα. Έχω κολλήσει στην ανάγνωση. Ήδη έχει αρχίσει να γεμίζει το κομοδίνο μου. Ο λόγος; Το προηγούμενο δίτομο Avengers δεν τρώγεται με τίποτα. Άγνωστοι και αδιάφοροι χαρακτήρες, αφόρητη φλυαρία, μπουκωμένα καρέ, μπουρδολογία. Είναι στη σειρά να το διαβάσω, δεν μπορώ να το παρατήσω και να περάσω στο επόμενο (μου λείπει αυτό το skill). Νοιώθω σαν να είμαι άρρωστος και να πρέπει κάθε μέρα να τρώω λαπά. Όσα κλισέ είχα εναντίον των υπερηρωικών τα δικαιώνει όλα.

Σελίδα 9 είναι ο Τραμπ;

Νέο στα περίπτερα. Με πλάτη την εικόνα του προφίλ μου. Πρώτο τεύχος δύο ευρώ και ένα σκασμό δωράκια. https://www.hachette-collections.com/fr-fr/collection-jeremiah/

Ο Ασντέ συνεχίζει τον ήρωα ενός άλλου μεγάλου δημιουργού. Δεν πρόκειται να τον πειράξει ποτέ. Ο δικός μου αγαπημένος είναι το 1964. Και επειδή έχω στο μυαλό μου όλο το συγκεκριμένο άλμπουμ, μου αρέσει η ελαφρώς ειρωνική έκφραση σε σύγκριση με το απροκάλυπτο γέλιο που καθιερώθηκε αργότερα.

Υποθέτω ότι είναι η στάση που είναι καταλληλότερη για να τραβήξει πιστόλι ανά πάσα στιγμή. Ανοιχτά πόδια για καλύτερη ισορροπία και χαμηλότερο κέντρο βάρους.