JohnnyMZ

Ένα Saga για μένα, ευχαριστώ

Ό,τι χειρότερο

το θέλω!

Ναι, αυτό ξέχασα να το αναφέρω - πραγματικά δε με ενόχλησε καθόλου, παρ' όλο που το είδα στη σχετικά μεγάλη οθόνη του laptop (σε σχέση με κινητά/τάμπλετς που αναφέρθηκαν) με άλλα 3 άτομα (άρα σε μια σχετική απόσταση κιόλας). Ειδικά βλέποντάς το υπό το πρίσμα της προσπάθειας μεταφοράς του θεατή στην ατμόσφαιρα της μάχης, παίρνει πολλά bonus. Κάτι άλλο που δε σχολίασα, ήταν ότι το επεισόδιο ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕ. Κουνούσα και ξανακουνούσα το ποντίκι και ακόμα είχε πράμα... Οπότε κι ας είμαστε mid season, έχουμε ακόμα πράμα να μας χορτάσει. Απλά θέλω τα άλλα 3 επεισόδια να είναι κι αυτά φουλ δυνατά και όχι meh, κι ας μην είναι τόσο καλά όσο το τελευταίο.

Τρομερό επεισόδιο! Ξεκάθαρα το καλύτερο της σεζόν. Η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από το Game of Thrones, ειδικά από τη στιγμή που ξέφυγαν από το πρωτότυπο υλικό και φτιάξαν κάτι άλλο, κάτι πιο εφετζίδικο, πρόχειρο και κακογραμμένο, χωρίς το βάθος και την πολυπλοκότητα του Martin, τόσο σε επίπεδο δολοπλοκιών και παιχνιδιών εξουσίας, όσο και σε επίπεδο εξέλιξης των χαρακτήρων. Κι αυτός είναι ο λόγος που μου άρεσε αυτό το επεισόδιο. Γιατί επικεντρώθηκε στη μάχη. Έχω αποδεχτεί ότι η σειρά πλέον είναι μια μηχανή fanservice και δε θα μου δώσει αυτό που μου υποσχέθηκε στην αρχή, οπότε προσπαθώ να απολαύσω αυτό που πραγματικά έχω απέναντί μου, απεκδυμένο από τις φαντασιώσεις που (εύλογα) είχα στο μυαλό μου. Τα πρώτα δύο επεισόδια της σεζόν ήταν κάτω του μετρίου. Οι ήρωες πλέον συμπεριφέρονται εντελώς ακούρδιστα, οι διάλογοι είναι φτηνοί και ανούσιοι, ειδικά στο δεύτερο επεισόδιο κρίντζαρα εντελώς, λέω ρε φίλε με δουλεύουνε, δε γίνεται τελευταία σεζόν να τρομπάρουν έτσι. Κι όμως, ήρθε η λύτρωσις. Ένα επεισόδιο που πραγματικά σε κρατούσε συνεχώς σε αγωνία, παρά τα άπειρα plot holes που δημιουργούσε ή μεγέθυνε. Όταν σκάσανε οι δράκοι οι παλμοί μου χτυπήσανε κόκκινο, και ειδικά στο τέλος απλά τινάχτηκα όρθιος και ζητωκραύγαζα. Τουλάχιστον ας μας χορτάσουνε fanservice μέχρι το τέλος, να διαβάσουμε μετά τα βιβλία να ευχαριστηθούμε καλή πλοκή. (πολύ διπολικό ποστ, το ξέρω, θα μας στείλει ψυχίατρο αυτή η σειρά ΓΤΠΜ)

Είχα πάει στο σινεμά να δω το Aquaman. Σε κάποιο σημείο, έπιασα 3 άδειες πλαϊνές θέσεις και κοιμήθηκα μέχρι να τελειώσει η ταινία. Ήταν από τους πιο ωραίους ύπνους που έχω κάνει ποτέ.

Έκανα μια γρήγορα έρευνα και δε βρήκα κάτι. Όντως δεν υπάρχει παρουσίαση για το εν λόγω;

Είναι 3 οι Ιταλοί πολιτικοί, για την ακρίβεια. Και πρόκειται απλά για δηλώσεις που έγιναν μόλις μέσα σε ένα μήνα, στο μήνα που μας πέρασε, και που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μου. Και αποτέλεσαν την αφορμή για να γράψω το άρθρο, όχι την αιτία. Η απαξίωση των κόμικς στο δημόσιο λόγο είναι λίγο-πολύ δεδομένη, φυσικά δεν κρατάω σημειώσεις κάθε φορά που ακούω κάτι σχετικό, αλλά ταυτόχρονα νομίζω είναι κοινός τόπος για όσους ασχολούνται με το αντικείμενο - μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων εδώ μέσα δεν ταυτίστηκε, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, με το βιωματικό κομμάτι που αναφέρω στις πρώτες 2 παραγράφους. Συνεπώς, πιάνομαι από τις συγκεκριμένες αναφορές και παραθέτω ορισμένες, σκόρπιες ίσως, σκέψεις πάνω στο θέμα, τόσο όσον αφορά την τέχνη συνολικά, αλλά και όσον αφορά κάποιες συγκεκριμένες υποκατηγορίες κόμικς. Άλλωστε, το υπερηρωικό και το Disney κόμικ αποτελούν δύο από τις μεγαλύτερες και πιο χαρακτηριστικές "σχολές" κόμικς, ενώ ο Μπλεκ υπήρξε -αν δεν είναι ακόμα- ένας από τους πιο δημοφιλείς χάρτινους ήρωες για αρκετές γενιές στο παρελθόν. Και πέρα από τους λόγους που αναφέρω εν τάχει στο κείμενο, για την ανάγκη αντιμετώπισης με σεβασμό ακόμα και κάποιων κόμικ που θεωρούνται "παιδικά" από το ευρύ κοινό, φτάνουμε στο άλλο άκρο αν προσπαθήσουμε να πειστούμε πως όσοι κάνανε αυτές τις αναφορές εκτιμούν κατά τα άλλα τα κόμικς, απλά σνομπάρουν τα συγκεκριμένα. Για τους περισσότερους "μη μυημένους", αυτό είναι το κόμικ. Βάλε και κανα Τιραμόλα, κανα Ποπάι, κανα Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, τα διαβάζαμε μικροί, μεγαλώσαμε, τώρα είμαστε σοβαροί. Και σε όλη αυτή τη σύγχυση παίζει το ρόλο του και η βίαιη είσοδος του όρου graphic novel και η αμηχανία καλλιτεχνών, εκδοτών, βιβλιοπωλών αλλά και αναγνωστών να συμπεριλάβουν τα "σοβαρά" αναγνώσματα σε έναν όρο που στο μυαλό τους αναφέρεται σε αναγνώσματα εξ ορισμού πνευματικά κατώτερα. Ναι, πάντως το ζητούμενο είναι κοινό. Το κείμενο σε καμία περίπτωση δε φιλοδοξεί να αποτελέσει (επιστημονική) ανάλυση επί του θέματος, αλλά περισσότερο να προβληματίσει και να ανοίξει, ενδεχομένως, μία συζήτηση πάνω στο ζήτημα που αγγίζει, και κυρίως να... "υπερασπιστεί", κατά κάποιον τρόπο, την κοινή μας αγάπη.

Δες στο 1:50

Εγώ είμαι ο συγγραφέας του άρθρου ( ) και δεν είμαι σίγουρος ότι έχω αντιληφθεί πλήρως τις ενστάσεις, κυρίως γιατί δεν καταλαβαίνω πως προκύπτουν ως απάντηση στο παραπάνω κείμενο, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω Το ότι κάποιοι που ασχολούνται με κόμικς μπορεί να θεωρούν άλλες κατηγορίες κόμικ παιδικές, ανώριμες ή σαχλές είναι, πράγματι, γεγονός. Αυτό όμως είναι μία εντελώς διαφορετική συζήτηση. Εγώ κατά βάση θίγω το ζήτημα της θεώρησης ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της τέχνης των κόμικς ως τέτοιας. Στο δεύτερο, τώρα, καταρχάς δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι σε εισαγωγικά μια φράση που δεν υπάρχει στο κείμενο ( ), αλλά και τον προβληματισμό σου. Μάλλον διάβασες αρκετά βιαστικά το κείμενο, γιατί αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενό του: να μην αντιμετωπίζονται τα κόμικς σαν μια ενιαία φόρμα, πόσω μάλλον με αρνητικό τρόπο. Αν βρίσκεις ένα τραγούδι, μία ταινία, έναν πίνακα, κακό/σαχλό/παιδικό/ανούσιο/ό,τι άλλο θες, δε θα βγάλεις την αντίστοιχη τέχνη, δηλαδή τη μουσική, τον κινηματογράφο ή τη ζωγραφική, συνολικά σκάρτη. Εμείς μπορεί να λέμε ότι έχουν ενηλικιωθεί, αλλά νομίζω ότι η πραγματική ενηλικίωση (στην ευρεία αντίληψη της κοινωνίας) δε θα έρθει πραγματικά μέχρι να περάσουμε από το στάδιο της συνολικής θεώρησης αυτής της τέχνης ως κατώτερης, στο στάδιο να αναγνωρίζεται σαν μια τέχνη ισότιμη με τις υπόλοιπες και να η συζήτηση και η αξιολόγηση να περιορίζεται πλέον στα έργα καθαυτά.

Καλησπέρα και από μένα! Απαντάω σαν μέλος/φίλος του GreekComics, αλλά και συνεργαζόμενος συντάκτης του Comic Cultura. Κριτική στο περιοδικό δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω στο παρόν thread. Θεωρώ πως είναι μία ωραία κίνηση, γνωρίζοντας τα παιδιά που συμμετέχουν και το νεαρό της ηλικίας των περισσοτέρων (που από μόνο του δε λέει κάτι) σε συνδυασμό με την όρεξη και την αφοσίωση των περισσότερων στο Μέσο, πιστεύω και ελπίζω σε κάτι πολύ καλό. Προσωπικά, εύχομαι ακόμα κάποια στιγμή, σε ένα μέλλον μακρινό, να μπορέσει να μεταβεί από τις οθόνες των υπολογιστών και smartphones στα χέρια των φίλων των κόμικς, σε έντυπη μορφή. Περαιτέρω σχόλια και παρατηρήσεις, όπως καταλαβαίνετε, θα επισημανθουν απευθείας στον Ίωνα. Θα συμφωνήσω πάντως με σχόλια που αφορούν την ανάγκη γραφιστικής υποστήριξης στο περιοδικό - χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα εκεί. Από εκεί και πέρα. Εγώ συμμετέχω στο περιοδικό κατά βάση με την αναδημοσίευση άρθρων από το προσωπικό μου ιστολόγιο, https://docmz.wordpress.com/ . Δυστυχώς ο χρόνος και οι υποχρεώσεις μου δε μου επιτρέπουν να αφιερώσω περισσότερη ενέργεια σε αυτήν την προσπάθεια, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο, όπως έτυχε στο πρώτο τεύχος να γράψω μία σύντομη κριτική για το #6 τεύχος του Μπλε Κομήτη, έτσι ελπίζω να μπορώ να συμμετέχω κατά καιρούς με πρωτότυπα κείμενα για το Comic Cultura. Η σχέση μου όμως με το περιοδικό αυτήν την περίοδο έχει περισσότερο τα χαρακτηριστικά μιας "εξωτερικής συνεργασίας". Διάβασα στο παρόν thread δύο σχόλια (@Kurdy Malloy @Dredd) που αφορούν την "κριτική" προσέγγιση σε παρουσιάσεις, αφιερώματα, συνεντεύξεις κλπ. Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γενικά, έχω παρατηρήσει μία έντονη αδυναμία της ελληνικής "κομικσο-αρθρογραφίας" να αφεθεί σε σοβαρές, ειλικρινείς, εμπεριστατωμένες κριτικές, καταλήγοντας στην παραγωγή ανούσιων ευχολογίων, αν όχι απλά περιγραφικών παρουσιάσεων των κόμικς περί ων ο λόγος. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν το κείμενο αφορά ελληνικά κόμικς, για ευνόητους λόγους. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω, έχω βάλει στόχο να μην πέσω σε αυτό το "παράπτωμα" και να μην επιτρέπω "δημοσιοσχετίστικες" ανάγκες να επηρεάσουν την άποψή μου για κάποιο έργο. Μπορεί να αποφύγω να γράψω για κάτι που δε μου άρεσε, αλλά από την άλλη, ακόμα και για κάτι που μου αρέσει πολύ, θα προσπαθήσω να εντοπίσω τα αδύναμα σημεία του, προκειμένου να υπάρχει ισορροπία στην κριτική. Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τρόπος προσέγγισης, πέρα απ' το ότι διαφυλάσσει την αξιοπιστία του αρθρογράφου, έχει πολλαπλά οφέλη τόσο για την ενημέρωση των αναγνωστών (όποιοι τέλος πάντων δίνουν βαρύτητα στις κριτικές για τις επιλογές τους) όσο και για τη βελτίωση των συντελεστών του σχολιαζόμενου έργου. Αυτό, από την άλλη, έχει μεγάλη διαφορά από την κακοπροαίρετη κριτική, εν είδει κραξίματος. Πιστεύω είναι ευδιάκριτο όταν κάποιος αντιμετωπίζει με σεβασμό ένα έργο, μία προσπάθεια, και τους συντελεστές της, και επισημαίνει απλά τις (κατά την προσωπική του γνώμη πάντα) αδυναμίες που εντοπίζει, ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική. Πριν γράψω την κριτική μου για τον ένα χρόνο του Μπλε Κομήτη, διάβασα με μεγάλη προσοχή διάφορα κείμενα που κυκλοφορούν στα ίντερνετς. Δε βρήκα ούτε ένα να το αντιμετωπίζει με κριτικό ύφος, όπως τουλάχιστον το έχω εγώ στο μυαλό μου. Γι' αυτό προσπάθησα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται σε αυτό που γράφω. Και η αλήθεια είναι ότι όταν το δημοσίευσα, ανησυχούσα για τυχόν αντιδράσεις. Η κοινότητα των κόμικς στην Ελλάδα είναι αρκετά μικρή, ώστε να γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας - δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εκφράσει γνώμη για κάτι, ακόμα και μέσα στο greekcomics που είναι, μεταξύ άλλων, ένα παρεΐστικο φόρουμ συζήτησης, και κάποιος συντελεστής του ήταν στραβωμένος μαζί μου την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε. Ευτυχώς, οι συντελεστές του Μπλε Κομήτη αντέδρασαν παραπάνω από θετικά στα σχόλιά μου και συμφώνησαν σχεδόν σε όλα από τα σημεία που εντοπίζω ως αδύναμα, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μου προτείνουν ταυτόχρονα μελλοντική συνεργασία. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντίθεση ανάμεσα στην κριτική του Μπλεκ και το σχολιασμό της Άρπης έχει να κάνει με την υπογραφή του κάθε κειμένου από διαφορετικό συντάκτη. Από εκεί και πέρα, βρίσκω εντελώς άστοχη την παρατήρηση του @Dredd πως έπρεπε να περικλείνω σε εισαγωγικά την επίμαχη φράση για εγγόνια και ανίψια, και ακόμα πιο άστοχη την υπόνοια λογοκλοπής. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται στον πρόλογο ενός άρθρου-κριτικής για τον ένα χρόνο πορείας ενός περιοδικού, αυτούσια παρμένη από το editorial του περιοδικού, στο πλαίσιο μιας τυπικής και αθώας περίπτωσης δημοσιογραφικού "δάνειου". Θα μπορούσα να το έχω κάνει, πράγματι, αλλά ας μην υπερβάλλουμε κιόλας. Ελπίζω η ανάγνωση της εν λόγω κριτικής να μην περιορίστηκε στην πρώτη πρόταση της, γιατί δεν έτυχε να διαβάσω κάποιο σχόλιο για την ουσία του περιεχομένου της. Φυσικά, κάθε κριτική καλοδεχούμενη, το ίδιο και συμβουλές, παρατηρήσεις, αλλά το να κολλάμε σε περιφερειακές λεπτομέρειες μικρής σημασίας και μάλιστα να απευθυνόμαστε με εριστικό ή επιτακτικό ύφος, είναι κρίμα. Ειδικά όταν απευθυνόμαστε κατά βάση σε ένα παλικάρι 17 χρονών που αποφάσισε και τόλμησε να κάνει το γούστο του, παρά την απειρία του. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς απ' όλους το μετριοπαθές ύφος του @Valtasar (θενξ μπος), αλλά μια αυτοσυγκράτηση σίγουρα θα βοηθούσε, ειδικά πριν αρχίσουμε τις υπόνοιες ή/και τις κατηγορίες. Τέλος, αν και δεν έχω καμία σχέση με την επιμέλεια του περιοδικού, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω πραγματικά συγχαρητήρια και ευχαριστίες στον @PhantomDuck για το εξαντλητικό ποστ με συμβουλές και καθοδήγηση. Καλή αρχή και καλή συνέχεια, Comic Cultura

Έχω την αίσθηση ότι και στα αγγλικά, παράλληλα με το κουτάκι σκέψης, η φωνή των ηθοποιών επαναλάμβανε τις σκέψεις. Οπότε δεν ήταν "πρωτοτυπία" του ελληνικού. Πολύ πρωτότυπη ιδέα και ικανοποιητικότατη εκτέλεση. Η ταινία συνολικά ήταν πολύ ευχάριστη, αλλά σίγουρα δεν είναι "η καλύτερη ταινία Spider-Man" ή κάτι τέτοιο. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας με είχε ενθουσιάσει, αλλά ειδικά όταν χώθηκαν τόσοι χαρακτήρες, άρχισα να κομπλάρω με το αποτέλεσμα. Δε με χάλασε εν τέλει, αλλά δε με ενθουσίασε κιόλας. Ο noir Spider-Man πάντως ήταν τέλειος Στα ΠΟΛΥ θετικά, η μουσική. Πολύ καλή δουλειά - ίσως μάλιστα και λίγο τολμηρές επιλογές. Ορίστε η official playlist με το soundtrack της ταινίας.