JohnnyMZ

Καλησπέρα και από μένα! Απαντάω σαν μέλος/φίλος του GreekComics, αλλά και συνεργαζόμενος συντάκτης του Comic Cultura. Κριτική στο περιοδικό δε θα μπω στη διαδικασία να κάνω στο παρόν thread. Θεωρώ πως είναι μία ωραία κίνηση, γνωρίζοντας τα παιδιά που συμμετέχουν και το νεαρό της ηλικίας των περισσοτέρων (που από μόνο του δε λέει κάτι) σε συνδυασμό με την όρεξη και την αφοσίωση των περισσότερων στο Μέσο, πιστεύω και ελπίζω σε κάτι πολύ καλό. Προσωπικά, εύχομαι ακόμα κάποια στιγμή, σε ένα μέλλον μακρινό, να μπορέσει να μεταβεί από τις οθόνες των υπολογιστών και smartphones στα χέρια των φίλων των κόμικς, σε έντυπη μορφή. Περαιτέρω σχόλια και παρατηρήσεις, όπως καταλαβαίνετε, θα επισημανθουν απευθείας στον Ίωνα. Θα συμφωνήσω πάντως με σχόλια που αφορούν την ανάγκη γραφιστικής υποστήριξης στο περιοδικό - χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα εκεί. Από εκεί και πέρα. Εγώ συμμετέχω στο περιοδικό κατά βάση με την αναδημοσίευση άρθρων από το προσωπικό μου ιστολόγιο, https://docmz.wordpress.com/ . Δυστυχώς ο χρόνος και οι υποχρεώσεις μου δε μου επιτρέπουν να αφιερώσω περισσότερη ενέργεια σε αυτήν την προσπάθεια, τουλάχιστον προς το παρόν. Ωστόσο, όπως έτυχε στο πρώτο τεύχος να γράψω μία σύντομη κριτική για το #6 τεύχος του Μπλε Κομήτη, έτσι ελπίζω να μπορώ να συμμετέχω κατά καιρούς με πρωτότυπα κείμενα για το Comic Cultura. Η σχέση μου όμως με το περιοδικό αυτήν την περίοδο έχει περισσότερο τα χαρακτηριστικά μιας "εξωτερικής συνεργασίας". Διάβασα στο παρόν thread δύο σχόλια (@Kurdy Malloy @Dredd) που αφορούν την "κριτική" προσέγγιση σε παρουσιάσεις, αφιερώματα, συνεντεύξεις κλπ. Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Γενικά, έχω παρατηρήσει μία έντονη αδυναμία της ελληνικής "κομικσο-αρθρογραφίας" να αφεθεί σε σοβαρές, ειλικρινείς, εμπεριστατωμένες κριτικές, καταλήγοντας στην παραγωγή ανούσιων ευχολογίων, αν όχι απλά περιγραφικών παρουσιάσεων των κόμικς περί ων ο λόγος. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν το κείμενο αφορά ελληνικά κόμικς, για ευνόητους λόγους. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω, έχω βάλει στόχο να μην πέσω σε αυτό το "παράπτωμα" και να μην επιτρέπω "δημοσιοσχετίστικες" ανάγκες να επηρεάσουν την άποψή μου για κάποιο έργο. Μπορεί να αποφύγω να γράψω για κάτι που δε μου άρεσε, αλλά από την άλλη, ακόμα και για κάτι που μου αρέσει πολύ, θα προσπαθήσω να εντοπίσω τα αδύναμα σημεία του, προκειμένου να υπάρχει ισορροπία στην κριτική. Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο τρόπος προσέγγισης, πέρα απ' το ότι διαφυλάσσει την αξιοπιστία του αρθρογράφου, έχει πολλαπλά οφέλη τόσο για την ενημέρωση των αναγνωστών (όποιοι τέλος πάντων δίνουν βαρύτητα στις κριτικές για τις επιλογές τους) όσο και για τη βελτίωση των συντελεστών του σχολιαζόμενου έργου. Αυτό, από την άλλη, έχει μεγάλη διαφορά από την κακοπροαίρετη κριτική, εν είδει κραξίματος. Πιστεύω είναι ευδιάκριτο όταν κάποιος αντιμετωπίζει με σεβασμό ένα έργο, μία προσπάθεια, και τους συντελεστές της, και επισημαίνει απλά τις (κατά την προσωπική του γνώμη πάντα) αδυναμίες που εντοπίζει, ασκώντας καλοπροαίρετη κριτική. Πριν γράψω την κριτική μου για τον ένα χρόνο του Μπλε Κομήτη, διάβασα με μεγάλη προσοχή διάφορα κείμενα που κυκλοφορούν στα ίντερνετς. Δε βρήκα ούτε ένα να το αντιμετωπίζει με κριτικό ύφος, όπως τουλάχιστον το έχω εγώ στο μυαλό μου. Γι' αυτό προσπάθησα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται σε αυτό που γράφω. Και η αλήθεια είναι ότι όταν το δημοσίευσα, ανησυχούσα για τυχόν αντιδράσεις. Η κοινότητα των κόμικς στην Ελλάδα είναι αρκετά μικρή, ώστε να γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας - δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εκφράσει γνώμη για κάτι, ακόμα και μέσα στο greekcomics που είναι, μεταξύ άλλων, ένα παρεΐστικο φόρουμ συζήτησης, και κάποιος συντελεστής του ήταν στραβωμένος μαζί μου την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε. Ευτυχώς, οι συντελεστές του Μπλε Κομήτη αντέδρασαν παραπάνω από θετικά στα σχόλιά μου και συμφώνησαν σχεδόν σε όλα από τα σημεία που εντοπίζω ως αδύναμα, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μου προτείνουν ταυτόχρονα μελλοντική συνεργασία. Σε αυτό το πλαίσιο, η αντίθεση ανάμεσα στην κριτική του Μπλεκ και το σχολιασμό της Άρπης έχει να κάνει με την υπογραφή του κάθε κειμένου από διαφορετικό συντάκτη. Από εκεί και πέρα, βρίσκω εντελώς άστοχη την παρατήρηση του @Dredd πως έπρεπε να περικλείνω σε εισαγωγικά την επίμαχη φράση για εγγόνια και ανίψια, και ακόμα πιο άστοχη την υπόνοια λογοκλοπής. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται στον πρόλογο ενός άρθρου-κριτικής για τον ένα χρόνο πορείας ενός περιοδικού, αυτούσια παρμένη από το editorial του περιοδικού, στο πλαίσιο μιας τυπικής και αθώας περίπτωσης δημοσιογραφικού "δάνειου". Θα μπορούσα να το έχω κάνει, πράγματι, αλλά ας μην υπερβάλλουμε κιόλας. Ελπίζω η ανάγνωση της εν λόγω κριτικής να μην περιορίστηκε στην πρώτη πρόταση της, γιατί δεν έτυχε να διαβάσω κάποιο σχόλιο για την ουσία του περιεχομένου της. Φυσικά, κάθε κριτική καλοδεχούμενη, το ίδιο και συμβουλές, παρατηρήσεις, αλλά το να κολλάμε σε περιφερειακές λεπτομέρειες μικρής σημασίας και μάλιστα να απευθυνόμαστε με εριστικό ή επιτακτικό ύφος, είναι κρίμα. Ειδικά όταν απευθυνόμαστε κατά βάση σε ένα παλικάρι 17 χρονών που αποφάσισε και τόλμησε να κάνει το γούστο του, παρά την απειρία του. Δεν μπορεί να περιμένει κανείς απ' όλους το μετριοπαθές ύφος του @Valtasar (θενξ μπος), αλλά μια αυτοσυγκράτηση σίγουρα θα βοηθούσε, ειδικά πριν αρχίσουμε τις υπόνοιες ή/και τις κατηγορίες. Τέλος, αν και δεν έχω καμία σχέση με την επιμέλεια του περιοδικού, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω πραγματικά συγχαρητήρια και ευχαριστίες στον @PhantomDuck για το εξαντλητικό ποστ με συμβουλές και καθοδήγηση. Καλή αρχή και καλή συνέχεια, Comic Cultura

Έχω την αίσθηση ότι και στα αγγλικά, παράλληλα με το κουτάκι σκέψης, η φωνή των ηθοποιών επαναλάμβανε τις σκέψεις. Οπότε δεν ήταν "πρωτοτυπία" του ελληνικού. Πολύ πρωτότυπη ιδέα και ικανοποιητικότατη εκτέλεση. Η ταινία συνολικά ήταν πολύ ευχάριστη, αλλά σίγουρα δεν είναι "η καλύτερη ταινία Spider-Man" ή κάτι τέτοιο. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας με είχε ενθουσιάσει, αλλά ειδικά όταν χώθηκαν τόσοι χαρακτήρες, άρχισα να κομπλάρω με το αποτέλεσμα. Δε με χάλασε εν τέλει, αλλά δε με ενθουσίασε κιόλας. Ο noir Spider-Man πάντως ήταν τέλειος Στα ΠΟΛΥ θετικά, η μουσική. Πολύ καλή δουλειά - ίσως μάλιστα και λίγο τολμηρές επιλογές. Ορίστε η official playlist με το soundtrack της ταινίας.

"Τους λόγους που αναφέρονται στο άρθρο"; Το διάβασα 2-3 φορές και δε βρήκα κανέναν. Βρήκα μόνο... μισό λόγο, το ότι οι πρωταγωνιστές είναι ανθρωπόμορφα ζώα και άρα φέρουν χαρακτηριστικά του ζώου στο οποίο στηρίχτηκαν, άρα προβλέψιμοι, το οποίο όμως πάει να στηριχτεί σε ένα παράδειγμα, το οποίο τελικά αναιρείται...! Άρα ο μοναδικός λόγος που πάει να στηριχτεί -ο οποίος, και να ίσχυε, δεν καθιστά το κόμικ υπερεκτιμημένο αλλά περιγράφει μια αφηγηματική επιλογή που δεν άρεσε στον συντάκτη- διαγράφεται από τον ίδιο. Άρα...; Αν κατάλαβε κανείς τελικά γιατί ο συντάκτης το θεωρεί υπερεκτιμημένο, ας μου εξηγήσει κι εμέ του έρμου.

Από αυτούς που γράφουν βέβαια χαρτζιλίκι να παίρνουν 3-4.

Μια μικρή διόρθωση: η συνέντευξη έχει δοθεί στον Ιατρού Γιάννη (λέγε με JohnnyMZ). Παραδόξως, δεν αναφέρθηκε το όνομά μου στην έντυπη έκδοση, αλλά στη διαδικτυακή υπήρχε εξαρχής...

Η Ξαντούμ στους X-Men;

Πολλοί από εδώ μέσα γνωρίσαμε τον Claudio Sciarrone πέρυσι το Δεκέμβριο, όταν επισκέφτηκε την Αθήνα σαν Disney comics special guest του AthensCon 2017. Γνωστός για τις ιστορίες του με τους χαρακτήρες του Disney και ιδιαίτερα για τη συμμετοχή του στη σειρά PK και το φουτουριστικό του στυλ, ο Claudio μας συστήνεται εκ νέου μέσω της τελευταίας του δουλειάς, Sirena. Αν δεν απατώμαι, πρόκειται για την πρώτη απόπειρα του καλλιτέχνη στο "ρεαλιστικό" κόμικ, και από τις πρώτες εικόνες φαίνεται πως το 'χει! Από την άλλη, ο σεναριογράφος Giorgio B. Borgazzi είναι Ιταλός σκηνοθέτης και συγγραφές κινηματογραφικών ταινιών (σύντομων και μεγάλης διάρκειας). Στο σύντομο βιογραφικό του στη σελίδα της καμπάνιας αναφέρεται πως οι δουλειές του έχουν βραβευθεί σε πολλά σχετικά φεστιβάλ. Εδώ η ιντερνετική σελίδα του, με πληροφορίες για την εργογραφία του: http://www.borgazzi.com/BORGAZZI.html Συμμετοχή στο σενάριο έχει η επίσης κινηματογραφική συγγραφέας, Simona Fiori. Παραθέτω την ιστορία στα αγγλικά, όπως την περιγράφουν οι συντελεστές της: Μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον και το έχω ήδη στηρίξει. Θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα στα ιταλικά και τα αγγλικά, αν έχω καταλάβει σωστά. Αν και ο στόχος των 30.000€ μου φαίνεται υπερφιλόδοξος, ελπίζω να φτάσουν σε ικανό σημείο για να πραγματοποιηθεί το έργο και να μη μείνει ανολοκλήρωτο. Μένουν 23 μέρες για την ολοκλήρωση του fundraising. Το link στο indiegogo: https://www.indiegogo.com/projects/sirena-graphic-novel-first-edition#/

Τι να πει κανείς. Πραγματικά, κάθε χρονιά είναι και καλύτερη...! Το convention έχει βρει το ρυθμό του και πολλά πράγματα πλέον βγαίνουν χωρίς άγχος και πίεση, θες λόγω εμπειρίας, θες λόγω δημιουργίας αυτοματισμών, θες λόγω τύχης...; Πάντως ειλικρινά φέτος -άσχετα από την όποια κούραση- αισθανόμουν, στο πλαίσιο της διοργάνωσης, σημαντικά μικρότερα επίπεδα άγχους και αμηχανίας. Η φετινή καλεσμένη μας από την Disney ήταν η Roberta Migheli. Μία εξαιρετική γυναίκα, η οποία δέχτηκε τα περισσότερα θετικά σχόλια, τόσο από τους επισκέπτες (οι οποίοι αν τη βλέπανε κουρασμένη της ζητούσαν "τον πιο εύκολο χαρακτήρα που μπορεί να σχεδιάσει" και διαρκώς επισήμαιναν "πόσο καλή είναι που σχεδιάζει δωρεάν για τόσες ώρες ασταμάτητα"), όσο και από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες. Ο Mark Waid ήρθε στο τραπέζι της το Σάββατο και τη συνεχάρη για τη δουλειά της, το ταλέντο της και την εργατικότητά της, οι υπόλοιποι συνάδελφοί της δημιούργησαν ένα πηγαδάκι στο ξενοδοχείο και περνούσαν τη δουλειά (πρωτότυπα σκίτσα, προσχέδια ιστοριών, τελειωμένα εξώφυλλα με μελάνι) της από χέρι σε χέρι, συγχαίροντάς τη για την τεχνική της, ενώ μάλιστα της έγιναν προτάσεις για αγορά original art, κάτι που δεν έχει ξανακάνει μέχρι τώρα. Πραγματικά χαίρομαι πολύ, γιατί σταδιακά το AthensCon καθίσταται με εμφατικό τρόπο μέρος συνάντησης, ζύμωσης και δημιουργίας ευκαιριών όχι μόνο για τους Έλληνες σχεδιαστές ή εκδότες, αλλά και για τους διεθνείς καλεσμένους. Στα λοιπά, ήταν πολύ ευχάριστη η συναναστροφή με το "ιταλικό γκρουπ". Εκτός από την Roberta, φέτος είχαμε τη Maria Laura Sanapo και τον Marco Santucci, ζευγάρι καλλιτεχνών, οι οποίοι ταίριαξαν και οι τρεις μεταξύ τους και κάνανε καλή παρέα όσο ήταν εδώ (μόνιμο άγχος δεδομένου ότι, λόγω γλώσσας, ο Ιταλός καλλιτέχνης μπορεί να είναι λίγο "εκτός" στο hanging-out μεταξύ των καλεσμένων). Πολύ συμπαθείς ήταν ο Tom Lyle και ο Howard Mackie, με τους οποίους όμως δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες, ο Clive Russel ήταν ένας απίστευτα γλυκός και ευγενικός άνθρωπος και ο James O' Barr, αν και ψαρωτικός αρχικά, είχε απίστευτο χαβαλέ. Αποκάλυψη αποτέλεσε ο guest της Jemma Press, ο Φιλανδός JP Ahonen! Ο τύπος ήταν εξαιρετικά συμπαθής και είχε πολύ ενδιαφέρον και χαβαλέ, ενώ το κόμικ του Belzebubs είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που διάβασα τελευταία. Κάναμε μία συνέντευξη στο τέλος του διημέρου, την οποία μπορείτε να βρείτε από χθες στο καρέ-καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών αυτού του Σαββατοκύριακου. (δυστυχώς εκ παραδρομής δε δημοσιεύτηκε το όνομά μου - από βδομάδα θα υπάρξει διόρθωση ) Κατά τ' άλλα, φέτος ήταν και τα 90 χρόνια Μίκυ Μάους, ένα event που εορτάστηκε όπως έπρεπε: με μία διάλεξη του μεγαλύτερου φανατικού ντισνεϋκού στο ποίμνιό του. Ο @PhantomDuck έδωσε ρεσιτάλ για ακόμα μια φορά με τις γνώσεις του και παρουσίασε με τον καλύτερο τρόπο την πορεία του ποντικού στα παγκόσμια και τα ελληνικά δρώμενα, συνοπτικά αλλά χωρίς να παραλείπει πολλά από τη μία, αποφεύγοντας να κουράζει από την άλλη. Ήμουν κι εγώ εκεί να "συντονίζω", αν και τελικά πήρα άλλο ρόλο: με έβαλε να δείχνω και να ξεφυλλίζω τις ελληνικές εκδόσεις του Μίκυ Μάους που είχε απλώσει σαν εκθέτης στον έναν από τους τρεις καναπέδες. Ήμουν κάτι μεταξύ τηλεπωλητή και αεροσυνοδού που δείχνει βουβά τις οδηγίες ασφαλείας ενώ κάποιος μιλάει στους επιβάτες από τα ηχεία. Ατάκες όπως "όσο αυτός μιλάει εσείς παραγγέλνετε" πέρασαν αρκετές φορές από το μυαλό μου, αλλά αποφεύχθησαν - δε μου άφηνε και χρόνο, κάθε λεπτό με έβαζε να ξεφυλλίζω άλλο κόμικ. Εδώ μπορείτε να δείτε 2 παπιά μεταμφιεσμένα σε ποντίκια! Ένα μικρό κομικσάκι για την τουαλέτα. Στο τραπέζι της Roberta Migheli, όπου σχεδίαζε ασταμάτητα. Στην τελευταία φωτογραφία βλέπετε τα δώρα μου: το σκίτσο με τον Τζούνιορ Ντακ που μου άρεσε άπειρα και ένα original εξώφυλλο που είχε φέρει μαζί της (του οποίου την τελική μορφή είχαμε σαν banner από πίσω της). Φυσικά πήρα σκίτσα και από το ζεύγος των Ιταλών, αλλά και τον James O' Barr! Και τα τρία γίνανε όταν αράζαμε για καφέ και συζητούσαμε για το πόσο ενοχλητικό είναι να περιμένουν οι θαυμαστές να τους κάνεις σκίτσα στο τζάμπα. Μη με ρωτήσετε αν πλήρωσα Φωτογραφίες με τα δύο αγαπημένα μου cosplay στο χώρο. Φωτογραφίες για τη συνέντευξη με τον JP Ahonen. Βόλτα στην Ακρόπολη, στη μία φωτο με το ιταλικό γκρουπάκι και στην άλλη σέλφι με τον Clive Russel! Άλλη μια ωραία εκδήλωση. Χάρηκα που είδα ξανά κόσμο που είχα καιρό να δω και μιλήσαμε, έστω και λίγο. Από κόμικς, προσπάθησα να είμαι συγκρατημένος γιατί δε διανύω και την καλύτερη περίοδο οικονομικά ( ), τίμησα όμως σχεδόν όλες τις καινούργιες ελληνικές εκδόσεις. Περισσότερα εν καιρώ! Και του χρόνου!

Εγγόνι των Κλασσικών Εικονογραφημένων, του Μικρού Ήρωος και του Μίκυ Μάους, παιδί και ανίψι της Κολούμπρας, του Μαμούθ, της Βαβέλ και του Παρά Πέντε και μικρό ξαδέρφι του 9 και του mov, ο Μπλε Κομήτης, το νέο ελληνικό περιοδικό για κόμικς «έσκασε» σε περίπτερα, κομιξάδικα και βιβλιοπωλεία εδώ και (λίγο παραπάνω από) ένα χρόνο. Και, όπως όλα δείχνουν – αν και… κομήτης – ήρθε για να μείνει. Θα ξεκινήσω με τα κλασικά και τα εύκολα. Δε χωρά αμφιβολία πως η παρουσία μίας ελληνικής περιοδικής έκδοσης για κόμικς μόνο ως θετική εξέλιξη μπορεί να εισπραχθεί. Ή ακόμα, ως η εκπλήρωση μίας μακροχρόνιας ανάγκης. Ας μην ξεχνάμε πως το 9 της Ελευθεροτυπίας κυκλοφόρησε για τελευταία φορά το 2010, ενώ το mov. δεν πέρασε τα 10 τεύχη, μέχρι το 2011. Το κενό ήταν υπαρκτό, μακροχρόνιο και βαθύ, και φυσικά, φιλότιμες προσπάθειες όπως οι συχνά εξαιρετικές διαδικτυακές δουλειές στην πλατφόρμα του socomic.gr ή το καρέ-καρέτης Εφημερίδας των Συντακτών δε θα μπορούσαν να το καλύψουν, από την ίδια τους τη φύση. Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει το Σεπτέμβριο του 2017 το νέο περιοδικό για κόμικς, ο Μπλε Κομήτης, από τις εκδόσεις Polaris. Και όταν λέμε «για κόμικς», δεν αναφερόμαστε μόνο στο ζωτικό κομμάτι των πρωτότυπων ελληνικών δημιουργιών κόμικς, αλλά και στα περιφερειακά, σχετικά κείμενα: παρουσιάσεις-προτάσεις, κριτικές, απόψεις, συνεντεύξεις… Πρόκειται για ένα «φυσικό τόπο» όπου, όποιος ασχολείται, ενεργά ή συγκυριακά, με την 9η Τέχνη, θα βρει όμορφα δείγματα έργων της λεγόμενης «ελληνικής σκηνής», ενδιαφέρουσες αναγνωστικές προτάσεις, μία βασική ενημέρωση για το τι παίζει στο χώρο, διεθνώς και εγχωρίως, αλλά και συζητήσεις με άτομα που ασχολούνται με αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και όλα αυτά στο χέρι σου, συμπυκνωμένα σε λίγες σελίδες – όχι λιμνάζοντα σε ακατέργαστη αφθονία στην αρχική σελίδα του facebook ή σε χαοτικές αναζητήσεις στο Google και το wikipedia. Με το πέμπτο τεύχος του, το περιοδικό γιόρτασε το Σεπτέμβρη του 2018 τα πρώτα του γενέθλια. Παρακολουθώντας την… τροχιά του Μπλε Κομήτη από την αρχή της κυκλοφορίας του, στο τέλος αυτού του μικρού, πρώτου κύκλου του, αισθάνομαι πως βρισκόμαστε σε ασφαλές σημείο για μία σχετική αποτίμηση, μέσα από ευρύτερη κριτική, παρατηρήσεις, προτάσεις αλλά και απόδοση ευσήμων…! Αρχισυντάκτης και βασικός εμπνευστής του περιοδικού είναι ο Γιώργος Γούσης, σχεδιαστής του πρόσφατου, επιτυχημένου γκράφικ νόβελ «Ερωτόκριτος» (εκδόσεις Polaris), της διασκευής του γνωστού ποιήματος του Βιντσένζου Κορνάρου σε κόμικ. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται διασκευή κάποιου έργου της ελληνικής γραμματείας σε κόμικ. Η άρτια μεταφορά, όμως, την οποία φιλοτέχνησαν ο Γούσης με το Γιάννη Ράγκο και το Δημοσθένη Παπαμάρκο (επίσης συνεργάτες/συντελεστές του περιοδικού – ο τελευταίος συνέβαλε καθοριστικά στις συζητήσεις που οδήγησαν εν τέλει στην έκδοση του περιοδικού), οδήγησαν σε μία εντυπωσιακή εκδοτική επιτυχία, από αυτές που δε μας έχει συνηθίσει ο ελλαδικός χώρος της 9ης Τέχνης. Αυτή η ώσμωση μάλλον ώθησε το περιοδικό να στραφεί κατ’ αρχήν σε αντίστοιχης λογικής ιστορίες: το πάντρεμα, δηλαδή, κόμικς και λογοτεχνίας. Αυτή η κεντρική επιλογή εντοπίζεται από το πρώτο τεύχος μέχρι το πιο πρόσφατο, με σύντομες ιστορίες βασισμένες σε (ομότιτλα) διηγήματα. Από αυτά που έχουμε δει μέχρι σήμερα, θα ξεχώριζα μάλλον την Παραλογή του Πέτρου Ζερβού και το Έγκλημα στ’ Ανάπλι του Δημήτρη Καμμένου, αμφότερα αποπνέοντα μία αύρα ελληνικής παράδοσης και λαϊκού μύθου, παρόλο που συνεγράφησαν το 2014. Άξια αναφοράς είναι, βέβαια, και η συμμετοχή του καλλιτεχνικού διδύμου Πέτρου-Βανέλλη με τον Τόπο Ψυχών, το οποίο, συγκρινόμενο αυθόρμητα με τις παλαιότερες διασκευές έργων του Βουτυρά από τους ίδιους δημιουργούς, μου φάνηκε υποδεέστερο. Η πίστη στη σεναριακή αναβάθμιση των (σύντομων) ιστοριών κόμικς μέσω της ανάμιξης του Μέσου με έργα και ανθρώπους της λογοτεχνίας δεν εξαντλείται στην αναζήτηση έμπνευσης σε ήδη δημοσιευμένα διηγήματα, αλλά από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού παίρνει μία πιο φιλόδοξη τροπή: στον Μπλε Κομήτη #2 εγκαινιάζεται η συνεργασία του με την Ε.Λ.Σ.Α.Λ. (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας – www.elsal.gr). Μέλη της Λέσχης, συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας, σε συνεργασία με επιλεγμένους σχεδιαστές, φιλοτεχνούν από κοινού μία ιστορία αστυνομικού μυστηρίου. Μια επιλογή που ταιριάζει περισσότερο στην προσπάθεια ενός νέου, σύγχρονου περιοδικού να καινοτομήσει – η απόπειρα παρθενογένεσης είναι σαφώς μία πρόκληση πιο ενδιαφέρουσα από την ασφάλεια της διασκευής. Ο Παναγιώτης Μητσομπόνος ήταν η κατάλληλη πένα για να εγκαινιαστεί αυτή η σειρά ιστοριών. Γνωστός για τη νουάρ αισθητική του και το παιχνίδισμα με το ατμοσφαιρικό ασπρόμαυρο από τις προηγούμενες δουλειές του, είχε την τιμητική του ήδη από το πρώτο τεύχος, όταν ο Γιώργος Γούσης επέλεξε να χρησιμοποιήσει τον πιο χαρακτηριστικό ήρωα του Μητσομπόνου, Φιλ Πωτ, για μία κάπως νοσταλγική νουάρ ιστορία-φόρο τιμής. Στο ίδιο πλαίσιο, το πρώτο τεύχος του περιοδικού αφιέρωσε το εξώφυλλό του στον εν λόγω χαρακτήρα, σε ένα καλαίσθητο πορτραίτο δια χειρός Παναγιώτη Πανταζή. Ο Μητσομπόνος, λοιπόν, σε συνεργασία με τον Αντώνη Γκόλτσο, συνδημιούργησαν το νουάρ δεκασέλιδο πυροτέχνημα «Στην Καντίνα». Οι ιστορίες που ακολούθησαν, στο πλαίσιο της συνεργασίας με την ΕΛΣΑΛ δεν έχουν καταφέρει να το ξεπεράσουν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρξαν αξιόλογες προσπάθειες, όπως η Σκουριά (Δανέλλης – Γώγου) ή το Stalker (Μπαξεβάνη – Στεργίου). Άλλη μία ευχάριστη έκπληξη με αφετηρία το δεύτερο τεύχος ήταν η μακάβρια σειρά κόμικ «Μυρίζει Αίμα», με θέμα τα εγκλήματα που σόκαραν το πανελλήνιο, υπό τη συγγραφική επιμέλεια του Γιάννη Ράγκου. Είναι πράγματι σοκαριστικό να τελειώνεις την ανάγνωση μερικών σελίδων εικονογραφημένης αφήγησης και να αναλογίζεσαι πως αυτό το ανατριχιαστικό συμβάν που μόλις διάβασες, πριν μερικά χρόνια έπαιζε σε όλα τα κανάλια, τις εφημερίδες, τα καφενεία, ως μία στυγερή πραγματικότητα. Εδώ θα ξεχωρίσω το πρόσφατο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», κυρίως λόγω της ιστορικής προέκτασης που έχει – spoiler: πρόκειται για το έγκλημα που οδήγησε στην τελευταία εκτέλεση δια θανατικής ποινής στην Ελλάδα. Απόσπασμα από το πρώτο επεισόδιο των «Γυμνών Οστών», σε σχέδιο Μιχάλη Διαλυνά. Απογοητευτική, από την άλλη, ήταν η τροπή που πήρε η αρχικά εντυπωσιακή σειρά «Γυμνά Οστά». Στο πρώτο τεύχος, ο Δημοσθένης Παπαμάρκος μας εισήγαγε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, σε έναν κόσμο κατεστραμμένο με φαινομενικά ελάχιστους επιζόντες, ανθρώπους και άλλα μυστήρια πλάσματα να παλεύουν (ή και να συμμαχούν) με στόχο την επιβίωση και, δυνητικά, την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Την εικονογράφηση αυτής της ιστορίας επιστημονικής φαντασίας σε συνέχειες ανέλαβε στο πρώτο επεισόδιο ο Μιχάλης Διαλυνάς. Το αποτέλεσμα ήταν φαντασμαγορικό – άλλωστε, ο Διαλυνάς έχει αποδείξει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό πως μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε είδους πρόκληση: ίσα-ίσα, όσο πιο φανταστικό, τόσο το καλύτερο. Δεν είναι τυχαίο πως βραβεύτηκε ως το «Καλύτερο Ένθετο» στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2018. Δυστυχώς, όμως, ο Διαλυνάς δε συνέχισε τη συνεργασία πέρα από το πρώτο επεισόδιο και ο αντικαταστάτης του, Δημήτρης Κ. Πανταζής (βλ. εικόνες παραπάνω), δεν κατάφερε να πείσει. Φταίει που δεν του ταιριάζει το ύφος της ιστορίας; Φταίει που η μετάβαση από το εύπλαστο και εκφραστικό σχέδιο του Διαλυνά στο εμφανώς πιο αφαιρετικό και δύσκαμπτο κινησιολογικά και εκφραστικά στυλ του Πανταζή μου έκατσε… βαριά; Σε κάθε περίπτωση, οφείλω να επισημάνω πως τα «Γυμνά Οστά» είχαν τα φόντα να αναδειχθούν σε πρωταγωνιστή εντός του περιοδικού (μία post-apocalypse sci-fi περιπέτεια δράσης σε συνέχειες – πόσο πιο mainstream;!) και κατέληξαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε κομπάρσο. Φυσικά, εκτός από τις παραπάνω… σταθερές, ο Μπλε Κομήτης προσφέρει τις σελίδες του κατά βάση σε σύντομες, αυτοτελείς ιστορίες. Η μία είναι πάντα… ερωτικού περιεχομένου. Από εκεί και πέρα, δεν έχω καταλάβει αν υπάρχει ένας -σχετικός, έστω- προσανατολισμός, σε αυτό το κομμάτι, από τους συντελεστές του περιοδικού. Προς το παρόν πάντως, δεν εντοπίζω την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός ξεκάθαρου χαρακτήρα, μίας διακριτής ταυτότητας. Πολλές από τις ιστορίες παραμένουν προσκολλημένες στην ξεπερασμένη φάση της… «θολοκουλτούρας», χαρακτηριστικό εύρημα σε αντίστοιχες εκδοτικές προσπάθειες του παρελθόντος. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για την -εν τοις πράγμασι- απόδειξη της αδυναμίας μεγάλου μέρους του εγχώριου καλλιτεχνικού δυναμικού να στήσει μία ιστορία κόμικς με σεναριακή, αφηγηματική συνοχή – για να μη σχολιάσω την κατάχρηση των επεξηγηματικών λεζαντών που αγνοεί κατ’ εμέ τους κανόνες του ίδιου του Μέσου, καθιστώντας το ανάγνωσμα ένα… πιο ποιοτικό, καλλιτεχνικά, φωτορομάντζο. Έτσι, συχνά επιλέγονται φλου θεματικές, ψευδοσουρεάλ ιστορίες χωρίς ειρμό και, εν τέλει, χωρίς καμία ελπίδα να ξεχωρίσουν. Τουλάχιστον, συχνά το οπτικό αποτέλεσμα αποζημιώνει τα λεπτά που αφιέρωσες να τις διαβάσεις. Από την άλλη, καταλαβαίνω πως το περιοδικό επιχειρεί ταυτόχρονα να επιτελέσει το ρόλο ενός «σχολείου» για νέους καλλιτέχνες. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι πράγματι πιθανό οι διάφορες ζυμώσεις να αποτελέσουν το έναυσμα για την εξερεύνηση νέων καλλιτεχνικών μονοπατιών και να επιτρέψουν στους καλλιτέχνες που συνεργάζονται με το περιοδικό να βελτιώσουν τις ελλείψεις τους, σε βάθος χρόνου, τόσο με την τριβή όσο και με το feedback από τους εκδότες, τους συνεργάτες τους και, κυρίως, το κοινό. Στο ίδιο μήκος κύματος, μία σημαντική έλλειψη που εντοπίζω στο περιοδικό είναι η ισχνή παρουσία αμιγώς χιουμοριστικών κόμικς. ΟΚ, δεν πιστεύω ότι μπορεί -ή ότι θέλει- να γίνει ένα «ελληνικό MAD», αλλά, όσο στερεοτυπικό και να ακουστεί, μου φαίνεται λάθος κατεύθυνση η προσπάθεια να αποκολληθεί το κόμικ από την παραδοσιακή του φύση και την ετυμολογική του ρίζα: το κωμικό στοιχείο. Φυσικά, υπάρχει το μόνιμο εισαγωγικό στριπ «Ο Θάνατος» του μαιτρ του είδους Αντώνη Βαβαγιάννη, η συμμετοχή του Τάσου Ζαφειριάδη με το Diet Orchestra και εσχάτως η (μακριά από το γούστο μου, αλλά οκ, περί ορέξεως…) «Ραλλού» της Ίριδας Μουζου. Δεν είναι όμως λίγα για ένα περιοδικό περί των 80 σελίδων; Ιστοριούλες όπως το ευρηματικό «Ensalada Mixta #3» του Tomek, ή το «Μεσήλικες Βαμπίρ» του Douglas Paszkiewicz (γνωστός στην Ελλάδα από τη σειρά «Δηλητηριώδες Νανούρισμα» (Jemma Press), αποτέλεσε την παρθενική συνεργασία του περιοδικού με δημιουργό του εξωτερικού) νομίζω θα έπρεπε να έχουν περίοπτη θέση σε κάθε τεύχος του Μπλε Κομήτη. Από την άλλη, οφείλω να αναγνωρίσω στο περιοδικό την άνεση με την οποία εντάσσει έργα με κοινωνικοπολιτική χροιά. Το 11 vs 0 των Αλεξία Λουγιάκη και Γιάννη Ράγκου, συνοδευόμενο από το εντυπωσιακό εξώφυλλο του Μάνου Λαγουβάρδου (το πιο καλαίσθητο οπτικά μέχρι τώρα, κατ’ εμέ) αναφέρεται, με αφορμή το Μουντιάλ, στην ανατροπή του Σαλβαδόρ Αλιέντε και τη δικτατορία στη Χιλή, ενώ το βιογραφικό Emma Tenayuka – Η Πασιονάρια του Τέξας του Kanellos Cob δε μασάει τα λόγια του. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί, βάσει της πρόσφατης ανακοίνωσης του περιοδικού, στο τεύχος #6 κι εφεξής, το εξαιρετικό έργο του Ιταλού Zerocalcare «Kobane Calling», ένα γραφικό οδοιπορικό στην περιοχή του Κουρδιστάν και των συνόρων Συρίας-Τουρκίας, δοσμένο μέσα από χιουμοριστικές αναφορές αλλά και σκληρές, ακατέργαστες αλήθειες. Μία επιλογή που θα έχει πολλαπλά οφέλη για όλους: αρχικά, την ποιοτική αναβάθμιση του περιοδικού, συνακόλουθα την τέρψη των αναγνωστών, αλλά τέλος και κυριότερα την αφετηρία ενός «καλλιτεχνικού διαλόγου» ανάμεσα σε έργα και δημιουργούς από άλλες χώρες, με διαφορετικά ερεθίσματα και κουλτούρα -κομικσική και ευρύτερη- στο δρόμο που χάραξαν και τα περιοδικά-πρόγονοι του Μπλε Κομήτη. Κλείνοντας, η προσέγγιση του περιοδικού στο κόμικ, την τέχνη και την κουλτούρα δεν περιορίζεται στη δημοσίευση έργων Ελλήνων (και πλέον και ξένων) δημιουργών. Έχουμε ευφάνταστες ανταποκρίσεις από φεστιβάλ, όπως η μνημειώδης γαλλική Ανγκουλέμ αλλά και το «δικό μας» Comicdom Con, ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις με ανθρώπους που ασχολούνται με το Μέσο, άμεσα ή έμμεσα, όπως ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης ή το επιτελείο της ιστορικής Βαβέλ, αλλά και, φυσικά, προτάσεις κόμικς και παρουσιάσεις δημιουργών. Και φυσικά, σε κάθε τεύχος δημοσιεύεται ένα ολιγοσέλιδο πρωτότυπο διήγημα, όπως έκανε παλαιότερα και το περιοδικό 9. Κλείνοντας ένα χρόνο παρουσίας, ο Μπλε Κομήτης έχει δώσει σημαντικά και αξιόλογα δείγματα γραφής, και δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε μία εξίσου ορμητική συνέχεια, καβάλα στο χείμαρρο της δημιουργικότητας των πολλών ικανών καλλιτεχνών μας, που έχουν πλέον ένα χώρο να εκφραστούν -δε λέω, καλά και τα φανζίν, αλλά η παρουσία σε ένα περιοδικό, καλώς ή κακώς, «σε βάζει σε πιο πολλά σπίτια». Από τη νέα χρονιά σε διμηνιαία βάση, και όχι σε τριμηνιαία, όπως ξεκίνησε. Δείγμα, μάλλον, της καλής πορείας του περιοδικού μέχρι σήμερα, αλλά και της όρεξης των συντελεστών να το «τρέξουν» περισσότερο. Αφού διαβάσατε την παραπάνω ανασκόπηση, σίγουρα θα σας ενδιαφέρει να ακούσετε τι έχουν να πουν οι ίδιοι οι συντελεστές του περιοδικού: ο αρχισυντάκτης, Γιώργος Γούσης, και μερικοί από τους συνεργαζόμενους δημιουργούς του περιοδικού θα βρίσκονται στο AthensCon 2018 για να σας μιλήσουν για το περιοδικό, τα έργα και τις ημέρες του, αλλά και τα νέα σχέδια, και φυσικά να απαντήσουν στις ερωτήσεις του κοινού. Ένας χρόνος Μπλε Κομήτης και η τροχιά συνεχίζεται… Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 17:30 – 18:20 στο AthensCon, στο Στάδιο Tae Kwon Do στο Παλαιό Φάληρο, Αθήνα. Μείνετε σε τροχιά…! Πηγή: https://docmz.wordpress.com/2018/11/22/blue-comet/

Damn. Αν μπορώ παρά την παραπάνω ανεπάρκεια να προστεθώ κι εγώ στο αναφερόμενο pm γνωριμιών "και ό,τι προκύψει" πολύ θα το ήθελα

Μου φαίνεται περίεργο, ενώ σε προηγούμενες απαντήσεις βρίσκει κανείς σχόλια από άτομα που ασχολούνται και σίγουρα έχουν καλύτερη κατάρτιση όσον αφορά τα υπερηρωικά κόμικς, άρα προσφέρονται -φαντάζομαι- περισσότερο για ουσιαστική συζήτηση για το έργο, να καταπιάνεται κανείς mot a mot με τα δικά μου σχόλια - σχόλια ενός σχετικά άσχετου, σχόλια αρκετά επιφανειακά, ομολογουμένως. Απλά διάβασα 1 τεύχος και με βάση αυτό είπα κάποιες γενικές εντυπώσεις, καθιστώντας άλλωστε σαφές το πρίσμα (μίας σχετικής ασχετοσύνης) υπό το οποίο αντιμετωπίζω το θέμα. Δε διατυμπανίζω τις απόψεις μου με ύφος ειδήμονα. Τέλος, το "δυνατή ιστορία" με την έννοια που το θέτεις, είναι προφανές πως δεν μπορώ ακόμα να το κρίνω, αφού ακόμα δεν την έχω διαβάσει. Εννοώ πως είναι δυνατή σαν τίτλος, σα θέμα, σαν εξώφυλλο ακόμα. Εντυπωσιακή. Πιάνει την προσοχή όσων το βλέπουν. "Avengers vs X-Men", ουάου. Κι ας βγει πατάτα, ή μέτρια, ή λίγο ή πολύ καλή, αφού θεωρητικά απευθύνεται σε άτομα που δεν την έχουν διαβάσει. Με αυτές τις σκέψεις, μου φαίνεται πως προσφέρεται για μία επιτυχημένη πορεία στα περίπτερα.

Το πήρα κι εγώ, και με κέρδισε αρκετά. Καταρχάς είναι η πρώτη φορά που αγοράζω από το περίπτερο μία σειρά superhero comics σε τεύχη και σε συνέχειες, οπότε μου αρέσει αυτή η αίσθηση και η αναμονή που ξεκίνησα να αισθάνομαι διαβάζοντας το πρώτο μέρος της ιστορίας. Βέβαια αυτό το συναίσθημα, δε θα ήταν τόσο έντονο, αν δε μου άρεσε η ιστορία. Η οποία, πράγματι, φαίνεται να είναι καλοστημένη - τουλάχιστον, σε κάθε περίπτωση, βρίσκει έναν ικανοποιητικό λόγο για να οδηγήσει μερικούς από τους πιο γνωστούς και αγαπημένους υπερήρωες του σύμπαντος της Marvel να πλακωθούν μεταξύ τους. Ο Cyclops ποτέ δε μου άρεσε (κατά βάση η επαφή μου με το χαρακτήρα είναι στις ταινίες X-Men), και για ακόμα μια φορά μου φαίνεται ανώριμος και ανυπόφορος. Τουλάχιστον, η Hope έχει ενδιαφέρον σα χαρακτήρας και, δεδομένου ότι φαίνεται η ιστορία να στηρίζεται εν πολλοίς πάνω της, περιμένω να δω την εξέλιξή της. Σχέδιο Romita κλασικό, πάντα μου άρεσε, το ίδιο κι εδώ. Σε κάθε περίπτωση, μόνο θετικά μπορεί να σχολιαστεί το γεγονός ότι νέες εκδόσεις κόμικς επανέρχονται στα περίπτερα (και τα κομιξάδικα), πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δυνατές ιστορίες, σαν τη συγκεκριμένη. Μπράβο Anubis!

Άλλη μια ταινία που είδα (κανονικά) τελευταία, στο πλαίσιο του MCU marathon στο οποίο έχω βυθιστεί τις τελευταίες ημέρες. Είχα προσπαθήσει να τη δω όταν είχε πρωτοβγεί, αλλά δε μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Τώρα που την παρακολούθησα προσεκτικά, οφείλω να ομολογήσω πως, ακόμα και μετά από όλες τις superhero movies των τελευταίων 10 ετών, παραμένει μία από τις καλύτερες ταινίες του είδους + εξαιρετικό και χορταστικό origin του χαρακτήρα. Φυσικά, ο Robert Dawney Jr. κλέβει την παράσταση στο ρόλο, ο οποίος του ταιριάζει γάντι και πλέον θα είναι δύσκολο να αποκολληθεί από αυτόν. Κρίμα για τον Howard, μου άρεσε αρκετά. Θα ήταν εξαιρετικός στο ρόλο. Όχι ότι χαλάει κάπως τη σειρά η αλλαγή, αλλά γενικά με ενοχλεί να αλλάζουν ηθοποιοί οι επανεμφανιζόμενοι χαρακτήρες. Τοπ σκηνικά, εφέ, φωτογραφία γενικά. Καλοστημένη ταινία, από την αρχή μέχρι το τέλος. Η πρώτη εμφάνιση του Nick Fury με τον απανταχού παρών Samuel Jackson στο ρόλο, στην post-credits scene, θα πρέπει να είχε εξιτάρει πολύ τους φανς των Avengers. Εκ των υστέρων, που έχουν δει τόσα πράγματα το φως της δημοσιότητας, δεν είναι και τόσο... αποκαλυπτικό. Παραμένει, πάντως, σημαντική στιγμή για το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Μου αρέσει πολύ η Peppers. Φαίνεται χαζούλα, αλλά δεν είναι καθόλου. Τέλος, η μουσική υπόκρουση είναι όλα τα λεφτά. Τόσο ροκ όσο και ο ήρωας. 7.5/10 άνετα

Πρόσφατα είδα την ταινία για πρώτη φορά. Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, όσον αφορά την Asgard. Πράγματι, η απόδοσή της στην οθόνη ήταν πολύ ωραία οπτικά, και, βασικά, πολύ πειστική. Ο Anthony Hopkins στο ρόλο του Odin, τρομερός. Ταιριαστός ρόλος, επιβλητική παρουσία, ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. Εξίσου δυνατή παρουσία βρήκα και τη Renne Russo στο ρόλο της γυναίκας του, Frigga. Ο Hemsworth, από την άλλη, δε μου άρεσε. Στις επόμενες ταινίες, σαν να αλλάζει κάτι πάνω του και να γίνεται πιο ταιριαστός για το ρόλο... Εδώ μου φάνηκε αρκετά... βουτυρένιος. Βασικά κάτι με ενοχλεί στη φάτσα του. Είναι σαν αγουροξυπνημένος σε όλη την ταινία. Ο αγαπημένος μου Ασγκαρντιανός είναι, μακράν, ο Heimdall. Τρομακτική φυσιογνωμία, φαίνεται πολλά κιλά πολεμιστής. Για μένα, το βασικό σε αυτήν την ταινία είναι η εισαγωγή στο μύθο του Θεού του Κεραυνού, για να αξιοποιηθεί στις επόμενες ταινίες, παρά η δημιουργία μιας καλής υπερηρωικής ταινίας. Όχι ότι ήταν κακή ταινία. Αλλά, κακά τα ψέματα, σε επίπεδο... θεάματος και ψυχαγωγίας, ο Destroyer ήταν μάλλον ένα μέτριο "boss". Το χτίσιμο, πάντως, που γίνεται, ειδικά στο χαρακτήρα του Loki, αλλά και στη S.H.I.E.L.D., είναι κομβικό σε αυτήν την ταινία. Και πράγματι, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι εμφανίζεται τόσο στιγμιαία αλλά τόσο νωρίς και απροσδόκητα το Infinity Gauntlet. Δείχνει ότι οι άνθρωποι είχαν οραματιστεί πλήρως την πορεία του MCU. Σε γενικές γραμμές, βρήκα αδιάφορο το κομμάτι που διαδραματίζεται στη Γη. Δε λέω, χαβαλέ είχε, όπως και οι... γήινοι πρωταγωνιστές της ταινίας (εσείς ξεχωρίζετε τη Jane Foster (Natalie Portman), εγώ νομίζω ερωτεύτηκα την Darcy Lewis (Kat Dennings) από την πρώτη σκηνή!), αλλά τουλάχιστον, θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί καλύτερα - το ερωτικό στοιχείο προέκυψε εντελώς από το πουθενά, δίχως το κατάλληλο build-up, ενώ γενικά συμπεριφέρονται όλοι σαν να έχασαν σημαντικό ποσό μονάδων στο δείκτη IQ τους, από τη στιγμή που εμφανίζεται ο Θωρ στη Γη και μετά. Βέβαια, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πόσο γέλιο μου προκάλεσε η σκηνή στο νοσοκομείο: "How dare you attack the son of Odin?!" Όντας newbie στο μαρβελικό χώρο, πράγματα όπως η πιστότητα στις πρωτότυπες ιστορίες δε με απασχόλησαν ιδιαίτερα, αλλά αισθάνομαι πως -ειδικά τα τελευταία χρόνια-, σε αυτό το κομμάτι, η Marvel τα πάει καλά, ούτως ή άλλως. Overall, 6.5/10, αλλά θα μπορούσε να φτάσει το 7, κυρίως για συγκεκριμένες ερμηνείες και την οπτική πανδαισία της Asgard.