JohnnyMZ

Από την ημέρα της ανακοίνωσης του αφιερώματος σε άλλο thread, είδα άτομα που χρωματίζουν το forum με πολιτική χροιά σε διάφορες αναρτήσεις, βγάζοντας προσωπικά απωθημένα σε άσχετα σημεία, σε έναν διαδικτυακό χώρο για κόμικς, να δωρίζουν απλόχερα την αντίδραση "Διαφωνώ". "Διαφωνούν", λοιπόν, που η Λέσχη Φίλων Κόμικς, και συνακόλουθα το greekcomics, παρουσιάζεται σε μία μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα πανελλήνιας εμβέλειας; Αν αισθάνεται έτσι κανείς, μάλλον κακώς βρίσκεται εδώ μέσα. "Διαφωνούν" ακόμα, και μάλλον κυρίως, που η παρουσίαση αυτή γίνεται στην "Εφημερίδα των Συντακτών"; Οι πολιτικές αγκυλώσεις του καθενός είναι δικό του πρόβλημα. Το γεγονός ότι προσωπικά θεωρώ τη συγκεκριμένη εφημερίδα από τις πιο αξιόλογες, τις πιο έντιμες όσον αφορά την άποψή της και την τήρηση της δεοντολογίας, επίσης, μάλλον, είναι δικό μου, οφείλω όμως να το καταθέσω σαν άποψη. Σε κάθε περίπτωση, μεταξύ άλλων, η Εφημερίδα των Συντακτών είναι και η μοναδική εφημερίδα που έχει, εδώ και 5 χρόνια, μόνιμη εβδομαδιαία στήλη για την κοινή αγάπη -υποτίθεται όλων- μας, μία στήλη για τα κόμικς: το καρέ-καρέ. Αν "διαφωνούν" που υπάρχει, κάποιοι φίλοι των κόμικς, προσωπικά εύχομαι να (και πιστεύω πως) αποτελούν μία κακή εξαίρεση που μολύνει το χώρο, με το φανατισμό και την ιδεοληψία τους. Γιατί μάλλον κρίνουν καλύτερο το ενδεχόμενο να μη γινόταν το συγκεκριμένο αφιέρωμα που προωθεί τη Λέσχη, αφού βρίσκεται στις σελίδες μιας εφημερίδας με το περιεχόμενο της οποίας διαφωνούν. Το γιατί διαφωνούν και τι θα προτιμούσαν, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο - προσωπικά θα πάρω το ρίσκο να υποθέσω πως αν δημοσιευόταν στην Καθημερινή, το Πρώτο Θέμα ή το... Μακελειό, θα πατούσαν διπλή καρδούλα. Από εκεί και πέρα, ως συντάκτης του άρθρου και εξωτερικός συνεργάτης της Εφημερίδας των Συντακτών, οφείλω να δώσω ορισμένες διευκρινίσεις - όχι σε όσους κακοπροαίρετους αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν τα συμπλέγματά τους, αλλά σε όσους θα διαβάσουν αυτή τη δημοσίευση και τα θλιβερά σχόλια που την ακολούθησαν: 1. Ως εξωτερικός συνεργάτης της Εφημερίδας των Συντακτών, δεν έχω δεχθεί ποτέ την παραμικρή παρέμβαση στο περιεχόμενο των άρθρων μου. Είναι όλα αποκλειστικά δική μου δουλειά, δεν καθοδηγούνται από κανέναν και δεν αλλοιώνονται από κανέναν. 2. Οι φωτογραφίες που έλαβα προκειμένου να εντάξω στο αφιέρωμα ήταν συγκεκριμένες, και πράγματι οι εν λόγω φωτογραφίες, όπως εξήγησε ο Valtasar παραπάνω, "δείχνουν" καλύτερα τους εν λόγω χώρους (εσωτερικό και μπαλκόνι). 3. Στην περίπτωση, λοιπόν, που κάποιος μισάνθρωπος ρατσιστής έχει πρόβλημα με την πολυπολιτισμικότητα και του χαλάει την αισθητική, ας γνωρίζει, τουλάχιστον, πως πρέπει να κατηγορήσει για την επιλογή τον Valtasar και κυρίως εμένα που επιμελήθηκα του αφιερώματος, και όχι την Εφημερίδα των Συντακτών που το δέχτηκε ακριβώς έτσι όπως της το έστειλα. 4. Προσωπικά, όσο προετοίμαζα το αφιέρωμα δε σκέφτηκα ούτε στιγμή πως υπάρχει το ενδεχόμενο να κριθεί κάτι τέτοιο. Στα μάτια μου δεν υπήρχε κάτι το... "παράξενο". Μέχρι που είδα αυτά τα προβληματικά σχόλια. Από αυτήν την άποψη, η αντιπαράθεση που προηγήθηκε μου προκαλεί την προσωπική ικανοποίηση πως δεν είμαι σαν αυτούς. 5. Το γεγονός ότι το 2019 κάποια άτομα κρίνουν άξιο σχολιασμού - οριακά χλευασμού, για να είμαστε ακριβείς - το ότι στην κοινωνία μας μπορούν να συνυπάρχουν άνθρωποι από διαφορετικές φυλές και θρησκείες και αυτό δεν είναι κάτι κακό, περίεργο ή παράξενο, πραγματικά μου δημιουργεί θλίψη, η οποία μεγεθύνεται όσο αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω και αντιλαμβάνομαι ότι όχι, κάποια πράγματα δεν είναι αυτονόητα τελικά. Ειδικά όταν βρισκόμαστε σε έναν χώρο που έχει στο επίκεντρό της μία μορφή τέχνης και αποδεικνύεται, τελικά, ότι για κάποιους δεν ισχύει το "η Τέχνη όλους μας ενώνει". Θα κλείσω, εκφράζοντας την ευχή αυτοί να αποτελούν τη μειοψηφία και να παραμένουν απομονωμένοι από μια κοινότητα που στόχο (θα έπρεπε να) έχει να συνθέτει, και όχι να προβαίνει σε διακρίσεις τέτοιου είδους. Ας μείνουν με τον Αρκά - τον οποίο πολλοί τελευταία όψιμα επικαλούνται - και τις εσχάτως εκπεφρασμένες απόψεις του, πως οι μειονότητες απειλούν τη δημοκρατία τους. Κι ας αφήσουν ήσυχη τη δική μας.

Ένα Saga για μένα, ευχαριστώ

Ό,τι χειρότερο

το θέλω!

Ναι, αυτό ξέχασα να το αναφέρω - πραγματικά δε με ενόχλησε καθόλου, παρ' όλο που το είδα στη σχετικά μεγάλη οθόνη του laptop (σε σχέση με κινητά/τάμπλετς που αναφέρθηκαν) με άλλα 3 άτομα (άρα σε μια σχετική απόσταση κιόλας). Ειδικά βλέποντάς το υπό το πρίσμα της προσπάθειας μεταφοράς του θεατή στην ατμόσφαιρα της μάχης, παίρνει πολλά bonus. Κάτι άλλο που δε σχολίασα, ήταν ότι το επεισόδιο ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕ. Κουνούσα και ξανακουνούσα το ποντίκι και ακόμα είχε πράμα... Οπότε κι ας είμαστε mid season, έχουμε ακόμα πράμα να μας χορτάσει. Απλά θέλω τα άλλα 3 επεισόδια να είναι κι αυτά φουλ δυνατά και όχι meh, κι ας μην είναι τόσο καλά όσο το τελευταίο.

Τρομερό επεισόδιο! Ξεκάθαρα το καλύτερο της σεζόν. Η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από το Game of Thrones, ειδικά από τη στιγμή που ξέφυγαν από το πρωτότυπο υλικό και φτιάξαν κάτι άλλο, κάτι πιο εφετζίδικο, πρόχειρο και κακογραμμένο, χωρίς το βάθος και την πολυπλοκότητα του Martin, τόσο σε επίπεδο δολοπλοκιών και παιχνιδιών εξουσίας, όσο και σε επίπεδο εξέλιξης των χαρακτήρων. Κι αυτός είναι ο λόγος που μου άρεσε αυτό το επεισόδιο. Γιατί επικεντρώθηκε στη μάχη. Έχω αποδεχτεί ότι η σειρά πλέον είναι μια μηχανή fanservice και δε θα μου δώσει αυτό που μου υποσχέθηκε στην αρχή, οπότε προσπαθώ να απολαύσω αυτό που πραγματικά έχω απέναντί μου, απεκδυμένο από τις φαντασιώσεις που (εύλογα) είχα στο μυαλό μου. Τα πρώτα δύο επεισόδια της σεζόν ήταν κάτω του μετρίου. Οι ήρωες πλέον συμπεριφέρονται εντελώς ακούρδιστα, οι διάλογοι είναι φτηνοί και ανούσιοι, ειδικά στο δεύτερο επεισόδιο κρίντζαρα εντελώς, λέω ρε φίλε με δουλεύουνε, δε γίνεται τελευταία σεζόν να τρομπάρουν έτσι. Κι όμως, ήρθε η λύτρωσις. Ένα επεισόδιο που πραγματικά σε κρατούσε συνεχώς σε αγωνία, παρά τα άπειρα plot holes που δημιουργούσε ή μεγέθυνε. Όταν σκάσανε οι δράκοι οι παλμοί μου χτυπήσανε κόκκινο, και ειδικά στο τέλος απλά τινάχτηκα όρθιος και ζητωκραύγαζα. Τουλάχιστον ας μας χορτάσουνε fanservice μέχρι το τέλος, να διαβάσουμε μετά τα βιβλία να ευχαριστηθούμε καλή πλοκή. (πολύ διπολικό ποστ, το ξέρω, θα μας στείλει ψυχίατρο αυτή η σειρά ΓΤΠΜ)

Είχα πάει στο σινεμά να δω το Aquaman. Σε κάποιο σημείο, έπιασα 3 άδειες πλαϊνές θέσεις και κοιμήθηκα μέχρι να τελειώσει η ταινία. Ήταν από τους πιο ωραίους ύπνους που έχω κάνει ποτέ.

Έκανα μια γρήγορα έρευνα και δε βρήκα κάτι. Όντως δεν υπάρχει παρουσίαση για το εν λόγω;

Είναι 3 οι Ιταλοί πολιτικοί, για την ακρίβεια. Και πρόκειται απλά για δηλώσεις που έγιναν μόλις μέσα σε ένα μήνα, στο μήνα που μας πέρασε, και που έτυχε να πέσουν στην αντίληψή μου. Και αποτέλεσαν την αφορμή για να γράψω το άρθρο, όχι την αιτία. Η απαξίωση των κόμικς στο δημόσιο λόγο είναι λίγο-πολύ δεδομένη, φυσικά δεν κρατάω σημειώσεις κάθε φορά που ακούω κάτι σχετικό, αλλά ταυτόχρονα νομίζω είναι κοινός τόπος για όσους ασχολούνται με το αντικείμενο - μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων εδώ μέσα δεν ταυτίστηκε, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, με το βιωματικό κομμάτι που αναφέρω στις πρώτες 2 παραγράφους. Συνεπώς, πιάνομαι από τις συγκεκριμένες αναφορές και παραθέτω ορισμένες, σκόρπιες ίσως, σκέψεις πάνω στο θέμα, τόσο όσον αφορά την τέχνη συνολικά, αλλά και όσον αφορά κάποιες συγκεκριμένες υποκατηγορίες κόμικς. Άλλωστε, το υπερηρωικό και το Disney κόμικ αποτελούν δύο από τις μεγαλύτερες και πιο χαρακτηριστικές "σχολές" κόμικς, ενώ ο Μπλεκ υπήρξε -αν δεν είναι ακόμα- ένας από τους πιο δημοφιλείς χάρτινους ήρωες για αρκετές γενιές στο παρελθόν. Και πέρα από τους λόγους που αναφέρω εν τάχει στο κείμενο, για την ανάγκη αντιμετώπισης με σεβασμό ακόμα και κάποιων κόμικ που θεωρούνται "παιδικά" από το ευρύ κοινό, φτάνουμε στο άλλο άκρο αν προσπαθήσουμε να πειστούμε πως όσοι κάνανε αυτές τις αναφορές εκτιμούν κατά τα άλλα τα κόμικς, απλά σνομπάρουν τα συγκεκριμένα. Για τους περισσότερους "μη μυημένους", αυτό είναι το κόμικ. Βάλε και κανα Τιραμόλα, κανα Ποπάι, κανα Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, τα διαβάζαμε μικροί, μεγαλώσαμε, τώρα είμαστε σοβαροί. Και σε όλη αυτή τη σύγχυση παίζει το ρόλο του και η βίαιη είσοδος του όρου graphic novel και η αμηχανία καλλιτεχνών, εκδοτών, βιβλιοπωλών αλλά και αναγνωστών να συμπεριλάβουν τα "σοβαρά" αναγνώσματα σε έναν όρο που στο μυαλό τους αναφέρεται σε αναγνώσματα εξ ορισμού πνευματικά κατώτερα. Ναι, πάντως το ζητούμενο είναι κοινό. Το κείμενο σε καμία περίπτωση δε φιλοδοξεί να αποτελέσει (επιστημονική) ανάλυση επί του θέματος, αλλά περισσότερο να προβληματίσει και να ανοίξει, ενδεχομένως, μία συζήτηση πάνω στο ζήτημα που αγγίζει, και κυρίως να... "υπερασπιστεί", κατά κάποιον τρόπο, την κοινή μας αγάπη.

Δες στο 1:50

Εγώ είμαι ο συγγραφέας του άρθρου ( ) και δεν είμαι σίγουρος ότι έχω αντιληφθεί πλήρως τις ενστάσεις, κυρίως γιατί δεν καταλαβαίνω πως προκύπτουν ως απάντηση στο παραπάνω κείμενο, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω Το ότι κάποιοι που ασχολούνται με κόμικς μπορεί να θεωρούν άλλες κατηγορίες κόμικ παιδικές, ανώριμες ή σαχλές είναι, πράγματι, γεγονός. Αυτό όμως είναι μία εντελώς διαφορετική συζήτηση. Εγώ κατά βάση θίγω το ζήτημα της θεώρησης ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της τέχνης των κόμικς ως τέτοιας. Στο δεύτερο, τώρα, καταρχάς δεν αντιλαμβάνομαι γιατί είναι σε εισαγωγικά μια φράση που δεν υπάρχει στο κείμενο ( ), αλλά και τον προβληματισμό σου. Μάλλον διάβασες αρκετά βιαστικά το κείμενο, γιατί αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενό του: να μην αντιμετωπίζονται τα κόμικς σαν μια ενιαία φόρμα, πόσω μάλλον με αρνητικό τρόπο. Αν βρίσκεις ένα τραγούδι, μία ταινία, έναν πίνακα, κακό/σαχλό/παιδικό/ανούσιο/ό,τι άλλο θες, δε θα βγάλεις την αντίστοιχη τέχνη, δηλαδή τη μουσική, τον κινηματογράφο ή τη ζωγραφική, συνολικά σκάρτη. Εμείς μπορεί να λέμε ότι έχουν ενηλικιωθεί, αλλά νομίζω ότι η πραγματική ενηλικίωση (στην ευρεία αντίληψη της κοινωνίας) δε θα έρθει πραγματικά μέχρι να περάσουμε από το στάδιο της συνολικής θεώρησης αυτής της τέχνης ως κατώτερης, στο στάδιο να αναγνωρίζεται σαν μια τέχνη ισότιμη με τις υπόλοιπες και να η συζήτηση και η αξιολόγηση να περιορίζεται πλέον στα έργα καθαυτά.