Angel.tze

Ώχου, χαμό προκάλεσα και πήγαμε off-topic. Παρολ'αυτά, νιώθω μια ανάγκη να βάλω ένα τέλος στο θέμα με τα χεράκια μου Κοκομπλόκο μεσημεριάτικα. Μ' έπνιξε το δίκιο και ζαλίστηκα. @apetoussis82 παραδέχομαι την αντικειμενική μου ήττα. Η ψυχή όμως επιμένει, το μυαλό δεν επηρεάζεται, τα ιδεώδη παραμένουν. Όμως, αλήθεια, δεν μου είπατε: μόνο εμένα μου φάνηκαν άβολες οι φάτσες τους τελικά ή ου?

Πάμε όλοι μαζί. Επαναλάβετε μετά από μένα: Χίουη Λίουη Ντίουη Δεν μπορείτε να με πείσετε για το αντίθετο

Είναι πολύ όμορφη η αναφορά στον γνωστό πίνακα του Μπαρκς και είναι αναμφίβολα ένα αισθητικά άρτιο σχέδιο με πλούσιο χρωματισμό. Παρολ'αυτά, φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που παρατηρεί μια σχετική έλλειψη εξάσκησης του Κάστυ στο σχεδιασμό των παπιών. Είναι λίγο άβολες οι εκφράσεις τους πλην αυτών του Χιούη (ο μπλε ), ο οποίος είναι σε προφίλ και, σε μικρότερο βαθμό, του Ντόναλντ, και φαίνεται σαν να υπάρχουν κατάλοιπα από τα γάντια των κατοίκων του Μίκυ Σίτυ κυρίως στα χέρια του Σκρουτζ, τα οποία δεν μου αρέσουν καθόλου στην εμφάνιση. Δηλαδή η πλαστικότητα είναι υπερβολική για μένα. Δεν ξέρω, ίσως να με έχουν επηρεάσει οι άλλοι τίτλοι που διαβάζω και απλώς να έχω αποστασιοποιηθεί αρκετά ώστε να μου φαντάζουν ξένα.

Δεν το πιστεύω! Σε τέτοια επίπεδα έχουν φτάσει Οκ, καλά να είμαστε, με απογοητεύουν ολοένα και περισσότερο κάθε φορά που αποφασίζω να τσεκαρω.

Παιδιά, μόνο μια διευκρίνιση. Αλήθεια ισχύει αυτό? Ειλικρινά διαφήμισε η Καθημερινή το Ωχ Έλατο ως κεντρική του επόμενου τεύχους? Σοβαρά δεν μπορώ να καταλάβω εάν είναι απλά ένα αστείο ή γεγονός (εκεί έχει φτάσει η απελπισία μου να 'ούμε).

Το έργο παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, εν μέρει λόγω του κόνσεπτ και εν μέρει λόγω του εξαιρετικού σχεδίου του Λαγουβάρδου (τίποτα καινούργιο δηλαδή, από τους αγαπημένους μου Έλληνες καλλιτέχνες/κομίστες). Ευτυχώς που το πρότζεκτ είναι στα αγγλικά, καθώς θα μπορούσε να προσελκύσει και ξένο κοινό, μιας και ο συγγραφέας είναι Καναδός. Μακάρι να είναι καλοτάξιδο, αν και υποθέτω ότι το σκορ που ζητάνε είναι αρκετά υψηλό. Εγώ δεν θα συνεισέφερα με τίποτα, λόγω παντελούς έλλειψης χρημάτων Όταν τεθεί προς μαζική κυκλοφορία λογικά θα το τιμήσω, αν μη τι άλλο για το εξαιρετικό και χορταστικό σχέδιο.

Γέλασα/snortάρισα σε διάφορα σημεία, ήταν άκρως διασκεδαστικό, οι ψευδοειδήσεις (με αποκορύφωμα τη συνέντευξη με τον Γκούφυ) μου άρεσαν σαν παρωδία και μάλιστα το σκατοποστάρισμα στο τέλος του τεύχος ήταν απολαυστικότατο Τις ιστορίες δεν τις διάβασα (εντάξει, πόσες φορές πια? ), αλλά, ρίχνοντας μια γενικότερη ματιά, είναι προσεγμένη δουλίτσα το τεύχος και λογικά θα κατηγοριοποιούταν ως "archive", σαν δηλαδή να συγκεντρώνεται υλικό από διάφορες πηγές (το ΚΟΜΙΞ και οι τόμοι δηλαδή) για μια καλή επανάληψη. Τα σκαναρίσματα είναι σε γενικές γραμμές οκ, είναι προφανές ότι η ποιότητά τους δεν είναι και η καλύτερη, αλλά συνηθίζεται αρκετά εύκολα, εμένα προσωπικά δεν με ξενίζουν. Στα θετικά και το μέγεθος (98 σελίδες, περισσότερες μάλιστα από το παλιό το καλό το ΚΟΜΙΞ), καθώς και η πηχτή θεματολογία στις ιστορίες, που καθιστούν το pdf χορταστικό. Δεν θα το τύπωνα σε καμία περίπτωση, αλλά για μια online ανάγνωση είναι ιδανικό. Θα τσεκάρω και το επόμενο τεύχος όταν βγει

Μ-μα!

+1 κι από εδώ. Εγώ έχω το original ΚΟΜΙΞ με την ιστορία, οπότε προφανώς δεν θα το αγοράσω (και ούτε σκοπεύω να ξαναγοράσω ΚΟΜΙΞ από την Καθημερινή, καλώς ή κακώς). Το Γράμμα από το Σπίτι είναι μια φανταστική ιστορία, χαλαρά στις τοπ του Ρόσα απ'όλες τις απόψεις. Δεν ξέρω καν πόσες φορές την έχω διαβάσει Θεωρώ όμως ότι μια γενικότερη μελέτη στο έργο του Ρόσα (και μια ανάγνωση της Φιλοσοφικής Λίθου του Μπαρκς) είναι καλύτερο να γίνει πριν διαβαστεί αυτό το αριστούργημα, καθώς θεμελιώνεται η ύπαρξή της ιστορίας και γίνεται ακόμη πιο έντονη η εμπειρία.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ παραδόξως βρίσκω το σουρεαλιστικό ρεπερτόριο του Χορν πολύ πιο διασκεδαστικό από τις αναχρονιστικές δουλειές των Σκάρπα και Γκότφρεντσον. Όχι βέβαια ότι δεν τις εκτιμώ, αλλά είναι ιστορίες που δείχνουν την ηλικία τους και δεν προσφέρονται εύκολα σε αναγνώστες της σημερινής εποχής με εξήγηση άλλη της "γνωρίστε τις κλασσικές ιστορίες του παρελθόντος", ούτε διαβάζονται με την ίδια όρεξη μετά την πρώτη ανάγνωση. Εννοείται ότι, εάν ήταν ο Μπαρκς στις επιλογές, θα ήταν κορυφή για τον απλούστατο λόγο ότι οι δικές του ιστορίες είναι εξαιρετικές και πάντα επίκαιρες, σε αντίθεση με των άλλων δύο που ανέφερα. Γενικώς πάντα θεωρούσα ότι ο Βαν Χορν (πάντα ο πατέρας) είναι υποτιμημένος. Έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο στυλ, πάρα πολύ αστείες ιστορίες που σπάνε τον τέταρτο τοίχο και καυτηριάζουν πολύ πετυχημένα (κατ'εμέ πάντα, προφανώς) την σημερινή εποχή και μόνο την σημερινή εποχή, πάντα με έναν αλλοπρόσαλλο τρόπο που τραβά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μπορεί αντικειμενικά οι ιστορίες των άλλων δύο να αξίζουν περισσότερα, αλλά από καπρίτσιο εγώ θα πω Ουίλλιαμ and I rest my case

Καλησπέρα. Θυμάμαι αρκετά χρόνια πριν, σε θέμα του στυλ "έντονες και ιδιαίτερες σελίδες από κόμικς", κάποιον να ανεβάζει μια σελίδα. Για χρόνια υπέθετα ότι ήταν το watchmen, μέχρι που το διάβασα και δεν βρήκα καμία τέτοια σελίδα. Ήταν πιθανώς σχετικά μονόχρωμη ή έστω με στυλ του '80, κύριο χρώμα το πορτοκαλί μάλλον, μιας και ήταν αργά το απόγευμα, και απεικόνιζε έναν σχετικά obscure χαρακτήρα με ζακέτα να στέκεται όρθιος, πιθανότατα σκεπτόμενος, κοντά σε μια παιδική χαρά(?) με παιδιά που έπαιζαν μπάλα. Η μπάλα φεύγει εκτός ορίων και φτάνει μπροστά στα πόδια του. Τη σταματά και ένα από τα παιδιά τον πλησιάζει για να την πάρει πίσω. Ένας σύντομος διάλογος ανάμεσα σε ζακετοφόρο και παιδί συμβαίνει και ύστερα ο τελευταίος επιστρέφει στους άλλους μπόμπιρες. Νομίζω ότι το νόημα ήταν να φανεί η αθωότητα των παιδιών και το πως τη ζήλευε ο πρωταγωνιστής. Θα το εκτιμούσα τρομερά εάν κάποιος μπορούσε να αναγνωρίσει την εν λόγω σελίδα.

Το διάβασα πέρυσι με ένα μεγάλο διάλειμμα κάπου στη μέση, διότι δεν μπορούσα να αντέξω περισσότερο δυνατό δράμα, μου είχε ρίξει την ψυχολογία. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μάνγκα, με πολύ δυνατές σκηνές και τρομακτικά καλογραμμένους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι ουσιαστικά η επιτομή της ατέλειας. Ομολογώ πως, προσωπικά, ορισμένα σημεία, ιδιώς όσο πλησιάζουμε στο κλείσιμο της σειράς, μού φάνηκαν αρκετά τραβηγμένα. Αναγνωρίζω ποια ήταν η επιλογή του συγγραφέα, αλλά εν τέλει μου φάνηκε σαν να το παράκανε στο δράμα, σε σημείο να είναι μη ρεαλιστικό πια. Παραβλέποντας αυτήν την, κατ'εμέ πάντα, αστοχία του συγγραφέα ή, μάλλον, αποδέχοντάς την, μπόρεσα να το απολαύσω ιδιαίτερα και να πω κιόλας πως σίγουρα πρόκειται για κορυφαίο του είδους (δραματικό slice of life). Με βρήκα να μπορώ να κατανοήσω τα κίνητρα των χαρακτήρων, αλλά και τις σκέψεις τους, καθώς αυτές ήταν και απόλυτα ανθρώπινες. Ο Asano δεν φοβήθηκε να είναι ειλικρινής με το έργο του και φάνηκε. Ή είναι φοβερός στην ανάλυση της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου είτε γράφει καθαρά από προσωπικές του εμπειρίες. Ίσως και λίγο απ'τα δύο. Αξίζει οπωσδήποτε το χρόνο σας. Διαβάζεται νερό, ειδικά το δεύτερο μισό. Δέκα παράγραφοι δεν επαρκούν για να αναλύσω τι μου αρέσε και τι εκτίμησα από το μάνγκα αυτό. Και ένα μικρούτσικο (μεγάλο) σπόιλερ για τα τελευταία κεφάλαια: