Angel.tze

Μα αυτό έκαναν για τρία καλοκαίρια συνεχόμενα σε καλύτερη έκδοση κιόλας

Εγώ την βλέπω κανονικά

Μετά από έξι χρόνια και σταδιακή συνειδητοποίηση της καταστάσεως, μπορώ να σου πω με ασφάλεια ότι σίγουρα είναι φουλ παράνομο χαχα Όπως βλέπεις, είχα κάτι άγριες ιδέες που σε καμία περίπτωση δεν θα υλοποιούνταν, ακόμη κι αν τότε εγώ νόμιζα ότι είναι πραγματοποιήσιμα. Παρολ'αυτά, υποθέτοντας ότι όντως είχα μπει στη διαδικασία να ολοκληρώσω το εγχείρημα τότε, όσο είχα κρατήσει τους τόμους στο σπίτι μου για προσωπική χαρά, δεν θεωρώ ότι θα υπήρχε πρακτικά νομικό ζήτημα, παρά το γεγονός ότι είναι τεχνικά παράνομο. Και πάλι όμως, δεν το συνιστώ σε κανέναν για προφανείς λόγους χαχα Αφήστε που στην Ιταλία έκαναν όντως το ίδιο πράγμα επίσημα αλλά σε άλλη έκταση.

Αμάν, την παρουσίαση την είχα κάνει τέσσερα χρόνια πριν! @lovcom η ταινία είναι ουσιαστικά adaptation του μάνγκα, κάτι που σημαίνει πως, όχι, το μάνγκα δεν αποτελεί συνέχεια της ταινίας. Αντιθέτως, η ταινία παίρνει τα βασικότερα κομμάτια της πλοκής του μάνγκα και τα συμπιέζει σε δύο ώρες περιεχομένου. Αυτό σημαίνει πως η ταινία σε είναι ελλειπής σχέση με το αρχικό υλικό. Το μάνγκα αξίζει με τα χίλια σε κάθε περίπτωση και θα έλεγα πως είναι πολύ ανώτερο, καθώς έχει ένα ολόκληρο σημαντικό arc που παρέλειψαν να συμπεριλάβουν στην ταινία λόγω έλλειψης χώρου. Σε κάθε περίπτωση, ΝΑΙ, να το διαβάσεις!

Εγώ θεωρώ ότι γενικά τα Disney σαν αναγνώσματα στην Ελλάδα περνούν από κρίση. Βλέποντας το αναγνωστικό κοινό, τις ίδιες τις εκδόσεις και τον ενθουσιασμό (ή μάλλον την απουσία ενθουσιασμού) εκ μέρους του κόσμου, μου φαίνεται λογικό που έχεις αυτόν τον προβληματισμό, @Manitou. Αποτελεί όντως πρόβλημα, νομίζω ότι απλά τα ποντίκια και τα παπιά πλέον δεν έχουν τόση πέραση πια και ταυτόχρονα η Καθημερινή έχει απογοητεύσει τον κόσμο όσον αφορά σε μια από τις καλύτερες στο παρελθόν εκδόσεις της, το Κόμιξ. Το Κόμιξ ήταν η ελίτ, τώρα κατέληξε να είναι ο απόπατος. Ε, αυτό άνετα ξενερώνει και τους δυνατούς φανς (ήταν κι ο λόγος που παράτησα τα Disney μια και έξω πριν από τέσσερα χρόνια). Η αγανάκτηση από την στάση της Καθημερινής υπερισχύει της εφημερούς απόλαυσης των ιστοριών, οι οποίες (συγχωρήστε με για την έντονη άποψη) δεν νομίζω ότι είναι και ιδιαίτερα memorable για να είναι άξιες συζήτησης. Φαντάζομαι ότι, όταν όντως μπαίνει μια δυνατή ιστορία πχ στο Μίκυ Μάους, συζητείται περισσότερο. Επιπλέον, πολλά από τα άτομα εδώ μέσα που διαβάζουν Disney είναι φανς εδώ και πολλά χρόνια, οπότε υποθέτω ότι είναι πλέον οι ιστορίες μια ρουτίνα για εκείνους. Για μένα, είναι θέμα χρόνου το πότε θα εκλείψουν πλήρως τα Disney στην Ελλάδα.

Αυτό το κατάλαβα αφού διάβασα την ιστορία. Απλά ό,τι είχα δει μέχρι και την ανάγνωση μού έδινε την εντύπωση πως αυτό θα ήταν το θέμα της ιστορίας. Δυστυχώς, διαψεύσθηκα. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν εντυπωσιάστηκα άμεσα, όχι επειδή δεν ήταν καλή η ιστορία. Παρολ'αυτά, ακόμα πιστεύω ότι είχε wasted potential. Επίσης, θα με ενδιέφερε να μάθω ποια είναι αυτή η άλλη ιστορία που αναφέρεις, αν φυσικά σου βρίσκεται εύκαιρος ο τίτλος και είναι ταιριαστό το thread (παει το emoji )

Έχοντας διαβάσει τα δύο τεύχη (342 και 343) στη σειρά, μόνο για χάρη του TimeCrime, επειδή ήθελα να διαβάσω την εν λόγω ιστορία απ'όταν κυκλοφόρησε στο topolino, μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές ήταν απολαυστική η ανάγνωσή τους. Συγκεκριμένα, εξεπλάγην όταν διάβασα τις δευτερεύουσες, συμπληρωματικές ιστορίες, διότι πράγματι διασκέδασα διαβάζοντάς τες. Ειδικά η ιστορία με τα λεωφορεία μού άρεσε πάρα πολύ, όντας τελείως κάφρικη. Το τέλος ήταν όντως κάπως αντικλιματικό, σαν δηλαδή το punchline (πως χωράει μόνο ένας άνθρωπος πια σε κάθε λεωφορείο) να μην ήταν το αποκορύφωμα της περιπέτειας. Από εκεί και πέρα, όντως ικανοποιήθηκα αρκετά. Τώρα, στις αμαρτίες μου περί του TimeCrime. Το διάβασα. Παραδέχομαι ότι δεν μου άρεσε πάρα πολύ. Όχι όμως επειδή δεν ήταν καλή ιστορία καθαυτή. Μια χαρά ωραία ιστορία ήταν, με αρκετές όμορφες ιδέες και δυνατές σκηνές, ειδικά στο δεύτερο μέρος. Επίσης η γκομενάρα Κατρίνα έδωσε ρέστα. Απλά νιώθω ότι δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που περίμενα και επίσης πως η ιδέα να παρευρίσκονται ο Φάντομ και ο πράκτορας Ντακ σε μια ιστορία είχε πολύ potential το οποίο πήγε χαμένο. Συγκεκριμένα, αυτό που ανέμενα ήταν μια σχετικά ρεαλιστική ιστορία περιπέτειας που θα έδειχνε πώς καταφέρνει ο Ντόναλντ να φέρει μια ισορροπία σε όλες τις ταυτότητές του. Πώς μπορεί δηλαδή να έχει όλους αυτούς τους ρόλους και να τους φέρνει εις πέρας ολομόναχος, χωρίς δηλαδή να αποκαλύπτεται σε κανέναν. Αυτή η σκέψη/απορία μου ποτέ δεν ικανοποιήθηκε, οπότε δυστυχώς νιώθω ότι δεν μου προσέφερε η ιστορία κάτι το ουσιαστικό. Πάντως, εάν ήταν να κρίνω την ιστορία μεμονωμένα, αποστασιοποιημένα, τότε θα έλεγα ότι είναι πράγματι μια καλή ιστορία με σωστή ροή και συνοχή, σίγουρα.

@Paliakoudis φίλος μου παρήγγειλε οκτώ βιβλία τέλη Σεπτεμβρίου από BD και του έφυγαν στις 8 Οκτωβρίου, δηλαδή ακριβώς τρεις μήνες πριν. Μέχρι σήμερα δεν του έχει φτάσει ούτε ένα από τα βιβλία. Χτες το βράδυ το συζητούσαμε, πως είναι πολύς ο καιρός που έχει περάσει για να θεωρηθεί αμελητέο.

Ρε με πείσατε να αγοράσω έκδοση της Καθημερινής μετά από τέσσερα χρόνια! Αύριο πρωί το αγοράζω στάνταρ.

Η Λύλα είναι αντικειμενικά (υποκειμενικά) εξαιρετική, αλλά οφείλω να ομολογήσω πώς εγώ είχα παιδικό έρωτα την Κατρίνα στην αθώα ηλικία των 10 ετών (childhood crushes που λέμε στο χωριό), οπότε αυτομάτως νικάει λόγω νοσταλγίας (όχι ότι δεν την λατρεύω ακόμα) Αφήστε που το πλαίσιο στο οποίο δρα (κατασκοπιλίκι) την κάνει ακόμη πιο κουλ!

Εγώ μόνο ένα πράγμα είχα στο μυαλό μου αρκετά χρόνια όσον αφορά στα κόμικς που μπορούν να μπουν σε βιβλιοθήκες σχολείων: Assassination Classroom. Ανεπιφύλακτα. Όλα αυτά τα λέω σαν μαθητής εγώ ο ίδιος (δηλαδή μέχρι πρότινος μέσα στο target group του όλου νήματος). Το Assassination Classroom έχει γραφτεί ξεκάθαρα για παιδιά γυμνασίου/λυκείου, τους "μιλάει" σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχουν πολλοί συσχετισμοί και κατανόηση, έχει τρομακτικά πολλά διδάγματα σε όλη του την έκταση (για την εκπαίδευση, για τη ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, για τους δεσμούς, για τους φόβους του μέλλοντος κλπ κλπ) και είναι απλώς απίστευτα απορροφητικό. Έχει όλα τα θετικά των μηνυμάτων, της περιπέτειας και του ενδιαφέροντος που θα δείξουν τα παιδιά. Δεν θα αντιμετωπιζόταν σαν "γλυκανάλατο ηθικό ανάγνωσμα" (κάτι που ξενίζει γιατί συνήθως δεν είναι ειλικρινές) από τα ίδια τα παιδιά, θεωρώ. Εν κατακλείδι, είναι ό,τι πρέπει για παιδιά 3ης γυμνασίου και άνω, γιατί είναι σε αυτή τη φάση που θα το εκτιμήσουν τρομερά (μιλάω από προσωπική εμπειρία, έμαθα πάρα πολλά πράγματα που ούτε θα είχα σκεφτεί μόνος μου). Δυστυχώς, έχει μερικά "σόκιν" αστεία σε κάποια κεφάλαια, τα οποία προσωπικά δεν με εντυπωσιάζουν ούτε τα θεωρώ τραγικά σε καμία περίπτωση, αλλά ο κώδικας ηθικής σε σχολεία ίσως να τους απέτρεπε από το να το βάλουν στα ράφια της βιβλιοθήκης, παρά το γεγονός ότι όλο το έργο είναι άριστα δεμένο.

Ώχου, χαμό προκάλεσα και πήγαμε off-topic. Παρολ'αυτά, νιώθω μια ανάγκη να βάλω ένα τέλος στο θέμα με τα χεράκια μου Κοκομπλόκο μεσημεριάτικα. Μ' έπνιξε το δίκιο και ζαλίστηκα. @apetoussis82 παραδέχομαι την αντικειμενική μου ήττα. Η ψυχή όμως επιμένει, το μυαλό δεν επηρεάζεται, τα ιδεώδη παραμένουν. Όμως, αλήθεια, δεν μου είπατε: μόνο εμένα μου φάνηκαν άβολες οι φάτσες τους τελικά ή ου?

Πάμε όλοι μαζί. Επαναλάβετε μετά από μένα: Χίουη Λίουη Ντίουη Δεν μπορείτε να με πείσετε για το αντίθετο

Είναι πολύ όμορφη η αναφορά στον γνωστό πίνακα του Μπαρκς και είναι αναμφίβολα ένα αισθητικά άρτιο σχέδιο με πλούσιο χρωματισμό. Παρολ'αυτά, φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που παρατηρεί μια σχετική έλλειψη εξάσκησης του Κάστυ στο σχεδιασμό των παπιών. Είναι λίγο άβολες οι εκφράσεις τους πλην αυτών του Χιούη (ο μπλε ), ο οποίος είναι σε προφίλ και, σε μικρότερο βαθμό, του Ντόναλντ, και φαίνεται σαν να υπάρχουν κατάλοιπα από τα γάντια των κατοίκων του Μίκυ Σίτυ κυρίως στα χέρια του Σκρουτζ, τα οποία δεν μου αρέσουν καθόλου στην εμφάνιση. Δηλαδή η πλαστικότητα είναι υπερβολική για μένα. Δεν ξέρω, ίσως να με έχουν επηρεάσει οι άλλοι τίτλοι που διαβάζω και απλώς να έχω αποστασιοποιηθεί αρκετά ώστε να μου φαντάζουν ξένα.

Δεν το πιστεύω! Σε τέτοια επίπεδα έχουν φτάσει Οκ, καλά να είμαστε, με απογοητεύουν ολοένα και περισσότερο κάθε φορά που αποφασίζω να τσεκαρω.