Angel.tze

Βαρύγδουπος είναι ο τίτλος, βαρύγδουπα πράγματα θα γράψω και εδώ. Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτικός, γιατί είναι και η συναυλία του Παπακωνσταντίνου το βράδυ. Αν βρίσκεται σε άσχετη ενότητα (αν και δεν το πιστεύω), ας μετακινηθεί, παρακαλώ. Με αφορμή διάφορες περιστάσεις (τα επικείμενα γενέθλιά μου τον Οκτώβριο, το ξεκαθάρισμα σε κάτι παλιά ράφια, συζητήσεις για τα χόμπι μου πριν από δέκα χρόνια, επισκέψεις στο Μοναστηράκι, τα comic cons κλπ), είχα αρκετές αφορμές να αναπολήσω, να θυμηθώ, να διαβάσω ξανά. Δεν είμαι σίγουρος γιατί το γράφω αυτό. Ίσως να θέλω να τα βγάλω από μέσα μου, ίσως να θέλω να ευχαριστήσω πολλά άτομα που δεν έχω ευχαριστήσει επαρκώς ήδη, ίσως απλούστατα να είναι μια αφορμή για να ξαναγράψω εδώ λίγο ακόμη. Ξέρω ότι είμαι πρακτικά νεκρός στο φόρουμ και πως είμαι ανενεργός σε σημείο που κάποιοι ίσως να μη με θυμούνται, αλλά θα ήθελα και πάλι να γράψω ένα σεντόνι. Τους τελευταίους μήνες, παίζει να έχω μπει το πολύ τρεις-τέσσερις φορές. Βλέποντας το ευχάριστο, χαβαλεδιάρικο περιβάλλον του Greekcomics ξανά και, έχοντας θυμηθεί τις μέρες που έμπαινα καθημερινά (η πρώτη καρτέλα που άνοιγα κάθε πρωί!), διάβασα παλιά θέματα, δημοσιεύσεις που είχα κάνει, προσωπικά μηνύματα και πέρασα καλά, γέλασα βλέποντας τον εαυτό μου πριν από τέσσερα χρόνια να προσπαθεί να φέρεται ώριμα (αποτυγχάνοντας παταγωδώς). Αντιλαμβάνομαι πλέον τη μεγάλη εξέλιξη που είχα μέσα σε αυτά τα τέσσερα έτη και νομίζω πως το Greekcomics (ή, μάλλον, τα μέλη του) αποτέλεσε κομμάτι της. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ κόσμο που γνώρισα και με τον οποίο μπορεί να έχω συνομιλήσει ελάχιστα, αλλά ακόμη να έχω λάβει κάτι όμορφο το οποίο ακόμα να θυμάμαι. Θυμάμαι τον constantinople να συναντά εμένα και την μητέρα μου στο Πασαλιμάνι για να μου δωρίσει κάποια τεύχη Λούκι Λουκ και μετά να μας μιλάει για τη σκυλίτσα του. Θυμάμαι να πηγαίνω στη Λέσχη και ο ConB να μου δίνει δύο σακούλες με κόμικς δώρο, μία από τον Φλοκ και άλλη μια από κάποιον άγνωστο (!). Θυμάμαι να πηγαίνω στη Λέσχη για δεύτερη φορά στη ζωή μου, ένα χειμωνιάτικο βράδυ με τον πατέρα μου, για να παραλάβω το τελευταίο Περτουίλαμπι με αυτόγραφο και να βλέπω τον ConB για πρώτη φορά. Θυμάμαι να με ξενίζει ο καπνός και η μυρωδιά από τα τσιγάρα όσων βρίσκονταν μέσα και να του λέω. Έκτοτε, όποτε πατούσε το πόδι μου στο χώρο, εκείνος άνοιγε το παράθυρο με το που με κοιτούσε να ανεβαίνω τα σκαλιά. Θυμάμαι το καρδιοχτύπι μου όταν ανέβαινα τα σκαλιά για την πρώτη μου συνάντηση με τα άλλα παιδιά της ΚΟΜΙΞ Wiki (από την οποία αποχώρησα πολύ πιο μετά). Θυμάμαι την μοιρασιά βιβλίων, στην οποία πολλοί μού είπαν πως έκανα καλή παρουσίαση, ενώ ο ίδιος ένιωθα τρομερά αγχωμένος για κάποιον ανύπαρκτο λόγο. Θυμάμαι το Batigoal να μπαίνει στη Λέσχη ενώ διαβάζω Bone και να με προσκαλεί να καθίσω μαζί με την μεγάλη παρέα στο άλλο τραπέζι, αλλά κάποιος άλλος να του λέει "Άστον, αφού διαβάζει το παιδί", γνωρίζοντας πως ένιωθα πολύ άβολα και εγώ να ανακουφίζομαι (Ευχαριστώ και τους δύο, ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις τους). Θυμάμαι να μιλάω στον GeoTrou στον πληθυντικό και να μου λέει πως δεν είχαμε καμία τρομερή διαφορά. Θυμάμαι να ρωτάω τον Totally wired αν είναι ο "κύριος Μάκης", για να σιγουρευτώ, και εκείνος να χαμογελά με την χρήση πληθυντικού μου. Θυμάμαι τα αμέτρητα cons στα οποία ο germanicus με τσιγκλούσε λέγοντας πως "είναι ένα άτομο, άρα ο πληθυντικός είναι περιττός" και εγώ να χαμογελάω με τη σκέψη. Υπόσχομαι πως την επόμενη φορά θα σου μιλήσω στον ενικό (κουρεύτηκα κιόλας) Θυμάμαι ακόμη τον Andysaur να μού στέλνει προσωπικό μήνυμα πριν από κάτι καλοκαίρια, λέγοντάς πως σκόπευε να ανεβάσει στο φόρουμ λίστα με κόμικς που δεν ήθελε, αλλά συνάμα και πως είχα προτεραιότητα μιας και ήμουν "ο μικρός της παρέας" και ύστερα να τον συναντώ στη Θεσσαλόνικη και να ανταλλάσσουμε κάποιες κουβέντες. Θυμάμαι τον Tightwad να μου στέλνει εκείνες τις φανταστικές κριτικές για οτιδήποτε έκανα, ακόμα κι αν ήταν απασχολημένος με διαβάσματα. Θυμάμαι τον Βασιλέα να μου στέλνει μήνυμα για να δει πως τα πάω, αφού παρατήρησε ότι ήμουν ανενεργός για μια μικρή περίοδο. Θυμάμαι όλα τα χαλαρά παιχνίδια και συζητησούλες στο shoutbox με διάφορα μέλη. Θυμάμαι τον christs να με μαλώνει (δικαιολογημένα) και εγώ να στενοχωριέμαι γιατί ήξερα ότι είχε δίκιο. Θυμάμαι τον Manitou να επιμένει όλα αυτά τα χρόνια να μου ανταποδίδει τα δέματα που του έστελνα από τα cons. Θυμάμαι τις παράλογες ιδέες μου, με αποκορύφωμα το σχέδιό μου να δώσει ο καθένας στο φόρουμ από ένα ευρώ για να αγοράσουμε τα δικαιώματα των εκδόσεων Ντίσνευ στην Ελλάδα, γιατί προφανώς το πολύ χίλια ευρώ έφταναν και περίσσευαν στο μυαλό μου Θυμάμαι να γνωρίζω και να φέρνω εδώ άτομα που γνώριζα ανά καιρό, άτομα με τα οποία έχω κρατήσει επαφές ακόμη και σήμερα (αυτοί ξέρουν!). Θυμάμαι πολλά, πολλά ακόμη που δεν μπορώ καν να αναφέρω! Θυμάμαι πόσο ωραία περνούσα και σας ευχαριστώ που ανεχθήκατε ένα παιδί που περνούσε από διάφορες φάσεις xD Μπορεί να ήμουν εκνευριστικός, μπορεί να ήμουν αστείος, μπορεί να ήμουν δημιουργικός, μπορεί να έλεγα βλακείες συνέχεια (θυμάμαι μέχρι και κάποια κακόβουλα ποστ, ζητώ συγγνώμη γι' αυτά), μπορεί να έκανα κακόγουστα ποστς. Όπως και να έχει, ήμουν εδώ και ποτέ δεν ένιωσα ότι δεν ήμουν αποδεκτός ή ότι δεν θέλατε την παρέα μου και αυτό σημαίνει πολλά για εμένα. Αυτό που ξέρω είναι ότι το Greekcomics, εν μέρει (γιατί, κακά τα ψέματα, ο βασικός πυλώνας ήταν η φανταστική οικογένειά μου, η οποία με υποστήριξε μέχρι τέλους) με βοήθησε να εκτιμήσω περισσότερο τα κόμικς, την τέχνη γενικότερα, τον εαυτό μου και να αδράξω ευκαιρίες (όπως διάφορες επισκέψεις και ενέργειες) ή να προσπεράσω άλλες (για το οποίο μετανιώνω). Τα τελευταία χρόνια αρχίζω να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και αντιλαμβάνομαι ότι είμαι πραγματικά grateful για το οτιδήποτε μού έχει συμβεί. Κλείνω τα 18 όπου να ναι και, ενώ ξέρω ότι δεν είναι παρά ένα νούμερο, δεν μπορώ παρά να νιώσω λιγουλάκι περήφανος που έχω φτάσει ως εδώ (και ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου δηλαδή). Έχω πετύχει πολλούς στόχους μου, έχω θέσει κι άλλους τους οποίους θα πετύχω, ξέρω απόλυτα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αρκετές φορές, με βρίσκω να βλέπω πάλι τα παλιά και να νιώθω κάπως bittersweet. Πρόσφατα διάβασα ξανά αρκετές ιστορίες του Don Rosa (τον οποίον και γνώρισα στο Comic Con!) και, φυσικά, του υπερμεγίστου Carl Barks και με βρήκα να τις εκτιμώ τρομερά, καμία σχέση με το τι ένιωθα όταν τις διάβαζα τόσο καιρό πριν και θυμήθηκα το λόγο που το έργο τους είναι αγαπητό παγκοσμίως. Ευχαριστώ για όλα. Η χρονιά που θα ακολουθήσει θα με βρει λίγο πολυάσχολο, καθώς έρχονται οι πανελλαδικές. Ελπίζω, παρ' ολ' αυτά, να γίνω πιο ενεργός αμέσως μετά και να δω τι έχει συμβεί, τι αλλαγές έχουν συμβεί, ποιοι έχουν έρθει, ποιοι έχουν φύγει και ίσως να ξεκινήσω να διαβάζω πάλι κόμικς (πέρα των μάνγκα) πολύ πιο συστηματικά! Νιώθω ότι έχω πολλά ακόμα να πω για το πως νιώθω, αλλά δεν ξέρω πως να εκφραστώ επαρκώς. I think I managed to give you a piece of my mind. ΥΓ, χάρηκα πάρα πολύ που είδα όσους είδα στο Comic Con. Ένιωθα ήδη εξαιρετικά που είχα καταφέρει να έρθω (ήταν στόχος), αλλά χάρηκα λίγο παραπάνω! Χ for xepeta, αυτός που σε χαιρέτησε όσο ήσουν στην ουρά για αυτόγραφα από τον Rosa και δεν με αναγνώρισες ήμουν εγώ! Ακόμα δεν μου έχεις υπογράψει τις Μικρές Ζωές.

Πριν από ένα μήνα, έλαβα ένα μήνυμα στo inbox μου. Εγώ το είδα προχτές Έτσι, μπόρεσα να δώσω το πράσινο φως (aka τη διεύθυνσή μου) στον @Manitou, ο οποίος ήθελε να μου στείλει δύο αφίσες και ένα γράμμα, χωρίς εγώ να το περιμένω! Δυστυχώς, δεν μπορώ/προλαβαίνω να επισυνάψω εικόνες, μιας και είμαι από κινητό, αλλά νιώθω την υποχρέωση να τον ευχαριστήσω και δημοσίως! Η μία αφίσα είναι του Ντον Ρόσα με τις απόπειρες του Σκρουτζ να βγάλει χρήματα μέχρι και όταν βρήκε την πρώτη φλέβα χρυσού στο Γιούκον, φυσικά υπογεγραμμένη από τον ίδιο το Ρόσα! Η δεύτερη είναι από τον Κιουτσιούκη και, ειδικότερα, όπως επισημαίνει ο Χρήστος στο γράμμα, το οπισθόφυλλο του "Γιαχνί", επίσης υπογεγραμμένο! Τώρα, δεν ξέρω πως κατάλαβε ότι λατρεύω Κιουτσιούκη. Οι αφίσες θα τιμηθούν δεόντως, αυτό είναι σίγουρο! Κανονικά, ήθελε να στείλει και το πρόγραμμα του con, μη ξέροντας ότι πήγα και εγώ! Χίλια , Χρήστο! Τα ξαναλέμε στο Athenscon!

Hello there! Your work is splendidly done, your artstyle is actually unique and I'd love to read the whole story! There aren't many greek publishers out there, but perhaps you can contact WebComics, a greek company with a great variety of themes. You'll have to fill this form though: http://webcomics.gr/?page_id=129 Good luck with your project and be sure that I'll check the final product out!

Σημερα με περιμενε ενα δεμα απο το Χρηστο (chrisL ) με τευχακια Αλμανακο, Μικυ Μαους απο το '90, ενα ΚΛΑΣΣΙΚΑ και Μικυ Μυστηριο Β κυκλου! Τον χιλιοευχαριστω, εξάλλου δεν του τα ζήτησα και επεμενε να τα στείλει. Θενξ Χρήστο να σαι καλα. Επισης, μου ήρθαν απο εξωτερικό οι δυο νεοι τομοι assassination classroom που αναμενα εδω και ενα μηνα! Γεματη μερα θα εχω

HYPE TIME! Καλα, με τις φωτογραφιες με κανατε να ανυπομονω ακομα περισσοτερο. Πλακα πλακα, προβλεπεται να ειναι καλυτερο απο τις δυο προηγουμενες χρονιες και θα συνεχισει να βελτιωνεται, hopefully

Μάλιστα... Αν όμως οι παίκτες βρουν την λύση πολυ γρήγορα και το παιχνιδι τελειώσει σχετικά νωρίς, θα ειναι βλακεία και κρίμα θελουμε το σασπενς! Ειλικρινά δεν ξερω, θα ειναι τελειως ελεύθερο απ' τι φαινεται. Το ιδανικό πάντως για εμένα προσωπικά θα ήταν να υπάρχει μια ιστορια, σχετικά καλη ισορροπία στην δυσκολία του παιχνιδιού και στο πως η ιστορια θα συνεχίζεται, ίσως και κανά δυο plot twists Το ξερω οτι επαναλαμβάνομαι αλλα πιστευω οτι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης/σφιξιμου στην ιδέα σου. Να μην ειναι τόσο χαλαρό/ελεύθερο δηλαδη, idk. Ο,το και να γινει όμως, θα παίξω γιατί τα παιχνίδια σου τα σπάνε

Δεν έχω ιδέα πως θα δούλευε αυτό με το aids, it's entirely up to you. Παντως, το οτι ειναι free-form μπορεί να δουλέψει και εναντίον στους παικτες. Θα πρεπει οι περιγραφές σου να ειναι πραγματικα καλα φτιαγμένες ώστε να υπάρχει μια ισορροπία στο free form - ιστορια κλπ ακομα, μαλλον θα επρεπε να υπάρχει κια μια ιστορια η οποία με κάποιο τροπο θα έβγαζε νόημα στο τελος. Δηλαδη, πώς υποτίθεται οτι οι παίκτες θα βρουν ποιος ειναι ο δολοφόνος. Για να λυθεί αυτο, πρεπει να υπάρχει μια ιςτορια που στο τελος να δείχνει οτι "όντως, αυτός ήταν". Δεν μπορω να καταλάβω πως θα το κανεις να δουλέψει xDD προφανώς εσυ στο μυαλό σου τα εχεις κάπως και σε εμπιστεύομαι αλλα απλα ετσι οπως το ακούω δεν μου κάθεται καλα

Θα μπορούσες να το διαμορφώσεις λιγο διαφορετικά. Δηλαδη θα γινόταν να βάλεις αντί για τους ρόλους που προτεινες στο πρώτο ποστ, να μπουν ειδικές ικανότητες/ρολοι (πχ ο ένας να εχει AIDS και μετα απο καθε νύχτα που περνά να πρεπει να κολλάει και κάποιον άλλο χωρίς την γνώση των υπολοίπων παικτών και ολοι να πιστεύουν οτι είχε δολοφονηθεί κλπ (κάπως ετσι είχε γινει ενα παρόμοιο παιχνίδια σε άλλο φόρουμ )) για να γινει πιο ενδιαφέρον. για να ειναι ειλικρινής, ούτε εγω εχω καταλαβει πλήρως τους κανόνες αλλα άμα εχει μυστήριο και φόνους με ενδιαφέρει οπωσδήποτε επισης, απο θέμα ρόλων, θα παίζουμε ως χρήστες (Angel.tze, germanicus, ΔαΔηΡαθημος κλπ) ή ως ήρωες κομικς;

Εννοειται πως θα επαιζα Αν η ιδεα προχωρησει, ειμαι μεσα με τα χιλια.

Εμενα αυτο που με τρομαζει ειναι το οτι τα εχεις βαλει και αλφαβητικα. Πολλα xDD

κοιταξε, αδικο δεν εχεις, αλλα πιστευω καλο ειναι σιγα σιγα να ξεφευγουμε απο τα στανταρ και να δοκιμαζουμε και αλλους τροπους σχεδιου, παρουσιασης, πιο σοβαρες ιστοριες κλπ κλπ Αν καποιος θελει να απολαυσει κλασσικες αναλαφρες ιστοριες με λιτο αλλα καλο σχεδιο, τοτε απλα δεν εχει παρα να διαβασει ιστοριες απο την αμερικανικη σχολη του '50. Απο την αλλη, εχουμε και αλλα ειδη ιστοριων που ειναι πιο συνθετες, σοβαρες και επικες, οπως αυτες του Ροσα, ο οποιος εφαρμοσε ενα νεο ειδος σχεδιου, το λεπτομερες μεχρι αηδιας. Και παλι ομως, ηταν απολαυστικες και ανταξιες να ονομαζονται "Ντισνευ". Το ιδιο συμβαινει και με τον μοττουρα και αρκετους αλλους ιταλους. Βαζουν νεες ιδεες που ξεφευγουν απο τα στανταρ και μας δινουν εναν νεο αερα στα ντισνευ.

για να ειμαι ειλικρινής, τον θεωρώ ανώτερο απο ολους (εξαίρεση εννοείται ο Μπαρκς, αυτός ειναι θεός) αυτούς, εκτός ίσως απο τον Καβατσανο. Θεωρώ οτι κανει απίστευτο σχεδιο για τα στάνταρ της Ντίσνευ και γενικότερα κανει ξαι ενα απο τα πιο λεπτομερή και χαρακτηριστικά σχέδια. Μολις το δεις, ξερεις οτι ειναι Μοττουρα. Απο αποψη ιστοριών, γενικώς αναλαμβάνει κάποιες καλές δουλειές, κάποιες οχι και τόσο καλές, αλλα στο σύνολο ειναι απολαυστικές. Πάρε για παράδειγμα τον Μομπυ Ντικ. Μια απο τις καλύτερες ιστορίες που μας εχει δώσει η ιταλική σχολή τα τελευταια χρονια, IMO