Angel.tze

Μ-μα!

+1 κι από εδώ. Εγώ έχω το original ΚΟΜΙΞ με την ιστορία, οπότε προφανώς δεν θα το αγοράσω (και ούτε σκοπεύω να ξαναγοράσω ΚΟΜΙΞ από την Καθημερινή, καλώς ή κακώς). Το Γράμμα από το Σπίτι είναι μια φανταστική ιστορία, χαλαρά στις τοπ του Ρόσα απ'όλες τις απόψεις. Δεν ξέρω καν πόσες φορές την έχω διαβάσει Θεωρώ όμως ότι μια γενικότερη μελέτη στο έργο του Ρόσα (και μια ανάγνωση της Φιλοσοφικής Λίθου του Μπαρκς) είναι καλύτερο να γίνει πριν διαβαστεί αυτό το αριστούργημα, καθώς θεμελιώνεται η ύπαρξή της ιστορίας και γίνεται ακόμη πιο έντονη η εμπειρία.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ παραδόξως βρίσκω το σουρεαλιστικό ρεπερτόριο του Χορν πολύ πιο διασκεδαστικό από τις αναχρονιστικές δουλειές των Σκάρπα και Γκότφρεντσον. Όχι βέβαια ότι δεν τις εκτιμώ, αλλά είναι ιστορίες που δείχνουν την ηλικία τους και δεν προσφέρονται εύκολα σε αναγνώστες της σημερινής εποχής με εξήγηση άλλη της "γνωρίστε τις κλασσικές ιστορίες του παρελθόντος", ούτε διαβάζονται με την ίδια όρεξη μετά την πρώτη ανάγνωση. Εννοείται ότι, εάν ήταν ο Μπαρκς στις επιλογές, θα ήταν κορυφή για τον απλούστατο λόγο ότι οι δικές του ιστορίες είναι εξαιρετικές και πάντα επίκαιρες, σε αντίθεση με των άλλων δύο που ανέφερα. Γενικώς πάντα θεωρούσα ότι ο Βαν Χορν (πάντα ο πατέρας) είναι υποτιμημένος. Έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο στυλ, πάρα πολύ αστείες ιστορίες που σπάνε τον τέταρτο τοίχο και καυτηριάζουν πολύ πετυχημένα (κατ'εμέ πάντα, προφανώς) την σημερινή εποχή και μόνο την σημερινή εποχή, πάντα με έναν αλλοπρόσαλλο τρόπο που τραβά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μπορεί αντικειμενικά οι ιστορίες των άλλων δύο να αξίζουν περισσότερα, αλλά από καπρίτσιο εγώ θα πω Ουίλλιαμ and I rest my case

Καλησπέρα. Θυμάμαι αρκετά χρόνια πριν, σε θέμα του στυλ "έντονες και ιδιαίτερες σελίδες από κόμικς", κάποιον να ανεβάζει μια σελίδα. Για χρόνια υπέθετα ότι ήταν το watchmen, μέχρι που το διάβασα και δεν βρήκα καμία τέτοια σελίδα. Ήταν πιθανώς σχετικά μονόχρωμη ή έστω με στυλ του '80, κύριο χρώμα το πορτοκαλί μάλλον, μιας και ήταν αργά το απόγευμα, και απεικόνιζε έναν σχετικά obscure χαρακτήρα με ζακέτα να στέκεται όρθιος, πιθανότατα σκεπτόμενος, κοντά σε μια παιδική χαρά(?) με παιδιά που έπαιζαν μπάλα. Η μπάλα φεύγει εκτός ορίων και φτάνει μπροστά στα πόδια του. Τη σταματά και ένα από τα παιδιά τον πλησιάζει για να την πάρει πίσω. Ένας σύντομος διάλογος ανάμεσα σε ζακετοφόρο και παιδί συμβαίνει και ύστερα ο τελευταίος επιστρέφει στους άλλους μπόμπιρες. Νομίζω ότι το νόημα ήταν να φανεί η αθωότητα των παιδιών και το πως τη ζήλευε ο πρωταγωνιστής. Θα το εκτιμούσα τρομερά εάν κάποιος μπορούσε να αναγνωρίσει την εν λόγω σελίδα.

Το διάβασα πέρυσι με ένα μεγάλο διάλειμμα κάπου στη μέση, διότι δεν μπορούσα να αντέξω περισσότερο δυνατό δράμα, μου είχε ρίξει την ψυχολογία. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μάνγκα, με πολύ δυνατές σκηνές και τρομακτικά καλογραμμένους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι ουσιαστικά η επιτομή της ατέλειας. Ομολογώ πως, προσωπικά, ορισμένα σημεία, ιδιώς όσο πλησιάζουμε στο κλείσιμο της σειράς, μού φάνηκαν αρκετά τραβηγμένα. Αναγνωρίζω ποια ήταν η επιλογή του συγγραφέα, αλλά εν τέλει μου φάνηκε σαν να το παράκανε στο δράμα, σε σημείο να είναι μη ρεαλιστικό πια. Παραβλέποντας αυτήν την, κατ'εμέ πάντα, αστοχία του συγγραφέα ή, μάλλον, αποδέχοντάς την, μπόρεσα να το απολαύσω ιδιαίτερα και να πω κιόλας πως σίγουρα πρόκειται για κορυφαίο του είδους (δραματικό slice of life). Με βρήκα να μπορώ να κατανοήσω τα κίνητρα των χαρακτήρων, αλλά και τις σκέψεις τους, καθώς αυτές ήταν και απόλυτα ανθρώπινες. Ο Asano δεν φοβήθηκε να είναι ειλικρινής με το έργο του και φάνηκε. Ή είναι φοβερός στην ανάλυση της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου είτε γράφει καθαρά από προσωπικές του εμπειρίες. Ίσως και λίγο απ'τα δύο. Αξίζει οπωσδήποτε το χρόνο σας. Διαβάζεται νερό, ειδικά το δεύτερο μισό. Δέκα παράγραφοι δεν επαρκούν για να αναλύσω τι μου αρέσε και τι εκτίμησα από το μάνγκα αυτό. Και ένα μικρούτσικο (μεγάλο) σπόιλερ για τα τελευταία κεφάλαια:

Πρέπει να ανέβω Θεσσαλονίκη και φέτος. Υπόσχεση προς εαυτόν: ανέβα Θεσσαλονίκη και φέτος.

Βαρύγδουπος είναι ο τίτλος, βαρύγδουπα πράγματα θα γράψω και εδώ. Θα προσπαθήσω να είμαι περιεκτικός, γιατί είναι και η συναυλία του Παπακωνσταντίνου το βράδυ. Αν βρίσκεται σε άσχετη ενότητα (αν και δεν το πιστεύω), ας μετακινηθεί, παρακαλώ. Με αφορμή διάφορες περιστάσεις (τα επικείμενα γενέθλιά μου τον Οκτώβριο, το ξεκαθάρισμα σε κάτι παλιά ράφια, συζητήσεις για τα χόμπι μου πριν από δέκα χρόνια, επισκέψεις στο Μοναστηράκι, τα comic cons κλπ), είχα αρκετές αφορμές να αναπολήσω, να θυμηθώ, να διαβάσω ξανά. Δεν είμαι σίγουρος γιατί το γράφω αυτό. Ίσως να θέλω να τα βγάλω από μέσα μου, ίσως να θέλω να ευχαριστήσω πολλά άτομα που δεν έχω ευχαριστήσει επαρκώς ήδη, ίσως απλούστατα να είναι μια αφορμή για να ξαναγράψω εδώ λίγο ακόμη. Ξέρω ότι είμαι πρακτικά νεκρός στο φόρουμ και πως είμαι ανενεργός σε σημείο που κάποιοι ίσως να μη με θυμούνται, αλλά θα ήθελα και πάλι να γράψω ένα σεντόνι. Τους τελευταίους μήνες, παίζει να έχω μπει το πολύ τρεις-τέσσερις φορές. Βλέποντας το ευχάριστο, χαβαλεδιάρικο περιβάλλον του Greekcomics ξανά και, έχοντας θυμηθεί τις μέρες που έμπαινα καθημερινά (η πρώτη καρτέλα που άνοιγα κάθε πρωί!), διάβασα παλιά θέματα, δημοσιεύσεις που είχα κάνει, προσωπικά μηνύματα και πέρασα καλά, γέλασα βλέποντας τον εαυτό μου πριν από τέσσερα χρόνια να προσπαθεί να φέρεται ώριμα (αποτυγχάνοντας παταγωδώς). Αντιλαμβάνομαι πλέον τη μεγάλη εξέλιξη που είχα μέσα σε αυτά τα τέσσερα έτη και νομίζω πως το Greekcomics (ή, μάλλον, τα μέλη του) αποτέλεσε κομμάτι της. Θέλω να ευχαριστήσω πολύ κόσμο που γνώρισα και με τον οποίο μπορεί να έχω συνομιλήσει ελάχιστα, αλλά ακόμη να έχω λάβει κάτι όμορφο το οποίο ακόμα να θυμάμαι. Θυμάμαι τον constantinople να συναντά εμένα και την μητέρα μου στο Πασαλιμάνι για να μου δωρίσει κάποια τεύχη Λούκι Λουκ και μετά να μας μιλάει για τη σκυλίτσα του. Θυμάμαι να πηγαίνω στη Λέσχη και ο ConB να μου δίνει δύο σακούλες με κόμικς δώρο, μία από τον Φλοκ και άλλη μια από κάποιον άγνωστο (!). Θυμάμαι να πηγαίνω στη Λέσχη για δεύτερη φορά στη ζωή μου, ένα χειμωνιάτικο βράδυ με τον πατέρα μου, για να παραλάβω το τελευταίο Περτουίλαμπι με αυτόγραφο και να βλέπω τον ConB για πρώτη φορά. Θυμάμαι να με ξενίζει ο καπνός και η μυρωδιά από τα τσιγάρα όσων βρίσκονταν μέσα και να του λέω. Έκτοτε, όποτε πατούσε το πόδι μου στο χώρο, εκείνος άνοιγε το παράθυρο με το που με κοιτούσε να ανεβαίνω τα σκαλιά. Θυμάμαι το καρδιοχτύπι μου όταν ανέβαινα τα σκαλιά για την πρώτη μου συνάντηση με τα άλλα παιδιά της ΚΟΜΙΞ Wiki (από την οποία αποχώρησα πολύ πιο μετά). Θυμάμαι την μοιρασιά βιβλίων, στην οποία πολλοί μού είπαν πως έκανα καλή παρουσίαση, ενώ ο ίδιος ένιωθα τρομερά αγχωμένος για κάποιον ανύπαρκτο λόγο. Θυμάμαι το Batigoal να μπαίνει στη Λέσχη ενώ διαβάζω Bone και να με προσκαλεί να καθίσω μαζί με την μεγάλη παρέα στο άλλο τραπέζι, αλλά κάποιος άλλος να του λέει "Άστον, αφού διαβάζει το παιδί", γνωρίζοντας πως ένιωθα πολύ άβολα και εγώ να ανακουφίζομαι (Ευχαριστώ και τους δύο, ξέρω ποιες ήταν οι προθέσεις τους). Θυμάμαι να μιλάω στον GeoTrou στον πληθυντικό και να μου λέει πως δεν είχαμε καμία τρομερή διαφορά. Θυμάμαι να ρωτάω τον Totally wired αν είναι ο "κύριος Μάκης", για να σιγουρευτώ, και εκείνος να χαμογελά με την χρήση πληθυντικού μου. Θυμάμαι τα αμέτρητα cons στα οποία ο germanicus με τσιγκλούσε λέγοντας πως "είναι ένα άτομο, άρα ο πληθυντικός είναι περιττός" και εγώ να χαμογελάω με τη σκέψη. Υπόσχομαι πως την επόμενη φορά θα σου μιλήσω στον ενικό (κουρεύτηκα κιόλας) Θυμάμαι ακόμη τον Andysaur να μού στέλνει προσωπικό μήνυμα πριν από κάτι καλοκαίρια, λέγοντάς πως σκόπευε να ανεβάσει στο φόρουμ λίστα με κόμικς που δεν ήθελε, αλλά συνάμα και πως είχα προτεραιότητα μιας και ήμουν "ο μικρός της παρέας" και ύστερα να τον συναντώ στη Θεσσαλόνικη και να ανταλλάσσουμε κάποιες κουβέντες. Θυμάμαι τον Tightwad να μου στέλνει εκείνες τις φανταστικές κριτικές για οτιδήποτε έκανα, ακόμα κι αν ήταν απασχολημένος με διαβάσματα. Θυμάμαι τον Βασιλέα να μου στέλνει μήνυμα για να δει πως τα πάω, αφού παρατήρησε ότι ήμουν ανενεργός για μια μικρή περίοδο. Θυμάμαι όλα τα χαλαρά παιχνίδια και συζητησούλες στο shoutbox με διάφορα μέλη. Θυμάμαι τον christs να με μαλώνει (δικαιολογημένα) και εγώ να στενοχωριέμαι γιατί ήξερα ότι είχε δίκιο. Θυμάμαι τον Manitou να επιμένει όλα αυτά τα χρόνια να μου ανταποδίδει τα δέματα που του έστελνα από τα cons. Θυμάμαι τις παράλογες ιδέες μου, με αποκορύφωμα το σχέδιό μου να δώσει ο καθένας στο φόρουμ από ένα ευρώ για να αγοράσουμε τα δικαιώματα των εκδόσεων Ντίσνευ στην Ελλάδα, γιατί προφανώς το πολύ χίλια ευρώ έφταναν και περίσσευαν στο μυαλό μου Θυμάμαι να γνωρίζω και να φέρνω εδώ άτομα που γνώριζα ανά καιρό, άτομα με τα οποία έχω κρατήσει επαφές ακόμη και σήμερα (αυτοί ξέρουν!). Θυμάμαι πολλά, πολλά ακόμη που δεν μπορώ καν να αναφέρω! Θυμάμαι πόσο ωραία περνούσα και σας ευχαριστώ που ανεχθήκατε ένα παιδί που περνούσε από διάφορες φάσεις xD Μπορεί να ήμουν εκνευριστικός, μπορεί να ήμουν αστείος, μπορεί να ήμουν δημιουργικός, μπορεί να έλεγα βλακείες συνέχεια (θυμάμαι μέχρι και κάποια κακόβουλα ποστ, ζητώ συγγνώμη γι' αυτά), μπορεί να έκανα κακόγουστα ποστς. Όπως και να έχει, ήμουν εδώ και ποτέ δεν ένιωσα ότι δεν ήμουν αποδεκτός ή ότι δεν θέλατε την παρέα μου και αυτό σημαίνει πολλά για εμένα. Αυτό που ξέρω είναι ότι το Greekcomics, εν μέρει (γιατί, κακά τα ψέματα, ο βασικός πυλώνας ήταν η φανταστική οικογένειά μου, η οποία με υποστήριξε μέχρι τέλους) με βοήθησε να εκτιμήσω περισσότερο τα κόμικς, την τέχνη γενικότερα, τον εαυτό μου και να αδράξω ευκαιρίες (όπως διάφορες επισκέψεις και ενέργειες) ή να προσπεράσω άλλες (για το οποίο μετανιώνω). Τα τελευταία χρόνια αρχίζω να ανακαλύπτω τον εαυτό μου και αντιλαμβάνομαι ότι είμαι πραγματικά grateful για το οτιδήποτε μού έχει συμβεί. Κλείνω τα 18 όπου να ναι και, ενώ ξέρω ότι δεν είναι παρά ένα νούμερο, δεν μπορώ παρά να νιώσω λιγουλάκι περήφανος που έχω φτάσει ως εδώ (και ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου δηλαδή). Έχω πετύχει πολλούς στόχους μου, έχω θέσει κι άλλους τους οποίους θα πετύχω, ξέρω απόλυτα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αρκετές φορές, με βρίσκω να βλέπω πάλι τα παλιά και να νιώθω κάπως bittersweet. Πρόσφατα διάβασα ξανά αρκετές ιστορίες του Don Rosa (τον οποίον και γνώρισα στο Comic Con!) και, φυσικά, του υπερμεγίστου Carl Barks και με βρήκα να τις εκτιμώ τρομερά, καμία σχέση με το τι ένιωθα όταν τις διάβαζα τόσο καιρό πριν και θυμήθηκα το λόγο που το έργο τους είναι αγαπητό παγκοσμίως. Ευχαριστώ για όλα. Η χρονιά που θα ακολουθήσει θα με βρει λίγο πολυάσχολο, καθώς έρχονται οι πανελλαδικές. Ελπίζω, παρ' ολ' αυτά, να γίνω πιο ενεργός αμέσως μετά και να δω τι έχει συμβεί, τι αλλαγές έχουν συμβεί, ποιοι έχουν έρθει, ποιοι έχουν φύγει και ίσως να ξεκινήσω να διαβάζω πάλι κόμικς (πέρα των μάνγκα) πολύ πιο συστηματικά! Νιώθω ότι έχω πολλά ακόμα να πω για το πως νιώθω, αλλά δεν ξέρω πως να εκφραστώ επαρκώς. I think I managed to give you a piece of my mind. ΥΓ, χάρηκα πάρα πολύ που είδα όσους είδα στο Comic Con. Ένιωθα ήδη εξαιρετικά που είχα καταφέρει να έρθω (ήταν στόχος), αλλά χάρηκα λίγο παραπάνω! Χ for xepeta, αυτός που σε χαιρέτησε όσο ήσουν στην ουρά για αυτόγραφα από τον Rosa και δεν με αναγνώρισες ήμουν εγώ! Ακόμα δεν μου έχεις υπογράψει τις Μικρές Ζωές.

Πριν από ένα μήνα, έλαβα ένα μήνυμα στo inbox μου. Εγώ το είδα προχτές Έτσι, μπόρεσα να δώσω το πράσινο φως (aka τη διεύθυνσή μου) στον @Manitou, ο οποίος ήθελε να μου στείλει δύο αφίσες και ένα γράμμα, χωρίς εγώ να το περιμένω! Δυστυχώς, δεν μπορώ/προλαβαίνω να επισυνάψω εικόνες, μιας και είμαι από κινητό, αλλά νιώθω την υποχρέωση να τον ευχαριστήσω και δημοσίως! Η μία αφίσα είναι του Ντον Ρόσα με τις απόπειρες του Σκρουτζ να βγάλει χρήματα μέχρι και όταν βρήκε την πρώτη φλέβα χρυσού στο Γιούκον, φυσικά υπογεγραμμένη από τον ίδιο το Ρόσα! Η δεύτερη είναι από τον Κιουτσιούκη και, ειδικότερα, όπως επισημαίνει ο Χρήστος στο γράμμα, το οπισθόφυλλο του "Γιαχνί", επίσης υπογεγραμμένο! Τώρα, δεν ξέρω πως κατάλαβε ότι λατρεύω Κιουτσιούκη. Οι αφίσες θα τιμηθούν δεόντως, αυτό είναι σίγουρο! Κανονικά, ήθελε να στείλει και το πρόγραμμα του con, μη ξέροντας ότι πήγα και εγώ! Χίλια , Χρήστο! Τα ξαναλέμε στο Athenscon!

Πολύ χάρηκα που θα σε δούμε και επίσημα πάνω. Τρομερό το θέμα που επιλέχθηκε με αφορμή τα γενέθλια! Δεν το χάνω ούτε εγώ με τίποτα, μια επανάληψη πάντα κάνει καλό Όσον αφορά υλικό προς παρουσίαση, αν αναφέρεις τον Oswald, θα πρέπει προφανώς να μας πεις και για το Epic Mickey και τον φόρο τιμής στον Oswald και τις αναφορές φυσικά σε καρτούν της εποχής. Ίσως να ξεφεύγει λίγο από το θέμα, αλλά νομίζω ότι θα ήταν πολύ ωραία προσθήκη.

Hello there! Your work is splendidly done, your artstyle is actually unique and I'd love to read the whole story! There aren't many greek publishers out there, but perhaps you can contact WebComics, a greek company with a great variety of themes. You'll have to fill this form though: http://webcomics.gr/?page_id=129 Good luck with your project and be sure that I'll check the final product out!

Σημερα με περιμενε ενα δεμα απο το Χρηστο (chrisL ) με τευχακια Αλμανακο, Μικυ Μαους απο το '90, ενα ΚΛΑΣΣΙΚΑ και Μικυ Μυστηριο Β κυκλου! Τον χιλιοευχαριστω, εξάλλου δεν του τα ζήτησα και επεμενε να τα στείλει. Θενξ Χρήστο να σαι καλα. Επισης, μου ήρθαν απο εξωτερικό οι δυο νεοι τομοι assassination classroom που αναμενα εδω και ενα μηνα! Γεματη μερα θα εχω

HYPE TIME! Καλα, με τις φωτογραφιες με κανατε να ανυπομονω ακομα περισσοτερο. Πλακα πλακα, προβλεπεται να ειναι καλυτερο απο τις δυο προηγουμενες χρονιες και θα συνεχισει να βελτιωνεται, hopefully