Ενότητες

Ένα άρθρο που έγραψα και δημοσιεύτηκε στο anthem.gr την περασμένη Παρασκευή με αφορμή τη συναυλία για τα 25 χρόνια των Planet of Zeus.
 

 
Οι Planet of Zeus ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα αγαπημένα μου ελληνικά συγκροτήματα. Τους ανακάλυψα το 2011 τότε που όλοι λιώναμε το Vanity Suit και το Leftovers και ανά τα χρόνια κράτησα μια πολύ σταθερή σχέση αγάπης μαζί τους. Με αφορμή λοιπόν τα εικοσιπέντε χρόνια Planet of Zeus όπου θα γιορταστούν αύριο με μια συναυλία στην Τεχνόπολη, είπα να υλοποιήσω επιτέλους ένα project που είχα καιρό στο μυαλό μου.
 
Άκουσα ξανά προσεκτικά όλη τη δισκογραφία τους και αντί να σας κάνω ένα Ranking όλων των άλμπουμ, ήθελα να μιλήσω περισσότερο για το καθένα ξεχωριστά με τη σειρά που βγήκαν. Τι θυμάμαι από την εποχή που κυκλοφόρησαν, ποια τραγούδια μου έκαναν ξανά κλικ, ποια εξ αυτών είχαν κάπως χαθεί στη μνήμη μου και με κέρδισαν πάλι. Γενικά να μιλήσουμε για ωραία μουσική, μιας και αύριο το βράδυ θα ανατρέξουμε σε ολόκληρη την πορεία των σπουδαίων Αθηναίων.
 
ΣΕΞ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑ λοιπόν και ξεκινάμε.
 
Eleven the Hard Way (2008)
 
 
 
 
Τα ντεμπούτα είναι πάντα λίγο πιο δύσκολο να τα κρίνεις, καθώς για άλλα συγκροτήματα είναι η κορύφωση της έμπνευσής τους και για άλλα είναι ένα άγουρο πρώτο βήμα πριν την καταξίωση. Το Eleven the Hard Way είναι ένας δίσκος που σίγουρα ξεχωρίζει στη δισκογραφία των Αθηναίων, γιατί αργότερα ακούσαμε στοιχεία του, αλλά όχι κάτι παρόμοιο με αυτό.
 
Δεν είναι 100% stoner άλμπουμ, αλλά πρέπει να παραδεχθούμε ότι βρίθει από stoner και ψυχεδελικά στοιχεία που κυριαρχούσαν στο heavy rock της εποχής. Το εισαγωγικό Eat Me Alive είναι ένα από τα κορυφαία τους κομμάτια με ένα καταπληκτικό outro. Το αργό, γκρουβάτο riff του Woke Up Dead-William H. Bonney δίνει τη θέση του στο τρομερό επιθετικό Supernothing το οποίο θα διαδεχτεί το mid tempo Same Mistakes.
 
Όλα όσα ανέφερα πάντως για την τρομερή ψυχεδέλεια αυτού του άλμπουμ και τις southern πινελιές γίνονται πολύ εμφανή προς το τέλος με το ομώνυμο τραγούδι ή το ασύλληπτο δεκαεξάλεπτο έπος Space Loop 430. Αυτό το ντεμπούτο μου θυμίζει πολύ το Songs for the Deaf των Queens of the Stone Age, γιατί το θεωρώ ιδανικό για soundtrack σε κάποιο road trip στους αχανείς αμερικάνικους δρόμους. Οπότε προφανώς έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
 
 
Macho Libre (2011)
 
 
 
Όταν κάνω αναδρομή στις δισκογραφίες αγαπημένων συγκροτημάτων και όχι κατάταξη των δίσκων βάσει ποιότητας, προσπαθώ να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, αλλά για το Macho Libre δε μπορώ να κρυφτώ. Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Planet γιατί θυμάμαι να τον ανακαλύπτω την εποχή που βγήκε όσο πήγαινα Λύκειο και να έχει μπει σε αδιανόητη λούπα στα ακουστικά μου.
 
Είναι ένα άλμπουμ που σε πιάνει αμέσως από τα μούτρα, αφού Doteru, Dawn of the Dead, Leftovers και Vanity Suit με τα οποία ξεκινάει ο δίσκος είναι μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ. Με περισσότερη μελωδία στα ρεφρέν, αλλά τις ίδιες ριφάρες στις εισαγωγές, καταλαβαίνεις από νωρίς ότι οι Planet of Zeus έχουν βρει τρομερή χημεία και έχουν ακόμα περισσότερη ομοιογένεια σε σχέση με το ντεμπούτο τους.
 
Είναι ένας δίσκος που δείχνει τη σαφή αγάπη τους στους Sabbath με riffs όπως στο ομώνυμο τραγούδι που πάντα με ανατριχιάζει σε live εκτέλεση, αλλά ταυτόχρονα με κομμάτια όπως το Apocalypse και το Scream κρυφοκοιτάζουμε στις μελλοντικές τους κυκλοφορίες και την αγάπη που έχουν στο heavy και το hard rock, αλλά και τον εναλλακτικό ήχο γενικότερα. Το Macho Libre κυλάει υπέροχα και αποτελεί σημείο αναφοράς για όλη την ελληνική σκηνή και τον ήχο των 10s.
 
Vigilante (2014)
 
 
 
Τρία χρόνια μετά το Macho Libre που με συνόδευσε στο Λύκειο, είχα μπει στη σχολή και στο τέλος του πρώτου έτους ήρθε και το Vigilante που υποδέχθηκα με μεγάλη χαρά. Θυμάμαι ότι αυτό το άλμπουμ μπήκε πολύ εύκολα δίπλα στο Macho Libre, γιατί κρατούσε αυτή τη σκληράδα που είχα λατρέψει, αλλά ταυτόχρονα έφερνε μία εξέλιξη που είναι λογική και απαραίτητη σε κάθε συγκρότημα.
 
Με τα χρόνια που πέρασαν, μπορώ να πω πως υπήρχαν διαμαντάκια σε αυτόν τον δίσκο που ξαναθυμήθηκα με τις επανακροάσεις που έκανα. Το The Great Dandolos και A Girl Named Greed με τα εξαιρετικά τους outros παραμένουν η αιχμή του δόρατος, αλλά ακούγοντας το σε μεγαλύτερη ηλικία γούσταρα πολύ το πιο γκρουβάτο Tornado, το πιο αργό No Tomorrow και το επιθετικό Vigilante που πάντα ταύτιζα με το Vanity Suit.
 
Είναι ένα τρομερά πλήρες άκουσμα που έντεκα χρόνια μετά συνεχίζει να ακούγεται πολύ φρέσκο και να δείχνει το πως στα πρώτα τους βήματα, οι Planet συνδύαζαν την αγάπη τους για τους Sabbath, για τους Clutch και το metal σε ένα στιβαρό heavy rock άλμπουμ που και τότε είχε κάνει αίσθηση. Πραγματικά το αγαπάω πολύ αυτό το Vigilante και θα το ακούω πιο σταθερά πλέον.
Loyal to the Pack (2016)
 
 
Ένα άλμπουμ σταθμός. Γιατί; Γιατί δίχασε όσο κανένα άλλο. Εννιά χρόνια μετά, ακόμα δεν καταλαβαίνω τον χαμό που είχε προκληθεί τότε. Κατανοώ ότι ίσως βγήκε αρκετά κοντά στο Vigilante και ότι έφερε μια κάποια αλλαγή στο συγκρότημα, πιστεύω ακράδαντα όμως πως η αλλαγή αυτή δεν ήταν ούτε τόσο καθολική όσο προσπάθησαν κάποιοι να μας πείσουν, ούτε ότι υποβάθμισε το άλμπουμ, το οποίο είναι ακόμα μια εξαιρετική προσθήκη στη δισκογραφία τους.
 
Θυμάμαι να ακούω μια συνέντευξη του Μπάμπη και του Σεραφείμ στο Rock Gems και ο πρώτος εξηγούσε πως ειδικά σε αυτόν τον δίσκο έπρεπε να τραγουδήσει με καθαρά φωνητικά απογυμνώνοντας τον εσωτερικό του κόσμο και να εκφραστεί καλλιτεχνικά. Έτσι είναι τα συγκροτήματα και οι Planet of Zeus ήταν μια τετράδα που δεν άλλαξε μέλη, αλλά άλλαξε χαρακτήρα, ωρίμασε και η χαρντκορίλα του Eleven the Hard Way έδωσε τη θέση της στο να αποτυπώσουν τα πιο βαθιά τους συναισθήματα μέσα από τη μουσική τους.
 
Φυσικά οι επιθετικές στιγμές δε λείπουν με το εισαγωγικό Loyal to the Pack να είναι ισοπεδωτικό. Όμως η πραγματική μαγεία κρύβεται σε κομματάρες όπως το Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself που φανερώνει την αγάπη τους στο 80s rock, τα μελωδικότατα Sea Bastards και White Shroud, το ατμοσφαιρικό Indian Red και φυσικά το διαχρονικό πλέον χιτ Them Nights που πραγματικά με συγκινεί κάθε φορά που το ακούω. Οι Αθηναίοι μεγάλωσαν, άλλαξαν και όπως γούσταραν στο Eleven ή το Macho Libre, έτσι ήθελαν να γουστάρουν και εδώ με τη μουσική που γράφουν. Τελικά τους βγήκε στο 100%.
 
Faith in Physics (2019)
 
 
 
 
Αυτό το άλμπουμ πάντα το ένιωθα σαν ένα χαμένο κρίκο στην αλυσίδα, καθώς βγήκε λίγους μήνες πριν μπει στη ζωή μας ο COVID και αν και τον άκουγα συνέχεια τους τελευταίους μήνες του 2019, λόγω έλλειψης συναυλιών και άλλων δικών μου ανακαλύψεων κάπου το έχασα στην πάροδο του χρόνου. Παρ’ όλα αυτά έχει μέσα μερικές πραγματικά πολύ αγαπημένες μου συνθέσεις και ξανακούγοντάς το μου ήρθαν σαν flashback πολλές στιγμές από τις πρώτες ακροάσεις.
 
Πάντα ξεκινάνε δυναμικά και το Gasoline δεν αποτελεί εξαίρεση, ενώ το Man vs. God και το All These Happy People με γύρισαν πολλά χρόνια πίσω όταν ήταν κολλημένα στο repeat. Οι Planet γενικότερα μοιάζουν να θέλουν να συνεχίσουν στην κατεύθυνση που είχαν πάει με το Loyal to the Pack. Η περιπλάνησή τους σε πιο εναλλακτικά, οριακά grunge μονοπάτια είναι πολύ όμορφη και τους ταιριάζει.
 
Τα stoner και dessert στοιχεία των πρώτων άλμπουμ μπορεί να μην τα συναντάς, αλλά οι Αθηναίοι ξέρουν πως να γράψουν αυθεντικά καλό καθαρόαιμο rock. Κάτι τέτοιο είναι εμφανές στην κομματάρα On Parole και το outro της ή στο οχτάλεπτο King of the Circus που κλείνουν το δίσκο με ένα εκτενέστερο κομμάτι μετά από καιρό. Ίσως κάπου να χαθήκαμε με το Faith In Physics μέσα στο χρόνο, αλλά πέρασα τέλεια ξανακούγοντας το αναπολώντας την εποχή που βγήκε.
 
 
Afterlife (2024)
 
 
 
Να πω την αλήθεια, είχα μια απορία πως και πήρε στους Planet τόσο καιρό να βγάλουν νέο δίσκο και αναρωτιόμουν πως θα τους βρει αυτή η νέα εποχή μετά τον ιό και πως τους επηρέασε. Το Afterlife είναι ένα άλμπουμ που εμένα με δίχασε περισσότερο από το Loyal to the Pack και το έγραψα και στην περσινή μου λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.
 
Είναι ένας δίσκος λιγότερο επιθετικός, με περισσότερη έμφαση στους ρυθμούς και τις μελωδίες, ένα άλμπουμ που θέλει πιο πολύ να καλύψει αυτήν την εναλλακτική πλευρά της τετράδας που αγαπάει το grunge και τον σύγχρονο rock ήχο. Για αυτό τραγούδια όπως το Baptized In His Death, το Step On, Skin Off και The Song You Misunderstand δημιουργούν ένα πολύ συμπαγές άλμπουμ σύγχρονου rock ‘n roll έχοντας ταυτόχρονα πάρα πολλά να σου πουν μουσικά και στιχουργικά.
 
Ακούγοντάς το έναν χρόνο μετά, είμαι πλέον σίγουρος ότι είναι η καλύτερη δουλειά του Μπάμπη στα φωνητικά. Ταυτόχρονα αν και μπορείς να ακούσεις σε πολλά τραγούδια τις επιρροές τους από άλλα είδη, νομίζω ότι είναι ένα άλμπουμ που πετυχαίνει μια τέλεια ισορροπία καταφέρνοντας να είναι εμπορικά ελκυστικό και ταυτόχρονα να συγκεράζει όλες τις επιρροές τους σε μια πιο συγκεκριμένη και ξεκάθαρη μουσική ταυτότητα. Οι ενορχηστρώσεις είναι δουλεμένες, οι μελωδίες κολλητικές και οι στίχοι αναδεικνύουν μια ωριμότητα που αντικατοπτρίζει την πορεία τους ως μπάντα και αυτό που είναι σήμερα.
 
Γι’ αυτό και περιμένω να τους απολαύσω σύντομα στην Τεχνόπολη και να γιορτάσω μαζί τους τα εικοσιπέντε χρόνια πορείας. Τα λέμε εκεί λοιπόν!

To άρθρο γράφτηκε πρώτα για την στήλη The Unstable Show του anthem.gr.
 

 
Το 2017 θυμάμαι όπως τώρα να σηκώνομαι το πρωί, να ανοίγω το κινητό και να βλέπω για τον θάνατο του Chris Cornell. Ήταν σοκαριστικό για μένα γιατί ήταν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Λίγους μήνες μετά ακριβώς τo ίδιo ένιωσα για τον Chester Bennington. Ο θάνατος είναι ένα περίεργο concept και στη μουσική πολλές φορές βιώνουμε ένα πένθος για ανθρώπους που δεν τους ξέραμε από κοντά, αλλά τους νιώθουμε δικούς μας. Είναι το δέσιμο που προκύπτει μέσα από αυτή τη σχέση ακροατή-μουσικού.
 
Κάπως έτσι ένιωσα ξανά πριν λίγες ώρες διαβάζοντας για τον θάνατο του Ozzy Osbourne. Όταν ανακάλυψα το μέταλ, κάπου εκεί στο Λύκειο μπήκα σε μια φάση να ακούσω περισσότερο Black Sabbath, το συγκρότημα από το οποίο γνώριζα μόνο το Iron Man και το Paranoid. Το πιο τρελό με τους Sabbath είναι ότι είναι μία από τις μπάντες που θεωρείς ευλογία το πως ένωσαν αυτοί οι άνθρωποι τις δυνάμεις τους, γιατί ο καθένας επηρέασε με το παίξιμό του όχι μόνο το συγκρότημα, αλλά όλη την σκληρή μουσική γενικότερα.
 
Οι Black Sabbath ήταν πάντα η απαρχή του μέταλ, οι άνθρωποι που έβαλαν τις βάσεις για το heavy, το doom και ένα κάρο είδη ακόμα. Είναι ο Iommi και τα σπουδαία riffs του, ο Ward με τους ρυθμούς του, ο Geezer που οι μπασογραμμές του διαμορφώνουν ακόμα και σήμερα τον ήχο και είναι ο Ozzy με τις σπουδαίες ερμηνείες του που έκανε το συγκρότημα να ορίσει ολόκληρες γενιές μουσικών.
 
 
Αυτό που μου άρεσε πάντα στον Ozzy ήταν το πόσο free spirit τύπος φαινόταν, το πως ζούσε τη ζωή του χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Δεν είναι μόνο το κομμάτι των καταχρήσεων. Δάγκωσε μια νυχτερίδα επειδή νόμιζε ότι είναι ψεύτικη, σνίφαρε μυρμήγκια για να την πει στους Motley Crue, συνελήφθη επειδή κατουρούσε στο δρόμο ενώ φορούσε ένα φόρεμα της Sharon, έκανε ακόμα και reality show όπου εμφανιζόταν εντελώς στ’ αρχίδια του και φυσικά ακόμα και εκεί επηρέασε πολλούς άλλους να κάνουν παρόμοιο reality με προφανώς ψεύτικα σκηνικά.
 
Γιατί αυτός ήταν ο Ozzy. Σίγουρα επηρεάστηκε πολύ από τα ναρκωτικά σε όλα τα παραπάνω και τα τελευταία χρόνια έκανε ό,τι του έλεγε η Sharon. Όμως ήταν ένας αληθινός άνθρωπος, ένας ωραίος τύπος. Έφυγε από τους Black Sabbath και έζησε μια δεύτερη καριέρα με το προσωπικό του σχήμα. Συνεργάστηκε και ανέδειξε τεράστια ονόματα όπως τους Randy Rhoads, Zakk Wylde, Mike Inez, Robert Trujillo, Jason Newsted, Mike Bordin, Tommy Clufetos και φυσικά τον δικό μας Gus G.
 

 
Η παρακαταθήκη του Ozzy δεν είναι μόνο τα επικά άλμπουμ με τους Sabbath ή τα Diary of a Madman και Blizzard of Ozz που αποτέλεσαν σπουδαίες σελίδες για την δισκογραφία του. Παρακαταθήκη είναι αυτή η φωνή που σε ανατριχιάζει στο πρώτο άλμπουμ των Black Sabbath, μια φωνή που μοιάζει να έρχεται από άλλο κόσμο σαν φάντασμα να τραγουδάει.
 
Παρακαταθήκη του Ozzy είναι η larger than life προσωπικότητά του, το στυλ του σε συνεντεύξεις που έμοιαζε να μην τον νοιάζει τίποτα (Who The Fuck Is Justin Bieber?) και οι τρέλες του επί σκηνής όπου έπιανε το μικρόφωνο φουλ ιδρωμένος και χοροπήδαγε στον ρυθμό των riffs σαν μικρό παιδί. Ο Ozzy είναι ο ορισμός του ανθρώπου που λάτρευε αυτό που έκανε και αυτό ήταν εμφανές.
 
 
Το αντίο του από τις ζωντανές εμφανίσεις ήρθε μόλις πριν από λίγες ημέρες. Μια συναυλία στη γενέτειρα των Black Sabbath, το Μπέρμιγχαμ όπου έπαιξε ένα σετ δικό του για να πει μια τελευταία φορά κομματάρες όπως το Mr. Crowley, το Crazy Train και το Mama, I’m Coming Home και μια τελευταία επανένωση με την αρχική σύνθεση των Black Sabbath για να συγκινηθούμε βλέποντας τους να ροκάρουν με τα War Pigs, N.I.B., Iron Man και Paranoid.
 
Ο Ozzy καθισμένος σε έναν θρόνο σαν σωστός Πρίγκηπας του Σκότους έπαιζε με το κοινό, τραγουδούσε με την ψυχή του ενώ και στα βίντεο από τα backstage φαινόταν ευδιάθετος. Είδε την πρόταση γάμου του Sid Wilson στην κόρη του και συνομίλησε με μουσικούς από άπειρα συγκροτήματα που έπαιξαν σε εκείνη τη βραδιά. Μουσικούς που επηρέασε όσο κανείς.
 
Κάπου εδώ είναι και το νόημα με τον Ozzy. Είναι τέτοια η μουσική του κληρονομιά, αλλά και η αχαλίνωτη προσωπικότητά του που όπως και ο Lemmy πεθαίνει μόνο βιολογικά. Ο Ozzy τρεις εβδομάδες πριν τον θάνατό του ήταν στην σκηνή και τραγουδούσε για τον κόσμο. Ο Ozzy είναι ένας μύθος για το μέταλ. Και οι μύθοι δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Οι άνθρωποι και οι ιδέες πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχνάμε.
 

 
Ο Prince of Darkness έφυγε από κοντά μας, αλλά μας αφήνει μια σπουδαία παρακαταθήκη και για αυτήν δε θα ξεχαστεί ποτέ. Είναι το σύμβολο μιας γενιάς μουσικών, ένα τρελό τρένο που δε χώρεσε στις ράγες αυτού του κόσμου, ένας άνθρωπος που έσπασε πολλά πρότυπα, που γλύτωσε πολλές φορές από τον θάνατο, που μας έμαθε μέσα από τα τραγούδια του να αγκαλιάζουμε το χάος, να γελάμε και να ζούμε κάθε τρελή στιγμή.
 
Δε θα υπάρξει άλλος σαν τον Ozzy, ούτε χρειάζεται. Το αποτύπωμα του θα μείνει και στους δίσκους τους, αλλά και στις ψυχές μας που χάρη σε εκείνον έμαθαν να μην φοβούνται που είναι διαφορετικές από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Καλό ταξίδι Madman.
 

Ένα κείμενο που πρωτοδημοσιεύτηκε χθες στη στήλη Unstable Show του anthem.gr
 

 
Τριάντα λοιπόν. Δεν τα έχω κλείσει επίσημα όσο γράφω αυτό το κείμενο, αλλά τη στιγμή που το διαβάζετε, εγώ μπαίνω σε μια νέα δεκαετία. Λένε ότι τα πρώτα -άντα είναι δύσκολα, αλλά τα δεύτερα είναι ακόμα δυσκολότερα — έρχονται οι πρώτες κρίσεις, κάνεις τις πρώτες σου κουβέντες με τον Θάνατο. Ναι, μακάβριο ξεκίνημα…αλλά θα φτιάξει. Αυτό το κείμενο είναι κείμενο αποδοχής για τη μέχρι τώρα ζωή μου. Θα μοιραστώ μαζί σας όχι τα “αγαπημένα” μου τραγούδια, αλλά αυτά που σημάδεψαν στιγμές και φάσεις της ζωής μου μέχρι σήμερα.
 
Λοιπόν τα τριάντα ήταν πάντα ένα πολύ περίεργο κόνσεπτ για εμένα. Τα είχα σημαδέψει ως μια ηλικία-ορόσημο, μια ηλικία που θα θέλω να έχω προλάβει να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα και κυρίως μια ηλικία που θα ήθελα πολύ να γυρίσω με τον Νικόλα στα δεκαοχτώ και να συζητήσω μαζί του. Το βασικότερο όμως είναι ότι τελειώνει η δεκαετία των 20s και όσο πέρναγε, είχα έναν γαμημένο φόβο.
 
 
Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας αυτής, έσκασε ο Covid, μαζί του και πολλά προσωπικά θέματα και κάπως βυθίστηκα στην εσωστρέφεια και την μοναξιά. Είναι πολύ εμφανές αν διαβάσετε τα Unstable Show που έγραφα τότε για το τέλος της κάθε χρονιάς. Έκανα τρελά σκαμπανεβάσματα, αλλά έκανα και μια μεγάλη συζήτηση με τον εαυτό μου και τότε κατάλαβα πολλά.
 
Άρχισα να νιώθω τους στίχους του “Είμαι Λάθος” των Στίχοιμα. Έκανα πολλά λάθη στα 20s μου και ίσως άργησα πολύ να τα απολαύσω. Λάθος φίλους, λάθος επιλογές σε ανθρώπους, στήριξα με όλη μου την ψυχή και όλη μου την αγάπη τα λάθος άτομα, στηρίχτηκα στους λάθος ανθρώπους και επένδυσα πολύ χρόνο σε λάθος σχέσεις. Νιώθω ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το ποιους έχεις δίπλα σου και για χρόνια ένιωθα όλα να κυλάνε τόσο λάθος. Δε μιλάω καν για το ερωτικό αυτή τη στιγμή να φανταστείτε.
 
 
Ακόμα και με υπάρχοντες φίλους μου, άργησα πολύ να ανακαλύψω τι πραγματικά μου αρέσει. Λένε ότι ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω και το διάστημα που ένιωθα μόνος, με βοήθησε να το καταλάβω. Σταμάτησα να ψάχνω τι θα άλλαζα και έκανα αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Να δημιουργώ. Σταμάτησα να σκέφτομαι γιατί τότε δεν έκανα κάτι, γιατί ο τάδε άλλαξε στάση και γιατί ο δείνα έκανε την Χ επιλογή και αποφάσισα να δημιουργήσω κάτι καινούριο. Να ανοιχτώ, να γνωρίσω ανθρώπους, να επενδύσω σε ανθρώπους και να πλάσω επιτέλους νέες στιγμές και νέες εμπειρίες.
 
Εκείνη την περίοδο είχα βάλει κάποιους στόχους να πετύχω πριν κλείσω τα τριάντα. Όχι γραπτούς, στο μυαλό μου. Τους πέτυχα όλους. Μου είχαν πει ότι λίγους μήνες πριν τα τριάντα παθαίνεις μια κρίση, αλλά νομίζω ότι τη βάρεσα περίπου πριν από ενάμιση χρόνο, όταν τα έκλεισε ο καλύτερος μου φίλος. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι έρχεται η σειρά μου και για λίγο καιρό είχα άγχος για το που πάει η ζωή μου γενικά. Είχα φτιάξει πλέον κάποιους τομείς της ζωής μου, αλλά το μέλλον μου;
 
 
Η γενιά μας κάνει το λάθος να συγκρίνει τη δικιά της ηλικία και φάση με την αντίστοιχη των γονιών τους. Έπρεπε να ξεκολλήσω το μυαλό μου και να αποδεχτώ ότι προφανώς οι εποχές διαφέρουν, οι συνθήκες αλλάζουν και δε θα μπορούσα το 2025 να έχω όσα είχαν οι δικοί μου το 1998. Μεγαλώνοντας, ωριμάζεις και δεν τρως τις φρίκες για το που πας, αντίθετα γίνεσαι πιο ρεαλιστής και κατανοείς μερικά πράγματα.
 
Όταν έλυσα αυτήν την ηλίθια σύγκριση στο κεφάλι μου, είχε έρθει η ώρα να πάρω σοβαρές αποφάσεις. Ίσως υποσυνείδητα να έδωσα κάθε ικμάδα της ενέργειας μου στην προηγούμενη δουλειά μου, προκειμένου να καταλήξω στο ότι όλο αυτό που ζούσα με άγχωνε και δε μου έδινε κάτι πίσω. Παραιτήθηκα λοιπόν. Και τον τελευταίο χρόνο είμαι απασχολημένος με κάτι καινούριο που έχει ανοίξει πάρα πολύ τους ορίζοντές μου. Το να μπαίνεις στη νέα δεκαετία με όραμα και όχι στη φάση που μόνιμα παραπονιέσαι στους γύρω σου, είναι ένα μεγάλο επίτευγμα.
 
 
Θυμάστε πιο πάνω που σας είπα ότι στα σαράντα κάνεις τις πρώτες σου κουβέντες με τον Θάνατο; Τα τελευταία χρόνια και ειδικά το 2025 έζησα κάποιους πολύ σοκαριστικούς θανάτους στον στενό και ευρύτερο κύκλο μου και όλο αυτό με ταρακούνησε όσο τίποτα. Έμαθα να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο. Έμαθα ότι η απώλεια μπορεί να έρθει από το πουθενά. Έμαθα πόσο μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις ένας θάνατος και πόσο να σε σοκάρει ένα τηλεφώνημα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όλα ρόδινα και τα κακά σενάρια πάντα υπάρχουν και εσύ θα πρέπει να τα διαχειριστείς.
 
Τα τελευταία χρόνια έδωσα έμφαση σε εμένα και έναν τομέα που είχα ξεχάσει. Την υγεία μου. Νιώθω πολύ περήφανος που αργά και σταθερά βρίσκω τη φόρμα μου, κάνω περισσότερα βάρη από ποτέ, έβγαλα το πρώτο μου πρόγραμμα crossfit και χτίζω ξανά την αντοχή μου. Το να είμαι σε καλύτερη σωματική κατάσταση στα τριάντα μου απ’ ότι στα είκοσι πέντε μου ήταν ένας στόχος μου και πλέον νιώθω πολύ καλά με αυτό. Δεν υπάρχει λόγος ή τρόπος να σταματήσω. Αφού φρόντισα την ψυχή μου, πρέπει να μάθω να φροντίζω και το σώμα μου.
 
 
Αυτή η δεκαετία ήταν περίεργη. Ήταν γεμάτη καλές στιγμές, κακές στιγμές, δύσκολους αποχωρισμούς, νέες φιλίες, ταξίδια, έρωτα, ωραία projects. Είχε τα πάντα. Ο Νικόλας στα δεκαοχτώ είχε άλλα όνειρα για τον Νικόλα στα τριάντα. Για αυτό αν πλησίαζα τον τότε εαυτό μου, θα του έλεγα να ξεκολλήσει. Να σταματήσει να σκέφτεται μόνο τα λεφτά, μόνο τα πτυχία ή μόνο την καριέρα. Η ζωή είναι πολλά περισσότερα από αυτό και ίσως και εγώ να έχασα λίγα χρόνια μέχρι να το καταλάβω.
 
Έχω δίπλα μου όλους τους ανθρώπους που θέλω. Έχω έναν άνθρωπο που είναι εκεί όποτε τον χρειαστώ. Έχω μια οικογένεια που με στηρίζει. Έχω μια ραδιοφωνική εκπομπή κάθε εβδομάδα να με γεμίζει. Έχω φρέσκιες ιδέες και νέα projects που ελπίζω ότι θα πετύχουν. Έχω όρεξη να συζητάω, να ακούω μουσική, να γράφω για όσα μου αρέσουν, να περνάω όμορφα με οτιδήποτε ασχολούμαι και με ό,τι καταπιάνομαι. Όλα αυτά έχοντας ξεφορτωθεί όσους και όσα με κρατούσαν πίσω. Κι αυτό μετράει πολύ περισσότερο από πράγματα που στο παρελθόν θεωρούσα το παν.
 
 
Με έναν περίεργο τρόπο, έχοντας πλέον αποδεχθεί με χαρά αυτή τη νέα δεκαετία, η ζωή ήρθε κάπως να επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω. Διανύω ένα από τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μου. Πέρασα πολλές βραδιές με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, κάναμε μαζί πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και είμαστε ενθουσιασμένοι για αυτά που έχουμε μπροστά μας. Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, ξέρετε ποιοι είστε. Έχετε όλοι σας την αγάπη μου και όπως μου σταθήκατε και μου στέκετε εσείς, έτσι και εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σας.
 
Με έναν τρόπο μαγικό, ο τύπος που τα ένιωθε όλα λάθος πριν μερικά χρόνια, τώρα στα 30 τα βρίσκει όλα σωστά. Είμαι χαρούμενος για αυτό που έμελλε να εξελιχθώ και να γίνω. Ένας κάφρος που ώρες ώρες παλιμπαιδίζει, αλλά ταυτόχρονα είναι αρκετά ώριμος για να χειριστεί όλες τις καταστάσεις που του προκύπτουν και να ζει την κάθε στιγμή. Νιώθω ότι επιτέλους έχουν μπει σωστά τα κομμάτια του παζλ.
 
 
Στα δεκαοχτώ μου περίμενα ότι τα τριάντα θα με βρουν καριερίστα, στα είκοσι πέντε ότι θα με βρουν δυστυχισμένο και τελικά κάπως γύρισε το παιχνίδι. Είμαι εδώ, ικανοποιημένος με όσα έχω ζήσει και ενθουσιασμένος για όσα θα έρθουν. Οπότε σαν τον παππού από τα Εγκλήματα στον οποίο εξελίσσομαι, παίρνω το αυτάρεσκο χαμόγελό μου και θα πω απλά: “Να με χαίρομαι”.
 
 
Είμαι λάθος, δε θέλω να είμαι σωστός
Γιατί, γουστάρω αυτό που είμαι καταβάθος
Κάφρος, γιατί αν δεν ήμουν αυτός
Κάτι όλα αυτά τα χρόνια θα είχα κάνει λάθος