petran79

Αυτήν την ταινία χρόνια την έψαχνα. Γυρισμένη το 1969 σε μέρη της Τανζανίας και σε στούντιο στην Αγγλία, αφηγηται την περιπέτεια ενός κοριτσιού από την Αγγλία, γεννημένο στην Κένυα, όταν μετά την ανεξαρτησία της χώρας αναγκάζεται να επιστρέψει στη Βρετανία με τον πατέρα της. Όμως έχοντας βρει ένα γαλάγο και μη θέλοντας να τον αποχωρηστεί, το σκάει από το πλοίο για το Λίβερπουλ και βρίσκει έναν ντόπιο Κενυατη φίλο της και μαζί προσπαθούν να γλιτώσουν από τις Αρχές και τους λαθροκυνηγους, μιας και επικυρηξαν τον φίλο της για απαγωγή. Πολύ ωραίες τοποθεσίες, δείχνει και σκηνές με ζώα και αξίζει την εκδοση σε blueray/Dvd. Μόνο σε κασέτα το 1993 κυκλοφόρησε και πρόσφατα ανέβηκε. Ακόμα άγνωστη με κάτω από 1000 προβολές. Αν και από metro goldwin meyer, δεν γνωρίζουν ποιος κατέχει τα δικαιώματα. Είχα διαβάσει παλιά το βιβλίο και είχα δει και τη σειρα κινουμένων σχεδίων. Αρκετά καλή, αν και λείπουν σκηνές που θα ήταν ομολογουμένως δύσκολες, πχ η μάχη με τη λεοπάρδαλη ή να βάλουν το ζώο δεμένο σε σπαγγο μέσα σε σωλήνα στο τελος. Αλλά το δείχνει που τρώει αλογάκι της Παναγίας τουλάχιστον. Είναι και νυκτοβια ζώα

Είχα διαβάσει τις 3 σκιές του Cyril Pedrosa και το έργο του είχε μια δυναμική ροή που σπάνια συναντάς σε άλλους καλλιτέχνες, λόγω της πείρας του ως animator στη Ντισνευ. Σα να μην υπήρχαν πάνελ δηλαδή. Δύσκολη ερώτηση αλλά μηπως γνωρίζετε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις πρώην ή και ενεργών animators που έχουν επίσημα εκδώσει κόμικ ή graphic novels ή και ασιατικά κόμικ; Μία άλλη περίπτωση είναι αυτη, αλλά την έκανε ο δημιουργός στον ελεύθερο του χρονο http://studio-catch.com/

η ιστορία της Λούνα πώς λέγεται στα Ιαπωνικά; Είχα ρωτήσει παλιά και μου είχαν πει Justine ή κάτι παρόμοιο, αλλά δεν μπορώ να βρω πληροφορίες. edit: το βρήκα! Fostine https://www.mangaupdates.com/series.html?id=10047 το 2001 βγήκε και συνέχεια https://www.mangaupdates.com/series.html?id=37822

Χρονια πολλα παιδια! Μια απορια που εχω εδω και χρονια, οπως φανταζομαι και εκατομυρια αλλοι: Βλεπεις πχ ταινιες του Αστεριξ, σειρες Λουκι Λουκ & Τεν Τεν, σειρες και ταινιες με υπερηρωες απο αμερικανικα κομικς κλπ Γιατι η Ντισνευ δεν προχωρησε ποτε στη διασκευη των εργων του Καρλ Μπαρκς στη μικρη ή στη μεγάλη οθόνη; η θεματολογια τους ειναι χρυσορυχειο για παγκοσμια επιτυχια. Δεν λογαριαζω τις Παπιοπεριπετειες γιατι δεν εχουν τους αρκετους απο τους χαρακτηρες των ΚΟΜΙΚΣ και ακολουθουν πιο απλοικη αφηγηση. Γιατι η Ντισνευ στις χρυσες εποχες δεν εκανε σειρα η ταινια πχ το Βιος και Πολιτεια του Σκρουτζ Μακ Ντακ; Ή εστω περιπετειες του Μικυ, του Ντοναλντ (ή Φαντομ Ντακ) ή ακομα και Σουπερ Γκουφη και απο αλλους δημιουργους; Υπηρχαν θεματα πνευματικων δικαιωματων; Δεν θελαν να διαθεσουν το απαιτουμενο μπατζετ; Επρεπε να ανεβασουν το οριο ηλικιας; Αν και αξιοπρεπεις σειρες, θεωρω κριμα που η Ντισνευ χαραμιστηκε στα Ducktales, Gummi Bears, Rescue Rangers, Darkwing Duck, Tale Spin, Goof Troop κλπ. Καλα για τις νεοτερες ας μη σχολιασω. Ποτε ομως δεν καναν μια διασκευη των κομικς οπως τους αξιζε. Πχ ηθελα να δω τον Τζον Ρομπαξ σε κινουμενο σχεδιο ή τη Τζενη να κυνηγα τον Σκρουτζ.

Πρόσφατα μεταφράσανε και την πρωτότυπη ιαπωνική σειρά και έκατσα να τη δω. Τεράστια διαφορά με την αμερικανική. Βλέπεις κόσμο, εξωγήινους και ανθρωπους, να σκοτώνεται βιαια, τον Κολτ να απειλεί εξωγήινο βάζοντας του το όπλο στο στόμα, τον Saber Rider να τους κόβει στη μέση με το σπαθί του, το ρομάντζο μεταξύ Απριλιας και Κεραυνού, την Απριλια να σκοτώνει εξωγήινο για πρώτη φορά και να μετανιώνει. Μέχρι και χουφτωμα του Κολτ στην Απριλια, στον οποίο δίνει ένα ξηγημενο μπάτσο! Οι εξωγήινοι ανιλεοι και παμπονηροι. Γενικά ως χαρακτήρες στο ιαπωνικό είναι πιο πολυπλευροι και οι σκηνές δράσης είναι καλύτερα σκηνοθετημένες, χωρίς μοντάζ λόγω βίας. Όλοι οι φανς του αμερικανικου πρέπει να το δουν. Μόνο την εισαγωγή και τη μουσική να ξεχάσουν, που δε φτάνει σε καμία περίπτωση το αμερικάνικο.

Ευτυχως που πρόλαβα τις αμερικανικές φωνές. Στα Ελληνικά και σε άλλες μεταγλωττίσεις χάνει αρκετά. Ήταν όντως για μέγαλυτερες ηλικίες που έχουν δει πολλές ταινίες και μιούζικαλ για να καταλαβαίνουν τις αναφορες. Που να βάλουν σε πρωινή σειρά ξανά τη φράση Finger Prince! Αναρωτιέμαι πώς το ερμήνευσαν Ελληνικά αυτό. Έβλεπα κυρίως τα επεισόδια με τη γάτα και το σκύλο. Μετά τους κόψαν γιατί η τραγουδίστρια ήταν η πιο ακριβοπληρωμενη. Και δίκαια. Μιούζικαλ τέτοιου επιπέδου σε τηλεοπτικό καρτούν δεν βγαίνουν.Μου είχε προξενήσει εντύπωση όταν το πρωτοακουσα, ακόμα και τώρα.

Το συγκεκριμένο είδος είναι αρκετά παλιό και δυστυχώς τις περισσότερες φορές έχει κακή φήμη λόγω κάποιων fans. Χαρακτηριστικά ένας λόγος που η γνωστή σειρά Τiny Toons δε συνεχίστηκε ήταν οι παρενοχλήσεις ενός fan προς τη γνωστή ηθοποιό Tress McNeille. Χώρια που αρκετοί ακροδεξιοί, ακόμα και παιδεραστες (ντύνονται cubs με πάνες!) έχουν παρεισφρυσει και τα conventions είναι κακοφημα. Στα συν είναι οι ασυναγώνιστες cosplay στολές που κάνουν. Υπάρχει βέβαια και διαχωρισμός μεταξύ γούνας και φτερώματος. Άλλο κίνημα το ένα, άλλο το άλλο. Υπάρχουν αρκετά καλά comic & webcomic με furry περιεχόμενο. Ένας άλλος καλλιτέχνης ερωτικού περιεχομένου είναι και ο Eric Schwartz, γνωστός για τα κινούμενα σκίτσα όταν οι υπολογιστες Amiga ήταν γνωστοί.

Θυμάμαι είχα ένα παιχνίδι με εκείνον τον ξανθό των VENOM με τη μοτοσυκλετα ελικόπτερο. Σπανια εμφανιζόταν Και γ@μώ τα κοινωνικά μυνήματα πάντως. Που να το τολμήσουν σήμερα

Mετά από τα βαριά κόμικ και manga, είπα να διαβάσω κάτι πιο ανάλαφρο και ευχάριστο. Μου ήρθε στο νου μια παλιά σειρά κινουμένων σχεδίων που έβλεπα μικρός, τη Heathcliff and the Catilac Cats. Ισως ο καλύτερος γάτος καρτούν που έχω δει. Τα σκυλιά και ιδίως το μπουλντόγκ τα κάνει του αλατιού. Οχι σα κάτι άλλους....Tότε δεν είχα ιδέα πως βασίζoνταν σε comic strip, το οποίο μάλιστα είναι και παλιότερο του Garfield, από το 1973. Δυστηχώς ο δημιουργός του πέθανε τέλη του 90 και το συνεχίζει από τότε ο ανιψιός του. Υπάρχει όλο το αρχείο online από το 2008 και μετά για όποιον ενδιαφέρεται. https://www.gocomics.com/heathcliff/ ένα χαρακτηριστικό δείγμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που δεν υπάρχει στη σειρά

Ευχαριστώ και τους δυο. Ο Geotrou με παρότρυνε να γραψω Θα ελεγα πως είναι για μεγαλύτερο κοινό επειδή ο Buddy κάνει οικογένεια και το κόμικ κυρίως περιστρεφεται γύρω από αυτόν, αντί γύρω από τα παιδιά του. Δεν είναι απαραίτητα οι πολύπλοκοι διάλογοι. Πχ το ότι αργότερα βοηθά μια μητέρα να γεννήσει στη μέση του πουθενά, βασιζόμενος στην εμπειρία που είχε βοηθώντας τη Σινούκ, είναι κάτι που σπάνια διαβάζεις.Αυτο τον ανέβασε κατακόρυφα στην εκτίμηση μου. Αυτό που έκανε θέλει θάρρος και ανθρωπιά που μόνο ένας μεγαλύτερης ηλικίας θα εκτιμήσει. Γενικά τα άλογα, η φύση και η οικογένεια παίζουν σημαντικό ρόλο στα έργα του Derib.

Δημιουργός: Derib Είδος: Ουέστερν Εκδοτικός οίκος: Lombard Ημερομηνία έκδοσης: 1972-1987, 2002-2006 Τόμοι: 1-16 (1972-1987), 17-20 (2002-2006) Φαντάζομαι πως έχετε ακουστά τη σειρά κόμικ Γιακαρί, έστω και μέσω της τηλεοπτικής διασκευής. Ένα από τα καλύτερα κόμικ για παιδιά και μεγάλους. Το σχέδιο από τον γνωστό Γαλλοελβετό Derib. Φανταστείτε λοιπόν τί θα γινόταν αν η σειρά αυτή απευθυνόταν σε μεγαλύτερες ηλικίες, διατηρώντας ωστόσο την ίδια γοητευτική αφήγηση και ανεβάζοντάς την ένα σκαλί παραπάνω: η σειρά αυτή θα λεγόταν Buddy Longway. Τι είναι αυτό όμως που την κάνει να ξεχωρίζει σε σχέση με άλλα ουέστερν, πχ Λούκυ Λουκ ή Μπλού Μπέρυ; Εκτός από το πολύ ωραίο σχέδιο του φυσικού βασιλείου της αμερικάνικης ηπείρου, ο κυριότερος λόγος, σύμφωνα με τον Derib, είναι ο εξής. Ο ίδιος δήλωσε πως είναι γενικά πολύ συναισθηματικός και επιθυμούσε να μεταφέρει αυτήν την συναισθηματικότητα στο κόμικ. 'Ηθελε να ανατρέψει τη συνηθισμένη αφήγηση όπου ο πρωταγωνιστής στα Ουέστερν είναι άτρωτος και ανίκητος (βλέπε τα 2 παραπάνω). Πρωταγωνιστής εδώ είναι ένας ευάλωτος και απλός άνθρωπος. Μάλιστα τόσο πολύ τον είχε συμπαθήσει ο Derib, που τον θεωρούσε σχεδόν σαν γιο του! Πράγματι, διαβάζοντας αυτό το BD δεν ήμουνα ποτέ σίγουρος αν ο Buddy Longway θα έβγαινε ζωντανός την επόμενη μέρα. Σε μια απλή μάχη ή εξερεύνηση μπορούσε να τραυματιστεί σοβαρά ή να χάσει τη ζωή του, είτε από ανθρώπους είτε από ζώα. Όμως όποιος είναι να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει. Έτσι το κόμικ μας ξεναγεί στις περιπέτειες αυτού του μοναδικού χαρακτήρα. Τον βλέπουμε να ξεκινά νέος και άπειρος και με τον καιρό, 50ρης πια, να αλλάζει τη γνώμη του, να μαλακώνει και να γίνεται τρυφερός. Aς μιλησω για την υπόθεση. Βρισκόμαστε στην Αμερική, μέσα του 19ου αιώνα. Ένα νέο κύμα μετανάστευσης από την Ευρώπη προς την Αμερική αρχίζει. Οι πιονιέροι φτιάχνουν πόλεις και οχυρά για να προστατευτούν από τους ντόπιους ιθαγενείς και για να ξαναρχίσουν τις ζωές τους και να βρουν χρυσό. Ο αμερικάνικος στρατός βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τους Ινδιάνους που δεν υπογράφουν τις συνθήκες παραχώρησης εδαφών. Το κόμικ ξεκινά με τη σημαδιακή μέρα που ο Buddy, θηρευτής ζώων για τη γούνα τους, απελευθερώνει από τα χέρια αδίστακτων χρυσοθήρων μια γυναίκα με το όνομα Σινούκ, της φυλής Σιού. Ένας δεσμός δημιουργείται μεταξύ τους και αποφασίζουν να παντρευτούν και να χτίσουν ένα δικό τους σπίτι στην άγρια φύση. Tα πρώτα τεύχη ιστορούν τη ζωή των δύο και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Και δεν είναι λίγες. Από εχθρικές φυλές ιθαγενών Αμερικάνων, παράνομους χρυσοθήρες, μέχρι και άγρια ζώα και καιρικά φαινόμενα. Καταλαβαίνει ο αναγνώστης και η αναγνώστρια πόσο δύσκολο είναι να ζει κάποιος και κάποια υπό αυτές τις συνθήκες. Όπως όμως ανέφερα πριν, το χαρακτηριστικό του κόμικ δεν είναι απλά και μόνο η περιπέτεια, αλλά οι χαρακτήρες. Και ενώ στα Ουέστερν οι πρωταγωνιστές μένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι στο χρόνο, εδώ τα πράγματα αλλάζουν και νιώθεις πως διαβάζεις κάτι μοναδικό. Ενώ ο Buddy ξεκινά ως ένας αμούστακος νεαρός, στη διάρκεια της ανάγνωσης τον βλέπεις να μεγαλώνει και να ωριμάζει. Αποκτά γένια, πιο μεστά χαρακτηριστικά, ο τρόπος σκέψης και ομιλίας του αλλάζει, σκέφτεται τις λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος και τι θα πρέπει να κάνει μελλοντικά. Το ίδιο και η γυναίκα του Σινούκ. Από μια άπειρη αλλά σκληραγωγημένη νεαρή Σιού, γίνεται μια ώριμη γυναίκα που πρέπει να εναρμονίσει μέσα της και στην οικογένεια της δύο διαφορετικούς πολιτισμούς: των Ινδιάνων και των Ευρωπαίων αποίκων Μάλιστα το ζευγάρι αποκτά και παιδιά! Όμως αν αποκαλύψω περισσότερα ίσως χαλάσω την ανάγνωση για το κοινό, απλά θα πω πως η σχέση μεταξύ του πρωταγωνιστή και της αγάπης του για τη γυναίκα του και τα παιδιά του πραγματικά κάνει το κόμικ να ξεχωρίζει. Μαθαίνουμε κάποια πράγματα και για το παρελθόν του Buddy και το πως έφτασε στην Αμερική, όπως και για την Σινούκ. Το σχέδιο είναι αρκετά προσεγμένο και λεπτομερές. Νιώθεις πως βλέπεις τα ζώα και τους ανθρώπους να κινούνται μπροστά σου. Οι σκηνές κυνηγιού των βισώνων είναι άρτια σχεδιασμένες και σκηνοθετημένες. Τα πρόσωπα, ιδίως των Ινδιάνων, έχουν φοβερή λεπτομέρεια και εκφραστικότητα. Επειδή ο Derib ανέκαθεν αγαπούσε τα άλογα, εδώ ίσως βρείτε τα καλύτερα ζωγραφισμένα άλογα σε κόμικ. Σαν να τα έχεις μπροστά σου πραγματικά! Και όχι μόνο αυτό αλλά συμπάσχουν με το πρόσωπο που τα ιππεύει, εκφράζοντας χαρά, πόνο ή λύπη. Ενώ φαίνεται πως κάποιες ιστορίες είναι αυτοτελείς, ωστόσο τα πάντα συνδέονται σε αυτό το κόμικ. Εκεί που λες πως ένας χαρακτήρας δεν πρόκειται να ξαναεμφανιστεί, τον βλέπεις λίγο αργότερα να παίζει καθοριστικό ρόλο. Η μοίρα παίζει αρκετά παιχνίδια, άλλοτε όμορφα και άλλοτε άσχημα. Ο διάλογος γενικά είναι λιτός, αν και στο δεύτερο μισό υπάρχουν 1-2 τόμοι με αρκετό κείμενο. Το κείμενο είναι το απολύτως απαραίτητο που χρειάζεται μια τέτοια αφήγηση. Και αυτό γιατί εδώ μια εικόνα είναι εκφραστικότερη από 1000 λέξεις. Ποιος ο λόγος να βλέπεις τον άλλον να πλατιάζει, όταν καταλαβαίνεις από τα χαρακτηριστικά του προσώπου του πώς αισθάνεται και τι θέλει να πει; Σε αντίθεση με το Γιακαρί, που εκεί ίσως ενοχλήσει η έλλειψη κειμένου, εδώ η εικόνα αποδεικνύεται άριστη αντικαταστάτρια. Σε ότι αφορά την ιστορία, το κόμικ γενικά δεν χαρίζεται. Θα δείτε σπαρακτικές σκηνές και φρικαλεότητες και ρατσιστική συμπεριφορά του αμερικάνικου στρατού κατά των αυτόχθονων φυλών. Ο Buddy προσπαθεί με κάθε τρόπο να κερδίσει το σεβασμό των Ινδιάνων και να τους υποστηρίξει, αποφεύγοντας όσο γίνεται την αιματοχυσία. Αρκετές φορές όμως μπλέκεται ανάμεσα στις δύο πλευρές με ολέθριες συνέπειες. Για ένα διάστημα μάλιστα αποχωρίζεται από την οικογένεια του. Οι Ινδιάνοι εδώ δεν είναι οι συνηθισμένοι κακοί και αφελείς, όπως βλέπουμε στα Ουέστερν. Έχουν μια ειλικρίνεια και οπτική για τη ζωή που ίσως τους κάνει τους καλύτερους χαρακτήρες. Το δεύτερο μισό ουσιαστικά αφηγείται την προσπάθεια του Buddy να επανενωθεί με την οικογένεια του. Οι τελευταίοι τόμοι που εκδόθηκαν κάποια χρόνια αργότερα, απλά δίνουν το τέλος που ταιριάζει και αφήνουν μια παρακαταθήκη για το μέλλον. Γενικά είναι άλλη μια επική σειρά που αξίζει να την διαβάσετε και σίγουρα θα σας μείνει.

Επιτέλους είπα να το διαβάσω στο tablet, να μη μου βγαίνουν τα μάτια. Είμαι στο 3ο τόμο. Μοιάζει στη Μαφάλντα, αλλά περιορίζεται εντός της οικογένειας και του σχολείου μόνο. Η Μαφάλντα κάλυπτε και αυτό το θέμα επαρκώς και το πήγαινε και σε διεθνές επίπεδο. Μάλλον το αμερικάνικο κοινό δεν ήταν έτοιμο για κάτι ανάλογο. Και είναι κρίμα γιατί αν το έκανε θα έφτανε το επίπεδο της και ίσως την ξεπερνούσε, πχ σε θέματα ισότητας, πολιτικής, ρατσισμού, πυρηνικά κλπ Παρολα αυτά εκτιμώ που έμεινε πιστό στο πώς σκέφτεται ένα παιδί. Σε ότι αφορά τον υπαρξιακό κόσμο ενος παιδιού, πιστεύω είναι το κορυφαίο κόμικ στριπ. Μαζί με τα απαισιόδοξα Peanuts της δεκαετίας του 50

Μετά το Γιακαρί είπα να το αρχίσω και εγώ, αλλά στα Γαλλικά. Ελπίζω αργότερα να συνδέονται κάποια τεύχη μεταξύ τους και να υπάρχει συνέχεια. Μου αρέσει που υπάρχει συνεχής κίνηση και δυναμικότητα στα πάνελ, κάτι που ο πολύς διάλογος ίσως να το χαλούσε. Σε αντίθεση με το Γιακαρί, τα ζώα εδώ είναι άγρια και απρόσωπα. Επειδή μου αρέσουν τα κόμικ με θέμα την άγρια φύση, νομίζω πως αυτό ανήκει στα καλύτερα του είδους. Και αυτό πιστεύω θα μου μείνει. Edit: Αφού τελείωσα μονορουφι την ανάγνωση, ευτυχώς η ιστορία προχώρησε σε μεγαλύτερο επίπεδο και δεν περιορίστηκε μεταξύ του Μπάντι και της Σινούκ. Μπήκαν και άλλοι πρωταγωνιστές στη μέση, τα πράγματα γίναν πιο δραματικά και τραγικά και βλέπετε και αλλαγές στο χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Από νεαρός και αφελής καταντά 50ρης. Ακολουθεί πάντως την ίδια αφήγηση με το Γιακαρί, με πολλούς χαρακτήρες να κάνουν την επανεμφάνισή τους, ακόμα και μέχρι τον τελευταίο τόμο. Κανένα γεγονός δεν ξεχνιέται γενικά σε αυτή τη σειρά, όπως και στο Γιακαρί. Κρίμα που και εκεί δε βάλανε μέσα αποικους και τον Αμερικανικό Στρατό. Δεν χρειαζόταν απαραίτητα να γίνει βιαίο έτσι. Τα άλογα πάντως από τα πιο ζωντανά και εκφραστικά που έχω δει. σαν άνθρωποι. Γενικά αυτό και το Γιακαρί θα μου μείνουν ως τα κορυφαία που έχω διαβάσει για τα γούστα μου. Λοιπόν, αρκετά με τη φύση και το ρεαλισμό. Ας εντρυφησω λίγο για πρώτη φορά στον Rocket Raccoon, δια χειρός Scottie Young και ίσως και σε κάνα άλλο του κόμικ. Αρκετά καλό το #1 τεύχος πάντως, έτσι θέλω τα ανθρωπόμορφα ρακούν εγώ!

Και εμένα από τα αγαπημένα μου καρτούν. Κρίμα που ο δημιουργός του (Sullivan) ήταν ρατσιστής του κερατά.