nikolas12 Posted January 3 Share Posted January 3 Τόμος 35: Fallen Son - Ο Θάνατος του Κάπτεν Αμέρικα Ξεκινάμε λοιπόν τη νέα κριτική με το τελευταίο τεύχος της συλλογής Fallen Son: Ο Θάνατος του Κάπτεν Αμέρικα. Πρόκειται για ένα τόμο με έξι τεύχη, συγκεκριμένα το τεύχος 25 της σειράς Captain America από τους γνωστούς Ed Brubaker-Steve Epting που έχουν γράψει τις πρώτες δύο ιστορίες του Cap στη συλλογή, καθώς και τα πέντε τεύχη του Fallen Son από τον Jeph Loeb και πέντε διαφορετικούς σχεδιαστές. Κάθε τεύχος εξερευνά ένα διαφορετικό στάδιο του πένθους ενός ανθρώπου ξεκινώντας από την άρνηση και φτάνοντας στην αποδοχή. H κριτική αυτού του τόμου θα γίνει με ανάλυση κάθε τεύχους. Τι έχει προηγηθεί Στην εισαγωγή έχουμε μια πρώτη επαφή με την ιστορία του Cap από τη δημιουργία του έως το σήμερα που είναι η ιστορία Civil War. Εκπληκτική ιστορία των Mark Millar-Steve McNiven που προτείνω ανεπιφύλακτα. Στο τέλος αυτής της ιστορίας έχουμε τη σύλληψη του Cap. Captain America #25 – Ο θάνατος του Captain America Εδώ έχουμε το τεύχος όπου διαδραματίζεται ο περίφημος θάνατος του Cap. Σε αυτό το τεύχος γίνεται η μεταγωγή του Cap στο δικαστήριο, την οποία παρακολουθούν ο Bucky και η Sharon Carter με τις οδηγίες του Nick Fury μέχρι τη στιγμή που ο Captain America πυροβολείται από έναν ελεύθερο σκοπευτή και ύστερα δέχεται μία ακόμα σφαίρα που μαθαίνουμε από ποιον στο τέλος του τεύχους. Συνεχίζει με την καταδίωξη του Crossbones από τον Bucky και τον Falcon. Πολύ συγκινητικό τελευταίο καρέ, ξέρουμε ήδη πόσο όμορφο είναι το σχέδιο του Epting και πόσο στρωτό το σενάριο του Brubaker, οπότε προφανώς πρόκειται για ένα ωραίο πρώτο μέρος. Fallen Son #1 – Άρνηση Το πρώτο στάδιο του πένθους εξετάζεται από τη σκοπιά του Wolverine. O Logan δεν αποδέχεται το θάνατο. Θεωρεί πως ο Cap είναι ζωντανός και πιέζει τον Bucky να του πει ότι είναι ψέμα όπως ο πρώτος τους θάνατος. Χτυπάει τον Crossbones για να του πει ποιος τον προσέλαβε. Και το χειρότερο που τολμά είναι να θεωρήσει ότι πίσω από όλα βρίσκεται ο Iron Man λόγω των όσων συνέβησαν στο Civil War. Στο τέλος ο Wolverine βλέπει τη σορό και το πιστεύει. Ένα τεύχος πολύ σκοτεινό, ειδικά για εμάς που αγαπάμε το πρώτο Civil War και που προκαλεί εξαιρετικά έντονα συναισθήματα, βλέποντας ότι ένας χαρακτήρας σαν τον Logan δε μπορεί να αποδεχθεί το θάνατο, αλλά κυρίως με το πως ο Tony Stark πενθεί για το φίλο του. Το σχέδιο του Leinil Yu δεν είναι τόσο καθαρό όσο σε άλλα κόμικ του, αλλά έχει πιο έντονες σκιές, θέλοντας να τονίσει τη μαυρίλα και το σκοτάδι πίσω από την άρνηση των ηρώων μας. Fallen Son #2 – Θυμός Το δεύτερο στάδιο του πένθους εξετάζεται από τη σκοπιά των Avengers. Αυτοί που ήταν με τον Iron Man και αποτελούν επίσημα τη μονάδα, έχουν θυμό που εξωτερικεύεται με λάθος τρόπο στους αντιπάλους τους. Αυτοί που είναι με την πλευρά του Cap στον Εμφύλιο Πόλεμο, παίζουν χαρτιά μέχρι που μαθαίνουν τα νέα από τον Wolverine με τον Spidey να έχει μια δική του έκρηξη εναντίον του Logan. Καταλαβαίνουν ωστόσο ότι δεν πρόκειται να φέρουν έτσι πίσω τον αρχηγό τους. Το σχέδιο του McGuiness είναι πολύ όμορφο, πάντα ο συγκεκριμένος μου θύμιζε λίγο manga για κάποιο λόγο, αλλά στα πιο καινούρια του κόμικ. Εδώ μου αρέσει πολύ το πως χρησιμοποιεί δύο σελίδες με την πάνω πλευρά να δίδεται όλοι σε καρέ για Avengers του Iron Man και την άλλη για τους Avengers του Cap ή χρησιμοποιεί ένα ολοσέλιδο για τη μία ομάδα και μετά ένα ολοσέλιδο για την άλλη, φροντίζοντας η θεματική σε κάθε σελίδα να είναι η ίδια για να έχουμε ωραίο κοντράστ. Fallen Son #3 – Διαπραγμάτευση Το τρίτο στάδιο του πένθους εξετάζεται από τη σκοπιά του Iron Man. Εδώ έχουμε την επιστροφή-έκπληξη του νεκρού Hawkeye και μια μικρή ιστορία όπου ο Iron Man του προτείνει να γίνει ο νέος Captain America. Ο Clint εν τέλει αποκαλύπτει στον Tony ότι ήταν κατά του νόμου της καταγραφής εξαρχής και πως όλη του η προσπάθεια να βρει οπωσδήποτε έναν νέο Cap γίνεται γιατί προσπαθεί να ξεπεράσει το πένθος για το φίλο του, κάτι που δεν είναι εύκολο. Αν και ο τρόπος που σχεδιάζει ο John Romita Jr τον Iron Man δε μου αρέσει, το τεύχος είναι σκοτεινό και κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά. Fallen Son #4 – Κατάθλιψη Το τέταρτο στάδιο του πένθους εξετάζεται από τη σκοπιά του Spider-Man. Είναι ίσως το κορυφαίο, γιατί ο Spidey έχει ζήσει το θάνατο ουκ ολίγες φορές. Πηγαίνει στο νεκροταφείο να δει τον τάφο του θείου Ben και στο σημείο που πέθανε η Gwen Stacy. Αναπολεί τον Cap μέσα από μια μάχη του. Και έχει μια απίστευτα συγκινητική κουβέντα με τον Wolverine μετά την προηγούμενη διαμάχη τους στο δεύτερο τεύχος. Εκεί ο Spider-Man μαθαίνει κάτι πολύ χρήσιμο για τον ίδιο. Ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι που ξεπερνάς. Είναι κάτι που ενσωματώνεις στη ζωή σου, γεγονός που τον διαλύει. Το σχέδιο του David Finch είναι όπως πάντα μαγικό, για μένα αν και δεν είναι το πιο πλούσιο σε χαρακτήρες τεύχος, έχει υπέροχο σχέδιο, με τρομερές εναλλαγές παρόντος-παρελθόντος και σεναριακά είναι το πιο στιβαρό. Fallen Son #5 – Αποδοχή Σε αυτό το τελευταίο τεύχος έχουμε την κηδεία του Captain America, η οποία θα φέρει και το τελευταίο στάδιο του πένθους, δηλαδή την αποδοχή. Έχουμε συγκινητικές ομιλίες, έχουμε τον Iron Man να καταφέρνει επιτέλους να δεχθεί ότι ο Cap πέθανε, έχουμε μια ωραία ανατροπή όσον αφορά την κηδεία καθ’ αυτή. Και φυσικά βλέπουμε τους συντρόφους του Cap που διαφεύγουν της σύλληψης και πρέπει να δεχθούν ότι δε θα πάνε στην κηδεία του, εικόνα που σε τσακίζει. Είναι το τεύχος που σε χτυπάει πιο πολύ στην καρδιά. Το σχέδιο του John Cassaday το ξέρουμε κι από άλλους τόμους της συλλογής, μιλάμε για εξαιρετικό σχεδιαστή και τα πολύ μεγάλα πάνελ του στην κηδεία είναι εκπληκτικά. Σε ποιους προτείνεται και τελικός απολογισμός Θα το πρότεινα σε όλους, αλλά νομίζω χρειάζεται ένα προηγούμενο συναισθηματικό δέσιμο, οπότε αν κάποιος έχει διαβάσει τους δύο τόμους των Brubaker-Epting και κυρίως το Civil War, give it a try. Αν κάποιος δεν έχει διαβάσει ειδικά το τελευταίο, δε μπορεί να νιώσει το φορτισμένο συναίσθημα που αποπνέει κάθε σελίδα του ή να αισθανθεί τον Tony Stark με όλα όσα έχουν προηγηθεί. Για μένα είναι ένας πανέμορφος τόμος, το σχέδιο κάθε τεύχους ταιριάζει τέλεια στην ιστορία και σαν άνθρωπος που λατρεύω το Civil War, το βλέπω σαν ένα aftermath που με τσακίζει ακόμα περισσότερο. 11 2 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pilgrim Posted January 3 Share Posted January 3 ~ Τόμος 35 ~ Fallen Sοn ~ Ο Θάνατος του Κάπτεν Αμέρικα ~ Να προσθέσω στο προηγούμενο ποστ του nikolas12 ότι ο Jeph Loeb έδωσε τον τίτλο "Fallen Son" και λόγω του θανάτου του γιου του λίγους μήνες πριν το γράψιμο της ιστορίας. Γενικά μου άρεσε αρκετά με το σχέδιο να είναι όπως του αρμόζει για το ύφος του κόμικ. Επίσης κάποιες σκηνές είναι τόσο δυνατές που όντως νιώθεις τον πόνο των χαρακτήρων Δύο πραγματάκια δεν μου άρεσαν. 1ον Ο λόγος του Φάλκον στο πέμπτο τεύχος που δεν με έπεισε καν 2ον (πράγμα που το έζησα και πρόσφατα στον τόμο 34 με τους F4) Η όλη κατάντια με τους θανάτους υπερηρώων που τους ανασταίνουν είτε στο ίδιο τεύχος, είτε στο επόμενο, είτε 2 χρόνια μετά με την πιο ηλίθια αιτιολογία που φαντάζονται... Sorry για το σπόιλερ. Nαι, ο Καπ θα αναστηθεί. 11 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kaneda Posted January 5 Share Posted January 5 (edited) Στα προηγούμενα επεισόδια των Χι-Μεν... On 23/12/2019 στο 6:02 ΜΜ, kaneda είπε: Διαβάστηκε το κόμιξ Astonishing Χ-ΜΕΝ: Το Χάρισμα και μπορώ να πω ότι ικανοποίησε στο έπακρο τις όποιες προσδοκίες είχα. Από πού να ξεκινήσω και από πού να τελειώσω; Παρακάτω ακολουθούν ελαφρά σπόιλερ από την πλοκή της ιστορίας. Αρχικά το κομμάτι με την εύρεση της θεραπείας του γονιδίου Χ το βρήκα πολύ ενδιαφέρον (πράγμα που δανείστηκε και η ταινία Χ-ΜΕΝ: Η Τελική Αναμέτρηση). Οι Χ-ΜΕΝ καλούνται για πρώτη φορά χωρίς την παρουσία του καθηγητή Εξέιβιερ να ξαναγίνουν ομάδα υπό την ηγεσία του Κύκλωπα και να αφήσουν στην άκρη τις διαφορές τους και τις κόντρες τους (Κύκλωπας-Γούλβεριν και Έμμα Φροστ-Κίτι) και να συνεργαστούν μπροστά στην εμφάνιση της θεραπείας και ενός εξωγήινου εχθρού. Παράλληλα προσπαθούν μέσα από την αντιμετώπιση διαφόρων εχθρών να αλλάξουν την άποψη του κόσμου ο οποίος συνεχίζει να τους βλέπει με καχυποψία και φόβο. Τα καρέ και τα χρώματα είναι άψογα και γεμάτα ζωντάνια και κίνηση, πράγμα που κάνει την ροή τις ιστορίας να κυλάει αβίαστα και να μην κουράζει. Οι χαρακτήρες που ξεχώρισα και μου έκαναν εντύπωση από την υπόλοιπη ομάδα ήταν η Κίτι και ο Μπιστ. Όσο αφορά την Κίτι της δίνεται αρκετό βάθος στην προσωπικότητά της, πράγμα που μου δίνει να καταλάβω πως την επηρέασε και την διαμόρφωσε σαν χαρακτήρα ο θάνατος του Κολοσσού. Από την άλλη όσο αφορά τον Μπιστ και τις σκέψεις που κάνει σχετικά με το πως θα τον αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι ως όμοιό τους μου άρεσε πολύ. Θα ήθελα είναι η αλήθεια πιο ενεργή παρουσία του Κύκλωπα όσο αφορά τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά με την Έμμα Φροστ μπροστά στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, παρόλα αυτά όμως δεν με χάλασε ο ρόλος του ως αρχηγός των Χ-ΜΕΝ και επικεφαλής της σχολής του Εξέιβιερ. Στα συν επίσης η δυάδα των Γούλβεριν-Μπιστ και Κίτι-Κολοσσού, με την πρώτη να δίνει ωραία καρέ πάλης και σκληρών διαλόγων "πινγκ-πονγκ" και με την δεύτερη να προσφέρει ρομαντισμό όσο χρειάζεται χωρίς αυτό να "καπελώνει" την κύρια ιστορία. Τέλος γέλασα πολύ στα τεύχη ένα και τρία στο σημείο όπου οι Χ-ΜΕΝ είναι στο δωμάτιο κινδύνου και επίσης πέσανε χειροκροτήματα στο σημείο όπου ο Κολοσσός πετάει τον Γούλβεριν προς το τζετ του ανταγωνιστή ο οποίος προσπαθεί να διαφύγει (για όποιον θυμάται την ταινία Χ-ΜΕΝ: Η Τελική Αναμέτρηση αλλά έχει δει και κάποια επεισόδια από το Χ-ΜΕΝ: The Animated Series θα καταλάβει). Συμπερασματικά ο καλύτερος τόμος που διάβασα μέχρι στιγμής στην συλλογή και ανυπομονώ για τις επόμενες ιστορίες. Βαθμολογία: 10/10. Κριτική για τον τόμο Astonishing Χ-ΜΕΝ: Κίνδυνος, με σπόιλερ. Οι Χ-ΜΕΝ συνεχίζουν να τα βάζουν με τους εχθρούς που θέλουν να βλάψουν τους ανθρώπους, ενώ παράλληλα προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πράγματα και να βοηθήσουν τους μαθητές της σχολής, έπειτα από το θέμα που προέκυψε με την εμφάνιση της θεραπείας στο προηγούμενο τόμο επεισόδιο. Στην πορεία οι Χ-ΜΕΝ θα κληθούν να αντιμετωπίσουν έναν νέο εχθρό, ο οποίος τους ξέρει και τους έχει μελετήσει ανά τα χρόνια, πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά. Ο εχθρός αυτός είναι η Αίθουσα Κινδύνου, η οποία αποφασίζει να την δει Ούλτρον και να βάλει σε εφαρμογή αυτό για το οποίο έχει προγραμματιστεί... την εξόντωση των Χ-ΜΕΝ. Με διάφορα τεχνάσματα αλά Ghost in the Shell, η Αίθουσα Κιδύνου καταφέρνει να χειραγωγήσει τους Χ-ΜΕΝ, έτσι ώστε να την απελευθερώσουν από "τα όριά της" (δηλαδή να της επιτραπεί να μπορέσει να δράσει πέρα από την αίθουσα κινδύνου). Αποτέλεσμα αυτού είναι να φτιάξει ένα σώμα για να βάλει την συνείδηση-λογισμικό της, ονομάζοντας τον εαυτό της Ντέιντζερ (αν σας μπέρδεψα, απλά πείτε ότι έκανε, ότι έκανε και ο Ούλτρον στην ομώνυμη ταινία των Εκδικητών έτσι ώστε να αποκτήσει ένα "σώμα"). Μία συνέχεια που περίμενα ανυπόμονα, από όταν έμαθα ότι αυτή θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή, και τελικά, η αίσθηση που μου άφησε στο τέλος είναι ακριβώς η ίδια που είχα και για Το Χάρισμα, απλά ένα "τσικ" πιο κάτω. Ο Γουίντον αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι ξέρει να γράφει και να χειρίζεται πολλούς χαρακτήρες ταυτόχρονα, δίνοντάς τους βάθος και λόγο σε όποιο σημείο της πλοκής χρειάζεται. Στα θετικά ήταν ο - κατά κάποιος τρόπος - φόρος τίμης, που έδωσε ο Γουίντον στο run του Μόρισον, αναφέροντας τα γεγονότα που συνέβησαν στον τόμο New Χ-ΜΕΝ με την γενοκτονία της Γκενόσα (δεν θέλω να σκεφτώ τι γκρίνια θα είχε πέσει από όλους μας, αν δεν είχε προηγηθεί ο τόμος New Χ-ΜΕΝ στην συλλογή), όπως επίσης και η γρήγορη εμφάνιση των Φαντάστικ Φορ, με τον Θινγκ να μου προκαλεί ένα déjà vu, φέρνοντάς μου στο μυαλό την όλη ιδεολογία που είχε ο Ανθρώπινος Πυρσός για τους μεταλλαγμένους στο τόμο Μάρβελ Super Heroes: Μυστικοί Πόλεμοι, Μέρος Πρώτο. Από την άλλη, αυτό που κάπως δεν μου άρεσε ήταν που δεν δόθηκε μία εξήγηση σχετικά με το πως η Ντέιντζερ μπορεί και λειτουργεί σαν τηλεπαθητική (και μέσω αυτού να μπορεί να επηρεάζει τους τηλεπαθητικούς), όπως και, αυτό που με ενόχλησε περισσότερο, το πως αυτή ήξερε για το μυστικό της Έμμα Φροστ. Κάτι τελευταίο που επίσης θα ήθελα να δω σε περισσότερη δόση είναι το aftermath με την θεραπεία και το πως αυτό επηρέασε τους μεταλλαγμένους γενικότερα. Φτάνει όμως με όλα αυτά, τώρα ήρθε η στιγμή να αποθεώσω τον MVP χαρακτήρα του τόμου. Όχι, δεν πρόκειται για τον Γούλβεριν, αν και θα το ήθελα, παρότι γενικά σε όλο τον τόμο παρουσιάζεται όπως προβλέπεται να είναι, δηλαδή μαχητικός και ετοιμόλογος και όχι σπαστικός και ψευτόμαγκας (όπως ήταν, τυχαία τώρα, στον τόμο Μυστικός Πόλεμος του Μπέντις). Πρόκειται λοιπόν για την Κίτι Πράιντ. Πραγματικά η τύπισσα δεν παίζεται. Από τις αρχικές αμφιβολίες που έχει στην αρχή για το αν "κολλάει" στην ομάδα καθώς και για τον ρόλο που έχει μέσα σε αυτήν, μέχρι και στην τελική αποδοχή αυτών των νέων δεδομένων μαζί με τις συνέπειες που αυτά συνεπάγονται. Και σε αυτό το σημείο έρχεται το σχέδιο του Κάσσαντεϊ για να το απογειώσει. Ειδικά στο έννατο τεύχος της στιχομυθίας της Κίτι με την Ντέιντζερ, όταν η δεύτερη εναλλάσει το περιβάλλον, αλλά και στο δωδέκατο τεύχος με την επίθεση του Σέντινελ, όταν βρίσκονται στην Γκενόσα, το σχέδιο είναι όλα τα λεφτά. Επίσης, άκυρο, αλλά είμαι ο μοναδικός που στα περισσότερα κοντινά καρέ θέλει να τσιμπήσει τα μαγουλάκια της Κίτι; Βασικά, νομίζω ότι πολύ σας κούρασα. Για να ξεμπερδεύουμε, το σχέδιο είναι άψογο, και γενικά δώστε στον Γουίντον να γράφει ιστορίες με την Κίτι Πράιντ. Συμπερασματικά, η ιστορία στέκεται στο ύψος της σαν συνέχεια του τόμου Το Χάρισμα, με τον αναγνώστη να βλέπει ό,τι περιμένει να δει ο οποιοσδήποτε που πάει να διαβάσει μία ιστορία των Χ-ΜΕΝ. Επικές μάχες, συνεργασία μεταξύ των μελών, κακοί με φιλοσοφικό-υπαρξιακό υπόβαθρο, καλοί με φιλοσοφικό υπόβαθρο (το τι ενέργειες κάνει κάποιος ώστε να προστατέψει αυτά που πιστεύει), μυστήριο στο παρασκήνιο, και το σημαντικότερο, η ανάδειξη του πυρήνα που κρατάει αυτήν την ομάδα δεμένη, που είναι η εμπιστοσύνη και η αγάπη που υπάρχει ανάμεσά τους. Βαθμολογία: 9/10. Υ.Γ.1: Επειδή στα εξτραδάκια δεν αναφέρθηκε ξεκάθαρα, ο λόγος που ο Σταν Λι απέδωσε τις δυνάμεις των μεταλλαγμένων στο γονίδιο Χ, ήταν επειδή "βαριόταν" να δώσει πάλι ένα αναλυτικό ορίτζιν του τύπου ακτίνες γάμμα, ραδιενεργές αράχνες κ.λπ. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή, έφτιαξε μία ομάδα από πολλούς νέους ήρωες και με την εμφάνιση του γονιδίου Χ, δεν χρειαζόταν να κάτσει να εξηγήσει το πως πήρε τις δυνάμεις του ο κάθε χαρακτήρας. Υ.Γ.2: Συμπτωματικά, τώρα πρόσφα ο φίλος @nikolas12 έχει κάνει δύο παρουσιάσεις για την συνέχεια του run των Γουίντον/Κάσσαντεϊ, εδώ και εδώ. Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει τι γίνεται στην συνέχεια, μιας και αυτή δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει στην συλλογή, αξίζει να τους ρίξετε μια ματιά. Υ.Γ.3: Όποιος θέλει να διαβάσει και άλλες ιστορίες που να είναι κοντά σε αυτό το vol. (το 3), υπάρχουν οι limited ιστορίες Χ-ΜΕΝ: Phoenix - Endsong και Χ-ΜΕΝ: Phoenix - Warsong, με την πρώτη να έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ. Επίσης, η ιστορία House of M που θα δούμε κάποια στιγμή στην συλλογή, αποτελείται από τους χαρακτήρες των Astonishing Χ-ΜΕΝ από αυτό το vol. 3. Υ.Γ.4 : Δύο ερωτήσεις για λόγους καθαρά μεγάλης περιέργειας. Γνωρίζει κάποιος τι παίζει με τον Μπιστ όταν σε ένα από τα καρέ του τελευταίου τεύχους, αυτός παλεύει με την Ντέιντζερ και ο Καθηγητής Εξέιβιερ του λέει να σταματήσει, τον δείχνει με κόκκινα μάτια; Υ.Γ.5 : Τέλος, όταν οι Χ-ΜΕΝ βρίσκονται στην Γκενόσα στο σημείο που ο Γούλβεριν με τον Κολοσσό ετοιμάζονται να κάνουν το fastball special προς το Σέντινελ, όταν ο πρώτος λέει ότι κάποτε τα έβαλε με μία ολόκληρη πόλη, ξέρει κανείς αν αυτή η ατάκα αποτελεί κάποιο easter egg; Edited March 27 by kaneda 13 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikolas12 Posted January 8 Share Posted January 8 Τόμος 34: Fantastic Four - Απόλυτη Δράση Διάβασα τη συνέχεια των Fantastic Four και η αλήθεια είναι ότι δεν την ανέμενα τόσο πολύ, αν και ο πρώτος τόμος ήταν από τους καλούς της συλλογής, κυρίως λόγω του πολύ ωραίου σεναρίου του Mark Waid. Πάμε λοιπόν να δούμε τη συνέχεια. Σενάριο Ουσιαστικά το σενάριο σπάει σε δύο ιστορίες, αφού έχουμε 9 τεύχη που κάνει τον τόμο αρκετά ογκώδη. Η πρώτη ιστορία αφορά την κατάληψη της Latveria από τους Fantastic Four και η δεύτερη Spoiler την επαναφορά του Ben Grimm στη ζωή. Και εδώ ο Mark Waid κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά. Να πω πως και μένα με κούρασε αρκετά ο αμερικάνικος πατερναλισμός που ανέφερε ο @Kurdy Malloy χωρίς να σημαίνει ότι το κόμικ ξεχειλίζει αμερικανιά από κάθε τρούπα. Ο Waid φροντίζει να υπάρχει αρκετό πολεμικό κλίμα, καθώς τα Ηνωμένα Έθνη δε βλέπουν με καλό μάτι την κατάληψη των Fantastic Four στη Latveria και προγραμματίζουν την έφοδό τους. Υπάρχουν αρκετές αναφορές σε αμερικάνικους πολέμους, όπως του Ιράκ και του Αφγανιστάν που ήταν στην επικαιρότητα την εποχή που γράφτηκε το κόμικ. Ωστόσο ο πόλεμος δεν πρωταγωνιστεί στο κόμικ αυτό. Αυτός που κλέβει την παράσταση είναι ο Mister Fantastic και το σενάριο τον αποτυπώνει φανταστικά. Πρόκειται για έναν άνθρωπο σπασμένο, θυμωμένο, αγανακτισμένο, που φοβάται τόσο πολύ την επιστροφή του Doom που είναι ικανός να κάνει τα πάντα για να σβήσει τη μνήμη του, να σπιλώσει το όνομα του, να οδηγηθεί στην τρέλα. Τεύχος με το τεύχος ο Reed φαίνεται σαν να τρελαίνεται, φαίνεται σαν να τα χάνει και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, η οικογένεια του, το καταλαβαίνει αυτό. Έχει ανατροπές, έχει πολλή δράση, αλλά κυρίως καλογραμμένοι χαρακτήρες συγκρούονται με πολύ καλοσεταρισμένα κίνητρα. Η δεύτερη ιστορία είναι αρκετά συγκινητική τονίζοντας τη σχέση του Ben με τον Reed. Όμορφη και αρκετά πολύχρωμη, έχει τις στιγμές της που σε κάνουν να νιώθεις ένα με τους χαρακτήρες. Και κυρίως έχει ό,τι πιο κοντινό σε σπάσιμο τέταρτου τοίχου που έχουμε δει σε κόμικ της Marvel μετά τον Deadpool. Δε λέω παραπάνω, διαβάστε την και κυρίως σκεφτείτε την γιατί και μένα στην αρχή με ξένισε αλλά ύστερα με έκανε να χαμογελάσω. Σχέδιο Toν πρώτο τόμο σχεδίαζε εξ ολοκλήρου ο αδικοχαμένος Mike Wieringo, εδώ ζωγραφίζει τη δεύτερη ιστορία και ο Howard Porter αναλαμβάνει την πρώτη. Ο Porter κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά. Κλασικό, σύγχρονο, αμερικάνικο σχέδιο ακριβώς αυτό που ζήταγα από μια ιστορία με πολλή δράση. Το σχέδιο του Wieringo δεν άρεσε σε πολλούς στην πρώτη ιστορία (μεταξύ αυτών κι εγώ), κυρίως λόγω της παιδικότητας που προσδίδει το σχέδιο σε πρόσωπα η οποία δεν ταίριαζε σε μια στιβαρή ιστορία με μαγεία. Εδώ πάλι θα τολμήσω να πω ότι το ύφος της ιστορίας ταίριαζε σε Wieringo, είναι πιο προσωπικό και χωρίς πολλές μάχες. Για ποιους προτείνεται και τελικός απολογισμός Το αφιέρωμα αφορά μόνο τον Porter και είναι αρκετά λυτό, αλλά ο τόμος γενικά είναι χορταστικός. Νομίζω ότι αν σε κάποιον που δε διαβάζει υπερηρωικό, άρεσε η πρώτη ιστορία, τότε σίγουρα θα σας αρέσει και αυτή. Προσωπικά και πάλι νομίζω ότι το σενάριο του Waid είναι το highlight, πρόκειται περί πολύ ταλαντούχου συγγραφέα. Παίρνει ένα concept τύπου "Χμ χρειάζεστε λίγη δημοκρατία σε αυτή τη χώρα" και το πλάθει έτσι ώστε να αντανακλά τον ψυχισμό των ηρώων και το συναισθηματικό τους βάρος. Έχει κάποια σημεία που μου ξίνισαν μεν, αλλά από την άλλη πρόκειται για καλογραμμένη ιστορία και συνολικά το πρόσημο είναι θετικό. 14 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kaneda Posted January 11 Share Posted January 11 (edited) Κριτική και για τα δύο μέρη της ιστορία Εκδικητές: Μάχη στο Χρόνο, με σπόιλερ (τυχεράκηδες). Η ιστορία έχει να κάνει με τον Ρικ Τζόουνς (το αγόρι της Μάρλο Τσάντλερ που είχαμε δει στον πρώτο τόμο του Χαλκ) και την ξαφνική επιδείνωση της υγείας του. Οι Εκδικητές μη μπορώντας να βρουν μία άκρη απευθύνονται σε έναν εχθρό τους, την Υπέρτατη Ευφυία, ένα ον με καταγωγή από την φυλή των Κρι (τους μπλε εξωγήινους), η οποία καταφέρνει και συγκεντώνει γνώση-πληροφορίες από πολλά πλάσματα και όχι μόνο. Η Υπέρτατη Ευφυία δέχεται να τους βοηθήσει και κρυφά μαζί με τον Ζυγό (επίσης παλιό εχθρό των Εκδικητών) προσπαθούν να αφυπνίσουν στον Ρικ, την Δύναμη του Πεπρωμένου, η οποία υπάρχει "βαθιά" μέσα σε όλους τους ανθρώπους (όπου για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτή "ενεργοποιήθηκε" στον Ρικ) και ήταν η αιτία που συνασπίστηκαν για πρώτη φορά οι Εκδικητές. Ο Ιμόρτους όμως, που είναι υπεύθυνος για την διατήρηση του χωροχρονικού συνεχούς, εξαιτίας λόγων ανωτέρας βίας, αποφασίζει να σκοτώσει τον Ρικ. Και θα τα είχε καταφέρει αν δεν είχε εμφανιστεί τελευταία στιγμή "αυτός ο σκύλος και οι ανόητοι φίλοι του" ο Κανγκ ο Κατακτητής για να τον σταματήσει. Και τί φάση έχει παιχτεί μόλις τώρα; Ο Ιμόρτους είναι στην ουσία ο μελλοντικός εαυτός του Κανγκ. Και όλο αυτό έχει και συνέχεια. Τελικά θα αφυπνιστεί στον Ρικ η Δύναμη του Πεπρωμένου, και σε μία στιγμή έντασης, ο Ρικ θα την χρησιμοποιήσει για να ξανασυνασπίσει τους Εκδικητές προκειμένου να τον βοηθήσουν. Πράγματι, εφτά Εκδικητές θα εμφανιστούν ξαφνικά, μόνο που αυτοί όμως προέρχονται από διαφορετικές χρονικές στιγμές (τρεις από το παρελθόν, δύο από το παρόν και δύο από το μέλλον). Έτσι λοιπόν ο Ρικ μαζί με τους Εκδικητές και τους τρεις πρώην εχθρούς τους, θα συνεργαστούν, ώστε να μάθουν για ποιο λόγο ο Ιμόρτους τον θέλει νεκρό και ποια είναι τελικά αυτή η, λεγόμενη, Δύναμη του Πεπρωμένου. Τέλος περίληψης πρώτου τεύχους, με τα καλύτερα να ακολουθούν στα αμέσως επόμενα. Ο Μπούσιεκ μέσω αυτών των τόμων καταφέρνει και γράφει μία υπέροχη ιστορία, χρησιμοποιώντας και κάνοντας παράλληλα εύστοχες αναφορές σε παλαιότερα γεγονότα από την ιστορία της Μάρβελ. Παρουσιάζει διάφορα γεγονότα μέσω του ταξιδιού στο χρόνο που κάνουν οι ήρωες, κάνοντας το τόσο σωστά και έξυπνα, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η ιστορία είναι κατά κάποιον τρόπο, το Dark της Μάρβελ. Και όλο αυτό το πετυχαίνει τέλεια κάνοντας χρήση της προσέγγισης των παράλληλων συμπάντων, αποτρέποντας συνεπώς την ιστορία από το να πέσει σε χρονικά παράδοξα, δίνοντάς του έτσι με αυτόν τον τρόπο την ευχέρεια να αφηγηθεί την ιστορία ως προς όποια κατεύθυνση επιθυμεί. Η αλήθεια είναι ότι, όπως είπαν πολλά παιδιά για αυτήν την ιστορία, δεν υπάρχουν πολλές σκηνές μάχης και ότι όσες υπάρχουν είναι σχετικά σύντομες (με εξαίρεση την τελευταία μάχη). Γενικά όμως σε ιστορίες που έχουν να κάνουν με ταξίδια στο χρόνο, οι χαρακτήρες χρησιμοποιούνται περισσότερο σαν πιόνια για την εξέλιξη της ιστορίας (ταξίδι-εξήγηση), έχοντας ως αποτέλεσμα την "διάδραση" (συμβάν/μάχη) των χαρακτήρων σε δεύτερη μοίρα. Παρόλα αυτά, οι σκηνές μάχης στα διάφορα timeline στον πρώτο τόμο, όπως επίσης και τα δύο "επεξηγηματικά" τεύχη στον δεύτερο τόμο (τεύχη #8-9), πιστεύω ότι ισορροπούν την ροή της ιστορίας όσο χρειάζεται χωρίς αυτή να γίνει μονότονη. Επιπλέον οι Εκδικητές που εμφανίζονται από τα διάφορα timeline και σύμπαντα, παρουσιάζονται συνοπτικά χωρίς πολλές λεπτομέρειες, όπως επίσης και τα γεγονότα που έχουν συμβεί σε παρελθοντικά κόμιξ και αναφέρει ο Μπούσιεκ, τα οποία δεν με μπέρδεψαν όσο περίμενα. Αντ' αυτού, τα γεγονότα παρουσιάζονται με κατανοητό και παραστατικό τρόπο και πιστεύω πως δεν αφαιρούν "πόντους" από την ανάγνωση. Τέλος οι βασικοί χαρακτήρες, με όλα αυτά τα διαφορετικά υπόβαθρα που έχει ο καθένας τους, καταφέρνουν και βγάζουν μία ωραία χημεία, που σε αυτό βοηθάει και το σχέδιο του Πατσέκο στις σκηνές μάχης. Στο κομμάτι του σχεδίου ο Πατσέκο δίνει μερικά άπαιχτα καρέ, όπως αυτά στην μάχη στην Χρονόπολης, αλλά και σε αυτά στην εισβολή των Εκδικητών στην Λίμπο, και καταφέρνει να αποδώσει προσεκτικά και με ακρίβεια πολλούς χαρακτήρες σε ένα καρέ. Το ίδιο συμβαίνει και όταν σχεδιάζει διαφορετικές εκδοχές χαρακτήρων όταν αυτοί προέρχονται από άλλα σύμπαντα, όπως στα καρέ που αποτυπώνουν την τελική επική μάχη των τελευταίων τευχών. Ιδιαίτερα στα τεύχη #4-6 του πρώτου τεύχους που οι χαρακτήρες ταξιδεύουν σε διαφορετικές εποχές, το σχέδιο σε συνδυασμό με την χρησιμοποίηση των κατάλληλων χρωμάτων, βοηθάει τον αναγνώστη να "εγκληματιστεί" αμέσως στην κάθε εποχή. Highlight επίσης τα καρέ του διαχωρισμού του Κανγκ και του Ιμόρτους σε δύο ανεξάρτητες οντότητες, τα οποία ήταν ανατριχιαστικά όμορφα. Το μόνο που λίγο με χάλασε ήταν που δεν δόθηκε περισσότερη εξήγηση στον τρόπο που ο Κάπτεν Μάρβελ στο τέλος ενώνεται με τον νεαρό Ρικ Τζόουνς, από την στιγμή που ο γηραιότερος Ρικ Τζόουνς βρισκόταν ήδη "στο σώμα" του Κάπτεν Μάρβελ. Παίζει να παραβίασαν-παρέβλεψαν καμιά δεκαριά παράδοξα, αλλά εντάξει στην εξίσωση ήταν και η Υπέρτατη Ευφυία, οπότε κάπως το δέχομαι. Συμπερασματικά μία ιστορία πρότυπο του πως πρέπει να γράφονται οι ιστορίες με ταξίδι στο χρόνο. Οι Εκδικητές μαζί με τον Ρικ Τζόουνς βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου (κυριολεκτικά) και σε μία απροσδόκητη συνεργασία με τον εχθρό τους, τον Κανγκ, προσπαθούν να αποτρέψουν τον Ιμόρτους από το αφανίσει ολόκληρα σύμπαντα, προκειμένου το 40% των συμπάντων αυτών να μην καταλήξουν, πιθανός, εχθρικά από την αλαζονική-λανθασμένη χρήση της Δύναμης του Πεπρωμένου από τους ανθρώπους. Η καλύτερη ιστορία των Εκδικητών μέχρι στιγμής. Μέρος Πρώτο, Βαθμολογία: 9,5/10. Μέρος Δεύτερο, Βαθμολογία: 9,5/10. Υ.Γ.1: Για την καλύτερη κατανόηση του υπόβαθρου του κάθε Εκδικητή, προτείνω πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση της ιστορίας, να διαβάσετε πρώτα τα εξτραδάκια που υπάρχουν στο τέλος των τόμων. Υ.Γ.2: Επίσης, στο σημείο του όγδοου τεύχους που αναφέρονται κάποια παρελθοντικά γεγονότα σχετικά με το ορίτζιν του Βίζιον, για τους φανατικούς των ιστοριών με τα ταξίδια στο χρόνο, ο Μπούσιεκ στην ουσία καταφέρνει και το εξηγεί τέλεια, "παρουσιάζοντας"-διασκευάζοντας το περίφημο πείραμα με την γάτα του Σρέντινγκερ. Υ.Γ.3: Τέλος, επιτέλους κατάλαβα για ποιον λόγο ήθελαν οι Σκραλ (οι πράσινοι εξωγήινοι) τον Ρικ στον τόμο Χαλκ: Σιωπηλές Κραυγές και τι ήταν αυτό το μυστήριο πράγμα που αυτοί ήθελαν να μελετήσουν-αποκτήσουν. Ήθελαν την Δύναμη του Πεπρωμένου. Υ.Γ.4: Στην σειρά Λόκι του Ντίσνεϋ+ που αναμένεται να βγει φέτος, παίζει ένα ενδεχόμενο να δούμε τους τρεις Φύλακες του Χρόνου (τους προϊσταμένους του Ιμόρτους) που εμφανίστηκαν σε αυτήν την ιστορία. Σε μία σκηνή από το τρέιλερ της σειράς, δείχνει τους τρεις χαρακτήρες σε αγάλματα. Edited January 12 by kaneda 13 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Indian Posted January 11 Share Posted January 11 Ας πω δύο λόγια για τον 31ο πρώτο τόμο της σειράς, που φιλοξενεί την ιστορία "The Mighty Thor - Αναζητώντας τους Θεούς". Πρόκειται για μία ιστορία, την οποία διάβασα πριν από τρία, περίπου, χρόνια από την έκδοση της ΟΞΥ και μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε, παρά τα κάποια αρνητικά της σημεία. Για να μην γράφω καινούργια κριτική, λοιπόν (μιας και δεν διάβασα την έκδοση της Marvel, παρά μόνο τα έξτρα), ας παραθέσω αυτά που είχα πει στο αντίστοιχο θέμα, της προηγούμενης έκδοσης. Παράθεση Σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά. Σεναριακά είναι υπερπλήρης και προσωπικά είχα την αίσθηση ότι διάβαζα πολλές ιστορίες που έμοιαζαν διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά είχαν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Σαν όλες μαζί να έκαναν μία ενιαία ιστορία. Μέσα από τις σελίδες έχουμε μία παρέλαση από χαρακτήρες και ειδικότερα από Θεούς. Πολλούς Θεούς! Καλούς, κακούς, φωτεινούς, σκοτεινούς, έκπτωτους, της Άσκαρντ, του Ολύμπου και η λίστα δεν έχει τέλος. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζονται δεν με κούρασε (ενώ συνήθως όταν υπάρχει καταιγισμός χαρακτήρων που δεν γνωρίζω με πιάνει πονοκέφαλος), απεναντίας, ο συγγραφέας φροντίζει να κάνει εύστοχες περιγραφές. Πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ήταν κι ο Θορ. Από την μία είναι ένας Θεός με τα όλα του κι από την άλλη βλέπουμε να μην είναι άτρωτος και να έχει ανθρώπινα ελαττώματα και αδυναμίες. Η επιλογή του κειμένου γίνεται λογοτεχνικά, αλλά με χάλασε ο τρόπος που μιλούσε ο πρωταγωνιστής. Χρησιμοποιούσε πολλές πομπώδεις εκφράσεις και σε αρκετές σκηνές που τα πράγματα ζόριζαν, τον έπιανε λογοδιάρροια. Δυστυχώς το φινάλε μάς άφησε με την περιέργεια για την συνέχεια. Δεν θα πρέπει να μας αφήσουν έτσι. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο σχέδιο. Τα καρέ και το χρώμα θύμιζαν παλιές δεκαετίες, κάτι το οποίο εκτίμησα. Τα χρώματα είναι πολύ ζωηρά και με μεγάλη ποικιλία στην παλέτα. Σε μερικά σημεία η εναλλαγή των σκηνών γίνεται απότομα, κάτι το οποίο βρήκα αρνητικό. Όχι όμως σε μεγάλο βαθμό. Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μία σύγκριση ανάμεσα στις δύο εκδόσεις που κυκλοφόρησαν στην χώρα μας θα μπορούσαμε να επικεντρωθούμε στα εξής: Εξώφυλλο: Υπερέχει ο τόμος της ΟΞΥ, καθώς μας χαρίζει ένα μεγαλύτερο και πιο χορταστικό εξώφυλλο που αναδεικνύει τις λεπτομέρειες του σχεδίου. Η Marvel λόγω του ότι πρέπει να κρατήσει το ίδιο στυλ στους τόμους της, χάνει σε καλαισθησία. Ποιότητα έκδοσης: Αν κι έχει έναν δυνατό αντίπαλο, εντούτοις η έκδοση της Marvel υπερέχει, λόγω του ότι είναι HC. Η κόλληση στην ράχη της ΟΞΥ, αν κι έχει πολλές σελίδες που πρέπει να συγκρατήσει μεταξύ τους, είναι στιβαρή. Σίγουρα, όμως, εξ’ ορισμού δεν θα μπορούσε να είναι πιο στιβαρή από μία σκληρόδετη έκδοση. Εσωτερικά η έκδοση της Marvel έχει μεγαλύτερων διαστάσεων (ύψους) χαρτί, αλλά όχι κάποια μεγάλη διαφορά. Η γραμματοσειρά της ΟΞΥ μού άρεσε καλύτερα, καθώς είναι μεγαλύτερη, πιο ευανάγνωστη και πιο κατάλληλη για την θεματολογία της ιστορίας. Σε αντίθεση με της Marvel, που είναι λιτή κι απέριττη, σε σημείο να είναι κάπως επίπεδη. Η εκτύπωση και στις δύο εκδόσεις είναι εξαιρετική κι αποδίδεται ένας χρωματισμός πολύ προσεγμένος. Ίιιισως, (και το λέω με μία μικρή επιφύλαξη) η έκδοση της ΟΞΥ να έχει λίγο πιο ζωντανά χρώματα. Συνοδευτικό υλικό: Εδώ νομίζω ότι η Marvel δεν έχει αντίπαλο. Η έκδοση της ΟΞΥ επικεντρώνεται μόνο στο να μας χαρίζει τα εξώφυλλα των τευχών - κεφαλαίων της ιστορίας, καθώς κι ένα σκίτσο του Thor, στο τέλος. Από την άλλη, η έκδοση της Marvel, διαθέτει όλο το υλικό που παρατίθεται στην άλλη έκδοση κι επί προσθέτως, έχουμε το editorial του Marco Lupoi, την ολοσέλιδη εισαγωγή “Η ιστορία μέχρι τώρα…”, μία βιογραφία του συγγραφέα, καθώς κι ένα portfolio του Θεού του Κεραυνού, με διάφορες μορφές του, επιμελημένες από αρκετούς εικονογράφους. Περισσότερο κόμικ: Εδώ η έκδοση της ΟΞΥ αντεπιτίθεται και πετυχαίνει ένα καίριο χτύπημα. Ο λόγος είναι ότι εκεί που σταματάει η ιστορία της Marvel, η ΟΞΥ συνεχίζει, φιλοξενώντας και τα τεύχη “Thor #08” και “Peter Parker: Spider-Man #02”. Όπως και να το κάνουμε, περισσότερο κόμικ είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Εν κατακλείδι: Ίσως, λοιπόν, να είναι η πρώτη φορά που άλλη έκδοση μπορεί να “κερδίσει” αυτήν της Marvel. Ο βασικότερος λόγος είναι ότι υπάρχουν δύο τεύχη - κεφάλαια περισσότερα που παρατείνουν με αυτόν τον τρόπο την απολαυστική ανάγνωση. Όπως και να έχει, πάντως, και οι δύο εκδόσεις είναι άξιες συγχαρητηρίων κι έχουν κάτι να πουν. 8 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikolas12 Posted January 14 Share Posted January 14 Η συνέχεια του Secret Wars στα ελληνικά κατέφθασε με τον τόμο 36 και στη βάση προστέθηκαν εξώφυλλο και οπισθόφυλλο! Ο τόμος 37 θα είναι το Iron Man: Δαίμονας στο Μπουκάλι, μια ιστορία που περιμέναμε πάρα πολύ καιρό και επιτέλους θα δούμε στα ελληνικά! 16 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SPAWN Posted January 14 Share Posted January 14 καλοδεχούμενο αν και Καμπανάς 4 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
spiderman Posted January 16 Share Posted January 16 Επιτρέψτε μου να κάνω ένα σχόλιο. Βλέπω ότι κάποιοι παρουσιάζετε αναλυτικά τις ιστορίες των τόμων, όταν το έκανα εγώ δέχθηκα ''επίθεση'' από κάποιο μέλος ότι δεν είχα βάλει σποίλερ και ότι αποκάλυπτα την ιστορία αποτρέποντας κάποιους να αγοράσουν τους τόμους. Δύο μέτρα και δύο σταθμά έχουμε εδώ? Να μου ζητήσει συγγνώμη το άτομο που με είχε προσβάλει τώρα! 4 1 3 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tsaklas Posted January 16 Share Posted January 16 Πάντως κι εγώ πίστεψα ότι έκανες πλάκα ρε συ @spiderman. Άλλο να διαβάζεις μια κριτική για το τεύχος (που ξέρεις εξαρχής ότι μπορεί να έχει σπόιλερς και μάλιστα αρκετοί εδώ προειδοποιούν) και άλλο πριν βγει το επόμενο τεύχος της συλλογής να λες "α την θυμάμαι αυτή την ιστορία, γίνεται αυτό κι αυτό". Εξάλλου και τότε στην πλάκα το πήραμε, δε νομίζω ότι σε προσέβαλε κανείς σκόπιμα. Δεν το σκέφτηκες, δεν ήξερες πώς μπαίνει η λειτουργία spoiler, δεν χάλασε κι ο κόσμος. Για να περάσουμε καλά και να μοιράζομαστε την αγάπη μας για τα κόμικς είμαστε εδώ, δεν κρίνει κανείς κανέναν. 5 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikos99 Posted January 16 Share Posted January 16 Δεν υπάρχει λόγος για προσβολές ούτε για απειλές . θα πρέπει να βλέπουμε κάποια πράγματα και λίγο πιο χαλαρά . δεν είναι χώρος εδώ για να βγάζουμε νεύρα ούτε ειρωνίες ούτε κακές κριτικές σε άλλους ανθρωπους και αναφερομαι σε όλους . χαλαρώνουμε και διαβάζουμε κόμιξ . ΥΓ. Για να είμαι ειλικρινής έχει παρατηρηθεί ότι μερικά άτομα κάνουν υπερβολική κριτική για τα πάντα . Νομίζω ότι η υπερβολική ´κριτική ´ δεν έχει νόημα (και δεν εννοώ ανάλυση ) και μερικές φορές είναι πολύ εκνευριστική . έτσι και αλλιώς και οι κριτές κρίνονται 7 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Manitou Posted January 16 Share Posted January 16 Έλα δεν πειράζει ας ανάψουν λίγο τα αίματα. Καραντίνα έχουμε να έχουμε και κάτι να ασχολούμαστε. 2 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Valtasar Posted January 16 Share Posted January 16 Διαγράφτηκαν 2 απαντήσεις, η μία γιατί ήταν άκρως επιθετική και η δεύτερη γιατί απαντούσε στην πρώτη, οπότε αν έμενε, θα ήταν ξεκρέμαστη... Τα νεύρα είναι λίγο τεντωμένα και θα συμβούλευα να μην βιάζεστε να "αρπαχτείτε" και να παρεξηγήσετε κάποιον. Πολλές φορές έχω πει "αν είστε εκνευρισμένοι, μην απαντάτε άμεσα, κοιμηθείτε και απαντήστε την άλλη μέρα", θα δείτε ότι όλα φαίνονται αλλιώς όταν είμαστε ήρεμοι. Είμαστε εδώ για να περνάμε καλά και να ξεχνιόμαστε από τα άσχημα που έχουμε στη ζωή μας, όχι για να τα φέρνουμε εδώ 14 5 5 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pilgrim Posted January 17 Share Posted January 17 ~ Τόμος 30 ~ Marvel Super Heroes ~ Μυστικοί Πόλεμοι, μέρος πρώτο ~ Διαβάζοντας τον συγκεκριμένο τόμο μου δίνεται η εντύπωση ότι η ιστορία εξελίσσεται πολύ αργά, τόσο αργά που δεν έχω αγωνία για τη συνέχεια. Σαφέστατα και ξεκινάει ιδανικά με πολλούς γνωστούς χαρακτήρες και με το θετικό να είναι ότι δεν χρειάζονται προηγούμενες γνώσεις αλλά κάτι με χαλάει. Θες το παλιό-ρέτρο σχέδιο, θες τα πολλά μπαλονάκια στα καρέ, θες η αργή πλοκή, θες οι υψηλές προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από τα μέλη που ποστάρουν Θα διαβάσω εννοείται και το 2ο μέρος αλλά κάτι με απογοήτευσε. Δε νομίζω να φταίει το ότι είναι παλιό (το τελευταίο κυνήγι του Κρέιβεν που είναι ίδιας εποχής το καταευχαριστήθηκα) Οψόμεθα.. 6 1 1 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mandrake Posted January 17 Share Posted January 17 Για όσους ήταν αναποφάσιστοι για τους συγκεκριμένους 4 τόμους και δεν τους αγόρασαν, πωλούνται σφραγισμένοι από κάποιον στα 8€, αρκεί να βρεθείτε χέρι με χέρι απ' ότι καταλαβαίνω. Ίσως με 2€ φθηνότερα "ψηθεί" κάποιος να τους πάρει. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hudson Posted January 17 Share Posted January 17 Τόμοι 30 και 36 "Μυστικοί Πόλεμοι" Μέρος 1 και 2 Η αλήθεια είναι ότι ήμουν επιφυλακτικός ως πολύ επιφυλακτικός για αυτή την ιστορία. (Γενικά δεν τρελαίνομαι για ιστορίες που εμπλέκονται "300" χαρακτήρες από "299" παράλληλες διαστάσεις και όπου ξεδιπλώνονται "500" υποθέσεις, και λες τώρα ποιος είναι αυτός, από που ξεφύτρωσε και τι σχέση έχει με την όλη πλοκή.Κάτι που έγινε με το "Avengers Μάχη στο Χρόνο". Τον 1ο τόμο με δυσκολία τον διάβασα και τον 2ο τον παράτησα στη μέση.) Οι "Μυστικοί Πόλεμοι" με εξέπληξαν ευχάριστα. Με πληθώρα ηρώων και κακών που δεν με κούρασαν ούτε με μπέρδεψαν και χωρίς να κάνω μπρος πίσω για να δω μήπως αυτό που διάβασα τώρα είχε κάποια σχέση με κάτι που έγινε σε προηγούμενες σελίδες. Όχι ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πολλά γεγονότα συνδέονται μεταξύ τους, αλλά όταν τα διαβάζεις είναι τόσο ξεκάθαρα και κατανοητά που συνήθως δεν τα ξεχνάς και σου έρχονται στο μυαλό αμέσως όταν αναφέρονται παρακάτω. Φυσικά λόγω εποχής υπήρχαν πολλά μπαλονάκια και επεξηγήσεις, αλλά πιστεύω ότι βοηθούσαν στην πλοκή όσο έπρεπε. Από τους καλούς τόμους της συλλογής. 12 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikolas12 Posted January 18 Share Posted January 18 Τόμοι 30 και 36: Marvel Super Heroes Μυστικοί Πόλεμοι Μέρη 1 και 2 Οι Μυστικοί Πόλεμοι είναι ένα event που ήθελα πολύ καιρό να διαβάσω. Το concept υπήρξε αρκετά πρωτότυπο για την εποχή, καθώς συγκέντρωσε όλους τους ήρωες της Marvel, ωστόσο το γεγονός ότι η σειρά έγινε για τα παιχνίδια της Mattel υπήρξε αρκετά αμφιλεγόμενο όπως γενικότερα αμφιλεγόμενος υπήρξε ο Jim Shooter και οι αποφάσεις του. Να πω εξαρχής ότι πρόκειται για πολύ όμορφους και πλούσιους τόμους όσον αφορά τα εξτραδάκια τους, θεωρώ ότι θα τα βρουν όλοι απολαυστικά. Σενάριο Πολύ απλή και ταυτόχρονα πανέξυπνη πλοκή. Οι πιο σημαντικοί ήρωες και κακοί της Marvel μεταφέρονται από μια συμπαντική οντότητα σε έναν πλανήτη μακριά από τη Γη προκειμένου να πολεμήσουν ο ένας τον άλλο. Έξυπνο γιατί πρώτον η Γη δε θα επηρεαζόταν, αλλά κυρίως γιατί θα μπορούσαν να συνεχιστούν οι τίτλοι της Marvel με τους ήρωες να έχουν επιστρέψει αλλαγμένοι από την εμπειρία τους και τον κόσμο να περιμένει να ανακαλύψει τι συνέβη. Ένα άλλο μεγάλο θετικό είναι ότι ο Shooter συστήνει εξαρχής όλους τους ήρωες της ιστορίας. Κυριολεκτικά το μόνο που δεν κάνουν είναι να γυρίσουν στον αναγνώστη να συστηθούν. Έτσι ακόμα κι ένα μικρό παιδί ή κάποιος που δεν έχει ξαναπιάσει Marvel κόμικ γνωρίζει κατευθείαν ποιοι είναι αυτοί που βλέπει στις σελίδες και δεν έχει απορίες ή κενά σημεία. Προφανώς για καλύτερη απόλαυση χρειάζεται να ξέρεις και κάτι παραπάνω γύρω από τον καθένα αλλά και τις σχέσεις μεταξύ καλών και κακών. Τρίτον μου άρεσε πολύ το πόσο καλογραμμένη ήταν η κάθε εξέλιξη. Μιλάμε για πολέμους και μάλιστα με ξεκάθαρα στρατόπεδα. Και κάθε πόλεμος θα έχει και τις εσωτερικές κόντρες μεταξύ στρατοπέδων, θα έχει τους αυτονομιστές, θα έχει τους υπερβολικά φιλόδοξους και θα έχει και συμμαχίες μεταξύ κάποιων που δεν περιμένεις. Βλέπουμε ας πούμε ότι οι X-Men θεωρούν πως οι υπόλοιποι καλοί δεν τους βλέπουν σαν ίσους, βλέπουμε τον Magneto να βρίσκεται μαζί με τους καλούς από την αρχή και να συνάπτει συμμαχία με τον Xavier, αλλά και εντός X-Men κάποιοι φθείρονται ψυχολογικά νιώθοντας ότι μπαίνει ένα ερωτηματικό στο αν είναι καλοί ηγέτες. Έχει όμως και δέσιμο σε κάποια σημεία μεταξύ καλών και κακών, βλέπεις πως ο Galactus που είναι ένας από τους πιο δυνατούς κακούς της Marvel δε μπορεί να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι ο Υπερκόσμιος είναι δυνατότερος του, αλλά και τον Doom που βλέπει ότι δεν έχει νόημα το να είσαι πιόνι σε έναν πόλεμο, αλλά να προσπαθείς πάντα να είσαι ανώτερος όλων σε ένα πόλεμο. Ο Doom είναι γενικότερα ο πρωταγωνιστής του κόμικ, παρασέρνει καλούς και κακούς εκεί που θέλει, είναι πάντα ένα βήμα μπροστά σε κομμάτι στρατηγικής και βλέπεις ότι ενώ ο εγκλεισμός και η πίεση θα φθείρει αρκετούς σε σημείο να αμφισβητούς χρόνιους συντρόφους, αυτός παραμένει προσηλωμένος στον στόχο του καθ' όλη τη διάρκεια. Θεωρώ βέβαια πως δεν είναι άριστη ιστορία, αλλά παρουσίασε και κάποια αρνητικά. Η πλοκή έχει μια κάπως αργή εξέλιξη, θα μπορούσε να είναι 1-2 τεύχη λιγότερα, αλλά κυρίως όταν ακούω πόλεμοι θέλω να βλέπω πολλές μάχες, μεγάλα δισέλιδα καρέ και ξύλο και εδώ δεν το βρήκα στο βαθμό που περίμενα. Πολύ κείμενο ανά σημεία, πολλά καρέ και λίγες μάχες ή μεγάλα πάνελ. Θεωρώ ότι από στρατηγικής πλευράς ένας τέτοιος πόλεμος θα είχε περισσότερα από αυτά και κυρίως θα διαρκούσαν περισσότερη ώρα. Σχέδιο Mike Zeck και Bob Layton κάνουν όμορφη δουλειά. Κλασικό, παλαιού τύπου σχέδιο με λεπτές γραμμές, εκφραστικά πρόσωπα, ένταση και συνάφεια και κυρίως χωρίς σχεδόν καθόλου διακυμάνσεις. Δεν το περίμενα, αλλά μοιάζουν αρκετά οι δυο τους σε κομμάτι τεχνοτροπιών και σχεδίου, άρα νιώθεις ότι ουσιαστικά όλο το event έχει σχεδιαστεί μόνο από ένα άτομο. Γενικότερα είναι καλό τα events να σχεδιάζονται από έναν ή αν είναι δυνατόν παρόμοιους σχεδιαστές. Το πρόσεξα πρόσφατα στο Darkseid War που ήταν κάποια τεύχη του Manapul και κάποια του Fabok, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά πολλοί το έχουν προσέξει και στο The Infinity Gauntlet μεταξύ George Perez και Ron Lim (προσωπικά δεν ήμουν τόσο προσεκτικός). Anyway αν και πιο πολύ μου αρέσει το σύγχρονο σχέδιο, το συγκεκριμένο κόμικ είναι απολαυστικό σε αυτόν τον τομέα και πραγματικά πέρασα όμορφα χαζεύοντας τις εικόνες του. Για ποιους προτείνεται και τελικός απολογισμός Είναι από τους πολύ καλούς τόμους της συλλογής και η ιστορία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ενώ επηρέασε σημαντικά το σύμπαν της Marvel, κάτι που φαίνεται και στο αφιέρωμα του δεύτερου τόμου όπου αναφέρονται όσα συνέβησαν μετά. Με πιο σημαντικό φυσικά το symbiote που οδήγησε σε έναν από τους καλύτερους κακούς του Spider-Man, τον Venom. Εγώ θα το πρότεινα σε όλους όσους διαβάζουν τη συλλογή, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο το Μάχη στο Χρόνο των Avengers για να το ακολουθήσεις από άποψη χαρακτήρων και θα βοηθήσει πολλούς να γνωρίσουν ισχυρούς κακούς όπως ο Doom και ο Galactus, ενώ το team up είναι γενικά απολαυστικό. Όλοι οι ήρωες έχουν τις στιγμές τους, λίγοι ξεχωρίζουν και οι υπόλοιποι τους ακολουθούν, όλοι όμως έχουν ατάκες και αρκετοί τα δικά τους εσωτερικά arcs. Είμαι ικανοποιημένος λοιπόν από τη συγκεκριμένη ιστορία και την προτείνω σε όλους να τη διαβάσουν και να μας πουν τη γνώμη τους. Αυτά λοιπόν κι από μένα σχετικά με το Secret Wars, τα λέμε σύντομα με τον επόμενο τόμο. 16 1 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bilis Posted January 20 Share Posted January 20 Ακολουθεί η κριτική μου για τους τόμους 30, 34, 35, 36 με πολλά spoilers φυσικά: Fantastic Four: Απόλυτη Δράση Το "Fantastic Four: Ασύλληπτη Παγίδα" ήταν ένας από τους αγαπημένους μου τόμους της συλλογής οπότε ανυπομονούσα για την συνέχεια. Αυτή η ιστορία εστιάζει στον Ριντ Ρίτσαρντς και στο πως έχει επηρεαστεί η ψυχολογία του από τον Δρ. Ντουμ. Πιστεύω ότι ο Ριντ ήταν εύκολα το πιο δυνατό κομμάτι της ιστορίας, η οποία χωρίζεται σε δύο μέρη: Την κατάκτηση της Λατβέριας και την προσπάθεια για την ανάσταση του Μπεν. Το δεύτερο μέρος ήταν κατώτερο κατά την γνώμη μου. Θα ήταν καλύτερο αν ο Μπεν έμενε νεκρός και ο Ριντ καταλάβαινε ότι ο θάνατος του Ντουμ απαιτεί μία θυσία, η οποία είναι και το αντίτιμο για τις πράξεις του. Ο Θεός Jack Kirby είναι καλό fan service αλλά μου φάνηκε πολύ παιδικό. Επίσης θα ήθελα να βλέπαμε περισσότερο τα παιδιά του Ριντ και της Σου αλλά αυτό είναι περισσότερο προσωπική προτίμηση παρά κριτική. Το σχέδιο ήταν επίσης ωραίο, όμοιο με αυτό του προηγούμενου τόμου. Σε γενικές γραμμές, καλή ιστορία όμως η "Ασύλληπτη Παγίδα" μου άρεσε περισσότερο.Fallen Son: Ο Θάνατος του Καπτεν Αμέρικα Αυτό το κόμικ πραγματεύεται τις αντιδράσεις των υπερηρώων στον θάνατο του Κάπ. Χωρίζεται σε πέντε τεύχη που το καθένα αντιπροσωπεύει ένα στάδιο του πένθους: Άρνηση Κακή αρχή κατά την γνώμη μου. Βλέπουμε τον Wolverine να προσπαθεί να δει την σορό του Κάπτεν και το όλο πράγμα παραπέμπει περισσότερο στην περιπέτεια παρά στο συναίσθημα. Θυμός Αυτό το τεύχος αφορά τους Avengers και τα ξεσπάσματα θυμού που έχουν λόγω του πένθους. Το σενάριο είναι καλογραμμένο αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η χρήση των χρωμάτων μπλε και πορτοκαλί για την κάθε ομάδα, το ίδιο και ο παραλληλισμός που γίνεται με τα καρέ. Πολύ έξυπνο. Μάλλον το αγαπημένο μου τεύχος. Διαπραγμάτευση Ο Iron Man προσπαθεί να πείσει τον Hawkeye να γίνει ο καινούριος Κάπτεν Αμέρικα. Μου άρεσε το μικρό set up & pay off με τους καινούριους ήρωες μεταξύ αυτού και του προηγούμενου τεύχους. O Hawkeye έχει ένα ωραίο character arc όμως με πείραξε λίγο που επιστρέφει από τους νεκρούς σε μια ιστορία σχετικά με την αποδοχή του θανάτου. (Μην με παρεξηγείτε όμως, μου άρεσε το τεύχος) Κατάθλιψη Άλλο ένα συναισθηματικά φορτισμένο τεύχος, με τον Spider-Man να αναλογίζεται όλα τα άτομα που έχει χάσει στην ζωή του. Κι εδώ έχουμε όμορφο σχέδιο με ωραίους παραλληλισμούς. Ξέρει κανείς γιατί ο Spidey φοράει πάλι την μαύρη στολή του; Είναι λόγω του πένθους; Αποδοχή Στο τελευταίο τεύχος γίνεται η κηδεία του Κάπτεν Αμέρικα. Ο λόγος του Falcon μου φάνηκε πολύ ψεύτικος. Καταλαβαίνω ότι μέσα από αυτόν ο αναγνώστης έπρεπε να πάρει συγκεκριμένες πληροφορίες για τον Καπ, που είναι απαραίτητες για το τέλος της ιστορίας, αλλά ο σκοπός ενός επικήδειου λόγου δεν είναι να κάνει περίληψη της ζωής του αποθανόντος. Το τέλος με τον Iron Man μου φάνηκε πιο ταιριαστό. Για limited series, δεν ήταν κι άσχημο, απλώς πιστεύω ότι πάσχει από αδύναμη αρχή και τέλος. Θα ήθελα να εστίαζε λίγο περισσότερο στον Iron Man γιατί στην τελική αυτός είναι ο κεντρικός χαρακτήρας. Επίσης το κόμικ βασίζεται πολύ στο συναίσθημα αλλά εγώ δεν μπόρεσα να συνδεθώ συναισθηματικά. Μπορεί να φταίει ότι είχα φρέσκο το Fantastic Four αλλά γενικά οι θάνατοι στα κόμικς σχεδόν ποτέ δεν είναι μόνιμοι. Οπότε, τελικά, πιστεύω πως το σχέδιο υπερισχύει του σεναρίου και το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό. Marvel Super Heroes: Μυστικοί Πόλεμοι Για πρώτη φορά σε ιστορία που χωρίζεται σε δύο μέρη παρατηρώ μεγάλη αλλαγή ανάμεσα στο ένα και στο άλλο οπότε θα γράψω τις σκέψεις μου για το κάθε μέρος ξεχωριστά. Μέρος 1o Ο μυστηριώδης Υπερκόσμιος μεταφέρει κάποιους υπερήρωες και υπερκακούς σε έναν πλανήτη όπου πρέπει να διεξάγουν τον "απόλυτο πόλεμο". Δημιουργούνται διάφορες κλίκες, συμμαχίες, υπάρχει αρκετή ίντριγκα και από εδώ κι από εκεί ξεπηδούν μερικά ζευγαράκια. Γενικά αισθανόμουν ότι έβλεπα ριάλιτι με υπερήρωες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ιστόρίας είναι ότι η πλοκή δεν περιστρέφεται γύρω από κάποιον άξονα. Απλώς που και που γίνεται κάποια μάχη με το αποτέλεσμα να είναι πάντα το ίδιο: Κάποιοι χαρακτήρες αναισθητοποιούνται ή φυλακίζονται. Επίσης έχω την εντύπωση πως το κόμικ παίρνει τον εαυτό του πολύ σοβαρά. Χρησιμοποιεί βαριές έννοιες όπως τον "πόλεμο" και γίνονται κάποιες τελείως άσκοπες αναφορές στον Χίτλερ ενώ η ιστορία είναι ένα μάτσο τύποι με στολές που παίζουν Fortnite Battle Royale. Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη του Garth Ennis ότι θεωρεί χαρακτήρες σαν τον Κάπτεν Αμέρικα προσβλητικούς προς τους ανθρώπους που πέθαναν στον Β' παγκόσμιο (όσοι έχουν διαβάσει The Boys ξέρουν). Δεν συμφωνώ, αλλά σε αυτή την περίπτωση μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό. Κυρίως ευθύνεται ότι η ιστορία είναι απλώς κακογραμμένη. Ο Shooter πιστεύει ότι βρίσκεται μπροστά από τους αναγνώστες όμως οι επιλογές του είναι εντελώς προβλέψιμες. Από τα χειρότερα πράγματα που έχω διαβάσει στην συλλογή. Μερος 2ο Ευτυχώς, στο δεύτερο μέρος η ιστορία βελτιώνεται σημαντικά. Αντί να χάνουν χρόνο με άσκοπες μάχες, οι χαρακτήρες έχουν στόχους που επηρεάζουν την εξέλιξη της πλοκής. Επίσης, ιδέες όπως η καταστροφή του πλανήτη και η απόκτηση της απόλυτης δύναμης δίνουν αφορμή για όμορφο και μεγαλοπρεπές σχέδιο. Αρκετοί από τους χαρακτήρες λάμπουν (μερικοί ήδη είχαν καλοστημένα arcs από το προηγούμενο μέρος), υπάρχουν όμως και πάλι μερικά προβληματάκια. Λ.χ. η Spider-Woman που εμφανίζεται από το πουθενά και δεν κάνει τίποτα. Γενικά είναι μια απολαυστική ιστορία με υπερήρωες, πολύ καλύτερη από το προηγούμενο μέρος. Κατά την γνώμη μου, ως σύνολο, η ιστορία είναι μέτρια έως κακή και αξίζει μόνο για ιστορικούς λόγους (πρώτο μεγάλο crossover της Marvel, πρώτη εμφάνιση του Venom). Αν κάποιος δεν είναι φανατικός Μαρβελάκιας δεν νομίζω πως θα την απολαύσει και τόσο. 7 1 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Manitou Posted January 20 Share Posted January 20 28 λεπτά πριν, Bilis είπε: Μερος 2ο Ευτυχώς, στο δεύτερο μέρος η ιστορία βελτιώνεται σημαντικά. Αντί να χάνουν χρόνο με άσκοπες μάχες, οι χαρακτήρες έχουν στόχους που επηρεάζουν την εξέλιξη της πλοκής. Σε προηγούμενη ανάλυση ο @nikolas12 έγραφε πόσο πολύ απολάμβανε τις μάχες. Νομίζω σε αυτό το σημείο είναι που διαφοροποιούνται πολλοί αναγνώστες του συγκεκριμένου είδους. Εγώ βαριέμαι μέχρι θανάτου τις άσκοπες μάχες. Ούτε με συγκινούν ούτε μου αρέσουν. Νομίζω ότι είναι κ άλλοι σαν και μένα. Όλους τους τόμους με υπερβολικές μάχες που πήρα (και δεν είναι πολλοί γιατί μετά από ένα σημείο τους απέφευγα χάρη στην πολύ καλή δουλειά και πληροφορία που παίρνω από εσάς) τους βαρέθηκα. Κάποιους δεν τους τελείωσα καν. Εκεί ξεχωρίζουν ίσως οι rookies σαν και μένα από τους πιο φανατικούς οπάδους του είδους. Πάντως όλες σας οι κριτικές είναι ενδιαφέρουσες και βοηθάνε να πάρουμε ή όχι κάποιους τόμους. 5 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikolas12 Posted January 20 Share Posted January 20 4 λεπτά πριν, Manitou είπε: Σε προηγούμενη ανάλυση ο @nikolas12 έγραφε πόσο πολύ απολάμβανε τις μάχες. Για ποιον τόμο λες; Για το Secret Wars έγραψα το εξής: Παράθεση Η πλοκή έχει μια κάπως αργή εξέλιξη, θα μπορούσε να είναι 1-2 τεύχη λιγότερα, αλλά κυρίως όταν ακούω πόλεμοι θέλω να βλέπω πολλές μάχες, μεγάλα δισέλιδα καρέ και ξύλο και εδώ δεν το βρήκα στο βαθμό που περίμενα. Πολύ κείμενο ανά σημεία, πολλά καρέ και λίγες μάχες ή μεγάλα πάνελ. Θεωρώ ότι από στρατηγικής πλευράς ένας τέτοιος πόλεμος θα είχε περισσότερα από αυτά και κυρίως θα διαρκούσαν περισσότερη ώρα. Δεν είχε δηλαδή ούτε τις πολλές ούτε τις τέρμα απολαυστικές μάχες άλλων τόμων. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ilias Posted January 20 Share Posted January 20 2 ώρες πριν, Manitou είπε: Σε προηγούμενη ανάλυση ο @nikolas12 έγραφε πόσο πολύ απολάμβανε τις μάχες. Νομίζω σε αυτό το σημείο είναι που διαφοροποιούνται πολλοί αναγνώστες του συγκεκριμένου είδους. Εγώ βαριέμαι μέχρι θανάτου τις άσκοπες μάχες. Ούτε με συγκινούν ούτε μου αρέσουν. Νομίζω ότι είναι κ άλλοι σαν και μένα. Όλους τους τόμους με υπερβολικές μάχες που πήρα (και δεν είναι πολλοί γιατί μετά από ένα σημείο τους απέφευγα χάρη στην πολύ καλή δουλειά και πληροφορία που παίρνω από εσάς) τους βαρέθηκα. Κάποιους δεν τους τελείωσα καν. Εκεί ξεχωρίζουν ίσως οι rookies σαν και μένα από τους πιο φανατικούς οπάδους του είδους. Πάντως όλες σας οι κριτικές είναι ενδιαφέρουσες και βοηθάνε να πάρουμε ή όχι κάποιους τόμους. Δεν είναι θέμα rookie, είναι ξεκάθαρα θέμα προσωπικού γούστου. Ως 'μη-rookie', πιο σωστά ως κάποιος με κάποια εμπειρία στον χώρο, θα σου πω τι πιστεύω. Τέτοιου είδους τεύχη, που θεωρούνται για κάποιο λόγο 'ιστορικά', καλό είναι να τα γνωρίζουμε, να έχουμε μια άποψη. Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να μας αρέσουν. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη λογοτεχνία. Σε καθέναν από εμάς αρέσουν άλλα πράγματα, άλλοι ήρωες, διαβάζουμε κόμικς για άλλους λόγους. Άλλος γουστάρει εντυπωσιακές μάχες, σαλόνια ολόκληρα με ΚΑΠΑΟΥ και ΜΠΡΑΦ. Άλλοι βαθυστόχαστα σενάρια που η εικόνα αποτελεί το 51% της αφήγησης. Χαίρομαι που το συγκεκριμένο forum βοηθάει κόσμο να μην ξοδεύει τσάμπα τα λεφτά του (μεταξύ πολλών άλλων). 10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Laz33 Posted January 20 Share Posted January 20 Σε ό,τι αφορά τα υπερηρωικά οι απόψεις μου ταιριάζουν πολύ, σχεδόν ταυτίζονται, με του Manitou. Mάλλον έχουμε αυτήν την οπτική γωνία επειδή δεν είναι το αγαπημένο μας είδος κόμικς. Ούτε εμένα αρέσουν οι ιστορίες με πολέμους (ξυλίκι το λέω εγώ), ούτε αυτές που εμφανίζονται 325 υπερήρωες ταυτόχρονα. Απ΄τα σχόλια και τις κριτικές των περισσοτέρων εδώ μέσα συμπέρανα ότι καλώς έπραξα και δεν αγόρασα τους τόμους που δεν αγόρασα. Ακόμα και το Punisher, που οι περισσότεροι το αποθεώνετε, πιστεύω δεν θα μ΄άρεζε απ΄τη στιγμή που όπως λέτε έχει φουλ πιστολίδι και βία χωρίς λόγο. Το Planet Hulk (το διάβασα αυτό) που αντικειμενικά ήταν καλό, θα μ΄άρεζε περισσότερο αν δεν είχε τόσο ξυλίκι. Το Fantastic Four το 1ο ήταν καλούτσικο, αν και με ψιλοχάλασαν κάποιες σεναριακές ευκολίες. Οπότε απ΄τη στιγμή που σχεδόν όλοι λέτε ότι το 2ο ήταν υποδεέστερο, καλά έκανα και δεν το πήρα. Είναι πολύ χρήσιμες οι κριτικές σας και τις διαβάζω όλες. Τις περισσότερες τις παίρνω σοβαρά υπόψιν μου και παίζουν καθοριστικό ρόλο στο αν θα πάρω ή όχι έναν τόμο. Μιλάω τώρα για όσους είμαι στο ντεμί. Κάποιον που θέλω πολύ να διαβάσω τον παίρνω χωρίς να περιμένω να πείτε αν αξίζει. Πχ το Demon in a Bottle θα το πάρω με το που βγει ή το Spider-Man Blue 12 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Manitou Posted January 20 Share Posted January 20 Το έχω ξαναγράψει αλλά η επανάληψη βοηθάει. Το συγκεκριμένο τοπικ είναι ένα από τα καλύτερα στο φορουμ. Αρτιες και εξαιρετικές κριτικές και απόψεις από τους περισσότερους που βοηθάνε τους υπόλοιπους. Ο καθένας νομίζω έχει βρει κάποιον που μοιάζει να έχει τα γούστα του και αντίστοιχα διαβάζει και αξιολογεί κριτικές. Εγώ και ο laz ας πούμε έχουμε περίπου τα ίδια που μας αρέσουν σε αυτό το είδος. Έτσι και εγώ θα πάρω τον εμφιαλωμένο δαίμονα (σαν την κόκα κόλα ένα πράγμα) γιατί μας έχει ζαλίσει τόσο καιρό με την πάρτη του () οπότε μάλλον θα αρέσει και σε εμένα. 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γουλβι Posted January 23 Share Posted January 23 On 16/1/2021 στο 1:32 ΜΜ, spiderman είπε: Δύο μέτρα και δύο σταθμά έχουμε εδώ? Διάβασε τους όρους του φόρουμ και θα καταλάβεις φίλε, αλλά μην παρεξήγησε εδώ είμαστε για να σπάμε πλάκα. Τόμος 30 και 36: Marvel Super Heroes Μυστικοί Πόλεμοι Μέρη 1 και 2 Κριτικη. Κλασικη ιστορία πολύ όμορφο σχέδιο αλλά σενάριο μπαρουφες αν σας χαλάνε τα τρελά σενάρια χωρίς νόημα μείνετε μακριά. κόμικ για να πουλήσουν παιχνιδάκια στα Αμερικανακια. 6/10 2 1 1 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PowerRangers8 Posted January 23 Share Posted January 23 @Γουλβι Ε με προλαβες,φιλε!!!!! Μόλις τους διάβασα χθες πολύ πολύ αργά και έλεγα να γράψω τη κριτική κάπου το μεσημέρι,χαχα Τώρα η σειρά μου να πω κάτι. Marvel Super Heroes Μυστικοί Πόλεμοι Μέρη 1 και 2 Στη τότε εποχή της '80s αυτή η ιστορία ήταν τόσο πρωτότυπη και τώρα λέμε τη λέξη ''κλασική''. Το σενάριο ήταν πολύ κάλο αλλά με πολλά κουραστικά μπλα μπλα (και με μερικές τρύπες) και κυρίως πρωταγωνιστής ήταν ο Doom,όχι οι ήρωες όπως συνηθίσαμε. Όταν λέω τρύπες εννοώ ότι το σενάριο είχε μερικά κενά, όπως ο Doom πως βρήκε αμέσως τις δυο κοπέλες που τις μεταμόρφωσε σε υπερεγκληματίες και που εξαφανίστηκε ο δράκος της Kitty (X-MEN). Ακόμα και τη μυστηριώδης Σπαιντερ-Γουμαν με τη στολή ''Venom'' την οποία δέχτηκαν αμέσως οι ήρωες χωρίς σχεδόν καχυποψία. Κατά τη γνώμη μου η ιστορία θα ήταν κάλο να περιορίζεται κάπου στα 8-9 τεύχη χωρίς φλυαρία (κυριολεκτικά την προτιμώ από το βασανιστικό Avengers Forever που έκαψε τον εγκέφαλο μου διαβάζοντας με το ζόρι.) Κάλο διάβασμα και τα λέμε στο επόμενο κλασικό σενάριο ''Δαίμονας στο Μπουκάλι'' 7 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mandrake Posted January 23 Share Posted January 23 Φίλε @Pilgrim κάτι έχεις πειράξει στις ρυθμίσεις σου με τα τελευταία σχόλια που γράφεις (π.χ. εδώ κι εδώ) και όσοι έχουμε θέμα "Uniform Σκουρόχρωμο" δε μπορούμε να τις διαβάσουμε. Άλλαξέ τες σε παρακαλώ αν δε σου κάνει κόπο. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γουλβι Posted January 23 Share Posted January 23 25 λεπτά πριν, PowerRangers8 είπε: Όταν λέω τρύπες εννοώ ότι το σενάριο είχε μερικά κενά, όπως ο Doom πως βρήκε αμέσως τις δυο κοπέλες που τις μεταμόρφωσε σε υπερεγκληματίες και που εξαφανίστηκε ο δράκος της Kitty (X-MEN Μιας και σε είδα να σου πω δεν ήταν αυτά κενά ο ντουμ έφτιαξε αυτές τις δύο σε ένα εργαστήριο δηλαδή τους έδωσε δυνάμεις αφού τις πήρε πρώτα από τα σπίτια τους που έπλεναν πιάτα, με τα πολλά μηχανήματα που είχαν εκεί και αυτές απεκτησαν σούπερ δυνάμεις ο δράκος πάλι το έσκασε για να τα φτιάξει με μια δράκαινα. Ότι να είναι συμφωνώ το μάχη στο χρόνο καλύτερο και για εμένα. 2 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mandrake Posted January 23 Share Posted January 23 Τρία πουλάκια κάθονταν στο τένις κλαμπ Εκάλη. Το ένα κοιτάει τον Υμηττό και τ' άλλο το μπακάλη. 6 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikolas12 Posted January 23 Share Posted January 23 Ευχαριστούμε για το μικρό διάλειμμα ποίησης, ωστόσο το θρεντ αφορά τις κριτικές της συλλογής, τον σχολιασμό και συζήτησή τους. Ως εκ τούτου η μία απάντηση αλά Τάσος Μπουγάς καθώς και η ανταπάντηση (για να μη μείνει ξεκρέμαστη) διεγράφησαν Όπως είπε και ο @Valtasar είμαστε εδώ να περνάμε καλά και επειδή εδώ και μέρες δεν έχω πιάσει κάποιο κομιξάκι λόγω δουλειών, αποσύρομαι και σας προτείνω να ηρεμήσετε και να κάνετε το ίδιο 9 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mandrake Posted January 23 Share Posted January 23 (edited) 9 ώρες πριν, PowerRangers8 είπε: Spoiler Όταν λέω τρύπες εννοώ ότι το σενάριο είχε μερικά κενά, όπως ο Doom πως βρήκε αμέσως τις δυο κοπέλες που τις μεταμόρφωσε σε υπερεγκληματίες και που εξαφανίστηκε ο δράκος της Kitty (X-MEN). Ακόμα και τη μυστηριώδης Σπαιντερ-Γουμαν με τη στολή ''Venom'' την οποία δέχτηκαν αμέσως οι ήρωες χωρίς σχεδόν καχυποψία. και απαντώ πάλι σε spoilers, διότι κάποιοι δεν έχουν διαβάσει ακόμη την ιστορία και οφείλουμε να τους προστατέψουμε από τέτοια: Spoiler Ο δράκος (Λόκχιντ) δεν εξαφανίστηκε. Όταν επέστρεψαν όλοι από τους Μυστικούς Πολέμους, στη σειρά "The Uncanny X-Men" εμφανίζεται μαζί τους στη Γη. Μάλιστα έχει δημοσιευτεί η επιστροφή και συνέχειά τους στα "X-Men" της "Μαμούθ Comix" (δε θυμάμαι τεύχος αυτή τη στιγμή αλλά πρέπει να ήταν μετά το #60). Όσο για το εξωγήινο συμβιωτικό (και όχι τον Venom που λανθασμένα λέτε διάφοροι), ούτε σατανικό ον ήταν, ούτε εχθρός, ούτε τίποτα τέτοιο. Επειδή λοιπόν στους υπόλοιπους υπερήρωες εκεί δεν είχε τύχει να πέσουν στα χέρια τους τα μελλοντικά τεύχη "The Amazing Spider-Man" με τον Venom, δε θα μπορούσαν φυσικά να ξέρουν ότι επρόκειτο για κάτι παραπάνω από ένα επιστημονικό εργαλείο, απ' τα πολλά θαυμαστά που τους άφησε αμανάτι ο Beyonder για να χρησιμοποιήσουν. Όλα πήγαιναν πρίμα για μήνες αργότερα με τον Spider-Man σε κάθε περιπέτειά του με τη νέα αυτή "στολή" που είχε, μέχρι που κάτι άρχισε να πηγαίνει στραβά μέρα με τη μέρα και έπρεπε να διερευνήσει τι φταίει. Και όσο για τον Doctor Doom, κατάφερε το ακατόρθωτο. Το να μάθει σε χρόνο DT πως δουλεύουν κάποια μηχανήματα που τους άφησε εκεί ο Beyonder από άλλους εξωγήινους πολιτισμούς και να δημιουργήσει υπερδυνάμεις σε δύο γυναίκες, ήταν παιχνιδάκι. Το έχουν κάνει άλλωστε κατώτερα μυαλά στο παρελθόν δημιουργώντας πολύ πιο δυνατούς χαρακτήρες και χωρίς τη βοήθεια εξελιγμένης εξωγήινης τεχνολογίας (βλέπε: Βαρώνος Ζέμο με τον Wonder Man, Κόμης Νεφάρια, Power Man, Γολιάθ κ.α.). Μη ψάχνετε για σεναριακές τρύπες εκεί που δεν υπάρχουν. Edited January 23 by Mandrake 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.