Αίθουσα Νικητών

Και οι τέσσερις είναι παγκοσμίως διάσημοι και δημοφιλείς χαρακτήρες. Κάποιοι είναι ιδιαίτερα γνωστοί και στη χώρα μας, κυρίως στους αναγνώστες κόμικς περασμένων δεκαετιών. Ο Ζαγκόρ, ο Τεξ, ο Μίστερ Νο και ο Ντύλαν Ντογκ επανέρχονται στην Ελλάδα για να ξανασυναντήσουν τους παλιούς τους φίλους και να βρουν καινούργιους. Τα ευρωπαϊκά ηρωικά κόμικς, ιδιαίτερα τα ιταλικά, έγιναν πολύ αγαπητά κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα, χαρακτήρες όπως ο Μπλεκ και ο Ζαγκόρ έδωσαν τα ονόματά τους σε εβδομαδιαία περιοδικά που διαβάστηκαν από χιλιάδες πιτσιρικάδες, έγιναν αντικείμενα «πληρωμής» για τους χαμένους σε παιχνίδια και ανταλλαγής δεκάδες φορές μέχρι να μη διαβάζονται πια, κρύφτηκαν κάτω από τα σκεπάσματα ή μέσα στο βιβλίο της Γεωγραφίας, κατασχέθηκαν από τους γονείς και πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Η αίγλη αυτών των χαρακτήρων σιγά σιγά, στην Ελλάδα, ξεθώριασε. Αλλά η φλόγα τους δεν έχει σβήσει ακόμη. Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, αυτά τα πρόσωπα, σχεδιασμένα από κορυφαίους καλλιτέχνες σε ιστορίες γραμμένες από σπουδαίους παραμυθάδες, εξακολουθούν να συγκινούν και οι εκδόσεις τους να πουλάνε χιλιάδες αντίτυπα. Οι εκδόσεις Μικρός Ήρως σε ένα φιλόδοξο σχέδιο επαναφέρουν στην ελληνική αγορά τέσσερις εμβληματικούς ήρωες σε ισάριθμες νέες σειρές που μόλις εγκαινιάστηκαν. Σε όλες, τις μεταφράσεις υπογράφει η Ντίνα Φατούρου και την επιμέλεια καθώς και τα λεπτομερή, ιστορικά, εμπεριστατωμένα εισαγωγικά κείμενα ο Λευτέρης Ταρλαντέζος. Ντύλαν Ντογκ Πρώην ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ, λιγομίλητος και με αινιγματικό παρελθόν, αποφασιστικός αλλά και ευαίσθητος, ευάλωτος, εσωστρεφής και με πολλές φοβίες, ο αφοσιωμένος ερευνητής του ανεξήγητου και του μεταφυσικού, Ντύλαν Ντογκ, πήρε το όνομά του από τον ποιητή Ντύλαν Τόμας και δανείστηκε τη μορφή του δημοφιλούς Βρετανού ηθοποιού Ρούπερτ Έβερετ. Οι ιστορίες του ξεκίνησαν να δημοσιεύονται το 1986 σε σενάρια του Tiziano Sclavi και σχέδια του Angelo Stano και στο επίκεντρό τους βρίσκονται αδιάκοπα από τότε, σχεδόν 400 τεύχη έως τώρα, δυσεπίλυτα μυστήρια παραφυσικού περιεχομένου. Ζόμπι, φαντάσματα, λυκάνθρωποι, τέρατα, αλλόκοτα πλάσματα, μάγοι και ψυχοπαθείς δολοφόνοι αποτελούν την καθημερινότητα στη ζωή του Ντύλαν Ντογκ που είναι γεμάτη τρόμο, αίμα, βία και σκληρότητα αλλά και συχνά κωμικά «διαλείμματα» στα οποία παίζει σημαντικό ρόλο ο συνεργάτης του, Γκράουτσο, ένα πρόσωπο κατ’ εικόνα και ομοίωση του Γκράουτσο Μαρξ. Ντύλαν Ντογκ Η σειρά που σφύζει από αναφορές στον λογοτεχνικό και κινηματογραφικό τρόμο, συνομιλώντας με το έργο σπουδαίων δημιουργών, όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο Ντάριο Αρζέντο, ο Τζορτζ Ρομέρο, ο Γουές Κρέιβεν κ.ά., αποτελεί εκδοτικό φαινόμενο στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, με συνεχείς επανεκδόσεις και χιλιάδες πιστούς αναγνώστες. Το πρώτο μέρος της ελληνικής σειράς με τίτλο «Η Ιστορία του Ντύλαν Ντογκ» πρωτοκυκλοφόρησε το 1995 και απαντά σε πολλά ερωτήματα για το μυστηριώδες παρελθόν του, ένα παρελθόν βυθισμένο στη μαγεία και παραμορφωμένο από τα εφιαλτικά όνειρα του τολμηρού ντετέκτιβ. Ζαγκόρ Δημιουργήθηκε το 1961 σε σενάρια του Sergio Bonelli και σχέδια του Gallieno Ferri με πρότυπο για τη μορφή του τον Αμερικανό ηθοποιό Robert Taylor και το όνομά του να αποτελεί συνδυασμό του πρώτου συνθετικού του Za-La-Mort, διάσημου χαρακτήρα του ιταλικού βωβού κινηματογράφου, και της πρώτης συλλαβής του επιθέτου του Flash Gordon. Η δράση του τοποθετείται στις αρχές του 19ου αιώνα στη Βόρεια Αμερική όπου, ορφανός από μικρή ηλικία, εκπαιδεύεται στα όπλα, χειρίζεται επιδέξια το τσεκούρι και μαθαίνει διάφορα ταχυδακτυλουργικά και ακροβατικά κόλπα από ένα μπουλούκι περιπλανώμενων σαλτιμπάγκων. Γίνεται ένας αλτρουιστής και θαρραλέος υπερασπιστής των καταπιεσμένων και των αδύναμων έχοντας για σύντροφο και συνεργάτη τον Μεξικανό κωμικό Τσίκο ως ανάλογο του δονκιχωτικού Σάντσο Πάντσα. Ζαγκόρ Στις ιστορίες του που συνδυάζουν στοιχεία από το γουέστερν, την επιστημονική φαντασία, τη λογοτεχνία τρόμου και το μεταφυσικό ο στόχος είναι πάντα η απονομή δικαιοσύνης με αντίπαλους ρατσιστές λευκούς, εκδικητικούς Ινδιάνους, λαθρέμπορους, τρελούς επιστήμονες, ρομπότ, αλλόκοτα πλάσματα κ.ά. Η πρώτη ιστορία του στη νέα έκδοση στα ελληνικά με τίτλο «Η Δικαιοσύνη του Περιπλανώμενου Φίτζι» υπογράφεται από τους Giorgio Giusfredi και Mauro Laurenti και κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Αύγουστο στην Ιταλία. Μίστερ Νο Προϊόν και αυτός του σεναριογράφου Sergio Bonelli και του σχεδιαστή Gallieno Ferri από το 1975, o Μίστερ Νο αποτελεί έναν απόλυτα αντισυμβατικό χαρακτήρα, έναν αναχωρητή και αρνητή του δυτικού πολιτισμού που επιλέγει να απομονωθεί στον Αμαζόνιο και να βιοπορίζεται ως ταξιδιωτικός οδηγός τουριστών με το μικρό αεροπλάνο του. Η περιπέτεια όμως του χτυπά συνεχώς την πόρτα και, συχνά άθελά του, μπλέκει σε καταστάσεις και περιστατικά που δεν μπορούν να τον αφήσουν ασυγκίνητο και να τον κρατήσουν αμέτοχο, όντας δίκαιος, θαρραλέος, αγωνιστής και ανήσυχο πνεύμα. Μίστερ Νο Οι ιστορίες του εξελίσσονται στα μέσα του προηγούμενου αιώνα ενώ πήρε μέρος ως πιλότος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Ιάπωνες και στάλθηκε σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Βιρμανία, ταξίδεψε στις ΗΠΑ από τη μια άκρη ως την άλλη, έζησε στη Νέα Υόρκη, έγινε μέλος των Hell’s Angels και αναμίχθηκε με τη γενιά των μπίτνικ συναντώντας τον Τζακ Κέρουακ. «Το Σπίτι του Σατανά», που αποτελεί το πρώτο βιβλίο στην ελληνική έκδοση, δημιουργήθηκε το 1984 από τους Tiziano Sclavi και Bruno Marraffa. Τεξ Στα πρότυπα του κλασικού γουέστερν, στα βάθη της Άγριας Δύσης κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, είναι δημιουργημένες οι ιστορίες με πρωταγωνιστή έναν παράξενο, δίκαιο και αδιάφθορο καουμπόι ονόματι Τεξ Γουίλερ. Σχεδιασμένος με πρότυπο τον ηθοποιό Γκάρι Κούπερ από τον Galep σε σενάρια του Giovanni Luigi Bonelli, o Τεξ αποτελεί έναν από τους μακροβιότερους παγκοσμίως χαρακτήρες των κόμικς καθώς πρωτοεμφανίστηκε το 1948 και έκτοτε έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και έχει φιλοτεχνηθεί από πολλούς καλλιτέχνες και σεναριογράφους κατά τις περιπέτειές του στο Φαρ Ουέστ αλλά και στα ταξίδια του από την Αριζόνα μέχρι τον Καναδά κι από τις ερήμους της Δύσης μέχρι τα νησιά του Ειρηνικού. Τεξ Ιδιαιτερότητά του ήταν πάντοτε ότι απευθυνόταν σε ένα ενήλικο και ώριμο κοινό καθώς οι ιστορίες του ήταν πιο βίαιες από τον μέσο όρο των παιδικών κι εφηβικών κόμικς και μπολιασμένες συχνά με βαθύτερα νοήματα για τη δικαιοσύνη, την έννοια της εκδίκησης, τη μοναξιά, τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγνή φιλία κ.λ.π. Η πρώτη ιστορία της νέας ελληνικής έκδοσης με τίτλο «Άντρες σε Φυγή» δημιουργήθηκε το 2002 σε σενάριο του Claudio Nizzi και σχέδια του Giovanni Ticci. Και το σχετικό link...

Μια ακόμα εκδοτική παρουσία του πολυαγαπημένου Ανθρώπου Αράχνη στην Ελλάδα, η οποία θα ολοκληρωθεί σε τρία τεύχη, που θα κυκλοφορήσουν ανά δίμηνο περίπου. Εδώ ο τίτλος βρίσκεται στο vol.4 πλέον και η Anubis παρουσιάζει σε αυτό το τεύχος τα δύο πρώτα (από τα τρία συνολικά, εάν δεν κάνω λάθος) τεύχη από το Dark KIngdom (το οποίο κατά την πάγια μεταφραστική λογική της εταιρείας αποδόθηκε ως "Σκοτενοί Αντίπαλοι") και λογικά, θα δούμε και τη συνέχειά του, το επόμενο story arc, Scorpio Rising εάν κρίνω από το εξώφυλλο του επόμενου τεύχους, που αντιστοιχεί στο #9 της αμερικανικής έκδοσης. Διάφοροι παλαιοί γνώριμοι κάνουν την εμφάνισή τους, δεν έχω διαβάσει την ιστορία για να εκφέρω άποψη, αλλά δεν έχω πλέον εμπιστοσύνη στη Marvel. Συνεπώς, όσοι πιστοί προσέλθετε. Η έκδοση της Anubis στα γνωστά επίπεδα. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον constantinople.

Σελίδα από το τρίτο άλμπουμ της σειράς Επικίνδυνα Νερά του Αρκά.

Άλλες δύο σελίδες και συμπληρώθηκε η πρώτη ιστορία. Προσπαθούμε να ετοιμάσουμε και τη δεύτερη ιστορία μέχρι το Πάσχα. Είναι κάτι πολύ δύσκολο. Θα εκδοθεί μέσα στο 2019. Κάποια στιγμή.

Μόλις κυκλοφόρησε το THE AMAZING SPIDERMAN Σκοτεινοί Αντίπαλοι.Επόμενο τεύχος 13/12/2018.

"Μυθιστορηματική βιογραφία"ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΩ (Adele V.Hugo) Απο τις εκδόσεις Ρομάντζο/Κυκλοφορία 02.1955 Διατειθόταν σε ξεχωριστα φυλλαδια απο το περιοδικο Ρομαντζο. -Σειρα τομων (ο 13ος στην σειρα προφανως) μιας κ τα λοιπα εκδοθεντα εργα φαινονται στην εικονα παρακατω..-

Να σημειώσω εδώ ότι και ο μεγάλος Segar δυο χρόνια αργότερα από την έκδοση του Tintin au Congo βάζει τον Wimpy να ζητάει από τον Popeye εργαλεία από την κουζίνα ώστε να σφάξει ολόκληρη αγαθή αγελάδα και να την φάει μόνος του στον τόπο της σφαγής. Η χειτοκίνητη μηχανή του κιμά άφησε άκοπη μόνο την ουρά! Τα ποδαράκια τα ακούμπησε δίπλα ίσως για να τα κάνει σε δεύτερο χρόνο πατσά. Το κεφάλι με την γλωσσίτσα 'εξω το άφησε δεμένο στον στύλο.

Με μεγαλη χαρα διαβασα οτι θα επανακυκλοφορησει το The Goon του Eric Powell, μεσα στο 2019. Και μαλιστα, θα κυκλοφορησει απο την εταιρεια/imprint του δημιουργου Albatross Funnybooks. Παρατηρηση 1η : Το κακο της υποθεσης ειναι οτι θα μου λειψουν τα υπεροχα Library Editions της Dark Horse. Παρατηρηση 2η : Σε λιγο η Dark Horse θα βγαζει μονο ΜικυΜαου ? Εδω και 3-4 χρονια χανει ολα της τα δυνατα χαρτια (Star Wars, Conan κλπ ) ΠΗΓΗ

16μπιτη αναπαράσταση της μεγάλης αναμέτρησης. Μην το δείτε αν δεν έχετε δει την ταινία. Μετά την αρχική προβολή, επαναλαμβάνεται με split-screen πλάνα από την ταινία για σύγκριση.

Οπισθοφυλλο τομου 5 (1968) και πληροφοριακου φυλλαδίου που βρεθηκε στις σελιδες του ¨Χριστουγγενιάτικη Ιστορία' : Περιελαμβανονται (χωρις εξωφυλλα/οπισθοφυλλα) 4 ανακατευμενα τευχη με τιτλο: Η φεγγαροπετρα,26.Βενιαμίν Φραγκλινος (01.03.52), 20.Χριστουγγενιάτικη Ιστορία (22.12.51),Τα μυστήρια των Παρισίων Προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Εξωφυλλα/οπισθοφυλλα τευχών Δ ΠΕΡΙΟΔΟΥ νο: 15,30,49,60 (Τευχος 15 μονο το οπισθοφυλλο) Τα εξώφυλλα προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης.

Εξωφυλλα/οπισθοφυλλα τευχών Β ΠΕΡΙΟΔΟΥ νο: 4,7,29, 51 (51 Εξωφυλλο μόνο..) Τα εξώφυλλα 4 & 7 και τα οπισθόφυλλα, προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης. Το εξώφυλλο του 29 δεν αντικαταστάθηκε.

Ο Οκτώβριος έχει γίνει εν πολλοίς μήνας Venom για την nerd κοινότητα. Μπορεί, όσο και να προσπάθησε ο Tom Hardy, η ταινία της Sony/Marvel να απογοήτευσε κοινό και κριτικούς, όπως αναμενόταν απ’ την αρχή, αλλά σε κάθε περίπτωση δημιούργησε ένα νέα ενδιαφέρον για τον Venom, ως comic χαρακτήρα, τον οποίο το ευρύ κοινό, το οποίο κυρίως παρακολουθεί τις κινηματογραφικές ταινίες, είχε να τον δει απ’ την πρώτη original τριλογία του κινηματογραφικού Spider-man με τον Tobby Maguire. Όσο, λοιπόν, δεν συζητήθηκε η ταινία Venom, από την άλλη τόσο πολύ έχουν κεντρίσει τελευταία το ενδιαφέρον της nerd κοινότητας τα comics του villain της Marvel. Το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, ήδη εδώ και μήνες έχει γνωρίσει τη σειρά Venom του Rick Remender, της οποίας μεγάλο κομμάτι εκδόθηκε απ’ το Οξύ, ενώ μόλις την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφορεί και ο τόμος Venom: Dark Origin του Zeb Wells μεταφρασμένος στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Anubis. Η δημιουργία αυτοτελών ιστοριών του Venom τα τελευταία χρόνια δεν έχει σταματήσει από πλευράς Marvel και γι’ αυτό το λόγο υπάρχει πληθώρα νέων comic ιστοριών του χαρακτήρα, τα οποία αξίζουν την προσοχή μας. Μια απ’ τις πιο αξιοπρόσεκτες στιγμές των πιο πρόσφατων αυτοτελών comics του Venom, είναι η νέα σειρά του Donny Cates (Thanos Wins, Cosmic Ghost Rider, God Country) η οποία έκανε reboot τον χαρακτήρα, ο οποίος ξεκίνησε (όπως έκαναν φέτος και άλλοι ήρωες της Marvel) απ’ το #1. Ο νέος Venom του Cates έρχεται να μας αφηγηθεί μια νέα origin ιστορία του symbiote. Σε αυτό το νέο μύθο του symbiote κεντρικό ρόλο έχει ο Knull, ο οποίος κάνει πρώτη φορά την εμφάνισή του στο 3ο τεύχος, ενώ αφηγείται την ιστορία του στο 4ο τεύχος, το οποίο γι’ αυτό το λόγο είναι μέχρι στιγμής και το καλύτερο της σειράς. Ο Knull είναι ο θεός των symbiotes, ο οποίος εμφανίζεται στην Νέα Υόρκη με τη μορφή δράκου, αναζητώντας κάτι που θα τον ξανακάνει παντοδύναμο, όπως ήταν στο παρελθόν. Ο Knull είναι ένας πολύ τρομακτικός villain, ο οποίος θυμίζει στην όψη τον Δράκουλα. Η απεικόνισή του στο comic δίνει την αίσθηση ενός πανίσχυρου όντος, ο οποίος διαφεντεύει αμέτρητα symbiotes, με τα οποία μπορεί να δημιουργήσει οτιδήποτε (από τον μυθικό του δράκο, μέχρι σπαθιά και ασπίδες). Έτσι ο θεός των symbiotes είναι σε θέση να εξαφανίσει ολόκληρους πλανήτες. Στο στήθος του έχει ένα κόκκινο σύμβολο, το οποίο απεικονίζει τον δράκο στον οποίο μεταμορφώθηκε για να επιτεθεί στη Νέα Υόρκη. Αυτό το σύμβολο είναι παρόμοιο τόσο με το σύμβολο του Spider-man όσο και με του Venom, οπότε είναι μια ένδειξη των δημιουργών ότι ο villain Knull είναι κομμάτι του comic σύμπαντος του Spider-man. Αυτή την απειλή που γεννά η επίθεση του δράκου Knull καλείται να την αντιμετωπίσει ένα ιδιότυπο υπερηρωικό δίδυμο: ο Spider-man και ο Venom. Ο Spider-man, ο ήρωας, στο σύμπαν του οποίου δημιουργήθηκε ο Venom, πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του με τον επί δεκαετίες εχθρό του, προκειμένου να πολεμήσουν ένα δράκο ξενιστή ενός πανίσχυρου symbiote, απέναντι στον οποίο μοιάζουν και οι δύο πολύ αδύναμοι. Ο Spider-man της ιστορίας είναι ο Mike Morales, ο οποίος, ως μαύρος Spider-man, δένει και αισθητικά με το σκοτεινό ύφος του comic. Σχεδιαστής στην πρώτη ιστορία της νέας σειράς είναι ο Ryan Stegman ο οποίος έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα απόλυτα σκοτεινό σχέδιο, το οποίο εμπλουτίζεται με αντιθέσεις σε άσπρες και κόκκινες αποχρώσεις. Το σχέδιο του Stergman έχει έντονη αισθητική θρίλερ, η οποία αξιοποιείται εξαιρετικά στην σχεδιαστική αποτύπωση του Knull, του τρομακτικού villain, που είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν το comic για να δικαιολογήσει τον σκοτεινό του κόσμο. Από την άλλη και η ιστορία του Eddie Brock αλλάζει στο νέο comic του Cates. Ο Brock του Cates είχε πεθάνει στο παρελθόν και τον επανέφερε στη ζωή το symbiote, το οποίο πλέον είναι ζωτικό κομμάτι του εαυτού του για να μπορεί να παραμένει στη ζωή. Όμως, το symbiote δεν είναι κάτι ξένο για τον Brock. Περισσότερο νιώθει ολοκληρωμένος ως ξενιστής του symbiote, παρά το νιώθει ως παράσιτο. Ο Brock δεν αλλάζει όποτε γίνεται Venom, αλλά περισσότερο ολοκληρώνεται (τουλάχιστον όσο καταφέρνει να διατηρεί τον έλεγχο). Ο Cates μιλώντας σε συνέντευξή του για τον Eddie Brock λέει: «Ο Eddie Brock, όταν περίπου έγινε αυτό που θα λέγαμε εμείς «ήρωας» στην ιστορία του, άρχισε να είναι αμετακίνητος στην υπόθεση του να προστατεύει τους αθώους. Γιατί; Από πού προέκυψε αυτό; Ποια είναι γι’ αυτόν η καθοριστική στιγμή, η αντίστοιχη με το θάνατο του Θείου Ben; Τι συνέβη στον Eddie; Τόσοι άλλοι άνθρωποι είχαν προσβληθεί απ’ το symbiote και είχαν τρομοκρατηθεί από αυτό. Είναι τόσο τρομακτικό. Αλλά όχι ο Eddie. Αν πας πίσω και διαβάσεις αυτά τα comics, θα δεις ότι ο Eddie το αποδέχτηκε. Τι είδους χαρακτήρα μας δείχνει αυτό; Αυτά τα πράγματα για τα οποία δεν έχουμε συζητήσει ποτέ πραγματικά, για τα οποία δεν έχουμε αναρωτηθεί πραγματικά είναι γιατί ο Eddie νιώθει τόσο μόνος; Τι του συνέβη στην ανατροφή του και νιώθει τόσο εξαρτημένος και μάλιστα γιατί πιστεύει ότι δεν μπορεί να ζήσει μόνος του χωρίς το symbiote; Ή γιατί νιώθει ανολοκλήρωτος χωρίς το άλλο του μέρος;» Έτσι, λοιπόν, ο Cates συνεχίζει την στροφή του Venom ο οποίος έχει μετατραπεί από villain σε anti-hero, μέσω του Brock. Μόνο που αυτή τη φορά ο Cates βάζει τον χαρακτήρα του αντιμέτωπο με έναν πανίσχυρο villain, πολύ πιο δυνατό από αυτούς που έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει ο Brock. Μάλιστα, σε αυτή τη μάχη ο Venom μειονεκτεί, αφού μπορεί να χρησιμοποιήσει το symbiote ως πλεονέκτημα, αφού και ο εχθρός του έχει τις ίδιες δυνάμεις και μάλιστα σε πολλαπλάσιο βαθμό. Κατά συνέπεια, ο Venom του Cates ξεκινάει μια μάχη μεταξύ symbiotes, ενάντια στον πιο ισχυρό χαρακτήρα του είδους τους, τον αυτοαποκαλούμενο God of symbiotes! Όπως έχει γίνει αντιληπτό, το νέο Venom αποκαλύπτει άλλη μια φορά το ταλέντο του Cates, του οποίου οι ιστορίες ξεχωρίζουν ανάμεσα στη μετριότητα στην οποία κινείται η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών τίτλων της Marvel. Ο Cates αποδεικνύει ότι διασκεδάζει απόλυτα τη νέα του δημιουργική ενασχόληση με τον Venom, αφού δεν περιορίζεται μόνο στην αυτοτελή σειρά του ήρωα, αλλά έχει αναλάβει και τα tie-ins Web of Venom. Το πρώτο τεύχος αυτής της σειράς, υπό τον τίτλο Ve ‘nam, είναι μια stand-alone ιστορία για την εμφάνιση του πρώτου symbiote στον πόλεμο του Βιετνάμ, με πρωταγωνιστές τον Nick Fury και Wolverine, οι οποίοι μας προσφέρουν ατελείωτη δράση! smassingculture.gr

Σπεύδω να γράψω κάτι εδώ πριν καταλάβουν και αυτό το θέμα τα παπιά Στις 5 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί από το imprint της Karen Berger (Berger Books) το Laguardia, που ασχολείται με το γνωστό αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης αλλά στο σε μια άλλη πραγματικότητα κατά την οποία εξωγήινοι έχουν έρθει και ζουν στη Γη. Κάνει παραλληλισμούς για την κατάσταση της μετανάστευσης, του ρατσισμού, της ανεκτικότητας και των διακρίσεων στο παρόν. Το ενδιαφέρον είναι ότι συγγραφέας είναι ο Nnedi Okorafor, ο οποίος έχει πάρει και Hugo, και Nebula. Χωρίς να τον έχω διαβάσει, αυτά είναι βαρβάτα βραβεία και δίνονται μόνο σε όσους αξίζουν. ΠΗΓΗ Σε άλλες κυκλοφορίες του imprint, από το οποίο περίμενα κάτι καλό αλλά μάλλον... δεν, ξεχωρίζω τα : - THE ORIGINALS: THE ESSENTIAL EDITION HC : To μοναδικό έργο που έχει γράψει ο Gibbons, ο σχεδιαστής του Watchmen. Δεν με ψήνει ιδιαίτερα ούτε το σχέδιο, ούτε το story, που αναφέρεται σε μια ρετρο-φουτουριστική πόλη με συμμορίες που καβαλάνε hover-scooters. - INCOGNEGRO: RENAISSANCE HC : Συνέχεια (μετά από 10 χρόνια) ενός comic που είχε βγει τότε από τη Vertigo. Καλό το πρώτο, καλό φαίνεται και το δεύτερο το οποίο μιλάει για το φόνο ενός μαύρου συγγραφέα σε ένα σκανδαλώδες πάρτυ στα 1920. - MATA HARI HC : Η γνωστή χορεύτρια/κατάσκοπος, ενώ είναι στη φυλακή αναμένοντας τη δίκη της, αφηγείται τη ζωή της. Ενδιαφέρον θα έλεγα...

Τελείωσα και τα 25 τεύχη χθες. Έκανε μια κοιλιά κάπου στο #15-16, επέστρεψε με νέο καστ και ανανεωμένους χαρακτήρες για ένα δυνατό φινάλε. Η αλήθεια είναι πως η πλοκή άλλαξε άρδην από ένα σημείο και μετά Δεν ήταν κακή σειρά. Προφανώς έπαιρνε βελτιώσεις και δεν πήγε την ιστορία εκεί που περίμενα ή θα ήθελα να την πάει. Παρόλα αυτά δεν είχα απαιτήσεις από την αρχή και γι'αυτό στο μεγαλύτερο μέρος της την ευχαριστήθηκα. Το σχέδιο άλλαξε πάλι κάπου στο τεύχος 14, με το κάθε επόμενο να σχεδιάζεται από 1-2 σχεδιαστές ταυτόχρονα, κάτι που απεχθάνομαι. Χάνεται κάθε συνοχή στα μάτια του αναγνώστη και η ξενέρα που έρχεται όταν ο επόμενος σχεδιαστής είναι χειρότερος από τον προηγούμενο δεν παλεύεται. Στην προκειμένη κανένας από όσους πέρασαν δεν ήταν κακός, σχεδόν όλοι όμως ήταν μέτριοι (με εξαίρεση τον Jon Buran που είναι εξαιρετικός αλλά δυστυχώς έκανε λίγα τεύχη και μετά περιορίστηκε (ή τον περιόρισαν) σε εξώφυλλα και μερικές εσωτερικές σελίδες).

Στη σειρά Εκδόσεις Ρομάντζου έχουν κυκλοφορήσει βεβαιωμένα 27 βιβλία. Αλλά αυτό είναι θέμα ξεχωριστής παρουσίασης. @albert Ο Ουγκώ που ανέβασες είναι με σκληρό ή μαλακό εξώφυλλο;

Αν αυτό το εύρημα μπει στις Σειρές βιβλίων δοποιάτε με να σας σκανάρω τα υποδέλοιπα! Καλημέρες!

Τελείωσα πριν λίγο το Constantine: City of Demons - The Movie. Πολύ κάλο animation, γρήγορη πλοκή, μπόλικες μάχες και γενικά έχει όλο εκείνο σκοτεινό και βίαιο κλίμα που ταιριάζει στον ντετέκτιβ με τις υπερφυσικές ικανότητες. Πιστεύω ότι οι fan του είδους - και του ήρωα - θα το ευχαριστηθούν. Βαθμολογία στην ρετροκλίμαξ: 8/10

Καλησπέρα σε όλους! Ολόκληρη η ιστορία "Παγωτομαχίες", μπορεί να διαβαστεί εδώ! Όπως πάντα, όλες οι παρατηρήσεις και απόψεις είναι καλοδεχούμενες!

εγω το γούσταρα πολύ το συγκεκριμενο, δεν ειναι απο τα εργα του Κινγκ που διαβαζεις απνευστι, αλλά χτίζει ωραια ατμόσφαιρα τελευταία έχω διαβάσει αρκετά βιβλία, οπότε λοιποον... Έγκλημα στο Κολωνάκι Πρώτο βιβλίο του Μαρή, που δείχνει την ηλικία του μεν διατηρεί τη γοητεία του δε, μιας άλλης εποχής. Αφελές σε πολλά σημεία, με προκαταλήψεις της εποχής, που όμως με κράτησε και με έπεισε να διαβάσω κι άλλο Αστυνόμο Μπέκα . Σκαρφίσου κάτι! Ιστορίες που δεν γίνεται να ξεχάσεις Το τρίτο βιβλίο του Palahniuk που διαβάζω, μετά το Fight Club και το Νανούρισμα. Μπορώ να πω ότι κανένα τους δε με έχει απογοητεύσει. Το συγκεκριμένο είναι συλλογή διηγημάτων.Πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα, αλλά άνισο, όπως συνηθίζεται σε συλλογές διηγημάτων. Ασκήσεις ύφους και γραφής με το ιδιόμορφο χιούμορ του συγγραφέα (που σύμφωνα με το εξώφυλλο λέγεται Πόλανικ και όχι "Παλάνιουκ " όπως νόμιζα μέχρι πρόσφατα ). Πολύ ωραία έκδοση από τον Αίολο και εξαιρετική μετάφραση . Τελευταία έξοδος Μυθιστόρημα μυστηρίου, του Federico Axat, που τσίμπησα κάποια στιγμή στις διακοπές. Η υπόθεση έδειχνε υποσχόμενη, τουλάχιστον για βιβλίο καλοκαιριού: Ο Τεντ είναι έτοιμος να αυτοπυροβοληθεί, όταν ακούει κάποιον να χτυπάει το κουδούνι. Αρχικά σκοπεύει να το αγνοήσει και να αυτοκτονήσει, στη συνέχεια όμως βλέπει ένα σημείωμα στα χαρτιά του με τον γραφικό του χαρακτήρα , που του λέει να ανοίξει την πόρτα κι ότι είναι η μόνη έξοδος. Δε θυμάται να το έχει γράψει... Καλή αρχική σεναριακή ιδέα, μετριότατη συνέχεια και άνευρο αποτέλεσμα κατά τη γνώμη μου . Δυο βιβλία της Αγκάθα Κρίστι, από τα λίγα που δεν είχα διαβάσει και που τα θεωρώ από τα μετριότερα της, Το Πάρτυ και Το ξενοδοχείο Μπέρτραμ. Τουλάχιστον στο δεύτερο αξίζει η περιγραφή του ίδιου του ξενοδοχείου . Ο κοκκινολαίμης Δεύτερο βιβλίο του Jo Nesbø για μένα, το πρώτο που διαβάζω της σειράς με το Χάρι Χόλε. Μπορώ να καταλάβω πολύ καλά τη γοητεία που ασκεί σε τόσο πολύ κόσμο, με κέρδισε. Ενδιαφέρων πρωταγωνιστής αλλά και β' χαρακτήρες, ζωντανή αφήγηση και αβίαστη ροή της ιστορίας (μετά από λίγο), πολύ καλή ατμόσφαιρα . Πανδαιμόνιο Αστυνομικό μυθιστόρημα του Κ.Ακρίβου, που εκτυλίσσεται στο Άγιο Όρον, οπου βρίσκεται το πτώμα μιας γυναίκας σε ένα κελί. Το πιο ενδιαφέρον στο βιβλίο ήταν η αρχική ιδέα. Κατα τα άλλα, είχε πολλά προβλήματα ροής και προσανατολισμού στην εξέλιξη της υπόθεσης, cheesy "πονεμένο" λαβ στορυ, σίγουρα not my cup of tea . Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά Συλλογή κειμένων του Αύγουστου Κορτώ. Μου έδωσαν την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να είναι χιουμοριστικά άρθρα free press εφημερίδας, ευχάριστα, αλλά ως εκεί . Αιχμηρά Αντικείμενα Αστυνομικό της Gillian Flynn. Μια δημοσιογράφος επιστρέφει στη γενέτειρά της στην πολιτεία του Μιζούρι, για να καλύψει τους φόνους δύο μικρών κοριτσιών. Αποπνικτική ατμόσφαιρα αμερικάνικου νότου, δυνατή αφήγηση και ροή, πετυχημένη σκιαγράφηση α' και β' χαρακτήρων, νοσηρότατο και εθιστικό. Θα τσεκαρω και την υπόλοιπη εργογραφία της. Άνθρωπος στον Άρη Αποστολή στον Άρη που εξελίχθηκε άσχημα, ένας αστροναύτης που ξεμένει πίσω στον Άρη κι αγωνίζεται να επιβιώσει. Εντυπωσιακή ιστορία επιβίωσης στο διάστημα του Weir , που αν εξαιρέσω το γεγονός ότι περιείχε κάποια τεχνικά κομμάτια που με δυσκόλεψαν, κύλησε νερό. Το παιχνίδι του Έντερ Από τα καλύτερα scifi που έχω διαβάσει, παρόλο που ήμουν αρκετά προκατειλημμένη για τον Orson Scott Card, καθώς έχω διαβάσει κατά καιρούς διάφορες κατηγορίες για την πάρτη του (μισογύνης, ομοφοβικός κλπ). Δεν βρήκα κάτι που να με χαλάσει ιδιαίτερα στο βιβλίο του , που το θεωρώ έξυπνο κι ιδιαίτερα καλογραμμένο. Δυστοπικό μέλλον, άνθρωποι σε πόλεμο με τους εξωγήινους, στρατιωτική σχολή προετοιμασίας παιδιών πολεμιστών.. Το βιβλίο έχει τιμηθεί με βραβεία Hugo & Nebula και θεωρώ ότι τα αξίζει!

Καλησπέρα σε όλους παιδιά. Έχω γεννηθεί το 1989 στην Αθήνα και είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν με κόμιξ της Ντίσνευ και το juniors tv. Δυστυχώς ως παιδί ενδιαφερόμουν απλώς για τις ιστορίες και μόλις πρόσφατα ανακάλυψα την αγάπη που σου δίνει να γυρνάς ξανά στην παιδική σου ηλικία, να ξαναδιαβάζεις τα κόμιξ σου, να βλέπεις πάλι τα κινούμενα που έβλεπες τότε με το νου ενός ενήλικα. Την ομορφιά του να βλέπεις ξανά τις ιστορίες που διάβαζες τότε με την δυνατότητα να αντιληφθείς τις αναλύσεις που συνοδεύουν κάθε ιστορία. Πλέον λατρεύω τις ιστορίες του Ντον Ρόσα και βρίσκω γοητευτικό να ψάχνω αναφορές στο δεύτερο πλάνο των καρέ του. Τον Καρλ Μπαρξ για ολόκληρο το σύμπαν που δημιούργησε, το Φλόυντ Γκοτφερσον για τις πιο ωραίες κατ'εμέ ιστορίες με το Μίκυ που έχω διαβάσει, αλλά και τους Ιταλούς σχεδιαστές για τις ώρες που μου έχουν χαρίσει πάνω από τα Κλασικά. Αλλά και τον Ρενέ Γκοσινί για τον Αστερίξ, το Λούκι Λουκ, τον Ιζνογκούντ, τον μικρό Νικόλα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να είμαι σε ένα τέτοιο φόρουμ. Καλές συζητήσεις να έχουμε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν βγαίνει νόημα στο να ξαναβγάλουν τις ίδιες ιστορίες ( Howard ) για άλλη μια φορά. Σίγουρα δεν σκοπεύουν να το κάνουν άμεσα. Οι τρεις σειρές που ανακοίνωσαν είναι καινούριο υλικό. Από την άλλη, θα είχε (πολύ) νόημα για εμένα προσωπικά, να φέρουν γνωστά ονόματα για να σχεδιάσουν τις γνωστές ιστορίες. Μιλώντας πάντα για κορυφαία ονόματα, και όχι απλά οδοντόκρεμες. Π.χ. ο McFarland σχεδιάζει Κόναν, ο Jim Lee σχεδιάζει Κόναν κλπ. Κάτι τέτοιο ναι, θα με εξιτάριζε και θα το αγόραζα.

Αν βρείτε στοιχεία για να προσθέσετε, μπορεί να αυτονομηθεί σε παρουσίαση το τρέχον ποστ.

@Dr Paingiver ειναι με μαλακο εξωφυλλο..

Ο Chrome στην αντιγραφή / επικόλληση, κρατάει το background χρώμα στην μορφοποίηση κειμένου. Για να επικολληθεί κείμενο αμορφοποίητο, Ctrl+Shift+V αντί για Ctrl+V. Στον Firefox δεν υπάρχει πρόβλημα με το χρώμα. Σε άλλους browsers δεν ξέρω.

χρόνια πολλά @imageiras !

Να θυμίσω ότι το άλμπουμ "Φριτς ο γάτος" που κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1982, υπάρχει σκαναρισμένο εδώ

Και χωρίς αρίθμηση τελικά. Για να τα βάλει κανείς με ότι σειρά θέλει.

Καλώς όρισες στην όμορφη παρέα μας φίλε @rolandofshire . Χαίρομαι διπλά που η παρέα των Ντισνεόπληκτων του GC μεγαλώνει. Εύχομαι καλές περιηγήσεις και να σε βλέπουμε όσο πιο συχνά γίνεται. Αν σου δημιουργηθεί κάποια απορία,μην διστάσεις να ρωτήσεις.

Καλώς όρισες Άλλος ένας Ντισνεικός στην παρέα μας. Άμα θες ρίξε μια ματιά και στη λέσχη που έχει δημιουργηθεί για τα Disney στο φόρουμ

Από το άρθρο "Η Ιστορία του ελληνικού τύπου – εφημερίδες, περιοδικά και διαφήμιση (μικρή αφήγηση)" του Άρη Κουμπαρέλη – Καθηγητή Εφαρμογών τμ. Δημοσίων Σχέσεων & Επικοινωνίας - Αργοστόλι : ".....Το “Ρομάντσο” εκδόθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1934 από τους Ν. Θεοφανίδη και Σπ.Λαμπαδαρίδη (ο πρώτος υπήρξε εκδότης του έως το 1984). Πρωτεργάτης αυτής της εξέλιξης είναι ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Απόστολος Μαγγανάρης , μικρασιατικής καταγωγής που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1924 και που αποσύρθηκε από το δημοσιογραφικό χώρο το 1972. Σ' αυτόν οφείλεται η διαμόρφωση και εντέλει η μοντέρνα εκδοχή των περιοδικών της ποικίλης ύλης, ιδιαίτερα τη δεκαετία του '50 που το αναγνωστικό κοινό ζητάει ελαφρά αναγνώσματα . Ως βιβλιοπεριοδικό το Ρομάντσο ολοκλήρωσε τον εκδοτικό του κύκλο σε δύο περιόδους, έχοντας εκδώσει συνολικά 212 τεύχη στην πρώτη περίοδο και 71 στη δεύτερη. Ως περιοδικό ποικίλης ύλης πλέον, κυκλοφόρησε πρώτη φορά μέσα στην κατοχή και συγκεκριμένα στις 19 Σεπτεμβρίου 1942. Παρότι στην προμετωπίδα του εξώφυλλου ο επεξηγηματικός υπότιτλος βεβαίωνε ότι πρόκειται για εβδομαδιαία έκδοση, οι δύσκολες συνθήκες της γερμανικής κατοχής (και εν προκειμένω η έλλειψη του χαρτιού) δεν επέτρεπαν τη συνεπή τήρηση της εβδομαδιαίας συχνότητας. Στις 14 Ιανουαρίου 1943 τη διεύθυνση σύνταξής του περιοδικού ανέλαβε ο Μαγγανάρης, ο οποίος σε εκείνη την περίοδο είχε αναστείλει την έκδοση του περιοδικού “Μάσκα”. Το 1956 το περιοδικό ανέλαβε ο Μιχάλης Χανούσης οποίος μειώνοντας την τιμή από 6 σε 3 δραχμές και διαφημίζοντάς το εκτόξευσε σε κυκλοφοριακά ύψη απλησίαστα για άλλο ελληνικό περιοδικό - τιράζ 280.000-300.000 φύλλα εβδομαδιαίως. Η παρακμή του Ρομάντσου συνέπεσε με το τέλος της περιόδου “Χανούση” και επιλογή της νέας διοίκησης να μετατρέψει το περιοδικό-ευαγγέλιο της λαϊκής μάζας σε πολυτελές lifestyle περιοδικό υπακούοντας στις επιταγές των νέων αναγνωστικών συνθηκών. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 και έως το κλείσιμο του περιοδικού το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ ανέλαβε η δημοσιογράφος Κική Σεγδίτσα, οι συνεντεύξεις της οποίας έδιναν πλέον το cover story του περιοδικού. Το lifestyle καθορίζει πλέον το περιεχόμενο των περιοδικών. Εξώφυλλα με αστέρια από τον κινηματογράφο και το τραγούδι (Βουγιουκλάκη, Καρέζη, Παπαμιχαήλ, Κούρκουλος) αποτελούν εγγύηση μεγάλης κυκλοφορίας όχι μόνο για το Ρομάντσο, αλλά και για άλλα αντίστοιχα περιοδικά. Το 1987, το Ρομάντσο και τα μικρότερα “αδέλφια” το “Πάνθεον” και το “Βεντέτα” αγοράστηκαν από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ) και το στρατηγείο των ‘‘Εκδόσεων Θεοφανίδη’’ στην οδό Αναξαγόρα 5 υποβαθμίστηκε σε αρχείο-αποθήκη......." Σύμφωνα με τα παραπάνω αλλά και άλλα στοιχεία που προκύπτουν από τα τεύχη του ΡΟΜΑΝΤΣΟ φαίνεται ότι το περιοδικό κυκλοφόρησε από το 1934 έως περίπου το 1940 (αν θεωρήσουμε ότι εκδιδόταν αυστηρά κάθε εβδομάδα) ως λαϊκό ανάγνωσμα σε εβδομαδιαία βάση , ενώ το 1942 εκδόθηκε την περίοδο της κατοχής ως το γνωστό περιοδικό ποικίλης ύλης που το γνωρίζουμε μέχρι πρόσφατα. Σύμφωνα με το σκοπό της εκδόσεως του περιοδικού όπως φαίνεται στη σελίδα 3 του πρώτου τεύχους η έκδοση αποσκοπούσε στο να εκδώσει "...έργα μεγάλης αξίας αριστουργήματα της παγκοσμίου φιλολογίας." Με πανέμορφα χρωμολιθογραφημένα εξώφυλλα , μέσα από τις σελίδες του πρώτου τεύχους βλέπουμε μικρές αυτοτελείς ιστοριούλες αλλά και διάφορα ανέκδοτα εποχής του καλλιτεχνικού χώρου , όπως επίσης και συμβουλές ομορφιάς από κάποιον κύριο George , πρόδρομα για την επόμενη φάση του περιοδικού ως ποικίλης ύλης. Επίσης βλέπουμε και διαφήμηση Φαρμακείου όπου οι μικροβιολογικές εξετάσεις γίνονταν από Χημικόν τμήμα. Πληροφορίες μιας άλλης όμορφης εποχής , άγνωστης σε μας. Σελίδες από το πρώτο τεύχος. Σελίδα 3 Σελίδες 4-5 Σελίδες 14-15 Σελίδες 16-17 Σελίδες 18-19 Σελίδες από το τεύχος 49. Τη μετάφραση της ιστορίας "ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ" την έχει κάνει ο Μιχάλης Πριονιστής μάλλον ο συγγραφέας του λαϊκού αναγνώσματος ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ Παρουσίαση της Β' περιόδου θα βρείτε εδώ. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους albert & Valtasar & GreekComicFan.

Κάτι σαν κουιζάκι από το οποίο προκύπτει το πως ιεραρχείτε τις ταινίες του MCU. Ουσιαστικά σε ρωτάει αρκετές φορές "ποια από αυτές τις 2 ταινίες θα προτιμούσες να δεις αυτή τη στιγμή", πιθανότατα επαναλαμβάνοντας κάποια ζεύγη, και εν συνεχεία από όλα αυτά τα one-on-one σου λέει πως φαίνεται να τις ιεραρχείς. 2-3 λεπτά διάρκεια, αν και ομολογώ πως σε κάποια φάση με έπιασε μια βαρεμάρα και ένα "άντε, τελείωνε" Πάντως αυτό που μου έβγαλε, νομίζω ότι με ερμηνεύει αρκετά καλά Το κουιζ θα το βρείτε εδώ Η ιεράρχηση που μου έβγαλε: Infinity War Guardians of the Galaxy Black Panther The Avengers Doctor Strange Thor: Ragnarok Ant-Man Captain America: Civil War Captain America: The Winter Soldier Iron Man Avengers: Age of Ultron Guardians of the Galaxy Vol. 2 Thor Captain America: The First Avenger Iron Man 2 Iron Man 3 Spider-Man: Homecoming Thor: The Dark World The Incredible Hulk

Μια εκτός σειράς έκδοση που βγήκε στις αρχές του 1999 για να εκμεταλλευτούν την επιτυχία που είχε εκείνο το διάστημα το περιοδικό, πετυχαίνοντας πρωτιές στον ανδρικό τύπο αλλά και δεύτερες θέσεις στα γενικά, ποικίλης ύλης έντυπα. Ή τουλάχιστον αυτά ισχυρίζεται το editorial. Κατά τα άλλα, δεν έχει ιδιαίτερες διαφορές από το κανονικό μηνιαίο τίτλο. Λείπουν κάποιες στήλες, αλλά μέχρι εκεί.

Το θέμα των Λήσταρχων των αρχών του προηγούμενου αιώνα είναι μια από τις - εν πολλοίς - ανεκμετάλλευτες πηγές ιστορικής και δραματουργικής καταγραφής, κάτι που προφανώς σκέφτηκε και ο Βασίλης Χειλάς (Ύψιλον), όταν ανάπτυξε την παρούσα σειρά παρέα με τον Παναγιώτη Τσαούση (Exotic City Cabaret, Αιώνια Καταδίκη, Ρίγη, κ.τ.λ). Για να το παρουσιάσουν, επέλεξαν να στραφούν στο crowdfunding, εκδίδοντας το πρώτα στα Αγγλικά, ούτως ώστε να προσεγγίσουν και ξένους αναγνώστες. Δεν ξέρω αν το πέτυχαν, και τα άλλα θέματα που προέκυψαν από την καμπάνια έχουν καταγραφεί επιμελώς εδώ, αλλά με την έκδοση επιτέλους στα χέρια μας, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το κόμικ καθαυτό και να αφήσουμε τα της καμπάνιας στο σχετικό θέμα. Διάφορες συμμορίες Λήσταρχων λαμβάνουν χάρη με σκοπό να προσαρτηθούν στο δυναμικό της χωροφυλακής, που έχει σκοπό να κυνηγήσει τον ποιο επικίνδυνο από αυτούς, τον Πένγκο. Ένας από τους πρώην λήσταρχους της Χωροφυλακής είναι και ο Καρδάρας, που κάποτε ήταν φίλος με τον Πένγκο. Το πρώτο τεύχος ξεκινάει - μετά τα προκαταρκτικά - να καλύπτει την πορεία των δυο αντρών πριν γίνουν εχθροί. Το κόμικ είναι εμφανέστατα φιλόδοξο, αναπτύσσοντας την ιστορία του σε 4 χρονικές στιγμές, με αρκετή επιτυχία και δημιουργώντας ενδιαφέρον για την συνέχεια. Ο Χειλάς φροντίζει να προσφέρει στο σενάριο κάτι για όλους: Και το ιστορικό πλαίσιο, και την σφαγή/ωμότητα που θα περίμενε κανείς από τέτοιες μορφές, και την τσοντίτσα του, καθώς και το φολκλόρ ελληνικό στοιχείο, χωρίς να χάνει σε συνοχή. Σε αυτό βοηθείται αρκετά και από τον Τσαούση που έχει κάνει αρκετή έρευνα για την σωστή αναπαραγωγή των όπλων, ενδυμασιών και λοιπών στοιχείων της εποχής. Δυστυχώς όμως η αγγλική αργκό δεν του ταιριάζει, κάνοντας τον να χάνει πόντους, ενώ η γραμματοσειρά που επιλέχθηκε είναι προβληματική, μιας και αρκετά ονόματα, τοπωνύμια και αγγλικές εκφράσεις, είναι δυσανάγνωστα. Πιστεύω και ελπίζω πως θα βγει και στα Ελληνικά και εκεί το κόμικ θα αναδειχτεί περισσότερο. Εν αναμονή της συνέχειας λοιπόν.

Πρόσφατα είδα την ταινία για πρώτη φορά. Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, όσον αφορά την Asgard. Πράγματι, η απόδοσή της στην οθόνη ήταν πολύ ωραία οπτικά, και, βασικά, πολύ πειστική. Ο Anthony Hopkins στο ρόλο του Odin, τρομερός. Ταιριαστός ρόλος, επιβλητική παρουσία, ακριβώς όπως έπρεπε να είναι. Εξίσου δυνατή παρουσία βρήκα και τη Renne Russo στο ρόλο της γυναίκας του, Frigga. Ο Hemsworth, από την άλλη, δε μου άρεσε. Στις επόμενες ταινίες, σαν να αλλάζει κάτι πάνω του και να γίνεται πιο ταιριαστός για το ρόλο... Εδώ μου φάνηκε αρκετά... βουτυρένιος. Βασικά κάτι με ενοχλεί στη φάτσα του. Είναι σαν αγουροξυπνημένος σε όλη την ταινία. Ο αγαπημένος μου Ασγκαρντιανός είναι, μακράν, ο Heimdall. Τρομακτική φυσιογνωμία, φαίνεται πολλά κιλά πολεμιστής. Για μένα, το βασικό σε αυτήν την ταινία είναι η εισαγωγή στο μύθο του Θεού του Κεραυνού, για να αξιοποιηθεί στις επόμενες ταινίες, παρά η δημιουργία μιας καλής υπερηρωικής ταινίας. Όχι ότι ήταν κακή ταινία. Αλλά, κακά τα ψέματα, σε επίπεδο... θεάματος και ψυχαγωγίας, ο Destroyer ήταν μάλλον ένα μέτριο "boss". Το χτίσιμο, πάντως, που γίνεται, ειδικά στο χαρακτήρα του Loki, αλλά και στη S.H.I.E.L.D., είναι κομβικό σε αυτήν την ταινία. Και πράγματι, με εντυπωσίασε το γεγονός ότι εμφανίζεται τόσο στιγμιαία αλλά τόσο νωρίς και απροσδόκητα το Infinity Gauntlet. Δείχνει ότι οι άνθρωποι είχαν οραματιστεί πλήρως την πορεία του MCU. Σε γενικές γραμμές, βρήκα αδιάφορο το κομμάτι που διαδραματίζεται στη Γη. Δε λέω, χαβαλέ είχε, όπως και οι... γήινοι πρωταγωνιστές της ταινίας (εσείς ξεχωρίζετε τη Jane Foster (Natalie Portman), εγώ νομίζω ερωτεύτηκα την Darcy Lewis (Kat Dennings) από την πρώτη σκηνή!), αλλά τουλάχιστον, θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί καλύτερα - το ερωτικό στοιχείο προέκυψε εντελώς από το πουθενά, δίχως το κατάλληλο build-up, ενώ γενικά συμπεριφέρονται όλοι σαν να έχασαν σημαντικό ποσό μονάδων στο δείκτη IQ τους, από τη στιγμή που εμφανίζεται ο Θωρ στη Γη και μετά. Βέβαια, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πόσο γέλιο μου προκάλεσε η σκηνή στο νοσοκομείο: "How dare you attack the son of Odin?!" Όντας newbie στο μαρβελικό χώρο, πράγματα όπως η πιστότητα στις πρωτότυπες ιστορίες δε με απασχόλησαν ιδιαίτερα, αλλά αισθάνομαι πως -ειδικά τα τελευταία χρόνια-, σε αυτό το κομμάτι, η Marvel τα πάει καλά, ούτως ή άλλως. Overall, 6.5/10, αλλά θα μπορούσε να φτάσει το 7, κυρίως για συγκεκριμένες ερμηνείες και την οπτική πανδαισία της Asgard.

1. Infinity War 2. Captain America: Civil War 3. The Avengers 4. Spider-Man: Homecoming 5. Thor: Ragnarok 6. Ant-Man 7. Iron Man 3 8. Black Panther 9. Iron Man 10. Captain America: The First Avenger 11. Captain America: The Winter Soldier 12. Ant-Man and the Wasp 13. Guardians of the Galaxy 14. The Incredible Hulk 15. Guardians of the Galaxy Vol. 2 16. Doctor Strange 17. Iron Man 2 18. Avengers: Age of Ultron 19. Thor: The Dark World 20. Thor Όντως, αρκετά πιστά αποτελέσματα. Πλέον έχει προστεθεί και το Ant-Man and the Wasp στο κουίζ.

Τελικά ο Σκοτεινός Ιππότης είναι φανατικός του ποδοσφαίρου. Τόσο πολύ,που δεν θέλει να τον ενοχλεί κανένας όταν βλέπει μπάλα.

Μια εκτός σειράς έκδοση του PC Magazine, που βγήκε για να δώσει προτάσεις αγοράς για τις γιορτές του 2004, με το επίχρισμα της ανασκόπησης της χρονιάς που πέρασε. Την περίοδο που τέτοιες ειδικές εκδόσεις τις σήκωνε ακόμα η αγορά.

Hotel Artemis (2018) Jodie Foster, Sofia Boutella, Jeff Goldblum, Zachary Quinto, Dave Bautista. Ένα νοσοκομείο για εγκληματίες με κανόνες που θυμίζουν το Continental από τα John Wick (ελεγχόμενη πελατεία, δεν μπορείς να σκοτώσεις τους υπόλοιπους ενοικους κ.ο.κ.). Στο 2028. Το τρέηλερ υπόσχονταν πολλά. Το καστ υπόσχονταν πολλά. O Sterling K. Brown (αδερφός του Μαύρου Πάνθηρα) που δεν τον ήξερα, έγραφε πολύ όμορφα στο πανί. Η Sofia Boutella είναι στενάχωρο που είναι ήδη 36. Δυστυχώς το Hollywood την ανακάλυψε πολύ αργά, οπότε θα μας δώσει λίγες συνολικά εμφανίσεις. Διότι και αυτή έγραφε πολύ όμορφα στο πανί. Επιπρόσθετα μου θύμισε κάτι που έλεγα για τον Jackie Chan. Ότι είναι ένας εξαιρετικός χορευτής. Η γυναίκα ξέρει να κινείται και αυτό βγαίνει στα ξυλίκια της. Τα χρώματα και τα σκηνικά πολύ όμορφα. Δικαιώνουν το cyberpunk thriller film που λέει η wiki. Όλα καλά, όλα ανθηρά λοιπόν? Αμ δε! Μια μοναστηριακή μπύρα, σε ένα υπέροχο μπουκάλι, που τη βάζεις στο ποτήρι και βγάζει υπέροχα χρώματα και υπέροχη υφή. Μόλις όμως την πίνεις? Φλατ. Σχεδόν deadline flat. Δεν υπήρχε χημεία? Δεν υπήρχε ρυθμός? Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι έμεινα με την εικόνα της υπέροχης μπύρας και την ανάγκη τώρα να βρω κάτι πραγματικά γευστικό για να πιω 6/10 edit 10-20 δεύτερα αφ'ότου ξεκινάνε οι τίτλοι τέλους έχει μια πολύ μικρή mid-credits scene. Δεν είναι κάτι φοβερό, αλλά υπάρχει Προφανώς δείγμα ότι πήγαιναν για franchise. Ίσως άμα δεν είχαν τη λέξη franchise στο μυαλό τους, να έβγαινε κάτι καλύτερο. Ίσως γενικώς η ανικανότητα να ήταν τέτοια που να μην έβγαινε ούτως ή άλλως

Πήρα σήμερα τη νέα σελίδα, που είχε το σέρλοκ χολμς και η λέσχη των ακραίων σπορ. Στην αρχή μου φάνηκε βαρετή η υπόθεση, αλλά απο το μέση και μετα το βρήκα πολύ πιο ενδιαφέρον κι ευρηματικό. Στα γνωστά πλαίσια κάφρικου χιούμορ κι αυτό το τευχος.

Ποιο είναι το περίεργο, και εμείς σε αυτή τη θέση πάντα ψύλλους και τσιμπούρια προσπαθούμε να βγάλουμε..................................... μάλλον δεν μπορώ να το δω , αλλά κάπου το έχω σε φυσική μορφή.

Καλησπέρα σας, τεύχος 1 έως 4: 40 σελίδες τεύχος 5 έως 26: 36 σελίδες τεύχος 27 έως 48: 32 σελίδες Μέχρι το τεύχος 14 η αρίθμηση ήταν κάτω δεξιά, από το 15 μπήκε κάτω στη μέση, μέχρι το 26ο τεύχος περίπου. Τα υπόλοιπα τεύχη δεν έχουν αρίθμηση, ή κι αν είχαν χάθηκε στο ξάκρισμα του περιοδικού. Τα τεύχη 27 μέχρι το 34 έχουν χοντρό γυαλιστερό χαρτί κ εξώφυλλο, ενώ από το τεύχος 35 και μέχρι το τελευταίο τεύχος, τόσο το εξώφυλλο όσο κ τα εσωτερικά φύλλα έχουν φτηνό χαρτί και μουντά χρώματα. Ευχαριστώ, είναι κ το πρώτο μου ποστ/σχόλιο, χαιρετισμούς σε όλους

Στα Λούκυ Λουκ το γράφουν στην λίστα του οπισθόφυλλου τα νούμερα. Ας το κάνουν έτσι και ας μην βάζουν στην ράχη νούμερα.

Μόλις το τελείωσα κι εγώ και δεν έχω παρά να συμφωνήσω με την πλειοψηφία. Ήταν ένα πολύ όμορφο κόμικ. Κατάφερε να με γυρίσει στην παιδική μου ηλικία αλλά με ενήλικες και ρεαλιστικές δόσεις. Για αυτούς που λένε ότι ουσιαστικά δεν έχει σχέση με Λούκυ Λουκ παρα μόνο απο το όνομα, δεν θα διαφωνήσω πολύ μαζί τους αλλά σκεφτείτε· τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει ο σχεδιαστής; Να βάλει μέσα όλο το καστ του κλασικού ΛΛ; Αλλά και πάλι θα ήταν ένα κλασικό ΛΛ; Μάλλον όχι γιατί θα έλειπε το ιδιαίτερό του χιούμορ. Χιούμορ που το έκανε να ξεχωρίζει αφού ο ΛΛ σαν σειρά κόμικ στην ουσία είναι ένα κόμικ-παρωδία της άγριας δύσης.Θέλοντας ο συγγραφέας να φτιάξει ένα ενήλικο κόμικ με έναν "σοβαρό" Λούκυ Λουκ, αυτομάτως έπεφτε σε αυτό το αδιέξοδο. Όμως ήταν κάτι που νομίζω δεν ξένισε κανέναν. Εγώ επιτέλους είδα έναν "μεγαλωμένο" Λούκυ Λουκ. Το στόρυ μπορεί να ήταν απλό αλλά τελειώνοντας την ιστορία δεν ένιωσα ότι ήθελα κάτι παραπάνω. Ένιωσα σαν να είδα ταινία. Μου άρεσε το στρωτό της ιστορίας, μου άρεσε που ήταν ρεαλιστικό. Όσο αφορά την έκδοση, το σκληρόδετο εξώφυλλο και οι χρωματισμοί νομίζω όλα ήταν υπέροχα. Πολλοί θα θέλατε να είναι μεγαλύτερο το μέγεθος για να-αυτό εικάζω- διακρίνεται (-ε) και να αναδυκνεύεται (χωρίς "-ε") το σχέδιο. Κατα την -ταπεινότατη-άποψή μου ενώ το σχέδιο μου φάνηκε πολύ καλό, εν τούτοις δεν νομίζω πως ήταν κάτι τόσο wow με τόση λεπτομέρεια για να χρειαστεί μεγαλύτερο καρέ για να αναδειχθεί. Τα σχέδια του Morris νομίζω είχαν περισσότερη λεπτομέρεια. Μπορεί όμως να κάνω λάθος. Φίλε Paingiver κι όμως ο Λούκυ δεν καπνίζει πουθενά στο κόμικ εκτός αν με το ρήμα θέλεις απλώς να υπογραμμίσεις την ιδιότητά του ως καπνιστή μια ιδιότητα όμως που την είχε ακόμα και στο κλασικό κόμικ (ασχέτως που ποτέ δεν κάπνιζε "μπροστά μας"). Παρατηρήσατε σαφώς ότι η ιστορία "δεν άφηνε" τον Λουκ να καπνίσει αφενός, αφετέρου στον αντίποδα να παρουσιάζει την "κατάντια" του Ντοκ. Νομίζω-ίσως όμως κάνω λάθος-ο συγγραφέας ήθελε να περάσει ένα μήνυμα. Εν κατακλείδι το απόλαυσα. Δεν με νοιάζει που δεν είχε σχέση με τον "κλασικό" Λούκυ Λουκ. Ήθελα κάτι διαφορετικό απο τον αγαπημένο αυτόν εφηβικό μου ήρωα και επιτέλους το βρήκα. Μακάρι να έβγαιναν και άλλα τέτοια της σειράς. Με τη σειρά μου το προτείνω πρωτίστως σε αυτούς που αρέσκονται να βλέπουν/διαβάζουν ιστορίες απο άγρια δύση και ύστερα στους φαν του Λούκυ Λουκ γνωρίζοντας όμως ότι δεν πρόκειται να βρουν το χιούμορ το οποίο χαρακτήριζε τη σειρά. Απλώς θα βρουν έναν αγαπημένο ήρωα "ώριμο" αυτή τη φορά. ερώτηση:

ή και για να κάνουμε χωριστή παρουσίαση για κάθε τεύχος! ( )

Στο τεύχος #16 "Ο Ιζνογκούντ και οι Γυναίκες" το αναφέρει ο Ταμπαρύ Νομίζω και κάπου αλλού το έχω συναντήσει. Θα ψάξω μπας και το βρω. Kαι μια είδηση: Νέα μετάφραση στην επανέκδοση του ΤενΤεν (δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι για καλό, αν κρίνω απ΄το τι συνέβη με τα Αστερίξ και Λούκυ Λουκ που ξαναμεταφράστηκαν)

Πέρσι τέτοιο καιρό, είχαμε τα πρώτα, φέτος, έρχονται τα δεύτερα. The Disney Afternoon Collection King Louie 3.75" Action Figure The Disney Afternoon Collection Gadget 3.75" Action Figure The Disney Afternoon Collection Launchpad 3.75" Action Figure The Disney Afternoon Collection Gizmoduck 3.75" Action Figure

Αυτή την περίοδο ετοιμάζω νέα δεκασέλιδη ιστοριούλα με τίτλο "Παγωτομαχίες" και θα είναι έτοιμη μέχρι το τέλος του μήνα. Θα τοποθετείται χρονικά μετά το τρίτο κεφάλαιο από το πετράδι του Που-Γι. Ταυτόχρονα, όποιος επιθυμεί μπορεί να διαβάσει όλες τις ιστορίες μου εδώ ενώ υπάρχει και κατατοπιστικό σχεδιάγραμμα για την προτιμότερη σειρά ανάγνωσης των ιστοριών. Τέλος, δημιούργησα νέα σελίδα στο Facebook την οποία θα βρείτε εδώ. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι!

Σε συνέχεια προηγούμενου email πριν από κάνα δυο χρόνια είπα να τα μαζέψω όλα εδώ. Αποφάσισα να γράψω μια ολοκληρωμένη συνοπτική κριτική για όσους δεν έχουν διαβάσει τα ΤΕΝ ΤΕΝ και σκέφτονται να το κάνουν. ---------------ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ (ΛΙΓΑ) SPOILERS-------------------- Θα χωρίσω την κριτική σε τρία μέρη. α) Η πρώτη δεκαετία. β) Η απογείωση, γ) Η περίοδος της ωριμότητας α) Η πρώτη δεκαετία. Εδώ έχω βάλει όλες τις ιστορίες μέχρι να γνωρίσει ο ΤΕΝ ΤΕΝ τον Καπετάνιο, δηλαδή: 1. Στη χώρα των Σοβιέτ (1929–1930) 2. Ο Τεντέν στο Κονγκό (1930–1931) 3. Ο Τεντέν στην Αμερική (1931–1932) 4. Τα πούρα του Φαραώ (1932–1934) 5. Ο μπλε λωτός (1934–1935) 6. Το σπασμένο αυτί (1935–1937) 7. Το μαύρο νησί (1937–1938) 8. Το σκήπτρο του Οττοκάρ (1938–1939) Πρακτική μου είναι να διαβάζω τις ιστορίες αν μπορώ με χρονολογική σειρά έκδοσης. Ρίχνοντας όμως μια πρόχειρη ματιά στα ΤΕΝ ΤΕΝ αποφάσισα να ξεκινήσω από τα πούρα του Φαραώ. Αυτό προτείνω και σε κάποιο καινούριο αναγνώστη του ΤΕΝ ΤΕΝ καθότι τα τρία πρώτα τεύχη (Σοβιέτ Αμερική και Κονγκό) υστερούν ξεκάθαρα έναντι όλων των υπόλοιπων. Τα πρώτα αυτά τεύχη είναι τελείως παραπλανητικά και μπορούν λανθασμένα να απογοητεύσουν κάποιον που ξεκινάει από εκεί. Σενάριο με άπειρα λάθη και σχέδιο φτωχό. Ο ΤΕΝ ΤΕΝ μπαίνει στη ζωή μας εντελώς ξαφνικά χωρίς να προϊδεαστούμε για την ύπαρξή του αλλά και τη φήμη του. Το Σοβιέτ είναι απλά μια αντικομουνιστική προπαγάνδα. Το Κονγκό συστήνεται ανεπιφύλακτα σε φιλόζωους. Διαδοχικές σφαγές ζώων (όπως έχει αναφερθεί και παραπάνω) χωρίς κανένα λόγο. Ιδίως η σελίδα με τις αντιλόπες και τον ρινόκερο έχει βγει από τα γραφεία της WWF. Όμως είναι γραμμένο τη δεκαετία του 30. Άλλες εποχές. Το ΤΕΝ ΤΕΝ στην Αμερική είναι μια συρραφή γκαγκ και πυροβολισμών μεταξύ συμμοριών. Δεν ξέρω πόσες φορές ξέφυγε ο ΤΕΝ ΤΕΝ από του χάρου τα δόντια. Γενικά αυτό συμβαίνει σε ολόκληρη τη δεκαετία γιατί σε μεταγενέστερα ΤΕΝ ΤΕΝ δεν είναι τόσο συχνό πια. Στη συνέχεια υπάρχει το δίδυμο Πούρα του Φαραώ και Μπλε Λωτός. Δεμένο σενάριο, καταιγιστική δράση, πρώτη εμφάνιση των πιο "διαχρονικών" κακών (θα αναφερθούν ξανά σε επόμενα ΤΕΝ ΤΕΝ) βελτιωμένο σχέδιο. Από αυτό το ΤΕΝ ΤΕΝ ξεκινάνε και τα διπλά τεύχη που είναι ουσιαστικά μια ιστορία σπασμένη στα δυο. Φοβερή ιστορία που πραγματεύεται εμπόριο ναρκωτικών το 1931! Επαναλαμβάνω το 1931 σε ένα κόμικ υπάρχει ιστορία που καταγγέλλει το εμπόριο ναρκωτικών. Γενικά το ΤΕΝ ΤΕΝ χειρίζεται μοντέρνα θέματα που αν αναλογιστεί κανείς την χρονολογία τους φαντάζει εξωπραγματικό. Η δεκαετία κλείνει με 4 "μονές" ιστορίες. Και οι 4 στα δικά μου μάτια κινούνται στο ίδιο επίπεδο. Σενάριο σφιχτό, σιγά σιγά λιγοστεύει η αναίτια καταιγιστική δράση, καινούριοι ήρωες έρχονται για να μείνουν και καινούριοι κακοί (όπως ο Δρ. Μίλερ) που θα εμφανιστούν αρκετές φορές στα επόμενα Τεν Τεν. Εδώ να αναφερθεί ότι στα πούρα του Φαραώ εμφανίστηκαν οι ανεκδιήγητοι Ντυπόν και Ντιπόν που είναι μια από τις χιουμοριστικές πλευρές του κόμικ. Στο σκήπτρο του Οττοκάρ εμφανίζεται πρώτη φορά η χώρα της Συλδαβίας. Νομίζω ότι η χώρα είναι ουσιαστικά μια χιουμοριστική περιγραφή μια Μοναρχικής αλλά φιλοδυτικής Γιουγκοσλαβίας. Τα θέματα είναι εξίσου μοντέρνα με πριν. Ανατροπές αρχηγών, διακίνηση ναρκωτικών, κλπ. Το σχέδιο γίνεται όλο και καλύτερο. Τα καρέ πιο γεμάτα και οι χαρακτήρες πιο όμορφοι. Τέλος στον κάβουρα με τις χρυσές δαγκάνες γνωρίζουμε για πρώτη φορά τον καπετάνιο Χάντοκ που θα γίνει αχώριστος με τον ΤΕΝ ΤΕΝ. Το πιο σημαντικό εδώ είναι αυτή η αίσθηση που σου αφήνει να διαβάσεις τα υπόλοιπα. Όπως προσέξατε δεν αναφέρθηκα στις ρατσιστικές αναφορές του ΤΕΝ ΤΕΝ το οποίο αποτελεί μια άλλη μεγάλη συζήτηση με παραπάνω από μία σκοπιές. Χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου είναι η παρουσία του Μιλού που ουσιαστικά παρουσιάζεται σαν μια ανθρώπινη παρουσία δίπλα στον Τεν Τεν. Συνομιλούν, παρεμβαίνει και γενικά κινείται περισσότερο σαν άνθρωπος παρά σαν σκύλος. β) Η απογείωση Εδώ έχω βάλει τις ιστορίες που απογειώνεται ο Τεν Τεν. Ουσιαστικά πρόκειται για τις ιστορίες που πρωτοπαρουσιάζεται ο καπετάνιος Χάντοκ και ο αγαπημένος Τουρνεσόλ (Κάλκιουλους): 9. Ο κάβουρας με τις χρυσές δαγκάνες (1940–1941) 10. Το μυστηριώδες άστρο (1941–1942) 11. Το μυστικό του μονόκερου (1942–1943) 12. Ο θησαυρός του κόκκινου Ρακάμ (1943–1944) 13. Οι επτά κρυστάλλινες μπάλες (1943–1948) 14. Ο ναός του ήλιου (1946–1949) 15. Ο Τεντέν στη χώρα του μαύρου χρυσού (1948–1950) 16. Αποστολή στη Σελήνη (1950–1953) 17. Βήματα στη Σελήνη (1950–1954) Στην περίοδο αυτή βρίσκονται οι ιστορίες που έχτισαν τον μύθο του Τεν Τεν. Στον κάβουρα πρωτοπαρουσιάζεται ο καπετάνιος Χάντοκ σαν αλκοολικός ψιλοκατεστραμένος βωμολόχος καπετάνιος. Στην πορεία ο ρόλος του αναβαθμίζεται και γίνεται ο πολυτιμότερος σύντροφος και δεξί χέρι του Τεν Τεν αντικαθιστώντας ουσιαστικά τον Μιλού (ακόμα και στον αλκοολισμό). Πρακτικά στα μάτια μου αυτή είναι μια "παραδοχή" του Ερζέ για τον κάπως περίεργο ρόλο του Μιλού την πρώτη δεκαετία. Αγαπησιάρης, Βωμολόχος (απίστευτες ατάκες πετάει σε όλη τη σειρά), Large τύπος και αμετανόητος μεθύστακας που δεν διστάζει να τα τινάξει όλα για λίγο ουισκάκι. Ο κάβουρας και το μυστηριώδες άστρο είναι ήπιες ιστορίες χωρίς την παρανοϊκή δράση των προηγούμενων ιστοριών του Τεν Τεν και σε εισάγουν ουσιαστικά στη νέα εποχή. Γνωρίζουμε τον καπετάνιο Άλεν που είναι από τους κακούς που θα τους ξαναδούμε. Και πάμε σε τρεις διλογίες με μια ενδιάμεση παρένθεση. Η πρώτη είναι Το μυστικό του μονόκερου και ο θησαυρός του κόκκινου Ρακάμ. Εδώ γνωρίζουμε τους προγόνους του καπετάνιου ψάχνουμε τις ενδείξεις για ένα θησαυρό και τέλος τον ίδιο τον θησαυρό. Στη δεύτερη ιστορία πρωτοεμφανίζεται ο μεγαλοφυής, ψιλοκουφός αγαπημένος καθηγητής Τουρνεσόλ. Κοντός με γυαλιά μυωπίας, αστεία μαλλιά, φιγούρα από τις λίγες. Ο Τουρνεσόλ είναι η αιτία για τη δεύτερη διλογία, τις επτά κρυστάλλινες μπάλες και τον ναό του ήλιου. Απίθανη μεταφυσική ιστορία με κυνηγητό, Άνδεις, λάμα που φτύνουν τον καπετάνιο και μια χιλιοειπωμένη σωτήρια έκλειψη. Η αγαπημένη ιστορία πολλών είναι αυτή. Ακολουθεί ο Τεντέν στη χώρα του μαύρου χρυσού. Δρ Μυλλερ, εμπόριο πετρελαίου, απαγωγή, εκβιασμοί σε μια εντυπωσιακή περιπέτεια πολύ μπροστά για την εποχή της που ξεχωρίζει ο ανεκδιήγητος Αμπντουλάχ και οι φοβερές του φάρσες. Οι Ντυπόν και Ντιπόν στα καλύτερά (ή μάλλον στα χειρότερά) τους σε μια από τις πιο αστείες περιπέτειες του Τεν Τεν. Και τελειώνει αυτή η εποχή με τη -νομίζω- καλύτερη διλογία του Τεν Τεν. Μαζί με το Θιβέτ για μένα είναι οι καλύτερες ιστορίες όλης της σειράς. Μιλάω για την Αποστολή στη Σελήνη και τα Βήματα στη σελήνη. 15 ολόκληρα χρόνια πριν πατήσουμε το πόδι μας στη σελήνη περιγράφεται με ακρίβεια ένα αντίστοιχο εγχείρημα. Απίθανη ιστορία με φοβερή αγωνία πλοκή, κακούς, τα πάντα όλα. Απίθανο σχέδιο, απίθανες λεπτομέρειες σχετικά με διαστημική (το 1950 επαναλαμβάνω) και γενικά μια υπέροχη ιστορία. Η τιμωρία των κακών απροσδόκητη και εντυπωσιακή για κόμικ. Η αγωνία μέχρι να ανοίξει η πόρτα του σκάφους θύμιζε ταινία! Εκπληκτική ιστορία. γ) Η περίοδος της ωριμότητας. Η τελευταία περίοδος είναι για μένα η περίοδος της ωριμότητας του Ερζέ που οι ιστορίες πλέον χρησιμοποιούν ένα δομημένο σύμπαν και εκτενείς αναφορές σε παλαιότερες: 18. Υπόθεση Τουρνεσόλ [ή Κάλκιουλους] (1954–1956) 19. Κάρβουνα στο Αμπάρι (1958) 20. Ο Τεντέν στο Θιβέτ (1960) 21. Τα κοσμήματα της Κασταφιόρε (1963) 22. Πτήση 714 για Σίδνεϋ (1968) 23. Ο Τεντέν και οι Πίκαρος (1976) Η υπόθεση Τουρνεσόλ είναι μια υπόθεση βιομηχανικής κατασκοπίας. Πλέον τα Τεν Τεν κινούνται σε υψηλά επίπεδα και αυτό κάνει και αυτή η ιστορία χωρίς να ξεχωρίζει. Αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάτι είναι η πρώτη εμφάνιση του αστείου με τα τηλέφωνα του πύργου καθώς και η πρώτη εμφάνιση του διασκεδαστικά ενοχλητικού ασφαλιστή. Τα κάρβουνα στο αμπάρι πάλι είναι ένα blockbuster. Κάνουν παρέλαση σχεδόν όλοι οι παλιοί κακοί, ο Αμπντουλάχ, ο Πορτογάλος έμπορος και γίνεται χαμός. Η ιστορία ασχολείται με το σκλαβοπάζαρο και είναι μια απάντηση (όχι η μόνη) σε αυτούς που θεωρούν ρατσιστή τον Ερζε. Ξεχωριστή αναφορά αξίζει ο Τεντεν στο Θιβέτ. Ταξιδιωτική, αγωνιώδης, ανατρεπτική και συγκινητική η περιπέτεια αυτή. Ο ΤενΤεν ξεκινάει μια ανάβαση στα Ιμαλάϊα για να σώσει το νεαρό του φίλο από τον Μπλε Λωτό. Περιπέτεια βγαλμένη από τις σελίδες του National Geographic. Το Φοβερό σχέδιο δίνει επιπλέον πόντους στην ιστορία. Η σκηνή με το αρκουδάκι είναι γροθιά στο στομάχι. Η επόμενη ιστορία είναι τα κοσμήματα της Κασταφιόρε. Εκπληκτική ιστορία περιορισμένη στον πύργο του Καπετάνιου. Μυστήρια, παρεξηγήσεις, κλοπές και πάρα πολύ πλάκα. Το πιο αστείο Τεν Τεν με διαφορά. Ο καπετάνιος δίνει ρέστα! Τα δυο τελευταία κινούνται στους ίδιους ρυθμούς. Η πτήση 714 για Σύδνεϋ επαναφέρει τον πιλότο από τα κάρβουνα στο αμπάρι και αποτελεί το κύκνειο άσμα για σχεδόν όλους τους κακούς του ΤενΤεν. Ιδιαίτερο ανατρεπτικό και απρόσμενο το φινάλε. Τέλος τα Τεν Τεν τελειώνουν με τον ΤενΤεν και τους Πίκαρους. Η τελευταία εμφάνιση του Τεν Τεν είναι πάλι στα μέρη του στρατηγού Αλβαρέζ. Λίγο χλιαρή ιστορία όπου ο Ερζέ προσπαθεί να αποχαιρετίσει τον ήρωα του βάζοντας μέσα σχεδόν όλο το καστ.