Θρηνωδός

Το πρώτο είναι καλό (αν και δεν συμμερίζομαι την ευρεία ιντερνετική άποψη ότι είναι κλασικό και μακραν το καλύτερο της πιξαρ), το δεύτερο με την Τζεσι και τον χρυσοθήρα κουβαλαγε την κατάρα των σηκουελ αλλά ήταν σχετικά καλύτερο από τα τόσα direct-to-Video της Ντίσνεϊ. Το τρίτο με το αρκούδι τελείως αδιάφορο από κάθε άποψη. Θα το δω και το τέταρτο γιατί δεν έχω να χάσω και κάτι παρόλα αυτά και ας είναι από τα franchise που δεν με κέρδισαν ποτέ

Ήταν μια από αυτές τις στιγμές που κάθεσαι αμέριμνος στον καναπέ σου και ψάχνεις τα κομιστικά δρώμενα που μπορείς να επισκεφτείς, όταν ανακαλύπτεις πως ένα μουσείο κόμικς στην Βασιλεία φιλοξενεί μια έκθεση με αυθεντικές σελίδες και σκίτσα ενός από τους αγαπημένους σου κομίστες, ίσως του αγαπημένου σου εν ζωή. Ο λόγος για τον Jacques Tardi, τον ογκόλιθο του Γαλλοβελγικού νουάρ/πολάρ και πολιτικού κόμικ. Με συνοπτικές διαδικασίες βγήκαν εισιτηριάκια με το τραίνο και το προχθεσινό παρασκευιάτικο απόγευμα εγώ και η Μαριάννα κατηφορίσαμε προς το cartoonmuseum της Βασιλείας για να ζήσουμε ίσως το πιο επεισοδιακό απόγευμα της μέχρι τώρα εμπειρίας μας βλέποντας λάιβ διάσημους δημιουργούς. Ήταν μια ευκαιρία που δεν θα άφηνα με τίποτα να πάει χαμένη, ειδικά όταν σκεφτόμουν πως ο άνθρωπος είναι 72 χρονών και αρκετά πεσμένος οπότε δεν ήξερα αν θα είχα ξανά ευκαιρία να τον δω. Φτάνουμε στις 5 στο μουσείο και ένας υπάλληλος που καθάριζε τον χώρο μας είπε ότι οι πόρτες θα άνοιγαν 6:30. Κάναμε μια βόλτα και γυρίσαμε εκεί στις 6:10, βλέποντας με λύπη πως ο χώρος ήταν ήδη τίγκα στον κόσμο. Αφού παραπονεθήκαμε στον βλαμμένο υπάλληλο που μας έδωσε λάθος πληροφορίες (και δεν ήταν η τελευταία φορά μέσα στην μέρα) πήγαμε στον δεύτερο όροφο και κάτσαμε όρθιοι για να ακούσουμε την ομιλία. Η έκθεση θα διαρκέσει ~4 μήνες και την πρώτη μέρα ήρθε ο ίδιος ο δημιουργός να πει δυο λόγια και να γνωρίσει το κοινό του εις τας Ελβετίας. Η ομιλία δυστυχώς στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν από την υπεύθυνη της γκαλερί που διάβαζε ένα φτιαχτό μονόλογο σχετικά με τις αρετές του Ταρντί στα Γερμανικά, με τον ίδιο να ανεβαίνει μόνο 5 λεπτά να πει δύο λόγια. Παρόλα αυτά πέταξε μια φοβερή ατάκα (στα Γαλλικά πάντα) όπου έδειξε μια αυθεντική σελίδα από την Διαφθορά (La Debauche) λέγοντας "αν προσέξετε πολύ, θα δείτε που έχω γ@μhσει τελείως το σχέδιο". video-1541935137.mp4 Η ομιλία τελειώνει και μεις χαζεύουμε γύρω γύρω έχοντας στην πλάτη 5-6 Ταρντικά κόμικς, μπας και καταλάβουμε αν θα υπογράψει ή όχι. Τρώμε μια τεράστια ξενέρα για μια ακόμα φορά όταν μαθαίνουμε εκ των υστέρων πως στο ισόγειο έδιναν εισιτήρια για signing (προφανώς δεν ενημέρωσαν από την αρχή). Ο αριθμός; 10 για τον Ταρντί και 20 για την γυναίκα του Ντομινίκ Γκρανζ, η οποία ήρθε μαζί του για να προωθήσει έναν καινούργιο της δίσκο που θα παιζόταν το Σάββατο στο Volkshaus της Βασιλείας. Όταν όμως υπάρχουν στον χώρο 100+ άτομα για υπογραφές καταλαβαίνετε πως τα περιορισμένα 10 χαρτάκια έκαναν φτερά σε δευτερόλεπτα. Εν τέλει πήρα ένα για την Ντομινίκ, έκατσα στην ουρά και περίμενα καρτερικά για μια ευκαιρία που ίσως καθόταν για να δω τον ίδιο. Στα χέρια κρατούσα το Ici Meme και η Μαριάννα την πρώτη Γαλλική έκδοση του πρώτου τεύχους της Adele Blanc Sec. Η αναμονή στην ουρά ξεπέρασε τις 2 ώρες, σε έναν μικρό χώρο με κάκιστο εξαερισμό. Επιτέλους εμφανίζεται ο Ταρντί μετά το τέλος μιας συνέντευξης που έκανε στον τρίτο όροφο για ένα τοπικό κανάλι και προς τεράστια μου έκπληξη όχι μόνο υπογράφει αλλά σκιτσάρει στον καθένα από ένα σκίτσο σχετικό με το κόμικ που του έφερναν. Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια γιατί είδα πως η γκαλερίστα που καθόταν δίπλα του μάζευε στο χέρι τα εισιτήρια, καταλαβαίνοντας πως οι πιθανότητες μου έστω για μια υπογραφή μειώνονταν με το λεπτό. Αφού υπογράφει και σκιτσάρει για τους 9 από τους 10 που είχαν το μαγικό χαρτάκι (προφανώς όλοι γνωστοί της γκαλερί, το βύσμα υπάρχει τελικά παντού) μένει μια ουρά από άτομα που είχαν χαρτάκι είτε για την Γκρανζ είτε καθόλου. Εμείς ήμασταν 3οι σε αυτή την ομάδα και βλέπουμε τους μπροστινούς να αρχίζουν τις εντάσεις με την γκαλερίστα, φωνάζοντας στα Γερμανικά και τα Γαλλικά πως ήρθαν από όλες τις γωνιές της χώρας για να τον δουν και πως είναι ανεπίτρεπτο που έβγαλαν μόνο 10 χαρτάκια όταν ήξεραν πως θα γινόταν ο χαμός. Εν τέλει η ένταση χτύπησε κόκκινο, έπεσαν φωνές και οι μισοί της ουράς έφυγαν αγανακτισμένοι και βρίζοντας. Ο μέσος όρος ηλικίας του κόσμου ξεπερνούσε τα 65, και εκεί που θα περίμενες πως οι "πολιτισμένοι" Ελβετοί δεν θα δημιουργούσαν τέτοια θέματα, οι από πίσω μας άρχισαν (μετά από δύο ώρες αναμονής και φιλικής κουβέντας) να φωνάζουν πως είχαμε έρθει μόλις πριν και πως τους πήραμε την θέση. Καθαρά επειδή μας είδαν ξένους και πίστεψαν πως μπορούσαν να παίξουν το χαρτάκι του ντόπιου για να μας κάνουν να φανούμε τζαμπατζίδες. Δυστυχώς για αυτούς έπεσαν στο λάθος άτομο, γιατί όταν έχεις φάει Ελληνική ουρά στην μούρη πάμπολλες φορές (όλοι ξέρουμε πως ανάβουν τα αίματα σε τέτοιες περιπτώσεις) δεν υπάρχει περίπτωση να ενδώσεις σε κάτι τόσο αρχάριο Το λοιπόν, δεν πήγαμε πουθενά, η γκαλερίστα τελικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να αφήσει άλλους δέκα να πάρουν υπογραφή και σκίτσο. Μέσα σε αυτούς και εμείς Αποτίμηση; Ο Ταρντί είναι τρομερά αξιόλογος άνθρωπος και υπομονετικός όσο δεν πάει. Ανέβηκε φουλ στα μάτια μου που έκατσε στην ηλικία του 2+ ώρες να υπογράφει και να σχεδιάζει πάνω από 20 σκίτσα, όντας φιλικός σε όλους (όσο φιλικός του επέτρεπε να είναι η ιδιοσυγκρασία του και ο σχετικά στρυφνός του χαρακτήρας). Ρώταγε σε ποιο όνομα να υπογράψει, έβλεπε ποιο κόμικ του έφερνες και σχεδίαζε στην εσωτερική σελίδα κάτι σχετικό. Και αυτός και η Ντομινίκ μου άφησαν καλή εντύπωση, δεδομένων των συνθηκών και της αποπνικτικής ατμόσφαιρας που επικρατούσε. Μακάρι να μπορέσω να τους ξαναδώ και να είναι καλά για χρόνια ακόμα να δημιουργούν. Δεν μπορώ δυστυχώς να πω το ίδιο για το όλο event, αφού για δεύτερη φορά σε μικρό διάστημα που πήγα σε ελβετική διοργάνωση (η άλλη μια συναυλία των Uriah Heep τέλη Οκτώβρη) το στήσιμο της εκδήλωσης ήταν κάκιστο. Μηδέν οργάνωση και διαχείριση του κόσμου, κακή συμπεριφορά των υπεύθυνων αλλά και του κοινού που πιστέψτε με, μπορεί να γίνει πιο ζωώδες και από το Ελληνικό που το θεωρούμε ίσως απολίτιστο σε τέτοιες περιπτώσεις. Όταν καταλάγιασε ο χαμός της μάχης, κατάφερα και ξέκλεψα δύο κουβέντες μαζί του συζητώντας για το νέο του κόμικ I, Rene Tardi (Stalag Ib) βγάζοντας και μια σέλφι (στην οποία με κοίταγε καλά καλά μέχρι να καταλάβει τι κάνω με το κινητό ). Είπε πως θα ήθελε να έρθει στην Ελλάδα, αν βρεθεί κάποιος να τον καλέσει...