Αίθουσα Νικητών

Το πέτυχα από αναδημοσίευση που του έκανε στο φβ η Σαλαμαλίκη. Μια ιστορία 61 σελίδων (κάπου 160 καρέ). Πληρέστατη και χωρίς ίχνος λόγου (πέραν από 2 χρονολογίες κάπου). Δεν κολλάει στα Αποσπάσματα. Δεν θέλω να τη βάλω στο Gallery. Την χώνω στη Γεν Συζ Εάν κάποιος από τη ΔΟ πιστεύει ότι κολλάει καλύτερα αλλού, be my guest Αλιευμένη από φβ ονόματι Jun Chiu Illustration. Από τον ίδιο μπορείτε να δείτε και το βιντεάκι Medusa The Prequel που είναι παρόμοιες εικόνες με μουσική επένδυση που αφηγούνται το Prequel προφανώς

Ποιος Pratt, ποιος Moebius, ποιος Kirby? Τρίχες. Κατσαρές. Ίσως και βραζιλιάνικες. Οι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Όχι όταν υπάρχουν αυτές εδώ οι ανθολογίες Ιταλικών αριστουργημάτων της 9ης τέχνης. Με τα κίντερ έκπληξη εξώφυλλα. Που όμως λένε ξεκάθαρα την ωμή αλήθεια. WYSIWYG. Και γιου ση και γιου γκετ πράγματα που απασχόλησαν τον άνθρωπο από τον καιρό που εξορίστηκε από τον Παράδεισο. Εδώ δεν έχουμε φιούζιον κουζίνα, αστακούς με μανταρίνι και πουρέ οσπρίων με εσκαργκό. Εδώ έχουμε λιγδερά πιτόγυρα. Με τζατζίκι. Πολύ τζατζίκι. Σε πιο απλά ελληνικά, μάλλον δεν είναι μετάφραση μιας συγκεκριμένης σειράς ιταλικών ερωτικών φουμέτι, αλλά μάλλον επιλογές από τον Στεφανή τον Λολό από τη μακρινή δεκαετία του 80 του Like a Virgin. Ο πρώτος τόμος δεν αναγράφει νούμερο στη ράχη, αλλά πρέπει να είναι το πρώτο της σειράς (ταιριάζει και η τιμή του 30 δρχ, ενώ τα μεταγενέστερα κόστιζαν 35 δρχ). Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα και τις πληροφορίες τους Valtasar, fakiris & ramirez.

Κυκλοφόρησε χθες από την IDW. Mickey Mouse: The Quest for the Missing Memories. Ενιαία ιστορία, 8 κεφάλαια (inducks) σενάριο Francesco Artibani, διαφορετικός σχεδιαστής σε κάθε κεφάλαιο. Cavazzanno , Gervasio, Sciarrone, Mastantuono κ.α. Έπαιξε σε 8 συνεχόμενα Topolino από 11/18 έως 1/19. Βολτάρει από σήμερα ψηφιακά.

Λυπηρο που δεν θα στεκε ο Ζαχαριας με την συζυγο σημερα.

Απλά τα ερωτήματα απλές και οι απαντήσεις καλή χώνεψη παραλίες

μέχρι το 2029 ή θα έχουν γίνει ή θα τα έχεις ξεχάσει (κλεμμένο )

Επιτέλους!! Ελπίζω να αναρτηθούν και οι παρουσιάσεις των "PoliseX" & "AstroseX", της ίδιας εκδοτικής, στις οποίες δεν έχουμε πρόσβαση εδώ και χρόνια...

Yπάρχουν διάφορες θεωρίες για το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον Αρκά. Πρόκειται άλλωστε για έναν καλλιτέχνη που διακατέχεται από μια τρομακτική μυστικοπάθεια όσον αφορά την αληθινή του ταυτότητα και το γεγονός αυτό ευνοεί τις διάφορες θεωρίες αναφορικά με το πρόσωπό του. Για πολλούς, ο αληθινός Αρκάς έχει πεθάνει και πλέον, υπάρχουν άλλοι σκιτσογράφοι που έχουν οικειοποιηθεί το χαρακτηριστικό στιλ σχεδιασμού του και εκμεταλλεύονται το εμπορικό bandname του. Για άλλους, το παραπάνω σενάριο ισχύει απλά με τον Αρκά να ζει: απλά έχει πουλήσει τον bandname του και πλέον έχει αποσυρθεί. Και για κάποιους άλλους, εκείνους που θεωρούν πως η σωστή απάντηση είναι και η πιο απλή, ο Αρκάς απλώς έχασε την έμπνευσή του και πλέον δημιουργεί κατά παραγγελία και με βασικό κίνητρο τα λεφτά. Ό,τι από τα παραπάνω και να ισχύει πάντως, το δεδομένο είναι ένα: ο παλιός Αρκάς δεν υπάρχει πια. Το χιούμορ του, έτσι όπως το μάθαμε από τις παλιές δουλειές του, ανήκει σε ένα μακρινό παρελθόν και η εξυπνάδα με την οποία προσέγγιζε τα πράγματα είναι μια ανάμνηση που δεν έχει καμία σχέση με τις τωρινές δουλειές του. Ο παλιός, καλός Αρκάς διακατεχόταν από μια φιλοσοφία στον τρόπο σκέψης και έκφρασής του, που εμπεριείχε σχεδόν υπαρξιακά χαρακτηριστικά, τα οποία με έναν υπόγειο τρόπο αποτελούσαν ένα σύνολο ειρωνείας απέναντι σε κάθε κατεστημένη και συντηρητική αντίληψη. Ήταν, με άλλα λόγια, ένας καλλιτέχνης σχεδόν αντιεξουσιαστής, όχι τόσο με τον πολιτικό ορισμό της λέξης αλλά κυρίως, με τον φιλοσοφικό. Ο τωρινός Αρκάς από την άλλη, είναι ένας τύπος (ή μια ομάδα) με βαθιά εξουσιαστικό χιούμορ. Πολλές φορές, η συζήτηση για τη μετάλλαξη του Αρκά περιορίζεται γύρω από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναλωθεί σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εξόφθαλμη στράτευση του Αρκά μπορεί να είναι συζητήσιμη αλλά σε μεγάλο βαθμό, αποπροσανατολιστική: δεν είναι τόσο οι διαφοροποιημένες σε σχέση με το παρελθόν πολιτικές απόψεις του Αρκά που ξενίζουν (άλλωστε είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι άνθρωποι να αλλάζουν απόψεις) αλλά κυρίως ο τρόπος που τις εκφράζει. Η λεπτή ειρωνεία που όριζε τις παλιές του δουλειές και το χαρακτηριστικό του παραλογισμού που βάραινε σαν κατάρα του ήρωές του (γεγονός που τους έκανε αυτόματα συμπαθητικούς) έχει δώσει τη θέση του σε ένα πολύ χοντροκομμένο χιούμορ. Ένα χιούμορ σεξιστικό, χοντροφοβικό, ξεκάθαρα ρατσιστικό με άλλα λόγια: ο Αρκάς κάνει πλέον ένα βαθιά εξουσιαστικό χιούμορ, τόσο στη μεθοδολογία του όσο και στο περιεχόμενό του. Είναι δεδομένο πως τις περισσότερες αντιδράσεις θα τις δεχόταν από το πάλαι ποτέ κοινό του. Πρόσφατα, ο Αρκάς ανέβασε στην σελίδα του ένα σκίτσο, ξεκάθαρα χονδροφοβικό και ξεκάθαρα σεξιστικό. Και αυτό δεν είναι συζητήσιμο: όποιος διαφωνεί πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ρατσιστικό καρέ, προφανώς πρέπει να του γίνουν μαθήματα για το τι σημαίνει ρατσισμός. Το καρέ ήταν αυτό: Σύντομα, οι αναφορές είχαν πάρει τόσο μαζική μορφή που η σελίδα του Αρκά μπλοκαρίστηκε από το Facebook και ο τελευταίος ανέβασε αυτό: Πρόκειται φυσικά, για μια μορφή λογοκρισίας. Και αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το χιούμορ του Αρκά έχει καταντήσει ξεκάθαρα αηδιαστικό: το να επιδιώκεται να φιμωθεί κανείς είναι βαρβάτη λογική λογοκρισίας. Και προφανώς, κάπου εδώ η συζήτηση αρχίζει να γίνεται λίγο πιο περίπλοκη. Το θέμα της λογοκρισίας είναι πολύ βαθύ και πολυδιάστατο και στα χρόνια της κυριαρχίας των social media ανοίγει πολύ συχνά. Είναι θεμιτό να φιμώνονται ρατσιστικές φωνές ή μήπως η εναντίωση στη λογοκρισία είναι αυταξία και δεν πρέπει να παραβιάζεται σε καμία περίπτωση; Η συζήτηση αυτή είναι εξαιρετικά μεγάλη και έχει προεκτάσεις που έχουν να κάνουν με τη έννοια της δημοκρατίας, που είναι λίγο πιο σύνθετες από ένα υπεραπλοϊκό «η λογοκρισία είναι κακό πράγμα». Ωστόσο, στην περίπτωση του Αρκά, τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Πρόκειται άλλωστε για κάποιον που μοιάζει να είναι αυτοπαγιδευμένος σε μια συνθήκη που ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσω της μακρόχρονης παρουσίας του στο δημόσιο διάλογο. Κάθε σκίτσο που ανεβάζει ο Αρκάς προκαλεί αντιδράσεις από τους ανθρώπους στο παρελθόν τον ακολουθούσαν: είναι το ίδιο το κοινό του (ή μάλλον, το πρώην κοινό του) που του κάνει επίθεση. Αυτή η κατάσταση εκθέτει τον Αρκά πολύ παραπάνω από μια αναφορά και από κάθε κατέβασμα της σελίδας του, που άλλωστε, σε τελική ανάλυση, τον κάνει να φαίνεται ήρωας και να πλασάρεται ως αντισυστημικός που φιμώνεται. Αν κάθε φορά που ένα σκίτσο του Αρκά ανεβαίνει στο Facebook, τα σχόλια που επικρατούν κάτω από αυτό δομούν μια επιχειρηματολογία που εκθέτει τη βαθιά αντιδραστική ουσία τους, τότε αυτόματα ακυρώνεται η υποτιθέμενη παρεμβατικότητά του και απονομιμοποιείται το ίδιο το χιούμορ του. Άλλωστε, τα social media είναι -μεταξύ άλλων- ένα μεγάλο μέρος ζύμωσης, ανταλλαγής απόψεων και φυσικά, αντιπαράθεσης, σαν ένα καφενείο σε διαδικτυακή μορφή. Ναι, με τις αναφορές στον Αρκά, το αντιδραστικό χιούμορ του παύει να «ακούγεται» σε αυτό το καφενείο αλλά αυτό δεν λέει κάτι: δεν ηττάται καθοριστικά, απλά «απαγορεύεται». Είναι μάλλον μεγαλύτερη ήττα για τον Αρκά να βρίσκει διαρκώς απέναντί του αντιδράσεις κάθε φορά που εκφράζεται. Άλλωστε, αν σε «φτύνουν» διαρκώς όλοι εκείνοι που κάποτε σε αγάπησαν, δεν είναι απλά δύσκολο να το αποφύγεις αλλά και αδύνατο να προσποιηθείς ότι βρέχει. Και το σχετικό link...

Σημερινή πολιτική γελοιογραφία. Προσπερνάμε όσο γίνεται το πολιτική. Στην τελική μπορεί να γραφτεί για όλες τις κυβερνήσεις που έχω γνωρίσει σε αυτό τον τόπο και σε όσες περιμένω ότι θα γνωρίσω μέχρι να ψοφήσω, να γίνω βουρκόλακας και να με κάνει κόμικ ο Θανάσης ο Πετρόπουλος. Εστιάζουμε στον Ιταλό φιλόσοφο που μνημόνευσε ο θεούλης Χατζόπουλος. Ναι. Είναι αυτός που φαντάζεστε edit. α ναι. καλός είμαι του λόγου μου. Σημερινή του Δημητρη Χατζόπουλου από την Καθημερινή.

Αντιγράφω από το site του δημιουργού: ==== "Το Α=-Α έχει ως θέμα την Αμφιβολία. Ο Άλφα κάνει μια εναγώνια προσπάθεια να καταλάβει ποιος είναι ο ίδιος και τι είναι αυτός ο παράξενος κόσμος μέσα στον οποίον υπάρχει. Είναι ένας άνθρωπος που ονειρεύεται; Είναι μια ζωγραφιά ενός εικονιστορήματος; Ένας παράφρων σε παραλήρημα; Ή τελικά ένα φάντασμα που επέστρεψε στον κόσμο των ζωντανών; Μέσα από μια παράξενη περιπλάνηση από την παιδική ηλικία μέχρι τα γεράματα, σε μέρη εκτός τόπου και εποχές εκτός χρόνου, ο Άλφα θα προσπαθήσει να κατανοήσει, μόνο και μόνο για να βρεθεί ενώπιος με ένα μυστήριο που τον ξεπερνά." "Με τη νέα του ατομική έκθεση, ο Δημήτρης Αναστασίου συνεχίζει τη διερεύνηση της ζωγραφικής αφήγησης. Η ιδιαιτερότητα του Α=-Α είναι ότι δεν έχει ένα συγκεκριμένο ζωγραφικό στυλ, αλλά το ζωγραφικό ύφος αλλάζει ακολουθώντας τη συνειδησιακή και ψυχική κατάσταση του κεντρικού χαρακτήρα και τη ροή της αφήγησης. Αφήγηση, η οποία με τη σειρά της ακολουθεί τη ζωγραφική διάθεση και ορίζεται από αυτήν, σαν σε τραμπάλα που το βάρος μετατοπίζεται πότε στη μια και πότε στην άλλη πλευρά. Έτσι το Α=-Α, αυτή η γνωσιολογική ιστορία μυστηρίου, αποτελεί ένα αφηγηματικό ταξίδι στα ψυχικά τοπία του ήρωά του και συνάμα ένα εικαστικό ταξίδι στα διαφορετικά στυλ της ζωγραφικής του." === νοτ μαη καπ οφ τη

Συνέντευξη/παρουσίαση του Μπάμπουρες. === «Μπάμπουρες» οι πρωταγωνιστές ενός κόμικ για παιδιά Newsroom , CNN Greece 00:00 Κυριακή, 11 Αυγούστου 2019 Μεγάλες περιπέτειες με πρωταγωνιστές μικρών ...διαστάσεων «υπόσχονται» οι «Μπάμπουρες», μια καινούργια σειρά κόμικ για παιδιά με ήρωες τα έντομα Μητγιουκάμπια, Όμπι Ουάν Κουνούπι, Σκαθώρ, Βασιλιά Πασχλήρ και Πριγκίπισσα Μελισίσσυ! Το πρώτο τεύχος της σειράς «Μπάμπουρες» κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες στα περίπτερα από την AddArt, μία εταιρία με έδρα τη Θεσσαλονίκη και με συνεργαζόμενους σχεδιαστές από τη Δράμα έως την Κρήτη. «Θελήσαμε να καλύψουμε ένα κενό που υπάρχει στην αγορά κόμικ απευθυνόμενοι κυρίως σε παιδιά. Υπάρχουν δηλαδή στην αγορά πολλά κόμικ από Έλληνες δημιουργούς αλλά απευθύνονται σε ενήλικες και όχι σε παιδιά, για τα οποία υπάρχει πλούσια παραγωγή σε παραμύθια σε βιβλιοπωλεία και έλλειψη σε περιοδικά κόμικ που να πωλούνται σε περίπτερα», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο ιδρυτής της εταιρίας και συνδημιουργός Δημήτρης Σαββαΐδης, ο οποίος χαρακτηρίζει ελπιδοφόρα τα πρώτα μηνύματα από την κυκλοφορία του κόμικ. Ήδη, μάλιστα, όπως συμπληρώνει, «από τον Ιούλιο που έχει κυκλοφορήσει το πρώτο τεύχος με τις περιπέτειες του Μάλβιν και της παρέας του σε ένα Βασίλειο ζουζουνιών δίπλα στους ανθρώπους και δωράκι ένα τρελοζουλιχτίρι, το mail της Addart γέμισε με γράμματα παιδιών από 6,5 χρονών που δηλώνουν ενθουσιασμένα με το 24σέλιδο ελληνικό κόμικ». Όσο για την επιλογή της ονομασίας, ο κ. Σαββαΐδης εξηγεί ότι «τα ζουζούνια, δηλαδή τα έντομα, πολλές φορές τα αποκαλούμε γενικά και μπάμπουρες όπως είναι γνωστές στην Ελλάδα οι αγριομέλισσες του γένος Bombus». «Άλλωστε, το "μπάμπουρας" είναι εύηχο και προσφέρεται και για τη δημιουργία άλλων λέξεων, όπως το όνομα με το οποίο βαφτίσαμε τον πρωταγωνιστή μας ... Αλή Μπαμπούρ και έναν άλλο, τον Μπαμπουράτ, ενώ οι περιπέτειες των μικρο-ηρώων, εκτυλίσσονται μέσα σε ένα σκουπιδοτενεκέ που φαντάζει ...τεράστιος γι' αυτούς, με το τέρας που έχουν να αντιμετωπίσουν να είναι ένα σκουπιδιάρικο», προσθέτει. Πρόθεση πάντως των δημιουργών της ελληνικής σειράς κόμικ, είναι να συνεχίσουν να εκδίδουν μηνιαίως τους «Μπάμπουρες» σε 10.000 τεύχη που διατίθενται σε περίπτερα σε όλη την Ελλάδα. «Σχεδιαστικά», σημειώνει ο κ. Σαββαΐδης, «βρισκόμαστε στο 8ο τεύχος και είμαστε αποφασισμένοι να τρέξουμε αυτό το project τουλάχιστον 2 χρόνια και να δούμε στη συνέχεια πού θα καταλήξει αυτό το ταξίδι». Οι συντελεστές της σειράς «Μπάμπουρες»: Δημιουργία Σειράς: Δημήτρης Σαββαΐδης & Σάββας Λαμπούδης, Σενάρια: Δημήτρης Σαββαΐδης & Γιάννης Τεξής, Story layouts: Γιάννης Τεξής, Σχεδιαστές: Σάββας Λαμπούδης, Μάνος Κοτσιφάκης, Σταύρος Κιουτσιούκης, Λευτέρης Φαϊδάς, Νικόλας Στεφαδούρος, Κλίμης Κεραμιτσόπουλος, Γιώργος Μελισσαρόπουλος. Γραφιστική επιμέλεια & Lettering: Νάσια Κεφαλά, Επιμέλεια έκδοσης: Νάσια Κεφαλά, Γιάννης Τεξής, Βασίλης Ευδοκιάς, Λογότυπο: Γιάννης Πατέλια. == Πηγή

4 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα: ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΘΕΑΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟ ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΝΑ ΔΕΙ ΚΟΙΝΟ ΣΤΗΝ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ ΕΝΑΣ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ Ο'ΧΑΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΠΕΤΣΙ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΚΑΙ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΕΛΝΕΙ ΤΟΝ ΣΚΡΟΥΤΖ, ΤΟΝ ΝΤΟΝΑΛΝΤ, ΤΗΝ ΝΤΑΙΖΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΕΘΡΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΥΒΟ, ΠΟΥ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΟΥΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ Ο ΣΟΥΠΕΡ ΤΟΝΩΤΙΚΟΣ ΦΡΟΥΤΟΧΥΜΟΣ Ο ΦΕΘΡΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΦΡΟΥΤΟΧΥΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΓΛΑΣΤΡΑ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΣΟΦΙΕΣ Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 23 Αυγούστου (Νο. 271)

Μεγάλη μερίδα κόσμου είναι και αυτή που της αρέσουν τα πολιτικά σκίτσα του Αρκά και αυτή που δεν της αρέσουν.

Meet Bahati! The real life lion cub that Simba was animated from...

Άμα δεν ενοχλούσε ο δημιουργός σημαντική μερίδα κόσμου με τις άλλες του δουλειές, μια χαρά θα έστεκε η Χοντρή του Θησαυρού σε αντίστοιχα σημερινά έντυπα

Καλησπερα.Ενδιαφερομαι για τα x-men μαμουθ #25(το εξωφυλλο γραφει 24),61 - 3€ εκαστο, 4 Φανταστικοι τομος 6-4€, Μικρος Καουμπου #1048,1055-1€ εκαστο, και θελω ολα τα Μικρος Καουμπου (#206,215,333,430)και το Μικρος Σεριφης #754 που χαριζονται.Επειδη τα θελω ολα αυτα τα τευχη χρεωσε τα μου σε μικροτερη τιμη.

Τα Μυστήρια Πράματα του Θανάση Πετρόπουλου ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2018, στο socomic.gr, και ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του επόμενου χρόνου. Το κόμικ ανήκει στο είδος του υπερφυσικού τρόμου. Πρωταγωνιστές είναι ο Φιλήμων Καρτέρης και ο Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον -Έλληνας ακαδημαϊκός και Ιρλανδός περιηγητής αντίστοιχα-, οι οποίοι σαν άλλοι πράκτορες του BPRD, τα βάζουν με καταχθόνια πλάσματα στην ελληνική ύπαιθρο του 19ου αιώνα. Η φυσική μορφή του κόμικ, από τις εκδόσεις Jemma Press, περιλαμβάνει δύο ιστορίες από τις τρεις που έχουν δημοσιευτεί στην πλατφόρμα. Για εμένα προσωπικά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ο Πετρόπουλος έκανε κάτι τελείως έξω από αυτά που τον έχουμε συνηθίσει. Μπορεί το σχέδιό του να μην προϊδεάζει για horror, αλλά το έχει τροποποιήσει αρκετά ώστε -τουλάχιστον για εμένα- να εξυπηρετεί το σενάριο, ακόμη και στις πιο gory στιγμές του. Το δυνατό σημείο βεβαια είναι σενάριο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το ελληνικό φολκλόρ είναι πλούσιο και ανεκμετάλλευτο και ο Πετρόπουλος το διαχειρίζεται πολύ καλά. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι συμπαθέστατοι και έχουν χημεία, αν μπορεί να ειπωθεί αυτό για ένα κόμικ. Και μέσα σ' όλα δε λείπει το χιούμορ, προερχόμενο κυρίως από την φλεγματική ιδιοσυγκρασία του Νίκολσον. Η έκδοση είναι απλή αλλά καλαίσθητη και περιέχει επίσης pin-ups από τους Αγγελική Σαλαμαλίκη, Δημήτρη Καμένο, Αλέξια Οθωναίου, PanPan, Έφη Θεοδωροπούλου, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Αδαμοπούλου και Δημήτρη Κάσδαγλη. Συνολικά, θα έλεγα ότι είναι ένα απρόσμενα διασκεδαστικό τομάκι. Ίσως «λίγο», αλλά που αξίζει να διαβάσουν όσοι αρέσκονται σε τέτοιες θεματολογίες. +.||.+ Παρουσίαση του webcomic Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους germanicus & albertus magnus.

Άλλη μια σειρά Fumetti από την ΠΟΛΥΕΚΔΟΤΙΚΗ, η οποία ξεκίνησε να κυκλοφορεί τον Μάρτιο του 1981 και σταμάτησε αρχές 1986 συμπληρώνοντας περίπου 60 τεύχη. Ίδια χάλια ποιότητα με τις άλλες συναφείς εκδόσεις, μικρό μέγεθος και χωρίς χρώμα. Πρωταγωνιστής ένας πιτσιρικάς φαντάρος με την παρέα του, δηλαδή χιούμορ και σεξ παρέα... Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους Melandros, ramirez, kocomico, Σκρουτζ μακ Ντακ, Dr. Paingiver & fakiris.

Για τους φίλους του Μίκυ το νέο πλούσιο τεύχος με 10 απολαυστικές ιστορίες στα περίπτερα. ΜΙΚΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΩΝ ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΜΙΚΥ ΚΩΠΗΛΑΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΧΙΟΥΗ, ΛΙΟΥΗ, ΝΤΙΟΥΗ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ ΟΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΟΙ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΩΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΜΙΚΥ ΠΡΩΤΑ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΥΡΟΣ & ΓΛΟΜΠΟΣ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Από την Πέμπτη 22/8, αναζητήστε το 48ο τεύχος στα περίπτερα.

Disclaimer: Είμαι τρελό fanboy της DaNi. So far she can do no wrong by me Tread with care Μετά τις δουλειές της για την Rebellion της 2000AD, η DaNi περνάει τον όρμο κάτω από την Ισλανδία και βγάζει δουλειά για την Image στις αποικίες. Στο σενάριο ο Dan Waters (Lucifer + House of Whispers). Υπόθεση? Σύμφωνα με το πρώτο τευχος μια γκοθού που την κυνηγάει ένας πληρωμένος δολοφόνος ονόματι Eartheater, ίσως και όλο το σύμπαν, θα δείξει, και η οποία αποφασίζει να αφήσει πίσω της πτώματα άλλων, αλλά τίποτα δικό της. Ούτε καν το κουφάρι της. Παρέα της ένα δίποδο όρνιο. Πιο δίποδο απ'ότι νομίζετε Έχει και χέρια Και είναι όρνιο-όρνιο. Όχι "όρνιο". Δεν υπάρχουν συνθεσάιζερ. Δεν υπάρχει ίχνος ποπ. Υπαρχουν ντραμς, υπάρχει μπάσσο, υπάρχουν άγριες κιθάρες, υπάρχει πολύ distortion. Είναι άγριο, είναι ακατέργαστο, ειναι Cramps με πιο πανκ, λιγότερο ροκαμπίλυ, περισσότερο distortion. Είναι ο Pete Townshend που δεν σπαει την κιθάρα στη σκηνή, αλλά κατεβαίνει, την χώνει εκει-που-ξερεις σε έναν από το κοινό, ο οποίος λέει κι ολας θενκ γιου σερ μέη αη χαβ ενάδερ. Εικαστικά η δουλειά της DaNi έχει απογειωθεί. Τεραστια υπόθεση να αναλαμβάνει τον χρωματισμό ένας πραγματικός επαγγελματίας. Ειναι βρώμικο, είναι americana. Εντονες γεύσεις από τον λατρεμένο μου Sean Phillips, το λατρεμένο μου Scalped, επίγευση αρωμάτων στον ουρανίσκο από 100 Bullets. Δυνατές και οι κριτικές για το πρώτο τεύχος από το εξωτερικό. Αν και θα έκανα πλοκ τηλήτ όποιον έλεγε κακή κουβέντα Δυνατές και οι προσδοκίες αφού με βάση τα solicitations, το πρώτο τεύχος ήδη πάει για second printing. Έχει δυναμική για οτιδηποτε. Θα δείξει. Αν δεν σας αρέσει, σας ψαχνει ο Pete Townshend. Κάτι θέλει με την κιθάρα του As I said. The lady can do no wrong by me.

Γεια σας, ονομαζομαι Τιτος και ειμαι απο την ομορφη Καβαλα. Τις τελευταιες βδομαδες εχω "φαει κολλημα" με τα comic books ηρωων, γενικα marvel & DC, αλλα οντας αρκετα ασχετος, θελησα να γραφτω στο φορουμ σας και να μαθω 5 πραματα που θα με κανουν να ξερω τι μου γινεται και να μην ειμαι τοσο ασχετος. Ευχομαι να μου δωσετε τις γνωσεις σας, και καλως σας βρηκα. Me την ευκαιρια, να ρωτησω κιολας: Θα θελα να ανοιξω ενα θεμα στο οποιο να κανω μια ερωτηση που χω για τα comic books απο τα "αρχαια" χρονια μεχρι και τις μερες μας. Μπορω να το κανω καπου συγκεκριμμενα ή υπαρχει ηδη καποιος χωρος και δεν χρειαζεται να ανοιξω θεμα; Η βοηθεια σας θα ηταν πολυτιμη

Γλυκύτατο αλλά λίγο. Συμφωνώ σε όλα όσα είπαν οι 3 προλαλήσαντες Είχε πολύ δίκιο ο εκδότης της Jemma που μου είπε ότι θα περάσω καλά μαζί του

Τελείωσα σήμερα μετά από περίπου ενάμιση χρόνο τα Green Lantern του Geoff Johns. (Ενάμιση χρόνο γιατί μία τα έπιανα, μια τα άφησα λόγω πανελληνίων, μετά βάλθηκα να συγκεντρώσω όλα τα tp που είναι out of print πλέον κλπ κλπ). Απορώ που δεν υπάρχει ξεχωριστή σελίδα στο φόρουμ γι'αυτό το αριστουργηματικό run. Πραγματικά εξαιρετικό από κάθε άποψη. Μπορείς να ξεκινήσεις με σχεδόν μηδενικές γνώσεις για το σύμπαν των Green Lantern και θα καταλήξεις να το λατρεύεις. Φοβερή ανάπτυξη χαρακτήρων και της σχέσης Χαλ-Σινέστρο, ο οποίος Σινέστρο δεν είναι εδώ ένας μονοδιάστατος ανταγωνιστής αλλά ένας πολύ πιο περίπλοκος χαρακτήρας. Γενικά σε όλη την σειρά σου δείχνει τι οδήγησε τον κάθε χαρακτήρα στις πράξεις του και δεν υπάρουν αυστηρά καλοί και κακοί θα έλεγα, κάτι που μέσα σε όλο τον διαστημικό σουρεαλισμό προσδίδει μια αναγκαία ρεαλιστικότητα. Να προσθέσω ότι με το New 52 η ιστορία συνεχίζει κανονικά, δεν πρόκειται για reboot όπως ανέφεραν παραπάνω. Μάλιστα ο Johns δίνει στο τέλος ένα οριστικό κλείσιμο με έναν πολύ ωραίο επίλογο, σπάνιο για τα δεδομένα των κόμικς. Ουσιαστικά κρέμασε τους διαδόχους του, αλλά έγραψε πραγματικά μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος χωρίς να αφήνει τίποτα που σε αναγκάζει να έχεις τον νου σου για κάποια μελλοντική συνέχεια (σπάνιο για τoν συγγραφέα, που συνηθίζει να στήνει μελλοντικές ιστορίες που ούτε ο ίδιος ξέρει αν θα δημοσιευτούν ποτέ, θυμίζω ακόμα περιμένουμε το Three Jokers που ανέφερε προς το τέλος του Justice League και αντίστοιχα στο Αquaman έταξε μια ιστορία για τις Επτά Θάλασσες που λογικά δεν θα έρθει ποτέ). Όπως και να χει, πραγματικά αξίζει. Αν έχετε τα χρήματα αγοράστε τα Omnibus γιατί τα tp πολύ δύσκολα θα τα βρείτε πλέον όλα, ειδάλλως διαβάστε το διαδικτυακά. Πολλοί λένε ότι αξίζει ακόμα παραπάνω να διαβαστεί σε συνδυασμό με τον συνοδευτικό τίτλο "Green Lantern Corps" του Gibbons/Tomasi . Προσωπικά δεν είχα το κουράγιο να μαζέψω κι αυτά, οπότε από τις συνοδευτικές σειρές των Green Lantern έχω διαβάσει μόνο τα τεύχη που συμπεριλαμβάνονται στις ιστορίες που μπλέκουν όλοι μαζί, δηλαδή Sinestro Corps (GL + GLC) και Rise of the Third Army/Wrath of the First Lantern (Green Lantern, Green Lantern Corps, Green Lantern: New Guardians, Red Lanterns). Στο Sinestro Corps War βαρέθηκα λίγο στα τεύχη που δεν ήταν του Johns να πω την αλήθεια αν και είναι ωραία γραμμένα. Απλά επειδή δεν ακολουθούσα την σειρά και αφορούσε λιγότερο γνωστούς χαρακτήρες που προφανώς είχε εμβαθύνει στην δική του σειρά ο Gibbons, δεν ξετρελάθηκα. Στο Rise of the Third Army/Wrath of the First Lantern από την άλλη ευχαριστήθηκα αρκετά τα τεύχη GLC, GLC-NG που ασχολούνται με τους Stewart-Gardner και Rayner αντίστοιχα. Τα Red Lanterns βαρετά και αν δεν έχεις διαβάσει τα προηγούμενα που δεν εντάσσονται στο event ούτε ξέρεις ποιοι είναι αυτοί που πρωταγωνιστούν. Απορώ γιατί τα έβαλαν στον συγκεντρωτικό τόμο. Το Blackest Night πρέπει να διαβαστεί παράλληλα με τα τεύχη των Green Lantern οπότε συμβουλευτείτε διαδικτυακούς οδηγούς για το πως να καθοδηγήσετε την ανάγνωση. Οι υπόλοιπες σειρές δεν είναι αναγκαίες, αν σας ενδιαφέρει μόνο ο Johns προσπεράστε τις. Όσον αφορά τα 25 τεύχη Brightest Day, δεν έχουν σχεδόν καμιά σχέση με την υπόλοιπη ιστορία των Green Lantern. Αφορά δευτερεύοντες χαρακτήρες της DC και όχι τους Lanterns. Προσπεράστε το, το τέλος είναι απογοητευτικό ούτως ή άλλως.

Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney (Carl Barks) #1-47 Ολόκληρη η σειρά, σε άψογη κατάσταση : 200€ Μεγάλες Ιστορίες Disney - Τα Άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα #1-14, 18, 19 σε άψογη κατάσταση : 64€ Star Wars (Καθημερινή) #1-6 σε άψογη κατάσταση : 25€ Υπόθεση ΗΠΑ : 6€ Σε περίπτωση ενδιαφέροντος, η όποια συνεννόηση και αποστολή θα γίνει μετά τις 20/8

Δηλαδή ο σκιτσογράφος θα πρέπει να δημιουργεί με βάση ότι ευχαριστεί τη "μεγάλη" μερίδα του κόσμου; Μάλιστα...

Διορθώθηκε ήδη Ευχαριστώ πολύ φίλτατε!!!

Δεν ξέρω αν είναι όντως ο Αρκάς αυτός που κάνει τα σκίτσα τα τελευταία 3-4 χρόνια, που όντως έχουν ενοχλήσει πολλούς. Ίσως ο Αρκάς να άλλαξε ως άνθρωπος, οι άνθρωποι αλλάζουν με τα χρόνια,ίσως όμως να κρύβεται άλλο πρόσωπα πίσω απ'τα σκίτσα, κανείς δεν ξέρει. Σε κάθε περίπτωση όμως κακώς μπλοκαρίστηκε η σελιδα, παρά τα κάπως ρατσιστικά σκίτσα. Στην χώρα που εφηύρε την δημοκρατία η λογοκρισία απαγορεύεται.

Τον Μάιο 1980 η εκδοτική POLYPRESS HELLAS ΕΠΕ του Θεοφάνη Πάγκαλου κυκλοφορεί τον SUPER ΤΑΡΑΤΑΤΑ. Περιοδικό κόμικς με κεντρική ιστορία περιπέτειες του γνωστού μας φαντάρου ΤΑΡΑΤΑΤΑ και σελίδες ποικίλης ύλης με γελοιογραφίες, παιχνίδια και ευθυμογραφήματα πάντα στο ίδιο πικάντικο στυλ. Η αναλογία κόμικς είναι +50% γι'αυτό και καταλογραφείται στα κόμικς. Το μέγεθος ήταν 21Χ28, ήταν ασπρόμαυρα αλλά με τρίχρωμες σελίδες στο ροζ και πράσινο (κοίτα δειγματολειπτικές σελίδες). Τα διαπιστωμένα είναι 24 τεύχη και οι σελίδες ήταν 32 για τα πρώτα 10 τεύχη και 64 για τα υπόλοιπα. Αργότερα κυκλοφόρησαν και τόμοι των τριών τευχών χωρίς συνέπεια στο περιεχόμενο αλλά με τυχαία στοκ από τα αποθέματα του εκδότη. Επισυνάπτω δείγματα από το κόμικς (σε όλες τις αποχρώσεις) καθώς και μια σελίδα γελοιογραφιών και μία με παιχνίδια. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους ramirez,, trelele, Σκρουτζ μακ Ντακ & fakiris

Διάβασα κατευθείαν την ιστορία του Μισέλ Βαγιάν ( α και β μέρος ) και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος!Πρόκειται για ένα κόμικ που ουσιαστικά είναι μοναδικό αφού δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε θεματολογία! Πίστευα ότι ίσως βλέπαμε τις παλιές περιπέτειες που είχαν δημοσιευτεί παλιά στο Μπλεκ οπότε ο καινούργιος Βαγιάν ήταν ακόμα καλύτερη έκπληξη ! Να σημειωθεί ότι είχα προβλέψει ότι θα ξαναβλέπαμε Μισελ Βαγιάν στο Μπλεκ και επί της ευκαιρίας κάνω πρόβλεψη ότι θα δούμε και τον επίσης αγαπημένο Μπρούνο Μπραζίλ! Στην Γαλλία ετοιμάζουν καινoύργιο άλμπουμ

Το Μίστερ Νο μπορείς να το παραγγείλεις από το site! Θα το είχα πάρει κι εγώ αλλά κατά λάθος πήρα το Νο 3 που είχα..

In the jungle, the mighty jungle the lion sleeps tonight In the jungle, the quiet jungle the lion sleeps tonight Υπόθεση: Καλά. Κοροϊδευόμαστε? Δεν υπάρχει ζωντανός που να μη ξέρει την υπόθεση του Αμλετ, σορρυ, του Kimba the white lion, σορρυ, της ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney The Lion King από το 1994. Ο πατέρας μου δεν ήξερε ποιος είναι ο Σίμπα, αλλά τον θάψαμε πριν 13 χρόνια. Ο ένας μπάρμπας μου δεν ήξερε τι σημαίνει Χακούνα Ματάτα, αλλά τον θάψαμε κι αυτόν πριν άλλα τόσα χρόνια. Ο άλλος μπάρμπας μου δεν ήξερε ποιος είναι ο Πούμπα, ψάλλαμε για την πάρτη του το εν τόπω χλοερώ προ μερικών ετών. Ε, αυτός που έχει ξεμείνει, πατέρας της ξαδερφούλας μου που πλέον είναι μια γλύκητατη 28χρονη γομάρα, καρασίγουρα το ξέρει. Γιατί η ξαδερφούλα μου την έχει λιώσει εκείνη τη ταινία. Όπως την έχουν λιώσει όλοι όσοι γεννήθηκαν από τη δεκατία του 80 και δώθε Εγώ από αντίδραση αρνούμουν να τη δω (που γεννήθηκα τη δεκαετία του 70) αλλά μου έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο πριν 3-4 χρόνια, και την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος κατέβασα δυό μπουκάλες βότκα μονοκοπανιά λίγο μετά το stampede των γκνου. Δεν ήμουν ο πρώτος που το έκανε, δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί το έκανα, δεν υπάρχει χιλιοστό spoiler στις φράσεις μου Δια ταύτα: Οπότε περνάμε στα δια ταύτα. Ποιες οι διαφορές της ταινίας του 2019 από αυτή του 1994 και τι λέει η σύγκριση μεταξύ τους. Διαφορές Η βασικότερη, η σημαντικότερη, είναι τα γραφικά. Όταν πρωτοεμφανίστηκε το τρέηλερ, βγήκαν τα γκρέηντερ για να μαζέψουν τα σαγώνια που είχαν πέσει κάτω. Ένα επίπεδο ρεαλισμού που αμφιβάλω εάν έχουμε ξαναδεί. Είναι τρομερά κοντά στο να πεις ότι είναι ένα ντοκιμαντέρ, ότι έχουν κινηματογραφήσει έμβια ζώα που κάπως τα εκπαίδευσαν να κάνουν κάποιες κινήσεις. Καταλαβαίνεις πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά η τεχνολογία είναι σχεδόν έτοιμη στο να έχεις deepfakes που δεν θα ξέρεις ότι είναι deepfakes. Στη σκηνοθεσία έχουμε τον Jon Favreau, σκηνοθέτη των 2 πρώτων Iron Man, του Cowboys & Aliens και της live action μεταφοράς του Jungle Book. Στα ηχητικά είμαστε τίγκα στους μαύρους Ενήλικος Σίμπα ο Donald Glover. Ανήλικος Σίμπα ο JD McCrary. Σκαρ ο Chiwetel Ejiofor. Μουφάσα ο James Earl Jones, που δεν είναι διαφορά, αφού έκανε τη φωνή του Μουφάσα και στο αυθεντικό. Ενήλικη Νάλα η Beyonce, ανήλικη Νάλα η Shahadi Wright Joseph. Ραφίκι ο Νοτιοαφρικάνος John Kani. Σαράμπι η Alfre Woodard. Οι 2 από τις 3 ύαινες μαύροι. Στους άλλους ρόλους πάλι οι μισοί σχεδόν, μαύροι. Άσπροι είναι οι Πούμπα (Seth Rogen), Τίμον (Billy Eichner) και Ζαζού (John Oliver). Στο απαίδευτο αυτί μου πάντως ομολογώ ότι δεν κατάλαβα πως η πλειονότητα των ηθοποιών συσχετίζονταν με την Αφρική. Δεν είμαι όμως και αμερικάνος για να πιάνω εύκολα τέτοιες ηχητικές αποχρώσεις. Κριτική. Δεν ήταν κακή ταινία. Δεν ήταν όμως με τίποτα το πρώτο. Σεναριακά ήταν σχεδόν το ίδιο. Υπήρχαν φυσικά διαφορές, αλλά υπήρχαν και πολλά πράγματα που ήταν καρέ-καρέ τα ίδια ακριβώς. Το πρόβλημά της ήταν ξεκάθαρα ο λόγος που εκστασιάστηκαν όλοι από τα τρέηλερ. Τα γραφικά Άκρως εντυπωσιακά, άκρως ρεαλιστικά. Λάτρεψα στο ξεκίνημα όταν ο Ραφίκι πήρε στην αγκαλιά του το βρέφος Σίμπα, όπου για χιλιοστά του δευτερολέπτου το κεφάλι του Σίμπα πήγε προς τα πίσω. Όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε μωρό όταν το σηκώνεις. Από εκεί όμως πήγαζαν και τα προβλήματα. Από αυτό τον ρεαλισμό. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις τα ίδια ζώα. Οι διαφορές μεταξύ Μουφάσα και Σκαρ ήταν πολύ ανεπαίσθητες. Υπήρχαν αλλά ήθελες κανά 20λεπτο για να αρχίσεις να τους ξεχωρίζεις. Στις δε ύαινες, έπρεπε να περιμένεις να μιλήσουν για να καταλάβεις ποια είναι ποια. Όπως πολύ σοφά είπε κάποιος κάπου, έλειπαν τα φρύδια από όλα τα ζώα Σε αρκετά μεγάλο βαθμό αυτό ήταν και το πρόβλημα στα CGI της Μάρβελ όπου “ξανανοιώνουν” χαρακτήρες. Δεν μπορούν ακόμα να αποδώσουν πλαστικότητα και εκφραστικότητα στα πρόσωπα Οπότε χάθηκε το μεγαλύτερο μερος της ψυχής του πρώτου. Και ας ήταν σεναριακά το ίδιο χοντρά-χοντρά σε μεγάλο μέρος του. Πιο ενήλικο, πιο βιαίο, με κάποιες σκηνές να βγαίνουν πιο σκοτεινές και πιο τρομακτικές. Παρά τα όσα είπα πριν για απουσία της ψυχής του πρώτου, ξύπναγε συναισθήματα Στη μάχη Σίμπα-Σκαρ προσωπικά ούρλιαζα να μου δείξει τον Σίμπα να ξεσκίζει το στομάχι του Σκαρ και να χύνονται από μέσα αχνιστά τα σωθικά του Ίσως βέβαια να το διασκέδασα διότι το είδα με έναν άνθρωπο που θεωρεί ότι το αυθεντικό είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, που ήξερε όλα τα τραγούδια απ'έξω (και στα ελληνικά και στα αγγλικά), και με το ζόρι την κρατούσα κάτω για να μη σηκωθεί πάνω στην καρέκλα και να αρχίσει να τραγουδάει Ταλοιμπάν Έχει σπάσει τα ταμεία. 1,3G$ διεθνώς μέχρι στιγμής, 12η σε εισπράξεις διαχρονικά διεθνώς, έχει ξεπεράσει το Frozen για καμιά 100στη M$ (που είναι το αμέσως επόμενο animation στη λίστα). 6+/10. Και εδώ και 2 μέρες σιγοτραγουδάω συνέχεια In the jungle, the mighty jungle, the lion sleeps tonight. Που δεν το έκανα με την πρώτη Λυνξ official wiki imdb rottentomatoes - 52% boxofficemojo

Μαρμαρογλύπτης στην Τήνο κι από κει στην Αθήνα και στο Μόναχο, δίπλα σε μεγάλους καλλιτέχνες, ο Γιαννούλης Χαλεπάς οδηγήθηκε στην τρέλα, στην απομόνωση, στους εξευτελισμούς για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Οι Δημήτρης Βανέλλης και Θανάσης Πέτρου φιλοτεχνούν μια συναρπαστική βιογραφία του «μύθου της νεοελληνικής γλυπτικής», την κατάδυσή του στην άβυσσο της παραφροσύνης και την αναγέννησή του λίγο πριν από το τέλος της ζωής του. Η ζωή και το έργο του Τηνιακού γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά (1851-1938) σκεπάζονται από ένα τεράστιο «αν». Αν είχε γεννηθεί σε μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα αντί για την επαρχία της Ελλάδας σε μια ταραγμένη περίοδο, αν δεν βασανιζόταν στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του από ψυχολογικά προβλήματα, αν δεν είχε περάσει δεκαετίες έγκλειστος σε ιδρύματα, αν η οικογένειά του μπορούσε να του προσφέρει περισσότερα, αν διέθετε τα μέσα και τα υλικά για να δημιουργήσει απρόσκοπτα όλα όσα σκαρφιζόταν η φαντασία του, όλα όσα οραματιζόταν, αν η πολιτεία και οι συνάδελφοί του είχαν ανακαλύψει νωρίτερα το ταλέντο και το μεγαλείο του; Αν σε μια εποχή που η τέχνη άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα κατεύθυνση και οι πρωτοπορίες πειραματίζονταν αδιάκοπα προκαλώντας διαδοχικές καλλιτεχνικές επαναστάσεις στο πλαίσιο μιας τυρβώδους μετάβασης από το κλασικό στο μοντέρνο αυτός δεν ήταν σιδηροδέσμιος σε σκοτεινά, υγρά υπόγεια; Τα ατέλειωτα «αν» θα μείνουν για πάντα αναπάντητα. Αυτό που έχει μείνει είναι ένα μοναδικό αλλά μικρό σε όγκο έργο και πολλές εικασίες για τη ζωή του, τη σκέψη του, την προσωπικότητά του που τον κατέστησαν «μύθο της νεοελληνικής γλυπτικής», όπως τον χαρακτηρίζει ο υπότιτλος του νέου βιβλίου των Δημήτρη Βανέλλη και Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Πατάκη). «Γιαν Χαλεπάς» ήταν η υπογραφή του και αυτός είναι και ο τίτλος της ελεύθερης βιογραφίας του που φωτίζει τη σκοτεινή και δύσκολη ζωή του, παρουσιάζει τα σπουδαιότερα έργα του, μα πάνω απ’ όλα αποπειράται να ερμηνεύσει τις πηγές της έμπνευσής του και τις αφορμές πίσω από τα γλυπτά του. Οι Βανέλλης και Πέτρου έχουν συνεργαστεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, προσαρμόζοντας σε κόμικς ορισμένα από τα εμβληματικά έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας («Παραρλάμα και Άλλες Ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά», «Το Γιούσουρι και Άλλες Φανταστικές Ιστορίες» με διηγήματα των Καβάφη, Καρκαβίτσα, Καρυωτάκη, Ροδοκανάκη, Νικολαΐδη, Παπαδιαμάντη, «Η Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη», του Καραγάτση), αλλά είναι η πρώτη φορά που φιλοτεχνούν μια βιογραφία και μάλιστα ενός εικαστικού καλλιτέχνη. Προς τούτο, εργάστηκαν επί σειρά ετών μελετώντας έργα με επιτόπια έρευνα και συλλέγοντας αντικειμενικά στοιχεία, έγγραφα, τεκμήρια και επιστολές, επιχειρώντας να είναι όσο το δυνατόν πιο ακριβείς στις περιγραφές και τις εκτιμήσεις τους. Εκεί, όμως, που τα ίχνη χάνονται, προσθέτουν τη δική τους εκδοχή και, καλλιτεχνική αδεία, ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο τα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους στο έργο του Χαλεπά. Εμπλουτίζουν την αφήγησή τους με δημοσιογραφικά άρθρα εφημερίδων, καλλιτεχνικές κριτικές και δημόσια διατυπωμένες απόψεις της εποχής και την ίδια στιγμή «αυθαιρετούν» αναπόφευκτα παρουσιάζοντας τα ξεσπάσματα του γλύπτη, τη μοναξιά του και τη βύθισή του στην παράνοια και την αποξένωση. Κι αυτό είναι που κάνει τη βιογραφία του Χαλεπά ένα νέο, αυτόνομο έργο, με τη δική του αυταξία, ικανό να συγκινήσει ακόμα και τον αναγνώστη που δεν είναι καθόλου εξοικειωμένος με τη γλυπτική των αρχών του περασμένου αιώνα αλλά επιθυμεί να γνωρίσει τις συνθήκες της καλλιτεχνικής δημιουργίας στην Ελλάδα του 1900, τις απόψεις για την ψυχική υγεία και τους πάσχοντες, τη βαναυσότητα των «θεραπειών», τη στάση του κράτους και των θεσμών του απέναντι στους καλλιτέχνες κ.λ.π. Γεννημένος στο νησί των γλυπτών, την Τήνο, ο Γιαννούλης Χαλεπάς έμαθε από μικρός να σμιλεύει την πέτρα και όταν η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα είχε την ευκαιρία να σπουδάσει στο Σχολείο των Τεχνών. Από εκεί βρέθηκε στη Βασιλική Ακαδημία του Μονάχου αλλά, όταν ο Ναός της Ευαγγελίστριας Τήνου αποφάσισε να διακόψει την υποτροφία του για να τη δώσει σε έναν φοιτητή μηχανικής, επέστρεψε στην Αθήνα και από κει στη γενέτειρά του. Εργαζόταν οργιωδώς και είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται όταν το 1879 άρχισε η περιπέτεια της ψυχικής υγείας του. Κλείστηκε στο φρενοκομείο της Κέρκυρας όταν ήταν 37 ετών και έμεινε εκεί 14 χρόνια. Όταν επέστρεψε στην Τήνο ως «ακίνδυνος» αλλά και στιγματισμένος με τη στάμπα του «τρελού», έγινε βοσκός και έκανε θελήματα για τους συγχωριανούς του που τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν. Μέχρι που στα τέλη της δεκαετίας του 1910 έρχεται η «ανάσταση». Μετά τον θάνατο της καταπιεστικής μητέρας του, φαίνεται πως ο Γιαννούλης, που πλησιάζει τα εβδομήντα χρόνια του, ξεπερνάει κάποια από τα προβλήματά του και δουλεύει και πάλι συστηματικά. Τον επισκέπτονται καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και κριτικοί. Μετακομίζει στην Αθήνα για τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπου τιμάται από διάφορους φορείς, παίρνει επαίνους, βραβεία και μετάλλια για το σύνολο του έργου του, έστω κι αν είχε ζήσει περίπου πέντε δεκαετίες στην αφάνεια. Χτυπημένος από ημιπληγία, πέθανε το 1938, καθηλωμένος στο κρεβάτι του αλλά αναγνωρισμένος από όλους ως ο μεγαλύτερος Έλληνας γλύπτης μετά την αρχαιότητα. Γράφουν οι Βανέλλης και Πέτρου: «Λένε ότι μέχρι το τέλος περίμενε από το κράτος να του παραχωρήσει ένα εργαστήριο. Ήθελε να δουλέψει και πάλι μεγάλες συνθέσεις. Τον τιμούσαν όλοι, εργαστήριο όμως δεν του παραχωρήθηκε ποτέ». Τα σπουδαιότερα γλυπτά του, όπως η «Αναπαυομένη», η «Κοιμωμένη», ο «Μέγας Αλέξανδρος Ζων και Νεκρός» κ.ά., δημιουργημένα με πενιχρά μέσα και με πρωτότυπες μεθόδους, αποτελούν εμβληματικά έργα της νεότερης ελληνικής τέχνης της οποίας υπήρξε χαρακτηριστικός «εκπρόσωπος». Το μοναδικό έργο του και την ταραγμένη ζωή του μάς συστήνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η εξαιρετική δουλειά των Βανέλλη και Πέτρου. Ο Ένδοξος Παράφρων Τα παθήματα του Χαλεπά, του περηφανεστέρου Ελληνος καλλιτέχνου, προεκάλεσαν συγκίνησιν εις τον Καλλιτεχνικόν Κόσμον και εις τον κόσμον των Γραμμάτων. Το τραγικόν καλλιτεχνικόν του τέλος, όπερ περιέγραψα εις δύο μου χρονογραφήματα, προεκάλεσε άρθρα και χρονογραφήματα, έλαβον δε πλήθος επιστολών και ποιήματα ακόμη αφιερωμένα εις τον ταλαίπωρον Χαλεπάν. Όλα αυτά δεικνύουν ότι υπάρχει ενταύθα κάποιος κόσμος ζων και κινούμενος, είναι δε ούτος ο πνευματικός λεγόμενος κόσμος της Ελλάδος. Είνε τόσον μεγάλη η αξίωσις όπως το κράτος, ή ο ναός της Ευαγγελιστρίας, ήτις τόσους και τόσους καλοέθρεψε, να διαθέτη 300 δραχμάς ετησίως προς περίθαλψιν ενός ενδόξου παράφρονος; Διάβολε, εις αυτόν τον τόπον εχύθησαν με το σακκί τα χρήματα προς ανθρώπους οι οποίοι προσέφεραν υπηρεσίας, διά τας οποίας ως αμοιβή μόλις θα ήρκει η αγχόνη και εφειδωλεύθη ένα κομμάτι ξηρό ψωμί εις εκείνον όστις, όταν περάσουν δύο-τρεις γενεαί και θα σβύσει όλη αυτή η λάμψις του θορυβούντος σήμερον όχλου, θα αποτελή την δόξαν της γενεάς καθ’ ην εγεννήθη, η οποία όμως δεν ηδυνήθη ούτε να τον εκτιμήση δημιουργούντα, ούτε να τον περιθάλψη όταν τρελλός και πεινών διέτρεχε τα βουνά της Τήνου βόσκων τα ολίγα γίδια της αδελφής του. Άρθρο του Θεόδωρου Βελλιανίτη, δημοσιευμένο στις 4 Φεβρουαρίου 1915 όπως περιλαμβάνεται στο βιβλίο των Πέτρου και Βανέλλη (με την πρωτότυπη ορθογραφία αλλά σε μονοτονικό σύστημα για πρακτικούς λόγους). Και το σχετικό link...

Διακοπεύετεεεεεεεεεε? Εάν ναι, να σας φάνε οι αχινοί και να σας τσιμπήσουν τα καβούρια. Ακόμα και στο βουνό Εάν όχι, πάρτε την ανάλυση ενός ακόμα Αστερίξ από το Νίκο Σαραντάκο. Άργησε σε σχέση με το προηγουμενο και κάπου έχει κουραστεί και δεν έχει το ίδιο μπρίο που είχε με τις πρώτες αναλύσεις του κοπυ πεηστ από προηγούμενα: Εδώ και 5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους το Transitalique και την Ισπανία. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ στην Ισπανία. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει Καλή ανάγνωση αυτό το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό === Εδώ και μερικά χρόνια έχω αρχίσει να παρουσιάζω περιπέτειες του Αστερίξ, ενός από τα πιο αγαπημένα μου κόμικς. Αρχικά αυτο γινόταν κάθε δίμηνο αλλά τελευταία έχει αραιώσει πολύ ο ρυθμος των δημοσιεύσεων. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα παρουσιάσω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, και τους 24 τόμους του Αστερίξ. Ήδη φτάσαμε στις 16 περιπέτειες δηλαδή στα δύο τρίτα. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Τον Ιούνιο είχε πέσει πολλή δουλειά, τον Αύγουστο είχαμε το… θερινό ραστόνι (και θα ήταν ευκαιρία να βάλουμε τον Αστερίξ Ολυμπιονίκη, κρίμα), οπότε ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά (ο ελληνικός τίτλος είναι δικός μου, αφού τότε δεν είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τεύχος -δεν ξέρω τελικά τι απόγινε). Το 2018 μία μόνο περιπέτεια παρουσιάσαμε, τον Απρίλιο, τον Αστερίξ στην Ισπανία. Μετά σταμάτησα, αρχικά επειδή δεν είχα σκαναρισμένες περιπέτειες. Μετά βρέθηκαν σκαναρισμένες δυο περιπέτειες χάρη στον φίλο μας τον Χρήστο Τσατσαρώνη, αλλά εγώ πνιγόμουν. Τελικά, δεκατρείς μήνες μετά το τελευταίο αστεριξολογικό μας άρθρο, μπόρεσα σήμερα να συνεχίσω με την 16η περιπέτεια της σειράς. Η επόμενη που περιμένει είναι Ο Αστερίξ και η χύτρα που την έχει επίσης σκανάρει ο Χρήστος. Για τις άλλες, ελπίζω πως κάποιος θα φιλοτιμηθεί να σκανάρει τεύχη του Ψαρόπουλου που μας λείπουν (ο κατάλογος στο τέλος του άρθρου). Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Λέω «σε αυτοτελείς τόμους» διότι περιπέτειες του Αστερίξ σε συνέχειες είχαν δημοσιευτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο περιοδικό «Αστερίξ». Τη σημερινή περιπέτεια, όπως εκδόθηκε από τον Ψαρόπουλο, τη σκανάρισε ο Χρήστος όπως είπαμε, αν και η ποιότητα ίσως δεν είναι πολύ καλή (παρόλο που πήγε σε κατάστημα). Την ανέβασα σε έναν ιστότοπο φιλοξενίας, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ στο γύρο της Γαλατίας είναι μια από τις πρώτες περιπέτειες της σειράς, συγκεκριμένα η 5η περιπέτεια από τις 24. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote το 1963 αλλά σε βιβλίο δεν εκδόθηκε παρά το 1965. Ο γαλλικός τίτλος είναι Le tour de Gaule d’Astérix. Φυσικά, η περιπέτεια είναι εμπνευσμένη από τον Γύρο της Γαλλίας, τον μεγάλο ποδηλατικό αγώνα που γίνεται κάθε καλοκαίρι στη Γαλλία και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς. Και πράγματι, στην περιπέτεια αυτή οι δυο ήρωες κάνουν τον γύρο του γαλλικού ή γαλατικού εξαγώνου αν και βέβαια όχι με ποδήλατο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στο ρωμαϊκό στρατόπεδο του Πετιμπόνουμ καταφθάνει ένας γενικός επιθεωρητής ειδικά επιφορτισμένος από τον Ιούλιο Καίσαρα να υποτάξει τους Γαλάτες. Επιτίθενται και φυσικά σπάνε τα μούτρα τους, οπότε ο γενικός επιθεωρητής διατάζει να περικυκλώσουν το γαλατικό χωριό με έναν πανύψηλο φράχτη. Ο Αστερίξ προκαλεί τον Ρωμαίο: αν καταφέρει, μαζί με τον Οβελίξ, όχι μόνο να περάσει τον φράχτη αλλά και να ταξιδέψει σε ολόκληρη τη Γαλατία και να φέρει ως ενθύμιο από μια γαστρονομική σπεσιαλιτέ κάθε πόλης, οι Ρωμαίοι θα γκρεμίσουν τον φράχτη. Ο επιθεωρητής δέχεται το στοίχημα και φυσικά δίνει εντολές στις κατά τόπους ρωμαϊκές φρουρές να συλλάβουν τους δυο Γαλάτες -και φυσικά οι Γαλάτες καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια, έχοντας τη βοήθεια των αντιστασιακών γαλατικών οργανώσεων σε κάθε πόλη, και να επιστρέψουν τροπαιούχοι στο χωριό. Η διαδρομή είναι η εξής: Γαλατικό χωριό – Rotomagus (σημερινή Rouen) – Lutetia (Παρίσι, αγοράζουν ζαμπόν) – Camaracum (Καμπραί, αγοραζουν καραμέλες, τις «σαχλαμάρες» του Καμπραί) – Durocortorum (Ρεμς, αγοράζουν αφρώδες κρασί) – Divodurum (Μετς) – Lugdunum (Λιόν, αγοράζουν σαλάμι και κενέλ/quenelles, ένα περίεργο έδεσμα που ετυμολογείται από το γερμανικό κνέντελ αλλά δεν έχει και τόση σχέση μαζί του) – Νίκαια (αγοράζουν σαλάτα νισουάζ) – Μασσαλία (αγοράζουν μπουγιαμπέσα) – Tolosa (Τουλούζη, αγοράζουν σαλάμι) – Aginum (Agen, αγοράζουν δαμάσκηνα) – Burdigala (Μπορντό, αγοράζουν κρασί και στρείδια). Απο εκεί επιστρέφουν με το πλοίο στη Gésocribate (Le Conquet) και μετά στο χωριό. Όπως λένε οι αστεριξολόγοι, οι Γκοσινί και Ουντερζό αρχικά είχαν σκοπό να βάλουν τους ήρωές τους να επισκέπτονται και άλλες πόλεις, αλλά συνειδητοποίησαν ότι θα ξεπερνούσαν τον αριθμό σελίδων της περιπέτειας. Πρόκειται για μια περιπέτεια που αρέσει πολύ στους Γάλλους αναγνώστες επειδή αναδεικνύει πολλές πόλεις, την τοπογραφία τους και τις σπεσιαλιτέ τους. Ίσως όμως οι μη Γάλλοι, που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γαλλική ζωή, να μη γοητευθούν και τόσο. Πάντως, η περιπέτεια έχει και μερικές πολύ καλές «μη τουριστικές» σκηνές. Επίσης, ο Γύρος της Γαλατίας είναι σημαδιακή περιπέτεια επειδή σε αυτήν εμφανίζεται πρώτη φορά ο Ιντεφίξ, ο σκύλος του Οβελίξ. Στις πρώτες τέσσερις (χρονολογικά) περιπέτειες δεν υπήρχε -και καθιερώθηκε κατά τύχη. Ο Γκοσινί στο αρχικό σενάριο είχε απλώς έναν σκύλο να περιμένει έξω από το αλλαντοπωλείο που επισκέφτηκαν οι δυο φίλοι στο Παρίσι για να αγοράσουν ζαμπόν και στη συνέχεια να τους ακολουθεί παντού, χωρίς όμως να συμμετεχει στη δράση καθόλου και χωρίς οι δυο φίλοι να του δίνουν σημασία. Μόνο στην τελευταία σελίδα, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο, ο σκυλάκος γαβγίζει χαρούμενα και ο Οβελίξ, σαν να τον αντιλαμβανεται μόλις τώρα, του δίνει ένα κόκαλο. Ο Γκοσινί έγραψε αργότερα ότι αυτό το έκαναν για πείραμα, για να δουν αν θα το προσέξουν οι αναγνώστες -το πρόσεξαν και το καλοπρόσεξαν και τους κατέκλυσαν με εκατοντάδες επιστολές. Μάλιστα, έγινε και διαγωνισμός μεταξύ των αναγνωστών του περιοδικού Πιλότ για το πώς θα ονομαζόταν το σκυλάκι και τελικά επιλέχτηκε το όνομα Ιντεφίξ (είπαμε, από την έμμονη ιδέα, idée fixe) που πρότειναν τέσσερις αναγνώστες. Από την επόμενη περιπέτεια (που ήταν Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα) ο Ιντεφίξ παίρνει ρόλο πρωταγωνιστικό. Στον Γύρο της Γαλατίας υπάρχουν πάρα πολλά πρόσωπα, οπότε αν θέλαμε να εξετάσουμε ολονών τα ονοματα, όπως έχω κάνει σε άλλες περιπέτειες, θα χρειαζόμασταν ολόκληρο άρθρο. Πάντως, ο Ρωμαίος γενικός επιθεωρητής, που έχει την ιδέα να φτιαχτεί ο φράχτης, ονομάζεται Fleurdelotus (άνθος του λωτού), το οποίο ο Χιόνης το αποδίδει Λούκιους Λελούδιους και η Μαραντέι, πιο πιστά, Λούκιους Λότους. Στη Μασσαλία, ο Γαλάτης ταβερνιάρης που βοηθάει τους δυο ήρωές μας λέγεται César Labeldecadix. Το επώνυμό του είναι λογοπαίγνιο με την οπερέτα La belle de Cadix (Η ωραία του Κάδιξ) και έχει αποδοθεί Καίσαρας Σαπουνοφουσκίξ από τον Χιόνη και Καίσαρας Κουτουκίξ από τη Μαραντέι. Γιατί Καίσαρας; Διότι, όπως βλέπετε, το πρόσωπο του Μαρσεγιέζου ταβερνιάρη είναι ίδιο με τον ηθοποιό Ραιμύ (Raimu) που ήταν πρωταγωνιστής στις τρεις περίφημες ταινίες της «μαρσεγιέζικης τριλογίας» του Μαρσέλ Πανιόλ προπολεμικά: Μαριούς – Φαννύ – Σεζάρ. Μάλιστα, και τα άλλα τρία πρόσωπα του σκίτσου είναι εμπνευσμένα από την παρέα που παίζει χαρτιά σε μια πασίγνωστη σκηνή της ταινίας Μαριούς, σκηνή που μπορείτε να τη δείτε εδώ (και που έχει και γλωσσικό ενδιαφέρον διότι στο 2.43 χρησιμοποιείται η λέξη grec με τη σημασία ‘χαρτοκλέφτης’). Το 1963 που γράφτηκε η περιπέτεια, όλοι σχεδόν οι Γάλλοι ήξεραν αυτή την κοσμαγάπητη ταινία. Και ο Πανιόλ, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, έκανε στον Γκοσινί το κοπλιμέντο: Τώρα που οι ήρωές μου πέρασαν σε ένα βιβλίο σαν το δικό σας, κέρδισαν την αθανασία, του είπε. Εδώ ο Μαρσεγιέζος, με το απαραίτητο αξάν του Νότου, λέει ότι «Όταν κερνάω εγώ, οι άλλοι πίνουν. Ακόμα κι οι ξένοι από το Λούγκντουνουμ, όπως εσείς κύριέ μου» (απόδοση της Μαραντέι). Πρώτος σταθμός του Γύρου είναι η Ρουέν, στη Νορμανδία. Οι κάτοικοι εκεί δίνουν παράξενες απαντήσεις: Από εδώ είναι το Ροτομάγκους; Μπορεί και ναι, απαντάει ο χωριάτης. Και είναι μακριά; Μπορεί και όχι. Μπορεί και να φτάσαμε, λέει ειρωνικά ο Αστερίξ στο επόμενο καρέ. Ο λόγος που οι ντόπιοι δίνουν αμφίσημες απαντήσεις είναι ότι η Ρουέν βρίσκεται στη Νορμανδία και υπάρχει μια γαλλική παροιμιακή φράση réponse de Normand (απάντηση των Νορμανδών), που σημαίνει να μην απαντάς «ναι» ή «όχι» αλλά να υπεκφεύγεις με ασάφεια. Δυο φορές οι Γαλάτες μας κινδυνεύουν από φιλοχρήματους συμπατριώτες τους, που τους προδίνουν στους Ρωμαίους για να εισπράξουν την επικήρυξη. Την πρώτη φορά μάλιστα οι Ρωμαίοι πιάνουν τον Αστερίξ πριν αυτός προλάβει να πιει μαγικό φίλτρο. Γυρίζει όμως ο Οβελίξ που είχε βγει να πιάσει αγριογούρουνα -και αναγκάζει τον προδότη να του πει τι συνέβη: Πώς λέγεται η πόλη; ρωτάει ο Οβελίξ. Divodurum, λέει ο προδότης τρέμοντας. Ο Οβελίξ ακούει «Tu veux du rhum?» -Θέλεις ρούμι; (αναχρονισμός βέβαια). Ο Χιόνης απέφυγε το λογοπαίγνιο: Μην πας να με ρίξεις εμένα, αυτό δεν είναι όνομα πόλης. Η Μαραντέι το κράτησε εν μέρει: Άσε τ’ αστεία και τα ντούρου-ντούρουμ, θέλω το όνομα της πόλης. Η πόλη εκείνη λεγόταν Divodurum Mediomatricum από τους Ρωμαίους, το θεϊκό φρούριο της φυλής των Μεδιομάτρικων. Μετά έμεινε μόνο η δεύτερη λέξη η οποία έχασε πεντέξι συλλαβές μέσα στους αιώνες κι έμεινε το σημερινό Metz (το οποίο οι Γάλλοι, που δεν έχουν έρθει στο Παγκράτι, το προφέρουν ανοήτως Μες και όχι Μετς). Oι υπαινιγμοί σε καταστάσεις της (τότε) συγχρονης Γαλλίας είναι πολλοί, όπως ας πούμε το μόνιμο μποτιλιάρισμα στη Λουτέτσια αλλά και στη Ρωμαϊκή οδό 7 (δηλ. τη Νασιονάλ 7, τον δρόμο των διακοπών, που οδηγούσε από το Παρίσι στην Λιόν και στον Νότο, ίσαμε τη Νίκαια, το Μονακό και την Ιταλία). Στη Νίκαια υπάρχει η Promenade des Bretons, αντίστοιχο της σημερινής παραλιακής Promenade des Anglais. Κάποια στιγμή, δυο ληστές κλέβουν τον σάκο με τα ψώνια, και βρίσκουν τον μπελά τους αφού οι Ρωμαίοι κυνηγάνε έναν κοντό κι έναν χοντρό μ’ έναν μεγάλο σάκο. Και βέβαια, στο πλοίο που τους μεταφέρει από το Μπορντό στην Αρμορίκη έχουν την αναπόφευκτη συνάντηση με τους πειρατές. Και, όπως όλες σχεδόν οι άλλες περιπέτειες, έτσι και τούτη τελειώνει με το παραδοσιακό γεύμα -εδώ η ιδιαιτερότητα είναι ότι παραθέτουν όλες τις σπεσιαλιτέ που έφεραν από το ταξίδι τους για να τις δει ο Ρωμαίος επιθεωρητής και να πειστεί ότι κέρδισαν το στοίχημα. Λείπει όμως μια τοπική σπεσιαλιτέ, η σπεσιαλιτέ του γαλατικού χωριού: Λογοπαίγνιο διότι η λέξη chataîgne, κατά λέξη το κάστανο, σημαίνει επίσης τη σφαλιάρα (αγριόφαπα μεταφράζει ο Χιόνης, κοπανιστή, κάπως τολμηρά, η Μαραντέι). Θα σταματήσω εδώ, παρόλο που παραλείπω πολλα αξιοσχολίαστα. Ελπίζω σε τρία τέρμινα να συνεχίσουμε με την επόμενη περιπέτεια του «κανόνα των 24», που μάλλον θα είναι η Χύτρα. Όσο για τις άλλες, όποιος έχει περιπέτειες των εκδόσεων Ψαρόπουλου και μπορεί να κάνει έναν κόπο να σκανάρει, ας δει ποιες δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί: * Ο Γαλάτης Αστερίξ * Αστερίξ μονομάχος * Η διχόνοια * Αστερίξ Ολυμπιονίκης * Αστερίξ και Νορμανδοί * [Αστερίξ και η χύτρα – υπάρχει σε σκαν] * Οι δάφνες του Καίσαρα * Αστερίξ και οι Βέλγοι ===

Πάντως σήμερα που έψαξα στο Αιγάλεω, δεν κατάφερα να βρω πουθενά το Μίστερ Νο.

Από τη συλλογή χιουμοριστικών κόμικ του Χρήστου Μακροζαχόπουλου, έη κέη έη Lord Makro. Τα strips εμφανίστηκαν σε διάφορες εκδόσεις όπως το GC Φανζίν, αν και το συγκεκριμένο δεν γνωρίζω που πρωτοδημοσιεύτηκε. Περισσότερα κουλουβάχατα εδώ.

Είχε 3-4 πολύ δυνατές σκηνές όχι για μικρά παιδάκια όπως εμείς. Με εντυπωσίασε μπορώ να πω... Από τις ιστορίες που τις θυμάσαι για πολύ καιρό.

Να πω και εγώ τη γνώμη μου για το 3ο τέυχος Μιστερ Νο. Καταπληκτικό σχέδιο, μεστό σενάριο. Λίγο πιο βαρύ και σοβαρό από τα συνηθισμένα Μιστερ Νο που δεν παίρνουν και πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Σούπερ η ιδέα να περιέχει 2 τεύχη της Ιταλικής έκδοσης. Βέβαια καλό θα ήταν να τα χώριζε τα δύο κεφάλαια και πιο διακριτά. Γενικά από τις καλύτερες σειρές του Μπονέλι που έχει δημοσιεύσει ο Ανεμοδουράς, κλέβει την παράσταση. Πάντα τέτοια και να ολοκληρωθεί η σειρά επιτυχώς. Μετά από αυτό αυξάνονται οι απαιτήσεις μας, θέλουμε και το revamp του Mystere. Σημείωση εξαιρετικές οι αποδόσεις των κειμένων του Τομπαλίδη στα εισαγωγικά άρθρα που πολύ καλώς περιλαμβάνονται γιατί συνήθως οι ελληνικές εκδόσεις τα έκοβαν. Συνολικά μια εξαιρετική έκδοση. Νομίζω ότι με αυτό το άλμπουμ φτάνουμε στην κορυφαία στιγμή των εκδόσεων, ας συνεχίσουμε έτσι ...

Πήρα και τα άλλα 2 λοιπόν και τα διάβασα, σαφώς και είναι αρκετά διαφορετικά από το 3ο, αλλά είναι ωραίες ιστορίες που με ευχαρίστηση διάβασα (ξεκίνησα να διαβάζω και την σειρά Μιστερ Νο ....και οι άλλοι) , λίγο με ξένισε το ασπρόμαυρο στο 2ο, όχι γιατί έχω θέμα με το χρώμα αλλά γιατί σε έκδοση πολυτελείας όπως είναι αυτή δεν το περίμενα.

Δεν είχα διαβάσει Mister No, μετά από προτροπή του Γιώργου(Valtasar) πήρα το 3ο(Βιετναμ), μπορώ να πώ ότι εντυπωσιάστηκα , πολύ ωραίο σχέδιο, ωραία ιστορία, must buy thanx George

Τεύχος νο 2 συμπαθητική ιστορία. Τεύχος νο 3 revolution. Πολύ διαφορετικό στυλ. Ωμή βία, λιγότερο ανάλαφρη ιστορία. Ο πόλεμος, η βια, τα ναρκωτικά κυριαρχούν. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά σε όλες τις σελίδες. Α και για να μην το ξεχάσω , αξίζει να το αγοράσετε.

Μ'άρεσε και μένα πολύ το κομικάκι αυτό. Το σχέδιο δεν είναι τόσο του γούστου μου αλλά εξυπηρετεί την ιστορία μια χαρά. Όπως γράφει σωστά ο Γιώργος, το ελληνικό φολκλόρ έχει πολύ ψωμί να δώσει και το "μυστήρια πράγματα" αποδεικνύει αυτό το potential χωρίς να τεμπελιάζει. Τολμώ να πω χωρίς ντροπή πως υπήρξαν στιγμές που απορροφήθηκα και ήμουν στην τσίτα, απόδειξη του πόσο καλό horror κρύβεται στην λαϊκή παράδοση και κακώς προσπερνάται μέχρι τώρα. Μπράβο στον Πετρόπουλο* που εν μέρει ρίσκαρε με την ιδέα, θέλω κι άλλο. Οι δύο πρωταγωνιστές στο στιλ του Χολμς και Γουάτσον, ο Νίκολσον και ο Καρτέρης είχαν φάση και στο χιούμορ έπαιζαν όσο χρειαζόταν. Φρέσκο και δυνατό χαρτί στις τελευταίες κυκλοφορίες. *Τον γνώρισα στο τραπεζάκι του στο The Con 5, συμπαθής και ευδιάθετος άνθρωπος που ψηνόταν για κουβεντούλα. Νομίζω χρειάζεται και ένα στον Γιώργο που το δάνεισε για να το διαβάσω μέσα στο σκοτάδι μιας περασμένης ώρας με μόνη παρέα το φως του μπάνιου. Αξίζει σίγουρα τα χρήματα για να το αγοράσω και για μένα κάποια στιγμή.

Aπό τα 4 νέα GN της " Μικρός Ηρως " νομίζω (.....χωρίς να έχω διαβάσει τα άλλα 3 !!! ) οτι αυτό που θα κάνει την μεγαλύτερη αίσθηση θα είναι το Μιστερ Νο . Από που προκύπτει η σιγουριά μου ? Προσωπικά (και αφού το διάβασα δύο φορές απανωτά χθες βράδυ) θεωρώ οτι είχε πολλά χρόνια να κυκλοφορήσει μια τέτοια ιστορία . Η σειρά "Μister No : Revolution" των Michele Masiero (σενάριο) και Μatteo Cremona (σχέδιο) φέρνει τον ήρωα σε μια εντελώς νέα ,γεμάτη φρεσκάδα και ιδέες ,εποχή . Ο Μasiero έχοντας ασχοληθεί με το Μιστερ Νο από το 1994 ,γράφοντας ιστορίες του και αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου την σύνταξη ,είναι φανερό οτι θέλει να ανεβάσει level τον ήρωα του . Θέλει να τα αλλάξει όλα ,να τα εκσυγχρονίσει ,να συμβαδίσει με τις απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού του σήμερα. Ολα εκτός από ένα : τον αντισυμβατικό χαρακτήρα του ήρωα .Εξ αιτίας του οποίου (χαρακτήρα ) αγαπήθηκε τόσο πολύ . Ετσι αποφασίζει να προχωρήσει, με την σημαντική βοήθεια του Cremona, στη δημιουργία μιας "υποσειράς" με κεντρική ιδέα πως θα ήταν ο Μιστερ Νο αν είχε γεννηθεί 25 χρόνια αργότερα σε σχέση με τη "βιογραφία " του από τους αρχικούς δημιουργούς . Στον πρώτο τόμο της σειράς συναντάμε τον νεαρό Τζέρι Ντρέικ νεοσύλλεκτο στον πόλεμο του Βιετνάμ .Παράλληλα εξελίσσεται μέσω flash back μια δεύτερη ιστορία (αριστοτεχνικά δεμένη με την κεντρική) για τη ζωή του ως πολίτη στη Νέα Υορκη των μέσων της ταραγμένης και ιστορικής δεκαετίας του 60. Το σενάριο που στείνει ο Masiero γεμάτο ένταση ,ωμό ,βίαιο και ταυτόχρονα λυρικό είναι μια ωδή στον αντιήρωα Μιστερ Νο . Ταυτόχρονα είναι μια ψύχραιμη ματιά στο κλίμα και στα γεγονότα που λάμβαναν χώρα στην Αμερικάνικη νεολαία των 60's.Aπό τη μία ένας μάταιος αιματηρός πόλεμος ,από την άλλη η γενιά των Μπητνικς ,της πολιτικής διαμαρτυρίας και των ναρκωτικών ....και στη μέση ο ήρωάς μας . Το εξαιρετικό σενάριο, έρχεται να το υποστηρίξει και να το απογειώσει με το σχέδιο και τα χρώματα του, ο Cremona !Kαταπληκτική δουλειά ,ειδικά σε κάποια καρέ στις ζούγκλες του Βιετνάμ ή των τοπίων της Νεας Υόρκης . Το στήσιμο έχω την αίσθηση (χωρίς να είμαι γνώστης ) οτι ξεφεύγει από το κλασικό φουμέτι και είναι πιο κοντά στο Αμερικάνικο κομικ. Η έκδοση στα γνωστά πλέον standards της "Μικρός Ηρως" (καλό χαρτί ,εκτύπωση και συνοδευτικό υλικό για τους δημιουργούς και την υποσειρά). Προσωπικά σαν αναγνώστης θέλω να δώσω πολλά συγχαρητήρια σ όποιον επέλεξε τη συγκεκριμένη συγκλονιστική ιστορία . Και μια ευχή -παράκληση να δημοσιευθεί σε κάποιον επόμενο τόμο και το δεύτερο μέρος του Revolution το οποίο μόλις κυκλοφόρησε στην Ιταλία με τίτλο California . Κλείνοντας να πω για τους φαν του Μιστερ Νο οτι είναι ένα τεύχος must have. Και για όλους τους άλλους, ένα εξαιρετικό κόμικ που θα άξιζε πραγματικά να διαβάσουν .

Ξανα το οπισθόφυλλο . Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

@φλοκ Ξανασκάναρε μια το οπισθόφυλλο, γιατί βγήκε μικρο σε διαστάσεις (1300).

Πολύ ωραία πέρασα διαβάζοντας το μικρό αυτό κόμικ, αν και δυστυχώς κράτησε μονάχα είκοσι λεπτά η ανάγνωσή του.Το ελληνικό φολκλόρ και ο τρόμος συνδυάζονται εξαιρετικά με το χιούμορ, χάρη στους δυο εκκεντρικούς πρωταγωνιστές. Γενικά η ελληνική ύπαιθρος με όλους τους μύθους και τις δοξασίες της, προσφέρεται για ζουμερές ιστορίες τρόμου και φαντασίας. Το σενάριο είναι αρκετά καλογραμμένο και ενδιαφέρον, ενώ το σχέδιο ωραίο και ιδιαίτερο, με ζωντανά χρώματα. Γενικά ένας ψυχαγωγικός τόμος, που ανοίγει την όρεξη για ακόμα περισσότερες περιπέτειες των δυο ιδιόρρυθμων πρωταγωνιστών. 8/10

Τα εξώφυλλα των τευχών 65 και 69 προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης. Παρατηρούμε ότι το εξώφυλλο του τεύχους 65, είναι η επιχρωματισμένη πρώτη σελίδα του τεύχους 40.

Διάβασα χθες το δεύτερο (ασπρόμαυρο) τεύχος της σειράς. Προσωπικά έμαθα τον Μίστερ Νο (όπως και τον Ντύλαν Ντογκ) ασπρόμαυρο και δεν είχα κανένα πρόβλημα με το ότι κι εδώ η έκδοση ήταν ασπρόμαυρη, ίσως μάλιστα να το προτιμούσα έτσι (επίσης το όνομα τις πόλης το έμαθα σαν το Μανάους και όχι η Μανάους από τις παλιές εκδόσεις του ήρωα και όχι μόνο, και το Μανάο από τον Καββαδία, οπότε με ξένισε η επιλογή της μετάφρασης του τίτλου σαν Περιπέτεια στη Μανάους, αλλά τέλος πάντων αυτό είναι λεπτομέρεια). Η ιστορία ήταν ενδιαφέρουσα και η εξέλιξή της δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο Περιπέτεια στ* Μανάους. Χορταστική σε έκταση και παρόλο που γενικά προτιμώ το σκίτσο του Μπινότι απ'ότι του Ντίσο, εδώ μου άρεσε πολύ. Σαν σενάριο ίσως το πρώτο άλμπουμ να είχε περισσότερο ενδιαφέρον, εδώ όμως σαν σύνολο (σενάριο+σκίτσο) είναι καλύτερο

Προστέθηκαν εξώφυλλα και οπισθόφυλλα του δεύτερου τεύχους.

Συμπτωματικά το τελευταίο δίμηνο διάβασα όλα τα Μίστερ Νο που είχα στην συλλογή μου (αυτό μεταφράζεται σε 52 από τα 56 της Β' περιόδου -τα 4 που μου έλειπαν τα προμηθεύτηκα σε μορφή τόμων από τον εκδότη με την ευκαιρία της μελανής Παρασκευής αλλά δεν τα έχω διαβάσει ακόμα- τα 24 του Mister No & οι άλλοι, την ειδική έκδοση που είχε δοθεί με τον Ελεύθερο Τύπο και αυτό εδώ) συνολικά μιλάμε για υλικό από πάνω από 70 ιταλικά τεύχη Μίστερ Νο. Για το προσωπικό μου γούστο, η ιστορία αυτού του τεύχους είναι από τις καλύτερες ενώ το σκίτσο από τα χειρότερα της σειράς (όπως χάλια είναι και στα τεύχη 55-56 της Β' περιόδου που είναι ασπρόμαυρα οπότε δεν φταίει το χρώμα φταίει ο δημιουργός -αν και στο ασπρόμαυρο δείχνει λιγότερο χάλια-). Η συγκεκριμένη ιστορία έχει κυκλοφορήσει στην Ιταλία τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1984, πάνω από 2 χρόνια πριν από το πρώτο τεύχος του Ντύλαν Ντογκ (Οκτώβριος 1986) οπότε παρόλο του ότι ο σεναριογράφος της είναι ο δημιουργός του Ντύλαν Ντογκ εδώ δεν θα έπρεπε να το δούμε σαν αντιγραφή του Ντύλαν Ντογκ αλλά μάλλον σαν έναν προάγγελό του, αν και αναμφίβολα έχει περισσότερες πιθανότητες να αρέσει σε κάποιον που του αρέσει ο Ντύλαν Ντογκ παρά σε κάποιον που του αρέσει ο Μίστερ Νο. Πάντως προσωπικά την βρήκα πολύ καλύτερη από την άλλη ιστορία του Μίστερ Νο από τον Σκλάβι που έχω διαβάσει (η ιστορία Ζούγκλα από το ιταλικό τεύχος 100 -Σεπτέμβριος 1983-που εκδόθηκε στο Mister No & οι άλλοι 20-21)

Σε χώρα που θα υπήρχε διαθέσιμος οικονομικός χώρος για 1000 μεταφράσεις ετησίως, ίσως και το τονίζω ίσως να υπήρχε χώρος για τον Jerry Spring. Είναι παρωχημένος ακόμα και για τα στάνταρ του τωρινού Μπλεκ. Η μόνη του χρησιμότητα είναι το ότι είναι ο πρόδρομος του Μπλούμπερι και τίποτα άλλο. Αλλά είναι σα να οδηγάμε 911 και να ζητάμε Σκαραβαίο.