Αίθουσα Νικητών

Όπως πρώτος μας ενημέρωσε ο thor77, τελικά οι φήμες επιβεβαιώθηκαν και κυκλοφορεί νέο Μπλέικ και Μόρτιμερ, το 1ο μέρος απ΄την ιστοριάρα του Βαν Αμ "Η Κατάρα των τριάκοντα αργυρίων". Σε μεγάλες διαστάσεις (23 x 30,5) και λογικά έγχρωμο, αν κρίνω απ΄την τιμή (12,80€). Μην το χάσει κανείς. Το έχω διαβάσει 3 φορές στα αγγλικά και είχα στα υπόψιν μου να το ξαναδιαβάσω σε λίγες μέρες που τελειώνω την επανάληψή μου στα Μπλούμπερυ. Τώρα θα περιμένω λίγες μέρες ακόμα μέχρι να το διαβάσω στα ελληνικά (τουλάχιστον το 1ο μέρος). Ας ελπίσουμε να μην κάνει καιρό να βγει και το 2ο

New X-Men: Αυτοκρατορική Εισβολη Αυτή θα είναι μάλλον η τελευταία κριτική που γράφω μέχρι το καλοκαίρι, αφού πρέπει να αφοσιωθώ στο διάβασμα για τις πανελλήνιες. Όπως πάντα, η κριτική περιλαμβάνει spoilers. Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μια λέξη για να περιγράψω την "Αυτοκρατορική Εισβολή", αυτή θα ήταν "χάος". Μιλάμε για μια περιπετειώδη ιστορία που δεν σε αφήνει να ξεκουραστείς από την αρχή μέχρι το τέλος. Ξεκινάει με μια ιστορία τριών τευχών με ανταγωνιστές τους U-Men που αν και θα ήθελα να αναπτυχθεί περισσότερο, είναι αρκετά ικανοποιητική. Το αγαπημένο μου σημείο ήταν σίγουρα το subplot με τον Wolverine και την Angel. Έπειτα ξεκινάει η κύρια πλοκή με την επιστροφή της Cassandra Nova. Συνεχίζεται η άφθονη δράση και η ιστορία πολλές φορές γίνεται περίπλοκη, ο Morrison όμως καταφέρνει να την κλείσει με ένα συναρπαστικό φινάλε. Το σχέδιο του Quietly αρκετές φορές είναι εντυπωσιακό (όπως στο τεύχος που διαδραματίζεται μέσα στο μυαλό του Professor X), υπάρχουν όμως και πολλές στιγμές που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι γίνεται. Επίσης, στα τομάκια της Anubis περιλαμβάνεται και το ετήσιο τεύχος New X-Men. Κατά την γνώμη μου ήταν λάθος να παραλειφθεί εδώ αφού εκεί εμφανίζονται για πρώτη φορά οι John Sublime και Xorn οπότε είναι σημαντικό για την πλοκή. Συμπερασματικά, ο τόμος διαβάζεται ευχάριστα και ενώ αρχικά μπορεί φαντάζει δυσνόητος, η ιστορία στην πραγματικότητα είναι πολύ απλή. Γενικά θα έλεγα ότι είναι μια διασκεδαστική ιστορία που αποτελεί δυνατή προσθήκη στην συλλογή του καθενός.

Ήμουν νιος και γέρασα αλλά να που τελικά θα δω 11 χρόνια μετά τα 30 αργύρια το αγαπημένο μου Μπλείκ και Μόρτιμερ, από τον αγαπημένο μου BD συγγραφέα στα Ελληνικά. Δεν πειράζει που άργησαν έτσι γνώρισα τη cinebook και έχω πάρει 200 περίπου BD που δεν θα είχα αλλιώς. Οπότε και κανά διπλό δεν πειράζει ...

Θεωρώ πως όσο δεν έχουμε εικόνα των πωλήσεων, τόσο θα κάνουμε υποθέσεις επί υποθέσεων. Γενικά παίζει πάρα πολύ το θέμα της διανομής. Θυμηθείτε αυτά που έλεγε σε βίντεο του ο @PhantomDuck. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πλέον πολλά πρακτορεία διανομής, μόνο η ΑΡΓΟΣ που είναι μονοπώλιο. Στα μονοπώλια λοιπόν η επιχείρηση μπορεί όχι μόνο να επηρεάζει τιμή και ποσότητα, αλλά να λειτουργεί όπως εκείνη επιθυμεί, να μοιράζει 0 τεύχη σε ένα περίπτερο και 10 σε άλλο και κανένας να μη μπορεί να το αλλάξει. Εγώ που παίρνω συνήθως το τεύχος από πρακτορείο της Άργος βρήκα τα συνήθη 9-11 τεύχη που έχει το πρακτορείο κάθε φορά. Στο περίπτερο που πήρα το τελευταίο φέρνει 2-3 και τόσα είχε και τώρα Δυστυχώς εμείς όσο και να ψάξουμε, ό,τι και να κάνουμε δε θα μπορούμε ποτέ να προβλέψουμε τι παίζει με τις πωλήσεις. Και ο καθένας μας να πάει σε 10-15 περίπτερα γύρω από την περιοχή του, πάλι δεν ξέρουμε ότι θα είμαστε σωστοί. Πρέπει να εξετάσουμε ένα πολύ μεγάλο δείγμα, διαφορετικών περιπτέρων, που φέρνουν Τύπο, σε διαφορετικούς νομούς της χώρας, σε ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα και πάλι μπορεί στατιστικά να βγούμε λάθος. Θυμάμαι έναν φιδέμπορα καθηγητή μου στην ΑΣΟΕΕ που έλεγε ότι είναι τόσο ευφυής στατιστικά που μπορεί να βρει ακριβώς τα αποτελέσματα των εκλογών από δείγμα 3000 ανθρώπων. Δε γίνονται αυτά. Καλώς ή κακώς το μόνο που θα μας προσφέρει ασφαλή συμπεράσματα είναι να έχουμε επίσημη πληροφόρηση. Με την εσωστρέφεια που διέπει την Καθημερινή, δε βλέπω πως θα έχουμε νέα σύντομα. Πάντως αν υπήρχε τόσο πρόβλημα δε θα ανανέωναν το συμβόλαιο των Disney, ούτε θα ξεκινούσε projects τύπου Σκάρπα. Από την άλλη η μείωση των εκδόσεων-εξτραδακίων και το ότι κάποια πράγματα φαίνονται να πηγαίνουν στον αυτόματο πιλότο δεν είναι θετικό σημάδι. Η γνώμη μου πάντως είναι ότι χωρίς επίσημα στοιχεία, δε μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι για το τι γίνεται

Δεν το πιστεύω (που έλεγε και ο Απόστολος Θωμάς)!

Για όσους δεν το έχουν, αξίζει σαν ιστορία. Άλλη μια επανέκδοση από Anubis Να και η καταχώρηση που είπε η Evi (ISBN:978-960-623-299-2). Τόμος Πρώτος. Batman Hush: Σιωπηλά Αινίγματα / Jeph Loeb Τίτλος : Batman Hush: Σιωπηλά Αινίγματα Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Jeph Loeb, Συγγραφέας ; Jim Lee, Εικονογράφος ; Βασίλης Αθανασιάδης, Μεταφραστής Εκδότης: Κορωπί [GR] : Εκδόσεις Anubis / Compupress S.A. Έτος Έκδοσης: 2021 Σελιδοποίηση: 152 Μέγεθος: 17χ26 ISBN: 978-960-623-299-2 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Αγγλική (eng) Ημ/νία Παραχώρησης : 05/04/2021 (ISBN:978-960-623-300-5). Τόμος Δεύτερος. Batman Hush: Σιωπηλά Αινίγματα / Jeph Loeb Τίτλος : Batman Hush: Σιωπηλά Αινίγματα Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Jeph Loeb, Συγγραφέας ; Jim Lee, Εικονογράφος ; Βασίλης Αθανασιάδης, Μεταφραστής Εκδότης: Κορωπί [GR] : Εκδόσεις Anubis / Compupress S.A. Έτος Έκδοσης: 2021 Σελιδοποίηση: 152 Μέγεθος: 17χ26 ISBN: 978-960-623-300-5 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Αγγλική (eng) Ημ/νία Παραχώρησης : 05/04/2021

Πάρα πολύ ενθουσιασμένος για το νέο Μπλέικ και Μόρτιμερ, αν επιβεβαιώνει ο @Laz33 ότι είναι ιστοριάρα το περιμένω ακόμα περισσότερο. Δεν ξέρω αν θα περιμένω να βγουν και τα δύο μέρη για να το διαβάσω σερί, σίγουρα πάντως θα τα τιμήσω. Μπράβο στη Μαμούθ, ελπίζω αυτό το σκωτσέζικο ντουζ νεκραναστάσεων να σταθεροποιηθεί κάποια στιγμή. Φαίνεται όμως ότι κάτι αλλάζει...

Τους μήνες άσε τους φλου... Ας το αφήσω κι εδώ αυτό

Δεν το πιστεύω!!! Μετά από 10 χρόνια και 7 μήνες, ξανά "Μπλέικ και Μόρτιμερ"

Σε περίπτωση που δεν βγουν όλα τα τεύχη από τη Hachette, αγγελία στο γνωστό site με τιμή εκκίνησης τα 500 ευρώ. Αν δε φτάσει το 1000 δεν πουλάω.

Εντάξει με πείσατε... #ReleaseTheAnubisCut με τα 12 τεύχη!

Η συγκεκριμένη ιστορία αν τη θες με αρχή, μέση και τέλος είναι 12 τευχών. Δηλαδή ήταν τρία arcs των τεσσάρων τευχών, τα Down Among the Dead Men, Venomous και The Last Stand, αλλά ουσιαστικά αφορούν μια κεντρική ιστορία που έτρεχε πίσω από όλα. Τα 12 τεύχη ήταν γραμμένα από τον Mark Millar και σχεδιασμένα από τον Terry Dodson. Ο τίτλος Marvel Knights Spider-Man πράγματι συνεχίζεται από άλλους δημιουργούς που ξεκινούν από το τεύχος 13, η ουσία ωστόσο στα πρώτα 12 είναι ότι δε μιλάμε για ένα run δημιουργών με ξεχωριστές ιστορίες, αλλά για μια ιστορία 12 τευχών που παρουσιάζεται σπαστά στα 3 προαναφερθέντα arcs. Και όντως αν δε φέρουν τα τελευταία τέσσερα στα ελληνικά θα είναι ανολοκλήρωτη, ιδίως από συναισθηματικής απόψεως, γιατί έχει τρομερό κλείσιμο.

Πρόσεξα ότι τα "Marvel Knights Spider-Man" στη συλλογή περιλαμβάνουν τα τεύχη 1 ως 8 (1-4 ο πρώτος τόμος και 5-8 ο δεύτερος) ενώ η Anubis είχε βγάλει τα τεύχη 1 ως 12. Εφόσον έχει τη μετάφραση και για τα 9-12 θα μπορούσε να τα βάλει και αυτά, ίσως. Δεν έχω καταλάβει γιατί βγάλαν μόνο τα 8 τεύχη και όχι και τα 12, αφού η ιστορία στα 8 αφήνει αναπάντητα ερωτήματα. Στο κάτω κάτω έχει βγει και ένα Hardcover 300 σελίδων περίπου και με τα 12 τεύχη το 2005 ή 2006, που σημαίνει ότι το πλασάρουν σαν μια ιστορία όλο αυτό. Ίσως από την άλλη, σκέφτονται κάποια στιγμή να βγάλουν και ένα τρίτο τόμο για να το κλείσουν. Είναι πολύ δυνατή ιστορία. Αξίζει. Υ.Γ Πάντως για να τα βρω δυσκολεύτηκα πολύ. Έψαχνα για καιρό σε όλα τα βιβλιοπωλεία, κιμιξάδικα, παλαιοβιβλιοπωλεία της Αθήνας, e-shop και τελικά πριν τρία, τέσσερα χρόνια περίπου, ένα τόμο τον βρήκα σε βιβλιοπωλείο της Κέρκυρας και άλλον, της Λάρισας.

Ο Anubis καταχώρησε το batman hush( νέα έκδοση) προφανώς.

Παραθέτω έναν διάλογο από την προ τελευταία σελίδα του 8ου τεύχους.

Τευχη 1-3 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Το καλό είναι ότι η Μαμούθ διάλεξε μία από τις πιο ωραίες ιστορίες για να συνεχίσει τη σειρά, οπότε από σκοπιά marketing είναι καλή κίνηση. Για εμάς που έχουμε πάρει βέβαια τα αγγλικά τεύχη της Cinebook είναι δώρον άδωρον. Εγώ χτες διάβασα το The Call of the Moloch, το οποίο δεν είναι ούτε τόσο πυκνογραμμένο όσο σχεδόν όλα τα τεύχη, ούτε αναλώνεται σε υπερβολικές λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα για πρώτη φορά να τελειώνω τεύχος μέσα στη μέρα. Σαν ιστορία ήταν ενδιαφέρουσα, αν και με κουράζουν λίγο όλα αυτά τα sequel / prequel παλαιότερων ιστοριών - γενικά προτιμώ ιστορίες που, ναι μεν συναντούμε χαρακτήρες που έχουν χρησιμοποιηθεί και παλιότερα, αλλά είναι πιο ανεξάρτητες σεναριακά. Και για τον λόγο αυτόν, όπως και για πολλούς άλλους, οι ιστορίες του Van Hamme είναι οι αγαπημένες μου, και συστήνω την "Κατάρα των 30 αργυρίων" ανεπιφύλακτα.

Ε, φαντάζομαι ότι αφού αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ, θα βγάλουν και τα δύο μέρη. Προσωπικά δεν διαθέτω μεγάλη εμπειρία από "Μπλέικ και Μόρτιμερ". Έχω διαβάσει δύο-τρία άλμπουμ, τα οποία όμως μου είχαν αρέσει αρκετά. Κι από την στιγμή που ακούω και τα δικά σας θετικά σχόλια, είναι σίγουρη αγορά για εμένα.

Αν πάμε με βάση τους δύο τόμους των New Χ-ΜΕΝ της Χασέτ, που δεν περιλάμβαναν ένα τεύχος Annual (το οποίο από ότι είπαν τα παιδιά που το έχουν από την Ανούμπις, υπήρχε στην αντίστοιχη έκδοση), τότε και οι τόμοι του Σπάιντερ-Μαν δεν θα περιλαμβάνουν τα τέσσερα τελευταία τεύχη που αναφέρθηκαν. Μπορεί να ισχύει αυτό που είπε ο @hudson, ότι τα τεύχη #9-12 τα κρατάνε για μελλοντική έκδοση. Πάντως και να τα εκδώσουν τελικά, πώς θα το κάνουν, από την στιγμή που τα arcs όπως αναφέρατε είναι χωρισμένα σε τέσσερα μέρη; Να βάλουν τα τέσσερα τελευταία τεύχη στον δεύτερο τόμο (συνολικά αυτός δηλαδή να έχει τα τεύχη #5-12); Να τα "σπάσουν" και να βάλουν στο πρώτο τόμο τα τεύχη #1-6 και στον δεύτερο τα τεύχη #7-12 (για αριθμητική ισορροπία); Ναι αλλά έτσι δεν αφήνουν το δεύτερο arc "σπασμένο" σε δύο τόμους; Λογικά αν προχωρήσουν στην έκδοση των τευχών #9-12, μάλλον θα προτιμήσουν την πρώτη λύση, παρότι στους δύο τόμους θα δημιουργηθεί αριθμητική ανισορροπία (τέσσερα τεύχη ο πρώτος, έξι τεύχη ο δεύτερος). Ό,τι και να γίνει πάντως, μακάρι η εκδοτική να κάνει τα μαγικά της και να μας δώσει και τα δώδεκα τεύχη.

Hiddleston ftw!

Στα περίπτερα της περιοχή μου στα περισσότερα πλέον φέρνουν το πολύ μέχρι 2-3 αντίτυπα από όλες τις εκδόσεις και μόνο το κεντρικό φέρνει 6-7. Σε κάποια δεν φέρνουν και καθόλου τεύχη πλέον Γενικά, έχουν μειωθεί αισθητά από πέρσι και αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά.

Χτες εφτιαξα την περικεφαλαια και μου περισσεψαν καμια δεκαριά βίδες. Ελπίζω να μην διαλυθεί εις τα εξ ων συνετεθη

Στους τόμους που ανακοινώθηκαν υπάρχουν πολλοί που μου είναι άγνωστοι ή αδιάφοροι, οι περισσότεροι όμως είναι διαμάντια. Το Eternals είναι περίεργη επιλογή. Αν ήθελαν ιστορία του Geiman θα μπορούσαν να βάλλουν το 1602, το οποίο αν και είναι επανέκδοση, είναι παλιότερο. Εννοείται πως θα συνεχίσω το αρχικό μου σχέδιο να ολοκληρώσω την συλλογή και εύχομαι να δούμε και την πολυπόθητη επέκταση των 20 τόμων ή και γιατί όχι, μια παρόμοια συλλογή με ιστορίες της DC. Παρατήρησα ότι η Hatchette ξεκίνησε μια δική της τον Ιανουάριο αλλά αυτή παραπέμπει περισσότερο στην Marvel's Mightiest Heroes Graphic Novel Collection όπου κάθε τεύχος είναι αφιερωμένο σε έναν ήρωα και περιλαμβάνει πολλές άκυρες μικρές ιστορίες από αυτόν. Θα προτιμούσα την συλλογή της Eaglemoss για να είμαι ειλικρινής αλλά και μόνο με την συλλογή της Marvel είμαι ικανοποιημένος.

Τευχος 22 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Καλα αν πανε και εκδωσουν την ιστορια ημιτελη ειναι εντελως dealbraker πιστευω για ατομα που την εχουν ηδη απο Ανουμπις. Προσωπικα, θα μου γλιτωσει 20 ευρω αν συμβει κατι τετοιο, γιατι θα γλιτωσω απο το ψυχαναγκασμο με τετοια πατατα.

Για να προλάβω τους @nikolas12, @Indian και όλους σε όσους έχω δημιουργήσει υπερβολικά υψηλές προσδοκίες. Είναι ιστοριάρα με την προϋπόθεση ότι σας αρέσει έστω και λίγο η σειρά. Είναι κάποιοι που δεν τους αρέσουν τα πυκνογραμμένα κόμικς ή όσα έχουν αυτό το "παλιομοδίτικο" ligne claire σχέδιο. Αν και η Κατάρα των 30 Αργυρίων είναι απ΄τα σχετικά αραιογραμμένα (ή για την ακρίβεια λιγότερο πυκνογραμμένα) τεύχη της σειράς. Δεν νομίζω να βρεθεί κάποιος που να κουραστεί απ΄το πολύ κείμενο. Αν και ποτέ μη λες ποτέ. Θυμάμαι ένας είχε βρει κουραστική την επίσης όχι τόσο πυκνογραμμένη "Υπόθεση Φράνσις Μπλέικ" και τη βαθμολόγησε με 5/10. Αλλά πάντα θα υπάρχουν περίεργοι, ας δείξουμε κατανόηση Όσον αφορά αυτό που είπε ο Ιοn, ότι όσοι το έχουμε από cinebook είναι δώρο άδωρον, δεν θα συμφωνήσω απόλυτα. Η Μαμούθ θα το βγάλει σε καλύτερη ποιότητα (ελαφρώς μεγαλύτερες διαστάσεις, γυαλιστερό χαρτί, πιο ζωντανά χρώματα). Και φυσικά στα ελληνικά. Για ένα κόμικ με αρκετό κείμενο και όχι τόσο εύκολα αγγλικά, είναι μεγάλη διευκόλυνση να το διαβάζεις στη μητρική σου γλώσσα. Εύχομαι και ελπίζω βέβαια να έχει γίνει καλή δουλειά στη μετάφραση. Μη δω μετάφραση όπως στο τελευταίο Μπλούμπερυ. Ευτυχώς απ΄ό,τι βλέπω είναι άλλος ο μεταφραστής. Ας ελπίσουμε να δούμε ένα τίμιο αποτέλεσμα. Γενικώς τα ελληνικά Μπλέικ και Μόρτιμερ είναι προσεγμένα σ΄αυτό το θέμα. Εύχομαι να συνεχιστεί το σερί

Ακόμα ένα χορταστικό τεύχος του Μπλεκ ξεκινάει και μας γεμίζει χαρά με τον πλουραλισμό των περιεχομένων του. Όσον αφορά την ύλη του δεν έχουμε μεγάλες αλλαγές, ίσως μόνο στον Στορμ, στην ιστορία του οποίου υπάρχουν αλλαγές στους συντελεστές. Από εκεί και πέρα υπάρχει το κλασικό editorial του εκδότη, το οποίο είναι αρκετά εύστοχο και μας δίνει “τροφή για σκέψη”. Είναι πολύ σημαντική η πρώτη παράγραφος, η οποία μιλάει για την εξαγωγή των δικών μας κόμικς στο εξωτερικό, ένα γεγονός που θα πρέπει ν’ απασχολήσει τους υπεύθυνους και ιδιαίτερα τους εκδότες και τους κομίστες και χωράει άπειρη συζήτηση. Από εκεί και πέρα ο Λεωκράτης θα μας μιλήσει για τον δημιουργό που φιλοξενείται στο παρόν τεύχος, καθώς επίσης και για το νέο εκδοτικό εγχείρημα της εταιρείας, το “The King”. Το editorial θα κλείσει με την ημερομηνία του επόμενου τεύχους κι ευχές για γρήγορη έξοδο από αυτό που βιώνουμε αυτές τις ημέρες. Αλλά αρκετά σας κούρασα με την φλύαρη εισαγωγή μου. Ας ξεκινήσουμε με την ύλη του τεύχους. “Μα τα χίλια…”: Ο Βαγγέλης Σαΐτης είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ και σατιρίζει (εννοείται καλοπροαίρετα) τον Μπλεκ και την διαδικασία των εμβολιασμών. Ειλικρινά δεν περίμενα μία τέτοια στάση από τον Ξανθό Γίγαντα. Γι΄ακόμα μία φορά μία ωραία δουλειά. “Κόμικς Νέα”: Όπως πάντα, πλούσια η ύλη της συγκεκριμένης στήλης, που μας χαρίζει απλόχερα ο Γαβριήλ Τομπαλίδης. Από νέες ξένες δημιουργίες θα μάθουμε για το “ENIAC”, το “Alien”, το “Shadecraft”, αλλά και το ευρωπαϊκό “The Flash / Zagor: La Scure E Il Fulmine”. Η στήλη θα ολοκληρωθεί με δύο ελληνικές εκδόσεις, όπως το επίκαιρο “Τα παιδιά της επανάστασης” κι “Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου”. Ευχαριστούμε Γαβριήλ. “Μπλεκ - Το στίγμα του προδότη (Β’ μέρος)”: Στο δεύτερο μέρος της ιστορίας, ο αναγνώστης θα διαβάσει το θέατρο του παραλόγου κι αυτό το λέω με την καλή έννοια. Σχεδόν σε όλες τις σελίδες έχουμε καρέ που φέρνουν έκπληξη στον διαβασμένο αναγνώστη και καταλύουν ολόκληρο το σύμπαν του Ξανθού Γίγαντα. Έχουμε έναν Καθηγητή Μυστήριο νεκρό κι έναν Μπλεκ κλέφτη και φυγά, που καταδιώκεται από τους Άγγλους γιατί είναι επαναστάτης, αλλά και τους κυνηγούς, οι οποίοι θέλουν να τον λιντσάρουν! Έτσι, λοιπόν, η πλοκή αποκτά μία άγρια ομορφιά. Το φινάλε κλείνει το δεύτερο μέρος με μία μακάβρια και “μεταφυσική” σκηνή. Η γενική μου αίσθηση είναι ότι σίγουρα τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν, παραδέχομαι, όμως, ότι έχει κερδίσει την απορία και την προσοχή μου για το τι μέλλει γενέσθαι. Ελπίζω, η συνέχεια να μας αποζημιώσει. “Λάργκο Γουίντς - Η (Β’ μέρος)”: Η ιστορία συνεχίζεται με μία καλοστημένη πλοκή, που αναδύει ρεαλιστικά αρώματα. Σε αυτό το μέρος έχουμε αναλυτικές συζητήσεις, που ουσιαστικά δημιουργούν μία περίληψη, αλλά κι ένα κλίμα κατάλληλο για να προχωρήσει η ιστορία παρακάτω. Η προσωπική μου άποψη ήταν ότι έπαιζε στο όριο του φλύαρου, αλλά δεν κατάφερε να με κάνει να χάσω το ενδιαφέρον μου. Και για εμένα ο Λάργκο Γουίντς εξακολουθεί να ηγείται της ύλης του περιοδικού. Για το σχέδιο δεν νομίζω να έχω να προσθέσω κάτι νέο. Ίσως (και σε συνδυασμό με τα πυκνά μπαλόνια διαλόγων) να ήθελα να διάβαζα την συγκεκριμένη σειρά σε ένα κλασικό BD μέγεθος. “Ρετρό Νούμερο 1 - Φάντομ”: Αυτή την φορά ο @Nikos Nikolaidis θα μας μιλήσει γι΄ακόμα μία έκδοση της δεκαετίας του 1970, τον θρυλικό Φάντομ. Θα λάβουμε πληροφορίες για το origin του, θα μάθουμε για τα της ελληνικής έκδοσης και το αφιέρωμα θα κλείσει με τα ακριβή περιεχόμενά της. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι εξοικειωμένος με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Με εξαίρεση τις ιστορίες που δημοσιεύτηκαν στον παρόντα τίτλο και την παρουσία του στους “Defenders Of The Earth”, δεν έχω άλλη εμπειρία στον ήρωα αυτό. Χαίρομαι, λοιπόν, που ο αγαπητός μου φίλος μοιράζεται απλόχερα τις γνώσεις και τις αναμνήσεις του. Σίγουρα θα έχει βαρεθεί να με ακούει να τον ευχαριστώ, αλλά είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω. “Ελ Ζαμπάτο - Ο μυστηριώδης ύφαλος (Α’ μέρος)”: Μπορεί να παρουσιάζεται σαν το πρώτο μέρος μία νέας ιστορίας, αλλά ουσιαστικά έχουμε μία συνέχεια, που απλά αλλάζει εντελώς την ρότα της και τοποθετεί το ενδιαφέρον σε άλλο τοπίο, μακριά από την θάλασσα. Ο πρωταγωνιστής, σαν να βρίσκεται σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι, δεν κάθεται σε ησυχία και δεν χαλαρώνει δευτερόλεπτο με αυτά που τον βρίσκουν, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ο ελάχιστος χρόνος στον αναγνώστη να...ξεκουραστεί. Ο Ζαμπάτο, εδώ, μπαίνει στα παπούτσια του Μπλεκ, αλλά και του Ταρζάν κι επιδεικνύει τόσο την δύναμη και ρώμη, όσο και τον αλτρουισμό του. Στο τέλος αυτού του μέρους, τα γεγονότα και οι καταστάσεις θα είναι εντελώς διαφορετικές, που μας προϊδεάζουν για νέες περιπέτειες. Γενικά, παρά τα θέματά της, συνεχίζει να είναι μία αξιόλογη δουλειά. Για το σχέδιο δεν χρειάζεται να αναφερθώ περαιτέρω. Μου αρέσει αυτή η ρετρίλα που βγάζει. “Συνέντευξη - Σπύρος Ανδριανός”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης θα καθίσει στην “ανακριτική” του καρέκλα, έναν φανατικό συλλέκτη κόμικς, σκιτσογράφο, αρθρογράφο και φανατικό της Ένατης Τέχνης. Ο λόγος για τον Σπύρο Ανδριανό, μία ήρεμη δύναμη θα έλεγα, που έχει προσφέρει πολλά στα κόμικς τόσο ενεργά από το σχεδιαστήριο, όσο και θεωρητικά με την δουλειά του στο Comicdom και στο Comic Cultura. Γι΄ακόμα μία φορά έχουμε όμορφες ερωτήσεις που ικανοποιούνται με έξυπνες και ειλικρινείς απαντήσεις. Στο τέλος της συνέντευξης ο Ανδριανός θα μας αφιερώσει ένα ολοσέλιδο σκίτσο του Μπλεκ και της παρέας του, για ν’ ακολουθήσει ένα δισέλιδο κόμικ (επιμελημένο από εκείνον) πάλι με κύριο πρωταγωνιστή τον Ξανθό Γίγαντα, ο οποίος θα μας εκμυστηρευτεί τον μοναδικό του φόβο! Ο τίτλος του? “Σχεδόν...θρυλικός Μπλεκ”. Ευχαριστούμε! “Στορμ - Ο ομφαλός του διπλού Θεού”: Πρόκειται για μία τίμια δουλειά, από αυτές που με κάνουν να μου αρέσει ο Στορμ και το σύμπαν του. Νομίζω ότι είχαμε καιρό ν’ απολαύσουμε ένα τέτοιο σενάριο. Η υπόθεση έχει όλα τα χαρακτηριστικά που συναντάμε στο συγκεκριμένο είδος, το Sci-Fi δηλαδή, αλλά εδώ βγάζει μία ήπια λογική κι έχει καλογραμμένη ροή. Η πλοκή έχει κι εκείνη μέτρο και δεν είναι ένα συνονθύλευμα υπερβολών, όπως στα τελευταία επεισόδια. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εδώ έχουμε μία αυτοτελή ιστορία, που δεν μας κάνει να περιμένουμε δύο μήνες περίπου για να μάθουμε το φινάλε, κάνει την ιστορία περισσότερο εύστοχη από τις προηγούμενες. Με ικανοποίησε αρκετά, λοιπόν, με εξαίρεση ίσως το φινάλε, στο οποίο το πρωταγωνιστικό τρίο δεν φέρθηκε και τόσο έντιμα. Το σχέδιο, αν και δεν είναι Don Lawrence, συνεχίζει να είναι πολύ όμορφο και παραστατικό. “The Pop Corner”: Ο Μάνος Νομικός θ’ αναλάβει να μας ενημερώσει για ένα κόμικ, μία τηλεοπτική σειρά και μία κινηματογραφική ταινία (όπως γίνεται συνήθως). Σε αυτό το τεύχος θα μάθουμε για το manga με τίτλο “My Hero Academia”, το πρώτο manga με το οποίο ασχολήθηκε αυτή η στήλη και για το οποίο ο αρθρογράφος μιλάει με αρκετά επαινετικά λόγια. Στην συνέχεια, θα μάθουμε για το “Lupin”, μία γαλλική τηλεοπτική σειρά, παραγωγής Netflix, η οποία έχει καταφέρει, μέσα σε 5 μόνο επεισόδια που διαρκεί ο 1ος Κύκλος, να δημιουργήσει ένα αφοσιωμένο και φανατικό κοινό. Προσωπικά έχω ακούσει από πολλές πηγές ότι η συγκεκριμένη σειρά είναι καλή κι έτσι έχει μπει στην watch list μου. Τέλος, ο Νομικός θα μας ενημερώσει για μία επικείμενη μονομαχία που θα κάνει πάταγο. Ο λόγος για το “Godzilla vs Kong”, μία ταινία, η οποία φέρνει στην ίδια σκηνή δύο από τα πιο μεγάλα κι εμβληματικά τέρατα που γέννησε ποτέ ο παγκόσμιος κινηματογράφος. Υποκλίνομαι στις λεπτομέρειες της ταινίας, αλλά και του origin των δύο τεράτων, αλλά προσωπικά δεν δηλώνω φαν κανενός από τα δύο. Έτσι, μάλλον η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου για να την δω. “Δικαστής Ντρεντ - Κακοποιός υψηλής κλάσης”: Εκκίνηση νέας ιστορίας για τον Δικαστή, η οποία μπορεί να έχει τα κλασικά φουτουριστικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι και πιο “γήινη” σε σχέση με τις προηγούμενες. Η υπόθεση φέρνει στο προσκήνιο τις διάφορες συμμορίες που λυμαίνονται την Μέγκα Σίτυ και που έχουν ανοίξει έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ τους, με “έπαθλο” την επικράτηση στην πόλη. Όταν, λοιπόν, μία συμμορία ενισχύεται με ένα υπερόπλο, ο Δικαστής Ντρεντ θα κληθεί να επαναφέρει την τάξη και να την εξαρθρώσει. Για να το κάνει αυτό εξυφαίνει ένα σχέδιο έξυπνο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία πλοκή μ’ ενδιαφέρον. Η ιστορία θα συνεχιστεί και στο επόμενο τεύχος. Όσον αφορά το σχέδιο, αυτό το βρήκα αρκετά καλό, αλλά ο χρωματισμός μάς τα χάλασε. Όλο το κόμικ ήταν χαμηλής φωτεινότητας και μάλιστα σε όλα σχεδόν τα καρέ. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό αλλοίωνε το τελικό αποτέλεσμα. “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Το νόημα της ιστορίας πήρε μία ωραία τροπή, που αναδεικνύει τον αλτρουισμό και το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο είναι πρωτίστως ένα ομαδικό άθλημα, εξάροντας με έξυπνο τρόπο την αξία της συνεργασίας. Σημαντικά μηνύματα για τα παιδιά της εποχής και κάθε εποχής. Η συνέχεια, όμως, εξακολουθεί να προμηνύεται αγωνιώδης για τον φίλο μας. Γενικά μου αρέσει έτσι όπως εξελίσσεται. Σχεδιαστικά δεν έχουμε να πούμε πολλά. “Το παιδί - πάνθηρας”: Ο φίλος μας εξυφαίνει ένα σχέδιο, προκειμένου να κερδίσει το ποσό που χρειάζεται για την θεραπεία της θείας του. Το κόλπο του είναι απλό και τίποτα που να μην το έχουμε δει στον Spider-Man! Από την άλλη ο θείος του αποδεικνύεται ύπουλος και σατανικός, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει το σχέδιο του Παιδιού-Πάνθηρα. Διαβάσαμε, λοιπόν, μερικές ευχάριστες σελίδες, που είχαν μία υποτυπώδη δράση, αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να βγάλουμε πολλά συμπεράσματα από τόσο λίγη ιστορία κάθε φορά. Δεν θα με πείραζε, λοιπόν, να διάβαζα περισσότερες σελίδες. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, πάντα το “παλιακό” σχέδιο ήταν του γούστου μου.

Το 4ο τεύχος της πανοπλίας του Iron Man, που περιέχει τον αντιδραστήρα ARC, βρίσκεται κοντά μας. Μεταφέρθηκαν στη βάση Από αυτό το τεύχος, σταματάει το χαρτόνι και μένει μόνο το τεύχος με το κουτί που περιέχει τα εξαρτήματα. Το επόμενο δεκαπενθήμερο, θα δοθεί το πρώτο κομμάτι της άρθρωσης του δεξιού αγκώνα. Μην αγχώνεσαι. Βάζουν έξτρα βίδες, μήπως χαθεί καμία.

Απίστευτο!!! Ελπίζω μόνο να βγουν όντως και τα 2 μέρη!

Θα συμφωνήσω αλλά το συμβόλαιο ανανεώνεται κάθε 2 χρόνια. Από το 2019 έχουν αλλάξει πολλά Και ο Σκάρπα είναι από το 2017. Είναι μακροχρόνιο πρότζεκτ και με τον τρόπο που σερβίρεται (δίχως νούμερα κλπ) δεν νομίζω να μην μπορούν να το διακόψουν.

εξωφύλλο-οπισθοφυλλο 826 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Οπότε εγώ που έχω μόνο τον δεύτερο τόμο από την Anubis, να μην τον χαρίσω ε;

Παίζει να είσαι ο μόνος που συνεχίζει να το παίρνει μετά το 2ο τεύχος

Να ετοιμαστούμε για Γ' Περίοδο;

Μισό λεπτό, ανολοκλήρωτη με ποια έννοια; Γιατί η ίδια σειρά έχει άλλα 12 τεύχη που δεν βγήκαν ποτέ ούτε απο Anubis, όπως πχ έχει και το New X-Men άλλα τόσα. Οι περισσότερες ιστορίες της συλλογής ειναι μέρη κάποιου run με πολλά παραπάνω τεύχη. Δυστυχώς η συλλογή παει με βάση τα ξένα collected editions που αντί για 6 τεύχη, είχαν 4, και γι'αυτό αυτή η παράλειψη στο Marvel Knights. Ξενερα σίγουρα αλλά πιστεύω δύσκολα θα βρει κάποιος τις ελληνικές εκδόσεις για να έχει και τα 12 τεύχη. Φαντάζομαι όμως ότι είναι το κλασικό που γίνεται σε διάφορους τόμους της συλλογής, λύνεται η κεντρική υποθεση και αφήνει κάποια ερωτήματα για το μέλλον, για να επιλυθούν στα επόμενα τευχη. Δεν νομίζω δηλαδή να σε αφήνει τελείως ξεκρέμαστο με μια λειψή ιστορία. Ας με διορθώσει όποιος το έχει διαβάσει.

E καλά, έτσι κι αλλιώς δεν έχεις πάρει και πολλούς τόμους, οπότε δυο πάνω δυο κάτω δεν θ'αλλάξει και τίποτα!

Ωχ, ξενέρωσα τώρα με το Marvel Knights Spider-Man. Το θεωρούσα σίγουρη αγορά. Πλέον δεν ξέρω τι θα κάνω αν είναι να βγει ανολοκλήρωτη η ιστορία

Έχουμε μια τάση σαν λαός να απορρίπτουμε την ιστορία μας ή την παράδοσή μας ως οπισθοδρομική και ασύμβατη με αυτό που θεωρούμε ότι είμαστε σήμερα και σε σχέση με τον δυτικό – ευρωπαϊκό πολιτισμό. Όμως, όταν αυτά τα οποία απορρίπτουμε ανακαλύπτονται από ξένους και ξαναπαρουσιάζονται σ΄εμάς, τότε όχι μόνο τα αποδεχόμαστε, αλλά νιώθουμε και ιδιαίτερα περήφανοι. Αυτό έχει συμβεί, πρόσφατα με την λαϊκή τέχνη, με το δημοτικό τραγούδι, αλλά και με την Ελληνική Επανάσταση, που όπως φαίνεται 200 χρόνια μετά αντί να ενώνει ακόμη διχάζει. Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε τα αίτια της εθνικής μας μειονεξίας, όμως αυτό που μπορούμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα είναι ότι οι ψυχολογικές, ιδεοληπτικές και διανοητικές μας αγκυλώσεις, δεν μας έχουν επιτρέψει να εμπνευστούμε από το παρελθόν μας, να αντλήσουμε από αυτό και να το εκσυχρονίσουμε, ανακαλύπτοντας παράλληλα διαχρονικά νοήματα και προτάσεις. Αυτά που εμείς απαξιώνουμε ως ξεπερασμένα, αποτελούν θησαυρό για κάποιους άλλους ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα. «Βουτάνε» σε αυτά ως πηγή έμπνευσης, βρίσκουν σκοπό και μια φρεσκάδα. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τα αντιμετωπίζουν ως Ιερό Δισκοπότηρο, άλλωστε δεν έχουν καμία υποχρέωση να το κάνουν. Όποιος ξεκινά ένα τέτοιο διανοητικό ταξίδι, εάν έχει καθαρό μυαλό και αγνές προθέσεις μπορεί να βρει το δρόμο. Μια τέτοια περίπτωση φαίνεται να είναι και ο βραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας/ηθοποιός και σκηνοθέτης Κρις Τζέιμς, ο οποίος δημιούργησε το graphic novel «Sons Of Chaos» ή «Τα Παιδιά Της Επανάστασης» στην ελληνική έκδοση από τις εκδόσεις «Κάκτος». Πρόκειται για ένα κόμικ εμπνευσμένο από την Επανάσταση του 1821 το οποίο εικονογραφεί ο Αργεντινός κομίστας Άλε Αραγκόν. Πρωταγωνιστές της ιστορίας, η οποία κινείται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, είναι ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Αλή Πασάς. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει σε αυτό που στην Ελλάδα επιχειρείται να αποδομηθεί ως μύθος, τον «χορό του Ζαλόγγου». Στόχος του κ. Τζέιμς δεν ήταν να διηγηθεί ή να καταγράψει με πιστότητα ένα κομμάτι της Ελληνικής Επανάστασης. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για ένα γεγονός επικών διαστάσεων που επέδρασε καταλυτικά στη ροή της παγκόσμιας ιστορίας και του Δυτικού πολιτισμού. Ωστόσο, όπως τονίζει, το τόσο σημαντικό παρελθόν μας είναι άγνωστο πέρα από τα σύνορά μας, ιδίως στην Αμερική. «Πρόκειται για μία φανταστική ιστορία βασισμένη σε πολλά πραγματικά γεγονότα. Πρόθεσή μου είναι το βιβλίο να παρουσιάσει στον κόσμο έναν πόλεμο για τον οποίο οι περισσότεροι ελάχιστα γνωρίζουν και να κεντρίσει το ενδιαφέρον για πλατύτερη ενημέρωση γύρω από αυτό το τόσο κοντινό τελικά παρελθόν μας», λέει ο ίδιος. Η διακαής περιέργεια να κατανοήσω όχι μόνο τι ήταν αυτό που έκανε τον Αμερικανό δημιουργό να ασχοληθεί με την δική μας Επανάσταση αλλά και πως τη συνδέει με το σήμερα, με ώθησε να επικοινωνήσω μαζί του και το αποτέλεσμα είναι η συνέντευξη που ακολουθεί. Κύριε Τζέιμς, αναπόφευκτα θα αρχίσω με ορισμένες συνηθισμένες ερωτήσεις: ποια ήταν η σχέση σας με την Ελλάδα πριν τη συγγραφή του βιβλίου; Για να είμαι ειλικρινής, προτού εμπλακώ στη διαδικασία μιας βαθύτερης και καλύτερης κατανόησης της ιστορίας της Ελλάδας, με αφορμή τη δημιουργία του συγκεκριμένου έργου, ήμουν ο τυπικά απαίδευτος και αφελής ξένος σε σχέση με οτιδήποτε ελληνικό. Οι ασήμαντες διανοητικές μου συνδέσεις απαρτίζονταν από διακοπές στα νησιά και ακολασία, τζατζίκι και ούζο, μυθολογία, Σπαρτιάτες, δημοκρατία και κίονες. Είχα ψυχικές ελπίδες και εικόνες, εάν μπορώ να το πω έτσι, να ταξιδέψω στα νησιά και μια μέρα να αποτινάξω από επάνω μου αυτή την άγνοια και το μυστήριο που αποτελούσε για εμένα η έλλειψη έκθεσής μου στην Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό. Ένας μακροσκελής τρόπος για να σας δώσω την εικόνα της σχέσης μου με την Ελλάδα. Με λίγα λόγια: αρχικά ήταν ασήμαντη, εάν όχι ανύπαρκτη. Αρχικά να σας ρωτήσω γιατί δεν επιλέχθηκε ο τίτλος της αμερικάνικης έκδοσης “Sons of Chaos” και για την ελληνική έκδοση; Μπορείτε να μου πείτε τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε; Ξεκίνησε ως μια επιφοίτηση της στιγμής ή προέκυψε από μια δική σας εσωτερική αναζήτηση; Ο τίτλος στα ελληνικά προέκυψε έπειτα από διαβουλεύσεις με τον Έλληνα εκδότη και αποφασίστηκε πως θα ήταν καλύτερα να έχει αναφορά στην Επανάσταση έτσι ώστε οι αναγνώστες να μπορούν να ταυτιστούν και να τον προσέξουν. Ο τίτλος της έκδοσης στην αγγλική γλώσσα επιλέχθηκε καθώς συμπύκνωνε μερικές διαφορετικές έννοιες που ωστόσο συνδέονται τόσο με την ιστορία, όσο και με μια αναφορά στην Ελληνική κοσμογονία και το Χάος απ΄όπου προέκυψαν όλες οι πρωτογενείς θεότητες της Ελληνικής Μυθολογίας και η γένεση των πάντων. Ένα βασικό σημείο το οποίο είχε αντίκτυπο σ΄ εμένα ήταν η σκέψη του πως θα ήταν να είσαι παιδί και να ζεις την εποχή της Επανάστασης. Ένα παιδί το ο οποίο να μην έχει κανενός είδους επίγνωση για το πως μπορεί να είναι η ζωή πέρα από αυτό το πλαίσιο της ανασφάλειας που ζει, μιας ανασφάλειας όμως στο υψηλότερο επίπεδο. Σκεφτείτε ένα παιδί μέλος μιας οικογένειας Σουλιωτών κατά την περίοδο των διαρκών συμπλοκών που διήρκησαν για δεκαετίες πριν καταλήξουμε στην Επανάσταση. Σκεφτείτε να ζούσατε εκείνη την εποχή και να ξυπνάτε κάθε μέρα στο πιο απρόβλεπτο περιβάλλον. Να μην γνωρίζετε ποιος θα σας επιτεθεί, ποιον θα σκοτώσετε ή ποιος από τους ανθρώπους σας, τους φίλους σας, την οικογένειά σας θα χαθεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα που με συνεπήρε όταν επιβράδυνα τους ρυθμούς της σκέψης μου προκειμένου να αναλογιστώ τη ζωή που αντιμετώπιζαν όλοι εκείνοι που είχαν εγκλωβιστεί σε μια άλυτη εξίσωση, σε μια πραγματικότητα που τους ξεπερνούσε. Αυτή ήταν η πραγματικότητα στην οποία είχαν γεννηθεί, η μοίρα τους είχε αποφασιστεί ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους ή την όποια επιθυμία τους. Για τους περισσότερους από εμάς που έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή ανέσεων, όπου θεωρούμε πως δικαιούμαστε τα πάντα, οι ζωές εκείνων των ανθρώπων βρίσκονται στο άλλο άκρο της ύπαρξης. Το πως ήταν η ζωή πριν από 200 χρόνια είναι σχεδόν αδύνατο να το συλλάβεις και να το κατανοήσεις πλήρως. Πόσον καιρό εργαστήκατε για τη συγγραφή του βιβλίου; Οι αρχικές σκέψεις ξεκίνησαν πριν από 11 χρόνια κατά τα οποία αφιέρωσα ενάμιση χρόνο διαβάζοντας και ερευνώντας. Ταξίδεψα στην Ελλάδα έτσι ώστε να έχω και καλύτερη αντίληψη για το κάθε μέρος, και προσπάθησα να φανταστώ κάθε μάχη και περιστατικό που μπορεί να έλαβε χώρα στις συγκεκριμένες περιοχές στις οποίες βρέθηκα. Στη συνέχεια για ένα χρόνο βίωσα την επίπονη διαδικασία να γράφω και να ξαναγράφω την ιστορία σε μορφή σεναρίου, και έπειτα για άλλα δύο χρόνια κόπιασα για να την διαμορφώσω σε graphic novel. Πώς εσείς ένας Αμερικανός δεν ακολουθήσατε το μοτίβο που ακολουθούν άλλοι ξένοι ταξιδιώτες όταν έρχονται στην Ελλάδα; Δηλαδή την προσέγγιση της χώρας ως μιας πολιτισμικής Ντίσνεϊλαντ ή ως τόπο (όχι ως χώρα) διακοπών και ξεγνοιασιάς; Νωρίς στην παιδική μου ηλικία είχα την τύχη να κάνω ορισμένα ταξίδια με τον θείο μου και την θεία μου. Οι δύο τους ήταν το αντίθετο από αυτό που ήταν η μητέρα μου. Πολύ συγκεντρωτικοί και συντηρητικοί. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με τη ζωή μου στο σπίτι, όπου ήμουν μοναχοπαίδι με μια εργαζόμενη μητέρα. Για να σας δώσω να καταλάβετε, σε πολύ μικρή ηλικία είχα σημαντικό βαθμό αυτονομίας, ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Συχνά μαγείρευα μόνος μου και επέλεγα τι θα φάω. Ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε όταν ήμουν στο σπίτι των συγγενών μου. Η θεία μου δεν μου επέτρεπε να σηκωθώ από το τραπέζι εάν δεν είχα τελειώσει το φαγητό μου, το οποίο πολλές φορές προετοίμαζε γνωρίζοντας ότι δεν θα μου άρεσε. Κάποια στιγμή όταν ήμουν περίπου 14 ετών πήγαμε για σκι στο Innsbruck στην Αυστρία. Είχαν πληρώσει το πακέτο της εκδρομής και η αίσθηση που είχα στο ξενοδοχείο ήταν ότι δεν είχα φύγει ποτέ από τις ΗΠΑ. Ο κλασσικός μπουφές πρωινού και μετά επιβιβαζόμασταν στο πούλμαν που μας πήγαινε για σκι. Με το ίδιο πούλμαν επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο. Η ίδια απαράλλαχτη ρουτίνα επαναλαμβανόταν κάθε μέρα. Όσο περνούσαν οι μέρες άκουγες μόνο αγγλικά ενώ περνούσαμε μπροστά από αυτά τα πανέμορφα κτίρια και τους λιθόστρωτους δρόμους. Η αρχιτεκτονική μου θύμιζε την Ντίσνεϊλαντ και το μόνο που ήθελα ήταν να περιπλανηθώ και να εξερευνήσω την πόλη. Τότε αυτό που συνειδητοποίησα ήταν ότι εάν δεν εξασκούσα πίεση και δεν κινούμουν δυναμικά για να αλλάξω την κατάσταση, οι μέρες θα διαδέχονταν η μια την άλλη και θα επέστρεφα στις ΗΠΑ χωρίς να έχω βιώσει τίποτα από την Αυστρία. Έτσι ένα βράδυ κρυφά ξεγλίστρησα από το ξενοδοχείο και περιπλανήθηκα στην πόλη. Με κάποιο τρόπο, παρότι βρισκόμουν σε μια διανοητική κατάσταση φόβου και συστολής, κατάφερα και βρήκα το κουράγιο και προσέγγισα ένα νυχτερινό κέντρο όπου προς μεγάλη μου έκπληξη μου επέτρεψαν την είσοδο. Τότε ήταν που η μαγεία ξεχύθηκε και διαπίστωσα ότι ο έξω κόσμος ήταν πολυεπίπεδος και θαυμαστός σε σχέση με τη χώρα από την οποία προερχόμουν. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, οπότε θα ολοκληρώνονταν οι διακοπές μου στην Αυστρία, είχα γίνει μέρος της κουλτούρας τους και είχα ήδη αποκτήσει κάποιους φίλους οι οποίοι μου έδειξαν τον τρόπο ζωής τους, τουλάχιστον τον νυχτερινό. Τα μπαρ, τα κλαμπ, το κονιάκ, την ασύλληπτη ανατολή που προλάβαινα να απολαύσω πριν βιαστώ να επιστρέψω στο ξενοδοχείο χωρίς να με καταλάβουν οι δικοί μου. Και έπειτα άρχιζε πάλι η ρουτίνα της επιβίβασης στο πούλμαν για να πάμε για σκι. Όμως αυτή η εμπειρία που διεκδίκησα διαμόρφωσε για πάντα τη ζωή μου. Είχε να κάνει με τη βαθύτερη επιθυμία μου να γίνω μέρος του κόσμου και να κατανοήσω την κάθε διαφορετική κουλτούρα πέρα από την δική μου. Έμοιαζε σαν να ζούσα μέσα σε μια κινηματογραφική ταινία, μια ταινία ενδιαφέρουσα και διαφορετική από αυτήν που γνώριζα. Η έλλειψη ιστορίας και πολιτισμού που χαρακτήριζε το μέρος όπου μεγάλωσα το έκανε πλέον να φαίνεται τόσο τετριμμένο σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο και αυτή η αίσθηση που με συνεπήρε, όπως σας περιέγραψα, αφορά και την Ελλάδα σε υπερθετικό βαθμό σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέρος έχω γνωρίσει στον κόσμο. Τα πολλά στρώματα που απαρτίζουν το παρελθόν της Ελλάδας, η εξέλιξη των ανθρώπων στο πέρασμα του χρόνου, οι αδιάκοπες καινοτομίες, η στοχαστική διάθεση και η εφευρετικότητα, η εγκεφαλική και σωματική πρωτοτυπία που δημιουργήθηκε από τους Έλληνες κατά την πάροδο του χρόνου εμπεριέχουν ένα μυστήριο που μαγνητίζει τους ξένους, όσους τουλάχιστον επιβραδύνουν για να μπορέσουν να το παρατηρήσουν. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η ομαδοποίηση και η κουλτούρα του no border (χωρίς σύνορα), εσείς καταπιαστήκατε με ένα θέμα που εμπεριέχει ακριβώς τα αντίθετα. Δηλαδή την ταυτότητα, την έννοια του έθνους και της πατρίδας για τα οποία αξίζει κάποιος να θυσιαστεί. Θέλετε να μας μιλήσετε περισσότερο σχετικά με αυτό; Αυτά είναι απαιτητικά ζητήματα διότι ως ανθρωπιστής θέλω να δω τον κόσμο να συνυπάρχει, να συνενώσουμε την εμπειρία μας όπου η κάθε κουλτούρα θα συνεισφέρει το δικό της κομμάτι εμπειρίας, γνώσης και σοφίας που έχει αποκτηθεί μέσα από τη ζωή και τα βιώματά της και που όλα αυτά θα μπορέσουν τελικά να οδηγήσουν σε μια παγκόσμια αφύπνιση, διαμορφώνοντας τη ζωή του καθενός προς το καλύτερο. Η παγκόσμια ενοποίηση είναι στ΄ αλήθεια το κλειδί για να αυξήσουμε και να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής με κάθε πιθανό τρόπο για όλους. Για να είναι αυτό εφικτό, πρέπει να διαφυλάσσουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα η οποία διαφοροποιεί την εμπειρία και διατηρεί την ποικιλομορφία προοπτικών. Αυτό είναι απαραίτητο προκειμένου οι ιδέες να συνεχίσουν να εξελίσσονται μέσα από μια ποικιλία νοοτροπιών, έτσι ώστε να συνεχίσουμε να κοιτάμε το κάθε ζήτημα που αντιμετωπίζουμε με πληθώρα τρόπων έως ότου καταλήξουμε με τις καλύτερες πιθανές απαντήσεις για την κάθε δεδομένη κατάσταση. Ως εκ τούτου, η αξία της ταυτότητας και του πολιτισμού είναι πρωταρχικής σημασίας προκειμένου να μην ομογενοποιηθούμε σε «έναν τρόπο σκέψης». Kάτι που ήδη συμβαίνει με πολλές μορφές, δεδομένης της επιρροής των αλγορίθμων οι οποίοι ορίζουν τις καθημερινές μας εμπειρίες ενσταλάζοντας στους ανθρώπους ένα ψυχολογικό DNA, μια γενετική σύνθεση της Google, της Amazon ή του Facebook. Για να απαντήσω στο ερώτημά σας, ονειρεύομαι απόλυτα έναν κόσμο χωρίς σύνορα στον οποίο θα μοιραζόμαστε με τους γείτονές μας τα καλύτερα στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν. Ωστόσο εάν αυτοί οι γείτονες προσπαθούν να σαμποτάρουν το ποιοι και τι είμαστε, τότε αυτή η σύλληψη, αυτή η ιδέα, δεν έχει άλλη επιλογή από το να μετατοπισθεί σε μια κατάσταση συντήρησης, άμυνας. Αυτό αντιμετώπιζαν και οι Έλληνες όταν μια γειτονική αυτοκρατορία αποφάσισε να οικειοποιηθεί κάτι που δεν ήταν δικό της. Και με κάποιον θαυμαστό τρόπο οι Έλληνες διατήρησαν την αυτονομία τους όλους αυτούς τους αιώνες, και έκαναν πραγματικότητα το απίστευτο σενάριο της επιστροφής τους στην ελευθερία. Είναι σύμπτωση, αποτέλεσμα υπολογισμού ή ποιητική προφητεία το γεγονός ότι το βιβλίο κυκλοφόρησε 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821; Σίγουρα θα έλεγα πως ήταν ποιητική προφητεία δεδομένου ότι σε καμία περίπτωση δεν είχα σκεφτεί το πόσο εκτεταμένη θα ήταν αυτή η δουλειά. Ακόμη και το γεγονός ότι όλη αυτή η διαδικασία διήρκεσε μια δεκαετία, όταν το αναλογίζομαι μπορώ να πω πως είναι κάποιου είδους σοκ για εμένα παρά πρόθεση. Όμως αυτό καθόρισε ένα μονοπάτι το οποίο ακολούθησα και όπως φαίνεται από την πορεία και τη δημιουργική περιπέτεια στην οποία ενεπλάκην. Στο τέλος, εκτός από τον covid που χάλασε εν πολλοίς την επέτειο για τα 200 χρόνια και της οποίας ενθέρμως ήθελα να είμαι μέρος της, η δημοσίευση του βιβλίου μοιάζει να συνέβη την πλέον κατάλληλη στιγμή. Μια σύμπτωση την οποία δεν ξέρω εάν την έχετε υπόψη σας είναι ότι το 2020 στην Ελλάδα γιορτάσαμε τα 2.500 από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, χάρη στην οποία, σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, μπορούμε σήμερα να μιλάμε για δυτικό πολιτισμό. Το 2021 έχουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Πιστεύετε ότι αυτή επηρέασε τον δυτικό ή τον ευρωπαϊκό πολιτισμό κι αν ναι, πώς; Είναι αδύνατο να πει κάποιος με βεβαιότητα τι θα είχε συμβεί χωρίς την πετυχημένη εξέγερση των Ελλήνων το 1821, όμως είναι πολύ πιθανό ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία θα είχε συνεχίσει να επεκτείνεται προς τη Δύση και ανάλογα βέβαια με τις περιστάσεις και τη στάση των συμμάχων, ίσως να είχε παντελώς εξαλείψει τη Δυτική Ευρώπη. Υποθέτοντας ότι τα Δυτικά έθνη θα συνεργάζονταν για αντιμετωπίσουν τους Οθωμανούς, το πιο πιθανό είναι ότι στο τέλος θα επικρατούσαν. Όμως εάν η Επανάσταση του 1821 δεν είχε συμβεί για 50 ή 100 χρόνια και οι Έλληνες δεν είχαν υποκινήσει αυτό το κίνημα, είναι πολύ πιθανό ότι περισσότεροι Έλληνες και ο ελληνικός πολιτισμός θα είχαν αποδομηθεί και η ικανότητά τους να διαφυλάξουν και να διατηρήσουν την κουλτούρα τους θα είχε φθίνει ακόμη περισσότερο. Βλέπετε κάποια συνέχεια μεταξύ των δύο αυτών μεγάλων ιστορικών γεγονότων; Την πιο προφανή ομοιότητα ή συνέχεια που διακρίνω είναι, κατά την άποψή μου, αυτό το κάτι που είναι χαραγμένο βαθιά στο Ελληνικό DNA και το οποίο ενεργοποιείται όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με ανυπέρβλητες δυσκολίες. Επανειλημμένα οι Έλληνες στην ιστορία τους βρέθηκαν σε καταστάσεις οι οποίες θα μπορούσαν να τους καταστρέψουν ή να τους εξαλείψουν ως έθνος, από τη Σαλαμίνα έως τους Οθωμανούς, ακόμη και σήμερα με την οικονομική κατάρρευση με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπη η χώρα σας. Και όμως σε κάθε τέτοια στιγμή ανυπέρβλητης δυσκολίας οι Έλληνες σταματούσαν να πλακώνονται μεταξύ τους και για μια βραχεία χρονική στιγμή ενώνονταν και υπερέβαιναν την πραγματικότητα που αντιμετώπιζαν. Πρόκειται για κάτι ξεχωριστό που βρίσκεται σε αυτή την εξίσωση επιβίωσης που χαρακτηρίζει την ελληνική κληρονομιά και αποδεικνύει την αλήθειά της συνεχόμενα στην πάροδο των χρόνων. Και αυτό εφαρμόζεται και στην καθημερινή ζωή όταν αντιμετωπίζουν απλά καθημερινά προβλήματα και όχι απαραίτητα αυτά τα κολοσσιαία που συζητάμε. Σε αυτήν την ελληνική κληρονομιά θα μπορούσαμε να βρούμε την απάντηση που χρειαζόμαστε για να κάνουμε τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Θα επιμείνω στο θέμα της συνέχειας και της αντίληψης της ελληνικής εθνικής ταυτότητας από τους ανθρώπους εκείνους που ήταν υπόδουλοι για 400 χρόνια. Νομίζω έμμεσα και έντεχνα το αναδεικνύετε. Μου έκανε εντύπωση ότι στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου έχετε παραθέσει ένα απόσπασμα από την Οδύσσεια, κάτι το οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη δεν αναγνώρισαν αρκετοί απ΄ όσους διάβασαν το βιβλίο. “Τον άνδρα τον πολύπραγο τραγούδησε μου, ω μούσα που περισσά πλανήθηκε, και πολλών ανθρώπων είδε χώρες και έμαθε γνώμες, και πολλά στα πολλά στα πέλλεα βρήκε πάθια, για μια ζωή παλεύοντας και γυρισμό συντρόφων... Μα πάλε δεν τους γλύτωσε, κι αν το ποθούσε εκείνους, τι από δική τους χάθηκαν οι κούφιοι αμυαλοσύνη”. Θέλετε να δείξετε τη συνέχεια ή είναι εντύπωσή μου; Δεν επρόκειτο για λάθος. Σκόπιμα τον επέλεξα ως μια διακριτική υπενθύμιση των ψυχολογικών και φυσικών δυσκολιών που τοποθετούνται ξανά και ξανά στην εξίσωση της επιβίωσης εκείνων των ατόμων που θα καθορίσουν τη μοίρα του ελληνικού λαού ως σύνολο, και κατ’ επέκταση την κληρονομιά του πολιτισμού. Να πάμε λίγο στα επιμέρους του βιβλίου. Είμαι κάπως μπερδεμένος από διάφορα σημεία της ιστορίας όπως την παρουσιάζετε, αλλά προτιμώ να σας ρωτήσω. Αντιλαμβάνομαι ότι πρωτίστως είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε Αμερικανούς άρα το προσαρμόσατε στα δεδομένα της πατρίδας σας. Νιώθω όμως ότι λείπουν ορισμένα πολύ βασικά στοιχεία που χαρακτήρισαν τον αγώνα των Ελλήνων. Πρώτα απ΄ όλα η πίστη στον Θεό, δεδομένου ότι η θρησκεία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέγερση, στην αντίσταση και στην αντοχή των Ελλήνων. Ωστόσο στο βιβλίο δεν φαίνεται κανένα σημείο που να το μαρτυρά αυτό. Όταν ο εχθρός κινείται εναντίον σου, εναντίον των φίλων σου, της οικογένειάς σου, όταν το χωριό σου είναι διαρκώς στόχος επιθέσεων, τότε εκτιμώ πως τα θρησκευτικά στοιχεία γίνονται κάτι σαν ψυχολογική κινηματογραφική μουσική στο πίσω μέρος του μυαλού σου, σαν ένας μηχανισμός για να σε τραβήξει από το σκοτάδι που σε κυκλώνει. Όμως πιστεύω πως η κινητήριος δύναμη είναι η επιβίωση και η διατήρηση στη ζωή όλων όσων αγαπάς. Μια δύναμη που ξεπερνάει την όποια ιδεολογική μάχη για τον Θεό, τον Χριστιανισμό ή για όποια πίστη υποστηρίζει κανείς. Ενώ η εκκλησία ίσως να ορίζει συγκεκριμένες αξίες και ηθικολογικές έννοιες, αυτές οι ιδεολογίες μπορούν να βοηθήσουν στο να εδραιωθεί ο στόχος των προσπαθειών σου και να υποστηρίξουν εννοιολογικά την αιτιολόγηση που απαιτείται για την αιματοχυσία στην οποία σου ζητείται να συμμετάσχεις. Μόνο να φανταστώ μπορώ πως θα ήταν να ζεις εκείνη την περίοδο και ανεξάρτητα από πόσο ακραία ή υπερβολική είναι η πίστη μου, πάντα θα έχω αυτή την εσωτερική απορία, πώς είναι δυνατόν να είναι ο Θεός στον πλευρό μου και όχι στο δικό τους; Πρόκειται για ερώτημα που πάντα με προβλημάτιζε, από μικρό παιδί όταν συμμετείχα σαν παιδί σε αθλητικούς αγώνες και ο προπονητής μας έλεγε πως “ο Θεός είναι μαζί μας”. Πάντα θα υπάρχουν δύο πλευρές οι οποίες θα υποστηρίζουν ότι μάχονται για το κοινό καλό, εάν πιστέψω πως ο Θεός δημιούργησε τη μια πλευρά, τότε πρέπει να πιστέψω πως επίσης δημιούργησε και την άλλη. Αυτά τα ερωτήματα και οι έννοιες έγιναν τόσο πολυεπίπεδες που ταχύτατα αποφάσισα πως αντί να φτιάξω ένα βιβλίο σχετικό με τα θρησκευτικά στοιχεία ενός πολέμου, θα έφτιαχνα κάτι σχετικό με την ανθρώπινη εμπειρία του να έχει γεννηθεί κάποιος σε μια κατάσταση ακραίας αβεβαιότητας και προκλήσεων. Οι χαρακτήρες του βιβλίου δεν πολεμούν για θρησκευτική ελευθερία, πολεμούν για ελευθερία. Δεν πολεμούν για τον Θεό... Πολεμούν για τον πλησίον τους. Επίσης είναι στιγμές που έχω την αίσθηση ότι ένας ανυποψίαστος με την ιστορία αναγνώστης δεν θα καταλάβει ακριβώς εναντίον τίνος πολέμησαν οι Έλληνες. Ο Αλή Πασάς ο Αλβανός Μουσουλμάνος ή ο Οθωμανός Τούρκος είναι ο εχθρός; Σε αυτή τη συγκεκριμένη ιστορία επικεντρώνομαι στη σύγκρουση μεταξύ του Αλή Πασά με τους Σουλιώτες στον αρχικό κύκλο της Επανάστασης. Έπειτα από εκτεταμένη έρευνα στην υπόθεση στην οποία κατέληξα και η οποία μπορεί να είναι ή να μην είναι σχετική, είναι ότι οι πράξεις του Αλή Πασά ήταν καθοριστικές για την εξέλιξη της Επανάστασης. Τον Αλή δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα η βιωσιμότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι επιθυμίες του Σουλτάνου λίγο τον απασχολούσαν. Στόχος του ήταν η εφαρμογή της προσωπικής του ατζέντας και το να εκδικηθεί κάποια χωριά με τα οποία είχε θέματα η μητέρα του πριν τον θάνατό της. Ο Αλή συστηματικά αγνοούσε τις διαταγές του Σουλτάνου δημιουργώντας έτσι την ευκαιρία για τους Έλληνες του Βορρά να ξεκινήσουν τον αγώνα τους. Εάν είχε ευθυγραμμιστεί με τον Σουλτάνο και είχε επικεντρωθεί στην εξέγερση, το πιο πιθανό είναι ότι οι Έλληνες θα αντιμετώπιζαν πολύ ισχυρότερη αντίσταση και η έκβασή της Επανάστασης ίσως να ήταν διαφορετική. Τι καταλαβαίνουν οι συμπατριώτες σας διαβάζοντας το; Τι κριτικές έχετε ακούσει, τι σας λένε οι δικοί σας άνθρωποι; Κυρίως με ρωτούν εάν πράγματι συνέβη αυτή η Επανάσταση καθώς οι περισσότεροι Αμερικανοί ποτέ δεν έχουν ακούσει κάτι γι’ αυτή. Αυτές οι ερωτήσεις οι οποίες επαναλαμβάνονται διαρκώς με εξωθούν σε μονολόγους προκειμένου να τους εξηγήσω. Όμως αυτό που προκύπτει είναι ότι το βιβλίο διεγείρει την περιέργεια, κάτι το οποίο προσδοκούσα να συμβεί από την αρχή. Γιατί διαλέξατε ως βασικό ήρωα τον Μάρκο Μπότσαρη; Πρόκειται για έναν από τους πιο ανιδιοτελείς ήρωες της Επανάστασης και από τους πιο έντιμους. Έχει στρατηγική ευφυία και όμως τον παρουσιάζετε ως μια πολύ μπερδεμένη προσωπικότητα, που σκοτώνει τον πατέρα του, τον παρουσιάζετε μέχρι ενός σημείου ως υποχείριο του Αλή Πασά. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν φτιάξατε ένα κόμικ πιστό στην ιστορική αλήθεια, όμως μπορείτε να μου εξηγήσετε λίγο την αλληγορία και τους συμβολισμούς; Αφού διάβασα για τους εκατοντάδες άνδρες που συμμετείχαν στην Επανάσταση κατέληξα στον Μάρκο γιατί διαισθάνθηκα πως είχε μια ανθρώπινη ποιότητα η οποία υπερέβαινε τα κλισέ του τυπικού ήρωα πολέμου. Ακριβώς όπως σημειώσατε και εσείς ο Μάρκος δεν ήταν το τυπικό παράδειγμα. Διανοητικά ήταν πιο εξελιγμένος και είχε διάφορα ενδιαφέροντα και με κάποιο τρόπο τον αισθάνθηκα ως έναν άνθρωπο πραγματικά ταπεινό. Εάν ακολουθούσα την ιστορία ενός πιο γνωστού ήρωα τότε αναπόφευκτα θα μετατόπιζα την ιστορία στο άτομο, αντί της Επανάστασης. Επίσης η οικογένεια του Μπότσαρη είχε και αυτή αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του Αλή Πασά στο Σούλι και ήθελα να επικεντρωθώ σε εκείνη την περίοδο και τα γεγονότα. Βλέποντας ότι είχε γεννηθεί σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν μια ηγετική μορφή, αμέσως διακρίνω ακόμη μια πρόκληση για τον νεαρό Μάρκο. Είναι οι απαιτήσεις που μπορεί να έχουν οι άλλοι από ένα παιδί, όταν αυτό δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί και αναλογιστείτε όλη τη δυναμική που προκύπτει. Η ιδέα ήταν να θέσω στον αναγνώστη την οπτική του να είσαι ένα ανθρώπινο ον που έχει γεννηθεί τα χρόνια της Επανάστασης, που έχει γεννηθεί σε μια κατάσταση την οποία δεν επέλεξε και από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει και ακόμη περισσότερο πως η πραγματικότητα της συγκεκριμένης κατάστασης ορίζει κάθε απόφαση της ζωής του. Ο χαρακτήρας του Μάρκου Μπότσαρη είναι ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, των παιδιών που είχαν γεννηθεί εκείνη την περίοδο και αντιμετώπιζαν τη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει για πολλές αποφάσεις που φαίνεται ότι παίρνει ο Μάρκος στο βιβλίο. Αν και στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν φυλακισμένος στο παλάτι του Αλή Πασά, στο βιβλίο τον δείχνω φυλακισμένο να μεγαλώνει στα μπουντρούμια του Αλή. Αυτό συμβολίζει εκείνους τους Έλληνες και τους Σουλιώτες που ζούσαν στην ψυχολογική ομηρεία που τους είχε επιβάλει με τις πράξεις του ο Αλή Πασάς, ο οποίος όριζε κάθε απόφαση της ύπαρξής τους. Η ύπαρξή τους είχε τη μορφή ενός φυλακισμένου, ζούσαν διαρκείς επιθέσεις, ήταν τα θύματα ψευδών συνθηκών ειρήνης, άνθρωποι που αναγκάστηκαν να δραπετεύσουν στα νησιά και αυτά ισχύουν για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εκείνης της εποχής. Όχι μόνο όμηροι του Αλή αλλά και του Σουλτάνου και κατά συνέπεια όμηροι, φυλακισμένοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προς έκπληξή μου δίνετε έμφαση και στον «Χορό του Ζαλόγγου». Ποια ήταν η αντίδρασή σας όταν ακούσατε αυτή την ιστορία και πως αντιλαμβάνεστε τον ρόλο της Ελληνίδας εκείνη την εποχή, ως πολεμίστρια, κόρη, μητέρα, σύζυγο; Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το Ζάλογγο. Η επιθυμία όχι μόνο να αφαιρέσεις τη δική σου ζωή αλλά και τη ζωή του παιδιού σου για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων στρατιωτών δείχνει την αφόρητη, την αβάσταχτη πραγματικότητα που βίωνε τότε ο κόσμος. Αυτή η ιστορία με συγκίνησε τόσο με αποτέλεσμα να επισκεφτώ το Ζάλογγο και τώρα βρίσκομαι σε μια διαδικασία για την παραγωγή μιας σχετικής ταινίας. Πρόκειται για κάτι που υπερβαίνει τη λογική. Μέρος της ιδέας πάνω στην οποία εργάζομαι έχει να κάνει με την δημιουργία μιας πραγματικότητας για το κοινό η οποία θα αντικατοπτρίζει μια κατάσταση της μοντέρνας καθημερινότητάς τους και η οποία θα είναι αρκετά τρομερή για να τους κινητοποιήσει να σκεφτούν και να μπουν στη θέση των γυναικών του Ζαλόγγου. Να αναγκαστούν να μπορέσουν να σκεφτούν πως είναι να αφαιρείς τη δική σου ζωή μαζί με του παιδιού σου. Να τους ωθήσει βίαια να κατανοήσουν την κατάσταση όπως τη βίωναν οι άνθρωποι τότε. Είναι σουρεαλιστικό και αποτελεί παράδειγμα για το πόσο στ΄ αλήθεια δεν αντιλαμβανόμαστε τις συνθήκες του να ζει κάποιος την εποχή του χάους. Ας μιλήσουμε για την σπουδαία δουλειά που έχει κάνει ο Άλε Αραγκόν. Απ΄ όσο γνωρίζω ζει στην Αργεντινή και δεν μιλάει Αγγλικά. Πώς κατανόησε την ιστορία και αυτά που έπρεπε να κάνει; Τα σκίτσα του έχουν κάτι σκληρό, ωμό... Είναι ο τρόπος του ή έτσι ένιωσε και απέδωσε την ιστορία; Ο Άλε και εγώ επικοινωνούσαμε μέσω Skype χρησιμοποιώντας μεταφραστικές εφαρμογές. Αρχικά μπορώ να πω ότι ήταν μια πρόκληση, αλλά από τη στιγμή που πραγματικά κατάλαβε τα διάφορα επίπεδα της ιστορίας της έδωσε ζωή, και από την δική μου οπτική γωνία κατάφερε να την προχωρήσει ακόμη πιο μακριά απ’ ότι μπορούσα να φανταστώ. Είναι ιδιοφυΐα σε σχέση με αυτό που κάνει και ήταν μεγάλη ευλογία για εμένα να έχω την απόλυτη αφοσίωσή του για δύο χρόνια. Σας έχουν ζητήσει να μεταφραστεί το βιβλίο και σε άλλες γλώσσες; Όχι ακόμη, αλλά ευελπιστώ πως θα συμβεί. Έχω διαβάσει ότι σας είχαν ζητήσει από την Ελλάδα να συμμετάσχετε σε master classes σε ελληνικά πανεπιστήμια και στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη. Τι ακριβώς θα διδάξετε; Η πανδημία ακύρωσε διάφορα σχέδια, όμως η πρόθεσή μου είναι να διδάξω μια διαδικασία για το πως μπορεί να δει κάποιος την ιστορία με έναν πιο βαθύ τρόπο και επίσης να βρει τρόπους να την κάνει πιο ανθρώπινη έτσι ώστε να έχει πιο μεγάλο αντίκτυπο στο κοινό. Το να ζωντανεύεις την ιστορία στη ζωή είναι ο τρόπος να φτιάχνεις ένα καλύτερο μέλλον μαθαίνοντας από τον πόνο και τους αγώνες των άλλων. Πρέπει να σας πω ότι βρήκα το τέλος της ιστορίας σας ιδιαίτερα σημαντικό όταν λέτε “δεν υπήρχαν πλέον άτομα, μόνο το εμείς» πρόκειται για μια συγκλονιστική διαπίστωση. Θέλετε να μου μιλήσετε γι’ αυτό; Σε μια στιγμή ακραίας απόλυτης ενοποίησης η ισχύς προκύπτει από την ομάδα έναντι του ατόμου. Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεσαι το άτομο αλλά το άτομο πρέπει να παραδοθεί στη στιγμή για την επιτυχία του συνόλου. Αυτή ήταν η στιγμή που, αντί να είναι άτομα με ιδιοτελείς σκοπούς, η ηγεσία τους βοήθησε να κάνουν τη διάκριση μεταξύ του εγωισμού και ενέπνευσε την ενότητα. Αυτό είναι που κάνει τα αδύνατα δυνατά. Πώς αντιλαμβάνεστε τους σύγχρονους Έλληνες σε σχέση με το παρελθόν τους και το σήμερα; Είναι δύσκολο να απαντήσω δεδομένου ότι δεν έχω αφιερώσει πολύ χρόνο για να βιώσω την νέα ελληνική πραγματικότητα. Προσπαθώ να κάνω την παραγωγή σε μια ταξιδιωτική εκπομπή με στόχο να ανακαλύψω την σύγχρονη Ελλάδα σε σχέση πάντα με το παρελθόν της και την ιστορία της. Αυτό βέβαια θα συμβεί αφού ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα με την πανδημία. Από τα λίγα που έχω μάθει είναι ότι οι Έλληνες είναι παθιασμένοι με την καταγωγή τους και αγαπούν την ιστορία και τον πολιτισμό τους. Ευελπιστώ να επιστρέψω στη χώρα σας και να παραμείνω για αρκετούς μήνες, να προσπαθήσω να γίνω μέρος αυτής της κουλτούρας και όχι απλά να παρατηρώ τη ζωή πίσω από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου, όπως τότε με την θεία μου στην Αυστρία. Ελπίζω αυτή ημέρα να έρθει το συντομότερο. Εν κατακλείδι ποιο είναι για εσάς, εκτός από το αυτονόητο, το μήνυμα της Επανάστασης του 1821 και τι απήχηση μπορεί να έχει σήμερα στον σύγχρονο κόσμο; Ότι η ενοποίηση είναι η δύναμη εκείνη που αψηφά τη λογική. Ότι το «εμείς» μπορεί να κάνει αυτά που φαίνονται απίθανα, εφικτά. Έπειτα από 200 χρόνια, αυτό είναι που χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από ποτέ. Αυτό που οι Έλληνες κατάφεραν και έκαναν κληρονομιά τους και έχει εγγραφεί στο DNA τους είναι το πείσμα και κάποιου είδους ενδυναμωμένη συχνότητα η οποία όταν ενεργοποιηθεί είναι ασυγκράτητη. Με κάποιον τρόπο πρέπει να ενεργοποιήσουμε αυτήν τη δύναμη αποδεχόμενοι ότι η ενδυνάμωσή μας προέρχεται από αυτήν την ενοποίηση όχι μόνο ως έθνος, αλλά ως υφήλιος, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτά που τώρα αντιμετωπίζουμε. Μπορούμε να το κάνουμε. Θα το κάνουμε. Όμως όσο γκρινιάζουμε ο ένας στον άλλο για τις δυσκολίες που προκύπτουν από έναν εγωκεντρικό δικαιωματισμό, τόσο περισσότερο καθυστερούμε την επιστροφή μας στη ζωή. Οι Έλληνες έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι δεν υπάρχουν εμπόδια προς το μεγάλο και αυτό πρέπει να το αποδείξουμε και σήμερα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Λίγα λόγια για τους δημιουργούς Κρις Τζέιμς Συγγραφέας, σκηνοθέτης, παραγωγός, ηθοποιός και μουσικός, ο πολυβραβευμένος Αμερικανός Chris Jaymes κλείνει πίσω του τρεις δεκαετίας παρουσίας στη βιομηχανία του θεάματος. Έχει ηχογραφήσει άλμπουμ στη δισκογραφική Capitol Records ως μέλος της εναλλακτικής μπάντας Bootstraps. Έχει παίξει στις παραγωγές «Lost», «Party Of Five», «Chicago Hope» κ.α.. Έχει γράψει, σκηνοθετήσει και κάνει παραγωγή στην πολυβραβευμένη ταινία «In Memory Of My Father». Έχει σκηνοθετήσει πολλές ταινίες και τηλεοπτικά σώου. Ταξιδεύει συνέχεια, αλλά έχει βάση στο Λος Άντζελες όπου, από πέρσι, συμμετέχει ενεργά στη φιλανθρωπική οργάνωση CORE του Sean Penn που μάχεται κατά της πανδημίας, στις ΗΠΑ. chrisjaymes.com Άλε Αραγκόν Καλλιτέχνης comics από τη Αργεντινή, ο Ale Aragon ασχολείται επαγγελματικά με το αντικείμενο από το 2008. Έχει δουλέψει για τις εταιρείες Boom! Studios, Image Comics, Moonstone, Shadowline, Viper Comics και Visionary Comics. Ο Ale Aragon ίδρυσε μαζί με άλλους την Overlook και δούλεψε τίτλους όπως οι «Northlanders», «Deadpool», «28 Days Later» και «Hunter». Και το σχετικό link...

Η αλήθεια είναι ότι κι από το 60ο τεύχος του περιοδικού έχω παράπονα, όσον αφορά την επιλογή των ιστοριών που φιλοξενούνται. Οι ιστορίες είναι όλες τους παρμένες από το δεύτερο ράφι και δεν έβγαζαν το απαραίτητο ενδιαφέρον, που απαιτείται για να τις εκτιμήσω ιδιαίτερα. Σίγουρα υπήρχαν και μερικές που ξεχώρισα, αλλά δεν ήταν κι αριστουργήματα. Προσωπικά ελπίζω σε μία βελτίωση, έστω κι ελάχιστη. Ας πούμε, αν θέλετε, δύο λόγια για τα περιεχόμενα. “Λεονάρντο” Ο Μίκυ θέλει να δοκιμάσει τα καινούργια του βατραχοπέδιλα και πάει για κολύμπι στον βυθό της θάλασσας. Εκεί, όλως τυχαίως, θα συναντήσει ένα μικροσκοπικό υποβρύχιο, το έχει εξωκείλει και κρύβει στο εσωτερικό του ένα πιθηκάκι. Αφού του σώζει την ζωή, θα συναντηθεί με τον ιδιοκτήτη του, έναν τρελό επιστήμονα, ο οποίος διεξάγει απόρρητες έρευνες στην περιοχή. Ο επιστήμονας θα προσλάβει τον Μίκυ σαν εκπαιδευτή του Λεονάρντο (έτσι λένε τον πίθηκο) και με αυτόν τον τρόπο, ο φίλος μας, θα έχει πρόσβαση στο μυστικό του εργαστήριο. Δυστυχώς, όμως, την ύπαρξη του εργαστηρίου την γνωρίζουν και κάποιες σκοτεινές φιγούρες, οι οποίες θέλουν να επωφεληθούν από τον Λεονάρντο και τον εξοπλισμό και να τα χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους παράνομους σκοπούς. Σίγουρα δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος με την συγκεκριμένη ιστορία, αν και μεγάλη. Το σενάριο βασίζεται επάνω σε μία ιδέα αρκετά παιδική και δημιουργεί μία υπόθεση περισσότερο μπλεγμένη από ό,τι θα έπρεπε να είναι. Έχουμε, όμως, μία πλοκή που βγάζει ένταση και δράση, αλλά έχει κι αρκετά άνοστα γκαγκ. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ξεκίνησα να την διαβάζω κάνοντας αγγαρεία, αλλά στην συνέχεια αποκτά ιδιαίτερο νόημα. Γενικά είναι μία ιστορία που την διάβασα ευχάριστα, αλλά την βρήκα κάπως μέτρια. Το σχέδιο, από την άλλη, ήταν πολύ καλό. “Ελευθερώστε τον Γουόλυ” Ο Ντόναλντ δουλεύει στο ενυδρείο της Λιμνούπολης και φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο ικανοποιημένος από την ποιότητα της εργασίας. Σε ένα διάλειμμά του, κάθεται μπροστά από την γυάλα ενός τεράστιου χταποδιού, το οποίο βγαίνει από το “σπίτι” του και, βρίσκοντας έναν μεταφραστή που μόλις είχε πετάξει ένας από τους εργαζόμενους επιστήμονες, αρχίζει να συνομιλεί με τον φίλο μας! Το πανέξυπνο χταπόδι, λοιπόν, θα παρακαλέσει τον Ντόναλντ να το βοηθήσει να δραπετεύσει από το ενυδρείο και να το φυγαδεύσει στην θάλασσα, όπου θα ζήσει ελεύθερο στο φυσικό του περιβάλλον. Εκείνος, συγκινείται και πείθεται να το βοηθήσει. Η “απόδραση” προβλέπεται δύσκολη υπόθεση, αλλά στέφεται με επιτυχία. Τότε είναι, όμως, που τα γεγονότα θα αποκτήσουν μία εντελώς διαφορετική τροπή. Δεύτερο σενάριο στην σειρά, στο οποίο ένα χαριτωμένο ζωάκι (εκτός βέβαια από τους ζωόμορφους πρωταγωνιστές) κλέβει την παράσταση και τις εντυπώσεις. Δυστυχώς, όμως, κι εδώ έχουμε μία “ανήλικη” υπόθεση, που επικεντρώνεται στην ψυχαγωγία των αναγνωστών μικρότερης ηλικίας. Μετά την αρχική μου απογοήτευση, παραδέχομαι ότι μετά τα μισά του δρόμου, η πλοκή αποκτά τσαγανό και κινεί την περιέργεια για την συνέχεια. Το φινάλε είναι εκρηκτικό, δίνοντας στον Ντόναλντ μία υπόσταση ηρωική, εκτός φυσικά από το αίσθημα του αλτρουισμού που τον διέπει σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Επίσης, να αναφέρουμε ότι ο τίτλος της ιστορίας είναι πολύ εύστοχος, μιας και η ιστορία κάνει αναφορές σε μία εξαιρετική ταινία. Το σχέδιο μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό. Το βρήκα πολύ καλύτερο από το σενάριο. “Ανυποψίαστοι ντετέκτιβ” Ο Γκούφυ, θέλοντας να κάνει έκπληξη στον Μίκυ, του κλείνει τα μάτια και τον πηγαίνει στο..νέο τους γραφείο. Οι δύο φίλοι, λοιπόν, πρόκειται να συνεργαστούν και να γίνουν ιδιωτικοί ντετέκτιβ. Ο πρώτος τους πελάτης είναι μία καλλίγραμμη κοπέλα, η οποία τους υπόσχεται αμοιβή 50$, αν πάρουν μία τσάντα και πάνε σε ένα κεντρικό κοσμηματοπωλείο για να πάρουν κάποια κοσμήματα, για τα οποία έχει συνεννοηθεί εκείνη. Έτσι, οι νέοι ντετέκτιβ θα ξεκινήσουν για την αποστολή του, εντελώς ανίδεοι για το τι πρόκειται να επακολουθήσει και που ετοιμάζονται να μπλέξουν. Μιλάμε για μία ιστορία, η οποία φωνάζει από μακριά την πορεία και την κατάληξή της. Έτσι, χάνει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και δεν μπορεί να κρατήσει τον αναγνώστη. Η πλοκή ξεφτιλίζει το αστυνομικό δαιμόνιο που συνηθίζει να έχει ο Μίκυ στις ιστορίες του, ενώ η πλοκή είναι μεν καλογραμμένη, αλλά όπως προείπα, δεν κρύβει εκπλήξεις. Το φινάλε, πάντως, ήταν κάπως κωμικό. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. “Αλυσιδωτή καταστροφή” Ο Ντόναλντ, όντας άφραγκος εκ γενετής, αποφεύγει τους επαγγελματίες μάστορες. Κάποια στιγμή θα θελήσει να φτιάξει ένα σιφόνι στο υπόγειό του, για να φεύγουν τα νερά. Νοίκιασε, λοιπόν, ένα κομπρεσέρ και ξεκίνησε την δουλειά. Δυστυχώς, όμως, το κομπρεσέρ, εκτός από την ζητούμενη τρύπα, θα ραγίσει και τους τοίχους του υπογείου του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ντόναλντ, έντρομος θα διαπιστώσει ότι αρχίζουν να προκαλούνται φθορές και στα γειτονικά σπίτια! Με τον φόβο, λοιπόν, να μην φάει τις μηνύσεις με το κουτάλι από τις ασφαλιστικές, προτίθεται (σαν καλός γείτονας) να βοηθήσει εκείνος για τις επισκευές στις βλάβες που προέκυψαν. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, που ξεκινάει κάπως άνοστα (με την ρωγμή που πηγαίνει σε όλη την Λιμνούπολη ), αλλά στην συνέχεια απογειώνεται και μας προσφέρει ένα καλό αποτέλεσμα. Η πλοκή θυμίζει φαρσοκωμωδία καταστάσεων κι έχει έναν φρενήρη ρυθμό, που σε αρκετά σημεία μού έφερε ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη (ίσως κι ένας μικρό γελάκι). Ο Ντόναλντ στέκεται αξιόλογα στον ρόλο του και τονίζει με τον τρόπο του το κωμικό στοιχείο. Το φινάλε είχε ανατροπή κι έκλεισε εύστοχα την ιστορία. Πολύ ωραίο ήταν και το σχέδιο. “Στην παραλία για χαλάρωση” Όλοι έχουμε δικαίωμα να απολαύσουμε τις χαρές μίας ημέρας δίπλα στην θάλασσα κι αυτό, φαίνεται να έχουν κάνει και οι Μουργόλυκοι. Τα μέλη της διάσημης συμμορίας αποφασίζουν να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα από τις δραστηριότητές τους και να ξεκουραστούν στην παραλία. Κάποια στιγμή, θα ακούσουν μία κυρία να παραπονιέται ότι έχασε το πανάκριβο διαμαντένιο δαχτυλίδι της και φυσικά δεν μπορούν να μείνουν ασυγκίνητοι σε μία τέτοια ανακοίνωση. Όπως και να το κάνουμε, πάνω απ’ όλα η δουλειά. Έτσι, χωρίζονται και ξεκινούν να χτενίζουν την πλαζ, προς αναζήτηση του δαχτυλιδιού. Δεν χρειάζεται, βέβαια, να αναφέρουμε ότι δεν γίνεται λόγος για να το επιστρέψουν στην ιδιοκτήτρια όταν το βρουν. Τελικά ποια θα είναι η κατάληξη? Θα σταθούν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους? Πρόκειται για μία σύντομη ιστορία, η οποία έχει καλοκαιρινή χροιά, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει μία χιουμοριστική υπόθεση. Κατά την διάρκεια της πλοκής, οι πρωταγωνιστές προσφέρουν αρκετές σκηνές με χιούμορ, οι οποίες κορυφώνονται στο φινάλε, ένα φινάλε που επαναφέρει με τον τρόπο του τις ισορροπίες. Γενικά την βρήκα μία πολύ προσεγμένη ιστορία για τον αριθμό των σελίδων που είχε στην διάθεσή της. Αρκετά αξιόλογο βρήκα και το σχέδιο. “Το μεγάλο μυστικό” Ο Σούπερ Γκούφυ, κάνοντας την καθιερωμένη του περιπολία, αντιλαμβάνεται ότι έχει αποκτήσει έναν αντίπαλο ο οποίος έχει βάλει σκοπό της ζωής του να τον διαβάλλει και να τον γελοιοποιήσει στα μάτια των συμπολιτών του. Στην προσπάθειά του να τον πιάσει, θα συναντηθεί με μία ανερχόμενη ρεπόρτερ του κίτρινου τύπου, που θα προσπαθήσει, από την μεριά της, να μάθει πολλά από τον σούπερ ήρωα του Μίκυ Σίτυ και ειδικότερα την μυστική του ταυτότητα. Αφού θα τον πείσει, λοιπόν, να της παραχωρήσει μία συνέντευξη, θα φέρει την κουβέντα έτσι, ώστε να του αποσπάσει το μεγάλο του μυστικό. Άραγε, ο αφελής Γκούφυ θα “τσιμπήσει” ή θα προστατεύσει την ταυτότητά του? Και παράλληλα, τι θα γίνει με τον αντίπαλό του? Συμπαθητική ιστορία, η οποία εμφανίζει έναν Γκούφυ, αρκετά ευφυή και σωστό στις κινήσεις του. Ο χαρακτήρας του αντιπάλου του, αν κι αδύναμος (επειδή, έτσι όπως εξελίχθηκε το σενάριο, δεν θα τον ξαναδούμε σε αυτόν τον ρόλο) έχει πολλές ομοιότητες με τον Joker, του Batman. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι βλέπουμε τον Σούπερ Γκούφυ να βγάζει την στολή του, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ιστορίες του, στις οποίες απλά εξαντλείται η επίδραση του σούπερ φιστικιού κι επιστρέφει στην κανονική του αμφίεση. Η πλοκή έχει γρήγορο τέμπο και καταλήγει σε ένα φινάλε δίκαιο κι έξυπνο. Μπράβο Γκούφυ! Πολύ καλό βρήκα και το σχέδιο. “Το ψάρι του δημάρχου” Ο Ντόναλντ μπαίνει στο δωμάτιο των ανιψιών του κι έκπληκτος βλέπει ότι επικρατεί μία τεράστια ακαταστασία. Ενώ τα είχε βάλει να το συγυρίσουν, εκείνα το έσκασαν από το παράθυρο, πήραν τα καλάμια τους και πήγαν για ψάρεμα. Για να τα εκδικηθεί, λοιπόν, θα μαγειρέψει την ψαρούκλα που έπιασαν και θα την καταβροχθίσει μόνος του. Μόλις εκείνα το μαθαίνουν, απογοητεύονται, διότι εκείνο το ψάρι προοριζόταν για τον ουρανίσκο του καλοφαγά Δημάρχου κι αυτό γιατί ο Ομαδάρχης των Μικρών Εξερευνητών θέλησε να τον καλοπιάσει για να χρηματοδοτήσει το νέο Αρχηγείο της Λέσχης τους. Έτσι ο φίλος μας θα αναγκαστεί να πάρει τα δικά του σύνεργα και να πάει να πιάσει ένα νέο ψάρι. Θα τα καταφέρει, όμως? Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, που χτίζει μία υπόθεση με ενδιαφέρον, αλλά στο δεύτερο, άτυπο μέρος του δεν έχει να μας παρουσιάσει κάτι περισσότερο από το να βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να υποκύπτει σε χιουμοριστικά γκαγκ, που θυμίζουν παλιά cartoons. Το φινάλε το βρήκα ήπιο κι αρκετά εκδικητικό για τον Ντόναλντ. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. “Το βιβλίο αστρολογίας” Ο Φέθρυ ασχολείται με ένα νέο χόμπυ, που δεν είναι άλλο από την Αστρολογία. Έχει αποκτήσει, λοιπόν, ένα βιβλίο και μαθαίνει τα κατατόπια της μυστήριας αυτής “επιστήμης”. Ενώ περπατάει στον δρόμο, συνεπαρμένος από την ανάγνωση, θα πέσει επάνω στον ξάδελφό του τον Ντόναλντ, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα bullying από έναν νταή γείτονά του. Ο Φέθρυ θα προθυμοποιηθεί να του βρει το ωροσκόπιό του και να του δώσει χρήσιμες συμβουλές κι οδηγίες για το πώς θα πρέπει να κινηθεί και να περάσει την ημέρα του. Εννοείται, βέβαια, ότι όλο αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να του βγει σε καλό. Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο από την μία σατιρίζει ελαφρά την υπερβολική χρήση της Αστρολογίας, ενώ από την άλλη πραγματεύεται την κλασική μάχη ανάμεσα στην αφέλεια του Φέθρυ και την ατυχία του Ντόναλντ. Η πλοκή, ουσιαστικά, είναι (κι εδώ) μία σειρά από καρτουνίστικα γκαγκ, που φέρνουν ένα μειδίαμα, αλλά τίποτα περισσότερο. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο και ταυτόχρονα κωμικό. Γενικά ήταν μία ιστορία που την διάβασα αγόγγυστα, αλλά δεν θα μείνει για πολύ καιρό στην μνήμη μου. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. “Καλοκαίρι στην πόλη” Το καλοκαίρι έχει κάνει την εμφάνισή του στο Μίκυ Σίτυ κι ο Γκούφυ ετοιμάζεται να απολαύσει την ηρεμία και την ανεμελιά που προσφέρει αυτή η εποχή για τους κατοίκους της πόλης. Πήρε, λοιπόν, το αναψυκτικό του, τα κουλουράκια του και το τρανζιστοράκι του και, μιμούμενος τον Ντόναλντ, ξάπλωσε στην αιώρα του κήπου του για να απολαύσει λίγες στιγμές χαλάρωσης, ακούγοντας μουσική. Την ώρα, όμως, που εκείνος απολαμβάνει την καλοκαιρινή του σιέστα, πράγματα και θαύματα συμβαίνουν στην γειτονιά του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικά σύντομο σενάριο, που εμφανίζει έναν πρωταγωνιστή στο στοιχείο του. Πιο πολύ μοιάζει με ένα μεγάλο γελοιογραφικό στριπάκι, παρά για ένα σενάριο με συνοχή κι αρχή, μέση και τέλος. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα, αλλά ούτε κι απογοητεύτηκα. Γενικά με άφησε αδιάφορο. Το σχέδιο, από την άλλη, ήταν πιο καλό από το σενάριο. “Ώρα για σερφ” Ο Μίκυ βρίσκεται στην τράπεζα, την ώρα που τρεις κουκουλοφόροι τύποι εισβάλουν με όπλα για να την ληστέψουν. Όταν στην συνέχεια έρχεται η Αστυνομία, ο Μίκυ αναλαμβάνει (σαν ντετέκτιβ, αλλά και με την ιδιότητα του αυτόπτη μάρτυρα) να βοηθήσει τον Επιθεωρητή Ο’ Χάρα στον εντοπισμό τους. Το πρώτο στοιχείο που βρίσκει είναι λίγη άμμος, η οποία τον οδηγεί σε μία περιοχή, όπου απολαμβάνουν το σέρφινγκ μία παρέα τριών νεαρών, που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που είχαν και οι ληστές. Με τον φόβο να μην τον αναγνωρίσουν, θα βάλει τον Γκούφυ να παρεισφρήσει στην παρέα τους και να προσπαθήσει να αποσπάσει πληροφορίες για την ενοχή τους. Θα καταφέρει ο κολλητός του Μίκυ να ανταποκριθεί στην νέα του αποστολή και ποια είναι η αλήθεια τελικά? Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο σενάριο, με καλογραμμένη υπόθεση κι ανατρεπτική υφή. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη και με καλή σκηνοθεσία. Αν κι εκτυλίσσεται σε λίγες σελίδες, παρόλα αυτά δεν είναι βιαστική. Το φινάλε το βρήκα εύστοχο κι έξυπνο. Γενικά είναι μία ιστορία που ξεχώρισα στο τεύχος. Το ίδιο αξιόλογο βρήκα και το εικαστικό κομμάτι. “Η τέλεια πυραμίδα” Ο Ντόναλντ απολύθηκε από το εργοστάσιο μαργαρίνης κι αντί να τα βάψει μαύρα, παραθέτει δείπνο στα τρία του ανιψάκια και στον θείο Σκρουτζ. Ο τελευταίος ακούει, άθελά του, στο διπλανό τραπέζι έναν εκκεντρικό εκατομμυριούχο, ο οποίος ενδιαφέρεται να αποκτήσει ένα οικόπεδο για να χτίσει εκεί μία τεράστια πυραμίδα και μάλιστα δίνει καλά λεφτά. Σκεπτόμενος, λοιπόν, να ξεφορτωθεί ένα οικόπεδο που περίμενε να έχει πετρέλαιο στο υπέδαφός του, αλλά τελικά δεν είχε, ο Σκρουτζ προσεγγίζει τον επιχειρηματία και του προτείνει να του πουλήσει το εν λόγω οικόπεδο και να του χτίσει την πολυπόθητη πυραμίδα του. Εκείνος δέχεται κι έτσι ο Ντόναλντ και τα τρία ανιψάκια του θα αναλάβουν υπηρεσία στην κατασκευή, την ώρα που ο τσιγκούνης θείος τους θα κάνει εξαντλητικές περικοπές από τα κόστη, για να βγάλει το περισσότερο δυνατό κέρδος. Λέτε αυτή η κίνηση να του γυρίσει μπούμερανγκ? Η κυρία Kinney νομίζω ότι επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο, όσον αφορά την αποτύπωση του χαρακτήρα του Σκρουτζ. Εντάξει, δέχομαι ότι ο φίλος μας είναι ο ορισμός της φιλαργυρίας, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μία υπερβολική αντίδραση, που προσωπικά δεν μ’ ενθουσίασε. Το όλο concept της πλοκής ήταν η απόκτηση του περισσότερου κέρδους και η προσπάθεια εξαπάτησης του πελάτη. Κι ενώ το πρώτο είναι ίδιον του πρωταγωνιστή, το δεύτερο δεν τον χαρακτηρίζει. Για να μην μιλήσω, βέβαια, και για την “σκλαβοποίηση” των ανιψιών του. Όλα αυτά, λοιπόν, με απογοήτευσαν αρκετά. Τουλάχιστον το φινάλε έβγαζε δικαιοσύνη και κράτησε κάπως τα προσχήματα. Ούτε από το σχέδιο έμεινα ευχαριστημένος. “Γιόγκα με το κατοικίδιο σας” Η Μίννι παίρνει το χρυσόψαρό της κι ο Μίκυ τον Πλούτο και πηγαίνουν σε έναν νέο ινστιτούτο ευεξίας, το οποίο καλεί τους πελάτες του να κάνουν γιόγκα με τα κατοικίδιά τους. Η εκπαιδεύτρια φαίνεται να γνωρίζει καλά αυτή την Ινδική τέχνη, το ίδιο και η γάτα της. Από την άλλη, ο Πλούτο δεν χαρακτηρίζεται από μεγάλη έφεση στην γιόγκα κι έτσι δεν σημειώνει μεγάλες επιδόσεις, προς απογοήτευση του ιδιοκτήτη του. Σε αυτό, όμως, που είναι άσος είναι στο να φυλάει και να υπερασπίζεται γενναία τους αγαπημένους του. Κι αυτή του η ιδιότητα-ταλέντο, φαίνεται ότι θα φανεί κάτι περισσότερο από χρήσιμο σε αυτή την περίπτωση. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο από το κάτω ράφι, αλλά με έναν Πλούτο που κλέβει την παράσταση. Εδώ η κυρία Kinney έδωσε ωραία χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του συμπαθούς σκύλου, ενώ ταυτόχρονα τον “έντυσε” και με πιο ρεαλιστικά στοιχεία (όπως η άρνησή του να κάνει σωστά τις ασκήσεις γιόγκα). Η πλοκή, στο μεγαλύτερο μέρος της, φαίνεται να κυλάει αργά και σε κάποια σημεία ένιωσα ότι μπαίνει στο pause. Στις δύο τελευταίες σελίδες, όμως, εκτυλίσσεται δυναμικά και κλείνει την ιστορία με έναν τρόπο, που μας κάνει να βγάλουμε το καπέλο στον τετράποδο πρωταγωνιστή. Ωραίες εντυπώσεις έχω αποκομίσει κι από το σχέδιο.

Σήμερα έτυχε να έχουμε διακοπή ρεύματος 8:30-15:00 οπότε ξαφνικά βρέθηκα με πολύ ελεύθερο χρόνο εκτός διαδικτύου. Πιάνω λοιπόν ανυποψίαστος τον τελευταίο τόμο της συλλογής, με τον Οίκο του Μ. Να σημειωθεί ότι έχω ένα σωρό αδιάβαστους πριν από αυτόν, αλλά μιας και τον περίμενα καιρό, είπα να τον τσεκάρω. Παιδιά τι ιστοριάρα ήταν αυτή. Παίρνω πίσω ό,τι έχω πει για τον Bendis πραγματικά. 8 τεύχη κι όμως την διάβασα μονορούφι. Πραγματικά τρομερή ιστορία που συνδυάζει πάρα πολλά πράγματα που μ' αρέσουν. (προσοχή για spoilers) Σοβαρή ιστορία που εξερευνά την ψυχολογία των υπερηρώων, τοσο της Γουάντα, όσο και των υπολοίπων, με τρόπο ρεαλιστικό και όχι επιτηδευμένα καταθλιπτικό όπως κάνει πχ ο Tom King στην DC Εναλλακτική πραγματικότητα με τις κρυφές επιθυμίες κάθε ήρωα, καθώς και το ερώτημα, αν αξίζει να ζουν σε μια όμορφη ψευδαίσθηση ή να παλέψουν για να γυρίσουν στην πραγματικότητα Κροσόβερ πολλών ηρώων χωρίς να χάνεται ο χαρακτήρας του καθενός, όλοι νιώθουν ξεχωριστοί χαρακτήρες με την δική τους ψυχοσύνθεση και δεν χάνονται μέσα στο μπουλούκι Συνδυασμός Εκδικητών-X-Men, κάτι που ποτέ δεν έγινε σε κινηματογραφικά σύμπαντα κλπ και τα κόμικς είναι ο μόνος τρόπος να το απολαυσεις στο έπακρο Γενικότερα πολύ καλοστημένη ιστορία. Από τις αγαπημένες μου της συλλογής. Συνολική κατάταξη: Spider-Man: Το Τελευταίο Κυνήγι του Κρέιβεν Οίκος του Μ Thor Αναγέννηση Daredevil Αναγέννηση Fantastic Four: Ασύλληπτη Παγίδα Spider-Man: Η Επιστροφή Spider-Man: Η Γέννηση του Βένομ Πλανήτης Χαλκ (Μέρος 2ο) Captain America: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα X-Men: Το Χάρισμα Πλανήτης Χαλκ (Μέρος 1ο) The Punisher: Η Επιστροφή (Μέρος 1ο) New X-Men: Ε Όπως Εξάλειψη Wolverine Captain America: Εκτός Χρόνου Ultimate Spider-Man: Δύναμη κι Ευθύνη Avengers: Μάχη για τον Χρόνο (Μέρος 1o) She-Hulk: Μία Μοναδική Ηρωίδα Hulk: Σιωπηλές Κραυγές Iron Man: Extremis Deadpool: Ο Πόλεμος του Γουέιντ Γουίλσον Guardians of the Galaxy: Κοσμικοί Εκδικητές New Avengers: Απόδραση Doctor Strange: Άγνωστοι Τόποι, Άγνωστοι Καιροί Δεν έχω διαβάσει τον Captain Britain και τα 23-27, 30-40.

Προτάσεις από τον κατάλογο του μήνα Απρίλιος 2021 ALONE IN SPACE: A COLLECTION HC (AVERY HILL PUBLISHING) $32.95 CELESTIA HC (FANTAGRAPHICS BOOKS) $29.99 DOPE RIDER: A FISTFUL OF DELIRIUM GN (EDITIONS TANIBIS) $32.00 EIGHTY DAYS HC (BOOM! - ARCHAIA) $24.99 FAREWELL BRINDAVOINE HC (FANTAGRAPHICS BOOKS) $19.99 FIST OF THE NORTH STAR VOL. 01 HC (VIZ LLC) $19.99 FRANK PE'S LITTLE NEMO HC (MAGNETIC PRESS INC.) $19.99 KANE & ABLE SC (IMAGE COMICS) $12.99 NIGHT BUS GN SC (DRAWN & QUARTERLY) $29.95 RED FLOWERS HC (DRAWN & QUARTERLY) $24.95 UNDER NINJA VOL. 01 GN (DENPA BOOKS) $12.95

Εμένα φέρνει το περίπτερο (7-8) αλλά είναι ένα από τα 3 περίπτερα στην πόλη που φέρνουν. Άσε που ουσιαστικά είναι 2 περιπτεράδες γιατί το τα 2 από τα 3 περίπτερα τα έχει ο ίδιος! Περίπτερα στο νησί υπάρχουν αλλά μόνο 3 φέρνουν τύπο! Με βλέπω σε 5 χρόνια να μην υπάρχει ούτε 1!

Στη γειτονιά μου το: 70% των περιπτέρων δεν φέρνει κομικς 25% φέρνουν 2-3 αντίτυπα, και το 5% φέρνει 5-7 Σύμφωνα με κάποιο άρθρο που διάβασα σε λίγα χρόνια θα καταλήξουμε τα κομικς να γίνουν σε ηλεκτρονική μορφή και να διαλυθούν όλες οι εκδόσεις!!!!

Η Anubis ανέβασε στο facebook το εξώφυλλο από το "Justice League Εναντίον Suicide Squad" Και όπως αναφέρει σύντομα στα βιβλιοπωλεία.

Επιτέλους αρχίζω σιγά σιγά να κάνω catch up με την τωρινή ιστορία Φάντομ και τα τεύχη που κυκλοφορούν. Η αλήθεια είναι πως είχα ενδοιασμούς για το αν θα το πάρω, γιατί δεν ήμουν θετικά προϊδεασμένος από όσα είχα διαβάσει, αλλά τελικά λόγω του ότι έχω πάρει όλα τα Φάντομ του ΡΚΝΕ είπα να το συνεχίσω. Πρώτο επεισόδιο και δεν είναι καθόλου εισαγωγικό, αφού μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό με τον Μόλντροκ να επιστρέφει και με επαρκείς εξηγήσεις λόγω των όσων έχουν συμβεί στις προηγούμενες ιστορίες. Ένα οκ πρώτο μέρος, περιμένω όμως να δω και τη συνέχεια. Η δεύτερη ιστορία περίμενα περισσότερο να σατιρίσει τη σχέση του Φέθρυ με την τεχνολογία, τελικά το πήγε τελείως αλλού με το γκαφατζίδικο παπί να προσπαθεί να κάνει μια νέα ανακάλυψη και να επιμένει σε αυτήν. Δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα. Η τρίτη με τον Σκρουτζ και το διαμάντι ήταν αρκετά καλή και με ωραίο σχέδιο. Ακολουθεί μία πολύ μικρούλα με τον Ντόναλντ που έχει την πλάκα της. Με Μίκυ και κυρίως τα γλυκύτατα ανίψια του κλείνουμε το τεύχος. Αρχικά το σχέδιο με έκανε να νομίζω ότι δημοσιεύθηκε στα 90s η ιστορία και τελικά είδα ότι είναι του 2017. Το λέω όμως σαν θετικό, μου θύμισε παλιότερες Μίκυ ιστορίες. Δεύτερον αν και μπλέκει την εκδρομή των παιδιών με το σουρρεαλιστικό στοιχείο, στο τέλος δένει πολύ όμορφα και μπορώ να πω ότι τη βρήκα συμπαθέστατη. Εν κατακλείδει μια καινούρια αρχή το ΡΚΝΕ που την πλαισιώνουν και καλές ιστορίες και κάποιες που δεν εντυπωσιάζουν. Συμπαθές τευχάκι.

Για πάμε, μείναμε λίγο πίσω στα Super Μίκυ Το τεύχος περιέχει τις εξής ιστορίες: Λεονάρντο Ελευθερώστε τον Γουόλυ Ανυποψίαστοι ντετέκτιβ Αλυσιδωτή καταστροφή Στην παραλία για χαλάρωση Το μεγάλο μυστικό Το ψάρι του δημάρχου Το βιβλίο αστρολογίας Καλοκαίρι στην πόλη Η τέλεια πυραμίδα Γιόγκα με το κατοικίδιο σας

Το τέταρτο live stream του Don Rosa 4/4/2021 για όποιον ενδιαφέρεται να το παρακολουθήσει.

Πρόκειται για ένα είδος συνέντευξης που έδωσε ο Κανέλλος Cob, στην Ελίνα Δημητριάδη και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Κάππα". Ανήκει στο γενικό αφιέρωμα που κάνει το περιοδικό για τους διαχρονικούς δεσμούς ανάμεσα στην Ελλάδα και την Γαλλία, δημοσιεύοντας συνεντεύξεις διακεκριμένων Ελλήνων που έχουν ζήσει στην Γαλλία.

Story of my life! Χαχαχαχα

Εμένα το περίπτερο που έπαιρνα εδώ και χρόνια τα κόμικς και είχε όλους τους τίτλους και πολλά αντίτυπα, για λίγο σταμάτησε εντελώς όλους τους τίτλους, τώρα μία φέρνει τα εβδομαδιαία, μία δεν τα φέρνει. Για τα μηνιαία, τα φέρνει κανονικά