Αίθουσα Νικητών

Τόμος 112: Superior Spider-Man Ο Χειρότερος Εχθρός Μου Άργησα λίγο να τον διαβάσω αυτόν τον τόμο, αλλά τελικά τον έπιασα τις προάλλες και όντας σύγχρονη ιστορία Spider-Man γραμμένη από τον Dan Slott, δύσκολο να μη με ικανοποιήσει. O Doc Ock γίνεται ο νέος Spider-Man Με αφορμή το 700ο τεύχος, η ιδέα του Dan Slott ήταν αρκετά πρωτότυπη ως προς το να σταματήσει αυτό το τεύχος την κλασική σειρά Spider-Man και να συνεχίσει με μια ολοκαίνουρια που θα εξυπηρετούσε τη μακρά ιστορία που έστηνε πολύ καιρό. Ο τόμος περιέχει τα τελευταία τεύχη του Amazing Spider-Man με το πρώτο να μας παρουσιάζει έναν διαφορετικό, πιο περίεργο Peter Parker ώστε σύντομα να γίνει η αποκάλυψη ότι ο Doc Ock έχει μεταφέρει το μυαλό του στο σώμα του άσπονδου εχθρού του, ενώ ο Peter βρίσκεται στον δικό του οργανισμό, ο οποίος αργοπεθαίνει. Το Dying Wish είναι μια ώριμη και συγκινητική τελευταία ιστορία με τον Peter να αποδράει από τη φυλακή και να τα βάζει με τον μεγαλύτερο ίσως κακό του σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσει το σώμα και τη ζωή του πίσω. Αφού χάνει και τελικά πεθαίνει, δίνει πλέον το χρίσμα στον Δόκτορα να συνεχίσει το έργο του ως Spider-Man. Ο τελευταίος ακολουθεί ένα νέο μοντέλο όπου πιστεύει ότι θα γίνει πιο διαφορετικός και κυρίως ανώτερος και ισχυρότερος του Peter ως ήρωας, συνεπώς ο Superior Spider-Man. Εκεί βλέπουμε τα πέντε πρώτα τεύχη της νέας σειράς με τον Doc Ock να είναι πράγματι ένας διαφορετικός Spider-Man. Μέρος της συνείδησης του Peter έχει απομείνει στο παλιό του σώμα, αλλά δε μπορεί πραγματικά να επηρεάσει τον Doc. Ο νέος Spider-Man μάχεται μία εκδοχή των Sinister Six με κάπως μέτριο ρόστερ, έχει μια μεγάλη κόντρα με τον Vulture, συμφιλιώνεται με τον Jameson, αλλά το βασικότερο που κάνει είναι να προσπαθεί να εξελιχθεί κόβοντας πολλά από το παρελθόν του Peter. Υπάρχει πολύ μεγάλη κόντρα μεταξύ του νέου Peter και της συνείδησης του που είναι προφανές ότι θα ξαναπάρει τον έλεγχο του σώματός του, αλλά δεν ξέρει πως και τι κόστος θα έχει αφήσει πίσω του ο εχθρός του. Το σίγουρο είναι ότι βλέπουμε μια τελείως διαφορετική εκδοχή του Peter, πιο απότομη, πιο θυμωμένη και κυρίως μια εκδοχή που δε θα διστάσει να σκοτώσει κακούς λόγω του πεσιμιστικού τρόπου που βλέπει τα πράγματα. Αυτό κάνει το Superior Spider-Man ένα πολύ σκοτεινό κομικ, το οποίο κρύβει αρκετές εκπλήξεις. Πολλοί διαφορετικοί σχεδιαστές, σταθερά πολύ καλό σχέδιο Ως συνήθως με Slott, παρελαύνουν πολλοί και διαφορετικοί σχεδιαστές και όλοι κάνουν πολύ καλή δουλίτσα. Από τον Richard Elson μέχρι τις παλιοσειρές του Spidey, Giuseppe Camuncoli και Humberto Ramos και από εκεί στα πολύ σκοτεινά σχέδια του Ryan Stegman έχουμε κλασικό σχέδιο σε σύγχρονο Spider-Man κόμικ, πολύ ωραίες πόζες του ήρωα, μοντέρνο σχεδιασμό κακών και πάρα πολύ ενδιαφέρουσες μάχες. Η αισθητική των σχεδιαστών είναι κοινή και αυτό είναι κάτι πολύ καλό για τον τόμο αφού προσδίδει ομοιογένεια. Τελική σύνοψη και σε ποιους προτείνεται Μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο τόμος. Κλασικές ιστορίες Spider-Man αλλά με ένα πολύ περίεργο twist, μια ιστορία πολύ συγκινητική και ταυτόχρονα με αρκετή βία, σε πολλά σημεία ένιωθα ότι το κόμικ είναι πολύ ενήλικο και ίσως εκεί με κέρδισε περισσότερο. Για μένα μια πραγματικά ποιοτική προσθήκη σε όποιον του αρέσουν οι ιστορίες του Spidey. Καλό διάβασμα σε όλους

Έτσι είναι φίλε ManaLeak13. Δεν ξέρω πόσα άτομα δουλεύουν στην εταιρεία, αλλά η προβολή και προώθηση του προϊόντος κλασικοί υπερήρωες δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Δυστυχώς οι ίδιοι απαξιωσαν το εμπόρευμα τους με λάθη στην επιμέλεια των τόμων, καθυστερήσεις στην κυκλοφορία και τεράστιο τιράζ που αποτέλεσε και την "ταφόπλακα" της συλλογής. Επίσης η περίοδος που επέλεξαν να ξεκινήσουν τη συλλογή δεν βοήθησε, αφού παράλληλα κυκλοφορούσε η επίσημη συλλογή της Μαρβελ από την Hachette, ενώ το MCU βρισκόταν σε κάμψη. Πιθανόν να περίμεναν η συγκεκριμένη συλλογή να ολοκληρωθεί στους 60 τόμους και πήγαν να" εκμεταλλευτούν" την ευκαιρία, αλλά δυστυχώς γι' αυτούς (αλλά και για εμάς) υπήρξε επέκταση της, με αποτέλεσμα να μην έχουν τις προσδοκώμενες πωλήσεις. Έκατσε και η ανατίμηση των πρώτων υλών μετά τον κορωνοιο και "έδεσε το γλυκό". Ευτυχώς να λέμε, δεν βάρεσε κανόνι η εταιρεία και ολοκληρώθηκε η συλλογή. Επίσης συμπέρανα ότι ως εταιρεία η Radnet, έκανε μεγάλο άνοιγμα στην αγορά περιπτέρου για το μέγεθος της, με αποτέλεσμα πολλές εκδόσεις της να σταματήσουν πρόωρα (π.χ Minipedia, Ιούλιος Βερν), αφού η αγορά της χώρας μας είναι σχετικά μικρή, ενώ υπάρχουν πολλές εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτή. Το μόνο που δούλευε καλά αποδεδειγμένα στη Radnet, ήταν το e-shop της, όπου το προσωπικό της εξυπηρετούσε ταχύτατα τις παραγγελίες και αξίζουν συγχαρητήρια. Υ. Γ Περιμένουμε κάποιο νέο για τη νέα συλλογή με ήρωα τον Spider-Man από τον φίλο Costantinople, αν και φοβάμαι ότι ίσως να απευθύνεται σε παιδικό κοινό, αφού τους έστειλα email και δεν πήρα κάποια απάντηση.

Σε πολλές περιπτώσεις είναι και αυτό πρόβλημα όπως το παράδειγμα παρακάτω και δεν είναι το μόνο.

Το διαβασα με προσοχή γιατί το ήξερα ότι θα ήταν κάτι διαφορετικό . Δεν είναι κορτο Μαλτέζε . Εφάπτεται αλλά δεν είναι Διαβαζετε χαλαρά και με ενδιαφέρον αλλά μέχρι εκεί . Ας αφήσουν τον κορτο στην εποχη του .

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #09 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

"Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει θα έπρεπε να σημαίνει κάτι. Δεν θα έπρεπε να είναι ένα ατύχημα... Πρέπει να έχει ένα νόημα... ώστε να μην σημαίνει ότι απλώς... ζούμε μάταια." (Σπάιντερ-Μαν) Κριτική για τους τόμους The Amazing Σπάιντερ-Μαν: Τέλος Εποχής και The Amazing Σπάιντερ-Μαν: Ο Θάνατος των Στέισι, με σπόιλερ. Στον πρώτο τόμο Τέλος Εποχής ο αγαπημένος μας Αραχνάκιας θα τα βάλει για άλλη μία φορά με τον εαυτό του και με την απίστευτη ατυχία του. Μη μπορώντας για πολλοστή φορά να ισορροπήσει την ζωή του μεταξύ της καθημερινής και της υπερηρωικής του περσόνας, ο Πίτερ Πάρκερ βρίσκεται σε ένα πρωτοφανές τέλμα, όταν βλέπει ότι ο αγαπημένος του εργοδότης (που κατά βάθος θα θέλαμε να είχαμε όλοι μας ) έχει φτάσει στο σημείο να επικηρύξει τον Σπάιντερ-Μαν. Αλλά σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, ακόμα και η καθημερινή του ζωή αρχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, καθώς τόσο οι βαθμοί του στο πανεπιστήμιο, όσο και οι διαπροσωπικές κοινωνικές του σχέσεις ξεκινάνε να παίρνουν την κατιούσα. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται να προσθέσει η ξαφνική επανεμφάνιση του ζοχαδιασμένου Λίζαρντ, του "αναστημένου" Γύπα και του Κρέιβεν του φοροεισπράκτορα. Μα πόσα να αντέξει μία αραχνούλα που είναι περιτριγυρισμένη σε έναν κόκκινο και σε έναν ξανθό ιστό; Όχι πολλά χρόνια αργότερα φτάνουμε στον δεύτερο τόμο Ο Θάνατος των Στέισι και βρίσκουμε τον Αγαπημένο μας Φιλικό Γείτονα σε άλλη μία επική αναμέτρηση μέχρι τελικής πτώσεως με τον Δόκτωρ Οκτόπους. Και από εκεί και πέρα έχουμε το απόλυτο χάος με σχέδιο που ζαλίζει, σχέδιο που χτίζει χαρακτήρα μέσα σε τρία καρέ, lettering που "διχάζει", ιστορία που χτυπάει αδυσώπητα στην καρδιά και στο συναίσθημα και τέλος... έχουμε μία υπόσχεση που δεν κρατήθηκε. Και τους δύο τόμους τους χάρηκα και τους καταευχαριστήθηκα. Διαβάζοντάς τους μου ερχόταν πολύ έντονα στο μυαλό η θύμηση της ανάγνωσης του 39ου τόμου της συλλογής, το Σπάιντερ-Μαν: Απώλεια, και το πόσο άψογα οι εκεί δημιουργοί (ο Λόουμπ και ο Σέιλ) σεβάστηκαν στο ακέραιο το πρωτότυπο πηγαίο υλικό των Λι, Κόνγουεϊ, Ρομίτα Σρ. και Κέιν. Φυσικά εννοείται ότι διαβάζετε με κλειστά τα μάτια (αν δεν έχετε διαβάσει ήδη) τον 39ο τόμο της συλλογής σε περίπτωση που σας άρεσαν αυτοί οι τόμοι. Επιστρέφοντας όμως στους τόμους μου έκανε ιδιαίτερα καλή εντύπωση η στιβαρή συνοχή που είχαν. Τρανό παράδειγμα είναι ο σχεδιασμός του Σπάιντερ-Μαν στον πρώτο τόμο, όπου έπειτα από το χτύπημα που δέχτηκε στο χέρι, ο Ρομίτα μας τον έδειχνε να το έχει δεμένο και στα επόμενα τεύχη (μας έκανε δηλαδή γνωστό ότι ο τραυματισμός του συνέχιζε να τον επηρεάζει). Η κωμική γραφή του Λι είναι άψογη και ακόμα πιο άψογη είναι η ελληνική μετάφραση γενικότερα. Δεν χορταίνεις να διαβάζεις τις ατάκες και τους διαλόγους, και πιο συγκεκριμένα ειδικά αυτούς του πρώτου τόμου, μεταξύ της Γκουέν και της Μέρι Τζέιν. Πόσο ωραία και πόσο κομψά την έλεγε η μία στην άλλη! Αλλά και ο Κόνγουεϊ αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής στην εξιστόρηση της ιστορίας παρουσιάζοντάς μας, μαζί με τον Κέιν και τον Ρομίτα, το συνταρακτικό συμβάν του θανάτου της Γκουέν, το οποίο χαρακτηρίζεται πλέον από τους ιστορικούς ως το συμβάν που συντέλεσε στην μετάβαση από την λεγόμενη Silver Age των κόμιξ στην Bronze Age (δηλαδή σε ιστορίες με πιο ενήλικο και ώριμο περιεχόμενο). Τέλος, το σχέδιο τόσο του Ρομίτα όσο και του Κέιν είναι αυτό ακριβώς που περιέγραψα και παραπάνω. Ένα λεπτομερέστατο σχέδιο μέσα στη δράση, στον πόνο και στην απελπισία. Τα αεροπλανικά του Σπάιντι ανάμεσα στα κτίρια του Μανχάταν ζαλίζουν και κόβουν την ανάσα, αλλά και όταν ακόμη το σχέδιο "προσγειώνεται" σε πιο στατικά καρέ αυτό παραμένει εξίσου δυνατό και σπαραχτικό. Παρατηρείστε το τελευταίο στριπ του τελευταίου τεύχους του δεύτερου τόμου (τεύχος #122 όπως φαίνεται και παρακάτω). Δείτε την γωνία λήψης από την οποία σχεδιάζει ο Κέιν. Η Μέρι Τζέιν ανοίγει ξεκάθαρα την πόρτα, κοντοστέκεται για ένα-δύο δευτερόλεπτα και μετά την κλείνει. Ω, ναι... Έτσι κάνεις ανάπτυξη χαρακτήρα χωρίς να χρησιμοποιήσεις καθόλου μπαλονάκια! Ίσως το καλύτερο σχέδιο που έχω δει ποτέ σε κόμιξ του Αραχνάκια. Τέλος Εποχής, Βαθμολογία: 8,5/10. Ο Θάνατος των Στέισι, Βαθμολογία: 9/10. Υ.Γ.: Η γέφυρα στην οποία γίνεται η μάχη του Σπάιντερ-Μαν με τον Γκριν Γκόμπλιν στο τεύχος #121 αναφέρεται λανθασμένα μέσα στο πρωτότυπο κείμενο ότι είναι η γέφυρα του Τζορτζ Ουάσινγκτον, αντί της γέφυρας του Μπρούκλιν (όπως ξεκάθαρα αχνοφαίνεται τουλάχιστον για τους Αμερικάνους αναγνώστες). Ο Λι με τον Κόνγουεϊ και τον Κέιν κάπου χάθηκαν στην μετάφραση και κάπως έτσι προέκυψε το λάθος της ονομασίας. Σε επόμενες επανεκτυπώσεις της ιστορίας, καθώς και σε μελλοντικές αναφορές του συγκεκριμένου γεγονότος, η γέφυρα του Μπρούκλιν είναι αυτή που αναφέρεται ως η γέφυρα στην οποία πέθανε η Γκουέν.

Μου'χει κοπεί κάθε όρεξη για περαιτέρω επικοινωνία με την εταιρία οπότε θα το μάθουμε όταν και αν το ανακοινώσουν. Τουλάχιστον μας έκαναν (και έκαναν και στους εαυτούς τους) τη χάρη να μην προχωρήσουν με τις νουβέλες των υπερηρώων που είχαν βάλει φωτογραφία.

Κοιτα να δεις. Ο χρονος που θα κανω εξαρταται και απο αλλους παραγοντες ειτε εξωτερικους (πχ να παω τουαλετα, καποιος να μου μιλησει, να σταματησω λιγο το διαβασμα του κομικ, για οποιοδηποτε κτλ κτλ) ειτε εσωτερικους (πχ να χαζεψω παραπανω σε μερκες εικονες, να γυρισω πισω μια δυο σελιδες αν θελω να ξαναδω κατι κτλ κτλ). Εγω αναφερω το συνολικο χρονο απο την στιγμη που το ξεκινησα μεχρι τη στιγμη που το τελειωσα (μαζι και με τις διακοπες). Παντως απο παιδι θυμαμαι οτι ενα αστεριξ πχ δηλ ενα στανταρ bd 50σελιδο εκανα μια ωρα να το διαβασω αν αποφασιζα να το απολαυσω και να το ευχαριστηθω σιγα σιγα κοιταζονντας ολες τις λεπτομερειες. Αν βιαζεται καποιος κια διαβαζει μονο τα μπαλονακια και δεν πολυκοιταει το σχεδιο εννοειται το τελειωνει και πολυ πιο γρηγορα. Το μπλεηκ μορτιμερ τωρα που λες ειναι ειδικη περιπτωση καθοσον εχει πολυ πολυ πολυ αλλα πολλλυυυυυυυυυυ κειμενο συνηθως!

Μεγάλωσα με τα «Κλασικά Εικονογραφημένα», αυτή την αμερικανικής έμπνευσης και προέλευσης παρουσίαση κλασικών έργων της παγκόσμιας λογοτεχνίας με τη μορφή κόμικς για παιδιά και εφήβους. Πορεύτηκα μαζί τους από το πρώτο κιόλας τεύχος τους, τους «Αθλίους». Οι γονείς μου – άνθρωποι με υψηλό μορφωτικό και αισθητικό επίπεδο, έχει σημασία που το αναφέρω – μου αγόραζαν κάθε καινούργιο τεύχος ή, αργότερα, με χαρτζιλίκωναν για να το αγοράσω. Έχω φυλάξει δεκάδες από αυτά τα τεύχη. Τα ξαναδιαβάζω σήμερα, εβδομηκοστή επέτειο από την έναρξη της σειράς, και αναρωτιέμαι (όχι για πρώτη φορά) πόσο βάσιμες ήταν οι οργίλες κατηγορίες που εκτοξεύονταν τότε εναντίον τους από σοβαρούς και λιγότερο σοβαρούς ανθρώπους ή οι κάπως πιο νηφάλιες ενστάσεις που πρόβαλλαν (και εξακολουθούν να προβάλλουν) άλλοι. Μια πρώτη κατηγορία αφορούσε το ίδιο το είδος που λέγεται κόμικς. Θεωρούνταν ευτελής αναγνωστική ενασχόληση, πνευματική σκουπιδοτροφή. Με αυτή την κατηγορία δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε. Έχει καταπέσει από μόνη της με την εξέλιξη που είχε το είδος από τότε ακόμη και στην Ελλάδα (ωραίες διασκευές έργων της ελληνικής λογοτεχνίας με τη μορφή graphic novels, αφήγηση ιστορικών γεγονότων με τρόπο κάθε άλλο παρά απλουστευτικό, ακόμη και βίοι φιλοσόφων). Μια δεύτερη κατηγορία, όχι εντελώς ασύνδετη με την πρώτη, ήταν ότι τα κόμικς αυτά έδιναν στους νέους μια πολύ χλομή, επιπόλαιη ή και στρεβλή ιδέα για τα κλασικά αριστουργήματα που διασκεύαζαν, έτσι ώστε έμμεσα τους απέτρεπαν από το να τα διαβάσουν αργότερα αυτούσια. Εδώ μπορώ να καταθέσω ως μάρτυρας υπεράσπισης επικαλούμενος τη δική μου εμπειρία: μολονότι, όπως είπα, τακτικός και ένθερμος αναγνώστης των «Κλασικών Εικονογραφημένων», έχω διαβάσει έκτοτε στην αυθεντική μορφή τους πλήθος από αυτά τα μυθιστορήματα, τις νουβέλες, τα θεατρικά έργα, έγινα μάλιστα επαγγελματίας αναγνώστης λογοτεχνίας. Από την άλλη κατάλαβα, με την κάποια πείρα που απέκτησα, ότι για πολλά από εκείνα που παρέλειψα να διαβάσω δεν υπήρχε λόγος να ντρέπομαι: τα κόμικς τα συνόψιζαν μια χαρά. Όσοι αντιμετωπίζουν φετιχιστικά τη λογοτεχνία και τη γλώσσα, σαν απαραβίαστο τοτέμ, δυσκολεύονται να δεχτούν ότι κάποια κλασικά κείμενα που γράφτηκαν πριν από την εποχή της εικόνας μπορούν να αποδοθούν εικονογραφικά χωρίς σοβαρές απώλειες. Αλλά και πάλι, ήταν δυνατόν τα «Κλασικά Εικονογραφημένα» να σταθούν αισθητικά στο ύψος των περισσότερο απαιτητικών κειμένων που διασκεύαζαν, να μείνουν πιστά στο πνεύμα τους, να συμπυκνώσουν την ουσία τους; Αυτή ήταν (και είναι) μια τρίτη ένσταση. Εδώ προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει ενιαία απάντηση. Πολλά τεύχη, ιδίως της πρώτης φάσης, είχαν εξαιρετική εικονογράφηση (με κορυφαία ίσως τους «Αθλίους», τον «Όλιβερ Τουίστ» και τη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία»). Άλλα ήταν λιγότερο πετυχημένα. Από ένα σημείο και μετά είναι αλήθεια ότι οι προχειρότητες αυξάνονταν από τεύχος σε τεύχος, αυτό δεν ήταν όμως «δομικό» πρόβλημα της σειράς ούτε του είδους. Όσο για το περιεχόμενο και το πνεύμα, ας πάρω το παράδειγμα των «Αθλίων»: η μορφή του Ιαβέρη, με το ταραγμένο κοινωνικό υπόβαθρο της νοοτροπίας του, αποδίδεται όντως μονοδιάστατα, αν και με εξπρεσιονιστική υποβλητικότητα. Αλλά ο πυρήνας του προβληματισμού (ή του «μηνύματος») του Ουγκό διασώζεται από την αρχή ως το τέλος του κόμικς. Μια διαφορετική και πολύ εντυπωσιακότερη περίπτωση είναι ο «Μάκβεθ». Ξαναδιαβάζοντας πρόσφατα αυτό το κόμικς διαπίστωσα με έκπληξη πόσο ο διασκευαστής προσπάθησε να μείνει κοντά στην ποιητική γλώσσα του Σέξπιρ, αρκετές φορές με (σχεδόν) αυτούσια αποσπάσματα του πρωτότυπου. Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι ο Σέξπιρ μπορεί να αναχθεί σε κόμικς. Λέω απλώς ότι ούτε αυτό το κόμικς πρόδινε ή ευτέλιζε το πνεύμα του κλασικού κειμένου. Μια τελευταία παρατήρηση αφορά την ελληνική σειρά των «Κλασικών Εικονογραφημένων». Κι εδώ επίσης υπήρξε μια πτωτική πορεία, από την άποψη τόσο της αισθητικής όσο και του σεναρίου. Αλλά πολλά από τα πρώτα τεύχη ήταν απολαυστικά και από τις δύο απόψεις, με καλύτερα ίσως τα «Περσέας και Ανδρομέδα», «Ο Θησέας και ο Μινώταυρος», «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος», «Ρήγας Φεραίος» και «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης». Οι συντελεστές τους ήταν σπουδαίοι εικαστικοί, όπως ο Κώστας Γραμματόπουλος ή ο Βασίλης Ζήσης, και διαπρεπείς προοδευτικοί λογοτέχνες (Βασίλης Ρώτας, Μέντης Μποσταντζόγλου, Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη κ.ά.). Γι’ αυτό με ξενίζει η κριτική ότι τα κόμικς αυτά ήταν γεμάτα εθνικιστικά στερεότυπα και φανφάρες. Μπορεί να ίσχυε αυτό για τα όψιμα, σε καμία όμως περίπτωση για τα πιο πρώιμα. Σε μερικά μάλιστα («Ρήγας Φεραίος», «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης») ήταν εμφανείς οι έμμεσοι, αλλά τολμηροί για την εποχή παραλληλισμοί που έκαναν οι σεναριογράφοι με την πολύ πρόσφατη τότε και συκοφαντημένη από τους νικητές του Εμφυλίου Εθνική Αντίσταση (φλογεροί επαναστάτες έχουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τον Τούρκο μα και λιπόψυχους προεστούς, χαμερπείς καταδότες, αλαζονικούς άρχοντες που περιφρονούσαν την επανάσταση κτλ). Εν κατακλείδι τα «Κλασικά Εικονογραφημένα», αλλά και μεταγενέστερα κόμικς που φαίνεται πως εμπνεύστηκαν από το παράδειγμά τους, όχι μόνο δεν ήταν μια διαβρωτική «αμερικανιά» που πρόσβαλλε τη λογοτεχνία (ή και την Ιστορία), μα και έδιναν/δίνουν αφορμή για μια επανεξέταση του τρόπου που προσεγγίζουμε τα κλασικά κείμενα. Και το σχετικό link...

Για την παραμόρφωση συμφωνώ. Είναι άσκοπη. Για τα εξώφυλλα πάλι που όλοι πορωνονται θα πάω τη φράση "έμεινε στο εξώφυλλο". Είναι παντελώς δευτερεύον. Εκτός πια και αν αγοράζετε τα ΜΜ και τα κάνετε μετά τοιχογραφία.

Διαβαστηκε σημερα λοιπον ο 6ος τομος και νομιζω συνεχιζει ομορφα τις περιπετειες των ηρωων μας. Το σχεδιο παραμενει ιδιο και καλο και το σεναριο εξακολουθει να συνδυαζει περιπετεια και χιουμορ. Γενικα μια χαρα παει και ο 2ος κυκλος με τον Θα προσμενω εννοειται και τους επομενους τομους να δω πως θα κλεσει το 2ο arc ΥΓ γελασα παρα παρα πολυ με την μεταφραση στο ονομα της παλιας θεας

Σε ηλεκτρονικη μορφη τα βραδακι στο ταμπλετ εχω διαβασει μερικα αλλα σε κανονικη φυσικη μορφη μολις σημερα ( Κυριακη και σχολη γαρ) καταφερα και επιασα ενα στα χερια μου και ηταν το Λανφεστ, τομος 6. Και περασα ενα μιαμισαωρο ευχαριστο!

Ισως προτιμηθηκε απο κοσμο που δεν διαβαζει τακτικα κομικ αλλα ασχολειται με πολιτικη (ή τα ελληνοτουρκικα) και το αγορασανε για αυτο το λογο. Απο εκει και περα περι ορεξεως κολοκυθοπιττα! Οτι και να δουμε δεν πρεπει να μας κανει εντυπωση!

Μάλλον και για αυτό η Radnet φταίει...

Τα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των τευχών #05 και #06 σκαναρίστηκαν κι ανέβηκαν στην βάση μας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση των τευχών.

Καλά ότι το κόμικ με τον Ερντογάν είναι στην 10άδα με ξεπερνάει! Εδώ υπάρχουν καλύτερα κόμιξ να μπουν στην 10άδα. Σε λίγο θα κάνουν κόμιξ με τον Μητσοτάκη και θα πουν ότι πήγε 1η θέση...

ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΙ, ΚΑΠΕΛΑ ΚΙ ΕΚΑΤΟ ΚΙΛΑ ΧΡΥΣΑΦΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΩΝ Ο ΑΛΙ ΜΠΑΜΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΛΕΦΤΕΣ ΣΤΟΟΥΝΧΕΝΤΖ

Θα θελα να εβγαινε ενας απο την εταιρια να μας ενημερωνε ετσι για το κους κους, τωρα που σταματησαν εδω και μηνες να μας παιρνουν τα λεφτα απο τις συνδρομες, να μας πει πουλάνε τιποτα ; Τα χαρτονομισματα με τον Ρηγα Φεραιο νταξει σαρωνουν στα περίπτερα ; Τα κλασικα παραμυθια η Γατα και το Ποντικι και το Χαλινάρι του Ελεφαντα έγιναν ανάρπαστα ; Η σελιδα τους (για να σοβαρευτώ και λιγο) στο Facebook τέρμα παρατημένη. Πως θα σε δει ο αλλος αν δεν κανεις διαφημιση στα σοσιαλ.Αν δεν βαλεις χορηγουμενα reels.Αν δεν κανεις προμοσιον βιντεο στο youtube... Ότι ναναι...Eλλαδαρα ολε. Μετα βεβαια σας φταιει ο καταναλωτης.

Το δεύτερο παπί του 2024 είναι στα χέρια μας. Το εξώφυλλο αναμένεται... Ανέβηκε από τον αδελφόφιλο @ Indian ο... Τέσσερις (4) ιστορίες για τον Φλεβάρη με τις 29 μέρες... "Πιγκουίνοι, καπέλα και εκατό κιλά χρυσάφι." Ντόναλντ και Νταίζυ διασώζουν ανταρκτική τοποθεσία που χρησιμοποιείται ως οικία. Εντυπώσεις. Σπάνια βλέπει το ζεύγος της Λιμνούπολης ενωμένο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Αυτό δίνει έξτρα πόντους στην ήδη υπέροχη ιστορία. "Ο Βασιλιάς των χιονάνθρωπων." Ο Ντόναλντ διαγωνίζεται αδιαφορώντας για τις συνιστώσες που λέγονται Γκαστόνε και Φέθρυ. Εντυπώσεις. Παρά τα τετριμμένα στοιχεία του σεναρίου συνολικά εντυπωσιάζει. "Ο Αλί Μπαμπά και οι σαράντα κλέφτες." Ο Σκρούτζ ταξιδεύει στην αρχαία Περσία μέσω της αγκάλης του Μορφέα. Εντυπώσεις. Ονειρική ιστορία κυριολεκτικά μαι μεταφορικά. Καμιά φορά τα όνειρα βγαίνουν αληθινά. "Στόουνχετζ." Ντόναλντ και Τζόουνς εισβάλουν στο αρχαίο μνημείο και ο δρυίδης τους καταριέται. Εντυπώσεις. Μια διαφορετική και ενδιαφέρουσα αναμέτρηση των δύο γειτόνων. Την απόλαυσα. Κλείνοντας... Άψογο το τεύχος του δίσεκτου έτους... 9.2/10!!!

Ένα ακόμη περιοδικό για τον Garfield, τον αγαπημένο τεμπέλη γάτο με την απεριόριστη ταπεινοφροσύνη (not) . Από τις 36 σελίδες (μαζί με εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο) οι 18 φιλοξενούν 49 στριπάκια με τον Garfield και την παρέα του. Κάποια από αυτά συνοδεύονται με κείμενο που μας γνωρίζει τους ήρωες του κόμικ ή σκέψεις δικές τους. Οι υπόλοιπες σελίδες φιλοξενούν τα περιεχόμενα, editorial, μια στήλη "Γνωρίζατε ότι..." όπου μαθαίνουμε χρήσιμες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους ήρωες, τον σκιτσογράφο και διάσημους fan τους! Επίσης παιχνίδια (σταυρόλεξα κτλ), διαγωνισμούς, πληροφορίες για βιβλία, σινεμά (στο δεύτερο τεύχος που κρατώ έχω για το Batman Begins), τεχνολογία και ζώδια . Όχι συνηθισμένα ζώδια φυσικά, αλλά μία καρικατούρα τους (προσωπικά η μοίρα μου θα εμφανιστεί με την μορφή σκύλου με ένα καλό μάτι και φαγούρα ). Ωραίο μεγάλο μέγεθος, με καλή ποιότητα εκτύπωσης και καλό ιλουστρασιόν χαρτί (για τους λάτρεις του χαρτιού ) και μερικά στριπ μπορεί να πιάνουν 2 σελίδες!! Η μετάφραση (κατ'εμέ) χάνει, καθώς δεν μπορεί να αποδώσει πάντα με ακρίβεια τα αστεία, αλλά μη τα θέλουμε όλα δικά μας! Περιέχει και ασπρόμαυρα στριπ από τα πρώτα του Jim Davis. Μία γεύση από το κόμικ: και πληροφορίες του τεύχους: Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον nikos99.

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #05 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Η είδηση για την απελευθέρωση των δικαιωμάτων από τις πρώτες ταινίες animation με τον Μίκι Μάους αναπαράχθηκε παντού τις τελευταίες μέρες. Ο ποντικός του Ντίσνεϊ ωστόσο δεν ήταν ούτε ο πρώτος ζωόμορφος χαρακτήρας με ανθρώπινη συμπεριφορά, ούτε ο πιο δημοφιλής πρωταγωνιστής των κόμικς στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Αντιθέτως, ο σούπερ σταρ της περιόδου ήταν ένας, φύσει αλλά όχι θέσει, άσπονδος εχθρός των τρωκτικών, ένας εκφραστικός μαύρος γάτος με τεράστια ουρά και πελώρια μάτια. Ο Φέλιξ ο Γάτος γεννήθηκε το 1919 και πρωταγωνίστησε σε πολλές μικρού μήκους ταινίες που έκαναν θραύση. Αν και η ιστορία της πατρότητάς του είναι περίπλοκη, πολλά χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του έγινε γνωστό ότι δημιουργός του ήταν ο Otto Mesmer. Στις πρώτες ταινίες του όμως, ως «πατέρας» του εμφανιζόταν ο Αυστραλός παραγωγός Pat Sullivan. Το 1923, η τεράστια δημοφιλία του Φέλιξ οδήγησε και στην έντυπη εκδοχή του με τα κόμικ-στριπ του να δημοσιεύονται καθημερινά σε εκατοντάδες εφημερίδες. Με ένα σουρεαλιστικό, συχνά άγριο χιούμορ και αρκετές βίαιες σκηνές στις σλάπστικ καταστάσεις στις οποίες μπλεκόταν, ο Φέλιξ κατέκτησε τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Οι πιο νέοι τον διάβαζαν για να γελάσουν με τις γκάφες των χαρακτήρων, ενώ οι μεγαλύτεροι για να διασκεδάσουν με τις ενήλικες προεκτάσεις των ιστοριών του. Λίγο πριν από τη μεγάλη οικονομική κρίση του ’29, ο Mesmer κατάφερε να φιλοτεχνήσει μια μοναδική ηθογραφία με κοινωνική κριτική και άφταστο σαρκασμό, σχολιάζοντας τη φτώχεια, τον αλκοολισμό, την αυξανόμενη βία, την οπλοκατοχή στις μεγαλουπόλεις κ.ά. Και όλα αυτά, με πολλές σχεδιαστικές πρωτοτυπίες και με πρωτοποριακή χρήση των χρωμάτων σε μια εποχή που οι εφημερίδες σταδιακά αύξαναν τις έγχρωμες σελίδες τους. Η έλευση όμως του ομιλούντος κινηματογράφου είχε δυσάρεστες συνέπειες στην «καριέρα» του κινηματογραφικού Φέλιξ, καθώς ο Sullivan αρνιόταν επί σειρά ετών να υιοθετήσει την καινοτομία του ήχου θεωρώντας την μια μόδα που γρήγορα θα περάσει. Όταν κατάλαβε το λάθος του ήταν αργά. Οι θεατές όλο και λιγόστευαν. Ο Φέλιξ δεν κατάφερε να ανταγωνιστεί τον Μίκι ποτέ ξανά. Παρ’ όλα αυτά, οι έντυπες περιπέτειές του συνεχίστηκαν πολλές δεκαετίες ακόμα με επιτυχία, και θα είναι για πάντα ο πρώτος χαρακτήρας που γεννήθηκε για τη μεγάλη οθόνη αλλά επέζησε και έγινε διάσημος στο φτηνό χαρτί των εφημερίδων. Και το σχετικό link...

Μετά από πολύ προσπάθεια , διαβάστηκε. Δεν μου άρεσε καθόλου ... Καταρχάς πολύ κακή έκδοση... κακό χαρτί κακό χρώμα , κακή γραμματοσειρά ... Και άλλες σειρές είχαν κυκλοφορήσει με εφημερίδα από την εκδοτική , αλλά δεν ξέρω τι πήγε τόσο λάθος με την συγκεκριμένη και την έβγαλαν τόσο κακή. Στην ιστορία τώρα, σενάριο και ιστορίες αδιάφορες και παλιακες. Σχέδιο και αυτό πρόχειρο δεν βοηθούσε καθόλου την ανάγνωση . Ο τερματοφύλακας γιατρός και τα μαγικά παπούτσια του Μπίλη μου είχαν αρέσει αν και παλιές ιστορίες, αγγλικές του ίδιου στυλ , οπότε θεώρησα ότι θα κινηθεί στα ίδια πλαίσια και αυτο. Εν τέλη όπως είπα , έκανα πολύ μεγάλη προσπάθεια να το τελειώσω. Το συγκεκριμένο ήταν και η τελευταία ανάγνωση που είχα αφήσει για διάβασμα από την εκδοτική. Μετά απο περίπου 1 χρόνο και αφού διάβασα σε αυτό ότι έχει κυκλοφορήσει η εκδοτική από το 14 και μετά ,μπορώ να πω ότι για τα γούστα μου , το βάζω τελευταίο μαζί με τις ιστορίες του Κοκο Μπιλ...

Γενικά πάντως πολλοί έχετε μπερδευτεί με το Μίκυ Μαους. Ο σκοπός του περιοδικού αυτού ανέκαθεν δεν ήταν να είναι συλλεκτικό ή να έχει εξώφυλλα μνημεία που να κοσμούν βιβλιοθήκες. Ο σκοπός του ήταν να είναι φιλικό προς τα παιδια, με μικρό μέγεθος που να χωράει εύκολα σε παιδικά χέρια, και χαμηλή τιμή ώστε να μπορούν να παίρνουν τέσσερα τεύχη το μηνα. Ο σκοπός αυτός έχει επιτευχθεί και με το παραπάνω καθώς ήδη έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα σχεδόν 3000 τεύχη. Δεν ξέρω πόσο πουλάει σήμερα (παλιά πουλούσε τρελα) αλλά αν έμπαινε μέσα ο Αλαφούζος θα το έκοβε. Είναι αδίστακτος και το έχει δείξει και στις άλλες δραστηριότητες του. Τώρα πράγματι το επίπεδο των ιστοριών και το ύφος τους είναι πιο "μεγαλιστικο" απ ότι ήταν παλιά. Αυτό οφείλεται και στην ενηλικίωση των παλιών αναγνωστών (πρέπει να ικανοποιηθούν και αυτοί που συνεχίζουν και το παίρνουν μέχρι σήμερα) αλλά και στα διαφορετικά παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα σε σχέση με το 1970.

Μια ωραία σαββατιάτικη μέρα. Όπως συνήθως μαζεύω τα σχεδόν πρώτα τεύχη ΚΟΜΙΞ Τερζοπουλου και συνεχίζω κανονικά τη σειρα Marvel Eπισημη Συλλογή με αυτό το τελευταίο τεύχος. Επιτελούς κατάφερα να αποκτήσω το όμορφο The Sandman Αιώνες Νύχτας σε καλή τιμή από ένα κάλο παλικάρι. Όσο για το Μίκυ Μαους #500 είναι το πρώτο ΜικυΜαους της Καθημερινής που αγόρασα στη ζωή μου. Και βεβαία το περιεχόμενο δεν είναι τίποτα αλλά δεν μπόρεσα να πω όχι σε ένα όμορφο και επετειακό εξώφυλλο. θα τα πούμε στο #1000 (αν θα επιβιώσουμε στη τρέλα). Κάλο διάβασμα.

Δύσκολα μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο στην υπέροχη κριτική του Νικόλα μας όπως και επίσης δεν έχω να διαφωνήσω με απολύτως τίποτα. Μου άφησε και εμένα ακριβώς την ίδια γεύση!! Περιεργομυστηριοκαλουτσικοαλλαοχικαιτοσο. Σε μία λέξη!

Τέλος της σειράς και στην Πορτογαλία, επίσης με τον 90ό τόμο.

Σύνοψη από την εκδοτική: «Είμαι θεά του πολέμου και του έρωτα. Θέλεις να με σώσεις, νεαρέ ποιμένα; Τότε πρέπει να κατέβεις στην κόλαση στη θέση μου.» Φθινόπωρο 2002. Τη στιγμή που ένας νέος πόλεμος ετοιμάζεται στο Ιράκ, οι λαθρέμποροι γιορτάζουν στη Βενετία. Ο Κόρτο βρίσκεται εκεί, μαζί με τη Σεμίρα και τη βοσνιακή συμμορία της, για να το παίξει πειρατής. Όταν όμως ο έρωτας, η τιμή και η τύχη συγκρούονται, η ατυχία είναι βέβαιο ότι θα χτυπήσει... Από την Αδριατική ως τον Περσικό Κόλπο και από τα Βαλκάνια ως τη Βαβυλώνα, ανάμεσα σε σκύλους και λύκους, ο Κόρτο θα πρέπει για άλλη μια φορά να χαράξει την πορεία του, να αγαπήσει, να πολεμήσει και να ανακαλύψει ότι η περιπέτεια είναι μια κατάρα που τον εμποδίζει να επιστρέψει στο λιμάνι... Η ιστορία: Το Κόρτο Μαλτέζε: Ο Μαύρος Ωκεανός πριν δύο χρόνια μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί το να δούμε τον Κόρτο να ζει σε μια σύγχρονη εποχή θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Η Βασίλισσα της Βαβυλώνας μας φέρνει στο 2002 και μάλιστα ξεκινάει από την Βενετία, μια πόλη που συχνά βλέπουμε στις ιστορίες του Pratt. Εκεί λοιπόν βλέπουμε πως ο Κόρτο έχει σχέση με μια κοπέλα, τη Σεμίρα η οποία έχει φύγει από τη Βοσνία σε καιρό πολέμου. Μέσα από flashbacks βλέπουμε λίγο από το παρελθον της Σεμίρας και γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι οι δύο έχουν μια βαθιά ερωτική και προσωπική σύνδεση. Στη Βασίλισσα της Βαβυλωνίας ο ρυθμός είναι πραγματικά πολύ γρήγορος. Ο Κόρτο μαζί με τη Σεμίρα και τον αδερφό της τον Τσέλο (ο οποίος μάλιστα όπως διαβάζουμε στο άρθρο υπήρξε και στην πραγματικότητα) λειτουργούν σαν πειρατές και κάνουν μία ληστεία, αλλά αφότου καταφεύγουν προς Βοσνία, οι σχέσεις τους σπάνε. Ο Κόρτο θα γνωρίσει τον αμερικάνικο στρατό και συνεχίζοντας να βλέπει flashbacks από τη Σεμίρα θα βρεθεί εκεί που βρισκόταν η παλιά Βαβυλώνα και ζει μια ακόμα περιπέτεια στα άκρα. Δεν είμαι πολύ φαν αυτού του πολύ γρήγορου σεναρίου και θεωρώ ότι η πλοκή άνοιγε συνεχώς θέματα στα οποία δεν προσέφερε κάποιο επαρκές κλείσιμο. Ένιωσα ότι το κόμικ περνάει από 2-3 διαφορετικά θέματα χωρίς να αφηγείται το τέλος κανενός. Διαβάζεται μονορούφι αφού οι διάλογοι είναι μικροί και τα καρέ αρκετά μεγάλα. Το σχέδιο του Vives είναι αρκετά αφαιρετικό και θα ήθελα λίγη περισσότερη λεπτομέρεια, ειδικά στις λίγες σκηνές δράσης μου έλειψε πολύ το να δω μεγαλύτερα πάνελ, πιο ευκρινή και πλούσια. Ο χρωματισμός δεν είναι ακριβώς ασπρόμαυρος, αλλά διατηρεί αυτό το περίεργο στυλ του Μαύρου Ωκεανού με αποχρώσεις του άσπρου, του μαύρου και γεμίζει αρκετά πλαίσια με γκρίζο. Η έκδοση έχει αρκετά μεγάλο μέγεθος και είναι στα συνήθη ποιοτικά στάνταρ της εκδοτικής του Μικρού Ήρωα. Συνολικά το βρήκα μια συμπαθή ιστορία που όμως της έλειπε κάτι από το σενάριο και το σχέδιο για να γίνει καλύτερη. Πάντως το concept ενός σύγχρονου Κόρτο που δίνει το παρόν σε σύγχρονους πολέμους και ζει τον πόλεμο στο Ιράκ ή ξέρει για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβια, συνεχίζω να το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Καλό διάβασμα σε όλους

Και αυτόν τον μήνα το αγαπημένο μας παπί σε νέες περιπέτειες… ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΙ, ΚΑΠΕΛΑ ΚΙ ΕΚΑΤΟ ΚΙΛΑ ΧΡΥΣΑΦΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΩΝ Ο ΑΛΙ ΜΠΑΜΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΛΕΦΤΕΣ ΣΤΟΟΥΝΧΕΝΤΖ Αναζητήστε το τεύχος Νο.115 από την Τρίτη 16/1 στα περίπτερα! Υ.γ: Μπορεί κάποιος να βρει τα εσωπαπάκια των ιστοριών;

Σειρά που εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2019 από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ και είχε "Σπουδαίες ιστορίες κόμικ για μικρούς αναγνώστες', όπως αυτο-περιγράφεται. Όλα μας έρχονται από την PIEMME de Mondatori Libri S.p.A., Italia. Τα 4 έργα που μεταφράστηκαν είναι : Ο μυστικός κήπος Ο θαυμάσιος μάγος του Οζ Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες Η μαύρη καλλονή Πάρτε τις πρώτες σελίδες από το κάθε άλμπουμ για να δείτε το σχέδιο Ευχαριστούμε τον @nikos99 για τη διάθεση των τευχών

Η ναπολιτάνικης καταγωγής Ιταλίδα κομίστα Μίρκα Αντόλφο, γνωστή για το ερωτικό της κόμικ «Γλυκιά πάπρικα» (2022), αλλά και τη δουλειά της σε σειρές της DC Comics και των BOOM! Studios, κυκλοφορεί το νέο της έργο «Blasfamous», ένα ερωτικό κόμικ τρόμου, χρονικά τοποθετημένο σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου οι «ποπ σταρ» έχουν αγιοποιηθεί. Η κεντρική χαρακτήρας του κόμικ, Κλέλια, είναι μία «popstar» βασισμένη, τόσο ως προς το παρουσιαστικό της όσο και ως προς τον χαρακτήρα της, στην τραγουδίστρια Lady Gaga. Έχοντας δουλέψει σε σειρές κόμικ με δυναμικούς θηλυκούς χαρακτήρες όπως τις «Wonder Woman», «Harley Quinn», «Hex Wives» και «DC Bombshells» και έχοντας κερδίσει το υψηλού πρεστίζ Βραβείο Harvey πέρυσι για το κόμικ της «Γλυκιά Πάπρικα» (το οποίο παρήγαγε δύο σίκουελ), η Αντόλφο εξερευνεί νέους ορίζοντες με το «Blasfamous», θεωρώντας πως η δουλειά της αυτή θα μπορούσε να μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη με πραγματικούς ηθοποιούς. Η «Γλυκιά πάπρικα» είχε άλλωστε προταθεί για να γίνει σειρά «animation» για την πλατφόρμα Netflix, ένα πρότζεκτ που δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί. Όπως είπε και η ίδια η δημιουργός σε πρόσφατη συνέντευξή της για την επικείμενη κυκλοφορία του «Blasfamous», το κόμικ απεικονίζει έναν κόσμο όπου «οι ποπ σταρ λατρεύονται ως θεϊκές φιγούρες. Ανταλλάσσουν τις ψυχές τους για τη φήμη και ακόλουθους στα “social media”. Το ερώτημα που θέτει το κόμικ είναι πόσοι φαν μπορούν να εξαγοράσουν την ψυχή σου», είπε χαρακτηριστικά η Αντόλφο. Η κεντρική χαρακτήρας, Κλέλια, έχοντας κερδίσει τον τίτλο της «Βασίλισσας της Ποπ» από την προηγούμενη γενιά θαυμαστών, κινδυνεύει τώρα να χάσει τον θρόνο της από μία νέα «σταρ» που έχει εμφανιστεί στο προσκήνιο. Για να αντιμετωπίσει την απειλή, επικαλείται τη βοήθεια του «δαιμονικού» ατζέντη της, Πατέρα Λεβ. Όντας ένα φουτουριστικό, ερωτικό κόμικ τρόμου, το «Blasfamous» δεν είναι φτιαγμένο μόνο για γυναίκες. Η Αντόλφο υποστηρίζει πως ουδέποτε δημιούργησε κόμικ αποκλειστικά για ένα φύλο, αλλά πως αυτό είναι κάτι που της έχει προσαφθεί άδικα. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός ότι το κόμικ της αυτό, όπως και κάθε δουλειά της, διαθέτει μία δυνατή θηλυκή οπτική. Το «Blasfamous» θα κυκλοφορήσει στις 21 Φεβρουαρίου από τον αμερικανικό εκδοτικό οίκο Dstlry, των Ντέιβιντ Στάινμπεργκερ και Τσιπ Μόσερ, πρώην στελεχών της Amazon. Και το σχετικό link...

Mιάμιση ώρα για ένα Λανφέστ; Δηλαδή ένα Μπλέικ και Μόρτιμερ σε πόσες ώρες το διαβάζεις;

@ natsos κανένα 5λεπτο σύνολο για να τις βρω και να κάνω το ποστ, ήταν εύκολες αυτή τη φορά.

Και ένα Ντισνεικό νέο: Βιβλιοθήκη για τις Παρωδίες Ντίσνεϋ στην Ιταλία

Ξέχασα να βάλω τις φωτογραφίες από τις αγορές του Δεκέμβρη, οπότε πάμε τώρα. Αρχικά αγορές κόμικ που μου ξετίναξαν το δώρο Χριστουγέννων και τα πήρα από ΛΕΦΙΚ: Έκανα μια παραγγελία από Μαμούθ με διάφορα τεύχη που μου λείπανε καθώς έδινε έξτρα έκπτωση αν έπαιρνες 10 τεύχη σε μία παραγγελία Και για να φύγουμε από κόμικ όπως κάθε Δεκέμβρη πήρα από ένα αγαπημένο μαγαζί διάφορα καινούρια μπλουζάκια: Και στείλανε δωράκλα!

Διάβασα και τον τρίτο τόμο της σειράς και έχω να λέω πόσο με εκπλήξει το Suspiria με το γεγονός ότι κάθε τεύχος του είναι και διαφορετικό από το προηγούμενο. Ενώ το δεύτερο έδινε έμφαση στο σεξ και το ερωτικό κομμάτι και το πρώτο ήταν περισσότερο στο Νεκρόκοσμο, το Καρδιά που Φλέγεται μας φέρνει στη Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι στις αρχές του εικοστού αιώνα και μας δείχνει την ιστορία της Μάντλιν, μιας νεαρής που ζει με τον τραυματία άντρα της και υπομένει τα πάνδεινα από εκείνον ενώ ζει πολύ φτωχικά και πουλάνε κλεμμένα κεριά για να ζήσουν, ώσπου η ιστορία της θα πάρει νέα τροπή με την εμφάνιση της Suspiria. Σε γενικές γραμμές κεντράρει περισσότερο στους χαρακτήρες και την εξέλιξή τους και λιγότερο στο ερωτικό, αλλά παραμένει ένα κόμικ που διαβάζεται πολύ ευχάριστα και όπως πάντα στο εικαστικό κομμάτι είναι άψογο!

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τόμου #114 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Σε δύο εβδομάδες θα διαβάσουμε το δεύτερο μέρος της "Αιωνιότητας".

Δεν είπα ότι κάνεις άσχημα που το ψάχνεις

Κάντε έναν οδηγό με θέμα "Τι είναι ουσιαστικό για μας" στο Greekcomics, για να ξέρουν τα μέλη τι θα πρέπει να γράφουν και τι όχι. Κανένας απ' τους συνδέσμους αυτούς δε δείχνει ότι πρόκειται περί αριθμημένης σειράς.

Μίνωας Εκδόσεις Piemme edit 5 ποστ για το άμα είναι σειρά ή όχι. Μιλάμε για ουσιαστική συζήτηση, έτσι?

Κάποιον σύνδεσμο με τους Ιταλούς που δείχνει ότι τα έχουν ως σειρά; Διότι μέχρι τώρα δεν είδα κάτι και στις σελίδες που δίνει ο germanicus κι εγώ, δε φαίνεται πουθενά κάποια λίστα σειράς, κάποια αρίθμηση, κάτι... Τα δικά μας, ωστόσο, έχουν αρίθμηση ή αναφέρονται με τυχαία σειρά στην παρουσίαση;

Ο τίτλος είναι "Κλασικά σε κόμικ" και η εκδοτική τα έχει σαν σειρά, με τη σειρά που τα βάλαμε. Και οι Ιταλοί σαν σειρά τα έχουν, οπότε παραμένουν ως έχουν.

Συγγνώμη... Πέρα από τον τίτλο της υπερσειράς, υπάρχει όντως αρίθμηση ή κάποια άλλη ένδειξη ότι πρόκειται περί σειράς; Διότι ούτε στο "Goodreads" φαίνεται κάποια αρίθμηση σειράς! Αυτόνομα άλμπουμ, από διαφορετικούς καλλιτέχνες & ιστορίες, με έναν τίτλο υπερσειράς "I Classici a Fumetti del Battello a Vapore". Το "Comicvine" έχει μία σειρά αριθμημένη με τίτλο "I Classici a Fumetti" αλλά είναι του '67. Ούτε στις επιμέρους παρουσιάσεις εδώ, δεν είδα κάποια αναφορά για σειρά ή να φέρει αρίθμηση! Επομένως γιατί μία παρουσίαση για όλα;

Μυστικός Κήπος Διασκευάζει το βιβλιο The Secret Garden (1911) του Frances Hodgson Burnett wiki Θα βγει φέτος σε ταινία με τον Colin Firth imdb Πρωτοτυπος τίτλος στα Ιταλικά il giardino segreto (2019) από Fabio Pia Mancini σε σχέδιο και σενάριο goodreads Ο θαυμάσιος μάγος του Οζ Διασκευάζει το βιβλίο The Wonderful Wizard of Oz (1900) του L. Frank Baum wiki Το να πω οτι υπάρχει ταινία, μου ακούγεται γελοιο Πρωτοτυπος τίτλος στα Ιταλικά IL MERAVIGLIOSO MAGO DI OZ (2019) από Agnese Innocente (σχ+σεν) goodreads Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες Δεν μπόρεσα να βρω τίνος είναι το βιβλίο. Κάτι για Ιούλιο Καίσαρα έβρισκα, αλλά κοίταζα τα όσα κείμενα μας έχουν ξεμείνει από τους Ρωμαίους και φευ. Πιθανότατα να είχε γραφτεί στην Βέρνη. Δεν μπόρεσα να βρω ούτε εάν υπάρχει ταινία ή κινούμενο ή το οτιδήποτε. Πρωτότυπος τίλος στα Ιταλικά IL GIRO DEL MONDO IN 80 GIORNI (2019) από Giovanni Pota. Η μαύρη καλλονή Διασκευάζει το Black Beauty (1877) της Anna Sewell wiki Πρωτότυπος τίτλος στα Ιταλικά BLACK BEAUTY (2019) από Donata Pizzato. goodreads Όλα βγήκαν πέρυσι ως μέρος της σειράς I CLASSICI A FUMETTI, η οποία περιλαμβάνει μόνο αυτά.

Τεύχος #298 (11/11/1992) Μεταφέρθηκαν στη βάση

Τεύχος #30 (Νοέμβριος 2007) Μεταφέρθηκε στην βάση.

Να ναι καλά τα reviews μου στο GC και θυμάμαι ότι έκλεισα το 2023 με τα Μπαντιλίκια (κριτική εδώ) Και ξεκίνησα το 2023 με τον Hulk, τον τελευταίο τόμο της Radnet (κριτική εδώ)

Ναι είναι από εδώ Βάζεις!

Ευχαριστώ πολύ. Με κάλυψε το άρθρο. ΥΓ: Όσο σκέφτομαι ότι είχα όλα τα τεύχη όταν ήμουν μικρός και μου τα πέταξε η μάνα μου, πάω να σκάσω!...

Αν είναι η μορφή στην σελίδα από το πρωτότυπο που επισυνάπτω, τότε μιλάμε για το τέταρτο άλμπουμ με τίτλο Les Chevaliers d'Aquarius (οι ιππότες του Υδροχόου; ), από το οποίο δεν έχω βρει κάποιο μέρος του. Θυμάσαι σε ποιό περίπου τεύχος το συνάντησες; Επί την ευκαιρία, επιβεβαίωσα πως η ιστορία Ο Θηλυκός Πολεμιστής αντιστοιχεί στο πρώτο άλμπουμ του πρωτότυπου.