Αίθουσα Νικητών

Δεν είναι και το καλύτερο συναίσθημα. Όταν μεταφράζεις, δεν απολαμβάνεις, δεν αφήνεις το μάτι να χαθεί στα πάνελς. Σε νοιάζουν μόνο τα μπαλονάκια. Εννοείται πως κοιτάς γύρω σου να ξέρεις τι γίνεται, αλλά σίγουρα χάνεις πολλά σε αναγνωστική εμπειρία

Από το φέισμπουκ της εκδοτικής Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Στορμ συνεχίζεται και στο επόμενο τεύχος, όπως και ο Λάργκο Γουϊντς

Ο @Ilias ειναι ο Ηλίας Τσιάρας που μεταφράζει κάποιους τόμους της συλλογής.

Spiderman Blue παίζει δυνατά.

Η στιγμή που περίμενα επιτέλους έφτασε! Παρακάτω ακολουθεί με σπόιλερ η κριτική μου για τον τόμο Μυστικοί Πόλεμοι, Μέρος Πρώτο. Και ναι λοιπόν, μετά από τόσο καιρό που η συγκεκριμένη ιστορία συζητιόταν συχνά-πυκνά στο τόπικ-αδερφάκι αυτού του τόπικ, κυκλοφόρησε επιτέλους το πρώτο μέρος της, όπου γίναμε μάρτυρες του πρώτου επικού crossover στην ιστορία των crossover. Δηλαδή της ιστορίας, που ήταν η αφορμή τα επόμενα χρόνια να κυκλοφορήσουν και άλλες τέτοιες ιστορίες παρόμοιου βεληνεκούς, τόσο από την ίδια την Μάρβελ, όσο και από άλλες εταιρίες. Ή για να το πω αλλιώς, η συγκεκριμένη ιστορία αποτελεί το σημείο (0,0,0,0), που έλεγε και ο Σέλντον, των ιστοριών με ensemble cast. Ή το inception. Ή την απαρχή. Ή... τέλος πάντων καταλάβατε τι θέλω να πω. Όλα ξεκινούν με τους μεγαλύτερους υπερ-ήρωες και υπερ-κακοποιούς να έχουν τηλεμεταφερθεί από κάποιο ον με απεριόριστη δύναμη, σε έναν γαλαξία, πολύ, πολύ μακριά από τον δικό μας. Γίνονται όλοι τους μάρτυρες μίας επιτόπιας δημιουργίας ενός πλανήτη, ο οποίος φαίνεται να έχει υιοθετήσει πολλά χαρακτηριστικά από την Γη (όπως για παράδειγμα οξυγόνο, νερό, βαρύτητα κ.λπ.). Ο δημιουργός αυτού του πλανήτη, είναι εκείνος που έφερε όλους αυτούς τους χαρακτήρες από τα διάφορα μέρη της Γης, και ακούει στο όνομα Υπερκόσμιος. Σκοπός του είναι να διεξάγει τον επικότερο πόλεμο μεταξύ καλών και κακών, ώστε ο τελικός νικητής που θα προκύψει, να πάρει ο,τιδήποτε εκείνος επιθυμεί από τον Υπερκόσμιο. Έτσι έχουμε στην πλευρά των υπερ-ηρώων τους Εκδικητές, τους Τρεις Φανταστικούς, τους Χ-ΜΕΝ (μαζί με τον Μαγκνέτο) και φυσικά τον Σπάιντερ-Μαν. Από την άλλη πλευρά, η ομάδα των υπερ-κακοποιών αποτελείται ενδεικτικά από τον Δόκτωρ Ντουμ (που είναι και ο αρχηγός της), τον Δόκτωρ Όκτοπους, τον Ούλτρον, τον Γκαλάκτους, τον Κανγκ τον Κατακτητή και την Γητεύτρα. Στην συνέχεια της ιστορίας, οι δύο ομάδες θα διαιρεθούν σε τέσσερις, με τους Χ-ΜΕΝ να αποφασίζουν να το παίξουν Goodfellas με τον Μαγκνέτο και τον Γκαλάκτους να την έχει δει στο έτσι και "να ζει στον κόσμο του". Πάρα πολύ καλό σενάριο, με τις μάχες και το κυνηγητό να πέφτουν βροχή, με τον Σούτερ να αποδίδει τους χαρακτήρες τόσα καλά και αβίαστα, που σε κάνει να νομίζεις ότι τους γράφει χρόνια. Όσο περνάνε τα τεύχη οι μάχες μεταξύ των χαρακτήρων κορυφώνονται, με την αγωνία και την περιέργεια του αναγνώστη να μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Αξιοσημείωτος είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο Σούτερ απέδωσε τους Χ-ΜΕΝ, καθώς επίσης και οι λιγοστές αλλά σημαντικές σκηνές, που δείχνει την προκατάληψη που φαίνεται να έχουν κάποιοι υπερ-ήρωες απέναντί τους. Επίσης η υποπλοκή με τον Μαγκνέτο και την Γουόσπ ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, με το ξέσπασμα της Γουόσπ όμως στο τέταρτο τεύχος να μην είναι και πολύ λογικό απέναντι σε αυτά που είπε ο Μαγκνέτο. Στο κάτω κάτω για τον Μαγκνέτο μιλάμε, καθώς αυτά που είπε στην συνάντησή του με τους Χ-ΜΕΝ ήταν πολύ light για τα δεδομένα του. Παρόλα αυτά όμως, όπως καταλαβαίνουμε από το πρώτο τεύχος στην μεταξύ τους συνομιλία, η Γουόσπ φαίνεται να του τα έχει μαζεμένα. Το μοναδικό πράγμα που με ενόχλησε στην ιστορία ήταν που δεν δόθηκε κάποια εξήγηση σχετικά με το πως ο Δόκτωρ Ντουμ έφερε στον πλανήτη την Βολκάνα και την Τιτάνια. Στο κομμάτι του σχεδίου ό,τι και να πω είναι λίγο. Παλιό, καλό, ρετρό σχέδιο, με ζωντανά και λαμπερά χρώματα. Ο Ζεκ και ο Λέιτον καταφέρνουν μέσα σε ένα καρέ να αποδώσουν τους χαρακτήρες όλους μαζί με μεγάλη ακρίβεια και "καθαρότητα". Με το δεύτερο εννοώ ότι ο αναγνώστης είναι σε θέση να ξεχωρίσει εύκολα σε ένα καρέ με πολλούς χαρακτήρες, ποιος είναι ποιος, χωρίς να χρειάζεται προβολέα (όπως ίσως να χρειάστηκε, τυχαία τώρα, στον 23ο τόμο της συλλογής, Μυστικός Πόλεμος). Τον μόνο χαρακτήρα που θα ήθελα να δω παραπάνω σε δράση είναι ο Σπάιντερ-Μαν, αν και μπορώ να κατανοήσω ότι οι σκηνές όπου λάμβαναν μέρος οι περισσότερες μάχες (σε ανοιχτούς χώρους), δεν θα μπορούσαν να βόλευαν τον Σπάιντι να δράσει όπως αυτός θα ήθελε. Ωστόσο, ο Ζεκ (ο οποίος έχει σχεδιάσει επίσης τον 20ό τόμο της συλλογής Το Τελευταίο Κυνήγι του Κρέιβεν) καταφέρνει στο τρίτο τεύχος και κάνει απόσβεση στα καρέ που ο Σπάιντι έρχεται αντιμέτωπος με τους Χ-ΜΕΝ, όπου ο αραχνάκιας πραγματικά δίνει τα ρέστα του. Τέτοια καρέ σαν αυτό, ή σαν εκείνα στο πέμπτο τεύχος που οι Εκδικητές αντιμετωπίζουν τους κακούς και στην συνέχεια έρχονται οι Χ-ΜΕΝ για βοήθεια, με κάνουν να θέλω να δω με ανυπομονησία την συνέχεια. Συμπερασματικά ένας επικός τόμος, με τους υπερ-ήρωες και τους υπερ-κακοποιούς να οργανώνουν την στρατηγική που θα τους οδηγήσει στη νίκη, με τους πρώτους να επιθυμούν να επιστρέψουν στην Γη και τους δεύτερους να επιθυμούν δύναμη πέρα από κάθε φαντασία. Η συνέχεια αναμένεται έντονη και με πολύ σασπένς για το ποιος τελικά θα αναδειχθεί ο μεγάλος νικητής. Βαθμολογία: 9/10. Υ.Γ.: Κατάλαβε κάποιος από εσάς πώς ο Καθηγητής Χ μπορεί σε αυτόν τον πλανήτη να περπατάει κανονικά; Έχει αναφερθεί ότι ο πλανήτης είναι δομημένος στα πρότυπα της Γης και απ' ότι κοίταξα δεν αναφέρεται κάπου μέσα στον τόμο ο λόγος που μπορεί και χρησιμοποιεί τα πόδια του.

Μια χορταστικότατη συνέντευξη του σεναριογράφου των Ερωτόκριτος, Στα μυστικά του βάλτου και Ληστές στη Lifo ==== Γιάννης Ράγκος: Ο δημοσιογράφος που μελετά τα ελληνικά εγκλήματα των τελευταίων δύο αιώνων «Πάντα με είλκυαν, όχι μόνο στην πραγματική ζωή αλλά και στα διαβάσματά μου, οι ιστορίες ανθρώπων με τραγικό πεπρωμένο». M. HULOT 8.12.2020 Ο Γιάννης Ράγκος είναι βέρος Αθηναίος και κάτοικος του ιστορικού κέντρου εδώ και χρόνια. Είναι δημοσιογράφος από πολύ νεαρή ηλικία – έχει εργαστεί ως έμμισθος ή freelance δημοσιογράφος σε περιοδικά, εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεοπτικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ και blog/sites, καλύπτοντας ποικίλα ρεπορτάζ. Έχει συνεργαστεί με μερικές από τις πιο δημοφιλείς σειρές της ελληνικής τηλεόρασης και από το 2000 είναι συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων, βιβλίων έρευνας, αλλά και ταξιδιωτικών οδηγών. Με τον συγγραφέα Δημοσθένη Παπαμάρκο έκαναν τη σεναριακή διασκευή για το graphic novel «Ερωτόκριτος», σε σχέδια του Γιώργου Γούση, το οποίο απέσπασε πέντε βραβεία (Καλύτερο Κόμικ, Καλύτερο Σχέδιο, Καλύτερη Καλλιτεχνική Επιμέλεια, Καλύτερο Σενάριο και Καλύτερο Εξώφυλλο) στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2017, καθώς και για το κόμικ «Στα μυστικά του βάλτου», σε σχέδια Παναγιώτη Πανταζή. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το «Ληστές – Η ζωή και ο θάνατος των Γιάννη και Θύμιου Ντόβα», συνεργαζόμενος στο σενάριο με τον Γιώργο Γούση, και ξαναδουλεμένο το «Μυρίζει Αίμα», το non-fiction crime novel που είχε κυκλοφορήσει το 2008. Είναι τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ) και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (IFJ), ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ) και μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αστυνομικών Συγγραφέων (IACW). — Με τον Γιάννη Ράγκο, τον ήρωα της Επανάστασης, έχεις συγγένεια; Είναι μακρινός πρόγονός μου. Μάλιστα, έχω όλο το αρχείο του, που έχει κυκλοφορήσει σε μια έκδοση από το Εθνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, αλλά είναι πολύ μακρινή η καταγωγή. Ήταν από τον Βάλτο της Αιτωλοακαρνανίας, είχε το αρματολίκι εκεί και ήταν αντίπαλος και αντίζηλος του Καραϊσκάκη. Έγινε και στρατηγός μετά. — Γιατί έγινες δημοσιογράφος; Δεν υπάρχει συγκεκριμένη αιτία, αλλά θα σου πω πώς το αποφάσισα. Το 1981, όταν έγιναν οι σεισμοί στις Αλκυονίδες, είχαν οι γονείς μου κάποιους φίλους με εξοχικό έξω απ' την Κόρινθο, στο Βραχάτι. Πήγαμε, λοιπόν, μια βόλτα όλοι μαζί να δουν σε τι κατάσταση ήταν το σπίτι τους, και επειδή η περιοχή είχε πληγεί πάρα πολύ, ό,τι έβλεπα το κατέγραφα. Έκανα ένα είδος ρεπορτάζ. Τότε, στο σχολείο όπου πήγαινα, στο Παλαιό Φάληρο, βγάζαμε ένα μαθητικό περιοδικό και έγραψα εκεί τι είδα στο επιτόπιο ρεπορτάζ που είχα κάνει. Μου άρεσε τόσο πολύ η διαδικασία της καταγραφής και της αποτύπωσης, που στα 15 μου είπα «θέλω να γίνω δημοσιογράφος». Και πράγματι, από τα 19 μου χρόνια, πρωτοετής στο πανεπιστήμιο –μπήκα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών στην Πάντειο σχολή τότε–, ξεκίνησα να δουλεύω στη «Ναυτεμπορική», ως νεαρός ρεπόρτερ. Έκανα πειραϊκό και ναυτιλιακό ρεπορτάζ, ως βοηθός του συντάκτη. Μου άρεσε το στοιχείο της έρευνας, της αποτύπωσης και της καταγραφής το γεγονότος, επειδή μου άρεσαν η γλώσσα και το γράψιμο. — Κι αυτό σε οδήγησε στη συγγραφή; Το πρώτο μου βιβλίο το έβγαλα το 2000, όταν ήμουν πια 34 χρονών. Ήταν μια δημοσιογραφική έρευνα που έκανα για πέντε χρόνια, από το '94 έως το '99, για την περίφημη υπόθεση της νάρκης στον Γοργοπόταμο το '64, όταν γιορτάστηκε για πρώτη φορά η επέτειος του σαμποτάζ του '42. Τότε είχε γίνει επίσημος εορτασμός από την κυβέρνηση Κέντρου, με εκπροσώπους κομμάτων κ.λπ., και με τη λήξη του εορτασμού εξερράγη μια νάρκη στο σημείο. Σκοτώθηκαν 13 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 100. Η επίσημη εκδοχή ήταν ότι ήταν μια παλιά νάρκη από ένα ναρκοπέδιο κάτω από τη Γέφυρα του Γοργοποτάμου. Έκανα ένα θέμα στο «Ποντίκι», αλλά το υλικό που συγκεντρώθηκε ήταν τόσο πολύ, που σκέφτηκα να το κάνω βιβλίο. Αναδρομικά, μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, μπορώ να πω ότι δεν ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, ήθελα συγγραφέας, και παραστράτησα. Ωστόσο, μου αρέσει η ερευνητική δημοσιογραφία, γι' αυτό κι έχω κάνει διάφορα ρεπορτάζ. Εκτός από πειραϊκό και ναυτιλιακό, έχω κάνει πολύ ελεύθερο, καλλιτεχνικό, πολιτικό, κοινοβουλευτικό... — Το ενδιαφέρον σου για το έγκλημα πώς προέκυψε; Δεν αγαπώ το έγκλημα ως έγκλημα, αυτό το λέω με μεθύστερη γνώση. Αυτό που διαπίστωσα είναι πάντα με είλκυαν, όχι μόνο στην πραγματική ζωή αλλά και στα διαβάσματά μου, οι ιστορίες ανθρώπων με τραγικό πεπρωμένο. Ένα γαλλικό γνωμικό λέει ότι «οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορία». Ένας «ευτυχισμένος» άνθρωπος μπορεί να είναι πολύ καλά με τον εαυτό του και μπράβο του, αλλά για μένα, που τον παρατηρώ απέξω, είναι ένας πληκτικός άνθρωπος. Δεν μου λέει τίποτα. Οι άνθρωποι που μας ελκύουν το ενδιαφέρον είναι αυτοί που έχουν τις αντιφάσεις τους, που φτάνουν στα όριά τους και τα υπερβαίνουν, που δοκιμάζουν πράγματα, που έχουν δηλαδή ένα είδος τραγικού πεπρωμένου. Αυτός ήταν ο λόγος, συν η γοητεία που ασκεί η εξιχνίαση ενός μυστηρίου, το ερευνητικό στοιχείο δηλαδή, που με οδήγησε στην αστυνομική λογοτεχνία, πρωτίστως ως αναγνώστη. Η μεθοδολογία της έρευνας που ακολουθείται και στην αστυνομική λογοτεχνία από την πλευρά του ερευνητή με γοήτευε. Όταν ήμουν στην εφηβεία μου, 15-16 χρονών, και διάβαζα Άγκαθα Κρίστι, μου είπε ο πατέρας μου –που διάβαζε και ήταν ένας πολύ καλλιεργημένος άνθρωπος–, «διάβασε Χάμετ, Τσάντλερ, Χάισμιθ και Σιμενόν, κορυφαίους συγγραφείς». Και τους διαβάζω και πέφτω ξερός, μου αποκαλύπτεται ένας ολόκληρος νέος κόσμος. Στα βιβλία τους υπήρχε και μια βαθιά λογοτεχνικότητα, εκτός των άλλων. Αυτό το στοιχείο, λοιπόν, το ότι οι άνθρωποι που κάνουν ένα έγκλημα είναι άνθρωποι που οικειοθελώς προσχωρούν στο ταξίδι προς την κόλαση, με ενδιέφερε και άρχισα να ερευνώ υποθέσεις αληθινών εγκλημάτων. Η βασική μου εμπλοκή ξεκίνησε ως εξής. Τέλη του '90 ήμουν ένας πολύ νεαρός δημοσιογράφος – τότε δούλευα ως ξένος ανταποκριτής, ήμουν στο γραφείο Τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών και έκανα καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Μου γίνεται μια πρόταση από τον Πάνο τον Κοκκινόπουλο για μια εκπομπή που ετοίμαζε στον ΑΝΤ1 τότε, την περίφημη «Ανατομία ενός Εγκλήματος». Ήταν ένα concept που είχε φέρει ο Μαστοράκης, ο οποίος ήταν υπεύθυνος προγράμματος του ΑΝΤ1, το docudrama, μια σειρά βασισμένη σε αληθινές ιστορίες. Ήθελαν έναν δημοσιογράφο και με ρώτησε αν με ενδιέφερε. Ήταν έγκλημα και έρευνα και με ενδιέφερε. Και αληθινές ιστορίες. Ξεκίνησα την έρευνα για να παραδώσω υλικό στους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες, για να μετατραπεί αυτό σε σενάριο, να γίνουν τα γυρίσματα κ.λπ., οπότε, αν και η εκπομπή ξεκίνησε το '91, εγώ δούλεψα στον ΑΝΤ1 από τα τέλη του '90 μέχρι το '95. Η σειρά έκανε πάταγο στην εποχή της, ήταν ένα concept πολύ καινούργιο για την Ελλάδα, με εξαιρετικούς συντελεστές και καστ. Δεν ήταν μόνο ο Πάνος ο Κοκκινόπουλος, ήταν κι άλλοι σκηνοθέτες σημαντικοί, και ο Πέτρος ο Μάρκαρης στο σενάριο... Υπήρχαν περιπτώσεις που χρειάστηκε να κάνω και οκτώ μήνες έρευνα για να μαζέψουμε το υλικό. Αυτό το πράγμα, λοιπόν, που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, με οδήγησε στη συγκέντρωση ενός υλικού, γύρω στις 90 με 100 υποθέσεις εγκλημάτων που διέτρεχαν όλο τον 19ο και τον 20ό αιώνα. Το κριτήριό μας στην «Ανατομία ενός Εγκλήματος» ήταν να είναι υποθέσεις που έχουν τελεσιδικήσει από δικαστικής πλευράς, και για λόγους ηθικής τάξης αλλά και για λόγους τυπικής κάλυψης. Πηγαίναμε με την απόφαση του δικαστηρίου. Αν το δικαστήριο είχε καταδικάσει κάποιον, ήταν ένοχος. Το λέω γιατί υπήρχαν περιπτώσεις που οι καταδικασμένοι ένοχοι δεν είχαν αποδεχτεί ακόμα την απόφαση και όταν εμείς παρουσιάζαμε την υπόθεσή τους, μάς έστελναν επιστολές και μας έλεγαν «είμαι αθώος, γιατί με παρουσιάζεις ένοχο;». Πάντα, όμως, είχαμε τη δικαστική απόφαση ως οδηγό. Η συνεργασία με τον Πάνο Κοκκινόπουλο συνεχίστηκε το '96 και το '97 στη «Διπλή Αλήθεια», μια εκπομπή παρόμοιου χαρακτήρα στην ΕΡΤ, και το 2000-2002 στον Alpha κάναμε τον «Κόκκινο Κύκλο». Όλο αυτό το δυσεύρετο υλικό της δικής μου δεκαετούς ερευνητικής δουλειάς, δημοσιογραφικής και όχι επιστημονικής, κατέληξε να είναι 150 υποθέσεις στο αρχείο μου. Επομένως, με αυτή την έννοια ταυτίστηκα με το έγκλημα, χωρίς να έχω κάνει ποτέ μου αστυνομικό ρεπορτάζ. Και, βέβαια, σε αυτήν τη διαδικασία συνάντησα συγκλονιστικά γεγονότα, μάλιστα το μυθιστόρημα που γράφω τώρα βασίζεται σε όλο αυτό το υλικό που έχω στο αρχείο μου. Είναι ένα non-fiction novel πάλι, όπως και το «Μυρίζει Αίμα», απλώς διατρέχει πια όλο τον 20ό αιώνα. Πρέπει να σου πω το εξής: το υλικό που έχω, δηλαδή φάκελοι σε ένα μέρος της βιβλιοθήκης στο γραφείο μου, και κάθε φάκελος είναι και μία υπόθεση, περιλαμβάνει δημοσιεύματα εφημερίδων, δικαστικά έγγραφα, προανακριτικό υλικό, ανάλογα με την κάθε περίπτωση, απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις, οπτικοακουστικό υλικό που έχω πάρει από τα αρχεία των καναλιών στα οποία δούλευα, υλικό που είτε έχει παίξει είτε όχι, αμοντάριστο, που το έχω σε VHS. Αυτό το υλικό, λοιπόν, είναι πραγματολογικού ενδιαφέροντος, αφορά κάποιον που θέλει να κάνει μια μελέτη σε ένα φαινόμενο εγκληματολογικό. Έχουν έρθει πάρα πολλές φορές φοιτητές του Παντείου και της Νομικής Σχολής να πάρουν πρωτογενές υλικό για να δουλέψουν πάνω σ' αυτό. Ένας αστυνομικός συντάκτης πιθανόν να έχει ένα ακόμα μεγαλύτερο αρχείο, με τις υποθέσεις με τις οποίες έχει ασχοληθεί προφανώς, αλλά πιάνουν αυτά τα 20-30χρόνια που έκανε στο αστυνομικό ρεπορτάζ. Το δικό μου αρχείο, επειδή ήταν έτσι η φύση της δουλειάς μου, έχει επεκταθεί σε σχεδόν δύο αιώνες. Ξεκινάω από το 1830 και φτάνω μέχρι το 2005. — Από κει προέκυψαν και τα «Ξεχασμένα Πρωτοσέλιδα»; Αυτό το βιβλίο δεν έχει μόνο εγκλήματα, είναι δημοσιογραφικό. Το 2000 κυκλοφόρησα το πρώτο μου βιβλίο και το πρώτο λογοτεχνικό το έβγαλα το 2004, τη «Στάση του Εμβρύου» – ήταν το πρώτο μου μυθιστόρημα. Το 2000 είπα ότι θέλω να γίνω συγγραφέας κι εκείνη την περίοδο, που κράτησε ίσως και έναν χρόνο, έτυχε να λυθούν κάποιες συμβάσεις εργασίας, να σταματήσουν κάποιες συνεργασίες κ.λπ. και τότε έκανα μια επιλογή – γιατί ήταν χρυσή εποχή εκείνη, και είχα φτάσει να έχω δέκα δουλειές ταυτόχρονα ως δημοσιογράφος. Έβγαζα σχεδόν τρεις φορές περισσότερα απ' όσα χρειαζόμουν για να ζω καλά και είπα «όχι, θα περιορίσω τις δημοσιογραφικές μου δουλειές, άρα και το εισόδημά μου, για να ελευθερώσω χρόνο για να γράψω». Είμαι 35 χρόνια επαγγελματίας δημοσιογράφος και 20 χρόνια επαγγελματίας συγγραφέας, και παρότι το βασικό μου εισόδημα προέρχεται από τη δημοσιογραφία, αν με ρωτήσεις τι δουλειά κάνω, λέω πρώτα ότι είμαι συγγραφέας και μετά ότι είμαι δημοσιογράφος πια. Επειδή αποφάσισα να μην κάνω πια ρεπορτάζ της τρέχουσας επικαιρότητας, άρχισα να κάνω άλλα θέματα, που ήταν πιο ερευνητικά και δεν απαιτούσαν τόσο πολύ χρόνο και deadlines, οπότε στράφηκα σε δύο πράγματα που μου άρεσαν πολύ και τα έκανα και νωρίτερα, το ταξιδιωτικό και το ιστορικό ρεπορτάζ, μια δημοσιογραφικού τύπου προσέγγιση σε άγνωστες πτυχές της Ιστορίας, που συνίσταται στην ανακάλυψη άγνωστων ντοκουμέντων ή μιας πτυχής ενός ήδη γνωστού γεγονότος που δεν έχει φωτιστεί πολύ, με κάποια νέα στοιχεία. Διεξάγοντας αυτά τα ρεπορτάζ, έκανα πρωτότυπες ιστορικές έρευνες για διάφορα γεγονότα που ήταν άγνωστα. Συνεργάζομαι πολλά χρόνια τώρα, δεκατέσσερα για την ακρίβεια, με την «Ιστορία Εικονογραφημένη» του Πάπυρου, που τώρα, βέβαια, έχει αλλάξει ιδιοκτησία. Είναι το παλιότερο περιοδικό που κυκλοφορεί στην Ελλάδα σήμερα, από το 1968 συγκεκριμένα. Και από αυτό το υλικό, 30 κομμάτια –πολλά θέματα, κυρίως της μικροϊστορίας, τα μικρά γεγονότα, και κάποια εγκλήματα μεταξύ αυτών–, έκανα μια επιλογή και έβγαλα το 2016 τα «Ξεχασμένα Πρωτοσέλιδα». Είναι θέματα που στην εποχή τους έκαναν αίσθηση και έγιναν πρωτοσέλιδα, όμως στην πορεία του χρόνου ξεχάστηκαν. Επίσης, οι έρευνες για τα εγκλήματα που έκανα πιο παλιά έχουν και το στοιχείο της ιστορικής έρευνας, διότι ένα έγκλημα, πέρα από το καθαρά αστυνομικό του κομμάτι, πώς έγινε, πώς αποκαλύφθηκε, πώς συνελήφθη ο δράστης, πόσο δικάστηκε, αποκαλύπτει όλη την εποχή του. Είναι ένας καθρέφτης της. Ακόμα και ένα έγκλημα πάθους αποκαλύπτει την εποχή του, αρκεί να θέλεις να το δεις έτσι, να ψάξεις τα στοιχεία που σχετίζονται με το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο έγινε το έγκλημα και με το οποίο το έγκλημα συνδέεται. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση Αθανασόπουλου, το 1931. Συμμετέχουν στον φόνο η γυναίκα του, η μάνα της (η πεθερά του), η υπηρέτρια και ένας ανιψιός της πεθεράς, ο Μοσκιός. Και ως ηθικός αυτουργός εμφανίζεται ο Μοσκιός, που καταδικάζεται σε ισόβια επειδή είχε ένα θέμα ψυχολογικό και έπεσε λίγο στα μαλακά. Οι γυναίκες, ενώ η πρόταση ήταν για θανατική ποινή, καταδικάζονται σε ισόβια δεσμά και μάλιστα βγήκαν το '41, με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα και την έναρξη της Κατοχής, επειδή μέχρι τότε οι γυναίκες θεωρούνταν ότι είχαν μειωμένο καταλογισμό! Άρα, είχαν ένα ελαφρυντικό στοιχείο και μειωνόταν η ποινή τους μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκες. Να μια αντίληψη της κοινωνίας πώς επιδρούσε στην ποινή. Είναι κοινωνικό γεγονός το έγκλημα και εντάσσεται πλήρως στην κοινωνία. Το ιστορικό ρεπορτάζ είναι αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες «historical feature stories». Στη δυτική Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχουν δημοσιογράφοι που ειδικεύονται σε αυτά τα θέματα και ψάχνουν ένα θέμα και για έναν χρόνο. Εκεί όμως υπάρχουν τα μέσα που τους διαθέτουν χρόνο και χρήμα για να κάνουν μια έρευνα, γι' αυτό και γίνονται δημοσιογραφικές αποκαλύψεις συγκλονιστικές για γεγονότα που έχουν γίνει πριν από '30 και '40 χρόνια. Στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ υποβαθμισμένο αυτό, το κάνουν κάποιοι λίγοι δημοσιογράφοι τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι είδος που χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης. — Πες μου για τη «Στάση του Εμβρύου». Πριν από το 2000 είχα γράψει σενάρια για μικρού μήκους ταινίες που έκαναν φίλοι μου. Γύρω στο 2002 σχεδιάζαμε με έναν φίλο σκηνοθέτη να προτείνουμε μια ιδέα για σειρά σε ένα κανάλι, έπεσε η ιδέα, αλλά δεν έγινε τελικά. Είχα στο μυαλό μου αυτό το σενάριο κι ένα βράδυ που είμαστε καλεσμένοι με τη γυναίκα μου για φαγητό, γύρω στις 5 μου χτυπάει μια φλασιά και μου έρχεται όλη η ιστορία με πυρήνα αυτό που είχαμε σκεφτεί. Και γράφω πυρετωδώς 15 σελίδες. Έγραψα μια σκαλέτα σε ένα βράδυ. Κι αυτός ο σκελετός οδήγησε στο πρώτο μου μυθιστόρημα που λεγόταν «Η στάση του εμβρύου», ένα κλασικό whodunit αστυνομικό μυθιστόρημα. Υπάρχει ένας φόνος στην αρχή, υπάρχει κι ένας ερευνητής, που είναι αστυνομικός, και κάνω κι ένα tribute στον Γιάννη Μαρή, γιατί η δολοφονία γίνεται με τον τρόπο που γίνεται στο «Έγκλημα στο Κολωνάκι», με ένα αγαλματίδιο με το οποίο σπάνε το κεφάλι κάποιου. Ερευνώντας την υπόθεση, ο αστυνομικός ανακαλύπτει και κομμάτια του δικού του εαυτού. Κάνει κι ένα υπαρξιακό ταξίδι ψυχαναλυτικό, και από κει προκύπτει και η στάση του εμβρύου. Είχε ατέλειες τεχνικές, αλλά είχε καλές κριτικές και το 2016 είχα την τιμή να χαρακτηριστεί ως ένα από 40 αντιπροσωπευτικότερα ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα από το 1953 μέχρι τότε. Τη χρονιά εκείνη, για την Παγκόσμια Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης βγήκε από το ελληνικό περίπτερο ένας τόμος για την ιστορία του ελληνικού μυθιστορήματος και είχε κι ένα αφιέρωμα στα αστυνομικά μυθιστορήματα από το «Έγκλημα στο Κολωνάκι» του Μαρή μέχρι το 2016. Είχαν συμπεριλάβει και τη «Στάση του Εμβρύου». Το 2008 έγραψα το δεύτερο βιβλίο, το «Μυρίζει αίμα», το οποίο ξανακυκλοφόρησε τώρα... — Έχεις προσθέσει κάτι στη νέα έκδοση; Ένα 10%. Έχω αλλάξει, έχω προσθέσει κι έχω αφαιρέσει. Όταν κάνω ένα θέμα δεν σημαίνει ότι τελειώνει η προσέγγισή μου σε αυτό. Όταν ανακαλύψω μετά ένα επιπλέον στοιχείο ή πληροφορία γι' αυτό, το κρατάω και σε μια ενδεχομένως επαναδημοσίευση ή επαναπροσέγγιση του θέματος το συμπληρώνω. Η υπόθεση του «Μυρίζει αίμα» είναι βασισμένη σε αληθινό γεγονός, στην ιστορία των δύο Γερμανών, Χέρμαν Ντουφτ και Χανς Μπασενάουερ, που ήταν οι πρώτοι serial killers επί ελληνικού εδάφους το 1969, οι οποίοι σε διάστημα μερικών ημερών έκαναν έξι φόνους και πέντε ληστείες. Κάνω την έρευνα για την υπόθεση για την «Ανατομία ενός Εγκλήματος», το δίνω για την εκπομπή, γίνεται το επεισόδιο, που λεγόταν «Εν Ψυχρώ» και το είχε σκηνοθετήσει ο Μπάμπης ο Σπανός, γράφω γι' αυτό σε διάφορα sites και κάποια στιγμή, το 2007, λέω ότι αυτό είναι καταπληκτικό υλικό για να γίνει λογοτεχνία. Εκεί, λοιπόν, κάνω επιπλέον έρευνα και ανακαλύπτω λεπτομέρειες που προσθέτουν ακόμα μία απόχρωση στην εικόνα που ήδη υπήρχε, και όλο αυτό το χρησιμοποίησα το 2008 για να βγάλω το «Μυρίζει αίμα». Τώρα, από το '08 μέχρι το '19, προστέθηκε κάποιο καινούργιο υλικό, όπως μια μαρτυρία της Ελληνίδας αρραβωνιαστικιάς του Μπασενάουερ, όταν τον επισκέφτηκε στη φυλακή της Αίγινας, η οποία έγινε μια ολόκληρη νέα σκηνή στο βιβλίο. Ξαναδουλεύτηκε και λογοτεχνικά. Είναι το πρώτο βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας που βασίζεται σε αληθινή ιστορία (δηλωμένα) και είναι και από τα λίγα ελληνικά μυθιστορήματα που ανήκουν σε αυτό που λέμε non-fiction novel. Τώρα δουλεύω το τρίτο μου μυθιστόρημα, που πάλι βασίζεται σε αληθινά εγκλήματα, με τη διαφορά ότι εδώ κάνω ένα βήμα παρακάτω. Η ιστορία εξελίσσεται στο σήμερα, αλλά ψηλαφώ όλη την ελληνική Ιστορία του 20ού αιώνα μέσα από υποθέσεις αληθινών εγκλημάτων. Δεν είναι ντοκουμέντο, μέσα από τη λογοτεχνική φόρμα γίνεται αυτό. Είναι ένας αναστοχασμός του 20ού αιώνα από μια άλλη σκοπιά, όχι από την πλευρά των πολιτικών ή των διπλωματικών γεγονότων αλλά από τη σκοπιά των πραγματικών εγκλημάτων. Εδώ πρωταγωνιστής είμαι κατ' ουσίαν εγώ, πρωταγωνιστής είναι το άλτερ έγκο μου με έναν τρόπο. Ενδιάμεσα, από το 2008 μέχρι σήμερα, έχω γράψει διηγήματα που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορους συλλογικούς τόμους. — Το «Balkan Noir» τι είναι; Το 2010 ιδρύθηκε η Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ) – ήμασταν 25 συγγραφείς, τώρα έχουμε φτάσει τους 45. Ως ΕΛΣΑΛ έχουμε επαφή με τη διεθνή ομοσπονδία αστυνομικών συγγραφέων, την Ιnternational Αssociation of Crime Writers. Κάποια στιγμή είχα πάει μόνος μου στην ετήσια συνάντηση της Διεθνούς Ομοσπονδίας το 2011 στην Ελβετία, στη Ζυρίχη, και στις συζητήσεις εκεί με έναν Ρουμάνο κι έναν Βούλγαρο, συγγραφείς και οι δύο, μεταξύ κρασιού και φαγητού, λέμε «δεν κάνουμε το Balkan Νoir;». Το 2016 αναφέρω αυτήν τη κουβέντα σε έναν φίλο, εξαιρετικό συγγραφέα, το Βασίλη τον Δανέλλη, και του λέω «γιατί δεν το κάνουμε αλήθεια αυτό; Ξέρουμε τι γίνεται στην τελευταία χώρα της Σκανδιναβίας, της Ασίας και της Αμερικής και δεν ξέρουμε τι γίνεται δίπλα μας». Και με αυτούς που ήξερα αρχικά, τον Βούλγαρο και τον Ρουμάνο, κάναμε μια έρευνα δύο ετών και καταλήξαμε να κυκλοφορήσει ένας τόμος το 2018 με τίτλο «Balkan Noir», όπου 3 συγγραφείς από κάθε χώρα, με διηγήματα γραμμένα επί τούτου, πρωτότυπα. Έπρεπε να διαδραματίζονται στη χώρα του καθενός και στη σύγχρονη εποχή, έτσι τρεις Σέρβοι, τρεις Κροάτες, τρεις Βούλγαροι, τρεις Έλληνες (ο Δανέλλης, εγώ και ο Αντρέας ο Αποστολίδης), τρεις Τούρκοι, τρεις Ρουμάνοι και τρεις Σλοβένοι έγραψαν 21 διηγήματα από 7 διαφορετικές χώρες. Επίσης, ένας τέταρτος από κάθε χώρα, πανεπιστημιακός, ιστορικός ή κριτικός, έχει γράψει μια εισαγωγή για την αστυνομική λογοτεχνία στη χώρα του. Το ιστορικό κομμάτι, τι γίνεται σήμερα κ.λπ. Είναι η πρώτη φορά στα διεθνή εκδοτικά χρονικά που υπάρχει ένας τόμος με έργα σύγχρονα. Τώρα γίνονται συζητήσεις να μεταφραστεί στα ρουμανικά και στα αγγλικά και στόχος είναι να βγει σε όλες τις χώρες που συμμετέχουν. — Τι άλλο κάνεις αυτή την περίοδο; Στο τεύχος της «Ιστορίας» του Νοεμβρίου έχω κάνει ένα θέμα για τον περίφημο Πέτρο Κουλαξίδη, τον οποίον, αν τον τσεκάρεις Google, θα σου βγάλει ότι είναι ο πρώτος Έλληνας serial killer. Είναι ψευδές εν μέρει. Λέει ότι σκότωσε οκτώ γυναίκες τη δεκαετία του '20. Αρχίζω να ψάχνω για τέσσερις μήνες σε εφημερίδες και, πράγματι, υπήρχε ένας Κουλαξίδης που το '20 ομολόγησε ότι σκότωσε την τελευταία του γυναίκα, αλλά δύο πρώην σύζυγοί του και άλλες 6-7 ερωμένες του είχαν μυστηριωδώς εξαφανιστεί ή πεθάνει. Αυτός δεν αποδέχτηκε ότι τις σκότωσε, μόνο τη δολοφονία της γυναίκας του ομολόγησε, την οποία διέπραξε για λόγους τιμής, επειδή τον κεράτωνε με τον κουμπάρο. Το δικαστήριο δεν μπόρεσε ποτέ να τεκμηριώσει ότι όλες τις γυναίκες τις είχε σκοτώσει ο ίδιος, αλλά ήταν μυστηριώδεις οι συνθήκες του θανάτου τους και θεωρήθηκε ύποπτος. Ήταν πολλές συμπτώσεις μαζί. Αυτός καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε το '30. Επειδή ήταν Ρωσοπόντιος, από την τότε Σοβιετική Ένωση, θεωρούνταν και κουμουνιστής, και συνέδεαν τη δράση του ως «βρικόλακα», επειδή ήταν κουμουνιστής. Να, πάλι, το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο που λέγαμε. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον όλο αυτό, το ότι έμεινε στην ιστορία ως «ο κόκκινος βρικόλακας». Πηγή: www.lifo.gr ===

Γεια σας και από μένα ,λοιπόν είμαι 23 ετών και είχα πάθος με τη ζωγραφική από μικρή ηλικία. Θυμάμαι ότι αγαπημένα θέματα ζωγραφικής ήταν οι δράκοι ,ιππότες και γενικώς ότι είχε να κάνει με φανταστικό μεσαίωνα.Μου αρέσει να ζωγραφίζω χαρακτήρες και όχι τοπία ή αντικείμενα γιατί γενικώς θεωρώ ότι όταν ζωγραφίζεις χαρακτήρες και αποδίδεις τις εκφράσεις των προσώπων και τη κίνηση και στάση του σώματος ,η ζωγραφιά παίρνει μια ζωντάνια διαφορετική .Το τελευταίο καιρό έχω στραφεί στο digital painting . Δεν διαβάζω κόμιξ και ούτε έχω κάτσει να φτιάξω ποτέ ,μου αρέσει μόνο η ζωγραφική των κόμιξ.Τελος,να πω ότι θα ήθελα να γνωρίσω άτομα από το φόρουμ ,να συζητήσουμε ,να δείξουμε ζωγραφιές μας και γενικώς να κάνω κουβεντα με άτομα από τον χώρο της ζωγραφικής

Επιτέλους από επίσημα χείλη Κι εγώ θεωρώ Spider-Man Blue, Marvel Zombies, Iron Man: Demon in a Bottle, House of M θα 'ναι αυτά που θα κλείσουν την 40άδα.

Ο αμερικανικός Νότος του Μεσοπολέμου. Ο φυλετικός και κοινωνικός ρατσισμός. Η αδικία του δικαστικού συστήματος. Οι ταξικές ανισότητες. Η αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Η πίστη στα ιδανικά με κάθε τίμημα. Η ηθική ακεραιότητα. Όλα αυτά και πολύ περισσότερα βρίσκονται στην καρδιά του αριστουργήματος της Χάρπερ Λι που μεταφέρθηκε σε κόμικς από τον Fred Fordham. Όταν το 1960 κυκλοφόρησε το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της 34χρονης τότε Χάρπερ Λι, το πρώτο βιβλίο μιας παντελώς άγνωστης συγγραφέως, ήταν αδύνατο να φανταστεί κάποιος την τεράστια επιτυχία που θα σημείωνε. Ήταν όμως ένα τόσο δυνατό βιβλίο που πολύ σύντομα έγινε μπεστ σέλερ, απέφερε ένα βραβείο Πούλιτζερ στη Λι το 1961 και μεταφέρθηκε σε ταινία από τον Ρόμπερτ Μάλιγκαν το 1962, με τον Γκρέγκορι Πεκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Άττικους να κερδίζει το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του. Μετά από αυτήν την πρωτόγνωρη επιτυχία, ο λογοτεχνικός κόσμος περίμενε με αγωνία το επόμενο βιβλίο της αινιγματικής συγγραφέως από την Αλαμπάμα και πολύ κοντινής φίλης και συνεργάτριας του Τρούμαν Καπότε. Όμως αυτό δεν ερχόταν. Και η ίδια, παρά τα αμέτρητα βραβεία και τις τιμές που δεχόταν, δεν μιλούσε ποτέ. Δεν έδινε συνεντεύξεις, δεν φωτογραφιζόταν, δεν συμμετείχε σε ομάδες και εκδηλώσεις. Έπρεπε να περάσουν 55 χρόνια για να εκδοθεί το δεύτερο μυθιστόρημά της το 2015, έναν χρόνο πριν από τον θάνατό της, χωρίς η ίδια να μιλήσει σχεδόν ποτέ γι’ αυτό ούτε για το προηγούμενο. Κι έτσι η Χάρπερ Λι έγινε ένας μύθος της σύγχρονης αμερικανικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Όχι άδικα, καθώς το «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» είναι ένα σπάνιο έργο ζωής. Με μια απλή υπόθεση, αλλά τόσο φορτισμένο πολιτικά και συναισθηματικά που αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη και δεν ξεχνιέται ποτέ. Διαδραματίζεται στον αμερικανικό Νότο, σε μια συνηθισμένη μικρή επαρχιακή πόλη της Αλαμπάμα, στα χρόνια του οικονομικού κραχ και της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930. Πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια του βιβλίου είναι η μικρή Σκάουτ, που περιγράφει με την παιδική αθωότητα τη ζωή στην ύπαιθρο με τον μεγαλύτερο αδελφό της, τον πατέρα της, δικηγόρο σπάνιας ηθικής ακεραιότητας και τιμιότητας, και τη μαύρη οικιακή βοηθό τους. Μέσα από τις εξιστορήσεις της ατίθασης Σκάουτ αναπλάθεται η σκληρή εποχή στον αμερικανικό Νότο με τη φτώχεια να απειλεί όλο και περισσότερες οικογένειες και τον φυλετικό ρατσισμό να διατρέχει κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Και μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον που αγγίζει όλο και περισσότερο τη φαινομενικά ανέμελη παιδική ζωή, ο μπαμπάς της Σκάουτ, με θάρρος και πιστός στις αξίες που θέλει να μεταδώσει στα παιδιά του, αναλαμβάνει να υπερασπιστεί έναν αθώο μαύρο εργάτη που κατηγορείται για βιασμό. Τότε όλοι στρέφονται εναντίον της οικογένειάς του και οι ισορροπίες είναι πιο εύθραυστες από ποτέ. Αυτή την ιστορία προσαρμόζει σε κόμικς με υποδειγματικό τρόπο ο Fred Fordham (εκδόσεις Οξύ, μτφρ: Τάσος Νικογιάννης, 274 σελ.) καθώς καταφέρνει να αποδώσει ιδανικά το κλίμα της εποχής, να μην κάνει κατάχρηση του κειμένου αλλά να το υποκαταστήσει σε πολλά σημεία με τα όμορφα σχέδιά του που σε αφήνουν να βυθίζεσαι μέσα τους, και να κινείται δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην αγωνία, το χιούμορ και την τρυφερότητα που χαρακτηρίζουν και το πρωτότυπο έργο. Κι ενώ εφαρμόζει στο σύνολο του έργου μια καθαρή σχεδιαστική γραμμή που μπορεί να γίνεται οικεία σε κάθε αναγνώστη, ακόμα και στον πιο αμύητο στη γλώσσα και στις συμβάσεις των κόμικς, διακόπτει την ηρεμία και την ομαλότητα με στιγμές έντασης και εκρήξεων από αφαιρετικές εικόνες φορτισμένες συναισθηματικά, όπως στην πυρκαγιά στο σπίτι της δεσποινίδας Μόντι ή στα γεγονότα με το παρεξηγημένο φόβητρο Μπου Ράντλεϊ ή στη δυνατή σκηνή με το λυσσασμένο σκυλί. Αν και το κεντρικό θέμα στο «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», τόσο στο βιβλίο της Χάρπερ Λι όσο και στην προσαρμογή του σε κόμικς από τον Fred Fordham, φαίνεται να είναι ο ρατσισμός ως μεταδοτική ασθένεια που απλώνεται και μολύνει ανεπανόρθωτα όσους έρθουν σε επαφή μαζί του, στο βάθος της αφήγησης βρίσκεται ένα αισιόδοξο μήνυμα. Η καλοσύνη και η δικαιοσύνη μπορεί να μη θριαμβεύουν πάντα, αλλά η προσήλωση στις αξίες και η επιμονή στην υπεράσπισή τους μπορούν να υποκαταστήσουν και με το παραπάνω το συλλογικό φαντασιακό που προσφέρουν οι θρησκείες ή οι μισαλλόδοξες αντιλήψεις. Με την επιμονή του μπαμπά της Σκάουτ, ανεξαρτήτως τιμήματος και συνεπειών, που αναμφίβολα περνά στα παιδιά του έστω και υποσυνείδητα, αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει λίγο καλύτερος. Και με τον αριστοτεχνικό τρόπο που οι ζωές όλων των κατοίκων του Μέικομπ στην Αλαμπάμα παρουσιάζονται αξεδιάλυτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, ο σεβασμός και η ενσυναίσθηση του Άττικους περνά σε όλους και όλοι μπορούν να γίνουν λίγο καλύτεροι. Και το σχετικό link...

Νομίζω πρέπει να αλλάξουμε και την ημερομηνία κυκλοφορίας των τόμων. Στο τεύχος Μπλεκ 649 της 27ης Μαΐου 1992 υπάρχει αναγγελία κυκλοφορίας του πρώτου τόμου Περιπέτεια τον Ιούνιο του 1992, ξεκινώντας με τα τεύχη της δεύτερης περιόδου δηλαδή από το #342 και μετά!

Βγήκε και το δεύτερο μέρος. Κόναν ο Βάρβαρος - Η Ζωή και ο Θάνατος του Κόναν, Βιβλίο 2ο Και εδώ (από όπου είναι και η παραπάνω φωτογραφία)

Πριν ένα μήνα είχα προβλέψει τα παραπάνω. Ως τώρα έπεσα μέσα στο "Fantastic Four". Πιστεύω ακόμα το "Iron man Demon in a Bottle" και το "Spider-Man Blue" και μάλλον 2 από τα 3 (το "House of M", το "Wolverine Origin" ή το "Thor The Last Viking".)

Οι τελευταίες κριτικές μου στα Μίκυ Μάους δεν ήταν τόσο ενθουσιώδεις όσο οι πρώτες από τότε που ξανάπιασα Disney. Η αλήθεια είναι ότι είχα ψιλοενθουσιαστεί που θα έμπαιναν ξανά ιστορίες του Φάντομ Ντακ, αλλά ενώ η πρώτη μου άρεσε, η δεύτερη μου άφησε μέτριες προς χλιαρές εντυπώσεις. Με μεγάλη χαρά θα πω ότι αυτό το τεύχος είναι ολική επαναφορά και για Φάντομ και για τις υπόλοιπες ιστορίες. Ο πρόλογος και το πρώτο επεισόδιο της ιστορίας του Φάντομ μου άρεσε περισσότερο από τα τελευταία τέσσερα επεισόδια μαζί. Κι αυτό γιατί πρώτον η ιστορία ξεκινάει ουσιαστικά μετά το τέλος της πρώτης ιστορίας του ΡΚΝΕ που είδαμε στα τεύχη 330-333 μετά την καταστροφή του Μεγάρου. Αρχικά σε αντίθεση με την προηγούμενη ιστορία, αυτό το εισαγωγικό κεφάλαιο αφήνει λίγο τον Φάντομ να αναπνεύσει. Επενδύει αρκετές σελίδες στον Ντόναλντ και στην καθημερινή ζωή στη Λιμνούπολη, βλέπουμε λίγο ανηψάκια, δήμαρχο, Σκρουτζ, Ρόμπαξ και γενικότερα έχουμε μία πολύ ομαλότερη εισαγωγή στο κεντρικό θέμα της ιστορίας πάντα μέσα από υπέροχο σχέδιο. Μου άρεσε αρκετά και ελπίζω να συνεχίσει έτσι! Μου άρεσε πολύ η ιστορία που κλείνει το τεύχος με τη Γιαγιά Ντακ. Περίμενα ότι θα είναι μία από τα ίδια, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Πολύ ενδιαφέρουσα σεναριακά και επίσης βλέπουμε Γιαγιά Ντακ εν δράσει να κάνει πλάκα σε πράκτορες, πράγμα που φυσικά μετράει. Τόσο το Χιονοπούλμαν του Σκρουτζ και ο τρόπος που την έφερε για ακόμα μία φορά στο Ρόμπαξ όσο και το Ζητείται Πάουερμαν που δείχνει το παιδί που έχουμε μέσα μας, με διασκέδασαν πολύ. Ειδικά ο συλλέκτης μου θύμισε πολύ άτομα που ασχολούνται με κόμικ και τρελαίνονται με συλλογές. Οι δύο σύντομες ιστοριούλες περίμενα ότι δε θα μου αρέσουν, αλλά και ο Μίκυ στο Ασανσέρ αφηγείται πραγματικές καταστάσεις και η αρχέγονη ύλη της Μάτζικα με έκανε να γελάσω πολύ με τα όσα αποκαλύφθηκαν στην τελευταία σελίδα. Συνοψίζοντας, πάρα πολύ καλό τεύχος με την κεντρική να μας δίνει ελπίδα ότι θα γίνει κάτι ενδιαφέρον επιτέλους με Φάντομ Ντακ και τις υπόλοιπες ιστορίες τόσο μεσαίου όσο και μικρού μεγέθους, παρά το ότι έχουμε αρκετές ιστορίες για ΜΜ, να αποδεικνύονται εξαιρετικά διασκεδαστικές!

Καλησπέρα, Ανεβάζω τα εξώφυλλα των τόμων που λείπουν από τη βάση και διαθέτω, των τόμων δηλαδή 1, 6 και 9. Αν έχω οποιοδήποτε λάθος σε προδιαγραφές ευχαρίστως να μου το πείτε και ό,τι μπορώ θα διορθώσω. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Εξώφυλλα και οπισθόφυλλα 266-267, 270-279, 283, 286-292, 298, οπισθόφυλλο 269 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Thor: The Last Viking The Mighty Thor #337–343

Ποια πιστεύετε ότι θα είναι τα 4 τελευταία που θα συμπληρώσουν την 40αδα; Προσωπικά θα έλεγα Demon in Bottle, Zombies, Spiderman Blue και House of M... Λέτε να τα προσπεράσουν και να δούμε κάτι από τα παρακάτω;

To vo 373. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Περάστηκαν οι Ντισνεϋκές αφίσες του Γέλιο και Χαρά και στο . Πολύ ξεχωριστό εύρημα φίλε @albert

Έχουν πια περαστεί όλες αυτές οι Αφίσες του Γέλιο και Χαρά εδώ! Περάστηκε και αυτό το ενδιαφέρον εύρημα της Ελευθερίας! Αναγκαστικά θα πρέπει να αναμείνουμε μήπως βρεθεί κάποια παραπάνω πληροφορία ίσως ο φίλος @Bonadrug μπορεί να μας κατατοπίσει περαιτέρω. Φτιάχτηκε και αυτό το τεύχος (από αύριο θα εμφανιστεί στη βάση διορθωμένο)! Να σαι καλά Αντρέα, εάν δεν σου κάνει κόπο και θες να προσδιορίσεις ποιες είναι αυτές οι μονοσελίδες ιστορίες Disney μπορείς είτε εδώ είτε σε πμ, κάθε βοήθεια όπως πάντα ευπρόσδεκτη!! Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Διόρθωσα την τιμή και θα εμφανιστεί αύριο! Αυτό όντως θα πρέπει να περαστεί λίαν συντόμως!

ΑΝΕΒΑΖΩ ΟΛΑ ΤΑ ΤΕΥΧΗ ΠΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝΕ ΕΚΤΟΣ ΤΟ 203 ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ. ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΟΔΥΣΕΙΑΣ ΚΑΙ 130 ΜΙΝΙ ΒΙΒΛΙΑΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Ωωω ακόμα καλύτερα. Αχ τι καλά να έβαζαν και τα πρώτα που δεν μπορούμε να τα βρούμε

Του Στορμ είναι τελικά η πρώτη πρώτη ιστορία του, τεύχος #0 να το πούμε αλλιώς. Και πραγματικά χαίρομαι για τη συνέχεια του Largo

Πολύ καλά νέα για τον Λαργκο. Αν δείτε στο fb δείχνει και εσωτερικές σελίδες. Ο Στορμ είναι η συνέχεια ε? Φοβερό το εξώφυλλο επίσης!!

Και κάπου εκεί είναι το Demon in a Bottle σίγουρα.

Καλημέρα Τεύχος 20 μπρος και πίσω Μεταφέρθηκαν στη βάση

Με φόντο τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την Αθήνα να βράζει, ένας αστυνομικός ερευνά μια σειρά από στυγερά εγκλήματα. Μια γυναίκα και μια τράπουλα κρύβουν τις απαντήσεις. Το πρώτο θύμα ήταν ένας μεγαλοδικηγόρος. Βρέθηκε νεκρός με το 10 κούπα στο στόμα του. Λίγο αργότερα δολοφονείται ένας υποψήφιος καθηγητής στην Καλών Τεχνών με έναν βαλέ σπαθί στη θέση της ξεριζωμένης καρδιάς του. Ακολουθούν κι άλλα πτώματα με την ντάμα καρό και τον ρήγα μπαστούνι να τα συνοδεύουν. Ο άσος όμως αργεί να φανεί. Και ο Χάρης, ένας εσωστρεφής και λιγομίλητος αστυνομικός που ερευνά ανθρωποκτονίες, πασχίζει να προβλέψει το επόμενο θύμα. «Η Γυναίκα με τα Τραπουλόχαρτα» (εκδόσεις Jemma Press) της Αλέξιας Οθωναίου, βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Ratchet, αποτελεί μια σύντομη αλλά γεμάτη αγωνία και συναίσθημα ιστορία για έναν παθιασμένο και βουτηγμένο στα μυστικά και στο αίμα έρωτα. Οκτώ χρόνια μετά την «Τσακισμένη Αυγή», η Οθωναίου, που κάθε Σάββατο περιγράφει απολαυστικά, χιουμοριστικά και σαρκαστικά στιγμιότυπα από συνεδρίες στον καναπέ του ψυχολόγου στην τελευταία σελίδα του Καρέ Καρέ, επιστρέφει σε μια μεγάλη αφήγηση που εξελίσσεται στους αφιλόξενους δρόμους της βροχερής και σκοτεινής σύγχρονης Αθήνας. Ή μήπως η βροχή και το σκοτάδι βρίσκονται μόνο στο μυαλό του πρωταγωνιστή; Που νιώθει εγκλωβισμένος και παραδομένος στο κυνήγι ενός «φαντάσματος»; Θαρρείς μαζοχιστικά, συνεχίζει να αναζητά την αλήθεια έστω κι αν αυτή μπορεί να είναι οδυνηρή. Κοιμάται και ξυπνά σε έναν εφιάλτη απ’ τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει, με έναν πονοκέφαλο «βαρύ και πορτοκαλί», σε μια πνιγηρή και υγρή ατμόσφαιρα, πάντα ένα βήμα πίσω από τις κινήσεις της αινιγματικής «Γυναίκας με τα Τραπουλόχαρτα» που πότε λέγεται Ηλέκτρα, πότε Τζούλι, πότε Κατερίνα, στον απόηχο της εξέγερσης για τον Αλέξη. Τα σχέδια της Οθωναίου συμβαδίζουν απόλυτα με το κλειστοφοβικό κλίμα προσμονής από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Συχνά εξπρεσιονιστικά, βουτηγμένα σε βαριές μαύρες σκιές και διάσπαρτα από χρωματικούς «λεκέδες» και φαινομενικά παράταιρες πιτσιλιές, αντανακλούν ψυχικές διαθέσεις και ασταθείς ισορροπίες. Χρησιμοποιώντας δεξιοτεχνικά τα βασικά συστατικά της συνταγής των νουάρ αφηγήσεων και τοποθετώντας τα πρόσωπά της σε μια διαρκή νύχτα που ακόμα κι όταν τελειώνει, το σκοτάδι παραμένει, η Οθωναίου παρουσιάζει τον «τέλειο» έρωτα για να τον απομυθοποιήσει. Οι υποσχέσεις, τα όνειρα, τα μεγάλα λόγια («Τίποτα δεν μπορεί να με πάρει μακριά σου. Τίποτα. Το κατάλαβες;») αποσυντίθενται και χάνουν το νόημά τους κάτω από το βάρος διαταραγμένων ψυχισμών, σε μια σχέση που και τα δύο μέλη έχουν ασυνείδητα αποδεχτεί το ατελέσφορο και το λανθασμένο επικαλούμενα ψευδώς το «όνομα του πατρός». Σ’ αυτό το ψυχολογικό αδιέξοδο, η «Γυναίκα με τα Τραπουλόχαρτα» συνεχίζει να ποντάρει μέχρι να πάρει κάποιος την απόφαση να πει «πάσο» ή να σταματήσει την παρτίδα. Και το σχετικό link...

Καλησπέρα και καλωσήρθες στην παρέα του GreekComics. Ελπίζω η βάση και οι εικόνες που θα δεις εδώ να σε βοηθήσουν πολύ στο να αναπτύξεις τον ταλέντο σου, γιατί ο κόσμος του κόμικ είναι μαγικός και υπάρχουν πολλά πράγματα που ανακαλύπτουμε συνεχώς. Το Εργαστήρι μας επίσης είναι εδώ σε περίπτωση που θέλεις να μας δείξεις τη δουλειά σου

Ωπ όντως μου είχε διαφύγει η συγκεκριμένη!! Περάστηκε και αυτή (θα εμφανιστεί αύριο). Διπλό ευχαριστώ @albert

Ευχαριστω πολυ Αλεξανδρε!Για τσεκαρε στην 2η σελιδα του θεματος εδω μηπως ανηκει στην κατηγορία κ αυτη με τον Πλουτο (Δημοσιευση απο τον DJO την 11η Μαϊου 2011)

Εξώφυλλα τευχών 41, 43, 47, 48, 50, 58, 62, 72, 73, 74, 76, 80, 83, 85 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Οι 76 σελίδες ήταν κάτι που ίσχυσε για πάνω από δύο χρόνια, οπότε νομίζω ότι αξίζει να αναφερθεί ως ξεχωριστή περίοδος. Το ίδιο ίσως και οι 84, ως πείραμα που μάλλον απέτυχε οικονομικά και δεν συνεχίστηκε. Ενδιαφέρον είναι ότι δεν επρόκειτο για κόλπο, που θα συνόδευε μια μόνιμη αύξηση της τιμής τού περιοδικού, όπως γινόταν αργότερα με τα «δώρα», που συνήθως προανάγγελλαν αύξηση της τιμής, καθώς η τιμή τού περιοδικού διατηρήθηκε στις 3 δραχμές μέχρι και το τεύχος 313. Στο τεύχος 314 αυξήθηκε η τιμή στις 4 δραχμές. Εδώ το σύστημα των «δώρων» εφαρμόστηκε με πρόσκαιρη αύξηση του αριθμού των σελίδων σε 84, που σύντομα μειώθηκαν στις 76 και ακόμη πιο σύντομα επανήλθαν στις 68. 84 σελίδες είχαν τα τεύχη 70–83 και 314–321. 76 σελίδες είχαν τα τεύχη 84–207 και 322–326. Σίγουρα τα κυκλάκια με τις «68 σελίδες» ή «84 σελίδες» στο εξώφυλλο τα θυμάμαι ακόμα! Ίσως πρέπει να αναφέρουμε ως σταθμό το τεύχος 314, με την πρώτη αύξηση της τιμής.

Και εγώ θέλω από καιρό να σε ρωτήσω αλλά κρατιέμαι όποτε λέω να σταματήσω την αυτοσυγκράτηση και να σου κάνω κάνα δυο ερωτήσεις και ας μην μου απαντήσεις η να απαντήσεις αινιγματικά ως συνήθως Το spiderman Blue το έχεις μεταφράσει εσύ τελικά; και αν ναι το Blue θα παραμείνει έως έχει η θα είναι ο spiderman με τα μπλε πως είναι η Μαρία με τα κίτρινα ? Και δεύτερον όσες ιστορίες έχεις μεταφράσει τις έχουμε δει όλες συνολικά στους μέχρι τόμους που έχουν κυκλοφορήσει και αυτούς που ξέρουμε ότι θα κυκλοφορήσουν επίσημα η υπάρχουν ακόμα κάποιες που έχεις μεταφράσει και δεν τις έχουμε δει και αν ναι πόσες;

Ρε παιδιά,βλέπω τα εξώφυλλα και έχω απορία εδώ και καιρό. Είναι προικισμένο το παλικάρι ή έχει βάλει προστατευκό στα επίμαχα σημεία γιατί είναι παλιός και ξέρει;

Δεν περίμενα απάντηση,οπότε σε ευχαριστώ.

Κάποιες επιπλέον πληροφορίες που είχαμε σχολιάσει πιο παλιά:

Πάρα πολύ ωραία συνέντευξη. Γενικά αυτός ο τύπος έχει πολλά να πει. Και κομιστικα και μη...

Έλα ρε!!! Αυτό όντως δεν το ήξερα.Μπορεί και να τον ρωτήσω πως νοιώθει που είναι μεταφραστής κόμικ και τρώει spoiler συνέχεια σε τυχόν ιστορίες που μπορεί να ήθελε να διαβάσει.Θυμάμαι το είχα απορία αυτό λίγο παλιότερα.

Ο Λουτσιανο Γκαττο εχει προφιλ και στο facebook στο οποιο αναρτα ιστοριες του με ολες τις σελιδες σε σχετικα καλη αναλυση. Καποιες εχουν τυπωθει στα ελληνικα, καποιες ομως ειναι εντελως αγνωστες. Για αυτους που αναπολουν την κλασικη σχολη δημιουργων ειναι ενα πολυ ωραιο δωρο απο τον ιδιο τον δημιουργο των ιστοριων, απο τους ελαχιστους που ζουν ακομα.

Το «Gay Comix» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1980 με γελοιογραφίες αποκλειστικά ατόμων από την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, επικεντρώθηκε σε θέματα που δεν συζητιούνταν στον συμβατικό Τύπο και παρείχε ενημέρωση σε μια εποχή που η κρίση του AIDS ήταν στο μυαλό όλων. H βιομηχανία κόμικς έχει αναμφισβήτητα αντέξει στο χρόνο κι αυτό είναι ολοφάνερο από τη μακρά πορεία και τον πολιτιστικό αντίκτυπο που έχουν η Marvel και η DC Comics. Μόνο πέρυσι, η Forbes ανέφερε ότι η Marvel ξεπέρασε κέρδη 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, που προέκυψαν μέσω του box office, των πωλήσεων κόμικς και των εμπορικών της προϊόντων. Ωστόσο παραμένει το ζήτημα της ποικιλομορφίας, υπάρχει δηλαδή ξεκάθαρη έλλειψη queer χαρακτήρων τόσο στις εκδόσεις όσο και στη μεγάλη οθόνη. Το 2018 η GLAAD έφτασε στο σημείο να επικρίνει δημόσια τα κόμικς της Marvel και της DC για την έλλειψη εκπροσώπησης, λέγοντας: «Είναι όλο και πιο δύσκολο να αγνοήσουμε ότι τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα παραμένουν σχεδόν εντελώς αποκλεισμένα από τις μεγάλες κινηματογραφικές μεταφορές κόμικς του Χόλιγουντ, που έχουν κυριαρχήσει στο box office τα τελευταία χρόνια». Λίγο αργότερα ανακοινώθηκε ότι στην επερχόμενη ταινία της Marvel, The Eternals, θα εμφανιστεί ο πρώτος ανοιχτά γκέι υπερήρωας, τον οποίο θα ενσαρκώσει ο Brian Tyree Henry. Αλλά πίσω στη δεκαετία του '80, εν μέσω της κρίσης του AIDS, υπήρχε ένα underground κόμικ που προσπαθούσε να αναδείξει την ποικιλομορφία. Ονομάστηκε απλώς Gay Comix (το X χρησιμοποιούταν συχνά στην underground κουλτούρα), είχε αποκλειστικά queer ιστορίες και δημιουργήθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από γκέι άντρες και γυναίκες. Το εξώφυλλο κοσμούσε με υπερηφάνεια η φράση: «Lesbians and Gay Men Put It On Paper!». Το πρώτο τεύχος του Gay Comix Την εποχή που ξεκίνησε διανεμήθηκε από τον Denis Kitchen του Kitchen Sink Press, έναν εκδότη με έδρα το Ουισκόνσιν, υπεύθυνο για την έκδοση και άλλων underground κόμικς, όπως το Bizarre Sex και το Bijou Funnies. «Ως εκδότης σε ένα χώρο που κυριαρχείται, όπως οι περισσότεροι, από λευκούς άντρες, ενθάρρυνα τη δουλειά από γυναίκες και σκιτσογράφους που ανήκαν σε μειονότητες, αλλά στα τέλη της δεκαετίας του '70 ήταν ακόμα πολύ σπάνιο να δει κανείς δουλειά από ανοιχτά ομοφυλόφιλους γελοιογράφους», εξηγεί ο Denis. Τώρα, στα 74 του χρόνια, διατηρεί το πάθος του για τα κόμικς παρά το κλείσιμο του εκδοτικού οίκου του στα τέλη της δεκαετίας του '90. «Είχα παρατηρήσει έναν γκέι καλλιτέχνη με το όνομα Headrack να εμφανίζεται στο Barefootz Funnies του Howard Cruse, και η δουλειά του μου έμοιαζε να είναι αυτοβιογραφική. Σε εκείνες τις προ-διαδικτυακές μέρες έγραψα στον Howard, ο οποίος νομίζω ότι ζούσε ακόμα στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα. Του είπα: "Χάουαρντ, χωρίς να θέλω να σε προσβάλω, μήπως είσαι ομοφυλόφιλος;". Μου απάντησε πως ήταν, αλλά το κρατούσε κρυφό στην επαγγελματική του ζωή. Πρότεινα να εκδώσουμε μια ανθολογία κόμικς από γκέι γελοιογράφους και τον ρώτησα αν θα σκεφτόταν να την επιμεληθεί. Αρχικά απάντησε ότι θα ήθελε πολύ να δει μια τέτοια έκδοση, αλλά φοβόταν ότι αν ανακοίνωνε πως είναι ομοφυλόφιλος θα έβλαπτε τη βασική του καριέρα ως ανεξάρτητου εικονογράφου. Αφού το σκέφτηκε για λίγο όμως, συμφώνησε να το κάνουμε». «Ο Howard δήλωσε ότι δεν ήξερε άλλους γκέι γελοιογράφους», συνεχίζει ο Denis. «Ούτε εγώ ήξερα. Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι θα έστελνα ένα επίσημο γράμμα από την Kitchen Sink σε κάθε καλλιτέχνη που συνεργαζόμουν ανακοινώνοντας το Gay Comix και ζητώντας από γκέι άντρες, λεσβίες και αμφιφυλόφιλους γελοιογράφους να στείλουν τις προτάσεις τους στον Howard. Μερικοί παραλήπτες δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι που έλαβαν ένα τέτοιο γράμμα, αλλά υπήρξε και πολύ θετική υποστήριξη και μερικές πολύ ευχάριστες εκπλήξεις». Ο Ηοward Cruse (που δυστυχώς πέθανε το 2019) ήταν αναμφισβήτητα η ραχοκοκαλιά του Gay Comix. Έχοντας καθιερωθεί ως γελοιογράφος στη δεκαετία του '70, χρησιμοποίησε μεγάλο μέρος της προσωπικής του εμπειρίας και το ενσωμάτωσε στις ιστορίες του για την έκδοση. Ήταν η πρώτη περίπτωση στην οποία είχε ασχοληθεί ανοιχτά με τη δική του σεξουαλικότητα στο έργο του αλλά του δόθηκε επίσης και ένα βήμα για την αντιμετώπιση πολλών θεμάτων που επηρέαζαν άμεσα την κοινότητά του, συμπεριλαμβανομένων του AIDS, των διαδηλώσεων για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων αλλά και των ομοφοβικών επιθέσεων. Για πολλούς το Gay Comix έγινε όχι μόνο πηγή ψυχαγωγίας, αλλά ένα μέρος όπου μπορούσαν να βρουν σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή των ομοφυλόφιλων στη δεκαετία του '80. Ξεφυλλίζοντάς το παρατηρούμε ότι καταγράφει τέλεια και σατιρίζει με επιτυχία πολλά από τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα των queer ατόμων που τα απασχολούσαν εκείνη την περίοδο. Οι εικονογράφοι είχαν την ελευθερία να σχολιάζουν ό,τι θέλουν να εξερευνήσουν ή να συζητήσουν, γεγονός που εξασφάλισε ότι το περιοδικό είχε ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών ιστοριών που άγγιζαν κάθε μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Η έκδοση είχε πολλά σκαμπανεβάσματα κατά τη διάρκεια της 18χρονης πορείας της. Μετά από πέντε χρόνια, ο Denis διαπίστωσε ότι το κόστος παραγωγής του Gay Comix ήταν δυσανάλογα υψηλότερο από οποιονδήποτε άλλο τίτλο που δημοσίευε. «Ένιωθα ολοένα και περισσότερο ότι το Gay Comix θα ωφελούνταν περισσότερο αν είχε έναν ομοφυλόφιλο εκδότη που γνώριζε πολύ καλύτερα τη συγκεκριμένη αγορά». Αυτή η σκέψη οδήγησε τον Denis στην απόφαση να πουλήσει τον τίτλο. «Επικοινώνησα με τον Bob Ross, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης της Bay Area Reporter, μιας εβδομαδιαίας ομοφυλοφιλικής εφημερίδας στο Σαν Φρανσίσκο, και όταν εξέφρασε το ενδιαφέρον για την απόκτηση του τίτλου το 1984, μου φάνηκε καλή ευκαιρία. Του πούλησα το εμπορικό σήμα, το μόνο πράγμα που είχα στην κατοχή μου, αφού τα πνευματικά δικαιώματα, όπως σε οτιδήποτε underground, διατηρήθηκαν από τους αντίστοιχους δημιουργούς». Το εξώφυλλο του τρίτου τεύχους Ο Robert Triptow, γελοιογράφος και συγγραφέας από τη Γιούτα, επιμελήθηκε το περιοδικό από το 1984 έως το 1988. Έζησε τις εκδόσεις τόσο στην Kitchen Sink Press όσο και στον Bob Ross. Η πορεία του μέχρι να γίνει αρχισυντάκτης ήταν περίεργη, ξεκινώντας από όταν παρατήρησε ένα αντίγραφο του εντύπου στον κάδο απορριμμάτων ενώ εργαζόταν στο Bay Area Reporter. Κατάφερε να πείσει τον αρχισυντάκτη να τον αφήσει να γράψει ένα άρθρο για αυτό. Έτσι έφτασε να επικοινωνήσει με τον Howard Cruse για κάποιες δηλώσεις και σε αντάλλαγμα ο Howard τον ρώτησε αν γνώριζε κανέναν γελοιογράφο που θα ήθελε να δουλέψει για το επόμενο τεύχος. Το εξώφυλλο του πέμπτου τεύχους Ο Robert του έστειλε μερικά σκίτσα που είχε κάνει, τα οποία ως τότε είχαν απορριφθεί από κάθε ομοφυλοφιλικό έντυπο στην Καλιφόρνια, αλλά ο Howard ενθουσιάστηκε και τα χρησιμοποίησε σε δύο τεύχη του Gay Comix. Παρόλο που ο Robert επικεντρώθηκε σε άλλες δουλειές και δεν ξανασχεδίασε για το έντυπο, όταν έφτασε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί ο Howard το 1984 του πρότεινε να πάρει τη θέση του. Ο Robert άργησε να απαντήσει γιατί φοβόταν ότι αυτό θα του δημιουργούσε προβλήματα, κυρίως με την οικογένειά του, και ήταν σε μια φάση που ήθελε να ζήσει μια ήρεμη ζωή με τον φίλο του στο Σαν Φρανσίσκο. Μετά από πολύ σκέψη όμως δέχτηκε τη δουλειά κυρίως γιατί πίστευε πως μπορούσε να φέρει έναν νέο αέρα στο περιοδικό αφού είχε δει «πολλά από τη σκοτεινή πλευρά του γκέι κινήματος» και επίσης πίστευε πως «το χιούμορ μπορούσε να φανεί πολύ χρήσιμο στον αγώνα για τα δικαιώματα τους». Necropolitan Life Παρά την επιτυχημένη θητεία του ως αρχισυντάκτη του περιοδικού, ο Robert δεν θυμάται με χαρά εκείνη τη «σκοτεινή εποχή» στην οποία πολλοί από τους φίλους του «χάθηκαν από το AIDS». «Η δουλειά γινόταν όλο και πιο απαιτητική. Ήταν μια εποχή θανάτου και κατάθλιψης», λέει. «Η οικογένειά μου ήταν εξοργισμένη από το Gay Comix. Οι ετεροφυλόφιλοι φίλοι μου ήταν σε μια διαφορετική πραγματικότητα μεγαλώνοντας τα παιδιά τους, ενώ οι ομοφυλόφιλοι φίλοι μου πέθαιναν. Εγώ ήμουν αρνητικός στον HIV, αλλά σε καθόλου καλή κατάσταση. Και ο εκδότης [Bob Ross] ήταν πολύ δύσκολος στη συνεργασία». Αν και οι άνθρωποι αναγνωρίζουν την πολιτιστική σημασία του Gay Comix σήμερα, ο Ρόμπερτ παραδέχεται ότι δεν το ένιωσε αυτό την εποχή της δημοσίευσής του. «Το Gay Comix δεν είχε καθόλου πολιτιστικό αντίκτυπο κατά τη διάρκεια της έκδοσής του, από όσο ξέρω εγώ. Δεν πούλησε ποτέ περισσότερες από μερικές χιλιάδες αντίτυπα. Συμβατικές εφημερίδες όπως η San Francisco Chronicle δεν ανέφεραν ποτέ την gay εικονογράφηση, παρά 30 χρόνια αργότερα. Η ομοφυλοφιλική κοινότητα ασχολούταν τότε με το AIDS. Δεν ήξερα καθόλου ότι το Gay Comix είχε κοινό μέχρι να έρθει το διαδίκτυο». Cy Ross and the S.Q. Syndrome Ενώ η επίδραση του Gay Comix μπορεί να μην ήταν εμφανής εκείνη τη στιγμή, είναι σαφές ότι βλέπουμε τον θετικό αντίκτυπο που έχει σήμερα. Θα μπορούσαμε ακόμη και να υποστηρίξουμε ότι εξακολουθεί να μένει μπροστά από την εποχή του, δεδομένης της έλλειψης queer χαρακτήρων και ιστοριών στην επικρατούσα κουλτούρα των κόμικς. Ήδη από την τρίτη έκδοσή του, το Gay Comix έγραφε ιστορίες για έναν τρανς άνδρα που απεικονίζεται να ζει μια φυσιολογική ζωή σε μια ευτυχισμένη σχέση. Υπήρχε μια άλλη ιστορία που διερευνούσε τα υπέρ και τα κατά μιας λεσβιακής σχέσης. Άλλη μιλούσε για την παράνομη αγάπη κάτω από καταπιεστικές κυβερνήσεις, ενώ ένα ιδιαίτερα πρωτοποριακό κομμάτι εξέταζε τη χρήση διαφορετικών αντωνυμιών. Όλα αυτά δημοσιεύθηκαν πριν από 30 χρόνια, και ενώ είναι θέματα που χαιρετίζουμε και υποστηρίζουμε σήμερα, τότε ήταν αναμφίβολα ταμπού. Για τους λάτρεις των gay κόμικς, η εξειδικευμένη αυτή έκδοση προσέφερε μια μορφή απόδρασης. Τόσο εκπαιδευτικά όσο και ψυχαγωγικά, το Gay Comix αιχμαλώτισε τη φαντασία μιας περιθωριοποιημένης κοινότητας και της έδωσε τις κατά τα άλλα απούσες πληροφορίες που απαιτούσε σε μια εποχή που ήταν δαιμονοποιημένη διεθνώς. Ποια ήταν η σπουδαιότητα του κόμικ για τους queer ανθρώπους εκείνη την εποχή; Ο Robert Triptow το θέτει απλά: «Το μόνο που ξέρω είναι ότι χρησιμοποίησα το Gay Comix για να φωτίσω τα πράγματα σε τρομακτικές στιγμές. Και αυτός είναι πάντα ο ρόλος της τέχνης». Getting Domestic Jerry Mack My Deadly Darling Dyke Το εξώφυλλο του τέταρτου τεύχους Και το σχετικό link...

@Tsaklas Blade Runner 2019 Σωραίος Το vol.1 διαδραματίζεται παράλληλα με τα γεγονότα της ταινίας (Νοέμβριος 2019). Στο vol.2 έχουμε ένα χρονικό άλμα 7 ετών (2026) και βλέπουμε για πρώτη φορά Off-world. Στο vol.3, επιστροφή στο LA. Μου άρεσε πάρα πολύ το Blade Runner 2019 και το θεωρώ άξια προσθήκη στο canon. Αφού κυνηγάω να κλείσω και commission από τον Andres Guinaldo

Αγαπητοί φίλοι ευχαριστούμε για τις ευχές, τις οποίες και ανταποδίδω ευχόμενος σε όλους ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ και γρήγορα χωρίς καραντίνες κλπ.

To κατάλαβα ότι ακόμα να τα διαβάσεις. Εδώ έχεις αδιάβαστους τόμους της Hachette, τα Λούκυ Λουκ δεν θα είχες; Πάντως πήρες κορυφαία άλμπουμ από ΛΛ. Και τα 4 είναι στο top10 μου Mπλούμπερυ να ξέρεις τα πρώτα είναι τα λιγότερο καλά. Παίζει να μην ενθουσιαστείς με το "Οχυρό Ναβάχο". Άσε που είναι το 1ο μέρος ενός story arc 5 τευχών. Θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με το διπλό τεύχος #11-12 ("Το Ορυχείο του Χαμένου Γερμανού"). Απ΄όσα έχουν βγει στην Ελλάδα είναι το πιο καλό και το κυριότερο έχει μια ολοκληρωμένη ιστορία. Αν θες κάτι σε έγχρωμο τότε η μοναδική επιλογή είναι το επίσης αυτοτελές τεύχος #6

Δεν λαδωνει ο Σκρουτζ!!! Είναι χέρι της Μάτζικα να αποκτήσει δημοσιότητα που θα τον διαφθείρει και στο τέλος θα του πάρει τη δεκάρα

Νέο βίντεο με θέμα Χριστουγεννιάτικα Disney κόμικς ανά τα έτη και κάποια ημερολόγια της Καθημερινής . Θα ήθελα επίσης να μου πείτε την γνώμη σας πάνω σε κάτι . θα σας άρεσε το παρακάτω βίντεο για intro στα βίντεό μου . VID_98550314_222023_488.mp4

Μπήκαν το Super Μίκυ και το ΚΟΜΙΞ στο ημερολόγιο στις ημερομηνίες που είπε ο Editor

Λοιπον κοιτάζοντας τα τευχη που έχω και απο τις δύο σειρές βλέπω τα παρακάτω : Πράγματι όπως σωστά αναφέρεις Ντίνο, υπήρξαν 21 τεύχη με ιστορίες Μπλεκ στην σειρά της Περιπέτειας και δημοσιεύθηκαν από το τεύχος 187 εως το τεύχος 258 . Τευχος 187 Το Μυστήριο του Χαρτη ΔΕΝ δημοσιεύθηκε σε Συλλεκτικό . Τεύχος 188 Ο Θάνατος του Μπλεκ δημοσιεύθηκε στο τεύχος 61 (από σελίδα 10 εως σελίδα 64 ) . Τεύχος 198 Η Σκιά του Γερακιού δημοσιεύθηκε στο τεύχος 64 (από σελίδα 14 εως σελίδα 68 ) . Τεύχος 199 Ο Μπλεκ αιχμάλωτος δημοσιεύθηκε στο τεύχος 64 (από σελίδα 69 εως σελίδα 82 ) και τεύχος 65 (από σελίδα 3 εως σελίδα 43 ). Τεύχος 207 & 208 Η Χαμένη Αμαξα και Οι καταρράχτες του Θανάτου ,πρόκειται για μια ιστορία ,δημοσιεύθηκε στο τεύχος 66 (από σελίδα 74 εως σελίδα 82 ) , τεύχος 67 και τεύχος 68 (από σελίδα 3 εως σελίδα 25 ). Τεύχος 215 & 216 Κατάσταση Πολιορκίας και Το κλεμμένο Καράβι ,πρόκειται για μια ιστορία , δημοσιεύθηκε στο τεύχος 65 (από σελίδα 44 εως σελίδα 82 ) και τεύχος 66 (από σελίδα 3 εως σελίδα 73 ). Τεύχος 223& 224 Τραγωδία στο Δάσος και Η Λίμνη με τα φίδια ,πρόκειται για μια ιστορία ,δημοσιεύθηκε στο τεύχος 68 (από σελίδα 26 εως σελίδα 82 ) και τεύχος 69 (από σελίδα 3 έως σελίδα 39). Τεύχος 231 & 232 Μια περιπέτεια οχι σαν τις άλλες και Διαταγή: Ανατινάξτε το φρούριο ,πρόκειται για μια ιστορία μέχρι τη σελίδα 35 του τευχους 232 ,δημοσιεύθηκε στο τεύχος 69 (από σελίδα 75 εως σελίδα 82 ) , τεύχος 70 και τεύχος 71 (από σελίδα 3 έως σελίδα 13). Τεύχος 232 από σελίδα 36 - σελίδα 66 Το Μυστηριώδες πορτραίτο ,δημοσιεύθηκε στο τεύχος 71 (από σελίδα 3 εως σελίδα 44 ) Τεύχος 240 & 241 Ο Κατάσκοπος που ήρθε από το άγνωστο και Τα Ξύλινα Κανόνια ,πρόκειται για μια ιστορία ,μέχρι τη σελίδα 35 του τευχους 241 ,δημοσιεύθηκε στο τεύχος 61 (από σελίδα 65 εως σελίδα 82 ) και τεύχος 62 (από σελίδα 3 έως σελίδα 81). Τεύχος 241 & 242 Αποστολή στο Παρίσι από σελίδα 36 έως 65 και Τα "Θαύματα" του Καθηγητή ,πρόκειται για μια ιστορία απο τη σελίδα 3 έωςτη σελίδα 24 του τευχους 242 ,δημοσιεύθηκε στο τεύχος 62 ( σελίδα 82 ) και τεύχος 63 (από σελίδα 3 έως σελίδα 53). Τεύχος 242 Δυναμική Δράση ,απο σελίδα 25 έως σελίδα 64 ,είναι ιστορία των Απτόσογλου - Ανεμοδουρά ,δημοσιεύθηκε στο τεύχος 63 (από σελίδα 54 εως σελίδα 82 ) και τεύχος 64 (από σελίδα 3 εως σελίδα 13 ). Τευχος 248 Η Αγριόπαπια ΔΕΝ δημοσιεύθηκε σε Συλλεκτικό . Τευχος 249 Μόνος εναντίον όλων ΔΕΝ δημοσιεύθηκε σε Συλλεκτικό . Τευχος 255 Η Θανάσιμη Πάλη ΔΕΝ δημοσιεύθηκε σε Συλλεκτικό . Τευχος 256 Το Πάθημα του Καθηγητή( σελιδα 3 - 43) και ΔΕΝ δημοσιεύθηκε σε Συλλεκτικό . Τεύχος 256 & 257 Η Μάσκα από σελίδα 44 εως σελίδα 65 και Στον Μαυρο Βάλτο από σελιδα 3 εως και σελίδα 32 δημοσιεύθηκε στο τεύχος 124 (από σελίδα 26 εως σελίδα 77 ) Τεύχος 258 στην Κρεμάλα απο σελίδα 21 εως σελίδα 65 η ιστορία το Αινιγμα του Ρολογιου ΔΕΝ δημοσιεύθηκε σε Συλλεκτικό . Ελπίζω να βοήθησα λίγο .

Indian μη δώσεις σημασία,αυτό είναι μη επιθετικό ξέσπασμα σε μια κατάσταση που είχα...... Αυτό το κομμάτι λίίίίγο με νευρίασε.Μου θύμησε μια περίσταση που είχα με συγγενικό πρόσωπο προχθες και ακόμα με νευριάζει. Συμφωνώ πως πρέπει να υπάρχει μέτρο σε ότι κάνουμε,ασχολίες κλπ. Αλλά επειδή το έχω ζήσει και λίγο το ζω ακόμα,επίθεση στις ασχολίες σου δηλαδή.Ξέρω πως είναι..... Γιατί ότι και να κάνεις,όποια και να είναι η ασχολία σου,πολλοί θα σου πουν να την κόψεις ή να την ελατώσεις. Πχ εγώ μεγάλωσα με playstation 2/3,μου έλεγαν σταμάτα να χαζεύεις με το χαζοκούτι και βγεις έξω για μπάλα ή να μας επισκεφτείς (συγγενείς εκτώς στενού κύκλου μου το έλεγαν αυτό,δηλαδή όλοι εκτώς μαμάς και μπαμπά) Πήγαινα για μπάλα μου έλεγαν σε χάσαμε σταμάτα να βγαίνεις όλο έξω και πέρνα από 'δω. Και τα λοιπά. Και τώρα,λένε για τα κόμικ άσε αυτά τα μικυμάου (και διάβαζα Punisher φυσικά) και βγες για κανά ποτό,γίνε λίγο πιο άντρας. Ή "άσε τη μυθολογία πια,πάει την έμαθες για το σχολείο,τέλος (Συζυτούσα για έναν ήρωα της Ελληνικής Μυθολογίας,ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα για συζήτηση αλλά και γενικώς.Μου αρέσει η Ιστορία και ότι έχει να κάνει με μια ιστορία,παραμύθια,μύθους κλπ ή να φτιάχνω δικές μου ιστορίες) και κάνε λίγο σεξάκι,σαν σωστός άντρας,άσε τη μυθολογία για τα παιδιά." Και μετά ακολούθησε καβγάς,γιατί αυτο δεν είναι μόνο ασχολία,είναι και ένα κομμάτι του εαυτού μου για το οποίο είμαι πολύ περίφανος,να μου αρέσουν ιστορίες δηλαδή και να φτιάχνω δικές μου,είμαι ονειροπόλος,φαντάζομαι ιστορίες,το κάνω από μικρό παιδί. Αυτό εν τω μεταξύ ήταν και η περίσταση με τον συγγενή που είπα στην αρχή και με έχει σε νεύρα μέχρι και τώρα,ο οποίος συγγενής είναι άντρας 44 ετών και όχι δεν γνώριζε τους Άθλους του Ηρακλή,ο ήρωας για τον οποίο μιλούσα. Για αυτό,δεν κρίνω ένα παιδί που είναι στο τάμπλετ,βέβαια όχι όλη την ώρα δεν πρέπει αλλά δεν θα του πω "άσε αυτό το χαζόπραμα κάνε και κάτι σωστό". Διαχειριστές σβήστε αυτό το post,είναι άσχετο με τα σχολεία και τα κόμικ γενικά.Απλά ήθελα κάπου να τα γράψω. Αυτοί οι συγγενείς μου πραγματικά δεν παλεύονται και τώρα λόγω της κατάστασης τους βλέπω κάθε μέρα,αυτοί μαζί με της καραντίνας τα ζαλίσματα είναι πραγματικό δηλητήριο.Θα έχω πολλά να πω στον ψυχολόγο στο στρατό......

Εύγε αγαπητέ φίλε, ανεκτίμητο το αρχείο αυτό !!!