Από τη στήλη Unstable Show στο anthem.gr, εξερευνήστε την καθώς θα βρείτε πολύ ενδιαφέρον υλικό για μουσική, χιούμορ και πολλά άλλα! 
 

 
Καιρό είχαμε να τα πούμε φίλοι, αλλά το τρέξιμο σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο πρέπει να συνοδεύεται από ηρεμία και μια έλλειψη έμπνευσης είναι λογικό να υπάρχει. Όπως και να ‘χει, το Unstable Show επέστρεψε με αφορμή την πρώτη συναυλία των Avenged Sevenfold στη χώρα μας.
 
Νομίζω ότι είναι περιττό να αναφέρω το τι σημαίνουν οι Avenged Sevenfold για τη γενιά μας, αλλά θα πω μερικά πράγματα. Είναι το συγκρότημα που πολλούς μας έβαλε στη φάση του metal και για αρκετούς τα πρώτα άλμπουμ τους αποτελούσαν και μια πρώτη επαφή με τον πιο core ήχο. Σίγουρα πάντως από το City of Evil και μετά που αρχίζουν και ενδίδουν στο κλασικό heavy metal που λατρεύουν από παιδιά, μεγαλουργούν.
 
Με τους Avenged ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο λίγο πριν βγει το Nightmare. Μου έκαναν εντύπωση τα άλμπουμ τους, οι γαμάτες δισολίες τους, το γρέζι του Shadows, το πόσο κουλ ήταν ο Synyster Gates, η αισθητική στα βίντεο τους που χαρακτήρισε μια ολόκληρη γενιά μουσικά και όχι μόνο. Εκείνη την περίοδο αν ήσουν φαν του σκληρού ήχου, σίγουρα άκουγες Avenged. Ήταν μαζί με τους Linkin Park οι μπάντες που άκουγαν και όσοι δεν ήταν ιδιαίτερα του metal.
 

 
Κάπου εκεί με βρήκε το Nightmare που πραγματικά άλλαξε το τοπίο στο είδος και εμένα σαν ακροατή. Δεν είναι μόνο το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, αλλά και το ομώνυμο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους. Είναι το κύκνειο άσμα για τον αδικοχαμένο The Rev, έχει μέσα από ύμνους μέχρι συγκινητικές μπαλάντες, ένα άλμπουμ γεμάτο ιδέες, ένας δίσκος που έπαιζε παντού εκείνη την εποχή.
 
Είμαι από αυτούς που τους έκριναν σκληρά για το Hail to the King, καθώς θεώρησα ότι ήταν μια πολύ safe επιλογή να διαδεχθείς το magnum opus σου με ένα άλμπουμ που οριακά ξεπατίκωνε τραγούδια από σπουδαία συγκροτήματα. Γι’ αυτό και σεβάστηκα την πλήρη αλλαγή τους και την progressive στροφή τους στο The Stage και το Life Is But a Dream.
 

 
Οι Avenged είναι κάτι σαν αυτόν τον παλιόφιλο από το Λύκειο που δεν τον βλέπεις πολύ συχνά, αλλά περνάτε υπέροχα όποτε βρίσκεστε και θυμάστε τα παλιά. Ενίοτε δημιουργείτε και νέες αναμνήσεις. Γι’ αυτό και πείστηκα να τους δω από κοντά. Για να θυμηθούμε τα παλιά. Για να δω επιτέλους ζωντανά το A Little Piece of Heaven, το Afterlife, το Bat Country και να ουρλιάξω με το Nightmare.
 
Κάπως έτσι ήταν η φάση στην Πλατεία Νερού για όλους μας. Μετά τους πολύ καλούς Palaye Royale, λίγο μετά τις 9, μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων περίμενε να εμφανιστούν στη σκηνή μερικοί από τους παιδικούς τους ήρωες. Όλα τα παιδιά που στο Γυμνάσιο φορούσαν μαύρα και αυτά τα περίεργα γάντια του Zacky, είχαν φράντζα, γράφανε παντού A7X και βλέπανε μέταλ εκπομπές μήπως βάλουν την βιντεάρα του Bat Country συναντήθηκαν για ένα βράδυ με αυτούς τους απίθανους τύπους που τους ενέπνευσαν.
 

 
Όταν βγήκαν οι Avenged καταλαβαίνεις πως ο χρόνος πέρασε. Εκτός του Shadows που παραμένει αγέραστος, όλοι οι άλλοι φαίνεται ότι πάτησαν τα 40 και δεν είναι οι τύποι που βλέπαμε κάποτε στο Youtube. Είναι αυτό κακό; Όχι βέβαια. Βγήκαν και ήταν ισοπεδωτικοί. Ήταν καυλωμένοι να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και μάλιστα για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
 
Ο Shadows στα φωνητικά σε απίστευτη κατάσταση, ο Zacky και ο Synyster να έχουν αυτήν την καταπληκτική χημεία μεταξύ τους παίζοντας τις δισολίες τους, ο Johnny να τρέχει πάνω κάτω με τη μπασάρα του, ο Max να δίνει πάντα τον ρυθμό. Δεν ήταν ότι έπαιζαν απλώς καλά. Ξέρουν ο ένας τον άλλον, πώς θα πατήσουν, πού θα σταματήσουν και ειδικά στα δεύτερα φωνητικά οι εναλλαγές ήταν τέλειες. Το A Little Peace of Heaven ήταν highlght με το πόσο αψεγάδιαστα εναλλάσσονταν Synyster, Zacky και Shadows.
 

 
Το βασικό όμως είναι ότι σε αυτή τη συναυλία πήγαινες να περάσεις καλά και εσύ και εκείνοι. Παίξανε τις progressivίλες τους στην αρχή και ενδιάμεσα και μετά μας δώσανε τις στιγμές που ζητούσαμε για να τραγουδήσουμε μαζί τους. Μας συνεπήραν όταν έδωσαν το Unholy Confessions και το Afterlife. Μας συγκίνησαν στο So Far Away με την ερμηνεία και τη φιγούρα του The Rev στο background. Ήταν ένας θάνατος που μας συγκλόνισε εκείνη την εποχή έχοντας συνθέσει και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους. Ένα απόλυτο icon που για πρώτη φορά είχαμε την ευκαιρία να τιμήσουμε από κοντά βλέποντάς τους. Πολλοί έκλαψαν σε εκείνη τη στιγμή.
 
Αν ήθελα κάτι παραπάνω; Ναι, θα ήθελα να τους δω ένα μισαωράκι ακόμα, να ακούσω Beast And The Harlot, Critical Acclaim, Welcome to the Family ή και το Almost Easy. Το σίγουρο όμως είναι ότι έφυγα χορτασμένος βλέποντας επιτέλους μπροστά μου το συγκρότημα που θαύμαζα στο Γυμνάσιο. Για πολλούς οι A7X ήταν μια εμπειρία που έλειπε από τη συναυλιακή “συλλογή” τους. Ένα κουτάκι που ήθελαν να τικάρουν επιτέλους.
 

 
Ε το βράδυ της 7ης Ιουνίου επιτέλους το τικάραμε αυτό το κουτάκι. Είδαμε ένα από τα σπουδαιότερα σχήματα των 00s να δίνει μια πολύ ωραία παράσταση στην πλατεία Νερού. Μακάρι να τηρήσουν την υπόσχεσή τους και να έρθουν ξανά στα μέρη μας. Αν έχω την ευκαιρία να ακούσω μερικούς ακόμα ύμνους των εφηβικών μου χρόνων, πιστέψτε με δε θα τη χάσω. Γιατί αυτά τα βράδια που σε γυρίζουν πίσω στο χρόνο είναι ανεκτίμητα.
Θα τα πούμε ξανά σύντομα μιας και ετοιμάζω μάλλον το αγαπημένο μου Unstable Show μέχρι σήμερα!

Ένα κείμενο που πρωτοδημοσιεύτηκε χθες στη στήλη Unstable Show του anthem.gr
 

 
Τριάντα λοιπόν. Δεν τα έχω κλείσει επίσημα όσο γράφω αυτό το κείμενο, αλλά τη στιγμή που το διαβάζετε, εγώ μπαίνω σε μια νέα δεκαετία. Λένε ότι τα πρώτα -άντα είναι δύσκολα, αλλά τα δεύτερα είναι ακόμα δυσκολότερα — έρχονται οι πρώτες κρίσεις, κάνεις τις πρώτες σου κουβέντες με τον Θάνατο. Ναι, μακάβριο ξεκίνημα…αλλά θα φτιάξει. Αυτό το κείμενο είναι κείμενο αποδοχής για τη μέχρι τώρα ζωή μου. Θα μοιραστώ μαζί σας όχι τα “αγαπημένα” μου τραγούδια, αλλά αυτά που σημάδεψαν στιγμές και φάσεις της ζωής μου μέχρι σήμερα.
 
Λοιπόν τα τριάντα ήταν πάντα ένα πολύ περίεργο κόνσεπτ για εμένα. Τα είχα σημαδέψει ως μια ηλικία-ορόσημο, μια ηλικία που θα θέλω να έχω προλάβει να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα και κυρίως μια ηλικία που θα ήθελα πολύ να γυρίσω με τον Νικόλα στα δεκαοχτώ και να συζητήσω μαζί του. Το βασικότερο όμως είναι ότι τελειώνει η δεκαετία των 20s και όσο πέρναγε, είχα έναν γαμημένο φόβο.
 
 
Κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας αυτής, έσκασε ο Covid, μαζί του και πολλά προσωπικά θέματα και κάπως βυθίστηκα στην εσωστρέφεια και την μοναξιά. Είναι πολύ εμφανές αν διαβάσετε τα Unstable Show που έγραφα τότε για το τέλος της κάθε χρονιάς. Έκανα τρελά σκαμπανεβάσματα, αλλά έκανα και μια μεγάλη συζήτηση με τον εαυτό μου και τότε κατάλαβα πολλά.
 
Άρχισα να νιώθω τους στίχους του “Είμαι Λάθος” των Στίχοιμα. Έκανα πολλά λάθη στα 20s μου και ίσως άργησα πολύ να τα απολαύσω. Λάθος φίλους, λάθος επιλογές σε ανθρώπους, στήριξα με όλη μου την ψυχή και όλη μου την αγάπη τα λάθος άτομα, στηρίχτηκα στους λάθος ανθρώπους και επένδυσα πολύ χρόνο σε λάθος σχέσεις. Νιώθω ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το ποιους έχεις δίπλα σου και για χρόνια ένιωθα όλα να κυλάνε τόσο λάθος. Δε μιλάω καν για το ερωτικό αυτή τη στιγμή να φανταστείτε.
 
 
Ακόμα και με υπάρχοντες φίλους μου, άργησα πολύ να ανακαλύψω τι πραγματικά μου αρέσει. Λένε ότι ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω και το διάστημα που ένιωθα μόνος, με βοήθησε να το καταλάβω. Σταμάτησα να ψάχνω τι θα άλλαζα και έκανα αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Να δημιουργώ. Σταμάτησα να σκέφτομαι γιατί τότε δεν έκανα κάτι, γιατί ο τάδε άλλαξε στάση και γιατί ο δείνα έκανε την Χ επιλογή και αποφάσισα να δημιουργήσω κάτι καινούριο. Να ανοιχτώ, να γνωρίσω ανθρώπους, να επενδύσω σε ανθρώπους και να πλάσω επιτέλους νέες στιγμές και νέες εμπειρίες.
 
Εκείνη την περίοδο είχα βάλει κάποιους στόχους να πετύχω πριν κλείσω τα τριάντα. Όχι γραπτούς, στο μυαλό μου. Τους πέτυχα όλους. Μου είχαν πει ότι λίγους μήνες πριν τα τριάντα παθαίνεις μια κρίση, αλλά νομίζω ότι τη βάρεσα περίπου πριν από ενάμιση χρόνο, όταν τα έκλεισε ο καλύτερος μου φίλος. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι έρχεται η σειρά μου και για λίγο καιρό είχα άγχος για το που πάει η ζωή μου γενικά. Είχα φτιάξει πλέον κάποιους τομείς της ζωής μου, αλλά το μέλλον μου;
 
 
Η γενιά μας κάνει το λάθος να συγκρίνει τη δικιά της ηλικία και φάση με την αντίστοιχη των γονιών τους. Έπρεπε να ξεκολλήσω το μυαλό μου και να αποδεχτώ ότι προφανώς οι εποχές διαφέρουν, οι συνθήκες αλλάζουν και δε θα μπορούσα το 2025 να έχω όσα είχαν οι δικοί μου το 1998. Μεγαλώνοντας, ωριμάζεις και δεν τρως τις φρίκες για το που πας, αντίθετα γίνεσαι πιο ρεαλιστής και κατανοείς μερικά πράγματα.
 
Όταν έλυσα αυτήν την ηλίθια σύγκριση στο κεφάλι μου, είχε έρθει η ώρα να πάρω σοβαρές αποφάσεις. Ίσως υποσυνείδητα να έδωσα κάθε ικμάδα της ενέργειας μου στην προηγούμενη δουλειά μου, προκειμένου να καταλήξω στο ότι όλο αυτό που ζούσα με άγχωνε και δε μου έδινε κάτι πίσω. Παραιτήθηκα λοιπόν. Και τον τελευταίο χρόνο είμαι απασχολημένος με κάτι καινούριο που έχει ανοίξει πάρα πολύ τους ορίζοντές μου. Το να μπαίνεις στη νέα δεκαετία με όραμα και όχι στη φάση που μόνιμα παραπονιέσαι στους γύρω σου, είναι ένα μεγάλο επίτευγμα.
 
 
Θυμάστε πιο πάνω που σας είπα ότι στα σαράντα κάνεις τις πρώτες σου κουβέντες με τον Θάνατο; Τα τελευταία χρόνια και ειδικά το 2025 έζησα κάποιους πολύ σοκαριστικούς θανάτους στον στενό και ευρύτερο κύκλο μου και όλο αυτό με ταρακούνησε όσο τίποτα. Έμαθα να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο. Έμαθα ότι η απώλεια μπορεί να έρθει από το πουθενά. Έμαθα πόσο μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις ένας θάνατος και πόσο να σε σοκάρει ένα τηλεφώνημα. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι δεν είναι όλα ρόδινα και τα κακά σενάρια πάντα υπάρχουν και εσύ θα πρέπει να τα διαχειριστείς.
 
Τα τελευταία χρόνια έδωσα έμφαση σε εμένα και έναν τομέα που είχα ξεχάσει. Την υγεία μου. Νιώθω πολύ περήφανος που αργά και σταθερά βρίσκω τη φόρμα μου, κάνω περισσότερα βάρη από ποτέ, έβγαλα το πρώτο μου πρόγραμμα crossfit και χτίζω ξανά την αντοχή μου. Το να είμαι σε καλύτερη σωματική κατάσταση στα τριάντα μου απ’ ότι στα είκοσι πέντε μου ήταν ένας στόχος μου και πλέον νιώθω πολύ καλά με αυτό. Δεν υπάρχει λόγος ή τρόπος να σταματήσω. Αφού φρόντισα την ψυχή μου, πρέπει να μάθω να φροντίζω και το σώμα μου.
 
 
Αυτή η δεκαετία ήταν περίεργη. Ήταν γεμάτη καλές στιγμές, κακές στιγμές, δύσκολους αποχωρισμούς, νέες φιλίες, ταξίδια, έρωτα, ωραία projects. Είχε τα πάντα. Ο Νικόλας στα δεκαοχτώ είχε άλλα όνειρα για τον Νικόλα στα τριάντα. Για αυτό αν πλησίαζα τον τότε εαυτό μου, θα του έλεγα να ξεκολλήσει. Να σταματήσει να σκέφτεται μόνο τα λεφτά, μόνο τα πτυχία ή μόνο την καριέρα. Η ζωή είναι πολλά περισσότερα από αυτό και ίσως και εγώ να έχασα λίγα χρόνια μέχρι να το καταλάβω.
 
Έχω δίπλα μου όλους τους ανθρώπους που θέλω. Έχω έναν άνθρωπο που είναι εκεί όποτε τον χρειαστώ. Έχω μια οικογένεια που με στηρίζει. Έχω μια ραδιοφωνική εκπομπή κάθε εβδομάδα να με γεμίζει. Έχω φρέσκιες ιδέες και νέα projects που ελπίζω ότι θα πετύχουν. Έχω όρεξη να συζητάω, να ακούω μουσική, να γράφω για όσα μου αρέσουν, να περνάω όμορφα με οτιδήποτε ασχολούμαι και με ό,τι καταπιάνομαι. Όλα αυτά έχοντας ξεφορτωθεί όσους και όσα με κρατούσαν πίσω. Κι αυτό μετράει πολύ περισσότερο από πράγματα που στο παρελθόν θεωρούσα το παν.
 
 
Με έναν περίεργο τρόπο, έχοντας πλέον αποδεχθεί με χαρά αυτή τη νέα δεκαετία, η ζωή ήρθε κάπως να επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω. Διανύω ένα από τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής μου. Πέρασα πολλές βραδιές με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, κάναμε μαζί πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και είμαστε ενθουσιασμένοι για αυτά που έχουμε μπροστά μας. Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, ξέρετε ποιοι είστε. Έχετε όλοι σας την αγάπη μου και όπως μου σταθήκατε και μου στέκετε εσείς, έτσι και εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σας.
 
Με έναν τρόπο μαγικό, ο τύπος που τα ένιωθε όλα λάθος πριν μερικά χρόνια, τώρα στα 30 τα βρίσκει όλα σωστά. Είμαι χαρούμενος για αυτό που έμελλε να εξελιχθώ και να γίνω. Ένας κάφρος που ώρες ώρες παλιμπαιδίζει, αλλά ταυτόχρονα είναι αρκετά ώριμος για να χειριστεί όλες τις καταστάσεις που του προκύπτουν και να ζει την κάθε στιγμή. Νιώθω ότι επιτέλους έχουν μπει σωστά τα κομμάτια του παζλ.
 
 
Στα δεκαοχτώ μου περίμενα ότι τα τριάντα θα με βρουν καριερίστα, στα είκοσι πέντε ότι θα με βρουν δυστυχισμένο και τελικά κάπως γύρισε το παιχνίδι. Είμαι εδώ, ικανοποιημένος με όσα έχω ζήσει και ενθουσιασμένος για όσα θα έρθουν. Οπότε σαν τον παππού από τα Εγκλήματα στον οποίο εξελίσσομαι, παίρνω το αυτάρεσκο χαμόγελό μου και θα πω απλά: “Να με χαίρομαι”.
 
 
Είμαι λάθος, δε θέλω να είμαι σωστός
Γιατί, γουστάρω αυτό που είμαι καταβάθος
Κάφρος, γιατί αν δεν ήμουν αυτός
Κάτι όλα αυτά τα χρόνια θα είχα κάνει λάθος
 

To άρθρο γράφτηκε πρώτα για την στήλη The Unstable Show του anthem.gr.
 

 
Το 2017 θυμάμαι όπως τώρα να σηκώνομαι το πρωί, να ανοίγω το κινητό και να βλέπω για τον θάνατο του Chris Cornell. Ήταν σοκαριστικό για μένα γιατί ήταν από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Λίγους μήνες μετά ακριβώς τo ίδιo ένιωσα για τον Chester Bennington. Ο θάνατος είναι ένα περίεργο concept και στη μουσική πολλές φορές βιώνουμε ένα πένθος για ανθρώπους που δεν τους ξέραμε από κοντά, αλλά τους νιώθουμε δικούς μας. Είναι το δέσιμο που προκύπτει μέσα από αυτή τη σχέση ακροατή-μουσικού.
 
Κάπως έτσι ένιωσα ξανά πριν λίγες ώρες διαβάζοντας για τον θάνατο του Ozzy Osbourne. Όταν ανακάλυψα το μέταλ, κάπου εκεί στο Λύκειο μπήκα σε μια φάση να ακούσω περισσότερο Black Sabbath, το συγκρότημα από το οποίο γνώριζα μόνο το Iron Man και το Paranoid. Το πιο τρελό με τους Sabbath είναι ότι είναι μία από τις μπάντες που θεωρείς ευλογία το πως ένωσαν αυτοί οι άνθρωποι τις δυνάμεις τους, γιατί ο καθένας επηρέασε με το παίξιμό του όχι μόνο το συγκρότημα, αλλά όλη την σκληρή μουσική γενικότερα.
 
Οι Black Sabbath ήταν πάντα η απαρχή του μέταλ, οι άνθρωποι που έβαλαν τις βάσεις για το heavy, το doom και ένα κάρο είδη ακόμα. Είναι ο Iommi και τα σπουδαία riffs του, ο Ward με τους ρυθμούς του, ο Geezer που οι μπασογραμμές του διαμορφώνουν ακόμα και σήμερα τον ήχο και είναι ο Ozzy με τις σπουδαίες ερμηνείες του που έκανε το συγκρότημα να ορίσει ολόκληρες γενιές μουσικών.
 
 
Αυτό που μου άρεσε πάντα στον Ozzy ήταν το πόσο free spirit τύπος φαινόταν, το πως ζούσε τη ζωή του χωρίς να τον νοιάζει τίποτα. Δεν είναι μόνο το κομμάτι των καταχρήσεων. Δάγκωσε μια νυχτερίδα επειδή νόμιζε ότι είναι ψεύτικη, σνίφαρε μυρμήγκια για να την πει στους Motley Crue, συνελήφθη επειδή κατουρούσε στο δρόμο ενώ φορούσε ένα φόρεμα της Sharon, έκανε ακόμα και reality show όπου εμφανιζόταν εντελώς στ’ αρχίδια του και φυσικά ακόμα και εκεί επηρέασε πολλούς άλλους να κάνουν παρόμοιο reality με προφανώς ψεύτικα σκηνικά.
 
Γιατί αυτός ήταν ο Ozzy. Σίγουρα επηρεάστηκε πολύ από τα ναρκωτικά σε όλα τα παραπάνω και τα τελευταία χρόνια έκανε ό,τι του έλεγε η Sharon. Όμως ήταν ένας αληθινός άνθρωπος, ένας ωραίος τύπος. Έφυγε από τους Black Sabbath και έζησε μια δεύτερη καριέρα με το προσωπικό του σχήμα. Συνεργάστηκε και ανέδειξε τεράστια ονόματα όπως τους Randy Rhoads, Zakk Wylde, Mike Inez, Robert Trujillo, Jason Newsted, Mike Bordin, Tommy Clufetos και φυσικά τον δικό μας Gus G.
 

 
Η παρακαταθήκη του Ozzy δεν είναι μόνο τα επικά άλμπουμ με τους Sabbath ή τα Diary of a Madman και Blizzard of Ozz που αποτέλεσαν σπουδαίες σελίδες για την δισκογραφία του. Παρακαταθήκη είναι αυτή η φωνή που σε ανατριχιάζει στο πρώτο άλμπουμ των Black Sabbath, μια φωνή που μοιάζει να έρχεται από άλλο κόσμο σαν φάντασμα να τραγουδάει.
 
Παρακαταθήκη του Ozzy είναι η larger than life προσωπικότητά του, το στυλ του σε συνεντεύξεις που έμοιαζε να μην τον νοιάζει τίποτα (Who The Fuck Is Justin Bieber?) και οι τρέλες του επί σκηνής όπου έπιανε το μικρόφωνο φουλ ιδρωμένος και χοροπήδαγε στον ρυθμό των riffs σαν μικρό παιδί. Ο Ozzy είναι ο ορισμός του ανθρώπου που λάτρευε αυτό που έκανε και αυτό ήταν εμφανές.
 
 
Το αντίο του από τις ζωντανές εμφανίσεις ήρθε μόλις πριν από λίγες ημέρες. Μια συναυλία στη γενέτειρα των Black Sabbath, το Μπέρμιγχαμ όπου έπαιξε ένα σετ δικό του για να πει μια τελευταία φορά κομματάρες όπως το Mr. Crowley, το Crazy Train και το Mama, I’m Coming Home και μια τελευταία επανένωση με την αρχική σύνθεση των Black Sabbath για να συγκινηθούμε βλέποντας τους να ροκάρουν με τα War Pigs, N.I.B., Iron Man και Paranoid.
 
Ο Ozzy καθισμένος σε έναν θρόνο σαν σωστός Πρίγκηπας του Σκότους έπαιζε με το κοινό, τραγουδούσε με την ψυχή του ενώ και στα βίντεο από τα backstage φαινόταν ευδιάθετος. Είδε την πρόταση γάμου του Sid Wilson στην κόρη του και συνομίλησε με μουσικούς από άπειρα συγκροτήματα που έπαιξαν σε εκείνη τη βραδιά. Μουσικούς που επηρέασε όσο κανείς.
 
Κάπου εδώ είναι και το νόημα με τον Ozzy. Είναι τέτοια η μουσική του κληρονομιά, αλλά και η αχαλίνωτη προσωπικότητά του που όπως και ο Lemmy πεθαίνει μόνο βιολογικά. Ο Ozzy τρεις εβδομάδες πριν τον θάνατό του ήταν στην σκηνή και τραγουδούσε για τον κόσμο. Ο Ozzy είναι ένας μύθος για το μέταλ. Και οι μύθοι δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Οι άνθρωποι και οι ιδέες πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχνάμε.
 

 
Ο Prince of Darkness έφυγε από κοντά μας, αλλά μας αφήνει μια σπουδαία παρακαταθήκη και για αυτήν δε θα ξεχαστεί ποτέ. Είναι το σύμβολο μιας γενιάς μουσικών, ένα τρελό τρένο που δε χώρεσε στις ράγες αυτού του κόσμου, ένας άνθρωπος που έσπασε πολλά πρότυπα, που γλύτωσε πολλές φορές από τον θάνατο, που μας έμαθε μέσα από τα τραγούδια του να αγκαλιάζουμε το χάος, να γελάμε και να ζούμε κάθε τρελή στιγμή.
 
Δε θα υπάρξει άλλος σαν τον Ozzy, ούτε χρειάζεται. Το αποτύπωμα του θα μείνει και στους δίσκους τους, αλλά και στις ψυχές μας που χάρη σε εκείνον έμαθαν να μην φοβούνται που είναι διαφορετικές από τον κοινωνικό τους περίγυρο. Καλό ταξίδι Madman.