Αίθουσα Νικητών

Τόμος 88: Avengers - Η Σταυροφορία των Παίδων Young Avengers ή Avengers μπορεί να λέει ο τίτλος, αλλά στην πραγματικότητα αυτός ο τόμος ήταν μεγαλύτερο event από αυτό που υπολόγιζα αρχικά να διαβάσω με πολύ περισσότερους χαρακτήρες να κάνουν την εμφάνισή τους. Σύσσωμο το σύμπαν της Marvel μάχεται να βρει και να αντιμετωπίσει την Scarlet Witch Αυτός ο τόμος παραείναι μεγάλος για να πεις πάνω κάτω τι συμβαίνει. Anyway βρισκόμαστε κάμποσο καιρό μετά τα γεγονότα του Disassembled και του House of M με τους Wiccan και Speed να είναι μέλη των Young Avengers. Ο πρώτος θεωρεί ότι οι δυο τους είναι ουσιαστικά η σαρκική αποτύπωση των παιδιών της Wanda, ενώ ο δεύτερος το απορρίπτει σαν ενδεχόμενο. Όλα ωστόσο ξεκινούν όταν ο Magneto, μέλος των X-Men και μετανιωμένος για τη συμπεριφορά του μαθαίνει για την ύπαρξη των εγγονών του. Γρήγορα ο ίδιος θα προσπαθήσει να πείσει τη νεαρή ομάδα να βγουν προς αναζήτηση της κόρης του, ενώ αντίθετη άποψη έχουν οι Avengers και οι X-Men. Οι μεν πρώτοι θεωρούν ότι η Wanda πρέπει να τιμωρηθεί για το ότι οδήγησε στο θάνατο μέλη των Avengers, ενώ οι δεύτεροι θα επιχειρούσαν ακόμα και να τη σκοτώσουν λόγω της συμβολής της στην εξάλειψη σχεδόν των μεταλλαγμένων. Γρήγορα θα ξεκινήσει ένα κυνηγητό μεταξύ των Avengers και των X-Men με τους Young Avengers για το ποιος θα βρει και πως θα αντιμετωπίσει την παντοδύναμη Scarlet Witch. Ο τόμος πραγματεύεται πολλά ζητήματα και έχει πολύ δυνατές εξελίξεις. Βλέπουμε έναν Magneto μετανιωμένο για το παρελθόν, ηθικό και πιο αποφασισμένο από ποτέ σε σημείο που πείθει ακόμα και τον Quicksilver που τον μισεί θανάσιμα. Ζούμε τους Young Avengers και μαθαίνουμε για τις σχέσεις τους, είτε ερωτικές, είτε προσωπικές, ακόμα και για το παρελθόν τους, αλλά και το μέλλον τους λόγω της εμφάνισης του Iron Lad, μιας νεότερης εκδοχής του Kang. Πάνω απ' όλα όμως μας δείχνει τη Wanda σε μια πιο ειρηνική εκδοχή της, να έρχεται αντιμέτωπη με τις πράξεις της στο παρελθόν, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει ο Doctor Doom που θέλει να την παντρευτεί. Η κόντρα μεταξύ X-Men, Avengers και Young Avengers είναι εξαιρετική και πολλά ζητήματα που συνέβησαν στο παρελθόν τίθενται ξανά επί τάπητος. Πως μπορούν οι ήρωες να απαιτούν τον θάνατο της Wanda όταν και οι ίδιοι έχουν υπάρξει κακοί ή έχουν συμβάλλει σε θανάτους ηρώων; Και τελικά αξίζει η Scarlet Witch μια δεύτερη ευκαιρία δίπλα στα παιδιά της; Μέχρι τη μέση είναι κάπως επαναλαμβανόμενο το σενάριο και κουράζει, αλλά μετά την εμφάνιση του Iron Lad και της Scarlet Witch, η ποιότητα της ιστορίας εκτοξεύεται! Αναμενόμενα εξαιρετικά σχέδιο του Jim Cheung Ο Βρετανός είναι φανταστικός σχεδιαστής και αναμενόμενα με πολλούς ήρωες μας προσφέρει πολύ ωραία πράγματα. Εκφραστικά πρόσωπα, εντυπωσιακά δισέλιδα πάνελ με μάχες μεταξύ ηρώων, πολύ δυναμικές στιγμές στις μάχες και κυρίως αυτήν την αίσθηση ότι κάτι μεγαλοπρεπές και ηχηρό συμβαίνει όταν ο Doom, η Scarlet Witch ή ο Wiccan ξεδιπλώνουν τις τεράστιες μαγικές τους δυνάμεις. Το σχέδιο είναι από την αρχή ως το τέλος πάρα πολύ καλό και χαρακτηριστικό για τη 00s Marvel. Τελική σύνοψη και σε ποιους προτείνεται Αντικειμενικά σε όλους αρκεί να έχουν μια ιδέα από Disassembled και House of M κυρίως. Η Σταυροφορία των Παίδων πατάει πάνω σε αυτές τις ιστορίες για να δημιουργήσει κάτι δικό της και πραγματικά πρωτότυπο και από ένα σημείο και μετά που παίρνει μπρος, η ιστορία σε συνεπαίρνει και σε μαγεύει όπως και ο εικαστικός τομέας. Για μένα αξίζει να του ρίξετε μια ματιά. Καλό διάβασμα σε όλους

Η τιμή πώλησης του Λανφέστ είναι χονδρική γι' αυτό και είναι τόσο χαμηλή. Τα 2 χρόνια πέρασαν από τον 1ο τόμο οπότε είπαμε να βγει στη λιανική μήπως το δουν περισσότεροι άνθρωποι. Οπότε πήρε τη λιανική αυτή. Η ενιαία τιμή δεν ισχύει πλέον για τον 1ο τόμο οπότε ο καθένας κάνει την έκπτωση που θέλει. Όποιος θέλει να βρει τους τόμους στη χαμηλότερη τιμή ας απευθυνθεί στη Λέσχη. Δεν είναι σίγουρο ότι θα βγουν και οι άλλοι τόμοι στη λιανική. Θα φανεί από τα αποτελέσματα αυτής της κίνησης, Αν περιμένει κάποιος να πάρει τα άλμπουμ σε χαμηλότερη τιμή της ΛΕΦΙΚ, θα περιμένει άδικα

Λοιπόν. Μετά από περίπου 25 χρόνια είπα να ξαναπιάσω τα Μπλέικ και Μόρτιμερ, ειδικά μετά τα θετικά σχόλια που διαβάζω εδώ μέσα την τελευταία πενταετία. Διάβασα λοιπόν τα τρία πρώτα τεύχη της Μαμούθ και μάλλον έπεται συνέχεια. Ορίστε ορισμενα σκόρπια σχόλια, τριβια και μικρολαθακια. 1. Τα κόμικς μου φάνηκαν και πάλι ενδιαφέροντα αλλά και λίγο κουραστικά. 2. Ο λαζ έχει επαναλάβει σε αυτό το θέμα τουλάχιστον 6 φορές ότι τα τεύχη είναι αυτόνομα και μπορούν να διαβαστούν άνετα με οποιαδήποτε σειρά, χωρίς σημαντικά προβλήματα. Διαφωνώ. Θα αφήσω κατά μέρος το γεγονός ότι στην πυραμίδα υπάρχει αναφορά στον ξιφία, δηλαδή σε προηγούμενο άλμπουμ, το οποίο μάλιστα δεν έχει εκδοθεί στην Ελλάδα. Όντως εδώ δεν επηρεάζεται ιδιαίτερα η ιστορία. Στην κίτρινη σφραγίδα όμως υπάρχουν σημαντικά μέρη στη πλοκή που είναι άμεση συνέχεια της πυραμίδας. Κάποια πράγματα είναι ακατανόητα αν δεν έχεις διαβάσει την πυραμίδα. Οπότε σας εξορκιζω μην κάνετε το λάθος και διαβάσετε πρώτα την κίτρινη σφραγίδα και μετά την πυραμίδα (η Μαμούθ μας έκανε μεγάλη πλάκα εδώ με τη σειρά έκδοσης). 3. Αυτό το εξώφυλλο δείχνει μια σκηνή που δεν διαδραματίστηκε ποτέ. Ωραίο εξώφυλλο αλλά μας δουλεύει ο Ζακομπ. 4. Στην πυραμίδα σε κάποια φάση ο Μόρτιμερ βρίσκει ένα σημείωμα που υποτίθεται γράφει κάτι στα αράβικα. Εμένα μου φαίνεται ότι γράφει cul. 5. Στην κίτρινη σφραγίδα σε δύο σημεία υπάρχει μπλέξιμο στη μεταφραση. Το ένα είναι η ιδιότητα του Σερ Κάλβιν Και το άλλο έχει να κάνει με τον παραλήπτη του γράμματος. Ο Μπλέικ λέει "ένα γράμμα για εσένα" Αυτά προς το παρόν και βλέπουμε

Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ΛΛ, με τελευταίο τον Άνθρωπο απο την Ουάσινγκτον που δεν με είχε ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Αυτό με ξάφνιασε ευχάριστα, το διάβασα μονορούφι και το βρήκα αρκετά έξυπνο και επίκαιρο, ενω η απόδοση των διαλόγων είναι εύστοχη επίσης. Μέχρι που με έβαλε στην μπρίζα να πάρω και τα υπόλοιπα ΛΛ της νέας εποχής, Να τονίσω ότι κανένα από τα νέα Αστερίξ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα και περίμενα να συμβεί το ίδιο με αυτό το ΛΛ. Δεν συνέβη ευτυχώς!

Στα 25 μου χρόνια πλέον, μου έχει γίνει βίωμα ότι ο ΛΛ είναι ο πιο σκληρός καρ...λης της άγριας δύσης. Ο ορισμός του badass. Όταν τον βλέπω να λέει αχ τι γλυκούλικα ζωάκια είναι αυτά,με ξενίζει και δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα. Δέχομαι να μπουν φρέσκες ιδέες στο όλο εγχείρημα χωρίς να αλλοιώνουν στο ελάχιστο τον εμβληματικό χαρακτήρα. Αλλιώς μας δείχνουν ότι από εδώ και πέρα θα βγαίνουν ΛΛ επειδή υπάρχει κάποιο deadline και πρέπει ανά 2 χρόνια να βγάζουν καινούριο άλμπουμ.

To διάβασα κι εγώ, το βασικό του πρόβλημα είναι ότι δεν είναι αστείο. Όταν η πιο αστεία ατάκα του κόμικ είναι για το COVID υπάρχει θέμα στο χιούμορ της δουλειάς. Κατά τα άλλα δε βρήκα κάποια προπαγάνδα, αλλά εντάξει η πλάστιγγα έγερνε λίγο. Και νομίζω πως εκεί που έγειρε είναι ότι έκανε κριτική στη ζωή των Ινδιάνων ως κυνηγοί. Ευρωπαϊκός πατερναλισμός βγαλμένος από Τεντέν και τον μεσοπόλεμο, βαφτισμένος σε εναλλακτικότητα. Μέτριο.

Με τέτοιους διαλόγους το όσκαρ το έχουμε σίγουρο!

Το ότι συμπαθεί τα ζωάκια είναι εντός κονσεπτ. Προσωπικά δεν με ξένισε αυτό. Αυτό που με χάλασε είναι που τον είδα να κλαίει. Δεν είναι τέτοιος ο Λούκυ Λουκ και γενικά δεν χρειαζόταν τέτοια δραματική σκηνή σ'ένα χιουμοριστικό κόμικ. Τον ΛΛ θα τον χαρακτήριζα "κουλ". Το badass είναι υπερβολή. Badass είναι ο Μπλούμπερυ για παράδειγμα.

Μα είναι το πρώτο άλμπουμ που διαβάζεις πως σου έχει γίνει βίωμα? Ο ΛΛ δεν είναι σίγουρα ο πιο σκληρός Καρ...λης της άγριας Δύσης. Δεν είναι badass. Δεν ειναι αυτό το προφίλ του. Είναι τίμιος ηθικός φοβερός σκοπευτής και ...τυχερός. Ο ΛΛ έχει καλύτερο φίλο το άλογο του. Φροντίζει το χαζό σκυλι σαν να είναι δικό του. Αν διαβάσεις τα υπέροχα παλιά ΛΛ θα δεις να κάνει ως και καρπα στον ρανταπλαν. Μια χαρά γλυκός είναι όταν θέλει. Γελάει με τους Ντάλτον με τον Μπίλυ δε Κιντ κλπ. Μια χαρά είναι εντός ρόλου σε αυτό το ΛΛ. Δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε εμείς και να μην ξέρουν οι δημιουργοί του που τον έχουν φάει με το κουτάλι. Δεν είναι ο σκοπός τους να του αλλάξουν χαρακτήρα. Από εκεί και πέρα συμφωνώ ότι δεν χρειάζεται να βγαίνει ένα λλ ανά δύο χρόνια. Αν δεν υπάρχει καλή έμπνευση ας μην βγει ποτέ άλλο. Ήδη έχουμε σχεδόν 100 τεύχη (μαζί με τα Ρανταπλαν). Καλά είναι τόσα.

Εν τω μεταξύ , μόλις χθες μου επισήμανε ο γιός μου , ότι ο τόμος λέγεται Η Σταυροφορία των Παίδων και όχι των παιδιών. Δέκα φορές που τον είχα δει και κρατήσει στα χέρια μου δεν το παρατήρησα !

Μια ολόκληρη εποχή κλείνει.Νικο Ξανθόπουλε δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.Ησουν λαμπρό υπόδειγμα καλλιτέχνης μα πάνω από όλα ανθρώπου

Το παιδί του λαού δεν είναι πια μαζί μας...

Τι εννοείς; Στον κομμωτή αναφέρομαι.

Σε πρόλαβε ο Vidal και είδαμε τον ΛΛ να συνοδεύει γκέι (στη Μνηστή του Λούκυ Λουκ). Με τη διαφορά ότι δεν τον "υπερασπιζόταν", ίσα ίσα τον είχε πάρει λίγο στο ψιλό. Θυμάμαι τη δολοφονική ατάκα μόλις τον είδε "τι'ναι τούτο πάλι;" Καλά, αν γραφόταν αυτό το άλμπουμ στις μέρες μας θα έτρωγε χοντρή λογοκρισία και μπορεί να βλέπαμε και μηνύσεις απ'την lgbd κοινότητα. Εγώ προσωπικά δεν θέλω να βλέπω τον ΛΛ ούτε να κοροϊδεύει, ούτε να υπερασπίζεται τους γκέι. Πολύ απλά δεν θέλω να βλέπω γκέι σε Λούκυ Λουκ γιατί θεωρώ δεν ταιριάζει στο κονσεπτ της σειράς

Παιδιά ειλικρινά είχα πρωτοδεί την ιστοσελίδα όταν ήμουν στο δημοτικό ( τουλάχιστον πριν 5-6 χρόνια ) ενώ έψαχνα στο ίντερνετ "κομικς" ή κάτι τέτοιο και η αντίδραση μου ήταν κάπως έτσι : " τι είναι αυτός ο γυμνοσαλιαγκας " . Πρέπει να μπήκα στο σάιτ και να μην κατάλαβα τι παίζει , ήταν μεγάλη εξέλιξη για ένα παιδάκι δημοτικού που έπαιρνε τα Ντίσνεϋ του περιπτέρου . Ύστερα από μερικά χρόνια έμαθα για το Greek comics από φίλους και να'μαι

Αμέλησα βλέπω να σας δείξω τις αγορές της εορταστικής περιόδου Πρώτα διάφορα ελληνικά και ένα πακέτο με παλιά αμερικάνικα τεύχη Μετά δύο ωραιότατα τομάκια από το awesomebooks Και ένα ακόμα τευχάκι που έπρεπε να πάρω για τη γιορτή μου...

Η Β' έκδοση των τευχών 1, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 12 Μεταφέρθηκαν στη βάση Και τα 2 και 21 Α' έκδοση σε μεγαλύτερη ανάλυση Μεταφέρθηκαν στη βάση

Χορηγός της έκδοσης: Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία»

Εντάξει, όχι και τριψήφια (ακόμα ).

Πριν λίγες ημέρες παρέλαβα το Harleen και έχω να πω πως είναι πραγματικά ένα κομψοτέχνημα. Το σχέδιο είναι εντυπωσιακό και το σενάριο απολαυστικό! Ποτέ δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ότι θα δενόμουν τόσο πολύ με την Χάρλεϊ. Σίγουρα μια από τις καλύτερες παραγγελίες που έχω κάνει τους τελευταίους μήνες!

Το αγόρασα την Παρασκευή, οπότε δεν έχω προλάβει να το διαβάσω για να ξέρω στα σίγουρα, (σύμφωνα πάντως με τον θρύλο τα παιδιά πουλήθηκαν σαν σκλάβοι στην Β. Αφρική από τους ναυτικούς που θα τα μετέφεραν στην Παλαιστίνη). Μπορεί ο τίτλος να μπήκε απλά γιατί ακούγεται επιβλητικός και γιατί η ιστορία έχει να κάνει με νεαρά άτομα (που ενδεχομένως να παρασύρονται από τους καθοδηγητές τους σε πράξεις ακραίες που τα βλάπτουν) αλλά μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω αφού δεν το έχω διαβάσει.

Νομιζα ελεγες την μνηστη. Αυτη που ειναι και στο εξωφυλλο του τευχους. Νο 26 αν δεν με απατα η μνημη. Τωρα που το ξανασκεφτομαι ,με αντρα κατεληξε. Οποτε ακυρο αυτο που ειπα. Το οτι ηταν ωραιο μωρο ,ισχυει ομως Γκει κομμωτης η αληθεια ειναι δεν θυμαμαι καθολου οτι υπηρχε.Αλλά για να το λες σε εμπιστευομαι. Νομιζεις τα θυμαμαι ολα οπως εσυ; Τα εχω διαβασει βαρια 10 φορες το καθενα. Εσυ εχεις φτασει σε τριψηφια νουμερα αναγνωσης καθε τευχους

Ότι δηλαδή τα 14€ είναι χαμηλή τιμή και η "νορμάλ" είναι τα 24€

Ξέρεις πιο είναι το επόμενο βήμα... σε μελλοντικό τεύχος να συνοδεύσει υπερασπιζόμενος ένα γκέι ζευγάρι που καταδιώκεται από τους πουριτανούς...

Εγώ ανακάλυψα το Greek comics ψάχνοντας περισσότερες πληροφορίες για την συλλογή με τα graphic novels της Marvel. Και θα πρέπει να έχω κλείσει περίπου 2-3 χρόνια...

Ναι είναι cool. Επίσης συμφωνώ ότι η δραματική σκηνή δεν χρειάζονταν. Το είπα και στην κριτική μου. Τώρα ότι θα έκλαιγε σε τέτοια περίπτωση νομίζω ότι είναι προφανές όσο το ότι ο ήλιος θα βγει αύριο πρωί. Δεν ήταν το κλάμα το πρόβλημα προς Θεού. Ήταν η σκηνή.

Τα απόκτηματα του μήνα Τα περισσότερα είναι από τα παλαιοπωλεία του Μοναστηρακίου που επισκέφθηκα πρώτη φορά πρόσφατα. Κάτ αρχήν πήρα κάποιους τόμους απ' την συλλογή του Μπαρκς που δεν είχα κανέναν Διάφορα αμερικανικά single issues Έπειτα επισκέφτηκα την υπέροχη λεφικ από τήν οποία πήρα τον τόμο Popeye τής μικρός ήρωσ που ήθελα πολύ ( καθώς και σακουλάκια για τα κόμικς μου) αλλά και τα παμπλικ που πήρα αυτό το υπέροχο trade τής dc

Μία μεγάλη κι εμβληματική μορφή στα υπερηρωικά κόμικς, κρύβεται μέσα στις σελίδες του τόμου #68 της αγαπημένης μας Συλλογής. Ο λόγος για τον Captain America. Ο πρώτος Εκδικητής του σύμπαντος της Marvel, έχει επιφορτιστεί με την ευθύνη να εντοπίσει εκείνον που θα γίνει ο “Εκλεκτός” και θα επωμιστεί το βάρος να συνεχίσει την δράση και το καθήκον του. Από το συνοδευτικό κείμενο μαθαίνουμε ότι το σενάριο το έχει γράψει ο David Morrell, ένας δημιουργός, ο οποίος δεν διαθέτει την εμπειρία στον χώρο των κόμικς, αλλά έχει στο παλμαρέ του την συγγραφή του σεναρίου της ταινίας και του χαρακτήρα “Rambo”. Επομένως, το αρχικό μου μούδιασμα για την ποιότητα του σεναρίου εδώ, μετατράπηκε σε περιέργεια και μεγάλη προσδοκία για το τι θα διαβάσω. Αν θελήσουμε να κάνουμε μία μικρή περίληψη του σεναρίου, θα πρέπει να πούμε ότι αυτό βρίσκει τον ήρωα, εμφανώς καταβεβλημένο, με τις δυνάμεις που τον έκαναν σύμβολο της Αμερικής, αλλά κι όλου του ελεύθερου κόσμου, να εξασθενούν και με την ανάγκη να δημιουργήσει μία καινούργια στόφα ηρώων που θα συνεχίσουν το έργο του, να κρίνεται επιβεβλημένη. Έτσι, λοιπόν, βλέποντας ότι ο χρόνος του επάνω στην Γη ολοένα να τελειώνει, αποφασίζει να ενταχθεί σε (ακόμα) ένα επιστημονικό πρόγραμμα εξ αποστάσεως παρακολούθησης, στην οποία θα μπορούσε να “δει” και να “μιλήσει” με οποιονδήποτε θα έκρινε εκείνος ότι διαθέτει τις τέσσερις πρωταρχικές αρετές που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τον κάθε ελεύθερο κι αλτρουιστή άνθρωπο. Το σθένος, την εντιμότητα, την πίστη και την αυτοθυσία. Ο βασικός χαρακτήρας που επιλέγεται είναι ένας Δεκανέας, που υπηρετεί στην πρώτη γραμμή στο Αφγανιστάν κι εκτός από τον αγώνα που κάνει για να φέρει πίσω την ειρήνη στην περιοχή, προσπαθεί να σώσει και την διμοιρία του από μία κατάσταση που μοιάζει υπερβολικά δύσκολη. Ο διάσημος Captain, λοιπόν, “επικοινωνεί” με τον θαρραλέο Δεκανέα και τον καθοδηγεί στα σωστά μονοπάτια της ρεαλιστικής λύτρωσης και παράλληλα τον νουθετεί για κάτι περισσότερο από αυτό. Κάτι που θα κρατήσει στο μέλλον. Μία κίνηση που μου έφερε στο μυαλό τον θρυλικό Jaga, των “Thundercats”. Αν μη τι άλλο, μετά την ανάγνωση, το συναίσθημα που μου αποτυπώθηκε ήταν αυτό της συγκίνησης. Βλέπουμε έναν πρωταγωνιστή, ο οποίος (στην πλειοψηφία της διάρκειας της ιστορίας) λειτουργεί μόνο με τον συμβουλευτικό του ρόλο, δεν λαμβάνει ενεργή δράση κι αφήνει έναν άλλο, εντελώς νέο χαρακτήρα, να μπει στα παπούτσια του. Ο Morrell δεν διστάζει όχι μόνο να τον “τσαλακώσει”, αλλά να τον φέρει στα πρόθυρα του θανάτου, ο οποίος δεν φαντάζει να μπορεί να αποτραπεί. Όλη αυτή η συμπεριφορά του Captain America δείχνει ρεαλισμό, καθώς υπάρχει έντονο το συναίσθημα ότι όλα στην ζωή έχουν μία αρχή, αλλά κι ένα τέλος. Όλο αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί, επηρεάζει την ψυχολογία του αναγνώστη, δίνει έντονα συναισθήματα και φυσικά δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο… Εδώ νομίζω ότι ο κύριος Morrell έχει κερδίσει κατά κράτος το στοίχημα. Όσον αφορά την πλοκή, εκείνη δανείζεται πολλά στοιχεία άκρατου πατριωτισμού και δημιουργεί ένα κλίμα μιλιταριστικό, όχι όμως με την εθνικιστική έννοια του όρου, αλλά με περισσότερες κοινωνικές προεκτάσεις. Η παρουσία του ήρωα είναι καθαρά υποστηρικτική, δίνοντας βήμα στον χαμηλόβαθμο στρατιωτικό να αναδείξει τα δικά του προτερήματα και τις αξίες. Σωστή κίνηση, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά για ένα σενάριο, που φέρει τον τίτλο του Captain America, νομίζω ότι ήταν κάπως ελλιπές. Σε όλη την διάρκεια των πέντε κεφαλαίων, το ενδιαφέρον μονοπωλείται στο στήσιμο του νέου χαρακτήρα, ενώ δεν λείπει και η εξιστόρηση του origin του Πρώτου Εκδικητή. Με αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι παρουσιάζεται μία φλυαρία, που επαναλαμβάνει παρεμφερείς σκηνές και δεν πάει τον μύθο αβίαστα παρακάτω. Τις περιπέτειες του Δεκανέα στο πεδίο της μάχης, κάλλιστα θα μπορούσαμε να τις εντάξουμε στις ιστορίες στρατιωτικού περιεχομένου, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την αίγλη και τα μοτίβα που χαρακτηρίζουν τις ιστορίες του Cap. Στο τελευταίο κεφάλαιο, έχουμε μία αναμενόμενη κορύφωση, που δίνει άλλη δυναμική στην ιστορία, εξηγεί πολλά για το τι διαβάσαμε μέχρι τότε και βάζει τον Cap και πάλι στο προσκήνιο. Πολύ καλή, επίσης, ήταν και η σκηνοθεσία, η οποία έχει κινηματογραφικό ρυθμό κι εμφανίζει τις επαναλαμβανόμενες σκηνές με μαεστρία, δίνοντας στην κάθε μία ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Σε αντίθετη περίπτωση (όπως ενός καλλιτέχνη με υποδεέστερο συγγραφικό ταλέντο) ίσως να μιλούσαμε για ένα αποτέλεσμα κάπως βαρετό. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία τίμια ιστορία, που το δυνατότερο σημείο της είναι τα έντονα συναισθήματα που αφήνει στον αναγνώστη, παρά η δράση και η ένταση που μας έχουν συνηθίσει τα σενάρια του “παιδιού” των Joe Simon και Jack Kirby. Προσωπικά και με την μικρή εμπειρία που έχω αποκομίσει, δεν θα την χαρακτήριζα μία καθαρόαιμη ιστορία του σύμπαντος της Marvel και συνεπώς δεν θα την πρότεινα στους λάτρεις αυτού του είδους. Αναμφισβήτητα, όμως, φανερώνει μία άλλη οπτική, πιο ρεαλιστική, αλλά και μυθιστορηματική, στον πρωταγωνιστή, που είμαι σίγουρος ότι θα εκτιμήσουν πολλοί από εκείνους που θα την διαβάσουν. Ο εικαστικός τομέας, που είναι μία προσφορά του Mitch Breitweiser, συμπληρώνει στην εντέλεια αυτόν τον ρεαλισμό που προσπαθεί να περάσει το σενάριο. Σχεδόν όλα τα καρέ έχουν σφιχτή δομή, ενώ ταυτόχρονα αποδίδουν μαεστρικά τόσο τους χαρακτήρες, όσο και την αντάρα του πολέμου, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία αίγλη στην σκηνοθεσία. Το δυνατότερο σημείο του, πιστεύω ότι είναι η απόδοση του γερασμένου και καταβεβλημένου Captain America, που δεν αποτυπώνει μόνο το σωματικό του υπόβαθρο, αλλά και την εύθραυστη ψυχολογία του. Και φυσικά, όλο το νόημα επικεντρώνεται στα τελευταία καρέ, στα οποία ο Δεκανέας κι ο Cap “ενώνονται”, κάτω από το πενάκι του Breitweiser, αλλά και στην αποτύπωση πολλών σταθμών-στόχων της διεθνούς τρομοκρατίας, που σημάδεψαν την ανθρωπότητα, με προεξάρχουσα (όπως ήταν αναμενόμενο) την 11η Σεπτεμβρίου. Από τον χρωματισμό, η αλήθεια είναι ότι έχω ένα μικρό παράπονο, το οποίο οφείλεται στις εντάσεις της φωτεινότητας, που την βρήκα πολύ μουντή σε όλη την διάρκεια της ιστορίας. Τα χρώματα που επιστρατεύει ο Brian Reber, είναι γήινα και ταιριάζουν με το στρατιωτικό κλίμα και το τοπικό πλαίσιο, που στήνει το σενάριο. Γενικά το πρόσημο στο εικαστικό κομμάτι της ιστορίας, κλίνει προς τα θετικά. Να πούμε και δύο λόγια και για το υλικό που συνοδεύει τον τόμο? Ξεκινάμε, λοιπόν, με το καθιερωμένο κι άκρως ενημερωτικό editorial, που έχει επιμεληθεί ο Marco Lupoi, το οποίο μας εντάσσει στην ιστορία που πρόκειται να διαβάσουμε κι αυτό στέκεται (μάλλον) η αφορμή να μην κρίνεται επιβεβλημένη η εισαγωγή της σελίδας με τα γεγονότα που οδήγησαν στην παρούσα ιστορία και γι’ αυτό απουσιάζει. Μετά το πέρας της ιστορίας, ο αναγνώστης θα έχει την τύχη ν’ απολαύσει μερικές σελίδες με εναλλακτικά εξώφυλλα, ενώ στην συνέχεια θα διαβάσουμε την βιογραφία του εικονογράφου, καθώς επίσης ο σεναριογράφος θα μοιραστεί μαζί μας μερικές σκέψεις του για τον “Εκλεκτό”. Ο τόμος θα ολοκληρώσει την ύλη του, παρουσιάζοντας μερικές εικονογραφήσεις που εμφανίζουν κάποιες άλλες εκδοχές του Captain America.

Μόλις έμαθα πως ο Αλέκος Παπαδάτος εξέδωσε νέο κόμικ, αυτήν την φορά αφιερωμένο στον Αριστοτέλη (τον γνωστό φιλόσοφο) και για να το τιμήσω (παρόλο που δεν τον έχω διαβάσει ακόμα), έκανα ένα μικρό fanart εμπνευσμένο από το προηγούμενο κόμικ του, την "Δημοκρατία". Αν και το απόλαυσα, δεν μου άρεσε τόσο όσο το "Logicomix" (το οποίο BTW, το προτείνω σε όλους). Δεν ξέρω γιατί. Υπήρχε κάτι στην δομή που μου το χάλασε, αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω.

ΠΡΟΣΟΧΗ: OFF TOPIC Επειδή για κάποιο λόγο στο θέμα του Μπλέικ και Μόρτιμερ δεν μπορώ να σχολιάσω, θα γράψω εδώ ένα σχόλιο και παρακαλώ τους διαχειριστές να το μεταφέρουν. tik είχα πει πως αν κάποιος που δεν ξέρει τη σειρά θέλει να διαβάσει ένα άλμπουμ να δει πως του φαίνεται, δεν είναι ανάγκη να τα πάρει με χρονολογική σειρά. Μπορούν να διαβαστούν και αυτόνομα οι ιστορίες, χωρίς σοβαρά προβλήματα κατανόησης. Εννοείται το ιδανικό θα ήταν να τα πάρεις με τη σειρά. Αλλά δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν δεν το κάνεις. Εγώ πχ θυμάμαι ξεκίνησα με την Κίτρινη Σφραγίδα και μια χαρά κατάλαβα την ιστορία, άσχετα αν στη 2η ανάγνωση (και έχοντας διαβάσει πλέον τις Πυραμίδες) την κατανόησα ακόμα καλύτερα. Αν το δούμε αυστηρά σχεδόν όλες οι σειρές πρέπει να διαβάζονται χρονολογικά. Ακόμα και στα Αστερίξ και Λούκυ Λουκ γίνονται που και που αναφορές σε προηγούμενες ιστορίες ή επανεμφανιζονται χαρακτήρες από προηγούμενες ιστορίες. Αλλά κάποιος που θέλει να ξεκινήσει τα Λούκυ Λουκ δεν του λες πιάσε πρώτα τον Κίτρινο Πυρετό ή την ιστορία Αριζόνα. Και κάποιος που θέλει να διαβάσει Λούκυ Λουκ με Ντάλτον δεν του λες διάβασε πρώτα τα Ξαδέρφια των Ντάλτον και τους Παράνομους να μάθεις ποιοι είναι οι Ντάλτον.

Τα τεύχη 81, 82, 83, 84 σε μεγαλύτερη ανάλυση Μεταφέρθηκαν στη βάση

Το τελευταιο βιβλιο που διαβασα και μου αρεσε πολυ ηταν "Ο διαβολος και τα σκοτεινα νερα"

Βασικά η Σταυροφορία των παιδιών είναι μεσαιωνικός θρύλος (με κάποια ιστορική βάση) σχετικά με κάποιες χιλιάδες παιδιών στα 1212 που ακολουθώντας έναν νεαρό που έβλεπε οράματα πίστεψαν ότι αν πάνε στους Αγίους Τόπους με την δύναμη της πίστης τους θα πείσουν τους Μουσουλμάνους να γίνουν Χριστιανοί οδηγώντας τον Χριστιανισμό (Καθολικισμό) στην τελική επικράτηση επί του Ισλάμ. ...Δεν έπιασε... (στους αιώνες που ακολούθησαν με τον όρο "Σταυροφορία των Παίδων ή Παιδιών" χαρακτηρίστηκαν διάφορα στρατιωτικά ή και πολιτικά γεγονότα όπου προταγωνίστισαν νεαρά άτομα ή είχαν σαν στόχο τα δικαιώματα των νεαρών ατόμων. Φυσικά ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε και στην λογοτεχνία, αφού έναν καλό τίτλο δεν τον αφήνεις με ελαφριά την καρδιά ανεκμετάλλευτο)

Η Σταυροφορία των Παιδιών είναι το Σφαγείο νούμερο 5.

Που η συγκεκριμενη ηταν το πιο ωραιο μωρο του τευχους Μεγαλη ξενερα οταν το ειχα διαβασει

Το αγόρασα χθες το μεσημέρι και μέχρι το βράδυ είχα ολοκληρώσει την ανάγνωσή του . Να τονίσω σε αυτό το σημείο, πριν ξεκινήσω να γράφω την γνώμη μου, ότι είναι το πρώτο άλμπουμ Λούκυ Λουκ που διαβάζω. Είχα στην κατοχή μου παρά πολλά δισκάκια για dvd, που ήταν μαζί με μια εφημερίδα πιο παλιά, αλλά όχι κάποιο κόμικ. Πρόκειται για ένα άλμπουμ με σύγχρονη θεματολογία, (προστασία των ζώων, veganισμός), και περιτύλιγμα άγριας δύσης. Υπέροχη εικονογράφηση, διάβαζα μια σελίδα και ύστερα ξαναγυρνούσα στην αρχή της, μόνο και μόνο για να δω ξανά τα καρέ. Το σενάριο και οι διαλόγοι δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου ότι θα διάβαζα σε ένα λουκυ Λουκ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν έξυπνα και με φαντασία. Είχα συνηθίσει τον πρωταγωνιστή μας να παρουσιάζεται ως ένας καουμπόης, με ανεπτυγμένο μέσα του το αίσθημα της δικαιοσύνης, παραμένοντας ωστόσο σχετικά απόμακρος και αποστασιοποιημένος στις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους (και άλλα ζώα στην προκειμένη περίπτωση). Εξαίρεση αποτελούν η Ντόλη (ή Ντόλης) και ο ραντανπλαν,στους οποίους έχει μεγάλη αγάπη. Στο άλμπουμ βλέπουμε έναν Λουκυ Λουκ, ο οποίος έχει γίνει "ευαισθητούλης", όπως τον αποκαλεί ο άλλος καουμπόης όταν του παραδίδει το κοπάδι με τα ζώα και του λέει ότι θα γίνουν σκυλομαχίες. Το μήνυμα που θέλει να περάσει για μένα το συγκεκριμένο κόμικ, είναι πως όταν επικρατήσει ο ακραίος φανατισμός, η κατάληξη είναι άσχημες σκέψεις και πράξεις (οι κτηνοτρόφοι στην αρχή θέλανε να σκοτώσουν τον οβιδιο μπερντ γιατί ελευθέρωσε το άλογο , ενώ στην πορεία που πήραν την εξουσία οι βιγκαν, αποφάσισαν να κρεμάσουν όσους τρώνε κρέας). Στο κομμάτι της επιμέλειας έγινε πολύ καλή δουλειά,καθώς εντόπισα μόλις 1 ή 2 λάθη. Μου άρεσε επίσης πολύ που στην τελευταία σελίδα είχαν πληροφορίες για τον αληθινό άνθρωπο με βάση τον οποίο δημιουργήθηκε η ιστορία.Όπως και να έχει,είμαι πολύ χαρούμενος που απέκτησα το πρώτου κόμικ του καουμπόη μας. Θεωρώ πως προτείνεται σε όποιον έχει ήδη διαβάσει κάτι σε Λουκυ Λουκ . Πιστεύω δεν ενδείκνυται για ανθρώπους της δικής μου κατηγορίας, που τώρα ξεκινούν το μαγικό ταξίδι στην άγρια δύση. Ελπίζω να μην σας κούρασα με τον όγκο του κειμένου.

Έχει μαραζώσει αυτό το θέμα... Ανεβάζω λοιπόν, ένα διαφημιστικό φυλλάδιο, που μοιραζόταν στο περίπτερο της Anubis στο Athens Con 2022, μήπως κι ανέβει λίγο το νήμα!

Αυτή είναι η εικόνα όπως την έχω βρει στο ίντερνετ. Αυτό που είδα στον τόμο που διάβασα, υστερεί πολύ σε σχέση με αυτή την εικόνα.

Εξώφυλλα σε μεγαλύτερη ανάλυση και τα οπισθόφυλλα που λείπουν Τεύχη 1, 3 ως 7, 9 ως 19, 21 ως 24 Μεταφέρθηκαν στη βάση

Εξώφυλλα σε μεγαλύτερη ανάλυση και οπισθόφυλλα που λείπουν. 1,2,4,5,7,10,18,19,21,22,24,26,28,30 ως 34 Μεταφέρθηκαν στη βάση

@ daredevil21 σε βρίσκω τολμηρό (ατρόμητο μάλλον ) που ξεκίνησες να διαβάζεις Λούκυ Λουκ απ'αυτό το άλμπουμ. Σίγουρα δεν είναι το πιο κατάλληλο για όποιον θέλει να μυηθεί στον κόσμο του φτωχού και μόνου καουμπόυ. Απ'τη στιγμή πάντως που σου άφησε θετικές εντυπώσεις, πιστεύω θα λατρέψεις τα άλμπουμ του Γκοσινί Συμφωνώ σ'αυτό που είπες περί "ευαισθητουλη" Λούκυ Λουκ. Άλλο ένα σημείο που δεν μ'άρεσε και το θεωρώ παραποίηση του χαρακτήρα. Δεν ήταν έτσι ο ΛΛ. Καταρχάς δεν θυμάμαι ιστορία του Γκοσινί (διορθώστε με αν κάνω λάθος) που να είδαμε τον Λούκυ Λουκ να κλαίει (όπως συνέβη στην Κιβωτό στο τέλος). Εντάξει, άμα είναι να τον κάνουμε εντελώς φλώρο, να του αλλάξουμε και το όνομα όμως...

Σήμερα κλείνω ένα χρόνο στο Greekcomics. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε. Συνεχίζουμε δυναμικά σε αυτή την υπέροχη παρέα και τα ωραία που συζητάμε για κόμικς και άλλα..

Σε μια εποχη οπου για να διαβασεις λιγες γραμμες κειμενου στο διαδυκτιο, ηταν μαρτυριο λογω των συνδεσεων μας, το περιοδικο ηταν οαση για να μαθουμε νεα και πληροφοριες πανω στις νεες κυκλοφοριες και τα δρωμενα τοτε για το PS1. Οπως παρα πολυ σωστα αναφερεις Indian, το demo CD ηταν απιστευτο προνομιο, αφου περιλαμβανε παιχνιδια και βιντεο, μηνες η και χρονια προτου κυκλοφορησουν επισημως. Και ενω τα προβληματα, ηθελημενα και μη δεν ελειπαν και στη συγκεκριμενη εκδοση, παραδοξως ειχε αρκετα καλο επιπεδο, παντα βαση των δεδομενων της εποχης. Παρεπιπτωντος, ειναι η δευτερη επισημη κυκλοφορια πανω σε αφοσιωμενο περιοδικο για το PS1, αφου το Playstation PRO απο την ιδια εκδοτικη, προυπηρξε για 2-3 τευχη προηγουμενως.

Με τέτοια τιμή θα πάει άκλαφτο. Και δικαιολογημένα. Θέλω να πιστεύω έγινε κάποιο λάθος και αντί για 14€ το έβαλαν 24.

Από ότι είδα είναι και στα άλλα βιβλιοπωλεία αυτή η τιμή, καθώς και στο site της "Οξύ". https://brainfood.gr/proion/o-lanfest-tou-troy-to-filntisi-tou-magochamoth/ Edit: Το έχει και η ΛΕΦΙΚ στο site με 50% έκπτωση

Πολύ καλά νέα. Αφενός έχει έκπτωση (έστω το "μίζερο" 10% προς ώρας), αφετέρου γλιτώνουμε τα μεταφορικά. Μακάρι να βγουν σύντομα και τα υπόλοιπα Edit: Τώρα το είδα, στην Πρωτοπορία έχει τιμή 24€ Τι 'ναι αυτό πάλι; Θέλω να πιστεύω έγινε κάποιο λάθος και θα το διορθώσουν.

Ο καινούργιος χρόνος ξεκίνησε SPECTACULAR

Καλά ότι γνώριζαν πολύ καλά το αντικειμένο όλοι αυτοί που έγραφαν σε τέτοια περιοδικά, μην παίρνεις όρκο χαχαχα Πάντως, ήταν από τα ωραία gaming περιοδικά αυτό του PlayStation και φυσικά το CD με τα demos και τα trailers ήταν τεράστιο συν.

Φέτος ο Άη Βασίλης ήταν πολύ καλός μαζί μου. Ξεκίνησε με τα δώρα από τον καλό μου φίλο Μενέλαο. Το όχημα των Μουργολυκων και τη λιθογραφια του Φατσινι που σας βάζω εδώ, ενώ πήρα και το παζλ των ηρώων του Ντίσνεϋ που έδωσε το τοπολινο για τα Χριστούγεννα. Μετά συνεχίστηκε με το καράβι των πειρατών του Αστερίξ, και κατέληξε με μια υπέροχη μοναδική χειροποίητη Μαφαλντουλα που μου πήρε η γυναίκα μου.

Οκτώ Ώρες στο Βερολίνο Ανέβηκε online στα αγγλικά το τελευταίο άλμπουμ της σειράς Μπλέικ και Μόρτιμερ. Το διάβασα μέσα στο ΣΚ σε τρεις δόσεις, λόγω όγκου. Κλασικό πυκνογραμμένο σενάριο, με αρκετές υποπλοκές μέσα στην κύρια πλοκή. Η ιστορία είχε σχεδόν απ'όλα. Κατασκοπία, καταδιώξεις, φόνους, επιστήμη και ολίγη αρχαιολογία. Σε γενικές γραμμές η υπόθεση είναι η εξής: Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1963 και ο αμερικανός πρόεδρος Κένεντι θα επισκεφτεί το Βερολίνο για μια ιστορική ομιλία που θα έχει σκοπό να αμβλύνει τις διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών (ανατολικού και δυτικού Βερολίνου). Η επίσκεψη θα διαρκέσει 8 ώρες (εξού και ο τίτλος του άλμπουμ). Οι δυτικοί αναλαμβάνουν την προστασία του προέδρου μέσω της επιχείρησης Πρίγκιπας, με τον Μπλέικ επικεφαλής της βρετανικής ομάδας. Ταυτόχρονα όμως μια μερίδα ανατολικών (σοβιετικών και μη) έχει σκοπό να απαγάγει τον πρόεδρο και να τον αντικαταστήσει μ'ένα σωσία, τον οποίο (μέσω χειρουργικής επέμβασης ενός πρώην γιατρού των Ναζί) του έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου και τον μετέτρεψαν σε "μαριονέτα". Μπλεγμένος στην ιστορία είναι (κλασικά) και ο Όλρικ, ο οποίος θέλει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Το κουβάρι της υπόθεσης αρχίζει να ξετυλίγεται όταν στη διάρκεια μιας ανασκαφής στα Ουράλια όρη, αποκαλύπτονται τα πτώματα 7 ανδρών απ'τα οποία λείπει το πρόσωπο Αρκετά ενδιαφέρον σενάριο. Δανείζεται μεν στοιχεία από άλλες ιστορίες (Βορόνοφ, Κίτρινη Σφραγίδα) αλλά σε γενικές γραμμές έχει δικό του χαρακτήρα. Και επιτέλους, διαβάζουμε μετά από καιρό μια ιστορία ανεξάρτητη. Ούτε sequel, ούτε prequel παλιότερης Στα αρνητικά είναι η ίσως υπέρ του δέοντος πολυπλοκότητα του σεναρίου, η όχι ιδανική ισορροπία μεταξύ μπλα μπλα και δράσης (ήθελα περισσότερη δράση) και τέλος δεν μ'άρεσαν πολύ τα κίνητρα του Όλρικ για να κάνει αυτό που έκανε. Τα βρήκα λίγο γενικά κι αόριστα. Ήθελα κάτι πιο συγκεκριμένο. Α, και σε ό,τι αφορά την επιστήμη, ήθελα ένα διαφορετικό μοτίβο. Το να φτιάχνεις ένα μηχάνημα (ή να κάνεις μια εγχείρηση εν προκειμένω) με σκοπό να επέμβεις στον εγκέφαλο κάποιου και να τον κάνεις υποχείριό σου, είναι κάτι που το ξαναείδαμε. Γενικά πάντως ήταν ένα αξιόλογο άλμπουμ από άποψη σεναρίου. Εκεί όμως που πραγματικά τα έσπαγε ήταν στο εικαστικό κομμάτι Το έχω ξαναπεί ότι ο Aubin είναι ο αγαπημένος μου σχεδιαστής της σειράς. Φοβερή λεπτομέρεια, ακόμα και στα μικρότερα καρέ. Τώρα καταλαβαίνω γιατί έκανε τόσα χρόνια να το σχεδιάσει (ξεκίνησε το '15 να θυμίσω). Θα ήθελα να διαβάσω το άλμπουμ μια 2η φορά ώστε να το κατανοήσω καλύτερα. Το ιδανικό θα ήταν στα ελληνικά. Άραγε θα το δούμε κάποτε από τη Μαμούθ ή πολλά ζητάω; Βαθμολογία: 7.5/10