Αίθουσα Νικητών

Καραμπάλιος... Το όνομα δε μου λέει κάτι. Από εκεί και πέρα εδώ είναι το deviant του και εδώ το fb του. Σταχυολογώ κάποια από τα πράγματα που έχει εκεί. και στο φβ του έχει ένα φωτο άλμπουμ ονόματι 1800 από το 2016 Σταχυολογώ από εκεί ... που τους βρίσκει ρε συ ο Σταυριανός? Αυτό το 1800αρι έχει αγοραστεί με κλειστά μάτια Σεναριακά φαίνεται στα γούστα μου και το σκίτσο είναι μια χαρά Ιστορικά, δεν γνωρίζω εάν κολλάει, αλλά το 1800 ξεκίνησε ο Αλή Πασάς την 3η εκστρατεία ενάντια στο Σούλι. Αυτή που συμπεριλαμβάνει την πτώση του Σουλίου, το Ζάλογγο το 1803, και την φυγή των Σουλιωτών από την περιοχή.

Καλά λένε ότι όταν καθαρίζεις μπορείς να βρεις "δεινόσαυρους" ,ναι λοιπόν εγώ τους βρήκα σε ένα παλιό φάκελο αρχειοθέτησης που ήταν περίπου 20 χρόνια και είπα να τους δείτε και εσείς μιλάμε για μια απ'τις πρώτες σειρές της deagostini η οποία κυκλοφόρησε 1994-1995 αμέσως μετά δηλαδή και με την πρώτη ταινία του jurasic park το 1993.Τώρα για την έκδοση, το πρώτο τεύχος έδινε δώρο χάρτινα γυαλιά σε σχήμα δεινοσαύρου (όπως το πρώτο εξώφυλλο) για τις 3d εικόνες που είχε στα μεσαία φύλλα κάθε τεύχους, κομμάτια σε κάθε τεύχος του σκελετού ενός τυρανόσαυρου και στην συνέχεια το εξωτερικό δέρμα του το οποίο στην ουσία κούμπωνε πάνω στο σκελετό, στην συνέχεια εφόσον τελείωσαν με το μοντέλο του δεινοσαύρου δόθηκαν χάρτινες κάρτες με δεινόσαυρους. Από θέμα ποιότητας χαρτιού ήταν άψογο χοντρό γυαλιστερό χαρτί (γιαυτό και άντεξαν) όμορφα σχέδια απλά κείμενα και κατανοητά, επίσης υπήρχαν και ντοσιέ αρχειοθέτησης τα οποία τα αγόραζες ξεχωριστά και πιθανό να έπρεπε να τα παραγγείλεις κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης, επίσης η αρίθμηση συνεχιζόταν από το ένα τεύχος στο επόμενο π.χ. 1ο τεύχος σελ. 1-24 2ο τεύχος σελ. 25-48 (χωρίς να υπολογίζονται τα εξώφυλλα). Βέβαια απ'όλα αυτά γλίτωσαν μόνο τα τεύχη αλλά καλά και αυτά. Σε δεύτερο χρόνο θα σκανάρω και κάποια κόμικ που έχει η σειρά και θα τα παρουσιάσω. Σχετικό διαφημιστικό της εποχής

To πήρα και το διάβασα. Δεν μου άρεσε. Όπως αναφέρετε και οι περισσότεροι παραπάνω, σαν ιστορία μάλλον δεν είναι η κατάλληλη. Βασικά δεν μου άρεσε σαν σενάριο. Το βρήκα πολύ χωρίς λόγο σουρεάλ. Το σχέδιο δεν με χάλασε. Αλλά ο χρωματισμός δεν ήταν καλός. Πολύ ερασιτεχνικός. Τέλος για το τεύχος που πήρα θεωρώ τσιμπημένη την τιμή. Δεν έκλαψα τα χρήματά μου όμως. Μόνο και μόνο επειδή πήγαν απευθείας στις εκδόσεις Μικρός Ήρωας που μας είναι απαραίτητες είμαι πολύ χαρούμενος. Αυτά

Σωτήριο για τους μικρούς εκδοτικούς και τα μικρά βιβλιοπωλεία, ΑΝ εφαρμοστεί που δεν το βλέπω. Οι μεγάλοι εκδοτικοί το ξεπερνούν τυπώνοντας μικρή πρώτη έκδοση και εκδίδοντας 2η και 3η έκδοση άμεσα. Έχει τύχει να πάρω για το μαγαζί ευπώλητο βιβλίο την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας και να γράφει 3η έκδοση. Τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, ειδικά τα ιντερνετικά, απλά αγνοούν το νόμο.

Το Σκοτεινό Παρελθόν κυκλοφόρησε. http://www.anubis.gr/books.asp?BID=1927 14,90€ στοιχίζει.

Ένα ξωτικό, ένας άνθρωπος και ένας δρουίδης μπαίνουν σε ένα μπαρ.. Ρε τι φτιαν' ο άνθρωπας; Έτσι θα ήταν στην πραγματικότητα ο κόσμος του WoW, ή μάλλον έτσι θα έπρεπε να είναι από την σειρά World of Warcraft και τον Jon Buran

Ανέβηκε στις 28/10/2014 στο socomic.gr (αρχικά είχε μπει στο comicbookbubble)

Αρχοντή φίλε μου ότι και να γράψω είναι λίγο... Το ευχαριστώ μοιάζει φτωχό!!! Δε το διάβασα αλλά το έζησα... Το σοκ και το δέος υπερτερούσαν της καλής εννοούμενης ζήλειας. Δε ξέρω αν πρέπει να σε μισήσω ή να σε λατρέψω!!! Πέρα από την εμπειρία μου με τον Ρόσα στο signing της Λε.Φι.Κ. όπου κάθισα απέναντί του και από την συγκίνηση του είπα ελάχιστα έχω να περηφανεύομαι για τον κάτωθι πίνακα που κοσμεί το δωμάτιο μου...

Αγαπητε Αρχοντη ευχαριστω που μοιραστηκες μια τοσο ομορφη εμπειρια μαζι μας. Πιστευω το καταλαβαινεις οτι ολοι οι Ντισνεικοι σε ζηλευουμε αφανταστα! Να σαι καλα και οτι αλλο ενδιαφερον εχεις ζησει αναμενουμε να το ακουσουμε διαβασουμε!

Ότι είπε ο μπρόκολος! Άσε που ο άλλος προσπαθεί να του μοιάσει.

Για τα εξώφυλλα του Αστερίξ του Γαλάτη και του Χρυσού δρεπανιού δεν θα έλεγα όχι, όμως δεν ξέρω αλλά το ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί μου φαίνεται μάλλον άσχημο και υπερβολικό... Ένγουγουέι εγώ τα έχω ήδη οπότε δεν με ενδιαφέρουν οι επανεκδόσεις... Απ'ότι βλέπω ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός είναι διαθέσιμο σε ηλεκτρονικά βιβλιπωλεία...

Σε ευχαριστώ πολύ @Θρηνωδός! Θα μου είναι πολύ χρήσιμο αυτό το κείμενο για την επόμενη φορά που θα πάω στον ψυχαναλυτή μου!

(ISBN:978-618-5116-60-6). 1. 1800 / Θανάσης Βασίλης Καραμπάλιος Δημόσιο ISBD Τίτλος : 1800 : 1.Πατέρας Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Θανάσης Βασίλης Καραμπάλιος, Συγγραφέας ; Θανάσης Βασίλης Καραμπάλιος, Εικονογράφος Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 48 Σελίδες Μέγεθος: Άδετο 20,50 x 29.00 cm ISBN: 978-618-5116-60-6 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 10/10/2018

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β': ΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ, ΠΕΜΠΤΗ, 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2000. Ξυπνήσαμε γύρω στις 8¨00 πμ και χάσαμε την ευγενική προσφορά της Ann να μας ετοιμάσει για πρωινό τις πιο παχιές τηγανίτες στο Kentucky, γιατί έπρεπε να είμαστε στο πόδι από τις 7¨00 για να την προλάβουμε πριν φύγει για την δεύτερη μέρα του σεμιναρίου που παρακολουθούσε—ευτυχώς θα είχαμε την ευκαιρία να τις δοκιμάσουμε την επόμενη μέρα! Φάγαμε πρωινό στη δυτική βεράντα διαβάζοντας την τοπική εφημερίδα η οποία ανέφερε μια διαδήλωση στην Ελλάδα από ακραίες θρησκευτικές ομάδες --εκείνη η περίπτωση αφορούσε το θέμα των ταυτοτήτων αν θυμάστε. Μετά το πρωινό επισκεφθήκαμε ένα κιόσκι στην δασώδη περιοχή νότια του σπιτιού ακολουθούμενοι από τα 3 σκυλιά του Ντον που πρόθυμα υπάκουαν στις εντολές του σχετικά με τα σκιουράκια. Ο Ντον μας είπε ότι δεν χρησιμοποιούν αυτό το κιόσκι τόσο συχνά γιατί, παρόλο έχει σύνδεση με το ηλεκτρικό ρεύμα, δεν έχει τηλεφωνική γραμμή, με συνέπεια κάποιος που κάθεται εδώ να μην μπορεί να συνδεθεί με το Ιντερνετ (δεν υπήρχε Wi-fi τότε). Επιπλέον, λόγω της απόστασης από το σπίτι θα έπρεπε κάποιος να πηγαινο-έρχεται αν χρειαστεί κάτι. Η ώρα περνούσε και γνωρίζοντας ότι η μέρα θα ήταν πολλή ζεστή και υγρή, αποτολμήσαμε το δεύτερο «σαφάρι» στην «ζούγκλα» του Ντον. Αυτή τη φορά «εξερευνήσαμε» την βορειο-δυτική πλευρά της δασώδους περιοχής. Ο Ντον ήταν στην κυριολεξία οπλισμένος με ένα κοφτερό μαχαίρι και ήταν η εμπροσθοφυλακή καθώς προχωρούσαμε στο πολυδαίδαλο σύστημα των μονοπατιών. Μας πληροφόρησε ότι ο κύριος εχθρός αφότου είχε αγοράσει αυτό το κτήμα ήταν οι τσουκνίδες! Η περιοχή έβριθε αρχικά παντού από τσουκνίδες, αλλά κατόπιν επίπονου ραντίσματος, με το χρόνο κατάφερε να τις εξαφανίσει στις περισσότερες περιοχές, συνεχίζοντας να τις καταπολεμά όπου ακόμα βασίλευαν. Ο Ντον κουρεύει τα μονοπάτια μια φορά το μήνα και παρότι προσπαθεί να αποφεύγει τις χελώνες, μας είπε ότι την τελευταία φορά η μηχανή έπεσε πάνω σε μια χελώνα που κρυβόταν στο γρασίδι. Μετά από μια ώρα περίπου, η «εξερεύνηση» μας τελείωσε στην μικρή λιμνούλα βόρεια του σπιτιού. Και τώρα τι είχε το πρόγραμμα? Μια βόλτα στην πόλη! Ο Ντον ήθελε να κάνει φωτοτυπίες της πιο πρόσφατης ιστορίας του και μετά να τις αφήσει στο σπίτι του φίλου του Dan Shane, κι έτσι αποφασίσαμε να τον κάνουμε παρέα και μετά να επισκεφθούμε ένα κατάστημα με κόμικς, που ονομαζόταν “The Great Escape”. Ανεβήκαμε λοιπόν στην Dodge ’48 και ξεκινήσαμε για το Louisville. Κάθισα στο πίσω κάθισμα και απόλαυσα τη διαδρομή, παρόλο που είχε πολλή ζέστη χωρίς κλιματιστικό. Αν παραβλέψουμε αυτή την ενόχληση, το αμάξι ήταν σε πολλή καλή κατάσταση! Με πολύ χώρο στο εσωτερικό του και μεγάλη άνεση, πράγματι ήξεραν πώς να κατασκευάζουν αυτοκίνητα εκείνα τα χρόνια—επίσης ένιωθες πολύ ασφαλής με τους προφυλακτήρες φτιαγμένους από πραγματικό ατσάλι! Πολλοί στον δρόμο μας κοίταζαν γιατί η παλιά Dodge ξεχώριζε στην κυκλοφορία σαν μύγα μεσ’ το γάλα, ανάμεσα στις σύγχρονες Toyota Camrys, Honda Accords και Ford Tauruses. Ο Ντον μας είπε ότι μερικές φορές όταν σταματάει σε κάποιο φανάρι, άλλοι οδηγοί τον ρωτούν “What year is IT?”---και εκείνος τους απαντά “It’s 2000”! Στην αρχή κάναμε μια στάση σ’ ένα φωτοτυπικό κέντρο και περιμέναμε με τον Orjan κάτω από ένα δένδρο για όση ώρα ο Ντον έκανε τις φωτοτυπίες που ήθελε. Κάποια στιγμή βγήκε έξω για να μας δείξει «έναν αυθεντικό redneck του Kentucky» που είχε μόλις έρθει δίπλα μας και που δεν νοιάστηκε να παρκάρει το αυτοκίνητό του σωστά, αλλά απλώς το άφησε εκεί όπου είχε τύχει να σταματήσει! Μετά το φωτοτυπικό κέντρο και μια σύντομη στάση στο σπίτι του Dan Shane, επισκεφθήκαμε το “Great Escape”. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού γνώριζε βέβαια τον Ντον και μας σύστησε σαν «δύο Ευρωπαίους θαυμαστές των Ντίσνευ κόμικς»--ξέρετε οι Αμερικάνοι θαυμαστές των Ντίσνευ κόμικς είναι είδος εν ανεπαρκεία. Περάσαμε εκεί μια ώρα περίπου, περιδιαβαίνοντας το μαγαζί και βρήκαμε και τρεις κούτες με Ντίσνευ κόμικς από την Dell μέχρι την Gladstone. Ο Orjan αγόρασε μερικά τεύχη της Dell από την δεκαετία του ’50, λέγοντας ότι το καθένα κοστίζει λιγότερο απ’ ότι ένα “Kalle Anka” (κάτι σαν το αντίστοιχο «Μίκυ Μάους» της Σουηδίας) σήμερα… Μετά από μια ανεπιτυχή στάση σ’ ένα διπλανό φαρμακείο CVS προς άγραν καρτών, ανεβήκαμε πάλι στην Dodge και ζητήσαμε από τον Ντον να μας πάει στο σπίτι όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε (έζησε εκεί μέχρι τα εννιά του χρόνια). Ήταν μια όμορφη γειτονιά στα προάστια του Louisville και παρκάραμε ακριβώς μπροστά στο σπίτι. Ο Ντον μας είπε ότι το μέρος έμοιαζε να μην έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 40 χρόνια, με μόνη αλλαγή ένα μικρό δέντρο που είχαν φυτέψει πρόσφατα. Ο Ντον μας έδειξε το παράθυρο του δωματίου του όπου είχε διαβάσει τα πρώτα του (ή μάλλον καλύτερα της αδελφής του) Ντίσνευ κόμικς και όπου είχε σχεδιάσει τα πρώτα του σκίτσα! Είχαμε μια ελπίδα ότι κάποιος θα έβγαινε από το σπίτι για να του μιλήσουμε, αλλά τίποτα. Ένας γείτονας δούλευε στον κήπο του και μιλούσε ταυτόχρονα στο κινητό του, και αφού βγάλαμε μερικές φωτογραφίες επιστρέψαμε πάλι στην Dodge και πήραμε το δρόμο για την επιστροφή. Ήταν νωρίς το απόγευμα, έκανε αποπνικτική ζέστη, και κάποια στιγμή η Dodge μας έκανε να τρομάξουμε λιγάκι καθώς άρχισε να υπερθερμένεται. Ευτυχώς, αφού προσπεράσαμε 3-4 διακλαδώσεις με μεγάλη κυκλοφορία, η μηχανή δροσίστηκε αρκετά και η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει σε ανεκτά επίπεδα... Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι του Ντον ξαποστάσαμε για λίγα λεπτά στο καθιστικό και του ζητήσαμε να μας δείξει τις ιστορίες που σχεδίασε στα παιδικά του χρόνια! Νομίσαμε ότι θα μας έφερνε 4-5 τετραδιάκια, αλλά επέστρεψε κουβαλώντας μια τεράστια κούτα, που ήταν γεμάτη με παλιά ημερολόγια και λογιστικά τετράδια που έφερνε στο σπίτι από τη δουλειά ο πατέρας του Ντον. Αρχίσαμε να ξεφυλλίζουμε εκείνα αρχαία ευρήματα και βλέπαμε μπροστά μας αυτές που κάλλιστα μπορούσαν να είναι οι πρώτες εικονογραφημένες ιστορίες που ζωγράφισε ο Ντον στο Νηπιαγωγείο! Η ιστορία είχε μέχρι και «διαλείμματα» για τηλεοπτικές διαφημίσεις, όπως ακριβώς τα έβλεπε ο Ντον στην τηλεόραση. Μερικές από τις ιστορίες του όπου χρησιμοποιούσε stick figures θα μπορούσε κάποιος να τις χαρακτηρίσει προπλάσματα μετέπειτα ιστοριών με τα Παπιά (όπως π.χ. το “Ταξίδι στο Κέντρο της Γης»). Ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες του ήταν αντίτυπα ιστοριών του Μπαρκς όπου χρησιμοποιούσε ανθρώπους για να σχεδιάσει ξανά «Το Μυστικό του Παλιού Πύργου» και την αγαπημένη του ιστορία «Η Χρυσή Περικεφαλαία». Ανακαλύψαμε επίσης κι ένα σχέδιο που θα μπορούσε να είναι η πρώτη πάπια που σχεδίασε ποτέ ο Ντον, αν και ο ίδιος έχει πολλές αμφιβολίες αν πρόκειται πράγματι για παπί! Εκείνο το απόγευμα είδαμε και το μπαούλο με όλα τα υπάρχοντά του που έφερε ο παππούς του Ντον όταν μετανάστευσε από την Ιταλία στις ΗΠΑ, καθώς επίσης και το ψηφιδωτό με το brand-name της επιχείρησης τοποθέτησης πλακακίων του παππού του και του πατέρα του. Περάσαμε το υπόλοιπο κομμάτι του απογεύματος στο στούντιο του Ντον. Μας άφησε εκεί μόνους για καμιά ώρα κι εκείνος επιδόθηκε σε “e-Bay hunting” στο καθιστικό. Βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες από κάθε πιθανή γωνία του δωματίου (η αγαπημένη μου είναι αυτή που προσποιούμαι ότι σχεδιάζω στο drawing board του Ντον, με μια λιθογραφία από την διάσημη ελαιογραφία του Μπαρκς “McDuck of Duckburg” για φόντο), ψαχουλέψαμε στις στοίβες από ξένα Ντίσνευ κόμικς που μας προσέφερε δωρεάν ο Ντον και βρήκαμε να πάρουμε μερικά, μελετήσαμε τα αρχεία του όπου κρατούσε όλες τις ιστορίες του σε ασπρόμαυρα αντίτυπα (από τα πρώτα σκίτσα ως τα τελειωμένα με μελάνι καρέ, όπως τα έστελνε στον εκδότη του), και διαβάσαμε την ακόμα αδημοσίευτη τότε ιστορία “The Three Caballeros” (ο Orjan την διάβασε ολόκληρη, εγώ είχα χρόνο να δω μόνο την μισή και την υπόλοιπη την διάβασα μετά όταν δημοσιεύτηκε). Μετά κατεβήκαμε στο καθιστικό όπου ο Ντον μας πληροφόρησε ότι ήταν ώρα για δείπνο! Αφού κουβεντιάσαμε αν έπρεπε να καθίσουμε έξω γιατί είχε πολλή ζέστη και υγρασία, αποφασίσαμε να επαναλάβουμε το χτεσινό σκηνικό: την μεγαλύτερη, δυτική βεράντα. Αυτή τη φορά το μενού περιείχε καπνιστό κοτόπουλο, κουμπάκι, σαλάτα, και παγωμένη μπύρα (ο Orjan προτίμησε να πιεί νερό γιατί είχε υποφέρει το προηγούμενο βράδυ με τον συνδυασμό της ζέστης και του σπιτίσιου κρασιού του Ντον!). Εγώ μπορεί να ίδρωσα, αλλά δεν έκανα βήμα πίσω! Περάσαμε θυμάμαι ένα πολύ ευχάριστο βραδάκι με τους Ρόσα, συζητώντας οικονομία, πολιτική, ταξίδια και…πουλιά! Μετά το δείπνο κάναμε μια τελευταία επίσκεψη στο στούντιο του Ντον. Ο Ντον δεν σταμάτησε να μας ενθουσιάζει και να μας εκπλήσσει βγάζοντας σαν ταχυδακτυλουργός διάφορα «μαγικά»: το τελευταίο ήταν μάλλον και το καλύτερο, τα πρωτότυπα σχέδια από πολλά εξώφυλλα που είχε κάνει για διάφορους εκδότες, κάποια από τα οποία είπε ότι δεν θα τα αποχωρισθεί ποτέ. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα για το φινάλε μιας δεύτερης γεμάτης καταπληκτικής ημέρας! Είχαμε αποφασίσει το προηγούμενο βράδυ να αναχωρήσουμε νωρίς, υπολογίζοντας ότι θα μας έπαιρνε ένα 12ωρο ως το Binghamton. Έτσι, αυτή τη φορά αποδεχτήκαμε με χαρά την ευγενική προσφορά της γυναίκας του Ντον, Ανν, να μας ετοιμάσει για πρωινό τις πιο γευστικές τηγανίτες του Κεντάκι! (Κάτι που αποτέλεσε άλλη μια πρώτη γεύση για τον Orjan, ανάμεσα στις πολλές κατά την διάρκεια της επίσκεψής του). Πάντως ο Κύρος (ο παπαγάλος του Ντον) ήταν εκεί για να μας βοηθήσει με τις τηγανίτες, αν υπήρχε ανάγκη! Μετά το πρωινό ήρθε η ώρα για τους αναπόφευκτους αποχαιρετισμούς. Ευχαριστήσαμε τους Ρόσα για την υπέροχη φιλοξενία τους, που μας κοίμισαν και μας τάισαν, και που μοιράστηκαν την ζωή τους με μας για δύο γεμάτες ημέρες. Εγώ τους προσκάλεσα να με επισκεφθούν στην Θεσσαλονίκη (και το κάνανε λίγα χρόνια μετά). Καθώς οδηγούσαμε στο driveway, ξέραμε ότι οι πιθανότητες να επαναλάβουμε το ταξίδι σύντομα (ή ξανά στο μέλλον) ήταν αρκετά χαμηλές. Παρ’ όλα αυτά νιώθαμε ότι αυτές οι δύο ημέρες ήταν κάτι που θα κρατούσαμε σαν καλά φυλαγμένο θησαυρό για την υπόλοιπη ζωή μας... Ο γυρισμός δεν είχε τον ενθουσιασμό του ερχομού. Προσπαθήσαμε να βάλουμε σε μια τάξη τις σκέψεις μας και τις εικόνες των περασμένων ημερών και κουβεντιάσαμε για όλα όσα είδαμε και ακούσαμε. Κάναμε μια στάση για μεσημεριανό κοντά στην Erie, Πενσυλβάνια, και φτάσαμε στο Binghamton γύρω στις 9¨00 το βράδυ. Ήταν το τέλος τεσσάρων υπέροχων ημερών.... ΤΕΛΟΣ! Να ευχαριστήσω θερμά όσους με παρακολούθησαν κι ελπίζω να είχαν ενα ευχάριστο διάλειμμα! Στο μέλλον ο Ντον θα επανέλθει στις σελίδες μας με τις "περιπέτειές" του απο την επισκεψή του στη Θεσσαλονικη το 2004 όταν τον φιλοξένησα στο σπίτι που έμενα τότε. Πριν από αυτή την αφήγηση όμως σας υπόσχομαι στο άμεσο μέλλον ενα "ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΚΟΜΙΞΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ", αλλά και την αναβάπτισή μου στα κόμικς ως ενήλικας, ένα χρονικό που θα μας πάει από τον Προβατά-Σερρών ως την Αμερική και την Ιταλία!

και τα προεόρτια από τη Jemma υγ γουστάρω περιγραφή ο άνδρας με το μυστήριο παρελθόν που έχει ησυχάσει αλλά κάτι θα συμβεί και θα ξυπνήσει το φονιά μέσα του από τα πλέον τυπικά (νομίζω) μοτίβο στα γουέστερν πρώτα-πρώτα φυσικά μου έρχεται στο νου το Unforgiven. Θα πάει να σκοτώσει για μια χούφτα γρόσια

Το "εναντίον όλων" που έγραψα ήταν κυριολεκτικό τελικά. Ντροπή στους Ντισνεϋκούς, θα έπρεπε να δωρίσετε τις συλλογές σας (καταστάσεις 9 και πάνω) στον πεσόντα υπερασπιστή του ποντικού που αγαπάτε να μισείτε.

Πωπω τι μου θυμισατε!! Και εγω το επαιρνα αυτο αλλα για καποιο λογο δεν μου αρεσε το "δερμα" και σταματησα να το αγοραζω μολις ολοκληρωσα το σκελετο! Δυστυχως πριν καμποσα χρονια εφαγε μια τουμπα ο τυρανοσαυρουλης (ημουν και στο χωριο μου που δεν ειχαμε ενα ΚΑΤ ξερω γω να τον παω για θεραπεια) και ετσι πεταχτηκε με συνοπτικες διαδικασιες! @nick777 μπραβο ρε μεγαλε!

Απελπισμένος ο @GeoTrou αρχιζει να καλεί σε βοήθεια τότε, σκάει στο ρινγκ ο @Dr Paingiver και ξεκινάει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να δίνει πόνο!!!! Ο σπίκερ/πωλητής πασατέμπο/ διαιτητής, που δεν είναι άλλος από τον υποχθόνιο @φλοκ αισθανόμενος ότι το σώβρακο του αλλάζει χρώμα κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει από το ρινγκ πετώντας λευκή πετσέτα. Ο @Dr Paingiver όμως που δεν καταλαβαίνει από τέτοια, τον στριμώχνει στην γωνιά και τον αρχιζει στις ψιλές φωνάζοντας οργισμένος "Θα πληρώσεις για όλες τις αμαρτίες σου, κερατά!" . Ο @φλοκ παραδεχόμενος όλες τις μ@#@κ%€$ που έχει κάνει αρχιζει να εκλιπαρεί ότι δεν θα ξαναδιαβάσει Εσσεγκεσέδες, πότε στην ζωή του!!! Για την ιστορία, στο ντέρμπι των τριών, νικητής βγαίνει ο ξανθός γίγας, αφού έκανε σκόνη τους άλλους δυο.

Καταρχάς, χαίρομαι που η φωτογραφία μου με τον σκελετό, "πρωταγωνιστεί" στην παρουσίαση. Την συγκεκριμένη την είχα τραβήξει πριν έξι χρόνια (2012) και είχε κάνει πρεμιέρα για πρώτη φορά, στο retromaniax.gr. Όσα παιδιά είναι μέλη εκεί και με γνωρίζουν, μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Και μια πιο πρόσφατη, παρέα με το avatar μου! Κατά δεύτερον, τις ευχαριστίες μου για την παρουσίαση φίλτατε @nick777!!! Και περνάμε στο δια ταύτα του θέματος... Οι Δεινόσαυροι, ήταν η πρωτη σειρά της DeAgostini που μάζεψα (κάπου το έχω ξαναπεί αυτό αλλά δεν θυμάμαι που ) με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ τότε, το όλο πακέτο (3D γυαλιά, περιοδικό, κατασκευή δεινοσαύρου) που την είχα μαζέψει σχεδόν όλη την σειρά. Δυστυχώς, μου τα πετάξαν κάποια χρονιά, λόγω άσχημων βαθμών στο σχολείο, την πλήρωσαν τα τεύχη, μαζί με άλλα πολλά. Όμως, έτυχε ο διάολος, μετά από τόσα χρόνια, πριν λίγο καιρό, να μου τα φέρει στο διάβα μου, σε μια από τις ρετροκομιξοεξορμήσεις τα είχα βρει σχεδόν όλα αλλά ήταν τόσο αστρονομικό το ποσό που μου ζήταγε ο αναθεματισμένος ο γυφτογύφτουλας που την έχασα για δεύτερη φορά. Πιστεύω η τρίτη θα είναι και η φαρμακερή, δεν θα μου γλυτώσει! Και πάλι, σε για την παρουσίαση και τις αναμνήσεις που μου ξύπνησες!

Οι χιουμοριστικές περιπέτειες μιας κοινωνικά αδέξιας κοπέλας που έχει ως φίλο μια φανταστική εκδοχή του φεγγαριού. Το κόμικ επίσης καυτηριάζει τις λάθος αντιλήψεις που υπάρχουν για θέματα όπως το OCD και την κατάθλιψη. Συμπαθητική έκδοση, συμπαθητικό και το υλικό. Μια μελλοντική πιο ώριμη καλλιτεχνικά εκδοχή της δημιουργού θα μπορούσε να πιάσει το κοινό του True Story.

Επειδή πολλά γράφονται, ιδού ένα επίσημο σχέδιο διά χειρός Uderzo, που αναγνωρίζει τον υπερτερότατο όλων, για να τελειώνει η υπόθεση.

@Retroplaymo @φλοκ Αν πληρωνόμουνα 1 ευρώ για κάθε αμαρτία του, τώρα θα ήμουν στο top10 των ζάπλουτων παγκοσμίως.

Απίστευτη εμπειρία, νομίζω όνειρο πολλών να γνωρίσουν έτσι αγαπημένους τους δημιουργούς. Διαμαντάκι για το φόρουμ

@DaDiRa ο μόνος πιστός. Κύριε @PhantomDuck να προωθηθεί για επίτιμος πρόεδρος της λέσχης Ντίσνευ τιμής ένεκεν!!! Ολοι εμείς οι άλλοι προδότες του αγαπημένου ποντικού.

Καλημέρα όντως η φωτογραφία είναι από retromaniax.gr παραληψή μου που δεν το ανέφερα, όπως και αυτές με τα 3d γυαλιά.

Πωωωωωωωωω αυτός είναι ταλεντάρα ρε συ!!!!!!!!!! Πότε είπαμε ότι βγαίνει το βιβλίο του;

δεν άντεξα, πήγα και την είδα.. λοιπόν.. μια μετριότητα.. δεν είναι κακή ταινία απλά είναι μια μέτρια περιπέτεια του σωρού.. όπως πολλές άλλες που βγαίνουν.. δεν χαλάστηκα που την είδα.. η αλήθεια είναι ότι την περίμενα στο 0 και απλά είναι κάτω από τη βάση αν την έβλεπα το 2004 μπορεί και να μου άρεσε.. αλλά μετά από τόσες κομικσο-ταινίες οι απαιτήσεις ανεβαίνουν.. μπορεί και αυτό να είναι το πρόβλημα της είναι 10 με 15 χρόνια πίσω χαχα επίσης γέλαγα με το πως μίλαγε ο βενομ στον εντι.. δεν ξέρω πως θα μπορούσαν να το κάνουν αλλά εμένα απλά με έπιαναν τα γέλια επίσης άλλα τόσα χρόνια πίσω είναι και τα εφφε της.. σοβαρά.. 2000+ κατάσταση!!!!! από την άλλη όντως στέκεται μόνη της και αν αποβάλεις από το μυαλό σου και την ψυχολογία σου από που προέρχεται δεν είναι άσχημη γενικότερα η ιστορία.. με τα ίδια υλικά και λίγο καλύτερη εκτέλεση θα μπορούσε να βγει κάτι καλύτερο κι ας μην έχει σπαιντυ 2 αφτερ κρεντιτς το 1ο το 2ο είναι απλά μια σκηνή από την ταινία σπαιντερμαν που θα βγει τα Χριστούγεννα - δεν είναι σποιλερ - προμοσιον ειναι επίσης Τετάρτη βράδυ πανικός στον κινηματογράφο με το ζόρι βρήκα να κάτσω και φαινόταν να τους άρεσε κι όλας χαχα..

To συγκεκριμένο έχει το εξής background: Οι συντελεστές του La Grande Collection πήγαν το κλασσικό εξώφυλλο στον Uderzo και του ζήτησαν να διορθώσουν τα μαλλιά του ανιψιού του Μοναρχίξ που είναι κόκκινα στο εξώφυλλο αλλά ξανθά μέσα στο τεύχος. Ο Uderzo τους είπε "θα κάνω κάτι ακόμη καλύτερο, θα σας σχεδιάσω ένα νέο εξώφυλλο". Για τα πρώτα 2 (Γαλάτης & Χρυσό Δρεπάνι) του είπαν απλά να εκσυγχρονήσει τα παλαιά εξώφυλλα που θεώρησαν ότι παραήταν απλοϊκό το στυλ τους...

Πάντως εγώ σου χω πεί καιρό τώρα πέντε πραγματακια για το ποιόν του ανδρός και για την τιμωρία που του πρέπει ... Ας όψεται η κατα (πολύ) βάθος ,καλή σου καρδιά ...........

Γράφεις εξαιρετικά ,και θα θελα να σε ευχαριστήσω από καρδιάς που μοιράστηκες μαζί μας αυτό το καταπληκτικό οδοιπορικό . Ενοιωθα σαν να ήμουν εκεί ,μαζί σας . Είναι πραγματικά μεγάλη τύχη να γνωρίσεις και να συναναστραφείς έστω και λίγο ένα άνθρωπο σαν τον Don Rosa . Oλοι όσοι τον ζήσαμε από κοντά στην επίσκεψή του στη ΛΕ.ΦΙ.Κ έχουμε να λέμε για τον χαρακτήρα και την ευγένειά του . Σ ευχαριστώ ξανά

Από τον φετινό κατάλογο τη Jemma, μαθαίνουμε πως επίκειται και η κυκλοφορία του belzebubs.

Ο Κώστας Μητρόπουλος έχει πιο πολλή πλάκα off the record. Η συνέντευξη αυτή έγινε μισή γραπτώς και η άλλη μισή σε μία επίσκεψη στο σπίτι του – μας είχε ετοιμάσει ουίσκι και φιστίκια και μας περίμενε. «Έτσι είναι καλύτερα» είχε πει. «Να σου απαντήσω στις ερωτήσεις και μετά να γνωριστούμε από κοντά και να μιλήσουμε όση ώρα θέλουμε». Αυτό και μόνο αρκεί για να δείξει την εμπειρία του στον τύπο, τη γνώση του για την οικονομία του λόγου και την αξία της αφαίρεσης. Κάτι σαν τα σκίτσα του. Ένας χαρούμενος, οξυδερκής άνθρωπος 93 χρονών, γεμάτος χιούμορ, με γρήγορες ατάκες και παρατηρητικότητα. Που ξυπνάει κάθε πρωί ανελλιπώς, από το 1960, παρακολουθεί την ειδησεογραφία της ημέρας και ετοιμάζει τα σκίτσα του για να τα στείλει στο «Βήμα» και στα «Νέα». Που ζει και σχεδιάζει διαρκώς – διακόπτει μόνο κατά τη διάρκεια των ματς του Ολυμπιακού, όπως λέει. Σχολιάζει τα πάντα με οξεία κρίση, είναι ένας αυθεντικός «εφημεριδάς» παλαιάς κοπής με άφθονες ιστορίες να διηγηθεί – όπως εκείνη με το σκίτσο του, που έγινε σχεδόν από λάθος η αφορμή να τις αρπάξει από τους λογοκριτές της χούντας. Ο Κώστας Μητρόπουλος έχει εκδώσει πολλά βιβλία με ανθολογία σκίτσων στην Eλλάδα και στο εξωτερικό. Έχει εκθέσει και διακριθεί σε διάφορες διεθνείς εκθέσεις και έχει βραβευθεί από την Aκαδημία Aθηνών. Γελοιογραφίες του υπάρχουν σε ελληνικές και ξένες συλλογές ενώ σκίτσα του έχουν αναδημοσιεύσει έντυπα όπως το «Time», οι «New York Times», το «Punch» κ.ά. Μας μιλάει και σκιτσάρει γρήγορα για να μας δείξει την αφαιρετική γραμμή που είναι το στιλ του, «τα δύο μάτια στο πλάι» όπως λέει. Μπροστά του το «Charlie Hebdo» το οποίο αγοράζει πάντα από το Σύνταγμα. Μιλάει για το σεξ και την πολιτική, για το γυμνό και το πώς μπορεί να μην είναι προκλητικό. Άλλωστε αυτό φαίνεται και στο πρόσφατο άλμπουμ του «Γυμνοί στην κρίση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένας άνθρωπος αυθόρμητος και κομψός που μιλάει με «λεζάντες». Είστε ο μακροβιότερος Έλληνας σκιτσογράφος. Πώς είναι να έχετε σκιτσάρει και σατιρίσει σχεδόν όλη τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας; Είναι σαν να ’σουνα στο Μάτι και τη γλίτωσες. Θέλω να πω, δεν μου έκανε ζημιά. Είχε ενδιαφέρον. Πέρασα καλά με τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Σαν ν’ ακούω κάποιον αναγνώστη σας να γκρινιάζει: Ρε, μανία όλοι αυτοί οι παππούδες με τις νεότερες. Τι έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα; Τίποτα. Οι ίδιες μαλακίες γίνονται. Και σίγουρα θα γίνονται και προσεχώς. Σας υπόσχομαι ότι θα κάτσω να το σχεδιάσω. Έχει την πλάκα του. Πώς μπήκε το σκίτσο στη ζωή σας; Εγώ μπήκα στο σκίτσο. Αυτό προσπαθεί να βγει μπας και βρει κάνα καλύτερο, αλλά του ’χω κάνει κεφαλοκλείδωμα. Ποια είναι τα πιο σημαντικά σημεία στη ζωή σας; Αυτά που σας διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο; Να σας πω τα ελαττώματά μου; Είμαι ακόμα αδιαμόρφωτος. Μερικές φορές μοιάζω κατασταλαγμένος, αλλά είναι πρόσκαιρο. Και ποια θεωρείτε τα σημαντικότερα σημεία της καριέρας σας; Τον καιρό της Χούντας. Ήταν δύσκολα και είχε κι ένα ψιλοκίνδυνο. Όχι να σε σκοτώσουν, ας είμαστε σοβαροί. Αλλά να φας τίποτα σφαλιάρες και κλωτσοπατινάδα. Ποια ήταν η καλύτερη εποχή για να είναι κανείς γελοιογράφος; Νομίζω, η εποχή των υψηλών μισθών. Ήταν πολύ ωραία, μου ’λεγαν συνάδελφοι άλλων εντύπων. Στον οργανισμό Λαμπράκη δεν δόθηκαν ποτέ. Ή εγώ δεν το πήρα χαμπάρι. Με ποιους άλλους σκιτσογράφους κάνατε παρέα; Υπήρχε ανταγωνισμός; Παλιά έκανα με όλους. Τώρα όχι. Διαισθάνομαι ότι ενοχλώ, ειδικά τους νεότερους, εκτός από τον Κώστα Σκλαβενίτη, τον καινούργιο σκιτσογράφο στα «ΝΕΑ» που σχεδιάζει μ’ έναν τρόπο φρέσκο και κεφάτο. Και έχουμε μια καλή φιλική σχέση. Γιατί όχι μ’ όλους; Δεν ξέρω. Η γυναίκα μου λέει ότι φταίει που εξυπνακίζω! Μπορεί. Σήμερα, πώς περνά μία μέρα σας; Άστε το. Μη με κάνετε να θυμηθώ πώς περνώ μια μέρα μου. Κάθε βράδυ που το συνειδητοποιώ γίνομαι έξω φρενών. Αγαπάτε την Αθήνα; Ποια είναι η αγαπημένη σας βόλτα; Πάρα πολύ. Κάθε φορά που βρισκόμουν εκτός πόλεως και χώρας λύσσαγα να γυρίσω. Όχι μόνο γιατί είχαν τελειώσει τα λεφτά. Την αγαπημένη μου βόλτα την ψάχνω ακόμα. Πώς σας φαίνονται οι σημερινοί Αθηναίοι; Φίλε Γιάννη, δεν υπάρχουν «Αθηναίοι». Ο τελευταίος πέθανε προ ετών. Λεγόταν Σκουζές. Οι εναπομείναντες είμαστε όλοι βλάχοι. Ακόμα και οι γεννηθέντες εδώ, από γεννηθέντες εδώ γονείς. Είμαστε χωρίς ευγένεια, κουλτούρα και τρόπους. Κανείς δεν κρατάει μια εφημερίδα, ένα βιβλίο. Κολλημένοι στον διαδικτυακό τενεκέ ή στα κινητά. Ζευγάρια αμίλητα. Άδειες γκαλερί, μουσεία και βιβλιοπωλεία… αν είσαι σαραντάρης, σε φωνάζουν μπάρμπα. Αν είσαι πενηντάρης, σε φωνάζουν παππού. Φρίκη. Μιλήστε μου για τα σημερινά πιτσιρίκια, και για τα «Άγρια Μωρά» σας. Τα σημερινά πιτσιρίκια με τα σμαρτ-φονς νυχθημερόν στα χέρια, μας έχουν γράψει κανονικά. Ήταν χαρά Θεού το σχεδίασμά τους, αλλά ενηλικιώθηκαν. Ποιοι θα λέγατε ότι είναι οι άλλοι ήρωες των σκίτσων σας, εκτός από τους πολιτικούς; Νόμιζα πως είχα τον Μήτσο, αλλά απαλλοτριώθηκε από άφθονους συναδέλφους. Έχω βγάλει στα γκεζί ένα ώριμο ζευγάρι μ’ ένα παιδί και την καθημερινότητά τους. Ντάξει, δεν είναι η ανακάλυψη του αιώνος. Τι είναι τα γκεζί; Η αγορά, η πιάτσα, στη γλώσσα των εφημεριδάδων. Το τελευταίο σας άλμπουμ «Γυμνοί στην κρίση» δείχνει μία πολύ υγιή σχέση των Ελλήνων με το σεξ. Πιστεύετε ότι το σεξ είναι το αντίδοτο στην κρίση; Όχι μόνο το άλμπουμ. Φαντάζομαι κι η πραγματικότητα. Είναι αντίδοτο, όντως. Αλλά λειτουργεί ανάποδα. Αντί να πηδάμε την κρίση, μας πηδάει! Ελπίζω να γυρίσει κι ο τροχός κάποια στιγμή και να, τέλος πάντων, μη βάζουμε ιδέες… Πώς επηρέασε η κρίση τη σάτιρα στη γελοιογραφία; Απίστευτα! Τους μισούς τους άφησε άνεργους και τους άλλους μισούς με μισθούς ψίχουλα! Τι αποφεύγετε να σατιρίζετε στα σκίτσα σας; Προσπαθώ να αποφεύγω προσωπικές επιθέσεις. Προσπαθώ να μένω στα γεγονότα. Μερικές φορές μου ξεφεύγει και ειλικρινά στεναχωριέμαι. Πόσο κουραστικό είναι να σατιρίζεις την πολιτική; Είναι μία ιστορία που επαναλαμβάνεται; Όπως είναι μ’ αρέσει. Έχει ζωντάνια και νεύρο. Λογική δεν έχει, αλλά δεν μπορείς να τα ’χεις όλα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά με άλλους πρωταγωνιστές. Αυτό την κάνει και ενδιαφέρουσα. Μπορεί να μην ωφελεί τον λαό βέβαια, αλλά αυτός δεν τους επέλεξε; Προτιμάτε την πολιτική σάτιρα ή την κοινωνική σάτιρα; Εγώ προτιμώ την ποδοσφαιρική. Όσο την έκανα στην «Αθλητική Ηχώ» το γλέντησα και μου ’χει μείνει αξέχαστο. Στη δική σας γενιά των γελοιογράφων υπήρχε μία τάση να ζωγραφίζετε υπερβολικά σέξι γυναίκες, όπως π.χ. οι σεξοβόμβες που σχεδίαζε ο Βασίλης Χριστοδούλου. Πιστεύετε ότι έχει αλλάξει το γυμνό σήμερα; Εγώ τα γυμνά τα σχεδιάζω γυμνά. Ούτε ένα χέρι καλύπτει κάτι, ούτε ένα πανάκι κυματίζει σε καίρια σημεία. Όταν το είχε δει ο Χριστοδούλου είχε μπουρλοτιάσει. «Εγώ γιατί τους καλύπτω, ρε Κώστα;» απορούσε. «Μα ξέρεις πώς είναι ακάλυπτες, Βασίλη;» τον ρωτούσαμε όλοι τότε. «Στον επόμενο γάμο μου θα το προσέξω» απαντούσε και έπεφτε γέλιο γιατί ο Χριστοδούλου παντρευόταν συνεχώς. Αλλά με ρωτήσατε και αν έχει αλλάξει το γυμνό σήμερα. Όχι, δεν έχει αλλάξει. Όλα μείνανε στη θέση τους. Γλουτοί, στήθη, αιδοία, αμετακίνητα. Εκεί που τα ξέρουμε, παραμένουν. Ευτυχώς, δηλαδή. Πώς εντοπίζετε τα χαρακτηριστικά των πολιτικών για να τους σκιτσάρετε; Αλίμονο στους ωραίους! Οι καράφλες, οι μυταράδες, οι τετράπαχοι, οι δασύτριχοι είναι η χαρά του γελοιογράφου. Παρακολουθείτε άλλους, σύγχρονους σκιτσογράφους; Ποιοι σας αρέσουν; Όλους τους δικούς μας. Κάνουν τέλεια δουλειά. Και στη γραμμή και στα ευρήματα. Απ’ τους ξένους βλέπω τα σκίτσα στη Μοντ, στη Φιγκαρό, δεν τα βρίσκω και εκκωφαντικά. Καλύτερα είναι του Rowson στην «Γκάρντιαν» και προ πάντων του Peter Brookes στους «Τάιμς». Φοβερές δουλειές! Το ίντερνετ πώς έχει επηρεάσει τη δουλειά σας; Έχω μεσάνυχτα από ίντερνετ. Δεν έχετε πρόβλημα; Γιατί να έχω. Εγώ έχω μείνει στο χαρτάκι και στο μολυβάκι. Δεν έπαθα τίποτα που δεν έμαθα γραφομηχανή στα 20 μου. Στέλνετε μηνύματα με το κινητό; Τι γνώμη έχετε για τα emoticons; Πειράζει που δεν έχω κινητό; Υπάρχει ένα στο σπίτι αλλά δεν είναι δικό μου. Ούτε ξέρω να σβήσω τον φακό του. Τι είναι τα emoticons; Τα σύμβολα με τις φατσούλες στα μηνύματα των κινητών τηλεφώνων… Εσείς με τι γελάτε; Δεν υπάρχουν σοβαρά πράγματα, φίλε Νένε. Και το σχετικό link...

Έχοντας μόλις ολοκληρώσει τα πρώτα 8 τεύχη μια αρχική εντύπωση. Την σειρά την απολαμβάνω. Διαδραματίζεται σε μέρη στα οποία "έζησα" και γω μικρός, οι ήρωες είναι γνώριμοι και η ιστορία ευχάριστη και ανάλαφρη. Τα πρώτα 7 τεύχη είναι σε σχέδιο του Ludo Lullabi, ένα αρκετά καρτουνίστικο στυλιζαρισμένο αλά manga σκίτσο που φέρνει και στο στήσιμο του παιχνιδιού αλλά υστερεί στα καρέ που είναι φορτωμένα με μάχες/δράση αφού δεν έχει λεπτομέρεια και πρέπει να προσέξεις για να καταλάβεις τι γίνεται στον όλο χαμό. Όμως από το 8ο τεύχος αναλαμβάνει ο John Buran με πιο καθαρή και λεπτομερή γραμμή, αλλάζει και ο τύπος που κάνει τα μελάνια (Jerome K. Moore) και η σειρά ανεβαίνει 2-3 σκαλιά. Τώρα είναι ακόμα καλύτερη και με hypάρει για το κάθε επόμενο τεύχος. Στα πρώτα 7 που αποτελούν το πρώτο trade, μόνο το 7ο ήταν αδύναμο και αποτελεί το filler της μετάβασης στο δεύτερο story arc (ουσιαστικά το ταξίδι από το Kalimdor στα Eastern Kingdoms που μπήκε για να γεμίσει με λίγο ξυλίκι ακόμα ένα τεύχος χωρίς να συνδράμει στην εξέλιξη της ιστορίας). Η έκδοση από την άλλη έχει μπόλικα θέματα, κυρίως στα κείμενα. Έχει γίνει κάκιστη μετάφραση των τοποθεσιών και ονομάτων (και σιγά τα δύσκολα) ενώ υπάρχουν αρκετά λάθη σε ορθογραφία και συντακτικό, συν κάτι ξέμπαρκα γράμματα που σίγουρα είναι από λάθη στην δακτυλογράφηση (του τύπου αντί για "κάποιος" να γράφει "καποισπσ" κλπ). Αμφιβάλω αν έγινε έστω και ένα υποτυπώδες proof-reading. Συνεχίζω με φουλ όρεξη και επιστρέφω. *Μεγάλο μέρος του cast (Varian Wrynn, Rhegar, Vallira) έχουν μπει ως playable χαρακτήρες και στο MOBA "Heroes of the Storm". **Στο εξώφυλλο του 8ου τεύχους της Anubis για κάποιο λόγο γράφει τους προηγούμενους συντελεστές και όχι τον Buran και τον Moore (μελάνια). O Lullabi και η Sandra Hope εδώ θα δουλέψουν στο εξώφυλλο μόνο.

Εξαιρετική παρουσίαση!! Οι Δεινόσαυροι ήταν η μόνη σειρά της DeAgostini που είχα πάρει ολόκληρη, τουλάχιστον έως ότου έφτιαξα σκελετό και εξωτερικό δέρμα. Πλέον τόσα χρόνια μετά τα μόνα που μου έχουν απομείνει είναι τα 3Δ γυαλιά και μια εσωτερική τρισδιάστατη αφίσα.

Τώρα κατάλαβα τι παίζει. Τώρα κατάλαβα το πρόβλημα που ο νόμος προσπαθεί να αντιμετωπίσει.

Ωραία νέα

Γεια σου ρε Αρχοντη!!! Εισαι κατι πραπανω απο τυχερός!!!

Μου έτρεξαν τα σάλια λέμε.

Υπάρχει στη Guardian μια "στήλη" ονόματι The Long Read. Δεν ξέρω σε πόσες σελίδες εφημερίδας αντιστοιχεί το υλικό. Είναι όμως μια στήλη που θέλει το χρόνο της για να διαβαστεί και στην οποία έχω πετύχει κάτι φοβερά διαμάντια. Ε, κάτι τέτοιο είναι και αυτό εδώ Από τα πράγματα που αξίζει τον κόπο να φτιάξει καφεδάκι και να αράξει να απολαύσει με την ησυχία του Επικούρα! Ευχαριστώ που το μοιράστηκες και εδώ!

Το Hope31 Comics είναι μια ανθολογία όπου παρουσιάζονται οι δουλειές των σπουδαστών του τμήματος Σκίτσο/Κόμικς του Εργαστήριου Τέχνης Ζωγραφίζω που εδράζει στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το τμήμα συστάθηκε από τον Μιχάλη Τόρη, αλλά πλέον το έχει αναλάβει ο Νικόλας Στεφαδούρος. Το άλμπουμ τυπώθηκε από την Jemma Press σε συνεργασία με το So Comics, αλλά ουσιαστικά διατίθεται από τα ίδια τα παιδιά του εργαστηρίου, με τα έσοδα από την έκδοση να πηγαίνουν σε κοινωφελή ιδρύματα. Πρώτη διάθεση του άλμπουμ: Comicdom Con Athens 2018.

Να πω την αλήθεια, αν η πλοκή είναι κάτι του στυλ «Σηκωθείτε αδέρφια να φάμε τον Τούρκο κατακτητή» θα με ξενερώσει κάπως. Προτιμώ να δω έναν πιο γκρίζο χαρακτήρα. Φαίνεται σχεδιάρα, πάντως

Bodyguard Είδα δυο επεισόδια από τα 6 και μπορώ να πω ότι έχουμε δει το ίδιο υλικό σε ταινίες. Άρα ακουλοθούν άλλα 4 που δείχνουν να περιπλέκονται περισσότερο τα πράγματα. Θεωρώ ότι έχει ψωμί και το βλέπω με όρεξη. Ψιλοαριστερός αστυνόμος φρουρεί ψιλοδεξιά υπουργό εξωτερικών. Άσε που τη θεωρεί υπέυθυνη σε μεγάλο βαθμό για τη συμμετοχή της Βρετανίας στο πόλεμο του Αφγανιστάν. "Να τη σώσω ή να την αφήσω να την καθαρίσουν την μέγαιρα"; Την κυνηγούν εθνικιστικά στοιχεία του Αφγανιστάν. Πολύ καλό, εκτός σε στιγμές όπως: "Φρουρέ, άντε και χτενίσου" "Μαλιστα κυρία αλλά μακρυά από την τσαγιέρα, μπορεί να υπάρχει βόμβα μέσα της" Ε, όχι. Δυστυχώς δε γλυτώνουμε το ... Ωραίες σκηνές δράσης, καλός ο Ρομπ Σταρκ. Η τελευταία ατάκα στο δεύτερο επεισόδιο με κάνει να θέλω να τον σφαλιαρίσω.

Είχα βρει τομάκια απο αυτή τη σειρά σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο της Αθήνας με 1€ το καθένα και έτσι αγόρασα τρία. Οι εντυπώσεις μου: Ξεκίνησα με τον πρώτο τόμο (το φυλακτό του Αμούνδσεν). Το τι συναισθήματα με πλημμύρισαν δεν φαντάζεστε. Ήταν το πρώτο δικό μου ντίσνευ τεύχος ύστερα απο πολλά χρόνια! Όλα αυτά τα χρόνια βέβαια είχα ξαναδιαβάσει ντίσνευ κόμικς αλλά μόνο απο υπολογιστή ή άν έπιανα κάποιο στα χέρια μου ήταν σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο ή κάποιου φίλου. Κάποιες φορές φυσικά απλά "χάιδεψα" και κάποια τεύχη όταν επισκέφτηκα την λεφικ (2 φορές έχω έρθει) :Ρ .Το συναίσθημα αυτό λοιπόν με γύρισε πολλά χρόνια πίσω. Να φανταστείτε αυτή τη νοσταλγία την ενέτεινε και το χαμηλής ποιότητας φύλλο που είχε ο τόμος (όχι δεν με πείραξε καθόλου· αντιθέτως μου θύμισε "τα παλιά"). Πέρα απο τα συναισθηματικά, να μου επιτραπεί να εκφραστώ όσο πιο αντικειμενικά γίνεται (μιλώντας πάντα για το προσωπικό μου γούστο! ). Πέρα απο την κλασική-και καλούτσικη-τιτλοφορούμενη ιστορία, οι ιστορίες γενικά ήταν απλοϊκές για τα γούστα μου. Το σχέδιο του Σκάρπα φυσικά έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου αλλά νομίζω ότι οι ιστορίες του δεν φτάνουν αυτές του Μπάρκς (που και ο ίδιος έγραφε μετριότατες ιστορίες) καιτον αγαπημένο μου (ναι ξέρω είμαι πρωτότυπος..) Ντον Ρόσα. Δεν έχω σκοπό πάντως να μαζέψω τα υπόλοιπα. Πάντως μου φάνηκε καλή έκδοση και σαν ποιότητα (μετά είδα άλλαξαν την ποιότητα του χαρτιού) και σαν τιμή και πιστεύω αξίζει κάποιος που θέλει να έχει "μαζεμένο" τον Σκάρπα, να ασχοληθεί με αυτή τη συλλογή. Το αρνητικό όμως είναι ότι μάλλον θα αργήσουν οι τόμοι να εκδοθούν όλοι. Αν κατάλαβα καλά μάλλον πρόκειται για 100+ τόμους. Δεν ξέρω αν η "Καθημερινή" θα εκδίδει στον ίδιο ρυθμό μέχρι τώρα. Όσοι φανς πάντως νομίζω έχετε μια πολύ καλή (και φτηνή) ευκαιρία :- )

Αρχοντή να σε διορθώσω εδώ· βασικά ήσουν ο δεύτερος άνθρωπος που διάβασες την ιστορία. Ο Don δεν νομίζω ότι μετρά σαν.."αναγνώστης" αφού αυτός σχεδίασε την ιστορία! Ο Don την δημιούργησε και οι υπόλοιποι την διαβάσαμε. :- )

Είπαμε, πάνω απ' όλα η κουλτούρα ρε φίλε!

Θα συμφωνήσω. Ειδικά στο 3ο με τους Νορμανδούς η υπερβολική κομπιουτερίλα στο χρώμα είναι εντελώς αταίριαστη με το Αστερίξ που ξέρουμε...

Φταίω εγώ που ήμουν αφηρημένος και είδα τον τίτλο του τόπικ στα recent posts και άρχισα να αναρωτιέμαι τι γράφεις και γιατί το γράφεις έτσι και μήπως πας να μας ψαρώσεις;

Εγώ Παύλο χθες ήθελα να τον *, αλλά ήταν δίπλα του ο Κιλμαθ και μου έλεγε "όχι" και "μη" και "δεν κάνει" "έχει παιδιά" "έχει οικογένεια" "δεν φταίει αυτός, η κοινωνία φταίει" "μικρό τον είχαν απαγάγει εξωγήινοι" και δεν με άφηνε. Είχα όμως όλη την καλή διάθεση... Τα παράπονα στον Κιλμαθ...

Μια ιδιόμορφη κυκλοφορία. Στην ουσία πρόκειται για το συνοδευτικό κόμικ του μουσικού cd Of Animals & Relatives του συγκροτήματος Super Puma, με το άλμπουμ να είναι προσαρτημένο στο πίσω μέρος του κόμικ. Το κόμικ καθαυτό απ' ότι καταλαβαίνω είναι ταυτόχρονα οπτικοποίηση των στίχων αλλά και επέκταση αυτών. Το σχέδιο είναι καλό αλλά η αλήθεια είναι πως είναι κάπως πήχτρα εικαστικά και γραφιστικά, στην προσπάθεια να χωρέσει όσο περισσότερα πράγματα μπορεί. Για τα 7€ που κοστίζει με συνοδεία CD, θα έλεγα πως είναι τίμια πρόταση.