BATNICK

Θα ήθελα να κάνω μια θερμή παράκληση. Στο τεύχος #31 (ίσως και στο #32) πρέπει να υπάρχει ένα μικρό ολιγοσέλιδο αφιέρωμα στους καλούς και κακούς χαρακτήρες από τη σειρά "Darkwing Duck". Αν κάποιος φίλος έχει τα τεύχη και μπορούσε να τα τσεκάρει, θα ήθελα να έβγαζε μια φωτό τις συγκεκριμένες σελίδες. Δεν με νοιάζει η ποιότητα, κυρίως ενδιαφέρομαι για τα εξελληνισμένα ονόματα που δόθηκαν στους χαρακτήρες προκειμένου να συμπληρώσω τη βάση δεδομένων που φτιάχνω αυτό το διάστημα.

Με μια λέξη: ΑΔΙΑΦΟΡΟ. Ο Μανδαρίνος ούτε κι εδώ είναι ο κλασικός που ξέρουμε, γιατί για την ποντικοεταιρία ήταν αρκετά μονοδιάστατος και στερεοτυπικός χαρακτήρας και έπρεπε να γίνει πιο πολυδιάστατος με ικανότητα να αγαπήσει (δικά τους λόγια) και γι' αυτό πάντα το MCU θα αποτυγχάνει με τους Villains, γιατί απλά αρνείται να δεχτεί ότι μιλάμε για κόμικς και κάποιοι κακοί απλά έχουν αγνό καθάριο μίσος στην καρδιά τους. Επίσης μιας και σχολιάστηκε το χιούμορ, ναι μεν το τρέιλερ είχε μόνο ένα αστειάκι, αλλά σόρι ήταν τελείως άκαιρο όπως και τα περισσότερα στο MCU. Έχεις κυριολεκτικά δει την ζωή σου να περνά από μπροστά σου, έχεις ζήσει μια στιγμή ζωής ή θανάτου κι εσύ γελάς σαν χαζό και λες "Ωωω τι ομαδάρα είμαστε". Η στιγμή θα σωζόταν μονάχα αν εκείνη την ώρα έπεφτε ένα δοκάρι ουρανοκατέβατο ακριβώς πάνω στη θέση του οδηγού

Παίζει να 'ναι το καλύτερο τρέιλερ απ' όλα!!! Μακάρι να βγει καλό, αν και στη χειρότερη να 'ναι μια διασκεδαστική οκ περιπετειούλα κι αυτό αρκεί.

Αυτό ΝΑΙ!!!!!!!! Στο πρώτο τρέιλερ ένιωθα σαν να βλέπω MCU, κάθε 10λεπτο κι ένα αστειάκι, αλλά το δεύτερο τρέιλερ ναι με γεμίζει αισιοδοξία και πάλι.

Να το πω; Θα το πω. Α Π Ο Γ Ο Η Τ Ε Υ Σ Η. Το πρώτο Suicide το θεωρούσα πάντα μια κακογραμμένη ταινία, με κάποια καλά στοιχεία που αρκούν για να το βλέπω σαν μια ένοχη απόλαυση. Το 'χω δει μέχρι σήμερα 3 φορές, και μόλις ανέβηκε ένα κλικ στην εκτίμησή μου. Όλος ο ενθουσιασμός με τον οποίο περίμενα το πρώτο τρέιλερ από το άτυπο reboot, μηδενίστηκε στη θέαση του. Βέβαια ίσως και να αποδειχθεί καλό αυτό. Μην περιμένοντας πλέον πολλά, ίσως και να με εκπλήξει ευχάριστα στο τέλος. Για την ώρα, όμως, έχασα όλο μου το hype. Μου αρέσει πολύ το comic accurate λουκ, τρελαίνομαι που θα δούμε επιτέλους Χάρλεϊ με στολάρα όπως την αξίζουμε, μου αρέσουν οι r-rated πινελιές βίας, αλλά αυτό το σεφερλικό μαρβελοχιούμορ πραγματικά μ' έχει κουράσει πια, δεν το αντέχω άλλο και αυτό μου βγαίνει σε γκρίνια γκρίνια γκρίνια...

Είχα πει και παλιότερα πως και μόνο που επιτέλους θα βλέπαμε το Snyder's Cut θα ήμουν ικανοποιημένος. Και μόνο για το γαμώτο να βλέπεις να διαψεύδονται όσοι φώναζαν ότι "δεν υπάρχει", "μην ελπίζετε", "δεν είχε γυριστεί". Περίμενα ότι θα 'ναι καλύτερο από το theatrical (για μένα άλλωστε και μια σακούλα σκουπιδιών φαντάζει πιο ενδιαφέρουσα από το theatrical ), αλλά κρατούσα μια επιφύλαξη αν όντως θα βλέπαμε κάτι που θα έγραφε ιστορία ή άλλο ένα BvS που θα δίχαζε. Όσοι δεν είναι φανς του Σνάιντερ, της αισθητικής του, των πολλών slow-motion κλπ κλπ, προφανώς δεν θα τους αρέσει ούτε αυτή η ταινία, αν και πιστεύω ότι θα αναγνωρίσουν (οι περισσότεροι τουλάχιστον το κάνουν κρίνοντας από τα σχόλια στα σόσιαλ) ότι μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό και αρκούντως καλύτερο από το τέρας του Φρανκενστάιν που είχαν κοψοράψει WB και Joss Whedon. Για μένα που ο Σνάιντερ μ' αρέσει, το Zack Snyder's Justice League (θα το αναφέρω αν συντομία ως ZSJL στο εξής) ήταν απλά ΕΠΙΚΟ!!!! Το είδα την ίδια κιόλας μέρα που κυκλοφόρησε (να 'ναι καλά εκεί στη Cosmote που έστω και στο παρά πέντε αποφάσισαν να συγχρονιστούν με τον υπόλοιπο κόσμο) και παρά την απίστευτα μεγάλη διάρκειά του δεν ένιωσα ούτε στιγμή να βαριέμαι ή να κουράζομαι. Σίγουρα βοήθησε ότι δεν ήμουν αναγκασμένος να το δω μονορούφι σε κάποια σκοτεινή αίθουσα, αλλά από την άνεση του καναπέ μου, κάνοντας 1 μεγάλο διάλειμμα στα μισά και 1-2 μικρότερα για ξεπιάσιμο. Από την άλλη έχω δει ταινίες από την άνεση του σπιτιού, με πολύ μικρότερη διάρκεια (βλ. το πρόσφατο WW84), που απλά έκοβα φλέβα από την βαρεμάρα και ήμουν συνεχώς με το ένα μάτι στο ρολόι. Ωστόσο επέλεξα να μην γράψω εντυπώσεις από την πρώτη μέρα, θέλοντας να δω αν είναι ο ενθουσιασμός της στιγμής ή κάτι περισσότερο. Ούτε μια βδομάδα αργότερα και ήδη θέλω να την ξαναδώ και τις 4 ώρες, αυτό τα λέει όλα. Πάμε τώρα στα της ταινίας. Όλα μα όλα που με είχαν ξενερώσει στο theatrical, εδώ απλά δεν υπήρχαν. Όλα όσα δεν λειτουργούσαν στο theatrical, στο ZSJL απλά έρχονταν και έδεναν αβίαστα και φυσικά. Οι χαρακτήρες καλογραμμένοι, με χρόνο να δίνεται σε όλους για να αναπτυχθούν. Ο Μπάτμαν σε καμία περίπτωση δεν ήταν ο τραγελαφικός αστειάτορας του Josstice. Ναι ήταν πιο ανάλαφρος από εκείνον του BvS, αλλά διατηρώντας τον χαρακτήρα του. Δεν μεταλλάχθηκε, αλλά εξελίχθηκε με έναν τρόπο φυσικό και όχι σαν "οκ πάμε να μιμηθούμε marvel τώρα γιατί αυτό πουλάει". Ο Μίλερ σαν Φλας που τον είχα σιχαθεί, εδώ παίζει αρκετά καλύτερα ώστε να με κερδίζει και να γουστάρω να τον δω στο Flashpoint (ελπίζω μονάχα να ακολουθήσει κι εκεί τη γραμμή Snyder και όχι Joss). Εξακολουθώ να 'χω ενστάσεις ως προς το comic relief γράψιμό του, που θυμίζει περισσότερο τον Γουέστ παρά τον Άλεν, αλλά είναι αυτό ένας comic relief χαρακτήρας που ισορροπεί όμορφα, και όχι ένας βλάκας όπως τον παρουσίασε ο Joss, οπότε είμαι οκ μαζί του. Μέχρι και το βλέμμα του, η ερμηνεία του, ακόμα και ο τρόπος τρεξίματός του είχαν αισθητή διαφορά προς το καλύτερο. Ο Σάιμποργκ επίσης που στο Josstice ήταν δευτερότριτος χαρακτήρας, εδώ παίρνει τον χρόνο του να αναπτυχθεί αρκετά ώστε να δεθεί μαζί του ο θεατής και να θέλει να τον ξαναδεί (αν και πλέον αυτό το τρένο πέρασε και έφυγε). WW στον παλιό καλό της εαυτό, μακριά από το αδιάφορο 84, και Aquaman σαν ψάρι μέσα στο νερό να απολαμβάνει τον ρόλο του. Ο Λέτο δεν ξέρω αν θα μπορούσε ποτέ να με κερδίσει απόλυτα, αλλά σίγουρα αν τον έβλεπα περισσότερο όπως στο ZSJL (και καθόλου όπως στο Suicide) θα του έδινα ευχαρίστως μια ευκαιρία. Η μουσική αξιομνημόνευτη και ταιριαστή στις σκηνές, αν και μου έλειψε το μοναδικό καλό στοιχείο του Josstice, το τραγούδι 'Everybody Knows' της εισαγωγής. Όλες οι προβληματικές σκηνές του Σούπερμαν εδώ ήταν απείρως διορθωμένες, μέχρι και η νεκρανάστασή του που είχα μισήσει το πώς είχε γραφτεί και παρουσιαστεί, εδώ την λάτρεψα. Θα μπορούσα να επεκταθώ περισσότερο σε όλα όσα διαφέρουν οι δυο εκδοχές και να γράψω σεντόνια, αλλά όχι χωρίς σπόιλερς. Ένα είναι το σίγουρο, μιλάμε για μια τελείως διαφορετική ταινία, τελείως διαφορετική εμπειρία. Τελειώνοντας οι 4 ώρες απλά ήθελα κι άλλο. Κι έχοντας διαβάσει το που είχε σκοπό να το πάει ο Σνάιντερ, μακάρι να κουνήσουν τον εγκέφαλό τους στη WB και να δώσουν το οκ να ολοκληρώσει την τριλογία του έστω και στο HBO έστω και με πενιχρό μπάτζετ και πιο φτωχά γραφικά. Σίγουρα κρατώ μικρό καλάθι, αλλά οι ελπίδες είναι δωρεάν. Από μένα παίρνει 9.5/10! Υ.Γ. Το μοναδικό που με "χάλασε" ήταν το aspect ratio που επέλεξε ο Σνάιντερ. 4:3;; Λέει το διάλεξε λόγω IMAX. Για μένα πιο λογικό θα 'ταν IMAX σε 16:9. Ωστόσο όπως κάνω σε όλα τα fullscreen, το στρέτσαρα για να καλύψει όλη την οθόνη, οπότε δεν κατάλαβα διαφορά, δεν με ενόχλησε εν τέλει καθόλου και το μάτι μου γέμισε θέαμα.

Έπιασα την περασμένη βδομάδα να κάνω έναν μαραθώνιο πάνω στις επίσημες εγκεκριμένες μεταφορές του Πήτερ Παν στη μεγάλη οθόνη... Και είπα να γράψω και μερικά σχόλια για πώς μου φάνηκαν. Καλό κουράγιο σε όποιον το διαβάσει μέχρι τέλους Peter Pan (1924) Η πρώτη βωβή κινηματογραφική μεταφορά και της οποίας την παραγωγή επέβλεπε ο ίδιος ο Τζέημς Μπάρι. Σε γενικές γραμμές η ταινία ακολουθεί πιστά το βιβλίο, άλλωστε μιλάμε για μόλις 20 χρόνια από την έκδοσή του. Λείπουν φυσικά αρκετά στοιχεία, τα περισσότερα ήσσονος σημασίας, που προφανώς αφαιρέθηκαν για να μαζευτεί η διάρκεια της ταινίας, αλλά και γιατί σίγουρα με τα μέσα της εποχής δεν ήταν εύκολο να παρουσιαστούν όπως περιγράφονται στο βιβλίο. Σε αρκετά σημεία μου θυμίζει θεατρική παράσταση, από τον τρόπο στησίματος των σκηνικών, μέχρι τα ψεύτικα κοστούμια ζώων. Σε άλλα σημεία πάλι η ταινία φαίνεται πολύ καλοφτιαγμένη και μάλλον πρωτοποριακή για την εποχή της, όπως π.χ. στις σκηνές με την Τίνκερμπελ. Επίσης όπως επέβαλλε η παράδοση της εποχής τον Πήτερ Παν ερμήνευε κορίτσι, πράγμα που ίσως ξενίσει μερικούς. Σε γενικές γραμμές έμεινα ικανοποιημένος με την ταινία, δεν βαρέθηκα τόσο βλέποντάς την όσο θα πίστευα για μια βωβή ταινία (βοήθησε βέβαια ότι την έβλεπα καθώς μετέφραζα τους μεσότιτλους, δεν ξέρω πώς θα ένιωθα αν την είχα δει κανονικά στη τιβί μου), και σίγουρα θα την πρότεινα σε όποιον αρέσει ο βωβός ή σε όποιον θα ‘θελε να πάρει μια γεύση από το πώς ήταν εκείνες οι πρώτες παραστάσεις του Πήτερ Παν που ‘χε παρουσιάσει ο Μπάρι. Γιατί αναμφίβολα αυτή η ταινία είναι ό,τι πλησιέστερο θα μπορούσαμε να δούμε. Peter Pan (1953) Δίχως αμφιβολία όταν κάποιος ρωτηθεί για ταινία του Πήτερ Παν, η πρώτη που θα σκεφτεί θα ‘ναι αυτή της Disney και όχι άδικα. Επέλεξα να την δω με υπότιτλους και μετά τσέκαρα λίγο και την μεταγλώττιση για να κάνω σύγκριση. Τη μεταγλώττιση παίζει να μην την έχω δει ποτέ η αλήθεια είναι, μιας και απ’ ότι φαίνεται μέχρι τα τέλη του ’90 τη βλέπαμε μόνο υποτιτλισμένη, ωστόσο από το λίγο που την άκουσα είναι πολύ τίμια και προσεγμένη δουλειά. Θα ξεκινήσω πρώτα με το αρνητικό που βρήκα στην ταινία και αυτό είναι τα τραγούδια της. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μάλλον ως παιδί την έβλεπα στα αγγλικά και ίσως γι’ αυτό δεν μπόρεσαν να μου εντυπωθούν ή αν όντως είναι αδύναμα σε σχέση με τραγούδια άλλων ταινιών Disney. Δεν είναι ότι τα βρήκα κακά, απλά δεν ένιωσα να μου αφήνουν κάτι μετά, να κολλάω με κάποιο. Και η αλήθεια είναι ότι σπάνια έχω κολλήσει με οποιοδήποτε τραγούδι από τις ταινίες Disney εκείνης της περιόδου. Από την άλλη όταν άκουσα τις μεταγλωττισμένες εκδοχές τους μου άρεσαν πολύ περισσότερο και τις βρήκα παιχνιδιάρικες, οπότε ίσως και να φταίει απλά το αγγλόφωνο. Από ‘κει και πέρα μόνο θετικά έχω να πω για την ταινία. Διασκεύασαν αρκετά στοιχεία φυσικά από το αρχικό έργο, ώστε να γίνει πιο προσιτό και κατάλληλο για τις μικρές ηλικίες, αλλά αυτό δεν στέρησε από την ταινία την όλη μαγεία και ουσία της ιστορίας. Εκπληκτικό σχέδιο, ωραίες φωνές, άψογος συνδυασμός δράσης, χιούμορ και… νεραϊδόσκονης!! Και όλα αυτά στο χέρι φτιαγμένα. Δεν ξέρω αν φταίει ότι μεγάλωσα σε άλλες εποχές και έχω άλλα ερεθίσματα, αλλά νιώθω ότι αυτή η μαγεία λείπει από πολλά σύγχρονα έργα. Οι άνθρωποι τότε είχαν πενιχρά μέσα στη διάθεσή τους και εξαιτίας αυτού έπρεπε να πειραματίζονται και να πρωτοπορούν για να αποτυπώσουν τη φαντασία πάνω στο χαρτί. Σήμερα πάλι νιώθω ότι πολλά γίνονται στον αυτόματο πιλότο. Προφανώς η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση όπως γίνεται πάντα… 8/10 από μένα. Θέλω να μείνω λίγο και στην σύγχρονη πολιτική ορθότητα που δεν άφησε αλώβητη και αυτή την ταινία. Είναι γνωστό ότι στο Disney+ προβάλλεται με επισήμανση που αφορά τη σκηνή με τους Ινδιάνους και όχι μόνο αυτό, αλλά πλέον θεωρείται και ακατάλληλη για κάτω των 7 ετών και αφαιρέθηκε από τα παιδικά προφίλ. Η ταινία ουσιαστικά κατηγορείται για την στερεοτυπική απεικόνιση των Ινδιάνων (ιδίως του αρχηγού), την χρήση του όρου «redskins» (=ερυθρόδερμοι), και το τραγούδι «What Made the Red Man Red?». Όσον με αφορά τα στερεότυπα ανέκαθεν υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν, ιδίως όταν μιλάμε για καρτούνς και κόμικς που τα χρειάζεσαι προκειμένου να αποδώσεις εικαστικά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός λαού ή ενός ρόλου. Πολλές φορές φυσικά τα στερεότυπα μεγεθύνονται και παρουσιάζονται στην υπερβολή τους και ούτε αυτό είναι κατ' ανάγκην κακό, μιας και ο σκοπός είναι να βγάλεις γέλιο. Το πρόβλημα για μένα δεν είναι τα στερεότυπα αυτά καθ' αυτά, αλλά ο τρόπος που τα χρησιμοποιούμε, με θετική ή αρνητική χροιά, απλά στην σημερινή εποχή έχει χαθεί η όποια διάκριση, κοσκινίζουμε τα πάντα και βρίσκουμε κακώς κείμενα εκεί που δεν υπάρχουν. Και η Disney δυστυχώς έχει γίνει μαέστρος σε αυτό και συν τω χρόνω θα βληθούν και άλλες ταινίες της στο πυρ το εξώτερον. Δεν θα μείνω καθόλου στον όρο "ερυθρόδερμοι", στον ινδιάνικο χορό, στο πώς απεικονίστηκε ο αρχηγός, δεν με αφορούν τα όσα τους καταλογίζουν, τα θεωρώ τέρμα γελοιότητες να βρίσκεις ρατσιστικά στοιχεία εκεί που δεν υπάρχουν και πάω παρακάτω. Θα μείνω μόνο λίγο στο τραγούδι και στον στίχο "what makes the red man red". Ναι ίσως με μια πρώτη ανάγνωση να ακούγεται παράξενος έως και προβληματικός ο στίχος για την σύγχρονη υπερευαίσθητη κοινωνία μας. Αλλά αν κάτσει κανείς να ακούσει το ρημάδι το τραγούδι, θα δει ότι τίποτα το κακό δεν έχει. Μιλά για έναν Ινδιάνο που τον φίλησε μια πανέμορφη κοπέλα και κοκκίνησε από ντροπή. Ένα ωραίο, χαρούμενο, αστείο τραγουδάκι για να γελάσουν τα παιδιά σε μια 100% παιδική ταινία. Ποτέ κανένα παιδί δεν θα κάνει τους ανόητους συνειρμούς που σκέφτονται τα σύγχρονα "μεγάλα" μυαλά, και σίγουρα ποτέ δεν θα γίνει ρατσιστής μεγαλώνοντας με παιδικές ταινίες Disney όπως ο Πήτερ Παν, οι Αριστόγατες και η Λαίδη και ο Αλήτης ή διαβάζοντας Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Hook (1991) Πραγματικά ούτε κι εγώ δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω δει αυτή την ταινία. Ένα είναι το σίγουρο, πολλές! Κάθε φορά που δεν είχα σχολείο, θες γιατί ήμουν άρρωστος, θες γιατί ήταν αργία, είχαμε διακοπές κλπ. έβλεπα τον «Κάπταιν Χουκ». Όμως είχα πάνω από 10ετία να το δω και μου ‘χε λείψει. Και ήταν τόσο μαγικά ωραίο όσο το θυμόμουν. Αν κάναμε μια λίστα με τις καλύτερες ταινίες του αείμνηστου Ρόμπιν Γουίλιαμς, το πιθανότερο δεν θα ήταν στο Νο1, αλλά αναμφίβολα θα ‘ταν μέσα στη λίστα. Ο Σπίλμπεργκ είχε δηλώσει ότι δεν είναι ευχαριστημένος από την ταινία που παρέδωσε, κυρίως όσον αφορά την απεικόνιση της Χώρας του Ποτέ και το κομμάτι αυτό της ιστορίας που αφορά την «εκπαίδευση» του Πήτερ Μπάνινγκ για να ξαναγίνει Πήτερ Παν. Σίγουρα τα μέσα της εποχής δεν βοηθούσαν και σίγουρα κάποια πράγματα σεναριακά θα μπορούσαν να ‘χαν γίνει διαφορετικά. Αλλά στο τέλος τίποτα απ’ αυτά δεν μετράει. Η πραγματική ψυχή της ταινίας είναι η ιστορία του πώς να ξαναγίνουμε παιδιά, να βρούμε την χαμένη μας φαντασία και αθωότητα και αυτό η ταινία μας το δίνει 101%. Οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές της, ο Χόφμαν ως Χουκ και ο Γουίλιαμς στο ρόλο του δικηγόρου που ‘χει ξεχάσει πώς να είναι παιδί, που ‘χει ξεχάσει ποιος είναι, δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες και δεν είναι τυχαίο που ακόμα μνημονεύονται γι’ αυτούς τους ρόλους. Ιδίως για τον Γουίλιαμς, δεν ξέρω αν θα μπορούσε οποιοσδήποτε άλλος ηθοποιός να ενσαρκώσει τόσο υπέροχα τον ρόλο του ενήλικου Πήτερ Παν και την όλη εξέλιξη του χαρακτήρα του μέσα στην ταινία. Είτε τον βλέπεις ως τον σκληρό και άτεγκτο δικηγόρο που παραμελεί την οικογένειά του, είτε ως τον απελπισμένο γονιό που θέλει να σώσει τα παιδιά του, αλλά νιώθει ανήμπορος να κάνει το οτιδήποτε, είτε ως ο ηρωικός και παραμυθένιος Πήτερ Παν, απλά μας δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Και όλα αυτά υπό τους ήχους ενός υπέροχου soundtrack. 8.5/10 Return to Never Land (2002) Μια υποτιμημένη θα ‘λεγα ταινία, και κάπως ξεχασμένη. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι τα σίκουελ σπάνια φτάνουν το πρωτότυπο. Και αυτή η ταινία δεν αποτελεί εξαίρεση. Από την άλλη όμως παραμένει μια τίμια και διασκεδαστική ταινία που αξίζει να δει κανείς αν του άρεσε η πρώτη. Σαν σκίτσο παραμένει στα υψηλά επίπεδα της πρώτης, αλλά είναι και λίγο πιο ψυχρό θα έλεγα, πιο ψηφιακό. Του λείπει λίγο η νεραϊδόσκονη. Η ιστορία εμπνευσμένη από τον επίλογο του βιβλίου του Μπάρι. Για όσους δεν γνωρίζουν στο βιβλίο ο Παν επιστρέφει μετά από χρόνια και βρίσκει την Γουέντυ μεγάλη πια και την κόρη της Τζέην να κοιμάται στο κρεβάτι της. Έξυπνο το να τοποθετήσεις την ιστορία στο Β’ΠΠ δείχνοντας μας την Τζέην ως ένα παιδί που γνώρισε από μικρή την φρίκη του πολέμου και εξαιτίας αυτού έχει χάσει όλη της την αθωότητα και παιδικότητα. Νομίζω είναι κάτι που απηχεί περισσότερο σε έναν ενήλικα, γιατί συνειδητοποιείς ακριβώς αυτό το πώς μεγαλώνοντας βλέπεις τον κόσμο πιο κυνικά. Και τελικά αυτό είναι που μας λείπει, η παιδική μας καθαρή ματιά… 7/10 Peter Pan (2003) Αν παραβλέψουμε το ανεπίσημο reboot του 2015 που δικαίως πάτωσε, η ταινία του ’03 παίζει να ‘ναι η πιο αδικημένη και υποτιμημένη μεταφορά του γνωστού παραμυθιού και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι είχε να ανταγωνιστεί το «The Lord of the Rings: The Return of the King» που παιζόταν στους κινηματογράφους την ίδια περίοδο, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον ήταν αυτό μόνο η αιτία ή απλά ο κόσμος δεν ενδιαφερόταν για μια μεταφορά του Πήτερ Παν ή δεν πίστεψε στην ταινία αρκετά για να την στηρίξει. Η ουσία είναι μία, ό,τι κι αν δείχνουν οι εισπράξεις μιλάμε ίσως για την κορυφαία και καλύτερη μεταφορά που έγινε ποτέ. Η ταινία ακολούθησε σχεδόν γράμμα προς γράμμα την αρχική ιστορία του Μπάρι, διασκευάζοντας τα σημεία εκείνα που ήταν απαραίτητα για να εξελίξουν/εκσυγχρονίσουν το έργο και διατηρώντας όλα εκείνα που χρειάζονταν ώστε βλέποντας το να βλέπεις την ιστορία να ζωντανεύει μπροστά σου χωρίς ούτε στιγμή να νιώσεις ότι βίασαν το πρωτότυπο. Από την υπέροχη μουσική, μέχρι τη σχεδόν παραμυθένια σαν πίνακα ζωγραφικής φωτογραφία, την πλούσια και πολύχρωμη παλέτα των χρωμάτων, τις ερμηνείες των παιδιών και των μεγάλων, όλα συμβάλλουν στο απλά να αφεθείς και να πιστέψεις στις νεράιδες. Εξαιρετικός ήταν και ο Τζέισον Άιζακς, ο οποίος μάλιστα επανέλαβε την παράδοση που θέλει ο κος Ντάρλινγκ και ο Κάπτεν Χουκ να ερμηνεύονται από τον ίδιο ηθοποιό, αλλά εξαιρετική ήταν και η Λουντιβίν Σανιέ ως Τίνκερμπελ. Μάλιστα αρχικά η ιδέα ήταν η Τινκ να ήταν ένας εξ ολοκλήρου ψηφιακός χαρακτήρας, αλλά βλέποντας την με πόσο πάθος και παιχνίδισμα ερμήνευε τον ρόλο στις πρώτες δοκιμές που έκαναν, αποφάσισαν να ενσαρκώσει η ίδια κανονικά τον ρόλο. Μέσα στον χρόνο αναμένεται να ξεκινήσει η παραγωγή της live action μεταφοράς της Disney και το ερώτημα που τίθεται είναι: «χρειαζόμαστε πραγματικά άλλη μια ταινία για τον Πήτερ Παν»; Αν είχαμε μονάχα την ταινία του ’53 θα έλεγα ναι την χρειαζόμαστε. Γιατί πατώντας στην animated θα μπορούσαν να φτιάξουν τόσα πολλά, να κρατήσουν την παιδικότητας της, να προσθέσουν τα πιο ενήλικα και σκοτεινά στοιχεία της αρχικής ιστορίας, να παίξουν με τα σύγχρονα εφέ και να μας δώσουν κάτι πραγματικά μοναδικό. Όμως αν μπω σε λογική σύγκρισης με την ταινία του ’03, τότε όχι δεν την χρειαζόμαστε. Γιατί η ταινία του ’03 τα έκανε όλα αυτά και απείρως περισσότερα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Διατήρησε την μαγεία του παραμυθιού, την εμπλούτισε με τα σκοτεινότερα στοιχεία του μη φοβούμενη ότι θα «σημαδέψει» τους νεαρούς θεατές, έμεινε σεναριακά πιστή στο αρχικό κείμενο, απεικόνισε τους χαρακτήρες στηριζόμενη στην πιο κλασική τους μορφή αυτή της ταινίας του ’53 (παρότι μιλάμε για τελείως άλλη παραγωγό εταιρία), απέβαλλε ευαίσθητα σημεία για την πολιτική ορθότητα της εποχής μας όπως ο όρος «redskins», έβαλε μια ιθαγενή Αμερικάνα να ενσαρκώσει την Τάιγκερ Λίλι και μάλιστα να μιλήσει στην προγονική της γλώσσα, διασκεύασε τον χαρακτήρα της Γουέντυ από μια κοπέλα-σχεδόν γλάστρα που ήταν καλή μόνο για να διαβάζει ιστορίες και να μαντάρει κάλτσες σ’ έναν δυναμικό γυναικείο χαρακτήρα και όλα αυτά τα έκανε χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, χωρίς να μας τα τρίβει στη μούρη, με τρόπο όμορφο που υπηρέτησε την ιστορία, και όχι με μια ιστορία γραμμένη για να υπηρετεί την εκάστοτε πολιτική ατζέντα. 9/10

Επειδή τα κακά πρέπει να λέγονται, αλλά πρέπει να λέγονται και τα καλά... Επανέρχομαι με γνωμούλα για τα δυο τελευταία επεισόδια. Και ναι, ήταν Γ@Μ@Τ@!!!!!!!!!! Μακράν τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα της σειράς και εν τέλει άξιζε όλη η βαρεμάρα για να φτάσω να δω το φινάλε. Δεν θα περάσω στα της πλοκής, δεν υπάρχει λόγος για σπόιλερς άλλωστε. Θα μείνω σε δυο πράγματα μόνο. Το πρώτο αφορά την αυτοτέλεια όπως ειπώθηκε - κλείσιμο της σειράς. Χαίρομαι πραγματικά που εδώ η ποντικοεταιρία -τουλάχιστον με τα μέχρι τώρα δεδομένα- προτίμησε αντί να ξεζουμίσει τη σειρά με 2η, 3η, 4η σεζόν, να της δώσει ένα φινάλε και να κλείσει όμορφα και ωραία την ιστορία. Το δεύτερο αφορά την γενική μου άποψη για τη σειρά. Δεν ξέρω που να την κατατάξω πραγματικά. Σε σύνολο 9 επεισοδίων, βρήκα 2 υπέροχα, 2 αρκετά καλά, και 5 βαρετά που τα σκίπαρα δίχως έλεος. Δλδ μιλάμε για ένα ποσοστό 50-50. Για μένα η ποντικοεταιρία έσφαλε σε δυο σημεία. Αφενός το χιούμορ, έχω ξαναπεί δεν μου αρέσει το χιούμορ του MCU, το βρίσκω τέρμα κρύο, αδιάφορο, υπερβολικό και άκαιρο και είναι το μεγάλο πρόβλημα της Μάρβελ. Και δυστυχώς δεν βλέπω να μαθαίνει από τα λάθη της, αντ' αυτού τα επαναλαμβάνει συνεχώς. Αφετέρου ο τρόπος που έσπασε η ιστορία. Το σίτκομ κομμάτι κυριάρχησε περίπου στο 70% της σειράς. Τα πρώτα 4 επεισόδια, σχεδόν η μισή σεζόν ήταν καθαρά κακογραμμένο σίτκομ χωρίς να βλέπεις που πάει η ιστορία. Πιστεύω αν είχαν συμπτυχθεί τα πρώτα 5 επεισόδια σε 2 ή στη χειρότερη 3, ή αν αντί μιας σειράς βλέπαμε την ίδια ιστορία σε μια ταινία, θα μου άφηνε θετικότερες εντυπώσεις. Όπως κι αν έχει μου έδωσε ένα δυνατό φινάλε έστω και στο παρά πέντε, οπότε θα μείνω σε αυτό, όπως και στις τέλειες ερμηνείες από την Όλσεν και τον Μπέτανι. Ιδίως η Όλσεν θα μπορούσε στο μέλλον να μας δώσει πολλά υποκριτικά εκτός Marvel, αν της δοθεί η ευκαιρία.

Κλαίω με τα μιμίδια

Προσωπικά δεν αγόραζα άλλα κόμικς Ντίσνεϋ παρά τελείως περιστασιακά και δεν πρόκειται να το κάνω ούτε τώρα. Ούτε και τόμους αγοράζω, γιατί πολύ απλά δεν ψήνομαι να διαθέσω τόσα χρήματα και δεν έχω και τον χώρο να τους βάλω (τα πατώματα τα 'χω για να περπατάω ). Οπότε αν μπαίνουν ποιοτικότερες ιστορίες στις άλλες εκδόσεις -που όντως μπαίνουν, τουλάχιστον στο Μίκυ που έχω μια εικόνα- και αν βγαίνουν τόμοι, σόρι αλλά δεν με αφορά και ποσώς με ενδιαφέρει. Στη τελική στο παρόν συζητάμε για το ΚΟΜΙΞ. Υπερβάλλουμε όταν μιλάμε για διακοπή της εκδοτικής; Ναι σίγουρα. Και το κάνουμε γιατί είμαστε δυσαρεστημένοι. Το ΚΟΜΙΞ κατάντησε χειρότερο του Μίκυ Μάους, αλλά έχει τα διπλά χρήματα σχεδόν από το Μίκυ Μάους. Εννοείται όποιος είναι δυσαρεστημένος δεν το αγοράζει, όπως και προανέφερα άλλωστε ότι προσωπικά έχω σταματήσει να το παίρνω κοντά δυο χρόνια τώρα. Τώρα αν χαλάει ορισμένους το ότι λέμε αυτό που πιστεύουμε σε ένα τόπικ που νομίζω αυτό ακριβώς εξυπηρετεί η ύπαρξή του δλδ να λέμε τη γνώμη μας γύρω από την συγκεκριμένη έκδοση, θα πρότεινα ξυδάκι τοπ Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ για την πρόταση να ξοδεύω τα χρήματα στην αγορά ξενόγλωσσου. Ζητώ συγγνώμη που είμαι κατά των ξενόγλωσσων και έχω το κακό ελάττωμα να θέλω να πληρώνω κάτι στην γλώσσα μου

Πολύ ωραία όλα αυτά πραγματικά, και οι τόμοι και οι ιστορίες του Πράκτορα Ντακ ή του Φάντομ Ντακ που δημοσιεύτηκαν στο Μίκυ και τις καταχάρηκα και σίγουρα το "χίλιες φορές να μην τα έπαιρνε τα δικαιώματα η Καθημερινή" ειπώθηκε με δόση υπερβολής. Όμως θα διαφωνήσω ως προς το τελευταίο ότι όλα αυτά αξίζουν το τίμημα της σαπίλας του ΚΟΜΙΞ. Το ΚΟΜΙΞ ήταν το διαμάντι μεταξύ των εκδόσεων Ντίσνεϋ και θα μπορούσα να πω ότι ήταν ένα περιοδικό πρότυπο σε διεθνές επίπεδο. Αλλά κατάντησε όπως ειπώθηκε χαρτοπολτός και αυτή τη στιγμή παίζει να 'ναι ο χειρότερος τίτλος εν Ελλάδι και αυτός που η εκδοτική δίνει το μικρότερο ενδιαφέρον της. Και γι' αυτό ευθύνεται η Καθημερινή, όχι επειδή δεν μπορεί να το ανεβάσει ξανά ποιοτικά, αλλά επειδή απλά ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΔΕΚΑΡΑ. Θα μπορούσε να 'χε τα δικαιώματα ένας άλλος χ-ψ εκδοτικός οίκος και τους τόμους να βλέπαμε και το ΚΟΜΙΞ να παρέμενε σε υψηλά επίπεδα. Σίγουρα δεν είναι σωστό να απορρίπτουμε τα καλά στοιχεία μαζί με τα σάπια, ομοίως όμως δεν χρειάζεται να λέμε κι ευχαριστώ σε μια εταιρία που μας προσφέρει 1-2 φορές το χρόνο λαχταριστά παϊδάκια, αλλά τον υπόλοιπο καιρό μας πετάει ξερά κόκκαλα.

Αγόραζα το ΚΟΜΙΞ από παιδάκι. Με κάποιες μικρές διακοπές ίσως μεγαλώνοντας, αλλά πάντα πιστός φίλος. Όταν έκλεισε ο Τερζό αυτό που κυρίως ένιωσα ότι θα μου λείψει ήταν το ΚΟΜΙΞ. Όταν πάλι διάβασα ότι πήρε τα δικαιώματα η Καθημερινή και πήρα στα χέρια μου τα πρώτα εκείνα -πολύ δυνατά από άποψη ιστοριών- τεύχη, χάρηκα που βρέθηκε κάποιος να συνεχίσει το περιοδικό έστω και με νέα αρίθμηση. Όταν ξεκίνησαν οι ανατυπώσεις Ρόσα, υπερασπίστηκα την εκδοτική, κόντρα στις πολλές αντίθετες απόψεις. Άλλωστε ο Ρόσα είναι από τους αγαπημένους μου!! Όμως όλα έχουν ένα όριο. Έφτασε ένα σημείο που αγόραζα το ΚΟΜΙΞ, διάβαζα την ιστορία του Ρόσα και τις άλλες τις πιλάτευα για μήνες. Είχα 3-4 τεύχη να κάθονται στο τραπεζάκι αδιάβαστα, γιατί απλά βαριόμουνα να διαβάσω ανούσιες ιστορίες που υπό άλλες εποχές θα τις έβρισκα σε κάνα Μίκυ Μάους ή Μεγάλο Μίκυ. Και κάπου εκεί σταμάτησα να το αγοράζω. 1-2 τεύχη το χρόνο πια αν θα πάρω, κυρίως το χριστουγεννιάτικο και κάνα άλλο να 'χω στα λοκντάουν συντροφιά. Τώρα διαβάζω ότι έπιασαν Μπαρκς, κατάργησαν τα άρθρα, η στήλη γραμμάτων είχε καταντήσει ανέκδοτο εδώ και χρόνια... Καλά πάμε. Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ ότι κακώς χάρηκα που πήρε τα δικαιώματα η Καθημερινή. Χίλιες φορές να μην τα 'χε κανείς. Χίλιες φορές να μην εκδίδονταν περιοδικά Ντίσνεϋ στην Ελλάδα για κάποιο διάστημα. Ίσως έτσι όταν ευδοκιμούσαν οι συνθήκες τα έπαιρνε κάποιος που πραγματικά νοιαζόταν.

Τσίμπησα τελικά το πρώτο τεύχος. Σήμερα το πρωί το συναρμολόγησα, μονάχα μια ωρίτσα μου πήρε Για τα 2€ που έδωσα, αξίζει και με το παραπάνω τα λεφτά του. Στέκεται μόνο του πολύ ωραία σαν διακοσμητικό σε γραφείο, βιβλιοθήκη κλπ., φωτίζει, μια χαρά!! Νιώθεις λίγο Σταρκ φτιάχνοντάς το. Κατασκευαστικές ατέλειες; Ναι φυσικά και έχει, το κουμπί παίζει λίγο, δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσουν τα λαμπάκια αν το ανάβεις για πολύ ώρα, αλλά μιλάμε για 2€ μόνο και είναι πραγματικά υπέροχη κατασκευή. Τώρα για να πάρω όλη τη σειρά, δεν παίζει φυσικά. Προσωπικά δεν θα διέθετα ούτε καν τα μισά χρήματα για ένα αγαλματίδιο, πόσο μάλλον κοντά χίλια ευρώ που θα κοστίσει. Συν η αβεβαιότητα του αν θα ολοκληρωθεί η σειρά (DeAgostini γαρ), συν ότι σε κάποια φάση θα δίνεις 40€ το μήνα για να σου δίνουν ψιλολοΐδια. Θα μπορούσα να μπω σε τρυπάκι να το σκεφτώ αν μιλούσαμε για τα μισά χρήματα ανά τεύχος και πολύ λιγότερα τεύχη και αν φυσικά ήμουν 1000% σίγουρος ότι η DeAgostini δεν θα με άφηνε με τα εξαρτήματα στο χέρι. Όσοι ήρωες συνεχίσουν τη σειρά, καλή σας διασκέδαση κι αν κάποια στιγμή το ολοκληρώσετε, ανεβάστε καμιά φωτό. Για τους υπόλοιπους που δεν ψήνεστε, αν είστε φανς του υπερηρωικού θα σας έλεγα αγοράστε και μόνο το πρώτο τεύχος ΧΤΕΣ! Ακόμα κι αν δεν πιάνουν τα χέρια σας, με λίγο υπομονή, χρόνο και προσοχή στο βίντεο οδηγιών θα το φτιάξετε και θα 'ναι σούπερ. Μεγάλη ΠΡΟΣΟΧΗ μόνο στα βιδάκια. Για κανέναν λόγο μην τα αδειάσετε από τα σακουλάκια, γιατί άπαξ και μπερδευτούν μεταξύ τους δεν θα βγάζετε άκρη ποιο πάει που.

1.99€ για ένα πλήρως λειτουργικό κράνος-φωτάκι νυχτός, δελεαστικότατη τιμή και με ψήνει!! Τώρα να δώσω ένα χιλιάρικο για όλη τη σειρά, μάλλον λέω να τα φάω σε τίποτα σουβλάκια

Τι ανέφερα και πότε;;;