Αίθουσα Νικητών

@ olyssesmoore Aπλα τυπωσα αφου σκανναρα τον αριθμο που εχει πανω δεξια το εξωφυλλο (αμα δεν παιζει σκανερ μπορειτε να το κανετε και με ενα απλο προγραμμα στο Word ) και επεξεργαστηκα το φοντο (αλλαγη απο μαυρα γραμματα σε λευκα στο photoshop και φονταρισμα -ειδικα στο μπλε του τομου του Spiderman-) Μετρησα τις διαστασεις απο ενα "κανονικο" τευχος με αριθμηση και το "στησα" στο word (εγω εχω το Libre office που ειναι και free κ εχει τις ιδιες δυνατοτητες με το word) Eκτυπωση σε απλη Α4 και κολληση με στυλοκολλα ή κολλα υγρης μορφης (UHU)..Φανταζομαι οτι και σε αυτοκολλητο αν εχεις την δυνατοτητα τυπωνεται. Λιγη φαντασια και πατεντα χρειαζεται..

Φίλε Laz33, από τη στιγμή που έμεινες ικανοποιημένος με τις ιστορίες των F4, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος διακοπής τους αν δεν συντρέχουν οικονομικοί λόγοι. Ούτε κατά τη γνώμη μου πρέπει να προτρέχεις για την ποιότητα των αμερικάνικων τευχών πέραν του #60. Απεναντίας η σειρά βρίσκεται στα "πάνω της" και θα συνεχίσει για αρκετό διάστημα. Τα σκίτσα του Jack "King" Kirby έχουν πάει σε άλλο επίπεδο εδώ και 3-4 τόμους και θα είναι "κρίμα" να μην αποκτήσεις και τους επόμενους τόμους. Άλλωστε και ο φίλος tomas good, μας έδωσε ένα μικρό δείγμα του τι θα επακολουθήσει.

Kαλες γιορτες σε ολους ! Ειθε η χρονια που ερχεται να μας βρει με υγεια. Να βρουμε ολοι μας τα τευχη που μας λειπουνε και να ευημερευουν οι σειρες που αγοραζουμε

καλές γιορτές σε όλους τους κομιξάδες!

Χρονια πολλα για τις γιορτες σε ολο τον κοσμο με αγαπη ευτυχια!

Και στο "Η Ασπίδα της Αρβενης" (που θυμίζω πως το έγραψε ο Γκοσινί) λένε στον Μαζεστίξ πως πρέπει να κάνει δίαιτα. Τώρα τον Φαμπκαρο δεν τον ξέρω και από τον Φερι έχω διαβάσει μόνο ένα άλμπουμ οπότε δεν μπορώ να τους συγκρίνω. Ελπίζω από σχόλια που βλέπω εδώ να αποδεχτεί καλύτερος.

Πώς έκανες αυτή την διόρθωση; Πες μας τα μυστικά σου...

Συμφωνώ κι εγώ με τον @ ManaLeak13 όσον αφορά το θέμα του χαρτιού..Δεν λεκιαζει και το χαρτί που χρησιμοποιείται από την Hachette ειναι επιρρεπές στο λεκιασμα.Ασε που αν περάσουν τα χρόνια αυτό θα δείχνει εκεί κάτασπρο.Κατι που δεν συμβαίνει με το χαρτί της Radnet και δείχνει την ηλικία του με την πάροδο των ετών.Δεν είναι κακό να συμβαίνει αυτό, τουναντίον...κατά την άποψη μου και την αισθητική μου. ..και διορθώνοντας τα λάθη της Radnet.. στην αρίθμηση- ή μάλλον στην απουσία της!-

Εδώ διάβασα για τα εξτραδάκια. Υπέθεσα ότι εννοούσες τα έξτρα στο τέλος του τόμου. Εννοούσες ότι θα διαφέρουν, και της Ηachette θα εχει καλύτερες επιλογές; Και πάλι, στον τόμο που διαβάσαμε, ούτε αυτό ισχύει, αφού η hachette ουσιαστικά δεν είχε έξτρα.. Γενικά, όμως, τα έξτρα είναι πάνω κάτω συγκεκριμένα από τις εκδόσεις masterworks. Η Radnet τα προσφέρει όλα ή σχεδόν όλα, ενώ η Hachette φαίνεται πως κάνει επιλογές και βάζει λιγότερα. Για το εξώφυλλο, το έγραψα κι εγώ ότι όντως υπερέχει αυτό της Hachette. Στην επιμέλεια, δέχομαι διαφορά στα κείμενα, όσον αφορά την ποιότητα των κειμένων σε συντακτικό ή συνέπεια στα ονόματα δημιουργων ή χαρακτήρων. Όμως σε ιστορικά στοιχεία, δεν υστερεί η radnet. μαθαίνουμε πάρα πολλά και από εκεί. Ειδικά στους συγκεκριμένους τόμους, στη Hachette δεν υπήρχε και καποια ουσιαστική πληροφορια για τις συγκεκριμένες ιστορίες, παρά μόνο για το πώς οι 4Φ ξεκίνησαν στη Μάρβελ.. Πιο πολλά διαβάζουμε για αυτές στη Radnet. Στις ιστορίες, επίσης, δεν υπάρχει πια ουσιαστική διαφορά στην επιμέλεια. Προσωπικά, τις ιστορίες στους 2 τόμους τις απόλαυσα πάνω κάτω το ίδιο, αλλά θα μπορούσα να πω λίγο παραπάνω στη Radnet λόγω μεγέθους και καλύτερης ποιότητας στην εικόνα κάποιων μεμονωμένων τευχών. Εδώ είναι 3 τυχαία παραδείγματα. Το πρώτο το ανέβασα για τη διαφορά στις λεπτομέρειες των χαρακτηριστικών του Παρατηρητη, όμως τελικά η διαφορά είναι πιο εμφανής στο πρόσωπο του Ρηντ. Στο δεύτερο έχουν χαθει οι μισές μουτζούρες από το πρόσωπο του Τζόνυ στην Hachette. Στο τρίτο φαινεται μεγαλη διαφορά στα 2 σχεδια αλλά και υστέρηση της Hachette στο χρώμα. Δεν φταίει η εκδοτική προφανώς, αφού αυτό το υλικό της έστειλαν, όμως εμένα ως αναγνώστη με ενδιαφερει ότι οπτικά το αποτέλεσμα της Radnet είναι αρτιότερο. Στη μετάφραση σε αυτα τα παραδείγματα, η hachette είναι καπως καλύτερη αλλά η Radnet είναι πιο ακριβής. Έτσι, στο τελικό αποτέλεσμα, δεν υπάρχει κάποια θεαματική διαφορά. Θα έβαζα 52-48 στη μετάφραση υπέρ της Hachette. Συνολικά όμως, προτιμώ την έκδοση της Radnet. Τουλάχιστον σε αυτό το σετ ιστοριών. Και γι' αυτό θα πρότεινα, με βάση αυτό που διάβασα σε αυτό το σετ τευχών, όποιος θέλει τις επόμενες ιστορίες και έχει ξεκινήσει με Radnet, ας τις διαβάσει καλύτερα από τη Radnet.

Και μιλωντας για θανατους και Ντισνευ μην ξεχναμε τον βιο και πολιτεια του θειου Σκρουτζη που ηταν δεκαετια 90 επισης

Λίγο πριν μπει το ευρώ για τα καλά στην ζωή μας η National Geographic κυκλοφόρησε έναν τετραμηνιαίο ,όπως εικάζω, ταξιδιωτικό οδηγό. Στα χέρια μου έχω το πρώτο τεύχος που βγήκε τον Χειμώνα του 2000. Στις σελίδες του ο φέρελπις ταξιδιώτης θα βρει πλήθος πληροφοριών για διάφορα μέρη τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Διότι εμπεριέχονται αναλυτικά κείμενα και όμορφη εικονογράφηση για το τι μπορείτε να δείτε, να νιώσετε αλλά και να γευτείτε στο κάθε μέρος που φιλοξενείτε στο περιοδικό. Σαν έκδοση είναι πολύ όμορφη με μεσαίο προς μεγάλο μέγεθος και "βαριά." Έχει γίνει πολύ σωστή δουλειά με την κόλληση στην ράχη αφού ανοίγεται εύκολα και διαβάζεται άνετα. Άγνωστο αν συνεχίστηκε η έκδοση και πόσα τεύχη κυκλοφόρησαν....

Προφανώς έχει αναφερθεί ξανά το θέμα διατροφής στα Αστερίξ (και όχι μόνο μια φορά). Ο φόβος μου είναι μην μονοπωλήσει το θέμα του νέου άλμπουμ. Στην Αρβέρνη πχ που ανέφερες, το κύριο θέμα της ιστορίας δεν ήταν η δίαιτα που έπρεπε να κάνει ο Μαζεστίξ. Ενώ στο τελευταίο Λούκυ Λουκ το κύριο θέμα ήταν η προστασία των ζώων (και ο βιγκανισμός), ενώ στο προηγούμενο ο ρατσισμός. Δεν θέλω και στα Αστερίξ να γράφονται σενάρια με αποκλειστικό σκοπό να περαστεί ένα μήνυμα. Όποιο μήνυμα είναι να περαστεί, ας περαστεί διακριτικά, όπως συνέβαινε επί Γκοσινί.

Το ΜΜΒ #444 είναι το πρώτο που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ χρησιμοποιεί μικρότερη γραμματοσειρά στη ράχη, κι έτσι μπορείς και διαβάζεις εύκολα τον τίτλο της ιστορίας. Δεν ξέρω αν έγινε και στα υπόλοιπα περιοδικά, όμως είναι μια αλλαγή που χρειάζεται να γίνει. Η γραμματοσειρά που χρησιμοποιούν στη ράχη τα Κόμιξ & Σούπερ Μίκυ είναι ήδη δυσανάγνωση, και έγινε χειρότερη η κατάσταση από τότε που μείωσαν το πάχος του χαρτιού. Επίσης μία ακόμα αλλαγή που βλέπουμε στο #444, είναι πως η αρίθμηση μπήκε λίγο πιο κάτω στη ράχη.

Άντε πάλι

Το εχω διαβασει εδω και 15 μερες αλλα δε προλαβα να το κανω παρουσιαση. Μου αρεσε αρκετα. Ελληνικο κομικ απο Ελληνες δημιουργους για πραγματα που συμβαινουν γυρω μας στη χωρα μας. Καλο το σεναριο με σωστο κοινωνικο-πολιτικο σχολιο. Το σχεδιο του αγαπητου μας Παναγιωτη ειναι μια χαρα και εξαλλου τον ξερουμε και απο αλλες δουλειες οποτε δεν περιμενα κατι λιγοτερο!

Πριν από μερικές μέρες έμαθα ότι ο Ντον Ρόσα ήθελε να κάνει μια ιστορία για το πως οι Ντακ συνάντησαν τον Μπόλιβαρ, αλλά δυστυχώς η Egmont έκρινε πως δε χρειαζόταν ένα origin story για ένα χαρακτήρα που ήταν ήδη τόσο γνωστός (απαίσια δικαιολογία κατά τη γνώμη μου) και έτσι δεν είδαμε την ιστορία ποτέ... Η μόνη άλλη φορά που ο Ρόσα ζωγράφισε τον σκύλο ήταν σε αυτό το σχέδιο για ένα Advent Calendar το 2000:

Εγω δεν τα παιρνω, αλλά δεν "τσιμπαω" με τετοια τρικς Τα 61-64 θα τα διαβασουμε σε λιγες μερες στον τομο 65 (που εχουμε ηδη προπληρωσει). Προσωπικα προτιμω το χαρτι που χρησιμοποιει η Ραντνετ απο το γυαλιστερο ιλουστρασιον της Hachette. Οπως ειπε και ο @ theforce αποτυπωνει καλυτερα τα χρωματα.

Απο τον επόμενο τόμο τα 61-64 βάζω κ αλλα δυο μήπως τσιμπήσουμε κανέναν που δεν τα αγοραζει....αν κ δε το πιστεύω να υπάρχουν

Από ενα σημείο κ μετα το run αυτό ξεπερνά τα όρια του απλού superhero comic κ είναι ο ορισμός της τέχνης στο είδος

@ Rombax Πωπω, πραγματικά πόσο όμορφη εικόνα; Λέω του χρόνου να ανοίξουμε ένα θέμα με χαρακτηριστικά χριστουγεννιάτικα καρέ!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!

Άνοιγω αυτό το νήμα για να παραθέσω κάποια τεύχη τα οποία κατά την γνώμη μου αποτελούν τα πιο σημαντικά στην ιστορία του ΜΜ. Θα επικεντρωθώ περισσότερο σε τεύχη που εγκαινίασαν νέες τάσεις στην μορφή του ΜΜ (αυξημένος αριθμός σελίδων, γραμματοσειρές κλπ). Εννοείται πως μπορεί ο καθένας να συμβάλλει σε αυτό το νήμα και να καταθέσει τι γνώμη του για το ποια τεύχη ήταν σημαντικά για το ΜΜ εστιάζοντας σε άλλα κριτήρια από τα δικά μου όπως για παραδείγμα στους σχεδιαστές και το ύφος των ιστοριών που φιλοξενούνταν στο εσωτερικό του περιοδικού, άλλος θα μπορούσε να επικεντρωθεί σε κάποιες στήλες που εδραιώθηκαν μετά από κάποια τεύχη κ.α. Τεύχος 1 (1/7/1966) Όλα ξεκίνησαν με ένα ποντίκι. Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω για αυτό το τεύχος, τα ξέρουμε όλοι. Τεύχος 30 (20/1/1967) Το πρώτο τεύχος με 68 σελίδες. Αυτός ο αριθμός σελίδων ήταν ο στάνταρ αριθμός για το ΜΜ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 με εξαίρεση κάποια μεγαλύτερα επετειακά τεύχη και κάποια τεύχη της δεκαετίας του '60 και '70 με 76 ή 84 σελίδες. Τεύχος 634 (25/8/1978) Το ΜΜ αλλάζει για πρώτη φορά λογότυπο μετά απο 12 χρόνια και θα παραμείνει έτσι για τα επόμενα 17 χρονιά. Τεύχος 1042 (4/7/1986) Είκοσι χρόνια μετά το πρώτο τεύχος, το ΜΜ προχωράει σε μια μεγάλη καινοτομία για τα τότε δεδομένα και κυκλοφορεί για πρώτη φορά εντελώς έγχρωμο. (Ευχαρίστω τον jimmy mcduck για την διόρθωση) Τεύχος 1455 (3/6/1994) Το 1455 είναι το πρώτο τεύχος που χρωματίστηκε με την βοήθεια Η/Υ εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στην εμφάνιση του περιοδικού με περισσότερα και πιο ζωντανά χρώματα. Επίσης είναι πιθανότατα το πρώτο τεύχος στο όποιο φιλοξενήθηκε ιστορία ενός νεότερου (τότε) ιταλού σχεδιαστή του Stefano Mirone σηματοδοτώντας κατά καποιό τρόπο την αλλαγή φρουράς υπέρ της νέας γενιάς ιταλών σχεδιαστών με σχεδιαστές όπως τον Mottura και τον Lavoradori να φιλοξενούνται στα αμέσως επόμενα τεύχη του περιοδικού για πρώτη φορά. Τεύχος 1512 (7/7/1995) Για μένα είναι το σημαντικότερο τεύχος μετά το πρώτο και όντως σηματοδοτεί μια νέα εποχή (όπως λέει και το εξώφυλλο) με νέο λογότυπο, μόνιμη αύξηση των σελίδων μέχρι 100 (κάτι που κράτησε μέχρι το τέλος της Α' περιόδου το 2013) και έναν γενικότερο εκμοντερνισμό της μορφής και του περιεχομένου του περιοδικού (όπως αντανακλάται και στον εκμοντερνισμένο Μίκυ του εξωφύλλου). Αυτό το τεύχος έβαλε τα θεμέλια για το ΜΜ όπως το ξέρουμε μέχρι και σήμερα. Τεύχος 1913 (14/3/2003) Με αυτό το τεύχος το ΜΜ παίρνει την σημερινή του μορφή αφού άρχισε να χρησιμοποιείται κόλλα για το δέσιμο της ράχης αντί για συνδετηράκια όπως γινόταν από το 1966 μέχρι την κυκλοφορία αυτού του τεύχους το 2003, ενώ οι χάρτινες σελίδες αντικαταστάθηκαν με γυαλιστερές λείες σελίδες. Από εκείνο το σημείο το ΜΜ είδε κάποιες δευτερεύουσες αλλαγές στην μορφή του και μια αύξηση σελίδων αργότερα αλλά η βασική μορφή του περιοδικού εδραιώθηκε τότε. (Ευχαρίστω τον φίλο jimmy mcduck για την συνεισφορά του και την υπενθύμισή του ότι το 1913 ήταν το πρώτο τεύχος στο οποίο έγινε η μετάβαση σε ράχη με κόλλα και γυαλιστερές σελίδες) Τεύχος 2460-61 (6/9/2013) Το πιο ''μαύρο'' τεύχος στην ιστορία των περιοδικών Ντίσνει, με το ΜΜ να μας αποχαιρέτα στα ξαφνικα (ευτυχώς προσωρινά όπως αποδείχθηκε) σαν ένα καλό φίλο που έφυγε απότομα από την ζωή. Σηματοδότησε το τέλος της Α' περιόδου και της έκδοσης του περιοδικού από τον Τερζόπουλο μετά απο 47 ολόκληρα χρόνια. ΥΓ Στο τελευταίο αυτό τεύχος βλέπουμε μια νέα παραλλαγή του λογότυπου του 1995 με τις έντονες σκιάσεις στο κάτω μέρος των γραμμάτων. Αύτην την μορφή του λογότυπου την είδαμε για πρώτη φορά στο τεύχος 2425. (Δεν έκανα ειδική μνεία σε εκείνο το τεύχος γιατί θεωρώ αυτήν την αλλαγή ήσσονος σημασίας). Τεύχος 1 Β' Περιόδου (20/6/2014) Μετά τον θάνατο, η ανάσταση. Το ΜΜ επιστρέφει δυναμικά από νέο εκδοτικό οίκο, με 130 σελίδες (έναντι 100) και με ελαφρώς διαφορετικό λογότυπο που έχει την ίδια γραμματοσειρά αλλά με έντονη σκίαση γύρω από κάθε γράμμα. Σε ο,τι αφορά το περιεχόμενο, βλέπουμε στην νέα περίοδο σχεδόν αποκλειστικά σχεδιαστές της νεότερης γενιάς ενώ παλιότερους κλασικούς σχεδιαστές από σπάνια εώς καθόλου, όπως επίσης λείπουν εντέλως ιστορίες με τα τρία γουρουνάκια, τον Τσιπ και τον Ντέηλ και άλλους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούσαν τις συμπληρωματικές περιπέτειες που πλαισίωναν επί περίπου 50 χρόνια τις περιπέτειες του Μίκυ και των παπιών.* Το τεύχος αυτό εγκαινιάσε την παρούσα περιόδο που διανύει το περιοδικό χωρίς καποιά άλλη σημαντική αλλαγή να έχει συμβεί από τότε.

Δεν βγήκαν πολλά. Ήταν όμως εξαιρετικά ποιοτικά.

Φίλε @ olyssesmoore είσαι στο topic του Marvel Κλασικοί Υπέρηρωες, είναι απαγορευτικό να μιλάς για τη συλλογή της Hachette (παρόλο που είναι και αυτή Marvel). Ναι έχει καλύτερη μετάφραση, ναι έχει καλύτερη επιμέλεια, ναι έχει καλύτερη ποιότητα (χαρτί, εξώφυλλο κτλ), πολλές φορές έχει και τις ίδιες κλασικές ιστορίες, παρόλα αυτά δεν πιάνει μία απέναντι στη συλλογή της Radnet. Για αυτό στην πυρά... Συγνώμη για το off topic , αλλά είναι Χριστούγεννα...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους με υγεία!

Καλά Χριστούγεννα και χρόνια πολλά σε όλους! Χρόνια πολλά σε όσες και όσους έχουν την ονομαστική τους γιορτή!

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!! Να περάσετε πολύ όμορφα!! Πολλές ευχές στους συμφορουμίτες που έχουν την ονομαστική τους εορτή!!

Ο πιο συμπαθής τσιγκούνης των κόμικς, ένας από τους μεγαλύτερους κροίσους κάθε φανταστικού σύμπαντος, ο μεγιστάνας της Λιμνούπολης με καταγωγή από τη Σκωτία, ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, το πιο πλούσιο παπί στον κόσμο που επινόησε ο εμβληματικός δημιουργός κόμικς Καρλ Μπαρκς, γιορτάζει φέτος τα 75 του χρόνια. Συνώνυμο της τσιγκουνιάς και της φιλαργυρίας, ο Θείος Σκρουτζ έγινε ευρέως γνωστός στο πέρασμα του χρόνου για τα αμύθητα πλούτη που έχει συλλέξει στο εμβληματικό Θησαυροφυλάκιο που διακοσμεί τον Λόφο Αμαξοφονιά της Λιμνούπολης, τις στιλάτες βουτιές του σε μια απέραντη πισίνα από κέρματα, των οποίων το γυάλισμα αναλαμβάνει συχνά-πυκνά ο απένταρος ανιψιός του Ντόναλντ για τρεις δεκάρες την ώρα, αλλά και για την περιπετειώδη φύση του ως κυνηγός θησαυρών στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι – ούτε φυσικά είναι μόνο αυτά. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη εμφάνισή του, στη χριστουγεννιάτικη ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο μεγάλος παραμυθάς του 20ού αιώνα Καρλ Μπαρκς – για την ακρίβεια, εβδομήντα πέντε! Το 1947 στο περιοδικό «Four Color Comics #178» της Dell κυκλοφόρησε η ιστορία «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας», στην οποία οι Αμερικανοί αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν έναν ολοκαίνουργιο χαρακτήρα στο πολυδαίδαλο σύμπαν της Λιμνούπολης. Η πρώτη εμφάνιση Ο πλούσιος θείος του Ντόναλντ Ντακ παρουσιάζεται αρχικά ως ένα αντικοινωνικό γεροντάκι, μια μίζερη παραφωνία στην εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών. Βασική πηγή έμπνευσης αποτελεί ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, ο διασημότερος ίσως ήρωας του Καρόλου Ντίκενς από την ήδη από τότε δημοφιλή νουβέλα «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» (A Christmas Carol), μία ασφαλής και σχετικά ανέμπνευστη συγγραφική επιλογή για τα δεδομένα της εποχής, αν λάβουμε υπόψη ότι την ίδια περίοδο διασκευές του εν λόγω λογοτεχνικού έργου είχαν κατακλύσει την αμερικανική πραγματικότητα: από το θέατρο στο ραδιόφωνο και από τον κινηματογράφο στα κόμικς, η παρουσία ενός φιλοχρήματου υπερήλικα που μεταστρέφεται χάριν του πνεύματος του Χριστουγέννων ήταν, όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους, «mainstream» αφηγηματικό στοιχείο κάθε λογής χριστουγεννιάτικης μυθοπλασίας τη δεκαετία του ’40. Η ιδιαίτερα ατμοσφαιρική περιπέτεια του Φάμπιο Τσελόνι «Il destino di Paperone» (2022) αποτελεί συνέχεια της κλασικής ιστορίας «Οι φακές της Βαβυλώνας» (Ρομάνο Σκάρπα, 1960). Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του Μπαρκς να εντάξει στην αρχική παρουσίαση του χαρακτήρα του στοιχεία από τον πρωταγωνιστή μιας εκ των σημαντικότερων κινηματογραφικών παραγωγών του Όρσον Γουέλς, του βραβευμένου με Όσκαρ «Πολίτη Κέιν». Η βαριά ατμόσφαιρα της εναρκτήριας σκηνής στην εμβληματική ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού εισάγεται με ομαλότητα και στις σελίδες του Μπαρκς, για να δώσει έμφαση στο μισάνθρωπο ντελίριο και να έρθει σε ευθεία αντίθεση με το εύθυμο, γιορτινό κλίμα. Ο Θείος Σκρουτζ αποφασίζει να δωρίσει στον κοντινότερο συγγενή του, τον ανιψιό του και τα τρίδυμα ανιψάκια του, μια απόδραση στο χειμερινό ορεινό καλύβι του, ένα θέρετρο πλήρως εξοπλισμένο με όσα θα χρειαστούν για τα πιο φανταχτερά Χριστούγεννα της ζωής τους. Στην πραγματικότητα όμως, θέλει να ελέγξει την ανδρεία τους – γι’ αυτό αποφασίζει να τους επισκεφτεί κρυφά, μεταμφιεσμένος με τη στολή μιας μεγάλης τρομακτικής αρκούδας. Μετά από μια σειρά από ευτράπελα, τα ανίψια του πέρασαν με επιτυχία… τις εξετάσεις και ο δύστροπος θείος με τα κινητικά προβλήματα ανακτά τόσο τη λάμψη και τη σφριγηλότητά του, όσο και την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Το αμέσως επόμενο διάστημα, μέσα από τις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς, θα παρακολουθήσουμε τη διαρκή διαμόρφωση ενός χαρακτήρα ο οποίος, αν και αρχικά παρουσιάστηκε ως ένας αντιπαθής αντιήρωας, έμελλε να εξελιχθεί σε μία από τις κεντρικότερες φιγούρες των κόμικς παγκοσμίως. Τα «Χριστούγεννα στο Βουνό της Αρκούδας» δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1969 και αναδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΚΟΜΙΞ #127 το 1999. Ο ταλαντούχος δημιουργός κόμικς από το Όρεγκον των ΗΠΑ θα αρχίσει σταδιακά να πλαισιώνει το πλούσιο παπί με το ημίψηλο, το κόκκινο πανωφόρι, τις γκέτες, τα στρογγυλά γυαλιά και τις φαβορίτες, από νέους χαρακτήρες όπως την Ιταλίδα μάγισσα Μάτζικα Ντε Σπελ, η οποία επιθυμεί διακαώς να αποσπάσει την τυχερή δεκάρα, δηλαδή το πρώτο κέρμα που έβγαλε και φυλάει σαν φυλαχτό ο βαθύπλουτος κροίσος, τους ατζαμήδες Μουργόλυκους, οι οποίοι επιβουλεύονται την περιουσία του Θείου Σκρουτζ και επιτίθενται καθημερινά στο Θησαυροφυλάκιό του, ή τον Σκληρόκαρδο Χρυσοκούκη και τον Τζον Ρόμπαξ, τους βασικούς οικονομικούς ανταγωνιστές του Λιμνουπολίτη επιχειρηματία, οι οποίοι διεκδικούν την κορυφή στην κατάταξη του πίνακα των κροίσων, επιστρατεύοντας κάθε μέσο για να εκθρονίσουν τον αντίπαλό τους. Βίος και πολιτεία Παράλληλα, μάλλον περισσότερο ενστικτωδώς παρά μεθοδικά, έκανε διαρκείς αναφορές στο παρελθόν του ήρωα μέσα από τις σελίδες διαφόρων περιοδικών της περιόδου, μεταξύ των οποίων και το ολόδικό του «Uncle Scrooge» που πρωτοκυκλοφόρησε το 1951. Διαμόρφωσε έτσι τόσο τον χαρακτήρα του νεαρού Σκρουτζ, από τον λουστράκο της Γλασκόβης στον χρυσοθήρα του Κλοντάικ, όσο και το γενεαλογικό δέντρο των Ντακ. Όλες αυτές τις αναφορές ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα να τις εντάξει αρμονικά σε ένα ενιαίο αφήγημα δώδεκα κεφαλαίων ο βασικός συνεχιστής της κληρονομιάς που άφησε ο Καρλ Μπαρκς. Ο λόγος για τον Ντον Ρόσα, συγγραφέα του – μοναδικού με ήρωες του Ντίσνεϊ – βραβευμένου με Άϊσνερ κόμικ «Ο βίος και η πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ», όπου συνθέτει τις σκόρπιες αναφορές που εντοπίζει ο προσεκτικός αναγνώστης στις ιστορίες του Μπαρκς σε ένα αφήγημα με συνοχή, στις σελίδες του οποίου εξιστορείται η ζωή και οι περιπέτειες του πλουσιότερου παπιού στον κόσμο. Συνολικά, το έργο του Ντον Ρόσα έδωσε νέα πνοή στον ήρωα. Εκτός από την εισαγωγή για πρώτη φορά μιας εσωτερικής συνέχειας στις ιστορίες κόμικς με τους ήρωες του Ντίσνεϊ, ο μεγάλος δημιουργός από το Κεντάκι φώτισε τα πιο ευαίσθητα σημεία τού κατά τα άλλα σκληροτράχηλου μεγαλοεπιχειρηματία, όπως τις εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις του και τον μεγάλο, ανεκπλήρωτο έρωτα με τη «Χρυσή» (Γκόλντι), που τη γνώρισε στο σαλούν της Ντάμας στο Ντόσον. «Η Αιχμάλωτη του Χειμάρρου της Αγωνίας», η τελευταία ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Αμερικανός κομίστας το 2006, είναι μία από τις πιο ενήλικες ιστορίες κόμικς με χαρακτήρες του Ντίσνεϊ που έχει δει το φως της δημοσιότητας. Καθόλου τυχαία, η παρακαταθήκη του αποτελεί σημείο αναφοράς για τους δημιουργούς τού σήμερα. Από το χθες στο σήμερα Φυσικά ο Ντον Ρόσα δεν αποτελεί τον μοναδικό συνεχιστή του έργου τού Καρλ Μπαρκς. Αμέτρητοι δημιουργοί κόμικς, από κάθε άκρη της υφηλίου, έχουν δώσει το δικό τους στίγμα στις επτάμισι και πλέον δεκαετίες που ο Σκρουτζ Μακ Ντακ βρίσκεται στη ζωή της φαντασίας τους. Για παράδειγμα, οι Ιταλοί ομότεχνοι του Καρλ Μπαρκς, από το 1952 ξεκίνησαν να τον περιλαμβάνουν στο καστ των δικών τους ιστοριών, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Από το πιο… βιτσιόζικο προφίλ του Γκούιντο Μαρτίνα, ο οποίος επέλεγε να τον παρουσιάζει ως έναν κακοποιητικό, αναίσθητο τσιγκούνη που εκβιάζει τον Ντόναλντ με μοχλό πίεσης την ατέλειωτη λίστα χρεών του, στην πιο ανθρώπινη και σατιρική εκδοχή τού Ρομάνο Σκάρπα, ο οποίος πρόσθεσε νέα στοιχεία γύρω από τον ήρωα, όπως την ερωτική θαυμάστρια Τζένι και τον τυχοδιώκτη ανταγωνιστή Λούλη Λουλάκη. Η νέα γενιά δημιουργών πλέον εξερευνά τα δικά της μονοπάτια. Με τον καιρό, όλο και πιο μοντέρνες ιδέες αντανακλούν τα ετερόκλητα ερεθίσματα των εποχών και των καλλιτεχνικών προσεγγίσεων. Από το ισορροπημένο, κλασικό στιλ του Τζόρτζιο Καβατσάνο, χάρη στον οποίο χαρακτήρες όπως ο Παππούς Μουργόλυκος, η Δεσποινίδα Ευταξία και ο Παντάξιος έχουν αποτυπωθεί σχεδιαστικά στις σύγχρονες ιστορίες, στα κατασκοπικά θρίλερ της μυστικής οργάνωσης ΠΑΠΙ, ακόμα και στο υπερηρωικό άλτερ έγκο του «Φαντομά με το ημίψηλο» που σχεδίασε ο Μάσιμο Ντε Βίτα σε σενάριο Μάσιμο Μαρκόνι. Εκτός από τα κόμικς, ο Θείος Σκρουτζ εμφανίζεται και στον κινηματογράφο, για πρώτη φορά το 1967 στη μικρού μήκους «Ο Θείος Σκρουτζ και το Χρήμα» και αργότερα στα «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα του Μίκι» το 1983, στην τηλεόραση, αρχικά στους τίτλους αρχής της «Λέσχης του Μίκι» το 1955 και αργότερα στις «Παπιοπεριπέτειες» το 1987, αλλά και σε βιντεοπαιχνίδια, μεταξύ των οποίων η διάσημη σειρά της Square Enix «Kingdom Hearts». Το πλουσιότερο παπί του κόσμου – που επιβεβαιώνεται μέχρι και από το περιοδικό «Forbes», αφού βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους πλουσιότερους φανταστικούς χαρακτήρες (Fictional 15) – κλείνει φέτος τα 75. Στο πλαίσιο των εορτασμών, δημοσιεύονται αυτές τις ημέρες στο ιταλικό περιοδικό «Topolino» δύο επετειακές ιστορίες: η ιστορία του Τζόρτζιο Καβατσάνο «Fama» (Δόξα) σε σενάριο του Μάρκο Νούτσι και η πολυσέλιδη ατμοσφαιρική περιπέτεια «Il destino di Paperone» (Η μοίρα του Σκρουτζ), από τον δημιουργό-φαινόμενο Φάμπιο Τσελόνι. Και το σχετικό link...

Ιδιαίτερα χρόνια πολλά στους φίλους Lord Marko, Manitou & Christs για την ονομαστική τους εορτή!!

Ο νέος συγγραφέας Φαμπκαρό, κατά κόσμο Φαμπρίς Καρό, που θα υπογράψει το 40ό άλμπουμ. PASCAL ROSSIGNOL VIA REUTERS Η σειρά κόμικς Αστερίξ αποκτά νέο συγγραφέα με την ευκαιρία του 40ού άλμπουμ της, που θα κυκλοφορήσει, όπως το θέλει η παράδοση για τα μονά έτη, στις 26 Οκτωβρίου 2023, ανακοίνωσαν σήμερα, οι εκδόσεις Albert René. Ο λόγος για τον ανατρεπτικό Φαμπκαρό. Ο τίτλος προς το παρόν δεν έχει αποκαλυφθεί. Σχεδιαστής παραμένει ο δημιουργός που ο Αλμπέρ Ουντερζό είχε ορίσει ως διάδοχό του από το 35ο άλμπουμ, το 2013, δηλαδή ο Ντιντιέ Κονράντ. Ο Αστερίξ, που έκανε την εμφάνισή του το 1959, από την πένα του Ουντερζό (που πέθανε το 2020) και του σεναριογράφου Ρενέ Γκοσινί (που πέθανε το 1977), εξελίχθηκε σε απόλυτο μπεστ-σέλερ. Το τελευταίο μέχρι τώρα άλμπουμ, «Ο Αστερίξ και ο Γρύπας» του 2021, πούλησε περισσότερα από 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα, σε λίγο περισσότερο από δύο μήνες. Πρόκειται εκτός των άλλων, για ένα δυνατό εξαγώγιμο προϊόν, καθώς κάθε άλμπουμ πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα σ′ όλο τον κόσμο. Ο ηλικίας 49 ετών Φαμπκαρό (κατά κόσμο, Φαμπρίς Καρό), συγγραφέας κόμικ και μυθιστοριογράφος, είναι μόλις ο τέταρτος συγγραφέας των περιπετειών του ακατάβλητου Γαλάτη, μετά τους Γκοσινί, Ουντερζό και Ζαν-Ιβ Φερί. «Ήμουν μέγας λάτρης του Αστερίξ. Είναι ένα υπέροχο δώρο για τον πιτσιρικά που ήμουνα», είπε ο σεναριογράφος στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Θέλω να παραμείνω πιστός στις προδιαγραφές -έστω κι αν η λέξη δεν είναι πολύ ωραία- ή σε κάθε περίπτωση σ′ αυτό που προσδίδει στον Αστερίξ τη γοητεία του. Με κλασικά συστατικά, όπως οι αναχρονισμοί, τα λογοπαίγνια και άλλα. Και κυρίως να παραμείνω πιστός στους χαρακτήρες», πρόσθεσε. «Όταν διάβασα την περίληψη του Φαμπρίς, η ιστορία με συνεπήρε. Πρώτα επειδή είναι αστεία και αποτελεσματική, έπειτα επειδή μου φάνηκε εξαιρετικά πιστή στους κώδικες που είχε χρησιμοποιήσει και θέσει ο πατέρας μου», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Αν Γκοσινί, η κόρη του συνδημιουργού του Αστερίξ. «Σκεφτόμαστε πρώτα την απόλαυσή μας ως αναγνωστών. Ο Φαμπρίς μας κάνει να πεθαίνουμε στα γέλια. Είμαι μέγας θαυμαστής!», πρόσθεσε ο γενικός διευθυντής των εκδόσεων Albert René, Σελέστ Σιριγκί. Με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ, The Guardian Πηγή: HuffPost Greece Περισσότερα στα Διεθνή νέα

Σίγουρα δεν ήταν αυτό το πρώτο, γιατί κοιτάω τώρα το #1499 και έχει ονόματα δημιουργών κανονικά.

Δεν είναι καλύτερη η ποιότητα στο υλικό του εξωφύλλου της Hachette; Δεν είναι καλύτερη η ποιότητα ως προς την επιμέλεια; Δεν ανέφερα πουθενά ότι η Hachette θα έχει περισσότερα έξτρα από την Radnet... Αλλά σίγουρα θα διαφέρουν...

@ Μενίγ Πουαγώ , @ jimakoszs97 , @ Rombax Γνωρίζω για όλες αυτές τις περιπτώσεις( με εξαίρεση το "Έλατο της Χόλυ"), αλλά οπωσδήποτε οι συνήκες είναι διαφορετικές, ο Μπάμπι και οι ιστορίες του Μπαρκς, που αναφέρθηκαν δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του '40, όπως και ο Βασιλιάς των Λιονταριών, η οποία ταινία ναι μεν είναι μεταγενέστερη, αλλά είναι αρκετά παλιά( 1994), ενώ το έλατο της Χόλυ, πιστεύω ότι επειδή δημιουργήθηκε από ιταλικό studio οι δημιουργοί είχαν περισσότερη ελευθερία να παρουσιάσουν έναν θάνατο!

Μη ξεχνάς και τον καημένο τον Σκότυ από το Μυστικό του Παλιού Κάστρου

Και στην ιστορία Το έλατο της Χόλυ. Μία από τις καλύτερες που είδαμε στο Μίκυ Μάους.

Χρόνια πολλά στου Χρίστους,Χριστίνες, Χρύσες του φόρουμ! Επιπλέον, εύχομαι στον Μανώλη( @ Bonadrug ) να περνάει πάντα υπέροχα και να ευτυχεί κάθε μέρα, μαζί με πολλά, πολλά κόμικς να τον συντροφεύουν! Γενικότερα όμως, εύχομαι σε όλα τα μέλη του φόρουμ χρόνια πολλά και να περάσουν υπέροχα σήμερα, αλλά και να απολαύσουν τις υπόλοιπες διακοπές τους! Ορίστε και μερικά κάλαντα απ' όλη την Ελλάδα! Πάντως φέτος, δεν βγήκαν πολλά παιδιά για κάλαντα... Άσχημο αυτό

Μαύρα χάλια. Διάβασα τις 2 πρώτες ιστορίες, δεν άντεξα να διαβάσω τις 2 επόμενες. Χτες όπως έπινα καφέ στη πλατεία του χωριού, είχαν κουβαλήσει έναν Αη Βασίλη, έναν ξυλοπόδαρο, έβαζαν Χριστουγεννιάτικα της Βανδή... Τα κοίταζα με μισό μάτι Μέχρι που είδα ένα κάρο πιτσιρίκια να χοροπηδάνε στα τραγούδια της Βανδή και μετά να κάθονται ω κλαδόν και να παρακολουθούν έκθαμβα έναν ταχυδακτυλουργό. Fair enough Αυτό ήταν το τάργκετ γκρουπ. Αφού αυτά χοροπήδαγαν και περνούσαν σούπερ, εμένα δεν μου έπεφτε λόγος. Ίσως να συμβαίνει το ίδιο και εδώ. Ίσως και όχι

A ωραία εμείς οι χοντροί κατουρήσαμε στο πηγάδι μάλλον (όποιος πει να κάνουμε δίαιτα, τρώει μπαν )

Tευχος 79 (Καλα Χριστουγεννα) Μεταφέρθηκαν στην βάση.

Aπο ποιο/ποια τευχη ειναι αυτα τα καρε ; Ειπαμε αγαπαμε Radnet (με τα χιλια μυρια στραβα τους) για τη συνεχεια που μας προσφερει, το λεγομενο continuity. Δεν θα ξαναβγει ποτέ (μαλλον) τετοια εκδοση οσες Hachette και να υπαρξουν. Σαφως η Hachette παρεχει ανωτερη ποιοτικα εκδοση, αλλά το περιεχομενο της SEC ειναι απο αλλο πλανητη .

Δεν είναι υπερηρωικο το Watchmen. Ίσα ίσα αποδομει τα υπερηρωικα. Πάρτο χτες

Επίσης, @ rolandofshire , μαζί με τους τίτλους που προτείνει ο φίλος daredevil 21, σε προτρέπω να ψάξεις από αμερικανικά κόμικς, το Sandman( δεν είναι του Μουρ), μα θεωρείται ( δικαίως) από τα σπουδαιότερα κομικς όλων των εποχών. Επίσης, γενικά το Watchmen, δεν είναι αμιγώς υπερηρωικό. Στην πραγματικότητα, ανήκει στη φιλοσοφία των κόμικς, που ναι μεν αξιοποιούν τα στοιχεία των υπερηρωικών κόμικς, ωστόσο προχωρούν ένα βήμα παραπέρα! Οπότε μη φοβάσαι καθόλου!

Έπρεπε να τους στείλεις τις εικόνες με τα καρέ που δημοσιεύσαμε στο τόπικ του Ιζνογκούντ, που εκεί φαινόταν αν ήταν δυσνόητο το πρωτότυπο ή αν η μετάφραση το έκανε ακατανόητο...

Δεν πέρασε ακόμα το 6μηνο. 1η Ιουλίου βγήκε το #28. Αλλά εντάξει, εννοείται θα περάσει. Μακάρι έστω κατά το Πάσχα να βγει το #29. Για τη μετάφραση του τελευταίου Ιζνογκούντ τους έγραψα "το τεύχος ήταν δυσνόητο κι αυτό οφειλόταν εν μέρει και στη μέτρια μετάφραση" και μου απάντησαν "το τεύχος ήταν δυσνόητο και στα γαλλικά, ήταν η πρώτη δουλειά των παιδιών Ταμπαρί. Τα επόμενα τεύχη που θα βγουν είναι πολύ καλύτερα". Ουσιαστικά μ'αυτή την απάντηση έριξαν όλη την ευθύνη στο κακογραμμένο πρωτότυπο τεύχος (που όντως ήταν) και όχι στον μεταφραστή (που θα έπρεπε όμως, μιας και είχε κι αυτός μερίδιο ευθύνης γι'αυτό που διαβάσαμε). Για μένα πάντως ένα 70% φταίει το κακογραμμένο πρωτότυπο άλμπουμ κι ένα 30% η μέτρια ελληνική μετάφραση. Μην ρίχνουμε όλο το φταίξιμο στο μεταφραστή.

Ήδη το εξάμηνο έχει περάσει προ πολλού. Ελπίζω να μη γίνει εξαετία! Φοβάμαι ότι οι αρνητικές κριτικές του προηγούμενου (που ίσως μεταφράστηκαν σε ελαττωμένες πωλήσεις) θα επηρεάσουν τον χρόνο κυκλοφορίας του επόμενου. Αλλά ποιος τους έφταιγε που έβαλαν μετάφραση επιπέδου google-translate στο τεύχος;

Πηγαίνοντας χθες στο μίνι μάρκετ του χωριού μου, είδα στον πάγκο με τα περιοδικά ότι είχε έρθει το συγκεκριμένο. Λέω μέσα μου έχεις σταματήσει από την 1η γυμνασίου να αγοράζεις disney(13 χρόνια πριν) άστο εκεί που κάθεται. Τελικά σήμερα επέστρεψα και το αγόρασα. Λίγο η νοσταλγία, λίγο ότι είχα διαβάσει καλά λόγια εδώ μέσα βοήθησαν σε αυτή την απόφαση. Το τεύχος διαβάστηκε μονορούφι, και μπορώ να πω πως ενθουσιαστηκα. Όμορφες χριστουγεννιάτικες ιστορίες. Μου άρεσε πολύ η ροή και η εικονογραφηση, και πιστεύω πως πέτυχε απόλυτα τον σκοπό του. Να μας βάλει σε mood Χριστουγέννων. Χαίρομαι πολύ που έκανα σωστή επιλογή αγοράζοντας το. Συστήνεται για όλες τις ηλικίες λοιπόν. Είδα και κάνα 2 πακετάκια με 4 τεύχη σε προσφορά, αλλά επειδή δεν ακολουθώ τις σειρές, θεωρώ ότι δεν άξιζε τον κόπο να τα αγοράσω. Σε σχέση με τα παλιά μου μικυ μαους, δεν μπορώ να κάνω σύγκριση γιατί τα ειχα δωρίσει σε μια οικογένεια φίλων που είχαν ένα μικρό παιδί. Πάντως από ότι θυμάμαι ήταν ιλουστρασιόν όλες οι σελίδες. Καλές γιορτές να έχουμε με υγεία!

Στο καλό και να μας γράφει ο Φερί. Ελπίζω να μην τον πεθυμήσουμε

Συγνώμη αλλά ο Ferri πριν τον Αστερίξ είχε κάνει το Retour en Terre πολυβραβευμένο που θεωρείται από τα κορυφαία BD των 00ς. Το αν θα κολήσει το χιούμορ του Fabcaro με αυτό του Αστερίξ είναι εντελώς άλλο καπέλο. Έχω διαβάσει το Zaï zaï zaï zaï που είναι επίσης πολυβραβευμένο και είναι εξαιρετικό, αλλά αρκετά εναλλακτικό για να προδικάσω επιτυχία στον Αστερίξ. Κάτι άλλο δεν έχω διαβάσει δεν μπορώ να ξέρω

Δεν ξέρω, Βλέποντας το βιογραφικό του Φαμπκαρό, δεν μου γέμισε το μάτι. Είχε συμμετάσχει σαν σεναριογράφος και σε μια (ακόμα) προσπάθεια αναβίωσης του Αχιλλέα Ταλόν που απέδωσε 3 τεύχη (το 2014-2017) και ουσιαστικά είναι στον πάγο από το 2017. Η υπόλοιπη εργοβιογραφία του καταλαμβάνεται από μεμονωμένα άλμπουμ αποτελούμενα κυρίως από σύντομες χιουμοριστικές ιστορίες. Θα περιμένω να κρίνω το τελικό αποτέλεσμα, όμως πραγματικά δεν θα ήθελα να γίνει και ο Αστερίξ όπως ο Λούκυ Λουκ που όποιος περάσει έξω από τα γραφεία μπαίνει και γράφει ένα σενάριο με αποτέλεσμα την (περίπου 20ετία 1980-2002 να έχουμε δει 8 σεναριογράφούς και την επόμενη (2002-2022) άλλους 5.

Αφού το χουμε ήδη το φαινόμενο αυτό, ως λάτρης του Αστερίξ όπως λέει ότι είναι, δεν μπορεί να το αγνοήσει και θα πρέπει να το διαχειριστεί. Άρα να δούμε και άλλα καρέ και θα κρίνουμε καλύτερα! Άλλωστε τα αστεία "περί διαίτης" είναι πολύ παλαιότερα από τον Αστερίξ, πολύ κοινά σε όλους μας που βρήκαν πιθανότατα την κορυφαία εικονογραφημένη έκφρασή τους στα Αστερίξ και γιαυτό τα τιμά και κόσμος πολύς που δεν αγοράζει συνήθως κόμικς. ΟΧΙ BULLING ΣΤΟΝ ΟΟΒΕΛΙΞ!