Αίθουσα Νικητών

Κυκλοφόρησε και στα αγγλικά από την Europe Comics:

Πριν μερικές ημέρες επισκέφτηκα (επιτέλους) την Λέσχη κι εκτός από την χαρά που πήρα, συναντώντας καλούς φίλους, πήρα και μερικά καλούδια. Ξεκινάμε με το δεύτερο άλμπουμ του "Λανφέστ", το "Berlin" και την "Γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα". Συνεχίζουμε με το πέμπτο άλμπουμ του "1800" (ενώ ανακάλυψα ότι μου λείπει και το 4ο ), το "Venom - Rex", καθώς και το δεύτερο άλμπουμ από τα "Μυστήρια Πράματα". Ακολουθούν μερικά τεύχη του Β' κύκλου του "Μίκυ Μυστήριο", που μου έλειπαν... Και θα κλείσουμε με τέσσερα τομάκια "Κλασικών Disney" των αρχών της δεκαετίας του '80. Επίσης, με ενημέρωσαν οι δικοί μου ότι ήρθε στο σπίτι ένα πακέτο από το εξωτερικό. Τώρα θα με ρωτήσετε τι το ιδιαίτερο έχει αυτό κι αξίζει να το αναφέρω. Απλά, δεν έχω παραγγείλει κάτι από το εξωτερικό! Όταν πάω στο πατρικό μου και το δω, θα σας ενημερώσω.

Ftr η Europe comics δεν "εκδίδει" χάρτινα κόμικς. Μεταφράσεις μη αγγλόφωνων ευρωπαϊκών σε e-book κάνει.

Δύο ακόμα πακέτα προσφοράς από την "Οξύ". Αυτή τη φορά DC και Marvel https://brainfood.gr/proion/paketo-prosforas-batman/ https://brainfood.gr/proion/paketo-prosforas-avengers/

Προσωπικα συμπληρωσα τη συλλογη και ηρεμισα απο αυτον τον "καρκινο" εκμεταλλευσης που λεγεται ΚΟΜΙΞ. Τα περισσοτερα τα εσκασα στον Θαδδαιο, του ξεκαθαρισα εκ των προτερων,τα θελω ολα αριστα χωρις το παραμικρο ψεγαδι(σε τετοιες τραγικες τιμες απαιτω τουλαχιστον ποιοτητα!) και οτι αμα εχει το παραμικρο που με ενοχλει το στελνω πισω για επιστοφη χρηματων(καθως βαριοταν να στειλει φωτο ωστε να κρινω).Το σεβαστηκε (και 4 που δεν μου αρεσαν τα αλλαξε με δικα του μεταφορικα) ουτε ζητησα ουτε μου κοψε μισο σεντ σε παραγγελια 500+ ευρω(παρεα με φιλαρακι που πηρε κ αυτος βαρβατα τευχη). Ο συγκεκριμενος "Μικρομοναστηρακης" με νευριασε και του μιλησα αποτομα (που σπανια το κανω) γιατι θεωρησε δεδομενο πως εγω εχω την ανεση να τα αγορασω ολα με τη μια και μου προτεινε με συνοπτικες διαδικασιες πακετο(ο θεος να το κανει!) χωρις να μου πει αναλυτικα τις τιμες 1 προς 1 οπως ευγενικα ζητησα.Αρκεστικε στο καλες καταστασεις... Ε ,ας τον πληροφορισω οτι το βρηκα ΑΡΙΣΤΟ στα 85 ευρω 2 μηνες αργοτερα και ας ψαχνει αυτος ακομα κοροιδο να το δωσει 200 σε "καλη κατασταση" !!! Οποτε παιδια υπομονη ολα βρισκονται,μη εκμεταλλευονται την αγαπη σας αυτοι οι αλητες ! Αν επιτρεπετε πιο τευχος αγορασες και σε τι τιμη ? Δεν θεωρω πως ειναι "καθηκον" μας να στηριζουμε την εκμεταλλευση,αμα ειναι ετσι να μπαινουμε να αγοραζουμε στο καθε μαγαζι που υπαρχει μηπως τυχον και δεν βγαλει το μηνα...Δεν συμμεριζομαι τη λογικη σου σε αυτο φιλε. Επισυναπτω το #1 για τυχον αμφισβητηση περι αριστης καταστασης.Ετσι αγοραστηκαν και τα υπολοιπα!

Πέρασα από τον συγκεκριμένο στον Πειραιά της προάλλες, καθώς βρέθηκα για μία δουλειά εκεί και λέω "άραγε παίζει τίποτα εδώ;". Ε και έπαιζε το συγκεκριμένο πολύ κοντά κιόλας και στις "δουλειές" και στον ηλεκτρικό. Ενώ είχε πολλά πράγματα και σε καλή κατάσταση, τα περισσότερα εκ των οποίων δεν μπήκα καν στον κόπο να ελέγξω, οι τιμές ήταν μάλλον εκτός πραγματικότητας. Παρόλα αυτά επειδή υπήρξε κάποια διάδραση, δε μου αρέσει να φεύγω με άδεια χέρια και βρήκα και κάτι που με ενδιέφερε (σε εξωπραγματική τιμή..κλαίω λίγο αλλά το έψαχνα καιρό και καμιά φορά όλους μπορεί να μας κυριέψει μία ορμή να κάνουμε και κάτι έτσι λίγο πιο απερίσκεπτο , το αγόρασα πάνω από τα διπλάσια λεφτά που θεωρητικά θα ζητούσε κάποιος, αλλά ας είναι), αγόρασα 2-3 τευχάκια απλά και μόνο για να στηρίξω. Αυτός βέβαια δε με...στήριξε (πολιτική του μαγαζιού φυσικά, το καταλαβαίνω πλήρως, αλλά και πάλι...γιατί;) και έκανε μία ελάχιστη έκπτωση. Έχω δει αλλού όμως πως ψιλο-είναι ανοιχτός σε παζάρια, αλλά μάλλον he's in it για large προτάσεις που περιέχουν σπάνια και ακριβά κομμάτι κυρίως. Ένας συμπαθής κύριος που πιστεύω θα βρίσκεται και εδώ κοντά μας, με σταμάτησε βγαίνοντας και απορρημένος με ρώτησε γιατί προχώρησα σε τούτες τις (ταπεινές μεν) αγορές και πως καλύτερα να επισκέπτομαι "συγκεκριμένα" σημεία στο κέντρο αντ'αυτού του καταστήματος. Long Story short, καμιά φορά σε τέτοια καταστήματα δύσκολα συζητάς και συννενοείσαι, σε διάφορους τομείς, αλλά εντάξει τυπική ευγένεια και βλέποντας και κάνοντας. Ο καθένας θα έχει τους τρόπους του, τις μεθόδους του και βέβαια το budget του! Να προσθέσω και για κάτι που αναφέρεται πιο πάνω, στο Μοναστηράκι όντως βρίσκεις ελάχιστα (σπάνια) πράγματα σήμερα, κάτι που με παραξενεύει. Φαίνεται πως οι περισσότερες κινήσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας είναι προς Πανεπιστήμιο και άνω πλέον θα συμπλήρωνα.

Μόλις διάβαζα το Spider-Gwen. Οφείλω να παραδεχτώ πως ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο με πρωταγωνίστρια τον (νεκρό) ερωτά του Πίτερ Παρκερ, την Gwen Stacy, από ένα παράλληλο σύμπαν. Εκεί κάνουν τη καινούργια εμφάνιση κάποιοι γνωστοί χαρακτήρες όπως ο Πίτερ Παρκερ (μεταμορφωμένος σε Σαύρα) , ο αστυνόμος Γκριμ (το Πράγμα από τους Fantastic Four που δεν υπαρχουν) , ο Γύπας (με τα αληθινά του πουλιά), ο σκληροτράχηλος πράκτορας οικογενειάρχης Καστλ Φρακ (The Punisher), ο πιο δημοφιλές κακοποιός Κινγκπιν, ο Ματ Μέρντοκ (δεν είναι ο Daredevil αλλά ο νιντζα δολοφόνος και δικηγόρος του Κινγκπιν, η Μαιρι Τζειν Γουοτσον (η κακια γνωστή της Gwen), η Φελισια Χαρντι ( η μη λευκή Μαύρη Γάτα με τις μαύρες γάτες) και ο Φογκι (δεν είναι συνεργάτης του Μερντοκ). Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα πολύ να δω και τα επόμενα τεύχη στα ελληνικά. Μπράβο στη Hachette.

Πάλι έμεινα λίγο πίσω στα Μίκυ Μάους, ελπίζω να κάνω πάλι catch up εντός αυτής της εβδομάδας. Ινδιάνα Γκούφυ έχει το πρόγραμμα στην κεντρική και μάλιστα για πρώτη φορά βλέπουμε τον Ιντιάνα Γκούφυ να ξετρελαίνεται με κάτι άλλο πέραν των περιπετειών στα πιο απίθανα μέρη και αυτό τυγχάνει να είναι το ποδόσφαιρο! Εν τέλει η νέα αγάπη του ήρωα και το πάθος του για την ομάδα του Μίκυ Σίτυ θα τον φέρει αντιμέτωπο με μία πολύ ωραία περιπέτεια στα βάθη του Αμαζονίου. Προχωράμε κλασικά με Spookyzone σε μια ιστορία που απομακρύνεται από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τα χιόνια και μας φέρνει τη θάλασσα και τους ναύτες. Νομίζω από τις λίγες φορές που μαθαίνουμε νωρίς την τραγική ιστορία των φαντασμάτων και ότι οι πραγματικοί εχθροί είναι άνθρωποι γύρω από το περιβάλλον της παρέας. Όμορφη ιστορία με αστείο τέλος, αλλά δεν θα την έβαζα στις αγαπημένες μου της σειράς. Ξανά Ντόναλντ και τέχνη και αυτή τη φορά προκειμένου να τα βάλει με έναν αντιπαθητικό ζωγράφο, ο Ντόναλντ θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από εκείνον, μέσω εφεύρεσης του Κύρου όμως! Φυσικά όλα θα πάνε στραβά και ο μεγάλος καλλιτέχνης θα βρει ξανά το μπελά του σε μία ιστορία με έξυπνα αστείο τέλος. Ακολουθεί μία μικρή και όχι ιδιαίτερη ιστορία Ντόναλντ για να καταλήξουμε με Young Donald Duck. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μαθήματα θεάτρου, αφού ο Ντόναλντ συνειδητοποιεί ότι παίρνει το ρόλο που ήθελε ο Μίκυ, καθώς ο χαρακτήρας του φιλά το χαρακτήρα της Μίνι. Τελικά ο Ντόναλντ εννοείται ότι τα θαλασσώνει, αλλά δεν χάνει την ευκαιρία να κάνει μία καλή πράξη για το φίλο του. Συμπαθέστατο τευχάκι το 362 θα πω, εκτός της μεσαίας ιστορίας του Ντόναλντ, όλες οι άλλες κινήθηκαν σε πολύ καλό επίπεδο!

Η εκμετάλευση που λέγεται ΚΟΜΙΞ είναι τεράστια, ωστόσο παλεύεται αν κινηθείς στρατηγικά, μακάρι να είχα ένα δικό μου μπάτζετ έτοιμο ώστε να το τρέξω πιο γρήγορα γιατί ανά καιρούς παρουσιάζονται διάφορες ευκαιρίες. Δουλεύω σιγά σιγά πιο εντατικά σε αυτό, και τελευταία επεκτείνομαι και σε άλλα περιοδικά της Ντίσνεϋ, αλλά και αυτά όπως και το πρότζεκτ ΚΟΜΙΞ είναι πρότζεκτ που δε θα με ικανοποιούσε αν ολοκληρώνονταν με τη μία, είναι ωραίο να το χτίζω, κάτι που κάνω από τα 10 μου έτη στην ουσία. Οι τιμές του Μικρού Μοναστηρακίου ήταν απαράδεκτες δεν τόλμησα καν να ρωτήσω πόσο θα πούλαγε το 3ο ή το 4ο τεύχος, δεν ξέρω ποια μου έδειξε. Όλα στην ώρα τους και στην τιμή τους. Εγώ πήρα το 299, απλά το πήρα σε τιμή που κρίνω πως δεν ήταν απαραίτητο και εν τέλει ούτε σε ποιότητα αψεγάδιαστη (είχε κάτι κλασικά μαυράκια που κάνει το κόμιξ στο εξώφυλλο) , αλλά μου είχε κολλήσει να το βρω και έτσι δεν το λογάριασα τόσο. Καλώς ή κακώς, it's history πλέον. Θα ισοφαρίσω στο μέλλον κάπως. Η λογική μου γενικότερα κινείται προς τα εκεί όσον αφορά το να βγαίνω χωρίς να αγοράσω κάτι, αλλά καταλαβαίνω τις ενστάσεις. Σίγουρα όπου εμπλέκονται τα κόμικς απλώς ε με πιάνει και το δαιμόνιο να πάρουμε έστω ένα καλούδι. Ίσως πρέπει να αλλάξω τακτική βεβαίως και να κινούμαι λίγο πιο "έξυπνα" ; Συγχαρητήρια τέλος για τη συμπλήρωση των τευχών και την απόκτηση του 1ου, και στα δικά μας οι...ελεύθεροι εύχομαι . Λάτρεψα την τακτική σου με την απαίτηση για καλή ποιότητα, και πολύ ωραία που το έπαιξες έτσι με τον Θαδδαίο. Νομίζω ειδικότερα πως ότι έχω πάρει από εκεί είναι σαν να βγήκε από τα γραφεία του Τερζόπουλου κι ας κυκλοφόρησε όταν ακόμα ήμουν μπόμπιρας ή και πιο πριν.

Άργησα, δεν άργησα.... Θα έλεγα το ανέβασα πιο νωρίς.... Βεβαίως και μιλάω για το καινούργιο βίντεο το οποίο αρχίζει σε 15 λεπτά... Φτιάξτε ένα τοστ, πιάστε και κανένα αναψυκτικό και απολαύστε το Το βίντεο: Στο ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ #364 μπήκε μια ακόμη ιστορία της σειράς, Τα Εκατομμύρια του Θείου Σκρουτζ, την οποία είχαμε δει στην Ελλάδα πριν 4 χρόνια. Σε αυτό το βίντεο θα μιλήσουμε για την ιστορία αυτής της σειράς, την εμφάνιση της στην Ελλάδα και θα κάνουμε μια ανάλυση των 2 τελευταίων επεισοδίων!! Ενότητες: 00:00 Πρόλογος 00:39 Δημιουργία αυτής της σειράς/Εξέλιξη 02:00 Στην Ελλάδα 04:16 ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ #364 08:25 ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ #179 10:35 Επίλογος/Επόμενά βίντεο

Αντικαταστάθηκαν τα εξώφυλλα των τευχών 6, 16 και 27 σε μεγαλύτερη ανάλυση και προστέθηκαν τα οπισθόφυλλά τους.

Είχα διαβάσει το 4ο Κάρτλαντ πριν από καιρό και μου άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις (υπάρχει πάνω το σχόλιό μου). Και τώρα, σχεδόν 4 χρόνια μετά και αφού έχω διαβάσει πάρα πολλά western σ΄αυτό το διάστημα, έπιασα ένα ακόμα τεύχος. Συγκεκριμένα το 3ο με το Φάντασμα του Γουάχ-Κι. Δεν εντόπισα εδώ κάποιο πρόβλημα στη ροή. Καλογραμμένο το βρήκα. Απλά δεν τρελάθηκα με το σενάριο. Είχε κάποια καλά στοιχεία αλλά σε αρκετά σημεία η δράση ήταν ελάχιστη και η ιστορία έκανε κοιλιά. Ώρες ώρες δηλαδή μ΄έπιασα να βαριέμαι. Το δε φινάλε ψιλοπροβλέψιμο, δεν είχαμε κάποια ανατροπή να γουστάρουμε. Αλλά οκ, σε γενικές γραμμές δεν ένιωσα ότι έχασα το χρόνο μου. Σίγουρα δεν είναι κακό. Θα έλεγα είναι ένα western της σειράς. Σεναριακά τουλάχιστον. Το σχέδιο είναι πολύ καλό, άνω του μέσου όρου. Αν σας αρέσει το είδος δώστε μια ευκαιρία. Οι υπόλοιποι προσπεράστε και πάρτε να διαβάσετε τα Μπλούμπερυ, που για μένα εξακολουθούν να είναι η κορωνίδα των western comics Στο 3ο τεύχος του Κάρτλαντ θα βάλω ένα ψιλοχατηρικό λόγω σχεδίου 7/10

Συνέχισα τα βιβλία με τον Τσάρλι Πάρκερ. Σχεδόν όλη η ιστορία διαδραματίζεται σε μια κλειστή κοινωνία, το Κατ, όπου τα εγκλήματα δίνουν και παίρνουν. Ο πρωταγωνιστής μας θα καταφέρει να τους ξεσκεπάσει? Πολύ καλή ροή με τις περιγραφές και το χιούμορ του Connolly να είναι από τα δυνατά στοιχεία του βιβλίου. Αναμένοντας αρκετά την παραγγελία από το Public, ήρθε η πολυπόθητη κασετίνα (σε ελκυστική τιμή είναι η αλήθεια αλλά όχι σε άριστη κατάσταση) Stephen King λοιπόν και Εξύψωση. Ένα μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται αρκετά γρήγορα με καλή και συμπαθητική ιστορία. Το τέλος το βρήκα αδύναμο και δεν μου πολυάρεσε. Απόλαυσα την αίσθηση πάντως που σου αφήνει το κατάμαυρο σκληρόδετο το οποίο απλά δεν υπάρχει.. Πολύ όμορφη κασετίνα, μπράβο στον Κλειδάριθμο. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, συνέχισα με τον Άρχοντα. Το πρώτο μέρος κύλησε νερό.. Περιγράφει τις περιπέτειες των 5 υπολοίπων της Συντροφιάς μετά την φυγή του Φρόντο και του Σαμ. Ωστόσο στο δεύτερο μέρος παρατήρησα μια κοιλιά που έγινε στην εξιστόρηση των περιπετειών των δύο Χόμπιτ μέχρι να πάρει τα πάνω της η ιστορία με τον Φάραμιρ και τα λοιπά. Αν και πάλι υπάρχουν ποιήματα/τραγούδια είναι σίγουρα λιγότερα από το πρώτο βιβλίο οπότε δεν με ενόχλησαν σχεδόν καθόλου. Ίσα ίσα που το Lament for Boromir το άκουγα καθώς διάβαζα.

Μερικά τεύχη που περισύλλεξα τις προηγούμενες εβδομάδες, μαζί με κάποια που είχα στη βιβλιοθήκη αλλά νομίζω δεν τα είχα δείξει. ΚΟΜΙΞ #118, με την πρώτη συνάντηση του Μίκυ με τον αγαπημένο μας Ήτα Βήτα, από το πενάκι του Φλόιντ Γκοντφρεντσον. Και κάποια Μίκυ Μάους, που τα αναζητούσα εδώ και πολύ καιρό λόγω των υπέροχων ιστοριών τους!

Διαβάστηκε, λοιπόν, και το “House of M", για το οποίο τόσα καλά σχόλια άκουσα. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για ένα σπουδαίο event, το οποίο συγκεντρώνει μία μεγάλη μερίδα πρωτοκλασάτων χαρακτήρων της Marvel στο ίδιο πεδίο. Προσωπικά δεν δηλώνω λάτρης των ιστοριών που περιγράφουν πολυσύμπαντα, αλλά στην συγκεκριμένη ιστορία τολμώ να πω ότι έχουμε μία έξυπνη διαχείριση. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για ένα ακόμα multiverse, αλλά για ένα είδος happy place, με σκοπό να αποφευχθεί η σκληρή πραγματικότητα. Αρχίζοντας από το πρώτο κεφάλαιο, ο αναγνώστης συνειδητοποιεί ότι μπαίνει κατευθείαν στο νόημα και το ζητούμενο, για να συνεχίσει η υπόλοιπη εξιστόρηση, στα επόμενα κεφάλαια, με έναν σουρεαλιστικό τρόπο, εκτός των πλαισίων και των γραμμών που έχει δώσει η Marvel για το συμβατικό της σύμπαν. Εδώ, φαίνεται ότι όλοι οι χαρακτήρες έχουν διαγράψει διαφορετικές πορείες στον βίο τους, από αυτές που γνωρίζουμε. Τραγική φιγούρα εδώ είναι η Wanda η οποία εμφανίζει πολλά ρεαλιστικά στοιχεία, καθώς ο συγγραφέας την “ταλαιπωρεί” με κατάθλιψη και ψυχολογική κατάρρευση. Τον ίδιο πόνο φαίνεται να βιώνει κι ο Magneto, που κάνει τα πάντα για να την κάνει να νιώσει καλύτερα και να την προστατέψει όπως εκείνος νομίζει, από τους (δικαιολογημένα) εξαγριωμένους συντρόφους της. Ένας άντρας, που άλλοτε ήταν πανίσχυρος, εδώ δείχνει καταρρακωμένος. Ακόμα ένας χαρακτήρας που διαδραματίζει κομβικό ρόλο στην πλοκή είναι ο Wolverine, που καταλαβαίνει στην συνέχεια ότι κάτι δεν πάει καλά, ξεδιπλώνει το κουβάρι του μυστηρίου και προσπαθεί να επαναφέρει την κανονικότητα. Εντύπωση μού έκανε η διαχείριση του Captain America. Ο συγγραφέας φαίνεται ότι άφησε τον πρώτο Εκδικητή να “ξεκουραστεί”, γιατί δεν του έδωσε πολλές αρμοδιότητες στην παρούσα ιστορία. Βέβαια, αυτή μπορούμε να την θεωρήσουμε σαν μία συγκινητική οπτική, αν αναλογιστούμε ότι αυτή η κατάληξη είναι κι εκείνη που θα προτιμούσε περισσότερο ο Cap. Πολλά τα χρόνια της υπηρεσίας και κανένας φίλος και συγγενής δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή. Το σενάριο, λοιπόν, το βρήκα ευρηματικό, το οποίο συνθέτει τις κατάλληλες συνθήκες για να δημιουργήσει μεγάλες και κοσμοϊστορικές αλλαγές στους ήρωες, ενώ παράλληλα παίζει με τα συναισθήματα τόσο των ηρώων, όσο και των αναγνωστών. Ουσιαστικά ο Bendis, μέσω μίας περίεργης, πρωτότυπης και τραγικής κατάστασης που υποβάλλει τους πρωταγωνιστές, κάνει, παράλληλα, πραγματικότητα τα όνειρα και τις επιθυμίες τους, “μαντεύοντας” πώς θα ήθελαν εκείνοι μία ιδανική ζωή. Αν θέλετε την γνώμη μου, πρόκειται για ένα δύσκολο, αλλά επιτυχημένο διακύβευμα. Πραγματικά αναρωτήθηκα κι εγώ τι θα έπρεπε να κάνουν οι πρωταγωνιστές, μόλις έμαθαν για τον εικονικό κόσμο, στον οποίο αποτελούσαν μέρος. Να προσπαθούσαν να επαναφέρουν την φυσιολογική ζωή, ή να έμεναν εκεί, από την στιγμή που περνούσαν όπως ήθελαν? Να κοιτούσαν τους εαυτούς τους ή το γενικό καλό? Μεγάλο δίλημμα. Η πλοκή δε διαθέτει μεγάλες σκηνές μάχης, παρά μόνο λίγο πριν το φινάλε. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να δοθεί θέση στον συναισθηματικό τομέα κι όχι στην έξαψη που προσφέρει η ωμή δράση. Εύστοχη κίνηση, κατά την άποψή μου, από την στιγμή που η συγκεκριμένη ιστορία δεν πραγματεύεται μία ακόμα καθαρά υπερηρωική υπόθεση. Κι ερχόμαστε στο φινάλε, το οποίο, ομολογώ, ότι είναι ανατρεπτικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ένιωσα να με αφήνει κάπως ξεκρέμαστο και γεμάτο απορίες για την συνέχεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο sequel, αλλά ελπίζω να υπάρχει. Σκηνοθετικά κι εδώ είχαμε μία αξιόλογη δουλειά, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσε να είχε υπάρξει μεγαλύτερη φροντίδα. Οι εναλλαγές των σκηνών ήταν κάπως γρήγορες σε αρκετά σημεία του κόμικ, ενώ στους διαλόγους υπήρχαν αυτές οι... εμ... παύσεις, που... χμμ... είναι... εμμμμ... κάπως... εχμμμ... εκνευριστικές. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία ιστορία που ξεφεύγει, κάπως, από τα συνηθισμένα μοτίβα και δίνει κάτι φρέσκο και παράλληλα λογοτεχνικό στον αναγνώστη. Την θεωρώ από τις καλές και τις ριζοσπαστικές ιστορίες του Οίκου των Ιδεών και μου άρεσε που όλα ξεκινάνε (ή μάλλον συνεχίζουν) από έναν χαρακτήρα που (στα δικά μου τα μάτια) δεν είναι από τους κορυφαίους. Ο λόγος για την Wanda. Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει το γεγονός ότι ο “Οίκος του Μ” έχει μεγάλες ομοιότητες με την σειρά “WandaVision" κι ευχαριστώ πολύ τους φίλους για την παρότρυνση να δω και την σειρά. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο πρέπει να γίνει πρώτο (να δούμε την σειρά ή να διαβάσουμε το κόμικ), αλλά καλό θα είναι να γίνουν και τα δύο. Στα του εικαστικού τομέα, έχουμε ένα σχέδιο, το οποίο το βρήκα τίμιο κι αξιόλογο. Κι εδώ, όμως, έχω τις μικρές μου ενστάσεις. Ξεκινάω με την απόδοση των προσώπων και γενικά μερικών σωματότυπων των χαρακτήρων, οι οποίοι είναι κάπως χοντροκομμένοι και δυσανάλογοι σε σχέση με το background. Επίσης, οι πολλές λεπτομέρειες που διαθέτει το graphic novel, είναι εξαιρετικές, αλλά υπήρχαν και μερικές που μου έφεραν ζαλάδα. Όσον αφορά το χρώμα, διέθετε πλουραλισμό, αλλά αυτό που μου έμεινε είναι ένα όμορφο παιχνίδι με την φωτεινότητα. Εκεί που χρειαζόταν ήταν σκούρο κι εκεί που δεν ήταν απαραίτητο (σε αντίθεση με άλλες ιστορίες) σεβόταν το...φως της ημέρας. Πάμε τώρα να δούμε το έξτρα υλικό που συνοδεύει τον παρόντα τόμο. Εδώ ο αναγνώστης θα βρει το κλασικό editorial του Lupoi, καθώς επίσης και την σελίδα που μας περιγράφει τα γεγονότα που συνέβαλαν στην δημιουργία του “Οίκου του Μ”. Ολοκληρώνοντας την ιστορία, θα βρεθούμε μπροστά σε δύο σελίδες που παρουσιάζουν τα εναλλακτικά εξώφυλλα των τευχών – κεφαλαίων της ιστορίας, καθώς και δύο ακόμα σελίδες με τον Bendis να μας μιλάει για το δημιούργημά του. Τίποτε άλλο.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ενημερώθηκα για την θεματολογία του συγκεκριμένου πονήματος, το είδα με σκεπτικισμό κι αυτό γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ κατά πόσο θα μπορούσε να σταθεί η συγκεκριμένη έκδοση. Η “μεταμόρφωση” κάποιου τραγουδιού σε κόμικ είναι κάτι που το έχουμε ξαναδεί, αλλά συνήθως αυτό γίνεται μέσα σε κάποιο σενάριο (όπως πχ η “Τετράς: η ξακουστή του Πειραιώς”, “Μπάτμαν αυτή η αδελφή”, “Ρεμπέτικο: Το κακό βοτάνι”, “Γυρνώ σαν νυχτερίδα” κ.ά.). Δυσκολεύομαι, όμως, να θυμηθώ αν έχω δει κάτι αυτόνομο. Μετά την ανάγνωση όμως η γνώμη μου άλλαξε, καθώς είδα ένα σοβαρό, προσεγμένο κι αξιόλογο έργο, το οποίο έγινε με αγάπη και συγκεντρώνει μια πληθώρα καλλιτεχνών και συντελεστών, που αν και δύσκολο να συντονιστούν τόσα πολλά άτομα, παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι θετικότατο. Όλοι οι κομίστες έχουν επιλέξει εμβληματικά τραγούδια του ελληνικού αλλά και του ξένου ρεπερτορίου και τα έχουν αποτυπώσει μέσα στα καρέ με μεγάλη επιτυχία τις περισσότερες φορές, πάντα όμως με σεβασμό προς αυτά. Χάρηκα ιδιαίτερα που μέσω του άλμπουμ θυμήθηκα μερικά τραγούδια που είχα καιρό (για να μην πω χρόνια) να ακούσω κι όπως καταλαβαίνετε το YouTube πήρε φωτιά. Από τα εικονογραφημένα τραγούδια ξεχώρισα εκείνα των Φραγκιαδάκη, Καραμπάλιου, Στεφαδούρου, Σαλαμαλίκη και Κουλιφέτη, χωρίς βέβαια να υπολείπονται σημαντικά και οι άλλες δουλειές. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα προτίμησα τις δουλειές των Καραμπάλιου, Κοτσίκο, Κούρτη, Σαλαμαλίκη και Φραγκιαδάκη. Αυτό γιατί οι συγκεκριμένες προσεγγίσεις έχουν ρεαλισμό και καλή επιλογή χρωμάτων και είναι περισσότερο στο δικό μου γούστο. Δυνατά σημεία του τεύχους είναι η συνέντευξη του βετεράνου στον χώρο της μουσικής κι αγαπημένου μου Νίκου Πορτοκάλογλου, στην οποία μάθαμε πολλά για τις προτιμήσεις του στα κόμικς και την μουσική του πορεία.Πολύ καλό βρήκα και τον πρόλογο του Θοδωρή Μανίκα, ο οποίος μέσα σε όλα επιχειρεί να μας δώσει με παραδείγματα την σχέση της Μουσικής με την Ένατη Τέχνη. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν δεν υπήρχαν αυτά τα δύο κείμενα, το περιοδικό δεν θα είχε την αξία που τελικά απέκτησε. Γενικά την βρήκα μία καλή και πάνω απ' όλα πρωτότυπη απόπειρα στον χώρο των κόμικς και σίγουρα θα την ακολουθήσω. Τελικά, η εκδοτική “Μικρός Ήρως” αποδεικνύει ακόμα μία φορά, ότι τα πάει καλά όχι μόνο με τις ξένες επιλογές της, αλλά και τις εγχώριες. Πάμε στα της έκδοσης τώρα. Έχει μεγάλο φορμάτ, είναι “αγκαλιασμένη” με παχύ χαρτί, ενώ και στο εσωτερικό η κόλληση, το χαρτί και η εκτύπωση κυμαίνονται σε αξιόλογα επίπεδα. Το εξώφυλλο κοσμεί ένα υπέροχο (κι άκρως επίκαιρο) σκίτσο του Νίκου Κούτση! Από έξτρα υλικό έχουμε τρεις γεμάτες σελίδες που συγκεντρώνουν τις σύντομες βιογραφίες των δημιουργών των κόμικς, καθώς και δύο ερωταπαντήσεις που γίνονται στον καθένα, που αφορούν τις μουσικές τους προτιμήσεις και το κατά πόσο είναι εύκολο να περάσει ένα τραγούδι σε εικονογραφημένη μορφή.

Πήρε φόρα ο Γιάννης και δεν τον προλαβαίνουμε! Πάμε να απολαύσουμε, λοιπόν, τέσσερα ακόμα unboxings πακέτων με όμορφες φιγούρες Star Wars και Mortal Kombat. Star Wars Black Series Darth Vader (ESB) Review McFarlane Toys Mortal Kombat Scorpion Review McFarlane Mortal Kombat Kitana & Baraka Review McFarlane Mortal Kombat Liu Kang & Shao Kahn Review

Αντικαταστάθηκαν τα εξώφυλλα των τευχών 3, 4, 7, 11, 20 σε μεγαλύτερη ανάλυση και προστέθηκαν τα οπισθόφυλλά τους.

Από το οπισθόφυλλο : Η «Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς» σχηματίστηκε το 1934, ήταν η πρώτη κομπανία με μπουζουκομπαγλαμάδες σπεσιαλίστες μουσικούς. Αποτελούνταν από τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Γιώργο Μπάτη, που υπήρξε ο «νονός» του ονόματος της ορχήστρας και τους Μικρασιάτες, Ανέστο Δελιά και Στράτο Παγιουμτζή. Ο Μάρκος ήταν τότε 29 χρονών, ο Δελιάς 22, ο Στράτος 28 με 30 και ο Μπάτης, από τους πρωτομάστορες του ρεμπέτικου, 45 με 50, του οποίου οι ηχογραφήσεις εντοπίζονται από τις αρχές του αιώνα. Το ρεμπέτικο δεν άφησε εποχή μόνο ως μουσικό φαινόμενο, αλλά και ως κοινωνικό φαινόμενο, που δεν έγινε ποτέ κατεστημένο στη μουσική μας παράδοση. Αναπτύχθηκε κυρίως με τη μικρασιατική καταστροφή και τον ερχομό των προσφύγων από τα παράλια, που έφεραν μαζί τους ανατολίτικους ήχους και τους αμανέδες. Η θεματολογία των τραγουδιών καταπιάνεται με θέματα καθημερινότητας και κυρίως μαγκιάς. Ένας υπόγειος κόσμος αρχίζει να ανατέλλει, ένας κόσμος που ο έρωτας, τα ναρκωτικά και η τιμή συχνά εναλλάσσονται, συνθέτοντας το κοινωνικό υπόβαθρο του ρεμπέτικου τραγουδιού. To graphic novel βασίστηκε στο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Όλα Βαίνουν Καλώς Εναντίον Μας», φιλοτεχνήθηκε από τον Δημήτρη Κερασίδη και το εξώφυλλο σχεδιάστηκε από τον Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη! Σχόλια: Το διάβασα και μου άρεσε Η έκδοση πολύ καλή, καλό χαρτί με καλό δέσιμο. Εξώφυλλο με "αυτιά" που δένει ακόμα καλύτερα την έκδοση. Ξεκινάει με την ιστορία της τετράδας με φωτογραφίες και πλήρες ιστορικό. Το κόμικ με ταξίδεψε και με έβαλε στη "μυρουδιά" της εποχής. Το σχέδιο απλοϊκό αλλά δένει με το σενάριο, όπως και ο χρωματισμός. Το τέλος μου φάνηκε απότομο αν και πιθανόν να φταίει ότι είχα απορροφηθεί εντελώς από την ιστορία Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις του ρεμπέτικου και της λαϊκής ελληνικής μουσικής, αυτή η ιστορία είναι άλλωστε ένα ορόσημο στη λαϊκή μουσική σκηνή. Ευχαριστούμε για τα εναλλακτικά εξώφυλλα τον hudson.

Ξεκίνησε απίστευτα το S01E01. Στην πορεία όμως, κάπου ψιλοκρέμασε. Στο τέλος όμως ξαναπήρε κάπως τα πάνω του. Θέλω να ελπίζω ότι το κρέμασμα ήταν αποκλειστικά κάτι το προσωρινό, κάτι που συνέβη προκειμένου να στηθεί η υπόλοιπη σειρά. Οψόμεθα Όσον αφορά τη σκηνή με το αεροπλάνο:

Nέο άρθρο: Τα Ντίσνευ κόμικς Ιουνίου Τα Ντίσνευ κόμικς Ιουνίου :: Comics of Greece (webnode.gr)

Το περιμενω.....

The Black Glove 1ο μέρος: τεύχη 667-669 Ο Batman μαζί με τον Robin επισκέπτονται το νησί του κυρίου Mayhew ώστε να συναντήσουν το club των ηρώων, μια ομάδα που αποτελείται από Batmen διαφόρων χωρών.Εκεί γίνεται γνωστό ότι ο Mayhew έχει δολοφονηθεί και πως πίσω αυτή την ενέργεια βρίσκεται η οργάνωση Black Glove.Πρόκειται λοιπόν για μια παλιά καλή ιστορία μυστηρίου με φόνους και θανατηφόρες παγίδες.Φυσικά ο Morrison καταφέρνει να την διαφοροποιήσει χάρις στον μοναδικό τρόπο γραφής του, χρησιμοποιώντας άγνωστους χαρακτήρες μιας μακρινής εποχής οι οποίοι μάλιστα θεωρούνταν και ανάλαφροι μέχρι τότε.Εννοείται το τέλος έχει ανατροπές όμως μένουμε με αρκετές απορίες καθώς δεν δίνονται πολλές απαντήσεις για το μαύρο γάντι.Το σχεδιαστικό κομμάτι από τον J.H. Williams III είναι πολύ δυνατό γιατί δίνει μια ζωντάνια στους ήρωες. 2ο μέρος: τεύχη 672-675 Το τρίτο φάντασμα επιτίθεται στο αστυνομικό τμήμα και πιάνει αιχμάλωτο τον Batman.Ενώ ο Batman βρίσκεται σε μια κατάσταση λίγο πριν το θάνατο έχει μια μίξη παραισθήσεων και αναμνήσεων που περιλαμβάνουν τον Joe Chill, τον Bat-Mite και ένα πείραμα απομόνωσης στο οποίο είχε συμμετάσχει.Ο Morrison δίνει στοιχεία για τη σύνδέση ανάμεσα στον dr. Hurt και τα τρία φαντάσματα αλλά δεν αποκαλύπτει όλα του τα χαρτιά.Επίσης δίνει μεγάλη έμφαση στην ψυχολογία του Batman και προσθέτει πολλά νέα στοιχεία στον μύθο του. 8,5/10

Μια ωραία διασκευή που μου αρέσει πολύ:

Για οσους ενδιαφερονται για τα κομικς μου στα ισπανικα το παραπανω εντυπο εχει κυκλοφορισει. Επικοινωνια με τον εκδοτη για κοπιες. Μερσι! :)

Ο Λεωκράτης προτιμά τις έγχρωμες ιστορίες! Και δε θα το έβγαζε αυτόνομο, αλλά μέσα σε κάποιο Μπλεκ!

Diavolik!!!! Πω πω τελικα οι προσευχες μου εισακουστηκαν!Και αν είναι κ απο την Jemma Press ειναι εγγύηση ποιοτητας.. Για να δουμε...

Έχω ακούσει τόσα για τον Diabolik που κι εγώ νιώθω χαρούμενος που θα διαβάσω ιστορία του. Μου κάνει εντύπωση, πάντως, το γεγονός πως δεν "άρπαξε" αυτή την έκδοση ο Λεωκράτης!

Καταχωρήθηκαν σήμερα 3 τίτλοι από την Jemma με τον πρώτο να παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Diabolik λοιπόν και περιμένω αρκετούς να είναι ενθουσιασμένοι! (ISBN:978-618-5116-95-8). DIABOLIK / Συλλογικό Τίτλος : DIABOLIK : Με το βλέμμα των άλλων Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Συλλογικό, Συγγραφέας ; Γαβριήλ Τομπαλίδης, Μεταφραστής Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 192 Σελ. Layout: Κομίκς Μέγεθος: άδετο 16,70 χ 24cm, Μαύρο-άσπρο ISBN: 978-618-5116-95-8 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Ιταλική (ita) Ημ/νία Παραχώρησης : 06/06/2021 Περίληψη: Mια ανθολογια ιστοριών για τον “βασιλια του τρομου” μεσα από τη ματια των μεγαλων δημιουργων του ιταλικου fumetto: Alessandrini, Baldazzini, Bevilacqua,Camuncoli, Carnevale, Castellini, Cavazzano, Enoch, Facciolo, Giardino, Lozzi, Mastantuono, Mattotti, Milazzo, Paludetti, Palumbo, Toppi, Villa, Zaniboni, Ziche Πρόλογος και εξώφυλλο:Milo Manara Σημειώσεις περιεχομένου: O "Βασιλιάς του Τρόμου" μέσα από τα ματιά και το πενακι των μεγάλων Ιταλών δημιουργών (ISBN:978-618-5116-94-1). Σπαζοραχούλα / Στηβ Στιβακτής Τίτλος : Σπαζοραχούλα : Ή,το μάτι της Μέδουσας Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Στηβ Στιβακτής (1991), Συγγραφέας ; Έλενα Γώγου (1994), Εικονογράφος Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 96 Σελ. Τετράχρωμο Layout: Κομίκς Μέγεθος: άδετο 16,7χ23,50cm ISBN: 978-618-5116-94-1 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 06/06/2021 (ISBN:978-618-5116-96-5). Σινγκάλ / Mikkel Sommer Τίτλος : Σινγκάλ Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Mikkel Sommer, Εικονογράφος ; Tore Rørbæk, Συγγραφέας ; Μπέλλα Σπυροπούλου, Μεταφραστής Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 112 Σελίδες, τετράχρωμο Layout: Κομίκς Μέγεθος: άδετο 16,70 χ 24cm ISBN: 978-618-5116-96-5 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 06/06/2021

Μιας και πολυ προσφατα "επεσε" στα χερια μου η επανεκδοση του τευχους 1 του Superman του 1939 ειπα να δω και μια πιο προσφατη εκδοχη κ αγορασα την εφημερίδα.

Αν και η εκδοτική μάς έχει συνηθίσει στα ίδια εξώφυλλα, πιστεύω ότι εδώ θα βγάλει τις ιστορίες με διαφορετικά. Δεν έχω κάποια πληροφόρηση, απλά είναι μία προσωπική εκτίμηση. Και μιας και το έφερε η κουβέντα, ας δούμε τα τρία εξώφυλλα που πλαισιώνουν τα υπόλοιπα τεύχη.

Αγαπητέ φίλε, όλοι ξέρουν ότι ο Μαρινάκης είναι ο ιδιοκτήτης των Νέων! Όσο και να θέλει κάποιος να το παραβλέψει, είναι τέτοιο το... εκτόπισμα του επιχειρηματία που είναι αδύνατο κάτι τέτοιο! Μάλλον θα έπρεπε να γράψω: " Alter Ego Επιχείρηση Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Α.Ε."

Mεγας φαν του διδυμου Loeb Sale.... να μην πω πόσους τιτλους τους εχω στις πρωτοτυπες εκδοσεις, ακομα και σε τευχακια... αυτο εδω περα ομως, συγνωμη, ειναι ενα σκιτσο που με χαλαει πολυ. Και δεν το εχω ξανα νιωσει αυτο σε τετοιο βαθμο για τον Sale.

Ναι Γιάννη, είναι λίγο πιο αχνό το χρώμα, πιο ήπιο όπως εύστοχα αναφέρεις. Είναι του Δανού Bjarne Hansen που τσεκάροντας τη βιβλιογραφία του αυτό ήταν το πρώτο του κόμικ και έχει άλλο ένα μόλις! Μάλιστα για τον χρωματισμό στο Superman προτάθηκε για Βραβείο Eisner. Αυτό ωστόσο με το χρώμα είναι κάτι που παρατήρησα ότι ισχύει για πολλούς τίτλους των Sale/Loeb οπότε έκατσα και έψαξα κι αυτών τη βιβλιογραφία τους και είδα ότι δεν έχουν κοινό colourist σε όλα τα πονήματά τους. Στα Batman τους είχαν τον Gregory Wright, στο Captain America White τον David Stewart, στο Spider-Man Blue τον Steve Buccellato και στα Daredevil: Yellow, Hulk: Gray τον Matt Hollingsworth. Κι όμως η μελαγχολία που έχουν αυτοί οι τίτλοι στον τόνο τους, αλλά και το αφαιρετικό σχέδιο και οι λεπτές γραμμές του Sale έχουν οδηγήσει διαφορετικούς καλλιτέχνες σε τέτοιους ήπιους χρωματισμούς. Πριν το ψάξω θα έπαιρνα όρκο ότι ο χρωματιστής είναι σε όλα ο ίδιος, αφού τα χρώματα δεν είναι πολύ έντονα σε κανένα τίτλο τους. @olyssesmoore βάζω πάντα σύνδεσμο για άλλα media, αυτήν τη φορά το ξέχασα δυστυχώς, είναι αυτός που επισημαίνει πολύ σωστά ο @Indian

Συγγνώμη, αλλά ΔΟΛ δεν υπάρχει πλέον και τις εφημερίδες βήμα και τα νέα τα έχει ο Μαρινάκης! Όπου έχει επίσης το mega και τον Ολυμπιακό!(*)Ακόμη τα νέα είναι έκδοση "Σαββατοκύριακου", οπότε δεν έχει έκδοση για την Κυριακή! Αντιθέτως το βήμα σαν όνομα είναι σε μεγαλύτερη κυκλοφορία από τα νέα! Επομένως ήταν μια πολύ καλή κίνηση για αύξηση των πωλήσεων! *Αυτό για τις εκδόσεις ΔΟΛ το έμαθα καθώς αγόραζα τις εν λόγω εφημερίδες, όπου ήταν μια περίοδο έκλεισαν και σταμάτησε η κυκλοφορία τους! Όταν ξανάρχισαν η κυκλοφορία τους τις είχε αποκτήσει ο Μαρινάκης και κάπως έτσι έγινε και με το Mega! Εγώ ήξερα τον Μαρινάκη που είχε τις εφημερίδες και το mega! Μετά από κάποιο διάστημα έμαθα ότι ο Μαρινάκης που ήξερα ήταν αυτός που είχε τον Ολυμπιακό!

Το σχέδιο φαίνεται αρκετά λιτό, με ήπιο, αλλά όμορφο χρωματισμό. Έχω την εντύπωση ότι ξεφεύγει, κάπως, από την γραμμή του χρωματισμού που συνήθως υιοθετείται στα υπερηρωικά. Είναι η ιδέα μου?

Η ποιότητα χαρτιού στο paperback του Daytripper μου φαίνεται πολύ φθηνή, σαν χαρτί εφημερίδας. Έχει μεγάλη διαφορά από τα άλλα paperbacks με το γυαλιστερό χαρτί που αναφέρεις και ως αποτέλεσμα τα χρώματα φαίνονται λιγότερο έντονα. Λογικά θα έγινε για να μειωθεί το κόστος και ανησυχούσα μήπως κάνει κάτι παρόμοιο και η Οξύ αλλά χαίρομαι που θα το φέρει σε ποιοτική έκδοση και ανυπομονώ να την πάρω στα χέρια μου!

Εννοείς πιο λεπτή και γυαλιστερή όπως στα ξένα paperbacks; Έτσι όπως το βλέπω, η συνήθης είναι. Γενικά οι εκδοτικές δεν αλλάζουν εύκολα ποιότητα εκτύπωσης, γιατί συνεργάζονται με κάποιο συγκεκριμένο τυπογραφείο. Δεν άλλαξε ούτε στα Original Sin, Justice, Infinity War, Infinity Gauntlet

Περίεργο, δεν το είχα δει αυτό όταν τσέκαρα το site της εκδοτικής. Λογικά τα 22 ευρώ θα είναι η σωστή τιμή, αναμενόμενο αφού η το κόμικ έχει 256 σελίδες. Όχι και άσχημα αλλά τα 17 ευρώ θα ήταν πολύ καλύτερα. @nikolas12 Μια ερώτηση σχετικά με το Daytripper: Η ποιότητα των σελίδων είναι η συνηθισμένη της Οξύ ή είναι φθηνότερη όπως της αμερικανικής έκδοσης;

Ανέβηκαν στη σελίδα των εκδόσεων Οξύ τα preview pages του Σούπερμαν: Για Κάθε Εποχή που βγαίνει αύριο με τα Νέα. Επίσης έχω στα χέρια μου το Daytripper και ευελπιστώ εντός ΣΚ να έχουμε την παρουσίαση και γι' αυτό

"Daytripper" υπάρχει και στο site της εκδοτικής (με άλλη τιμή) https://brainfood.gr/proion/daytripper/ Και το "Jupiter's Legacy Βιβλίο Δύο" https://brainfood.gr/proion/jupiters-legacy/

https://www.facebook.com/commerce/products/5697485256960644/ Καταχωρήθηκε το Daytripper στο κατάστημα της Οξύ στο Facebook, δεν είναι όμως διαθέσιμο για παραγγελία ακόμα. Η τιμή των 17 ευρώ είναι εξαιρετική, ειδικά αν η έκδοση είναι στα γνωστά standards της Οξύ.

Έχετε διαβάσει αυτό;; Μέχρι και Spider-γουρούνι υπάρχει!

Οταν βγει απο την αναστολη εχω διπλο και σου δινω το καλυτερο ΚΑΣΠΕΡ 5.

Λοιπόν επειδή την έχω δει και αλλού αυτήν την ερώτηση θα πω τα εξής. Πέρσι είχαμε 9 τόμους που κυκλοφόρησαν: Πρώτος τόμος: 5 Ιουλίου 2020 Τελευταίος τόμος: 30 Αυγούστου Άρα φέτος που πάλι έχουμε 9 τόμους εάν ισχύει το ίδιο μοτίβο θα έχουμε: Πρώτος τόμος: 4 Ιουλίου Τελευταίος τόμος: 29 Αυγούστου Θα δούμε όμως Υπομονή.

Εγώ πιστευω οτι τα απαντα του ρομανο σκαρπα μαλλον θα βγουν στα μεσα ιουνιου με αρχες ιουνιου.Καλου κακου εγω θα πηγαινω να ρωταω καθε Κυριακη στο περιπτερο της γειτονιας μου αν εχουν βγει

Ένας χαρακτήρας, που είναι ο ορισμός της περιπέτειας, κινδυνεύει να εξοκείλει (προσωρινά) από τον σκοπό του, στην πρώτη ιστορία που φιλοξενείται στο τεύχος #362, του αγαπημένου μας περιοδικού. Ο λόγος για τον Ινδιάνα Γκούφυ, ο οποίος θα κολλήσει τον “Πυρετό της μπάλας”. Ο Μόρτυ κι ο Φέρντυ έχουν φανατιστεί με την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης τους και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Κάποια στιγμή ο αγαπητός μας Αρχαιολόγος θα επισκεφθεί το σπίτι του Μίκυ, με σκοπό να εξιστορήσει τις τελευταίες περιπέτειές του στα βάθη της άγριας ζούγκλας. Δυστυχώς, όμως, τα δύο αδελφάκια δεν φαίνεται να δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον κι ο λόγος είναι ότι ετοιμάζονται να πάνε στο γήπεδο για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. Ο Μίκυ, από την άλλη, πρέπει να τους συνοδεύσει, αλλά δυστυχώς έχει κανονίσει να συνοδεύσει και την Μίννι στα μαγαζιά. Έτσι, προθυμοποιείται ο Ινδιάνα να είναι ο κηδεμόνας τους στον αγώνα. Επιστρέφοντας, ο φίλος μας νιώθει ενθουσιασμένος από το ματς και “κολλάει” το μικρόβιο του αθλητικού ενθουσιασμού των δύο παιδιών. Όταν, όμως, ο κόουτς της ομάδας εξαφανίζεται με το ελικόπτερο σε μία αφιλόξενη περιοχή, θα θυμηθεί την κύρια ιδιότητά του και θα συνδράμει στις έρευνες για τον εντοπισμό του. Τι έχει συμβεί στον προπονητή και πώς θα μπορέσουν οι φίλοι μας να τον βρουν εγκαίρως, πριν τον αγώνα της Κυριακής? Προσωπικά την βρήκα μία χαριτωμένη ιστορία, το σενάριο της οποίας, συνδυάζει το αθλητικό στοιχείο και φυσικά την περιπέτεια, που ξέρει να χαρίζει ο πρωταγωνιστής. Η πλοκή δεν διστάζει να “αλλοιώσει” λίγο τα κύρια χαρακτηριστικά του Ινδιάνα Γκούφυ, για να εξυπηρετηθεί η υπόθεση, αλλά αυτό το κάνει σεβόμενη τον χαρακτήρα του. Επίσης, βλέπουμε ότι δεν υιοθετείται μία και μόνο ροή, αλλά υπάρχει αλλαγή στην υπόθεση, όσο κυλούν οι σελίδες. Έτσι, ενώ στην αρχή το ύφος της ιστορίας είναι χιουμοριστικό κι επιχειρεί να “πειράξει” τον Ινδιάνα, στην συνέχεια μετατρέπεται σε μία ιστορία μυστηρίου και περιπέτειας, ό,τι πρέπει για εκείνον και τον Μίκυ. Αυτή η μετάβαση, πάντως, γίνεται ομαλά, χωρίς να χάνεται η απόλαυση. Η αποκάλυψη στο φινάλε, δυστυχώς, δεν με κάλυψε πλήρως. Νομίζω ότι έβγαλε μία ανεξήγητη παιδικότητα, σε σχέση με την υπόλοιπη πλοκή. Όπως και να έχει, πάντως, δεν επηρέασε πολύ την αρχική μου άποψη. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Δεύτερη ιστορία του τεύχους κι όπως συνηθίζεται έχουμε ένα επεισόδιο (χωρισμένο σε δύο μέρη) από τον δεύτερο κύκλο της σειράς “Spookyzone”, που φέρει τον τίτλο “Ο όρμος των πειρατών”. Ένας σπουδαστής ιστιοπλοΐας απολαμβάνει την θάλασσα, όταν το μικρό του σκάφος ακουμπάει ένα πειρατικό! Τα φαντάσματα των πειρατών τον ανεβάζουν στο κατάστρωμα, αλλά σε μία στιγμή εκείνος πηδάει στην θάλασσα και κολυμπάει για να σωθεί. Κατά λάθος βγάζει από τον λαιμό του αρχηγού των πειρατών ένα μενταγιόν. Τα τελευταία βράδια, το φάντασμα τον επισκέπτεται στο δωμάτιό του και του ζητάει επίμονα το μενταγιόν! Τα τρία ανιψάκια, λοιπόν, μετά από την προσέγγιση του Νεύτωνα, αναλαμβάνουν την συγκεκριμένη αποστολή και σπεύδουν μέχρι την σχολή ιστιοπλοΐας, προκειμένου να λύσουν το μυστήριο. Τι θα συναντήσουν εκεί? Αρχίζουν να καθιερώνονται, λοιπόν, οι φίλοι μας σαν Πράκτορες SOS κι αυτή την φορά αφήνουν τα χιόνια και τα βουνά κι επιχειρούν σε πιο ήπια κλίματα, κοντά στην θάλασσα. Η πλοκή έχει ένα αβίαστο μεταφυσικό μυστήριο, αλλά κι έξυπνες ανατροπές ανάμεσα στα δύο μέρη. Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του πρώτου μέρους, διερωτήθηκα τι θα σκαρφιστεί ο συγγραφέας, προκειμένου να “γεμίσει” τις σελίδες του δεύτερου. Τελικά δημιούργησε ένα ευφυές plot twist, που με ικανοποίησε μέχρι το τέλος. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι η χρησιμοποίηση των “Ghostbusters” (των φτωχών) σε ρόλο κακού. Και φυσικά θα πρέπει να εξάρουμε το θάρρος και την γενναιότητα των παιδιών, τα οποία υπερασπίζονται το δίκαιο, ανεξαρτήτου κόστους. Το φινάλε παραθέτει σκηνές δράσης, μέχρι και τα τελευταία καρέ κι ολοκληρώνει χαριτωμένα την ιστορία. Αξίζει να τονίσουμε (και πάλι), ότι μιλάμε για μία φρεσκότατη παραγωγή, μιας και η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις αρχές του μήνα που διανύουμε. Για το σχέδιο η γνώμη μου είναι η ίδια με τα προηγούμενα επεισόδια της σειράς. Μέτριος σχεδιασμός χαρακτήρων, φρέσκες τεχνικές (κομπιουτερίστικες) και πολύ όμορφο χρώμα. Στην συνέχεια “Οι πίνακες της σκέψης” θα απασχολήσουν τον Ντόναλντ. Ο φίλος μας επισκέπτεται, μαζί με την Νταίζυ, μία γκαλερί ζωγραφικής και δεν φαίνεται να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό της, όσον αφορά την ποιότητα των πινάκων. Την ώρα που κάνει μία αρνητική κριτική για έναν πίνακα, θα γίνει αντιληπτός από τον δημιουργό του κι ο καβγάς δεν θα αργήσει να φουντώσει. Πάνω στην έξαψη της στιγμής, θα παραδεχτεί ότι ζωγραφίζει καλύτερα κι από ταλαντούχο επαγγελματία κι έτσι αποφασίζει να ζωγραφίσει κι εκείνος. Φαίνεται, όμως, ότι του λείπει το ταλέντο κι έτσι θα ζητήσει τις γνώσεις ενός δασκάλου. Όταν εκείνος του λέει ότι απαιτούνται πολλά μαθήματα, ο Ντόναλντ, γεμάτος νεύρα θα αποχωρήσει και στον δρόμο θα συναντηθεί τυχαία με τον Κύρο. Αφού του παραθέτει τον...πόνο του, ο αγαπητός μας εφευρέτης θα του δώσει μία συσκευή, η οποία του επιτρέπει ν’ αποτυπώνει εξαιρετικά στο χαρτί αυτό που σκέφτεται. Έτσι, γεμάτος ενθουσιασμό, ξεκινάει να ξεδιπλώνει τον δημιουργικό του οίστρο. Αυτό, όμως, πρόκειται να του προκαλέσει περισσότερους μπελάδες από την καταξίωση. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία χαριτωμένη ιστορία, που όμως δεν είναι από το πρώτο ράφι. Η υπόθεση ασχολείται με τον τομέα των εικαστικών, ενώ δεν παραλείπει να χρησιμοποιεί γνωστά μοτίβα, όπως ο εκνευρισμός του Ντόναλντ και οι βαρύγδουπες δηλώσεις του, καθώς επίσης και την χρήση μίας εφεύρεσης του Κύρου, που στην αρχή φέρνει θετικά αποτελέσματα, αλλά στην συνέχεια μεταμορφώνεται σε εφιάλτη για τον πρωταγωνιστή. Με αυτές τις πρακτικές, ο έμπειρος αναγνώστης δεν έχει να περιμένει κάτι πρωτότυπο, παρά μόνο να διαβάσει όμορφα γκαγκ. Στον τομέα αυτό νομίζω ότι υπάρχει μία επιτυχία. Η εφεύρεση, που είναι το μήλο της έριδος, βοηθάει να παραχθούν έξυπνες και πλακατζίδικες σκηνές. Το φινάλε έχει ταπεινωτική χροιά για τον φίλο μας, αλλά μας αφήνει με ένα πλατύ κι ενοχικό χαμόγελο στα χείλη. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Έκανε την ιστορία να μοιάζει με φανζίν. Το αγαπημένο μας παπί με το ναυτικό πανωφόρι θα πρωταγωνιστήσει και στην επόμενη ιστορία του τεύχους, που φέρει τον τίτλο “Τα χρήσιμα ντεσιμπέλ”. Ο Ντόναλντ πηγαίνει με την αρραβωνιαστικιά του σε ένα μπαρ, το οποίο όμως παίζει την μουσική σε εκκωφαντική ένταση, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συνεννοηθούν με τίποτα. Αυτή η ιδιαιτερότητα, θα δημιουργήσει πολλές παρεξηγήσεις και κωμικές καταστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να μου αρέσει το συγκεκριμένο σενάριο. Πρόκειται για μία υπόθεση σύντομη και χωρίς πολλές εξάρσεις, αλλά ομολογώ ότι η πλοκή έχει δημιουργήσει συνεχόμενα γκαγκ, που με έκαναν και γέλασα. Η παράφραση των λεγομένων και οι ατελέσφοροι διάλογοι είναι, από καταβολής τέχνης, σπουδαία κωμικά ευρήματα κι έτσι ο συγγραφέας έπαιξε εκ του ασφαλούς. Το φινάλε, πάντως, δεν μπορώ να πω ότι μ΄ ενθουσίασε. Το σχέδιο, δυστυχώς, δεν απέφυγε την μετριότητα. Λίγο πριν την τελευταία ιστορία θα μεταφερθούμε στον “Μαγικό κόσμο του Πασχάλη”, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην ιστορία “Το γέμισμα”. Ο συμπαθητικός και λαίμαργος φίλος μας χρησιμοποίησε το αυτοκίνητο της Γιαγιάς Ντακ, η οποία του είπε να το γεμίσει πριν ξεκινήσει. Αυτός, όμως, αλλιώς εξέλαβε τον ορισμό του...γεμίσματος. Πρόκειται για μία μονοσέλιδη ιστορία, γελοιογραφικού χαρακτήρα, η οποία είναι ήπιου χιουμοριστικού επιπέδου. Δεν ήταν άσχημη, αλλά σίγουρα έχουμε διαβάσει και καλύτερες. Το σχέδιο, αν και τα καρέ δεν είχαν μεγάλη λεπτομέρεια (έκαναν πολλά κοντινά), ήταν τίμιο. Το τεύχος θα ολοκληρώσει την ύλη του με την σειρά “Young Donald Duck”, στην οποία ο πρωταγωνιστής έχει μπει “Στο πετσί του ρόλου”. Στο σχολείο, όπου φοιτά η γνωστή μας (πλέον) παρέα, ανεβαίνει ένα θεατρικό έργο και οι πρόβες για την ολοκλήρωση της διανομής των ρόλων, έχουν αρχίσει. Το έργο υποτίθεται ότι διαδραματίζεται σε ένα λούνα παρκ κι ο Ντόναλντ τελικά παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο οποίος είναι ένας χαρακτήρας, αριστοτέχνης των αποδράσεων. Ο καθηγητής τους, θέλοντας από εκείνους να εντρυφήσουν στους ρόλους τους, τους πηγαίνει σε ένα αληθινό λούνα παρκ, με σκοπό να δουν την λειτουργία του δια ζώσης. Εκεί, όμως, ο έφηβος Ντόναλντ θα προσπαθήσει ν’ αποδείξει ότι αξίζει να έχει τον συγκεκριμένο ρόλο. Ακόμα ένα επεισόδιο της σειράς, το οποίο δεν μπορώ να πω ότι με άφησε ικανοποιημένο. Εκτός ότι η υπόθεση, από μόνη της, δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον, έχουμε και μία πλοκή που αναλώνεται στο μεγαλύτερο μέρος της σ’ ένα κρεσέντο φιγούρας από τον πρωταγωνιστή, που δεν βγάζει μεγάλο νόημα, αποδεικνύοντας παράλληλα ότι τον εξυπνάκια και τον ποζερά δεν τον εκτιμά κανείς. Έτσι, λοιπόν, αναπόφευκτα δημιουργείται μία κοιλιά από ανούσια γκαγκ, που με έκαναν να βαρεθώ. Το φινάλε, τουλάχιστον, βγάζει γλυκά κι ανιδιοτελή συναισθήματα, αλλά δεν καταφέρνει να σώσει την παράσταση. Θα προσπεράσω, λοιπόν. Το σχέδιο θέλει να κρατήσει δικό του χαρακτήρα, αλλά δεν είναι του γούστου μου. Πάντως είναι καλύτερο από το σενάριο.

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #362 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (Από τον φίλτατο @Indianο. Καταντάει μονότονο το ξέρω...) Εδώ Μίκυ Σίτυ! (By Silvia Ziche) Ιστορίες. "Ο πυρετός της μπάλας." Ο Μάικ και ο Ντάικ πανηγυρίζουν για την ομάδα τους. "Ο όρμος των πειρατών." (Α΄μέρος.) Οι πράκτορες SOS πάνε σε μία σχολή ιστιοπλοίας για να βοηθήσουν μία φίλη. "Ο όρμος των πειρατών." (Β΄μέρος.) Οι πράκτορες και η παρέα τους βοηθούν έναν πειρατή-φάντασμα να απελευθερωθεί από μία αρχαία κατάρα. "Οι πίνακες της σκέψης." Ο Κύρος βοηθάει τον Ντόναλντ να γίνει ζωγράφος τρανός. Το εκρηκτικό ταπεραμέντο του όμως έχει άλλη άποψη. "Τα χρήσιμα ντεσιμπέλ." Η δυνατή μουσική δυσχεραίνει την επικοινωνία. Αυτό μπορεί να αποβεί και κακό αλλά και βολικό. "Στο πετσί του ρόλου." Ο Ντόναλντ βοηθαέι τον Μίκυ να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην θεατρική παράσταση του σχολείου. Μονοσέλιδη ιστορία. Ο μαγικός κόσμος του Πασχάλη: "Το γέμισμα." Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Η περιπέτεια του φίλτατου Ινδιάνα ενώ ξεκίνησε άνευρα και άψυχα εξελίχτηκε πολύ καλά στο δεύτερο σκέλος της. Οπότε το δεύτερο μισό το απόλαυσα περισσότερο. Διότι να βλέπεις τον Ινδιάνα με την στολή του εξερευνητή να αλαλάζει στον καναπέ δε το λες και πολύ φυσιολογικό. Απογοητεύτηκα (ψιλό) διότι περίμενα μία καθαρόαιμη περιπέτεια σε ζούγκλες και ποτάμια. Η σειρά Spookyzone συνεχίζει να κινείται σε καλούς δίνοντας μας ένα πολύ όμορφο επεισόδιο. Δε λείπουν όμως κάποιες σεναριακές υπερβολές. Ευχάριστη η καλλιτεχνική περιπέτεια του Ντόναλντ. Εμπεριέχει απρόβλεπτη ανατροπή και το κλασσικό τέλος. Συμπαθητική η ιστορία παρεξηγήσεων μεταξύ παπιών λόγω... ηχορύπανσης. Ειδική μνεία στον ψήστη D.J.!!! Το τεύχος κλείνει με ένα υπέροχο μάθημα αλτρουισμού και φιλίας από το σχολικό περιβάλλον του Ντόναλντ!!! Η μονοσέλιδη ιστορία του τεύχους κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του πρωταγωνιστή μας... Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Ο όρμος των πειρατών." (Α' και Β΄ μέρος.) 2. "Στο πετσί του ρόλου." 3. "Ο πυρετός της μπάλας." 4. "Οι πίνακες της σκέψης." 5. "Τα χρήσιμα ντεσιμπέλ." 7.5/10!!! Συμπαθητικό τευχάκι με καλές ιστορίες. Καμία δε ξεχωρίζει ιδιαίτερα!!!

Γι'άλλη μία φορά ο αγαπητός μας δημιουργός δείχνει και το άλλο του ταλέντο,εκτός από την σχεδίαση/συγγραφή κόμικς,την υποκριτική...! Ξεκίνησε λοιπόν μία σειρά στο YouTube,με τίτλο #In_a_relationship,στην οποία κι εμφανίζεται...! Απολαύστε...!