Αίθουσα Νικητών

Οι υπερήρωες είναι μια μεγάλη βιομηχανία. Ναι, κατά μία έννοια αυτό είναι τόσο κοινότοπο όσο και αυταπόδεικτο. Πράγματι, πλέον η υπερηρωική μυθολογία της μεγάλης οθόνης και της pop κουλτούρας ευρύτερα είναι μια από τις πιο καλοκουρδισμένες κι επικερδείς μεγα-μηχανές της πολιτιστικής βιομηχανίας. Ήδη από τις αρχές των '00s το superhero cinema άρχισε να αποδεικνύει την σχεδόν άνευ προϋποθέσεων βιωσιμότητά του (με τα X-Men και Spider-Man), αλλά από το 2008 που ο Christopher Nolan γύρισε το The Dark Knight κι η Disney έβαλε μπροστά το Marvel Cinematic Universe με το Iron Man, ο υπερηρωικός κινηματογράφος απέδειξε μέσα σε μια δεκαετία ότι είναι η κατεξοχήν δημιουργική και εμπορική δύναμη του σύγχρονου μαζικολαϊκού σινεμά. Όλα αυτά είναι γνωστά και λίγο-πολύ τεκμηριωμένα, τόσα μέσα από την άμεση εμπειρία του καθενός όσο και μέσα από τον λόγο που παράγεται γύρω από την σημερινή μαζική κουλτούρα. Οι υπερήρωες κάνουν κουμάντο, τέλος. Πολύ πριν κάνουν κουμάντο στη μεγάλη οθόνη, όμως, οι υπερήρωες ήταν βιομηχανία και στο χαρτί. Γιατί, ναι, ο κόσμος διάβαζε ακόμα μαζικά κόμιξ. Σαν βιομηχανία, λοιπόν, τα αμερικάνικα υπερηρωικά κόμιξ πέρασαν διάφορες φάσεις από την πρώτη μαζική τους εμφάνιση στα '30s και την τεράστια επιτυχία τους στα '40s μέχρι σήμερα (η θρυλική Golden Age των κόμιξ). Προφανώς, εδώ δεν έχουμε τον χώρο για μια αναλυτική επισκόπηση της πορείας των υπερηρωικών κόμιξ στις ΗΠΑ, αλλά η ώριμη μορφή αυτής της βιομηχανίας έρχεται με την λεγόμενη Silver Age στα '60s, έπειτα από την πτώση της δημοτικότητάς τους κατά την προηγούμενη δεκαετία. Από τις αρχές του ’60, όμως, εδραιώθηκε πλέον η μοντέρνα εκδοχή της βιομηχανίας υπερηρώων, με βασικό χαρακτηριστικό την μεγάλη διεύρυνση των χαρακτήρων και του δραματικού τους πεδίου, και σαν σωστή βιομηχανία είχε πλέον όλα τα κλασικά γνωρίσματα: είχε ένα βασικό μονοπωλιακό δίπολο στην παραγωγή και την κατανάλωση (Marvel και DC), είχε μια κυρίαρχη ιδεολογία που ταυτιζόταν με αυτήν της αμερικάνικης μεταπολεμικής κουλτούρας και πολιτικής, κι έπειτα είχε βέβαια αμφισβητίες και σαμποτέρ – τόσο από τα αριστερά όσο και απ’ τα δεξιά. Πώς κολλάνε όλα αυτά με το The Boys, τη νέα σειρά του Amazon που βασίστηκε στο ομώνυμο κόμικ των Garth Ennis και Darick Robertson από το 2006; Θα φτάσουμε κι εκεί. Πριν φτάσουμε, όμως, θα προσπαθήσουμε να δούμε πώς σχετίζεται αυτή η σειρά και το πνεύμα της με την ίδια την γενεαλογία των υπερηρωικών κόμιξ. Μπορεί λοιπόν τόσο η σειρά όσο και το κόμικ να είναι πρόσφατα, αλλά οι προβληματισμοί τους αφορούν την ίδια την εξέλιξη του είδους εδώ και 30-40 χρόνια, πρώτα στο χαρτί και μετά την οθόνη. Κι αυτό γιατί ήδη από τα 80s αρχίζει να παρατηρείται μια στροφή προς το σκοτάδι στον κόσμο των κόμιξ, μια άνοιγμα από τον υπερηρωισμό προς τον αντιηρωισμό – αρχικά με νέες, σκοτεινότερες εκδοχές παλιών και κλασικών ηρώων (όπως του Punisher, του Wolverine και του Daredevil), κι έπειτα με νέους χαρακτήρες και έργα, όπως ο Spawn. Παράλληλα με αυτήν την στροφή, αρχίζει να αναδύεται και μια τάση μεταμοντέρνας αποδόμησης της ίδιας της κυρίαρχης υπερηρωικής μυθολογίας, ιδεολογίας, ηθικής και αφήγησης – με εμβληματικότερα έργα φυσικά το Watchmen του Alan Moore και το The Dark Knight Returns του Frank Miller που βγήκανε σχεδόν μαζί κατά έναν εντυπωσιακό τρόπο το 1986. Οι σημαντικότερες εξελίξεις, όμως, την ίδια περίοδο συνέβαιναν ελαφρώς πιο υπόγεια – ή τουλάχιστον λίγο πιο κάτω από τους διασημότερους υπερήρωες και τις μικρές ή μεγάλες αποδομήσεις τους. Για την ακρίβεια, στα τέλη του ’80 και τις αρχές του ’90 εμφανίζεται μια άνθιση των creator-owned τίτλων που μετριάζουν το απόλυτο μονοπώλιο DC και Marvel, πιάνοντας έστω κι έμμεσα το νήμα από τα underground comix και τις αυτοεκδόσεις του ’60 μέσα σε ένα πλήρως βιομηχανοποιημένο πια περιβάλλον. Έτσι, έχουμε πλέον εκδότες σαν την Image και την Dark Horse που βγάζουν υπερηρωικούς τίτλους στις παρυφές του συστήματος Marvel-DC, αλλά κι εταιρίες σαν την Vertigo που βγάζει creator-owned τίτλους εντός της DC – κι η οποία έκλεισε φέτος με θλιβερό τρόπο. Κι έτσι, για να μην τα πολυλογούμε, καθώς έπειτα τα '90s και τα '00s βρήκαν εν πολλοίς τους κλασικούς υπερήρωες στο mainstream προσκήνιο ως ντεμέκ «σκοτεινούς» αντι-ήρωες, στην πραγματικότητα η υπερηρωική μυθολογία άρχισε να περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό στην κενή σοβαροφανή μετσίλα, στο μέτριο γράψιμο και στην συνεχή μανιακή διεύρυνση του σύμπαντος κάθε χαρακτήρα με αμέτρητα crossover events που μύριζαν αρπαχτή από χιλιόμετρα. Την ίδια εποχή, ευτυχώς, βλέπουμε μια σειρά από κομιξάδες που βρίσκονταν μέσα κι έξω από τις Marvel-DC και προσπάθησαν να διευρύνουν εκ νέου το τι σημαίνει superhero αφήγηση θέτοντας λιγότερο ή περισσότερο σε αμφισβήτηση τις παραδοσιακές προϋποθέσεις της. Μιλάμε, βέβαια, για δημιουργούς σαν τους Alan Moore, Brian K. Vaughan, Grant Morrison, Warren Ellis, Neil Gaiman, Brian Michael Bendis, Mark Millar και βέβαια Garth Ennis, γνωστού μεταξύ άλλων για την δημιουργία του The Boys. Φυσικά, όσο στο χαρτί συνέβαιναν όλα αυτά και γινόταν γενικά χαμούλης, στην μεγάλη οθόνη το υπερηρωικό σινεμά ακόμα πάλευε να αποδείξει την βιωσιμότητά του με σταθερούς όρους. Γιατί μπορεί ο πρώτος Superman του Richard Donner να ήταν υπέροχος, μπορεί οι πρώτοι δύο Batman του Tim Burton να ήταν ακόμα πιο υπέροχοι, μπορεί να είχαμε και κάμποσες απολαυστικές καλτίλες στα 80s και 90s, αλλά συνολικά το superhero σινεμά μας κέρασε πολλή φόλα μέχρι να αρχίσει να βρίσκει τον δρόμο του. Αυτό σημαίνει πως τώρα όλα είναι καλά; Όχι, σε καμία περίπτωση. Εκτός εξαιρέσεων που λατρεύουμε πολύ, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες συνολικά ο υπερηρωικός κινηματογράφος εν γένει είναι αισθητικά και πολιτικά βουτηγμένος στην ομοιομορφία, την κοινοτοπία και την συντήρηση – ακόμα κι αν μερικές φορές τον απολαμβάνουμε γιατί, τι να κάνουμε, έτσι μεγαλώσαμε. Όπως έχουμε γράψει και με άλλη αφορμή, λοιπόν, το superhero σινεμά περνάει μια κρίση που τον ακολουθεί στην εξέλιξή του στα χρόνια: «Τι χαρακτήρα έχει όμως η κρίση των superhero ταινιών; Πρώτα απ’ όλα, δεν αποτελούν πια εγγυημένες εμπορικές επιτυχίες, όπως φαινόταν να πιστεύουν τα studio τα τελευταία 5-6 χρόνια. Δεύτερον, τα παραδοσιακά μοτίβα των υπερ-ηρωικών ταινιών μοιάζουν γερασμένα, βάζοντας επί τάπητος το θέμα των διαφορετικών κινηματογραφικών genres εντός του superhero σύμπαντος. Τρίτον, η υπερ-συνδεσιμότητα κάθε τέτοιου σύμπαντος, μαζί με τα αμέτρητα sequels και reboots, αλλά και τα μερικές φορές αδικαιολόγητα μπερδεμένα timelines, αρχίζουν όλο και περισσότερο να στερούν την απόλαυση μιας αυτοτελούς κινηματογραφικής εμπειρίας. Τέλος, και βασικότερο ίσως, καθώς οι υπερ-ηρωικές ταινίες αποτελούν σύγχρονα σύμπαντα λαϊκής μυθολογίας με παγκόσμια απήχηση σε έναν όλο και πιο περίπλοκο κόσμο, δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να απαντήσουν σε δύο βασικά ερωτήματα: πού απευθύνονται και τι θέλουν να πουν». Παρόλα αυτά, υπήρχαν φυσικά παραγωγές που ήταν πρόθυμες να πειραματιστούν με πιθανές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, μεταφέροντας στην οθόνη ένα πνεύμα πειραματισμού που υπήρχε ήδη στα κόμιξ. Πριν ακόμα πάρουν μπρος τα σύγχρονα κινηματογραφικά σύμπαντα Marvel και DC, είχαμε ταινίες σαν το Unbreakable του M. Night Shyamalan, το Kick-Ass του Matthew Vaughn, το Super του James Gunn, το Chronicle του Josh Trunk, αλλά και μια σειρά σαν το Misfits του Howard Overman. Την ίδια περίοδο, δυστυχώς, είχαμε και μια μεταφορά του Watchmen από τον πλέον ακατάλληλο άνθρωπο να το κάνει, τον Zack Snyder, ο οποίος έμεινε πιστός εντελώς στο γράμμα του κόμικ αλλά ελάχιστα στο πνεύμα. Η καλή εξέλιξη, βέβαια, είναι πως στη συνέχεια τα μεγάλα στούντιο άρχισαν να εμπιστεύονται περισσότερο δημιουργούς με πιο προσωπική και ιδιοσυγκρασιακή φωνή, επιτρέποντάς τους να φτιάχνουν υπερηρωικές ταινίες που ξεφεύγουν από την ομοιομορφία που αναφέραμε προηγουμένως. Έτσι, ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να δούμε τον James Gunn να γυρίσει Guardians of the Galaxy, τον Taika Waititi να γυρίζει Thor και δυο τύπους σαν τους αδερφούς Russo που αγαπήσαμε από το Arrested Development και το Community να αναλαμβάνουν όχι μία αλλά δύο ταινίες Avengers. Παρόλα αυτά, ας μην γελιόμαστε, τα μεγαλύτερα βήματα έχουν γίνει στην τηλεόραση – όχι στο σινεμά. Συγκεκριμένα, εδώ και μια πενταετία περίπου, η αμερικάνικη τηλεόραση έχει φιλοξενήσει την υπερηρωική μυθολογία με πολύ πιο ανοιχτούς και περιπετειώδεις όρους από ό,τι η μεγάλη οθόνη. Αρχής γενομένης χοντρικά με το Daredevil δια χειρός Drew Goddard στο Netflix, έπειτα έχουμε δει μια πλειάδα σειρών που είτε μεταφέρουν γνωστούς κλασικούς χαρακτήρες σε ένα πιο γειωμένο, ρεαλιστικό, πολύπλοκο κοινωνικο-ιστορικό περιβάλλον, είτε πειραματίζονται με ήρωες άγνωστους στο ευρύ κοινό, δίνοντάς συχνά έναν πολύ πιο ριζοσπαστικό τόνο απ’ όσο έχουμε συνηθίσει σε αυτά τα πράγματα. Και, ναι, συχνά αυτές οι σειρές βασίζονται σε creator-owned τίτλους που εκδόθηκαν σε εταιρίες σαν τις προαναφερθείσες μέσα από την διαδικασία που περιγράψαμε σε αδρές γραμμές προηγουμένως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, έπειτα είχαμε την Jessica Jones και τον Luke Cage, το Legion, το Deadly Class, το Umbrella Academy, το Swamp Thing, το Doom Patrol και το Runaways. Παράλληλα, είχαμε σειρές που φλερτάρανε με την υπερηρωική θεματολογία και μυθολογία χωρίς να είναι υπερηρωικές με την στενή έννοια, όπως το Preacher, το Happy! και το American Gods. Και τέλος, περιμένουμε σύντομα να δούμε και σε τηλεοπτική μορφή δύο σπουδαία ριζοσπαστικά κόμικ, ίσως και τα σπουδαιότερα: το Watchmen και το Invisibles. Όπως καταλαβαίνετε μετά από τόσο δρόμο που διανύσαμε, η τελευταία στάση σ’ αυτήν την διαδρομή είναι το The Boys. Προερχόμενο από έναν έμπειρο συγγραφέα σαν τον Garth Ennis (που έχει δημιουργήσει επίσης έναν Preacher κι έναν Hitman) κι από έναν έμπειρο σεναριογράφο σαν τον Eric Kripke του Supernatural και του Timeless, το The Boys είναι μια σειρά αρκετά φιλόδοξη στις προεκτάσεις της. Από τη μία, πατάει σταθερά στον κλασικό who-watches-the-watchmen προβληματισμό. Από την άλλη, όμως, επιχειρεί και κάτι καινούριο. Δεν αρκείται στο να καταδείξει τον υπερηρωισμό ως συντηρητικό βιτζιλαντισμό ή ως κρατικό εργαλείο καταστολής. Αντίθετα, επιχειρεί να αναπαραστήσει ένα πολύπλοκο υπερηρωικό βιομηχανικό σύμπλεγμα που διαπερνά το σύνολο σχεδόν της μαζικής κουλτούρας και της κοινωνικής ζωής. Οι υπερήρωες του The Boys λοιπόν, διεφθαρμένοι και αλαζόνες ως είναι, γίνονται ταυτόχρονα κι οι πιο απρόσμενα ρεαλιστικοί. Οι πράξεις τους αλληλοδιαπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα, διαφημιστές, χορηγίες, δικαιώματα, fan culture, δημόσια παρουσία, δημόσια τάξη. Ακροβατώντας χωρίς τρομερή σαφήνεια μεταξύ της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης και του κυνικού μηδενισμού, το The Boys έχει την αρετή να επιχειρεί να δει συνολικά την υπερηρωική κουλτούρα σαν βιομηχανία και σαν ιδεολογία. Η σειρά πετσοκόβει την απλοϊκή υπερηρωική ηθική του καλού και του κακού, την απουσία πολυπλοκότητας, την κουλτούρα των παράπλευρων απωλειών. Δυστυχώς, παρόλο που θεματικά είναι φιλόδοξη και στέκεται ικανοποιητικά ως προς την δημιουργία του κόσμου μέσα στον οποία διαδραματίζεται, σε επίπεδο χαρακτήρων καταλήγει αρκετά κοινότοπη, αναπαράγοντας όλα τα κλασικά στοιχεία που έχει κι αλλού ο Ennis: στερεοτυπικοί χαρακτήρες, προβλέψιμα back-stories, αναμενόμενη hard-boiled ματσίλα, εφηβικό edginess, κλασική χρήση θανάτων ή βιασμών γυναικών απλώς ως κίνητρο αντρών ηρώων. Παρόλα αυτά, σε τελική ανάλυση, είναι μια καλή σειρά, μια πολύ τίμια – μια σειρά δηλαδή σε πολύ καλή κατεύθυνση. Μια σειρά που δείχνει προς ένα υπερηρωικό τηλεοπτικό μέλλον όλο και πιο ποικιλόμορφο, απαιτητικό, πολύπλοκο. Ακόμα κι αν τα MCU και DCU κατρακυλήσουν στην κοινοτοπία, λοιπόν, φαίνεται πως στην τηλεόραση έχει ανοίξει μια υπερηρωική πόρτα που δεν πρόκειται να κλείσει σύντομα, ευτυχώς. Και το σχετικό link...

Συνέντευξη/παρουσίαση του Μπάμπουρες. === «Μπάμπουρες» οι πρωταγωνιστές ενός κόμικ για παιδιά Newsroom , CNN Greece 00:00 Κυριακή, 11 Αυγούστου 2019 Μεγάλες περιπέτειες με πρωταγωνιστές μικρών ...διαστάσεων «υπόσχονται» οι «Μπάμπουρες», μια καινούργια σειρά κόμικ για παιδιά με ήρωες τα έντομα Μητγιουκάμπια, Όμπι Ουάν Κουνούπι, Σκαθώρ, Βασιλιά Πασχλήρ και Πριγκίπισσα Μελισίσσυ! Το πρώτο τεύχος της σειράς «Μπάμπουρες» κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες στα περίπτερα από την AddArt, μία εταιρία με έδρα τη Θεσσαλονίκη και με συνεργαζόμενους σχεδιαστές από τη Δράμα έως την Κρήτη. «Θελήσαμε να καλύψουμε ένα κενό που υπάρχει στην αγορά κόμικ απευθυνόμενοι κυρίως σε παιδιά. Υπάρχουν δηλαδή στην αγορά πολλά κόμικ από Έλληνες δημιουργούς αλλά απευθύνονται σε ενήλικες και όχι σε παιδιά, για τα οποία υπάρχει πλούσια παραγωγή σε παραμύθια σε βιβλιοπωλεία και έλλειψη σε περιοδικά κόμικ που να πωλούνται σε περίπτερα», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο ιδρυτής της εταιρίας και συνδημιουργός Δημήτρης Σαββαΐδης, ο οποίος χαρακτηρίζει ελπιδοφόρα τα πρώτα μηνύματα από την κυκλοφορία του κόμικ. Ήδη, μάλιστα, όπως συμπληρώνει, «από τον Ιούλιο που έχει κυκλοφορήσει το πρώτο τεύχος με τις περιπέτειες του Μάλβιν και της παρέας του σε ένα Βασίλειο ζουζουνιών δίπλα στους ανθρώπους και δωράκι ένα τρελοζουλιχτίρι, το mail της Addart γέμισε με γράμματα παιδιών από 6,5 χρονών που δηλώνουν ενθουσιασμένα με το 24σέλιδο ελληνικό κόμικ». Όσο για την επιλογή της ονομασίας, ο κ. Σαββαΐδης εξηγεί ότι «τα ζουζούνια, δηλαδή τα έντομα, πολλές φορές τα αποκαλούμε γενικά και μπάμπουρες όπως είναι γνωστές στην Ελλάδα οι αγριομέλισσες του γένος Bombus». «Άλλωστε, το "μπάμπουρας" είναι εύηχο και προσφέρεται και για τη δημιουργία άλλων λέξεων, όπως το όνομα με το οποίο βαφτίσαμε τον πρωταγωνιστή μας ... Αλή Μπαμπούρ και έναν άλλο, τον Μπαμπουράτ, ενώ οι περιπέτειες των μικρο-ηρώων, εκτυλίσσονται μέσα σε ένα σκουπιδοτενεκέ που φαντάζει ...τεράστιος γι' αυτούς, με το τέρας που έχουν να αντιμετωπίσουν να είναι ένα σκουπιδιάρικο», προσθέτει. Πρόθεση πάντως των δημιουργών της ελληνικής σειράς κόμικ, είναι να συνεχίσουν να εκδίδουν μηνιαίως τους «Μπάμπουρες» σε 10.000 τεύχη που διατίθενται σε περίπτερα σε όλη την Ελλάδα. «Σχεδιαστικά», σημειώνει ο κ. Σαββαΐδης, «βρισκόμαστε στο 8ο τεύχος και είμαστε αποφασισμένοι να τρέξουμε αυτό το project τουλάχιστον 2 χρόνια και να δούμε στη συνέχεια πού θα καταλήξει αυτό το ταξίδι». Οι συντελεστές της σειράς «Μπάμπουρες»: Δημιουργία Σειράς: Δημήτρης Σαββαΐδης & Σάββας Λαμπούδης, Σενάρια: Δημήτρης Σαββαΐδης & Γιάννης Τεξής, Story layouts: Γιάννης Τεξής, Σχεδιαστές: Σάββας Λαμπούδης, Μάνος Κοτσιφάκης, Σταύρος Κιουτσιούκης, Λευτέρης Φαϊδάς, Νικόλας Στεφαδούρος, Κλίμης Κεραμιτσόπουλος, Γιώργος Μελισσαρόπουλος. Γραφιστική επιμέλεια & Lettering: Νάσια Κεφαλά, Επιμέλεια έκδοσης: Νάσια Κεφαλά, Γιάννης Τεξής, Βασίλης Ευδοκιάς, Λογότυπο: Γιάννης Πατέλια. == Πηγή

Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται! Κι εγώ διάβασα πρώτα την διασκευή των Μίκυ Μάους 145-147 (που πήρα πρόσφατα στο 50%-bazaar του Τερζόπουλου) και μετά την έκδοση του Πατάκη! Για την διασκευή των Μίκυ Μάους μπορώ να πω πως αν είχε σχεδιάσει καλύτερα τον νεαρό Μίκυ θα ήταν σχεδόν τέλειο ,για την έκδοση του Πατάκη είναι ένα κόμικ που πρέπει να έχετε λόγω του υπέροχου σχεδίου,επίσης πολύ καλή ιδέα για δώρο για το καλοκαίρι!

Διάβασα κατευθείαν την ιστορία του Μισέλ Βαγιάν ( α και β μέρος ) και έμεινα αρκετά ικανοποιημένος!Πρόκειται για ένα κόμικ που ουσιαστικά είναι μοναδικό αφού δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε θεματολογία! Πίστευα ότι ίσως βλέπαμε τις παλιές περιπέτειες που είχαν δημοσιευτεί παλιά στο Μπλεκ οπότε ο καινούργιος Βαγιάν ήταν ακόμα καλύτερη έκπληξη ! Να σημειωθεί ότι είχα προβλέψει ότι θα ξαναβλέπαμε Μισελ Βαγιάν στο Μπλεκ και επί της ευκαιρίας κάνω πρόβλεψη ότι θα δούμε και τον επίσης αγαπημένο Μπρούνο Μπραζίλ! Στην Γαλλία ετοιμάζουν καινoύργιο άλμπουμ

Δυνατό χτύπημα σε 4 παρουσιάσεις το "τεύχη 25" στο πινακάκι σημαίνει απλώς ότι το τεύχος με τον μεγαλύτερο εξακριβωμένο αριθμό μέσω σκαναρίσματος εξωφύλλου ήταν μέχρι προ ολίγου το 25ο Πάρα πολλές οι περιπτώσεις που είτε κάποιος θυμόταν λάθος, είτε υπήρχε παραπληροφόρηση, είτε κι-εγώ-δεν-ξέρω-τι Οπότε, άμα δεν σκαναριστεί εξώφυλλο... Ως πρόσφατο παράδειγμα πάρε το Μακ Κοϋ της Μαμούθ που για κάποιο λόγο ένα ηλεκτρονικο βιβλιοπωλείο λέει ότι υπήρχε 4ο τεύχος, δεν έχει στο σάητ του το εξώφυλλο και λέει κι από πάνω ότι δεν μπορεί να πουλήσει το τεύχος γιατί έχει εξαντληθεί από τον εκδότη Μόνο που 4ο τεύχος δεν βγήκε ποτέ. Ομολογουμένως θα ήταν πιο σωστή ορολογία της υφής "διαπιστωμένα τεύχη", αλλά anyhow. Απλώς εξηγώ το σκεπτικό πίσω από το πινακάκι

Ανεβάζω το εξώφυλλο από το τεύχος 19 που λείπει, καθώς κι από το #26! Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στη παρουσίαση

Εξώφυλλα τευχών 7, 18, 26, 27, και 28. Έχουν βγει παραπάνω από 25 τεύχη από τη σειρά Sexyman! Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στη παρουσίαση

Το εξώφυλλο από το #25 Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στη παρουσίαση

Μπορεί 5 και 5 και στα περίπτερα να παραμένουν ταυτόχρονα δύο τεύχη.

Σταχυολογώ από συνέντευξη-παρουσίαση στο cnn.gr "Πρόθεση πάντως των δημιουργών της ελληνικής σειράς κόμικ, είναι να συνεχίσουν να εκδίδουν μηνιαίως τους «Μπάμπουρες» σε 10.000 τεύχη που διατίθενται σε περίπτερα σε όλη την Ελλάδα. «Σχεδιαστικά», σημειώνει ο κ. Σαββαΐδης, «βρισκόμαστε στο 8ο τεύχος και είμαστε αποφασισμένοι να τρέξουμε αυτό το project τουλάχιστον 2 χρόνια και να δούμε στη συνέχεια πού θα καταλήξει αυτό το ταξίδι»." edit δεν ξέρω γιατί στο άρθρο λέει "μηνιαίως". Μπορεί και εκ παραδρομής.

Μέρες που είναι ας επαναφέρω το θέμα στην επιφάνεια. Το διάβασα και μπορώ να πω πως ήταν πολύ καλό και χορταστικό. Το σχέδιο όμορφο βάζοντάς σε στο πειρατικό mood, ενώ η διασκευή πολύ καλή ακολουθώντας το πρωτότυπο. Για όποιον βαριέται να διαβάσει το βιβλίο, τούτο το κόμικ πιστεύω πως είναι μια καλή επιλογή. Ποιοτικά η έκδοση είναι στα υψηλά στάνταρ που μας έχει συνηθίσει ο Πατάκης. Μεγάλο βιβλίo με φύλλο πολυτελείας και πολύ ωραίους χρωματισμούς. Είναι το δεύτερο που διαβάζω μετά τον Όλιβερ Τουίστ και μπορώ να πω πως είμαι πολύ ικανοποιημένος (το τρίτο της σειράς τους τρεις σωματοφύλακες δεν το τίμησα γιατί δεν μου άρεσε το σχέδιο). Γνώμη μου είναι ότι το άλμπουμ αξίζει.

Παραπλανητικός ο τίτλος αφού δεν είναι κόμικ Η τεχνοτροπία όμως κομικίζει αρκετά είναι η αλήθεια Είναι και καλοκαιράκι Δεν με χάλασε και χιλιοστό η εικόνα της Πορτάρας... bd καταστάσεις ωλ αράουντ === Τα ελληνικά νησιά μετατρέπονται σε κόμικς Η Καλντέρα, η Πορτάρα της Νάξου, οι Μύλοι της Μυκόνου και οι παραλίες της Πάρου μέσα από μία ποπ-αρτ ματιά Ο ζωγράφος Μπενουά Παρέ έρχεται στην Πάρο με μία ατομική έκθεση στην Kapopoulos Fine Arts Paros Gallery Η ελληνική θάλασσα και τα νησιά της μεταμορφώνονται σε κόμικς μέσα από την ποπ-αρτ αισθητική του Μπενουά Παρέ. Ο γεννημένος στο Παρίσι ζωγράφος αφιέρωσε τον τελευταίο χρόνο στο να αποδώσει το κυκλαδίτικο τοπίο, που γνώρισε μέσα από ταξίδια του, ώστε να μας μεταφέρει σε γνώριμες - μεταπλασμένες - εικόνες αυτού από τις 6 μέχρι και τις 12 Αυγούστου, με την ατομική του έκθεση στην Kapopoulos Fine Arts Paros Gallery. Μπαίνοντας στον εκθεσιακό χώρο της Πάρου, ταξιδεύουμε σε σοκάκια, κατάλευκα σπίτια και γραφικά καφενεδάκια, μέσα από την πολύχρωμη και αισιόδοξη ματιά του Παρέ. Ανάμεσά τους, και γνωστά αγαπημένα νησιωτικά ορόσημα, όπως η Καλντέρα, η Πορτάρα της Νάξου, οι Μύλοι της Μυκόνου, αλλά και οι πανέμορφες παραλίες της Πάρου. Η σειρά έργων του καλλιτέχνη, ο οποίος εδώ και χρόνια έχει πολιτογραφηθεί ως Έλληνας, βάζει πρωταγωνίστρια τη θάλασσα, η οποία πάντα συνυπάρχει με τα τοπία των νησιών. Ο Παρέ μοιάζει να ανέβηκε σε λόφους και υψώματα, για να αποθανατίσει τη νησιωτική γη από ψηλά, με φόντο το γαλάζιο της θάλασσας, αλλά και να μπήκε μέσα σε καράβια που προσεγγίζουν το λιμάνι, βάζοντας σε πρώτο πλάνο τη θάλασσα, με το νησί να αχνοφαίνεται στο βάθος. Είναι η πρώτη φορά που ο ζωγράφος επιχείρησε να βάλει τα ποπ-αρτ στοιχεία της τέχνης του στο ελληνικό τοπίο, με τον ίδιο να σχολιάζει: «Αυτό που με απασχολεί τον τελευταίο χρόνο είναι να αποδώσω την ελληνική ομορφιά και το ελληνικό φως σε όλο τους το μεγαλείο, με τον δικό μου ποπ-αρτ τρόπο». Ποιος είναι ο Μπενουά Παρέ; Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1961. Το 1986 μετακόμισε στην Ελλάδα όπου ακόμη ζει και εργάζεται. Μετά τις σπουδές του στο Παρίσι στη σχολή καλών τεχνών deCergy-Pontoise, Vald’Oise, εμπλούτισε τις γνώσεις του στις εικαστικές τέχνες μέσα από τα ταξίδια στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Στη συνέχεια σπούδασε ζωγραφική υπό την επίβλεψη του Νίκου Κεσσανλή στη Σχολή Καλών Τεχνών (1987-1992) από την οποία αποφοίτησε επιτυγχάνοντας τον υψηλότερο βαθμό της Αθήνας 30/30. Πέρα από τη ζωγραφική, έχει ασχοληθεί με την τοιχογραφία, τη βυζαντινή τέχνη, γραφικές τέχνες, σκηνογραφία, πορτρέτα, τη διαφήμιση και την εικονογράφηση (βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και το Διαδίκτυο). Από το 1998 έχει διοριστεί καθηγητής τέχνης στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και έχει διδάξει στο γυμνάσιο της Αθήνας στα παιδιά του νοσοκομείου. Ως ζωγράφος έχει στο ενεργητικό του εννέα ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο Παρίσι. Έχει επίσης συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Ολλανδία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ. Περισσότερες Πληροφορίες: Εγκαίνια: 6 Αυγούστου, 21:00 Ώρες λειτουργίας: 11:00-01:30 Ποτάμι Νάουσα, Πάρος paros@kapopoulosart.gr www.kapopoulosart.gr www.benoitpare.com === Πηγή

Το Μίστερ Νο μπορείς να το παραγγείλεις από το site! Θα το είχα πάρει κι εγώ αλλά κατά λάθος πήρα το Νο 3 που είχα..

Διαβάστηκε και το πέμπτο τεύχος του Μπλεκ και μπορώ να πω ότι οι ιστορίες και τα άρθρα που φιλοξενούνται, στην πλειοψηφία τους, με ικανοποίησαν σε μεγάλο βαθμό. Δεν θυμάμαι αναλυτικά όλα τα τεύχη του Μπλεκ, αλλά έχω την εντύπωση ότι το συγκεκριμένο είναι ίσως το καλύτερο. Με μία μικρή επιφύλαξη πάντα. Μεγάλη ευχάριστη έκπληξη είναι η ανακοίνωση στο editorial για μία επετειακή σπέσιαλ έκδοση του Μπλεκ για τον εορτασμό των 50 ετών του στην Ελλάδα. Ανυπομονούμε. Ας πούμε δύο λόγια για τις ιστορίες τού τεύχους. “Μα τα χίλια…”: Αυτή την φορά η σάτιρα γυρίζει στον Καθηγητή Μυστήριο και την έπαρσή του. Την έχει την πλάκα του. “Κόμικς Νέα”: Όμορφες κι εμπεριστατωμένες πληροφορίες, για την ξένη και την Ελληνική σκηνή της Ένατης Τέχνης, καθώς και νέα για τα αντίστοιχα φεστιβάλ. Thanks to Mr. Tobalidis. “Μπλεκ - Στα ίχνη των Γουανάγκι (Β’ μέρος)”: Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε σημαντική εξέλιξη του μύθου, αλλά υπάρχουν σκηνές δράσης κι ανατροπές. Το plot twist στο φινάλε αυτού του μέρους απάντησε στην απορία που είχα στο πρώτο. Αναμένουμε την συνέχεια. “Μάντυ Ρίλευ - Όνειρο παντοτινό”: Ένα μικρό love story, ένας ανεκπλήρωτος, νεανικός έρωτας, μία ακόμα επιβεβαίωση του πόσο σκληρή είναι η ζωή. Καλή ιστορία, αλλά πολύ μελό. Με ψυχοπλάκωσε. “Μισέλ Βαγιάν - Στο όνομα του υιού (Β’ μέρος)”: Εκτίμησα περισσότερο το δεύτερο μέρος. Ασχολείται με ένα καθαρά ανθρώπινο πρόβλημα και περιγράφει έναν πρωταγωνιστή που δεν είναι “άτρωτος”, αλλά πασχίζει να ενώσει την οικογένειά του. Τα οικονομολογικά τερτίπια που έβγαζε το πρώτο μέρος λείπουν, υπάρχει η δράση των αγώνων ταχύτητας, ενώ φαίνεται ότι η πλοκή κυλούσε αβίαστα. Το φινάλε αφήνει υποσχέσεις. Το σχέδιο υπέροχο. “Συνέντευξη - Αγγελική Σαλαμαλίκη”: Κουβέντα του Γαβριήλ Τομπαλίδη με την ανερχόμενη και ταλαντούχα δημιουργό. Κλασικές ερωτήσεις που φέρνουν ενδιαφέρουσες απαντήσεις. Μας έκανε κι ένα δωράκι. Μία ολοσέλιδη αφίσα του Ντύλαν Ντογκ. “Το ρουμπίνι του Παπεέτε”: Ένας έφηβος τυχοδιώκτης Αρχαιολόγος, σαν ένας άλλος Ιντιάνα Τζόουνς, που γέννησε η έμπνευση της Αγγελικής Σαλαμαλίκη. Μέσα σε δύο σελίδες, δεν πρόλαβα να καταλάβω και πολλά. Σαν δείγμα δωρεάν μού φάνηκε. “Ταρζάν - Η μικρή αντιλόπη”: Ιστορία του βασιλιά της ζούγκλας, μικρή σε έκταση, που αντικατοπτρίζει την ανδρεία και την ευαισθησία του στα αδύναμα ζώα. Όλη η πλοκή είναι μία δυνατή μάχη με ένα λιοντάρι και μία μικρότερη με μία λέαινα. Εκτός από το αίσθημα του δίκαιου και την έξαψη της δράσης, δεν προσφέρει κάτι άλλο. “The pop corner”: Η Σαμπρίνα, ο Conan κι ο Ταραντίνο θα παρελάσουν από αυτό το δισέλιδο αφιέρωμα. Καθόλου άσχημα. “Αφιέρωμα - Τζόνι Ρεντ”: Οι περιπέτειες του Τζόνι Ρεντ έρχονται στις σελίδες του περιοδικού κι ο Γαβριήλ Τομπαλίδης φροντίζει να μας δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες για το ποιόν του ήρωα. Προσωπικά δεν ήξερα τον ήρωα και με αυτό το άρθρο μπήκα καλά στο κλίμα. “Τζόνι Ρεντ - P7089”: Η πρώτη μου επαφή με τον χαρακτήρα που μπορώ να πω ότι τον βρήκα πολύ ενδιαφέρων. Όμορφο σενάριο. Η μετάβαση στο χθες γίνεται ομαλά κι άρτια σκηνοθετικά. Είναι σπουδαίο, κατά την γνώμη μου, να γοητεύεται ο αναγνώστης από ιστορίες που αναφέρονται σε παλιά και τραγικά χρόνια. Σχεδιαστικά με κούρασε λίγο. Οι πυκνές γραμμές κι ο σκούρος χρωματισμός επιδρούσαν αρνητικά στο συνολικό αποτέλεσμα. “Φάντομ - Οι πέντε ημέρες του δράκου (Ε’ μέρος)”: Το τελευταίο μέρος της ιστορίας, που διαδραματίζεται στο παρόν. Βλέπουμε τον τωρινό Φάντομ να έχει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από τους προκατόχους του. Μοιάζει περισσότερο αλέγρος. Έχουμε μια πλοκή με μεταφυσικά στοιχεία και με ανατροπή. Το φινάλε φαίνεται να είναι για όλους (τουλάχιστον οι κακοί έτσι νομίζουν) ευτυχές. “Στορμ - Ο στρεβλωμένος κόσμος”: Από το εξώφυλλο φοβήθηκα ότι θα έχουμε να κάνουμε με ένα σουρεαλιστικό σενάριο που δεν θα βγάζει κανένα νόημα. Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Στην πλοκή κατατίθεται μεγάλη φαντασία, αλλά είναι δοσμένη με λογική, που την κάνει να κυλάει όμορφα, αβίαστα και με ενδιαφέρον. Με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό. Το σχέδιο, γι’ακόμα μία φορά, το βρήκα εξαιρετικό και πανέμορφο. Κι εκεί που λέγαμε ότι δεν μπορεί να βγάλει περισσότερα ρούχα η Ρέντχερ, εδώ μας διέψευσε. “Ρετρό Νούμερο Ένα - Τρουένο”: Ο επαΐων του χώρου @Nikos Nikolaidis θα μας πει δύο λόγια για το περιοδικό “Τρουενο”, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1977 και φιλοξένησε πολλές ιστορίες, μέχρι την διακοπή του. Όπως πάντα καλύπτει σχεδόν κάθε απορία που μπορεί να γεννηθεί. “Το παιδί-πάνθηρας”: Σε αυτές τις λίγες σελίδες έχουμε την άτυπη ολοκλήρωση της μίνι υπόθεσης που φέρνει την αποκατάσταση (όπως είναι φυσικό) του ονόματος του πρωταγωνιστή. Μπορώ να πω ότι αυτή η υπόθεση με κράτησε. Ελπίζω το ίδιο να κάνει και η επόμενη.

Yπάρχουν διάφορες θεωρίες για το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον Αρκά. Πρόκειται άλλωστε για έναν καλλιτέχνη που διακατέχεται από μια τρομακτική μυστικοπάθεια όσον αφορά την αληθινή του ταυτότητα και το γεγονός αυτό ευνοεί τις διάφορες θεωρίες αναφορικά με το πρόσωπό του. Για πολλούς, ο αληθινός Αρκάς έχει πεθάνει και πλέον, υπάρχουν άλλοι σκιτσογράφοι που έχουν οικειοποιηθεί το χαρακτηριστικό στιλ σχεδιασμού του και εκμεταλλεύονται το εμπορικό bandname του. Για άλλους, το παραπάνω σενάριο ισχύει απλά με τον Αρκά να ζει: απλά έχει πουλήσει τον bandname του και πλέον έχει αποσυρθεί. Και για κάποιους άλλους, εκείνους που θεωρούν πως η σωστή απάντηση είναι και η πιο απλή, ο Αρκάς απλώς έχασε την έμπνευσή του και πλέον δημιουργεί κατά παραγγελία και με βασικό κίνητρο τα λεφτά. Ό,τι από τα παραπάνω και να ισχύει πάντως, το δεδομένο είναι ένα: ο παλιός Αρκάς δεν υπάρχει πια. Το χιούμορ του, έτσι όπως το μάθαμε από τις παλιές δουλειές του, ανήκει σε ένα μακρινό παρελθόν και η εξυπνάδα με την οποία προσέγγιζε τα πράγματα είναι μια ανάμνηση που δεν έχει καμία σχέση με τις τωρινές δουλειές του. Ο παλιός, καλός Αρκάς διακατεχόταν από μια φιλοσοφία στον τρόπο σκέψης και έκφρασής του, που εμπεριείχε σχεδόν υπαρξιακά χαρακτηριστικά, τα οποία με έναν υπόγειο τρόπο αποτελούσαν ένα σύνολο ειρωνείας απέναντι σε κάθε κατεστημένη και συντηρητική αντίληψη. Ήταν, με άλλα λόγια, ένας καλλιτέχνης σχεδόν αντιεξουσιαστής, όχι τόσο με τον πολιτικό ορισμό της λέξης αλλά κυρίως, με τον φιλοσοφικό. Ο τωρινός Αρκάς από την άλλη, είναι ένας τύπος (ή μια ομάδα) με βαθιά εξουσιαστικό χιούμορ. Πολλές φορές, η συζήτηση για τη μετάλλαξη του Αρκά περιορίζεται γύρω από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναλωθεί σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εξόφθαλμη στράτευση του Αρκά μπορεί να είναι συζητήσιμη αλλά σε μεγάλο βαθμό, αποπροσανατολιστική: δεν είναι τόσο οι διαφοροποιημένες σε σχέση με το παρελθόν πολιτικές απόψεις του Αρκά που ξενίζουν (άλλωστε είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι άνθρωποι να αλλάζουν απόψεις) αλλά κυρίως ο τρόπος που τις εκφράζει. Η λεπτή ειρωνεία που όριζε τις παλιές του δουλειές και το χαρακτηριστικό του παραλογισμού που βάραινε σαν κατάρα του ήρωές του (γεγονός που τους έκανε αυτόματα συμπαθητικούς) έχει δώσει τη θέση του σε ένα πολύ χοντροκομμένο χιούμορ. Ένα χιούμορ σεξιστικό, χοντροφοβικό, ξεκάθαρα ρατσιστικό με άλλα λόγια: ο Αρκάς κάνει πλέον ένα βαθιά εξουσιαστικό χιούμορ, τόσο στη μεθοδολογία του όσο και στο περιεχόμενό του. Είναι δεδομένο πως τις περισσότερες αντιδράσεις θα τις δεχόταν από το πάλαι ποτέ κοινό του. Πρόσφατα, ο Αρκάς ανέβασε στην σελίδα του ένα σκίτσο, ξεκάθαρα χονδροφοβικό και ξεκάθαρα σεξιστικό. Και αυτό δεν είναι συζητήσιμο: όποιος διαφωνεί πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ρατσιστικό καρέ, προφανώς πρέπει να του γίνουν μαθήματα για το τι σημαίνει ρατσισμός. Το καρέ ήταν αυτό: Σύντομα, οι αναφορές είχαν πάρει τόσο μαζική μορφή που η σελίδα του Αρκά μπλοκαρίστηκε από το Facebook και ο τελευταίος ανέβασε αυτό: Πρόκειται φυσικά, για μια μορφή λογοκρισίας. Και αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το χιούμορ του Αρκά έχει καταντήσει ξεκάθαρα αηδιαστικό: το να επιδιώκεται να φιμωθεί κανείς είναι βαρβάτη λογική λογοκρισίας. Και προφανώς, κάπου εδώ η συζήτηση αρχίζει να γίνεται λίγο πιο περίπλοκη. Το θέμα της λογοκρισίας είναι πολύ βαθύ και πολυδιάστατο και στα χρόνια της κυριαρχίας των social media ανοίγει πολύ συχνά. Είναι θεμιτό να φιμώνονται ρατσιστικές φωνές ή μήπως η εναντίωση στη λογοκρισία είναι αυταξία και δεν πρέπει να παραβιάζεται σε καμία περίπτωση; Η συζήτηση αυτή είναι εξαιρετικά μεγάλη και έχει προεκτάσεις που έχουν να κάνουν με τη έννοια της δημοκρατίας, που είναι λίγο πιο σύνθετες από ένα υπεραπλοϊκό «η λογοκρισία είναι κακό πράγμα». Ωστόσο, στην περίπτωση του Αρκά, τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Πρόκειται άλλωστε για κάποιον που μοιάζει να είναι αυτοπαγιδευμένος σε μια συνθήκη που ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσω της μακρόχρονης παρουσίας του στο δημόσιο διάλογο. Κάθε σκίτσο που ανεβάζει ο Αρκάς προκαλεί αντιδράσεις από τους ανθρώπους στο παρελθόν τον ακολουθούσαν: είναι το ίδιο το κοινό του (ή μάλλον, το πρώην κοινό του) που του κάνει επίθεση. Αυτή η κατάσταση εκθέτει τον Αρκά πολύ παραπάνω από μια αναφορά και από κάθε κατέβασμα της σελίδας του, που άλλωστε, σε τελική ανάλυση, τον κάνει να φαίνεται ήρωας και να πλασάρεται ως αντισυστημικός που φιμώνεται. Αν κάθε φορά που ένα σκίτσο του Αρκά ανεβαίνει στο Facebook, τα σχόλια που επικρατούν κάτω από αυτό δομούν μια επιχειρηματολογία που εκθέτει τη βαθιά αντιδραστική ουσία τους, τότε αυτόματα ακυρώνεται η υποτιθέμενη παρεμβατικότητά του και απονομιμοποιείται το ίδιο το χιούμορ του. Άλλωστε, τα social media είναι -μεταξύ άλλων- ένα μεγάλο μέρος ζύμωσης, ανταλλαγής απόψεων και φυσικά, αντιπαράθεσης, σαν ένα καφενείο σε διαδικτυακή μορφή. Ναι, με τις αναφορές στον Αρκά, το αντιδραστικό χιούμορ του παύει να «ακούγεται» σε αυτό το καφενείο αλλά αυτό δεν λέει κάτι: δεν ηττάται καθοριστικά, απλά «απαγορεύεται». Είναι μάλλον μεγαλύτερη ήττα για τον Αρκά να βρίσκει διαρκώς απέναντί του αντιδράσεις κάθε φορά που εκφράζεται. Άλλωστε, αν σε «φτύνουν» διαρκώς όλοι εκείνοι που κάποτε σε αγάπησαν, δεν είναι απλά δύσκολο να το αποφύγεις αλλά και αδύνατο να προσποιηθείς ότι βρέχει. Και το σχετικό link...

Σωστά. Δεν ήξερα ότι εσείς επιμεληθήκατε το λήμμα τις καλλιτέχνιδας στην Βικιπαίδεια. Μόνο, αν θέλετε μία διόρθωση. Το όνομά της δημιουργού γράφεται "Silvia Ziche".

Αγοράστηκε καί το τεύχος 4 και ξαναδιαβαστηκαν όλα για να τα θυμηθώ. Ομολογώ ότι δεν είχα τον ίδιο ενθουσιασμό πλέον όπως όταν πρωτοδιαβασα το τεύχος 1 πριν χρόνια. Πάντως θεωρώ ότι είναι μια καλή δουλειά και αρκετά ενδιαφέρον το κομμάτι της ιστορίας μας που το τοποθέτησαν. Μακάρι να βγει και δεύτερο arc αλλά να βγαίνουν τα τεύχη πιο συχνα.

Έχουμε και ιστορία σε σχέδιο της Ziche!

Δεν υπάρχει άλλο Δεν έχω άλλο, την είχα πάρει με θεία ευλάβεια και κατάνυξη τη Σειρά Γουέστερν όταν είχε βγει, άρα δεν υπάρχει Πέραν τούτου, δεν υπάρχει ISBN 9780003211092 (που βασικά 978-960-μπλαμπλα θα ήταν άμα υπήρχε ) και ούτε στο biblionet αναφέρεται έκδοση 4ης δημιουργίας του Gourmelen

Τιμή καταλόγου: 16,60 € Η νέα δουλειά του Soloup είναι εδώ. Μετά το υπέροχο Αϊβαλί ο Soloup επιστρέφει με ένα κοινωνικό graphic novel που διαπραγματεύεται ένα δύσκολο και επίκαιρο θέμα. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: Παιδιά και γονείς. Παιδιά και χωρισμένοι γονείς. Έρωτες που κατέρρευσαν. Σιωπές και φωνές. Δικαιολογίες κι αφορμές όταν, κάποια στιγμή, τον έναν σύντροφο έπαψε να τον αφορά ό,τι απασχολεί τον άλλον. Έπειτα διαζύγια, εντάσεις, αίθουσες δικαστηρίων, απαρχαιωμένοι νόμοι, χρονοβόρες δίκες, προκάτ αποφάσεις. Παράλογος πόλεμος χαρακωμάτων εκεί που κάποτε υπήρχε αγάπη. Κάπου ανάμεσα, στα ερείπια των ερώτων, παιδιά μπερδεμένα καλούνται να διαλέξουν στρατόπεδο. Άραγε, οι γονείς παίρνουν διαζύγιο και από τα παιδιά τους; Ποιος κερδίζει όταν το παιδί αποξενώνεται από τον έναν γονιό; Πόσο συνυπεύθυνη σε αυτή την αδικία είναι η Δικαιοσύνη; Πεταλούδες, γραμματόσημα, δαχτυλήθρες, δόντια, ταξί. Σκιές και μαύρες τρύπες. Μια παρέα στο καφενείο, ένα καναρίνι και μια διάρρηξη, δυο φίλοι, η πόρτα μιας πολυκατοικίας, η Κοκκινοσκουφίτσα. Πέντε διηγήματα κι ένα παραμύθι για τον «κακό» λύκο. Ένα graphic novel για την οδυνηρή απόσταση που χωρίζει τον Διονύση από τη μικρή Φωτεινή. Πρόκειται για ένα υπέροχο graphic novel που τιμάει τόσο το δύσκολο θέμα με το οποίο ασχολείται όσο και τη φήμη του δημιουργού. Πέντε και μια ιστορίες οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους κάτω από το κοινό πέπλο της σχέσης δύο χωρισμένων γονιών με το παιδί τους. Το σχέδιο απλό υποβλητικό γεμάτο συναίσθημα. Το σενάριο σφιχτό δυνατό και έξυπνο. Κάθε μία ιστορία σε οδηγεί πιο κοντά στην ολοκλήρωση του έργου που συμβαίνει με την τελευταία από αυτές. Οι τέσσερις πρώτες ιστορίες και η τελευταία είναι ασπρόμαυρες γεμάτες ρεαλισμό. Η πέμπτη έγχρωμη ή μάλλον χρωματισμένη σε αποχρώσεις του πράσινου και του κόκκινου πρόκειται για ένα παραμύθι. Ή μήπως όχι? Στα τεχνικά θέματα, τόσο η εκτύπωση, όσο και η ποιότητα του βιβλίου είναι εξαιρετικά! Ωραίο χαρτί ωραία χρώματα (όπου είχε) ωραία αίσθηση. Σε προκαλεί να το διαβάσεις. Το διάβασα μονορούφι. Μ άρεσε περισσότερο από το Αϊβαλί λόγω των συναισθημάτων που μου έβγαλε. Η δύναμη ενός τέτοιου graphic novel είναι συγκρίσιμη σαφώς με αυτή ενός καλού βιβλίου. Άλλη μια εξαιρετική δουλειά του Soloup λοιπόν. Προβληματίστηκα, μελαγχόλησα, αλλά απόλαυσα ένα πολύ σοβαρό έργο που με άφησε με μια γλυκόπικρη γεύση. Πικρή γιατί πικρό είναι το θέμα που πραγματεύεται. Γλυκιά γιατί γλυκό ήταν το φιλί που έδωσα στην κόρη μου χτες καθώς κοιμόταν μετά το τέλος του βιβλίου σαν ένα φόρο τιμής στους Διονύσηδες (και Διονυσίες) του κόσμου τούτου.

Υπόθεση: A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh Στο γάμο της κόρης του, ένας πατέρας δεν μπορεί να αρνηθεί να κάνει καμία χάρη. Ακόμα κι άμα πρέπει να μη φάει κανόλι ή πορτοκάλια γιατί έχει ζάχαρο και θα του έρθει κανάς ταμπλάς μέσα στις τοματιές. A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh Εν τω μεταξύ πολλά στενά παραπέρα, ένας άλλος μαυροφορεμένος πατέρας κόβει το χέρι του παιδιού του. (καίρια υποσημείωση. Κι ο πατέρας ήταν κουλός διότι του το είχε κόψει ο δάσκαλός του). Θα προλάβει το χιλιετές γεράκι να φέρει τον πυγμαίο μάγο για να σωθεί το παιδί? A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh Σε ένα διαμέρισμα, ένας διαπλεκόμενος μεγαλοεκδότης που δεν μπόρεσε να γίνει πατέρας κουνάει μια snowflake globe και ψυθιρίζει rosebud. Θα μάθουμε τι σημαίνει? A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh Αυτές κι άλλες πολλές περιπέτειες νευρωτικών πατεράδων και γιών στη Νέα Υόρκη, στο πρώτο κινούμενο σχέδιο που σκηνοθετεί ο Woody Allen. [imdb=tt6105098]

6 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΗΤΑ ΒΗΤΑ Η ΧΡΟΝΟΜΗΧΑΝΗ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΜΑΡΛΙΝ ΚΑΙ ΖΑΠΟΤΕΚ ΧΑΛΑΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΥ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ Ο ΣΚΡΟΥΤΖ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΣΤΟΝ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΟΥΤΕ ΔΕΚΑΡΑ ΚΛΟΠΕΣ ΧΩΡΙΣ ΛΕΙΑ Ο ΧΑΡΥ ΒΔΕΛΛΑΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΡΥΠΩΝΕΙ ΣΤΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΛΕΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ Η ΠΙΤΣΑΡΙΑ ΤΟΥ ΦΕΘΡΥ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗ ΛΙΜΝΟΥΠΟΛΗ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΤΣΑΡΙΑ ΤΟΥ ΦΕΘΡΥ Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΥΝ ΤΟΝ ΛΟΦΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΒΙΠ Η ΚΛΑΡΑΜΠΕΛ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΑΝΗ ΑΚΤΗ, ΤΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΘΕΡΕΤΡΟ ΤΩΝ ΒΙΠ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 16 Αυγούστου (Νο. 270) Η προεπισκόπηση του τεύχους είναι εδώ.

Αν είσαι από Αθήνα τα περίπτερα στην ομόνοια το έχουν σίγουρα για μια βδομάδα, μπορεί και παραπάνω (αν δεν στο φέρει ο περιπτεράς σου)

Δοκίμασε να το πεις στον περιπτερά σου. Επειδή είναι μόλις σημερινή η κυκλοφορία, μήπως δεν έχει επιστρέψει ακόμα τις εφημερίδες ή αν τις έχει επιστρέψει, μήπως μπορεί να σου την ξαναφέρει.

Και σε εμάςτους 50 Άρηδες -τουλάχιστον σε εμένα - το ίδιο νιώθω και για ΣΚΑΡΠΑ ,Νομίζω ότι τους θεωρούμε καλύτερους -που είναι -όχι μόνο για τα παιδικά μας βιώματα που τα κουβαλάμε για όλη της την ζωή ,αλλά γιατί είχανε αυτό που λείπει από τους καινούργιους ,αυτό το ''κάτι'' την απλότητα στο σκίτσο και στο σενάριο και με κάτι το μαγικό γινονταν διαχρονικές , αναλλοίωτες από τον χρόνο , δροσερές διασκεδαστικές περιπετειώδες κάνοντας να ξεχάσεις ότι πρόκειται για ποντίκια και πάπιες και πρόκειται για κανονικούς ανθρώπους ,αφήνοντας στον αναγνώστη ''κάτι '' που δεν θα το ξεχάσει για όσο ζει . Δεν ακούγεται μόνο είναι και αλήθεια ,νομίζω αναφέρθηκα σε αυτό κάπου .Εχω δει σε πολλά περίπτερα να γίνεται κατά κόρο κάποτε εμφανές ,τώρα πιο ''κρυφά '' Και σιγά μια ένδειξη θα τους πτοήσει θα το συνεχίσουν όσο έχουν πελάτες . Και ας κάνουμε και καμμιά δουλειά τεύχος 20 Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Μίστερ Νο, Τεξ, Ζαγκόρ & Ντύλαν Ντογκ #4: Ένα Graphic Novel κάθε μήνα! Συνεχίζουμε δυναμικά με την 4η τετράδα μπονελικών ηρώων και με 4 ακόμη εξαιρετικές επιλογές! Να σημειώσουμε ότι η λογική της διανομής για αυτή την τετράδα (μετά την κυκλοφορία και των 4αρων, θα παρθούν αποφάσεις για το πως θα συνεχιστεί η σειρά) θα είναι διαφορετική όπως θα καταλάβατε, με την κυκλοφορία ενός graphic novel το μήνα, αρχής γενομένης με το Mister No - Revolution και την ιστορία Καλιφόρνια, το οποίο θα είναι διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία, βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας από τις 6 Αυγούστου. Ακολουθεί αναλυτική περιγραφή του κάθε τεύχους, καθώς και οι ημερομηνίες κυκλοφορίας του καθενός: ΜΙΣΤΕΡ ΝΟ - ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ Τι θα συνέβαινε αν ο Τζέρι Ντρέικ γεννιόταν 25 χρόνια αργότερα σε σχέση με την επίσημη βιογραφία του; Η νέα σειρά του ήρωα «Mister No Revolution», έρχεται να απαντήσει σε αυτό ακριβώς το ερώτημα, διατηρώντας απαράλλαχτες τις 3 περιόδους στις οποίες διαχωρίζεται η ζωή του (ο πόλεμος, η ζωή σαν βετεράνος και η φυγή σε ένα άγνωστο μέρος) και χωρίς να αλλοιώνει τίποτα απ’ τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του! Στο δεύτερο μέρος αυτής της νέας σειράς με τίτλο Καλιφόρνια [«Mister Νο Revolution – California», Απρίλιος 2019] σε σενάριο Michele Masiero και σχέδιο Alessio Avallone, ο Τζέρι Ντρέικ βρίσκεται στις αρχές της δεκαετίας του '60 στο Σαν Φρανσίσκο, ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια παραγωγής ιδεών, το χωνευτήρι εκατοντάδων χιλιάδων επαναστάσεων, οι οποίες προσπάθησαν να αλλάξουν το πρόσωπο της αμερικανικής κοινωνίας και ίσως ολόκληρου του κόσμου. Σκεπτόμενος τι θα κάνει με τη ζωή του, ανακαλύπτει την αγάπη, πέφτει και ξανασηκώνεται, μαθαίνοντας να πετάει! Είναι ένας βετεράνος του Βιετνάμ που προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια του, ενώ ο κόσμος γύρω του αναζητά ένα νέο είδος ελευθερίας! Από 6/8 διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία και βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας! ΤΕΞ - ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ Το κόμικς Στο Μονοπάτι Των Αναμνήσεων [«Tex» #575, Σεπτέμβριος 2008], σε σενάριο Claudio Nizzi και σχέδιο Fabio Civitelli, ανήκει δικαιωματικά στη λίστα με τις πιο αγαπημένες ιστορίες του Τεξ Ουίλερ. Όπως σε όλες τις περιπέτειες του Αετού της Νύχτας, βρίσκουμε και εδώ άφθονο πιστολίδι, καλούς Ινδιάνους, κακούς Ινδιάνους, μάχες σώμα με σώμα και κυνηγητό με τα άλογα, όμως, δεν είναι μια ακόμη ιστορία του Τεξ, από αυτές που γνωρίζουμε. Εδώ, ο Τεξ φανερώνει μια πτυχή του εαυτού του περισσότερο τρυφερή, μακριά από τη σκληρή εικόνα του. Ο λόγος βέβαια, δεν είναι άλλος, από τη σύζυγο του και κόρη του Κόκκινου Βέλους, του αρχηγού των Νάβαχο, τη Λίλιθ. Ο Τεξ εμφανίζεται στοργικός, προστατευτικός, αποφασισμένος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του, προκειμένου να σωθεί η εκλεκτή της καρδιάς του. Άλλωστε, ο Τεξ δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ, ούτε και είχε κάποια άλλη σχέση μετά τη Λίλιθ στις δεκαετίες εκδοτικής πορείας που ακολούθησαν, ενδεικτικό της επίπτωσης που άφησε στην ψυχή του αυτός ο έρωτας... Από 3/9 διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία και βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας! ΖΑΓΚΟΡ - Ο ΟΡΚΟΣ Το κόμικς Ζαγκόρ - Ο Όρκος [Zagor – Le Origini #2-3, Ιούνιος-Ιούλιος 2019], σε σενάριο Moreno Burattini και σχέδιο Walter Trono (το #2) και Giuseppe Candita (το #3), αποτελεί τη συνέχεια της νέας σειράς του Ζαγκόρ, που σκοπό έχει να εμβαθύνει και να εμπλουτίσει το παρελθόν του Βασιλιά του Ντάρκγουντ. Ο νεαρός Ζαγκόρ (Πατ Ουίλντινγκ) ορκίζεται επάνω στον τάφο των γονιών του, να εκδικηθεί τους Ινδιάνους της φυλής Αμπενάκι και τον επικεφαλής τους, Σάλομον Κίνσκυ. Έτσι, εγκαταλείπει την καλύβα που γεννήθηκε και έζησε, μαζί με τον μέντορα του, «Περιπλανώμενο Φίτζι»... Ο νομάδας κυνηγός θέλει να παραδώσει το νεαρό Πατ, σε κάποιον που μπορεί να τον φροντίσει, καθώς, δεν αισθάνεται ακόμα έτοιμος γι’ αυτή την αποστολή. Σύντομα, θα αλλάξει γνώμη και θα αποφασίσει να εκπαιδεύσει το νεαρό Ζαγκόρ ως κυνηγό, θηρευτή και πολεμιστή, προκειμένου να γίνει ένας σωστός, αλλά και δίκαιος άντρας! Όμως, ο Φίτζι βασανίζεται από τους δικούς του δαίμονες... Πρόκειται για ένα μυστικό από το παρελθόν, που τον ώθησε να επιλέξει αυτή τη μοναχική ζωή... Από 2/10 διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία και βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας! ΝΤΥΛΑΝ ΝΤΟΓΚ - ΟΙ ΡΟΖ ΚΟΥΝΕΛΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ Στο κόμικς Οι Ροζ Κούνελοι Πεθαίνουν [«Dylan Dog Color Fest» #25, Μάιος 2018], σε σενάριο Luigi Mignacco και σχέδιο Cesare Valeri, ο Ντύλαν Ντογκ αναλαμβάνει να διερευνήσει μια υπόθεση που σχετίζεται με τους βίαιους θανάτους καρτούν χαρακτήρων. Όταν επιστρέφει στη Χώρα Των Χρωματιστών Σκιών, ο Ερευνητής του Ανεξήγητου διαπιστώνει ότι απειλείται και η ζωή του Πινκ Ράμπιτ, του Ροζ Κουνελιού, που πρωτοεμφανίστηκε στο σύμπαν του Ντύλαν Ντογκ στο #24 της ιταλικής σειράς (Σεπτέμβριος 1988)! Αλλά, αλήθεια τώρα... μπορούν να πεθάνουν τα κινούμενα σχέδια; Από 5/11 διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία και βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας! ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ και αυτή την εξαιρετική μπονελική τετράδα!

Λεω τι ακριβως συμβαινει στην ενοτητα νεα απο τις εκδοσεις μικρος ηρως,διαβασε το.

Παρέλαβα τα κομικσάκια . Σε ευχαριστώ Νίκο. Άψογος. Ελπίζουμε και στα επόμενα. Οι κούτες σου και τα διπλά σου είναι ο στόκος που κλείνουν τις τρύπες μας! Καλό καλοκαίρι

Γειά σου Νίκο, κράτα μου το Μποναντσα το 4,επικοινωνούμε με μήνυμα!

Πάει κι αυτό. Αν και για να πω την αλήθεια μπορεί στο #3 να έλεγε ότι στο επόμενο τεύχος τελειώνει, μπορεί εδώ το τελευταίο καρέ να λέει τέλος, αλλά το ίδιο τελευταίο καρέ Μυθοναύτες Assemble και η πρόσκληση για αλληλογραφία που παρέμεινε, μου δημιούργησαν την εντύπωση ότι δεν αποκλείεται να πρόκειται απλά για τέλος ενός story arc. Σε κάθε περίπτωση είναι ένα πετυχημένο ελληνικό υπερηρωικό, από αυτά που μπορεί να γίνουν περιζήτητα και καλτ σε πολλά χρόνια (το ελπίζω γιατί τα έχω όλα με αφιέρωση ) Προστέθηκε το εξώφυλλο του τεύχους 4 στην παρουσίαση.

Το "Μωρέ, κουράγιο !" ή "Safety Last !" που ήταν ο αρχικός τίτλος αυτής της απίστευτα κωμικής ταινίας του βωβού κινηματογράφου. Ο χαρισματικός Χάρολντ Λόϊντ το 1923 σε μια μοναδική ερμηνεία με απίστευτα κι επικίνδυνα γκανγκς. Ίσως μία από τις καλύτερες ταινίες του είδους που δεν πρόκειται να γυριστούν με αυτόν τον τρόπο , ποτέ ξανά. Υπάρχει υποτιτλισμένη στο youtube.

Έβαλα να δούνε οι μαθητές μου το Contact. Σκέφτηκα ότι το θέμα με το σήμα μέσα στο σήμα, μέσα στο σήμα έχει σχέση με το μάθημά τους. Τους άρεσε. Σε κάποια σημεία ενθουσιάστηκαν. Πχ. όταν έφτασε η στιγμή και είδαν ότι κατασκευάστηκε δεύτερη μηχανή μερικά αναφώνησαν. Καλό αυτό. Δε βλέπουν μόνο Σπάιντερ-μαν και Άκουαμαν! Εδώ εγώ ένοιωσα ανατριχίλες ενθουσιασμού σε κάποια σημεία της ταινίας, και ας την έχω δεί 5-6 φορές. Άχρηστη πληροφορία: Ο ήχος του εξωγήινου σήματος είναι ο ήχος του T.A.R.D.I.S. του Doctor Who, με μια μικρομίξη.

Ωραία πρώτη παρουσίαση για ένα κόμικ που μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον Μπάι δε γουέι...

Πρώτη παρουσίαση! Δεν έκανες αγγαρεία και φαίνεται!

Χαλαρώστε ρε παιδιά και αφήστε τις μπηχτές για τις ηλικίες γιατί ξέρω πολλούς <30 πολύ πιο "γέρους" από τους 60ρηδες του φόρουμ Επί του θέματος : Θέλεις να την "πεις" σε αντίπαλη εφημερίδα.... βγάζει ποδοσφαιρικό και πάει καλά, πιάνεις τον ίδιο εκδότη, βρίσκεις ποιό είναι το 2ο πιο γνωστό ποδοσφαιρικό στην Ελλάδα, του λες και το βγάζεις....its so simple Άλλο το ρίσκο για 16 Άλμπουμ και άλλο για 4 άλμπουμ..... Φαίνεται ότι έγινε της μόδας τα ένθετα κόμικ στις εφημερίδες.... καλό για μας φυσικά, σταματήστε να γκρινιάζετε...παίρνετε κομικάκια με 4 ευρουλάκια και χρησιμοποιείτε την εφημερίδα δωρίζοντάς την στην imac που την χρειάζεται για τα ζωάκια της Μην περιμένετε αξιόλογους ΝΕΟΥΣ τίτλους από τέτοιες κινήσεις.... εκτός του ότι δεν ρισκάρουν οι εφημερίδες, δεν τους νοιάζει το νέο κοινό (και δη το κομικσόφιλο) και φυσικά : δεν αποφασίζουν άνθρωποι που γνωρίζουν κάτι παραπάνω Είχαμε αυτόνομη έκδοση ROY στην Ελλάδα ; όχι..... τώρα θα έχουμε Το σημαντικό είναι να έχουμε την λέξη ΚΟΜΙΚΣ να αναφέρεται σε καθημερινή βάση.... για οποιοδήποτε λόγο.... μπαίνει στην καθημερινότητα και υπάρχει ελπίδα να σταματήσουν μερικοί να μας βλέπουν σαν άλιεν

Το 1985 ο Πιτσιλός κυκλοφορεί ακόμα ένα μηνιαίο φουμέτι με την ονομασία Κόκκινα Φανάρια (Σέξυ Ιστορίες Γεμάτες Πάθος!) .. Η τιμή του ήταν 70 δρχ, είχε 100 σελίδες (μαζί με τα εξώφυλλα) και οι διαστάσεις του ήταν 17χ13,5 .. Φτηνό χαρτί και χάλια εκτύπωση .... Δεν ξέρω πόσα κυκλοφόρησε, το τεύχος που έχω στα χέρια μου είναι το Νούμερο 2.. Μέσα περιείχε όπως πάντα λίγο Sex, Δράση και λίγο βία (δοκιμασμένο τρίπτυχο)... Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο τον ramirez.

Το νο 23 από τόμο. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Επειδή έπεσαν στα χέρια μου, να αναφέρω πως ούτε τα νο 47 & 48 είναι ανατυπώσεις...

25 τα διαπιστωμένα τεύχη. Εξώφυλλο του 25 Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

Το διάβασα σήμερα και το βρήκα πολυ όμορφο τόσο σε επίπεδο σκίτσου (κυρίως) όσο και σεναρίου .Μια άγνωστη σε μενα κυκλοφορία της Μαμουθ που νομίζω αξίζει τα λεφτά της

Η σειρά λεγόταν Zorro L'Infilzatore, εκδόσεις Del Vascello. Πρώτο τεύχος μάλλον το 1975. Το Ελληνικό 9 αντιστοιχεί όμως σε ένα TOP II Serie n. 2 del 1975 ed. Geis Αυτό που συμβαίνει είναι ότι αμφότερες Del Vascello και Geis είναι imprints της Edifumetto (με σήμα τον χαρχαρία ). Η οποία προήλθε από την διάσπαση της Ediperiodici. (ιταλικό wiki για Ediperiodici και Edifumetto) Και σε κάποια φάση θα πρέπει να χαρτογραφήσουμε τους Ιταλούς

Τα νο 4 και 7. Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στην παρουσίαση.

Βρέθηκε και 3ο τεύχος. Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

Απίστευτο: Απ'ότι βλέπω βγήκαν και τα 10! Με βάση το ebay.it ξεκίνησε το Μάρτιο του 1983 και τελείωσε το Γενάρη του 1984. +Προστέθηκε ο πρωτότυπος τίτλος στο πινακάκι!

και ναι. πρόκειται περί ακριβούς μετάφρασης τίτλου. Luce Rossa. Το εξωφυλλάκι του Luce Rossa 4 με σήμα τον χαρ-χαρ-ία!!!! Moe!

Άλλη δημοσίευση με αφορμή το παρόν βιβλίο έγινε στα ΝΕΑ, στο ένθετο περιοδικό Πρόσωπα: 21ος αιώνας στις 7 Μαρτίου 2001. Το άρθρο είναι του Στάθη Σταυρόπουλου, του γνωστού σκιτσογράφου της εφημερίδας και των κατά καιρούς λευκωμάτων. Για πάμε να το δούμε:

Επί τη ευκαιρία να αναφέρω και ένα Trivia για τους πολύ μυημένους.. Ο εκδότης είχε προσφέρει και στον ηρωικό ερωτικό κινηματογράφο του 1980. Ενσάρκωνε χαρακτηριστικά την φιγούρα του ηδονοβλεψία. Χονδρός με μουσάκι και καπέλο συνήθως παρέα με τον «έγχρωμο» υπηρέτη του.

"βάλε το χέρι στη μοίρα σου" έτσι τοθελε η μοίρα Λένη νασαι ζωντοχήρα! Αυτά πετάς και θεωρώ ότι πρέπει να τραβήξουμε ένα ξεγυρισμένο scanlation σε κανένα fumetti, αλλά με πραγματικούς διαλόγους. όχι "τι σου κάνω μάνα μου" και αηδίες. Να θέσουμε τον τύπο επί των ήλων (όπως η ατυχήσασα κορασίς τον θέτει επί της μοίρας της). Πάντως δεν ήταν και πολύ σκληρός και άκαρδος ο μουστάκιας. Γαργάλατα γαργάλατα, βγήκαν νωρίς τα γάλατα.... απογοητεύθην! Και όπως τα λέγαμε και με τον Valt, δεν σηκώνουμε κουβέντα για τις ικανότητες τον σχεδιαστών. Δείτε πόνο, δείτε κλαυθμό, δείτε οδυρμό! Έπεσε στο καθήκον (η γκόμενα, έτσι? μην πείτε ότι έπεσε τίποτα άλλο δηλαδής) και ο σκιτσογράφος το απέδωσε με άψογο στυλ. "Σκληρός και βιαίος στη δουλειά... δυνατός στο σεξ" πάντως έφαγα το σύμπαν, είμαι σίγουρος ότι το ιταλικό λεγόταν Kojak, αλλά δε βρίσκω ούτε ένα εξώφυλλο...