Αίθουσα Νικητών

Το 2ο και τελευταίο αλμπουμ του Μπριζελόφατσα με περισσότερς σελίδες ,96 ,μίας και πρόκειται για 4 τεύχη της Αμερικανικής εκδόσεως #16-19 . Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Και σε εμάςτους 50 Άρηδες -τουλάχιστον σε εμένα - το ίδιο νιώθω και για ΣΚΑΡΠΑ ,Νομίζω ότι τους θεωρούμε καλύτερους -που είναι -όχι μόνο για τα παιδικά μας βιώματα που τα κουβαλάμε για όλη της την ζωή ,αλλά γιατί είχανε αυτό που λείπει από τους καινούργιους ,αυτό το ''κάτι'' την απλότητα στο σκίτσο και στο σενάριο και με κάτι το μαγικό γινονταν διαχρονικές , αναλλοίωτες από τον χρόνο , δροσερές διασκεδαστικές περιπετειώδες κάνοντας να ξεχάσεις ότι πρόκειται για ποντίκια και πάπιες και πρόκειται για κανονικούς ανθρώπους ,αφήνοντας στον αναγνώστη ''κάτι '' που δεν θα το ξεχάσει για όσο ζει . Δεν ακούγεται μόνο είναι και αλήθεια ,νομίζω αναφέρθηκα σε αυτό κάπου .Εχω δει σε πολλά περίπτερα να γίνεται κατά κόρο κάποτε εμφανές ,τώρα πιο ''κρυφά '' Και σιγά μια ένδειξη θα τους πτοήσει θα το συνεχίσουν όσο έχουν πελάτες . Και ας κάνουμε και καμμιά δουλειά τεύχος 20 Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

"Η ΟΔΗΓΟΣ" αποτελούσε το επίσημο περιοδικό του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών (ΣΕΟ) , το οποίο υπάρχει μέχρι και σήμερα (http://www.seo.gr/displayITM1.asp?ITMID=27&LANG=GR) και είναι ένας κλάδος του προσκοπισμού. Το περιοδικό απευθυνόταν κυρίως σε νεαρά κορίτσια και περιείχε διάφορα θέματα όπως εγκυκλοπαιδικά, μυθιστορήματα, παιχνίδια, πρακτικές συμβουλές καθώς και κάποια κόμικς στο οπισθόφυλλο. Στα τεύχη 44-56 υπήρχε η εικονογραφημένη ιστορία "ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ" του Μποστ (όπως αναφέρει ο Κ.Κάσσης στο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΙΚΣ" σελ168). Μια γεύση από τα περιεχόμενα του περιοδικού φαίνονται στις παρακάτω εικόνες :

Πιθανολογώ ότι είμαι το μοναδικό μέλος του φόρουμ που ακόμη παρακολουθεί τη σειρά αλλά πρέπει να δώσω εύσημα γιατί το πρόσφατο επεισόδιο (Blood Moon) ήταν ένα από τα καλύτερα μέχρι στιγμής. Είχε αρκετές συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές αλλά αυτές που με έκαναν να ανατριχιάσω ήταν δύο: η αυτοθυσία του Kem και η έφοδος της Nyssa. Μου αρέσει το γεγονός ότι έχουμε πραγματικό character development καθ'όλη τη διάρκειά της season. Στην αρχή μου ήταν αντιπαθέστατη η Nyssa αλλά τώρα έγινε μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Πάντως ένα περίεργο πράγμα με αυτή τη σειρά. Ενώ ξεκίνησα να τη βλέπω από αγγαρεία και από συνήθεια μόνο και μόνο επειδή ήταν κομιξοσειρά, όσο προχωρούσαν τα επεισόδια τόσο πιο πολύ ενδιαφέρον αποκτούσε και τώρα έφτασα σε σημείο να περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο επεισόδιο.

Σε συνέχεια μιας παλιάς συζήτησης έχει κάποιες ιστορίες αυτός ο τόμος που δημοσιεύτηκαν τελευταία φορά τη δεκαετία του 80. Επίσης σε αυτό που λέει ο Βασιλέας πιο πάνω πραγματικά βρε παιδί μου κάτι ιστορίες όπως αυτη με τον Γκαστόνε και την πανσέληνο δεν καταλαβαίνεις πότε τελειώνει. Από την άλλη αυτή με τον ητα βήτα και τον Μίκυ με τις ναφθαλίνες ήταν τόσο απλοϊκή που λες "διαβάζω Μίκυ Μαους ρε παιδί μου".

Θεωρώ οτι είναι λάθος. Ηταν ενταγμένο στην σειρά ομπρέλα Συλλογή Γουέστερν, και η αρίθμηση της ηταν συνεχής. Εκτος κι αν το 4ο τεύχος ηταν το τελευταίο της συλλογής που το θεωρώ μάλλον απίθανο

Διακοπεύετεεεεεεεεεε? Εάν ναι, να σας φάνε οι αχινοί και να σας τσιμπήσουν τα καβούρια. Ακόμα και στο βουνό Εάν όχι, πάρτε την ανάλυση ενός ακόμα Αστερίξ από το Νίκο Σαραντάκο. Άργησε σε σχέση με το προηγουμενο και κάπου έχει κουραστεί και δεν έχει το ίδιο μπρίο που είχε με τις πρώτες αναλύσεις του κοπυ πεηστ από προηγούμενα: Εδώ και 5 χρόνια, ο γνωστός γλωσσολόγος Νίκος Σαραντάκος (wiki) αναρτεί στο ιστολόγιο του άρθρα γύρω από διάφορα κόμικ του Αστερίξ Ας τα παραθέσουμε εδώθε Έχουν προηγηθεί άρθρα για τους Βρετανούς, τους χαρακτήρες, την Κατοικία των θεών, τον Μάγο/Μάντη, τους Ελβετούς, τον Αγώνα των Αρχηγών, τον Αστερίξ στην Κορσική, τον Αστερίξ Λεγεωνάριο, τον Οβελίξ και σια, το Δώρο του Καίσαρα, την Ασπίδα της Αρβέρνης, το Χρυσό Δρεπάνι, το Μεγάλο Ταξίδι, την Κλεοπάτρα, τους Γότθους το Transitalique και την Ισπανία. Εδώ έχουμε ένα για το Αστερίξ στην Ισπανία. Το άρθρο φυσικά είναι τίγκα στα σπόιλερ και μόνο για όσους το έχουν διαβάσει Καλή ανάγνωση αυτό το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό === Εδώ και μερικά χρόνια έχω αρχίσει να παρουσιάζω περιπέτειες του Αστερίξ, ενός από τα πιο αγαπημένα μου κόμικς. Αρχικά αυτο γινόταν κάθε δίμηνο αλλά τελευταία έχει αραιώσει πολύ ο ρυθμος των δημοσιεύσεων. Όπως έχω πει, με μια δόση υπερβολής βέβαια, οι 24 τόμοι του Αστερίξ (εννοώ την κοινή δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί και του Αλμπέρ Ουντερζό) είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Τουλάχιστον η γενιά μου, που γνώρισε τον Αστερίξ στα φοιτητικά της χρόνια, τον αγάπησε σχεδόν ομόθυμα -και η ανταπόκρισή σας σε αυτές τις δημοσιεύσεις ήταν πολύ θετική, οπότε είχα πει ότι θα παρουσιάσω στο ιστολόγιο, έναν προς έναν, και τους 24 τόμους του Αστερίξ. Ήδη φτάσαμε στις 16 περιπέτειες δηλαδή στα δύο τρίτα. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς, αλλά στα τέλη Αυγούστου δεν είχαμε περιπέτεια για τεχνικούς λόγους. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Τον Ιούνιο είχε πέσει πολλή δουλειά, τον Αύγουστο είχαμε το… θερινό ραστόνι (και θα ήταν ευκαιρία να βάλουμε τον Αστερίξ Ολυμπιονίκη, κρίμα), οπότε ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά (ο ελληνικός τίτλος είναι δικός μου, αφού τότε δεν είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά το τεύχος -δεν ξέρω τελικά τι απόγινε). Το 2018 μία μόνο περιπέτεια παρουσιάσαμε, τον Απρίλιο, τον Αστερίξ στην Ισπανία. Μετά σταμάτησα, αρχικά επειδή δεν είχα σκαναρισμένες περιπέτειες. Μετά βρέθηκαν σκαναρισμένες δυο περιπέτειες χάρη στον φίλο μας τον Χρήστο Τσατσαρώνη, αλλά εγώ πνιγόμουν. Τελικά, δεκατρείς μήνες μετά το τελευταίο αστεριξολογικό μας άρθρο, μπόρεσα σήμερα να συνεχίσω με την 16η περιπέτεια της σειράς. Η επόμενη που περιμένει είναι Ο Αστερίξ και η χύτρα που την έχει επίσης σκανάρει ο Χρήστος. Για τις άλλες, ελπίζω πως κάποιος θα φιλοτιμηθεί να σκανάρει τεύχη του Ψαρόπουλου που μας λείπουν (ο κατάλογος στο τέλος του άρθρου). Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που (νομίζω πως) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Λέω «σε αυτοτελείς τόμους» διότι περιπέτειες του Αστερίξ σε συνέχειες είχαν δημοσιευτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο περιοδικό «Αστερίξ». Τη σημερινή περιπέτεια, όπως εκδόθηκε από τον Ψαρόπουλο, τη σκανάρισε ο Χρήστος όπως είπαμε, αν και η ποιότητα ίσως δεν είναι πολύ καλή (παρόλο που πήγε σε κατάστημα). Την ανέβασα σε έναν ιστότοπο φιλοξενίας, απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ στο γύρο της Γαλατίας είναι μια από τις πρώτες περιπέτειες της σειράς, συγκεκριμένα η 5η περιπέτεια από τις 24. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote το 1963 αλλά σε βιβλίο δεν εκδόθηκε παρά το 1965. Ο γαλλικός τίτλος είναι Le tour de Gaule d’Astérix. Φυσικά, η περιπέτεια είναι εμπνευσμένη από τον Γύρο της Γαλλίας, τον μεγάλο ποδηλατικό αγώνα που γίνεται κάθε καλοκαίρι στη Γαλλία και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς. Και πράγματι, στην περιπέτεια αυτή οι δυο ήρωες κάνουν τον γύρο του γαλλικού ή γαλατικού εξαγώνου αν και βέβαια όχι με ποδήλατο. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στο ρωμαϊκό στρατόπεδο του Πετιμπόνουμ καταφθάνει ένας γενικός επιθεωρητής ειδικά επιφορτισμένος από τον Ιούλιο Καίσαρα να υποτάξει τους Γαλάτες. Επιτίθενται και φυσικά σπάνε τα μούτρα τους, οπότε ο γενικός επιθεωρητής διατάζει να περικυκλώσουν το γαλατικό χωριό με έναν πανύψηλο φράχτη. Ο Αστερίξ προκαλεί τον Ρωμαίο: αν καταφέρει, μαζί με τον Οβελίξ, όχι μόνο να περάσει τον φράχτη αλλά και να ταξιδέψει σε ολόκληρη τη Γαλατία και να φέρει ως ενθύμιο από μια γαστρονομική σπεσιαλιτέ κάθε πόλης, οι Ρωμαίοι θα γκρεμίσουν τον φράχτη. Ο επιθεωρητής δέχεται το στοίχημα και φυσικά δίνει εντολές στις κατά τόπους ρωμαϊκές φρουρές να συλλάβουν τους δυο Γαλάτες -και φυσικά οι Γαλάτες καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια, έχοντας τη βοήθεια των αντιστασιακών γαλατικών οργανώσεων σε κάθε πόλη, και να επιστρέψουν τροπαιούχοι στο χωριό. Η διαδρομή είναι η εξής: Γαλατικό χωριό – Rotomagus (σημερινή Rouen) – Lutetia (Παρίσι, αγοράζουν ζαμπόν) – Camaracum (Καμπραί, αγοραζουν καραμέλες, τις «σαχλαμάρες» του Καμπραί) – Durocortorum (Ρεμς, αγοράζουν αφρώδες κρασί) – Divodurum (Μετς) – Lugdunum (Λιόν, αγοράζουν σαλάμι και κενέλ/quenelles, ένα περίεργο έδεσμα που ετυμολογείται από το γερμανικό κνέντελ αλλά δεν έχει και τόση σχέση μαζί του) – Νίκαια (αγοράζουν σαλάτα νισουάζ) – Μασσαλία (αγοράζουν μπουγιαμπέσα) – Tolosa (Τουλούζη, αγοράζουν σαλάμι) – Aginum (Agen, αγοράζουν δαμάσκηνα) – Burdigala (Μπορντό, αγοράζουν κρασί και στρείδια). Απο εκεί επιστρέφουν με το πλοίο στη Gésocribate (Le Conquet) και μετά στο χωριό. Όπως λένε οι αστεριξολόγοι, οι Γκοσινί και Ουντερζό αρχικά είχαν σκοπό να βάλουν τους ήρωές τους να επισκέπτονται και άλλες πόλεις, αλλά συνειδητοποίησαν ότι θα ξεπερνούσαν τον αριθμό σελίδων της περιπέτειας. Πρόκειται για μια περιπέτεια που αρέσει πολύ στους Γάλλους αναγνώστες επειδή αναδεικνύει πολλές πόλεις, την τοπογραφία τους και τις σπεσιαλιτέ τους. Ίσως όμως οι μη Γάλλοι, που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γαλλική ζωή, να μη γοητευθούν και τόσο. Πάντως, η περιπέτεια έχει και μερικές πολύ καλές «μη τουριστικές» σκηνές. Επίσης, ο Γύρος της Γαλατίας είναι σημαδιακή περιπέτεια επειδή σε αυτήν εμφανίζεται πρώτη φορά ο Ιντεφίξ, ο σκύλος του Οβελίξ. Στις πρώτες τέσσερις (χρονολογικά) περιπέτειες δεν υπήρχε -και καθιερώθηκε κατά τύχη. Ο Γκοσινί στο αρχικό σενάριο είχε απλώς έναν σκύλο να περιμένει έξω από το αλλαντοπωλείο που επισκέφτηκαν οι δυο φίλοι στο Παρίσι για να αγοράσουν ζαμπόν και στη συνέχεια να τους ακολουθεί παντού, χωρίς όμως να συμμετεχει στη δράση καθόλου και χωρίς οι δυο φίλοι να του δίνουν σημασία. Μόνο στην τελευταία σελίδα, στο αποχαιρετιστήριο δείπνο, ο σκυλάκος γαβγίζει χαρούμενα και ο Οβελίξ, σαν να τον αντιλαμβανεται μόλις τώρα, του δίνει ένα κόκαλο. Ο Γκοσινί έγραψε αργότερα ότι αυτό το έκαναν για πείραμα, για να δουν αν θα το προσέξουν οι αναγνώστες -το πρόσεξαν και το καλοπρόσεξαν και τους κατέκλυσαν με εκατοντάδες επιστολές. Μάλιστα, έγινε και διαγωνισμός μεταξύ των αναγνωστών του περιοδικού Πιλότ για το πώς θα ονομαζόταν το σκυλάκι και τελικά επιλέχτηκε το όνομα Ιντεφίξ (είπαμε, από την έμμονη ιδέα, idée fixe) που πρότειναν τέσσερις αναγνώστες. Από την επόμενη περιπέτεια (που ήταν Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα) ο Ιντεφίξ παίρνει ρόλο πρωταγωνιστικό. Στον Γύρο της Γαλατίας υπάρχουν πάρα πολλά πρόσωπα, οπότε αν θέλαμε να εξετάσουμε ολονών τα ονοματα, όπως έχω κάνει σε άλλες περιπέτειες, θα χρειαζόμασταν ολόκληρο άρθρο. Πάντως, ο Ρωμαίος γενικός επιθεωρητής, που έχει την ιδέα να φτιαχτεί ο φράχτης, ονομάζεται Fleurdelotus (άνθος του λωτού), το οποίο ο Χιόνης το αποδίδει Λούκιους Λελούδιους και η Μαραντέι, πιο πιστά, Λούκιους Λότους. Στη Μασσαλία, ο Γαλάτης ταβερνιάρης που βοηθάει τους δυο ήρωές μας λέγεται César Labeldecadix. Το επώνυμό του είναι λογοπαίγνιο με την οπερέτα La belle de Cadix (Η ωραία του Κάδιξ) και έχει αποδοθεί Καίσαρας Σαπουνοφουσκίξ από τον Χιόνη και Καίσαρας Κουτουκίξ από τη Μαραντέι. Γιατί Καίσαρας; Διότι, όπως βλέπετε, το πρόσωπο του Μαρσεγιέζου ταβερνιάρη είναι ίδιο με τον ηθοποιό Ραιμύ (Raimu) που ήταν πρωταγωνιστής στις τρεις περίφημες ταινίες της «μαρσεγιέζικης τριλογίας» του Μαρσέλ Πανιόλ προπολεμικά: Μαριούς – Φαννύ – Σεζάρ. Μάλιστα, και τα άλλα τρία πρόσωπα του σκίτσου είναι εμπνευσμένα από την παρέα που παίζει χαρτιά σε μια πασίγνωστη σκηνή της ταινίας Μαριούς, σκηνή που μπορείτε να τη δείτε εδώ (και που έχει και γλωσσικό ενδιαφέρον διότι στο 2.43 χρησιμοποιείται η λέξη grec με τη σημασία ‘χαρτοκλέφτης’). Το 1963 που γράφτηκε η περιπέτεια, όλοι σχεδόν οι Γάλλοι ήξεραν αυτή την κοσμαγάπητη ταινία. Και ο Πανιόλ, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, έκανε στον Γκοσινί το κοπλιμέντο: Τώρα που οι ήρωές μου πέρασαν σε ένα βιβλίο σαν το δικό σας, κέρδισαν την αθανασία, του είπε. Εδώ ο Μαρσεγιέζος, με το απαραίτητο αξάν του Νότου, λέει ότι «Όταν κερνάω εγώ, οι άλλοι πίνουν. Ακόμα κι οι ξένοι από το Λούγκντουνουμ, όπως εσείς κύριέ μου» (απόδοση της Μαραντέι). Πρώτος σταθμός του Γύρου είναι η Ρουέν, στη Νορμανδία. Οι κάτοικοι εκεί δίνουν παράξενες απαντήσεις: Από εδώ είναι το Ροτομάγκους; Μπορεί και ναι, απαντάει ο χωριάτης. Και είναι μακριά; Μπορεί και όχι. Μπορεί και να φτάσαμε, λέει ειρωνικά ο Αστερίξ στο επόμενο καρέ. Ο λόγος που οι ντόπιοι δίνουν αμφίσημες απαντήσεις είναι ότι η Ρουέν βρίσκεται στη Νορμανδία και υπάρχει μια γαλλική παροιμιακή φράση réponse de Normand (απάντηση των Νορμανδών), που σημαίνει να μην απαντάς «ναι» ή «όχι» αλλά να υπεκφεύγεις με ασάφεια. Δυο φορές οι Γαλάτες μας κινδυνεύουν από φιλοχρήματους συμπατριώτες τους, που τους προδίνουν στους Ρωμαίους για να εισπράξουν την επικήρυξη. Την πρώτη φορά μάλιστα οι Ρωμαίοι πιάνουν τον Αστερίξ πριν αυτός προλάβει να πιει μαγικό φίλτρο. Γυρίζει όμως ο Οβελίξ που είχε βγει να πιάσει αγριογούρουνα -και αναγκάζει τον προδότη να του πει τι συνέβη: Πώς λέγεται η πόλη; ρωτάει ο Οβελίξ. Divodurum, λέει ο προδότης τρέμοντας. Ο Οβελίξ ακούει «Tu veux du rhum?» -Θέλεις ρούμι; (αναχρονισμός βέβαια). Ο Χιόνης απέφυγε το λογοπαίγνιο: Μην πας να με ρίξεις εμένα, αυτό δεν είναι όνομα πόλης. Η Μαραντέι το κράτησε εν μέρει: Άσε τ’ αστεία και τα ντούρου-ντούρουμ, θέλω το όνομα της πόλης. Η πόλη εκείνη λεγόταν Divodurum Mediomatricum από τους Ρωμαίους, το θεϊκό φρούριο της φυλής των Μεδιομάτρικων. Μετά έμεινε μόνο η δεύτερη λέξη η οποία έχασε πεντέξι συλλαβές μέσα στους αιώνες κι έμεινε το σημερινό Metz (το οποίο οι Γάλλοι, που δεν έχουν έρθει στο Παγκράτι, το προφέρουν ανοήτως Μες και όχι Μετς). Oι υπαινιγμοί σε καταστάσεις της (τότε) συγχρονης Γαλλίας είναι πολλοί, όπως ας πούμε το μόνιμο μποτιλιάρισμα στη Λουτέτσια αλλά και στη Ρωμαϊκή οδό 7 (δηλ. τη Νασιονάλ 7, τον δρόμο των διακοπών, που οδηγούσε από το Παρίσι στην Λιόν και στον Νότο, ίσαμε τη Νίκαια, το Μονακό και την Ιταλία). Στη Νίκαια υπάρχει η Promenade des Bretons, αντίστοιχο της σημερινής παραλιακής Promenade des Anglais. Κάποια στιγμή, δυο ληστές κλέβουν τον σάκο με τα ψώνια, και βρίσκουν τον μπελά τους αφού οι Ρωμαίοι κυνηγάνε έναν κοντό κι έναν χοντρό μ’ έναν μεγάλο σάκο. Και βέβαια, στο πλοίο που τους μεταφέρει από το Μπορντό στην Αρμορίκη έχουν την αναπόφευκτη συνάντηση με τους πειρατές. Και, όπως όλες σχεδόν οι άλλες περιπέτειες, έτσι και τούτη τελειώνει με το παραδοσιακό γεύμα -εδώ η ιδιαιτερότητα είναι ότι παραθέτουν όλες τις σπεσιαλιτέ που έφεραν από το ταξίδι τους για να τις δει ο Ρωμαίος επιθεωρητής και να πειστεί ότι κέρδισαν το στοίχημα. Λείπει όμως μια τοπική σπεσιαλιτέ, η σπεσιαλιτέ του γαλατικού χωριού: Λογοπαίγνιο διότι η λέξη chataîgne, κατά λέξη το κάστανο, σημαίνει επίσης τη σφαλιάρα (αγριόφαπα μεταφράζει ο Χιόνης, κοπανιστή, κάπως τολμηρά, η Μαραντέι). Θα σταματήσω εδώ, παρόλο που παραλείπω πολλα αξιοσχολίαστα. Ελπίζω σε τρία τέρμινα να συνεχίσουμε με την επόμενη περιπέτεια του «κανόνα των 24», που μάλλον θα είναι η Χύτρα. Όσο για τις άλλες, όποιος έχει περιπέτειες των εκδόσεων Ψαρόπουλου και μπορεί να κάνει έναν κόπο να σκανάρει, ας δει ποιες δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί: * Ο Γαλάτης Αστερίξ * Αστερίξ μονομάχος * Η διχόνοια * Αστερίξ Ολυμπιονίκης * Αστερίξ και Νορμανδοί * [Αστερίξ και η χύτρα – υπάρχει σε σκαν] * Οι δάφνες του Καίσαρα * Αστερίξ και οι Βέλγοι ===

2ο τεύχος με δισέλιδο αφιέρωμα στους σταθμούς - κλειδιά (αναφορικά και όχι λεπτομερειακά ) ,στην ιστορία των 90 ετών του ναύτη με το τατουάζ μιας άγκυρας στο μπράτσο του . Πιο λίγες σελίδες 28 ,πιο χαμηλή τιμή 3,50 ευρώ (και πάλι ακριβή μου φαίνεται ) ,και αλλαγή στα 3 ψηφία του isbn 393 . Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Πάντως σήμερα που έψαξα στο Αιγάλεω, δεν κατάφερα να βρω πουθενά το Μίστερ Νο.

Μπράβο στην εκδοτική που συνέχεια προσπαθεί για το καλύτερο !!! Διπλό μπράβο για τα δύο τεύχη Ζαγκόρ στο ίδιο γκραφικ νοβελ.

Μίστερ Νο, Τεξ, Ζαγκόρ & Ντύλαν Ντογκ #4: Ένα Graphic Novel κάθε μήνα! Συνεχίζουμε δυναμικά με την 4η τετράδα μπονελικών ηρώων και με 4 ακόμη εξαιρετικές επιλογές! Να σημειώσουμε ότι η λογική της διανομής για αυτή την τετράδα (μετά την κυκλοφορία και των 4αρων, θα παρθούν αποφάσεις για το πως θα συνεχιστεί η σειρά) θα είναι διαφορετική όπως θα καταλάβατε, με την κυκλοφορία ενός graphic novel το μήνα, αρχής γενομένης με το Mister No - Revolution και την ιστορία Καλιφόρνια, το οποίο θα είναι διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία, βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας από τις 6 Αυγούστου. Ακολουθεί αναλυτική περιγραφή του κάθε τεύχους, καθώς και οι ημερομηνίες κυκλοφορίας του καθενός: ΜΙΣΤΕΡ ΝΟ - ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ Τι θα συνέβαινε αν ο Τζέρι Ντρέικ γεννιόταν 25 χρόνια αργότερα σε σχέση με την επίσημη βιογραφία του; Η νέα σειρά του ήρωα «Mister No Revolution», έρχεται να απαντήσει σε αυτό ακριβώς το ερώτημα, διατηρώντας απαράλλαχτες τις 3 περιόδους στις οποίες διαχωρίζεται η ζωή του (ο πόλεμος, η ζωή σαν βετεράνος και η φυγή σε ένα άγνωστο μέρος) και χωρίς να αλλοιώνει τίποτα απ’ τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του! Στο δεύτερο μέρος αυτής της νέας σειράς με τίτλο Καλιφόρνια [«Mister Νο Revolution – California», Απρίλιος 2019] σε σενάριο Michele Masiero και σχέδιο Alessio Avallone, ο Τζέρι Ντρέικ βρίσκεται στις αρχές της δεκαετίας του '60 στο Σαν Φρανσίσκο, ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια παραγωγής ιδεών, το χωνευτήρι εκατοντάδων χιλιάδων επαναστάσεων, οι οποίες προσπάθησαν να αλλάξουν το πρόσωπο της αμερικανικής κοινωνίας και ίσως ολόκληρου του κόσμου. Σκεπτόμενος τι θα κάνει με τη ζωή του, ανακαλύπτει την αγάπη, πέφτει και ξανασηκώνεται, μαθαίνοντας να πετάει! Είναι ένας βετεράνος του Βιετνάμ που προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια του, ενώ ο κόσμος γύρω του αναζητά ένα νέο είδος ελευθερίας! Από 6/8 διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία και βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας! ΤΕΞ - ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ Το κόμικς Στο Μονοπάτι Των Αναμνήσεων [«Tex» #575, Σεπτέμβριος 2008], σε σενάριο Claudio Nizzi και σχέδιο Fabio Civitelli, ανήκει δικαιωματικά στη λίστα με τις πιο αγαπημένες ιστορίες του Τεξ Ουίλερ. Όπως σε όλες τις περιπέτειες του Αετού της Νύχτας, βρίσκουμε και εδώ άφθονο πιστολίδι, καλούς Ινδιάνους, κακούς Ινδιάνους, μάχες σώμα με σώμα και κυνηγητό με τα άλογα, όμως, δεν είναι μια ακόμη ιστορία του Τεξ, από αυτές που γνωρίζουμε. Εδώ, ο Τεξ φανερώνει μια πτυχή του εαυτού του περισσότερο τρυφερή, μακριά από τη σκληρή εικόνα του. Ο λόγος βέβαια, δεν είναι άλλος, από τη σύζυγο του και κόρη του Κόκκινου Βέλους, του αρχηγού των Νάβαχο, τη Λίλιθ. Ο Τεξ εμφανίζεται στοργικός, προστατευτικός, αποφασισμένος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του, προκειμένου να σωθεί η εκλεκτή της καρδιάς του. Άλλωστε, ο Τεξ δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ, ούτε και είχε κάποια άλλη σχέση μετά τη Λίλιθ στις δεκαετίες εκδοτικής πορείας που ακολούθησαν, ενδεικτικό της επίπτωσης που άφησε στην ψυχή του αυτός ο έρωτας... Από 3/9 διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία και βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας! ΖΑΓΚΟΡ - Ο ΟΡΚΟΣ Το κόμικς Ζαγκόρ - Ο Όρκος [Zagor – Le Origini #2-3, Ιούνιος-Ιούλιος 2019], σε σενάριο Moreno Burattini και σχέδιο Walter Trono (το #2) και Giuseppe Candita (το #3), αποτελεί τη συνέχεια της νέας σειράς του Ζαγκόρ, που σκοπό έχει να εμβαθύνει και να εμπλουτίσει το παρελθόν του Βασιλιά του Ντάρκγουντ. Ο νεαρός Ζαγκόρ (Πατ Ουίλντινγκ) ορκίζεται επάνω στον τάφο των γονιών του, να εκδικηθεί τους Ινδιάνους της φυλής Αμπενάκι και τον επικεφαλής τους, Σάλομον Κίνσκυ. Έτσι, εγκαταλείπει την καλύβα που γεννήθηκε και έζησε, μαζί με τον μέντορα του, «Περιπλανώμενο Φίτζι»... Ο νομάδας κυνηγός θέλει να παραδώσει το νεαρό Πατ, σε κάποιον που μπορεί να τον φροντίσει, καθώς, δεν αισθάνεται ακόμα έτοιμος γι’ αυτή την αποστολή. Σύντομα, θα αλλάξει γνώμη και θα αποφασίσει να εκπαιδεύσει το νεαρό Ζαγκόρ ως κυνηγό, θηρευτή και πολεμιστή, προκειμένου να γίνει ένας σωστός, αλλά και δίκαιος άντρας! Όμως, ο Φίτζι βασανίζεται από τους δικούς του δαίμονες... Πρόκειται για ένα μυστικό από το παρελθόν, που τον ώθησε να επιλέξει αυτή τη μοναχική ζωή... Από 2/10 διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία και βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας! ΝΤΥΛΑΝ ΝΤΟΓΚ - ΟΙ ΡΟΖ ΚΟΥΝΕΛΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ Στο κόμικς Οι Ροζ Κούνελοι Πεθαίνουν [«Dylan Dog Color Fest» #25, Μάιος 2018], σε σενάριο Luigi Mignacco και σχέδιο Cesare Valeri, ο Ντύλαν Ντογκ αναλαμβάνει να διερευνήσει μια υπόθεση που σχετίζεται με τους βίαιους θανάτους καρτούν χαρακτήρων. Όταν επιστρέφει στη Χώρα Των Χρωματιστών Σκιών, ο Ερευνητής του Ανεξήγητου διαπιστώνει ότι απειλείται και η ζωή του Πινκ Ράμπιτ, του Ροζ Κουνελιού, που πρωτοεμφανίστηκε στο σύμπαν του Ντύλαν Ντογκ στο #24 της ιταλικής σειράς (Σεπτέμβριος 1988)! Αλλά, αλήθεια τώρα... μπορούν να πεθάνουν τα κινούμενα σχέδια; Από 5/11 διαθέσιμο σε επιλεγμένα σημεία και βιβλιοπωλεία, αλλά και στο e-shop μας! ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ και αυτή την εξαιρετική μπονελική τετράδα!

Άλλοι τον λένε Μπιφτεκομούρη, άλλοι κεφτεδοκέφαλο, οι οικολόγοι σογιόφάτσα , εγώ τον αποκαλω ΝΕΚΡΟΠΙΣΙΝΑ. Αυθάδης, αγενής, ο τύπος του σκοτώνει και δεν πληρώνει αθυρόστομος σαν γνήσιος Ελληνας (αρχίζει το βρισίδι από την ώρα που ξυπνά και τελειώνει την ώρα που πέφτει για ύπνο, καμιά φορά και κατά την διάρκεια του ύπνου) ίσως για να κρύψει τον πόνο που νιώθει μετά από αυτά που του συνέβησαν . Ο δημοφιλής αθάνατος ήρωας της Marvel γνωστός για τον τρόπο για τον οποίο αντιμετωπίζει τις καταστάσεις, είναι και ο έκτος και τελευταίος υπερήρωας που φιλοξενείται στα δίτομα άλμπουμ που ετοίμασε η ΟΞΥ με συνεργάτη το ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ας ελπίσουμε να συνεχίσει με κάτι άλλο αυτή η συνεργασία. Σε αυτό το δίτομο άλμπουμ ο φίλος μας σαν άλλος ΕΛΑΊ΄ ΓΟΥΑΛΑΣ με παρέα τον ΚΑΠΤΑΙΝ ΑΜΕΡΙΚΑ σαν ΚΛΙΝΤ ΙΣΤΓΟΥΝΤ και τον ΓΟΥΛΒΕΡΙΝ σαν ΛΗ ΒΑΝ ΚΛΙΦ μάχονται εναντίον σε έναν παλιό εχθρό σαν ΚΑΛΟΣ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ...ΑΣΧΗΜΟΣ . Μια διασκεδαστική περιπέτεια βασισμένη στα Αμερικάνικα τεύχη 13, 14 και 15 (για τον πρώτο τόμο). ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Από ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ΓΙΑ ΤΟ GREEK COMICS

Μαρμαρογλύπτης στην Τήνο κι από κει στην Αθήνα και στο Μόναχο, δίπλα σε μεγάλους καλλιτέχνες, ο Γιαννούλης Χαλεπάς οδηγήθηκε στην τρέλα, στην απομόνωση, στους εξευτελισμούς για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Οι Δημήτρης Βανέλλης και Θανάσης Πέτρου φιλοτεχνούν μια συναρπαστική βιογραφία του «μύθου της νεοελληνικής γλυπτικής», την κατάδυσή του στην άβυσσο της παραφροσύνης και την αναγέννησή του λίγο πριν από το τέλος της ζωής του. Η ζωή και το έργο του Τηνιακού γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά (1851-1938) σκεπάζονται από ένα τεράστιο «αν». Αν είχε γεννηθεί σε μια δυτικοευρωπαϊκή χώρα αντί για την επαρχία της Ελλάδας σε μια ταραγμένη περίοδο, αν δεν βασανιζόταν στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του από ψυχολογικά προβλήματα, αν δεν είχε περάσει δεκαετίες έγκλειστος σε ιδρύματα, αν η οικογένειά του μπορούσε να του προσφέρει περισσότερα, αν διέθετε τα μέσα και τα υλικά για να δημιουργήσει απρόσκοπτα όλα όσα σκαρφιζόταν η φαντασία του, όλα όσα οραματιζόταν, αν η πολιτεία και οι συνάδελφοί του είχαν ανακαλύψει νωρίτερα το ταλέντο και το μεγαλείο του; Αν σε μια εποχή που η τέχνη άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα κατεύθυνση και οι πρωτοπορίες πειραματίζονταν αδιάκοπα προκαλώντας διαδοχικές καλλιτεχνικές επαναστάσεις στο πλαίσιο μιας τυρβώδους μετάβασης από το κλασικό στο μοντέρνο αυτός δεν ήταν σιδηροδέσμιος σε σκοτεινά, υγρά υπόγεια; Τα ατέλειωτα «αν» θα μείνουν για πάντα αναπάντητα. Αυτό που έχει μείνει είναι ένα μοναδικό αλλά μικρό σε όγκο έργο και πολλές εικασίες για τη ζωή του, τη σκέψη του, την προσωπικότητά του που τον κατέστησαν «μύθο της νεοελληνικής γλυπτικής», όπως τον χαρακτηρίζει ο υπότιτλος του νέου βιβλίου των Δημήτρη Βανέλλη και Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Πατάκη). «Γιαν Χαλεπάς» ήταν η υπογραφή του και αυτός είναι και ο τίτλος της ελεύθερης βιογραφίας του που φωτίζει τη σκοτεινή και δύσκολη ζωή του, παρουσιάζει τα σπουδαιότερα έργα του, μα πάνω απ’ όλα αποπειράται να ερμηνεύσει τις πηγές της έμπνευσής του και τις αφορμές πίσω από τα γλυπτά του. Οι Βανέλλης και Πέτρου έχουν συνεργαστεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, προσαρμόζοντας σε κόμικς ορισμένα από τα εμβληματικά έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας («Παραρλάμα και Άλλες Ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά», «Το Γιούσουρι και Άλλες Φανταστικές Ιστορίες» με διηγήματα των Καβάφη, Καρκαβίτσα, Καρυωτάκη, Ροδοκανάκη, Νικολαΐδη, Παπαδιαμάντη, «Η Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη», του Καραγάτση), αλλά είναι η πρώτη φορά που φιλοτεχνούν μια βιογραφία και μάλιστα ενός εικαστικού καλλιτέχνη. Προς τούτο, εργάστηκαν επί σειρά ετών μελετώντας έργα με επιτόπια έρευνα και συλλέγοντας αντικειμενικά στοιχεία, έγγραφα, τεκμήρια και επιστολές, επιχειρώντας να είναι όσο το δυνατόν πιο ακριβείς στις περιγραφές και τις εκτιμήσεις τους. Εκεί, όμως, που τα ίχνη χάνονται, προσθέτουν τη δική τους εκδοχή και, καλλιτεχνική αδεία, ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο τα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους στο έργο του Χαλεπά. Εμπλουτίζουν την αφήγησή τους με δημοσιογραφικά άρθρα εφημερίδων, καλλιτεχνικές κριτικές και δημόσια διατυπωμένες απόψεις της εποχής και την ίδια στιγμή «αυθαιρετούν» αναπόφευκτα παρουσιάζοντας τα ξεσπάσματα του γλύπτη, τη μοναξιά του και τη βύθισή του στην παράνοια και την αποξένωση. Κι αυτό είναι που κάνει τη βιογραφία του Χαλεπά ένα νέο, αυτόνομο έργο, με τη δική του αυταξία, ικανό να συγκινήσει ακόμα και τον αναγνώστη που δεν είναι καθόλου εξοικειωμένος με τη γλυπτική των αρχών του περασμένου αιώνα αλλά επιθυμεί να γνωρίσει τις συνθήκες της καλλιτεχνικής δημιουργίας στην Ελλάδα του 1900, τις απόψεις για την ψυχική υγεία και τους πάσχοντες, τη βαναυσότητα των «θεραπειών», τη στάση του κράτους και των θεσμών του απέναντι στους καλλιτέχνες κ.λ.π. Γεννημένος στο νησί των γλυπτών, την Τήνο, ο Γιαννούλης Χαλεπάς έμαθε από μικρός να σμιλεύει την πέτρα και όταν η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα είχε την ευκαιρία να σπουδάσει στο Σχολείο των Τεχνών. Από εκεί βρέθηκε στη Βασιλική Ακαδημία του Μονάχου αλλά, όταν ο Ναός της Ευαγγελίστριας Τήνου αποφάσισε να διακόψει την υποτροφία του για να τη δώσει σε έναν φοιτητή μηχανικής, επέστρεψε στην Αθήνα και από κει στη γενέτειρά του. Εργαζόταν οργιωδώς και είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται όταν το 1879 άρχισε η περιπέτεια της ψυχικής υγείας του. Κλείστηκε στο φρενοκομείο της Κέρκυρας όταν ήταν 37 ετών και έμεινε εκεί 14 χρόνια. Όταν επέστρεψε στην Τήνο ως «ακίνδυνος» αλλά και στιγματισμένος με τη στάμπα του «τρελού», έγινε βοσκός και έκανε θελήματα για τους συγχωριανούς του που τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν. Μέχρι που στα τέλη της δεκαετίας του 1910 έρχεται η «ανάσταση». Μετά τον θάνατο της καταπιεστικής μητέρας του, φαίνεται πως ο Γιαννούλης, που πλησιάζει τα εβδομήντα χρόνια του, ξεπερνάει κάποια από τα προβλήματά του και δουλεύει και πάλι συστηματικά. Τον επισκέπτονται καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και κριτικοί. Μετακομίζει στην Αθήνα για τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όπου τιμάται από διάφορους φορείς, παίρνει επαίνους, βραβεία και μετάλλια για το σύνολο του έργου του, έστω κι αν είχε ζήσει περίπου πέντε δεκαετίες στην αφάνεια. Χτυπημένος από ημιπληγία, πέθανε το 1938, καθηλωμένος στο κρεβάτι του αλλά αναγνωρισμένος από όλους ως ο μεγαλύτερος Έλληνας γλύπτης μετά την αρχαιότητα. Γράφουν οι Βανέλλης και Πέτρου: «Λένε ότι μέχρι το τέλος περίμενε από το κράτος να του παραχωρήσει ένα εργαστήριο. Ήθελε να δουλέψει και πάλι μεγάλες συνθέσεις. Τον τιμούσαν όλοι, εργαστήριο όμως δεν του παραχωρήθηκε ποτέ». Τα σπουδαιότερα γλυπτά του, όπως η «Αναπαυομένη», η «Κοιμωμένη», ο «Μέγας Αλέξανδρος Ζων και Νεκρός» κ.ά., δημιουργημένα με πενιχρά μέσα και με πρωτότυπες μεθόδους, αποτελούν εμβληματικά έργα της νεότερης ελληνικής τέχνης της οποίας υπήρξε χαρακτηριστικός «εκπρόσωπος». Το μοναδικό έργο του και την ταραγμένη ζωή του μάς συστήνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η εξαιρετική δουλειά των Βανέλλη και Πέτρου. Ο Ένδοξος Παράφρων Τα παθήματα του Χαλεπά, του περηφανεστέρου Ελληνος καλλιτέχνου, προεκάλεσαν συγκίνησιν εις τον Καλλιτεχνικόν Κόσμον και εις τον κόσμον των Γραμμάτων. Το τραγικόν καλλιτεχνικόν του τέλος, όπερ περιέγραψα εις δύο μου χρονογραφήματα, προεκάλεσε άρθρα και χρονογραφήματα, έλαβον δε πλήθος επιστολών και ποιήματα ακόμη αφιερωμένα εις τον ταλαίπωρον Χαλεπάν. Όλα αυτά δεικνύουν ότι υπάρχει ενταύθα κάποιος κόσμος ζων και κινούμενος, είναι δε ούτος ο πνευματικός λεγόμενος κόσμος της Ελλάδος. Είνε τόσον μεγάλη η αξίωσις όπως το κράτος, ή ο ναός της Ευαγγελιστρίας, ήτις τόσους και τόσους καλοέθρεψε, να διαθέτη 300 δραχμάς ετησίως προς περίθαλψιν ενός ενδόξου παράφρονος; Διάβολε, εις αυτόν τον τόπον εχύθησαν με το σακκί τα χρήματα προς ανθρώπους οι οποίοι προσέφεραν υπηρεσίας, διά τας οποίας ως αμοιβή μόλις θα ήρκει η αγχόνη και εφειδωλεύθη ένα κομμάτι ξηρό ψωμί εις εκείνον όστις, όταν περάσουν δύο-τρεις γενεαί και θα σβύσει όλη αυτή η λάμψις του θορυβούντος σήμερον όχλου, θα αποτελή την δόξαν της γενεάς καθ’ ην εγεννήθη, η οποία όμως δεν ηδυνήθη ούτε να τον εκτιμήση δημιουργούντα, ούτε να τον περιθάλψη όταν τρελλός και πεινών διέτρεχε τα βουνά της Τήνου βόσκων τα ολίγα γίδια της αδελφής του. Άρθρο του Θεόδωρου Βελλιανίτη, δημοσιευμένο στις 4 Φεβρουαρίου 1915 όπως περιλαμβάνεται στο βιβλίο των Πέτρου και Βανέλλη (με την πρωτότυπη ορθογραφία αλλά σε μονοτονικό σύστημα για πρακτικούς λόγους). Και το σχετικό link...

Στη Βιβλιοθήκη του Ε.Λ.Ι.Α. υπάρχουν πάρα πολλά τεύχη, θα έρθω και σ' αυτό (λέμε τώρα!)

Τέσσερις ιστορίες κρύβουν ισάριθμες εφευρέσεις του αγαπημένου μας Κύρου. Στην ιστορία "99% Ατυχία" έχουμε έναν Δολλαριοεντοπιστή. Στο "Αρπακτικό του δήμου" θα βρούμε έναν Ολογραφικό Προτζέκτορα. "Η μητρόπολη του μέλλοντος" κρύβει ένα Πολυδύναμο Όχημα. Και τέλος η θαυμάσια ιστορία "Το όνειρο μιας ζωής" θα μας παρουσιάσει μία Συσκευή Εξέτασης Ονείρων.

Είδα τυχαία ότι υπάρχει και ένα τέταρτο τεύχος καταχωρημένο στην Πρωτοπορία, χωρίς εξώφυλλο και φυσικά εξαντλημένο από τον Εκδότη. https://www.protoporia.gr/-mak-koy-4-o-8riambos-toy-mak-koy-9780003211092.html Έχει κανείς ιδέα αν όντως κυκλοφόρησε και τέταρτο ή πρόκειται για λάθος;

Νόμιζα οτι εννοούμε την τιμη που δίνουμε για την αγορά του εντύπου

τράβα να βαρέσεις τον περιπτερά σου σε μεμέλες να στα δώσει!

Eξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα. Μόνο μια μικρή διόρθωση φίλε germanicus. Ο Ν. Σαραντάκος δεν είναι γλωσσολόγος. Ασχολείται με τα της γλώσσας αλλά οι σπουδές του είναι αυτές του χημικού μηχανικού και της αγγλικής φιλολογίας.

Τεύχος #269 του νέου Μίκυ Μάους. Στην ιστορία "Το αρπακτικό του δήμου" μαθαίνουμε ότι ο Λούντβιχ έχει πτυχίο στα οχυρά και στα φρούρια!!!

για να φτιαχτεί όμως το πινακάκι που συνοδεύει την κάθε έκδοση (λχ: ή ) χρειάζεται να ακολουθήσεις τις οδηγίες εδώ χοντρά-χοντρά να δώσεις με στυλ "μασημένης τροφής" πράγματα όπως διαστάσεις, περιοδικότητα, εκδοτικός οίκος κ.ο.κ. (εσύ δίνεις τις πληροφορίες με αυτό τον τυποποιημένο τρόπο και κάποιος από την ΔΟ γυρνάει και πράττει τα δέοντα ώστε να φτιαχτεί το πινακάκι πάνω από την παρουσίαση )

Έτσι πρέπει.

Εγώ θα βγω εντελώς εκτός θέματος για να πω ότι η εν λόγω σειρά είχε κάποια στιγμή φιλοξενήσει και την Λέσχη μας, όταν εκείνη ήταν στην πρώτη της έδρα, στην Αγίας Ειρήνης στο Μοναστηράκι. Για όποιον θέλει να δει το επεισόδιο, μπορεί να κάνει κλικ ΕΔΩ και να το "τρέξει" μετά το 13,23. Και πάλι με συγχωρείτε για το off topic.

Περιοδικό μόδας αμερικάνικης προέλευσης (της Time Inc), που ξεκίνησε να κυκλοφορεί από το 2013 στην χώρα μας. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως τα άρθρα εδώ είναι ακόμα λιγότερα σε σύγκριση με άλλα γυναικεία περιοδικά, δίνοντας έμφαση στις διαφημίσεις και γενικά στην εικόνα στον υπερθετικό βαθμό. Από τις 11 Νοεμβρίου (τεύχος 56) το περιοδικό διατίθεται πρώτα με το Έθνος της Κυριακής, πριν βγει αυτόνομα και στα περίπτερα. Εκδότης είναι η Olive media που έχει την ίδια διεύθυνση με τα παλιά κεντρικά γραφεία της Νέας Ακτίνας. Αν και δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι, μιας και η ίδια η εταιρία αυτοπροσδιορίζεται σαν πολυμετοχική εταιρία. Τον Σεπτέμβριο του 2019, η εφημερίδα Έθνος κυκλοφόρησε μια Special Edition του τίτλου Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους: albertus magnus, ramirez, Retroplaymo & Indian.

Είχα αναφέρει εδώ πριν από περίπου δύο χρόνια, την δημιουργία του Μίκυ Μάους Club, η ύπαρξη του οποίου έχει πλέον ξεχαστεί, και μάλλον δεν την θυμούνται ούτε αυτοί που το σκέφτηκαν. Η ιδέα ήταν απλή. Στα πρώτα τεύχη του περιοδικού Μίκυ Μάους, στο κάτω μέρος της 1ης σελίδας δημοσιευόντουσαν κάποια κουπόνια που στην αρχή έφεραν ένα κεφάλι του Μίκυ Μάους και στην συνέχεια κάποιους βαθμούς. Κόβοντας και στέλνοντας ταχυδρομικά τα συγκεκριμένα κουπόνια, γινόσουν μέλος του Μίκυ Μάους Club. Κάθε φορά που έστελνες ένα ορισμένο αριθμό κουπονιών, έπαιρνες δώρο δίπλωμα μέλους συνοδευόμενο από μία υπέροχη κάρτα διαστάσεων 17 Χ 12,50. Τόσο οι κάρτες όσο και τα διπλώματα ήταν άριστης ποιότητας από σαγρέ ματ χαρτί και φυσικά έγχρωμα. Συνεχίζοντας να στέλνεις κουπόνια έπαιρνες το επόμενο δίπλωμα με την επόμενη κάρτα, ανεβαίνοντας μάλιστα στην ιεραρχία του μέλους. Για να επιτυγχάνεται αυτή η διάκριση, κάθε δίπλωμα και κάρτα έφερε ανάλογου αριθμού χρυσά αστέρια. Ξεκινούσε κάποιος από το δίπλωμα με το ένα αστέρι και συνέχιζε μέχρι το καταληκτικό δίπλωμα των 5 χρυσών αστεριών. Όταν έφτανες εκεί, γινόσουν πλέον μέλος της "Συντροφιάς των Φίλων του Μίκυ" και έπαιρνες και το τελικό δίπλωμα. Μια επίσκεψη στο πατρικό μου σπίτι, έφερε στο φως ένα θησαυρό, που ήταν θαμμένος για 43 ολόκληρα χρόνια. Ο φάκελλος φέρει σφραγίδα ταχυδρομείου με ημερομηνία 23/11/1966 Πρώτο δίπλωμα και κάρτα Δεύτερο δίπλωμα και κάρτα Τρίτο δίπλωμα και κάρτα Τέταρτο δίπλωμα και κάρτα Πέμπτο δίπλωμα και κάρτα Τελικό δίπλωμα

Αν και 90 ετών ο σιδηρόμπρατσος (όπως τοv ονομάσανε οι Ιταλοί ) ναύτης με πάντα το ένα μάτι κλειστό ( όπως μας υποδεικνύει και το όνομα του). Ο Ποπάϋ είναι πάντα σε φόρμα δυνατός και γερός, ίσως φταίει η συχνή κατανάλωση σπανακιού, έτοιμος να μας διασκεδάσει με την αφέλεια του και την αγαθή διάθεση να βοηθήσει τους πάντες. Έχοντας ένα μικρό πέρασμα στα διάσημα στριπ Thimble Theater κατάφερε να γίνει πρωταγωνιστής της σειράς αλλά να έχει το δικό του στριπ και αργότερα το δικό του κόμικ αλλά και σειρά κινουμένων σχεδίων αφήνοντας στην λήθη το κόμικ που τον γνώρισε στον κόσμο. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε σε κόμικ το 1970 από τον Τερζόπουλο στο ΒΕΛΟΣ και το 1973 στο ομώνυμο περιοδικό από τον Δραγούνη, ακολούθησαν ο Μαστραντώνης και ο Ν. Λυμπερόπουλος (μερικά στριπ στο περιοδικό Kids 'N Fun). Το 2015 απόγονος του Δραγούνη έκδωσε 6 τεύχη σαν ένθετα στον ΤΗΛΕΘΕΑΤΗ (που παλιά έβαζε μονοσέλιδα στριπ του σπανακοφάγου ) βασισμένο στην τότε νέα σειρά της IDW . Μετά από 4 χρόνια ο Λεοκράτης Ανεμοδουράς μας κάνει την έκπληξη, όπως συνηθίζει με τις απρόβλεπτες αλλά αξιόλογες κινήσεις του. Η σειρά συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε την τελευταία φορά από το τεύχος 7 δηλαδή της Αμερικανικής έκδoσης. Η έκδοση είναι ανώτερη από την προηγούμενη (ότι πληρώνεις, αυτό παίρνεις άλλο 1.5 ευρώ άλλο 3.90 που είναι και η τιμή του τεύχους σαν αυτόνομο) Εκτός από τις ιστορίες του τεύχους έχουμε και ένα αφιέρωμα στην ιστορία του διάσημου ναύτη. Το αρνητικό που βρίσκω είναι ότι πρόκειται μόνο για 4 τεύχη. Ελπίζω σε συνέχιση της σειράς, γιατί το αξίζει, αλλά δεν έχει από πίσω μια πολυεθνική σαν την Disney να έχει μια ''πλάτη''να στηριχτεί. Δεν νομίζω ότι ο Ποπάϋ είναι υποδεέστερος του Μίκυ. Καλή Ανάγνωση

Είναι η δεύτερη περίοδος του περιοδικού η οποία ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2013 και διανέμεται μέσα από την Κυριακάτικη εφημερίδα Πρώτο Θέμα. Εκδότης αναφέρεται η Σόνια Καζόνι και δυστυχώς διαθέτω μόνο 4 εξώφυλλα τα οποία και ανεβάζω. Όποιος παίρνει την εφημερίδα και δε βαριέται...Για την ιστορία , αύριο κυκλοφορεί το τεύχος 253... Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους: GreekComicFan, albertus magnus, ramirez, Indian & Retroplaymo.

Έχουν το ενδιαφέρον τους επειδή έχουν κόμικς στα οπισθόφυλλα.

Καλησπέρα σε όλους, μιας και είμαι μεγάλος φαν των ιστοριών του Ντίσνευ αποφάσισα πριν λίγο καιρό να γράψω μια περιπέτεια με τους αγαπημένους μου ήρωες. Παρακάτω υπάρχει το σενάριο μου ελπίζω να σας αρέσει. Όλα λοιπόν ξεκινάνε με μια ήσυχη μέρα στην Λιμνούπολη. Ήσυχη μέχρι την στιγμή όπου ο Μαντ Ντόκτορ δραπετεύει από την φυλακή της Λιμνούπολης με απώτερο σκοπό αυτή την φορά να καταφέρει να κερδίσει όσους θεωρούσε εχθρούς του αλλά όχι μόνο αυτή την φορά το σατανικό του σχέδιο αν στεφθεί με επιτυχία θα τον κάνει κυρίαρχο όλου του κόσμου. Το πανούργο σχέδιο του είναι το εξής. Κατασκευάζει μια στρατιά από ρομπότ που θα τον βοηθήσουν στο σατανικό του σχέδιο. Επόμενο βήμα είναι να υπνωτίσει των Μαύρο Πήτ και να τον στείλει να κλέψει ένα σούπερ φυστίκι από την αυλή του Γκούφη, ο Μαύρος Πήτ τα καταφέρνει και κλέβει το σούπερ φυστίκι και το παραδίδει στον Μαντ Ντοκτορ ο οποίος με μία ζώνη απορρόφησης ενέργειας αποκτά τις δυνάμεις του φυστικιού και μετατρέπεται στον πιο ισχυρό Πάπιο πάνω στην γή. Στο μίκυ Σίτυ τώρα ο Γκούφη έχει φωνάξει τους φίλους για να τον βοηθήσουν με την υπόθεση του κλεμμένου φυστικιού. Η απάντηση στο ερώτημα τους τελικά θα τους δωθει όταν ο επιθεωρητής Ο' Χαρα τους πει ότι αυτή την στιγμή στην Λιμνούπολη γίνεται μια επίθεση από φονικά ρομπότ και πως ο αρχηγός τους φοράει μια ζώνη που μέσα της έχει ένα σούπερ φυστίκι, έτσι λοιπόν ο Γκούφη γίνεται Σούπερ Γκούφη και με την βοήθεια του Μίκυ και της Μίννι ταξιδεύει στην Λιμνούπολη για να νικήσει τον κακό και να πάρει πίσω το φυστίκι του. Πίσω στην λιμνούπολη τώρα επικρατεί χαμός η αστυνομία και ο στρατός δεν μπορούν να νικήσουν τα ροπμπότ, ο κύρος δεν μπορεί να βοηθήσει γιατί τον έχει απαγάγει ο Μαντ Ντόκτορ , οι πολίτες βρίσκονται σε μεγάλη αναστάτωση , φωτιές σειρήνες πυροβολισμοί και κλάματα ακούγονται παντού ενώ όλοι η πόλη έχει κυριευτεί από ένα μαύρο πέπλο καπνού, τα ρομπότ αρχίζουν και κυριεύουν την πόλη, αρχίζουν και συλλαμβάνουν αθώους πολίτες και του κλείνουν φυλακή, μόνη τους ελπίδα είναι οι τρείς μασκοφόροι ήρωες οι οποίοι προσπαθούν να σώσουν την πόλη από αυτή την τρέλα. Ο Φάντομ Ντάκ , η Μάρβελ Ντακ και ο Νυχτερίδας Ντακ έχουν ενωθεί και μάχονται το κακό. Οι ηρωές μας στην αρχή καταφέρνουν γερά χτυπήματα στον εχθρό αλλά όσο περνάει η ώρα ηττούνται χάνουν σιγά σιγά την δυναμή τους και περικυκλώνονται από τα ρομπότ, εκείνη την στιγμή εμφανίζαι επιτέλους και ο σούπερ Γκούφη με την παρέα του για να σώσουν την κατάσταση όμως δεν είναι αρκετό αυτό καθώς ο Μαντ Ντοκτορ τον νικάει με μεγάλη ευκολία και τον συλλαμβάνει, το ίδιο κάνει και στην Μάρβελ Ντακ τον Νυχτερίδα Ντάκ και την Μίννι, ο Μίκυ και ο Φάντομ Ντακ είναι η μόνη που γλυτώνουν και οπισθοχωρούν για να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους . Στο κρυσφήγετο του φάντομ Ντακ ο Μίκυ μαθαίνει πως και το μίκυ Σίτυ έχει δεχθεί επίθεση και βλέπει εικόνες οι οποίες δείχνουν όλους τους φίλους του να συλλαμβάνονται και ξεσπάει σε κλάματα, πιο δίπλα του ο Φάντομ θυμάται πως και εκείνος έχασε δύο καλούς φίλους, θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο που δεν μπόρεσε να τους σώσει και ξεσπάει και αυτός σε κλάματα και σε μια στιγμή κρίσης, απελπισίας και πόνου αποκαλύπτεται στον Μίκυ ο οποίος μένει σοκαρισμένος. Μετά από τις απαραίτητες εξηγήσεις οι δύο φίλοι προσπαθούν να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να καταστρέψουν τον Μαντ Ντοκτορ, σε αυτό το σχέδιο θα έχουν σύμμαχο τον Μαύρο Πήτ ο οποίο έχει ξυπνήσει από την ύπνωση και θέλει να εκδικηθεί τον Μαντ Ντοκτορ που τον χρησιμοποίησε σαν παιχνίδι αλλά και που φυλάκισε την Τρούντη και τον Φούμφο. Οι φίλοι μας μαθαίνουν επίσης από τον Πήτ ότι τα ρομπότ έχουν επιτεθεί και σε άλλες χώρες και σχεδόν έχουν καταφέρει να νικήσουν.Έτσι λοιπόν μην χάνοντας άλλο χρόνο οι φίλοι μας ξεκινάνε για το μοναδικό μέρος της Λιμνούπολης που δεν έχει κατακτηθεί ακόμα, το θησαυροφυλάκιο του Θείου Σκρούτζ . Στο θησαυροφυλάκιο τώρα ο Σκρούτζ, Ο Παντάξιος, η δεσποινίς Ευταξία και οι τρεις μικροί εξερευνητές προσπαθούν να κρατήσουν μακριά τα ρομπότ αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά, έτσι λοιπόν όταν φτάνουν ο Φάντομ, ο Μίκυ και ο Πήτ στο θησαυροφυλάκιο είναι πλέον πολύ αργά καθώς βλέπουν τα ρομπότ να σπρώχνουν και να χτυπάνε όλους όσους βγαίνουν από το θησαυροφυλάκιο, ο Ντόναλντ-Φάντομ βλέπει τα ανίψια του να κλαίνε και να σπαράζουν από τον πόνο, η ψυχή του γεμίζει πόνο και οργή, το ποτήρι ξεχειλίζει όταν βλέπει τον θείο του να βγαίνει από μέσα λιπόθυμος και άσχημα χτυπημένος και να κρατάει στα χέρια του την τυχερή του δεκάρα, την ξανθιά τούφα της Γκόλντυ και μια φωτογραφία που είναι μαζί με τα ανίψια του. Ο Ντόναλντ- Φάντομ πλημμυρισμέμος από οργή ξεπηδάει από την κρυψώνα του και επιτίθεται με τέτοια οργή και μίσος στα ρομπότ που αναγκάζονται να τον πυροβολήσουν, έτσι βλέπουμε τα ρομπότ να παίρνουν μακριά όλους όσους ήταν στο θησαυροφυλάκιο, τον Μαντ Ντοκτορ να πανηγυρίζει που νίκησε τους δύο μεγάλους του εχθρούς και τον Μίκυ να κλαίει πάνω από το πτώμα του φίλου του λίγο πριν περάσουν σε αυτό και τον Πήτ χειροπέδες. Μετά από λίγο ο Μαντ Ντοκτορ κυρίαρχος πλέον του πλανήτη πετάει το πτώμα του φάντομ στο ποτάμι.Μετά από λίγες ώρες βλέπουμε ότι το πτώμα του φάντομ έχει ξεβραστεί σε μια όχθη κοντά στην πόλη και λίγο αργότερα βλέπουμε τον Φάντομ να ξυπνάει να ευχαριστεί την τύχη το που είναι ζωντανός και το όπλο χτύπησε μόνο τη ζώνη του και ξεκινάει να γύρίσει πίσω στην Λιμνούπολη .Πίσω στην Λιμνούπολη τώρα και πιο συγκεκριμένα στις φυλακές τις Λιμνούπολης το κλίμα είναι πολύ βαρή. Ο Σκρούτζ, ο Ρόμπαξ και ο Χρυσοκούκης για πρώτη φορά συμφωνούν και ορκίζονται πως αν βγουν από εκεί θα του δώσουν ένα γερό μάθημα του Μαντ Ντοκτορ, πιο δίπλα ο Γκαστόνε κλαίει και οδύρεται που το εγκατέλειψε η τύχη του, η Μαρβελ Ντακ και ο Νυχτερίδας Ντακ φοβούντε να αποκαλύψουν την ταυτότητα τους, οι μουργολύκοι στεναχωριούντε που είναι φυλακή και δεν μπορούν να ληστέψουν την άδεια πόλη και ο Μίκυ ποίο πέρα μόνος του κλαίει και θρηνεί τον χαμό του φίλου του. Πίσω στο Φάντομ τώρα ο οποίος έχει φτάσει πάλι στην πόλη και πάει στο σπίτι του Κύρου μήπως βρει κάποιο όπλο για να μπορέσει να νικήσει τον Μαντ Ντοκτορ, για καλή τύχη βρίσκει εκεί κρυμμένο τον γλόμπο και με την βοήθεια του αποφασίζει να αποκτήσει πρόσβαση στους κωδικούς της φυλακής και να ελευθερώσει τους φίλους έτσι ο γλόμπος ξεκινάει την διαδικασία ανάκτησης των κωδικών και ο φάντων βρίσκοντας ένα νέο ακτινοβόλο όπλο που είχε φτιάξει για εκείνον ο Κύρος αποφασίζει να πάει στον Μαντ Ντοκτορ για να του δώσει ένα μάθημα . Ο Ντόναλντ-Φάντομ ξεκινάει για το θησαυροφυλάκιο όπου έχει γίνει το νέο άνδρο του Μαντ Ντοκτορ , στον δρόμο του επιτίθενται ένα σωρό ρομπότ αλλά η οργή, το μίσος και ο πόνος που νιώθει ο Ντόναλντ τον κάνουν ανίκητο και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει φτάνει στο θησαυροφυλάκιο βρίσκει τον Μαντ Ντοκτορ και τότε η τελική αναμέτρηση ξεκινάει. Ο Ντόναλντ ορμάει με οργή και μίσος στον Μαντ Ντοκτορ ο οποίος ξαφνιασμένος δέχεται τα πρώτα χτυπήματα και πέφτει κάτω. Σύντομα όμως το παιχνίδι γυρνάει ο Μαντ Ντοκτορ ρυθμίζει την ζώνη στο εκατό τις εκατό των δυνατοτήτων της και με μια μόνο γροθιά ρίχνει κάτω τον Φάντομ, καλεί όλο τον στρατό του εκεί, πατάει με το πόδι του τον Φάντομ και τον σημαδεύει με ένα όπλο λέγοντας πως αυτή την φορά θα το κάνει σωστά και πως τώρα πια δεν υπάρχει κανείς να τον θρηνήσει και πως θα πεθάνει μόνος. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή μια φωνή ακούγεται και λέει δεν θα πεθάνει μόνος είμαστε όλοι εδώ για να σε σταματήσουμε ή να πεθάνουμε μαζί του. Ο Μαντ Ντοκτορ σηκώνει το κεφάλι του και βλέπει ξεπροβάλουν σιγά σίγα πάνω στον λόφο όλοι η ήρωες της Ντίσνευ, Γιαγια Ντακ, Πασχάλης, Μουργολύκοι, Μάτζικα, Χρυσοκούκης, Ρόμπαξ, Σκρούτζ, μικτοί εξερευνητές,Τζένη, Νταίζυ-Μαρβελ Ντακ, Φεθρυ-Νυχτεριδας Ντακ, Γκαστονε, Πανταξιος, δεσποινίς Ευταξια, Λουτβιχ, Κυρος, Μικυ,Μιννι,Σουπερ Γκουφη,Πλούτο,Μαυρος Πητ,Μαυρο Φαντασμα ,Επιθεωρητης Ο'Χαρα, Χειροπέδαρος, Ορατιος, Κλάραμπελ,Μπιμπ-Μπιμπ, Ητα-Βιτα, όλοι είναι εκεί για να πάρουν την εκδικησή τους από τον Μαντ Ντοκτορ και τον τενεκεδενιο του στρατό. Μια επική μάχη ξεκινάει ο καθένας με ότι έχει μπαστούνια ,τηγάνια,βιβλία, πλάστες, μπουνίες , ριπές πρωτονίων, ακτίνες λέηζερ, μαγικές βόμβες, λοστοί, τσάντες και κάθε λογοίς αντικείμενο εκτοξεύεται πάνω στα ρομπότ τα οποία χάνουν και αποδεκατίζονται, ο Σουπερ Γκουφη ορμάει στον Μαντ Ντοκτορ για να πάρει την ρεβάνς και τα καταφέρνει μετά από μια σύντομη μάχη ο Σουπερ Γκούφη καταστρέφει την ζώνη του Μαντ Ντοκτορ και μαζί και την συσκευή ελέγχου τον ρομπότ, μετά από αυτό όσα ρομπότ είχαν μείνει απενεργοποιούντε ο πλανήτης ελευθερώνετε από αυτή την σύντομη τυραννία και η ιστορία μας κλείνει δείχνοντας όλους τους φίλους μας να γιορτάζουν και να γλεντάνε για την νίκη τους και τον φάντομ να κλείνει πονηρά το μάτι στον μίκη λέγοντας να κρατήσει το μυστικό ασφαλές. ΤΕΛΟΣ!!!!! Ελπίζω να μην σας κούρασα με το τόσο μεγάλο αφήγημα μου, περιμένω να το διαβάσετε και να μου πείτε κριτικές και εντυπώσεις στα σχόλια. Ευχαριστώ πολύ που αντέξατε και μείνατε μέχρι το τέλος.

Ο τόμος περιέχει τις ακόλουθες ιστορίες από τον δέκατο ιταλικό τόμο: Η υπνωτική σβούρα Η χρυσή φυλακή Το μεγάλο ξεφτέρι Το μαγεμένο φόρεμα Πάντα έτοιμος για δράση Το μεγάλο κελεπούρι Την επόμενη εβδομάδα κυκλοφορεί ο εικοστός πρώτος τόμος με την ιστορία ο Μίκυ στην Ολυμπιάδα.

Μα το επάγγελμά του είναι μεταφραστής. Δεν αντιλέγω μαζί σου για τα περι κατάρτισης. Και εγώ τον παρακολουθώ "φανατικά". Πόσα άρθρα του στο μπλογκ του και δύο βιβλία του τα έχω διαβάσει πολλές φορές. Απλώς εκφράζοντας μια ιδιότητα, πάει το μυαλό κάποιου σε αντίστοιχες σπουδές δηλαδή ότι έχει σπουδάσει στο κλασικό φιλολογικό και απο κει επέλεξε την ιδιότητα του γλωσσολόγου. Αντί για "γλωσσολόγος" μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον όρο "φιλόγλωσσος" ή "ερευνητής γλώσσας" (δικιά μου επινόηση :Ρ ).

@Laz33MS Βασικά 2-3 ιστορίες έπρεπε να διαβάσεις. Σίγουρα μια απο αυτές είναι η 12η. Πάντως σε περίπτωση που θελήσεις να διαβάσεις ένα κόμικ του Ρόσα, οπωσδήποτε κοιτάς την ιστορία "η Μεγαλειότης Μακ Ντακ". Εκεί να δεις ευφάνταστο και απολαυστικό σενάριο.

Ας πως και εγώ σε αυτό το φόρουμ την φτωχή και ταπεινή μου άποψη για αυτό το σημαντικό έργο στο χώρο των ντίσνευ κόμιξ. Πριν προχωρήσω στην κριτική μου θα ήθελα απο τώρα να σας πω πως ό,τι αρνητικό σχόλιο κάνω δεν το κάνω με σκοπό για να ξεχωρίσω μόνο και μόνο επειδή τα άλμπουμ αυτά "λατρεύονται" απο τον πολύ κόσμο. Είναι πραγματικά η γνώμη που έχω η οποία μάλιστα είναι η ίδια και απο την πρώτη φορά που διάβασα τον "βίο" απο τη σειρά του ΚΟΜΙΞ δηλαδή απο όταν ήμουν γυμνάσιο. Χάρη στον Ντον Ρόσα το σύμπαν του Μπαρκς αντιμετωπίστηκε τόσο "σοβαρά". Η δομή της ιστορίας αλλά και η μελέτη του Ντον πάνω στο έργο του Μπαρκς δημιούργησαν ένα έργο που αγαπήθηκε απο όλους τους φανς. Έχουμε και λέμε λοιπόν: ο πιο αγαπημένος (ή έστω απο τους πιο αγαπημένους) ντίσνευ ήρωας σε ιστορίες που δείχνουν τα παιδικά-νεανικά του χρόνια. Πολύ ωραίο σα σκέψη και νομίζω αρκετά σιγουράκι για την επιτυχία ειδικά όταν για σχεδιαστή-σεναριογράφο έχουμε τον καλύτερο κατα ομολογία ντίσνευ δημιουργό. Πριν προχωρήσουμε στο σενάριο να πούμε δύο λόγια για το σκίτσο. Αναμφισβήτητα όμορφο αλλά νομίζω όλοι θα συμφωνήσετε ότι καλό θα ήταν μια σχεδιαστική βελτίωση. Άλλωστε το ανέφερε και ο ίδιος: "Δεν σκόπευα να καταπιαστώ με αυτό το εγχείρημα τόσο νωρίς. Ίσως ύστερα απο δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, όταν θα είχα πια πετύχει μια απολύτως απαράιτητη βελτίωση στο εκνευριστικά λεπτομερές στυλ του σκίτσου μου." (επίτομο-σελ.8). Και για να είμαστε ειλικρινείς· ναι το σχέδιο του Ρότσα ήταν αρκετά λεπτομερές και.."εκνευριστικό". Αλλά γιατί καταπιάστηκε τόσο νωρίς; Το αναφέρει φυσικά ο ίδιος λίγο αργότερα: "..τα σχέδια κάποιων εκδοτικών οίκων...ανάγκασαν..και εμένα.." (σελ 8) Παρ' όλα αυτά το σχέδιο όπως είπα και πριν ήταν σε μεγάλο βαθμό ικανοποιητικό. Γενικά δεν νομίζω να υπήρχαν -πολλές-γκρίνιες. Καλά ως εδώ. Πάμε τώρα στην καθ'εαυτό ιστορία. Το σενάριο μας ξεκινά απο τα παιδικά ήδη χρόνια του Σκρουτζ στην ζοφερή Σκοτία του 19ου αιώνα ενώ ύστερα δείχνει τον ήρωά μας να ταξιδεύει στην Αμερική. Ο Ντον νομίζω αποτύπωσε πολύ ωραία το κλίμα της εποχής απο τα ατμόπλοια, μέχρι τους καουμπόυδες και τους χρυσοθήρες.Σκηνές τις οποίες επίσης απολαύσαμε και απο την πένα του Μόρις στον "Λούκυ Λουκ". Νιώθεις δηλαδή κάτα κάποιο τρόπο σα να βλέπεις ταινία εποχής. Ήδη απο το γ' επεισόδιο έχουμε ένα σεναριακό λάθος απο τον Ρόσα όπου ο ίδιος το αναφέρει στην εισαγωγή του (σελ 56). Νομίζω γενικά ότι ήταν φανερό πως ο Ρόσα προσπαθούσε να χώσει όσες αναφορές μπορούσε περισσότερες απο τις ιστορίες του Μπαρκς. Bέβαια τις περισσότερες φορές η υλοποίηση αυτή ήταν πολύ ωραία όπως πχ η αναφορά απο το πρώτο επεισόδιο στην ιστορία του Μπαρκς "Μπελάδες απο το παρελθόν" (σελ.11, κόμιξ 76). Γενικά άρχισες απο την αρχή να νιώθεις το δέσιμο με τις ιστορίες που μεγάλωσες αλλά και να νιώθεις παράλληλα ότι έφτασε πλέον η ώρα να εμβαθύνεις σε αυτές. Ενώ το α'και το β'επεισόδιο μου άρεσαν, δεν συνέβει το ίδιο και με το γ'. Βασικά θα πω το εξής παράδοξο: δεν μου άρεσε στο όλο έργο τα επεισόδια με τον καουμπόυ Σκρουτζ. Για κάποιο λόγο τα έβρισκα ανυπόφορα βαρετά. Ξέρω όμως ότι οι καουμπόικες ιστορίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας των ΗΠΑ. Επίσης με αφορμή το γ' επεισόδιο να κάνω μια νύξη για το σχέδιο και να αναφέρω ότι σε σημεία δεν μου άρεσε. Αφενός κάποιες φάτσες που φαίνονταν αρκετά τρομακτικές ή βλοσυρές, οι οποίες βέβαια υπάρχουν σε πολλές ιστορίες του Ρόσα (btw έχει κατηγορηθεί γι'αυτό ο Ρόσα), αλλά και για τα αισθητικά άσχημα (κατ'εμέ) τοπία (δεδομένων πάντα των ιστοριών που διαβάζω· πχ αν διάβαζα Κόναν τα τοπία αυτά θα φαίνονταν ωραία). Oρίστε λοιπόν: Επίσης απο το επεισόδιο αυτό έχουμε και μια ας πούμε "ιδιαιτερότητα" να παρουσιάζονται αλλά και να παίζουν ενεργό ρόλο στην ζωή του Σκρούτζ, σημαντικά ιστορικά πρόσωπα όπως ο Θεόδωρος Ρούσβλετ. Κατα την ταπεινότατή μου άποψη αυτό ήταν περιττό και ο αγαπητός Ντον θα μπορούσε να είχε αποφύγει ιστορικές διασταυρώσεις τουλάχιστον με αληθινά πρόσωπα. Ως χαρακτήρας μου ήταν περιττός (μιλάω για το κόμικ και όχι για τον αληθινό άνθρωπο. Δεν προβαίνω σε κανένα πολιτικό σχολιασμό) και σε αυτό το επεισόδιο αλλά και σε όσα γενικά παρουσιάστηκε στον "βιο". Το δ' επεισόδιο εξίσου αδιάφορο με το γ' με αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία θα τα αναφέρω αργότερα. Φτάνουμε αισίως στο πέμπτο επεισόδιο της σειράς (Ο νέος αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ) και ένα απο τα πιο "σκρουτζικά" επεισόδια της σειράς. Επιτέλους ο Ντον μας ξαναγυρίζει στη Σκοτία φιλοξενώντας μας σε ένα παγωμένο και τρομακτικό κάστρο. Εδώ όχι απλώς θα δούμε πρόσωπα άμεσα οικογενειακά αλλά και προγόνους του πεθαμένους εδώ και αιώνες! Υποβλητικό και μυστηριώδες. Σίγουρα ένα απο τα καλύτερα επεισόδια. Περνώντας τα επόμενα δύο αδιάφορα για μένα επεισόδια και έχοντας κατα νου τα αρνητικά του τρίτου επεισοδίου που είπα ότι θα αναφέρω αργότερα, φτάνουμε στο πολύ καλό επεισόδιο "ο βασιλιάς του Κλοντάικ" όπου θα αναφέρω ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του "βίου" του Ντον Ρόσα, και αυτό δεν είναι άλλο απο τις υπερβολικές σκηνές. Εξηγούμαι καλύτερα. Ένα απο τα στοιχεία που με έκαναν να ξεχωρίσω το έργο του Ντον έναντι στα τόσα έργα ντίσνευ ήταν ο ρεαλισμός του που προσέδωσε στον χαρακτήρα των παπιών. Δηλαδή ενώ έχουμε να κάνουμε προφανέστατα με ένα φανταστικό περιβάλλον (μαγείες, ταξίδια στο χρόνο, φαντάσματα κτλ), εν τούτοις οι ήρωες του Ρόσα ήταν σαφώς πιο "ανθρώπινοι" απο τους -πολλές φορές και στα όρια του καρτούν- ήρωες άλλων σχεδιαστών ντίσνευ. Έτσι λοιπόν δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με "αμερικανιές" όπου δεν αποφεύχθησαν οι πραγματικά παράλλογες (για τα δεδομένα Ρόσα) σκηνές οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με το εξανθρωπισμένο πνεύμα και στυλ. Δεν ξέρω αν θυμάστε και μια συνεντευξη του ροσα οπου αναφέρει πως προτιμά να αντιμετωπίζει την μάγισσα Ντε Σπελ περισσότερο σαν ατζαμού παρά σαν μάγισσα με υψηλές μαγικές δυνάμεις και τον κυρο σαν ερασιτέχνη εφευρέτη παρα σαν φουτουριστή επιστημονα γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο· επειδή ήθελε να προσδώσει μια εκλογίκευση στους καρτουνίστικους ήρωες. Eδώ λοιπόν οι εν λόγω σκηνές: Με τις παραπάνω σκηνές ο Ντον αυτοαναιρούταν ως προς την διάθεση και την προοπτική του. Επίσης αυτές οι σκηνές δεν έδιναν κάποιο χιουμοριστικό τόνο (ο Ντον ήδη έχει πολλές αληθινά χιουμοριστικές σκηνές) στις ιστορίες αλλά παιδιάστικο, και θα έπρεπε να λείπουν. Ξέρω όμως ότι πολλοί διαφωνούν μαζί μου και πολύ πιθανόν να διαφωνούσε και ο ίδιος ο Ντον. Γούστα όμως και απόψεις. Θα αφήσω εν τάχυ τον τόμο αυτό (o οποίος κλείνει με ένα πολύ όμορφο επεισόδιο-crossover της υπέροχης ιστορίας "χριστούγεννα στο βουνό της αρκούδας) και θα προχωρήσω στον δεύτερο τόμο στα "χαμένα επεισόδια". Σε γενικές γραμμές ο τόμος αυτός μου άρεσε κατα το ήμισυ αφού αφενός ο μισός ήταν με τον καουμπόι Σκρούτζ (την ιστορία του "Κάτυ Σαρκ" ποτέ δεν μπόρεσα να τη διαβάσω ολόκληρη, ούτε και τώρα ξαναδιαβάζοντας τους τόμους για τις ανάγκες αυτού του review) , αφετέρου περιείχε και "ντεμί" ιστορίες όσο αφορά τον βίο και την πολιτεία του Σκρούτζ και αναφέρομαι φυσικά στις ιστορίες οι οποίες διαδραματίζονται στην σημερινή εποχή και οι οποίες έχουν απλά και μόνο αναφορές στην ζωή του Σκρούτζ όπως το "μυστικό του Ολλανδού" (το οποίο εδώ που τα λέμε απορείς γιατί το ενέταξαν στη σειρά του "βίου) αλλά και σε άλλες όπου τα επεισόδια "επανέρχονται" στην καθημερινή ζωή δηλαδή τα " μιας δεκάρας νιάτα" , η "αιχμάλωτη" και ο "ατσίδας". Παρόλο που το "μυστικό", το "μιας δεκάρας νιάτα", και η "αιχμάλωτη" μου άρεσαν πολύ, ωστόσο θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστές ιστορίες και όχι να αποτελούν μέρος μιας "ειδικής" βιογραφίας όπως είναι ο "βίος". Με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να εντάξουμε στη σειρά και άλλες παρόμοιου στυλ ιστορίες όπως το "Τελευταίο Έλκηθρο Για Το Ντώσον", το "Στέμμα των Σταυροφόρων", και "Γράμμα από το Σπίτι", το "Το Όνειρο μιας Ζωής" (το οποίο θα μπορούσε χαλαρά να αποτελεί επεισόδιο στα "χαμένα"), το "Η Αυτού Μεγαλειότης Σκρουτζ Μακ Ντακ" (ίσως η καλύτερη ιστορία του Ρόσα! ) καθώς και το "νόμισμα". Συμπληρώστε παρακαλώ αν ξέχασα κάποια παρόμοια ιστορία. Απο τις ιστορίες πάντως των "χαμένων", νομίζω ότι σεναριακά ξεχωρίζει η πρώτη (μιας δεκάρας ). Απολαυστικότατη ιστορία η οποία σε κρατάει με κομμένη την ανάσα μέχρι το τέλος. Ένα τέλος όπου ακόμα και ο Σ. Σπίλμπεργκ θα το ζήλευε! Όσο αφορά το πλήρες έργο του "βίου" έχουμε και δύο αξιοσημείωτες αναφορές πρωτοφανείς για τα δεδομένα της Ντίσνευ. Έχουμε σκηνή θανάτου (Ένας Κροίσος στα Ζοφερά Βάθη, σελ 183) αλλά και υπόνοια σεξουαλικής σκηνής! Στην ιστορία με την Γκόλντυ ο Ρόσα αν θυμάμαι καλά είχε πει ότι: "..δεν πρόκειται να αποκαλύψω τι έγινε μεταξύ τους. Στο κάτω κάτω μιλάμε για κόμικς του Ντίσνευ!". Όσο αφορά τη σκηνή με το νεκροκρέββατο, αναμφισβήτητα πρόκειται για μια απο τις πιο δυνατές σκηνές του έργου. Εν κατακλείδι έχουμε να κάνουμε σαφώς με ένα έργο που άφησε εποχή. Έχοντάς το διαβάσει αρκετές φορές μπορώ πλέον να πω ότι δεν το θεωρώ τόσο "σπουδαίο" όσο παρουσιάζεται. Ο "βίος" σεναριακά πιστεύω κυμαινόταν σε μέτρια επίπεδα αλλά προκάλεσε τόσο μεγάλο "θόρυβο" κυρίως της συναισθηματικότητας που προσέδιδε· παρουσιάζοντας τα νεανικά χρόνια ενός αγαπημένου χαρακτήρα τόσο λεπτομερώς με ένα σεναριακό υπόβαθρο κάτι το οποίο δεν είχε ξαναγίνει. Εξάλλου ποιός δεν αρέσκεται να παρακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ ή να διαβάζει ένα βιβλίο για τη ζωή κάποιου αγαπημένου του προσώπου; Ήδη ακόμα και απο τον τίτλο δημιουργείται μια "φόρτιση". Σαφώς ο Ντον έχει γράψει πολύ συναρπαστικότερες ιστορίες απο τον "Βίο" ο οποίος δεν διακατέχεται απο το μπρίο και την ευφάνταστη πρωτοτυπία (τουλάχιστον όχι σε μεγάλο βαθμό) όσο άλλες ιστορίες του. Εκτός απο κάποιες πολύ όμορφες ιστορίες, θεωρώ πλέον το έργο σε ένα βαθμό βαρετό με αφελείς, φλύαρες και ακραία υπερβολικές σκηνές. Επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα τι το αστείο είχαν οι κρυμμένοι μίκυ. Ο ίδιος ο Ρόσα σε μια συνέντευξή του για το γενεαλογικό δέντρο που σχεδίασε, έκανε λόγο για τον Φέθρυ και για το πόσο αντιπαθητικός του είναι. Σαφώς τον συμπεριέλαβε παρά την θέλησή του. Ο ίδιος λοιπόν προέτρεπε τους αναγνώστες που δεν τον θέλουν ούτε αυτοί, να τον διαγράψουν με ένα μολύβι. Το ίδιο λοιπόν έχω κάνει και εγώ (νοητά) σε διάφορα καρέ αλλά και σε ιστορίες. Προσωπικά αγαπημένα επεισόδια: -Ο τελευταίος της Γενιάς των Μακ Ντακ -Ο Νέος αφέντης του Πύργου των Μακ Ντακ -Ένας Κροίσος στα Ζοφερά Βάθη -Το πιο Πλούσιο Παπί του Κόσμου -Μιας Δεκάρας Νιάτα -Το Μυστικό του Ολλανδού -Η Αιχμάλωτη του Χειμμάρου της Αγωνίας Στον "δικό μου" προσωπικό "βίο και πολιτεία του Σκρούτ Μακ Ντακ" υπάρχουν πλέον μόνο αυτές οι ιστορίες. Εκφράζοντας και μια τελείως υποθετική άποψη, θεωρώ πως αν ο Ντον σχεδίαζε τον "Βίο" χωρίς την προοπτική μιας έκδοσης (και χωρίς την αντίστοιχη πίεση απο τους εκδότες προφανώς), θα ήταν κάπως διαφορετικός απ' ό,τι εμείς τον μάθαμε. Δεν νομίζω να το είχε "τραβήξει" τόσο πολύ με τα 12 επεισόδια, θα ήταν πιό περιεκτικός (δηλαδή ωραία στοιχεία-ιδέες μέσα στα επεισόδιά του, τα οποία όμως δεν θα "χάνονταν" απο αφελείς σκηνές ή ένα ανούσιο στόρυ) καθώς και -φυσικά- με ένα πιο ώριμο σχέδιο. Πάντως σχετικά και με την ελληνική έκδοση των τόμων, δεν μου άρεσαν τα εξώφυλλά τους αφού θα ήθελα να είναι "γεμάτα" απο σχέδιο και όχι γύρω απο ένα μαύρο και κόκκινο αντίστοιχα πλαίσιο. Κάτι τέτοιο όπως πόσταρε εδώ και ένας φίλος θα ήταν πολύ όμορφο.

Σήμερα έλαβα το κόμικ. Αρχικά να σας ευχαριστήσω και εύχομαι να συνεχιστούν τα δώρα προς τα μέλη του forum. Επίσης θα ήταν πολύ καλό να μπορούμε να αγοράζουμε ως μέλη του ''Greek Comics'' διάφορα Graphic Novels σε τιμές -40% ή -50%, δεν ξέρω βέβαια τι θα προϋπόθετε κάτι τέτοιο(πχ ετήσια συνδρομή στην λέσχη δεν ξέρω, θα μπορούσατε να το δείτε, οι της διαχείρησης). Στο ρεζουμέ... Όταν άνοιξα το βιβλίο και είδα κάποιες εικόνες δεν με εντυπωσίασε θα έλεγα. Λέω οκ καμιά χαζομάρα θα είναι, τίποτα βαρετό... εν συνεχεία ομως φτάνοντας σπίτι λέω ας κάτσω να το μελετήσω. Ωραία ιστορία συνολικά... παίζει πολύ με τα μεταφυσικά φαινόμενα και είναι στην τελική ένα ψυχολογικό θρίλερ, αρκετά καλό κατά την ταπεινή μου άποψη. Ακολουθεί spoiler ! Βαθμολογία 8.0/10 (αν και δεν είμαι φανατικός λάτρης των X-Men τόσο πολύ, περισσότερο γουστάρω Spiderman). ΥΓ: Γενικά ο Γούλβεριν είναι ένας ήρωας που ''πουλάει'' αρκετά, εμένα για κάποιο λόγο δεν με ''τραβάει'' τόσο, ίσως λόγο της βίας που ασκεί χωρίς λόγο κάποιες φορές, δεν ξέρω δεν το'χω με τόσο θάνατο και αίμα μαλλον.

Μπορεί πολλά κόμικσ να μην βγαίνουν στην Ελλάδα, αλλά έχουμε τουλάχιστον τα άπαντα του John Romita JR. χαχαχαχα

Ανακεφαλαίωση. Τα πρώτα τεύχη ήρθαν ταυτόχρονα στην πόλη μου και μάλιστα από τρεις φορές το καθένα! Τα δεύτερα δεν τα βρήκα ΠΟΥΘΕΝΑ παρά μόνο το "Τεξ" σε 2-3 περίπτερα από 2 φορές, τα παρήγγειλα απ' τον περιπτερά μου και δεν του τα έφερναν λέει διότι πρέπει να πάνε επιστροφές πίσω, τα τεύχη ήταν διμηνιαία, οπότε καλά κρασιά και αν υπήρχαν τότε... Ευτυχώς ανέβηκα κάποιες μέρες Αθήνα και ψάχνοντας σε τρία περίπτερα που βόλεψε να σταματήσω (έμεινα στους Θρακομακεδόνες), κατάφερα να βρω μονάχα τα άλλα δύο. Το τελευταίο ευτυχώς το πήρε επιστροφή ένα απ' τα δύο περίπτερα που το είχα ζητήσει και τελικά το πήρα... Τα τρίτα τεύχη ήρθαν πάλι από 3-4 φορές το καθένα, την ίδια μέρα! Δεν κοίταξα σε άλλα περίπτερα, δε χρειάστηκε. Το 4ο τεύχος τώρα που πήρα, το είχε δυο φορές ο περιπτεράς μου. Δε ξέρω αν έπεσε το τιράζ, πιθανολογώ απλώς ότι έφτασαν λίγα κομμάτια διότι διανεμήθηκε παντού μονάχα αυτό. Κακά τα ψέμματα, είναι προβληματική η διανομή τεσσάρων σειρών ταυτόχρονα, μιας και το "Άργος" δεν είναι σε θέση να αξιολογεί και αν δεν είχε πολλά τεύχη τα διένειμε όπως νά 'ναι, δεξιά κι αριστερά. Σου λέει ίδιος εκδότης, ίδια παρτίδα, σπρώξτε τα όπως νά 'ναι. Πέρα απ' αυτό, όντως, τέσσερα τέτοια τεύχη τη βδομάδα θέλουν και πολλά "φλα φλα" (όπως λέει κι ο ανιψιός ενός κολλητού). Και δεν είναι μόνο αυτά, βέβαια! Και δεν είναι μόνο αυτά, βέβαια! Το πάλευα να τα πάρω αλλά ζοριζόμουν όντας, πρακτικά, άνεργος. Δεν πειράζει, ας κάνουμε λίγο υπομονή με την ανάγνωση των υπολοίπων! Όλοι μας, φαντάζομαι, όλο και κάτι αδιάβαστο θα έχουμε στη συλλογή μας για να περνά η ώρα! Εάν ωστόσο ισχύει αυτό που λέει παραπάνω ο προφέσορας με τις καλύτερες ιστορίες, δε θα 'ταν κι άσχημο να αυξηθεί η ύλη (και η τιμή, φυσικά (σε λογικά πλαίσια!)) προκειμένου να έχουμε και τέτοιες! Μπράβο στην εκδοτική!!

Πιο πολύ John Romita Jr πεθαίνεις

Καλησπέρα σε όλους. Ξέρει κανείς αν έγινε κάτι με την εκδοτική Τερζόπουλος - Νέα Ακτίνα; Ήθελα να αγοράσω κάποια κόμιξ, αλλά το site του είναι down εδώ και πολλές μέρες και στο Facebook δεν απαντάνε... Θέλω να πιστεύω ότι δεν το έκλεισαν τελείως... Ευχαριστώ.

Άκουσα ότι πήγαινε για κλείσιμο η εταιρεία, γι' αυτό και το τελευταίο ξεπούλημα -50%. Ίσως να ήρθε η ώρα της.

Εγώ τους έκανα μια παραγγελία πριν κλείσει, (6μέρες πριν) μου την επιβεβαίωσαν αλλά ακόμα να έρθει Μιλάμε για ότι να ναι. Οι άνθρωποι είναι για τα μπάζα για να μην πω τίποτα χειρότερο

Δεν θα διαφωνήσω. Εννοείται ότι δεν θα πρέπει να έχουμε αξιώσεις να διαβάζουμε "επίγειες" ιστορίες, ενός χαρακτήρα, ο οποίος επαίρεται ότι είναι ο "ερευνητής του ανεξήγητου". Θα ήταν παράλογο εξάλλου. Δεν είμαι εκείνος που έχει διαβάσει τις ιστορίες του Ντύλαν της Μαμούθ (που αρκετοί τις θεωρούν πολύ καλές), αλλά η πρώτη μου επαφή με τον χαρακτήρα ήταν στην σειρά της JEMMA, "DYLAN DOG + DAMPYR", όπου εκεί οι ιστορίες του με ικανοποίησαν αρκετά. Οπότε προσωπικά θα ήθελα να διάβαζα παρόμοιες μεταφυσικές ιστορίες με τον ήρωα, παρά εκείνες που οδεύουν στον άκρατο σουρεαλισμό. Προσωπική άποψη βέβαια. Κατά τα άλλα, ό,τι πει η πλειοψηφία.

Πρέπει να πώ ότι μου άρεσε η ιστορία. Συμπαθέστατη. Βαθμολογία 7.5/10

Στην ιστορία "Γιγάντιος Μουργόλυκος", ο Κύρος έχει εφεύρει έναν Διαστατικό Αυξομειωτή. Στην ιστορία "Υπηρέτης κατά παραγγελία", βλέπουμε τον Σάυμπερ, το ρομπότ-μπάτλερ.

Δεν ήξερα σε ποιο Θωρ να το σχολιάσω. Άιντε, το πετάω εδώθε. Βλέπω ένα επεισοδιάκι από την αγγλική αστυνομική σειρά Waking the Dead. Τσακ εμφανίζεται ένας ηθοποιός που μου είναι υπερβολικά γνώριμος φατσικά. Ray Stevenson. Τον έχω δει άπειρες φορές στις άπειρες φορές που έχω δει και ξαναδεί την αγαπημένη μου σειρά Rome. Λεγεωνάριος Titus Pullo Απ'εξω το θυμάμαι το όνομα τόσες φορές που το έχω ακούσει Ειρήσθω εν παρόδω έχει παίξει και τον ομώνυμο ήρωα στο Punisher War Zone. Δεν το έχω δει, αλλά και πάλι. Η φάτσα είναι χαρακτηριστική. Νομίζω Όπως κοιτάζω λοιπόν το βιογραφικό του, βλέπω ότι έχει παίξει και στα 3 Θωρ. Και κουφαίνομαι. Τσεκάρω τις φωτογραφίες και μα τον Αλλάχ δεν το χωράει ο νους μου ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος. Κάνει τον Volstagg... Τα prosthetics τον αλλάξαν αφάνταστα λίιιιγο στα μάτια καταλαβαίνω και κάτι αλλά πάρα πολύ δύσκολα ομολογώ φαντάζομαι πως οι περισσότεροι ούτε που θα κατανοείτε για τι ακριβώς μιλάω παρεκτός όσοι έχετε δει το Rome

Μετακινήθηκε στην ενότητα ΓΕΝΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ . Αν γράψεις ένα τέτοιο βιβλίο, χωρίς να το έχει αδειοδοτήσει η ίδια η Marvel ή κάποια εταιρία που έχει άδεια να παράγει μυθιστορήματα με τους χαρακτήρες της Marvel, η μόνο περίπτωση που μπορείς να το βγάλεις είναι δωρεάν, ψηφιακά και ως fan fiction. Αλλά ακόμα και έτσι, πρέπει να το ψάξεις, για το τι ισχύει και τι όχι για την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, για το τι επιτρέπεται να περιέχει το διήγημα σου (δεν θα πρότεινα να βγάλεις ολόκληρο βιβλίο) και το τι όχι. Με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, απλά θα στο μπλοκάρει και θα μηνυθείς. Και δεν είναι από τις εταιρίες που θα σε χρεώσουν αναδρομικά δικαιώματα για κάτι και θα σε αφήσουν να συνεχίσεις να το διαθέτεις ή να το αναλάβουν οι ίδιοι. Αν δεν το έχει αδειοδοτήσει και δεν στο έχει αναθέσει η ίδια ή ένας αντιπρόσωπος τους, θα στο μπλοκάρει, που σημαίνει, αυτοί πρέπει να σε προσλάβουν να το γράψεις, όχι να πας εσύ να το προτείνεις. Η Anubis δεν έχει σχέση με τη ανάθεση δικαιωμάτων για την Marvel. Απλά εκδίδει πράγματα τους, δεν είναι πράκτορας δικαιωμάτων της.

Στην Ευρώπη και ειδικότερα στις ιταλικές εκδόσεις (απ' όπου ήταν και η κύρια πηγή τροφοδότησης των ελληνικών εκδόσεων) τα χρήματα είναι χρυσαφένια. Αυτό γίνεται ακόμα και σήμερα, ειδικά στο Μίκυ Μάους. Εμείς δεν δίνουμε και πολύ σημασία είναι η αλήθεια, όμως στην Αμερική, υπάρχει κόσμος (και ο Rosa ανάμεσά τους) που θέλουν τα χρήματα να είναι ασημένια, επειδή έτσι είναι τα αληθινά δολλάρια. Όπως είναι τα χαρτονομίσματα πράσινα π.χ, έτσι θα έπρεπε να είναι και τα νομίσματα ασημένια. Ειδικά από Ιταλία μεριά, έχουμε δει ουκ ολίγες φορές να αναφέρουν τα χρήματα του Σκρουτζ ως «χρυσάφι». Μπορεί να το λιώνουν και να το κάνουν χρυσαφικά, μπορεί να προσελκύεται από μαγνήτες για χρυσό, μπορεί να το τρώνε εξωγήινοι που τρέφονται με χρυσάφι, μπορεί μπορεί τα χίλια μύρια. Το αμερικάνικο κοινό όμως, όταν βλέπει κάποιους να χρησιμοποιούν το καθημερινό τους νόμισμα, θα πίστευε πως θα είχε και το ίδιο χρώμα. Εμάς δεν μας ξενίζει επειδή η Αμερική είναι μακριά μας, όμως στο αμερικάνικο κοινό χτυπάει άσχημα μερικές φορές. Στην προκειμένη, η ελληνική έκδοση είτε πήρε χρωματισμό από κάποια ευρωπαϊκή (πιθανώς ιταλική) έκδοση, είτε έκαναν τον χρωματισμό οι ίδιοι της Νέας Ακτίνας και προτίμησαν το χρυσό χρώμα. Ο δε Rosa, έχει δηλώσει επανειλημμένα πως προτιμάει το ασημένιο, αυτός είναι και ο λόγος που χρησιμοποιήθηκε στην έκδοση της Fantagraphics. Εδώ θα τσοντάρω και την προσωπική μου γνώμη, και θα πω πως καλός χρυσός και άγιος ο Rosa, κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιηθεί ασημένιο στις ιστορίες του εφ' όσον θέλει, όμως γενικά αγαπάω το χρυσό χρώμα και τις ιστορίες των Ιταλών, και δεν θα ήθελα ποτέ να μείνουν τα νομίσματα μουντά και ασημένια.

Αυτο μαλλον ταιριαζει περισσοτερο εδω Η μηπως οχι;;(τραπεζομαντιλο απο καφε στην Νεα Φιλαδελφεια...)

Το σχέδιο είναι περίεργο ή ιδιαίτερο (όπως το είπα εγώ) μάλλον γιατί δεν είναι κλασσικό BD σχέδιο. Βέβαια, παίζει ρόλο και το γούστο του καθενός. Υπάρχουν τόσα πολλά και καλύτερα - πολύ καλύτερα BD, από τον ΜΑΚ ΚΟΫ, που είχαν τόσο άσχημη αντιμετώπιση στην χώρα μας, που πραγματικά, ελάχιστα με ενδιαφέρει ο συγκεκριμένος καου-μπόης. Συγνώμη Φλοκ.... Και ως απόδειξη θα πω μόνο ένα όνομα από τον "χώρο" των Γουέστερν....ΝΤΥΡΑΝΓΚΟ (για να μαθαίνουν και κάτι οι νεώτεροι)

Δυστυχώς μόνο την ταινία έχω δει, αλλά πραγματικά την είχα απολαύσει για το πετυχημένο campiness της (από την άλλη βέβαια, Bava είναι αυτός...) και το πόσο 'κομιξάδικη' ήταν όπως και για το εξαίρετο οπτικό κομμάτι της (επαναλαμβάνω, Bava είναι αυτός). Τα κόμιξ θα ήθελα να τα διαβάσω κάποια στιγμή, αλλά στα 80's ήμουν λίγο μικρός για να τα είχα προλάβει.