Αίθουσα Νικητών

Το 3ο τεύχος τεύχος των ΛΗΣΤΑΡΧΩΝ παρέα με το 2ο του ΑΙΩΝΙΟΥ , παρέα σαν διδυμάκια βράσκονται στα περίπτερα και παραμφερή καταστήματα .Και ενώ περιμένουμε το 6ο τεύχος της ΟΜΑΔΑΣ ΥΨΙΛΟΝ ( ο Αιώνιος ανηκει στο ιδιο ''συμπσν'') ,και άλλη μια επιστροφή αναμένουμε , εκείνη του ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΚΕΝ. Προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Ξέρετε πόσα βιβλία λέγονται "να φερει βιβλια"? ουιιιιιιιιιιιι. Α, κάντε μια βόλτα από τον κατάλογο της εθνικής βιβλιοθήκης να δείτε ειδικά το isbn ISBN:978-618-80183-0-3 έχει τον καλύτερο τίτλο βιβλίου εβερότερα των εβεροτέρων! ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ένα θαύμα των θαυμαστικών που το θαυμάζω θαυμαστερά!!1111!!111!!!!!!

Ας πω κι εγώ το απόσταγμα της αγορο-πωλησιακo-κομικσιακής μου εμπειρίας... Οι μόνοι στην αγορά που πωλούν με λογικές τιμές είναι ο crc και ο Μπάμπης... Μιλάω για sites στα οποία μπορείς να βρεις αρκετά σπάνιους τίτλους... Από εκεί και πέρα είναι ο Δάσκαλος, ο οποίος καθορίζει τους δείκτες της αγοράς (καλώς ή κακώς) και ο Θαδδαίος ο οποίος ξεκίνησε καλά, αλλά με τον καιρό άρχισε να "ανεβάζει στροφές" και αυτός... Έπειτα, θα βρούμε sites κυρίως για βιβλία όπου έχουν και κανα ξέμπαρκο κόμικ, αλλά αυτά δεν είναι σημείο αναφοράς... Μετά έχουμε το FB.... Ότι του φανεί!!!! Θα είσαι πολύ τυχερός αν βρεις κανα τυπάκι που δε θα ξέρει τι πουλάει (δεν ασχολείται και θέλει να τα διώξει). Τις περισσότερες φορές όμως, πέφτεις επάνω σε όχι απλά διαβασμένους, αλλά "παραμορφωμένους" με όλη τη σημασία της λέξης, όπου κοτσάρουν πάντα ένα "σπανιο" και "δυσεύρετο" και ας είναι περιοδικό με σταυρόλεξα. Τέλος, τα Παλαιοβιβλιοπωλεία... Δεν έχω μεγάλη εμπειρία στα Αθηναϊκά, αλλά απ'ότι διαβάζω εδώ μέσα κατά καιρούς, έχουν "πονηρέψει" πολύ τα πράγματα... Εδώ στην επαρχία, είμαστε αρκετά τυχεροί, να μπαίνουμε καμιά φορά για χάζι σε κάποιο και να βρίσκουμε τις "Φάλαγγες" με €5! Συμπέρασμα... Νομίζω ότι οι τιμές δεν μειώθηκαν ποτέ... Υπάρχει μεγάλη ζήτηση εκεί έξω και μεγάλη δίψα για παλιά κόμικς. Επίσης, αυτό που παρατηρώ είναι οτι μαζί με τη ζήτηση υπάρχει και προσφορά... Κάθε τόσο βγαίνουν προς πώληση τεύχη "λαχταριστά" και σπανιότατα, που απλά με κάνουν και απορώ που βρίσκονταν, όλα αυτά τα χρόνια...

Μπορεί να του ξέφυγε καμιά υποδιαστολή και να είπε «Κόμιξ είναι, δεν βαριέσαι, άστο έτσι και θα το περάσουν για συλλεκτικό».

Το 2ο τεύχος του ΑΙΩΝΙΟΥ εχει εδώ και λίγες ώρες κυκλοφορήσει .Για την δικη μου γνώμη θα τα πούμε αργότερα ,όταν διαβαστούν και τα 2 τεύχη ,θεωρώντας ότι καλύτερα να έχω διαβάσει κ τα 2 τεύχη μαζί για μια σωστή άποψη . Το τευχάκι περιέχει και πρόγευση ( πολύ ωραία έκφραση από την ξενόφερτη promo ) από το 3ο τεύχος των ΛΗΣΤΑΡΧΩΝ και μάλλον από τον καινουργιο τίτλο της εταιρίας τον ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΚΕΗΝ (ναι ο γνωστός ήρωας του αξιόλογου δημιοργου ΠΑΝΤΟΥΛΙΑ επιστρέφει . Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Πολύ σωστή η παρατήρηση. Μετά από 25 (μη λέω και λίγα) χρόνια που ξανασυλλέγω κόμιξ μπορώ να συμφωνήσω και να προσθέσω δύο κουβέντες. Παντού στον κόσμο ακόμη και σε μικρές αγορές όπως η ελληνική η αγορά συλλεκτικών ειδών γνωρίζει φάσεις. Στη δίνη της κρίσης επειδή οι αγοραστές αλλά κυρίως τα οικονομικά τους μειώθηκαν αισθητά ήταν λογικό να πέσουν ή να μείνουν σταθερές οι τιμές. Τα μεταχειρισμένα είναι μεγάλη ιστορία. Θεωρώ ότι διαθέτω μια αρκετά συμπαθητική συλλογή, δεν έχω οικονομικό πρόβλημα, δεν πουλάω πλην τευχών που έχω διπλά και τριπλά. Αρα πολλοί σαν και μένα κάνουν το ίδιο όπως ξέρω. Προφανώς κανείς μας δεν θα πουλήσει το Ζαγκόρ νούμερο 1 ή το Μπλεκ νούμερο 1. Εδώ με το ζόρι και μετά από....υπερ-δεκαετή προσπάθεια πείσαμε τον @nikos99 να ανοίξει τις κούτες με τα διπλά και τα....εξαπλά και έγινε πανικός! Σκεφθείτε να άνοιγε τις....κανονικές! Φυσικά υπάρχουν 3-4 κυρίως πωλητές που καθορίζουν τις τιμές της αγοράς. Οι τυχαίοι που εμφανίζονται σποραδικά επειδή βρήκαν σε ένα μπαούλο ή σε ένα πατάρι μια κούτα κόμιξ θα πουλήσουν και θα χαθούν ή θα τα παρατήσουν σε κάποιο σάιτ αγγελιών ψάχνοντας κανένα κορόιδο. Συνεπώς μικρή προσφορά=λίγα τεύχη=λίγοι πωλητές (το 70-75% των κόμιξ το διακινουν εμπορικά ελάχιστοι)=αύξηση των τιμών. Κάποτε που όπως θυμόμαστε οι παλαιότεροι άνοιξε μια αποθήκη με Ζαγκόρ στην Κρήτη τα 15 ευρώ της αγοράς έγιναν αυτόματα 6 και 7 αφού υπήρχε πληθώρα διαθέσιμων τευχών. Αν εμφανιστεί το Μίκυ νούμερο 1 σε πενήντα αντίτυπα πόσο θα κοστίζει μετά από μια εβδομάδα;

Τέτοιος άνθρωπος σαν τον crc δεν υπάρχει !!!!!!!!!!!!!!!!!!! Οσοι έχουμε συναλλαγές μαζί του το γνωρίζουν. Ολοι οι λοιποί είναι έμποροι ,με εξαίρεση τον Μπάμπη.

Άσχετο με τα παραπάνω αλλά μου αρέσει που οι ξένοι εκδότες επικοινωνούν κάπως με το κοινό τους πχ με συνεντεύξεις και δεν κρύβονται όπως οι δικοί μας...

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο μικρός άρχισε να ρωτάει όλο και περισσότερα για τη Μάρβελ, οπότε αναγκάστηκα να του κάνω μία πλήρη αναδρομή σε ότι έχει βγει σε ταινία από το 2000 και μετά (αντε 1997 αν βάλουμε και τα MiB). Επειδή δεν το πολυέχουμε με το horror κλπ άφησα έξω Blade & Ghost Rider, ειδικά τα δεύτερα δεν έχω την παραμικρή διάθεση να βλέπω Νίκολας Κέιτζ. - Αγόρι μου από δω και πέρα οδηγός είσαι εσύ, λέγε που θες να πάμε - Να τα δούμε όλα με τη σειρά που βγήκανε - ΟΚ αν και δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα, μιλάμε για ανεξάρτητες γραμμές μεταξύ τους. Να προτείνω να δούμε πρώτα τα Spider-Man και μετά τα Χ-ΜΕΝ που είναι και ελαφρώς πιο βίαια; - Άντε καλά 1. SPIDER-MAN 1 (2002) Όταν βάλαμε να δούμε αυτή την κλασσική πλέον ταινία, να πω την αλήθεια είχα μία περιέργεια πως θα μου φανεί. Αν και είναι 2 χρόνια νεότερη από τους Χ-ΜΕΝ, για μένα έχει αντίστοιχη θέση στην ιστορία των κόμικς σε ταινία, με τον πρώτο Superman. Μιλάμε για έναν κορυφαίο ήρωα για την εταιρία, ίσως τον κορυφαίο, με έναν πρωταγωνιστή που μπορεί να είχε τραβήξει πάνω του τα βλέμματα με το Pleasantville (ελπίζω να το γράφω σωστά), αλλά δεν τον λες και πρωτοκλασσάτο και μάλιστα ο ηθοποιός αυτός στιγματίστηκε τόσο πολύ από τον ρόλο του αυτό που πλέον οι λέξεις Μαγκουάιρ και Σπάιντερμαν είναι περίπου ταυτόσημες. Γενικά δεν είμαι φαν του Σπάιντι γιατί δεν μπορώ το τόσο αίσθημα που υπάρχει σε κόμικς και ταινίες του. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω διαβάσει και πάρα πολλά. Αλλά αυτό που παρατήρησα από όσα και να διάβασα είναι ότι έχει με διαφορά τους καλύτερους villains της Μάρβελ (άντε βγάζω έξω τον Μαγκνέτο). Άρα η γνώμη μου για τον ήρωα επηρεάστηκε κατά πολύ από τις πρώτες ταινίες και τούμπαλιν. Τόσα χρόνια μετά να πω την αλήθεια η πρώτη ταινία μου έκανε μετριότερη εντύπωση από ότι την πρώτη φορά, αλλά και πάλι τη θεωρώ πάρα πολύ αξιόλογη ταινία για το είδος. Χωρίς να έχει σχεδόν πουθενά κάποιο "πρώτο" όνομα όπως οι Χ-ΜΕΝ που έτρεχαν παράλληλα, είχε ηθοποιούς που τα έδωσαν όλα στους ρόλους τους στον απόλυτο βαθμό. Με αποτέλεσμα από τότε κιόλας τον Ντεφόε που έχει αξιολογότατη καριέρα (OK με μερικές αστοχίες) τον βλέπω και τον αποκαλώ Γκριν Γκόμπλιν. Βέβαια η ταινία έχει μερικές εμφανείς αδυναμίες. Ο Μαγκουάιρ σε πολλά σημεία κάνει overacting (συγνώμη δεν ξέρω τον ελληνικό όρο), Κίρστεν Ντανστ και γενικότερα ο ρόλος της MJ μου φαίνεται αδιάφορος σε εκτέλεση και προβληματικός. Δηλαδή ρόλος και εκτέλεση δεν δικαιολογούν τις αντιδράσεις. Καμία σχέση με την Έμα Στόουν για παράδειγμα. Και τέλος (αυτό είναι συνολικό συμπέρασμα) δε μου άρεσε η απαλλαγή του villain δια του θανάτου, σημάδι ότι το στούντιο τότε δεν έβλεπε καθόλου μακριά. Για τον μικρό τι να πω; Ανακάλυψε με την ταινία αυτή το μπιντζ γουότσινγκ. Ήταν Μεγάλη βδομάδα και είδαμε τις 3 ταινίες νεράκι. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα 2. SPIDER-MAN 2 (2004) Και πιάνουμε τα κλασσικά θέματα της Μάρβελ... Τα υπαρξιακά. Τι σημαίνει να είσαι υπερήρωας; Είναι ευλογία ή κατάρα; Τον ζηλεύουμε ή τον λυπόμαστε; Εντάξει ακόμα και εγώ που σίγουρα δεν είμαι μαρβελάκιας βλέπω διαρκώς αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Προτιμώ την DC γιατί μου αρέσει οι ήρωες να είναι αυτό που είναι. Αυτές τις παλινδρομήσεις ποτέ δεν τις βρίσκω του γούστου μου. Αυτή η ταινία είναι γεμάτη από αυτές, έχουμε άλλωστε ένα μεγάλο μέρος όπου ο Πάρκερ παύει να είναι ο Σπάιντερμαν, γεγονός που το βρίσκω λίγο αστείο. Αν έγινε γενετική αλλαγή έγινε γενετική αλλαγή. Δεν ξέρω πως, αλλά έγινε. Ήταν κάτι αντικειμενικό. Η ψυχολογική κατάσταση του Πίτερ Πάρκερ θεωρητικά δε θα έπρεπε να το επηρεάζει, δεν είναι κανένας Ντόκτορ Στρέιντζ να πρέπει να κάνει διαλογισμό για να πιάσει το ξόρκι. Ή γενετικά πετάς ιστό ή όχι. Τέλος πάντων το αφήνουμε στην άκρη, η ταινία είναι εξαιρετική κυρίως λόγω του εξαιρετικού Άλφρεντ Μολίνα (για το δίδυμο των πρωταγωνιστών ισχύουν ότι είπα παραπάνω) και του δόκτωρα Οκταπούς (αφρόλουτρο παπάκι για όταν θα κάνεις ντους ). Για τον μικρό δεν λέμε τίποτα, συνέχεια στο καπάκι με την 3η ταινία 3. SPIDER-MAN 3 (2007) Η ταινία για την οποία γράφτηκε το παγκοσμίου φήμης best seller: "Πως να πετάξετε ένα πετυχημένο franchise στον κουβά" Εδώ το στούντιο προσπάθησε να τα κάνει όλα. Να βάλει στο παιχνίδι το Venom, τον Sandman, να επανεισάγει τον Green Goblin, να βάλει ολίγη από Gwen Stacy, να αλλάξει το παιχνίδι για τον Πίτερ Πάρκερ. Και τι κατάφερε; Να φτάσει και να ξεπεράσει κατά καιρούς τα όρια της γελοιότητας. Δεν ξέρω κατά πόσο κάτι τέτοιο ήταν σκόπιμο, πόσο ήθελαν πραγματικά να δείξουν τόσο έντονα τις μεταστροφές του Πίτερ Πάρκερ, αλλά αν βάλουμε το συχνό overacting του Μαγκουάιρ νομίζω ότι ξεπεράσαμε τα όρια του αποδεκτού. Ο cool Spider-Man νομίζω πως είναι ότι χειρότερο έχω δει σε υπερηρωικό. Δηλαδή πείτε μου: και άντε αυτός κάνει τα καραγκιοζλίκια του. Οι νεοϋορκέζες τόσο χάπατα είναι και δεν πάει η φάπα σύννεφο; Ή έχουμε την κλασσική αμερικανιά, "πίστεψέ το μέσα σου και θα το πετύχεις"; Τέλος πάντων μαζί με τη γελοιότητα αυτή, μιλάμε για τόσο πολύ φόρτωμα σε sub-plots σε σκηνές σε villains σε οτιδήποτε που λογικό είναι ότι μαζί με την ταινία κατέρρευσε και το concept Sam Raimi's Spider-Man μαζί της. Μέχρι και ο μικρός έπαθε overdose. Τις είδαμε στα καπάκια, αλλά ήταν τόσο βαρύ το τελευταίο πιάτο που το επόμενο βήμα ήταν οι Χ-ΜΕΝ. Με τα σημερινά κριτήρια βλέπουμε το πόσο λάθος ήταν ο χειρισμός της Sony στο όλο θέμα. Η προσέγγιση που είχε προηγηθεί στον Superman και τον Batman, "γυρίζουμε μία ταινία και αν πάει καλά γυρίζουμε και επόμενη" ήταν η μόνη λογική προσέγγιση πριν το MCU, αλλά είναι τόσο εύθραυστη που τελικά βλέπουμε ότι οδηγεί πάντα σε κατάρρευση. Γενικά όμως θεωρώ αδιανόητο κάποιος να αγνοήσει αυτή την τριλογία επειδή είναι πριν ή εκτός MCU.

Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ ΕΚΘΕΣΗ ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ Πώς ήταν η ζωή στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής; Πώς κατάφεραν οι Αθηναίοι να επιβιώσουν και να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια και την κοινωνική συνοχή εν καιρώ πολέμου; Ποιες θηριωδίες, ποια εγκλήματα διέπραξαν οι κατακτητές; Πώς αντιστάθηκαν οι κάτοικοι της πόλης; Ποιοι συνεργάστηκαν με τους ναζί; Ποιοι κράτησαν το στόμα τους κλειστό; Ποιοι βγήκαν στους δρόμους, με θάρρος και αυταπάρνηση σε καθεστώς απόλυτης παρανομίας για να διεκδικήσουν την ελευθερία; Και πώς φτάσαμε στην απελευθέρωση; Δεκατέσσερις κορυφαίοι Έλληνες δημιουργοί κόμικς δίνουν τις δικές τους απαντήσεις με ισάριθμα έργα. Στόχος είναι η διατήρηση της μνήμης μέσω της τέχνης των κόμικς απέναντι στο διαχρονικά απάνθρωπο πρόσωπο του ναζισμού. Η αποτροπή παρόμοιων εγκλημάτων στο μέλλον στηρίζεται στη γνώση της ιστορίας και των γεγονότων. Οι 14 Έλληνες καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση στην Καφετέρια του Θεάτρου Άλσους στο Πεδίο του Άρεως, χρησιμοποιώντας τεκμήρια και ιστορικά δεδομένα, δημιουργούν τις δικές τους, σκληρές ιστορίες για την Αθήνα κατά την ταραγμένη περίοδο της ναζιστικής Κατοχής. Η έκθεση πραγματοποιείται με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής Πού; Καφετέρια Θεάτρου Άλσους, Πεδίο του Άρεως Πότε; Τετάρτη 24 έως Κυριακή 28 Ιουλίου 2019 Συμμετέχουν: Τόμεκ Γιοβάνης, Γιώργος Γούσης, Σπύρος Δερβενιώτης, Πέτρος Ζερβός, Δημήτρης Καμένος, Λέανδρος, Τάσος Μαραγκός, Θεόδωρος Μπαργιώτας, Αντώνης Νικολόπουλος (Σολούπ), Αλέξια Οθωναίου, Αλέκος Παπαδάτος, Θανάσης Πέτρου, Γιώργος Φαραζής, Πέτρος Χριστούλιας Τασος Μαραγκος.tif

Ο πρώτος τόμος πάει για επανέκδοση :ναηςςςςςς: :δεμεχαλαειχιλιοστο:

Μην φοβάσαι , θα σου δώσω μια φωτογραφία μου να την κρεμάσεις στο λαιμό για ναμην σε φάει η αχορταγη .Ολοι λένε ότι είμαι αχώνευτος . Τεύχος 47 ,περίμενα να σε δω ανεβασμενο από τον Ινδιάνο αλλά πήγε 5 και δεν άντεξα στον πειρασμο ,ελπίζω να μείνει το σκαλπ μου στην θέση του . Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης

Απ' όπου αναγνωρίζουμε και τις υπόλοιπες ιστορίες τού τεύχους: Τρελή καταδίωξη, Ληστές με άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος

Awww gee

ή να πληκτρολόγησε εκ παραδρομής το 1

Μα σε ποιον αναφερεσαι?? Μελος του φορουμ που ανεβαζει σοβαρα εξωφυλλα. Ποιος να ναι?? χεχεχε!! Περα απο την πλακα το All about History ειναι ωραιο περιοδικο και ο λογος που παιρνω το εθνος (την Κυριακη που το δινει). Αλλα υπαρχει ενα θεμα με το εξωφυλλο του και δεν δυναμαι να το ανεβασω. Δεν χωραει στο σκανερακι μου το ρημαδι!

Έπεσε πολλή δουλειά στον Κύρο αυτές τις ημέρες κι εμείς είμαστε εδώ για να τις καταγράψουμε. Αυτή την φορά έχουμε 7 εφευρέσεις. Πάμε να τις δούμε μία-μία. Από την ιστορία "Μαθητευόμενος επιχειρηματίας", έχουμε έναν Ενισχυτή Όσφρησης. Από την ίδια ιστορία έχουμε ένα Ηλεκτρονικό Ανοιχτήρι. Πάλι από την ίδια ιστορία, θα βρούμε μία Συσκευή Πρόβλεψης Χρηματιστηριακών Μεταβολών. Από την ιστορία "Ταξίδι στην άκρη του ουράνιου τόξου", έχουμε ένα Ιπτάμενο Τάμπλετ. Ένας Πολυμορφικός Εκγυμναστής μας έρχεται από την ιστορία "Το χρυσάφι των Ολυμπιονικών" Από την ίδια ιστορία, ένα Τηλεκατευθυνόμενο Βέλος. Και τέλος, ο συμπαθής εφευρέτης αποδεικνύει ότι διαπρέπει και στην Χημεία, μιας και στην ιστορία "Με τις δυνάμεις των θεών", έφτιαξε Χάπια Υψηλής Πρωτεϊνικής Ενέργειας.

Κοίτα, μπορώ να στα δανείσω αν δυσκολεύεσαι να τα βρεις ρε παιδί μου και τα επιστρέφεις όποτε έχεις! Με φιλικό και προπαντός προσιτό επιτόκιο εννοείται!

Εντάξει, τα 49€ τα θεωρώ μία λογική τιμή. Αλλά τα 4 λεπτά με έτσουξαν.

ιδού ρε παλιογκρινιάρηδες! έχει ο καθένας μας από 40 ΠαμπλικόΜπάρνηδες (τουλάχιστον). Κάποιοι έγιναν μεγάλοι ευεργέτες παιδικών βιβλιοθηκών. Στη Πέρα Μαγουλινίτσα δώρισε ο άλλος τόσους ΠαμπλικοΜπάρνηδες που πλέον το έχουν για αναγνωστικό στα δημοτικά όλης της επαρχίας (και όχι απλά στην πολυθρύλητη κωμόπολη). Έξω όμως δακρύζουν για να το αποχτήσουν. Στάζουν αίμα. Φτύνουν και για λογαριασμό των πάππων τους το γάλα των προγιαγιάδων τους. Αλλά εδώ, νααααααα η γκρίνια για τον Τερζό. Σας χάριζαν τον Μπένυ τον γάιδαρο και τον κοιτάζατε στα δόντια! αυτά. αυτό ήταν ένα ποστ σωσίβιο. με έπνιγε το άδικο στη θάλασσα της αχαριστίας και δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο μέσα μου. υγ κολλήστε με αυτοκόλλητα τις μεταφράσεις στα μπαλονάκι και πουλήστε τα 49,03. Όλο και κάτι θα βγάλετε. υγ2 όλα εγώ πια?

Ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία, τα κόμικς έχουν ασχοληθεί με τον υπερφυσικό τρόμο μέχρι υπερβολής. Με επίκεντρο την ελληνική επαρχία του 19ου αιώνα, όμως, όχι. Ο Θανάσης Πετρόπουλος με τα «Μυστήρια Πράματα» καλύπτει το κενό. «Στη Ζώνη του Λυκόφωτος, όπου οι Παραδόσεις του Νικόλαου Πολίτη συναντούν τα X-Files, ο Θανάσης Πετρόπουλος παρουσιάζει με τα Μυστήρια Πράματα ένα μαγικό σκηνικό της ελληνικής επαρχίας του 19ου αιώνα. Οπλές τράγου, βουρκόλακες, γέρικες καστανιές και κοπάδια χωρίς τσοπανόσκυλα συνθέτουν μια σκοτεινή ιστορία μυστηρίου που θα σας γητέψει», γράφει ο Τάσος Ζαφειριάδης στο οπισθόφυλλο από το νέο βιβλίο του Θανάση Πετρόπουλου. Και περιγράφει εύστοχα το περιεχόμενο από τα «Μυστήρια Πράματα» (εκδόσεις Jemma Press, πρώτη δημοσίευση στο socomic.gr, συνοδεύεται από εικονογραφήσεις των Αγγελικής Σαλαμαλίκη, Δημήτρη Καμένου, Αλέξιας Οθωναίου, Παναγιώτη Πανταζή, Έφης Θεοδωροπούλου, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρας Αδαμοπούλου, Δημήτρη Κάσδαγλη), μια κατάδυση στη σκοτεινή Ελλάδα μιας άλλης εποχής, πιο «μαγικής» και σίγουρα πιο τρομακτικής. Χωρίς όμως να λείπει το χιούμορ. Πρωταγωνιστές του Πετρόπουλου («Πλασματικά Νούμερα», «Καμμένα Βούρλα», «Προτελευταίοι» και «Προτελευταίοι Ξανά» με τον Αντώνη Βαβαγιάννη κ.ά.) είναι δύο ερευνητές παραφυσικών φαινομένων, ο Φιλήμων Καρτέρης, καθηγητής του Πανεπιστημίου των Αθηνών, και ο συνεργάτης του, Ιρλανδός φιλέλλην περιηγητής, σερ Ζάκαρυ Νίκολσον, που διασχίζουν βουνά και λαγκάδια, ρεματιές και βοσκοτόπια για να λύσουν μυστήρια με φόντο τρομακτικά νεκροταφεία, αφιλόξενες εκκλησίες, σφαλισμένα αγροτόσπιτα και απειλητικά αγριοκάτσικα. Ακούγεται σαν παρωδία τρόμου και μάλλον είναι, καθώς φαίνεται δύσκολο να τρομάξεις με τέτοια θεματολογία. Αλλά τρομάζεις! Και, πού και πού, γελάς. Όπως, για παράδειγμα, στη μεγαλύτερη ιστορία του βιβλίου, με τίτλο «Τράγος», κάπου στην ορεινή Αρκαδία του 1893 με τους δυο φίλους να συζητούν: «Πιστεύω ότι μετά θάνατον συμβαίνουν μυστήρια πράματα, κύριε Καρτέρη… τα οποία όμως δεν θα χαρακτήριζα ως “ζωή”» λέει ο Ιρλανδός. «Άρα πιστεύετε στα πνεύματα;» ερωτά ο καθηγητής. «Λόγω της ιρλανδικής μου καταγωγής είμαι σχεδόν υποχρεωμένος να πιστεύω κατά βάσιν στα οινοπνεύματα…» ξεκαθαρίζει ο Ζάκαρυ Νίκολσον. Και συνεχίζουν τον δρόμο τους, περιμένοντας (ή ελπίζοντας;) να διασταυρωθούν με ξωτικά και καλικάντζαρους, με μάγισσες και νεράιδες, με στοιχειά και δράκους, με τα αλλόκοτα πλάσματα των δοξασιών και των μύθων της ελληνικής επαρχίας ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος. Με το ερώτημα του εξωφύλλου «Κι αν τα παραμύθια της γιαγιάς δεν ήταν τελικά παραμύθια;» να πλανάται σε όλη τη συλλογή ενός παράδοξου βουκολικού τρόμου. Φυσικά τα παραμύθια της γιαγιάς ήταν πάντα παραμύθια, αλλά σημασία έχει αν οι άνθρωποι που τα άκουγαν τα πίστευαν και τους κυρίευε ο φόβος. Κι εδώ η απάντηση είναι μάλλον καταφατική κάνοντας ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την επιλογή του Πετρόπουλου να ασχοληθεί με αυτήν ακριβώς την εποχή, ίσως την τελευταία που κάτι τέτοιο μπορεί και να αποτελούσε τον κανόνα. Και το σχετικό link...

6 απολαυστικές ιστορίες σας περιμένουν στα περίπτερα: ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΕΡΟΜΠΛΟΥΜ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΑΜΠΟΤΑΡΕΙ ΤΑ ΝΕΡΟΠΙΣΤΟΛΑ ΤΟΥ ΣΚΡΟΥΤΖ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΙ ΣΤΟ ΕΡΗΜΟΝΗΣΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΤΩΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΩΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ... ΚΑΜΠΙΝΓΚ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΓΟΡΑΣΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΠΡΩΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΙΟ ΣΚΡΟΥΤΖ ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ Η ΝΕΑ ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΙΛΑΝΕ, ΑΛΛΑ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΗ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ Ο ΠΛΟΥΤΟ ΜΠΑΙΝΕΙ Σ,ΕΝΑ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΟΔΗΓΟ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΥ ΚΙΝΕΙ ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΛΗΣΤΕΣ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΕΞΑΣΚΗΣΕΩΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ ΤΩΝ ΜΟΥΡΓΟΛΥΚΩΝ ΝΑ ΛΗΣΤΕΨΟΥΝ ΤΟ ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΤΟΥΣ Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 26 Ιουλίου (Νο. 267)

Να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου ,το ίδιο γιατί σίγουρα θα εμφανιστεί κάποιος να το σκουπίσει από την αγορά και να το σερβίρει ανα τακτά χρονικά διαστήματα 1 1.Η παραπάνω δήλωση ισχύει (προσωπική άποψη πάντα) για σειρές που δεν έχουν ζήτηση πια . Πόσοι πλέον ψάχνουν Ζαγκορ ή ρακαρ ή ακομα και πολεμικα δρασις κλπ πάρα συγκεκριμένα νούμερα? Από την άλλη ντισνει (πρωτα νουμερα)και υπερηρωικα ζητάνε όλοι.Και από προσωπική εμπειρία σε αυτά που συλλέγω εγώ πόσο σπάνιο είναι το σπαιντερμαν 1 καμπανα ή ο δρακουλας 1 σε σχέση με άλλα τεύχη και πόσο πουλιόνται αναλογικά ?

Μήπως θα έπρεπε να δημιουργηθεί κι ένα αντίστροφο θέμα όπου θα αναφέρονται προσφορές σε εξωφρενικά χαμηλή τιμή; Επίσης καλό θα ήταν ένα θέμα που να εξετάζει το "χρηματιστήριο" των κόμικς , δηλαδή πως ανεβοκατεβαίνουν οι τιμές σε κάποια συγκεκριμένα τεύχη.

Πηρα το τευχος για την δευτερη ιστορια,"Το καρο του νικητη". Και μονο που ειχα δει την πρωτη σελιδα της ιστοριας στο inducks μου εκανε κατι. Ωραια ιστορια και πολυ ομορφο σχεδιο. Μου αρεσε και "Ο κλεφτης του φαγητου". Γενικα μου αρεσουν οι ιστοριες που διαδαραματιζονται στο αγροκτημα της γιαγιας Ντακ.

Η προεπισκόπηση του τεύχους στο readpoint

Εννοούσα για την Καθημερινή... Ναι το θυμάμαι για τον Τερζό αυτό αλλά μετά από κάποιο διάστημα "χάθηκε". Μέγα λάθος του Τερζο ήταν και η μη επικοινωνία με τους φαν την εποχή των σοσιαλ μίντια.

@Retroplaymo Θα μιλήσω με τον δικηγόρο μου και θα έχεις σύντομα απάντηση, φίλτατε τοκογλύφε συνάνθρωπε.

Θέλει να γίνεις λίγο πιο σαφής στην εικόνα, δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς πρέπει να κοιτάξω.

Από το puddlemunch.com, που φαίνεται να ξεκίνησε τον φετινό Απρίλιο.

Ο βιασμός είναι έγκλημα. Ένα απλό «όχι» θα έπρεπε να είναι αρκετό, ώστε να μην οδηγηθεί μια κατάσταση χωρίς συναίνεση μέχρι εκεί. Τα πρόσφατα περιστατικά βιασμών αποδεικνύουν πως το «όχι» δεν γίνεται σεβαστό. Το «Όχι σημαίνει όχι» εξηγεί το πώς και το γιατί πρέπει να μάθουμε να λέμε και να ακούμε το «όχι». Από τις πιο σπουδαίες και φορτισμένες με αποφασιστικότητα λέξεις σε κάθε γλώσσα του κόσμου είναι το «Όχι». Στις περιπτώσεις που αποτελεί την απάντηση σε κάποια σεξουαλικού τύπου ερώτηση, χειρονομία ή πράξη, θα έπρεπε να αποτελεί διαταγή, χωρίς «αλλά» και δεύτερες κουβέντες. Και με κατηγορηματικό τρόπο, χωρίς επιπλέον πράξεις άνευ συναίνεσης του προσώπου που για οποιονδήποτε λόγο το λέει. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δόθηκαν στη δημοσιότητα το 2016, ωστόσο, το 32% των Ελλήνων και το 27% των Ευρωπαίων πολιτών είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν ένα βιασμό, ανάλογα με τις συνθήκες που συνέβη. Τα ρούχα του θύματος, η συμπεριφορά του, το μέρος στο οποίο βρέθηκε, τα όσα είπε, οι κινήσεις του, αποτελούν για σχεδόν έναν στους τρεις Ευρωπαίους, «ελαφρυντικά» για τον βιαστή και μπορούν να δικαιολογήσουν σε κάποιο βαθμό το έγκλημά του. Το «Όχι σημαίνει όχι» (αυτοέκδοση σε κείμενα της «Λ.» με τη στήριξη της συλλογικότητας «Καμιά Ανοχή» και σχέδια του Kanellos Cob) έρχεται να απαντήσει με έναν απολύτως πειστικό τρόπο σε τέτοιες στάσεις, να δώσει οδηγίες και συμβουλές σε θύματα ώστε να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τους εαυτούς τους, αλλά και σε δυνητικούς ή επίδοξους θύτες, ώστε να ξέρουν πού πρέπει να σταματήσουν όταν η απάντηση είναι «όχι». Στο βιβλίο καταγράφεται η εμπειρία της «Λ.», ενός θύματος βιασμού, ενώ η έκδοση γίνεται για την οικονομική υποστήριξη της υπόθεσης. Όπως γράφει ο Kanellos Cob (δημιουργός μεταξύ άλλων του βραβευμένου «Αντίο Μπάτμαν» σε σενάριο του Τάσου Θεοφίλου) στη σελίδα του στο facebook (αναπαράγεται με την άδειά του): «Η Λ. βιάστηκε πριν 2 χρόνια. Με πλησίασε για να επικοινωνήσει τη μαρτυρία της. Η μαρτυρία της και μια σειρά κειμένων γύρω από την κουλτούρα του βιασμού, είχαν αποτέλεσμα μια εικονογραφημένη έκδοση, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για τα έξοδα του δικαστηρίου. Προς το παρόν, βρίσκεται στο Beaver και σύντομα σε αλληλέγγυα βιβλιοπωλεία και βιβλιοκαφέ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη». Οι εικόνες του είναι σκληρές και συνοδεύουν ιδανικά τα κείμενα της «Λ.», ιδιαίτερα την καταγραφή της εμπειρίας της ως θύματος βιασμού. Ένας ματατζής και ένας γιατρός με πέη σε στύση αντί για κεφάλια έρχονται σε πλήρη αντίστιξη με μια γυναίκα βουτηγμένη σε μια αιμάτινη λίμνη. Για να ανατραπεί αυτό, χρειάζεται ενεργή δράση. Και εκπαίδευση. Και όπως γράφει η «Λ.»: «Πιστεύω σε λογικές πράξεις. Πιστεύω στην εκπαίδευση. Πιστεύω, λοιπόν, ότι είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε στα αγόρια, στους άντρες, τι είναι η συναίνεση, ο σεβασμός και ειδικά να τους εξηγήσουμε ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να βρίσκονται στον δημόσιο χώρο χωρίς να κινδυνεύουν. Έναν κίνδυνο που διατρέχουν επειδή η κοινωνία μας προτιμά να τις εκπαιδεύει να μη βιάζονται παρά να εκπαιδεύει τους άνδρες να μην βιάζουν ή να προσβάλλουν σεξουαλικά τις γυναίκες». Tι είναι βιασμός; Σύμφωνα με το «Όχι σημαίνει όχι»: «Ο βιασμός είναι μια ανεπιθύμητη σεξουαλική σχέση, με ή χωρίς διείσδυση, με τους/τις συντρόφους σας, με έναν ξένο/η, με ή χωρίς σωματική βία. Ο βιασμός δεν είναι μόνο η στερεότυπη εικόνα ενός μεγαλόσωμου τύπου που μας κυνηγάει με ένα όπλο σε έναν σκοτεινό δρόμο, αλλά είναι οποιαδήποτε κατάσταση όπου δεν υπάρχει συναίνεση. Καταπολεμώντας την κουλτούρα του βιασμού ➊ Αποφεύγουμε τη χρήση γλώσσας που αντικειμενοποιεί ή υποβαθμίζει τις γυναίκες και τους διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικό φύλο. ➋ Μιλάμε αν ακούμε κάποιον άλλον να κάνει ένα επιθετικό αστείο ή κάποιο αστείο περί έμφυλης βίας. ➌ Αν κάποια φίλη/φίλος λέει ότι έχει βιαστεί, πάρτε την/τον σοβαρά και υποστηρίξτε την/τον. ➍ Σεβόμαστε τον φυσικό χώρο των άλλων ακόμη και σε περιστασιακές σχέσεις. ➎ Επικοινωνούμε πάντα με τους συντρόφους μας. ➏ Δεν αφήνουμε τα στερεότυπα να διαμορφώνουν τις ενέργειές μας. ➐ Συμμετέχουμε σε ομάδες που υφίστανται για να καταργήσουν την κουλτούρα του βιασμού. ➑ Πάνω απ’ όλα εκφράζουμε την αντίθεσή μας στην αντικειμενοποίηση των γυναικών. Και το σχετικό link...

Ειρήσθω εν παρόδω, έχω την αίσθηση ότι οι τιμές σιγά-σιγά ανεβαίνουν γενικώς. βλέπω τους τελευταίους μήνες δεξιά-αριστερά πραγματάκια που τα συναντούσα φτηνότερα. λχ από εκεί που το στάνταρ στα BD ήταν 2-3 ευρώ, πλέον το βλέπω να είναι 4-5. Και τα βλέπω από ανθρώπους που σε βάθος χρόνου δεν μου έδωσαν ποτέ το δικαίωμα να πω ότι τις τσιμπούσαν τις τιμές. Να είναι διότι έχουν βελτιωθεί γενικά τα οικονομικά του κόσμου? Να είναι διότι σιγά-σιγά έχουν αρχίζει και μειώνεται η προσφορά κάποιων τίτλων από την αγορά των μεταχειρισμένων? Να είναι διότι έχουν μια κόπωση οι συγκεκριμένοι και λένε πλέον ένα "άντε απαυτώσου, ο τάδες και ο δείνας τα πουλάνε χρυσάφι, γιατί να κάνω εγώ τον λαλάκα"? Να είναι μια λανθασμένη εντύπωσή μου? I just wanted to say it

Τα λόγια σου στάζουν σοφία μεγαλειότατε. Βέβαια φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα φάει κι εμένα η νταλίκα και θα ησυχάσουμε.

Μετά το Thor: Ragnarok, ο Taika Waititi θα σκηνοθετήσει και την τέταρτη ταινία της σειράς, της οποίας θα γράψει και το σενάριο. Η Tessa Thompson θα επιστρέψει κι αυτή στον αναβαθμισμένο πλέον ρόλο της. Η μεγαλύτερη επιστροφή όμως είναι αυτή της Natalie Portman ως Jane Foster, έναν ρόλο που υποδύθηκε τελευταία φορά στο Thor: The Dark World το 2013. Και όπως άφησε να εννοηθεί ο Waititi, η Portman δε θα επιστρέψει απλά ως Jane Foster... Lady Thor: Πρεμιέρα: 5 Νοεμβρίου 2021

Στη νέα ταινία του αραχνακια επιστρέφει ο Tom Holland ως ο επώνυμος ήρωας αλλά και ο σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας Jon Watts. Το πρώτο teaser trailer και το πρώτο διεθνές με ελληνικούς υπότιτλους και κάποιες επιπλέον σκηνές Η ρετρό μουσική επένδυση που παρέπεμπε στο γνωστό τραγουδάκι γ***σε... ΠΟΛΥΥΥ όμως. Αρκούντως θεαματικές οι σκηνές δράσης, ωραίος ο Μυστήριο και είχε την πλακίτσα της η τελευταία σκηνή. Ο Αραχνούλης δείχνει να 'χει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από την πρώτη ταινία, η θεία Μέι παραμένει κ**λα, αλλά παραήταν κουλ και άνετη: Το μεγάλο, τεράστιο, πελώριο ΜΕΙΟΝ παραμένει δυστυχώς... Την Εμ Τζέι εννοώ και η άποψή μου παραμένει μια: ΜΑΥΡΟ ΔΑΓΚΩΤΟ, ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ, ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ! Υ.Γ. Επίσης αυτή η κοκκινόμαυρη στολή μου κάθεται στο λαιμό. Το μαύρο βασικά, ή κλασικό κόκκινο-μπλε ή τίποτα. [imdb=tt6320628]

Σε κάμποσες έπαιξε, αλλά η μόνη για την οποία ακούστηκε είναι η κλασσική αμερικάνικη μέτρια βιο-αγιογραφία προσανατολισμένη αποκλειστικά να παίξει στα βραβεία (και μετά να ξεχαστεί) όπου και πήγε σαφώς χειρότερα από ότι ήθελαν.

Μετα το Θωρ 2 επαιξε σε σε καμποσες ταινιες. Αναμεσα τους δυο ταινιες με τον σκηνοθετη Τερενς Μαλικ (ο οποιος βραβευτηκε στις Καννες το 2011), στην ταινια Τζακι (για την Τζακι Κενεντυ) οπου ηταν και υποψηφια για οσκαρ και στο ενδιαφερον Vox Lux. Δεν ξερω αν ηθελε να κανει κατι πιο ποιοτικο ή καλλιτεχνικο αλλα γενικα νομιζω οτι μπορει να κανει οποιες επιλογες θελει. Και χρημα εχει βγαλει και ενα οσκαρ (Μαυρος Κυκνος) εχει τσιμπησει!! Απο κει και περα καλα κανει και γυρναει στη Μαρβελ γιατι μιλαμε πλεον για το μεγαλυτερο franchise απο οικονομικης αποψης!

Δεν έχω βρει κάτι δυσκολότερο στο μεγάλωμα του γιου μου (κλείνει συντομότατα τα 9) όσο το τι να κάνω σε σχέση με τα δικά μου χόμπι και πάθη. Τον ωθώ στα κόμικς ή τον αφήνω (με τα κατάλληλα ερεθίσματα) να τα ανακαλύψει μόνος του; Παίζουμε επιτραπέζια; Με ποιανού την προτροπή; Δική μου ή δική του; Γήπεδο πάμε; Τον φανατίζω με τον Ηρακλή; (αστεία ερώτηση) Αυτοκίνητα; Φόρμουλα; Δεν ξέρω. Θα ήθελα να έχουμε παρόμοια ενδιαφέροντα, όχι τίποτε άλλο, αλλά να κάνουμε και μία μικρή απόσβεση των εξόδων μου, αλλά από την άλλη αν τον πιέζω μην του βγει αντίδραση αργά ή γρήγορα; Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι και οι ταινίες, ειδικά οι ταινίες ποπ και κόμικ κουλτούρας, τα μεγάλα franchises δηλαδή. Τόλκιν, Star Wars, Star Trek, Marvel, DC κλπ. Τελικά από ένα σημείο και μετά σταμάτησα κι εγώ να βλέπω τις νέες παραγωγές και περίμενα να έρθει η ώρα να τα δω ή να ξαναδώ με τον μικρό όλες αυτές τις σειρές ταινιών. Πρώτη προσπάθεια Star Wars στα 7 περίπου. Παταγώδης αποτυχία, εκεί που εξαφανίστηκε ο Όμπι-ουάν το κλείσαμε και δεν το ξανανοίξαμε. Δεύτερη ήταν (ελεεινό και σαν σκέψη εκ μέρους μου) κατόπιν προτροπής του όταν το είδε στο media player η πρώτη ταινία Star Trek. Τον λυπήθηκα. Μετά με ρώτησε ποια είναι η πρώτη υπερηρωική που έχει βγει και του είπα ότι όλα ξεκίνησαν από τον θρυλικό Superman με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν. Ούτε αυτό το τελειώσαμε λόγω διάρκειας, αλλά δεν τον είδα να ψήνετε και να τελειώσουμε. Και κάπου εδώ έρχεται η μάστιγα των μαθητών: Youtube. Δεκάδες βλακώδη βιντεάκια με ακόμα πιο βλακώδη μουσική να λένε ότι τους κατέβει. Πολλά από αυτά έχουν αναφορές στους ήρωες της Μάρβελ, σε δυνάμεις σε εξέλιξη και στις ταινίες. Έχει βέβαια και ένα αρκετά αστείο με το οποίο κόλησε ο μικρός: Είχαμε δει και τον Βλακ Πάνθηρ το καλοκαίρι στο σινεμά του κάμπινγκ (τεράστιο Ποσείδι, το καλύτερο κάμπινγκ του γαλαξία), οπότε τέταρτη προσπάθεια: MARVEL! - Τι να δούμε μπαμπά; - Κοίτα παιδάκι μου η Μάρβελ έχει βγάλει πάνω από 40 ταινίες, αν θες τη γνώμη μου περιοριζόμαστε στο MCU και προλαβαίνουμε να δούμε τον νέο Σπάιντερ-Μαν στο σινεμά το καλοκαίρι - Γιατί έχει και άλλα; - Φυσικά και έχει κι άλλα, για την ακρίβεια το MCU βασίστηκε στην αρχή σε ότι είχε περισσέψει στη Μάρβελ και δεν είχε βρει στούντιο να τον πουλήσει τον καιρό που ήθελε κι εκείνη να μπει στα σινεμά. - Δηλαδή δεν είναι Μάρβελ = Αβέντζερς; - Όχι βέβαια, κάθε άλλο. Για την ακρίβεια όταν ήμουν μικρός (υπήρξε και τέτοια εποχή) Μάρβελ ήταν ο Σπάιντερ-Μαν και οι άλλοι. Γούσταρα και τους Χ-ΜΕΝ (εν μέρει από τότε που ηρθε στον Ηρακλή ο Χ-ΜΑΝ o κόσμος ήξερε και τον Χουλκ (τεράστια ξενερωσιά να λέει κάποιος Χαλκ ) από ένα άθλιο Β-σήριαλ και για λόγους που αγνοώ είχαν αρκετή δημοφιλία και οι Φαντάστικ 4. Αλλά τον Κάπτεν Αμέρικα τον είχαν ξεχάσει όλοι και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήταν στα πολύ κάτω του, ο Iron Man ελαφρώς δευτεράντζα και με τραγικούς villains και ο Θωρ εντάξει. Δεν τον λες και ο Μέσσι των κόμικς. Να μη μιλήσω για όλους τους άλλους που προ MCU πουλούσαν πιο λίγο και από το Σωφεράκι. Εδώ να διακόψω και να πω ότι η εικόνα που έχω για τη Μάρβελ είναι το λιγότερο ελλειπής είναι η άποψη που είχα από την απ'όξω. Παρόλα αυτά τον έπεισα να ξεκινήσουμε με το MCU. Στην πορεία όμως ήθελε να δει και Χ-ΜΕΝ, να δει τα πρώτα Spider-Man, με έβαλε να δω τον Daredevil και θέλει να δει και το πατριωτάκι μας την Ηλέκτρα, είδαμε τους Φ4, όταν έχουμε λίγη ώρα βλέπουμε SHIELD και γενικά επικρατεί ένας αχταρμάς. Περίπου σαν το σύμπαν της Μάρβελ. Από το επόμενο θα δούμε πιο αναλυτικά τον αχταρμά, μεταφέροντας και τις εντυπώσεις μου μέσα από τις αντιδράσεις του μικρού. Ενδιαφέρον το βρήκα.

Δεν πρόλαβα χθες συνεχάω σήμερα χωρίς παύση όπως ακριβώς και η προβολή των ταινιών. Πρώτος στόχος ήταν οι πρώτοι Avengers και εκεί φτάσαμε χωρίς παραστρατήματα και λοξοδρομήσεις που έγιναν μετά. 4. THOR 1 (2011) - Μπαμπά πόσοι είναι οι Αβέντζερζ; - Βασικά 4, αλλά όπως κάθε τι που φέρνει την υπογραφή Μάρβελ από ένα σημείο και μετά χάνεται η μπάλα, ο μπούσουλας και όλα αυτά μαζί. - Που πάμε μετά; - Θωρ Θεότητα, ελαφρώς διάστημα, υποψία sci-fi, ανταγωνισμός, εξωγήινοι, ήταν λογικό ότι ο μικρός ψάρωσε. Ο μπαμπάς όμως; Ο μπαμπάς έχει να πει ότι παραδέχθηκε το μεγαλείο της Μάρβελ και το πόσο γάτες είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις. Αφού τσίμπησαν τα αγοράκια τι μένει για να γίνει το τοπ pop culture φαινόμενο; Τα κοριτσάκια βεβαίως βεβαίως. Και ιδού έχουμε την πρώτη υπερηρωική ταινία στην κινηματογραφική ιστορία του είδους που βασικό της μέλημα είναι να φέρει στο είδος και το γυναικείο φύλλο. Και σε ένα βαθμό μιλάμε για πρωτοποριακή ταινία, γιατί να πω την αλήθεια δε θυμάμαι ανάλογο μπλοκμπάστερ να χειρίζεται τον άνδρα πρωταγωνιστή με τόσο σεξιστικό τρόπο, όπως (κακώς) μας έχουν συνηθίσει με τις όμορφες γυναικείες παρουσίες. Η ταινία όμως; Να πω την αλήθεια δεν ξέρω πως θα την έκρινα αν δεν προερχόμουν από 2 συνεχόμενες προβολές μετριότατων προς το παντελώς αδιάφορο ταινιών τις αμέσως προηγούμενες μέρες. Αλλά μου φάνηκε αξιοπρεπέστατη. Φυσικά με τα εσωτερικά μου θέματα, γιατί από την πρώτη στιγμή που βγήκε είχα σαφές θέμα να πάρω στα σοβαρά μία ταινία με βασικό κακό τον Λόκι; Γιατί; Φυσικά φταίει η καλύτερη υπερηρωική κωμωδία όλων των εποχών (και των μελλοντικών) και στο μυαλό μου γινόταν διαρκώς η σύγκριση: Κατά τα άλλα ενδιαφέρουσα ταινία και σε ένα βαθμό σπονδυλωτή. Ένα πρώτο μέρος space fantasy με αντίστοιχες μάχες και ένα δεύτερο που συνοψίζεται στο "Δύο νέοι αγαπιούνται. Ο ένας από τους δύο είναι ο Θωρ" (και η άλλη η Πάντμε Αμιντάλα γιατί θα έχει και αγοράκια στην αίθουσα). Όπως και να έχει και παρά το σχετικώς άγνωστον (την εποχή εκείνη) των 2 πρωταγωνιστών, το ισχυρότατο supporting cast - ίλιγγος (Χόπκινς, Ελμπά, Σκαρσγκάαρντ ή όπως λέγεται, Πόρτμαν) και η θέληση των 2 πρωταγωνιστών να καθιερωθούν διά του ρόλου έδωσαν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, το αντίθετο από τον Χουλκ. 5. CAPTAIN AMERICA 1: THE FIRST AVENGER The First Avenger = The Last built-up. Γενικά έχω την αίσθηση ότι η παγκοσμιοποίηση του MCU και της ποπ κουλτούρας έχει φέρει σε μία σχετικά άβολη θέση την Μάρβελ σχετικά με το πως πρέπει να διαχειριστεί το βασικό υπερηρωικό σύμβολο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο κάπταιν Αμέρικα είναι το κόμικ ανάλογο του θείου Σαμ, ακόμα και για αυτούς που δεν είχαν διαβάσει ούτε μία σελίδα (βάλτε με κι εμένα μέσα). Οπότε η Μάρβελ πήρε άλλη μία εμπνευσμένη απόφαση. Τον βάζουμε στο αρχικό context και τον μεταφέρουμε με τον κλασσικό τρόπο της κατάψυξης στο σήμερα, έχοντας δώσει έναν ωραίο και ιδεαλιστικό τρόπο για την ύπαρξή του. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Έπρεπε να περάσουν 5 ταινίες για να δούμε τον πρώτο villain για τον οποίο αξίζει να δεις την ταινία και να τον θυμάσαι και μετά. Δυνατός villain, εξαιρετική επιλογή ο Agent Elrond Smith για το ρόλο και αν εξαιρέσουμε τη βολική αυτοκαταστροφή του Red Skull (κλασσικό πρόβλημα όταν κάνεις overpower τον villain) η ταινία κυλάει εξαιρετικά και ευχάριστα. Δεν είναι και κανένα αριστούργημα ούτε καν για τα μέτρα του είδους, αλλά τον μπαμπά τον άρεσε. Είναι και λίγο αγαπημένο θέμα ο Β'ΠΠ, είχα εκτιμήσει και την Χέιλι Άτγουελ στο συγκλονιστικό Pillars of the Earth (όποιος δεν το έχει δει, παρατάει ότι κάνει το κατεβάζει και το βλέπει) και οι αμερικανιές δε με πείραξαν ιδιαίτερα ούτε επίσης και η (σχετικά σπάνια) μεταγραφή πρωταγωνιστή από άλλο υπερηρωικό. Για τον μικρό δεν υπάρχει θέμα: 100% commitment μας άρεσε και ο Καπετάν Αμέρικας πάμε παρακάτω. Σε σημείο να βάλουμε στο πρόγραμμα να δούμε και την Agent Carter tv series. 6. THE AVENGERS (2012) Και κλείνει η σειρά με την ταινία στην οποία οφείλει την ύπαρξή του και τη δημοφιλία του το MCU (my 2c). Μία ταινία που καταργεί κάθε ένοια λογικής. Από ποια άποψη; Μα αν πιάσεις σχεδόν κάθε τομέα της ταινίας ξεχωριστά θα δεις ότι πάσχει. Το σενάριο; Το εύρημα και η πλοκή; Το κάστινγκ; Τι να πω. Βλέπουμε ξαφνικά στην αρχική ομάδα έναν άλλο Χουλκ. Και όχι απλά άλλο στη φάτσα, αυτό έγινε και με τον πωστονλεν φίλο του Άιρον Μαν, αλλά άλλο ήρωα. Το μόνο κοινό τους ήταν το χρώμα και το μέγεθος. Μπήκε ένα σωρό κόσμος και ντουνιάς σε μία ιπτάμενη μηχανή με αποκλειστικό σκοπό να στραβώσουν τα πράματα και μάλιστα να στραβώσουν μέχρι τέλους. Έχουμε κάτι αδιευκρίνιστους κακούς που έρχονται να μας καταστρέψουν για λόγους που πανάθεμα και αν κατάλαβε κανείς. Έχουμε τον μπαντας Τζουλς από το Pulp fiction με βασική του ιδιότητα να σπάει τα νεύρα όλων των άλλων. Μπαίνει και ο Λόκι που έφυγε, αλλά ξαναήρθε γιατί είναι θεός, αλλά τελικά είναι απλά εξωγήινος. Με λίγη από θεό για τα δικά μας κριτήρια, αλλά όχι με τα δικά τους και ουφ και ξαφνικά μετατρέπει με το καλημέρα σε δικούς του τον γέρο που ξέραμε και έναν υπερήρωα που πανάθεμά μας κι αν ξέραμε ότι υπάρχει καν. Δικαιώνοντας φυσικά την αξία του build up που έκανε τόσα χρόνια η Μάρβελ, μια και ο Χωκάης εν τέλει χωρίς την αντίστοιχη ταινία ήταν μία αμήχανη παρουσία. BUT Όλα αυτά είναι σκέψεις που ίσως τις κάνεις αν κλείσει επιτέλους το σαγώνι σου καμία ώρα μετά το τέλος της ταινίας. Η δράση ο τρόπος που είναι δομημένη αυτή, η σκηνοθεσία, τα πιασάρικα πλάνα δεν είμαι σίγουρος ότι δίνουν περιθώρια για λογική κριτική. Ο ενθουσιασμός του γιου μου ήταν σίγουρα πέρα από κάθε λογική και προσδοκία. Τελείωσε η ταινία και το παιδί ήταν απολύτως σίγουρο ότι δεν υπάρχει κάτι σημαντικότερο από τους Αβέντζερς, Σούπερμαν, Σπάιντερ-Μαν, Μπατμαν, Γιούνγκερμαν, όλα αυτά δεν υπάρχουν στην υπερηρωική κουλτούρα; Γιατί; Γιατί δεν είναι Avengers. & _ Και εδώ τελείωσε και η πρώτη περίοδος προβολών όπου ο μικρός ήθελε εφ όλης της ύλης κουβέντα για το πως θα συνεχίσουμε. Μέχρι στιγμής απολογισμός: Για μένα 2 εξαιρετικές ταινίες, 2 καλές και 2 πάρα μα πάρα πολύ μέτριες. Για τον μικρό; Μία jawdropping, 4 πολύ καλές και μία (Χουλκ) που δεν του άρεσε και τόσο (λέει)

O Macfayden είναι πολύ καλός στο Ripper Street. Τον δε Χιντλεστόουν τον ήξερα παραδόξως και πριν το MCU όταν έπαιζε το βοηθό του Κένεθ Μπράνα στον Wallander. Είμαι φαν του Nordic noir, νομίζω είναι σαφές. Νομίζω το κλειδί στο Άσγκαρντ δίδυμο είναι η έλλειψη μπλαζέ ύφους. Ήξεραν όταν ξεκινούσαν ότι στη συγκεκριμένη φάση της καριέρας τους φτάσανε σε πικ και δόθηκαν σοβαρά στο ρόλο.

Pillars έχω δει μέρος του πρώτου επεισοδίου. Το κατέβασα διότι (α) έχει πολύ καλές βαθμολογίες και η σειρά και τα βιβλία (β) παίζει ο θεός McShane που τον λάτρεψα από την εκπληκτική σειρά Deadwood. Δεν με χάλασε που είναι και ο Macfadyen που τον γουστάρησα στο Spooks. Για τον χ/ψ λόγο όμως δεν την έχω προχωρήσει... στο μέλλον αυτή. Να σε καραπροτρέψω να τσεκάρεις το Night Manager. Συμφωνώ μαζί σου στο σημείο που απομονώνεις τον Hiddleston/Λόκι Το κάνεις με έναν ειρωνικό τρόπο, αλλά όντως είναι μεγάλο κλειδί και για αυτή την ταινία αλλά και για τις άλλες που τον έχω δει (μόνο το Dark World δεν έχω δει ακόμα). Τρόπον τινά είναι σαν το τηγανητό bacon με μέλι. Όταν λέω ότι πλέον δυστυχώς δεν θα μπορέσω να το ξαναγευθώ, με κοιτάζουν σαν εξωγήινο Βαθιά και αγαπημένη αμαρτία όμως. Ανεξήγητη ίσως. Αγαπημένη σίγουρα. Κάπως έτσι και ο Hiddleston. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα του πως το κάνει. Αλλά είναι bacon με μέλι όπου παίζει Και το Night Manager είναι απλά εξαιρετικό ( βασίζεται και σε Λε Καρέ... και έχει τρελό καστ γενικώς) (άμα τυχόν σου ήρθε στο νου συγκεκριμένο καρέ από Αστερίξ στην Ελβετία, δεν σε αδικώ δεν είναι όμως ο μοναδικός παράγοντας. διότι μου είχε ασκήσει γοητεία και το "σουφλέ με θαλασσινά", αλλά η πράξη έδειξε ότι δεν. είτε με θαλασσινά, είτε χωρίς αυτά )

Έλιωσα με το συνοπτικό βίντεο έλιωσα λέμε ομολογώ πως έχω ξεχάσει όλως διόλου πως είναι να είσαι πιτσιρικάς...

Η αρχική ερώτηση ήταν απλή. Που ξεκινάμε μικρέ; Εγώ λέω από το MCU, ώστε να κάνουμε γρήγορα catch-up και να βλέπουμε τις επόμενες ταινίες κανονικά στο σινεμά όταν βγαίνουν και μετά ασχολούμαστε και με τα άλλα. ΟΚ, συμφώνησε και ο γιος (μέχρι να διαφωνήσει αργότερα), οπότε ξεκινάμε με τις ταινίες του MCU στη σειρά 1. IRON MAN 1 (2008) Η αρχή λοιπόν έγινε με τον καταλληλότερο τρόπο. Οι συνομήλικοί μου ξεκίνησαν με τον Σούπερμαν, οι σημερινοί 30κάτι με τους Χ-ΜΕΝ. Τα σημερινά πιτσιρίκια με τον Iron Man. To βρήκα πολύ πιο κατάλληλο και ταιριαστό. Ένας απλός άνθρωπος με βασική του υπερδύναμη το χρήμα (ΟΚ, ΟΚ αυτός είναι ο Μπάτμαν, αλλά πλέον έτσι σκατά που τα έκανε η DC αυτός είναι ο Iron Man) που εξ ανάγκης εξελίσσεται σε υπερήρωα. Εντάξει για μένα η όλη φάση ήταν ελαφρώς αστεία, είμαι διατεθιμένος να πιστέψω σε μεταλλαγμένους που στραβώνουν υποβρύχια και εξωγήινους που πετάνε φωτιές από τα μάτια, αλλά έρευνα που οδηγεί στη στολή του Iron Man σε μία σπηλιά στο Αφγανιστάν; Ούτε στις τσόντες παιδιά δε γίνονται αυτά. Από την άλλη υπήρχε εξαιρετική επιλογή του καστ. Ένας εξαιρετικός ηθοποιός σε ένα ρόλο που φάνηκε να θέλει να παίξει, μία δευτεραγωνίστρια που το ταβάνι της είναι για εκεί (παρά τις τότε προσπάθειες να μας πείσουν ότι είναι πρωταγωνίστρια και Hollywood superstar) και στο ρόλο του κακού ο Dude. Όλα σωστά δεμένα, όλα σωστά βαλμένα. Ξεκίνημα με το δεξί για τη Μάρβελ, χατ-τρικ στο πρώτο 10λεπτο. Ο μικρός; Δεν είμαι σίγουρος τι κατάλαβε και τι όχι, αλλά το wow factor της ταινίας ήταν υψηλότατο. Το πρώτο πράγμα που ζήτησε μετά είναι η επόμενη ταινία και άρχισε να βλέπει βιντεάκια στο youtube για τον Iron Man 2. THE INCREDIBLE HULK (2008) Uh, oh! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Μετά το wow ξεκίνημα, συνέχεια με ένα απίστευτο πιλάφι. Απορώ ποιος είδε αυτή την ταινία και του άρεσε. Τι πήγε στραβά; Όλα. Ένας υπερήρωας που σε κανένα σημείο της ταινίας δεν παίρνουμε μία λογική εξήγηση ότι είναι ή του αξίζει να είναι υπερήρωας. Δηλαδή τι κάνει τον Χουλκ ήρωα και όχι villain; Σύμφωνα με την ταινία; Τίποτα. Ένας επιστήμονας που όταν γίνεται Χουλκ είναι ο Νο1 κίνδυνος για το ανθρώπινο είδος. Μία συμπρωταγωνίστρια που η δουλειά της είναι απλά να υπάρχει (μεγάλε Στιβ έκανες κούκλα κόρη - εδώ τελειώνουν τα καλά) και ένας antagonist (δυσκολεύομαι να τον πω villain) που είναι σαν τα σκατά τα μαύρα. Ο Έντουαρτ Νόρτον παρά την κάτω βόλτα που έχει πάρει η καριέρα του, έχει ένα στυλ "εγώ δεν είμαι για τέτοια σκουπίδια αλλά ας όψεται η κακούργα κενωνία που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους ρίχνει στα τάρταρα κύριε Πετροχείλο" και ως εκ τούτου δεν πείθει καθόλου. Γενικά όλος ο κόσμος (αξιολογότατο καστ) έχει λογική ξεπέτας - νομίζω ότι τώρα αν έβλεπαν τι εστί MCU όλοι θα είχαν πάρει πολύ πιο σοβαρά τους ρόλους τους. Ο μικρός; Αυτόν τον είδα ελαφρώς μπερδεμένο. Δεν κατάλαβε περί τίνος πρόκειται η ταινία, δεν κατάλαβε τι είναι ο Χουλκ (το καημένο το παιδάκι τον λέει Χαλκ! έτσι κάνουν οι νέοι σήμερα; κατάντια), είδε μία ταινία με άφθονες καταστροφές και κλωτσοπατινάδα. Πάμε παρακάτω. 3. IRON MAN 2 (2010) Σίγουρα πράματα. Μας άρεσε ο Iron Man; Θα χτίσουμε το MCU γύρω του; (ε δεν έχουμε και κανέναν άλλον που δεν τον πουλήσαμε). ΟΚ πάμε για δεύτερη ταινία. FAIL! Ξεκινάμε με αυτογκόλ. Villain ή κάτι τέτοιο ο Μίκι Ρουρκ; Ο Μίκης ο Ρουρκ; Που η μόνη του προσφορά στην 7η τέχνη είναι ότι έβαλε την Κιμ να κάνει στριπ τιζ; Μπορώ παρακαλώ να μάθω ΜΙΑ ταινία που ο βασιλιάς του αποτυχημένου λίφτινγκ να είναι έστω και απλά αποδεκτός; Μπροστά του ο Νίκολας Κέιτζ μοιάζει Λόρενς Ολίβιε! Δεν ακούω σαχλαμάρες για το Sin City. Ο άνθρωπος δεν κάνει. Και ως εκ τούτου η ταινία δεν κάνει. Γενικά ως κομικ φαν έβρισκα ότι οι villains της Μάρβελ είναι (ευγενικά το λέω) αδύναμοι, βγάζω έξω τον Σπάιντι και τον Μαγκνέτο. Αλλά εδώ πλέον το παρακάναμε. Δεν περιγράφω άλλο βαρέθηκα γρήγορα τα υπαρξιακά του Σταρκ (εξαιρετικός ο Ντάουνι, μην τα ξαναλέμε), βαρέθηκα τον villain, βαρέθηκα τον Ρουρκ και στο τέλος της ταινίας είδα ότι είχα απόλυτο δίκιο. Έγινε ακριβώς ότι περίμενα να γίνει. Γιον! Ο μικρός; Αυτουνού του άρεσε. Δεν μπορεί να καταλάβει βαρετές ερμηνείες, δεν έχει δει ακόμα εκατοντάδες ταινίες να δει το που το πάει από μία ώρα πριν (μην πω από το trailer), είδε ιπτάμενες στολές, είδε φανταιζί πράματα και παραδόξως (εδώ μου έκανε εντύπωση) τον είδα να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον (κοινώς: με ζάλισε στις ερωτήσεις) για τα υπαρξιακά και τα ενεργειακά του Τόνι Σταρκ. Για μένα μία φοβερή ταινία που ακολουθήθηκε από δύο αποτυχίες. Σε σημείο που να αναρωτιέμαι πως κρατήθηκε το MCU. Για τον μικρό μία wow ταινία ακολουθήθηκε από 2 ταινίες που του κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον. Έτσι μάλλον κρατήθηκε. Επανέρχομαι ΥΓ Οι επί μέρους κριτικές θα μπούνε κάποια στιγμή και στα τόπικ των ταινιών, να δω και τι έχετε γράψει να γελάσω με την ησυχία μου (εις βάρος σας )

Mr No revolution - Καλιφόρνια !!!!!!!!!!!

Εμένα με τραβάει ο Ντύλαν Ντογκ και ανυπομονώ να το διαβάσω. Λογικά, όπως έκανα και με τις 3 προηγούμενες εμφανίσεις του, θα είναι ο πρώτος που θα αγοραστεί και θα διαβαστεί. Όμως πρώτα απ'όλα νομίζω ότι ο τίτλος είναι ο ορισμός του αντιτραβηχτικού, δεύτερο νομίζω ότι ο συγγραφέας του (Μινάτσο) δεν με τραβά και τρίτο θεωρώ ότι η ιστορία σχετίζεται με την I conigli rosa uccidono (τα ροζ κουνέλια σκοτώνουν, το Νο 24 της κανονικής έκδοσης) που δεν έχει εκδοθεί ποτέ στα ελληνικά

Το είχα πάρει εδώ και μερικούς μήνες αλλά έμενε στα αδιάβαστα λόγω χρόνου. Τελικά το έπιασα και έφυγε μονομιάς μέσα σε μια μέρα. Πολύ καλό βιογραφικό κόμικ χωρίς να κάνει αγιογραφία αλλά να προσπαθεί να είναι αντικειμενικό. Το σχέδιο πολύ καλό αναγνώριζα εύκολα τα πρόσωπα και τα μνημεία και όσο τα σύγκρινα με αληθινές φωτογραφίες έβλεπα πόση προσοχή στη λεπτομέρεια έχει βάλει ο σχεδιαστής. Τέλος να πω ότι η έκδοση με άφησε πολύ ικανοποιημένο με την ποιότητα της.

Δεν έχει σημασία που θα κατασταλάξει και τι θα του αρέσει.... σπάνιο να βρείτε τα ίδια χόμπυ... άλλες εποχές, άλλα ερεθίσματα... όλη η ομορφιά είναι στο ταξίδι που κάνετε μαζί Σε ευχαριστώ που το μοιράζεσαι μαζί μας.

Με αφορμή την ανακοίνωση για τον Dave Johnson στο ερχόμενο The Comic Con, αλλά και το ότι αυτή τη στιγμή ξεκινάω το Book IV του 100 Bullets, είπα να μαζέψω μερικά από τα καλύτερα εξώφυλλα που έχει κάνει ο κύριος. Έτσι, για ένα ντουζάκι των ματιών μας. Πράγμα όχι εύκολο γιατί εκτός από τα εκατον-τόσα εξώφυλλα για το 100 Bullets (τα τεύχη συν τις συγκεντρωτικές εκδόσεις), έχει επίσης ξεδιπλώσει το ταλέντο του σε τίτλους όπως The Punisher MAX, Detective Comics, Deadpool, Lucifer, The Spaceman, Superman: Red Son (στο οποίο έκανε και τα μολύβια) και σε αρκετά κόμικς στο σύμπαν του Hellboy. Συνολικά, δηλαδή, βάσει του Comic Vine (και με πολύ μικρό σφάλμα για υπερεκτίμηση), ο Johnson έχει φιλοτεχνήσει περίπου 1000 εξώφυλλα. Ας το πάρουμε από το γνωστότερο εγχείρημά του, το 100 Bullets. Όταν το ξεκίνησα, «ήξερα» ότι θα μου αρέσει. Πρώτον γιατί γνώριζα τι να περιμένω στο εσωτερικό σχέδιο (Risso ) και δεύτερον λόγω της επιμονής ατόμων των οποίων το γούστο εμπιστεύομαι. Έτσι, λοιπόν, αυτό που πραγματικά με εξέπληξε, ήταν τα εξώφυλλα του Johnson. Όταν άρχισα να τα παρατηρώ καλύτερα, έμεινα σέκος. Όχι απαραίτητα γιατί η γραμμή του είναι άψογη, αλλά για την ευρηματικότητα του στησίματος, τον συνδυασμό των χρωμάτων και τα διαφορετικά στιλ. Δυσκολεύτηκα να διαλέξω ποια θα ποστάρω εδώ, αλλά κατέληξα σε δέκα: Μπορείτε να τσεκάρετε και τα εκατό, εδώ. Η πρωτοτυπία του Johnson υπάρχει επίσης και σε τίτλους που δίνουν εκ φύσεως τη δυνατότητα πειραματισμού. Όπως αυτοί με τον τρελάκια Deadpool (Deadpool, Spider-Man/Deadpool, Deadpool kills the Marvel Universe Again κ.ά.), που παράλληλα είναι πιο συμβατικοί Εξαιρετική είναι επίσης η δουλειά του Johnson στα εξώφυλλα του Detective Comics. Εξάλλου, το Eisner Award for Best Cover Artist που του απονεμήθηκε το 2002, αναγνώριζε όχι μόνο τα όσα έκανε για το 100 Bullets, αλλά και τα εξώφυλλα για το Detective Comics. Για τη σειρά αυτή, ο Johnson σχεδίασε 18 εξώφυλλα, από τον Απρίλιο του 2000 ως και τον Οκτώβριο του 2001. Το 2009, ο Johnson ανέλαβε τα εξώφυλλα της σειράς Unknown Soldier των Joshua Dysart και Alberto Ponticelli. Η σειρά εκδιδόταν από την Vertigo και αυτός ίσως να είναι ο λόγος που το στιλ αυτών των εξώφυλλων (#7-25) θυμίζει αρκετά 100 Bullets. Πραγματικά εντυπωσιακό και disturbing artwork: Για φινάλε παραθέτω ένα ποτ-πουρί από τα εξώφυλλα που έχει κάνει ο Johnson για τα Batman, Lucifer, Hellboy and the B.P.R.D. 1956, Lobster Johnson: The Burning Hand (καλέ συνονόματοι ) και Abe Sapiens: The Devil does not Jest and other Stories... Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ ανυπομονώ να στηθώ στην ουρά και να του δώσω κάτι παλιο-trades για τζίφρα. Μέχρι τότε, όμως... Excelsior and eat your broccoli!

Ο James Jean είναι ο arch-nemesis του Johnson. Τα περισσότερα Eisner που έχασε για τα 100 Bullets, πήγαν στον Jean για το Fables

Να πω τη μαύρη αλήθεια, όταν ο ηγέτης των πιστών, ο μάγος Βαλτάσαρ, μας ανακοίνωσε ότι θα έχει και blog το νέο φόρουμζ σκέφτηκα. Και; Σιγά μην κάθεται να διαβάζει κανείς blog posts. Και η επίσης μαύρη αλήθεια είναι ότι κατά τα φαινόμενα είχα δίκιο. 87 εμφανίσεις σε ένα άδειο blog αρχικά, 100+ στο πρώτο blog post και όλο και λιγότερες στα επόμενα (όπως βλέπουμε πάω πολύ όμορφα να καλύψω το ότι γράφω αηδίες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν - αλλά να αναφέρω ένα αξίωμα: ΔΕΝ γράφω αηδίες. Adhoc που θα έλεγε και ο πειρατής). Παρόλα αυτά εδώ πρέπει να δηλώσω ότι μετά το πρώτο ποστάρισμα κατάλαβα το λόγο που τα blog είναι πετυχημένα. Ή μάλλον ήταν κάποτε μέχρι να τα πάρει αμπάριζα το facebook. Απελευθερώνουν το συγγραφέα. Γράφει ότι θέλει, εντός γενικότερου πλαισίου αλλά εκτός του ασφυκτικού πλαισίου που οριοθετείται από τον τίτλο ενός τοπικού. Θένκιου λοιπόν Βαλτάσαρ και νγραμμ και όποιος άλλος δούλεψε να μας φέρει αυτό το βήμα (ο τόνος είναι δίπλα στο λ και γράφτηκε βλημα αρχικά. Λες; ) Συνεχίζω λοιπόν επανερχόνενος στις προηγούμενες σκέψεις μου. Μάλλον είναι γεροντίστικη παραξενιά. Αισθάνομαι ότι δε θα προλάβω να διαβάσω όλα όσα έχω σκοπό ή αξίζουν τον κόπο ή κάτι σαν κι αυτό που περιέγραψε εδώ ο Μπίλμπο: Όποιος κατάλαβε εδώ (μπέσα όμως) τι ακριβώς λέει ο Μπίλμπο, ίσως καταλάβει πως αισθάνομαι για κάποια κόμικς, βιβλία, επιτραπέζια, αλλά εδώ μιλάμε για τα κόμικς σωστά; προς το παρόν τουλάχιστον. Και ποιος είναι ο τρόπος να γνωρίσω πάνω από τα μισά και να τα εκτιμήσω όσο αξίζουν; Να κόψω τα ξερόκλαδα. Όλο και συχνότερα λοιπόν βρίσκω τον εαυτό μου να του έχω θέσει το ίδιο και το ίδιο ερώτημα. Αυτό γιατί να το διαβάσω; Αν διαβάσω και το παρακάτω θα αλλάξει κάτι στην εμπειρία μου ή τις εντυπώσεις μου; Σήμερα θα μιλήσω και με παραδείγματα. Παράδειγμα 1ον (τραβηγμένο από το μαλλί): Στα βραβεία κάθε χρόνο δίνονται και prix jeunesse. Παιδικά όπως θα τα λέγαμε εδώ. Προσπαθώ να τα διαβάζω και αυτά για τη διαμόρφωση άποψης. Τα τελευταία χρόνια βλέπω συνεχώς τούτο εδώ, 4 τόμοι ως τώρα. Χαριτωμένο. Πολύ χαριτωμένο. Ένα κοριτσάκι που θέλει να γίνει συγγραφέας και προσπαθεί να λύσει μυστήρια (παιδικού επιπέδου - δεν είναι Σκούμπι Ντου), κάνει έρευνες, έχει και 2 κολητές κλπ κλπ κλπ. Παιδικό και κοριτσίστικο, δεν παίζει άντρας ούτε κατά λάθος στους βασικούς ρόλους. Ενδιάμεσα παρεμβάλονται σελίδες από ημερολόγια είτε με κείμενο είτε με παιδικές ζωγραφιές κλπ. Διάβασα ένα, ανοίγω και το δεύτερο. Σε κάποια φάση το κλείνω. Μεταφορικά μιλώντας cbr γαρ. Θα βρει την άκρη η Σερίζ, θα θριαμβεύσει η φιλία, κάπου θα σπάσει λίγο τη μουρίτσα της κι όλα καλά κι όλα ωραία. Στο επόμενο τεύχος (από ότι είδα έπαιξαν χιόνια - άλλο σκηνικό) θα γίνει κάτι ανάλογο. Το consept το έπιασα, μου φάνηκαν δίκαια τα βραβεία, αλλά έχω λόγο να συνεχίσω; Παράδειγμα 2ο: Aυτό πάει παλιά. Όταν ακόμα διάβαζα Dufaux με ενδιαφέρον. Εξακολουθώ να τον διαβάζω, αλλά πλέον ίσως και να τον αδικώ λόγω προκατάληψης. Στην αρχή εδώ είχαμε τη Τζέσικα που της σκότωσαν τον γκόμενο αν θυμάμαι και καλά, έχουν περάσει χρόνια. Μικρά story arcs, ατμόσφαιρα νεο-νουάρ, ωραία δράση. Μετά όμως από μερικούς τόμους, η απλή παρουσία της Τζέσικα κάπου αρκούσε να σκορπίσουν παντού πτώματα, θανάσιμες απειλές, εκδικήσεις. Στην αρχή το συνέχιζα για να δω που το πάει. Μετά μπήκε στο μυαλό μου ότι δεν το πάει πουθενά και όσο παραπάνω και να διάβαζα θα είχαμε ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο. Ωραία σειρά, καλοστημένη, ενδιαφέρον σχέδιο πλην όμως ξεπερασμένο πλέον, αλλά τόση επανάληψη δεν την άντεχα άλλο. Παράδειγμα 3ο (και τελευταίο, θα μπορούσα να το πάω μέχρι το πρωί): Εδώ έχουμε ένα spin-off. Διάβασα όταν διάβασα τα Blueberry, είπα να διαβάσω και το spin-off. Στην αρχή τα πρώτα ήταν Charlier - Giraud. Μικρές ιστορίες, ένα κλασσικό origins που θα μπορούσε να είναι και εντός σειράς. Αφού είδα λίγο τα 3 πρώτα τεύχη που μου έδωσαν και χρήσιμες πληροφορίες μετά είχαμε άλλα σχεδόν 20 όπου είχαμε αντίστοιχες περιπέτειες με τις ώριμες, αλλά τοποθετημένες στον Εμφύλιο. Εδώ το σιχτίρισμα δεν άργησε, ότι ενδιαφέρον είχε ο αρχικός Μπλούμπερι, τόση βαρεμάρα είχε ο νεαρός εξυπνάκιας Γιάνκης αξιωματικός που όλο έμπλεκε κι όλο ξέμπλεκε γιατί είναι γαμάτος. Αλλού όμως κολλάω. Διαβάζω τα καινούργια από τις κλασσικές σειρές. Δεν είναι το ίδιο τα spin-off. Τα κάνον είναι πάντα κάνον. Υπάρχουν βέβαια και παράξενες περιπτώσεις όπως ο κακομοίρης ο Θόργκαλ. Η βασική σειρά γέννησε 3 spin-off. OK η μία είναι το origins, jeunesse όπως το λένε και οι Γάλλοι που έφυγε από την κανονική σειρά. Η Kriss de Valnor διαβάζεται, είναι στο ίδιο επίπεδο με την κανονική σειρά. Η Louve που ακολουθεί την γυναίκα και την κόρη του Θόργκαλ, δε διαβάζεται. Πραγματικά. Τι να κάνω όμως; Έχει ανακοινωθεί ότι μετά από συνολικά 3 ή 4 τόμους τα spin-off θα ξαναπέσουν μέσα στην κανονική σειρά. Το παρατάς; Ή το τρως σαν το καμένο φαγητό της γυναίκας σου που δε θες να τη στενοχωρήσεις; Συγκλονιστικά διλήμματα, φοβερά first world problems. Και για να επιβραβεύσω όσους διάβασαν μέχρι εδώ, να αναφέρω ότι διάβασα τους 3 τόμους του La Colère de Fantômas. Όταν το βρείτε σε γλώσσα που μπορείτε να το διαβάσετε χτυπήστε το άφοβα.