Να πω τη μαύρη αλήθεια, όταν ο ηγέτης των πιστών, ο μάγος Βαλτάσαρ, μας ανακοίνωσε ότι θα έχει και blog το νέο φόρουμζ σκέφτηκα. Και; Σιγά μην κάθεται να διαβάζει κανείς blog posts. Και η επίσης μαύρη αλήθεια είναι ότι κατά τα φαινόμενα είχα δίκιο. 87 εμφανίσεις σε ένα άδειο blog αρχικά, 100+ στο πρώτο blog post και όλο και λιγότερες στα επόμενα (όπως βλέπουμε πάω πολύ όμορφα να καλύψω το ότι γράφω αηδίες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν - αλλά να αναφέρω ένα αξίωμα: ΔΕΝ γράφω αηδίες. Adhoc που θα έλεγε και ο πειρατής).

Παρόλα αυτά εδώ πρέπει να δηλώσω ότι μετά το πρώτο ποστάρισμα κατάλαβα το λόγο που τα blog είναι πετυχημένα. Ή μάλλον ήταν κάποτε μέχρι να τα πάρει αμπάριζα το facebook. Απελευθερώνουν το συγγραφέα. Γράφει ότι θέλει, εντός γενικότερου πλαισίου αλλά εκτός του ασφυκτικού πλαισίου που οριοθετείται από τον τίτλο ενός τοπικού. Θένκιου λοιπόν Βαλτάσαρ και νγραμμ και όποιος άλλος δούλεψε να μας φέρει αυτό το βήμα (ο τόνος είναι δίπλα στο λ και γράφτηκε βλημα αρχικά. Λες; )

Συνεχίζω λοιπόν επανερχόνενος στις προηγούμενες σκέψεις μου. Μάλλον είναι γεροντίστικη παραξενιά. Αισθάνομαι ότι δε θα προλάβω να διαβάσω όλα όσα έχω σκοπό ή αξίζουν τον κόπο ή κάτι σαν κι αυτό που περιέγραψε εδώ ο Μπίλμπο: 

Όποιος κατάλαβε εδώ (μπέσα όμως) τι ακριβώς λέει ο Μπίλμπο, ίσως καταλάβει πως αισθάνομαι για κάποια κόμικς, βιβλία, επιτραπέζια, αλλά εδώ μιλάμε για τα κόμικς σωστά; προς το παρόν τουλάχιστον.

Και ποιος είναι ο τρόπος να γνωρίσω πάνω από τα μισά και να τα εκτιμήσω όσο αξίζουν; Να κόψω τα ξερόκλαδα. Όλο και συχνότερα λοιπόν βρίσκω τον εαυτό μου να του έχω θέσει το ίδιο και το ίδιο ερώτημα. Αυτό γιατί να το διαβάσω; Αν διαβάσω και το παρακάτω θα αλλάξει κάτι στην εμπειρία μου ή τις εντυπώσεις μου; Σήμερα θα μιλήσω και με παραδείγματα.

Παράδειγμα 1ον (τραβηγμένο από το μαλλί):

Στα βραβεία κάθε χρόνο δίνονται και prix jeunesse. Παιδικά όπως θα τα λέγαμε εδώ. Προσπαθώ να τα διαβάζω και αυτά για τη διαμόρφωση άποψης. Τα τελευταία χρόνια βλέπω συνεχώς τούτο εδώ, 4 τόμοι ως τώρα. Χαριτωμένο. Πολύ χαριτωμένο. Ένα κοριτσάκι που θέλει να γίνει συγγραφέας και προσπαθεί να λύσει μυστήρια (παιδικού επιπέδου - δεν είναι Σκούμπι Ντου), κάνει έρευνες, έχει και 2 κολητές κλπ κλπ κλπ. Παιδικό και κοριτσίστικο, δεν παίζει άντρας ούτε κατά λάθος στους βασικούς ρόλους. Ενδιάμεσα παρεμβάλονται σελίδες από ημερολόγια είτε με κείμενο είτε με παιδικές ζωγραφιές κλπ. Διάβασα ένα, ανοίγω και το δεύτερο. Σε κάποια φάση το κλείνω. Μεταφορικά μιλώντας cbr γαρ. Θα βρει την άκρη η Σερίζ, θα θριαμβεύσει η φιλία, κάπου θα σπάσει λίγο τη μουρίτσα της κι όλα καλά κι όλα ωραία. Στο επόμενο τεύχος (από ότι είδα έπαιξαν χιόνια - άλλο σκηνικό) θα γίνει κάτι ανάλογο. Το consept το έπιασα, μου φάνηκαν δίκαια τα βραβεία, αλλά έχω λόγο να συνεχίσω;

Παράδειγμα 2ο:

Aυτό πάει παλιά. Όταν ακόμα διάβαζα Dufaux με ενδιαφέρον. Εξακολουθώ να τον διαβάζω, αλλά πλέον ίσως και να τον αδικώ λόγω προκατάληψης. Στην αρχή εδώ είχαμε τη Τζέσικα που της σκότωσαν τον γκόμενο αν θυμάμαι και καλά, έχουν περάσει χρόνια. Μικρά story arcs, ατμόσφαιρα νεο-νουάρ, ωραία δράση. Μετά όμως από μερικούς τόμους, η απλή παρουσία της Τζέσικα κάπου αρκούσε να σκορπίσουν παντού πτώματα, θανάσιμες απειλές, εκδικήσεις. Στην αρχή το συνέχιζα για να δω που το πάει. Μετά μπήκε στο μυαλό μου ότι δεν το πάει πουθενά και όσο παραπάνω και να διάβαζα θα είχαμε ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο. Ωραία σειρά, καλοστημένη, ενδιαφέρον σχέδιο πλην όμως ξεπερασμένο πλέον, αλλά τόση επανάληψη δεν την άντεχα άλλο.

Παράδειγμα 3ο (και τελευταίο, θα μπορούσα να το πάω μέχρι το πρωί):

Εδώ έχουμε ένα spin-off. Διάβασα όταν διάβασα τα Blueberry, είπα να διαβάσω και το spin-off. Στην αρχή τα πρώτα ήταν Charlier - Giraud. Μικρές ιστορίες, ένα κλασσικό origins που θα μπορούσε να είναι και εντός σειράς. Αφού είδα λίγο τα 3 πρώτα τεύχη που μου έδωσαν και χρήσιμες πληροφορίες μετά είχαμε άλλα σχεδόν 20 όπου είχαμε αντίστοιχες περιπέτειες με τις ώριμες, αλλά τοποθετημένες στον Εμφύλιο. Εδώ το σιχτίρισμα δεν άργησε, ότι ενδιαφέρον είχε ο αρχικός Μπλούμπερι, τόση βαρεμάρα είχε ο νεαρός εξυπνάκιας Γιάνκης αξιωματικός που όλο έμπλεκε κι όλο ξέμπλεκε γιατί είναι γαμάτος.

Αλλού όμως κολλάω. Διαβάζω τα καινούργια από τις κλασσικές σειρές. Δεν είναι το ίδιο τα spin-off. Τα κάνον είναι πάντα κάνον. Υπάρχουν βέβαια και παράξενες περιπτώσεις όπως ο κακομοίρης ο Θόργκαλ.

Η βασική σειρά γέννησε 3 spin-off. OK η μία είναι το origins, jeunesse όπως το λένε και οι Γάλλοι που έφυγε από την κανονική σειρά. Η Kriss de Valnor διαβάζεται, είναι στο ίδιο επίπεδο με την κανονική σειρά. Η Louve που ακολουθεί την γυναίκα και την κόρη του Θόργκαλ, δε διαβάζεται. Πραγματικά. Τι να κάνω όμως; Έχει ανακοινωθεί ότι μετά από συνολικά 3 ή 4 τόμους τα spin-off θα ξαναπέσουν μέσα στην κανονική σειρά.

Το παρατάς; Ή το τρως σαν το καμένο φαγητό της γυναίκας σου που δε θες να τη στενοχωρήσεις; 

Συγκλονιστικά διλήμματα, φοβερά first world problems.

Και για να επιβραβεύσω όσους διάβασαν μέχρι εδώ, να αναφέρω ότι διάβασα τους 3 τόμους του La Colère de Fantômas. Όταν το βρείτε σε γλώσσα που μπορείτε να το διαβάσετε χτυπήστε το άφοβα.