Αίθουσα Νικητών

Καλησπερα στην παρεα απο ενα καινουργιο μελος της κοινοτητας. Ειναι το πρωτο μου σχολιο γενικα στη σελιδα, οποτε λογω ενθουσιασμου συγχωρεστε με για το σεντονι που ισως γραψω. Αλλα πως να μην εχω ενθουσιασμο οταν βλεπω μια συλλογη αφιερωμενη αποκλειστικα στον αγαπημενο μου υπερηρωα, το Σπαιντερ-Μαν. Ηδη πριν βγει ο 2ος τομος, ειχα βρει τη λιστα των τευχων και των περιεχομενων και ειχα κανει ενα διαδικτυακο ξεφυλλισμα για να δω εναν προς εναν τους τομους και τι περιλαμβανουν. Δεν νομιζω να αγορασω και τους 60 τομους (καποιες ιστοριες τις εχω, οπως και πολλοι, αλλοι απο αλλες εκδοσεις), αλλα αφηνω τις προτασεις μου για τα τευχη που κατ' εμε ειναι τα πιο δυνατα της συλλογης (αν εχει ηδη γινει κουβεντα, τοτε θα συνεισφερω απλα μια αποψη ακομη): 1) Marvel Knights: Μπραβο στην Radnet που ειπε να βγαλει ολοκληρη αυτην την υπεροχη ιστορια, εν' αντιθεσει με την ανεκδιηγητη επιλογη της συλλογης των Graphic Novel της Hachette να βγαλει μονο τα 8 απο τα 12 συνολικα τευχη της ιστοριας. Οι τομοι 1 και 5 ηταν ο καλυτερος τροπος να αρχισει η νεα αυτη συλλογη, με μια ιστορια που ο Αραχνακιας τα βαζει με τους κλασσικοτερους αντιπαλους του. 2) Maximum Carnage (τομοι 43-44): Προσωπικα, η καλυτερη απο τις ιστοριες της συλλογης. Αποτελει την 2η εμφανιση του Carnage στα κομικς, δειχνοντας εξ' αρχης οτι η τρελη του περσονα θα αποτελουσε αστειρευτη πηγη εμπνευσης για γεματες δραση ιστοριες. Εδω, ο Carnage φτιαχνει μια ομαδα απο ομοιδεατες ψυχοπαθεις (Shriek, Demogoblin, Carrion) που σπευδουν να προκαλεσουν χαος στην Νεα Υορκη. Για να τον σταματησει, ο Spiderman συνεργαζεται με διαφορους αλλους ηρωες, οπως ο Captain America, ο Iron Fist και ο Morbius. Εννοειται οτι απο αυτο το παρτι δεν γινεται να λειψει ο Venom. Εννοειται το περιμενω πως και πως. 3) Bενομ και Καρνατζ (τομος 47): Η πρωτη εμφανιση του Carnage. Εξαιρετικη ιστορια με μπολικη δραση. Απο οτι βλεπω, το δευτερο μισο του τομου περιλαμβανει και την γεννηση και τα πρωτα βηματα ενος ακομα συμβιωτικου, του Toxin, και το πως προσπαθουν να τον φερουν με τα νερα τους εκαστος των Spiderman, Carnage, Venom. Το σεναριο της δευτερης αυτης ιστοριας ειναι καλο αλλα προσωπικα το σχεδιο του Clayton Crane δεν με ξετρελαινει. 4) Brand New Day (τομοι 21, 23, 25-27, 31, 33, 38, 41): Πειτε ο,τι θελετε για το reboot του Αραχνακια, οπου ουσιαστικα ακυρωνεται ο γαμος του και ξεκινα απο την αρχη, αλλα πιστευω οτι ειναι καλα τευχη. Εμπλουτιζεται το ροστερ των κακων με ενδιαφεροντα νεα προσωπα (Freak, Menace, κορη Κρειβεν), το σχεδιο ειναι καλο και σε καθε περιπτωση εχουμε δραση με τον Σπαιντερ-Μαν, ο οποιος ξαναγυρνα στις ριζες του, οπως και στους πρωτους τομους της συλλογης με τους Κλασσικους Υπερηρωες, αλλα σε πιο μοντερνα εκδοχη. Δεν θεωρω οτι το One More Day ειναι τοσο κακη ιστορια οσο λεγεται, καθως και μονο η παρουσια του Mephisto δινει το καταλληλο πατημα για να δουμε γιατι ο ηρωας αποφασιζει να διαγραψει σχεδον ο,τι εζησε εως τοτε. Θα την τιμησω την ενοτητα αυτη. 5) Σπαιντερ-Μαν εναντιον Βενομ (τομοι 15-16, 30, 37): Εχει μια ιδιαιτερη αιγλη οταν ο εκαστοτε ηρωας τα βαζει με εναν κακο που απλα τον μισει και θελει να τον καταστρεψει, διχως να περιμενει κανενα αλλο κερδος. Βλεπουμε τη γεννηση του Βενομ (το περιεχομενο των τομων 15-16 το ειδαμε και απο τη Hachette) και τις πρωτες αναμετρησεις του με τον ηρωα, μεχρι να καταληξουμε στη γεννηση του Carnage στον τομο 47. 6) Ενας Θανατος στην Οικογενεια και Ντοκτορ Οκτοπους (τομοι 50 και 48): Δυο αναμετρησεις του Σπαιντερ-Μαν με τους Green Goblin και Dock Ock αντιστοιχα. Δυο αναμετρησεις του ηρωα με τους δυο αιωνιους εχθρους του, φαση "εγω και συ, εδω και τωρα, μια και καλη". 7) Ο Ετερος (τομοι 17-18): Θεωρειται μια απο τις πιο must ιστοριες, οπου ο Σπαιντερ-Μαν ερχεται αντιμετωπος με τη ζωωδη του πλευρα της αραχνης, μαζι με την επανεμφανιση του Μορλουν. Τελος καλοκαιριου εχω ραντεβου με τον περιπτερα. Δεν ασχοληθηκα να γραψω για ιστοριες που εχουν δημοσιευθει και παλαιοτερα. Ηδη η συλλογη ξαναδημοσιευει ουκ ολιγους απο τους τομους των Κλασσικων Υπερηρωων και των Graphic Novel. Ξανα συγγνωμη για το ενθουσιωδες σεντονι. Αν ειχαν εισφερθει οι παραπανω αποψεις νωριτερα στο τσατ, ε οριστε αλλη μια. Οπως και να χει, το 2024 και το 2025 θα εχουμε λογους να επισκεπτομαστε τα περιπτερα.

Aκομα και εγω , που με ξερετε με τι παθος υπερασπιζομαι τα οριτζιναλ ονοματα, αυτό το Σιν-Ιτερ το βλεπω εντελώς γελοίο. Σαν να διαβάζω Σίτι-Ίντερ ενα πράμα... Εντελώς λαθος τίτλος εξωφύλλου, φουλ αντιεμπορικός για εναν άσχετο - μη μυημένο ή ενα πιτσιρικι που θελει εναν μικιμαο στις γιορτες για να σπασει τη ρουτίνα του Radnet, μια αιωνιότητα και σήμερα....

Χασαμε τεραστια ευκαιρία στον 3ο τομο , το επος των κλώνων (the clone saga) να το γραφανε Δε Κλόουν Σάγκα Μεγάλο κρίμα.

Και η αλλαγή τίτλου μπορεί να μπερδέψει εντελώς κάποιον που πάει επιλεκτικά και να μη πάρει έναν πολύ καλό τόμο. Έλεος με το Έπος του κάθε ένα . Λες και είναι η μεγάλη των μπάτσων σχολή και ονομάζουμε τα πάντα με το "η μεγάλη των .." Αφήστε τα αυθεντικά ονόματα .

Δεν έχει σημασία ποιος αποφάσισε για την αλλαγή. Είναι μέγα φάουλ να αλλάζεις τον τίτλο μιας τόσο γνωστής ιστορίας που φιγουράρει (με αυτόν τον τίτλο όμως) σ΄ένα σωρό λίστες με τις best of ιστορίες του Spider-Man. Το "Τhe Death of Jean DeWolff" σίγουρα κάποιος που έχει έστω και μικρή σχέση με τον Spider-Man το έχει ακούσει. Το "Έπος του Σιν-Ίτερ" απ΄την άλλη δεν του λέει τίποτα. Είναι σαν να έβγαινε στην Ελλάδα το "Kraven's Last Hunt" με τίτλο "Το έπος του Βέρμιν". Ελάχιστοι θα το αγόραζαν γιατί ελάχιστοι θα καταλάβαιναν για ποια ιστορία πρόκειται.

Ακόμα και έτσι είναι βλακεία όλο αυτό. Οι αυθεντικοί τίτλοι είναι το καλύτερο !!

Υποθέτω ότι τέτοιου είδους αλλαγή τους την επέβαλλαν από το εξωτερικό. Δεν έχει ελευθερία η Radnet να αλλάζει τίτλους στα τομάκια.

Αρχίσαμε από τώρα τις αναβολές και τις καθυστερήσεις; Τραγικό πάντως που επέλεξαν τον τίτλο "Το έπος του Σιν-Ίτερ" και όχι τον απείρως πιο κατάλληλο και χαρακτηριστικό "Ο θάνατος της Τζιν ΝτεΓουλφ". Άντε τώρα κάποιος να καταλάβει ότι πρόκειται γι΄αυτήν την εμβληματική ιστορία.

Σωστός. Σειρά σου...

Το είχα πιάσει πριν λίγο καιρό, τελικά το ξαναξεκίνησα σήμερα από την αρχή. Τον James Joyce τον γνώριζα περισσότερο από την ομώνυμη παμπ στο κέντρο της Αθήνας παρά σαν συγγραφέα, αν και έχω τους Δουβλινέζους στη λίστα μου προς ανάγνωση. Αυτό το κόμικ αποτελεί μια λεπτομερέστατη βιογραφία και την καταγραφή μιας ζωής που προσωπικά βρήκα συναρπαστική χωρίς να το ξέρω. Αγνοούσα ότι ο Joyce έγραφε για το Δουβλίνο, αλλά ζούσε στην Ιταλία, την Ελβετία και άλλες πόλεις της Ευρώπης, ενώ στο κόμικ μαθαίνουμε για την ασθένεια του, το γάμο του και τη ζωή των παιδιών του. Το κόμικ δεν έχει πολλούς διαλόγους, αλλά κυρίως αφήγηση και από κάτω σχεδιάζεται η σχετική εικόνα. Το εικαστικό κομμάτι ήταν αρκετά καλό, ίσως οι εκφράσεις ήταν πιο παιδικές από αυτό που ήθελα να διαβάσω. Είναι πάντως ενδιαφέρον ανάγνωσμα και συχνά πυκνά θα το βρείτε σε προσφορά, οπότε για μένα αξίζει να το αναζητήσετε αν είστε φαν των βιογραφιών.

Μπορεί και να το έχουμε ξαναβάλει. Είναι από εξώφυλλο.

Και για αυτούς που αναρωτιούνται τι είναι ας κάνουν αναζήτηση Δηλητηριώδες Νανούρισμα

θα βγάλουν και τα 3 τευχάκια σε ένα άλμπουμ νομίζω

Η σειρά λέγεται "Peanuts Κάθε Κυριακή" και η παρουσίασή της είναι εδώ φίλε μου. Εκεί θα λυθούν όλες σου οι απορίες!

Τελικα βγηκαν και οι 20 τομοι peanuts?Ρωταω διοτι θελω να δω αν θα κατσω να τους μαζεψω

Το οπισθόφυλλο του "Ο Άγνωστος Εκδικητής" που σαρώθηκε στη συνέχεια απ' τον Ίωνα φαίνεται εντάξει, αλλά το εξώφυλλο είναι "φαγωμένο" στην κάτω πλευρά και μάλιστα κρύβει το όνομα του ενός δημιουργού. Αν το έχει κάποιος, ας το αντικαταστήσει. Το δικό μου δυστυχώς βρίσκεται στο άλλο σπίτι...

10 συναρπαστικές ιστορίες: ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΤΕΛΕΙΟ Making Mr. Perfect Μια ιστορία που έγραψε η Janet Gilbert και εικονογράφησε ο Marco Rota ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΕΞΩΓΗΙΝΑ ΤΕΡΑΤΑ Bunny Patrol Ένα σενάριο του Sune Troelstrup, σε σχέδιο του Paco Rodriquez Η ΤΕΛΕΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ A Shot in the Dark Μια ιστορία που έγραψε ο Andreas Pihl και σχεδίασε ο Mardon Smet Η ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ Easter’s Savior Ο Ferioli εικονογραφεί ένα σενάριο που έγραψε ο Sune Troelstrup ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ! Trophy Hunters Μια ιστορία σε σενάριο του Paul Halas και σχέδιο του Andrea Ferraris ΤΑ ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ The Right Proportions Ένα σενάριο του Sune Troelstrup, που εικονογράφησε ο Diego Bernado Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ Dog with a Dime Μια ιστορία που έγραψε ο Paul Hoogma και σχεδίασε ο Santiago Barreira ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΛΑΒΡΑΚΙ Mr. Yum Yum Μια ιστορία που εικονογράφησε ο Vicar και έγραψε ο Gail Renard ΡΟΜΠΟΤ, ΔΕΚΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΦΕΝΤΟΝΕΣ Slingshot Protection Μια ιδέα του Joel Katz, σε σενάριο του Dave Angus και σχέδιο του Branca ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ! The Place-Switcher Ένα σενάριο του Frank Jonker, εικονογραφημένο από τον Sander Gulien Το νέο τεύχος (Νο.118) του αγαπημένου συλλεκτικού περιοδικού από Τρίτη 30/4 στα περίπτερα.

ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΤΕΛΕΙΟ Making Mr. Perfect ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΕΞΩΓΗΙΝΑ ΤΕΡΑΤΑ Bunny Patrol Η ΤΕΛΕΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ A Shot in the Dark Η ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ Easter’s Saviour ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ! Trophy Hunters ΤΑ ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ The Right Proportions Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ Dog with a Dime ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΛΑΒΡΑΚΙ Mr. Yum Yum ΡΟΜΠΟΤ, ΔΕΚΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΦΕΝΤΟΝΕΣ Slingshot Protection ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ! The Place-Switcher (ίσως είναι αυτή)

Ελπίζατε ότι βαρέθηκα, αλλά να που συνεχίζω 6. (4) Οι χαμένες λεγεώνες (Les légions perdues) Η 6η ιστορία του Αλίξ προδημοσιεύτηκε στο βελγικό (και γαλλικό με μικρή καθυστέρηση) Τεντέν από τις 20/11/1962 και ολοκληρώθηκε στις 18/6/1963. Μεσολάβησαν 3,5 περίπου χρόνια από την προηγούμενη ιστορία του Αλίξ, περίοδος κατά την οποία ο Μαρτέν δεν ήταν και ιδιαίτερα παραγωγικός, έχοντας δημοσιεύσει μόλις μία ιστορία του Λεφράνκ. Πάντως η επιστροφή του ήρωα χαιρετίστηκε με εξώφυλλο από το περιοδικό που τον φιλοξενεί. Το 1965 δημοσιεύτηκε και σε τόμο από τον Casterman και ήταν η πρώτη ιστορία του Αλίξ που δεν άλλαξε εκδοτικό οίκο. Εκεί γνώρισε 27 επανεκδόσεις και ένα εναλλακτικό εξώφυλλο. Για άλλη μια φορά έχουμε μία συμπαγή και δομημένη ιστορία που με εξαίρεση την αγωνία του κάτω δεξιά καρέ δε θυμίζει ιστορία που δημοσιεύεται σε εβδομαδιαίο περιοδικό. Βασισμένος ο δημιουργός στο συμβάν με το σπαθί του Βρέννου, φτιάχνει μία περιπέτεια που έχει λίγο κατασκοπία, λίγο καταδίωξη, λίγο πόλεμο, γενικά πολύ δυνατή. Εν συντομία: ένας γαλάτης σκλάβος μαθαίνει πως το ιστορικό σπαθί του Βρέννου θα χρησιμοποιηθεί από τον Πομπήιο ώστε να συσπειρώσει Γερμανούς αλλά και κάποιους Γαλάτες εναντίον του Καίσαρα και να τον αποκόψουν στη Γαλατία, όπου και θα τον νικούσαν προς όφελος του Πομπήιου. Ο Αλίξ προσπαθεί να τους εμποδίσει ενημερώνοντας τον Καίσαρα και στην πορεία από την πόλη που σήμερα είναι το Τορίνο θα τον βοηθήσουν (όχι χωρίς απρόοπτα) δύο λεγεώνες οι οποίες όμως θα χαθούν στις Άλπεις όπως υποδηλώνει και ο τίτλος αλλά και το εξώφυλλο του άλμπουμ. Ενδιαφέρουσα υπόθεση και με αρκετά πλούσια και πυκνή δράση δεν μπορώ να πω ότι αφήνει παραπονεμένο τον αναγνώστη. Για λίγο πιο παθιασμένους με τη ρωμαϊκή ή/και στρατιωτική ιστορία, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το όλο στρατηγικό πλάνο ήταν το λιγότερο που θα πούμε, επιπόλαιο. Έρχεται όμως στο τέλος η αυτού μεγαλειότης ο Ιούλιος Καίσαρας και πρακτικά μας λέει το ίδιο, άρα υποθέτουμε ότι σκοπίμως ο στρατηγός Οράτιος έκανε ένα πλάνο σαν τα μούτρα του. Αυτό που με εντυπωσιάζει όμως είναι ο εκθειασμός της ρωμαϊκής επιρροής στη Γαλατία από όλο το δημοκρατικό τόξο, εεεε από τους "καλούς" Γαλάτες, ελεύθερους και σκλάβους. Παρουσιάζεται μία ρωμαϊκή επιρροή σύμφωνα με την οποία η Γαλατία έγινε πολιτισμένο κέντρο μέσα σε ελάχιστα χρόνια και όλοι οι σώφρονες Γαλάτες ήταν με το κίνημα "Μένουμε Ρώμη". Ενάντια στη ρωμαϊκή κατοχή και επιρροή είναι μόνο ραδιούργοι ρωμαίοι κατσαπλιάδες γερμανοί και κάτι βλαμμένοι. Χωρίς να διαφωνώ επί της ουσίας, έχω πολύ έντονες αμφοβολίες ότι η ρωμαϊκή επιρροή ήταν τόσο έντονη, τόσο σύντομα και με προβλημάτισε ο λόγος αυτής της θέσης. Χωρίς να μπορώ να καταλήξω ασφαλώς, νομίζω ότι ο Μαρτέν προσπαθεί να εξισορροπήσει έναν πιθανό μηδενισμό της σημασίας της Ρώμης στη σύγχρονη Γαλλία, που προέρχεται από το διπλανό περιοδικό και έναν άλλο γαλάτη ήρωα (δεν ξέρω αν έχετε ακουστά κάτι). Άλλωστε τον Γαλάτη σκλάβο τον λένε Αγερίξ (γκουχ γκουχ) έτσι για να μας θυμίσει ότι σε αυτή τη σειρά είχε ονομαστεί ο πατέρας του πρωταγωνιστή Αστορίξ. Όσον αφορά την εξέλιξη και τους χαρακτήρες υπάρχει μία σαφέστατη αλλαγή πλεύσης. Εκτός από τον Αλίξ και τον Ενάκ που παραμένει μετά τη 2η ιστορία, είναι η πρώτη περιπέτεια στην οποία βλέπουμε γνωστούς χαρακτήρες να επιστρέφουν. Επιστρέφει μετά τις αρχικές ο Πομπήιος σαν ένας σκιώδης arch-enemy, επιστρέφουν δύο δευτερεύοντες χαρακτήρες από την αμέσως προηγούμενη ιστορία, ο λεγεωνάριος Γκάλβα και ο (νυν) στρατηγός Οράτιος (Γκάφας) και φυσικά μετά το ξεκίνημα της 2ης ιστορίας επιστρέφει ο Καίσαρας αυτοπροσώπως, αλλά και το ξαδερφάκι από το χωριό ο Βανίκ. Ο Αλίξ εισάγεται με το καλημέρα στην ιστορία με το φιδίσιο αλλά αγορίστικο κορμί του, ο δε συμπρωταγωνιστής Ενάκ λέει μια καλησπέρα στη σελίδα 13 και μετά παραλίγο να τον τσιμπήσει αράχνη στη σελίδα 24. Δυνατή υποψηφιότητα για το Χρυσό βατόμουρο Β' Ανδρικού (λέμε τώρα) ρόλου, αγαπημένη δραστηριότητα μου είναι να προσέχω τι (δεν) κάνει σε κάθε περιπέτεια. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν πιο σαφή ρόλο, ειδικά ο Γκάλβα που παίζει τον γενναίο σύντροφο (γιατί αν περιμένουμε από τον Ενάκ, προκόψαμε), ενώ ο Οράτιος είναι ο καλόκαρδος αλλά πανίβλακας στρατηγός. Απορώ με ποια λογική καταδίκασε τον Αλίξ επειδή κάποιος του είπε κάτι και τελικά τον αθώωσε επειδή έτσι είπε ένας γαλάτης σκλάβος . Στο τέλος ο Καίσαρας είπε αυτό που όλοι καταλάβαμε. Δεν κάνει το παιδί. Ο δε Βανίκ είναι ο τίμιος ξάδερφος, το άλλοθι του Αλίξ ότι δεν πειράζει που είναι πλέον Ρωμαίος οι Γερμανοί Ρωμαίοι είναι φίλοι μας. Στο σχέδιο τέλος έχουμε επίσης πολύ μεγάλη αλλαγή. Όχι στην τεχνοτροπία που πλέον έχει σταθεροποιηθεί στην παραλλαγή της καθαρής γραμμής με αρκετές σκιές, αλλά στο μέγεθος και το πλήθος των καρέ. Πλέον είναι μεγαλύτερα, ευκρινέστερα και λιγότερα. Υπάρχουν πολλές σελίδες με τρεις σειρές καρέ και γενικότερα η σελίδα είναι πολύ πιο ευανάγνωστη (όπως μου αρέσει) Για το φινάλε ένα μικρό ανάγνωσμα πάνω στην ιστορία που έδωσε το έναυσμα https://el.wikipedia.org/wiki/Ουαί_τοις_ηττημένοις Α suivre

0 , από τα εξώφυλλα που δεν τα ξεχνάς ... θες δεν θες.

Ενω ειχα γραψει σχολιο για το κομικ πριν μερικα χρονια ειχα ξεχασει να αναφερθω και εγω στην παμπ αυτη που εχω περασει αρκετες φορες και συνηθως παιρνω ιρλανδικο πρωινο. (μην σας παρασυρει το ονομα, χορταινεις για μεσημερι ή βραδυ πολυ ανετα καθως ειναι μονο κατ ονομα "πρωινο") Οσον αφορα για τον Τζεημς Τζους εκτος απο τους Δουβλινεζους αξιζεις να εχεις στα ρανταρ σου και τον Οδυσσεα του Τζεης Τζους (το αλλο διασημο βιβλιο του και οχι αδικα) που εχει επηρεαστει καργα απο τον δικο μας Οδυσσεα και ακολουθει παραλληλη δομη και διηγηση.

Το ISBN είναι γραμμένο στο οπισθόφυλλο και χρειάζεται καταχώρηση!

1. Χρειάζεται διόρθωση ο τίτλος "Subcomandante Marcos: Εικονογραφημένοι Λόγοι και Ανακοινωθέντα του Υποδιοικητή Μάρκος". 2. Χρειάζεται διόρθωση ο τίτλος "The Beatles: Yellow Submarine - Το Κίτρινο Υποβρύχιο".

Παπιοσύντροφε αγαπημένε αυτήν την εβδομάδα θα έβαζα τις ιστορίες με εντελώς ανάποδη σειρά. Καλύτερη του Ταμπυ μετά του Ινδιάνα μετά το φτερωτό ψέμα και τέλος η σούπερ Τζένη. Αν και η σκηνή που πλησιάζει τον Σκρουτζ και λέει: "Σκρουτζακο...εεε κύριε Σκρούτζ ήθελα να πω" μου έμεινε.

Χθες διάβασα το τεύχος και έχω να πω πως απόλαυσα πάρα πολύ την ιστορία. Έχει ωραία ροή και όμορφο σχέδιο (Καβατσάνο είναι αυτός!) . Επίσης ο κακός αυτός μας ήρθε λίγο ξέμπαρκος και χωρίς να ξέρουμε απολύτως τι κάνει. Επίσης θα ήθελα να είχε αναπτυχθεί παραπάνω ο χαρακτήρας του κακού. Επίσης υπονοειται οτι μάλλον θα τον ξαναδουμε σε κάποια άλλη ιστορία. άλλα το σενάριο ήταν καλό και χωρίς να κάνει τα σεναριακά φάουλ που επισημαίνει ο φίλος @ Manitou . Πιστεύω πως ειξαι καλό να δημοσιευονται οι μεγάλες ιστορίες σε ένα τεύχος, για να έχει καλή ροή η ιστορία. Ελπίζω να το κάνουν αυτό και με το 516 με τον Κάστυ.

Καλησπέρα! Σήμερα βρήκα χρόνο για να διαβάσω το 5ο τεύχος. Πρόκειται για την φυσική συνέχεια του πρώτου τόμου. Αρχικά είναι ωραίο, αλλά στην πορεία της ιστορίας "βαραίνει" πιο πολύ απ' όσο αντέχει. Ο Πίτερ θέλει να τα παρατήσει, η Μτζ παριστάνει τόσο χρεοκοπημένη όσο ο Ντόναλντ, χώνουν τον Venom όπου μπορούν χωρίς λόγο, το τέλος είναι γελοίο και άστατο. Οι κακοί προσθαφαιρούνται, ο Σκορπιός λέει στον Spidey ότι οι εφοπλιστές φτιάχνουν κακούς για να κρατούν απασχολημένους τους υπερήρωες (;) κάποιοι θέλουν να βάλουν τον Ντοκ Οκ να σκοτώσει τον Γκριν Γκόμπλιν ο οποίος φοβάται και δεν φοβάται, ανάλογα τι τον συμφέρει. Οι σκηνές που μου άρεσαν είναι αυτές του αιφνιδιασμού όπως η εμφάνιση του Venom που δεν είναι Venom ενώ κάτι εικοσάρηδες παλιοί συμμαθητές του Πίτερ θέλουν να τον δείρουν και η εμφάνιση άλλων υπερηρώων στην τελική μάχη. Του βάζω ένα επιεικές 4/10 για το καλό σχέδιο. Ασύγκριτο σε σχέση με τους κλώνους και τις αντιλήψεις, ακόμη και το 4ο τεύχος το ξεπερνάει κατά πολύ. Εγώ δεν θα το πρότεινα, τα προηγούμενα και το επόμενο με την ΝτεΓουλφ αξίζουν σίγουρα περισσότερο την αγορά.

Οι εντυπώσεις μου από τη συλλογή μετά την κυκλοφορία των 5 πρώτων τόμων είναι θετικές, παρά τα προβλήματα που τα έχουμε επισημάνει. Αν εξαιρέσεις τον 3ο τόμο, όλοι οι υπόλοιποι είχαν λίγα τρανταχτά λάθη επιμέλειας. Δυστυχώς ο 3ος τόμος, πιθανόν λόγω του μεγέθους του, είχε τα περισσότερα λάθη και με προβλημάτισε. Ευτυχώς η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Οι κορυφαίοι τόμοι από πλευράς σεναρίου είναι ο 1ος και 5ος τόμος, ενώ σε σχέδιο είναι ο 2ος και ο 4ος (τον κατατάσσω λίγο παραπάνω από του Todd McFarlane). Σε γενικές γραμμές πάμε καλά και αναμένεται η συνέχεια ακόμη πιο συναρπαστική. Υ. Γ 1. Από ότι φαίνεται 4 θα είναι τα χρώματα των εξωφύλλων που θα εναλλάσσονται. Πολύ καλό ότι ο 1ος και 5ος τόμος έτυχε (?) να έχουν το ίδιο χρώμα. Υ. Γ 2. Σε 3 βδομάδες θα κυκλοφορήσει λόγω του Πάσχα ο 6ος τόμος σύμφωνα με την ιστοσελίδα της radnet. Ανυπομονώ για Spectacular Spider-Man με μαύρη στολή και ρετρό ιστορίες από εποχή Καμπανά.

7. (5) O τελευταίος Σπαρτιάτης (Le Dernier Spartiate) Η 7η ιστορία του Αλίξ, προδημοσιεύτηκε στο βελγικό Τεντέν από τις 2/8/1966 και ολοκληρώθηκε μαζί σε Γαλλία και Βέλγιο στις 23/2/1967. Μέσα στο 1967 τα δύο περιοδικά συγχρονίστηκαν και εν τέλει ενώθηκαν. Για να πάρουμε μία ιδέα, έκανε πρεμιέρα μαζί με την Πτήση 714 προς Σύδνεϋ. Εκδόθηκε σε τεύχος το 1967. O εκδότης δίνει 1/1/1967 γεγονός αδύνατον αφού δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα η προδημοσίευση, άρα είμαστε κάπου το 1967. Μαζί με την αρχική γνώρισε 23 επανεκδόσεις. Ο Αλίξ ξυπνάει σε μία ακτή της Ελλάδας πηγαίνοντας στη Νικόπολη μαζί με τον Ενάκ να επισκεφτούν τον έπαρχο πλέον Οράτιο (#5-6). Εκεί καταλαβαίνει ότι έχουν πέσει θύματα ναυαγιστών και αυτός τη γλίτωσε επειδή τον ξέβρασε η θάλασσα σε διπλανή ακτή. Προσπαθεί να βρει τους αιχμαλώτους συντρόφους του και τον Ενάκ και καταλήγει σε μία κρυφή πόλη που είναι δομημένη σε Σπαρτιάτικη δομή με βασίλισσα και βασισμένη σε δουλεία ειλώτων. Προφανώς μέσα από σαράντα κύματα θα προσπαθήσει να απελευθερώσει τον Ενάκ και τους άλλους και να επαναφέρει την Pax Romana στη βάρβαρη Ελλάδα. Η ιστορία είναι μία υπόθεση απελευθέρωσης και δραπέτευσης. Η υπόθεση αυτού του άλμπουμ δεν ξέρω κατά πόσο θα γίνεται να κριθεί με αντικειμενικότητα από έναν Έλληνα που έχει συγκεκριμένη και διαμορφωμένη εικόνα από τα σχολικά του χρόνια. Οι Έλληνες προσπαθούν να κάνουν πυρήνα απελευθέρωσης από τη Ρώμη. Και αν στο προηγούμενο άλμπουμ λες ότι ΟΚ οι Γαλάτες και οι Γερμανοί τρώγανε βαλανίδια, εδώ τουλάχιστον στα μάτια μου τα πράγματα είναι σχετικά ουδέτερα. Και αν σκεφτούμε ότι ο Αλίξ (και οι υπόλοιποι σκλάβοι) εκπροσωπεί έναν κατακτητή, θα περίμενα να έχει λίγο πιο χαμηλά τη μπάλα. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει μία σχετικά δύσκολη θέση να πρέπει να αφηγηθείς μία ιστορία με οπτική γωνία του κατακτητή και θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι είναι ένα κόμικ από μία αποικιοκρατική δύναμη και ακόμα νομίζω πως η κατοχή εδαφών δεν είναι κάτι που θεωρείται αυτόματα κακό. Επίσης ναι καταλαβαίνω πως οι είλωτες ήταν σκλάβοι με ιδιαίτερη βάναυση συμπεριφορά, αλλά ελάχιστες δεκαετίες μετά την εξέγερση του Σπάρτακου, δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό θα μπορούσε να σοκάρει έναν Ρωμαίο και μάλιστα πρώην σκλάβο. Κατά τα άλλα η ιστορία είναι πολύ δεμένη, με πολλές ανατροπές, δυνατές στιγμές και γκράντε φινάλε. Ένα από τα κλασσικά BD όλων των εποχών. Ο Αλίξ ως χαρακτήρας έχει εξελίξει πλέον όλα του τα στοιχεία. Είναι δυνατός και ατρόμητος και το κυριότερο έχει γίνει πιο Ρωμαίος από τους Ρωμαίους. Στο παρατήριο Ενάκ έχουμε (προφανώς) μία ακόμα περιπέτεια στην οποία ο Αλίξ προσπαθεί να τον απελευθερώσει. Θα τα είχε καταφέρει αν δεν αντιδρούσε αψυχολόγητα ο Ενάκ, θα το είχαν σκάσει αν δεν ήταν τόσο ψοφίμι και γενικώς όταν επέστρεψε στο "δεν κάνω τίποτα" κατάφερε και απελευθερώθηκε ο Αλίξ και οι Ρωμαίοι σκλάβοι. Έχουμε επίσης στις τελευταίες σελίδες την εμφάνιση για τρίτο σερί άλμπουμ του Οράτιου (του μοναδικού ανθρώπου που πήρε προαγωγή επειδή τα σκάτωσε) και του Γκάλβα. Το σημαντικό όμως στο άλμπουμ δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ότι έχουμε μία τεράστια "πρώτη". Ο πρώτος γυναικείος βασικός χαρακτήρας. Η βασίλισσα Αντρέα (αν θυμάμαι καλά) που εκτός από το να μας θυμίσει ότι υπήρχαν και γυναίκες στον αρχαίο κόσμο, την πέφτει και στο ξανθό αγόρι μας. Άλλες φορές καλυμένα, άλλες όχι τόσο. Ο Αλίξ φυσικά δε μασάει από κάτι τέτοια. Ρώμη, Ενάκ και ξερό ψωμί (ή ότι τρώγανε τότε). Επίσης στο τέλος του εμπιστεύεται και τον γιο της, Ηράκλειο, να δούμε πως θα εξελιχθεί αυτό το παιδάκι στο μέλλον. Το σχέδιο είναι στα καλύτερά του. Ο Αλίξ είναι πλέον σταθερός, ο Ενάκ όμως για άλλη μια φορά είναι η πραγματική έμπνευση και πραγματικά ο Μαρτέν δείχνει ότι χαιρόταν να τον σχεδιάζει σε στιγμές πόνου και βασάνου. Γενικώς ο Μαρτέν όμως μας δείχνει ότι έχει μία διάθεση αλλά και ικανότητα να σχεδιάζει ημίγυμνους άνδρες. Κατά τα άλλα αυτό το άλμπουμ μας δίνει πολύ ωραία τόσο αρχαίους Έλληνες και τις στολές τους, αλλά και μία ενυπωσιακή και καλαίσθητη πόλη. Οι Έλληνες ακόμα και μέσα στο κατσάβραχο, στην εξορία, δεν παρέλειψαν να κάνουν κάτι εντυπωσιακό, όμορφο και επιβλητικό Α suivre

Μια χαρά δουλειά έκανες. Οι περισσότεροι δεν πήραν καν χαμπάρι όλα τα παραπάνω. Και εγώ αν απαντούσα έτσι θα έδινα το link! Από το κινητό που γράφω αλλωστε τα βλέπω όλα κομπλε.

Όντως ήταν ακριβώς έτσι. Τα προηγούμενα κουτσουρεμενα δεν δικαίωσαν το κουτσουρεμα με αύξηση της ποιότητας ανά σελίδα. Αυτό όμως το έκανε.

Η αποτύπωση της γερμανικής εισβολής του 1941 στις ελληνικές γελοιογραφίες και γιατί ο Μεταξάς είχε απαγορεύσει τη γελοιογράφηση του Χίτλερ. «Οι Δύο Σταυροί», ανώνυμη γελοιογραφία από το εξώφυλλο του «Ελληνικού Μέλλοντος», 7.4.41. Σαν σήμερα, 83 χρόνια πριν, η σβάστικα υψώνεται στην Ακρόπολη. Το σκοτεινό κεφάλαιο της Κατοχής ξεκινά. Είκοσι μέρες πριν, στις 7 Απριλίου όπου είχε μόλις ξεκινήσει η γερμανική εισβολή, το εξώφυλλο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» κατακλύζεται από τίτλους όπως «140 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΕΠΙΔΡΟΜΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ 8 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΨΥΧΩΝ». Στο εξώφυλλο κυριαρχεί η ανωνύμου δημιουργού γελοιογραφία με τη λεζάντα «Οι Δύο Σταυροί». Στα αριστερά εικονίζεται ο Χίτλερ που κραδαίνει μια αιματοβαμμένη σβάστικα και στα δεξιά, απέναντί του, ο εύζωνας με τουφέκι και στο πλάι του την Παναγία, Υπέρμαχο Στρατηγό με τον Τίμιο Σταυρό. Άλλος τίτλος από πάνω της αναφέρει: «Σύμβολον της Νίκης μας ο Σταυρός και βοηθός μας η Θεομήτωρ!». Από τη μια ο σταυρός της μοντέρνας βαρβαρότητας, από την άλλη ο σταυρός της παράδοσης και της Ορθοδοξίας. Από τη μια ο αιμοδιψής εισβολέας, από την άλλη ο μικρός μα ελέω Θεού δίκαιος υπερασπιστής. Ή τουλάχιστον αυτό ήταν το αφήγημα εκείνης της μέρας, καθώς τις προηγούμενες ήταν διαφορετικό. Μη γελοιογραφείτε τον φίρερ! «Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπον σατιρική προσβολή αρχηγών μεγάλων δυνάμεων» ήταν μία από τις διαταγές που επέβαλε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου στον Τύπο, μία από τις πολλές που έδεναν χειροπόδαρα την ελεύθερη έκφραση των γελοιογράφων. Η απαγόρευση αυτή άρθηκε όταν στις αρχές Νοεμβρίου του ’40 ο ελληνικός στρατός πήρε το πάνω χέρι στο αλβανικό μέτωπο, οπότε ο Τύπος διατάχθηκε να σατιρίσει δυναμικά τον εχθρό. Οι γελοιογράφοι ξέσπασαν πάνω στον ιταλικό στρατό, στους στρατηγούς του και στον υπερφίαλο ηγέτη του Μπενίτο Μουσολίνι. Κι όμως ενώ οι γελοιογράφοι των Βρετανών συμμάχων κατακεραύνωναν τον ιταλογερμανικό Άξονα, η ελληνική γελοιογραφία εστίασε μονομερώς στον Ιταλό εισβολέα. Γιατί; O Μουσολίνι και ο Τσιάνο προσεύχονται για βοήθεια στον – ανεικονικό – Κύριο των (ναζιστικών) Δυνάμεων, του Σ. Ρωνά από το περιοδικό «Θησαυρός», 23.3.41. Η απάντηση βρίσκεται στη διπλωματία και στην εκτίμηση του Μεταξά προς τον Χίτλερ. Είναι γνωστός ο θαυμασμός που έτρεφε ο αρχηγός του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού» προς τον φίρερ του Τρίτου Ράιχ. Γι’ αυτό και ο Μεταξάς ήλπιζε μέχρι το τέλος του μια γερμανική παρέμβαση για ευνοϊκή λήξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Όμως, ο Έλληνας δικτάτορας παρέμεινε αγγλόφιλος και έτσι προσπάθησε να κρατήσει μια ευαίσθητη ισορροπία: από τη μια την απώθηση των Ιταλών με βρετανική βοήθεια, χωρίς από την άλλη να προκαλέσει το ένοπλο ναζιστικό μένος – το οποίο γνώριζε πως ο ελληνικός στρατός δεν μπορούσε να αναχαιτίσει –, προσδοκώντας παράλληλα τέλος της ελληνοϊταλικής σύρραξης με σφραγίδα Βερολίνου. Αυτή η διπλωματική στάση αποτυπώθηκε στον κόσμο της γελοιογραφίας με την απαγόρευση απεικόνισης της ναζιστικής Γερμανίας, το λογοκριτικό κόψιμο του Χίτλερ και την, κατά τον ιστορικό Δημήτρη Σαπρανίδη, «μοναξιά της καρικατούρας του Μουσολίνι». Μόνο μετά τον θάνατο του «μπαρμπα-Γιάννη» Μεταξά στις 29 Ιανουαρίου 1941 η σατιρική έκφραση ανέπνευσε (λίγο) πιο ελεύθερα. Τότε ο Χίτλερ κάνει τη σταδιακή του εμφάνιση στις ελληνικές γελοιογραφίες μα χωρίς γελοιοποίηση του προσώπου του. Η διπλωματική στάση της Ελλάδας παρέμενε η ίδια, κι έτσι παρέμενε «butt of the joke» αποκλειστικά ο Μουσολίνι και η φασιστική Ιταλία. Αυτή η συστολή στην απεικόνιση αποτυπώνεται σε ένα προφητικό σκίτσο του Σωκράτη Ρωνά από το περιοδικό «Θησαυρός» της 23ης Μαρτίου 1941. Σε αυτό, ο Μουσολίνι και ο Τσιάνο, ντυμένοι καλογερικά, προσεύχονται για βοήθεια σε ένα εικόνισμα. Η εικόνα φέρει πάνω και κάτω τη σβάστικα μα η ίδια είναι κενή! Ένα κενό που μιλά πιο δυνατά από κάθε απεικόνιση. «Η σειρά σου τώρα, Αδόλφε!» Η «θεία βοήθεια» που προφήτεψε το σκίτσο ήρθε τελικά στις 6 Απριλίου. Τα προσχήματα είχαν πέσει, τα τεθωρακισμένα της «Επιχείρησης Μαρίτα» στα βόρεια σύνορα έφερναν τη ναζιστική πολεμική μηχανή προ των πυλών. Η σάτιρα κλήθηκε να πολεμήσει και τούτο τον εχθρό. Οι Έλληνες γελοιογράφοι πλέον βάζουν κανονικά στο μενού τους τον Χίτλερ και προβλέπουν πως ο ελληνικός στρατός θα τον περιποιηθεί όπως τον Μουσολίνι. O Ευάγγελος Τερζόπουλος (ΤΕΡΖΟ) αποτυπώνει τον εύζωνα να περιμένει τον Γερμανό δικτάτορα κραδαίνοντας κούτσουρο και τον τραυματισμένο Μουσολίνι να προειδοποιεί: «Η σειρά σου τώρα, Αδόλφε!». Μια πιο υποβλητική γελοιογραφία, με τετραχρωμία λευκού-μαύρου-κόκκινου-πορτοκαλί, παραδίδει ο «πατριάρχης» της ελληνικής γελοιογραφίας Φωκίων Δημητριάδης. Στο πρώτο της τμήμα που αναγράφει 1940 ο Μουσολίνι πλησιάζει προς τον θεατή κρατώντας μαχαίρι και ο Χίτλερ στο βάθος τού εύχεται «Καλή Επιτυχία Ντούτσε!». Στο δεύτερο καρέ με χρονολογία 1941 οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και ο Μουσολίνι εύχεται πια «Καλή Επιτυχία Φύρερ!» στον μαχαιροβγάλτη ομοϊδεάτη του. Βόρεια της Μάγχης, η υψηλής ποιότητας βρετανική γελοιογραφία σιγοντάριζε κι εκείνη την ελληνική άμυνα παιανίζοντας τους εύζωνες ως σύγχρονους Λεωνίδες. Δίπτυχη γελοιογραφία του Φ. Δημητριάδη από τον Απρίλιο του ’41 για την οποία κλήθηκε να απολογηθεί στις κατοχικές δυνάμεις ασφαλείας. Όμως το καλαμπούρι εις βάρος του Αδόλφου δεν κράτησε πολύ. Στις 20 Απριλίου ο Τσολάκογλου παραδίνεται και ο γερμανικός στρατός προελαύνει θριαμβευτής στο ελληνικό έδαφος. Το μέλλον ήταν αβέβαιο για όποιον είχε σατιρίσει τον Άξονα. Ο γελοιογράφος Μιχάλης Παπαγεωργίου, όπως εξομολογήθηκε στον Σαπρανίδη, είχε φιλοτεχνήσει μαζί με τον Κώστα Μπέζο μια σειρά γελοιογραφικών καρτ ποστάλ για τον εκδοτικό οίκο Δημητράκου. Σε μία από αυτές εικονιζόταν ο Χίτλερ να διαπραγματεύεται την παράδοση της Ελλάδας με… το φάντασμα του Μεταξά. Όμως με την κάθοδο των Γερμανών, ο Δημητράκος έκαψε μεγάλο μέρος των καρτ ποστάλ, ενώ όσες διεσώθησαν λεηλατήθηκαν από τους Άγγλους στον Εμφύλιο. Οι γελοιογραφίες αυτές θεωρούνται πλέον χαμένες. «Η σειρά σου τώρα, Αδόλφε!», λέει ο δαρμένος Μουσολίνι στον προελαύνοντα Χίτλερ, του Ε. Τερζόπουλου (ΤΕΡΖΟ). Ο φόβος του Δημητράκου αποδείχθηκε βάσιμος: Ο Φωκίων Δημητριάδης, σύμφωνα με τον Γ. Παναγιώτου, βρέθηκε να απολογείται στην κατοχική Ασφάλεια για την προαναφερόμενη δίπτυχη γελοιογραφία του η οποία είχε, μάλιστα, τοιχοκολληθεί στην Αθήνα σε μορφή αφίσας. Τέτοιου είδους ανακρίσεις δεν αποκλείεται να συνέβησαν και σε άλλους σκιτσογράφους της εποχής. 4 χρόνια αναμονή Στις 27 Απριλίου 1941 η πολιτική γελοιογραφία σίγησε. Οι γελοιογράφοι είχαν συνηθίσει στη σιγή από τη δικτατορία Μεταξά, όμως αυτή ήταν πιο απεχθής, μια και την επέβαλε μια τριπλή ξένη κατοχή. Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και η παρέα τους αντάμωσαν ξανά με τους γελοιογράφους τον Οκτώβριο του ‘44 και δεν ξαναχωρίστηκαν ποτέ, όπου και γελοιοποιήθηκαν από γενιές και γενιές σκιτσογράφων. Γελοιογραφία ανώνυμου που δημοσιεύτηκε μέσα στην Κατοχή στην παράνομη εφημερίδα «Ελληνικός Αγών». Το ’44 κυκλοφόρησε ευρέως ως αφίσα. Έκαναν όμως μερικές εμφανίσεις στην Κατοχή, κρυφά και ανώνυμα, όπως σε ένα δωρικό σκίτσο από την παράνομη εφημερίδα «Ελληνικός Αγών». Ένα ρολόι με σπαθί για λεπτοδείκτη, το κεφάλι του Χίτλερ στην κόψη του και οι ώρες μετρούσαν αντίστροφα για τον μανιακό που αιματοκύλησε τον κόσμο… Και το σχετικό link...

Ο κακός πράγματι θα επιστρέψει στο μέλλον. Έχει εμφανιστεί σε 9 ακόμα ιστορίες.

Αυτός ο Ντάγκλας ο Πασκιεβιτς, Παξιεβιτς, Πασκιτανενεβιτς, όπως τον λένε τέλος πάντων. Παλιά ήταν πολύ της μόδας στο φόρουμ.

The mirrors;

Χαρακτηριστικό στυλ σκιτσαρίσματος...

Από το οπισθόφυλλο... Μεσαίωνας. Η Ιερά Εξέταση είναι στον κολοφώνα της και οι ιεροεξεταστές έχουν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω στον λαό. Ένας τέτοιος είναι και ο Ιεροεξεταστής του Αρκά. Σκληρός και άτεγκτος, απηνής διώκτης κάθε αίρεσης, βλασφημίας και μαγγανείας. Έμπιστος βοηθός του ο Μπερδούγος, με καθήκοντα υπηρέτη, γραμματέα, αλλά και δημίου. Και τότε έρχεται η καταστροφή: ο Ιεροεξεταστής ερωτεύεται τη νεαρή μάγισσα που ανακρίνει. Ο ανηλεής διώκτης της αμαρτίας πέφτει στο έλεος μιας κολασμένης αμαρτωλής και αντί να τη στείλει στην πυρά της τιμωρίας, πέφτει ο ίδιος στην πυρά του ερωτικού πάθους. Τα υπόλοιπα είναι γέλιο. Το μαύρο χιούμορ του Αρκά καταφέρνει να φωτίσει με ιλαρότητα μια σκοτεινή εποχή της ανθρωπότητας και ο ζόφος της Ιεράς Εξέτασης δίνει υλικό για πανέξυπνους, ξεκαρδιστικούς διαλόγους. Καινούρια σειρά από τον γνωστό-άγνωστο Αρκά. Αυτή την φορά καταπιάνεται με τον Μεσαίωνα και την Ιερά Εξέταση που ήταν στο απόγειο της δόξας της. Ο "αφανής" Μπερδούγος ικανοποιεί όλες τις εντολές και τις προσταγές του ανωτέρου του. Μοναδικός του πόθος η αγορά ενός αλόγου διότι έχει ξεποδαριαστεί ο ταλαίπωρος. Το αφεντικό του βέβαια έχει άλλα προβλήματα αφού ο Θεός δοκιμάζει την πίστη του προσπαθώντας να τον παρασύρει στην ακολασία. Διότι μία νεαρή μάγισσα δε λέει να την κάψει με τίποτα. Για ευνόητους λόγους. Θα υποκύψει εν τέλει στην σαρκική απόλαυση; Η σειρά μου έγινε γνωστή μέσω του αδελφικού φίλου Χρήστου @ Manitou . Ομολογώ πως όταν διάβασα τα στριπάκια που είχε ανεβάσει στην επίσημη σελίδα του δε με είχαν ξετρελάνει. Αλλά μετά την ανάγνωση του άλμπουμ αναθεώρησα. Πανέξυπνο αλλά και μακάβριο humor που θα αφήσει ικανοποιημένους τους οπαδούς του αλλά και όσους θέλουν να ξενοιάσουν και να ξεχαστούν. Από άποψη σχεδίου έχουμε το γνωστό σχέδιο του Αρκά που το ξέρουμε εδώ και δεκαετίες. Σαν έκδοση είναι πολύ καλή. Εξώφυλλο-οπισθόφυλλο με "αυτάκια." Το χαρτί είναι καλή ποιότητας και γυαλιστερό με έντονα χρώματα αλλά σε σκοτεινούς κυρίως τόνους. Αφιέρωμα στον Αρκά. Εργογραφία του.

ΤΙ ΠΗΡΑ ΣΗΜΕΡΑ [ και νοιώθω σαν παιδάκι τo Πάσχα!!!!!! ]

Πασχαλιάτικα δωράκια από τη ΛΕΦΙΚ , ευχαριστώ πολύ Βασίλη

https://tvxs.gr/life-plus/life/vivlia-arlekin-telos-epochis-meta-apo-45-chronia-kykloforias-i-anakoinosi-toy-ekdoti/ Τα βιβλία Άρλεκιν σταματούν την κυκλοφορία τους μετά από περίπου 45 χρόνια. Το τέλος εποχής για τα Αρλεκιν ανακοίνωσε ο επικεφαλής των εκδόσεων, Χάρης Νικολακάκης, με ένα ιδιαίτερο σημείωμά του , αναφέροντας, μεταξύ άλλων, και τα εξής: «Σήμερα ανακοινώσαμε το τέλος των Αρλεκιν με τη μορφή που κυκλοφορούν εδώ και 45 χρόνια στην Ελλάδα. Και μπορεί να το κάναμε με βαριά καρδιά, καθώς δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς (είτε τα λατρεύει είτε τα… αποστρέφεται) με τη διαπίστωση ότι τα μικρά αυτά βιβλία τσέπης είναι συνώνυμα με τις ιστορίες αγάπης, αλλά είναι μια κίνηση-μονόδρομος. Η επιτυχία των Αρλεκιν βασίστηκε από την αρχή στο τρίπτυχο μικρές ιστορίες αγάπης, οικονομική τιμή, διανομή αποκλειστικά στα περίπτερα. Ηταν δηλαδή περιοδικός Τύπος με τη μορφή μικρών βιβλίων. Οπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, τα τελευταία αρκετά χρόνια, ο Τύπος έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Οι κυκλοφορίες όλων των εντύπων δυστυχώς κατέρρευσαν -όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως-, ενώ, ειδικά στη χώρα μας, έκλεισαν περισσότερα από τα μισά περίπτερα που υπήρχαν στις γειτονιές, και μόνο το 1/3 από αυτά που έμειναν διαθέτει πια Τύπο. Η γενιά μου μεγάλωσε διαβάζοντας περιοδικά, κόμικς, εφημερίδες (αμέτρητα έντυπα και χιλιάδες “βόλτες” στο περίπτερο της γειτονιάς). Τα Aρλεκιν, όπως είπαμε, είναι περιοδικός Τύπος. Γι’ αυτό και δεν μπορεί κανείς να τα βρει αλλού (π.χ. στα βιβλιοπωλεία). Και η συνεχής πτώση στις πωλήσεις, σε συνάρτηση με τον διπλασιασμό (κυριολεκτικά) στο κόστος παραγωγής τους, μας έδειξε ότι ήρθε η στιγμή να γυρίσουμε σελίδα. Αρλεκιν (με τη μορφή του περιοδικού Τύπου) τέλος από τον Ιούνιο. Η συνεργασία με τη Harlequin, αλλά και άλλους εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού που ειδικεύονται στην αισθηματική λογοτεχνία, συνεχίζεται και ετοιμάζουμε διάφορα για το 2025. Όπως συνεχίζεται, φυσικά, και η #1 στην Ελλάδα σειρά αισθηματικής και εpωτικής λογοτεχνίας, αυτή των SILK. Κλείνω το μικρό αυτό σημείωμα με ένα μεγάλο “ευχαριστώ” από όλους μας στη ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ, στις αναγνώστριες και στους αναγνώστες για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που έδειξαν στα Αρλεκιν όλα αυτά τα χρόνια». H ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ιδρύθηκε το 1979. Τα Αρλεκιν εκδίδονται σε 32 γλώσσες και 115 χώρες, με πρώτο τίτλο τον «Απαγορευμένο παράδεισο» της Αγγλίδας συγγραφέως Αν. Μάθερ και με πωλήσεις 35.000 αντίτυπα σε μόλις μία εβδομάδα.

Τελικά ποτέ δεν μάθαμε που κρύβει ο @ ManaLeak13 τους τόμους της νέας συλλογής που αγοράζει κρυφά!

"Μπορεί να μην έχω καμία CAMELOT 3000 ανάμνηση από τη παιδική ηλικία, να με αφήνει διαχρονικά αδιάφορο ο μύθος του Λανσελοτ αλλά αυτή η αγορά με έχει ξεροψήσει από τη ρετρουίλα και το σχέδιο μόνο! Πρόκειται για αγαθό/παιδικό σενάριο ή κάποιο ή κάποιο υπερφιλόδοξο δαιδαλώδες sci-fi ;" Καθόλου παιδικό σενάριο! Είναι μία μίξη του μύθου του Βασιλιά Αρθούρου και του Εξκάλιμπερ, με Sci-Fi...

Xωρις να θέλω να κάνω το οποιοδήποτε σπόιλερ (γιατί ούτε και εγω το έχω διαβάσει) καπως έτσι να το περιμένουμε. Τα 12 τεύχη με τα εξώφυλλά τους Μια γενική ιδέα απο τους χαρακτήρες Υπομονή παιδιά σε λιγοτερο απο 1 μηνα θα το παρετε στα χέρια σας (όσοι το βιάζεστε δηλαδή). Εγώ θα περιμένω ίσως κάποια εκπτωσούλα στην πορεία, εκεί προς τα Χριστούγεννα ελπίζω DC με σχεδιαρα 80'ς ,εποχές που δεν πρόκειται να ξαναεπιστρέψουν με τα συγχρονα σχέδια που έχουν καθιερωθεί.

Ωχ, ευχαριστώ για την επισήμανση !!!

Για να δεις πόσο εριστικοί είναι εκεί στη radnet δεν έκαναν λάθος με το μαύρο πλαίσιο στη ράχη του τόμου και το έχουν ίδιο με τους δύο προηγούμενους !! Ντροπή τους !! Καλά ικανό έχω τον φιλτατο @ ManaLeak13 να τους κράξει τώρα γιατι έκαναν μια σωστή δουλειά και έτσι έχει ένα λιγότερο λόγο να τους κράξει !!

Παρατηρώ τώρα τελευταία το τόπικ είναι πολύ πεσμένο. Να τι γίνεται όταν δεν δίνω το παρών για να τους κράζω.

Μπορεί να μην έχω καμία CAMELOT 3000 ανάμνηση από τη παιδική ηλικία, να με αφήνει διαχρονικά αδιάφορο ο μύθος του Λανσελοτ αλλά αυτή η αγορά με έχει ξεροψήσει από τη ρετρουίλα και το σχέδιο μόνο! Πρόκειται για αγαθό/παιδικό σενάριο ή κάποιο ή κάποιο υπερφιλόδοξο δαιδαλώδες sci-fi ;

Μου τρέχουν τα σάλια ήδη!!!

Παιδιά εγώ τεύχη του Κάμελοτ πέσανε στα χέρια μου το 1998 και ήμουν Τετάρτη Δημοτικού (βέβαια στην επαρχία σε διακοπές). Στάνταρ υπάρχει αναδιανομή όμως.

Κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1999 από την Modern Times σε σχήμα 17 Χ 25,8 και 68 σελίδες, στη σειρά της εταιρείας, Ενήλικη Μυθοπλασία. Πρόκειται για τον τίτλο της Vertigo , The Invisibles, η οποία αποτελεί προσωπική δημιουργία και για πολλούς το opus magnum του συγγραφέα Grant Morrison. O Grant Morrison έγινε διάσημος από το πέρασμα του στους Χ-Μen, αλλά οι Invisibles είναι η κατεξοχήν προσωπική του δημιουργία. Άλλα έργα του ή σειρές στις οποίες έχει δουλέψει: JLA, Animal Man, New X-men, Doom Patrol, Flex mentallo, Arkham Asylum, The Filth, Seven Soldiers, Marvel Boy, Skrull Kill Krew, Aztek The Ultimate Man, Seaguy, WE3, Kill Your Boyfriend. Στο σχέδιο είναι ο Steve Yeowell. Πρόθεση της Modern Times ήταν να κυκλοφορήσει 4 albums για τους Αόρατους, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το story arc So You Want A Revolution, το πρώτο της σειράς. Τα album είχαν μέσα τους 2 τεύχη της αμερικανικής έκδοσης. Τελικά η Modern Times κυκλοφόρησε, από όσο γνωρίζω ένα μόνο τεύχος. Στο πίσω εσώφυλλο προαναγγέλλεται η έκδοση του δεύτερου τεύχους και φιλοξενείται το εξώφυλλο του μάλιστα. Αμφιβάλλω όμως αν κυκλοφόρησε. Το εξώφυλλο του αμφίβολου 2ου τεύχους είναι αυτό: Η σειρά όπως παρουσιάζεται από την ίδια την εταιρεία: Πρωί, 22 Δεκεμβρίου 2012. Μέρα Αποκάλυψης...Ιστορικά γεγονότα - τα οποία έχουν ερμηνευτεί από προφήτες κάθε κουλτούρας - εμφανίζονται με μια "αποκαλυπτική" τάση και βρίσκονται πολύ κοντά στην πραγμάτωσή τους. Ο Αρμαγεδδών της Βίβλου, το Έσχατον, Η Ημέρα της Κρίσεως... Σκεφτήκατε ποτέ ότι η μοιραία αυτή στιγμή μπορεί να πλησιάζει; Δυο αντικρουόμενες δυνάμεις, θανάσιμοι εχθροί από την αρχή της δημιουργίας, σκοπεύουν να επωφεληθούν του οριστικού τέλους. Κινήθηκαν στα παρασκήνια της Ιστορίας, χειραγωγώντας βασιλιάδες κι αυτοκράτορες , υποδαυλίζοντας πολέμους και ανατρέποντας κυβερνήσεις. Από τη μια πλευρά οι υπηρέτες των υπερδιαστατικών όντων, γνωστοί ως Τύραννοι. Τα πλάσματα αυτά εισβάλλουν στους εφιάλτες μας, περιμένοντας τη στιγμή που θα γκρεμίσουν τα τείχη της πραγματικότητας και θα καταστρέψουν το σύμπαν. Μέσω των επίγειων πρακτόρων ελέγχουν τις κυβερνήσεις μας, απαιτούν την υποταγή και υποδούλωσή μας. Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι Αόρατοι, ένα αρχαίο μυστικό δίκτυο πολεμιστών- υπερασπιστών της ελευθερίας , αφοσιωμένο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Εμφανίζονται ως περιθωριακοί τύποι που κινούνται ανάμεσα στα συντρίμμια των πόλεων. Όλοι μαζί οι Αόρατοι θα χτυπήσουν ενεργά την "τυραννική" συνωμοσία. Σε αυτούς στηρίζεται η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας. Ο κύβος ερρίφθη. Οι χαρακτήρες των Αόρατων: Το Αγόρι (The Boy): Ένας μαχητικός καλλιτέχνης και πρώην αστυνομικός από το Χάρλεμ. Τζακ Φροστ (Jack Frost): Νεοσύλλεκτος, βίαιος χούλιγκαν της Λίβερπουλ και μελλοντικός προφήτης. Προτιμά να τον αποκαλούν Ντέην. King Mob: Ο υπέρτατος συνωμότης, ειδικός των αποκρυφιστικων τεχνών και πιο αμφιλεγόμεος "αόρατος". Τρελοκουρελού Ρόμπιν (Ragged Robin): Μάγισσα από το Μέλλον. Λορντ Φάνυ (Lord Fanny): Νοτιοαμερικάνος τραβεστί με τις δυνάμεις ενός σαμάνου. Όπως είπαμε η σειρά δεν ολοκληρώθηκε. Στην Αμερική οι Invisibles είχαν τρεις σειρές των 25, 22 και 12 τευχών αντίστοιχα (1994,1996,1998) Τα εξώφυλλα των τευχών που θα εξέδιδε υπό ιδανικές συνθήκες η Modern Times (+ το εξώφυλλο του τεύχους 2 που υπάρχει στο πρώτο κι εκδωθέν άλμπουμ) είναι αυτά: Για περισσότερα βλέπετε: http://www.barbelith.com/bomb/index.htm

Αφιέρωμα από τον Zampano στη στήλη No Superheroes Allowed, για λογαριασμό του fridge.gr: The Invisibles: Υπάρχει ένας μυστικός κόσμος εκεί έξω και κάποιος πρέπει να τον βάλει σε τάξη Όσο περνάει ο καιρός αποκαλύπτεται περισσότερο και περισσότερο η ιδιοφυΐα του “The Invisibles” και του δημιουργού του Grant Morrison. Γιατί το 1994, που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος της σειράς, δεν μπορούσες να σοκάρεις τον κόσμο των κόμικ τόσο εύκολα όσο, ας πούμε, την προηγούμενη δεκαετία (με τις δουλειές του Alan Moore και του Neil Gaiman) όμως αυτό που έφερε τούτος ο πρωτοποριακός τίτλος, ήταν ένας αέρας πρωτοτυπίας που έμοιαζε να συγκεντρώνει όσα έβρισκες ξεχωριστά -και δειλά δειλά γραμμένα ή σχεδιασμένα- σε άλλα γνωστά κόμικ της εποχής, στις σελίδες μία μονάχα ιστορίας! Ισόποσες δόσεις εξαιρετικών χαρακτήρων, πανέξυπνης ιστορίας, ιδιαίτερης γλώσσας και έντονου σχεδίου. Το “The Invisibles” τα είχε όλα και ακόμα και τώρα, είκοσι χρονιά μετά, δεν χάνει ούτε στο ελάχιστο τη λάμψη του. Ο Morrison, δοκιμασμένος στα γραφεία της DC και ήδη επιτυχημένος με τη σειρά “Animal Man”, θέλει να δημιουργήσει μία σειρά που θα ξεφεύγει από τις καθιερωμένες σεναριακές φόρμες. Θέλει μία ιστορία που θα τραβάει σε χρόνο και χαρακτήρες πρωτότυπους και πολυδιάστατους. Ο τίτλος οδήγησε σχεδόν στην τρέλα τον συγγραφέα του (ο ίδιος έλεγε πως πολλές από τις ιστορίες του τις διηγούνταν εξωγήινοι!) , όμως η επιμονή και οι πραγματικά φευγάτες ιδέες του οδήγησαν σε κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Οι “Αόρατοι” είναι μία ομάδα πολύ περίεργων προσωπικοτήτων (για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ) που πολεμάνε το υπερφυσικό κακό από όπου κι αν προέρχεται. Έτσι, ο τρελούτσικος επαναστάτης και αρχηγός της ομάδας ονόματι King Mob, η πολύ σέξι trans Lord Fanny, το επονομαζόμενο Αγόρι, πρώην μέλος της NYPD (αστυνομία της Νέας Υόρκης), ο Ragged Robin ένας τηλεπαθητικός που κρύβει μυστικά, ένας σαμάνος κι ένας Άγγλος χούλιγκαν που όμως παίζει να είναι ο επόμενος Βούδας, αντιμετωπίζουν τις πιο απίθανες απειλές κατά της Γης, την ίδια στιγμή που έχουν να αντιμετωπίσουν κι ένα σωρό προβλήματα στις μεταξύ τους σχέσεις. Ταξίδια στο διάστημα και ταξίδια στο χρόνο, μάχες στους δρόμους και μάχες μέσα στο μυαλό, οι “Αόρατοι” δίνουν τη μάχη τους σε πάρα πολλά επίπεδα και με πάρα πολλούς τρόπους. Το σχέδιο το ξεκίνησε ο σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του Morrison, Steve Yeowell, όμως μετά το τέταρτο τεύχος οι σχεδιαστές άλλαζαν συχνά χωρίς να μειώνεται η ποιότητα του σχεδίου. Το “The Invisibles” είναι ένα από τα κόμικ που κατηγορήθηκε πολλές φορές για το κείμενό του και υπήρξαν φορές που λογοκρίθηκε από την ίδια την εταιρία (για αναφορές στην παιδοφιλία ή ακόμα ακόμα και προτάσεις που καταφέρονταν ενάντια στην Disney!). Η σκληρή του γλώσσα παρόλα αυτά κέρδιζε συνεχώς αναγνώστες και όταν επανακυκλοφόρησε η σειρά σε σκληρόδετους τόμους, πολλά λογοκριμένα σημεία είχαν επανέλθει. Grant Morrison, δεν είναι τόσο απόκοσμος όσο δείχνει Ο Morrison κράτησε τον καλλιτεχνικό έλεγχο στο κείμενό του σε όλη τη διάρκεια της σειράς, μέχρι το τέλος της (τον Ιούνιο του 2000). Δεν άφησε το υλικό του να ξεχειλώσει ή την ιστορία να κουράσει. Οι φανατικοί απαίτησαν μια συνέχεια, όμως ο Morrison προτίμησε να δημιουργήσει μία καινούργια σειρά, το “The Filth” που θεωρήθηκε κομμάτι των “Invisibles” σαν ομάδα και σαν σκοπούς, αλλά δεν υπήρχε καμία άλλη σύνδεση. Προσωπικά θεωρώ το “The Invisibles” μία από τις καλύτερες κόμικ σειρές που κυκλοφόρησαν ποτέ. Δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει πλήρως έναν σύγχρονο, απαιτητικό αναγνώστη της Ένατης τέχνης καθώς τα έχει όλα — μα όλα. Ξεκινώντας από το άψογο σενάριο και την πλειάδα ξεχωριστών χαρακτήρων. Το “The Invisibles” κερδίζει και στις λεπτομέρειες καθώς περιέχει μπόλικες αναφορές στη σύγχρονη πραγματικότητα — και αυτό φαίνεται από το ξεκίνημά του κιόλας, μιας και ο τίτλος του πρώτου μέρους είναι “So you want a revolution” — googlάρετε για να βρείτε την αναφορά. Έντονο, μοναδικό, ιστορία που πηγαίνει το θέμα πολλά βήματα παραπέρα. Τοποθετήστε στο ράφι το “The Invisibles” και όλα θα πάνε καλά — όπως λέει κι ο φίλος μας Jack Black στο “High Fidelity”.