Αίθουσα Νικητών

Τι θα δούμε στον τόμο 74: Ο Γιος του Μ To House of M είναι μια από τις καλύτερες ιστορίες της Marvel τα τελευταία 20 χρόνια και σίγουρα όλοι είμαστε ευτυχισμένοι που κυκλοφόρησε επιτέλους και στα ελληνικά από τη Hachette. Πέραν όμως της επιρροής του Hpuse of M στο σύμπαν της Marvel, το storyline γέννησε πάρα πολλές νέες ιστορίες, follow ups και αφηγήσεις για αρκετούς ήρωες της Marvel. Σήμερα λοιπόν θα ξεδιαλύνουμε το κουβάρι για το τι είναι το Son of M που κυκλοφορεί την άλλη εβδομάδα με τη συλλογή της Hachette. Ένα από τα events που ξεκίνησε από το House of M ήταν το Decimation. Το Decimation ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2006 και τα γεγονότα του τα είδαμε σε διάφορες μικρές σειρές όπως τα Generation M, Sentinel Squad O*N*E, X-Men: Deadly Genesis και X-Men: The 198. Στο συγκεκριμένο event βλέπουμε πως μια μέρα, τη λεγόμενη M-Day σχεδόν όλοι οι μεταλλαγμένοι ξαφνικά χάνουν τις δυνάμεις τους και ξαφνικά από εκατομμύρια μένουν μερικές εκατοντάδες από αυτούς. Ένας από αυτούς που έχασαν τις δυνάμεις τους είναι ο Pietro Maximoff, αδερφός της Wanda και γιος του Magneto, ο οποίος έχει αναστηθεί από τη αδερφή του. Προσπαθεί να ζήσει μια ζωή ως κανονικός άνθρωπος, ωστόσο πάσχει από κατάθλιψη, τόσο γιατί έχασε τις δυνάμεις του, όσο και γιατί θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για όσα συνέβησαν προδίδοντας τους υπόλοιπους μεταλλαγμένους. O Pietro λοιπόν προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους Inhumans ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να σώσει έναν μεταλλαγμένο, τον Johnny Dee από επίθεση συμμορίας που κυνηγάει μεταλλαγμένους και θα σωθεί από τον Spider-Man. Μετά το περιστατικό προσπαθεί να αυτοκτονήσει, αλλά τραυματίζεται σοβαρά και τότε τηλεμεταφέρεται σε εκείνον η πρώην σύζυγος του, η Inhuman Crystal (που έκανε ντεμπούτο αυτήν την εβδομάδα στο Fantastic Four #45) και τον μεταφέρει για ιατρική βοήθεια στον οίκο των Inhumans. O Pietro έρχεται ξανά σε επαφή με την κόρη του, τη Luna και ύστερα παρακαλεί τον Black Bolt να χρησιμοποιήσει το Terrigen Mist το οποίο θα του δώσει ξανά δυνάμεις. Ο Black Bolt αρνείται αφού το Mist δίνει δυνάμεις σε όσους έχουν αίμα των Inhumans, ενώ ο Pietro διαθέτει ανθρώπινο αίμα και ίσως η μετάλλαξη του Terrigen Mist να του προκαλέσει ζημιά. Το ίδιο θέμα έχει και η Luna. O Pietro πλέον με την κατάθλιψη του και τα γεγονότα του House of M να τον βασανίζουν, αποφασίζει να πράξει μία ακόμα προδοσία και αυτή τη φορά θα ξεκινήσει ένας τεράστιος κύκλος γεγονότων που θα ολοκληρωθεί σε έξι τεύχη και την ιστορία Son of M. Δε λέω περισσότερα, γιατί πάντα αποφεύγω τα spoilers. Ο τόμος έχει 160 σελίδες περίπου, άρα έχουμε μέγεθος φυσιολογικού τόμου. Οι συντελεστές δεν είναι οι πιο γνωστοί, David Hine στο σενάριο και Roy Allan Martinez στο σχέδιο, αλλά συνδυάζονται ιδανικά για ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα σεναριακά και εικαστικά. Καλό διάβασμα σε όλους

Σημερινές αγορές από το κέντρο της Αθήνας:

Την τελείωσα και εγώ. Από τις Star Wars σειρές που έχω δει έως τώρα τη βρήκα στο ίδιο επίπεδο με Mandalorian, σίγουρα πιο σημαντική για τη βασική ιστορία, απλά με το Mandalorian διασκεδάζω πάρα πολύ. Η ιστορία ουσιαστικά καλύπτει το κενό της ζωής του Obi Wan μεταξύ της prequel τριλογίας και της original τριλογίας. Η απεικόνισή του και ο εξαιρετικός Ewan McGrergor κάνουν την απεικόνιση του Obi Wan στην original τριλογία ακόμα πιο αδύναμη (ένα από τα λίγα κακά της για μένα). Από την άλλη προσθέτει λίγο βάθος στις σχέσεις Anakin-Obi Wan, χωρίς να μπορεί να διορθώσει το κάκιστο γράψιμο των prequels. Ουσιαστικά τα prequels απέτυχαν στο να μας πείσουν για την καλή σχέση δασκάλου-μαθητή που είχαν οι δυο τους αφού τους έδειχναν διαρκώς σε κόντρα. Αυτό όπως είπαμε δε διορθώνεται, αλλά εξερευνούν περαιτέρω τη σχέση τους, έχουν πολύ ωραίες μάχες και φυσικά έχουμε την τελική αποδοχή του δασκάλου ότι ο Anakin δεν υπάρχει πλέον ως οντότητα, αλλά έχει μετατραπεί πλήρως στον Sith Lord Darth Vader. Προφανώς υπάρχουν discrepancies και plot holes αλλά το να συνδέεις ιστορίες με τόσο μεγάλη χρονική απόσταση δεν είναι ποτέ εύκολο, πάντως και τα subplots της σειράς μου άρεσαν αρκετά. Νομίζω δε χρειάζεται κάποια συνέχεια και καλύτερα να μείνει η ιστορία σε αυτό το σημείο

Τι σε νοιάζει ρε? Τώρα τα άρπαξε αυτός Εσύ θα συνεχίσεις να ψάχνεις Από εκεί που τα πήρε, τέλεψαν! ============================================================== Αυτό τώρα μου θύμισε τα Σουπερμαν του Ψαρόπουλου, που στο Αμερικάνικο έλεγε "δείτε τεύχος τάδε" αλλά στο Ελληνικό, επειδή ήταν αδημοσίευτο εκείνη τη στιγμή (είτε διότι ηταν παλιό, είτε γιατί τα έβγαλε ανάκατα), έγραφε πράγματα κουκουρούκου λχ Σούπερμαν #1 και Superman #319. μπερμπάντης λέμε. πάει παντού ============================================================== Πάμε και σε ένα δικό μου σημερινό απόκτημα. Bill Sienkiewicz. Η χρονιά που κυκλοφόρησε και η ταινία 12 σχεδιάκια μέσα από τον άρχοντα όποιος πει "ποια ταινία", που να του μασήσει την κασέτα το walkman του!

Η κεντρική ιστορία του επόμενου τεύχους θα είναι η "Στον Δρόμο για τη Δύση" (Ducks on the road - Verso ovest) των Teresa Radice και Stefano Turconi.

Μόλις διάβασα ολόκληρη την ιστορία του ορίζοντα των γεγονότων. Εντάξει καλουλα ήταν αλλά και πάλι θα πω ότι δεν μου ταιριάζει σαν Ντίσνεϋ. Δεν μου κολλάει ο γνωστός γλυκός ατζαμής μας παπιος να σώζει πενταδιαστατα σύμπαντα. Ιδίως σε αυτή την ιστορία που της λες κομματάκι υπερβολική. Αλλά γούστα είναι αυτά. Θεωρώ θετικό ότι τις διαβάζουμε (τις ιστορίες του ΦΝ) και φυσικά ότι δημοσιεύονται και μάλιστα χωρίς μεγάλη καθυστέρηση από το πρωτότυπο. Το ίδιο θέλω και για τις υπόλοιπες ξεχωριστές ιστορίες που περιμένουμε.

Η αναμονή του κούριερ. Η ACS με ενημερωνει με μήνυμα την ημέρα παραλαβής αλλά ο κουριερ δεν με ενημερωνει λίγο πριν έρθει. Έρχεται ξαφνικά. Μπορεί να λείπω. Δεν μπορώ να τον περιμένω μισή μέρα καθισμένος στο σπίτι, ξανά και ξανά (περίπου κάθε 2 βδομάδες αν έχω καταλάβει καλά). Δεν θελω να παραλαμβάνει άλλος τη σειρά αντί για μένα. Επίσης, δεν μου αρεσε αυτό που διάβασα ότι μερικές φορές πετάνε τον φάκελο και φεύγουν. Σκεφτόμουν την εναλλακτική των ACS smart points που με διευκολύνει σχεδόν στα πάντα, όμως υπάρχει και άλλη μεταφορική που συνεργαζεται με τη Radnet για αυτην τη σειρά. Δεν ξερω ποια θα μου τύχει. Επίσης, με αγχώνουν αυτά που διάβασα στο θέμα περί ελαττωματικών τόμων. Αντικαταστάθηκαν αλλά κατόπιν διαδικασίας. Θα μου πεις, και στο περίπτερο μπορεί να σου τύχουν, όπως μου είχε τύχει ο πρώτος τόμος του Άιρον Μαν και στο ψιλικατζίδικο αρνηθηκαν να τον αλλάξουν, μου είπαν να επικοινωνησω εγω με την εταιρεία. Ε, τουλάχιστον στο περίπτερο ρίχνω μια ματια και αποφευγω τους ελαττωματικους τόμους που φαίνονται με το μάτι. Επίσης, αν γίνω συνδρομητής, ο δείκτης παραξενιάς μου και απαιτήσεων θα χτυπήσει κόκκινο. Και το παραμικρό που στον τόμο περιπτέρου δεν θα με ενοχλούσε, εδώ θα με ενοχλεί. Δεν λέω ότι θα τον αλλάζω με το παραμικρό. Θα τον κρατάω αλλά θα είμαι πολύ ενοχλημένος. Τέλος πάντων, κατα το απογευματάκι μάλλον θα πάω στο κέντρο. Τα περιπτερα θα ειναι ανοιχτα και το βράδυ, λόγω των κυριακάτικων εφημερίδων. Ελπίζω να ήταν τυχαίο γεγονός. Θα φανεί την επόμενη εβδομάδα. Οι υπόλοιποι που δεν είστε συνδρομητές, βρήκατε εύκολα τον τόμο;

Προστέθηκαν τα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των τευχών 1, 2, 3, 10 και αντικαταστάθηκαν τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα των τευχών 11, 12, 14 και 15.

Η Disney αγόρασε τη Fox, η οποία είχε τα δικαιώματα του franchise. Και έτσι με τις καραμπόλες η Marvel. που βλέπει τις πωλήσεις να πέφτουν, θα ποντάρει στη νοσταλγία επαναφέροντας τον τίτλο στο δυναμικό της και εκδίδοντας πρώτα μια συλλογή από τη σειρά των '70s και την επόμενη χρονιά θα προχωρήσει σε νέες ιστορίες(αυτό αν είναι καλό ή κακό θα δείξει). Μια κίνηση που εντάσσεται στο σχέδιο για έκδοση τίτλων που να μην είναι υπερηρωικοί. Όπως και να 'χει χαράς ευαγγέλια για όλους εμάς τους φαν των ιστοριών με τριχωτούς ήρωες. Για του λόγου το αληθές: https://www.marvel.com/articles/comics/planet-of-the-apes-marvel-classic-comic-series-new-omnibus

Φίλος μου βρήκε και πήρε από περίπτερο πακετακι με τα 4 τεύχη, μου κάνει εντύπωση που δεν το έχει αναφέρει κανείς άλλος εδώ θα πάω μια βόλτα μπας και το πετύχω και εγώ αύριο!

Οι δημιουργοί πάντως είναι εξαιρετικοί!!!!

Ένα κείμενο από την Athens Voice https://www.athensvoice.gr/culture/book/763227-1923-ehthriki-patrida-o-thanasis-petroy-kanei-tin-istoria-kai-tin-ithografia

Ποιός ο λόγος που αγχώνεσαι με τις συνδρομές;

Σκοπεύω να αγοράζω όλους τους τόμους, αλλά δεν θα μπλέξω με συνδρομές. Περισσότερο αγχώνομαι παρά ξενοιάζω με τις συνδρομές. Αν δω ότι υπάρχει πρόβλημα στην κυκλοφορία, θα σκεφτώ άλλα ενδεχόμενα.

Μηπως ήρθε η ωρα να γίνει μια συνδρομουλα να ξεγνοιασει το κεφάλι; Εκτός άμα δεν αγοράζεις όλους τους τόμους οπότε πάω πάσο. Πάντως εγώ μια φορά ξενοιασα. Θα λείπω κιολας εκτός πολης τις περισσότερες μέρες του καλοκαιριού λόγω δουλειάς, οπότε ένα ανχος λιγότερο να τρέχω να ψάχνω τα περίπτερα εκει που θαι μαι.

Την προηγούμενη εβδομάδα δεν πήρα τον Κάπταιν Αμέρικα, οπότε είναι ο πρώτος τόμος που έψαξα μετα τις εξελίξεις με την αύξηση. Ανησυχώ λιγάκι για το αριθμό τόμων που θα κυκλοφορούν στα περίπτερα. Θα περάσω και αύριο μια βόλτα από το ψιλικατζίδικο και από το περίπτερο, αλλά το πιθανότερο είναι να το βρω στο κέντρο της Αθήνας. Αν αύριο ήταν καθημερινή, θα ήμουν πιο αισιόδοξος. Εξάλλου, τα Ορυκτά τα έφεραν σήμερα. Και περιμένω πώς και πώς αυτόν τον τόμο για να συγκρίνω ποιότητες εκτύπωσης μεταξύ των 2 σειρών που κυκλοφορούν. Η Hachette, στη συγκεκριμένη ιστορία είχε μεγάλο πρόβλημα στην εκτύπωση, αλλά το ακριβώς αντίθετο από την Radnet. Αντί για πυκνό μαύρο, είχε αχνό μαύρο. Και περιμένω να κάνω σύγκριση στη σελίδα με το κολλάζ του Κίρμπυ, που ο Ρίτσαρντς ταξιδεύει με τον Παρατηρητή.

Μήπως η Sue Storm τους έκανε αόρατους; Πέρα της πλάκας ίσως υπήρξε καθυστέρηση και έρθουν αύριο στα περίπτερα της περιοχής σου.

Ιστορία σε 5 μέρη με ήρωες τη Νταίζυ, την Ντόρις και τον Κύρο; Για να δούμε....

Κυκλοφόρησε σαν ξεχωριστή έκδοση ο ΦΝ δεν είχε απήχηση και σταμάτησε. Εδώ δεν έχει ολοκληρωθεί η κυκλοφορία της κανονικής ιστορίας θα κυκλοφορήσει αυτή?????

Εγώ πάντως πιστεύω ότι η Καθημερινή θα έπρεπε να δημοσιεύσει ξεχωριστούς τόμους για τις ιστορίες αυτές αντί να τις βάζει μέσα στο Μίκυ Μάους γιατί, αφενός, δεν ταιριάζουν με το συνηθισμένο περιεχόμενο του περιοδικού και, αφετέρου, είναι κουραστικό το να μπορεί κανείς να διαβάσει μόνο το ένα τέταρτο της ιστορίας κάθε εβδομάδα.

Συμφωνώ και επαυξάνω για τις8 καταστάσεις των τόμων, καθότι και εγώ είμαι προσφάτως παθών. Και τέρμα παράξενος Όμως σε όλα τα υπόλοιπα η συνεργασία-ως τώρα-είναι άψογη. Η παράδοση είναι πάντα χέρι με χέρι, αν δε σε βρει, το δέμα επιστρέφει στα κεντρικά και σε ειδοποιούν με μήνυμα. Το ρώτησα κιόλας "δε τα πετάτε άμα δε με βρείτε, έτσι; " Το κακό όντως είναι οτι δε σε ειδοποιούνε. Χτυπάν το κουδούνι και άμα είσαι, καλώς. Μες στον καύσωνα να τρέχεις να ψάχνεις πιο περίπτερο θα έχει ξεμείνει ο ενας (και άμα δεν εμεινε κάνας χτυπημένος), είναι ταλαιπωρία.Είτε πας με αμάξι, είτε με ποδηλατο, καλά με τα πόδια δε το συζητώ. Εγώ το έκανα για λόγους έκπτωσης και απουσίας πολλών σερί ΠΣΚ. Δεν ειναι να παίζεις με αυτά, ουτε έχω επαφές / εμπιστοσύνη στην περιπτερου που αγόραζα, ώστε να μου κρατήσει άριστο τόμο. Το άριστο του καθενός είναι υποκειμενικό, τρέχα γύρευε δηλαδή. Οπότε η εμπιστοσύνη πλέον βασίζεται στο κατά πόσο θα φιλοτιμηθεί το προσωπικό της Radnet να με εξυπηρετήσει.

Οι Πειρατές της Ακτής - Πολύ ωραία ιστορία με τον Σκρουτζ. Το σχέδιο ιδιαίτερα ήταν εξαιρετικό κατά τη γνώμη μου. Ο Θρύλος του Τσούκα Νατσούκα - Αρκετά πρωτότυπη ιστορία μυστηρίου με τοn Μίκυ. Το σενάριο είναι ενδιαφέρον και απολαυστικό και το σχέδιο ήταν αρκετά καλό. Προσωπικά η αγαπημένη μου ιστορία του τεύχους. Το Ασταμάτητο Σκουονκ - Διασκεδαστική και πρωτότυπη ιστορία που βάζει στο προσκήνιο την ατυχία του Ντόναλντ. Κάτω από τον Καυτό Ήλιο - Μετά από τόσες ιστορίες με τον Χειροπαίδαρο και τον Ροκ στα προηγούμενα τεύχη είναι αναζωογονητικό να είναι ο Ο'Χάρα πρωταγωνιστής. Μικρή αλλά ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου. Ένας Αμφίβιος Πρωταθλητής - Μου άρεσε ιδιαίτερα η αρχή της ιστορίας γιατί θύμιζε κάπως κλασική περιπέτεια του Καρλ Μπαρκς με απλή πλοκή. Το αίσθημα αυτό χάλασε όταν εμφανίστηκαν ο θείος Σκρουτζ και οι Μουργόλυκοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορία δεν είναι ωραία.

Έχω την τιμή να σαρώσω το μοναδικό εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του τεύχους ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ #419!!! Μεταφέρθηκαν στη βάση Έχω γράψει αναλυτικό άρθρο στην νέα μου ιστοσελίδα (e-ducks.gr) στο οποίο αναγράφονται χαρακτηριστικά οι ιστορίες καθώς στο τέλος συμπεριλαμβάνεται η προσωπική μου άποψη και αξιολόγηση του τεύχους Καλή απόλαυση του τεύχους και καλό Σαββατοκύριακο!!

⁰Βρηκα και αυτο....ποσο μου αρεσουν αυτες οι εκπληξεις το καλοκαιρι...😅

@ Μενίγ Πουαγώ 8.8/10!!! Το Μίκυ Μάους αποτελεί μία όση δροσιάς. Συγκριτικά με τους υπόλοιπους τίτλους της εκδοτικής... Γνωστό νευρικό παπί με ομώνυμο περιοδικό σε ψάχνει για τα περαιτέρω....

Άφαντοι οι 4 Φανταστικοί στην περιοχή μου.

Τα 5 πρωτα μερη τα ειχα δει ξανα εδω: https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/44577-non-stop-comics/ Η υπόθεση ξεκινάει όταν ο Ντίλαν, ένας καταθλιπτικός τελειόφοιτος πανεπιστημίου, προσπαθεί να αυτοκτονήσει. Η απόπειρα αποτυγχάνει και ο Ντίλαν ετοιμάζεται να επιστρέψει στη συνηθισμένη του ζωή, όμως σύντομα τον επισκέπτεται ένας δαίμονας που του εξηγεί πως η ζωή του, πλέον δεν του ανήκει. Αν θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει κάθε μήνα να σκοτώνει έναν άνθρωπο. Έτσι, χωρίς να έχει επιλογή, ο Ντίλαν σπρώχνεται, ενάντια στη θέλησή του, σε μια ζωή αυτόκλητης απονομής δικαιοσύνης. Αποφασίζει να σκοτώνει κακούς ανθρώπους, όμως πώς ορίζει κανείς το κακό; Σε ποιο σημείο τελειώνει το καλό και ξεκινάει το κακό; Ο Ντίλαν θα ήθελε να φανταστεί τον εαυτό του ως εκδικητή που σκοτώνει μόνο όποιους το αξίζουν, όμως είναι στην πραγματικότητα διαφορετικός από έναν απλό τρομοκράτη; Το Kill Or Be Killed είναι μία συναρπαστική ιστορία μυστηρίου από το βραβευμένο δίδυμο Ed Brubaker και Sean Phillips, δημιουργών των σειρών Criminal, Fatal και The Fade Out. Ξεκίνησε αρχικά σαν μια πιο σκοτεινή ματιά πάνω στο θέμα της αυτόκλητης δικαιοσύνης, σύντομα όμως μετατράπηκε σε μια θρυμματισμένη αντανάκλαση του κόσμου γύρω μας. Έχει προταθεί για βραβείο Eisner σε πολλές κατηγορίες, ενώ ταυτόχρονα έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές και έχει αγαπηθεί από ένα μεγάλο μέρος των αναγνωστών κόμικς.

Μακράν η πιο παρεξηγημένη φιγούρα από τις ηρωικές εκδόσεις του Τερζόπουλου. Τι Φάντομ Ντακ, τι πορφυρές πεταλούδες... Ειλικρινά, μετά τον θρυλικό Μάκη (αφήνω στον gkosk το ιερό χρέος να εξηγήσει just who the frag Makis is) δεν πρέπει να έχει υπάρξει φιγούρα του Ντίσνεϋ είτε με τόσο γλαφυρή μετάφραση-ονοματοποιία (Σωτήρος) είτε με τέτοιο πλήθος ονομάτων.... Να, μα τα δαχτυλίδια του τσιριγώτικου μπιρμπιλομάτη Αλλάχ, με το πέρας αυτού του ποστ, έχω φύγει σούμπιτος, καρφί και συστημένος για να βάλω γιγαντοαφίσα του μοναδικού Κοκοβιού/Σαρδέλα/Σωτήρου στη φάτσα της πολυκατοικίας μου! σας βάζω ολόκληρο εξώφυλλο για να μην έχω τύψεις ότι κροπάρισα και πετσόκοψα την αισθητική σας απόλαυση. Φαντάζομαι ότι μπορείτε να ξεχωρίσετε ποιός παπιός είναι ποιός παπιός Πρώτη εμφάνιση τον Μάρτη του 1968 μέσα στις σελίδες του Walt Disney's Comics and Stories 330 από τον σατανικό εγκέφαλο του Vic Lockman και το πενάκι του Tony Strobl (δημιουργοί των Μόμπυ Ντακ + Porpy (το δελφίνι) τον Μάρτη του 1967). Η ιστορία ορόσημο έφερε τον τίτλο The Vanishing Bannister ("ο δικηγόρος που εξαφανίζεται" "το κάγκελο της σκάλας που εξαφανίζεται" ). Σε αυτή την ιστορία με μια κίνηση ματ αλλάζει ο βοηθός του καπετάνιου των 7 θαλασσών και των 42 ηπείρων και τη θέση του Ντόναλντ παίρνει ο Dimwitty Duck (Αλαφρόμυαλος Πάπιας) δηλαδή ο ήρωας μας. (θα ακολουθήσει η σχετική σελίδα) Στο inducks έχουν καταγραφεί περί τις 100 ιστορίες με το ίνδαλμα των παιδικών ονείρων μας! Προτείνω τη δημιουργία book club με πρώτο assignment να τις μαζέψουμε ΟΛΕΣ, να τις διαβάσουμε και να τις αναλύσουμε ΔΙ-Ε-ΞΟ-ΔΙ-ΚΑ, σε βάθος, σε πλάτος αλλά και σε γεύση! ΥΓ διαπιστώνω ότι ο Vic Lockman (α) δημιούργησε και τη φιγούρα ονόματι Emil Eagle και (β) θεωρείται εξ'ίσου σημαντικός με τον Μπαρκς στη δημιουργία του "ιστορικού παρελθόντος" του Σκρουτζ Μακ Ντακ. ΥΓ2 Όποιος/α ξέρει κι άλλη μετάφραση του ονόματος, παραπάνω κι από ευπρόσδεκτος!

Οδηγούσε ο @ Indian και ταυτόχρονα σκανάριζε εξώφυλλα στο scanner της νταλίκας. Ανατροπή νταλίκας στην Αθηνών-Κορίνθου: Το οδόστρωμα γέμισε με μπίρες (βίντεο) Ο δρόμος έμεινε κλειστός για λίγη ώρα μέχρι να απομακρυνθούν τα κιβώτια και τα βαρέλια από το οδόστρωμα Ανατροπή νταλίκας σημειώθηκε τα ξημερώματα της Παρασκευής στην εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου στο ύψος των Μεγάρων. Ο οδηγός, για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, έχασε τον έλεγχο του οχήματος το οποίο εξετράπη της πορείας του και ανατράπηκε, με τον ίδιο να τραυματίζεται ελαφρά. Όπως μετέδωσε το korinthostv.gr, η νταλίκα που ήταν φορτωμένη με μπίρες έκλεισε το ρεύμα κυκλοφορίας προς Κόρινθο. Ο δρόμος έμεινε κλειστός για λίγη ώρα μέχρι να απομακρυνθούν τα κιβώτια και τα βαρέλια από το οδόστρωμα. Προανάκριση για το συμβάν διενεργεί η τροχαία αυτοκινητοδρόμων Αττικής. ΠΗΓΗ: kathimerini

Νέα φωτογραφία δείχνει τον οδηγό εγκλοβισμένο στην καμπίνα και να συνεχίζει να σκανάρει!

Διάβασα και το 4ο τεύχος, κάθε φορά που ανοίγω τεύχος του Hard Rock το ίδιο συναίσθημα , ρε φίλε τι ωραίο σχέδιο, και είναι τρομερό το πόσο θες να μάθεις συνέχεια τι θα γίνει παρακάτω κι ας είναι μια απλή ιστορία

Το καταιγιστικό graphic novel «Χρώματα Πολέμου» του Ισπανού Άνχελ δε λα Κάγιε μόλις εκδόθηκε στα ελληνικά και ο δημιουργός του ήρθε στην Αθήνα για να το παρουσιάσει. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Το καταιγιστικό graphic novel του Ισπανού Άνχελ δε λα Κάγιε (Άγγελος του Δρόμου) μας μεταφέρει στην Pont Neuf του Παρισιού του Κορτάσαρ και μας γεννάει την επιθυμία να ξαναδιαβάσουμε τον «Άνθρωπο στο ψηλό κάστρο» του Φίλιπ Ντικ, να ξαναδούμε το «Με κομμένη την ανάσα του Γκοντάρ» ή να αναρωτηθούμε πού κρύφτηκαν στη βιβλιοθήκη μας τα μανιφέστα του Γκι Ντεμπόρ. Βραβευμένο στη Βαρκελώνη (A’ βραβείο του Salón Internacional del Cómic), το βιβλίο μόλις εκδόθηκε στα ελληνικά και ο δημιουργός του ήρθε στην Αθήνα για να το παρουσιάσει. Ο Άνχελ δε λα Κάγιε, κριτικός, δημιουργός κόμικ, συγγραφέας μονογραφιών για αγαπημένους του κομίστες όπως ο Ούγκο Πρατ («Το χέρι του θεού»), δημοσίευσε δείγματα δουλειάς του το 1977 στα ισπανικά περιοδικά «Star», «Rambla», «Comix Internacional», «Zona 84», το σουηδικό «Tung Metal», το γαλλικό «Fantastik» και το αμερικανικό «Heavy Μetal». Είναι δημιουργός δύο graphic novels «Tina Modotti – Από την τέχνη στην επανάσταση» (εκδ. ΚΨΜ). Κοιτάζει γύρω του, ρουφώντας και την παραμικρή λεπτομέρεια, απολαμβάνοντας κρυφά νοήματα, πασχίζοντας να συνδέσει ιστορία με φρέσκιες πληροφορίες, κάνοντας ερωτήσεις. «Τι είναι εδώ;» Δείχνει την πινακίδα στη βόρεια κλιτύ, το σημείο απ’ όπου κατάφεραν ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας να προσπελάσουν τον βράχο για να κατεβάσουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη. Του εξηγώ. «Η Αθήνα αστράφτει στον ήλιο, ανοιχτή πόλη» λέει, ξεκλέβοντας το βλέμμα του από την Ακρόπολη. Μετά, στο μουσείο, μπροστά στις μετόπες, η μία δίπλα στην άλλη σαν comic strip, γυρνάει προς την πόλη που τις αγκαλιάζει απ’ έξω και μόλις φτάνουμε στο καφέ εντοπίζει έναν φοίνικα και βγάζει τα μολύβια του. Και τότε, ενώ σχεδιάζει σε κείνο το τετράδιο το προορισμένο αποκλειστικά για φοίνικες που συναντάει στο πέρασμά του, λέει: «Ξέρεις, τα «Χρώματα Πολέμου» είναι ένα βιβλίο που αναγκάστηκα να κάνω». — Με ποια αφορμή; Το 2008 με κάλεσαν στο Μπουένος Άιρες για να παρουσιάσω το πρώτο μου graphic novel, το «Tina Modotti – Από την τέχνη στην επανάσταση». Εκεί ήρθα σε επαφή με τη σύγχρονη λατινοαμερικάνικη τέχνη, κι αυτό που με συντάραξε, το πιο εμβληματικό έργο, ήταν το σώμα, το σώμα μιας γυναίκας με λευκό μαντίλι, μιας Μητέρας ή Γιαγιάς της Πλατείας του Μαΐου (Asociación Madres de Plaza de Mayo). Αυτές οι ατρόμητες γυναίκες που κράδαιναν επί τριάντα χρόνια κάτω από το προεδρικό μέγαρο, την Κάσα Ροσάδα, το πορτρέτο ενός ντεσαπαρεσίδο, ενός αγνοούμενου γιου, κόρης, αδελφού, εγγονού, με συγκλόνισαν. Ζήτησα να δω ιστοριέτας (κόμικ στα αργεντίνικα) με τους Μοντανέρος, τους αντάρτες της περονικής αριστεράς, και τις Μητέρες των ντεσαπαρεσίδος. Μου είπαν πως δεν υπήρχαν. Πλην του «El Eternauta 2» («Ο κοσμοναύτης του απείρου») του Έκτορ Έστερχελντ (ο οποίος απήχθη και αγνοείται από τις 27 Απριλίου του 1977) και του «El síndrome Guastavino» του Κάρλος Τρίγιο. Το πρώτο εμπίπτει στην κατηγορία επιστημονικής φαντασίας και πολιτικής αλληγορίας και στο δεύτερο ο βασανιστής είναι ένας «psycho killer», λες και βγήκε από τη «Σιωπή των Αμνών», και η ιστορία χάνει όλο της το νόημα, αφού ο δημιουργός δούλευε ήδη για την Ευρώπη. — Σας γεννιέται, λοιπόν, η σκέψη «να γράψω γι’ αυτά»; Όχι ακόμα. Έφυγα από το Μπουένος Άιρες φορτωμένος βιβλία. Από τους τρεις τόμους της «Θέλησης» του Καπαρός και τα κείμενα για τα στρατόπεδα θανάτου στην Αργεντινή της Πιλάρ Καλβέιρο ως την αφήγηση του Χουάν Γκασπαρίνι, που ήταν υπεύθυνος οικονομικών των Μοντονέρος και τώρα εργάζεται στη Γενεύη… και τότε άρχισα να καταλαβαίνω. Πολλούς απ’ αυτούς τους ήξερα (τους είχα γνωρίσει στη Semana Negra, το επιδραστικότερο φεστιβάλ αστυνομικής λογοτεχνίας που ίδρυσε το 1987 ο Πάκο Τάιμπο ΙΙ στη Χιχόν της Ισπανίας). Απλώς δεν ήξερα ότι ήταν αντάρτες που είχαν επιβιώσει, κι αυτό με δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο. Γιατί δεν αρκούσε να ξεθάψω την αλήθεια, έπρεπε να είμαι ικανός και να τη διηγηθώ. Αυτό απαιτούσε τεράστια έρευνα που με οδήγησε ξανά πίσω στο Μπουένος Άιρες, στο Μοντεβιδέο, στο Σαντιάγο της Χιλής, στο Μεξικό, για να ακούσω τους πρωταγωνιστές της εποχής να μιλάνε. Τότε έμαθα για τη σύντομη δράση (επί δύο μήνες στα τέλη του 1981) των αυτορεαλιστών στο Παρίσι. — Μιλάτε για τη Μάργκα, τον Ματίας, τον Ενρίκε και τον Χαβιέρ, τέσσερις από τους ζωγράφους του βιβλίου που εγκατέλειψαν τα πινέλα για τα όπλα και τη Λατινική Αμερική για το Παρίσι, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η Επιχείρηση Κόνδωρ υπό την αιγίδα του Κίσινγκερ; Αυτοί οι πρώην αντάρτες, οι αυτορεαλιστές όπως αυτοαποκαλούνταν, χρησιμοποιούσαν το ίδιο τους το πρόσωπο, αυτό που έχασαν κάτω από μια κουκούλα όσο καιρό αγνοούνταν, και τους τοίχους του Παρισιού ως υπόβαθρο αυτοπροσωπογραφίας για να καταγγείλουν τη φρίκη των βασανιστηρίων στις δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής. Και, εκτός ενός που γνώρισα και αντιπάθησα το ’85 στη Βαρκελώνη και μου χάρισε μια ξεθωριασμένη φωτοτυπία του Αντονέν Αρτό που τοιχοκολλούσαν μαζί με τις δικές τους, σαν μανιφέστο, εξοντώθηκαν όλοι. Αρχίζουν να μπαίνουν αλλεπάλληλες στρώσεις στην αφήγηση. Ας σταθούμε λίγο στη σύνοψη της πλοκής και ας δώσουμε τον λόγο στον Πάκο Τάιμπο ΙΙ. Στην Πόλη του Μεξικού άλλωστε πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο το 2016, όπου μοιράστηκε σε χίλιους ανθρώπους στη Γιορτή Βιβλίου του Σόκαλο, και το τρομερό δεν είναι ότι ο Άνχελ παραχώρησε τα δικαιώματα για να γίνει αυτό αλλά καρφώθηκε σε μια καρέκλα επί δύο ημέρες και αφιέρωσε το βιβλίο του σε χίλιους ανθρώπους, κάνοντας στον καθένα ξεχωριστά και από μια μικρή ζωγραφιά! Άνχελ δε λα Κάγιε, «Χρώματα Πολέμου», Μετάφραση: Κρίτων Ηλιόπουλος, Πρόλογος: Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Red n' noir comics, Σελ.: 296 «Τα “Χρώματα Πολέμου” είναι ένας αφηγηματικός άθλος. Ο Άνχελ είναι ένας μπαρόκ αφηγητής. Ο ήρωάς του είναι ένας Ισπανός που βρίσκεται στο Παρίσι για να γράψει μια βιογραφία της καταραμένης πριγκίπισσας του αμερικανικού κινηματογράφου Τζιν Σίμπεργκ. Αλλά οι ιστορίες μπλέκονται στον δρόμο του και φτάνει μια στιγμή που στο βιβλίο συνυπάρχουν επτά διαφορετικά ρεαλιστικά επίπεδα. Και λες, μα καλά, έχει τον ήρωα, έχει τη Σίμπεργκ, τον πράκτορα της CIA και τον αντίστοιχο συνάδελφό του στις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, μπλεγμένες στον βρόμικο πόλεμο της Αλγερίας, και ξαφνικά στήνει δευτερεύοντες χαρακτήρες, έχοντας ήδη είκοσι κεντρικά πρόσωπα! Μα είναι τρελός, πώς θα χειριστεί με ακρίβεια όλα αυτά τα κλειδιά της αφήγησης, επιτρέποντας σε δεκάδες πρόσωπα και ιστορίες να συναντηθούν σε μια κεντρική ιστορία; Κι έτσι αρχίζει η επεισοδιακή συνεύρεση αυτών των αβανγκάρντ καλλιτεχνών, των τσακισμένων ψυχικά και σωματικά από τις δικτατορίες: μιας Χιλιανής ζωγράφου μέλους του MIR, ενός Ουρουγουανού ζωγράφου μέλους των ανταρτών Τουπαμάρος, ενός Μεξικανού επιζώντα από τη σφαγή του Τλατελόλκο, κι ενός ζωγράφου μέλους των ανταρτών Μοντονέρος της Αργεντινής. Κι όλοι αυτοί συναντιούνται στο Παρίσι, ενώ ο αφηγητής, ένας νεαρός Ισπανός, μπαίνει στην ιστορία από μια παρεξήγηση όταν ένας ταξιτζής τον αφήνει στο λάθος σημείο, παρασύροντας τον αναγνώστη σε τέτοιους δαιδάλους και αστυνομικές ίντριγκες, που μόνο μια μνημειώδης αφήγηση κι ένα μεγάλο βιβλίο μπορεί να του χαρίσει!» Πάκο Τάιμπο ΙΙ — Αυτός ο Ισπανός είστε εσείς; (Γελάει) Είναι μάλλον ένα αφηγηματικό πρόσχημα. Ο χαρακτήρας είναι ένας αδαής που βγαίνει από το καταπιεστικό καθεστώς του Φράνκο και τυφλωμένος από τη λάμψη της Αμερικανίδας μούσας της nouvelle vague, πέφτει κατευθείαν στα βαθιά. Κι όλους αυτούς γύρω του, καλλιτέχνες κυρίως, δεν τους καταλαβαίνει, ασκούν όμως μια περίεργη έλξη πάνω του. Γι’ αυτό θέτει το ερώτημα: «Αλλά… Αλλά εσείς είστε καλλιτέχνες. Στο όνομα τίνος… Γιατί… σκοτώσατε ανθρώπους;». — Μιλάμε για μια ζόρικη τοιχογραφία με αιματηρά στρατιωτικά πραξικοπήματα, ανθρώπους που πίστεψαν ότι ήταν η χώρα και ήταν μονάχα το τοπίο και αγωνίζονταν από την εξορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα όσων παρέμεναν στα κολαστήρια της Νότιας Αμερικής. Ποια στιγμή αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο; Όταν επέστρεψα στο Μπουένος Άιρες, το ζοφερό κέντρο βασανιστηρίων και εξόντωσης της Σχολής Ναυτικού και Μηχανικού, η ESMA, είχε μετατραπεί σε Κέντρο Μνήμης. Αποφασίζω να πάω. Τελευταία στιγμή μπαίνει κι ένας συγγραφέας Αργεντίνος στο ταξί. Δεν τον ξέρω, δεν τον έχω διαβάσει. Φτάνουμε, ρωτούν αν έχω ραντεβού (κλείνεται τρεις μήνες πριν). Αρχίζω τις κλάψες, έχω κάνει 13.000 χιλιόμετρα για να φτάσω εδώ, ώσπου ακούγεται η φωνή του συνοδού μου: «Λέγομαι Μιγκέλ Άνχελ Μολφίνο, η μητέρα μου ήταν εδώ πριν δολοφονηθεί στη Μαδρίτη και η αδελφή μου εδώ εξαφανίστηκε. Κι εκείνο το νούμερο εκεί, το 93, είναι ο ανιψιός μου. Θέλω να επισκεφτώ τον χώρο με τον Ισπανό φίλο μου». Μόλις μπήκαμε, ταράχτηκα. Μου είχαν περιγράψει το μέρος, είχα δει σχεδιαγράμματα. Αυτό που έβλεπα δεν είχε καμία σχέση. Το ήξερα, γιατί στο μεταξύ είχα γνωρίσει και τρεις γυναίκες που είχαν επιβιώσει, όπως η Miriam Lewin, που είναι σήμερα πολύ γνωστή δημοσιογράφος και το βιβλίο της «Iosi, el espía arrepentido» έχει γίνει σειρά στο Netflix. Έκανα να βγάλω τη μηχανή μου. «Απαγορεύεται, δεν είναι θεματικό πάρκο εδώ», μου είπαν. «Έχω όμως μπλοκ και μολύβι. Κι αν δεν με αφήσετε να ζωγραφίσω, θα το κάνω ούτως ή άλλως και θα προσθέσω κι άλλα παράθυρα». Ρώτησαν αν είμαι σχεδιαστής. Και μου είπαν ότι κάτω από τις στρώσεις της μπογιάς ανακάλυψαν έναν τοίχο ζωγραφισμένο από έναν απαχθέντα, αν ήθελα μπορούσα να τον δω. Κι εγώ είπα ναι. Στην ESMA κάθε Τετάρτη και Πέμπτη υποτίθεται ότι σε μετέφεραν σε μια νόμιμη φυλακή. Έτσι έλεγαν. Στην πραγματικότητα άκουγες το νούμερό σου, σου έκαναν μια ένεση για να σε ναρκώσουν, σ’ έβαζαν σε ένα αεροπλάνο και από κει σε πετούσαν στο Ρίο ντε Λα Πλάτα. Το έκαναν αυτό τουλάχιστον πέντε χιλιάδες φορές. Η ζωγραφιά ήταν στον χώρο όπου έκαναν την ένεση, και σκέφτηκα: «Μαλάκα, είναι ζαβλακωμένος, όχι ηλίθιος, ξέρει τι τον περιμένει, και το τελευταίο πράγμα που κάνει είναι να αφήσει το σημάδι του». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι πρέπει να πω την ιστορία του, αλλιώς δεν θα την έλεγε κανείς. — Η Τίνα Μοντόττι, η ηρωίδα του προηγούμενου βιβλίου σας, αλλά και η Τζιν Σίμπεργκ πέθαναν στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου. Τι άλλο συνδέει αυτές τις δύο γυναίκες; Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία με διαφορά μισού αιώνα. Την πρώτη την ανακάλυψα στο βιβλίο «Ο Τρότσκι στο Μεξικό». Υπήρχε μια φράση που μου έμεινε: «Τι σχέση μπορεί να είχε το παράξενο ζευγάρι που αποτελούσαν ο πράκτορας της Κομιντέρν Βιτόριο Βιντάλι και η εξωτική τυχοδιώκτρια Τίνα Μοντόττι». Μου άρεσε αυτό το «εξωτική τυχοδιώκτρια», όπως μου άρεσε ακόμα περισσότερο ο έρωτάς της με τον νεαρό Κουβανό εξόριστο Χούλιο Αντόνιο Μέγια, από τους ιδρυτές του Κ.Κ. Κούβας, που είχε πέσει σε δυσμένεια για τις φιλοτροτσκιστικές του θέσεις. Ο Μέγια δολοφονήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1929 στους σκοτεινούς δρόμους της Πόλης του Μεξικού, βαδίζοντας αγκαλιασμένος με την Τίνα, μια γυναίκα που πολέμησε για δίκαιο σκοπό κάτω από λάθος σημαία, τη σημαία του σταλινισμού. Αυτό που τη χαρακτηρίζει όμως είναι η τέχνη της· υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες φωτογράφους του εικοστού αιώνα και για μένα αυτό είναι σημαντικότερο απ’ το ότι ήταν ηρωίδα του ισπανικού εμφύλιου, ή πρωταγωνίστρια του βωβού κινηματογράφου στο Χόλιγουντ, ή μοντέλο για τις τοιχογραφίες του Ντιέγο Ριβέρα. Οι φωτογραφίες που τράβηξε η Τίνα του Μέγια, το πορτρέτο του, είχε εκείνη την εποχή τη θέση που θα καταλάμβανε αργότερα η φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα από τον Αμπέρτο Κόρντα. «Όταν η Τζιν Σίμπεργκ βρίσκεται στην οθόνη, δεν μπορείς να κοιτάξεις τίποτε άλλο», έλεγε ο Φρανσουά Τριφό. Αυτή η φράση συνοψίζει, νομίζω, τα πάντα. Σταρ του Χόλιγουντ που από την εφηβεία της συμμετείχε σε δράσεις της NAACP κατά των φυλετικών διακρίσεων, σχετικά με την ισότητα των δυο φύλων ή τα δικαιώματα των ζώων, ακτιβίστρια στο πλευρό των Μαύρων Πανθήρων, συνδεδεμένη για πάντα στο μυαλό των σινεφίλ με την ταινία του Ζαν Λικ Γκοντάρ «Με κομμένη την ανάσα», η Τζιν Σίμπεργκ μου αποκάλυψε στα δεκάξι μου χρόνια κάτι σημαντικό. Η ταινία της, απαγορευμένη στην Ισπανία του Φράνκο για άτομα κάτω των δεκαοκτώ, ήταν πρακτικά απροσπέλαστη για μένα. Την ερωτεύτηκα από μια φωτογραφία ενός περιοδικού που μιλούσε για την ταινία. Κι έτσι κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να έχεις δει όλες τις ταινίες ή να διαβάσεις όλα τα βιβλία για να ξέρεις ποια ταινία ή ποιο βιβλίο θα σε σημαδέψει για πάντα. — Στο δικό σας βιβλίο πάντως, τα «Χρώματα Πολέμου», δύο τίτλοι επανέρχονται σταθερά: «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο» του Φίλιπ Κ. Ντικ και το «Κουτσό» του Χούλιο Κορτάσαρ… Ο «Άνθρωπος στο ψηλό κάστρο» είναι το καλύτερο αμερικανικό μυθιστόρημα της δεκαετίας του ’60. Ανάπτυγμα του διηγήματος του Μπόρχες «Tlön, Uqbar, Orbis Tertius», μιλάει για την τέχνη που, καθώς έχει απαγορευτεί, επανεφευρίσκεται στα χέρια δύο πλαστογράφων και ενός διακινητή. Και η ιδέα του απαγορευμένου βιβλίου που περιγράφει ότι τον πόλεμο δεν τον κέρδισε ο άξονας, ότι η Ιστορία δεν είναι έτσι, ότι η ζωή είναι μια απομίμηση, αλλάζει την πραγματικότητα και αποσταθεροποιεί την πολιτική τάξη. Και, διάολε, αν είσαι Ισπανός, είναι ένα απολύτως ρεαλιστικό βιβλίο, όχι μια δυστοπία. Αφού στη χώρα μου τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τον κέρδισαν οι ναζί και ζούμε υπό την κυριαρχία τους μέχρι κι εγώ δεν ξέρω πότε. Το «Κουτσό» του Κορτάσαρ είναι το κορυφαίο ισπανόφωνο μυθιστόρημα του εικοστού αιώνα. Βιβλίο αναφοράς μιας ολόκληρης γενιάς Λατινοαμερικάνων, όπου ανήκει η Μάργκα και οι άλλοι ήρωες του βιβλίου «Χρώματα Πολέμου». Βιβλίο μοντέρνο που απαιτεί τη σωματική παρουσία του αναγνώστη. — Τα «Χρώματα Πολέμου» κλείνουν και ανοίγουν με μια περίεργη γιορτή όπου ο ήρωας (και ο αναγνώστης) καταβυθίζεται στο κάστρο του «Δράκουλα» του Στόκερ, «όπου λάμιες διψασμένες για αίμα κάνουν τη βρόμικη δουλειά τους». Ναι, είναι το σπίτι της ποιήτριας Μαριάνα Καγέχας και του Αμερικανού συζύγου της και πράκτορα της CIA Μίκαελ Τάουνλι στα περίχωρα του Σαντιάγο, που τους είχε παραχωρήσει η DINA (η υπηρεσία πληροφοριών του Πινοτσέτ), της οποίας ήταν πράκτορες. Εκεί διοργάνωναν λογοτεχνικές βραδιές με μεγάλη επιτυχία και πολλούς καλεσμένους, ενώ στα υπόγεια του αχανούς σπιτιού υπήρχε ένα κέντρο βασανιστηρίων όπου διαπράττονταν οι πιο φρικτές κτηνωδίες. Η ιστορία είναι πραγματική. Την έχουν καταγράψει ο Πέδρο Λεμεμπέλ και ο Ρομπέρτο Μπολάνιο στην «Τελευταία νύχτα στη Χιλή». Ο Τάουνλι και η Καγέχας καταδικάστηκαν για τις δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων της δικτατορίας, μεταξύ των οποίων και του Ορλάντο Λετελιέ, που ανατίναξαν με βόμβα στις ΗΠΑ, όπου διέφυγε ο Τάουνλι. Η Καγέχας συνέχισε να ζει ανενόχλητη στη βίλα της. Της ζήτησα συνέντευξη, αλλά αρνήθηκε να μου μιλήσει. — Απ’ όλες αυτές τις κουβέντες με τους επιζήσαντες, τι σας εντυπωσίασε περισσότερο; Τρία πράγματα. Γιατί γίνονται βασανιστήρια; Τα δύο πρώτα χρόνια της δικτατορίας στην Αργεντινή, μεταξύ ’76 και ’78, ο Κίσινγκερ τους είχε δασκαλέψει να ξεμπερδεύουν το ταχύτερο δυνατό με τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Ένας από τους επιζήσαντες της ESMA, ο Χουάν Γκασπαρίνι, μου είπε ότι υπήρχε μια ατέλειωτη ουρά ανθρώπων που περίμεναν να περάσουν από την πικάνα (το μηχάνημα βασανιστηρίων με ηλεκτροσόκ), κι αν αργούσες να κελαηδήσεις, σε καθάριζαν και περνούσαν στον επόμενο. Το 1977 ουσιαστικά είχαν ξεπαστρέψει τους πάντες, καταφέρνοντας να σκορπίσουν τον τρόμο για τα επόμενα σαράντα τόσα χρόνια. Γι’ αυτό γίνονται τα βασανιστήρια. Το δεύτερο ήταν η φύση των βασανιστών. Αστυνομικοί, ναυτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, νέοι και σφριγηλοί, βιάζουν ένα-δυο μήνες – πώς συνεχίζουν, τέρατα είναι; Ανακάλυψα ότι οι βασανιστές έπαιρναν τα υπάρχοντα των απαχθέντων και τα πουλούσαν, στη συνέχεια τα σπίτια τους, και μετά άρχισαν τις απαγωγές ατόμων απλώς της ανώτερης τάξης… ώσπου βρήκαν τοίχο. Τρίτον, γιατί κάποιοι επέζησαν; Προφανώς και ξεχώριζαν. Ο Γκασπαρίνι ας πούμε, ήταν ιδιοφυΐα στα οικονομικά, κάποιος άλλος καλλιτέχνης, άσος στην πλαστογράφηση εγγράφων, και κάποιες γυναίκες σεξουαλικές σκλάβες. Μία εξ αυτών μου ομολόγησε ότι τη μοναδική φορά που φοβήθηκε ήταν όταν ο βιαστής της την κοίταξε και της είπε: «Σε μισώ γιατί δεν μπορώ να κοιτάξω τη γυναίκα μου». — Σε όλο σας το έργο τέχνη και ακτιβισμός είναι αλληλένδετα, στα «Χρώματα Πολέμου» όμως αυτό είναι πιο έντονο. Υπήρξα ανέκαθεν πολιτικός ακτιβιστής. Και η δημιουργία του Φεστιβάλ Κόμικς το 1979 στο Αβιλές πολιτικός ακτιβισμός ήταν. Ωστόσο, αν θέλετε να διαβάσετε πολιτικό κόμικ, θα σας πρότεινα κάποιον τίτλο της Marvel, το «Nam» για παράδειγμα, που αφηγείται τον πόλεμο του Βιετνάμ με κριτικό τρόπο, όπως λένε. Όπως κάνουν και στον κινηματογράφο, όταν γυρίζουν το «Rambo», το «Platoon» και το «Αποκάλυψη τώρα» στο ίδιο στούντιο. Έχουμε πάντα μια μοναδική, μονόπλευρη εκδοχή του νικητή και του ηττημένου. Ποιος από μας διάβασε ποτέ ένα κόμικ βιετναμέζικο γι’ αυτόν τον πόλεμο; Ας μη γελιόμαστε, τα βιβλία μου είναι ιστορικά και κοινωνικά. Πολιτική κάνει η Marvel, αυτοί ξέρουν από πολιτικό ακτιβισμό. Γι’ αυτό και κάθε παιδί στην Ισπανία ξέρει τον Πρώτο Εκδικητή, τον Κάπταιν Αμέρικα, όπως και το τελευταίο παιδί στην Αφρική ξέρει τον «Iron Man». — Διευθύνετε από το 2012 τη Σεμάνα Νέγρα της Χιχόν. Φέτος ξεκινάει στις 8 Ιουλίου με μια διάλεξη του Γερμανού φιλόσοφου Stefan Gandler για την επίδραση της Σχολής της Φρανκφούρτης στην Ιβηρική Χερσόνησο και στη Λατινική Αμερική. Και ενώ ένα εκατ. κόσμος θα συνωστίζεται καθημερινά στους δρόμους για να δει εκθέσεις φωτογραφίας, να γνωρίσει συγγραφείς, να φάει και να πιει, να πάει στο λούνα παρκ και στη ροκ συναυλία με ελεύθερη είσοδο και να κλείσει τη βραδιά του με ένα ρεσιτάλ ποίησης στη μία τη νύχτα, μου λέτε ότι αυτό δεν είναι πολιτικός ακτιβισμός; Η φιλοσοφία της Μαύρης Εβδομάδας, της SN, που διανύει τον τριακοστό πέμπτο χρόνο της, της μόνης λογοτεχνικής (και όχι μόνο) εβδομάδας που κρατάει δέκα μέρες και συγκεντρώνει πάνω από εκατόν πενήντα συγγραφείς απ’ όλο τον πλανήτη, είναι ότι η κουλτούρα, ο πολιτισμός δεν είναι αγαθό, είναι δικαίωμα. Γι’ αυτό και διατίθεται ελεύθερα. — Αυτό, λοιπόν, τι σημαίνει; Ότι ισχύουν όλα όσα είπαμε προηγουμένως. Ζούμε στην εποχή του νεολιμπεραλισμού. Αυτός ο κόσμος έτσι είναι. Αλλά θα τον αλλάξουμε. — Το πιστεύετε αυτό; Προφανώς και το πιστεύω. Το λέει άλλωστε και ο τίτλος του βιβλίου μου, για το οποίο τόση ώρα μιλάμε. Τι σημαίνει «pinturas de guerra;» — Ο Iνδιάνος που βάφει μαύρο το σώμα του πριν πολεμήσει; Η γυναίκα που βάφεται πριν βγει να κατακτήσει τον έρωτα της ζωή της; Με μια λέξη; — Ετοιμοπόλεμος; Ναι! Και το σχετικό link...

Nούμερο1 σάιτ και σόρι που το γράφω χωρίς καμία διάθεση πειραγματος ή ειρωνείας: ΚΑΙ ΑΡΓΗΣΑΤΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΤΕ. Ο Παύλος αλλά και οι συνεργάτες του είναι εξαιρετικοί, κομικσάδες από τους λίγους και βιβλιοφιλοι. Συλλέκτες και οι ίδιοι, ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί. Κρίμα που δεν πουλάνε όσα έχουν.... Υπέροχοι και πρώτη μου επιλογή εδώ και 6-7 χρόνια. Ουδεμία σχέση με μαυραγορίτικα σάιτ και μαγαζιά

Έχω κάνει αγορές και εγώ από αυτό το site και έχω μείνει πολύ ευχαριστημένος από τις συναλλαγές μας. Μπορώ να πω ότι τα πάντα ήταν όπως ακριβώς τα περιέγραφε στη σελίδα του. Στην επικοινωνία που είχαμε κάθε φορά μου επεσήμανε τα τυχών ελαττώματα του κάθε τεύχους (αν υπήρχαν) και ακόμα μου έλεγε αν δεν έμενα ικανοποιημένος από την ποιότητα ή πίστευα ότι δεν ήταν όπως το περίμενα, μπορούσα κάλλιστα να το επιστρέψω. Ακόμα πιστεύω ότι έχει και λογικές τιμές.

Πριν λίγες μέρες ολοκλήρωσα την πρώτη μου παραγγελία από το εν λόγω διαδικτυακό κατάστημα και έμεινα πολύ ευχαριστημένος! Είχε κάποια τεύχη που έψαχνα, σε πολύ λογικές τιμές, ισορροπημένες θα έλεγα, με κέρδος και για τον πωλητή και για τον αγοραστή. Αρχικά με το e-mail και μετά με το τηλέφωνο οι συννενοήσεις μας ήταν άψογες. Βρεθήκαμε κάπου στο κέντρο των Αθηνών και οι καταστάσεις των τευχών ήταν όπως τις περιέγραφε στην σελίδα του. Εκεί λοιπόν γνώρισα τον ιδιοκτήτη του House of vintage, τον Παύλο και αρχίζοντας να μιλάμε κατάλαβα ότι δεν είναι απλώς και μόνον ένας έμπορος αλλλά κάποιος που ασχολείται πάρα πολύ καιρό με τα κόμικς και τα βιβλία και εν τέλει αφού αυτά ήταν οι μεγάλες αγάπες του προσπάθησε να γίνουν και η δουλειά του. Ρώτησα και για κάποια άλλα τεύχη που ήθελα πολύ κάποτε να βρω, κατά σύμπτωση μόλις εκείνη την ημέρα είχε καποια από αυτά αναρτήσει και έτσι δεν τα είχα δει....και μετά την χαρά η λύπη....που να βρω άμεσα κι άλλα λεφτά.... - Μην ανησυχείς στα κρατάω για όσο διάστημα χρειάζεσαι μου είπε! Αν τα θες βάζω άμεσα το "μη διαθέσιμα" κι εσύ πάρε ελεύθερα τον χρόνο σου για τα χρήματα. Ομολογώ ότι τέτοια καλοσύνη και κατανόηση για το πάθος μου δεν έχω ξανασυναντήσει από "έμπορο"! Έκανα ότι μπορούσα και σύντομα ξαναβρεθήκαμε και πήρα και τα νέα τεύχη. - Ψάχνω συνέχεια μου είπε, μου αρέσει και στείλε μου λίστα τι άλλο θες και με τον χρόνο σου για τα χρήματα! Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Παύλο, να ' ναι καλά ο άνθρωπος που με τόση κατανόηση με βοήθησε να έχω κάποια τεύχη από αυτά που ήθελα πάρα πολύ να καμαρώνω στην βιβλιοθήκη μου και να τα διαβάζω και να νιώθω κάπως.... που δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω, αλλά εδώ εσείς το έχετε νιώσει και το καταλαβαίνετε

Είναι σπουδαίο να υπάρχουν νέοι δημιουργοί και σίγουρα υπάρχουν ισάξιοι των παλαιών και τώρα , αλλά το σημαντικό είναι να υπάρχει εξέλιξη και όχι αλλοίωση . Ο Ρόσα , ο Μπάρκς , ο Σκάρπα κλπ έθεσαν τις βάσεις κάποιος πρέπει να συνεχίσει το έργο είτε Ιταλός , είτε Αμερικάνος , είτε Ολλανδός κλπ αρκεί να έχει καλές ιδέες και μεράκι !

υπάρχουν οι παλιοί και οι παλιότεροι, ίσως είναι πιο σωστό να χωριστούν σε 3 κατηγορίες..των αρχαίων, των παλιών και των πρόσφατων.. όσο για την ιταλική και αμερικάνικη σχολή εχω και εκεί τις ενστάσεις μου..δε μπορώ να βάλω στην ίδια κατηγορία τους Ρόσα Μπαρκς με τους Μπράντμπουρυ, Σίγκελ, Πολ Μάρι κλπ..όπως και δε μπορώ να βάλω το Μαρτίνα και το Σκάρπα, τον Κάστι, το Μάσιμο ντε Βίτα, τον Καβατσάνο με τη Σίλβια Ζίκε, τον Σοφρίτι, τον Τοσολίνι (ενδεικτικά αναφέρω κάποια ονόματα)

Μια κριτική στο παραπάνω πόστ: Ο Ρόσα σταμάτησε να σχεδιάζει το '05, πως γίνεται να τον εντάξουμε στην ίδια σχολή με προπολεμικούς δημιουργούς; Προσωπικά πιστεύω ότι η μόνη κάπως σωστή διχοτόμηση είναι αυτή της Αμερικάνικης-Ιταλικής σχολής. Όλοι οι νεότεροι δημιουργοί, είτε ξεκίνησαν το '40, το '50, 'το '60 κοκ πήραν στοιχεία απ'τους παλιότερους δημιουργούς. Οπότε από ποια χρονολογία και με ποια κριτήρια ξεκινάει η "νέα σχολή";

Τι σημαίνει "συναισθηματικά στο κλίμα"; Το αρχιτεκτονικό σχέδιο έχει απ'οτι ξέρω 1-2 προοπτικές, όπως και το σχέδιο του Σκάρπα. Ο πιο νέος δημιουργός έχει την "κάμερα" να πηγαίνει μπρός-πίσω, ακόμα και γύρω απ'τους χαρακτήρες. O Picasso είναι σουρεαλιστής, ο Σκάρπα είναι απλά τεχνικά αδύναμος στον βαθμό οπού χρησιμοποιεί τις ίδιες ακριβώς εκφράσεις σε όλους τους χαρακτήρες του. Ποιά είναι η μεταξύ τους σχέση; Yπό ποιό στάνταρ είναι ανώτερος ο Paul Murry απ'τους νεώτερους δημιουργούς; Να συγκρίνουμε μήπως εξώφυλλα τους, πχ; Πραγματικά, το επιχείρημα σας είναι να λέτε τους νέους δημιουργούς "απαράδεκτους", "σκιτζήδες", κτλ, ενώ στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν το ίδιο στυλ που χρησιμοποιούσε ο Καβατσάνο το '60, και έχουν μεγαλύτερη ποικιλία εκφράσεων, και πιο άρτια σκηνοθεσία. Ακόμα και στο τυχαίο δείγμα του Σκάρπα, τα καρέ του δείχνουν στενάχωρα. Στην σκηνή οπού όλοι τρέχουν σαν τρελοί, αντί να δούμε κίνηση ή πανικό, βλέπουμε μόλις δυο σέτ πόδια, να έχουν την ίδια ακριβώς κίνηση, και τα χέρια να έχουν και πάλι παρόμοια κίνηση. Ποικιλία μηδέν. Αντί να δούμε το μέγεθος του πανικού, έχουμε κάτι καρέ που καλύπτουν κυρίως μόνο τις προτομές των χαρακτήρων, και αντί να έχουν μια ποικιλία εκφράσεων, το στόμα παίρνει πάντα το ίδιο σχήμα. Aν δεις το ΜΜ που είχαν βγάλει για τους Ολυμπιακούς του 2004, στην ιστορία με τον Μαραθώνιο, δεν θα βρείς ούτε έναν χαρακτήρα με την ίδια έκφραση. Ξεφυσάνε, δείχνουν κουρασμένοι, αποφασισμένοι, κοιτάνε τον διπλανό τους. Συν τα άπειρα γκάγκ που κάνουν αυτοί που τρέχουν. Και κοιτάμε τον νέο δημιουργό, και βλέπουμε καρέ με μια οπτική που καταφέρνει και να επικεντρωθεί στην δράση, αλλά να δείξει και το γύρω περιβάλλον. Οι κινήσεις δεν κόβονται απ'το περιθώριο του καρέ. Όταν οι χαρακτήρες μιλάνε, τα πόδια και ο τρόπος που στέκονται αλλάζει. Όταν ο Σκρούτζ και ο Ντόναλντ σκέφτονται τα πόδια τους είναι παράλληλα, ανοιχτά. Όταν ο Σκρούτζ εξηγεί την επόμενη τους κίνηση, μεταφέρει ένα πόδι πρός την κατεύθυνση του ανιψιού στο οποίο μιλάει.

και μένα πως μου φαίνεται ακριβώς το αντίθετο;; ο Σκάρπα αμέσως σε βάζει συναισθηματικά στο κλίμα ενώ δεξιά είναι από τα πλέον απρόσωπα άχρωμα στυλ που έχω δει!! μιλάμε για χιουμοριστικό κόμιξ όχι για αρχιτεκτονικό σχέδιο!!! με τη λογική σου ο Πικάσο ήταν για πέταμα!!! αν θες λεπτομέρειες και έκφραση ψάξε την καλύτερη περίοδο του Paul Murry για μίκυ-γκούφυ-πλούτο σε σχέση μετα σημερινά απαράδεκτα!!

OK. Πάμε πιο πίσω. ΜΜ#599. Του '77. Ιστορία του '67. Και σχέδιο του Σκάρπα παρακαλώ, μελάνια Cavazzano. ΜΜ #439, του '74, ιστορία του '71. Μαρτίνα-Σκάρπα-Καβατσάνο. Άντε, πάμε ακόμα πιο παλιά. ΜΜ#1. Του '66. Ιστορία του 1959. Scarpa-Cimino. Όσο παλιά και να πάμε, πάντα υπήρχαν μελανωτές που έκαναν πλατιά περιγράμματα, με διακύμανση στο μέγεθος. Δεν πάω να ελέγξω και το Γέλιο και Χαρά, έχουμε μπει στην εποχή που το "-ει" γραφόταν "-η" και έχω ψιλοτρομοκρατηθεί. Όταν λες σκιτζήδες μερικές δεκαετίες δημιουργών, ανοίγεις την άποψη σου προς κριτική. Γιατί δεν έχει καμιά σχέση το "Προσωπικά μου αρέσει το μελάνωμα του Σκάρπα περισσότερο από κάθε άλλου." με "Όλοι αυτοί είναι τελείως άχρηστοι σε σχέση με τους τάδε." Το ένα είναι μια υποκειμενική άποψη που αναφέρεται με σεβασμό. Το άλλο είναι μια δήλωση κατά της ικανότητας των δημιουργών να πιάσουν πένα. Αν είναι έτσι, τεκμηρίωσε την. Δείξε, "εδώ τους ξεφεύγει το μελάνι", "εδώ το ένα μάτι είναι 2 εκατοστά απ'το ράμφος, και το άλλο είναι στο μπάτσελορ πάρτυ του Καραγκιόζη"

η εποχή μου είναι η δεκαετία του '80, αλλά εκείνη την εποχή οι περισσότερες ιστορίες που διαβάζαμε ήταν του '60 και του '70 και κάποιες του '50 βέβαια του Μπαρκς.

Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί είμαι υπερβολικός, λεγοντας ότι μού είναι ανυπόφορο το νέο στυλ- ψέματα να πω; ότι είναι όλα ωραία; Επίσης ποιος είναι περισσότερο και λιγότερο αντικειμενικός είναι ένα ζήτημα...Εγώ πάντως δηλώνω εξ αρχής 100% υποκειμενικός.

Η εποχή σου τελικά είναι πριν από το '80; Cavazzano = Ξεκίνησε το 1961 ως μελανωτής του Σκάρπα. De Vitta = Πάλι το '61! Gatti = 1973. Παράδειγμα ΜΜ. Αν ψάξω παραπάνω, θα βρω και πιο παλιά, αλλά βαριέμαι να ψάχνω σκαν... MM #969, του '83.. αρχική έκδοση ιστορίας (Zio Paperone e il fioretto elettrico) 1972. Rule of Thumb: Όποια ιστορία γράφει το "κοιτώ" "κυττώ" και βγήκε πριν πέσει η χούντα είναι παλιά. Μην μου πεις ότι η ιστορία στα αριστερά είναι με την κακιά απ'την Ωραία Κοιμωμένη, με τα Νταιζορομπότ;

Ας μην είμαστε και υπερβολικοί... Οι συγκεκριμένες ιστορίες είναι μια χαρά, ειδικά του Πράκτορα Ντακ. Εμείς οι "νεότεροι" (δεν ξέρω την ηλικία σου) είχαμε το προτέρημα να μεγαλώσουμε τόσο με ιστορίες της εποχής σου (ας είναι καλά οι συνεχείς ανατυπώσεις) όσο και με νεότερες ιστορίες. Οπότε έχοντας πιο αντικειμενική άποψη, μπορώ να πω ότι υπάρχουν παλιές ιστορίες τόσο αδιάφορες που δεν διαβάζονται (πχ κάποιες σε σχέδιο Tony Strobl) αλλά και καινούργιες με άθλιο σχέδιο που ζαλίζουν. Επομένως δεν είναι θέμα εποχής, αλλά δημιουργού.

Μίκυ Μάους της εποχής μου: και τα ανυπόφορα Μίκυ Μάους της νέας γενιάς:

Με το αδρά θα φανταστώ ότι αναφέρεσαι στο μεγάλα, και όχι σε τραχιά. Με λίγα λόγια, τα περιγράμματα έχουν διακύμανση, και δεν χρησιμοποιούν το ίδιο μελανάκι σε όλο το πάνελ (αν όχι σε όλη την σελίδα). Θυμάμαι που ο Ρόσα επαινούσε τον Βαν Χόρν (πατέρα ή υιό, δεν θυμάμαι) και λέει σε κάποια φάση "Μου είναι μυστήριο πως καταφέρνει να κάνει μια ολόκληρη ιστορία με ένα brush." Πως σου είναι μυστήριο ρε Ντόν; Πιάνει πένα και όπου μελανώσει, μελάνωσε. Γι'αυτό και αν συγκρίνεις καρέ Βαν Χόρν μεταξύ τους, υπάρχει 50-50 περίπτωση τα ράμφη των παπιών να έχουν κυμαινόμενο μήκος. (θα είναι πτυσσόμενα) Τέσπα, δεν θα το αναλύσω περισσότερο. Ο Cavazzano,De Vita, Gatti και άλλοι πολλοί που δεν τους θυμάμαι είναι αρκετά αρχαιότεροι. Και είχαν μια χαρά περιγράμματα. Ας πούμε ότι δεν είναι. Ο ίδιος ο Γκόντφρεντσον είχε διακυμάνσεις στο πάχος των περιγραμμάτων, σε σχέση με σχεδιαστές όπως ο Σκάρπα. Ας πούμε ότι δεν ισχύει το παραπάνω. Ας πούμε ότι οι παρακάτω Ντόναλντ είναι της ίδιας σχολής: http://3.bp.blogspot.com/-UrCcxBMEZpE/UEA8kbRMVzI/AAAAAAAAEN8/krGcOq9y8hc/s400/eg02.tiff Ομοιογένεια μεταξύ της σχολής = Μηδέν. Άσε που τα περιγράμματα Ρόσα μοιάζουν αρκετά με τα πιο σύγχρονα Ιταλικά.

ααααα καλάαααααα την έχασα την μπάλα ... soz ppl

Δεν μιλάμε για τον Μόμπυ, αλλά για τον βοηθό του

εγώ γιατί τον έχω πετύχει μόνο ως Μόμπυ Ντακ????