Rheinmetall

η εποχή μου είναι η δεκαετία του '80, αλλά εκείνη την εποχή οι περισσότερες ιστορίες που διαβάζαμε ήταν του '60 και του '70 και κάποιες του '50 βέβαια του Μπαρκς.

Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί είμαι υπερβολικός, λεγοντας ότι μού είναι ανυπόφορο το νέο στυλ- ψέματα να πω; ότι είναι όλα ωραία; Επίσης ποιος είναι περισσότερο και λιγότερο αντικειμενικός είναι ένα ζήτημα...Εγώ πάντως δηλώνω εξ αρχής 100% υποκειμενικός.

Μίκυ Μάους της εποχής μου: και τα ανυπόφορα Μίκυ Μάους της νέας γενιάς:

Δεν είναι και τοσο arbitrary χρονολογία, αν μου επιτρέπεις. Αν βάλεις κάτω τα ελληνικά τεύχη, θα δεις ότι συγκεκριμένα γύρω στο 2000-0002 κάνουν την εμφάνισή τους και πληθαίνουν απότομα, ιστορίες με θεματική ξένη ως προς την παραδοσιακή ιταλική σχολή και εντελώς άλλη τεχνοτροπία στο σχέδιο, με αδρά περιγράμματα και υπερεκφραστικές πόζες. Πάντοτε το παλιό και το καινούργιο επικαλύπτονται για ένα διάστημα, αλλά όταν πρωτοεμφανίζεται μια τάση και αρχίζει σιγά σιγά και επικρατεί μπορουμε και να προσδιορίσουμε αυτή την αλλαγή με σχετική ακρίβεια. Δεν έχω κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις/πληροφορίες πάνω στο θέμα, αλλά αν υπολογίσουμε την χρονοκαθυστέρηση μέχρι να έρθει και στην Ελλάδα η νέα τάση, υπολογίζω ότι το νέο στυλ γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '90.

καταπληκτική ζωγραφιά! Μόλις ήπια μια Πέπσι.

μήπως να κάνουμε κι ένα θέμα ξεχωριστό για τα περίπτερα; Και εκεί βρίσκεις, ή τουλάχιστον έβρισκες μέχρι πρότινος, θησαυρούς. Η συλλεκτική μου μανία ξεκίνησε από τα περίπτερα, εκεί όταν ήμουν μικρός έπαιρνα με δέος τα παλιά Κλασικά και Μίκυ Μάους προηγούμενων ετών, σαν ήταν λάφυρο από αρχαιολογική ανασκαφή. Έλεγα πώ πω, βρήκα το τεύχος 800τόσο, την εποχή που η σειρά βρισκόταν στο 900, ή στο 1000. Τέλος πα΄ντων, επί του προκειμένου, εγώ για παράδειγμα έχω να πω ότι το περίπτερο στην Γλυφάδα στην Ιωάννου Μεταξά,απέναντι από το εμπορικό κέντρο Galleria φέρνει συνέχεια μια ζωή παλιά Μίκυ Μάους. Τώρα με σημερινά δεδομένα του 2014, παλιά εννοώ σειρές 1200, 1300, 1400 αυτά με το παλιό λογότυπο του Μίκυ Μάους. Βέβαια από τότε που έκλεισε το περιοδικό, λίγο πολύ όλα τα περίπτερα ξεπουλάνε το στοκ που έχουν τα πρακτορεία, κυρίως σειρές 1300-1700. Όσο κυκλοφορούσε το περιοδικό είχε νόημα αυτη η αναζήτηση, τώρα σε κανα χρόνο θα εξαντληθούν και τα εναπομείναντα τεύχη και θα τελειώσει η συζήτηση.

Δεν είμαι φίλος του Μπατμαν, αλλά αυτό το παιχνίδι από μόνο του με έκανε. Τί να πω..Πολύ τυχερός ο Μπατμαν που του έγινε τέτοια παιχνιδάρα στο όνομά του. Χτες αγόρασα απο τα μεταχειρισμένα του Public το Batman: Arkham City. Λένε ότι είναι ακόμα καλύτερο. Το μόνο που με κούραζε λίγο στο πρώτο παιχνίδι είναι ότι η γωνία της κάμερας δεν ήταν στον ίδιο άξονα πίσω από την πλάτη του ήρωα, αλλά αριστερά. Αυτό λίγο με σάστιζε και με δυσκόλευε στην κίνηση, από την συνήθεια φυσικά να εστιαζω πάντα στο κέντρο της οθόνης. Αλλά το συνηθίζεις.

το είχα αγοράσει πριν από καν-δύο χρόνια από το e-bay για το Playstation 1. Ακόμα δεν το έχω παίξει! Ντροπή. Θα αποπειραθώ να το ξεκινήσω σήμερα και να γράψω τις εντυπώσεις μου. Απλά είμαι τραγικός σε παιχνίδιου τύπου Μάριο με άλματα και πλατφόρμες, θεωρώ αυτά τα παιχνίδια ώς το αρχέτυπο της έννοιας video game, αλλά ταυτόχρονα και μια σοβαρή απειλή για το νευρικό μου σύστημα. Αλλά για χάρη του Ντόναλντ και στη φωτιά θα έπεφτα.

Και κάτι τελευταίο και θα το βουλώσω πια για σήμερα. Ειπώθηκε ότι μπορεί να αγαπάμε τα παλιά λόγω νοσταλγίας. Θα καταθέσω την δική μου εμπειρία, όταν ήμουν παιδί και εντελώς αθώος. Διάβαζα θυμάμαι το τεύχος 62 των Κλασικών που είχε δυο τρεις ιστορίες του Καρλ Μπαρκς. Και αυτό ήταν και η πρώτη επαφή μου με τον Μπαρκς. Την εποχή του '80 στο ελληνικό Μίκυ Μάους ο Καρλ Μπαρκς ήταν ήδη παλιός, είναι ας πούμε ό,τι είναι σήμερα ο Ρ.Σκάρπα και οι Ιταλοί. Διάβαζα λοπόν το Μυστικό της Χοντορίκα και κυριολεκτικά από αυτό το τευχος των Κλασικών και από αυτη την ιστορία θεοποίησα αυτό που λέγεται Μίκυ Μάους. Αν και παιδί,αν και μαθημένος στους Ιταλούς που αγαπούσα, μόλις είδα αυτό το ανεπανάληπτο επικά αθώο θα το ονόμαζα στυλ του Μπαρκς το εκτίμησα αμέσως, και ας ήταν ρετρό,κι ας ήταν ξένο με την εποχή μου. Είμαι βέβαιος οτι τα σημερινά παιδιά που δεν πρόλαβαν τους παλιούς σχεδιαστές, αν είχαν την ευκαιρία να τους έβρισκαν στο περίπτερο κάθε εβδομάδα σίγουρα θα ενθουσιάζονταν, θα έβρισκαν το φως τους.

As a side note, κάπου πήρε το μάτι μου το ψευδώνυμο saravakos. Αν είναι ο γνωστός saravakos του inducks, τα σέβη μου!

Ενδιαφέρουσα συζήτηση, τελικά ισχύει το de gustibus et coloribus non disputandum. Φανταζόμουνα ότι περίπου θα συμφωνούσαν όλοι με την απαξιωτική, ισοπεδωτική, άδικη, εγκληματική κτλ πρώτη τοποθέτησή μου, ότι δηλαδή η καινούργια γενιά σχεδιαστών μποροστά στους παλιούς είναι απλά σκιτζήδες οι άνθρωποι. Εξαιρώ την Lara Molinari γιατί πραγματικά διαφέρει παρασάγκας από τους σύγχρονούς της, και κανα δύο που μπορεί να μου διαφεύγουν γιατί αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι τα καινούργια σκληρόδετα Μικυ Μάους. Για του λόγου το αληθές, βάλτε δίπλα-δίπλα ένα φύλλο του ελληνικού Μίκυ Μάους εποχής ας πούμε '80 έως 2000 με ένα σκίτσο από το χέρι του Ρομάνο Σκάρπα και βάλτε από την άλλη ένα φύλλο Μίκυ Μάους της εποχής των επιγόνων, χοντρικά από το 2000 και έπειτα. Αλήθεια υπάρχει καμία σύγκριση; Δεν συζητάμε για διαφορά στυλ, και για άλλη εποχή, συζητάμε για καλλιτεχνία και κακοτεχνία. Για μένα αυτό είναι σαφές, όσο σαφής είναι η διάκριση ημέρας και νύχτας. Συγγνώμη αν έθιξα το γούστο κάποιων, εντελώς αυθόρμητα εκφράστηκα και με πόνο ψυχής για αυτό που είδα τα τελευταία χρόνια, σαν ένας νέος Ριπ Φαν Ουίνκλ που ξύπνησε μετά από ένα ύπνο 20 χρόνων.

Άσχετα από το κλείσιμο του ελληνικού Μίκυ Μάους και των άλλων εκδόσεων Ντίσνεϋ, για μένα προσωπικά το Μίκυ Μάους έχει πεθάνει. Διότι πέθαναν και οι μεγάλοι Ιταλοί καλλιτέχνες, ή είναι πολύ μεγάλοι στην ηλικία πια. Μιλάω για τους Ρ. Σκάρπα, Τζ. Μπατίστα Κάρπι, Λ. Γκάτο, Καβατσάνο και άλλοι. Είχα να πάρω Μίκυ Μάους και Κλασικά από το 1987. Ξαναπήρα το 2011 και τρελλάθηκα, έπαθα σοκ με την κακοτεχνία των επιγόνων, και έκτοτε βάλθηκα να μαζεύω από παλαιοπωλεία και περίπτερα ό,τι έχει απομείνει από τους μεγάλους δασκάλους, μέχρι περίπου το 1999, 2000 κάπου εκεί, όπου και σταμάτησαν πια οι παλιές καλές ιστορίες και άρχισαν οι βλακείες με Τζούνιορ Ντακ, Ντοναλντ και καλά σούπερ ήρωα, ιστορίες Φέθρυ με το κιλό ξαφνικά, Μίκυ Μάους Σέρλοκ Χολμς και γενικώς πλήρης παρακμή. Για να μη μιλήσω για τα χοντρά περιγράμματα, το κακό σχέδιο, το ιλλουστρασίον χαρτί φυλλαδίου Pizza Hut, από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Βλέπω αυτη την υπέροχη σειρα που θα κυκλφορήσει στην Ιταλία και μελαγχολώ.