Άσχετα από το κλείσιμο του ελληνικού Μίκυ Μάους και των άλλων εκδόσεων Ντίσνεϋ, για μένα προσωπικά το Μίκυ Μάους έχει πεθάνει. Διότι πέθαναν και οι μεγάλοι Ιταλοί καλλιτέχνες, ή είναι πολύ μεγάλοι στην ηλικία πια. Μιλάω για τους Ρ. Σκάρπα, Τζ. Μπατίστα Κάρπι, Λ. Γκάτο, Καβατσάνο και άλλοι. Είχα να πάρω Μίκυ Μάους και Κλασικά από το 1987. Ξαναπήρα το 2011 και τρελλάθηκα, έπαθα σοκ με την κακοτεχνία των επιγόνων, και έκτοτε βάλθηκα να μαζεύω από παλαιοπωλεία και περίπτερα ό,τι έχει απομείνει από τους μεγάλους δασκάλους, μέχρι περίπου το 1999, 2000 κάπου εκεί, όπου και σταμάτησαν πια οι παλιές καλές ιστορίες και άρχισαν οι βλακείες με Τζούνιορ Ντακ, Ντοναλντ και καλά σούπερ ήρωα, ιστορίες Φέθρυ με το κιλό ξαφνικά, Μίκυ Μάους Σέρλοκ Χολμς και γενικώς πλήρης παρακμή. Για να μη μιλήσω για τα χοντρά περιγράμματα, το κακό σχέδιο, το ιλλουστρασίον χαρτί φυλλαδίου Pizza Hut, από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Βλέπω αυτη την υπέροχη σειρα που θα κυκλφορήσει στην Ιταλία και μελαγχολώ.