Αίθουσα Νικητών

Όμορφων εξώφυλλων συνέχεια για το αγαπητό μας περιοδικό, το οποίο στο 12ο τεύχος του τιμά τον Ελ Ζαμπάτο, έναν ήρωα που μας έρχεται από πολύ παλιά για να δώσει σύνταξη στον βασιλιά της ζούγκλας, τον Ταρζάν, και να αναλάβει δράση. Επίσης κι άλλοι χαρακτήρες μας αποχαιρετούν (δεν ξέρω βέβαια αν είναι μόνιμα) όπως ο Μάντυ Ρίλεϋ κι ο Κοκομπίλ. Από εκεί και πέρα, σε αυτά που θα πρέπει να εστιάσουμε είναι στην αυτοτελή ιστορία του Ξανθού Γίγαντα, καθώς επίσης και στην ολοκλήρωση της ιστορίας του Τζόνι Ρεντ. Γι’ ακόμα μία φορά, το περιοδικό, δικαιολογεί στο έπακρο τον πολυθεματικό του χαρακτήρα, χαρίζοντας στους αναγνώστες μία μεγάλη ποικιλία ιστοριών, αλλά κι ενημερώσεις για τον χώρο της 9ης (αλλά κι 7ης) Τέχνης. Στο editorial, ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, θα μας μιλήσει για διάφορα θέματα και δράσεις της εκδοτικής, με πιο σημαντικό, ίσως, την νέα έκδοση που αναμένουμε την 1η Οκτωβρίου και είναι οι “Μπαμπαδοϊστορίες” τού ταλαντούχου Νικόλα Στεφαδούρου (aka @Stef...). Και τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουμε και για τα περιεχόμενα. “Μα τα χίλια…”: Κλασική μονοσέλιδη ιστορία του Βαγγέλη Σαΐτη, που περιγράφει με κωμικό τρόπο και με προσαρμογή στο σύμπαν του Μπλεκ, την κατάκτηση του πρωταθλήματος Αγγλίας από την Λίβερπουλ! Έξυπνο, εμπνευσμένο, επίκαιρο και κωμικό. “Κόμικς Νέα”: Στην στήλη των διεθνών νέων, ο Γαβριήλ Τομπαλίδης θα μας μιλήσει για πέντε νέα κόμικς που κυκλοφόρησαν στο εξωτερικό. Ο λόγος για το “Basketful of heads”, το “The low, low woods”, το manga “Keep your hands off Eizouken!”, το reboot του “Iron Man” και σε μία πρωτότυπη μίνι σειρά που αφορά τα Χελωνονιντζάκια κι έχει τίτλο “TMNT The last Ronin”. Από ελληνικά κόμικς, θα ενημερωθούμε για το εξαιρετικό “Οι όμηροι του Γκαίρλιτς” και για την μεγάλη επιστροφή της θρυλικής τετράδας στον “Μικρό Αρχηγό”. Και φυσικά μπορεί σε όλα τα κόμικς να γίνονται σύντομες αναφορές (λόγω μικρού χώρου), ο εύστοχος λόγος του Τομπαλίδης, όμως, δίνει τις απαραίτητες λεπτομέρειες στους αναγνώστες. Η στήλη θα κλείσει με μία μικρή εξομολόγηση από τα παιδικά χρόνια του Robert Kirkman και την πρώτη του επαφή με τα...ζόμπι! “Μπλεκ - Το βέλος των Ντελαγουέρ”: Ακόμα μία αυτοτελής ιστορία του Μπλεκ φιλοξενείται στο περιοδικό που φέρει το όνομά του. Στο σενάριο, ένα βέλος της, κατά τα άλλα φιλήσυχης φυλής των Ντελαγουέρ, καρφώνεται στην πόρτα της καλύβας του Καθηγητή Μυστήριου κι αυτό στέκεται αφορμή για τον Ξανθό Γίγαντα να αρχίσει τις έρευνες για τους λόγους αυτής της προειδοποίησης. Η ιστορία έχει μία ωραία υπόθεση, στην οποία αυτό που επικρατεί είναι το μυστήριο, το οποίο εξάπτει την περιέργεια των αναγνωστών. Η πλοκή ξεκινάει δυναμικά και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Το φινάλε με ικανοποίησε, αν και το βρήκα κάπως εύκολο συγγραφικά. Το σχέδιο προδίδει μεν την ηλικία του, αλλά πιστεύω ότι είναι αρκετά ταιριαστό. Γενικά, την βρήκα μία πολύ καλή ιστορία. “Λάργκο Γουίντς - Η παγίδα (Α’ μέρος)”: Νέο κεφάλαιο για τον νεόπλουτο μεγιστάνα, ο οποίος (μαζί με τους υπόλοιπους αξιωματούχους του group του) ετοιμάζεται για ένα μεγαλειώδες (τόσο σε σύλληψη, όσο και σε ποσό χρημάτων) επιχειρηματικό κόλπο, που θα του αποφέρει πολλά-πολλά εκατομμύρια! Με εξαίρεση τις μεγάλες και περίπλοκες οικονομο-λογιστικές αναλύσεις, η υπόλοιπη ιστορία είναι εξαιρετική. Η πλοκή ξεκινάει με ένα μοτίβο, όπου όλα φαίνεται να πηγαίνουν κατ’ ευχήν, για να στραβώσουν τα πάντα μόλις λίγες σελίδες μετά. Η παγίδα στήνεται δεξιοτεχνικά και η αγωνία εντείνεται δραματικά σε τέτοιο βαθμό, που αγχώθηκα τόσο, λες και ήμουν εγώ εκείνος που έχασε τα λεφτά. Το φινάλε του πρώτου μέρους μάς αφήνει σε καλό σημείο κι ανυπομονώ (όπως και οι περισσότεροι αναγνώστες) για την συνέχεια. Το σχέδιο, γι’ ακόμα μία φορά, είναι χάρμα οφθαλμών. “Συνέντευξη - Νίκος Κούρτης”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης θα κουβεντιάσει με έναν εικονογράφο, που δεν είχα την τιμή να γνωρίζω, ενώ θα έπρεπε. Ο λόγος για τον Νίκο Κούρτη, έναν δημιουργό με πλούσιο βιογραφικό, ο οποίος απάντησε σε ερωτήσεις για την καριέρα του, για την πρώτη ενασχόλησή του με τα κόμικς, αλλά και για την νέα του δουλειά (το "Berlin DC"). Μετά το πέρας της συνέντευξης, θα μας παραθέσει ένα ολοσέλιδο σκίτσο του Μπλεκ, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί άλλη φορά και θα συνεχίσει την προσφορά του με μία δισέλιδη ιστορία που κινείται ανάμεσα στον κόσμο των post apocalyptic σκηνικών με zombies και στην εικονική πραγματικότητα. Με μόνο δύο σελίδες στην διάθεσή του, προλαβαίνει να μετατρέψει την αρχική δράση σε ανατροπή. Πολύ καλό. Το ίδιο και το σχέδιο. “Τζόνι Ρεντ - Για την πατρίδα”: Πρόκειται για το κεφάλαιο που ολοκληρώνει την ιστορία. Ξεκινάει κατευθείαν από μία αγωνιώδη σκηνή, για να συνεχίσει με έναν μεγάλο συμβιβασμό που αναγκάζεται να κάνει ο πρωταγωνιστής, για να διατηρηθεί ακμαίο το ηθικό των Ρώσων στρατιωτών, απέναντι στον χειρότερο εχθρό τους, τον Χίτλερ. Ο αναγνώστης παρακολουθεί το ηθικό δίλημμα του Τζόνι Ρεντ, καθώς και τον θυμό του. Η πλοκή θα μας επαναφέρει στο σήμερα, όπου η αφήγηση τελειώνει, γίνεται μία εξιστόρηση στην πορεία των ζωών των υπολοίπων στρατιωτών και μία συγκινητική αναβίωση του θρυλικού Hurricane. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε η συγκεκριμένη ιστορία, καθώς και το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο κινείται. Το “σπάσιμο” σε πολλά μέρη, όμως, αφαίρεσε πολλούς πόντους από την απόλαυση, με έκανε και ξέχασα διάφορα σημαντικά στοιχεία του σεναρίου, καθώς επίσης και την συνοχή της πλοκής. Σίγουρα θα την διαβάσω πάλι στο μέλλον, ολόκληρη αυτή την φορά. Για το σχέδιο, δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο από αυτά που είπα στα προηγούμενα επεισόδια. “Στορμ - Η φόρμουλα της γενέσεως (Β’ μέρος)”: Το δεύτερο μέρος της ιστορίας μάς μεταφέρει σε ένα μέρος που έχει τεράστιες ομοιότητες με το Λονδίνο του 18 αιώνα, με τους φίλους μας να είναι διωκόμενοι πλέον. Η καταδίωξή τους έχει ενδιαφέρον, αλλά μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, ο συγγραφέας προσπαθεί, στα πλαίσια της σουρεαλιστικής οπτικής, να χωρέσει κυριολεκτικά ό,τι κατεβάσει το κεφάλι του. Πολλά (για να μην πω όλα) σημεία της πλοκής δεν βγάζουν νόημα κι απλά με έκαναν να ψάχνομαι για το πώς θα εξελιχθεί το φινάλε. Η αφήγηση στο τέλος, ήταν της ίδιας υφής και δεν με ικανοποίησε. Μεγάλο κρίμα, μιας και η ιστορίες του Στορμ ξεκίνησαν με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά στην πορεία εξελίχθηκαν σε...φιάσκο, τουλάχιστον για εμένα. Ελπίζω στην συνέχεια να αλλάξουν τα πράγματα. Το σχέδιο, είναι το μόνο που στέκεται εξαιρετικά και μου δίνει κουράγιο για να συνεχίζω να διαβάζω τις ιστορίες. “Ρετρό Νούμερο 1 - Γέλιο και χαρά”: Ο αγαπητός μας @Nikos Nikolaidis, σαν επαΐων στον χώρο των ρετρό περιοδικών κόμικς, θα μας παρουσιάσει, αυτή την φορά, ένα περιοδικό που μεσουράνησε στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ‘50, ‘60 και ‘70 κι έγραψε την δική του ιστορία στην πορεία των κόμικς στην χώρα μας. Ο λόγος για το θρυλικό “Γέλιο και χαρά”, ένα περιοδικό που εξασφάλισε τα δικαιώματα από μεγάλα κόμικς που ήταν δημοφιλέστατα στην Αμερική (όπως τα Disney, αλλά κι από άλλες εταιρείες) και τα παρουσίασε στην ελληνική εκδοχή τους, στο κοινό της εποχής. Θα παρατεθούν πολλές λεπτομέρειες για την πορεία του περιοδικού, αλλά και για τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους, το οποίο φιλοξένησε την εξαιρετική ιστορία “Ο Μίκυ εναντίον γιγαντιαίων μυρμηγκιών”. Για πολλοστή φορά οφείλουμε να δώσουμε θερμές ευχαριστίες στον κ. Νικολαϊδη για την εμπεριστατωμένη του έρευνα. “Αφιέρωμα - Ελ Ζαμπάτο”: Νέος χαρακτήρας στο περιοδικό κι όπως είναι φυσικό δεν θα μπορούσε πρώτα να μην γίνει ένα εκτενές αφιέρωμα σε αυτόν, από τον καθ’ ύλην αρμόδιο, Γαβριήλ Τομπαλίδη. Ο παλιός αναγνώστης θα θυμηθεί κι ο νέος θα μάθει για τον Ελ Ζαμπάτο, αλλά και τις ομοιότητες-διαφορές με τον άλλο θρυλικό ήρωα, τον Τρουένο. Ο Τομπαλίδης δεν θα επαναπαυτεί σε μία απλή αναφορά, αλλά θα υπεισέλθει σε λεπτομέρειες, ίσως άγνωστες στους περισσότερους. Σίγουρα θα πρέπει να διαβαστεί από όλους. “Ελ Ζαμπάτο - Σκλάβοι της Ρώμης (Α’ μέρος)”: Πρώτη επαφή μου με τον χαρακτήρα και μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Η ιστορία βασίζεται σε ένα χρονολογικό πλαίσιο που πάντα με συνάρπαζε, καθώς επίσης έχει πολλές ομοιότητες με τον θρυλικό “Σπάρτακο” ή ακόμα και στον “Μπεν Χουρ”. Η αλήθεια είναι ότι η πλοκή φανερώνει την ηλικία της. Μας βάζει απότομα στο κλίμα, χωρίς πρώτα να φροντίσει να κάνει μία σωστή αφήγηση. Επίσης, οι λάτρεις των σκηνών δράσης δεν θα έχουν κανένα παράπονο από αυτό το πρώτο μέρος. Η δράση είναι εντονότατη, και δεν αφήνει τον μύθο να αναπτυχθεί ομαλά. Άλλο ένα αρνητικό είναι ότι το, καθ’ ομολογία, πολύ όμορφο σχέδιο στριμώχνεται σε πολλά καρέ ανά σελίδα, ένα αποτέλεσμα που μοιάζει ζαλιστικό. Πέρα από αυτά τα αρνητικά, πάντως, την πρώτη μου γνωριμία με τον Ελ Ζαμπάτο, θα την χαρακτήριζα θετική και περιμένω και την συνέχεια για να σχηματίσω μία πιο ολοκληρωμένη άποψη. “The pop Corner”: Ο Μάνος Νομικός, πιστός κι εκείνος στο ραντεβού του, θα μας μιλήσει για το κόμικ της DC, με τίτλο “Mister Miracle”, για την σειρά “Dark”, η οποία έχει δημιουργήσει πολλούς πιστούς φίλους, αλλά κι “εχθρούς” και θα κάνει ένα εκτενές αφιέρωμα στην Αγκάθα Κρίστι και στην νέα ταινία του Κένεθ Μπράνα, που ενσαρκώνει γι’ ακόμα μία φορά, τον Ηρακλή Πουαρό, αυτή την φορά στο “Θάνατος στον Νείλο”. Όπως πάντα, ο κ.Νομικός, είναι εξαιρετικός. “Δικαστής Ντρεντ - Η ηχώ (Β’ μέρος)”: Η μάχη με τους ζωντανούς νεκρούς συνεχίζεται για τον Δικαστή Ντρεντ και την παρέα του. Στο δεύτερο αυτό μέρος, έχουμε ουσιαστικά μία μεγάλη σκηνή μάχης ανάμεσα στους ζώντες και στους νεκρούς, που φαίνεται ότι είναι πολύ σκληρά καρύδια για...να μείνουν πεθαμένοι! Στο φινάλε, μία θυσία πραγματοποιείται, η οποία φέρνει την τελική λύση, ενώ οι περιπέτειες του βλοσυρού Δικαστή συνεχίζονται και φαίνεται να μην έχουν τελειωμό. Προσωπικά, πέρα από την δράση, δεν μπορώ να πω ότι αποκόμισα και τις καλύτερες εντυπώσεις από την ιστορία αυτή. Γενικά δεν μου κάθεται καλά να βλέπω τον Ντρεντ σε τέτοιου είδους σενάρια. Προσωπικά, νομίζω ότι το σχέδιο (με τα όποια θέματά του) στέκεται καλύτερα από το σενάριο. “Δικαστής Ντρεντ - Το σάβανο (Α’ μέρος)”: Θα αλλάξουμε σκηνικό και θα δούμε τον Ντρεντ να είναι αιχμάλωτος και να ετοιμάζεται να δουλέψει σε καταναγκαστικά έργα για λογαριασμό κάποιων περίεργων πλασμάτων. Το σενάριο ξεκινάει απότομα και χωρίς πολλές λεπτομέρειες, χάνοντας, με αυτόν τον τρόπο, την συνοχή και την συνέχεια από την προηγούμενη ιστορία. Στην πορεία, όμως, μας δίνει μία πλοκή που είναι μεν τετριμμένη, αλλά είναι από αυτές που μου αρέσουν. Το φινάλε του πρώτου μέρους παύει την ιστορία με μία δυνατή σκηνή. Κι όπως όλα δείχνουν, για την συνέχεια μού μυρίζεται εξέγερση. Το σχέδιο το βρήκα ρεαλιστικό και σίγουρα πιο φωτεινό από την προηγούμενη ιστορία. “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Σίγουρα αυτό το συναίσθημα που επικρατεί στο συγκεκριμένο και σύντομο επεισόδιο, είναι η αγωνία, αλλά και η περιέργεια για το πώς τα μαγικά παπούτσια θα επιστρέψουν στα χέρια (ή μάλλον στα πόδια) του νέου τους ιδιοκτήτη. Από εκεί και πέρα, δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί περαιτέρω, καθώς μέσα σε δύο σελίδες τι μπορούμε να περιμένουμε? Από τον εικαστικό τομέα δεν έχω μεγάλο παράπονο, πάντα με κάποια έκπτωση, λόγω της ηλικίας του κόμικ. “Το παιδί-πάνθηρας”: Το δισέλιδο αυτού του μήνα ξεκινάει με μία δυνατή σκηνή δράσης και συνεχίζει το ίδιο έντονα, με τον πρωταγωνιστή να προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του. Στο πλευρό του θα έχει και δύο πάνθηρες, που αναλαμβάνουν να τον βοηθήσουν, λόγω...αίματος! Πολύ καλή εξέλιξη, που ουσιαστικά ολοκληρώνει την συγκεκριμένη ιστορία. Μοναδική ένστασή μου, το φινάλε, το οποίο δεν θα το ήθελα τόσο βιαστικό. Για το σχέδιο δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο. Σε γενικές γραμμές, μου αρέσει.

Eξωφυλλο/οπισθοφυλλο τευχους νο 32,καθως και πληροφοριακα στοιχεια εκδοσης μαζι με πρωτη σελιδα ιστορίας.. (περιελαμβανεται στο ονομα του αρχειου εως που τελειωνει η ιστορία..) Μεταφέρθηκαν στη βάση

Διάβασα και τα τρία τεύχη του Ούμπα-Πα Απορώ γιατί δεν το ΄κανα τόσο καιρό. Πόσο μάλλον απ΄τη στιγμή που είμαι φαν του Γκοσινύ. Ίσως φοβήθηκα πως επειδή είναι πρώιμη δουλειά του, δεν θα έχει καλό επίπεδο. Τελικά διαψεύστηκαν οι φόβοι μου. Η σειρά είναι συμπαθητικότατη Μπορεί το σενάριο να είναι απλό και ψιλοκλασικό [ινδιάνοι-χλωμά πρόσωπα (στον 18ο αιώνα όμως, όχι στην εποχή της Άγριας Δύσης)] αλλά υπάρχει το γνωστό γκοσινίστικο χιούμορ σε πολλά σημεία, όπως και το υπέροχο σχέδιο του Ουντερζό. Κάποια γκαγκς και κάποια σεναριακά μοτίβα μού θύμησαν έντονα Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Κι αν σκεφτούμε ότι ο Ούμπα-Πα γράφτηκε πριν, έχει πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις ότι ο Γκοσινύ πολλές απ΄τις ιδέες του σ΄αυτή τη σειρά τις χρησιμοποίησε και στις άλλες. Πχ η 1η ιστορία εκεί που οι ινδιάνοι σέρνονταν στο δάσος και κυνηγούσαν τους εχθρούς τους ήταν εντελώς φάση "Αστερίξ και οι Γότθοι". Ή η 3η ιστορία με τους πειρατές, θύμιζε έντονα τις μάχες του Αστερίξ με τους γνωστούς πειρατές. Στην ιστορία "Μυστική Αποστολή" το ταξίδι με την άμαξα ήταν φάση "Η Άμαξα" από Λούκυ Λουκ. Σίγουρα οι ιστορίες εδώ είναι πιο απλές, δεν έχουν το βάθος ή την "εξυπνάδα" των Αστερίξ και ΛΛ. Αλλά είναι διασκεδαστικές και αρκετά αστείες. Καταλαβαίνεις ότι ο σεναριογράφος δεν έχει ωριμάσει πλήρως, πολλά απ΄τα γκαγκς και τα σενάρια θα τα αναπτύξει και θα τα βελτιώσει τα επόμενα χρόνια, αλλά αυτό που διαβάζεις σίγουρα δεν το λες ανώριμο. Όπως και το σχέδιο του Ουντερζό. Εκεί πιστεύω δεν έχουμε καν έκπτωση. Θεωρώ ότι το σχέδιο στα Ούμπα-Πα είναι εντελώς επιπέδου Αστερίξ. Τα σενάρια όχι. Δεν φτάνουν το επίπεδο του Αστερίξ, ούτε του Λούκυ Λουκ. Αλλά δεν απέχουν και πολύ. Αν δηλαδή στον τομέα σενάριο/χιούμορ τα Αστερίξ του Γκοσινύ είναι 9.5/10, τα Λούκυ Λουκ 9/10 και τα Ιζνογκούντ 8/10... ο Ούμπα-Πα είναι ένα 7.5/10 Οι ιστορίες είναι 30 σελίδων, είναι 5 και είναι συνεχόμενες. Εκεί που τελειώνει η μία ξεκινάει η άλλη. Δεν έχουμε δηλαδή αυτοτέλεια. Πρέπει να διαβαστούν με τη σειρά. Δεν μπορώ να πω ότι έχω αγαπημένη. Όλες μ΄άρεσαν λίγο πολύ. Ίσως η 2η να ήταν η πιο αδύναμη. Στην 4η (Μυστική Αποστολή) μ΄άρεσε πάρα πολύ το σχέδιο και ότι η ιστορία μεταφέρθηκε στην Ευρώπη και είδαμε άλλα τοπία. Σίγουρα θα ήθελα να συνεχιζόταν η σειρά αλλά καταλαβαίνω ότι οι δημιουργοί θέλησαν να επικεντρωθούν στα Αστερίξ και γι΄αυτό τη σταμάτησαν. Οπότε απ΄το να είχαμε έκπτωση ποιότητας στα Αστερίξ (ώστε να συνεχιζόταν παράλληλα κι ο Ούμπα-Πα) προτιμότερο αυτό που έγινε. Φανς του Αστερίξ ή φανς του Γκοσινύ διαβάστε οπωσδήποτε τις περιπέτειες του ινδιάνου πολεμιστή των Φιναφίνα Σειρά τώρα έχει ο Ιωάννης Πιστολέ

Ωραία κριτική @Indian όπως πάντα. Θα συμφωνήσω και σε αυτά που γράφεις για τον Storm (ο οποίος εδώ και τρία τεύχη είναι ωδή στον σουρεαλισμό) αλλά και σε αυτά που γράφεις για τον Δικαστή. Ενώ η ιστορία στα ορυχεία ήταν καταπληκτική τα επόμενα δύο επεισόδια ήταν πολύ κατώτερα των περιστάσεων. Να αναφέρω επίσης -με την ολοκλήρωση του Τζόνυ Ρεντ - ότι αυτή η ιστορία αξίζει μια ολοκληρωμένη έκδοση σε μεγάλο φορματ. Είναι ότι πρέπει σε μέγεθος και θα αναδειχθεί και το λεπτομερές σχέδιο. Πράγματι αν την διαβάζεις σπαστά χάνεις λίγο τον ειρμό και την υπόθεση. Εγώ έκανα πολλά μπρος-πίσω. Το τέλος πάντως ήταν πολύ πολύ καλό!

Να και το πρώτο τρέιλερ Θα βγει νωρίτερα από ο,τι περιμέναμε καθώς το Falcon & Winter Soldier που ήταν να βγει πρώτο δεν έχει ολοκληρώσει τα γυρίσματα. Όπως και να χει, εμένα με έψησε πολύ μπορώ να πω, φαίνεται διαφορετικό και ιδιαίτερο. Ορίστε και η αφίσα της σειράς.

Το δικό μου ήταν το τεύχος 8 Hulk Σιωπηλές Κραυγές που άλλαξα.Έχω δει για το Avengers Μάχη στο Χρόνο Μέρος 2.Αν και όχι κακέκτυπο με την κανονική έννοια,αλλά τα τεύχη 13 και 14 είχαν το πίσω χαρτάκι της συσκευασίας (με τιμή,όνομα κλπ) κολλημένο στο τεύχος.Το οποίο έφευγε με μωρομάντηλο χωρίς θέμα.Τουλάχιστον στις πρώτες εκδόσεις των τευχών,σε πιο πρόσφατες πιστεύω δεν έχει όπως και τα επόμενα τεύχη δεν είχαν.Το λέω αυτό επειδή είπες πως έχεις τα τεύχη σου σε ζελατίνα,είτε όλα ή συγκεκριμένα.Μπορείς να ζητήσεις για τυχόν αλλαγή λόγω κακέκτυπου εδώ: Email: info@argoscom.gr Και παρόλο που λέει πως δεν έχουν κάποια.Στείλε κάνα mail και παράγγειλε,μπορεί να σε έχουν υπόψην,να σου φτιάξουν και να σου φέρουν ή όταν φέρουν γενικά.Πότε δεν ξέρεις. Και ποτέ να μην σου τύχει.

Φίλε Παναγιώτη δε θα άλλαζα ούτε κόμμα σε όσα λες. Όλο αυτό με τα tie-ins θέλει τεράστια επένδυση χρόνου για να διαβάσεις πλήρως την ιστορία και να την κατανοήσεις σε βάθος. Αν κάτι ζηλεύω στο γαλλοβελγικό είναι ο ξεκάθαρος χωρισμός σε άλμπουμ-ιστορίες κτλ. Αντίθετα η Marvel και η DC ειδικά με τα μεγάλα events προκαλούν ένα χάος. Αγόρασα το Secret Wars του 2015 από Anubis και δεν κατάλαβα τίποτα. Μετά μου είπαν ότι πρέπει να διαβάσεις και πόσα tie-ins. Με το Metal τα πράγματα είναι τρισχειρότερα και αυτό που λες το ανακάλυψα χθες, γιατί έψαχνα να βρω τι θα αγοράσω από τα πρόσφατα paperbacks του αγαπημένου μου Scott Snyder. Έχω το Metal στα χέρια μου, αλλά υπάρχει και το The Road to Metal, υπάρχουν συλλογές με tie-ins από άλλους συγγραφείς, υπάρχουν tie-ins που είναι απλά τευχάκια και μετά ενώ ήθελα να διαβάσω το Justice League του Snyder, βλέπω ότι υπάρχει και το No Justice που ουσιαστικά οδήγησε σε νέο mini relaunch τίτλων μετά το Rebirth και πρέπει να διαβάσω όλα αυτά για να πάω μετά στο Death Metal για να μπλέξω και με τα εκεί tie-ins. Πιο πολύ χρόνο θέλω να τα ξεδιαλύνω από το να τα διαβάσω Πάντως είμαι σε καλό δρόμο, ίσως οργανώσω μια καλή παραγγελία με όλα αργότερα μέσα στο χρόνο.

Το θεωρώ πολύ δύσκολο να μπει στη συλλογή, προσωπικά. Όπως είπαμε η Hachette δεν δείχνει να ασχολείται με την επικαιρότητα για να του δώσει σημασία, ενώ αν θυμάστε ο Τσελιος για ιστορία Vision ήταν αρνητικός. Αν μπει πάντως, θα μπουν και τα 2 μέρη, δε γίνεται αλλιώς. Αλλά το βλέπω πολύ δύσκολο.

Οι τόμοι που υπάρχουν στην ξένη συλλογή είναι το Little Worse Than A Man και το Little Better Than A Beast, το κάθε ένα αποτελείται από 6 τεύχη από τα 12 συνολικά που έβγαλε ο Tom King και θεωρείται εξαιρετική ιστορία για τον ήρωα. Προσωπικά είναι στα άμεσα πλάνα μου να το διαβάσω στα αγγλικά, αλλά δε θα με χάλαγε να μεταφραστεί κιόλας. Το παλικάρι που έγραψε για τόμο Vision συμπεριέλαβε μόνο τον πρώτο, το οποίο δε θα το θεωρήσω σωστή κίνηση, αφού πρέπει να βγουν και οι δύο για να ολοκληρωθεί η ιστορία. Πάντως σε τόσο πρόσφατες ιστορίες δε μας έχει συνηθίσει η συλλογή, τα συγκεκριμένα τεύχη βγήκαν 2015-2016 και η πιο πρόσφατη ιστορία νομίζω ότι είναι των Guardians of the Galaxy που βγήκε το 2013.

Λοιπόν το διάβασα και εγώ και έφυγα με ανάμικτα συναισθήματα. Δεν μου άρεσε το σχέδιο. Ήταν πολύ φορτωμένο για τα γούστα μου και αν εξαιρέσεις τον πρωταγωνιστή δεν μου άρεσε ο σχεδιασμός των υπόλοιπων χαρακτήρων. Βέβαια είναι και θέμα γούστου, γιατί γενικά δεν είμαι fun του sci-fi. Στα ελαφρυντικά του σχεδίου είναι ότι σίγουρα πνιγόταν σε τόσο μικρό format. Επίσης είναι φανερό ότι ο σχεδιαστής έχει ρίξει πολύ δουλειά και μπράβο του, απλά δεν έκανε για εμένα. Η υπόθεση ήταν σχετικά απλή, πράγμα που μου άρεσε γιατί μια πυκνή υπόθεση με ένα τόσο πυκνό σχέδιο θα με μπούκωνε τόσο που θα το άφηνα. Όπως προείπα λοιπόν η υπόθεση είναι σχετικά απλή, και τα θελήματα δεν είναι κάτι φοβερό. Ίσα ίσα. Μου άρεσε η ιδέα της φυλακής και επίσης μου άρεσε το ότι δεν ήταν πολλοί οι εμπλεκόμενοι σε όλο το βιβλίο. Αυτό που πραγματικά μου άρεσε στο errand boys όμως είναι το βαθύτερο νόημά του και οι οικογενειακές σχέσεις/δυσκολίες/αναζητήσεις που προβάλλονται μέσα από αυτό. Δεν του φαίνεται αλλά τελικά το errand boys το παίρνεις σαν sci fi κομικ και καταλήγεις και διαβάζεις το "χωρίς οικογένεια" του Ε. Μαλό. Εν κατακλείδι δεν μετάνιωσα που το πήρα, αλλά δεν το απόλαυσα κιόλας όπως π.χ. το Blacksad. Εξαιρετική έκδοση πάντως για άλλη μια φορά.

Τόμος 6: Η Επιστροφή Είχα το φόβο για το πως μετά το εκπληκτικό Revolution θα επιστρέψω στις πιο κλασικές περιπέτειες του Μίστερ ΝΟ, αλλά οι εκδόσεις Μικρός Ήρως φρόντισαν να γίνει μια πολύ καλή επιλογή ιστορίας που σηματοδοτεί και την επιστροφή στη συνήθη χρονική περίοδο των περιπετειών του ήρωα πέραν της σημασίας που έχει η ιστορία γενικότερα για τον ήρωα και η οποία εξηγείται στα κείμενα που την πλαισιώνουν στην έκδοση. Έτσι λοιπόν έχουμε μια ιστορία που γράφτηκε στη σύγχρονη εποχή και αποτελεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περιπέτεια, αρκετά πλούσια σε χαρακτήρες και με πολλές αλλαγές τοποθεσιών. Παρ' όλα αυτά σε κρατάει συνεχώς σε αγωνία, έχει κάποιες μικρές ανατροπές και κυρίως διαθέτει υπέροχο σχέδιο γεμάτο λεπτομέρειες. Ίσως διαφωνήσουν αρκετοί, αλλά νομίζω ότι οι λεπτομέρειες του σχεδίου χρειάζονταν χρωματισμό, από την άλλη το ασπρόμαυρο σχέδιο κάνει την ατμόσφαιρα κατάλληλη. Πολύ δυνατή περιπέτεια και δυστυχώς δεν ήξερα ότι συνεχίζεται στον τόμο 7 που δεν έχω προλάβει να πάω να πάρω από τη Λέσχη. Ελπίζω λοιπόν σύντομα να διαβάσω και τη συνέχεια και να προλάβω την κυκλοφορία του τόμου 8.

Αφου ξεθαψα και το 1ο τευχος ωστε να διαβασω τα δυο μερη των ιστοριων παρεα (λογικο αφου μεσολαβησαν 8-9 μηνες) ας πω την γνωμη μου. Στρατιωτης Κειν συνεχιζει πολυ δυνατα. Με ικανοποιησε και ανυπομονω για την συνεχεια Το Ταλως μου αρεσε αρκετα και το θεωρω το 2ο πιο καλο κομικ μετα τον Κειν. Blood Cracker , ενω στο 1ο τευχος μου αρεσε μετριως η 2η ιστορια μου αρεσε πολυ. Απο οτι καταλαβα θα ειναι ανεξαρτητη καθε φορα και δεν με χαλαει. Growll και oldman μεχρι στιγμης ψιλοαδιαφορα αλλα περιμενω και την συνεχεια να δω που το πανε. Ψιθυροι του Αδη δεν μου αρεσει καθολου αλλα γενικα το Horror δεν ειναι του γουστου μου. He-Punk and the bastards of the universe, επισης δεν μου αρεσει καθολου ειτε σαν σεναριο ειτε σαν σχεδιο. Δεν ξερω ισως θα επρεπε να ειμαι μουσικος για να το καταλαβω καλυτερα.

Στο πλαίσιο του Jazz Festival της Σύρου, 11 Έλληνες δημιουργοί κόμικς και γελοιογράφοι και πολλοί φοιτητές του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων συμμετέχουν σε μια έκθεση με θέμα την τζαζ που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Άγγελου Μαστοράκη. Το 2012 ολοκλήρωσε τον κύκλο του το Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας της Ερμούπολης. Ένα σπουδαίο φεστιβάλ στο οποίο παρουσιάστηκαν πολλά διηγήματα και μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας, έγιναν γόνιμες συζητήσεις αλλά και πολλές εκθέσεις κόμικς Ελλήνων καλλιτεχνών. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ περιελάμβανε κάθε χρόνο μία έκθεση κόμικς επιστημονικής φαντασίας και μία έκθεση με έργα των πρωτοετών φοιτητών του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Μιχάλης Κουντούρης Οκτώ χρόνια αργότερα, μια πολύ ενδιαφέρουσα απόπειρα αναβίωσης των εκθέσεων αυτών αλλά ενταγμένων σε ένα άλλο σπουδαίο φεστιβάλ, το Jazz Festival της Σύρου, επιχειρούν οι διοργανωτές. Όπως επισημαίνει ο εκ των διοργανωτών και επιμελητής της έκθεσης Νίκος Αλμπανόπουλος: «Τη διοργάνωση της πρώτης έκθεσης χρωστούσαμε στη ζωντάνια και πειθώ του αξέχαστου Άγγελου Μαστοράκη, των “9” και “Nova”. Της δεύτερης, στις καθηγήτριες του Τμήματος Φλωρεντία Οικονομίδου και Έλσα Χαραλάμπους, που κινητοποιούσαν τις φοιτήτριες και τους φοιτητές τους σκορπώντας αγάπη και ενέργεια. Φέτος στο 8ο Φεστιβάλ Τζαζ Ερμούπολης συμπεριλήφθηκε μια έκθεση σκίτσου και κόμικς, όπως τότε. Με θέμα αυτή τη φορά την τζαζ. Πολύ γρήγορα έγινε φανερό ότι δεν θα μπορούσε να λείπει η έκθεση των φοιτητών». Δεξιά: Soter (Σωτήρης Τασιόπουλος). Αριστερά: Μαρία Σταμπούλου (φοιτήτρια) Στην έκθεση με τίτλο «Η Τζαζ σε Σκίτσο και Κόμικς» συμμετέχουν οι: Μιχάλης Κουντούρης, Θανάσης Πέτρου, Παναγιώτης Μητσομπόνος, Soter (Σωτήρης Τασιόπουλος), John Antono (Γιάννης Αντωνόπουλος), Tasmar (Τάσος Μαραγκός), Κων Χρυσούλης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Γιάννης Ξαγοράρης, Θανάσης Καραμπάλιος, Θανάσης Πετρόπουλος. Αριστερά: Βασίλης Παπαγεωργίου. Δεξιά: Θανάσης Πετρόπουλος Παράλληλα παρουσιάζονται περισσότερα από 30 digital prints των φοιτητών χωρισμένα σε δύο ενότητες: η πρώτη περιλαμβάνει έργα σχεδιασμένα στον υπολογιστή και τυπωμένα ψηφιακά που δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο της Φλωρεντίας Οικονομίδου, ενώ η δεύτερη σχέδια κυρίως με μολύβι που δέχτηκαν επεξεργασία και τυπώθηκαν στη συνέχεια ψηφιακά στο εργαστήριο της Έλσας Χαραλάμπους. Αριστερά: Θανάσης Πέτρου. Δεξιά: Tasmar (Τάσος Μαραγκός) Είναι προφανές πως το βασικό θέμα σε όλα τα έργα είναι η μουσική τζαζ. Στα έργα που έχουμε δει μέχρι στιγμής «ακούγονται» σαξόφωνα, πιάνα και κιθάρες με έναν μοναδικό τρόπο που μόνο τα κόμικς μπορούν να αποδώσουν «σιωπηλά». Στην Ερμούπολη θα «ακούσουμε» κι άλλα έργα αλλά και πραγματική τζαζ σε ένα φεστιβάλ που σε πείσμα των καιρών επιβιώνει και χρόνο με τον χρόνο μεγαλώνει και προσελκύει όλο και περισσότερους επισκέπτες. Θανάσης Καραμπάλιος Πού: Plastico Gallery, Πάρου 9, Ερμούπολη, Σύρος Πότε: Έως 31/10 Εγκαίνια: Σάββατο 19/9 στις 12.00 Είσοδος ελεύθερη Και το σχετικό link...

Όπως τα λες είναι. Κι εγώ όπως είπα, αγόραζα το Metal σε τευχάκια τότε και έπαιρνα το νέο τεύχος στα χέρια μου 1 μήνα μετά και έλεγα "πότε έγιναν αυτά;". Νόμιζα ότι μέσα στον μήνα ξέχασα τελείως το προηγούμενο τεύχος. Αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν γεγονότα που γίνονται αποκλειστικά στα tie-ins, τα οποία είναι 3 έξτρα collected editions που αγόρασα αργότερα. Εν τω μεταξύ αν δεν βγάλουν κιόλας ένα Omnibus με όλα αυτά μαζί, για να τα διαβάσεις με την σωστή σειρά, δεινοπαθείς. Πρέπει να κάνεις πέρα δώθε συνέχεια σε διαφορετική έκδοση και να έχεις μπροστά σου ανοιγμένο έναν μπούσουλα-reading order. Ξαναλέω βέβαια, αυτό ισχύει παντού. Και για το Blackest Night/Brightest Day ήμουν με ανοιγμένα 2-3 διαφορετικά tpbs και το reading order στο pc. Αλλά όπως είπες κι εσύ, πλέον θες να διαβάσεις ένα event και καταλήγεις να πρέπει να ψαχτείς για 3-4. Όπως είπες, ξεκινάς για JL Snyder, συνειδητοποιείς ότι προηγείται το No Justice (το οποίο χωρίζεται ύστερα σε 3 διαφορετικούς τίτλους JL), το οποίο είναι συνέχεια του Metal, το οποίο πάλι έχει μέσα κάμποσα τεύχη tie-ins, ε στο τέλος λες "δε διαβάζω τίποτα, μόνο Μικυμάου κι Αστερίξ"

Μου ήρθε σήμερα το Justice League Vol. 5 Justice/Doom War του Snyder. Το ξεφυλλίζω λίγο, βλέπω στο τέλος να γράφει ότι συνεχίζεται στο Dark Knights: Death Metal, το event που τρέχει τώρα και είναι σίκουελ του Metal. Γκουγκλάρω ύστερα το Death Metal και βλέπω πως το όλο storyline περιλαμβάνει πέραν των 6 τευχών της βασικής ιστορίας, άλλα 12 one-shots + 5 tie-in τεύχη της JL. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αναφέρει επισης σαν prelude του event κι άλλες σειρές όπως τα - μέτρια όπως έχω ακούσει - Flash Forward και Year of the Villain: The Infected (το οποίο με την σειρά του έχει άλλα preludes όπως την τρέχουσα σειρά Batman/Superman). Γενικά, ένα χάος. Προφανώς θα μου πείτε, δεν πρόκειται για κάποια νέα τακτική. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στα υπερηρωικά χρόνια τώρα και από τις 2 μεγάλες εταιρίες. Το θέμα μου είναι το πόσο απαραίτητα έχουν γίνει όλα αυτά τα χιλιάδες συνδεόμενα τεύχη για την απόλαυση της βασικής ιστορίας. Ναι, πάντα υπήρχαν tie-ins σε μεγάλα events με σκοπό το άρμεγμα. Αλλά αν διαβάσεις πχ το Blackest Night χωρίς τα πάντα όλα από tie-ins, δεν χάνεις κάτι τρομερό. Το ίδιο ίσχυε για τα περισσοτερα events στο παρελθόν. Μια ιστορία-κορμός που ήταν αρκετά αυτοτελής και κάποια τεύχη που διευρύνουν περαιτέρω στο σύμπαν και τους χαρακτήρες, πώς αυτοί βιώνουν την συγκεκριμένη κατάσταση. Παρόλα αυτά θυμάμαι διαβάζοντας το Dark Knights Metal μόνο του, να μην εντυπωσιάζομαι καθόλου, να νιώθω συνέχεια λες και έχω παραλείψει κάτι ανάμεσα στα βασικά τεύχη και γενικά να διαβάζω σαν βασική ιστορία ένα πράγμα λειψό και άψυχο. Μόνο όταν διάβασα μαζί όλα τα υπόλοιπα tie-ins το ευχαριστήθηκα πραγματικά σαν ιστορία. Προσωπικά αυτό με προβληματίζει βαθύτατα σαν αναγνώστη. Σίγουρα κάποιος που έχει τον χρόνο (αλλά και τον χώρο και τα χρήματα, αν μιλάμε για αγορά), ανταμοίβεται με ένα τόσο συνδεδεμένο σύμπαν που η μία ιστορία φέρνει την άλλη και το ένα event σε οδηγεί στο επόμενο. Αλλά κάποιος που δεν έχει την όρεξη τέλος πάντων να διαβάσει 20 τεύχη για να χαρεί τα 6 που απαρτίζουν το βασικό event, τι κάνει; Αποφασίζει ότι τα σημερινά υπερηρωικά είναι κατά 99% άρμεγμα και τα αφήνει στην άκρη πέρα από πολύ συγκεκριμένα storylines; Δεν ξέρω, τι πιστεύετε;

Καλημέρα στην παρέα! Αφορμή στην κουβεντούλα το τρέιλερ της σειράς WandaVision...Λέτε να πλησιάζει η ώρα να βγει ο τόμος του συγκεκριμένου ήρωα? Για να δούμε

Με αφορμή τη σημερινή προσφορά της «Εφ. Συν.», μια εξαιρετική προσαρμογή του Φρανκενστάιν της Μαίρη Σέλεϊ σε κόμικς από τον Marion Mousse, ρίχνουμε μια ματιά σε παλαιότερες εκδοχές του κλασικού έργου, άλλες «νόμιμες» και άλλες «βλάσφημες». Η Μαίρη Σέλεϊ (1797-1851) έγραψε το «Φρανκενστάιν ή ένας μοντέρνος Προμηθέας» σε ηλικία περίπου 20 ετών στο πλαίσιο της ρομαντικής μυθιστοριογραφίας μπολιασμένης με γοτθικά και ιστορικά στοιχεία, αλλά και στοιχεία μιας πρώιμης και δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας που υπηρέτησε στο σύνολο σχεδόν των έργων της. Το βιβλίο θεωρείται σήμερα ένα από τα πιο επιδραστικά έργα των τελευταίων δύο αιώνων και τα βασικά του θέματα, όπως η επιστημονική και ιατρική ηθική, ο ρατσισμός απέναντι στη διαφορετικότητα, η εκδίκηση, η εμμονή στην επιτυχία, έχουν απασχολήσει αμέτρητους δημιουργούς, λογοτέχνες, σεναριογράφους, σκηνοθέτες. Αλλά και το ίδιο το έργο έχει μεταφερθεί πολλές φορές ως προσαρμογή στον κινηματογράφο, στα κόμικς, στο θέατρο, σε συντομευμένες εκδοχές κ.λ.π. Ο «Φρανκενστάιν» του Marion Mousse Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί η εξαιρετική μεταφορά του βραβευμένου Γάλλου δημιουργού κόμικς με σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης, Marion Mousse (γεν. 1974), που ξεκινά σήμερα να προσφέρει η «Εφ. Συν.» και θα ολοκληρωθεί σε τρεις τόμους μέσω της άρτιας και πλήρως τεκμηριωμένης με ιστορικά στοιχεία, πληροφορίες, βιογραφίες κ.λ.π. έκδοσης από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Ο Mousse με τα υπέροχα σχέδιά του έχει καταφέρει να αποδώσει απόλυτα το κλίμα της εποχής του πρωτοτύπου αλλά και τον υπόγειο τρόμο που διατρέχει το σύνολο του έργου μπρος στη συνειδητοποίηση της ύβρεως του δόκτορος Φρανκενστάιν. Έχει ωστόσο καταφέρει και κάτι ακόμα, ίσως πιο σημαντικό: να παραμείνει περισσότερο πιστός στο πνεύμα της Μαίρη Σέλεϊ και να απαλλαγεί από την κυρίαρχη στη μαζική κουλτούρα εικόνα του τέρατος ως συρραφής ετερόκλητων ανθρώπινων μελών, επιλέγοντας να παρουσιάσει ένα πλάσμα με χαρακτηριστικά που δεν το καθιστούν αποκρουστικό στην όψη αλλά ούτε και με μη δικαιολογημένη επιθετικότητα. Ο «Φρανκενστάιν» του Marion Mousse Η κατά τεκμήριο μέχρι σήμερα γνωστότερη εικόνα του τέρατος είναι αυτή του έντονα μακιγιαρισμένου Μπορίς Καρλόφ από την εξπρεσιονιστική κινηματογραφική εκδοχή του Φρανκενστάιν του Τζέιμς Γουέιλ το 1931. Παρά τις σύγχρονες απόπειρες να αποδοθεί το τέρας με πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως στην εκδοχή του Κένεθ Μπράνα με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο ή την πιο πρόσφατη του Ντάνι Χιούστον με τον Εξέβιερ Σάμιουελ, η εικόνα που έρχεται στον νου στο άκουσμα του ονόματος Φρανκενστάιν (έστω κι αν αυτό στην πραγματικότητα ήταν το όνομα του επιστήμονα και όχι του τέρατος) είναι ένα θηριώδες ον με κουρέλια για ρούχα και τεράστιο κεφάλι και ορατά τα σημάδια από τις ραφές ξεχωριστών ανθρώπινων μελών. Από αριστερά: 1. Dan Abnett - Andy Lanning - Anthony Williams, 2. Mark Wheatley, 3. Tony Tallarico - Bill Fracchio Την προσπάθεια να απαγκιστρωθούν από αυτή την εικόνα και να δώσουν τις δικές τους εκδοχές του τέρατος αλλά και να το προσαρμόσουν σε νέες παρωδιακού τύπου αφηγήσεις που αποτίουν φόρο τιμής στη Μαίρη Σέλεϊ επιχείρησαν πολλοί δημιουργοί, με πιο ξεχωριστές ίσως περιπτώσεις αυτές της σειράς Elseworlds της DC. Στην εκδοχή των Dan Abnett, Andy Lanning, Tom Palmer και Anthony Williams με τίτλο «The Superman Monster» (1999), που τοποθετείται στα τέλη του 19ου αιώνα στη Γερμανία, τον ρόλο του δόκτορος Φρανκενστάιν παίζει ο Βίκτορ Λούθορ ο οποίος απογοητευμένος από την ελλιπή χρηματοδότηση που έχει δεν μπορεί να ολοκληρώσει τα πειράματά του ως προς τη δημιουργία ζωής. Μέχρι που βρίσκει μια διαστημική κάψουλα η οποία έχει μόλις μεταφέρει στη Γη τα απομεινάρια ενός νεκρού μωρού αλλά και οδηγίες μιας εξωγήινης τεχνολογίας. Τα πειράματά του προχωρούν με βάση τις οδηγίες και χρησιμοποιώντας σώματα νεκρών από το νεκροταφείο. Το αποτέλεσμα είναι η «συναρμολόγηση» ενός αποκρουστικού τέρατος με τη μορφή, έστω και ως κακέκτυπου, του Σούπερμαν. Από αριστερά: 1. Dick Briefer, 2. Jack Harris - Bo Hampton, 3. Geof Darrow - Steve Skroce - Wachowskis Αντίστοιχα στην εκδοχή των Jack Harris και Bo Hampton με τίτλο «Batman: Castle of the Bat» (1994) που τοποθετείται το 1819, o Μπρους Γουέιν είναι ο δόκτορ Φρανκενστάιν που καταφέρνει να τοποθετήσει τον εγκέφαλο του νεκρού πατέρα του σε σώμα φτιαγμένο από πτώματα για να δημιουργήσει τη δική του εφιαλτική μορφή ενός τέρατος. Παλαιότερος και πάλι ως παρωδία των Tony Tallarico και Bill Fracchio ήταν ο Φρανκενστάιν της εταιρείας Dell (1966) που θύμιζε πολύ τη μορφή του Καρλόφ, ενώ ο Φρανκενστάιν τού Dick Briefer (1940) θεωρείται το πρώτο κόμικς τρόμου της ιστορίας, έστω και με πολλά χιουμοριστικά στοιχεία. Παρόμοιος στη μορφή αλλά εντελώς διαφορετικός στο περιεχόμενο ήταν ο Φρανκενστάιν των Geof Darrow, Steve Skroce και των αδελφών Wachowski (2004). Αυτός υποτίθεται πως είχε επιβιώσει από τα γεγονότα του βιβλίου της Σέλεϊ και έκτοτε είχε καταφέρει να σπουδάσει, να αποκτήσει διδακτορικό και με την κτηνώδη δύναμή του αλλά και τις γνώσεις του, ως αθάνατος, να εμπλακεί ενεργά σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας από την Άγρια Δύση μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παίζοντας καθοριστικό ρόλο. Παράδοξη είναι και η προέλευση του Φρανκενστάιν στο «Frankenstein Mobster» του Marc Wheatley (2003), καθώς σύμφωνα με το σενάριο το τέρας συναρμολογείται από τα μέλη ενός νεκρού αστυνομικού και τριών πεθαμένων μαφιόζων με αποτέλεσμα να ακροβατεί επικίνδυνα μεταξύ του καλού και του κακού, μεταξύ του νομοταγούς και του εγκληματικού μέρους της ταυτότητάς του. Harvey Kurtzman - Will Elder (περιοδικό MAD, 1954) Απ’ όλες τις εκδοχές και παραλλαγές ωστόσο του βασικού μύθου, πιο ρηξικέλευθη – και γι’ αυτό πιο χιουμοριστική – είναι αυτή των Harvey Kurtzman και Will Elder από το περιοδικό MAD της δεκαετίας του 1950 με τίτλο «Frank N. Stein». Σε αυτήν το τέρας εμφανίζεται μόνο σε μια σελίδα αλλά αρκεί για να δηλωθεί η κτηνώδης μορφή του και η αποτροπιαστική συμπεριφορά του. Γιατί αν και θυμίζει πολύ τη μορφή του Φρανκενστάιν από τον Μπόρις Καρλόφ και το σώμα του αποτελείται από μέλη νεκρών, το κεφάλι του προέρχεται από τον Χίτλερ. Και, όπως περιγράφουν και οι δημιουργοί του, είναι ένα απόλυτα φρικιαστικό και τρομακτικό πλάσμα. Και το σχετικό link...

Εδω και μια βδομαδα λεω να γραψω και ολω το ξεχνω. Εμενα σε γενικες γραμμες μου αρεσε αυτο το κομιξακι κυριως λογω σεναριου. Ομολογω οτι πανε πολλα πολλα χρονια απο οταν ειχα διαβασει το βιβλιο οποτε δεν μπορω να κρινω ποσο ακριβης ηταν η μεταφορα ή οχι αλλα εμενα παντως μου αρεσε πολυ σαν περιπετεια. Δεν θεωρειται τυχαια κλασικο ο Ροβινσωνας Κρουσος. Το σχεδιο παλι οχι και τοσο ομολογω αλλα δεν με δυσκολεψε τουλαχιστον και το συνηθισα σε καποια φαση.

Επειδή χρωστάω την κριτική και του προηγούμενου τεύχους, του 11ου, ας ξεκινήσω από εκεί. Το σήμα κατατεθέν του περιοδικού κάνει για μία ακόμα φορά έντονη την παρουσία του, χαρίζοντάς μας ένα πανέμορφο εξώφυλλο, τόσο σε σχέδιο, όσο και στον χρωματισμό! Από εκεί και πέρα, με εξαίρεση την ιστορία του Μπλεκ, οι υπόλοιπες “μεγάλες” μου φάνηκαν λίγο περίεργες κατά την ανάγνωση. Σαν όλες να έκαναν κοιλιά. Ίσως να είναι η ιδέα μου κι αυτή μου η αίσθηση να οφείλεται στο γεγονός ότι έχω αρχίσει να ξεχνάω τα προηγούμενα μέρη. Επίσης, αξίζει να επισημάνουμε ότι ο Ταρζάν κάνει αισθητή την απουσία του από τις σελίδες του περιοδικού, το οποίο παράλληλα αφιερώνει αρκετό χώρο στην πανδημία που μαστίζει την χώρα μας κι ολόκληρο τον κόσμο, αυτήν του κορονοϊού. Το editorial μάς δίνει πολλές πληροφορίες για τις κινήσεις της εκδοτικής, οι οποίες είναι άκρως θετικές κατά την ταπεινή μου άποψη. Βέβαια μας μπέρδεψε κάπως με την ανακοίνωση ότι θα κυκλοφορήσει με την Εφημερίδα των Συντακτών ο “Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες” σε τρία μέρη, ενώ την θέση του πήρε ο “Πινόκιο”, ο οποίος κυκλοφόρησε σε δύο μέρη. Φαντάζομαι ότι το αριστούργημα του Ιούλιου Βερν θα επακολουθήσει. Αρκετά, όμως, με την βαρετή εισαγωγή μου. Ας πούμε και δύο (εξίσου βαρετά) λόγια για τα περιεχόμενα. “Μα τα χίλια…”: Η μονοσέλιδη, γελοιογραφική ιστορία του Βαγγέλη Σαΐτη είναι αφιερωμένη στον COVID-19 και προσπαθεί με κωμικό τρόπο να αποδώσει ένα τέτοιο γεγονός. Νομίζω ότι το πέτυχε. Με έκανε και γέλασα! “Κόμικς Νέα”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης επιμελείται για ακόμα μία φορά την στήλη και μας ενημερώνει για τα διεθνή νέα (μιλώντας για το κόμικ-οδηγό “Masters of British Comic Art”), αλλά και για τα φεστιβάλ, των οποίων η διοργάνωση είναι ακόμα επίφοβη (όπως το Atlanta Comic-Con και το Dutch Comic-Con 2020). Επίσης θα αναφερθεί στο ελληνικό κόμικ “60 seconds to the end”, το οποίο αναμενόταν να κυκλοφορήσει στο ComicDom Con, αλλά τώρα που μάθαμε ότι εκείνο δεν θα διοργανωθεί φέτος, είναι άγνωστο το πότε θα γίνει η επίσημη πρεμιέρα του. Η στήλη ολοκληρώνεται με μία παράθεση από τον Sergio Aragones, για την σχέση των νέων δημιουργών με τα χρήματα και την δόξα, καθώς και συμβουλές του για τους νέους καλλιτέχνες. Πάντα ευπρόσδεκτες οι συμβουλές ενός βετεράνου! “Μπλεκ - Η γυναίκα με τα μαύρα”: Πρόκειται για μία ιστορία, η οποία είναι αυτοτελής, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο διαφοροποιείται από τα κλασικά και βγάζει μεγάλη πρωτοτυπία. Έτσι ο Ξανθός Γίγας, δεν ασχολείται με τους “Κόκκινους Αστακούς”, αλλά με μία εσωτερική απειλή. Η πλοκή έχει μυστήριο, δράση και συνεχείς ανατροπές, που νομίζω ότι θα ικανοποιήσουν την πλειοψηφία των αναγνωστών. Ο Μπλεκ στέκεται εύστοχα σε ρόλο...ντετέκτιβ, δίνοντας την κατάλληλη ένταση στο νουάρ σενάριο. Το φινάλε φανερώνει την μεγάλη ανατροπή και το οποίο βρήκα ευφυές. Σχεδιαστικά φανέρωνε το ρετρό στοιχείο, αλλά το βρήκα κάτι περισσότερο από ικανοποιητικό. Πάντα τέτοια! “Μάντυ Ρίλεϋ - Η εκδίκηση”: Δεν μπορώ να πω ότι την βρήκα τέλεια την συγκεκριμένη ιστορία, αλλά σίγουρα δεν ήταν και του πεταματού. Προσωπικά μού έβγαλε αυτή την παιδιάστικη ελαφρότητα, η οποία όμως μετριάστηκε από μία πλοκή που είχε δράση και μας προσέφερε μία υποτυπώδη αγωνία. Εκτίμησα, επίσης, το αίσθημα του αλτρουισμού και της ανδρείας του πρωταγωνιστή, αλλά και την ανατροπή στο φινάλε. Γενικά την διάβασα ευχάριστα, αλλά σίγουρα έχουμε διαβάσει καλύτερες ιστορίες του τίτλου (και χειρότερες). Κανένα παράπονο δεν έχω από το σχέδιο. “Τζόνι Ρεντ - Ήρεμα και ωραία”: Ένα επεισόδιο που με μπέρδεψε και με...παίδεψε. Ένιωσα σαν να διάβαζα για πρώτη φορά την ιστορία και δυσκολεύτηκα πολύ να βγάλω άκρη με την υπόθεση. Ακόμα και οι πρωταγωνιστές (με εξαίρεση τον κεντρικό χαρακτήρα) μου φάνηκαν άγνωστοι. Τι να έπαθα? Από εκεί και πέρα μας χαρίζει σπουδαίες αερομαχίες κι έχει όλο το υλικό που αναδεικνύει μία πολεμική ιστορία. Το φινάλε εντείνει την αγωνία για την συνέχεια κι ελπίζω να το θυμηθώ στο επόμενο επεισόδιο! Το σχέδιο εξακολουθεί να είναι όμορφο αλλά μουντό, αν κι οφείλω να ομολογήσω ότι σε αυτό το μέρος βλέπουμε περισσότερο φως. Κάτι είναι κι αυτό. “Ρετρό Νούμερο 1 - Τιραμόλα”: Θυμάστε τον χαριτωμένο χαρακτήρα κόμικ, που ήταν τρομερά εύκαμπτος και μπορούσε να τεντωθεί σαν λάστιχο? Όχι? Μην στεναχωριέστε καθόλου, γιατί ο καθ’ ύλην αρμόδιος στα ρετρό κόμικς @Nikos Nikolaidis, αναλαμβάνει δράση και μας μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του επάνω στην πορεία του περιοδικού στην Ελλάδα, αλλά και την γέννησή του στην Ιταλία, γενικά. Κι όπως πάντα, δεν σταματάει μόνο σε μία επιφανειακή πληροφόρηση, αλλά μας αναλύει τα περιεχόμενα και τους χαρακτήρες που υπάρχουν στο πρώτο τεύχος του “ελληνικού” “Τιραμόλα”. Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Γι’ ακόμα μία φορά, ευχαριστούμε! “Λάργκο Γουίντς - Το “Προσφορά εξαγοράς” (Β’ μέρος)”: Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο μέρος του επεισοδίου, δεν με κάλυψε όσο θα ήθελα. Παραδέχομαι ότι πλανάται μία υποψία κομπίνας προς τον Λάργκο, αλλά ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί πολλά. Ο Green Archer κάνει την εμφάνισή του, αλλά δεν καταφέρνει να εξελιχθεί, την ώρα που ο Λάργκο πέφτει σε μία γελοία παγίδα, που δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Κι όλα αυτά, την ώρα που γίνονται αναφορές επί αναφορών, όσον αφορά τα οικονομικά και τις μετοχές. Εν κατακλείδι, νιώθω ότι η ιστορία κάτι πάει να δείξει, αλλά σε αυτό το μέρος δεν ένιωσα το σενάριο να προχωράει ικανοποιητικά. Προσδοκώ η συνέχεια να είναι καλύτερη. Το σχέδιο εξακολουθεί να είναι εξαιρετικό! “Συνέντευξη - Γιώργος Μελισσαρόπουλος (Meliss)”: Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, φαίνεται ότι ζήλεψε με την επιτυχία που είχε το αφιέρωμα της ΛΕΦΙΚ στον Γιώργο Μελισσαρόπουλο, τον περασμένο Φεβρουάριο κι αποφάσισε να τον “ανακρίνει” κι εκείνος! Όπως πάντα, έγιναν εύστοχες ερωτήσεις και δόθηκαν ειλικρινείς απαντήσεις. Ο Meliss φαίνεται να είναι ένας προσγειωμένος καλλιτέχνης, ο οποίος έχει μεγάλο εύρος δράσης και φαίνεται ότι τα καταφέρνει αρκετά καλά, γεγονός που τον κατατάσσει στα ανήσυχα και πολυτάλαντα πνεύματα. Μετά την συνέντευξη, ο αναγνώστης θα διαβάσει μία ιστορία του (με χρωματισμό από τον Μιχάλη Τόρη), που σατιρίζει εύστοχα τα sites που ειδικεύονται στα click baits και τις υπερβολές που παραθέτουν. Γέλασα! “Κοκομπίλ - Τσιτσικοκομάκ”: Έχει καθιερωθεί, πλέον, ότι οι ιστορίες του Κοκομπίλ είναι ένα διάλειμμα από τις σοβαρές ιστορίες του τεύχους. Κάτι τέτοιο ισχύει και σε αυτή την ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για την συνέχεια της κεντρικής ιδέας που ξεκίνησε πριν από μερικά τεύχη. Εδώ, όμως, ο Jacovitti δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο κι αυτό γιατί προσπαθεί να ξεχειλώσει όσο περισσότερο μπορεί την πλοκή για να γεμίσει ακόμα ένα επεισόδιο. Και δεν είναι μόνο δική μου εκτίμηση, αλλά και...του ίδιου, ο οποίος βάζει τα ίδια λόγια στο στόμα του πρωταγωνιστή του. Όντως σαν υπόθεση δεν έχει ικανοποιητική ανάπτυξη του μύθου, αλλά περιέχει σκηνές με το καθιερωμένο πιστολίδι και την ακόμα πιο καθιερωμένη αλλοπρόσαλλη χροιά. Προσωπικά την διάβασα ευχάριστα σαν μία ιστορία μικρής έκτασης που φιλοξενείται σε ένα πολυθεματικό περιοδικό, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να την αντέξω σε μία αυτόνομη έκδοση! Σχεδιαστικά έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. “Στορμ - Η φόρμουλα της γενέσεως (Α’ μέρος)”: Το συγκεκριμένο επεισόδιο (που μπορεί να έχει δικό του τίτλο, αλλά ουσιαστικά συνεχίζει την ιστορία) νομίζω ότι έμοιαζε με βιντεοπαιχνίδι, στο οποίο οι βασικοί χαρακτήρες περνάνε από διάφορες πίστες και διακινδυνεύουν την σωματική τους ακεραιότητα. Σε αυτόν τον τομέα δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, καθώς η πλοκή μάς χάρισε αξιόλογες σκηνές, γεμάτες δράση, ένταση και πολλά φουτουριστικά στοιχεία. Δυστυχώς, όμως, χάνεται το γενικό σύνολο της ιδέας του σεναρίου, καθώς επικεντρωνόμαστε περισσότερο στην πλοκή. Το φινάλε (και ειδικότερα η τελευταία σελίδα) με άφησε με ανοιχτό το στόμα, αλλά όχι από θαυμασμό. Εξακολουθώ να εμμένω στην αρχική μου θέση για την ιστορία. Δεν είναι από τα καλύτερα επεισόδιο που έχω διαβάσει στον τίτλο. Ελπίζω στην συνέχεια να φτιάξει. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν μπορεί να φτιάξει περισσότερο. Είναι άριστο! “Red Crossover”: Πρόκειται για ένα τρισέλιδο κόμικ, δημιουργημένο από τον Juan Bobillo κι εμπνευσμένο από την πανδημία του κορονοϊού. Ο γνωστός καλλιτέχνης αποδίδει έναν άτυπο φόρο τιμής στους ήρωες με τις λευκές μπλούζες, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Αρκετά καλό κόμικ, που φέρει ένα συμπαθητικό σχέδιο, το οποίο ίσως να με κούραζε αν υπήρχαν περισσότερες σελίδες. “Δικαστής Ντρεντ - Η ηχώ (Α’ μέρος)”: Έχω την εντύπωση ότι η κεντρική ιστορία, αρχίζει να κάνει κοιλιά. Με εξαίρεση μίας μικρής σκηνής που βγάζει δράση κι ένταση, δεν έχει να επιδείξει κάτι το ενδιαφέρον. Η πλοκή με μπέρδεψε, την ώρα που κι άλλοι χαρακτήρες κάνουν την εμφάνισή τους και η υπόθεση δείχνει να αλλάζει ρότα. Αρκετοί διάλογοι δεν έβγαζαν νόημα σε εμένα (προφανώς θα χρειαστώ μία καλή επανάληψη όταν τελειώσει η σειρά), ενώ το φινάλε είχε κάτι από “The Walking Dead”. Είμαι περίεργος να δω την κατάληξη. Για το σχέδιο ισχύει ό,τι είπα και στα προηγούμενα μέρη. Αρκετά καλό, αλλά νομίζω ότι ο καλλιτέχνης το παράκανε με τον χρωματισμό. “The pop Corner”: Από το μικροσκόπιο του Μάνου Νομικού θα περάσουν, σε αυτό το τεύχος, οι αγαπημένες μας “Ducktales” ή “Παπιοπεριπέτειες” για εμάς τους παλιούς, οι οποίες κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε κόμικ από την IDW. Το αφιέρωμα στην μικρή οθόνη έχει σαν θέμα το πολυσυζητημένο “Snowpiercer”, ενώ για τον κινηματογράφο έχουμε το “Tenet” και την “μάχη” που δίνει με το φάντασμα της πανδημίας. Όπως πάντα, μέσα σε λίγες γραμμές, προλαβαίνει να πει πολλά. “Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλυ”: Το δεύτερο επεισόδιο του Μπίλυ, το οποίο έρχεται με το σταγονόμετρο και δεν προλαβαίνουμε να μπούμε στο πετσί του. Ο Μπίλυ αρχίζει σιγά-σιγά να αποκαθιστά την φήμη του σαν μπαλαδόρος και ξεκινάει ν’ απολαμβάνει την εκτίμηση του προπονητή του σχολείου του, που τον καλεί σε προπόνηση. Το φινάλε αυτού του (δισέλιδου) επεισοδίου εντείνει την αγωνία και την περιέργειά μας για την συνέχεια. Αν θέλαμε να ορίσουμε το ρετρό σχέδιο, νομίζω ότι εδώ βρίσκει τον ιδανικό ορισμό του. Όχι, όμως, ότι το βρήκα κακό. Δεν ήταν άσχημο. “Το παιδί-πάνθηρας”: Το επεισόδιο ξεκινάει με ένταση, για να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση, με αρκετά εύστοχο τρόπο θα έλεγα. Όλη η υπόθεση εδώ κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση, ενώ το φινάλε θέτει (για πολλοστή φορά) τον πρωταγωνιστή σε κίνδυνο. Εν κατακλείδι, αν θέλαμε να πούμε δύο λόγια γι’ αυτό το επεισόδιο, θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζεται από δράση και δεν προχωράει ικανοποιητικά παρά κάτω την υπόθεση. Ρετρό σχεδίων συνέχεια κι εδώ, το οποίο όμως κρύβει κι αυτό την ομορφιά του. “Σκίτσο νικήτριας διαγωνισμού”: Η εκδοτική διεξήγαγε τον περασμένο Μάιο έναν σχεδιαστικό διαγωνισμό, με θέμα τον COVID-19 και το περιοδικό φιλοξενεί στην εσωτερική σελίδα του οπισθόφυλλού του το σκίτσο της νικήτριας. Σκούρο και καταθλιπτικό, όπως είναι άλλωστε και η πανδημία που ζούμε. Θα προτιμούσα, όμως, κάτι περισσότερο αισιόδοξο. Για το 12ο τεύχος, επιφυλάσσομαι να πω δύο λόγια αύριο ή κάποια από τις επόμενες ημέρες.

Μόλις έφθασε στα χέρια μου και το δικό μου τεύχος εξαιρετικό πιστεύω πως η ιστορία θα μας ανταμείψει σίγουρα,στα θετικά είναι το υπέροχο σχέδιο του Fabok που πλέον πιστεύω πως μόνο batman πρέπει να σχεδιάζει αυτός ο άνθρωπος μιλάμε για εκπληκτικό σχέδιο σε κάθε καρέ ενώ το σενάριο του Johns μέχρι στιγμής το βρίσκω εξαιρετικό και ειδικά στο τέλος του τεύχους (δεν spoilαρω) φέρνει για μένα τουλάχιστον τα πάνω κάτω ανυπομονώ για τα επόμενα δύο τεύχη και πιστεύω πως η ιστορία σίγουρα θα είναι ένα μικρό διαμαντάκι που άξιζε την αναμονή τόσων χρόνων. Στα αρνητικά τώρα το μόνο που θα πω είναι πως φοβάμαι λίγο για το δέσιμο του τεύχους καθώς δεν ανοίγει πλήρως και φοβάμαι για το άνοιγμα του.Τέλος η κάρτα δωράκι ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη λεπτομέρεια που σίγουρα μαζί με τις άλλες δύο θα βρω ένα μέρος να τις βάλω ως διακόσμηση.

Απο μια ιστοριουλα που φτιαχνω αυτον το καιρο!!!

Η ιστορία με το ερωτηματικό και τίτλο "Τα Βαμπίρ" είναι η "By the Dawn's Early Light του Jack Kamen σε σενάριο Al Feldstein που μπήκε στο "TALES FROM THE CRYPT #26 της Gemstone, 1994

Κάτι ψιλούλια... Deja Vu... Με αυτό το τεύχος του Ερικ Καστελ, κλείνω τη σειρά, φτάνει να βρω το "Η μεγάλη απόφαση", το οποίο δεν ξέρω που στα κομμάτια είναι, εδώ και καιρό... Και τώρα, η σειρά του e-shop της Λέσχης...

Είχα γραψει παλιότερα ότι με μεγάλη μου λύπη διέκοψα τον Μπλεκ στο 3ο τεύχος, συνοψίζοντας την αιτιολογία μου στο ότι έγινε διμηνιαίο διατηρώντας τη νοοτροπία του εβδομαδιαίου. Ίσως λόγω του Ελ Ζαμπάτο αγοράσω αυτό το τευχος, να πάρω και μια νοσταλγική τζούρα από Αγόρι, αν και είμαι κυρίως Μπλεκάκιας. Με την ευκαιρία, ένα από τα θετικά του καινούριου Μπλεκ ήταν για μένα η αλλαγή μεγέθους στο κανονικό, αφού οι ιστορίες που επέλεγε... τον προηγούμενο αιώνα, ασφυκτιούσαν στο μικρό μέγεθος του περιοδικού. Το πρόβλημα είναι ότι οι πιο πολλές ιστορίες που βγάζει τωρα, είχαν βγει σε άλμπουμ μεγάλου μεγέθους αν δεν κάνω λάθος, πχ Μισέλ Βαγιάν, Στορμ, Λάργκο Γουίντς κ.ά. Τουλάχιστον στις εβδομαδιαίες αγγλικές και αμερικάνικες σειρές κόμικς το πρόβλημα έχει λυθεί. Απαράδεκτη από την άλλη η παραμόρφωση εικόνων όπως γινόταν στο Παιδί Πάνθηρας (με τις 3 ή 4 σελίδες ανα δίμηνο). Ελπίζω να μην γίνεται και αλλού. Αν βγει στο μέλλον ο Μπρούνο Μπραζίλ (παρόλο που κι αυτος ήταν μεγάλων διαστάσεων), θα επιστρέψω ως τακτικός αναγνώστης. Επίσης μου λείπουν ο Πανίσχυρος Μόργκαν, ο Μακαρόνας, η Λέσχη Δε Φοβάμαι και τόσες άλλες ιστορίες. Αυτό που θα ήθελα από τον νέο Μπλεκ θα ήταν να κυκλοφορεί σειρές σε μορφή συλλογών. Όχι πολλές διαφορετικές και ολιγοσέλιδες ιστορίες ανά τεύχος, αλλά λίγες και πολυσέλιδες.

413,491 και 546. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Γενικά ανανεώνονται, όσα δεν υπάρχουν κάποια στιγμή, γίνονται πάλι διαθέσιμα αργότερα. Για το ποια ήταν τα κακέκτυπα δεν μπορώ να σε βοηθήσω, δεν μου έχει τύχει.

186 Μεταφέρθηκε στη βάση

καλησπέρα σε όλους, διαβάζοντας τις εμπειρίες σας για τα κακέκτυπα, μπορεί κάποιος να συλλέξει σε ποια τεύχη έχουν παρουσιαστεί προβλήματα για να τα ελέγξουμε; επειδή κάνω ανακαίνιση το σπίτι και δεν υπάρχει κενή βιβλιοθήκη, τα βάζω απλά σε μια κούτα με την ζελατίνα τους χωρίς να τα ανοίγω καν, κ τώρα αγχώθηκα! επίσης από που μπορεί να γίνει η αντικατάσταση; από ένα site, gbpublishes δεν υπάρχουν όλα. thanks!

Έχει μια βάση το σχόλιο σου η αλήθεια είναι. Βέβαια αν δεις τι βλέπουν στην τηλεόραση......

Λίγη υπομονή, στην υπόλοιπη Ελλάδα, εκτός Αττικής, θα πάει κατά τις 25 Οκτώβρη..!

To thumbnail μου θύμισε εικόνες που έχω δει από το Vision του Tom King όπως και κάποιες από τις σκηνές (γενικά είναι από τα κόμικ που θέλω να πιάσω άμεσα). Πολύ ωραία retro αίσθηση με τη μουσική, τα ρούχα και τις εικόνες που είχε, το μόνο που δε μου άρεσε ήταν οι σκηνές εκτός σπιτιού, καθώς μου φάνηκαν σαν σκηνές από φθηνές σειρές και όχι από μια μεγάλη παραγωγή. Σίγουρα πάντως θα το δω.

Δυστυχώς στη Ρόδο δεν έχει έρθει ακόμα!!!

Απόσπασμα από άρθρο της Νόρας Ράλλη στην ιστοσελίδα efsyn.gr στις 19/09/2020. Με λένε Μαφάλντα Αλήθεια είναι, Μαφάλντα με λένε, και μάλλον δεν είμαι ζωντανή. Αν ζούσα, θα ήμουν 65 ετών. Ο Κίνο είν’ ο πατέρας μου. Αργεντίνος είναι, εξαιτίας του με θυμούνται. Στα πέντε μου μ’ έφερε στη χάρτινη ζωή, μ’ έφτασε μέχρι τα εφτά κι από τότε ή δεν μεγάλωσα ή πέθανα πρόωρα. Ένα και το αυτό. Και τώρα βρέθηκε τούτη εδώ η τύπισσα, να με φέρει στην Ελλάδα «να τα πω», λέει, «όπως μόνο εγώ ξέρω». Νωρίς με θυμήθηκες κοπελιά! – αυτό μου ’ρχεται να της πω, αλλά ένεκα που η μαμά μου μου ’χει μάθει τρόπους, μ’ αρέσει και η Ελλάδα, μοιάζει και με τη χώρα μου (είναι και οι δύο χώρες «ερασιτεχνικές»), οπότε δέχτηκα. Και θα τα πω. Και το σχετικό link...

Αναγγελία της κυκλοφορίας του περιοδικού, από την εβδομαδιαία εφημερίδα "Αθλητική Φωνή" της Δευτέρας 11 Δεκεμβρίου 1972. Βέβαια το περιοδικό είχε ήδη κυκλοφορήσει, τέσσερις ημέρες πριν.

Να πούμε ότι στο Star Comics, και σε άλλα κομιξαδικα φαντάζομαι, μαζί με το 1ο τεύχος έχει δώρο κι αυτή την πανέμορφη κάρτα αντίστοιχα στο 2ο θα έχει δώρο κάρτα με την Μπατγκερλ και τον Τζόκερ και στο τρίτο με τον Red Hood και τον Τζόκερ.

Δεν έχω βάλει κάποιο spoiler να ξέρεις πέραν κάποιων βασικών στοιχείων της πλοκής Από την άλλη αν περιμένεις μέχρι Νοέμβρη που βγαίνει το HC συστήνω προσοχή και αυτοσυγκράτηση, γιατί κυκλοφορούν μπόλικες φωτό, ειδικά με το τρομερό τέλος του πρώτου τεύχους, οπότε φαντάσου τι θα ακολουθήσει στα πιο τρανταχτά επόμενα

Προσωπικά προσέχω να φάω σποιλερς και γενικά το περιμένω το HC. Το σχέδιο το έβρισκα καταπληκτικό από τα previews.

Eξωφυλλο/οπισθοφυλλο τευχους νο 30,καθως και πληροφοριακα στοιχεια εκδοσης μαζι με πρωτη σελιδα ιστορίας.. (περιελαμβανετααι στο ονομα του αρχειου εως που τελειωνει η ιστορία..) Μεταφέρθηκαν στη βάση

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1963 (4-12-1963) οι εκδότες Στέλιος Ανεμοδουράς και Γεωργιάδης, κυκλοφορούν ένα τίτλο ονόματι ΚΑΟΥ-ΜΠΟΫ ΦΑΝΤΑΣΜΑ. Μικρό μέγεθος όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη για τα λαϊκά αναγνώσματα, 20 σελίδες με κείμενα του Τζίμη Κορίνη, έφτασε αισίως τα 16 τεύχη. Η εικονογράφηση ήταν ξεπατικωτούρες από ξένα κόμικς και την είχε αναλάβει ο Βύρων Απτόσογλου. Στο οπισθόφυλλο είχε γνωστούς ποδοσφαιριστές της εποχής. Η σειρά όταν ολοκληρώθηκε, κυκλοφόρησε από τον εκδότη σε ένα τομάκι που περιείχε και τα 16 τεύχη. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους leonidio & tsarouxas.

Ηταν μια συνηθισμένη βραδινή συγκέντρωση φίλων πριν αρκετά χρόνια ,προτου ανακαλυφτουν τα ράδιοφωνα ,η τηλεόραση τα επιτραπέζια και κάθε είδους σύγχρονης διασκέδασης .Ο μόνος τρόπος να περάσει ο χρόνος ήταν η αφήγηση ιστοριών .Η Μαίρη έφτιαξε μια δική της .Τον ''ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΡΟΜΗΘΕΑ '',μία ιστορια που πραγματεύεται την μεγαλομανία του άνθρώπου να γίνει θεός .Ο Δώκτορας ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΙΝ συράβει τα καλύτερα ανθρωπινά όργανα απο πτώματα ,(χρησιμοποιώντας και το μυαλό ενος εγκληματία )και καταφέρνει να ξαναδώσει ζωή .Γνωστο και σαν το ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΙΝ εγινε βιβλιο και έμεινε σταθμός στην λογοτεχνία ,αλλα και στο πάνθεον σαν ένα από τα διαχρονικά πλάσματα που σκορπουν τον τρόμο όπως ο Κόμης Δράκουλας ,η Μούμια ,ο Αορατος Ανθρωπος αλλά και από τα μοντέρνα Φρέντυ Κρούγκερ (μια εξέλιξη του Δράκουλα ,όπως ο βρυκόλακας σε πιάνει στην πιο ευαλωτη στιγμή ,την ωρα που κοιμάσαι έτσι και ο Φρέντυ μπαίνει στα ονειρά σου ) Τσακυ ,Τζέισον Βάρχνας ( ενας σύγχρονος Φρανκεσταιν που όλο σκοτώνεται αλλα ολο ζωντανεύει ,στο 4ο μέρος ζωντανεύει από έναν κεραυνο όπως και ο Φρανκυ ) Μία ώθηση έδωσε φυσικά και ο κινηματογράφος που από νωρις κατάλαβε την δυναμική των ΄΄τεράτων αυτων με κορυφαία την UNIVERSAL που στην δεκαετία του 1930 έκανε τα πιο κλασσικές ταινίες .Στην ταινία το τέρας ερμήνευσε ο Μπόρις Κάρλωφ ενώ ακούστηκε και η κλασσική ατάκα IT;S ALIVE ,IT;S ALIVE. Το έργο θα ολοκληρωθει σε τρία άλμπουμ και θα διανεμηθει μέσω της εφημερίδας ΕΦ.ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ κάθε Σάββατο.

Τελικά διάβασα μονοκοπανιάς και τις τρεις ιστορίες Star Trak ΑΦΟΥ πρώτα διάβασα τις παλιές (ΜΜ 69-71). Έτσι μάλιστα. Τις απόλαυσα και τις χάρηκα. Και περιμένω με αγωνία την επόμενη ιστορία! Οι υπόλοιπες ιστορίες του τεύχους μετρίως μέτριες και πάντα μετρημένες

Το τεύχος #1 είναι online! Μαζί με το τεύχος ετοιμάσαμε και ένα μικρό ένθετο ? Καλή ανάγνωση!!! ΜΠΑΡΚΣ & ΡΟΣΑ ΚΟΜΙΞ Τεύχος #1 (PDF, 98 σελίδες, 137ΜΒ) Link: http://bit.ly/brk01-link1 Εναλλακτικό link: http://bit.ly/brk01-link2 Ένθετο τεύχους #1 (PDF, 26 σελίδες, 38ΜΒ) Link: http://bit.ly/brk01en-link1 Εναλλακτικό link: http://bit.ly/brk01en-link2

Και καλά θα κάνεις. Παραμένει και για μένα ο,τι χειρότερο έχω διαβάσει από Rebirth και απορώ που πήρα και τα 5 volumes στα αγγλικά αν και η ποιότητα ήταν πάντα μετριότατη.

Από τις αγαπημένες μου ιστορίες, η οποία θυμάμαι να με συναρπάζει από την μικρή μου ηλικία. Το σχέδιο, δυστυχώς κι εδώ δεν μου γεμίζει το μάτι. Για μία τέτοια ιστορία θα έπρεπε να υπήρχε μία καλύτερη διαχείριση στον εικαστικό τομέα. EDIT --> Προσπάθησα να περάσω τα στοιχεία του τεύχους στην βάση κι ενώ μου λέει ότι ο φάκελος ενημερώθηκε, εντούτοις δεν εμφανίζονται στον πίνακα.

Μπορεί από ιστορίες να υστερεί κάπως, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι τα εξώφυλλά του είναι κάθε μήνα όμορφα! Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #61, βρίσκεται κοντά μας! Μεταφέρθηκαν στη βάση Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 20 Οκτωβρίου.

Η αλήθεια είναι ότι δε μπορώ να καταλάβω τη λογική των δύο επιχειρημάτων σου Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο. Προσωπικά έχω μια βιβλιοθήκη με πάνω από 1000 βιβλία, τα οποία διαβάζω από 6 χρονών. Διαβάζω αστυνομικό, λογοτεχνικό, κοινωνικό, μυθιστορήματα και βιβλία με δοκίμια και πόσα ακόμα. Και πιστεύω ότι τα περισσότερα μέλη εδώ μέσα έχουν μια λογοτεχνική παιδεία, κάτι που φαίνεται από τις συζητήσεις γύρω από βιβλία στα σχετικά sections και threads του φόρουμ με παρουσιάσεις σειρών και βιβλίων Ελάχιστοι διαβάζουν κόμικ χωρίς να έχουν πιάσει ένα βιβλίο και ακόμη πιο ελάχιστοι μπορούν να κατανοήσουν και να αναλύσουν ένα κόμικ αν δεν έχουν διαβάσει ένα βιβλίο. Αν κάποιο κόμικ είναι κακογραμμένο, δε μπορούν ντε και καλά μέσω της λογοτεχνικής παιδείας να το βγάλουν αριστούργημα, γιατί πολύ απλά δε θα μπορούν να το κατανοήσουν και δε θα φταίνε εκείνοι Όσον αφορά το δεύτερο πάλι επειδή είμαι αρκετό καιρό εδώ μέσα και έχω δει πως διαβάζουν οι περισσότεροι, δε συμφωνώ Υπάρχουν παιδιά που διαβάζουν BD και προσέχουν την παραμικρή λεπτομέρεια σε σενάριο και σχέδιο. Υπάρχουν άλλοι που έχουν εντρυφήσει στο υπερηρωικό άρα έχουν βάση για να κάνουν συγκρίσεις και να συζητήσουν επ' αυτού. Προσωπικά όταν έχω μια τόσο υπέροχη συλλογή όπως αυτή της Hachette πιάνω κάθε τόμο με ξεχωριστή όρεξη. Αν το Doctor Strange το βαρεθώ στα 8 τεύχη, φταίω εγώ που το θεωρώ κουραστικό και δε μου αρέσει η δομή του; Αφού με πολλή όρεξη το ξεκίνησα Επίσης για τον ίδιο τόμο υπάρχουν αναλύσεις πολλών παραγράφων για το τι δεν άρεσε σε κάθε μέλος. Γενικά όταν κάποιοι τόμοι δεν αρέσουν στους περισσότερους δε μπορεί κανένας εξ αυτών να μη διαβάζει βιβλία ή κανένας από όλους να μη διάβασε τον τόμο με προσοχή. Πολύ απλά η ιστορία δεν είναι καλή Συνεπώς θεωρώ ότι υπάρχουν κόμικ που είναι κουραστικά, υπάρχουν τόμοι αριστουργήματα και τόμοι που είναι δυσνόητοι και για το μυημένο και για τον πρωτάρη Δε φτάνει να έχεις διαβάσει βιβλία για να κατανοήσεις μια ιστορία, ούτε να μη διαβάζεις με προσοχή. Σε έναν χώρο όπως το GC τα πιο πολλά μέλη διαβάζουν με όρεξη, γιατί αγαπούν την ένατη τέχνη και στο 95% των περιπτώσεων έχουν διαβάσει και αρκετά βιβλία, άρα τους είναι δύσκολο μια δυσνόητη ή κακή ιστορία να τη θεωρήσουν καλή

Ο Laz θέλει απεγνωσμένα ηλεκτρονικό κουλούρι,κύριες και κύριοι!! Γερό χαρτί ταρό πάντως,βάλε και τον αουτσάιντερ μέσα και γίνεται ίσως το δυνατότερο.

To ΄χαμε πει και παλιότερα. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ακολουθούμε σχεδόν πιστά την αγγλική συλλογή. Είναι χαρακτηριστικό ότι απ΄τους 28 πρώτους τόμους που γνωρίζουμε, οι 24 βρίσκονται και στην πρώτη 60άδα της αγγλικής έκδοσης. Μόνο οι τόμοι Deadpool, Guardians of the Galaxy, Doctor Strange και το Captain America Εκτός Χρόνου είναι "άκυροι". Άρα να μην περιμένουμε πολλές εκπλήξεις. Δείτε λίγο ποιοι είναι οι 60 πρώτοι τόμοι στην αγγλική συλλογή. Ένα τουλάχιστον 85% αυτών θα το δούμε και στην Ελλάδα Πιστεύω οι επόμενοι 5 τόμοι στην Ελλάδα (με ανακατεμένη σειρά) θα είναι αυτοί: Αουτσάιντερ αυτός:

Επειδή υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν αυτό το κομμάτι, δηλαδή το αν έψαξε Ο Καραμπάλιος το θέμα και το αν στέκουν όσα έγραψε, καλό είναι να υπάρχουν. Στη σελίδα του στο Facebook υπήρχε άνθρωπος που τον κατηγόρησε για αυτά που γράφει και χάλασε τη διάθεση του δημιουργού και του κόσμου. Κατηγορήθηκε για παραχάραξη της ιστορίας και άλλα τέτοια φαιδρά. Αν κατάλαβα καλά ο τύπος γνώριζε την Ελληνική Ιστορία από όσα θυμόταν από τα δημοτικά του χρόνια. Κανείς δεν τον ενημέρωσε για τις μαύρες σελίδες της Ελληνικού Εμφυλίου που ακολούθησαν μετά την επανάσταση. Ε όταν είδε ότι ο Καρμπάλιος παρουσίαζε λεπτομέρειες της Ελληνικής Ιστορίας που είναι να ντρέπεσαι πήρε ανάποδες. Ακολούθησαν γραφικοί χαρακτηρισμοί. Δε θυμάμαι ορμώμενος από ποιο σημείο εκνευρίστηκε ο συγκεκριμένος αναγνώστης. O Christopher Jaymes, συγγραφέας του Sons of Chaos, όταν του είπα ότι με κατηγόρησαν δεξιοί και αριστεροί για το κόμικ μας Μικρές Ζωές και με στείλανε νοσοκομείο από τη στεναχώρια μου, άρχισε να γελάει. Γιατί το έζησε αυτό και ξέρει τι σημαίνει. Ο ίδιος κατηγορήθηκε ότι γράφει μπούρδες από πολλούς "δεξιούς" ή "αριστερούς". Μια αναπόφευκτη αντιπαράθεση από ανθρώπους που συνήθως δε γνωρίζουν από Ιστορία. Στη λογοτεχνία χρησιμοποιούν τους όρους ψευδοϊστορικό ή ιστορικό μυθιστόρημα, πχ. για να προσδιορίσουν τα βιβλία του Φρέντυ Γερμανού και του Κώστα Κυριαζή. Αν και νομίζω ότι ο Γερμανός έγραφε με ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ το προσωπικό του στοιχείο και έβαζε στοιχεία δικά του. Δηλαδή ότι αυτοί οι όροι αντιστοιχούν σε πολύ χαλαρά σενάρια που ξεφεύγουν σκόπιμα από τα πραγματικά γεγονότα. Η βιβλιοπώλισσά μου μου είχε κάνει παρατήρηση: Ο όρος ψευδοϊστορικό είναι αδόκιμος. Το σωστό είναι ιστορικό μυθιστόρημα. Τέλος να αναφέρω ότι ο εκνευρισμένος αναγνώστης απείλησε τον Καραμπάλιο ότι θα δώσει τα κόμικ του σε ιστορικό να τα διαβάσει για να δει αν στέκουν αυτά που γράφει. Ήταν τόσο μπούφος που ούτε ο ίδιος είχε σκοπό να διαβάσει την ιστορία του τόπου του για να μάθει από πρώτο χέρι τι έγινε το 1800-1830 στην τότε Ελλάδα.

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #60, βρίσκεται κοντά μας! Μεταφέρθηκαν στη βάση Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 18 Σεπτεμβρίου και θα έχει σαν κύρια, την ιστορία "Ο μαγικός καθρέφτης".