Αίθουσα Νικητών

Έψαξα λίγο το plot επειδή δεν την έχω διαβάσει και μεταφέρω τα εξής: H ιστορία αυτή αφορά τις αποφάσεις που πρέπει να πάρει σαν ήρωας ο Cap μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Το κόμικ ουσιαστικά ξεκινάει με τον Cap να ανασύρει θύματα από τα ερείπια των Δίδυμων Πύργων. Μετά από αυτό ο Nick Fury του ζητάει να πάει στο Αφγανιστάν, ενώ ο Cap θέλει να συνεχίσει να βοηθάει στο World Trade Center. Μετά από κάποιους μήνες ένα αεροπλάνο ρίχνει πολλές μικρές βόμβες σε μια πόλη που λέγεται Centerville και ο Fury αναθέτει στον ήρωα να βρει τον Al-Tariq και τους ακόλουθους του, τρομοκράτες που θέλουν να καταστρέψουν την πόλη. Είναι ένα κόμικ με αρκετά πολιτικά στοιχεία, προφανώς επηρεασμένο από την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Αφορά κυρίως το πως ο Captain εκλαμβάνει το ρόλο του σε μια κοινωνία που έχει σοκαριστεί από την επίθεση και δεν έχει επανέλθει στην κανονικότητα. Από αυτά που είδα έχει όμορφο σχέδιο, αλλά βασίζεται περισσότερο στους ήρωες και τις θεματικές που θίγει και όχι στους κακούς, δε φαίνεται δηλαδή ότι θα διαβάσουμε μια ιστορία με κάποιον τρελό κακό. Επειδή όμως είναι υπερηρωικό κόμικ, πάντα μπορεί να γίνει κάποια ανατροπή και να είναι κάποιος άλλος πίσω από όλα. Ίδωμεν

Πριν κάνα μήνα βρήκα στη ανακύκλωση αυτό εδώ το επιτραπέζιο με ήρωες του Disney και προσπάθησα να βρω την προέλευση του. Πρέπει να είναι σχετικά παλιό γιατί έχει πολυτονικό σύστημα και μου κάνει εντύπωση που μερικά ονόματα χαρακτήρων τα γράφει λάθος (πχ τον Γκουφη τον λέει Τζουφη). Μήπως κάποιος γνωρίζει κάτι για αυτό το επιτραπέζιο. ΥΓ. Δεν ήμουν σίγουρος αν αυτό το θέμα πρέπει να το έβαζα στην λέσχη Disney ή στη Vintage και επειδή είχε ήρωες του Disney το δημοσίευσα εδώ.

Τελευταίες αγορές από Public και Πρωτοπορία, το Kick-Ass το αγόρασα μεταχειρισμένο σε πολύ κατάσταση.

Οσοι θέλετε να πάρετε μια εικονα για την ιστορία του Captain America νεο καθεστώς ορίστε και ο σύνδεσμος https://readcomiconline.to/Comic/Captain-America-2002 Δεν θα πω το γνώμη μου γιατί δεν ξέρω τι να πω ούτε κάτι θετικό ούτε όμως και κάτι αρνητικό μου βγάζει η ιστορία

χθεσινά , από τη ΛΕΦΙΚ . Ότι πρέπει για να περάσουμε τον καύσωνα και με υπογραφή!!!!!!!!

Ανοίγω περιχαρής τώρα το απόγευμα να ξεφυλλίσω τον νέο τόμο και στην μέση του περίπου, με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Το θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο λάθος/σφάλμα για μια τέτοια εκδοσή. Ακούω γνώμες, αν και μάλλον θα προβώ στην αγορά καινούργιου με συνοπτικές. p.s. Φαίνεται η ποιότητα από τα Disney είναι κολλητική!

Απλώς δεν είναι τόσο γνωστή. Δεν είναι δηλαδή από αυτές που θα συναντήσεις συχνά να συζητιούνται. Προσωπικά δεν την ήξερα πριν την συλλογή γι αυτό μου κακοφαινεται. Μπορεί να κάνω λάθος και να μ αρέσει πολύ τελικά.

Έτσι ακριβώς. Τι ωραία που θα ήταν να βλέπαμε την ιστορία σε μεγάλο φορμάτ στο ΚΟΜΙΞ, συνοδευόμενη με ένα πλήρες άρθρο. Τι επαγγελματική δουλειά που θα ήταν! Κομμένα όμως τα όνειρα! Τουλάχιστον έχουμε το Μίκυ Μάους να σηκώνει το βάρος της δόξας!

Ενημερώθηκε το πρώτο ποστ Για να δούμε τι μένει μιας είμαστε προς το τέλος και γνωρίζουμε πλέον ότι για το ΚΟΜΙΞ #74 του επόμενου μήνα θα έχουμε τον Μαγικό Αυλητή... (Tragic) Και μικρή και έχει μπει και στην Βιβλιοθήκη του Μπαρκς. Μεγάλες Ιστορίες Γράμμα Από το Σπίτι Αφιερωμένο Εξαιρετικά Μουργόλυκοι Εναντίον Θησαυροφυλακίου (έχει μπει και στους Επιγόνους και είναι 17 σελίδων) Ιστορία που λογικά θα μπει τον Δεκέμβρη... Ωχ! Έλατο! (ιστορία Χριστουγεννιάτικη τεσσάρων μόλις σελίδων...) Δεν βάζω τις ιστορίες 2 σελίδων και μιας σελίδας γιατί καταντάει πέρα από αστείο και γελοίο. Τελειώνουν με το καλό

Από τα σπουδαιότερα και πιο αληθινά σκίτσα του IMNSHO Αλιευθέν από το fb του τω όντι. ΔΕΝ είναι καρπούζι

Η ταινία έχει την έγκριση του Sienkiewicz. "And damn, The New Mutants film is also rollicking good fun, and scary, and action-packed, and just flat- out wonderful." Από ποστ που έκανε στο φβ του (που μνημόνευσε κάτι που εγώ δεν το γνώριζα, άρα ήταν σπόιλερ για εμένα, αλλά μάλλον είναι και το κυρίαρχο θέμα για το οποίο πλακώνονται οι φαν. Κάτι που μάλλον δεν είναι true to the comic, αλλά ο Sienkiewicz λέει πως είναι οκ που συμβαίνει και ότι έχει στηθεί όμορφα και σωστά στην ταινία. ) Τεράστιο υπέρ για εμένα αυτή του η δήλωση. Δεν τον έχω παρακολουθήσει στο μπλαμπλα του, αλλά δεν μνημονεύθηκε ποτέ του ως καραγκιόζης. Τουναντίον πάντα μνημονεύεται ως ένας εξαιρετικός δημιουργός. (μετάφραση: είναι τόσο διάσημος, που άμα ήταν καραγκιόζης ως άνθρωπος, κάτι θα είχε γραφτεί τόσα χρόνια)

Δεν ρισκάρω νέα πρόβλεψη για τον τόμο 26. Προτιμώ να σας πω τα εξής: 4, 15, 17, 38, 40 και για τζόκερ το 12. Νομίζω μεγαλύτερες πιθανότητες έχω να πέσω μέσα!

(χιουμοριστικα πάντα)

Άντε, ας ανεβάσω κι εγώ κανένα εξώφυλλο για να μην ξεχάσω την τέχνη! Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #73, βρίσκεται κοντά μας! Μεταφέρθηκαν στη βάση Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 28 Αυγούστου και θα φιλοξενεί σαν κεντρική την ιστορία "Ο μαγικός αυλητής".

Κεντρική ιστορία του τόμου είναι η Έρχεται η Ντόρις Ντακ, μια ακόμα αδημοσίευτη, η οποία πάντως φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα . Σήμερα λοιπόν κυκλοφόρησε το βίντεο του τόμου όπου μαθαίνουμε πως εκτός από αυτήν θα περιέχει και τις εξής: Το νησί φάντασμα (δημοσιευμένη στη χώρα μας) Ο ακαταμάχητος κύριος Ποιητής (αδημοσίευτη ) Παραπάνω η διαφήμιση του τόμου

Το Καπτεν Αμέρικα νέο καθεστώς έχει πάρα πολύ καλές κριτικές και από πολλούς θεωρείται και η καλύτερη ιστορία του, όταν το είχα διάβασει παλιά, αφού γύρισα 10 σελίδες που έμοιαζαν όλες σαν μία, ένα πράγμα κατάλαβα, Αμερικανική προπαγάνδα στα κόμικ, το βρήκα μια βαρετή ιστορία για τους δίδυμους πύργους, για όσους δεν σας ενδιαφέρει η ράχη απλά προσπεράσετε για όλους εμάς τους υπόλοιπους μια εξαναγκαστική αγορά.

Το ξέρω για την Ηλέκτρα, όμως θα ήταν ωραία να έχουμε ένα ελληνικό πρόσωπο τουλάχιστον στις ιστορίες. Ήμουν ευτυχισμένος με το Secret War λόγω της οριστικής αποχώρησης του Φιουρι Νικ από τη ΑΣΠΙΔΑ με τα πιστεύω του. Ο τωρινος Νικ ειναι καλουτσικος αλλα δεν είναι στο επίπεδο του αρχικού. Κάλο διάβασμα στο 2ο μέρος της Μάχης στο Χρόνο.

Τα πρώτα χρόνια: O Steve Dillon γεννήθηκε το 1962 στο Λονδίνο και μεγάλωσε στο Luton του Bedfordshire. Ήταν ο μεγαλύτερος από τρία αδέλφια. Έχει μια αδελφή νεότερη κατά τρία χρόνια, τη Julie ενώ ο κατά εννέα χρόνια νεότερος αδελφός του είναι ο καρτουνίστας και costume designer Glyn Dillon. Κατά τη φοίτησή του στο γυμνάσιο Icknield, ο Dillon συνειδητοποίησε για πρώτη φορά τις δυνατότητές του ως σχεδιαστής κόμικς το 1975 κατά τη δημιουργία ενός σχολικού κόμικ με τίτλο Ultimate Sci Fi Adventures μαζί με τους φίλους του Neil Bailey & Paul Maho. Το πρώτο του στριπ σε αυτό το κόμικ ήταν το "The Space Vampire". Ακολούθησε η σειρά Escape from the Planet of the Apes. Δουλειές σε περιοδικά ως επαγγελματίας σχεδιαστής: Ξεκίνησε τη δουλειά του ως επαγγελματίας σχεδιαστής σε ηλικία μόλις 16 ετών. Ζωγράφισε την κεντρική ιστορία του πρώτου τεύχους του Hulk Weekly για τη Marvel UK σε ένα περιοδικό που δούλεψαν και αρκετοί άλλοι γνωστοί Βρετανοί σχεδιαστές όπως ο Dave Gibbons, o David Lloyd και ο Steve Parkhouse. Αργότερα ασχολήθηκε και με το στριπ Nick Fury. Τη δεκαετία του 80 σχεδίαζε και για το περιοδικό Warrior, καθώς και για το Doctor Who Magazine όπου δημιούργησε τον χαρακτήρα του Abslom Daak και φυσικά για το θρυλικό βρετανικό περιοδικό 2000 AD. Το περιοδικό Deadline: To 1988 μαζί με τον Brett Ewins, γνωστό για τις δουλειές του στο Judge Dredd και Rogue Trooper του 2000 AD, αποφασίζουν να δημιουργήσουν το περιοδικό Deadline. Το Deadline κυκλοφόρησε για εφτά χρόνια, μέχρι το 1995 και θεωρείται ορόσημο για την βρετανική underground και εναλλακτική κόμικ σκηνή. Στόχος του ήταν να υποστηρίξει νέους, underground καλλιτέχνες όπως ο Jamie Hewlett (γνωστός για τη δουλειά του στο κομμάτι artworks, design και visuals του συγκροτήματος Gorillaz), αλλά και στην υποστήριξη συγκροτημάτων όπως οι Blur και οι The Senseless Things. Το περιοδικό βοήθησε πολύ να γνωρίσουν mainstream αναγνωρισιμότητα τα underground κόμικ και graphic novels του Ηνωμένου Βασιλείου και μπορεί να θεωρηθεί πρόδρομος για εκδόσεις όπως το Loaded και το Dazed and Confused, καθώς και η προώθηση του νεογέννητου Britpop μουσικού κινήματος της εποχής. Η γνωριμία του με τον Garth Ennis: Στα μέσα του 1989 γνωρίζει τον Garth Ennis και ο ένας θα βρει στο πρόσωπο του άλλου τον ιδανικό συνεργάτη και θα αποτελέσουν ένα εξαιρετικό δίδυμο με πολλές δουλειές στο ενεργητικό του. Ο Ennis θα πει για τη μέρα της γνωριμίας του με τον Dillon: «Αφού όλοι οι άλλοι είχαν λιποθυμήσει, κάτσαμε μέχρι το πρωί και ήπιαμε ένα μπουκάλι Jameson και μιλάγαμε για το τι θέλουμε να κάνουμε γύρω από τα κόμικ, τι σκεφτόμασταν να κάνουμε γύρω από τα κόμικ, ποιο ήταν το μέσο. Στο τέλος της συζήτησης θυμάμαι ότι υπήρχε ένα αμοιβαίο αίσθημα ότι “Ω ναι, εσύ είσαι αυτός που θέλω. Με καταλαβαίνεις” και αυτό επρόκειτο να επιβεβαιωθεί τα επόμενα χρόνια» Πρώτες δουλειές στη DC και Hellblazer: Σιγά σιγά ο Dillon αρχίζει και δουλεύει για αμερικάνικες εταιρείες και εν τέλει σχεδιάζει για όλες αρκετούς τίτλους. Το 1989 δουλεύει ως inker στα πρώτα έξι τεύχη του Skreemer, ενώ από 1990 έως το 1992 σχεδιάζει αρκετά τεύχη για το Animal Man. Συμμετέχει επίσης στο πρώτο τεύχος του The Atom Special το 1993 και το πέμπτο τεύχος του Legion Worlds. Αν και είχε δουλέψει με τον Ennis στο Judge Dredd, η πρώτη μεγάλη τους συνεργασία ξεκινάει στο τεύχος 49 του θρυλικού Hellblazer. Όσο το Hellblazer ήταν της DC, ο Dillon σχεδιάζει άλλα τρία τεύχη και συγκεκριμένα τα 57, 58 και 62. To Μάρτιο του 1993, το Hellblazer περνάει στο imprint της Vertigo με το 63ο τεύχος και μένει για αρκετά τεύχη ως σχεδιαστής στον τίτλο μέχρι το 1994, ενώ θα επιστρέψει το 2001 και το 2002 για λίγα τεύχη με συγγραφείς τον Brian Azzarello και τον Mike Carey καθώς και το 2004 για το τεύχος 200. Και εγένετο Preacher: Ήταν ζήτημα χρόνου οι Ennis και Dillon να δημιουργήσουν κάποιον πολύ μεγάλο τίτλο και το 1995 το δίδυμο δημιουργεί για τη Vertigo το Preacher. Η ιστορία αφορά τον ιεροκήρυκα Jesse Custer, ο οποίος κατά λάθος κυριεύεται από το Genesis, ένα βρέφος που αποτελεί τη διασταύρωση ενός άγγελου και ενός δαίμονα και το οποίο του δίνει δυνάμεις παρόμοιες με του Θεού και τον μετατρέπει στο πιο δυνατό ον στο σύμπαν. Ο Jesse μαθαίνει πως από τη στιγμή που γεννήθηκε το Genesis, ο Θεός εγκατέλειψε τον παράδεισο και έτσι ξεκινάει να ταξιδεύει προκειμένου να τον βρει. Συνοδοιπόροι του στο ταξίδι ο Cassidy, ένας Ιρλανδός βαμπίρ και η Tulip, η πρώην σύντροφός του, ενώ μπροστά τους θα βρουν παντοδύναμους υπερφυσικούς εχθρούς. Το Preacher διήρκησε μέχρι το 2000 για 66 τεύχη και θεωρείται ένα από τα κορυφαία κόμικ της Vertigo. Σύμφωνα με αρκετούς κριτικούς, ο Dillon έχει διορθώσει πολύ το σκίτσο του από την περίοδο του Hellblazer και το Preacher αποτελεί την καλύτερή του δουλειά με κάποιους να αναφέρουν ότι επηρέασε τα κόμικ στα 90s όπως επηρεάστηκαν οι ταινίες την ίδια δεκαετία από το Pulp Fiction. To Preacher θα κερδίσει το 1999 βραβείο Eisner και τρία βραβεία στα Eagle Awards του 2000 με τον Dillon να λαμβάνει αυτό του καλύτερου penciller. Επίσης κέρδισε το βραβείο καλύτερου artist στα National Comic Awards το 1998 και το 2002. Το Preacher είχε αρκετές γυναίκες αναγνώστριες με τον Ennis να δηλώνει ότι λογικά αυτό έγινε λόγω του δυναμικού χαρακτήρα της Tulip και τον Dillon να θεωρεί ότι τα mainstream υπερηρωικά κόμικ είναι κυρίως ανδρική φαντασία και δεν τις προσελκύουν, αλλά το Preacher μπορεί να το κάνει, γιατί είναι περισσότερο κόμικ χαρακτήρων παρά δράσης. Επίσης σχετικά με το συγκεκριμένο κόμικ είχε δηλώσει: «Δε με ενδιαφέρει που ο κόσμος δεν παρατηρεί τι έχω κάνει. Είναι ένα έργο που βασίζεται στους χαρακτήρες και τους διαλόγους. Δεν απαιτεί φανταχτερό σχέδιο. Ο Garth μου έδωσε εννιά σελίδες με ανθρώπους να κάθονται και να μιλάνε σε ένα μέρος και δεν ήθελε οι αναγνώστες να αποσπώνται από όσα λέγανε. Δε με πειράζει αυτό. Δεν είναι εννιά σελίδες μάχης, είναι κάτι το διαφορετικό. Πρέπει να αποτυπωθούν πιο πολλές πληροφορίες. Αλλά όχι, είναι άνθρωποι που μιλάνε σε ένα μέρος για εννιά σελίδες. Άλλοι σχεδιαστές θα τραβούσαν τα μαλλιά τους, αλλά εγώ το βρίσκω διασκεδαστικό.» To 2016 το Preacher θα μεταφερθεί στη μικρή οθόνη από τους Sam Catlin, Seth Rogen και Evan Goldberg με τους Ennis και Dillon λειτουργούν ως executive producers για τη σειρά. Το πρώτο επεισόδιο της 2ης σεζόν είναι αφιερωμένο στο θάνατο του Dillon. Η ώρα του Punisher: To 2000 και όσο το Preacher όδευε προς το τέλος του, οι Dillon και Ennis ξεκινούν μία ακόμα δουλειά τους που θα συμπεριληφθεί στις καλύτερες τους. Αυτή τη φορά δουλεύουν για τη Marvel και αναλαμβάνουν τις ιστορίες για τον Punisher, ενός χαρακτήρα που τους πήγαινε γάντι. Ξεκινάνε λοιπόν το limited series The Punisher τον Απρίλιο του 2000 και η σειρά θα κλείσει στα 12 τεύχη το Μάρτιο του 2001. H σειρά βρισκόταν υπό το imprint Marvel Knights και έμεινε γνωστή ως The Punisher: Welcome Back Frank, μια από τις καλύτερες και γνωστότερες ιστορίες του ήρωα. Η προσέγγιση του διδύμου ήταν καθαρά επιστροφή στις ρίζες και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Τον Αύγουστο του 2001 οι Ennis και Dillon ξεκινάνε νέα σειρά για τον Punisher ξανά για το Marvel Knights. Θα διαρκέσει μέχρι το Φεβρουάριο του 2004 για 37 τεύχη. Ο Ennis θα γράψει όλα τα τεύχη εκτός από τα 7-12. Το σενάριο του έβδομου τεύχους θα είναι του Dillon, ο οποίος επίσης θα σχεδιάσει και 16 τεύχη της σειράς. Από το 2005 έως το 2006 σχεδιάζει το Punisher vs. Bullseye σε σενάριο του Daniel Way, ενώ το 2009 επιστρέφει στον Punisher μαζί με τον Garth Ennis για το The Punisher: War Zone που λειτουργεί σαν συνέχεια του προηγούμενου limited series του διδύμου. Οι Ennis και Dillon εργάστηκαν ξεχωριστά για το Punisher MAX. Το MAX ήταν ένα imprint με πιο ρεαλιστικές, βίαιες και ακραίες ιστορίες και ο Frank Castle σίγουρα ενδείκνυται για τέτοιες. Ο Ennis δούλεψε από το 2004 έως το 2009 με σχεδιαστή τον Laurence Campbell. Ο Dillon δούλεψε στο relaunch του τίτλου από το 2010 έως το 2012 με συγγραφέα τον Jason Aaron λαμβάνοντας πολύ καλές κριτικές. Ο Punisher του Ennis πολεμούσε πιο πολύ τη μαφία, ενώ των Aaron/Dillon είχε εχθρούς τις MAX εκδοχές των Kingpin, Bullseye και Elektra. Η σειρά έκλεισε στα 22 τεύχη. Τελευταία φορά που ο Dillon σχεδίασε τον Frank Castle ήταν το 2016 όπου οι ιστορίες του ήρωα δεν εκδιδόταν από κάποιο imprint της Marvel, αλλά από την ίδια τη Marvel. Συνεργάστηκε με τη Becky Cloonan για έξι τεύχη και δυστυχώς το έβδομο έμεινε ημιτελές λόγω του αιφνίδιου θανάτου του. Άλλες δουλειές: Ο Dillon δούλεψε για πολλές αμερικάνικες εταιρείες είτε ως κύριος σχεδιαστής είτε ως contributor. Το 2013 σχεδίασε 7 τεύχη για τους Thunderbolts, ενώ συμμετείχε σε μεμονωμένα τεύχη των Spider-Man, X-Men, Hulk και Scarlet Witch σε ένα διάστημα αρκετών χρόνων. Από το 2010 έως το 2011 σχεδίασε 6 τεύχη για τους Ultimate Avengers. Επίσης συμμετείχε είτε ως penciller είτε ως inker σε αρκετά τεύχη για σειρές της Epic και της Wildstorm. Ο Dillon δημιούργησε τον χαρακτήρα Dogwelder για τη σειρά Hitman που έγραφε ο Garth Ennis για τη DC. Θάνατος: Ο Glyn Dillon, ο μικρότερος αδερφός του ανακοίνωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στις 22 Οκτωβρίου 2016 ότι ο Steve Dillon πέθανε στη Νέα Υόρκη. Η αιτία του θανάτου του ήταν ρήξη σκωληκοειδούς απόφυσης. Ο θάνατος του σκόρπισε το θρήνο στη βιομηχανία των κόμικ. Η Marie Javins, editor της DC δήλωσε για εκείνον: Το να πεις ότι η συνεργασία με τον Steve ήταν απόλαυση δεν αρκεί για να περιγράψει τη χαλαρή συμπεριφορά του. Δουλεύω μαζί του από το 1991, πριν το Preacher, μέχρι πιο πρόσφατα για εξώφυλλά των Sixpack και Dogwelder, αλλά άφησε το αντίκτυπο του στη βιομηχανία με τον Jesse Custer και την παρέα του. Το όνομά του, μαζί με τον Garth Ennis, είναι ουσιαστικά συνώνυμο με τον Preacher, αλλά τον ξέρω ως έναν αξιαγάπητο τύπο που απόλαυσε τη Νέα Υόρκη και θα μπορούσε πάντα να κάνει μια πονηρή παρατήρηση. Ο Steve είχε μια τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Ταιριάζει με το ότι η τελευταία του δουλειά για το DC ήταν ένα εξώφυλλο του Dogwelder. Για τον υπόλοιπο κόσμο, είναι ένας γίγαντας μεταξύ δημιουργών. Θα λείψει σε όλους στη DC και στη Vertigo. Ο μακροχρόνιος συνεργάτης του Garth Ennis είπε για τον θάνατο του: Την τελευταία φορά που είδα τον Steve ήταν αργά το περασμένο Σάββατο το βράδυ στη Νέα Υόρκη, περπατώντας από την Fifth Avenue για το ξενοδοχείο του, αφού είπαμε καληνύχτα έξω από το Foley's. Θα μπορούσε να ήταν το τέλος μιας από χιλιάδες άλλες νύχτες. Δεν είναι μια κακή τελευταία ανάμνηση. Ο Steve ήταν ο κουμπάρος στο γάμο μου και ένας καλός και αγαπητός μου φίλος. Νομίζω ότι μου δίδαξε περισσότερο τι σημαίνει αυτή η λέξη από οποιονδήποτε άλλο. O Dillon μπορεί να έφυγε από τη ζωή πριν από τέσσερα χρόνια, όμως τα κόμικ του, το ιδιαίτερο στυλ του και το στίγμα που άφησε σε τίτλους τόσο μαζί με τον Ennis όσο και με άλλους συγγραφείς θα παραμείνει αναλλοίωτο στο χρόνο.

Καταγγέλλω υπονόμευση της προσπάθειας μου να μην ξοδεύω λεφτά. Έβλεπα κάτι λατινοαμερικάνικα στα αγγλικά που λιγουρευόμουν. Κατόρθωσα να συγκρατηθώ. Και τώρα με ξαναφουντώνετε. Ντροπή σας! edit Ευτυχώς το σενάριο είναι κάργα σουρρεαλιστικό, ψυχεδελικό και κουλτουρέ! Ευτυχώς!

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τόμου 24 είναι μαζί μας και έχει μεταφερθεί και στη βάση μας! Ο τόμος 25 θα είναι το Captain America: A New Deal των Rieber-Cassaday ή Νέο Καθεστώς όπως μεταφράστηκε για τη συλλογή. Περισσότερη κουβεντούλα στην κρυστάλλινη σφαίρα

Μήπως πρέπει να σταματήσετε να γράφετε όπου να 'ναι, ότι να 'ναι; Εδώ είναι η παρουσίαση του Ετερνάουτα, αν θέλετε κουβεντούλα στη γενική συζήτηση. Εκτός αν θέλετε να αρχίσω να καθαρίζω (ρωτήστε τον germ, δεν το θέλετε....)

To 40 θα είναι η συνέχεια του New X-Men και συγκεκριμένα το Αυτοκρατορική Εισβολή ή Imperial στα αγγλικά. Κυκλοφορεί από την Anubis και θα είναι επανέκδοσή του.

Με τον Captain ίσως υπάρχει ένα μούδιασμα γιατί δεν είναι γνωστή η ιστορία, προσωπικά δεν με χάλασε, θέλω ιστορίες με τον Captain America γιατί στα ελληνικά δεν έχουμε και πολλές κυκλοφορίες και εύχομαι να δούμε και άλλους και πιο κλασσικούς τόμους με αυτόν. Ο τόμος 40 θα είναι το Marvel Zombies ξέρουμε τίποτα;

Υπάρχει και μία τετρασέλιδη.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Χάρτης, τ. 24, Μάιος 1987, σελ. 692-699.

Το Kraken από το περιοδικό "Χάρτης" είναι αυτό, του Solano Lopez.

Εγώ πάντως πιστεύω ότι θα δούμε όλες τις ιστορίες του captain america ( the chosen, the death of captain america) σε αυτήν την 60αδα ως "εμπορικό" ήρωα. Αυτή την ιστορία την έχει διαβάσει κάποιος; Δεν είναι καλή; Γτ διακρίνω ένα μούδιασμα...

Μα προφανώς όλοι οι συλλέκτες έτρεξαν να προλάβουν αυτή τη σούπερ φανταστική υπέροχη και πάνω από όλα οικονομικά ρεαλιστική ευκαιρία και τον έπρηξαν τον άνθρωπο με τηλέφωνα και μηνύματα οπότε την έθεσε σε παύση για να ηρεμήσει το κεφάλι του. Επειδή μαζεύτηκαν πολλοί, το κόμικ θα δοθεί σε πλειστηριασμό

Στην εναρκτήρια ιστορία του τεύχους, ο δρόμος θα μας βγάλει στο Παπιοχώρι και πιο συγκεκριμένα στο αγρόκτημα μίας συμπαθητικής κυρίας. Στο “Χαμένο γράμμα”, η γιαγιά Ντακ έχει προσκαλέσει στο σπιτικό της τον Ντόναλντ και τα τρία ανιψάκια του, την ώρα που, με τον Πασχάλη, ετοιμάζονται να μαζέψουν την συγκομιδή των μήλων. Ο Ντόναλντ, λοιπόν, καταπιάνεται με μία συνήθεια που τον χαρακτηρίζει σαν παπί και δεν είναι άλλη από το...αραλίκι! Έτσι, την αράζει στην κουνιστή πολυθρόνα της βεράντας κι απολαμβάνει την καλοκαιρινή αύρα. Μετά από μία απροσεξία των ανιψιών του, πέφτει από την πολυθρόνα κι εκείνη σπάει κι αποκαλύπτει ένα μικρό ράφι από κάτω της. Μέσα εκεί, βρίσκεται ένας φάκελος που φαίνεται να περιέχει ένα γράμμα από τον ιδρυτή της Λιμνούπολης (και παππού της Ελβίρας), τον Κορνήλιο Κουτ! Όπως είναι φυσικό, ένα τέτοιο εύρημα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο κι έτσι οι φίλοι μας ενημερώνουν τον Δήμαρχο, ο οποίος δράττεται της ευκαιρίας να το παρουσιάσει προσωπικά στην ετήσια εορταστική εκδήλωση για την ίδρυση της πόλης. Ο φάκελος που περιέχει το γράμμα, λοιπόν, θα κλειδωθεί στο θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ, μέχρι την ημέρα της γιορτής και ανατίθεται στον Ντόναλντ να το φέρει στην πλατεία. Γι’ αυτό το γράμμα, όμως, έχουν μάθει και κάποιοι μυστηριώδεις τύποι, που περιμένουν στην γωνία για να το κλέψουν! Πρόκειται για ένα σενάριο, που με κράτησε από την πρώτη σελίδα. Είναι κάτι περισσότερο από φανερό ότι ο συγγραφέας έχει στηριχθεί σε πολλά “ιστορικά” στοιχεία για την ίδρυση της Λιμνούπολης, αλλά και για τον βίο του Κορνήλιου Κουτ και την σχέση του με την Γιαγιά Ντακ. Και σε αυτόν τον τομέα, λοιπόν, δεν μπορούμε παρά να του βγάλουμε το καπέλο. Η πλοκή ξεκινάει ήπια, αλλά με ενδιαφέρον για την συνέχεια, ενώ όσο προχωράμε προς την μέση κι εμφανίζονται οι villains, η περιέργεια ανεβαίνει εκθετικά. Ιδιαίτερη μνεία, νομίζω ότι θα πρέπει να γίνει στο φινάλε το οποίο είναι ο ορισμός της ανατροπής, που μάλιστα μου προκάλεσε έκπληξη! Το βρήκα εξαιρετικό και το πιο κατάλληλο για να κλείσει την ιστορία. Γενικά μιλάμε για μία ιστορία, που τιμά το κέντρο του κόσμου, επάνω στον οποίο έχουν πλαστεί οι Ντακ, ενώ φροντίζει ταυτόχρονα να μας παραθέσει μία υπόθεση μυστηρίου και δράσης. Πολλά μπράβο από εμένα. Το σχέδιο θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Μετά από αρκετό καιρό απουσίας, οι φίλοι της σειράς “Οι Παρασκευές του Γκούφυ”, θα έχουν την τύχη να διαβάσουν μία ακόμα ιστορία, με τίτλο “Φωτιά στους αιθέρες”. Η Παρασκευή ήρθε κι ο Μίκυ, πιστός στο ραντεβού του, πηγαίνει στο σπίτι του Γκούφυ και είναι έτοιμος να ακούσει ακόμα ένα (εξωφρενικό) μυθιστόρημα. Αυτή την φορά, ο ψηλός κι αγαθός κολλητός του, έχει συνθέσει μία υπόθεση που στην αρχή διαδραματίζεται μέσα σε ένα αεροπλάνο, αλλά αυτό φαίνεται ότι δεν κρατάει πολύ, καθώς το σκηνικό αλλάζει συνεχώς, προσπαθώντας να προσαρμοστεί καλύτερα στην πραγματικότητα. Αν κρίνουμε, όμως, από τον συγγραφέα, κάτι τέτοιο φαίνεται από δύσκολο, έως εντελώς απίθανο! Δέχομαι ότι η συγκεκριμένη σειρά έχει φανατικό αναγνωστικό κοινό, αλλά προσωπικά ποτέ δεν μου έκανε κλικ. Όπως σε όλες τις ιστορίες της, έτσι κι εδώ, υπάρχει αρκετή υπερβολή. η οποία καλύπτεται με τον μανδύα του χιούμορ, αλλά στο τέλος καταλήγει να με κάνει να νιώθω άβολα. Η πλοκή δεν βγάζει απολύτως κανένα νόημα κι επικεντρώνεται στον κωμικό τομέα, αγνοώντας για όλα τα υπόλοιπα. Η εναλλαγή των σκηνών ήταν ασύνδετη, για να φτάσουμε στο σημείο που ο Μίκυ κάνει μπάρμπεκιου στο φτερό του αεροπλάνου κι εμένα να αναρωτιέμαι γιατί συνεχίζω να διαβάζω την ιστορία! Γενικά θα προσπεράσω. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό, αν και κάπως στατικό. Η επόμενη ιστορία του τεύχους προέρχεται από την σειρά “Π.Α.Π.Ι.” και φέρει τον τίτλο “Παράτολμη αποστολή”. Ο Κύρος, μέσω ενός (επίπονου) δικτύου μεταφοράς, φτάνει στο μυστικό γραφείο του εργοδότη του και ιδρυτή της οργάνωσης, τον θείο Σκρουτζ, προκειμένου να λάβει πληροφορίες για την νέα αποστολή. Πρόκειται για έναν μυστηριώδη λωποδύτη, ο οποίος με το ψευδώνυμο “Νυφίτσας”, κατάφερε να κλέψει, πριν από μερικά χρόνια, την “Πράσινη Σπίθα”, ένα πολύτιμο σμαράγδι. Ο συγκεκριμένος λωποδύτης, πληροφορίες αναφέρουν, ότι εθεάθη στο Ντακαπούλκο κι ότι δεν αποχωρίζεται ποτέ το εν λόγω σμαράγδι. Έτσι, ο Σκρουτζ, παρέα με τον Κύρο, ξεκινάνε για εκεί με σκοπό να τον αποκαλύψουν, να χαλάσουν τα ληστρικά του σχέδια και να επιστρέψει η “Πράσινη Σπίθα” στον νόμιμο ιδιοκτήτη της. Η αποστολή φαίνεται δύσκολη, μιας και οι δύο κλασικοί πράκτορες είναι απασχολημένοι αλλού. Βέβαια αυτό μπορεί να είναι και καλό! Πάντα με γοητεύουν οι ιστορίες της συγκεκριμένης σειρά, τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο, που έχει μία μεγάλη πρωτοτυπία, καθώς ναι μεν βλέπουμε τον Ντόναλντ και τον Φέθρυ, αλλά όχι επί το έργον. Την παράσταση μονοπωλεί ο Σκρουτζ (ο οποίος συμμετέχει ενεργά στην αποστολή) και περισσότερο ο αγαπητός μας εφευρέτης. Το προφίλ του διαρρήκτη μού έφερε στο μυαλό κάτι από Αρπέν Λουσέν στον “Μαύρο ιππότη”. Από εκεί και πέρα, θα βρούμε μία πλοκή αρκετά καλοδουλεμένη, αν και δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε την ανατροπή που έρχεται στο φινάλε. Γενικά, πρόκειται για μία ιστορία που διαθέτει όλα τα θετικά στοιχεία της σειράς, τόλμα να βγάλει προσωρινά τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές της “εκτός μάχης” την ώρα που δίνει περισσότερες αρμοδιότητες (και συναισθήματα) στον Κύρο (και νομίζω ότι αυτό το ρίσκο τής βγήκε) και περιέχει πρωτότυπα μοτίβα που “γαργαλάνε” την περιέργεια του αναγνώστη. Πολλά μπράβο! Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Στην συνέχεια έρχεται ο Μαύρος Πητ να μας κάνει να αναρωτηθούμε αν τελικά “Τα οφέλη της γνώσης” έχουν επίδραση και στις τάξεις των κακοποιών. Βρισκόμαστε στην φυλακή, όπου ο γνωστός μας κακοποιός φαίνεται ότι τώρα τελευταία έχει επιδοθεί στο διάβασμα. Κι όταν λέμε διάβασμα, εννοούμε...πολύ διάβασμα. Κάθε λίγο και λιγάκι βρίσκεται στην βιβλιοθήκη και μαζεύει διάφορα βιβλία, τα οποία τα συσσωρεύει (στην κυριολεξία) στο κελί του. Έχει φτάσει, μάλιστα, σε τέτοιο σημείο, ώστε οι υπόλοιποι συγκρατούμενοί του να τον έχουν πάρει στο ψιλό και να τον ειρωνεύονται. Εκείνος, όμως, δεν ρίχνει το επίπεδό του και τους αγνοεί επιδεικτικά. Τελικά, όντως ο Πητάκος έχει κάνει στροφή στην μόρφωση, ή μήπως έχει άλλα σχέδια στο μυαλό του? Διασκεδαστικό σενάριο, που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στο σωφρονιστικό ίδρυμα του Μίκυ Σίτυ. Ο συγγραφέας προσπαθεί από το πρώτο κιόλας καρέ να εξάψει την περιέργεια στον αναγνώστη και να προκαλέσει έκπληξη. Νομίζω ότι αυτό το πετυχαίνει στους “αδιάβαστους” αναγνώστες, μιας και οι μυημένοι σίγουρα δεν θα “τσιμπήσουν”. Η πλοκή είναι ήπια και χτίζει την “περιέργεια” που είπαμε προηγουμένως, ενώ το φινάλε το βρήκα απλοϊκό, αλλά με αρκετή δόση χιούμορ. Το σχέδιο το βρήκα καλό. “Οι διακοπές του Παντάξιου”, φαίνεται ότι θα επηρεαστούν και σε αυτή την ιστορία, η οποία φέρει τον τίτλο “Η λαίλαπα των λογαριασμών”. Το καλοκαίρι ήρθε στην Λιμνούπολη κι ο πιστός μπάτλερ του θείου Σκρουτζ απαιτεί να του δοθεί η νόμιμη άδεια που δικαιούται. Κάτω από μεγάλη πίεση, ο εργοδότης του, δέχεται να του την δώσει κι ενώ ο Παντάξιος αποχωρεί από το θησαυροφυλάκιο, εκείνος ενημερώνεται για τους λογαριασμούς που πληρώνει κάθε μήνα στην εταιρεία ηλεκτρισμού! Έτσι, μόνος του, θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα προσπαθήσει να κάνει όσο γίνεται περισσότερη οικονομία στο ρεύμα. Αυτό, όμως, φαίνεται ότι είναι τρομερά δύσκολο. Άραγε, θα τα καταφέρει? Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο προσπαθεί να μεγαλοποιήσει την “πάθηση” του πρωταγωνιστή, που δεν είναι άλλη από την απίστευτη τσιγκουνιά του. Νομίζω ότι οι λίγες σελίδες που είχε στην διάθεσή της, καθώς και η υπερβολή στις αντιδράσεις του Σκρουτζ, μας έδωσαν μία ιστορία επίπεδη και χωρίς ενδιαφέρον. Ακόμα και το χιούμορ, που συνήθως χαρακτηρίζει τις ολιγοσέλιδες ιστορίες, εδώ απουσιάζει. Εν κατακλείδι, έχουμε διαβάσει πολύ καλύτερες αντίστοιχες ιστορίες από αυτή. Σίγουρα θα την ξεχάσω σύντομα. Το σχέδιο δεν ήταν τέλειο, αλλά σίγουρα πολύ καλύτερο από την πλοκή. Αυτή την εβδομάδα, η σειρά “Σπορ”, θα μας μάθει πώς να κάνουμε…”Ιππασία”. Η ιστορία θα ανεβάσει αυλαία, αναφέροντας την χρήση των αλόγων στην πορεία των αιώνων και την χρησιμοποίησή τους από τους ανθρώπους. Τα άλογα, λοιπόν, εκτός από πιστά ζώα των ιπποτών, μετατρέπονται σε “οχήματα” των αστών, “εργαλεία” των αγροτών, για να χρησιμοποιηθούν πλέον μόνο στον τομέα του αθλητισμού. Μιλάμε για ένα κλασικό σενάριο της συγκεκριμένης σειράς, το οποίο όμως νομίζω ότι, ακόμα και στις λίγες σελίδες που έχει στην διάθεσή της, μακρηγορεί. Η πλοκή είναι ασύνδετη κι αποτελείται, κατά κόρον, από γελοιογραφικά γκαγκ, που αφορούν τα περήφανα άτια! Παραδέχομαι ότι μερικά έχουν χιούμορ, αλλά όχι όλα. Γενικά δεν θα την χαρακτήριζα σαν την καλύτερη ιστορία της σειράς. Ακόμα και για τον εικαστικό τομέα, έχω τις ενστάσεις μου. “X-Mickey” συνέχειας κι αν θελήσουμε να κάνουμε “Διακοπές στο Λυκαντροπές”, ο Γκουφόλυκος είναι ο καθ΄ ύλην αρμόδιος για να μας ξεναγήσει. Πρόκειται για μία κοσμική παραλία, η οποία είναι πολύ διάσημη στον κόσμο του απίθανου. Ο Γκουφόλυκος θα μας μάθεις πώς είναι η ζωή μία μέρα νύχτα εκεί και θα διαπιστώσουμε ότι η εν λόγω παραλία, έχει πολλές ομοιότητες με τα δικά μας καλοκαιρινά θέρετρα, με την προϋπόθεση ότι τις βλέπουμε μέσα από έναν...καθρέφτη. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με την ιστορία αυτή. Όπως και στις υπόλοιπες (σύντομες) της σειράς, έτσι κι εδώ, έχουμε ένα σενάριο που στηρίζεται σε ρεαλιστικές σκηνές, αποτυπωμένες με μία στροφή 180°. Με αυτό τον τρόπο, βγαίνει μία αρκετά “κουφή” πλοκή, που περιέχει κωμικά στοιχεία, που εμένα προσωπικά δεν με γεμίζουν. Γενικά ανυπομονώ να διαβάσω και πάλι μία μεγάλη ιστορία της σειράς. Το σχέδιο και ιδιαίτερα ο “κομπιουτερίστικος” χρωματισμός, μου άφησαν θετικά συναισθήματα. Πριν την τελευταία ιστορία, το τεύχος, θέλοντας να καλύψει σελίδες, φιλοξενεί τρεις ιστορίες, προερχόμενες από την σειρά “Παλαβοί ξεναγοί”. Ο λόγος για τις ιστορίες: “Χώρος στην δημιουργικότητα” “Με το τραίνο στις Άνδεις” “Αστραφτερά τζάμια” Τα σενάρια των συγκεκριμένων μονοσέλιδων ιστοριών παρουσιάζουν τα δύο γνωστά μας ξαδέλφια, τον Ντόναλντ και τον Φέθρυ, να εξασκούν το επάγγελμα του ξεναγού σε διάφορα μέρη. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι το κωμικό αποκορύφωμα που βρίσκεται στο τελευταίο καρέ, δεν προέρχεται αποκλειστικά από εκείνους. Γενικά τις βρήκα ευχάριστες, αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, για να μην πω κακό. Το τεύχος θα κατεβάσει αυλαία, επιχειρώντας να κρατήσει ζωντανή την όρεξή μας για τις ιστορίες του “Μαύρου Κεραυνού”. Έτσι, λοιπόν, θα φιλοξενήσει μία πιο σύντομη και πιο ανάλαφρη ιστορία από το ίδιο saga (καλά δεν το λέω? ). Ο τίτλος της είναι “Ανελέητη σύγκρουση”. Η Μίννι, γεμάτη ενθουσιασμό, πηγαίνει μαζί με τον Μίκυ στον κινηματογράφο για να δουν μία ταινία δράσης με κεντρικό villain, ποιον άλλο, τον Μαύρο Κεραυνό. Ο ενθουσιασμός της στηρίζεται στο γεγονός ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας την έχει συμπεριλάβει στο cast των ηθοποιών. Μαζί τους, θα δούμε κι εμείς σκηνές από την ταινία, η οποία μοιάζει με μία κλασική περιπέτεια της σειράς (με περισσότερη δόση χιούμορ), με την διαφορά ότι έχει διαφορετικούς πρωταγωνιστές στον ρόλο των καλών. Το φινάλε είναι ευτυχές, αλλά αφήνει το κλασικό παραθυράκι για την εκδίκηση του Μαύρου Φαντάσματος. Σίγουρα το συγκεκριμένο σενάριο δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο τις κύριες ιστορίες της σειράς. Πιο πολύ μου φάνηκε σαν μία προσπάθεια εκτόνωσης της πίεσης που έχουν οι δημιουργοί για την παρουσίαση των μεγάλων ιστοριών, ενώ ταυτόχρονα επιχειρείται μία πιο ελαφριά και κωμική προσέγγιση στον θρύλο του Μαύρου Κεραυνού. Μία διακωμώδηση. Θα την χαρακτήριζα, λοιπόν, περισσότερο σαν μία σατιρική ιστορία. Διαβάζοντάς την υπό αυτό το πρίσμα, βγαίνει ένα όμορφο αποτέλεσμα. Το σχέδιο είναι πολύ καλό και λεπτομερές. Ένσταση έχω με την απόδοση των σωμάτων των χαρακτήρων.

Ρε συ με το που είδα τη φωτογραφιάρα του @Tsaklas (respect), λέω ωχ ο @Indian! Αν έδειχνε και ένα χέρι να κρατάει μια μπύρα, θα ήμουν 100% σίγουρος Τώρα για το ΚΟΜΙΞ τι να πω, πραγματικά μιλάμε για ξεζούμισμα του Ρόσα.

@Tsaklas Με εξαίρεση το παπιγιόν, ίδιο με έκανες!

Πάω για νέο (αρνητικό) ρεκόρ Μέχρι στιγμής οι περισσότεροι σερί τόμοι που δεν αγόρασα ήταν τρεις (#18 ως #20). Τώρα θα γίνουν τέσσερις (#22 ως #25). Ας ελπίσουμε να μην αυξηθούν κι άλλο. Μακάρι ο #26 να είναι κάποιο Spider-Man ή το Marvels ή κάποια κλασική ιστορία τύπου Demon in a Bottle, Coming of Galactus κτλ

Ωραία, να διαβάσουμε και κάτι παραπάνω απ' τον Captain America!!

Σε σχετικά καλή κατάσταση, με ελάχιστα από αυτά να έχουν φθορές στη ράχη όπως μπορείτε να δείτε. Μέσα είναι πολύ καλά και πλήρη. Τεύχη 6 (67) 19/5/1948 - 9 (70) 12/6/1948 / 14 (75) (17/7/48) (φθορά στη ράχη) / 16 (77) (31/7/48) (με φθορά στη ράχη) - 24 (85) (25/9/48) (το 24 με ελάχιστη φθορά στο εξώφυλλο). 14 τεύχη συνολικά, 25 ευρώ αν αγοραστούν όλα μαζί, αλλιώς 2 ευρώ έκαστο. Τόσο τα είχα αγοράσει για να εμπλουτίσω τη συλλογή του ΕΛΙΑ σε περίοδο που ο κατάλογος είχε πέσει και δεν μπορούσα να τσεκάρω on line. Καλά να πάθω! Ελπίζω ειλικρινά να καλύπτω τις απαιτήσεις και τους κανόνες των Αγγελιών.

Θα συμφωνήσω πως το Μίκυ Μάους είναι το καλύτερο και μπορώ να πω πως αυτήν την περίοδο έχει ανέβει. Ρεπόρτερ Γκούφυ, Δον Γκούφυ (που αν και δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο τουλάχιστον πρωτοτύπησε από τα συνηθισμένα), τευχάρα με Φαντομία και Σπαθί των Παγωτών, Απίθανοι και Φανταστικοί Φάκελοι (μια πολύ καλή ιστορία που όλοι περιμέναμε), τώρα Μαύρος Κεραυνός και τον Αύγουστο Μίκυ Μαλτέζε, γενικώς μας προσφέρει πολλά διαμαντάκια σε πολύ καλή τιμή. Αν έκανα κατάταξη όπως έκανε ο @Γλομπος , το Ντόναλντ θα το έβαζα δεύτερο που αν και δεν το πολυδιαβάζω συχνά, έχει τύχει να βρω μέσα του αρκετές όμορφες ιστορίες, ενώ το Κόμιξ με τις ανατυπώσεις που είναι ένας λόγο που πηγαίνει τόσο χαμηλά, μαζί με το Super Μίκυ που συνήθως οι ιστορίες του είναι δεκασέλιδες, ανάλαφρες που δίνουν δυο,τρία λεπτά χαλάρωση αλλά μέχρι εκεί, τελευταία.

Χριστέ μου, πάλι ρεζίλι έγινα!!!!!!!!!!! Καλά, βάλτε τα όπου θέλετε και συγνώμη!!!!!

Προσωπικά δηλώνω λάτρης των ιστοριών του Δράκουλα κι αυτός ήταν ο βασικός λόγος που αγόρασα τον εν λόγω graphic novel (ένας δεύτερος λόγος είναι το υπέροχο σχέδιο του Malk). Για να είμαι, όμως, ειλικρινής, περίμενα να μην εκπλαγώ με την αφήγηση, μιας κι όλοι ξέρουμε πάνω-κάτω το origin του χαρακτήρα και την πορεία του στον χώρο της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου και των κόμικς. Συνήθως μένει να δούμε απλά μία νέα προσέγγιση στον ήδη υπάρχοντα μύθο. Με χαρά μου, λοιπόν, διαπίστωσα ότι εδώ δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο κ.Παπαδάκης, πολύ μαεστρικά, δημιουργεί ένα σενάριο που αντιτίθεται στα κλισέ και τα αναμενόμενα, αλλά ταυτόχρονα κρατάει την υφή και την αίγλη του origin. Το σενάριο εκτυλίσσεται, όχι στον μεσαίωνα, αλλά στην σύγχρονη εποχή, αυτή που ζούμε και μας ταξιδεύει μέσα στην καρδιά του άντρου του Ρουμάνου Βοεβόδα. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιες μικρές αναδρομές στο παρελθόν, οι οποίες βοηθούν στην σωστότερη κατανόηση της αφήγησης. Η πλοκή ξεκινάει ήπια, αλλά από την αρχή κιόλας μάς υπόσχεται ότι αυτή η ηρεμία, σε λίγο, θα μετατραπεί στον απόλυτο τρόμο. Όσο κυλούν οι σελίδες η ένταση ανεβαίνει και κορυφώνεται. Όσον αφορά τον Δράκουλα, ο συγγραφέας, φροντίζει να του αποδώσει περισσότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και να βάλει τον αναγνώστη να δει την “καλή” του πλευρά. Να ακούσει την ιστορία, από το στόμα του κι όχι από τις κλασικές περιγραφές των εχθρών του. Προσωπικά βρήκα ευφυή και πρωτότυπη αυτή την συγγραφική προσέγγιση. Εννοείται, πάντως, ότι η σατανική του υπόσταση υπάρχει. Πώς δεν θα μπορούσε άλλωστε, μιας και μιλάμε για τον Δράκουλα? Το φινάλε κλείνει την ιστορία με αρκετό αίμα (όπως αρμόζει), με θλίψη, αλλά και με όμορφα τοπία. Κάπου αχνά ένιωσα και μία αίσθηση δικαίωσης του βασιλιά του σκότους. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία ιστορία που την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις της κουλτούρας του Δράκουλα, που επιθυμούν να διαβάσουν κάτι διαφορετικό. Για το σχέδιο δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Ο Malk, έχει δώσει από παλιά δείγματα γραφής κι έχει καθιερωθεί στον χώρο με το πανέμορφο κι άκρως ρεαλιστικό σχέδιό του. Έτσι κι εδώ, έχουμε μία απόδοση τοπίων αριστοτεχνική, ενώ και οι χαρακτήρες ήταν καλοσχεδιασμένοι κι ο αναγνώστης διέκρινε στα πρόσωπά τους την θλίψη, τον τρόμο, την απογοήτευση, τον πόνο και γενικά όλες τις εκφάνσεις που έπρεπε να έχουν την κάθε στιγμή. Ο Δράκουλας φέρνει πολύ στον μεγάλο Christopher Lee, ενώ κάποιες κινήσεις του (όπως πχ όταν βάζει το εσωτερικό της παλάμης του κάτω από τα μάτια του) φέρνουν στο στυλ του, άλλου μεγάλου, Bela Lugosi. Το ασπρόμαυρο χρώμα νομίζω ότι δένει πολύ καλά με το περιεχόμενο και γενικά με το στυλ που θέλουν οι συντελεστές να επικρατήσει. Και για να μην λέτε ότι δεν κάνω παράπονα, ας πω ένα. Το σχέδιο το βρήκα πολύ λεπτομερές, αλλά με το υπάρχον φορμάτ της έκδοσης και με το μαύρο πλαίσιο των σελίδων, μου φάνηκε (σε αρκετά σημεία, όχι συνέχεια) ότι ασφυκτιά στα καρέ, είναι παραφορτωμένο και μπερδεύει. Με ένα μεγαλύτερο φορμάτ (αν και δεν είμαι λάτρης των μεγάλων διαστάσεων στις εκδόσεις), νομίζω ότι θα απολαμβάναμε καλύτερα το αποτέλεσμα. Όσον αφορά την έκδοση την βρήκα πολύ προσεγμένη και στιβαρή. Το χρώμα στο εξώφυλλο δένει καλά, ενώ τα σχέδια, τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στο οπισθόφυλλο, είναι επιβλητικά και προϊδεάζουν τον αναγνώστη ότι θα διαβάσει κάτι καλό. Η κόλληση φαίνεται αρκετά ανθεκτική, ενώ το ματ χαρτί είναι παχύ και προσφέρεται σε πολλές αναγνώσεις. Στα έξτρα, ο αναγνώστης θα βρει (στην αρχή) ένα ολοσέλιδο σκίτσο του Malk, καθώς και μία εισαγωγή από τον κ.Παπαδάκη για την Τρανσυλβανία, δοσμένη με ποιητική-λογοτεχνική χροιά. Μετά το πέρας της ιστορίας, έχουμε τις βιογραφίες των δύο συντελεστών, για να ακολουθήσουν στην συνέχεια δύο σελίδες με προσχέδια. Το μοναδικό παράπονο που θέλω να εκφράσω είναι ότι θα έπρεπε να είχε γίνει καλύτερη επιμέλεια των κειμένων, γιατί εντόπισα αρκετά λαθάκια (κάποιες λέξεις που δεν μπήκαν ή μπήκαν σε λάθος θέση, κάποια γράμματα που έλειπαν κ.ά.), τα οποία καλό θα ήταν να μην υπήρχαν. Όχι ότι μου στέρησαν την απόλαυση, απλά υποβαθμίζουν την τόσο καλή προσπάθεια. Δεν θα μπω στην λογική να τα επισημάνω. Με μία γρήγορη ανάγνωση γίνονται ευδιάκριτα. Κατά τα άλλα, εύχομαι να κυκλοφορήσουν κι άλλες τέτοιες δουλειές που να φέρουν την ελληνική σφραγίδα και να αγκαλιαστούν όπως τους αξίζει από το αναγνωστικό κοινό.

Το αγαπημένο μας περιοδικό, φιλοξενεί στις σελίδες του ακόμα μία μεγάλη ιστορία, που προέρχεται από την δημοφιλή σειρά “Μαύρος Κεραυνός”, καθώς “Το Μαύρο Φάντασμα επιστρέφει”! Θα μεταφερθούμε στο μακρινό 1986, όπου μία χώρα που βρίσκεται σε τεχνολογικό οργασμό, κάνει τα εγκαίνιά της. Το όνομά της? Ρομποτόραμα Σίτυ. Πρόκειται για μία πόλη, όπου τα πάντα είναι αυτοματοποιημένα και γίνονται από ρομπότ. Κάτι σαν την Orbit City των “Jetsons”! Δυστυχώς, όμως, η πόλη δεν πρόλαβε να μακροημερεύσει, καθώς το γειτονικό ηφαίστειο εξερράγη και την καταπόντισε! Αφήνουμε αυτό το θλιβερό γεγονός, για να έρθουμε στο Μίκυ Σίτυ, όπου ο φίλος μας είναι καλεσμένος της Ρομπόβια για να παραβρεθεί (με μερικά ακόμα μέλη της) στην έκθεση τεχνολογίας που θα πραγματοποιηθεί στην πόλη Μιραϊτόσι. Εκεί ο φίλος μας θα έρθει σε επαφή με μερικούς νέους και νέες, οι οποίοι είναι η νέα δύναμη κρούσης της Ρομπόβια (ένας συνδυασμός Voltron και Power Rangers! ). Όλα, λοιπόν, δείχνουν να πηγαίνουν καλά...μέχρι που κάνει την εμφάνισή του ο Μαύρος Κεραυνός και σπέρνει τον πανικό! Το πρώτο μέρος της ιστορίας μού άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων. Έχουμε να κάνουμε με ένα μεστό σενάριο, που δεν θυμίζει τα κλασικά κόμικς της Disney, καθώς περιέχει υλικό πιο σοβαρό από τα συνηθισμένα. Αυτό το πρώτο μέρος φαίνεται να έχει την ίδια δομή και μοτίβα με την προηγούμενη μεγάλη και πρόσφατη ιστορία που διαβάσαμε στο Μίκυ Μάους. Ξεκινάμε με μία αναδρομή στο παρελθόν, για να επιστρέψουμε στο παρόν, όπου θα διαδραματιστεί το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης, το οποίο συνδέει μαεστρικά τις δύο χρονικές στιγμές. Η πλοκή είναι σφιχτοδεμένη και συνεχώς μας δίνει πληροφορίες, εξελίσσοντας τον μύθο. Αυτή την φορά φαίνεται ότι δεν έχουμε την συνδρομή της Μίννι, αλλά ο αντικαταστάτης της κάνει καλή δουλειά και κλέβει την παράσταση. Ο λόγος για τον Ζίππο, ο οποίος με κέρδισε με την χρησιμότητα, αλλά και τις χιουμοριστικές του ατάκες. Το πρώτο μέρος μάς αφήνει με πολλές απορίες, αλλά και με μία αγωνιώδη σκηνή. Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια. Σε καλά επίπεδα στέκεται και το σχέδιο. Δεύτερη (μεγάλη) ιστορία για το τεύχος κι ο Ντόναλντ θα μας πει ποια είναι “Η πιο ωραία δουλειά του κόσμου”. Είμαστε στο λιμάνι της Λιμνούπολης, όπου τα τρία ανιψάκια, παρέα με τον θείο τους, αγναντεύουν τα πολυτελή κρουαζιερόπλοια, που φεύγουν για τα μεγάλα τους ταξίδια και γεμάτα δέος, θέλουν να βρίσκονται ανάμεσα στους επιβάτες. Από ένα κρουαζιερόπλοιο που άραξε. κατεβαίνει ο Γκαστόνε, ο οποίος ομολογεί στον Ντόναλντ ότι έχει κουραστεί πια με αυτό το “άθλημα” και θέλει να μείνει για λίγο καιρό στο σπίτι του. Μέσα στην κουβέντα, το deal κλείνει. Θα πάει ο Ντόναλντ στην επόμενη κρουαζιέρα τού ξαδέλφου του, με την προϋπόθεση να γράψει μία κριτική για το ταξίδι. Η χαρά του φίλου μας δεν περιγράφεται! Η μεγάλη του ατυχία, όμως, θα κάνει και πάλι την εμφάνισή της και η μοίρα τού επιφυλάσσει περίεργα παιχνίδια. Το πρώτο πράγμα που εντοπίζουμε στο σενάριο, είναι το γεγονός ότι ο Γκαστόνε δείχνει ανέλπιστα γενναιόδωρος (αν κι έχει τους λόγους του) με τον Ντόναλντ και δεν υπάρχει η κλασική διαμάχη ανάμεσα στα δύο ξαδέλφια. Από εκεί και πέρα έχουμε μία πλοκή υπερβολική, αλλά πρωτότυπη, μιας και η ατυχία του πρωταγωνιστή είναι ελεγχόμενη και προέρχεται από ανθρώπους. Υπήρχαν μερικά γκαγκ που ήταν διασκεδαστικά, αλλά συνολικά δεν με ενθουσίασαν τόσο. Το φινάλε, τουλάχιστον μού άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Στην συνέχεια ο Κύρος θα κατασκευάσει μία εφεύρεση που θα φέρει την “Θεραπεία της ακαταστασίας”. Ο φίλος μας βρίσκεται στο εργαστήριό του και προσπαθεί να δημιουργήσει νέες εφευρέσεις. Δυστυχώς, όμως, δυσκολεύεται κι ο λόγος είναι η τρομερή ακαταστασία που επικρατεί στον πάγκο εργασίας, με συνέπεια να μην μπορεί να βρει τα εργαλεία του. Αυτό που θα δημιουργήσει, λοιπόν, είναι μία συσκευή, η οποία σαν άλλη μαύρη τρύπα, θα “ρουφάει” όποιο αντικείμενο έρθει κοντά της και θα το μεταφέρει σε μία άλλη διάσταση για να αδειάζει ο χώρος. Η συσκευή κατασκευάζεται και φαίνεται ότι έχει αποτελέσματα. Κάποια στιγμή θα περάσει από το εργαστήριο κι ο Ντόναλντ, ο οποίος φαίνεται να αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα χώρου με τον Κύρο. Έτσι ο Κύρος τού την δανείζει για λίγο, αλλά αποδεικνύεται ότι στα χέρια του Ντόναλντ τίποτα δεν δουλεύει καλά. Καλό σενάριο, που περιέχει αρκετά φουτουριστικά κι επιστημονικά στοιχεία, τα οποία δίνονται με μία μεγάλη δόση αληθοφάνειας. Η πλοκή νομίζω ότι ήθελε περισσότερη φροντίδα και φαντασία, καθώς περιέχει απλές σκηνές, χωρίς μεγάλη ένταση, που καταλήγουν σε ένα φινάλε που προσπαθεί να γίνει κωμικό, αλλά έχω την εντύπωση ότι κερδίζει μόνο τους μικρούς, σε ηλικία, αναγνώστες. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό και ζωηρό. Στην ιστορία που ακολουθεί, ένας “Φτερωτός εισβολέας” εκνευρίζει τον Ντόναλντ. Ο πρωταγωνιστής, σαν γνήσιος και παθιασμένος φίλαθλος του Λιμνουπολιακού, ετοιμάζεται να δει στην τηλεόραση το ντέρμπυ κι έχει ετοιμαστεί καταλλήλως. Την επίμαχη στιγμή, όμως, η τηλεόραση κάνει “νερά” και δεν παίζει καθόλου. Η αιτία είναι ένα παράξενο πτηνό, το οποίο έχει μπαστακωθεί επάνω στην κεραία. Έτσι, λοιπόν, θα ξεκινήσει ένας ανελέητος αγώνας για να γίνει έξωση στο αγενές πουλί. Κι όπως είναι φυσικό, κάτι τέτοιο δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Πρόκειται για μία ιστορία τόσο σύντομη, που δεν προλαβαίνουμε να την καλλιεργήσουμε μέσα μας. Το σενάριο θυμίζει κάτι από τις παλιές Αμερικάνικες ιστορίες του ίδιου πρωταγωνιστή, να προσπαθεί να τα βάλει με τον Τσιπ και τον Ντέηλ. Εδώ όλα κυλούν βιαστικά και δεν κατορθώνουν να βγάλουν τα απαραίτητα “αρώματα” που θα μας κάνουν να την εκτιμήσουμε καλύτερα. Με περισσότερες σελίδες και καλύτερη φροντίδα, σίγουρα θα μιλούσαμε για ένα θετικότερο αποτέλεσμα. Το τελευταίο καρέ, πάντως, με τις ατάκες του, με έκανε και γέλασα. Το σχέδιο ήταν αρκετά καρτουνίστικο. Δεν ήταν κακό, αλλά νιώθω άβολα με τέτοια σχέδια σε κόμικς Disney. “Οι διακοπές του Παντάξιου” θα μας παρουσιάσουν μία ιστορία τους που έχουν τον τίτλο “Μάντεψε τι θα φάμε σήμερα”. Ο πιστός μπάτλερ του θείου Σκρουτζ λείπει εκτός Λιμνούπολης κι απολαμβάνει μία ήρεμη παραλία, την ώρα που ο εργοδότης του τον παίρνει στο τηλέφωνο για να του πει ότι το ψυγείο του είναι εντελώς άδειο. Ο Παντάξιος τον προτρέπει να δημιουργήσει μία λίστα και να πάει στα μαγαζιά για την αγορά προμηθειών. Ο Σκρουτζ, με την εκπληκτική τσιγκουνιά που τον διέπει, θα ακολουθήσει τις οδηγίες του, αλλά με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Πρόκειται για ένα σενάριο που εξάρει την ιδιότητα του πρωταγωνιστή και δίνει στο αναγνωστικό κοινό μία πλοκή υπερβολική κι απίστευτα παιδική, που δεν με ενθουσίασε στο ελάχιστο. Τα γκαγκ προσπάθησαν να μου αποσπάσουν το χαμόγελο, αλλά δεν το κατάφεραν. Το μόνο σημείο που σώζει, κάπως, την παρτίδα είναι το φινάλε, το οποίο ήταν περισσότερο ευφυές από το υπόλοιπο σώμα του σεναρίου. Κι από το σχέδιο δεν έχω αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Και ήρθε η ώρα για την αθλητική μας ενημέρωση, την οποία φροντίζει να μας δώσει η σειρά “Σπορ”. Σε αυτό το τεύχος, θα πληροφορηθούμε για το “Άλμα εις ύψος”, ένα, ομολογουμένως, δύσκολο κι επίπονο άθλημα, που απαιτεί πνευματική συγκέντρωση και καλή φυσική κατάσταση. Όπως γίνεται συνήθως, η πλοκή θα ξεκινήσει την αφήγηση από την γέννηση του συγκεκριμένου αθλήματος για να φτάσει στο παρόν και να επεκταθεί στις σύγχρονες τεχνικές που απαιτούνται για την επιτυχή εκτέλεσή του. Κι όπως πάντα, με την συνδρομή των επιφανών ηρώων της Λιμνούπολης. Κι εδώ έχουμε ένα συμπαθητικό σενάριο, που δεν μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό, αλλά προσωπικά πέρασα ευχάριστα την ώρα που το διάβαζα. Η πλοκή, μπορεί να αποτελείται από μεμονωμένα γκαγκ του ενός καρέ, στο σύνολό της, όμως, βγάζει μία συνοχή. Το κωμικό στοιχείο επικρατεί κατά κόρον σε όλα τα σημεία της ιστορίας, αλλά δεν μπορώ να πω ότι παντού είναι πρώτης ποιότητας. Σχεδιαστικά η ιστορία μού ήταν αρκετά δυσάρεστη. Οι “Παλαβοί ξεναγοί” αναλαμβάνουν να μας ξεναγήσουν σε τρεις μονοσέλιδες ιστορίες τους, οι οποίες φέρουν τους τίτλους: “Μύθοι & θρύλοι” “Χρήσιμη συμβουλή” “Τοπική κουζίνα” Οι συγκεκριμένες ιστορίες νομίζω ότι δεν πέτυχαν τον σκοπό τους. Ασχολούνται με γελοιογραφικές πλοκές, που προσωπικά δεν κατάφεραν να με διασκεδάσουν. Θα προτιμούσα στην θέση τους μία (ακόμα) μικρή ιστορία με υποτυπώδη πλοκή. Αν, φυσικά, δεν είναι εφικτό, το περιοδικό να αποτελείται μόνο από μεγάλου μήκους ιστορίες. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο κι αυτός ο χαρακτηρισμός δίνεται με μεγάλη επιείκεια. Η τελευταία ιστορία του τεύχους θα μας μεταφέρει στο Παπιοχώρι του παλιού καιρού και θα έχει τον τίτλο “Αγώνας αυτοσχέδιων οχημάτων”. Ο Μπουλ με την Ρόζα και την Μπουμπού παίζουν στο δάσος, όταν έντρομος θα έρθει ο Σπιν και θα τους μεταφέρει ένα κακό μήνυμα. Ο ξάδελφος του Τζούνιορ, ονόματι Γκαστόνε, θα παραθερίσει στο χωριό. Το μήνυμα είναι κακό, διότι οι καυγάδες ανάμεσα στα δύο ξαδέλφια, τις προηγούμενες χρονιές, είναι ομηρικοί. Ο Γκαστόνε, λοιπόν, κάνει την εμφάνισή του στο Παπιοχώρι και οι κόντρες ανάμεσα σε αυτόν και την παρέα, ξεκινάνε. Την ίδια εποχή, διοργανώνεται ένας αγώνας αυτοσχέδιων οχημάτων κι όλα τα μέλη της παρέας, πέφτουν με τα μούτρα στην κατασκευή των αυτοκινήτων τους, την ώρα που ο φιλοξενούμενος βρίσκει ένα όχημα, κυριολεκτικά κατά τύχη. Αυτό το παιδί φαίνεται να έχει μέλλον! Κι αν, λοιπόν υπήρχε ανταγωνισμός πριν τον αγώνα, φανταστείτε τι θα γίνει κατά την διάρκειά του! Χαριτωμένο σενάριο, που φέρνει στο προσκήνιο τον μικρό Γκαστόνε και τον ενώνει με το υπόλοιπο team του Παπιοχωρίου. Η διαμάχη των δύο εξαδέλφων, ουσιαστικά αποκτά υπόσταση και στο παρελθόν. Ο Γκαστόνε εννοείται ότι έχει τάσεις ανωτερότητας, αλλά σε αρκετά σημεία εμφανίζεται ευάλωτος και (ενδεχομένως) μετανιωμένος. Η πλοκή στέκεται αξιοπρεπώς, περιγράφοντας την παιδική αφέλεια, ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές που η ένταση αυξάνεται. Γενικά την θεωρώ μία αξιόλογη δουλειά, σε πολλούς τομείς. Το σχέδιο δεν είναι πρωτοκλασάτο, αλλά δεν έχει πολλές υπερβολές. Μέτριο, προς καλό θα το χαρακτήριζα.

Εμ...όταν τα λέω με φωνάζετε τρελό!

Νομίζω ότι οι δύο πιο σταθεροί τίτλοι είναι το Μίκυ Μάους και το Ντόναλντ. Το Μίκυ Μάους έχει μεγαλύτερη ποικιλία και που και που βλέπουμε διαμαντάκια από Κάστυ ή Φαντομία και έχει βρει έναν ωραίο ρυθμό με κεντρικές κοινής θεματικής για 3-4 συνεχόμενα τεύχη όπως ο Μαύρος Κεραυνός τώρα που πλαισιώνονται με ωραίες ιταλικές ιστορίες. Το Ντόναλντ έχει ιστορίες από τη σχολή της Δανίας, σταθερά καλός τίτλος και έχει κάποιες ωραίες ιστοριούλες, αλλά το Μίκυ Μάους είναι το πιο απολαυστικό για μένα.

Και εγώ δεν έχω ελπίδες για συνέχειες ούτε για το Superman: Earth One, ούτε για το Batman. Το Vol. 2 του Batman είναι και αυτό εξαιρετικό. Τα υπόλοιπα Earth One τα πήρα όλα από Zavvi με την προσφορά.

Εγκώ ντεν καταλαβαίνει ελλήνικος. Εγκώ Κινέζο τουρίστα, ήρτα ντω ακρόπολη!

Εγώ σας έχω ωραίο τευχάκι, σένιο, με καλύτερο χαρακτήρα απ' τον κοντοστούπη τον Μίκυ και σε τιμούλα πρώτη! https://vendora.gr/items/kyp7e1/souperman-superman-dc-psarropoulos-tefchos-13.html Και το τεύχος: Εντάξει, η φωτογραφία δε βοηθά πολύ διότι κάνει μια "γυαλάδα" απ' τη φωτογραφική μηχανή, αλλά το έμπειρο μάτι των μελών του "Greekomics" θα καταλάβει αμέσως ότι πρόκειται περί ευκαιρίας! Άλλωστε το λέει και ο πωλητής "Ποιότητα καλή: 6.5/10".

Το θέμα είναι ότι θα μπορούσε να μάθουμε περισσότερα αν ήταν στο ΚΟΜΙΞ και θα μιλάμε για πολύ δυνατό τεύχος. Αλλά ξέχασα, μόνο ταμπέλες πλέον

Φοβερά νέα! Θα επισπεύσω την ανάγνωση της Μπαλάντας κιόλας και θα το πάρω σίγουρα.

@jimmy mcduck Εξαιρετικές και σπάνιες αγορές. Καλοδιάβαστα!

Κάνουμε πλάκα για την ποιότητα στα κόμικς Disney στην Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι κάθε φορά το Μίκυ Μάους μάς αποστομώνει σχεδόν σε κάθε τεύχος. Επαληθεύεται το γεγονός ότι οι υπεύθυνοι του τίτλου είναι ενημερωμένοι και δίνουν μεγαλύτερη φροντίδα εδώ, σε αντίθεση με τους άλλους τίτλους της Καθημερινής. Ανυπομονώ να διαβάσω τον ποντικο-Κόρτο!

Μέτρια επιλογή, θα μπορούσε όμως να είναι πολύ χειρότερο. Φανταστείτε να ήταν πάλι επανέκδοση. Μπορεί να μην είναι πολλοί ενθουσιασμένοι για αυτόν τον τίτλο αλλά τουλάχιστον είναι κάτι καινούριο. Επίσης πιστεύω ότι υποσυνείδητα είμαστε εκνευρισμένοι επειδή ξέραμε τους τόμους μέχρι τον 24 από αρχές Μαΐου χωρίς να έχουμε καθόλου εξελίξεις στο μεταξύ και έτσι περιμέναμε ο 25 να είναι κάτι ξεχωριστό. Δεν θα είναι τόσο χάλια τώρα που θα περιμένουμε μόνο δύο εβδομάδες. Πάντως η επιλογή δεν με χάλασε και τόσο.

Μίκυ Μάους φυσικά! Καλές επιλογές ιστοριών στην καλύτερη δυνατή τιμή. Το ΚΟΜΙΞ θα έχει συνήθως μία καλή κεντρική αλλά 3,50 δεν αξίζει. Να μην αναφέρω καν την πτώση της ποιότητας. Ντόναλντ και Super Μίκυ μου είναι απλώς αδιάφορα. Επίσης καλύτερο θα ήταν να μετέτρεπες το αρχικό post σε δημοσκόπηση.

RIP Κόμιξ