Αίθουσα Νικητών

Η 1η Δεκέμβρη και το #AthenCon2018 πλησιάζει και μαζί τους πλησιάζει ο νέος και ανανεωμένος Μπλε Κομήτης! ☄ Ήρθε η στιγμή λοιπόν να ανακοινώσουμε τη δεύτερη ξένη σειρά που εγκαινιάζεται στο Τεύχος #06. Αυτή τη φορά μεταφερόμαστε στη Γαλλία και σας παρουσιάζουμε τη «Σατανία»? των Fabien Vehlmann και Kerascoet. Ένα κόμικ, που αν και διαβάζεται από αριστερά προς τα δεξιά, πηγαίνει διαρκώς προς τα κάτω. Η νεαρή Τσάρλι μαζί με μια ομάδα διάσωσης, αναζητά τον αδερφό της που έχει χαθεί σε ένα σπήλαιο στα έγκατα της Γης ψάχνοντας την… Κόλαση. Σελίδα με τη σελίδα, μεταφερόμαστε όλο και πιο βαθιά, το σχέδιο γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον, η ύπαρξη της Κόλασης συνδέεται αναπάντεχα με την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, μέχρι που στο τέλος μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Μια πραγματικά απολαυστική ιστορία που ταλαντεύεται μεταξύ περιπέτειας και κόμικ τρόμου και που σίγουρα θα σας κάνει να ψάχνετε το επόμενο τεύχος με αγωνία! Από το FB του περιοδικού. ΜΠΡΑΒΟ!!!!

DeFlocked του Jeff Corriveau, ένα στριπ που δημοσιεύεται σε πολλές αμερικανικές εφημερίδες. Μετάφραση και lettering δικά μου. Ενδιαφέρουσα σημείωση: σύμφωνα με τον Corriveau, πηγή έμπνευσης ήταν το δόγμα του Ιπποκράτη περί των τεσσάρων χυμών (αίμα, φλέγμα, κίτρινη και μαύρη χολή), των οποίων η αναλογία στον οργανισμό καθορίζει την ιδιοσυγκρασία του ατόμου και οδηγεί τελικά στην εμφάνιση τεσσάρων βασικών τύπων ανθρώπων και συμπεριφορών. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές του στριπ (δύο σκυλιά, ένα αγόρι μεγαλωμένο από τα σκυλιά κι ένα πρόβατο) έχουν συμπεριφορές που αντιστοιχούν στους τύπους αυτούς

To διάβασα κι εγώ πριν από λίγες μέρες με τη σειρά μου. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που πήρα μία τέτοια ελληνική παραγωγή. Τόσο σε θέμα αρτιότητας, όσο και σε θέμα καλλιτεχνικής αξίας, θα μπορούσε να πλησιάζει αντίστοιχη γαλλική. Και τη συγκρίνω με γαλλική παραγωγή γιατί το έργο είναι ένα καραμπινάτο BD από ελληνικά χέρια. Το σχέδιο είναι BD, το ντεκουπάζ, οι σελίδες, το τελικό αποτέλεσμα, όλα. Σίγουρα θέλει περισσότερη δουλειά σε κάθε καρέ. Αυτό ήταν κάτι που με ενόχλησε ελαφρά. Σα να μην είχε ο φίλτατος κος Καραμπάλιος επαρκή χρόνο να δώσει αρκετά σε κάθε μα κάθε καρέ. Μερικά έφυγαν γρήγορα και αυτό είναι ένα θεματάκι. Αλλά εκεί που ήθελε να δείξει αξία, το έκανε. Φυσικά βρήκα μεγάλη επιρροή στο σχέδιο από τον Μαρίνι, πράγμα που δεν το βρίσκω κακό. Όλοι κάποιους έχουμε για πρότυπα, αλλά σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο είναι σχεδιασμένοι οι χαρακτήρες κάτι φέρνουν από τον αγαπημένο αυτό σχεδιαστή. Αρκεί να δείχνει επιρροή και όχι αντιγραφή και εδώ προς το παρόν βλέπω το πρώτο. Το δε σενάριο εγώ το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον. Ένα ελληνικό γουέστερν το οποίο για μένα είναι ένα πολλά υποσχόμενο είδος, δεν ξέρω πόσες χώρες μπορούν να δώσουν κάτι ανάλογο μέσα από την ιστορία τους, με αρκετά ιστορικά στοιχεία. ΔΕΝ είναι δυνατό να διαδραματίζεται το 1800, αλλά αν ο τίτλος είναι κάτι αντίστοιχο του Νοβετσέντο, πιστεύω ότι θα δούμε αρκετά και ενδιαφέροντα πράγματα. Αν δεν κάνω λάθος είναι η πρώτη του δουλειά και ως τέτοια την κρίνω, αν δούμε πρώτες δουλειές θρύλων των κόμικς θα γελάμε. Αν έχω όμως αυτό το αποτέλεσμα στο 3ο-4ο άλμπουμ θα είμαι πιο αυστηρός. Προς το παρόν περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο

Επανέρχομαι μετά από πάρα πολύ καιρό. Δυστυχώς το συγκεκριμένο άλμπουμ με ξεπάτωσε, οι αναφορές ήταν πάρα πολλές, οι εικόνες ακόμα περισσότερες και επειδή δε βρίσκω κάπου πρόχειρη την προεπισκόπηση, πρέπει να έχω ένα δίωρο κενό ώστε να το ολοκληρώσω, πράγμα που δεν είναι πάντα και το πιο εύκολο. Ελπίζω να ανακτήσω τον παλιό ρυθμό

8. Astérix chez les Bretons - Ο Αστερίξ στους Βρετανούς Astérix chez les Bretons (Ο Αστερίξ στους Βρετανούς) ονομάζεται η 8η ιστορία του Αστερίξ του Γαλάτη. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote στα τεύχη 307-334 από τον 9/1965 έως και τον 3/1966. Σε άλμπουμ δημοσιεύτηκε το 1966 από τον Dargaud. ΥΠΟΘΕΣΗ Ο Καίσαρας εκστρατεύει εναντίον της Βρετανίας, την οποία και καταλαμβάνει. Όλη; Όχι. Ένα μικρό χωριό αντιστέκεται ακόμα και πάντα στον εισβολέα. Το οποίο χωριό έχει ένα ξάδερφο του Αστερίξ, που προσφεύγει σ' αυτόν για να του δώσει το μυστικό της επιτυχίας. Έτσι οι Γαλάτες ήρωες με ένα καζάνι μαγικό φίλτρο προσπαθούν να εφοδιάσουν τους Βρετανούς, με τους Ρωμαίους να προσπαθούν να τους εμποδίσουν. Τελικά αποτυγχάνουν και οι μεν και οι δε, αλλά οι Ρωμαίοι αποκρούονται από τους γενναίους Βρετανούς. ΣΕΝΑΡΙΟ (Goscinny) Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο κλασσική αντιζηλία σε όλο τον πλανήτη, από αυτή μεταξύ των Γάλλων και των Άγγλων. Ο Γκοσινί πλέον αισθάνεται πολύ άνετα με τους ήρωές του και όλο το concept του Αστερίξ και πατάει πάνω σε αυτή την αντιζηλία, χτίζει πάνω στα στερεότυπα και φτιάχνει ένα από τα αριστουργήματά του, ένα κορυφαίο έργο. Οι αναφορές διαδέχονται η μία την άλλη, τα "καρφιά" επίσης. Αλλά όλα αυτά χωρίς κακεντρέχεια, άλλωστε οι Γαλάτες με τους προ-Σαξωνικούς λαούς της Βρετανίας είναι όπως ο Ζολιθοράξ και ο Αστερίξ ξαδέρφια. Ενώ στην κριτική των Γερμανών υπήρχε μια επίγευση πίκρας και καχυποψίας, εδώ απλά σπάμε πλάκα με τον χαζούλη ξάδερφο που έχει περίεργους τρόπους, συμπεριφορά και ομιλία. Μία ελαφριά (και πάλι) αναφορά στον Β'ΠΠ γίνεται κάπως τουλάχιστον στα μάτια μου, με θέμα τη γενναία άμυνα των Βρετανών έναντι του κατακτητή. ΕΞΕΛΙΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ – ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ Οι χαρακτήρες εξελίσσονται σχετικά λίγο στην ιστορία αυτή που τον κύριο ρόλο έχει η σάτιρα προς τους Άγγλους και τις συνήθειές τους. Βλέπουμε πάντως ότι η αναγνωρισιμότητα των Αστερίξ και Οβελίξ ανάμεσα σε Ρωμαίους είτε αξιωματούχους είτε λεγεωνάριους είναι μεγάλη και είναι καθολική η αποδοχή ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό. Ο Ιντεφίξ αυτή τη φορά δεν ακολουθεί το ταξίδι ούτε και ο Πανοραμίξ, ενώ βλέπουμε ότι ο Οβελίξ έχει μικρές αντοχές στο αλκοόλ. ΣΧΕΔΙΟ (Uderzo) Το σχέδιο των πρωταγωνιστών έχει σε μεγάλο βαθμό σταθεροποιηθεί. Ίσως μόνο ο Κακοφωνίξ να έχει μερικές μεταβολές οι υπόλοιποι είναι λίγο ως πολύ παρόμοιοι. Σε αυτή του τη δουλειά ο Ουντερζό έχει αφήσει λίγο τη συνήθειά του να δουλεύει στο φόντο των εικόνων και να προσθέτει αστεία ζωάκια κλπ και ασχολείται με το πως θα κάνει όσο γίνεται πιο πετυχημένους αναχρονισμούς της σημερινής Αγγλίας στην εποχή του Καίσαρα. Πετυχαίνει μερικά απολαυστικά καρέ. ΕΥΡΗΜΑΤΑ – CONCEPTS - Στα πλαίσια των εθνικών κλισέ, οι Βρετανοί ακολουθούν σα νόμο τις νυν εθνικές τους συνήθειες. ΑΝΑΦΟΡΕΣ Αν υπάρχει κάτι σε αυτό το άλμπουμ είναι οι αναφορές. Πριν περάσω στις σχεδιαστικές αναφορές, θα δούμε λίγο τις λεκτικές όσο βοηθάει η μετάφραση. Έτσι υπάρχουν πάμπολλες εκφράσεις αγγλικές μεταφρασμένες στα γαλλικά σε όλο το κείμενο. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω τα παρακάτω 5 από πάρα πολλά που ψάρεψα: Secouons-nous les main (Ας κουνήσουμε τα χέρια) = Let's shake hands! Je dis! (λέγω) = I say! Un joyeux bon garçon (Ένα χαρούμενο καλό παιδί) = A jolly good fellow Ma bonté! (Θεία χάρις μου) = My goodness! C'était grand de vous avoir ici. (Ήταν μεγάλο να σας έχουμε εδώ) = It was great to have you και τέλος η αντιστροφή επιθέτου - ουσιαστικού. Εδώ υπάρχει πρόβλημα για τους έλληνες καθώς το επίθετο προηγείται του ουσιαστικού, όπως και στα αγγλικά. Στα γαλλικά ακολουθείται ο ίδιος κανόνας, αλλά αυτό είναι λάθος για τη γαλλική γλώσσα καθώς εκεί το επίθετο ακολουθεί το ουσιαστικό πχ maison rouge =(αυτολεξί) σπίτι κόκκινο Οι υπόλοιπες αναφορές (η αλήθεια είναι ότι ενδέχεται να λείπουν πολλές και είναι λίγο ανακατεμένες όπως τις ανακάλυπτα): 5 o'clock tea time & weekend (υπενθυμίζω τότε τα Σάββατα ήταν εργάσιμα εδώ και στη Γαλλία) Εναλλαγή βροχής - ομίχλης Κωπηλάτες του Καίμπριτζ Το ωράριο καταστημάτων Τα darts στις pub Η αριστερή κίνηση στους δρόμους Οι αγγλικοί κήποι με γκαζόν Το αυτοκρατορικό σύστημα μετρήσεων Τα διπλά λεωφορεία Οι ομπρέλες Στο ίδιο καρέ υπάρχει αναφορά και στα καπέλα melon. Το βρετανικό φλέγμα Το ράγκμπι Η σκωτσέζικη τσιγγουνιά Οι σκωτσέζικες γκάιντες Η σάλτσα μέντας Η αγγλική μπίρα Το τούνελ κάτω από τη Μάγχη Οι Beetles και η Μπιτλμανία O πύργος του Λονδίνου Τέλος σε μία άσχετη με τη Βρετανία αναφορά ανάμεσα στους ρωμαίους λεγεωνάριους στη γαλέρα βλέπουμε τον Αχιλλέα Ταλόν ΚΡΙΤΙΚΗ Η καθιέρωση και η επιτυχία της σειράς, μοιάζουν να έχουν απελευθερώσει τον Γκοσινί και δίνει ρέστα επενδύοντας πάνω στα κλισέ των Γάλλων για τους Άγγλους. Πάντα με την θεμελιώδη βοήθεια του Ουντερζό ο οποίος δίνει ένα πειστικό αρχαίο Λονδίνο με τα όλα του. Τοποθετείται στις κορυφαίες για μένα στιγμές της σειράς αρκεί κάποιος να έχει στοιχειώδη επαφή για τα αγγλογαλλικά αστεία και την αντιπαλότητα των δύο αυτών εθνών. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι είναι το πρώτο τεύχος στο οποίο οι Γαλάτες κάνουν "εξαγωγή" αντίστασης κατά των Ρωμαίων και παρουσιάζεται ανάλογο ανυπότακτο χωριό, γεγονός που του δίνει και μία ιστορική σημασία ως προς την εξέλιξη της σειράς. Notes Η σάτιρα, οι αναφορές και οι πλάκες των Γάλλων προς τους Βρετανούς στην ιστορία είναι πολυάριθμες. Σελ 1 - Πειρατές (#4-6) ανησυχούν για τους Γαλάτες. - Ιούλιος Καίσαρας (#1, 4, 6) Σελ 2 - Cassivellaunos. O ιστορικός ηγέτης των Βρετανών. - Το ανυπόταχτο χωριό παρουσιάζεται με τον ίδιο τρόπο με το γαλατικό Σελ 3 - Ανυπόταχτοι Βρετανοί - Zebigbos (= The big boss). Αρχηγός του χωριού. - Jolitorax (= jolie thorax). Πολεμιστής ξάδερφος του Αστερίξ - O'Torinolaringologix (=ΩΡΛ). Ιουέρνιος (Ιρλανδός) ανυπόταχτος. - MacAnotérapix (=mécanothérapie, μηχανοθεραπεία). Καληδόνιος (Σκωτσέζος) ανυπότακτος. Σελ 4 - Αστερίξ, Οβελίξ & Ιντεφίξ. Στο χωριό. Σελ 5 - Μοναρχίξ & Πανοραμίξ. Σελ 7 - Ο Ι μένει στο χωριό. - Αυτοματίξ σπάει τη λύρα του Κακοφωνίξ. - Ρωμαϊκή γαλέρα. Καπετάνιος μουσάτος και εκατόνταρχος Tullius Stratocumulus (=είδος νέφωσης). Σελ 15 - Caius Roideprus (=βασιλιάς της Πρωσίας). Έπαρχος της Βρετανίας. Με 2 εκατόνταρχους. - Βάρδοι – Beatles. Σελ 16 - Relax. Βρετανός πανδοχέας Σελ 19 - Claudius Lapsus. Λεγεωνάριος που ανακάλυψε το μαγικό φίλτρο. - Για πρώτη φορά στη σειρά ένα τραγούδι δεν είναι παράφραση κάποιου γνωστού γαλλικού (τουλάχιστον όσο το έψαξα) Σελ 22 - Ils ont des chapeaux ronds vive la Bretagne. Τραγουδάει ο Ο μεθυσμένος. (ils ont des tonneaux ronds vive la bretagne). Έχει αναφερθεί το ίδιο τραγούδι στο #4 με άλλους στίχους Σελ 23 - Άγγλος κλέφτης κάρων. Σελ 28 - Surtax. Άγγλος πανδοχέας, ξάδερφος του Ριλάξ. Σελ 35 - Ipipourax. Άγγλος παίκτης ράγκμπι. Σελ 44 - Οι πειρατές γλιτώνουν από τους Γαλάτες, αλλά και πάλι βυθίζονται. - Το τσιμπούσι κλασσικά βράδυ, αλλά δεν είναι το τελευταίο καρέ. Τελευταίο καρέ είναι η εξήγηση γιατί οι Βρετανοί έχουν το τσάι εθνικό ποτό.

Φίλοι, ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον για το καινούριο μας πόνημα! Χαίρομαι πολύ όταν διαβάζω τόσο άμεσα σχόλια και απλά ήθελα να ενημερώσω ότι σήμερα ανέβηκε και το τελευταίο επεισόδιο στο socomic. https://www.socomic.gr/2018/11/psifidoto-24/ Μεταφέρω και τα λόγια κλεισίματος του Τάσου: « Κι έτσι το Ψηφιδωτό φτάνει στο τέλος του κάνοντας ένα άλμα αιώνων για το φινάλε... Χαίρομαι ιδιαίτερα, καθώς πρόκειται ένα έργο που πρωτογράφτηκε το 2009 κι επιτέλους ολοκληρώνεται. Ο Petros Christoulias έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στο σχέδιο. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα με την τυπωμένη εκδοχή του, με ένα ακόμα πρόσθετο κεφάλαιο!» Ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως για τις παρατηρήσεις της ιστορικής τεκμηρίωσης του προηγούμενου μηνύματος. Το θέμα της σημαίας το είχαμε εντοπίσει και είχαμε σκοπό να το αλλάξουμε στο βιβλίο αφού στο socomic μας ξέφυγε η μη διορθωμένη εκδοχή. Γενικώς φυσικά έγινε κάποια προσπάθεια για ιστορική τεκμηρίωση όχι όμως με σκοπό την ακρίβεια της αναπαράστασης της εποχής. Σκοπός μας ήταν μια σκηνογραφική προσπάθεια για την δημιουργία μιας εντύπωσης μιας εποχής που αποτελεί το background μιας υπαρξιακής περιπέτειας φαντασίας. Ακόμα κι αν κάποιος προσπαθήσει να το προσεγγίσει νατουραλιστικά θα έρθει σίγουρα μπροστά σε τεράστια κενά της ιστορικής έρευνας που θα πρέπει να γεμίσει με την φαντασία του κάνοντας κολάζ από άλλες αναφορές. Εύχομαι οι πιθανές μικρές μας παραλήψεις να μην χαλάσουν την εμπειρία του βιβλίου ακόμα και στους αναγνώστες που μπορεί να τις εντοπίσουν.

Διαβάστηκε και ο ΤΕΞ. Η πρώτη μου επαφή, άρα και η πρώτη εντύπωση από τον ήρωα ήταν θετική. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι τα γουέστερν. Είναι το αγαπημένο είδος του πατέρα μου, παίζει να τα έχω δει σχεδόν όλα που έχουν παιχτεί στην Ελλάδα. Και από κομιξίστικης πλευράς νομίζω ότι έχω διαβάσει σχεδόν ότι βγήκε στη φίλη και σύμμαχο Γαλλία. Ο Τεξ μου είχε ξεφύγει, όπως και τα περισσότερα ιταλικά, δε μπορώ να πω ότι είμαι φαν των ιστοριών σε συνέχειες, του μικρού φορμάτ και του κακού χαρτιού. Τώρα όμως που δε συμβαίνει τίποτα από τα 3, μετά χαράς πήρα τον πρώτο μου ΤΕΞ. Η ιστορία είναι ένα κλασσικό mainstream western σαν κι αυτά που γυρίζονταν πριν τον Λεόνε. Μανιχαϊστικό όπως ήταν οι επιταγές της εποχής, αλλά δυναμικό και αγωνιώδες. Φυσικά κατ'επίφαση, γιατί κατά βάθος όλοι ξέραμε την κατάληξη, αλλά πραγματικά who cares; Γιατί θα πρέπει τα πάντα να έχουν κάτι βαθύτερο, γκρίζους ήρωες και ανατροπές που βασίζονται σε κάτι που έγινε πριν από εικοσιδώδεκα χρόνια; Εμένα μου αρέσει να διαβάζω και περιπέτειες που είναι απλά περιπέτειες χωρίς κάτι βαθύτερο μέσα. Εννοείται πως ξέρω ότι αυτή η προσέγγιση έχει ταβάνι και δεν μπορεί να σου δώσει αριστουργήματα. Αλλά φαντάζομαι ότι το ίδιο το παραδέχονται και οι δημιουργοί του, άρα από μένα κανένα πρόβλημα. Και τα υπερηρωικά πήραν τον κατήφορο από τη στιγμή που προσπάθησαν να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Τέλος πάντων πλατειάζω, η ουσία είναι ότι μου άρεσε γι'αυτό που είναι, δεν ξέρω αν είχα οικονομικά προβλήματα αν θα ήταν στις προτεραιότητές μου για αγορά, αλλά το επόμενο τεύχος θα το τιμήσω ΥΓ Έγινε πολλή κουβέντα για τη ρεζέρβα. Διαφωνώ τόσο στην ορθότητα της λέξης όσο και στην ερμηνεία που μας έδωσε ο εκδότης. ΑΛΛΑ (και όπως είπε και ο Τζον Σνόου ότι λέγεται πριν το "αλλά" διαγράφεται) ήταν εξαιρετικά πετυχημένη η επιλογή της και η χρήση της στο κόμικ, γιατί αν είχε προτιμηθεί οτιδήποτε άλλο θα είχε καταστρέψει το λέτερινγκ σε πάρα πολλά σημεία. Οπότε μπράβο σε όσους τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον όρο έστω και αδόκιμο και με τον καιρό μπορεί να γίνει και δόκιμος.

Είδα το 2001: A Space Odyssey. Είναι όσο καλό περίμενα/λένε. 2.5 ώρες και έβλεπα άνετα και άλλο. Εγώ, που γενικά σιχαίνομαι τις ταινίες γι' αυτόν τον λόγο. Άριστο απ' όπου και να το πιάσεις, γερασμένο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αλλά πρέπει να είσαι και στο ανάλογο mood για να το απολαύσεις οπτικά, ακουστικά και αφηγηματικά (ευτυχώς εγώ ήμουν). Απλά ίσως ήθελα και ένα λιγότερο αφηρημένο τέλος, επειδή τυχαίνει το συγκεκριμένο - αν έχω καταλάβει καλά τους συμβολισμούς - να μη μου ταιριάζει με αυτά που περιμένω από ένα καλό sci-fi. 9/10. Αν είναι μετά θα δω το ExMachina που είδα ότι ο GeoTrou το βρήκε καλύτερο.

Ολοκλήρωσα χθες την ανάγνωση και πριν γράψω τη θέλω να πω, είπα να δω τι γράψατε εσείς. Με κάλυψε απόλυτα η παρακάτω φράση του @laz33 Πραγματικά πιστεύω ότι πρόκειται για μία κάκιστη επιλογή για #1, ένας που δεν ξέρει τον ήρωα αποκλείεται να το ξαναγοράσει. Είναι χάλια σεναριακά, μέτριο σχεδιαστικά και σε μικρή συνάφεια με τις υπόλοιπες ιστορίες του χαρακτήρα και την ατμόσφαιρα που βγαίνει από αυτές. Ευτυχώς για τον ήρωα τον έχω διαβάσει αρκετά για να πτοηθώ από κάτι τόσο μέτριο προς το κακό.

Παρέλαβα κι εγώ!! Νομίζω έκανα βλακεία! Επρεπε να παραγγείλω περισσότερα κόμιξ.

9 πλέον νομίζω πως είμαστε συνομήλικοι!

8 συναρπαστικές ιστορίες διάσημων σχεδιαστών: ΣΑΡΑΒΑΛΑΚΙ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ! Recalled Wreck Μια ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Ντον Ρόσα ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΩΡΟ Big Baby Blues Ο Βίκαρ εικονογραφεί ένα σενάριο του Πατ και της Κάρολ Μακ Γκρηλ ΑΜΝΗΣΙΑ Amnesia Μια ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Νόελ Βαν Χορν ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ Pals Ο Σεζάρ Φεριόλι εικονογραφεί ένα σενάριο του Ντον Μαρκστάιν ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ ΨΕΥΤΗΣ Pants on Fire Μια ιστορία που έγραψε και σχεδίασε ο Κάρι Κορχόνεν ΕΝΑ ΡΟΜΠΟΤ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ The Automaid Μια ιστορία σε σενάριο Σούνε Τρόελστρουπ και σχέδιο Βάντα Γκαττίνο ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ...; What If...? Μια ιστορία του Πωλ Χάλας, εικονογραφημένη από τον Χοσέ Μασσαρόλι και τον Ραούλ Μπαρμπέρο ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΜΕΛΑΝΙ Can You Imagine... Melvin? Μια ιστορία σε σενάριο του Τζων Λάστιγκ και σχέδιο του Φρανσίσκο Ροντρίγκεζ Πεϊνάδο και της Ενρικέτα Περέα Το αγαπημένο περιοδικό μικρών και μεγάλων από αυτή την Παρασκευή 30/11 στα περίπτερα.

ΜΕΡΟΣ Γ’: Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΣΑΡΑΚΗΝΩΝ Η μεγάλη έκθεση κόμικς της Lucca θα άνοιγε τις πόρτες της στο κοινό το Σάββατο, 28 Οκτωβρίου, 2000. Τι διαφορά κάνουν 60 χρόνια: τότε οι παππούδες μας πολεμούσαν ο ένας τον άλλον στα βουνά της Αλβανίας, ενώ τα εγγόνια γινόταν φίλοι και ασχολούνταν με τα κόμικς παρά με τα όπλα—Read Comics, Don’t Make War! Στην Γένοβα έφτασα ημέρα Πέμπτη κι έτσι την επόμενη μέρα Παρασκευή την αφιερώσαμε στο τουριστικό προσκύνημα: ο Αρμάντο είχε κανονίσει να πάρει άδεια από τη δουλειά του και να μου κάνει τον τουριστικό και κομιξικό ξεναγό. Το πρωί γνώρισα τους γονείς της Μικέλα, οπότε μου δόθηκε άλλη μια ευκαιρία για να κάνω εξάσκηση των προφορικών μου ικανοτήτων στα Ιταλικά. Το πρόβλημα ήταν βέβαια, ότι εγώ ήμουν συνηθισμένος να διαβάζω τις ιστορίες κόμικς με το πάσο μου, ενώ ο Luiggi μιλούσε σαν οπλοπολυβόλο, βάλε και την ντόπια προφορά, οπότε έπιανα τον εαυτό μου να λέει πάντα “piano, piano…”. Αφού απόλαυσα την πανοραμική θέα από την βεράντα του σπιτιού του Αρμάντο, κάναμε μια στάση στην Albisola για καφέ κι ένα ελαφρύ πρωινό για να σχεδιάσουμε το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας: το πρωί θα οδηγούσαμε στην ακτογραμμή της Λιγουρίας προς δυτικά και το απόγευμα θα κατεβαίναμε στην πόλη της Γένοβας για κυνήγι κόμικς—καμιά απολύτως αντίρρηση εκ μέρους μου! Για να καταλάβετε καλύτερα το πρόγραμμα του πρώτου μισού της ημέρας θα πρέπει να σας δώσω κάποια παραπάνω εξήγηση και υπόβαθρο: ανάμεσα στις αγαπημένες μου ιστορίες Ντίσνευ κόμικς είναι η «Νύχτα των Σαρακηνών», του Μάρκο Ρότα (ΚΟΜΙΞ #278, 2011). Σ’ αυτή την ιστορία τα παπιά ανακαλύπτουν το σπασμένο σπαθί του Σαρακηνού πειρατή Paperdin (που είναι ολόφτυστος ο Ντόναλντ μ’ ενδυμασία Σαρακηνού πειρατή, ο οποίος λυμαίνονταν με τις ορδές του τις ακτές της Λιγουρίας), και έρχονται στην σύγχρονη Γένοβα για να ανακαλύψουν τον κρυμμένο του θησαυρό. Επισκέπτονται διάφορες κωμοπόλεις στα παράλια των ακτών της Λιγουρίας και καταλήγουν στο κάστρο της κωμόπολης Varigotti, όπου μέσω ενός χάσματος στον χωροχρόνο γίνονται μάρτυρες μιας ιστορίας αγάπης μεταξύ του Paperdin και μιας ντόπιας, ξανθιάς μακρομαλλούσας χωριατοπούλας (ολόφτυστη η Νταίζη!). Μια αριστουργηματική ιστορία, με πολύ ντόπιο χρώμα και ρεαλισμό, που επιβραβεύει το αθάνατο ρητό «Έρως Ανίκατε Μάχαν», όπου ο αιμοβόρος Σαρακηνός πειρατής Paperdin μετατρέπεται σε αρνάκι κεραυνοβολημένος από τον έρωτα! Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί ήταν διπλά σπέσιαλ αυτή η επίσκεψη-προσκύνημα στην περιοχή της Γένοβας: Μου δινόταν η ευκαιρία όχι μόνο να παραβρεθώ στην μεγάλη έκθεση κόμικς της Lucca, αλλά θα μπορούσα να ακολουθήσω τα χνάρια των παπιών σε μια από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες! Ο καιρός ήταν πράγματι υπέροχος, ηλιόλουστος με ευχάριστη θερμοκρασία, σου θύμιζε περισσότερο Άνοιξη παρά Φθινόπωρο, δεν μπορούσα να πιστέψω την τύχη μου. Εφοδιασμένος μ’ ένα αντίτυπο του τεύχους #81 του μηνιαίου περιοδικού Zio Paperone που ανατύπωνε την «Νύχτα των Σαρακηνών», επισκεφτήκαμε τις παραλιακές κωμοπόλεις Vado Ligure, Sfotorno, Noli, Capo di Noli, και Varigotti και κάναμε στάσεις ακριβώς στα ίδια σημεία της διαδρομής που απαθανατίστηκαν στα σκίτσα του Μάρκο Ρότα και βγήκα βέβαια πολλές φωτογραφίες στα πλαινά του δρόμου, πολλές φορές με κίνδυνο της ίδιας της σωματικής μου ακεραιότητας! Στην επιστροφή κάναμε μια μεγαλύτερη, πιο τεμπέλικη στάση στην παραθεριστική κωμόπολη του Varigotti και σουλατσάραμε στα στενά της σοκάκια… Ήταν στο κάστρο του Varigotti που είχε λάβει χώρα η μεγάλη ιστορία αγάπης της ιστορίας του Μάρκο Ρότα… Όλα ήταν έρημα βέβαια τώρα και κάτω στην παραλία το κύμα έσκαζε ταραγμένο πάνω στην άμμο, κοντά σε διπλωμένες ξαπλώστρες και ομπρέλες… (Σημείωση: στις φωτογραφίες που αναπαράγω παραπάνω μπορείτε να δείτε μια σελίδα της ιστορίας που απεικονίζει τα παπιά να οδηγούν στην ακτή της Λιγουρίας. Το τελευταίο καρέ κάτω δεξιά είναι ακριβώς το ίδιο μέρος όπου φαίνομαι εγώ στην φωτογραφία!). (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Εξαιρετική επιλογή! Τι λες τώρα Κομιξαρα το satanie, είχα διαβάσει περσι μέρος του. Άντε και στο beautiful darkness.

Aπ΄τους ίδιους δημιουργούς κυκλοφόρησε αρχές του μήνα στη Γαλλία κι άλλο one-shot western με τίτλο Texas Jack

Ντάξει, αν σου άρεσε τόσο το 2001, θα φάω κράξιμο Μπάι δε γουέι, εγώ σήμερα είδα το Dogman. Εξαιρετική ταινία εκδίκησης, όχι τόσο με την υπερβίαιη αισθητική των Κορεατών, όσο με το αίσθημα ασφυξίας που οδηγεί σε τέτοιες αποφάσεις. Καλό καστ (δεν έχω λόγια για τον πρωταγωνιστή), λιτή σκηνοθεσία και γενικά πολύ υψηλού επιπέδου από εικαστικής πλευράς. Αν ήταν αμερικάνικη, θα έτρωγε φουλ προμοτάρισμα.

ΜΕΡΟΣ Β’: ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ! Αυτή θα ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στην μεγάλη αυτή χώρα (και ιδιαίτερα μεγάλη στο αντικείμενο που ενδιέφερε εμένα, δηλαδή τα κόμικς!). Έτσι, στις 26 Οκτωβρίου του 2000, ανήμερα ακριβώς των 39ων γενεθλίων μου, πέταξα από Θεσσαλονίκη προς Μιλάνο με τελικό προορισμό τη Γένοβα, αρχίζοντας έτσι μια κομιξική πανδαισία τεσσάρων ημερών για την οποία θα είμαι πάντα υποχρεωμένος στη γυναίκα μου! Από το αεροδρόμιο Malpensa πήρα το τρένο για το κέντρο του Μιλάνο και απόλαυσα μια όμορφη διαδρομή. Όσο περίμενα στη στάση του Μετρό για να πάω στον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό, με τράβηξε σαν μαγνήτης ένα περίπτερο πλημμυρισμένο στην κυριολεξία με στοίβες από κόμικς λογιώ-λογιώ, από Topolino, μέχρι Ζαγκόρ και Μπλεκ (που τα καταβρόχθιζα σαν πραγματικός Γαργαντούας όταν ήμουν μικρός). Παρά λίγο να μην κρατηθώ και λίγο έλειψε ν’ αγοράσω τα πιο πρόσφατα τεύχη του Topolino και των “Grandi Classici” για να τα φυλλομετρήσω στην διαδρομή μέχρι τη Γένοβα, αλλά αποφάσισα να επιδείξω χαρακτήρα και να εφαρμόσω το ρητό που λέει «Η Υπομονή Είναι Αρετή»--αν και για να πω την αλήθεια, ελάχιστη απ’ αυτή την αρετή θα είχα επιδείξει αν είχα περισσότερο χρόνο, και σίγουρα θ’ αγόραζα τα πρώτα μου κόμικς σε Ιταλικό έδαφος, αλλά βιαζόμουνα να πάρω τον πρώτο συρμό του μετρό για να προλάβω το τρένο για Γένοβα…(Την ίδια αρετή έχω κάθε διάθεση να εφαρμόσω και όταν, π.χ., αγοράζω την αγαπημένη μου σοκολάτα ΣΕΡΑΝΟ: με τον ανώτερο, ευγενικό σκοπό να την απολαύσω με την ησυχία μου αργότερα, αλλά ζήτημα είναι αν μπορεί να παραμείνει παραπάνω από 5’ στην τσέπη μου!). Ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός στο Μιλάνο είναι μεγαλεπήβολος και μεγαλοπρεπής και δεν μου ήταν εντελώς άγνωστος. Όχι, δεν ήταν που τον είχα δει σε κάποια άλλη ζωή ή σε κάποιο ντοκυμαντέρ ή ταινία---τον γνώρισα στην πολύ διασκεδαστική ιστορία του Μάρκο Ρότα “Paperino Pendolare” ("Ο Ηρωικός Κάτοικος των Προαστίων", ΚΟΜΙΞ #126, 1998) , όπου ο Ντόναλντ, αφού έχει αγανακτήσει με την αγχωτική ζωή στην Λιμνούπολη, αποφασίζει να πάρει τα ανιψάκια και να μετακομίσουν στα προάστια για να βρει λίγη ηρεμία (για να ανακαλύψετε αν καταφέρνει να βρει την ηρεμία του δεν έχετε παρά να (ξα)διαβάσετε την ιστορία!). Έτσι ο Ντόναλντ αναγκάζεται να χρησιμοποιεί καθημερινά το τρένο για τις μετακινήσεις του ζώντας τη ζωή του commuter. Όπως λοιπόν είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι, ό Μάρκο Ρότα είχε επιτύχει μια άκρως ρεαλιστική απεικόνιση του Σταθμού, αποτυπώνοντας στην εντέλεια την ζωντανή, χαοτική, βομβούσα ατμόσφαιρά του και το ότι ήμουν εκεί το θεωρούσα δώρο. Έτσι όπως το έφερε η τύχη, έφτασα στον Σταθμό μόνο 10’ πριν την αναχώρηση του τρένου για την Σαβόνα, και έπρεπε στα γρήγορα να πάρω μια απόφαση για το αν θα αγόραζα αμέσως εισιτήριο για να προλάβω το τρένο, ή αν θα περίμενα με το πάσο μου να πάρω το επόμενο, μιας και είχαμε συνεννοηθεί με τον Αρμάντο να τον έπαιρνα τηλέφωνο από τον Σταθμό και να τον ενημέρωνα για την ώρα της άφιξης μου στην Σαβόνα. (Δεν είχα κινητό μαζί μου, αλλά είχαν όλοι οι Ιταλοί επιβάτες του τρένου, οπότε δεν δυσκολεύτηκα να δανειστώ το κινητό μιας πολύ ευγενικής νεαρής που καθόταν δίπλα μου και που την καταυποχρέωσα με τα Ιταλικά μου, κι έτσι μπόρεσα να τηλεφωνήσω και να συνεννοηθώ με τον Αρμάντο μόλις φτάσαμε στην Γένοβα όπου ήταν το γραφείο του στα κεντρικά της εταιρίας ELSAG.) Έτσι, μόλις κατέβηκα από το τρένο στην Σαβόνα μισή ώρα αργότερα, (θάταν 9¨30 το βράδυ), ο Αρμάντο ήταν εκεί και με περίμενε! Συναντιόμασταν λοιπόν για δέυτερη φορά μέσα στο 2000, την πρώτη φορά στο (τότε χιονισμένο) Binghamton, και τώρα στις ακτές της Λιγουρίας. Μπήκαμε λοιπόν στο αυτοκίνητο του Αρμάντο και φύγαμε για την Albisola και μετά για την μικρή κωμόπολη της Stella όπου ήταν το σπίτι τους. Μετά την Albisola, ακολουθούσες μια λοφώδη διαδρομή με δρόμους όλο στροφές (κάπου εκεί δίπλα σε κάποια στροφή είναι και ο τάφος του Sandro Pertini, πρώην Προέδρου της Ιταλίας που γεννήθηκε στη Stella), και όπως θα ανακάλυπτα το επόμενο πρωινό η θέα από την Stella ήταν καταπληκτική! Η Μικέλα μας περίμενε όταν φτάσαμε, ενώ ο τρίχρονος τότε γιος τους Σιμόνε είχε αποκοιμηθεί. Γνώριζαν βέβαια ότι ήταν τα γενέθλια μου και η Μικέλα με την μητέρα της (οι γονείς της Μικέλα έμεναν ακριβώς δίπλα) είχαν ετοιμάσει Γενοβέζικες σπεσιαλιτέ, με μανιτάρια φρέσκα (funghi porcini) που τα είχε μαζέψει την προηγούμενη μέρα ο πεθερός του Αρμάντο (τα γύρω μέρη βρίθουν από μανιτάρια και ο καθένας έχει «κρυφά» μέρη όπου τα βρίσκει να φυτρώνουν σαν τη χλόη). Μετά το γλυκό ανεβήκαμε με τον Αρμάντο στο πάνω πάτωμα που το χρησιμοποιούσαν σαν καθιστικό, αλλά όπου ήταν και η συλλογή κόμικς του Αρμάντο. Είχα χρόνο βέβαια μόνο για μια γρήγορη ματιά και ξενάγηση, και λόγω του προχωρημένου της ώρας δεν είχα περιθώρια για να διαβάσω τίποτε. Έτσι πέρασε η ώρα κουβεντιάζοντας για τα Ιταλικά κόμικς, μέχρι τη 1¨00 περίπου το πρωί, οπότε αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο. Καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι του ξενώνα εκείνο το βράδυ, σ’ ένα μέρος που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα επισκεπτόμουν ποτέ και στο σπίτι κάποιου που δεν θα τον γνώριζα με τίποτα αν δεν υπήρχε το ίντερνετ, σκέφτηκα πόσο άδικα κατηγορούμε μερικές φορές τις νέες τεχνολογίες...και ότι τελικά εξαρτάται από το πως θα τις χρησιμοποιήσουμε εμείς, αν θα βρούμε το σωστό μείγμα συμπλήρωσης και αντικατάστασης…. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Ούτε μια χριστουγεννιάτικη;

Θα μπορούσε Αλλά τα λεγόμενά του ταιριάζουν με όσα στριπάκια έχω διαβάσει. Πχ ο Μάμετ το πρόβατο είναι αλαζόνας και φιλόδοξος, όπως αυτοί που αντιστοιχούν στην κίτρινη χολή.

Ή απλά, ο καλλιτέχνης πουλάει τρέλα.

Τα γλυκόπικρα graphic novels του Soloúp Ο κομίστας Αντώνης Νικολόπουλος διαστρεβλώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας για να μιλήσει για πιο «σοβαρά», υπαρξιακά θέματα Μετά το βραβευμένο «Αϊβαλί», ένα graphic novel που συζητήθηκε αρκετά πριν από τέσσερα χρόνια και έβαλε τον δημιουργό του σε νομικές περιπέτειες, ο Soloúp επέστρεψε με τον «Συλλέκτη», ένα γλυκόπικρο κόμικ για τη διάλυση ενός γάμου και τη γονική αποξένωση μέσα από τα μάτια εξωτερικών παρατηρητών. Συχνά, ο Αντώνης Νικολόπουλος, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, διαστρεβλώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας για να μιλήσει για πιο «σοβαρά», υπαρξιακά θέματα. Με εμπειρία χρόνων στη γελοιογραφία και ως σκιτσογράφος, ο Soloúp έχει περάσει απ' όλα τα στάδια όσων δημιουργών προσπαθούν να κάνουν κόμικς στην Ελλάδα. Ένα από τα κύρια έργα του, τα «Ελληνικά Κομικς», ήταν η πιο λεπτομερής έρευνα που έχει γίνει ποτέ για την εγχώρια σκηνή των κόμικς. Αυτό το διάστημα ετοιμάζει μια μεγάλη έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη με πρωτότυπα σχέδια από τη νέα του δουλειά, εκτυπώσεις, μουσαμάδες, βίντεο και κατασκευές αλλά και πολλές παράλληλες δράσεις. Τα εγκαίνια είναι στις 23 Ιανουαρίου. — Είναι καλύτερο να υπογράφεις με ψευδώνυμο; Άρχισα να υπογράφω ως «Soloúp» το 1986, όταν ήμουν φοιτητής στο Πάντειο. Είχα την εντύπωση πως οι περισσότεροι σκιτσογράφοι χρησιμοποιούν κάποιο ψευδώνυμο κι έτσι έκανα κι εγώ. Πιθανότατα σε αυτή την απόφαση να βοήθησε και μια κοσμοφοβία που με τυραννούσε από τότε και νόμιζα πως έτσι θα απέφευγα την έκθεση. Τελικά, δεν γλίτωσα από την κοσμοφοβία μου και μου έμεινε και το Soloúp. — Πώς σκέφτηκες να γράψεις μια κοινωνική ιστορία; Όσο μεγαλώνεις, τις κοινωνικές ιστορίες και τα κοινωνικά θέματα μάλλον δεν τα ψάχνεις, έρχονται και σε βρίσκουν εκείνα. Έτσι συνέβη με το «Αϊβαλί» και τον «Συλλέκτη». Είναι πράγματα που με τη γελοιογραφία, τα χιουμοριστικά κόμικς ή τα στριπάκια δεν μπορείς να τα πεις, δεν μπορείς να τα αγγίξεις σε βάθος. Έτσι, λόγω της ανάγκης μου να μπορέσω να δώσω σχήμα σε αυτές τις ιστορίες, καταπιάστηκα με τη φόρμα των κόμικς που, σωστά ή λάθος, αποκαλούμε πλέον graphic novel. — Είναι αληθινοί οι ήρωες; Νομίζω πως η βάση των περισσότερων αφηγήσεων στην τέχνη, στα σενάρια του κινηματογράφου, για παράδειγμα, ή στη λογοτεχνία, το πρωταρχικό υλικό στο μυαλό των συγγραφέων είναι εικόνες της ζωής τους, είτε τις έζησαν οι ίδιοι είτε τις είδαν να συμβαίνουν γύρω τους. Αυτό το πρωτογενές υλικό που προέρχεται από την αληθινή ζωή και μετατρέπεται σε πηγή έμπνευσης υπάρχει ακόμα και σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας με εξωγήινους. Από την πραγματικότητα όμως μέχρι τους ήρωες μιας έντεχνης αφήγησης υπάρχει μια τεράστια διαδρομή φίλτρων, κοινωνικών επιρροών και υποκειμενικών διαθλάσεων που καταλήγουν σε έναν κόσμο αυθύπαρκτο, στο κλειστό σύμπαν ενός βιβλίου, ενός θεατρικού έργου ή μιας ταινίας. Στην περίπτωση του «Συλλέκτη», στην ιστορία του Διονύση και της Φωτεινούλας. Ο «Συλλέκτης» του Soloúp κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. — Πώς την εμπνεύστηκες; Στο παράδειγμα που σου ανέφερα με τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αν παρατηρήσεις, ακόμα και οι εξωγήινοι έχουν ανθρώπινα πάθη. Ερωτεύονται, πεθαίνουν, νιώθουν ζήλια, μίσος, έχουν αδυναμίες. Οι συγγραφείς τους είναι πιθανότερο να εμπνεύστηκαν τέτοιες συμπεριφορές από έναν γείτονα ή τον κουρέα τους παρά από έναν αυθεντικό εξωγήινο. Θα έλεγα, λοιπόν, πως η βάση των περισσότερων περιστατικών σε ένα σενάριο ή κείμενο είναι πράγματα που οι συγγραφείς κάποια στιγμή τα είδαν να συμβαίνουν στη ζωή τους. Δεν νομίζω πως απασχολεί τον αναγνώστη τόσο το αν οι ήρωες του «Συλλέκτη» είναι πραγματικοί ή όχι όσο το ότι αυτό το βιβλίο θίγει ένα ζήτημα που βρίσκεται παντού γύρω μας και είναι πέρα για πέρα αληθινό. Τα περιστατικά γονικής αποξένωσης ανάμεσα σε γονείς και παιδιά μετά από ένα διαζύγιο είναι, δυστυχώς, χιλιάδες. — Πόσο αυτοαναφορικός είσαι στις δουλειές σου; Εξαρτάται. Την εποχή που σκίτσαρα για το περιοδικό «Βαβέλ», στις ιστορίες του Ανθρωπόλυκου και του Μήτσου Κυκλάμινου δηλαδή, θα βρεις αρκετά αυτοαναφορικά στοιχεία. Τα αστεία και οι γκάφες του Μήτσου ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτοσαρκαστικά, δικές μου γκάφες. Στο πιο ώριμο «Αϊβαλί», από την άλλη, υπάρχουν κεφάλαια που είναι εντελώς αυτοβιογραφικά, με πραγματικά γεγονότα και στοιχεία, όπως οι αναφορές στους παππούδες και τις γιαγιάδες μου με καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Στον «Συλλέκτη» πάλι, ως συγγραφέας βρίσκομαι στη θέση του παρατηρητή. Παρακολουθώ τον Διονύση και το περιβάλλον του. Όμως ας μην ξεχνάμε πως και ο παρατηρητής, ο κάθε παρατηρητής, από τη στιγμή που καταγράφει τις σκέψεις του, αποτυπώνει τις δικές του ιδέες, τη δική του αντίληψη για τα πράγματα. Κι αυτό έχει σε κάποιο βαθμό στοιχεία αυτοαναφορικότητας. — Γενικά, σου αρέσει ο συμβολισμός; Πόσο χρειάζεται σε τέτοιου είδους ιστορίες; Συνηθίζω να αναφέρομαι σε άλλα έργα. Σε άλλα κείμενα, μουσικές, πίνακες ζωγραφικής, σε ταινίες. Ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο πολιτισμό ιδεών. Πολλά έργα, δικαίως ή αδίκως, έχουν ταυτιστεί με κάποιες ευρύτερες έννοιες. Έτσι, για παράδειγμα, η αναφορά σε ένα άλλο κείμενο, όπως συμβαίνει στον «Συλλέκτη» με τη «Δίκη» του Κάφκα, σε άλλες εικόνες, όπως αυτή του καπελά και του λαγού από την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», ή σε άλλες παραπομπές, όπως η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα, δίνουν άλλο βάθος πεδίου στην πρόσληψη από την πλευρά του αναγνώστη. Ανοίγουν παράλληλα παράθυρα εννοιών και σκέψεων. Όσο μεγαλώνεις, τι κοινωνικές ιστορίες και τα κοινωνικά θέματα μάλλον δεν τα ψάχνεις, έρχονται και σε βρίσκουν εκείνα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO — Υπάρχει ανάγκη για τέτοιες ιστορίες; Εννοείς ιστορίες για προβλήματα, όπως η γονική αποξένωση; Νομίζω πως οι πρώτες αντιδράσεις των αναγνωστών και ο τρόπος που έχουν αγκαλιάσει τον «Συλλέκτη» τα λέει όλα. Δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για μακρινές ιστορίες του παρελθόντος. Ζούμε στο παρόν, σε μια καθημερινότητα γεμάτη δύσκολα, «κρυφά» προβλήματα. Το να ρίχνουμε προβληματισμούς στον μύλο της σκέψης βοηθάει, πάνω απ' όλα, εμάς. — Γιατί διάλεξες το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας; Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι από τα πλέον γνωστά παραμύθια παγκοσμίως, με άπειρες διαφορετικές καταγραφές. Το παράξενο με τη συλλογή παραμυθιών των αδελφών Γκριμ είναι πως συναντάμε δύο παραλλαγές του παραμυθιού. Η πρώτη είναι η πλέον γνωστή και εικονογραφημένη. Η δεύτερη, όμως, αναφέρει πως η ίδια η Κοκκινοσκουφίτσα είναι εκείνη που σκότωσε τον κακό λύκο, πνίγοντάς τον στο πηγάδι. Ακριβώς αυτή ήταν, λοιπόν, που χρειαζόμουν αφηγηματικά κι έτσι το παραμύθι μετατράπηκε στο κλειδί που ξεκλειδώνει όλον τον «Συλλέκτη» και τις άλλες πέντε αφηγήσεις του βιβλίου. — Το βασικό θέμα του Συλλέκτη είναι η αποξένωση. Τι αποξενώνει τους ανθρώπους; Υπάρχουν άπειρες δικαιολογίες. «Φταις εσύ», «όχι φταις εσύ» και τα γνωστά. Εκείνο που συμβαίνει, όμως, στις ανθρώπινες σχέσεις και οδηγούνται στην αποξένωση ‒και μιλώ για ερωτικές σχέσεις, φιλίες, συγγενείς, γονείς και παιδιά‒ είναι από κάποια στιγμή κι έπειτα τον έναν δεν τον αφορά πια τι κάνει ο άλλος. Δεν τον ενδιαφέρει να προσπαθήσει να μπει στη θέση του. — Γιατί άφησες τόσο ανοιχτή την ερμηνεία του χωρισμού του ζευγαριού; Το ζητούμενο δεν είναι να αποδώσουμε ευθύνες στον έναν ή στον άλλο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλωστε, όλοι, λίγο-πολύ, είναι θύματα των καταστάσεων. Κυρίως τα παιδιά αλλά και οι γονείς, ειδικά αν δεν συνειδητοποιούν το πρόβλημά τους. Εδώ είναι που λέμε πως χρειάζονται και οι ψυχολόγοι, αλλιώς γινόμαστε έρμαια του θυμικού και των εγωισμών μας. Το ζητούμενο στο βιβλίο ήταν, λοιπόν, η αποτύπωση του πόνου και της βουβής βίας που υφίστανται οι άνθρωποι όταν βρεθούν σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις. Ένα κοινωνικό και θεσμικό πλαίσιο, όπως η απαρχαιωμένη σε τέτοια ζητήματα Δικαιοσύνη, που αδιαφορεί για τον ανθρώπινο πόνο. Δίκες που σέρνονται για χρόνια, στηρίζοντας παράλογα μόνο τη μία πλευρά και αδιαφορώντας για την ψυχολογική και συναισθηματική φθορά των αντιδίκων. Μια Δικαιοσύνη που, αντί να προσφέρει λύσεις, γίνεται μέρος του προβλήματος. Βάση των περισσότερων περιστατικών σε ένα σενάριο ή κείμενο είναι πράγματα που οι συγγραφείς κάποια στιγμή τα είδαν να συμβαίνουν στη ζωή τους. — Από τη γελοιογραφία μέχρι το graphic novel, ποιο είναι πιο δύσκολο είδος και ποιες οι διαφορές τους για έναν δημιουργό; Κάθε είδος υπηρετεί διαφορετικές εκφραστικές ανάγκες. Στην πολιτική γελοιογραφία πρέπει να πεις κυριολεκτικά «χίλιες λέξεις σε μια εικόνα», δηλαδή περίπου όσο είναι το κείμενο σε μια σελίδα εφημερίδας. Πρέπει να αποτυπώσεις το ρεπορτάζ και την άποψη του συντάκτη με ελάχιστα έως καθόλου λόγια στα μπαλονάκια του σκίτσου. Από την άλλη, στο μέσο των κόμικς και στην επιμέρους φόρμα τους, στα graphic novels, έχεις να αναμετρηθείς με άλλα πράγματα, με το σενάριο και το ξεδίπλωμα της αφήγησης, με τους χαρακτήρες, τη σχεδιαστική απόδοση κ.λπ. Το καθένα έχει τις δυσκολίες και, φυσικά, τις χάρες του. Καταλαβαίνεις, βέβαια, πως ο όγκος της δουλειάς για ένα graphic novel είναι τεράστιος. Μπορεί να δουλεύεις ακόμα και χρόνια για να το ολοκληρώσεις. Αυτό από μόνο του έχει έναν επιπρόσθετο βαθμό δυσκολίας. — Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις κόμικς στην Ελλάδα; Το δύσκολο να ζήσεις από τα κόμικς στην Ελλάδα, όχι να τα κάνεις. Γι' αυτό έχουμε πάρα πολλούς εξαιρετικούς, αλλά φτωχούς δημιουργούς κόμικς που για να ζήσουν όλο και περισσότερο καταφεύγουν σε συνεργασίες με το εξωτερικό. Το να κάνεις σήμερα κόμικς στην Ελλάδα είναι ταυτόσημο με το να κάνεις κόμικς στον πλανήτη Γη. Είναι πλέον μια παγκόσμια επιμέρους κουλτούρα, με το δικό της φανατικό κοινό και τις δικές της αναφορές. — Διάβασα ότι είχες νομικά προβλήματα με το «Αϊβαλί». Τελικά, λύθηκαν; Ναι. Υπήρχε μια παρεξήγηση από την πλευρά των κληρονόμων του Φώτη Κόντογλου, ότι καπηλεύομαι το έργο του. Ήταν όμως εξαιρετικά έντονη η δημόσια αντίδραση, από αναγνώστες, καλλιτέχνες και πανεπιστημιακούς, μια και το ζήτημα αφορά στη βάση του τη χρήση της τέχνης μέσα στην τέχνη. Ταυτόχρονα, υπήρξε και η αμέριστη συμπαράσταση άλλων κληρονόμων συγγραφικών δικαιωμάτων. Τελικά, οι κατηγορίες κατέπεσαν και νομικά. Στη συνέχεια, βρεθήκαμε με τους κληρονόμους, δόθηκαν φιλικές εξηγήσεις και το θέμα έληξε. Νομίζω πως το έργο του μεγάλου δημιουργού Φώτη Κόντογλου είχε μόνο να κερδίσει από το «Αϊβαλί» παρά να χάσει. Στη βιβλιοθήκη της Μυτιλήνης, για παράδειγμα, μετά την έκδοσή του από τον Κέδρο, τα βιβλία του Κόντογλου ήταν επί μήνες συνεχώς δανεισμένα. — Ποια θεωρείς την πιο απαιτητική δουλειά σου μέχρι σήμερα και για ποιον λόγο; Και ποια την καλύτερη; Όλες οι δουλειές ‒κι αυτό ισχύει για κάθε δημιουργό‒ είναι παιδεμένες, πονεμένες και ταυτόχρονα αγαπημένες. Καθεμιά είναι κομμάτι της προσωπικής του ζωής, των σκέψεων και όσων του συνέβησαν τα χρόνια που τις δούλευε. Η πιο «δύσκολη» δουλειά, λοιπόν, δεν ήταν ακριβώς κάποιο βιβλίο με κόμικς αλλά η επτάχρονη έρευνά μου για τα κόμικς. Μια απαιτητική έρευνα που κατέληξε επιτυχώς σε ένα διδακτορικό και σε ένα βιβλίο, «Τα ελληνικά κόμικς», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τόπος. Καλύτερη είναι πάντα, και υποκειμενικά, η πιο πρόσφατη, ο «Συλλέκτης», στου οποίου τους ρυθμούς ζω πλέον, ένα τυπογραφικά εξαιρετικό βιβλίο που επιμελήθηκαν με ιδιαίτερη φροντίδα οι εκδόσεις Ίκαρος, και τις ευχαριστώ γι' αυτό. — Πιστεύεις ότι έχουν καλυτερέψει τα πράγματα τελευταία για τη σκηνή των κόμικς; Υπάρχει σκηνή; Φυσικά και υπάρχει. Περιορισμένη, με έναν φανατικό κύκλο αναγνωστών, που, όμως, ολοένα μεγαλώνει. Έχουμε εξαιρετικούς δημιουργούς και γίνονται πράγματα. Δεν νομίζω πως απασχολεί τον αναγνώστη τόσο το αν οι ήρωες του «Συλλέκτη» είναι πραγματικοί ή όχι όσο το ότι αυτό το βιβλίο θίγει ένα ζήτημα που βρίσκεται παντού γύρω μας και είναι πέρα για πέρα αληθινό. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO — Τι πιστεύεις ότι λείπει από τα ελληνικά κόμικς; Η εμπιστοσύνη στο ίδιο το μέσο και στις δυνατότητές του. Δεν είναι δυνατόν, όταν έχουμε στη διάθεσή μας ένα τόσο εκφραστικό μέσο, να αναζητούμε δεκανίκια σε λογοτεχνικά και άλλα κλασικά έργα. Τα κόμικς δεν μπορεί είναι δημοφιλή και αποδεκτά ως τέχνη μόνο μέσα από λογοτεχνικές διασκευές. Μπορούν να πατήσουν στα πόδια τους, να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητές τους και να κάνουν πραγματικά σπουδαία πράγματα. — Διαβάζεις γενικά; Σου άρεσε κάποιο βιβλίο τελευταία; Διαβάζω πολύ, όλα τα χρόνια. Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μου συμβαίνουν στη ζωή. Ένα από τα βιβλία που τελείωσα πρόσφατα ήταν και το «τούβλο» «4321» του αγαπημένου Πολ Όστερ. Όμως αυτό το διάστημα τρέχω σαν τρελός για την προετοιμασία της έκθεσης του «Συλλέκτη» στο Μουσείο Μπενάκη. Δεν μένει καιρός για διάβασμα. Ξεκλέβω, όμως, κάποια βράδια για κινηματογράφο ή θέατρο. — Υπάρχει κάποιος άνθρωπος ή καλλιτέχνης που σε έχει επηρεάσει βαθύτερα και γιατί; Απ' αυτούς που συνάντησα, ο Γιάννης Καλαϊτζής. Ο Γιάννης κατάφερε να ταιριάξει στη ζωή του τον εμπνευσμένο καλλιτέχνη με τον αυτοσαρκαστικό χιουμορίστα, τον ουσιαστικό δάσκαλο με τον ταπεινό άνθρωπο και τον συνειδητό φίλο. Το μάθημά του; Δεν είναι μόνο το τι κάνεις αλλά και το πώς το κάνεις και πώς το προσφέρεις. — Η τωρινή πολιτική κατάσταση πιστεύεις ότι δίνει τροφή στους γελοιογράφους; Η πολιτική και οι πολιτικοί πάντα έδιναν τροφή στους γελοιογράφους. Το κοινό όμως δεν το βλέπω πια τόσο χαλαρό και έτοιμο ν' αποδεχτεί τη σάτιρα και το πολιτικό χιούμορ. Υπάρχει ένας φανατισμός και μια προκατάληψη στους αναγνώστες, που νομίζω πως είναι μεγαλύτερη από άλλες περιόδους. Ίσως, βέβαια, συμβάλλουμε κάποιες φορές και οι σκιτσογράφοι σε αυτό, που γινόμαστε καθρέφτες αυτής της προκατάληψης. — Πιστεύεις στην ελπίδα; «Αν δεν ελπίζεις, δεν θα βρεις το ανέλπιστο που είναι ανεξερεύνητο και απλησίαστο», που λέει και ο Ηράκλειτος. — Τι φοβάσαι περισσότερο; Θέλεις όλο τον κατάλογο; Αντ' αυτού, θα έλεγα πως χαίρομαι πολύ όταν μου προσφέρονται τυχαία κάποιες μικρές χαρές της ζωής. Το εξώφυλλο του «Συλλέκτη» Ο «Συλλέκτης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. Η φωτογράφιση έγινε στο Half Νote jazz club, στις πρόβες του Soloúp, όπου σκιτσάρει ζωντανά με τους Jazztronica. Πηγή

Με το πρώτο βιβλίο του "Το Αϊβαλί" σκιτσάρισε τον ανθρώπινο πόνο που προκαλεί η ταραγμένη ιστορική στιγμή δίνοντας το πρώτο ιστορικό graphic novel. Στο δεύτερο βιβλίο του, "Ο Συλλέκτης" (εκδ. Ίκαρος), το πενάκι του στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη και στην καρδιά ενός ζητήματος που, αν και πληγώνει αμέτρητες οικογένειες, ακόμα δεν έχει επαρκώς συζητηθεί. Συνθέτοντας έξι διηγήματα για έναν κακό λύκο, που όμως δεν είναι τόσο κακός, ο γνωστός κομικογράφος και σκιτσογράφος στο «Ποντίκι», Soloup, κατά κόσμον Αντώνης Νικολόπουλος, με λόγο αφοπλιστικά λιτό και σκίτσο καθαρό, σχολιάζει το πολλαπλό τραύμα του διαζυγίου, το τραύμα του αποχωρισμού του ενός γονιού, του πατέρα, από το παιδί. Οι έξι αφηγήσεις εγκιβωτίζουν ουσιαστικά την ίδια ιστορία ιδωμένη από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Έρωτες που κατέρρευσαν, εντάσεις, φωνές και σιωπές, αλλά και αίθουσες δικαστηρίων, νόμοι, δίκες και διαφορετικά στρατόπεδα διαδέχονται τα καρέ του. Ωστόσο σ' αυτό το βιβλίο δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχει το πρίσμα από το οποίο βλέπουν ο ένας τον άλλον. Ανάμεσα στο λευκό και σε διάφορους τόνους του γκρι που εικονογραφούν την αφήγηση, παρεμβάλλεται χρώμα στη διαφορετική εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας. Ωστόσο ο Soloup σ' αυτό το βιβλίο δε συνομιλεί μόνο με το κλασικό παραμύθι των αδελφών Γκριμ. «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λούις Κάρολ, »Η Δίκη« του Κάφκα αλλά και ο μύθος της σπηλιάς του Πλάτωνα αφήνουν τον απόηχό τους σ' αυτή τη διαδρομή, που αναζητά να ερμηνεύσει τα γιατί που οδηγούν στις »μαύρες σκιές" της απώλειας. Από ποια ανάγκη γεννήθηκε ο "Συλλέκτης"; Η ιστορία του «Συλλέκτη» είναι μια ακόμα σιωπηλή ιστορία, από αυτές που συμβαίνουν δυστυχώς κατά χιλιάδες γύρω μας. Ιδιωτικές τραγωδίες, όπως για παράδειγμα η αποξένωση ενός πατέρα από το παιδί του ύστερα από ένα διαζύγιο. Αφόρητο βάρος γι’ αυτούς που το ζουν. Κι όμως, τέτοιες ιστορίες περνάνε «στα ψιλά». Κανένας δεν ασχολείται σοβαρά σε κοινωνικό και θεσμικό επίπεδο με την επίλυσή του. Αυτή ήταν η αφετηρία. Οικογένεια, διαζύγιο, απώλεια, πληγωμένο παιδί, δικαιοσύνη είναι οι έννοιες που διατρέχουν το βιβλίο. Κυρίως όμως επικεντρώνεις στη θέση του πατέρα. Και ανατρέπεις τις στερεοτυπικές αντιλήψεις. Δύσκολο θέμα. Η μορφή του graphic novel σε διευκόλυνε να το διαχειριστείς; Το βιβλίο δεν ρίχνει ευθύνες σε κάποιον από τους εμπλεκομένους, στον μπαμπά, τη μαμά ή το παιδί. Και οι τρεις πλευρές είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θύματα ψυχολογικής βίας. Μιας άσχημης συνθήκης, της οποίας τα δικαστήρια και ο τρόπος που λειτουργούν δεν αποτελούν λύση αλλά μέρος του προβλήματος. Είναι πράγματι ένα δύσκολο θέμα. Ίσως η «λογοτεχνική» αφήγηση ενός graphic novel να μπορεί να αποδώσει το απαραίτητο συναισθηματικό βάθος που φέρνουν στις ζωές μας τέτοιες ή άλλες ανθρώπινες απώλειες. Στη δημόσια σφαίρα δεν έχει συζητηθεί επαρκώς αυτό το ζήτημα. Θεωρείς ότι ο "Συλλέκτης" δίνει αυτή την αφορμή; Αν και το βιβλίο κυκλοφορεί λιγότερο από ένα μήνα, οι ιδιαίτερα θερμές αντιδράσεις των αναγνωστών δείχνουν προς μια τέτοια κατεύθυνση. Επιχειρείς να σπάσεις στερεοτυπικές αντιλήψεις για τη θέση του πατέρα στην οικογένεια και τη σχέση του με το παιδί. Η ανατροπή της αφήγησης στο γνωστό παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας διευκολύνει τη συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα; Η παραλλαγή της Κοκκινοσκουφίτσας των αδελφών Γκριμ, αλλά και η αλληγορία της Σπηλιάς του Πλάτωνα που υπάρχουν στον «Συλλέκτη» ελπίζω πως βοηθούν σε αυτό. Συχνά μέσα από τα παραμύθια και τις αλληγορίες λες πολύ περισσότερα και πιο κατανοητά πράγματα για δύσκολες καταστάσεις. Το ψηφιακό περιβάλλον που κυριαρχεί στην εποχή μας, διευκολύνει την ειλικρίνεια και την ανεκτικότητα γύρω από τις διαπροσωπικές, τις οικογενειακές σχέσεις; Θεωρητικά το Διαδίκτυο προσφέρει περισσότερες δυνατότητες έκφρασης κι επικοινωνίας, μεγαλύτερη ανεκτικότητα. Στην πράξη όμως, αν κρίνω από τον υποκριτικό συντηρητισμό πολλών αναρτήσεων και τον πληθωρισμό των συναισθημάτων - τόσες καρδούλες και τόσα φεϊσμπουκικά λάικ -, μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Περιπλανιόμαστε μόνοι σε κλειστούς κόσμους αυταρέσκειας και, αντί να επικοινωνούμε πραγματικά, εγκλωβιζόμαστε στα πλασματικά είδωλα του εαυτού μας. Στον "Συλλέκτη" ο κακός λύκος δεν είναι τόσο κακός όσο μάθαμε να τον θεωρούμε. Αλήθεια, πόσο κακός είναι ο λύκος του βιβλίου σου και ποιος ο πραγματικά κακός λύκος των παιδιών της εποχής μας; Στο graphic novel ο κακός λύκος είναι είδωλο. Μια σκιά, μια λανθάνουσα προβολή της πραγματικότητας. Ο θυμός του παιδιού το κάνει να βλέπει τον πατέρα ως απειλή. Στην πραγματικότητα, όμως, στη ζωή όλων των παιδιών που μεγαλώνουν σήμερα, οι πραγματικοί κακοί λύκοι μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε, μεταμφιεσμένοι - όπως στην πρώτη εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας των Γκριμ - σε μια χαριτωμένη γιαγιάκα. Χαριτωμένοι λύκοι που βρίσκεις, από τα «αθώα» παιχνίδια στα τάμπλετ μέχρι τις «πατριωτικές» ιδέες που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα πλέον και μέσα στα σχολεία. Τι σε οδήγησε να δομήσεις κατ' αυτόν τον τρόπο το βιβλίο; Τα έξι κεφάλαια είναι αυτόνομες διηγήσεις, όλες μαζί όμως συνθέτουν την ίδια ιστορία μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Το να βλέπουμε το ίδιο θέμα από διαφορετικές όψεις πλουτίζει την αντίληψή μας γι’ αυτό. Πώς θα χαρακτήριζες τον "Συλλέκτη"; Graphic novel, που σημαίνει πως είναι μια αφηγηματικά πιο εξελιγμένη φόρμα των κόμικς. Ταυτόχρονα είναι μια γραφή πολύ κοντά στον λογοτεχνικό λόγο. Έχει στοιχεία αυτοβιογραφικά; Χωρίζει πάντα μεγάλη απόσταση την πραγματική ζωή από μια έντεχνη αφήγηση. Παρ’ όλα αυτά το βιβλίο αναφέρεται σε προβλήματα που λίγο - πολύ αναγνωρίζουμε όλοι στον κοινωνικό μας περίγυρο, σε φίλους και συγγενείς. Έτσι, όσο φανταστικά κι αν είναι κάποια στοιχεία των έξι αφηγήσεων, δεν παύει να συμβαίνουν διαρκώς τα ίδια και χειρότερα στην καθημερινή ζωή. Σε ότι αφορά το σχέδιο, κι αυτό στην προκειμένη περίπτωση δεν ακολουθεί παραδοσιακές φόρμες ή, εν πάση περιπτώσει, αντλεί από διαφορετικές πηγές έκφρασης. Ποιες φόρμες ακολούθησες και ποιες ανέτρεψες σ' αυτό το graphic novel; Κατά τη διάρκεια του διδακτορικού μου πάνω στην ιστορία και τη σημειολογία των κόμικς είχα την ευκαιρία να μελετήσω σε βάθος τη λεκτική και οπτική αφήγηση σε σημαντικούς δημιουργούς της παγκόσμιας εναλλακτικής σκηνής. Πολλά από αυτά τα εφάρμοσα αρχικά στο «Αϊβαλί» και νομίζω πως σιγά - σιγά αρχίζω να βρίσκω τα δικά μου βήματα στη σημειολογία της αφήγησης. Με την εναλλαγή και την ένταση των καρέ, την ποσότητα του λόγου στην εικόνα, στον ρυθμό αφήγησης, στις χρωματικές εναλλαγές. Λειτούργησαν καλά στο «Αϊβαλί» και τώρα με τον «Συλλέκτη» ελπίζω να πηγαίνω λίγο παραπέρα. Γιατί επέλεξες την ασπρόμαυρη αφήγηση, την οποία σπας μόνο στην περίπτωση που αφηγείσαι - κι αυτή με πολύ λίγα χρώματα, κυρίως κόκκινο - τη νέα εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας; Είναι από αυτά τα σημειολογικά πειράματα που σας είπα. Στις σελίδες του βιβλίου κυριαρχούν το μαύρο και οι τόνοι του γκρι. Παρ’ όλα αυτά, στο πέμπτο κεφάλαιο της Κοκκινοσκουφίτσας - που αποτελεί και το κλειδί της ιστορίας - συμβαίνει μια συναισθηματικά φορτισμένη μεταφορά και από τη δεύτερη παραλλαγή της Κοκκινοσκουφίτσας των αδελφών Γκριμ, στην εξίσου σκληρή παραλλαγή του «Συλλέκτη». Η ταυτόχρονη χρωματική μετάβαση από το ανάλαφρο πράσινο στο άγριο κόκκινο παρασύρει και εντείνει τη φόρτιση της αφήγησης. Το προηγούμενο graphic novel σου, το "Αϊβαλί", δεν έχει ξεχαστεί, τουναντίον τώρα κάνει τη διεθνή του καριέρα; Το «Αϊβαλί» αποδεικνύεται αρκετά ανθεκτικό στον χρόνο, τόσο στην Ελλάδα, όπου συνεχίζουν να έρχονται θερμά σχόλια αναγνωστών, όσο και έξω. Μετά τις μεταφράσεις του στα γαλλικά και τα τουρκικά, τώρα φαίνεται πως αρχίζει ένας νέος κύκλος μεταφράσεων σε αρκετές γλώσσες. Περιμένω κι εγώ με αγωνία να τις δω. "Ο Συλλέκτης" θα γίνει κι αυτός έκθεση; Ναι, πράγματι. Όπως και πριν από τέσσερα χρόνια με το «Αϊβαλί», ετοιμάζουμε τώρα μια μεγάλη έκθεση για τον «Συλλέκτη» στο Μουσείο Μπενάκη για τις αρχές του νέου χρόνου. Με συναυλία στα εγκαίνια, παράλληλες δράσεις και δυο σημαντικές ημερίδες. Μια για τα graphic novels στην Ελλάδα και μια δεύτερη για τη γονική αποξένωση, με καλεσμένους επιστήμονες από την Ευρώπη και την Αμερική. Περισσότερες λεπτομέρειες θα είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε σύντομα. Και το σχετικό link...

Ενώ ρε Λόρδε όταν ανά 2 τεύχη όλοι έλεγαν "θα σε κερδίσω αυτή τη φορά καταραμένε Spider-Man/Iron Man/Captain America κτλ" είχαμε κείμενα υψηλής λογοτεχνικής αξίας; Προφανώς και όχι. Και δεν έχει νόημα να ψάξω συγκεκριμένες ατάκες ή πάνελ, όλοι τα έχουμε διαβάσει. Και πάλι προφανώς δεν μου λέει τίποτα η 13η διαφορετική persona του Captain America, αλλά εγώ όχι διαβάσει τις προηγούμενες 12. Για τον καινούριο αναγνώστη θα είναι η πρώτη, άντε 2η μαζί με αυτή των ταινιών. Αυτή είναι η εποχή που ζούμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Αλλά από τη στιγμή που τα κόμικς απευθύνονται ΚΑΙ σε παιδιά, αυτά θα τα έχουμε. Αν δεν μας αρέσει, διαβάζουμε κόμικς που ΔΕΝ απευθύνονται ΚΑΙ σε παιδιά. Πιστεύω ότι είναι εποχή που οι κοινωνίες αναζητούν τις ισορροπίες τους. Πριν όχι πάρα πολλά χρόνια, θα είχαμε αστεία για τους γκέι, αστεία για τους μετανάστες, αστεία για τους μαύρους, σκληρότητα στα ζώα, ρατσιστικά σχόλια κλπ. Επειδή εγώ έχω ξεκαθαρισμένα μέσα μου, λόγω ηλικίας και εμπειρίας, αυτά τα ζητήματα, δεν σημαίνει ότι θα ήθελα ο γιος μου/κορη μου/ανιψιά μου να διαβάζει κάτι το οποίο να προωθεί/διακωμωδεί/αδιαφορεί για τέτοια ζητήματα. Άποψη μου βέβαια, και χωρίς να έχω συγκεκριμένες γνώσεις ή μόρφωση για το αντικείμενο. Απλά πιστεύω ότι με τέτοια θέματα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Και πάντα έχοντας στο μυαλό μου ότι τα συγκεκριμένα κόμικς είναι all-ages.

Επιστρέψαμε στους κανονικούς (περίπου) ρυθμούς των ιστοριών του τεύχους,με 7 πολυσέλιδες ιστορίες,αρχής γενομένης με αυτήν που φέρει τον τίτλο "Ένας πολύτιμος φίλος". Ο Μίκυ βρίσκεται στην εξοχή και πηγαίνει με την Μίννι να απολαύσουν ένα πικ νικ. Δυστυχώς όμως το αυτοκίνητό του παθαίνει βλάβη και τους χαλάει τα σχέδια. Η απάντηση του μηχανικού,που το πήγε,ήταν βέλος στην καρδιά του. Το αυτοκίνητο είναι τόσο παλιό και η ζημιά τόσο εκτεταμένη,που δεν συμφέρει να επισκευαστεί. Απογοητευμένος ο πρωταγωνιστής μας θα το δώσει για παλιοσίδερα και θα επιστρέψει με τα πόδια στο Μίκυ Σίτυ. Εκεί θα βρει πολλούς φίλους του,στους οποίους θα πει τον...πόνο του και θα θυμηθούν όμορφες αναμνήσεις που είχαν με το θρυλικό 113. Επίσης εκείνοι θα προσπαθήσουν να του βρουν ένα νέο αυτοκίνητο που θα καλύψει το κενό,ένα κενό που όπως φαίνεται είναι δυσαναπλήρωτο. Τελικά ο Μίκυ έχει χάσει για πάντα τον αγαπημένο του μηχανικό φίλο ή μήπως οι αδικίες θα διορθωθούν και οι δύο τους θα ξανασμίξουν? Χαριτωμένη ιστορία,που διαβάζεται ευχάριστα αλλά δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στον τίτλο του τεύχους. Το σενάριο μοιάζει με την αντίστοιχη ιστορία του Don Rosa για το 313 του Ντόναλντ,μόνο που έχει το μυστήριο που ταιριάζει στον Μίκυ. Απ'ότι θυμάμαι,υπάρχει κι ένα παρόμοιο αφιέρωμα και στην θρυλική τζιπάρα του Ινδιάνα Γκούφυ (την είχα διαβάσει σε κάποιο Αλμανάκο). Το θεωρώ πολύ δίκαιο το γεγονός ότι θα έπρεπε κάποια στιγμή να ασχοληθούμε,εκτός από το 313,και με το 113. Η πλοκή επαναλαμβάνεται σε πολλά σημεία της,αλλά οι δύο ανατροπές στο φινάλε είναι στοιχεία που θα αποζημιώσουν τον αναγνώστη. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Η δεύτερη ιστορία του τεύχους έχει τίτλο "Προπόνηση για τον Μαραθώνιο",το περιεχόμενό της όμως δεν είναι 100% αθλητικό. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο φίλος μας ο Ντόναλντ έχει δημιουργήσει έναν σημαντικό κατάλογο χρεών,όχι μόνο στον θείο του τον Σκρουτζ,αλλά και στην συντριπτική πλειοψηφία των καταστηματαρχών τής γειτονιάς του. Εκείνοι ειδικά,με το που θα τον δουν,θα τον πάρουν στο κυνήγι για να καταφέρουν να του αποσπάσουν έστω κι ένα ελάχιστο ποσό από το "φέσι". Έτσι ο ήρωάς μας έχει μετατραπεί σε έναν Μαραθωνοδρόμο πρώτης ποιότητας. Αυτή του την ικανότητα την παρατηρούν τα τρία του ανίψια και τον πείθουν να την καλλιεργήσει,προκειμένου να αποκτήσει δύναμη,ευεξία και γυμνασμένο κορμί. Εκείνος θα ακολουθήσει τις συμβουλές τους και με άτυπους προπονητές τους πιστωτές του,θα εξελιχθεί σε ένα ταλέντο του αθλήματος,σε σημείο να είναι ικανός να λάβει μέρος στον επίσημο Μαραθώνιο της Λιμνούπολης και να έχει μεγάλες πιθανότητες να κερδίσει (και κατά συνέπεια να πληρώσει τα χρέη του με τα χρήματα του επάθλου). Χωρίς να έχει μεγάλες προσδοκίες να πιάσει την κορυφή,το συγκεκριμένο σενάριο το βρήκα ευφυές,κι αυτό γιατί καταπιάνεται κι αναλύει ένα φαινόμενο (τα χρέη και τους πιστωτές του Ντόναλντ) που στις περισσότερες ιστορίες απλά αναφέρεται και γενικά περνάει απαρατήρητο. Το σημαντικότερο μήνυμα όμως που περνάει είναι ότι ο αθλητισμός χαρίζει υγεία. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. Ο θείος Σκρουτζ βρίσκεται σε ένα μεγάλο δίλημμα καθώς δεν μπορεί να αποφασίσει "Ποιος φεύγει & ποιος μένει". Ένα πρωινό στο θησαυροφυλάκιο ο πανίσχυρος οικονομικός μεγιστάνας βρίσκεται στο γραφείο του παρέα με τον ανιψιό του τον Ντόναλντ και συζητούν. Εκεί του εξομολογείται ότι έχει δισταγμούς για μία απόφαση που πρέπει να πάρει. Αυτή τους την συζήτηση θα την λαθρακούσουν οι δύο πιστοί του υπάλληλοι,ο Παντάξιος και η δεσποινίς Ευταξία. Αμέσως θα τους γεννηθεί η εντύπωση ότι ο εργοδότης τους υπολογίζει να απολύσει έναν από τους δύο. Τα συναισθήματα που θα τους γεννηθούν και οι κινήσεις που θα κάνουν θα μας εκπλήξουν,καθώς κάποιοι άλλοι στην θέση τους θα έπρατταν εντελώς διαφορετικά. Απλή ιστορία που θέλει να τονίσει τον αλτρουισμό των δύο πιο καλοσυνάτων εργαζομένων στις επιχειρήσεις του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Οι δύο τους έχουν τραβήξει τα πάνδεινα από εκείνον,αλλά και πάλι του δείχνουν μεγάλη εκτίμηση. Η πλοκή έβγαζε γέλιο,πιο πολύ από τις γκριμάτσες που έπαιρνε ο Σκρουτζ. Η κατάληξη όμως ήταν προβλέψιμη και την καταλαβαίνουμε από τις πρώτες σελίδες. Το σχέδιο δεν μου άρεσε. Το βρήκα πολύ ερασιτεχνικό. Στην συνέχεια,μία φωτογραφία θα σταθεί αφορμή ο Ινδιάνα Γκούφυ να ξεκινήσει την αφήγηση για τον "Θησαυρό των Χλαπακέρος". Ο διάσημος και ριψοκίνδυνος αρχαιολόγος είναι καλεσμένος στο σπίτι του Μίκυ για φαγητό. Όλως τυχαίως,ο Μόρτυ κι ο Φέρντυ,θα βρουν μία φωτογραφία στην οποία ο Ινδιάνα κατατροπώνεται από μία αφηνιασμένη γαλοπούλα. Τους γεννιέται λοιπόν η απορία πώς έφτασε σε αυτό το σημείο. Έτσι,ο πρωταγωνιστής μας θα ξεκινήσει να αφηγείται έναν άθλο του,στον οποίο βοήθησε μία φυλή Ινδιάνων να βρει έναν χαμένο θησαυρό των προγόνων τους. Σίγουρα το εν λόγω σενάριο (που προέρχεται από την σειρά "Το λεύκωμα του Ινδιάνα Γκούφυ") δεν αντιπροσωπεύει την μαχητικότητα και το σθένος του πρωταγωνιστή. Είναι κατώτερο των περιστάσεων,αλλά παρόλα αυτά αφήνει στον αναγνώστη ένα μικρό αίσθημα ευχαρίστησης. Γενικά όμως,λίγα πράγματα. Σχεδιαστικά ήταν μέτρια,αλλά υπήρχε μία καθαρότητα στα καρέ που μου άρεσε. Και πάμε στο αγρόκτημα,όπου ο Πασχάλης θα τα βάλει με μία "Αδηφάγο ζύμη". Η Γιαγιά Ντακ έχει μία ανησυχία ότι κάτι δεν πάει καλά στην περιοχή και δεν κάνει λάθος. Πράγματι,μία γειτόνισσά της έχει βάλει ένα κομμάτι ζυμάρι στο μπολ κι εκείνο αρχίζει να φουσκώνει και να φτάνει σε δυσθεώρητα μεγέθη. Τόσο μεγάλη είναι η έκτασή του που ξεχειλίζει και βγαίνει από το σπίτι κι επεκτείνεται στο χωριό. Η Γιαγιά Ντακ κι ο Πασχάλης θα προσπαθήσουν να σκεφτούν μία ιδέα για να σταματήσουν αυτόν τον όλεθρο. Η μία με την τρομερές γνώσεις της στην μαγειρική κι ο άλλος με την απύθμενη πείνα του. Κι εδώ δεν μου έκανε κλικ το σενάριο. Το βρήκα πολύ υπερβολικό και παράλληλα σαχλό. Από την αρχή μέχρι και το ψευτο-υπερηρωικό φινάλε. Ακόμα και το χιούμορ δεν είχε μεγάλη παρουσία. Το μόνο που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν που μάθαμε για την Μπριάνα Κουτ,την διάσημη εξερευνήτρια μαγείρισσα,που ήταν θεία της Γιαγιάς Ντακ. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Ακολουθεί μία απεργία που δεν την περιμέναμε. Μιλάμε για την "Απεργία των Μουργόλυκων". Μία ωραία πρωία,τα μέλη της εγκληματικής αυτής συμμορίας πηγαίνουν έξω από το θησαυροφυλάκιο κι απαιτούν από τον Παντάξιο να κανονίσει μία συνάντηση με τον Σκρουτζ. Εκείνος κατεβαίνει και τότε του ανακοινώνουν ότι όσο τα αντικλεπτικά του συστήματα είναι ενεργά,εκείνοι θα κατέλθουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και μάλιστα θα διαδηλώνουν κάτω από το παράθυρό του. Αυτή τους η κίνηση δεν μπορεί παρά να πλημμυρίσει με ικανοποίηση τον Σκρουτζ,που φαίνεται ότι θα απαλλαγεί για μεγάλο χρονικό διάστημα από εκείνους. Όμως η κατάληξη δεν θα ικανοποιήσει καμία από τις δύο πλευρές. Πρωτότυπο σενάριο,αν και η ιστορία τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες. Το φινάλε έχει κωμική ανατροπή. Γενικά μιλάμε για μία μέτρια ιστορία για την κατηγορία της. Το σχέδιο είχε ελαστικότητα,αλλά ασφυκτιούσε στα μικρά καρέ. Κι αφού θα διαβάσουμε την ιστορία "Σπουδαίες εφευρέσεις" ,από την σειρά "Πικ-νικ",στην οποία ο Κύρος θα φτιάξει ένα μηχάνημα που θα προστατεύει από την βροχή,θα φτάσουμε στην τελευταία ιστορία γι'αυτό το τεύχος που ακούει στο όνομα "Το μοιραίο καρούμπαλο". Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο διακεκριμένος καθηγητής Λούντβιχ Φον Ντρέηκ κι ο αφελής κι άγαρμπος Φέθρυ. Ο παντογνώστης Λούντβιχ θέλει να αποκτήσει το πτυχίο της Καρουμπαλολογίας και για να κάνει την διατριβή του θα πρέπει να ερευνήσει την συγκεκριμένη επιστήμη εκ του σύνεγγυς. Έτσι λοιπόν ζητάει από τον Φέθρυ να τον χτυπήσει δυνατά στο κεφάλι για να αποκτήσει δικό του καρούμπαλο. Έτσι γίνεται,αλλά τότε ο φίλος μας θα αλλάξει χαρακτήρα και θα μεταμορφωθεί σε έναν μόρτη και καλοπερασάκια έφηβο,που μπλέκεται σε μπελάδες όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Ο Φέθρυ,με την βοήθεια του Ντόναλντ,θα προσπαθήσουν να τον επαναφέρουν στην πρότερη κατάστασή του,αλλά αυτό θα αποδειχτεί αρκετά δύσκολο. Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπουμε συχνά τον Λούντβιχ σε τέτοια κατάσταση και με τέτοια αμφίεση. Έτσι μπορώ να πω ότι μου κίνησε το ενδιαφέρον το σενάριο. Το χιούμορ και οι έξυπνες ατάκες κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Η ιστορία όμως,θα ταίριαζε καλύτερα (όπως και η πλειοψηφία των ιστοριών που φιλοξενούνται εδώ) στο Super Μίκυ. Το σχέδιο ήταν αρκετά προσεγμένο.

Τυχερός ο γατούλης...

Βλέποντας την τελευταία φωτογραφία, μου δημιουργείται η απορία που κοιμάσαι εσύ.

ΜΕΡΟΣ Α': Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΥΔΕΤΕΡΟ ΕΔΑΦΟΣ Η επικοινωνία μου με τον Αρμάντο εκεί γύρω στο 1996-97 ήταν η επίσημη εμβάπτιση μου στον μαγικό κόσμο των Ιταλικών Ντίσνευ κόμικς—μόνο Ντίσνευ στην αρχή και κατόπιν ανακάλυψα ένα νέο σύμπαν από ήρωες Made in Italy. Ο Αρμάντο είχε μεγαλώσει κι αυτός με τα κόμικς του Ντίσνευ και όπως κι εγώ σε μεγαλύτερη ηλικία είχε αρχίσει να ξανακτίζει τη συλλογή του. Στα επόμενα 3-4 χρόνια μου έστελνε πολλά παλιά τεύχη του Topolino και των Classici και I Grandi Classici Disney, με ανατυπώσεις ιστοριών μεγάλων δημιουργών, όπως Romano Scarpa, Pier Lorenzo De Vita, Giuseppe Perego, Luciano Bottaro, Giovan Battista Carpi, Giorgio Cavazzano, Massimo De Vita, Marco Rota κ.α. και ταυτόχρονα γράφτηκα συνδρομητής στα Topolino, I Maestri Disney, Classici και Grandi Classici Disney, και στο Zio Paperone. Όσο γέμιζε η βιβλιοθήκη και το σπίτι με Ιταλικά περιοδικά και βιβλία, τόσο εξαντλούνταν η υπομονή της γυναίκας μου... Μέχρι τότε, αν εξαιρέσουμε τις κλασικές 10-15 λέξεις, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το presto από το pronto: εκτός από τα Αγγλικά όμως, ήξερα και τα Γαλλικά (είχα πάρει μαθήματα στο Πανεπιστήμιο), κι έτσι μετά τις αρχικές δυσκολίες, συνειδητοποίησα ότι κάθε καινούριο κόμικ που διάβαζα το καταλάβαινα ακόμα καλύτερα από το προηγούμενο. Μέσα σε ένα-δύο χρόνια μπορούσα να διαβάσω και να καταλάβω όχι μόνο κόμικς, αλλά και λογοτεχνικά βιβλία (όπως π.χ. Andrea Camilleri μετά από λίγα χρόνια, γιατί ήμουν τόσο πωρωμένος με τις ιστορίες του Σάλβο Μονταλμπάνο που δεν ήθελα να περιμένω πότε θα έβγαιναν οι αδημοσίευτες στην Ελλάδα ιστορίες του---και να προσθέσω ότι ο Καμιλλέρι γράφει στο Σικελικό ιδίωμα!). Επιπλέον, μετά τα Ντίσνευ κόμικς άνοιξα τους ορίζοντες μου και σε μια ευρεία γκάμα Ιταλικών κόμικς, όπως Martin Mystere, Dylan Dog, Magico Vento, Ken Parker, κ.α., αλλά η παρούσα ανάρτηση θα επικεντρωθεί κυρίως στα Ντίσνευ κόμικς. Αν έπρεπε κάποιος να περάσει ένα τεστ Ιταλικής κομιξολογίας πριν πολιτογραφηθεί Ιταλός, τότε σίγουρα σήμερα θα είχα διπλή υπηκοότητα…Κομιξικά πάντως, σίγουρα αισθάνομαι Ιταλός και αυτό αποδεικνύεται από το ότι συνεισέφερα με σύντομα κείμενα μου σε εκδόσεις—αφιερώματα Ιταλών δημιουργών. Η ειρωνία της τύχης το είχε να συναντηθούμε πρώτη φορά με τον Αρμάντο σε ουδέτερο έδαφος: το εαρινό εξάμηνο του 2000 ήμουνα Επισκέπτης Καθηγητής με εκπαιδευτική άδεια στο Binghamton University, upstate New York (ήταν τότε που συνάντησα τον Ντον Ρόσα για πρώτη φορά από κοντά), και τον Απρίλη αποφάσισαν να με επισκεφθούν από την Ιταλία ο Αρμάντο με την γυναίκα του Μικέλα, και με την ευκαιρία να ταξιδέψουν και σε Νέα Υόρκη και καταρράκτες του Νιαγάρα. Τους φιλοξένησα για 4 μέρες στο διαμέρισμα που νοίκιαζα (είχα αφήσει την οικογένειά μου πίσω στη Θεσσαλονίκη και ήρθαν μετά όλοι τους στις αρχές του Ιούνη) και τους γύρισα στα Finger Lakes (στην κοντινή Ithaca που πήγαμε μια μέρα είναι και το γνωστό Cornell University), και σε άλλα μέρη στο πανέμορφο upstate New York. Ιταλικά δεν είχα ξαναμιλήσει στη ζωή μου και παρόλο που ο Αρμάντο γνώριζε τέλεια Αγγλικά (πολύ σπάνιο για Ιταλό), με την Μικέλα ήμουν αναγκασμένος να συνεννοούμαι στα Ιταλικά, πράγμα που μου ήρθε πολύ ζόρι, μιας και είχα μάθει να καταλαβαίνω τον γραπτό λόγο, αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να εξασκηθώ στον προφορικό. Θυμάμαι με τι υπερηφάνεια είπα απευθυνόμενος στην Μικέλα, όταν τους έδειξα το δωμάτιο που θα τους φιλοξενούσα: Questa e’ la vostra stanza per dormire! Εκείνο το διάστημα των τεσσάρων ημερών κάναμε ατέρμονες συζητήσεις πάνω στα Ντίσνευ κόμικς και όπως το έφερε η κουβέντα ο Αρμάντο μου έκανε μια πρόταση που δεν μπορούσα να αρνηθώ: να του ανταποδώσω την επίσκεψη τον ερχόμενο Οκτώβρη και (εκεί ήταν το «δόλωμα») να εκμεταλλευτούμε την περίσταση για να παραβρεθούμε στην μεγάλη έκθεση κόμικς που γίνεται κάθε χρόνο στην πόλη της Lucca στην Τοσκάνη! Μιας και το διάστημα της έκθεσης κόμικς συνέπιπτε με τις διακοπές της 26-28ης Οκτωβρίου, πράγμα που με την σειρά του συνέπιπτε με τα γενέθλιά μου (26η Οκτωβρίου), θεώρησα ότι αν απαντούσα αρνητικά ο Θεός των κόμικς θα έριχνε στο κεφάλι μου φωτιά να με κάψει…’Επειτα, έτυχε να συμφωνήσει και η γυναίκα μου όταν της το ανέφερα, που έκανε την πολύ γλυκιά ενέργεια να μου προσφέρει το ταξίδι αυτό στην Ιταλία ως δώρο για τα 39α γενέθλιά μου…Γίνεται, λοιπόν, να μην αγαπάς μια τέτοια γεμάτη κατανόηση και απλοχεριά σύζυγο; (Φυσικά εγώ βαθειά μέσα μου υποψιαζόμουνα ότι ο ουσιαστικός λόγος της συζυγικής μεγαλοψυχίας είχε να κάνει με το ότι δεν είχε καμία όρεξη να γυρίζει η ίδια όλα τα κομιξάδικα και να περιδιαβαίνει από τέντα σε τέντα για να βλέπει μόνο Ιταλικά κόμικς—να προσθέσω όμως προς υπεράσπισή μου από όλες τις θιγόμενες συζύγους, ότι όταν ξανακάναμε το ταξίδι στην Γένοβα το 2007 πήγαμε ως ζευγάρι, αλλά εκείνη η επίσκεψη είχε κυρίως τουριστικό σκοπό και όχι σχεδόν αποκλειστικά προσκυνηματικό και κομιξικό όπως αυτή του 2000). (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Διαβάστηκε (λίγο καθυστερημένα) κι από εμένα και θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, αλλά περισσότερο με την μη αυστηρότητα του @GeoTrou . Το βρήκα ένα πανέμορφο κόμικ που καταπιάνεται με έναν θρύλο που οι περισσότεροι γνωρίζουν και κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο. Ο Κάουα, φανερά επηρεασμένος από το έργο του Stoker, θα πάρει μία μικρή λεπτομέρεια από το βιβλίο (κι από την εξαιρετική ταινία) και θα μας αφηγηθεί τις ζωές των "παιδιών της νύχτας" και την γνωριμία τους με τον Δράκουλα, πριν αυτά εισέλθουν στο αιώνιο βασίλειο του σκοτεινού άρχοντα. Αυτή η κίνηση, από μόνη της εμφανίζει μία πρωτοτυπία. Εκτίμησα τον σκηνοθετικό τρόπο εισαγωγής στο κόμικ, σε συνδυασμό με το φινάλε. Το κόμικ ανοίγει την αυλαία ορμώμενο από το βιβλίο και στο κλείσιμο βρισκόμαστε πάλι στην ίδια σκηνή. Έτσι μοιάζει ολόκληρο το κόμικ να είναι μία αναδρομή στο παρελθόν. Ο αναγνώστης δεν θα απολαύσει μόνο την ακόρεστη πείνα του Δράκουλα για αίμα, αλλά και τις μηχανορραφίες που γίνονται στην Οθωμανική Αυλή, καθώς και την δίψα για εκδίκηση των θνητών απέναντι στους δυνάστες τους. Όσον αφορά την δημώδη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, δεν με πείραξε ιδιαίτερα. Απεναντίας, μου άρεσαν οι μονόλογοι και οι μεγαλόστομες ατάκες που εκτοξεύει ο Δράκουλας. Το σχέδιο φανερώνει το μεγάλο ταλέντο του Ρουμπούλια. Θα συμφωνήσω ότι υπήρχαν σημεία που έδειχναν αδύναμα σε σχέση με άλλα, αλλά στον γενικό απολογισμό έχει γίνει όμορφη κι άκρως επαγγελματική δουλειά. Θα σταθώ περισσότερο στα backgrounds, αλλά και στην απόδοση του μοχθηρού πρωταγωνιστή (ειδικά στα μάτια του, αλλά και στα σημεία που, γεμάτος οργή, δείχνει τα δόντια του ). Το ασπρόμαυρο νομίζω ότι πήγαινε σε μία τέτοια θεματολογία. Πιστεύω ότι θα ξενέρωνα αν το έβλεπα έγχρωμο. Η έκδοση είναι πολύ καλή. Το μεγάλο σχήμα βοηθάει στην "αναπνοή" των καρέ και την ανάδειξη των λεπτομερειών. Το χαρτί είναι ανθεκτικό και η κόλληση στιβαρή. Θα ήθελα όμως περισσότερα εξτραδάκια, από δύο σελίδες με προσχέδια. Εν κατακλείδι, στην ερώτηση για το αν θα αγοράσω και την συνέχεια, η απάντηση είναι καταφατική. Για την ακρίβεια κάτι παραπάνω από σίγουρο.

Περίμενε την επόμενη

Εξύψωση The Outsider - Ο ξένος Ωραίες κοιμωμένες Οι επόμενες κυκλοφορίες του Κλειδάριθμου, που ταυτόχρονα είναι και τα πιο πρόσφατα βιβλία του Κινγκ, με την κυκλοφορία τους να καλύπτει όλη την πρόσφατη παραγωγή του. Θα βγει και σε πακέτο, μάλλον για τις γιορτές. (ISBN:978-960-461-909-2). Κασετίνα King - The Outsider, Ωραίες κοιμωμένες, Εξύψωση / Stephen King Δημόσιο ISBD Τίτλος : Κασετίνα King - The Outsider, Ωραίες κοιμωμένες, Εξύψωση Τύπος Μέσου: έντυπο / ΚΟΥΤΙ Συντελεστές: Stephen King, Συγγραφέας ; Owen King, Συγγραφέας Εκδότης: Αθήνα [GR] : Εκδόσεις Κλειδάριθμος Έτος Έκδοσης: 2018 Μέγεθος: 14,5 Χ 21,5 Συνοδευτικο υλικό: ΒΙΒΛΙΟ+ΒΙΒΛΙΟ ISBN: 978-960-461-909-2 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 28/11/2018

Συμφωνώ 1000% σε όλα με τον xepeta. Και όχι, δεν γράφονταν πάντα έτσι τα Marvel, με Punisher-από-το-μέλλον/Galactus/Ghost-Rider, και τους κακοποιούς να μιλάνε σαν δεσποινίδες.

Το είχα ξεκινήσει πριν αρκετό καιρό, ορμώμενος κυρίως από το σχέδιο. Ωστόσο το παράτησα και βλέποντας την παρουσίαση, μάλλον φταίει αυτό που λες: Κάααποια στιγμή θα της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία

Στον καναπε

Το κατά πόσο απευθύνονται σε οποιονδήποτε αυτά που βγάζουν τα τελευταία χρόνια στην Μάρβελ, είναι ιδιαίτερα αμφίβολλο. Τα νέα νούμερο 1 τα αγοράζουν κατά βάση οι παλιοί οπαδοί που είναι πορωμένοι με τους χ, ψ χαρακτήρες γιατί θέλουν να έχουν όλες τις αρχές, οι ίδιοι αναγνώστες για τους οποίους φαίνεται να ντρέπονται στην Μάρβελ που τους έχουν. Οι υπόλοιποι που γκρινιάζουν πως δεν αντιπροσωπεύονται, είναι καλοί μόνο στο να γκρινιάζουν κατά βάση, όχι στο να στηρίζουν αυτά που ζητάνε. Κατά τα άλλα, το ότι κατάληξε ένας συγγραφέας/νυν αρχισυντάκτης να ζητάει συγγνώμη επειδή των κράζανε γιατί χρησιμοποίησε καλλιτεχνικό ψευδόνυμο για να κρύψει το ποιος είναι στο παρελθόν, μια κοινή πρακτική στον χώρο των γραμμάτων και φυσικά κοινότατη και στον χώρο των κόμικς, το θεωρώ τραγελαφικό. Πως να μην θεωρούν ακόμα κάποιοι τους κομιξάδες ανώριμους, όταν κάνουν τόσο σαματά για χαζομάρες και βλέποντας τα όλα μονοδιάστατα;

Έφυγε από τη ζωή ο Stephen Hillenburg, δημιουργός του Μπομπ Σφουγγαράκη. https://variety.com/2018/tv/news/spongebob-squarepants-creator-dead-dies-stephen-hillenburg-1203037362/

Δεν έχουμε πρόβλημα που μας ενημερώσατε, ούτε έχουμε θέμα για το αν θέλετε ή δεν θέλετε να βάλετε τα κείμενα του μπλογκ σας και στο φόρουμ. Ίσα-ίσα, εκτιμούμε τις καταχωρήσεις σας όπως και να' χει. Αλλά το φόρουμ, όπως και το μπλογκ σας αλλά και κάθε οργανωμένη σελίδα, έχει μια δομή. Η ενότητα Αναμνήσεις π.χ., είναι για να καταχωρούνται πράγματα και σκέψεις που έχουν σχέση με τις αναμνήσεις σας (με το σας, εννοώ όλα τα μέλη), το μέρος όπου τα μέλη καλούνται να αποτυπώσουν με λέξεις αυτά που βίωσαν και θέλουν να μοιραστούν μαζί μας, το δικό τους πρίσμα από τις δεκαετίες που πέρασαν, όχι για απλές παραπομπές. Για παραπομπές, έχουμε την γενική συζητηση, τις ενότητες των νέων και άλλες παρόμοιες πιο "βατές" ενότητες, όπου επίσης, δεν θα χαθεί η καταχώρηση σας και θα εκτιμηθεί δεόντως. Στην ενότητα Αναμνήσεις, ζητάμε το κάτι παραπάνω, όπως σε κάθε πιο εξειδικευμένη ενότητα του φόρουμ. Και μία από τις υποχρεώσεις της διαχείρισης, είναι να μεταφέρει το κάθε πράγμα στην πιο κατάλληλη ενότητα για να έχει την καλύτερη ορατότητα αλλά και για να διατηρήσει την εύρυθμη λειτουργία του φόρουμ. Και υπό αυτό το πρίσμα, η διαχείριση του φόρουμ καλείται να σας δώσει προτάσεις για το που μπορεί να αντιστοιχεί κάτι καλύτερα, για τις επόμενες φορές, μιας και δεν περιμένουμε να ξέρετε όλοι το τι αντιστοιχεί που ανά πάσα στιγμή. Μην το βλέπετε λοιπόν σαν οτιδήποτε άλλο πέρα από ενημέρωση προς εξοικείωση σας.

Μόλις παρέλαβα την παραγγελία μου από την black friday τα 2 ΜΑΡΚ τα 8 ΜΠΛΕΚ της ειδικής έκδοσης και το ΜΠΛΕΚ από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ στην τιμή των 15,65 ευρώπουλων μαζί με τα μεταφορικα και τα έξοδα αντικαταβολης και δώρο ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΤΑΡΖΑΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Ποτέ δεν το περίμενα ότι η αγάπη μου για τα κόμικς θα είχε δύο μη αναμενόμενες, αλλά καθ’ όλα ευπρόσδεκτες και θετικές «παρενέργειες»: να μάθω μια ξένη γλώσσα στο αυτοδίδακτο και να αναπτύξω μια όμορφη φιλία (κυρίως εξ αποστάσεως, αλλά όχι μόνο) με έναν Ιταλό φανατικό επίσης με τα κόμικς του Ντίσνευ (αλλά και μ’ έναν Σουηδό τον οποίο έχετε ήδη γνωρίσει από το ταξίδι μας στο σπίτι του Ντον Ρόσα…). Κάπου εκεί γύρω στο 1996 οι απανταχού της γης φανατικοί των Ντίσνευ κόμικς είχαν δημιουργήσει μια λίστα στο ίντερνετ ονόματι Disney Comics Mailing List (dcml). Αφού εγγραφόσουν στη λίστα αυτή, συμμετείχες σε βαθυστόχαστες συζητήσεις εσωτερικής φύσεως επί παντός επιστητού όσον αφορούσε τα Ντίσνευ κόμικς (π.χ. τι χρώμα μπλουζάκια φοράει το καθένα από τα ανιψάκια του Ντόναλντ, γιατί άφησε η αδελφή του Ντόναλντ [Ντέλλα] τα τρίδυμα στον αδελφό της και εξαφανίστηκε, σε τι ποσό ανέρχεται το ρευστό του Σκρουτζ στο θησαυροφυλάκιό του, έχουν σεξουαλικές σχέσεις ο Ντόναλντ με την Νταίζη, κ.α.), και μπορείτε βέβαια να φανταστείτε ότι οι περισσότεροι συμμετέχοντες κόντευαν να πάρουν διδακτορικό πάνω στο καθ’ όλα σεβαστό αντικείμενο της Παπιολογίας. Μη φανταστείτε ότι σ’ εκείνη τη λίστα συμμετείχαν πιτσιρικάδες: οι περισσότεροι ήταν ήδη επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι, στελέχη, μερικοί καθηγητές Πανεπιστημίου, όλοι «ψώνια» προχωρημένου βαθμού χωρίς καμία πιθανότητα σωτηρίας. Σ’ εκείνη τη φάση άρτι αφιχθείς εξ Αμερικής ήμουν καλός γνώστης κυρίως της Αμερικάνικης Σχολής των Καρλ Μπαρκς, Ντον Ρόσα, Φλόυντ Γκόντφρεντσον, Πωλ Μάρρυ, κλπ, έχοντας ήδη έρθει σ’ επαφή με τον Ρόσα κι έχοντας τακτική αλληλογραφία μαζί του. Ο ίδιος ο Ντον Ρόσα ήταν βέβαια μέλος της dcml και συμμετείχε ενεργά στις συζητήσει, δίνοντάς μας λεπτομέρειες για κάθε του καινούρια ιστορία, ιστορικά γεγονότα και επιστημονικό υπόβαθρο στα οποία βασίζονταν, κλπ. (θυμάμαι το επιστημονικό υπόβαθρο για παράδειγμα της ιστορίας «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης», όπου ο Σκρουτζ, ο Ντόναλντ και τα ανιψάκια ταξιδεύουν στο κέντρο της γης μέσω ενός κυλινδρικού τούνελ που σκάβεται με μια ουσία που εφηύρε ο Κύρος Γρανάζης και για να την κάνει αληθοφανή ο Ντον συμβουλεύθηκε έναν Καθηγητή Πανεπιστημίου της Φυσικής κάνοντας τον παραλληλισμό του πως ένα καλαμάκι εισχωρεί σ’ ένα ζεστό παχύρρευστο υγρό). Από τις πρώτες μέρες εμπειρίας με την dcml δεν άργησα να αντιληφθώ ότι εκτός του μεγάλου μάστορα Καρλ Μπαρκς, οι δημιουργοί των άλλων ιστοριών που μου είχαν αποτυπωθεί από τα παιδικά μου χρόνια, όχι μόνο στο μυαλό, αλλά και στην ψυχή (εκεί κυρίως) ήταν Ιταλοί. Χωρίς να τους γνωρίζω όλους είχα ήδη αρχίσει τα προηγούμενα χρόνια κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μου επισκέψεων στην Ελλάδα να ψάχνω και να βρίσκω παλιά τεύχη του Μίκυ Μάους και των Κλασικών με τις ιστορίες τους. Η ζωή στη dcml κυλούσε λοιπόν όμορφα και μια μέρα έγραψα για μια ιστορία που είχα διαβάσει μικρός και που μου είχε αποτυπωθεί στο μυαλό: σ’ εκείνη την ιστορία η οικογένεια των Ντακ παίρνει μέρος στο γύρισμα μιας ταινίας με θέμα τη ζωή του Ρομπέν των Δασών και χαρακτηριστικές εικόνες από την ιστορία τις θυμόμουν ανάγλυφα, όπως τον αγώνα δρόμου μεταξύ δύο σαρανταποδαρουσών, τον Ντόναλντ με πράσινη αμφίεση να κρέμεται από βέλη καρφωμένα σ’ έναν τοίχο, κλπ. Σ’ εκείνο το κείμενο θυμάμαι ότι εκθείαζα την ιστορία και τον δημιουργό της, που έτυχε να ήταν ο μεγάλος Ρομάνο Σκάρπα, μερικές ιστορίες του οποίου είχαν ήδη δημοσιευθεί στην Αμερική από την εταιρία Gladstone (όπως ο «Κολοσσός του Νείλου», «Το Τελευταίο Μπαλαμπού», «Οι Φακές της Βαβυλωνίας», κ.α.). Παίρνω λοιπόν ένα προσωπικό μήνυμα από το Αρμάντο, που μου έγραφε λεπτομέρειες για τον Σκάρπα, κι έτσι αρχίσαμε να έχουμε προσωπική επικοινωνία σε πολύ τακτική βάση, ανταλλάσαμε μηνύματα μέρα παρά μέρα. Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία, μια πολύ όμορφη ιστορία φιλίας αλλά κι εμβάπτισης στον υπέροχο κόσμο των Ιταλικών κόμικς, μέρος της οποίας θα διαβάσετε σ΄αυτό το Οδοιπορικό. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Εξώφυλλο (για ανικατασταση) του τεύχους νο 33 για το αρχείο: Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Καιρό έχω να ακούσω πως οι βασικοί τίτλοι της Μάρβελ είναι all-ages.

Δύο λόγια στα γρήγορα για μερικές από τις μπόλικες ταινίες που βλέπω τον τελευταίο καιρό. Kaena: La prophetie - Γαλλικό sci-fi animation του 2003, ψηφιακό 3D όταν ακόμα το 3d στα κινούμενα σχέδια ήταν πολύ άχαρο και κακοφτιαγμένο. Σε συνδυασμό με το μέτριο σενάριο η ταινία έκλεισε μετά το μισάωρο. 4/10 The Conjuring 2, The Nun - Επέστρεψα επιτέλους στα αγαπημένα horror φιλμς, η επιστροφή δεν ήταν και η καλύτερη. το Conjuring 2 κάτι είχε να πει, σαφώς πιο λίγο από τον προκάτοχο αλλά οι καλές ερμηνείες και η πάντα ανώτερη ποιότητα στην κινηματογραφία και σκηνοθεσία της Warner Bros από το μέσο b-movie horror (είναι τόσα λίγα τα "a-movie" τρόμου που δεν ξέρω αν φτιάχνουν κατηγορία από μόνα τους) την κατατάσσει σε αυτή τη μικρή λίστα των θρίλερ που προτείνω σε άλλους. Σίγουρα δεν φτάνει το πρώτο conjuring και κάτι έπη σαν το woman in black και το dead silence. Ένα 7/10 το κέρδισε πάντως. Το the nun από την άλλη πέρασε και δεν ακούμπησε, με πήρε ο ύπνος δύο φορές κατά την διάρκεια χωρίς να είμαι καν κουρασμένος. Όταν όλη η ταινία πατάει σε jump scares και από κοκό τίποτα, είναι καταδικασμένη. Με δυσκολία πάτησα το κουμπί να δω το περσινό Phantom Thread, ακόμα ξενερώνω στην σκέψη πως δεν θα δω τον μέγιστο D. Day-Lewis σε νέα ταινία. Έφυγε πάντως από την ηθοποιία σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα του, όπως και έκανε όσο ήταν ενεργός. Κοινωνικό-βιωματικό δράμα βασισμένο σε αληθινή προσωπικότητα, το Phantom Thread εξερευνά την δύση της ζωής ενός εκκεντρικού και χαρισματικού εργένη μόδιστρου. Πήρε ένα 8/10 και στερήθηκε το εννιάρι καθαρά γιατί δεν μ'άρεσε η τροπή που πήρε η ιστορία κάπου στα 3/4 της. Η Κόκκινη Χελώνα (2016) είναι ένα ανεξάρτητο γαλλικό animation που χρησιμοποιεί μια απλή παλέτα χρωμάτων και μια εξίσου απλή ιστορία ενός ναυαγού του οποίου τα βιώματα στο νησί αποτελούν μια μεγάλη μεταφορά των σταδίων της ζωής του κάθε ανθρώπου. Απλό, λιτό, όμορφο, με ωραία νοήματα και μπόλικα μηνύματα πέρα από το προφανές "σύγκρουση ανθρώπου-φύσης". Κάποια στιγμή θα το παρουσιάσω. 8/10 Τελείωσα την ανεπίσημη τριλογία του Κορνέτο βλέποντας το Shaun of the Dead των Simon Pegg και Nick Frost. Καμμένη καφροκωμωδία, καλύτερη από το world's end, χειρότερη από το Hot Fuzz. Είναι όμως πολύ πιο κοντά στο ιδιόρρυθμο χιούμορ μου από τις ξεπλυμένες πολιτικά ορθές αμερικανιές κωμωδίες οπότε κερδίζει ένα 7/10. 8/10 για το Rebecca (1940) του Άλφρεντ Χίτσκοκ, ένα αριστούργημα για την εποχή του με εκρηκτική αλλά ταυτόχρονα ήρεμη υπόθεση μυστηρίου και τίμιες ερμηνείες από Laurence Olivier και Joan Fontaine. Νομίζω η τελευταία μη προπαγανδιστική του Χίτσκοκ για αρκετά χρόνια μέχρι να επανέλθει στο νουάρ. Από τις καλύτερες του, μακράν καλύτερη από άλλα "αριστουργήματα" που του χρεώνουν. Ocean's 8 - Τίποτα παραπάνω από ένα οκ δίωρο. Σόρι αλλά μεγάλος ο σταυρός που πήγαν να σηκώσουν, η Συμμορία των Έντεκα είναι χωρίς συζήτηση από τις καλύτερες heist ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Εκ των πραγμάτων, με μια γλάστρα Sandra Bullock, τον κ@λο της Ριχάνας να τρώει μπόλικο screen-time γιατί είναι...ο κ@λος της Ριχάνας και μια έρμη Cate Blancett να παλεύει μόνη της να το κρατήσει ψηλά δεν πας πουθενά. Όπως και να χει γουστάρω να βλέπω την απίστευτη Blancett πάντα, η φινέτσα της λάμπει ακόμα και σε τέτοιες μπούρδες. Η Ελένα Μπόναμ Κάρτερ αχαρακτήριστη, κατάφεραν να κάνουν μια από τις πιο έξυπνες γυναίκες ηθοποιούς εκεί έξω να θες να της κάτσεις σφαλιάρα. 5/10 Άντε 6/10 για τα μπαλόνια της Anne Hathaway (σε βλέπω μικρέ υποκριτή που με θεωρείς ρηχό αλλά τρέχεις να κατεβάσεις το φιλμ για να τσεκάρεις τα τάτα της ). Ο Wes Anderson δεν με απογοητεύει ποτέ και σίγουρα δεν ξεκίνησε με το Isle of Dogs (2018). Πάρα πολύ καλό, έχει έναν τελείως προσωπικό σουρεαλιστικό τόνο που τόσο έντονο δεν είδα ούτε στο Fantastic Mr. Fox και αποτελεί άκρως απαραίτητη ένεση στον τομέα του animation, θα πάει και αυτό λογικά για παρουσίαση. Κατά τα άλλα συνεχίζω σταθερά με Hercule Poirot, βλέπω με νέα οπτική τα μικρά επεισόδια και ως επί το πλείστον τα ευχαριστιέμαι. Τελειώνω την πρώτη σεζόν και μου μένει 2,3 και 5. Είδα και το τελευταίο επεισόδιο @germanicus, όταν έρθει η ώρα και το δεις σφύρα να το συζητήσουμε. Έχω διάφορες σκέψεις.

Παρόλο που δεν έχω την εμπειρία, π.χ. του xepeta, στα παλιά υπερηρωικά, πιστεύω ότι πάνω κάτω σε αυτό το επίπεδο κυμαίνονταν πάντοτε. Προφανώς υπάρχουν διαφορές, προφανώς κατά καιρούς έχουν γραφτεί αξιόλογα πράγματα, αλλά η ουσία είναι ότι ποτέ δεν διάβασα υπερηρωικό και είπα WOW!, τι διαβάζω τώρα. Η διαφορά, πιστεύω πάντα, έγκειται στην ηλικία που διαβάζεις ότι διαβάζεις. Προφανώς τα εύπεπτα και ψιλοχαζούλικα σενάρια, περνάνε πιο εύκολα όταν είσαι 15-20-30, παρά όταν είσαι 40-50 κλπ. Σε ότι αφορά τα θέματα μειονοτήτων κλπ, είμαι τελείως αντίθετος. Γιατί; Γιατί, παρόλο που έχει αρκετό δίκιο ο xepetas σε αυτά που λέει, εγώ δίνω μεγαλύτερη βάση στο γεγονός ότι, κατά βάση, αυτά το κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, εφήβους και 20+ κοινό, και όχι σε εμάς τους δεινόσαυρους. Οπότε θεωρώ πιο σημαντικό να μεγαλώνουν παιδιά με την έννοια της ανεκτικότητας και της διαφορετικότητας στο μυαλό τους και στα αναγνώσματα μας, και ας γίνεται αυτό επιτηδευμένα. Προτιμώ να μην βγει καλή ιστορία Hulk αν ο Hulk είναι κίτρινος/μαύρος/γκεί και με αυτό το τρόπο κάποιο παιδί μάθει ότι μπορεί να υπάρχουν ήρωες κίτρινοι/μαύροι/γκέι. Γιατί αν θέλω να διαβάσω καλή ιστορία, δεν θα διαβάσω πλέον Marvel. Επειδή,στα 40 μου χρόνια, δύσκολα θα θεωρήσω καλή μια ιστορία με χαρακτήρες φτιαγμένους 60 χρόνια πριν, για μια άλλη εποχή, με άλλη κουλτούρα και άλλες ανάγκες. (και με το βρακί πάνω από το παντελόνι). Θα τους διαβάσω αν θέλω, όπως λένε και οι φίλοι μας οι αμερικάνοι, pure unadulterated fun. Αν θέλω να διαβάσω κάτι με ουσία, υπάρχει η Image, υπάρχουν τα BD, υπάρχει η Fantagraphics, υπάρχουν πολλά. Υ.Γ. Μεγαλώσαμε germ.....

Τι θέμα θέτεις τώρα... Εγώ που δεν έφυγα ποτέ από τα σουπερηρωικά μαρβελικα έχω προβλημα να δεχτώ τα νέα κόμικς. Κακογραμμένα στο πόδι από φτηνούς συγγραφείς (διότι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης εφαρμόζεται κατά γράμμα) οι ιδέες είναι στην καλύτερη περίπτωση απλά χωρίς έμπνευση, και στο σκίτσο βολεύονται με δευτεράτζες. Οι νέοι συγγραφείς προμοτάρονται ως κάτι διαφορετικό με σημαντικό άξονα το να ανήκουν σε κάποια μειονότητα. Το ταλέντο τους είναι αμφιβόλου ποιότητας. Αυτό έχει φέρει πόλεμο αναρτήσεων στο ίντερνετ με τον Mark Waid να έχει οργανώσει τη μία πλευρά με μυστικές σελίδες στο Facebook, μηνύσεις, πλαγιομετωπικές επιθέσεις μέσω εκδοτών κλπ. Οι διάλογοι στη ΜΑΡΒΕΛ έχουν γίνει Ντισνεϊ. Προσέχουν τι θα πουν, δεν προσβάλουν ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, και οι συγγραφείς ζητούν συγνώμη ακόμη και αν οι κακοποιοί είναι προσβλητικοί. Εδώ ο Lex Luthor είπε κάποιον αυτιστικό και ο συγγραφέας ζήτησε συγνώμη. Η Batgirl έδειξε ότι σάστισε όταν είδε ότι κάποιος κακοποιός είναι διεμφυλικός, και ο εκδοτικός οίκος ζήτησε συγνώμη για την αντίδραση της ηρωίδας. Αρκούνται σε διαλόγους τύπου Gilmore Girls, Ugly Betty ακόμη και αν κινδυνεύει το σύμπαν. Προτιμούνται σκηνές δράσης του ενός καρέ, μονότονοι μονόλογοι που δε συμβαδίζουν με τη ροή, και πολλές φορές δεν αξίζουν να διαβαστούν. Δημιουργούνται χαρακτήρες που θυμίζουν κοσπλέι παρά τιμωρό του εγκλήματος. Πχ, ο νέος Ghost Rider είναι ο Punisher από ένα μελλοντικό παράλληλο σύμπαν που ήρθε στην εποχή μας. Αφού πρώτα έγινε κύρηκας του Galactus. Δε φτάνει αυτό, αλλά συμπεριφέρεται σαν το λούζερ λυκειακής τάξης νομίζοντας ότι θα γίνει ο νέος Deadpool. Τώρα ο Phantomduck μας διαβάζει και γελά ε;

Μι του! Τιμολόγηση 26/11 παραλαβή σήμερα πρωί στη Θεσσαλονίκη. Πριν από ένα μήνα δεν είχα σχεδόν τίποτα από φουμέτια (καλά ψέμα είχα τα Dylan Dog+Dampyr, το Dragonero και όλο και κάτι ακόμα που θα μου διαφεύγει) και πλέον έχω αρχικά τα 4 τομάκια που έβγαλαν, όλους τους τόμους Μίστερ ΝΟ, 2 τόμους Ζαγκόρ, τις ειδικές εκδόσεις ΝΟ+Ζαγκόρ και μου έστειλαν οι πονηρούληδες τον πρώτο τόμο Ταρζάν (αν μου ζητήσει ο μικρός μπορεί να αναγκαστώ να πάρω και τον 2ο). Θα εντρυφήσω λίγο στα φουμέτια να κάνω διάλειμμα και από τα BD μέχρι τέλος του χρόνου και υπόσχομαι να μην τα αδικήσω

Κακό πράμα το να γουστάρεις ιστορική ακρίβεια Δεν σου επιτρέπουν να απολαύσεις ένα ιστορικό κόμικ όσο το επιθυμείς. Το 1452, κατά τις επιδιορθώσεις των τειχών, καθάρισαν και ξαναγέμισαν την τάφρο.1 Και σε πρώτη ματιά αγάπησα τόσο πολύ το σχετικό καρέ... Μετά όμως έπεσε το μάτι μου εκεί και τσίνησα κομματάκι Όταν κατέλαβαν την Πόλη, οι Οθωμανοί δεν είχαν ως σημαία την άσπρη ημισέληνο με το άστρο σε κόκκινο φόντο. Όχι τουλάχιστον σύμφωνα με τα λήμματα της wiki Flags of the Ottoman Empire και Star and crescent. Έχω και εγώ τις πετριές μου. I know 1 "Despite the city’s lack of financial resources, the work was dutifully completed by the end of 1452. After their restoration, the land walls facing the Lycus Valley were extremely formidable. The inner wall, the largest of the three, was over 25 feet high and over eight feet thick, with the outer wall standing at 15 feet with a thickness of nearly six feet. In addition, the outer moat was cleared of debris and refilled, providing the city with even more protection." Foreign Relations and the End of Byzantium: The Use of Personal Diplomacy during the Reign of Constantine XI Palaiologos (1448 – 1453), Adam William Hellebuyck, 2006

Ένα ακόμα BD western απ΄τα πολλά που διάβασα τους τελευταίους μήνες. Είναι one-shot 75 σελίδων, σε σενάριο Pierre Dubois και σχέδιο Dimitri Armand. O "Sentence" Sykes είναι ένας marshal με τρομακτική φήμη. Λέγεται ότι δεν αρκείται στο να κυνηγάει τους παρανόμους, αλλά κάνει το δικαστή, τον ένορκο και τον εκτελεστή ταυτόχρονα. Έχει περισσότερο συμπεριφορά τιμωρού παρά ανθρώπου του νόμου. O λόγος σχετίζεται με γεγονότα του παρελθόντος του. H ιστορία ξεκινάει με τον Sykes να βρίσκεται στα ίχνη της συμμορίας Clayton που τρομοκρατεί και σκοτώνει κατά παραγγελία όσους αντιβαίνουν τα συμφέροντα των μεγαλοκεφαλαιούχων που εποφθαλμιούν την περιοχή. Σε μια φάρμα συναντάει τον μικρό Jim που ζει με τη μητέρα του. Όταν αυτή πέφτει θύμα των Claytons, o Jim θα γυρέψει εκδίκηση στο πλευρό του Sykes. Στο μεγαλύτερο μέρος του κόμικ έχουμε ένα ατέλειωτο ανθρωποκυνηγητό, κλασικό πλην αγαπημένο θέμα στα western Ειδικά μέχρι ενός σημείου έχεις την εντύπωση ότι διαβάζεις μια ιστορία που την έχεις ξαναδιαβάσει (ή έστω την παραλλαγή της). Στο τέλος όμως παίρνει άλλη τροπή και το story μεταφέρεται αρκετά χρόνια μετά, σ΄έναν κόσμο ωστόσο που δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Τα μόνα αρνητικά που βρίσκω είναι ότι σε κάποια σημεία είχαμε σεναριακές ευκολίες, ενώ το τελευταίο μέρος δεν ακολουθούσε τη στρωτή ροή που είχε το προηγούμενο. Σαν να έγιναν λίγο βιαστικά τα πράγματα στο φινάλε. Αν ο Dubois αφιέρωνε περισσότερες σελίδες, ή υπήρχαν επεξηγηματικά μπαλονάκια με κείμενο να καταλάβουμε τι μεσολάβησε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, θα ήταν καλύτερα Το σχέδιο μ΄άρεσε κι έχει χαρακτήρα. Τα σχετικά μουντά χρώματα ταιριάζουν με το genre, ενώ εντυπωσιακά είναι κάποια καρέ όπου ο ήλιος είναι κόντρα Συνολικά πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη δουλειά, με τη δύναμη και την ωμότητα που χρειάζεται κόμικ τέτοιου είδους. Yπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να ΄ναι πάρα πολύ καλό. 1-2 ψεγάδια με αποτρέπουν να το χαρακτηρίσω έτσι. Ακατάλληλο για μικρές ηλικίες μιας και περιέχει σκληρές σκηνές(δεν είναι και Bouncer βέβαια). Kυκλοφορεί και στ΄αγγλικά απ΄τη Europe Comics σε ψηφιακή μορφή Βαθμoλογία: 7/10

Nice. Εφόσον όμως το ποστ δεν περιέχει την συνέντευξη καθαυτή αλλά μια παραπομπή, μεταφέρεται στην γενική συζήτηση. Αν την περιείχε, θα μεταφερόταν στις συνεντεύξεις εκδοτών.