Blackbeard

Στο καινούριο "run" πάντως είναι καναδυό τεύχη που είναι one-shot και οι δημιουργοί λενε δεν ξέρουν πότε και ΑΝ θα βγουν σε κάποιο συλλεκτικό τόμο.

Δεν ξέρω ρε παιδια, εγώ πάντως είχα παραγγείλει βιβλίο και μου έστειλαν μέιλ δυο φορές ότι το ψάχνουν και υπέθεσα κι εγώ ότι δε θα έρθει γιατί ήταν και παλιότερη έκδοση. Αλλά στο τέλος μου ήρθε και σε πολύ νορμάλ χρονικό διάστημα.

...νομίζω ψώνισα στο ίδιο σούπερμάρκετ με τον Ορεστιξ. Τον είδα και κάτι μου θύμιζε αλλά όταν κατάλαβα τι, ήταν πολύ αργά. (είχε χυθεί όλο το γάλα...)

Βρίσκομαι κι εγώ στη Θεσσαλονίκη αν ψάχνετε κάποιον παραλίγο διάσημο

Με την ευκαιρία έκδοσης του τόμου ξαναδιάβασα τα Green Lantern του Grant Morrison και πραγματικά είναι σούπερ. Το στόρι που έχουν τα #1-#6 και το #7 είναι διαμάντια καθαρής υπερηρωικής απόλαυσης στο διάστημα. Προτείνεται σε όλους, φαν και μη. Είναι σαν να διαβάζεις κλασικό space adventure αλλά της εποχής μας. Στα τεύχη #8 και #9, όμως, με ξενέρωσε λίγο. Δε βλέπω να έχουν και πολύ λόγο ύπαρξης. Απολαυστικά μεν, αλλά δεν ξέρω που το πάει γιατί φαίνονται αυτόνομα προς το παρόν και υποτίθεται θα είναι σίγουρα 12. (Και λένε ότι θα συνεχίσει και μετά αλλά δε θα υπάρχει Green Lantern στον τίτλο.) Καιρό είχε ο Μόρρισον να μας δείξει πως γίνεται μηνιαίος υπερηρωικός τίτλος). Και τελείωσα και το LOEG: The Tempest αλλά αφού πρώτα διάβασα όλα τα προηγούμενα. Νόμιζα ότι δε θα το κατάφερνα αλλά τελικά δεν ήταν δύσκολο. Θυμήθηκα πολύ καλά γιατί ο Μουρ θεωρείται ο κορυφαιότερος. Όλη η σειρά είναι άκρως διασκεδαστική ανάγνωση με την αποκορύφωση της διασκέδασης στο Tempest. Πραγματικά στο Tempest έδωσαν ρέστα. Νομίζω είναι το κόμικ που είναι περισσότερο κόμικ από όλα τα κόμικς. Αγνή μαεστρία. Ένα παιχνίδι με την ιστορία και τις δυνατότητες των κόμικς που σου θυμίζει γιατί τα λατρεύεις και γιατί δε θα προχωρήσει και πολύ το μέσο τώρα που σταματάει ο Moore. Δεν πειράζει, θα τον έχουμε να μας θυμίζει ότι κάποτε υπήρχαν τολμηρά πράγματα στα κόμικς.

Επέστρεψαν στους κορυφαίους τίτλους που είχαν και τα βιβλία. Πολύ καλό σημάδι.

Διάβασα κι εγώ το Superman: Year One και δε με χάλασε απολύτως τίποτα (ίσως η έλλειψη φαντασίας στις οπτικές γωνίες του Ρομίτα χοχο). Πολύ ιδιαίτερη ματιά στην αφήγηση της ιστορίας και όχι τόσο πολύ στα γεγονότα(αν και νομίζω ότι ο Μίλλερ διαλέγει εξαιρετικά γεγονότα για να δείξει τον Κλαρκ). Βγάζει μια ποιητικότητα. Μετά από πολύ καιρό ένιωσα πραγματικά σαν να διαβάζω κάποιο κόμικ ως παιδί. Με την έννοια ότι χάθηκα για τα καλά μέσα στον φανταστικό κόσμο και η ανάγνωση ήταν πιο αθώα. Δεν έβαζα δηλαδή φίλτρα "α ο σούπερμαν το ένα, ο σούπερμαν το άλλο, ο μίλλερ εκείνο, οι νταήδες το άλλο..." Μου άφησε εξαιρετική εντύπωση και ανυπομονώ για το επόμενο. Επίσης μην το διαβάσει κανείς ηλεκτρονικά. Αυτό που έχουν κάνει με το μέγεθος του φυσικού τεύχους είναι εκδοτική μαεστρία.

Tο πρώτο έτσι κι έτσι αλλά το δεύτερο 100% Εγώ περιμένω κάποιον με επιρροή από καινούριο Μίλλερ.

Είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό το Purity του Jonathan Franzen και το είχα βρει απολαυστικό αλλά ήμουν έτσι κι έτσι στο να διαβάσω κάτι άλλο από αυτόν κυρίως λόγω μεγέθους. Αλλά έπιασα πρόσφατα το The Corrections και παραείναι αριστουργηματικό. Η ευφυία του ρέει σε κάθε σελίδα. Σπάνια βρίσκεις μυθιστορήματα που κυλάνε τόσο καλά, η γραφή είναι σχετικά απλή και έχουν απίστευτη διορατικότητα σε κάθε σκηνή. Το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο. Δύο φράσεις που πιστεύω του ταιριάζουν απόλυτα από μια κριτική που έχει στο οπισθόφυλλο είναι 'moral intelligence', και 'psychological insight'. Και όλα αυτά ενώ ευχαριστιέσαι άπειρα κιόλας. Ποιος ήξερε ότι θα απολάμβανα να διαβάζω για οικογενειακά προβλήματα. Προτείνεται με τα χίλια σε όποιον του αρέσουν ρεαλιστικές και καθημερινές θεματολογίες.

Δεν ξέρω, εγώ και μόνο το τρέιλερ που είδα μου άρεσε ήδη περισσότερο (και μου άρεσε το πρώτο αρκετά)

Τελείωσα πρόσφατα το For Whom the Bell Tolls του Hemingway. Ενώ όσο προχωρούσε τραβούσε όλο και περισσότερο, το τέλος το κάνει όντως ένα εξαιρετικό βιβλίο.