Αίθουσα Νικητών

Σύνοψη από την εκδοτική Ποιος είναι ο Μάρκο Κράλιεβιτς; Σε όσους έχουν μια εικόνα της ιστορίας και της προφορικής λαϊκής παράδοσης των Βαλκανίων είναι πολύ πιθανό το όνομα να είναι οικείο. Ο Πρίγκιπας Μάρκο ή Μάρκος Μρνιάβτσεβιτς ή και Μάρκος Κράλης, όπως είναι γνωστότερος στην Ελλάδα, είναι μια ιστορική φιγούρα που έγινε μυθική και πέρασε από γενιά σε γενιά μέσα από τις ιστορίες και τα παραμύθια. Μια φιγούρα για τους σλαβόφωνους αντίστοιχη με τον δικό μας Διγενή Ακρίτα! Τη φιγούρα αυτή δανείζεται ο Marko Stojanovic σε αυτόν τον πρώτο τόμο της σειράς “Αιώνιοι” για να μας μεταφέρει στη Βιέννη του 1791 και να μας αφηγηθεί μια ιστορία γεμάτη με άναιμα βαμπίρ, δολοπλόκους ευγενείς, αθάνατους πολεμιστές, τον Μότσαρτ και φυσικά με τον ίδιο τον Μάρκο Κράλιεβιτς! Η ιστορία των Αιώνιων Πρόκειται για μια σειρά φτιαγμένη από Σέρβους δημιουργούς γύρω από την ιστορία Μάρκου Κράλιεβιτς. Διαδραματίζεται στη Βιέννη του 18ου αιώνα και όντως το setting σε προϊδεάζει για κάτι θετικό. Παρ' όλα αυτά και για να μη μπερδευτεί κάποιος, δεν πρόκειται για ένα ιστορικό κόμικ με τις περιπέτειες μιας ιστορικής προσωπικότητας. Αντιθέτως αφορά τον πόλεμο που έχουν οι Αιώνιοι, συνεπώς μιλάμε κυρίως για βαμπίρ και πρόσωπα που είναι επιφανή για τη ζωή της Βιέννης, τα οποία έρχονται σε κόντρα με τον Κράλιεβιτς. Η έκδοση Το κόμικ προλογίζει τόσο ο συγγραφέας του Marko Stojanovic όσο και ο Αμερικάνος D.J Kirkbride, συγγραφέας του Errand Boys που σχεδίασε ο Νίκος Κούτσης και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Όπως φαίνεται και από την αρίθμηση, το Ρέκβιεμ είναι το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας των Αιωνίων. Επίσης το κόμικ έχει κυκλοφορήσει και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων και πρέπει να πω ότι το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης είναι μακράν το ομορφότερο. Το μέγεθος είναι το κλασικό μεγάλου μεγέθους της Jemma, δηλαδή όσο είναι το 1800 και βοηθάει φυσικά το σχέδιο να αναδειχθεί. Η δική μου γνώμη Αποφεύγω συνήθως στις παρουσιάσεις να γράφω τη γνώμη μου, αλλά τώρα λέω να το κάνω. Όταν είδα τους Αιώνιους μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και δοκίμασα να το αγοράσω, δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το τελικό αποτέλεσμα. Το σχέδιο είναι πολύ συμπαθητικό, κάπως άνισο, αλλά έχει και κάποια πολύ λεπτομερή καρέ και αποδίδεται άριστα η σκοτεινή ατμόσφαιρα της Βιέννης με τα βαμπίρ. Το ίδιο ισχύει και για τη χρωματική παλέτα Από την άλλη το σενάριο το βρήκα προβληματικό. Όταν θες να ξεκινήσεις μια ιστορία με ένα τέτοιο trade, καλό είναι να έχει εισαγωγικό χαρακτήρα όπως του Λανφέστ. Εδώ ένιωσα σε πολλά σημεία μπλεγμένος λες και έχουν συμβεί πράγματα που έπρεπε να τα ξέρω ή δεν έβρισκα λόγο για επιλογές και αποφάσεις. Θα το ξαναδιαβάσω σίγουρα και ίσως αλλάξω γνώμη. Από εκεί και πέρα καλή ανάγνωση σε όλους.

Σύνοψη από την εκδοτική Το θρυλικό και πολυαναμενόμενο υπερηρωικό έπος, κυκλοφορεί στα ελληνικά, μια ανάσα πριν την πρεμιέρα του στο Netflix! Οι Εκδόσεις Οξύ Comics με μεγάλη χαρά παρουσιάζουν το πρώτο βιβλίο του Jupiter’s Legacy, το υπερηρωικό έπος των περιφανών δημιουργών Mark Millar και Frank Quitely, όπου οι μεγαλύτεροι ήρωες του κόσμου έχουν γεράσει και η κληρονομιά τους είναι δηλητηριώδης για τα παιδιά τους, τα οποία ποτέ δε θα καταφέρουν να σταθούν στο ύψος των αξιοθαύμαστων γονιών τους. Ιδεολογικές, κοινωνικές και υπαρξιακές συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών γενεών, πρότυπα και στερεότυπα, που καταρρίπτονται και επαναπροσδιορίζονται, αλλά και οι πιο βαθιά συμπλεγματικές σχέσεις, αυτές μεταξύ γονέων και παιδιών, διαπραγματεύονται με φόντο την Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης και του Σήμερα, σε ένα graphic novel που θα αποτελέσει το καλύτερο πρόγευμα πριν την επίσημη πρεμιέρα της κινηματογραφικής του μεταφοράς στο Netflix, την 5η Μαίου. Όσο για την κληρονομιά του, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός πως θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλα τα κόμικς του μέλλοντος! Η ιστορία του Jupiter’s Legacy Κίνηση ματ από τις εκδόσεις Οξύ, καθώς με αφορμή τη σειρά Jupiter’s Legacy που θα βγει στο Netflix τον επόμενο μηνα, φέρνει στα ελληνικά το source material από τους Mark Millar και Frank Quitely. Πρόκειται για μια σειρά 10 τευχών, σπασμένη σε δύο paperbacks των πέντε τευχών έκαστο, η οποία κυκλοφόρησε από την Image. Στα ελληνικά η κυκλοφορία του δεύτερου αναμένεται σύντομα. Επίσης υπάρχει μια spinoff σειρά, το Jupiter’s Circle. Η ιστορία έχει πολλές επιρροές από τα Star Wars, το King Kong, τη Ρωμαϊκή Μυθολογία καθώς και τη Χρυσή Εποχή των Κόμικ με τον Millar να θέλει να εξερευνήσει τη σύνδεση των υπερηρωικών ιδανικών με την Αμερικάνικη Ιδέα. Έτσι η ιστορία φέρνει σε κόντρα δύο διαφορετικές γενιές υπερηρώων, τη Union ή Ένωση και τα παιδιά τους. Η Union αποτελείται από ήρωες με αρχηγό τον Sheldon Sampson (γνωστό και ως Utopian), ο οποίος το 1932 μαζί με τη μέλλουσα γυναίκα του Grace, τον μικρό του αδερφό Walter και άλλους συντρόφους θα καταφέρουν μέσα από τις αναζητήσεις τους να αποκτήσουν υπερδυνάμεις και να αποτελέσουν μια αχτίδα φωτός για την ανθρωπότητα. Οι κόντρες του Sheldon αφορούν δύο διαφορετικά μέτωπα. Το ένα μέτωπο είναι με τον αδερφό του και επίσης υπερήρωα Brainwave ή Walter, ο οποίος δε θέλει πλέον να ζει υπό τη σκιά του ηγέτη αδερφού και γι’ αυτό το λόγο διαφωνεί για τις επιλογές του και θεωρεί πως τα ιδανικά του είναι παλιομοδίτικα. Πιστεύει περισσότερο στον πολιτικό ακτιβισμό των υπερηρώων ζητώντας την κατάργηση των θρησκειών, την εξάλειψη των φόρων και την παρέμβαση για την κλιματική αλλαγή. Στην κόντρα αυτή ο Millar απεικονίζει σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε από το 2007 έως το 2009. Το άλλο μέτωπο του Sheldon είναι με τα παιδιά του, την Chloe και τον Brandon. Η Chloe είναι έγκυος, ενώ ο Brandon αδιαφορεί για την κληρονομιά του ονόματός του, αντιμετωπίζοντας την κατάσταση σαν celebrity την ίδια ώρα που ο Sheldon θέλει να τον κάνει να αναλάβει σοβαρότερες ευθύνες. Ο Brandon επίσης επηρεάζεται πολύ από τον θείο του και φαίνεται πως στρέφεται κατά του πατέρα του. Σε αυτό το πρώτο μέρος πέντε τευχών ουσιαστικά έχουμε την εισαγωγή των χαρακτήρων αυτού του σύμπαντος. Ταξιδεύουμε στη δεκαετία του 30 και μαθαίνουμε το πως ο Sheldon, η Grace, ο Walter και η υπόλοιπη Union απέκτησε τις υπερδυνάμεις, καθώς και το πως ξεκινάει η κόντρα με τον Brainwave να επηρεάζει τον Sheldon ώστε να οδηγηθούν στις απολυταρχικές τους απόψεις. Όποιος έχει δει τη σειρά The Boys ή έχει διαβάσει το κόμικ έχει παρατηρήσει το πως προσπαθεί ο Ennis να απεικονίσει τον Homelander ως μια διεστραμμένη εκδοχή του Superman και την Queen Maeve ως άλλη εκδοχή της Wonder Woman, όπως αντίστοιχα ισχύει για τον Deep/Aquaman, A-Train/The Flash και τα λοιπά. Έτσι και εδώ ο Millar χρησιμοποιεί τον Sheldon ή Utopian σαν μια ολοκαίνουρια εκδοχή του Superman που συμβολίζει το Truth, Justice and the American Way πρωτοφανώς επηρεασμένος από τη Χρυσή Εποχή των Κόμικ, ενώ η γυναίκα του Grace αποτελεί αλληγορική εκδοχή της Wonder Woman. Ο Millar κάνει φανταστική δουλειά στην αποτύπωσή τους, αλλά κυρίως προκαλεί ενδιαφέρον το πόσο αριστουργηματικά σετάρει και αναπτύσσει την ιστορία καταφέρνοντας ταυτόχρονα να μιλήσει για απολυταρχικά καθεστώτα, υπερήρωες, αμερικάνικα ιδανικά (μικρή σημείωση: ο Millar είναι Σκωτσέζος), την οικονομική κρίση του 1929, την οικονομική κρίση του 2008, πολύ κοντά στην εποχή που γραφόταν το κόμικ, το πως επηρεάζονται οι κοινωνίες από τους υπερήρωες και τα λεγόμενα τους και πολλά ακόμα άλλα θέματα, στα οποία ο Σκωτσέζος δίνει ρέστα. Αν σας αρέσουν τα υπερηρωικά με ωραίες ιδέες από πίσω, θα λατρέψετε κι αυτό. Το σχέδιο του Frank Quitely Ο Quitely είναι γνωστός για τις συνεργασίες του με τον Grant Morrison (New X-Men, we3 κτλ) και αυτή είναι η πρώτη του μεγάλη συνεργασία εκτός του έτερου Σκωτσέζου και η πρώτη του με τον Millar μετά το The Authority για τη DC. Αν και δεν είμαι μεγάλος φαν της δουλειάς του, πρέπει ταπεινά να πω πως ο Quitely κάνει εξαιρετική δουλειά στο Jupiter’s Legacy και το θεωρώ εύκολα το κορυφαίο του από όσα έχω διαβάσει. Τα πρόσωπα έχουν πολύ ωραίες εκφράσεις, κάθε ήρωας σου αποπνέει ένα τεράστιο κύρος, κάθε σκηνή έχει εξαιρετικό δυναμισμό, το φόντο κάθε καρέ έχει τεράστια λεπτομέρεια και οι μάχες έχουν εξαιρετική ζωντάνια. Πραγματικά απολαυστική δουλειά. Έκδοση Περισσότερο ενθουσιάστηκα με το timing και την επιλογή της έκδοσης, πράγμα που συνηθίζουν οι ελληνικές εκδοτικές πλέον. Το Jupiter’s Legacy είναι μια εξαιρετική δουλειά που έπρεπε να δούμε στα ελληνικά και μπράβο στις εκδόσεις Οξύ που το έβγαλαν μαζί με την κυκλοφορία της σειράς. Η έκδοση είναι στο κλασικό μέγεθος της εκδοτικής και φυσικά με τις γνωστές προδιαγραφές που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Ανυπομονώ και για το δεύτερο μέρος της ιστορίας, από μένα καλή ανάγνωση σε όλους.

Δεν θυμάμαι αν έχω εκφράσει ξανά την γνώμη μου για την νέα πορεία του ΚΟΜΙΞ. Σίγουρα είναι λυπηρό ένα τόσο εμβληματικό περιοδικό να αντιμετωπίζεται πλέον με τέτοια προχειρότητα. Καταλαβαίνω πλήρως την λογική νέων παιδιών όπως οι @Donald Duck και @DM64007, που τους δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψουν τον Μπαρκς πρώτη φορά. Αλλά νομίζω έχει ειπωθεί πολλές φορές, ότι η τραγική μέθοδος που γίνεται τώρα, δεν είναι μονόδρομος. Γιατί να στοχεύσεις αποκλειστικά σε νέους αναγνώστες, αντί να κάνεις μια καλή επιλογή κεντρικής ιστορίας που θα τους ικανοποιεί όλους, και ταυτόχρονα, να συμπεριλάβεις σε κάθε τεύχος και μια επανέκδοση Μπαρκς/Ρόσα ό,τι θες; Δεν είναι τόσο δύσκολο. Λίγη όρεξη χρειάζεται, αλλά έχουν καταντήσει το ΚΟΜΙΞ μια συρραφή από ανακυκλωμένες ιστορίες και αδιάφορες δευτερεύουσες. Χαίρομαι που δίνει την ευκαιρία να δημιουργηθούν νέοι λάτρεις των Disney Comics, αλλά σίγουρα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερη δουλειά. Να πω βέβαια κάπου εδώ, ότι ο τρόπος που το κάνει, και πάλι, προσφέρει μόνο μια προσωρινή ευχαρίστηση στους νεότερους, όσον αφορα την ανακάλυψη του Μπαρκς. Από ένα σημείο και μετά, δεν θα ψαχτείτε, δεν θα γκουκλάρετε ποιος είναι αυτός ο Μπαρκς; Θα βρείτε αμέσως την ύπαρξη της Βιβλιοθήκης και θα είναι για σας συντομα μια ακομα επανέκδοση η κεντρική ιστορία του ΚΟΜΙΞ, και όχι κάτι συνταρακτικό και καινούργιο. Θα καταλάβετε ότι μπορείτε να παίρνετε 10 ιστορίες Μπαρκς αντί 1, σχεδόν στην ίδια τιμή.

Κριτική για τον τόμο Εκδικητές: Διάλυση, με ελαφρά σπόιλερ. Η ομάδα των Εκδικητών διαλύεται! Για πρώτη φορά στην ιστορία τους θα βρεθούν μπροστά σε μία θανάσιμη απειλή που δεν θα μπορούν να διαχειριστούν, αλλά και το πιο σημαντικό, δεν θα ξέρουν από πού τους ήρθε. Κατά την διάρκεια της ιστορίας τα χτυπήματα που δέχεται η ομάδα είναι πολλά και αλλεπάληλα. Μία, φαινομενικά, συνεδρίαση ρουτίνας του Ο.Η.Ε. καταλήγει σε φιάσκο, όταν ο Άιρον Μαν επιτίθεται (λεκτικά) στον αντιπρόσωπο της Λατβερίας, η Θηλυκή Χαλκ παθαίνει ξαφνικά "αρσενικό" Χαλκ και καταστρέφει ό,τι βρίσκει μπροστά της, ο Βίζιον "γεννάει" Ουλτρονάκια, ο υπερσύγχρονος εξοπλισμός της ασπίδας δεν ανιχνεύει εξωγήινα εχθρικά σκάφη που έχουν εισβάλει στην Γη, και στο παρασκήνιο η Κόκκινη Μάγισσα ζει τον προπομπό του Οίκου του Μ-WandaVision. Δεν θέλω να γράψω περισσότερα για να μην προδόσω επιπλέον στοιχεία, αλλά η ιστορία αξίζει και με το παραπάνω τον χρόνο που θα διαθέσετε διαβάζοντάς την. Ο Μπέντις στην πρώτη του επαφή με τους Εκδικητές αποφασίζει να γράψει μία πλήρως ριζοσπαστική ιστορία, σχετικά με το τί οδήγησε τους Εκδικητές στην απόφαση να διαλύσουν την ομάδα, καθώς επίσης φροντίζει παράλληλα να ετοιμάσει τα γεγονότα που θα οδηγήσουν στην συγκρότηση των Νέων Εκδικητών που είδαμε στον 3ο τόμο της συλλογής. Η ιστορία στην πλοκή της είναι κατανοητή και κυλάει γρήγορα χωρίς να κουράζει. Ο Μπέντις αποδίδει την σκιαγράφηση των χαρακτήρων (σκέψεις-λόγια-πράξεις), καθώς και την ψυχολογία αυτών, άψογα. Και πάλι ξαναλέω, το πετυχαίνει αυτό στην πρώτη του μόλις επαφή με τους ήρωες (όπως μαθαίνουμε από τα εξτραδάκια). Στην αφήγησή του συνδυάζει δράση και συναίσθημα με εξαίσιο τρόπο, θυμίζοντάς μου λίγο από Μαρκ Γουέιντ από τον 12ο τόμο της συλλογής. Ιδιαίτερα για το δεύτερο, στα δύο τελευταία τεύχη κυρίως, το συναίσθημα ξεχειλίζει από παντού, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί μειονέκτημα. Ο Φιντς στο σχέδιο για ακόμη μία φορά είναι τέλειος. Χορταστικά μεγάλα καρέ με ωραίες σκηνές δράσης. Επίσης σε αυτόν τον τόμο κάποιες από τις σελίδες ορισμένων τευχών έχουν σχεδιαστεί από άλλους καλλιτέχνες. Κάποιες σελίδες μου άρεσαν, κάποιες άλλες όχι και τόσο. Επιστρέφω όμως στον Φιντς και στην "τηλεπάθειά" του με τον Μπέντις όσον αφορά την απεικόνιση των χαρακτήρων. Θα αναφέρω ενδεικτικά τον χαρακτήρα του Κάπτεν Αμέρικα. Ο ήρωας πραγματικά στα περισσότερα σημεία που εμφανίζεται δεν χρειάζεται μπαλονάκια για να δώσει στον αναγνώστη να καταλάβει το πώς αισθάνεται. Για να μην κάνω σοβαρό σπόιλερ, δείτε το κάρε του τρίτου τεύχους μετά το τέλος της μάχης, όταν ο Κάπτεν αγγίζει ένα τόξο, ή το καρέ στο τέταρτο τεύχος που πιάνει την Κόκκινη Μάγισσα. Όσο για την ίδια την Κόκκινη Μάγισσα, για να μην γράψω άλλες δέκα παραγράφους, θα κρατηθώ σε αυτήν την κριτική, για να την αποθεώσω σε αυτήν που θα γράψω προσεχώς για τον τόμο Οίκος του Μ. Συμπερασματικά ένας πάρα πολύ καλός τόμος. Αν και το τέλος είναι γλυκόπικρο, η ιστορία προετοιμάζει τον αναγνώστη που ενδιαφέρεται να διαβάσει την ιστορία του Οίκου του Μ, αλλά και αυτήν των Νέων Εκδικητών. Έτσι λοιπόν, οι Εκδικητές έπειτα από ένα σοβαρό πλήγμα, θα βρεθούν μπροστά σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση, καθώς θα αποφασίσουν να διαλύσουν την ομάδα που έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο ως "Οι Μεγαλύτεροι Υπερήρωες της Γης". Βαθμολογία: 8,5/10.

Φίλε @Manitou θα συμφωνήσω μαζί σου. Αντί να γκριανιάζουμε συνεχώς με το περιοδικό (που κι εγώ ανήκω σε αυτούς), θα έπρεπε να βλέπουμε και τα θετικά του. Οι δευτερεύουσες ιστορίες μπορεί να είναι μικρές, αλλά αρκετές φορές με διασκεδαστικό περιεχόμενο. Το σχέδιο είναι ικανοποιητικό με ελάχιστες εξαιρέσεις. Και κάτι ακόμα. Ξέρω από πείρα ότι η τωρινή κατάσταση του ΚΟΜΙΞ είναι "ευνοική" για μερικούς, αναφέροντας τα παιδιά μικρότερης ηλικίας. Αυτή την στιγμή η Καθημερινή ικανοποιεί τους μικρότερους αναγνώστες ή αυτούς που ξεκίνησαν τώρα την συλλογή τους. Με παράδειγμα μικρότερο συγγενή μου που πήρε το ΚΟΜΙΞ 81, του άρεσε η ιστορία του Μπαρκς και ήταν η πρώτη φορά που την διάβασε. Αυτό σημαίνει ότι αυτή η νέα μερίδα αγοραστών εκτιμάει την δουλειά της εκδοτικής, αφού δεν τους ενδιαφέρουν τα άρθρα και τα υπόλοιπα επιπρόσθετα. Και για να σας προλάβω, ο νέος αναγνώστης δεν θα μπει και τόσο στον κόπο να ψάξει για τους τόμους της Βιβλιοθήκης Disney. Πρώτα θα ξεκινήσει με τις τωρινές εκδόσεις και σταδιακά θα πάει στις παλιές αναζητήσεις. Το θέμα είναι ότι η Καθημερινή δεν κάνει καλή διαχείριση της δουλειάς της. Θα μπορούσε απλούστατα να βάζει μια δυνατή ιταλική ιστορία στην αρχή, και ας είναι χωρίς άρθρο. Το ίδιο κάνει και στο Μίκυ Μάους και το αποτέλεσμα πάντα είναι υπέροχο. Γιατί πιο σημαντική είναι η ίδια ιστορία, παρά τα υπόλοιπα. Στη συνέχεια να βάλει και μια ιστορία Μπαρκς και είμαστε έτοιμοι. Παρόμοια δουλειά γινόταν στα πρώτα 18 τεύχη. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι ευχαριστημένοι οι περισσότεροι αναγνώστες. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο να υλοποιηθούν αυτά που λέω. Θεωρώ ότι είναι πολύ απλή δουλειά. Υ.Γ Διαφωνήστε ελεύθερα!

Το όλο στήσιμο του τόπικ είναι λάθος. Μπορεί να έκανες διάφορες αλλαγές στο μεσοδιάστημα, αλλά... Τα τόπικ σε αυτή εδώ την ενότητα ανοίγονται με τη διαφήμιση του τεύχους από την Καθημερινή, για να δούμε πως θα είναι το εξώφυλλο και με καταγραφή των ελληνικών τίτλων των ιστοριών, όπως τις παρουσιάζει στις διαφημίσεις της η Καθημερινή. Εν συνεχεία, καθόμαστε να ψαχτούμε για το ποια μπορεί να είναι η πρωτότυπη ιταλική ιστορία που μεταφράζεται. Αυτό το σκέλος όμως πάντα παρουσιάζεται τελείως διακριτά. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Κρίτωνας έγραψε ό,τι έγραψε. Διότι μπαίνει ο οιοσδήποτε στο τόπικ, βλέπει ένα εξώφυλλο που προφανέστατα είναι μια επεξεργασία εικόνας. Βλέπει τις ιστορίες και προφανέστατα δεν είναι οι ιστορίες που θα έχει μέσα το τεύχος. Η δε ατάκα "άμα δεν σου αρέσει μην μπαίνεις" είναι λάθος. Στη Γενική Συζήτηση θα μπορούσες ίσως να την πεις. Σε αυτή εδώ την ενότητα, που έρχονται οι διάφοροι ντισνεϋκοί για να κουβεντιάσουν για ένα τεύχος, δεν κολλάει. Αξιέπαινο που έκατσες και αντέγραψες τις πληροφορίες για την κάθε ιστορία. Άσκοπο όμως. Και παραπλανητικό. Και ας έβαλες σημειώσεις από κάτω "για αυτές που έχουν αυτό το χρώμα είμαι σίγουρος, για εκείνες που έχουν το άλλο όχι". Αυτά τα λένε εξ'αρχής. Για να ξέρει εξ'αρχής το τι διαβάζει κανείς. Άλλο το "φαντάζομαι πως το κόμικ θα είναι έτσι, μπλαμπλαμπλα" και άλλο το "μπλαμπλαμπλα, έτσι φαντάζομαι πως θα είναι".

Όταν είδα φωτογραφίες από την επερχόμενη σειρά του Netflix, τσίμπησα και είπα να δω τι είναι αυτό εδώ. Μου άρεσε, οπότε επί τόπου διάβασα και το αμέσως επόμενο, Jupiter's Circle. Μην τρομάζετε. Το Jupiter's Legacy είναι αυτοτελής ιστορία (όταν βγει και ο δεύτερος τόμος από την Οξύ έστω). Το Circle απλά λέει ιστορίες από το ίδιο σύμπαν. Χωρίς τον Quitely όμως εκείθε. Δεν είναι κάτι το αριστουργηματικό, που θα το μνημονεύω εις τον αιώνα τον άπαντα (όπως λχ ήταν το πανάρχαιο πλέον Planetary ή το Authority), αλλά είναι άκρως διασκεδαστικό.

Εντάξει να δεχτώ ότι η "Καθημερινή" βάζει ξανά "Μπαρκς" και ο λόγος που το κάνει είναι γιατί στοχεύει στους νέους αναγνώστες (τους παλιούς τους έχει γραμμένους...,να το δεχτώ και αυτό). Αυτά τα "ρημαδιασμένα" τα άρθρα που πλαισίωναν τις ιστορίες, γιατί τα έχει βγάλει; Δεν θα ήταν ωραίο και ο οκτάχρονος, ο δεκάχρονος, που ξεκινάει τώρα το ταξίδι του σε αυτόν τον κόσμο των κόμικς, να μάθει λίγα πράγματα για την κάθε ιστορία και για τον δημιουργό της; Εκτός αν πλέον κανείς από τους νέους δεν ενδιαφέρεται για αυτά. Απλώς θέλουν να διαβάσουν μια ιστορία.

Είμαι ο μόνος, που αντιμετωπίζει αυτή τη δημοσίευση με κάποια καχυποψία, ας πούμε ως πρωταπριλιάτικο αστείο με βάση το παλιό ημερολόγιο; Το εξώφυλλο δεν είναι αυτό τού Μίκυ Μάους 357: λείπει το bar code, το λογότυπο "Disney" είναι σε λάθος μέρος και πολύ θολό, το εξώφυλλο έχει τις αναλογίες των εξωφύλλων τού Topolino και όχι αυτές τού Μίκυ Μάους, είναι κομμένο από δεξιά (λείπει μέρος από το πόδι τού Ντόναλντ) όπως και στο Topolino, ενώ, όπως παρουσιάζεται στο ημερολόγιο του Απριλίου, δεν είναι, και, τώρα που το ξαναβλέπω, το λογότυπο "ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ" δείχνει πιο πιξελιασμένο από το υπόλοιπο σχέδιο, σαν να έχει σκαναριστεί σε χαμηλότερη ανάλυση. Πολύ καλή δουλειά με το πρόγραμμα ζωγραφικής, όπου πρέπει να συνδυάστηκε το εξώφυλλο του Topolino 3152 με τη διαφημιστική αφίσα για το Comicon 2016 στη Νάπολη. Όσο για τις ιστορίες, αυτές προέρχονται όλες από το συγκεκριμένο τεύχος τού Topolino, κάτι που δεν το κάνει συχνά η Καθημερινή, να διαλέξει δηλαδή όλες τις ιστορίες από το ίδιο τεύχος τού Topolino. Εξ άλλου, με ποια λογική θα διαβάζαμε την έκτη ιστορία τής σειράς PK Tube, χωρίς να έχουμε διαβάσει τις άλλες πέντε; Το λιγότερο, που θα έκανε η Καθημερινή σε μια τέτοια περίπτωση, θα ήταν να αποκρύψει ότι πρόκειται για την έκτη ιστορία. Αίσθησή μου είναι ότι, λόγω εξωφύλλου, το τεύχος θα έχει τον βασιλιά τού ουρανού και από εκεί και πέρα θα συνεχίσει τις σειρές, που έχουν ξεκινήσει. Αν περισσεύει χώρος, ίσως να έχει και κάποια άλλη ιστορία από αυτό το τεύχος τού Topolino, προκειμένου να συμπληρωθεί ο αριθμός των σελίδων.

Ένα παιδί τέτοιας ηλικίας όπως και εγώ ή και άλλοι που ξεκινήσει να διαβάζει κόμικς, πιστεύω πως δεν μπορεί να ξέρει τις παλιές εκδόσεις, θα δώσω για παράδειγμα έναν φίλο μου ο οποίος καλά καλά δεν ξέρει το περιοδικό Ντόναλντ! Αφού ξεκίνησε πρόσφατα την συλλογή του, δεν ξέρει που πρέπει να ψάξει και κάλλιστα τι. Βολεύεται με τα κόμικς που βγαίνουν από την Καθημερινή στα οποία έχει πρόσβαση μέσω του περιπτέρου. Μέσω του ΚΟΜΙΞ, του οποίου έχει αρχίσει να συλλέγει, έχει μάθει αυτόν τον σχεδιαστή, του οποίου οι ιστορίες του ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες συνοδευτικές του τεύχους. Πριν διαβάσει την Απαγορευμένη Κοιλάδα του τεύχους 80, ούτε που είχε ακούσει να προφέρουν το όνομα του Καρλ Μπάρκς. Όμως, δεν έχει μπει καλά καλά στον κόσμο των κόμικς. Στην πορεία δημιουργείται όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον και θα αρχίζει να ψάχνει. Και φτάνω εκεί από όπου ξεκίνησα, ότι τώρα τα παιδιά που ξεκινάνε να διαβάζουν κόμικς δεν γίνεται να ξέρουν για την Μεγάλη Βιβλιοθήκη του Μπάρκς, πολύ απλά επειδή έχουν περάσει 5-7 χρόνια από τότε που εκδίδονταν αυτοί οι τόμοι. Επίσης, η Καθημερινή δεν κάνει γνωστό στους νέους αναγνώστες ότι είχαν εκδοθεί τα Άπαντα του μεγάλου αυτού σχεδιαστή, επειδή πολύ απλά εκδίδουν σιγά σιγά τις ιστορίες του στο ΚΟΜΙΞ. Κλείνοντας, επισημάνω πως ο νέος αναγνώστης δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρει να διαβάσει όλες τις ιστορίες του Μπάρκς μέσω του ΚΟΜΙΞ, επειδή πάει με τέτοιο ρυθμό (1 ιστορία τον μήνα) και επειδή δεν γνωρίζει την Μεγάλη Βιβλιοθήκη Ντίσνευ, ούτε που θα την βρει. Αυτά το μικρό κειμενάκι από εμένα!

Το σχόλιο μου σε καμιά περίπτωση δεν αναφερόταν σε αυτά που έγραψες, αλλά ήταν κάτι σαν αγανάκτηση για τον τρόπο που πλέον αντιμετωπίζει τα "disney" και ιδικά το ΚΟΜΙΞ η "Καθημερινή".

Όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα... Πραγματικά αν θες να πιασεις το νεανικό κοινό βάλε ένα άρθρο. Βαζε που και που μια ιστορία Μπαρκς και ταυτόχρονα διαφήμισε και τις εγκυκλοπαίδειες. Λύσεις υπάρχουν όρεξη δεν υπάρχει. Όπως και να έχει χαίρομαι που οι πιο μικροί μας φίλοι γνώρισαν έστω και έτσι τον μεγάλο θείο Καρλ! Παιδιά ψάξτε εκδόσεις. Ο Μπαρκς και ο Ροσα είναι το Αμερικανικό Ντίσνεϋ με παπια σε αντιδιαστολή με το Ιταλικό του Μίκυ Μαους. Στα παπια είναι και το κορυφαίο Ντίσνεϋ.

Διάβασα το wolverine origin! Για μένα ήταν ότι έπρεπε. Τέλεια ιστορία, origin χαρακτήρα, και τέλειο σχέδιο. Από τους καλύτερους τόμους μέχρι τώρα. Γενικά σε αυτή τη συλλογή έχω απολαύσει Spiderman και Wolverine.

Εμβληματική σκηνή στην Ιστορία του Κινηματογράφου αποτελεί αυτή με τη σηκωμένη φούστα της Μέριλιν Μονρόε από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα». Σήμερα που το «καρέ καρέ» κλείνει 7 χρόνια ζωής και όχι φαγούρας, ρίχνουμε μια ματιά στις αμέτρητες εκδοχές αυτής της σηκωμένης φούστας σε κόμικς και γελοιογραφίες. Απόσπασμα από σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη Αν και έχει πεθάνει πριν από 59 χρόνια ο μύθος της εξακολουθεί να είναι ζωντανός. Η Μέριλιν Μονρόε έχει γραφτεί με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία του Κινηματογράφου, για λόγους τόσο κινηματογραφικούς (συνεργασίες με σκηνοθέτες όπως ο Τζον Χιούστον, ο Λόρενς Ολίβιε κ.ά. και ηθοποιούς όπως ο Ιβ Μοντάν, ο Τζακ Λέμον, ο Τόνι Κέρτις) όσο και εξωκινηματογραφικούς (sex symbol για πολλά χρόνια, σχέσεις με τον Τζόε Ντι Μάτζιο, τον Μάρλον Μπράντο, τον Άρθουρ Μίλερ, τον Τζον Κένεντι, διαφημίσεις, δημόσιες εμφανίσεις που προσέλκυαν χιλιάδες ανθρώπους). Andy Warhol Ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες του Άντι Γουόρχολ είναι το «Marilyn Diptych» που φιλοτεχνήθηκε αμέσως μετά τον θάνατό της το 1962, παρουσιάζοντας πολλαπλά πορτρέτα της διάσημης σταρ με μικρές και μεγαλύτερες τροποποιήσεις, τα μισά έγχρωμα και τα άλλα μισά ασπρόμαυρα. Ο Γουόρχολ επέστρεψε κι άλλες φορές στη Μέριλιν δημιουργώντας πορτρέτα της και τοποθετώντας την ανάμεσα σε άλλα pop icons όπως ο Μίκυ Μάους, ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Σούπερμαν και καταναλωτικά προϊόντα όπως η σούπα Campbell και τα κουτιά Brillo. Η Μέριλιν στη σκηνή από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα» Η πιο γνωστή ωστόσο εικόνα της Μέριλιν προέρχεται από την ταινία «7 Χρόνια Φαγούρα» του Μπίλι Γουάλντερ. Η ταινία προβλήθηκε το 1955 και έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στις ΗΠΑ και σε πολλές ακόμα χώρες. Η Μέριλιν ήταν ήδη σούπερ σταρ και το κοινό αναζητούσε την παρουσία της. Κι ακόμα περισσότερο την εμφάνισή της με λίγα κι αποκαλυπτικά ρούχα. Γι’ αυτό δεν ήταν τυχαία η επιλογή του Γουάλντερ να της ζητήσει να σταθεί για λίγο πάνω από μια σχάρα εξαερισμού του μετρό δίπλα στον συμπρωταγωνιστή της Τομ Ίγουελ, ενώ μόλις είχαν βγει από έναν κινηματογράφο. Ο αέρας σηκώνει το φόρεμα της Μέριλιν, αυτή ενθουσιάζεται, η κάμερα ζουμάρει στις γάμπες της, ο Ίγουελ χάνει τα λόγια του και η εικόνα περνά στην Ιστορία. Κι από τότε δεκάδες γελοιογράφοι και δημιουργοί κόμικς την τροποποιούν, την αναπλαισιώνουν και τη χρησιμοποιούν για χιουμοριστικούς σκοπούς. Μιχάλης Κουντούρης Προκαλώντας το γέλιο μέσω της απόλυτης ανοικείωσης σε σχέση με το context του πρωτοτύπου και συνθέτοντας παρωδίες που δεν σατιρίζουν το αρχικό έργο ή τα πρόσωπά του αλλά θεσμούς, εξουσίες, στερεότυπα κ.λ.π. Με πρώτη ίσως αυτήν του περιοδικού MAD, που λίγους μήνες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας πρόλαβε να τη σατιρίσει δια χειρός Will Elder και πρωταγωνίστρια κάποια Marilyn Marone. Και μια πολύ πρόσφατη, την εκπληκτική γελοιογραφία του Μιχάλη Κουντούρη με την Ευρωπαϊκή Ένωση να προσπαθεί να μιμηθεί τη σέξι ανεμελιά και την επιτηδευμένη αφέλεια της Μέριλιν, αλλά να είναι δέσμια του νεοναζισμού που αναδύεται υπό την ανοχή της. Gerhard Haderer Ξεχωριστή είναι και η γελοιογραφία του Gerhard Haderer με έναν τρομαγμένο καθολικό ιερέα να προσπαθεί να καλύψει τα εσώρουχά του με σχέδια χαρακτήρων του Ντίσνεϊ δίπλα στην ξέγνοιαστη Μέριλιν που απολαμβάνει το υπόγειο αεράκι. Ένα παιχνίδι με τα στερεότυπα, λιγότερο πολιτικό αλλά έντονα αυτοπαρωδιακό, υπό την έννοια ότι παρωδούν έναν χαρακτήρα της εταιρείας Marvel που τους φιλοξενεί, κάνουν οι Scott Gimple και Tom Morgan το 1992 στη σειρά «What If…». Τοποθετούν πάνω από τη σχάρα όχι τη Μέριλιν αλλά τον παντοδύναμο Watcher που με σκέρτσο δείχνει να χαίρεται τη στιγμή. «Roswell» του Bill Morrison και «What If...» από τους Scott Gimple και Tom Morgan Χιουμοριστικές είναι και οι εκδοχές με τον Γάτο του Geluck να φυσάει κάτω από την τηλεόραση με όλη του τη δύναμη για να ανεβάσει λίγο ψηλότερα το λευκό φόρεμα, τον εξωγήινο Roswell του Bill Morrison που σοκάρεται μπρος στο θέαμα της αέρινης Μέριλιν, την Brandy Carter του Frank Cho από το «Liberty Meadows» δίπλα στα ζωάκια που προστατεύει και τον Ντόναλντ Τραμπ του M. G. Anthony σε έναν ακόμη από τους αμέτρητους ρόλους που ο πρώην πρόεδρος θα μπορούσε να παίξει προκειμένου να συντηρεί τη φιλαυτία του. Ο Γάτος του Geluck Πιο υπόγεια από αυτές είναι όμως η εμφάνιση μιας fake Μέριλιν στην έντυπη σειρά «The Simpsons», μια σειρά που όπως και στην αντίστοιχη τηλεοπτική, οι λεπτομέρειες σε κάθε καρέ, σε κάθε σκηνή είναι εντέλει αυτές που διαμορφώνουν το κλίμα της ιστορίας. Στο «Bart De Triomphe» του 1996, οι Jeff Rosenthal και Phil Ortiz προβαίνουν σε ένα ακόμη σατιρικό και ηθογραφικό σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο οι Ευρωπαίοι επιλέγουν να οργανώνουν τις εθνικές και τοπικές γιορτές τους στα πρότυπα των αντίστοιχων αμερικανικών που απ’ ότι φαίνεται έχουν θριαμβεύσει στο παιχνίδι του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Σε ένα ταξίδι του στο Παρίσι, ο Bart Simpson έξω ακριβώς από το Λούβρο γίνεται μάρτυρας των γεγονότων και θεαμάτων που πλαισιώνουν την τελευταία ημέρα του ποδηλατικού Γύρου της Γαλλίας. Και έκπληκτος αντικρίζει κάποιους μιμητές των Beatles να παίζουν μουσική μπροστά από ένα ομοίωμα της Κρεβατοκάμαρας στην Αρλ του Βαν Γκογκ, δίπλα στην αναπαράσταση μιας εκτέλεσης με γκιλοτίνα, τον Ρίτσαρντ Νίξον και φυσικά μια Μέριλιν στη γνωστή πόζα. «The Simpsons» από τους Jeff Rosenthal και Phil Ortiz Σε πιο splatter διάθεση ο Deadpool των Gerry Duggan, Brian Posehn και Tony Moore επιλέγει να μεταμφιεστεί σε Μέριλιν λίγο πριν αποτελειώσει τον Τζον Κένεντι – ζόμπι ανάμεσα σε δεκάδες Αμερικανούς προέδρους που έχουν επιστρέψει για να πάρουν την εκδίκησή τους και να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Πιο εντυπωσιακή όμως είναι μια «προφητική» εικόνα του Jimmy Swinnerton από τη σειρά «Mr. Jack» το 1919. Σε αυτήν ο μεταμφιεσμένος πρωταγωνιστής και μπανιστιρτζής στήνει καραούλι δίπλα σε μια σχάρα εξαερισμού και απολαμβάνει το θέαμα των σηκωμένων από τον αέρα φουστανιών. Μέχρι που γίνεται αντιληπτός για να καταλήξει ξυλοφορτωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. «Mr. Jack» του Jimmy Swinnerton Όλες αυτές οι εικόνες και οι ατέλειωτες ακόμα που έχουν προκύψει ως χιουμοριστικές τροποποιήσεις της γνωστής σκηνής συμβάλλουν στη διατήρηση του μύθου της Μέριλιν Μονρόε. Παρουσιάζουν όμως και μια σαφή διάθεση παρωδίας που τόσο έντονα εκδηλώνουν τα σύγχρονα κόμικς και η σύγχρονη γελοιογραφία απέναντί στα είδωλα μιας άλλης εποχής αλλά και στα είδωλα γενικώς. Ο στόχος φυσικά δεν είναι μια όμορφη ηθοποιός που πέθανε νέα, θύμα ουσιαστικά του συστήματος που την ανέδειξε, αλλά το ίδιο το σύστημα αυτό. Όλες οι παρωδίες είναι ευπρόσδεκτες, αλλά αυτές ακόμα πιο πολύ! Το περιοδικό MAD «ειδικεύτηκε» στην παρωδία από το πρώτο του τεύχος το 1952. Με πρωτεργάτη τον Harvey Kurtzman που ήταν και ο εμπνευστής της ιδέας μιας τέτοιας έκδοσης, και εκδότη τον William Gaines, στο MAD παρωδήθηκαν διαφημίσεις, τηλεοπτικές σειρές, τραγούδια, θεατρικές παραστάσεις, δημοφιλή κόμικς και φυσικά κινηματογραφικές ταινίες. Το 1955 η εταιρεία EC που το εξέδιδε, παρά τις πολύ υψηλές πωλήσεις αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα επιβίωσης λόγω των λογοκριτικών επιθέσεων που δεχόταν στο κλίμα του μακαρθισμού. Ο Harvey Kurtzman κατόρθωσε να πείσει τον Gaines να μετατραπεί το περιοδικό σε πιο «ενήλικο» έντυπο, να αυξήσει τις σελίδες του, να εμπλουτίσει τη θεματολογία του και να απευθυνθεί σε πιο μεγάλους ηλικιακά αναγνώστες ώστε να ξεγλιστρήσει και από την τσιμπίδα των αυστηρών κανονισμών που διείπαν τα «παιδικά» κόμικς. Στο πλαίσιο αυτό της νέας μορφής και θεματολογίας του περιοδικού ήταν ενταγμένη και η παρωδία με τίτλο «The Seven Itchy Years» που δημοσιεύτηκε στο 26ο τεύχος τον Οκτώβριο του 1955. Τα σχέδια υπέγραφε ο Will Elder και η αιχμή της σάτιρας βασιζόταν στο, εμμέσως αποκαλούμενο ως προσχηματικό, σενάριο της ταινίας του Billy Wilder που υπηρετούσε μόνο τη Μέριλιν. Η ταινία με βάση την παρωδία του MAD ήταν φτιαγμένη για ένα πρόσωπο και νοιαζόταν μόνο για το πόσες φορές θα εμφανιστεί η Μέριλιν με ελαφρύ ντύσιμο ή και χωρίς αυτό. Μια τέτοια σκηνή ήταν και αυτή με το σηκωμένο φόρεμα πάνω από τη σχάρα εξαερισμού. Και το σχετικό link...

Δεν είναι σήμερα αλλά πριν μερικές μέρες Μένουν άλλα 3 μέρη

THE KING ένα κομικ σε σχέδιο και σενάριο του Rich Koslowski που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως τον Απρίλη του 2021. Πρώτη έκδοση στα αγγλικά το 2005 στις ΗΠΑ. Βρισκόμαστε στον Οκτώβρη του 2005 όπου ο πρωταγωνιστής μας δημοσιογράφος Πόλ Έρφουρτ πηγαίνει στο Λας Βέγκας για να γράψει ένα άρθρο για το περιοδικό Time. Πριν έξι μήνες έκανε την εμφάνιση του ένας μυστηριώδης τραγουδιστής όπου φοράει πάντα μια χρυσή μάσκα που καλύπτει μέρος του προσώπου του και αυτοαποκαλείται "Ο Βασιλιάς" (The King). Ντύνεται σαν τον Έλβις Πρίσλευ αλλα κυρίως οταν τραγουδά ακούγεται ακριβώς σαν τον Έλβις. Ο οποίος όμως έχει φύγει από την ζωή το 1977. Οι παραστάσεις του όλες είναι sold-out και οι θαυμαστές του παραληρούν πιστεύοντας πως ο Έλβις δεν έιχε πεθάνει ποτέ και γύρισε ξανά μαζί μας. Και 6 μήνες τώρα αρνείται πεισματικά να δώσει συνεντεύξεις διατηρώντας ένα μεγάλο μυστήριο σχετικά με το ποιος αλήθεια είναι. Ο δημοσιογράφος μας που κάποτε είχε γράψει πολλά άρθρα για τον Έλβις και κυρίως για τις θεάσεις και τις συνομωσίες μέτα τον θανατο του θεωρείται πλέον ξοφλημένος έχοντας κάμποσα χρόνια να πουλήσει κάποιο άρθρο του. Ώσπου τον καλεί το περιοδικό Time καθώς η παράξενη αυτή περσόνα του Λας Βέγκας αποφάσισε να δώσει συνέντευξη επιτέλους αλλά με τον όρο να τη δώσει στον συγκεκριμένο δημοσιογράφο. Είναι η ευκαιρία του λοιπόν να επανέλθει στο χώρο και να πουλήσει επιτέλους κάποιο άρθρο. Αλλά τα ερωτήματα είναι πολλά. Γιατί διάλεξε εκείνον συγεκριμένα; Γιατί εκείνη τη στιγμή; Και κυρίως ποιος είναι αυτός ο μυστηριωδης τραγουδιστής που ακούγεται και μοιάζει σαν τον Έλβις;; Θα μπορέσει άραγε μέσω των συνεντέυξεων αλλά και της έρευνας που θα κάνει να απαντήσει αυτά τα ερωτήματα;; Ένα κόμικ που το διάβασα σε ένα απόγευμα (χθες Σαββάτο) χωρίς να μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου. Ο δημιουργός πιάνει πολύ ωραία το κλίμα του Λάς Βέγκας (μαφία, τζογαδόροι, ιδιωτικοί ντεντέκτιβ, στριπτιζέζ) καθώς και όλη την τρέλα που υπάρχει εδώ και χρόνια σχετικά με τις θεάσεις του πεθαμένου Έλβις και τους θαυμαστές του που θεωρούν οτι σκηνοθέτησε το θάνατο του και δεν πέθανε ποτέ στα αλήθεια. Πολυ δυνατό το σενάριο και ωραίο το σχέδιο (σαν καρικατούρες τα πρόσωπα με αδρα χαρακτηριστικά). Συνολικά μια καλή δουλειά. Η έκδοση προσεγμένη μου φάνηκε με μαλακό ιλουσταρσιόν εξώφυλλο. Στα εσώφυλλα έχει σχέδια, ένα τρισέλιδο άρθρο του Γαβριήλ Τομπαλίδη που εξηγεί κάποια πράγματα και σε βάζει στο κλίμα και στο τέλος κειμενάκι από τον δημιουργό με βιβλιογραφία και ευχαριστίες.

Πρώτες ερωτήσεις. 1. Από ποια διαφήμιση της Καθημερινής πήρες την εικόνα του τεύχους? 2. Από που είδες ποιες ιστορίες θα περιέχει?

Την περίμενα αυτή την ερώτηση, Από το ΚΟΜΙΞ 80 ξεκινήσαμε να βλέπουμε πάλι τον Θείο Καρλ. Για τους ανθρώπους που έχουν πάρει την βιβλιοθήκη Disney είναι κάτι βαρετό και κλασικό, αλλά: Οι νέοι αναγνώστες θεωρώ ότι μπορούν να μάθουν για τον Καρλ Μπαρκς μέσω: 1. Της ελάχιστης πληροφορίας που παρέχεται κάτω από τον τίτλο κάθε ιστορίας στα περιεχόμενα. 2. Από τον τίτλο και την περιγραφή για το επόμενο τεύχος. 3. Από το σχέδιο (εγώ ας πούμε όταν πρωτοδιάβασα Μπαρκς στο ΚΟΜΙΞ 11 αλλά και από επόμενα, κατάλαβα χωρίς να διαβάζω τίτλους και πληροφορίες ότι αυτός είναι ένας ξεχωριστός τρόπος σχεδίου και τον καταχώρισα στο μυαλό μου ως μοναδικό). Πάντα αναφερόμενος στον νέο αναγνώστη: Δεν τον ενδιαφέρει και τόσο να μάθει ακριβώς ποιος είναι αυτός που δημιουργεί την ιστορία. Πρώτα είναι το κομμάτι όπου γίνεται η ανάγνωση, ξεκινάει το ενδιαφέρον και ύστερα από 5-10 ας πούμε ιστορίες ξεκινάει η αναζήτηση, όπου στο ΚΟΜΙΞ μπορεί να γίνει με τους τρόπους που προανέφερα. Ύστερα όπως επισήμανε ο @Donald Duck παραπάνω, δεν υπάρχει καμιά αναφορά για την Βιβλιοθήκη Disney από την σημερινή Καθημερινή. Οπότε ο αναγνώστης μόνο με αναζήτηση στο διαδίκτυο θα μάθει ακριβώς τι είχε γίνει τα προηγούμενα 6 χρόνια, ώστε να μπει στην διαδικασία να αγοράσει τους 48 τόμους του Μπαρκς. Επίσης δεν πιστεύω ότι ο σημερινός νέος αναγνώστης θα θελήσει να μπει σε αυτόν τον κόπο γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να πει: "Ωραία, ξέρω ότι κάθε μήνα βγαίνει μια ωραία μεγάλη ιστορία, υπάρχουν και οι δευτερεύουσες, είμαστε εντάξει". Και πέρα από αυτό, από την στιγμή που η Καθημερινή έβαλε ξανά τον Μπαρκς στην ζωή μας, δεν βλέπω λόγο να υπάρξει αναφορά από την εταιρεία για τους τόμους. Βάζοντας μια μεγάλη και δύο μονοσέλιδες ιστορίες σε κάθε μηνιαίο τεύχος το οποίο κοστίζει 3,5€, βγάζει μεγάλο κέρδος από το να πουλάει μονομιάς τους παλαιούς τόμους, με περισσότερες ιστορίες και καλύτερη τιμή, συγκριτικά με την ποσότητα. Συγγνώμη για την πολυλογία και αν βγήκα λίγο εκτός θέματος, αλλά είναι κάποια θέματα τα οποία ήθελα εδώ και καιρό να μιλήσω. Και όπως πάντα: Διαφωνήστε ελεύθερα! Υ.Γ. Παρατήρησα ότι: ΚΟΜΙΞ 80 - Ιστορία Μπάρκς της δεκαετίας του 50' ΚΟΜΙΞ 81 - του 60' ΚΟΜΙΞ 82 - θα είναι του 40' Η Καθημερινή θέλει να δείξει όλες τις πλευρές τις καριέρας του Καρλ Μπαρκς και αυτό πιστεύω πάλι στοχεύει πολύ καλά στους νέους αγοραστές.

Κυριακή 18/4 με την «Καθημερiνή»: Ρήγας Φεραίος από τα Κλασικά Εικονογραφημένα Γεννημένος το 1757 στο Βελεστίνο – τις αρχαίες Φερές – της Μαγνησίας αποτέλεσε προάγγελο του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1821, αλλά και πρωτομάρτυρά του. Έχοντας στον νου και στην καρδιά του την ιδέα της απελευθέρωσης της Ελλάδας και το σχέδιο της σύσταση Βαλκανικής Ομοσπονδίας, θεώρησε κρίσιμη τη διαφώτιση των υπόδουλων Ελλήνων με κατάλληλα κείμενα, προσπάθησε να τους εμπνεύσει με ποιήματα γραμμένα σε ζωντανή γλώσσα και ανέπτυξε έντονη επαναστατική δράση, η επίδραση της οποίας απλωνόταν από τη Βουδαπέστη και την Τεργέστη έως το Ιάσιο και την Πάτρα, κι από τη Σμύρνη και το Βουκουρέστι έως τα Ιωάννινα και την Πρέβεζα. Η εμβληματική του Χάρτα, βρήκε τη συνέχειά της στην επαναστατική προκήρυξη και τον καταστατικό χάρτη βάσει του οποίου θα κυβερνιόταν το νέο κράτος που θα προέκυπτε μετά την επανάσταση. Αντίτυπά του φορτωμένα σε 12 κιβώτια, είχε μαζί του όταν ξεκίνησε για να έρθει στην Ελλάδα μέσω Τεργέστης, για την έναρξη του αγώνα. Εκεί συνέβησαν όσα θα παρακολουθήσει ο αναγνώστης στο τεύχος των «Κλασικών Εικονογραφημένων» που κυκλοφορεί με την «Καθημερινή», σε πιστή αναπαραγωγή από το πρωτότυπο. Το τεύχος εικονογράφησε ο Βασίλης Ζήσης και έντυσε με λόγο ο Βασίλης Ρώτας. Αυτή την Κυριακή 18 Απριλίου μαζί με την «Καθημερινή» (kathimerini.gr/k/sunday-edition/561327076/kyriaki-18-4-me-tin-kathimerni-rigas-feraios-apo-ta-klasika-eikonografimena/) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ? https://e-scrooge-mak-ntak.jouwweb.nl/ ? https://bit.ly/3rAISTj

Διαβάζοντας το τελευταίο τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού, έχω να κάνω τους εξής σχολιασμούς: 1) Τα τεύχη 355 και 356 είναι πραγματικά αριστουργήματα. Είχα πολύ καιρό να ευχαριστηθώ την ανάγνωση ενός τεύχους. 2) Βλέπουμε ότι μαζί με τις καλές ιστορίες, έρχονται και νέες διαφημίσεις στο περιοδικό (οπισθόφυλλο). Κατά τη γνώμη μου θεωρώ ότι είναι ένας παράγοντας που θα βοηθήσει και στο μέλλον την Καθημερινή (διαφημίσεις = περισσότερα κέρδη = καλύτερη διαχείριση του περιοδικού) 3) Ο εγκαινιασμός της σειράς Spookyzone με χαροποίησε ιδιαίτερα. Είχε δει μερικά αποσπάσματα από ξένες εκδόσεις και δεν είχα λόγια όταν την είδα και στα Ελληνικά. 4) Η σειρά Young Donald Duck, καλή μεν, με πρωτότυπο σενάριο, αλλά ξεφεύγει από το γνωστό ιταλικό περιβάλλον που είχαμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια και δεν μου πολυάρεσε. Βέβαια για να κάνω ολοκληρωτική κριτική θα πρέπει να περιμένω μέχρι το τέλος της σειράς. 5) Το περιοδικό γενικά μοιάζει σαν να δέχθηκε μια "αναβάθμιση" και μακάρι να συνεχιστεί και για πολλά ακόμα τεύχη. Επίσης μια παρατήρηση. Το εξώφυλλο του επόμενου τεύχους, 357, νομίζω ότι είναι άσχετο με την ιστορία. Διορθώστε με αν κάνω λάθος.

Και τη Σφραγίδα με τις Πυραμίδες διόρθωσε. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ η Σφραγίδα να είναι προγενέστερη. Για το λόγο που είπα πάνω. Πάντως είναι αρκετές ιστορίες στις οποίες δεν αναφέρεται μέσα ημερομηνία. Επομένως δεν ξέρω ποιος και με ποιο σκεπτικό έβαλε χρονιές διεξαγωγής των γεγονότων σε όλα τα άλμπουμ. Πχ στις Φόρμουλες. Από που προκύπτει το ΄67 ή το ΄65;

Ρώτησα την οξύ σήμερα αν κυκλοφόρησει σύντομα το superman for all seasons με το που ανοίξουν πάλι τα βιβλιοπωλεία, μου απάντησαν όχι δεν υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία και ότι γενικώς όλο το πρόγραμμα τους έχει αναδιοργανωθεί.

Μετά από πολύ καιρό, επιτέλους καλούδια. Μερικά από την λέσχη Και κάποια άλλα Disney

MIKΥ MAOYΣ #357: Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ by ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ TV Ιδέες, Πιθανές ιστορίες, Ανάλυση Πρόλογος: Σε τέσσερις μέρες έρχεται στα περίπτερα της πόλης μας το περιοδικό ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ # 357 του οποίου το θέμα είναι η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ (20 Απριλίου). Όπως θα παρατηρήσετε έχουμε μια παύση των ιστοριών Young Donald Duck και Spookyzone που είδαμε στα προηγούμενα 2 τευχή... Ιστορίες: Α. Γελοιογραφία της Silvia Zishe Πληροφορίες: Προέλευση: Ιταλία Τίτλος: ...a Paperopoli Σελίδες: 1 Είδος: 1 γραμμή ανά σελίδα, 1 πάνελ ανά σειρά Εμφανίσεις: Νταίζυ Ντακ, Ντόναλντ Ντακ [εμφάνιση πορτραίτων χαρακτήρων] Ημερομηνία πρώτης δημοσίευσης: Απριλίου 26, 2016 Υποσειρές: Εδώ Λιμνούπολη! / Εδώ Μίκυ Σίτυ! Βαθμολογησή: 10/10 Β. "Ο Θησαυρός Του Ουρανού" Πληροφορίες: Προέλευση: Ιταλία Τίτλος: Topolino e il tesoro del cielo Σελίδες: 40 Είδος: 3 γραμμές ανά σελίδα Εμφανίσεις: Γκούφυ, Καθηγητής Ζάποτεκ, Μάρλιν, Μίκυ Μάους Σενάριο: Marco Bosco Σχέδιο (μολύβι και μελάνι): Giada Perissinotto Αριθμός μερών: 2 Περιληψή (πατήστε το μάτι) Βαθμολόγηση: 7,5/10 Γ. "Παρεμβατική φύση" Πληροφορίες: Προέλευση: Ιταλία Τίτλος: Le Giovani Marmotte e la natura invadente Σελίδες: 26 Είδος: 3 γραμμές ανά σελίδα Εμφανίσεις: Mogul Bertie, Γιαγιά Ντακ, Οι Μικροί Εξερευνητές, Πασχάλης Χήνος Σενάριο: Matteo Venerus Σχέδιο (μολύβι και μελάνι): Andrea Lucci Βαθμολόγηση: 8/10 Δ. "Φάντομ Tube - Επεισόδιο 6 - Αναγκαστική βοήθεια" Πληροφορίες: Προέλευση: Ιταλία Τίτλος: Soccorso obbligato Σελίδες: 10 Είδος: ακανόνιστη διαρρύθμιση Εμφανίσεις: Έβερετ Δάρβιν, Νούμερο Ένα, Οντίν Ρομενού, Χρονοφυλακή Σενάριο: Alessandro Sisti Σχέδιο (μολύβι και μελάνι): Alberto Lavoradori Βαθμολόγηση: 5/10 Ε. "Η γλώσσα της μουσικής" Πληροφορίες: Προέλευση: Ιταλία Τίτλος: Paperino e il linguaggio della musica Σελίδες: 14 Είδος: 3 γραμμές ανά σελίδα Εμφανίσεις: Νταίζυ Ντακ, Ντόναλντ Ντακ Σενάριο: Giorgio Figus Σχέδιο (μολύβι και μελάνι): Alessandro Gottardo Βαθμολόγηση: 8/10 ΣΤ. "Η Τζένυ ... ξεφεύγει από την ερώτηση" Πληροφορίες: Προέλευση: Ιταλία Τίτλος: Brigitta in… fuga dal domandone Σελίδες: 24 Είδος: 3 γραμμές ανά σελίδα Εμφανίσεις: Θείος Σκρουτζ, Λούντβιχ Φον Ντρέηκ, Μάτζικα ντε Σπελ, Νταίζυ Ντακ, Ρόμπαξ, Τζένυ Σενάριο Augusto Macchetto Σχέδιο (μολύβι και μελάνι) Renata Castellani Βαθμολόγηση: 10/10 Η. Μονονσέλιδες "Χηνάκια στην άνθιση" Επίλογος: Ένα πάρα πολύ ωραίο επετειακό τευχός!!! Το περιμένουμε αυτήν την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ. Εικόνες: ΚΟΚΚΙΝΟ: Ανακριβή ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ: Πιθανά Να σημειωθεί ότι μερικές ιστορίες ενδέχεται να μην υπάρχουν και να συμπληρώνονται με κάποιές άλλες... Το άρθρο είναι υπο κατασκευή και θα εμπλουτίζετε σιγά σιγά!!! --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ? https://e-scrooge-mak-ntak.jouwweb.nl/ ? https://bit.ly/3rAISTj

Αν υπήρχε μεράκι και φαινόταν ότι κάποιος το ψάχνει όλα θα δικαιολογούνταν. Ο Τερζόπουλος έκανε αναδημοσιεύσεις ανά δεκαετία. Όπως έχω γράψει και πιο πάνω τις καλές ιστορίες του Μπαρκς τις διαβάσαμε μετά το 1989. Δηλαδή 20 χρόνια μετά το πρώτο Μίκυ Μαους. Και είχε διαθέσιμα εκατο περιοδικα. Σπέσιαλ παντού με τις ίδιες ιστορίες μαζεμένες. Το Κόμιξ το είχε με βασική ιστορία Βικαρ. Όμως που και που έβγαζε καλά τεύχη. Είχε επίσης ένα δρόμο που βάδιζε. Είχε και κανένα δωράκι που και που. Γενικά έβγαζε πιο όρεξη. Εκεί ήταν η διαφορά.

Είστε πολύ μικροί εδώ μέσα. Σε αυτό το topic θα είχε πολύ ενδιαφέρον η γνώμη σας. Μπορείτε να μάθετε τον Καρλ Μπαρκς από το σημερινό Κόμιξ? Και γιατί να μην το κάνετε από τις βιβλιοθήκες Μπαρκς? Δεν το ρωτάω επικριτικά αλλά με ενδιαφέρον.

Επίσης για να σας καθησυχάσω στο επόμενο τεύχοςς θα έχουμε συνέχεια από της 2 σειρές με τον τζούνιορ ντακ

Ευχαριστώ το έκανα

Θα σου πω! Όταν κάνεις επεξεργασία στο πρώτο σου μήνυμα εδώ, θα δεις ένα κουμπί να λέει δημοσκόπηση. Βάζεις την ερώτηση: πως βαθμολογείστε το τεύχος 357; Και βάζεις τις επιλογές: κακό, όχι και τόσο καλό, μέτριο, πολύ καλό, τέλειο.

@ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ TV Θα σου πρότεινα να βάλεις μια δημοσκόπηση για αυτό το ΜΜ... Δηλαδή να ψηφίσουμε ανάμεσα στο πόσο καλό μας φάνηκε... Χάλια, μέτριο, πολύ καλό, τέλειο...

ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ #357 (Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ) Ιστορίες, Πρόλογος, Επίλογος, Βαθμολόγηση ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΔΩ

Ευχαριστούμε πολύ για την ενημέρωση άλλη μια φορά!!!!!

Ρήγας Φερραίος (Τέχνες και γράμματα σελ. 9)

Το διαβασα και εγω σημερα και θα γραψω δυο λογια εστω και καθηστερημενα. Πολυ καλη ιστορια, που σιγα σιγα γινοταν ποιο ενδιαφερουσα οσο προχωρουσε το σεναριο, δηλαδη κατα την γνωμη μου η δραση αρχιζε να κορυφωνεται εκει που δραπετευσαν με τους δρακους. Ωραια χρωματα και βεβαια τα μεγαλα πλανα ηταν πολυ προσεγμενα. Τωρα για την εκδοση θα πω ενα μεγαλο μπραβο στον Γιωργο και σε ολα τα παιδια, ειναι αψογη!!!Γιωργο να εισαι καλα και περιμενουμε με μια γλυκια αγωνια το επομενο, φυγαμε!!!

Καμπανάδων το ανάγνωσμα συνέχεια, πέφτω αιφνιδιαστικά πάνω στον ''Δόκτορα Στρανγκ'' (Doctor Strange) και γελούσα μπινελικώνοντας για έξι συνεχόμενα λεπτά περίπου. ''Στρανγκ''-άλισμα στον μεταφραστή της καρδιάς μας !

Μου είπαν μέσα στην χρονιά θα το κυκλοφορήσουν, απλώς υπέθεσα ότι προτεραιότητα για κυκλοφορία έχουν αυτά που έχουν καταχωρήσει πρώτα, για παράδειγμα οι dc κυκλοφορίες θα πάνε superman for all seasons- curse of the white knight- green lantern. Προφανώς όχι.

Στις 11/04/2021 η εφημερίδα “Το Βήμα της Κυριακής” κυκλοφορεί ένα σημειωματάριο του Αρκά, το οποίο το ονομάζει “Το σημειωματάριο της Άνοιξης”. Πρόκειται για ένα έντυπο, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε συλλεκτικό και το οποίο περιέχει 80 σκίτσα του βετεράνου δημιουργού, προερχόμενα από γνωστούς του τίτλους, όπως: “Η Ρόζα” “Ξυπνάς μέσα μου το ζώο” “Οι μήνες” “Χαμηλές Πτήσεις” “Συνομήλικοι” Εκτός από το σημειωματάριο και τα σκίτσα, ο αναγνώστης θα βρει την κλασική σελίδα στην οποία ο κάτοχος μπορεί να συμπληρώσει τα προσωπικά του στοιχεία, για να ακολουθήσουν οι σελίδες με τα χρήσιμα τηλέφωνα, παγκόσμιες και διεθνείς ημέρες, παγκόσμιες ημέρες του ΟΗΕ, συνοπτικά ημερολόγια του 2021 και του 2021 και τέλος το αλφαβητικό εορτολόγιο και η επίσημες αργίες του 2021. Στην συνέχεια, στον κύριο κορμό του εντύπου, θα βρούμε ένα πρωτότυπο ημερολόγιο, do it yourself, στο οποίο δεν αναγράφεται η ημερομηνία, αλλά την βάζει ο ίδιος ο κάτοχος. Με αυτόν τον τρόπο, το παρόν σημειωματάριο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ημερολόγιο και μετέπειτα. Ορίστε κι ένα δείγμα για να καταλάβετε τι εννοώ. Το όλο πόνημα φαίνεται ότι έχει πολλές ομοιότητες (τουλάχιστον στην κατανομή των σκίτσων στις σελίδες) με την σειρά σημειωματάριων, που κυκλοφορούσε το 2019 σχεδόν κάθε μήνα, αλλά δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί. Φαίνεται ότι οι υπεύθυνοι του “Βήματος”, αποφάσισαν να μην κάνουν το λάθος που έκανε το “Πρώτο Θέμα” κι έτσι το σημειωματάριο είναι one-shot, χωρίς βέβαια να αποκλείεται (αν και δύσκολο κατά την ταπεινή μου γνώμη) να έχει εποχιακή κυκλοφορία. Όσον αφορά την έκδοση, η βασική της πρωτοτυπία έγκειται στο γεγονός ότι το δέσιμο έχει γίνει με λευκό σπιράλ έλασμα, κάτι το οποίο είναι καλό γιατί επιτρέπει το ανεμπόδιστο γύρισμα των σελίδων, αλλά από την άλλη το σημειωματάριο είναι επιρρεπές στο σκίσιμο. Το εξώφυλλο είναι καλαίσθητο και γυαλιστερό, ενώ το εσωτερικό χαρτί είναι παχύ και ματ. Αφιέρωμα στον Αρκά

Η σειρά έκδοσης στο εξωτερικό είναι αυτή (σε παρένθεση όπως τα έβγαλε η "Μαμούθ") και δίπλα οι χρονολογίες διεξαγωγής των γεγονότων της κάθε ιστορίας κατά προσέγγιση σύμφωνα με διάφορες πηγές από το διαδίκτυο. Με ερωτηματικό. 1. Το Μυστικό του Ξιφία, Α' Τόμος (δεν το έβγαλε η "Μαμούθ") 1946; 2. Το Μυστικό του Ξιφία, Β' Τόμος (δεν το έβγαλε η "Μαμούθ") 1946; 3. Το Μυστικό του Ξιφία, Γ' Τόμος (δεν το έβγαλε η "Μαμούθ") 1946; 4. Το Μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας, Α' Τόμος (#2) 1950; 5. Το Μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας, Β' Τόμος (#3) 1950; 6. Η Κίτρινη Σφραγίδα (#1) 1953; 7. Το Αίνιγμα της Ατλαντίδας (#4) 1955; 8. S.O.S. Μετεωρίτες (#5) 1957; 9. Η Διαβολική Παγίδα (#6) 1960; 10. Υπόθεση Περιδέραιο (#7) 1964; 11. Οι 3 Φόρμουλες του Καθηγητή Σάτο, Α' Τόμος (#8) 1965; 12. Οι 3 Φόρμουλες του Καθηγητή Σάτο, Β' Τόμος (#9) 1965; 13. Υπόθεση Φράνσις Μπλέικ (#10) 1954; 14. Συνωμοσία Βορονοφ (#11) 1957; 15. Αλλόκοτη Επαφή (#12) 1954; 16. Οι Σαρκοφάγοι της 6ης Ηπείρου, Α' Τόμος (#13) 1958; 17. Οι Σαρκοφάγοι της 6ης Ηπείρου, Β' Τόμος (#14) 1958; 18. Το Τέμενος της Γκουντουάνα (#15) 1958; 19. Η Κατάρα των Τριάκοντα Αργυρίων, Α' Τόμος (#16) 1955; 20. Η Κατάρα των Τριάκοντα Αργυρίων, Β' Τόμος (ας ελπίσουμε να...) 1955; Μέχρι το Νο 12 (το Νο 9 της "Μαμούθ") - που είναι και η τελευταία ιστορία του Jacobs - τα γεγονότα χρονολογικά πάνε με τη σειρά (από το 1946 ως το 1965). Από το Νο 13 (Νο 10 "Μαμούθ") - που ξεκινούν να γράφουν οι συνεχιστές του Jacobs - οι ιστορίες διαδραματίζονται πάλι πριν το 1965. Για αυτό "Οι 3 Φόρμουλες του Σάτο" θεωρείται η τελευταία ιστορία, όχι γιατί γράφτηκε τελευταία (αν και είναι η τελευταία του Jacobs), αλλά γιατί δεν γράφτηκαν γεγονότα - από τους συνεχιστές - που να διαδραματίζονται μετά το 1965 (προς το παρόν).

Υπάρχει και αυτό (εδώ & εδώ)

Μα αυτα τα τευχη θα τα βρισκει μαλλον στο COMICSBABIS.gr, θα αποθηκευει τις φωτο και θα τα στελνει εδω ΓΕΛΙΟ ΧΑΡΑ ΤΕΥΧΟΣ 219 (comicsbabis.gr)

Επειδή το χρησιμοποιείς συχνά Παναγιώτη και στα πρωτότυπα δεν υπάρχει (επομένως εσύ το επιμελείσαι), θα σε παρακαλέσω τις λεζάντες των σκίτσων/φωτογραφιών να μην τις βάζεις με σκούρο μπλε χρώμα διότι στο σκουρόχρωμο θέμα δε μπορεί κάποιος να τις διαβάσει...

Ναι και πρέπει να κοιτάς συνεχώς διότι τελειώνουν γρήγορα και κάποιες φορές τα ξαναβάζουν κάποιοι τα κομμάτια, μπορεί και πιο ακριβά

Στο σούπερ μάρκετ βρήκα ένα καλαίσθητο κουτί με χαρτομάντιλα, που μου έκανε κλικ. Έτσι, το τσίπησα με συνοπτικές διαδικασίες. Τι θα κάνω με αυτή την εφηβεία μου που κρατάει 30 χρόνια?

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #04, βρίσκεται κοντά μας. Μεταφέρθηκαν στη βάση Δυστυχώς, δεν κατάφερα να βρω κάποια διαφήμιση για το επόμενο τεύχος.

212 (11.06.60) 213 (18.06.60) 214 (25.06.60) 217 (16.07.60) 218 (23.07.60) 219 (30.07.60)

Δεν υπεστη καμια επεξεργασια με καποιο φωτογραφικο προγραμμα αν ρωτας.Απλα το σκαναρισα δεν το φωτογραφισα..Ισως κ τα υπολοιπα δευγματα που πηρα απο σαρρωμενες εκδοσεις του εργου να ειχαν τονιστει οι διαφορες.Παντως η αποψη μου για τα χρωματα του τευχους ειναι Θετικη . Αγορασε το ομως -αν δεν το χεις ηδη παρει-γιατι αλλο να το βλεπεις εδω σαρρωμενο κ αλλο στην πραγματικοτητα φιλε Laz33.Eκει μονος σου θα βγαλεις ασφαλεστερα συμπερασματα

Τεύχος νο 14 "O Αστεριξ και οι Νορμανδοί" (επανεκδοση 2020 του κλασικου εργου των Uderzo-Goscinny -κυκλοφορία 04.2021 προφανως λογω covid-) Eκτος απο το διαφορετικό εξώφυλλο παρατηρουμε νεους προσεγμενους χρωματισμους στην γνωστη ποιοτητα που τον τελευταιο καιρο μας εχει μαθει η εκδοτικη μεσα απο την κυκλοφορία των τιτλων της. Εξωφυλλο/οπισθοφυλλο Μεταφέρθηκαν στη βάση Πληροφορίες εκδοσης: Απο την πρωτη εμφανιση της ιστορίας στην Ελλαδα το 1969 απο τις εκδοσεις Σπανου,μεταβαινουμε στις εκδοσεις Anglo Hellenic Agency (Ψαρόπουλου) στα τελη της δεκαετιας του 70 (1979). Μεταβαινουμε στην εποχη της Μαμουθκομιξ (5η εκδοση ρου 2006) εως και τις μερες μας (2020) υπο την ιδια εταιρια που φροντισε αυτη την φορα να παρουσιάσει μια εκδοση εναρμονισμενη με τα συγχρονες ψηφιακες εκτυπώσεις.. Παρατείθεται η 1η σελιδα απο καθε εκδοση ενω παρατηρουμε εκτος απο την χρωματικη βελτιιωση την αποδοση του κειμενου που εχει απο μικρες εως κ μεγαλες διαφορες..

Με την Μπαλάντα ξεκίνησα προσωπικά, και τον έχω αγαπήσει. Είναι και το πρώτο στην τελική. Άσε που είναι και αριστούργημα IMHO Απλώς να σημειώσω ότι εκει είναι απλά ένας από τους πολλούς χαρακτήρες του κόμικ. Το έγραψε, του έκανε ένα κλικ αυτός, τον συνέχισε και με άλλα. Το μόνο καρασίγουρο είναι πως αποφεύγεις τα Νεανικά, τα Ελβετικά και το Μου. Όλα τους είναι τουλάχιστον ιδιαίτερα και πιθανότατα μόνο για τους φαν. Αυτά τα 3 να τα διαβάσεις αφού έχεις διαβάσει όλα τα άλλα.

Αφηνω αυτο εδω Ορισμενοι πραγματικα δεν εχουν τον θεο τους Το μονο που θα σχολιασω ειναι οτι το Metabook ειναι οτι χειροτερο σε πλατφορμα αγγελιων . Επισης "Καλη Κατασταση"

Εντάξει, γούστα είναι αυτά. Αλλά κατά γενική ομολογία οι Μετεωρίτες είναι απ΄τα καλά τεύχη. Προσωπικά είναι η 3η αγαπημένη μου ιστορία από Τζάκομπς (μετά τις Πυραμίδες και τον Ξιφία) και 5η συνολικά (μετά τα 30 Αργύρια και την Υπόθεση ΦΜ). Extreme sci-fi για μένα ήταν οι Φόρμουλες του Καθηγητή Σάτο και όλα όσα έχουν sci-fi και γράφτηκαν από συνεχιστές του Τζάκομπς (με εξαίρεση μόνο την Αλλόκοτη Επαφή που είναι αρκετά καλή). Ενώ το πιο παλιομοδίτικο sci-fi θεωρώ είναι η Ατλαντίδα. Αυτά τα τεύχη θα έλεγα στον @Manitou να αποφύγει Απ΄τα υπόλοιπα μπορεί να ξεκινήσει από οποιοδήποτε. Εγώ θυμάμαι είχα ξεκινήσει με Κίτρινη Σφραγίδα, η οποία μ΄άρεσε μεν, δεν με ξετρέλανε δε. Συνέχισα με Διαβολική Παγίδα κι εκεί ουσιαστικά ήταν που άρχισα να ερωτεύομαι τη σειρά. Όταν διάβασα και τις Πυραμίδες, τέλος. Η σειρά έγινε μια απ΄τις αγαπημένες μου