Αίθουσα Νικητών

Τι είδα στο Αthens Con 2018 . Oχι πολλά πράγματα γιατι κατα κύριο λόγο ήμουν στο περίπτερο της ΛΕ.ΦΙ.Κ . Βέβαια λόγω της (super) θέσης ,παρέλασαν από μπροστά μας ένα σωρό όμορφες και εντυπωσιακές παρουσίες .Από τη Λεγεώνα του STAR WARS (το πλέον εντυπωσιακό parade θέαμα του διημέρου ) μέχρι βασσίλισες ,πριγκίππισες ,ξωτικά με ξυλοπόδαρα και οτι μπορεί να φανταστεί κανείς (θα χρειαζόταν 2 σελίδες για να ανεβάσω όλες τις φωτό . Μέχρι και ο SPIDERMAN πέρασε να πει μια καλησπέρα στον φανατικό οπαδό και φίλο του @GreekComicFan . Ο κύριος @KILLMATH (σε δεύτερο πλανο στη φωτό ) αποδοκιμάζει σιωπηλά το dress code του σουπερ ήρωα και αναρωτιέται γιατί φοράει κολαν και οχι γουνινο σκούφο (είχε και κρύο το ΣΚ) . Ακόμα και ο Ινδιάνος Αρχηγός Ορθιος Ταύρος (κατα κόσμον @Indian) απαίτησε να φωτογραφηθεί μαζί με τη σύζυγό του Πρωινή Δροσοσταλίδα στο περίπτερό μας και βέβαια χατήρια δε χαλάμε : Τι έκανα στο Athens Con 2018 Στα διαλείμματα ,αφού πήγαινα για την απαραίτητη δόση νικοτίνης (όπου συχνά πετύχαινα τους Tom Lyle και Μarko Djurdjevic) ,πεταγόμουν μέχρι τη special guests area όπου μεταξύ άλλων είδα τον Clive Russel του Game of Thrones , την Ντισνεική Roberta Migheli ,τον Ιταλό Marco Santucci από τον οποίο πήρα και μια υπογραφή στο πάσσο μου μιας και είχε φωτο από τη δουλειά του (Batman ) και την πανέμορφη Νορβηγίδα cosplayer Tine Mari Riis . Φυσικά δεν θα μπορούσα να λείψω από το κορυφαίο για μένα event του διημέρου ,την ομιλία του κ.Γιώργου Ζωιτά (κατα κόσμον @PhantomDuck ) ο οποίος με τη βοήθεια του φίλου Γιάννη (κατα κόσμον @JohnnyMZ ) και της τεχνολογίας (είχε φτιάξει μια υπέροχη παρουσίαση στο PowerPoint) έδωσε ρεσιτάλ γνώσεων και πληροφοριών ,καταφέρνωντας μέσα σε μόλις 50 λεπτά να αναλύσει το θέμα "90 χρόνια Μικυ Μαους :από το ατμόπλοιο Ουίλλυ στις καρδιές μικρών και μεγάλων " . Απολαυστικός και ουσιαστικός μας έκανε μια κατατοπιστική παρουσίαση και δίκαια κέρδισε στο τέλος το χειροκρότημα του κοινού ,ανάμεσα στο οποίο ήταν και πολλοί φίλοι από το GC. Επίσης έκανα και μια μικρή βόλτα σε μερικά από τα περίπτερα των εκθετών : Τέλος κατάφερα να παρευρεθώ έστω και λίγο στο περίφημο πλέον ασμπέτε .Τους γνώριζα σχεδόν όλους εκτός από τον φίλτατο @Jack62 με τον οποίο όμως νοιώσαμε οτι γνωριζόμαστε από καιρό .Σταύρο χαρηκα πάρα πολύ για τη συνάντηση και την κουβεντούλα μας . Γενικά οι συναντήσεις με τα μέλη του GC καθ όλη τη διάρκεια του διημέρου ήταν για μένα οτι καλύτερο έχει να μου προσφερει ενα τέτοιο φεστιβαλ . Τι αγόρασα από το Αthens Con 2018 Oπως πολύ σωστά αναφέρει και ο germ παραπανω το φεστιβάλ είναι σκέτος πειρασμός και ένας σίγουρος τρόπος για να αδειάσει το πορτοφόλι κάποιου σε χρόνο dt .Ομως φέτος περηφανα δηλώνω οτι τα κατάφερα και αντιστάθηκα .Αγόρασα μόνο το εξαιρετικό κατα γενική ομολογία τεύχος του Νεου Μπλεκ ! Τα υπόλοιπα χρήματά μου τα επένδυσα στα φοβερά .....hot dogs του 2ου ορόφου τα οποία και τσάκισα μετα βουλημίας όλο το ΣΚ !!!!! Αντε και του χρόνου να μαστε καλά να ξαναπάμε

Μια που πηγα, μια που εφυγα τρεχοντας γιατι οσο καθεσαι εκει μεσα, αγοραζεις το κακο ειναι οτι ειδα εδω πως ηθελα να παρω καποια πραγματα που τα ξεχασα... εξυπακουεται πως πηρα και πραγματα που δεν ηξερα οτι ηθελα. Και ισως να μην ξερω αυριο γιατι τα ηθελα σημερα νομιζω πως συγκρατηθηκα παντως... βοηθησε πολυ το οτι εφυγα στο μεσοδιαστημα, αφου πηγα και πρωτου να φυγω, τσιμπησα κομιξακια, τ-σερτακια, κουκιζ, ειδα κοσμο, μιλησα με κοσμο (αλλο το βλεπω, αλλο το μιλαω), πηγα στον ΡΚ που αμα δεν υπηρχε χρονικο οριο, ακομα θα μας μιλαγε (απορω οσοι τα πρωτακουγαν, τι μπορεσαν να συγκρατησουν ακομα και εγω που εχω δει πολλα, καπου αρχισα να χανω τη μπαλλα και τα ελεγε χωρις σημειωσεις. Μονο βλεποντας τα (εξαιρετικα) σλαηντ που ειχε φτιαξει ), δεν ειδα τον Σαντμαν και το φερω βαρεως, και πηγα στο ασμπετε (οπου μπαναρα, ξεμπαναρα, ξαναμπαναρα, ξαναξεμπαναρα μελος πριν προλαβει να πει jack attack). Οβερωλ φαν οπως παντα και λεφτα να εχεις... πηρα και αφιερωση απο τον Γουση στους Ληστες του Μπλε Κομητη. Ητανε στημενη, μιλητη και προμελετημενη Ειμαι παντως περιεργος να μετρησω ποσους Ελληνες δημιουργους ειχε φετος. Ακουσα πως εντελει ειχε οσους περυσι, αλλα αποως καπαρωθηκαν οι θεσεις τσακ μπαμ και γιαυτο δεν ειδα καποιους που ηθελα να δω υγ και κατορθωσα να μη δωσω λεφτα για φαι εκει πλην ενος καφε. Νομιζω πως φετος ειχε περισσοτερες επιλογες στο τι να φας και καποια πραγματα ηταν πολυ δελεαστικα

Μερικές φωτογραφίες κι από εμένα None shall pass! Tis but a scratch κλπ κλπ Οι πυλώνες του φόρουμ και της λέσχης Εδώ ο @Jack62 ενώ προσπαθεί με φιλάκια στα μάγουλα και λοιπές γαλιφιές, να μεταβεί από New Member σε Member. Τα κατάφερε προφανώς Φωτογραφία με την personal favourite φετινή cosplayer. I want to break freeeee

Για πρώτη φορά πήγα μόνο τη μία από τις δύο ημέρες, την Κυριακή συγκεκριμένα. Ξεκίνησα με μικροαγορές και τζίφρες από Waid, Ahonen και Κούτση. Μετά παρακολούθησα την ομιλία του PK (μπράβο ρε μαν ) και ακολούθησε το (προσωπικό) highlight του φεστιβάλ, το ασμπέτε που κατέληξε σε πειράγματα, μπαναρίσματα, λίγο φαΐ και πολλά άλλα. Μια μεγάλη σε όσους παρευρέθηκαν, νομίζω όλοι περάσαμε σούπερ. Από εκεί και πέρα, βολτούλες, μερικές αγορές ακόμη (αγόρασα λιγότερα πράγματα από άλλες φορές, αλλά οικονομικά μου βγήκε το ίδιο περίπου ) και η αρκετά ενδιαφέρουσα ομιλία για τον Μπλε Κομήτη. Προς το τέλος, κατασκήνωσα στο περίπτερο της Λέσχης, όπου έφαγα καψόνια από τον διοικητή μου (Σχης @ikarukani ) και προσποιήθηκα ότι βοηθούσα, ενώ στην πραγματικότητα μπάνιζα τριγύρω... Το μάζεμα στο τέλος ήταν κάτι πρωτόγνωρο και είχε τη φάση του να βλέπεις ανθρώπους να τρέχουν τριγύρω με κούτες και παλέτες, στον ημιάδειο χώρο που λίγο πριν γεμάτος. Δυστυχώς το χειρότερο ήταν το ξεφόρτωμα στη Λέσχη: έλειπε ο Επίσημος Τσιγαροστάτης του Προέδρου (call me @φλοκ), οπότε ο Πρόεδρος μας μαστίγωνε από τα νεύρα του. Αλλά δεν πειράζει, περάσαμε καλά κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Σημείωση 1: τα αποκτήματα αύριο γιατί τώρα είμαι πτώμα Σημείωση 2: μου φάνηκε εξαρχής ότι φέτος είχε λιγότερο κόσμο και μου το επιβεβαίωσαν αρκετοί Και του χρόνου μπίτσιζζζζ

Αυτα τα ολιγα.

Άλλη μια χρονιά άλλο ένα Athenscon! Κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν το καλύτερο που έχω πάει μέχρι στιγμής γιατί είδα και μίλησα με πολύ κόσμο και τις δύο μέρες, τσίμπησα μερικά όμορφα πραγματάκια (πολύ συγκρατημένα) με καλύτερα από αυτά το φανζινάκι της Ειρήνης Σκούρα και είδα και μια ταινία Spiderman στο τέλος. Γενικά φέτος, για μένα, η εμπειρία ήταν ολιστική! Κόμικς, επιτραπέζια, σινεμά, λογοτεχνία του φανταστικού! Είχα τις επιφυλάξεις μου λόγω φτωχού line up, αλλά τελικά δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο να περάσω καλά. Με χάλασε λίγο που δεν ήρθε η Bai Ling γιατί είχα καιρό να την δω και είχαμε κανονίσει να κάνουμε μερικά πραγματάκια, αλλά χάρηκα που βρήκε δουλειά και έτσι κι αλλιώς θα τα πούμε με το νέο έτος στη Σαγκάη. Μπράβο στου διοργανωτές και μπράβο και σε μας γιατί με κάτι τέτοια events περνάμε καλά!

Εγώ άδειο βλέπω τον πάγκο πάντως.

Γενικά δεν ειπώθηκαν και πολλά πάνω στα μελλοντικά σχέδια. Ανέκαθεν ήταν κάπως «κρυψίνοες» πάνω σε αυτό το κομμάτι. Το βασικό που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι οι ιστορίες που περιέχονται έχουν την προοπτική της αυτόνομης επανέκδοσης (δεν είμαι σίγουρος αν αναφερόταν και στις ελληνικές και στις ξένες ή μόνο στις πρώτες). Η συζήτηση επικεντρώθηκε κυρίως στο τρέχον τεύχος θα έλεγα. Το πιο ενδιαφέρον ήταν κάποια λόγια πάνω στο κόμικ Ληστές Υ.Γ.: Ο Γούσης είπε ότι οικονομικα πάει πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο. Σκέφτηκα να ρωτήσω για τι πωλήσεις μιλάμε, αλλά πήγε αλλού η κουβέντα και είπα άστο

Αυτά τα ολίγα Φέτος με τράβηξαν ιδιαίτερα τα Funkopop (κυρίως ένα Meeseeks :P) αλλά προτίμησα να διοχετευσω τα λεφτά μου τελευταίο τόμο Inside Moebius

Διευθυντής & Υπεύθυνος Έκδοσης: Λεωκράτης Ανεμοδουράς Αρχισυντάκτης: Λευτέρης Ταρλαντέζος Art Director - Χρωματισμός: Γιάννης Μπεβεράτος Graphic Design - Layout: Μαρίνα Πάνου Ο Μπλεκ, από τους μακροβιότερους τίτλους στην Ελληνική ιστορία κόμικς, επιστρέφει αυτή τη φορά ως πολυθεματικό περιοδικό, με πάνω από 10 ιστορίες κόμικς σε κάθε τεύχος -οι περισσότερες αυτοτελείς-, με τίτλους από κάθε λογής χώρα (Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Αργεντινή, Γαλλία, Βέλγιο, ΗΠΑ, Ελλάδα κα) και θεματολογία (κοινωνικό, επιστημονικής φαντασίας, μυστηρίου, δράσης, εποχής, αστυνομικό, υπερηρωικό κα). Το περιοδικό θα εκδίδεται σε διμηνιαία βάση, με πολύ καλύτερες προδιαγραφές από κάθε προηγούμενη έκδοση του ήρωα. Συγκεκριμένα, έχει σχήμα 17×24, 164 σελίδες και πολυτελή χαρτιά. Το πρώτο τεύχος κυκλοφορεί από την Τρίτη, 4 Δεκεμβρίου σε επιλεγμένα σημεία και στα βιβλιοπωλεία. Το πρώτο τεύχος της 8ης περιόδου του ήρωα, περιλαμβάνει 12 κόμικς, ανάμεσά τους τα εξής: Μπλεκ, Μάντυ Ρίλεϋ, Γιορ, Στορμ, Παιδί Πάνθηρας, Κόρτο Μαλτέζε, Λακ Σταρ Ο'Χαρά, Ταρζάν, Δικαστής Ντρεντ, Φάντομ και τα ελληνικής προέλευσης Λ-Ο του Σπύρου Ορνεράκη και το αυτοτελές κόμικς του Νίκου Κούτση "Με Κομμένη Την Ανάσα". Από αυτά όλα είναι αυτοτελή εκτός του Παιδιού Πάνθηρα. Επιπροσθέτως, περιέχει 8 σελίδες αρθογραφία, 3 σελίδες με συνεντεύξεις του Ν. Κούτση και P. Zanotti, 2 σκίτσα και μία γελοιογραφία. Με περισσότερη λεπτομέρεια: Σελ. 2 - Γελοιογραφία "Μα Τα Χίλια..." του Βαγγέλη Σαΐτη Σελ. 3 - Editorial Σελ. 4-5 - Κόμικς Νέα του Λευτέρη Ταρλαντέζου Σελ. 6-25 - Ιστορία Μπλεκ "Περιπέτεια στο Σαν Λορέντζο" (Il Grande Blek #1-4, 1994 / Il Grande Blek #100, 2010) [Dario Guzzon & Mario Volta / Aldo Capitanio] Σελ. 26-37 - Ιστορία Μάντυ Ρίλεϋ "Ο Χείμαρρος" (Scorpio #95, 1983) [Ray Collins / Ernesto Gracia Seijas] Σελ. 38-39 - Συνέντευξη Patrizia Zanotti Σελ. 40-47 - Ιστορία "Λακ Σταρ Ο'Χαρά" (Misterix #808, 1964 / Corto Maltese #105, 1992 / Pandora #4, 2018) [Hugo Pratt] Σελ. 48-49 - Ιστορία Κόρτο Μαλτέζε "Επίλογος Στα Κέλτικα" (Les Femmes De Corto Maltese, 1994) [Hugo Pratt] Σελ. 50-53 - Ιστορία Λ-Ο "Πήγασος 4-Ω" (Το Ρόδι, 1981) [Σπύρος Ορνεράκης] Σελ. 54 - Συνέντευξη Νίκος Κούτσης Σελ. 55 - Σκίτσο "Μπλεκ" από τον Νίκο Κούτση Σελ. 56-57 - Ιστορία "Με Κομμένη Την Ανάσα" (Γαλέρα, 2005) [Ελένα Αργύρη / Νίκος Κούτσης] Σελ. 58-67 - Ιστορία Φάντομ "Οι Πέντε Ημέρες Του Δράκου Μέρος Α" (The Phantom Annual #1, 2007) [Ron Marz / Ruben Procopio] Σελ. 68-69 - The Pop Corner του Μάνου Νομικού Σελ. 70-75 - Ιστορία Δικαστής Ντρέντ "Μία Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" (2000AD Winter Special, 1989) [Alan Grant / Arthur Ranson] Σελ. 76-87 - Ιστορία Γιορ "Το Πεδίο Της Μάγισσας" (Scorpio Gran Color #44, 1978) [Diego Navarro / Juan Zanotto] Σελ. 88-89 - Αφιέρωμα "Οι Σημαντικότεροι Δημιουργοί Της 9ης Τέχνης: Rene Goschiny" του Λευτέρη Ταρλαντέζου Σελ. 90 - Ρετρό "Νούμερο Ένα: Δυναμικό Αγόρι #1" του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη Σελ. 91-108 - Ιστορία Ταρζάν "Το Κτήνος Της Σελήνης" (Tarzan #225, 1973) [Joe Kubert] Σελ. 109 - Εξώφυλλο Ιστορία Στορμ σε σχέδιο του Don Lawrence Σελ. 110 - Αφιέρωμα "Ο Μύθος Του Στορμ" του Λευτέρη Ταρλαντέζου Σελ. 111-156 - Ιστορία Στορμ "Ο Δολοφόνος Του Έριμπαν" (Eppo, 1984 / Storm #13, 1985) [Martin Lodewijk / Don Lawrence] Σελ. 157-162 - Ιστορία "Το Παιδί Πάνθηρας" (Buster Comic, 1976) [T. Tully / W. Western & E. Bradbury] Ένα πραγμαρικά τρομερό τεύχος. Νομίζω πως πλέον το περιοδικό Μπλεκ μπήκε στη σωστή τροχιά, και τα καλύτερα έρχονται... Το trailer του πρώτου τεύχους: Η πρώτη σελίδα από τα 12 κόμικς: Όπως έγραφε στο Editorial, 1617 τεύχη και συνεχίζουμε... Το επόμενο τεύχος κυκλοφορεί αρχές Φεβρουαρίου... Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους: GreekComicFan, germanicus, KILLMATH, φλοκ, james768 & albert.

Τιμή καταλόγου: 10€ Το Belzebubs είναι ένα ονλάιν κόμικ του Φιλανδού JP Ahonen, το οποίο παρουσιάζει τα έργα και ημέρες μιας οικογένειας μπλακμεταλάδων. Μετά την επιτυχία που έχει γνωρίσει σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, ήρθε και στην χώρα μας από την Jemma Press. Αρκετά καλό στριπ, με εύκολα αναγνωρίσιμες καταστάσεις/συμπεριφορές που παρωδεί - με αγάπη και πόνο - ο δημιουργός, την όλη εικόνα - και σε κάποιες περιπτώσεις - ιδεολογία που πουλάνε τα μπλακ μέταλ συγκροτήματα. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της σκηνής θα καταλάβουν πολλά (αν και δεν υπάρχει εμφανής αναφορά σε κάποιο γνωστό γεγονός) αλλά και οι μη γνώστες θα περάσουν ευχάριστα. Ευτυχώς δεν μένει στην εύκολη ατάκα και πιάνει και τις προσωπικές σχέσεις των μελών της οικογένειας, αλλά και της μπάντας του πατέρ φαμίλια, που είναι σε αδράνεια. Επίσης, ο δημιουργός φροντίζει να έχει το κάθε μέλος ευδιάκριτη προσωπικότητα. Το σχέδιο δε, είναι αξιολάτρευτο και τεχνικά άρτιο αξιοθρήνιτο και δαιμονικά σάπιο. Η σειρά ξεκίνησε το 2016 και ο τόμος της Jemma - άρτιος σε όλα του - περιέχει στριπς από το 2016 μέχρι και σήμερα. Περιέχει επίσης μια από τις πρωτότυπες εισαγωγές που έχω διαβάσει εδώ και καιρό από την Μπέκυ Κλούναν. Σελίδα δείγμα (στα αγγλικά) Πρώτη διανομή στο AthensCon 2018, όπου ήρθε και ο καλλιτέχνης για αυτόγραφα και σκιτσοαφιερώσεις. Στα πλαίσια του συνέδρειου επίσης, η Jemma έδινε με την αγορά του άλμπουμ και μια πάνινη τσάντα δώρο. Trivia. Η φανταστική μπάντα του κόμικ έχει και δικιά της σελίδα, ενώ έχει συμπεριληφθεί και στην Encyclopedia Metallum.

και λίγο καθαρότερα το print ηθελα να τσιμπήσω κι άλλα πράγματα αλλά δε μου έφταναν τα λεφτα. Στο επομενο con

Για να δούμε τι πήραμε όλοι από το AthensCon. Ελληνικές εκδόσεις και fanzines Ξένες εκδόσεις

Ναι, καλά...

15Νοε 18 Μοναδικές Χριστουγεννιάτικες Προσφορές και Δώρα! Χριστουγεννιάτικα Δώρα και Εκπτώσεις φέρνουν οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως! ΜΗΝ ΤΙΣ ΧΑΣΕΤΕ! Οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως φέρνουν δώρα και τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες προσφορές! Έχουμε και λέμε, έως 5 Ιανουαρίου 2019: - Οι αγορές άνω των 10 τευχών (ή ειδών) εντός Ελλάδας έχουν έκπτωση 25% + 1 κόμικς-έκπληξη δώρο! - Οι αγορές άνω των 10 τευχών (ή ειδών) στο εξωτερικό έχουν έκπτωση 35% + 1 κόμικς-έκπληξη δώρο! - Όλες οι παραγγελίες εντός Ελλάδας έχουν ΔΩΡΕΑΝ μεταφορικά! - Με κάθε αγορά δώρο Ημερολόγιο 2019! Διαλέξτε από τη μεγάλη μας ποικιλία σε αγαπημένα περιοδικά, σημαντικά βιβλία, graphic novels και merchandise, τα πιο ωραία δώρα για σας και τους αγαπημένους σας! Παραγγείλετε online ή τηλεφωνικά στο 210-8983824. παρμενο απο το mikrosiros.gr

Αφου ειδα και αποειδα με ΕΣΕΝΑ (που στην αρχη ενω με πηρες απο το χερι να με καλωσορισεις και να μου δειξεις τα πρωτα μου βηματα) μετα δεν εκανες τιποτα Κατεφυγα στο προρφιλες σπορ του Γλυψιματος και ασφαλως ΠΕΤΥΧΑ Τωρα οργανωνω τον επομενο στοχο μου

Το πήρα και εγώ στο Athenscon και να πω ότι είχα να αγοράσω περιοδικό που να έχει στον τίτλο του τη λέξη ΜΠΛΕΚ πάρα πάρα πολλά χρόνια. Οι πρώτες εντυπώσεις μου είναι αρκετά καλές. Το μόνο που έχω να παρατηρήσω, δυστυχώς για άλλη μια φορά, είναι ο χρωματισμός που κάνει ο Έλληνας colorist χαλάει την εικόνα του περιοδικού. Τα flat χρώματα σε πολλές περιπτώσεις καταστρέφουν την εικόνα και πραγματικά είναι κρίμα. Όπως και να ‘χει η τελική εικόνα είναι καλή και θα συνεχίσω να το αγοράζω.

Dilbert, το πολυβραβευμένο στριπ του Scott Adams και ένα από τα σημαντικότερα των 90's. Μετάφραση της αφεντιάς μου

Πολυ καλή η εκδήλωση στο σύνολο της. Αρκετός κόσμος (στα μάτια μου όσο και πέρσι). χμμμ όμως είπα την λέξη πέρσι... αλήθεια δεν σας έκανε εντύπωση πόσο δεν αλλάζει το κον κάθε χρόνο; αρκετά αρνητικό για μένα. όλες οι εταιρίες ήταν στην ίδια θέση με περσι και καποιες στην ιδια θέση και με προπερσι... θα πρέπει χρόνο με το χρόνο να υπάρχει μια διαφοροποίηση. Εν πάσει περιπτώσει...λεπτομέρειες. Κόσμος από όλες τις κάστες, τα κομικς προσπαθούν να είναι στο επίκεντρο αλλά δεν τα καταφέρνουν, κατά τα άλλα εξαιρετικό το επίπεδο στο artist alley αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις τα λίγα ευρώ σου μπορούν να πάνε σε 150 άλλες αγορές. οπότε κρίμα συνολικό. Με ενόχλησε που είδα τον δάσκαλο να έχει απροκάλυπτα στοκ από το relax με κολλημένες τις παλιές και τις διπλάσιες καινούργιες τιμές. Γενικά οι τιμές στα κόμικ ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις για τους πολλούς μη συστηματικούς αναγνώστες αλλά οκ, κάπως πρέπει να πληρωθεί ο διοργανωτής που πήρε τα ρίσκα και μάλλον κερδίζει. Περισσότερο με ενόχλησαν οι άκυροι πάγκοι με τα κοσμήματα (τα περισσότερα σιχαμερά μεταλλάδικα) καθώς και ένα... ασφαλιστικό περίπτερο. Έλεος. χάρηκα που είδα αρκετούς φίλους από φόρουμ και λέσχη αλλά δυστυχώς δεν είχα καθόλου χρόνο για να τους δω όσο και όπως θα ήθελα (ούτε την έκθεση είδα όπως θα ήθελα βασικά) Αυτά από εμένα Υ.Γ. Ούτε τώρα είδα την κοπέλα που είχα δει στο πρώτο κον

δεν ήξερα καν ότι υπάρχει κόμικ super sons.. εγώ που διαβάζω σουπερχιρο...

Για πες για την ομιλια του Κομητη, ειπωθηκε τιποτα ενδιαφερον;

Ας πω και εγώ την άποψη μου. Και επειδή έχω κέφια και αυπνίες, θα γράψω αρκετά. (Τα παρακάτω τα γράφω Σάββατο βράδυ, μετά την πρώτη ημέρα του AthensCon. Δεν κάνω την παρουσίαση γιατί διάβασα ότι θέλει να την κάνει ο Ionas Aggelis, οπότε θα ανεβάσω το παρόν όταν με το καλό την ετοιμάσει και ανεβάσει.) Λοιπόν, διάβασα Μπλεκ μετά από 2-3 χρόνια. Και μόνο που ήταν το πρώτο κόμικ που έπιασα μετά από αρκετές αγορές, λέει για εμένα κάτι. Για εμένα, που δεν ήμουν φαν του Νέου Μπλεκ, μάλλον το αντίθετο. Επίσης, λέει επίσης κάτι το ότι το διάβασα μονορούφι, και τις 164 σελίδες (+ 4 εξώφυλλο/οπισθόφυλλο). Παρ’ όλα αυτά, επειδή α) συνηθίζω στις κριτικές μου να είμαι ειλικρινής και όχι –απαραίτητα- "κομψός" και β) ξέρω ότι διαβάζει ο εκδότης αυτά που γράφουμε εδώ, θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο ακριβής και αντικειμενικός στην κριτική μου. Πίσω από αυτήν υπάρχει πάντα η ελπίδα να μακροημερεύσει η έκδοση και να προσελκύσει ΚΑΙ νέο κοινό. Στα γενικά πρώτα : Πάρα πολλές σελίδες σε χαμηλότερη τιμή (€5,90 - €5,00 στο AthensCon) από ότι την περίμενα. Πιστεύω ότι μια τιμή κοντά στα €8,00 θα ήταν τίμια, αλλά δύσκολα θα πούλαγε λόγω οικονομικής συγκυρίας και λόγω “παλιού” τίτλου. Το χαρτί κάτι μεταξύ glossy και matte, όχι ότι καλύτερο, αλλά αρκετά καλό και σίγουρα αντάξιο της τιμής. Προσεγμένη η παραγωγή και τα γραφιστικά. Τα άρθρα και οι συνεντεύξεις πάντα μου άρεσαν (από το Μπλεκ Νέας Περιόδου ακόμα ), και πάλι μου άρεσε η ύπαρξη τους εδώ. Οι δύο συνεντεύξεις (με Κούτση και Zanotti) ήταν μια χαρά, το Pop Corner του Μάνου Νομικού (Κινηματογράφος-TV-Comics) έξυπνο, με προσωπικό τόνο και άποψη, το αφιέρωμα στο Αγόρι ενδιαφέρον. Από την άλλη πλευρά, τα άρθρα του Λευτέρη Ταρλαντέζου με αφήνουν παγερά αδιάφορο.Τόσο στην αναφορά για τον Stan Lee, όσο και στο αφιέρωμα για τον Goscinny, υπάρχει μια απλή παράθεση πληροφοριών τις οποίες μπορούμε να βρούμε όλοι μας στη Wikipedia. Και αν για τον Stan Lee, μέχρις ενός σημείου δικαιολογείται, λόγω του περιορισμένου χώρου (μισή σελίδα), σε αυτό για τον Goscinny ήταν τελείως απρόσωπη και κρύα η απλή παράθεση, για 2 ολόκληρες σελίδες, της μίας δουλειά του μετά την άλλη, χωρίς να υπάρχει πουθενά το προσωπικό στοιχείο του αρθρογράφου. Αυτό μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε ψάξει λίγη ώρα στη Wikipedia και σε 2-3 άλλα sites. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να κάνω στο άρθρο «Η Ταχεία των Ελληνικών Κόμικς», όπου αναφέρει πολλές από τις κυκλοφορίες άλλων ελληνικών εκδοτικών οίκων. Χαίρομαι πραγματικά να βλέπω κινήσεις που μαρτυρούν πόσο αλομπλεξάριστος είναι ο εκδότης. Πιο αναλυτικά τώρα στα κόμικς του τεύχους : - Μα Τα Χίλια : Αδιάφορο και προχειροσχεδιασμένο (υποτίθεται) χιουμοριστικό μονοσέλιδο στριπάκι. Καλύτερα να μην υπήρχε. - Μπλεκ : Not my cup of tea όπως προαναφέρω. Κλασσική θεματολογία για Μπλεκ, μου άρεσε το σχέδιο όμως, κυρίως γιατί είχε λεπτομέρεια και δεν ήταν ίδιο με αυτό των παλιών Μπλεκ. 2 σημεία : 1) Έχω την αίσθηση ότι οι 3 τελευταίες σελίδες είναι από άλλον σχεδιαστή, καλούνται οι Μπλεκ purists να το επιβεβαιώσουν 2) Μου έκανε τόση εντύπωση που κάθησα και τις μέτρησα. 19 φορές χρησιμοποιείται η έκφραση «Μα τα χίλια...» (όπου αποσιωπητικά βάλτε ελάφια, κουνάβια, κάστορες, κεραυνούς, κέρατα κτλ) μέσα σε 20 σελίδες. Αν προσθέσετε και κάποια «Μα τον Δια» που παίζουν σε κάποια σημεία..... Πάλι καλά που δεν υπήρχε ούτε ένα «σκύλας γέννα». Anyway, τα δεχόμαστε όλα γιατί το όνομα Μπλεκ φέρνει πωλήσεις. - Μάντυ Ρίλευ : Οκ, καλούτσικό σχέδιο, ακατάσχετο μπλα-μπλα, ηθικό δίδαγμα. Συνολικά έτσι κι έτσι, δεν κούρασε γιατί ήταν μόνο 12 σελίδες. - Λακ Σταρ Ο’Χαρα : Old School Noir. Με το ενδιαφέρον του και το twist του στο τέλος. Δεν ξετρελάθηκα αλλά συνολικά είχε να πει πράγματα. - Κόρτο Μαλτέζε : Αν δεν έχεις διαβάσει Κόρτο Μαλτέζε, δεν σου λέει τίποτα, οπότε και δεν σχολιάζω. Οπτικά δεν βλέπεις τίποτα ιδιαίτερο. - Λ-Ο : Ενδιαφέρουσα χρήση των καρέ για τόσο παλιά δουλειά από Έλληνα δημιουργό, σεναριακά δεν λέει τίποτα. Συνολικά ΟΚ για ιστορικούς λόγους. - Με Κομμένη Την Ανάσα : Υπέροχο σχέδιο του Κούτση, κάτι θέλει να πει το σενάριο αλλά θέλει πολλά cojones για να πεις κάτι σε 2 σελίδες και η δημιουργός δεν φαίνεται να τις έχει (ακόμα;). Πιστεύω 2 σελίδες ακόμα μπορεί και να έκαναν την διαφορά. - Φαντομ : Ενδιαφέρουσα ιστορία με παλιομοδίτικες ατάκες και ξύλο. Θα δείξει η συνέχεια. Μέχρι τώρα καλό. - Δικαστής Ντρεντ : Όχι από τις καλές ιστορίες Ντρεντ, είχε πάντως το twist της στο τέλος. Ότι και να πω δεν θα είμαι αντικειμενικός. - Γιορ : Άγνωστος σε εμένα ήρωας, κάτι μεταξύ Κόναν, Έλρικ, Slaine. Και εδώ πολύ μπλα-μπλα.Μέτριο σκίτσο. Έχει κάποιο ενδιαφέρον. - Ταρζάν : Πολύ παλιομοδίτικη ιστορία, παλιομοδίτικο σχέδιο και παλιομοδίτικο σενάριο. Δεν βαριέσαι αλλά και ξέρεις το τέλος από την 5 σελίδα. - Στορμ : Πολύ σωστά τοποθετημένος κοντά στο τέλος, έρχεται ο Στορμ και κλέβει την παράσταση. Μακράν το καλύτερο σχέδιο όλου του τεύχους, μακράν το καλύτερο σενάριο (αναπτύσσεται βέβαια σε πολλές σελίδες). Μπράβο για την επιλογή. - Το Παιδί Πάνθηρας : ΟΚ, πλήρως παιδικό, σαν να διαβάζεις το πρώτο Spider-Man. Το πιο κακό είναι ότι ξεκίνησε μια ιστορία , την οποία, όσο αναμενόμενη και προβλέψιμη που είναι, δεν την ολοκλήρωσε και μας την άφησε για τον Φλεβάρη. Συνολικά, παρ’ ότι λίγες ιστορίες μου άρεσαν, η συχνή εναλλαγή και το πλήθος αυτών, με έκανε να μη βαρεθώ. Αναγνωρίζοντας την δυσκολία να ικανοποιηθούν όλες οι διαφορετικές απαιτήσεις, θα πρότεινα : 1. Μείωση των ιστοριών από 11 σε 7-8 με ταυτόχρονη χρήση μεγαλύτερων ιστοριών. 2. Εναλλαγή σε κάθε τεύχους του χαρακτήρα που θα έχει την μεγάλη ιστορία. Δεν υπάρχει λόγος να διαβάσουμε π.χ. όλα τα Στορμ μαζεμένα, θα γίνει λίγο βαρετό, άσε που θα κρατήσει και πολύ καιρό. Ας μπει κάποια μεγάλη ιστορία του Ντρεντ, του Φάντομ, του Slaine κλπ. 3. Οπωσδήποτε η κίνηση με τον Κούτση, δηλαδή με Ελληνες δημιουργούς, να συνεχιστεί και να επεκταθεί. Από το Χ Γιορ και το Ψ Μαντυ Ρίλευ, που πόσο κοινό τέλος πάντων να έχουν, καλύτερα να μπουν π.χ. 10σέλιδες ιστορίες Ελλήνων δημιουργών που θα φέρουν νέο κοινό στο περιοδικό και πιο φρέσκο και μοντέρνο αέρα. 4. Επιμένω, και ας με πείτε κουραστικό, ότι κάτι πρέπει να γίνει με τις μεταφράσεις. Για την πρόοδο που έχει κάνει ο εκδοτικός τα τελευταία χρόνια ο εκδοτικός, είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν προτάσεις του τύπου «Δεν μπορώ άλλο τα λιγουριάρικα φαγητά της πατρίδας μου». Λόγω εμπειρίας και προσωπικού κολλήματος, διέκρινα και σε άλλα σημεία φράσεις που πιστεύω ότι υπάρχει αλλαγή νοήματος ή κακή απόδοση, αλλά τώρα είναι πολύ αργά για να ψάξω να τα βρω. 5. Τέλος, χρειάζεται και κάτι πιο σύγχρονο ξένο. Πιθανόν κωμικό ή ελαφρά κάφρικό. Ή κάτι μοντέρνο περιπετειώδες. Ή κάτι fantasy. Χωρίς πολύ σκέψη μου έρχoνται τα Tomb Raider, το Indiana Jones, το Goon του Powell. Αυτά και καλές πωλήσεις!!

Λενε οτι ειναι απο τα καλύτερα που εχει βγαλει το Rebirth και μιας και το Star Comics είχε 3 for 2 ειπα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία.

Εχει γίνει "έθιμο" ν ανεβαίνει κάθε χρόνο το πάσο των exhibitors . Το φετινό φέρει σκιτσο και υπογραφή του Ιταλού κομιστα Marco Santucci .

Μέχρι να γίνει παρουσίαση του δημιουργού, 2 σελιδούλες που ανέβασε προ ολίγου στο φβ του από άλλη δουλειά. εντέλει μου αρέσει αυτός εδώ... πάρα πολύ...

Ημουν κι εγω στο κον και στο ασμπετε Γνωρισα ενα σωρο κοσμο απο το φορουμ Πηρα τον Νεο Μπλεκ, εναν παλιοτερο (αυτον με τον Κορτο), εξι εγχρωμους Κορτο απο το Μικρο Ηρωα (για να τους εχω ολους) Πηρα το 1800 και το Μυστικο του Βαλτου, πηρα... πηρα... πηρα... Πηρα συνολικα 4 κιλα και 785 γραμμαρια κομιξ (ναι, τα ζυγισα!!! ) Παρ ολιγο να φαω Μπαν (Αλλα την γλυτωσα) Ενοιωσα για αλλη μια φορα σαν παιδακι

Αυτά για μένα από την έκθεση. Η αφίσα είναι Guardians of the galaxy 2 δώρο με την είσοδο. Επίσης πήρα υπογραφές από τον Rubus και τον Blacksmith και ήταν και τα δύο παιδιά ευγενέστατα και χάρηκα που τα είπαμε λιγάκι!

Με τόσες πολλές προελεύσεις, στο πινακάκι βάζουμε ποικίλη προέλευση και καταγράφουμε στην κάθε ιστορία από που προέρχονται. Ίωνα, σκάναρε αν μπορείς ξανά τις πρώτες σελίδες των ιστοριών στα 2000 πίξελς ύψος και βάλε τες στην βάση. Καλύτερα να μπαίνουν εκεί, παρά στα ποστς.Θεωρητικά βέβαια και το παιδί πάνθηρας δεν είναι μια ιστορία μιας και δημοσιεύονταν ως δισέλιδο-τρισέλιδο και στο εξωτερικό. Περισσότερα από έμενα όσο αφορά την έκδοση, όταν το διαβάσω το τεύχος, αλλά η πρώτη εντύπωση είναι άκρως εντυπωσιακή. Μέρα με την νύχτα με τον Νέο Μπλεκ.

Στο σαιτ της μαμουθ ανακοινωθηκε πως την βδομαδα 26/11 κυκλοφορει το Teaποτης ο χλωροκαρδος 2 - Γοργόνες και μαγκισσες επίσης προστέθηκαν στην βιβλιοθηκη του σαιτ τα ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ . Περίεργο ε;

Σας έχω πολύ πράμα Πόσο λατρεύω τον Μοττούρα! Κάθε φορά όλο και πιο πολύ με αυτά που ανεβάζει στο φβ

Θα τα διορθώσω, αλλά σχετικά με τις σελίδες, είναι 164 μαζί με τα εξώφυλλα (γενικά πάντα κάθε τύπος βιβλίου, κόμικς κλπ που βγαίνει διαιρείται στα 8 πχ 160÷8 γίνετε ενώ 164÷8 δεν γίνεται, και 4 ακόμα εξωφύλλο, δηλαδή το 168 μαζί με τα εξώφυλλα δεν θα μπορούσε να γίνει - εκτός αν ήταν χαρτόδετο).

Μακρια απο ντουλαπια με κυματιστα πατατακια. Μακρια απο ραδιοφωνα, τηλεορασεις, φουρνους μικροκυματων, σημαιες που κυματιζουν κτλ Γενικα μακρια απο κυματα πασης φυσεως γιατι συντονιζεται το χαρτι και κυματιζει και αυτο. Η υγρασια σαν αιτια ειναι ενας μυθος οπως κι υπερθερμανση του πλανητη και η υπαρξη αλλων πλανητων οπως ειπε και ενα καρντασι. Μην πιστευεις τιποτα. THE TRUTH IS OUT THERE.

Πολύ καλή προσφορά για τις γιορτές όπως και κάθε καλοκαίρι . Όμως η προσφορά της BLACK FRIDAY ήταν πραγματικά Α-Ν-Ε-Π-Α-Ν-Α-Λ-Η-Π-Τ-Η . Όπως, ίσως ειπώθηκε ,σαν να ήσουν σε ένα κατάστημα και ΕΚΛΕΒΕΣ δίχως να σε πιάσουν . Αν και ακόμη δεν παρέλαβα από την προηγούμενη εβδομάδα, συγχαρητήρια στον εκδότη και στα γρήγορα αντανακλαστικά του. Ελπίζω να το επαναλάβει στο μέλλον .

DC Heroes Box https://myboxes.gr/ab2-dcheroes-box/

Έχω παρατηρήσει κι εγώ ότι υπάρχει μια μερίδα αναγνωστών που είναι προκατειλημμένοι εξ΄αρχής και απορρίπτουν οτιδήποτε νέο με τη στάνταρ δικαιολογία "δεν είναι Jacobs άρα δεν είναι καλό" ή αντίστοιχα στα Αστερίξ, Λούκυ Λουκ "δεν είναι Goscinny άρα δεν είναι καλό". Οπότε γι΄αυτό δεν δίνω και τόση σημασία στις κριτικές. Τις διαβάζω από περιέργεια αλλά περιμένω να διαβάσω το άλμπουμ για να σχηματίσω δική μου γνώμη btw, για να΄μαι εντός topic, όλο το Νοέμβριο έκανα μια αγορά όλη κι όλη, το καινούριο ΛΛ. Ο πιο ανέξοδός μου μήνας εδώ και καιρό. @guskoin στο συστήνω ανεπιφύλακτα. Μαζί με το Μ&Μ πάρε και το ΛΛ. Αρκετά καλό. Αν μη τι άλλο καλύτερο απ΄τη Γη της Επαγγελίας

Πρώτη μου φορά, πήγα και τις δύο μέρες και πέρασα πάρα πολύ καλά. Την πρώτη μέρα χτες δηλαδής έκανα την βόλτα μου χαλαρά, χάζεψα τα περίπτερα και αγόρασα δυό δωράκια για τους υιούς μου και το καινούργιο ΜΠΛΕΚ για μένα. Σήμερα πήρα υπογραφές από τους καλεσμένους και ένα σκιτσάκι από την Roberta Migheli, ή οποία προς μεγάλη μου έκπληξη σχεδίαζε σε όλους δωρεάν, σχεδίαζε ότι τις ζητούσες, Μίκυ, Ντόναλντ, Σκρούτζ (υπόψιν είναι αριστερόχειρας) και κατόπιν ήρθε κι έδεσε το γλυκό με το ασμπέτε και πέρασε ή ώρα με γνωριμίες και κουβεντούλα. το σχέδιο και διάφορες φώτο

Ομοίως αγορές της παρηγοριάς, για εμάς που δε μπορέσαμε τελικά να πάμε AthensCon... Το Blake &Mortimer είναι αυτό που μόλις κυκλοφόρησε και μάλιστα είναι η έκδοση bibliophile ,για βιβλιόφιλους είχε παραπάνω σελίδες ένα ex-libris και είναι αριθμημένη έκδοση 7000 αντιτύπων!

Το έχω παρατηρήσει σε κόμικ διαφόρων χαρτιών και εκδόσεων. 99% είναι από υγρασία την οποία ανάθεμα και αν καταλαβαίνω από που παίρνουν αφού είναι εντός σπιτιού και όχι κοντά σε μπάνιο/κουζίνα. Πως μπορώ να το αποφεύγω (γιατί να το διορθώσω νομίζω ότι δεν γινεται);

έλα για πάμε.. χαχαχα MARVEL DEVELOPING SHANG-CHI, ITS FIRST ASIAN SUPERHERO FILM https://deadline.com/2018/12/shang-chi-marvel-studios-first-asian-film-superhero-dave-callaham-kevin-feige-black-panther-1202512660/ wiki του shang chi μάλιστα.. μάλιστα.. μάλιστα

Nα κι ένας "ανεξάρτητος" σελιδοδείκτης ,μιας και δεν ανήκει σε κάποια γνωστή εκδοτική αλλά στον φίλο καλλιτέχνη Κώστα Nικέλη (έχει φιλοτεχνήσει το logo και το banner της ΛΕ.ΦΙ.Κ) ,ο οποίος εξέθεσε τη δουλειά του στο artist alley του φετινού Athens Con (2018)

Μετά από πάρα πολλά χρόνια ξαναείδα το άθλιο Starship Troopers του 1997 σε σκηνοθεσία Paul Verhoeven. Η άποψή μου παραμένει ότι είναι κακό Με μια μικρή διαφορά όμως. Αυτή τη φορά διάβασα τις πληροφορίες στη wiki και έμαθα 2-3 πραγματάκια που με κάνουν να το βλέπω με λίγο διαφορετικό μάτι. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο κλασσικό sci-fi βιβλίο του πασίγνωστου στις ΗΠΑ Robert Heinlein (έχω την αίσθηση ότι εκεί τον εκτιμούν περισσότερο απ'ότι εδώ). Ο Θεός όμως να την κάνει "βασισμένη" Φαινόταν τότε, φαίνεται και τώρα. Υπάρχει όμως μια εξήγηση για αυτό... Ο Verhoeven διάβασε μερικές σελίδες, το παράτησε και έβαλε απλώς να του πούνε την πλοκή. "I stopped after two chapters because it was so boring … It is really quite a bad book. I asked Ed Neumeier to tell me the story because I just couldn't read the thing. It's a very right-wing book." Ως εκ τούτου όλες οι επιλογές του είναι άκρως συνειδητές και άκρως προβοκατόρικες. Σταχυολογώ 2 ακόμα αποσπάσματα μέσα από την wiki. "In a 2014 interview on The Adam Carolla Show, the actor Michael Ironside, who read the novel as a youth, said that he asked Verhoeven, who grew up in Nazi-occupied Netherlands, "Why are you doing a right-wing fascist movie?" Verhoeven replied, "If I tell the world that a right-wing, fascist way of doing things doesn't work, no one will listen to me. So I'm going to make a perfect fascist world: everyone is beautiful, everything is shiny, everything has big guns and fancy ships, but it's only good for killing fucking Bugs!"" "Verhoeven says his satirical use of irony and hyperbole is "playing with fascism or fascist imagery to point out certain aspects of American society... of course, the movie is about 'Let's all go to war and let's all die.'"" Ίσως, τώρα που τα έχω κάνει κτήματά μου αυτά, σε μια μελλοντική 3η θέαση να την αποτιμήσω διαφορετικά Ως έχει, παρακάνει καλή δουλειά της γελοιοποίησης πληθώρας πραγμάτων Και από τη στιγμή που αυτές τις πληροφορίες τις είδα ενώ έβλεπα την ταινία (σε ένα από τα πολλά διαλείμματα λόγω της αφόρητης βαρεμάρας ) , δεν μπόρεσα να τις αφομοιώσω πλήρως Δεν θυμάμαι πάντως κάποιος να μας λέει τότε ότι θα δούμε "σάτιρα" Μεταφορά του βιβλίου περίμενα. Πάρα πολύ κλασσικού βιβλίου και βραβευμένου με Hugo το 1960 5/10 [imdb=tt0120201]

Για βιομηχανία που λατρεύει να αναπολεί τις χρυσές της εποχές, το Χόλιγουντ βιάζεται πολύ να ξεφορτωθεί τα ασημικά του. Με εξαίρεση ελάχιστα κομμάτια που επιβιώνουν είτε σε μουσεία και πριβέ συλλογές, είτε ως επισκέψιμες τουριστικές τοποθεσίες, μετά το πέρας των γυρισμάτων τα κινηματογραφικά σετ υποκύπτουν στην εφήμερη ζωή τους. Και τίποτα δεν μισούν περισσότερο οι σκηνογράφοι από τη στιγμή που πρέπει να αποσύρουν όσα ξόδεψαν ιδρώτα και αμέτρητες εργατοώρες για να δημιουργήσουν. Υπάρχει όμως ένα μέρος στον πλανήτη που δεν θα τους χαλούσε χατίρι. Κάτω από τις αυλές, τα κτίρια και τους δρόμους που διαμορφώνουν τη λιλιπούπολη των γραφείων της Disney στην Καλιφόρνια, υπάρχει ένας λαβύρινθος που φτιάχτηκε για να φιλοξενεί τα υδραυλικά και ηλεκτρικά συστήματα ενός μικρόκοσμου που δεν σβήνει ποτέ τα φώτα. Οι χαμηλοτάβανοι, φιδωτοί διάδρομοί του φωτίζονται από νοσοκομειακές λάμπες. Οι σκουρόχρωμοι τοίχοι του κρύβουν επιμελώς τα κρυφά δωμάτια που τους συνδέουν. Οι σωλήνες που προσγειώνονται απότομα στο κεφάλι σου ολοκληρώνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από τη φαντασία κάποιου σίριαλ κίλερ. Δεν είναι να απορείς δηλαδή που ενίοτε χρησιμοποιείται ακριβώς ως τέτοιο για τις ανάγκες γυρισμάτων. Εκεί, κάτω από το υπεράνω πάσης υποψίας κτίριο του Ink & Painting, πίσω από μια πόρτα σαν όλες τις άλλες, έκρυβε επί δεκαετίες το όπλο του ο Walt Disney. Η ταμπέλα έγραφε Νεκροτομείο. (Credit: Rebloggy/Tumblr) Στο Νεκροτομείο της Disney όμως, η τέχνη δεν πήγε ποτέ για να πεθάνει. «Είμαστε το καταφύγιο όλης της τέχνης του animation που ανήκει στη Disney, από τα 1920s μέχρι και σήμερα. Μιλάμε πραγματικά για τον κρυμμένο θησαυρό της κληρονομιάς του Disney animation», μας ενημέρωσε ο Fox Carney όσο φορούσε τα λευκά του γάντια. Όταν διέκρινε ότι προσπαθούσαμε να μη γελάσουμε, γέλασε πρώτος. Τα γάντια του σε συνδυασμό με το μαύρο κοστούμι του, ήταν αναμφίβολα ταιριαστά με την περίσταση. «Είμαι σαν εργολάβος κηδειών, έτσι;» Fox Carney, Animation Research Library Manager Ο Carney μας υποδέχτηκε στο βασίλειό του με αφορμή τα 90 χρόνια που κλείνει φέτος ο πρώτος bona fide σταρ του στούντιο. Χωρίς τον Mickey Mouse η αυτοκρατορία της Disney θα είχε μείνει απλώς ένα μεγαλεπήβολο όραμα στο μυαλό του δημιουργού του. Το τρωκτικό συνέβη όμως, και μαζί του έφερε εκατοντάδες εκατομμύρια έργα animation art που φυλάσσονται μακριά από επισκέψεις και δημοσιότητα. «Ακούγεται κάπως φρικιαστικό, αλλά αυτό το τμήμα λεγόταν Νεκροτομείο τον παλιό καιρό. Οι καλλιτέχνες του στούντιο είδαν την αξία της διατήρησης του υλικού αυτού. Οι νέοι μας artists και όποιος άλλος δουλεύει στην εταιρεία μπορεί να το επισκεφτεί για λόγους εκμάθησης ή έμπνευσης. Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και για λόγους επαναχρησιμοποίησης του art. Έχουμε ζωγραφιές από τον Oswald the Rabbit που προηγήθηκε του Mickey. Έχουμε ακόμα και μερικές ζωγραφιές από τις κωμωδίες ‘Alice’ που έκαναν οι Disney πριν κι από τον Oswald. Είναι τεράστια τιμή να συντηρούμε τέτοιο κληροδότημα». Μιλάμε για όπλο τέτοιας ισχύος που δεν θα μπορούσε να είχε μείνει κρυφό για πολύ. «Αυτή τη στιγμή η Dreamworks και άλλες εταιρείες διατηρούν το artwork τους. Αλλά κάποτε στη Warner Bros. ας πούμε, κάποιος που δεν θα αναφέρω με το όνομά του είχε ρωτήσει πόσο θα κόστιζε η αποθήκευση μιας τέτοιας ποσότητας υλικού. Αποφάσισε τελικά να το ξεφορτωθούν. Νομίζω ήταν στα ‘70s ή νωρίς στα ‘80s. Τώρα μιλάμε για πληροφορίες που ακούς γύρω-γύρω, για θρύλους της βιομηχανίας κατά κάποιον τρόπο. Αλλά ναι, ξεφορτώθηκαν πάρα πολλά. Τα μοναδικά που επιβιώνουν είναι μέρος της περιουσίας μεγάλων καλλιτεχνών που τα πήραν σπίτι τους». Ο Walt Disney μας υποδέχεται στο Νεκροτομείο μέσα από τη τηλεοπτική σειρά ‘Disneyland’ το 1957 Το σεντούκι του Carney μετράει 65 εκατομμύρια χειροπιαστά κομμάτια - σκετς, storyboards, animation concepts, μακέτες, γλυπτά, test paints, μαριονέτες και set pieces. Μέχρι και γυάλινες επιφάνειες που χρησιμοποιούνταν κάποτε στη multiplane camera - μια καινοτομία του Ub Iwerks, συνδημιουργού του Mickey, συνεργάτη και καλύτερου φίλου του Walt Disney, που κατάφερε να εξασφαλίσει το βάθος και την προοπτική ενός tracking shot στο animation. Αυτά χώρια από τα δεκάδες εκατομμύρια κομμάτια που αποκτώνται ετησίως μέσω του τμήματος του σημερινού animation της Disney και της Pixar. Συνολικά μιλάμε για μια συλλογή άνω των 100 εκατομμυρίων κομματιών που κάθε χρόνο γιγαντώνεται. Δεν θα είχε επιβιώσει όμως στο σύνολο και στην ποιότητά της, αν δεν είχε μεσολαβήσει μια δραστική αλλαγή στις αρχές των ‘90s. Η πρόσληψη του Carney - που ως τελειόφοιτος με πτυχίο film production βρέθηκε να κάνει pitch μια ιδέα για την τηλεοπτική Άριελ στη Disney - συνοδεύτηκε με τη μεταφορά του Νεκροτομείου εκτός του γκροτέσκ υπογείου. Εκείνη την εποχή και για όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, οι εργαζόμενοι της Disney μπορούσαν απλά να περάσουν από το Νεκροτομείο και να δανειστούν όποιο art θα τους ήταν χρήσιμο για το πρότζεκτ τους. Τα προστατευτικά γάντια δεν ήταν καν φευγαλέα σκέψη. Το υλικό πήγαινε από χέρι σε χέρι, παραχωνόταν σε συρτάρια, γινόταν ένα με βουνά από φρέσκο art, και κιτρίνιζε κάτω από τα άγρυπνα φώτα των animators. Κάθε κόκκος αστερόσκονης στη ‘Σταχτοπούτα’ έμπαινε σε ξεχωριστό καρέ για να δημιουργηθεί το εφέ της σταδιακής λάμψης Στην ίδια κίτρινη απόχρωση περίπου κινήθηκε και ο ίδιος ο Carney όταν μας περιέγραφε την πρότερη κατάσταση και διαχείριση της συλλογής. Με κάθε ανάμνηση που μοιραζόταν, οι φλέβες στο μέτωπό του προετοίμαζαν κάποια επικείμενη συμφόρηση. «Όσο περνά ο καιρός, συνειδητοποιείς ότι όσο πιο πολλοί άνθρωποι χειρίζονται το art, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να καταστραφεί. Η αποστολή μας εδώ είναι να το διατηρήσουμε όσο καλύτερα γίνεται και ταυτόχρονα να το κρατάμε προσβάσιμο. Οπότε τα τελευταία 20 με 25 χρόνια το διαχειριζόμαστε σε στάνταρντ μουσείου. Αυτή τη στιγμή φοράω βαμβακερά γάντια για παράδειγμα, ενώ για άλλου τύπου κομμάτια πρέπει να φοράω λαστιχένια γάντια χωρίς λάτεξ γιατί ακόμα και το βαμβάκι μπορεί να τα ενοχλήσει. Ψηφιοποιούμε τη συλλογή ώστε να μπορεί κανείς να απευθυνθεί στα ψηφιακά αρχεία. Τη σκανάρουμε, τη σταθεροποιούμε και δημιουργούμε και το εφέ του ξεφυλλίσματος για να μη χρειάζεται να την πιάνουν συνεχώς οι artists μας». Η Disneyland ανοίγει για πρώτη φορά και οι επισκέπτες τρέχουν προς τις πύλες. Όσοι ήθελαν μπορούσαν να αγοράσουν σελιλόιντ των ταινιών έναντι 1,5 δολαρίου. Λίγα ακόμα χρόνια από τη ζωή του έχασε και όταν αναλογίστηκε τα κενά της συλλογής. «Μέχρι και ο Walt συνήθιζε να δωρίζει artwork. Αν μπορούσα θα του έλεγα, Walt! Άνθρωπέ μου, μην τα χαρίζεις! Ή στα εγκαίνια της Disneyland το ‘55 ας πούμε, μπορούσες να αγοράσεις ένα κομμάτι σελιλόιντ για 1,5 δολάριο. Άλλες φορές μιλάμε για πράγματα που απλώς καταστράφηκαν. Ακούμε ιστορίες για σωλήνες που έσταζαν στο υπόγειο από το κτίριο του Ink & Painting. Τι να τα κάνουμε τώρα που βράχηκαν, σκέφτονταν. Και τα πετούσαν. Κάποιες φορές όμως μπορεί να δουλεύουμε σε κάποιο πρότζεκτ και να ψάχνουμε για κάτι συγκεκριμένο, αλλά να βρίσκουμε κάτι άλλο που μας εκπλήσσει και δεν ξέραμε καν ότι είχαμε. Δεχόμαστε και τηλεφωνήματα για artwork που ανακαλύφθηκε κάπου και, παρότι θα θέλαμε πολύ να μας κάνουν δωρεές, κατανοούμε απολύτως το γεγονός ότι οι περισσότεροι περιμένουν χρήματα ως αντάλλαγμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε και δωρεές. Έξι περίπου χρόνια πριν, μας ήρθε ένα πακέτο. Χωρίς διεύθυνση. Μέσα υπήρχαν πράγματα από τη ‘Χιονάτη’, μέχρι κομμάτια παραγωγής του ‘Winnie the Pooh’ στα ‘60s. Θεέ μου, σκεφτήκαμε, από πού ήρθαν αυτά; Και τι είναι αυτά; Γιατί έπρεπε να επιβεβαιώσουμε ότι ήταν δικά μας. Ήταν όλα αυθεντικά. Δεν μάθαμε ποτέ ποιος τα έστειλε». Τώρα πια, βέβαια, το Νεκροτομείο δεν χρειάζεται να ανησυχεί για σωλήνες. Οι εγκαταστάσεις του έχουν μεταφερθεί στον κόσμο των θνητών. Συγκεκριμένα στο πρώην animation studio που δημιουργήθηκε η ‘Μικρή Γοργόνα’. Στο φωτεινό lobby του χώρου βρίσκεις το πιάνο όπου έγραφαν τα τραγούδια τους συχνά οι Αδελφοί Sherman, την Αλίκη ζωγραφισμένη στον τοίχο να πέφτει ξανά και ξανά στη Χώρα των Θαυμάτων, διάφορα αντίγραφα από ορίτζιναλ artwork κρεμασμένα, και το γεμάτο σκαλισμένες σημειώσεις και ζωγραφιές γραφείο του Pres Romanillos σε προνομιακή θέση. Ο Romanillos έχασε τη μάχη του με τη λευχαιμία μόλις στα 47 του, αλλά ως τότε είχε προλάβει να δώσει πνοή ως animator σε χαρακτήρες των ‘Pocahontas’, ‘Η Παναγία των Παρισίων’, ‘Mulan’ και ‘Η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος’. Και να αφήσει επίσης πίσω του σκαλισμένη μία συμβουλή. «Το ζητούμενο δεν είναι οι όμορφες ζωγραφιές. Είναι οι δυνατές ιδέες. Οι δυνατές ιδέες γίνονται δυνατές ζωγραφιές». Priscillano ‘Pres’ Antonio Romanillos (1963-2010) Στο κτίριο όπου φιλοξενούνται τα 11 θησαυροφυλάκια του Νεκροτομείου, το προσωπικό συντηρεί τη συλλογή, ταξιδεύει μαζί της σε όλη την υδρόγειο για παγκόσμιες εκθέσεις (εκτός από τις αμερικανικές εκθέσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή με αφιέρωμα στον Mickey Mouse, έτρεξαν φέτος εκθέσεις σε Ισπανία και Ιαπωνία), εξυπηρετεί όσους χρειάζονται βοήθεια με την έρευνά τους και ψηφιοποιεί τα αρχεία. Σε μια πολύ καλή τους ημέρα, οι φωτογράφοι του τμήματος φωτογραφίζουν 1.000 περίπου κομμάτια πριν τα στείλουν για ψηφιοποίηση - 400 αν μιλάμε για τα κατά κανόνα μεγαλύτερα backgrounds και storyboards. Τα τελευταία 9 χρόνια έχουν ψηφιοποιηθεί περίπου 1,2 εκατομμύρια art pieces. Δεν χρειάζεται κανείς μαντικές ιδιότητες για να προβλέψει ότι έχουν πολύ, μα πολύ μέλλον μπροστά τους. Πριν τον ερχομό του Carney όμως, είχε γίνει ακόμα μία επίσημη αλλαγή. Αντίο Νεκροτομείο, καλώς ήρθες Animation Research Library. «Στα ‘70s αλλάξαμε ονομασία. Αρέσει στον Don Hahn, τον παραγωγό της ‘Πεντάμορφης’ και του ‘Lion King’, να παίρνει τα εύσημα για το καινούριο όνομα - το Animation Research Library (ARL). Μία από τις πρώτες του δουλειές ήταν στο Νεκροτομείο, οπότε έπρεπε κάπως να εξηγήσει στην οικογένειά του τι ακριβώς κάνει χωρίς να ακούγεται τόσο ανατριχιαστικό. Τον ρωτούσαν, πού δουλεύεις; Δουλεύω σε ένα μέρος, έλεγε, που μοιάζει με βιβλιοθήκη για ανθρώπους που κάνουν έρευνα για animation. Εμείς όμως έχουμε βρει έγγραφα από τα ‘50s όπου υπήρχε ο όρος και αναφερόταν κυρίως στη δημιουργία καινούριου animation για τηλεοπτικές σειρές». Τώρα, οι πιο προσωπικές υποθέσεις του Carney με τη Disney είναι το ‘Βιβλίο της Ζούγκλας’ - η πρώτη ταινία που θυμάται να βλέπει - και η ‘Mary Poppins’. Τον Μόγλη τον είδε σε drive-in γιατί τον έσυραν μαζί οι γονείς του που, ως φαν του swing, ήθελαν να ακούσουν τον Louis Prima. Τη Mary την εκτίμησε λίγο αργότερα, όταν κατάλαβε ότι η ιστορία της δεν αφορούσε τη σωτηρία των παιδιών αλλά του πατέρα τους. Μετά την πρόσληψή του όμως, και παρότι έπεσε πάνω στην επαναφορά του εισπρακτικού θριάμβου του στούντιο, δεν ήταν ούτε οι αγαπημένες του ταινίες, ούτε η πιο πρόσφατη ιστορία της Disney που τον έριξε στο ψάξιμο στη βιβλιοθήκη. Η περιέργειά του τον οδήγησε πολύ πιο πίσω. Όταν λίγο αργότερα θα μας οδηγούσε σε δύο από τα θησαυροφυλάκια της ARL, όσο πλησίαζε τους μοχλούς που θα ίδρωνε για να γυρίσει, το βήμα του ελάφραινε. «Ο Einstein λέει πως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω στον χρόνο», μας είπε προετοιμάζοντας τη μικρή του παράσταση που έχει σπάνια την ευκαιρία να δώσει σε επισκέπτες εκτός Disney. «Εγώ μπορώ να το κάνω γυρνώντας απλά έναν μοχλό». «Όταν πρωτοήρθα άρχιζα να σκαλίζω τα backgrounds των shorts που είχαν γίνει στα 1950s. Τα κοιτούσα και σχεδόν φωσφόριζαν. Ήταν τόσο στυλιζαρισμένα. Όπως στο ‘Pigs Is Pigs’, ας πούμε. Αν ποτέ δείτε αυτό το short, είναι ουσιαστικά ένα κατηγορητήριο κατά της εταιρικής κουλτούρας. Αυτή προσπαθεί να αποφασίσει αν τα ινδικά χοιρίδια είναι γουρούνια ή απλώς κατοικίδια, λίγο πριν κάποια μεταφερθούν με τρένο. Από την απόφαση αυτή θα εξαρτηθεί η χρέωση που θα επιβάλλει ο υπάλληλος της σιδηροδρομικής γραμμής. Μέχρι να αποφασίσουν όμως, τα χοιρίδια έχουν πολλαπλασιαστεί σε κάποιες χιλιάδες. Έχεις συνηθίσει τόσο πολύ το στιλ της ‘Χιονάτης’, αυτό το παραμυθένιο στιλ, που σκέφτεσαι… η Disney το έκανε αυτό; Είναι η ίδια εταιρεία που έκανε το ‘Πινόκιο’. Ανοίγει το μυαλό σου κατά κάποιον τρόπο. Και την εποχή εκείνη που δεν υπήρχαν DVD και Blu-ray το χρώμα δεν περνούσε σωστά στο VHS. Ήταν όλα κοκκώδη και επίπεδα. Οπότε αυτό έκανα στην αρχή, τριγυρνούσα στα θησαυροφυλάκια, άνοιγα backgrounds και έμενα με το στόμα ανοιχτό». Πράγματι τίποτα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τη μεγαλοπρέπεια που έχει από κοντά ακόμα και του μικρότερο κομμάτι artwork. Απόδειξη οι κομμένες ανάσες που ακούστηκαν όταν ξετύλιξε ένα background του ‘Πινόκιο’ με το εργαστήριο του Τζεπέτο. Βρισκόμασταν στο Θησαυροφυλάκιο 11. Εκεί όπου φυλάσσεται στους 15°C το υλικό των ταινιών που δημιουργήθηκαν από το 1937 έως το 1967 - από τη ‘Χιονάτη’ μέχρι το ‘Βιβλίο της Ζούγκλας’. Όσο δηλαδή ήταν ακόμη ζωντανός ο Disney. Ο χώρος ονομάζεται εναλλακτικά και Walt’s Vault. Η μορφή του μεγάλου αφεντικού ορθώνεται χάρτινη πίσω από την πόρτα. Το βλέμμα του είναι αυστηρό και το δάχτυλό του προτάσσεται επιτακτικά προς το μέρος σου. Μοιάζει να σε προειδοποιεί. Κάνε πως του ανακατεύεις τα χαρτιά. Χάθηκες. O Carney τακτοποίησε τον ‘Πινόκιο’ και μας έβγαλε προσεκτικά μια ορίτζιναλ ζωγραφιά της ‘Χιονάτης’. Κάθε κομμάτι καταχωρείται με την ταυτότητα παραγωγής του και την περιγραφή της αντίστοιχης σκηνής. Εάν λοιπόν κάποιος αναζητά τη Χιονάτη να ρωτά διστακτικά ‘maybe you know where I can stay?’, το προσωπικό θα βρει αυτήν ακριβώς τη σκηνή χωρίς να ταλαιπωρήσει τα αρχεία. “Maybe you know where I can stay?” Κάπου εκεί δοκίμασα να ζητήσω να δούμε κάποιο από τα backgrounds της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’. Ήταν η μοναδική ταινία που θυμάμαι να πατάω pause, συγκεκριμένα για να χαζέψω το περιβάλλον της. Το κοκκώδες, επίπεδο έστω, περιβάλλον που μου εξασφάλιζε η βιντεοκασέτα. Αφού μου είπε ότι θα ήθελε πολύ να υπήρχε αρκετός χρόνος για κάτι τέτοιο και έκανε μερικά βήματα προς τον διπλανό διάδρομο, γύρισε πίσω. ‘What the hell, θα στο δείξω!’. Σύντομα σήκωνε ένα τεράστιο background από τις σκηνές στο δάσος. «Έχουν δοκιμαστεί τόσα διαφορετικά αισθητικά στιλ στη Disney. Όταν μιλάς για τη ‘Χιονάτη’ ή το ‘Πινόκιο’, σκέφτεσαι παραμύθι. Όταν μιλάς για την ‘Αλίκη’ ή τον ‘Πίτερ Παν’, σκέφτεσαι χαρούμενη, καρτουνίστικη εικονογράφηση. Όταν μιλάς για την ‘Ωραία Κοιμωμένη’, σκέφτεσαι πολύπλοκες, περίτεχνες εικονογραφήσεις επηρεασμένες από πομπώδεις ταπετσαρίες και περσική τέχνη. Ένα μέσο background έπαιρνε περίπου 2 μέρες για να φτιαχτεί. Της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’ πήραν 10 μέρες το καθένα». Όταν το στούντιο έλαβε ανάμικτες κριτικές για το ‘Πίτερ Παν’ και το ‘Η Λαίδη και ο Αλήτης’, ο Disney σκέφτηκε ότι είχε έρθει η ώρα να επιστρέψει στα princess movies. Κατέληξε στο γνωστό κλασικό παραμύθι με την ελπίδα ότι το αδράχτι του θα υπνώτιζε τους θεατές όσο και την ηρωίδα του. Σε αυτό όμως θα έπαιζε ρόλο και μια διαφορετική αισθητική προσέγγιση.Σε εκείνη τη φάση ήξερε ότι θα απομακρυνόταν από τις Rococo επιρροές της ‘Σταχτοπούτας’, η αρχική ιδέα όμως ήρθε από τον John Hench. Ο Hench, animator, imagineer και μακροβιότερος υπάλληλος του στούντιο ως τον θάνατό του το 2004, τα ‘χασε μπροστά στις Unicorn Tapestries του Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης και αγόρασε αντίγραφά τους για να τις παρουσιάσει στον Disney. Είχαν μόλις βρει το στιλ της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’. Τη σκυτάλη από τον Hench θα έπαιρνε ο Eywind Eale, καλλιτέχνης του στούντιο με επιβλητικές επιρροές από τις γκόθικ και μεσαιωνικές τέχνες. Για την ‘Ωραία Κοιμωμένη’ συγκεκριμένα, εμπνεύστηκε από την Ιταλική Αναγέννηση, την περσική τέχνη και διάφορα ιαπωνικά prints. Όλοι οι καλλιτέχνες που θα δούλευαν στα backgrounds της ταινίας εκπαιδεύτηκαν από τον Eale και υιοθέτησαν το στιλ του. Η έμφασή του στα backgrounds ήταν τέτοια που τελικά οδήγησε σε δημιουργικές διαφορές με τον σκηνοθέτη, Clyde Geronimi, και στην αποχώρηση του Eale από το πρότζεκτ. Ο Geronimi ένιωθε ότι τα backgrounds των σκηνών είχαν αρχίσει να γίνονται πιο σημαντικά κι από το animation. Ήταν φανταστικά, αλλά ποιος θα τα κοιτούσε; ‘Εγώ από τη βιντεοκασέτα μου’, θα μπορούσε να λέει μία σχετική απάντηση. Μόνο που σε αντίθεση με τον Carney εγώ δεν διαθέτω χρονομηχανή. Original painting της ‘Ωραίας Κοιμωμένης’, Eywind Eale Μετά την απομάκρυνση του Eale η μεσαιωνική διάσταση των backgrounds μαλάκωσε, χωρίς όμως να χάσει την ευδιάκριτη λάμψη της. Η ταινία θα έπαιρνε εννέα χρόνια να τελειώσει. «Η ποσότητα του art που έχουμε από κάθε ταινία - και συνήθως μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες κομμάτια ανά ταινία- εξαρτάται από το ίδιο το φιλμ και το πόσο πολύπλοκο είναι. Ο ‘Dumbo’ ας πούμε έγινε μέσα σε 18 μήνες. Χρειάστηκε να κάνουν κάτι γρήγορα και φθηνά γιατί η ‘Fantasia’ και ο ‘Πινόκιο’ δεν είχαν φέρει χρήματα πίσω. Αλλά ταινίες όπως η ‘Ωραία Κοιμωμένη’ μπορεί να πάρουν 7, 8, 9 χρόνια. Κάποιες δεν κυκλοφορούν και ποτέ. Έχουμε συλλογές από ταινίες που δεν προχώρησαν ποτέ στην παραγωγή. Τις δούλεψαν αλλά δεν ένιωσαν πως έβγαινε το πράγμα και τις έβαλαν στο συρτάρι. Εάν κάποιος θέλει ποτέ να το ξανασκεφτεί, εμείς είμαστε εδώ». O Richard Anthony δουλεύει πάνω στα backgrounds του ‘Bambi’ με ελαιοχρώματα Δεν είναι ανεδαφική ως προοπτική η τελευταία. Μια τέτοια παρατημένη, άλλωστε, ταινία είναι εξ ολοκλήρου υπεύθυνη για τη δεύτερη νιότη του στούντιο. Την Αναγέννηση της Disney. «Η ‘Μικρή Γοργόνα’ ξεκίνησε ως κόνσεπτ το 1938 ως μέρος ενός πακέτου live action/animation που είχε κλείσει το στούντιο για μια βιογραφία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το 1940 ο Kay Nielsen (σημείωση: Δανός illustrator, διάσημος στις αρχές του 20ου αιώνα) έκανε κάποια σκετς γι’ αυτήν, αλλά τα έβαλαν στο ράφι. Τα έβγαλαν το 1956, τα έστησαν σε boards, τα ξαναέβαλαν πίσω στο ράφι. Κάποια στιγμή νωρίς στη δεκαετία του ‘80, ο Ron Clements χάζευε σε ένα βιβλιοπωλείο και έπεσε πάνω σε μια συλλογή παραμυθιών του Άντερσεν. Την ξεφύλλισε, την αγόρασε και σκέφτηκε, κάτσε, γιατί δεν κάνουμε κάτι σχετικό; Η δική του εκδοχή βέβαια, ήταν μια καθολικού ενδιαφέροντος οικογενειακή ιστορία, μια ιστορία πατέρα-κόρης. Και έδεσε. Μέλη της ομάδας των εφέ από την παραγωγή επισκέφτηκαν τη βιβλιοθήκη και μελέτησαν τα σκετς του Kay Nielsen από τη σκηνή της καταιγίδας. Τα σκετς αυτά επηρέασαν τρομερά την τελική σεκάνς της ταινίας. Κάτι που ζωγράφισε κάποιος το ‘40 δηλαδή, έφτασε να εμπνεύσει κάποιους άλλους 40 χρόνια μετά. Γι’ αυτό κρατάμε το artwork. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης». Concept art, The Little Mermaid, Kay Nielsen (1940) Περνώντας στο Θησαυροφυλάκιο 5, ο Carney αστειεύτηκε ότι είναι ο μοναδικός χώρος του Νεκροτομείου όπου επιτρέπει τη μούχλα. Αναφέρεται στα γύψινα καλούπια που μας περιτριγυρίζουν. Όσο σκύβουμε για να δούμε την Άριελ και τον Έρικ να μας κοιτούν παιχνιδιάρικα, ο ενήλικος Σίμπα στο επάνω ράφι αιφνιδιάζεται και ετοιμάζεται να επιτεθεί. Και σήμερα θα βρεις καλούπια πάνω στα γραφεία των animators. Τους βοηθούν να αποδώσουν μια πιο σωματική διάσταση στους χαρακτήρες τους. Στα 95 χρόνια του, το στούντιο έχει προσλάβει πολλούς γλύπτες. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, οι δουλειές τους έδιναν πέρα από έμπνευση και πρακτικές λύσεις. Για παράδειγμα, ανάμεσα στα μοντέλα του θησαυροφυλακίου, μπορείς να εντοπίσεις τη βάρκα της Madam Medusa από το ‘Μπερνάρ και Μπιάνκα’ (1977). Κατά την παραγωγή της ταινίας, οι animators την έσυραν σε πραγματικό νερό και την αποτύπωσαν σε υψηλής αντίθεσης φιλμ για να μπορέσουν αργότερα να εκτυπώσουν τα καρέ και να τα μεταφέρουν στο σελιλόιντ. Είχαν βρει έναν τεχνικό τρόπο να απεικονίζουν κατασκευές πριν την εποχή του digital animation. «Ζούμε στον κόσμο του digital animation πλέον, αλλά κι αυτοί οι καλλιτέχνες προσπαθούν να συγχωνεύσουν το παραδοσιακό animation με τη δική τους δουλειά. Οι computer animators προσπαθούν να αναπαράξουν τα pencil tests και τα ορίτζιναλ exposure sheets με βάση το υλικό μας εδώ. Μαθαίνουν πώς συγχρόνιζαν οι παραδοσιακοί animators τους χαρακτήρες τους. Κοιτούν τις γραμμές και μελετούν τις βασικές αρχές του animation, όπως squash and stretch ή το secondary action. Γι’ αυτό και για πολύ καιρό αυτό το τμήμα ήταν γνωστό στη βιομηχανία ως ‘το κρυφό όπλο της Disney’. Γιατί κρατούσαμε τη δουλειά μας και μπορούσες πάντα να την αναζητήσεις. Αν η μοναδική σου αναφορά είναι οι ταινίες, έχεις τη μισή εικόνα. Εδώ οι καλλιτέχνες μπορούν να δουν τα μολύβια, τις σκιές, τα highlights, τις μπογιές. Βλέπεις τη διαδικασία, τους λόγους που αποφάσιζαν τι λειτουργούσε και τι όχι, και αυτό είναι το πιο σημαντικό για τον σημερινό artist. Είναι πολυτιμότερο από κάποιο τελικό καρέ σε μια οθόνη». Για τον Byron Howard, τον σκηνοθέτη του οσκαρικού ‘Zootopia’, διάφορα σχέδια από το ‘Robin Hood’ έγιναν για μια περίοδο το δεξί του χέρι. Για τους παραγωγούς του ‘Wreck-it Ralph Breaks the Internet’ που κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες, ο Carney ανέσυρε σκετς με close-ups από τις πριγκίπισσες της Disney για να βοηθήσει την πολυαναμενόμενη κοινή σκηνή τους με προτάσεις. Και στο ‘Mary Poppins Returns’ που θα μας σερβίρει άλλη μια κουταλιά ζάχαρη αυτά τα Χριστούγεννα, η ομάδα του live action συμβουλεύτηκε την ψηφιακή βιβλιοθήκη για φωτογραφίες της ταινίας του ‘64, ενώ η ομάδα του animation μελέτησε τα σχέδια της διάσημης σκηνής των πιγκουίνων που χάρισε στην ταινία ένα Όσκαρ για τα εφέ της. Vault 11 - Animation Research Library «Ο Glen Keane (Pocahontas, Tarzan, Dear Basketball) συνήθιζε να πηγαίνει στο Νεκροτομείο και να κοιτάει τα σχέδια του Fred Moore. Ο Moore έκανε το πρώτο redesign του Mickey Mouse στο τέλος των ‘30s και ήταν πολύ καλός στο να δίνει όγκο και γοητεία στους χαρακτήρες του. Το ίδιο έκανε και για τον Mickey. Ο Glen λοιπόν, έπαιρνε 3-4 σχέδιά του, τα έβαζε στο board του, τοποθετούσε πάνω τους ένα κομμάτι χαρτί και προσπαθούσε να μαντέψει την επόμενη κίνηση του Moore». Μέσα από την περιβόητη διαδικασία των παλιών όμως, δεν αποκωδικοποιείς μονάχα τα τρικ τους. Ανοίγεται μπροστά σου και μια πραγματική κλειδαρότρυπα. «Επειδή πολύ από το υλικό που φωτογραφίζουμε ανήκε κάποτε στη φάση της επεξεργασίας, βρίσκεις πάνω του και διάφορα μικρά διαμαντάκια. Μια φορά φωτογραφίζαμε μια εικόνα και στη γωνία της είδαμε μια πολύ μικρή μαύρη τελίτσα. Στην επόμενη ζωγραφιά η τελίτσα μεγάλωνε. Στην επόμενη ακόμη περισσότερο. Μεγάλωνε, και μεγάλωνε, και μεγάλωνε. Ήταν κάψιμο από τσιγάρο! Και σε ένα από σχέδια αυτά υπήρχε μια σημείωση με κεφαλαία: DO NOT INK THIS. Δηλαδή μην το μεταφέρεις στο σελιλόιντ γιατί θα καταλήξει στην ταινία! Άλλες φορές βλέπεις κάποιον αριθμό και μια σημείωση που λέει ‘hey, πάρε με τηλέφωνο’». Το τελευταίο είναι δείγμα ενός κοινού μυστικού που μάλλον μοιράζονται όλες οι εταιρείες του πλανήτη, αλλά ας κάνουμε ότι το αποκαλύπτουμε. Οι γυναίκες animators είναι γνωστό ότι σπάνιζαν στο στούντιο και στη βιομηχανία γενικότερα. Εξαιρέσεις όπως η Retta Scott (Bambi, Dumbo, Fantasia) έκαναν απλώς πιο βροντερό τον κανόνα. Ο Disney πίστευε ότι μέχρι να τις εκπαιδεύσει θα εγκατέλειπαν τη δουλειά για να κάνουν οικογένεια. Οι inkers και οι painters όμως ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου γυναίκες. Η δική τους διαδικασία, αυτή που απαιτούσε πειράματα, χημικές φόρμουλες αναλόγως την εποχή και τον καιρό, το κόψιμο του ποτού, του τσιγάρου, ακόμη και του bowling ή οποιασδήποτε δραστηριότητας θα μπορούσε να προκαλέσει τρέμουλο στα χέρια τους, αυτή η διαδικασία που έπαιρνε ως δεδομένη την εμμονή σου με την ακρίβεια γιατί αλίμονο αν σου ξέφευγε κάποιο από τα 27 (κι όμως!) χρώματα του Jiminy Cricket όταν περνούσες τα σχέδια στο σελιλόιντ πριν πάνε στο στάδιο του Technicolor, ήταν για πολλούς το υπόλειμμα. Τα αναλώσιμα υλικά. Η φύρα πίσω από το τμήμα των animators. Σ’ αυτές τις αφανείς ηρωίδες όμως χρωστάει η πλούσια παλέτα της Disney την έντασή της, και στην αλχημεία που έδεσε τη δική τους δουλειά με αυτή των animators. Και μπορεί τυπικά να υπήρχε ο άγραφος κανόνας στο στούντιο που έλεγε ‘μη βουτάς την πένα σου στο μελάνι της εταιρείας’ (όχι αλήθεια, αυτή ήταν η προειδοποίηση), αρκετοί animators όμως κατέληξαν παντρεμένοι με μία από τις κοπέλες από το τμήμα του Ink & Painting. Ο Ward Kimball. Ο Ollie Johnston. Ο ίδιος ο Walt Disney. Το φλερτ μεταξύ των δύο τμημάτων γινόταν συνήθως με ραβασάκια. Ή, όπως αποδείχτηκε, και με σημειώσεις πάνω σε σκετς που μετακόμιζαν από δωμάτιο σε δωμάτιο. «Υπάρχουν σημειώσεις τύπου ‘ουπς, σόρι’ αν κάπου έχει χυθεί μπογιά. Στο ‘Μπερνάρ και Μπιάνκα 2’ υπάρχει μια σκηνή με τον Marahute the Eagle όπου τα φτερά του απλώνουν και σηκώνονται. Πάνω στα σκετς της σκηνής, οι animators είχαν δώσει όνομα σε κάθε φτερό. Τότε είναι που σκέφτεσαι ότι η τέχνη είναι μεν απίθανη, αλλά έχει δημιουργηθεί από τους χιλιάδες καλλιτέχνες που έχουν βρεθεί στο στούντιο μέσα στα χρόνια. Τη χάνουμε την αίσθηση αυτή καμιά φορά. Βλέπουμε ένα short και ξεχνάμε ότι το έφτιαξαν άνθρωποι». Υπάλληλος του Ink & Paint δουλεύει πάνω στην ‘Αλίκη’ Στον πάπυρο των ατέλειωτων trivia που είναι ικανός να απλώσει ο Carney στο τραπέζι, ανήκει και ένα φανταστικό ντοκουμέντο από τα ‘90s. Τα McDonald’s έτρεχαν τότε τον δικό τους διαγωνισμό με trivia της Disney. Οι νικητές κέρδιζαν δώρα από το στούντιο και εισιτήρια για τη Disneyland. Για μερικές εβδομάδες το προσωπικό της βιβλιοθήκης είχε βαρεθεί να απαντάει σε τηλέφωνα ερωτήσεων που ξεκινούσαν κάπως έτσι: Ναι, καλησπέρα σας, έχω μια μερίδα πατάτες μπροστά μου και έχω σπάσει το κεφάλι μου, μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε σε κάτι; «Είναι όμως τόσο μεγάλη χαρά όταν βλέπεις ότι βρήκες αυτό που έψαχνε κάποιος. Έχω δει συγγραφείς και animators να κλαίνε επειδή βρήκαν αυτό ακριβώς που ήθελαν». Άλλα πρότζεκτ του τμήματος περιλαμβάνουν βιβλία της Taschen και, σαφώς, τα Blu-ray. Η κυκλοφορία ενός Blu-ray συνήθως σημαίνει 1.000 περίπου εικόνες από τη συλλογή. Μέχρι και για επετειακά γραμματόσημα πρέπει να βρίσκουν τους κατάλληλους χαρακτήρες, στις κατάλληλες πόζες, στο κατάλληλο μέγεθος. Στην επερχόμενη, δε, streaming πλατφόρμα της Disney, είναι σίγουρο ότι θα βρουν τον δρόμο τους μικρές βινιέτες με behind-the-scenes υλικό που θα ξεθάψει το προσωπικό. Τώρα απλώνονται μπροστά μας τα πραγματικά βαρύτιμα κειμήλια του στούντιο. Ο Mickey του ‘Plane Crazy’ - το πρώτο short του χαρακτήρα που απέρριψαν οι διανομείς. Ο Mickey του Freddie Moore - ανανεωμένος, ρευστός, στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Ο Mickey της ‘Φαντασίας’ - θρασύς, δημιουργικός, λουσμένος στην αστερόσκονη. «Μας αρέσει να λέμε ότι κάθε εικόνα είναι σημαντική», αναλογίστηκε κλείνοντας ο Carney. «Όταν όμως σκέφτεσαι πώς ξεκίνησαν όλα, το μυαλό σου σε αυτά θα πάει. Βλέπεις τα σχέδια από το ‘Plane Crazy’ και αναρωτιέσαι, πόσα χρόνια είπαμε έχουν περάσει από τότε; Ενενήντα; Δεν μοιάζουν τόσα πολλά». *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική.   Και το σχετικό link...

Φαίνεται φοβερή έκδοση. Είχα δει ένα βιντεάκι στο youtube που το παρουσίαζαν. Έχει κάποιες υπέροχες 2σέλιδες εικόνες(σαν αυτή που έδειξες) που δεν υπάρχουν στην κανονική έκδοση Το διάβασες; Αν ναι πως σου φάνηκε; Από κριτικές που έχω διαβάσει μπερδεύτηκα. Κάποιοι το εκθειάζουν(μέχρι και για την καλύτερη δουλειά του Sente μιλούν), άλλοι το θάβουν(βάζοντάς το κάτω κι απ΄τη Διαθήκη του Ουίλιαμ Σ., που προσωπικά μια χαρά συμπαθητικό άλμπουμ το θεωρώ αλλά ok) Δυστυχώς οι μη γαλλομαθείς θα πρέπει να περιμένουμε 20 μέρες ακόμα μέχρι να απολαύσουμε την Κοιλάδα των Αθανάτων

Αν και το όνομα του Νυχτερίδα Ντακ παραπέμπει εύλογα στον πιο διάσημο υπερήρωα που σχετίζεται με αυτό το αιμοβόρο, αλλά κατά τ’ άλλα συμπαθές, πετούμενο θηλαστικό -ναι, αν δεν το καταλάβατε ακόμα εννοούμε τον Μπάτμαν- αυτή η αυθόρμητη σκέψη δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Κι αυτό διότι ο Νυχτερίδας Ντακ, το alter ego του γκαφατζή και ανυπόφορου ξαδέρφου του Ντόναλντ, Φέθρυ Ντακ, είναι με διαφορά ο πιο ατζαμής υπερήρωας των κόμικς. ΝΥΧΤΕΡΙΔΑΣ ΝΤΑΚ: Η ΑΡΧΗ Σε αντίθεση με τους ήρωες που παρουσιάστηκαν στα προηγούμενα μέρη του σούπερ αφιερώματος, ο Νυχτερίδας Ντακ δεν αποτελεί δημιούργημα της ιταλικής σχολής Disney κόμικς, αλλά της βραζιλιάνικης. Πράγματι, η πρώτη εμφάνιση του Νυχτερίδα Ντακ έγινε στην ειδική βραζιλιανική έκδοση Edição Extra # 53, που κυκλοφόρησε το 1973 με τίτλο «Morcego Vermehlo», δηλαδή «Νυχτερίδας Ντακ». Στις σελίδες του παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ο εκκεντρικός υπερήρωας και ένα μεγάλο μέρος από το οπλοστάσιό του, όπως το νυχτεριδόσκοινο, τα νυχτεριδοπατίνια ή το νυχτεριδορόπαλο, σε μία σειρά από μονοσέλιδες ιστορίες χωρίς εσωτερική συνοχή. Εκεί μάλιστα βλέπουμε πως το «κρυσφήγετο» του Νυχτερίδα είναι… ένας κάδος σκουπιδιών! Οι ιστορίες αυτές παραμένουν αδημοσίευτες στη χώρα μας. Στο ίδιο τεύχος, βέβαια, δημοσιεύεται και μία σειρά πολυσέλιδων ιστοριών με πρωταγωνιστή τον ήρωα. Όλες αυτές τις ιστορίες υπογράφει το δίδυμο Ivan Saidenberg (σενάριο) και Carlos Edgard Herrero (σχέδιο), δημιουργοί του Νυχτερίδα Ντακ και οι βασικοί συντελεστές μερικών δεκάδων ιστοριών με τον ήρωα. Η αλήθεια είναι πως οι κομίστες της Disney στη Βραζιλία τρέφουν μία ιδιαίτερη συμπάθεια για τον χαρακτήρα του Φέθρυ Ντακ. Αν και δημιούργημα του Αμερικάνου Al Hubbard, γρήγορα έγινε αγαπητός στην Ευρώπη μέσω των ιταλικών ιστοριών, που καθόρισαν την αλλοπρόσαλλη προσωπικότητά του, αλλά και στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα τη Βραζιλία, όπου δημιουργοί όπως οι προαναφερθέντες τον χρησιμοποιούσαν συχνά σε πρωταγωνιστικό ρόλο, φτάσαν μάλιστα σε σημείο να τον πλαισιώσουν με ερωμένη (Gloria) και ανιψιό (Ζιζάνης). Ας μην ξεχνάμε πως στη Βραζιλία ξεκίνησε και η θεαματική υποσειρά Club dos Herois, όπου συσπειρώθηκαν για πρώτη φορά οι περισσότεροι γνωστοί υπερήρωες της Λιμνούπολης και του Μίκυ Σίτυ. Δε θα μπορούσε να μην αποχτήσει και ο Φέθρυ, λοιπόν, ένα alter ego! Η υπερηρωική διάσταση του Φέθρυ Ντακ δεν εμφανίζει ωστόσο τα στοιχεία της δυναμικής προσωπικότητας του Φάντομ Ντακ. Δε μάχεται το έγκλημα ακριβώς επειδή τον διαπνέει μία ισχυρή αίσθηση δικαιοσύνης, ούτε όμως για να υπηρετήσει αμιγώς προσωπικά συμφέροντα. Θα έλεγα, μάλλον, ότι… τυχαίνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιτυχίες του στην καταπολέμηση του εγκλήματος: δεν είναι αποτέλεσμα σκληρής προπόνησης και μαχητικών ικανοτήτων αλλά η ευτυχής κατάληξη μιας σειράς από γκάφες ολκής. Μετά από δύο δεκαετίες επιτυχημένων εμφανίσεων σε ιστορίες βραζιλιάνικης παραγωγής, ο Νυχτερίδας Ντακ πέρασε στην Ιταλία για πρώτη φορά το 1997, όταν ο Tito Faraci με τον Guiseppe Ferrario τον χρησιμοποίησαν σε μερικές ιστορίες κάφρικου, σουρρεάλ υπερηρωικού χιούμορ, εκ των οποίων στα ελληνικά είδαμε την ιστορία «Σύγκρουση Τιτάνων» της υποσειράς «Όταν ο Φάντομ Τρώει Πολύ» (Αλμανάκο #98). Έκτοτε έχει επανέλθει σε λίγες ακόμα ιστορίες, συνήθως πλαισιώνοντας το Φάντομ Ντακ, σα βοηθός του ή και σαν αντίπαλος στην πρόσφατη ιστορία Paperinik vs Paper Bat (η ιταλική ονομασία του ήρωα). Τελευταία, βέβαια, παρατηρείται από τους νεότερους Ιταλούς δημιουργούς μια τάση να χρησιμοποιήσουν τον ήρωα στις δικές του, εξωφρενικές περιπέτειες, όπως ο νεαρός σεναριογράφος Gabriele Mazzoleni σε συνεργασία με δύο από τους νεότερους συνεργάτες της ιταλικής Disney, Alessia Martusciello και Stefano Zanchi. ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ ΝΤΑΚ Όπως είναι φυσικό, οι εχθροί του Νυχτερίδα Ντακ είναι οι εγκληματίες της Λιμνούπολης. Από τις πρώτες περιπέτειες μάχεται τους κλασικούς «κακούς» των παπιο-περιπετειών, τους Μουργόλυκους. Από πολύ νωρίς όμως ο κύκλος αυτός διευρύνεται και περιλαμβάνει άλλους κλασικούς κακούς των Disney κόμικς, όπως τον Εμίλ Κόρακα και το Μαύρο Φάντασμα. Το Μαύρο Φάντασμα, πράγματι, εμφανίζεται συχνά στις ιστορίες του Νυχτερίδα Ντακ και μάλιστα είναι ο βασικός αντίπαλος του ήρωα στη σειρά Σούπερ Ήρωες, για την οποία φιλοτεχνήθηκαν από Αμερικανούς καλλιτέχνες δύο εξώφυλλα αφιερωμένα στον ήρωα. Στις βραζιλιάνικες ιστορίες εμφανίζονται πολλοί διαφορετικοί αντίπαλοι για το Νυχτερίδα, είτε μία είτε περισσότερες φορές, δεδομένου όμως της μη έκδοσης των ιστοριών αυτών στα ελληνικά νομίζω δεν έχει νόημα να επεκταθώ σε αυτό το κομμάτι. Πρόκειται για κάθε λογής απειλές: εξωγήινους, υπερ-κακούς, μάγους, εμπρηστές, ενώ συχνά δημιουργούνται στον υπόκοσμο κολλεγιές για να αντιμετωπίσουν τον Νυχτερίδα Ντακ που τους χαλάει τα εγκληματικά τους σχέδια, δίχως φυσικά να τα καταφέρνουν εν τέλει. Ο ΝΥΧΤΕΡΙΔΑΣ ΝΤΑΚ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η πρώτη εμφάνιση του Νυχτερίδα Ντακ στη χώρα μας έγινε το 1993, στο περιοδικό Αλμανάκο #27, στο οποίο μάλιστα του αφιερώθηκε και το εξώφυλλο. Για τα επόμενα 7 τεύχη οι αναγνώστες του περιοδικού γνώρισαν τον εκκεντρικό υπερήρωα μέσα από την ιστορία σε συνέχειες «Οι 12 Άθλοι του Νυχτερίδα Ντακ», εμπνευσμένη από τους γνωστούς άθλους του Ηρακλή, με τον πρωταγωνιστή να τα βάζει με τα μυθικά πλάσματα που αντιμετώπισε και ο ημίθεος χαρακτήρας της ελληνικής μυθολογίας. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να επανεμφανιστεί ο ιδιαίτερος αυτός χαρακτήρας στα ελληνικά περιοδικά Disney. Το 1999 έκανε μια σύντομη εμφάνιση στην προαναφερθείσα ιστορία «Σύγκρουση Τιτάνων» στο Αλμανάκο #98, και μετά τον ξαναείδαμε στην εντυπωσιακή περιπέτεια Σούπερ Ήρωες, αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό Μίκυ Μάους του 2008, και αργότερα στην αυτοτελή έκδοση, στα πλαίσια της σειράς Μεγάλα Σήριαλ. Οι πιο πρόσφατες εμφανίσεις του είχαν κεντρικό τους θέμα τη συνεργασία του με το Φάντομ Ντακ: το Αλμανάκο #229 (2010) με την ιστορία «Απρόσμενη Συνεργασία» και το Μίκυ Μάους Β’ Περιόδου #160 με την ιστορία «Συμμαχία Ηρώων». docmz.wordpress.com

Και κάποιες διορθώσεις για το πινακάκι, σε σχέση με τις πληροφορίες που δίνει ο Ionas Aggelis : Σελίδες : 168 (Μετράμε και τα εξώφυλλα) Ημερ. Έκδοσης : 01/12/18 (Πρώτη ημέρα διάθεσης στο κοινό) Προέλευση : Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Αργεντινή, Γαλλία, Βέλγιο, ΗΠΑ, Ελλάδα κλπ

αφυγραντήρας!!!! πέρα από την πλάκα.. υγρασία είναι.. είναι παντού μέσα έξω από τα σπίτια.. σε όλη την Ελλάδα οπότε αφυγραντηρας, aircondition, καλή συντήρηση του σπιτιού, άνοιγμα παράθυρα να παίρνει αέρα τις μέρες με τον ήλιο.. κτλ κτλ οπότε η απάντηση αφυγραντήρας δεν ειναι και τοσο για πλάκα (edit: εγώ δεν έχω οπότε δεν ξέρω αν βοηθάει 100% αλλά φαντάζομαι κάτι θα κάνει.. )

Κυκλοφόρησε και το 6ο τεύχος, για το διμηνιαίο πλέον Μπλέ Κομήτη Το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης. Περιεχόμενα 6ου τεύχους Εξώφλλο - Άρπη, από τον Ηλία Κυριαζή σελ.2 Ο Θάνατος - Αντώνης Βαρβαγιάννης σελ.3 περιεχόμενα , editorial σελ.5 Σαντανία - Kerascoet & Fabien Vehlmann σελ.18 Ληστές, η ζωή και ο θάνατος των Γιάννη και Θύμιου Ντόβα - Γιώργος Γούσης & Γιάννης Ράγκος σελ.29 Στην τροχιά των κόμικ - Σπύρος Γιαννακόπουλος σελ.31 Άρπη - Έλενα Γώγου & Ηλίας Κυριαζής σελ.37 Μέρες Λατρείας - Παναγιώτης Πανταζής & Στρατής Ρέλλος σελ. 43 Kobane Calling - Zerocalare σελ. 53 συνέντευξη Zerocalcare από το Θοδωρή Δημητρόπουλο σελ. 57 Αληθινά Κουραφέλκηθρα, βασισμένα σε γεγονότα: Δίκες Ζώων - Αντώνης Βαρβαγιάννης σελ.58 Ζάχαρη - Γεωργία Ζάχαρη σελ. 65 Ραλλού, ένας συγκάτοικος... μα τι συγκάτοικος - Ίριδα Μούζου Ο Μπλέ Κομήτης μου άρεσε από την πρώτη στιγμή κι είμαι χαρούμενη που εξελίσσεται συνεχώς. Το 6ο τεύχος είναι το αγαπημένο μου ως τώρα. Τι άλλαξε και τι όχι Πρώτα απ' όλα, έγινε διμηνιαίο. Προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντική τη συχνή περιοδικότητα σε πολυθεματικό περιοδικό, ειδικά αν δημοσιεύει ιστορίες σε συνέχειες.. Δεύτερον, αν και αυξάνει την περιοδικότητα, η ποιότητα της έκδοσης παραμένει στο ίδιο εξαιρετικό επίπεδο. Οι σελίδες παραμένουν 68. Η τιμή πέφτει στα 5.50 ευρώ κι υπάρχει κι η δυνατότητα ετήσιας συνδρομής για 6 τεύχη στα 25, κάτι που σκέφτομαι να πραγματοποιήσω. Στο Athenscon πωλείται 5 ευρώ. Το επίπεδο των ιστοριών γενικά μου άρεσε πολύ. Στο εντιτόριαλ αναφέρει ότι θα υπάρχει κάποια καθυστέρηση των Γυμνών Οστών, αλλά όχι εγκατάλειψη του πρότζεκτ. Οι δύο ξενόγλωσσες ιστορίες, Σαντανία και Kobane Calling μου φάνηκαν πολύ ενδιαφέρουσες, το ίδιο κι η υπόλοιπη ύλη του τεύχους. Ξεχωρίζω Ληστές, Άρπη και Κουραφέλκηθρα (διπλός Βαρβαγιάννης! ), Μέρες λατρείας, αλλά κι οι υπόλοιπες ιστορίες μου φάνηκαν ικανοποιητικές. Overall ένα πολύ καλό τεύχος για τα γούστα μου

Πάλι καλά που έχουμε και αυτά τα ευχάριστα διαλείμματα ένα πράμα.

Πανω κατω τα ιδια ανεφερα και εγω προσφατα , εδω πιθανον υγρασια...

2 μέρες και δεν έχετε γράψει τίποτα ακόμα... δεν σας άρεσε;;;;