ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

[Ironhide]

Κάπου πήρε το μάτι μου για μια προσφορά στα 8 ευρώ. Κανείς να με διαφωτίσει;

Για πλάκα το λες ή όχι;

[Dark Chris]

Για πλάκα το λες ή όχι;

 

Είναι ένα post του dimious που λέει κάτι τέτοιο. Ή αυτό ή η μνήμη μου αρχίζει και γίνεται όλο και πιο αδύναμη.

 

EDIT: Να'το.

 

EDIT 2: Και για του λόγου το αληθές.

Επεξεργασία Ιουλίου 30, 2012 από Dark Chris

[Kabuki]

εξαιρετικό κόμικ, συστήνεται ανεπιφύλακτα!

 

αγαπώ την αμερικάνικη έκδοση HC που έχω αλλά αν είναι προσφορά στα 8 ευρώ παίζει να πάρω και την ελληνική...

[YOSHIMITSU]

μόλις 6 χρόνια ρε παιδί μου

 

Judge Dredd α/μ ή έγχρωμο?

Κάλιο αργά παρα ποτέ, αν και δεν αλλαξοπίστισα εξολοκλήρου απλά αναγνωρίζω το γεγονός πια ότι κάποια πράγματα δεν θέλουν χρώμα, είναι καλύτερα χωρίς. Κάποια αλλα απογειωνονται με το χρώμα π.χ. τον bone δεν μπορώ να τον φανταστώ χωρίς.

 

ΧΑ... Το μόνο χρώμα που θέλει ο dredd είναι το έντονο κόκκινο από το αίμα.

 

Βασικα ειμαι Φαν των αρχικών α/μ ιστοριών, αν και τα επόμενα στο αγορι που είχαν χρώμα δεν με χάλασαν καθόλου, αντιθέτως θα έλεγα. Όρισε, ξυπνάς μέσα μου τον άλλο μου εαυτό και με βλέπω να τσακώνονται μεταξύ τους. Πάντως απο ενα σημειο και μετα, τα πολυ μοντέρνα με ψιλό χαλάνε να πω την αλήθεια. Θα περιμένω να ολοκληρωθεί η συλλογή της selini για να απαντήσω με απόλυτα στοιχεία γιατι τώρα έχω φρέσκα κυρίως τα α/μ και απο έγχρωμα κάτι λίγα πιο φρέσκα και θα κρίνω λάθος.

[DJO]

Το είχα σταμπάρει από τότε που είχε γίνει η παρουσίαση στη Λέσχη, αλλά δεν μου έκανε κλικ η αναλογία τιμής-ασπρόμαυρων σελίδων, χώρια που ανησυχούσα μήπως είναι αρκετά βαρύ. Οπότε και το τίμησα τώρα, ~3 χρόνια αργότερα χάρη στην Πολιτεία. Και τελικά οι φόβοι μου ήταν βάσιμοι...

 

Έκδοση: Απλό σχετικά σκληρό χαρτί εξού και στη χειρότερη αχνοφαίνονται οι πίσω σελίδες, στεγνή ασπρόμαυρη εκτύπωση που δε λερώνει τα δάχτυλα, εξαιρετικό lettering, δυνατή μετάφραση, υποψήφιο μακράν για το μεταφρασμένο κόμικ με το μεγαλύτερο πλήθος extras! 8 σελίδες πρόλογος από τον Eisner!!! Δύο πρόλογοι, ο κανονικός και αυτός της έκδοσης του 2000! Και στο τέλος 4 σελίδες Επίμετρο του Denny O'Neil, ο οποίος είναι ουσιαστικά ο πρόλογος της πρώτης έκδοσης του 1978 που στις επόμενες παραλήφθηκε, 2 σελίδες βιογραφία του Eisner και μια σελιδούλα με τα βιογραφικά των Denny O'Neil, Βαρβάρας Χατζησάββα και Παυλίνας Καλλίδου. Οπότε έκδοση: 10/10

 

Σχέδιο: Όπως είπαν και τα παιδιά, τόσα χρόνια Eisner ακούγαμε, για Eisner Awards διαβάζαμε και Eisner δεν είχαμε διαβάσει. Να λοιπόν που χάρη στην Απόπειρα διαβάσαμε. Και τα σπάει. Ο άνθρωπος απλά δεν περιορίζεται από τον όρο καρέ. Είναι larger than life. Γράφει πως έχει επηρεαστεί από το θέατρο όσον αφορά τη σκηνοθεσία των σελίδων του. Απλά απίστευτος, δεν έχω ξαναδει κάτι τέτοιο... 10 με άπειρους τόνους/10

 

Σενάριο: Εδώ είναι αυτό που έλεγα για τους βάσιμους φόβους. Πάμε αναλυτικά...

 

0) Μια Λαϊκή Πολυκατοικία Στο Μπρονξ Το εισαγωγικό, θέτει το setting ων τεσσάρων ιστοριών που θα ακολουθήσουν. Όλες οι ιστορίες διαδραματίζονται στην πολυκατοικία που βρίσκονταν στο 55 της Λεωφόρου Ντρόπσι, στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης τη "βρώμικη" δεκαετία του 1930 (βλ.Κραχ κλπ). Και όλες είναι αληθινές ιστορίες. Μόνο η αφήγηση και οι αναπαραστάσεις τις άλλαξαν σε μυθοπλασία. 8.75/10

1) Συμβόλαιο Με Τον Θεό Ο Φρίμμε Χερς (αυτός είναι στο εξώφυλλο), Εβραίος από τη Γεωργία, έχει χάσει τη θετή κόρη του, Ραχήλ από αρρώστια. Όλη του τη ζωή έκανε καλές πράξεις και είχε κάνει ένα συμβόλαιο με τον Θεό, σύμφωνα με το οποίο ο Θεός όφειλε να του τις ανταποδώσει. Όμως δεν το τήρησε και οργισμένος ο Χερς κάνει στροφή στη ζωή του και γίνεται αδίστακτος μεγαλοϊδιοκτήτης πολυκατοικιών! Όμως... Στο τέλος έχει έναν Επίλογο με τον...επόμενο Φρίμμε Χερς, ονόματι Σλόιμ Κρεκς. Κάποιοι θα την πουν υπέροχη ιστορία αλλά εγώ της βάζω ένα 6.85/10. Ανατριχιαστικό trivia είναι η έμπνευση της ιστορίας

 

Ο θάνατος της έφηβης κόρης του Will το 1970, Alice, από λευχαιμία.Ο Will ενταφιάστηκε δίπλα της αφού πέθανε και τότε έγινε ευρύτερα γνωστό!

 

2) Ο Πλανόδιος Τραγουδιστής Εκείνη τη δεκαετία, διάφοροι πλανόδιοι τραγουδιστές πηγαίναν στα στενά σοκάκια των λαϊκών πολυκατοικιών και τραγουδούσαν, ενώ οι ένοικοι τους πετούσαν κέρματα από τα παράθυρα. Όμως σε έναν, στον πρωταγωνιστή της ιστορίας, μια έκπτωτη σοπράνο, ονόματι Μάρτα Μαρία, του ρίχνει ένα χαρτάκι με το οποίο τον καλεί στο διαμέρισμά της. Ακολουθεί σεξ και υπόσχεση για μια καριέρα ως χρυσός βαρύτονος με αυτή μάνατζερ, ερωμένη και δασκάλα! Όμως τι κρύβεται πίσω από τον λακωνικό τραγουδιστή; Οκ αυτή τα έσπασε αν και έχει 2-3 καθημερινά ωμές σκηνές. 8.9/10!

3) Ο Επιστάτης Η πιο σκληρή ιστορία του τόμου: ο επιστάτης μιας πολυκατοικίας, κ.Σκουγκς δίνει μια πεντάρα για να δει το ΑΧΕΜ ενός κοριτσιού. Το κοριτσάκι όμως είναι αδίστακτο και...

Ιστορία όπου το λευκό και το μαύρο δίνουν μία ασύλληπτη γκρίζα και απίστευτα ωμή ατμόσφαιρα... 6.9/10

4) Cookalein Η απαρχή μιας νέας "μόδας" που λέγεται παραθερισμός. Όπου πολλοί νεαροί και νεαρές θα ακολουθήσουν ώστε να βρούνε σύντροφο! Cookalein λέγεται το οικονομικό ξενοδοχείο όπου ο καθένας μαγειρεύει το δικό του φαγητό και εκεί θα διασταυρωθούν οι ζωές μιας οικογένειας με 2 αγόρια, της τηλεφωνήτριας Γκόλντι που ψάχνει για πλούσιο και του κόπτη Μπέννυ που ψάχνει μια πλούσια στο πολυτελές ξενοδοχείο Γκρόσσμαν κι ενός φοιτητή Ιατρικής ονόματι Χέρμπι, που παίζει σαξόφωνο στο Γκρόσσμαν. Ενώ ξεκινάει χαλαρά, γίνεται της Πόπης, πάλι με 1-2-3 ωμές σκηνές πχ.

 

βιασμός

. Στο τέλος του παραθερισμού, ο καθείς γυρνά στο σπιτάκι του, αφού έχει πλέον αλλάξει η ζωή του. Τώρα προς το καλύτερο; Προς το χειρότερο; Αναλόγως... 7.8/10

 

 

Overall, καθημερινές, ωμές ιστορίες. Αυτό που μου φάνηκε περίεργο είναι που σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες ήταν Εβραίοι. Εξού και κάθε τόσο έβλεπα γίντις και μεταφραστική παραπομπή/επεξήγηση από κάτω. Μάλλον στο Μπρονξ τότε πρέπει να μέναν όλο Εβραίοι. Γενική βαθμολογία ιστοριών: 7.865/10. Δε το συστήνω για κάτω των 18.

 

Δεν ενθουσιάστηκα και ο μόνος λόγος που μπορεί να συμφωνήσω περί διαμαντακίου είναι το ότι είναι Eisner και πως είναι ο ορισμός του graphic novel. Από τον οποίο όμως είναι το μόνο που έχω διαβάσει...

[geokon]

δεν τον λες και ωμό ρε συ τον Ειζνερ... ίσως σου έπεσε βαρύ επειδή θα τον φανταζόσουν (δε ξέρω...) ντίσνευ στυλ...;; φταίει και η υπογραφή του που μοιάζει με το λόγκο του Γουόλτ... (να δω δηλαδή πως θα κάνεις άμα πέσει στα χέρια σου κανάς Τεζούκα)

 

αντι για "ωμός", προτιμώ το "ειλικρινής"... έναν δημιουργό που προτιμάει να χρησιμοποιεί πραγματικούς ανθρώπους για ήρωες των ιστοριών του... σεναριακά αποφεύγει κάποιες συμβάσεις που μας έχουν συνιθίσει άλλα αναγνώσματα (είτε πιο ελαφριά είτε πιο βαριά).

 

ίσως να σου φαίνεται ωμός επειδή δεν προσπαθεί να σε κάνει να συμπαθίσεις τους ήρωές του... δεν θέλει να ταυτιστείς μαζί τους... δεν θέλει να σε πείσει για το ποιος ήρωας είναι σωστός ή λάθος αναλόγως τις πράξεις του... προτιμάει να σε αφήσει να κρίνεις εσύ τι είναι αυτό που βλέπεις χωρίς να σε επηρεάσει ο ίδιος. Αυτή η αποστασιοποίηση συμβαίνει/χρησιμοποιείται αρκετά και στο θέατρο (που ανέφερες πως του άρεσε)

[Kabuki]

δεν τον λες και ωμό ρε συ τον Ειζνερ... ίσως σου έπεσε βαρύ επειδή θα τον φανταζόσουν (δε ξέρω...) ντίσνευ στυλ...;; φταίει και η υπογραφή του που μοιάζει με το λόγκο του Γουόλτ... (να δω δηλαδή πως θα κάνεις άμα πέσει στα χέρια σου κανάς Τεζούκα)

 

αντι για "ωμός", προτιμώ το "ειλικρινής"... έναν δημιουργό που προτιμάει να χρησιμοποιεί πραγματικούς ανθρώπους για ήρωες των ιστοριών του... σεναριακά αποφεύγει κάποιες συμβάσεις που μας έχουν συνιθίσει άλλα αναγνώσματα (είτε πιο ελαφριά είτε πιο βαριά).

 

ίσως να σου φαίνεται ωμός επειδή δεν προσπαθεί να σε κάνει να συμπαθίσεις τους ήρωές του... δεν θέλει να ταυτιστείς μαζί τους... δεν θέλει να σε πείσει για το ποιος ήρωας είναι σωστός ή λάθος αναλόγως τις πράξεις του... προτιμάει να σε αφήσει να κρίνεις εσύ τι είναι αυτό που βλέπεις χωρίς να σε επηρεάσει ο ίδιος. Αυτή η αποστασιοποίηση συμβαίνει/χρησιμοποιείται αρκετά και στο θέατρο (που ανέφερες πως του άρεσε)

 

ωραίος! πολύ αντιπροσωπευτική και σωστή κατα τη γνώμη μου κριτική γι αυτό το εξαιρετικό κόμικ!

 

υγ1.πάλι καλά Ορέστη που το βαθμολόγησες πάνω από τη βάση, με δεδομένο ότι διαφωνούμε σχεδόν σε όλα, ενυπωσιάστηκα

 

υγ2.από τα κόμικ που -για μενα- θα πρεπε όλοι να χουν στη βιβλιοθήκη τους!

 

[DJO]

δεν τον λες και ωμό ρε συ τον Ειζνερ... ίσως σου έπεσε βαρύ επειδή θα τον φανταζόσουν (δε ξέρω...) ντίσνευ στυλ...;; φταίει και η υπογραφή του που μοιάζει με το λόγκο του Γουόλτ... (να δω δηλαδή πως θα κάνεις άμα πέσει στα χέρια σου κανάς Τεζούκα)

 

Δε θα πέσει. Μα έχει τόσο όμορφη γραμμή, ψιλοκαρικατουρίστικη... Περίμενα κάτι σε στυλ Bone ή Spirit (έχω διαβάσει κάτι στριπς) και όχι κάτι τόσο κοινωνικό και βαρύ.

 

 

υγ1.πάλι καλά Ορέστη που το βαθμολόγησες πάνω από τη βάση, με δεδομένο ότι διαφωνούμε σχεδόν σε όλα, ενυπωσιάστηκα

 

[Dark Chris]

Εξαιρετικότατο GN, το οποίο κατεβαίνει μονορούφι και προσπαθεί να ωθήσει το μέσο των κόμικς και να χρησιμοποιήσει νέες αφηγηματικές μεθόδους.

 

Η μόνη ιστορία που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν η 2η. Αγαπημένη μου ήταν η πρώτη, κάποιες εικόνες ήταν πολύ δυνατές, η ρεαλιστική απεικόνιση της πόλης και των εσωτερικών χώρων δημιουργούσαν τρομερή ατμόσφαιρα και δεν κρύβω πως σε 1-2 σημεία συγκινήθηκα. Η 3η ιστορία μου φάνηκε αρκετά υπερβολική, με πολύ ωραίο τέλος και η τελευταία είχε την πιο ενδιαφέρουσα πλοκή, δεν ήταν τόσο αραιή όσο οι υπόλοιπες.

 

Οι χαρακτήρες του Eisner μου έφεραν στο μυαλό γελοιογραφία. Άραγε πόσο επηρέασε ο Eisner τους γελοιογράφους; Το γεγονός ότι δεν περιορίζεται από καρέ και αρκετές φορές βάζει αρκετές σειρές κειμένου στην σελίδα (όταν μιλάει ο αφηγητής), το κάνει πιο ευανάγνωστο, αφού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ένα είδους εικονογραφημένο βιβλίο.

 

Η έκδοση είναι απλή, αλλά ικανοποιητική. Αρκετές σελίδες με κείμενα και βιογραφικά.

 

Αξίζει πάρα πολύ. Ακόμα και δεν είναι του στυλ σας, συμφωνώ με την Λένα ότι πρέπει να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη (και για να το δείχνετε σε όσους λένε ότι τα κόμικς είναι παιδικά).

[Indian]

Το διάβασα κι εγώ αυτό το GN και τολμώ να πω ότι το βρήκα εξαιρετικό...!

Δεν περίμενα από το Will Eisner να γράφει με τέτοιο στυλ...!

Τον περίμενα να έχει το στυλ του Disney (όπως είπε πιο πάνω ο geokon712) και μπορώ να πω ότι με εξέπληξε ευχάριστα...!

Υπέροχο ασπρόμαυρο σχέδιο και τα σενάρια των ιστοριών το ένα καλύτερο από το άλλο με αποκορύφωση την πρώτη ιστορία που είναι και ο τίτλος του GN..!

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η ιστορία "Ο επιστάτης" για την πλοκή της και το "Cookalein" για την πληθώρα των χαρακτήρων που παρουσιάζονται,αλλά και για την επίμαχη σκηνή

του βιασμου

που τα θεωρώ πολύ προχωρημένα σε σχέση με αυτά που περίμενα να διαβάσω από τον Eisner...!

 

Σε γενικές γραμμές αξίζει να το αποκτήσει κανείς και με την τιμή της Πολιτείας (7,67 €) έχει έναν λόγο παραπάνω...!

[x for xepeta]

δεν τον λες και ωμό ρε συ τον Ειζνερ... ίσως σου έπεσε βαρύ επειδή θα τον φανταζόσουν (δε ξέρω...) ντίσνευ στυλ...;; φταίει και η υπογραφή του που μοιάζει με το λόγκο του Γουόλτ... (να δω δηλαδή πως θα κάνεις άμα πέσει στα χέρια σου κανάς Τεζούκα)

 

 

Τον περίμενα να έχει το στυλ του Disney (όπως είπε πιο πάνω ο geokon712) και μπορώ να πω ότι με εξέπληξε ευχάριστα...!

 

Αμα σας πιάσω και τους δυο στα χέρια μου θα σας κάψω πάνω σε μια ντάνα ΚΟΜΙΞ!!

 

 

Καλά ρε παντού Ντίσνευ βλέπετε;

[DJO]

Για όλα φταίει το Κόμιξ. Μέχρι και τον Σκοτεινό Ιππότη του Miller τον περίμενα πιο...υπερηρωικό. Τα είχε σε ένα ρεπορτάζ πάνω σε μεγάλους καλλιτέχνες της 9^ης.

 

  

[Indian]

Αμα σας πιάσω και τους δυο στα χέρια μου θα σας κάψω πάνω σε μια ντάνα ΚΟΜΙΞ!!

 

 

Καλά ρε παντού Ντίσνευ βλέπετε;

 

Όταν ήμουν μικρός άκουγα για τον Rosa,ο οποίος πήρε για τον "Βίο και την Πολιτεία" βραβείο Eisner και είχα θεωρήσει ότι αυτό το βραβείο το δίνουν μόνο σε δημιουργούς ιστοριών Disney,άρα και ο Eisner θα έγραφε ιστορίες Disney...!

Με παραδέχεσαι...?

[x for xepeta]

Μπα,...   Ποιο άλλο παπί πήρε Eisner;

[PhantomDuck]

Ο Carl Barks.

[x for xepeta]

Μας έχετε πάρει τα αφτιά με αυτούς τους δυο!! Και δεν έχετε ιδέα οι περισσότεροι ποιος είναι ο Will Eisner! Α , δε μιλώ να έχετε διαβάσει μερικά βιβλία του. Προς Θεού!

 

[PhantomDuck]

Ε μα, ας μη ρώταγες, λες και δεν φανταζόσουν την απάντηση

Επεξεργασία Ιουνίου 5, 2013 από PhantomDuck

[smoken]

[Indian]

Ακόμα το έχουν σε αυτή την τιμή...!

Τόσο το είχα πάρει πριν από έναν χρόνο...!

[GeoTrou]

Υποδειγματική έκδοση και απίστευτο σχέδιο. Οι ιστορίες δε μ' ενθουσίασαν όλες, αλλά όλες ήταν τουλάχιστον καλές. Εκεί που υποκλίνομαι, είναι ο εκπληκτικός τρόπος που ο Άισνερ προσεγγίζει τον τομέα της σεξουαλικότητας: δε γίνεται χυδαίος ή ηδονικός, το αντιμετωπίζει όπως ακριβώς πρέπει στην κάθε περίπτωση. Ένα κόμικ που δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη, κομιξόφιλου ή όχι.

[x for xepeta]

Από τα πιο αδύναμά του κατ' εμέ. Έχει όμως πιασάρικο τίτλο και προωθήθηκε πολύ. Διάβασε και άλλα δικά του. Θα το λατρέψεις. Είναι υπεροχότατος.

[saveapenguin]

Άμα αυτό που είναι από τα αγαπημένα μου είναι από τα πιο αδύναμα, φαντάζομαι πόσο θα μου αρέσουν τα άλλα! Spirit πάντως δε με ξετρέλανε οπότε ίσως ήρθε η ώρα να ψάξω και τι άλλο έχει γράψει.

Επεξεργασία Μαρτίου 27, 2015 από saveapenguin

[Θρηνωδός]

Σήμερα διαβάζοντας και την τελευταία ιστορία το τελείωσα. Δεν έχω να πω και πολλά για αυτό το άλμπουμ. Το σχέδιο από σελίδα σε σελίδα με άφηνε άφωνο δεδομένης της εποχής που σχεδιάστηκε και τις επιρροές του Eisner. Ειδικά τα σκίτσα στις σελίδες 118,172,200 αλλά και κάποια ακόμα που μου διαφεύγουν τώρα. Σε διάφορες φάσεις μου έδινε την εντύπωση πως υιοθέτησε στάσεις προσώπου και σώματος των χαρακτήρων του από τα romance flicks των 40s. 

 

 

Όσον αφορά τα σενάρια, βρήκα όλες τις ιστορίες ισόποσα στημένες μεταξύ ρεαλισμού και αλληγορίας και ξεχώρισα την "Το συμβόλαιο με τον Θεό" και την "Ο Πλανόδιος Τραγουδιστής". Την μεν για την ενσωμάτωση αναρίθμητων καθημερινών γνωμικών με κυριότερο το "όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν" (μετά την εύρεση του συμβολαίου από έναν νέο Φρίμμε) και με άγγιξε ο πόνος του θετού πατέρα ανεξαρτήτως της κατάληξης του, ειδικά αφού τον ταύτισα με τον ίδιο τον δημιουργό. Την δε γιατί πάντα με ενθουσίαζε και με έβρισκε σύμφωνο η ισοπεδωτική λογοτεχνία σε όλη την μεγαλειώδη ειλικρίνεια της, όπως αποτυπώνεται στο πρόσωπο του προλετάριου τροβαδούρου που αρνείται μια ευκαιρία ζωής πολύ απλά επειδή δεν πίστεψε ποτέ πραγματικά ότι τον άγγιξε. Μέσα στην δυστυχία των ανθρώπων που ζούσαν στους βόθρους της Αμερικής του ΄30, ο χρυσός μόνο νεφέλη μπορούσε να θεωρηθεί και να εκτιμηθεί ως τέτοια. Αυτό υποθέτω ήταν ένα από τα συστατικά στο μυαλό του Eisner όταν την έγραφε.

 

Τώρα αυτή με τον απομονωμένο επιστάτη ήταν εξίσου σκληρή και ολοκληρωτική αλλά κάτι δεν μου έκατσε καλά με το δαιμονικό κοριτσάκι και τις τάσεις καταστροφής απέναντι του.Τι αντιπροσωπεύει άραγε αυτή η μικρή; Τον κ. Σκούγκς τον βρήκα συμπαθητική και παρεξηγημένη φιγούρα παρά το αρρωστημένο σκηνικό. Η τελευταία δεν μου άρεσε. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο Eisner δεν το κατέχει ιδιαίτερα με την πολλαπλή αφήγηση. Βρήκα τις επιμέρους υποθέσεις νοηματικά ασύνδετες και γενικά με χαλάει το "λέω κάτι απλά γιατί θέλω να το πω" αίσθημα που εξέπεμπε το Cookalein. Ήθελε να θίξει την προικοθηρία αλλά ο τρόπος του ήταν λίγο χύμα και τσιτάτος για τα γούστα μου. 

 

Γενικά, όπως λένε και οι φίλοι παραπάνω δεν πρέπει να λείπει το "Συμβόλαιο με τον Θεό" από το ράφι, είτε διαβάζεις κόμικ είτε όχι. Το αντίκτυπο που έχει στον αναγνώστη ξεπερνάει τις προτιμήσεις σε εικονογραφημένα και μη έργα και στην τιμή που κυκλοφορεί είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Σίγουρα πρωτοπόρο για την εποχή του, αλλά όχι και το "διαμάντι" της ένατης τέχνης όπως πολλαπλά είχα διαβάσει στο παρελθόν(και αμφιβάλλω αν είναι και το πρώτο gn). 

 

Edit: Τελικά είπα πολλά ε; 

Επεξεργασία Ιανουαρίου 23, 2016 από Θρηνωδός

[BladeRunner1992]

Υποθέτω ότι δεν θα είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που γνώριζε τον Will Eisner μόνο από τα σχετικά βραβεία που δίνονται κάθε χρόνο. Δεν είχα διαβάσει τίποτα δικό του μέχρι τώρα. Να, όμως, που πριν λίγες μέρες αγόρασα την έκδοση της Απόπειρας στην τρομερή προσφορά που μπορεί να βρει κανείς σε Πρωτοπορία/πολιτεία, και σήμερα την διάβασα και την απόλαυσα μέσα σε δυο ωρίτσες. Εξαιρετικότατο κόμικ, από πολλές απόψεις.

 

Πρώτα-πρώτα, το σχέδιο! Ασπρόμαυρο, ρεαλιστικό, σε σημεία έντονο και ωμό, μας μεταφέρει στην δύσκολη δεκαετία του '30 στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις λαϊκές συνοικίες της Νέας Υόρκης (συγκεκριμένα σε μια πολυκατοικία, που υποθέτω ότι θα ήταν παρόμοια με αυτή στην οποία μεγάλωσε ο ίδιος ο σχεδιαστής). Από την αποτύπωση των προσώπων και των κινήσεων των χαρακτήρων, μέχρι τα κτίρια και τα διάφορα σκηνικά, το σχέδιο είναι άπαιχτο. Από κει και πέρα, έχουμε τις ιστορίες. Και οι τέσσερις είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, έντονες και ρεαλιστικές, αποτυπώνουν την ανέχεια, την φτώχεια και την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, σήμα κατατεθέν της δεκαετίας του '30 στις Ηνωμένες Πολιτείες για εκατομμύρια ανθρώπους.

 

Γενικά μου αρέσει να διαβάζω διηγήματα ή μυθιστορήματα που να περιέχουν δραματικά στοιχεία και κοινωνικά μηνύματα, και που να αναδεικνύουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την εκάστοτε δεκαετία, και οι τέσσερις αυτές ιστορίες κατάφεραν σε τεράστιο βαθμό να μου παρουσιάσουν τον λαουτζίκο, τις φτωχογειτονιές, τις καθημερινές δυσκολίες και τα όνειρα απλών ανθρώπων. Ο Γουίλ Άισνερ τα έζησε όλα αυτά, ή ήξερε άτομα που τα έζησαν, ή τέλος πάντων ήταν πράγματα που θα μπορούσε να τα ζήσει κάποιος, γι'αυτό και η ρεαλιστικότητα των ιστοριών.

 

Όσον αφορά την ελληνική έκδοση, άψογη, με καλή μετάφραση, προσεγμένο lettering, και όλα τα κείμενα που θα μπορούσε να ζητήσει κανείς για το συγκεκριμένο κόμικ (εισαγωγές, πρόλογοι κ.λ.π.). Δε το συζητάω, στα λεφτά που μπορεί να το βρει κανείς πλέον, είναι ανεπίτρεπτο να μην το έχετε ήδη αγοράσει. Αν το έχετε αγορασμένο αλλά αδιάβαστο ακόμα, μην αργήσετε και πολύ, τσιμπήστε το από την βιβλιοθήκη σας και αρχίστε το διάβασμα.

 

9/10

[Θλιμμένος Μπούφος]

Ήθελα να το διαβάσω για χρόνια και τελικά το αγόρασα πριν λίγο καιρό. Να ναι καλά η πρωτοπορία και οι προσφορές της

 

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι λάτρεψα αυτούς τους απαίσιους χαρακτήρες και την ωμή πραγματικότητα που δημιουργεί. Ενώ στα κομικ έχω συνηθίσει να διαβάζω για τελείως φανταστικά σενάρια οποιουδήποτε είδους, εδώ κατάλαβα ότι οι ιστορίες αυτές θα μπορούσαν όντως να είναι αληθινές (άσχετα που το λέει στην αρχή-δεν έχει σημασία). Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό των ιστοριών που με "κέρδισε". Σεναριακά δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο.

 

Βέβαια και το σχέδιο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο μιας και δημιουργεί μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Το κάπως-καρτουν στυλ που είναι σχεδιασμένοι οι χαρακτήρες σε συνδυασμό με τον τρόπο που έχουν τοποθετήσει τα πανελς και τις λέξεις το κάνει πάρα πολύ ανάλαφρο. Φαίνεαι ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις η ηλικία του κομικ όμως προσωπικά δεν με πείραξαν καθόλου. 

 

Γενικά θεωρώ ότι είναι πολύ καλός τρόπος για κάποιον ώστε να έρθει σε επαφή με πιο ενήλικα θέματα. Η ελληνική έκδοση είναι απίστευτη και το έξτρα υλικό απολαυστικό. Μακάρι να βλέπαμε και άλλες παρόμοιες