Αναζήτηση στην Κοινότητα

Η "Anubis" μετά από τρία σχεδόν χρόνια ξαναβγάζει στα περίπτερα κόμικ. Την αρχή την κάνει με το mini series που θα ολοκληρωθεί σε 5 τεύχη Fortnite X Marvel Zero War. Ένα crossover με το γνωστό ηλεκτρονικό παιχνίδι και τους ήρωες της εταιρίας όπως τον Spider-Man, τον Wolverin και άλλους. (Πέρσι τέτοια εποχή περίπου είχε γίνει άλλο crossover του παιχνιδιού αλλά με την "DC", που φυσικά δεν το είδαμε στη χώρα μας γιατί... είμαστε Ελλάδα. Ας μην γκρινιάξω πάλι ). Το συγκεκριμένο κόμικ θα κυκλοφορεί ταυτόχρονα σε πάνω από 30 χώρες. Σε κάθε τεύχος θα υπάρχει και ένας κωδικός που αφορά το παιχνίδι. Στα της έκδοσης Το τευχάκι είναι στις διαστάσεις που μας είχε συνηθίσει η εκδοτική τα τελευταία χρόνια σε εκδόσεις περιπτέρου, οι σελίδες πάνω κάτω στην ίδια ποιότητα, αλλά το εξώφυλλο λίγο πιο χοντρό. Στην 2η και στην τελευταία σελίδα υπάρχουν διαφημίσεις των εκδόσεων της εταιρίας, στην προ τελευταία διαφήμιση για το επόμενο τεύχος και στη προπρο τελευταία ο κωδικός. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε με χαρτόνι και το δεύτερο Στο επόμενο που θα κυκλοφορήσει 13 Ιουλίου θα περιέχει δώρο "ένα έξτρα κοσμητικό αντικείμενο". Ας ελπίσουμε να πάει καλά και να δούμε και άλλα κόμικ από την εκδοτική στα περίπτερα... Περιγραφή από το site της εκδοτικής To Fortnite συναντά το σύμπαν της Marvel σε μια αξέχαστη υπερδιαστατική μάχη, στη μίνι σειρά 5 τευχών που θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα σε 30 χώρες. Οι χαρακτήρες του Fortnite συναντούν τους υπερήρωες του Marvel Universe σε μια αξέχαστη συνεργασία, στη νέα μίνι σειρά πέντε τευχών Fortnite X Marvel: Zero War – Πόλεμος Μηδέν που θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα σε περισσότερες από 30 χώρες. Σε κάθε τεύχος, οι αναγνώστες θα βρίσκουν ένα μοναδικό κωδικό, τον οποίο θα μπορούν να εξαργυρώσουν δωρεάν μέσα στο παιχνίδι, αποκτώντας στολές και άλλα αντικείμενα, μία εβδομάδα νωρίτερα από την κανονική, επί πληρωμή κυκλοφορία τους στο online κατάστημα του παιχνιδιού. Εξαργυρώνοντας τους κωδικούς και από τα πέντε τεύχη, οι αναγνώστες θα κερδίσουν ως δώρο τη στολή του Fortnite X Marvel: Zero War – Πόλεμος Μηδέν. Oι Spider-Man, Iron Man και Wolverine ενώνουν τις δυνάμεις τους με τη Shuri και αρκετούς δημοφιλείς χαρακτήρες από το Fortnite σε μια μάχη με τεράστιες επιπτώσεις και για τα δύο σύμπαντα. Η ιστορία παρακολουθεί τους κατοίκους του Νησιού που είναι εγκλωβισμένοι σ’ έναν πόλεμο που μοιάζει ατελείωτος. Μόνο ένα αντικείμενο φαίνεται ότι μπορεί να αντιστρέψει τα δεδομένα: ένα κρυσταλλωμένο θραύσμα του Σημείου Μηδέν που ρίχτηκε στο σύμπαν της Marvel. Οι ήρωες των δύο κόσμων θα συνεργαστούν προκειμένου να κυνηγήσουν το ασύλληπτο Θραύσμα Μηδέν. Θα μπορέσουν να το βρουν εγκαίρως, και να αποτρέψουν την καταστροφή; Θα καταφέρουν να καθυστερήσουν το Τάγμα της Φαντασίας τόσο ώστε να έχουν πιθανότητες στην τελική μάχη; Το σενάριο της μίνι σειράς Fortnite X Marvel: Zero War – Πόλεμος Μηδέν υπογράφουν ο βετεράνος σεναριογράφος της Marvel, Christos Gage (SPIDER-GEDDON, AVENGERS ACADEMY) και ο Υπεύθυνος Δημιουργικού της Epic Games, Donald Mustard, σε εικονογράφηση του Sergio Dávila (CAPTAIN MARVEL), σε μια σειρά που θα έχει τεράστιες επιπτώσεις και στα δύο σύμπαντα! Το Fortnite αποτελεί το κορυφαίο αυτή τη στιγμή διαδικτυακό παιχνίδι παγκοσμίως, με περισσότερους από 300 εκατομμύρια χρήστες, ενώ οι 29 μέχρι σήμερα κινηματογραφικές ταινίες του Marvel Cinematic Universe έχουν ένα συνολικό παγκόσμιο box office που ξεπερνάει τα 27 δισ. δολάρια, στο πιο δημοφιλές franchise κινηματογράφου και τηλεόρασης!

Στον πιο πρόσφατο τόμο Disney Masters (18) της Fantagraphics, με ιστορίες του William Van Horn, υπάρχει το όνομα Christos Kentrotis ως χρωματιστή (colourist) σε μερικές από τις ιστορίες στα περιεχόμενα. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που αναγράφεται αυτό το όνομα αντί για «Nea Aktina Α.Ε.».

Κι άλλο αστεριξοάρθρο, τόσο κοντά στο προηγούμενο; θα ρωτήσετε. Υπάρχει όμως εξήγηση, όπως θα δείτε. Όπως θα θυμούνται οι τακτικοί αναγνώστες, το ιστολόγιο έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό να παρουσιάζει τις 24 περιπέτειες που συνδημιούργησαν ο Ρενέ Γκοσινί και ο Αλμπέρ Ουντερζό, αφού πιστεύω, έστω και με μια δόση υπερβολής, ότι οι 24 αυτοι τόμοι του Αστερίξ είναι μια από τις σημαντικότερες προσφορές της Γαλλίας στον παγκόσμιο πολιτισμό μεταπολεμικά. Η αλήθεια είναι πως ο ρυθμός της παρουσίασης έχει αραιώσει πολύ. Η περιπέτεια που θα παρουσιάσω σήμερα είναι η 20ή από τις 24, δηλαδή έχουμε πια μπει στην τελική ευθεία. Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2014, με μια παρουσίαση της περιπέτειας Αστερίξ στους Βρετανούς και μετά με μια γενική παρουσίαση των πρωταγωνιστών του κόμικς. Τον Δεκέμβριο είχαμε τη δεύτερη περιπέτεια, την Κατοικία των θεών, τον Φλεβάρη 2015 είδαμε τον Μάγο (ή Μάντη) ενώ στα τέλη Απριλίου παρουσίασα τον «Αστερίξ στη χώρα των Ελβετών». Τέλη Ιουνίου 2015 παρουσιάστηκε Ο αγώνας των αρχηγών, η πέμπτη περιπέτεια της σειράς. O κύκλος συνεχίστηκε στα μέσα Οκτωβρίου με τον Αστερίξ στην Κορσική και η τελευταία δημοσίευση για το 2015 ήταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τον Αστερίξ Λεγεωνάριο. Το 2016 ξεκίνησε με την περιπέτεια Οβελίξ και σία τον Φλεβάρη, ενώ τον Απρίλιο ανέβασα το Δώρο του Καίσαρα. Ξαναπιάσαμε το νήμα τον Οκτώβριο με την Ασπίδα της Αρβέρνης. ενώ τον Δεκέμβριο ακολούθησε το Χρυσό δρεπάνι. Πρώτη περιπέτεια του 2017, τον Φλεβάρη, ήταν το Μεγάλο ταξίδι, που συμπλήρωσε την πρώτη δωδεκάδα. Στη δεύτερη δωδεκάδα μπήκαμε τον Απρίλιο, με την περιπέτεια «Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα». Μετά αραίωσαν οι ρυθμοί. Τον Αύγουστο του 2017 παρουσιάστηκε η περιπέτεια «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι» ενώ τον Δεκέμβριο είχαμε ένα εμβόλιμο άρθρο, αφού παρουσιάσαμε την καινούργια (χωρίς Γκοσινί αλλά και χωρίς Ουντερζό) περιπέτεια «Ο Αστερίξ στην Ιταλία» που είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει στα γαλλικά. Το 2018 μία μόνο περιπέτεια παρουσιάσαμε, τον Απρίλιο, τον Αστερίξ στην Ισπανία . Μια ακόμα περιπέτεια παρουσιάσαμε τον Μάιο του 2019, τον Γύρο της Γαλατίας, ενώ τον Νοέμβριο είχαμε ένα εμβολιμο άρθρο, όπου παρουσιάσαμε μια ακόμα καινούργια περιπέτεια, της νέας περιόδου, Ο Αστερίξ και η αδρεναλίνη. Μία περιπέτεια ακόμα παρουσιάσαμε τον Μάρτιο του 2020, τον Αστερίξ Μονομάχο, ενώ πέρυσι, το 2021, την εποχή των Ολυμπιακών αγώνων του Τόκιο, τον Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες. Πέρυσι επίσης είδαμε μια από τις νέες περιπέτειες του Αστερίξ, Ο Αστερίξ και ο γρύπας, ενώ το 2021 έκλεισε, στις αρχές Δεκεμβρίου, με τον Αστερίξ και τη χύτρα. Πρώτη φορά δημοσιεύω μια περιπέτεια πριν ακόμα περάσει δίμηνο από την προηγούμενη. Ο λόγος είναι ότι ο φίλος μας ο Christos μού έστειλε ένα γράμμα στο οποίο αναλύει αρκετά από τα λογοπαίγνια της περιπέτειας, με αναφορές και στην αγγλική και τη γερμανική μετάφραση. Έτσι, με έφερε στο φιλότιμο κι έγραψα το σημερινό άρθρο, που θα βγει μεγάλο όχι μόνο επειδή η περιπέτεια με τους Νορμανδούς έχει αρκετά πράγματα που αξίζει να επισημανθούν, αλλά και διότι για την περιπέτεια αυτή έχουμε κατ’ εξαίρεση και τρίτη ελληνική μετάφραση. Χάρη στην ευγενική προσφορά αρκετών φίλων, έχω πλέον σκαναρισμένες σχεδόν όλες τις περιπέτειες του Αστερίξ στην έκδοση Ψαρόπουλου, επομένως το βραδύ στάδιο της διαδικασίας είναι πλέον το γράψιμο των άρθρων από μένα. Λείπει μόνο μία, οι Δάφνες του Καίσαρα. Όποιος την έχει και μπορεί να τη σκανάρει, ας τη στείλει. Θυμίζω ότι οι περιπέτειες του Αστερίξ κυκλοφόρησαν σε αυτοτελείς τόμους στα ελληνικά πρώτη φορά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 από τις εκδόσεις Ψαρόπουλου (σε μετάφραση αρχικά του Κώστα Ταχτσή και μετά του Αργύρη Χιόνη) ενώ αργότερα κυκλοφόρησαν σε νέα μετάφραση (της Ειρήνης Μαραντέι) από τις εκδόσεις Μαμούθ, που είναι και η έκδοση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εμπόριο. Λέω «σε αυτοτελείς τόμους» διότι περιπέτειες του Αστερίξ σε συνέχειες είχαν δημοσιευτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στο περιοδικό «Αστερίξ». Σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο ανακάλυψα πριν από καιρό έναν τέτοιο τόμο, που περιείχε την περιπέτεια με τους Νορμανδούς, οπότε θα αναφέρω μερικά πράγματα και από εκείνη την παλιά μετάφραση (θα τη λέω μετάφραση Σπανού, από το όνομα του εκδότη). Τη σημερινή περιπέτεια την ανέβασα εδώ απ’ όπου μπορείτε να τη διαβάσετε ονλάιν ή να την κατεβάσετε. Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί είναι χρονολογικά η 9η περιπέτεια από τις 24 της σειράς. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote από τον Απρίλιο έως τον Οκτωβριο του 1966 και στη συνέχεια εκδόθηκε σε τόμο. Ο γαλλικός τίτλος είναι Astérix et les Normands. Δεν είναι ταξιδιωτική περιπέτεια: δεν πηγαίνει ο Αστερίξ με τον Οβελίξ στη χώρα των Νορμανδών, οι Νορμανδοί έρχονται στο γαλατικό χωριό. Αλλά να πάρουμε τα πράματα με τη σειρά. Στο γαλατικό χωριό καταφθάνει ο ταχυδρόμος και φέρνει γράμμα στον αρχηγό, τον Μοναρχίξ. Του γράφει ο αδελφός του από τη Λουτέσια, ο οποίος ανησυχεί για τον γιο του -ο νεαρός έχει γίνει μαλθακός από την τρυφή της πρωτεύουσας, οπότε ο πατέρας του θέλει να τον στείλει στο ανυπόταχτο χωριό για να τον κάνει άντρα. «Μην ανησυχείς αρχηγέ», λέει ο Αστερίξ, «θα σου τον κάνουμε να κυνηγάει αγριογούρουνα με τις γροθιές». «Γιατί, υπάρχει κι άλλος τρόπος;» ρωτάει όλο απορία ο Οβελίξ. Την ίδια στιγμή, στον παγωμένο Βορρά, οι Νορμανδοί (δηλαδή οι Βίκινγκ), δεινοί πολεμιστές που χρησιμοποιούν τα κρανία των νεκρών εχθρών τους για να πίνουν το εθνικό τους ποτό, έχουν ένα πρόβλημα. Δεν φοβούνται, δεν ξέρουν τι θα πει φόβος. Έχουν όμως ακούσει ότι ο φόβος δίνει φτερά και, ερμηνεύοντας κυριολεκτικά τη φράση, αποφασίζουν να μάθουν αυτό το συναίσθημα για να γίνουν ιπτάμενοι κι επομένως ακατανίκητοι. Ξεκινούν μιαν εκπαιδευτική αποστολή και διαλέγουν, κατά κακή τους τύχη, τις ακτές της Γαλατίας. Στο μεταξύ καταφθάνει ο πρωτευουσιάνος νεαρός και φέρνει μαζί του τα νέα ήθη της πρωτεύουσας. Όταν βλέπει, μαζί με τον Οβελίξ και τον Αστερίξ, να πλησιάζει το ντρακάρ, το καράβι των Νορμανδών, για να κάνει απόβαση, κυριεύεται από φόβο. Προσπαθεί να τρομάξει τους Γαλάτες του χωριού, αλλά εκείνοι, ακούγοντας ότι καταφθάνουν ξένοι πολεμιστές σπεύδουν να καταταγούν για να τους πολεμήσουν. Ένας Νορμανδός κατάσκοπος στο δάσος ακούει τον νεαρό να παραπονιέται ότι φοβάται πολύ, ότι είναι «πρωταθλητής του φόβου» κι έτσι οι Νορμανδοί αποφασίζουν να απαγάγουν τον νεαρό για να τους… διδάξει τι είναι ο φόβος. Κι έτσι κάνουν. Ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ σπεύδουν να τον απελευθερώσουν και αφού έπαιξαν πολύ ξύλο με τους Νορμανδούς τελικά κλείνουν συμφωνία με τον αρχηγό τους: ο Αστερίξ θα μείνει όμηρος με τον νεαρό και ο Οβελίξ θα τους φέρει έναν δάσκαλο του φόβου -πρόκειται για τον βάρδο. Πράγματι, μόλις ακούνε τη συναυλία του Κακοφωνίξ, οι τρομεροί πολεμιστές κυριεύονται από φόβο -και φεύγουν για την πατρίδα τους ικανοποιημένοι που πέτυχαν τον εκπαιδευτικό σκοπό του ταξιδιού τους, αν και γρήγορα διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να πετάξουν. Το βασικό καινούργιο πρόσωπο είναι ο νεαρός Παριζιάνος, που λέγεται στα γαλλικά Goudurix (λογοπαίγνιο με το goût du risque, ροπή προς τον κίνδυνο). Στη μετάφραση του Μαμούθ αποδίδεται Γιεγιεδίξ, στην παλιότερη μετάφραση του Χιόνη είναι Ντισκοτίξ, ενώ στην ακόμα πιο παλιά μετάφραση του Σπανού τον λένε Τεμπελίξ. Ο Γιεγιεδίξ, εκτός από το φινετσάτο άρμα του, που είναι κατασκευής Μεδιολάνων (όπου εδρεύει βέβαια η Άλφα Ρoμέο) φέρνει και τη νεανική κουλτούρα του Παρισιού των 60, και τη μεταλαμπαδεύει στο γαλατικό χωριό: Ο Κακοφωνίξ (που έχει ρητή εντολή από τον σιδερά να μην τραγουδήσει) παίζει παραδοσιακούς σκοπούς, αλλά ο πρωτευουσιάνος εξοργίζεται: θα σας δείξω πώς χορεύουν στις κατακόμβες [βλ. στις μπουάτ] της Λουτέσιας! Κι έτσι, τους τραγουδάει το Le Monkix, που, σύμφωνα με τα αστεριξολόγια είναι υπαινιγμός για το τραγούδι The Monkey, που δεν ξέρω ποιο είναι, ενώ παινεύει τον Κακοφωνίξ ότι αν έδινε ρεσιτάλ στο Ολυμπίξ (δηλαδή στο παριζιάνικο Olympia) θα έκανε θραύση. Ο Κακοφωνίξ δένει κόμπο την υπόσχεση και γίνεται τσιμπούρι στον νεαρό, ζητώντας του διαρκώς να συζητήσουν «για το ρεσιτάλ». Εξίσου βέβαια πρωταγωνιστούν και οι Νορμανδοί -και το γεγονός ότι στη σημερινή Γαλλία υπάρχει περιοχή Νορμανδία (με τη Χάβρη και τη Ρουέν), που βέβαια έχει την απαρχή της στις αλλεπάλληλες εισβολές Βίκινγκ από τον Βορρά τον 9ο αιώνα μΧ, δίνει στον Γκοσινί έμπνευση για αλυσιδωτούς παραλληλισμούς και αναχρονισμούς ανάμεσα στους τότε Βίκινγκ και στους τωρινούς Νορμανδούς. Έτσι, οι Νορμανδοί-Βίκινγκ της περιπέτειας πίνουν calva, που παραπέμπει στο calvados, το καλβαντός, το κονιακοειδές απόσταγμα της σημερινής Νορμανδίας (από απόσταξη μηλίτη συνήθως) και το οποίο οι σημερινοί Νορμανδοί αποκαλούν χαϊδευτικά calva. Και αφού το πίνουν μέσα στα κρανία νικημένων εχθρών, είναι, ας πούμε calva d’os (καλβά από τα οστά). Eπίσης, επειδή η σημερινή νορμανδική κουζίνα χρησιμοποιεί αρκετά την κρέμα γάλακτος (crème fraîche), βλέπουμε τους Νορμανδούς του κόμικς να τη χρησιμοποιούν συνέχεια και τον αρχηγό τους να τρώει γλώσσα με κρέμα, κοτόπουλο με κρέμα, μπριζόλα με κρέμα, ακόμα και αγριογούρουνο με κρέμα (συνταγή που ενδιαφέρει ιδιαίτερα και τον Οβελίξ και διακόπτουν τον καβγά για να την αναλύσουν!) Ο αρχηγός λέγεται Olaf Grossebaf (grosses baffes = γερές σφαλιάρες) και στα ελληνικά Χοντρομπάφ, ενώ όλα τα ονόματα των Νορμανδών της περιπέτειας τελειώνουν σε -άφ, κατι που το βρίσκουν πολύ αστείο οι Γαλάτες: Mόλις ο Μοναρχίξ ακούει το περίεργο όνομα σε -άφ, σπεύδει να το μεταφέρει σε διάφορους Γαλάτες που έχουν αστεία ονόματα σε -ίξ (Αssurancetourix είναι το γαλλικό του Κακοφωνίξ). Μερικά από τα ονόματα Νορμανδών έχουν ελληνική προέλευση ή υπάρχουν και στα ελληνικά: Αυτογράφ, Βαθυσκάφ, Κενοτάφ, Καράφ, Κινηματογράφ, Δακτυλογράφ, Στενογράφ. Και όταν ρίχνουν έναν κουβά νερό στον Γιεγιεδίξ για να τον ξυπνήσουν, και ακούγεται «Πλαφ!» κάποιος από το βάθος φωνάζει «Παρών!» Αναφορές και υπαινιγμοί υπάρχουν επίσης στην απόβαση της Νορμανδίας του 1944 αλλά και στις αποβάσεις των Νορμανδών τον 9ο αιώνα -σε ένα σημείο, ο Χοντρομπάφ διαβεβαιώνει τον Αστερίξ ότι «δεν ήρθαμε εδώ για να σας πολεμήσουμε, αυτό θα το κάνουν οι απόγονοί μας σε μερικούς αιώνες. Και το τοπίο θυμίζει τη σημερινή Νορμανδία -τους γκρεμούς του Etretat, ας πούμε. Φυσικά οι Νορμανδοί έχουν τους θεούς τους, τον Θορ και τον Οντίν -κι εδώ βλέπουμε κι ένα λογοπαίγνιο από τον Γκοσινί, στο σημείο όπου ο Χοντρομπάφ λέει ότι ο φόβος δίνει φτερά κι έτσι, αν μάθουν τον φόβο, θα πετάνε σαν τα πουλιά. «Μα τον Θορ!» (Par Thor!) αναφωνεί ένας Βίκινγκ, «Μα τον Οντίν», ένας άλλος. «Μα τι μου λες», ένας τρίτος, όπως αποδίδει πετυχημένα το λογοπαίγνιο η Ιρένε Μαραντέι (στο πρωτότυπο: Par exemple, δηλ. Για παράδειγμα). Τα πλοία των Βίκινγκ/Νορμανδων λέγονται drakkar (που ετυμολογούνται από τον δράκο), και ο ο Αστερίξ κάνει ένα λογοπαίγνιο λέγοντας ότι είναι ένα «drakkar de touristes», παίζοντας με το «cars de touristes», το τουριστικό λεωφορείο. Ωραίο λογοπαίγνιο και στην πρώτη σελίδα της περιπέτειας. Ο Μοναρχίξ μαθαίνει για την άφιξη του ανιψιού του από επιστολή που σκάλισε ο αδελφός του σε μια πλάκα. Ο σεναριογράφος εκμεταλλεύεται την ηχητική ομοιότητα των graver (χαράζω) και grave (σοβαρός) και το συνεχίζει αναλόγως, με τον Αστερίξ να ρωτά «Rien de grave dans ce qui est gravé, j’espère? – Τίποτε άχαρο χαραγμένο, ελπίζω». Ο Βρετανός με τον Γερμανό μεταφραστή περνάνε την πρώτη πίστα χωρίς απώλειες, αφού βρίσκουν κοινό λεξιλόγιο: «Nothing grave engraved there, I hope?», και «Doch hoffentlich nichts gravierendes graviert?», αλλά η ελληνική μετάφραση περνάει το εμπόδιο από το πλάι: «Είναι τίποτα το σοβαρό;» (στο Μαμούθ και παρομοίως στις άλλες δύο). Πιο βόρεια, όταν ένας Βίκινγκ αστυνομικός παραπονιέται για αντικανονικό προσπέρασμα, η απάντηση που παίρνει είναι «Mort aux rennes!!!», που παραπέμπει στο «Μort aux vaches», «Θάνατος στους μπάτσους», αλλά αφού τα νορμανδικά κάρα δεν τα τραβούν αγελάδες (vaches), αλλά τάρανδοι (rennes), αλλάζει και το σύνθημα! Στα γερμανικά ο μπάτσος είναι Bulle, αλλά το ίδιο είναι και ο ταύρος, κι έτσι το έδαφος στρώνεται για τη γερμανική μετάφραση: «Tod den Rentieren! – Θάνατος στους ταράνδους!» Στα αγγλικά στήνεται λογοπαίγνιο με τα horse-Norse: «So what? Mine’s a Norse-drawn chariot!». Η ελληνική έκδοση κάνει την προσπάθειά της: «Και λοιπόν; Σιγά τους ταράνδους!!!» (Μαραντέι) ενώ ο Χιόνης μεταφράζει κατά λέξη: Και λοιπόν; Θάνατος στους ταράνδους! (δεν το βρισκω ικανοποιητική λύση). Ίσως, αφού το λογοπαίγνιο δεν σώζεται, να είναι προτιμότερη η απόδοση του Σπανού: «Ε λοιπόν! Βάλε με στα κάτεργα να τελειώνουμε!» Όταν ο Γιεγιεδίξ δηλώνει ότι θέλει να γυρίσει στη Λουτέτσια επειδή έχει πανικοβληθεί από τον ερχομό των Νορμανδών, ο Μοναρχίξ προσπαθεί να τον καθησυχάσει: «Tu verras: il n’y a pas de quartier gaulois!», για να πάρει την απάντηση «Justement! Il y a un quartier latin et j’aimerais le revoir!». Άξονας του λογοπαιγνίου είναι η λέξη quartier (gaulois/latin), που σημαίνει τόσο οίκτος, όσο και συνοικία. Ο Βρετανός έχει εύκολο έργο, αφού το quarter έχει κι αυτό τις ίδιες σημασίες. Η γερμανική μετάφραση πατά με το ένα πόδι στη σημασία του pardon ως «έλεος» και με το άλλο στη σημασία «Με συγχωρείτε!»: («Du wirst sehen, sie kennen kein Pardon! – Θα δεις, δε συγχωρούν κανέναν» «Pardon! Ich möchte aber doch lieber nach Lutetia zurück – Με συγχωρείτε, αλλά εγώ θα ήθελα να επιστρέψω στη Λουτέσια!.») Η επιλογή της Μαραντέι είναι «-Θα δεις! Οι Γαλάτες δεν παίζουν! -Ακριβώς! Κι εγώ είμαι άνθρωπος πολύ παιχνιδιάρης!». Aποφεύγει εύλογα το λογοπαίγνιο και καταφεύγει σε άλλο, όπως και ο Χιόνης: — Θα δεις, σε λίγο θα μασάς σίδερα. — Προτιμώ να μασάω μακαρόνια στη Λουτέσια. Καλή είναι η απόδοση του Σπανού: — Θα δεις πόσο όμορφα πολεμάνε οι Γαλάτες. — Αυτό ακριβώς δεν θα ήθελα να δω. Και οι Ρωμαίοι; θα ρωτήσετε. Δεν έχει Ρωμαίους η περιπέτεια; Έχει, αλλά η παρουσία τους είναι μάλλον διακριτική. Διακριτική, αλλά για ανθολογία. Μια ρωμαϊκή περίπολος βλέπει Νορμανδούς και Γαλάτες να πλακώνονται στην παραλία. Οι παλιοί θέλουν να μην μπλέξουν, αλλά έχουν κι έναν πρωτάρη λεγεωνάριο, που οι άλλοι τον αποκαλούν faba, που είναι το λατινικό για το fayot, το οποίο fayot, είδος φασολιού, σημαίνει στην αργκό τον σπασίκλα, τον μαθητή ή τον φαντάρο που δείχνει ζήλο για να αποσπάσει την εύνοια του δάσκαλου ή του αξιωματικού. O πρωτάρης προσπαθεί να τους μεταπείσει, αλλά ο παλιός απαντάει: Δεν ξέρω τι είπε ο Καίσαρας, αλλά το να μην πας και να μη δεις είναι ο καλύτερος τρόπος για να μη νικηθείς -μια ακόμα από τις πολλές παρωδίες της ρήσης του Καίσαρα. Ωστόσο, ο πρωτάρης φανερώνει το μυστικό στον εκατόνταρχο, ο οποίος στέλνει την περίπολο να επέμβει -με αποτέλεσμα, να φάνε ξύλο και από Γαλάτες και από Νορμανδούς, μάλιστα ο Οβελίξ σε ένα σημείο δανείζει τον Ρωμαίο του στον Νορμανδό με τον οποίο πάλευε, για να τον κοπανήσει κι αυτός. Οπότε, ο πρωτάρης βάζει γρήγορα μυαλό και καταλαβαίνει ότι το καλύτερο είναι να μη μπλέκει, να κουκουλώνει τα πάντα και να κάνει αναφορά σε τρία αντίγραφα. Θα μπορούσα να γράφω ώρες γι’ αυτή την πολύ καλή περιπέτεια, διότι έχει πάρα πολλές ωραίες ατάκες, όπως όταν ο Αστερίξ λέει στον Οβελίξ ότι τα μύδια είναι σαν τα καρύδια, δεν τα τρώμε ολόκληρα, μόνο το μέσα. Μα και τα καρύδια ολόκληρα τα τρώω, απαντάει ο Οβελίξ. Ο οποίος, όταν φεύγει για τη Λουτέτσια ο νεαρός, του δίνει για αποχαιρετιστήριο δώρο ένα μενίρ, και όταν βέβαια το όχημα δεν αντέχει και σπάει η ρόδα, ο Οβελίξ οικτίρει τα καινούργια αμάξια, που δεν μπορούν να αντέξουν «ένα μενιράκι». Ούτε έγραψα για τους υπαινιγμούς σε τραγούδια, τα αφήνω για τα σχόλιά σας. Θα τελειώσω με την έκφραση une réponse de Normand, κατά λέξη «μια απάντηση Νορμανδού», που τη λένε οι υπόλοιποι Γάλλοι για τους σημερινούς Νορμανδούς, και που σημαίνει «μια ασαφής απάντηση». Έτσι, όταν ρωτούν τον αρχηγό των Νορμανδών αν πιστεύει ότι αποστολή τους πέτυχε, αυτός απαντά, «Μπορεί ναι, μπορεί και όχι…». Αλλά κι οι πειρατές, όταν ρωτούν για τη σωστή ρότα, μαθαίνουν ότι δεν κερδίζεις πολλά όταν ρωτάς Νορμανδό: «Ils nous ont fait une ‘éponse de No’mand!» Κατά τη γνώμη μου, είναι μια από τις καλύτερες περιπέτειες της 24άδας, επειδή είναι γραμμένη με φοβερό μπρίο, με συνεχή λογοπαίγνια και ατάκες. Και έχει και μια πρωτοτυπία, που μόνο σε 2-3 περιπέτειες έχει συμβεί. Τελειώνει μεν με το καθιερωμένο τσιμπούσι, όμως ο Κακοφωνίξ, που έχει παίξει καίριο ρόλο στην ιστορία, όχι μόνο δεν μένει εκτός αλλά δίνει και ρεσιτάλ -κάτι που, όπως βλέπετε, προκαλεί μια άλλη απουσία από τη γιορτή! Και η πηγή με περισσότερα λινκ για τις περιπέτειες του Αστερίξ

. Σύνοψη του τόμου από την εκδοτική Ο ΝΟΡΜΑΝ ΟΣΜΠΟΡΝ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ! Ο DAN SLOTT ολοκληρώνει την πορεία του ως συγγραφέας του Amazing Spider- Man με ένα blockbuster φινάλε συνδυάζοντας δύο από τους μεγαλύτερους εχθρούς του ήρωα σε μια ασταμάτητη φονική μηχανή! Ο Νόρμαν Όσμπορν σαρώνει την υφήλιο για μια πηγή δύναμης με την οποία μπορεί να πάρει την τελική του εκδίκηση από τον Πίτερ Πάρκερ – και πρόκειται να την βρει! Αλλά, όταν ο Όσμπορν δένεται με τον συμβιώτη του Καρνάζ, δεν θα είναι πια ο Γκριν Γκόμπλιν – θα είναι κάτι καινούργιο. Με όλες τις δυνάμεις και των δύο εγκληματιών, αλλά καμία από τις αδυναμίες τους, απογειώνεται ως Ρεντ Γκόμπλιν! Και τώρα κανείς από τους φίλους ή την οικογένεια του Πίτερ δεν είναι ασφαλής! Ο Σπάιντι πρόκειται να δώσει τη μάχη της ζωής του στη συναρπαστική, συναισθηματική αποχώρηση του Slott. Πως φτάσαμε σε αυτόν τον τόμο - Γιατί είναι τόσο σημαντικός Το 2008 στον τίτλο του Spider-Man συνέβη ένα πολύ σημαντικό reboot. Μετά το Civil War του 2006 ο ήρωας βρέθηκε σε ένα πολύ σημαντικό τέλμα, το οποίο έχουμε παρακολουθήσει ολόκληρο στα ελληνικά με τα Amazing Spider-Man: Civil War, Back In Black και One More Day που έχουν εκδοθεί στα ελληνικά από την Anubis. Εκεί κλείνει μια πολύ αμφιλεγόμενη ιστορία και ο Straczynski φεύγει από τον τίτλο. To reboot λοιπόν ξεκινά με το Brand New Day και οι συγγραφείς είναι οι Marc Guggenheim, Zeb Wells, Bob Gale και το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει περισσότερο, ο Dan Slott. O Slott έμελλε να εξελιχθεί από εκείνο το σημείο σε έναν από τους σημαντικότερους και εμπορικότερους συγγραφείς της Marvel και παραμένει στον τίτλο μέχρι το 2018 που κλείνει με αυτήν την ιστορία, το Red Goblin. Τα 10s χαρακτηρίστηκαν από μία γενικότερη αστάθεια για τους τίτλους της Marvel με συνεχή relaunches και λανσαρίσματα τίτλων, αλλά ο Slott παρέμενε στον Spider-Man σταθερό σημείο αναφοράς είτε μιλάμε για το The Amazing Spider-Man, είτε για το The Superior Spider-Man είτε για τα διάφορα βραχύβια relaunches του τίτλου όπως το vol. 3 του 2014 και το vol. 4 του 2015 που κράτησαν για λίγα τεύχη. Και επίσης μιλάμε για συγγραφέα με εξαιρετικές ή πασίγνωστες ιστορίες στο παλμαρέ του όπως το Spider-Verse και το Spider-Island. Το τέλος μιας εποχής – Οι συντελεστές Το Red Goblin σηματοδοτεί το τέλος μιας πολύ σημαντικής εποχής. Κατ’ αρχάς για όποιον αναρωτιέται, αποτελεί συνέχεια του Venom Inc. που επίσης έχουν φέρει στα ελληνικά οι εκδόσεις Οξύ. Είναι πολύ θετικό, γιατί υπάρχει μια συνεχής συνάφεια μεταξύ των τίτλων της εκδοτικής. Κατά δεύτερον αποτελεί το κλείσιμο του Slott στον τίτλο και γι’ αυτό το λόγο συμμετέχουν πάρα πολλοί συνεργάτες του στο σχέδιο από όλα αυτά τα χρόνια όπως ο Stuart Immonen, o Humberto Ramos, o Mike Hawthorne, ο Marcos Martin και ο Giuseppe Camuncoli. Στο σενάριο συμμετέχει επίσης o ελληνικής καταγωγής Christos N. Gage (πατέρας του ο Έλληνας συγγραφέας Νικόλαος Γκατζογιάννης ή Nicholas Gage) ενώ το εξώφυλλο είναι του μεγάλου Alex Ross. Γενικότερα ο συγκεκριμένος τίτλος σηματοδοτεί κάτι πολύ σημαντικό, γι’ αυτό και υπάρχουν τόσοι σημαντικοί συντελεστές σε αυτήν την προσπάθεια. Η ιστορία Ο Slott σκεφτόταν τι θα μπορούσε να κάνει για το κλείσιμο του γιγάντιου run του και κατέληξε στο ότι το φινάλε του έπρεπε να έχει μία πολύ μεγάλη απειλή για τον ήρωα μας. Και τι καλύτερο από την ένωση δύο εκ των πιο επικίνδυνων και βίαιων κακών του Spider-Man σε έναν νέο; O Norman Osborn αντιμετωπίζει γενετικά προβλήματα που τον εμποδίζουν από το να μετατραπεί στον Green Goblin και γι’ αυτό το λόγο ψάχνει παντού στον κόσμο για το πως θα λύσει αυτό το θέμα. Η λύση που βρίσκει είναι απλή. Θα χρησιμοποιήσει το συμβιωτικό του Carnage. O Carnage είναι ένας από τους πιο θανατηφόρους κακούς του Spider-Man και αποτελεί τη νέμεση του Venom. Όπως υπάρχει το συμβιωτικό του Venom που προσκολλάται σε ανθρώπους και τους κυριεύει δίνοντας τους δυνάμεις, έτσι υπάρχει και το συμβιωτικό του Carnage μόνο που το τελευταίο είναι πολύ πιο δυνατό και σαδιστικό. Το συμβιωτικό αυτό είχε ενωθεί παλιότερα με τον serial killer Cletus Cassidy, αλλά σε αυτήν την ιστορία θα έρθει στα χέρια του Norman Osborn και το αποτέλεσμα θα είναι ο Red Goblin, ένας ολοκαίνουριος κακός που συνδυάζει τις δυνατότητες του Green Goblin και του Carnage. Η έκδοση της Οξύ εμπεριέχει οχτώ τεύχη, όλα από τον τίτλο The Amazing Spider-Man ξεκινώντας με το #794 και φτάνοντας στο #801, το τελευταίο του Dan Slott. Λόγω του ότι μιλάμε για αρκετά τεύχη, η όλη ιστορία σπάει σε κάποια μικρότερα arcs. Το πρώτο arc είναι στα πρώτα τρία τεύχη, τα #794-#796 και ονομάζεται Threat Level: Red. Αυτό το arc είναι προπαρασκευαστικό καθώς έχουμε τον Spidey να κυνηγάει τον Zodiac και να αντιμετωπίζει τον Loki την ίδια ώρα που ο Norman Osborn ψάχνει το πως θα ξαναγίνει ο Green Goblin μέχρι που στο τέλος του τεύχους #796 βρίσκει τη λύση. Συγγραφείς του arc οι Slott-Gage με σχεδιαστές τους Stuart Immonen-Mike Hawthorne. Το δεύτερο arc λέγεται Go Down Swinging που έχουμε την κύρια κόντρα μεταξύ του Spider-Man και του Red Goblin η οποία εκτυλίσσεται στα επόμενα τέσσερα τεύχη, από το #797 μέχρι το ιστορικό #800. Δε θα προβώ σε spoilers αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για μια ιστορία με πάρα πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες από το σύμπαν του Spider-Man, με ολόκληρο το storyline να αποτελεί ένα love letter του Slott προς τον ήρωα και τους οπαδούς του. Κύριος σχεδιαστής ο Stuart Immonen, ωστόσο στο τελευταίο τεύχος επιστρέφουν πολλοί παλαιότεροι σχεδιαστές του τίτλου τους οποίους ανέφερα και πιο πάνω. Στο #801 έχουμε το There for You που αποτελεί το συγκινητικό κλείσιμο και το αποχαιρετιστήριο τεύχος του Slott σε συνεργασία με τον Marcos Martin. Τα εξώφυλλα των τευχών είναι σχεδιασμένα από τον Alex Ross όπως και το εξώφυλλο της έκδοσης (αρχικά ήταν το εξώφυλλο του τεύχους #800), ωστόσο ο Ross δε σχεδιάζει ο ίδιος στο εσωτερικό. Το λέω ενημερωτικά καθώς ουκ ολίγες φορές αρκετοί μπορεί να νομίζουν ότι το σχέδιο του εξωφύλλου είναι το ίδιο με το σχέδιο στο εσωτερικό του κόμικ. Όσον αφορά το σχέδιο γενικά οι Immonen, Martin, Hawthorne, Ramos έχουν σχετικά κοινές τεχνοτροπίες και το σχέδιο είναι το κλασικό σύγχρονο Spider-Man σχέδιο που γνωρίσαμε στο run του Slott. Εντοπίζονται εύκολα φυσικά οι διαφορές μεταξύ των σχεδιαστών και θεωρώ ότι στον καθένα με βάση το γούστο του θα του αρέσει και κάποιος άλλος. Η έκδοση Είμαι πολύ χαρούμενος προσωπικά για την επιλογή των εκδόσεων Οξύ, θεωρώ πως είναι μια πάρα πολύ καλή ιστορία, ιδανική για το ξεκίνημα μιας χρονιάς που η εκδοτική έχει προγραμματίσει φανταστικές εκδόσεις. Το μέγεθος είναι το κλασικό που έχουν τα κόμικ της Οξύ (εκτός του Batman Καταραμένος) και η έκδοση είναι αρκετά καλή, όπως μας έχει συνηθίσει η εκδοτική. Προσωπικά θα σας πρότεινα να έχετε διαβάσει λίγο και το Venom Inc., όχι επειδή σχετίζεται άμεσα, αλλά για να μπείτε στο πνεύμα γραφής του Slott και να νιώσετε το κλείσιμο που έρχεται σε αυτόν τον τίτλο. Καλή ανάγνωση σε όλους!

Από comiconshop F.B.: Με μεγάλη μας χαρά μόλις παραλάβαμε το 10ο τεύχος από τα ΡΙΓΗ. Με τις ιστορίες : Η ΜΑΝΑ (Νίκος Malk - Αnavel Morke) SWAMP GOD (Βασίλης Gogtzilas) ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ (Παναγιώτης Τσαούσης) ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ - POE (Νίκος Malk, Christos Tamvakis) (ότι πρέπει για τις σκοτεινές νύχτες του Halloween...)

Με μεγάλη μας χαρά μόλις παραλάβαμε το 10ο τεύχος από τα ΡΙΓΗ. Με τις ιστορίες : Η ΜΑΝΑ (Νίκος Malk - Αnavel Morke) SWAMP GOD (Βασίλης Gogtzilas) ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ (Παναγιώτης Τσαούσης) ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ - POE (Νίκος Malk, Christos Tamvakis)

Disclaimer: Το άρθρο είναι στα αγγλικά. Μπαίνει κατ'εξαίρεση λόγω του θέματός του και της σημασίας του site στα ευρωπαϊκά κόμικς) http://www.europecomics.com/greek-article/ The Early Years The roots of Greek Comics can be found in the early 20th century, and mainly through the interwar period, with the evolution of the satirical cartoons (mostly socio-political) in a certain “strip” form. One of the Greek pioneers of this form was sketch artist Fokion Dimitriadis with his single page strips in the newspaper Elefthero Vima, which debuted in 1927. In the next decade, this form of art will flourish, and in 1939 we see the premiere of To Periodiko Mas, a magazine published by Nikos Kastanakis. This Greek magazine was the first to include comics. Kastanakis, an inventive publisher, created the comics and mimicked diverse styles, giving the impression that different artists were working on the magazine. Unfortunately, after 25 issues, the magazine ceased its publication due to World War II. In 1945, after the war ended, a new magazine called To Ellinopoulo, hit the stands. On the last page of its 5th issue, the magazine started a new single page comic called Bibikos drawn by Kostas Papadopoulos. These early stories were mostly rip offs from comics published in the Italian kids magazine Corriere dei Piccoli. The stories, following the Italian text, were written in octosyllabic rhyme, which fit perfectly as narration method for kids and was adopted by many Greek kids magazines of the era. Bibikos stories began to have original material thanks to the great Greek painter Michael Papageorgiou (artistic name Doris). After Ellinopoulo ended its run, Papageorgiou continued to create stories with Bibikos for the new magazine Thisavros ton Pedion. The Bibikos character had an important place in the history of Greek comics, as he is the hero of the first comic book published by A. Samaras. Bibikos o Efevretis, published in 1950, included 16 single page strips and was the first issue of the comics series that possibly run for four issues (issues 2 – 4, if they truly do exist, are considered “lost”). A couple of panels from Bibikos strip in the ‘40s Pulps Come to the Rescue In the same year, Tam-Tam, another comic book was created – the first of its kind – that was exclusively dedicated to comics (though stories were given a more cinematographic style, with a picture per page highlighted by text). In this series, we saw a Greek version of Superman, here called Iptamenos Magos, who (curiously) retained the emblematic “S” on his chest. On the back page of this series, we also met for the first time Disney characters. This story was drawn by Viron Aptosoglou, one of the most important Greek artists of the period. Almost at the same time, in 1952, a new pulp series was created by Stelios Anemodouras (under the pen name Thanos Astritis) and illustrator Viron Aptosoglou (under the artistic name Byron), called Iperanthropos. Look up in the sky! Superman makes his debut in Greece, renamed Iptamenos Magos for a story in weekly Tam-Tam (1950) The heroes were heavily based on Captain Marvel and the Marvel Family with the addition of a comedy relief character called Kontostoupis, based on Archie friend Jughead. In a similar way to Iperanthropos, many of the Greek pulps were heavily “influenced” by the American publications of the era, using for prototypes characters such as Tarzan, Plastic Man, the Shadow, the Phantom etc.. Iperanthropos was one of the most successful Greek pulps of the time and had a run of 96 issues. So, in 1952, the publisher tried to create a special edition comic version of the series with Ikonografimenos Iperanthropos, created by the same team of the pulp series. The series lasted only 2 issues, but remained in history as the first Greek sci–fi / superhero comics. There is a clear connection between the Greek pulps and comics, as the writers and artists were the same. Still, it’s obvious that until the middle of the ‘60s, the less expensive pulps had the majority share of the market and attracted young readers. The success of the Iperanthropos pulp opened the road for a (short lived) comics series. Here are the heroes drawn by Byron on the back cover of Ikonografimenos Iperanthropos #2 (1952) Created by Greek cartoonist Archelaos, Lastixanthropos was a pulp magazine inspired by Jack Cole’s Plastic Man. Above the cover of issue 3 (1953) The Classics Cometh In 1951, publishing house Atlantis, founded by the Pechlivanides brothers, started Classics Illustrated in Greece. The success of the title was enormous and although the first issues were reprints of the U.S. edition, at a certain point, they began publishing all-new Greek material. These stories were based on ancient Greek mythology, stories from the Byzantine era, but also stories about the Greek revolution of 1821 and its heroes. Atlantis had a powerful artistic group at the time and many of the artists were – or evolved – into some of the greatest artists in the history of Greek art. To name a few: Giorgos Vakalo, Bost, Kostas Grammatopoulos, Nikos Kastanakis and Alkmini Grammatopoulou. In 1967, the most well known Greek pulp, Mikros Iros, in which a group of teenagers are fighting the Nazis in the occupied Greece during World War II, created by Anemodouras / Aptosoglou, (the same team that gave us Iperanthropos in the ‘50s) ceased its publication due to the Greek junta. To keep its hero going, the team started a new title, not in pulp form this time but exclusively as comics called Ikonografimenos Mikros Iros. In the series that ran 66 issues, Dimitris Antonopoulos replaced Aptosoglou on his artistic duties in issues 22 – 27. Opening page of Ikonografimenos Mikros Iros #24 (1968). Art by Dimitris Antonopoulos The “Dry” Seventies In 1970, a new Greek western comics called El Joe is published, written by Panos Pachnelis and illustrated by Giannis Koutsouris. This only lasted for 3 issues. The same as Timo, a humorous kids comic book, that was written, drawn and published by Nikos Kastrinakis. Comics by Greek creators were almost nonexistent in this decade, but that had nothing to do with the talent of the creators. The main reason for this phenomenon was that it was more convenient for a publisher to buy the (mostly) cheap rights for a foreign comics title, rather than create new original stuff which was rather costly and a potential business risk. The market was flourishing with Greek editions of comics from the United States, Italy and England. Il Grande Blek, Marvel Comics titles such as Spider-Man and Captain America, The Phantom, Tarzan and by the mid-70s, characters such as Judge Dredd or Johnny Red featured in the weekly comic anthology book Agori, were dominating the Greek newsstands. In 1978, Coloubra, a more adult oriented comics anthology book published by Vassilis Toufexis, hit the stands. In its pages, you could find comics from artists such as Robert Crumb and Guido Crepax – unknown at the time to Greek readers. Also, Greek creators such as Lazaros Zikos, Elias Politis, Miltos Skouras and Vasilis Dazeas were hosted in the comic book. Childhood’s End Although Coloubra lasted for only 15 issues, it was the spark that fired the ‘80s explosion of the Greek comics scene. In 1981, things began to change with a new comic book called Vavel. Creators such as Pratt, Bilal, Manara and many Greek artists showed their work for the first time to Greek readers. Some of the Greek artists were Petros Zervos, Elias Tabakeas, Giorgos Botsos, Arkas and the great Yannis Kalaitzis with his famous comics Tsiganiki Orxistra. This story was never completed in the pages of Vavel, but in 1984, Politipo editions published the complete album. Kalaitzis’ fresh line, along with his beautiful b&w sketches and storytelling, made this album one of the best comics of its era. In 1985, an editorial team controversy resulted in a split that led to the creation of a similar comic book, called Para Pente. Para Pente continued to publish Arkas stories, along with newcomers such as Spiros Derveniotis and Spiros Verikios. Frutopia was one of the longest running series back in the ‘80s. Above, the cover of a hardcover collected edition drawn by Nikos Maroulakis Vavel #7, featuring a Yannis Kalaitzis cover from his story Tsiganiki Orxistra The following year, Frutopia, a new children comic series by Patakis editions, is published, written by the famous author Eugenios Trivizas and illustrated by Nikos Maroulakis. It was a very successful series that ran for 50 issues and also became a hit TV series, which remains a classic still to these days. In the ‘80s, many new creators published their stories and many new publishers entered the comics scene. One of the most important was Agrotikes Sineteristikes, that ran a very successful series with the comic adaptation of the Aristophanes comedies. They were written by Tasos Apostolides and drawn by Giorgos Akokalidis. These stories have been reprinted many times and remain successful until these days. In 1989, another important comics artist, Soloup, made his debut with Anthropolikos. But though things looked more promising than ever, sales stated to decline in the ‘90s. In 1995, Para Pente ceased its publication. Factors such as change of life style, private TV and technology development led to the decline of the comic book sales and made it harder for Greek artists to publish their work. Aristofanis stories become comics. One of the most well known ‘80s series in Greek comics history. Art by Giorgos Akokalidis The Dawn of a New Era Entering the 21st century, in June of 2000, a game changer makes its debut. Its name is a simple number, 9, which symbolises the 9th art, as comic art is called. This anthology comic book, published weekly and given with the newspaper Eleftherotypia brought comics back in the scene for both readers and creators. Highlights of 9 were Manifesto by Ilias Kiriazis, Xomateri by Leandros, one of the best comics creators of his generation and Mana Raver by Spiros Derveniotis. Many new creators entered the scene: Yiannis Rouboulias, Tasmar, Tomek. Self publishing and fanzines also had their share in this glorious decade for Greek comics. June 2000. A new Greek anthology comic book hits the stands in the newspaper Eleftherotypia. Cover #1 by Kostas Aronis A sample of Spiros Derveniotis hilarious Mana Raver series, a highlight of the anthology comic book 9 Manifesto cover by Ilias Kiriazis. One of the fondly remembered Greek albums of the ‘00s However, the most successful graphic novel of that period was Logicomix, published in 2008, by Apostolos Doxiadis, Christos Papadimitriou (writers) and Alekos Papadatos (artist). Logicomix was an instant bestseller not only in Greece, but also in the United States, Holland and Great Britain. Although it was originally written in English, its creators decided for it to be published first in Greece. In 2008, Vavel ceased publication and that was the end of an era for the most important Greek anthology comic book. In 2009, the publisher tried to relaunch the magazine under a new name, MOV, but this new project lasted only 9 issues. One year after the end of MOV and exactly 10 years after, 9 also ceased its publication. Cover of the 1st Greek edition of Logicomix Gn (2008). Art by Alekos Papadatos Re-inventing Greek Comics for the 21st Century Obviously, the closing years of the ‘10s show worrying signs for the comics scene’s future. But, despite the economic crisis, the comics continued to grow. Greek artists such as Michalis Dialinas, Ilias Kiriazis, Nikos Koutsis and DaNi started working abroad, collaborating with great publishers (Marvel, IDW and Image Comics). Seven years after 9 ceased its publication, another attempt for an anthology comic book was made (in November 2017), this time based mostly on Greek artist. Mple Komitis, published by Polaris, ran only 9 issues but in that short period presented stories from many new creators such as Stella Stergiou and Stavros Kioutsoukis, as well as already established ones such as Petros Zervos, Ilias Kiriazis and Michalis Dialinas. The editor of this comic book was Giorgos Gousis who is also a comics artist. He illustrated the graphic novel Erotokritos, written by Dimosthenis Papamarkos and based on Vincenzos Kornaros early 17th century romance novel. Cover of Mple Komitis #1 (2017). Art by Panayotis Pantazis A page from Democracy Gn (2015). Art by Alekos Papadatos Reinventing Greek literature through comics was an idea received well by the Greek comics audience and therefore we had many new similar editions. To name a few: Kerenia Koukla (Comicdom Press, 2017) by Elias Katirtzigianoglou and Christos Tsiamantas based on 1911’s Konstantinos Christomanos novel and Parlarama and Other Stories (Topos, 2011) by Dimitris Vanelis and Thanasis Petrou based on Dimosthenis Voutiras novels. Greek history was also a source of inspiration for graphic novel creators. In this field, we have Democracy (Ikaros, 2015) by Abraham Kawa and Alekos Papadatos, a story that takes place in the 5th century B.C. in the city of Athens; Aivali (Kedros, 2014) by Soloup, focusing on memories from the events surrounding Asia Minor Catastrophe and 1800 (Jemma Press, 2019) by Thanasis Karabalios, in a story that takes place two decades before the Greek Revolution of 1821. A new decade it’s just around the corner. Creating comics and making a living from it is still difficult for the vast majority of Greek creators. But despite all the problems, Greek Comics can look with optimism to the future, with the potential that a new era for the medium is coming. Detail from 1800. Art by Thanasis Karabalios

Ως τέχνη που παραδοσιακά απευθύνεται σε ευρέα τμήματα πληθυσμού, τα κόμικς καταπιάστηκαν συχνά με το θέμα των μεταδοτικών ασθενειών. Το συνέδριο «Comic Epidemic: Cartoons, Caricatures and Graphic Novels» που έγινε στο Κέμπριτζ το 2018 εξέτασε το πώς και το γιατί. «Η είσοδος της επιδημιολογίας στη μοντέρνα εποχή της σημαδεύτηκε όχι μόνο από την εισβολή της χολέρας και άλλων παθογόνων στην Ευρώπη και στην Αμερική αλλά εξίσου και από τον δημόσιο σχολιασμό των επιδημιών μέσω της χρήσης της καρικατούρας και των κόμικς στριπς», εξηγούσε το εισαγωγικό κείμενο στο συνέδριο «Comic Epidemic: Cartoons, Caricatures and Graphic Novels» που διοργάνωσε το Κέντρο για την Έρευνα των Τεχνών και των Κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών του Κέμπριτζ τον Φεβρουάριο του 2018. Και συνέχιζε: «Έτσι, πολύ σύντομα, αρνητές των επιδημιών, κριτικοί και σχολιαστές της υγείας καθώς και κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί που ασχολούνται με καμπάνιες ενημέρωσης γύρω από τη δημόσια υγεία, αξιοποίησαν αυτόν τον δημοφιλή τρόπο επικοινωνίας, δημόσιου διαλόγου και κριτικής. Από τότε η χρήση των κόμικς από δημοσιογράφους, γιατρούς και κυβερνήσεις έχει πολλαπλασιαστεί και μετατραπεί σε ένα βασικό συστατικό αυτού που ο Charles Briggs έχει προσφάτως αποκαλέσει “αμφισβητούμενο πεδίο της βιομεταδοσιμότητας”. Επιτρέποντας τόσο στις κυβερνήσεις να προσεγγίζουν ευρύτερα και ποικίλα ακροατήρια, όσο και σε όσους ασκούν κριτική στις κυβερνητικές πολιτικές να υπονομεύουν δραστικά τις κυρίαρχες αφηγήσεις περί σημαντικών ξεσπασμάτων ασθενειών, τα κόμικς είναι ίσως ο πιο δημοκρατικός και δημιουργικός τρόπος διόρθωσης και αποσταθεροποίησης των αληθειών αναφορικά με επιδημικές κρίσεις του εικοστού πρώτου αιώνα όπως το SARS, o Έμπολα ή ο Ζίκα. Παράλληλα, οι κόμικς επιδημίες εξελίχθηκαν σε ένα ιδιαιτέρως δημοφιλές θέμα στο βασίλειο των graphic novel με έργα όπως το Walking Dead ή το αργεντίνικο μπεστ σέλερ Dengue που βασίζονται στην εικονογραφημένη αφήγηση φανταστικών ξεσπασμάτων για να σχολιάσουν την κοινωνική αποδιάρθρωση, την ηθική της επιβίωσης και, γενικά, την ανθρώπινη κατάσταση». Y: The last man Στο πρόγραμμα του συνεδρίου περιλαμβάνονταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ομιλίες που είχαν επίκεντρο τις μεταδοτικές ασθένειες και τον τρόπο που παρουσιάστηκαν σε κόμικς και γελοιογραφίες. Στην εισήγηση του Jacob Steere Williams με τίτλο «Ηθικός πανικός, μοναρχία και βικτωριανά λαϊκά μέσα ενημέρωσης», περιγράφεται ο τρόπος που έντυπα όπως τα σατιρικά περιοδικά Punch και Judy κάλυψαν γελοιογραφικά το θέμα της ανάρρωσης του πρίγκιπα Αλμπέρτου Εδουάρδου από τον τυφοειδή πυρετό το 1872, γεγονός που χρησιμοποιήθηκε από το μοναρχικό καθεστώς για να επαινεθεί το βρετανικό σύστημα υγείας της εποχής. Σε πολλά σύγχρονα κόμικς που παρουσιάζουν επιδημίες και πανδημίες εστιάζει η εισήγηση του Tim Pilcher με τίτλο «Η προσωποποίηση και ο διασυρμός στις ασθένειες των εικονογραφημένων αφηγήσεων». Ο Pilcher αναφέρεται στην αναζήτηση των ασθενών «Μηδέν» στον ιό «Biophage 13-X» από το «Ίνκαλ» του Jodorowsky, την επιδημία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψείς δολοφόνους στο «Crossed» του Garth Ennis, στο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο G+ Virus στο «Death Sentence» του Monty Nero, καθώς και στις κοινωνικές επιπτώσεις που προκαλούν ασθένειες σε διαφορετικά περιβάλλοντα όπως αυτό του «Y: The Last Man» του Brian Vaughn και των απάνθρωπων πόλεων του «Δικαστή Ντρεντ» από το 2000 AD. Surgeon X Με τίτλο «Εικονοποιώντας τον τύφο: Δυο τροπικότητες», ο Adam Kola περιγράφει μεταξύ άλλων τις προπαγανδιστικές αφίσες και τα σκίτσα με αντισημιτικό περιεχόμενο στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που με απροκάλυπτα ρατσιστικό τρόπο συσχέτιζαν τους Εβραίους με τη μεταδοτική ασθένεια, σε αντιδιαστολή με σκίτσα και γελοιογραφίες που τιμούσαν τους γιατρούς που ερευνούσαν τη θεραπεία για τον τύφο όπως ο Rudolf Weigl. «Υπερέντομα, υπερήρωες και αντιμικροβιακή αντίσταση: μακροχρόνιες μεταφορικές διαμάχες στη φόρμα των κόμικς» ήταν ο τίτλος της εργασίας της Cristina Moreno Lozano με επίκεντρο το «Surgeon X» της Sara Kenney, μιας ιστορίας δυστοπικής φαντασίας στο Λονδίνο του μέλλοντος που οι ασθένειες θερίζουν τον πληθυσμό και τα αντιβιοτικά σπανίζουν. Το κόμικς «Doctor Justice» των Jean Ollivier και Carlo Marcello είναι το βασικό θέμα της εισήγησης του Predrag Duric, που περιγράφει τις περιπέτειες ενός γιατρού-μέλους του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στα ταξίδια του σε περιοχές που μαστίζονται από θανατηφόρες ασθένειες και επιδημίες. Ο Doctor Justice στα 24 χρόνια που διήρκεσε η σειρά ταξίδεψε στο Ομάν για να θεραπεύσει ασθενείς με ελονοσία, στην Ινδονησία για να καταπολεμήσει τον κίτρινο πυρετό, στις Φιλιππίνες εναντίον της χολέρας, στην Ευρώπη για να σώσει ασθενείς από τη γρίπη. Μέσω αυτών των εξωτικών ταξιδιών ωστόσο, οι δημιουργοί της σειράς ασκούν έντονη κριτική στα ελλιπή συστήματα υγείας, στις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες, στην ανηθικότητα των φαρμακευτικών εταιρειών κ.λ.π. δημιουργώντας ένα κόμικς που σε πρώτο επίπεδο αποτελεί μια συναρπαστική περιπέτεια, αλλά σε δεύτερο επίπεδο μετατρέπεται σε μια κραυγή αγωνίας για τα δικαιώματα των πολιτών απέναντι στην ασθένεια και ως προς την πρόσβασή τους στη θεραπεία και την περίθαλψη. Bronislaw Linke Στο έργο του Πολωνού ζωγράφου και σκιτσογράφου Bronislaw Linke αναφέρεται η Anna Manicka, ενός καλλιτέχνη που επί σειρά δεκαετιών χρησιμοποίησε στα έργα του γκροτέσκες εικόνες από ανθρωπόμορφα ζωύφια, μικρόβια, βακτήρια, έντομα και άλλους αλλόκοτους ζωικούς οργανισμούς για να ασκήσει σκληρή κριτική στο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης κατά τη διάρκεια της ψυχροπολεμικής εποχής, ταρακουνώντας τους θεατές και τρομοκρατώντας τους με τις αποκρουστικές μορφές των φρικτών πλασμάτων του. Τις «Μεταφορές στην τσέχικη σειρά Mor (Πανούκλα)» των Milada Masinova και Petra Josefina Stibitzova εξετάζει η Sylva Reznik, επισημαίνοντας τις πολιτικές παραπομπές της σειράς και το πλήθος των μεταφορών και μετωνυμιών που μετέρχονται οι δυο δημιουργοί για να ασκήσουν πολιτική κριτική με εργαλείο την πιο απεχθή ανθρώπινη κατάσταση, την ανίατη ασθένεια. Ένα ιατρικό βιβλίο που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1949 και περιλάμβανε μεταξύ άλλων και κόμικς γύρω από τις ασθένειες που προκαλούν τα ποντίκια, καθώς και τους τρόπους προστασίας από αυτές μελετά ο Christos Lynteris που εξετάζει τις αισθητικές και επιστημολογικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ φωτογραφιών, διαγραμμάτων, γραφημάτων, χαρτών, σχεδίων από τη μια και κόμικς από την άλλη, με επίκεντρο τα ποντίκια και τις μεταδοτικές ασθένειες που σχετίζονται μ’ αυτά. Στη σειρά «Dengue» τέλος, βασίζεται η εισήγηση του Maurits Meerwijk που επιχειρεί να παραλληλίσει μια επιδημική ασθένεια που μεταδίδεται από τα κουνούπια στη Νότια Αμερική με τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, τον κατεστραμμένο κοινωνικό ιστό και τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Walking dead Το σύνολο των παραπάνω εισηγήσεων αποδεικνύει ότι τα κόμικς και οι γελοιογραφίες έχουν τη δυνατότητα να σχολιάζουν σημαντικά θέματα που σχετίζονται με την υγεία του πληθυσμού, τις μεταδοτικές ασθένειες, τις επιδημίες κ.λ.π. Επιπλέον ότι μπορούν να αξιοποιήσουν αλληγορικά την ασθένεια για να μιλήσουν για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Αλλά πάνω απ’ όλα, ότι οι μεταδοτικές ασθένειες, ακόμα και οι επιδημίες, μπορούν να αντιμετωπίζονται από τους καλλιτέχνες με τρόπο που ωφελεί το κοινωνικό σύνολο ως προς την εκπαίδευση και την πρόληψη και το ευαισθητοποιεί ως προς την αλληλεγγύη και την πολιτική συνειδητοποίηση. Και τέλος, ότι ακόμα και μια επιδημία βιώνεται λιγότερο οδυνηρά όταν ο πανικός δίνει τη θέση του στο χιούμορ. Και το σχετικό link...

Επερχόμενο ντοκιμαντέρ αναφορικά με το εμβληματικό περιοδικό Βαβέλ και τα φεστιβάλ που διοργάνωνε. Αντιγράφω από τη σχετική σελιδα που άνοιξε σήμερα στο φβ === Αθήνα, Φεβρουάριος 1981. Πως μια παρέα ανθρώπων, με μοναδικό κίνητρο την αγάπη τους για την 9η Τέχνη, έμαθαν στο ελληνικό κοινό ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο για παιδιά. Η ιστορία του Θρυλικού περιοδικού κόμικς (και όχι μόνο) Βαβέλ και των διεθνών φεστιβάλ που διοργάνωνε. Ντοκιμαντέρ. Athens, February 1981. How a group of people motivated by their shared love for the ninth Art, introduced Greek readers to the culture of comic books that are not just for kids. The Story of the legendary comics magazine Βαβελ and international comics Festivals. Documentary. Μαζί με`: Niki Tzouda, Σταύρο Κούλα, Yannis Nenes, Angelos Frantzis, George Botsos, Αντωνιος Νικολοπουλος, Katerina Barabouti, Nikos Xydakis, Christos Xanthakis, Αλέξης Καλοφωλιάς, Θοδωρής Κούτσης, @Έλενα Ναβροζίδου, @Pavlos Petridis. Camera: Κώστας Καπερνάρος, Christos Tolis, Evi Tsadari, @Giannis Kapernaros Film Editing & Color Grading: Michael Kalligeris Music: Vassilis Mantzoukis / Cello: Nikos Papaioannou / Mix: Chris Parapagidis Sound Design: Sotiris ElDot Laskaris, Kostas Filaktidis Illustrator : Sotos Anagnos, Natasa Polizou B & W Photos: François L'Hotel Poster: Stavros Koulas, Sotos Anagnos Written & Directed : Meletis Miras === Μιχάλης Καλλιγέρης @imdb

"Κ επειδή γνωρίζω ότι πολλοί εξ ημών, όπως και ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Ρωμοσιός, αγάπησαν και ακόμη αγαπούν αυτό το θρυλικό περιοδικό...μέτα από προσπάθειες μηνών...το 1ο υπέροχο τεύχος στην εφημερίδα που βλέπετε στην εικόνα, κυκλοφορεί την επόμενη Κυριακή 22.12. Η επιλογή των ιστοριών, ο πρόλογος της έκδοσης και η επιμέλεια έγινε από τον γραφοντα. Καλή απόλαυση...!" (πηγη FB Christos Nastos )

Έχουμε μείνει λίγο πίσω σε αυτή την παρουσίαση, αφού πριν τρεις εβδομάδες κυκλοφόρησε το 3ο της Άγριας Δύσης! Αμφότερα τα 2 τεύχη περιέχουν καινούριες ιστορίες της Θρυλικής Τετράδας δια χειρός κ. Ρωμοσιού μαζί με κάποια εξτρα διηγήματα του Γιώργου Μαρμαρίδη. Ορίστε τα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα των τευχών: Τα εξώφυλλα προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης. Να πούμε αναφορικά ότι το 2ο τεύχος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2017 και το 3ο τον Μάρτιο του 2018. Για όποιον ενδιαφέρεται να αποκτήσει τα τεύχη μπορεί να τα αναζητήσει από τα παρακάτω μαγαζιά και ιδιώτες: Comicon Shop, Comic strip, Solaris (Αθήνα) Thaddeus Tripp Διεύθυνση: Σμύρνης 55, Αιγάλεω Triantafyllos Venetis-Μαγικός Κόσμος, Θεσσαλονίκη Kostas Giannakopoulos (my comics.gr), Πάτρα ή να επικοινωνήσει με τον Christos Nastos στο facebook.

Θέμα για την Dark Horse δεν είχαμε... Τώρα έχουμε! Νέα και κουβεντούλα για την Αμερικάνικη εκδοτική, λοιπόν. --- Ξεκινάω με κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ανακοινώθηκε tie-in comic για το sequel των Απίθανων με τίτλο Incredibles 2: Crisis in Mid-Life! & Other Stories σε σενάριο Christos Gage (δεύτερος Έλληνας μετά τον Chris Eliopoulos που δουλεύει σε κόμικ των Απίθανων) και Landry Q. Walker και σε σχέδιο Gurihiru, J.Bone, Andrea Greppi και Roberta Zanotta. Το εξώφυλλο του 1ου τεύχους το έχει σε αποκλειστικότητα το ew.com.

Τα καλά νέα (όπως το πάρει κανείς) είναι ότι μετά από 10 χρόνια ο Dan Slott αφήνει τον τίτλο του Amazing Spider-man. Έγραψε ενδιαφέρουσες περιπέτειες αλλά εγώ βαρέθηκα. Το κούρασε, και χαρακτηριστική του φράση ήταν το "I literally saved New Yourk two times", το οποίο είναι για γέλια. Ελπίζω δηλαδή ότι φεύγει διότι στα προσεχώς γράφουν "η περιπέτεια με τον Green Goblin που άφησε για το τέλος". Τα κακά νέα (όπως το πάρει κανείς, δις) είναι ότι όλη η φασαρία για τις επαναριθμήσεις των τίτλων σε τριψήφια ψηφία δεν έκανε και ιδιαίτερο καλό στις πωλήσεις. Κλείνουν πολλοί τίτλοι, αν και σε μερικούς υπόσχονται μετάλλαξη των τίτλων όπως πχ των Guardians of the Galaxy, που θα γίνει ένα crossover event (μεσάιας κλίμακας). Gwenpool: The Unbelievable Generation X America Secret Warriors Luke Cage Captain Marvel Poe Dameron Champions Jean Grey Iceman Για κάποια δεν είναι σίγουρο αλλά κάνουν σε όλο και περισσότερα την επιβεβαίωση. Οι τίτλοι του Bendis είναι και αυτοί στον πάγο αλλά λόγω των προβλημάτων υγείας του. Και ένα πολύ καλό νέο. Στο Daredevil #600 θα συμμετέχει ο έλληνας Christos Gage, ένας συμπαθητικός ικανότατος σουπερηρωικός συγγραφέας. Απροσδιόριστο αν θα μείνει μόνιμα στο σενάριο. Δεν περιμένω θαύματα, αλλά και με τη βοήθεια ενός σοβαρού σκιτσογράφου και όχι ενός υβρίδιου του Ditko της εποχής μας θα με κερδίσει. Είχα διαβάσει τα πρώτα χρόνια του Mark Waid τα οποία βρήκα χαριτωμένες μεν αλλά απαράδεκτες σαχλαμάρες. Τα λινκ θέλουν εξερεύνηση λόγω του περίεργου στησίματός τους.

Μια μεγάλη προσθήκη εξώφυλλων, 70 στον αριθμό, πάλι από τον Valt. 028. Thomas Harris - Κόκκινος Δράκος, στην γ' έκδοση. Στην κανονική γ' έκδοση. 107. Sidney Sheldon - Περιμένοντας το Αύριο στην Β' έκδοση ως 718 124. Sidney Sheldon - Η Άλλη Όψη του Μεσονυκτίου, στην Β' έκδοση ως 721. 174. Jack Higgins - Προσευχή για το Μελλοθάνατο, στην Β' έκδοση. 246. Olivia Manning - Η Διεφθαρμένη Πόλη (Βαλκανική Τριλογία) 327. Ian St. James - Η Αυγή του Πάθους 328. Elisabeth Walker - Ταξίδι 378. Alberto Vazquez Figueroa - Ωκεανός 397. Michael Crichton - Το Πάρκο των Δεινοσαύρων, στην πρώτη έκδοση 405. Mary Higgins Clark - Τα Πρόσωπα της Λόρι 412. Elisabeth Gage - Το Τελικό Χτύπημα 417. Sidney Sheldon - Στη Λάμψη των Άστρων 419. Vera Cowie - Διπλή Ζωή 466. Judith Krantz - Ιδανικοί Εραστές 486. Nelson DeMille – Η Κόρη του Στρατηγού, στην α' έκδοση 494. Stanley Pottinger - Το Τέταρτο Στάδιο 516. Susan Isaacs - Μετά από Τόσα Χρόνια 567. Judith Krantz - Ανοιξιάτικη Κολεξιόν 573. Mary Higgins Clark - Άσε με να σε Λέω Αγαπημένη 584. Sidney Sheldon - Η Γεύση της Εκδίκησης 605. Vera Cowie - Η Εκλογή της Τέσα 626. John Fullerton - Το Κλουβί των Πιθήκων 631. Judith Gould - Όσο Κρατάει Μια Ζωή 632. Steve Martini - Η Λίστα 636. Gonzalo Lira - Οι Συνωμότες 653. Judith Gould - Δεύτερη Αγάπη 659. Michael Ridpath - Το Παιχνίδι του Χρήματος 665. Kelly Lange - Η Γυναίκα-Τρόπαιο 667. Peter Abrahams - Ένα Τέλειο Έγκλημα 678. Mary Higgins Clark - Είσαι Δική μου 688. Phillip Margolin - Ο Τελευταίος Αθώος 689. Rosie Thomas - Απέραντο Λευκό 692. Daniel Easterman - Η Μάσκα του Ιαγουάρου 701. Peter Abrahams - Στο Στόμα του Λύκου 703. Olivia Goldsmith - Τα Κακά Παιδιά 710. Michael Ridpath - Οι Κερδοσκόποι 712. Mary Higgins Clark - Τα Χαμένα Κορίτσια 727. Christina Schwarz - Τα Μυστικά της Λίμνης 729. Susan Lewis - Η Πέτρα του Σκανδάλου 737. Carole Matthews - Ο Γάμος της Ξαδέρφης μου 752. Dennis Lehane - Σκοτεινό Ποτάμι, στην έκδοση από το Πρώτο Θέμα, το εξώφυλλο μόνο. 758. Jean-Pierre Gattegno - Θανάσιμη Έλξη 761. William Diehl - Η Πόλη του Χρυσού 762. Phillip Margolin - Ένοχη Δικαιοσύνη 766. Penny Vincenzi - Χωρίς Δισταγμό 773. MIkael Ollivier - Τρία Τυφλά Ποντίκια 775. Peter Abrahams - Ο Καθηγητής 777. Simon Kernick - Οι Έμποροι του Θανάτου 792. Phillip Margolin - Δεσμοί Αίματος 794. Maeve Binchy - Κουέντινς 801. Penny Vincenzi - Μακριά από τον Παράδεισο 804. Sveva Casati Modignani - 6 Απριλίου '96. Το πραγματικό 804. Λόγω ιδιαιτερότητας του νούμερου, μπήκε σαν εναλλακτικό εξώφυλλο. 809. Tami Hoag - Το Μαύρο Άλογο 824. Michael Ridpath - Μοιραίο Λάθος 835. Penny Vincenzi - Όμηροι του Χτες 838. Linda Howard - Με το Θάνατο στα Χείλη 850. Linda Howard - Σε Βλέπω 856. Phillip Margolin - Η Ωραία Κοιμωμένη 861. Susan Lewis - Λαθραία Όνειρα 863. Marian Keyes - Η Άλλη Όψη της Ιστορίας 881. Joseph Finder - Ο Άνθρωπος της Εταιρίας 898. Richard Montanari - Οι Θεοί της Σάρκας 948. Jeffrey Archer - Αιχμάλωτος της Τύχης 969.Natasha Mostert - Η Προστάτις του Φωτός και της Σκόνης 991. Susan Lewis - Χαμένη Αθωότητα 997. Jonathan Santlofer - Σημειώσεις για Δολοφόνους 1021. Kristan Higgins - Όλα Όσα Ήθελα 1033. Catherine Alliott - Μια Μέρα του Μαΐου 1058. Maeve Binchy - Μια Βδομάδα του Χειμώνα 1093. Tami Hoag - Μυστικά στον Τάφο Και υπάρχουν και άλλα, αλλά φτάνει για σήμερα.

Στο 2ο AthensCon (3 και 4 Δεκεμβρίου) κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1ο τεύχος της Άγριας Δύσης που περιέχει καινούρια ιστορία της Θρυλικής Τετράδας από τον Κωνσταντίνο Ρωμοσιό σε σχέδια Κώστα Φραγκιαδάκη. Τα περιεχόμενα του 1ου τεύχους είναι τα εξής: -Μπανγκ-Μπανγκ! Ένας κάου-μπόυ για κλάματα, ή αν θέλετε για γέλια! Το αγαπημένο κόμικς από την Άγρια Δύση. -Σημείωμα του εκδότη Ο Χρήστος Νάστος εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, με αφορμή την καινούρια περιπέτεια της "Θρυλικής Τετράδας"... -"Άσσος Μπαστούνι" Μια δυνατή περιπέτεια της "Θρυλικής Τετράδας", γραμμένη από τον γνωστό συγγραφέα Κωνσταντίνο Ρωμοσιό και με εικονογράφηση του Κώστα Φραγκιαδάκη. Δράση, αγωνία και χιούμορ σε έναν αριστοτεχνικό συνδυασμό! -Κωνσταντίνος Ρωμοσιός Σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα. Παρατίθεται το σύνολο της εργογραφίας του. -Κωνσταντίνος Φραγκιαδάκης Σύντομο βιογραφικό του σχεδιαστή και εικονογράφου που δημιουργεί τον δικό του… Μύθο! -Σχέδια του Πίππη Σταμάτη για την ιστορία μας Εναλλακτική εικονογράφηση της περιπέτειάς μας. -Εκδίκηση στο Λίμπερτυ Λέικ Ένα όμορφο γουέστερν διήγημα από τον μαιτρ του είδους, Γιώργο Μαρμαρίδη. -Ο Μύθος του Μικρού Κάου-μπόυ Ένα κείμενο του Χρήστου Νάστου για τα περιοδικά που αγαπά… -Τσιπιρίπο Ένα μικρό αφιέρωμα στον μικρό Κομάντσι της Θρυλικής Τετράδας, από τον Παναγιώτη Πλαφουτζή. -Το περιοδικό Ταμ Ταμ και η σύντομη ιστορία του Ένα πληροφοριακό κείμενο του γνωστού συγγραφέα-ερευνητή Γιώργου Βλάχου. -Ταμ Ταμ, τεύχος 1 Ολόκληρη η ιστορία του πρώτου τεύχους του περιοδικού. -Πολύχρωμος πίνακας στο οπισθόφυλλο Η "Θρυλική Τετράδα" και ο... Άγιος Βασίλης, διά χειρός Κώστα Φραγκιαδάκη. Συντελεστές έκδοσης: Υπεύθυνος έκδοσης: Χρήστος Νάστος Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Ρωμοσιός Εικονογράφηση κύριας ιστορίας και εξωφύλλου: Κωνσταντίνος Φραγκιαδάκης Υπεύθυνος τυπογραφείου: Τάσος Καϊτατζής Επιμέλεια εντύπου, διορθώσεις κειμένων, μακέτα εξωφύλλου: Παναγιώτης Πλαφουτζής Για όποιoν ενδιαφέρεται να αποκτήσει τα τεύχη μπορεί να το βρει στα εξής μαγαζιά και ιδιώτες: - Comicon Shop, - Comic strip, - Solaris (Αθήνα) - Thaddeus Tripp Διεύθυνση: Σμύρνης 55, Αιγάλεω - Triantafyllos Venetis-Μαγικός Κόσμος, Θεσσαλονίκη - Kostas Giannakopoulos (mycomics.gr), Πάτρα ή να επικοινωνήσει με τον Christos Nastos στο facebook.

Από το 'Fight Club' στον Clive Barker: Η ιστορία των Εκδόσεων Οξύ Μια αναδρομή στην ιστορία, τους συγγραφείς και τις σπουδαίες κυκλοφορίες μιας εκδοτικής που κάποτε προσπάθησε να δει τα πράγματα αλλιώς. Πριν λίγο καιρό έτυχε να με φέρει ο δρόμος έξω από ένα από τα πολλά bazaar βιβλίου που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια στις μεγάλες πόλεις, με αρκετή ώρα στη διάθεση μου για σκότωμα. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια βόλτα ανάμεσα στα Ξεχασμένα Βιβλία, αυτά που κανείς δε θέλει πια. Σίγουρα έχετε μπει σε ένα από αυτά τα bazaar βιβλίου. Στημένοι διάδρομοι που σε καθοδηγούν σε μια διαδρομή ανάμεσα από τραπέζια γεμάτα βιβλία ένα βήμα πριν την πολτοποίηση, δίπλα σε άλλους αναγνώστες που χαϊδεύουν εξώφυλλα, με καλαθάκια όπως μπαίνεις για να στοιβάξεις αυτά που θέλεις και ταμείο στο τέλος για να πληρώσεις. Αν μπεις, θα βγεις μόνο στο τέλος του λαβυρίνθου, αφού έχεις δει όλα τα κιτς εξώφυλλα με τις stock φωτογραφίες, τα φανταχτερά παιδικά εικονογραφημένα και τα πάμπολλα βιβλία που δεν είχες ιδέα πως μπορεί κάποιος κάποτε να είχε εκδώσει. Συνήθως σε αυτά τα bazaar κάθε εκδοτικός έχει το δικό του σημείο με τα βιβλία του μαζεμένα κοντά-κοντά. Κι αφού πέρασα μπροστά από τους δεκάδες εκδοτικούς που υπήρχαν/υπάρχουν μόνο και μόνο για να επανεκδίδουν κλασικά μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (να έχει μετρήσει κάποιος άραγε σε πόσες διαφορετικές εκδόσεις κυκλοφορεί το ‘Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ’) και πριν φτάσω στα ειδικού ενδιαφέροντος αναγνώσματα (who knew πως στην Ελλάδα έχουμε τόσα πολλά μέντιουμ και πως έχουν γράψει και βιβλίο κιόλας), βρήκα τις Εκδόσεις Οξύ. Οι Εκδόσεις Οξύ δημιουργούνται τον Σεπτέμβριου του 1996 από τους Νίκο Χατζόπουλο και Πάρι Κούτσικο. Σκοπός τους είναι να φέρουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μεταφράσεις ξενόγλωσσων βιβλίων που πατούν το πόδι τους για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, δίνουν από τις πρώτες κιόλας εκδόσεις τους μεγάλο βάρος στην ίδια την έκδοση: Όμορφα, μοναδικά εξώφυλλα και προσεγμένες συνολικά εκδόσεις. Ο εκδοτικός παίρνει το όνομα του από το περιοδικό Οξύ που προϋπάρχει και η αρχή γίνεται με το ‘Trainspotting’ του Irvine Welsh, λίγο πριν η ταινία του Danny Boyle βγει στα σινεμά και γίνει ένα παγκόσμιο χιτ. Εξαιτίας του, το Οξύ θα εκδώσει στη συνέχεια αρκετά βιβλία που σχετίζονται με τον κινηματογράφο. Λίγο αργότερα βγαίνει ‘Ο άρχοντας του ψεύδους’ του Graham Masterton, εκκινώντας τη σειρά ‘Κόλαση’ (μετέπειτα ‘Σκοτάδι’) που θα δει μεγάλα έργα της λογοτεχνίας του τρόμου να βρίσκουν τα ράφια των ελληνικών βιβλιοπωλείων, συνδυάζοντας στο νου των αναγνωστών το όνομα Οξύ με αυτό το, σίγουρα παραγνωρισμένο στη χώρα μας, είδος λογοτεχνίας για την επόμενη 15ετία. Ο Masterton θα αγαπηθεί πολύ από τον εκδοτικό: Συνολικά 11 βιβλία του θα εκδοθούν μέσα στα επόμενα χρόνια. Το 2003 το Οξύ βρίσκεται στη μέση της μοναδικής υπόθεσης απαγόρευσης βιβλίου στη χώρα μας από το 1981 και μετά (για το ‘120 Μέρες στα Σοδόμα’ του Ντε Σαντ εκείνη τη φορά). Αιτία το σατιρικό κόμικς ‘Η ζωή του Ιησού’ του Αυστριακού Gerhard Haderer, που βγαίνει στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, και οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε στους κόλπους της εκκλησίας. Ο εισαγγελέας ζητά την κατάσχεση του βιβλίου από 4 βιβλιοπωλεία της Αθήνας στο οποίο κυκλοφορεί (Πολιτεία, Πρωτοπορία, Comicon, Χριστάκης) και η αστυνομία μπουκάρει και μαζεύει κάθε αντίτυπο που βρίσκει μπροστά της. Η εκκλησία μέσα από τα επίσημα χείλη της Αρχιεπισκοπής εγκρίνει την απόφαση και μερικές μέρες μετά ο Haderer, ο εκδότης του Οξύ Νίκος Χατζόπουλος και οι ιδιοκτήτες των 4 βιβλιοπωλείων καταδικάζονται από το Πλημμελειοδικίο Αθηνών σε 6μηνη φυλάκιση για την πράξη της καθύβρισης θρησκευμάτων δια του Τύπου. Ο συγγραφέας του έργου μας κράζει παγκοσμίως, η κοινότητα των ελλήνων και ξένων δημιουργών κόμικς είναι έξαλλη με τη λογοκρισία, τη δικαστική απόφαση ακολουθεί διεθνής σάλος και τελικά, περισσότερο από 2 χρόνια μετά, ο δημιουργός αθωώνεται και το βιβλίο επιστρέφει στα βιβλιοπωλεία. Το Οξύ στοχεύει σε ένα νεαρότερο, ανοιχτό σε νέες αναγνωστικές εμπειρίες, κοινό. Φέρνει, εκτός των Masterton και Welsh, έργα συγγραφέων όπως ο Clive Barker, ο Iain Banks, ο Neil Gaiman, ο Jim Crace, ο Christos Tsiolkas, ο Chuck Palahniuk, ο Russell Banks, ο George Pelecanos και άλλοι. Συγγραφείς που το έργο τους δεν είχε βρει αποδοχή στη χώρα μας ή απλά δεν είχε φτάσει ποτέ μέχρι τώρα στα χέρια των ελλήνων αναγνωστών. Ακόμα, συστήνει στο κοινό και έλληνες συγγραφείς, που πειραματίζονται και παραδίδουν ενδιαφέροντα και ξεχωριστά βιβλία. Συνολικά οι Εκδόσεις Οξύ εκδίδουν περισσότερους από 80 τίτλους που εντάσσονται στη λογοτεχνία τρόμου (μια καλή λίστα για να πάρετε μια γεύση αλλά σίγουρα ημιτελής βρίσκεται εδώ). Αυτή τη συλλογή, μια μικρή αλλά σημαντική κοινότητα αναγνωστών-φανς του τρόμου, αναζητά να ολοκληρώσει μιας και αρκετοί από τους τίτλους δε βρίσκονται πια σε κυκλοφορία. Ακόμη, δεκάδες τίτλοι, από κόμικς μέχρι και δοκίμια εκδίδονται στα χρόνια που ο εκδοτικός λειτουργεί με τις μηχανές στο φουλ. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα ήθελαν οι Εκδόσεις Οξύ και ένα κομμάτι των ελλήνων αναγνωστών. Ο τρόμος δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει ένα αξιόλογο κομμάτι της βιβλιοαγοραστικής πίτας στη χώρα μας. Αρκετοί από τους τακτικούς αναγνώστες αντιμετωπίζουν το είδος σαν μέρος της “παραλογοτεχνίας”, όπως συμβαίνει και με άλλα δημοφιλή είδη λογοτεχνίας μακριά από την Ελλάδα, όπως η επιστημονική φαντασία, το φανταστικό, η εναλλακτική ιστορία, σχεδόν το σύνολο δηλαδή αυτού που ονομάζουμε Speculative Fiction. Πολλές από τις εκδόσεις του Οξύ δεν είχαν την αποδοχή που οι άνθρωποι του περίμεναν. Τα περισσότερα κεντρικά βιβλιοπωλεία δεν έδωσαν ποτέ ιδιαίτερη σημασία στα βιβλία των ειδών που υπηρέτησαν οι Εκδόσεις Οξύ. Αρκετοί αναγνώστες δε γνωρίζουν σήμερα ποια βιβλία σημαντικών συγγραφέων κυκλοφόρησαν στα ελληνικά από τον εκδοτικό. Οι όμορφες εκδόσεις του δεν εκτιμήθηκαν, σε μια εποχή που το “καλό ελληνικό εξώφυλλο βιβλίου” ήταν απλά ένα αστειάκι μεταξύ αναγνωστών. Οι καλές μέρες του εκδοτικού πέρασαν λίγο πριν την άνοδο των βιβλιοφιλικών social media που σήμερα μας επιτρέπουν να μάθουμε τα πάντα για τις νέες κυκλοφορίες, να χαζέψουμε εξώφυλλα, να διαβάσουμε γνώμες, αυτά δηλαδή που επιτρέπουν σήμερα σε βιβλία να γίνουν viral ακόμη και σε χώρες με μικρό αναγνωστικό δυναμικό όπως η Ελλάδα. Σταδιακά όλο και λιγότερα νέα βιβλία άρχισαν να εμφανίζονται από τη genre γωνιά του Οξύ. Από το 2012 και μετά, οι εκδόσεις αφιερώθηκαν σχεδόν αποκλειστικά σε βιβλία που σχετίζονται με τη μουσική και ταξιδιωτικούς οδηγούς, με μερικούς αστρολογικούς οδηγούς και βιβλία για πολεμικές τέχνες να διανθίζουν ακόμη το κατάλογο τους. Η προσπάθεια μάλλον απέτυχε. Ίσως φταίει η κρίση, τα περιορισμένα αναγνωστικά γούστα των ελλήνων αναγνωστών, ίσως απλά μερικές προσπάθειες να είναι καταδικασμένες να ζήσουν μόνο για περιορισμένο χρόνο. Όμως το Οξύ είναι ακόμη εδώ. Από πέρυσι προσπαθεί να φέρει στην Ελλάδα μερικούς τίτλους κόμικς σε τευχάκια, όπως το ‘Fight Club 2’ του Chuck Palahniuk που ολοκληρώθηκε σε 10 μέρη και τα πολύ πρόσφατα ‘Δράκουλας’ και ‘Σέρλοκ Χολμς: Δαίμονας του Λίβερπουλ’ των Leah Moore, John Reppionκαι ‘James Bond 007: Επιχείρηση Vargr’ των Warren Ellis, Jason Masters. Έχει ανακοινωθεί επίσης μια συνεργασία με τη Marvel και το πρώτο κόμικς που θα βγει σύντομα είναι μια ιστορία του Doctor Strange με τίτλο ‘Ο όρκος’. Τα κόμικς βρίσκονται σε αποκλειστικότητα στα Public, με τα οποία ο εκδοτικός συνεργάζεται στενότατα πλέον, κι αποτελούν το νέο στοίχημα του Οξύ που δείχνει έτσι σημάδια ζωής μετά από καιρό. Το αν θα πετύχει, μένει να το δείξει η ιστορία. Εμείς είπαμε να σας δείξουμε μερικές από τις παλιές εκδόσεις τους, έτσι σαν ένα γρήγορο ξεφύλλισμα του καταλόγου τους, για να μάθετε λίγα περισσότερα πράγματα για αυτούς και να αναζητήσετε κάποια από τα βιβλία που μπορεί να υπάρχουν ακόμη απόθεμα σε βιβλιοπωλεία και bazaar βιβλίου. ΒΙΒΛΙΑ 4 ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΟ ΟΞΥ Clive Barker Συνολικά 7 από τα έργα του Barker κυκλοφόρησαν από τον εκδοτικό, αλλά ξεχωρίζουν 3 από τα σπουδαιότερα έργα του. Το ‘Hellraiser’ (2006), η νουβέλα με τον πρωτότυπο τίτλο ‘The Hellbound Heart’ από την οποία προέρχεται η ταινία ‘Hellraiser’ του 1987. Το ‘Καμπάλ’ (2000, ‘Kabal’), μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον τσακισμένο Μπουν, που περιπλανείται ψάχνοντας το θάνατο πεπεισμένος πως έχει διαπράξει φρικτούς φόνους χωρίς ο ίδιος να θυμάται τίποτα. Η περιπλάνηση του αυτή τον φέρνει στη Μηδία, μια νεκρόπολη στην οποία θα συναντήσει κάποια μυστηριώδη πλάσματα, τη Γενιάς της Νύχτας. Όμως τον Μπουν ακολουθεί η αστυνομία και άνθρωποι της καθημερινότητας του και η συνάντηση όλων δε θα έχει καλό τέλος. Το ‘Ο κλέφτης του πάντοτε’ (1996, ‘The Thief of Always’), για το Σπίτι των Γιορτών, που υπάρχει εδώ και χίλια χρόνια και υποδέχεται αμέτρητα παιδιά για να πραγματοποιήσει κάθε τους επιθυμία, με ένα μικρό μόνο αντίτιμο, και τον μικρό Χάρβεϋ Σκοτ που είναι ο επόμενος που θα βρεθεί στο εσωτερικό του. Graham Masterton Από τα 11 βιβλία του συγγραφέα που έχουν βγει μέχρι και σήμερα από το Οξύ, ξεχωρίσαμε 3: ‘Ο παρίας’ (1997, ‘The Pariah’), για έναν αρχαίο δαίμονα που στοιχειώνει το Γκράνιτχεντ, μια μικρή κωμόπολη της Μασαχουσέτης. Η δύναμη του δαίμονα βρίσκεται εγκλωβισμένη στο κουφάρι ενός βυθισμένου πλοίου στα βάθη του Ατλαντικού και απειλεί να βγει ξανά στην επιφάνεια, για να βυθίσει τον κόσμο ολόκληρο σε μια αιώνια νύχτα. ‘Δαιμονισμένη ταξιαρχία’ (2007, ‘The Devil in Gray’), για τους αποτρόπαιους φόνους που διαπράττει κάποιος που μοιάζει να έρχεται από το παρελθόν, κάποιος όχι ακριβώς πεθαμένος μα όχι κι ακριβώς ζωντανός, που δεν μπορεί να πεθάνει αλλά μπορεί μόνο να παγιδευτεί, που επέστρεψε για να ολοκληρώσει την αποστολή του. ‘Τρομερή ομορφιά’ (2011, ‘A Terrible Beauty’), εκεί που οι θρύλοι της Ιρλανδίας θα ζωντανέψουν όταν η αστυνόμος Κέιτι Μαγκουάιρ θα ανακαλύψει έναν ομαδικό τάφο 11 γυναικών που θάφτηκαν πριν από 80 χρόνια και νέα θύματα θα αρχίσουν να εμφανίζονται, δολοφονημένα με τον ίδιο τρόπο, συνεχίζοντας μια τρομερή, απόκρυφη παράδοση. Chuck Palahniuk Από τους συγγραφείς που αγάπησαν πολύ οι Εκδόσεις Οξύ, από τις οποίες κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ένα μεγάλο κομμάτι του έργου του. Ξεχωρίζουν τα ‘Fight Club’ (2000), το βιβλίο που οδήγησε το 1999 στη δημοφιλή κινηματογραφική μεταφορά του David Fincher, ‘Ο επιζών’ (2002, ‘Survivor’), για τον Φροντιστή Μπράνσον, τον τελευταίο επιζώντα μιας αίρεσης που αφηγείται στο μαύρο κουτί ενός Μπόινγκ 747 τη ζωή του πριν αυτό συγκρουστεί στο έδαφος και ‘Πνιγμός’ (2009, ‘Choke’), την ιστορία ενός άντρα που είναι εθισμένος στο σεξ και ξεγελά κόσμο σε ακριβά εστιατόρια κάνοντας πως πνίγεται, με σκοπό να πάρει λεφτά από όσους τον “σώζουν” για να καλύψει τα έξοδα νοσηλείας της μητέρας του που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Neil Gaiman Παρότι μόνο 5 βιβλία του συγγραφέα εκδόθηκαν από το Οξύ, αυτά αποτελούν από τα σημαντικότερα έργα του μέχρι σήμερα. Ξεχωρίζει το αριστουργηματικό ‘Ο πόλεμος των θεών’ (2004, ‘American Gods’), το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα που περιμένουμε να δούμε και στην τηλεόραση σε λίγο καιρό, αλλά και τα ‘Το σπίτι στην ομίχλη’ (2003, ‘Coraline’) και ‘Το βιβλίο του νεκροταφείου’ (2011, ‘The Graveyard Book’). Στο πρώτο, η μικρή Κοραλάιν ανοίγει μια πόρτα στο σπίτι της που οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο με ζωντανά παιχνίδια και κλεμμένες ψυχές από τον οποίο θα προσπαθήσει να ξεφύγει και να σώσει τον εαυτό της και τους γονείς της. Στο δεύτερο, ο Gaiman διασκευάζει το ‘Βιβλίο της ζούγκλας’ του Rudyard Kipling σε ένα μακάβριο, περιπετειώδες παραμύθι με φόντο το ξεχασμένο νεκροταφείο στο οποίο θα μεγαλώσει ο μικρός πρωταγωνιστής Καν. 10 ΒΙΒΛΙΑ ΤΡΟΜΟΥ ‘Ένοχες απολαύσεις’ της Laurell K. Hamilton (2003) Η Ανίτα Μπλέικ της Hamilton, η πρωταγωνίστρια ενός από τα μεγαλύτερα best-sellers με βρυκόλακες που ξεπήδησαν τη δεκαετία του ‘90, ήρθε και στα ελληνικά. Σε αυτό το πρώτο βιβλίο της σειράς (που έχει φτάσει τα 25 μυθιστορήματα και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα), οι αναγνώστες γνωρίζουν την Ανίτα, μια νεκρομάντις και κυνηγό βρυκολάκων που τιμωρεί όσους παραβιάζουν το νόμο. Η Εκτελέστρια ξεκινά να εξιχνιάσει τις δολοφονίες αθώων βρυκολάκων, έρευνα που θα τη φέρει μπροστά στον Ζακ Κλοντ, τον πανίσχυρο βρυκόλακα που θα γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός της και ο μεγαλύτερος εραστής της. ‘Το στοίχειωμα’ του Richard Matheson (2002) Τα μέλη 2 αποστολών που έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν να εξερευνήσουν την έπαυλη Μπελάσκο οδηγήθηκαν στο θάνατο ή την τρέλα από τα όσα συνάντησαν στο εσωτερικό της. Τώρα, 20 χρόνια μετά, μια νέα ομάδα είναι έτοιμη να προσπαθήσει την τύχη της και η δύναμη που κρύβεται μέσα στο σπίτι είναι έτοιμη για να κάνει δικούς της τους 4 ξένους που αποτελούν τη νέα αποστολή. ‘Νεκροσκόπος’ του Brian Lumley (1999) Υπάρχουν 2 άνθρωποι που μπορούν να επικοινωνούν με τους νεκρούς. Στη μια πλευρά βρίσκεται ο Μπόρις Ντραγκοσάνι, που δουλεύει για τις μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ένωσης και αντλεί τη νεκρομαντική δύναμή του από τον Θιμπόρ Φέρεντσι, έναν πανίσχυρο βρυκόλακα. Στην άλλη βρίσκεται ο Χάρι Κίο, ο μοναδικός άνθρωπος που στέκεται εμπόδιο στα σχέδια του Ντραγκοσάνι για παγκόσμια κυριαρχία, προστάτης ζωντανών και νεκρών, που για να τον προστατέψουν θα κάνουν τα πάντα, ακόμη και το να σηκωθούν από τους τάφους τους. Και τα 5 βιβλία της σειράς ‘Νεκροσκόπος’ είχαν κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Οξύ. ‘Το κορίτσι της διπλανής πόρτας’ του Jack Ketchum (1998) Το πιο γνωστό βιβλίο του Ketchum αφορά μια ανατριχιαστική ιστορία για την Αμερικανική ζωή στα προάστια, εκεί που η έφηβη Μεγκ και η αδερφή της Σούζαν βρίσκονται παγιδευμένες σε ένα σκοτεινό υπόγειο, αιχμάλωτες της απόμακρης θείας τους, το μυαλό της οποίας καταπίνει η τρέλα. Αυτή η τρέλα θα μολύνει και τους 3 γιους της και τελικά ολόκληρη τη γειτονιά, εκτός από ένα αγόρι που στέκεται ανάμεσα στα 2 κορίτσια και τους σκληρούς, αποτρόπαιους θανάτους τους. ‘Θεσπέσιο πτώμα’ της Poppy Z. Brite (1999) O serial killer Άντριου Κόμπτον, δραπέτης από τη φυλακή, που ποθεί νεαρά αγόρια και ο έκφυλος αριστοκράτης Τζέι Μπάιρν ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μετατρέψουν τους φόνους τους σε μια ακραία μορφή δολοφονικής ερωτικής τέχνης. Τώρα, το νέο θήραμα τους είναι ένας νεαρός Βιετναμέζος, ο Τραν, αλλά υπάρχει κάποιος που μπαίνει εμπόδιο στα σχέδια τους, ο πρώην εραστής του Τραν, ένας συγγραφέας/ραδιοφωνικός παραγωγός που πεθαίνει από AIDS. ‘Εργοστάσιο εφιαλτών’ του Thomas Ligotti (1999) Συλλογή διηγημάτων στην οποία ο Ligotti χρησιμοποιεί την ικανότητα του στο να μπλέκει γοτθικά στοιχεία με κοσμικό τρόμο και σουρεαλισμό με λυρισμό, προσφέροντας μέσα από πυχτό, γεμάτο γράψιμο, μερικές από τις καλύτερες ιστορίες της μοντέρνας λογοτεχνίας τρόμου. ‘Αχυράνθρωποι’ του Michael Marshall (2007) 68 άνθρωποι σκοτώνονται μέσα σε ένα γεμάτο κόσμο φαστφουντάδικο. Ένα κορίτσι απάγεται και κινδυνεύει να πεθάνει. Ένας νεαρός βρίσκει στην πολυθρόνα του νεκρού πατέρα του, την ώρα που πενθεί για το θάνατο και των 2 γονιών του, ένα μυστηριώδες σημείωμα. Αυτές οι 3 ιστορίες κάπως συνδέονται και οι Αχυράνθρωποι βρίσκονται στο κέντρου του μυστηρίου και κάποιος πρέπει να τους σταματήσει, αλλά ποιοι είναι και τι θέλουν; Γιατί σκοτώνουν; ‘Εργοστάσιο σφηκών’ του Iain Banks (2009) Ένα νοσηρό μυθιστόρημα για ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, τον Φρανκ, ο οποίος μεγαλώνει σε ένα απομονωμένο νησί στη Σκωτία, έχει ήδη σκοτώσει 3 παιδιά πριν φτάσει στα 10 του χρόνια και διεξάγει σαμανικές τελετές δικής του έμπνευσης, όταν ο Έρικ, ο μεγαλύτερος αδερφός του δραπετεύει από μια ψυχιατρική κλινική και αποφασίζει να γυρίσει στο σπίτι του. Το μυθιστόρημα είναι το πρώτο έργου του Iain Banks και εκδόθηκε το 1984. ‘Άλλοι’ του James Herbert (2003) Ο ντετέκτιβ Νίκολας Ντίσμας έχει γεννηθείπαραμορφωμένος, αλλά και με ένα σπάνιο ψυχικό χάρισμα. Τώρα ο Ντίσμας αναλαμβάνει να ανακαλύψει την αλήθεια για ένα μωρό που εξαφανίστηκε πριν 18 χρόνια ή που ίσως και να μην υπήρξε ποτέ. Μέσα από την αναζήτηση του θα βρεθεί σε ένα παράξενο μέρος που υποτίθεται πως είναι οίκος ευγηρίας, εκεί που θα μάθει το σκοτεινό μυστικό των Άλλων και θα λύσει το αίνιγμα της ίδια τους της ύπαρξης. ‘Ζόμπι’ της Joyce Carol Oates (2002) Η Αμερικανίδα συγγραφέας μας παρουσιάζει τον Κουέντιν Π., τον πιο αληθοφανή, τρομακτικό ψυχοπαθή δολοφόνο της λογοτεχνίας. Ένα ταξίδι στο μυαλό ενός serial killer, καθώς το μυθιστόρημα βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του ήρωα του, που βγαίνει από τη φυλακή όπου βρίσκεται για σεξουαλικά εγκλήματα και το πως περνά από το βιασμό στο φόνο κατ’ εξακολούθηση. 10 ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΤΑΙΝΙΕΣ Οι Εκδόσεις Οξύ είχαν πάντα έναν ισχυρό δεσμό με τον κινηματογράφο και κυκλοφόρησαν αρκετά μυθιστορήματα που τις μεταφορές τους είδαμε στο σινεμά. Να μερικά από αυτά: ‘Trainspotting’ του Irvine Welsh (1996) που έγινε η ταινία ‘Trainspotting’ (1996) του Danny Boyle ‘Το γλυκό πεπρωμένο’ του Russell Banks (2000) που έγινε η ταινία ‘The Sweet Hereafter’ (1997) του Atom Egoyan ‘Η λεπτή κόκκινη γραμμή’ του James Jones (1999) που έγινε η ταινία ‘The Thin Red Line’ (1998) του Terrence Malick ‘Κατά μέτωπο’ του Christos Tsiolkas (1999) που έγινε η ταινία ‘Head On’ (1998) της Ana Kokkinos ‘Ring’ της Kōji Suzuki (2005) που έγινε η ταινία ‘Ring’ (1998) του Hideo Nakata ‘Ρέκβιεμ για ένα όνειρο’ του Hubert Selby Jr. (2001) που έγινε η ταινία ‘Requiem for a Dream’ (2000) του Darren Aronofsky ‘Το μυστικό της γέφυρας’ του Thornton Wilder (2005) που έγινε η ταινία ‘The Bridge of San Luis Rey’ (2004) της Mary McGuckian ‘Ζωντανός θρύλος’ του Richard Matheson (2001) που έγινε η ταινία ‘I Am Legend’ (2007) του Francis Lawrence ‘Άσε το κακό να μπει’ του John Ajvide Lindqvist (2010) που έγινε η ταινία ‘Let the Right One In’ (2008) του Tomas Alfredson ‘Μεθυσμένο ημερολόγιο’ του Hunter S. Thompson (2005) που έγινε η ταινία ‘The Rum Diary’ (2011) του Bruce Robinson 15 ΑΚΟΜΗ ΤΙΤΛΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΑΞΕΤΕ ‘Μανουέλ: ο μικρός μαύρος μάγος’ του Βασίλη Μπαμπούρη (2010), ‘Ο Ντρέιντιν, ερωτευμένος’ του Jeff VanderMeer (1998), ‘Η σαρωτική έκρηξη’ τουGeorge Pelecanos (2000), ‘Οι κλέφτες’ του Jim Thompson (1997), ‘Η μουσική του αίματος’ του Greg Bear (1999), ‘Η νεράιδα των δοντιών’ του Graham Joyce (2001), ‘Αμνός: Το Κατά Σκαμπιήλ, παιδικού φίλου του Ιησού, Ευαγγέλιο’ του Christopher Moore (2007), ‘Εξαγνισμός’ του Jim Crace (2000), ‘Greek Psycho’ του Νίκου Βλαντή (2004), ‘Μία στις χίλιες’ του William S. Burroughs (1997), ‘Ο μικρός Λάβκραφτ’ του José Oliver (2011), ‘Ο φυσιογνωμιστής’ του Jeffrey Ford (2001), ‘Η χρυσή ακτή’ του Kim Stanley Robinson (1998), ‘Johnny Cash’ τουReinhard Kleist (2009), ‘Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης’ του Tim Burton (2009). >>Πηγή >>Νέες κυκλοφορίες από τις εκδόσεις Οξύ [greekcomics] >>Παρουσίαση «ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ» >>Παρουσίαση «JAMES BOND 007 – ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ VARGR» >>Παρουσίαση «Fight Club 2»

Christos Gage Ηλιας Χατζουδης (Μη με ξεφτιλισετε )

Διάβασα το The Dark Knight Returns: The Last Crusade από Miller, Azzarrello και Romita και το καρα απόλαυσα. Δεν είχα διαβάσει καν με τι έχει να κάνει (το μόνο που ήξερα ήταν ότι συμβαίνει πριν το Returns), και πιστεύω αποδείχθηκε πολύ θετικό. Γενικά κάθε Μπάτμαν του Μίλλερ με ικανοποιεί και μου φαίνεται καθηλωτικό. Το μόνο μείον είναι το σκίτσο του Ρομίτα. Έπρεπε να το είχε σκιτσάρει ο ίδιος ο Μίλλερ ή κάποιος με παρόμοιο στυλ που ξέρει κι άλλες οπτικές γωνίες από ανφας-προφίλ. Διάβασα και τα 2 πρώτα τεύχη της ανθολογίας του Alan Moore, Cinema Purgatorio. Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι θα κατέληγα να διαβάζω μόνο την ιστορία του Μουρ μιας και συνήθως το στυλ της Avatar δεν είναι του γούστου μου. Αποδείχτηκε,όμως, ότι απολαμβάνω το ίδιο και τα υπόλοιπα. Μόνο του Μουρ μου φάνηκε πολύ καλό και στα δύο τεύχη, με την ιστορία στο δεύτερο να είναι μάλλον η αγαπημένη μου απ'όλες μέχρι στιγμής. Στο πρώτο τεύχος μου έκανε θετική εντύπωση η ιστορία του Ennis περισσότερο και στο δεύτερο περίμενα καλύτερη συνέχεια. Η μόνη που δε με έχει ψιλό τραβήξει είναι αυτή των Christos Cage και Gabriel Andrade. Μπορεί, όμως, επειδή απλά άργησε να πάρει μπροστά η πλοκή. Αυτές των Kieron Gillen-Ignacio Calero και Max Brooks-Michael DiPascale μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες και διαβάστηκαν πολύ ευχάριστα αλλά μέχρι εκεί. Γενικά, πάντως, έμεινα άπειρα ικανοποιημένος. Είναι από τις λίγες ευκαιρίες να διαβάσω και τίποτα διαφορετικό και ποιοτικό μιας και δε διαβάζω ιδιαίτερα μεγάλη ποικιλία. Διάβασα, επίσης, τα Jughead #1-#7 και είναι ίσως από τα αγαπημένα μου κόμικς. Κορυφαίο χιούμορ, κορυφαίο σκίτσο, κορυφαίο γράψιμο στο είδος του. Χρειαζόμουν μια καθαρά κωμική σειρά να σπάει η μονοτονία. Κρίμα, όμως, που ο Zdarsky σταματάει στο τεύχος 8.

Οχι δεν είναι αυτό,στο σενάριο Ελληνας CHRISTOS SAGE και στο σχέδιο o NEIL GOOGE.

Ο Alan Moore με τον Kevin O'Neill ετοιμάζουν καινούριο κόμικ με τίτλο Cinema Purgatorio από την Avatar Press και έχει ξεκινήσει (και έχει ξεπεραστεί κατά άπειρο το απαραίτητο ποσό) kickstarter για τη χρηματοδότηση. Επίσης στο kickstarter ανακοινώνονται και συνεργασίες με δημιουργούς όπως Garth Ennis, Kieron Gillen, Christos Cage, και άλλοι. Θα θελα να κάνω pledge για το hardcover του πρώτου τεύχους αλλά το άβολο ποσό των μεταφορικών με βάζουν σε δεύτερη σκέψη. (είμαι σχεδόν σίγουρος, όμως, ότι λογικά θα υποκύψω)

Με υπερηφάνεια σας παρουσιάζω το εξώφυλλο του άκρως συλλεκτικού τεύχους Νο 1220 του λατρεμένου μας περιοδικού Μικρός Καου-μπόυ. Ημερομηνία κυκλοφορίας 26/9! Μέσα από τη σελίδα αυτή καθώς και από τα blogs: club Φίλων του Μικρού Σερίφη και Selides Nostalgias θα μάθετε όλες τις λεπτομέρειες για το πως θα το αποκτήσετε καθώς και για την εκδήλωση της παρουσίασης του. Σας ευχαριστώ όλους!!!! Christos Nastos ------------> φωτο απο facebook

Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2013(αν θέλετε συμπληρώνεται τον πίναξ) και η ομάδα καλλιτεχνών(οι περισσότεροι) συμμετείχαν και στο MILKY WAY COMICS ΤΗΕ DREAMCATCHER - ΠΑΓΙΔΑ- Στο δεύτερο τεύχος -που εκδόθηκε 2 χρόνια μετα τον Απρίλη του 2015-έχουμε 4 ιστορίες πιο λίγες σελίδες -20-δεν έχουμε αρίθμηση αλλά έχουμε ονομασια στην ΄΄εκδοτική ΄΄τους εταιρία FOX TALES.Μία θεματίκη:<< κάθε ειδους παγίδα.>> Οι ιστορίες εἰναι οι εξής: - Ποντικοπαγίδα της Christal Milevard - Huntig gage του Χρίστου Παύλου - Ο νους μια παγίδα της Chiki - ΜΕΧΕΡΟΘ Δαίμονας πρώτης λεγεώνας της Sandy K. Sutton Μέτρια σχέδια ανούσιες ιστορίες εκτος αποτην πρώτη που είναι σαφώς η καλύτερη. το εξωφυλλο. Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

Πάντως (σχεδόν) παντού θα βρεις και Έλληνα! Στην περίπτωση του Daredevil τους Ελληνο-αμερικάνους Staff Writers Christos Cage και την γυναίκα του Ruth Fletcher Gage! Και δεν είναι μόνο Έλληνας από καταγωγή αλλά έχει μεγαλώσει κιόλας στην Αθήνα...

Δεν χρειαζεται το ενστικτο οταν βλεπεις το logo Vertigo Crime. Με αυτο το imprint (συμφωνα με τη wiki) κυκλοφορησαν αυτα: Filthy Rich by Brian Azzarello and Victor Santos, 2009 Dark Entries by Ian Rankin and Werther Dell'Edera, 2009 The Chill by Jason Starr and Mick Bertilorenzi, 2010 The Bronx Kill by Peter Milligan and James Romberger, 2010 Area 10 by Christos N. Gage and Chris Samnee, 2010 The Executor by Jon Evans and Andrea Mutti, 2010 Fogtown by Andersen Gabrych and Brad Rader, 2010 A Sickness in the Family by Denise Mina and Antonio Fuso, 2010 Rat Catcher by Andy Diggle and Victor Ibanez, 2011 Noche Roja by Simon Oliver and Jason Latour, 2011 99 Days by Matteo Casali and Kristian Donaldson, 2011 Cowboys by Gary Philips and Brian Hurtt, 2011 Return to Perdition by Max Allan Collins, 2011 Και ειναι ολα απο πολυ καλα εως τελεια!

Τυχαία αγορά με πέντε ευρώ από το παζάρι των εκδόσεων Anubis, ευτυχώς που σε τέτοιες περιπτώσεις έχω ένα κάποιο ένστικτο, γιατί το συγκεκριμένο μου άρεσε πολύ. Τους δυο δημιουργούς ούτε ακουστά δεν τους είχα, όμως το σχέδιο, η περίληψη της ιστορίας και οι διθύραμβοι από Max Brooks και Nicholas Pileggi στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, ήταν τρεις σημαντικοί λόγοι για να ρισκάρω. Το συγκεκριμένο graphic novel ανήκει σε μια σειρά αυτοτελών αστυνομικών ιστοριών, που γέρνουν πολύ προς το παλπ, αν λάβω υπόψιν τόσο την ιστορία που μόλις διάβασα όσο και τις περιλήψεις των υπόλοιπων. Και αυτό είναι κάτι που με ελκύει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν κατά συρροήν δολοφόνο, τον "Henry the Eighth", ο οποίος αφήνει στο διάβα του αποκεφαλισμένα πτώματα, χωρίς να υπάρχει κανένα στοιχείο για το που μπορεί να βρίσκονται τα κεφάλια. Ένας ντετέκτιβ του τμήματος ανθρωποκτονιών της Νέας Υόρκης, ο Adam Kamen, ερευνά την υπόθεση. Όμως μια μέρα θα τραυματιστεί σοβαρά, αφού ένας τρελάρας θα του χώσει ένα κατσαβίδι στο κέντρο του μετώπου του! Αναρρώνει γρήγορα αλλά αρχίζει να νιώθει περίεργα, να έχει παραισθήσεις, ακόμα και να βλέπει κάποια πιθανά γεγονότα στο άμεσο μέλλον! Και, φαίνεται, ότι ο τραυματισμός του μόνο τυχαίος δεν ήταν, γιατί θα μάθουμε ότι οι φόνοι του "Henry" σχετίζονται με κάποιες αρχαίες ιεροτελεστίες γύρω από την κρανιοτομία (trepanation), μια "επέμβαση" που υποτίθεται ότι βελτιώνει την αντίληψη και διευρύνει το μυαλό. Ο Adam θα προσπαθήσει να βρει και να σταματήσει τον κατά συρροή δολοφόνο, με την βοήθεια μιας γιατρίνας, τι γίνεται όμως αν αυτός ο τρελός του την έχει στημένη; Το Area 10 είναι ένα τρελό και άκρως χορταστικό αστυνομικό graphic novel, με ενδιαφέρουσα πλοκή, γρήγορους ρυθμούς, τρελές καταστάσεις, έντονη δράση, σκηνές γραφικής βίας και ανατροπές. Σίγουρα ξεφεύγει λίγο και ορισμένα κομμάτια είναι μη ρεαλιστικά, όμως πρόκειται για λεπτομέρειες που μοιάζουν ασήμαντες μπροστά στην ψυχαγωγία που προσφέρει. Οι διάλογοι μου φάνηκαν καλογραμμένοι και φυσικοί και η δομή της ιστορίας αρκετά προσεγμένη. Το ασπρόμαυρο σκίτσο πολύ καλό και κοντά στα γούστα μου, μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστό με την ιστορία. Και οι σπλάτερ σκηνές ήταν αρκετά έντονα δοσμένες. Πραγματικά το ευχαριστήθηκα. 8.5/10