rainmaker

Καλό θέμα προς συζήτηση φτάνει να μην φανατιστούμε... Εμένα περισσότερο απ'όλα με μπέρδεψε το κείμενο του ΒΗΜΑτος και όχι οι απόψεις των συνοδοιπόρων ενταύθα...Καταρχήν ο κος Ζουμπουλάκης (αυτός δεν γράφει το κείμενο μην απευθύνομαι σε λάθος πρόσωπο......επιμένει πως είναι οι θερμοπύλες όπως τις φαντάστηκε το Hollywood...θα του πει κάποιος πως δεν είναι έτσι αλλά είναι η ακριβής (ΑΚΡΙΒΕΣΤΑΤΗ) μεταφορά του κόμικ του Frank Miller...θα του πει ακόμα κάποιος πως είναι το προσωπικό στυλ του Miller αυτή η βίαιη απεικόνιση και η υπερβολή και πως γίνεται άμεσα αντιληπτή αν έχεις διαβάσει οποιοδήποτε άλλο κόμικ του κυρίου...Ο κύριος αυτός λοιπόν είναι καλά διαβασμένος και στο κάτω κάτω της γραφής έτσι θέλησε να αποτυπώσει τη μάχη των Θερμοπυλών έχοντας ως πρώτη ύλη αυτά που εκείνος διάβασε και ερμήνευσε (και δεν υπάρχουν πολλά πρωτότυπα κείμενα εκείνης της περιόδου άρα μάλλον από τον ίδιο συγγραφέα έρχονται οι πληροφορίες)...Η τέχνη είναι για να δίνει μια άλλη οπτική...αν σε αυτή την οπτική ο κος Ζουμπουλάκης βλέπει το Hollywood τίποτα δεν εμποδίζει εμένα να βλέπω στις υπερβολικές τραγωδίες του Αισχύλου (κυρίως) μια γελοία Φοσκωλική διάθεση...Προσωπικά είμαι λάτρης του Frank Miller, δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα οι 300 στο κόμικ αλλά είναι τουλάχιστον αστείο να υπερασπίζεσαι ιστορικά ένα έργο διανοίας...διαφορετικά πράγματα...υποθέτω αν ήθελε κάτι άλλο θα έκανε ένα ντοκιμαντερ.... Α και ένα περίεργο πράγμα βρε αδερφέ μου...ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ στο εξωτερικό θεωρούν πως ο Σπαρτιατικός λαός ήταν στην αρχαιότητα ένας πολεμικός λαός, ένας σκληρός λαός, ένας λαός που όμοιος του δεν πέρασε από πουθενά...ΜΟΝΟ μια μερίδα Ελλήνων ΕΙΔΙΚΩΝ δεν βλέπει κάτι τέτοιο και είναι έτοιμοι να μας πούνε πως οι Σπαρτιάτές άφησαν πίσω τους και πολιτιστική κληρονομιά....και alagr17 συνήθως αυτοί που κατέχουν (θεωρητικά τουλάχιστον) την ιστορία είναι αυτοί που την κριτικάρουν λες και αυτοί βρίσκονταν εκεί και όλοι οι άλλοι έχουν λάθος (δεν αναφέρομαι σε σένα γιατί απ'οτι φαίνεται και το λόγο ξέρεις να χειρίζεσαι και δεν είσαι υπερβολικός στις απόψεις σου)/// Και σημείωση που διάβασα την εποχή που βγήκε στους κινηματογράφους ο Αλέξανδρος του Ο. Στόουν...είχε γίνει τόσος ντόρος και κατάλαβα το γιατί όταν είδα πως για την πραγματική (ας πούμε ιστορία του Αλέξανδρου)γράφτηκαν 100 σελίδες από έναν τύπο που έζησε 300 χρόνια μετά (ο mr Αρριανός) και από τότε έχουν γραφθεί...κρατηθείτε 3,5 δις σελίδες...άντε πες μου τι είναι ιστορία...

Δεν ξέρω αν έχεις δει το Sin city Wolf αλλά τον Miller, που στους 300 έχει ακόμα μεγαλύτερες σκηνοθερικές αρμοδιότητες, δεν τον ενδιαφέρει η κινηματογραφική απεικόνιση αλλά η μεταφορά του κόμικ...να δώσει ουσιαστικά κίνηση στα σκίτσα. Πιασμένος από αυτή την λεπτομέρεια δεν μπορείς να κάνεις κριτική περί τέχνης ή οτιδήποτε άλλο...ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει νομίζω...αν σου αρέσουν τα κομικς λογικά πρέπει να σου αρέσει η μεταφορά με τέτοιον τρόπο... Τώρα ρε Sintos σοβαρά το κάνεις το σχόλιο...να ασχοληθούμε; ή απλά είναι κάτι που ελέγχθει για πλάκα;;;

Ναι ε; Η θεσσαλονίκη έχει το πρόβλημα τότε ή εγώ που δεν ξέρω που να ψάξω... Πάντως είναι από τις καλύτερες ιστορίες που διάβασα ποτέ αλλά επαναλαμβάνω με την αθωότητα τον 15 μου χρόνων...

Επειδή με έμπλεξε και μένα η κατάσταση και πράγματι σε όλα τα "έγκυρα" περιοδικά (ακόμα και στο ΣΙΝΕΜΑ γαμώτο) αναφερόταν ως μεταφορά anime κινουμένου σχεδίου...το έψαξα και με την εις άτοπο απαγωγή (καθώς δεν υπάρχει πουθενά σε αρχεία anime ταινία Old Boy, και πουθενά δεν αναφέρεται όταν μιλάμε για την ταινία ή για το κόμικ...μάλλον δεν υπάρχει...

Προβληματίστικα πολύ πάνω στην κατάσταση...το Old Boy τελικά είναι από κόμικ ή από κινούμενο σχέδιο manga...γιατί για μένα δεν είναι απλά από τις καλύτερες μεταφορές αλλά και από τις καλύτερες ταινίες... Το History of violence όντως το ξέχασα...(ουστ 300 για την ώρα...

Μπα , δεν έχει κάτι σχετικό Το Σπαθί Των Πάγων...φαίνεται πως δεν ήταν η μόνη επαφή των Μίκυ και Γκούφυ με των κόσμο του φανταστικού (τέτοιου είδους τουλάχιστον) Πάντως AARDVRK βρες το απαραιτήτος, είναι πανέμορφο σαν ιστορια και πολύ σπάνιο στην ανεύρεση του...

Τα αγαπημένα μου top-10 αλλά σε ένα θέμα που πάντα με πλήγωνε (τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει ίγο η κατάσταση)... Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχουν όχι δέκα αλλά πέντε ταινίες που να ανατποκρίνονται στο μεγαλείο των κομικς, γιατί πολύ απλά δεν τα έπαιρναν στα σοβαρά... Για να δούμε όμως γιατί μου φαίνεται πως η λίστα έφτασε τα δέκα... 10. BATMAN 9. AMERICAN SPLENDOR 8. SIN CITY 7. THE CROW 6. V FOR VENDETTA 5. BATMAN BEGINS 4. FROM HELL 3. CONAN THE BARBARIAN (αν και δεν είναι από κόμικ) 2. SPIDERMAN 2 1. 300 (Είμαι 100% βέβαιος ότι θα είναι στην λίστα έχοντας δει μόνο το τρέιλερ...

Τιμή: 400 δραχμές Παλαιότερα έπεσε δανεικός στα χέρια μου ένας τόμος που στο εξώφυλλο του είχε τα πρόσωπα του Γκούφυ και του Μίκυ Μάους...α, κι ενα σπαθί... Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ήρωες του Disney (μετά αγάπησα τις ιστορίες του Ντόναλντ και του Σκρουτζ) αλλά περισσότερο απ' όλους αντιπαθούσα αυτό το δίδυμο...τον mr Τέλειο και τον χαζό του χωριού. Άνοιξα τις πρώτες σελίδες και άρχισα να διαβάζω. Μία ώρα μετά το είχα τελειώσει και το ξαναξεκινούσα. Δεν είχα μεγάλη σχέση τότε με RPGs και γενικότερα Tolkien και όλες αυτές τις σημερινές καθημερινότητες. Μου φάνηκε πως ξεχείλιζε από φαντασία (αν και καιρό μετά διαπίστωσα πως σχεδόν όλες οι ιδέες ήταν κλεμένες). Στο θέμα μας: Το Σπαθί Των Πάγων ήρθε στην Ελλάδα (σαν τόμος τουλάχιστον) τα Χριστούγεννα του 1990. Στα Ιταλικά, που πρωτοεκδόθηκε, ονομάζεται Trilogia della spada di ghiaccio (δλδ η τριλογία του σπαθιού των πάγων). Κυκλοφόρησε σε τεύχη στο περιοδικό Topolino από τον συγγραφέα Massimo De Vita (ο ίδιος κύριος μας έχει δώσει και το εξαιρετικό "Ζωδιακή Πέτρα"). Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της τριλογία, το 1983 το δεύτερο και το 1984 ολοκληρώθηκε. Στα μέρη μας περιλήφθηκε σε πολλά τεύχη του Μίκυ Μάους (δεν το πρόλαβα) αλλά το μεγαλείο του φαίνεται ολοκληρωμένο. Το σενάριο φέρνει τους ήρωες μας σε μια άλλη διάσταση όπου προσπαθούν να βοηθήσουν τους κατοίκους μίας πόλης. Lord of the rings, Conan, όλα μπλέκονται στην καλύτερη ιστορία με ήρωες του Disney κατα την προσωπική μου γνώμη. Για περισσότερες πληροφορίες (μόνο για γνώστες ιταλικών) http://www.ilpotereelagloria.com/modules.p...ntent&id=86

Τι να πω παιδιά...περιμένω το κόμικ...αλλά σαν την εμπειρία που ένιωσα όταν διάβασα τα βιβλία δεν υπήρξε σε καμία άλλη ανάγνωση βιβλίου που έχω κάνει (και έχω κάνει αρκετές είναι η αλήθεια)...5500 χιλιάδες σελίδες σε 2 μήνες διάβασα και μάλιστα ο τελευταίος τόμος δεν είχε εκδοθεί όταν τελείωσα το έκτο και κάθε πρωι ήμουνα έξω από το βιβλιοπωλείο για να δω αν έφτασε...ααααχ...μακάρι το κόμικ να σε βάλει στον κόσμο του...μετά δύσκολα βγαίνεις...

Ο Neil Gaiman θεωρείται ένας από τους κορυφαίους, εν ζωή, συγγραφεις του φανταστικού. Πολυσχιδής προσωπικότητα έχει ασχοληθεί με τα πάντα...από τη συγγραφή βιβλίων και σεναρίων ταινιών, μέχρι τη σκηνοθεσία, τη μουσική, τη ζωγραφική. Ότι αγγίζει γίνεται χρυσάφι την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον στην Αμερική και την Αγγλία. Γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 1960 στο Hampshire της Αγγλίας. Αν και Εβραίος στην καταγωγή σπόυδασε σε σχολεία της Αγγλικανικής εκκλησία και μάλιστα πάντα "έπαιρνε" μαθήματα σχετικά με τις διάφορες θρησκείες του κόσμου (ξεχασμένες και μη). Αυτή η παιδεία του είναι ευδιάκριτη σε όλα, μα όλα τα έργα του. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 εργάζεται ως δημοσιογράφος και καταγράφει κυρίως την εξέλιξη της μουσικής αυτά τα χρόνια. Το πρώτο του βιβλίο μάλιστα θα είναι μια βιογραφεία του συγκροτήματος Duran Duran (μπλιαχ). Παίρνει συνεντεύξεις, γράφει άρθρα σε πολλά δημοφιλή περιοδικά της Αγγλία (συμπεριλαμβανομένου του πασίγνωστου Knave). Όλα αυτα του επιστρέφουν όχι χρήματα αλλά πολλές φιλίες. Μια από αυτές, ο τρομερά διάσημος (ειδικά εκείνη την εποχή) Douglas Adams του εγκρίνει το Don't Panic: The Official Hitchhiker's Guide to the Galaxy Companion...ένας άλλος δημοφιλής συγγραφέας, ο Terry Pratchett συνεργάζεται μαζί του στην πρώτη σεναριακή του απόπειρα για κόμικ, το Good Omens. Μια ακόμα φιλία θα τον βάλει για τα καλά στον κόσμο των κομικς. Γνωρίζει τον Alan Moore και ο τελευταίος του αφήνει το Miracleman για να το συνεχίσει. Βαριά κληρονομιά που θα τη φέρει σε πέρας πριν η εταιρία που το εξέδιδε βαρέσει φαλιμέντο. Μαζί με τον συνεργάτη και καλό του φίλο Dave McKean θα γράψει τα δύο πρώτα του graphic novel, το Violent Cases και το Signal to Noise. Λίγο αργότερα θα προσληφθεί από την DC και θα δημιουργήσει την πρώτη του ολοκληρωμένη σειρά, το Black Orchid. Η σειρά που τον έκανε πασίγνωστο, έκανε την εμφάνιση της το 1987. Μιλάμε φυσικά για το The Sandman, την ιστορία του Μορφέα, του άρχοντα των ονείρων και τις περιπέτειες του μέσα στο χρόνο και τον χώρο. Η αχαλίνωτη φαντασία του Gaiman μεγαλουργεί και δημιουργεί ιστορίες απίστευτης κομψότητας και ομορφιάς. Κι αυτό που αρχίζει σαν μια σειρά, "κρυμμένο μυστικό", γίνεται το νο.1 κόμικ σ'ολόκληρο τον κόσμο. 75 τεύχη και 9 χρόνια μετά η σειρά λαμβάνει τέλος γιατί είχε κουράσει τον δημιουργό της. Το 1989 αναλαμβάνει την επιτυχημένη σειρα The book of magic και συνεχίζει άξια τις ιστορίες σε 4 μεγάλους τόμους. Παρ' ότι το όνομα του Gaiman μοιάζει τρομερά οικείο στον χώρο των κομικς, δεν έγραψε τίποτα άλλο τα τελευταία δέκα χρόνια. Δημιούργησε πολλούς χαρακτήρες και κόσμους για λογαριασμό της Tekno Comix αλλά αρνήθηκε να δημιουργήσει ιστορίες, είχε τόσα άλλα να ασχοληθεί. Έγραψε λοιπόν ποιήματα, νουβέλες (προεξέχουσα όλων των πολυβραβευμένο American Gods), σενάρια για την τηλεόραση και των κινηματογράφο (Neverwhere για το BBC, Mirrormask και Stardust στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο), η Tori Amos του αφιέρωσε κομμάτι σε δίσκο της. Ο Neil Gaiman μοιάζει άνθρωπος που όλοι θα ήθελαν να έχουν φίλο, ένας αληθινός καλλιτέχνης που αυτός χαράζει τα όρια του. Ο άρχοντας των ονείρων είναι στο θρόνο του τα τελευταία δέκα χρόνια και περιμένουμε να δούμε που θα σκορπίσει την υπόλοιπη αστερόσκονη του για να μαζέψουμε λίγη.

Χμμμ για να δούμε λίγο την βιβλιοθήκη...αχα...αν εξαιρέσουμε τον τόμο της Μαφάλντα (που όμως τα τεύχη τα περισσότερα τα έχω εδώ και καιρό)είναι το stray toasters, η ιστορία μιας τοστιέρας δολοφόνου...δεν είναι τόσο αστείο όσο ακούγεται...αντίθετα είναι πολύ σκοτεινό και άρρωστο...έχεισ λόγο άγχος όταν το διαβάζεις...ειλικρινά...περίεργα σχέδια, διάλογοι ανώμαλοι...και ιστορίες καταραμένες...είναι και μεγάλο το διαολεμένο και δεν τελειώνει εύκολα...

Δεν ξέρω εγώ πάντα ήμουνα φανατικός με τον κόσμο της Dragonlance και έχοντας διαβάσει όλη την βασική σειρά (που sorry παιδιά αλλά λογοτεχνικά και σεναριακά τα θεωρώ πολύ ανώτερα από τις ιστορίες του Drizzt)με ενθουσίασε πολύ η σειρά κομικ (αν και είναι πολύ πιο σκοτεινή και "σοβαρή" απ'οτι την φανταζόμουνα...παρ' όλα αυτά τεράστια δουλειά/ Γενικά ο κόσμος των forgotten realms μου φαινόταν πάντα λίγο lord of the rings και δεν με έπειθε σεναριακά (σε σύγριση με τη dragonlance ή το Ravenloft, οι μυημένοι στα rpgs ελπίζω να με καταλαβαίνουν...

Όντως ρε παιδιά το Computer Warrior ήταν το κάτι άλλο... Πω πω πάλι συγκίνηση και πόνος... Υπάρχει άραγε σε τόμους; Προσπαθώ να θυμηθώ άλλες ιστορίες αλλά μπερδεύομαι με το Μπλεκ (εκεί δεν ήταν ο τερματοφύλακας-γιατρός και το παιδί-πάνθηρας;0...γενικά είχε κάποιες πανέμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες... Σπάω το κεφάλι μου...που θα πάει θα βρω μία...

Οι πληροφορίες δεν είναι από sites, είναι από βιβλία και περιοδικά του χώρου...πιο πρόσφατο παράδειγμα (που έμαθα ας πούμε την ενασχόληση του με τη μαγεία), είναι το τελευταίο τεύχος της ελληνικής έκδοσης του περιοδικού Stranger). 11ο και και 1000ο Post δεν έχουν σημασία αν έχεις κέφι...

Alan Moore λοιπόν... Ο κατά την ταπεινή μου γνώμη μεγαλύτερος ανανεωτής της σύγχρονης ιστορίας των κόμικς (Από το 1980 και μετά) γεννήθηκε στο Northampton, μια βιομηχανική πόλη ανάμεσα σε Λονδίνο και Μπέρμιγχαμ, στις 18 Νοεμβρίου του 1953. Γιος του ζυθοποιού στο επάγγελμα Ernest Moore και της εκδότριας Sylvia Doreen, μεγάλωσε μέσα σε ένα περιβάλλον εξαθλίωσης και φτώχειας. Ο εκκεντρικός του χαρακτήρας φάνηκε από τα πρώτα χρόνια της εφηβεία του όταν και αποβλήθηκε από το γυμνάσιο στο οποίο φοιτούσε και κανένα άλλο σχολείο της περιοχής δεν τον δέχθηκε. Το 1971 βρίσκει τον Moore άνεργο και χωρίς κανένα χαρτί σπουδών. Παρ’ όλα αυτά ξεκινάει ένα περιοδικό με κάτι φίλους του, που το ονομάζουν Embryo, και αυτή του η ενασχόληση τον βάζει μέσα στο Northampton’ s Art Lab, έναν χώρο που θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε Σχολή Καλών Τεχνών αλλά για καλλιτέχνες όχι ακριβώς ερασιτέχνες. Το 1974 παντρεύεται και αποκτάει δυο κόρες, την Amber και την Leah. Το 1979 αρχίζει να εργάζεται ως σχεδιαστής στο μουσικό περιοδικό Sounds. Δημιουργεί μια αστυνομική ιστορία με τον τίτλο Roscoe Moscow και υπογράφει με το ψευδώνυμο Curt Vile. Ο Moore καταλαβαίνει πως μάλλον δεν είναι και τόσο καλός σκιτσογράφος και αποφασίζει να στραφεί στην συγγραφή (δόξα σοι ο θεός). Οι πρώτες του δουλειές είναι στο περιοδικό Doctor Who Weekly και στο γνωστό περιοδικό επιστημονικής φαντασίας 2000 AD, που στις σελίδες τους ο Moore δημιουργεί μερικές πολύ δημοφιλής σειρές όπως το The Ballad of Halo Jones, Skizz και το D.R. & Quinch. Στη συνέχεια θα εργαστεί στο περιοδικό από το οποίο θα ξεπεταχτούν δύο από τα διασημότερα του έργα, το Marvelman (που είναι γνωστό στις ΗΠΑ ως Miracleman) και φυσικά το ανυπέρβλητο V for Vendetta. Το Marvelman κερδίζει το 1982 το βραβείο British Eagle Award ενώ το επικών διαστάσεων, ύμνος εις την ελευθερία και λίγο πιο αισιόδοξο 1984, πόνημα του, το V for Vendetta του δίνει το βραβείο Καλύτερου Συγγραφέα Κόμικ για το 1983. Το όνομα του θα ακουστεί παντού και φυσικά θα τον ψαρέψουν οι ΗΠΑ και υπό την σκέπην της DC πια θα δημιουργήσει την τεράστια επιτυχία Saga of the Swamp Thing. Οικολογία, ρατσισμός, βία, πυρηνικά όπλα, το Swamp Thing στηλιτεύει την καρδιά της Αμερικής και λατρεύεται γι’αυτό. Ο Allan Moore είναι ήδη θρύλος αλλά τα καλύτερα έρχονται. Αποτέλεσμα της αναγνωρισιμότητας του ταλέντου του ήταν να φτιάξει ιστορίες και για άλλες σειρές της DC, όπως Tales of the Green Lantern, A Batman Annual και πολλές ιστορίες του Superman.. Το 1986 είναι η χρονιά ορόσημο για τον Moore και κατα συνέπεια και για την ιστορία των κομικς. Η DC αλλάζει πλεύση και ζητάει κάτι διαφορετικό από τους συγγραφείς της. Πρώτος έρχεται ο Frank Miller με το Batman: The Dark Knight Returns και ακολουθεί ο Moore με το Watchmen αλλάζοντας το τοπίο για πάντα. Και οι δύο ανατρέπουν κλισε, μέσα από το χρώμα αφήνουν σκοτεινά συναισθήματα, οι χαρακτήρες έχουν σάρκα, οστά και νόηση. Είναι ασύλληπτο κανείς να φανταστεί τον ντόρο που δημιούργησαν τα δύο αυτά κομικς εκείνη την εποχή. Οι υπερήρωες του Moore στο Watchmen είναι τόσο κοντά στον αναγνώστη που μπερδεύεται αν πράγματι οι υπερφυσικές δυνατότητες τους είναι που τους κάνουν ναι μεν ξεχωριστούς αλλά όχι υπερανθρώπους. Είναι δολοφόνοι, είναι πιόνια, αγαπάνε, πλησιάζουν στα πρόθυρα της τρέλας. Το σενάριο γυρίζει από το παρόν στο παρελθόν, αφήνει τα στοιχεία σκόρπια και με ακρίβεια δομημένα, ξεχωριστές ιστορίες δένονται απίστευτα σφιχτά με την εξέλιξη. Κι όμως ενώ είναι τόσο κινηματογραφικό σαν ροή είναι απίστευτα (και μέχρι τώρα ακατόρθωτα) κινηματογραφίσιμο...Κι αυτό γιατί κάθε χαρακτήρας είναι ξεχωριστός (και είναι πολλοί), κάθε σκέψη και κάθε κίνηση έχει τον αντίκτυπο της μέσα στην ιστορία. Τυπική επιβεβαίωση όλων των παραπάνω πως το watchmen θα γίνει το μοναδικό κόμικ που θα βραβευθεί με το λογοτεχνικό βραβείο Hugo, το μεγαλύτερο ίσως βραβείο για την λογοτεχνία του φανταστικού. Δεν είναι όμως όλα ρόδινα. Ο Moore δυσανασχετεί που δεν έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα του Watchmen. Φτιάχνει την καλύτερη ιστορία του Batman το The Killing Joke, τελειώνει το Swamp Thing και ολοκληρώνει κάποιες πινελιές για την επανέκδοση του V for Vendetta και την "κάνει" από την DC αφού διαφωνεί κάθετα με μια σειρά που ήθελαν να τον βάλουν να γράψει. Στα τέλη λοιπόν της δεκαετία του ’80, απαλλαγμένος από τις ευθύνες της DC, αρχίζει να δουλεύει πολλά projects. Ιδρύει τον δικό του εκδοτικό οίκο, τον Mad Love Publishing, συνεργάζεται με τον manager των Sex Pistols για ένα έργο (που όμως δεν θα κινηματογραφηθεί ποτέ). Παράλληλα συνεργάζεται με την Big Numbers και τον καλλιτέχνη Bill Sienkiewicz. Ξεκινάει δύο σειρές που γίνονται απίστευτα επιτυχημένες, το ενήλικο Lost Girls με την Melinda Gebbie και το πασίγνωστο From Hell. Μαζί με τον Oscar Zarate δημιουργεί το A Small Killing. Όμως ως αυτόνομος εκδότης δεν τα πάει και τόσο καλά. Παρά την επιτυχία του From Hell κλείνει τον εκδοτικό του οίκο και συνεργάζεται με την Image Comics μια εταιρία αποτελούμενη από αρκετούς διάσημους νεαρούς καλλιτέχνες και συγγραφείς. Ο Moore δημιουργεί το όχι και τόσο αξιομνημόνευτο 1963 αλλά και μερικές πολύ καλές ιστορίες για τη σειρά του Spawn. Η καλύτερη του δουλειά ίσως στην Image Comics είναι οι ιστορίες πάνω στον ήρωα του Rob Liefeld, Supreme. Ο Moore μετέτρεψε έναν παρωχημένο ήρωα σε σύγχρονη φιγούρα υπερήρωα. Δυστυχώς δεν κράτησε πολύ καθώς οικονομικά προβλήματα σταμάτησαν την έκδοση της σειράς. Σήμερα ο Alan Moore παραμένει ο ίδιος εκκεντρικός τύπος που μεγάλωσε σε μια μίζερη πόλη της Αγγλίας. Έχει επιστρέψει εκεί, έχει ιδρύσει έναν ακόμη εκδοτικό οίκο( τον America’s Best Comis –ABC-) με δικά του πονήματα όπως το League of the Extraordinary Gentlemen, το Promethea, Tom Strong, Tomorrow stories και άλλα λιγότερο γνωστά. Αφήνει μαλλιά και μούσια να ακουμπάνε στο έδαφος, γράφει λογοτεχνία (άντε επιτέλους) και θέλει να γίνει μάγος (!!!)... Το δικό του μυαλό είναι ικανό και γι’ αυτό...